Η ΟΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Το θέατρο δεν είναι ΜΟΝΟ αποτέλεσμα μιας παράστασης. Είναι όλη η διαδικασία μέχρι την
παράσταση. Όλη η θεωρητική διεργασία και μελέτη της θεατρικής πρακτικής, που
καταλήγει σε ένα παραστατικό εγχείρημα.

Δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή η ολότητα του θεάτρου μόνο από την «τελευταία σελίδα»
του. Όπως και σε ένα βιβλίο, μπορεί η τελευταία σελίδα να δίνει τη λύση του μυστηρίου,
παρακάμπτοντας όμως, όλη την υπόλοιπη δράση, δεν είμαστε σε θέση να βιώσουμε το
συναίσθημα του έργου.

Η επιδίωξη του εργαστηρίου είναι να μάθουμε το θέατρο μέσω του εαυτού μας και τον
εαυτό μας μέσω του θεάτρου. Και αυτό γιατί, το θέατρο δεν γεννήθηκε ΑΠΟ τον άνθρωπο
αλλά ΜΕ τον άνθρωπο. Επιδιώκουμε, λοιπόν, μια πιο ψυχολογική, ανθρωπιστική και
κοινωνική προσέγγιση του θεάτρου, γιατί με αυτόν τον τρόπο είμαστε σε θέση να έχουμε
μια πιο ολοκληρωμένη γνώση.

Ιστορικά, δεν υπήρξε αυτή η «μαγική» στιγμή που γεννήθηκε το θέατρο, γιατί πολύ απλά, το
θέατρο εμφανίστηκε απ’ την απαρχή του ανθρώπινου πολιτισμού, μέσω τοιχογραφιών και
αναπαραστάσεων φυσικών φαινομένων, ως ανάγκη έκφρασης και ερμηνείας του κόσμου.
Μια ανάγκη εξίσου σημαντική με αυτή της επιβίωσης, των πρώτων εργαλείων, της φωτιάς,
του τροχού, ακόμα και του λόγου.

Η ανάγκη έκφρασης βρίσκεται στο ίδιο το DNA του ανθρώπου και συναντάται (και
επομένως, αποδεικνύεται ως ανάγκη) πριν ακόμη την ίδια τη συνειδητότα του εαυτού. Απτό
παράδειγμα, τα βρέφη που πριν καν μιλήσουν και περπατήσουν, μιμούνται ήχους, κινήσεις,
εκφράσεις, χαρακτήρες. Η ίδια αυτή ανάγκη, για την κατανόηση και την ερμηνεία του
κόσμου, επέφερε την αυτοαναφορικότητα του ανθρώπου και την εξέλιξη του μέσα στο
περιβάλλον του.

Το θέατρο, λοιπόν, εξελίσσεται παράλληλα με τον άνθρωπο, επηρεάζει και επηρεάζεται από
την κοινωνία και γι’αυτό την αντανακλά. Πρόκειται για μια κοινωνική τέχνη, η
σημαντικότερη έναντι των υπολοίπων, και αυτό γιατί το υλικό που δημιουργεί είναι
έμψυχο. Έχει τον ίδιο τον άνθρωπο ως φορέα μηνυμάτων και νοημάτων, κι έτσι τον καθιστά
πιο άμεσο και πιο πειστικό από τον γραπτό λόγο, τον ήχο και την εικόνα μεμονωμένα.

Το θέατρο δεν είναι απλή μίμηση· δημιουργεί ζωή όπως η ζωή δημιουργεί θέατρο. Δεν είναι
τυχαίο, συνεπώς, ότι το θέατρο αναγνωρίζεται ως ύψιστη τέχνη. Έχει τη μοναδική ικανότητα
να περικλείει όλες τις τέχνες (μουσική, ζωγραφική, ποίηση, αρχιτεκτονική, χορός) σε μια
ταυτόχρονη, άρτια καλλιτεχνική διάδραση με το κοινό.

Είναι σημαντικό, να αναφέρουμε την ύψιστη μορφή θεατρικού κειμένου έναντι των
υπολοίπων είδων. Η τραγωδία καταφέρνει να «εξυψώσει εαυτόν» και να επιφέρει την
αυτοπραγμάτωση μέσω της διαδικασίας της «κάθαρσις». Με αυτή τη μέθοδο, το θέατρο
τραγικοποιεί τους χαρακτήρες για να βελτιώσει την κοινωνία.
Υπό αυτό το πρίσμα, συμπεραίνουμε ότι το θέατρο δεν πρόκειται απλώς για μια
καλλιτεχνική επιλογή, αλλά μια ανθρωπιστική ανάγκη, που εκπαιδεύει την ψυχή του
ανθρώπου και όχι μόνο το σώμα ή το νου. Όπως έχει αναφέρει χαρακτηριστικά ο
Μπ.Μπρεχτ «το θέατρο μπορεί να μην αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί, όμως, να αλλάξει τους
θεατές. Αυτοί, αν θέλουν, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο».

Συνεπώς, το θέατρο είναι μια ψυχολογική, κοινωνιολογική, πολιτική, εκπαιδευτική και

πολιτισμική διεργασία, απ’ όπου ο άνθρωπος βγαίνει με μια ισχυρή ενσυναίσθηση και μια
αφυπνισμένη συνείδηση.