Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ (α)

ὁ Σωκράτης Ἀθηναῖός ἐστιν. ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις οἰκεῖ

μετὰ τῆς γυναῖκος καὶ μετὰ τῶν παίδων. ἡ γυνὴ Ξανθίππη ἐστὶν. ἡ
γυνή ὀλβία αἰεί ἐστιν · ὁ γὰρ Σωκράτης ἐστὶν οὐδέποτε κατ'οἶκον. ὁ
γὰρ Σωκράτης ἐν τῇ ἀγορᾷ, ἀλλὰ οὐδέποτε μετὰ τῶν παίδων ἐστι
κατ'οἶκον. ἡ Ξανθίππη τὸν Σωκράτην οὐ πολὺ φιλεῖ διότι ὁ Σωκράτης
πολλάκις καὶ πολὺ λέγει. ἡ Ξανθίππη τὴν ἡσυκίαν φιλεῖ. ὁ δὲ
Σωκράτης λέγειν φιλεῖ. ἐπεί οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῇ ἀγορᾷ ἐστι καὶ οὐ
κατ'οἶκον, ἡ Ξανθίππη ἐστὶν ὀλβία · ὁ τότε γὰρ οἶκός ἐστιν ἥσυχος.
ἐπεὶ δὲ ὁ Σωκράτης ἐστὶ κατ'οἶκον καὶ αὐτὴν ἐρωτᾷ, ἡ Ξανθίππη
στενάζει καὶ λέγει · "ὦ Ζεῦ, συ, ὦ Σώκρατες, μεγαλόφωνος καὶ
ἄοκνος εἶ ἄνθρωπος! ὁμοῖος τῷ κώνωπι εἶ · αἰεὶ δὲ πανταχοῦ
βομβεῖς. ἴθι δή! ἐγὼ γὰρ τὴν ἡσυχίαν φιλῶ." ὁ οὖν Σωκράτης πρὸς
τὴν ἀγορὰν βαδίζειν χαίρει.

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ (β)

ὁ Σωκράτης τὴν ἀγορὰv φιλεῖ. ἡ γὰρ ἀγορά ἐστι μεγάλη. ἐν τῃ

ἀγορᾷ, πολὺς ὁ σῖτος ἐστί καὶ πολὺς ὁ οἶνος ἐστιν · ἀλλὰ ὁ Σωκράτης
πολὺ οὐ λαμβάνει. ἐν τῇ ἀγορᾷ, ὁ Σωκράτης μετά τῶν φιλῶν καθίζει
καὶ περὶ πολλὰ λέγει · ὁ λέγει περὶ τὴν πόλιν, περὶ τοὺς πολίτεις, περὶ
τὸν πόλεμον καὶ τὴν εἱρήνην καὶ τὴν ἐλευθερίαν. μάλιστά γε ὁ
Σωκράτης μετὰ τῶν φιλῶν λέγειν φιλεῖ καὶ ποιεῖν τὸν διάλογον φιλεῖ.
ὁ Σωκράτης οὐδέποτε μάλα κάμνει, καὶ περὶ τὰ καλὰ καὶ ἀγαθὰ
λέγειν χαίρει.

ὁ Σωκράτης μέντοι οὐκ ἔστι καλός · ἀλλὰ σμικρὸς καὶ παχὺς

καὶ δυσειδής ἐστιν. ὁ δὲ Σωκράτης οὐκ ἔστι κῳμωδικός · ἀλλὰ μάλα
σοφός ἐστιν. μάλιστά γε, ὁ Σωκράτης φιλεῖ τὴν σοφίαν. ὁ Σωκράτης
φιλεῖ λέγειν περὶ τὴν σοφίαν καὶ περὶ τὰ καλὰ καὶ ἀγαθὰ. οἱ φιλοὶ
ἀκούειν φιλοῦσιν. ὁ Σωκράτης ὁμοῖος τῷ διδασκάλῳ ἐστίν · ἀλλὰ οὐκ
ὁμοῖος τῷ κώνωπί ἐστιν!