Σημειωσεις Αγίων Λογων Για Την Κολαση

ΠΑΛΑΜΑΣ ΤΟΜΟΣ 2, ΣΕΛ 154
Ἐγώ δέ καί τήν γνῶσιν ἥν φῄς φωτισμόν μόνον λέγειν νοητόν αὐτούς, διά τοῦτ᾿
οἴομαι φῶς αὐτήν καλεῖσθαι, διότι τῷ φωτί ἐκείνῳ χορηγεῖται, καθά καί ὁ μέγας
λέγει Παῦλος˙ «ὁ Θεός ὁ εἰπών ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὅς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις
ἡμῶν πρός φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ». Συνῳδά δέ τούτῳ καί ὁ
μέγας Διονύσιος, «ἡ τοῦ νοητοῦ», φησί, «φωτός παρουσία ἑνωτική τῶν
φωτιζομένων ἐστίν εἰς μίαν καί ἀληθῆ συνάγουσα γνῶσιν». Ὁρᾷς τό τῆς γνώσεως
φῶς ὑπό τῆς παρουσίας τοῦ φωτός τῆς χάριτος χορηγούμενον καί τῆς διαιρετικῆς
ἀγνοίας ἀπαλλάττον; Οὗτος μέν οὖν νοητόν αὐτό προεῖπεν, ὁ δέ μέγας Μακάριος,
ἐντρέπων ἀριδήλως τούς γνῶσιν οἰομένους τό τῆς χάριτος φῶς, νοερόν
προσηγόρευσεν αὐτό˙ «εἴσῃ» γάρ, φησίν «ἐκ τῶν ἐνεργημάτων τό ἐλλαμφθέν ἐν τῇ
ψυχῇ σου νοερόν φῶς, εἴτε τοῦ Θεοῦ, εἴτε τοῦ σατανᾶ πέφυκεν ὄν».
156
Τό γοῦν φῶς τῆς
γνώσεως νοερόν οὐδέποτ᾿ ἄν τις φαίη, τό δέ φῶς ἐκεῖνο καί ὡς νοερόν ἔστιν ὅτε
ἐνεργεῖ καί ὡς νοητόν διά νοερᾶς αἰσθήσεως ὐπό τοῦ νοῦ ὁρᾶται καί ταῖς λογικαῖς
ἐγγινόμενον ψυχαῖς τῆς κατά διάθεσιν ἀγνοίας ἀπαλλάττει ταύτας, εἰς μονοειδῆ
γνῶσιν ἀπό τῶν πολλῶν ἐπιστρέφον δοξασμάτων.
ΕΠΙΣΗΣ
Ὁμιλία εἰς τὴν Θείαν Μεταμόρφωσιν τοῦ Κυρίου

καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»
Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ
-====================
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
ΣΗΜΕΙΩΣΗ…ΚΑΘΑΡΑ ΕΞΗΓΕΙ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΥΡ, ΤΟ ΤΙΜΩΡΞΗΤΙΚΟ ΠΥΡ ΕΙΝΑΙ ΚΤΙΣΤΟ, ΥΛΙΚΟ, ΜΕ

ΑΝΑΛΥΜΕΝΑ ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΟΔΟΜΩΝ.
« Ἓν
μόνον φῶς φεύγωμεν, τὸ τοῦ πικροῦ πυρὸς ἔκγονον. Μὴ πορευθῶμεν τῷ φωτὶ τοῦ
πυρὸς ἡμῶν, καὶ τῇ φλογὶ ᾗ ἐξεκαύ σαμεν. Οἶδα γὰρ πῦρ καθαρτήριον, ὃ Χριστὸς
36.412 ἦλθε βαλεῖν ἐπὶ τῆς γῆς, πῦρ καὶ αὐτὸς ἀν αγωγῆς λόγοις καλούμενος.
Ἀναλωτικὸν τοῦτο τῆς ὕλης καὶ τῆς πονηρᾶς ἐστιν ἕξεως, ὃ καὶ ἀν αφθῆναι τάχιστα
βούλεται. Ποθεῖ γὰρ τῆς εὐεργεσίας τὸ τάχος· ἐπεὶ καὶ πυρὸς ἄνθρακας δίδωσιν ἡμῖν
εἰς βοήθειαν. Οἶδα καὶ πῦρ οὐ καθαρτήριον, ἀλλὰ καὶ κολαστήριον· εἴτε καὶ
Σοδομιτικὸν, ὃ πᾶσιν ἁμαρτωλοῖς ἐπιβρέχει θείῳ καὶ καταιγίδι μιγνύμε νον· εἴτε τὸ
ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ· εἴτε ὃ πρὸ προσώπου Κυρίου πο
ρεύεται, καὶ φλογιεῖ κύκλῳ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ· καὶ τὸ τούτων ἔτι φοβερώτερον· ὃ
τῷ ἀκοιμήτῳ σκώληκι συντέτακται, μὴ σβεννύμενον, ἀλλὰ διαιωνίζον τοῖς
πονηροῖς. Πάντα γὰρ ταῦτα τῆς ἀφανιστικῆς ἐστι δυνάμεως· εἰ μή τῳ φίλον
κἀνταῦθα νοεῖν τοῦτο φιλανθρωπότερον, καὶ τοῦ κολάζοντος ἐπαξίως.
ΛΖʹ. Ὥσπερ δὲ πῦρ οἶδα διπλοῦν, οὕτω καὶ φῶς τὸ μὲν, τὴν τοῦ ἡγεμονικοῦ
λαμπάδα, κατευθῦνον ἡμῖν τὰ κατὰ Θεὸν διαβήματα· τὸ δὲ, ἀπατηλὸν καὶ περίεργον,
καὶ τοῦ ἀληθινοῦ φωτὸς ἀντίθετον, ἐκεῖνο εἶναι ὑποκρινόμενον, ἵνα κλέπτῃ τῷ φαι
νομένῳ· τοῦτο καὶ σκοτία ἐστὶ, καὶ μεσημβρία δοκεῖ, τὸ τοῦ φωτὸς ἀκμαιότατον.
Οὕτως ἀκούω τοῖς δια παντὸς ἐν μεσημβρινῇ σκοτίᾳ φεύγουσι. Τοῦτο καὶ νύξ ἐστι,
καὶ φωτισμὸς νομίζεται τοῖς ὑπὸ τῆς τρυφῆς διεφθαρμένοις. Τί γάρ φησιν ὁ Δαβίδ;
Νὺξ ἦν περὶ ἐμὲ τὸν δείλαιον καὶ ἠγνόουν· φω τισμὸν γὰρ εἶναι τὴν τρυφὴν
ὑπελάμβανον. Ἀλλ' ἐκεῖνοι μὲν τοιοῦτοι, καὶ οὕτως ἔχοντες· ἡμεῖς δὲ φωτίσωμεν
ἑαυτοῖς φῶς γνώσεως· ἔσται δὲ τοῦτο, ἐκ τοῦ σπείρειν εἰς δικαιοσύνην, καὶ τρυγᾷν
καρπὸν ζωῆς (πρᾶξις γὰρ, θεωρίας πρόξενος), ἵνα τά τε ἄλλα καὶ τοῦτο μάθωμεν, τί
μὲν τὸ ἀληθινὸν φῶς, τί δὲ τὸ ψευδόμενον, καὶ μὴ λάθωμεν περιπεσόντες, ὡς καλῷ,
τῷ χείρονι. Γενώμεθα φῶς, ὥσπερ οἱ μα θηταὶ παρὰ τοῦ μεγάλου Φωτὸς ἤκουσαν,
Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου, λέγοντος. Γενώμεθα φωστῆρες ἐν κόσμῳ, λόγον
ζωῆς ἐπέχοντες, τουτέστι ζωτικὴ τοῖς ἄλλοις δύναμις. Λαβώμεθα θεότητος,
λαβώμεθα τοῦ πρώτου καὶ ἀκραιφνεστάτου Φωτός. Ὁδεύσωμεν πρὸς τὴν λάμψιν»
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΖΕΚΙΗΛ.

ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΠΥΡ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΚΑΥΣΤΙΚΗ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ
ΑΓΙΑΣΤΙΚΗ
τὸ δὲ πνεῦμα, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον· τὴν δὲ νεφέλην, τὸν Υἱόν· ἀπὸ βοῤῥᾷ δὲ,
ἀπὸ τῆς εἰσαγωγικῆς, ἐπὶ τὰ κρείττονα ὁδεύοντα. Φέγγος, διὰ τὸ φωτίζεσθαι· πῦρ δὲ,
διὴ τὴν παίδευσιν· τὸ ἐξαστράπτον, ὅτι ἐκ διαλειμμάτων αἱ κολάσεις· τὸ δὲ
κεκαθαρμένον τῆς ψυχῆς, ἤλεκτρον λέγεται· σημειωτέον, ὅτι τὸ τοῦ ἀνθρώπου
ὁμοίωμα προηγεῖται. Πᾶσα δὲ ἡ λογικὴ φύσις πτερουμένη ἐστὶ πτεροῖς πνευματικοῖς.
……..
Ἡσαΐας λέγει· Ἁγιάσεις αὐτὸν

ἐν πυρὶ καιομένῳ. Ἀπὸ ὀσφύος, καὶ ἄνω, ἤλεκτρον· τὰ γὰρ ἄνω οὐ δεῖται κολάσεως.
Ἀπὸ ὀσφύος, καὶ κάτω, πῦρ, τὰ γενέσεως πράγματα· ταῦτα δὲ κολάσεως δεῖται. Τὸ
Πνεῦμα πρῶτον ἐξαίρει καθαῖρον· εἶτα τοὺς μὴ καθαρθέντας ἐκ τούτου τὸ πῦρ
καθαίρει. Τὸ δὲ φέγγος, χρηστὸν τέλος. Τοιαῦται γὰρ αἱ κολάσεις. Εἷς ὅρος
δημιουργοῦ, τὸ τὴν ὑποκειμένην ὕλην, ὡς βούλεται, καὶ ὡς ἐνδέχεται τῇ τέχνῃ
ποιεῖν· ὥσπερ ὁ Θεὸς ἀγαθὸς καὶ σοφὸς, ἀλλ' οὐχ ὡς ἡμεῖς, οὕτως καὶ δημιουργός·
ἐπειδὴ ἁπλοῦς καὶ ἀσύνθετος· ἡμεῖς γὰρ σύνθετοι ὑπάρχοντες, οὐχ οὕτως ἐσμέν.
Η ΚΑΥΣΤΙΚΗ, ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΗ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΤΗΝ ΚΤΙΣΤΗ ΦΛΟΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ
ΒΑΣΑΝΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ. ΟΥΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΧΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ
ΠΥΡ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ. ΤΟ ΠΥΡ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ , ΞΥΠΝΑΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΕΠΗ.
ΒΙΒΛΟΣ Αʹ. ΕΠΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ.
ΤΟΜΗ Αʹ.
410
Γʹ. Περὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος
Καὶ γὰρ πῦρ Θεὸν οἶδα
κακοῖς, ὡς φῶς ἀγαθοῖσιν. Οὕτω σοι θεότητα συνήγαγον. Εἰ δὲ τέθηπας Υἱόν τ' οὐχ
Υἱόν τε μιῆς θεότητος ἀκούων, Μύθοις τ' ἀντιθέτοισιν ἐϋστροφέεσσι πέποιθας Δώσει
κἀνθάδ' ἔμοιγε Θεὸς λόγον αὐτὸς ἐπελθών.
35.1084
ΛΟΓΟΣ ΚΑʹ.
Εἰς τὸν μέγαν Ἀθανάσιον ἐπίσκοπον Ἀλεξανδρείας
ἄθλιος
οὗτος ἐμοὶ τῆς τυ φλώσεως, κἂν εὐροῇ τοῖς ἐνταῦθα· καὶ τοσούτῳ πλέον, ὅσῳπερ ἂν
μᾶλλον ὑπὸ τῆς εὐροίας παίζηται, καὶ πείθηται ἄλλο τι καλὸν εἶναι πρὸ τοῦ ὄντος κα
λοῦ, πονηρὸν πονηρᾶς δόξης καρπὸν δρεπόμενος, ἢ ζόφον κατακριθῆναι, ἢ ὡς πῦρ
ἰδεῖν, ὃν ὡς φῶς οὐκ ἐγνώρισεν. 35.1085
Νῦν μέν οὕτω τοῖς ἐν ἀγάπῃ καθαρθεῖσιν ὁ Θεός ὁρᾶται, τότε δέ, φησί,
«πρόσωπον πρός πρόσωπον». Οἱ δέ τῷ μή παθεῖν τά θεῖα μηδ᾿ ἰδεῖν μηδαμῶς
πιστεύοντες ὡς φῶς ὑπέρ φῶς ὁρᾶσθαι τόν Θεόν, ἀλλά λογικῶς μόνον θεωρεῖσθαι,
τυφλοῖς ἐοίκασιν, οἵ τῆς τοῦ ἡλίου θέρμης μόνης ἀντιλαμβανόμενοι τοῖς ὁρῶσιν
ἀπιστοῦσιν ὅτι καί φαιδρός ἐστιν ὁ ἥλιος. Εἰ δέ καί τούς ὁρῶντας οἱ τυφλοί
μεταδιδάσκειν ἐγχειροῦσιν, ὡς οὐ φῶς ἐστιν ὁ ἐν αἰσθητοῖς φανότατος ἁπάντων
ἥλιος, καταγέλαστοι μέν οὗτοι τοῖς αἰσθητῶς ὁρῶσιν ἔσονται. Ἐκεῖνοι δ᾿ οἱ τά
παραπλήσια πάσχοντες περί τόν τοῦ παντός ὑπερανιδρυμένον τῆς δικαιοσύνης
ἥλιον, οὐ παρά τῶν νοερῶς ὡς ἀληθῶς ὁρώντων μόνον, ἀλλά καί παρά τῶν
πιστευόντων τοῖς ὁρῶσι θρηνηθήσονται, μή μόνον ὅτι τοῦ Θεοῦ δι᾿ ὑπερβολήν τῆς
περί ἡμᾶς ἀγαθότητος, ἐκ τοῦ πάντων ἐξῃρημένου καί ἀλήπτου καί ἀφθέγκτου, πρό
τό νῷ μεθεκτόν τε καί θεωρητόν ἀοράτως συγκαταβαίνοντος καθ᾿ ὑπερούσιον
ἑαυτοῦ δύναμιν ἀνεκφοίτητον, αὐτοί μένουσιν ἀνέραστοι πρός τόν αὐτοπτικόν καί
αὐτονόητον ἐκεῖνον ἔρωτα, ἀλλ᾿ ὅτι καί τοῖς πρός τό φῶς ἐκεῖνο χειραγωγοῦσι διά
τῶν λόγων ὑπό φιλανθρωπίας ἁγίοις οὐκ ἐθέλοντες ἕπεσθαι, κατά κρημνῶν
φέρουσιν ἑαυτούς καί συγκατασπᾶν ἐπιχειροῦσι τούς πειθομένους, ὡς ἄν δήπου
κοινωνούς σχοῖεν ὅταν «ὡς πῦρ ἴδωσι» κατά τόν θεολόγον Γρηγόριον «ὅν ὡς φῶς
οὐκ ἐγνώρισαν», οὐδέ ἐπίστευσαν. Ἀλλά γάρ καί τό πῦρ ἐκεῖνο σκοτεινόν, μᾶλλον δέ
τῷ ἠπειλημένῳ σκότει ταὐτόν. Ταῦτα δέ τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ (σελ.
172) προητοίμασται κατά τόν τοῦ Κυρίου λόγον. Οὐκοῦν οὔτε αἰσθητόν ἁπλῶς,
ἀμοιροῦσι γάρ αἰσθήσεως προητοίμασται τοῖς πονηροῖς ἀγγέλοις, οὔθ᾿ ἁπλῶς ἄγνοια
τουτί τό σκότος, οὐ γάρ ἀγνοήσουσι τότε μᾶλλον τόν Θεόν ἤ νῦν οἱ νῦν τοῖς
κληρονόμοις τοῦ σκότους ἐκείνου πεπεισμένοι, μᾶλλον μέν οὖν καί βέλτιον
εἴσονται˙ «πᾶσα» γάρ, φησί, «σάρξ ἐξομολογήσεται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς
δόξαν Θεοῦ Πατρός», ἀμήν. Οὐκ ἄρ᾿ οὐδέ τό φῶς ἐκεῖνο αἰσθητόν κυρίως, οὐδέ μέν
οὖν γνῶσις, εἴπερ μηδέ ἄγνοια τό ἀντιδιαστελλόμενον πρός τοῦτο σκότος. Εἰ δέ μή
τό φῶς ἐκεῖνο γνῶσις, παρεκτικόν δέ μᾶλλον τῆς μυστικῆς καί ἀπορρήτου γνώσεως
τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, καί ὁ ἀρραβών νῦν τοῖς κεκαθαρμένοις τήν καρδίαν
ἐνορώμενος, οὐ γνῶσίς ἐστιν ἁπλῶς, ἀλλ᾿ ἀναλόγου μέν γνώσεως χορηγός, αὐτός δέ
φῶς νοητόν καί νοερόν μᾶλλον δέ πνευματικόν, πνευματικῶς ἐγγινόμενός τε καί
ὁρώμενος, ὑπεροχικῶς ἐξηρημένος πάσης γνώσεως καί ἀρετῆς καί τῆς ἐνταῦθα κατά
χριστιανούς τελειότητος παρεκτικός μονώτατος, οὐκ ἀπό μιμήσεως ἤ φρονήσεως
προσγινομένης, ἀλλ᾿ ἀποκαλύψει καί χάριτι τοῦ Πνεύματος.
Διό φησιν ὁ μέγας Μακάριος, συνεπιμαρτυροῦντά τε καί συμφθεγγόμενον ἔχων
Συμεώνην τόν ἀκούειν ἥδιστον ἐν ἑρμηνεῦσιν˙ «Ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος
ἀκριβέστερόν τε καί τηλαυγέστερον τό ἐντελές τοῦ χριστιανισμοῦ μυστήριον ἑκάστῃ
ψυχῇ δεδήλωκεν, ὅπερ ἐστίν ἡ τοῦ ἐπουρανίου φωτός ἐν ἀποκαλύψει καί δυνάμει
τοῦ Πνεύματος ἔλλαμψις, ἵνα μή τις, τόν διά γνώσεως νοημάτων φωτισμόν μόνον
τοῦ Πνεύματος εἶναι νομίσας κινδυνεύσῃ δι᾿ ἄγνοιάν τε καί ρᾳθυμίαν τοῦ τελείου
τῆς χάριτος ἀποτυχεῖν μυστηρίου.
Γ’ ΠΡΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΝ (Σελ. 588)
εἴπερ ἡ φύσις μόνη (σελ. 594) ἄναρχός ἐστι καί ἀτελεύτητος καί αὕτη μόνη ἐστί τό ἄκτιστον
φῶς καί ἡ ἄκτιστος δόξα τοῦ Θεοῦ, καί οὕτω μία ἀκτιστος θεότης ὡς μόνης ἀκτίστου τῆς θείας
οὐσίας ὑπαρχούσης.
… ἐκτός γάρ τοῦ ἑνός Θεοῦ ἄκτιστον οὐδέν.
… Σύ δή φύλαττέ μοι τήν καλήν ταύτην τῶν πατέρων παρακαταθήκην ὅτι ἄκτιστος ἡ θεία χάρις
ὡς φύσεως ἐνέργεια Θεοῦ καί κατά τόν ἅγιον Ἰσαάκ «ὡς δόξα τῆς φύσεως αὐτοῦ». Μόνον δέ
ἄκτιστον εἰπών τις τόν Θεόν, καί τάς αὐτοῦ φυσικάς ἐνεργείας συμπεριείληφεν ἁπάσας. Τί οὖν
ἔτι δεῖ ζητεῖν καί διαιρεῖν;
«Ὁμιλία εἰς τὴν Θείαν Μεταμόρφωσιν τοῦ Κυρίου
καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»
Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ
Μάλιστα, ὄχι μόνο οἱ ἄγγελοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ἅγιοι μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων μετέχουν σ᾽ αὐτὴ τὴν δόξα
καὶ βασιλεία. Ἀλλ᾽ ὁ μὲν Πατὴρ καὶ ὁ Υἱὸς μαζὶ μὲ τὸ θεῖο Πνεῦμα ἔχουν φυσικὴ τούτη τὴν δόξα καὶ
βασιλεία, οἱ δὲ ἅγιοι ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι τὴν ἀποκτοῦν κατὰ χάρη, δεχόμενοι ἀπὸ ἐκεῖ τὴν
ἔλλαμψη. Ἄλλωστε καὶ ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας, ποὺ ἐμφανίσθηκαν μαζί Του σ᾽αὐτὴ τὴν δόξα, αὐτὸ
ἀκριβῶς μᾶς παρέστησαν. Ὁ δὲ Μωϋσῆς φάνηκε κοινωνὸς τῆς θεϊκῆς δόξας ὄχι μόνο τώρα ἐπάνω
στὸ Θαβώρ, ἀλλὰ καὶ τότε ποὺ τὸ πρόσωπό του δοξάσθηκε τόσο, ὥστε νὰ μὴ μποροῦν οἱ
Ἰσμαηλῖτες νὰ τὸ ἀντικρύσουν.
Καὶ τὸ μὲν θεῖο τοῦτο φῶς δίδεται μὲ μέτρο καὶ ἐπιδέχεται τὸ μᾶλλον καὶ ἦττον μεριζόμενο δίχως
νὰ διαιρεῖται, κατὰ τὴν ἀξία αὐτῶν ποὺ τὸ δέχονται. Ἡ ἀπόδειξη εἶναι κοντά. Τὸ μὲν πρόσωπο τοῦ
Κυρίου ἔλαμψε πιὸ πολὺ ἀπ᾽ τὸν ἥλιο, τὰ δὲ ἱμάτια ἔγιναν λαμπρὰ καὶ λευκὰ σὰν χιόνι. Καὶ ὁ
Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας στὴν ἴδια θεάθηκαν δόξα, ἀλλὰ κανεὶς τους δὲν ἄστραψε τότε σὰν ἥλιος. Καὶ
οἱ ἴδιοι οἱ μαθητὲς μέρος τοῦ φωτὸς ἐκείνου εἶδαν, μέρος δὲν μπόρεσαν νὰ ἀτενίσουν.
Ἔτσι λοιπὸν μετρεῖται καὶ μερίζεται, δίχως νὰ διαιρεῖται, τὸ φῶς ἐκεῖνο καὶ ἐπιδέχεται αὐξομείωση.
Καὶ ἕνα μέρος αὐτοῦ γνωρίζεται τώρα ἕνα μέρος ἀργότερα. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ θεῖος Παῦλος λέει: «τώρα
κατὰ μέρος γνωρίζουμε καὶ κατὰ μέρος προφητεύουμε» (Α´ Κορ. 13, 9). Ὅμως τελείως ἀμέριστη καὶ
ἀκατάληπτη εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ καὶ καμμιὰ οὐσία δὲν ἐπιδέχεται αὐξομειώσεις.
οἱ ἅγιοι βλέπουν καὶ κοινωνοῦν ὄχι τὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ βασιλεία καὶ δόξα καὶ λαμπρότητα
καὶ φῶς ἀπόῤῥητο καὶ θεία χάρη, ἂς ὁδεύσουμε πρὸς τὴν λάμψη τοῦ φωτὸς τῆς χάριτος, γιὰ νὰ
γνωρίσουμε καὶ νὰ θεωρήσουμε τρίφωτη Θεότητα, ποὺ ἀκτινοβολεῖ ἑνιαία ἀπόῤῥητη αἴγλη ἀπὸ
μία τρισυπόστατη φύση.
ΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΤΙΣΤΗ ΔΟΞΑ, ΠΩΣ ΑΥΤΗ ΑΠΟΚΤΑ ΤΗΝ
ΑΚΤΙΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ;
ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΤΗΣ ΑΚΤΙΣΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΔΕΝ ΕΓΡΑΨΕ ΚΑΘΑΡΑ ΓΙΑ ΑΚΤΙΣΤΟ ΠΥΡ Η
ΑΚΤΙΣΤΗ ΚΟΛΑΣΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ…
ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ
--> Π.ΝΙΚΩΝ https://www.youtube.com/watch?v=vKGquq2xWlA -- Που πηγαίνουν αυτοί που

πεθαίνουν; Πως είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση;
====
ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΜΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΠΕΡΙ ΚΟΛΑΣΗΣ
1. ΜΟΝΟΛΙΘΙΚΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ ΣΑΝ ΤΟ

ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ
Οι Αγιοι μιλουν για διαφορες τιμωριες και κολασεις και μια ψυχικη κατασταση δεν αποκλεει την
υπαρξη εταιρων και αλλων
βασανων.
2. ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ
ΤΟΥ ΘΕΟΥ
3. ΨΕΥΔΟΜΕΝΟΙ , ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΟΜΕΝΟΙ, ΠΡΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΠΛΗΡΗ

ΓΝΩΣΗ ΠΑΤΕΡΩΝ ΣΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ
4. ΑΝ Η ΚΟΛΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΤΙΣΤΗ ΚΑΙ
ΠΡΟΥΠΗΡΧΕ ΤΟΤΕ Η ΚΑΚΙΑ ΠΡΟΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ
Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΤΟΙΜΑΣΘΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΧΤΙΣΤΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ.
------------
ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΛΕΞΕΙΣ..
· πορεύεσθε οἱ κατηραμένοι εἰς
τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ ∆ιαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.
ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ - Ο ΑΠΕΙΡΙΣ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕΙ
ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΑΙΔΑΓωΓΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΔΕΝ ΕΞΗΓΗΣΕ ΕΚΤΕΝΩΣ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΑΥΤΗ ΑΛΛΑ
ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΤΗΝ
ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;
ελαυατε οἱ κατηραμένοι εἰς
τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον της εμου αγάπης.
ελαυατε οι κατηραμενοι τω ακτιστω πυρ και τω βασανω της κολασης της καρδια σας.
νοιωσατε οι αμετανοητοι την οδυνην της ατελευτητης αορατου φλογας εις σωμα και ψυχην
φριξετε με την αγαπην μου προς ολους που καταργει την θελησιν σας και μεσα σας θα καει εις
αιωνιον πληρωμα βασάνων
φωτισου κάθε ευλογημένη ψυχήν με την υπερτατη μακαριώτητα του φωτός της αγαπης μου.
Τι παραδεισος ειναι με τον κοινο τοπο των μαρτυρουντων αμετανοητων?
Δεν ειναι βασανiστης πλεον δηλαδη ο Θεος απο την πλευρα των ορθολογιστων και
καταδικασμενων με την ακτιστη φλογα της ποικιλομορφιας των βασανων ;
Δεν παραβιάζει την ελευθερη βουληση;
Ενωνεται και στην ουσια της ψυχης των κολασμενων συμφωνα με τον Αγιο Γρηγοριο και Νικοδημο;
------
Το επιχειρημα
ΑΓ. ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ.
Ασκητικά. Λόγος ΠΔ΄: Περί της θέας της των
ασωμάτων φύσεως κατ΄ ερώτησιν και απόκρισιν
...
"Εγώ δε λέγω, ότι εν τη γεέννη κολαζόμενοι, τη μάστιγι της αγάπης μαστίζονται. Και τι πικρόν και
σφοδρόν το της αγάπης κολαστήριον! Τουτέστιν
εκείνοι οίτινες ησθήθησαν, ότι εις την αγάπην έπταισαν, μείζονα την κόλασιν έχουσι πάσης
φοβουμένης κολάσεως. Η γαρ λύπη η βαλλούσα εν τη
καρδία εκ της είς την αγάπην αμαρτίας, οξυτέρα εστί πάσης κολάσεως γι νομένης. Άτοπον εστί
λογίζεσθαι τίνα, ότι οι αμαρτωλοί εν τη γεέννη
στερούνται της αγάπης του Θεού. Η αγάπη εκγονόν εστί της γνώσεως της αληθείας, ήτις
ομολογουμένως κοινώς πάσι δίδοται. Ενεργεί δε η αγάπη
εν τη δυνάμει αυτής κατά διπλούν τρόπον τους μεν αμαρτωλούς κολάζουσα, ως και ενταύθα
συμβαίνει προς φίλον από φίλου, τους δε τετηρηκότας
τα δέοντα ευφραίνουσα εν αυτή. Και αύτη εστί, κατά γε τον εμόν λόγον, η εν τη γεέννη κόλασις, η
μεταμέλεια. Των μέντοι υιών των άνω εν τη
τρυφή μεθύσκει τάς ψυχάς."
Α) "Εγω δε λεγω" και "κατά γε τον εμόν λόγον" δείχνουν λογισμό και προσωπικη γνωμη χωρις
συμπεριληψη πατερικης γνωμης, σιγουριας θεοπνευστιας
β) Η στερηση της αγάπης, η πικρα της χαμενης ευκαιρίας, αφου γνωριστηκε φιλοσοφικα εστω στην
β΄παρουσια ειναι ακομα ενα βασανο και οχι το μοναδικο και απολυτο
γ) Η Μεταμελεια στην κολαση, μια μετανοια που δεν γινεται δεκτη , υπαρχουν και αλλες αναφορες
δ) Σε κάθε περιπτωση ασυμφωνια με Α.Πατερες
---------------
ΑΓ. ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ., Ασκητικά. Λόγος ΟΑ΄
εκτησάμεθα, υπό του ελέ ους παραδιδώμεθα ταις χερσί του δικαιοκρίτου των απάντων και
κελευώμεθα κατέναντι της ράβδου των πειρασμών, έως
αν ευχερής γένηται ημίν η κόλασις η εκείθεν εάν, ότε προσεγγίσει εν ημίν η ράβδος του κριτού,
ταπεινωθώμεν και μνημονεύσωμεν των αδικημάτων
και εξομολόγησιν ποιησώμεθα ενώπιον του εκδικητού, εν πειρασμοίς βραχέσι ταχύ ρυσθησόμεθα,
εάν δε σκληρυνθώμεν εν ταις θλίψεσιν ημών και
μη εξομολογησώμεθα, ως αίτιοι των τοιούτων υπάρχοντες και άξιοι και πλείονα τούτων παθείν,
αλλ’ επαιτιώμεθα τους ανθρώπους, ποτέ δε και τους
δαίμονας, και εν καιρώ την δικαιοσύνην του Θεού, και συνιστώμεν εαυτούς αθώους των τοιούτων
έργων και ουκ εννοώμεν, ότι ο Θεός ημάς επί
πλέον επίσταται και γινώσκει κάί ότι εν πάση τη γη τα κρίματα αυτού εστί και ότι χωρίς της εντο λής
αυτού ου παιδεύεται άνθρωπος, δια τούτο
πάντα τα επερχόμενα ημίν λύπην διηνεκή εμποιεί καί θλίψεις ημών σφοδραί γίνονται και εξ άλλης
εις άλλην ως εν σχοινίω παραδιδόμεθα, έως αν
γνώμεν εαυτούς και ταπεινωθώμεν και αισθηθώμεν των ανομιών ημών.
Ασκητικά. Λόγος Ε΄
Τούτου ούν χάριν εν τοις θλιβεροίς συνεχώρησέ σε είναι. Ενίοτε δε ίνα μη, εκκλίνας, παροργίσης
αυτόν και τη επαγωγή της τιμωρίας εξολοθρεύση
σε από προσώπου αυτού.
-----------------
ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ
Οι άγιοι Πατέρες για τον Παράδεισο και την Κόλαση
ο Μ. Βασίλειος. ερμηνεύοντας το ψαλμικό χωρίο «φωνή Κυρίου
διακόπτοντος φλόγα πυρός», λέγει ότι αυτό το θαύμα πραγματοποιήθηκε στους Τρεις Παίδες στην
κάμινο
του πυρός. Η φωτιά στην περίπτωση αυτή διακόπηκε στα δύο, και γι’ αυτό «ενεπύριζε τους κύκλω
πάντας», ενώ «πνεύμα εδέξατο εν εαυτή, ηδίστην αναπνοήν και ανάψυξιν, ώσπερ εν σκιά τινι
φυτών, εν
ειρηνική καταστάσει παρεχομένη τοις παισίν». Έτσι, ενώ η φωτιά εκείνη κατέκαιε τους έξω από
αυτήν, εν
τούτοις δρόσιζε τους Παίδες, σαν να βρίσκονταν κάτω από την σκιά ενός δένδρου. Στην συνέχεια
παρατηρεί ότι το πυρ που ετοιμάσθηκε από τον Θεό για τον διάβολο και τους αγγέλους του
«διακόπτεται τη
φωνή του Κυρίου». Το πυρ έχει δύο δυνάμεις, την καυστική και φωτιστική δύναμη και ενέργεια, γι’
αυτό
και καίει και φωτίζει. Έτσι, οι άξιοι της φωτιάς θα αισθανθούν την καυστική ιδιότητα της και οι άξιοι
του
φωτισμού θα αισθανθούν την φωτιστική ιδιότητα του πυρός. Γι’ αυτό ολοκληρώνει πολύ
χαρακτηριστικά:
«Φωνή ουν Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός» και μερίζοντας, ως αλαμπές μεν είναι το πυρ της
κολάσεως, άκαυστον δε το φως της αναπαύσεως απομείναι»1
....
Το ίδιο, βέβαια, συμβαίνει και με την Χάρη του Θεού στην
αιώνια ζωή. Οι δίκαιοι θα μετέχουν της φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας, ενώ οι αμαρτωλοί και
ακάθαρτοι θα βιώνουν την καυστική και κολαστική ενέργεια του Θεού.
1 O ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΔΩ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΖΕΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΙΔΙΟΤΗΤΕς ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΤΗΣ
ΦΛΟΓΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΑΚΤΙΣΤΗΣ.
Η ΚΤΙΣΤΗ ΦΛΟΓΑ ΛΟΙΠΟΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΟΠΟΙΑ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΕΠΙΘΥΜΕΙ Ο
ΘΕΟΣ..
ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΜΙΑ ΑΚΤΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΑ ΕΚΛΑΒΕΙ ΜΟΡΦΗ ΟΡΑΤΗΣ
ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΗΣ ΦΛΟΓΑΣ Η ΑΟΡΑΤΗΣ ΚΑΥΣΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΑΣ.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΟΛΑΣΤΙΚΟΙ ΚΤΛ
ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟ ΤΟ ΥΠΑΓΕΤΑΙ ΑΠ ΕΜΟΥ, ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΘΕΟΥ, ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΙΣΗΣ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΚΤΛ.
2. ΚΟΛΑΣΤΙΚΗ ΑΚΤΙΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ...ΧΜ ΘΕΛΕΙ ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ...
------------
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΩ ΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ
"Για παράδειγμα
αναφέρουμε τον άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, ο οποίος λέγει ότι το ίδιο πυρ ονομάζεται και «πυρ
καταναλίσκον
και φωτίζον φως». Πρόκειται για το άγιο και υπερουράνιο πυρ, που είναι η Χάρη του Θεού.
...Βέβαια, η Χάρη του Θεού δεν θα
καθαρίζει τους αμετανόητους αμαρτωλούς στην άλλη ζωή, αλλά αυτό που λέγει ο άγιος Ιωάννης ο
Σιναΐτης
συμβαίνει τώρα. Και είναι βεβαιωμένο από την ασκητική εμπειρία ότι οι άγιοι στην αρχή
αισθάνονται την
Χάρη του Θεού σαν φωτιά που κατακαίει τα πάθη και στην συνέχεια, όσο καθαρίζεται η καρδιά,
τόσο και
αισθάνονται την Χάρη του Θεού ως φως."
ΝΟΗΤΙΚΗ ΑΚΡΟΒΑΣΙΑ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΤΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ (ΚΟΛΑΣΕΙΣ) ΩΣ ΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΚΟΛΑΣΤΙΚΕΣ

ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ..ΑΦΟΥ Ο ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΖΕΙ ΚΑΘΑΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
ΑΛΛΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ ΠΥΡ ΘΕΟΤΗΤΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΑΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ
ΚΟΛΑΣΗ..ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΥΣ ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΠΥΡ
ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΤΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ..
----
"Σύγχρονοι θεόπτες βεβαιώνουν ότι όσο κανείς μετανοεί και εν Χάριτι βιώνει την κόλαση κατά την
πορεία
της ασκήσεώς του,"

ΑΝ ΤΟ ΕΙΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΔΟΚΙΜΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ, ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ ΙΣΧΥΡΙΣΤΟΥΝ ΟΤΙ ΠΗΓΑΝ..ΑΛΛΑ
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΗΓΑΝ, Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΗ
ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΠΛΗ..ΟΠΟΤΕ Η ΚΟΛΑΣΗ ΑΣΚΗΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ ΜΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ.
"Κατά τους αγίους Πατέρας της Εκκλησίας, δεν υπάρχει άκτιστος Παράδεισος και
κτιστή Κόλαση, όπως διδάσκει η φραγκολατινική παράδοση. Οι Φράγκοι, ακολουθούντες τον

Αυγουστίνο,
πίστευαν ότι οι κολαζόμενοι δεν θα βλέπουν τον Θεό, και γι’ αυτό εξέλαβαν το πυρ της Κολάσεως
ως
κτιστό. Είναι γνωστή η Κόλαση του Δάντη και οι περιγραφές των κολασμένων."
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΤΙΣΤΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΤΙΣΤΗ ΚΟΛΑΣΗ ΩΣ ΔΗΛΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΣΥΝΔΙΑΣΜΟΣ
ΑΚΤΙΣΤΗΣ ΧΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ
ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ. ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΤΙΚΗ ΑΚΤΙΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ..
ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΟ..
ΤΟ ΠΥΡ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΗΣ ΘΑ ΕΝΕΡΓΗΣΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΞΥΠΝΩΝΤΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ..ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΒΕΒΑΙΟ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΕΚΤΑΘΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ.
----
"Επίσης, η Κόλαση
χαρακτηρίζεται με τις εικόνες πυρ και σκότος. Αλλά και οι δυο αυτές εικόνες είναι αντίθετες. Γι’
αυτό η
Κόλαση δεν είναι ούτε πυρ ούτε σκότος, όπως εμείς γνωρίζουμε τις πραγματικότητες αυτές. Και
φυσικά
ούτε ο Παράδεισος είναι φως και γνόφος, όπως εμείς γνωρίζουμε αυτές τις πραγματικότητες. Γι’
αυτό οι
άγιοι Πατέρες προτιμούν την αποφατική ορολογία, για να μη γίνεται καμμία σύγχυση."
ΠΥΡ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ...ΣΚΟΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΥΡ
...ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΝ..
ΑΛΛΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΟΡΑΤΟ, ΑΛΛΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΑΤΟ..
----
----
ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ..
Αν υπήρχαν δύο χωριστοί χώροι και στον ένα κυριαρχούσε ο θεός ενώ στον άλλο ο διάβολος , τότε
ο διάβολος θα είχε κατορθώσει
αυτό το οποίο από την αρχή ήθελε.
Να έχει έναν χώρο πνευματικό που να τον κυβερνά και να τον εξουσιάζει. Αυτό όμως δεν του το
επέτρεψε ο θεός να το κάνει.
Και ο Χριστός με την κάθοδό του στον Άδη αυτό ήθελε να αποτρέψει....
1) ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ?
2) ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ, ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ.
3) ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΙΑ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ..
=====================
????
τη αληθεία, αλλ΄ ευδοκήσαντες εν τη αδικία». «Ίνα κριθώσι». Δεν είπε «ίνα κολασθώσι», διότι και
χωρίς αυτόν επρόκειτο να
κολασθούν, αλλ΄ «ίνα κριθώσι» δηλαδή να κατακριθούν ενώπιον του φοβερού δικαστηρίου, επειδή
θα είναι αναπολήγητοι.
Ποιοί Δε θα είναι αυτοί; Το
ερμήνευσεν ο ίδιος προσθέτων: «οι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ΄ευδοκήσαντες εν τη αδικία».

«Αγάπην» δε «αληθείας» ονομάζει τον Χριστόν.
«Ανθ΄ ων γαρ», λέγει, «την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο». Διότι ήτο και αγάπη και αλήθεια.
Δι΄ αυτά τα δύο ήλθε εις τον κόσμον, και επειδή
αγαπά τους ανθρώπους και δια να αποκαλύψη αληθή πράγματα...
Ο δε αντίχριστος θα έλθη δια να αδικήση τους ανθρώπουςκαι να το υς

==========
Όσιος Ισαάκ ο Σύρος – Ασκητικά. Λόγος Α΄ : Περί αποταγής και μοναχικής πολιτείας.
"Ο φόβος του Θεού αρχή εστί της αρετής. Λέγεται δε είναι γέννημα της πίστεως και σπείρεται εν τη
καρδία,
όταν αποχωρισθή η διάνοια από του περισπασμοΰ του κό-σμου,
..
Αρχή της αληθινής ζωής του ανθρώπου, ο φόβος του Θεού, και ούτος συν τω μετεωρισμώ τίνων εν
τη ψυχή διαμείναι ου πείθεται. "
Όσιος Ισαάκ ο Σύρος – Ασκητικά. Λόγος Γ΄ : Περί αναχωρήσεως, και ότι ου δεί δειλιάν και
φοβείσθαι, αλλά στηρίζεσθαι την καρδίαν τη εις Θεόν πεποιθήσει και θαρρείν τη αδιστάκτω πίστει
ως έχοντας φρουρόν και φύλακα τον Θεόν.
"οι γαρ ευδοκούντες εν τω φόβω του Θεού ζήσαι εν Χριστώ Ιησού, θλίψιν αίρουσι και διωγμόν
υπομένουσι."
Όσιος Ισαάκ ο Σύρος – Ασκητικά. Λόγος ΜΓ΄: Περί φυλακής και τηρήσεως της εκ των χαύνων και
αμελών, και
"Ούδεν ούτω ψυχραίνει το πυρ το εκ του αγίου Πνεύματος εμπνεόμενον εν τη καρδία του μοναχού
προς αγιασμόν της ψυχής, ως η συναναστροφή και η πολυλογία και η συντυχία, εκτός της μετά των
τέκνων των μυστηρίων του Θεού και προς αύξησιν της γνώσεως αυτού και πολλαπλασιασμόν. Η
τοιαύτη γαρ συντυχία εξυπνίζει την ψυχήν προς την ζωήν και εκριζοί τα πάθη και τους αισχρούς
λογισμούς κατακοιμίζει υπέρ πάσας τάς αρετάς."
=============
Τις διάφορες θεωρίες των θεολόγων να τις περνάτε από το ΠΑΤΕΡΙΚΟ κόσκινο. Πρέπει να τις
κοσκινίζετε με βάση τους ΠΑΤΕΡΕΣ και ό,τι είναι
σκουπίδια ή πίτουρα να τα πετάτε.

Να ψάχνετε με βάση τους ΠΑΤΕΡΕΣ.
Προσέξτε ένα παράδειγμα.
Υπάρχει το μπακίρι, ο μπρούντζος και ο χρυσός.
Ακόμη και μπακίρι καλό και άσχημο, μπρούντζος καλός και άσχημος, χρυσός 12 καρατίων και
χρυσός 24 καρατίων.
Εσείς να διαλέγετε το χρυσό των 24 καρατίων.
Και τα άλλα χρειάζονται, αλλά όλοι να προτιμάτε το χρυσό.
Άγιος ΠΑΪΣΙΟΣ.
==========
Όσιος Δωρόθεος Γάζας – Ασκητικά.
(505-564 μ.Χ.)
Ζ . ΠΡΟΣ ΑΔΕΛΦΟΝ ΕΠΕΡΩΤΗΣΑΝΤΑ ΑΥΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΨΥΞΕΩΣ ΑΓΑΠΗΣ
ἡ μνήμη τῶν φοβερῶν κριμάτων τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἐξόδου τῆς ψυχῆς ἀπὸ τοῦ σώματος καὶ τῶν
μελλουσῶν ἀπαντᾷν αὐτῇ φοβερῶν δυνάμεων,
μεθ’ ὧν ἔπραξε τὴν πονηρίαν ἐν τῇ ὀλιγοχρονίῳ καὶ ἐλεεινῇ ζωῇ ταύτῃ, ἔτι δὲ καὶ τοῦ μέλλειν
παραστῆναι τῷ φρικτῷ καὶ ἀδεκάστῳ βήματι
τοῦ Χριστοῦ, καὶ μὴ μόνον περὶ πράξεων, ἀλλὰ καὶ λόγων καὶ ἐννοιῶν ἀπαιτεῖσθαιλόγον ἐνώπιον
τοῦ Θεοῦ καὶ πάντων τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ
καὶ πάσης ἁπλῶς τῆς κτίσεως. Μνημόνευε δὲ συνεχῶς καὶ τῆς ἀποφάσεως ἐκείνης ἣν ἐρεῖ ὁ
φοβερὸς καὶ δίκαιος Κριτὴς τοῖς ἐξ εὐωνύμων•
Ἀπέλθατε ἀπ’ ἐμοῦ, οἱ κατηραμένοι, εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς
ἀγγέλοις αὐτοῦ.
Ϛ . ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ
Ἐρώτησις• Διὰ τί εἶπεν ὁ ἀββᾶς Ποιμὴν ὅτι τρία ταῦτα κεφαλαῖά ἐστι, τὸ φοβεῖσθαι τὸν Κύριον καὶ
εὔχεσθαι τῷ Κυρίῳ καὶ ποιῆσαι ἀγαθὸν τῷ πλησίον;
Τὸ φοβεῖσθαι τὸν Κύριον εἶπεν ὁ γέρων, ἐπειδὴ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ προηγεῖται πάσης ἀρετῆς•
...
ἀρχὴ γὰρ σοφίας φόβος Κυρίου• καὶ ὅτι οὐδεὶς ἄνευ φόβου Θεοῦ κατορθοῖ ἀρετὴν οὐδέ τί ποτε
ἀγαθόν• τῷ γὰρ φόβῳ Κυρίου ἐκκλίνει πᾶς ἀπὸ κακοῦ.
...
Ἐπειδὴ οὖν ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον καὶ εὐχόμενος τῷ Θεῷ δῆθεν μόνον ἑαυτὸν ὠφελεῖ, πᾶσα δὲ
ἀρετὴ διὰ τῆς εἰς τὸν πλησίον ἀγάπης τελειοῦται,
=========
Ἰουστῖνος Πόποβιτς
Ἡ αἰωνιότητα εἶναι φρικιαστικὴ δίχως Θεάνθρωπο, γιατὶ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι φοβερὸς δίχως τὸν
Θεάνθρωπο.
Καθετὶ τὸ ἀνθρώπινο, μονάχα στὸν Θεάνθρωπο ἔχει τὴν τελικὴ καὶ λογικὴ του ἑρμηνεία. Δίχως τὸν
θαυμαστὸ Κύριο Ἰησοῦ Χριστό,
ὅλα τὰ ἀνθρώπινα μεταβάλλονται ἀναπόφευκτα σὲ χάος, σὲ φρίκη, σὲ θάνατο, σὲ κόλαση: ἡ

φρόνηση σὲ ἀφροσύνη, ἡ αἴσθηση σὲ ἀπόγνωση,
ἡ ἐπιθυμία σὲ αὐτοδιάσπαση μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοθέωση ἤ τὴν αὐτοεξουθένωση.
http://orthodoxfathers.com/ponira-pneumata-Avva-Kassianou/Dunami
==============
ΑΓ.ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
Αόρατος Πόλεμος - Μέρος Δεύτερον / Πῶς πρέπει νὰ προετοιμαζώμαστε ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν ποὺ
μᾶς πολεμοῦν κατὰ τὸν καιρὸ τοῦ θανάτου
1. Λέγει καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος στὴν ἑρμηνεία τοῦ ζ´ ψαλμοῦ ἐξηγώντας τὸ "μήποτε ἁρπάση ὡς
λέων τὴν ψυχήν μου, μὴ ὄντος λυτρουμένου
μηδὲ σῴζοντος", ὅτι καὶ αὐτοὶ οἱ γενναῖοι ἀθλητές, ὅσοι πάλαιψαν μὲ τοὺς δαίμονες σὲ ὅλη τους τὴ
ζωὴ καὶ γλύτωσαν ἀπὸ τὶς παγίδες
καὶ τὶς ἐπιθέσεις τους, στὸ τέλος ὅμως τῆς ζωῆς τους ἐξετάζονται ἀπὸ τὸν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος, καὶ
ἂν βρεθοῦν νὰ ἔχουν κάποιες πληγὲς
ἢ μολυσμοὺς ἢ ρύπους τῆς ἁμαρτίας, κρατοῦνται ἀπὸ αὐτόν·
Αόρατος Πόλεμος - Μέρος Δεύτερον / Ἡ ψυχὴ ἀφοῦ ἀπογυμνωθῆ ἀπὸ τὴν θέλησί της, πρέπει νὰ
στέκεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ
"Εἶπα ὅτι μόνον ὁ Θεὸς ἑνώνεται μὲ τὶς οὐσίες, ἐπειδὴ κανένα κτίσμα, εἴτε εἶναι πνεῦμα εἴτε σῶμα,
δὲν ἑνώνεται μὲ τὴν
οὐσία ἄλλου κτίσματος, ἀλλὰ μὲ μόνη τὴν ἐνέργεια: ὥστε καὶ ὁ σατανᾶς δὲν μπορεῖ νὰ ἑνωθῆ μὲ
τὴν οὐσία τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ ἐπικοινωνεῖ
μὲ μόνη τὴν ἐνέργειά της κατὰ συζυγία, ὅπως λέγει ὁ ἀνωτέρω ἅγιος Γρηγόριος.
=============
Όσιος Ηλίας ο Πρεσβύτερος και Έκδικος
Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, γ΄ τόμος
Γνωστικά κεφάλαια
19. Ο παράδεισος της απάθειας που είναι κρυμμένος μέσα μας, είναι εικόνα του παραδείσου που
μέλλει να υποδεχθεί τους Δικαίους. Αλλά δε θα βρεθούν έξω από αυτόν όλοι όσοι δεν μπόρεσαν να
μπουν στον παράδεισο που περιέχεται μέσα μας
-------------
διάλογοι του Μεγάλου Αντωνίου : α) μετά του Δαίμονος
" καὶ ἄλλους κάμνωμεν νὰ ἀρνῶνται τὸν Χριστόν, καὶ ἄλλους νὰ ἀφίνουν τὴν μοναχικὴν ζωὴν καὶ νὰ
γίνωνται κοσμικοί, καὶ μ΄αὐτὸν τὸν τρόπον
τοὺς πέρνομεν μαζὺ εἰς τὴν αἰώνιον κόλασιν."
"Λέγει του ὁ Δαίμων «Ἐγὼ φθονῶ τοὺς καλογήρους, διότι ὁ αὐθέντης μου ὁ Ἑωσφόρος ἔχει πολὺν
φθόνον εἰς αὐτούς, ἐπειδὴ μέλλει
ὁ Θεὸς ν΄ἀποκαταστήσῃ τὸ Τάγμα τῶν Ἀγγέλων ὁποῦ ἐξέπεσεν ἀπὸ ἡμᾶς, καὶ νὰ κάμῃ Ἀγγέλους
ἀπὸ τοὺς καλοὺς Ἱερεῖς καὶ τοὺς ταπεινοὺς Μοναχούς,
"
"Ταῦτα ἄκουσας ὁ Ἅγιος παρὰ τοῦ Δαίμονος, εἶπεν εἰς αὐτόν «Ἐπιτιμήσει σε, Κύριος ὁ Θεός,
διάβολε, εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον, τὸ ἡτοιμασμένον
τῷ διαβόλῳ καὶ τῆς ἀγγέλοις αὐτοῦ». Καὶ παρευθὺς ἔγεινεν ἄφαντος ὁ Δαίμων ἀπ´ αὐτόν. Καὶ
μείνας ὁ Ἅγιος ἐκστατικὸς ἐκείνην τὴν ὥραν,
εἶπε «Θεὲ Παντοκράτωρ καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους, ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν
θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς, αὐτὸς δεσπότα
φιλάνθρωπε, ἐλευθέρωσόν με ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ παμπόνηρου διαβόλου» καὶ ποιήσας προσευχὴν
ὁ Ἅγιος ὕπνωσεν ὁλίγον. Προσελθὼν λοιπὸν Ἄγγελος
Κυρίου εἶπε πρὸς αὐτόν «Ἀντώνιε, εἶδες τὸν πονηρὸν δαίμονα;» Ναί, εἶδα αὐτὸν ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος -
ἀμὴ ποῖος εἶσαι ὁποῦ μοῦ συντυχαίνεις;
Λέγει του, ὁ Ἄγγελος «Ἐγὼ εἶμι ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ καὶ ἤλθα νὰ σοῦ εἰπῶ νὰ γράψεις τὰς
πανουργίας τῶν δαιμόνων καὶ νὰ τὰς φανέρωσῃς
εἰς τὸν Κόσμον». Ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ ὅσιος, ἐνεθυμήθη τὰ λόγια τοῦ Ἀγγέλου, καὶ
εὐχαριστήσας τὸν Θεόν, εἶπεν «Εὐχαριστῶ σοι Κύριε
Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς τῶν Δυνάμεων, ὁποῦ ἔστειλας τὸν Ἄγγελόν σου λέγοντάς μου νὰ γράψω τὰς
πανουργίας τῶν δαιμόνων,"
---
Β) Διάλογος του Μεγάλου Αντωνίου μετά του Αγγέλου
" Πέρνουσιν αὐτὴν πάλιν οἱ ἄγγελοι καὶ τὴν ὑπάγουν εἰς τὸν Παράδεισον καὶ τῆς δείχνουν τοὺς
κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ,
τὰς ἀναπαύσεις τῶν δικαίων, καὶ ὡσὰν ἰδῇ τὰς κατοικίας ἐκείνας τὰς ὡραίας καὶ θαυμαστάς,
παρακαλεῖ τοὺς ἀγγέλους διὰ νὰ σταθῇ ἐκεῖ
καὶ αὐτὴ εἰς ἐκεῖνα τὰ ἀγαθὰ τῶν δικαίων• πέρνοντάς την δὲ πάλιν ἀπὸ ἐκεῖ, τὴν ὑπάγουν εἰς τὴν
κόλασιν καὶ τῆς δείχνουν πῶς κολάζονται
οἱ ἁμαρτωλοί, λέγοντες εἰς αὐτήν, οὗτος ἐστὶν ὁ πύρινος ποταμὸς (δείχνοντες τοὺς τόπους), ὁ
σκώληξ ὁ ἀκοίμητος, τοῦτος ἐστὶν ὁ κλαυθμὸς
καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, καὶ καθεξῆς τῆς δείχνουν ὅλας τὰς κολάσεις τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ
ὡσὰν τελειώσουν αἱ τεσσαράκοντα ἡμέραι,
ὑπάγουν πάλιν τὴν ψυχὴν καὶ προσκυνᾷ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διὰ τοῦτο πάλιν γίνονται
τὰ μνημόσυνα, ἐπειδὴ μέλλει ἡ ψυχὴ
νὰ λάβῃ τὴν ἀπόφασιν ὅθεν μέλλει νὰ τὴν διατάξῃ ὁ φιλάνθρωπος Θεός, νὰ κατοικήσῃ ἕως τὴν
ἡμέραν τῆς κρίσεως, διὰ νὰ ἀπολαύσῃ μὲ τὸ
ἴδιον της κορμὶ κατὰ τὰ ἔργα της."
" ἀποστρέφου εἰς τὰ ὀπίσω καὶ πήγαινε εἰς τὸ σκότος καὶ τὸν βρομερὸν τόπον τοῦ ᾅδου.
Ἀλλοίμονον λοιπὸν εἰς αὐτήν! καὶ ποῖα γλῶσσα δύναται
νὰ διηγηθῇ τὴν τοιαύτην τιμωρίαν ὁποῦ κάμνουν οἱ δαίμονες εἰς τὴν κατάδικον ἐκείνην ψυχήν!"
===========================
Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ + 1709 – Πνευματικό αλφάβητο.
Ξ – Μνήμη θανάτου και αδιαφορία για τα φθαρτά
Δεν βρίσκω άλλο μεγαλύτερο κακό από την αμαρτία, γιατί φέρνει τον χωρισμό και την αποξένωσι
από τον Κύριο. Δεν βρίσκω άλλο μεγαλύτερο καλό
από την κάθαρση της ψυχής, που οδηγεί στην ένωσι με τον Θεό, στη Βασιλεία των ουρανών.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από τον σωματικό θάνατο που οδηγεί στην αιώνια κόλασι. Δεν
υπάρχει μεγαλύτερη ευφροσύνη από τον σωματικό
θάνατο που οδηγεί στον παράδεισο, στα χέρια του Θεού. Τί είναι λοιπόν θάνατος; Ο τέλειος
χωρισμός από τον Θεό. Τί είναι λοιπόν ζωή;
Η τέλεια ένωσις με τον Θεό.
. Και δυναμωμένος με τη χάρι του Θεού πολεμά και νικά και αναμένει την εκπλήρωσι των λόγων
Του: «Ο νικών έσται αυτώ ταύτα, και έσομαι
αυτώ Θεός και αυτός έσται μοι υιός. Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις… το μέρος
αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί
και θείω, ο εστίν ο θάνατος ο δεύτερος» (Αποκ. 21. 7-8).
=======================
ΑΓ.ΜΑΡΚΟΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ - DOCUMENTS RELATIFS AU CONCILE FLORENCE
archiepiscopi-ephesii-oratio-altera-de-igne-purgatorio1.pdf
SEL 111, 112. 118,
130 -->ANTIUETH ΑΠΟΨΗ
vi-marci-archiepiscopi-ephesii-responsio-ad-postremas-latinorum-quaestiones-super-igne-
purgatorium.pdf
ΣΕΛ 162, 164, 165
=============
ΟΣΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ ΣΟΡΣΚΥ
ΣΕΛ - 78
ηαζ ηάξ δεζκάξ ηαζ θνζηηάξ αζςκίμοξ ημθάζεζξ, ηάξ ακαιεκμφζαξ ημοξ αιανηςθμφξ, ςκ πάκηςκ
πείνμκ ήιανημκ εβχ υ ηάθαξ, υ ηαημδαίιςκ ηφςκ, υ αηάεανημξ ηαζ παιιίανμξ
===========================
Κοίταξε όμως αμέσως στον ουρανό· από τις πέτρες και τους κίονες εδώ, κοίταξε σ’ εκείνην την
ομορφιά, και θα δεις ότι αυτά
εδώ είναι έργα μυρμηγκιών και των κουνουπιών. Φιλοσόφησε βαθιά βλέποντάς τα· ανέβα στα
ουράνια· από εκεί επάνω σκέψου τις
λαμπρές οικοδομές εδώ κάτω και θα δεις ότι δεν είναι αυτές τίποτε, αλλά παιχνίδια μικρών
παιδιών. Είδες πώς ο αέρας είναι
λεπτότερος, πώς είναι ελαφρύτερος, πώς είναι καθαρότερος και διαυγέστερος, όσο ανεβαίνεις στο
ύψος; Εκεί πάνω έχουν τα
σπίτια και τις σκηνές τους οι ελεήμονες. Αυτά εδώ κατά την Ανάσταση καταστρέφονται, ή
καλύτερα πριν από την Ανάσταση
ερχόμενος ο χρόνος τα κατέστρεψε, τα εξαφάνισε και τα διέλυσε· και πολλές φορές πάνω στην
ακμή και στην ώρα τους,
ή σεισμός τα κατεδάφισε ή φωτιά κατέστρεψε το παν.
Πνευματικά Μαργαριτάρια Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου»,
εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη
ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ
ΤΙΜΟΘΕΟΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΠΡΩΤΗΝ, ΟΜΙΛΙΑ ΙΕʹ.
Νεωτέρας δὲ χήρας παραιτοῦ·...
"Ποθήσωμεν, παρακαλῶ, γνησίως τὸν Θεὸν, μὴ
φόβῳ γεέννης, ἀλλ' ἐπιθυμίᾳ βασιλείας." 62.584

"Ἐμφιλοσόφησον τῇ θέᾳ· ἄνιθι πρὸς τὰ ἐν τῷ
οὐρανῷ· ἐκεῖθεν κατάμαθε τὰς λαμπρὰς οἰκοδομὰς, καὶ ὄψει οὐδὲν οὔσας, ἀλλὰ παίδων
ἀθύρματα μικρῶν." 62.585
===============================
ΣΗΜΕΙΩΣΗ BAS: ΤΟ ΠΗΓΑΙΝΩ ΥΠΟΔΗΛΩΝΕΙ ΤΟΠΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΨΥΧΙΚΗ, ΑΝΕΥ ΤΟΠΟΥ, ΘΑ ΔΗΛΩΝΕ ΤΟ Νοιωθω, Αισθανομαι, Υποφερω, Ευφαίνομαι,

Χαίρομαι.
Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός - Διδαχαί
ΔΙΔΑΧΗ Α´
Ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ Λόγου
....
διὰ νὰ μᾶς κάμη νὰ ἔβγωμεν ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ διαβόλου, καὶ νὰ μᾶς κάμῃ υἱοὺς καὶ
κληρονόμους τῆς βασιλείας του,
νὰ χαίρωμεν πάντοτε εἰς τὸν παράδεισον μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους καὶ νὰ μὴ καιώμεθα εἰς τὴν
κόλασιν μὲ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ τοὺς διαβόλους.
Κῆρυξ ἀφιλάργυρος
καὶ ἀνίσως καὶ ζητήσῃς νὰ πάρης τίποτε πληρωμὴν διὰ τὴν διδαχήν, ἢ πολλὰ ἢ ὀλίγα, ἢ ἕνα ἄσπρο,
ἐγὼ σὲ θανατώνω καὶ σὲ βάνω εἰς τὴν κόλασιν.
...
Ἀγαπᾶτε τὸν Θεόν
ἂν καὶ ἁμαρτάνωμεν χιλιάδες φορὲς τὴν ὥραν, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὡσὰν πατέρας καὶ δὲν μᾶς
θανατώνει νὰ μᾶς βάλῃ εἰς τὴν κόλασιν, ἀλλὰ περιμένει τὴν μετάνοιάν μας,
...νὰ μᾶς βάλῃ εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαιρώμεθα πάντοτε.
...
ὁ διάβολος, ἂν ἠδύνατο αὐτὴν τὴν ὥραν νὰ μᾶς θανατώση ὅλους καὶ νὰ μᾶς βάλῃ εἰς τὴν κόλασιν,
τὸ ἔκαμνε...
.. ἔρχεται ὁ Θεός μας καὶ μᾶς χαροποιεῖ, καὶ μᾶς φυτεύει εἰς τὴν καρδίαν μας τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον,
καὶ περνοῦμεν
καὶ ἐδῶ καλὰ καὶ πηγαίνομεν καὶ εἰς τὸν παράδεισον νὰ εὐφραινώμεθα πάντοτε.
Ἀγαπᾶτε τὸν πλησίον
..Μὰ καλά, λέγετε, ἐκεῖ μὲ ἐκείνην τὴν ὀλίγην ἔχθραν ὁποὺ ἔχομεν εἰς τοὺς ἀδελφούς μας, ἔχοντας
τόσα καλὰ καμωμένα, εἰς τὴν κόλασιν πηγαίνομεν;
..Μὲ ψεύτικην ἀγάπην δὲν πηγαίνομεν εἰς τὸν παράδεισον.
Τὰ Δέκα Τάγματα τῶν Ἀγγέλων
..ἔγινε διάβολος σκοτεινότατος, καὶ πολέμιος τῶν ἀνθρώπων· καὶ ἔχει νὰ καίεται πάντοτε εἰς τὴν
κόλασιν.
...αὐτὸς εἶνε ὁποὺ ἐμβαίνει μέσα εἰς ἀποθαμένον ἄνθρωπον καὶ φαίνεται ὡς ζωντανὸς καὶ τὸν
λέγομεν βρυκόλακα·
Ἡ Δημιουργία τοῦ Ἀνθρώπου
εἰ δὲ καὶ αἱ γυναῖκες κάμνουν καλύτερα καὶ πηγαίνουν εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἡμεῖς εἰς τὴν
κόλασιν, τί μᾶς ὠφελεῖ;
Ἡ Ἀπολύτρωσις τοῦ Ἀνθρώπου -- SHM: ΤΑΥΤΙΣΗ ΚΟΛΑΣΗΣ ΜΕ ΑΔΗ
Ἀπέθανον ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, ἐπῆγαν εἰς τὴν κόλασιν καὶ ἐκαίοντο πέντε καὶ ἥμισυ χιλιάδες χρόνους
διὰ μίαν ἁμαρτίαν·
ἀμὴ ἡμεῖς ὁποὺ κάμνομεν πολλάς, καὶ μάλιστα ἐγώ, τί ἔχομεν νὰ πάθωμεν; Ὁ Θεὸς εἶνε
εὔσπλαχνος, ἀλλὰ καὶ δίκαιος.
Ἔχει ράβδον σιδηράν· καὶ καθὼς ἐπαίδευε τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔαν, ἔτσι παιδεύει καὶ ἡμᾶς, ἂν δὲν
κάμνωμεν καλά.
Παρέβησαν ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα τὴν προσταγὴν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐξωρίσθησαν ἀπὸ τὸν παράδεισον.
Τώρα τί κάμνομεν, χριστιανοί μου, ἡμεῖς;
Ζητήσατε νὰ μάθετε, ὅτι εἰς τοὺς πέντε καὶ ἥμισυ χιλιάδες χρόνους ὅλοι ὅσοι ἀπέθνησκον
ἐπήγαινον εἰς τὴν κόλασιν.
Εὐσπλαχνίσθη ὁ Κύριος τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων...ἀνέστη τὴν τρίτην ἡμέραν, ἐπῆγε εἰς τὴν κόλασιν,
ἔβγαλε τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔαν
καὶ τὸ γένος του· ἔγινε χαρὰ εἰς τὸν οὐρανόν, εἰς τὸν ἅδην καὶ εἰς ὅλον τὸν κόσμον·
Πνευματικοὶ Πυρῆνες
Δὲν εἶνε, ἀδελφοί μου, λόγοι ἰδικοί μου ὅσα σᾶς εἶπον, ἀλλὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπὸ τὴν Ἁγίαν
Γραφήν. Αὐτὰ ὁποὺ σᾶς εἶπα τὸ ἴδιον εἶνε ὡσὰν νὰ κατέβη ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς νὰ σᾶς τὰ εἰπῆ.
------------
ΔΙΔΑΧΗ Β´
Ὁ πολύτεκνος Ἰωάννης
Ὁ καθένας καθὼς ἔπραξεν· ἂν δηλαδὴ ἔκαμε καλά, πηγαίνει εἰς τὸν παράδεισον· ἂν κακά, πηγαίνει
εἰς τὴν κόλασιν.
--------------
ΔΙΔΑΧΗ Γ´
ΜΩΥΣΗΣ --ΣΗΜ. ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΧΩΡΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ..ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗ
ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ,
..Εἰ δὲ καὶ κάμνομεν κακὰ καὶ δὲν ἔχομεν ἀγάπην καὶ ἔχομεν τὸ μίσος, τότε δὲν ἔχομεν μέρος μὲ τὸν
Θεόν, ἀλλὰ μὲ τὸν διάβολον εἰς τὴν κόλασιν
νὰ καιώμεθα πάντοτε.
Μὲ καθαρὰς χείρας τὸ Σημεῖον τοῦ Σταυροῦ
Ἔτσι ἔκαμε τὸ θέλημά του καὶ ἐβασίλευσε δυὸ χρόνους καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν κόλασιν νὰ καίεται
πάντοτε.
Τὸ Γένος ἔχει ἀνάγκην Ἀξίων Ἱερέων
... φανερώνει πὼς ἂν κάμνη καλὰ ἔργα, ὡσὰν ἄγγελος θὰ πετάξη νὰ ὑπάγη εἰς τὸν παράδεισον. Ἂν
δὲ εἶνε ἀνάξιος, ἀγράμματος, μολυσμένος μὲ
ἁμαρτίας, καὶ δίδη γρόσια, καὶ βάνη μεσίτας νὰ γίνῃ ἱερεύς, τότε μὲ αὐτὰ ἀγοράζει τὴν κόλασιν·
καὶ ὅταν λέγη τὸ Εὐαγγέλιον,
καὶ λέγη τόσα ψεύματα, ἀλλοίμονον εἰς ἐκεῖνον τὸν ἱερέα
Φοβερὰ Προφητεία
Τὸν παλαιὸν καιρὸν οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ἤθελον νὰ παιδεύσουν κανένα ἄνθρωπον, ἔκανον ὅρκον καὶ
ἔλεγον, νὰ δώσῃ ὁ Θεὸς νὰ τὸν βάλῃ μὲ τοὺς ἱερεῖς
τοῦ 18ου αἰῶνος. Διὰ τοῦτο, ἀδελφοί μου, εἶνε δύσκολον τὴν σήμερον νὰ σωθοῦν πατριάρχαι,
ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, κ.λπ. Διὰ τοῦτο σᾶς συμβουλεύω,
ἅγιοι ἱερεῖς, τώρα ποὺ ἔχετε καιρόν, μετανοήσατε, ἵνα σωθῆτε.
Εὐλάβεια εἰς τὴν Παναγίαν Θεοτόκον
Ἀπεκρίθη ὁ μάγειρος καὶ λέγει: Ἐγὼ εἶμαι ψεύστης καὶ πάντοτε τὸ ψεῦδος λαλῶ· ἀλλὰ τώρα,
ἐπειδὴ μὲ ἔδεσες μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ,
δὲν ἠμπορῶ παρὰ νὰ εἰπῶ τὴν ἀλήθειαν. Ἐγὼ λοιπὸν εἶμαι διάβολος, καὶ μὲ ἔστειλεν ὁ
μεγαλύτερός μου νὰ δουλεύω τοῦτον τὸν καπετάνιον
καὶ νὰ τὸν φυλάγω νὰ τὸν εὑρὼ καμμίαν ἡμέραν ὁποὺ νὰ μὴ διαβάζη τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς
Παναγίας, νὰ τὸν βάλω εἰς τὴν κόλασιν.
Καὶ ἔχω τώρα 14 χρόνους ὁποὺ τὸν φυλάγω, καὶ δὲν εὗρον καμμίαν ἡμέραν ὁποὺ νὰ μὴ διαβάζη τὸ
«Ἄγγελος πρωτοστάτης».
Τότε λέγει ὁ ἀσκητής: Σὲ προστάζω εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος νὰ γίνης ἄφαντος καὶ πλέον νὰ
μὴ πειράξης τοὺς χριστιανούς.
Καὶ εὐθὺς ἔγινεν ἄφαντος ὁ διάβολος ὡσὰν καπνός.
-------------------
ΔΙΔΑΧΗ Δ´
Περίληψις τῆς διδαχῆς
Τοὺς ἐδίωξεν ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν παράδεισον καὶ ἔζησαν εἰς τοῦτον τὸν κόσμον 930 χρόνους μὲ μαῦρα
καὶ πικρὰ δάκρυα. Καὶ ἀφοῦ ἀπέθανον,
ἐπῆγαν εἰς τὴν κόλασιν καὶ ἐκαίοντο 5.500 χρόνου
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ (ΣΑΠΡΙΚΙΟΣ-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ)
Εἰ δὲ καὶ δὲν συγχωρήσωμεν τοὺς ἐχθρούς μας, καὶ τὸ αἷμά μας νὰ χύσωμεν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ
Χριστοῦ, εἰς τὴν κόλασιν πηγαίνομεν
....
ὁ ἀφορισμὸς εἶνε ξεχωρισμὸς ἀπὸ τὸν Θεόν, ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους, ἀπὸ τὸν παράδεισον, καὶ
παραδομὸς εἰς τὸν διάβολον, εἰς τὴν κόλασιν.
Δι᾿ ἐκεῖνον τὸν ἀδελφὸν ἐσταυρώθη ὁ Χριστὸς νὰ βγάλη ἀπὸ τὴν κόλασιν, καὶ σὺ διὰ μικρὸν
πράγμα τὸν ἀφορίζεις καὶ τὸν βάνεις εἰς
τὴν κόλασιν νὰ καίεται πάντοτε;
...
αὶ καλύτερα νὰ εἶσαι σκλάβος ἐδῶ εἰς τὸ σῶμα πέντε, δέκα χρόνους, καὶ νὰ πηγαίνης εἰς τὸν
παράδεισον, παρὰ νὰ εἶσαι ἐλεύθερος ἐδῶ
καὶ αὔριον νὰ πηγαίνης εἰς τὴν κόλασιν νὰ καίεσαι πάντοτε.
...
Ἐκεῖνα τὰ ἄδικα τὰ τρώγετε διὰ νὰ ζῆτε· καὶ ἐκεῖνα σᾶς θανατώνουν, καὶ ὁ Θεὸς σᾶς βάνει εἰς τὴν
κόλασιν.
Η ΚΑΘΑΡΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ
εἶμαι ἐκείνη ἡ γυναίκα ὁποὺ ἐξωμολογήθηκα, καὶ δὲν σοῦ ἐφανέρωσα ἕνα θανάσιμον ἁμάρτημα
ὁποὺ εἶχα πράξει, καὶ διὰ τοῦτο ὅλα μου τὰ
ἁμαρτήματα ἔμειναν ἀσυγχώρητα, καὶ μὲ ἐπρόσταξεν ὁ Κύριος νὰ ὑπάγω εἰς τὴν κόλασιν νὰ
καίωμαι πάντοτε. Καὶ ἀμέσως ἐξῆλθε μία βρόμα
ὡσὰν καπνὸς καὶ ἐχάθη ἀπὸ ἔμπροσθέν του.
....
ὅστις τὰ βάλῃ μέσα εἰς τὴν καρδίαν του αὐτὰ τὰ τέσσαρα, νὰ ἀποθάνη ἐκείνην τὴν ὥραν, σώνεται·
εἰ δὲ χωρὶς αὐτά, χιλιάδες καλὰ νὰ κάμη,
εἰς τὴν κόλασιν πηγαίνει.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς Προφητεύει
τρέμει ἡ καρδιά μου νὰ τὸ εἰπῶ, ἀλλὰ τί νὰ κάμω, ὁποὺ μοῦ λέγει ὁ Χριστός μας πὼς ἀνίσως καὶ
δὲν τὸ φανερώσω, μὲ θανατώνει καὶ μὲ βάνει
εἰς τὴν κόλασιν; Μᾶς φανερώνει ἡ θεία Γραφή, τὸ ἅγιον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, πὼς εἰς ὄγδοον
αἰῶνα θὰ γίνῃ τὸ τέλος τοῦ κόσμου καὶ
μέλλει νὰ χαλάση τοῦτος ὁ κόσμος.
Τὸ Μεγαλεῖον τῆς Κυριακῆς Ἡμέρας
Ἐπῆγεν ὁ Κύριος εἰς τὴν κόλασιν καὶ ἔβγαλε τὸν Ἀδάμ, τὴν Εὔαν καὶ τὸ γένος του....
Ἡ Μέλλουσα Κρίσις
Καὶ ἔχει ν᾿ ἀναστήση ὁ Κύριος ὅλον τὸν κόσμον. Καὶ οἱ καλοὶ θὰ εἶνε ὡς Ἄγγελοι, καὶ οἱ κακοὶ ὡσὰν
δαίμονες,...
Εἰς δὲ τοὺς ἁμαρτωλοὺς θὰ εἴπη ὁ Κύριος: «Πηγαίνετε σεῖς κατηραμένοι εἰς τὴν κόλασιν νὰ
καίεσθε μαζὶ μὲ τὸν διάβολον, τὸν πατέρα σας,
πάντοτε, διότι δὲν ἐφυλάξατε τὴν πίστιν μου καὶ τὰ προστάγματά μου». Καὶ θὰ ἀνοίξη ὁ Κύριος ἕνα
πύρινον ποταμόν, ὡς θάλασσα,
νὰ ρίψη ὅλους τοὺς ἀσεβεῖς, ἀπίστους, αἱρετικούς, ἀθέους καὶ ἁμαρτωλοὺς μέσα, νὰ καίωνται
πάντοτε· καὶ θὰ βάλῃ τοὺς εὐσεβεῖς καὶ
ὀρθοδόξους χριστιανοὺς καὶ δικαίους μέσα εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρωνται πάντοτε.
Τιμωρία τῶν Ἑβραίων
Τὸν παλαιὸν καιρὸν οἱ Ἑβραῖοι ἐθανάτωσαν ὅλους τοὺς προφῆτας, ὅλους τοὺς δικαίους
διδασκάλους· χιλιάδες φορὲς ἄφησαν τὸν Χριστὸν καὶ
ἐπροσκύνησαν τὸν διάβολον, καὶ τόσον, ὁποὺ ἔκαμαν ἕνα μοσχάρι καὶ τὸ ἐπροσκυνοῦσαν διὰ
Θεόν, καθὼς τὸ ἔχουν ἕως τὴν σήμερον (54).
Καὶ τώρα τὸ αὐτὸ εἶνε νὰ συναναστρέφεσαι καὶ νὰ πραγματεύεσαι, νὰ τρώγης καὶ νὰ πίνης μὲ τὸν
διάβολον.Ἐτόλμησαν καὶ ἐσταύρωσαν καὶ
τὸν Χριστόν μας. Ὁ Πανάγαθος εἰς ὅλα αὐτὰ τοὺς ἐφύλαγε, τοὺς ἐσκέπαζεν. Ἐκαρτέρησεν ὁ Κύριος
ὕστερα ἀπὸ τὴν σταύρωσίν του τριάντα
χρόνια νὰ μετανοήσουν, ἀλλὰ δὲν μετενόησαν. Τότε τοὺς κατηράσθη, τοὺς ἀφώρισε, τοὺς ὠργίσθη
καὶ ἀφῆκε τὸν διάβολον μέσα εἰς τὴν καρδίαν
των, καθὼς τὸν ἔχουν ἕως σήμερον. Ἐσκοτίσθησαν, ἔφυγον ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον καὶ ἐπῆγαν εἰς
τὴν Ἱερουσαλήμ. Σηκώνει ὁ Θεὸς τὸν βασιλέα
ἀπὸ τὴν παλαιὰν Ρώμην καὶ πολιορκεῖ τοὺς Ἑβραίους μέσα εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ οἱ πατέρες καὶ
αἱ μητέρες ἔσφαζον τὰ τέκνα των καὶ τὰ
ἔτρωγον (55)· Ὁ διάβολος θέλει νὰ τρώγουν οἱ γονεῖς τὰ τέκνα των, καὶ ὄχι ὁ Θεός.
Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, ὁ ἄνθρωπος τί κακὸν παθαίνει ὅταν ἁμαρτάνη καὶ τὸν ἐγκαταλείψη ὁ Θεός;
Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος.
Μεγάλην εὐσπλαχνίαν ἔχει ὁ Θεός, ἀλλὰ ἔχει καὶ μεγάλην ὀργήν· καὶ καθὼς ἐπαίδευσε τοὺς
Ἑβραίους, παιδεύει καὶ ἡμᾶς, ἀνίσως καὶ δὲν
κάμνωμεν καλά.
Βάνει ὁ Θεὸς τὸν βασιλέα μέσα εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ θανατώνει χίλιες ἑκατὸν εἴκοσι χιλιάδες
Ἑβραίους, καὶ τόσον, ὁποὺ ἔγινε τὸ αἷμα
ὡσὰν θάλασσα.
Ἡ κακία τῶν Ἑβραίων
Σᾶς τὰ εἶπα νὰ μετανοήσωμεν ἡμεῖς τώρα ὁποὺ ἔχομεν καιρόν, διὰ νὰ μὴ τύχη καὶ μᾶς ὀργισθῆ ὁ
Θεὸς καὶ μᾶς ἀφήσῃ ἀπὸ τὸ χέρι του καὶ τὸ πάθωμεν καὶ ἡμεῖς σὰν τοὺς Ἑβραίους καὶ χειρότερα.
-----------------
ΔΙΔΑΧΗ Ε´
Οἱ Πρωτόπλαστοι καὶ ἡ Πτῶσις των
Ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα κατεφρόνησαν τὴν προσταγὴν τοῦ Θεοῦ καὶ ἔφαγον· τοὺς ἐξώρισεν ὁ Θεὸς
ἀπὸ τὸν παράδεισον καὶ ἦλθον εἰς
τὸν κατηραμένον τοῦτον τόπον. Λέγουσι δὲ πὼς ἔκαμαν τριαντατρία παιδιὰ ἀρσενικά, καὶ εἴκοσι
ἑπτὰ θυγατέρας,
καὶ ἔζησαν ἐννεακοσίους τριάκοντα χρόνους καὶ ὑπῆγον εἰς τὴν κόλασιν καὶ ἐκαίοντο καὶ
ἐφλογίζοντο πέντε καὶ ἥμισυ χιλιάδες χρόνια.
Ἡ Οἰκογένεια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου
,,Τί σὲ ὠφελεῖ νὰ καυχᾶσαι πὼς εἶσαι ἄνδρας, καὶ εἶσαι χειρότερος ἀπὸ τὴν γυναίκα καὶ πηγαίνεις
εἰς τὴν κόλασιν καὶ καίεσαι πάντοτε,
Τὰ Προσόντα τῶν Ἱερέων
εἰ δὲ καὶ γίνεσαι παπὰς δι᾿ ἀνάπαυσιν ἢ γίνεσαι διὰ δόξαν ἢ γίνεσαι παρανόμως, σοῦ κόβει ὁ Θεὸς
τὴν ζωὴν παράκαιρα καὶ πηγαίνει ἡ
ψυχή σου εἰς τὴν κόλασιν νὰ καίεται πάντοτε.
Ὁ Εὐλογημένος Γάμος - Ὁ Κατηραμένος Γάμος
ἀμὴ γίνου καλόγηρος νὰ δουλεύης διὰ τὴν ψυχήν σου, νὰ ὑπάγης εἰς τὸν παράδεισον, παρὰ νὰ
παίρνης πολλὰς γυναίκας καὶ νὰ κερδήσῃς
ὅλον τὸν κόσμον, καὶ νὰ πηγαίνης εἰς τὴν κόλασιν. Ὡσὰν πηγαίνης εἰς τὴν κόλασιν, τί ὄφελος
κάμνεις;
Μὲ τὸν Θεόν, ὄχι μὲ τὸν διάβολον
...Μᾶς ἔδωκε τὰ χέρια νὰ κάμνωμεν τὸν σταυρόν μας μὲ πίστιν καθαράν, μὲ φόβον, τρόμον καὶ
εὐλάβειαν,
..Ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους ὁποὺ ὑβρίζουν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, διότι θὰ τοὺς καίη ὁ πύρινος
ποταμὸς πάντοτε..
ΔΙΔΑΧΗ ΣΤ´
Δευτέρα Παρουσία καὶ Κρίσις
Πηγαίνετε ἐσεῖς οἱ κατηραμένοι εἰς τὴν κόλασιν, νὰ εἶσθε μαζὶ μὲ τὸν πατέρα σας τὸν διάβολον,
διατὶ δὲν ἐφυλάξατε τὰ προστάγματά μου
καὶ τὴν πίστιν μου. Καὶ τότε θέλει ἀνοίξει ὁ Κύριος ἕνα πύρινο ποταμὸν ὡσὰν θάλασσαν νὰ
φλογίζη τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς ἀσεβεῖς,
ΔΙΔΑΧΗ Ζ´
Περίληψις Προηγουμένης Διδαχῆς
Ἀπέθανεν ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, ἐπῆγαν εἰς τὴν κόλασιν καὶ ἐκαίγονταν καὶ ἐφλογίζονταν πέντε ἥμισυ
χιλιάδες χρόνια διὰ μίαν ἁμαρτίαν μόνον,
Ἡ πρὸ Χριστοῦ Εἰδωλολατρεία, ἡ Διαφθορὰ τῶν Ἠθῶν καὶ τὸ Μίσος τοῦ Σατανᾶ κατὰ τῆς
Οἰκογενείας
Ἕως τοὺς πέντε ἥμισυ χιλιάδες χρόνους οἱ ἄνθρωποι ὅπου ἀπέθαναν ἐπήγαιναν εἰς τὴν κόλασιν,
ἐπειδὴ καὶ ὁ παράδεισος ἦτον κλεισμένος.
Οἱ Γονεῖς Δένδρον, τὰ Παιδιὰ Καρποί
ὡσὰν ξηραίνεστε οἱ γονεῖς μὲ τὶς ἁμαρτίες, θανατώνει ὁ Θεὸς τὰ παιδιά σας καὶ σᾶς βάνει εἰς τὴν
κόλασιν μαζί τους.
Χριστιανοί! Μὴ λησμονεῖτε ποτὲ τὰ χρέη σας
Δὲν μᾶς ἔκαμεν ὁ Θεὸς διὰ τὸν διάβολον καὶ διὰ τὴν κόλασιν, ἀλλὰ διὰ τοῦ λόγου του καὶ διὰ τὸν
παράδεισον.
Ὁ Εὐλογημένος Γάμος - Ὁ Κατηραμένος Γάμος -ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙ ΛΕΚΤΙΚΑ

ΤΗΝ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΑΙΣΘΗΣΗ - ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΚΟΛΑΣΗ
Ἔτσι καὶ ὁ Κύριος αὔριον εἰς τὴν Δευτέραν Παρουσίαν, ἀνίσως καὶ μᾶς εὕρῃ ἀνεξομολόγητους,
ἀμετανοήτους, ἀδιορθώτους, βιάζεται νὰ μᾶς βάλῃ
εἰς τὴν κόλασιν· εἰ δὲ ὅταν μᾶς εὕρῃ μετανοημένους, μᾶς σπλαχνίζεται καὶ μᾶς βάνει εἰς τὸν
παράδεισον νὰ χαιρώμαστε πάντοτε.
...τὰ βλέπετε ἐσεῖς οἱ γονεῖς καὶ καίεται ἡ καρδιά σας καὶ σᾶς θανατώνει ὁ Θεὸς παράκαιρα καὶ σᾶς
βάνει εἰς τὴν κόλασιν.
Ὁ Ἰούδας. Λαϊκαὶ παραδόσεις περὶ αὐτοῦ
Καὶ ἀπέθανε μὲ κακὸν θάνατον καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν κόλασιν νὰ καίγεται μαζὶ μὲ τὸν διάβολον
πάντοτε...
...Ἔτσι τὸ ἔκαμε καὶ ἕνας παπὰς εἰς μίαν χώραν· ἐπούλαγε τὸν Χριστὸν ἀπὸ τὴν φιλαργυρίαν του,
διὰ νὰ παίρνῃ ἄσπρα. Καὶ τοῦ ἔκοψεν ὁ Θεὸς τὴν ζωήν του μὲ
κακὸν θάνατον, ὡσὰν τὸν Ἰούδα, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν κόλασιν νὰ καίγεται μὲ τὸν διάβολον.
---------------
ΔΙΔΑΧΗ Η´
Ὁ Χριστὸς Ἐλευθερωτής
Ὁ Χριστὸς Ἐλευθερωτής
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ γλυκύτατος αὐθέντης (85) καὶ Δεσπότης, ὁ ποιητὴς τῶν Ἀγγέλων
καὶ πάσης νοητῆς καὶ αἰσθητῆς κτίσεως,
βλέποντας τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, ὁποὺ δὲν τὸν ἐγνώριζαν νὰ τὸν πιστεύσουν, ὁποὺ αὐτὸς εἶνε
καὶ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἰς τὴν γῆν καὶ
εἰς ὅλα τὰ ποιήματα αὐθέντης καὶ κυβερνήτης, καὶ χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ μας οὐδὲν ἕνα
δύναται νὰ στερεωθῆ, καὶ βλέποντας
τοὺς ἀνθρώπους, ὁποὺ τοὺς ἐπλανοῦσε ὁ μισόκαλος διάβολος καὶ τοὺς εἶχεν ὅλους εἰς τὸ ἰδικόν
του θέλημα καὶ τοὺς ἔκαμεν ὅλους
εἰδικούς του καὶ φαμελίτες του, καὶ ἠθέλησεν ὁ πανάγαθος Θεὸς νὰ ἐντροπιάση τὸν διάβολον καὶ
νὰ ξεσκλαβώση τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὸν
διάβολον, νὰ ἔχη μεγάλην χάριν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν εὐσπλαχνίαν του, ἀπὸ τὴν πολλήν του
ἀγάπην ὁποὺ ἔχει εἰς τὸ γένος μας, σιμὰ
εἰς τὰ πολλὰ καὶ ἄπειρα χαρίσματα ὁποὺ μᾶς ἐχάρισεν, ἐκαταδέχθη καὶ ἔγινεν τέλειος ἄνθρωπος,
ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἀπὸ τὰ καθαρώτατα
αἵματα τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας. Διὰ τοῦτο ἐσαρκώθη καὶ ἔγινεν
τέλειος ἄνθρωπος, νὰ τὸν ἰδοῦμεν καὶ νὰ
τὸν μάθωμεν, ὅτι ἀπ᾿ αὐτὸν ἄλλος δὲν εἶνε, καὶ νὰ πιστεύσωμεν, διὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώση ἀπὸ τὰς
μιαρᾶς χείρας τοῦ διαβόλου καὶ νὰ μᾶς
κάμη υἱοὺς καὶ κληρονόμους τῆς βασιλείας του, νὰ χαιρώμαστε καὶ νὰ εὐφραινώμαστε μαζὶ μὲ
τοὺς ἁγίους Ἀγγέλους εἰς τὸν παράδεισον
πάντοτε καὶ νὰ μὴ καιγώμαστε εἰς τὴν κατηραμένην κόλασιν μαζὶ μὲ τοὺς κατηραμένους δαίμονας.
Ἡ Ἀξία τοῦ Σχολείου
διατὶ τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὴν ἐκκλησίαν (89), μανθάνομεν τί εἶνε Θεός, τί εἶνε ἡ Ἁγία Τριάς, τί εἶνε ὁ
ἄγγελος, τί εἶνε ἡ ἀρετή,
τί εἶναι οἱ δαίμονες, τί εἶνε ἡ κόλασις. Τὰ πάντα ἀπὸ τὸ σχολεῖον τὰ μανθάνομεν.
Τὸ Σημεῖον τοῦ Σταυροῦ καὶ ἡ Σημασία Του

καὶ ὅταν τὸ βάλωμεν εἰς τὸ ζερβιὸν μέρος, φανερώνει πὼς θέλει κρίνει ὅλα τὰ ἔθνη καὶ θέλουν
στέκονται εἰς τὸ ζερβιόν του μέρος καὶ
νὰ τοὺς βάλη εἰς τὴν κόλασιν.
================================
Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών
Α΄ Τόμος
"27 Κεφάλαια περί τηρήσεως του νου"
(Άγιος Ησαΐας ο Αναχωρητής)
Λοιπόν, ἀγαπητοί, ἄς σταθοῦμε μέ φόβο Θεοῦ καί ἄς φυλάγομε τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν καί ἄς μή
βάζομε ἐμπόδιο στή συνείδησή μας·
ἄς προσέχομε τόν ἑαυτό μας μέ φόβο Θεοῦ, μέχρις ὅτου ἡ συνείδησή μας ἐλευθερωθεῖ καί μαζί
της κι ἐμεῖς καί πραγματοποιηθεῖ
ἕνωση ἀνάμεσα σ' αὐτήν καί σ' ἐμάς.
==============
Όσιος Φιλόθεος ο Σιναΐτης: Νηπτικά Κεφάλαια (Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, τόμος γ΄)
Η πίστη μάς προδιαθέτει να φοβόμαστε το Θεό αληθινά. Η ελπίδα, αφού υπερπηδήσει το δουλικό
φόβο, ενώνει τον άνθρωπο με την αγάπη του Θεού.
αφού βέβαια η ελπίδα δεν καταισχύνει(4), επειδή γεννά τη διπλή αγάπη, από την οποία
εξαρτώνται όλος ο Νόμος και οι Προφήτες(5).
===============
"137 ωφέλιμα κεφάλαια"
Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης
10. Ο παράδεισος είναι δύο ειδών, αισθητός και νοητός, δηλαδή ο παράδεισος της Εδέμ κι ο
παράδεισος της χάρης.
Ο παράδεισος της Εδέμ(Γεν. 2, 8-13) είναι τόπος πολύ υψηλός, ως τον τρίτο ουρανό, όπως λένε
όσοι διηγούνται γι' αυτόν,
φυτεμένος από το Θεό με κάθε είδος ευωδέστατα φυτά. Και δεν είναι ούτε τελείως άφθαρτος,
ούτε εντελώς φθαρτός,
αλλά σε μιά κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ώστε να είναι πάντοτε γεμάτος από
καρπούς, και να έχει διαρκώς και άνθη
και άγουρους και ώριμους καρπούς. Γιατί όταν σαπίζουν τα δένδρα και οι ώριμοι καρποί και
πέφτουν στη γη, δε μυρίζουν φθορά και
σήψη σαν τα φυτά του κόσμου, αλλά γίνονται ευωδιαστό χώμα. Αυτό γίνεται από την πολλή
αφθονία και τον αγιασμό της χάρης που
είναι διάχυτη πάντοτε εκεί. Τον παράδεισο διασχίζει ο ποταμός Ωκεανός που έχει διαταχθεί να τον
ποτίζει διαρκώς. Αυτός πηγάζει
από εκεί, μοιράζεται σε τέσσερις άλλους ποταμούς, και ρέοντας παρασύρει το χώμα και τα
πεσμένα φύλλα και τα φέρνει στην περιοχή
των Ινδών και Αιθιόπων. Σ' αυτή την περιοχή ενώνονται οι δύο από τους ποταμούς, ο Φυσών και ο
Γεών, και πλημμυρίζουν συχνά
τους αγρούς, ώσπου
================
Γ΄ Εκατοντάδα Κεφαλαίων Περί Αγάπης και Εγκράτειας και της κατά Νουν Πολιτείας"
Όσιος Θαλάσσιος ο Λίβυος)
2. Ο Θεός θα μας ζητήσει απολογία για τα λόγια, τα έργα και τους λογισμούς μας κατά την ημέρα
της κρίσεως
"Β΄ Εκατοντάδα Κεφαλαίων Περί Αγάπης και Εγκράτειας και της κατά Νουν Πολιτείας"
71. Η κατά Θεόν λύπη καθαρίζει την καρδιά. Αυτήν τη γεννά ο φόβος της κολάσεως.
18. Ο φόβος του Κυρίου νικά τις επιθυμίες, και η κατά Θεόν λύπη διώχνει την ηδονή.
=====================
(ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ, ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ, ΤΟΜΟΣ Γ’, Σελ. 309 – 318., ΕΚΔΟΣΕΙΣ
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», Η/Υ επιμέλεια: Μοναχής Θεοδοσίας, Κωνσταντίνας Κυριακούλη, Ιωάννου
Τρίτου)
. Όταν, όμως, έλθει αυτή η στιγμή, όταν τα στάχυα θα ωριμάσουν, τότε θ’ αρχίσει ο θερισμός. Τότε
θα στείλει ο Κύριος τους αγγέλους του
να μαζέψουν τα στάχυα, και τα ζιζάνια να τα πετάξουν στο πυρ το αιώνιο. Τότε θα έλθει η ώρα της
Φοβεράς Κρίσεως του Θεού,
δίκης πολύ πιο φοβερής από αυτή που πραγματοποιείται τώρα από ανθρώπους στη Νυρεμβέργη.
Η κρίση αυτή θα ξεχωρίζει και για τον αριθμό των υπόδικων, διότι με τον ήχο της σάλπιγγας του
Αρχαγγέλου, με τον οποίο θα προηγηθεί η
Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, θα αναστηθούν όλοι οι νεκροί και θα
παρουσιαστούν στην Φοβερά Κρίση του Θεού,
κρίση αναπόφευκτη, κρίση για την οποία άκουσε ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο οποίος έλαβε
Αποκάλυψη για όσα θα συμβούν στο τέλος του κόσμου.
Είδε στο θρόνο του Θεού τους μάρτυρες, οι οποίοι μαρτύρησαν για το όνομα του Χριστού. Αυτοί
έκραζαν προς τον Θεό: «έως πότε,
ο δεσπότης… ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών;» (Απ. 6, 10).
....
Και θα εισέλθουν αυτοί στη Νέα Ιερουσαλήμ, εκείνη την Ιερουσαλήμ που είδε ο άγιος Ιωάννης ο
Θεολόγος να κατεβαίνει από τον ουρανό,
και θα εισέλθουν αυτοί στην αιώνια ζωή και μακαριότητα. Και αυτοί που ο Κύριος τους ονομάζει
καταραμένους, θα πάνε στην αιώνια φωτιά
που έχει ετοιμαστεί για τον διάβολο και τους υπηρέτες του
....
Από δε της συκής μάθετε την παραβολήν: όταν ήδη ο κλάδος αυτής γένηται απαλός και τα φύλλα
εκφύη, γινώσκετε ότι εγγύς το θέρος» (Μτ. 24, 2932).
...
Ενώ το πνεύμα των αμαρτωλών,
που κατά τη διάρκεια της ζωής τους βυθιζόταν όλο και περισσότερο στο κακό,
είναι καταδικασμένο να συνεχίζει και στην αιωνιότητα αυτή την εξέλιξη του προς
το κακό, είναι καταδικασμένο να έχει συνεχή κοινωνία με τον ίδιο τον σατανά,
και στην άπειρη κακία του θα τον πλησιάζει όλο και περισσότερο.
..
Απ’ αυτό το λόγο του Χριστού, απ’ αυτή την προειδοποίησή του για όσα θα προηγηθούν της
Φοβεράς Κρίσεως, μπορούμε να συμπεράνουμε
με κάποια πιθανότητα, ότι ο καιρός αυτός δεν είναι μακριά. Ίσως αναγκαστεί η ανθρωπότητα να
ζήσει και έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο,
ο οποίος, πιθανώς, θα είναι τελευταίος και ο πιο φοβερός από όλους τους προηγούμενους
πολέμους!
============
Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: Βιβλίο Πρώτο - Διαφορά λογισμών και προσβολών (Φιλοκαλία των
Ιερών Νηπτικών, γ΄τόμος)
μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, γ΄τόμος, σελ. 180-182
ο Θεός παρουσιάζεται να αγανακτεί με ανθρώπους που κάνουν πράγματα, τα οποία φαίνονται σ'
όλους καλά, ενώ άλλοτε αποδέχεται ενέργειες
που φαίνονται κακές.
Τούτο το μαρτυρεί ο Προφήτης εκείνος που ζήτησε από κάποιους να τον τραυματίσουν· εκείνος
που παράκουσε, νομίζοντας πώς τάχα κάνει καλό,
κατασπαράχθηκε από ένα θηρίο(Γ΄ Βασ. 21, 36). Επίσης και ο Πέτρος, νομίζοντας ότι κάνει καλό,
δεν άφηνε τον Κύριο να του πλύνει
τα πόδια και δέχτηκε επίπληξη γι' αυτό(Ιω. 13, 8)
============
"Τα 200 κεφάλαια περί του πνευματικού νόμου"
(Άγιος Μάρκος ο Ασκητής - από τη Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών)
μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, α΄τόμος, σελ. 129-142).
148. Τον σκληρόκαρδο ωφελεί λόγος πιο λεπτής γνώσεως, που να τον φέρνει σε φόβο. Γιατί χωρίς
φόβο δεν δέχεται ευχαρίστως τους κόπους
της μετάνοιας.
==============
22 Δεκεμβρίου 1929, Αγ. πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς
(Από το Δελτίο της Ενορίας Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας, 1979).
"Για να γνωρίσουμε την ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, το θεόσδοτο βιβλίο της σωτηρίας μας", Εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ
ΚΥΨΕΛΗ».
Στην μέλλουσα Κρίση θα κριθούν εκείνοι που δεν υπάκουσαν στο λόγο του Θεού.
Και θα είναι ανεκτότερη η γη των Σοδόμων και της Γομόρρας απ' ό,τι η ημέρα της κρίσεως γι'
αυτούς (Ματθ. 10, 14-15). Πρόσεξε!
Στην τελική κρίση θα σου ζητηθεί λόγος, για το τί έκανες με τους λόγους του Θεού, για το αν τους
υπάκουσες και υιοθέτησες,
αν χαιρόσουν ή ντρεπόσουν γι' αυτούς. Αν ντρεπόσουν γι' αυτούς, και ο Θεός θα ντραπεί για σένα
«όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός Αυτού
μετά των αγγέλων των αγίων» (Μάρκ. 8, 38). Λίγες είναι οι λέξεις των ανθρώπων που δεν είναι
έρημες και κενές,
γι' αυτό και είναι λίγες εκείνες για τις οποίες δεν θα κριθούμε (Ματθ. 12, 36).
7======================
(Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς)
"Ομιλία εις την Κυριακή της Απόκρεω"
5.
Βέβαια όλα εκείνα είναι γεμάτα υπερβολική φρίκη, αλλά γι' αυτούς που δαπανούν τον βίο τους σε
απιστία και
αδικία και ραθυμία απειλούνται ακόμη δεινότερα από αυτά, καθώς λέγει ο ίδιος ο Κύριος· «τότε θα
κλαύσουν όλες οι φυλές της γης».
# Φυλές δε της γης είναι αυτοί που δεν επειθάρχησαν στον ελθόντα από τον ουρανό, που δεν
αναγνωρίζουν και δεν επικαλούνται
τον ουράνιο Πατέρα ούτε ανεβάζουν προς αυτόν το γένος δια της ομοιότητος των έργων. Λέγει
πάλι ότι «η ημέρα εκείνη θα επέλθει
σαν παγίδα σε όλους όσοι κάθονταν επάνω στο πρόσωπο της γης, δηλαδή σ' εκείνους που με την
κραιπάλη και μέθη, με τις
τρυφές και τις βιωτικές μέριμνες είναι προσηλωμένοι στη γη και στα γήινα και έχουν προσκολληθή
ολοσχερώς στα φαινόμενα
κατά την αίσθησι λαμπρά, στον πλούτο, στη δόξα και στην ηδονή. Πραγματικά με την λέξι
«πρόσωπο» της γης αινίχθηκε
τον φαινομενικώς χαρωπό χαρακτήρα της, ενώ με την λέξι «κάθονται» υπονοεί την επίμονη και
ενδόμυχη προσήλωση.
Με τους λόγους δε αυτούς συνάπτει προς τους ασεβείς αυτούς που αμάρτησαν αμετανόητος έως
το τέλος, όπως προείπε και ο Ησαΐας,
ότι «θα πάρουν φωτιά οι άνομοι και οι αμαρτωλοί συγχρόνως, και δεν θα υπάρξει κανείς να την
σβήση».
.....
6. ..Πραγματικά παλαιά επί του Νώε, όταν αυξήθηκε η αμαρτία και επικράτησε σε όλο σχεδόν το
ανθρώπινο γένος, ήλθε από τον θεό κατακλυσμός,
που κατέστρεψε κάθε πνοή, ενώ μόνο ο δίκαιος αυτός με την οικογένειά του διαφυλάχθηκε για
χάρη της γενέσεως ενός δευτέρου κόσμου.
Πάλι δε έπειτα από αυτόν ο Θεός την αυξηθείσα κακία περιέκοπτε μερικώς, όπως επί
παραδείγματι όταν αποτέφρωσε με πυρ τους Σοδομίτες,
κατεπόντισε στη θάλασσα τους Φαραωνίτες, το δε πάντολμο γένος των Ιουδαίων απεδεκάτισε με
πείνα και στάση, με νόσους και πικρές ποινές.
.....
8...είδε πάλι την κακία λόγω του αυτεξουσίου της προαιρέσεώς μας να κορυφώνεται τόσο πολύ, ή
μάλλον τότε θα την ιδεί να ανυψώνεται,
ώστε τότε πλέον οι άνθρωποι να προσκυνήσουν και να υπακούσουν στον Αντίχριστο,

εγκαταλείποντας τον αληθινό Θεό και τον αληθινό Χριστό του·
γι' αυτό θα κατέλθη πάλι από τους ουρανούς με πολλή δύναμι και δόξα, όχι για να μακροθυμήσει,
αλλά για να τιμωρήσει εκείνους
που δια των πονηρών έργων εθησαύρισαν στους εαυτούς των την οργή κατά τον καιρό της
μακροθυμίας του· και τους μεν αθεράπευτους
θ' αποκόψει από τους υγιείς ως σάπια μέλη και θα τους παραδώση στο πυρ, τους δε ιδικούς του θ'
απαλλάξη από την επήρεια και
την συναναστροφή των πονηρών ανθρώπων και θα τους καταστήσει κληρονόμους της βασιλείας
των ουρανών.
...............
9..Ευθύς λοιπόν κλονίζει τον κόσμο και λύει το ανώτατο όριο του σύμπαντος, συμπτύσσει το
ουράνιο κύτος και αναμιγνύει την γη με πυρ και συγχέει
το παν, από κάτω μεν αναμοχλεύοντας τα παγκόσμια θα ελέγαμε θεμέλια, από άνω δε στέλλοντας
το πλήθος των άστρων σαν απερίγραπτους κεραυνούς
επάνω στα κεφάλια των θεοποιησάντων τον πονηρό, έτσι ώστε δι' αυτών πρώτα να τιμωρηθούν
όσοι επίστευσαν στον Αντίχριστο,
διότι προσηλώθηκαν με τον νου και επείσθηκαν στον αντίθεο ως θεό.
.........
9..Και τους μεν ασεβείς δεν θα φέρει σε κρίση ούτε θα τους αξιώσει κανένα λόγο· διότι οι ασεβείς,
κατά το γεγραμμένο,
δεν θ' αναστηθούν για κρίσι, αλλά για κατάκρισι.

............
10...Προηγουμένως έφερε μεν και τους αγγέλους μαζί του, αλλά αφανώς, συγκρατώντας τον ζήλο
τους κατά των θεομάχων ύστερα όμως θα φθάσει φανερά και
δεν θα αποσιωπήσει, αλλά θα ελέγξει και θα παραδώσει τους απειθείς στις ποινές.
..............
19..διότι, λέγει, «τότε θα ειπεί και στους από τα αριστερά· φεύγετε από έμενα οι καταραμένοι».
Πόσο φοβερό είναι τούτο!
Απομακρυνθείτε από τη ζωή, εκβληθείτε από την τρυφή, στερηθείτε το φως!
20... Και δεν λέγει μόνο τούτο, αλλά προχωρεί· «φεύγετε από εμένα οι καταραμένοι, στο αιώνιο
πυρ, το ετοιμασμένο για τον Διάβολο και τους
αγγέλους του». Όπως δηλαδή οι από τα δεξιά θα έχουν ζωή, και μάλιστα με το παραπάνω, ζωή μεν
αφού θα συνευρίσκωνται με τον Θεό,
με το παραπάνω δε αφού θα είναι υιοί και κληρονόμοι της βασιλείας του, έτσι και οι από τα
αριστερά, αποτυγχάνοντας ν' αποκτήσουν
την αληθινή ζωή λόγω της απομακρύνσεως από τον Θεό, θα εύρουν και παραπάνω κακό, αφού θα
έχουν συνταχθεί με τους δαίμονες και θα
παραδοθούν στο κολαστικό πύρ.
21. Ποιου δε είδους είναι το πυρ εκείνο, το οποίο άπτεται και των σωμάτων και των λογικών σε
σώματα όντων, και των ασωμάτων πνευμάτων,
θλίβοντας και στενοχωρώντας τα παντοτινά, και δια του οποίου θα λειώσει και το δικό μας πυρ,
κατά το γεγραμμένο,
«τα καιόμενα στοιχεία θα λειώσουν»; Πόση προσθήκη φέρει στην οδύνη το ανέλπιδο της
απολυτρώσεως; Διότι, λέγει, υπάρχει ποταμός,
που παρασύρει το πυρ εκείνο, όπως φαίνεται, και το φέρει μακρύτερα από τον Θεό. Γι' αυτό δεν
είπε "πορευθείτε", αλλά «πορεύεσθε
από εμένα οι καταραμένοι»· διότι έχετε αφθόνως δεχθεί τις κατάρες από τους πτωχούς, και με όλο
που υπέφεραν εκείνοι,
εσείς πάντως είσθε άξιοι κατάρας. Λέγει δε προς αυτούς «πηγαίνετε στο πυρ το ετοιμασμένο» όχι
για σας, αλλά για τον Διάβολο
και τους αγγέλους του· διότι τούτο δεν είναι προηγούμενο δικό μου θέλημα, δεν σας έπλασα γι'
αυτό, δεν ετοίμασα για σας την φωτιά.
Το άσβεστο πυρ έχει αναφθεί για τους δαίμονες που έχουν αμετάβλητη την έξι της κακίας, με τους
οποίους σας συνέδεσε η σύμφωνη μ' εκείνους
αμετανόητη γνώμη. Είναι λοιπόν εθελοντική η συμβίωσις με τους πονηρούς αγγέλους...
================
..Έρχεται ο Σωτήρ όχι για να δικασθεί πάλιν, αλλά για να δικάσει τους δικαστάς του· ...
Μή γένοιτο όμως κάποιος από τους παρόντες να αποβληθεί από την χάρη, ούτε εξαιτίας των
φαύλων πράξεων του να βρεθεί στα αριστερά τάγματα
των αμαρτωλών. ...Ας έχομε την αγωνία, λοιπόν, αδελφοί, μη μας καταδικάσει ο Θεός, ο οποίος, αν
πρόκειται να μας καταδικάσει,
δεν έχει ανάγκη από εξέταση ή έλεγχο· ...Σε αναγκάζει να πεις την αλήθεια το φοβερό πρόσωπο
του Κριτού, ή μάλλον, και αν δεν την πείς, σε ελέγχει.
..Και μη νομίσεις, άνθρωπε, ότι είναι μικρή καταδίκη το να κατακριθείς ενώπιον τόσου πλήθους·
μήπως δεν προτιμούμε πολλές φορές να πεθάνομε, παρά να κατηγορηθούμε από φίλους;
....
Είθε ο Θεός των όλων να σας διαφυλάξει όλους, ώστε να διατηρείτε στη μνήμη σας τα σημεία της
συντέλειας του κόσμου και να μείνετε
ακατανίκητοι από τον Αντίχριστο. Έμαθες τα σημεία του πλάνου που πρόκειται να έλθει·
(πηγή: ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ, Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Εκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου,

Καρέας 1991, σ. 304 κ. εξ. Αποσπάσματα).
--------------------
Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης)
"Το παγκόσμιο δικαστήριο" (Κυριακή της Απόκρεω)
http://paterikakeimena.blogspot.com/2015/02/blog-post_14.html
...Σήμερα λοιπόν, ποὺ πολλοὶ ὀργιάζουν, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται στοὺς ναοὺς
τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ φοβερώτερο εὐαγγέλιο ὅλου τοῦ
χρόνου, τὸ εὐαγγέλιο τῆς μελλούσης κρίσεως. Ὅποιος τ᾿ ἀκούει κ᾿ ἔχει μέσα του ἕνα μόριο πίστεως
καὶ λογικῆς, τρέμει.
Τὸ εὐαγγέλιο μᾶς προειδοποιεῖ ὅλους. Θὰ γίνῃ κρίσις, δικαστήριο παγκόσμιο, κι ὁ δικαστὴς ποὺ θὰ
μᾶς κρίνῃ εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Θὰ χωριστῇ ἡ ἀνθρωπότης σὲ δυὸ μεγάλες παρατάξεις· ἀπὸ τὴ μιὰ οἱ δίκαιοι, ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ
ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί.
Καὶ θ᾿ ἀκουστοῦν δύο τελεσίδικες – ἀμετάκλητες ἀποφάσεις..Κόλασις; Ποιός πιστεύει σήμερα

κόλασι!  Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει·
Θὰ ἤθελα κ᾿ ἐγὼ νὰ μὴν ὑπάρχῃ, γιατὶ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ τὴ φοβοῦμαι·
==================
"Παραβολή
τῆς μελλούσης Κρίσεως" (Ματθ. 25, 31-46)
(Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος)
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=60273653452897377046
..Ὁ Χριστός θά ἀπευθυνθῆ καί θά ἐρωτήσῃ πρῶτον τούς δικαίους, ἳνα ἀκούσωσιν οἱ ἁμαρτωλοί τήν
ἀρετήν αὐτῶν καί οὕτω ἐλεγχθῶσιν.
Εἰς τήν τιμωρίαν ὃμως θά προηγηθοῦν οἱ κακοί πορευόμενοι εἰς κόλασιν αἰώνιον καί θά
ἀκολουθήσουν οἱ ἀγαθοί πορευόμενοι εἰς ζωήν αἰώνιον,
ἳνα μή ἲδωσιν oἱ ἄδικοι τήν δόξαν τῶν δικαίων ἐκ τοῡ πλησίον, ἀλλά μόνον ἐκ τοῦ μακράν ἐν Ἅδῃ,
οἱ δέ δίκαιοι ἲδωσι τήν καταδίκην τῶν ἀδίκων
ἀπερχομένων εἰς τήν τιμωρίαν.
...
Ἑπομένως κατά τόν μεγάλον ἐκεῖνον χωρισμόν θά κριθῶμεν ἐπί τῆ βάσει ὂχι τῶν χαρισμάτων τοῦ
Θεοῦ ἀλλά τῆς ἰδικῆς μας διαθέσεως καί ἐργασίας.
Γενικῶς δέ οἱ ἄνθρωποι θά χωρισθοῦν ἐκεῖ εἰς ἀνθρώπους καί παληανθρώπους. Πόσον σοφός,
δίκαιος, συγκινητικός καί ὠφέλιμος
εἶναι ὁ χωρισμός ἐκεῖνος!
================
Το ζήτημα όμως πρέπει, νομίζω, να τεθεί κατ' άλ-λο τρόπο. Όταν εμείς σήμερα ακούμε την
παραβολή, δύο χιλιάδες χρόνια μετά την σάρκωση
του Υιού του Θεού, πώς είναι δυνατόν να χωρίσουμε από την αγά-πη μας την (ορθή) πίστη;
Το Ευαγγέλιο λέγει καθαρά: «ὁ… μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ
μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ» (Ίωαν. γ' 18).
Μετά την ένσαρκη δηλαδή οικονομία η κρίση εί-ναι συνέπεια της στάσης κάθε ανθρώπου έναντι
του Χρίστου.
Κριτήριο μένει η αγάπη. Αγάπη όμως που προϋποθέτει την εις Χριστόν πίστη. Γιατί αυτή είναι η
μόνη αληθινή.
Αυτή μονάχα δικαιώνει και σώζει..
π. Γεώργιος Μεταλληνός: "Αγάπη Ναι, αλλά ποια αγάπη"; (Κυριακή της Απόκρεω)
«ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε' 40).
ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ, «Κηρύγματικές σκέψεις στα ευαγγελικά αναγνώσματα», Εκδόσεις "Ορθόδοξος

Κυψέλη", Θεσσαλονίκη
=============
Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος: Λόγοι σε 150 κεφάλαια - β΄)Περί προσευχής (Φιλοκαλία των Ιερών
Νηπτικών, γ΄ τόμος)
μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, γ΄τόμος, σελ. 254-261)
31. Και ο Παύλος προσθέτει: «Ας φοβηθούμε λοιπόν, μήπως, μ' όλο που έχομε την υπόσχεσή Του
ότι θα μπούμε στον τόπο αναπαύσεως
που ετοίμασε, κανείς από σας βρεθεί απ' έξω. Γιατί κι εμείς δεχτήκαμε τη χαρμόσυνη είδηση όπως
κι εκείνοι· εκείνους όμως δεν τους ωφέλησε το
άκουσμά της, γιατί δεν αποδέχτηκαν με πίστη αυτά που άκουσαν. Ενώ εμείς που πιστέψαμε, θα
μπούμε στον τόπο της αναπαύσεως»(Εβρ. 4, 1-3).
=============
Μέγας Αντώνιος: Συμβουλές για το ήθος των ανθρώπων σε 170 κεφάλαια
Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986,
α΄τόμος, σελ. 28-53)
78...Στα αιώνια αγαθά προηγούνται οι αρετές της ψυχής μας, ενώ στις αιώνιες κολάσεις αιτία είναι
οι θεληματικές κακίες των ανθρώπων.
===============
Άγιος Γεννάδιος Κωνσταντινουπόλεως
Ομιλία εις την παραβολήν του Ασώτου και περί μετανοίας
Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, Άγιον Όρος
Διότι η θερμή μετάνοιά τους έχει ως παρακίνηση και αφορμήν την πολλήν αγαθότητα, την
σφοδροτάτην αγάπη και συγχωρητικότητα του Πατρός,
ώστε να αποτελή καρπόν όχι μόνον φόβου αλλά και αγάπης. Γι’ αυτό και ονομάζονται ηλεημένοι.
==========
"Λόγοι εις τους μακαρισμούς - Η΄ λόγος"
(Άγιος Γρηγόριος Νύσσης)
Επειδή, λοιπόν, η αμαρτία μπήκε στην ανθρώπινη ζωή με την ηδονή, θα εκδιωχθεί οπωσδήποτε με
το αντίθετο της ηδονής. Συνεπώς όσοι διώκουν
εκείνους που ομολογούν την πίστη τους στον Κύριο, κι επινοούν τα αβάσταχτα βασανιστήρια, με
τους πόνους προσφέρουν κάποια θεραπεία στις
ψυχές, γιατρεύοντας τη νόσο της ηδονής με τα οδυνηρά πλήγματα.
Έτσι δέχτηκε ο Παύλος το σταυρό, ο Ιάκωβος το ξίφος, ο Στέφανος τις πέτρες, ο Πέτρος το κάρφωμα
στο κεφάλι. Κι όλοι οι μετά απ' αυτούς
αγωνιστές της πίστης τα κάθε είδους βασανιστήρια.
Τα θηρία, τα βάραθρα, τις φωτιές, τα παγώματα από τα κρύα, τις αφαιρέσεις των σαρκών από τα
πλευρά, τα δεσίματα των κεφαλιών τριγύρω,
τις εξορύξεις των ματιών, το κόψιμο των δακτύλων, τα σχισίματα του σώματος στα δύο από τα
σκέλη, το μαρασμό από την πείνα.
Όλ' αυτά και τα παρόμοια δέχονταν με ευχαρίστηση οι άγιοι ως εξαγνιστικά της αμαρτίας, ώστε να
μην απομείνει στην καρδιά ούτε ίχνος που
προκαλείται από την ηδονή. Επειδή αυτή η οδυνηρή και πικρή αίσθηση εξαλείφει όλους τους
ρύπους που γεννιώνται στην ψυχή από την ηδονή.
===========
Λόγος ασκητικός - Άγιος Νείλος ο Ασκητής - από τη Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών
μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, α΄τόμος, σελ. 235-281
Γιατί κι εμείς, για χάρη της ανώτερης ζωής, να μην περιφρονούμε εκείνα που τραβούν στο βυθό την
ψυχή μας;
Γιατί δεν έχει δύναμη ο φόβος του Θεού, όσο ο φόβος της θάλασσας;
....
Κανένα άλλο πράγμα δεν οδηγεί αναπόφευκτα στην κόλαση, όσο το να κάνει κανείς και άλλους
μιμητές των αμαρτιών του,
γιατί η απώλεια εκείνων που μιμήθηκαν γίνεται προσθήκη τιμωρίας σ' εκείνον που δίδαξε το κακό.
Και σ' εκείνους που δεν απέφυγαν τι μίμηση των αισχρών, δεν θα είναι μικρή η καταδίκη, γιατί
έγιναν και αυτοί δάσκαλοι κακών.
....
Γιατί εκείνος που δεν θέλει να συμμετέχει στην τιμωρία εκείνου που αμελεί, αφού από λάσπη τον
κάνει πόλη, πρέπει ακόμη να του λέει και τις τιμωρίες που απειλούνται για κείνους που γυρίζουν
πίσω από την καλή αυτή κατάσταση, ώστε να γίνουν αυτές τείχος και ν' απομακρύνουν τον αναίτιο
από τον αίτιο.
Αυτό διατάζει ο Θεός στον Ιεζεκιήλ και λέει: «Άνθρωπε, σε έβαλα φρουρό στον Ισραήλ. Αν δεις την
τιμωρία να έρχεται και δεν προειδοποιήσεις,
και αρπάξει κανέναν η τιμωρία, την ψυχή του από σένα θα ζητήσω»(Ιεζ. 3, 17-18).
================
"Ομιλία Β΄ - Εις την κατά τον Τελώνην και τον Φαρισαίον του Κυρίου παραβολήν"
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
20.. Αυτός δε που δεικνύει τέτοια υπομονή, ως χρεώστης και ένοχος, με ελαφρότερη, πρόσκαιρη
και διακοπτομένη καταδίκη λυτρώνεται
από την πραγματικά βαρειά εκείνη και αφόρητη και ατελείωτη τιμωρία·
21. Είθε κι' εμείς, παιδευόμενοι μ' ευσπλαγχνία, αλλ' όχι με οργή και θυμό Κυρίου, να μη
καταβληθούμε από την τιμωρία του Θεού,
αλλά κατά τον ψαλμωδό στο τέλος ν' ανορθωθούμε, με τη χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών
Ιησού Χριστού,
============
Τὰ χρόνια ποὺ περνοῦμε εἶναι πολὺ δύσκολα καὶ πολὺ ἐπικίνδυνα, ἀλλὰ τελικὰ θὰ νικήση ὁ Χριστός
Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου "Λόγοι", τόμ. Α΄ - Μέ πόνο καί ἀγάπη στό σύγχρονο ἄνθρωπο, εκδ.
Ἱερό Ἡσυχαστήριο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσ/νίκης.
Ὁ περισσότερος κόσμος τῆς ἐποχῆς μας εἶναι μορφωμένος κοσμικὰ καὶ τρέχει μὲ τὴν κοσμικὴ
μεγάλη ταχύτητα.
Ἐπειδὴ ὅμως τοῦ λείπει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ «ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου», λεί-πει τὸ φρένο, καὶ μὲ
ταχύτητα,
χωρὶς φρένο, καταλήγει σὲ γκρεμό.
============
μητρ. Ιερόθεος (Βλάχος): "Το πιθηκίζειν και παπαγαλίζειν στην θεολογία"
parembasis.gr, Ιούνιος 2012
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητης...Αρχίζει την επιστολή του με το χωρίο του Προφητανακτος Δαυΐδ:
«Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου, σύνεσις δε αγαθή πάσι τοις ποιούσιν αυτην» (Ψαλ. ρι', 10).
Ο φόβος του Θεού είναι απαραίτητος για να αποφύγουμε τους μολυσμούς με την προσδοκία των
αιωνίων κολάσεων,
.....
Στην εποχή μας πολλοί θεολογούν χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς την κάθαρση της καρδίας, τον
φωτισμό του νου και την εμπειρία της θείας Χάριτος,
αλλά με μόνο εφόδιο τις διανοητικές ικανότητες, την απομνημόνευση των χωρίων και τον
στοχασμό, και έτσι ομοιάζουν με τον πίθηκο
7και τον παπαγάλο, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, δηλαδή θεολογώντας πιθηκίζουν και
παπαγαλίζουν,
όταν το βάθος της καρδιάς είναι γεμάτο από τα πάθη. Αλλά μία τέτοια θεολογία που είναι
ανεξάρτητη από την καθαρότητα της καρδίας,
που πιθηκίζει και παπαγαλίζει, όσο κι αν φαίνεται ωραία, έξυπνη και στοχαστική, δεν ωφελεί την
Εκκλησία.
Η αληθινή θεολογία και η επίτευξη της σωτηρίας γίνεται με τον φόβο του Θεού, που καθαρίζει την
καρδιά από τα πάθη,
και την αγαθή σύνεση που κοσμεί τον άνθρωπο από αρετές.
Πάντως, μια θεολογία που έχει αποδεσμευθή από την ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας είναι
«δαιμόνων θεολογία»,
αφού ο στοχασμός και η φαντασία είναι καλός αγωγός σατανικής ενέργειας.
==========
"Ομιλία προτρεπτική προς νηστεία (όπου γίνεται σύντομος λόγος και περί της γενέσεως του
κόσμου)"

Γρηγορίου Παλαμά έργα, τόμος 9, Πατερικαί εκδόσεις "Γρηγόριος ο Παλαμάς", μτφρ. Παναγιώτης
Κ. Χρήστου
11. Αυτός όμως, προτιμήσας από αυτήν την εντολή και συμβουλή την επιβουλή, αλλοίμονο, του
αρχεκάκου όφεως εκουσίως,
κατέλυσε την εντεταλμένη νηστεία· έτσι αντί της αειζωίας λαμβάνει τον θάνατο και αντί του τόπου
της άφθαρτης τρυφής τον πολύπαθο
και γεμάτο συμφορές τούτον τόπο της αμαρτίας, μάλλον δε τον Άδη, καταδικαζόμενος στο εκεί
σκότος.
Και θα διέμενε η φύσις μας στα καταχθόνια κάτω από τα κρησφύγετα του όφεως εκείνου που τον
εξαπάτησε στην αρχή,
αν δεν ερχόταν ο Χριστός,
Λόγος εἰς τὴν ἁγίαν ἡμέραν τῶν Φώτων
Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ - ΠΡΟΛΟΓΟΣ
" Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς ὁδηγεῖ διὰ τῆς διδασκαλίας του στὴν ἐπίγνωσι
αὐτοῦ, ἀποδεικνύοντας τὸν προαιώνιο καὶ δεσπότη τοῦ παντός, κριτὴ ζωντανῶν καὶ νεκρῶν, ποὺ
κατὰ τὴν ἐξουσία του τοὺς μὲν ἀξίους εἰσάγει στὶς ἀΐδιες μονές, τοὺς δὲ κατακρίτους
ρίπτει στὴ γέεννα τοῦ πυρός· ἐνῶ μαρτυρεῖ ὅτι αὐτὸς εἶναι κύριος καὶ τῶν ἀγγέλων, τὸν ἑαυτό του
τὸν συντάσσει στοὺς ἐσχάτους δούλους."
Εὐχὴ ἐξομολογητικὴ εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον
Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ - Νεοελληνικὴ ἀπόδοσις: Βασίλειος Σκιαδᾶς, θεολόγος
"καὶ στὸ μέλλον νὰ
συμμετάσχω στὴ γλυκυτάτη οὐράνια τροφὴ τοῦ Παραδείσου, ὅπου βρίσκεται ὅλων τῶν
εὐφραινομένων ἡ κατοικία."
==============
"Δεκάλογος της κατά Χριστόν νομοθεσίας"

Αλλά ο ίδιος είναι και Θεός ζηλωτής(Εξ. 20, 5) και δίκαιος κριτής και φρικτός εκδικητής.
Και σ' εκείνους που ασεβούν και απειθούν σ' Αυτόν και παραβαίνουν τα προστάγματά Του,
επιβάλλει κόλαση αιώνια, φωτιά άσβηστη, οδύνη ακατάπαυστη, θλίψη απαρηγόρητη, ένδυμα
άφωτου ζόφου,
χώρα σκοτεινή και θλιμμένη, τρίξιμο ελεεινό των δοντιών, ακοίμητα φαρμακερά σκουλήκια,
τα οποία έχει ετοιμάσει για τον πρώτο αντάρτη, το διάβολο(Ματθ. 25, 41), και μαζί για όλους
όσους πλανήθηκαν
από αυτόν και τον ακολούθησαν και αθέτησαν τον Ποιητή τους με τα έργα, τα λόγια και τα
νοήματά τους.
....
Δε θα πορνεύσεις(Εξ. 20, 13), για να μη γίνεις αντί μέλος Χριστού πόρνης μέλος(Α΄ Κορ. 6, 15) και
αποκοπείς από το θεϊκό σώμα
και ξεπέσεις από τη θεϊκή κληρονομιά και ριχτείς στη γέεννα. Σύμφωνα με το νόμο(Λευϊτ. 21, 9),
κόρη ιερέως που θα πιαστεί να πορνεύει,
καίγεται, γιατί καταντρόπιασε τον πατέρα της· πολύ περισσότερο εκείνος που πάνω στο σώμα του
Χριστού κόλλησε τέτοιο μόλυσμα,
θα είναι υπόδικος για αιώνια κόλαση.
.......
Δε θα κλέψεις(Εξ. 6, 14), για να μη σου ανταποδώσει ο Θεός, ο οποίος γνωρίζει τα κρυφά,

πολλαπλάσια τιμωρία.
===========================
"Προς τη σεμνοτάτη μοναχή Ξένη"
δ΄τόμος, σελ. 244-271)
Η αυτομεμψία συνυπάρχει πάντοτε με την ταπείνωση της ψυχής, και δίνει στην αρχή σφοδρή
ένταση στο φόβο της κολάσεως,
φέρνοντας μπροστά στα μάτια εκείνη τη φρικωδέστατη συνένωση των διαφόρων αντίθετων
βασανιστηρίων σε ένα, και αυξάνοντας
περισσότερο το φόβο από την υπόμνηση ότι η κόλαση είναι ανέκφραστη, αφού είναι χειρότερη απ'
όσα έχουν ειπωθεί γι' αυτήν.
Πόση δε προσθήκη στα δεινά είναι η ατελεύτητη διάρκειά της! Καύσωνας και ψύχος, σκοτάδι και
φωτιά, αναταραχή και ακινησία,
δεσμά και φόβοι και δαγκώματα από αθάνατα θηρία, όλα αυτά μαζεύονται σ' εκείνη την καταδίκη,
αλλά και με όλα αυτά δεν παριστάνεται
εκείνο το κακό, το οποίο, κατά τη Γραφή, δεν μπορεί να το συλλάβει νους ανθρώπου(Α΄ Κορ. 2, 9).
Τι είναι όμως το ανώφελο
και απαρηγόρητο και ατελείωτο εκείνο πένθος; Σ' εκείνους που αμάρτησαν απέναντι του Θεού, το
πένθος δημιουργείται από την επίγνωση
των αμαρτιών τους.
Εκεί λοιπόν, αφού ελεγχθούν και εξαλειφθεί κάθε ελπίδα τους και απελπιστούν για τη σωτηρία, ο
ακούσιος έλεγχος της συνειδήσεως
πολλαπλασιάζει στον καθένα την επικείμενη οδύνη μέσω του πένθους. Κι αυτό το πένθος πάλι και
πάντοτε, επειδή δε θα τερματιστεί ποτέ,
γίνεται αφορμή άλλου πένθους και άλλο φοβερό σκοτάδι και καύσωνας ανυπόφορος και βυθός
λύπης απερίγραπτος. Το πένθος όμως αυτό είναι
πάρα πολύ ωφέλιμο στην εδώ ζωή.
....
Όταν απειθήσομε, δε μας επιβάλλει από την αρχή τη δίκαιη τιμωρία Του, αλλά μακροθυμεί και μας
δίνει καιρό επιστροφής.
.....
Βέβαια, η τιμωρία που εγώ δέχθηκα από το Θεό δεν ήταν σε βαθμό οργής, αλλά παιδαγωγίας με
μέτρο. Γι' αυτό και δεν παραχωρήθηκε
να υπερισχύσουν εναντίον μου οι επιτιθέμενοι.
.....
Ενώ εκείνος που με τις σαρκικές επιθυμίες και τα πάθη θανάτωσε εδώ το πνεύμα του, εκεί —
αλοίμονο— θα καταδικαστεί
μαζί με το διάβολο, το δημιουργό και πρόξενο της κακίας, και θα παραδοθεί στην αβάσταχτη και
ασύλληπτη
από το νου κόλαση, πράγμα που είναι ο δεύτερος θάνατος(Αποκ. 20, 14), ο μόνιμος
...............
Ώστε και η αληθινή ζωή, η οποία και στην ψυχή και στο σώμα προξενεί την αθάνατη και αληθινή
ζωή, θα λάβει την αρχή της εδώ,
στον τόπο του θανάτου· κι όποιος δε σπεύδει να την κάνει εδώ κτήμα της ψυχής του, ας μην
ξεγελά τον εαυτό του με κούφιες ελπίδες ότι
θα τη λάβει εκεί. Ούτε να ελπίζει ότι θα λάβει τη φιλανθρωπία του Θεού εκείνη την ώρα· γιατί τότε
είναι καιρός ανταποδόσεως και
εκδικήσεως(Ιερ. 28, 6) και όχι συμπάθειας και φιλανθρωπίας.
Τότε είναι καιρός φανερώσεως θυμού και οργής και δικαιοκρισίας του Θεού(Ρωμ. 2, 5)· καιρός που
θα φανεί το δυνατό θείο χέρι να κινείται
για να κολάσει τους απειθείς. Αλοίμονο σ' αυτόν που θα πέσει στα χέρια του αληθινού Θεού(Εβρ.
10, 31), αλοίμονο σ' αυτόν που θα δοκιμάσει
εκεί το θυμό του Κυρίου και δεν έχει γνωρίσει από εδώ, μέσω του θείου φόβου, τη δύναμη της
οργής Του και δεν προεξασφάλισε με τα έργα
του τη φιλανθρωπία του Θεού, χρησιμοποιώντας όπως πρέπει τον τωρινό καιρό.
....................
Αυτό λοιπόν είναι το κέρδος της αρχής του πένθους, η οποία είναι γεμάτη μεγάλο πόνο, γιατί είναι
ενωμένη με το φόβο του Θεού.
Όταν όμως το πένθος προχωρήσει, ενώνεται με την αγάπη του Θεού με θαυμαστό τρόπο και
καρπώνεται τη γλυκιά και αγία παρηγοριά,
καθώς ο άνθρωπος που έχει πιά το πένθος ως ιδιότητα γεύεται την αγαθότητα του Παρακλήτου.
Αυτή η παρηγοριά είναι ανήκουστη για όσους δεν τη δοκίμασαν, γιατί είναι ανείπωτη. Αν κανείς
δεν μπορεί να πληροφορήσει
για τη γλυκύτητα που έχει το μέλι, εκείνους που δεν το γεύθηκαν ποτέ, πώς άραγε μπορεί κανείς
να περιγράψει την ηδονή της ιερής
χαράς και της χάρης του Θεού σ' εκείνους που δεν τη δοκίμασαν;
...............
--------------------
150 φυσικά, θεολογικά, ηθικά και πρακτικά κεφάλαια
δ΄τόμος, σελ. 312-331)
53. Για να μην αγνοούμε ολότελα την υπερβολή της φιλανθρωπίας και το βάθος της σοφίας του
Θεού, θα πούμε για ποιους λόγους,
ενώ ανέβαλε το τέλος του θανάτου, παρέτεινε ακόμη όχι λίγο τη ζωή του ανθρώπου. Έδειξε πρώτα
ότι τιμωρεί με ευσπλαχνία,
ή μάλλον ότι αμελεί τη δίκαιη τιμωρία, για να μην απελπιστούμε τελείως.
56..Η μετάνοια. Και η ανακεφαλαίωση αυτής είναι να μην εγγίζομε πλέον τα απαγορευμένα. Αφού
λοιπόν εκδιωχθήκαμε από τον τόπο εκείνο
της θεϊκής τρυφής και αποκλειστήκαμε δίκαια από τον Παράδεισο και γκρεμιστήκαμε σ' αυτό το
βάραθρο και καταδικαστήκαμε
=========
64 .. Και για να αφήσω κατά μέρος τώρα τα άλλα, η τελείωση του να είμαστε καθ' ομοίωσιν του
Θεού γίνεται από την εκ Θεού θεία έλλαμψη.
Αυτή τη στερούνται οι πονηροί άγγελοι, γι' αυτό κι είναι βυθισμένοι στο σκοτάδι, ενώ την έχουν
πλούσια οι θείοι νόες, γι' αυτό και
ονομάζονται δεύτερα φώτα και απορροές (ξεχειλίσματα) του Πρώτου Φωτός· αυτά νομίζω κανείς
δεν τα αγνοεί απ' όσους μελετούν τις θεόπνευστες
Γραφές με επιμέλεια και φρόνηση. Απ' αυτό, οι αγαθοί Άγγελοι έχουν και τη γνώση των αισθητών.
Δεν τα αντιλαμβάνονται βέβαια με τη φυσική
δύναμη των αισθήσεων, αλλά τα γνωρίζουν με θεοειδή δύναμη, από την οποία κανένα από τα
οπωσδήποτε παρόντα ή παρελθόντα ή μέλλοντα δεν
μπορεί να κρυφτεί.
65. Εκείνοι που μετέχουν σ' αυτή την έλλαμψη, την έχουν σε ένα βαθμό, κι ανάλογα με το βαθμό
αυτό έχουν και τη γνώση των όντων.
Ότι και οι Άγγελοι μετέχουν σ' αυτή την έλλαμψη και ότι είναι άκτιστη και ότι δεν ταυτίζεται με τη
θεία ουσία, το γνωρίζουν όλοι όσοι
μελετούν με επιμέλεια τους θεόσοφους Αποστόλους και Θεολόγους.
69. Η άκτιστη ενέργεια του Θεού, η οποία μερίζεται αμερίστως, αναφέρεται και στον πληθυντικό
από τους Θεολόγους, όπως πιό πάνω φάνηκε
καθαρά από τον Μέγα Βασίλειο. Αφού λοιπόν και η θεία και θεοποιός έλλαμψη και χάρη δεν είναι
ουσία, αλλά ενέργεια του Θεού,
γι' αυτό δεν παρουσιάζεται μόνο χρονικά, αλλά και σε πλήθος μορφών, καθώς χορηγείται στον
καθένα ανάλογα με την κατάστασή του.
Και ανάλογα με την καταλληλότητα αυτών που τη δέχονται, μεταδίδει σ' αυτούς περισσότερο ή
λιγότερο τη θεοποιό λαμπρότητα
70. Αυτές οι ενέργειες είναι επτά κατά τον προφήτη Ησαΐα. Και στα εβραϊκά ο αριθμός επτά
σημαίνει "πολλά". Λέει δηλαδή: «Από τη ρίζα του
Ιεσσαί θα βλαστήσει μία ράβδος κι από αυτή θα βγει ένα άνθος, πάνω στο οποίο θα επαναπαυτούν
επτά πνεύματα»· τα πνεύματα της σοφίας,
της συνέσεως, της γνώσεως, της ευσεβείας, της βουλής, της ισχύος, του φόβου»(Ησ. 11, 1-3). Αυτά
τα επτά πνεύματα, όσοι έχουν αιρετικές
πεποιθήσεις, διατείνονται στον παραλογισμό τους πως είναι κτιστά. Αυτούς και μ' εκείνα που
προσθέσαμε στους εκτενείς αντιρρητικούς προς
αυτούς λόγους μας, τους ελέγξαμε για πάντα. Αλλά και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, αναφερόμενος
στις θείες αυτές ενέργειες του Πνεύματος,
λέει ότι ο Ησαΐας αρέσκεται τις ενέργειες του Πνεύματος να τις ονομάζει πνεύματα. Αλλά κι ο ίδιος
ο Ησαΐας, ο πιο μεγαλόφωνος από τους
Προφήτες, δεν έδειξε μόνο καθαρά, με τον αριθμό επτά, τη διαφορά των θείων αυτών ενεργειών
προς τη θεία ουσία, αλλά και φανέρωσε ότι
αυτές είναι άκτιστες, με το να χρησιμοποιήσει το ρήμα "θα επαναπαυτούν". Το ρήμα αυτό δηλώνει
υπεροχικό αξίωμα. Εκείνα λοιπόν που
επαναπαύονται πάνω στο σώμα που ο Κύριος προσέλαβε από την ανθρώπινη φύση, πώς είναι
δυνατό να είναι κτίσματα;
74. Η θεία ουσία και η θεία ενέργεια είναι αχώριστα παρούσες παντού και η θεία ενέργεια είναι
χωρητή και σ' εμάς τους κτιστούς,
γιατί, κατά τους Θεολόγους, μερίζεται αμερίστως, ενώ η θεία ουσία μένει κατ' αυτούς τελείως
αμέριστη. Γι' αυτό και ο Χρυσόστομος,
αφού είπε ότι «η ρανίδα της χάρης γέμισε τα πάντα με τη γνώση· με αυτήν γίνονταν τα θαύματα,
συγχωρούνταν τα αμαρτήματα» κι έδειξε έτσι
ότι η ρανίδα της χάρης είναι άκτιστη, σπεύδει κατόπιν να δείξει ότι είναι ενέργεια κι όχι ουσία· να
δείξει ακόμη και τη διαφορά της θείας
ενέργειας από τη θεία ουσία και την υπόσταση του Πνεύματος, και προσθέτει: «Αναφέρομαι στο
μέρος της ενέργειας». Ο Παράκλητος βέβαια δε
μερίζεται. Άρα λοιπόν είναι χωρητή στον καθένα μας η θεία χάρη και η ενέργεια, γιατί αυτή
μερίζεται αμερίστως.
75. Τρία είναι αυτά που έχει ο Θεός: η ουσία, η ενέργεια και η τριάδα των θείων Υποστάσεων. Ας
δούμε την περίπτωση όσων αξιώθηκαν να ενωθούν
με το Θεό ώστε να είναι ένα πνεύμα μαζί Του, σύμφωνα με το λόγο του Μεγάλου Παύλου:
«Όποιος ενώνεται με τον Κύριο, είναι ένα πνεύμα μ' Αυτόν»(Α΄ Κορ. 6, 17). Επειδή λοιπόν πιο πάνω
αποδείχθηκε ότι οι άξιοι δεν ενώνονται κατά την ουσία με το Θεό, κι επειδή όλοι οι Θεολόγοι
μαρτυρούν ότι ο Θεός είναι αμέθεκτος κατά την ουσία Του, κι επειδή η υποστατική ένωση του
ανθρώπου με το Θεό έγινε αποκλειστικά στον Θεάνθρωπο Λόγο, απομένει ότι όσοι αξιώθηκαν να
ενωθούν με το Θεό, ενώνονται κατά την ενέργεια, και ότι το πνεύμα, σύμφωνα με το οποίο γίνεται
ένα με το Θεό όποιος ενώνεται με Αυτόν, είναι και ονομάζεται η άκτιστη ενέργεια του Πνεύματος,
και όχι η ουσία του Θεού, κι ας δυσαρεστούνται οι αντίθετοι. Αφού και ο Θεός, στην προφητεία του
Ιωήλ(Ιωήλ 3, 1· Πράξ. 2, 17), δεν είπε «θα εκχύσω το πνεύμα μου», αλλά «θα εκχύσω από το
πνεύμα μου σ' όσους πιστεύουν».
76. Με νεύμα του Θεού κινούνταν και ο Μωυσής και ο Δαβίδ και όσοι με την αποβολή των
σαρκικών ιδιωμάτων έγιναν δεκτικοί της θείας ενέργειας
και ζωντανές εικόνες του Χριστού. Ή μάλλον έγιναν το ίδιο με το Χριστό κι όχι ένα απλό
απεικόνισμα. Και η καθαρότητα του Χριστού και των
Αγίων είναι μία. Όπως ψάλλει κι ο ένθεος Ψαλμωδός: «Η λαμπρότητα του Θεού είναι επάνω
μας»(Ψαλμ. 89, 17). Γιατί, κατά τον Μέγα Βασίλειο,
οι πνευματοφόρες ψυχές που δέχθηκαν την έλλαμψη του Πνεύματος, και οι ίδιες γίνονται
πνευματικές, και σε άλλους μεταδίδουν τη χάρη.
====
Τα 226 κεφάλαια περί αυτών που νομίζουν ότι δικαιώνονται από τα έργα τους
Άγιος Μάρκος ο Ασκητής
38. Αν πάνω στη προσευχή σου σε καταλάβει ακηδία, ή στενοχωρηθείς με διάφορους τρόπους από
την κακία, θυμήσου το θάνατό σου
και τις φοβερές κολάσεις.
141. Ο φόβος της κολάσεως και ο έρωτας της Βασιλείας των Ουρανών παράγουν την υπομονή στις
θλίψεις.
Και αυτό όχι από τον εαυτό τους, αλλά από Εκείνον που γνωρίζει τις σκέψεις μας.
193. Εκείνος που δεν γνωρίζει τις τιμωρίες του Θεού, βαδίζει νοερά ένα δρόμο που έχει από τη μία
και την άλλη γκρεμνούς
και από κάθε άνεμο εύκολα αναποδογυρίζεται.
-----------
"Τό γοῦν φῶς τῆς
γνώσεως νοερόν οὐδέποτ᾿ ἄν τις φαίη, τό δέ φῶς ἐκεῖνο καί ὡς νοερόν ἔστιν ὅτε
ἐνεργεῖ καί ὡς νοητόν διά νοερᾶς αἰσθήσεως ὐπό τοῦ νοῦ ὁρᾶται καί ταῖς λογικαῖς
ἐγγινόμενον ψυχαῖς τῆς κατά διάθεσιν ἀγνοίας ἀπαλλάττει ταύτας, εἰς μονοειδῆ
γνῶσιν ἀπό τῶν πολλῶν ἐπιστρέφον δοξασμάτων."

----
Τα 200 κεφάλαια περί του πνευματικού νόμου
Άγιος Μάρκος ο Ασκητής
148. Τον σκληρόκαρδο ωφελεί λόγος πιο λεπτής γνώσεως, που να τον φέρνει σε φόβο. Γιατί χωρίς
φόβο δεν δέχεται ευχαρίστως τους κόπους της μετάνοιας.
=================
Λόγος για την εν Χριστώ εσωτερική εργασία και τη μοναχική ζωή
Όσιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας
δ΄τόμος, σελ. 145-154).
Κάθε συμφορά πού σου έρχεται απ΄ έξω, να τη δέχεσαι με γενναιότητα, γιατί προξενεί τη σωτήρια
υπομονή, την υπομονή πού χαρίζει
τη διαμονή και την ανάπαυση στους ουρανούς. Όταν έτσι περνάς τις ημέρες σου, θα ζήσεις την
παρούσα ζωή με καλή διάθεση,
καθώς θα σε ευφραίνουν οι μακάριες ελπίδες, ενώ κατά το θάνατό σου θα μετατεθείς από τα εδώ
με παρρησία και θα μεταβείς στους τόπους
της αναπαύσεως, τούς οποίους σου ετοίμασε ο Κύριος, ως ανταπόδοση των εδώ κόπων σου, για να
συμβασιλεύσεις με Αυτόν.
==================
Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος: "100 παρηγορητικά κεφάλαια προς τους μοναχούς της Ινδίας"
γ΄τόμος, σελ. 329-340).
25 Καὶ ἐνῶ λέει αὐτὰ ἡ ψυχὴ μὲ θάρρος, φεύγει πίσω ὁ διάβολος θρηνώντας μὲ μεγάλη φωνή, μὴν
μπορώντας νὰ ἀντισταθεῖ στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Ἀνεβαίνοντας ἡ ψυχή, πετάει πρὸς τὰ κάτω καὶ ραπίζει τὸν ἐχθρὸ ὅπως τὸ γεράκι χτυπᾶ τὸν
κόρακα. Καὶ ἔπειτα ἀπὸ αὐτό, μεταφέρεται
ἀπὸ τοὺς θείους ἀγγέλους γεμάτη χαρὰ στοὺς τόπους πού τῆς ἔχουν ὁριστεῖ, ἀνάλογα μὲ τὴν
κατάστασή της.
==============
100 ψυχωφελή κεφάλαια
Όσιος Θεόδωρος Εδέσσης - 7os Αιων
β΄τόμος, σελ. 12-33)
21. Η πίστη είναι ένα αγαθό της εσωτερικής διαθέσεως της ψυχής. Αυτή γεννά μέσα μας το φόβο
του Θεού. Ο φόβος του Θεού διδάσκει την τήρηση
των εντολών, η οποία λέγεται πρακτική αρετή.
47. Η ορθή πίστη που έχει κανείς με εσωτερική αίσθηση, γεννά το φόβο του Θεού. Ο φόβος του
Θεού μας διδάσκει την τήρηση των εντολών.
Γιατί, λέει, όπου υπάρχει φόβος, εκεί είναι και η τήρηση των εντολών. Από την τήρηση των
εντολών συγκροτείται η πρακτική αρετή,
η οποία είναι η αρχή της θεωρητικής. Καρπός αυτών είναι η απάθεια. Με την απάθεια έρχεται
μέσα μας η αγάπη. Για την αγάπη λέει ο
αγαπημένος μαθητής: «ο Θεός είναι αγάπη· κι όποιος μένει στην αγάπη, μένει στο Θεό, και ο Θεός
σ' αυτόν».
57. Να συλλογίζεσαι την τιμωρία των αμαρτωλών, την ντροπή, τον έλεγχο της συνειδήσεως, την
απομάκρυνση από το Θεό, το ρίξιμο στο αιώνιο πυρ,
στο ασταμάτητο σκουλήκι, στο απόλυτο σκοτάδι, όπου υπάρχει κλάμμα και τρίξιμο των δοντιών.
Να αναλογίζεσαι και τα άλλα είδη τιμωριών
και να μην παύεις να καταβρέχεις με δάκρυα το πρόσωπό σου, το ρούχο σου, τον τόπο που
κάθεσαι.
78. να μας βγάλει από τη φοβερή τυραννία και να μας εισαγάγει στην καλή γη της επαγγελίας, για
να αναπαυθούμε στον άγιο τόπο του Θεού
και να βρεθούμε στα δεξιά της μεγαλοσύνης του Υψίστου.
100. «Τέλος του λόγου μας —είπε ο Εκκλησιαστής— να ακούς το παν· να φοβάσαι το Θεό, να
τηρείς τις εντολές Του· αυτό είναι όλος ο άνθρωπος».
Εγώ, λέει, σου δείχνω συνοπτικό και σύντομο δρόμο σωτηρίας: να φοβάσαι το Θεό και να τηρείς
τις εντολές Του. Όχι να έχεις τον προκαταρκτικό
φόβο για την κόλαση, αλλά τον τέλειο, εκείνον που φέρνει στην τελειότητα, τον οποίο οφείλομε να
έχομε για την στοργική αγάπη Εκείνου που
τον διέταξε. Γιατί αν δεν κάνομε αμαρτίες για το φόβο της κολάσεως, είναι φανερό ότι αν δεν
υπήρχε η τιμωρία, θα αμαρτάναμε, αφού η
προαίρεσή μας κλίνει προς την αμαρτία.
=================
27 Κεφάλαια περί τηρήσεως του νου
Άγιος Ησαΐας ο Αναχωρητής
α΄τόμος, σελ. 57-62).
25. Τότε ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ βρίσκει κατοικία στόν ἄνθρωπο καί διαμέσου τοῦ φόβου φανερώνεται
ἡ ἀγάπη.
====================
Άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος: Η δίκαιη ανταπόδοση και ανταμοιβή
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, τ. 11, Νοέμβριος, σ.123-126)
Τιμωρία και ανταμοιβή! Είναι στα χέρια του Θεού και τα δύο αυτά. Αλλά, όπως ο επίγειος βίος δεν
είναι παρά μια σκιά της αληθινής ζωής στους ουρανούς, αντιστοίχως η τιμωρία και η ανταμοιβή
είναι μια σκιά μονάχα της αληθινής τιμωρίας και ανταμοιβής στην αιωνιότητα.
Οι κύριοι διώκτες του αγίου του Θεού, Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ήταν ο πατριάρχης Θεόφιλος
Αλεξανδρείας και η αυτοκράτειρα Ευδοξία. Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Χρυσοστόμου,
πικρότατη, τιμωρία ανέμενε και τους δύο. Ο μεν Θεόφιλος δαιμονίστηκε, ενώ η Ευδοξία σύντομα
αρρώστησε πολύ βαριά με μια ανίατη ασθένεια – όλο το σώμα της γέμισε πληγές από τις οποίες
έβγαιναν σκουλήκια. Ήταν τόσο έντονη η δυσωδία που ανέδιδε το σώμα της, ώστε ήταν
ανυπόφορο για οποιονδήποτε να περάσει έστω και έξω από το σπίτι της.
Οι ιατροί χρησιμοποιούσαν τα πιο ισχυρά αρώματα και ευωδέστατο θυμίαμα για να περιορίσουν
τη φρικτή δυσωδία της κακιάς βασίλισσας, αλλά δεν κατάφερναν τίποτα. Στο τέλος, η Ευδοξία
πέθανε μέσα σε φρικτή αγωνία και σήψη. Ακόμη και μετά θάνατον το χέρι του Θεού έπεσε βαρύ
επάνω της. Η κάσα που περιείχε το σαπισμένο σώμα της έτρεμε μέρα και νύχτα επί τριάντα
τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Σταμάτησε, μόνον όταν ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος τέλεσε την
ανακομιδή των λειψάνων του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην Κωνσταντινούπολη,
==============
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: "Πως εκδικούνται οι νεκροί"

“Δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται.”, Ιεραποστολικές επιστολές Α’, εκδόσεις "Εν πλω"
Διαβάζεις την Αγία Γραφή; Εκεί έχουν ειπωθεί όλα, όλα έχουν εξηγηθεί, πώς και γιατί οι νεκροί
εκδικούνται τους ζωντανούς.
Διάβασε άλλη μια φορά για τον Κάιν ο οποίος λόγω της δολοφονίας του αδελφού του πουθενά και
ποτέ δεν έβρισκε ειρήνη.
Διάβασε πώς το πνεύμα του προσβεβλημένου Σαμουήλ εκδικείτο τον Σαούλ. Και πώς ο καημένος ο
Δαβίδ φρικτά βασανιζόταν, χρόνια και
χρόνια, λόγω της δολοφονίας του Ούριε. Και ακόμα θα βρεις χιλιάδες και χιλιάδες παρόμοιες
περιπτώσεις από τον Κάιν έως εσένα.
Και θα καταλάβεις τι σε βασανίζει και γιατί. Θα καταλάβεις ότι ο κόσμος των δολοφονημένων είναι
πιο δυνατός από τους δολοφόνους τους
και εκδικείται φοβερά.
===================
Άγιος Νικόλαος Αχρίδος: Ο προδότης Ιούδας
Στον σιδερά Ραντοσάββα Ι., για τον προδότη Ιούδα)
Όλοι εμείς θα βρεθούμε ενώπιον του αιω-νίου Κριτού, ο Οποίος θα εκφέρει την δίκαιη Κρίση Του
για όλα εκείνα που πράξαμε στη ζωή μας, ενώ-πιον όλων των ουρανίων ανθρώπων.
Όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν σε δίκη, σκέφτεται ο καθένας τα δικά του αμαρτήματα και τις αδικίες
και το πώς θα δικαιολογήσει τον εαυτό του
ενώπιον του δικαστού. Κανείς δεν έχει το χρόνο και την επιθυμία να σκεφτεί για τις αμαρτίες των
άλλων, μήτε και να μπει
στα μυστικά του νου του δικαστή που θα κρίνει.
===================
Οσιος Νικήτας Στηθάτος: Α΄ Εκατοντάδα Πρακτικών Κεφαλαίων
30. Από πουθενά αλλού νομίζω δε γίνεται τόσο γρήγορα και σύντομα η προκοπή της ψυχής, όσο
από μόνη την πίστη. Δεν εννοώ την πίστη μόνο στο Θεό
και στον Μονογενή Υιό Του, αλλά αυτή που είναι ριζωμένη βαθιά στην ψυχή, με την οποία
πιστεύομε ότι είναι αληθινές οι υποσχέσεις του Χριστού,
τις οποίες υποσχέθηκε και ετοίμασε για όσους Τον άγαπούν, καθώς και οι απειλές και οι κολάσεις
που είναι ετοιμασμένες για το διάβολο και τους
εργάτες του. Αυτή η πίστη δίνει πλήρη βεβαιότητα στην ψυχή που αγωνίζεται, να ελπίζει ότι θα
επιτύχει την κατάσταση των Αγίων,
την μακάρια απάθεια, και ότι θα ανεβεί στο ύψος της αγιοσύνης τους και θα γίνει μαζί τους
κληρονόμος της Βασιλείας του Θεού.
40. Την ψυχή την συντρίβει με τη θύμηση των τιμωριών της κολάσεως και τη μελέτη του θανάτου.
56. Τους αρχαρίους στο βίο της αρετής, ο φόβος των κολάσεων τους βοηθεί στην εργασία των
εντολών και την αποφυγή των κακών.
----------------
Οσιος Νικήτας Στηθάτος: Β΄ Εκατοντάδα φυσικών κεφαλαίων περί καθάρσεως του νου
δ΄τόμος, σελ. 80-109).
49. Ο φόβος, όταν ενωθεί με την ψυχή, την κάνει να εγκυμονεί με τη μετάνοια το λόγο της Κρίσεως,
οπότε την περικυκλώνουν αμέσως
οι ωδίνες των κολάσεων του άδη και την κατατυραννούν στεναγμοί και πόνοι και σφίξιμο της
καρδίας,
καθώς συλλογίζεται τη μέλλουσα ανταπόδοση των κακών πράξεων.
88. Επτά είναι τα χαρίσματα του Πνεύματος, και αρχίζοντας ο θείος λόγος βάζει επικεφαλής τη
σοφία και κατεβαίνει τέλος στο θείο φόβο.
Λέει δηλαδή: «πνεύμα σοφίας, πνεύμα συνέσεως, πνεύμα βουλής, πνεύμα ισχύος, πνεύμα
γνώσεως, πνεύμα ευσέβειας, πνεύμα φόβου Θεού»(Ησ. 11, 2-3).
Εμείς όμως πρέπει να αρχίζομε από τον καθαρτικό φόβο, δηλαδή το φόβο των κολάσεων, ώστε
αφού κάνομε πρώτα ορθά μ' αυτόν την αποχή από το
κακό και προκαθαρθούμε με τη μετάνοια από τα στίγματα της αμαρτίας, να φτάσομε σε τούτο τον
αγνό φόβο του πνεύματος,
89. Εκείνος που άρχισε από το φόβο της κρίσεως και προοδεύει σε καθαρότητα της καρδιάς με τα
δάκρυα της μετάνοιας, πρώτα γεμίζει από σοφία, αφου η αρχή της σοφίας είναι ο φόβος, κατά τη
Γραφή(Παροιμ. 1, 7).
Κατόπιν γεμίζει από σύνεση, και στη συνέχεια από βουλή, με την οποία επιδίδεται στη σκέψη
όσων τον ωφελούν.
---------------
Όσιος Νικήτας ο Στηθάτος: Τρίτη εκατοντάδα γνωστικών κεφαλαίων περί αγάπης και τελειώσεως
βίου
δ΄τόμος, σελ. 110-141).
61. Aφού λοιπόν η παιδαγωγία του Κυρίου είναι που ανοίγει τα αυτιά καθενός που έχει το φόβο
Του, και του παρέχει αυτί για ν' ακούει, και του δίνει γλώσσα παιδαγωγημενη για να γνωρίζει πότε
πρέπει να μιλήσει(Ησ. 50, 4-5),
====================
Συμεών ο νέος Θεολόγος: 154 Πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια (μέρος Α΄, κεφ. 1-50)
4. Η πίστη στο Χριστό, τον αληθινό Θεό, γεννά την επιθυμία των καλών και το φόβο της κολάσεως.
Η επιθυμία των πράγματι καλών και ο φόβος της κολάσεως, προξενούν την ακριβή τήρηση των
εντολών. Η ακριβής τήρηση των εντολών
διδάσκει στους ανθρώπους πόσο αδύνατοι είναι.
-----------
Συμεών ο νέος Θεολόγος: 154 Πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια (μέρος Β΄, κεφ. 51-100)
66. Σε καθένα που αρχίζει να ζει κατά Θεόν, είναι ωφέλιμος ο φόβος της κολάσεως και ο πόνος που
γεννιέται από αυτόν.
Εκείνος που φαντάζεται ότι μπορεί να βάλει αρχή χωρίς αυτόν τον πόνο και το δεσμό, δε
θεμελιώνει μόνο πάνω στην άμμο τις πράξεις του,
αλλά και νομίζει ότι μπορεί να χτίσει σπίτι στον αέρα χωρίς θεμέλια, πράγμα τελείως αδύνατο
67. Όποιος δε θελήσει να αποσκιρτήσει και να ξεφύγει τον πόνο που γεννά ο φόβος της αιώνιας
κολάσεως, αλλά τον ακολουθήσει με την προαίρεσή
του και σφίξει περισσότερο τα δεσμά του ανάλογα με την αντοχή του, θα έχει συντομότερο δρόμο
και θα παρουσιαστεί εμπρός στον Βασιλέα
των βασιλευόντων. Μόλις γίνει αυτό και δει αμυδρά τη δόξα Του, παρευθύς θα λυθούν τα δεσμά,
ο δήμιος φόβος θα φύγει μακριά του και
ο πόνος της καρδιάς του θα γίνει χαρά· και θα γίνει πηγή, η οποία αισθητώς θα αναβλύζει δάκρυα
αέναα σαν ποτάμι, και νοητώς γαλήνη,
πραότητα και ανέκφραστη γλυκύτητα.
69. Πριν αποκτήσομε το πένθος και τα δάκρυα —ας μη μας ξεγελά κανείς με απατηλά λόγια και ας
μη διατηρούμε αυταπάτες—
δεν υπάρχει μέσα μας μετάνοια και αληθινή μεταμέλεια, ούτε φόβος Θεού στις καρδιές μας, ούτε
καταδικάσαμε τους εαυτούς μας,
ούτε η ψυχή μας ήρθε σε αίσθηση της μελλοντικής κρίσεως και των αιωνίων βασάνων.
81. Όταν η νύμφη μεταθέσει την αγάπη της από το νυμφίο σε κάποιον άλλον και κοιμηθεί μαζί του
φανερά ή κρυφά, όχι μόνον δεν παίρνει
τίποτε από όσα της υποσχέθηκε ο νυμφίος, αλλά περιμένει και άξια τιμωρία και κατηγορία κατά το
νόμο. Το ίδιο συμβαίνει και μ' εμάς.
Όταν κανείς μεταθέσει την αγάπη του από το νυμφίο Χριστό στην επιθυμία κάποιου άλλου
πράγματος φανερά ή κρυφά, και η καρδιά του
δεθεί με αυτό το πράγμα, γίνεται μισητή και σιχαμερή στον Νυμφίο της και ανάξια να ενωθεί μαζί
Του. Γιατί Αυτός είπε: «Εγώ αγαπώ όσους
με αγαπούνε».
=================
Συμεών ο νέος θεολόγος, άγιος: Λόγος περί πίστεως και διδασκαλία
Λόγος περί πίστεως Και διδασκαλία για εκείνους πού λένε, ότι δεν είναι δυνατόν εκείνοι πού
βρίσκονται
μέσα στις φροντίδες του κόσμου να φτάσουν στην τελειότητα των αρετών. Και διήγηση επωφελής
στην αρχή.
έει ο Θεολόγος Γρηγόριος: « Αρχή της σοφίας είναι ο φόβος του Κυρίου. Όπου είναι ο φόβος, εκεί
και η φύλαξη των εντολών·
και όπου η φύλαξη των εντολών, εκεί και η κάθαρση της σάρκας, η οποία είναι ένα νέφος εμπρός
στην ψυχή και δεν την αφήνει
να δει καθαρά τη λάμψη τη θεϊκή·
προσέλθετε και κολληθείτε σ΄ Αυτόν, γιατί λίγο ακόμη και ο ουρανός με τη γη θα παρέλθουν,
και έξω από το Θεό δεν υπάρχει ούτε στάση ούτε πέρας ούτε κατάληξη της πτώσεως των
αμαρτωλών. Αφού δηλαδή ο Θεός είναι αχώρητος
και ακατάληπτος, πές μου, αν μπορείς, που θα βρεθεί τόπος για όσους εκπίπτουν από τη βασιλεία
Του;
=============
"Η Μετάνοια κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν"
(Γέροντας Εφραίμ, Καθηγούμενος Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου)
http://www.pemptousia.gr/2012/11/i-metania-kata-ton-agion-grigorion-to/
Η αυτομεμψία είναι κατάσταση αναπόσπαστη για την ψυχή, στην οποία υπάρχει ταπείνωση.
Αρχικά την οδηγεί στον φόβο της κολάσεως.
Φέρει στην φαντασία τις φρικτές τιμωρίες, όπως ο Κύριος τις περιγράφει στο Ευαγγέλιο, που
γίνονται φρικωδέστερες από την αιώνια διάσταση
που αποκτούν. Έτσι, ο άνθρωπος που πενθεί εδώ τις αμαρτίες του και μέμφεται γι΄ αυτές τον
εαυτόν του, αποφεύγει το ανωφελές, απαράκλητο
και χωρίς τέλος πένθος, το οποίο γεννάται σε όσους τιμωρημένους έρχονται σε επίγνωση των
αμαρτιών τους. Εκεί, χωρίς καμμιά ελπίδα απαλλαγής
και σωτηρίας, αυξάνεται η οδύνη του πένθους από τον αθέλητο έλεγχο της συνειδήσεως. Και αυτό
το μόνιμο και διαρκές πένθος, επειδή δεν
γνωρίζει τέλος, γίνεται αιτία άλλου πένθους και φοβερού σκότους και καύσωνα χωρίς δροσισμό,
που οδηγεί σε ανέκφραστο βυθό αθυμίας
(Προς Ξένην, P.G. 150,1076D-1077A).
===================
Περί μετανοίας και περί εξορίας του Αδάμ και ότι εάν μετανοούσε δεν θα εξωρίζετο από τον
Παράδεισον
Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος
10ος - 11ος αιών. Απαντα του Αγίων Πατέρων, εκδ. Ωφελίμου βιβλίου. Αγ. Συμεών του Νέου
Θεολόγου, τόμ. 1, Κατήχ. Ε΄,
σελ. 1-41, 87, 470 και 1054-1085. Από το βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σελίς 485 και εξής.
Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς
Ότι θα τιμωρηθούμε, εάν επιμένωμε στο κακόν, περισσότερον από εκείνους που ημάρτησαν όταν
επικρατούσε ο νόμος, το εδήλωσε ο Παύλος λέγοντας.
«Ει γάρ ο δι’ αγγέλων λαληθείς λόγος εγένετο βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν
ένδικον μισθαποδοσίαν, πώς ημείς εκφευξόμεθα
τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;».
....Μετά δε τoν θάνατον, εξ αιτίας αυτών, θα χάσωμε την Βασιλείαν των Ουρανών, και από αυτά
πάλι θα τιμωρηθούμε αιωνίως.
==============
"H νεορθοδοξία ανατρέπει την Oρθοδοξία"
(Θεοκλήτου Διονυσιάτου μοναχού)
ΘΕΌΚΛΗΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, "Περί θείου και ανθρωπίνου έρωτος - Β. Ο Νικολαϊτικός

ερωτισμός των νεορθοδόξων", εκδ. Σπηλιώτη,
Τι είναι κατά βάθος η διδασκαλία των νεορθοδόξων; Είναι ένα θεωρητικό σύστημα, που
συγκροτείται από στοιχεία παρέχοντα συνεχή και αδιάπτωτη
ευδαιμονία, χαρά, ευφορία, αισιοδοξία, ερωτικές απολαύσεις, υποσχόμενες την τελείωση των
βιούντων κατά τα πρότυπα των νεορθοδόξων,
μέ κατάληξη τον θείον έρωτα και την θέωση. Δηλαδή πρόκειται για ένα τρόπο ζωής, μέσα στην
Εκκλησία, που συνίσταται από, κατ' επιλογήν,
δογματικές και πνευματικές θέσεις, υφιστάμενες απαραιτήτως προκρούστιες επεξεργασίες και

υποτασσόμενες σε αναπλαστικές μεθοδεύσεις,
για να υπηρετήσουν προεσχηματισμένα μοντέλα, στη θεωρία και την πράξη. Προσφέρουν έτσι μια
dolce vita, αλλά, προπαντός, ορθόδοξη,
αφού δεν στερείται ορθοδόξων στοιχείων! Και ακριβώς γι' αυτό και απατηλή.
Ποιος δεν θέλει την ευτυχία του, τη χαρά του και την αιώνια σωτηρία του; Έτσι λοιπόν η
ανθολογημένη αυτή διδαχή από την Ορθοδοξία γίνεται
αποδεκτή ευχαρίστως, σαν κάτι αντι-στατικό, αντι-παλαιολιθικό, αντι-συντηρητικό, σαν «μια άλλη
γλώσσα, μια άλλη θεώρηση αυτού του χώρου».
Ο Σταυρός του Χριστού δεν θα αίρεται πλέον, γιατί δεν χρειάζεται, η νέκρωση της σάρκας και των
παθών είναι περιττή, αφού την ετοιμάζουμε
για ερωτικές απολαύσεις, τηρουμένου, βέβαια, του όρου ότι «προσφέρεται για την ευτυχία του
άλλου».
Λόγος περί εντολών δεν γίνεται, για νηστείες και γενικώς άσκηση, για «στενή και τεθλιμμένη» και
για πολέμους με τον σατανά και τα πάθη,
τελεία σιωπή. Η Πατερική γραμματεία είναι καλή, αλλά ανθολογουμένη και καταλλήλως
ερμηνευομένη, για να προβάλλει την χαρούμενη Ορθοδοξία.
Τα αριστουργήματα της οσιακής εμπειρίας και των θεολογικών ελλάμψεων, που έχουν
ενσωματωθεί στα λειτουργικά βιβλία της Παρακλητικής,
του Τριωδίου, στα Μηναία, στο Θεοτοκάριον, στο Πεντηκοστάριον, είναι αποδεκτά, χωρίς όμως
τους θρήνους της μετανοίας, χωρίς την αίσθηση της
αμαρτωλότητος, της ενοχής, της ευθύνης, των χρεών από τις αμαρτίες, αφού ο Θεός είναι άπειρο
πέλαγος αγαθότητος και βλέπει τις ανθρώπινες
αθλιότητες με κατανόηση ως αστοχίες, ατευξίες.
Λόγος περί θείας δικαιοσύνης και ανταποδόσεως, δεν έχει θέση στην νεορθοδοξία. Επίσης ο τόσον
εύσπλαγχνος και φιλάνθρωπος Κύριος, αδύνατον
να κολάσει, αφού κάτι σχετικό τάχα λέγει και ο Ισαάκ ο Σύρος.
Ο φόβος έχει εκτοπισθεί από την αγάπη, το «τρέμω την φοβεράν ημέραν της κρίσεως», είναι
άγνωστη γλώσσα, αφού θα μας δικαιώσει ο Κύριος, σαν
τον Μαρμελάδωφ(1) μόνο και μόνο γιατί θεωρούσε τον εαυτό του ως χοίρο. Τον εκάλεσε ο Κύριος
και χωρίς άλλη μετάνοια, χωρίς αποχή της μέθης
και ας έστελνε τη Σόνια να πορνεύει για χάρη του πατρικού ποτού, όπως μας το εγγυάται ο κ.
Γιανναράς.
========================
π. Γεώργιος Μεταλληνός: "Αγάπη Ναι, αλλά ποια αγάπη"; (Κυριακή της Απόκρεω)
ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ, «Κηρύγματικές σκέψεις στα ευαγγελικά αναγνώσματα», Εκδόσεις "Ορθόδοξος

Κυψέλη", Θεσσαλονίκη
Το συγκλονιστικό μεγαλείο και την φρικτότητα της ώρας της Κρίσεως ζωγραφίζουν με υπέροχα
χρώ-ματα οι ύμνοι της ημέρας.
«Ὦ, ποία ὥρα τότε! ὅταν... τίθωνται θρόνοι καί βίβλοι ἀνοίγωνται, καί πράξεις ἐ-λέγχωνται καί τά
κρυπτά τοῦ σκότους δημοσιεύον-ται»!
Είναι φρικτή και η απλή σκέψη της ώρας της κρίσεως, γιατί όχι μόνο υπενθυμίζει την ανετοιμότητά
μας να εμφανισθούμε μπροστά στο βήμα
του φοβερού Κριτού, αλλά και διότι αποκαλύπτει την τραγικότητα της ζωής μας, την οποία
δαπανάμε μέσα σε έργα μα-ταιότητος,
που δεν αντέχουν στο φως της αιωνιότητος.
------------------
ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ
Ὅταν θεωρήσῃς τὴν
σάλπιγγα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κεκραγῶσαν φοβερὸν καὶ ἐγείρουσαν τοὺς ἀπ' αἰῶνος
κοιμηθέντας; Ὅταν θεωρήσῃς τοὺς οὐρανοὺς σχιζομένους καὶ τὸν Θεὸν
ἀποκαλυπτόμενον κατὰ θυμοῦ μεγάλου ἐπὶ τοὺς ἁμαρτωλούς; Ὅταν θεωρήσῃς τοὺς
Ἀγγέλους ἀποστελλομένους καὶ περιτρέχοντας καὶ ἐπισυνάγοντας τοὺς ἐκλεκτοὺς
ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων, ἀπ' ἄκρων οὐρανῶν ἕως ἄκρων αὐτῶν; Ὅταν θεάσῃ τὸν
θρόνον τὸν φοβερὸν ἑτοιμασθέντα καὶ τὸν 218 δίκαιον Κριτὴν καθεζόμενον; Ὅταν
ἴδῃς πᾶσαν ἀνθρωπίνην φύσιν ἔμπροσθεν αὐτοῦ συνηγμένην μετὰ μεγάλου φόβου
καὶ τρόμου; Πιστεύσατέ μοι, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ὅτι πολλῶν δακρύων ἐστὶν ἀξία
ἡ ἡμέρα ἐκείνη καὶ πολλῶν στεναγμῶν, ὅταν θεωρήσωμεν τὴν ἐλεεινὴν καὶ
ὀδυνηρὰν ὥραν ἐκείνην, ὅτε ἀφορίζει ἡμᾶς ἀπ' ἀλλήλων ὁ Κριτής, ὡς ὁ ποιμὴν
ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων. Τότε χωρίζονται γονεῖς ἀπὸ τῶν τέκνων καὶ
τέκνα ἀπὸ γονέων. Τότε διαμερισθήσονται ἀδελφοὶ ἀπὸ ἀδελφῶν καὶ φίλοι ἀπὸ
φίλων καὶ συγγενεῖς ἀπὸ τῶν γνωρίμων. Τότε διαχωρίζονται κληρικοὶ ἀπὸ
συγκληρικῶν καὶ ἐπίσκοποι ἀπὸ συνεπισκόπων καὶ διάκονοι ἀπὸ συνδιακόνων καὶ
ὑποδιάκονοι καὶ ψάλται καὶ ἀναγνῶσται ἀπ' ἀλλήλων. Τότε διαχωρίζονται καὶ τὰ
ἀνδρόγυνα ἐν δάκρυσι. Τότε κλαύσονται βασιλεῖς καὶ ἄρχοντες οἱ μεγάλα πράξαντες
καὶ ἐν ἀδικίᾳ βιώσαντες καὶ καταπονήσαντες τοὺς ἰδίους καὶ ὁμοπίστους ἀδελφούς.
Τότε ζητεῖται τὸ αἶμα τῶν ἀπολλυμένων ἐξ ἀμελείας τῶν ἐπισκόπων καὶ
πρεσβυτέρων ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν. Τότε ἕκαστος ἀπαιτεῖται τὸ τάλαντον, ὃ ἔλαβε
καὶ προσέθηκε. Πᾶς μὲν Χριστιανὸς ἀπαιτεῖται 219 ἃ ἤκουσε καὶ παρέλαβεν·
ἐξαιρέτως δὲ ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς καὶ λευῖται· δυνατοὶ γὰρ δυνατῶς ἐτασθήσονται.

Οἱ δὲ μὴ ἕτοιμοι
ταραχθήσονται ἀκούοντες τό, πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ
αἰώνιον. Τότε πορεύσονται οἱ μὲν εἰς τὸ ἐξώτερον σκότος, οἱ δὲ εἰς τὴν γέενναν τοῦ
πυρός· οἱ δὲ εἰς τὸν βρυγμὸν τῶν ὀδόντων καὶ εἰς τὰς λοιπὰς κολάσεις, ὠθούντων
αὐτοὺς τῶν Ἀγγέλων μετὰ σπουδῆς καὶ λεγόντων πρὸς αὐτούς· ὡς πρόβατα
ἐγένεσθε τοῦ ᾅδου, θάνατος ποιμανεῖ ὑμᾶς. Οἱ δὲ ἀπέρχονται τρίζοντες τοὺς ὀδόντας
καὶ ἐπιστρεφόμενοι πυκνοτέρως καὶ θεωροῦντες πῶς ἀπεχωρίσθησαν, καὶ
ἀπάγονται, καὶ οὐδεὶς ὁ βοηθῆσαι δυνάμενος.
Περὶ ὑπομονῆς καὶ συντελείας καὶ τῆς δευτέρας παρουσίας. Καὶ περὶ
μελέτης τῶν θείων Γραφῶν. Καὶ τί τὸ τῆς ἡσυχίας ὠφέλιμον
"οἵα ἐντροπὴ λήψεται αὐτοὺς ἀφοριζομένους ἐξ εὐωνύμων
τοῦ Βασιλέως· οἷον σκότος ἐπιπέσει ἐπ' αὐτούς, ὅταν λαλήσῃ πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ
αὐτοῦ, καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξῃ αὐτούς, λέγων· πορεύεσθε οἱ κατηραμένοι εἰς
τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ ∆ιαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. Οἴμοι,
οἴμοι! Οἵαν θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν ἕξει τὸ πνεῦμα αὐτῶν, ὅταν γένηται κραυγὴ
πάντων λεγόντων· ἀποστραφήτωσαν οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν ᾅδην· πάντα τὰ ἔθνη τὰ
ἐπιλανθανόμενα τοῦ Θεοῦ. Οἴμοι, οἷον μέλος ἀλαλάξουσι κοπτόμενοι καὶ
θρηνοῦντες, ἀπαγόμενοι κολάζεσθαι πικρῶς εἰς ἀτελευτήτους αἰῶνας! Οἷός ἐστιν ὁ
τόπος, ὅπου ἐστὶν ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων· ὁ καλούμενος τάρταρος,
ὃν καὶ αὐτὸς ὁ Σατανᾶς φρίσσει! Οἴμοι, οἵα ἐστὶν ἡ γέεννα τοῦ πυρὸς τοῦ ἀσβέστου
καὶ ὁ ἀκοίμητος καὶ ἰοβόλος σκώληξ! Οἴμοι, οἷον δεινόν ἐστι τὸ σκότος ἐκεῖνο τὸ
αἰώνιον καὶ ἐξώτερον, τὸ ἀεὶ μένον! Οἴμοι, οἷοί εἰσιν ἐπὶ τῶν κολάσεων Ἄγγελοι
ἄσπλαγχνοι καὶ ἀνελεήμονες! Ὀνειδίζουσι γὰρ καὶ ἐπιπλήττουσι δεινῶς. Τότε οἱ
κολαζόμενοι κεκράξονται πρὸς Κύριον, καὶ οὐκ εἰσακούσεται 165 αὐτῶν. "
-----
Λόγος εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
"Πῶς
ὑπενέγκωμεν, ἀδελφοί, ὅταν ἴδωμεν τὸν πύρινον ποταμὸν ἐξερχόμενον μετὰ θυμοῦ,
ὥσπερ ἀγρίαν θάλασσαν, καὶ κατεσθίοντα ὄρη καὶ νάπας, καὶ κατακαίοντα πᾶσαν
τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα; Τότε, ἀγαπητοί, ἐκ τοῦ πυρὸς ἐκείνου οἱ ποταμοὶ
ἐκλείψουσιν, αἱ πηγαὶ ἀφανίζονται, τὰ ἄστρα πίπτουσιν, ὁ ἥλιος σβεσθήσεται, ἡ
σελήνη παρέρχεται, ὁ οὐρανὸς εἱλίσσεται ὡς βιβλίον, καθὼς γέγραπται. Τότε οἱ
Ἄγγελοι ἀποστελλόμενοι περιτρέχουσιν, ἐπισυνάγοντες τοὺς ἐκλεκτοὺς ἐκ τῶν
τεσσάρων ἀνέμων, ὡς ἔφη ὁ Κύριος, ἀπ' ἄκρων οὐρανῶν ἕως ἄκρων αὐτῶν. Τότε
θεασόμεθα οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν, κατὰ τὸ ἐπάγγελμα αὐτοῦ. Πῶς
ὑπενέγκωμεν τότε, φιλόχριστοι, ὅταν ἴδωμεν φοβερὸν θρόνον ἑτοιμαζόμενον, καὶ
τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ φαινόμενον, ἐν ᾧ προσηλώθη Χριστὸς ἑκουσίως ὑπὲρ ἡμῶν;"
"
ὅταν ἴδωμεν τοῖς
ὀφθαλμοῖς ἡμῶν τὴν ἀπόρρητον τῶν οὐρανῶν βασιλείαν! Καὶ πάλιν ἐκ τοῦ ἄλλου
μέρους θεασόμεθα τὰς φοβερὰς κολάσεις φαινομένας· μέσον δὲ τούτων πᾶσαν
φυλὴν καὶ πᾶσαν πνοὴν ἀνθρώπων, ἀπὸ τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδὰμ ἕως τοῦ
γεννηθέντος ἔσχατον πάντων, καὶ πάντας μετὰ τρό 16 μου γόνυ κλίνοντας καὶ
προσκυνοῦντας ἐπὶ πρόσωπον, κατὰ τὸ γεγραμμένον·"
" Ἄλλου ἐργάται κυρίου ἐγένεσθε καὶ ὑπουργοί, τουτέστι τοῦ ∆ιαβόλου. ∆ιὰ
τοῦτο ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ, ἐργάται τῆς ἀδικίας. Τότε ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς
κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον. Εἰς μίαν δὲ κόλασιν ἀπέρχονται
πάντες, ἢ διάφοροί εἰσι κολάσεις; ∆ιάφοροι τῶν κολάσεων τόποι εἰσίν, ὡς ἐν τῷ
Εὐαγγελίῳ ἠκούσαμεν. Ἔστιν οὖν σκότος ἐξώτερον· δῆλον ὅτι καὶ ἄλλο ἐσώτερον.
Γέεννα τοῦ πυρὸς τόπος ἄλλος· βρυγμὸς ὀδόντων τόπος ἴδιος· σκώληξ ἀκοίμητος ἐν
ἑτέρῳ τόπῳ 24 ἐστίν· ἡ λίμνη τοῦ πυρὸς τόπος ἕτερος· ὁ τάρταρος τόπος ἴδιος· τὸ
ἄσβεστον πῦρ ἰδία χώρα· καταχθόνια καὶ ἀπώλεια ἐν ἰδίοις τόποις· κατώτατα γῆς
ἄλλος τόπος· ᾅδης ἔνθα ἀποστρέφονται οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ πυθμὴν ᾅδου τόπος
χαλεπώτερος. Ἐν ταύταις ταῖς κολάσεσι καταμερίζονται οἱ ἐλεεινοί, ἕκαστος πρὸς

ἀναλογίαν τῶν ἁμαρτημάτων αὐτοῦ, εἴτε σφοδρότερον εἴτε μαλακώτερον, κατὰ τὸ
γεγραμμένον, ὅτι σειραῖς τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν ἕκαστος σφίγγεται· τοιοῦτο δέ ἐστι
καὶ τὸ δαρήσεται πολλὰς καὶ ὀλίγας. Ὥσπερ δὲ ὧδέ εἰσι διαφοραὶ κολάσεων, οὕτω
καὶ ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι. "
"Ὁ δὲ ἁμαρτήσας καὶ ἐπιλαθόμενος τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ, καὶ οὕτως
ἐκδημῶν τοῦ σώματος, ἐπὶ τοῦτον ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπιπεσεῖται ἐκείνη, ἣν Μανασσῆς
ἐμήνυσεν, εἰπών· ὅτι ἀνυπόστατος ἡ ὀργὴ τῆς ἐπὶ ἁμαρτωλοὺς ἀπειλῆς σου."
"Οὐαὶ πᾶσι τοῖς ἐξ ἀριστερῶν λαχοῦσιν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ
φοβερᾷ, ὅτι σκοτισθήσονται καὶ πικρὰ δακρύσουσιν, ὅτε ἀκούσωσι τῆς ὀδυνηρᾶς
ἐκείνης ἀποφάσεως, τὸ πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι. Ἄλλοι δὲ πάλιν
ἀκούσουσι τῆς λυπηρᾶς ἐκείνης ἀποφάσεως, τὸ ἀποστραφήσονται οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς
τὸν ᾅδην. Ἄλλοι ἀκούσουσι τὸ ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ'
ἐμοῦ, ἐργάται 27 τῆς ἀδικίας. Ἄλλοι ἀκούσουσι, δηλονότι οἱ φθονεροί, τὸ ἆρον τὸ
σὸν καὶ ὕπαγε. Καὶ ποῦ ἆρα; ∆ηλονότι ὅπου οἱ ἀκούσαντες τὸ πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ
κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ. Ἕτεροι ἀκούσουσι τὸ δήσαντες αὐτοῦ χεῖρας καὶ πόδας,
ἐξενέγκατε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον. Ἄλλοι, ὡς τὰ ζιζάνια, δεσμευθήσονται εἰς τὸ
κατακαῦσαι ἐν τῇ καμίνῳ τοῦ πυρός. Ὥσπερ δὲ πολλοὶ τρόποι τῆς σωτηρίας εἰσίν,
οὕτω καὶ πολλαὶ μοναὶ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. Καὶ ὥσπερ εἰσὶ πολλοὶ τρόποι
τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν ἁμαρτημάτων, οὕτω καὶ πολλοὶ τρόποι τῶν κολάσεων. Ὅσοι
ἔχετε δάκρυα καὶ κατάνυξιν, κλαύσατε μετ' ἐμοῦ· ἐγὼ γάρ, ἀδελφοί μου
εὐλογημένοι, ἐμνήσθην τοῦ ἐλεεινοῦ ἐκείνου χωρισμοῦ καὶ οὐ δύναμαι φέρειν· ἐν
τῇ ὥρᾳ γὰρ ἐκείνῃ τῇ φοβερᾷ διαχωρίζονται ἀπ' ἀλλήλων τὸν ἐλεεινὸν χωρισμόν,
καὶ ἀποδημοῦσιν ἕκαστος ἀποδημίαν ἐπιστροφὴν μὴ ἔχουσαν. Τίς οὕτω λιθοκάρδιος,
ὃς οὐ μὴ κλαύσῃ ἀπεντεῦθεν τὴν ὥραν ἐκείνην, ὅταν διαχωρίζωνται ἐπίσκοποι ἀπὸ
συνεπισκόπων, πρεσβύτεροι ἀπὸ συμπρεσβυτέρων, διάκονοι ἀπὸ συνδιακόνων, καὶ
ὑποδιάκονοι καὶ ἀναγνῶσται ἀπὸ τῶν 28 ἑταίρων αὐτῶν; Τότε διαχωρισθήσονται οἱ
ποτὲ βασιλεῖς καὶ κλαύσουσι καὶ ἐλαθήσονται ὡς ἀνδράποδα"
"Ἐκεῖνο τὸ φοβερὸν
δικαστήριον καὶ τὸν ἀκολάκευτον ∆ικαστὴν ἐννοῶν ὁ μακάριος ∆αυΐδ, καθ' ἑκάστην
νύκτα τὴν κλίνην τοῖς δάκρυσιν ἔβρεχε, καὶ παρεκάλει τὸν Θεόν, λέγων· Κύριε, μὴ
εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, μηδὲ θελήσῃς εἰπεῖν δίκην μετ' ἐμοῦ,
φιλάνθρωπε."
----
=================
Αγίου Συμεώνος του νέου Θεολόγου / 25. Λόγος κε΄ Περί ἀλλοιώσεως ψυχῆς τε καί σώματος, τῶν ἐξ
ἀέρος, τῶν ἐκ στοιχείων, τῶν ἐκ βρωμάτων καί τῶν δαιμόνων
ἐπιγινομένων ἡμῖν.
"Ἡ μέν γάρ ψυχή ἄτρεπτος τῇ φύσει καί τῇ οὐσίᾳ ἐστίν, ὡσαύτως δέ καί ὁ νοῦς ταύτῃ συνάμα παρά
τοῦ Κτίστου γεγένηται, μόνῃ δηλαδή τῇ
προαιρέσει ἀγόμενα καί τῷ ἰδίῳ θελήματι ἀρετῆς ἤ κακίας ἐπιλαμβανόμενα, τουτέστι φωτός ἤ
σκότους συγκοινωνοί αἰωνίως καί κληρονόμοι
καθίστανται, ἡ ψυχή, φημί, καί ὁ νοῦς ἑνί τούτων προαιρέσει, ὡς εἴρηται, καί θελήματι ἑκουσίως
κολλώμενα, εἴτε τῷ ἀγαθῷ τά ἀγαθά
γίνονται, εἴτε τῷ πονηρῷ καί πονηρά χρηματίζουσι. "
"ἀλλά μετά τήν ἁμαρτίαν καί τήν παράβασιν καί μετά τό ἔξω γενέσθαι τοῦ παραδείσου καί τοῦ
Θεοῦ γυμνωθῆναι καί τῆς αὐτοῦ θείας δόξης
ἀποπεσεῖν, (323) τότε, ὡς γέγραπται, “ἔγνω Ἀδάμ τήν γυναῖκα αὐτοῦ καί συλλαβοῦσα ἔτεκε”.
----
Αγίου Συμεώνος του νέου Θεολόγου / ΥΜΝΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ / Ν’. Περί θεωρίας Θεοῦ καί θείων
πραγμάτων καί Ἁγίου Πνεύματος παραδόξου ἐνεργείας˙
καί περί τῶν ἰδίων τῆς Ἁγίας καί ὁμοουσίου Τριάδος˙ καί ὅτι ὁ μή φθάσας εἰσελθεῖν εἰς τήν
βασιλείαν τῶν οὐρανῶν οὐδέν ὠφεληθήσεται,
κἄν ἐκτός γένηται τῶν τοῦ ᾅδου κολάσεων.
"Αἱ οὖν ἐξ αὐτῶν ψυχαί διαζευχθεῖσαι ἐν τῇ μελλούσῃ τῶν νεκρῶν ἀναστάσει, τούτων ἑκάστη κατ᾿
ἀξίαν εὑρίσκει τό κατάλυμα φωτός
ἤ σκότους πλῆρες. Αἰ μέν καθαραί καί φωτός μετασχοῦσαι καί ἀνάψασαι τάς ἑαυτῶν λαμπάδας
ἔσονται πάντως ἐν φωτί ἀνεσπέρῳ˙ αἱ δ᾿ ἀκάθαρτοι
καί τυφλά τῆς καρδίας ἔχουσαι τά ὄμματα καί σκότους πλήρεις, πῶς ἄρα θεάσονται φέγγος τό
θεῖον;"
"Τά σώματα δέ, ὡς εἴπομεν, ἐπίσης φθείρονται καί σήπονται καί τῶν ἁγίων, ἀλλ᾿ ἐγείρονται, οἷα
ταῦτα ἐσπάρη, σῖτος καθαρός, σῖτος ἡγιασμένος,
τοῦ Ἁγίου Πνεύμτος ἅγια σκεύη˙ ὡς ὑπάρξαντα καθαρώτατα πάνυ ἐξεγείρονται αὖθις
δεδοξασμένα, λάμποντα, ἀστράπτοντα, ὡς φῶς τό θεῖον.
Τούτοις ἐνοικήσασαι ψυχαί ἁγίων ὑπέρ γε τόν ἥλιον λάμψουσι τότε καί γενήσονται ὅμοιοι τοῦ
Δεσπότου, οὗτινος ἐτήρησαν τούς θείους νόμους.
Τῶν δ᾿ ἁμαρτωλῶν ἐξανίστανται αὖθις, οἷα καί αὐτά ἐν τῇ γῇ κατεσπάρη βορβορώδη, δύσοσμα,
σαπρίας πλήρη, σκεύη βέβηλα, ζιζάνια κακίας,
πάνυ ζοφώδη ὡς τά τοῦ σκότους ἔργα πράξαντα καί ὄργανα κακῶν παντοίων χρηματίσαντα τοῦ
πονηροῦ σπορέως˙ ἐξανίστανται δ᾿ ἀθάνατα καί ταῦτα
καί πνευματικά, πλήν ἐοικότα σκότει. Τούτοις οὖν ψυχαί ἄθλιαι ἑνωθεῖσαι, ζοφώδεις αὗται καί
ἀκάθαρτοι οὖσαι, ὅμοιοι γενήσονται τῷ διαβόλῳ
ὡς τά ἐκείνου μιμησάμεναι ἔργα καί τάς ἐκείνου τηρήσασαι προστάξεις, μεθ᾿ οὗ καί ταχθήσονται
πυρί ἀσβέστῳ, τῷ σκότει καί ταρτάρῳ
παραπεμφθεῖσαι, μᾶλλον δέ αὗται κατά ἀναλογίαν καταχθήσονται τοῦ βάρους, κατ᾿ ἀξίαν τῶν
ἁμαρτιῶν, ὧν ἕκαστος βαστάζει κἀκεῖ διάξει
εἰς αἰῶνας αἰώνων. Οἱ δέ ἅγιοι, ὥσπερ εἴπομεν, πάλιν τῶν ἀρετῶν ἕκαστος πτεροῖς ἀρθέντες εἰς
ἀπάντησιν καί οὗτοι τοῦ Δεσπότου ἀναβήσονται,
ἕκαστος κατ᾿ἀξίαν˙ ὡς ἑαυτόν τις προευτρέπισε πάντως ἐγγύθεν ἤ πόρρωθεν ἔσται τοῦ κτίστου,
συνέσται τ᾿ αὐτῷ εἰς ἀπείρους αἰῶνας σκιρτῶν
καί τερπόμενος ἄληκτον τέρψιν, ἀμήν."
"
===========
Όσιος Θεόδωρος, επισκοπος Εδέσσης - γύρω στο 660 μ.Χ.

100 ψυχωφελή κεφάλαια
ΤΟΜΟΣ Β΄, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ
των ιερών Νηπτικών
57....Να θυμάσαι και τις κολάσεις του άδη και να σκέφτεσαι πώς άραγε θα είναι οι ψυχές που
κλείστηκαν
εκεί. Να θυμάσαι και τη μεγάλη και φοβερή εκείνη ημέρα της κοινής αναστάσεως και
παραστάσεώς μας εμπρός στο Θεό και την τελευταία απόφαση του Κριτή που δεν εξαπατάται με
σοφίσματα. Να συλλογίζεσαι την τιμωρία των αμαρτωλών, την ντροπή, τον έλεγχο της
συνειδήσεως, την απομάκρυνση από το Θεό, το ρίξιμο στο αιώνιο πυρ, στο ασταμάτητο σκουλήκι,
στο απόλυτο σκοτάδι, όπου υπάρχει κλάμμα και τρίξιμο των δοντιών(Μαρκ. 9, 44. Ματθ. 8, 22).
Να αναλογίζεσαι και τα άλλα είδη τιμωριών και να μην παύεις να καταβρέχεις με δάκρυα το
πρόσωπό σου, το ρούχο σου, τον τόπο που κάθεσαι. Γιατί έχω δει πολλούς, οι οποίοι μ’ αυτές τις
σκέψεις απόκτησαν πάρα πολλά δάκρυα και καθάρισαν με θαυμαστό τρόπο τις ψυχικές τους
δυνάμεις.
============
Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
Διαφόρα κεφάλαια περί θεολογίας, οικονομίας, αρετής και κακίας
Τρίτη εκατοντάδα
25. Αν οπωσδήποτε πρέπει να κακοπαθήσομε, επειδή αναμείχθηκε με την ανθρώπινη φύση μέσω
του προπάτορά μας η ηδονή, ας υποφέρομε με γενναιότητα και καρτερία τις πρόσκαιρες
κακοπάθειες, οι οποίες και το κεντρί της ηδονής το αμβλύνουν μέσα μας και μας ελευθερώνουν
από
τις αιώνιες κολάσεις που μας περιμένουν εξαιτίας της.
==============
ΤΟΜΟΣ Γ΄, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ

Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός - κατά το έτος 775.
Βιβλίο πρώτο
Προοίμιο
Όσο μάλιστα ο Γιατρός των ψυχών μας χαρίζει θεληματικό ή
αθέλητο πόνο, τόσο περισσότερο να ευχαριστούμε τη φιλανθρωπία Του και να το δεχόμαστε με
χαρά. Γιατί μας ευεργετεί όταν πληθαίνει τους πόνους, είτε τους θεληματικούς που συνδέονται με
τη μετάνοια, είτε τους αθέλητους των πειρασμών και τιμωριών, ώστε εκείνοι που θέλουν να
θλιβούν θεληματικά, να λυτρώνονται έτσι από την αρρώστια και τις μέλλουσες τιμωρίες, ίσως
μάλιστα και από τις τωρινές, ενώ οι αγνώμονες, με τις τιμωρίες έστω και τους ποικίλους
πειρασμούς να θεραπευθούν από ευεργεσία του Γιατρού. Εκείνοι όμως που αγαπούν την αρρώστια
και μένουν σ’ αυτή, προξενούν στον εαυτό τους τις αιώνιες τιμωρίες, αφού έγιναν όμοιοι με τους
δαίμονες, και δικαίως θα απολαύσουν μαζί τους τις αιώνιες κολάσεις που είναι ετοιμασμένες για
τους δαίμονες(Ματθ. 25,41), επειδή θέλησαν μαζί με αυτούς να είναι αχάριστοι στον Ευεργέτη.
Γιατί δε δεχόμαστε όλοι τις ευεργεσίες με τον ίδιο τρόπο. Μερικοί αφού δεχτούν τη φωτιά του
Κυρίου(Ησ. 66,16), δηλαδή το λόγο Του, με την εφαρμογή του γίνονται πιο μαλακοί στην καρδιά,
σαν το κερί, ενώ άλλοι με την απραξία όπως ο πηλός, γινόμαστε σκληρότεροι και πέτρινοι. Και ενώ
δε δεχόμαστε όλοι όμοια το λόγο Του, ο Θεός δεν αναγκάζει κανένα από εμάς, αλλά είναι όπως ο
ήλιος που στέλνει τις ακτίνες του και φωτίζει όλον τον κόσμο. Εκείνος που θέλει να τον βλέπει,
φωτίζεται από αυτόν, ενώ εκείνος που δεν θέλει να τον βλέπει, δεν εξαναγκάζεται απ’ αυτόν. Και
κανένας άλλος δεν είναι αίτιος που στερείται κάποιος το φως, παρά ο ίδιος που δεν θέλει να το
έχει.
Γιατί ο Θεός έκανε τον ήλιο και τα μάτια, κι ο άνθρωπος έχει εξουσία να δει. Έτσι κι εδώ. Ο Θεός
όλους τους καταφωτίζει με τις γνώσεις σαν ακτίνες, και μετά τη γνώση έδωσε και τη πίστη σαν
μάτι.
...........
Ο άνθρωπος στέκεται ανάμεσα στους δύο αυτούς δρόμους, δηλαδή την αρετή και την αμαρτία, και
σ’ όποια θέλει βαδίζει και αυτήν πραγματοποιεί. Ο δρόμος τώρα που τον κέρδισε και οι οδηγοί του
δρόμου, είτε Άγγελοι είτε δαίμονες και κακοί άνθρωποι, τον τραβούν μέχρι το τέλος και χωρίς να το
θέλει. Οι αγαθοί στο Θεό και στη βασιλεία των ουρανών, οι αμαρτωλοί στον διάβολο και στην
αιώνια κόλαση. Κανένας δεν είναι αίτιος της απώλειας, παρά το θέλημα του ανθρώπου. Ο Θεός
είναι αίτιος της σωτηρίας, ο οποίος μας χάρισε τη ζωή και τη μακαριότητα, τη γνώση και τη
δύναμη, τα οποία δεν μπορεί να τα έχει ο άνθρωπος χωρίς τη χάρη του Θεού. Αλλά ούτε και ο
διάβολος μπορεί να κάνει τίποτε που να οδηγεί στην απώλεια, όπως λόγου χάρη να προκαλέσει
αντίθετη προαίρεση ή αδυναμία ή αθέλητη άγνοια ή ο,τιδήποτε άλλο, ώστε να βιάσει τον άνθρωπο
παρά μόνο βάζει στο νου ενθύμηση του κακού
.......
Γιατί εκείνος που πιστεύει στον Κύριο, φοβάται την
κόλαση, κι εκείνος που φοβάται την κόλαση, τηρεί τις εντολές. Κι εκείνος που τηρεί τις εντολές,
υπομένει τις θλίψεις. Κι εκείνος που υπομένει τις θλίψεις, θα αποκτήσει την ελπίδα στο Θεό. Η
ελπίδα χωρίζει το νου από κάθε δεσμό με τα πάθη. Κι εκείνος που απαλλάχθηκε από κάθε δεσμό με
τα πάθη θα αποκτήσει την αγάπη στο Θεό. Αυτά όπου κι αν θέλει κανείς να τα εκτελεί, σώζεται.
========
Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός - κατά το έτος 775.
Περί του πένθους ως δεύτερης εντολής
Ο πειραζόμενος τέλος, υπομένει τις θλίψεις εξαιτίας των αμαρτιών του και όχι για
χάρη κάποιου άλλου, ώστε να έχει έπαινο- γιατί δεν είναι ο ίδιος αναμάρτητος. Αλλά και να είναι,
πράγμα αδύνατο, και πάλι υπομένει με την ελπίδα της ανταποδόσεως και από φόβο κολάσεως.
Έτσι
είναι μ’ αυτούς. Ο Θεός τώρα, επειδή δεν έχει καμιά ανάγκη ή έλλειψη, αλλά σε όλους οικονομεί το
συμφέρον, είναι άξιος ευχαριστίας, αφού ανέχεται με μακροθυμία και το διάβολο και τη πονηρία
των ανθρώπων, και παρέχει κάθε καλό, και πριν την αμαρτία και μετά την αμαρτία, σε όσους
μετανοούν.
Αφού λοιπόν έμαθε κάθε διάκριση εκείνος που αξιώθηκε να γίνει τηρητής της τρίτης εντολής, της
πραότητας, δε θα γελαστεί ποια είτε με γνώση του είτε με άγνοιά του, αλλά έχοντας λάβει το
χάρισμα της ταπεινώσεως, θεωρεί τον εαυτό του ότι είναι μηδέν. Γιατί η πραότητα είναι το υλικό
της ταπεινώσεως, κι αυτή είναι η θύρα που οδηγεί στην απάθεια. Μέσω αυτής εισέρχεται στην
άπτωτη και τέλεια αγάπη εκείνος που γνωρίζει τη φύση του, δηλαδή τι ήταν πριν γεννηθεί και τι θα
γίνει μετά θάνατον. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε, παρά λίγη δυσωδία που χάνεται την ίδια
στιγμή, κι απ’ όλη την κτίση χειρότερος. Κι αυτό γιατί κανένα άλλο κτίσμα, άψυχο ή έμψυχο δεν
ανέτρεψε το θέλημα του Θεού ποτέ, παρά η ανθρώπινη φύση, που δέχεται πολλές ευεργεσίες από
το Θεό, κι ωστόσο πάντοτε πού Τον παροργίζει.
===========
Παράφραση των 50 λόγων του Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου σε 150 κεφάλαια
γ΄) Περί υπομονής και διακρίσεως
38. Ραβδί παιδαγωγικό και λουρί μαστιγώσεως είναι ο άρχοντας του κόσμου τούτου σ’ εκείνους
που είναι πνευματικά νήπιοι. Σ’ αυτούς, όπως και προηγουμένως είπαμε, προξενεί μεγάλη δόξα και
περισσότερη τιμή με τις θλίψεις και τους πειρασμούς. Απ’ αυτά δηλαδή αποκτούν αυτοί και την
τελειότητα. Στον εαυτό του όμως ετοιμάζει περισσότερη και σκληρότερη κόλαση. Μέσω του
διαβόλου οικονομείται ένα πολύ μεγάλο θείο σχέδιο· όπως είπε κάποιος, το κακό συνεργεί στο
αγαθό, με όχι βέβαια καλή προαίρεση. Γιατί στις αγαθές και καλοπροαίρετες ψυχές, κι εκείνα που
θεωρούνται λυπηρά καταλήγουν σε καλό, όπως είπε και ο Απόστολος: «Σ’ αυτούς που αγαπούν το
Θεό, όλα συνεργούν στο αγαθό»(Ρωμ. 8, 28).
39. Γι’ αυτό αφέθηκε ελεύθερο αυτό το παιδαγωγικό ραβδί, για να γίνουν μ’ αυτό τα σκεύη πιο
στερεά, σαν να ψήνονται στο καμίνι, και να ξεχωρίσουν τα ακατάλληλα, τα οποία ως εύθραυστα δε
θα αντέξουν στην πύρωση. Επειδή και ο διάβολος είναι δούλος και κτίσμα του Θεού, δεν πειράζει
κατά την κρίση του, ούτε επιφέρει θλίψεις όσο θέλει, αλλά όσο του επιτρέψει κατά παραχώρηση ο
Θεός. Γιατί ο Κύριος γνωρίζει ακριβώς την κατάσταση του καθενός και πόση δύναμη έχει ο
καθένας, και τόση δοκιμασία παραχωρεί, όπως φρονεί και ο Απόστολος που λέει: «Ο Θεός κρατάει
τις υποσχέσεις Του και δε θα αφήσει να δοκιμάσετε πειρασμό που να ξεπερνά τις δυνάμεις σας,
αλλά, όταν έρθει πειρασμός, θα δώσει μαζί και τη διέξοδο, ώστε να μπορέσετε να τον
υπομείνετε»(Α΄ Κορ. 10, 13).
=============
ΤΟΜΟΣ Δ΄, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ

Όσιος Νικήτας ο Στηθάτος - πρεσβύτερος της μονής του Στουδίου γύρω
στο 1030 μ.Χ., και χρημάτισε ο πιο γνήσιος μαθητής του Συμεών του Νέου Θεολόγου.
Πρώτη εκατοντάδα πρακτικών κεφαλαίων
30. Από πουθενά αλλού νομίζω δε γίνεται τόσο γρήγορα και σύντομα η προκοπή της ψυχής, όσο
από μόνη την πίστη. Δεν εννοώ την πίστη μόνο στο Θεό και στον Μονογενή Υιό Του, αλλά αυτή
που είναι ριζωμένη βαθιά στην ψυχή, με την οποία πιστεύομε ότι είναι αληθινές οι υποσχέσεις του
Χριστού, τις οποίες υποσχέθηκε και ετοίμασε για όσους Τον άγαπούν, καθώς και οι απειλές και οι
κολάσεις που είναι ετοιμασμένες για το διάβολο και τους εργάτες του. Αυτή η πίστη δίνει πλήρη
βεβαιότητα στην ψυχή που αγωνίζεται, να ελπίζει ότι θα επιτύχει την κατάσταση των Αγίων, την
μακάρια απάθεια, και ότι θα ανεβεί στο ύψος της αγιοσύνης τους και θα γίνει μαζί τους
κληρονόμος της Βασιλείας του Θεού.
[ ΣΧΟΛΙΟ¨ΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΗ ΚΟΛΑΣΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ- ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΑΠΕΙΛΗ ]
=================
Όσιος Νικήτας ο Στηθάτος
Δεύτερη εκατοντάδα φυσικών κεφαλαίων περί καθάρσεως του νου
49. Ο φόβος, όταν ενωθεί με την ψυχή, την κάνει να εγκυμονεί με τη μετάνοια το λόγο της
Κρίσεως, οπότε την περικυκλώνουν αμέσως οι ωδίνες των κολάσεων του άδη και την
κατατυραννούν στεναγμοί και πόνοι και σφίξιμο της καρδίας, καθώς συλλογίζεται τη μέλλουσα
ανταπόδοση των κακών πράξεων.
[ ΤΑΥΤΙΣΗ ΑΔΗ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΕΩΝ ]
======================
Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης- γύρω στο
1330.
137 ωφέλιμα κεφάλαια * Στο πρωτότυπο κείμενο τα κεφάλαια έχουν την ακροστυχίδα : »Λόγοι
διάφοροι περί εντολών,
δογμάτων, απειλών και επαγγελειών, έτι δε και περί λογισμών και παθών και αρετών, έτι δε και
περί ησυχίας και προσευχής, ων η ακροστυχίς ώδε».
33. Οι κολάσεις είναι διαφόρων ειδών, όπως και οι αμοιβές των αιωνίων αγαθών. Κι είναι κάτω
από τον άδη, σύμφωνα με τη Γραφή που λέει: «Σε χώρα σκοτεινή και ζοφερή, σε τόπο με αιώνιο
σκοταδι»(Ιώβ 10, 21-22), όπου οι αμαρτωλοί κατοικούν και πριν από την κρίση, και με την
απόφαση του Κριτή ξαναγυρίζουν σ’ αυτήν. Γιατί το ψαλμικό: «Ας πορευθούν οι αμαρτωλοί στον
άδη»(Ψαλμ. 9, 18), και το: «Ο θάνατος θα τους ποιμάνει»(Ψαλμ. 48, 15), τι άλλο σημαίνουν παρά
την τελευταία απόφαση και την αιώνια καταδίκη;
34. Φωτιά και σκοτάδι και σκουλήκι και τάρταρος είναι η γενική ηδυπάθεια και η καθολική
σκοτεινή άγνοια και ο γαργαλισμός των ποικίλων σφοδρών επιθυμιών και η ταραχή και η βρωμερή
δυσωδία της αμαρτίας. Αυτά, σαν προπληρωμές και προγεύσεις των κολάσεων, ενεργούν στις
ψυχές των αμαρτωλών ήδη από εδώ, και γίνονται φανερά από την έξη.
35. Οι έξεις των παθών είναι προπληρωμές των κολάσεων. Όπως και προπληρωμές της βασιλείας
είναι οι ενέργειες των αρετών. Πρέπει να νοούμε και να ονομάζομε τις μεν εντολές, ενέργειες, τις
δε αρετές, έξεις. Όπως και οι κακίες κατά προέκταση λέγονται έξεις.
36. Οι ανταποδόσεις των αμοιβών είναι ίσες, αν και φαίνονται σε πολλούς άνισες. Γιατί σε άλλους
η θεία δικαιοσύνη δίνει την αιώνια ζωή, σε άλλους την αιώνια κόλαση. Και οι δύο, αφού περάσουν
την παρούσα ζωή καλώς ή κακώς, θα έχουν και τις αμοιβές ανάλογες με τα έργα τους. Το ποσόν ή
το ποιόν της μετοχής τους θα είναι ανάλογο με την έξη και την ενέργεια των παθών ή των αρετών.
37. Λίμνες φωτιάς(Αποκ. 19, 20) είναι οι ψυχές που ζουν με ηδυπάθεια· μέσα σ’ αυτές, η οσμή των
παθών, σαν βρωμερός βούρκος, τρέφει το ακοίμητο σκουλήκι της ακολασίας, δηλαδή την
αχαλίνωτη όρεξη της σάρκας, και τα φίδια, τους βατράχους και τις βδέλλες των πονηρών
επιθυμιών, τους μολυσμένους δηλαδή και φαρμακερούς λογισμούς και δαίμονες. Μια τέτοια
κατάσταση έχει πάρει από εδώ τον αρραβώνα της εκεί κολάσεως.
==================

Προς τη σεμνοτάτη μοναχή Ξένη
Η αυτομεμψία συνυπάρχει πάντοτε με την
ταπείνωση της ψυχής, και δίνει στην αρχή σφοδρή ένταση στο φόβο της κολάσεως, φέρνοντας
μπροστά στα μάτια εκείνη τη φρικωδέστατη συνένωση των διαφόρων αντίθετων βασανιστηρίων σε
ένα, και αυξάνοντας περισσότερο το φόβο από την υπόμνηση ότι η κόλαση είναι ανέκφραστη,
αφού
είναι χειρότερη απ’ όσα έχουν ειπωθεί γι’ αυτήν. Πόση δε προσθήκη στα δεινά είναι η ατελεύτητη
διάρκειά της! Καύσωνας και ψύχος, σκοτάδι και φωτιά, αναταραχή και ακινησία, δεσμά και φόβοι
και δαγκώματα από αθάνατα θηρία, όλα αυτά μαζεύονται σ’ εκείνη την καταδίκη, αλλά και με όλα
αυτά δεν παριστάνεται εκείνο το κακό, το οποίο, κατά τη Γραφή, δεν μπορεί να το συλλάβει νους
ανθρώπου(Α΄ Κορ. 2, 9). Τι είναι όμως το ανώφελο και απαρηγόρητο και ατελείωτο εκείνο πένθος;
Σ’ εκείνους που αμάρτησαν απέναντι του Θεού, το πένθος δημιουργείται από την επίγνωση των
αμαρτιών τους. Εκεί λοιπόν, αφού ελεγχθούν και εξαλειφθεί κάθε ελπίδα τους και απελπιστούν για
τη σωτηρία, ο ακούσιος έλεγχος της συνειδήσεως πολλαπλασιάζει στον καθένα την επικείμενη
οδύνη μέσω του πένθους. Κι αυτό το πένθος πάλι και πάντοτε, επειδή δε θα τερματιστεί ποτέ,
γίνεται αφορμή άλλου πένθους και άλλο φοβερό σκοτάδι και καύσωνας ανυπόφορος και βυθός
λύπης απερίγραπτος. Το πένθος όμως αυτό είναι πάρα πολύ ωφέλιμο στην εδώ ζωή. Γιατί ο Θεός
υπακούει με ευσπλαχνία, αφού και ως εμάς κατέβηκε να μάς επισκεφθεί, και σ’ εκείνους που
πενθούν μ’ αυτόν τον τρόπο υποσχέθηκε την παρηγοριά και την παράκληση που είναι Αυτός ο
ίδιος, αφού είναι και ονομάζεται Παράκλητος(Ιω. 14, 16).
........
Εκείνος που πενθεί για την πενία του, δίνει
απόδειξη με αυτό ότι η πενία του δεν είναι θεληματική, γι’ αυτό και θα πέσει μαζί με τους
πλούσιους ή όσους επιθυμούν να πλουτίσουν στις παγίδες του διαβόλου(Α΄ Τιμ. 6, 9)· κι αν δεν
αλλάξει και δεν τρέξει να ξεφύγει αυτές τις παγίδες, θα παραπεμφθεί στην αιώνια κόλαση μαζί με
το διάβολο.
=========

Δεκάλογος της κατά Χριστόν νομοθεσίας
Γιατί Αυτός είναι
σπλαχνικός και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυεύσπλαχνος(Ψαλμ. 102, 8) και αιώνιος αγαθοποιός.
Αυτός έχει υποσχεθεί και δίνει τη βασιλεία την ουράνια και χωρίς διαδοχή, τον ανώδυνο βίο, την
αθάνατη ζωή και το ανέσπερο φως για να το απολαμβάνουν όσοι τον σέβονται και τον προσκυνούν
και τον αγαπούν και τηρούν τα προστάγματά Του. Αλλά ο ίδιος είναι και Θεός ζηλωτής(Εξ. 20, 5)
και δίκαιος κριτής και φρικτός εκδικητής. Και σ’ εκείνους που ασεβούν και απειθούν σ’ Αυτόν και
παραβαίνουν τα προστάγματά Του, επιβάλλει κόλαση αιώνια, φωτιά άσβηστη, οδύνη

ακατάπαυστη,
θλίψη απαρηγόρητη, ένδυμα άφωτου ζόφου, χώρα σκοτεινή και θλιμμένη, τρίξιμο ελεεινό των
δοντιών, ακοίμητα φαρμακερά σκουλήκια, τα οποία έχει ετοιμάσει για τον πρώτο αντάρτη, το
διάβολο(Ματθ. 25, 41), και μαζί για όλους όσους πλανήθηκαν από αυτόν και τον ακολούθησαν και
αθέτησαν τον Ποιητή τους με τα έργα, τα λόγια και τα νοήματά τους.
==============
ΤΟΜΟΣ Ε΄, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ
Άγιος Κάλλιστος και Άγιος Ιγνάτιος (οι Ξανθόπουλοι) κατά το έτος 1360 ΜΧ
Σχετικά με την άσκηση, τον τρόπο ζωής, και τη δίαιτά τους, και για τα πολλά και μεγάλα αγαθά
που προξενεί η ησυχία σε όσους την ασκούν σωστά. Η παρούσα πραγματεία διαιρείται σε εκατό
κεφάλαια. --
Ο φόβος του Θεού είναι διπλός, ο φόβος των αρχαρίων και ο φόβος των τελείων
17. Δε θα αμελήσομε τώρα να αναφερθούμε και στο διπλό φόβο του Θεού, αν και εξαιτίας της
αποφάσεώς μας να αναφέρομε τον τέλειο φόβο μετά το τέλος των δέκα κεφαλαίων που
σημειώσαμε, παραμερίσαμε κάπως τη σειρά του πρώτου φόβου. Γιατί ο φόβος κατατάσσεται από
τους Πατέρες μετά την πίστη.
Ο πρώτος φόβος των αρχαρίων
Να γνωρίζεις λοιπόν φίλτατε ότι ο φόβος του Θεού είναι δύο ειδών, ο φόβος των αρχαρίων και ο
φόβος των τελείων. Για το πρώτο είδος έχει γραφεί: «Αρχή της σοφίας είναι ο φόβος του
Κυρίου»(Παροιμ. 1, 7), και: «Ελάτε, τέκνα, ακούστε με· θα σας διδάξω το φόβο του
Κυρίου»((Ψαλμ. 33, 12), και ότι «με το φόβο του Κυρίου φεύγει καθένας από το κακό»(Παροιμ.
15, 27), και: «Όπου υπάρχει φόβος, εκεί υπάρχει τήρηση των εντολών». Λέει και ο όσιος Ισαάκ: «Ο
φόβος του Θεού είναι η αρχή της αρετής· λένε ότι γεννιέται από την πίστη και σπέρνεται μέσα στην
καρδιά όταν αποχωριστεί η διάνοια από τον περισπασμό του κόσμου για να συνάξει τους
λογισμούς της που περιπλανιούνται λόγω του μετεωρισμού και να τους στρέψει στη μελέτη της
αποκαταστάσεώς μας στη μέλλουσα ζωή. Αρχή της αληθινής ζωής του ανθρώπου είναι ο φόβος του
Θεού. Αυτός όμως δεν πείθεται να μείνει μέσα στην ψυχή όπου υπάρχει μετεωρισμός σε
ο,τιδήποτε. Σοφίσου να βρεις κάποιο τρόπο να βάλεις αφετηρία στο δρόμο σου το φόβο του Θεού·
και σε λίγες ημέρες φτάνεις στην πύλη της βασιλείας χωρίς κυκλογυρίσματα του δρόμου.»
Ο δεύτερος, ο τέλειος θείος φόβος
Για τον δεύτερο, δηλαδή τον τέλειο φόβο του Θεού, έχει γραφεί: «Μακάριος ο άνθρωπος που
φοβάται τον Κύριο· θ’ αγαπήσει τις εντολές Του με όλη τη θέλησή του»(Ψαλμ. 111, 1), και:
«Μακάριοι όλοι όσοι φοβούνται τον Κύριο, όσοι βαδίζουν τους δρόμους Του»(Ψαλμ. 127, 1), και:
«Φοβηθείτε τον Κύριο όλοι οι άγιοί Του, γιατί δε θα στερηθούν τίποτε όσοι τον φοβούνται»(Ψαλμ.
33, 10), και: «Ιδού, έτσι θα ευλογηθεί ο άνθρωπος που φοβάται τον Κύριο»(Ψαλμ. 127, 4), και: «Ο
φόβος του Κυρίου είναι αγνός και παραμένει στον αιώνα του αιώνος»(Ψαλμ. 18, 10). Γράφει και ο
άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: «Σημάδι του πρώτου φόβου είναι να μισεί κανείς την αμαρτία και να
οργίζεται εναντίον της, σαν εκείνον που πληγώθηκε από θηρίο. Σημάδι του τέλειου φόβου, να
αγαπά την αρετή και να φοβάται την αλλοίωση· γιατί κανείς δεν είναι αμετάβλητος. Σε κάθε
πράγμα στη ζωή αυτή, οφείλομε πάντοτε να φοβόμαστε την πτώση». Γι’ αυτό λοιπόν και συ,
ακούγοντάς τα αυτά με σύνεση, φρόντισε τώρα, μαζί με όλα όσα είπαμε προηγουμένως, να έχεις
αδιάλειπτα μέσα σου και τον πρώτο φόβο, γιατί είναι ένα είδος ασφαλέστατο θησαυροφυλάκιο
κάθε αγαθής πράξεως. Έτσι θα καθοδηγούνται τα βήματά σου προς την εργασία όλων των εντολών
του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και προχωρώντας στο δρόμο των εντολών, θ’ αποκτήσεις και τον
τέλειο και αγνό φόβο, με τον πόθο των αρετών και με το έλεος του αγαθού Θεού μας.
==========

Άγιος Κάλλιστος και Άγιος Ιγνάτιος (οι Ξανθόπουλοι
Κεφάλαιο 92 – Είναι ανάγκη να μάθομε το θαύμα των αγίων Μυστηρίων τί είναι, γιατί δόθηκαν και
ποιά είναι η ωφέλειά τους
....
Αλλά επειδή είναι μέγα και φρικτό και θαυμαστό, έτσι αν προσέλθεις με
καθαρότητα, προσήλθες στη σωτηρία σου, ενώ αν προσέλθεις με πονηρή συνείδηση, προσήλθες σε
κόλαση και τιμωρία. Γιατί όποιος τρώγει και πίνει αναξίως το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου,
τρώγει και πίνει την καταδίκη του(Α΄ Κορ. 11, 29).
Σ’ εκείνους λοιπόν που μεταλαμβάνουν αξίως και με πίστη, χαρίζει άφεση αμαρτιών και ζωή
αιώνια και γίνεται φύλαξη της ψυχής και του σώματος. Για εκείνους όμως που μεταλαμβάνουν
ανάξια και χωρίς πίστη, γίνεται για κόλαση και τιμωρία τους, όπως και ο θάνατος του Κυρίου.
...
Αν δηλαδή εκείνοι που λερώνουν τη στολή του
βασιλιά τιμωρούνται όπως εκείνοι που τη σχίζουν, δεν είναι καθόλου παράλογο, και αυτοί που με
ακάθαρτη διάνοια δέχονται το Σώμα του Κυρίου να τιμωρηθούν το ίδιο μ’ εκείνους που το
ξέσχισαν με τα καρφιά. και πρόσεξε πόσο φοβερή έδειξε ο Παύλος την τιμωρία με το να πει· «Όταν
παραβεί κανείς το Μωσαϊκό νόμο και βεβαιώσουν την παράβαση δύο ή τρεις μάρτυρες,
θανατώνεται χωρίς επιείκεια. Σκεφτείτε πόσο βαρύτερη τιμωρία θα υποστεί εκείνος που
ποδοπάτησε τον Υιό του Θεού και θεώρησε χωρίς αξία το αίμα της Νέας Διαθήκης, με το οποίο και
αυτός αγιάστηκε»(Εβρ. 11, 28-29).Όσοι λοιπόν μετέχομε σ’ αυτό το Σώμα, όσοι γευόμαστε αυτό το
Αίμα, εννοείται ότι γευόμαστε Εκείνον που κάθεται στον ουρανό, που τον προσκυνούν οι Άγγελοι,
που είναι δίπλα στην άφθαρτη Δύναμη.
===========
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΑΡΠΑΘΙΟΣ
100 παρηγορητικά κεφάλαια προς τους μοναχούς της Ινδίας
ΤΟΜΟΣ Α΄, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ
90. Ο άνθρωπος που έχει κακή γλώσσα, κι αν ακόμη προκόψει στην εδώ ζωή, όμως εκεί δε θα
προκόψει,
αλλά θα σκοντάψει και θα τον συλλάβουν ως θήραμά τους οι κακές τιμωρίες και θα τον
καταστρέψουν(Ψαλμ. 139, 12).
========
Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
Διαφόρα κεφάλαια περί θεολογίας, οικονομίας, αρετής και κακίας
Τρίτη εκατοντάδα
23. Ο Αδάμ, αφού συγκατατέθηκε στην πλευρά του που του πρότεινε την ηδονή, έβγαλε έξω από
τον Παράδεισο το ανθρώπινο γένος(Γεν. 3, 24). Και ο Κύριος που υπόμεινε τον πόνο από το
κέντημά της, έβαλε τον ληστή μέσα στον Παράδεισο(Λουκ. 23, 43). Ας αγαπήσομε λοιπόν την
κακοπάθεια του σώματος, και ας μισήσομε την ηδονή του. Γιατί η πρώτη εισάγει στον Παράδεισο
και μας αποκαθιστά στα αγαθά, ενώ η άλλη βγάζει έξω και χωρίζει από τα αγαθά.
25. Αν οπωσδήποτε πρέπει να κακοπαθήσομε, επειδή αναμείχθηκε με την ανθρώπινη φύση μέσω
του προπάτορά μας η ηδονή, ας υποφέρομε με γενναιότητα και καρτερία τις πρόσκαιρες
κακοπάθειες, οι οποίες και το κεντρί της ηδονής το αμβλύνουν μέσα μας και μας ελευθερώνουν
από
τις αιώνιες κολάσεις που μας περιμένουν εξαιτίας της.
14. Παραβαίνοντας την εντολή ο Αδάμ, προξένησε το να περιέχει ηδονή ο τρόπος δημιουργίας της
ανθρώπινης φύσεως· εξορίζοντας από τη φύση την ηδονή ο Κύριος, δε δέχτηκε τη σύλληψη μέσω
σπέρματος. Παραβαίνοντας την εντολή η γυναίκα, επέφερε το να αρχίζει με οδύνη η εμφάνιση της
ανθρώπινης φύσεως· αποτινάζοντας την οδύνη από την φύση ο Κύριος, δεν επέτρεψε κατά τη
γέννησή Του να υποστεί η Παρθένος καμιά φθορά. Μ’ αυτά ήθελε να αφαιρέσει από την φύση και
τη θεληματική ηδονή, και την αθέλητη οδύνη που προήλθε από την ηδονή, ώστε να γίνει
εξολοθρευτής αυτών που δε δημιούργησε, και να μας διδάξει μυστικά ν’ αρχίσομε με τη βούληση
μας άλλη ζωή, η οποία ξεκινά ίσως με οδύνη και κόπους, καταλήγει όμως οπωσδήποτε σε θεία
ηδονή και απέραντη ευφροσύνη. Γι’ αυτό γίνεται άνθρωπος και γεννιέται ως άνθρωπος ο
Δημιουργός του ανθρώπου, για να σώσει τον άνθρωπο· και γιατρεύοντας τα πάθη μας με τα πάθη
Του, να δειχθεί ότι Αυτός είναι «πάθος» των δικών μας παθών, που ανακαινίζει υπέρ φύση από
φιλανθρωπία τις πνευματικές μας έξεις μέσω των κατά σάρκα στερήσεών Του.4
======================
37. Ο εχθρός εξαπάτησε τον Αδάμ με τη γυναίκα, δηλαδή με κάτι όμοιό του, και του αφαίρεσε τη
λαμπρότητα με την οποία τον είχε ντύσει ο Θεός. Κι έτσι βρέθηκε γυμνός και είδε την ασχημοσύνη
του, την οποία πρωτύτερα δεν έβλεπε, επειδή είχε το φρόνημά του να εντρυφά στα ουράνια
κάλλη(Γεν. 3, 1-7). Γιατί μετά την παράβαση τα νοήματά του έγιναν γήινα και χαμηλά και το απλό
και αγαθό φρόνημά του αναμείχθηκε με το σαρκικό φρόνημα της κακίας. Το ότι κλείσθηκε στον
Αδάμ ο Παράδεισος και ανατέθηκε στο Χερουβείμ με τη φλόγινη ρομφαία να του εμποδίζει την
είσοδο(Γεν. 3, 24), πιστεύομε πως αποτελεί ορατό γεγονός, όπως έχει λεχθεί. Είναι όμως και κάτι
που συμβαίνει, χωρίς να το καταλαβαίνομε, και σε κάθε ψυχή. Γύρω δηλαδή από την καρδιά
απλώνεται το κάλυμμα του σκότους, εννοώ τη φωτιά του κοσμικού πνεύματος, το οποίο δεν
αφήνει
ούτε το νου να πλησιάσει το Θεό, ούτε την ψυχή να προσευχηθεί ή να πιστέψει ή να αγαπήσει τον
Κύριο, όπως θέλει.
====
137 ωφέλιμα κεφάλαια *
* Στο πρωτότυπο κείμενο τα κεφάλαια έχουν την ακροστυχίδα : »Λόγοι διάφοροι περί εντολών,
δογμάτων, απειλών και επαγγελειών, έτι δε και περί λογισμών και παθών και αρετών, έτι δε και
περί ησυχίας και προσευχής, ων η ακροστυχίς ώδε».
10. Ο παράδεισος είναι δύο ειδών, αισθητός και νοητός, δηλαδή ο παράδεισος της Εδέμ κι ο
παράδεισος της χάρης. Ο παράδεισος της Εδέμ(Γεν. 2, 8-13) είναι τόπος πολύ υψηλός, ως τον τρίτο
ουρανό, όπως λένε όσοι διηγούνται γι’ αυτόν, φυτεμένος από το Θεό με κάθε είδος ευωδέστατα
φυτά. Και δεν είναι ούτε τελείως άφθαρτος, ούτε εντελώς φθαρτός, αλλά σε μιά κατάσταση μεταξύ
φθοράς και αφθαρσίας, ώστε να είναι πάντοτε γεμάτος από καρπούς, και να έχει διαρκώς και άνθη
και άγουρους και ώριμους καρπούς. Γιατί όταν σαπίζουν τα δένδρα και οι ώριμοι καρποί και
πέφτουν στη γη, δε μυρίζουν φθορά και σήψη σαν τα φυτά του κόσμου, αλλά γίνονται ευωδιαστό
χώμα. Αυτό γίνεται από την πολλή αφθονία και τον αγιασμό της χάρης που είναι διάχυτη πάντοτε
εκεί
==============
Να ξέρεις λοιπόν, αγία Γερόντισσα, ή μάλλον άκουσε συ για να πληροφορηθούν oι νέες που
διάλεξαν την κατά Θεόν ζωή, ότι υπάρχει και θάνατος της ψυχής, η οποία είναι φύσει αθάνατη.
Έτσι λέει ο Θεολόγος, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού: «Υπάρχει αμαρτία που επιφέρει
θάνατο και άλλη που δεν επιφέρει»(Α΄ Ιω. 5, 16-17)· εδώ εννοεί οπωσδήποτε το θάνατο της ψυχής.
Και ο μέγας Παύλος λέει: «Η κατά κόσμον λύπη προκαλεί θάνατο»(Β΄ Κορ. 7, 10)· εννοεί φυσικά
το θάνατο της ψυχής. Κι άλλου λέει: «Ξύπνα εσύ που κοιμάσαι, αναστήσου από τους νεκρούς, κι ο
Χριστός θα σε φωτίσει»(Εφ. 5, 14). Από ποιους νεκρούς προστάζει να αναστηθεί; Οπωσδήποτε από
εκείνους που νεκρώθηκαν από τις σαρκικές επιθυμίες, οι οποίες μάχονται κατά της ψυχής(Α΄ Πέτρ.
2, 11). Γι’ αυτό και ο Χριστός ονόμασε νεκρούς, εκείνους που ζουν στον μάταιο αυτόν κόσμο. Γιατί
δεν έδωσε άδεια στο μαθητή που του ζήτησε να πάει να θάψει τον πατέρα του, αλλά τον διέταξε να
Τον ακολουθεί, και να αφήσει τους νεκρούς να θάβουν τους νεκρούς τους(Ματθ. 8, 22). Νεκρούς
εδώ ονόμασε ο Κύριος και τους ζωντανούς που είναι νεκρωμένοι στην ψυχή. Όπως δηλαδή ο
χωρισμός της ψυχής από το σώμα είναι θάνατος του σώματος, έτσι κι ο χωρισμός του Θεού από την
ψυχή, είναι θάνατος της ψυχής. Κι ο πραγματικός θάνατος είναι αυτός, ο θάνατος της ψυχής. Αυτόν
το θάνατο εννοούσε με την εντολή Του στον Παράδεισο ο Θεός, όταν έλεγε στον Αδάμ: «Την
ημέρα που θα φας από το απαγορευμένο δένδρο, θα δοκιμάσεις το θάνατο»(Γεν. 2, 17). Τότε με
την
παράβαση θανατώθηκε η ψυχή του Αδάμ, καθώς χωρίστηκε από το Θεό, ενώ κατά το σώμα
εξακολούθησε να ζει μέχρι την ηλικία των εννιακοσίων τριάντα ετών(Γεν. 5, 5). Αλλά ο θάνατος
που επικράτησε στην ψυχή λόγω της παραβάσεως, όχι μονάχα αχρειώνει την ψυχή και κάνει τον
άνθρωπο επικατάρατο, αλλά κάνει και το σώμα πολύμοχθο και πολυπαθές και φθαρτό και στο
τέλος το παραδίνει στο θάνατο. Γιατί τότε, μετά τη νέκρωση δηλαδή του έσω ανθρώπου εξαιτίας
της παραβάσεως, άκουσε ο χοϊκός Αδάμ ότι «θα είναι καταραμένη η γη και θα το δείχνει στα
διάφορα έργα σου· θα σου φυτρώνει αγκάθια και τριβόλια, και με τον ιδρώτα του προσώπου σου
θα τρως το ψωμί σου, ως την ώρα που θα επιστρέψεις στη γη, από την οποία σχηματίστηκες· γιατί
γη είσαι, και στη γη θα γυρίσεις»(Γεν. 3, 17-19). Στη μέλλουσα εκείνη νέα γέννησή μας, κατά την
ανάσταση των δικαίων, θα αναστηθούν και τα σώματα των ανόμων και αμαρτωλών, αλλά για να
παραδοθούν στό δεύτερο θάνατο(Αποκ. 20, 14), στην αιώνια κόλαση, στον ακοίμητο
σκώληκα(Μαρκ. 9, 44), στο τρίξιμο των δοντιών, στο εξώτερο και ψηλαφητό σκοτάδι(Ματθ. 8,
12), στη σκοτεινή και άσβεστη γέεννα του πυρός(Ματθ. 5, 22), σύμφωνα με τον Προφήτη που λέει
ότι οι άνομοι και οι αμαρτωλοί θα ριχτούν μαζί σε φωτιά, που κανείς δε θα μπορεί να σβήσει(Ησ.
1, 31). Αυτό είναι ο δεύτερος θάνατος, όπως μας δίδαξε ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Άκουε ακόμη
τι λέει και ο μέγας Παύλος: «Αν ζείτε σαρκικά, σας περιμένει θάνατος· αν όμως νεκρώνετε με τη
δύναμη του Πνεύματος τις αμαρτωλές τάσεις σας, θα ζήσετε»(Ρωμ. 8, 13). Εδώ μιλά για τη ζωή και
το θάνατο κατά τον μέλλοντα αιώνα· ζωή λέει την απόλαυση της αιώνιας βασιλείας και θάνατο την
αιώνια κόλαση. Η παράβαση λοιπόν της εντολής του Θεού γίνεται πρόξενος κάθε θανάτου, και
στην ψυχή και στό σώμα, και στην παρούσα ζωή και σ’ εκείνη την ατελεύτητη κόλαση. Αυτός είναι
ο καθεαυτού θάνατος, να διαζευχθεί η ψυχή τη θεία χάρη και να συζευχθεί την αμαρτία. Αυτός ο
θάνατος είναι για τους συνετούς ο πράγματι φρικτός και αποκρουστικός. Αυτός είναι, σ’ εκείνους
που ξέρουν να εκτιμούν τα πράγματα, πιο φρικτός κι από την τιμωρία στη γέεννα. Κι αυτόν ας
αποφύγομε κι εμείς με όλη μας τη δύναμη. Ας πετάξομε και ας παραμερίσομε και ας απαρνηθούμε
τα πάντα, κατά τις σχέσεις και τις πράξεις και τα θελήματα, όσα μας απομακρύνουν και μας
χωρίζουν από το Θεό και συγκροτούν αυτόν το θάνατο. Γιατί εκείνος που φοβήθηκε αυτόν το
θάνατο και φυλάχθηκε απ’ αυτόν, δε θα φοβηθεί το θάνατο του σώματος όταν έρθει, αφού θα έχει
μέσα του ένοικο την αληθινή ζωή, η οποία με το σωματικό θάνατο γίνεται πια αναφαίρετη.
Όπως λοιπόν ο θάνατος της ψυχής είναι ο κυρίως θάνατος, έτσι και η ζωή της ψυχής είναι η κυρίως
ζωή. Ζωή της ψυχής είναι η ένωση με το Θεό, όπως ακριβώς ζωή του σώματος είναι η ένωση με
την ψυχή. Και όπως με την παράβαση της εντολής η ψυχή χωρίστηκε από το Θεό και θανατώθηκε,
έ’τσι με την υπακοή στην εντολή ενώνεται πάλι με το Θεό και ζωοποιείται. Γι’ αυτό λέει ο Κύριος
στα Ευαγγέλια: «Τα λόγια που λέω εγώ, είναι πνεύμα και είναι ζωή»(Ιω. 6, 63). Το ίδιο έλεγε στον
Κύριο και ο Πέτρος, που το έμαθε από την πείρα: «Έχεις λόγια της αιώνιας ζωής»(Ιω. 6, 68). Τα
λόγια όμως αυτά οδηγούν στην αιώνια ζωή όσους υπακούνε, ενώ για όσους παρακούνε, αυτή η
εντολή της ζωής γίνεται αιτία θανάτου(Ρωμ. 7, 10). Έτσι και οι Απόστολοι, ενώ ήταν «ευωδία
Χριστού», για άλλους ήταν οσμή θανάτου που δίνει θάνατο, ενώ για άλλους οσμή ζωής που δίνει
ζωή(Β΄ Κορ. 2, 15-16). Η ζωή πάλι αυτή, δεν είναι ζωή μόνο της ψυχής, αλλά και του σώματος,
αφού με την ανάσταση το αθανατίζει κι αυτό. Και δε λυτρώνει το σώμα μονάχα από τη θνητότητα,
αλλά κι από το θάνατο που ποτέ δε λήγει, δηλαδή τη μέλλουσα εκείνη κόλαση, χαρίζοντας και σ’
αυτό την αιώνια εν Χριστώ ζωή, τη δίχως πόνο, δίχως νόσους, δίχως λύπη, την πράγματι αθάνατη.
Όπως στο θάνατο της ψυχής, δηλαδή στην παράβαση και την αμαρτία, επακολούθησε ο θάνατος
του σώματος και η διάλυσή του σε γη και η μετατροπή του σε χώμα, και στο σωματικό θάνατο
επακολούθησε η καταδίκη της ψυχής στον άδη, έτσι στην ανάσταση της ψυχής, η οποία είναι η
επιστροφή στο Θεό με την υπακοή στις θείες εντολές, θα ακολουθήσει ύστερα η ανάσταση του
σώματος που θα ενωθεί πάλι με την ψυχή. Και στην ανάσταση αυτή θα ακολουθήσει η πραγματική
αφθαρσία και η αιώνια ζωή με το Θεό όσων την αξιωθούν, αφού από σαρκικοί θα γίνουν
πνευματικοί και θα ζουν στον ουρανό σαν άγγελοι, όπως λέει ο Απόστολος: «Θα μας αρπάξουν τα
σύννεφα για να υποδεχτούμε στον αέρα τον Κύριο που θα έρχεται, κι έτσι θα είμαστε πάντοτε μαζί
με τον Κύριο»(Α΄ Θεσ. 4, 17). Όπως δηλαδή ο Υιός του Θεού, που έγινε άνθρωπος από
φιλανθρωπία, πέθανε σωματικά και χωρίστηκε η ψυχή Του από το σώμα, αλλά δε χωρίστηκε από
αυτό η θεότητά Του —γι’ αυτό και αφού ανάστησε το σώμα Του, το πήρε μαζί Του στον ουρανό με
δόξα—, έτσι κι εκείνοι που έζησαν εδώ σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Καθώς δηλαδή, όταν
αποχωρίζονται το σώμα τους, δε χωρίζονται από το Θεό, στην ανάσταση θα πάρουν μαζί και το
σώμα τους κοντά στο Θεό, εισερχόμενοι με ανέκφραστη χαρά εκεί όπου εισήλθε ως πρόδρομος για
χάρη μας ο Ιησούς(Εβρ. 6, 20), για να απολαμβάνουν μαζί Του τη δόξα που μέλλει να
φανερωθεί(Α΄ Πέτρ. 5, 1). Και δε θα μετάσχουν μονάχα στην ανάστασή Του, αλλά και στην
ανάληψή Του και σε όλη τη θεόμορφη ζωή Του. Δε θα γίνει όμως το ίδιο και μ’ εκείνους που
έζησαν εδώ σαρκικά και στην ώρα του θανάτου βρέθηκαν να μην έχουν καμία κοινωνία με το Θεό.
Γιατί, αν και όλοι θ’ αναστηθούν, αλλά ο καθένας στην ανάλογη τάξη, όπως λέει ο Απόστολος(Α΄
Κορ. 15, 23). Εκείνος που θανάτωσε εδώ με τη δύναμη του Πνεύματος τις πράξεις του
σώματος(Ρωμ. 8, 13), θα ζήσει εκεί τη θεϊκή και αιώνια ζωή μαζί με το Χριστό. Ενώ εκείνος που με
τις σαρκικές επιθυμίες και τα πάθη θανάτωσε εδώ το πνεύμα του, εκεί —αλοίμονο— θα
καταδικαστεί μαζί με το διάβολο, το δημιουργό και πρόξενο της κακίας, και θα παραδοθεί στην
αβάσταχτη και ασύλληπτη από το νου κόλαση, πράγμα που είναι ο δεύτερος θάνατος(Αποκ. 20,
14), ο μόνιμος.
Πού έλαβε αρχή ο πραγματικός θάνατος που προξένησε και στην ψυχή και στο σώμα τόσο τον
πρόσκαιρο, όσο και τον αιώνιο θάνατο; Όχι στον τόπο της ζωής; Γι’ αυτό και ευθύς αμέσως —
αλοίμονο— ο άνθρωπος καταδικάστηκε σε εξορία από τον Παράδεισο του Θεού, γιατί έκανε τη
ζωή του θανατηφόρο και ακατάλληλη για το θείο Παράδεισο. Ώστε και η αληθινή ζωή, η οποία και
στην ψυχή και στο σώμα προξενεί την αθάνατη και αληθινή ζωή, θα λάβει την αρχή της εδώ, στον
τόπο του θανάτου· κι όποιος δε σπεύδει να την κάνει εδώ κτήμα της ψυχής του, ας μην ξεγελά τον
εαυτό του με κούφιες ελπίδες ότι θα τη λάβει εκεί. Ούτε να ελπίζει ότι θα λάβει τη φιλανθρωπία
του Θεού εκείνη την ώρα· γιατί τότε είναι καιρός ανταποδόσεως και εκδικήσεως(Ιερ. 28, 6) και όχι
συμπάθειας και φιλανθρωπίας. Τότε είναι καιρός φανερώσεως θυμού και οργής και δικαιοκρισίας
του Θεού(Ρωμ. 2, 5)· καιρός που θα φανεί το δυνατό θείο χέρι να κινείται για να κολάσει τους
απειθείς. Αλοίμονο σ’ αυτόν που θα πέσει στα χέρια του αληθινού Θεού(Εβρ. 10, 31), αλοίμονο σ’
αυτόν που θα δοκιμάσει εκεί το θυμό του Κυρίου και δεν έχει γνωρίσει από εδώ, μέσω του θείου
φόβου, τη δύναμη της οργής Του και δεν προεξασφάλισε με τα έργα του τη φιλανθρωπία του Θεού,
χρησιμοποιώντας όπως πρέπει τον τωρινό καιρό. Γι’ αυτό πράγματι μας παραχώρησε και τη ζωή
αυτή ο Θεός, δίνοντάς μας τόπο μετάνοιας. Γιατί αν δεν ήταν έτσι, ευθύς με μία αμαρτία του ο
άνθρωπος θα έχανε και τη ζωή του αυτή· τί όφελος θα είχε πιά από αυτήν;
=====
50....
Γιατί αν, κατά την ιερή ιστορία, και μόνον η θέα του δένδρου έκανε
ευκολοπαράδεκτο το φίδι και αξιόπιστο συμβουλάτορα, πόσο μάλλον η άφθονη από αυτό τροφή;
Άρα δεν είναι σαφές ότι δεν ήταν ακόμη ωφέλιμο να δοκιμάσουν από αυτό με την αίσθηση οι
προπάτορες; Άρα δεν έπρεπε, αφού έφαγαν όταν δεν έπρεπε, να εξοριστούν από τον Παράδεισο
του
Θεού(Γέν. 3, 23-24), για να μην κάνουν βουλευτήριο και εργαστήριο της κακίας τον θεϊκό εκείνο
χώρο; Και άρα δεν έπρεπε να υποστούν αμέσως και το θάνατο του σώματος οι παραβάτες; Ο
Κύριος όμως έδειξε μακροθυμία.

55. Πολλοί κατηγορούν τον Αδάμ, πόσο εύκολα πείσθηκε στη συμβουλή του πονηρού και αθέτησε
τη θεϊκή εντολή και προξένησε έτσι σ’ εμάς το θάνατο. Αλλά δεν είναι το ίδιο να θελήσει κανείς,
χωρίς να ξέρει, να γευθεί ένα φαρμακερό χόρτο, με το να θέλει να τρώει από αυτό ενώ έμαθε από
τη δοκιμή ότι είναι θανάσιμο. Εκείνος που παίρνει το δηλητήριο ενώ έχει πείρα, κι έτσι φέρνει
ελεεινά το θάνατο στον εαυτό του, είναι περισσότερο αξιοκατηγόρητος από εκείνον που κάνει και
παθαίνει τούτο επειδή δεν ξέρει. Γι’ αυτό και ο καθένας από μάς, είναι περισσότερο από τον Αδάμ
άξιος κατηγορίας και καταδίκης. Μήπως όμως πείτε ότι δεν είναι σ’ εμάς εκείνο το δένδρο; Και ότι
του Θεού η εντολή δεν αφορά σ’ εμάς, απαγορεύοντάς μας να φάμε απ’ αυτό; Αυτό το ίδιο
ακριβώς
το δένδρο ίσως δεν είναι σ’ εμάς. Αλλά η εντολή του Θεού είναι και τώρα παρούσα σ’ εμάς. Και
εκείνους που υπακούνε σ’ αυτήν και ζουν σύμφωνα με αυτήν, τους ελευθερώνει από την ευθύνη
και
των δικών τους αμαρτημάτων και από την προγονική κατάρα και καταδίκη. Εκείνοι όμως που και
τώρα την παραβαίνουν και αντί γι’ αυτή προτιμούν την εισήγηση και συμβουλή του πονηρού, είναι
αδύνατο να μην ξεπέσουν από εκείνη τη ζωή και τη διαγωγή του Παραδείσου και να μη ριχτούν
στη γέεννα του αιωνίου πυρός που απείλησε ο Θεός.
56. Ποιά είναι λοιπόν τώρα η εντολή του Θεού που αφορά σ’ εμάς; Η μετάνοια. Και η
ανακεφαλαίωση αυτής είναι να μην εγγίζομε πλέον τα απαγορευμένα. Αφού λοιπόν εκδιωχθήκαμε
από τον τόπο εκείνο της θεϊκής τρυφής και αποκλειστήκαμε δίκαια από τον Παράδεισο και
γκρεμιστήκαμε σ’ αυτό το βάραθρο και καταδικαστήκαμε να συγκατοικούμε και να ζούμε μαζί με
τα άλογα ζώα και χάσαμε πιά κάθε ελπίδα —όσο εξαρτάται από μας— να επιστρέψομε στόν
Παράδεισο, Αυτός ο ίδιος που επέβαλε τότε τη δίκαιη τιμωρία, ή μάλλον που επέτρεψε δίκαια να
μας έρθει, τώρα από υπερβολή αγαθότητας, από πολλή ευσπλαχνία, για χάρη μας κατέβηκε μέχρι
εμάς.
========2
Άγιος Κάλλιστος και Άγιος Ιγνάτιος (οι Ξανθόπουλοι)
Σχετικά με την άσκηση, τον τρόπο ζωής, και τη δίαιτά τους, και για τα πολλά και μεγάλα αγαθά
που προξενεί η ησυχία σε όσους την ασκούν σωστά. Η παρούσα πραγματεία διαιρείται σε εκατό
κεφάλαια.
Το ολίσθημα και η μετάνοια
80.....
Η μετάνοια είναι η δεύτερη χάρη και γεννιέται στην
καρδιά από την πίστη και το φόβο. Ο φόβος είναι η πατρική ράβδος του Θεού που μας κυβερνά
ώσπου να φτάσομε στον πνευματικό παράδεισο· κι όταν φτασομε εκεί, μας αφήνει και γυρίζει
πίσω. Παράδεισος είναι η αγάπη του Θεού, μέσα στην οποία περιέχεται η τρυφή που υπόσχονται
όλοι οι μακαρισμοί».
Και παρακάτω: «Καθώς δεν είναι δυνατό να περάσει κανείς τη θάλασσα τη μεγάλη χωρίς πλοίο,
έτσι δεν μπορεί κανείς χωρίς φόβο να περάσει προς την αγάπη. Τη βρωμερή θάλασσα των παθών
που είναι ανάμεσα σ’ εμάς και στο νοητό παράδεισο, μόνο με το πλοίο της μετάνοιας μπορούμε να
την περάσομε, το οποίο έχει τους κωπηλάτες του φόβου. Αν αυτοί οι κωπηλάτες του φόβου δεν
κατευθύνουν το πλοίο της μετάνοιας με την οποία διαπλέομε τη θάλασσα του κόσμου τούτου
πηγαίνοντας προς το Θεό, τότε καταποντιζόμαστε στη βρωμερή θάλασσα».
====
Όσιος Κάλλιστος Αγγελικούδης
Κεφάλαια
Περί προσευχής
Ο Παράδεισος που αναφέρεται στη Γραφή είναι εικόνα του ανθρώπου
15. Όπως τα φαινόμενα είναι εικόνες που περιγράφουν τα αόρατα του ανθρώπου, παρόμοια είναι
και ο ωραιότατος παράδεισος που φυτεύτηκε με σοφία από το Θεό στην Εδέμ κατά την
ανατολή(Γεν. 2, 8)· είναι εικόνα του εσωτερικού ανθρώπου που έχει σαν γη την καρδιά και φυτά,
όποια θέλει να φυτεύει ο νους που δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα Θεού, έχει τα διάφορα περί Θεού
θεωρήματα και θεία νοήματα και θεοπρεπείς φανερώσεις —φυτά δηλαδή πολλά και διάφορα,
ποικίλα στη μορφή και στην πνευματική ευωδία, κι ακόμα και στη γεύση και την απόλαυση και την
ηδονή. Γιατί αυτό φανερώνει η έκφραση «στην Εδέμ», που είναι η καρδιά που τρέφεται σύμφωνα
με τη φύση της κι έχει τα θεία ηδονή της και απόλαυση ολοφάνερα. Και στην ανατολή του
αισθητού ηλίου είναι ο αισθητός παράδεισος, ο νοητός όμως παράδεισος μέσα στον άνθρωπο είναι
κατά τους φωτισμούς της γνώσεως του νοητού ηλίου.
========
Άγιος Κάλλιστος ο Καταφυγιώτης
Ο Κάλλιστος Καταφυγιώτης ταυτίζεται με τον Κάλλιστο Αγγελικούδη.
Περί της ενώσεως με το Θεό και του θεωρητικού βίου
76.
Ήταν εποχή που η ανθρώπινη φύση ήταν απαθής και φυσικά μακριά από κάθε κακό, κοντά στο
Θεό· θεωρούσε το Θεό και απολάμβανε με ηδονή και θαυμασμό τη δόξα του κάλλους του
προσώπου Του, στο πρόσωπο του προπάτορά μας Αδάμ, ως τρυφή άυλη, νοερή, ουράνια,
άφθαρτη.
Πολλή χάρη έλουζε την ψυχή του πρώτου ανθρώπου και πολλές γνωστικές θεωρίες και ανατάσεις
προς το Θεό πλημμύριζαν το θεόμορφο νου του, και μέσα στον αισθητό παράδεισο απολάμβανε το
νοητό παράδεισο και, για να πω έτσι, τη μακάρια ζωή, ενωμένος αληθινά με τον εαυτό του και με
το Θεό, μένοντας μέσα στον εαυτό του και μέσα στο Θεό όπως είναι φυσικό, πιασμένος με την
ενοειδή και αληθινά θεοειδή κατάσταση, και πολύ φυσικά, αφού είχε γίνει κατ’ εικόνα Θεού.
=========
ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ
Συμβουλές για το ήθος των ανθρώπων και την ενάρετη ζωή, σε 170 κεφάλαια
140. Πολλοί είναι οι δρόμοι της σωτηρίας των ανθρώπων από φιλανθρωπία του Θεού. Γίνονται
δρόμοι επιστροφής των ψυχών που τις ανεβάζουν στους ουρανούς. Και οι ψυχές των ανθρώπων
παίρνουν μετά το θάνατο αμοιβές για την αρετή τους και τιμωρίες για τα αμαρτήματά τους.
150. Ο Θεός είναι αγαθός και απαθής και αμετάβλητος. Αν κανείς αυτό το θεωρεί εύλογο και
αληθές, απορεί όμως πως ο Θεός για τους αγαθούς χαίρεται ενώ τους κακούς τους αποστρέφεται,
και εναντίον εκείνων που αμαρτάνουν οργίζεται, ενώ όταν υπηρετείται και λατρεύεται γίνεται
ευμενής, πρέπει να του πούμε ότι ο Θεός ούτε χαίρεται ούτε οργίζεται. γιατί η λύπη και η χαρά
είναι πάθη. ούτε με δώρα κολακεύεται, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι νικιέται από την ηδονή. Δεν
πρέπει να κρίνομε τον Θεό με ανθρώπινα κριτήρια. Εκείνος είναι αγαθός και ωφελεί μόνο και
ουδέποτε βλάπτει, αλλά είναι πάντοτε ο ίδιος απαθής. Ενώ εμείς εφόσον είμαστε αγαθοί
ενωνόμαστε με τον Θεό. Κι όταν είμαστε κακοί χωριζόμαστε από Αυτόν, επειδή είμαστε ανόμοιοι.
Όταν ζούμε με αρετή ακολουθούμε τον Θεό, όταν όμως γινόμαστε κακοί, κάνομε εχθρό μας
Εκείνον που δεν οργίζεται χωρίς λόγο. γιατί τα αμαρτήματα δεν αφήνουν τον Θεό να μας φωτίζει
εσωτερικά, αλλά μας ενώνουν με τιμωρούς δαίμονες.
=============
ΑΓΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ
Περί προσευχής 153 κεφάλαια
143. Αν μόνον όταν κάνεις κακές πράξεις μνημονεύεις τον Κριτή και θυμάσαι πόσο φοβερός και
απροσωπόληπτος είναι δεν έμαθες ακόμα «δουλεύειν τω Κυρίω εν φόβω και αγαλλιάσθαι αυτώ εν
τρόμω» (Ψαλμ. β΄ 11: να υπηρετείς τον Κύριο με φόβο και να νιώθεις χαρά στη σκέψη του με
τρόμο). Να ξέρεις δηλαδή πως πρέπει μάλλον με ευλάβεια και σεβαστικότητα να τον λατρεύεις και
στις πνευματικές ανέσεις και απολαύσεις.
144. Συνετός άνδρας είναι εκείνος, που δε σταματάει πριν από την τέλεια μετάνοια τη γεμάτη λύπη
ανάμνηση των αμαρτημάτων και της δίκαιης τιμωρίας με αιώνια φωτιά, που θα επιβληθεί γι’αυτά.
========
ΑΓΙΟΣ ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΦΩΤΙΚΗΣ
Λόγος ασκητικός χωρισμένος σε 100 πρακτικά κεφάλαια πνευματικής γνώσεως και
διακρίσεως
86. Ο ίδιος ο Κύριος λέει ότι ο σατανάς έπεσε σαν αστραπή από τον ουρανό(Λουκ. 10, 18), για να
μη βλέπει ο κακόμορφος τα κατοικητήρια των αγίων Αγγέλων. Πώς λοιπόν αυτός που δεν κρίνεται
άξιος της επικοινωνίας με τους καλούς δούλους, μπορεί να έχει ως κοινό κατοικητήριο μαζί με το
Θεό, τον ανθρώπινο νου; Αλλά
=============
Αββάς Φιλήμων
Λόγος περί του αββά Φιλήμονος
ούτε και άλλο λογισμό παραδέχθηκα με το νου μου, εκτός από το φόβο του Θεού και τις
τιμωρίες στον μέλλοντα αιώνα. Είχα πάντοτε στο νου μου την τιμωρία που έχει απειλήσει ο Θεός
κατά των αμαρτωλών, το αιώνιο πυρ και το σκότος το εξώτερο, σε ποιά κατάσταση βρίσκονται οι
ψυχές των αμαρτωλών και οι ψυχές των δικαίων, και ποια είναι τα αγαθά που είναι ετοιμασμένα
για τους δικαίους, και πώς ο καθένας απολαμβάνει το μισθό του ανάλογα με τον κόπο του(Α΄Κορ.
3, 8): ένας για τους πολλούς κόπους του, άλλος για την ελεημοσύνη του και την ανυπόκριτη αγάπη
του, άλλος για την ακτημοσύνη του και την ολική απάρνηση του κόσμου, άλλος για την
ταπεινοφροσύνη του και την ακρότατη ησυχία του, άλλος για την τέλεια υποταγή του, άλλος για
την ξενιτεία του.
=====
Όσιος Θεόγνωστος
Περί πράξεως και θεωρίας και περί ιερωσύνης
* Ακροστυχίδα πρωτοτύπου κειμένου : ”Τοις οσιωτάτοις πατράσι Λάζαρω και Βαρλαάμ,
Θεόγνωστος πανευτελής ανάξιος του παντός κόσμου’‘
20...
Αν όμως ζεις εμπαθώς για τη σάρκα και τον κόσμο, τότε να ετοιμάζεσαι να
περάσεις μέσω του θανάτου σε τιμωρία αθάνατη, αν δε σταματήσεις θεληματικά πριν το θάνατό
σου να ιερουργείς την αναίμακτη θυσία. Αλλά και πολλούς που εδώ ιερουργούσαν ανάξια, τους
άρπαξε ο αιφνίδιος θάνατος και τους παρέδωσε στις εκεί δίκαιες τιμωρίες.
47. Δε θα κολαστούμε στη μέλλουσα ζωή γιατί αμαρτήσαμε, ούτε θα καταδικαστούμε γι’ αυτό,
αφού η φύση μας είναι δεκτική τροπής και αλλοιώσεως· θα κολαστούμε επειδή αμαρτήσαμε και δε
μετανοήσαμε, ούτε στραφήκαμε από τον κακό δρόμο μας προς τον Κύριο, ενώ μας δόθηκε εξουσία
και καιρός για μετάνοια, ώστε ν’ αποδείξομε το Θεό αγαθό —όπως και είναι— κι όχι εμπαθή,
αντίθετα, με το να μας εκδικείται κατά κάποιο τρόπο και να οργίζεται. Πλήν όμως ο Θεός τιμωρεί
την κακία κι όχι εμάς, γιατί είναι ελεύθερος από κάθε πάθος κι από κάθε εκδικητικότητα, αν και
λέγεται ότι συσχηματίζεται με τα έργα και τις διαθέσεις μας, σαν καθρέπτης, και ανταποδίδει στον
καθένα ανάλογα με όσα έπραξε στη ζωή.
48. με αυτά θα σηκωθείς από την πτώση που σου συνέβη και θα φτάσεις στην κοιλάδα της
σωτήριας αγαλλιάσεως,
προσέχοντας στο μέλλον όσο μπορείς περισσότερο, ώστε να μην παροργίσεις πάλι τον Κριτή και
χρειαστείς δάκρυα και θλίψεις για να εξιλεωθείς. Αν δεν το κάνεις αυτό εδώ, θα τιμωρηθείς στη
μέλλουσα ζωή.
53. Αφού τόλμησες και μπήκες κάτω από το ζυγό της ιερωσύνης, φρόντισε να είσαι άψογος και να
διδάσκεις σωστά το λόγο της αλήθειας(Β΄Τιμ. 2, 15), εργαζόμενος μέσω της ιερωσύνης για τη
σωτηρία σου με φόβο και τρόμο(Φιλιπ. 2, 12), γιατί ο Θεός μας είναι φωτιά που κατακαίει(Εβρ. 12,
29). Αν αγγίζεις αυτή τη φωτιά σαν χρυσός ή και άργυρος, μη φοβάσαι μήπως καείς, όπως οι τρεις
νέοι στη Βαβυλώνα δε φοβήθηκαν τη φωτιά(Δαν. 3, 17-18). Αν όμως είσαι από χόρτο ή από
καλάμι, τα πιο εύφλεκτα δηλαδή υλικά, επειδή φρονείς τα γήινα, τρέμε μην κατακαείς από την
ουράνια φωτιά, —εκτός αν αποφύγεις σαν τον Λώτ(Γεν. 19, 17 και 29) την οργή με την παραίτηση
από τα φρικτότατα μυστήρια.
54. Αφού, σαν αυτούς που πάσχουν από γονόρροια, δεν έχεις τη δύναμη να αποσπαστείς από την
εμπαθή σου κατάσταση λόγω της μακροχρόνιας συνήθειας, πώς αποτολμάς ν’ αγγίζεις εκείνα που
δεν τολμούν ούτε άγγελοι να τα αγγίξουν, ταλαίπωρε; Ή λοιπόν από φρίκη κρατήσου μακριά από
τη θεία ιεροτελεστία, και έτσι να εξιλεώσεις το Θεό, ή περίμενε ως αναίσθητος και αδιόρθωτος να
πέσεις στην οργή και στα χέρια του ζώντος Θεού, ο οποίος δε θα σου δείξει λύπη και φιλανθρωπία,
αλλά θα σε τιμωρήσει αμείλικτα, επειδή αποτολμάς μ’ αναίδεια να μπεις στο βασιλικό γάμο με
λερωμένη την ψυχή και τη στολή, και είσαι ανάξιος ακόμα και να μπεις, όχι και να παρακαθήσεις
στο γαμήλιο τραπέζι(Ματθ. 22, 12).
58. Σάρκα και αίμα δεν κληρονομούν τη βασιλεία του Θεού(Α΄Κορ. 15, 50). Και πώς εσύ, ενώ
κοινωνείς τη σάρκα και το αίμα του Θεού, δε γίνεσαι σύσσωμος με Αυτόν και δεν ενώνεσαι με το
αίμα Του, έχοντας ήδη μέσα σου τη βασιλεία των ουρανών, αλλά πολιορκείσαι από πάθη σάρκας
και αίματος; Φοβάμαι μήπως δε θα μείνει σε σένα το Πνεύμα του Θεού γιατί είσαι σαρκικός(Γεν. 6,
3), και μήπως δεχτείς πολύ αυστηρή τιμωρία τότε στον καιρό της κρίσεως και αφαιρεθεί από σένα
η σεβάσμια ιερωσύνη, επειδή είσαι ανάξιος γι’ αυτή τη χάρη, και παραπεμφθείς στην αιώνια
κόλαση.
59. Όταν δεν έχεις εμπρός στα μάτια σου το φόβο του Θεού, νομίζεις ότι είναι μικρό πράγμα να
ιερουργείς ανάξια, εξαπατώμενος από τη φιλαυτία σου και γι’ αυτό νομίζοντας ότι ο Θεός είναι
αγαθός. Αυτό έπαθαν παλιά ο Δαθάν και ο Αβειρών, έως ότου τους κατάπιε η γη(Αριθ. 16, 31-33).
Τούτο το φοβερό και συ να φοβηθείς και να εννοήσεις πόσο μεγάλο πράγμα είναι η ιερουργία, και
ή να ασκείς την ιερωσύνη άξια και καθαρά, για να μην πω σαν άγγελος, ή σταμάτησε σαν συνετός
να τελείς τη φρικτή λατρεία· μήπως καταφρονώντας κατά το παρόν και ξεγελώντας τη συνείδησή
σου που σε ελέγχει, φτάσεις τότε, όταν θα κρίνονται και θα τακτοποιούνται τα πάντα, να πεις με
πόνο καθώς θα καταδικάζεσαι: «Μου ήρθε ο φόβος που φοβόμουν, κι ό,τι με τρόμαζε, το
συνάντησα»(Ιωβ. 3, 25).
=======================
50. Στους προπάτορες επομένως, οι οποίοι έπρεπε, ζώντας στον ιερό εκείνο χώρο του Παραδείσου,
να μη λησμονούν ποτέ το Θεό,... Άρα δεν έπρεπε, αφού έφαγαν όταν δεν έπρεπε, να εξοριστούν
από τον Παράδεισο του
Θεού(Γέν. 3, 23-24), για να μην κάνουν βουλευτήριο και εργαστήριο της κακίας τον θεϊκό εκείνο
χώρο;
====================
Όσιος Φιλόθεος ο Σιναΐτης
7.. Γι’ αυτό και ο Κύριος, στρεφόμενος κατά του σκοπού των ανόσιων
δαιμόνων -επειδή ως Θεός προγνώριζε τα διανοήματά τους- , έθεσε αντίθετα στο σκοπό τους τις
εντολές Του, μαζί με απειλή τιμωρίας για εκείνους που τις παραβαίνουν.
==============
[[[
Τα βιβλία αυτά αφού τα μελετούσα με κάθε επιμέλεια, τα επέστρεφα πάλι στους
κατόχους τους. Αυτά είναι τα εξής: Παλαιά και Καινή Διαθήκη, δηλαδή το Ψαλτήρι, τα τέσσερα
βιβλία των Βασιλειών, τα έξι βιβλία της Σοφίας (Ιώβ, Παροιμίες, Εκκλησιαστής, Άσμα, Σοφία
Σολομώντος, Σοφία Σειράχ), τα Προφητικά, τα βιβλία των Παραλειπομένων, οι Πράξεις των
Αποστόλων, τα άγια Ευαγγέλια και οι ερμηνείες όλων αυτών. Είναι ακόμη όλα τα πατερικά και
διδασκαλικά των μεγάλων, δηλαδή Διονυσίου, Αθανασίου, Βασιλείου, Γρηγορίου του Θεολόγου,
Χρυσοστόμου, Γρηγορίου Νύσσης, Αντωνίου, Αρσενίου, Μακαρίου, Νείλου, Εφραίμ, Ισαάκ,
Μάρκου, Δαμασκηνού, Ιωάννη της Κλίμακος, Μάξιμου, Δωροθέου, Φιλήμονος και όλων των
Αγίων οι βίοι και οι λόγοι.
Αξιώθηκα ο ανάξιος να τα ερευνήσω όλα αυτά με κάθε άνεση και επιμέλεια, ζητώντας την αρχή
και την αιτία της σωτηρίας και της απώλειας του ανθρώπου, και αν κάθε τι που επιχειρεί ή
επιτηδεύεται ο άνθρωπος σώζει ή όχι, ερευνώντας ακόμη ποιο είναι εκείνο που ζητούν όλοι, και
πως παλιοί και νέοι ευαρέστησαν το Θεό, μέσα σε πλούτη ή σε φτώχεια, ανάμεσα σε πολλούς
αμαρτωλούς ή μέσα σε έρημο, σε έγγαμη ή σε παρθενική ζωή.]]]
Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός κατά το έτος 775.
Προοίμιο

Και δεν ήταν που θαύμαζα μόνο αυτό, αλλά και εκείνον που ήταν άγγελος στον ουρανό μ’ άυλη
φύση, γεμάτος από κάθε αρετή, κι έγινε ξαφνικά διάβολος, σκοτάδι και άγνοια, αρχή και τέλος
κάθε κακίας και πονηρίας. Έπειτα τον Αδάμ, που απολάμβανε τόση τιμή και τόσα αγαθά και
οικειότητα με το Θεό, στολισμένος με αρετή και σοφία, μέσα στο Παράδεισο μόνος μαζί με την
Εύα(Γεν. 2,22), και βρέθηκε ξαφνικά στην εξορία, να έχει γίνει εμπαθής και θνητός και να
εργάζεται με κόπο και μόχθο, με ιδρώτα και πολλή θλίψη(Γεν. 3,17-19). Απ’ αυτόν γεννήθηκαν ο
Κάιν και ο Άβελ, μόνοι πάνω σ’ όλη τη γη. Πώς νίκησε ο φθόνος, ήρθε ο δόλος και γέννησε το
φόνο, την κατάρα και τον τρόμο(Γεν. 4,8-12); Αναλογιζόμουν έπειτα τους άλλους απογόνους του
Αδάμ, για τους οποίου, εξαιτίας των πολλών αμαρτιών τους έγινε ο κατακλυσμός(Γεν. 6,5-7). Πάλι
όμως, αφού ο Θεός από φιλανθρωπία έσωσε όσους μπήκαν στην Κιβωτό, ένας απ’ αυτούς δέχθηκε
την κατάρα, ο Χαναάν, ο γιος του Χαμ που είχε αμαρτήσει, επειδή ο δίκαιος Νωε, για να μην
ανατρέψει την ευλογία του Θεού, καταράστηκε το γιο αντί τον πατέρα(Γεν. 9,22 και 24-27). Έπειτα
εκείνους που έκτισαν το πύργο της Βαβέλ(Γεν. 11,4-7), τους κατοίκους των Σοδόμων(Γεν. 18,20 .
19,24-25), τους Ισραηλίτες(Αριθ. 14, 22-23), το Σολομώντα(Γ΄ Βασ. 11,8-11), τους Νινευίτες(Ιωνά
1,2), το Γιεζή(Δ΄ Βασ. 5,27), τον Ιούδα(Ματθ. 26,24) και όλους όσους, ενώ ήταν μέσα στα καλά
στράφηκαν και έγιναν κακοί.
Θαύμαζα επίσης πως, ενώ είναι αγαθός και υπεράγαθος και πολυεύσπλαχνος Θεός, παραχώρησε
να
έρθουν στον κόσμο οι πολλοί και ποικίλοι πειρασμοί και θλίψεις. Άλλους απ’ αυτούς, ο Θεός τους
παραχωρεί θέλοντας όπως είναι οι κόποι της μετάνοιας, δηλαδή η πείνα, η δίψα, το πένθος, η
στέρηση των αναγκαίων, η εγκράτεια στα ευχάριστα, το λιώσιμο του σώματος στην άσκηση, οι
αγρυπνίες, οι κόποι, οι πόνοι, τα πολλά και πικρά δάκρυα, οι στεναγμοί ο φόβος του θανάτου, της
εξετάσεως, της απολογίας και της κατοικήσεως στον Άδη μαζί με τους δαίμονες, η φρικτή εκείνη
ημέρα της κρίσεως, η μέλλουσα αισχύνη μπροστά σε όλη την κτίση, ο τρόμος ο πικρός έλεγχος για
τις πράξεις, τους λόγους και τις σκέψεις, η απειλή, η οργή, η πολύτροπες και αιώνιες τιμωρίες, ο
ανώφελος θρήνος και τα ακατάπαυστα δάκρυα, το άφεγγο σκοτάδι, ο φόβος, ο πόνος, ο ξεπεσμός,
η λύπη, η στενοχώρια και το πνίξιμο της ψυχής και στον παρόντα αιώνα και στον μέλλοντα.
================
Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος
ς΄) Περί ελευθερίας του νου
118. Όπως η αντίπαλη δύναμη, έτσι και η θεία χάρη προτρέπει χωρίς να εξαναγκάζει, και αυτό για
να διαφυλάσσεται η ελευθερία και η αυτεξουσιότητά μας. Γι’ αυτό και για όσα κακά κάνει ο
άνθρωπος με την υπόδειξη του σατανά, δέχεται αυτός και όχι ο σατανάς την τιμωρία, γιατί δε
σύρθηκε με τη βία, αλλά με το θέλημά του υπάκουσε στην κακία....
119. Πρέπει όμως να γνωρίζεις ότι υπάρχει διαφθορά και πορνεία και στο
αφανές της ψυχής, η οποία ενεργείται με άτοπους λογισμούς. και όπως εκείνον που διαφθείρει το
ναό του Θεού, δηλαδή το σώμα, θα τον αφανίσει ο Θεός, κατά τον Απόστολο(Α΄ Κορ. 3, 17), έτσι
κι εκείνος που διαφθείρει την ψυχή και το νου με το να συμφωνεί και να συγκατίθεται στα άτοπα,
είναι άξιος να τιμωρηθεί.
=======
Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
154 Πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια
99. Αν έλαβες την άφεση όλων των αμαρτημάτων σου, είτε με την εξομολόγηση, είτε με την
περιβολή του αγίου και αγγελικού Σχήματος, για πόση θερμή αγάπη, ευχαριστία και ταπείνωση
είναι αιτία αυτό; Γιατί ενώ ήσουν άξιος για μύριες τιμωρίες, όχι μόνον απαλλάχθηκες από αυτές,
αλλά και αξιώνεσαι υιοθεσία και δόξα και βασιλεία των ουρανών. Αυτά στρέφοντας στο νου σου
και έχοντας πάντα στη μνήμη σου, να είσαι έτοιμος και να προπαρασκευάζεσαι να μην προσβάλεις
Εκείνον που σε έπλασε και σε τίμησε και συγχώρησε τα αναρίθμητα αμαρτήματά σου,...
Πρώτη εκατοντάδα πρακτικών κεφαλαίων
35. Όταν κανείς ύστερα από επίπονη και εντατική άσκηση αξιωθεί να λάβει από το Θεό λόγω της
ταπεινοφροσύνης μεγάλες δωρεές και κατόπιν ξεπέσει και παραδοθεί σε πάθη και σε τιμωρούς
δαίμονες, αλλά γνωρίζει ότι υπερηφανεύτηκε και σχημάτισε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και
συμπεριφέρθηκε απέναντι των άλλων με έπαρση.

78.. Συνήθιζέ το να στρέφεται πάντοτε γύρω από τη μνήμη των παλιών αμαρτιών σου και
των τιμωριών του άδη και βλέπε νοερά τον εαυτό σου σαν κατάδικο...
===============
Δέκα κεφάλαια περί ησυχίας και προσευχής και περί των τεκμηρίων της χάρης και της πλάνης
6. Πρέπει να γνωρίζομε ότι ο θείος φόβος δεν περιέχει τρόμο (τρόμο εννοώ όχι εκείνον που
προέρχεται από τη χαρά, αλλά από τη θεία οργή, δηλαδή την παιδαγωγία και την εγκατάλειψη από
το Θεό)· έχει όμως αγαλλίαση έντρομη που προξενείται από την προσευχή με τη φωτιά του θείου
φόβου. Και φόβο εννοώ όχι τον έντρομο που προξενείται από τη θεία οργή, δηλαδή την τιμωρία,
αλλά το φόβο της σοφίας, ο οποίος λέγεται και αρχή της σοφίας(Παροιμ. 1, 7). Ο φόβος διαιρείται
σε τρία (αν και οι Πατέρες έχουν πει σε δύο), στον εισαγωγικό και στον τέλειο, κι ακόμα στο φόβο
της οργής του Θεού, τον οποίο και πρέπει κυρίως να ονομάζομε τρόμο, δηλαδή συγκλονισμό και
συντριβή.
================
Αλλά βλέπεις το μέγεθος της
φιλανθρωπίας του Θεού; Όταν απειθήσομε, δε μας επιβάλλει από την αρχή τη δίκαιη τιμωρία Του,
αλλά μακροθυμεί και μας δίνει καιρό επιστροφής. Στον καιρό αυτό της μακροθυμίας Του, μάς δίνει
εξουσία, αν θελήσομε, να γίνομε παιδιά Του. Τι λέω, να γίνομε παιδιά Του; Να ενωθούμε με Αυτόν
και να γίνομε ένα πνεύμα μαζί Του.
=================

Προφύλαξη από την αργία. Είναι αναγκαίο να τηρεί και ο ησυχαστής την εκκλησιαστική τάξη
28.
Λέει ο άγιος Ισαάκ: «...Δε θα μας καταδικάσει εκείνη την ημέρα ο Θεός για την παράλειψη των
ψαλμών ή της προσευχής, αλλά επειδή όταν τ’ αμελήσομε ανοίγει ο δρόμος στους δαίμονες· κι
αυτοί, όταν βρουν χώρο και μπουν μέσα και κλείσουν τις θύρες των νοερών οφθαλμών μας, τότε
θα
μας γεμίσουν τυραννικά και ακάθαρτα με όλα εκείνα τα κακά, που κάνουν όσους τα πράττουν
υπεύθυνους στη θεία απόφαση για φοβερή τιμωρία.
Και υποδουλωνόμαστε στους εχθρούς, επειδή εγκαταλείψαμε τα μικρά έργα, τα οποία είναι άξια
κάθε φροντίδας για το Χριστό, όπως λένε και οι σοφότατοι Άγιοι, ότι όποιος δεν υποτάσσει το
θέλημά του στο Θεό, θα υποταχθεί στον αντίδικο διάβολο....>>
==============
Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος
Λόγος περί πίστεως. Και διδασκαλία για εκείνους πού λένε, ότι δεν είναι δυνατόν εκείνοι πού
βρίσκονται μέσα στις φροντίδες του κόσμου να φτάσουν στην τελειότητα των αρετών. Και
διήγηση επωφελής στην αρχή
....Αλλά εμείς, αλίμονο, ενώ δε φροντίζομε καθόλου για τα
μέλλοντα, είμαστε αχάριστοι για όσα απολαμβάνομε εδώ, κι έτσι γινόμαστε παρόμοιοι με τούς
δαίμονες η και χειρότεροι, αν πρέπει να πω την αλήθεια. Και για τούτο πρέπει να τιμωρηθούμε
περισσότερο, γιατί και περισσότερες ευεργεσίες λάβαμε και γνωρίζομε Θεό πού έγινε για μας
άνθρωπος όπως εμείς, μόνο χωρίς την αμαρτία, για να μας απαλλάξει από την πλάνη και να μας
ελευθερώσει από την αμαρτία.
==============

Είναι ανάγκη να μάθομε το θαύμα των αγίων Μυστηρίων τί είναι, γιατί δόθηκαν και ποιά είναι η
ωφέλειά τους
92. Γράφει ο Χρυσόστομος: <<Αν δηλαδή εκείνοι που λερώνουν τη στολή του
βασιλιά τιμωρούνται όπως εκείνοι που τη σχίζουν, δεν είναι καθόλου παράλογο, και αυτοί που με
ακάθαρτη διάνοια δέχονται το Σώμα του Κυρίου να τιμωρηθούν το ίδιο μ’ εκείνους που το
ξέσχισαν με τα καρφιά. και πρόσεξε πόσο φοβερή έδειξε ο Παύλος την τιμωρία με το να πει· «Όταν
παραβεί κανείς το Μωσαϊκό νόμο και βεβαιώσουν την παράβαση δύο ή τρεις μάρτυρες,
θανατώνεται χωρίς επιείκεια. Σκεφτείτε πόσο βαρύτερη τιμωρία θα υποστεί εκείνος που
ποδοπάτησε τον Υιό του Θεού και θεώρησε χωρίς αξία το αίμα της Νέας Διαθήκης, με το οποίο και
αυτός αγιάστηκε»(Εβρ. 11, 28-29)
============
Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός
Βιβλιο 1ο
Απόρριψη της απογνώσεως
..Όπως λέει ο Χρυσόστομος για τη γέεννα, αυτή σχεδόν μας ευεργετεί περισσότερο από τη βασιλεία
των ουρανών· γιατί εξαιτίας της πολλοί μπαίνουν στη βασιλεία, ενώ λόγω της βασιλείας λίγοι, με
τη φιλανθρωπία βέβαια του Θεού. Αυτό γιατί η πρώτη μας διώχνει με το φόβο, ενώ η άλλη μας
αγκαλιάζει, και σωζόμαστε και με τα δύο, με τη χάρη του Χριστού. Όπως εκείνοι που πολεμούνται
από πολλά πάθη, ψυχικά και σωματικά, στεφανώνονται αν κάνουν υπομονή και δεν παραδίνουν το
αυτεξούσιό τους από αμέλεια, ούτε απελπίζονται, έτσι και εκείνος που πέτυχε την απάθεια με
ασφάλεια και ανακούφιση, ξεπέφτει γρήγορα αν δεν ομολογεί τις ευεργεσίες πάντοτε με το να μην
κατακρίνει κανένα...
================
34. Κατά θεία οικονομία, δεν παραπέμφθηκε ευθύς ο πονηρός στη γέεννα την οποία ο ίδιος
διάλεξε, αλλά αφέθηκε για δοκιμασία και έλεγχο του ανθρώπου και του αυτεξουσίου του. Και αυτό
για να κάνει χωρίς να θέλει πιο άξιους και δίκαιους τους Αγίους με την υπομονή και να γίνει αίτιος
μεγαλύτερης δόξας γι’ αυτούς. Στον εαυτό του πάλι με την εθελοκακία του και τις κατά των Αγίων
πανουργίες του, να κάνει δικαιότερη την κόλαση. Και για να εκδηλωθεί, όπως λέει ο Απόστολος, η
αμαρτία σε όλη της την αμαρτωλότητα(Ρωμ. 7, 13).
============
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
ἀλλ'
ἐκβαλὼν τοῦ παραδείσου τοὺς ἀνθρώπους, ὄψεται αὐτοὺς μικρὸν ὕστερον ἐν τοῖς
οὐρανοῖς ἀναμεμιγμένους τοῖς ἀγγέλοις. 48.929 - Τῇ προτεραίᾳ μακρὰν ὁμιλίαν εἰπὼν κατὰ
Ἰουδαίων..
Ταύτῃ τῇ νίκῃ καὶ τὸν παράδεισον οἷα λοῦτρον πάνδημον ἀνοῖξαι δυνηθήσῃ,
ἔνθα ποταμοὶ τέσσαρες, ὕδωρ πολὺ, ὡς ἐν λούτρῳ, ἐν τόπῳ χλόης, ὅπως καὶ σὺ
εὐκαίρως λέγῃς· Εἰς τόπον χλόης ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν, ἐφ' ὕδατος ἀναπαύσεως
ἐξέθρεψέ με·59.570 - Εἰς τὸ ἱπποδρόμιον λόγος
Εἰ γὰρ ᾅδου πύλας ἀνέῳξε, καὶ οὐρανῶν ἁψῖδας ἀνεπέτασε, καὶ παραδείσου εἴσοδον
ἀνεκαίνισε, καὶ τοῦ διαβόλου τὰ νεῦρα ἐξέκοψε, τί θαυμαστὸν, εἰ φαρμάκων
δηλητηρίων καὶ θηρίων, καὶ τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων περιγίνεται;52.842 - Περὶ τοῦ μὴ
ἐπαισχύνεσθαι ὁμολογεῖν τὸν τίμιον
σταυρὸν
Σήμερον γὰρ μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ,
φησί. Καίτοι τὰ χερουβὶμ ἐτήρει τὸν παράδεισον· ἀλλ' οὗτος καὶ τῶν χερουβὶμ
Δεσπότης· φλογίνη ῥομφαία ἐκεῖ στρέφεται· ἀλλ' αὐτὸς καὶ φλογὸς καὶ γεέννης καὶ
ζωῆς καὶ θανάτου ἐξουσίαν ἔχει.49.401 Εἰς τὸν σταυρὸν καὶ εἰς τὸν λῃστὴν Ὁμιλία α
ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΑ ΚΤΙΣΤΑ ΧΕΡΟΥΒΙΜ ΝΑ ΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΚΤΙΣΤΗ ΦΛΟΓΑ ΡΟΜΦΑΙΑΣ ΦΥΛΑΞ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

(Γεννεση) ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ
ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΥΡΙΟΥ ΥΠΕΡ ΚΤΙΣΤΗΣ ΦΛΟΓΟΣ, ΚΤΙΣΤΗΣ ΓΕΕΝΗΣ, ΚΤΙΣΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΩΝ
ΚΤΙΣΜΑΤΩΝ.
Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν; Μὴ πρόσεχε, φησὶ, τῷ κάτω
δικαστηρίῳ· ἔστιν ἕτερος κριτὴς ἀόρατος, ἔστιν ἀδέκαστον δικαστήριον. Μὴ τοίνυν
ἴδῃς, ὅτι κατεκρίθη κάτω· τὰ γὰρ ἄνω οὐ τοιαῦτα· ἐνταῦθα μὲν γὰρ ἐν τῷ κάτω
δικαστηρίῳ καὶ δίκαιοι κατακρίνονται, καὶ ἄδικοι διαφεύγουσι, καὶ ὑπεύθυνοι
ἀφίενται, καὶ ἀνεύθυνοι κολά 49.403 ζονται. Καὶ γὰρ ἑκόντες καὶ ἄκοντες πολλὰ
ἁμαρτάνουσιν οἱ δικάζοντες· ἢ γὰρ ἀγνοοῦντες τὸ δίκαιον καὶ ἀπατώμενοι, ἢ εἰδότες
μὲν, ὑπὸ χρημάτων δὲ διαφθαρέντες, προέδωκαν πολλάκις τὴν ψῆφον. Ἄνω δὲ
οὐδὲν τοιοῦτόν ἐστιν· ὁ γὰρ Θεὸς κριτὴς δίκαιος, καὶ τὸ κρῖμα αὐτοῦ ὡς φῶς
ἐξελεύσεται οὐκ ἔχον σκότος οὐδὲ ἄγνοιαν.
Ἵνα γὰρ μὴ λέγῃ, ὅτι κατεδικάσθη κάτω καὶ κατεκρίθη, ἀνήγαγεν αὐτὸν
πρὸς τὸ ἄνω δικαστήριον·49.402Εἰς τὸν σταυρὸν καὶ εἰς τὸν λῃστὴν Ὁμιλία α
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ, ΑΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ (ΔΑΙΜΟΝΕΣ?) ΚΡΙΜΑ ΩΣ ΦΩΣ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΝΟΙΑ
Ὅταν ἔρχηται ὁ Υἱὸς
τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται, καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς.
Τοσαύτη γὰρ ἔσται τοῦ φωτὸς τότε ἡ ὑπερβολὴ, ὡς καὶ τὰ φαιδρότατα ἄστρα
ἀποκρυβῆναι. Τότε καὶ οἱ ἀστέρες πεσοῦνται, τότε τὸ σημεῖον φανήσεται τοῦ Υἱοῦ
τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ. Εἶδες πόση ἀρετὴ τοῦ σημείου τοῦ σταυροῦ; Ὁ ἥλιος
σκοτισθήσεται, καὶ ἡ σελήνη οὐ φανήσεται· ἐκεῖνο δὲ λάμπει καὶ φαίνει, ἵνα μάθῃς
ὅτι καὶ ἡλίου καὶ σελήνης φαιδρότερον. Καὶ καθάπερ βασιλέως εἰς πόλιν εἰσιόντος,
οἱ στρατιῶται προλαμβάνοντες τὰ λεγόμενα σίγνα, βαστάζουσιν ἐπὶ τῶν ὤμων
αὐτῶν, προαγγέλλοντες τὴν εἴσοδον αὐτοῦ· οὕτω καὶ τοῦ Κυρίου κατιόντος ἐκ τῶν
οὐρανῶν προέρχεται τὰ στρατόπεδα τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, τὸ σημεῖον
ἐκεῖνο φέροντες ἐπὶ τῶν ὤμων, καὶ τὴν βασιλικὴν αὐτοῦ εἴσοδον ἀπαγγέλλοντες
ἡμῖν. Τότε σαλευθήσονται αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν, περὶ τῶν ἀγγέλων φησί·
τρόμος λήψεται αὐτοὺς τότε καὶ φόβος πολύς. Καὶ τίνος ἕνεκεν, εἰπέ μοι; Φοβερὸν
ἔσται τὸ δικαστήριον ἐκεῖνο· πᾶσα γὰρ ἡμῶν ἡ φύσις μέλλει κρίνεσθαι καὶ
παρίστασθαι τῷ φοβερῷ δικαστῇ.
Τίνος οὖν ἕνεκεν οἱ ἄγγελοι δεδοίκασι καὶ φρίττουσιν; οὐ γὰρ ἐκεῖνοι
μέλλουσι κρίνεσθαι. Καθάπερ γὰρ ἄρχοντος δικάζοντος, οὐχὶ οἱ ὑπεύθυνοι μόνον,

ἀλλὰ καὶ οἱ τῆς τάξεως, οἱ μηδὲν ἑαυτοῖς συνειδότες δεδοίκασι καὶ φρίττουσι διὰ τὸν
φόβον τοῦ δικαστοῦ· οὕτω καὶ τότε, τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας κρινομένης, καὶ οἱ
μηδὲν ἑαυτοῖς συνειδότες ἄγγελοι δεδοίκασι διὰ τὴν ὑπερβολὴν τοῦ φόβου τοῦ
δικαστοῦ. 49.404Εἰς τὸν σταυρὸν καὶ εἰς τὸν λῃστὴν Ὁμιλία α
---
Τὸν παράδεισον ἀποκεκλεισμένον
σήμερον ἀνέῳξε· σήμερον γὰρ τὸν λῃστὴν εἰσήγαγεν ἐν αὐτῷ. Δύο τὰ μέγιστα
κατορθώματα, καὶ τὸν παράδεισον ἀνέῳξε, καὶ τὸν λῃστὴν εἰσήγαγεν· ἀπέδωκεν αὐτῷ
τὴν ἀρχαίαν πατρίδα, ἐπανήγαγεν αὐτὸν ἐπὶ τὴν πατρῴαν πόλιν.49.408 ἰς τὸν σταυρὸν καὶ εἰς τὸν
λῃστὴν Ὁμιλία Β
Σήμερον μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ. Τί λέγεις; Τὰ
χερουβὶμ τηρεῖ τὸν παράδεισον καὶ ἡ φλογίνη ῥομ49.410 φαία, καὶ σὺ τῷ λῃστῇ τὴν ἐκεῖ
εἴσοδον ἐπαγγέλλῃ; Ναὶ, φησίν. Ἐγὼ γὰρ καὶ τῶν χερουβίμ εἰμι δεσπότης, καὶ φλογὸς
καὶ γεέννης καὶ ζωῆς καὶ θανάτου τὴν ἐξουσίαν ἔχω·49.408 ἰς τὸν σταυρὸν καὶ εἰς τὸν λῃστὴν
Ὁμιλία Β
Οὐδὲ φοβῇ τὸν Θεὸν, φησὶ, σύ; Μονονουχὶ
λέγει πρὸς αὐτόν· Μὴ τῷ κάτω δικαστηρίῳ πρόσεχε, μὴ ἀπὸ τῶν ὁρωμένων ψηφίζου, μὴ
τὰ γινόμενα μόνον ὅρα· ἔστιν ἕτερος κριτὴς ἀόρατος, ἀδέκαστόν ἐστιν ἐκεῖνο τὸ
δικαστήριον, παραλογισθῆναι μὴ δυνάμενον. Μὴ τοίνυν ἴδῃς, ὅτι κατεκρίθη κάτω· ἀλλὰ
τὰ ἄνω οὐ τοιαῦτα. Ἐνταῦθα μὲν γὰρ ἐν τῷ κάτω δικαστηρίῳ καὶ ἀνεύθυνοι πολλάκις
καταδικάζονται, καὶ ὑπεύθυνοι ἀφίενται, καὶ δίκαιοι κατακρίνονται, καὶ 49.412 ἄδικοι
διαφεύγουσι. Τὰ μὲν γὰρ ἑκόντες τῶν κρινομένων, τὰ δὲ ἄκοντες διαφθείρουσιν οἱ
πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων· ἢ γὰρ ἀγνοοῦντες τὸ δίκαιον καὶ ἀπατηθέντες, ἢ ἰδόντες μὲν,
ὑπὸ χρημάτων δὲ διαφθαρέντες προέδωκαν τὴν ἀλήθειαν, καὶ κατεψηφίσαντο τῶν
ἀνευθύνων. Ἄνω δὲ οὐδὲν τοιοῦτόν ἐστιν.Ὁ Θεὸς γὰρ κριτὴς δίκαιος, καὶ τὸ κρῖμα αὐτοῦ ὡς φῶς
ἐξελεύσεται· οὐκ ἔχει σκότος, οὐκ ἔχει ἀποκρυβὴν, οὐδεμίαν δέχεται
παρατροπήν. Ἵνα γὰρ μὴ λέγῃ ἐκεῖνος, ὅτι κατεδικάσθη κάτω, τί αὐτῷ συνηγορεῖς;
ἀνήγαγεν αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἄνω δικαστήριον, ἐπὶ τὸ βῆμα τὸ φοβερὸν, ἐπὶ τὸ κριτήριον τὸ
ἀδέκαστον, ἐπὶ τὸν ἀπαραλόγιστον δικαστὴν, ἀνέμνησεν αὐτὸν ἐκείνου τοῦ φοβεροῦ
κριτηρίου. Ἐκεῖ βλέπε, φησὶ, καὶ οὐκ οἴσεις τὴν καταδικάζουσαν ψῆφον, οὐδὲ στήσῃ
μετὰ τῶν κάτω ἀνθρώπων, ἀλλὰ θαυμάσεις, καὶ ἀποδέξῃ τὴν ἄνωθεν κρίσιν. Οὐδὲ
φοβῇ, φησὶ, τὸν Θεὸν σύ; 49.411 Εἰς τὸν σταυρὸν καὶ εἰς τὸν λῃστὴν Ὁμιλία Β
--
οὐκ ἀπέβαλε παῖδας, οὐκ ἀπώλεσε χρήματα ὁ Ἀδὰμ, οὐκ ἐπὶ
κοπρίας ἐκάθητο, ἀλλὰ παράδεισον ᾤκει τρυφῆς, καὶ δένδρων ἀπήλαυε παντοδαπῶν
καὶ πηγῆς καὶ ποταμῶν καὶ τῆς ἄλλης ἀδείας ἁπάσης. Οὐδαμοῦ πόνος οὐδὲ ὀδύνη, οὐδὲ
ἀθυμία καὶ φροντίδες, οὐδὲ ὀνείδη καὶ λοιδορίαι, οὐδὲ τὰ μυρία κακὰ, ἅπερ κατέσκηψεν
εἰς τὸν Ἰώβ· 49.270 - Ὅτι ἐκ ῥᾳθυμίας ἡ κακία, καὶ ἀπὸ σπουδῆς ἡ ἀρετὴ..Ὁμιλία γʹ
-------
Μετάνοια γάρ ἐστι πρόξενος
βασιλείας οὐρανοῦ, καὶ εἴσοδος παραδείσου, καὶ τρυφῆς αἰωνίου ἀπόλαυσις. Περὶ νηστείας.
62.757
ΚΑΙ ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΨΥΧΗΣ
-------
ΣΚΕΨΗ ΑΣΧΕΤΗ --Ο ΘΕΟΣ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΤΟΙΚΗΤΗΡΙΟ ΚΑΘΑΡΗΣ ΨΥΧΗΣ
--> Ο ΘΕΟΣ ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΑ ΦΛΟΓΙΖΕΙ ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΚΑΘΑΡΤΗ ΨΥΧΗ ΟΡΓΙΖΟΜΕΝΟΣ ΚΑΙ
ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΙ
ΚΟΙΝΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΠΕ ΠΟΡΕΥΕΣΤΕ ΑΠ ΕΜΟΥ, ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗ ΜΕ ΔΑΙΜΟΝΕΣ, ΧΩΡΙΣΜΟΣ

ΘΕΟΥ, ΚΤΛ..
------
Ἐφύτευσε γὰρ τὸν
παράδεισον ὁ Θεὸς, φησὶν, ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολάς· ἵνα μάθῃς, ὅτι οὐκ ἀνθρωπίνων
χειρῶν ἔργον ἦν ὁ παράδεισος· παρθένος γὰρ ἦν ἡ γῆ, καὶ οὔτε ἄροτρον δεξαμένη ἦν,
οὔτε εἰς αὔλακα διανοιγεῖσα, ἀλλ' ἄπειρος οὖσα γεωργικῶν χειρῶν ἀπὸ ἐπιταγῆς μόνον
ἐβλάστησε τὰ δένδρα ἐκεῖνα. Διὰ τοῦτο Ἐδὲμ αὐτὴν ἐκάλεσεν, ὅπερ ἐστὶ παρθένος γῆ·
αὕτη ἡ παρθένος ἐκείνης τῆς Παρθένου τύπος ἦν. Ὥσπερ γὰρ αὕτη ἡ γῆ μὴ δεξαμένη
σπέρματα ἐβλάστησεν ἡμῖν τὸν παράδεισον· οὕτω καὶ ἐκείνη μὴ δεξαμένη σπέρμα
ἀνδρὸς ἐβλάστησεν ἡμῖν τὸν Χριστόν. Ὅταν οὖν εἴποι σοι ὁ Ἰουδαῖος, Πῶς ἔτεκεν ἡ
παρθένος; εἰπὲ πρὸς αὐτὸν, Πῶς ἐβλάστησεν ἡ παρθένος γῆ τὰ δένδρα ἐκεῖνα τὰ
παράδοξα; --> 51.129 Πρὸς τοὺς ἐγκαλοῦντας ὑπὲρ τοῦ μήκους τῶν εἰρημένων ..
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΣΤΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ , ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΕΚ ΛΟΓΟΥ Ο ΘΕΟΣ
---
τὸν Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις ὄντα τοῦ Ἀβραὰμ ἑώρα ὁ πλούσιος, ἵνα ὥσπερ
ἐκείνῳ χαλεπωτέραν ἐποιεῖτο τὴν βάσανον τὸ ἐν τῷ πυλῶνι τοῦ 63.605 πλουσίου
κεῖσθαι, καὶ ὁρᾷν τὰ ἀλλότρια ἀγαθὰ, οὕτω δὴ καὶ τούτῳ χαλεπωτέραν ποιῆται νῦν
τὴν τιμωρίαν τοῦ ἐν τῇ γεέννῃ κεῖσθαι τὸ ὁρᾷν τοῦ Λαζάρου τὴν τρυφήν· ἵνα μὴ τῇ
φύσει τῶν βασάνων μόνον, ἀλλὰ καὶ τῇ παραθέσει τῆς ἐκείνου τιμῆς, ἀφορητοτέραν
ἔχῃ τὴν κόλασιν. Καὶ καθάπερ τὸν Ἀδὰμ ἐκβαλὼν τοῦ παραδείσου, κατέναντι τοῦ
παραδείσου κατῴκισεν ὁ Θεὸς, ἵνα ἡ συνεχὴς ὄψις ἀνανεοῦσα τὸ πάθος
ἀκριβέστερον αὐτῷ παράσχῃ τῆς ἐκπτώσεως τῶν ἀγαθῶν τὴν αἴσθησιν· οὕτω δὴ καὶ
τοῦτον κατέναντι τοῦ Λαζάρου κατῴκισεν, ἵνα εἰδῇ τίνων ἀγαθῶν ἑαυτὸν
ἀπεστέρησε. Καὶ τίνος ἕνεκεν οὐχὶ πρὸς τὸν Λάζαρον τὴν ἱκεσίαν, ἀλλὰ πρὸς τὸν
Ἀβραὰμ ὁ πλούσιος ἐποιήσατο; Ἠσχύνθη καὶ ἠρυθρίασε, καὶ ἐκ τῶν καθ' ἑαυτὸν
πραγμάτων ἐνόμισεν αὐτὸν μνησικακήσειν πάντως. Εἰ γὰρ ἐγὼ, φησὶ, τοσαύτης
ἀπολαύων εὐπορίας, καὶ οὐδὲν ἠδικημένος, ἐν τοσούτοις ὄντα κακοῖς ὑπερεῖδον τὸν
ἄνθρωπον, καὶ οὐδὲ ψιχίων μετέδωκα, πολλῷ μᾶλλον αὐτὸς ὁ οὕτως ὑπεροφθεὶς,
οὐκ ἐπινεύσει τῇ χάριτι. Καὶ τὸν Ἀβραὰμ ἐκάλεσεν, ὃν ἐνόμιζεν ἀγνοεῖν τὰ
γεγενημένα, οὐκ εἰδὼς, ὡς οὐκ οἴκοθεν ἔλεγεν ὁ πατριάρχης, ἅπερ ἔλεγεν, ἀλλὰ
θείους ἀνεγίνωσκε νόμους αὐτῷ· καὶ τὸν δάκτυλον ἐπεζήτησεν ἐκεῖνον, ὃν ταῖς
γλώσσαις τῶν κυνῶν ἀφῆκε προδοθῆναι πολλάκις.Ἀλλ' ὅρα φιλοστοργίαν δικαίου·
οὐκ εἶπεν, Ἀπάνθρωπε καὶ ὠμὲ καὶ παμπόνηρε, τοσαῦτα κακὰ διαθεὶς τὸν ἄνθρωπον,
φιλανθρωπίας μέμνησαι νῦν καὶ ἐλέους καὶ συγγνώμης; οὐκ αἰσχύνη, οὐδὲ
ἐρυθριᾷς; Οὐδὲν τούτων εἶπεν, ἀλλὰ τί; Τέκνον, ἀπέλαβες τὰ ἀγαθά σου· 63.606
ψυχὴν γὰρ τεταπεινωμένην μὴ προσταράξῃς, φησίν· ἀρκεῖ τὰ τῆς τιμωρίας αὐτῷ, μὴ
προσεπεμβαίνωμεν αὐτοῦ ταῖς συμφοραῖς. Οὗ κύριός εἰμι, φησὶ, μεταδίδωμί σοι· τὸ

δὲ ἐντεῦθεν ἀπελθεῖν ἐκεῖ, οὐκ ἔστιν ἡμέτερον. Ἀκούσωμεν τί φησιν ὁ πλούσιος
πρὸς τὸν Ἀβραάμ· Πάτερ Ἀβραὰμ, ἐλέησόν με, καὶ πέμψον Λάζαρον, ἵνα βάψῃ τὸ
ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος, καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι
ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Διὰ τί οὖν οὐ ποιεῖται πρὸς τὸν Λάζαρον τὴν ἱκετηρίαν, ἀλλὰ
πρὸς τὸν πατριάρχην; καὶ εἰκότως· οὐδὲ γὰρ ἀντιβλέψαι ἐτόλμα τῷ πένητι. Ἐνενόει
γὰρ τὴν οἰκείαν ἀπανθρωπίαν, καὶ τὸ ἀνηλεὲς λογιζόμενος, ὅπερ εἰς αὐτὸν
ἐπεδείξατο, ὑπώπτευεν αὐτὸν ἴσως μηδὲ ἀποκρίσεως ἀξιῶσαι. Διὸ οὐδὲ πρὸς αὐτὸν
ποιεῖται τὴν παράκλησιν, ἀλλὰ πρὸς τὸν πατριάρχην ἱκετεύει.63.604 ΟΜΙΛΙΑ Εʹ. Περὶ εὐτυχίας καὶ
δυστυχίας, ΕΚΛΟΓΑΙ ΑΠΟ
ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΛΟΓΩΝ.
----
Πῶς ἐνέγκῃ ἡ Μαρία τὸ πῦρ τῆς θεότητος; Ὁ θρόνος σου φλέγεται τῇ
αἴγλῃ περιλαμπόμενος, καὶ σὲ δύναται φέρειν ἀκαταπλήκτως ἡ παρθένος; 50.795 Ναὶ
μὴν, εἰ ἔβλαψε τὸ πῦρ ἐν ἐρήμῳ τὴν βάτον, βλάψει πάντως καὶ Μαρίαν ἡ ἐμὴ
παρουσία· εἰ δὲ ἐκεῖνο τὸ πῦρ, τὸ σκιογραφῆσαν τὴν τοῦ θεϊκοῦ πυρὸς ἐξ οὐρανοῦ
που παρουσίαν, ἤρδευσε μέντοι τὴν βότον, οὐ κατέφλεξε δέ· τί ἂν εἴποις περὶ τῆς
ἀληθείας, οὐκ ἐν πυρὶ φλογὸς, ἀλλ' ἐν σχήματι ὑετοῦ καταβαινούσης; 50.793 - ΕΙΣ ΤΟΝ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΝ Τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου.
---
Ἀλλ' ὥσπερ μεγάλα τὰ δῶρα, οὕτω μεγάλη ἡμῖν καὶ ἡ τιμωρία·
οὐκ ἔνι ἐκπεσόντα τοῦ παραδείσου ἀπέναντι οἰκῆσαι τοῦ παραδείσου, οὐδὲ ἐπανελθεῖν
ὅθεν ἐξεπέσομεν. Ἀλλὰ τί μετὰ ταῦτα; Γέεννα, καὶ σκώληξ ἀτελεύτητος. Ἀλλὰ μὴ
γένοιτό τινα ἡμῶν ὑπεύθυνον γενέσθαι ταύτῃ τῇ τιμωρίᾳ· 62.344 ἀλλ' ἐναρέτως ζῶντες,
σπουδάσωμεν τὰ αὐτῷ δοκοῦντα διαπράττεσθαι· εὐαρεστήσωμεν τῷ Θεῷ, ἵνα
δυνηθῶμεν καὶ τῆς κολάσεως ἀπαλλαγῆναι, καὶ τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν ἐπιτυχεῖν, ΟΜΙΛΙΑ ΣΤʹ.
Ὡς οὖν παρελάβετε τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν τὸν Κύριον
---
Εἰ γὰρ ἔγκλημα τοῦ νόμου, τὸ
δι' αὐτοῦ τὴν ἁμαρτίαν ἀφορμὴν λαβεῖν, εὑρεθήσεται καὶ ἐν τῇ Καινῇ τοῦτο
συμβαῖνον. Καὶ γὰρ καὶ ἐν τῇ Καινῇ νόμοι μυρίοι, καὶ περὶ πολλῶν μειζόνων
πραγμάτων· καὶ τὸ αὐτὸ ἴδοι τις ἂν ἐκβαῖνον 60.501 κἀκεῖ, οὐκ ἐπὶ τῆς ἐπιθυμίας
μόνον, ἀλλ' ἐπὶ πάσης ἁπλῶς κακίας. Εἰ γὰρ μὴ ἦλθον, φησὶ, καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς,
ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον. Οὐκοῦν ἐντεῦθεν ἡ ἁμαρτία τὴν ὑπόθεσιν ἔλαβε, καὶ ἡ μείζων
κόλασις. Καὶ πάλιν περὶ τῆς χάριτος Παῦλος διαλεγόμενος, φησί· Πόσῳ δοκεῖτε
χείρονος ἀξιωθήσεται τιμωρίας ὁ τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας; Οὐκοῦν καὶ ἡ
χείρων τιμωρία τὴν ἀφορμὴν ἐντεῦθεν ἔχει ἀπὸ τῆς μείζονος εὐεργεσίας.60.500 --ΟΜΙΛΙΑ ΙΒʹ- ΠΡΟΣ
ΡΩΜΑΙΟΥΣ
----
Ἠδύνατο γὰρ ὁ Θεὸς ἑνὶ λόγῳ καὶ μιᾷ ῥοπῇ πάντα
ἃ ἐποίησεν ἐν ταῖς ἓξ ἡμέραις ὡς ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ παραστῆσαι. Ἀλλ' οὐκ ἔδωκε χώραν
τοῖς μετέπειτα γινομένοις· Ἕλλησι λέγω καὶ τοῖς σοφοῖς, οἳ ἐμωράνθησαν ἐν τῇ σοφίᾳ
αὐτῶν· τὸν γὰρ νόμον αὐτοῦ οὐκ ἐφύλαξαν, διὸ καὶ ἡ σοφία αὐτῶν εἰς ἀσυνεσίαν
κατεγνώσθη. Τὰ γὰρ ἐν ἓξ ἡμέραις δημιουργηθέντα οὐκ ὤκνησαν οἱ τὴν κτίσιν
μυθολογοῦντες εἰπεῖν αὐτομάτως γενέσθαι, καὶ τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, ἥλιον καὶ
σελήνην καὶ πάντα τὰ ὁρώμενα. Εἰ ἐν μιᾷ ὥρᾳ ταῦτα ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἐποίησε, τίνα
οὐκ ἂν πρόφασιν ἀναισχυντίας προβάλλεσθαι εἶχον; Ἀλλ' αὐτὸς ὡς προνοητὴς
ἐκώλυσεν αὐτῶν τὰς ἀδίκους γλώσσας καὶ ἰοβόλους, τὰς κατὰ τοῦ ποιητοῦ
ἐπαιρομένας, καὶ παρὰ τὸν κτίσαντα τῇ κτίσει λατρευσάσας.56.529
Καὶ ἐγένετο
ἑσπέρα, καὶ ἐγένετο πρωῒ, ἡμέρα τετάρτη. Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· Ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ
ψυχῶν ζωσῶν κατὰ γένος, καὶ πετεινὰ πετόμενα κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ. Καὶ
ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ κήτη τὰ μεγάλα. Κατάμαθε ἀκριβῶς τὸ ῥῆμα τοῦ Παντοκράτορος·
Πόσα γένη ἰχθύων τῶν ἐν τῇ θαλάσσῃ παρέστησε, καὶ πόσον δῆμον πετεινῶν ἐν τῷ ἀέρι
παρεσκεύασε, τὰ μικρὰ, τὰ μείζονα· καὶ θαύμασον τῆς σοφίας αὐτοῦ τὴν ὑπερβολὴν,
πῶς ἑνὶ λόγῳ τὰ πάντα παρήχθη. Καὶ ἐγένετο ἑσπέρα, καὶ ἐγένετο πρωῒ, ἡμέρα πέμπτη.
Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· Ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχὴν ζῶσαν κατὰ γένος, τετράποδα, ἑρπετὰ καὶ
θηρία, καὶ πᾶν κτῆνος κατὰ γένος καὶ καθ' ὁμοιότητα.56.530
Ὢ τῆς μεγίστης σοφίας! ὢ τῆς ἀνεκδιηγήτου ἀγαθότητος.
Πάντα τὰ κτήνη καὶ τὰ θηρία ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ ἐποίησε, λέοντα, ἄρκον,
δράκοντα, βοῦν, καὶ ἵππον, καὶ ὅσα τοῖς ἀνθρώποις πρὸς ὑπηρεσίαν περισπούδαστα καὶ
ἀγώγιμα. Ὁρᾷς τοῦ Δημιουργοῦ τὴν σύνεσιν; Πάντα ἐποίησεν ἐν ἓξ ἡμέραις, φῶς,
οὐρανὸν, γῆν, θάλασσαν, ἥλιον, σελήνην, ἄστρα, ὄρη, βουνοὺς καὶ πεδιάδας, θηρία,
κτήνη, ἰχθύας, κήτη, τὰ ἐν τῇ θαλάσσῃ, τὰ ἐν τῇ χέρσῳ. Ὅθεν τιμιωτέραν βουλὴν καὶ
ἔργον μέγιστον θέλων κατεργάσασθαι ὁ Πατὴρ τῶν φώτων, ὁ ὢν καὶ ὁ (σιξ) ἦν, ὁ νοῦς ὁ
ἄναρχος, ὁ ἀγέννητος πρὸς τὸν Μονογενῆ· ὁ γεννήσας πρὸς τὸν γεννηθέντα ἐξ αὐτοῦ
ἀῤῥεύστως τὸν Υἱὸν, τὸν Λόγον, τὴν σοφίαν, τὴν ἀκατάληπτον, θεοπρεπῆ καὶ μυστικὴν
βουλὴν ἐπεισάγει λέγων· Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα ἡμετέραν, καὶ καθ'
ὁμοίωσιν· καὶ ἀρχέτωσαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης, καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ,
καὶ τῶν κτηνῶν, καὶ πάσης τῆς γῆς, καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς
γῆς. Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν λαβὼν ἀπὸ τῆς γῆς. Καὶ ἵνα μὴ δείξῃ τὸ
Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἀλλότριον τῆς δημιουργίας, Ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ
πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν. Εἶδες ἐξαίρετον πλάσμα τῆς τοῦ
Θεοῦ δημιουργίας; εἶδες βασιλέα τῆς κτίσεως καθεστῶτα τὸν Ἀδάμ; εἶδες τιμὴν
ὑπερβάλλουσαν τὸν ἐν τῇ χειρὶ δημιουργηθέντα; Μάθε αὐτοῦ καὶ τὰ χαρίσματα, ἃ
παρέσχεν αὐτῷ ὁ Θεὸς μετὰ τῆς πλάσεως. Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον ἐν Ἐδὲμ
κατὰ ἀνατολὰς, καὶ ἔθετο ἐκεῖ τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε· καὶ ἐξανέτειλεν ἐκ τῆς γῆς
ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν, καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν, καὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ
παραδείσου, καὶ τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι καλὸν καὶ πονηρόν.56.530
----
Σήμερον μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ. Εἶπε, καὶ γέγονεν. Ἀλλ', ὦ
φιλάνθρωπε Δέσποτα, πάντες οἱ δίκαιοι ἔξω τοῦ παραδείσου ἑστήκασι, καὶ λῃστὴν
εἰς παράδεισον εἰσάγεις; Ναὶ, λῃστὴν πρῶτον εἰσάγω εἰς τὸν παράδεισον, ἵνα πείσω
τὸν κόσμον, ὅτι οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλ' ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.
59.722 - Εἰς τὸν λῃστὴν, καὶ εἰς τὴν προδοσίαν τοῦ Σωτῆρος
---------
Τὸ γὰρ κεφάλαιον θεὶς, πάντα περιέλαβε· θανάτου
λύσιν, ἁμαρτημάτων ἀναίρεσιν, κατάρας ἀφανισμὸν, τῶν χρονίων πολέμων
ἀπαλλαγὴν, τὴν εἰς τὸν παράδεισον εἴσοδον, τὴν εἰς οὐρανοὺς ἄνοδον, τὴν μετὰ
ἀγγέλων πολιτείαν, τὴν τῶν μελλόντων ἀγαθῶν κοινωνίαν· καὶ γὰρ οὗτος ἀῤῥαβὼν
ἐκείνων ἐστίν. Εἰπὼν τοίνυν τοῦτο, εἶπε καὶ τὴν τῶν σωμάτων ἀνάστασιν, καὶ τὴν
τῶν ἐνταῦθα σημείων ἐπίδειξιν, καὶ τὴν τῆς βασιλείας κοινωνίαν, καὶ τὰ ἀγαθὰ, Ἃ
ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε, καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε, καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη. -- 57.199
ΟΜΙΛΙΑ Ιʹ. Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις παραγίνεται Ἰωάννης ὁ
Βαπτιστὴς
--
Ταύτην τὴν θερμὴν ἐπίπνευσιν τοῦ νότου καὶ ἡ νύμφη Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐν
τοῖς Ἄσμασι τῶν ᾀσμάτων ἐπικαλεῖται λέγουσα· Ἐξεγείρου, βοῤῥᾶ, καὶ ἐξέρχου,
νότε· διάπνευσον κῆπόν μου, καὶ ῥευσάτωσαν ἀρώματα. Πρωῒ, φησὶν, ἐπανάγων.
Καλὸν τὸ, Ἐπανάγων, ἵνα σημάνῃ, ὅτι τὸν ἐκ τοῦ παραδείσου ἐκπεσόντα Ἀδὰμ πάλιν
ἐλθὼν ὁ Κύριος ἡμῶν εἰς τὸν αὐτὸν τόπον ἐπανάγει. Πρωῒ ἐπανάγων ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ
τὴν πόλιν, ἐπείνασε. Πόλιν νῦν ἀκούσας, μὴ κάτω περιβλέπου, ἀλλὰ πρὸς τὴν ἄνω
Ἱερουσαλὴμ ἀνάβλεπε, πρὸς τὸν οὐράνιον χῶρον· καὶ γὰρ Τὸ πολίτευμα ἡμῶν ἐν
οὐρανοῖς ὑπάρχει.- 59.588 -- Εἰς τὴν παραβολὴν περὶ συκῆς, ὁμιλία
----
Τοιαύτην μοι νόει, ἀγα πητὲ,
τῆς Ἐκκλησίας τὴν κατάστασιν, ἐπειδὴ καθάπερ ἄνθη ἀμάραντα πρόκειται τοῖς
βουλομένοις τὰ τῶν θεο πνεύστων Γραφῶν ἀναγνώσματα. Ἴδοι γὰρ ἄν τις ἐν τοῖς
πνευματικοῖς παραδείσοις προφήτας χορεύοντας, ταξιαρ χοῦντας ἀποστόλους,
πρεσβεύοντας μάρτυρας, συμμα χοῦντας ἀγγέλους, διδασκάλους ἀγωνιζομένους τὸν
τῆς εὐσεβείας ἀγῶνα, ἄφθονον τὴν τοῦ Πνεύματος χάριν, αἵ ματι Δεσποτικῷ λογικὰ
σφραγιζόμενα ποίμνια, καὶ τὸ μεῖζον τῶν εἰρημένων, τὴν τῶν ἀγαθῶν κορυφὴν, τὴν
τῶν ἐλπίδων βεβαίωσιν, τῆς τρυφῆς τὸ κεφάλαιον, τὴν τῆς χαρᾶς τελειότητα· λέγω
δὴ τὰ τοῦ Χριστοῦ Εὐαγγέλια, ἐν οἷς ἀπόκειται τῆς ἡμετέρας ζωῆς ἡ τελείωσις.
Δεῦρο οὖν θεωρήσωμεν τὸν Δεσπότην Χριστὸν πᾶσαν ἀπόλαυσιν τοῖς ἑαυτοῦ
χαριζόμενον δούλοις· 59.595, Εἰς τὸν τελώνην καὶ τὸν Φαρισαῖον λόγος.
----------
Ὁ ἱερεὺς λέγει ἐν ἑαυτῷ. Μνήσθητι, Κύριε, τῶν προκεκοιμημένων ἐν τῇ
ὀρθοδόξῳ πίστει πατέρων ἡμῶν καὶ ἀδελφῶν, καὶ ἀνάπαυσον τὰς ψυχὰς αὐτῶν
μετὰ ὁσίων, μετὰ δικαίων. Ἔκθρεψον, σύναψον εἰς τόπον χλόης, ἐπὶ ὕδατος
ἀναπαύσεως, ἐν παραδείσῳ τρυφῆς, καὶ μετὰ τούτων ὧν εἴπομεν τὰ ὀνόματα αὐτῶν.
Τότε μνημονεύει ζώντων καὶ νεκρῶν,.. 36.720 -- Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
----
Βαιὸν τοῖσδ'
ὑπέλαμψε, τὸ δὲ πλέον ἡμῖν ἔλειπεν, Οἷς ῥα καὶ ἐν γλώσσῃσι πυρὸς μετέπειτ'
ἐμερίσθη, Σῆμα φέρον θεότητος, ὅτ' ἐκ χθονὸς ἆλτο Σαωτήρ. Καὶ γὰρ πῦρ Θεὸν οἶδα
κακοῖς, ὡς φῶς ἀγαθοῖσιν. Οὕτω σοι θεότητα συνήγαγον. Εἰ δὲ τέθηπας Υἱόν τ' οὐχ
Υἱόν τε μιῆς θεότητος ἀκούων410-ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΒΙΒΛΟΣ Αʹ. ΕΠΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ.
ΤΟΜΗ Αʹ. ΕΠΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ.Γʹ. Περὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος
----
Δεσμὸς ἐνταῦθα, καὶ
λύσις, καὶ σώματ' ἐκ σωμάτων· Ἄνω δ' ἑκάστη μονὰς οὔποτε λυομένη· Οἱ πρῶτοι
φέρουσ' ἀκτῖνα τῆς καθαρᾶς Τριάδος, Πνεύματα καὶ πῦρ, λειτουργοὶ τῶν Θεοῦ
προσταγμάτων. Ὕλη δὲ μίξιν ἐξεῦρεν, ἀεὶ ῥέουσα φύσις, Ἧ μέτρον ὥρισε Θεὸς,
γάμον νομοθετήσας. 632 ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Γʹ. Πρὸς παρθένους παραινετικός - ΤΟΜΗ Βʹ. ΕΠΗ ΗΘΙΚΑ
---
18..ἡ μὲν γὰρ τοῦ θεοῦ, κἂν ἀπὸ τοῦ θέειν, ἢ αἴθειν, ἠτυμολόγηται τοῖς περὶ
ταῦτα κομψοῖς, διὰ τὸ ἀεικίνητον καὶ δαπα νητικὸν τῶν μοχθηρῶν ἕξεων, –καὶ γὰρ
πῦρ καταναλίσκον ἐντεῦ θεν λέγεται, –ἀλλ' οὖν τῶν πρός τι λεγομένων ἐστί, καὶ
οὐκ ἄφετος· ὥσπερ καὶ ἡ Κύριος φωνή, ὄνομα εἶναι θεοῦ καὶ αὐτὴ λεγομένη· Ἐγὼ
γάρ, φησι, κύριος ὁ θεός σου· τοῦτό μού ἐστιν ὄνομα. καί, Κύριος ὄνομα αὐτῷ. ἡμεῖς
δὲ φύσιν ἐπιζητοῦμεν, ᾗ τὸ εἶναι καθ' ἑαυτό, καὶ οὐκ ἄλλῳ συνδεδεμένον· τὸ δὲ ὂν
ἴδιον ὄντως θεοῦ, καὶ ὅλον, μήτε τῷ πρὸ αὐτοῦ, μήτε τῷ μετ' αὐτόν, οὐ γὰρ ἦν, ἢ
ἔσται, περατούμενον ἢ περικοπτόμενον. ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΠΕΡΙ ΥΙΟΥ - ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΥΡ ΚΑΤΑΝΑΛΙΣΚΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ
----
20...φῶς δέ, ὡς λαμπρότης ψυχῶν
καὶ λόγῳ καὶ βίῳ καθαιρομένων. εἰ γὰρ σκότος ἡ ἄγνοια καὶ ἡ ἁμαρτία, φῶς ἂν εἴη ἡ
γνῶσις, καὶ ὁ βίος ὁ ἔνθεος. ζωὴ δέ, ὅτι φῶς, καὶ πάσης λογικῆς φύσεως σύστασις καὶ
οὐσίωσις. ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν, καὶ κινούμεθα, καὶ ἐσμέν, κατὰ τὴν διπλῆν τοῦ
ἐμφυσήματος δύναμιν, καὶ πνοὴν ἐκεῖθεν ἐμφυσώμενοι πάντες, καὶ πνεῦμα ἅγιον
ὅσοι χωρητικοί, καὶ τοσοῦτον, καθ' ὅσον ἂν τὸ στόμα τῆς διανοίας ἀνοίξωμεν.
ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΠΕΡΙ ΥΙΟΥ - ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
----
13 ..Οὐ πνεῦμα καὶ πῦρ καὶ φῶς, ἀγάπη τε καὶ σοφία καὶ δικαιο σύνη, καὶ νοῦς
καὶ λόγος, καὶ τὰ τοιαῦτα, αἱ προσηγορίαι τῆς πρώτης φύσεως; τί οὖν; ἢ πνεῦμα
νοήσεις δίχα φορᾶς καὶ χύσεως; ἢ πῦρ ἔξω τῆς ὕλης, καὶ τῆς ἄνω φορᾶς, καὶ τοῦ
ἰδίου χρώματός τε καὶ σχήματος; ἢ φῶς οὐκ ἀέρι σύγκρατόν τε καὶ ἀφετὸν τοῦ οἷον
γεννῶντός τε καὶ φωτίζοντος; νοῦν δὲ τίνα; μὴ τὸν ἐν ἄλλῳ, καὶ οὗ κινήματα τὰ
διανοήματα, ἠρεμοῦντα ἢ προβαλλόμενα;.. ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ - -

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΥΡ ΘΕΙΚΟ ΕΞΩ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ , ΣΟΦΙΑ , ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Ο ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΠΥΡ ΩΣ ΛΕΞΗ
----
31 εἰς τὰ ἅγια παρακύψωμεν, τὴν νοητὴν
φύσιν καὶ ἐπουράνιον; οὐκ ἔχομεν οὐδὲ ταύτην ἀσωμάτως ἰδεῖν, εἰ καὶ ἀσώματος,
πῦρ καὶ πνεῦμα προσαγορευομένην ἢ γινομένην. ποιεῖν γὰρ λέγεται τοὺς ἀγγέλους
αὐτοῦ πνεύματα, καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα· εἰ μὴ ποιεῖν μέν ἐστι τὸ
συντηρεῖν τῷ λόγῳ, καθ' ὃν ἐγένοντο. πνεῦμα δὲ ἀκούει καὶ πῦρ· τὸ μὲν ὡς νοητὴ
φύσις, τὸ δὲ ὡς καθάρσιος· ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ - - ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΞΑΝΑ ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΠΥΡ ΩΣ ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ..ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΟ ΠΥΡ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ..
---
22.4 Ἐκεῖνο δὲ οὐ
δέδοικα, μή μοι τὸ σῶμα τοῦτο διαρρυὲν καὶ διαφθαρὲν παντελῶς οἰχήσεται, ἀλλὰ
μὴ τὸ τοῦ Θεοῦ πλάσμα τὸ ἔνδοξον, ἔνδοξον γὰρ κατορθοῦν, ὥσπερ ἄτιμον
ἁμαρτάνον, ἐν ᾧ λόγος, νόμος, ἐλπίς, τὴν αὐτὴν τοῖς ἀλόγοις ἀτι μίαν κατακριθῇ,
καὶ μηδὲν πλέον ᾖ μετὰ τὴν διάζευξιν·ὡς ὄφελόν γε τοῖς πονηροῖς καὶ τοῦ ἐκεῖθεν
πυρὸς ἀξίοις. ΕΙΣ ΚΑΙΣΑΡΙΟΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΝ
ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ -- - ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΚΕΙ ΠΥΡ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ.. Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ
ΟΥΤΕ ΒΟΥΛΕΤΑΙ..
-----
Βʹ. Ὧτινι μὲν οὖν ἐξεγένετο, διὰλόγου καὶ θεω ρίας διασχόντι τὴν ὕλην καὶ
τὸ σαρκικὸν τοῦτο, εἴτε νέφος χρὴ λέγειν, εἴτε προκάλυμμα, Θεῷ συγγενέσθαι, καὶ
τῷ ἀκραιφνεστάτῳ φωτὶ κραθῆναι, καθ όσον ἐφικτὸν ἀνθρωπίνῃ φύσει· μακάριος
οὗτος, τῆς τε ἐντεῦθεν ἀναβάσεως, καὶ τῆς ἐκεῖσε θεώσεως, ἣν τὸ γνησίως
φιλοσοφῆσαι χαρίζεται, καὶ τὸ ὑπὲρ τὴν ὑλικὴν δυάδα γενέσθαι, διὰ τὴν ἐν τῇ Τριάδι
νοουμέ νην ἑνότητα. Ὅστις δὲ ὑπὸ τῆς συζυγίας χείρων ἐγένετο, καὶ τοσοῦτον τῷ
πηλῷ συνεσχέθη, ὡς μὴ δυνηθῆναι ἐμβλέψαι πρὸς τὰς τῆς ἀληθείας αὐγὰς, μηδὲ
ὑπὲρ τὰ κάτω γενέσθαι, γεγονὼς ἄνωθεν, καὶ πρὸς τὰ ἄνω καλούμενος· ἄθλιος
οὗτος ἐμοὶ τῆς τυ φλώσεως, κἂν εὐροῇ τοῖς ἐνταῦθα· καὶ τοσούτῳ πλέον, ὅσῳπερ ἂν
μᾶλλον ὑπὸ τῆς εὐροίας παίζηται, καὶ πείθηται ἄλλο τι καλὸν εἶναι πρὸ τοῦ ὄντος κα
λοῦ, πονηρὸν πονηρᾶς δόξης καρπὸν δρεπόμενος, ἢ ζόφον κατακριθῆναι, ἢ ὡς πῦρ
ἰδεῖν, ὃν ὡς φῶς οὐκ ἐγνώρισεν. 35.1084 ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ- ΛΟΓΟΣ ΚΑʹ.
ΕΔΩ ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΡΩΜΑΝΙΔΗ, ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΘΑΡΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ
ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΟΥ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΔΟΞΗΣ.
ἵνα μὴ γενώμεθα ὡς
Σόδομα καὶ Γόμοῤῥα, ὧν περιβόητος μὲν ἡ κακία, περι βοητοτέρα δὲ ἡ ἀπώλεια, πυρὶ
καὶ θείῳ κατακλυσθέντων. Διὰ τοῦτο ἠγέρθη κέρας σωτηρίας ἡμῖν ἤδη κειμένοις,
καὶ λίθος ἀκρογωνιαῖος, συνδέων ἑαυτῷ τε καὶ ἀλλήλοις ἡμᾶς, ἐνεβλήθη κατὰ
καιρὸν, ἣ πῦρ καθαρτήριον τῆς φαύλης ὕλης καὶ μοχθηρᾶς, ἢ πτύον γεωργικὸν, ᾧ τὸ
κοῦφον τῶν δογμάτων καὶ τὸ βαρὺ διακρίνεται, ἢ μάχαιρα τὰς τῆς κακίας ῥί ζας
ἐκτέμνουσα· καὶ ὁ Λόγος εὑρίσκει τὸν ἑαυτοῦ σύμμαχον, καὶ τὸ Πνεῦμα
καταλαμβάνει.. 35.1089 -- ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ - ΛΟΓΟΣ ΚΑʹ.

ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ, ΤΟ ΚΤΙΣΤΟ ΠΥΡ ΚΑΙ ΘΕΙΩ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΑΝΤΙΠΑΡΑΒΑΛΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΜΩΡΙΑ
ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ (ΩΣ),
ΣΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ..ΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΗ ΜΕ ΠΥΡΙ ΚΑΙ ΘΕΙΩ.
-----
Λόγος ἀκούεις, καὶ ὑπὲρ λόγον εἶ· ὑπὲρ φῶς εἶ, καὶ φῶς ὀνομάζῃ·
πῦρ ἀκούεις, οὐκ αἰσθητὸς ὢν, ἀλλ' ὅτι τὴν κούφην καὶ μοχθηρὰν ἀνα καθαίρεις
ὕλην· -36.285 ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, ΛΟΓΟΣ ΛΖʹ.
Εἰς τὸ ῥητὸν τοῦ Εὐαγγελίου· «Ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς λόγους
τούτους,
ΕΔΩ ΕΞΗΓΕΙ ΤΟ ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ ΠΥΡ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ.
----
..Ἡνίκα θρόνοι προτί θενται, καὶ Παλαιὸς ἡμερῶν προκαθέζεται, καὶ βίβλοι ἀνοίγονται, καὶ
ποταμὸς πυρὸς ἕλκεται, καὶ τὸ φῶς ἔμπροσθεν, καὶ τὸ σκότος ἡτοιμασμένον· καὶ
πορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνά στασιν ζωῆς, τῆς ἐν Χριστῷ νῦν
κρυπτομένης, καὶ ὕστερον αὐτῷ συμφανερουμένης· οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς
ἀνάστασιν κρίσεως, ἣν ἤδη παρὰ τοῦ κρίνοντος αὐτοὺς λόγου οἱ μὴ πιστεύσαντες
κατεκρίθησαν· καὶ τοὺς μὲν τὸ ἄφραστον φῶς δια δέξεται, καὶ ἡ τῆς ἁγίας καὶ
βασιλικῆς θεωρία Τριάδος ἐλλαμπούσης τρανώτερόν τε καὶ καθαρώτε ρον, καὶ ὅλης
ὅλῳ νοῒ μιγνυμένης, ἣν δὴ καὶ μόνην μάλιστα βασιλείαν οὐρανῶν ἐγὼ τίθεμαι· τοῖς
δὲ μετὰ τῶν ἄλλων βάσανος, μᾶλλον δὲ πρὸ τῶν ἄλλων, τὸ ἀπεῤῥίφθαι Θεοῦ, καὶ ἡ
ἐν τῷ συνειδότι αἰσχύνη πέρας οὐκ ἔχουσα. Καὶ ταῦτα μὲν ὕστερον.
35.945, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΟΓΟΣ Ιςʹ.
Εἰς τὸν πατέρα σιωπῶντα ..
ΠΑΛΑΙΟΣ ΗΜΕΡΩΝ, ΑΧΤΙΣΤΟΣ,

ΒΙΒΛΟΙ ΚΤΙΣΜΑΤΑ, ΠΟΤΑΜΟΣ ΚΤΙΣΜΑΤΑ, ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΣ ΚΤΙΣΜΑΤΑ..
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΤΩΝ ΑΚΤΙΣΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ..
Ιδιο κειμενο παρακατω - 35.953
Προφθάσωμεν αὐτοῦ τὴν ὀργὴν ἐν ἐξομολογήσει. Βουληθῶμεν
αὐτὸν ἰδεῖν, ὥσπερ ὠργισμένον, οὕτω καὶ μετατιθέμενον. Τίς οἶδε, φησὶν, εἰ
ἐπιστρέψει, καὶ μετα νοήσει, καὶ ὑπολείψεται εὐλογίαν;...
.....
Σπείρωμεν ἐν δάκρυσιν, ἵν' ἐν ἀγαλλιάσει θερίσωμεν. Γενώμεθα
Νινευῗται, μὴ Σοδομῖται· θεραπεύσωμεν τὴν κακίαν, μὴ τῇ κακίᾳ συντελεσθῶμεν.
Ἀκούσωμεν Ἰωνᾶ κηρύσσοντος, μὴ πυρὶ καὶ θείῳ κατακλυσθῶμεν.
ΠΥΡΙ ΚΑΙ ΘΕΙΩ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΩΝ ΣΟΔΩΜΩΝ.
----
Ἐν γλώσσαις δὲ, διὰ τὴν πρὸς τὸν
Λόγον οἰκείωσιν. Πυ ρίναις δὲ, ζητῶ πότερον διὰ τὴν κάθαρσιν (οἶδε γὰρ ὁ λόγος
ἡμῶν καὶ πῦρ καθαρτήριον, ὡς πανταχό θεν βουλομένοις ὑπάρχει μαθεῖν)· ἢ διὰ τὴν
οὐσίαν. Πῦρ γὰρ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ πῦρ καταναλίσκον τὴν μοχθηρίαν, κἂν πάλιν
ἀγανακτῇς τῷ ὁμοουσίῳ στενοχωρούμενος. Μεριζομέναις δὲ, διὰ τὸ τῶν χα
ρισμάτων διάφορον
36.445, -- ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ- ΛΟΓΟΣ ΜΑʹ, εἰς τὴν Πεντηκοστήν, ΙΒʹ
ΕΔΩ ΕΞΗΓΕΙ ΤΟ ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΥΡ ΚΑΤΑΝΑΛΙΣΚΩΝ
-------------
Οἶδα γὰρ πῦρ καθαρτήριον, ὃ Χριστὸς ἦλθε βαλεῖν ἐπὶ τῆς γῆς, πῦρ καὶ αὐτὸς ἀν αγωγῆς λόγοις
καλούμενος.
Ἀναλωτικὸν τοῦτο τῆς ὕλης καὶ τῆς πονηρᾶς ἐστιν ἕξεως, ὃ καὶ ἀν αφθῆναι τάχιστα
βούλεται. Ποθεῖ γὰρ τῆς εὐεργεσίας τὸ τάχος· ἐπεὶ καὶ πυρὸς ἄνθρακας δίδωσιν ἡμῖν
εἰς βοήθειαν. Οἶδα καὶ πῦρ οὐ καθαρτήριον, ἀλλὰ καὶ κολαστήριον· εἴτε καὶ
Σοδομιτικὸν, ὃ πᾶσιν ἁμαρτωλοῖς ἐπιβρέχει θείῳ καὶ καταιγίδι μιγνύμε νον· εἴτε τὸ
ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ· εἴτε ὃ πρὸ προσώπου Κυρίου πο
ρεύεται, καὶ φλογιεῖ κύκλῳ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ· καὶ τὸ τούτων ἔτι φοβερώτερον· ὃ
τῷ ἀκοιμήτῳ σκώληκι συντέτακται, μὴ σβεννύμενον, ἀλλὰ διαιωνίζον τοῖς
πονηροῖς. Πάντα γὰρ ταῦτα τῆς ἀφανιστικῆς ἐστι δυνάμεως· εἰ μή τῳ φίλον
κἀνταῦθα νοεῖν τοῦτο φιλανθρωπότερον, καὶ τοῦ κολάζοντος ἐπαξίως.
ΛΖʹ. Ὥσπερ δὲ πῦρ οἶδα διπλοῦν, οὕτω καὶ φῶς τὸ μὲν, τὴν τοῦ ἡγεμονικοῦ
λαμπάδα, κατευθῦνον ἡμῖν τὰ κατὰ Θεὸν διαβήματα· τὸ δὲ, ἀπατηλὸν καὶ περίεργον,
καὶ τοῦ ἀληθινοῦ φωτὸς ἀντίθετον, ἐκεῖνο εἶναι ὑποκρινόμενον, ἵνα κλέπτῃ τῷ φαι
νομένῳ· τοῦτο καὶ σκοτία ἐστὶ, καὶ μεσημβρία δοκεῖ, τὸ τοῦ φωτὸς ἀκμαιότατον.
Οὕτως ἀκούω τοῖς δια παντὸς ἐν μεσημβρινῇ σκοτίᾳ φεύγουσι. Τοῦτο καὶ νύξ ἐστι,
καὶ φωτισμὸς νομίζεται τοῖς ὑπὸ τῆς τρυφῆς διεφθαρμένοις. 36.412, -- ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΟΓΟΣ Μʹ.
Εἰς τὸ ἅγιον βάπτισμα, Λςʹ
ΕΔΩ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΚΤΙΣΤΟΝ ΤΗΣ ΑΦΑΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΙΔΗ ΠΥΡΟΣ ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ΦΩΤΟΣ.
--------------
καὶ οὕτως ὑπ έστησαν λαμπρότητες δεύτεραι, λειτουργοὶ
τῆς πρώτης λαμπρότητος, εἴτε νοερὰ πνεύματα, εἴτε πῦρ, οἷον ἄϋλον καὶ ἀσώματον,
εἴτε τινὰ φύσιν ἄλλην ὅτι ἐγγυτάτω τῶν εἰρημένων, ταύτας ὑποληπτέον. Βούλομαι
μὲν εἰπεῖν, ὅτι ἀκινήτους πρὸς τὸ κακὸν, καὶ μόνην ἐχούσας τὴν τοῦ καλοῦ κίνησιν,
ἅτε περὶ Θεὸν οὔσας, καὶ τὰ πρῶτα ἐκ Θεοῦ λαμπομένας (τὰ γὰρ ἐνταῦθα δευτέρας
ἐλλάμψεως)·
36.629 , -- ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, ΛΟΓΟΣ ΜΕʹ.
Εἰς τὸ ἅγιον Πάσχα, Εʹ -
ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΝΟΕΡΑ ΚΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΠΥΡ

--------
Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἡ φοβερὰ καὶ ἀπερινόητος δύναμις τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός· ὁ τοῦ φλογίνου
θρόνου τῶν
χερουβὶμ ὑπερκαθήμενος καὶ ὑπὸ πυρίνων δυνάμεων δορυφορούμενος, καὶ πῦρ καταναλίσκον
ὑπάρχων ὡς Θεός·
Εὐχὴ τοῦ ἀσπασμοῦ - Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
----
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ - ΤΟΜΟΣ Β'
ΛΟΓΟΣ
ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΙΕΡΩΣ ΗΣΥΧΑΖΟΝΤΩΝ
ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ Ο ΤΡΙΤΟΣ. Σελ. (410)
ΠΕΡΙ ΦΩΤΟΣ ΙΕΡΟΥ
Ἡ δέ πίστις καί πρό τῆς
ἐκβάσεως δι᾿ ἀγνωσίας καλῶς προσάξει τῇ ἀληθείᾳ καί ἀπειράστους παντάπασι καί
ἀπαθεῖς κακῶν διά τῆς πείρας ποιήσεται καί διά τῶν πραγμάτων αὐτῶν μωράν
ἀποδείξει τήν ἔξω πᾶσαν φιλοσοφίαν, μήτε τότε μήτε νῦν εἰδυῖαν τό ὑπό τοῦ
μεγάλου Πέτρου εἰρημένον, ὅτι «οὐρανοί ἦσαν ἔκπαλαι ἐξ ὕδατος καί δι᾿ ὕδατος
συνεστῶντες, δι᾿ ὧν ὁ πάλαι κόσμος ὕδατι κατακλυσθείς ἀπώλετο˙ οἱ δέ νῦν οὐρανοί
τεθησαυρισμένοι εἰσί πυρί, τηρούμενοι εἰς ἡμέραν κρίσεως καί ἀπωλείας τῶν
ἀσεβῶν». σελ. 494
ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΑΠ.ΠΕΤΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ, ΤΗΝ ΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
ΣΤΑ ΑΠΛΑ ΔΩΣΜΕΝΑ ΚΑΙ
ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΤΙΣΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΛΙΣΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΤΙΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.
-------------
Ἔνθα γὰρ Θεός ἐστι ζωῆς καὶ θανάτου ἐξουσίαν ἔχων, οὗτος φοβερὸς ὁ τόπος· ἔνθα
μυρίοι περὶ κολάσεων ἀθανάτων λόγοι, περὶ τῶν πυρίνων ποταμῶν, περὶ τοῦ σκώληκος τοῦ
ἰοβόλου, περὶ τῶν δεσμῶν τῶν ἀῤῥήκτων, περὶ τοῦ σκότους. τοῦ
ἐξωτέρου. Ἐκεῖνοι δὲ τούτων μὲν οὐδὲν οὐδ' ὄναρ ἴσασι, τῇ γαστρὶ ζῶντες, πρὸς τὰ
παρόντα κεχηνότες, ὑῶν καὶ τράγων οὐδὲν ἄμεινον διακείμενοι, κατὰ τὸν τῆς
ἀσελγείας λόγον καὶ τὴν τῆς ἀδηφαγίας ὑπερβολήν·
48.848 χρυσοστομοσ - ΛΟΓΟΙ ΚΑΤΑ ΙΟΥΔΑΙΩΝ
----
Φοβηθῶμεν τὴν ἡμέραν ἐκείνην, ἐν ἡμέρᾳ ᾖ ὁ οἰκοδεσπότης τοὺς ἐργάτας
καλεῖ εἰς τὴν σπεῖραν τοῦ σίτου, καὶ συνάξει τὸν σῖτον εἰς τὰς ἀποθήκας, τὰ δὲ ἄχυρα
κατακαύσει πυρὶ ἀσβέστῳ. Ὁ γὰρ οἰκοδεσπότης ἐστὶν ὁ Κύριος, οἱ δὲ ἐργάται εἰσὶν οἱ
ἄγγελοι, οἱ συναγαγόντες τὸν κόσμον εἰς τὴν δίκην ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ καὶ ἡμέρᾳ. Καὶ
τοὺς μὲν δικαίους συνάξουσιν εἰς τὰς αἰωνίους σκηνὰς, ἃς ἡτοίμασεν ὁ ἀναληφθεὶς
Κύριος, τοὺς δὲ ἁμαρτωλοὺς εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον. Σπουδάσωμεν οὖν εὑρεθῆναι σῖτος
ὥριμος διὰ τῆς ἐλεημοσύνης, ἵνα εἰσέλθωμεν εἰς τὰς αἰωνίους σκηνάς.
64.444 - ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ - ΟΜΙΛΙΑ Γʹ.
Περὶ ἐλεημοσύνης, καὶ εἰς τὸν πλούσιον καὶ τὸν Λάζαρον.
-----
Ἡ γέεννα οὐ φαίνεται τοῖς ἀπίστοις· τοῖς γὰρ πιστοῖς ἐστι δήλη καὶ φανερὰ, ἀλλ' ὅμως τοῖς
ἀπίστοις οὐ φαίνεται· τὰ μέντοι δικαστήρια φαίνεται, καὶ καθ' ἑκάστην ἡμέραν
ἀκούομεν, ὅτι ὁ δεῖνα ἐκολάσθη, τοῦ δεῖνος ἡ οὐσία ἐδημεύθη, ἕτερος τὰ μέταλλα
ἐργάζεται, ἄλλος κατεκάη πυρὶ, ἄλλος ἑτέρῳ τρόπῳ κολάσεως καὶ τιμωρίας
ἀπώλετο. Ἀλλ' ὅμως ταῦτα ἀκούοντες οἱ πονηροὶ καὶ κακοῦργοι καὶ γόητες οὐ
σωφρονίζονται. Καὶ τί λέγω, εἰ οἱ μηδέποτε τούτοις περιπεσόντες οὐ σωφρονίζονται;
πολλάκις πολλοὶ τούτων ἁλόντες καὶ διαφυγόντες τὴν κόλασιν, καὶ τὸ δεσμωτήριον
διορύξαντες καὶ ἀποπηδήσαντες, πάλιν τοῖς αὐτοῖς ἐπέθεντο, καὶ πολλῷ
χαλεπώτερα τούτων εἰργάσαντο. Μὴ τοίνυν ζητῶμεν παρὰ νεκρῶν ἀκούειν ταῦτα, ἃ
πολλῷ σαφέστερον αἱ Γραφαὶ καθ' ἑκάστην ἡμᾶς παιδεύουσι τὴν ἡμέραν. Εἰ γὰρ ᾔδει
τοῦτο ὁ Θεὸς, ὅτι νεκροὶ ἀνιστάμενοι τοὺς ζῶντας ὠφέλησαν ἂν, οὐκ ἂν παρέλιπεν,
οὐδ' ἂν παρῆκε τοσοῦτον κέρδος ὁ πάντα ἡμῖν πρὸς τὸ συμφέρον πραγματευόμενος.

Χωρὶς δὲ τούτων, εἰ συνεχῶς ἔμελλον ἀνίστασθαι νεκροὶ, καὶ τὰ ἐκεῖ πάντα
ἀπαγγέλλειν ἡμῖν, καὶ τοῦτο ἂν τῷ χρόνῳ κατεφρονήθη πάλιν·
48.1010 - ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ - Εἰς τὸν πλούσιον καὶ τὸν Λάζαρον λόγος τέταρτος
ΕΞΗΓΕΙ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΠΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΑΚΟΜΑ-
-----------
ὁ ἀσεβήσας, καὶ προσκυνήσας εἰδώλοις, καὶ τὸν Χριστὸν ἀγνοήσας, καὶ αὐτὸς ἀνίσταται ὁμοίως,
καὶ τῆς
αὐτῆς ἀπολαύει τιμῆς; ἵνα μὴ ταῦτα λέγων θορυβηθῇς, ἄκουσον τί φησιν· Εἴ γε καὶ
ἐνδυσάμενοι, οὐ γυμνοὶ εὑρεθησόμεθα. Καὶ πῶς ἐστι, φησὶν, ἐνδυσάμενον ἀφθαρσίαν
καὶ ἀθανασίαν γυμνὸν εὑρεθῆναι; πῶς; Ὅταν δόξης ὦμεν ἔρημοι, καὶ τῆς πρὸς τὸν Θεὸν
παῤῥησίας ἀπεστερημένοι. Καὶ γὰρ τὰ σώματα τῶν ἁμαρτωλῶν ἄφθαρτα ἀνίστανται καὶ
ἀθάνατα· ἀλλ' ἡ τιμὴ αὕτη ἐφόδιον αὐτοῖς κολάσεως γίνεται καὶ τιμωρίας· ἄφθαρτα γὰρ
ἀνίσταται, ἵνα διαπαντὸς καίηται. Ἐπειδὴ γὰρ τὸ πῦρ ἄσβεστόν ἐστιν ἐκεῖνο, τοιούτων
αὐτῷ δεῖ καὶ σωμάτων μηδέποτε δαπανωμένων.
50.430 ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ - ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΟΜΙΛΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΣΩΜΑΤΑ ΚΤΙΣΤΑ ΓΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ ...ΑΠΟ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΑΡΑΓΕ?
-----------
καὶ Ἠλίας δὲ πάλιν ταύτῃ
ἐνδυσάμενος εἰσηκούσθη ἐν πυρὶ, καὶ τοὺς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης κατέσφαξε. 48.1069
------
Δεῦρο καὶ καταδικάζου ἐν πυρὶ αἰωνίῳ κατὰ τὰς πράξεις σου· οὐ γὰρ ἔστι σοι
λοιπὸν ἐλπὶς σωτηρίας, ἀλλὰ αἰώνιος τιμωρία. Ταῦτα ἀκούσαντες, ἀγαπητοὶ, καὶ
πιστεύσαντες, ὅτι ἀληθῆ εἰσι καὶ οὐ μῦθοι, ἀγωνισώμεθα πρὸ τῆς ὥρας ἐκείνης· κἂν
ἐσυνηθήσαμεν ἁμαρτάνειν, ἀλλ' ἐκκόψωμεν ταύτας διὰ τῆς μετανοίας. Μὴ
πλανηθῶμεν, ἀδελφοὶ, κρίσις ἐστὶ καὶ κόλασις αἰώνιος, πῦρ ἄσβεστον καὶ σκώληξ
ἀτελεύτητος, σκότος ἐξώτερον καὶ τάρταρος, βρυγμὸς ὀδόντων καὶ κλαυθμὸς μέγας,
ὡς ὁ Κύριος ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις ἐμνημόνευσεν· ἀψευδὴς γάρ ἐστιν ὁ εἰπὼν, Ὁ
οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσεται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι. Διὸ φοβηθῶμεν
καὶ φρίξωμεν, πάντες οἱ ἐν ἁμαρτίαις ζήσαντες, καὶ σπουδάσωμεν μετὰ τῶν ἁγίων
εὐρηθῆναι διὰ τῆς μετανοίας.
60.738 ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ - Περὶ σωτηρίας ψυχῆς.
-----------]
ΛΟΓΟΣ ΚΕʹ. Περὶ τῆς μελλούσης κρίσεως - 63.743 - ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Μὴ γὰρ, ἐπειδὴ πῦρ ἡ γέεννα λέγεται, τοιοῦτον εἶναι
νομίσῃς τὸ πῦρ· τοῦτο μὲν γὰρ, ὅπερ ἂν λάβῃ, κατέκαυσε καὶ ἀπήλλαξεν· ἐκεῖνο δὲ
τοὺς ἅπαξ κατασχεθέντας καίει διαπαντὸς καὶ οὐδέποτε παύεται. Διά τοι τοῦτο καὶ
ἄσβεστον εἴρηται· καὶ γὰρ τοὺς ἡμαρτηκότας ἀφθαρσίαν ἐνδῦσαι θέλει. οὐ πρὸς
τιμὴν, ἀλλ' ὥστε διηνεκὲς ἐφόδιον τῆς τιμωρίας ἔχειν ἐκείνης. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἐν
τῇ γεέννῃ, καὶ τὰ τούτων πικρότερα·
Σκόπει δὲ, εἰ καὶ πῦρ μὴ ἦν, τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ
ἀποστῆναι καὶ ἄτιμον ἀναχωρῆσαι, πόση κόλασις· οὐκ ἔστι, πιστεύσατε, παραστῆσαι
λόγῳ τὸ πάθος, οὐκ ἔστιν. Εἰ γὰρ οἱ τὸ φῶς τὸ ἡλιακὸν μὴ θεώμενοι παντὸς
πικροτέραν θανάτου ὑπομένουσι ζωὴν, τί παθεῖν εἰκὸς ἡμᾶς ἀποστερηθέντας τοῦ
φωτὸς ἐκείνου; Τί δὲ καὶ ζῶμεν καὶ ἀναπνέομεν καὶ ἐσμὲν, ἂν τῆς θεωρίας
ἀποτύχωμεν ἐκείνης; ἂν τὸν Δεσπότην τὸν ἡμέτερον μηδεὶς ἡμῖν τότε συγχωρήσῃ
θεάσασθαι; Εἰ εἰς δεσμωτήριόν τις ἐμβληθεὶς ἐνταῦθα τῶν εὐγενῶς τεθραμμένων,
τὴν δυσωδίαν μόνον, καὶ τὸ ἐν σκότῳ κεῖσθαι, καὶ τὸ μετὰ ἀνδροφόνων δεδέσθαι,
παντὸς θανάτου χαλεπώτερον εἶναι δοκεῖ· ἐννόησον τί ἔσται, ὅταν μετὰ τῶν τῆς
οἰκουμένης ἀνδροφόνων ἐκεῖ κατακαιώμεθα, μήτε ὁρῶντες, μήτε ὁρώμενοι, ἀλλ' ἐν
πλήθει τοσούτῳ νομίζοντες εἶναι μόνοι. Τὸ γὰρ σκότος καὶ τὸ ἀλαμπὲς οὐκ ἀφίησιν
οὐδὲ τοὺς πλησίον ἡμᾶς διαγινώσκειν, ἀλλ' ὡς μόνος τοῦτο πάσχων ἕκαστος, οὕτω
διακείσεται. Εἰ γὰρ καὶ πῦρ εἴρηται, ἀλλὰ σκοτεινόν ἐστι καὶ φῶς οὐκ ἔχον. Καὶ
τοῦτό ἐστι τὸ μάλιστα θορυβοῦν ἡμᾶς καὶ ταράττον, ὅτι καὶ σφοδρῶς ἐκκαῖον οὔτε
σβέννυται, καὶ φῶς οὐκ ἔχει. Εἰ δὲ σκότος μόνον οὕτω θλίβει καθ' ἑαυτὸ τὰς
ἡμετέρας ψυχὰς καὶ θορυβεῖ, τί ἔσται ἄρα, ὅταν μετὰ τοῦ σκότους καὶ ὀδύναι
τοσαῦται ὦσι καὶ ἐμπρησμοί; Μὴ γὰρ, ἐπειδὴ πῦρ ἡ γέεννα λέγεται, τοιοῦτον εἶναι
νομίσῃς τὸ πῦρ· τοῦτο μὲν γὰρ, ὅπερ ἂν λάβῃ, κατέκαυσε καὶ ἀπήλλαξεν· ἐκεῖνο δὲ
τοὺς ἅπαξ κατασχεθέντας καίει διαπαντὸς καὶ οὐδέποτε παύεται. Διά τοι τοῦτο καὶ
ἄσβεστον εἴρηται· καὶ γὰρ τοὺς ἡμαρτηκότας ἀφθαρσίαν ἐνδῦσαι θέλει. οὐ πρὸς
τιμὴν, ἀλλ' ὥστε διηνεκὲς ἐφόδιον τῆς τιμωρίας ἔχειν ἐκείνης. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἐν
τῇ γεέννῃ, καὶ τὰ τούτων πικρότερα· ἡ δὲ τῶν ἀγαθῶν ἀπόπτωσις τοσαύτην ἔχει τὴν
ὀδύνην, τοσαύτην τὴν θλῖψιν καὶ τὴν στενοχωρίαν, ὡς εἰ καὶ μηδεμία τιμωρία τοῖς
ἐνταῦθα ἁμαρτάνουσιν ἀπέκειτο, αὐτὴν καθ' ἑαυτὴν ἀρκέσαι τῶν ἐν τῇ γεέννῃ
βασανιστηρίων πικρότερον δάκνειν καὶ συνταράσσειν τὰς ἡμετέρας ψυχάς. Εἰ δὲ εἰς
δεσμωτήριον εἰσιόντες καὶ τοὺς μὲν αὐχμῶντας ὁρῶντες, τοὺς δὲ σιδηραῖς ἁλύσεσι
δεδεμένους, τοὺς δὲ σκότῳ κατακεκλεισμένους, κατακλώμεθα, φρίττομεν, πάντα
πράττομεν ὑπὲρ τοῦ μὴ ἐμπεσεῖν εἰς τοιαύτην ἀνάγκην καὶ θλῖψιν, ὅταν ἡμεῖς αὐτοὶ
ἀπαγώμεθα εἰς αὐτὰ τὰ τῆς γεέννης βασανιστήρια δεδεμένοι, τίνες ἐσόμεθα; τί δὲ
πράξομεν; Οὐ γὰρ ἐκ σιδήρου τὰ δεσμὰ ἐκεῖνα, ἀλλ' ἀπὸ πυρός εἰσιν οὐδέποτε
σβεννυμένου· οὐδὲ ὁμότιμοί τινες οἱ ἐφεστῶτες ἡμῖν, οὓς καὶ ἐκμειλίξασθαι
πολλάκις ἔνι, ἀλλ' ἄγγελοι φοβεροὶ καὶ ἀσυμπαθεῖς, οἷς οὐδὲ ἀντιβλέψαι δυνατὸν,
σφοδρῶς ὑπὲρ ὧν τὸν Δεσπότην ὑβρίσαμεν ὀργιζομένοις. Οὐκ ἔστι, καθάπερ
ἐνταῦθα, τοὺς μὲν ἀργύριον, τοὺς δὲ τροφὰς, τοὺς δὲ λόγους εἰσάγοντας
παρακλητικοὺς ἰδεῖν καὶ παραμυθίας τυχεῖν, ἀλλὰ πάντα ἐκεῖ ἀσύγγνωστα· κἂν Νῶε
ᾖ, κἂν Ἰὼβ, κἂν Δανιὴλ, καὶ τοὺς οἰκείους ἴδωσι κολαζομένους, οὐ τολμῶσι
παραστῆναι καὶ χεῖρα ὀρέξαι· καὶ γὰρ τὴν ἐκ φύσεως συμπάθειαν ἀναιρεῖσθαι τότε
συμβαίνει. 63.746 Ἐπειδὴ γὰρ εὑρίσκονται δίκαιοι τέκνων ἁμαρτωλῶν πατέρες, καὶ
παῖδες ἀγαθοὶ γονέων πονηρῶν, δεῖ δὲ καθαρὰν αὐτοῖς εἶναι εὐφροσύνην, καὶ μὴ τῇ
τῆς συμπαθείας ἀνάγκῃ κατακλᾶσθαι τούτους ἀπολαύοντας τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων,
καὶ ταύτην σβέννυσθαί φημι, καὶ αὐτοὺς συναγανακτεῖν τῷ Δεσπότῃ κατὰ τῶν
οἰκείων σπλάγχνων. Τοιγαροῦν μηδεὶς ἐλπιζέτω χρηστὰ, μὴ ἐργασάμενός τι
χρηστὸν, κἂν μυρίους ἔχῃ προγόνους δικαίους.

...........
ἀλλ',
ὢ τῆς ἀνοίας, ὢ τῆς φιλαμαρτήμονος καὶ φιληδόνου ψυχῆς, ὅτι τῆς ἀπὸ τῶν
ῥημάτων καταφρονοῦντες ἀπειλῆς, τὴν ἀπὸ τῶν πραγμάτων ὑποστήσονται κόλασιν.
Οὐδεὶς γὰρ τῶν ἐνταῦθα μὴ διαλυσαμένων τὰ ἁμαρτήματα, ἀπελθὼν ἐκεῖ δυνήσεται
τὰς ἐπὶ τούτοις εὐθύνας διαφυγεῖν· ἀλλ' ὥσπερ οἱ ἀπὸ τῶν δεσμωτηρίων τούτων
μετὰ τῶν ἁλύσεων προσάγονται εἰς τὸ δικαστήριον, οὕτω καὶ οἱ ἐντεῦθεν
ἀπερχόμενοι τὰς ποικίλας περικείμενοι σειρὰς τῶν ἁμαρτημάτων, ἐπὶ τὸ βῆμα
ἄγονται τὸ φρικτόν. Εἴ ποτε οὖν ἐν βαλανείῳ γένοιο, σφοδρότερον κατεσκευασμένῳ
τοῦ δέοντος, τότε μοι τὸ τῆς γεέννης ἐννόησον πῦρ· καὶ εἴ ποτε πάλιν ὑπὸ πυρετοῦ
καταφλεχθείης χαλεποῦ, πρὸς ἐκείνην τὸν νοῦν τὴν φλόγα μετάστησον, καὶ τότε
δυνήσῃ διαναστῆναι καλῶς. Εἰ γὰρ βαλανεῖον καὶ πυρετὸς οὕτως ἡμᾶς θορυβεῖ καὶ
θλίβει, ὅταν εἰς τὸν ποταμὸν τοῦ πυρὸς ἐμπέσωμεν ἐκεῖνον, τὸν ἑλκόμενον πρὸ τοῦ
βήματος τοῦ φοβεροῦ, πῶς διακεισόμεθα ἄρα;
....
Εἰ γὰρ τῶν ἐπὶ γῆς
ἀρχόντων ὁ παραβαίνων τοὺς νόμους ἀπαραίτητον ὑφίσταται κόλασιν, πολλῷ
μᾶλλον ἀφορήτοις ἐκδοθήσεται βασάνοις ὁ τοῦ ἐπουρανίου Δεσπότου ἀθετῶν τὰ
προστάγματα. Οἶδα ὅτι φορτικὸν ὑμῖν τὸ περὶ γεέννης διαλέγεσθαι καταφαίνεται,
καὶ πολλὴν ἐμποιεῖ τὴν ὀδύνην· ἀλλ' ὅσον δάκνει τὸ συνειδὸς, τοσοῦτον καὶ ὠφελεῖ
τὴν διάνοιαν τῶν δακνομένων --63.748
....
Ἀπειλεῖ γὰρ γέενναν ὁ Θεὸς, οὐχ ἵνα
εἰς γέενναν ἐμβάλῃ, ἀλλ' ἵνα γεέννης ἀπαλλάξῃ· εἰ γὰρ ἐβούλετο κολάσαι, οὐκ ἂν
προηπείλησεν, ἵνα ἀσφαλισάμενοι διαφύγωμεν τὰ ἀπειλούμενα. Ἀπειλεῖ τὴν
τιμωρίαν ἵνα φύγωμεν τὴν πεῖραν τῆς τιμωρίας· φοβεῖ, τῷ 63.751 λόγῳ, ἵνα μὴ
κολάσῃ τῷ ἔργῳ. Ὁ μὲν γὰρ μὴ προσδοκῶν ἀναστήσεσθαι, μηδὲ εὐθύνας δώσειν τῶν
ἐνταῦθα πεπραγμένων αὐτῷ, ἀλλὰ μέχρι τοῦ παρόντος βίου τὰ ἡμέτερα στήσεσθαι
νομίζων, καὶ περαιτέρω μηδὲν εἶναι πλέον, οὔτε ἀρετῆς ἐπιμελήσεται, οὔτε κακίας
ἀφέξεται, ἀλλ' ἐπιδοὺς ἑαυτὸν ταῖς ἀτόποις ἐπιθυμίαις, πᾶν εἶδος ἐπελεύσεται
πονηρίας· ὁ δὲ περὶ τῆς μελλούσης ἑαυτὸν πεπεικὼς κρίσεως, καὶ τὸ φοβερὸν
δικαστήριον ἐκεῖνο πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν ἔχων, καὶ τὰς ἀπαραιτήτους εὐθύνας, καὶ
τὴν ἀπαραλόγιστον ψῆφον, παντὶ τρόπῳ πειράσεται σωφροσύνης μὲν καὶ ἐπιεικείας
ἀντέχεσθαι καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς, ἀκολασίαν δὲ καὶ θρασύτητα καὶ τὴν ἄλλην
ἅπασαν πονηρίαν ἐκφυγεῖν.
==================
ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
καὶ πάλιν, Πνεῦμα εὐθές· καὶ
πάλιν, Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον. Καὶ ὁ Ἀπόστο λος· Ὁ νόμος τοῦ Πνεύματος τῆς ζωῆς. Τού
των οὐδὲν ἐπίκτητον αὐτῷ, οὐδὲ ὕστερον ἐπιγενό μενον πρόσεστιν· ἀλλ' ὥσπερ
ἀχώριστον τῷ πυρὶ τὸ θερμαίνειν, καὶ τῷ φωτὶ τὸ λάμπειν· οὕτω καὶ τῷ Πνεύματι τὸ
ἁγιάζειν, τὸ ζωοποιεῖν, ἡ ἀγαθότης, ἡ εὐθύτης. -- 31.469, ΟΜΙΛΙΑ ΙΕʹ.
Περὶ πίστεως
ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΝΕΚΤΙΚΟ ΤΩΝ ΙΔΙΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ
ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ.
========
Τὸ μὲν λεῖμμα κατ'
ἐκλογὴν χάριτος ἐσώθη· οἱ δὲ λοιποὶ ἐπωρώ θησαν, οἳ καὶ παρεδόθησαν τῇ
καταστροφῇ, ὥς φησιν Ἀμώς· Κατέστρεψα γὰρ ὑμᾶς, καθὼς κατέστρεψε Κύριος
Σόδομα καὶ Γόμοῤῥα· καὶ οὐδὲ οὕτως ἐπεστρέψατε πρός με, λέγει Κύριος.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΣΑΙΑΝ
ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ - ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
======
Τρανῶς τὰ αὐτὰ τῷ Ἰωάννῃ ὁ λόγος προαγορεύει, περὶ τοῦ Κυρίου λέγοντι, ὅτι Αὐτὸς ὑμᾶς
βαπτίσει ἐν Πνεύ ματι ἁγίῳ καὶ πυρί· περὶ δὲ ἑαυτοῦ, ὅτι Ἐγὼ μὲν ὑμᾶς βαπτίζω ἐν
ὕδατι, εἰς μετάνοιαν. Ἐπεὶ γοῦν ἀμφότερα συνῆψεν ὁ Κύριος, τό τε ἐξ ὕδατος εἰς
μετάνοιαν καὶ τὸ ἐκ Πνεύματος εἰς ἀναγέννησιν, καὶ ὁ λόγος αἰνίσσεται ἀμφότερα
τὰ βαπτίσματα ... μήποτε τρεῖς εἰσιν αἱ ἐπίνοιαι τοῦ βαπτίσματος, ὅ τε τοῦ ῥύπου
καθαρισμὸς, καὶ ἡ διὰ τοῦ Πνεύματος ἀναγέννησις, καὶ ἡ ἐν τῷ πυρὶ τῆς κρίσεως
βάσανος· ὥστε τὸ μὲν ἐκπλύνειν πρὸς τὴν ὧδε ἀπόθεσιν τῆς ἁμαρτίας λαμβάνεσθαι,
τὸ δὲ πνεύματι κρίσεως καὶ πνεύματι καύσεως, πρὸς τὴν ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι διὰ
τοῦ πυρὸς δοκιμασίαν.4.137 ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΣΑΙΑΝ, - ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
----
Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο· καὶ ἡ σὰρξ
τὸν ἐκ τῆς θεότητος φωτισμὸν ὑποδεξαμένη, κατὰ μὲν τὸ σωματικὸν αἰσθητή, κατὰ
δὲ τὴν πρὸς Θεὸν ἕνωσιν, διαυγὴς καὶ ἐκλάμπουσα. Ἐκείνη δὲ ἡ σὰρξ ἦρε τὰς
ἁμαρτίας τοῦ κόσμου καὶ τὰς ἀνομίας ἡμῶν περιεκάθηρεν· ἣν δι' αἰνίγματος ἡμῖν ἡ
προ φητεία παρέστησε. Ναδὰβ μὲν γὰρ καὶ Ἀβιοὺδ κατεκάη σαν, ἀλλοτρίῳ πυρὶ
χρησάμενοι· τὸ δὲ Σεραφεὶμ ἀπὸ τοῦ ἁγίου πυρὸς τοῦ ἐν τῷ νοητῷ θυσιαστηρίῳ τῶν
ἀληθινῶν ὁλοκαρπωμάτων, τὸν ἄνθρακα ἔλαβεν, οὐχ ἑαυτῷ, ἀλλὰ τῇ λαβίδι. Ἵνα
δὲ δείξῃ, ὅτι τὸ πῦρ τὸ οὐράνιον οὐχὶ καίει, ἀλλὰ καθαίρει, τῇ χειρὶ ὑποδεξάμενον,
οὕτω προσάγει τοῖς χείλεσι. Συγγενὲς ἦν τούτῳ τῷ πυρὶ καὶ τὸ ἐπὶ τῆς βάτου, ὃ εἶδεν
Μωϋσῆς ἐπικείμενον μὲν τῷ φυτῷ, μὴ κατακαῖον δὲ τὴν βάτον.6.184 -6.t ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
- ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΣΑΙΑ- ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
-----------
ὡς δὲ πρὸς τὴν ἀλήθειαν, διὰ τὸ τὴν Ἰουδαϊκὴν λατρείαν ὑποδείγματι καὶ σκιᾷ τῶν ἐπουρανίων
λατρεύειν, ἐπουρά νιόν τι χρὴ νοεῖν θυσιαστήριον, τουτέστι χωρίον καθα ρισμοῦ
ψυχῶν, ὅθεν ἐκπέμπεται ταῖς ἁγιαζομέναις δυνάμεσι τὸ καθάρσιον πῦρ. Τοιούτῳ
πυρὶ Κλεόπα καὶ Σίμωνος ἐκαίετο ἡ καρδία, ὅτε διήνοιγεν αὐτοῖς ὁ Κύριος τὰς Γρα
φάς· τοιούτῳ θερμαίνονται πυρὶ τὴν καρδίαν οἱ τῷ πνεύ ματι ζέοντες· τοιοῦτον
ἔλαβε πῦρ Ἱερεμίας, διὸ καὶ ἔλεγε· Καὶ ἐγένετο πῦρ ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου, καὶ
παρεῖμαι πάν τοθεν.6.187 -6.t ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
- ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΣΑΙΑΝ, - ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
--------
Ἐὰν οὖν
γυμνώσωμεν τὴν ἁμαρτίαν διὰ τῆς ἐξομολογήσεως, ἐποιήσαμεν αὐτὴν ξηρὰν
ἄγρωστιν, ἀξίαν τοῦ ὑπὸ τοῦ καθαρτικοῦ πυρὸς καταβρωθῆναι. Αὕτη δὲ καίεται ἐν
τοῖς δάσεσι τοῦ δρυμοῦ. Τήρησον ὅσα περὶ δρυμῶν εἴρηται ἐν τῇ πρώτῃ τῶν
Βασιλειῶν· πολε μούμενος ὁ λαὸς εἰσῆλθεν εἰς τὸν δρυμὸν, καὶ ἐκλείπει μὴ ἐσθίων.
Ἀλλὰ καὶ Ἀβεσσαλὼμ πολεμούμενος εἰς δρυμὸν εἰσέρχεται. Ἐὰν οὖν μὴ γένηται ὡς
ἄγρωστις ξηρὰ, ἡ ἁμαρ τία ἡμῶν, οὐ βρωθήσεται ὑπὸ πυρὸς, οὔτε κατακαυθήσεται.
Καὶ τὰ Δάση τοῦ δρυμοῦ τοὺς ὑπούλους λέγει καὶ συνεσ κιασμένους τῇ διανοίᾳ, τοὺς
ἐν τῷ κρυπτῷ τῆς καρδίας ἑαυτῶν πολλὰ τῶν κακῶν συντηροῦντας. 9.232 Εἶτα
ἐπάγει, ὅτι Διὰ θυμὸν ὀργῆς Κυρίου συγκέκαυ ται ἡ γῆ ὅλη. Δείκνυσιν ὅτι τὰ γήϊνα
τῷ πυρὶ τῷ κολαστικῷ παρα δίδοται, ἐπὶ εὐεργεσίᾳ τῆς ψυχῆς, καθ' ἃ καὶ ὁ Κύριος
ὑποφαίνει, λέγων· Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἤθελον ἰδεῖν εἰ ἤδη ἀνήφθη.
Καὶ ἔσται ὁ λαὸς, ὡς ὑπὸ πυρὸς κα τακεκαυμένος ἄνθρωπος. Οὐκ ἀφανισμὸν ἀπειλεῖ,
ἀλλὰ τὴν κάθαρσιν ὑποφαίνει, κατὰ τὸ παρὰ τῷ Ἀποστόλῳ εἰρημένον, ὅτι Εἴ τινος
τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται· αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός.
9.232 -9 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ - - ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΣΑΙΑΝ,- ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
Εσται γὰρ (φησὶ)
τὸ φῶς τοῦ Ἰσραὴλ εἰς πῦρ. Καὶ δύο ἐνεργειῶν οὐσῶν περὶ τὸ πῦρ (τῆς τε φωτιστικῆς
καὶ τῆς καυστικῆς) τὸ μὲν γλυκὺ καὶ χαρίεν τοῦ πυρὸς τῷ Ἰσραὴλ παραμενεῖ,
φωτίζον αὐτὸν καὶ περιλάμπον· τὸ δὲ πικρὸν καὶ κατώδυνον, ἐπὶ τὸν ὑπερήφανον
καταμερισθήσεται, καῖον αὐτὸν καὶ ἀπαραμυθήτῳ πόνῳ διὰ τῆς καύσεως πα
ραδιδοῦν. Καὶ ἁγιάσει αὐτὸν ἐν πυρὶ καιομένῳ καὶ φάγεται ὡσεὶ χόρτον τὴν ὕλην.
Δείκνυσι τὴν φύσιν τοῦ πυρὸς, ὅτι καθαρτική. Ἁγιάσει γὰρ αὐτὸν, ὡς ἐν πυρὶ
καιομένῳ. Πῶς δὲ ἁγιάζει τὸ πῦρ; Ἐπειδὰν φάγῃ τὴν ὕλην, ὡς χόρτον. Ἐπεὶ οὖν Ὁ
Θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον ἐστὶ, καταναλώσει (δηλονότι) τὴν ὕλην καὶ τὰ ἀπὸ
ὕλης ἐλθόντα πάθη, οὐ τῇ μὲν ἐν πνεύματι, ἀλλ' ἐν σαρκὶ διατριβούσῃ ψυχῇ.
10.243 10 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ - - ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΣΑΙΑΝ,- ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
---------
23.1 Ὁ δεῖνα, ὡς λέγει, καταγνοὺς τῆς τοῦ βίου τούτου ματαιότητος καὶ
καταμαθὼν ὅτι τῆς ζωῆς ταύτης τὰ τερπνὰ ἐνταῦθα τὴν καταστροφὴν ἔχει ὕλας
μόνον κατασκευάζοντα τῷ αἰωνίῳ πυρί, ταχεῖαν δὲ ἔχοντα τὴν πάροδον,
23.τ ΠΑΡΑΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣ ΜΟΝΑΖΟΝΤΑ - ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ - ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
---------
Ἐκεῖ τὸν θυμὸν μετάθες ἐπὶ τὸν ἀνθρωποκτόνον, τὸν τοῦ ψεύδους πατέρα,
τὸν ἐργάτην τῆς ἁμαρτίας· τῷ δὲ ἀδελφῷ καὶ συμπάθησον, ὅτι, ἐὰν ἐπιμείνῃ τῇ
ἁμαρτίᾳ, μετὰ τοῦ διαβόλου παραδοθήσεται τῷ αἰωνίῳ πυρί. Ὥσπερ δὲ τὰ ὀνόματα
διάφορα θυμοῦ καὶ ὀργῆς, οὕτω καὶ τὰ ὑπ' αὐτῶν σημαινόμενα πλεῖστον ἀλλήλων
διαφέρει. Ἔστι γὰρ θυμὸς μὲν οἷον ἔξαψίς τις καὶ ἀναθυμίασις ὀξεῖα τοῦ πάθους·
ὀργὴ δὲ ἔμμονος λύπη καὶ ὁρμὴ διαρκὴς πρὸς τὴν τῶν ἠδικηκότων ἀντίδοσιν, ὥσπερ
ὀργώσης τῆς ψυχῆς πρὸς τὴν ἄμυναν. 31.369, ΟΜΙΛΙΑ Ιʹ.
Κατὰ ὀργιζομένων., ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΞΗ ΣΕ ΝΕΑ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΧΙ ΚΟΙΝΗ
ΜΕΤΟΧΗ
ΚΑΘΑΡΑ ΤΟ ΠΥΡΙ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, ΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟ, ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ..
Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΕΧΕΙ ΑΚΤΙΣΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ...
------------
Ὢ τῶν πονηρῶν βουλευμάτων! διὰ πρόσκαιρον

ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν ἀθάνατα βασανίζομαι· δι' ἡδονὴν σαρκὸς τῷ πυρὶ παραδίδομαι.
Δικαία ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ· ἐκαλούμην, καὶ οὐχ ὑπήκουον· ἐδιδασκόμην, καὶ οὐ
προσεῖχον· διεμαρτύραντό μοι, ἐγὼ δὲ κατεγέλων. Ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα ἐρεῖς,
ἀποκλαιόμενος σεαυτὸν, ἐὰν προαναρπασθῇς τοῦ βαπτίσματος. Ἄνθρωπε, ἢ τὴν
γέενναν φοβήθητι, ἢ τῆς βασιλείας ἀντιποιήθητι. Μὴ ἀτιμάσῃς τὴν κλῆσιν. Μὴ
εἴπῃς, Ἔχε με παρητημένον διὰ τὸ καὶ τό. Οὐδεμία πρόφασις ἱκανὴ πρὸς παραίτησιν.
31.444, ΟΜΙΛΙΑ ΙΓʹ. Προτρεπτικὴ εἰς τὸ ἅγιον βάπτισμα.ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
---
ὅταν ἴδῃς ὕδατα, δράμε μετὰ πίστεως· ταῦτα γάρ σοι τὰ ὕδατα τὴν
γέενναν σβέννυσιν, ταῦτά σε δροσίζουσιν εἰς τὸν πύρινον ποταμόν, ταῦτα μόνα
δυσωπεῖται τὸ φρόνημα τῆς γεέννης.ΕΙΣ ΤΑ ΥΔΑΤΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ, ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
--------
Μέμνησαι γὰρ δηλονότι τῆς τοῦ
Κυρίου εἰκόνος, ὅτι ἄμπελον ἑαυτὸν λέγει, καὶ τὸν Πατέρα τὸν γεωργὸν, καὶ τοὺς
καθ' ἕνα ἡμῶν διὰ τῆς πίστεως ἐμπεφυτευμένους τῇ Ἐκκλησίᾳ κλήματα
προσηγόρευσε· καὶ προσκαλεῖται ἡμᾶς εἰς πολυ καρπίαν, ἵνα μὴ ἀχρηστίαν
καταγνωσθέντες τῷ πυρὶ πα ραδοθῶμεν·5.6 ΟΜΙΛΙΑ αʹ
̓Εν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, ΟΜΙΛΙΑΙ θʹ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΑΗΜΕΡΟΝ, ΜΕΓΑΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΟ
-------
Φωνὴ Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός. Διεκόπη μὲν καὶ κατὰ τὴν ἱστορίαν τῶν παίδων τῶν τριῶν
ἐν τῇ Βαβυλωνίᾳ
ἡ φλὸξ τοῦ πυρὸς, ὅτε ὑπερεξεχύθη μὲν τεσσαρακονταεννέα πήχεις ἡ κάμινος,
ἐνεπύριζε δὲ τοὺς κύκλῳ πάντας· διακοπεῖσα δὲ τῷ προστάγματι τοῦ Θεοῦ, πνεῦμα
ἐδέξατο ἐν ἑαυ τῇ, ἡδίστην ἀναπνοὴν καὶ ἀνάψυξιν, ὥσπερ ἐν σκιᾷ τινι φυτῶν, ἐν
εἰρηνικῇ καταστάσει παρεχομένη τοῖς παισίν. Ἐγένετο γὰρ, φησὶν, ὡσεὶ πνεῦμα
δρόσου διασυρίζον. Καὶ θαυμαστότερόν γε πολλῷ πυρὸς φύσιν διακοπῆναι, ἢ

καταδιαιρεθῆναι τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν εἰς διαιρέσεις.
Ἀλλ' ὅμως ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου καὶ τὸ συνεχὲς τῇ φύσει καὶ ἡνωμένον τοῦ πυρὸς διακόπτει. Καίτοι
ἄτμητον
καὶ ἀδιαίρετον ἐπινοίαις ἀνθρωπίναις τὸ πῦρ εἶναι δοκεῖ, ἀλλ' ὅμως προστάγματι
Κυρίου διακόπτεται καὶ διίσταται. Οἶμαι δὲ, ὅτι τὸ πῦρ τὸ ἡτοιμασμένον εἰς κόλασιν
τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ διακόπτεται τῇ φωνῇ τοῦ Κυρίου· ἵνα, ἐπειδὴ
δύο εἰσὶν ἐν τῷ πυρὶ δυνά μεις, ἥ τε καυστικὴ καὶ ἡ φωτιστικὴ, τὸ μὲν δριμὺ καὶ
κολαστικὸν τοῦ πυρὸς τοῖς ἀξίοις τῆς καύσεως προσαπομείνῃ, τὸ δὲ φωτιστικὸν
αὐτοῦ καὶ λαμπρὸν τῇ φαιδρότητι τῶν εὐφραινομένων ἀποκληρωθῇ. Φωνὴ οὖν
Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρὸς καὶ μερίζοντος, ὡς ἀλαμπὲς μὲν εἶναι τὸ πῦρ τῆς
κολάσεως, ἄκαυστον δὲ τὸ φῶς τῆς ἀναπαύσεως ἀπομεῖναι.29.297, ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΗʹ ΨΑΛΜΟΝ
ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ,
ΕΔΩ ΕΞΟΜΟΙΩΝΕΤΑΙ Η ΚΤΙΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΦΛΟΓΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΛΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ
ΕΞΗΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ
ΔΕΝ ΕΞΗΓΗΤΑΙ ΤΟ ΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟ ΣΑΝ ΑΚΤΙΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΦΟΥ ΕΞΥΠΑΚΟΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΤΙΣΤΟ,

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΑ, ΝΟΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ
-------
Εἶτα τὸ τέλος, ὅταν παραδῷ τὴν βα σιλείαν τῷ Θεῷ καὶ Πατρί.
Ὅπερ καὶ ὁ Σοφονίας ἐν τῇ προφητείᾳ παρίστησι, λέγων ἐκ προσώπου τοῦ Θεοῦ· Ὅτι
τὸ κρῖμά μου εἰς συναγωγὰς ἐθνῶν, τοῦ εἰσδέξασθαι βασιλεῖς, τοῦ ἐκχέαι ἐπ' αὐτοὺς
τὴν ὀργήν μου. Ἐν γὰρ πυρὶ ζήλου μου κατ αναλωθήσεται πᾶσα ἡ γῆ· ὅτι τότε
μεταστρέψω ἐπὶ λαοὺς πολλοὺς γλῶσσαν εἰς γενεὰν αὐτῆς, τοῦ ἐπικαλεῖσθαι πάντας
τὸ ὄνομα Κυρίου, τοῦ δουλεύειν αὐτῷ ὑπὸ ζυγὸν ἕνα. Εἰς τοῦτο οὖν οἶ μαι τὸ τέλος
ἀναφέρεσθαι τὰς ἀπὸ τῶν Ψαλμῶν ὠφε λείας, τῶν ταύτην ἐχόντων τὴν προγραφήν.
Συνᾴδου σι δὲ τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ καὶ οἱ ἐπιγράψαντες, Εἰς νῖ κος, ἢ Ἐπινίκιον, ἢ Τῷ
νικοποιῷ· Ἐπειδὴ γὰρ Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος, καὶ ἐξαναλώθη ὑπὸ τοῦ
εἰπόντος· Ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον· καὶ ἐπειδὴ πάντα νενίκηται ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ,
καὶ Ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ πᾶν γόνυ κάμψει, ἐπουρανίων, καὶ ἐπιγείων, καὶ
καταχθονίων, εἰκότως τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐν ἐπινικίοις ᾠδαῖς τὰ ἀποκείμενα

προαναφωνεῖ. Ἀκούσατε ταῦτα, πάντα τὰ ἔθνη, ἐνωτίσασθε, πάντες οἱ κατοικοῦντες
τὴν οἰκουμένην· οἵ τε γη γενεῖς καὶ οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων, ἐπὶ τὸ αὐτὸ πλούσιος καὶ
πένης.29.429, ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΔʹ ΨΑΛΜΟΝ, ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ, ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ
ΒΑΣΙΛΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ
ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ
------
Ὁ Θεὸς τῶν θεῶν, καὶ Κύριος τῶν κυρίων, ὁ τῶν πυρίνων ταγμάτων
δημιουργὸς καὶ τῶν ἀΰλων δυνά μεων τεχνουργὸς,..
ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ
ΠΑΣΧΟΝΤΑΣ ΥΠΟ ΔΑΙΜΟΝΩΝ
-----
ὀστράκινον δὲ, ὁ τὰ γήινα φρονῶν καὶ πρὸς συντριβὴν ἐπιτή δειος· καὶ
ξύλινον, ὁ εὐκόλως διὰ τῆς ἁμαρτίας καταῤῥυπούμενος καὶ ὕλη γινόμενος τῷ
αἰωνίῳ πυρί)· οὕτω καὶ ὀργῆς σκεῦος, ὁ πᾶσαν τὴν τοῦ διαβόλου ἐνέργειαν, ὥσπερ
ἀγγεῖον, χωρήσας, καὶ διὰ τὴν ἐγ γενομένην αὐτῷ ἐκ τῆς φθορᾶς δυσωδίαν οὐκέτι
ἀχθῆναι πρὸς χρῆσιν δυνάμενος, ἀλλ' ἀφανισμοῦ μόνου καὶ ἀπωλείας ἄξιος.
31.340, ΟΜΙΛΙΑ ΟΤΙ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΑΙΤΙΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ Ο ΘΕΟΣ, ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ Η ΑΚΤΙΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ ΚΤΙΣΤΗ ΥΛΗ?
-----
σπεῦδε πρὸς τὴν μάθησιν τῆς κατ' αὐτοῦ ἀθλήσεως, διδασκόμενος ὑπὸ τῶν Γραφῶν
παλαισμάτων τέχνην· ἵνα μὴ, ἐξ ἀγνοίας ἡττηθεὶς ὑπ' αὐτοῦ, τῷ αἰωνίῳ πυρὶ
παραδοθῇς.31.629, ΛΟΓΟΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΣ, καὶ παραίνεσις περὶ ἀποταγῆς βίου, ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
------
Φόβος πρόκειται καὶ τρόμος, καὶ τὸ πῦρ ἀπηχεῖ. Μηδεὶς καταφρονείτω. Κἂν γάρ τις
θηριώδης τυγχάνῃ, ὑπὸ πυρὸς δαμασθήσεται· κἂν γάρ τις δρακοντώδης τὴν
προαίρεσιν, τάρταρος ἡτοίμασται· κἂν Σοδομιτικὴν καρδίαν περιφέρῃ, πῦρ ἀπ'
οὐρανοῦ. βρέχει· ὅλοι γὰρ οἱ οὐρανοὶ πυρὶ τεθη σαυρισμένοι. Μηδεὶς τῆς τοῦ
λέγοντος φωνῆς παρ ακουέτω, ἀλλὰ τῆς τῶν λόγων δυνάμεως σκοπείτω τὸ
φοβερὸν, καὶ τὴν τοῦ Θεοῦ κρίσιν πρὸ ὀφθαλμῶν ἐχέτω· Ὡς ἀνέλεος ἡ κρίσις τῷ μὴ
ποιήσαντι ἔλεον. 30.824, ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΣΑΚΤΩΝ, ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
---------
Ὑπὲρ τίνος παρανομεῖς; τί συν άγεις χερσὶν ἀκαρπίαν, καὶ ὕλην τῷ αἰωνίῳ πυρί; Οὐ
νήψεις ποτὲ ἀπὸ τῆς μέθης ταύτης; οὐχ ὑγιανεῖς τοὺς λογισμούς; οὐχ ἑαυτοῦ γενήσῃ;
οὐ πρὸ ὀφθαλ μῶν λήψῃ τὸ τοῦ Χριστοῦ δικαστήριον; Τί ἀπολογήσῃ, ἐπειδάν σε
κύκλῳ περιστάντες οἱ ἠδικημένοι κατα βοῶσί σου ἐπὶ τοῦ δικαίου κριτοῦ; Τί
ποιήσεις; ποίους συνηγόρους μισθώσῃ; ποίους μάρτυρας παρα στήσεις; πῶς
παραπείσεις τὸν ἀπαραλόγιστον δικα στήν; Οὐκ ἔνι ῥήτωρ ἐκεῖ, οὐκ ἔνι πιθανότης ῥη
μάτων, κλέψαι δυναμένη τοῦ δικαστοῦ τὴν ἀλήθειαν· οὐκ ἀκολουθοῦσιν οἱ κόλακες,
οὐ τὰ χρήματα, οὐχ ὁ ὄγκος τοῦ ἀξιώματος. Ἔρημος φίλων, ἔρημος βοη θῶν,
ἀσυνηγόρητος, ἀναπολόγητος, κατῃσχυμμέ νος ἀπολειφθήσῃ, σκυθρωπὸς, κατηφὴς,
μεμονωμέ νος, ἀπαῤῥησίαστος.Ὅπου γὰρ ἂν περιαγάγῃς τὸν ὀφθαλμὸν, ἐναργεῖς
ὄψει τῶν κακῶν τὰς εἰκόνας· ἔν θεν τοῦ ὀρφανοῦ τὰ δάκρυα, ἐκεῖθεν τῆς χήρας τὸν
στεναγμὸν, ἑτέρωθεν τοὺς κατακονδυλισθέντας ὑπὸ σοῦ πένητας, τοὺς οἰκέτας οὓς
κατέξαινες, τοὺς γείτονας οὓς παρώργιζες. Πάντα σοι ἐπαναστήσεται, καὶ πονηρὸς
χορὸς τῶν κακῶν σου πράξεων περι στοιχίσεταί σε. Οὐκ ἔστιν ἄρνησις ἐκεῖ, ἀλλὰ
ἐμφράσσεται πᾶν στόμα ἀναίσχυντον. Αὐτὰ γὰρ ἑκάστου καταμαρτυρεῖ τὰ πράγματα,
οὐ φωνὴν ἀφιέντα, ἀλλὰ τοιαῦτα φαινόμενα οἷα ὑφ' ἡμῶν κατ εσκεύασται.
32.1195 1ΠΕΡΙ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ.}1
{1ΛΟΓΟΣ.}, ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
-------
{1ΠΕΡΙ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ.}ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
{1ΛΟΓΟΣ ΙΔʹ.}- 32.1288
Ὅταν μέλλῃς ἐπί τινα ὁρμᾷν ἁμαρτίαν, ἐννόη σόν μοι ἐκεῖνο τὸ φρικτὸν καὶ
ἀνύποιστον τοῦ Χρι στοῦ δικαστήριον, ἐν ᾧ προκαθέζεται μὲν ἐπὶ θρόνου τινὸς
ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου ὁ κριτὴς, παρέστηκε δὲ πᾶσα ἡ κτίσις ὑποτρέμουσα τὴν
ἐπιφάνειαν αὐτοῦ τὴν ἔνδοξον. Παράγεσθαι δὲ μέλλομεν καθ' ἕνα εἰς ἐξέτασιν τῶν
βεβιωμένων ἡμῖν. Εἶτα τῷ πολλὰ πο νηρὰ πεποιηκότι κατὰ τὸν βίον, φοβεροί τινες
καὶ κατηφεῖς παρίστανται ἄγγελοι, πῦρ βλέποντες, πῦρ ἀναπνέοντες, διὰ τὴν
πονηρίαν τῆς προαιρέσεως· νυκτὶ ἐοικότες τὰ πρόσωπα, διὰ τὸ κατηφὲς καὶ μισ
άνθρωπον. Εἶτα βάραθρον βαθὺ, καὶ σκότος ἀδιεξ όδευτον, καὶ πῦρ ἀλαμπὲς ἐν τῷ
σκότει, τὴν μὲν καυ στικὴν δύναμιν ἔχον, τὸ δὲ φῶς ἀφῃρημένον. Εἶτα σκωλήκων τι
γένος ἰοβόλων καὶ σαρκοφάγων, ἀπλή στως ἐσθίον καὶ μηδέποτε κορεννύμενον,
ἀφορήτους ὀδύνας ἐμποιοῦν τῇ καταβρώσει· εἶτα τὴν πασῶν χαλεπωτάτην κόλασιν,
τὸν ὀνειδισμὸν ἐκεῖνον, καὶ τὴν αἰσχύνην τὴν αἰώνιον. Τούτων τῷ φόβῳ παι
δαγωγούμενος, οἱονεὶ χαλινῷ τινι ἀνάκοπτε τὴν ψυ χὴν ἀπὸ τῆς πρὸς τὰ φαῦλα
ἐπιθυμίας. Ὁ γὰρ τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ τὴν ὥραν πρὸ ὀφθαλμῶν τιθέ μενος, καθ'
ἣν πᾶσα ἡ κτίσις περιστήσεται τὸν κρι τὴν, τὰς εὐθύνας τῶν πεπραγμένων
ἀποδιδοῦσα, καὶ ἀεὶ μελετῶν τὴν ἐπὶ τοῦ ἀπαραλογίστου κριτηρίου ἀπολογίαν· ὁ
τοιοῦτος ἢ οὐδὲν παντελῶς, ἢ ἐλάχιστα ἁμαρτήσεται· διότι τὸ ἁμαρτάνειν ἡμῖν κατὰ
ἀπου σίαν τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ γίνεται. Οἷς δὲ ἂν ἐναργὴς παρῇ τῶν ἀπειλουμένων ἡ
προσδοκία, οὐδένα καιρὸν δώσει τοῖς τοιούτοις ὁ σύνοικος φόβος εἰς ἀβουλήτους
πράξεις ἢ ἐνθυμήσεις ἐκπεσεῖν. 32.1300 Καὶ γὰρ καὶ οἱ γενναῖοι τοῦ Θεοῦ ἀθληταὶ,
ἱκα νῶς παρὰ πάντα τὸν βίον ἑαυτῶν τοῖς ἀοράτοις ἐχθροῖς προσπαλαίσαντες,
ἐπειδὰν πάσας αὐτῶν ὑπεκφύγωσι τὰς διώξεις, πρὸς τῷ τέλει τοῦ βίου γενόμενοι,
ἐρευνῶνται ὑπὸ τοῦ ἄρχοντος τοῦ αἰῶνος, ἵνα ἂν μὲν εὑρεθῶσιν ἔχοντες τραύματα
ἀπὸ τῶν παλαισμάτων, ἢ σπίλους τινὰς καὶ τύπους τῆς ἁμαρ τίας, κατασχεθῶσιν·
ἐὰν δὲ ἄτρωτοι εὑρεθῶσι καὶ ἄσπιλοι, ὡς ἀκράτητοι ὄντες, ὡς ἐλεύθεροι ὑπὸ Χρι
στοῦ ἀναπαύωνται. Καὶ ταῦτα μάθοις ἂν ἐξ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου λέγοντος περὶ τὸν
καιρὸν τοῦ πάθους· Νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἔρχεται, καὶ ἐν ἐμοὶ ἕξει οὐδέν.
Ἀλλ' ὁ μὲν μὴ ποιήσας ἁμαρ τίαν, ἔλεγεν ἔχειν οὐδέν· ἀνθρώπῳ δὲ αὔταρκες, ἐὰν
τολμήσῃ εἰπεῖν, ὅτι Ἔρχεται ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου, καὶ ἐν ἐμοὶ ἕξει ὀλίγα καὶ
μικρά. Ἐννόησόν μοι τοιγαροῦν τὰ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ φοβερὰ ἐπιπίπτοντα τοῖς
κολαζομένοις, ὅταν σκότωσις μὲν γένηται ἀστέρων, ἀφεγγὴς δὲ ὁ ἥλιος, καὶ ἡ
σελήνη οὐκ ἔτι πεφωτισμένη, ὅταν σκηπτοὶ διατρέχοντες, καὶ βρονταὶ φοβερῶς
καταῤῥηγνύμεναι· ὅταν ὑπὲρ κεφαλῆς ἀὴρ ἐσκοτισμένος ὑπάρχῃ, ὡς πανταχόθεν
ἀπαραμύθητον εἶναι τοῖς τῇ ὀργῇ παραδεδομένοις τὴν βάσανον. Ἡ γὰρ κτίσις, τῷ
ποιήσαντι ὑπηρε τοῦσα, ἐπιτείνεται μὲν εἰς κόλασιν κατὰ τῶν ἀδίκων, ἀνίεται δὲ εἰς
εὐεργεσίαν ὑπὲρ τῶν ἐπ' αὐτῷ πεποι θότων. Καὶ καθάπερ Ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετα
νοοῦντι χαρὰ γίνεται ἐν τοῖς οὐρανοῖς, οὕτω καὶ παροξυσμὸς καὶ λύπη ἐπὶ τοῖς
ἀποστατοῦσι διὰ τῆς ἁμαρτίας τοῦ κτίσαντος. Τότε τὸ πῦρ ἡτοιμασμένον εἰς κόλασιν
τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ διακόπτεται τῇ φωνῇ τοῦ Κυρίου· ἵνα ἐπειδὴ
δύο εἰ σὶν ἐν τῷ πυρὶ δυνάμεις, ἥ τε καυστικὴ καὶ ἡ φωτι στικὴ, τὸ μὲν δριμὺ καὶ
κολαστικὸν τοῦ πυρὸς τοῖς ἀξίοις τῆς καύσεως προσαπομείνῃ, τὸ δὲ φωτιστικὸν
αὐτοῦ καὶ λαμπρὸν τῇ φαιδρότητι τῶν εὐφραινομένων ἀποκληρωθῇ· ὡς ἀλαμπὲς
εἶναι τὸ πῦρ τῆς κολάσεως ἄκαυστον δὲ τὸ τῆς ἀναπαύσεως ἀπομεῖναι. Καὶ μὴ
ἀμφίβαλλε. Ἐν γὰρ ταῖς τῶν βεβιωμένων ἡμῖν ἀνταποδόσεσι, τοῦ πυρὸς ἡ φύσις
διαιρεθήσεται· καὶ τὸ μὲν φῶς, εἰς ἀπόλαυσιν τοῖς δικαίοις· τὸ δὲ τῆς καύσεως
ὀδυνηρὸν, τοῖς κολαζομένοις ἀποταχθήσε ται. Φοβερωτέρα δὲ τοῦ σκότους καὶ τοῦ
πυρὸς τοῦ αἰωνίου ἡ αἰσχύνη ἐστὶν, ᾗ μέλλουσι συνδιαιωνίζειν οἱ ἁμαρτωλοὶ, ἀεὶ ἐν
ὀφθαλμοῖς ἔχοντες τὰ ἴχνη τῆς ἐν σαρκὶ ἁμαρτίας, οἱονεί τινος βαφῆς ἀνεκπλύντου,
τῇ μνήμῃ τῆς ψυχῆς αὐτῶν εἰς τὸ διηνεκὲς ἀναμέ νοντα. Ὀλίγων δέ ἐστι τὸ
προσελθεῖν τῷ φωτὶ τῷ ἀληθινῷ, καὶ ἀποκαλύψαι, καὶ μετὰ τὴν ἀποκάλυψιν τῶν
κρυπτῶν, μὴ ἀπελθεῖν αἰσχυνθέντας τὰ πρόσ ωπα. Θεοῦ γὰρ ἀλλοτρίωσις, καὶ
ἀποστροφὴ, καὶ τῶν 32.1301 ἐν τῇ γεέννῃ προσδοκωμένων κολάσεων ἀφορητότε
ρόν ἐστι καὶ βαρύτερον τῷ παθόντι, ὡς ὀφθαλμῷ φω τὸς στέρησις, κἂν μὴ ὀδύνη
προσῇ. Πᾶσαν γὰρ ὁμοῦ τὴν ἀφ' οὗ γεγόνασιν ἄνθρωποι τῷ λόγῳ τις συλλα βὼν καὶ
εἰς ἓν ἀθροίσας εὐδαιμονίαν, οὐδὲ πολλοστῷ μέρει τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων εὑρήσει
παρισουμένην· ἀλλὰ πλεῖον τοῦ ἐν ἐκείνοις ἐλαχίστου τὰ σύμπαντα τῶν τῇδε καλῶν
κατὰ τὴν ἀξίαν ἀφεστηκότα, ἢ καθ' ὅσον σκιὰ καὶ ὄναρ τῶν ἀληθινῶν ἀπολείπεται.
Μᾶλλον δὲ, ἵν' οἰκειοτέρῳ χρήσωμαι παραδείγματι, ὅσῳ ψυχὴ τοῖς πᾶσι τιμιωτέρα
σώματος, τοσούτῳ καὶ τῶν βίων ἑκατέρων ἐστὶ τὸ διάφορον. Ἀλλ' οἱ πολλοὶ τῶν
ἀνθρώπων, διὰ τὸ, Ὁ μὲν δαρήσεται πολλὰς, ὁ δὲ ὀλίγας, τέλος εἶναι τῆς κολάσεως
τοῖς κολαζομένοις φασίν. Ὅπερ οὐκ ἐν τῇ τοῦ χρόνου παρατάσει ἢ συμπληρώσει,
ἀλλ' ἐν τῇ διαφορᾷ τῆς κολάσεως γίνεται. Τοῦ γὰρ Κυρίου ποτὲ μὲν ἀποφαινομένου,
ὅτι ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κό λασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον· ποτὲ δὲ
ἐκπέμποντός τινας εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμα σμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς
ἀγγέλοις αὐτοῦ, καὶ ἄλ λοτε ὀνομάζοντος γέενναν πυρὸς, καὶ ἐπιφέροντος· Ὅπου ὁ
σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ, καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται· καὶ ἔτι πάλιν διὰ τοῦ προφήτου
περί τινων εἰρηκότος, ὅτι ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτήσει, καὶ τὸ πῦρ αὐτῶν οὐ
σβεσθήσεται· τούτων καὶ τῶν τοιούτων πολλαχοῦ τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς κειμέ
νων, ἓν πάντως καὶ τοῦτο τῆς μεθοδείας τοῦ διαβό λου, τὸ τοὺς πολλοὺς τῶν
ἀνθρώπων, ὥσπερ ἐπιλαν θανομένους τῶν τοσούτων καὶ τοιούτων τοῦ Κυρίου
ἀποφάσεων, τέλος κολάσεως, εἰς τὸ μᾶλλον κατα τολμᾷν τῆς ἁμαρτίας, ἑαυτοῖς
ὑπογράφειν. Εἰ γὰρ τῆς αἰωνίου κολάσεως ἔσται ποτὲ τέλος, ἕξει πάντως καὶ ἡ
αἰώνιος ζωή. Εἰ δὲ ἐπὶ τῆς ζωῆς τοῦτο νοῆσαι οὐ καταδεχόμεθα, πῶς ἂν ἔχοι λόγον
τῇ κολάσει τῇ αἰωνίῳ τέλος διδόναι; Ἡ γὰρ τοῦ αἰωνίου προσθήκη ἐφ' ἑκατέρων
ἐπίσης κεῖται. Ἀπελεύσονται γὰρ οὗτοι, φησὶν, εἰς κόλασιν αἰώνιον· οἱ δὲ δίκαιοι, εἰς
ζωὴν αἰώνιον. Ὥστε καὶ τὸ, Δαρήσεται πολ λὰς, καὶ ὀλίγας, οὐχὶ τέλος, ἀλλὰ
διαφορὰν κολά σεως δηλοῖ. Εἰ γὰρ ὁ Θεὸς δίκαιος κριτής ἐστιν, οὐ μόνον τοῖς
ἀγαθοῖς, ἀλλὰ καὶ τοῖς πονηροῖς, ἀποδιδοὺς ἑκάστῳ κατὰ τὴν πρᾶξιν αὐτοῦ, δύναται
εἶναι ὁ μέν τις πυρὸς ἀσβέστου ἄξιος, καὶ τούτου ἤτοι μαλακωτέρου, ἢ μᾶλλον
φλέγοντος· ὁ δέ τις σκώληκος ἀτελευτήτου, καὶ τούτου πάλιν ἢ πραότερον
ὀδυνῶντος, ἢ σφοδρότερον, κατὰ τὴν ἀξίαν ἑκάστου· καὶ ἄλλος γεέννης, διάφορα
πάντως ἐχούσης τὰ κολαστήρια· καὶ ἕτερος τοῦ ἐξω τέρου σκότους, ἔνθα ὁ μέν τις ἐν
κλαυθμῷ μόνον, ὁ δέ τις καὶ ἐν βρυγμῷ τῶν ὀδόντων, διὰ τὸ ἐπιτεταμέ νον τῶν
πόνων γίνεται. Καὶ τὸ ἐξώτερον δὲ σκότος 32.1304 ὑποφαίνει πάντως εἶναι καὶ
ἐσώτερον. Καὶ τὸ, Εἰς 32.1304 πυθμένα ᾅδου, ἐν Παροίμιαις εἰρημένον δηλοῖ, ὅτι εἰσί
τινες ἐν τῷ ᾅδῃ μὲν, οὐκ ἐν πυθμένι δὲ ᾅδου, κουφοτέραν ὑπομένοντες τὴν κόλασιν.
Καὶ μή με νο μίσῃς ὥσπερ μητέρα τινὰ τροφὸν, ψευδῆ σοι μορμο λύκεια ἐπισείειν,
ὥσπερ ἐκεῖναι ποιεῖν περὶ τοὺς νη πίους τῶν παίδων εἰώθασιν, ὅταν θρηνῶσιν
ἄτακτα καὶ ἀπέραντα, καὶ δι' ἐπιπλάσεως τῶν διηγημάτων κα τασιγάζουσι. Ταῦτα
γὰρ οὐ μῦθος, ἀλλὰ λόγος ἀψευ δὴς προκεκηρυγμένος φωνῇ. Καὶ ἴσθι ἀκριβῶς, ὅτι
γενήσεται τῶν βεβιωμένων ἔλεγχος ἀκριβής. Ἔθλιψας τὸν ἀδελφόν; ἐκδέχου τὸ
ἴσον. Ἥρπασας τὰ τῶν ὑποδεεστέρων, κατεκονδύλισας πένητας, κατ ῄσχυνας ἐν
λοιδορίαις, ἐσυκοφάντησας, κατεψεύσω, ἀλλοτρίοις ἐπεβούλευσας γάμοις,
ἐπιώρκησας, ὅρια πατέρων μετέθηκας, κτήμασιν ὀρφανῶν ἀπῆλθες, χήρας
ἐξέθλιψας, τὴν παροῦσαν ἡδονὴν τῶν ἐν ἐπαγ γελίαις ἀγαθῶν προετίμησας;
Ἐκδέχου τούτων τὴν ἀντιμέτρησιν. Οἷα γὰρ σπείρει ἕκαστος, τοιαῦτα καὶ θερίσει. Καὶ
μέντοι καὶ εἴ τι τῶν ἀγαθῶν πέπρακταί σοι, κἀκείνων ἐκδέχου παραπλησίως τὰς
ἀντι δόσεις. Λάβε τοίνυν εἰς ἔννοιαν τὴν ἐσχάτην ἡμέραν, ὦ ἄνθρωπε (οὐ γὰρ δὴ σὺ
μόνος τὸν αἰῶνα βιώσεις), καὶ τὴν συνοχὴν καὶ πνιγμὸν, καὶ θανάτου ὥραν, καὶ
ἀπόφασιν Θεοῦ κατεπείγουσαν, καὶ ἀγγέλους ἐπισπεύδοντας, καὶ ψυχὴν ἐν τούτοις
δεινῶς θορυ βουμένην, καὶ ἁμαρτωλῷ συνειδότι πικρῶς μαστι γουμένην, καὶ πρὸς
τὰ τῇδε ἐλεεινῶς ἐπιστρέ φουσαν, καὶ ἀπαραίτητον τῆς μακρᾶς ἐκείνης ἀπο δημίας
ἀνάγκην. Διάγραψόν μοι τῇ διανοίᾳ τὴν τε λευταίαν τοῦ κοινοῦ βίου καταστροφὴν,
ὅταν ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ. Ἥξει γὰρ, καὶ οὐ
παρασιωπήσεται· ὅταν ἔλθῃ κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς, καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ
τὴν πρᾶ ξιν αὐτοῦ· ὅταν ἡ σάλπιγξ ἐκείνη, μέγα τι καὶ φο βερὸν ἠχήσασα, τοὺς ἀπ'
αἰῶνος ἐξυπνίσῃ καθεύ δοντας, καὶ ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς
ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως. Μνήσθητι τῆς
τοῦ Δανιὴλ θεο πτίας, ὅπως ἡμῖν ὑπ' ὄψιν ἄγει τὴν κρίσιν. Ἐθεώρουν, φησὶν, ἕως οὗ
θρόνοι ἐτέθησαν, καὶ Παλαιὸς ἡμερῶν ἐκαθέζετο. Ποταμὸς πυρὸς εἵλυεν ἔμπροσθεν
αὐτοῦ. Χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ, καὶ μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν
αὐτῷ. Κριτήριον ἐκάθισε, καὶ βίβλοι ἀνεῴχθησαν, τὰ καλὰ, τὰ φαῦλα, τὰ φανερὰ, τὰ
κεκρυμμένα, τὰ πράγματα, τὰ ῥήματα, τὰ ἐνθυμήματα, τὰ πάντα 32.1305 ἀθρόως εἰς
ἐξάκουστον τοῖς πᾶσι καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις σαφῶς ἀνακαλύπτουσαι. Πρὸς
ταῦτα πο ταποὺς εἶναι ἀνάγκη τοὺς κακῶς βεβιωκότας; Ποῦ ἄρα ἡ ψυχὴ ἐκείνη
καταδύσεται, ἡ ἐν ὄψεσι τοσού των θεατῶν ἐξαίφνης ὀφθεῖσα αἰσχύνης ἀνάπλεως;
ποίῳ δὲ σώματι τὰς ἀπεράντους ἐκείνας καὶ ἀν υποίστους ὑποστήσεται μάστιγας,
ὅπου πῦρ ἄσβεστον, καὶ σκώληξ ἀθάνατα κολάζων, καὶ πυθμὴν ᾅδου σκο τεινὸς καὶ
φρικώδης, καὶ οἰμωγαὶ πικραὶ, καὶ ὀλο λυγμὸς ἐξαίσιος, καὶ κλαυθμὸς, καὶ βρυγμὸς
ὀδόν των, καὶ πέρας οὐκ ἔχει τὰ δεινά; Τούτων οὐκ ἔστιν ἀπαλλαγὴ μετὰ θάνατον,
οὐδέ τις ἐπίνοια, οὐδὲ μηχανὴ τοῦ διεκδῦναι τὰ πικρὰ κολαστήρια. Ταῦτα φεύγειν
ἔξεστι νῦν. Ἕως ἔξεστιν, ἑαυτοὺς ἀπὸ τοῦ πτώματος ἀναλάβωμεν, μηδ'
ἀπελπίσωμεν ἑαυτῶν, ἐὰν ἀναλύσωμεν ἀπὸ τῶν κακῶν. Ἔστιν ὁδὸς σω τηρίας, ἐὰν
θέλωμεν. Σὲ ζητεῖ ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς, ὁ καταλιπὼν τὰ μὴ πεπλανημένα. Ἐὰν ἐπιδῷς
σεαυ τὸν, οὐκ ὀκνήσει, οὐδ' ἀπαξιώσει σε ὁ φιλάνθρωπος ἐπὶ τῶν ὤμων βαστάσαι
τῶν ἰδίων, χαίρων ὅτι εὗρεν αὐτοῦ τὸ πρόβατον τὸ ἀπολωλός. Ἕστηκεν ὁ πατὴρ καὶ
ἀναμένει τὴν σὴν ἀπὸ τῆς πλάνης ἐπάνοδον. Μόνον ἀνάλυσον, καὶ ἔτι σοῦ μακρὰν
ὄντος, προσδρα μὼν ἐπιπεσεῖται ἐπὶ τὸν τράχηλόν σου, καὶ φιλι κοῖς ἀσπασμοῖς
περιπτύξεται τὸν ὑπὸ τῆς μετανοίας ἤδη κεκαθαρμένον. Κἂν ἐγκαλέσῃ τις τῶν
ἑστάναι δοκούντων, ὅτι ταχὺ προσελήφθης, αὐτὸς ὁ ἀγαθὸς ὑπὲρ σοῦ ἀπολογήσεται,
λέγων· Εὐφρανθῆναι δεῖ καὶ χαρῆναι, ὅτι οὗτος ὁ Υἱός μου νεκρὸς ἦν, καὶ ἀνέζησε,
καὶ ἀπολωλὼς, καὶ εὑρέθη. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
1. ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ
2. ΑΓΓΕΛΟΙ ΦΟΒΕΡΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΗΦΕΙΣ ΜΕ ΠΥΡ ΜΑΤΙΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΟΗΣ
3. ΣΚΟΤΕΙΝΟ, ΦΡΙΚΩΔΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΝΕΣ ΒΑΡΑΘΡΟ ΜΕ ΑΚΑΥΣΤΗ ΦΛΟΓΑ
4. ΑΧΟΡΤΑΓΟΣ ΣΚΩΛΗΞ ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΣ ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΑΦΟΡΗΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ
5 ΑΙΩΝΙΟ ΡΕΖΙΛΕΜΑ, ΡΕΖΙΛΕΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ
6. Η ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΑ ΦΥΣΙΣ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΑΣΗ
7. ΤΟ ΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟ ΠΥΡ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΔΙΑ ΦΩΝΗΣ. ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΠΥΡ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΕΤΟΙΟΝ
ΠΡΟΣΤΑΓΜΟ.
8. ΣΤΕΡΗΣΙΣ ΦΩΤΟΣ
9. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΒΑΣΑΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΝ
10 ΚΛΑΜΑΤΑ
11 ΑΔΗΣ ΚΑΙ ΒΑΘΟΣ, ΣΧΕΤΙΣΜΟΣ
12 ΒΡΥΓΜΟΣ ΟΔΟΝΤΩΝ
---------
Ἔστι τις φύσις σώματος ἣν
καλοῦσιν ἀμίαντον, ἀνάλωτος πυρί· ἥτις ἐν μὲν τῇ φλογὶ κειμένη, ἀπην θρακῶσθαι
δοκεῖ· ἐξαιρεθεῖσα δὲ τοῦ πυρὸς, ὡς ὕδατι λαμπρυνθεῖσα, καθαρωτέρα γίνεται.
Τοιαῦτα ἦν τὰ τῶν τριῶν παίδων ἐκείνων σώματα, ἐκ τῆς νηστείας ἔχοντα τὸ ἀμίαντον. Ἐν γὰρ τῇ
μεγάλῃ 32.1252 φλογὶ τῆς καμίνου οἱονεὶ χρυσοῖ τὴν φύσιν
ὄντες, οὕτω κρείττους τῆς ἀπὸ τοῦ πυρὸς διεδείκνυντο βλά βης. Ἤπου καὶ χρυσοῦ
δυνατώτεροι διεδείκνυντο. Οὐ γὰρ ἐχώνευεν αὐτοὺς τὸ πῦρ, ἀλλ' ἐφύλαττεν αὐτοὺς
ἀκεραίους. Καίτοι οὐδὲν ἂν ἐκείνην τότε τὴν φλόγα ὑπέστη, ἣν νάφθα καὶ πίσσα καὶ
κληματίδες ἔτρεφον, ὡς ἐπὶ τεσσαράκοντα ἐννέα πήχεις αὐτὴν διαχεῖσθαι, καὶ τὰ
κύκλῳ αὐτῆς ἐπινεμομένην, πολλοὺς τῶν Χαλδαίων ἐξαναλῶσαι, 32.1252 - 1ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ.}1
{1ΛΟΓΟΣ Ιʹ.} ΗΘΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΚΔʹ ΕΚΛΕΧΘΕΝΤΕΣ ΔΙΑ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΜΑΓΙΣΤΡΟΥ, ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ
---
================
ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
2.7 φοβοῦ τὸν κύριον καὶ φύλασσε τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, καὶ ἔσῃ δυνατὸς ἐν πράξει, καὶ ἡ πρᾶξίς σου
ἀσύγκριτος ἔσται.
φοβούμενος τὸν κύριον πάντα καλὰ ἐργάσῃ· οὗτός ἐστιν ὁ φόβος ὃν δεῖ σε φοβηθῆναι. τὸν
διάβολον μὴ φοβηθῇς, ὅτι
δύναμις ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν, οὐδὲ φόβος. ἐν ᾧ δὲ ἡ δύναμις ᾖ ἔν δοξος, καὶ φόβος ἐν αὐτῷ. πᾶς γὰρ
ὁ δύναμιν ἔχων
καὶ φόβον ἔχει. ὁ δὲ μὴ ἔχων δύναμιν ὑπὸ πάντων καταφρονεῖται. ὁ δοῦλος οὖν τοῦ κυρίου
ἰσχυρός ἐστι καὶ
........... φοβήθητι οὖν τὸν κύριον, καὶ ζήσῃ αὐτῷ φυλάσσων τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ εἰς τοὺς αἰῶνας".
....
2.12 Καὶ εὐξαμένων αὐτῶν λέγει αὐτῷ ὁ ἐπίσκο πος "Βλέπε στερεῶς καὶ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου
ἐπί στρεφε πρὸς κύριον
καὶ μὴ φοβηθῇς τὸν διάβολον· δύ ναμις γὰρ ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν κατὰ τῶν δούλων τοῦ θεοῦ· ὁ θεὸς
γάρ ἐστιν ὁ
παρέχων τὴν νίκην. ὁ διά βολος μόνον φόβον ἔχει, ὁ δὲ φόβος αὐτοῦ τόνους οὐκ ἔχει. μὴ φοβηθῇς
οὖν αὐτὸν,
καὶ φεύξεται ἀπὸ σοῦ, μηδὲ τὴν ἀπειλὴν αὐτοῦ δειλιάσῃς· ἄτονος γὰρ ὡς νε κροῦ νεῦρα. οὐ
δύναται γὰρ καταδυναστεύειν
τῶν δού λων τοῦ θεοῦ τῶν ἐξ ὅλης καρδίας ἐλπιζόντων ἐπ' αὐ τόν. δύναται οὖν ὁ διάβολος
παλαῖσαι, καταπαλαῖσαι δὲ οὐ δύναται.
ἐὰν οὖν ἀντιστῇς αὐτὸν, νικηθεὶς φεύ ξεται ἀπὸ σοῦ κατῃσχυμμένος. μᾶλλον φοβήθητι τὸν κύριον
τὸν δυνάμενον σῶσαι καὶ
ἀπολέσαι. μὴ δειλιά σῃς μηδὲ φοβηθῇς τὸν θάνατον· φθαρτὸς γάρ ἐστιν· ἀλλὰ φοβοῦ τὴν
ἁμαρτίαν· προαιρετικὴ γάρ ἐστι.
Διδασκαλίαι πρὸς Ἀντίοχον τὸν ἄρχοντα - Ἀθανασίου
-------------
2.12...ἥξει γὰρ καὶ οὐ πα ρασιωπήσεται, ὅταν ἔλθῃ ὁ κύριος κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς, καὶ
ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.
μνήσθητι τὸν πύρινον ποταμὸν, τὸν σκώληκα τὸν ἀκοί μητον, τὸν δεινὸν ᾅδην, τὸ σκότος τὸ
ἐξώτερον, τὸν πικρὸν κλαυθμὸν,
τὸν βρυγμὸν τῶν ὀδόντων, τὴν ἄσβε στον κάμινον. πάντα γὰρ γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα
παραστήσεται, ὅταν ἡ σάλπιγξ
ἐκείνη μέγα τι καὶ φο βερὸν ἠχήσασα τοὺς ἀπ' αἰῶνος ἐξεγερεῖ καθεύδοντας «καὶ ἐκπορείσονται οἱ
τὰ ἀγαθὰ πράξαντες
εἰς ἀνά στασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως». μνήσθητι τῆς τοῦ Δανιὴλ
ὀπτασίας
ΤΟ ΙΔΙΟ ΩΣ ΑΝΩ
----
Οὓς καὶ δίκῃ παραδοθῆναι τῇ διὰ πυρός. Πεσοῦνται ἐπ' αὐτοὺς ἄνθρακες ἐν πυρί. Οἷον γάρ τινι
πυρὶ τῇ ὀργῇ καταναλώσεις
αὐτούς. Κατα βαλεῖς αὐτοὺς ἐν ταλαιπωρίαις, καὶ οὐ μὴ ὑπο στῶσι. Περιπεσοῦνται συμφοραῖς, καὶ
οὐ περιέσον ται τούτων.
Ταῦτα δὲ συμβαίνει τῷ Σαοὺλ ἐν τῷ κατὰ τοὺς ἀλλοφύλους πολέμῳ. Ἐκεῖ γὰρ σφαγεὶς ἐδέξατο τὸ
τοῦ βίου τέλος.
Ἀνὴρ γλωσσώδης οὐ κατευθυνθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς. Ἐκδέχεται μὲν τοὺς ἀσεβεῖς τὸ αἰώνιον πῦρ..
27.536 - Εἰς τέλος ΨΑΛΜΟΣ τῷ Δαυΐδ. ΡΛΘʹ

----
Ὅτε δὲ πεσόντες ἐπιπεπτώκασι, καὶ πλέον ἐμάνησαν, ὥστε τὰ τοῦ Θεοῦ ἔργα λέγειν εἶναι τοῦ
Βεελζεβοὺλ,
οὐκέτι λοιπὸν αὐτοὺς ἤνεγκεν· εἰς γὰρ τὸ Πνεῦμα αὐτοῦ ἐβλασφήμουν, λέγοντες τὸν ταῦτα
ποιοῦντα μὴ εἶναι Θεὸν,
ἀλλὰ Βεελζεβούλ. Καὶ διὰ τοῦτο, ὡς ἀφόρητα τολμῶντας, αἰωνίως ἐτιμω ρήσατο. Ἴσον γὰρ ἦν
αὐτοὺς τολμᾷν καὶ εἰπεῖν,
26.661 ὁρῶντας τὴν τοῦ κόσμου τάξιν, καὶ τὴν εἰς αὐτὸν πρόνοιαν, ὅτι καὶ ἡ κτίσις ὑπὸ τοῦ
Βεελζεβοὺλ γέ γονε·
καὶ ὁ ἥλιος ὑπακούων τῷ διαβόλῳ ἀνατέλλει, καὶ δι' αὐτὸν περιπολεῖ τὰ ἄστρα ἐν τῷ οὐρανῷ. Καὶ
γὰρ ὥσπερ ταῦτα
τοῦ Θεοῦ, οὕτω κἀκεῖνα τοῦ Πατρὸς ἦν ἔργα· καὶ εἰ ἐκεῖνα τοῦ Βεελζεβοὺλ, ἐξ ἀνάγκης καὶ ταῦτα
τοῦ Βεελζεβούλ.
ἐκ δὲ τῶν ἔργων, ἃ ἦν ἴδια Θεοῦ, μηκέτι Θεὸν αὐτὸν ὁμολογεῖν, ἀλλὰ τὸν ἐν αὐ τοῖς Βεελζεβοὺλ
ἀντ' ἐκείνου θεοποιεῖν,
ἵνα σὺν αὐτῷ λοιπὸν αἰωνίως ἐν τῷ πυρὶ κολάζωνται.
Ὅταν οὖν τινες, καθὰ πρότερον εἶπον, ταῦτα βλέποντες ὡς ἀνθρώπῳ λοιδορῶνται τῷ Κυρίῳ,
ἐλάττονος ἂν ἀξιοῖντο τιμω ρίας
τῶν τὰ τοῦ Θεοῦ ἔργα μεταφερόντων εἰς τὸν διάβολον. Οἱ γὰρ τοιοῦτοι, οὐ μόνον τὰ ἅγια τοῖς κυσὶ
ῥίπτουσιν, ἀλλὰ
καὶ τὸν Θεὸν τῷ διαβόλῳ συγ κρίνουσι, καὶ τὸ φῶς λέγουσιν εἶναι σκότος. Ταύτην γοῦν εἶναι τῶν
Φαρισαίων τὴν
ἀσύγγνωστον βλα σφημίαν ὁ Μάρκος παρετηρήσατο λέγων· «Ὃς δ' ἂν βλασφημήσῃ εἰς τὸ Πνεῦμα
τὸ ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν,
ἀλλ' ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου ἁμαρτίας· ὅτι ἔλεγον, Πνεῦμα ἀκάθαρτον ἔχει.» Καὶ ὁ μὲν ἐκ γενετῆς
τυφλὸς ἀναβλέψας ἐμαρτύρει·
«Ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη,26.661 - ΜΕΓ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
-----
============================
ἐπὶ τρία δὲ ἔτη μόνα καὶ μῆνας ἓξ τὰ τοιαῦτα τολμήσας ὑπὸ τῆς δευτέρας ἐξ οὐρανῶν ἐνδόξου
παρουσίας τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ
θεοῦ καταργεῖται, τοῦ κυρίου καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθοῦς, ὃς ἀνελὼν τὸν
Ἀντίχριστον τῷ πνεύματι τοῦ στόματος
αὐτοῦ τῷ τῆς γεέννης τοῦτον παραδώσει πυρί. 15.13 Ταῦτα δὲ διδάσκομεν οὐχ εὑρεσιλογοῦντες,
ἀλλ' ἐκ τῶν θείων
ἐκκλησιαζομένων γραφῶν καὶ μάλιστα ἐκ τῆς ἀρτίως ἀναγνωσθείσης τοῦ Δανιὴλ προφητείας
μεμαθηκότες, καθὼς καὶ Γαβριὴλ
ὁ ἀρχάγγελος ἡρμήνευσε λέγων οὕτως·
ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ αʹ ΦΩΤΙΖΟΜΕΝΩΝ
ΞΑΝΑ ΕΔΩ, ΤΟΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ Η ΚΑΠΟΙΑ
ΑΚΤΙΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ.
ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝ ΑΛΛΑ ΑΝΕΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙ ΣΕ ΚΑΤΙ ΤΡΙΤΟ, ΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟ, ΑΡΑ ΚΤΙΣΤΟ,
ΠΥΡ.
ΑΚΤΙΣΤΟ ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΟ ΠΥΡ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΠΡΟΥΠΑΡΧΩΝ ΚΑΚΟ..ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
----
Ἐγειρόμεθα τοίνυν αἰώνια μὲν πάντες ἔχοντες τὰ σώματα, οὐ πάντες δὲ ὅμοια. ἀλλ' εἰ μέν τίς ἐστι
δίκαιος,
λαμβάνει σῶμα ἐπουράνιον, ἵνα δύνηται μετὰ ἀγγέλων ἀναστρέφειν ἐπαξίως. εἰ δέ τις ἁμαρτωλός
ἐστι, λαμβάνει
σῶμα αἰώνιον, ὑπομονητικὸν τιμωρίας ἁμαρτιῶν, ἵνα ἐν πυρὶ αἰωνίως καιόμενος μηδέποτε
ἀναλωθῇ. καὶ δικαίως
ἀμφοτέροις τοῖς τάγμασιν ὁ θεὸς παρέχει τοῦτο. οὐδὲν γὰρ χωρὶς σώματος ἡμῖν πέπρακται.18.19
ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ αʹ ΦΩΤΙΖΟΜΕΝΩΝ, ΚΥΡΙ ΛΛΟΥἐν Ἱεροσολύμοις,
ΟΙ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙΝΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ; ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΗΔΟΝΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΕ
ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΣΩΣΜΕΝΟΥΣ.
Η ΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΝ ΥΠΑΡΞΗ, ΤΑ ΚΤΙΣΤΑ ΚΑΛΗ, ΣΤΕΦΑΝΑ,
ΕΝΔΥΜΑΤΑ, Η ΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ,
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΕ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΟΧΗ..
ΟΙ ΣΩΣΜΕΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΔΙΑΣΜΟ ΚΤΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΚΤΙΣΤΩΝ , ΤΟ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ ΑΚΤΙΣΤΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΦΥΛΑΓΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΩΣΜΕΝΟΥΣ
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΞΙΣΩΣΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΕ ΚΟΛΑΣΗ Η ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΤΑ ΨΥΧΗΣ ΝΑ ΒΙΩΣΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΩΣ
ΤΕΤΟΙΑ
ΤΟ ΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟ ΠΥΡΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΗΣ ΠΥΡΙΝΗΣ ΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΤΙΚΗΣ
ΘΕΟΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ
ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΙΔΩΛΟ.
----
==========
Βόες μὲν ὡς ὑπὸ ζυγὸν τοῦ Εὐαγγελίου γεγονότες· θυσιαζόμενοι ὡς θύοντες ἑαυτοὺς, διὰ τοῦ
σφαγιάζειν τὰ πάθη.
καὶ ἀναλίσκειν αὐτὰ τῷ πυρὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. 77.1260, ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ,
Κυρίλλου
----
101 Mt 8, 29
Ἡ θεία τοῦ μονογενοῦς φύσις ἀφράστῳ πυρὶ κατέφλεγεν τοὺς δαίμονας ὥσπερ καὶ ἄλλα ἀφανῶς
ἐποίει,
τοὺς ἀγριωτέρους τῶν δαι μόνων εἰς ὁδοὺς ἐγκλείων καὶ τὴν τοῦ διαβόλου καθελὼν τυραννίδα.
ἦλθες, φασίν, πρὸ καιροῦ·
ᾔδεσαν γὰρ ἐν τῷ λόγῳ, ὅτι καὶ ἔμελλεν ἥξειν ὁ Χριστὸς καὶ ὅτι αὐτὸς ἔχει αὐτοὺς κρῖναι.
ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΤΘΑΙΟ, Κυρίλλου
=======
ἀλλ' ἦν αὐτῷ συναΐδιος ὁ ἐξ αὐτοῦ προελθὼν Λόγος, καθάπερ ἡ θερμότης ἐν πυρὶ, γεννητῶς ἐξ
αὐτοῦ προϊοῦσα καὶ
ἀεὶ συνυπάρχουσα, καὶ ἐκ φωτὸς ὁ περὶ τὰ ἔξω φωτισμός. ΑΛΛΟ, ὡς ἐξ ἀντιθέσεως τῶν αἱρετικῶν.
Εἰ τέλειος, φησὶν,
ἔστιν ὁ Πατὴρ ἐν τῇ οἰκείᾳ μεγαλειότητι καὶ οὐδὲν ἐλλείπει πρὸς τοῦτο τῇ αὐτοῦ φύσει, περιττῶς
ὡς πλήρωμα
τῆς θεότητος αὐτοῦ ὁ Υἱὸς ἐπεισφέρεται. 75.64,ΛΟΓΟΣ Εʹ.,Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ
ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ, Κυρίλλου
=======
180 ζέσωμεν μάλα τῷ πυρὶ τῆς θείας ἀγάπης, καὶ τὸν χειμῶνα τῆς ἀπιστίας οὐ
δείσωμεν· ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΟΥ
ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΑΠΟΥΣΙΑ ΠΥΡΟΣ ΑΓΑΠΗΣ
---
ὃν ὄψεται πᾶσα σὰρξ ἀπ' οὐρανοῦ
μετ' ἀγγέλων δυνάμεως αὐτοῦ ἐν πυρὶ φλογός, διδόντα ἐκδίκησιν τοῖς μὴ εἰδόσι
θεὸν καὶ τοῖς μὴ ὑπακούσασι τῷ εὐαγγελίῳ αὐτοῦ, καθὼς γέγραπται·
221 {1Θεόδωρος πάσαις ταῖς ἀδελφότησιν ἤτοι
συνοδίαις ταῖς πανταχοῦ διὰ Χριστὸν διεσπαρμέναις σὺν τοῖς ἐν φυλακαῖς τε καὶ
ἐξορίαις κρατουμένοις ἐν Κυρίῳ χαίρειν} ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΟΥ
----
οὐκ ἔχομεν ὧδε
μένουσαν πόλιν, ἡ ἄνω Ἱερουσαλὴμ πατρὶς καὶ πόλις ἡμῶν. ὦ ἄνδρες δυνατοὶ ἐν
πνεύματι, ὦ τέκνα θεοῦ (οὐ γὰρ ἐμοῦ τοῦ ταπεινοῦ οὗτοι οἱ λόγοι καὶ ἁμαρτωλοῦ),
μὴ ὀκλάσωμεν κἂν πάντες τραποῖεν, ὅπερ μὴ γένοιτο, ἀλλ' ἡμεῖς ὡς πάλαι ὑπὸ θεοῦ
δυναμωθέντες καὶ τανῦν μονομαχήσωμεν. μεθ' ἡμῶν ὁ θεός, πάντες οἱ ἀπ' αἰῶνος
ἅγιοι, μεθ' ἡμῶν ἀνατολὴ καὶ δύσις. μικρὰ μερὶς ἡ ἀπορρήξασα ἑαυτὴν ἀπὸ τῆς ὑπ'
οὐρανὸν ἐκκλησίας, καὶ τοῦτο διὰ φόβον, διὰ τὰ πρόσκαιρα, διὰ τὴν σάρκα, ἣν
μικρὸν ὕστερον παραδώσομεν τῷ αἰωνίῳ πυρὶ σὺν τῇ ψυχῇ, εἰ μὴ ἀντισχώμεθα τῆς
ἀληθείας. 223 {1Ναυκρατίῳ τέκνῳ} ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΟΥ
----
ἀπέχου καὶ τῶν πονηρῶν λογισμῶν
ὡς ἐμπυρισμὸν καρδίας καὶ ἀπώλειαν· φοβοῦ τὸν θεὸν καὶ ἐν τρόμῳ δούλευε αὐτῷ,
τελῶν τὰς καθηκούσας ψαλμῳδίας καὶ ἀγρυπνίας· μὴ ἔσο ἀργὸς ἀλλὰ καματηρός, μὴ
γελοιαστὴς ἀλλὰ θρηνητής, μὴ ἀργολόγος ἀλλὰ χρησιμορρήμων.373 {1Παύλῳ τέκνῳ}ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ,

ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΟΥ
----
ςʹ, Χαῖρε, στάμνε, τὸ χρυσόπλαστον ἄγγος, ἡ παντὸς ἄγγους ἐξῳκισμένη, ἀφ'
ἧς μανναδοτεῖται ἅπας ὁ κόσμος, τὸν ἐν πυρὶ τῆς Θεότητος ἐξοπτηθέντα τῆς ζωῆς
ἄρτον. εἰς τὸ γενέσιον τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΟΥ
=====================
Πῶς ὑπενέγκωμεν, ἀδελφοί, ὅταν ἴδωμεν τὸν πύρινον ποταμὸν ἐξερχόμενον μετὰ θυμοῦ, ὥσπερ
ἀγρίαν θάλασσαν,
καὶ κατεσθίοντα ὄρη καὶ νάπας, καὶ κατακαίοντα πᾶσαν τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα; Τότε,
ἀγαπητοί, ἐκ τοῦ
πυρὸς ἐκείνου οἱ ποταμοὶ ἐκλείψουσιν, αἱ πηγαὶ ἀφανίζονται, τὰ ἄστρα πίπτουσιν, ὁ ἥλιος

σβεσθήσεται,
ἡ σελήνη παρέρχεται, ὁ οὐρανὸς εἱλίσσεται ὡς βιβλίον, καθὼς γέγραπται. Τότε οἱ Ἄγγελοι

ἀποστελλόμενοι
περιτρέχουσιν, ἐπισυνάγοντες τοὺς ἐκλεκτοὺς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων, ὡς ἔφη ὁ Κύριος, ἀπ'
ἄκρων οὐρανῶν
ἕως ἄκρων αὐτῶν. Τότε θεασόμεθα οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν, κατὰ τὸ ἐπάγγελμα αὐτοῦ.
Λόγος εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ - ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
Ο ΠΥΡΙΝΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ ΚΑΙΕΙ ΤΗΝ ΦΘΑΡΤΗ ΥΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΠΑΡΧΩΝ ΚΟΣΜΟ.
------------------
Οὕτως κλαῖε καὶ ἐνθυμοῦ, λέγων· ἆρα ποταπαί εἰσιν ἐκεῖναι αἱ κολάσεις αἱ φοβεραί, ἃς λέγει ἡ θεία
Γραφή;
Ἆρα ποταπός ἐστιν ὁ πύρινος ποταμὸς ἐκεῖνος;
Λόγος παραινετικός. Περὶ τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου, καὶ περὶ μετανοίας- ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
ΟΛΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΚΟΛΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΛΑΣΗ..ΔΗΛΑΔΗ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ
ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ
ΚΑΙ ΤΑΡΑΧΗ, ΤΡΙΞΙΜΟ ΟΔΟΝΤΩΝ, ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΟΝΟΥ ΣΚΩΛΗΚΑ ΚΤΛ?
--------------
Ὅταν ἴδωμεν τὸν πύρινον ποταμὸν ἐξερχόμενον ἀπὸ ἀνατολῶν μετὰ θυμοῦ, ὥσπερ ἀγρίαν
θάλασσαν, καὶ κατεσθίοντα τὰ ὄρη
καὶ τὰς νάπας, καὶ κατακαίοντα πᾶσαν τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα, τότε, ἀγαπητοί, ἐκ τοῦ πυρὸς
ἐκείνου αἱ πηγαὶ
ἐκλείπουσιν, οἱ ποταμοὶ ἀφανίζονται, ἡ θάλασσα ξηραίνεται, ὁ ἀὴρ κλονεῖται, τὰ ἄστρα πίπτουσιν

ἐκ τοῦ οὐρανοῦ,
ὁ ἥλιος ἐκλείπει, ἡ σελήνη μεταβάλλεται εἰς αἷμα, ὁ οὐρανὸς εἱλίσσεται ὡς βιβλίον.
...
Ἐρώτησις. Οἱ φιλόχριστοι εἶπον· εἰς μίαν κόλασιν ἀποτρέχονται πάντες, ἢ διάφοροι κολάσεις εἰσίν;
Ἀπόκρισις. Ὁ διδάσκαλος
λέγει· διάφοροι κολάσεις εἰσί, καθὼς ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ ἠκούσατε. Ἔστιν οὖν σκότος ἐξώτερον ἐν τῇ
ἰδίᾳ χώρᾳ· γέεννα
68 πυρὸς τόπος ἄλλος· βρυγμὸς ὀδόντων τόπος ἴδιος· ὁ σκώληξ ὁ ἀκοίμητος ἐν ἑτέρῳ τόπῳ· ἡ
λίμνη τοῦ πυρὸς τόπος ἕτερος·
ὁ τάρταρος τόπος ἴδιος· τὸ ἄσβεστον πῦρ ἐν ἰδίᾳ χώρᾳ· ὁ πύρινος ποταμὸς ἀλλαχοῦ. Ἐν ταύταις
ταῖς κολάσεσι καταμερίζονται
οἱ ἐλεεινοί, ἕκαστος πρὸς ἀναλογίαν τῶν πταισμάτων αὐτοῦ. Καὶ ὥσπερ εἰσὶ διαφοραὶ ἁμαρτιῶν,
οὕτως εἰσὶ διάφοροι κολάσεις
..
Λόγος περὶ τῆς κοινῆς ἀναστάσεως καὶ μετανοίας καὶ ἀγάπης. Καὶ εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν τοῦ
Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
------------
ὡς ἀστραπὴ ἀστράπτων ἐξ οὐρανοῦ, ὁ ἅγιος καὶ ἄχραντος καὶ φοβερὸς καὶ ἔνδοξος Θεὸς ἡμῶν,
μετὰ δόξης ἀνεικάστου,
προτρεχόντων τῶν ταγμάτων ἐνώπιον τῆς δόξης αὐτοῦ Ἀγγέλων, Ἀρχαγγέλων, πάντες φλόγες
πυρὸς ὄντες, καὶ ποταμὸς πλήρης
πυρὸς ἐν φοβερῷ ῥοιζήματι. Χερουβεὶμ ἔχοντα τὸ ὄμμα κάτω καὶ Σεραφεὶμ ἱπτάμενα καὶ
κρύπτοντα τὰ πρόσωπα καὶ τοὺς
πόδας ἐν ταῖς πτέρυξι ταῖς πυρίναις, κεκραγότα μετὰ φρίκης· ἐγείρεσθε, οἱ καθεύδοντες. Ἰδού,
ἦλθεν ὁ Νυμφίος.
Ἀνοίγονται δὲ τὰ μνήματα, καὶ ὡς ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ ἐγείρονται πᾶσαι αἱ φυλαί, καὶ βλέπουσιν εἰς
τὸ κάλλος τὸ ἅγιον
τοῦ Νυμφίου. Καὶ μύριαι μυριάδες καὶ χίλιαι χιλιάδες Ἀγγέλων καὶ Ἀρχαγγέλων, ἀναρίθμητοι
στρατιαί, χαίρουσι
χαρὰν μεγάλην. Ἅγιοι καὶ δίκαιοι καὶ πάντες οἱ μὴ λαβόντες τὴν σφραγῖδα τοῦ Δράκον 128 τος <τοῦ
μιαροῦ> καὶ
ἀσεβοῦς ἀγάλλονται.
Λόγος εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου, καὶ περὶ συντελείας τοῦ κόσμου, καὶ εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ
Ἀντιχρίστου
ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
------------
Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς μὴ ἄκαρποι εὑρεθῆτε, καὶ ἐκκοπέντες τῷ πυρὶ παραδοθῆτε. Ὁμοίως
σπόρος ἐσμὲν καλός, ὃν ἔσπειρεν
ὁ Ποιητὴς οὐρανοῦ καὶ γῆς, Χριστὸς ὁ οἰκοδεσπότης. Ὁ ἀμητὸς ἰδοὺ ἔφθασε καὶ οἱ ἀμήσοντες τὰ
δρέπανα μετὰ χεῖρας
ἔχουσι, τὸ νεῦμα τοῦ Δεσπότου περιμένοντες. Βλέπετε τοίνυν μή τις εὑρεθῇ ζιζάνιον, καὶ εἰς
δεσμὰ δεθεὶς καῇ τῷ
αἰωνίῳ πυρί. Λόγος ἀσκητικός - ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
---
ἄνδρες δὲ ἁμαρτωλοί, ἀσεβεῖς καὶ βέβηλοι, βαστάζουσιν ἐκεῖσε καρπὸν αἰσχρὸν καὶ σαπρὸν
(πλήρεις ὄντως αἰσχύνης, κλαυθμῶν τε καὶ ὀδυρμῶν) καὶ σκώληκα ἀκοίμητον ἐν πυρὶ ἀσβέστῳ.
Φοβερόν,
ὦ ἀδελφοί, ἐκεῖ τὸ κριτήριον, ὅτι ἄνευ μαρτύρων ἅπαντα φανεροῦνται, πράξεις τε καὶ λαλιαί,
λογισμοὶ καὶ
ἐνθυμήσεις· ὅταν καὶ παρίστανται μύριαι μυριάδες καὶ χίλιαι χιλιάδες Ἀρχαγγέλων καὶ Ἀγγέλων,
Χερουβὶμ καὶ
Σεραφίμ, Δικαίων καὶ Ἁγίων, Προφητῶν καὶ Ἀποστόλων.
Περὶ κρίσεως καὶ κατανύξεως - ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
-----
Λόγος τετρασύλλαβος
Νικηθεὶς δὲ κατὰ κράτος ὁ πονηρὸς Διάβολος καθίσας ἀπωδύρετο καὶ ἔλεγε......
Εἰ γὰρ καὶ αὐτοὶ προθέσει πίπτουσιν εἰς τὸ βάραθρον, ἀλλ' ὅμως ἐγὼ χαίρομαι ἐπὶ τῇ ἀπωλείᾳ
αὐτῶν· χαιρόμενος δὲ
ὁδηγῶ εἰς ὁδὸν τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἔχω κοινωνοὺς ἐν πυρὶ τῷ ἀσβέστῳ.- ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
-----
Πῶς ἐξέδωκας ἑαυτὴν τῇ ματαιότητι καὶ ἐδέσμευσας σαυτὴν τοῖς γηΐνοις πράγμασι, μὴ λογιζομένη
ὅτι μέλλεις παρίστασθαι
τῷ φοβερῷ δικαστηρίῳ! Λάβε εἰς διάνοιάν σου τὴν φοβερὰν τοῦ Κυρίου παρουσίαν, τὸ φρικτὸν
ἐκείνου δικαστήριον
καὶ τὸν πύρινον ποταμόν. Ποταμὸς γάρ, φησί, πυρὸς πορεύεται πρὸ προσώπου αὐτοῦ· μύριαι
μυριάδες παραστήκουσιν
αὐτῷ καὶ χίλιαι χιλιάδες λειτουργοῦσιν αὐτόν· ὅπου οὐ μόνον τῶν ἔργων μέλλομεν ἀπαιτεῖσθαι
δίκην, ἀλλὰ καὶ
ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας· ὅπου πάντα γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα·
Εἰς τὸν λόγον, ὃν εἶπεν ὁ Κύριος, ὅτι ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε·- ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
---------
57 Ὅταν ἴδωμεν τὸν πύρινον ποταμὸν ἐξερχόμενον ἀπὸ ἀνατολῶν μετὰ θυμοῦ, ὥσπερ ἀγρίαν
θάλασσαν,
καὶ κατεσθίοντα τὰ ὄρη καὶ τὰς νάπας, καὶ κατακαίοντα πᾶσαν τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα, τότε,
ἀγαπητοί, ἐκ τοῦ πυρὸς ἐκείνου αἱ πηγαὶ ἐκλείπουσιν, οἱ ποταμοὶ ἀφανίζονται, ἡ θάλασσα

ξηραίνεται,
ὁ ἀὴρ κλονεῖται, τὰ ἄστρα πίπτουσιν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὁ ἥλιος ἐκλείπει, ἡ σελήνη μεταβάλλεται εἰς
αἷμα,
ὁ οὐρανὸς εἱλίσσεται ὡς βιβλίον.
...
58 ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται! Ἰδοὺ ὁ Κριτὴς παραγίνεται! Ἰδοὺ ὁ Δικαστὴς τῶν δικαστῶν
ἀποκαλύπτεται!
Ἰδοὺ ὁ τῶν ὅλων Θεὸς παραγίνεται 59 κρῖναι τὴν οἰκουμένην καὶ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα
αὐτοῦ!
Τότε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἐκ τῆς κραυγῆς ἐκείνης τρομάξουσιν οἱ νεφροὶ τῆς γῆς ἀπὸ περάτων
ἕως περάτων,
καὶ θάλασσα καὶ πᾶσαι ἄβυσσοι. Τότε, ἀγαπητοί, φόβος καὶ τρόμος καὶ ἔκστασις λήψεται πάντα
ἄνθρωπον
ἐκ τῆς κραυγῆς καὶ τοῦ ἤχου τῆς σάλπιγγος καὶ τῆς προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ.
61
Ὤ, πόσα στενάξομεν καὶ ἐλεεινὰ δακρύσομεν, ὅταν ἴδωμεν τὴν οὐρανῶν βασιλείαν ἀπόρρητον!
Καὶ πάλιν ἐκ τοῦ ἄλλου
μέρους θεασόμεθα τὰς φοβερὰς κολάσεις φαινομένας· μέσον δὲ τούτων πᾶσαν φύσιν ἀνθρώπων,
ἀπὸ τοῦ πρωτοπλάστου
Ἀδὰμ ἕως τοῦ γεννηθέντος πάντων ὕστερον, καὶ πάντας προσκυνοῦντας ἐπὶ πρόσωπον! Τότε
πληρωθήσεται ὁ λόγος ὁ
γεγραμμένος· ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος, ὅτι ἐμοὶ κάμψει πᾶν γόνυ.
70...Τότε γὰρ χωρίζονται ἀπ' ἀλλήλων τὸν ἐλεεινὸν ἐκεῖνον χωρισμὸν καὶ ἀποδημοῦσιν ἀποδημίαν
ἐπιστροφὴν μὴ
ἔχουσαν. Τότε διαχωρισθήσονται ἐπίσκοποι ἀπὸ συνεπισκόπων, καὶ πρεσβύτεροι ἀπὸ

συμπρεσβυτέρων, καὶ
διάκονοι ἀπὸ συνδιακόνων, ὑποδιάκονοι καὶ ἀναγνῶσται ἀπὸ τῶν ἑταίρων αὐτῶν. Τότε
διαχωρισθήσονται οἱ ποτὲ
βασιλεῖς καὶ κλαύσουσιν ὡς νήπια καὶ ἐλαθήσονται ὡς ἀνδράποδα. Τό τε στενάξουσιν ἄρχοντες

καὶ εὑρεθήσονται
ἔρημοι καὶ ἀποβλέψουσιν ἔνθεν καὶ ἔνθεν, καὶ οὐδεὶς ὁ βοηθῶν. Οὔτε ὁ πλοῦτος φαίνεται, οὔτε οἱ
κόλακες
παρίστανται. Τότε διαχωρισθήσονται οἱ ἐν ἀμελείᾳ ζήσαντες μοναχοί, οἱ τὸν κόσμον ποθήσαντες
καὶ κοσμικὰ
φρονήσαντες. Τότε διαχωρισθήσονται γονεῖς καὶ τέκνα, πατὴρ καὶ υἱός, μητέρες καὶ θυγατέρες,
φίλοι ἀπὸ φίλων,
συγγενεῖς ἀπὸ συγγενῶν. Τότε διαχωρισθήσονται ἐλεεινῶς ἀνδρόγυνα τὰ μὴ φυλάξαντα τὴν

κοίτην ἀμίαντον.
Ἀλλὰ παρεάσω τὰ λοιπὰ εἰπεῖν· καὶ γὰρ συνέχει με φόβος ἐν ταύτῃ μου τῇ διηγήσει. Τότε λοιπὸν
ἐλαυνόμενοι καὶ
τυπτόμενοι ὑπὸ ἀγρίων Ἀγγέλων καὶ ὠθούμενοι, ἀποτρέχονται, τοὺς ὀδόντας τρίζοντες καὶ
πυκνοτέρως στρεφόμενοι
εἰς τὰ ὀπίσω ἰδεῖν τοὺς δικαίους, ὅθεν ἐχωρίσθησαν.
71 Καὶ βλέπουσι τὴν χαρὰν ἐκείνην καὶ τὸ φῶς, ὅθεν ἐχωρίσθησαν, καὶ θρηνοῦσι πικρῶς. Καὶ
ἀποκρύπτονται
λοιπόν, μηκέτι δυνάμενοι εἰς τὰ ὀπίσω θεωρεῖν. Καὶ ἐγγίζουσι τὸν χαλεπώτατον τόπον, ὅπου πάλιν
διαχωρίζονται
καὶ μερίζονται εἰς ὅλας τὰς κολάσεις.
73 Σῴζου, ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἡ μήτηρ τῶν πρωτοτόκων. Σῴζου, ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἡ μὴ
ἔχουσα τέλος.
Σῴζεσθε, πάντες· οὐκέτι θεασόμεθά τινα ἐξ ὑμῶν. Εἰς κρίσιν ἀπερχόμεθα μὴ ἔχουσαν τέλος, μηδὲ
ἄνεσιν.
Καὶ λοιπὸν ἀπέρχονται ἕκαστος εἰς τὸν ἡτοιμασμένον τόπον, ὃν ἡτοίμασαν ἑαυτοῖς, μὴ
θελήσαντες μετανοῆσαι,
ἵνα λυτρωθῶσιν ἐκ τῆς ὀργῆς καὶ ἀνάγκης ἐκείνης. Διὰ τοῦτο κολάζονται εἰς ὅλους τοὺς αἰῶνας.
Ἠκούσατε,
ἀδελφοί μου, τὴν ἀπόφασιν. Ἠκούσατε τί πανθάνουσιν οἱ ἀμελοῦντες. Ἠκούσατε τὰ περὶ τῆς
φοβερᾶς ἡμέρας ἐκείνης
καὶ τῆς πονηρᾶς ὥρας. Φροντίσωμεν, ἀδελφοί· ἐκείνη γὰρ ἡ ὥρα ἐστὶν ἡ δοκιμάζουσα ὅλον τὸν
βίον ἡμῶν.
Περὶ ταύτης τῆς φρικτῆς ὥρας ἡ θεία Γραφὴ ἀπὸ ἀνατολῶν ἕως δυσμῶν ἐν ταῖς ἁγίαις ἐκκλησίαις
βοᾷ καὶ προλέγει
καὶ διαμαρτύρεται, ἵνα μὴ καταισχυνθῶμεν ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ. Περὶ ταύτης τῆς ὥρας ἔλεγεν ὁ
προφήτης Δαυΐδ,
ὅτι σὺ ἀποδώσεις ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ. Περὶ ταύτης τῆς ὥρας ὁ Ἀπόστολος ἐβόα· βλέπετε
πῶς ἀκριβῶς
περιπατεῖτε· φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος.
Περὶ ταύτης τῆς ὥρας ἔλεγεν ὁ Δεσπότης Χριστός· ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης.
Λόγος περὶ τῆς κοινῆς ἀναστάσεως καὶ μετανοίας καὶ ἀγάπης. Καὶ εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν τοῦ
Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
- ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
---------
15Μέγας φόβος, ἀδελφοί, ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ, καὶ φρίκη καὶ ἔκστασις, ὅταν καθίσῃ ἐκεῖνος τὸ
ἀπροσωπόληπτον κριτήριον,
καὶ ἀνεῳχθῶσιν αἱ φοβεραὶ ἐκεῖναι βίβλοι, ἔνθα γεγραμμένα εἰσὶ καὶ τὰ ἔργα ἡμῶν καὶ οἱ λόγοι
καὶ αἱ πράξεις ἡμῶν,
ἃ ἐλαλήσαμεν καὶ ἐπράξαμεν ἐν τῷ βίῳ τούτῳ, καὶ ἐνομίσαμεν λανθάνειν τὸν Θεὸν τὸν ἐτάζοντα
καρδίας καὶ νεφρούς,
κατὰ τὸ γεγραμμένον· ὅτι αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσίν, ἤγουν οἱ
διαλογισμοὶ καὶ τὰ ἐνθυμήματα,
περὶ ὧν λόγον ἀποδώσομεν τῷ Κριτῇ.
...
Ἐπερωτῶνται ποιμένες, ἤγουν ἐπίσκοποι, καὶ περὶ τῆς ἰδίας πολιτείας καὶ ὑπὲρ τῆς ποίμνης αὐτῶν,
καὶ ἀπαιτεῖται
ἕκαστος τὰ λογικὰ πρόβατα, ἅπερ παρέλαβε παρὰ τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ. Ἐὰν δὲ ἐξ ἀμελείας
τοῦ ἐπισκόπου ἀπολείψῃ
πρόβατον, τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῶν χειρῶν αὐτοῦ ἀπαιτεῖται. Ὁμοίως 20 δὲ καὶ πρεσβύτεροι
δώσουσι λόγον ὑπὲρ τῆς ἐκκλησίας αὐτῶν·
ἅμα δὲ καὶ οἱ διάκονοι καὶ πᾶς δὲ πιστὸς ὑπὲρ τοῦ οἴκου αὐτοῦ,
21..
Τότε γάρ, φιλόχριστοι, μετὰ τὸ ἐρευνηθῆναι καὶ πάντων τὰ ἔργα δημοσιευθῆναι ἐπὶ Ἀγγέλων καὶ
ἀνθρώπων,
καὶ πάντες οἱ ἐχθροὶ τεθῶσιν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ, καὶ καταργηθῇ πᾶσα ἐξουσία καὶ δύναμις,
καὶ καμφθῇ τῷ Θεῷ πᾶν γόνυ,
καθὼς γέγραπται, τότε ἀφορίσει αὐτοὺς ἀπ' ἀλλήλων, ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ
τῶν ἐρίφων·
οἱ γὰρ ἔχοντες τὰ καλὰ ἔργα καὶ τοὺς καλοὺς καρποὺς χωρίζονται ἀπὸ τῶν ἀκάρπων καὶ
ἁμαρτωλῶν· οἳ καὶ ἐκλάμψουσιν,
ὡς ὁ ἥλιος. Οὗτοί εἰσιν οἱ τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου φυλάξαντες· οἱ ἐλεήμονες, οἱ φιλόπτωχοι καὶ
φιλόρφανοι,
οἱ ξενοδοχοῦντες, οἱ τοὺς γυμνοὺς περιβάλλοντες, οἱ τοὺς ἐν φυλακῇ ἐπισκεπτόμενοι, οἱ τῶν

καταπονουμένων
ἀντιλήπτορες, οἱ τῶν κειμένων ἐπισκέπται, οἱ πενθήσαντες νῦν, καθὼς 22 εἶπεν ὁ Κύριος, οἱ

πτωχεύσαντες νῦν
διὰ τὸν ἐν οὐρανοῖς κείμενον πλοῦτον, οἱ τὰ παραπτώματα τῶν ἀδελφῶν ἀφιέντες, οἱ τὴν
σφραγῖδα τῆς πίστεως
φυλάξαντες ἄθραυστον καὶ ἀμόλυντον ἀπὸ πάσης αἱρέσεως· τούτους στήσει ἐκ δεξιῶν.
Εἰς μίαν δὲ κόλασιν ἀπέρχονται πάντες, ἢ διάφοροί εἰσι κολάσεις; Διάφοροι τῶν κολάσεων τόποι
εἰσίν, ὡς ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ
ἠκούσαμεν. Ἔστιν οὖν σκότος ἐξώτερον· δῆλον ὅτι καὶ ἄλλο ἐσώτερον. Γέεννα τοῦ πυρὸς τόπος
ἄλλος· βρυγμὸς ὀδόντων τόπος
ἴδιος· σκώληξ ἀκοίμητος ἐν ἑτέρῳ τόπῳ 24 ἐστίν· ἡ λίμνη τοῦ πυρὸς τόπος ἕτερος· ὁ τάρταρος
τόπος ἴδιος· τὸ ἄσβεστον πῦρ
ἰδία χώρα· καταχθόνια καὶ ἀπώλεια ἐν ἰδίοις τόποις· κατώτατα γῆς ἄλλος τόπος· ᾅδης ἔνθα
ἀποστρέφονται οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ
πυθμὴν ᾅδου τόπος χαλεπώτερος. Ἐν ταύταις ταῖς κολάσεσι καταμερίζονται οἱ ἐλεεινοί, ἕκαστος
πρὸς ἀναλογίαν τῶν ἁμαρτημάτων
αὐτοῦ, εἴτε σφοδρότερον εἴτε μαλακώτερον, κατὰ τὸ γεγραμμένον, ὅτι σειραῖς τῶν ἑαυτοῦ
ἁμαρτιῶν ἕκαστος σφίγγεται·
τοιοῦτο δέ ἐστι καὶ τὸ δαρήσεται πολλὰς καὶ ὀλίγας. Ὥσπερ δὲ ὧδέ εἰσι διαφοραὶ κολάσεων, οὕτω
καὶ ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι.
Οἱ δὲ ἔχοντες κατ' ἀλλήλων ἔχθραν, ἐὰν συμβῇ τούτοις οὕτως ἐκδημῆσαι ἐκ τοῦ σώματος,
ἀπαραίτητον κρῖμα εὑρήσουσιν
ἐν ὥρᾳ κρίσεως, καὶ ὡς μεμισημένοι εἰς τὸ ἐξώτερον σκότος ἀποπέμπονται καὶ πῦρ ἀτελεύτητον,
ὡς καταφρονήσαντες τῆς
εὐκόλου τοῦ Κυρίου ἐντολῆς, τῆς λεγούσης· ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καὶ συγχωρεῖτε ἕως
ἑβδομηκοντάκις ἑπτά. Πᾶς δὲ ὁ ἁμαρτήσας
οὐκ ὀφείλει ἀμερίμνως διάγειν, οὐδὲ πάλιν ἀπογινώσκειν·
26
Οὐαὶ τοῖς μιαίνουσι τὴν ἁγίαν πίστιν ἐν αἱρέσεσιν, ἢ τοῖς αἱρετικοῖς συγκαταβαίνουσιν.
,,,,,
Οὐαὶ πᾶσι τοῖς ἐξ ἀριστερῶν λαχοῦσιν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ φοβερᾷ, ὅτι σκοτισθήσονται
καὶ πικρὰ δακρύσουσιν, ὅτε ἀκούσωσι τῆς ὀδυνηρᾶς ἐκείνης ἀποφάσεως, τὸ πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ
οἱ κατηραμένοι.
Ἄλλοι δὲ πάλιν ἀκούσουσι τῆς λυπηρᾶς ἐκείνης ἀποφάσεως, τὸ ἀποστραφήσονται οἱ ἁμαρτωλοὶ

εἰς τὸν ᾅδην.
Ἄλλοι ἀκούσουσι τὸ ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ, ἐργάται 27 τῆς
ἀδικίας.
Ἄλλοι ἀκούσουσι, δηλονότι οἱ φθονεροί, τὸ ἆρον τὸ σὸν καὶ ὕπαγε. Καὶ ποῦ ἆρα; Δηλονότι ὅπου οἱ
ἀκούσαντες
τὸ πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ. Ἕτεροι ἀκούσουσι τὸ δήσαντες αὐτοῦ χεῖρας
καὶ πόδας,
ἐξενέγκατε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον. Ἄλλοι, ὡς τὰ ζιζάνια, δεσμευθήσονται εἰς τὸ κατακαῦσαι ἐν

τῇ καμίνῳ τοῦ πυρός.
Ὥσπερ δὲ πολλοὶ τρόποι τῆς σωτηρίας εἰσίν, οὕτω καὶ πολλαὶ μοναὶ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.
Καὶ ὥσπερ εἰσὶ πολλοὶ τρόποι τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν ἁμαρτημάτων, οὕτω καὶ πολλοὶ τρόποι τῶν
κολάσεων.
28.
ἡ γὰρ κρίσις ἀνίλεως τῷ μὴ πράξαντι ἔλεος. Ἀλλὰ παρεάσω τὰ πολλὰ εἰπεῖν, ὅτι συνέχει με φόβος
καὶ τρόμος ἐν τῇ διηγήσει
ταύτῃ. Καὶ ἵνα συντόμως εἴπω· τότε λοιπὸν ἀπελαύνονται ἐκ τοῦ βήματος καὶ ἀπάγονται ὑπὸ
Ἀγγέλων αὐστηρῶν, ὠθούμενοι
καὶ τυπτόμενοι καὶ τοὺς ὀδόντας τρίζοντες, καὶ πυκνότερον ἐπιστρεφόμενοι ἰδεῖν τοὺς δικαίους
καὶ τὴν χαράν, ὅθεν
ἐχωρίσθησαν. Καὶ βλέπουσι τὸ φῶς ἐκεῖνο τὸ ἀνεκλάλητον· βλέπουσι τὰ κάλλη τοῦ παραδείσου·
βλέπουσι τοὺς γνωρίμους
ἐν τῇ χαρᾷ ἐκείνῃ· βλέπουσι τὰς μεγάλας ἐκείνας δωρεάς, ἃς λαμβάνουσι παρὰ τοῦ Βασιλέως τῆς
δόξης οἱ καλῶς ἀγωνισάμενοι.
Εἶτα κατὰ μικρὸν ἀποσχοινιζόμενοι καὶ ἀπορφανιζόμενοι πάντων τῶν δικαίων καὶ φίλων καὶ
γνωρίμων, λοιπὸν καὶ αὐτοῦ τοῦ
Θεοῦ ἀποκρύπτονται, μηκέτι δυνάμενοι θεωρεῖν τὴν χαρὰν καὶ τὸ φῶς ἐκεῖνο τὸ ἀληθινόν. Καὶ
λοιπὸν προσεγγίζουσιν ἐπὶ
τὰς προειρημένας κολάσεις, τοῦ διασπαρῆναι καὶ τοῦ διασκορπισθῆναι ἐν αὐταῖς. Τότε
θεωροῦντες τὴν παντελῆ αὐτῶν
ἐγκατάλειψιν, καὶ ὅτι πᾶσα ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀπώλετο, καὶ οὐδεὶς ὁ βοηθῆσαι δυνάμενος ἢ
παρακαλέσαι ὑπὲρ αὐτῶν, δικαία γὰρ
ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ, τότε λοιπὸν ἐν πικροτάτοις δάκρυσιν ὀλολύζοντες, λέγουσιν· ὤ, πόσον καιρὸν
ἀπωλέσαμεν ἐν ἀμελείᾳ!
Ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἐλάλει διὰ τῶν Γραφῶν, καὶ οὐ προσείχομεν·
..37..
ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ
οὐχ εὑρήσουσι.
Καὶ πολλὰ ἕτερα ὁ Κύριος καὶ πάντες οἱ θεοφόροι ὅμοια τούτοις βοῶσι. Ταύτην τὴν ἡμέραν κατὰ
νοῦν λαβόντες
οἱ ἅγιοι Μάρτυρες, οὐκ ἠλέησαν 38 τὰ ἑαυτῶν σώματα, ἀλλὰ πᾶν εἶδος κολαστηρίων ὑπέμειναν,
χαίροντες τῇ ἐλπίδι
τῶν στεφάνων.
Ἐκεῖνο τὸ φοβερὸν δικαστήριον καὶ τὸν ἀκολάκευτον Δικαστὴν ἐννοῶν ὁ μακάριος Δαυΐδ, καθ'
ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην
τοῖς δάκρυσιν ἔβρεχε, καὶ παρεκάλει τὸν Θεόν, λέγων· Κύριε, μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ
δούλου σου, μηδὲ θελήσῃς
εἰπεῖν δίκην μετ' ἐμοῦ, φιλάνθρωπε. Πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀπορῶν, διὰ τοῦτο δυσωπῶ τὴν σὴν
ἀγαθότητα, μὴ εἰσέλθῃς
εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου· ἐὰν γὰρ τοῦτο βουληθῇς ποιῆσαι, οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου
πᾶς ζῶν. Ὁρᾶτε, ἀδελφοί,
τὸν μακάριον Δαυῒδ φοβούμενον τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ ὥραν, παρακαλοῦντά τε καὶ πρὸς
ἀπολογίαν εὐτρεπιζόμενον.
Λόγος εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ - ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
--------------
Ἤκουες τῆς Γραφῆς λεγούσης, ὅτι ἔρχεται ὥρα ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ, καὶ
ἐνέπαιζες 220 τοὺς λέγοντας.
Ἄρτι οὖν δεῦρο ὑπάγωμεν, καὶ τῶν πόνων τῶν καρπῶν σου ἀπόλαυσον. Τότε ἀπελεύσεται ἕκαστος
εἰς τὸν ἴδιον τόπον,
ὃν ἡτοίμασεν ἑαυτῷ, καὶ πληροῦται ἡ Γραφὴ λέγουσα· τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ,
καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ
ταράξει αὐτούς. Οἱ δὲ ἑτοιμάσαντες ἑαυτοὺς οὐ ταράσσονται, ἀλλὰ παρρησίᾳ κράζουσιν·

ἡτοιμάσθην, καὶ οὐκ ἐταράχθην.
Οἱ δὲ μὴ ἕτοιμοι ταραχθήσονται ἀκούοντες τό, πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ
αἰώνιον.
Τότε πορεύσονται οἱ μὲν εἰς τὸ ἐξώτερον σκότος, οἱ δὲ εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός· οἱ δὲ εἰς τὸν
βρυγμὸν τῶν ὀδόντων
καὶ εἰς τὰς λοιπὰς κολάσεις, ὠθούντων αὐτοὺς τῶν Ἀγγέλων μετὰ σπουδῆς καὶ λεγόντων πρὸς
αὐτούς· ὡς πρόβατα ἐγένεσθε
τοῦ ᾅδου, θάνατος ποιμανεῖ ὑμᾶς.
Λόγος παραινετικός. Περὶ τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου, καὶ περὶ μετανοίας- ΕΦΡΑΙΜ
ΣΥΡΟΥ
--------
Ἔρχεται γὰρ ὁ Κύριος, καθὼς γέγραπται· οὗ τὸ πτύον ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ, καὶ διακαθαριεῖ τὴν ἅλωνα
αὐτοῦ, καὶ συνάξει
τὸν σῖτον εἰς τὴν ἀποθήκην αὐτοῦ, τὸ δὲ ἄχυρον κατακαύσει πυρὶ ἀσβέστῳ.
Εἰς τὸ μὴ θαυμάζειν τὰ πρόσκαιρα, μηδὲ δελεάζεσθαι ἐν τοῖς τερπνοῖς τοῦ βίου- ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
-----
Καὶ μνήσθητι τὸν πύρινον ποταμόν, τὸν ἀκοίμητον σκώληκα, τὸν πικρὸν ᾅδην, ἵνα τῷ φόβῳ τῶν
κολάσεων τὸ ἀγαθὸν προσθῇς,
καὶ τὸ πονηρὸν ἀνέλῃς. Δακρύσωμεν πρὸ καιροῦ, ἵνα μὴ βρύξωμεν ἐν καιρῷ. Κλαύσωμεν ἐν
καιροῖς. Ταύτῃ τῇ θυσίᾳ
εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. Τούτῳ τῷ ὕδατι ἀρδόμενος ὁ ἄνθρωπος καρποφορεῖ. Τούτῳ τῷ ὕδατι ὁ χοῦς
νίπτεται. Τούτῳ τῷ
ὕδατι τὸ πῦρ σβέννυται· τὸ σκότος φαιδρύνεται· οἱ δεσμοὶ λύονται· οἱ πεπλανημένοι

ἐπιστρέφουσιν· οἱ πάντες σῴζονται·
ὁ Θεὸς δοξάζεται.
Λόγος ψυχωφελής - ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ

-----
182. Αὐτὸς πάλιν ὁ σταυρωθεὶς τὴν φράσιν τῶν ζιζανίων οὐκ ἀπέκρυψε τοὺς ἰδίους μαθητάς,
εἰπών· ὁ σπείρων τὸ καλὸν σπέρμα
ἐστὶν ὁ Υἱὸς ἀνθρώπου· ὁ δὲ ἀγρός ἐστιν ὁ κόσμος· τὸ δὲ καλὸν σπέρμα, οὗτοί εἰσιν οἱ υἱοὶ τῆς
βασιλείας·
τὰ δὲ ζιζάνιά εἰσιν οἱ υἱοὶ τοῦ Πονηροῦ· ὁ δὲ ἐχθρὸς ὁ σπείρας αὐτά ἐστιν ὁ Διάβολος· ὁ δὲ
θερισμὸς συντέλεια τοῦ
αἰῶνός ἐστιν· οἱ δὲ θερισταὶ Ἄγγελοί εἰσιν. Ὥσπερ οὖν συλλέγεται τὰ ζιζάνια καὶ πυρὶ κατακαίεται,
οὕτως ἔσται καὶ
ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ αἰῶνος. Ἀποστελεῖ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου τοὺς Ἀγγέλους αὐτοῦ, καὶ
συλλέξουσιν ἐκ τῆς βασιλείας
αὐτοῦ πάντα τὰ σκάνδαλα, καὶ τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν, καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺς εἰς τὴν κάμινον
τοῦ πυρός·
192. ἐν πᾶσι τοῖς διωγμοῖς ὑμῶν καὶ θλίψεσιν, αἷς ἀνέχεσθε, ἔνδειγμα τῆς δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ,
ὑπὲρ ἧς καὶ πάσχετε,
εἴπερ δίκαιον παρὰ Θεῷ ἀνταποδοῦναι τοῖς θλίβουσιν ὑμᾶς θλῖψιν, καὶ ὑμῖν τοῖς θλιβομένοις
ἄνεσιν μεθ' ἡμῶν ἐν τῇ
ἀποκαλύψει τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἀπ' οὐρανοῦ μετὰ Ἀγγέλων δυνάμεως αὐτοῦ ἐν πυρὶ φλογός,
διδόντος ἐκδίκησιν τοῖς μὴ
εἰδόσι Θεὸν καὶ τοῖς μὴ ὑπακούουσι τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· οἵτινες δίκην
τίσουσιν ὄλεθρον
αἰώνιον ἀπὸ προσώπου τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ,
Πρὸς Ἰωάννην μονάζοντα τοῦ ἀπέχεσθαι τῆς Νεστορίου μανίας- ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
-----
Σπλαγχνίσθητι οὖν, ὑπέραγνε Δέσποινά μου, ἐπ' ἐμοί, καὶ χρησαμένη τῇ πρὸς τὸν σὸν Υἱὸν καὶ
Θεὸν μητρικῇ παρρησίᾳ,
ἄφεσιν μέντοι τῶν προγεγονότων σφαλμάτων ἐξαίτησαι, ἄφλεκτον δέ με τῷ καυστικῷ καὶ

φωτιστικῷ πυρὶ τῶν αὑτοῦ
ζωοποιῶν μυστηρίων ἀνάδειξον· μᾶλλον μὲν οὖν ὡς τὸ βούλεσθαι τῷ δύνασθαι συντρέχον
ὑπερφυῶς κεκτημένη, καθαρθῆναι
καὶ φωτισθῆναι τῇ κοινωνίᾳ τούτων ἀξίωσον·
Εὐχαὶ τῆς Θεοτόκου- ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
-----
8.349
Τὴν ὀργὴν ἐκφυγεῖν με τὴν μέλλουσαν τῆς ἐκεῖ κατακρίσεως ποίησον. Τὴν λιθώδη ψυχήν μου
εὐδόκησον ἀρεταῖς ἐποφθῆναι
πολύτεκνον. Λογισμοὺς τοὺς ἀκάρπους μου ἔκτιλον ἐν πυρὶ τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος. Μὴ ὡς
δένδρον ἐκκόψῃς με ἄκαρπον,
καὶ εἰς πῦρ ἀποπέμψῃς τὸ ἄσβεστον. Μὴ φλογὸς ὕλην δείξῃς με ἄχυρον, ἀλλ' ὡς σῖτον, Θεέ μου,
εἰσάγαγε.
Εὐχαὶ συλλεχθεῖσαι ἀπὸ τῶν θείων Γραφῶν, - ΕΦΡΑΙΜ ΣΥΡΟΥ
ΤΟ ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΥΡ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΟ. Η ΤΥΧΩΝ

ΑΚΤΙΣΤΗ ΦΛΟΓΑ / ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ
ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΤΙΣΤΗ ΥΛΗΝ.
------
------
https://www.youtube.com/watch?v=dcvnnz8By_k
π Νικολαος Λουδοβικος κολαση
Ενας πιστος χρειάζεται μία ένα τρόπο απλό να καταλάβει τι είναι ο παράδεισος και κόλαση,
γιατί έχει κουραστεί από τις αφηγήσεις των σοφών προσεύχομενος κάποια στιγμή αντικρίζει τον
Άγγελο του
ο οποίος τον προσκαλεί να δει με τα μάτια του τι ακριβώς είναι η κόλαση και τι ακριβώς είναι ο
παράδεισος.
Θα λεγαμε εμείς, Τι είναι αυτό που προσπαθούμε να περιγράψουμε τη μεταφυσική μας γλώσσα .
Τον πηγαινει λοιπον
ο Αγγελος σε ένα μεγάλο δωμάτιο οσο το στούντιο αυτό εδώ στη Θεσσαλονίκη που είναι πολύ
μεγάλο και το οποιο
αυτο μεγάλο δωμάτιο έχει ένα τεράστιο στρογγυλό τραπέζι στη μέση και καθονται άνθρωποι
γύρω-γύρω κυκλικά και
στη μέση του τραπεζιού υπάρχει ενα πολυ ωραίο φαγητό.
ο καθένας από τους συνδαιτημόνες διαθέτει ένα πολύ μεγάλο κουτάλι το οποιο είναι μερικά
μέτρα
και το οποιο αρκει για να φτασει το φαγητο Δυστυχώς όμως δεν αρκεί για να φτάσει ξανά πίσω
στο
στόμα του συνδαιτημόνα και έτσι όλοι γκρινιάζουν όλοι μαλώνουν όλοι κλαίνε όλοι και έτσι
βρισκουν
ανευ νοήματος και θανατερό το περιβάλλον το χώρο και την πρωτοβουλία αυτή,
Του λεει λοιπον ο Αγγελος Κοίταξε να δεις
αυτή η κατάσταση ονομάζεται κόλαση, πάμε τώρα να δουμε τον παράδεισο.
Ανοίγουν την διπλανη πόρτα και υπάρχει ακριβώς το ιδιο δωματίο, Ακριβώς ίδιο τραπέζι
ακριβώς η ίδια παράταξη συνδαιτυμόνων γύρω γύρω με ενα φαγητό στη μέση κουταλιά τεράστιο
5-6 μετρα
κι όμως όλοι έχουνε φάει και όλοι ειναι ευτυχισμένοι και όλοι χαίρονται ο ένας τον άλλον. Και του
λέει
εδώ είναι ο παράδεισος και ο Καημμένος ο άνθρωπος μπερδεύεται ακόμα περισσότερο και λέει
πως είναι δυνατόν ,
καμια διαφορά ,
Είναι ελεεινή η κατάστασις στην κόλασι. Υ πάρχουν εκεί σκοτάδι και

βρυγμός των οδόντων και δεσμά άλυτα και σκουλήκι που δεν πεθαίνει και
φωτιά που δεν σβήνει και θλίψις και στενοχώρια και γλώσσες που
φλογίζονται και τηγανίζονται, όπως τού πλουσίου της παραβολής! Θα
θρηνούμε και κανένας δεν θα μας ακούη, θα στενάζουμε και θα βογγούμε
από τον πόνο, και κανένας δεν θα μας προσεχή. Θα κοιτάζουμε γύρω
μας, και πουθενά παρηγοριά. Τότε πως να θεωρήσουμε όσους ευρίσκονται
σ' αυτή την κατάστασι; Τι πιο άθλιο από αυτές τις ψυχές; Τι πιο ελεεινό;
Εάν κάποτε μπούμε σε δεσμωτήριο και άλλους τους ιδού με αδύνατους και
χλωμούς, άλλους δεμένους με σιδερένιες αλυ σίδες, άλλους κλεισμένους
σε όλο σκοτεινά κελλιά, κατασυγκινούμεθα, φρίττουμε, κάνουμε το
παν για να μη δοκιμάσουμε κι' εμείς τέτοια ταλαιπωρία και θλίψι.
Αλλ' όταν θα οδηγηθούμε δεμένοι στα βασανιστήρια της κολάσεως, ποια
θα είναι η θέσις μας; Τι θα κάνουμε τότε; Διότι τα δεσμά εκείνα δεν είναι
φτιαγμένα από σίδερο, αλλά από φω τιά. Από φωτιά άσβεστη. Κι'
εκείνοι που θα μας επιτηρούν δεν θα είναι άνθρωποι όμοιοι μ' εμάς, που
ίσως καμμιά φορά μαλα κώνουν, αλλά σκληροί και φοβεροί άγγελοι, τους
οποίους ούτε να κοιτάξη μπορεί κανείς. Άγγελοι γεμάτοι οργή για
όσα εξυ βρίσαμε τον Δεσπότη.
Δεν υπάρχει δυνατότης, όπως συμβαίνει εδώ, να έρθουν επισκέπτες και να
φέρουν χρήματα ή τροφές ή να ειπούν λόγια παρηγοριάς. Όλα εκεί είναι
χωρίς επιείκεια. Ακόμη και αν ο Νώε ή ο Ιώβ ή ο Δανιήλ έχουν
ιδικούς τους κολασμένους, δεν τολμούν να τους συμπαρασταθούν και να
τους δώσουν χέρι βοηθείας. Διότι τότε θα παύση να υπάρχη η συμπάθεια
της φύ σεως και της συγγενείας.__
Ιερο Χρυσοστομο
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : ΦΛΕΓΟΝΤΑ ΘΕΜΑΤΑ εκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
---------
Στην τελικη και σαν φιλοσοφια αυτο που λες ειναι αντιφατικο, διοτι η
στερηση του Θειου απο ψυχες που πηραν την κατω βολτα ειναι τιμωρια,
ειδικα οταν θα φλεγονται στην ζηλεια και θα
βλεπουν την ευτυχια των αλλων.. Αρα με την λογικη σου ειναι και παλι
εξαναγκασμος..Αμα θες την ομορφια, συμβιβασου, αλλιως θα νοιωθεις
ασχημα..
Η Καινή Διαθήκη δηλώνει την κατάσταση της κολάσεως με τα εξής
ονόματα· απώλεια (Φι 3,19· Β´ Πέ 2,3), όλεθρος αιώνιος (Β´ Θε 1,9),
θλίψις μεγάλη (Μθ 24,21), μέλλουσα οργή (Μθ 3,7· Λκ 3,7), κόλασις
αιώνιος (Μθ 25,46), πυρ αιώνιον (Μθ 18, , πυρ άσβεστον (Μρ 9,43), όπου
ο σκώληξ αυτών ου τελευτά και το πυρ ου σβέννυται (Μρ 9,44), πυρ
εσθίον τους υπεναντίους (Εβ 10,27), κάμινος του πυρός (Μθ
13,42), σκότος εξώτερον (Μθ 8,12· 22,13· 25,30), ο κλαυθμός και ο
βρυγμός των οδόντων (Μθ 8,12· 24,51· Λκ 13,2 , ζόφος του σκότους εις
τον αιώνα τετηρημένος (Β´ Πέ 2,17· Ιδ 13), θάνατος (Απ 21,4),
δεύτερος θάνατος (Απ 20,14).
Αλλά η πιο συγκλονιστική ονομασία της κολάσεως για τους συγχρόνους
του Κυρίου ήταν «γέεννα» (Μθ 5,22. 29· 10,28 κ.α. Μρ 9,43. 47· Λκ 12,5·
Ια 3,6), διότι σήμαινε έναν συγκεκριμένο τόπο, τον οποίο
γνώριζαν όλοι.
Ιερος Χρυσοστομος..
Διότι αυτές οι κολάσεις είναι προσωρινές, ενώ εκεί ούτε το σκουλήκι
σταματά ούτε η φωτιά σβήνει.
Επειδή άκουσες φωτιά, μη νομίσης ότι πρόκειται για φωτιά όμοια με την
υλική, γιατί η υλική φωτιά σ' όποιον πέση τον καίει και τον εξοντώνει και
κατά συνέπεια παύει μετά να αισθάνεται κάψιμο. Ενώ εκείνη η
φωτιά όποιους περιλάβη θα τους καίη συνεχώς και ποτέ δεν θα σταματά,
γι' αυτό και ονομά ζεται άσβεστη — πυρ άσβεστον (Μαρκ. θ', 43).
Στην μελλοντική ζωή και οι αμαρτωλοί θα γίνουν άφθαρ τοι, όχι για τιμή,
αλλά για να τιμωρούνται συνεχώς. Αυτό το πράγμα πόσο είναι φοβερό, δεν
μπορεί να το παρουσίαση ο λό γος, αλλά από μερικά
παραδείγματα είναι δυνατόν να πάρουμε κάποια μικρή ιδέα.
Εάν καμμία φορά μπήκες μέσα σε λουτρό που έτυχε να καίη περισσότερο
από ό,τι έπρεπε, σκέψου τι θα είναι η φωτιά της κολάσεως. Και εάν κάποτε
αρρώστησες και είχες πολύ υψηλό πυρετό, φαντάσου τι θα είναι
η φλόγα εκείνη της κολάσεως. Εάν το καυτό λουτρό και ο υψηλός πυρετός
μας ταλαίπωρη και μας αναστατώνη, πως θα αντιμετωπίσουμε τον ποταμό
της φω τιάς, όταν πέσουμε μέσα του; Τον ποταμό που κυλάει
εμπρός στο φοβερό δικαστήριο.
Άκου πως ομιλούν οι προφήτες για την ημέρα εκείνη: Η ημέρα τού Κυρίου
είναι αδυσώπητη, γεμάτη από θυμό και οργή (Ήσα. ιγ',9). Κανείς τότε δεν
μπορεί να μας συμπαρασταθή, κανείς δεν μπορεί να μας
γλυτώση. Πουθενά δεν θα βλέπης τότε το πρόσωπο τού Χριστού το ήμερο
και γαλήνιο. Αλλά όπως αυτοί που τιμωρούνται να δουλεύουν στα
μεταλλεία, παραδί νονται σε σκληρούς ανθρώπους και κανέναν δεν
βλέπουν από τους ιδικούς των, παρά μόνο τους αυστηρούς επιστάτες, έτσι
θα συμβαίνη και τότε· η καλύτερα, θα συμβαίνη κάτι πολύ πιο άσχημο και
πιο φοβερό. Διότι εδώ μπορείς να πας στον βασιλέα και να τον
παρακάλεσης, και έτσι να απαλλάξης τον κατάδικο από την ποινή. Εκεί
όμως όχι.
Εκεί δεν υπάρχει συγχώρησις, αλλά κάθε κατάδικος ψή νεται και έχει τόσο
πόνο που δεν είναι δυνατόν να τον έκφραση. Εάν εδώ δεν μπορή κανείς
λόγος να παραστήση τους δριμείς πόνους, πολύ περισσότερο εκεί.
Διότι εδώ σε λίγες στιγμές γί νεται ό,τι έχει να γίνη, ενώ εκεί καίεται το
σώμα, χωρίς να φθεί ρεται και να λυών
-----
Οι άδικοι δεν θα βλέπουν το «πρόσωπο τού Θεού» (Ματθ. ζ' 23. Λουκ. ιγ'
27-2 . Ούτε το πρόσωπο των α δελφών. Ο προφήτης Μαλαχίας αναφέρει
πως η ημέρα τού Κυρίου θα είναι «ωσάν καιόμενος κλίβανος και
θα κατακαύση· και όλοι οι αλλοεθνείς και όσοι εργάζονται την ανομίαν, θα
είναι ωσάν την καλαμιάν και η ημέρα η ερχόμενη θα τους κατακαύση,
λέγει Κύριος Παντοκρά τωρ...» (Μαλαχ. δ' 1).
Και τούτο ειδέναι δει, ότι ο Θεός ου κολάζει τινά εν τω μελλόντι αλλ'
έκαστος εαυτόν δεκτικόν ποιεί της μετοχής του Θεού. Εστίν η μεν μετοχή
του Θεού τρυφή, η δε αμεθεξία αυτού κόλασις
οι δε αμαρτωλοί ποθούντες την αμαρτίαν και μη έχοντες τας ύλας της
αμαρτίας, ως υπό πυρός και σκώληκος κατεσθιόμενοι κολάζονται μηδεμίαν
παρηγορίαν έχοντες, Τι γαρ εστί κόλασις ει η του ποθουμένου η
στέρησις
????
ΤΟ ΑΝΩ
Δεν αποδιδει το μεγεθος της Κολλασης και Τιμωριας...Μονο ενα μερος της
αμεθεξιας..και βασανισμου λογω ανυπαρξιας της γηηινης υλης..Περιγραφει
ενα ψυχικο κομματι και μονο.. Δεν σημαινει οτι περιγραφει την
πληροτητα της κολλασης..
Η Δικαιοσυνη απαιτει Τιμωρ ια αλλιως δεν ειναι δικαιοσυνη..Σοφιστειες τα
δεν κολαζει κανενα..Φυσικα δεν ευθυνεται Ο Θεος για την κατασταση του
καθενα..
Χαρακτηριστική είναι η διήγηση από το Γεροντικό: «Είπεν ο Αββάς

Μακάριος: Όταν κάποτε περιπα τούσα εις την έρημον εύρον ριγμένον εις
το έδαφος το κρανίον ενός νεκρού. Το μετεκίνησα ολίγον με τη ράβδον
και το κρανίον μου ωμίλησε. Τότε τού λέγω:
— Ποίος είσαι συ;
Το κρανίον μου απ οκρίθηκε:
— Εγώ ήμουν ιερεύς των ειδώ λων και των Ελλήνων, που έμεναν εις τον
τόπον αυτόν. Συ δε είσαι ο Μακάριος ο Πνευματοφόρος. Την ώραν που
σπλαχνίζεσαι εκείνους οι οποίοι ευρίσκονται εις την κόλασιν και
προσεύχεσαι δι' αυτούς ανακουφίζονται ολίγον.
Ο γέρων του λέγει τότε:
— Ποία είναι η ανακούφισ ις και ποία είναι η κόλασις; Και το κρανίον τού
λέγει:
— Όσον απέχει ο ουρανός από την γην, τόσο είναι και το πυρ που είναι
κάτω απ ό μας, οι οποίοι ευρισκόμεθα μέσα εις το πυρ από τα πόδια έως το
κεφάλι. Και δεν ημπ ορεί κανείς να δη κάποιον πρόσωπον προς
πρόσωπον, αλλά η πλάτη τού καθενός είναι κολλημένη εις την πλάτην τού
άλλου. Όταν, λοιπόν, εύχεσαι δια ημάς, βλέπει κανείς ολίγον το πρόσωπον
τού άλλου. Αυτή είναι η ανακούφισις.
Τότε έκλαυσεν ο γέρων και είπε:
— Αλίμονον εις την ημέραν κατά την οποίαν εγεννήθη ο άνθρωπος.
Τότε ερώτα:
- Υπάρχει και άλλο χειρότερον βασανιστήριο; Και το κρανίον τού απαντά:
— Μεγαλύτερα βάσανος είναι κάτω από ημάς. Ο γέρων τού λέγει:
Και ποιοι ευρίσκονται εκεί; Το κρανίον απαντά:
-Ημείς οι οποίοι δεν εγνωρίσαμεν τον Θεόν, ελεο ύμεθα έστω και ολίγον.
Εκείνοι όμως, οι οποίοι εγνώρισαν τον Θεόν και τον αρνήθησαν και δεν
έκαμαν το θέλημά Του, αυτοί ευρίσκονται κάτω από ημάς (πρβλ.
Ματθ. ια' 22-24. Β' Πέτρ. θ' 21).__
ο ουρανος φιλε μου, ειναι παντου και πουθενα, γιατι ειναι σε αλλη
διασταση.
ειναι αδυνατον να προσδιορισουμε τον "τοπο" του παραδεισου !
να το κανουμε ομως πιο λιανα και εκλαικευμενα, για να τελειονουμε με το
θεμα..
ο παραδεισος φιλε μου ομως, ειναι και "τοπος", με τα ανθρωπινα
δεδομενα, δηλαδη εχει λιβαδια, καταραχτες, σπιτια, δεντρα, καστρα,
ποταμια, κλπ..
η κολαση ειναι τοπος "σκοτος" ερημος απο πασα χαρην Θεου, και "τοπος"
βασανων, την οποια επελεξε ο σατανας με την απομακρυνη του απο τον
Θεο, και την οποια επιλεγουν οι ανθρωποι αυτοβουλα με την
απομακρυνση τους απο τον Θεο.
τοπος ειναι ο ενας, τοπος ειναι και ο αλλος.
ο ενας τοπος, εχει πασα χαρην κυριου, ενω ο αλλος εχει πασα απουσια
χαρης κυριου.
ο ανθρωπος επιλεγει λοιπον να παει με τον διαβολο, αφου αυτον
υπηρετησε σε ολοκληρη την ζωη του.
την πιο συγκλονιστηκη μαρτυρια για το πως ειναι η κολαση, μας την εδωσε
ο ιδιος ο Χριστος, ονομαζοντας την κολαση "γεενα του πυρος"
Γέεννα η φάραγξ του Εννόμ λεγόταν ένα φαράγγι, μία χαράδρα έξω από
τα Ιεροσόλυμα. Ο τόπος αυτός είχε μιανθεί με τη λατρεία του
ειδωλολατρικού θεού Μολώχ, στον οποίο γίνονταν ανθρωποθυσίες.
Πάνω στα χέρια του πυρωμένου χάλκινου αγάλματος εναπέθεταν οι
Ισραηλίτισσες τα βρέφη τους, για να καούν ζωντανά και να συμμετέχουν
έτσι στη βάρβαρη και αποτροπιαστική λατρεία του Μολώχ.
Αργότερα, όταν ο λαός μετανόησε για την παρεκτροπή, έδειξε κι όλη την
αποστροφή του στον βδελυρό τόπο της γεέννης. Τον μετέτρεψε σε
κοπρώνα, όπου πετούσαν όλα τα σκουπίδια, τις ακαθαρσίες της πόλεως
και τα ψοφίμια, τα οποία καθώς σάπιζαν έτρεφαν πλήθος σκουληκιών που
μαζεύονταν εκεί.
Επειδή η χαράδρα γέμιζε και η αποσύνθεση μόλυνε την ατμόσφαιρα,
μετέφεραν εκεί πίσσα από τη γειτονική Νεκρά θάλασσα κι έβαζαν φωτιά
στο σκουπιδότοπο, που έκαιγε ακατάπαυστα μέρα και νύχτα. Ετσι,
ακαθαρσία, φωτιά, βρόμα και καπνός γέμιζαν συνεχώς την περιοχή. Αυτό
το χώρο ο Χριστός τον χρησιμοποιούσε ως συμβολική εικόνα της κολάσεως
των αμαρτωλών.
ετσι ακριβως οπως καιγοντε και οι δαιμονισμενοι οταν γινεται εξορκισμος
επανω τους, καθοσον ο δαιμονας μεσα τους καιγεται !
ακομη μια μαρτυρια στην Αγια Γραφη, περι βασανισμου και "ΠΥΡ" ειναι η
εξης:
«Τι δουλειά έχεις εσύ μ' εμάς, *Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ να μας
βασανίσεις πριν την ώρα μας;»
πραγματικος βασανισμος λοιπον το βιωμα της Χαρης του Θεου, της Αγιας
ακτιστης ενεργειας Του !
ετσι λοιπον βιωνει ο σατανας την κολαση.
και το θεμα μας, τον τοπο της κολασεως, που ειναι διαφορετικος απο τον
τοπο του Παραδεισου, ειναι σαφεστατο απο την αποκαλυψη που μας λεει
τοσες φορες οτι επεσε ο σατανας στην γη, και αλοιμονο στους
κατοικουντες σε αυτην.
ο ιδιος ο Χριστος μας λεε ι:
“έβλεπα τον Σατανά που έπεσε από τον ουρανό σαν αστραπή” εννοειτε οτι
επεσε στην γη.
τοπος ειναι και η γη, που ομως στην γη ο ηλιος ανατελει για δικαιους και
αδικους. τα φυτα εχουν την χαρη του Θεου, για δικαιους και αδικους. τα
παντα στην γη ακομα εχουν την χαρη του Θεου, για οσο ειναι εδω
ο ανθρωπος, και για οσο θα υπαρξει η γη.
ο ανθρωπος δε, εδω πανω στην γη, βιωνει ενα ελαχιστο της κολασεως η
του παραδεισου. οταν ο ανθρωπος ειναι μακρια απο τον Θεο, τοτε δεν
υπαρχει αγαλιαση στην ψυχη του, σε αντιθεση με τον ανθρωπο του
Θεου, που ειναι μεσα του ολα μελι γαλα, παροτι γυρω του μπορει να
γκρεμιζεται το συμπαν.
αν η γη δεν ειχε καθολου χαρη Θεου, θα ηταν τοπος κολασης!
τοπος κολασης, ειναι οπουδηποτε δεν υπαρχει χαρης Θεου
ενα ειδος "πυρ" που θα νιωθουν οι κολασμενοι, ειναι το "πυρ της
αληθειας", καθοσον θα καιγονται απο τυψεις και ενοχες και
συνηδητοποιηση των πραξεων και επιλογων τους.
"πυρ συνηδησεως" λοιπον.
το οτι ο παραδεισος ειναι τοπος, και η κολαση τοπος με ανθρωπινα σχετικα
δεδομενα, δηλαδη ο τοπος που θα ειναι οι κολασμενοι ειναι διαφορετικος
απο αυτον που θα ειναι οι δικαιοι, μας το μαρτυρουν επισης,
τοσα οραματα Αγιων μας.
οπως και επισης με τον τρο πο αυτον γνωριζουμε με σχετικη ακριβεια περι
των τελωνειων.
εκτος του οτι ο παραδεισος ειναι "τοπος". μεσα στον παραδεισο υπαρχουν
διαφορα μερη. δεν παει στο ιδιο μερος ενας Αγιος μαρτυρας, με εναν απλο
πιστο.
οσο περισσοτερο Αγιαζει καποιος, τοσο πιο κοντα στον θρονο του Θεου
ειναι.
«εν τη οικία του πατρός μου μοναί πολλαί εισιν» (Ιω 14,2).
μπορουμε να διαβασουμε για το θεμα, την "φοβερα οπτασια" του Οσιου
Γρηγοριου.
Από το βιβλίο Η Ορθόδοξη Εκκλησία Κάλλιστου Ware Εκδ. Ακρίτας

Τα έσχατα
Για τον χριστιανό δεν υπάρχουν παρά δύο έσχατες επιλογές: ο ουρανός και η
κόλαση. Η Εκκλησία προσδοκά την τελική ολοκλήρωση, που στην Ελληνική
θεολογία αποκαλείται αποκατάστασις, όταν ο Χριστός
θα επιστρέψει «εν δόξη» για να κρίνει «ζώντας και νεκρούς».Η τελική
αποκατάσταση (της εκκλησιας και μονο)περιλαμβάνει, όπως ήδη είδαμε, τη
λύτρωση και τον δοξασμό της ύλης: κατά την Εσχάτη Ημέρα
οι δίκαιοι θα εγερθούν εκ των νεκρών και θα ξαναβρούν τα σώματά τους, όχι
όπως αυτά είναι τώρα, αλλά μεταμορφωμένα και «πνευματικά», στα οποία η
εσωτερική αγιότητα θα εκχέεται προς τα έξω. Δεν θα
μεταμορφωθούν δε μόνο τα σώματά μας, αλλ’ ολόκληρη η υλική τάξη της κτίσης:
ο Θεός θα δημιουργήσει «καινούς ουρανούς και καινήν γην». Αλλ’ η κόλαση
υπάρχει όσο και ο ουρανός. Πρόσφατα πολλοί
χριστιανοί, όχι μόνο στη Δύση, αλλά κατά καιρούς και στην Ορθόδοξη Εκκλησία,
έφταναν στο σημείο να πιστεύουν πως η ιδέα της κόλασης είναι ασυμβίβαστη με
την πίστη σ’ ένα Θεό που αγαπά. Ο ισχυρισμός
όμως αυτός φανερώνει μια θλιβερή και επικίνδυνη «σύγχυση φρενών». Ενώ
βεβαίως αληθεύει πως ο Θεός μάς αγαπά με μια άπειρη αγάπη, είναι εξίσου
αληθές πως μάς προίκισε μ’ ελεύθερη βούληση. Και
εφόσον διαθέτουμε ελεύθερη βούληση, έχουμε τη δυνατότητα ν’ απορρίψουμε
τον Θεό. Αν αρνηθούμε την κόλαση, αρνούμαστε την ελεύθερη βούληση. «Ουδείς
ούτως αγαθός και οικτίρμων, ως ο Θεός»,
γράφει ο Μάρκος ο Μοναχός ή Ερημίτης (αρχές 5ου αιώνα), «τω δε μη
μετανοούντι, ουδέ αυτός αφίησι». Ο Θεός δεν μάς υποχρεώνει να Τον αγαπάμε,
επειδή η αγάπη δεν είναι αγάπη αν δεν είναι ελεύθερη.
Πώς λοιπόν μπορεί ο Θεός να συμφιλιωθεί μ’ αυτούς που αρνούνται κάθε
συμφιλίωση;
.....την άπειρη συγγνώμη και το έλεος του Θεού προς τους αμαρτωλούς που
μετανοούν. Το Ευαγγέλιο όμως της τρίτης Κυριακής, στην παραβολή των
προβάτων και των ερίφων, μάς υπενθυμίζει την άλλη
αλήθεια: πώς είναι δυνατό να απορρίψει κάποιος τον Θεό και να στραφεί στην
κόλαση. «Τότε ερεί και τοις εξ ευωνύμων. Πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις
το πυρ το αιώνιον…» (Ματθ. 25, 41). Δεν
υπάρχει φυσικά καμιά τρομοκρατία στην Ορθόδοξη περί Θεού διδασκαλία. Οι
Ορθόδοξοι δεν σκύβουν δουλικώς μπροστά στον Θεό από φόβο, αλλά Τον
θεωρούν ως φιλάνθρωπο, «εραστή του ανθρώπου». Δεν
ξεχνούν όμως πως ο Χριστός κατά τη Δευτέρα Παρουσία θα έρθει ως κριτής. Η
κόλαση δεν είναι τόσο ένας τόπος όπου ο Θεός φυλακίζει τους ανθρώπους, όσο
ένας τόπος τον οποίο οι ίδιοι οι άνθρωποι,
καταχρώμενοι την ελεύθερη θέλησή τους, διαλέγουν για να φυλακίσουν τον
εαυτό τους. Ακόμη και στην κόλαση οι κολασμένοι δεν στερούνται της αγάπης
του Θεού, αλλ’ αυτό που οι άγιοι βιώνουν ως χαρά,
αυτοί το βιώνουν ως βάσανα, πράγμα που είναι αποτέλεσμα της δικής τους
επιλογής. «Η αγάπη του Θεού θα είναι ένα ανυπόφορο βάσανο γι’ αυτούς που δεν
την έχουν αποκτήσει μέσα τους».
Η κόλαση υπάρχει ως τελική δυνατότητα, αλλ’ αρκετοί Πατέρες πιστεύουν, παρ’
όλα αυτά, πως στο τέλος όλοι θα συμφιλιωθούν με τον Θεό. Είναι αιρετικό το να
λέμε πως όλοι υποχρεούνται να σωθούν,
επειδή μ’ αυτό αρνούμαστε την ελεύθερη βούληση που διαθέτει ο άνθρωπος.
Είναι όμως θεμιτό να ελπίζουμε πώς όλοι ίσως σωθούν.
Maximus83 έγραψε:
Νομιζω ότι είσαι λίγο άδικος αδερφε vas019... Το λες συνέχεια αυτο το
"αγαπολογοι" και η αληθεια είναι ότι δεν μου ακουγεται καλά στο αυτί. Τι
σημαινει "αγαπολογος"?
Αδερφε μαξιμε, στο ονομα της ελευθεριας και της αγαπης στον ανθρωπο
και τους λαους εγιναν και θα γινουν τα μεγαλυτερα εγκληματα..
Λογω χρονου, δεν θα σου εξηγησω πολλα, παντως ο ορος ειναι
εμφανοιζομενος απο θεολογους στην εφημεριδα ορθοδοξος τυπος τα τελευ
ταια χρονια
οπου φουντωσε ο καισαροπαπικος οικουμενισμος..
Ετσι λοιπον παρουσιαζονται διαφοροι ορθοδοξοι στο σχημα ιερεις και
λαικοι ενασχολουμενοι, και στο ονομα της αγαπης των πλανεμενων
αδερφων μας αλλοδοξων και αλλοθρησκων,
αρχοζουν τις εκπτωσεις στα δογματα και στην σωτηριολογια..Φυσικα αυτο
ειναι απαραδεκτο καθως δεν μπορουμε οι νεωτεροι να αφαιρεσουμε αλλα
μονο να προσθεσουμε - επαυξησο υμε χωρις να ερχομαστε σε
αντιθεση με το πνευμα των παλαιων..
Οι αγαπολογοι στο ονομα και θα καταλ αβεις το γιατι εχουν το εξης
χαρακτηριστικο..
Αγαπουν ιδιαιτερως ολους τους εχοντας καποιο ειδος επιγειας εξουσιας και
τιμης, συν ηθως αδιαφορους, αθεους και αλλοδοξους.
Μεχρι εδω σωΣτα..
Το προβλημα ειναι ο τι αρχιζει ταυτοχρονα το μισος προς ολους τους
ομοδοξους αδερφους τους που τολμουν να εουν μια πιο συτηρητικη
προσεγγιση,
διοτι το δογμα και η παραδοση ειναι ιερα και δοκιμασμενοι τροποι
σωτηριας ενω τα πειραματα , ειδικα την εποχη των εσχατων, ειτε το 18
ειτε το ..38 ( λεμε τωρα) ειναι επικυνδυνα..
Καταστρεφεται η σωτηριολογια, αρχιζει η παρακοη και η διαστρεβλωση σε
οσα ορισε ο Θεος..
Για αυτο οι πατερες αγαπουσαν τους αιρετικους αλλα δεν καναν εκπτωσεις
στην καταδικη οσω ν λεγανε επειδη αγαπουσαν ταυτοχρονα και τους
αλλους..
Εδω εχουμε να κανουμε με νεωτεριστικη σταση με εγωισμο οτι εσεις δεν
ξερετε ταλιμπανια...
Παράθεση:
"Έλεος θέλω και όχι θυσία"
Η θυσια ειναι το κλειδι της αγαπης. Η αληθινη αγαπη ειναι ταπεινη και
θυσιαστικη. Αλλιως λεγεται ειδωλο της αγαπης , φτηνιαρικη αγαπη,
συμφεροντολογικη..
Ειναι πολλες φορες η ανθρωπινη κοσμικη αγαπη ετσι..Αποσκοπει μονο
στην ηδονη, το συμφερον, την ικανοποιηση των συναισθηματικων
αναγκων μας..
Με την πρωτη δευτερη φουρτουνα διαλυεται..
Αντιθετα η θυσιαστικη αγαπη την εχουν λιγοι α νθρωποι προς αλλους
ανθρωπους και προς τον Θεο..
Αυτη ειναι η αγαπη που θελει ο Κυριος, η αληθινη, η πιστη και αγαπη μεχρι
θανατου, πανω απο τον ε αυτο σου και την ζωη σου..
Οποτε για να φτασεις εκει χωρις αλλες αρετες ειναι αδυνατο..θελει ακρα
ταπεινωση, γενεοτητα, απαθεια γενικα..να μην θυμωνεις , οργιζεσαι,
ηδονιζεσαι για οτι 'χανεις' ..
Η μερα με την νυκτα οι δυο αγαπες αδερφε..
Αλλωστε επειδη θεωρειτε η κορωνιδα των αρε των και η κατασταση της
ανω ζωης, ειναι δυσκολοτατο ανθρωπος χωρις Αγιο πνευμα να σμιλεψει
την ψυχη του και να την διατηρει με τετοια φορα..
Παράθεση:
2 είναι οι εντολές:
Αγαπα τον Θεό σου .
Αγαπα τον πλησίον σ ου.
Η αγαπη πανω απο τον εαυτο σου, Ειναι δωρο θεου, θελει πυρ και θεια
ηδονη στην καρδια, εσωτερικη προσευχη, νηψη και ασκητισμο σε ολα..
Μονο τοτε , με την δυναμη του Θεου, μπορεις και αγαπας τον εχθρο σου
σαν το εαυτο σου, αλλιως δεν γινεται κακα τα ψεματα..
Θελει υπερφυσικη ψυχικο σθενος, απαθεια και κατανοηση του Θεικου
σχεδιου και αλλων μυστικων που δεν διδασκονται σε βιβλια ..
Ειναι η λεγομενη ανωτερη γνωση, λαμβανομενη στο νου απο οσους εχουν
την δωρεα..
Ετσι οταν σε βλαπτουν, χαιρεσε γιατι ξερεις οτι θα σε ελεησει ο Μεγιστος..
Στο τελος μπορει να λυπηθεις και για το κακο που κανει στην ψυχη του ο
σ υνανθρωπος που σε εβλαψε..
Αυτη ειναι η διαφορα με τους αγαπολογους..οτι εκεινοι αγαπουν τους
αλλοδοξους και χαλαρωνουν απο τα δεινα της κολασης τους χλιαρους για
να κερδισουν ανθρωπινη συμπαθεια και παροχες ισως..
Ομως ο Θεος εχει αλλα προσταγματα στα περι του κοσμου...
Δεν θελει τον χριστιανισμο θρησκευτικη ηθικοπλασια , αλλα σ
ωτηριολογικη μεθοδο καθαρισμου και λυρτωτικης ανυψωσης της ψυχης..
Μολις η ψυχη φτασει σε αυτο το σημειο και βλεποντας την κλιμακα των
αρετων και το απειρο υψος του Θεου, γινεται απαθης, ατρομητη , αφοβη
και βλεπει την παλια της κατασταση με τρομο..
Βλεπει ποσο ευαλωτη ηταν με συναισθηματα ανθρωπινα που της άλλαζαν
καταστασεις γρήγορα, κανοντας την να αναζητα κατι επιγειο για να χαρει..
Αντιθετα , τωρα ξερει οτι με την χαρη του Θεου μπορει να παει σε ενα
βουνο για το υπολοιπο της ζωη της εδω και να χαιρεται περισσοτερο απο
αυτου ς που πινουν το ακριβοτερο κρασι..
Ετσι ειναι, μερικοι ταπεινοι που τρωνε απο σκουπιδια, μπορει να νοιωθουν
πιο υπεροχα και απο πολυεκκατομυριουχους , σαν αντισταθμισμα σε αυτο
που ζουν στο υλικο πεδιο..
Το ιδιο και οι πιστοι αρρωστοι..θεια παρηγορια και αγαπη..επισκεψη Θεου
Ετσι ειναι η δικαιοσυνη Του, ακαταληπτη στους πολλους..
Παράθεση:
Μόνο αυτό χρειάζεται ο άνθρωπος, αγάπη. Αν υπάρχει αγάπη λοιπόν, όλα θα
γινονται κατά γράμμα του Νόμου, χωρις τυπολατρικές θυσίες και εξαναγκασμούς.
Στην αρχη θελει τους τυπους και τον εξαναγκασμο, θελει βια στα παθη
μας. Μετα βιωνεται η ελευθερια και σε οδηγει το πνευμα..
Για αυτο στην παραδοση εχουμε καποιους με παρησια που δεν τηρουν με
ευλαβια τους τυπους , αλλα ειναι καλυτερα με τον Θεο α πο τους
περισσοτερους που το κανουν..
Τα ειπαμε για την αγαπη..
Αλλο η αγαπη και αλλο η σ τεγνη αγαπολογια ..
Και η αγαπη θελει μετανοια, ταπεινωση, νηφαλιο τητα, δικαιοσυνη..
Το να λεω αγαπω στα λογια και πισω απο την πλατη να κανω αλλα,
λεγεται υποκρισια..
Παράθεση:
O Θεός δεν θέλει να χαθεί κανένας.
Απο τους υπακουους και αυτους που εχουν προοπτικες αιωνιοτητας και
βελτιωσης ..
Για αλλους που εχουν κυλησει αναποδα στο σημειο χωρις επιστροφη ισχυει
το "μωρα ινει Κυριος ων βουλεται απωλεσαι.."
Τι θελουμε δηλαδη? Να γεμίσει η κολαση και εμεις να ειμαστε από πάνω
και να φωναζουμε "Σας τα έλεγα εγώ" για να τονωθεί ο εγωισμός μα
Αλλο προσευχομαστε για ολλους και αλλο τους καθυσυχαζουμε ολους οτι
ο καλος 'θεουλης' και ο μικρος 'χριστουλης'...
Δεν ειδα αγιο ποτε να αγαπολογει ετσι με τοσο δημοσιο θαρος..Στην σχεση
του με τον Θεο , μπορει να του μιλαγε χωρις πολλα τυπικα, στο θεμα..
Ηταν αλλωστε ενωμενος..
Ομως δημοσια δεν εδινε αφ ορμη να ελαττωθεί ο φοβος Θεου.
Δεν ειναι τυχαιο το μετα φοβου Θεου = ΥΠΟ ΚΑΘΑΡΣΗ, ΟΙ ΑΡΧΑΡΙΟΙ
Πιστεως = Οι φωτισμενοι
και αγαπης = οι βαδιζοντε ς την αεναη οδο της τελειωτητας, οι εχοντας
επιπεδα Θεωσεως..
Ο φοβος θανατου = φοβος Θεου διοτι ειναι η προσωπικη Β΄παρουσια,
διδασκεται απο ολους τους νοητικους αθλητες..
Ο Θεος γινεται κυριως αντιληπτος στην καρδια και στο νου, για αυτο θελει
νηψη..
Η ταπεινωση δεν επιτρεπει να καυχηθουμε για τιποτα, διοτι οι θεογνωστες
και οι σω σμενοι εχουν αντιληφθει πλεον το απειρο μεγεθος του Θεου
μπροστα στην ασημαντοτητα τους,
οποτε αυτο ειναι φυσικη πλεον κατασταση. Λογω της Ληθης που θα εχουν
οι σωσμενοι, δεν θα θελουν και δεν θα ενδιαφερονται να μιλουν πλεον με
τους εχθρους του Θεου και της σωσμενης ανθρωποτητας..Οποτε
, οχι δεν γινεται για να το λεμε κατοπιν 'εορτης' , αλλα για να σωθει καμια
ψυχη παραπανω..
Φυσικα ναι υπαρχει πνευματικο κερδος ακομα και για την προσπαθεια και
προαιρεση..__
Ποιος απερριψε την συμμετοχη του σωματος ;;

Ο Θεος ειναι απαθης δεν οργιζεται, η οργη του ε ιναι η αμαρτια μας, η δημιουργια
της κολασεως δεν ειναι ουτε εργο Θεου ουτε της δικαιοσυνης Του.
Πατερικη τεκμηριωση εχεις? Σωπα , ξερεις τι σημαινει απαθεια και την
διαφορα της απο την αναισθησια?
Εξωτερικα λοιπον ο Θεος κατα της ενεργειες της δικαοσυνης Του οργιζεται
για τους αμαρτωλους, ετσι το βιωνουν αυτοι..
Μεσα Του πρεπει να ειναι απαθης οπως ο Κυριος αλλα και οι καλες εικονες
Του, οι αγιοι.
Που ενω οργιζοντουσαν εξωτερικα, μεσα η ψυχη ηταν αταραχη και
απαθης, ειχαν πληρη ελεγχο τι εκαναν και γιατι..
Να μην λεμε παραδειγματα τωρα..

Σημειωσεις Αγίων Λογων Για Την Κολαση

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Σημειωσεις Αγίων Λογων Για Την Κολαση

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ΠΑΛΑΜΑΣ ΤΟΜΟΣ 2, ΣΕΛ 154

Ὁμιλία εἰς τὴν Θείαν Μεταμόρφωσιν τοῦ Κυρίου

ΣΗΜΕΙΩΣΗ…ΚΑΘΑΡΑ ΕΞΗΓΕΙ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΥΡ, ΤΟ ΤΙΜΩΡΞΗΤΙΚΟ ΠΥΡ ΕΙΝΑΙ ΚΤΙΣΤΟ, ΥΛΙΚΟ, ΜΕ

ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΖΕΚΙΗΛ.

Ἡσαΐας λέγει· Ἁγιάσεις αὐτὸν

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Γ’ ΠΡΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΝ (Σελ. 588)

… ἐκτός γάρ τοῦ ἑνός Θεοῦ ἄκτιστον οὐδέν.

--> Π.ΝΙΚΩΝ https://www.youtube.com/watch?v=vKGquq2xWlA -- Που πηγαίνουν αυτοί που

ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΜΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΠΕΡΙ ΚΟΛΑΣΗΣ

1. ΜΟΝΟΛΙΘΙΚΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ ΣΑΝ ΤΟ

3. ΨΕΥΔΟΜΕΝΟΙ , ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΟΜΕΝΟΙ, ΠΡΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΠΛΗΡΗ

Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΤΟΙΜΑΣΘΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΧΤΙΣΤΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ.

· πορεύεσθε οἱ κατηραμένοι εἰς

τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ ∆ιαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.

ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ - Ο ΑΠΕΙΡΙΣ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕΙ

ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΑΙΔΑΓωΓΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ.

ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;

ελαυατε οἱ κατηραμένοι εἰς

τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον της εμου αγάπης.

Τι παραδεισος ειναι με τον κοινο τοπο των μαρτυρουντων αμετανοητων?

Δεν παραβιάζει την ελευθερη βουληση;

ΑΓ. ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ.

Ασκητικά. Λόγος ΠΔ΄: Περί της θέας της των

ασωμάτων φύσεως κατ΄ ερώτησιν και απόκρισιν

τρυφή μεθύσκει τάς ψυχάς."

δ) Σε κάθε περιπτωση ασυμφωνια με Α.Πατερες

ΑΓ. ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ., Ασκητικά. Λόγος ΟΑ΄

γνώμεν εαυτούς και ταπεινωθώμεν και αισθηθώμεν των ανομιών ημών.

σε από προσώπου αυτού.

ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ

Οι άγιοι Πατέρες για τον Παράδεισο και την Κόλαση

ο Μ. Βασίλειος. ερμηνεύοντας το ψαλμικό χωρίο «φωνή Κυρίου

κολάσεως, άκαυστον δε το φως της αναπαύσεως απομείναι»1

Το ίδιο, βέβαια, συμβαίνει και με την Χάρη του Θεού στην

ακάθαρτοι θα βιώνουν την καυστική και κολαστική ενέργεια του Θεού.

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΟΛΑΣΤΙΚΟΙ ΚΤΛ

ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟ ΤΟ ΥΠΑΓΕΤΑΙ ΑΠ ΕΜΟΥ, ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΘΕΟΥ, ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΙΣΗΣ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΚΤΛ.

2. ΚΟΛΑΣΤΙΚΗ ΑΚΤΙΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ...ΧΜ ΘΕΛΕΙ ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΩ ΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ

αισθάνονται την Χάρη του Θεού ως φως."

ΝΟΗΤΙΚΗ ΑΚΡΟΒΑΣΙΑ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΤΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ (ΚΟΛΑΣΕΙΣ) ΩΣ ΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΚΟΛΑΣΤΙΚΕΣ

ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΤΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ..

της ασκήσεώς του,"

ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΠΛΗ..ΟΠΟΤΕ Η ΚΟΛΑΣΗ ΑΣΚΗΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ ΜΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ.

κτιστή Κόλαση, όπως διδάσκει η φραγκολατινική παράδοση. Οι Φράγκοι, ακολουθούντες τον

ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΟ..

ΑΛΛΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΟΡΑΤΟ, ΑΛΛΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΑΤΟ..

αυτό το οποίο από την αρχή ήθελε.

1) ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ?

3) ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΓΙΑ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ..

Ποιοί Δε θα είναι αυτοί; Το

ερμήνευσεν ο ίδιος προσθέτων: «οι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ΄ευδοκήσαντες εν τη αδικία».

Δι΄ αυτά τα δύο ήλθε εις τον κόσμον, και επειδή

αγαπά τους ανθρώπους και δια να αποκαλύψη αληθή πράγματα...

Ο δε αντίχριστος θα έλθη δια να αδικήση τους ανθρώπουςκαι να το υς

όταν αποχωρισθή η διάνοια από του περισπασμοΰ του κό-σμου,

σκουπίδια ή πίτουρα να τα πετάτε.

Προσέξτε ένα παράδειγμα.

Υπάρχει το μπακίρι, ο μπρούντζος και ο χρυσός.

Εσείς να διαλέγετε το χρυσό των 24 καρατίων.

Και τα άλλα χρειάζονται, αλλά όλοι να προτιμάτε το χρυσό.

Όσιος Δωρόθεος Γάζας – Ασκητικά.