‫אﻧﺠﻨﻴﺌﺮ ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻮ‬

‫ﭔﻪ אﮐﺮ‬

‫ﺟﻴﻜﻮ ﭤﻮ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻣﻠﻲ ﺳﻮ ﭤﻮ ﭘﮁﻲ؛ ”אﺑﺎ! אﻫﻮ אﻧﺠﻨﻴﺌﺮ ﻛﭥﺎن ﻫﭣ ﻛﻴﻮ אﭤﺌﻲ؟ وאﻫﻪ‬
‫ﺟﻮ ﻛﻢ ﭘﻴﻮ ﻛﺮي‪ .‬ﺷﺎﺑﺲ אﭤﺲ‪ .‬ﺳﻨﮅي ﭘﻬﺎﻛﻦ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻴﻦ ۽ אﺻﻄﻼﺣﻦ ﮐﻲ ﭘﻬﺮﻳﻮن دﻓﻌﻮ‬
‫אﻟﮗ אﻟﮗ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻴﻮ אﭤﺲ ۽ ﻫﺎﮢﻲ ﻋﺎم ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺗﻮڙي אﺳﺎن ﺟﻲ אدﻳﺐ ۾ ﭘﻬﺎﻛﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ ۽‬
‫אﺻﻄﻼح ﺟﻲ وچ ۾ ﺗﻤﻴﺰ ﭘﻴﺪא ﻛﺌﻲ אﭤﺲ‪“.‬‬

‫ﻫﻜﮍي ﺑﺰرگ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﻮ‪” :‬ﺳﻬﺘﺎ ﺻﺎﺣﺐ! אﻫﻲ ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽‬
‫ﭼﻮﮢﻴﻮن آﮢﻴﻮ ﻛﭥﺎن ﭤﺎ؟ ﺟﻮ ﻛﻴﻨﺠﻬﺮ ﺟﻮ ﺟﻴﻜﻮ ﭘﺮﭼﻮ ﮐﮡ‪ ،‬אن ۾ אوﻫﺎن ﺟﻮ ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺑﺎﺑﺖ‬
‫ﻃﻮﻳﻞ ﻣﻀﻤﻮن ﻣﻮﺟﻮد آﻫﻲ‪“.‬‬

‫ﺟﻮאب ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﺲ ﺗﻪ؛ ”אوﻫﺎن ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻴﻮﮬﻮﻧﺪو ﺗﻪ אوﻫﺎن وﻳﭡﻲ ﮘﺎﻟﻬﺎﻳﻮ ۽‬
‫ﻣﻮن وﻳﭡﻲ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲَء ﺳﺎن ﭔﮅو‪ ،‬אﺋﻴﻦ ﻫﺮ ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﻮﻟﻬﻪ ﻣﺎن ﻛﺠﻬﻪ ﻧﻪ ﻛﺠﻬﻪ ﺟﻬﭩﻲ‬
‫وﭠﻨﺪو آﻫﻴﺎن‪“.‬‬

‫ﻻڙﻛﺎﮢﻲ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ڊאﻛﭩﺮ دوﺳﺖ ﭼﻮﻧﺪو אﭤﻢ؛ ”ﻧﺎز! ﻛﮇﻫﻦ ﭤﺎ وﻫﺎب ﺳﻬﺘﻲ ﺟﺎ‬
‫ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻮن ﺧﺘﻢ ﭤﻴﻦ ﺗﻪ אﺳﻴﻦ ﻛﻴﻨﺠﻬﺮ ۾ אﻳﮇא ﻃﻮﻳﻞ ﻣﻀﻮن ﻟﮑﻮن!“ وﻫﺎب ﻣﻮﻧﮑﻲ‬
‫אن ﺟﻮ ﺟﻮאب ڏﻧﻮ؛ ”ﻧﺎز! אﻫﻮ ﻛﻢ אﻳﮇو وڏو آﻫﻲ ﺟﻮ ﻣﻮن وאري زﻧﺪﮔﻲ ﭘﻮري ﺋﻲ ﻧﻪ‬
‫ﭘﻮﻧﺪي‪ ،‬אن ﻻِء אﻻﺋﻲ ﻛﻴﺘﺮﻳﻮن زﻧﺪﮔﻴﻮن ﮐﭙﻦ‪“.‬‬

‫אﻧﻬﻦ ﺳﻤﻮرﻳﻦ ﮘﺎﻟﻬﻴﻦ ﻣﺎن אﺳﻴﻦ אﻧﺪאزو ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻮن ﭤﺎ ﺗﻪ وﻫﺎب‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ אن‬
‫ﻛﻢ ﮐﻲ ﻛﻴﺘﺮو ﻧﻪ ﺳﻨﺠﻴﺪﮔﻲَء ﺳﺎن ﮐﻨﻴﻮ آﻫﻲ ﺟﻮ ﺳﻨﮅي ﺳﺎﻫﺖ ﮔﻬﺮ ﻃﺮﻓﺎن אن ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻲ‬
‫ﺳﻨﺪس ﻫﻲُء ﭨﻴﻮن ﻛﺘﺎب آﻫﻲ ۽ ﺧﺒﺮ ﻧﺎﻫﻲ وﭨﺲ אﭸﺎ ﻛﻴﺘﺮא ﻛﺘﺎب ﺗﻴﺎر ﭘﻴﺎ آﻫﻦ‪.‬‬

‫ﺧﻠﻮص دل ۽ ﻧﻴﻚ ﻧﻴﺘﻲَء ﺳﺎن אﻫﻮ ﻛﻢ ﻫﭣ ۾ ﮐﻨﻴﻮ آﻫﻲ ۽ ﻛﻨﻬﻦ‬ ‫ِ‬ ‫وﻫﺎب ﺟﻴﻜﻮ‬
‫ﺟﻮ ﭔﮅאﻳﻞ ﻫﻚ ﭘﻬﺎﻛﻮ ﺑﻪ ﺿﺎﻳﻊ ﭤﻴﮡ ﻧﻪ ڏﻧﻮ אﭤﺲ ﺗﻪ ﺳﻨﮅ ﺟﺎ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺑﻪ ﻳﺎر ﺟﻲ אﻧﻬﻲَء ﭘﻮرﻫﺌﻲ‬
‫ﺳﺎن ﭘﻴﺎر ﻛﺮڻ ﻟﮙﺎ آﻫﻦ‪.‬‬

‫ﻧﺎز ﺳﻨﺎﺋﻲ‬
‫ﺣﻴﺪرآﺑﺎد ﺳﻨﮅ‬
‫‪ ١٢‬ﺟﻮﻻِء ‪٢٠٠٤‬‬

‫‪1‬‬
 ‫ﺳﭩﺎُء‬

‫ﭔﻪ אﮐﺮ‬

‫ﺳﭩﺎُء‬

‫ﺳﺎدא אﮐﺮ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻮ‬

‫ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻮن؛ ﭘﺲ ﻣﻨﻈﺮ ۽ ﻛﺎرج‬

‫ﻣﺪدي ﻛﺘﺎب‬

‫ڏﺳﮣﻲ‬

‫‪2‬‬
 ‫ﺳﺎدא אﮐﺮ‬
‫ﺟﻴﺌﻦ אﻧﺴﺎﻧﻲ زﻧﺪﮔﻲَء ﺟﻲ ﺗﺎرﻳﺦ ﺟﻲ ﻛﻬﺎﮢﻲ ﭘﺮאﮢﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻴﺌﻦ ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺟﻲ ﺗﻮאرﻳﺦ ﺑﻪ‬
‫ﭘﺮאﮢﻲ آﻫﻲ‪ .‬אڄ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻛﻮ ﺑﻪ ﭘﻚ ۽ وﺛﻮق ﺳﺎن ﭼﺌﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ آﻫﻲ ﺗﻪ אﻧﺴﺎﻧﻦ ﺳﺎن آﺑﺎد ﻫﻦ‬
‫رﻧﮕﻴﻦ دﻧﻴﺎ ﺟﻲ ﺳﭝﻨﻲ ﭔﻮﻟﻴﻦ ﻣﻨﺠﻬﺎن אﻫﺎ ﻛﻬﮍي ﭔﻮﻟﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ۾ ﭘﻬﺮﻳﻮن دﻓﻌﻮ ﻛﻨﻬﻦ‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻮ ﭔﮅو ۽ ﭠﺎﻫﻴﻮ؟ אﺋﻴﻦ ﺋﻲ ﻫﻲُء ﺳﻮאل ﺑﻪ אﭸﺎ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺣﻞ ﻃﻠﺐ آﻫﻲ ﺗﻪ ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ۾‬
‫ﭘﻬﺮﻳﻮن ﭘﻬﺎﻛﻮ ﻛﮇﻫﻦ ﭠﻬﻴﻮ؟ ﻳﺎ ﭘﻬﺮﻳﻮن ﭜﻴﺮو ﺳﭡﻦ ﻟﻔﻈﻦ ﺗﻲ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﻣﻜﻤﻞ ﻳﺎ אڌورو‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ۽ ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻲ ﻟﺤﺎظ ﮐﺎن אﻳﺘﺮو ﺗﻪ ﭜﺮﭘﻮر ﻫﻴﻮ ﺟﻮ ﺳﭝﻨﻲ‬ ‫ٰ‬ ‫ﺟﻤﻠﻮ ﻛﻨﻬﻦ ﭼﻴﻮ؟ ﺟﻴﻜﻮ‬
‫אﻧﺴﺎﻧﻦ ﻣﺘﻔﻖ ﭤﻲ אن ﮐﻲ ﭘﻬﺎﻛﻮ ﻛﻮﭠﻴﻮ؟!! ﻳﺎ אﻫﻮ אﻳﺘﺮو وﮢﻨﺪڙ ۽ وزﻧﺪאر ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻮ ﺳﭝﻨﻲ‬
‫ﮐﻲ وﮢﻴﻮ ۽ ﺑﺎﻗﻲ ﭘﻬﺎﻛﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﺎڻ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن ﭠﻬﻨﺪא وﻳﺎ‪ .‬אﭼﺮج ﺟﻬﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻫﻲَء‬
‫آﻫﻲ ﺗﻪ دﻧﻴﺎ ﺟﻲ ﺳﭝﻨﻲ ﻗﻮﻣﻦ ﺟﻲ ﻣﺨﺘﻠﻒ אﭤﮣﻲ وﻳﻬﮣﻲ ۽ ﺗﻬﺬﻳﺒﻲ ﺗﻀﺎد ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ۽ ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻲ ﻟﺤﺎظ ﮐﺎن رﮘﻮ ﻫﻜﺠﻬﮍא ﻧﻪ آﻫﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﭴﮡ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺟﻮ‬ ‫ٰ‬ ‫ﭘﻬﺎﻛﺎ‪/‬ﭼﻮﮢﻴﻮن‬
‫ﻧﻌﻢ אﻟﺒﺪل آﻫﻦ‪ ،‬ﻫﻜﺠﻬﮍאﺋﻲ ﺑﻪ אﻳﺘﺮي ﺟﻮ‪ ،‬ﻫﻚ ﮐﻲ ﻟﻜﺎﺋﻲ ﭔﺌﻲ ﮐﻲ ﻛﮃ! אن ﺟﻮ ﻫﻚ‬
‫ﺳﺒﺐ ﻫﻲُء ﺑﻪ ﻧﻈﺮ אﭼﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ אﻧﺴﺎﻧﻲ ﺟﺒﻠﺘﻮن ﻫﻜﺠﻬﮍﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﭜﻠﻲ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ رﻧﮓ ۽ رت‬
‫ﺟﻮ ﮔﺮوپ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮀﻮ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ڀ‪ /‬آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺳﺘﺎرن ﻳﺎ אﻧﻬﻦ ﺟﻲ‬ ‫وﻳﭽﺎر ﻛﺠﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻫﻲُء وﮢﻨﺪڙ ُא ُ‬ ‫ُ‬ ‫ﭤﻮريَء دﻳﺮ ﻻِء‬
‫ﺟﻬﺮﻣﺮ ﮐﺎن ﺳﻮאِء ﻫﺠﻲ ﻫﺎ ﻳﺎ ﻣﭥﺲ ﻓﻘﻂ ﻫﻜﮍو ﺳﺘﺎرو ﻫﺠﻲ ﮬﺎ ﻳﺎ אﻫﻮ ﭼﻨﮉ ﮐﺎن ﺳﻮאِء ﻫﺠﻲ‬
‫ﻫﺎ ﺗﻪ ﻛﻴﮇو ﻧﻪ אوﻧﺪאﻫﻮ‪ ،‬ﺑﺪ‪-‬زﻳﺒﻮ ۽ אڻ وﮢﻨﺪڙ ﻟﮙﻲ ﻫﺎ‪ .‬אﺋﻴﻦ ﭘﻬﺎﻛﺎ‪ /‬ﻣﺤﺎوאرא‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻮن‪،‬‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﭔﻮﻟﻲَء ﺟﺎ‪ ،‬آﺳﻤﺎن ﺗﻲ ﭼﻤﻜﻨﺪڙ ۽ ﺟﺮﻛﻨﺪڙ ﺳﺘﺎرن ﺳﻤﺎن آﻫﻦ‪ .‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﭔﻮﻟﻲَء ۾‬
‫ﺴﻲ ۽ ُﭔ ِﭩﻲ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ‪،‬‬‫ﭘﻬﺎﻛﺎ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻮن ﻧﻪ ﻫﺠﻦ ﺗﻪ ﭔﻮﻟﻲ وﻳﺮאن‪ُ ،‬رﮐﻲ‪ ،‬ﺳﻮﻧﻬﻦ ﮐﺎﻧﺴﻮאِء‪ُ ،‬ﭔ ِ‬
‫ﺟﻴﺌﻦ ﻛﺎ َﭘﺮي‪َ ،‬אﭘﺴﺮא ﻳﺎ ﺧﻮﺑﺼﻮرت‪ ،‬ﺣﺴﻴﻦ و ﺟﻤﻴﻞ ﻋﻮرت زﻳﻮرن ﮐﺎﻧﺴﻮאِء! ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ‬
‫ﭔﻮﻟﻲَء ۾ ﭘﻬﺎﻛﻲ‪ ،‬ﻣﺤﺎوري ۽ ﭼﻮﮢﻲَء ﮐﻲ אﻫﺎ ﺣﻴﺜﻴﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﮬﻮﻧﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ אدب ۾‬
‫ﺗﺸﺒﻴﻬﻪ ۽ אﺳﺘﻌﺎري ﮐﻲ ﻫﻮﻧﺪي آﻫﻲ ﻳﺎ ﭘﻼَء ۾ ﻟﻮڻ‪ /‬ﻣﺮچ ۽ ﻣﺼﺎﻟﺤﻲ ﮐﻲ ﻫﻮﻧﺪي آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﺟﻴﻜﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ אﻳﻨﮕﻬﻪ ۽ ڊﻳﮕﻬﻪ ۾ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﺠﻲ ﻳﺎ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻲ ﺳﮕﻬﺠﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭘﻬﺎﻛﻮ ﭔﻦ‬
‫ﭨﻦ ﻟﻔﻈﻦ ۾ ﺑﻴﺎن ﻛﺮي ﭤﻮ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻬﺎﻛﻮ‪ /‬ﭼﻮﮢﻲ ﻟﮑﻴﺖ‪ /‬ﮔﻔﺘﮕﻮَء ﺟﻲ ڊﻳﮕﻬﻪ ﮐﻲ ﺧﺘﻢ ﻛﺮي‬
‫ﭤﻮ‪.‬‬
‫ﻛﻮ ﻣﭹﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ ﭘﺮ ﻫﻲَء ﻫﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ آﻫﻲ ﺗﻪ אﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ﺟﺎ ﭘﻬﺎﻛﺎ ﻫﻴﭡﺌﻴﻦ‬
‫ﻃﺒﻘﻲ ﺳﺎن ﺗﻌﻠﻖ رﮐﻨﺪڙ אﻧﺴﺎﻧﻦ ﺟﻲ אﻳﺠﺎد آﻫﻦ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺛﺒﻮت ﻫﻲُء آﻫﻲ ﺗﻪ ﻛﺠﻬﻪ ﭘﻬﺎﻛﻦ‪/‬‬
‫ﻣﺤﺎورن‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻦ ۾ ﻣﭥﺎﻧﻬﻴﻦ ﻃﺒﻘﻲ ﺗﻲ‪ ،‬ﺟﻦ ۾ ﺧﻮﺷﺤﺎل‪ ،‬ﺷﺎﻫﻮﻛﺎر‪ ،‬ﺳﮑﻴﺎ ﺳﺘﺎﺑﺎ ۽ وڏﻳﺮא‬
‫אﭼﻲ وﭸﻦ ﭤﺎ‪ ،‬ﭨﻮכ‪ ،‬ﭠﭡﻮل‪ ،‬ﭼﭥﺮ ۽ ﻃﻨﺰ ﻛﻴﻞ آﻫﻲ‪ .‬אﻧﻬﻲَء وﺿﺎﺣﺖ ﻻِء ﻫﺖ ﻛﺠﻬﻪ ﻣﺜﺎل ڏﺟﻦ‬
‫ﭤﺎ‪.‬‬
‫‪ .1‬وאﻧﺪو آﻫﻴﻦ ﺗﻪ وڃ وڏﻳﺮﻛﻲ ﮔﻬﺮ‪/‬אوﻃﺎق‪.‬‬
‫‪ .2‬ﭘﺎﻟﻬﺎ ﻣﻞ! وڃ ﺳﮑﺌﻲ ﻣﻞ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ‪.‬‬
‫‪ .3‬ﻛﻜﮍ ﻛﻮريَء ﺟﻮ‪ ،‬ﻧﺎنُء وڏﻳﺮي ﺟﻮ‪) .‬ورﺟﻴﺲ(‬

‫‪3‬‬
 ‫ﭧ ﺑﻪ‪ ،‬ﮐﺴﭥﻮري‪.‬‬ ‫‪ .4‬ﺷﺎﻫﻮﻛﺎر ﺟﻮ ﭨ ِ ُ‬
‫‪ .5‬وڏﻳﺮﻛﻮ ﭔﺎر؛ ﭼﺮﻳﻮ‪ ،‬ﭼﻮر‪ ،‬ﭼﭽﻠﻮ ﻳﺎ ﭼﻠﻮﻟﻮ‪.‬‬
‫‪ .6‬وڏﻳﺮﻛﻲ ﻛﻜﮍ ﺑﻪ‪ ،‬ﭨﻪ‪ -‬ﻣﮣﻲ‪ .‬ﻳﺎ وڏﻳﺮﻛﻲ ﭔﻠﻲ ﺑﻪ‪ ،‬ﭔﻪ‪ -‬ﻣﮣﻲ‪.‬‬
‫‪.7‬ﺟﻴﮇو ﻧﺎﮢﻮ‪ ،‬ﺗﻴﮇي ﺑﮏ‪.‬‬
‫‪ .8‬ﻣﺮوאن ﻣﻮت‪ ،‬ﻣﻠﻮﻛﺎن ﺷﻜﺎر‪.‬‬
‫‪ .9‬ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺳﮑﻴﻮ ﮐﮣﻲ ﺳﺎﻫﻪ‪ ،‬ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﺟﻮ وﭸﻲ ﭘﺴﺎﻫﻪ‪.‬‬
‫‪ .10‬ڏאڍي ﺟﻲ ﻧﻪ אﮘﻴﺎن ﭤﺠﻲ ﻧﻪ ﭘﭡﻴﺎن‪.‬‬
‫‪ .11‬ﺷﻴﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻛﻴﺮ ﭼﻮﻧﺪو؛ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ وאت ۾ ڌپ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ٽ )ﻟﺬت ‪ /‬ﻟﺴﺖ( ﭤﻮ وﭠﻲ‪.‬‬ ‫‪ .12‬אﻣﻴﺮ ﮔﻮﻧﻬﻪ ﮐﺎﺋﻲ ﺗﻪ ﭼﻮﻧﺪא؛ َو َ‬
‫‪ .13‬ﺷﺎﻫﻮﻛﺎرن ﺟﻮ ‪ /‬وﻳﺎج ﺧﻮرن ﺟﻮ‪ ،‬ﻧﺎﮢﻮ ﺑﻪ وﻳﺎﻣﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .14‬ڏאڍي ﺟﻲ ﻟﭟ ﮐﻲ‪ ،‬ﭔﻪ ﻣﭥﺎ‪.‬‬
‫אﺳﺎن ﺟﻲ ﭔﻮﻟﻲَء ۾ ﻛﻦ ﭘﻬﺎﻛﻦ‪ /‬ﻣﺤﺎورن ۽ ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺟﻮ אﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﻌﺎﺷﺮي ﻳﺎ زﻧﺪﮔﻲَء ﺳﺎن‬
‫ﺗﻌﻠﻖ آﻫﻲ‪ .‬زرאﻋﺖ ﺟﻲ ﺷﻌﺒﻲ ﺳﺎن ﻻﮘﺎﭘﻴﻞ ﭘﻬﺎﻛﻦ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺟﺎ ﻣﺜﺎل ﻫﻴﭟ ڏﺟﻦ ﭤﺎ‪.‬‬
‫ﻛ ِﭽﺮ‪ /‬ﻛﺎﻫﻞ ﭔﮅو ﻛﺎﻧﭝﻮ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﺮﻧﻬﻦ ﻧﻪ ﭴﺎﻧﭝﻮ‪) .‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪ .1‬ﻟﭥﻲ ﻻﺑﺎري ُ‬
‫‪ .2‬אﻫﻮ ﻛﻲ ﻛﺠﻲ ﺟﻮ‪ ،‬ﭔِﻴﻦ ڏאﻧﺪﻳﻦ ﻫﺮ ﻫﻠﻲ‪) .‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪ .3‬ﮔﻬﮣﻴﻦ ڏאﻧﺪﻳﻦ ﻫﺮ ﻧﻪ ﻫﻠﻲ‪ ،‬ﮔﮭﮣﻴﻦ رﻧﻴﻦ ﮔﮭﺮ ﻧﻪ ﮬﻠﻲ‪) .‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﭟ ﭜﺮڻ‪) .‬אﺻﻄﻼح(‬ ‫‪ .4‬ﺧﺮאر ﻣﺎن ُﻣ ِ‬
‫ﭟ ﻣﺎن ﭘﺮﮐﺠﻲ ﭤﻮ ﺧﺮאر‪) .‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪ .5‬ﻧﻤﻮﻧﻲ ﺟﻲ ُﻣ ِ‬
‫‪ .6‬ﭔﺌﻲ ﻣﭥﺎ وڏﻳﺮو ﮐﮣﻲ وﻳﻮ‪) .‬ﻛﮍﻣﻲَء ﺟﻮ ﺳﻤﻮرو אن ﮐﭵﻲ وﭸﮡ(‪) .‬ﺟﻤﻠﻮ(‬
‫‪ .7‬ﺟﺘﻲ ﻟﮣﻨﺪو ﻟﻮכ‪ ،‬אﺗﻲ ﺳﻜﻨﺪﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﻻِء‪) .‬ﺷﻌﺮي ﺳﭧ(‬
‫‪ .8‬ﻓﻘﻴﺮ ﭘﻨﻨﺪي ُﻫ ِﻬﻴﻦ‪ ،‬אﺟﺎﻳﻮ ﻻﺑﺎري ﺟﺎ ڏﻳﻨﻬﻦ ﭤﻮ وﭸﺎﺋﻴﻦ‪) .‬ﺟﻤﻠﻮ(‬
‫‪ .9‬ﭼﻮﻧﮉﻳﻨﺪي ﭼﻮر‪ ،‬وﭸﻲ ﭘﻴﺎ ﮐﮑﮍﻳﻦ ﺗﻲ‪.‬‬
‫ﮔﺬرﻳﻞ وﻳﻬﻴﻦ ﺻﺪيَء ﺟﻲ ﭘﻮﺋﻴﻦ אڌ ۾‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲَء ﺟﻲ ﻫﺮ ﺷﻌﺒﻲ אﻧﺪر ﭤﻴﻞ ﺑﻲ אﻧﺘﻬﺎ ﻧﺌ ُﻴﻦ‬
‫אﻳﺠﺎدن ﮘﻮﭠﻦ ۽ ﺟﻬﺮ ﺟﻬﻨﮓ ﮐﻲ ﺷﻬﺮن ﺳﺎن ﻣﻼﺋﻲ‪ ،‬ﻫﻚ ﻋﺎﻟﻤﻲ ﮘﻮٺ )‪(Global Village‬‬
‫ﺟﻮڙي ﮀﮇﻳﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﭘﺮ ﭘﻬﺎﻛﻦ ﻣﺤﺎورن ۽ ﭼﻮﮢﻴﻦ ۾ ﻛﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﻗﻲ )وאڌאرو ﻳﺎ ﻧﻮאڻ( ﭤﻲ ﻧﻪ‬
‫ﺳﮕﮭﻲ آﻫﻲ ۽ ﺳﺎﮘﻴﺎ ﺋﻲ ﭘﻬﺎﻛﺎ אﺳﺘﻌﻤﺎل ﭤﻲ رﻫﻴﺎ آﻫﻦ‪ 21 .‬ﻓﻴﺒﺮوري ‪1985‬ع ﺟﻲ رאت ﺟﻮ آل‬
‫אﻧﮉﻳﺎ رﻳﮉﻳﻮ ﺟﻲ אردو ﺳﺮوس ۾ ”زﺑﺎن ۾ﻣﺤﺎوري ﻛﻲ אﻫﻤﻴﺖ“ ﻧﺎﻟﻲ ﺳﺎن ﻫﻚ אدﺑﻲ‬
‫ﻣﺬאﻛﺮو ﻧﺸﺮ ﻛﻴﻮ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻣﻴﺰﺑﺎن ﻣﺴﻌﻮد ﻫﺎﺷﻤﻲ ﻫﻴﻮ‪ .‬אن ۾ ﺷﺮﻳﻚ ﮔﻔﺘﮕﻮ‬
‫ﭘﺮوﻓﻴﺴﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﺣﺴﻴﻦ ﺧﺎن‪ ،‬ﺟﻨﺎب رﺷﻴﺪ ﺣﺴﻦ ﺧﺎن ۽ ڊאﻛﭩﺮ אﻣﻴﺮ א� ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺟﻬﮍא‬
‫ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن ﺟﺎ ﭼﻮﭨﻲَء ﺟﺎ אدﻳﺐ ۽ ﻟﺴﺎﻧﻴﺎت ﺟﺎ ﻣﺎﻫﺮ ﻫﻴﺎ‪ .‬ڊאﻛﭩﺮ אﻣﻴﺮא� ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﮁﻴﻞ ﻫﻚ‬
‫ﺳﻮאل ﺟﻲ ﺟﻮאب ۾ ﭔﮅאﻳﻮ ﻫﻴﻮ؛ ”ﺗﻮ ﻣﻴﺮא ﻳﻪ אﺣﺴﺎس ﻫﻲ ﻛﻪ אس وﻗﺖ ﺟﻮ ﻧﺴﻠﻴﻦ ﻫﻴﻦ وه‬
‫אس ﭘﻮزﻳﺸﻦ ﻣﻴﻦ ﻧﻬﻴﻦ ﻫﻲ ﻛﻪ ﻛﭿ ﻧﺌﻲ ﻣﺤﺎوري‪ ،‬ﻛﭿ ﻧﺌﻲ ﻟﻔﻈﻴﺎت ﭜﻲ دﻳﻦ‪ ......‬ﻧﺌﻲ‬
‫ووﻛﻴﺒﻠﺮي ﻳﺎ ﻧﻴﺎ ﻣﺤﺎورא ﻧﻬﻴﻦ آرﮬﺎ‪ .‬ﻛﻴﻮن ﻛﻪ ﻣﺤﺎوري ﺳﺎزي ﻛﺴﻲ אدﻳﺐ ﻛﻲ ﺑﺲ‬
‫ﻛﻲ ﺑﺎت ﻧﮭﻴﻦ ﻫﻲ‪ ،‬ﻳﻪ ﺗﻮ ﻋﻮאم دﻳﻦ ﮔﻲ‪ .‬ﻟﻴﻜﻦ ﻋﻮאم ﺗﻮ ﻛﺴﻲ אﻧﺘﺸﺎر ﺳﻲ دوﭼﺎر ﻫﻴﻦ‪.‬‬

‫‪4‬‬
‫אس ﻟﺌﻲ אﻧﺘﺸﺎر ﻛﺎ ﺷﻜﺎر ﻫﻮﻧﻲ ﻛﻲ ﺳﺒﺐ وه ﻛﺴﻲ ﻧﺌﻲ ﻣﺤﺎوري ﻛﻮ ﺟﻨﻢ دﻳﻨﻲ ﺳﻲ‬
‫ﻗﺎﺻﺮ ﻫﻴﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻴﺮא ﻳﻪ אﺣﺴﺎس ﻫﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺎ ﻣﺤﺎورא ﺟﻮ ﻧﻬﻴﻦ آرﻫﺎ אس ﻛﻲ وﺟﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻬﻲ‬
‫ﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﭘﺮوﻓﻴﺴﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﺣﺴﻴﻦ ﺧﺎن‪ ،‬אﻳﮉﻳﭩﺮ رﺳﺎﻻ ”ﻫﻢ زﺑﺎن“ ﺷﺮﻳﻚ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ڊאﻛﭩﺮ אﻣﻴﻦ‬
‫א� ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺟﻮ ﺣﻮאﻟﻮ ڏﻳﻨﺪي ﭔﮅאﻳﻮ ﺗﻪ ﭘﺮوﻓﻴﺴﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﮙﻬﻪ ﺗﻲ ﻟﮑﻴﻮ آﻫﻲ؛ ”ﻟﮙﻲ ﺗﻪ‬
‫אﺋﻴﻦ ﭤﻮ ﺗﻪ ﺟﻨﻬﻦ زﻣﺎﻧﻲ ۾ ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽ ﻣـﺤﺎورא ﭠﺎﻫﻴﺎ وﻳﺎ‪ ،‬אن زﻣﺎﻧﻲ ﺟﺎ ﻣﺎﮢﻬﻮ אﭴﻮﻛﻲ دور‬
‫ﺟﻲ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﺎن وڌﻳﻚ ﺳﻴﺎﮢﺎ‪ ،‬دور‪-‬אﻧﺪﻳﺶ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻴﻦ ﭔﻮﻟﻴﻦ ﺟﺎ ﻣﺎﻫﺮ ﻫﻴﺎ‪ ،‬ﺟﻮ ﭘﻬﺎﻛﺎ ‪/‬‬
‫ﻣﺤﺎورא ﺟﻮڙي ﭔﻮﻟﻲَء ۾ ﺳﻮﻧﻬﻦ ۽ ﺳﻴﻨﮕﺎر ﭘﻴﺪא ﻛﻴﺎﺋﻮن‪ .‬ﭘﺮ אﺳﺎن وאرو ﻧﺴﻞ אن ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ۾‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﮔﻮﻧﮕﻮ ۽ ﭔﻮڙو آﻫﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ذﻫﻨﻲ ﻃﻮر ﺳﺴﺖ‪ ،‬ﻛﺎﻫﻞ‪ ،‬ﭨﻮﭨﻲ‪ُ ،‬ڏ ُڏ آﻫﻲ‪ .‬ﭘﺎڻ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻮ‬
‫ﻛﺮي رﮘﻮ אﮘﺌﻴﻦ زﻣﺎﻧﻲ ۾ אﻳﺠﺎد ﻛﻴﻞ ﭘﻬﺎﻛﻦ ﻳﺎ ﻣﺤﺎورن ﺗﻲ ﭜﺎڙﻳﻮ وﻳﭡﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ۾ ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺗﻲ ﭘﻬﺮﻳﻮن دﻓﻌﻮ ﻛﻢ ﮔﺬرﻳﻞ אوﮢﻮﻳﻬﻴﻦ ﺻﺪيَء ۽ وﻳﻬﻴﻦ ﺻﺪيَء ۾‬
‫ﭤﻴﻮ‪ .‬ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺗﻲ ﻛﻢ ﻛﻨﺪڙ ﻋﺎﻟﻤﻦ ﺟﮇﻫﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻴﮍي ﭼﻮﻧﮉي ﻫﻚ ﻫﻨﮅ ﮔﮇ ﻛﺮي ﻛﺘﺎﺑﻲ‬
‫ﺻﻮرت ۾ ﮀﭙﺮאﺋﻲ ﺗﻪ אﻧﻬﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ אﻫﮍﻳﻦ ﻣﺤﻨﺘﻦ ﺗﻲ ﻧﺎﻻ ڏאڍא ﺳﻬﮣﺎ‪ ،‬وﮢﻨﺪڙ‪ ،‬ﻣﭡﺎڻ ﭜﺮﻳﺎ ۽‬
‫ذאﺋﻘﻴﺪאر رﮐﻴﺎ!!‬
‫دﻳﻮאن ﻛﻴﻮﻟﺮאم ﺳﻼﻣﺖ رאِء آڏوאﮢﻲَء ‪1869‬ع ۾ ﺳﻨﮅي ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺗﻲ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﻛﺘﺎب ﻟﮑﻴﻮ ﺗﻪ‬
‫ﻧﺎﻟﻮ ڏﻧﺎﺋﻴﻨﺲ ”ﮔﻠﺸﻜﺮ“ ۽ ﻛﺎﻛﻲ ﭜﻴﺮوﻣﻞ ﻣﻬﺮ ﭼﻨﺪ آڏوאﮢﻲَء ﺑﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﮇ ﻛﻴﻞ ﻣﺤﻨﺖ‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻬﺎﻛﻦ ۽ אﺻﻄﻼﺣﻦ ﺟﻲ ﻣﺠﻤﻮﻋﻲ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ رﮐﻴﻮ ”ﮔﻠﻘﻨﺪ“‪ .‬ورﮬﺎﮜﻲ ﮐﺎن ﭘﻮِء ‪1956‬ع‬
‫۾ ﻏﻼم אﺻﻐﺮ وﻧﮉﻳﺮ‪ ،‬ﻣﺤﺎورن ﺟﻮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻮ ﺷﺎﻳﻊ ﻛﻴﻮ ﺗﻪ ﻧﺎﻟﻮ رﮐﻴﺎﺋﻴﻦ ”ﮐﭩﻤﭡﮍא‪ “.‬ﮔﻞ‬
‫ﺷﻜﺮ‪ ،‬ﮔﻠﻘﻨﺪ ۽ ﮐﭩﻤﭡﮍא ﺟﻬﮍא ﻧﺎﻻ ﭔﮅڻ ﺳﺎن ﺋﻲ زﺑﺎن ﮔﻠﻦ ۽ ﻣﭡﺎڻ ﺟﻲ ذאﺋﻘﻲ ﺳﺎن ﭜﺮﺟﻲ وﭸﻲ‬
‫ﭤﻲ ۽ ﻛﻨﻬﻦ ﺳﭡﻲ ﺷﻲِء ﺟﻲ ذאﺋﻘﻲ ﺟﻮ אﺣﺴﺎس ﭘﻴﺪא ﭤﻲ وﭸﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ دل ۽ دﻣﺎغ ﮐﻲ ﺗﺮ‬
‫۽ ﺗﺎزو ﻛﺮي ﮀﮇي ﭤﻮ‪.‬‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﻮﻟﻲَء ﺟﻲ ﭴﺎڻ אﺳﺎن ﮐﻲ ﻛﻴﺘﺮي آﻫﻲ؟ ﭔﻮﻟﻲَء ﺟﻲ ﺳﻮﻧﻬﻦ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﺎ ‪ /‬ﻣﺤﺎورא ۽‬
‫ﭼﻮﮢﻴﻮن آﻫﻦ‪ .‬אﻧﻬﻦ ﺑﺎﺑﺖ אﺳﻴﻦ ﻛﻴﺘﺮي ﭴﺎڻ رﮐﺌﻮن ﭤﺎ؟ ﺳﻨﮅي אدب ۾ אﻳﻢ אي ﻛﺮڻ ﮐﺎﻧﭙﻮِء‬
‫ﭘﻲ אﻳﭿ ڊي ﻛﺮڻ ﻻِء ﺟﻦ دوﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺘﻦ ﻛﻴﺎ آﻫﻦ‪ ،‬אﻧﻬﻦ ﻣﻨﺠﻬﺎن ﻛﻬﮍن ﭘﻬﺎﻛﻦ ‪ /‬ﻣﺤﺎورن‬
‫۽ ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺗﻲ ﭘﻲ אﻳﭿ ڊي ﻛﺌﻲ آﻫﻲ؟‬
‫ﻣﺎﺿﻲَء ﺟﻲ ﺗﺎرﻳﺦ ۾ ﺟﮇﻫﻦ ﺳﻨﮅ ﺑﻤﺒﺌﻲ ﺳﺎن ﮘﻨﮃﻳﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﻟﻴﺌﻮ ﭘﺎﻳﻮن ﭤﺎ ﺗﻪ ﺧﺒﺮ ﭘﻮي ﭤﻲ ﺗﻪ‬
‫ﻫﻚ ﻳﻮرﭘﻴﻦ آﻓﻴﺴﺮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻣﺎدري زﺑﺎن ﻧﻪ ﺳﻨﮅي ﻫﺌﻲ ۽ ﻧﻪ ﺋﻲ אن ﺑﺎﺑﺖ ﮐﻴﺲ ﭘﻮري‬
‫ﭴﺎڻ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺳﻮ אﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ﺟﻲ ﻫﻚ ﻋﺎﻟﻢ دﻳﻮאن روﭼﻲ رאم ﮔﺠﻮ ﻣﻞ ﻛﺮﭘﺎﻻﮢﻲَء‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ۽‬
‫ٰ‬ ‫ﮐﻲ אﺗﺴﺎﻫﻲ‪ /‬آﻣﺎده ﻛﺮي ﭤﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ ﺳﻨﮅي ﭘﻬﺎﻛﺎ ﮔﮇ ﻛﺮي ۽ אﻧﻬﻦ ﺳﺎن ﭠﻬﻜﻨﺪڙ‬
‫ﻣﻔﻬﻮم وאرن ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺟﻲ ﻟﻐﺖ ﺗﻲ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﻛﺘﺎب ﺷﺎﻳﻊ ﻛﺮي‪ .‬دﻳﻮאن روﭼﻲ رאم ﮔﺠﻮ ﻣﻞ‬
‫ﻛﺮﭘﺎﻻﮢﻲ‪ ،‬אﻫﮍي ﻋﺎﻟﻢ ۽ ﻏﻴﺮ ﺗﻌﺼﺒﻲ אﻧﺴﺎن ۽ ﻳﻮرﭘﻲ آﻓﻴﺴﺮ ﺑﺎﺑﺖ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺘﺎب‬
‫”‪ (1892 ) “A hand book of Sindhi Proverbs‬ﺟﻲ دﻳﭙﺎﭼﻲ ۾ ﻟﮑﻲ ﭤﻮ ‪:‬‬
‫‪“The need of hand book of Sindhi proverbs rendered into English…..‬‬
‫‪Contrasted with their English equivalents has been felt and was once‬‬
‫‪prominently brought to notice by a high European Officer desirous of‬‬

‫‪5‬‬
‫”‪studying the Sindhi language‬‬
‫ﻣﻮن ﻻﺷﻌﻮري زﻧﺪﮔﻲَء ۾ ﭘﻬﺮﻳﻮن ﭜﻴﺮو ﭘﻬﺎﻛﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ۾ وאﻟﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻲ وאﺗﺎن ﭔﮅو‪.‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ وאﻟﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﺒﺪאﻟﺤﻤﻴﺪ ﺳﻮﻣﺮو ‪1941‬ع ۾ ﺟﮇﻫﻦ ﻋﻠﻲ ﮘﮍﻫﻪ ﻳﻮﻧﻴﻮرﺳﭩﻲَء ﻣﺎن‬
‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﭘﺮאﺋﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ﺳﻨﮅ ڏאﻧﻬﻦ ﻣﻮﭨﻴﻮ ﭘﺌﻲ آﻳﻮ ﺗﻪ ﻋﻠﻲ ﮘﮍﻫﻪ ﺷﻬﺮ ۾ ﻟﮙﻨﺪڙ ﺳﺎﻟﻴﺎﻧﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﺋﺶ ﻣﺎن ﭼﺎﻧﻬﻦ ﭘﻴﺌﮡ وאرو ﻛﻮپ‪-‬ﺑﺴﻴﻦ ﺟﻮ ﺳﻴﭧ ورﺗﻴﻮن آﻳﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎﮔﺮديَء‬
‫وאري دور ۽ ﻋﻠﻲ ﮘﮍﻫﻪ ﻳﻮﻧﻴﻮرﺳﭩﻲ ﺟﻲ ﻳﺎدﻳﻦ ﮐﻲ ﺗﺎزو رﮐﮡ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺎﻧﮃﻳﻞ ﺳﻮﮐﮍيَء ﻳﻌﻨﻲ‬
‫אن ﭨﻲ ﺳﻴﭧ ﺟﻮ وڏو ﺧﻴﺎل رﮐﮡ ﻻِء ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﺳﻤﻮرن ﭜﺎﺗﻴﻦ ﮐﻲ ڏאڍو ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻛﻨﺪو ﻫﻮ‪ .‬ﭨﻲ‬
‫ﺳﻴﭧ ﻫﻴﻮ ﺑﻪ ڏאڍو ﺧﻮﺑﺼﻮرت ۽ אﻧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻧﻔﻴﺲ ۽ ﻧﺎزכ ۽ ﻛﻨﻬﻦ زود ﺣﺲ אﻧﺴﺎن ﺟﻴﺎن‬
‫ﭨﺎﻧﻜﻮڙو‪ .‬ﻫﻚ دﻓﻌﻲ אﺳﺎن ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ۾ درﻳﺎَء ﭘﺎر وאرא ﻣﺎﺋﭧ ﻣﻬﻤﺎن ﭤﻲ آﻳﻞ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻛﻨﻬﻦ‬
‫ﻻﭘﺮوאﻫﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺟﻲ ﺑﻲ אﺣﺘﻴﺎﻃﻲَء وﭼﺎن‪ ،‬ﻛﻮپ ﻫﭥﻦ ﻣﺎن ﮀﮇאﺋﺠﻲ ﻫﻴﭟ ﻛﺮي ﮀﻴﻨﻬﻮن‬
‫ﮀﻴﻨﻬﻮن ﭤﻲ وﻳﻮ ﺗﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﺋﻴﻦَء ڏک وﭼﺎن אﻣﺎﻟﻚ ﭼﻴﻮ ﺗﻪ؛ ”ڌوﭔﻲَء ‪ /‬ﮐﭩﻲَء ﺟﻲ ﮔﻬﺮאن وﺋﻲ‬
‫ﻛﻮپ אﺳﺎن ﺟﻮ ﭜﭵﻲ ﭘﻴﻮ ۽ ﭜﮙﻮ ﺑﻪ אﺳﺎن ﺟﻲ ﻣﻬﻤﺎن ﺟﻲ‬ ‫ُ‬ ‫ُﮀﻮوو!!“ ﻣﻮن دل ۾ ﭼﻴﻮ ﺗﻪ؛ ”‬
‫ﻫﭥﺎن ﺗﻪ אن ۾ ﻛﭙﮍن ڌوﺋﮡ وאري ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﻳﻌﻨﻲ ڌوﭔﻲَء ﺟﻮ ﮀﺎ وﭸﻲ؟ אن ۾ ڌوﭔﻲَء ﺟﻮ ﻛﻬﮍو‬
‫ﻗﺼﻮر؟!“ ﭔﻦ ﭨﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﭘﻮِء ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻮﻛﻼﺋﻲ وﻳﺎ ﺗﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﺋﻴﻦَء ﮐﺎن ”ﮐﭩﻲَء ﺟﻲ‬
‫ﮔﻬﺮאن وﺋﻲ ﮀﻮوو“ ﺑﺎﺑﺖ ﭘﮁﻴﻢ ﺗﻪ ﭘﺎڻ ﭔﮅאﻳﺎﺋﻮن ﺗﻪ؛ ”ﮐﭩﻲَء ‪ /‬ڌوﭔﻲَء ﮐﻲ ﮔﺮאﻫﻜﻦ ﺟﻲ ﻛﭙﮍن‬
‫ﻻِء ﻛﻮ ﺑﻪ אﺣﺴﺎس ﻳﺎ ﺧﻴﺎل ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ ۽ אﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﭘﺮאﺋﻮ ﻣﺎل ﺳﻤﺠﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﻫﻮ ﻣﻠﻴﻞ‬
‫ﻣﻴﺮن ﻛﭙﮍن ﮐﻲ ڌوﺋﮡ ﻻِء ﻛﺎٺ ﻣﺎن ﭠﻬﻴﻞ ﭰﺮﻫﻲ ﺗﻲ زور ۽ زوم وﭼﺎن ﺑﻴﺪرديَء ﺳﺎن‬
‫ﺳﭩﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﻮِء ﭜﻠﻲ אﻫﻮ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺑﻮﺳﻜﻲَء ﻳﺎ ﻣﻠﻤﻞ ﺟﻮ ﻧﺎزכ ۽ ﻧﺮم ﻛﭙﮍو ﮀﻮ ﻧﻪ‬
‫ﻫﺠﻲ! ﮐﭩﻲ‪/‬ڌوﭔﻲ ﻛﭙﮍي ﮐﻲ ﭰﺮﻫﻲ ﺗﻲ ﺳﭩﮡ ﻣﻬﻞ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وאت ﻣﺎن ﻫﺮ ﻫﺮ رﮘﻮ ﮀﻮوو ﺟﻮ‬
‫آوאز ﻛﮃﻧﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﭘﺮאﺋﻮ ﻧﺮم ۽ ﻧﺎزכ ﻛﭙﮍو ﭜﻠﻲ ﭰﺎﭨﻲ ۽ ﻟﻴﮍون ﻟﻴﮍون ﭤﻲ ﮀﻮ ﻧﻪ وﭸﻲ‪ ،‬ﭘﺮ‬
‫ڌوﭔﻲَء ﺟﻲ ﮔﻬﺮאن ﮀﺎ وﻳﻨﺪو؟ ﺳﻮאِء ﻟﻔﻆ ﮀﻮوو ﺟﻲ آوאز ﻛﮃڻ ﺟﻲ !! ﻧﻘﺼﺎن ﺗﻪ ﻛﭙﮍي ﺟﻲ‬
‫ﻣﺎﻟﻚ ﺟﻮ ﭤﻴﻨﺪو‪ .‬ﻇﺎﻫﺮ آﮬﻲ ﺗﻪ ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻧﻘﺼﺎن ﭤﻴﻨﺪو‪ ،‬ڏک ۽ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺑﻪ אن ﮐﻲ ﭘﻬﭽﻨﺪي‪،‬‬
‫ﭔﺌﻲ ﮐﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﭘﻬﭽﻨﺪي!“‬
‫ﭘﺎﻟﺴﻲَء ﺟﻲ ﻧﺎﻓﺬ ﭤﻴﮡ ﮐﺎن אڳ درﺳﻲ ﻛﺘﺎﺑﻦ ۾ ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻴﻦ‬ ‫ِ‬ ‫‪1962‬ع ۾ ﻧﺌﻴﻦ ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ‬
‫ذرﻳﻌﻲ ﺟﮍﻳﻞ ﭘﻬﺎﻛﻦ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺗﻲ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺳﺒﻖ ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻮﻧﺪא ﻫﺌﺎ‪ .‬אﻫﮍن درﺳﻲ ﻛﺘﺎﺑﻦ ۾‬
‫ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺑﻪ ﻫﻮﻧﺪي ﻫﺌﻲ ۽ ﺷﺎﮔﺮدن ﻻِء ﺳﺒﻖ ﺟﻮ ﺳﺒﻖ ﺑﻪ ﻫﻮﻧﺪو ﻫﻮ‪ .‬ﺳﭛ ﮐﺎن وڏي‬
‫ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻪ אﻧﻬﻦ آﮐﺎﮢﻴﻦ ﻧﻤﺎ ﺳﺒﻘﻦ ۾ ﺻﺮאط אﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ ﺗﻲ ﻫﻠﮡ ﻻِء ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻛﻴﻞ ﻫﻮﻧﺪو ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﭔﺎرאﮢﻦ ﺗﻮڙي ﺟﻮאن ﺟﻤﺎڻ ﺷﺎﮔﺮدن ﻻِء ﻣﺨﺼﻮص درﺳﻲ ﻛﺘﺎﺑﻦ ۾‪ ،‬אﻫﮍﻳﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ آﻣﻮز‬
‫آﮐﺎﮢﻴﻦ ﺗﻲ ﺟﮍﻳﻞ ﺳﺒﻘﻦ ڏﻳﮡ ﺟﻮ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﻪ אﻫﻮﺋﻲ ﻫﻮﻧﺪو ﻫﻮ ﺗﻪ ﻧﺌﻮن ﻧﺴﻞ ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ אدאرن ﻣﺎن‬
‫אﻧﺴﺎن ﺑﻨﺠﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻧﻜﺮي ۽ ﻛﭥﻲ ﮐﻴﺲ אﻫﻮ ﻣﻬﮣﻮ ﻧﻪ ﻣﻠﻲ ﺗﻪ؛ ”אﭨﻮ ڏﺋﻲ ﭘﮍﻫﻴﻮ آﻫﻲ“ ﻳﺎ‬
‫”ﭘﮍﻫﻴﻮ آﻫﻲ ﭘﺮ ﻛﮍﻫﻴﻮ ﻧﺎﻫﻲ‪ “.‬אن زﻣﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﺷﺎﮔﺮدن ۽ ﻫﺎﮢﻲ ﭘﻨﺠﺎه وאري ﻋﻤﺮ ﮐﺎن ﻣﭥﻲ‬
‫ﭼﮍﻫﻴﻞ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﺎن אﻫﻲ ﺳﺒﻖ ﻛﭥﻲ ۽ ﻛﻴﺌﻦ وﺳﺮﻳﺎ ﻫﻮﻧﺪא؟!!! ﻣﺜﺎل؛ ”ﭘﺮאﺋﻲ ﻛﻢ ۾ ﭨﻨﮓ‬
‫ﻧﻪ אڙאﺋﺠﻲ“ وאري ﭘﻬﺎﻛﻲ ﺟﻲ ﭘﺲ ﻣﻨﻈﺮ ۾ ڏﻧﻞ درﺳﻲ ﺳﺒﻖ ۾ ﻫﻚ ﺳﻨﺖ ۽ ﺳﺎڌو ﻳﺎ ﻛﻨﻬﻦ‬
‫א� ﻟﻮכ אﻧﺴﺎن ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻟﮑﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ۾ ڏﻳﮑﺎرﻳﻞ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ ﭘﭹﺮي ۾ ﻗﻴﺪ ۽ ﺑﻨﺪ ﭤﻴﻞ‬
‫ﺷﻴﻨﻬﻦ ﺗﻲ رﺣﻢ ﮐﺎﺋﻲ ﮐﻴﺲ آزאد ﻛﺮي ﭤﻮ ﺗﻪ ﺷﻴﻨﻬﻦ ﻛﻴﺌﻦ ﮐﻴﺲ ﮐﺎﺋﮡ ﻻِء ُאﻟﺮي אﭼﻲ ﭤﻮ ۽‬

‫‪6‬‬
‫آﺧﺮ ۾ ﮔﺪڙ אﭼﻲ ﺳﺎڌو‪ /‬ﺳﻨﺖ ﺟﻲ ﺟﺎن אﺋﻴﻦ ﺑﭽﺎﺋﻲ ﭤﻮ ﺟﻮ ﺷﻴﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻛﻨﻬﻦ אﭨﻜﻞ ﺳﺎن‬
‫ﭔﻴﻬﺮ ﭘﭹﺮي ۾ ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﭤﻮ‪ .‬ﻳﺎ ”ﺗﻜﮍ ﻛﻢ ﺷﻴﻄﺎن ﺟﻮ“ وאري ﭘﻬﺎﻛﻲ ﺗﻲ ﺟﻮڙﻳﻞ ﺳﺒﻖ ۾‬
‫ﻧﻮر ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻟﮑﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ۾ ﺗﻜﮍ‪ ،‬ﺟﻠﺪ ﺑﺎزي‪ُ ،‬ﻋﺠﻠﺖ ۽ ُאﭔﻬﺮאﺋﭗ ﮐﺎن ﭘﺎﺳﻮ‬‫ﻣﺎﺋﻲَء ۽ َ‬
‫ﻛﺮڻ ﺟﻮ ﻛﻴﮇو ﻧﻪ ﻋﻤﺪو ﻣﺜﺎل ڏﺋﻲ ﺳﻤﺠﻬﺎﻳﻮ وﻳﻮ ﻫﻮ!! אﻫﮍא ﻛﻴﺘﺮאﺋﻲ ﻣﺜﺎل ڏﺟﻦ!!‬
‫ﺳﭝﻨﻲ ﻛﻼﺳﻦ ﺟﺎ درﺳﻲ ﻛﺘﺎب אﻫﮍﻳﻦ ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻴﻦ ﺗﻲ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺳﺒﻘﻦ ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﻫﻮﻧﺪא‬
‫ﻫﺌﺎ‪ .‬ﺳﻨﮅي ﭘﺮאﺋﻤﺮي درﺳﻲ ﻛﺘﺎﺑﻦ ۾ ”ﺧﺪא ﻫﺮ ﻫﻨﮅ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺎﻇﺮ آﻫﻲ“ ﺟﻲ ﭼﻮﮢﻲَء ﺗﻲ ﺟﻮڙﻳﻞ‬
‫آﮐﺎﮢﻲ ﻧﻤﺎ ﺳﺒﻖ ۾ ﭘﻴﺮ ﻣﺮد ﻣﻌﻠﻢ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻟﮑﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﻫﻦ ﻛﺘﺎب ۾ ﭘﮡ ﻣﻮﺟﻮد آﻫﻲ‪.‬‬
‫אن آﮐﺎﮢﻲَء ﺟﻮ ﻣﻘﺼﺪ ﻫﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻚ ﻋﺎم אﻧﺴﺎن )ﺷﺎﮔﺮد( ۾ א� ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺟﻲ ﻫﺮ ﻫﻨﮅ ﺣﺎﺿﺮ و‬
‫ﻛﮅو ﻛﻢ ﻛﺮڻ ﮐﺎن אڳ אﻫﻮ ﺳﻮﭼﻲ ﻛﻨﺒﻲ وﭸﻲ‬ ‫ﻧﺎﻇﺮ ﻫﺌﮡ ﺟﻮ אﺣﺴﺎس ﭘﻴﺪא ﭤﺌﻲ ۽ ﻛﻮ ﺑﻪ ُ‬
‫ﻛﮅي ۽ ﮔﻨﺪي ﻛﻢ ﺗﻲ‬ ‫ﺗﻪ ﭔﻴﻮ ﻛﻮ ڏﺳﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ ڏﺳﻲ ﭘﺮ א� ﭘﺎכ ڏﺳﻲ رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﺟﻴﻜﻮ אن ُ‬
‫ﻧﺎرאض ﭤﻴﻨﺪو‪ .‬אﻫﻮ אﺳﺎن ﺟﻮ ﺗﻬﺬﻳﺒﻲ ورﺛﻮ ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺟﺪت ﺟﻲ آڙ وﭠﻲ ﻫﻚ ڌכ ﺳﺎن‬
‫ﺧﺘﻢ ﻛﻴﻮ وﻳﻮ ۽ ﻧﻮאڻ ﺟﻲ ﻣﺤﺒﻦ אﻫﻮ ﭼﻴﻮ ﺗﻪ אﻫﻮ ﭘﺮאﮢﻮ ﻛﻮرس آﻫﻲ‪ ،‬אن ۾ ﻫﻴﻨﺌﺮ ﻧﻮאڻ‬
‫אﭼﮡ ﮔﻬﺮﺟﻲ! ﻧﻮאڻ ﺟﻲ ﻧﺎﻟﻲ ۾ ﭘﮍﻫﻴﻞ ﻛﮍﻫﻴﻞ אﻧﺴﺎﻧﻦ ﻣﺎن אﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ۽ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﻣﻨﺠﻬﺎن‬
‫ﻣﺎﮢﻬﭙﻮ ﺧﺘﻢ ﭤﻲ وﻳﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ אﻫﺎ آﻫﻲ ﺟﻮ ﻛﻨﻬﻦ ﺳﻴﺎﮢﻲ دروﻳﺶ אﻧﺴﺎن ﺟﻴﺎن ڏﻳﻨﻬﻦ ڏﭠﻲ‬
‫ﺟﻮ ﺑﻪ ﭼﺮאغ ﻳﺎ ﺑﺘﻲ ﭔﺎري ﻫﻚ אﻧﺴﺎن ﮐﻲ ﮘﻮﻟﮭﮣﻮ ﭘﻮي ﭤﻮ ﺗﻪ אﻧﺴﺎن ﻛﭥﻲ آﻫﻲ؟!!!‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻲ ﺟﻮ ﻛﻤﺎل ﻫﻲُء آﻫﻲ ﺗﻪ אﻫﻮ وڏي ﻣﻔﻬﻮم وאري ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻛﺮڻ ﺟﻮ ﮔ ُﺮُ‬
‫ﺳﻴﮑﺎري ﭤﻮ‪ .‬ﭘﻬﺎﻛﻮ ﻋﺎم ۽ ﻧﺠﻲ ﻛﭽﻬﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻓﻴﺼﻠﻦ ﻳﺎ ﻧﺜﺮ ﺗﻮڙي ﻧﻈﻢ )ﺷﺎﻋﺮيَء ( ۾‬
‫אﺳﺘﻌﻤﺎل ﭤﺌﻲ ﭤﻮ‪ .‬ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﺟﺮﻛﺎﺋﻲ ﭤﻮ ۽ ﻣﻨﺠﻬﺲ ﺣﺴﻦ ﭘﻴﺪא ﻛﺮي ﭤﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﻨﮃﭘﮡ ﺟﻲ دوﺳﺖ ۽ ﻫﻤﺮאز ﻫﻚ אﻧﺴﺎن‪ -‬دوﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺬﻳﺮ אﺣﻤﺪ ﭘﻴﺮزאدي ﺟﻮ وאﻟﺪ‬
‫ﻣﺮﺣﻮم ﺧﻮش ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻴﺮزאدو‪ ،‬ﻧﺌﻮن دﻳﺮي ﺟﻲ ﻣﻌﺰز ﺷﺨﺼﻴﺘﻦ ﻣﻨﺠﻬﺎن ﻫﻴﻮ ۽ رﭨﺎﺋﺮڊ‬
‫ﭘﺮאﺋﻤﺮي ﻫﻴﮉ ﻣﺎﺳﺘﺮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻫﻚ دﻓﻌﻲ ﺳﻨﺪس ﻣﺰאج ﭘﺮﺳﻲ ﻛﺮڻ وﻳﻢ‪ .‬ﭘﺎڻ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ﺟﻲ‬
‫אﻧﺪرﺋﻴﻦ ﻛﻤﺮي ۾ ﻧﻬﻮאر وאري ﮐﭧ ﺗﻲ ﻟﻴﭩﻴﻞ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﺟﻴﺌﻦ ﺋﻲ אﻧﺪر دאﺧﻞ ﭤﻴﻢ ﺗﻴﺌﻦ‬
‫ﻣﻮن ﺗﻲ ﻧﻈﺮ ﭘﻮڻ ﺳﺎن ﺋﻲ אﭤﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﭘﺮ ﻛﻤﺰوريَء ۽ ﻧﺤﻴﻒ ﻫﺌﮡ ﺳﺒﺐ אﭤﮡ‬
‫ﮐﺎن ﻻﭼﺎر ﺋﻲ رﻫﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎن ﭘﺎڻ وڌي وﭸﻲ ﻣﻠﻴﻮﻣﺎﻧﺲ ﺗﻪ ﮘﺮאﭨﮍي ﭘﺎﺋﻲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛‬
‫”ﭘﭧ ! ﺳﻨﺞ ﻣﮍﺋﻲ ﺳﺎڻ‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﻮﭜﻦ ريَء ﺟﮇא ﭤﻴﺎ!“‬
‫دل ۾ ﭼﻴﻢ ﺗﻪ؛ ”ﭘﻬﺎﻛﻮ אﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺟﻮ ﻛﻴﮇو ﻧﻪ ﺳﭡﻮ ﺗﺮﺟﻤﺎن ﭤﺌﻲ ﭤﻮ‪ .‬ﺳﺎﺋﻴﻦ ﺧﻮش‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻴﺮزאدو אﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺳﺎﮘﻴﻮ ﺋﻲ آﻫﻲ ۽ ﺳﭝﺌﻲ ﻋﻀﻮא ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ אﭤﺲ ﭘﺮ אﻧﻬﻦ ﻋﻀﻮن ۾‬
‫ﻗﻮت ﻧﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻛﺎ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺎﻫﻲ ﺗﻪ אﻫﻲ ﺑﻴﻜﺎر ﭤﻲ ﭘﻴﺎ אﭤﺲ!!“‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻲ ﺟﺎ‪ ،‬אﻧﺴﺎﻧﻲ ﺣﺎﻟﺖ ۽ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺟﻲ ﺗﺮﺟﻤﺎﻧﻲَء ﺟﺎ ﮐﻮڙ ﻣﺸﺎﻫﺪא ﭤﻴﺎ‪ ،‬ﺟﻦ ﺟﻮ ذﻛﺮ ﻛﺮڻ‬
‫ﺿﺮوري ﺳﻤﺠﻬﺎن ﭤﻮ‪ .‬אﺳﺎن ﺟﻲ ﭜﻴﮣﻴﻮي ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺳﻮﻣﺮو‪ ،‬ﺳﺎﺑﻖ ﻫﻴﮉ ﻣﺎﺳﭩﺮ ﮔﻮرﻧﻤﻴﻨﭧ‬
‫ﻫﺎِء אﺳﻜﻮل ﻧﺌﻮن دﻳﺮي وאري ﺟﻮ ﻫﻚ ﭘﺮאﮢﻮ وאﻗﻔﻜﺎر ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﻛﻨﻬﻦ زﻣﺎﻧﻲ ۾ وڏي‬
‫ﻧﺎﻟﻲ وאرو ﻣﻠﻬﻪ ﭤﻲ ﮔﺬرﻳﻮآﮬﻲ‪ .‬אﻫﻮ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﮔﺎﻫﻲ אﺳﺎن ﺟﻲ אوﻃﺎق ۾ אﻳﻨﺪو رﻫﻨﺪو ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﭘﻮڙﻫﺎﺋﭗ ﺧﻮد وڏي ﺑﻴﻤﺎري آﻫﻲ‪ .‬אﻫﻮ ﻣﻠﻬﻪ ﺑﻪ ﺟﻮאﻧﻲ ﻫﻠﻲ وﭸﮡ ﺳﺒﺐ ﻫﭥﻦ ۾ ﭤﻮرو وزن ﺑﻪ‬
‫ﮐﮣﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻨﺪو ﻫﻮ ۽ ﻫﺮ ﻫﺮ ﻛﺮي ﭘﻮﻧﺪو ﻫﻮ‪ .‬אدא ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺳﻮﻣﺮو ﮐﻴﺲ ﭘﭩﺎﺋﻴﻨﺪو ۽‬

‫‪7‬‬
 ‫ﭼﻴﮍאﺋﻴﻨﺪو ﻫﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ אﻣﺎﻟﻚ ﭜﭩﺎﺋﻲ ﺟﻲ ﺿﺮب אﻟﻤﺜﻞ ﺷﻌﺮي ﺳﭧ ﭼﺌﻲ ڏﻳﻨﺪو ﻫﻮ‪.‬‬
‫”ﺟﻬﻮﻧﺎ ﭤﻴﺎ ﺟﻬﺎج )ﺟﻬﺎز(‪ ،‬ﺳﭧ ﻧﻪ ﺟﻬﻠﻴﻦ ﺳﮍﻫﻪ ﺟﻲ!“‬
‫ﻫﻚ دﻓﻌﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ وڏو ﭼﺎﭼﻮ‪ ،‬ﺣﺎﺟﻲ در ﻣﺤﻤﺪ ﺳﻮﻣﺮو‪ ،‬ﻧﺼﻴﺮ آﺑﺎد ﺿﻠﻌﻲ ﻻڙﻛﺎﮢﻲ ۾ ڊي‬
‫ﺳﻲ ﻫﺎِء אﺳﻜﻮل ﺟﻮ ﻫﻴﮉ ﻣﺎﺳﺘﺮ ﻫﻴﻮ‪ .‬אﺳﺎن ﺟﻲ ﺳﺌﻮٽ ﻣﻮﻻ ﺑﺨﺶ ﺳﻮﻣﺮي ﻣﺮﺣﻮم ﺟﻮ‬
‫ﻫﻜﮍو ﻫﻢ ﻛﻼﺳﻲ دوﺳﺖ ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﻛﻨﻬﻦ زﻣﻴﻨﺪאر ﺟﻮ ﭘﭧ ﻫﻮ‪ .‬زﻣﻴﻨﺪאرﻛﻮ ﭔﺎر ﻫﺌﮡ‬
‫ﺳﺒﺐ ﭘﮍﻫﮡ ۾ ُڏ ُڏ ﻫﻮ‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﻣﻮﻻ ﺑﺨﺶ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ؛ ”ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وאﻟﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﮐﻲ ﭼﺌﻮ ﺗﻪ؛ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ‬
‫ﻧﺎﻟﻮ אﺳﻜﻮل ﻣﺎن ﻛﮃي ﮀﮇي! ﮀﻮ ﺟﻮ ﻣﺎن ﻛﻮﻧﻪ ﭘﮍﻫﻨﺪم!“ אﻫﺎ ﺧﺒﺮ ﺟﮇﻫﻦ ﺳﻨﺪس ﭘﻲُء ﮐﻲ‬
‫ﭘﺌﻲ ﺗﻪ אﮬﻮ ﭼﺎﭼﻲ ﺳﺎن ﻣﻠﮡ ﻻِء אﺳﺎن ﺟﻲ ﮘﻮٺ آﻳﻮ ۽ ڏک وﭼﺎن ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺣﺎﺟﻲ ﺻﺎﺣﺐ!‬
‫ڏک אﻫﻮ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺗﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﭘﮍﻫﻴﻢ ﭘﺮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﭧ ﺑﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﺋﻲ אٺ وאﻧﮕﺮ ﭘﭡﺘﻲ ُﻣﭩﻲ ﺑﻴﻬﻲ‬
‫رﻫﻴﻮ آﻫﻲ! אﻓﺴﻮس ﺻﺪ אﻓﺴﻮص!!“‬
‫ﻫﻚ دﻓﻌﻲ ﺳﻨﮅي אدﺑﻲ ﺳﻨﮕﺖ ﺧﻴﺮﭘﻮر ﺷﺎخ ﺟﻮ ﺳﻴﻜﺮﻳﭩﺮي ﺗﺎج ﺳﺮوﻫﻲ‪ ،‬ﺳﻨﺪس دوﺳﺖ‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻞ ﻣﻼح‪ ،‬ﻗﺪرة א� ﺳﻮﻣﺮو ”ﻗﺪرت“ ۽ ﻣﺎن ﻫﻚ ﭨﻴﻜﺴﻲ ﻛﺎر ۾ ﻛﻴﮇאﻧﻬﻦ وﭸﻲ‬
‫رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎﺳﻴﻦ‪ .‬وאٽ ﺗﻲ ﻛﺎر ﺧﺮאب ﭤﻲ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﭜﺮﺳﺎن ﺋﻲ ﮬﻚ رﻫﺰن‪ ،‬ﺑﺪﻧﺎم‪ ،‬ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﺎن آﺟﻲ‪،‬‬
‫ﺑﺪﻣﻌﺎش ﺟﻮ ﺑﻈﺎﻫﺮ وڏو ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﺑﻨﮕﻠﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﺳﺎﻧﻮڻ ﺟﺎ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻫﻴﺎ‪ ،‬אڃ ﺑﻪ ڏאڍو ﺳﺘﺎﻳﻮ ﻫﻮ‪،‬‬
‫ﺳﻮ ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺌﮡ ﻻِء אن ﺟﻲ ﺑﻨﮕﻠﻲ ۾ אﻧﺪر وﻳﺎ ﺳﻴﻦ‪ .‬אﻧﺪرﻳﻮن ﻣﻨﻈﺮ ڏאڍو ﭜﻴﺎﻧﻚ ﻫﻮ‪ .‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ‬
‫אﺗﻲ ُرڃ ۽ ُﺳﭷ‪ ،‬ﭼﺮي ﻋﻮرت ﺟﻴﺎن وאر ﮐﻮﻟﻲ وאﻛﺎ ﭘﺌﻲ ﻛﻴﺎ‪ .‬ﺑﻨﮕﻠﻲ ۾ אﻧﺪر ﻛﻤﺮא ﻓﺮﻧﻴﭽﺮ‬
‫ﮐﺎن ﺧﺎﻟﻲ ﻫﻴﺎ ۽ ﭔﻪ ﭨﻲ ﮀﻨﻞ ﮀﮙﻞ ﻣﻮڙא ۽ ﭔﻪ ﭨﻲ ﭔﺎﻧﻬﻮن ﭜﮙﻞ ﻛﺮﺳﻴﻮن ورאﻧﮉي ۾ رﮐﻴﻞ‬
‫ﻫﻴﻮن‪ .‬ﺳﻴﻨﻮאرﻳﻞ دﻟﻲ ﻣﺎن ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻧﻜﺘﺎﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﺳﭝﻨﻲ دوﺳﺘﻦ ﮔﮇﻳﻞ آوאز ۾ ﭼﻴﻮ؛‬
‫وאﻗﻌﻲ ﺳﻴﺎﮢﻦ ﻛﻴﮇو ﻧﻪ ﺳﭻ ﭼﻴﻮ آﻫﻲ‪:‬‬
‫”ﻣﺎريَء ﺟﻲ ﮔﻬﺮ‪ ،‬ﻫﮇن ﺟﻮ ڍﻳﺮ!!“‬
‫ﻫﺮ ﺳﭡﻮ ﺷﻌﺮ ﭘﺎڻ ﺋﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻮﻧﻬﻦ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﺟﻲ ﻛﻮ ﺳﭡﻮ ﺷﺎﻋﺮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﻌﺮن ﺟﻲ‬
‫ﻗﺎﻟﺐ ۾ ﭘﻬﺎﻛﻲ‪ ،‬אﺻﻄﻼح‪ ،‬ﻣﺤﺎوري ۽ ﭼﻮﮢﻲَء ﮐﻲ ﻓﭧ ﻛﺮي ﭤﻮ ﺗﻪ אن ﺳﺎن ﺷﻌﺮ ﺟﻮ ﺣﺴﻦ‬
‫ﭔﻴﮣﻮ ﭤﻲ ﭘﻮي ﭤﻮ‪ .‬ﺟﻴﺌﻦ ﻧﺜﺮ ۾ ﭘﻬﺎﻛﻮ‪ ،‬אﺻﻄﻼح‪ ،‬ﻣﺤﺎورو ﻳﺎ ﭼﻮﮢﻲ אﺳﺘﻌﻤﺎل ﻛﺮڻ ﺳﺎن ﻧﺜﺮ‬
‫وڌﻳﻚ وﮢﻨﺪڙ ۽ ُﭘﺮ אﺛﺮ ﭤﺌﻲ ﭤﻮ‪ ،‬אﺋﻴﻦ ﻧﻈﻢ )ﺷﺎﻋﺮي( ۾ ﭘﻬﺎﻛﻮ‪ ،‬אﺻﻄﻼح ﻣﺤﺎورو ۽ ﭼﻮﮢﻲ‬
‫ﻣﻌﻨﻲ زﻳﺎده ﻧﻤﺎﻳﺎن ﭤﻲ دل ﮐﻲ ﮀﻬﻲ ﭤﻲ‪ .‬אردو ﭔﻮﻟﻲَء‬
‫ٰ‬ ‫אﺳﺘﻌﻤﺎل ﻛﺮڻ ﺳﺎن ﺷﻌﺮ ﺟﻲ ﻋﻼﻣﺘﻲ‬
‫۾ ﻣﺮزא אﺳﺪא� ﺧﺎن ﻏﺎﻟﺐ‪ ،‬אﻣﻦ‪ ،‬ذوق ۽ ﺟﻮش ﻣﻠﻴﺢ آﺑﺎديَء ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎﻋﺮيَء ۾ ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽‬
‫ﺗﻠﻤﻴﺤﻮن وڌﻳﻚ ﻛﻢ آﻧﺪא آﻫﻦ‪ .‬אردو ﻧﺜﺮ ۾ وري ڊﭘﭩﻲ ﻧﺬﻳﺮ אﺣﻤﺪ ۽ ﻛﺮﺷﻦ ﭼﻨﺪر ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﻧﺎوﻟﻦ ۾ رﮘﻮ ﻣﻤﺒﺌﻲَء ﺟﺎ ﻣﺤﺎوאر ۽ ﭘﻬﺎﻛﺎ ڏﻧﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﺳﻲ ﺑﻪ אﻫﮍא ﺟﻦ ﮐﻲ رﮘﻮ ﻣﻤﺒﻲَء ﺟﻲ‬
‫ﻣﺨﺼﻮص ﻃﺒﻘﻲ ﺳﺎن وאﺑﺴﺘﻪ אﻓﺮאد ﺋﻲ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﺳﮕﻬﻦ ﭤﺎ‪ .‬ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ﺟﻲ ﺷﺎﻋﺮن ۾‬
‫אﻟﻤﻮﻟﻲ‪ ،‬ﻧﻈﻴﺮ ﭨﮑﮍאﺋﻲ‪ ،‬אﺳﺘﺎد ﺑﺨﺎري ۽ ﭔﻴﺎ ﻛﺠﻬﻪ ﺷﺎﻋﺮ آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ٰ‬ ‫ُڊﭠﮍي ﺟﻮ ﻋﺎرف‬
‫ﺷﻌﺮن ۾ ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ﺟﺎ ﭘﻬﺎﻛﺎ‪ ،‬אﺻﻄﻼح‪ ،‬ﻣﺤﺎورא ۽ ﭼﻮﮢﻴﻮن ﺷﺎﻣﻞ ﻛﺮي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﺷﺎﻋﺮيَء ﺟﻲ ﺣﺴﻦ ﮐﻲ وڌﻳﻚ ﭼﻤﻜﺎﻳﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻛﺠﻬﻪ ﻣﺜﺎل ﻫﻴﭟ ڏﺟﻦ ﭤﺎ‪.‬‬
‫ﻛﻨﮭﻦ ﮐﻲ زوريَء ﺷﺎديَء ﻻِء ﺑﻪ ﻣﭹﺮאﺋﻲ ﻧﻪ ﭤﻮ ﺳﮕﮭﺠﻲ‪ ،‬زوريَء ﺟﻲ ﻣﻴﻨﺪي ﻟﮙﻨﺪي ﻧﺎﮬﻲ‪.‬‬
‫‪ .1‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻪ ﻣﭹﮣﻲ ﻧﺎﻫﻲ‪،‬‬

‫‪8‬‬
 ‫”زور ﺟﻲ ﻣﻴﻨﺪي ﻟﮙﮣﻲ ﻧﺎﻫﻲ‪ ------- “.‬ﻧﻈﻴﺮ ﭨﮑﮍאﺋﻲ‬
‫‪ .2‬زאﻫﺪ ﺧﺸﻚ ﺳﺎن ﻋﺸﻖ ﺟﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن‪،‬‬
‫”رڍ אﮘﻴﺎن رﺑﺎب“ ﮀﺎ ﭼﺌﺠﻲ؟!!‬
‫ﺑﻲ درد ﺳﺎن درد ﺟﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن‪،‬‬
‫אﻧﮅي אﮘﻴﺎن ﻛﺘﺎب ﮀﺎ ﭼﺌﺠﻲ؟‪ --------‬ﻋﺎرف אﻟﻤﻮﻟﻲ‬

‫ﻛﮅي ﻛﻢ ﮐﻲ ڏﺳﻲ אﻓﺴﻮس ﻳﺎ ﻧﻔﺮت ﺳﺎن ﭼﻮﻧﺪא آﻫﻴﻮن؛ ﻛﺎريَء‬ ‫אﺳﺎن ﺳﻨﮅي‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ُ‬
‫)ﻧﺎﻧﮓ( ﺗﻲ ﭘﻴﺮ אﭤﺲ‪.‬‬
‫ﮐﺮ ﺟﻮ ﭤﺮ ﺳﺎن وﻳﺮ آ‪ ،‬ﭔﻴﻮ ﻣﮍﺋﻲ ﺧﻴﺮ آ‪،‬‬
‫ﻧﺎﻧﮓ ﺗﻲ ﭘﻴﻮ ﭘﻴﺮ آ‪ ،‬ﭔﻴﻮ ﻣﮍﺋﻲ ﺧﻴﺮ آ‪ -------------‬אﺳﺘﺎد ﺑﺨﺎري‪.‬‬
‫ﻛﻤﺰور‪ ،‬ﮔﻴﺪي ۽ ﺑﺰدل ﻣﺎﮢﻬﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ אﮘﻴﺎن ﺑﻴﻬﻲ אﺟﺎﻳﻮ ﮔﻮڙ ﻳﺎ ڏאڏر ﻛﻨﺪو آﻫﻲ ﺗﻪ ﺑﻲ‬
‫אﺧﺘﻴﺎر ﭤﻲ ﭼﻮﻧﺪא آﻫﻴﻮن؛ ”ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڏر ﺟﻲ אﮘﻴﺎن ﮔﺪڙ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﭩﺒﻲ ﺋﻲ ِﻣﺰאج ﻫِﻦ ﮔﮭﮣﺎ ﻣﭩﺠﻲ وﻳﺎ‪،‬‬‫ُﻣﻨﺪ َ‬
‫ﭤﻲ ﮔﺪڙ ﭘﻴﻮ ﺷﻴﺮ آ‪ ،‬ﻣﮍﺋﻲ ﺧﻴﺮ آ‪) ------------------‬ﺑﺨﺎري(‬
‫وﭸﺎﻳﻞ ﻣﻮڙي ۽ ﭼﻮري ﭤﻴﻞ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺷﻴﻦ ﻣﺎن אڌوﮔﺎﺑﺮو ﺳﺎﻣﺎن ﻣﻮﭨﻲ ﻣﻠﮡ ﺗﻲ ﻳﺎ ﻧﺎﻟﻲ ﻣﺎﺗﺮ‬
‫ﭨﭙﮍ ﭨﺎڙي ﻣﻠﮡ ﺗﻲ ﭼﻮﻧﺪא آﻫﻴﻮن؛ ”ﭔﮇي ﭔﻴﮍيَء ﺟﻮن ﻫﺮﻳﮍون ﺑﻪ ﭼﮝﻴﻮن‪“.‬‬
‫ﻫﻲ ُﺟﻬﺪ ﺟﻮ ﺟﻬﻨﮉو‪ ،‬ﺟﻮ ﮘﮍن ۾ ﭰﮍﻛﻴﻮ‪،‬‬
‫ﭰﺎﭨﻲ وﻳﻮ ﺳﺎﻧﮃي رﮐﻮ‪ ،‬ﻟﻴﮍون ﺑﻪ ﭼﮝﻴﻮن‪،‬‬
‫אﺳﺘﺎد ۾ ﮀﺎ دوﺳﺖ ﺑﭽﻴﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛‬
‫”ﭔﻴﮍي ﺟﻲ ﭔﮇي ﺗﻪ ﻫﺮﻳﮍون ﺑﻪ ﭼﮝﻴﻮن‪ ------------- “.‬אﺳﺘﺎد ﺑﺨﺎري‬
‫אﺳﺎن ﺟﻮ ﻣﺤﻘﻖ ﻣﺤﺘﺮم ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻮ‪ ،‬ﻟﮏ آﻓﺮﻳﻦ ۽ ﺷﺎﺑﺎس ﺟﻲ ﻻﺋﻖ آﻫﻲ ﺟﻨﻬﻦ אﺳﺎن‬
‫ﺟﻲ ﺗﻬﺬﻳﺐ ﻳﺎ وﭸﺎﻳﻞ ﻣﻮڙيَء ﮐﻲ‪ ،‬אﻧﮕﺮﻳﺰ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻠﭩﻦ وאﻧﮕﺮ وﭸﺎﻳﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﮐﻲ ﮘﻮﻟﮭﻲ‬
‫ﭰﻮﻟﮭﻲ ﻫﭣ ﻛﺮي ۽ ﻫﻚ ﻫﻨﮅ ﺟﻤﻊ ﻛﺮي ﻫﻬﮍو ﻛﺘﺎب ﺗﻴﺎر ﻛﺮي אﺳﺎن ﺟﻲ ﻟﻮכ אدب ﮐﻲ‬
‫ﺷﺎﻫﻮﻛﺎر ﻛﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬אﺳﺎن ﭘﮍﻫﻴﻠﻦ وﭨﺎن ﭘﻬﺎﻛﺎ‪ ،‬אﺻﻄﻼح‪ ،‬ﻣﺤﺎورא ۽ ﭼﻮﮢﻴﻮن ﺟﻬﮍو אﻣﻠﻬﻪ‬
‫ﺧﺰאﻧﻮ‪ ،‬ﻫﭥﻦ ۾ وאريَء ﺟﻴﺎن ﮐﺴﻜﻲ رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﭘﻬﺎﻛﺎ‪ ،‬ﻣﺤﺎورא ۽ ﭼﻮﮢﻴﻮن ﺗﻪ ﭘﺮي رﻫﻴﻮن‬
‫ﭘﺮ אﺳﺎن ﺟﻮ ﻧﺌﻮن ﻧﺴﻞ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﻮﻟﻲَء ﺟﻲ ﺳﻮﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺮو ﻛﺮي رﻫﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﺳﻨﮅي‬
‫ﺳﻤﺎج ۾ ﭜﻴﮡ ﺗﻮڙي ﭜﺎُء ﺟﻲ ﭤﻴﻞ رﺷﺘﻲ ﮐﻲ ﭘﻜﻮ ﻛﺮڻ وאري ﻋﻤﻞ ﮐﻲ ﻣﮝﮣﻮ ﭼﻴﻮ وﻳﻨﺪو‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻧﺌﻮن ﻧﺴﻞ ﭜﻴﮡ ﺗﻪ ﮀﺎ ﭘﺮ ﭜﺎُء ﺟﻲ ﻣﮝﮣﻲ ﺟﻮ ﺳﮇ ﭔﮅאﺋﮡ ﻻِء ﭼﻮي ﭤﻮ؛ ”ﺻﺒﺤﺎﮢﻲ‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﺎُء ﺟﻲ ﻣﮝﮣﻲ آﻫﻲ!“‬
‫ﻟﻔﻆ ﻣﮝﮣﻮ ﻣﺬﻛﺮ ۽ ﻣﮝﮣﻲ ﻣﻮﻧﺚ!! ﭘﺮ ﻧﺌﻴﻦ ﻧﺴﻞ ﮐﻲ ﻛﺎﺑﻪ ﺧﺒﺮ ﻛﺎﻧﻬﻲ‪ .‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎﻫﻜﺎر‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻦ ﮐﻲ ﮀﮇي ﭔﻴﻦ ﭔﻮﻟﻴﻦ ﺟﺎ אڻ ﭠﻬﻜﻨﺪڙ ﭘﻬﺎﻛﺎ ﭔﮅאﺋﮡ ۽ אﺳﺘﻌﻤﺎل ﻛﺮڻ ﺗﻲ زور אﭤﻦ!!‬
‫ﺧﺒﺮ ﻧﺎﻫﻲ ﺗﻪ ﻳﻮﻧﻴﻮرﺳﭩﻴﻦ ۾ ﺷﻌﺒﻲ ﺳﻨﮅي ﺟﻲ ﺑﻮرڊ آف אﺳﭩﮉﻳﺰ ﺟﻲ ﻣﻴﻤﺒﺮ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺟﻮ‬
‫ڌﻳﺎن ﻫﻦ ﻃﺮف ﮀﻮ ﻧﻪ ﭤﻮ وﭸﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ ﻫﻬﮍא ﻛﺘﺎب אﻳﻢ אي ﺟﻲ ﻛﻮرس ۾ ﺷﺎﻣﻞ ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﺳﺮﮘﻮאﺳﻲ روﭼﻲ رאم ﮔﺠﻮ ﻣﻞ ﻛﺮﭘﺎﻻﮢﻲَء ﺟﻴﻜﺎ אڄ ﮐﺎن ﻫﻚ ﺻﺪي אڳ آس رﮐﻲ ﻫﺌﻲ‪،‬‬

‫‪9‬‬
‫ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ אﺳﺎن ﺟﻲ ﻣﺤﻘﻖ ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻲ ﺳﺎﭜﻴﺎن ﺟﻮ روپ ڏﺋﻲ ﭴﮡ ﺳﻨﺪس آﺗﻤﺎ ﮐﺎن‬
‫آﺳﻴﺲ ورﺗﻲ آﻫﻲ‪ .‬دﻳﻮאن روﭼﻲ رאم ﮔﺠﻮﻣﻞ ﻛﺮﭘﺎﻻﮢﻲَء אﻧﮕﺮﻳﺰي ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺳﺎن ﭠﮭﻜﻨﺪڙ‬
‫ﭔﻦ ﭜﺎﮜﻦ ﺗﻲ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺳﻨﮅي ﭘﻬﺎﻛﻦ وאري ﻛﺘﺎب ﺗﻲ ﻛﻢ ‪1892‬ع ۾ ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ ﻫﻮ ۽‬
‫ﺳﻨﺪس אﻫﻮ ﻛﺘﺎب ﺳﻨﮅ ﺟﻲ ﻛﻤﺸﻨﺮ ﺟﻲ ﻣﻤﺒﺌﻲ وאري ﭘﺮﻳﺲ ﻣﺎن ﺷﺎﻳﻊ ﭤﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬دﻳﻮאن‬
‫روﭼﻲ رאم ﮔﺠﻮﻣﻞ ﻛﺮﭘﺎﻻﮢﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺘﺎب ﺟﻲ ﻣﻬﺎڳ ۾ ﻟﮑﻲ ﭤﻮ‪:‬‬
‫آﺋﻨﺪه )ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ ۾( ﺳﻨﺪس ﻫﻦ ﺑﻨﻴﺎدي ﻛﻢ ﮐﻲ ﻧﻈﺮ ۾ رﮐﻲ ﻛﻮ وڏو ﻛﻢ )ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺑﺎﺑﺖ(‬
‫ﺗﺮﺗﻴﺐ ڏﻧﻮ وﻳﻨﺪو‪ .‬دﻳﻮאن روﭼﻲ رאم ﺟﻮ ﭼﻮڻ آﻫﻲ‪:‬‬
‫‪“I undertook this work in 1892 but owing to press of office work, and‬‬
‫‪sudden illness, my progress has been very slow… It contains only those‬‬
‫‪proverbs which are most common and generally understood…. Nor does‬‬
‫‪it in any way profess to be free from errors. Defective as it is, it may‬‬
‫‪however be found useful by students of Sindhi and may serve as a basis‬‬
‫‪for a more complete work at some future period”.‬‬
‫ﻣﺤﺘﺮم ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻲ ﺟﻮ ﻫﻲُء ﺷﺎﻧﺪאر‪ ،‬ﺷﺎﻫﻮﻛﺎر ۽ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﻛﻢ‪ ،‬دﻳﻮאن روﭼﻲ رאم‬
‫ﮔﺠﻮﻣﻞ ۽ ﭔﻴﻦ ﻋﺎﻟﻤﻦ ﺟﻲ ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺗﻲ ﭤﻴﻞ ﺳﺌﻮ ﺳﺎل ﭘﺮאﮢﻲ ﻛﻢ ﺟﻮ ﭴﮡ ﺗﻪ ﺗﺴﻠﺴﻞ آﻫﻲ ۽‬
‫دﻳﻮאن روﭼﻲ رאم ﺟﻲ אن آس ﺟﻮ ﭘﻮرאﺋﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻣﭥﻲ ذﻛﺮ ﻛﻴﻮ وﻳﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﺑﻘﻮل‬
‫دﻳﻮאن روﭼﻲ رאم ﮔﺠﻮ ﻣﻞ ﺟﻲ ﺗﻪ ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ ۾ ﻛﻮ אﻫﮍو ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬ﻣﺤﻘﻖ ﺟﻲ روپ ۾ ﭘﻴﺪא‬
‫ﭤﻴﻨﺪو‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﺳﻨﺪس ﻛﻢ ﮐﻲ ﺑﻨﻴﺎد ﺑﮣﺎﺋﻲ وڏو ﻛﻢ ﺳﺮ אﻧﺠﺎم ڏﻳﻨﺪو‪ .‬ﻫﺘﻲ ﻣﺎن אن ﻟﮑﮡ ‪/‬‬
‫ﭼﻮڻ ۾ ﻛﻮﺑﻪ وڌאُء ﻧﻪ ﭤﻮ ﺳﻤﺠﻬﺎن ﺗﻪ دﻳﻮאن روﭼﻲ رאم ﮔﺠﻮﻣﻞ ﺟﻨﻬﻦ آﺋﻨﺪه ﺟﻲ ﻣﺤﻘﻖ ﺟﻲ‬
‫آس رﮐﻲ אﺷﺎرو ڏﻧﻮ آﻫﻲ‪ ،‬אﻫﻮ ﻛﻮ ﭔﻴﻮ ﻧﻪ ﭘﺮ ﻳﻘﻴﻨﺎً ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻮ ﺋﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻧﻨﮃي ﮐﻨﮉ ﺟﻲ ورﮬﺎﮜﻲ ﮐﺎﻧﭙﻮِء ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ۾ ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺗﻲ ﺷﺎﻳﻊ ﭤﻴﻨﺪڙ ﻫﻚ ﻛﺘﺎب ۾‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺟﻲ ﭘﺲ ﻣﻨﻈﺮ ۾ אﻫﮍﻳﻮن ﮐِ َﻞ ﺟﻬﮍﻳﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﻟﮑﻴﻮن وﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻦ ﺟﻮ ﻣﻨﻬﻦ ﻧﻪ‬
‫ﻣﭥﻮ‪ .‬ﺟﻦ ﮐﻲ ﻋﻘﻞ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﭹﮡ ۽ ﻗﺒﻮل ﻛﺮڻ ﻻِء ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ دور ۾ ﺗﻴﺎر ﺋﻲ ﻧﺎﻫﻲ! ﻧﺎﻣﻜﻦ ۽‬
‫אڻ ﭤﻴﮡ ﺟﻬﮍﻳﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ”ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺟﻲ ﭘﺎڙ“ ﻃﻮر ڏﻧﻴﻮن وﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﭔﻴﻮ ﻛﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ‬
‫ﭘﺮ ﻣﺮﺗﺐ ﺟﻮ ذﻫﻨﻲ אﺧﺘﺮאع )‪ (Puerile‬ﻟﮙﻦ ﭤﻴﻮن ۽ ﻣﺮﺗﺐ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻲ ۽ ورﺟﻴﺲ ۾ ﻓﺮق ﭘﻴﺪא‬
‫ﻛﺮي ﻳﺎ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ آﻫﻲ ۽ ﮐﻮڙ ورﺟﻴﺴﻮن‪ ،‬ﭼﻮﮢﻴﻮن ۽ אﺻﻄﻼح‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻦ ۾ ﺷﻤﺎر‬
‫ﻛﻴﺎ אﭤﺲ!! ﭘﺮ אﺳﺎن ﺟﻲ ﻣﺤﻘﻖ ﻣﺤﺘﺮم ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻲ ﺟﻲ ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻴﻦ ذرﻳﻌﻲ‬
‫ﺟﮍﻳﻞ ﭘﻬﺎﻛﻦ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺗﻲ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﻫﻦ ﻛﺘﺎب ۾ ﭘﮍﻫﻨﺪڙ ﮐﻲ ﻛﺎ ﻫﻚ آﮐﺎﮢﻲ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ‬
‫ﻣﻮزون ﻧﻈﺮ ﻛﺎﻧﻪ אﻳﻨﺪي‪ .‬ﺟﻴﻜﻮ ﻣﺎن ﺳﻤﺠﻬﺎن ﭤﻮ ﺗﻪ ﺳﻨﺪس ﺗﺤﻘﻴﻘﻲ ﻛﻢ ﺟﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﺎڻ‬
‫ﺋﻲ ﺛﺒﻮت آﻫﻲ‪ .‬آﺋﻮن ﻣﺤﺘﺮم ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻲ ﺟﻲ ﻫﻦ ﺗﺤﻘﻴﻘﻲ ﻛﻢ ﮐﻲ ‪“A THING OF‬‬
‫”‪ BEAUTY‬ﺳﻤﺠﻬﺎن ﭤﻮ‪ .‬ﺣﻴﺮت وﭠﻲ ﭤﻲ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ۾ ﺷﺎﻳﻊ ﭤﻴﻞ ﭘﻬﺎﻛﻦ‪،‬‬
‫ورﺟﻴﺴﻦ‪ ،‬ﻣﺤﺎورن ۽ ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺗﻲ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﻛﺘﺎﺑﻦ ﺗﻲ ﻧﻈﺮ وﺟﻬﺌﻮن ﭤﺎ ﺗﻪ אﻛﺜﺮ ﻣﺮﺗﺐ ﻳﺎ ﺗﻪ‬
‫ﺳﺎﻫﺘﻲ ﻋﻼﺋﻘﻲ ﺳﺎن ﺗﻌﻠﻖ رﮐﻦ ﭤﺎ ﻳﺎ زﻣﻴﻦ ﺗﻲ آﺳﻤﺎن ﺟﻲ ﭨﻜﮍي ﻻڙﻛﺎﮢﻲ ﺳﺎن‪.‬‬
‫ﻻڙﻛﺎﮢﻮﻳﻦ ﻣﻨﺠﻬﺎن ﺷﻤﺲ אﻟﺪﻳﻦ ﺗﻮﻧﻴﻪ ﻗﻤﺒﺮ وאرو ﺟﻨﻬﻦ ﺗﺎزو ﺳﺎﺋﻨﭩﻴﻔﻚ ڊﻛﺸﻨﺮي ﭘﮡ‬
‫ﺗﺮﺗﻴﺐ ڏﻧﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺮﺣﻮم ﻋﺒﺪאﻟﻜﺮﻳﻢ ﺳﻨﺪﻳﻠﻮ ۽ ﻣﺤﺘﺮم ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻮ ﺷﺎﻣﻞ آﻫﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺘﺮم ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻲ ﺟﻮ אﺑﺎﮢﻮ ﮘﻮٺ ﺗﻪ ﭴﺎم ﻧﻮرא�‪ ،‬ﻛﻨﮉﻳﺎرو آﻫﻲ‪ .‬ﺟﺘﻲ ﭘﺎڻ ﻓﻘﻴﺮ‬

‫‪10‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﭽﻞ ﺳﻬﺘﻲ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ۾ ﺟﻨﻢ ورﺗﺎﺋﻴﻦ ۽ ﺳﻨﮅي ﻣﺤﺎوري ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻨﺪس אور ﺑﻪ אﻧﻬﻲَء‬
‫ﮔﻬﺮ ۾ ﭘﻮرﻳﻞ آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﺎﻫﺘﻲ ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ אﭼﻲ ﭤﻮ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ﻻڙﻛﺎﮢﻲ ۾ رﻫﻲ ﭤﻮ ۽ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺧﻮﺷﻲَء ۽ אدب‪ -‬دوﺳﺘﻦ ﻻِء ﻓﺨﺮ ﺟﻬﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻮ‪ ،‬ﻻڙﻛﺎﮢﻮي‬
‫آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺘﺮم ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻲ ﮐﻲ ﻫﻲُء ﺗﺤﻘﻴﻘﻲ ﻛﻢ‪ ،‬ﺳﻨﺪس وאﻟﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﭼﺎﭼﻲ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﭽﻞ‬
‫ﺳﻬﺘﻲ ﮐﺎن ورﺛﻲ ۾ ﻣﻠﻴﻞ آﻫﻲ‪ ،‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﭼﺎﭼﻮ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﭽﻞ ﺳﻬﺘﻮ‪ ،‬אڻ ﭘﮍﻫﻴﻞ ﻫﺌﮡ ﺟﻲ‬
‫ﺑﺎوﺟﻮد‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﻮٺ ۽ ﭜﺮﭘﺎﺳﻲ وאرن ﮘﻮﭠﻦ ۾ ﺳﻴﺎﮢﻮ‪ ،‬دورאﻧﺪﻳﺶ ۽ ﺳﭙﻮرﻧﺞ אﻧﺴﺎن‬
‫ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ۽ ﻣﭹﻴﻮ وﻳﻨﺪو ﻫﻮ ۽ ﻫﻮ ﻫﺮ ﮘﺎﻟﻬﻪ ۾ ﻛﻮﻧﻪ ﻛﻮ ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﭨﻮﭨﻜﻮ ﻧﻘﻞ ﻧﻈﻴﺮ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ‪،‬‬
‫ﻣﺤﺎورو ﻳﺎ ﭼﻮﮢﻲ אﺳﺘﻌﻤﺎل ﺿﺮور ﻛﻨﺪو ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻫﺘﻲ ﻫﻚ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﺮڻ ﺿﺮوري ﺳﻤﺠﻬﺎن ﭤﻮ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ אﻧﮕﺮﻳﺰن ۽ ﭔﻴﻦ ﻳﻮرﭘﻲ ﻋﺎﻟﻤﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﭔﻮﻟﻴﻦ ۾ ﻓﺤﺶ ۽ ﺑﺎزאري ﭔﻮﻟﻲَء ۾ אﺳﺘﻌﻤﺎل ﭤﻴﻨﺪڙ ﭘﻬﺎﻛﻦ ۽ ﻣﺤﺎورن ﺗﻲ ﻣﺸﺘﻤﻞ‬
‫ڊﻛﺸﻨﺮﻳﻮن ﺗﻴﺎر ﻛﺮي ﮀﭙﺎﻳﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﺗﻴﺌﻦ آُء ﺑﻪ ﻣﺤﺘﺮم ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻲ ﮐﻲ ﻫﻲَء ﺻﻼح‬
‫ڏﻳﻨﺪم ﺗﻪ ﻫﻦ ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻪ ﺗﺤﻘﻴﻘﻲ ﻣﻴﺪאن ۾ ﭘﺎڻ ﻣﻠﻬﺎﻳﻮ ۽ ﻣﭹﺮאﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬אن ﻛﺮي ﻣﭥﺲ אﻫﻮ‬
‫ﻓﺮض ﻋﺎﺋﺪ ﭤﺌﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ۾ ﺧﺎص ﻃﻮر ﮔﮇﻳﻞ ﻣﺠﻠﺴﻦ‪ ،‬אوﻃﺎﻗﻦ‪ ،‬ﻣﺌﺨﺎﻧﻦ‪،‬‬
‫ﻫﻮﭨﻠﻦ‪ ،‬ﺑﺎزאرﻳﻦ ۽ ﻧﺠﻲ ﻣﺤﻔﻠﻦ ۾ אﺳﺘﻌﻤﺎل ﭤﻴﻨﺪڙ אﮔﻬﺎڙא ۽ ﻧﻨﮕﺎ ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽ ﻣﺤﺎورא ﺑﻪ ﺿﺮور‬
‫ﻟﮑﻲ‪ .‬ﮀﺎﻛﺎڻ ﺗﻪ ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ۾ ﺳﻮﻳﻦ אﮔﻬﺎڙא ﭘﻬﺎﻛﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻦ ﺗﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﻗﻠﻢ‬
‫ﻛﻮﻧﻪ ﮐﻨﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ﺟﻲ ﻫﻚ ﻣﺤﻘﻖ دﻳﻮאن ﻣﺮﻟﻴﮅر ﺟﻴﭩﻠﻲ ﺟﻲ ﻫﻚ ﻛﺘﺎب‬
‫”ﺳﻨﮅي ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽ ﻣﺤﺎورא“ )ﻟﻮכ אﭜﻴﺎس( ﺳﻨﮅ ۾ ﮀﺎﭘﻮ ﭘﻬﺮﻳﻮن ‪1996‬ع ﺟﻲ ﺻﻔﺤﻲ ‪ 117‬ﺗﻲ‬
‫ﻓﻘﻂ ﺳﺖ)‪ (7‬ﻓﺤﺶ ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽ ورﺟﻴﺴﻮن ڏﻧﻴﻮن آﻫﻦ‪ .‬ﻫﻲُء ﻛﺘﺎب روﺷﻨﻲ ﭘﺒﻠﻴﻜﻴﺸﻦ‬
‫ﻛﻨﮉﻳﺎرو ﻃﺮﻓﺎن אﻟﮗ ﺷﺎﻳﻊ ﻛﻴﻮ وﻳﻮ آﮬﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ אﺻﻞ ۾ ﺳﻨﺘﺪאس ﭘﻨﻬﻮﻣﻞ ﻛﺸﻨﺎﮢﻲَء‬
‫ﺟﻲ ﻛﺘﺎب ”ﭘﻬﺎﻛﺎ۽ ﻣﺤﺎورא“ ﺟﻮ ﻣﻘﺪﻣﻮ ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ אﺻﻞ ﻛﺘﺎب )אﻧﮉﻳﻦ אﻳﮉﻳﺸﻦ ( ۾‬
‫ﻣﻮﺟﻮد آﻫﻲ‪ .‬دﻳﻮאن ﻣﺮﻟﻴﮅر ﺟﻴﭩﻠﻲ ﻟﮑﻲ ﭤﻮ؛‬
‫”ﺳﻨﮅي ۽ ﭔﻴﻦ ﭜﺎرﺗﻲ ﭔﻮﻟﻴﻦ ﺟﻲ אﻧﻬﻲَء ﭘﻬﻠﻮَء ﺗﻲ ﻋﻠﻢ אﻟﻠﺴﺎن ﺟﻲ ﻧﻘﻄﻲ ﻧﮕﺎﻫﻪ ﮐﺎن ﺗﺤﻘﻴﻖ‬
‫ﻛﺮڻ ﺟﻲ ﮔﻬﮣﻲ ﺿﺮورت آﻫﻲ‪ “.‬ﻣﺮﻟﻴﮅر ﺟﻴﭩﻠﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ אﮘﺘﻲ وڌאﺋﻴﻨﺪي ﺳﻬﺘﻲ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﮐﻲ ﮔﺬאرش ﻛﺒﻲ ﺗﻪ אﻫﮍو ﻣﻮאد ﺳﻨﮅ ۾ ﻧﺎﻣﻴﺎرن ﻣﺸﻜﺮن‪ /‬ﻣﺴﺨﺮن وﭨﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﭤﻲ‬
‫ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﺟﻦ وٽ אﻫﮍي ﻃﺮز ﺟﻮ وڏو ﺧﺰאﻧﻮ ﻣﻮﺟﻮد آﻫﻲ‪.‬‬

‫ﭘﺮوﻓﻴﺮ ﻧﺬﻳﺮ אﺣﻤﺪ ﺳﻮﻣﺮو‬

‫ﺳﻴﻜﺮﻳﭩﺮي ذوאﻟﻔﻘﺎر رאﺷﺪي אﻛﻴﮉﻣﻲ‪،‬‬
‫ﻧﺌﻮن دﻳﺮو‪ ،‬ﺿﻠﻊ ﻻڙﻛﺎﮢﻮ‬
‫ﺑﺘﺎرﻳﺦ ‪ ١٥‬ﻣﺌﻲ ‪٢٠٠٤‬‬

‫‪11‬‬
 ‫אﻧﺘﺴﺎب‬

‫ﻫﻲَء ﻧﻨﮃڙي ﻛﺎوش‪ ،‬ﻣﺤﺘﺮم ﻧﺠﺐ אﻟﺪﻳﻦ‬

‫ﺳﻬﺘﻮ ﺻﺎﺣﺐ ڏאﻧﻬﻦ ﻣﻨﺴﻮب ﻛﻴﺎن ﭤﻮ‪.‬‬

‫אﻧﺠﻨﻴﺌﺮ ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻮ‬

‫‪12‬‬
 ‫ﻣﻘﺪﻣﻮ‬
‫ﻟﻮכ אدب‪ ،‬ﻋﺎم ﻣﺎﺣﻮل ۽ ذﻫﻨﻦ ﻣﺎن ﺟﻨﻢ وﭠﻲ‪ ،‬ﻋﻮאﻣﻲ زﺑﺎﻧﻦ ۽ ﺳﻴﻨﻦ ۾ ﭘﻠﺠﻲ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ ﺟﻲ‬
‫ﮔﺮدش ۾ ﭘﻜﻮ ﭘﺨﺘﻮ‪ ،‬ﺻﺎف ﺷﻔﺎف ﭤﻲ‪ ،‬وﻗﺖ ﺟﻲ ورﻗﻦ ﺗﻲ وﮐﺮي‪ ،‬دوאم ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﺪو‬
‫آﻫﻲ‪ .‬אن ﺟﻲ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺷﺎﺧﻦ ﻣﻨﺠﻬﺎن ﺿﺮب אﻻﻣﺜﺎل ﺑﻪ ﻫﻚ אﻫﻢ ﺷﺎخ آﻫﻲ‪ .‬ﻋﺮﺑﻲَء ۾ אن ﮐﻲ‬
‫ﻣﺜﺎل ڏﻳﺌﻲ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﮡ ﻳﺎ ﺳﻤﺠﻬﮡ ﻻِء ﻣﺜﺎل ڏﻳﮡ‪ ،‬ﺳﮇﺑﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻛﻨﻬﻦ ڏﮐﻲَء ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻳﺎ ﻣﺴﺌﻠﻲ ﮐﻲ‬
‫ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﮡ ﻳﺎ ﺳﻤﺠﻬﮡ ﻻِء ﻛﻨﻬﻦ ڏﭠﻞ ‪ /‬ﺳﻮﻟﻲ‪ /‬آﺳﺎن ‪ /‬ﺳﻤﺠﻬﻴﻞ ﺷﻲِء ﺟﻮ ﻣﺜﺎل ڏﻳﺌﻲ‬
‫ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﮡ ﮐﻲ ﺿﺮب אﻟﻤﺜﻞ ﭼﺌﺒﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﺿﺮب אﻟﻤﺜﻞ ﮘﺎﻟﮭﻴﻦ‪ /‬ﺷﻴﻦ ﺟﺎ ﭨﻲ ﻗﺴﻢ آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ .1‬ﻣﺜﺎﻟﻲ ﭨﻮﭨﻜﺎ ﻳﺎ ﻣﺜﺎﻟﻲ ﻛﻬﺎﮢﻴﻮن‪.‬‬
‫‪ .2‬ﻣﺜﺎﻟﻲ ﺟﻤﻼ‪ :‬ﭘﻬﺎﻛﺎ ﻳﺎ ﭼﻮﮢﻴﻮن‪.‬‬
‫‪ .3‬ﻣﺜﺎﻟﻲ ﻓﻘﺮא‪ :‬ورﺟﻴﺴﻮن ﻳﺎ אﺻﻄﻼح‪.‬‬
‫ﭨﻨﻬﻲ ﺷﺎﺧﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻴﭟ وﺿﺎﺣﺖ ڏﺟﻲ ﭤﻲ‪.‬‬

‫‪ .1‬ﻣﺜﺎﻟﻲ ﭨﻮﭨﻜﺎ ﻳﺎ ﻣﺜﺎﻟﻲ ﻛﻬﺎﮢﻴﻮن‬

‫ﭔﻦ ﭨﻦ ﺳﭩﻦ ﻳﺎ ﻫﻚ ﭘﻴﺮאﮔﺮאف ﮐﺎن وﭠﻲ אﭠﻦ ڏﻫﻦ ﭘﻴﺮאﮔﺮאﻓﻦ ﻣﻨﺠﻬﻪ ﺑﻴﺎن ﻛﻴﻞ وאرﺗﺎ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ‬
‫ﻣﺜﺎل ﺟﻲ ﻃﻮر ﺗﻲ ﺑﻴﺎن ﻛﺌﻲ وﭸﻲ‪ ،‬אن ﮐﻲ ﻣﺜﺎﻟﻲ ﭨﻮﭨﻜﻮ ﻳﺎ ﻣﺜﺎﻟﻲ ﻛﻬﺎﮢﻲ ﺳﮇﺑﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ڊﻳﮕﻬﻪ ﺳﺒﺐ אن ﮐﻲ ﭘﻬﺎﻛﻮ ﻧﻪ ﺳﮇﺑﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻪ אﻫﮍא ﻟﻄﻴﻔﺎ‪ ،‬ﭨﻮﭨﻜﺎ‪ ،‬ﻟﭩﻜﺎ‪ ،‬آﮐﺎﮢﻴﻮن‪،‬‬
‫ﻛﻬﺎﮢﻴﻮن ۽ ﻗﺼﺎ وﻏﻴﺮه‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﻋﺎم زﻧﺪﮔﻲَء ۾ ﺿﺮب אﻟﻤﺜﻞ ﺟﻲ ﺻﻮرت אﺧﺘﻴﺎر ﻛﺮي‬
‫ﻋﻮאﻣﻲ ﭤﻲ وﭸﻦ ﭤﺎ‪ ،‬ﺗﻦ ﮐﻲ ﻣﺜﺎﻟﻲ ﭨﻮﭨﻜﺎ ﻳﺎ ﻣﺜﺎﻟﻲ ﻛﻬﺎﮢﻴﻮن ﺳﮇﺑﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .2‬ﻣﺜﺎﻟﻲ ﺟﻤﻼ‪ :‬ﭘﻬﺎﻛﺎ ﻳﺎ ﭼﻮﮢﻴﻮن‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ۽ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﻲ ﻗﺎﺋﻢ رﮐﻨﺪي‪ ،‬ﻣﺜﺎل ﺟﻲ ﻃﻮر ﻛﺘﺐ‬
‫ٰ‬ ‫ﻫﻚ ﻣﻜﻤﻞ ﺟﻤﻠﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫אﭼﻲ ۽ ﻋﻮאم ۾ ﻋﺎم ﻫﺠﻲ‪ ،‬אن ﮐﻲ ﻣﺜﺎﻟﻲ ﺟﻤﻠﻮ ﭼﺌﺒﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻣﺜﺎﻟﻲ ﺟﻤﻠﻲ ﺟﻲ زﻣﺮي ۾‪،‬‬
‫ورﺟﻴﺴﻲ ﺟﻤﻠﻮ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ‪ ،‬ﻗﻮل‪ ،‬ﭔﻮل ﻳﺎ ﮔﻔﺘﻮ وﻏﻴﺮه אﭼﻲ ﭤﺎ وﭸﻦ‪.‬‬
‫‪ .3‬ﻣﺜﺎﻟﻲ ﻓﻘﺮא‪ :‬ورﺟﻴﺴﻮن ۽ אﺻﻄﻼح‬
‫ﭔﻦ ﻳﺎ ﭔﻦ ﮐﺎن ﻣﭥﻲ ﻟﻔﻈﻦ ﺗﻲ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﻓﻘﺮو ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﻜﻤﻞ ﺟﻤﻠﻮ‪ ،‬آزאد ﻳﺎ ﻣﺼﺪر ﺳﺎن‪ ،‬ﺟﻤﻠﻲ‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ﮐﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮي ﻳﺎ ﻣﺜﺎل ﻃﻮر ﻛﺘﺐ אﭼﻲ ﺗﻪ אن ﮐﻲ‬ ‫ٰ‬ ‫۾ אﺳﺘﻌﻤﺎل ﭤﻴﮡ ﭘﭵﺎﮢﺎن ﭔﻲَء‬
‫ﻣﺜﺎﻟﻲ ﻓﻘﺮو )‪ (Idiomatic Phrase‬ﺳﮇﺑﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻣﺜﺎﻟﻲ ﻓﻘﺮي ﺟﻲ زﻣﺮي ۾‪ ،‬ورﺟﻴﺲ‪ ،‬אﺻﻄﻼح‪،‬‬
‫ﭔﭩﻮ ﻟﻔﻆ‪ ،‬ﻛﻨﺎﻳﻮ ۽ ﺗﺸﺒﻴﻬﻪ وﻏﻴﺮه אﭼﻲ وﭸﻦ ﭤﺎ‪.‬‬
‫ﻣﭥﻲ ﭴﺎﮢﺎﻳﻞ ﭨﻨﻬﻲ ﺷﺎﺧﻦ ﻣﻨﺠﻬﺎن ﻓﻘﻂ ﻣﺜﺎﻟﻲ ﺟﻤﻠﻲ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﺘﻲ ﺑﺤﺚ ﻛﻨﺪאﺳﻴﻦ‪ .‬אﻧﻬﻲَء ﺟﻲ‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ۽ ﻓﺮق ﺑﺎﺑﺖ ﮀﻨﮉ ﮀﺎڻ ﻛﺮڻ ﺑﻪ‬
‫ٰ‬ ‫زﻣﺮي ۾ ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻮن אﭼﻦ ﭤﺎ‪ .‬ﺟﻦ ﺟﻲ ﻟﻐﻮي‬
‫ﺿﺮوري آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﻫﻴﭟ ڏﺟﻲ ﭤﻲ‪.‬‬
‫ﭼﻮﮢﻲ‪:‬‬

‫‪13‬‬
‫ﻧﺼﻴﺤﺖ آﻣﻮز‪ ،‬ﻋﺎم ﻣﻘﺒﻮل ﻗﻮل‪ ،‬ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻮ ﺟﻴﻜﻮ ﻣﻜﻤﻞ ﺟﻤﻠﻮ ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ڏאﻫﻲ‪،‬‬
‫ﺳﻴﺎﮢﻲ‪ ،‬ﻓﻴﻠﺴﻮف‪ ،‬دאﻧﺎَء‪ ،‬دאﻧﺸﻮر‪ ،‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬وﻟﻲَء‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮ ﻳﺎ אدﻳﺐ ڏאﻧﻬﻦ ﻣﻨﺴﻮب ﻧﻪ ﻫﺌﮡ ﺟﻲ‬
‫ﺑﺎوﺟﻮد‪ ،‬ﻋﻮאم ﺟﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻫﺠﻲ ۽ ﻣﻨﺠﻬﺲ ﻓﻬﻢ‪ ،‬ﺳﻤﺠﻬﻪ‪ ،‬ﺳﻮچ‪ ،‬ﻓﻜﺮ‪ ،‬دאﻧﺎﺋﻲَء‪ ،‬ڏאﻫﭗ‪،‬‬
‫دאﻧﺶ‪ ،‬ﺳﻴﺎﮢﭗ ﻳﺎ ﻋﻘﻞ ﺟﻮ ﻧﻘﻄﻮ ﻳﺎ رﻣﺰ ﺳﻤﺎﻳﻞ ﻫﺠﻲ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻟﻔﻈﻲ ﻳﺎ ﻇﺎﻫﺮي ﻣﻌﻨﻲ ۾‬
‫אﺳﺘﻌﻤﺎل ﭤﺌﻲ ﺗﻪ אن ﮐﻲ ﭼﻮﮢﻲ ﭼﺌﺒﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻮ‪:‬‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ۽ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﺎن ﻋﻼوه ﭔﻴﻮ ﻳﺎ אﻧﺪرﻳﻮن ﻣﻔﻬﻮم ﺑﻪ‬
‫ٰ‬ ‫אﻫﺎ ﻋﺎم ﻣﻘﺒﻮل ﭼﻮﮢﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﻇﺎﻫﺮي‬
‫رﮐﻲ ﺗﻪ אن ﮐﻲ ﭘﻬﺎﻛﻮ ﺳﮇﻳﻮ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﭥﻲ ﺑﻴﺎن ﻛﻴﻞ وﺻﻔﻦ ﻣﺎن ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ آﻳﻮ ﺗﻪ ﭘﻬﺎﻛﻲ ۽ ﭼﻮﮢﻲَء ۾ ﺑﻨﻴﺎدي ﻓﺮق ﻓﻘﻂ‪،‬‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮڻ وאرو آﻫﻲ‪ .‬ﭼﻮﮢﻲ‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮي ﻣ ٰ‬
‫ﻌﻨﻲ ﻇﺎﻫﺮ‬ ‫ٰ‬ ‫ﻣﻌﻨﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮڻ ۽ ﮘﺠﻬﻲ‬
‫ٰ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮي‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ۾ אﺳﺘﻌﻤﺎل ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬ورﻧﻪ ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫ٰ‬ ‫ﻛﻨﺪي آﻫﻲ ۽ ﭘﻬﺎﻛﻮ ﭔﻲ‬
‫ﺖ ﻋﺎم ﻫﻜﺠﻬﮍي ﺋﻲ ﻫﻮﻧﺪي آﻫﻲ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺷﻜﻞ ﺷﺒﻴﻬﻪ ۽ ﻋﻮאﻣﻲ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﮔﻲ ﻳﺎ ﻣﻘﺒﻮﻟﻴ ِ‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻦ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺟﻲ אرﺗﻘﺎ‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻦ ﻳﺎ ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺟﻲ אرﺗﻘﺎ‪ ،‬ﻛﻴﺌﻦ‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ۽ ﻛﻬﮍي ﻣﺎﺣﻮل ۾ ﭤﻲ؟ אﻫﻲ دﻟﭽﺴﭗ‪ ،‬אﻧﻮﮐﺎ‬
‫۽ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻃﻠﺐ ﺳﻮאل آﻫﻦ‪ .‬ﮔﻬﮣﻦ ﮐﻮﺟﻴﻦ‪ ،‬אﻧﻬﻲَء ِڏ ُ‬
‫س ۾ رﻧﮉא روڙﻳﺎ آﻫﻦ‪ .‬ﮀﻮ ﺟﻮ ﺳﻤﻮرن‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻦ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺟﻲ אﺑﺘﺪא‪ ،‬אرﺗﻘﺎ ﻳﺎ ﺗﻮאرﻳﺦ ﺑﺎﺑﺖ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﻛﭡﻲ ﻛﺮڻ‪ ،‬ﻛﭡﻦ ﻛﻢ آﻫﻲ‪.‬‬
‫אدﺑﻲ אﻓﻖ ﺗﻲ روﻧﻖ אﻓﺮوز ﻫﺰאرﻳﻦ ﭘﻬﺎﻛﺎ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻮن ﻫﻚ ﻣﺎﺣﻮل‪ ،‬ﭘﺲ‪ -‬ﻣﻨﻈﺮ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ‪،‬‬
‫ﻃﺮﻳﻘﻲ‪ ،‬ذرﻳﻌﻲ ﻳﺎ وאﻗﻌﻲ ﺳﺎن وﺟﻮد ﭘﺬﻳﺮ ﻧﻪ ﭤﻴﺎ آﻫﻦ‪ .‬אﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﺟﮍڻ ﭘﻮﻳﺎن ﻛﻴﺌﻲ ﭘﺲ‪-‬‬
‫ﻣﻨﻈﺮ ‪ ،‬ذرﻳﻌﺎ‪ ،‬ﺳﺒﺐ ۽ ﻛﺎرڻ آﻫﻦ‪ .‬ﻣﻨﺠﻬﺎﻧﺌﻦ ﻛﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻴﭟ ﻧﺸﺎﻧﺪﻫﻲ ﻛﺠﻲ ﭤﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻦ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺟﻲ ﺟﻨﻢ ﺟﺎ ﻣﮑﻴﻪ ذرﻳﻌﺎ‬
‫‪ .1‬ﻟﻮכ ﻛﭥﺎﺋﻮن‪.‬‬
‫‪ .2‬ﺗﻮאرﻳﺨﻲ ﺷﺨﺼﻴﺘﻮن‪ ،‬وאﻗﻌﺎت‪ ،‬ﺣﺎﻻت ۽ ﺟﻐﺮאﻓﻴﺎﺋﻲ ﻣﺎڳ ﻣﻜﺎن‪.‬‬
‫‪ .3‬ﺳﻴﺎﮢﻦ ﺟﺎ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﻗﻮل‪ ،‬ﮔﻔﺘﺎ ﻳﺎ ﻧﻘﻄﺎ‪.‬‬
‫‪ .4‬אﻧﺴﺎﻧﻲ ﺟﺬﺑﺎت ﺟﻮ رد ﻋﻤﻞ ﻳﺎ ﻧﺪאﺋﻲ ﺟﻤﻼ‪.‬‬
‫‪ .5‬ﭘﺮوﻟﻴﻮن ۽ ﭔﻮل‪.‬‬
‫‪ .6‬ﭔﻮﻟﻴﻦ ﺟﻮ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺗﻲ אﺛﺮ ۽ ﻟﺴﺎﻧﻲ ﺟﺎﺋﺰو‪.‬‬
‫ﻣﺬﻛﻮره ﻣﮍﻧﻲ ذرﻳﻌﻦ ﻣﻨﺠﻬﺎن‪ ،‬ﻫﺮ ﻫﻚ ﺟﻲ وﺳﻴﻠﻲ ﻫﺰאرﻳﻦ ﭘﻬﺎﻛﺎ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻮن ﺟﻨﻢ وﭠﻲ‬
‫ﭼﻜﺎ آﻫﻦ‪ .‬ﺳﻤﻮرن ﭘﻬﺎﻛﻦ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺟﻲ ﮀﻨﮉﮀﺎڻ ﻛﺮڻ ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﭘﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﺸﻜﻞ ﭘﮡ‪.‬‬
‫אﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﻓﻘﻂ ﻳﻜﺠﺎِء ﻛﺮڻ ﺳﺎن ﺑﻪ אﻳﮇو وڏو ﺿﺨﻴﻢ ﻛﺘﺎب ﺟﮍي ﭘﻮﻧﺪو‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﻫﻚ‬
‫ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺟﻲ ﺗﺮﺗﻴﺐ ڏﻳﮡ ﮐﺎن زور آﻫﻲ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﺮﺣﻠﻴﻮאر‪ ،‬ﻣﮍﻧﻲ ﭘﻬﺎﻛﻦ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺟﻲ‬
‫ﮀﻨﮉﮀﺎڻ ۽ אﭜﻴﺎس ﻛﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ 1-0‬ﻟﻮכ ﻛﭥﺎﺋﻦ ذرﻳﻌﻲ ﺟﮍﻳﻞ ﭘﻬﺎﻛﺎ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻮن‪.‬‬
‫ﻟﻮכ ﻛﭥﺎﺋﻦ وאري ذرﻳﻌﻲ ﮐﻲ ﺑﻪ ﻫﻴﭡﻴﻦ ﭨﻦ ﺷﺎﺧﻦ ۾ ورﻫﺎﻳﻮ وﻳﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ 1-1‬ﺳﻨﮅ ﺟﺎ ﻣﺸﻬﻮر ﻟﻮכ دאﺳﺘﺎن‪.‬‬

‫‪14‬‬
‫ﺳﻨﮅ ﺟﻲ ﻣﺸﻬﻮر ﻟﻮכ دאﺳﺘﺎﻧﻦ ﺟﮭﮍوכ‪ :‬دودو ﭼﻨﻴﺴﺮ‪ ،‬ﻟﻴﻼن ﭼﻨﻴﺴﺮ‪ ،‬ﻣﻮﻣﻞ رאﮢﻮ‪ ،‬ﻋﻤﺮ‬
‫ﻣﺎرﺋﻲ‪ ،‬ﺳﺴﺌﻲ ﭘﻨﻬﻮن ۽ ﺳﻬﮣﻲ ﻣﻴﻬﺎر وﻏﻴﺮه‪ ،‬ﻛﻴﺘﺮن ﺋﻲ ﭘﻬﺎﻛﻦ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻦ ﮐﻲ ﺟﻨﻢ ڏﻧﻮ‬
‫آﻫﻲ‪ .‬ﻣﺜﺎل ﻃﻮر‪:‬‬
‫אﻟﻒ‪ -‬دودو ڌوڙ‪ ،‬ﭼﻨﻴﺴﺮ ﮀﺎﺋﻲ‪.‬‬
‫ب‪ -‬وﻳﺌﻲَء وﻫﺎﮢﻲَء‪ ،‬دودي ﻧﺎﻧﺎﮢﺎ آﻳﺎ‪.‬‬
‫ج‪ -‬ﻋﻤﺮ ﻧﻴﺌﻲ ﻧﻴﺌﻲ ﻣﺎرﺋﻲ ﻧﻴﻨﺪو‪ ،‬ﭤﺮﺋﻮن ﺗﻪ ﻧﻪ ﭤﻴﻠﻬﻴﻨﺪو‪.‬‬
‫د‪ -‬אٺ ﻛﮃن ﺳﺴﺌﻲ‪.‬‬
‫ه‪ -‬ﻛﻴﺌﻲ ﻟﻴﻼﺋﻮن‪ ،‬ﭼﻨﻴﺴﺮ ﺟﻲ رאڄ ۾‪.‬‬
‫و‪ -‬ﭜﻨﭝﻮرאن ﺟﻲ ﭜﮙﻴﻮن‪ ،‬ﺳﻲ ﮀﭩﻴﻮن‪.‬‬
‫ز‪ -‬ﻣﻴﻬﺎر ﮔﻬﮣﻮ ﺋﻲ ﭼﮝﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﭤﻴﻮ ُﻫﻦ ﭘﺎر‪.‬‬
‫ح‪ -‬ﻣﻮﻣﻞ ﺟﻲ ﻣﺎڙيَء ﮐﻲ‪ ،‬ﭼﻮڌאري ﭼﺎرא‪ .‬وﻏﻴﺮه‪.‬‬

‫‪ 1-2‬ﭔﺎرن ﻻِء وﻧﺪرאﺋﻴﻨﺪڙ ﻳﺎ ﻧﺼﻴﺤﺖ آﻣﻮز آﮐﺎﮢﻴﻦ ذرﻳﻌﻲ ﺟﮍﻳﻞ ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻮن‪.‬‬
‫ﭔﺎرאﮢﻴﻦ آﮐﺎﮢﻴﻦ ﻳﺎ ﻧﺼﻴﺤﺖ آﻣﻮز آﮐﺎﮢﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﻴﺘﺮن ﺋﻲ ﭘﻬﺎﻛﻦ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻦ ﮐﻲ ﺟﻨﻢ ڏﻧﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺜﺎل ﻃﻮر؛‬
‫אﻟﻒ‪ -‬ﮔﺪڙ ڊאک ﻧﻪ ﭘﭵﻲ‪ ،‬آﮐﻲ؛ ”ﭤﻮ ﮐﭩﺎ!“‬
‫ب‪ -‬אٺ ﮐﻲ ﮔﻬﻨﮉﮢﻲَء ﺟﻮ ‪ /‬ﺗﺎڙيَء ﺟﻮ‪ ،‬ﻛﻬﮍو ﭜﺌﻮ‪.‬‬
‫ج‪ -‬אﺟﺎﻳﺎ ﭘﻬﻪ ﻧﻪ ﭘﭽﺎﺋﺠﻦ‪.‬‬
‫د‪ -‬ﺟﻮ ﻛﻤﺎﺋﻲ‪ ،‬ﺳﻮ ﮐﺎﺋﻲ‪ .‬وﻏﻴﺮه‪.‬‬
‫‪ 1-3‬ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻴﻦ ذرﻳﻌﻲ ﺟﮍﻳﻞ ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻮن‪.‬‬
‫ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻴﻦ ﻳﺎ ﻛﻬﺎﮢﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﻴﺘﺮن ﺋﻲ ﭘﻬﺎﻛﻦ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻦ ﮐﻲ ﺟﻨﻢ ڏﻧﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻣﺜﺎل ﻃﻮر‪:‬‬
‫אﻟﻒ‪ -‬אﮐﻴﻦ وאرא‪ ،‬دﻧﻴﺎ ۾ ﭤﻮرא آﻫﻦ‪.‬‬
‫ب‪ -‬ﭜﺮيَء ﭔﻴﮍيَء ۾‪ ،‬وאﮢﻴﻮ ﮘﻮرو‪.‬‬
‫ج‪ُ -‬ﭜ ِﻠﻲ ُﭜ ِﻠﻲ ﭜﺎڻ آﺋﻲ‪ ،‬ﺳﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ُﭜ ِﻠﻲ‪.‬‬
‫د‪ -‬ﭘﺮאﺋﻲ ڌيَء ‪ /‬ڏﻳﻮ ﺗﺎن ﮐﺎرכ ﺑﻪ ﭼﮝﻲ‪.‬‬
‫ه‪ -‬ﺟﺎﺗﻲ ﭘﺎﮢﻲ‪ ،‬ﺗﺎﺗﻲ ﭘﺎڻ ‪ /‬ﭘﻬﺮ‪.‬‬
‫و‪ -‬دﻧﻴﺎ ۾ دوڌ ﻛﺎ دوڌ ۽ ﭘﺎﻧﻲ ﻛﺎ ﭘﺎﻧﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ز‪ -‬ﻛﺎرא ﮔﻬﮣﺎ ﭘﺮ ﻛﺎرﻧﻬﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻟﻬﻲ‪ .‬وﻏﻴﺮه‪.‬‬
‫אﺳﺎن ﺟﻮ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻘﻂ‪ ،‬ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻴﻦ ذرﻳﻌﻲ ﺟﮍﻳﻞ ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻮن آﻫﻲ‪ .‬ﻫﺘﻲ אﻧﻬﻦ‬
‫ﺑﺎﺑﺖ ﺑﺤﺚ ﻛﺠﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫ﻛﻴﺘﺮﻳﻮن ﺋﻲ ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻴﻮن‪ ،‬ﻗﺼﺎ ﻳﺎ ﻛﻬﺎﮢﻴﻮن روزﻣﺮه ﺟﻲ زﻧﺪﮔﻲَء ۾ ﺟﻨﻢ وﭠﻲ ﻳﺎ‬
‫روﻧﻤﺎ ﭤﻲ‪ ،‬ذﻫﻦ ﺟﻲ ﻛﻨﮉ ۾ ﺟﺎِء وאﻻري‪ ،‬زﺑﺎن‪-‬زدن ﻳﺎ ﻋﺎم ﭤﻲ‪ ،‬ﻋﻮאم ﺟﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ‪ /‬ﻋﻮאﻣﻲ‪/‬‬
‫ﻣﺸﻬﻮر ﭤﻲ وﭸﻦ ﭤﺎ‪ .‬אﮘﺘﻲ ﻫﻠﻲ‪ ،‬אﻫﻲ آﮐﺎﮢﻴﻮن‪ ،‬ﻣﺜﺎل ﺟﻲ ﻃﻮر ﺗﻲ ورﺟﺎﺋﺠﻨﺪﻳﻮن رﻫﻦ ﭤﻴﻮن‪.‬‬
‫אن ورﺟﺎَء ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﺗﺸﻬﻴﺮ ﺟﻲ وﻫﻜﺮي ﻣﺎن وﻫﻲ‪ ،‬ﺳﻬﮣﻲ ‪ /‬ﺳﻠﻮﮢﻲ ﭘﻴﺮאﻳﻲ وאرو ﭼﻮﻏﻮ ڍﻛﻲ‪،‬‬

‫‪15‬‬
‫ﻣﺜﺎﻟﻲ ﭤﻲ ﭘﻮن ﭤﻴﻮن‪ .‬ﻓﻄﺮي ﻃﻮر ﺗﻲ ﻫﺮ אﻧﺴﺎن ﮐﻲ ﻫﺮ ﻣﺴﺌﻠﻮ‪ ،‬آﮐﺎﮢﻲَء ﻳﺎ ﻛﻬﺎﮢﻲَء ذرﻳﻌﻲ‬
‫آﺳﺎﻧﻲَء ﺳﺎن ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ وﻳﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬אن ﻛﺮي ﻫﻮ ﻣﻨﺠﻬﻦ وڌﻳﻚ ُ‬
‫ﭼﺎه ‪ /‬دﻟﭽﺴﭙﻲ وﭠﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫ورﺟﺎُء‪ ،‬ﭘﻮِء ﭜﻠﻲ ﻣﻦ و ﺳﻠﻮيٰ ﺟﻬﮍي ﻟﺬﻳﺬ ۽ ﭘﺎכ ﮐﺎڌي ﺟﻮ ﮀﻮﻧﻪ ﻫﺠﻲ‪ ،‬دل ﮐﮣﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪڙ‬
‫ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬אن ﻛﺮي ﻛﻬﺎﮢﻲَء ﺟﻲ ڊﻳﮕﻬﻪ ﮐﺎن ﺑﭽﮡ ﻻِء אﺧﺘﺼﺎر ﮐﻲ אﺧﺘﻴﺎر ﻛﻴﻮ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻧﺘﻴﺠﻲ ﻃﻮر ﺳﺎﮘﻴﻮ ﻗﺼﻮ ﺳﻮس ﮐﺎﺋﻲ‪ ،‬ﻗﻄﺮي ۾ ﺑﻨﺪ ﻗﻠﺰم وאﻧﮕﺮ ﭤﻲ ﭘﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ‬
‫אن ﻗﺼﻲ ﺟﻮ َﺗ ُﺖ ﻳﺎ ﺗﺎ ُت ُﭘﺮج ﻳﺎ ﻋﻨﻮאن ﭼﺌﻲ ﺳﮕﻬﺠﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺷﻲِء ﺟﻲ ﮔﻬﮣﺎﺋﻲ ﻏﺎﻓﻞ ﻛﻨﺪڙ ۽ ڊﻳﮕﻬﻪ ﺑﻮر ﻛﻨﺪڙ ﻫﻮﻧﺪي آﻫﻲ‪ .‬ﺳﺎﮘﻲ ﺳﺎﮘﻲ ﺷﻲِء ﻫﺮ‬
‫وﻗﺖ ﻧﻪ وﮢﻨﺪي آﻫﻲ‪ .‬אﻧﺴﺎﻧﻲ ﺳﭝﺎُء‪َ ،‬ﻣﭧ َﺳﭧ ﮐﻲ ﭘﺴﻨﺪ ﻛﻨﺪڙ آﻫﻲ‪ .‬אﻧﻬﻲَء ﭼﺮﭘﺮ ﻳﺎ ﻣﭧ ﺳﭧ‬
‫۾ ﺋﻲ ﺣﻴﺎﺗﻲ آﻫﻲ‪ .‬ﭼﺎﮐﺎﺋﻮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ‪ /‬ذﻫﻦ ﮐﻲ‪ ،‬ﻧﺌﻴﻦ ﺳﺞ ﻧﺌﻴﻦ ﺷﻲِء ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ .‬אﻫﺎ ﻃﻠﺐ‪،‬‬
‫ﭤﻮري ﭘﺮ ﻣﺎﻳﻪ‪ -‬دאر ﭼﻴﺰ ﺳﺎن ﭘﻮري ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻲ‪ .‬אﻫﮍא ﻗﺼﺎ‪ ،‬ﻛﻬﺎﮢﻴﻮن ﻳﺎ آﮐﺎﮢﻴﻮن‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ‬
‫ﭘﺎڻ ﻣﻨﺠﻬﻪ ﻓﻬﻢ‪ ،‬ﭘﻬﻪ ﻳﺎ ﻧﻘﻄﻮ رﮐﻨﺪא ﻫﺠﻦ ۽ ﻟﻴﭩﻲ ﭘﻴﭩﻲ אﺧﺘﺼﺎر ﺟﻲ ﺻﻮرت אﺧﺘﻴﺎر ﻛﺮي‬
‫ﭼﻜﺎ ﻫﺠﻦ‪ ،‬ﺳﻲ ﻫﺮ ذي ﺷﻌﻮر ﮐﻲ ﭘﺎڻ ڏאﻧﻬﻦ ﻣﺘﻮﺟﻬﻪ ﻛﻦ ﭤﺎ ۽ ﻳﺎد رﮐﮡ ۾ ﭘﮡ ﺳﻮﻻ ﭤﻴﻮ‬
‫ﭘﻮن‪.‬‬
‫ﮔﻬﮣﺎ ﭘﻬﺎﻛﺎ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻮن‪ ،‬אﻫﮍﻳﻦ آﮐﺎﮢﻴﻦ ۽ ﻛﻬﺎﮢﻴﻦ ﻣﺎن ﺟﻨﻢ وﭠﻦ ﭤﺎ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﻛﻦ ﭘﻬﺎﻛﻦ ‪/‬‬
‫ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺟﻲ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﻲ ﭼﭩﻮ ﻛﺮڻ ﻻِء ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻴﻮن ﺟﻮڙﻳﻮن ﺑﻪ وﻳﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪ .‬אﻫﻮ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻤﻜﻦ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﺘﻲ ﭔﮅאﻳﻞ ﭘﺲ ﻣﻨﻈﺮ ﮐﺎن ﻋﻼوه ﻛﻨﻬﻦ ﭘﻬﺎﻛﻲ ‪/‬ﭼﻮﮢﻲَء ﺟﻮ ﻛﻮ ﭔﻴﻮ ﭘﺲ‬
‫ﻣﻨﻈﺮ ﺋﻲ אﺻﻞ ﭘﺲ ﻣﻨﻈﺮ ﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﺳﻮאل ﭤﻮ ﭘﻴﺪא ﭤﺌﻲ ﺗﻪ ﺟﻦ ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻴﻦ ‪ /‬ﻛﻬﺎﮢﻴﻦ ﻣﺎن ﭘﻬﺎﻛﺎ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻮن ﺟﮍﻳﺎ آﻫﻦ‬
‫ﺳﻲ ﻛﻬﮍﻳﻮن آﻫﻦ ۽ ﮀﻮ ﻧﻪ ﻟﮑﻴﻮن ‪ /‬ﻳﺎد ﻛﻴﻮن وﻳﻮن آﻫﻦ؟ אن ﺟﻮ ﺟﻮאب ﻫﻲُء آﻫﻲ ﺗﻪ אول‬
‫ﻛﻬﺎﮢﻲ ﺟﻨﻢ وﭠﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ۾ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻟﻔﻈﻦ ﺳﺎن ﺳﻨﺪس ﻋﻨﻮאن ﺟﻨﻢ وﭠﻨﺪو آﮬﻲ‪ ،‬ﺗﻪ‬
‫ﺟﻴﺌﻦ ﭤﻮر‪-‬אﮐﺮאﺋﻲَء ﺳﺒﺐ دل ﺗﻲ ﻧﻘﺶ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪ .‬אﮘﺘﻲ ﻫﻠﻲ‪ ،‬ﻛﻬﺎﮢﻲ‪ /‬آﮐﺎﮢﻲ ﮔﻬﮣﻦ ﻣﺎﮢﻬﻦ‬
‫ﮐﺎن وﺳﺮي وﻳﻨﺪي آﻫﻲ ۽ ﻓﻘﻂ ﻋﻨﻮאن‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻲ ﻳﺎ ﭼﻮﮢﻲَء ﻃﻮر‪ ،‬ﻋﺎم ذﻫﻨﻦ ﺗﻲ رﻫﺠﻲ وﻳﻨﺪو‬
‫آﻫﻲ‪ .‬ﮀﻮ ﺟﻮ ﻛﻦ ﭨﻮﭨﻜﻦ ‪ /‬ﻛﻬﺎﮢﻴﻦ ﺟﻮ ورﺟﺎُء‪ ،‬ﻛﻦ ﺣﺎﻟﺘﻦ ۾ ُאﮔﺮو ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ ۽ ﻛﻦ‬
‫ﺣﺎﻟﺘﻦ ۾ وﺿﺎﺣﺖ ﭘﮁﮡ ۾ ﭘﮡ ﺑﮁﺎن ﻟﮙﻨﺪي آﻫﻲ‪ .‬אﻫﻮ ﭨﻮﭨﻜﻮ ﻳﺎ ﻛﻬﺎﮢﻲ ﭜﻠﻲ ﭔﻦ ﭨﻦ ﺳﭩﻦ‬
‫ﺟﻲ ﺋﻲ ﮀﻮ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ ﭘﺮ ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﭘﻬﺎﻛﻮ‪ /‬ﭼﻮﮢﻲ ﻧﻪ ﭤﻮ ﭼﺌﻲ ﺳﮕﻬﺠﻴﺲ ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻨﺠﻬﺲ‬
‫אﻳﻜﺎﺋﻲ وﺻﻒ ﻧﺎﻫﻲ ﻳﺎ ﺳﻨﺪس אﻫﻮ ﻣﻘﺮر روپ ﻋﻮאم ۾ دﻫﺮאﻳﻮ ﻧﻪ ﭤﻮ وﭸﻲ‪.‬‬
‫אﻟﺴﻮِء ﻣﺎن ﺟﮍﻳﻞ ﻫﻮﻧﺪﻳﻮن‬ ‫آﮐﺎﮢﻲ ﻧﻪ دﻫﺮאﺋﺠﮡ ﺟﻮ ﭔﻴﻮ ﺳﺒﺐ ﺑﻪ آﻫﻲ‪ .‬ﻛﻲ آﮐﺎﮢﻴﻮن َﻣ َﺜﻞ ُ‬
‫آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﻛﻦ ﻣﺎﺣﻮﻟﻦ אﻧﺪر ورﺟﺎﺋﮡ ۽ دﻫﺮאﺋﮡ ۾ ﭼﮝﻴﻮن ﻧﻪ آﺋﮍﺑﻴﻮن آﻫﻦ‪ .‬ﻣﺮאد‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮڻ ﺧﺎﻃﺮ‪ ،‬ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻋﻨﻮאن ذرﻳﻌﻲ אﻧﻬﻦ ڏאﻧﻬﻦ אﺷﺎرو ﺋﻲ ﻛﻴﻮ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫אﻟﺴﻮِء؛ ﻏﻠﻴﻆ ﻣﺜﺎل ﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻘﻞ وאرن ﮐﻲ ﻓﻬﻢ ﺟﻮ ﻧﻘﻄﻮ ﻣﻠﻲ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬دﻧﻴﺎ ۾ ﻛﺎﺑﻪ‬ ‫َﻣ َﺜﻞ ُ‬
‫ﺷﻲِء ﺑﺮي ﻫﺠﻲ ﻳﺎ ﭜﻠﻲ‪ ،‬אﺟﺎﺋﻲ ﻧﺎﻫﻲ‪ .‬ﻣﻨﺠﻬﺎﻧﺌﺲ ﻛﻮﻧﻪ ﻛﻮ ﻓﺎﺋﺪو ﺿﺮور ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﭔﻪ ﮔﻨﺪﻳﻮن ﺷﻴﻮن ﭘﺎڻ ۾ ﻣﻠﻲ ﺑﻪ ﻫﻚ ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﺷﻲِء ﭠﺎﻫﻲ وﭠﻨﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪ .‬אن‬
‫אدﻧﻲ ﻣﺜﺎل؛ אوﭜﮍ ﺟﻮ אﭜﺮڻ ۽ ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺟﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﺟﻨﻢ آﻫﻦ‪ .‬אﻫﻞ ﻧﻈﺮ אﻧﻬﻦ ﺣﻘﻴﻘﺘﻦ ﮐﻲ‬ ‫ٰ‬ ‫ﺟﻮ‬
‫ﭴﺎﮢﻨﺪא آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮ ﻳﺎ ﺷﺎدي‪-‬ﺑﺪﺧﺒﺮ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬ﻣﻨﺠﻬﺎﻧﺌﻦ وﻳﻜﻮن ﻛﮃﻧﺪא آﻫﻦ ۽ אن‬

‫‪16‬‬
‫۾ ﺳﻤﺎﻳﻞ ﻧﻘﻄﻲ ﻣﺎن ﻻڀ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻪ ﻛﻨﺪא آﻫﻦ‪ .‬ﮐﻴﻦ ﺳﻮﺋﺮ ﺟﻲ ُﺣﺮﻣﺖ ۽ ﻣﺎُء ﺟﻲ ُﺣﺮﻣﺖ ۾‬
‫ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮڻ ﺑﻪ ﻧﻪ אﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ אﻟﺴﻮِء ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﮡ ﻻِء ﻫﻴﭟ ﭔﻪ ﻣﺜﺎل ڏﺟﻦ ﭤﺎ‪.‬‬
‫ﻣﺜﺎل‪ 1-‬ﺟﻴﻜﺎ ﻋﻮرت‪ ،‬دﻟﻜﺶ وאرن ﻳﺎ ﻛﺮڙي אک ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﺳﻬﮣﻲ ﻧﻈﺮ אﭼﻲ ﭤﻲ ﺳﺎ وאرن‬
‫ﻛﻮڙﺟﮡ ﻳﺎ אک ﻛﮃڻ ﮐﺎﻧﭙﻮِء ﺑﺪﺻﻮرت ﭤﻲ ﭘﻮي ﭤﻲ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﻛﻮڙﻳﻞ وאر ۽ ﻧﻜﺘﻞ אک‪،‬‬
‫ﮔﻬﮍيَء ﻻِء ﺑﻪ ﻛﻴﻦ ﭤﺎ وﮢﻦ‪ .‬آﺧﺮ אﻫﺎ ﺳﻮﻧﻬﻦ ﮀﺎ ۾ ﻫﺌﻲ؟‬
‫ﻣﺜﺎل ‪ -2‬زﻣﻴﻦ ﺗﻲ ﮔﻨﺪ ﻫﺎرڻ ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد ﺑﻪ ﻣﻨﺠﻬﺎﻧﺌﺲ ﮔﻞ ﮔﻠﺰאرﻳﻮن ﭘﻴﺪא ﭤﻴﻦ ﭤﺎ‪ .‬אﻫﺎ ﺳﻮﻧﻬﻦ‬
‫ﻣﻨﺠﻬﻦ ﻛﭥﺎن آﺋﻲ؟‬
‫ﭔﻦ ﻏﻠﻴﻆ ﺷﻴﻦ ﺟﻲ ﻫﻢ آﻫﻨﮕﻲَء ﻣﺎن ﻗﺪرت وאري‪ ،‬ﺳﻮﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﺟﻨﻢ ڏﻧﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫אﻫﺎ ﺑﻪ אﻧﺴﺎﻧﻲ ﻓﻄﺮت آﻫﻲ ﺗﻪ ﺳﺎﮘﻴﻮ ﭨﻮﭨﻜﻮ ﻳﺎ آﮐﺎﮢﻲ ﻛﻴﺮ ﺑﻪ ورאﺋﻲ ورאﺋﻲ ﭔﮅڻ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻪ‬
‫ﻛﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﺳﺠﻬﮡ ﻳﺎ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﮡ ﻻِء אن ﺟﻲ ﺿﺮورت ﭘﻮﻧﺪي ﺋﻲ‬
‫رﻫﻨﺪي آﻫﻲ‪ .‬אﻧﻬﻲَء ﺳﺒﺐ ﻛﺮي‪ ،‬אﻧﻬﻲَء آﮐﺎﮢﻲَء ﻳﺎ ﻛﻬﺎﮢﻲَء ﺟﻮ‪ ،‬ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻳﺎ ﻣﻮزون ﻟﻔﻈﻦ ۾‬
‫ﻋﻨﻮאن ﻣﻘﺮر ﭤﻲ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ אﮘﺘﻲ ﻫﻠﻲ ﺿﺮب אﻟﻤﺜﻞ ‪ /‬ﭘﻬﺎﻛﻮ‪ /‬ﭼﻮﮢﻲ ﺑﮣﺠﻲ ﭘﻮﻧﺪو‬
‫آﻫﻲ‪ .‬אﻧﻬﻲَء دورאن‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻲ ﻻِء ﻣﻘﺮر ﭤﻴﻞ‪ ،‬ﻫﻴﭟ ﭴﺎﮢﺎﻳﻞ‪ ،‬ﭼﺎرﺋﻲ ﺧﺎﺻﻴﺘﻮن אﻧﻬﻲَء אرﺗﻘﺎﺋﻲ‬
‫دور ﻣﺎن ﻣﻜﻤﻞ ﭤﻲ ﭼﻜﻴﻮن ﻫﻮﻧﺪﻳﻮن آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ -1‬ﭤﻮر‪-‬אﮐﺮאﺋﻲ ﻳﺎ ﻧﻨﮃڙو روپ‪.‬‬
‫‪ -2‬وﻳﭽﺎرن ﺟﻲ ﮔﻬﺮאﺋﻲ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺳﻠﻮﮢﺎﺋﻲ ‪ ،‬ﻇﺮאﻓﺖ ﻳﺎ אﻇﻬﺎر ﺟﻲ ﻧﺰאﻛﺖ‪.‬‬
‫‪ .4‬ﻟﻮכ ‪ /‬ﻋﻮאم ۾ ﻣﻘﺒﻮﻟﻴﺖ‪ /‬ﻣﺸﻬﻮري‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻲ ﭘﺮﮐﮡ وאري ﻛﺴﻮﭨﻲَء ﺟﻲ ﻣﭥﻴﻦ ﭼﺌﻨﻲ ﻣﺮﺣﻠﻦ ﻣﺎن אرﺗﻘﺎﺋﻲ‬
‫ﻣﻨﺰﻟﻮن ﻃﺌﻲ ﻛﺮي ﭼﻜﻨﺪي آﻫﻲ ﺗﻪ אﻫﺎ ﭘﻬﺎﻛﻲ ﺟﻮ روپ אﺋﻴﻦ وﭠﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ ﻛﮍﻫﮡ‬
‫ﺑﻌﺪ ﮐﻴﺮ ﻣﺎن ﻣﺎﺋﻮ ﭠﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫אﻧﻬﻲَء ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﮡ ﻻِء آﺳﺎن ﻣﺜﺎل وﺗﺎﺋﻲ ﻓﻘﻴﺮ ﺟﺎ ﮔﻔﺘﺎ ۽ ﭨﻮﭨﻜﺎ آﻫﻦ‪ .‬ﻣﺜﺎل ﻃﻮر‪:‬‬
‫אﻟﻒ‪ -‬ﭔﻴﻮ ﺳﭛ رب ﺟﻲ ﻣﺮﺿﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻲ ﭘﭽﺎﺋﻲ ﻳﺎ ﭼﺎﻧﻮر‪ ،‬אﻣﺎ ﺟﻲ ﻣﺮﺿﻲ‪.‬‬
‫ب‪ -‬دوزخ ۾‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﻮ ﺑﺎﻫﻪ ﻫﺘﺎن ﮐﻨﻴﻮ ﭤﻮ وﭸﻲ‪.‬‬
‫ج‪ -‬ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻛﭙﮍن ﺟﻲ آﻫﻲ‪ .‬وﻏﻴﺮه‬
‫ﻣﭥﻲ ﭔﮅאﻳﻞ ﭘﻬﺎﻛﺎ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻴﻮن‪ ،‬ﺷﺮوع ۾ ﻓﻘﻂ ﻟﻄﻴﻔﻲ ﺟﻲ ﺻﻮرت ۾ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻫﻦ وﻗﺖ ﻣﻘﺮر‬
‫ﻛﻴﻞ אرﺗﻘﺎﺋﻲ ﻣﺮﺣﻼ ﻃﺌﻲ ﻛﺮي‪ ،‬ﺿﺮب אﻟﻤﺜﻞ ﺟﻮ روپ ڌאري ﭼﻜﺎ آﻫﻦ‪.‬‬
‫אﻫﮍﻳﻮن ﻛﻴﺌﻲ ﻣﺜﺎﻟﻲ ۽ ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻴﻮن آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﻦ ۾ وﻳﭽﺎرن ﺟﻲ ﮔﻬﺮאﺋﻲ ۽ ﺳﻠﻮﮢﺎﺋﻲ ﺗﻪ‬
‫آﻫﻲ ﭘﺮ ﻋﻮאم ۾ ﻣﺸﻬﻮر ﻧﻪ ﭤﻴﻮن آﻫﻦ‪ .‬ﺗﻦ ﮐﻲ ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﭤﻮر‪-‬אﮐﺮאﺋﻲ وאرو ﻋﻨﻮאن ڏﻳﺌﻲ‪،‬‬
‫ﻋﻮאم ۾ ﻣﺸﻬﻮر ﻛﺠﻲ ﺗﻪ ﺿﺮب אﻟﻤﺜﻞ ﺑﻨﺠﻲ ﭘﻮﻧﺪﻳﻮن‪ .‬אن ﻻِء ﺑﻪ ﻫﻜﮍو ﺷﺮط آﻫﻲ ﺗﻪ ﮐﻴﻦ‬
‫ﻟﻮכ ﻣﭹﺘﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻲ‪ .‬ﻟﻮכ ﻣﭹﺘﺎ ﻧﻪ ﻣﻠﮡ ﺟﻲ ﺻﻮرت ۾ ﺑﻪ ﮐﻴﻦ ﭘﻬﺎﻛﻮ‪ /‬ﭼﻮﮢﻲ ﻧﻪ ﺳﮇﺑﻮ ‪.‬‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻲ‪ /‬ﭼﻮﮢﻲَء ﺟﻮ ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﭘﺲ ﻣﻨﻈﺮ אوﺟﻬﻞ آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻨﺠﻬﺲ ﺳﻤﺎﻳﻞ ﭘﮫ ۽‬
‫אﺳﺘﻌﻤﺎل ﺑﻪ אوﺟﻬﻞ آﻫﻲ‪َ .‬ﭘ ُﮫ ﺗﮇﮬﻦ אوﺟﻞ ﻳﺎ אﺟﺮو ﭤﻴﻨﺪو‪ ،‬ﺟﮇﮬﻦ ﭘﺴﻤﻨﻈﺮ ﺟﻲ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺟﻬﻠﻚ‬

‫‪17‬‬
‫ﺲ‬ ‫ذﻫﻦ ﺗﻲ אﻛﺮﻳﻞ ﻫﻮﻧﺪي‪ .‬ﻧﺜﺮ ﺗﻮڙي ﻧﻈﻢ ۾ אﺳﺘﻌﻤﺎل ﭤﻴﻞ אﻫﮍن ﺟﻤﻠﻦ ﻣﺎن ﭘﻮِء ﺋﻲ َﭼ َ‬
‫אﻳﻨﺪي‪.‬‬
‫אن ﮐﺎن ﻋﻼوه אﻫﺎ ﭴﺎڻ رﮐﮡ ﺑﻪ ﺿﺮوري آﻫﻲ ﺗﻪ אﻫﻲ ﭘﻬﺎﻛﺎ‪ ،‬ﻛﻬﮍي ﻋﻼﺋﻘﻲ ﻳﺎ ﻣﺎﺣﻮل ۾ ﭘﻠﻴﺎ‬
‫۽ ﻣﺸﻬﻮر ﭤﻴﺎ آﻫﻦ‪ .‬ﮀﻮ ﺟﻮ ﺟﻨﻬﻦ ﻋﻼﺋﻘﻲ ‪ /‬ﻣﺎﺣﻮل ۾ ﺟﻨﻢ وﭠﻦ ﭤﺎ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ۾ ﺋﻲ وڌﻳﻚ ﭘﺴﻨﺪ‬
‫ﻛﻴﺎ وﭸﻦ ﭤﺎ ۽ ورﺟﺎﻳﺎ وﭸﻦ ﭤﺎ‪ .‬ﻣﻨﺠﻬﻦ ﺳﻤﺎﻳﻞ ﻧﻘﻄﻮ‪ ،‬אﺗﻲ ﺟﻲ ﻋﻮאم ﮐﻲ وڌﻳﻚ ﭼﭩﻮ ﺳﻤﺠﻬﻪ‬
‫۾ אﭼﻲ ﭤﻮ‪ .‬ﺿﺮوري ﻧﺎﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻚ ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ﺟﮍﻳﻞ ﭘﻬﺎﻛﻮ ﭔﺌﻲ ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ﺳﺎﮘﻲ ﭘﺴﻨﺪﮔﻲَء‬
‫ﺳﺎن ﻣﺸﻬﻮر ﻫﺠﻲ‪ .‬ﻋﻼﺋﻘﺎﺋﻲ ﺣﺴﺎب ﺳﺎن‪ ،‬ﻫﺮ ﭘﻬﺎﻛﻲ ‪ /‬ﭼﻮﮢﻲَء ﺟﻲ ﻟﻔﻈﻲ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻪ ﭰﺮﻳﻞ‬
‫ﻫﻮﻧﺪي آﻫﻲ‪ .‬אﻧﻬﻲَء ﻛﺮي ﭘﻬﺎﻛﻲ‪ /‬ﭼﻮﮢﻲَء ﺟﻲ آﺧﺮ ۾ ﻋﻼﺋﻘﺎﺋﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪﻫﻲ ﭘﮡ ﻛﺌﻲ وﺋﻲ‬
‫آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻲ ﺟﻲ ﻣﭟ ﻃﻮر‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﺳﻮﮐﮍﻳﻮن‪ ،‬ﻫﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﻴﭟ ﭘﻴﺶ ﻛﺠﻦ ﭤﻴﻮن‪.‬‬

‫אﻧﺠﻨﻴﺌﺮ ﻋﺒﺪאﻟﻮﻫﺎب ﺳﻬﺘﻮ‬

‫‪18‬‬
‫ﻣﻮزون آﮐﺎﮢﻴﻦ ذرﻳﻌﻲ ﺟﮍﻳﻞ ﭘﮭﺎﻛﺎ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻮن‬
‫ﭘﺲ ﻣﻨﻈﺮ ۽ ﻛﺎرج‬

‫‪19‬‬
 ‫‪ .1‬آپ ﺳﮑﻲ‪ ،‬ﺟﮗ ﺳﮑﻲ )ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﺣﺠﻢ‪ ،‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺟﻲ ﺳﻨﻮאرت ﻛﻨﺪو ﻫﻮ‪ .‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ﻣﺎن ڏﻫﺎﻛﻮ ﮐﻦ‬
‫ﻣﻬﺮون‪ ،‬ﺑﭽﺎﺋﻲ ﭜﺎﻧﻲَء ۾ ﻟﻜﺎﺋﻲ رﮐﻴﻮن ﻫﺌﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ڏﻳﻬﺎڙي ﮐﺎﻧﺌﺲ ﺣﺎل אﺣﻮאل وﭠﻨﺪو‬
‫ﻫﺌﻮ‪ .‬ﭘﮁﻨﺪو ﻫﺌﺲ؛ ”אوﺳﺘﺎ! ڏي ﺧﺒﺮ! ﻣﻠﻚ ﺟﻮ ﮀﺎ ﺣﺎل آﻫﻲ؟“‬
‫”ﺳﺎﺋﻴﻦ ﻣﻠﻚ ﺳﮑﻴﻮ ﺳﺘﺎﺑﻮ آﻫﻲ‪ ،‬אﻧﺼﺎف ﺟﻮ دور دورو آﻫﻲ! אﻣﻦ אﻣﺎن ﻟﮙﻮ ﭘﻴﻮ آﻫﻲ!‬
‫ﺷﻴﻨﻬﻦ ﭔﻜﺮي ﻫﻚ ﮔﻬﺎٽ ﺗﻲ ﭤﺎ ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺌﻦ!“ ﻣﻮٽ ۾ ﺳﺪאﺋﻴﻦ אﺋﻴﻦ ﭼﻮﻧﺪو ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﮐﻲ ﻟﻜﺎﻳﻞ ﻣﻬﺮن ﺑﺎﺑﺖ ﻛﻨﻬﻦ ُﺳ ِﮅ ڏﻧﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﻣﻬﺮون ﻟﻜﺮאﺋﻲ‬
‫ﺣﺴﺐ ﻋﺎدت ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”אوﺳﺘﺎ ڏي ﺧﺒﺮ! ﻣﻠﻚ ﺟﻮ ﮀﺎ ﺣﺎل‬ ‫ِ‬ ‫ﮀﮇﻳﺎﺋﻴﻨﺲ‪،‬‬
‫آﻫﻲ؟“‬
‫”ﺳﺎﺋﻴﻦ ! ﭜﻴﻨﮓ ﻟﮙﻲ ﭘﺌﻲ آﻫﻲ! ﻣﻠﻚ ۾ אﻫﻮ אﻣﻦ אﻣﺎن ﻧﻪ رﻫﻴﻮ آﻫﻲ! ﺧﻮﺷﻲ ﺋﻲ ﻣﻮﻛﻼﺋﻲ‬
‫ﺲ ﻟﮙﻲ ﭘﺌﻲ آﻫﻲ! ﻛﻮ ﮔﻬﺮ ﺳﻼﻣﺖ ﻧﺎﻫﻲ! روز ﮐﺎٽ ﭤﺎ ﻟﮙﻦ! ﺧﻮﺷﻲَء‬ ‫ﭣ‪َ -‬ﮐ َ‬
‫وﺋﻲ آﻫﻲ‪َ ،‬ﻫ َ‬
‫وאرو زﻣﺎﻧﻮ ﺋﻲ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ!“ ﺣﺠﻢ ڏﻛﻨﺪڙ ﻫﭥﻦ ﺳﺎن ﺟﺬﺑﺎت ۾ ﺟﻮאب ڏﻧﻮ‪.‬‬
‫ﺧﻼف ﻋﺎدت ﺟﻮאب ﭔﮅي ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﭘﮁﻴﺲ؛ ”אڙي! ﻛﺎﻟﻬﻪ ﭼﻴﺌﻲ ﺗﻪ؛ ﻣﻠﻚ ﺳﮑﻴﻮ ﺳﺘﺎﺑﻮ‬ ‫ِ‬
‫آﻫﻲ! אﻣﻦ אﻣﺎن آﻫﻲ! رאﺗﻮﻛﻲ رאت ۾ אﻫﻮ ﭰﺮﻛﻮ ﻛﻴﺌﻦ ﭰﺮﻳﻮ‪“.‬‬
‫”ﺳﺎﺋﻴﻦ!“ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﺎن آﮔﺎﻫﻪ ﻛﻨﺪي ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻦ؛ ”آپ ﺳﮑﻲ‪ ،‬ﺟﮗ ﺳﮑﻲ“‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﺟﻲُء ﻧﺎﺧﻮش‪ ،‬ﺟﻬﺎن ﻧﺎ ﺧﻮش‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﺟﻲُء ﺧﻮش‪ ،‬ﺟﻬﺎن ﺧﻮش‪.‬‬
‫‪ . 3‬ﻫﺮ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﭔﻴﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻴﻔﻴﺖ آﻫﺮ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬

‫‪ .2‬آپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۽ ﺑﺎپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۾ ﻓﺮق آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬

‫ﻫﻜﮍو אﻣﻴﺮאﮢﻮ ﭔﺎر‪ ،‬ﭘﺌﺴﻦ وﭠﮡ ﮐﺎﻧﺴﻮאِء‪ ،‬ﻣﻜﺘﺐ ۾ ﭘﮍﻫﻦ ﻧﻪ وﻳﻨﺪ ﻫﺌﻮ‪ .‬אﻫﺎ ﻋﺎدت ﭘﮣﺲ ﮐﻲ‬
‫ڏאڍي ڏﮐﻲ ﻟﮙﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ‪ ،‬آﺧﻮﻧﺪ ﺳﺎن ﺻﻼح ﻛﺌﻲ؛ ”ﮀﻮﻛﺮو ﺑﻴﺪرديَء‬
‫ﺳﺎن ﭘﺌﺴﺎ ﮐﭙﺎﺋﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﮐﻴﺲ אﺣﺴﺎس ڏﻳﺎرڻ ﮔﻬﺮﺟﻲ“‪.‬‬
‫”روزאﻧﻮ ڏﻫﻪ روﭘﻴﺎ‪ ،‬ﻣﻜﺘﺐ ﺟﻲ ﺧﺮچ ﻻِء ﮔﻬﺮﺟﻦ! “ ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ آﺧﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺒﺰאدي ﮐﻲ‬
‫ﭼﻴﻮ‪ .‬ﮀﻮﻛﺮي ﭘﻲُء ﮐﺎن روزאﻧﻮ ڏﻫﻦ روﭘﻴﻦ ﺟﻲ ﻃﻠﺐ ﻛﺌﻲ‪ .‬ﭘﮣﺲ ﭔﻪ ﭼﺎر ڏﻳﻨﻬﻦ ڏﻧﺎ‪ ،‬ﭘﻮِء‬
‫אﻫﻮ ﭼﺌﻲ ﺑﻨﺪ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﭘﺎڻ ﻛﻤﺎﺋﻲ وﭸﻲ آﺧﻮﻧﺪ ﮐﻲ ڏي“‪.‬‬
‫אﻣﻴﺮزאدي אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻣﺎُء ﺳﺎن ﻛﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺴﺌﻠﻮ ﺣﻞ ﻛﻨﺪي‪ ،‬روزאﻧﻮ ﮐﻴﺲ ڏﻫﻪ روﭘﻴﺎ ڏﻳﮡ‬
‫ﺷﺮوع ﻛﻴﺎ ‪ .‬آﺧﻮﻧﺪ ڏﻫﻪ روﭘﻴﺎ وﭠﻲ ﮀﻮﻛﺮي ﺟﻲ אﮐﻴﻦ آڏو ﮐﻮﻫﻪ ۾ אﮀﻠﻴﻨﺪو ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﺎﮢﺲ ﮔﻬﺮ ۾ ﻧﻪ ﻫﺌﻲ ﺗﻪ ﮐﻴﺲ ڏﻫﻪ روﭘﻴﺎ ﻧﻪ ﻣﻠﻴﺎ‪ .‬אﺗﺎوﻟﻲَء ﻣﺎن ﻫﻜﮍي ﻫﻨﮅ‬
‫ﺣﺴﺐ ﻋﺎدت אٺ‬‫ِ‬ ‫ﻣﺰدوري ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬אٺ آﻧﺎ ﻣﻠﻴﺲ ۽ אﭼﻲ אﺳﺘﺎد ﺟﻲ ﺗﺮيَء ﺗﻲ رﮐﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬אﺳﺘﺎد‬
‫ﺧﻼف ﻋﺎدت ﻛﺎوڙﺟﻲ ﮘﺎڙﻫﻮ ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫آﻧﺎ ﮐﻮﻫﻪ ۾ אﮀﻼﻳﺎ ﺗﻪ ﺻﺎﺣﺒﺰאدو‬
‫”אﮘﻲ ڏﻫﻦ رﭘﻴﻦ אﮀﻠﮡ ﺗﻲ ﻧﻪ ﻛﺎوڙﺑﻮ ﻫﺌﻴﻦ‪ ،‬۽ אڄ אٺ آﻧﺎ אﮀﻠﮡ ﺗﻲ ﻧﺎرאض ﭤﻮ ﭤﻴﻦ؟ ﺳﻮ‬
‫ﮀﻮ؟“ אﺳﺘﺎد ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ڏﻫﻪ روﭘﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻲ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ﺟﺎ ﻫﺌﺎ ۽ אٺ آﻧﺎ ﻣﻮن ﻛﻤﺎﻳﺎ آﻫﻦ!“‬

‫‪20‬‬
‫”ﻣﻮن אﻫﻮ אﻧﻬﻲَء ﻻِء ﻛﻴﻮ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻮﮐﻲ אﺣﺴﺎس ﭤﺌﻲ ﺗﻪ ‪ “ ....‬آﺧﻮﻧﺪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛‬
‫”آپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۽ ﺑﺎپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۾ ﻓﺮق آﻫﻲ“‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲَء ﻣﺤﻨﺖ ﺟﻮ ﺋﻲ ﻗﺪر ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻛﻮڙא‪ ،‬ﻣﺮאد ُﭘﻮرא‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪ .3‬آڌא ُﭼﻮڙא‪ ،‬آڌא ُﭔﻮرא‪ ،‬ﻣﺎل ُ‬
‫ﻫﻜﮍي ﻣﺎﺋﻲَء ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ُﻧﻨﮭﻦ ﻻِء‪ ،‬ﻋﺎج ﺟﻮن ﭼﻮڙﻳﻮن ﭠﻬﺮאﺋﮣﻴﻮن ﻫﻴﻮن‪ .‬ﻋﺎج ﺟﻲ ِﮘﭩﻲ‬
‫ﮐﮣﻲ ﭼﻮڙﻳﮕﺮ وٽ وﺋﻲ ۽ روﺑﺮو ﮔﻬﮍאﺋﮡ وﻳﭡﻲ‪.‬‬
‫ﺣﺴﺐ ﻋﺎدت‪ ،‬ﮘﭩﻲَء ﺟﺎ ﮀﻮڏא ﻻﭤﺎ‪ .‬ﭘﻮِء ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﻣﺎپ ﺳﺎرو‪ ،‬ﻋﺎج ﮐﻲ ﮔﻮﻻﺋﻲَء ۾‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫ﭼﻮڙﻳﮕﺮ‪،‬‬
‫אﻫﮍيَء ﻃﺮح ﭼﻴﺮﻳﺎﺋﻴﻦ ﺟﻮ ﭔﻮرو ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻮ ﻧﻜﺘﻮ‪.‬‬
‫”ﻋﺎج ﺗﻪ زﻳﺎن ﻛﺮي ﮀﮇﻳﺌﻲ!“ ﻣﺎﺋﻲ زﻳﺎن ڏﺳﻲ رﻫﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻲ ۽ ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”אﻳﮇو ﭔﻮرو‬
‫ﻛﮃﺑﻮ آﻫﻲ؟!“‬
‫”آڌא ﭼﻮڙא‪ ،‬آڌא ﭔﻮرא‪ ،‬ﻣﺎل ﻛﻮڙא‪ ،‬ﻣﺮאد ﭘﻮرא!“ ﻣﻮٽ ۾ ﻛﺎرﻳﮕﺮ ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ .1 :‬ﻣﺎل ﻛﻮڙو ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ אڌ ﻣﺎل ﺿﺎﻳﻊ ﻛﺮي‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ אڌ ﻣﺎن ﻣﺮאد ﭘﻮري ﭤﻲ‬
‫آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .2‬ﭔﺎﻧﻬﻴﻮن‪ /‬ﭼﻮڙﻳﻮن ﭘﺎﺋﮡ‪ ،‬ﭘﺌﺴﻲ ﺟﻮ زﻳﺎن آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .4‬آﻓﻴﺴﺮ ﮐﻲ‪ ،‬ﭘﭩﻴﻮאﻻ ﺋﻲ ﮐﮣﻨﺪ آﻫﻦ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﺑﺲ אﺳﭩﻴﻨﮉ ﺗﻲ رش ﻫﺌﻲ‪ .‬ﺑﺲ آﺋﻲ ﺗﻪ ﺟﺎِء وאﻻرڻ ﻫﻜﮍو ﭘﭩﻴﻮאﻟﻮ ﺑﻪ دאﻧﻬﻮن ﻛﻨﺪو‪ ،‬ﻣﺎﮢﻬﻦ‬
‫ﮐﻲ ﭘﺎﺳﺎ ﻫﮣﻨﺪو ﻣﭥﻲ ﭼﮍﻫﻲ آﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﺮي ﺑﺎﺑﺎ! ﺻﺎﺣﺐ ﭼﮍﻫﻨﺪو‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ אﮘﻴﺎن وﻳﻬﻨﺪو!“ ﺳﻨﺪس אﻧﻬﻲَء ﮔﻮڙ ﺳﺒﺐ ﮔﻬﮣﺎ ﻣﺎﮢﻬﻮ‬
‫دﻫﻠﺠﻲ ﻫﭩﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﭘﭩﻴﻮאﻟﻲ אﮘﻴﺎن ﺳﻴﭧ אﭼﻲ وאﻻري‪ .‬ﺳﺘﺮﮬﻴﻦ ﮔﺮﻳﮉ ﺟﻮ ﮬﻚ אﻧﺠﻨﻴﺌﺮ אڳ ﺋﻲ‬
‫אن ﺳﻴﭧ ﺗﻲ وﻳﭡﻮﮬﻮ‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ ﺑﻪ ﭜﺮ ۾ אﭼﻲ وﻳﭡﻮ ﺗﻪ אڳ وﻳﭡﻞ אﻧﺠﻨﻴﺌﺮ ڏאڍو ﻣﺤﺘﺎط ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺑﺲ ﺟﮇﻫﻦ אﮘﺌﻴﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﻬﺘﻲ ﺗﻪ ﮔﻬﻮرڙﻳﺎ ﻣﭥﻲ ﭼﮍﻫﻲ آﻳﺎ! ﭜﺮ وאري ﺻﺎﺣﺐ ﭘﻜﻮڙن وאري‬
‫ﮐﺎن رڙ ﻛﺮي‪ ،‬رﭘﺌﻲ ﺟﺎ ﭘﻜﻮڙא ورﺗﺎ ۽ روﻣﺎل ۾ ﭔﮅل ﻣﺎﻧﻲ ﻛﮃي ﮐﺎﺋﮡ ﻟﮙﻮ‪ .‬אن ﮐﺎن אﮘﺌﻴﻦ‬
‫אﺳﭩﺎپ ﺗﻲ ﺑﺲ ﺑﻴﭡﻲ ﺗﻪ ﺗﻜﮍ ۾ ﻟﻬﻲ‪ ،‬ﻫﭣ ڌوﺋﻲ ﭘﺎﮢﻲَء ﺟﻮ ﮔﻼس אڌ‪-‬ﮔﻴﺪو ﭼﺎڙﻫﻲ‪ ،‬وري‬
‫אﭼﻲ ﺳﻴﭧ ﺗﻲ وﻳﭡﻮ ﺗﻪ ﺳﻨﺪس אﻧﻬﻲَء ﻋﻤﻞ ﺗﻲ ﺳﻨﺪس ﺻﺎﺣﺒﻲَء وאرو رﻋﺐ אﻧﺠﻨﻴﺌﺮ ﺟﻲ‬
‫دﻣﺎغ ﻣﺎن ﻧﻜﺮي ﭼﻜﻮ ﻫﺌﻮ ۽ ﻳﻜﺪم ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺳﺎﺋﻴﻦ ! ﺗﻮﻫﺎن ﮐﻲ ﻛﻬﮍي‬
‫ﺳﺮوس آﻫﻲ؟“‬
‫”אدא! ﻣﺎن ﻣﺨﺘﻴﺎر ﻛﺎر ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻲ آﻓﻴﺲ ۾ ﻫﻴﮉ ﻣﻨﺸﻲ آﻫﻴﺎن“‪.‬‬
‫”ﺑﻠﻜﻞ ﺻﺤﻴﺢ!“ دل ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”آﻓﻴﺴﺮ ﮐﻲ ﭘﭩﻴﻮאﻻ ﺋﻲ ﮐﮣﻨﺪא آﻫﻦ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﭘﻴﺮ ﮐﻲ‪ ،‬ﺧﻠﻴﻔﺎ ﺋﻲ ﮐﮣﻨﺪא آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ُ .5‬א ُٺ‪ ،‬אﻻﺋﻲ ﻛﻬﮍي ﭘﺎﺳﻲ ﻟﻴﭩﻲ؟ )ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻛﻨﭝﺮ ۽ ﮔﺎﻫﻲَء ﮔﮇﺟﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍو אٺ ﭜﺎڙي ﺗﻲ ﻛﻴﻮ‪ .‬אٺ ﺟﻲ ﻫﻜﮍي ﭘﺎﺳﻲ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲَء ﮔﺎﻫﻪ ﺳﭥﻴﻮ‬
‫ﺗﻪ ﭔﺌﻲ ﭘﺎﺳﻲ‪ ،‬ﻛﻨﭝﺮ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﭤﺎنَء ﻟﮇﻳﺎ‪.‬‬
‫ﺣﺴﺐ ﻋﺎدت ﮔﺎﻫﻪ وאري ﭘﺎﺳﻲ ﻟﻮﮢﺎ ﻫﮣﻲ‪ ،‬ﮔﺎه ﺟﺎ ُﻣﭡﻴﺎ ِﮀﻨﻲ ﭘﺌﻲ ﮐﺎڌא‪ .‬אٺ‬ ‫ِ‬ ‫ﺷﻬﺮ وﻳﻨﺪي‪ ،‬אٺ‬
‫ﺟﻲ אﻧﻬﻲَء زﻳﺎن ﺗﻲ‪ ،‬ﻛﻨﭝﺮ ڏאڍو ﺧﻮش ﭤﻴﻨﺪو ﭘﺌﻲ آﻳﻮ‪.‬‬

‫‪21‬‬
‫ﺳﺎﻫﻲ ﭘﭩﮡ ﻻِء‪ ،‬ﻣﻨﺠﻬﻨﺪ ڌאرאن ﻫﻚ وڻ ﻫﻴﭡﺎن ڊאﭔﻮ ﻛﻴﺎﺋﻮن‪ .‬אٺ ﮐﻲ ﺑﻪ ﻫﺸﺎﺋﻲ وﻳﻬﺎرﻳﺎﺋﻮن‪.‬‬
‫وﻳﻬﮡ ﺑﻌﺪ אٺ ﭤﺎﻧﻮن وאري ﭘﺎﺳﻲ ڏאﻧﻬﻦ ﻟﻴﭩﻴﻮ ﺗﻪ ﭠﻜﺮ ﺟﺎ ﮐﻮڙ ﭤﺎنَء ﭜﭵﻲ ﭘﻴﺎ‪ .‬אﻧﻬﻲَء ﺗﻲ‬
‫ﻛﻨﭝﺮ ﮐﻲ ڏאڍو ڏک ﭤﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﭔﻴﻦ ﺗﻲ ﮐﻠﮡ ﻧﻪ ﮔﻬﺮﺟﻲ! ﺧﺒﺮ ﻧﺎﻫﻲ ﺗﻪ ﺧﺪא ﻛﻬﮍيَء ﮘﺎﻟﻬﻪ ۾ رאﺿﻲ آﻫﻲ‪ ،‬אﻫﺎ ﺗﻪ ﮐﻴﺲ ﺧﺒﺮ‬
‫آﻫﻲ ﺗﻪ ‪ “.....‬ﺟﺖ ﻛﻨﭝﺮ ﮐﻲ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”אٺ‪ ،‬אﻻﺋﻲ ﻛﻬﮍي ﭘﺎﺳﻲ ﻟﻴﭩﻲ“‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ڏﺳﺠﻲ אٺ‪ ،‬אﻻﺋﻲ ﻛﻬﮍي ﻛﮍيَء ﭤﻮ ﻟﻴﭩﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﺧﺒﺮ ﻧﺎﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﺎﮢﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻧﻘﺼﺎن ﺟﻮ وאرو آﻫﻲ‪.‬‬
‫ٺ ﻧﻪ رﺳﻦ‪ ،‬ﭔﻮرא رﺳﻦ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪ُ .6‬א َ‬
‫ﻫﻜﮍي ﺟﺖ‪ ،‬ﻫﻜﮍي وאﮢﺌﻲ ﺳﺎن‪ ،‬ﺳﺎﻣﺎن ڍوﺋﮡ ﻻِء ﭜﺎڙو ﻃﺌﻲ ﻛﻴﻮ‪ .‬ﭔﻮرא ﺗﻤﺎم ﮘﻮرא ﭜﺮﻳﻞ‬
‫ﺖ ﻻﻟﭻ ۾ ﻟﺘﻮن ڏﺋﻲ ﭜﺮﻳﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬אﭠﻦ ﺟﻮ َﮔﻠﻮ ﻟﮇي‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ ﻣﻨﺰل ڏאﻧﻬﻦ ﻛﺎﻫﻲ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻮ‪،‬‬ ‫ﻫﺌﺎ‪َ .‬ﺟ َ‬
‫ﺟﻬﻨﮓ ُﻣﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﭜﮙﺎ‪ .‬אﻫﺎ ﺣﺎﻟﺖ ڏﺳﻲ وאﮢﺌﻲ ﮐﺎن‬ ‫ِ‬ ‫ٺ ﻣﻬﺎرون ﮀﻨﺎﺋﻲ‪ ،‬ﭔﻮرא ﻛﻴﺮאﺋﻲ‪،‬‬ ‫ﺗﻴﺌﻦ ُא َ‬
‫رﻫﻴﻮ ﻧﻪ ﭤﻴﻮ ۽ ﺟﺖ ﮐﻲ رڙ ﻛﺮي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”אٺ رٺ ﭤﺎ وﭸﻨﻲ!!؟ ورאﺋﻲ אﭼﻴﻦ! “‬
‫”אٺ ﻧﻪ رﭠﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﭔﻮرא رﭠﺎ آﻫﻦ! “ ﮘﻮرن ﭔﻮرن ڏي ڏوﻫﻪ ڏﻳﻨﺪي‪ ،‬ﺟﺖ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ڏوﻫﻪ ﻫﻜﮍو ﻛﺮي ۽ ﻣﮍﻫﺠﻲ ﭔﺌﻲ ﺗﻲ ﺗﻪ‪ ،‬אن ﺻﻮرت ۾ אﺋﻴﻦ ﭼﻴﻮ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﭘﻨﮅ ﭘﻴﺮن ﮐﺎن ﻧﻪ ﭘﭵﻲ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ ﮔﻮڏن ﺗﻲ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﻣﺮي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻮت‪ ،‬ﻟﮏ ﻧﻮر ﺷﺎﻫﻪ ﺟﻲ ﮐﻨﮅي‪.‬‬
‫‪ .4‬رڍ אﮘﻴﺌﻲ ﻣﺮﮢﻲ‪َ ،‬ﺑ ُﺪ ﭘﻴﺌﻲ ﺑﮕﻬﺎڙ ﺗﻲ‪.‬‬
‫‪ُ .7‬אﭠﻲ‪ُ ،‬ﺑﻬﻪ ُﭼﭡﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي وאﭘﺎريَء‪ ،‬ﺑﻬﻪ وﭠﻲ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ אﮜﮡ ﺗﻲ ﻻﻫﺮאﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺑﻬﻪ ﺳﺎﻧﮃڻ ﻻِء ﭜﺎﻧﮉא‬
‫ﻫﻴﺲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي אﮜﮡ ﺗﻲ ﻟﻨﺒﺎﺋﮡ ﺟﻮ ﺧﻔﻮ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭔﻴﻦ ﻛﻤﻦ ﺟﻲ ﻛﺮي‪ ،‬ﺑﻬﻪ‬
‫ﭜﺎﻧﮉن ۾ ﺳﺎﻧﮃﺟﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ ﻫﻴﺲ‪ .‬ﻣﭥﺎن ﺳﺎﻧﻮڻ ﺟﻮ ﻣﻴﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ‪ ،‬אوﭼﺘﻮ אﭼﻲ‬
‫ﻛﮍﻛﻴﺲ‪ .‬ﭰﭱﮍيَء אﭼﻲ ورאﻳﺲ‪ .‬ﺑﺮﺳﺎت ﺑﻨﺪ ﭤﻲ ﺗﻪ َو َر ﮐِﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮאن ﻧﻜﺘﻮ ۽ ﮀﮍאپ ﮀﮍאپ‬
‫ﻛﻨﺪو‪ ،‬ﻛﺎرﺧﺎﻧﻲ ﺟﻲ אﮜﮡ ﺗﻲ אﭼﻲ ﭘﻬﺘﻮ‪.‬‬
‫ﺑﻬﻪ ڏﺳﻲ ڏאڍو ﺣﻴﺮאن ﭤﻴﻮ‪ .‬ﺑﻬﻪ ﺗﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﺳﻼﻣﺖ ﻫﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﮔﭗ ﭼﻚ ﺑﻪ ﻛﺎﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫”ﻫﺘﻲ ﺑﺮﺳﺎت ﻧﻪ ﭘﺌﻲ آﻫﻲ ﮀﺎ؟“ ﺣﻴﺮت ﻣﺎن ﻧﻮﻛﺮ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ُ‬
‫”ﭘﺌﻲ ﻫﺌﻲ!“ ﻧﻮﻛﺮ ﺳﻨﺪس ﺣﻴﺮت ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪي وﺿﺎﺣﺖ ﻛﺌﻲ‪” .‬אﭠﻲ‪ ،‬ﺑﻬﻪ ُﭼﭡﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ 1 :‬ﺑﺮﺳﺎت ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﺑﻬﻪ ُﭼﻬﻲ ﮀﮇي‪.‬‬
‫‪ .2‬ﮔﺬريَء ﮐﻲ ﻳﺎد ﻧﻪ ﻛﺠﻲ‪ ،‬ﺟﺎ ﮔﺬري ﺳﺎ ﭼﻮﮐﻲ‪.‬‬
‫‪ .8‬آﭘﮣﻲ ﮔﻬﻮﭨﺠﻲ ﺗﻪ ﻧﺸﺎ ﭤﻴﻮي‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻛﻦ ﻣﻮאﻟﻴﻦ‪ ،‬دאﺋﺮي ۾ ﭜﻨﮓ ﮔﻬﻮﭨﻲ ﭘﺌﻲ ﭘﻴﺘﻲ‪ .‬ﻫﻜﮍوﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﻮאﻟﻲ ﺑﻪ وאٽ وﭠﻴﻮ ﭘﺌﻲ‬
‫ﻟﻨﮕﻬﻴﻮ‪ُ .‬ﻟﻮﻧﺠﻬﻪ ﺗﻲ אﻫﻮ ﺑﻪ ﻟﻨﮕﻬﻲ آﻳﻮ ۽ ُﭼﻜﮍي ﭼﺎڙﻫﮡ ﻻِء ﺳﻮאل ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺑﭽﻴﻞ ﭼﻜﮍيَء‬
‫ﺟﻮڳ ۽ ﭘﺎﮢﻲ ﻣﻼﺋﻲ‪ ،‬ﮀﺎﮢﻲ ﮔﻼس ﭜﺮي ڏﻧﺎﺋﻮﻧﺲ‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫۾‬
‫ِﮀﭩﻲ ۽ ُﺗﺘﻲ ﭘﺎﮢﻲَء‪ ،‬رﻧﮓ ﺋﻲ ﻧﻪ ﻻﺗﺲ‪.‬‬
‫”ﻳﺎر ! ﻫﻲَء ﺗﻪ ﻟﮙﻲ ﺋﻲ ﻧﻪ !“ ﭤﻮرو ﻧﻪ ﻣﭹﻴﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﻧﺸﻮ ﺋﻲ ﻧﻪ ﭼﮍﻫﻴﻮ!“‬

‫‪22‬‬
‫”ﻣﻔﺖ وאري ﺷﻲِء ﺳﺎن ﻧﺸﻮ ﻧﻪ ﭼﮍﻫﻨﺪو آﻫﻲ‪ “.‬ﻫﻜﮍي ﻣﻮאﻟﻲَء אڍﻧﮕﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ אڍﻧﮕﻮ ﺟﻮאب‬
‫ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫ٽ وאرڻ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬ ‫”אﭘﮣﻲ ﮔﻬﻮٽ ﺗﻪ ﻧﺸﺎ ﭤﻴﻮﺋﻲ! “ ﭔﺌﻲ ﻣﻮאﻟﻲَء‪ ،‬ﭘﮭﺮﺋﻴﻦ ﺟﻲ َو َ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ .1 :‬ﻣﺤﻨﺖ ﺳﺎن ﻛﻴﻞ ﻛﻢ ۾ ﻧﺸﻮ ‪ /‬ﺳﺮور‪ /‬ﺳﻜﻮن آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .2‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‪ ،‬ﺳﻨﻬﻨﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ .3‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲَء ۾ ﻫﭣ‪ ،‬ﭘﺮאﺋﻲَء ۾ אﮐﻴﻮن‪.‬‬
‫‪ .4‬ﭔﻴﻦ ﺗﻲ ﭜﺎڙڻ ﻧﻪ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪.‬‬
‫‪ .5‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎرﺟﻲ ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﺎڙﻫﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ .6‬ﻫﮇ ﻫﻼﺋﺠﻲ‪ ،‬ﺳﮏ ﭘﺎﺋﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ .9‬אڄ ﻧﻪ ڏﭠﻮ ﻻل‪ ،‬ﺗﻪ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﺋﻲ ﺻﺤﻴﺢ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍא ﻣﻮאﻟﻲ‪ ،‬ﻗﻠﻨﺪر ﺟﻮ ﻣﻴﻠﻮ ڏﺳﮡ ﻻِء ﮘﻮﭠﺎن ﻧﻜﺘﺎ‪ .‬وאٽ ﺗﻲ ﻫﻜﮍو دאﺋﺮو‪ /‬ﻣﻜﺎن ڏﺳﻲ‪،‬‬
‫ﺻﻼح ﻛﻴﺎﺋﻮن؛ ”دאﺋﺮي ﺗﺎن ﭼﻠﻢ ﭰﻮכ ﭜﺮي‪ ،‬ﭘﻮِء ﻫﻠﺠﻲ ﺗﻪ ﭼﮝﻮ“‪.‬‬
‫دאﺋﺮي ۾ آﻳﺎ ﺗﻪ ﭼﻠﻢ ﺟﻲ ﭤﮅي ﭰﻮכ ﺑﺠﺎِء‪ ،‬ﭼﺮس ﺟﻲ ﭤﮅي ﻣﭡﻲ ﭰﻮכ ﭜﺮڻ ﻻِء دل ُﺳﺮﻛﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭼﺮس ﻛﮃي‪ ،‬ﺳﻠﻔﻲ ﭜﺮي‪ ،‬وﻳﭡﺎ َﺳ ِﺮ ﻛﺮڻ‪ .‬ﭔﻪ ﭨﻲ ﺳﻠﻔﻴﻮن َﺳ ِﺮ ﻛﺮي‪ ،‬ڍﻳﺮ ﭤﻲ ﭘﻴﺎ‪ .‬אﻫﻮ ڏﻳﻨﻬﻦ‬
‫אﺗﻲ ﺋﻲ ﮔﺬري وﻳﻦ‪.‬‬
‫ُ‬ ‫ُ‬
‫ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺑﻪ ڏאڍא ُدﮔﺎڙא ﻫﻨﻴﺎﺋﻮن‪ .‬ﻟِﮛ ﻟِﮛ آﭠﺮﺟﻲ ﭘﻴﻦ‪ .‬ﻗﻠﻨﺪر ﺗﻪ وﻳﻮ ﮐﺎﻧﺌﻦ وﺳﺮي‪ .‬ﺳﻨﺪن‬
‫אﻫﮍא ﺣﺎل ڏﺳﻲ‪ ،‬دאﺋﺮي ﺗﻲ رﻫﻨﺪڙ ﻣﻮאﻟﻴﻦ‪ ،‬ﻳﺎدﮔﻴﺮي ڏﻳﺎرڻ ﻻِء ﭼﻴﻦ؛ ”ﻻل ﺗﻲ ﻧﻪ وﻳﻨﺪﺋﻮ ﮀﺎ؟“‬
‫”آج ﻧﻪ دﻳﮑﻴﺎ ﻻل‪ ،‬ﺗﻮ ﻛﻞ دﻳﮑﻮن ﮔﺎ‪ “.‬ﻳﻚ آوאز ﭤﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﺎ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﺳﺴﺖ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬אڄ ﺟﻮ ﻛﻢ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﺗﻲ ﭨﺎرﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .2‬אڄ ﺟﻮ ﻛﻢ‪ ،‬ﺳﭝﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﻧﻪ ﭨﺎرﺟﻲ‪.‬‬
‫‪ .3‬ﺗﺮت دאن‪ ،‬ﻣﻬﺎ ِﭘ ُ‬
‫ﭷ‪.‬‬
‫‪ .4‬אڄ ﺟﻮ ﻛﻢ‪ ،‬אڄ ﻛﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ .5‬ﻛﻞ ﻛﺮي ﺳﻮ آج‪ ،‬آج ﻛﺮي ﺳﻮ אب‪.‬‬
‫‪ .10‬אک ڏﭠﻲَء ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻲ ﺑﻪ‪ ،‬وﻳﭽﺎر ﻛﺠﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻧﻮﻛﺮ ﮐﻲ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﻮ ﺑﺴﺘﺮو وﮀﺎﺋﻴﻨﺪي دل ۾ ﺧﻴﺎل آﻳﻮ؛ ”ﮀﻮ ﻧﻪ ﻧﺮم ﺑﺴﺘﺮي ﺟﻮ‬
‫ﻣﺰو وﭠﻲ ڏﺳﺠﻲ! “‬
‫ﺳﭵﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﭤﻜﻞ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﺟﻴﺌﻦ ﺋﻲ ﭼﺎدر ﺗﺎﮢﻲ‪ ،‬ﻧﺮم ﺑﺴﺘﺮي ﺗﻲ ﻟﻴﭩﻴﻮ‪ ،‬ﺗﻴﺌﻦ ﺋﻲ אک‬
‫ﻟﮙﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫ﺳﻤﻬﮡ وﻗﺖ رאﮢﻲ ﺻﺎﺣﺒﻪ آﺋﻲ‪ ،‬ﮐﻴﺲ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﭘﺎﺳﮍو ڏﺋﻲ ﺳﻤﻬﻲ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﮔﻬﮍيَء‬
‫ﮐﺎﻧﭙﻮِء‪ ،‬ﺑﺎدﺷﺎه ﺳﻼﻣﺖ ﭘﺎڻ وزﻳﺮ ﺳﻤﻴﺖ ﺧﻠﻮت ﮔﺎﻫﻪ ۾ آﻳﻮ‪ .‬رאﮢﻲَء ﮐﻲ ﭔﻴﻠﻬﻪ ﺳﺘﻞ ڏﺳﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻫﻪ‬
‫ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺗﻠﻮאر ﻛﮃي‪ ،‬ﭔﻨﻬﻲ ﺗﻲ وאر ﻛﺮڻ وאرو ﻫﻴﻮ ﺟﻮ وزﻳﺮ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﮐﺎن ﺟﻬﻠﻲ ورﺗﺲ؛‬
‫”ﺟﻴﺌﻨﺪא ﻗﺒﻼ! אﭔﻬﺮو ﻗﺪم ﻧﻪ ﮐﮣﮡ ﮔﻬﺮﺟﻲ! “‬
‫”אﮐﻴﻦ ﺳﺎن ڏﺳﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮِء‪ ،‬ﻛﻬﮍو وﻳﭽﺎرﺟﻲ؟“ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ وزﻳﺮ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﻦ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ وزﻳﺮ ﮐﻴﺲ ﭘﺎﺳﻲ ﺗﻲ ڌﻛﻲ وﻳﻮ‪.‬‬

‫‪23‬‬
‫ﺳﻨﺪن وאﻛﻲ ﺗﻲ ﻧﻮﻛﺮ ﺟﻲ אک ﮐﻠﻲ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﭘﺎڻ ﮐﻲ رאﮢﻲَء ﺳﺎن ﺳﺘﻞ ڏﺳﻲ ڊﭴﻲ وﻳﻮ‪ُ .‬ﺑﻞ‬
‫ڏﺋﻲ אﭤﻴﻮ ۽ ﭘﻠﻨﮓ ﺗﺎن ﻫﭟ وﭸﻲ ﭰﻬﻜﻮ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬אﻳﺘﺮي ۾ رאﮢﻲَء ﺟﻲ ﺑﻪ אک ﮐﻠﻲ ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺪم ﺳﻨﺪس ﭘﻴﺮن ﺗﻲ ﻛﺮي ﭘﻴﻮ ۽ ﮐﻴﺲ ﺳﻤﻮري ﻣﺎﺟﺮא ﻛﺮي ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ٻ ﭘﭩﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬‫”ﭘﺎڻ ﺗﻪ ﻣﺌﻮ ﻫﺌﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺑﻪ ﻣﺎرאﺋﻴﻦ ﻫﺎ!“ رאﮢﻲَء َد َ‬
‫ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ ﻣﺎﺟﺮא ﭔﮅي‪ ،‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺣﻴﺮت ۾ ﭘﺌﺠﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺑﻠﻜﻞ ﺻﺤﻴﺢ آﻫﻲ! ﺗﻜﮍو ﻗﺪم ﻧﻪ ﮐﮣﺠﻲ‪ “.‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ وزﻳﺮ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ؛ ”אک‬
‫ڏﭠﻲَء ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻲ ﺑﻪ وﻳﭽﺎر ﻛﺠﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﻛﻨﻦ ﭔﮅيَء ﺗﻲ ﺗﻪ وﻳﭽﺎر ﻛﺠﻲ ﭘﺮ אﮐﻴﻦ ڏﭠﻲَء ﺗﻲ ﺑﻪ وﻳﭽﺎر ﻛﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﻛﻮ ﺑﻪ ﻗﺪم ﺗﻜﮍو ۽ אﭔﻬﺮو ﻧﻪ ﮐﮣﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ .11‬אک ڏﭠﻲَء ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻻِء‪ ،‬ﻛﻬﮍو ﭘﮁﮡ؟ )ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺣﺠﻢ ﮐﺎن وאر ﭘﺌﻲ ﻟﻬﺮאﻳﺎ‪ .‬وאرن ﻟﻬﻨﺪي‪ ،‬ﺣﺠﻢ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”وאر‪ ،‬אﮀﺎ ﮔﻬﮣﺎ‬
‫آﻫﻦ ﻛﻦ ﻛﺎرא؟“‬
‫”ﺟﻴﻜﻲ ﺑﻪ آﻫﻦ‪ ،‬ﺳﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ אﮘﻴﺎن ﺟﻬﻮﻟﻲَء ۾ ﭘﻴﺎ ﭘﻮن‪ .‬אﮐﻴﻦ ﺳﺎن ﭘﻴﻮ ڏﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻮ‬
‫ﭘﮁﻴﻦ!“ ﺣﺠﺎم ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻓﻴﺼﻠﻲ ﭔﮅאﺋﮡ ﮐﺎن ﻟﻨﻮאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”אﮐﻴﻦ ڏﭠﻲَء ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻻِء ﻛﻬﮍو‬
‫ﭘﮁﮡ؟“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﻫﭣ ﻛﻨﮕﮡ ﮐﻲ ﮀﺎ ‪ /‬ﻛﻬﮍي آرﺳﻲ ڏﻳﮑﺎرﺑﻲ؟‬
‫‪ -2‬ﭘﮅري ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻻِء ﭘﮁﺎ ‪ /‬ﭘﭽﺮ ﻧﻪ ﻛﺒﻲ‪.‬‬
‫‪ .12‬אﮐﻴﻦ وאرא‪ ،‬دﻧﻴﺎ ۾ ﭤﻮرא آﻫﻦ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﭔﻦ دوﺳﺘﻦ ﺟﻮ ﭘﺎڻ ۾ ﺑﺤﺚ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫”دﻧﻴﺎ ۾ אﻧﮅא ﮔﻬﮣﺎ آﻫﻦ!“ ﻫﻜﮍي ﺟﻮ ﻣﻮﻗﻒ ﻫﺌﻮ‪.‬‬
‫”دﻧﻴﺎ ۾ אﮐﻴﻦ وאرא ﮔﻬﮣﺎ آﻫﻦ!“ ﭔﺌﻲ ﺟﻮ ﺿﺪ ﻫﺌﻮ‪.‬‬
‫”آزﻣﺎﺋﻲ ﭤﺎ ڏﺳﻮن ﺗﻪ دﻧﻴﺎ ۾ ﻛﻴﺮ ﮔﻬﮣﺎ آﻫﻦ!“ ﭨﺌﻴﻦ ﺳﻨﮕﺘﻲَء‪ ،‬ﺑﺤﺚ ﻣﺎن ﺑﻴﺰאر ﭤﻴﻨﺪي‪ ،‬ﺻﻼح‬
‫ڏﻧﻦ‪.‬‬
‫ﻧﻮڙ وﭨﻴﻨﺪא ۽ ﭨﻴﻮن ﭴﮣﻮ‪ ،‬ﻟﻨﮕﻬﻨﺪڙن ‪ /‬وאﭨﻬﮍن‬ ‫ﺻﻼح ﺑﻴﭡﻲ ﺗﻪ؛ ﭔﻪ ﭴﮣﺎ َﺳ َﺮ ُﻣﭹﻲ ﻣﻨﺠﻬﺎﻧﺌﻦ ُ‬
‫ﮐﻲ ﺟﺎﭼﻲ‪ ،‬אﻧﮅن ۽ ﺳﭵﻦ ﺟﻲ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺗﻴﺎر ﻛﻨﺪو‪.‬‬
‫َﺳ َﺮ ُﻣﭹﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍي ﭼﻮ‪ -‬وאﭨﻲ ﺗﻲ ﻧﻮ ُڙ وﭨﮡ وﻳﭡﺎ‪.‬‬
‫”ﮀﺎ ﭤﺎ ﻛﻴﻮ؟“ ﭘﻬﺮﺋﻴﻦ ﻟﻨﮕﻬﻨﺪڙ ﮐﺎﻧﺌﻦ ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻧﻮڙ ﭤﺎ وﭨﻴﻮن! “ ﭘﮁﻨﺪڙ ﮐﻲ ﺟﻮאب ڏﺋﻲ‪ ،‬ﺳﻨﺪس وﭸﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮِء‪ ،‬ﻟﺴﭧ ﺗﻴﺎر ﻛﻨﺪڙ ڏאﻧﻬﻦ‬ ‫” ُ‬
‫ﻣﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﭼﻴﺎﺋﻮن؛ ”ﻟﮑﻴﺲ אﻧﮅن ﺟﻲ ﻟﺴﭧ ۾!“‬
‫ﮐﻮڙ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻟﻨﮕﻬﻴﺎ‪ .‬ﻣﻨﺠﮭﺎﻧﺌﻦ ﮔﻬﮣﻦ ﺋﻲ ﺳﺎﮘﻴﻮ ﺳﻮאل ﭘﮁﻴﻮ‪ .‬אﻧﻬﻦ ﺳﻤﻮرن ﺟﺎ ﻧﺎﻻ‪ ،‬אﻧﮅن ﺟﻲ‬
‫ﻟﺴﭧ ۾ ﻟﮑﻴﺎﺋﻮن‪.‬‬
‫ﻧﻮڙ ﭤﺎ وﭨﻴﻮ ﮀﺎ؟“ ﺷﺎم ڌאري ﻫﻜﮍو ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﻟﻨﮕﻬﻴﻮ ۽ אﺋﻴﻦ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬ ‫” ُ‬
‫”ﻫﺎﺋﻮ! ﻧﻮڙ ﭤﺎ وﭨﻴﻮن!“ ﮐﻴﺲ ﺟﻮאب ڏﺋﻲ‪ ،‬ﻟﺴﭧ ﺗﻴﺎر ﻛﻨﺪڙ ڏي ﻣﮭﮍ ﻛﺮي ﭼﻴﺎﺋﻮن؛ ”ﻟﮏ‬
‫ﺳﭵﻦ ﺟﻲ ﻟﺴﭧ ۾‪“.‬‬

‫‪24‬‬
‫ﺷﺎم ﺟﻮ ﭔﺌﻲ ﻟﺴﭩﻮن ﭜﻴﭩﻴﺎﺋﻮن‪ .‬אﻧﮅن وאري ﻟﺴﭧ ﺗﻤﺎم ڊﮔﻬﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻟﺴﭧ ﺗﻴﺎر ﻛﻨﺪڙ رڙ‬
‫ﻛﺮي ﭼﻴﻮ؛ ”אﮐﻴﻦ وאرא‪ ،‬دﻧﻴﺎ ۾ ﭤﻮرא آﻫﻦ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺑﺮي ﭜﻠﻲ ﺟﻲ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﻨﺪڙ ‪/‬ﺣﻴﺎدאريَء ‪/‬ﺳﻤﺠﻬﻪ‪/‬ﻋﻘﻞ وאرא دﻧﻴﺎ ۾ ﭤﻮرא آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ .13‬אﮐﻴﻴﻦ ﻟﻮﻧﮓ ﻟﮙﻦ‪ ،‬ﺟﻌﻔﺮ وﺳﺮي وﭸﻦ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻋﻮرت ﺟﻲ ﺟﻌﻔﺮ ﻧﺎﻟﻲ ﻫﻜﮍي ﻣﺮد ﺳﺎن ﻳﺎري ﻫﺌﻲ‪ .‬وﻗﺖ ﮔﺬرڻ ﺑﻌﺪ‪ ،‬אن ﻋﻮرت ﺟﻲ‬
‫ﻟﻮﻧﮓ ﻧﺎﻟﻲ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﻣﺮد ﺳﺎن ﺑﻪ ڏﻳﭟ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬אک ﺟﻲ ﭘﮁﮍي אﭨﻜﮡ ﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻮ ﭘﺎڻ ۾ ﻗﺮب‬
‫وڌي وﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﻣﺎﺋﻲَء ﮐﺎن אﮘﻴﻮن ﻳﺎر ﺟﻌﻔﺮ وﺳﺮي وﻳﻮ‪.‬‬
‫אﻫﺎ ﺧﺒﺮ ﺟﮇﻫﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﮐﻲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻳﺎرڙيَء ڏאﻧﻬﻦ ڏورאﭘﻮ ڏﻳﺎري ﻣﻮﻛﻠﻴﻮ؛ ”אﮐﻴﻴﻦ ﻟﮙﺎ‬
‫ﻟﻮﻧﮓ‪ ،‬ﺟﻌﻔﺮ وﻳﺎ وﺳﺮي“‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬אﮘﻴﺎن وﻳﺎ وﺳﺮي‪ ،‬ﭘﻮﻳﺎن ﻟﮙﺎ ﻣﺼﺮي‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻧﻮن دوﺳﺘﻦ آﺋﻲ‪ ،‬ﭘﺮאﮢﺎ وﺳﺮي وﭸﻦ‪.‬‬
‫‪ .14‬אﻣﻴﺪن ﺗﻲ ﺟﻬﺎن ﻗﺎﺋﻢ آﻫﻲ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي دﻛﺎﻧﺪאر وﭨﺎن‪ ،‬ﮘﻮٺ ﺟﻮ ﻣﻼن ﺑﻪ אوڌر ﺗﻲ ﺳﻮدو ﮐﮣﻨﺪو ﻫﻴﻮ ۽ ﻣﮝﮣﻬﺎر ﺑﻪ ‪ .‬ﻫﻚ‬
‫دﻓﻌﻲ ﭔﺌﻲ ﮔﻬﮣﻲ אوڌر ﮐﮣﻲ وﻳﺎ ۽ ﭼﮝﻲ وﻗﺖ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻧﻪ ﻣﻮﭨﺎﻳﺎﺋﻮن‪.‬‬
‫”ﺳﺎﺋﻴﻦ אﻳﮇي אوڌر ﮐﻨﺌﻲ אﭤﻮ!“ دﻛﺎﻧﺪאر ﻣﻼن ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ؛ ”ﻣﻮﭨﺎﺋﮡ ﺟﻲ ﻧﻴﺖ ﺑﻪ אﭤﻮ ﻳﺎ؟ رﮘﻮ‬
‫َﮐ ُﮡ َﮐﮣﺎن!“‬
‫”ﺑﻠﻜﻞ ﻣﻮﭨﺎﺋﺒﻲ!“ ﻣﻼن آﭤﺖ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻣﻮﭨﺎﺋﻴﻨﺪﻳﻦ وري ﻛﭥﺎن!؟ ﭘﮕﻬﺎر ﺗﻲ ﺣﺴﺎب ﭼﻜﺘﻮ ﭤﺌﻲ ﻧﻪ ﭤﻮ! אوڌر ﻛﻴﺌﻦ ﻟﻬﻨﺪي؟“‬
‫”אﺑﺎ! رﮘﻮ ﭘﮕﻬﺎر آﻫﻲ ﮀﺎ؟“ ﻣﻼن ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ” َﭜ َ‬
‫ﮗ ُﭜ َﺮ ﺑﻪ ﺗﻪ آﻫﻲ! “‬
‫ﮗ ُﭜ َﺮ‪ ،‬ﮀﺎ آﻫﻲ؟“ دﻛﺎﻧﺪאر ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬‫”אﻫﺎ َﭜ َ‬
‫”אﺑﺎ! وڏﻳﺮو ﺑﻴﻤﺎريَء ﺟﻲ ﺑﺴﺘﺮي ﺗﻲ ﭘﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ڏﻳﻨﻬﻦ‪ -‬ﭔﻦ ﺟﻮ ﻣﻬﻤﺎن آﻫﻲ‪ .‬ﻧﻴﭟ ﻫﻦ ﺟﻬﺎن‬
‫ﺧﻴﺮ ﺧﻴﺮאت‪ ،‬ﺧﺘﻤﺎ درود‪،‬‬‫ج ﭤﻴﻨﺪو‪ .‬ﻟﭩﻮ ﻛﭙﮍو‪ ،‬ﻟﭥﻮ ﭘﭥﻮ‪ُ ،‬‬ ‫ﻣﺎن ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻫﻠﮣﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻧﻬﺮא ﱡ‬
‫ﮔﻨﺞ ﭤﻲ وﻳﻨﺪא‪ .‬ﺗﻨﻬﻨﺠﺎ ﻗﺮض ﺗﻪ ﻟﻬﻲ وﻳﻨﺪא‪ ،‬ﻫﭥﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮن ﻗﺮﺿﻲ ﻫﻮﻧﺪﻳﻦ‪ “.‬ﻣﻼن ﻻﺟﻮאب‬
‫ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﮝﮣﻬﺎر ﮐﺎن ﺑﻪ ﺳﺎﮘﻴﻮ ﺳﻮאل ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫”אوڌر ﺟﻠﺪ ﻣﻮﭨﺎﺋﺒﻲ!“ ﻣﮝﮣﻬﺎر ﻣﻮٽ ۾ ﭼﻴﺲ؛ ”وڏﻳﺮو ﺑﻴﻤﺎريَء ﺟﻲ ﺑﺴﺘﺮي ﺗﻲ ﭘﻴﻮ آﻫﻲ!‬
‫אﺟﻬﻮ ﭼﺎق ﭤﻴﻮ! ﺧﻮﺷﻲ ﭤﻴﻨﺪي‪ ،‬ﮔﻬﻮر ﮔﻬﺎﭔﻮر ﺟﺎم ﭘﻮﻧﺪي‪ .‬ﺗﻨﻬﻨﺠﺎ ﻗﺮض ﭼﭙﭩﻴﻦ ﺗﻲ ﻟﻬﻲ‬
‫وﻳﻨﺪא“‪.‬‬
‫ﭔﻦ ﭼﺌﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﭘﭵﺎﮢﺎن‪ ،‬وڏﻳﺮو ﭼﺎق ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺧﻮﺷﻲ ﭤﻲ‪ .‬دﻫﻼريَء‪ /‬ﻣﮝﮣﻬﺎر ﮐﻲ ﮔﻬﻮر ﺟﺎم‬
‫ﭘﺌﻲ‪ ،‬دﻛﺎﻧﺪאر ﺟﺎ ﻗﺮض ﻻﭤﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫”ﺗﻮن ﻗﺮض ﻧﻪ ﻻﻫﻴﻨﺪﻳﻦ!“ دﻛﺎﻧﺪאر‪ ،‬ﺳﻴﮅي وﭠﮡ ﻻِء آﻳﻞ ﻣﻼن ﮐﻲ‪ ،‬ﭨﻮﻛﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”رک א� ﺗﻲ! ﻣﻼن دﻟﺪאري ڏﻧﺲ“‪.‬‬
‫ﻫﻔﺘﻲ ﭔﻦ ﺑﻌﺪ وڏﻳﺮو وري ڊﻫﻲ ﭘﻴﻮ ۽ ﻫﻠﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﻣﻼن ﮐﻲ ﺑﻪ ﺟﺠﻬﻮ ﻣﺎل ﻣﻠﻴﻮ‪ .‬ﻗﺮض‬
‫ﻣﻮﭨﺎﺋﻴﻨﺪي دﻛﺎﻧﺪאر ﮐﻲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛” אﻣﻴﺪن ﺗﻲ ﺟﻬﺎن ﻗﺎﺋﻢ آﻫﻲ“‪.‬‬

‫‪25‬‬
 ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬دﻧﻴﺎ אﻣﻴﺪ ﺗﻲ ﻗﺎﺋﻢ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺗﻮﻛﻞ ﺟﺎ ﭔﻴﮍא ﭘﺎر آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ .15‬אڻ ﻫﻮﻧﺪ ۾ ﭘﺌﺴﻲ ﭘﻠﻮ ﻣﻬﺎﻧﮕﻮ‪ ،‬ﻫﻮﻧﺪ ۾ رﭘﺌﻲ ﭘﻠﻮ ﺳﺴﺘﻮ ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﺎ(‬
‫ﺳﺎڻ ﻛﺮي ﻧﻜﺘﻮ‪ .‬رﺳﺘﻲ ۾ ﻫﻜﮍو‬ ‫ُ‬ ‫ﻫﻜﮍو ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﮘﻮﭠﺎن ﻛﻤﺎﺋﮡ ﺟﻲ ﻧﻴﺖ ﺳﺎن ﭜﺎﺋﭩﻴﻮ‬
‫ﻣﻴﺮﺑﺤﺮ ﻣﻠﻴﺲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﭘﻼ ﭘﺌﻲ ﮐﭙﺎﻳﺎ‪ .‬ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﻠﻮ ﭼﻜﺎﻳﺎﺋﻴﻦ‪” :‬ﭘﻠﻮ ﮔﻬﮣﻴﻦ ﭤﻮ ڏﻳﻦ؟“‬
‫”ﭘﺎﺋﻲَء ۾!“‬
‫ﮐﻴﺴﻲ ۾ ﭘﺌﺴﻮ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﻳﻜﺪم ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭠﺎﻫﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻧﻪ אدא! ﭘﻼ אﻳﮇא ﻣﻬﺎﻧﮕﺎ ﻛﻮﻧﻪ‬
‫ﭤﻴﺎ آﻫﻦ‪ .‬ﻇﻠﻢ آﻫﻲ! ﭘﺎﺋﻲَء ۾ ﭘﻠﻮ! “‬
‫”ﻧﺼﻴﺐ وאرא وﭠﻲ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪא‪ .‬ﺳﭹﻦ ﺳﮑﮣﻦ ﻻِء ﺗﻪ ﺑﻠﻜﻞ ﻣﻬﺎﻧﮕﺎ آﻫﻦ‪ .‬אﻧﻬﻦ ﻻِء ﭘﻼ ﻧﻪ ﭘﺮ ﭘﻠﻲ‪،‬‬
‫ﺳﺎ ﺑﻪ ﭼﮣﻦ ﺟﻲ‪ ،‬ﭜﻠﻲ آﻫﻲ!“ ﻣﻴﺮﺑﺤﺮ ﭨﻮﻛﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﻛﻨﮅ ﻫﻴﭟ ﻛﻴﻮن‪ ،‬ﺷﻬﺮ وﭸﻲ ﻧﻜﺘﻮ‪ .‬ﺟﺘﻲ ﭼﺎﭼﻲ ﭜﺎﺋﭩﻲ ﮐﻲ ﺧﺎﺻﻲ ﻣﺰوري ﻣﻠﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻨﺪرﻧﻬﻦ وﻳﻬﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻮن ﻫﻨﻴﺎﺋﻮن‪ .‬ﭼﮝﺎ ﭘﺌﺴﺎ ﻣﻠﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮘﻮٺ ﻣﻮﭨﻨﺪي ﭘﻠﻦ وאرو ﻣﻴﺮﺑﺤﺮ ُﻣﻨﻬﻦ ﭘﻴﻦ‪ .‬ﮐﺎﻧﺌﺲ وري ﭘﻼ ﭼﻜﺎﻳﺎﺋﻮن‪ .‬ﭘﻠﻦ وאري‬
‫ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ﺗﻪ وﻗﺖ وﭸﺎﺋﻴﻨﺪא‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﭜﭵﺎﺋﮡ وאرو אﮔﻬﻪ ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫”ﺑﺎﺑﺎ! אڄ ﭘﻠﻮ وﭠﻨﺪא ﺳﻴﻦ! ﻛﺠﻬﻪ ﻻﻫﻮ ﮔﺎﻫﻮ ﻛﺮ! “‬
‫”ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﺗﻮﻫﺎن رﮘﻮ ﭼﻜﺎﺋﻴﻨﺪא آﻫﻴﻮ! وﭠﻨﺪא ﻧﺎﻫﻴﻮ! وﭠﮡ وאرو ﻣﮭﺎﻧﮉو ﺋﻲ ﭔﻴﻮ‪ .‬ﺑﮭﺮﺣﺎل ﺳﺌﻮ‬
‫دڳ ﮐﻠﻴﻞ‬‫ﺌﻴﻮ ﺗﻪ وﭠﻮ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ ُ‬
‫ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻲ ﻫﻚ ﮘﺎﻟﻬﻪ! آﺧﺮي אﮔﻬﻪ!! ﭘﻠﻲ ﺟﻮ رﭘﻴﻮ وﭠﻨﺪم! ُﭘﭵﺎُء َﭘ َ‬
‫אﭤﻮ“‪.‬‬
‫”رﭘﺌﻲ ۾ ﭘﻠﻮ ﺳﺴﺘﻮ آﻫﻲ! “ ﭼﺎﭼﻲ‪ ،‬روﭘﻴﻮ ﮀﻮڙي‪ ،‬ﭘﻠﻮ وﭠﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﭼﺎﭼﺎ!“ رﺳﺘﻲ ۾ ﭜﺎﺋﭩﺌﻲ ﭼﺎﭼﻲ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ؛ ”ﭘﺎﺋﻲَء ۾ ﭘﻠﻮ ﻧﻪ ورﺗﺌﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺌﻲ‪ :‬ﻣﻬﺎﻧﮕﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻫﺎﮢﻲ رﭘﺌﻲ ۾ ﺳﺴﺘﻮ ﺳﺠﻬﻲ ورﺗﺌﻲ! ﺳﻮ ﻛﻴﺌﻦ؟“‬
‫”אﺑﺎ ﻫﻮﻧﺪ ﺗﻲ ﻫﺮ ﺷﻲِء ﺳﺴﺘﻲ آﻫﻲ‪ ،‬אڻ ﻫﻮﻧﺪ ۾ ﻫﺮ ﺷﻲِء ﻣﻬﺎﻧﮕﻲ آﻫﻲ!“ ﭜﺎﺋﭩﺌﻲ ﮐﻲ‬
‫ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”אڻ ﻫﻮﻧﺪ ۾ ﭘﺌﺴﻲ ﭘﻠﻮ ﻣﻬﺎﻧﮕﻮ‪ ،‬ﻫﻮﻧﺪ ۾ رﭘﺌﻲ ﭘﻠﻮ ﺳﺴﺘﻮ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﻫﻮﻧﺪ ﺗﻲ‪ ،‬ﻫﻮﻧﮕﺮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﭘﺌﺴﻦ وאري ﻻِء‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﻲِء ﺳﺴﺘﻲ آﻫﻲ‪ .‬ﻏﺮﻳﺐ ﻻِء ﻫﺮ ﺷﻲِء ﻣﻬﺎﻧﮕﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .16‬אﻫﻮ ﭼﻮﺋﭣ ﺋﻲ ﻣﺮي وﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﭼﮣﺎ ﮐﭙﺎﺋﻴﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪) .‬وﭼﻮﻟﻮ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﭼﻮﺋﭣ رאم ﻧﺎﻟﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍو ﻫﻨﺪو ﭜﺎﺋﻴﭝﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺠﻬﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺟﻮ ﻣﺴﻜﻴﻦ رﻫﺎﻛﻮ ﻫﺌﻮ‪ .‬ﻧﻨﮃي‬
‫ﻛﻬﺮ ﭠﺎﻫﻲ ﮐﭙﺎﺋﻴﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﺎک وﻳﻬﺎرڻ ﻻِء ﺳﭡﺎ ﭼﮣﺎ ﺻﻔﺎﺋﻲَء ﺳﭥﺮאﺋﻲَء‬ ‫ﻫﻮﻧﺪي ﭼﮣﺎ ‪ُ /‬‬
‫ﺳﺎن ﭠﺎﻫﻲ وﻛﮣﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﮐﻴﺲ ﭜﺎڳ ﻟﮙﻮ ۽ אﻣﻴﺮ ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﻛﻬﺮ ﮐﭙﺎﺋﮡ ﮀﮇي ڏﻧﺎﺋﻴﻦ ۽ وڏא وאﭘﺎر ﻛﺮڻ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﺳﻨﺪس ﻛﻬﺮ ڏאڍא ﻣﺸﻬﻮر‬ ‫אﻣﻴﺮ ﭤﻴﮡ ﺑﻌﺪ‪ُ ،‬‬
‫ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﺑﻌﺪ ۾ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﻲ ﻣﻠﮡ ﺑﻨﺪ ﭤﻲ وﻳﺎ‪.‬‬
‫ﻛﻬﺮن ﮐﻲ ﻳﺎد ﻛﺮي ﭼﻮﻧﺪא ﻫﺌﺎ؛ ”אﻫﻮ ﭼﻮﺋﭣ ﺋﻲ ﻣﺮي وﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ‬ ‫ﻣﺎﮢﻬﻮ אﻧﻬﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ۽ ُ‬
‫ﭼﮣﺎ ﮐﭙﺎﺋﻴﻨﺪو ﻫﻴﻮ! “‬
‫ﻣﻄﻠﺐ؛ אﻫﺎ ﻛﻜﮍﺋﻲ ﻣﺮي وﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﺳﻮﻧﺎ آﻧﺎ ڏﻳﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪.‬‬

‫‪26‬‬
 ‫ﮔﻬﭩﺎ ﺑﺨﺸﺎﺋﻴﻨﺪא ﻫﺌﺎ‪.‬‬‫‪ .2‬אﻫﻲ ﺗﻨﻴﺎ ﺋﻲ ﻣﺮي وﻳﺎ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ َ‬
‫‪ .3‬אﻫﻲ وﻳﺮא ﺋﻲ وﻳﺎ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﺟﻲَء ﮐﻲ ﺧﻮﺷﻴﻮن ﻣﻠﻨﺪﻳﻮن ﻫﻴﻮن‪.‬‬
‫‪ .17‬אﻳﻤﺎن ﻧﺎﻫﻲ ﺗﻪ ﭤﻠﻬﺎﺋﭗ ﺑﻪ ﻛﻢ ﺟﻲ ﻧﺎﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻛﺮאڙي‪ ،‬ﺷﻬﺮ ﻣﺎن وﮐﺮ وﭠﻲ‪ ،‬ﮘﻮٺ ڏאﻧﻬﻦ ﻣﻮﭨﻨﺪي رﺳﺘﻲ ۾ ﻫﻜﮍي وڻ ﻫﻴﭡﺎن‬
‫ﺳﺎﻫﻲ ﭘﭩﮡ ﻻِء ﺗﺮﺳﻲ‪ .‬ﻣﭥﻲ ﺟﻮ ﺑﺎر ﻻﻫﻲ ﻫﻴﭟ رﮐﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬وڻ ﺟﻲ ﮀﺎنَء ۾ آﺳﺎس وﭠﮡ ﺑﻌﺪ‪،‬‬
‫ﭜﺮي ﮐﮣﮡ ﻻِء אﭤﻲ ﺗﻪ ﮐﮣﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻲ‪ .‬ﻫﻴﮇي ﻫﻮڏي ڏﭠﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻛﻴﺮ ﺑﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﺌﻮ‪ .‬ﺗﻨﻬﻨﻜﺮي‬
‫ﻫﮍ ﮐﮣﺎﺋﮡ ۾ ﻣﺪد ﻛﺮאﺋﻲ‪.‬‬ ‫ﻛﻨﻬﻦ وאﭨﻬﮍوَء ﺟﻮ אﻧﺘﻈﺎر ﻛﺮڻ ﻟﮙﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﮐﻴﺲ َ‬
‫ﮘﭻ وﻗﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻫﻜﮍو ﭤﻠﻬﻮ ﻣﺘﺎرو ﻫﻤﺮאﻫﻪ אﭼﻲ אﺗﺎن ﻻﻧﮕﮭﺎﺋﻮ ﭤﻴﻮ‪.‬‬
‫”אﺑﺎ!“ ﭤﻠﮭﻲ ﮬﻤﺮאھ ﮐﻲ ﺳﮇي ﻛﺮאڙيَء ﭼﻴﻮ؛ ”ﻣﻮن ﻛﺮאڙيَء ﮐﻲ ﻫﻲَء ﻫﮍ ﺗﻪ ﮐﮣﺎِء!“‬
‫ﻮڙي ﺋﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ‪.‬‬ ‫ﻣﺎڳ‪ ،‬ﭤﻠﻬﺎﺋﭗ ﺳﺒﺐ ﻣﻮرאﮘﻮ ﻧِ ِ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬
‫ﭤﻠﻬﻮ ﻣﺪد ﻻِء آﻳﻮ‪ .‬ﭜﺮي ﮐﮣﺎﺋﮡ ﮐﮣﺎﺋﮡ ﺟﻲ ِ‬
‫ﻮڙڻ ﺟﻲ ﭤﻠﻬﻲ ﭼﻴﻮ؛ ”ﻣﻮن ﮐﺎن ﻫﮍ ﻧﻪ ﮐﭵﻨﺪي!“‬ ‫”ﻣﺎﺳﻲ!“ ﺑﻨﺎ ﻧِ َ‬
‫”אﺑﺎ!“ ﻛﺮאڙيَء ﺣﻴﺮאن ﭤﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ڏﺳﮡ ﺟﻮ ﺗﻪ ﭤﻠﻬﻮ ﭤﻨﭝﺮو آﮬﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎﻗﻲ ﻫﻲَء ﻫﮍ ﺗﻮ ﮐﺎن ﻧﻪ‬
‫ﮐﭵﻨﺪي!“‬
‫”ﻣﺎﺳﻲ!“ ﭤﻠﻬﻲ وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”אﻳﻤﺎن ﻧﺎﻫﻲ ﺗﻪ ﭤﻠﻬﺎﺋﭗ ﺑﻪ ﻛﻢ ﺟﻲ ﻧﺎﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬دل ﻛﻢ ﻛﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﭨﻨﮓ ﭜﮙﻮ ﻛﻢ ﻛﺮي‪ ،‬ﭔﺎﻧﻬﻦ ﭜﮙﻮ ﻛﻢ ﻛﺮي‪ ،‬دل ﭜﮙﻮ ﻧﻪ ﻛﺮي‪.‬‬
‫‪ .18‬ﺑﺎپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۽ آپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء‪َ ،‬ﺳﻨﮅو آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻧﻮﺟﻮאن‪ ،‬رﻳﺸﻤﻲ روﻣﺎل ﺳﺎن ﭘﺮאﮢﻮ ۽ ﭰﺎﭨﻞ ﺑﻮٽ ﭘﺌﻲ אﮔﻬﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻜﮍي دوﺳﺖ‬
‫ﻋﺠﺐ ﻣﺎن ﭘﮁﻴﺲ‪” :‬אوﭼﻲ روﻣﺎل ﺟﻮ אﻫﻮ ﻗﺪر آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻮ אن ﺳﺎن ﻛﻨﺎ ۽ ﻣﻴﺮא ﭠﻮﭔﺮ ﭘﻴﺎ‬
‫ُאﮔﻬﺠﻦ!“‬
‫”ﻫﻲُء ﺑﻮٽ‪ ،‬ﻣﻮن ﻣﺤﻨﺖ ﻣﺰدور ﻛﺮي‪ ،‬ﺑﮑﻮن ﻛﺎﭨﻲ‪ ،‬ﭘﺎﮀﻲ ﻛﻴﻞ ﭘﺌﺴﻦ ﻣﺎن ورﺗﻮ آﻫﻲ! אن‬
‫ﺟﻮ ﺧﻴﺎل ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺋﻲ ﻛﺮﮢﻮ آﻫﻲ ﻧﻪ !؟!“ ﻧﻮﺟﻮאن‪ ،‬ﺑﻮٽ אﮔﻬﮡ ﺟﻮ ﺟﻮאز ﭘﻴﺶ ﻛﻴﻮ‪.‬‬
‫”روﻣﺎل ﺑﻪ ﺗﻪ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ آﻫﻲ! אن ﺟﻮ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺗﻮﮐﻲ ﺋﻲ ﺧﻴﺎل رﮐﮣﻮ آﻫﻲ! אن ﺳﺎن ﮔﻨﺪא ﻟِ َﺘﺮ אﮔﻬﮡ‪،‬‬
‫ﻛﭥﺎن ﺟﻲ ﻋﻘﻠﻤﻨﺪي آﻫﻲ!“‬
‫”ﺑﻴﺸﻚ ! روﻣﺎل ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ آﻫﻲ!“ ﻧﻮﺟﻮאن وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﭔﮅאﻳﺲ؛ ”ﭘﺮ ورﺗﻞ ﺗﻪ ﺑﺎﺑﻲ ﺟﻲ‬
‫ﻛﻤﺎﺋﻲَء ﻣﺎن آﻫﻲ!“‬
‫”ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﺗﻮ وٽ אﻧﻬﻲَء ﺟﻮ ﻗﺪر ﮔﻬﭧ آﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻮﻧﺌﻦ ﺑﻪ‪ “ .....‬دوﺳﺖ ﭼﭥﺮ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛‬
‫”ﺑﺎپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۽ آپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء‪ ،‬ﺳﻨﮅو آﻫﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﻫﮇ ﻫﮣﻲ ﻛﻤﺎﺋﮡ ﺳﺎن ﻫﺮ ﺷﻲِء ﺟﻮ ﻗﺪر ﭤﺌﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫ﭜﻴﭩﻴﻮ‪ :‬آپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۽ ﺑﺎپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۾ ﻓﺮق آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .19‬ﺑﮏ ﻧﻪ ﭘﮁﻲ ُﮘﻨﮅڻ‪ ،‬ﻧﻨﮉ ﻧﻪ ﭘﮁﻲ אوﮀﮡ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي א� ﻟﻮכ دروﻳﺶ ﺟﻲ ﭜﻨﮉאري ۾ روﭨﻴﻮن ﭘﭽﻲ ﺗﻴﺎر ﭤﻴﻮن‪ .‬ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﮘﻨﮅڻ ‪ /‬ﭔﻮڙ‬
‫ﺟﻮ ﺑﻨﺪوﺑﺴﺖ ﻧﻪ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻴﻮ‪ .‬ﻫﻜﮍي ﭔﺎﻟﻜﻲ ُرﮐﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎﺋﮡ ﮐﺎن אﻧﻜﺎر ﻛﻴﺲ‪ .‬אن ﺗﻲ‬
‫ﺧﺪﻣﺘﮕﺎر ﭔﺎﻟﻜﻦ ﮐﻲ دروﻳﺶ ﭼﻴﻮ؛ ”ﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﺳﺎﻧﮃي رﮐﻮ! ﺑﮏ ﻟﮙﻨﺪس ﺗﻪ ﭘﺎﮢﻬﺌﻲ‬

‫‪27‬‬
 ‫ﮐﺎﺋﻴﻨﺪو!“‬
‫وﻳﻠﻮ ﭨﺮڻ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭔﺎﻟﻜﻲ ﮐﻲ אﭼﻲ ﺑﮏ ﺳﺘﺎﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎﻧﻲَء ﻻِء ﭔﺎڏאﺋﮡ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﭔﺎﻟﻜﻦ ﺗﻪ ﭔﮅس ﺋﻲ ﻧﻪ!‬
‫ﻛﻨﺠﻬﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺎﮘﻲ رﮐﻴﻞ ﻣﺎﻧﻲ آﮢﻲ ﭔﻮٿ وאري ﻫﻨﻴﺎﺋﻮﻧﺲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﺑﻨﺎ ﭼﻮن ﭼﺮא‬ ‫وڏي ِرﻧﺠﻬﻪ ِ‬
‫ﺟﻲ رﻫﮍي وﻳﻮ‪.‬‬
‫אﻫﻮ ﻟﻘﺎُء ڏﺳﻲ‪ ،‬دروﻳﺶ ﭼﻴﻮ؛ ”ﺑﮏ ﻧﻪ ﭘﮁﻲ ﮘﻨﮅڻ‪ ،‬ﻧﻨﮉ ﻧﻪ ﭘﮁﻲ אوﮀﮡ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﺑﮑﺌﻲ ﮐﻲ ﺑﺼﺮ ﺳﺎن روﭨﻲ رﮐﻴﺎﺋﻲ‪ ،‬ﺳﻴﺮي ﮐﺎن ﺳﻮאد ۾ ڏﻳﮃي ﺳﻮאﺋﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺑﮑﺌﻲ ﮐﻲ‪ ،‬ﺑﭟ ﺑﻪ ُڏور‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺑﮑﺌﻲ ﺟﻮن אﮐﻴﻮن‪ ،‬ﭼﻠﻬﻪ ۾‪.‬‬
‫‪ -4‬ﺑﮏ وﭼﺎن‪ ،‬אوﮔﻬﮍ ﻳﺎد ﺋﻲ ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ .20‬ﺑﮑﻴﻲ ﭼﮑﻲ ﭼﻴﻮ؛ ”ﺑﻘﺎل ﻛﺮ! ﻳﺎ ﺑﻘﺎل ﺟﻲ زאل ﻛﺮ!“ )ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﺟﺎﺑﻠﻮ ﻋﻼﺋﻘﻲ ﺟﻮ ﮬﻜﮍو ﮬﻤﺮאھ‪ ،‬ﺟﺒﻞ ﮐﺎن ﻟﭥﻮ ۽ ﺳﻨﮅ ﺟﻲ ﻫﻜﮍي ﺷﮭﺮ ۾ ﻫﻜﮍي ﻫﻨﺪو‬
‫دﻛﺎﻧﺪאر‪ /‬ﺑﻘﺎل وٽ אﭼﻲ ﻋﺎرﺿﻲ ﻃﻮر ﻣﺰدوريَء ﺗﻲ ﺑﻴﭡﻮ‪ .‬دﻛﺎﻧﺪאر وٽ روزאﻧﻮ‪ ،‬ﮔﻬﺮאن ﭘﺎﭘﮍ‬
‫ﭘﻮرﻳﻮن ﭘﭽﻲ אﻳﻨﺪﻳﻮن ﻫﻴﻮن‪ ،‬ﺟﻦ ﮐﻲ ڏﺳﻲ ﻫﻦ ﺟﻮ وאت ﺑﻪ ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﻮ ﭤﻴﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫وאﮢﻴﻮ ﺑﻪ אﻧﻬﻲَء ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﺗﺎڙي وﻳﻮ‪ .‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎﺋﮡ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﭘﺎﭘﮍ ﭘﻮرﻳﻮن ۽ ﭔﻮڙ‬
‫ﭘﻼُء ﺑﭽﻲ ﭘﻴﺲ‪ .‬אوﺑﺮ אﮀﻼﺋﮡ ﺑﺪرאن‪ ،‬ﮐﻴﺲ ﮐﺎﺋﮡ ﻻِء ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺟﺎﺑﻠﻮ ﻫﻤﺮאه ﺳﮣﭝﺎ ۽ ﻧﺮم ﻧﺮم‬
‫ﮐﺎڌא ﮐﺎڌא ﺗﻪ دل ُﻫﺮﮐﻲ ﭘﻴﺲ‪.‬‬
‫روزאﻧﻮ وאﮢﻴﻲ ﺟﻲ ﮔﻬﺮאن‪ ،‬ﻣﺎﻧﻲ وﭠﮡ وﻳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬وאﮢﻴﻲ ﺟﻲ زאل ﮐﻲ ﻟﭩﻦ ﻛﭙﮍن ۾ אﮀﻮ‬
‫אﺟﺮو ڏﺳﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﻮ دل ۾ ﻫﺮﮐﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻳﺎ א�!“ אوﺑﺮ ﮐﺎﺋﻲ‪ ،‬دل ۾ ﺷﻜﺮאﻧﻲ ﻃﻮر ﭼﻮﻧﺪو ﻫﻴﻮ؛ ”ﺑﺨﺎل ﻛﺮ! ﻳﺎ ﺑﺨﺎل ﺟﻲ زאل‬
‫ﻛﺮ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﭼﺮﻳﻲ ﭼﮑﻲ ڏﭠﻮ‪ ،‬ﭼﻲ‪” :‬ﮘﮍ!“‬
‫‪ -2‬ﺟﻴﻜﻲ ﻫﺘﻲ ﻫِﺮن ﭤﺎ‪ ،‬ﺳﻲ ُﻫﺘﻲ ﻛﻴﻦ ُﻣﮍن ﭤﺎ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﭼﺮﻳﻲ ﭼﮑﻲ ڏﭠﻮ‪ ،‬ﭼﻲ‪” :‬ﻫﻠﻨﺪي ﻛﺎ ﭨﻨﮉي!“‬
‫‪ -4‬ﭼﺮيَء ﭼﮑﻲ ڏﭠﻮ‪ ،‬ﭼﻲ‪” :‬ﻫﻞ ﻛﺎﻟﻬﻮﻛﻲ ﻫﻨﮅ!“‬
‫‪ .21‬ﺑﮕﻬﮍ ڏﺳﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮِء‪ ،‬ﻗﺎﺿﻲ ﺗﻪ ﮀﻴﻠﻲ ﮐﻲ ﮀﮇي ﭘﺮ ﮀﻴﻠﻮ ﻗﺎﺿﻲَء ﮐﻲ ﻧﻪ ﮀﮇي‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪،‬‬
‫ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻗﺎﺿﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ۾ ﻓﻴﺼﻠﻲ ﻛﺮڻ ﻻِء وﻳﻮ‪ .‬وאﭘﺴﻲَء ﺗﻲ ﮐﻴﺲ ﺗﺤﻔﻲ ۾ ﻫﻜﮍو‬
‫ﮀﻴﻠﻮ ﻣﻠﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ڊڊي ‪ /‬ﮔﮭﻮڙي ﺗﻲ ﺳﺎڻ ﮐﻨﻴﻮ‪ ،‬رאت ڌאري ﺟﻬﻨﮓ ﻣﺎن ﭘﺌﻲ آﻳﻮ ﺗﻪ ﻫﻜﮍو‬
‫ﺑﮕﻬﮍ وﻳﺠﻬﻮ ﭘﻮﻧﺪو ﭘﺌﻲ وﻳﺲ‪ .‬آﺧﺮ ﮀﻴﻠﻲ ﻣﺎن ﮐﮣﻲ ﻫﭣ ﻛﮃﻳﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮀﻴﻠﻲ ﮐﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻫﻪ ﭘﻴﺎرو ﻫﻮ‪ .‬ﺑﮕﻬﮍ ﺟﻲ َﭜ َﻮ ﮐﺎن ڊڊي ﺳﻨﺌﻴﻦ ڊوڙڻ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﺑﮕﻬﮍ ﺟﻮ‬
‫ﺧﻄﺮو‪ ،‬ﺗﻬﺎﺋﻴﻦ وڌي وﻳﻮ‪ .‬אﻫﺎ ﺣﺎﻟﺖ ڏﺳﻲ ﻗﺎﺿﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ُﻣﻨﻬﻦ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﻗﺎﺿﻲ ﺗﻪ ﮀﻴﻠﻲ‬
‫ﮐﻲ ﮀﮇي‪ ،‬ﭘﺮ ﮀﻴﻠﻮ ﺑﻪ ﻗﺎﺿﻲَء ﮐﻲ ﮀﮇي ﻧﻪ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬א� ﺗﻪ ڏﺋﻲ ﭘﺮ אﻻﻫﮍي ﺑﻪ ﺳﻬﻲ ﻧﻪ!‬
‫‪ -2‬א� ڏﻳﻮﺋﻲ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ڏﻳﻮﺋﻲ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ ﺧﺎن ﻧﻪ ڏﻳﻮﺋﻲ‪.‬‬

‫‪28‬‬
 ‫‪ِ -3‬ﺟ ُﻦ ﺗﻪ َﺟﻨﻲَء ﮐﻲ ﮀﮇي‪ ،‬ﭘﺮ َﺟﻨﻲ ِﺟ َﻦ ﮐﻲ ﻧﻪ ﮀﮇي‪.‬‬
‫‪ -4‬ﭰﺎﺳﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮِء‪ ،‬ﭘﭡﺎڻ ﺗﻪ ﻛﻤﺒﻞ ﮐﻲ ﮀﮇي ﭘﺮ ﻛﻤﺒﻞ ﭘﭡﺎڻ ﮐﻲ ﻧﻪ ﮀﮇي‪.‬‬
‫‪ .22‬ﭔﺎﻟﻴﺘﻮ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎﻟﻴﺘﻮ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪/‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻋﻴﺎﻟﺪאر ﮐﺎن ﻫﻜﮍو ﭘﺎڙﻳﺴﺮي אوڌر ﮔﻬﺮڻ آﻳﻮ ﺗﻪ ﮐﻴﺲ ﭠﭗ ﺟﻮאب ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫”ﻫﻲُء אﺷﺮאف ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻲ! ﺿﺮورت ﻫﻮﻧﺪس‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﺗﻮ وٽ ﻟﻨﮕﻬﻲ آﻳﻮ آﻫﻲ‪ “.‬אﺗﻲ‬
‫وﻳﭡﻞ ﭔﺌﻲ ﭘﺎڙﻳﺴﺮيَء ﭘﺎرت ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”אوڌر ڏﺋﻴﻨﺲ ﺗﻪ وﭸﻲ ﻣﻬﻞ ﻛﺮي!“‬
‫”אدא אﻫﻮ دﻧﻴﺎ ﺟﻮ وﻫﻨﻮאر آﻫﻲ‪ .‬אڄ ﻣﺎن ڏﻳﻨﺪم ﺗﻪ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﭔﻴﻮ ﻛﻴﺮ ﺑﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ڏﻳﻨﺪو‪ .‬ﭘﺮ ﮘﺎﻟﻬﻪ‬
‫ﻫﻲَء آﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﻮن وٽ وאڌאرو ﭘﺌﺴﻮ آﻫﻲ ﻛﻮﻧﻪ‪ “.‬ﻋﻴﺎﻟﺪאر ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”אﻧﻬﻲَء ﮘﺎﻟﮫ ﺗﻲ ﻛﻴﺮ ﻛﻮﻧﻪ َو َﺳﻬﻨﺪو!“‬
‫”אدא! ﻛﻮ ﺳﺎدو آﻫﻴﻦ‪ .‬ﻧﻨﮃي ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻧﭥﻮ ﺳﻤﺠﻬﻴﻦ!“ ﮐﻴﺲ ﻳﻘﻴﻦ ڏﻳﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﭔﺎﻟﻴﺘﻮ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ﻣﺎﻟﻴﺘﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﺳﺮڻ ﺟﻲ آﮐﻴﺮي ۾‪ ،‬ﻣﺎس ﻛﭥﺎن אﻳﻨﺪو؟‬
‫‪ -2‬ﺟﻴﮇא ڏوﺗﺎ‪ ،‬ﺗﻴﮇא ﺑﻮﺗﺎ‪.‬‬
‫‪ -3‬אﻳﻨﺪو ﺳﭛ ﻛﻮ ڏﺳﻲ‪ ،‬وﻳﻨﺪو ﻛﻮﺋﻲ ﻧﻪ ڏﺳﻲ‪.‬‬
‫‪ -4‬ﻣﺎريَء ﺟﻲ ﮔﻬﺮ‪ ،‬ﻫﮇن ﺟﻮ ڍﻳﺮ‪.‬‬
‫‪ -5‬ﻋﻴﺎﻟﺪאر‪ ،‬ﻣﺎﻟﺪאر ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪو‪.‬‬
‫‪ -6‬ﮔﻬﮣﻲ ﮐﺎﺋﮡ وאرن وٽ‪ ،‬ﺑﭽﺖ ﻛﻴﻦ ﭤﻲ ﭤﺌﻲ‪.‬‬
‫‪ .23‬ﭔﮇيَء ﭔﻴﮍي ﺟﻮن‪ ،‬ﻫﺮﻳﮍون ﺑﻪ ﭜﻠﻴﻮن‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﺳﺎﻣﺎن ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﭔﻴﮍي‪ ،‬ﻫﻜﮍي ﭘﺘﮡ ﮐﺎن ﭔﺌﻲ ﺗﻲ ُﭘﻮر ﮐﻨﻴﻮ ﭘﺌﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻮ وאٽ ﺗﻲ ﻃﻮﻓﺎن‬
‫ﺳﺒﺐ אوﻧﮅي ﭤﻲ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻴﺌﻦ ﺑﭽﻴﺎ ﭘﺮ ﺳﺎﻣﺎن درﻳﺎﻫﻪ دאﺧﻞ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻫﺮﻳﮍن ﺟﻲ‬
‫ﻫﻜﮍي ﭔﻮري ﭘﺌﻲ ﺗﺮي‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﻧﺎﮐﺌﻮ ﺻﺤﻴﺢ ﺳﻼﻣﺖ ﭔﺎﻫﺮ ﻛﮃي آﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﭔﮇيَء ﭔﻴﮍيَء ﺟﻮن‪ ،‬ﻫﺮﻳﮍون ﺑﻪ ﭜﻠﻴﻮن‪ “.‬ﭔﻮري ڏﺳﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﭔﮇيَء ﭔﻴﮍيَء ﺟﻮ ﻟﻮه ‪ /‬ﻟﻮڻ ﺑﻪ ﻛﺎر‪.‬‬
‫‪ -2‬ﭔﮇيَء ﭔﻴﮍيَء ﺟﻮ ﻫﺮﻳﻮ ﺑﻪ ﻛﺎر‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺳﮍﻧﺪڙ ﮔﻬﺮ ﺟﻮن ﮀﻜﻲ ﻛﮃﻳﻞ ﭘﭩﻴﻮن ﺑﻪ ﻛﺎر‪.‬‬
‫‪ -4‬ﻧﻪ ﻣﻠﮡ وאري ﺟﺎِء ﺗﺎن ﻛﺠﻬﻪ ﻣﻠﻲ ﺗﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ‪.‬‬
‫‪ .24‬ﭔﻦ ﭔﻴﮍن ۾ ﺟﻴﻜﻮ ﭼﮍﻫﻲ‪ ،‬ﭼﮇא ﺗﻨﻬﻦ ﺟﺎ ﭼﻴﺮﺟﻦ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﺷﻬﺰאدي‪ ،‬درﻳﺎَء ﺟﻲ ﺳﻴﺮ ﺗﻲ ﻧﻜﺘﻲ‪ .‬ﭔﻴﮍﻳﻦ ﺟﻲ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﮐﻴﺲ ڏאڍو ﻣﺰو ڏﻧﻮ‪.‬‬
‫”ﻫﻚ ﭔﻴﮍيَء ﺗﻲ ﭼﮍﻫﮡ ۾ אﻳﮇو ﻣﺰو آﻫﻲ ﺗﻪ ﭔﻦ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﮡ ۾ אﭸﺎ وڌﻳﻚ ﻣﺰو ﻫﻮﻧﺪو‪ “.‬دل ۾‬
‫ﺧﻴﺎل אﻳﻨﺪي‪ ،‬ﺧﻮאﻫﺶ ﭘﻮري ﭤﻴﮡ ﺟﻮ אﻇﻬﺎر ﻓﺮﻣﺎﻳﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺮﺑﺤﺮن ﮐﻲ ﺗﻌﻤﻴﻞ ﻻِء ﺣﻜﻢ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺣﻜﻢ ﺟﺎ ﺑﻨﺪא ﺑﻨﺎ ﭼﻮن ﭼﺎنِء ﺟﻲ ﭔﻪ ﭔﻴﮍﻳﻮن ﭘﺎڻ ۾‬
‫ﻫﻚ ﭔﻴﮍيَء ۾ ﺗﻪ ﭔﻴﻮ ﭔﻲَء ۾ رﮐﻲ‪ ،‬ﺷﻬﺰאدي ﺻﺎﺣﺒﻪ ﻫﻠﮡ ﻻِء ﺣﻜﻢ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬
‫ﻫﻚ ﭘﻴﺮ‬ ‫ﺳﻠﻬﺎڙي آﻳﺎ‪.‬‬
‫ﻴﺮ ﺗﻲ ﭘﻬﺘﻴﻮن ﺗﻪ ﮀﻮﻟﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﮐﺎن وﭤﻴﺮﻛﻴﻮن ﭘﺌﻲ ﭤﻴﻮن‪،‬‬ ‫ڏﻧﻮ‪ .‬ﭔﻴﮍﻳﻮن وچ ِﺳ َ‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺒﺐ ﺷﻬﺰאدي ﺻﺎﺣﺒﻪ ﮐﻲ ﻛﺎﻓﻲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﭘﺌﻲ ﭘﻬﺘﻲ‪ .‬ﭔﻴﮍﻳﻮن ﻳﻜﺪم ﭘﺘﮡ ﺗﻲ‬

‫‪29‬‬
 ‫ﻣﻮﭨﺮאﻳﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫”ﭔﻦ ﭔﻴﮍﻳﻴﻦ ﺟﻲ ﺳﻔﺮ ﺟﻮ ﻣﺰو ﻛﻴﺌﻦ ﻫﺌﻮ؟!“ ﻫﻜﮍيَء ﺳﻬﻴﻠﻲَء ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﭔﻦ ﭔﻴﮍﻳﻦ ۾ ﺟﻴﻜﻮ ﭼﮍﻫﻲ‪ ،‬ﭼﮇא ﺗﻨﻬﻦ ﺟﺎ ﭼﻴﺮﺟﻦ‪ “.‬ﺗﺠﺮﺑﻲ ﺟﻲ ﺑﻨﻴﺎد ﺗﻲ ﺷﻬﺰאديَء ﭔﮅאﻳﺲ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﺟﻴﻜﻮ ﮔﻬﮣﻲ ﺟﻲ ﻻﻟﭻ ﻛﻨﺪو‪ ،‬ﺳﻮ ﺗﻜﻠﻴﻒ وڏي ڏﺳﻨﺪو‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺟﻴﻜﻮ ﻫﻚ وﻗﺖ ﮔﻬﮣﻦ ﻛﻤﻦ ۾ ﻫﭣ وﺟﻬﻨﺪو‪ ،‬ﺳﻮ ﺟﻮﮐﻲ‪ /‬ﮀﻴﻬﻲ ‪ /‬ﭨﻮﭨﻲ ۾ ﭘﻮﻧﺪو‪.‬‬
‫‪ -3‬ﭔﻪ ﮔﺪرא‪ ،‬ﻣﭟ ۾ ﻛﻴﻦ אﻳﻨﺪא آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ .25‬ﭔﻦ ﺟﻮﻳﻦ ﺟﻮ َو ُر‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺟﻴﺌﺮي ﺋﻲ ﺟﻬﻨﻢ ۾ ﮔﻬﺮ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﮐﻲ ﭔﻪ زאﻟﻮن ﻫﻴﻮن‪ .‬ﻧﻨﮃيَء ﻻِء ﻣﺎڙيَء ﺗﻲ ۽ وڏيَء ﻻِء ﻫﻴﭟ رﻫﮡ ﺟﻮ‬
‫ﺑﻨﺪوﺑﺴﺖ ﻛﻴﻮ ﻫﺌﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻫﻜﮍيَء رאت ﻫﻜﮍيَء وٽ ﺗﻪ ﭔﻲَء رאت ﭔﻲَء وٽ ﺗﺮﺳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻚ رאت ﭔﺌﻲ ﮘﻮٺ ۾ ﻛﻢ ﺳﺎﻧﮕﻲ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪ .‬אﻫﺎ رאت وڏيَء ﮔﻬﺮوאريَء ﺟﻲ ﺣﺼﻲ ﺟﻲ‬
‫ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍي ﭼﻮر ﮐﻲ ﺑﻪ ﺧﺒﺮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ אڄ رאت ﮔﻬﺮ ڌﮢﻲ ﻳﺎ ﻣﺮد ﻣﺎﮢﻬﻮ ﮔﻬﺮ ۾ ﻛﻮﻧﻬﻲ‪ .‬ﭼﻮريَء ﻻِء‬
‫ﭜﻠﻮ ﻣﻮﻗﻌﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻫﭥﺎن ﻧﻪ وﭸﺎﺋﮡ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮ ۾ ڏﺋﻲ אﭼﻲ ﮔﻬﺮ ۾ ﮔﻬﮍﻳﻮ‪ .‬ﺳﻤﺠﻬﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ﻫﻴﭟ ﻣﺎﮢﮭﻮ ﻫﻮﻧﺪא‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺮ َ‬‫ﭼﻮر ﺑﻪ رאت ﺟﻮ ُ‬
‫ﮐﮍﻛﻲ ﺗﻲ אﭤﻲ ﭘﻮﻧﺪא‪ .‬ﻣﭥﻲ ﻛﻴﺮ ﻧﻪ ڏﺳﻨﺪو ۽ ﭼﻮري ﻛﺮڻ ﺳﻬﻨﺠﻲ رﻫﻨﺪي‪ .‬دل ۾ אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ‬
‫ﭗ ﻫﮣﻲ ﭼﮍﻫﮡ ﻟﮙﻮ ﺗﻪ وڏيَء زאل ﮐﻲ ﺳﻨﭝﺎل ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬אن وري ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ دل‬ ‫ﭨﻠﻲ‪ ،‬ڏאﻛﮡ ﺗﻲ َﮀ ِ‬
‫۾ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ؛ ”ﻻﺷﻚ ﻣﮍﺳﻢ رאت ﺟﻮ ﺋﻲ ﻣﻮﭨﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻣﻮن ﻛﺮאڙيَء وٽ ﺗﺮﺳﮡ ﮐﺎن ﻫﻦ‬
‫ﻧﻮﺟﻮאﻧﮍيَء ڏي ﭜﮙﻮ ﭤﻮ وﭸﻲ‪“.‬‬
‫ﭗ ڏﺋﻲ ﮐﭧ ﺗﺎن אﭤﻲ ۽ وﭸﻲ‬ ‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﺣﻖ אﮐﻴﻦ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﻫﭥﺎن وﻳﻨﺪي ﺳﻬﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻲ‪َ .‬ﭨ ُ‬
‫ﭴﻨﮕﻬﻦ ۾ ﭔﮏ وڌאﺋﻴﻨﺲ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﻣﭵﺎڻ אن ﻗﺖ ﻧﻨﮃيَء زאل ﮐﻲ ﺑﻪ ﺟﺎڳ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ﺗﻪ؛ ”ﭘﻬﺎڄ ﭘﺌﻲ ﻣﭥﻲ אﻳﻨﺪڙ‬
‫ﻣﮍس ﮐﻲ ﻫﻴﭟ ﮀﻜﻲ‪ ،‬ﮀﻮ ﻧﻪ ﻣﺎن ﮐﻴﺲ ﻣﭥﻲ ﮀﻜﻲ وﭠﺎن‪ “.‬אﻫﻮ ﺳﻮﭼﻲ ﭼﻮر ﮐﻲ ﻣﮍس‬
‫ﺳﻤﺠﻬﻲ‪ ،‬ﮘﭽﻲَء ۾ ﭜﺎﻛﺮ وﺟﻬﻲ ﻣﭥﻲ ﮀﻜﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﭜﺎڙي‪ ،‬وﻳﺘﺮ ﺟﻮ ﭔﻪ ﭜﺎﻛﺮ ﭘﻴﺲ ﺗﻪ ﺗﻬﺎﺋﻴﻦ ﺳﺴﺖ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻴﭡﻴﻦ‬ ‫ﭼﻮر ﻣﺎﮢﮭﻮ אﮘﻲ ﺋﻲ ِ‬
‫ﻫﻴﭟ ﮀﻜﮡ ﺗﻲ ﺗﻪ ﻣﭥﻴﻦ ﻣﭥﻲ‪ .‬وچ ۾ ﭼﻮر ﺟﻮ ﮐﻴﮑﺮوٽ ﭘﺌﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺗﺎﺋﻴﻦ وچ ﺗﻲ ﭨﻨﮕﻴﻮ‬
‫رﻫﻴﻮ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺟﻲ روﺷﻨﻲَء ۾ ﭔﻨﻬﻲ زאﻟﻦ ﮐﻴﺲ ﺳﭹﺎﮢﻲ‪ ،‬ﮐﮣﻲ ﭼﻮر ﭼﻮر ﻛﺌﻲ‪ .‬ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻣﮍي‬
‫وﻳﺎ‪ .‬ﻟﺖ ڏﺋﻲ ﮐﮣﻲ ﭼﻮر ﮐﻲ ﭔﮅאﺋﻮن‪.‬‬
‫”ﭼﻮريَء ﺟﻲ אرאدي ﺳﺎن آﻳﻮ ﻫﻴﺲ!“ ﭤﭱﺎ ﭤﻮﭰﻲَء ﺗﻲ ﭼﻮر ﺳﭽﻲ ﻛﺌﻲ‪.‬‬
‫”ﭘﻮِء ﺗﻮﮐﻲ ﻛﻬﮍي ﺳﺰא ڏﻳﻮن؟“ ﻣﺎﮢﮭﻦ ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”אﺻﻞ ﺳﺰא ﺗﻪ ﺳﭵﻲ رאت ﻛﺎﭨﻲ אﭤﻢ! ﺗﻨﻬﻦ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﺟﻴﻜﺎ ڏﻳﮡ ﭼﺎﮬﻴﻮ ﺳﺎ ﻗﺒﻮﻟﻴﻨﺪم ﭘﺮ‬
‫ﻫﻜﮍي ﺳﺰא ﻧﻪ ڏﺟﻮ!“ ﭼﻮر ﻣﺸﺮوط ﺳﺰא ﻗﺒﻮﻟﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﭔﻦ ﺟﻮﻳﻦ ﺳﺎن ﻧﻪ ﭘﺮﮢﺎﺋﺠﻮ‪“.‬‬
‫”ﮀﻮ؟“ ﻣﻴﮍ ﻣﺎن ﻫﻜﮍي ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﭔِﻪ‪-‬ﺟﻮﺋﻲ ﺟﻲ ﺑﺪرאن ﻫﻚ رאت ۾ אﻳﺘﺮو ﻟﻮڙﻳﻮ אﭤﻢ‪ .‬אﺻﻞ ﻣﺎﻟﻚ ﺳﺎن ﺗﻪ אﻻﺋﻲ ﻛﻬﮍي ﺟﭟ‬
‫ﻫﻮﻧﺪي‪ “.‬وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﭔﻦ ﺟﻮﻳﻦ ﺟﻮ َو ُر‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺟﻴﺌﺮي ﺋﻲ ﺟﻬﻨﻢ ۾ ﮔﻬﺮ‪“.‬‬

‫‪30‬‬
 ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﭔِﻪ‪ -‬ﺟﻮﺋﻲ ﺳﺎن‪ ،‬ﭨﻴﻬﻪ ﺋﻲ روز ﭨﻤﺠﻬﮡ آﻫﻲ‪.‬‬
‫س ﭘﭵﺌﻲ ﺗﻪ ُﮔﻬﻢ ﮀﮍو‪.‬‬ ‫ﭔﺎر ﭔﺮو‪َ ،‬و ُ‬
‫‪ -2‬زאل زﺣﻤﺖ ‪َ ،‬‬
‫‪ .26‬ﭔﻨﻲ ﺳﺎﺋﻲ ﺟﻲ ﺳﺎﺋﻲ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﮑﺌﻲ ﺟﻮ ﺑﮑﻴﻮ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻫﺎريَء ﮔﺎﻫﻪ ﺟﻮ ﭔﺎرو ﮐﻦ ﭘﻮﮐﻴﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺎن روزאﻧﻮ ﻫﻜﮍو ﮔﺎﻫﻲ‪ ،‬ﭼﻮريَء ﮔﺎﻫﻪ‬
‫ﭼﻮر رخ ﻧﻪ ﭼﮍﻫﻴﺲ‪ .‬ﭜﺮ وאري ﻫﺎريَء ﮐﻲ دאﻧﻬﻦ‬ ‫ُ‬ ‫ﻛﺮي وﻳﻨﺪو ﻫﺌﺲ‪ .‬ڏאڍא ﭘﻴﺮא ﮐﻨﻴﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺮ‬
‫ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺮ زﻣﻴﻦ ڏﺳﻲ ﭼﻴﺲ؛ ”ﺑﻴﺸﻚ! ﮔﺎﻫﻲ ﮔﺎﻫﻪ ﻛﺮي وﻳﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﭘﺮ אﻧﻬﻦ ﺟﺎﻳﻦ‬
‫ﺗﻲ ﮔﺎﻫﻪ وﻳﺘﺮ زور ڏﺋﻲ ُﭰﭩﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻛﻴﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻧﺼﻴﺐ ﮐﺎﺋﻲ ﻧﭥﻮ ﺳﮕﻬﻲ‪ “.‬אﭸﺎ آﭤﺖ ڏﻳﻨﺪي‬
‫ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﭔﻨﻲ ﺳﺎﺋﻲ ﺟﻲ ﺳﺎﺋﻲ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﮑﺌﻲ ﺟﻮ ﺑﮑﻴﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﭼﻮري ﻛﻨﺪڙ ﺳﺪאﺋﻴﻦ ﺳﭹﻮ‪ ،‬ﭜﺎﮘﻴﻮ ﺳﺪאﺋﻴﻦ ﺳﺎﺋﻮ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﭜﺎﮘﻴﻦ ﺟﺎ ﭜﺎﻧﮉא‪ ،‬ﺳﺪאﺋﻴﻦ ﭜﺮﭘﻮر‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺑﺎﻫﻪ ﺟﻮ ﺳﮍﻳﻮ‪ ،‬ﭼﻮر ﺟﻮ ُﭰﺮﻳﻮ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎريَء ﺟﻮ ﺳﺘﺎﻳﻞ‪ ،‬ﺳﺪאﺋﻴﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ۾ﻧﭥﺎ رﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ُ -4‬ڏ ُٿ ﻧﻪ ﮐﭩﻮ‪ ،‬ڏوﭤﻲ ﮐﭩﺎ‪.‬‬
‫‪ -5‬زﻣﻴﻦ ﺳﺪאﺋﻴﻦ אﻧﺎج ڏﺋﻲ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﻣﭥﺲ ﭘﻠﺠﻨﺪڙن وٽ‪ ،‬ﺣﺮص אڻ ﮐﭧ ۽ ﺑﮏ אڻ ﻣﭧ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .27‬ﭔﻴﻠﻲ ﮐﻲ ﺑﺎﻫﻪ ﻟﮙﻲ‪ ،‬رאﮐﻦ ﭘﻜﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﭔﺎرﻫﻴﻦ ﻣﻬﻴﻨﻲ ورﻧﺪي آﺋﻲ؛ ” ِوﺳﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ!“‬
‫)ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﭼﺎﻟﻴﻬﻲ ﺟﻲ ﻣﻨﺪ ۾ ﻛﭽﻲ ﺟﻲ ﻋﻼﺋﻘﻲ ۾ ﻫﻜﮍي ﭔﻴﻠﻲ ﮐﻲ ﺑﺎﻫﻪ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﺗﻴﺰيَء ﺳﺎن‬
‫ﺳﭵﻲ ﭔﻴﻠﻲ ﮐﻲ وﻛﻮڙي وﺋﻲ‪ .‬ﺑﺎﻫﻪ ِوﺳﺎﺋﮡ‪ ،‬رאﮐﻦ ﺟﻲ ﺑﺲ ﺟﻲ ﺑﺎت ﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ .‬אن ﻛﺮي‬
‫وﻳﭽﺎرא‪ ،‬ﻣﭥﻴﻦ ﺻﺎﺣﺒﻦ ڏאﻧﻬﻦ ﭜﮙﺎ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ אﻫﻲ ﺑﺎﻫﻪ وﺳﺎﺋﮡ ﻻِء ﺗﺮت ﻗﺪم ﮐﮣﻦ‪.‬‬
‫ﺗﺮت ﻋﻤﻠﺪאرن وٽ אﻳﺘﺮא وﺳﺎﺋﻞ ﻧﻪ ﻫﺌﺎ‪ .‬אﻧﻬﻦ رﭘﻮرٽ ﮐﻲ אﭸﺎ אﮘﭝﺮو ِڌﻛﻮ ڏﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻏﺬي ﮔﻬﻮڙא ﻣﭥﻲ ﺗﺎﺋﻴﻦ ڊوڙڻ ﻟﮙﺎ‪ .‬رﭘﻮرﭨﻮن ﻣﭥﻲ وﻳﻮن‪ ،‬وري ﻣﻮﭨﻲ ﻫﻴﭟ ﭘﻬﺘﻴﻮن ﺗﻪ‬
‫ﭔﺎرﻧﻬﻦ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﮐﻦ ﻟﮙﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﻫﻴﭟ ﭘﻬﺘﻞ ﺣﻜﻤﻨﺎﻣﻲ ۾ ﻟﮑﻴﻞ ﻫﻴﻮ؛ ”ﺑﺎﻫﻪ وﺳﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻏﻴﺮ ﺿﺮوري ﻛﺎﻏﺬي ﻛﺎروאﺋﻲَء ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﻧﻔﻌﻲ ﺑﺠﺎِء ﻧﻘﺼﺎن ﭘﻮي ﭤﻮ‪.‬‬
‫‪ .28‬ﭔﻴﻦ ﺳﺎن ﭜﻠﻲ ﻧِ ُﭻ ﻛﺠﻲ ﭘﺮ אﺳﺘﺎدن ﺳﺎن ﻧﻪ ﻛﺠﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ‪/‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻣﺎﮢﻬﻮ ﮔﻬﮣﻦ ﺟﻮ ﻗﺮﺿﻲ ﻫﻮ‪ .‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﭹﺎﺋﻲَء ﺟﻮ ﻛﻨﻬﻦ ﺳﺎن אﻇﻬﺎر ﺑﻪ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ‬
‫ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﮐﻴﺲ אﻧﺪﻳﺸﻮ ﻫﻴﻮ ﺗﻪ ﻛﻴﺮ ﺑﻪ אﻋﺘﺒﺎر ﻧﻪ ﻛﻨﺪو‪ ،‬وﻳﺘﺮ ﺧﻮאري ﭤﻲ ﭘﻮﻧﺪي‪.‬‬
‫وڏي ﺳﻮچ وﻳﭽﺎر ﮐﺎﻧﭙﻮِء ﮐﻴﺲ ﻫﻜﮍو دوﺳﺖ ﻳﺎد آﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ وڏو ﻫﻮﺷﻴﺎر ۽ ﭼﺎﻻכ ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ﺳﺎﮢﺲ وﭸﻲ دل ﺟﻮ ﺣﺎل אورﻳﺎﺋﻴﻦ ۽ ﻗﺮﺿﻴﻦ ﮐﺎن ﺑﭽﮡ ﻻِء ﮐﺎﻧﺌﺲ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫”ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﻲ אﻫﻮ ﻳﻘﻴﻦ ﭤﻲ وﭸﻲ ﺗﻪ ‪ “ ....‬دوﺳﺖ ﺻﻼح ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﺗﻮن ﭼﺮﻳﻮ‬
‫ﭤﻲ وﻳﻮ آﻫﻴﻦ ﺗﻪ ﭘﻮِء ﺗﻮ ﮐﺎن ﻛﻴﺮ ﺑﻪ ﻗﺮض ﻧﻪ ﮔﻬﺮﻧﺪو!“‬
‫”ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﺮﻳﻲ ﻫﺠﮡ ﺟﻮ ﻳﻘﻴﻦ ﻛﻴﺮ ڏﻳﺎرﻳﻨﺪو؟!“‬
‫”ﺗﻮن ﻫﻴﻨﺌﻦ ﻛﺮ!“ ﭘﭩﻲ ﭘﮍﻫﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ” ﺟﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﺗﻮﮐﺎن ﻗﺮض ﮔﻬﺮي‪ ،‬ﮐﻴﺲ ﻣﻮٽ‬
‫۾ ﭼﺌﻮ؛ ”ﻧِ ُﭻ!“‬
‫”אﺋﻴﻦ ﻛﺮڻ ﺳﺎن ﮀﺎ ﭤﻴﻨﺪو؟“‬
‫”ﺗﻮﮐﻲ ﻫﺮ ﻛﻮ ﭼﺮﻳﻮ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪو ۽ ﻗﺮض ﺗﺎن ﻫﭣ ﮐﮣﻲ وﻳﻨﺪو‪“.‬‬

‫‪31‬‬
 ‫אﻧﻬﻲَء ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺗﻲ ﻋﻤﻞ ﻛﺮڻ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﮔﻬﮣﻦ ﻗﺮﺿﻴﻦ ﻣﺎن ﺟﺎن آﺟﻲ ﭤﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫ﺻﻼح ڏﻳﻨﺪڙ دوﺳﺖ ﺟﻮ ﺑﻪ ﻣﭥﺲ ﻗﺮض ﻫﻴﻮ‪ .‬אن ﺑﻪ ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻗﺮض ﺟﻲ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﻴﺲ ﺗﻪ‬
‫ﮐﻴﺲ ﺑﻪ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻧِ ُﭻ!“‬
‫”אﺳﺎن ﺳﺎن ﺑﻪ ﻧِ ُﭻ!“ وﻛﻴﻞ ﺣﻴﺮت ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻫﺎ! ﻫﺎ! ﺗﻮﺳﺎن ﺗﻪ ﻧِ ُﭻ ﭘﺮ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ وڏن ﺳﺎن ﺑﻪ ﻧِ ُﭻ!“‬
‫”ﭔﻴﻦ ﺳﺎن ﭜﻠﻲ ﻧِ ُﭻ ﻛﺠﻲ ﭘﺮ אﺳﺘﺎدن ﺳﺎن ﻧﻪ ﻛﺠﻲ!“ ﺻﻼح ڏﻳﻨﺪڙ دوﺳﺖ אﻓﺴﻮس ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي‬
‫ﺳﻤﺠﻬﺎﻳﺲ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﭔﻠﻲَء ﺷﻴﺮ ﭘﮍﻫﺎﻳﺎ‪ ،‬ﭰﻴﺮ ﭔﻠﻲ ﻛﻮن ﮐﺎوڻ آﻳﺎ‪.‬‬
‫‪ُ -2‬ﻟ َﭻ ﮐﻲ ﻋﻘﻞ ڏﺳﮡ ‪ :‬ﭘﺎڻ ﺳﺎن دﺷﻤﻨﻲ وﻳﻬﺎرڻ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﭼﮝﺎﺋﻲ ﻛﺮ ﭴﭧ ﺳﺎن ﺗﻪ ﭴﭧ ﭰﻴﺮאﺋﻲ ﻫﮣﺌﻲ ﭘﭧ ﺳﺎن‪.‬‬
‫ﭜﻴﭩﻴﻮ‪ -:‬ﻳﺎرن ﺳﺎن ﭘﻤﺒﺌﻮن ﻧﻪ ﻛﺠﻲ‪.‬‬
‫ﺖ‪ ،‬ﻛﺎﻧﻮن وڌي ﻛﻴﺮي‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪ .29‬ﭜﺎڙﻳﻦ ﻣﭥﺎن ﭜِ ِ‬
‫ﻫﻜﮍو ﻫﻤﺮאﻫﻪ زאل ﺳﺎڻ ﻛﺮي‪ ،‬ﺳﺎﻫﺮﻳﻦ وﭸﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ وאٽ وﻳﻨﺪي ﭔﻪ ﺷﺎﻫﻴﻨﮓ ﭰﺮي‬
‫آﻳﺲ‪ .‬ﭔﻴﻮ ﻛﺠﻬﻪ ﻧﻪ ڏﺳﻲ ﭼﻴﺎﺋﻮﻧﺲ؛ ”אﻫﺎ ﻣﺎﺋﻲ אﺳﺎن ﮐﻲ ڏي!“‬
‫”ﻫﺘﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﮐﻮه آﻫﻲ‪ ،‬אﺗﻲ ﻫﻠﻲ وﺿﻮ ﻛﺮي‪ ،‬ﭨﭙﻬﺮيَء ﺟﻲ ﻧﻤﺎز ﭘﮍﻫﻲ زאل ﮐﺎن ﻣﻮﻛﻼﻳﺎن‬
‫ﭤﻮ‪ ،‬ﭘﻮِء ﺗﻮﻫﺎن ﭜﻠﻲ وﭠﻲ وﭸﻮس!“ ڊپ ﮐﺎن ﮐﻴﻦ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫אوٽ ﭤﻲ وﻳﭡﺎ‪ .‬ﻣﺮد وﺿﻮ ﺳﺎرﻳﻮ‪.‬‬‫َ‬ ‫ﮐﻮه ﺗﻲ آﻳﺎ‪ .‬ﮐﻮه ﺟﻲ ﭼﻮڌאري ﭰﭩﻞ ﭜﺖ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﭼﻮر אن ﺟﻲ‬
‫ﺟﻮﮢﺲ ﭜﺮ ۾ ﭤﻲ وﻳﭡﻲ ۽ ﭘﺎڻ ڊﮔﻬﻲ ﻧﻤﺎز ﺟﻮﭨﻴﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺗﺎن ﺟﻮ ﺳﺞ ﺑﻪ ﻟﻬﻲ وﻳﻮ‪ .‬وאﻫﻴﺮي ﺟﻲ‬
‫وﻳﺮ ﺗﻲ ﭘﮑﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﭨﻴﺎ‪ .‬ﭜﺖ ڌאري وڻ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﺗﻦ ﺗﻲ ﻛﺎﻧﻮن ﺟﺎ آﮐﻴﺮא ﻫﺌﺎ‪ .‬وﮢﻦ ﺗﻲ ﻟﻬﮡ وﻗﺖ‬
‫ﺖ ﺟ ِﻬﻢ‬
‫ﻛﺎﻧﮕﻦ אوﭰﭩﻮ ﻣﺎﮢﻬﻮ ڏﭠﺎ ﺗﻪ ﻛﺎﻧﮕﻴﺮو ﮐﮣﻲ ﻛﻴﺎﺋﻮن‪ .‬ﻛﺎﻧﻮن ﺟﻲ ﺑﻮﻫﻴﺎري ﺗﻲ ﭜِ ِ‬
‫ﮐﺎﺋﻲ‪ ،‬آُء ﻛﻴﻮ ۽ ﭔﺌﻲ ﭼﻮر ﭜﺖ ﻫﻴﭡﻴﺎن دﭔﺠﻲ ﻣﺮي وﻳﺎ‪.‬‬
‫”ﭜﭳ ﺗﻪ ﭜﭵﻮن! ﺧﺪא ﺟﺎن آ ﺑﭽﺎﺋﻲ!“ ﻣﺎﺋﻲَء ﻣﮍس ﮐﻲ ﺳﺠﺪي ﻣﺎن אﭤﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﭜﺎڙﻳﻦ ﻣﭥﺎن ﭜﺖ‪ ،‬آﮬﻲ ﻛﺎﻧﻮن ﻛﻴﺮאﺋﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﺑﮁﮍي ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﮐﻲ ﺑﮁﮍאﺋﻲَء ﺟﻲ ﺳﺰא ﻣﻠﻲ وﭸﻲ ﭤﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺑﺰدل ‪ /‬ﺳﺴﺖ ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﮐﻲ ﻫﺮ ﻧﻨﮃي وڏي ﺷﻲِء ﮐﺎن ﻧﻘﺼﺎن رﺳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .30‬ﭜﺮيَء ﭔﻴﮍيَء ۾‪ ،‬وאﮢﻴﻮ ﮘﻮرو‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﭔﻴﮍي‪ ،‬درﻳﺎﻫﻲ ﺳﻔﺮ دورאن ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ ﻫﻮאﺋﻦ ﺟﻲ رخ ﭼﮍﻫﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”ﭔﻴﮍي ﺳﺎﻣﺎن ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎم ﮘﻮري ﭤﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ!“ ﻧﺎﮐﺌﻲ ﭘﻴﺸﮕﻲ אﻋﻼن ﻛﻴﻮ؛ ”ﻛﺠﻬﻪ ﺳﺎﻣﺎن‬
‫ﺗﺎرو ﻫﺠﻦ ﺳﻲ ﺑﻪ ﻟﻬﮡ ﺟﻲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ڏﻳﻦ‪“.‬‬ ‫ﭰﭩﻮ ﻛﺒﻮ‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ ﭔﻴﮍي ﭔﮇڻ ﮐﺎن ﺑﭽﻨﺪي ۽ ﺟﻴﻜﻲ ُ‬
‫ﻫﻜﮍي وאﮢﺌﻲ ‪ /‬وאﭘﺎريَء ﮐﺎﻧﺴﻮאِء ﺳﻤﻮرא ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻫﭥﻴﻦ ﺧﺎﻟﻲ ﻫﺌﺎ‪ .‬وאﮢﺌﻲ وٽ دوﻛﺎن ﺟﻮ‬
‫وزﻧﺎﺋﺘﻮ وﮐﺮ‪ /‬ﺳﻴﮅو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﺳﭝﻨﻲ ﻳﻜﺮאِء ﭤﻲ وאﮢﻴﻲ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪” :‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺳﺎﻣﺎن ﺳﻤﻴﺖ ﺗﻮن‬
‫ﻟﻬﮡ ﺟﻲ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ڏﻳﻦ ﺗﻪ ﮬﻮﻧﺪ ﭔﻴﮍي ﭔﮇڻ ﮐﺎن ﺑﭽﻲ وﭸﻲ ۽ ﮔﻬﮣﻦ ﺟﻲ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﭘﮡ ﺑﭽﻲ ﭘﺌﻲ ۽‬
‫ﺳﻤﻮرא ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻛﺮڻ ﮐﺎن ﺑﻪ ﺑﭽﻲ ﭘﻮن!“‬
‫”ﭜﺮي ﭔﻴﮍيَء ۾ وאﮢﻴﻮ ﮘﻮرو!“ وאﮢﺌﻲ ﺟﺬﺑﺎت ۾ ڏﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬

‫‪32‬‬
 ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﺳﻤﻮرو ﺧﺮچ‪ ،‬אﻣﻴﺮ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﺮدאﺷﺖ ﻛﺮﮢﻮ ﭘﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺳﻤﻮرא אﻟﺰאم‪ ،‬ﻛﻤﺰور ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺗﻲ ڌرﻳﺎ وﻳﻨﺪא آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ُ .31‬ﭜﻠﻲ ُﭜﻠﻲ ﭜﺎڻ آﺋﻲ‪ ،‬ﺳﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭜﻠﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻣﻴﻬﺎر‪ ،‬ﻣﻴﻨﻬﻮن ﺟﻬﻨﮓ ۾ ﭼﺎري ﺷﺎم ڌאري אﭼﻲ وﭤﺎڻ ۾ ﭔﮅﻳﻮن‪ .‬ﺳﻨﭝﺎل ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ‬
‫ﻫﻜﮍي َو ِڇ ﮐﭩﻞ ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﭼﺮﻧﺪي ﺟﻬﻨﮓ ۾ ﮔﻢ ﭤﻲ وﺋﻲ ﻫﺌﺲ‪ .‬ﺳﺎﮘﻴﻦ ﭘﻴﺮن ﺗﻲ ﺟﮭﻨﮓ‬
‫ڏאﻧﻬﻦ ﭜﮙﻮ‪ .‬אوﻧﺪھ ﭤﻲ ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي َو ِڇ ﮘﻮﻟﻬﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ ۽ ﻫﭥﻴﻦ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻮﭨﻲ‬
‫آﻳﻮ‪.‬‬
‫رאت ﺟﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎﺋﻲ ﺑﺲ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﮐﮍھ ﺗﻲ ﮐﮍﻛﻮ ﭤﻴﻮ‪ .‬ﺳﻨﭝﺎل ﺗﻲ ﻧﻜﺘﻮ‪ .‬ڏﭠﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﮔﻢ‬
‫ﭤﻴﻞ وڇ وﭤﺎڻ ﺟﻲ ﮐﮍﻫﻪ ﺗﻲ ﺑﻴﭡﻲ آﻫﻲ‪ .‬ﺳﺎﻫﻪ ۾ ﺳﺎﻫﻪ ﭘﻴﺲ ۽ َو ِڇ ﻛﻠﻲ ﺳﺎن ﭔﮅي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ‪:‬‬
‫” ُﭜﻠﻲ ُﭜﻠﻲ ﭜﺎڻ آﺋﻲ‪ ،‬ﺳﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ُﭜﻠﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﺑﮁﮍن ﻛﻤﻦ ﺗﻲ ﻫﺮﻳﻞ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬ﺑﺎز אﭼﻲ ﺗﻪ ﮔﻨﻬﮕﺎر ﻧﻪ ﭼﺌﺒﻮ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻛﺮي ﻛﺮي ﺟﻨﻬﻦ ﻧﻪ ﻛﺌﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﺌﻲ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﺪڙ‪ ،‬ﺑﻲ ڏوﻫﻲَء ‪ /‬ﻣﻌﺼﻮم وאﻧﮕﺮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .32‬ﭜﻨﮕﺎن ﭼﻴﺰ ﭔﮇن ﺗﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﺪي رووي ﻛﮣﻚ ﻛﻮن‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻫﺎريَء‪ ،‬ﻛﮣﻚ ﺟﻮ אﭠﺎس ﭘﻮﮐﻴﻮﻫﻴﻮ‪ .‬ﭜﺮ ۾ ﻫﻜﮍي ﻣﻮאﻟﻲَء ﺑﻪ ﭜﻨﮓ ﺟﻲ ﭔﺎري ﭘﻮﮐﻲ‬
‫ﻫﺌﻲ‪ .‬אن ﺳﺎل ﺑﺮﺳﺎت ڏאڍي ﭘﺌﻲ ۽ ﭘﺎﮢﻲَء ﺟﺎ אﻧﮁﺮ ﻟﮙﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﭔﻮڏ ۾ ﻫﺮ ﺷﻲِء ﭔﮇي وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﭘﺎر ﻛﮃي روﺋﮡ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﻣﻮאﻟﻲ ﺑﻪ אن وﻗﺖ אﭼﻲ אﺗﻲ‬ ‫ﻛﮣﻚ ﺟﻮ ﻧﻘﺼﺎن ڏﺳﻲ ﻫﺎريَء ﺟﻲ زאل َ‬
‫ﭘﻬﺘﻮ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻧﻘﺼﺎن ڏﺳﻲ دل ﻧﻪ ﺟﻬﻠﻲ ﺳﮕﻬﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎﺋﻲَء ﺟﻲ رאﻧﭝﺎﭨﻦ‪ ،‬ﺗﻬﺎﺋﻴﻦ ﻧﺸﺎ ﭨﻮڙي‬
‫ﮀﮇﻳﺲ‪ .‬ﺧﺎر ﻣﺎن אﺗﺎن ﻧﻜﺘﻮ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﻬﻦ‪ ،‬ﻣﺎﺋﻲَء ﺟﻲ ﭔﺎﻛﺎرڻ ﺗﻲ ﺑﺎﭰﻴﻨﺪو وﻳﻮ؛ ”ﭜﻨﮕﺎن‬
‫ﺟﻬﺎن ﭼﻴﺰ ﭔﮇن‪ ،‬אﺗﻲ ﻟﻨﮉي رووي ﻛﮣﻚ ﻛﻮن‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﻘﺼﺎن ﺟﻮ ڏک ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﭤﻮري ﻧﻘﺼﺎن ﺳﺒﺐ‪ ،‬روﺋﮡ وאري ﮐﻲ ﭨﻮכ ﻃﻮر אﺋﻴﻦ ﭼﻴﻮ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﻫﻨﮅ אﻫﻮ ﺳﮍي‪ ،‬ﺟﺖ ﺑﺎﻫﻪ ﭔﺮي‪.‬‬
‫‪ -4‬אﻫﺎ ﺟﺎِء َﺟﻠﻲ‪ ،‬ﺟﺖ ﺑﺎﻫﻪ َﭔﻠﻲ‪) .‬ﺳﺮאﺋﻜﻲ(‬
‫‪ .33‬ﭜﻮﻧﺘﺮﻳﺎ ﭜﻮنِء ۾‪ ،‬ﺗﻪ ُﮔﻬﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻬﻮڙي ﻧﻪ ﭼﮍﻫﻴﺎ‪) .‬ﻻڙ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ُﮔﻬﻨﻮ؛ ﻣﻼح ﻗﻮم ‪ /‬ذאت ﺟﻮ ﻓﺮد‪ ،‬ﻧﺌﻴﻦَء ﻣﺎن ﮔﻬﻮڙي وﭠﻲ‪ ،‬ﭼﮍﻫﻴﻮ ﭘﺌﻲ آﻳﻮ‪ .‬رﺳﺘﻲ ۾ زﻣﻴﻦ‬
‫ﺟﻲ رﻧﮓ ﺟﻮ ﭜﻮﻧﺘﺮﻳﻮ ‪ /‬ﭔﭩﻴﺮو‪ُ /‬ﮘﭩﻮ ﭘﮑﻲ َﮀﭗ ِ◌ ﻫﻨﻴﻮ وﻳﭡﻮ ﻫﻴﻮ ﺟﻴﻜﻮ ﮔﻬﻮڙي ﺟﻲ ﺳﻨﺒﻦ‬
‫ﺟﻲ آوאز ﺗﻲ‪ ،‬ﭜﮍﻛﻮ ﮐﺎﺋﻲ אوﭼﺘﻮ אڏאﮢﻮ‪ .‬ﺳﻨﺪس אوﭼﺘﻲ אڏאم ﺗﻲ ﮔﻬﻮڙيَء ﭨﺎ ُھ ﮐﺎڌو ۽ ﺳﺌﻴﺲ‬
‫ﮔﻬﻨﻲ ﭘﺎڻ ﺳﻨﭝﺎﻟﻴﻮ ۽ ﻟﭩﺎ ﻛﭙﮍא ﮀﻨﮉي‪ ،‬ﭘﭩﻜﻮ ﭔﻴﻬﺮ ﭔﮅאﺋﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻛﺮڻ ﺑﻌﺪ ُ‬ ‫ﭧ ﺗﻲ ﭘﻴﻮ‪ِ .‬‬ ‫وﭸﻲ َﭘ َ‬
‫ﮔﻬﻮڙيَء ﮐﻲ وאڳ ﮐﺎن ﺟﻬﻠﻲ ﭘﭡﻲَء ﺗﻲ ﻫﭣ ﭰﻴﺮﻳﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﻬﻦ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”אيُء‬
‫ﮔﻬﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻬﻮڙي ﻧﻪ ﭼﮍﻫﻴﺎ!“‬ ‫ﭜﻮﻧﺘﺮﻳﺎ ﭜﻮنِء ۾ ﺗﻪ ُ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺟﻲ אﻫﮍא ﭜﻮﻧﺘﺮﻳﺎ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ۾ ﮀﭙﻴﺎ ‪ /‬ﻟِﻜﻴﺎ وﻳﭡﺎ ﻫﻮﻧﺪא ﺗﻪ ﭘﻮِء ُﮔﻬﻨﺎ ‪ /‬ﻧﻮאن ﺳﺌﺲ ﺑﻪ‬
‫ﮔﻬﻮڙن ﺗﻲ ﻧﻪ ﭼﮍﻫﻴﺎ‪.‬‬
‫‪ -1‬ﻧﺌﻴﻦ ﻛﻢ ۾ אﭼﺎﻧﻚ ﺗﻜﻠﻴﻒ אﭼﻲ ﺗﻪ ﺳﮅڙﻳﺎ‪ ،‬ﺷﻮق ﮀﮇي وﭸﻦ‪.‬‬

‫‪33‬‬
 ‫‪ -2‬ﺧﺮאب ﺣﺎﻟﺘﻮن‪ ،‬ﻣﮭﻢ ُﺟﻮﺋﻲَء ﺗﺎن אروאح ﮐﮣﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻦ ﭤﻴﻮن‪.‬‬
‫‪ .34‬ﭠﮗ ﭠﮙﻲ ﺟﮗ ﮐﻲ‪ ،‬ﺳﻴﺎﮢﻮ ﭠﮙﻲ ﭠﮗ ﮐﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي אﻣﻴﺮ ﮐﻲ ﭘﭧ ﭴﺎﺋﻮ ﺗﻪ ﻛﺎﺳﺒﻲ وﭨﺲ ڍورﮢﺎ ﮐﮣﻲ آﻳﺎ‪ .‬ﻫﻜﮍو ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻴﺮﺑﺤﺮ ﺑﻪ وﭨﺲ ﭔﻪ‬
‫ﭜﻼ ﭘﻼ ﮐﮣﻲ آﻳﻮ‪ .‬ﺟﻴﻜﻲ ﭔﻴﻦ ﺟﻲ آﻧﺪل ﺳﻮﮐﮍﻳﻦ ﺟﻲ ﭜﻴﭧ ۾ ﺳﺎدא ﻫﺌﺎ‪ .‬ﭘﺮ ﻣﻴﺮﺑﺤﺮ ﺟﻲ دل‬
‫رﮐﮡ ﺧﺎﻃﺮ אﻣﻴﺮ ﮐﻴﺲ ڏﻫﻪ ﭼﺎﻧﺪيَء ﺟﺎ روﭘﻴﺎ ڏﻧﺎ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍي ﻟﻮﭜﻲَء ﺑﻪ אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﮅي‪ ،‬אن ﺑﻪ ﺳﺎدي ﺷﻲِء‪ ،‬ڍورﮢﻲ ۾ ڏﺋﻲ وڏو אﻧﻌﺎم وﭠﮡ ﻻِء َﭘ ُﮫ‬
‫ﭘﭽﺎﻳﻮ‪ .‬ﻫﻜﮍو ﮔﻬﭩﻮ وﭠﻲ אﭼﻲ ڍورﮢﻮ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻪ ﭘﺎڻ رﻳﮃאر ﻧﻪ ﻫﻮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي אﻣﻴﺮ‬
‫ﭘﮁﻴﺲ؛ ”ﻫﻲُء ﮔﻬﭩﻮ ﻛﻴﮇאﻧﻬﻦ آﻧﺪو אﭤﺌﻲ؟“‬
‫”אڍאﺋﻴﻦ رﭘﺌﻲ ۾ ورﺗﻮ אﭤﻢ‪“.‬‬
‫”ﺗﻮﮐﻲ אن ﮐﺎن وڏو אﻧﻌﺎم ﭤﻮ ڏﻳﺎن!“ ﻫﻜﮍو ﭘﻠﻮ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﺗﻮ אڍאﺋﻲ روﭘﻴﻦ وאرو‬
‫ﮔﻬﭩﻮ ڏﻧﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﺎن ﺗﻮﮐﻲ ﭘﻨﺠﻦ روﭘﻴﻦ وאرو ﭘﻠﻮ ﭤﻮ ڏﻳﺎن!“‬
‫”ﭠﮗ ﭠﮙﻲ ﺟﮗ ﮐﻲ‪ ،‬ﺳﻴﺎﮢﻮ ﭠﮙﻲ ﭠﮗ ﮐﻲ!“ ﻻڳ ﻻِء آﻳﻞ ﻣﮝﮣﻬﺎر‪ ،‬ﻣﭥﻴﻦ ﻣﺎﺟﺮא ڏﺳﻲ אﺋﻴﻦ‬
‫ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﻟﻮﻣﮍ ﺑﻴﺸﻚ ﺳﻴﺎﮢﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﮐﻴﺲ ﭘﻜﮍي ﺳﻮ ﺑﻼ ﺟﻮ ﺳﻴﺎﮢﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻣﺎريَء ﻣﭥﺎن ﻣﺎري ﭘﻴﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺳﻴﺮ ﻣﭥﺎن ﺳﻮא ﺳﻴﺮ ﭘﻴﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .35‬ﭠﻠﻬﻦ ﭠﻜﺮن ﺗﻲ ڌﻛﺎ ﻛﻴﺮ ﻧﻪ ﺟﻬﻠﻴﻨﺪو‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﮘﻮﭠﺎﮢﻲَء ﻛﭽﻬﺮيَء ۾ ﻛﻨﭝﺮ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻧﻜﺘﻲ‪.‬‬
‫”ﻛﻨﭝﺮ ﺟﻲ آﺋﻲ‪ ،‬ﺳﭵﻲ ﺳﻮن آﻫﻲ!“ ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻫﺎ ﻫﺎ!ﻫﻦ دﻓﻌﻲ ﻣﺎل אﻫﮍو ﺗﻴﺎر ﭤﻴﻮ אﭤﺲ ﺟﻮ ﺳﻮن ﺟﻲ ﺟﺎِء ﺋﻲ ﻧﺎﻫﻲ!“ ﭔﺌﻲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍو ﺳﺎديَء ﺳﻤﺠﻬﻪ وאرو‪ ،‬ﮔﻬﺮﺟﺎﺋﻮ ﻫﻤﺮאھ ﺑﻪ وﻳﭡﻮ ﻫﺌﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ”ﺳﻮن“ ۽ ”ﺳﻮن ﺟﻲ ﺟﺎِء‬
‫ﻧﺎﻫﻲ“ وאرא ﻟﻔﻆ ﭔﮅא ﺗﻪ ﺳﻨﺪس ذﻫﻦ אوڏאﻧﻬﻦ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻛﭽﻬﺮي ﭘﻮري ﭤﻴﮡ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﻛﻮ ﮔﻬﺮ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪ .‬ﺳﺎدي ﺳﻤﺠﻬﻪ وאرو ﻫﻤﺮאھ ﻣﮍﻧﻲ ﮐﺎن آﺧﺮ‬
‫۾ אﭤﻴﻮ‪ .‬ﺟﻬﻨﮓ ﺟﻲ ﺧﻴﺎل ﺟﻮ ﺑﻬﺎﻧﻮ ﻛﺮي وﭸﻲ ﻫﻜﮍو ﮔﻬﻮﭔﺎﭨﻮ ﻫﭣ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪َ .‬ﻫﺌﻮ َﻣﺌﻮ ﭨﺮڻ‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﺘﻦ ﺑﻪ ﭜﻮﻧﻜﮡ ﺑﻨﺪ ﻛﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻲُء ﺑﻪ אﭼﻲ ﻛﻨﭝﺮ ﺟﻲ ﭜِﺖ ﮐﻲ ﭜِﭥﻮ‪ .‬אﻛﻴﻠﻮ ﻫﺌﻮ ۽ وﻗﺖ‬
‫ﮔﻬﭧ ﻫﺌﺲ‪ .‬ﻧﻨﮃڙو ﮐﺎٽ ﻫﮣﻲ ﺗﮍ ﺗﻜﮍ ۾ ﺳﻮن ﻫﭣ ﻛﺮڻ ﻻِء אﻧﺪر ﮔﻬﮍﻳﻮ‪ .‬ﺟﻴﺌﻦ ﺋﻲ אوﻧﺪھ ۾‬
‫אﻧﺪر ﭤﻴﻮ‪ .‬ﺗﻴﺌﻦ ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻦ َﭜ ِﺮ وﭸﻲ ﭠﻜﺮن ۾ ﻛﺮﻳﻮ‪ .‬אﺗﺎن ﭘﺎڻ ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ אﮘﺘﻲ ﻫﻠﻴﻮ ﺗﻪ آويَء ۾‬
‫ﭘﻮرﻳﻞ ﭤﺎﻧﻮن ۾ ﮔﭽﻲ وﻳﻮ‪ .‬زور ڏﺋﻲ ﭘﺎڻ آﺟﻮ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻛﻨﭝﺮﻳﺎﮢﻲَء ﮐﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻨﭝﺎل ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﺳﺎ ﺑﻪ ﺑﺘﻲ ﮐﮣﻲ ﺳﻤﺎَء ﺗﻲ ﻧﻜﺮي ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫ﮐﺎٽ ﺳﻮڙﻫﻮ ﻫﺌﻮ‪ ،‬وﭼﮍ‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﺘﻲَء ﺳﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ אﻳﻨﺪو ڏﺳﻲ‪ ،‬ﭼﻮر ﭘﻮﺋﻴﻦ ﭘﻴ ِﺮ ﻣﻮٽ ﮐﺎڌي‪.‬‬
‫ﮐﺎٽ ﻣﺎن ﻧﻜﺮڻ ﻟﮙﻮ‪ .‬אﭔﻬﺮאﺋﭗ ۾ ﻧﻜﺮڻ ﻛﺮي‪ ،‬ﭘﻴﭧ وٽ‬ ‫َ‬ ‫ﺳﭽﮍ ﺳﺒﺐ ﭼﻮر ﭤﻴﮍ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪو‬
‫ﭰﺎﺳﻲ ﭘﻴﻮ ۽ ﭘﻮﻳﺎن ﻛﻨﭝﺎرڻ אﭼﻲ ﭘﭡﻴﺎن ﻟﺖ وﻫﺎﺋﻲ ﻛﮃﻳﺲ‪ .‬ﻟﺖ ﻟﮙﮡ ﺷﺮط‪ ،‬ﭔﻮٿ َﭜ ِﺮ وﭸﻲ‬
‫ﮔﮭﭩﻲَء ﭰﻬﻜﻮ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬אﭤﻲ ﻛﭙﮍא ﺑﻪ ﻧﻪ ﮀﻨﮉﻳﺎﺋﻴﻦ ﺟﻮ ﻣﺎﺋﻲَء‪ ،‬ﭜﺖ ﺟﻲ ﺗﺎزي ﭠﮭﻴﻞ ﮘﭥﻲ ﻣﺎن‬
‫ﻟﻴﺌﻮ ﭘﺎﺋﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺲ؛ ”ﭜﻮرل ﭜﺎُء! ﭜﻴﺮو ﻧﻪ ﭜﭹﺠﺎنِء!“‬

‫‪34‬‬
 ‫”אدي!“ ﺑﻮﮀﮡ ﮀﻨﮉﻳﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﭠﻠﻬﻦ ﭠﻜﺮن ﺗﻲ ڌﻛﺎ ﻛﻴﺮ ﻧﻪ ﺟﻬﻠﻴﻨﺪو؟“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﻢ ﻛﺮڻ ۾ ﺳﻮאِء ِڌﻛﻦ ﭤﺎﭔﻦ ﺟﻲ ﻛﺠﻬﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻧﻪ ﭤﺌﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻻِء אﺋﻴﻦ ﭼﻴﻮ‬
‫وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .36‬ﭨﻜﻮ ڏﻳﺌﻲ ﭘﺮאﺋﻮ ﭔﺎر ﻧﻪ ﮐﺎرﺟﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻛ ِﺮ ِڙ َو ِڍ ﻫﻤﺮאﻫﻪ‪ ،‬رﺳﺘﻮ وﭠﻴﻮ ﭘﺌﻲ وﻳﻮ ﺗﻪ ﻫﻜﮍي ﮀﻴﻜﻲ ﮀﻮري ﮐﻴﺲ ﭘﻮﻳﺎن אﭼﻲ‬ ‫ﻫﻜﮍو َ‬
‫ﻫﭣ ﻫﻨﻴﻮ‪ .‬ﭼﮍ ﺗﻪ ڏאڍي آﻳﺲ ﭘﺮ ﻳﻜﺪم ﭘﺎڻ ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ‪ ،‬ﮐﻴﺴﻲ ﻣﺎن رﭘﻴﻮ ﻛﮃي ڏﻧﺎﺋﻴﻨﺲ‪ .‬رﭘﺌﻲ‬
‫ﺗﻲ ﮀﻮرو ڏאڍو ﺧﻮش ﭤﻴﻮ‪.‬‬
‫ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺳﺎﮘﻴﻮ ﻫﻤﺮאھ‪ ،‬ﺳﺎﮘﺌﻲ رﺳﺘﻲ ﺳﺎن‪ ،‬ﺳﺎﮘﺌﻲ وﻗﺖ ﻟﻨﮕﻬﻴﻮ ﺗﻪ ﮐﻴﺲ ﺳﺎﮘﺌﻲ‬
‫ﮀﻮﻛﺮي‪ ،‬ﺳﺎﮘﺌﻲ ﻧﻤﻮﻧﻲ‪ ،‬ﺳﺎﮘﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺌﻲ‪ .‬ﻣﻮٽ ۾ ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﺳﺎﮘﻲَء ﻃﺮح ﮐﻴﺲ روﭘﻴﻮ‬
‫ﻛﮃي ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺳﺎﮘﺌﻲ ﮀﻮﻛﺮي‪ ،‬ﺳﺎﮘﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﮐﻲ ﭼﮝﻮ ۽ ﻣﻔﻴﺪ ڌﻧﮅو ﺳﻤﺠﻬﻲ ﻫﺮ آﺋﻲ وﺋﻲ ﺳﺎن ﺳﺎﮘﻲَء‬
‫ﻻﻟﭻ ﺟﻲ אﻣﻴﺪ ۾ ﺳﺎﮘﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺷﺮوع ﻛﺮي ڏﻧﻲ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻴﺲ ﭔﺎر ﺳﻤﺠﻬﻲ ﭨﺎرو ﭘﺌﻲ‬
‫ﻛﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍو ﺟﻼﻟﻲ ﻗﺴﻢ ﺟﻮ ﻫﻤﺮאھ ﺳﺎﮘﻲَء ﮔﻬﭩﻲَء ﻣﺎن ﻟﻨﮕﻬﻴﻮ ﺗﻪ ﺳﺎﮘﺌﻲ ﮀﻮري ﺳﺎﮢﺲ ﺑﻪ ﺳﺎﮘﻲ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺌﻲ‪ .‬אن ﻫﻤﺮאھ ﭼﮍي‪ ،‬ﮀﻮري ﮐﻲ ڏאڍي ﭰﻴﻬﻪ ﻛﮃي‪ .‬ﮀﻮري ﭼﮝﺎ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺗﻪ ﭘﺌﻲ ﻟﮛ‬
‫ﺳﻴﻜﺮאﻳﺎ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﭘﻬﺮﺋﻴﻦ ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ؛ ”אﻧﻬﻲَء ﮐﻲ ﭼﺌﺒﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﭨﻜﻮ‬
‫ڏﻳﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺮאﺋﻮ ﭔﺎر ﮐﺎرڻ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﻏﻠﻂ ﻛﻢ ﻛﺮڻ وאري ﮐﻲ ﺷﺎﺑﺎس ڏﺑﻲ ﺗﻪ دﻟﻴﺮيَء ﺳﺎن ﻏﻠﻂ ﻛﻢ ﻛﻨﺪو ۽ وڏيَء‬
‫ﺗﻜﻠﻴﻒ ۾ אﻳﻨﺪو‪.‬‬
‫‪2. Give bad name to dog and then hang him.‬‬
‫‪ .37‬ﭨﻜﻲ ﺟﻲ ﭔﻮڙ ۾ ﻣﮏ ﺋﻲ ﻣﻠﻨﺪي‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﮘﻮﭠﺎﮢﻮ ﻫﻮﭨﻞ ﺗﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎﺋﮡ ﻻِء آﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﭔﻮڙ‪ ،‬ﻛﻴﺘﺮي ﭤﻮ ڏﻳﻦ؟“ ﺑﻴﺮي ﮐﻲ ﺳﮇي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫”ﺗﻮﮐﻲ ﮔﻬﮣﻲ وאرو ﮐﭙﻲ؟“ ﺑﻴﺮي ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﺗﻮ وٽ ﮔﻬﮣﻲ وאرא آﻫﻦ؟“‬
‫”رﭘﺌﻲ ۾ ﺑﻪ آﻫﻲ‪ ،‬אﭠﻴﻦ آﻧﻲ ﺑﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﭔﻦ آﻧﻦ ۾ ﺑﻪ آﻫﻲ‪ ،‬ﭨﻜﻲ وאرو ﺑﻪ آﻫﻲ‪ “.‬ﺑﻴﺮي ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي‬
‫ﭘﮁﻴﺲ؛ ”ﺗﻮﮐﻲ ﮔﻬﮣﻲ وאرو ﮐﭙﻲ!“‬
‫”ﭨﻜﻲ وאرو ﮐﮣﻲ آُء!“ ﮐﻴﺴﻲ آﻫﺮ‪ ،‬ﮘﻮﭠﺎﮢﻲ آرڊر ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫ﭨﻜﻲ وאرو ﭔﻮڙ آﻳﻮ ﺗﻪ ﮘﻮﭠﺎﮢﻲ ﭔﮅل ﻣﺎﻧﻲ ﮀﻮڙي ﮐﺎﺋﮡ ﺷﺮوع ﻛﺌﻲ‪ .‬ﭔﻮڙ ۾ ﻛﺎري ﻛﺎري‬
‫ﺷﻲِء ﻧﻈﺮ آﻳﺲ‪ .‬אﭤﻼﺋﻲ ڏﭠﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﮏ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻛﺮאﻫﺖ ﻣﺎن ﺑﻴﺮي ﮐﻲ ﺳﮇﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺑﻴﺮو آﻳﻮ‪ ،‬ﻣﮏ‬
‫ڏﻳﮑﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﭔﻮڙ ۾ ﻣﮏ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﭨﻜﻲ ﺟﻲ ﭔﻮڙ ۾ ﻣﮏ ﺋﻲ ﻫﻮﻧﺪي!“ ﺑﻴﺮو ﻻﭘﺮوאﻫﻲَء ﺳﺎن ﺟﻮאب ڏﻳﻨﺪو ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1:‬ﺳﺴﺘﻲ ﺷﻲِء ﻣﺎن ﭤﻮرو ﻧﻔﻌﻮ ﭤﻴﻨﺪو‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﻣﻬﺎﻧﮕﻲَء ﻣﺎن‪ ،‬ﮔﻬﮣﺎ ﻓﺎﺋﺪא ﭘﻮﻧﺪא آﻫﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﻓﺎﺋﺪي وאري ﺷﻲِء ﻣﮭﺎﻧﮕﻲ ﮬﻮﻧﺪي آﮬﻲ‪.‬‬

‫‪35‬‬
 ‫وאر‪.‬‬
‫وאر‪ ،‬ﺳﺴﺘﻲ روﺋﻲ ﺳﺌﻮ ِ‬ ‫‪ . 3‬ﻣﻬﺎﻧﮕﻲ روﺋﻲ ﻫﻚ ِ‬
‫‪ . 4‬ﭨﻜﻲ ﺟﻲ ﭔﻮڙ ﻣﺎن ﻫﺎﭤﻲ ﻧﻪ ﻧﻜﺮﻧﺪو‪.‬‬
‫‪ .38‬ﭨﻨﮓ ﭜﮙﻮ ﻛﻢ ﻛﺮي‪ ،‬ﭔﺎﻧﻬﻦ ﭜﮙﻮ ﻛﻢ ﻛﺮي‪ ،‬دل ﭜﮙﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻢ ﻧﻪ ﻛﺮي‪) .‬ﺳﻨﮅ‪،‬‬
‫ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﭧ‪ -‬وאﮢﺌﻲ وٽ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻮﻛﺮ ﺑﻴﭡﻞ ﻫﻮ‪ .‬אن ﺟﻲ ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻠﻨﺪي دل ﭜﭵﻲ ﭘﺌﻲ ۽‬ ‫ﻫﻜﮍي َ‬
‫ﻧﻮﻛﺮي ﮀﮇڻ ﻻِء ﻣﺎﻟﻚ ﮐﻲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﺎﻟﻚ ﻫﺮ دﻓﻌﻲ ﻛﻮﻧﻜﻮ ﺑﻬﺎﻧﻮ ڏﺋﻲ ﭨﺎري ﭘﺌﻲ‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ﮔﻬﮣﻦ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﻲ ﮔﻬﺮ ڏﻳﮑﺎرڻ‪“.‬‬ ‫ٰ‬ ‫ﮀﮇﻳﺲ‪ .‬ﻣﺎﻟﻚ ﺟﻮ ﺧﻴﺎل ﻫﻮ ﺗﻪ؛ ”ﮔﻬﮣﺎ ﻧﻮﻛﺮ رﮐﮡ‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﻮﻛﺮ ﮐﻲ ﻧﻮﻛﺮيَء ﻣﺎن ﺟﻮאب ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻧﻮﻛﺮ ﺻﻔﺎ ﺑِ ِﺮ ﻟﮙﻮ ﺑﻴﭡﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﺳﻨﻬﺎ ﺳﻨﻬﺎ ﭨﭙﮍ ﭜﭹﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻲ ﮔﺮאﻫﻜﻦ‬
‫ﭧ ﮐﻲ‬ ‫ﮐﻲ ﮀﮍﭔﻮن ڏﻳﮡ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﺗﻮر‪ -‬ﻣﺎپ ۾ ﺑﻪ ﻫﭥﮍي ﻫﮣﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬دﻛﺎﻧﺪאر ﺟﻲ ُﭘ َ‬
‫אﻫﺎﻧﻲ ﺑﻬﺎﻧﻲ ﻟﭙﺎﭨﻮن ﻫﮣﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻣﺎﻟﻚ ﺳﭝﺌﻲ ﺑﺮدאﺷﺖ ﭘﺌﻲ ﻛﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ زورن ڏﻳﻨﺪي ﻣﺎﻟﻚ ﺟﻲ אﮔﻬﺎڙي ﭘﻴﭧ ﺗﻲ ﭤﻚ وﻫﺎﺋﻲ ﻛﮃﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻣﺎﻟﻚ ﺳﻨﺪس‬
‫ﻧﻴﺖ ﺗﺎڙي وﻳﻮ ۽ ﻳﻜﺪم دل رﮐﮡ ﻻِء ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻫﺎِء! ﻫﺎِء! ڏאڍي ﭤﮅي آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”אﻧﻬﻦ ﮐﻲ وﭸﻲ رک! ﺟﻦ ﺟﻲ ﻛﻮﺳﻲ ﻫﺠﻲ!“ ﻧﻮﻛﺮ ﺧﺎر ﻣﺎن ﭨﭗ ڏﺋﻲ אﭤﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛‬
‫”ﻣﺎن ﻧﻪ ﺑﻴﻬﻨﺪس!“‬
‫”ﺑﻴﺸﻚ! ﺗﻮن ﻧﻪ ﺑﻴﻬﻨﺪﻳﻦ!“ ﻧﻮﻛﺮ ﺟﺎ ﻧﺨﺮא ﺑﺮدאﺷﺖ ﮐﺎن ﭼﮍﻫﻴﻞ ڏﺳﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﭼﻴﻮ؛ ”ﭨﻨﮓ‬
‫ﭜﮙﻮ ﻛﻢ ﻛﺮي‪ ،‬ﭔﺎﻧﻬﻦ ﭜﮙﻮ ﻛﻢ ﻛﺮي‪ ،‬ﭘﺮ دل ﭜﮙﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻢ ﻧﻪ ﻛﺮي!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1‬ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺟﺎ ﭔﻴﺎ ﻋﻀﻮא ﻧﻪ ﭘﺮ دل ﻛﻢ ﻛﻨﺪي آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺳﺎﻟﻢ ﻫﭥﻦ وאرא ﭘﻴﺎ ﭘﻨﻨﺪא آﻫﻦ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻪ دل وאرא ﭨﻨﮉא ﻣﻨﮉא ﻛﻤﺎﺋﻲ ﭘﻴﺎ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪא آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ُ -3‬ﭨ ِﭩﻲَء ﮐﻲ ﭨﺎﻛﻮ ﺋﻲ ﻧﻪ ﻟﮙﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .39‬ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻲ ذאت ﻧﻪ ﭘﮁﺠﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪/‬ﺑﻨﮕﺎﻟﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ُ‬
‫ﻫﻜﮍي ﻣﻮﭼﻲَء ﺟﻲ ﺟﻬﻮﭘﮍيَء وﭨﺎن אوﻳﻞ ﺟﻮ ﭼﺎر ﺳﺎڌو ﻓﻘﻴﺮ אﭼﻲ ﻟﻨﮕﻬﻴﺎ‪ .‬א َڃ ﺳﺒﺐ ﻣﻮﭼﻲَء‬
‫ﮐﺎن ﭘﺎﮢﻲ ﮔﻬﺮﻳﺎﺋﻮن‪ .‬ﻣﻮﭼﻲَء ﮐﻴﻦ ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺎرﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﺗﻮن ذאت ﺟﻮ ﻛﻴﺮ آﻫﻴﻦ؟“ ﻫﻜﮍي ﺳﺎڌوَء ﻣﻮﭼﻲَء ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﻮﭼﻲ!“ ﮔﻬﺮ ڌﮢﻲَء ﮐﻴﻦ ورﻧﺪي ڏﻧﻲ‪.‬‬
‫”אﻓﺴﻮس!“ ﻫﻜﮍي ﻓﻘﻴﺮ ﭘﮁﺘﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ذאت ﭘﮁﮡ ﮐﺎن אﮘﻲ ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺘﻮﺳﻴﻦ‪“.‬‬
‫”ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻲ‪ ،‬ذאت ﻧﻪ ﭘﮁﺠﻲ‪ “.‬ﻣﻮﭼﻲَء ﭼﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﻛﮅو ﻛﻢ ﻛﺮي ﺑﻌﺪ ۾ ﭘﮁﺘﺎﺋﮡ ﮐﺎن ﺑﻬﺘﺮ آﻫﻲ ﺗﻪ ﭘﻬﺮﻳﺎن ﺋﻲ ﺳﻮﭼﻲ ﺳﻤﺠﻬﻲ‬
‫ﻗﺪم ﮐﮣﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﭘﺎﻧﻲ ﭘﻴﻜﺮ ذאت ﭘﻮﮀﺘﻲ ﻫﻮ! )ﻫﻨﺪي(‬
‫‪ . 3‬ﭘﺎﻧﻲ ﭘﻲ ﻛﺮ ﮔﻬﺮ ﭘﻮﮀﻨﺎ‪ ،‬ﻧﺎﻫﻦ ﭜﻠﻮ وﻳﭽﺎر‪) .‬ﺑﻨﮕﺎﻟﻲ(‬
‫‪ . 4‬ﺟﻮﺷﻴﺎ! ﺗﻢ ﭘﻴﺌﻮڙي ﭘﺎﮢﻲ‪ ،‬ﻛﻴﻮن ﭘﻮﮀﻮ ﻣﻴﺮي ذאت‬
‫ﺳﻨﺘﻮ ﺟﺎﺋﻮ ﮔﻬﺮ אﭘﻨﻲ‪ ،‬ﭼﻤﺎر ﮬﻤﺮي ذאت‪) ..................................‬ﺳﻮردאس(‬
‫‪ .40‬ﭘﺮאﺋﻲ ڌيَء ﺗﺎن ﮐﺎرכ ﺑﻪ ﭼﮝﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬

‫‪36‬‬
‫ﻫﻜﮍو ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬ﭘﺎڙﻳﺴﺮيَء ﺟﻲ ڌيُء ﺟﻮ وﻫﺎنُء ﮐﺎﺋﻲ ﻣﻮﭨﻴﻮ ﺗﻪ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭜﺎﮢﺲ ﭘﮁﻴﻮ‪:‬‬
‫”ﻛﻨﻮאرﻳﺘﻮ ﺳﮇ ﭜﺮﻳﺌﻲ! ﻣﻠﻴﺌﻲ ﮀﺎ؟!“‬
‫”ﻫﻚ ﮐﺎرכ ﻣﻠﻲ!“ ﭜﺎُء ﮐﻲ ورﻧﺪي ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫”ﺑﺲ؟! ﻫﻚ ﮐﺎرכ ﻻِء ﭘﻨﮅ ﭘﻴﻮ ﻫﺌﻴﻦ؟!“ ﭜﺎُء ﺣﻴﺮت ﻣﺎن ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻛﻨﻮאرﻳﺘﻮ ﺳﮇ ﻫﺌﻮ! ﻛﻮ ﮔﻬﻮﭨﻴﺘﻮ ﺗﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﺌﻮ ﺟﻮ אن ۾ ﮔﻬﮣﻮ ﻛﺠﻬﻪ ﻣﻠﻲ ﻫﺎ!“ אﭸﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻻﺟﻮאب ﻛﻨﺪي ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﭘﺮאﺋﻲَء ڌيُء ﺗﺎن ﮐﺎرכ ﺑﻪ ﭼﮝﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﻣﻔﺖ ۾ ﻣﻠﻴﻞ ﭤﻮري ﺷﻲِء ﺑﻪ ﭼﮝﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﺟﻴﻜﺎ ﻣﻔﺖ ﻣﻠﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻻِء ﺳﻮאل ﺟﻮאب ﻧﻪ ﻛﺠﻲ‪.‬‬
‫ﻳﻮ ﺗﺎن ﮐﺎرכ ﺑﻪ ﭼﮝﻲ‪.‬‬ ‫ﭜﻴﭩﻴﻮ‪ :‬ﭘﺮאﺋﻲ َڏ َ‬
‫ﻳﻮ ﺗﺎن ﮐﺎرכ ﺑﻪ ﭼﮝﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪ .41‬ﭘﺮאﺋﻲ َڏ َ‬
‫ﻳﻮ ﺟﻲ אﺳﭥﺎن ﺗﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺟﺘﻲ ﮐﻴﺲ‪ ،‬ﭼﮝﻲ‬ ‫ﻫﻜﮍو ﻫﻤﺮאﻫ ُﻪ‪ ،‬ﭘﺎڙﻳﺴﺮيَء ﺳﺎن ﮔﮇﺟﻲ ﺳﻨﺪس َڏ َ‬
‫ﻳﻮ ﺟﻲ אﺳﭥﺎن ﺗﺎن ﮀﺎ‬ ‫ﭘﺮﺳﺎد ﺑﺠﺎِء ﻓﻘﻂ ﻫﻚ ﮐﺎرכ ﻣﻠﻲ‪ .‬ﮔﻬﺮ ﻣﻮﭨﻲ آﻳﻮ ﺗﻪ ﭜﺎﮢﺲ ﭘﮁﻴﺲ‪َ ” :‬ڏ َ‬
‫ﻣﻠﻴﺌﻲ؟“‬
‫”ﻫﻚ ﮐﺎرכ‪“.‬‬
‫”ﺑﺲ!“ ﭜﺎُء ﻋﺠﺐ ﻣﺎن ﭘﮁﻴﺲ؛ ”ﻓﻘﻂ ﻫﻚ ﮐﺎرכ ﻻِء אﻳﮇو ﭘﻨﮅ ﭘﻴﻮ ﻫﺌﻴﻦ!؟“‬
‫”ﭘﺮאﺋﻲ ڏﻳﻮ ﺗﺎن ﮐﺎرכ ﻣﻠﻲ ﺳﺎ ﺑﻪ ﭼﮝﻲ‪ “.‬ﭜﺎُء ﮐﻲ ﻻﺟﻮאب ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﭘﺮאﺋﻲ ﮔﻬﺮאن ِڌﻛﻮ ‪ُ /‬ﺑﺠﻮ ﻣﻠﻴﻮ ﺑﻪ ﻛﺎر‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﻣﻔﺖ رאﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪) .‬ﻓﺎرﺳﻲ(‬
‫ﭜﻴﭩﻴﻮ‪ :‬ﭘﺮאﺋﻲ ڌيَء ﺗﺎن ﮐﺎرכ ﺑﻪ ﭼﮝﻲ‪.‬‬
‫‪ .42‬ﭘﻨﮡ ﮐﺎن وڌﻳﻚ ﻛﻬﮍو ﻧﭝﺎڳ آﻫﻲ! )ﺳﺎﻫﺘﻲ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﭘﻴﻨﻮ ﻓﻘﻴﺮ‪ ،‬ﮔﻬﻮڙيَء ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻴﻮ‪ ،‬ﮔﺪאﮔﺮيَء ﻻِء وﭸﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻫﻜﮍي ﻻﻟﭽﻲَء ﮐﻴﺲ‬
‫ﺘﺎر‪ -‬ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ آﻫﻲ ۽ ِﺳ َ‬
‫ﺘﺎر‪ -‬ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪،‬‬ ‫ﮔﻬﻮڙيَء ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻴﻞ ڏﺳﻲ ﭼﻴﻮ‪” :‬ﻓﻘﻴﺮ! ﮔﻬﻮڙي ﺗﻪ ِﺳ َ‬
‫ﻧﭝﺎڳ ﺟﻲ ﻧﺸﺎﻧﻲ آﻫﻲ!“‬
‫ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻪ ﮔﻬﺎٽ ﮔﻬﺎٽ ﺟﻮ ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﻮ وﻳﭡﻮ ﻫﺌﻮ‪ .‬ﻳﻜﺪم ﺳﻨﺪس ﻣﺮאد ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﻲ وﻳﻮ ۽‬
‫ﺘﺎر‪ -‬ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻫﻮﻧﺪي ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ ﮀﺎ ﻛﻨﺪي؟ ﭘﻨﺎن ﺗﻪ אﮘﻴﺌﻲ ﭤﻮ‪ِ .‬ﺳ َ‬
‫ﺘﺎر‪-‬‬ ‫ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ‪” :‬אﺑﺎ! ِﺳ َ‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻲَء ﮐﺎن ﮀﺎ ﻻِء ڊﭴﺎن!“ ﺑﺤﺚ ﺟﺎ ﺳﻤﻮرא دروאزא ﺑﻨﺪ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ‪” :‬ﭘﻨﮡ ﮐﺎن وڌﻳﻚ‬
‫ﻛﻬﮍو ﻧﭝﺎڳ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻧﭝﺎڳ ‪ /‬ﺳﭝﺎڳ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﺷﻲِء ﺟﻲ ﻫﺠﮡ ﻳﺎ ﻧﻪ ﻫﺠﮡ ۾ ﻣﻀﻤﺮ ﻧﺎﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .43‬ﭘﻨﮡ وﭼﺎن‪ ،‬ﭘﮍﻫﮡ ﻳﺎد ﺋﻲ ﻧﺎﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻏﺮﻳﺐ ‪ /‬ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﮐﻲ ﻋﻠﻢ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮڻ ﺟﻮ ﺑﻴﺤﺪ ﺷﻮق ﻫﻴﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﻧﻪ ﺋﻲ‬
‫ﻛﻮ ڌﻧﮅو ﻫﻴﻮ ۽ ﻧﻪ ﺋﻲ وري ﭘﻮﻳﺎن ﮐﺎﺋﮡ وאري آﻛﻬﻪ‪ .‬ﻛﻤﺎﺋﻲ ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﻻِء؟! ﺳﻨﺪس ﮀﮍي‬
‫ِﺳ َﺮ ﻻِء‪ ،‬ﻫﻜﮍو א� ﺟﻮ ﺑﻨﺪو‪ ،‬ﻣﺎﻧﻲ ﭘﻴﻮ ڏﻳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬وאﻧﺪي وﻳﻬﮡ ﮐﺎن‪ ،‬ﻋﻠﻢ ﭘﺮאﺋﮡ ﺑﻬﺘﺮ‬
‫ﺳﻤﺠﻬﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻣﻜﺘﺐ ﺟﻲ ﻣﻼن وٽ ﭘﮍﻫﮡ ﻻِء وﻳﻮ ﺗﻪ ﮐﻴﺲ ﺧﻮﺷﻲَء ﻣﺎن ﭘﮍﻫﺎﺋﮡ ﺷﺮوع‬
‫ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬

‫‪37‬‬
‫ﮘﭻ وﻗﺖ ﮐﺎﻧﭙﻮِء‪ ،‬ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎرאﺋﮡ وאرو ﺷﺎﻫﻮﻛﺎر‪ ،‬ﺣﺞ ﺟﻲ ڊﮔﻬﻲَء ﻣﺴﺎﻓﺮيَء ﺗﻲ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﭘﻮﻳﻦ ﮐﻲ ﻫﻦ ﻣﻮﻻﺋﻲَء ﺟﻲ ﭘﺎرت ﺗﻪ ﻛﺮي وﻳﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻨﺠﻬﻦ ﻛﺎ ﭤﻮم ﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺳﻮ‬
‫ﺳﻨﺪس ﺳﺎر ﺳﻨﭝﺎل ﻛﺎﻧﻪ ﻟﮅאﺋﻮن‪ .‬ﺑﮏ ﮐﺎن ﺑﭽﮡ ﻻِء ﻫﭣ ﭘﻴﺮ ﻫﮣﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻧﻪ ڌﻧﮅو‬
‫ﭴﺎﮢﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺰوري ﭘﺌﻲ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻴﺲ‪ .‬ﻣﻔﺖ ﺟﻲ ﭨﻜﺮن ﺗﻲ ﭘﻠﻴﻞ ﮐﻲ ﭘﻨﮡ ﺑﻬﺘﺮ ۽ آﺳﺎن‬
‫ﻟﮙﻮ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﮔﺪאﮔﺮيَء ﺟﺎ ﭨﻜﺮ ﻫﻮڙ ﮐﻲ ﻟﮙﺲ ﺗﻪ אﻫﮍي ﭼﻮس ﭘﺌﺠﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﺟﻮ ﭘﮍﻫﮡ وאري‬
‫ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺋﻲ ﮐﺎﻧﺌﺲ وﺳﺮي وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ رﺳﺘﻲ وﻳﻨﺪي‪ ،‬ﻣﻼن ﺟﻲ ُﻣﻨﻬﻦ ﭼﮍﻫﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﺗﻮﮐﻲ ﭘﮍﻫﮡ ﺟﻮ ڏאڍو ﺷﻮق ﻫﺌﻮ؟!“ ﻣﻼن ﺣﺎل אﺣﻮאل ﻛﻨﺪي ﭘﮁﻴﺲ؛ ”אڄ ﻛﻠﻬﻪ ﺗﻮﮐﻲ ﮀﺎ‬
‫ﭤﻲ وﻳﻮ آﻫﻲ؟!“‬
‫”ﺷﻮق ﺗﻪ ڏאڍو آﻫﻲ! ﭘﺮ ﭘﻴﭧ ﺑﻪ ﭘﺎﻟﮣﻮ آﻫﻲ؟“ ﻫﺎﮢﻲ אﻫﺎ ﺣﺎﻟﺖ آﻫﻲ ﺟﻮ ‪ ....‬ﻣﻼن ﮐﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛‬
‫”ﭘﻨﮡ وﭼﺎن‪ ،‬ﭘﮍﻫﮡ ﻳﺎد ﺋﻲ ﻧﺎﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﭘﻴﭧ ﻧﻪ ﭘﻮﻧﺪو‪.‬‬
‫ِ‬ ‫ﭘﻴﭧ ﭘﻴﺎ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻋﻠﻢ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ِﭘ َﻦ ﺟﺎ ﭨﻜﺮ‬
‫‪ .44‬ﭘﻬﻠﻲ آپ ﭘﻬﻠﻲ آپ ﻛﺒﻮ ﺗﻪ ﮔﺎڏي ﮀﭩﻲ وﻳﻨﺪي‪) .‬אردو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍא ﭔﻪ ﺟﻬﻮﻧﺎ دوﺳﺖ‪ ،‬رﻳﻠﻮي אﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﭵﺎﮢﺎن‪ ،‬ﭘﺎڻ ۾ ڏאڍو אﻛﻴﺮ ﺳﺎن ﻣﻠﻴﺎ‪.‬‬
‫ﺑﻴﭡﻲ ﻛﭽﻬﺮي ﭘﺌﻲ ﻛﻴﺎﺋﻮن ﺗﻪ ﮔﺎڏي ﺑﻪ ﭘﻠﻴﭧ ﻓﺎرم ﺗﻲ ﭘﻬﭽﻲ وﺋﻲ‪ .‬رش ﺳﺒﺐ ﭘﺎڻ ڍرא رﻫﻴﺎ‬
‫ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﻟﻬﮡ وאرא آرאم ﺳﺎن ﻟﻬﻲ ﺑﺲ ﭤﻴﻦ ۽ ﭼﮍﻫﮡ وאرא ﺳﻜﻮن ﺳﺎن ﭼﮍﻫﻲ ﭤﺎﻧﻴﻜﺎ ﭤﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭔﻴﻦ ﺟﻮ אﺣﺘﺮאم ۽ אﻛﺮאم ﻛﻨﺪي‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﮔﺎڏيَء ﺟﻲ در وٽ ﭘﻬﺘﺎ ﺗﻪ ﻫﻜﮍي ﭔﺌﻲ ﮐﻲ אدب ۽‬
‫אﺣﺘﺮאم ﺳﺎن ﭼﻴﻮ؛ ”ﺣﻀﻮر ! ﭘﻬﺮﻳﻦ אوﻫﺎن ﻗﺪم ﺷﺮﻳﻒ رﮐﻮ!“‬
‫ً‬
‫ﭔﺌﻲ دوﺳﺖ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ אﻳﺘﺮو אﺣﺘﺮאم ﭤﻴﻨﺪي ڏﭠﻮ ﺗﻪ ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﻣﺮوﺗﺎ אﺣﺘﺮאم ﻛﻨﺪي ڍرو ﭤﻴﻮ ۽‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﺲ؛ ”ﻧﻪ ! ﺣﻀﻮر אﺋﻴﻦ ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو‪ ،‬ﭘﻬﺮﻳﻦ אوﻫﺎن ﭼﮍﻫﻮ!“‬
‫”ﻧﻪ!“ ﺣﺪ ﮐﺎن وڌﻳﻚ אﻛﺮאم ﻛﻨﺪي ﭘﻬﺮﻳﻮن دوﺳﺖ ﭘﻮﺋﺘﻲ ﻫﭩﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﭘﻬﺮﻳﻦ אوﻫﺎن‬
‫ﭼﮍﻫﻮ!“‬
‫אﻳﺘﺮي ۾ ﮔﺎڏي َء ﺑﻪ ﻛﻮכ ﻛﺌﻲ ۽ ُﭼﺮڻ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﻫﻨﻦ ﺟﻮ אﻫﻮ ﺋﻲ אﺣﺘﺮم وאرو ﻛﻼم ﺟﺎري‬
‫ﻫﺌﻮ ﺟﻮ ﮔﺎرڊ ﺑﻪ ڊوڙﻧﺪو אﭼﻲ ﺑﻮﮔﻲَء ۾ ﭼﮍﻫﻴﻮ ۽ ﺳﻨﺪن ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭔﮅي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﭘﻬﻠﻲ آپ‪،‬‬
‫ﭘﻬﻠﻲ آپ ﻛﺒﻮ ﺗﻪ ﮔﺎڏي ﺗﻪ ﮀﭩﻲ وﻳﻨﺪي‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬אﺣﺘﺮאم ﺑﻪ ﺣﺪ אﻧﺪر ﻛﺮڻ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺣﺪ ﮐﺎن وڌﻳﻚ אﺣﺘﺮאم‪ ،‬ﺑﻲ אدﺑﻲَء ۽ ﻧﻘﺼﺎن ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﺑﮣﺒﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .45‬ﭘﻴﺎدي ﻣﺎن ﻫﺴﻮאر‪ ،‬ﻫﺴﻮאر ﻣﺎن ﭘﻴﺎدو‪ ،‬ﺧﺪא ﭤﻮ ﻛﺮي‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ‪ ،‬ﻫﻜﮍي دروﻳﺶ ﮐﻲ‪ ،‬ﺑﻲ ﻋﺰﺗﻮ ﻛﺮڻ ﻻَء‪ ،‬ﮔﻬﺮאﺋﻲ ﭼﻴﻮ؛ ”زﻣﻴﻦ ﺟﻮ ِو ُچ‬
‫ﻛﺎﭤﻲ آﻫﻲ؟“‬
‫”ﺟﺘﻲ ﻣﺎن ﺑﻴﭡﻮ آﻫﻴﺎن‪ ،‬אﻫﻮ ﺋﻲ زﻣﻴﻦ ﺟﻮ ﻣﺮﻛﺰ آﻫﻲ‪ “.‬دروﻳﺶ ورאﮢﻲ ڏﻧﺲ‪.‬‬
‫”ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺟﻮ ُﻣﻨﻬﻦ ﻛﻴﮇאﻧﻬﻦ آﻫﻲ؟“‬
‫دروﻳﺶ ﻣﻴﮡ ﺑﺘﻲ ﮔﻬﺮאﺋﻲ ﭔﺎرאﺋﻲ‪ ،‬ﭘﻮِء ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻫﻦ ﻣﻴﮡ ﺑﺘﻲَء ﺟﻮ رخ‬
‫ﻛﻴﮇאﻧﻬﻦ آﻫﻲ؟“‬

‫‪38‬‬
 ‫”ﻫﺮ ﻃﺮف!“ ﺑﺎﺷﺎﻫﻪ ﺗﻜﮍ ۾ ﺟﻮאب ڏﻧﻮ‪.‬‬
‫”ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺟﻮ ُﻣﻨﮭﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف آﻫﻲ!“‬
‫”ﭜﻼ ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ ﮀﺎ ﭤﻮ ﻛﺮي؟“ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﻻﺟﻮאب ﭤﻴﻨﺪي ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﺟﻨﻬﻦ ﮔﻬﻮڙي ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻨﺪو آﻫﻴﻦ‪ ،‬אﻫﻮﻣﻮن ﮐﻲ ڏي ﺗﻪ ﭔﮅאﻳﺎنِء!“‬
‫ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻼﻣﺖ‪ ،‬ﮔﻬﻮڙو ﮔﻬﺮאﺋﻲ ﮐﻴﺲ ڏﻧﻮ‪ .‬دروﻳﺶ ﮔﻬﻮڙي ﺗﻲ ﻻﻧﮓ ورאﺋﻲ وאﮘﻮن‬
‫ﻛﺸﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﭘﻴﺎدي ﻣﺎن ﻫﺴﻮאر‪ ،‬۽ ﻫﺴﻮאر ﻣﺎن ﭘﻴﺎدو‪ ،‬ﺧﺪא ﭤﻮ ﻛﺮي‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻏﺮﻳﺐ ﻣﺎن אﻣﻴﺮ ۽ אﻣﻴﺮ ﻣﺎن ﻏﺮﻳﺐ ﺧﺪא ﭤﻮ ﻛﺮي‪.‬‬
‫‪َ .46‬ﭘﻴﺮ ُﮐﭙﻲ ﺗﻪ ﺟﺎﭠﻮ ﺑﻪ ﻟﮙﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﭤﻠﻬﻮ ﻣﺘﺎرو ﻣﺎڙﻳﭽﻮ‪ ،‬ﺳﻨﮅ ﺟﻲ ﻫﻚ ﮘﻮٺ ۾ آﻳﻮ‪ .‬ﺳﺎﮢﺲ ﭔﻪ ﭼﺎر ﮘﻮﭠﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺳﺎڻ ﻫﺌﺎ‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﮘﻮٺ ﺟﻲ אوﻃﺎق ۾ ﭘﻬﺘﺎ ﺗﻪ ڏאڍو ﭼﻬﭽﭩﻮ ﻟﮙﻮ ﭘﻴﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻫﻲُء ﺑﻪ ﭼﻬﭽﭩﻮ ڏﺳﮡ ﺑﻴﻬﻲ‬
‫ﻣﻠﻬﻪ ﺟﻲ אﻧﮕﻦ ﮐﺎن وאﻗﻒ ﻫﺌﮡ‬ ‫ﻣﻠﻬﻪ‪َ ،‬‬
‫رﻫﻴﺎ‪ .‬אوﻃﺎق ۾ َﻣﻠﻬﻪ ﺟﻮ ﻣﻘﺎﺑﻠﻮ ﻫﻠﻲ رﻫﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻫﻜﮍو ُ‬
‫ﻛﺮي‪ ،‬ﺳﭝﻨﻲ ﮐﻲ ﻣﻴﺪאن ﻣﺎرﻳﻮ ﺑﻴﭡﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﮔﻬﻮر ۾ ﭘﺌﺴﺎ ﺑﻪ ڏאڍא ﭘﺌﻲ ﭘﻴﺲ‪.‬‬
‫ﭤﻠﻬﻲ ﭤﻨﭝﺮي ﻣﺎڙﻳﭽﻲ ﮐﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﭤﻴﻦ ﻣﻠﻬﻪ وڙﻫﮡ ﻻِء אﭜﺎرﻳﻮ؛ ”ﻣﻠﻬﻪ وڙﻫﻪ! ﮐﭩﮡ ﺗﻲ ﮔﻬﻮر‬
‫ﻣﻠﻨﺪي‪ ،‬ﮔﺬر ﺳﻔﺮ ﭼﮝﻮ ﭤﻲ ﭘﻮﻧﺪو‪“.‬‬
‫ُ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻦ ﺟﻲ ﭘﮇאﺋﮡ ﺗﻲ ﻣﮍس ﻣﻴﺪאن ۾ ﻛﮇي ﭘﻴﻮ‪ .‬ﺳﻨﺪرא ﭔﮅي ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻠﻬﻪ ﭔﮑﻴﻦ ﭘﻴﺎ ﺗﻪ‬
‫ﮘﻮﭠﺎﮢﻲ ﭴﺎﮢﻮ ﻣﻠﻬﻪ‪ ،‬ﻣﺎڙﻳﭽﻲ ﮐﻲ ڍאכ ﺗﻲ ﮐﮣﻲ ﮔﻬﻤﺎﻳﻮ‪ .‬ﭔﺎﻫﺮאن ﺑﻴﭡﻞ ﻣﺎڙﻳﭽﻲ ﺟﻲ ﺳﺎﭤﻴﻦ‪،‬‬
‫س ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﺟﺎﭠﺎ ﻣﺎر! ﺟﺎﭠﺎ ﻣﺎر!“‬ ‫ﻣﺎڙﻳﭽﻲ ﮐﻲ َڏ ُ‬
‫אﮘﻠﻲ ﻣﻠﮫ ﺟﻲ ﮬﭥﻦ ۾ ﻣﭥﻲ ﭰﺮﻧﺪي‪ ،‬ﻣﮍس ﺟﻮ ﻣﭥﻮ ﺋﻲ ﭼﻜﺮאﺋﺠﻲ وﻳﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﺗﻨﮭﻦ ﮐﻲ ﮬﻨﻦ‬
‫وאري ﮘﺎﻟﮫ ﺳﻤﺠﮫ ۾ ﺋﻲ ﻧﻪ آﺋﻲ‪ .‬ﻧﺘﻴﺠﻲ ﻃﻮر ﻣﻠﮫ ۾ دﺳﺠﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﺟﮇﮬﻦ ڌכ ﮐﺎﺋﻲ אﭼﻲ‬
‫ﺳﺎﭤﻴﻦ ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن وﻳﭡﻮ ﺗﻪ ﮐﻴﺲ ﭨﻮﻛﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻮن؛ ”אﺳﺎن ﺗﻮﮐﻲ ﺟﺎﭠﻲ ﮬﮣﮡ ﻻَء ﭘﺌﻲ ﭼﻴﻮ ﭘﺮ‬
‫ﺗﻮ ﺗﻪ ﭔﮅو ﺋﻲ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ‪ .‬אﺳﺎن ﺟﻲ ڏس ﺗﻲ ﮬﻠﻴﻦ ﮬﺎ ﺗﻪ ڌכ ﻧﻪ ﮐﺎﺋﻴﻦ ﮬﺎ!“‬
‫”ﭘﻴﺮ ﮐﭙﺎڙي ﺗﻪ ﺟﺎﭠﺎ ﻣﺎرאڙي!“ ﻧﺌﻴﻦ ﻣﻠﮫ ﮐﻴﻦ ﺟﻮאب ڏﻧﻮ؛ ”ﭘﻴﺮ ُﮐﭙﻲ ﺗﻪ ﺟﺎﭠﻮ ﺑﻪ ﻟﮙﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﭔﺌﻲ ﺳﺎن ﻣﻘﺎﺑﻠﻮ ﻛﺮڻ ﻻِء‪ ،‬دﻧﮕﻮ ﻣﻠﻲ ﺗﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻮ ﻛﺠﻲ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﻛﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ .47‬ﺟﺎﺗﻲ ﭘﺎﮢﻲ‪ ،‬ﺗﺎﺗﻲ ﭘﺎڻ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ‪ ،‬ﭔﻦ אﻣﻴﺮن ﮐﺎن ﺳﺎﮘﺌﻲ ﻗﺴﻢ ﺟﻮ אﻣﺘﺤﺎن ورﺗﻮ‪ .‬ﮐﻴﻦ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺳﭝﻨﻲ ﺷﻴﻦ‬
‫ﺞ آﮢﻲ ڏﻳﻮ‪“.‬‬‫ﺟﻮ ﭔِ ﱡ‬
‫ﻫﻜﮍو אﻣﻴﺮ‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﻲِء ﺟﻲ ﭔِ ّﺞ ﻻِء ﺟﻬﻨﮓ ﺟﻬﺮ رﻟﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﭔﻴﻮ ﭘﺎﮢﻲ ﮐﮣﻲ آﻳﻮ‪.‬‬
‫ﭔﺞ ﻻِء ﭼﻴﻮ ﻫﻮ! ﺗﻮن ﺗﻪ ﭘﺎﮢﻲ ﮐﮣﻲ آﻳﻮ آﻫﻴﻦ؟!“ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬ ‫”ﻣﻮن ﺗﻮﮐﻲ ِ ّ‬
‫ﺞ آﻫﻲ‪ ،‬ﮀﻮ ﺟﻮ ‪ “....‬ﻛﭩﻮرو ﭘﺎﮢﻲ َء ﺟﻮ رﮐﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﺟﺎﺗﻲ‬ ‫”ﭘﺎﮢﻲ ﺋﻲ ﻫﺮ ﺷﻲِء ﺟﻮ ﭔِ ﱡ‬
‫ﭘﺎﮢﻲ‪ ،‬ﺗﺎﺗﻲ ﭘﺎڻ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﭘﺎﮢﻲ ﺋﻲ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺣﻴﺎت آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻫﺮ ﺷﻲِء ﮐﻲ ﭘﺎﮢﻲَء ﻣﺎن ﺣﻴﺎﺗﻲ ڏﻧﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺟﺎﺗﻲ ﭘﺎﮢﻲ‪ ،‬ﺗﺎﺗﻲ ﭘﻬﺮ‪.‬‬
‫‪ .48‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻛﻢ ﺳﻮﺋﻲ ﻛﺮي‪ ،‬ﭔﻴﻮ ﻛﺮي ﺗﻪ ﻧﻘﺼﺎن ﭜﺮي‪) .‬ﺳﺮو ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬

‫‪39‬‬
‫ﭧ‬‫ﻫﻜﮍي وאﭘﺎريَء ﮐﻲ ﻫﻜﮍي ﺳﻮدي‪ /‬وאﭘﺎر ﻣﺎن ﭼﮝﻲ ﭘﺮאﭘﺖ ﭤﻲ‪ .‬אﻫﻮ ﺣﻮאل ﭔﮅي ﻫﻜﮍي َﭜ َ‬
‫ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﮘﻴﻮ وאﭘﺎر ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‪ .‬ﻧﺎﺗﺠﺮﺑﻴﻜﺎريَء ﺳﺒﺐ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻘﺼﺎن رﺳﻴﺲ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ‬
‫روﺋﮡ رﻳﻨﮕﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫”ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻛﻢ ﺳﻮﺋﻲ ﻛﺮي‪ ،‬ﭔﻴﻮ ﻛﺮي ﺗﻪ ﻧﻘﺼﺎن ﭜﺮي!“ وאﭘﺎريَء ﭨﻮﻛﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪-1 :‬ﺟﺴﻜﺎ ﻛﺎم ﺗﺴﻜﻮ ﺳﺎﺟﻲ‪ ،‬אور ﻛﺮي ﺗﻮ ﭠﻴﻨﮕﺎ ﺑﺎﺟﻲ‪) .‬ﭘﻨﺠﺎﺑﻲ(‬
‫‪َ -2‬ﻫ َﮍ ﺑﻪ ﮔﺎﺳﻮ‪ ،‬ﻟﻮכ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﻮ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺟﻮﺋﺎري ﺟﻮﺋﺎ ۾ ﻫﺎرڻ ﺑﻌﺪ ﭼﻮي؛ ”ﭘﺌﺴﺎ ﺑﻪ وﻳﺎ‪ ،‬ﻋﺰت ﺑﻪ وﺋﻲ!“‬
‫‪ .49‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﭧ ۾ ﻧﻪ ﭤﻲ ﭨﻜﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ‪ ،‬ﻛﺎﭤﻲ ﺑﻪ ﻛﻴﻦ ﭤﻲ‬
‫ﻟﻜﻲ‪) .‬אردو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﺑﺒﻦ ﻧﺎﺋﻲَء ﻧﺎﻟﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍو ﮬﻤﺮאھ ﻫﻜﮍي ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ وٽ وﭸﻲ ﺣﺠﻢ ﻣﻘﺮر ﭤﻴﻮ‪ .‬ﭘﻬﺮﺋﻴﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ‬
‫َ‬
‫ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﺎ وאر ﭠﺎﻫﻴﻨﺪي ڏﭠﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﮐﻲ ﻣﭥﻲ ﺗﻲ ﭔﻪ ِﺳﮛ آﻫﻦ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺑﻪ אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ‬
‫ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﺳﮝﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻧﻪ ﭔﮅאﺋﺠﺎنِء!“‬
‫ﻧﺎﺋﻲ‪ ،‬אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﻦ ﭨﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﻣﭥﻲ ﭘﻴﭧ ۾ ﺳﺎﻧﮃي ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ ۽ ﭘﻴﭧ ﭰﺎﭨﮡ ﻟﮙﺲ‪ .‬ﻧﻴﭟ‬
‫ﺟﻬﻨﮓ ۾ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪ .‬אﺗﻲ ﻫﻜﮍي ﭤﻠﻬﻲ وڻ ﺟﻲ ُﭤ َﮍ وٽ ﺑﻴﻬﻲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﻲ ﻣﭥﻲ ﺗﻲ‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫ﭔﻪ ِﺳﮛ ِﺳﮛ!“‬
‫ﭘﻴﭧ ﻫﻠﻜﻮ ﻛﺮي ﮔﻬﺮ آﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﻫﻮא ﻟﮙﮡ ﺳﺎن אن وڻ ﻣﺎن ﻋﺠﻴﺐ ۽ ﺳﺮﻳﻼ آوאز אﭼﮡ ﻟﮙﺎ‪ .‬ﻫﻚ دﻓﻌﻲ ﻫﻜﮍא ﻣﻮﺳﻴﻘﻲَء‬
‫ﺟﺎ ﭴﺎﮢﻮ‪ ،‬אﺗﺎن אﭼﻲ ﻟﻨﮕﻬﻴﺎ‪ .‬ﮐﻴﻦ وڻ ﻣﺎن ﺳﺮﻳﻠﻮ آوאز ﭔﮅڻ ۾ آﻳﻮ ﺗﻪ وڻ ﭘﺎڙאن ﭘﭩﺮאﺋﻲ‪ ،‬ﺳﺮﻳﻼ‬
‫ﺳﺎز ﭠﻬﺮאﻳﺎﺋﻮن‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ אﻫﻲ ﺳﺎز ﮐﮣﻲ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﻲ درﭔﺎر ۾ آﻳﺎ‪ .‬ﻓﻦ ﭘﻴﺶ ﻛﺮڻ ﺟﻲ אﺟﺎزت ﻣﻠﻴﻦ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫ﺳﺎز وﭴﮡ ﻟﮙﺎ ﺗﻪ ﺳﺎرﻧﮕﻲَء ﻣﺎن آوאز آﻳﻮ ﭘﺌﻲ‪” :‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﻲ ﻣﭥﻲ ﺗﻲ ﭔﻪ ِﺳﮛ ِﺳﮛ!“‬
‫”ﻛﻴﺮ ﭤﻮ ﭼﻮي؟“ ﻧﻨﮃڙي ڍوﻟﻜﻲَء ﻣﺎن آوאز ﭘﺌﻲ آﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﺑﺒﻦ ﻧﺎﺋﻲ!“ وڏي دﻫﻞ ﺟﻮ آﺧﺮ ۾ ﮐﮍﻛﻮ‪ ،‬אﺋﻴﻦ ﭘﺌﻲ ﭔﮅڻ ۾ آﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ אﻫﻲ אﮐﺮ ﭔﮅي‪ ،‬ﺑﺒﻦ ﻧﺎﺋﻲَء ڏאﻧﻬﻦ אﮐﻴﻮن ﭰﻮﭨﺎري ڏﭠﻮ‪.‬‬
‫”ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﭧ ۾ ﻧﻪ ﭤﻲ ﭨﻜﻲ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ‪ ،‬ﻛﺎﭤﻲ ﺑﻪ ﻛﻴﻦ ﭤﻲ ﻟﻜﻲ!“ﺑﺒﻦ ﻧﺎﺋﻲَء‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وﻛﺎﻟﺖ ۾ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﭟ ﭜﻴﮍאﺋﻲ ﭜﻠﻲ‪ُ ،‬א َﭘﭩﻲ ﺗﻪ وאُء‪.‬‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ُ -1:‬ﻣ ِ‬
‫ﭘﮅر ﭘﺌﻲ ﮘﺎﻟﻬﮍي‪ ،‬ﮀﮇي وﻳﻨﺪي ﺳﺎُء‪.‬‬
‫‪ِ -2‬ﺳ ُﺮ ڏﺟﻲ‪ُ ،‬ﺳ ُﺮ ﻧﻪ ڏﺟﻲ‪.‬‬
‫‪ .50‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻧﺎﻧﻲ ﻧﭝﺎﮘﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺟﺎ ڏوﻫﭩﺎ ﻛﻬﮍא ڏאﺗﺎر ﭤﻴﻨﺪא‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﺟﻮ ﻛﻨﻬﻦ ﻧﻮﺟﻮאن ﻋﻮرت ﺳﺎن ﻋﺸﻖ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﭔﻨﻬﻲ ﺟﺎ ﻣﺎﺋﭧ ﺳﻨﺪن אﻧﻬﻲَء‬
‫ﮘﺎﻟﻬﻪ ۾ رאﺿﻲ ﻧﻪ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻻﭼﺎر‪ ،‬ﭜﭵﮡ ﺟﻮ ﭘﺮوﮔﺮאم رﭤﻴﺎﺋﻮن‪ .‬ﻣﻘﺮر ﭤﻴﻞ رאت‪ ،‬ﻣﺮد ﻋﻮرت ﺟﻲ‬
‫ﮔﻬﺮ ﭔﺎﻫﺮאن آﻳﻮ‪ .‬ﻃﺌﻲ ﭤﻴﻞ אﺷﺎرن ﺗﻲ‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﭼﺎﻧﺌﭟ אورאﻧﮕﻬﻲ ﻧﻜﺘﻲ‪.‬‬
‫ﻛﺘﻦ ﺟﻲ ﺑﺎﻫﻮڙ ﭤﻲ‪ .‬ﺳﻮﻧﭽﻮ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﭼﻮر ﭼﻮر ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﮔﻬﺮ‪ -‬ﭜﺎﺗﻲ‪ ،‬ﮔﻬﺮ‬

‫‪40‬‬
 ‫ﺳﻨﭝﺎﻟﻴﻦ ۽ ﺳﻤﺠﻬﻦ ﺗﻪ ﮀﺎ ﺟﻲ ﭼﻮري ﭤﻲ آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻫﻨﻦ ﮐﻲ ِوﭤﻲ ﻣﻠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﭜﺮ وאري ﮘﻮٺ ۾ ﻣﺮد ﺟﻮ ﺳﻨﮕﺘﻲ ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﮔﻬﺮ َﭘ َﺮ‪ -‬ﭔﺎﻫﺮو ﻫﻴﻮ‪ .‬אن ﮐﻲ אﭼﻲ‬
‫אﭤﺎرﻳﺎﺋﻮن‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﺳﻮאريَء ﻻِء ڏאﭼﻲ ڏﻳﻨﺪي ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻛﻴﻦ؛ ”ڏאﭼﻲ ڏﻳﺎن ﭤﻮ ﭘﺮ ﻫﻜﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻳﺎد‬
‫رﮐﺠﻮ‪ ،‬ڏאﭼﻲ אﭤﻮ ﻧﺎﻧﻲَء ﮐﺮي‪ .‬ﺟﺘﻲ ﭘﺎﮢﻲ ڏﺳﻨﺪي אﺗﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻨﺪي ۽ ﭘﻮِء אﭤﮡ ۾ ڏאڍي ﮔِﻴﻬﻪ‬
‫ﻛﻨﺪي‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﭘﺎﮢﻲَء وאري ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎن ﻧﻪ ﻛﺎﻫﻲ وﭸﺠﻮس‪“.‬‬
‫ڏאﭼﻲَء ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ روאﻧﺎ ﭤﻴﺎ‪ .‬ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﭘﻮﻳﻦ ﺑﻪ ﮔﻬﺮ ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ ورﺗﻮ‪ .‬رאﺗﻮ وאﻫﻪ ﭘﻴﺮאڊو אﭼﻲ وﻳﺎ‪،‬‬
‫ﺑﺘﻴﻮن ۽ ﻟﭡﻴﻮن ﮐﮣﻲ ﭘﻴﺮي ﺳﺎن ﻧﻜﺮي ﭘﻴﺎ‪.‬‬
‫ﺳﭵﻲ رאت‪ ،‬ﺑﮏ אڃ ﺗﻲ ﻫﻠﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮِء ﺳﺞ אﭜﺮﻳﻮ ﺗﻪ ڏאﭼﻲَء ﮐﻲ ﭘﺎﮢﻲ ﻧﻈﺮ آﻳﻮ ۽ ﻟﮍي ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫ﺳﻮאرن ﮔﻬﮣﻮ ﺋﻲ ﺟﻬﻠﻴﺲ ﭘﺮ ﮐﻴﻦ ﺟﻬﻞ ﺋﻲ ﻧﻪ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪ُ .‬ڊوﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺎﮢﻲَء وٽ وﭸﻲ ﭘﻬﺘﻲ‪ .‬ﭘﺎﮢﻲ‬
‫ﭘﻲ‪ُ ،‬ڊﻫﻲ ﻫﮣﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻲ‪ .‬אﭤﮡ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﺋﻲ ﻧﻪ ورﺗﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻧﺪ ﮐﮣﻲ אﭼﻲ وﻳﺠﻬﺎ ﭘﻴﻦ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻴﺌﻦ ﻛﺎري ڏאﻧﺪ ﺟﻲ ﻣﺎﻟﻜﻦ ﮐﻲ ڏﭠﻮ‪،‬‬ ‫אﻳﺘﺮي ۾ ﭘﻴﺮي ﺑﻪ‪َ ،‬ر َ‬
‫ﺗﻴﺌﻦ ڏאﭼﻲَء ﮐﻲ אﭤﺎرڻ ﻻِء ڏאڍא ڌכ ﻫﻨﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ڏאﭼﻲ ﭼﻮي ﺗﻪ؛ ”ﺗﻮن ﻛﻴﺮ ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻴﻦ ﺟﻮ ﻣﻮن‬
‫ﮐﻲ אﭤﺎرﻳﻨﺪﻳﻦ؟“‬
‫ڏאﭼﻲ ﻧﻪ אﭤﻲ‪ ،‬ﻧﻪ אﭤﻲ‪ .‬ﻫﻲُء ﺑﻪ ﻛﭩﻲ ﺳﺎﮢﻮ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﺑﻴﺰאريَء ﻣﺎن ﺗﻠﻮאر ﻛﮃي‪ ،‬ﭘﻬﺮﻳﻦ ڏאﭼﻲَء‬
‫ﺟﻲ ﺳﺴﻲ ﻻﭤﺎﺋﻴﻦ ﭘﻮِء ﻣﺎﺋﻲ ﮐﻲ ﻣﺎرﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻪ ﭘﻬﺘﺎ ۽ אﭼﻲ ﺟﻬﻠﻴﺎﺋﻮﻧﺲ‪.‬‬
‫رאﭴﻮﮢﻮ ﻓﻴﺼﻠﻮ ﻫﻠﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺗﻮ ڏאﭼﻲَء ﮐﻲ אن ﻻِء ﻣﺎرﻳﻮ ﺗﻪ אﻫﺎ ُڊﻫﻲ ﻫﮣﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻲ!“ ﭘﭩﻴﻞ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﻮ؛ ”ﻣﺎﺋﻲ ﮀﻮ‬
‫ﻣﺎرﻳﺌﻪ؟ אﻫﺎ ﺗﻪ ﺗﻮ ﻻِء ﺳﭛ ﻛﺠﻬﻪ ﮀﮇي ﻧﻜﺘﻲ ﻫﺌﻲ!“‬
‫”ڏאﭼﻲَء ﺟﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭼﻴﻮ ﻫﻴﻮ؛ ڏאﭼﻲ ﻧﺎﻧﻲَء ﮐﺮي אﭤﺌﻲ! ﭘﺎﮢﻲَء ﮐﺎن ﭘﺎﺳﻮ ﻛﺮאﺋﺠﺎﻧﺲ‬
‫ﻚ ﻛﺮڻ‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻪ وﻳﻬﻲ رﻫﻨﺪﺋﻲ‪ “.‬ﺳﺒﺐ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ڏאﭼﻲَء ﺟﻲ ﻧﺎﻧﻲَء ﺗﻲ ﮀ َ‬
‫ِ‬
‫ﻣﺎرאﻳﻮ‪ .‬ﺟﻴﻜﺎ ﻣﻮن ﺳﺎن ﭜﭵﻲ ﻧﻜﺘﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﭴﮣﻴﻮ אوﻻد ﺿﺮور ﻣﭥﺲ ﮀﻚ ﻛﺮي‬
‫وﭸﻲ ﻫﺎ ۽ ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﻮن ﺳﺎن ﺑﻪ אﺋﻴﻦ ﺋﻲ ﭤﺌﻲ ﻫﺎ‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻮﻫﺎن ﺳﺎن ﭤﻴﻮ‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي‬
‫ﮐﻴﺲ ﻣﺎري وڌم‪“.‬‬
‫”ﺗﻮ אن ﻛﺮي ﮐﻴﺲ ﻣﺎرﻳﻮ؟“ ﻣﺎﮢﻬﻦ وﺿﺎﺣﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻫﺎٰ!!“ وﺿﺎﺣﺖ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻧﺎﻧﻲ ﻧﭝﺎﮘﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻨﺠﺎ ڏوﻫﭩﺎ ﻛﻬﮍא ڏאﺗﺎر ﭤﻴﻨﺪא؟“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬وאﻟﺪﻳﻦ ﺟﻲ אﺧﻼق ﺟﻮ אﺛﺮ‪ ،‬ﺳﮅو ﺳﻨﺌﻮن אوﻻد ﺗﻲ ﭘﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .51‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻫﻴﻜﺎر‪ ،‬ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﻛﻮڙي ﭤﺌﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﭔﻴﻬﺎر‪ ،‬ﺳﭽﻲَء ﺳﺎک ﻧﻪ وﺳﻬﺎن‪.‬‬
‫)ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﺟﻌﻔﺮ ﻧﺎﻟﻲ ﻫﻚ رﻳﮃאر‪ ،‬ﺳﭵﻮ ڏﻳﻨﮭﻦ ﺟﻬﻨﮓ ۾ رڍون ﭼﺎري ﺷﺎم ڌאري وאڙ ۾ وאڙي ﮀﮇﻳﻨﺪو‬
‫ﻫﻮ‪ .‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﻴﺲ ﺟﻬﻨﮓ ۾ روﻧﺸﻮ ُﺳﺠﻬﻲ آﻳﻮ ۽ وﭠﻲ رڙﻳﻮن ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺑﮕﻬﮍ ڙي‬
‫ﺑﮕﻬﮍ!“‬
‫ﭘﺎﺳﻲ אوﺳﻲ ﺟﺎ ﻫﺎري ۽ ﻧﺎري‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﮘﻮٺ ﺟﺎ ﻫﻴﺲ‪ ،‬ﺳﻨﺪس رڙﻳﻦ ﺗﻲ ﻟﭡﻴﻮن ُڌﻛﺎ ﮐﮣﻲ‬
‫ڊوڙﻧﺪא آﻳﺎ‪ .‬ﺑﮕﻬﮍ ﻧﻪ ڏﺳﻲ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻮن؛ ”ﺑﮕﻬﮍ ﻛﺎﭤﻲ آﻫﻲ!“‬
‫”ﺑﮕﻬﮍ ﺗﻪ ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻮ!“ ﭰِﻜﺎ ڏﻧﺪ ﻛﮃﻧﺪي ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻣﻮن ﺗﻪ אﺋﻴﻦ ﭼﺮﭼﻮ ﭘﺌﻲ ﻛﻴﻮ‪“.‬‬

‫‪41‬‬
 ‫ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺟﮏ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪא ﻣﻮﭨﻲ وﻳﺎ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺳﭽﻮ ﭘﭽﻮ ﺑﮕﻬﮍ אﭼﻲ رڍن ۾ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﻣﺪد ﻻِء ڏאڍﻳﻮن رڙﻳﻮن ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﭘﺮ ﻛﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ‬
‫آﻳﻮ‪ .‬ﺑﮕﻬﮍ ﺳﭵﻮ ڌڻ ﻧﺎس ﻛﺮي ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪ .‬رڍون ﻣﺎرאﺋﻲ ﺟﮇﻫﻦ ﮘﻮٺ ﭘﻬﺘﻮ ﺗﻪ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﭘﮁﻴﺲ؛‬
‫”رڍون ﻛﺎڏي ﻛﻴﺌﻲ؟!“‬
‫”ﺑﮕﻬﮍ ﮐﺎﺋﻲ وﻳﻮ!“ روﺋﻨﺪي ﺣﺎل ﭔﮅאﺋﮡ ﻟﮙﻮ؛ ”אﮘﻲ ﻛﻮڙﻳﻦ رڙﻳﻦ ﺗﻲ ﺳﭛ ڊوڙﻧﺪא آﻳﺎ‪ ،‬אڄ‬
‫ﺳﭽﻴﻦ رڙﻳﻦ ﺗﻲ ﻫﻚ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻟﮍﻳﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻴﺎر ڏﻳﮡ ﺟﻲ ﻛﻬﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ؟!“ ﻫﻜﮍي ﮘﻮﭠﺎﮢﻲ رد ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛‬ ‫َ‬ ‫”אن ۾ روﺋﮡ ﺟﻲ ۽‬
‫ﺖ ﺗﻮ ﭘﺎڻ وﭸﺎﺋﻲ آﻫﻲ! אﮘﻲ ﻛﻮڙ ﻧﻪ ﻛﺮﻳﻦ ﻫﺎ ﺗﻪ אڄ ڌכ ﻧﻪ ﻧﻜﺮﺋﻲ ﻫﺎ!“‬ ‫”ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ َﭘ ِ‬
‫”ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻫﻴﻜﺎر‪ ،‬ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﻛﻮڙي ﭤﺌﻲ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﭔﻴﻬﺎر‪ ،‬ﺳﭽﻲَء ﺳﺎک ﻧﻪ وﺳﻬﺎن!“ ﭔﺌﻲ ﮘﻮﭠﺎﮢﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺮﺋﻴﻦ ﺟﻲ ﭘﭡﭝﺮאﺋﻲ ﻛﻨﺪي אﺋﻴﻦ‬
‫ﭨﻮﻛﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺳﺎک وﭸﮡ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻛﻮﺑﻪ ﺗﺮس ﻧﭥﻮ ﮐﺎﺋﻲ‪.‬‬
‫‪ .52‬ﺟﻨﻬﻦ رﻳﻦ ﺟﻮ ﻣﺰو ورﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﭔﻴﺎ ﻣﺰא وﺳﺮي وﻳﻨﺪא‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍيَء ﻣﺎﺋﻲَء ﮐﺎن ﻣﺤﺒﻮب رﺳﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺳﺪאﺋﻴﻦ ﺳﻨﺪس ﺑﺎري ۾ ﭘﺌﻲ ﭘﮁﺎﺋﻴﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﻚ‬
‫دﻓﻌﻲ ﭘﮁﺎ ﻛﺮאﻳﺎﺋﻴﻦ؛ ”ڏي ﺧﺒﺮ! ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ رאﻧﺠﻬﻦ ﻛﻬﮍي ﺣﺎل ۾ آﻫﻲ؟!“‬
‫”ﻣﻴﻨﻬﻮن ڌאرﻳﻮن אﭤﺎﺋﻴﻦ!“ ﺟﻮאب ﻣﻠﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﭜﻠﻲ ﻣﻴﻨﻬﻮن ڌאري!“ אﭸﺎ آﺳﺮو رﮐﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ؛ ”ﭘﺮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻴﻦ وﺳﺎرﻳﻨﺪو‪ .‬ﻣﻮن وٽ‬
‫ﺿﺮور אﻳﻨﺪو‪“.‬‬
‫ﮘﭻ وﻗﺖ ﺑﻌﺪ وري ﭘﮁﺎﻳﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ رאﮢﻞ ﻛﻬﮍيَء ﻛﺮت ﺳﺎن ﻟﮙﻞ آﻫﻲ؟!“‬
‫ﻚ آﻫﻲ!“ ورﻧﺪي ﻣﻠﻴﺲ‪.‬‬ ‫”ﭔﻨﻲ ورﺗﻲ אﭤﺎﺋﻴﻦ! ﺳﭵﻮ ڏﻳﻨﻬﻦ אن ﺟﻲ ﺳﻨﭝﺎل ۾ ُﺳ َ‬
‫”ﭜﻠﻲ ﭔﻨﻴﻮن ڌאري!“ אﭸﺎ آﺳﺮو رﮐﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ؛ ”ﭘﺮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻴﻦ وﺳﺎرﻳﻨﺪو‪ ،‬ﻣﻮن وٽ‬
‫ﻫﻚ وאر ﺿﺮور אﻳﻨﺪو‪“.‬‬
‫אن ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻲ ﻋﺮﺻﻮ ﮔﺬرﻳﻮ‪ ،‬وري ﭘﮁﺎﺋﻮن ﻛﺮאﻳﺎﺋﻴﻦ؛ ”ڏﻳﻮ ﺧﺒﺮ! ﻣﻮن وאرو ﺳﻬﮣﻞ‬
‫ﻛﻬﮍي ڌﻧﮅي ﺳﺎن ﻟﮙﻞ آﻫﻲ؟!“‬
‫“ﭜﻼ ﮔﻬﻮڙא ڌאرﻳﺎ אﭤﺎﺋﻴﻦ!“ ﭔﮅאﺋﮡ وאري آﮔﺎﻫﻲ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﺳﻨﺪن ﺳﻴﻮא ۽ ﺳﻮאريَء ۾‬
‫ﻣﺸﻐﻮل آﻫﻲ!“‬
‫“אﺑﻮل!“ آﺳﺮو ﭘﻠﻴﻨﺪي ۽ ﺳﭥﺮن ﺗﻲ ﮬﭣ ﮬﮣﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻪ אﺻﻞ ﻧﻪ אﻳﻨﺪو!“‬
‫”ﮀﻮ!“ ﭘﮁﮡ وאري ﭘﮁﻴﺲ؛ ”ﻫﺎﮢﻲ ﮀﻮ ﻛﻮ ﻧﻪ אﻳﻨﺪو؟!“‬
‫“ﺟﻨﻬﻦ رﻳﻦ ﺟﻮ ﻣﺰو ورﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﭔﻴﺎ ﻣﺰא وﺳﺮي وﻳﻨﺪא!“ وﺿﺎﺣﺖ ﻃﻮر ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬رﻳﻦ ۽ رאن ﺟﻮ ﻣﺰو‪ ،‬ﻫﻜﺠﻬﮍو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬رن ۽ ﮔﻬﻮڙو رאن ﺳﺎن‪ ،‬ﭘﺌﺴﻮ ﺟﺎن ﺳﺎن‪.‬‬
‫‪ .53‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺣﺎل ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﭤﻲ ﭘﻮي‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﺳﺎل ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ‬
‫ﭘﻮﻧﺪي‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫אﻟﻮر رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻲ ﻣﻬﺎرאﺟﺎ ﺳﺮي ﺳﻮאﺋﻲ ﺟﻴﺴﻨﮕﻬﻪ‪ ،‬ﻫﺰאر روﭘﻴﺎ ﻓﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ‬ ‫אﺗﺮ ﻫﻨﺪﺳﺘﺎن ﺟﻲ َ‬

‫‪42‬‬
‫ﺟﻲ ﺣﺴﺎب ﺳﺎن‪ ،‬ﻫﻔﺘﻲ ﮐﻦ ﻻِء ﺑﻤﺒﺌﻲَء ﺟﻮ وڏو ﻧﺠﻮﻣﻲ ﻣﺴﭩﺮ אﻻﺳﭩﺮ ﮔﻬﺮאﻳﻮ‪ .‬ﺳﺎﮢﺲ ﭔﻴﻦ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻴﺘﺮن אﻧﻌﺎﻣﻦ ﺟﻮ وאﻋﺪو ﻛﻴﻮ وﻳﻮ ﻫﺌﻮ‪.‬‬
‫ﻧﺠﻮﻣﻲ ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻘﺮر وﻗﺖ ﺗﻲ אﻟ َﻮر אﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﭘﻬﺘﻮ ﺗﻪ ﺳﻨﺪس آڌر ﭜﺎُء ﻻِء ﻛﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭘﻬﺘﻮ‪.‬‬
‫ﺳﭵﻲ رאت אﺳﭩﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﺑﻴﻮאﻫﻦ وאﻧﮕﺮ ڌﻛﺎ ﮐﺎﺋﮡ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺻﺒﺢ ﺟﻮ ﺟﮇﮬﻦ ﭨﺎﻧﮕﻲ ۾ ﭼﮍﻫﻲ‬
‫رאﺟﺎ ﺟﻲ ﻣﺤﻼت ﺗﻲ ﭘﻬﺘﻮ ﺗﻪ درﺑﺎن ۽ ﺳﭙﺎﻫﻴﻦ ﮐﻴﺲ رאﺟﺎ ﺳﺎن ﻣﻼﺋﮡ ﺟﻲ ﺑﺠﺎِء‪ ،‬ﺟﻴﻞ אﻣﺎﮢﻲ‬
‫ﮀﮇﻳﻮ‪ .‬ﻣﻬﻴﻨﻮ ﮐﻦ ﺟﻴﻞ ۾ دאﻧﻬﻮن ﻛﻮﻛﻮن ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﭘﻮِء ﮐﻴﺲ ﻛﮃي رאﺟﺎ آڏو‬
‫ﭘﻴﺶ ﻛﻴﻮ وﻳﻮ‪ .‬رאﺟﺎ ﮐﻲ ﭘﺎڻ ﺳﺎن ﭤﻴﻞ ﺟﭟ ﺑﺎﺑﺖ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻣﻮن ﮐﻲ ﺧﺒﺮ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ‬
‫ﺗﻪ ﻣﻮن ﺳﺎن אﻫﮍي ﺟﭟ ﭤﻴﻨﺪي ﺗﻪ ﺟﻴﻜﺮ ﻣﺎن ﻧﻪ אﭼﺎن ﻫﺎ!“‬
‫”ﺗﻮ ﻻِء אﻫﺎ ﺋﻲ ﺳﻴﮑﺖ ﻛﺎﻓﻲ آﻫﻲ‪ .‬ﺗﻮﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﮭﻦ ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﭤﻲ ﭘﻮي ﺗﻪ ﺗﻮ ﺳﺎن‬
‫ﮀﺎ ﭤﻴﮡ وאرو آﮬﻲ ﺗﻪ ﭘﻮِء ﺗﻮﮐﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺣﺎل ﺟﻲ ﻛﻴﺌﻦ ﺧﺒﺮ ﭘﻮﻧﺪي!“ ﻣﻬﺎرאﺟﺎ دڙﻛﻮ‬
‫ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺣﺎل ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﭤﻲ ﭘﻮي‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﺳﺎل ﺟﻲ‬
‫ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﭘﻮﻧﺪي!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻏﻴﺐ ﺟﻲ ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﺪא ﮐﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .54‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ رب رﮐﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻛﻴﺮ ﭼﮑﻲ؟ )אردو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﭘﻴﭩﺮول ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ آﺋﻞ ﭨﻴﻨﻜﺮ‪ ،‬ﺷﺎﻫﻲ رﺳﺘﻲ ﺗﻲ ﻛﻠﭩﻲ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﻣﭥﺌﻴﻦ ﻫﻮدي ۾ وﻳﭡﻞ‬
‫ﻛﻠﻴﻨﺮ‪ ،‬ﻛﻠﭩﻲ ﭤﻴﮡ ﮐﺎن אڳ ﺋﻲ وﭸﻲ ﻛﭽﻲ ﺗﻲ ﻛﺮﻳﻮ ۽ ﭨﺌﻨﻜﺮ ﺑﻪ وﭸﻲ ﺳﻨﺪس ﭔﺎﻧﻬﻦ ﺗﻲ‬
‫ﭘﻴﻮ‪ .‬ﺳﻨﺪس ﭔﻴﻮ ﺟﺴﻢ ﺗﻪ ﭔﺎﻫﺮ ﻫﺌﻮ‪ ،‬אﻟﺒﺘﻪ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﭨﺌﻨﻜﺮ ﻫﻴﭡﺎن אﭼﻲ وﭸﮡ ﻛﺮي ﻣﮍس ﭰﺎﺳﻲ‬
‫ﭘﻴﻮ‪ .‬ﭜﺮ وאريَء ﻫﻮﭨﻞ ﺗﺎن ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻣﺪد ﻻِء ڊوڙﻧﺪא آﻳﺎ‪ .‬אﮘﻴﻦ ﻛﺌﺒﻦ ۾ ﭰﺎﭤﻞ ڊرאﺋﻴﻮر ۽ ﻛﻠﻴﻨﺮ‬
‫ﮐﻲ ﺗﻪ ﻛﮃي ورﺗﺎﺋﻮن ﭘﺮ ﮬﻦ ﮐﻲ ﻛﮃي ﻧﻪ ﺳﮕﮭﻴﺎ‪ .‬אﻳﺘﺮي ۾ ﭨﺌﻨﻜﺮ ﺟﻲ אﻧﺠﮡ ﮐﻲ ﺑﺎﻫﻪ ﻟﮙﻲ‬
‫ﭼﻜﻲ ﮬﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍن ﻣﺎﮢﻬﻦ ﻣﭩﻲَء ﺳﺎن אﻧﺠﮡ ﺟﻲ ﺑﺎﻫﻪ وﺳﺎﺋﮡ ﻻِء ﺟﺘﻦ ﭘﺌﻲ ﻛﻴﺎ ﺗﻪ ﭔﻴﻦ ﭰﺎﭤﻞ ﻛﻠﻴﻨﺮ ﮐﻲ‬
‫ﮀﻜﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻛﮃڻ ﺟﺎ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺎﻫﻪ ﭘﺌﻲ ِوﺳﻲ‪ ،‬ﻧﻪ ﻛﻠﻴﻨﺮ ﭘﺌﻲ ﻧﻜﺘﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﻴﭩﺮول ﮐﻲ ﺑﺎﻫﻪ ﻟﮙﻲ ﺗﻪ ﻫﻤﺮאه ﺳﮍي ﻛﻮﺋﻼ ﭤﻲ وﻳﻨﺪو!“ ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﺻﻼح ڏﻳﻨﺪي‬
‫ﭼﻴﻮ؛ ”رﮘﻮ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﭰﺎﭤﻞ آﻫﻲ!ﺟﻨﮭﻦ ﻛﺮي ﺳﭵﻮ ﻣﮍس ﭰﺎﭤﻞ آﮬﻲ‪ .‬ﺟﻴﻜﮇﮬﻦ ﻛﺎﺗﻲَء ﻳﺎ‬
‫ﻛﻬﺎڙيَء ﺳﺎن ﭔﺎﻧﻬﻦ ﻛﭙﻲ ﮀﮇﺟﻲ ﺗﻪ ﮬﻮﻧﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﮍس ﺗﻪ ﺑﭽﻲ ﭘﻮي‪ .‬ﭔﺎﻧﻬﻦ ﻛﭙﺠﻲ وﺋﻲ ﺗﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻴﺮ آﻫﻲ! ﺣﻴﺎﺗﻲ ﮬﻮﻧﺪس ﺗﻪ ﻣﮍس ﺟﺎﻟﻲ وﻳﻨﺪو‪“.‬‬
‫ﭔﻪ ﭨﻲ ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﻛﺎﺗﻲَء ﻳﺎ ﻛﻬﺎڙيَء ﻫﭣ ﻛﺮڻ ﻻِء وﭠﻲ ﭜﮙﺎ‪ .‬وﻗﺖ ﺗﻲ ﻧﻨﮃي ﺷﻲِء ﺑﻪ ﻣﻠﮡ‬
‫ﻣﺸﻜﻞ ﭤﻲ وﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ .‬ﻛﺎﺗﻲ ﻳﺎ ﻛﻬﺎڙي ﻫﭣ ﻧﻪ آﺋﻲ‪ ،‬אﻟﺒﺘﻪ ﻣﮇو ﺳﮇو ڏאﭨﻮ ﻫﭣ آﻳﻦ‪.‬‬
‫ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻦ אﻫﻮ ﮐﮣﻲ ﭘﻬﺘﺎ‪ ،‬ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﭨﻴﻨﻜﺮ ﻣﺎن ِﺳﻤﻨﺪڙ ﭘﻴﭩﺮول ﮐﻲ ﺑﺎﻫﻪ وﭼﮍي ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﭰﺎﭤﻞ ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﺟﺎ ﻛﻮﻛﺮﻳﺎ ﻫﺠﻦ‪ .‬ڏאﭨﻲ وאرو ﻫﻤﺮאﻫﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻫﻪ ﺟﻲ َﭴ َﺮ ﮐﺎن وﻳﺠﻬﻮﺋﻲ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻧﻴﭟ ڏאﭨﻮ ﭰﺎﭤﻞ ﻫﻤﺮאھ ڏאﻧﮭﻦ אﮀﻼﻳﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭰﺎﭤﻞ ﭔﺎﻧﻬﻦ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ אڻ‪-‬ﭰﺎﭤﻞ ﻫﭣ‬
‫ﺳﺎن ﻛﭙﻲ‪ ،‬ﭘﺎڻ ﮐﻲ آﺟﻮ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻲ‪ .‬وאﺋﻴﺴﺮ ﺳﭝﻨﻲ ﺟﺎ ﺧﻄﺎ ﭤﻲ ﭼﻜﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬אﮀﻠﮡ ﺳﺎن ڏאﭨﻮ‬
‫ﭤﻮرو َﭘ َﺮ‪ -‬ﭜﺮو وﭸﻲ ﻛﺮﻳﻮ‪ .‬ﭰﺎﭤﻞ ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ڏאﭨﻲ ڏאﻧﻬﻦ ﺳﻮرڻ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺌﻲ ﭘﺮ‬
‫ﭘﻬﭽﻲ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﺳﮕﻬﻴﻮ‪ .‬אﻳﺘﺮي ۾ ﭨﻴﻨﻜﺮ ۾ ﭘﻴﻞ ﭘﻴﭩﺮول ﮐﻲ وڏي ڌﻣﺎﻛﻲ ﺳﺎن ﺑﺎﻫﻪ ﻟﮙﻲ‬

‫‪43‬‬
‫وﺋﻲ‪ .‬אﻧﻬﻲَء ڌﻣﺎﻛﻲ ﺗﻲ ﮔﺎڏي ﭤﻮرو ﻣﭥﻲ ﮐﭵﻲ وﺋﻲ ۽ ڏאﭨﻲ ڏאﻧﻬﻦ ﭘﺎڻ ﮀﻜﮡ ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﭔﺎﻧﻬﻦ‬
‫ﺳﺎه ﻣﻠﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﻫﻤﺮאھ آزאد ﭤﻴﮡ ﺳﺎن ﭔﻪ ﭨﻲ ﻫﭣ وﭸﻲ ﭘﺮي ﻛﺮﻳﻮ ۽ ﺟﺎن‬ ‫ﮐﻲ َ‬
‫ﺑﭽﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫”ﺑﻴﺸﻚ!“ ﺑﻴﭡﻠﻦ ﻣﺎن ﻫﻜﮍي ﭼﻴﻮ؛ ”ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ رب رﮐﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻛﻴﺮ ﭼﮑﻲ‪“.‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻃﺮﻓﺎن ﻣﻮت ﺑﻪ ﻟﮑﻴﻞ وﻗﺖ ‪ /‬ﻣﻘﺮر وﻗﺖ ﺗﻲ אﭼﻲ ﭤﻮ‪.‬‬ ‫ٰ‬ ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﺧﺪא‬
‫‪ -2‬ﻣﺎرڻ وאري ﮐﺎن‪ ،‬ﺑﭽﺎﺋﮡ وאرو وﻳﺠﻬﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .55‬ﺟﻨﻬﻦ وﻳﭡﻲ ﻧﻪ ﭴﺎﺗﻮ‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻴﭡﻲ ﻛﻬﮍو ﭴﺎﮢﻨﺪو؟ )ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻣﺎﺋﻲَء ﺟﻲ ڌيُء ﺑﺎﻟﻎ ﭤﻲ ﭼﻜﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﮘﮣﺘﻲ ﻫﺌﻲ ﺗﻪ ﮀﻮﻛﺮي ﺷﻴﻨﻬﻦ ﻛﻠﻬﻲ‬
‫ﭼﮍﻫﻲ‪ .‬ﺳﭵﻮ ڏﻳﻨﻬﻦ אﻧﻬﻲَء ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲَء ۾ ﭘﺌﻲ ﮘﺮﻧﺪي ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﻮڏאﻧﻬﻦ ﻣﮍس ﺳﺎن ﺑﻪ אﻫﮍو‬
‫ﻛﻦ ﺗﻲ ﺟﻮنَء ﺑﻪ ﻧﻪ رﻳﻨﮕﻲ‪ .‬ﻫﻚ ﻛﻦ ﮐﺎن ﭔﮅي ﭔﺌﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﺮﭔﺎٽ ﻛﮃﻳﺎﺋﻴﻦ ﭘﺮ ﻣﮍﺳﻬﻨﺲ ﺟﻲ‬ ‫ُﺳ ُ‬
‫ﮐﺎن ﻛﮃي ﮀﮇﻳﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺎﺋﻲَء ﺟﻲ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬وﻳﺘﺮ وڌي وﺋﻲ‪ .‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ڌيَء ﺟﻲ ﺳﺎﻣﻬﻮن ﻣﮍس ﮐﻲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ! ﮀﻮﻛﺮي‪ ،‬ﻣﺎﺷﺎَء א�‪ ،‬وڏي ﭤﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ!“‬
‫”ﻫﻮن!“ ﻣﮍﺳﻬﻨﺲ אڻ ﻟﮑﻮ ﺟﻮאب ڏﻧﺲ‪.‬‬
‫אﻧﻬﻲَء ﺗﻲ ُﻣﭡﻴﺎن ﺗﻪ ڏאڍي ﻟﮙﺲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﭘﻜﻮ ﻣﻨﻬﻦ ﻛﺮي ڌيُء ﮐﻲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”אﻣﮍ!‬
‫אﭤﻲ ﺗﻪ ﺑﻴﻬﻪ! ﭘﮣﻬﻴﻦ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻗﺪ ڏﺳﻲ!“‬
‫”אﻣﺎن! אﺟﺎﻳﻮ ﭤﻲ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺧﻔﻴﻒ ﻛﺮﻳﻦ!“ ڌيُء ﭼﭕﻮ وאت ﻛﺮي ﻣﺎُء ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﮀﻮ אﻣﮍ؟ אﻧﻬﻲَء ۾ ﺧﻔﻴﻒ ﭤﻴﮡ ﺟﻲ ﻛﻬﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ؟ ﺗﻮن رﮘﻮ אﭤﻲ ﺑﻴﻬﻨﺪﻳﻦَء ﺗﻪ ﻛﺎ ﮔﺴﻲ‬
‫ﻧﻪ وﻳﻨﺪﻳﻦَء؟!“ ﻣﺎُء ڌيُء ﮐﻲ زور ﭜﺮﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”אﻣﮍ! אﭤﻲ ﺗﻪ ﭘﻲُء ڏﺳﺌﻲ!“‬
‫”אﻣﺎن!“ ﭘﻲُء ﺟﻲ ﺑﻴﺮﺧﻲَء ﺗﻲ ﻧﻚ ﮐﻲ ﻣﻮڙو ڏﻳﻨﺪي ﻣﺎُء ﮐﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ؛ ”ﺟﻨﻬﻦ وﻳﭡﻲ ﻧﻪ‬
‫ﭴﺎﺗﻮ‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻴﭡﻲ ﻛﻬﮍو ﭴﺎﮢﻨﺪو؟!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﺟﻴﻜﻮ אﺷﺎري ﺳﺎن ﻧﻪ ﭤﻮ ﺳﻤﺠﻬﻲ‪ ،‬ﺳﻮ وڏيَء وﺿﺎﺣﺖ ﺳﺎن ﮀﺎ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪو؟!‬
‫‪ -2‬ﻋﻘﻞ وאري ﻻِء‪ ،‬אﺷﺎرو ﺋﻲ ﻛﺎﻓﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﭨﭩﻮَء ﮐﻲ ﭨﺎرو‪ ،‬ﺗﺎزيَء ﮐﻲ אﺷﺎرو‪.‬‬
‫‪ .56‬ﺟﻮش ﺑﻪ‪ ،‬وﻗﺖ ﺗﻲ ﻛﻢ אﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻫﻨﺪو وאﭘﺎريَء ﮐﻲ ﭔﻬﺮאڙﻳﻦ ۾ אﮘﺎڙيَء ﺳﺎﻧﮕﻲ وﭸﮣﻮ ﻫﺌﻮ‪ .‬رﺳﺘﻮ אﮢﺎﺋﻮ ﻫﺌﻮ ۽‬
‫وאﭘﺴﻲَء ﺗﻲ ُﭰ ِﺮ ﺟﻮ ﺑﻪ ﺧﻄﺮو ﻫﺌﻮ‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﻫﻜﮍي ﭔﺮوچ ﮐﻲ‪ ،‬وאﻫﺮ ﻻِء ﭜﺎڙي ﺗﻲ ﺳﺎڻ‬
‫ﮐﻨﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﻛﻬﺎڙي ﺑﻪ وﭠﻲ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﻲ روאﻧﺎ ﭤﻴﺎ ﺗﻪ ﭔﺮوچ ﻛﻬﺎڙيَء ﺟﻲ ﻛﺮي ﻣﺴﺘﻲَء ۾ אﭼﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﭰﻮﻧﮉﺟﻲ ﻫﺮ‬
‫ﺷﻲِء ﺗﻲ ڊﻛﻲ ﻛﻬﺎڙي ُאﻻرﻳﻨﺪو ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﮀﻴﮣﻮَء ﺗﻲ‪ ،‬ﻣﺎل ﻣﺘﺎع ﺗﻲ‪ ،‬ﻛﺮڙ ﻛﻨﮉيَء‬
‫ﺗﻲ‪ ،‬ﻣﻄﻠﺐ ﺗﻪ ﻫﺮ ﺷﻲِء ﺗﻲ ﭔِﻪ‪ -‬ﻫﭥﮍي ﻛﻬﺎڙيَء ﺳﺎن ُאﻟﺮ ﻫﺌﺲ‪.‬‬
‫”ﭜﺎﺋﻲ!“ وאﮢﺌﻲ ڊﭴﻨﺪي ﻫﻚ ﻫﻨﮅ ﭘﮁﻴﺲ؛ ”אﻫﻮ ﮀﺎﭤﻮ ﻛﺮﻳﻦ ﭘﻴﻮ؟!“‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ ﺟﻮش آﻫﻲ!“ ﭔﺮوچ ورﻧﺪيَء ۾ ﭼﻴﺲ؛ ”אﻧﻬﻲَء ﻛﺮي אﺋﻴﻦ ﻛﻨﺪو ﭤﻮ ﻫﻼن!“‬
‫ُאﮘﺎڙي ﻛﺮي ﻣﻮﭨﻴﺎ ﺗﻪ وאٽ ﺗﻲ ﺳﭻ ﻣﭻ‪ ،‬ﭜﺎﺋﻮَء‪ -‬وאرא אﭼﻲ ﻣﭥﺎن ﭘﻴﻦ‪ .‬ﮐﻴﻦ ڏﺳﻨﺪﻳﺌﻲ وאﮢﺌﻲ‬

‫‪44‬‬
‫ﭘﭧ‬ ‫ُ‬
‫ﺟﻲ ﺗﻪ ڌوﺗﻲ ﺧﺮאب ﭤﻲ وﺋﻲ ﭘﺮ ﭔﺮوچ ﺟﻲ אﻻرﻳﻞ ﭔِﻪ‪ -‬ﻫﭥﮍي ﻛﻬﺎڙي ﺑﻪ ﺟﻬﮍوכ وﭸﻲ ِ‬
‫ﭘﺌﻲ ۽ ﭜﺌﻮ ۾ زﻣﻴﻦ ﺗﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ڌאڙﻳﻞ‪ ،‬وאﮢﺌﻲ ﮐﻲ آرאم ﺳﺎن ﭰﺮي ﻫﻠﻴﺎ وﻳﺎ‪ .‬אﻧﻬﻦ ﺟﻲ وﭸﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮِء ﭔﺮوچ ﺟﻲ وري ﺳﺎﮘﻲ‬
‫ﻛﺎر‪ .‬אﻫﺎﺋﻲ ﻛﻬﺎڙي‪ ،‬אﻫﻮﺋﻲ َﮘ ُﻦ‪.‬‬
‫”ﭜﺎﺋﻲ! ﻫﻲ ﮀﺎﭤﻮ ﻛﻨﺪو ﻫﻠﻴﻦ!“ وאﮢﺌﻲ ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻣﺎن ﺟﻮش ۾ آﻫﻴﺎن!“ ﭔﺮوچ ﻛﻬﺎڙي ُאﻻرﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻫﺎﮢﻲ ﺟﻮش ﻛﺮڻ ﺟﻲ ﻛﻬﮍي ﺿﺮرت آﻫﻲ!“ وאﮢﺌﻲ ﭤﮅي ﭤﻴﮡ ﻻِء ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛‬
‫”ﺟﻮش ﺑﻪ وﻗﺖ ﺗﻲ ﻛﻢ אﻳﻨﺪو آﻫﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺟﻮش ‪ /‬ﻛﺎوڙ‪ /‬ﻫﻴﭡﺎﻧﻬﻴﻦ وﻏﻴﺮه‪ ،‬وﻗﺖ ﺗﻲ ﻓﺎﺋﺪو ڏﻳﻨﺪא آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ .57‬ﺟﻮ ﮔﻬﮣﻲ ﺟﻲ ﻻﻟﭻ ﻛﺮي ﭤﻮ‪ ،‬ﺳﻮ ﻣﻮﭼﮍא ﮔﻬﺮي وﭠﻲ ﭤﻮ‪) .‬ﻻڙ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﻧﺌﻴﻦَء ﻣﺎن ﭼﻮريَء ﺗﻲ ﻫﺮﻳﻮ‪ .‬ﻫﻚ رאت ﻫﻜﮍي ﮔﻬﺮ ۾ ﮔﻬﮍﻳﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﭼﻮريَء‬
‫ﺟﻲ ُﮔ َﺮن ﺟﻲ ﺗﻪ ﺧﺒﺮ ﻫﺌﻲ ﻛﺎﻧﻪ‪ .‬ﻫﻴﮇي ﻫﻮڏي ﭰﺮﻳﻮ ﺗﻪ ﮐﻴﺲ ﺑﻮﭨﻦ ﺟﻮن ﺳﺖ ﺟﻮڙﻳﻮن ﻧﻈﺮ‬
‫ﭧ ﭔﮅل ﺑﻮﮀﮡ ﻻﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻨﺒﮍ دﻧﺒﮍ ﻛﺮي אن ۾ ﭔﮅאﺋﻴﻦ ۽‬ ‫آﻳﻮن‪ .‬ﭘﻬﺮﻳﻦ ﮘﮣﻲ ﺗﺴﻠﻲ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭘﻮِء ُﭔ َ‬
‫ﺳﺎﮘﻴﻦ ﭘﻴﺮن ﺗﻲ ﮘﻮٺ ڏאﻧﻬﻦ ﻣﻮﭨﻴﻮ‪.‬‬
‫ﮔﻬﺮن ﮐﺎن وﭤﻴﺮﻛﻮ ﭤﻲ‪ ،‬ﺟﻬﻨﮓ ۾ ﭘﻬﺘﻮ ﺗﻪ ﻣﭥﻲ ﺗﻲ رﮐﻴﻞ ﭘﺎدرن ﺟﻲ ﭜﺮي ﻻﻫﻲ وري ﮘﮣﮡ‬
‫ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﭔﻪ دﻓﻌﺎ ﭘﺎدر ﮘﮣﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭔﺌﻲ دﻓﻌﺎ ﺗﻴﺮﻧﻬﻦ ﭤﻴﺎ‪ .‬ﮐﭩﻞ ﺟﻮڙي ﺟﻮ ڏאڍو وﻳﺴﻮرو ﭤﻴﺲ‪ .‬ﭘﺎدرن ﺟﻲ‬
‫ﭜﺮي ﺟﻬﻨﮓ ۾ ﭤﻤﺎﺋﻲ‪ ،‬ﭘﻮﻳﻦ ﭘﻴﺮن ﺗﻲ ﺳﺎﮘﺌﻲ ﮔﻬﺮ ۾ אﭼﻲ ﮔﻬﮍﻳﻮ‪ .‬אﻳﺘﺮي ۾ ﮔﻬﺮ وאرא ﺑﻪ‬
‫ﺳﺠﺎڳ ﭤﻲ ﭼﻜﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﮐﻴﺲ ڏﺳﮡ ﺷﺮط ﭼﻮر ﭼﻮر ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﻟﺖ ڏﺋﻲ ﮐﮣﻲ ﭔﮅאﺋﻮﻧﺲ‪ .‬ﻣﻮﭼﮍن‬
‫ﮗ ﻛﮃي ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﺳﺎن ﺳﭽﻲ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ۽ ﺟﻬﻨﮓ ﻣﺎن ﻫﻠﻲ‪َ ،‬ﺳ ُ‬
‫אﻫﻮ ﺣﺎل ڏﺳﻲ روﻧﺸﻲ ﺗﻲ ﮔﮇ ﭤﻴﻞ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﻣﺎن ﻫﻜﮍي ﭼﻴﻮ؛ ”ﺟﻮ ﮔﻬﮣﻲ ﺟﻲ ﻻﻟﭻ ﻛﺮي ﭤﻮ‪،‬‬
‫ﺳﻮ ﻣﻮﭼﮍא ﮔﻬﺮي وﭠﻲ ﭤﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﺐ‪ :‬אڌ ﮐﻲ ﮀﮇي ﺟﻮ ﺳﭵﻲَء ﻻِء ڊﻛﻲ‪،‬‬
‫ﺗﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﺳﭵﻲ ﺗﻪ وﭸﻲ ﭘﺮ אڌ ﻻِء ﺑﻪ ﺳﻜﻲ‪.‬‬
‫ﭜﻴﭩﻴﻮ‪ :‬ﻻﻟﭻ‪ ،‬ﻛﺘﻦ ﺳﺎن ﮔﮇ ﮐﺎرאﺋﻲ‪.‬‬
‫‪ .58‬ﺟﻮ َو ُڙ ﺟﮍي ﺟﻦ ﺳﻴﻦ‪ ،‬ﺳﻮ َو ُڙ ﺳﻴﺌﻲ ﻛﻦ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ڄ אﺷﺮאف‪ ،‬درﻳﺎه ﭘﺎر ﻛﺮڻ ﻻِء אﭼﻲ ﭔﻴﮍيَء ۾ ﭼﮍﻫﻴﻮ‪ .‬ﭔﻴﮍيَء ۾ ﻫﻜﮍو ُﻟ ُﭻ ۽‬ ‫ﻫﻜﮍو ر ﱡ‬
‫ﻣﺴﺨﺮي ﻗﺴﻢ ﺟﻮ ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﺑﻪ وﻳﭡﻮ ﻫﺌﻮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻣﭥﺲ ڏאڍﻳﻮن ڌﻧﻜﻮن‪ ،‬ﭼﭥﺮﻳﻮن ۽ ﭠﭡﻮﻟﻴﻮن‬
‫ﻛﻴﻮن‪ .‬ﻣﻮٽ ۾ ﻫﻦ אﺷﺮאف‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﮐﺎن ﺋﻲ ﻛﻢ ورﺗﻮ‪.‬‬
‫ﭘﺘﮡ ﭘﺎر ﭘﻮڻ ﺑﻌﺪ ﻫﭥﺎﻧﺌﻴﻦ ﮐﺎﻧﺌﺲ‪ ،‬ﮐﻠﻲ ۽ ﭜﺎﻛﺮ ﭘﺎﺋﻲ‪ ،‬ﻣﻮﻛﻼﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﭔﻴﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮن‬
‫ﭨﻮﻛﻴﺲ؛ ”אﻫﮍي ﻟﭻ ﺟﻲ אﻫﮍي ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﻛﺮڻ ﭠﻬﻲ ﺗﻪ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ‪“.‬‬
‫”אﻫﻮ ﻫﻦ ﺟﻮ َو ُڙ ﻫﺌﻮ‪ ،‬ﻫﻲُء ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ َو ُڙ آﻫﻲ!“ ﺧﻮش אﺧﻼﻗﻲَء ﺳﺎن ﭘﻴﺶ אﭼﮡ ﺟﻮ ﺳﺒﺐ‬
‫ڏﻳﻨﺪي ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺟﻮ َو ُڙ ﺟﮍي ﺟﻦ ﺳﻴﻦ‪ ،‬ﺳﻮ َو ُڙ ﺳﻴﺌﻲ ﻛﻦ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ 1 :‬ﻫﺮ ﻛﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭩﻲَء ﺳﺎرو‪ ،‬ﻫﻮﻛﻮ ڏﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬

‫‪45‬‬
 ‫‪ -2‬ﺟﻴﻜﻲ ﮐﻮﻫﻪ ۾ ﻫﻮﻧﺪو‪ ،‬ﺳﻮﺋﻲ آ َھ ۾ ﭘﻮﻧﺪو‪.‬‬
‫ﭘﺎٽ ۾ ﭘﻮﻧﺪو‪.‬‬
‫ﻛﻨﻲ ۾ ﻫﻮﻧﺪو‪ ،‬ﺳﻮ ﺋﻲ ِ‬ ‫‪ -3‬ﺟﻴﻜﻲ ُ‬
‫‪ .59‬ﺟﻮﺋﺮ ُﺟﻮِء ۾ ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ﺗﻪ رﻫﻮ رאﻧﺪﻳﻮن ﻛﻨﺪو‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﺟﺎﺑﻠﻮ ﻋﻼﺋﻘﻲ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﺳﻨﮅ ۾ ﮔﻬﻤﮡ آﻳﻮ‪ .‬ﺟﻦ ﻣﺎﮢﻬﻦ وٽ ﻣﻬﻤﺎن ﭤﻲ رﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺗﻦ‬
‫ﻚ‬‫ﻛ ِ‬‫ﮐﻴﺲ ﭘﻠﻲ ﺟﻮ ﮀﮉو ﭔﻮڙ ۽ ﻛﮣﻚ ﺟﻲ ﻣﺎﻧﻲ آﮢﻲ ڏﻧﻲ‪ .‬ﮐﺎﺋﮡ وﻗﺖ رﻫﻲ ﮐﻴﺲ ڏאڍو َ‬
‫ﭼﮍﻫﻴﺲ ﺋﻲ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﻛﮣﻚ ﺟﻲ ﻣﺎﻧﻲَء ﺳﺎن‪ ،‬رﻫﻮ وﭨﻲ ﻣﺎن ُﮐﭩﻮ ﺋﻲ‬ ‫ُ‬ ‫ﻛﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎﻧﻲَء ﺗﻲ ﻣﻮرאﮘﻮ‬
‫ﻧﻪ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﺗﻨﮓ ﭤﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﻛﺎﻧﻬﻲ ﺟﻮﺋﺮ ُﺟﻮِء ۾‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ ﭤﻮ رﻫﻮ رאﻧﺪﻳﻮن ﻛﺮي!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ڏאڍو ﻣﮍس ﻣﻠﻚ ۾ ﻛﻮﻧﻬﻲ‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ ﭤﻮ ﻟﭻ ﻟﻮﻓﺮ ﺑﺪﻣﻌﺎﺷﻲ ﻛﺮي‪.‬‬
‫س ﭼﺮن‪.‬‬ ‫‪ . 2‬ﻛﻮﻧﻬﻲ ﻣﻴﺮ ﻋﻠﻲ ﻣﺮאد ﻣﻠﻚ ۾‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ ﭤﻴﻮن وאﻧﮃﻳﻮن َو َ‬
‫‪ .60‬ﺟﻬﮍي ﻧﻴﺖ‪ ،‬ﺗﻬﮍي ﻣﺮאد‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﮔﻬﺮ ۾ ﻧﻴﺖ ﻧﺎﻟﻲ ﻣﺎﺋﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڌيَء ﻣﺮאد ﺳﺎن ﮔﮇ رﻫﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ .‬ﭔﺌﻲ وڏﻳﻮن‬
‫ﺟﻬﻴﮍאﻛﺎر ﻫﻴﻮن‪ .‬ﻫﻜﮍو ﻓﻘﻴﺮ ﺳﺌﻦ ﻫﮣﻨﺪو‪ ،‬ﺳﻨﺪن در ﺗﻲ آﻳﻮ ۽ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺟﻬﮍي ﻧﻴﺖ‪ ،‬ﺗﻬﮍي‬
‫ﻣﺮאد‪“.‬‬
‫אﻧﻬﻲَء ﺗﻲ ﻣﺎُء ڌيُء ﻛﺎوڙﺟﻲ ﭘﻴﻮن ۽ ﻓﻘﻴﺮ ﮐﻲ ُﺳ َﺮ ﺳﺎن ﮔﺎرﻳﻮن ڏﻧﺎﺋﻮن‪ .‬ﻓﻘﻴﺮ ﮐﻲ ﺑﻪ رﻳﭽﻚ‬
‫אﭼﻲ وﻳﻮ‪ .‬ڏﻳﻬﺎڙي ﺳﻨﺪن در ﺗﻲ ﺳﺎﮘﻲ ﺳﺌﻦ ﻫﮣﻲ‪ ،‬ﮔﺎرﻳﻦ ﺟﺎ ُدوﺳﺎڙא ﭔﮅي‪ ،‬ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻨﺪو ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻚ ﭤﻲ ﻣﺎُء ڌيُء ﭘﺎڻ ۾ ﺻﻼح ﻛﺌﻲ؛ ”ﻓﻘﻴﺮ ﮐﻲ ﻣﺎﻧﻲَء ۾ زﻫﺮ وﺟﻬﻲ ڏﺟﻲ ﺗﻪ אﺻﻞ ﻻِء‬ ‫ﻛ ِ‬‫َ‬
‫ﺟﺎن ﮀﭩﻲ ﭘﻮﻧﺪي‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻪ ڏﻳﮭﺎڙي در ﺗﻲ ﺟﮭﻮر ﭔﮅﻳﻮ ﭘﻴﻮ ﺧﻮאر ﻛﻨﺪو‪“.‬‬
‫ﻧﻴﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻲَء ۾ زﻫﺮ ﻣﻼﺋﻲ ﭘﺎڙي ۾ ﮔﻬﻤﮡ وﺋﻲ‪ .‬ﻣﮍﺳﺲ ﮔﻬﺮ ۾ ﺑﮑﺎرو آﻳﻮ‪ .‬ﮘﻮﻻ ﭰﻮﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ‬
‫زﻫﺮ ﭘﻴﻞ ﻣﺎﻧﻲ ﻫﭣ آﻳﺲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ אڻ ﭴﺎﮢﺎﺋﻲ ۾ ﮐﺎﺋﻲ ڍﻳﺮ ﭤﻲ ﻛﺮي ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻧﻴﺖ ﮔﻬﺮ آﺋﻲ ﺗﻪ زﻫﺮ وאري ﻣﺎﻧﻲَء ﺗﻲ ﻣﮍس ﺟﻮ ﻻش ڏﺳﻲ وאﺗﺎن ﻧﻜﺮي وﻳﺲ؛ ”ﺟﻬﮍي‬
‫ﻧﻴﺖ‪ ،‬ﺗﻬﮍي ﻣﺮאد‪“.‬‬
‫س ﻛﺮي ﭘﺎڻ‪.‬‬ ‫َ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1:‬ﮐﮇ ﮐﮣﻲ ﭔﻴﻦ ﻻِء‪ ،‬א َو ِ‬
‫‪ . 2‬ﻛﺌﻮ ُאڊي‪ ،‬ﻣﻨﻬﻦ ۾ ﭘﺎﺋﻲ‪.‬‬
‫‪ . 3‬ﻛﻮري ﮐﮇ ﮐﮣﻲ‪ ،‬ﭘﺎڻ ﭘﻮي‪.‬‬
‫س ﭘﺎڻ ﭘﻮﻧﺪو‪.‬‬ ‫َ‬
‫‪ . 4‬ﺟﻴﻜﻮ ﭔﻴﻦ ﻻِء ﮐﮇ ﮐﮣﻨﺪو‪ ،‬ﺳﻮ א َو ِ‬
‫‪ .61‬ﺟﻴﺘﺮي ﺟﻬﺎر ﻫﻜﻠﺒﻲ‪ ،‬אوﺗﺮي אﭤﻨﺪي‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي زﻣﻴﻨﺪאر‪ ،‬ﺟﻮﺋﺮ ﺟﻲ ﺟﻬﺎر ﻻِء‪ ،‬ﭘﮕﻬﺎر ﺗﻲ ﻫﻜﮍو ﻛﺎﻧﮓ‪ -‬ﺗﮍﻳﻮ رﮐﻴﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻫﻜﮍي‬
‫ڏﻳﻨﮭﻦ ﭔﻨﻲَء ﺗﻲ אﭼﻲ ڏﭠﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﺟﻬﺎر ﭘﺌﻲ ﭤﻲ ﺟﻮﺋﺮ ﮐﺎﺋﻲ ۽ ﻛﺎﻧﮓ‪ -‬ﺗﮍﻳﻮ ﺳﺘﻮ ﭘﻴﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫”ﺟﻬﺎر ﭘﺌﻲ ﭤﻲ ﭘﻮک ﮐﻲ ﮐﺎﺋﻲ!“ ﻧﻨﮉ ﻣﺎن אﭤﺎري ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”۽ ﺗﻮن آﮬﻴﻦ ﺟﻮ ﭔﻨﻲ ﺗﻲ ﭘﻴﻮ‬
‫ﭤﻮ ﮐﻮﻧﮕﻬﺮא ﻫﮣﻴﻦ؟!“‬
‫”ﭜﻮﺗﺎر! ﭘﻴﻬﻲ ﺗﻲ ﭤﻮ ﭼﮍﻫﻲ وﻳﻬﺎن ﺗﻪ ﭘﻮِء ﺟﻴﮇאﻧﻬﻦ ﺗﻴﮇאﻧﻬﻦ ﺟﻬﺎر آﻫﻲ ۽ ﺗﮍي ﺗﮍي ﮐﻨﭝﮍون‬
‫ﺋﻲ ﺳﻜﻲ ﭤﻴﻮن ﭘﻮن ۽ ﻧﮍي ﺑﻪ ﺳﻜﻲ ﭤﻲ وﭸﻲ‪ .‬ﭔﻨﻲ ﺗﻪ ﻟﻬﻲ ﭤﻮ ﺑﻴﻬﺎن ﺗﻪ ﭤﻮري ﭤﻮري ﺟﻬﺎر‬
‫آﻫﻲ ۽ ﭜﻮﺗﺎر!“ ﺳﻤﻬﮡ ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﺳﻤﻬﻲ ﭘﺌﻮ ﺗﻪ ﺟﻬﺎر آﻫﻴﺌﻲ ﻛﺎﻧﻪ‪“.‬‬
‫”אڙي! ﺗﻪ ﭘﻮِء“ ﭜﻮﺗﺎر ﻫﻜﻞ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﺟﻴﺘﺮي ﺟﻬﺎر ﻫﻜﻠﺒﻲ‪ ،‬אوﺗﺮي אﭤﻨﺪي!“‬

‫‪46‬‬
 ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬אﮐﻴﻮن ﭘﻮري ﺳﻤﻬﻨﺪڙ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﮐﻲ‪ ،‬ﮐﺎٽ ﻟﮙﻨﺪو ﺗﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﭘﻮﻧﺪس‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﺟﺎﮘﻨﺪڙ ﺟﻮن وﮀﻴﻮن‪ ،‬ﺳﻤﻬﻨﺪڙن ﺟﺎ ﻛﻮﻧﻬﺎن‪.‬‬
‫‪ . 3‬ﺧﺒﺮدאر ﭤﻴﮡ ﺳﺎن‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﺎ ﻣﺴﺌﻼ ﺳﺎﻣﻬﻮن אﭼﻦ ﭤﺎ‪ .‬ﺳﻤﻬﻲ ﭘﻮڻ وאري ﻻِء ﻛﻮﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻮ‬
‫ﻧﻪ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ . 4‬ڏאﻫﻲ َم ﭤﻴﺎن‪ ،‬ڏאﻫﻴﻮن ڏک ڏﺳﻦ‪.‬‬
‫‪ . 5‬ﻛﺒﻮﺗﺮ‪ ،‬אﮐﻴﻦ ﺗﻲ ﻫﭣ رﮐﻲ ﭼﻴﻮ؛ ”ﻣﺎن ﭔﻠﻲَء ﮐﺎن ﻟﻜﻲ وﻳﺲ‪“.‬‬
‫‪ . 6‬ﻛﻢ ﻛﺮ ﺗﻪ دﻧﻴﺎ ۾ ﮐﻮڙ ﻛﻢ آﻫﻦ‪ .‬ﻟﺖ ﮐﻮڙي ﺳﻤﻬﻲ ﭘﺌﻮ ﺗﻪ ﻛﻢ آﻫﻲ ﺋﻲ ﻛﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ .62‬ﺟﻴﺴﻲ ﺟﻴﺴﻲَء ﺟﻲ ﭔﻮﻟﻲ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻧﻨﮃڙي ﭔﺎر‪ ،‬ﻣﺎﺋﭩﻦ ﮐﺎن ﻟﻜﻲ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎڌي‪ .‬ﭘﻴﭧ ﭜﺮﺟﮡ ﺑﻌﺪ ﻣﻌﺪي ﺗﻲ‬
‫ﺳﻮڙﻫﻪ ﭤﻴﺲ ۽ ﻣﻮﻧﺠﻬﻪ وﭼﺎن ﻣﺎُء ﮐﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﭰﺎﭤﺎن ﭤﻮ!“‬
‫”ﭰﺎﭤﻮ آﻫﻴﻦ؟ ﮀﺎ ۾ ﭰﺎﭤﻮ آﻫﻴﻦ؟!“ ﻣﺎﮢﺲ ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻧﻪ! ﭰﺎﭤﺎن ﭤﻮ!“ ﭔﺎر ﻣﻔﻬﻮم ﺟﻲ ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎﮢﺲ ﮐﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ ﻧﻪ آﺋﻲ‪ ،‬ڏאڏيَء ﺳﻤﺠﻬﮡ ﻻِء زور ڏﻧﺎ‪ .‬אن ﮐﻲ ﺑﻪ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ ﻧﻪ‬
‫آﺋﻲ ﺗﻪ ﭘﭱﻴﻦ ﺳﻤﺠﻬﮡ ﻻِء وس ﻛﻴﺎ‪ .‬ﭔﺎر ﺟﻲ ﭔﺎﺗﮍي ﭔﻮﻟﻲ ﮐﻴﻦ ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ ﻧﻪ آﺋﻲ‪.‬‬
‫”אڙي! ﭔﻴﻮ אﻳﺘﺮو ﭔﺎر وﭠﻲ אﭼﻮ!“ ڏאڏيَء אﭨﻜﻞ وﻳﮍﻫﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﻣﻦ אﻫﻮ ﻫﻦ ﺟﻲ ﭔﻮﻟﻲ‬
‫ﺳﻤﺠﻬﻲ‪“.‬‬
‫ﭔﻴﻮ ﻧﻨﮃڙو ﭔﺎر آﻳﻮ‪ ،‬אن آڏو ﺑﻪ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﭰﺎﭤﺎن ﭤﻮ!“‬
‫”ﭘﻮ אﻳﺘﻠﻮ ﭤﻮ ﭤﺎڌﺋﻲ!“ ﭔﺌﻲ ﭔﺎر ﻣﻮٽ ۾ ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫ﭔﺌﻲ ﺟﻤﻼ ﭘﺎڻ ۾ ﻣﻼﺋﮡ ﺑﻌﺪ ﮘﻨﮃ ﮐﻠﻲ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﭘﻬﺮﺋﻴﻦ ﭔﺎر ﭼﻴﻮ ﭘﺌﻲ؛ ”ﭰﺎﭨﺎن ﭤﻮ!“ ۽ ﭔﺌﻲ ﭼﻴﺲ؛‬
‫”ﭘﻮِء אﻳﺘﺮو ﮀﻮ ﮐﺎڌﺋﻲ؟“‬
‫”ﺗﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﻣﻮن ﭼﻴﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﭔﺌﻲ ﻧﻨﮃي ﭔﺎر ﮐﻲ وﭠﻲ אﭼﻮ!“ ڏאڏيَء ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ אﭨﻜﻞ ﺟﻲ‬
‫ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲَء ۾ ﺧﻮش ﭤﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﺟﻴﺴﻲ ﺟﻴﺴﻲَء ﺟﻲ ﭔﻮﻟﻲ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﻮ ﭘﺎڻ ﺟﻴﮇن ﺟﻲ ﭔﻮﻟﻲ ﺟﻠﺪ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .63‬ﺟﻴﺴﻴﻦ ﻛﺎﻧﻲ אﺛﺮ ﻛﺮي‪ ،‬ﺗﻴﺴﻴﻦ ﭔﻴﺎﻧﻲ ﺳﺮ ﻧِﻴﺌﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻣﺮﺷﺪ ﺳﮙﻮرو‪ ،‬ﺳﺎرﻳﻦ ﺟﻲ ﻻﺑﺎري ۾ ﻣﺮﻳﺪن ﮐﺎن ﭔﻨﺎ وﭠﮡ ﻻِء ﻧﻜﺘﻮ‪ .‬ﻫﻜﮍي ﻣﺮﻳﺪ ﺟﻮ‬
‫ﮘﺎﻫﻪ ﺟﻲ ﭼﻮﭰﻴﺮ رﮐﻴﻞ َو ِل ﺟﺎ‬ ‫ﮔﺎﻣﺒﻮﻟﻲ ﮘﺎﻫﻪ ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻴﻮ ﺗﻪ ﻣﺮﺷﺪ ﺑﻪ אﭼﻲ ﺳﻼم ڏﻧﻮ‪ .‬ﻫﺎري‪َ ،‬‬
‫ﮔﮇא ﮐﻮﻟﻴﻨﺪو‪ ،‬ﭔﻴﺎﻧﻲَء ﺳﺎن ﮔﺎﻣﺒﻮل ۾ אﮀﻠﻴﻨﺪو ﭘﺌﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻣﺮﺷﺪ ﺟﻲ ﺳﻼم ڏﻳﮡ ﺗﻲ َو ِل אﮀﻼﺋﮡ‬
‫ﺑﻨﺪ ﻛﺮي وﭨﺲ آﻳﻮ‪.‬‬
‫” َو ِل ﺟﺎ ﭔﻪ ﭨﻲ َﮔﮇא ﮐﭙﻦ!“ ﻣﺮﺷﺪ ﺣﻜﻢ ﻛﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻫﻜﮍو َﮔﮇو ﭔﻦ ﺟﻬﮍو آﻫﻲ!“ ﻣﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻜﮍو َﮔﮇو ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻧﻪ ﻣﺮﺷﺪ ﮐﻲ אﻫﮍא ﭨﻲ ڏي!‪ ....‬ﻧﻪ ﺗﻪ ‪ “!....‬אﮐﻴﻮن ﭰﻮﭨﺎرﻳﻨﺪي‪ ،‬ﻣﺮﺷﺪ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻧﻪ ﺗﻪ! ‪.....‬ﮀﺎ؟“ ﺗﺎرא ﭰﺮڙאﺋﻴﻨﺪي‪ ،‬ﻣﺮﻳﺪ ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫ﭧ ﭘﺎرאﺗﻲ ﮐﺎن ڊﻳﭵﺎرﻳﻨﺪي‪،‬‬ ‫”ﻧﻪ ﺗﻪ ﻛﺎﻧﻲ אﻫﮍي אﻳﻨﺪﺋﻲ ﺟﻮ‪َ ،‬ﮔﮇو ﻧﻪ ﺑﭽﻨﺪﺋﻲ ﻧﺎﻟﻲ ﻛﺎڻ!“ ﭘ َ‬
‫ِ‬
‫ﻣﺮﺷﺪ ﭼﻴﺲ‪.‬‬

‫‪47‬‬
‫”ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺎﻧﻲَء ﮐﺎن ڊﭴﺎن ﭤﻮ ﮀﺎ!“ ﭔِﻪ‪ -‬ﻫﭥﮍي ﭔﻴﺎﻧﻲ ُאﻻرﻳﻨﺪي‪ ،‬ﻣﺮﺷﺪ ﮐﻲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﮐﮣﮣﻮ‬
‫אﭤﺌﻲ ﺗﻪ ﮐﮡ ﻧﻪ ﺗﻪ אﭼﺌﻲ ﭤﻲ ﭔﻴﺎﻧﻲ!“‬
‫ﻣﺮﻳﺪ ﺟﺎ ﺗﻴﻮر ڏﺳﻨﺪي‪ ،‬ﻣﺮﺷﺪ ﮐﮍﻳﻦ ﺗﻲ زور ڏﻧﻮ‪.‬‬
‫”ﺟﻴﺴﻴﻦ ﻛﺎﻧﻲ אﺛﺮ ﻛﺮي‪ ،‬ﺗﻴﺴﻴﻦ ﭔﻴﺎﻧﻲ ﺳﺮﻧﺌﻲ‪ “.‬ﮔﺎﻣﺒﻮل وאري ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﮘﺎ ُﻫﻪ ﺟﻬﻠﻲ‪ ،‬אﺋﻴﻦ‬
‫ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﭘﭧ ﭘﺎرאﺗﻲ‪ /‬دﻋﺎ ﮐﺎن אڳ‪ ،‬ﺑﺎﭠﻮ ﻛﻢ ﻛﺮي ﭤﻮ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﭘﭧ ﭘﺎرאﺗﻮ ﮔﺴﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﻣﻮﭼﮍو ﻛﻴﻦ ﮔﺴﻲ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﻛﺎﻧﻲَء ﮐﺎن‪ ،‬ﭔﻴﺎﻧﻲ ﺗﮑﻲ‪.‬‬
‫‪ -4‬ﻛﺎﻧﻲ ﻛﻢ ﻧﻪ ﻛﺮي‪ ،‬ﭔﻴﺎﻧﻲ ﻛﻢ ﻛﺮي‪.‬‬
‫‪ .64‬ﺟﻴﻜﻮ ﻧﺎﻧﮕﻦ ﺟﻲ ﭔﺮڙن ۾ ﻫﭣ وﺟﻬﻨﺪو‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﭽﻴﻮ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫”ﻧﺎﻟﻮ ﮀﺎ אﭤﺌﻲ؟“ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﮐﺎن ﻛﻨﻬﻦ ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”א� ﺑﭽﺎﻳﻮ!“ ﻣﻮٽ ۾ ورﻧﺪي ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫”ﮀﺎ ﻛﻨﺪو آﻫﻴﻦ؟“‬
‫”ﻧﺎﻧﮕﻦ ﺟﻲ ﭔﺮڙن ۾ ﻫﭣ وﺟﻬﻨﺪو آﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫”א� ﺑﻪ אن ﮐﻲ ﺑﭽﺎﺋﻴﻨﺪو‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﺑﭽﮡ ﺟﻲ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻨﺪو ۽ ﻣﺪد אن ﺟﻲ ﻛﻨﺪو‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺪد ﭘﺎڻ ﻛﻨﺪو!“ وڌﻳﻚ وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﺟﻴﻜﻮ ﻧﺎﻧﮕﻦ ﺟﻲ ﭔﺮڙن ۾‬
‫ﻫﭣ وﺟﻬﻨﺪو‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﭽﻴﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﺧﺪא אن ﻗﻮم ﺟﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪﻟﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺎڻ ﺑﺪﻟﻲ ﭤﻲ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺰאر ﺧﺪא‪.‬‬
‫ِ‬ ‫ﺖ ﺑﻨﺪه‪ ،‬ﻣﺪ ِد ﺧﺪא‪ ،‬ﺑﻲ ﻫﻤﺖ ﺑﻨﺪه‪،‬‬‫‪ . 2‬ﻫﻤ ِ‬
‫ُ‬
‫‪ . 3‬درﻳﺎَء َﭜ ِﺮ ﺗﻲ ﮀﻮﻛﺮ ﻛﮇي‪ ،‬אڄ ﻧﻪ ُﭔﮇي ﺳﭝﺎن ُﭔﮇي‪.‬‬
‫‪ .65‬ﺟﻴﻜﻲ ﻛﻠﻬﻮ ڏﻳﻨﺪא آﻫﻦ‪ ،‬ﺳﻲ ﺗﻮڙ ﺑﻪ رﺳﺎﺋﻴﻨﺪא آﻫﻦ ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫َ‬
‫ﻫﻜﮍو ﺷﺨﺺ ڏאﻧﺪ‪-‬ﮔﺎڏيَء ۾ ﭔﺎرﻳﻦ ﭔﭽﻲ ﺳﻔﺮ ﺗﻲ ﻧﻜﺘﻮ‪ .‬رאت ﺟﻮ وﻗﺖ ﻫﻮ‪ ،‬ﮔ ِﻬﻞ אﭼﻲ‬
‫وﻳﺲ‪ .‬ﺟﻮﮢﺲ ڏﭠﻮ ﺗﻪ ﭘﺎﭸﺎريَء ۾ ﻫﻜﮍي ﭘﺎﺳﻲ ڏאﻧﺪ آﻫﻲ ﺗﻪ ﭔﺌﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻛﻠﻬﻮ ڏﻳﻮ ﭘﻴﻮ‬
‫ﻫﻠﻲ‪.‬‬
‫”ﻣﻴﺎن א ُٿ!“ ﻣﮍس ﮐﻲ ڌوﻧﮅאڙي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ؛ ”ﻫﻜﮍو ڍﮘﻮ ﺗﻪ ﭼﻮر ﭼﻮرאﺋﻲ وﻳﺎ‪ ،‬אن ﺟﻲ ﺟﺎِء‬ ‫ُ‬
‫ﺗﻲ ﻫﻜﮍو ﭼﻮر ﻛﻠﻬﻮ ڏﻳﻮ ﭤﻮ ﻫﻠﻲ‪ .‬ﺳﺘﻮ رﻫﺌﻴﻦ ﺗﻪ ﭔﻴﻮ ڏאﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻮري ﻛﺮي وﻳﻨﺪא ۽ אﺳﺎن‬
‫رאت ﺟﻮ رﺳﺘﻲ ۾ رﻟﻲ وﻳﻨﺪא ﺳﻴﻦ‪“.‬‬
‫”ﭼﺮي!“ ﻣﮍس ﺻﺒﺮ ﺟﻲ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﺟﻴﻜﻲ ﻛﻠﻬﻮ ڏﻳﻨﺪא آﻫﻦ‪ ،‬ﺳﻲ ﺗﻮڙ ﺑﻪ‬
‫رﺳﺎﺋﻴﻨﺪא آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1:‬ﺑﺎر ﮐﮣﻨﺪא ﺑﺎري‪ ،‬ﻛﻢ ﻧﺎﻫﻲ ﻛﭽﻦ ﺟﻮ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﺟﻴﻜﻲ ُאﮐ ِﺮ ُﻳﻦ ۾ ﻣﭥﺎ وﺟﻬﻨﺪא‪ ،‬ﺳﻲ ُﻣﻬ ِﺮﻳﻦ ﭜﺌﻪ ﻧﻪ ڊﭴﻨﺪא‪.‬‬
‫‪ .66‬ﺟﻴﻜﻲ وﭠﮡ ﺳﮑﻴﺎ آﮬﻦ‪ ،‬ﺳﻲ ڏﻳﻨﺪא ﻛﻴﻦ آﻫﻦ‪) .‬ﻻڙ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻛﺮڻ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﻜﺮڻ ﻻِء ڏאڍא وس ﻛﻴﺎ ﭘﺮ ﻧﻜﺮي ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻴﻮ‪.‬ﭔﮇي‬ ‫ﻫﻜﮍي ﻣﻼن‪ ،‬ﻫﻜﮍيَء ﮐﮇ ۾ ِ‬
‫ﻣﺮڻ ﺟﻲ َﭜ َﻮ ﮐﺎن رڙﻳﻮن ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ‪ ،‬ﮐﮇ ﺟﻲ ﻣﭥﺎن ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻮ ﻣﻴﮍ ﻟﮙﻲ وﻳﻮ‪ .‬رﺣﻢ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي‬

‫‪48‬‬
 ‫ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﻫﭣ ﭘﺌﻲ وڌאﻳﺲ ﺗﻪ‪ ،‬ﺟﻴﺌﻦ ﻧﻜﺮي אﭼﻲ‪.‬‬
‫”ﻣﻼن ! ﻫﭣ ڏي! ﺗﻪ ﮀﻜﻲ ﻛﮃאنِء!“ ﻫﺮ ﻣﺎﮢﻬﻮَء אﺋﻴﻦ ﭘﺌﻲ ﭼﻴﻮ ۽ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﻣﻼن‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻫﭣ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ڏﻧﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺑﻴﺰאر ﭤﻲ ﭘﻴﺎ‪.‬‬
‫”ﻣﻼن! ﻫﭣ وٺ!“ ﻫﻜﮍي ﺳﻤﺠﻬﻮَء‪ ،‬ﻣﺎم ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪي‪ ،‬ﻣﻼن ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪ .‬ﻣﻼن ﮬﻜﺪم‬
‫ﺳﻨﺪس ﻫﭣ ﮐﻲ ﭼﻨﺒﮍي ﭘﻴﻮ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮِء אن ﮀﻜﻲ ﭔﺎﻫﺮ ﻛﮃﻳﺲ‪.‬‬
‫”ﺟﮇﮬﻦ ﮬﻮش ۾ ﺑﻪ ﮬﺌﻴﻦ ﺗﻪ ﭘﻮِء אﮘﻲ ﮬﭣ ﮀﻮ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ڏﻧﺌﻲ؟!“ ﻫﻜﮍي ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﻣﻼن ﮐﺎن دﻳﺮ‬
‫ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﭘﮁﻴﻮ؛ ”ﭘﻮِء אﻳﮇي ﮔﻴﺴﺮ ﮀﺎ ﻻِء ﻛﻴﺌﻲ؟“‬
‫”ﺳﭛ ﻛﻨﻬﻦ ﭼﻴﻮ ﭘﺌﻲ؛ ڏي! ﻫﻦ ﭼﻴﻮ؛ وٺ! ﺗﮇﻫﻦ ﻫﻦ ﺟﻮ ﻫﭣ ورﺗﻢ!“ ﻣﻼن ﮐﻴﺲ‬
‫ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﺟﻴﻜﻲ وﭠﮡ ﺳﮑﻴﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﺳﻲ ڏﻳﻨﺪא ﻛﻴﻦ؟!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺣﺮﻳﺺ‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴﻒ ۾ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﺣﺮص ﮐﺎن ﻧﻪ ﻣﮍﻧﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .67‬ﭴﭧ‪ ،‬ﭘﺎدر ﺳﺎن ﺳﮅو ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﭘﺨﺎﻟﻲَء ﺟﻲ ڌيَء ﺗﻲ ﻋﺎﺷﻖ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﭰﻠﻦ ﻣﭟ ﺗﻲ ﺳﮛ ﮔﻬﺮﻳﺎﺋﻴﻨﺲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ‬
‫ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﺑﺸﺘﻲَء ﺗﺮيَء ﺗﻴﻞ ﻻﺋﮡ ﻧﻪ ڏﻧﺲ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻛﻢ وﻗﺖ ﮐﻲ אﻫﻮ ﺟﻮאب ﭔﮅي ڏאڍو ڏک ﭤﻴﻮ‪ .‬ڏک ۾ אوﻧﮅي ﻣﻨﺠﻲ ﻛﺮي ﺳﻤﻬﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬אﻫﺎ‬ ‫ِ‬
‫ﺧﺒﺮ ﺳﻨﺪس ﻫﻚ ﺻﻮﺑﻲ ﮐﻲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ אن ﻣﻴﺮﺑﺤﺮ‪ /‬ﭘﺨﺎﻟﻲَء ﮐﻲ ﮔﻬﺮאﺋﻲ‪ ،‬אﺑﺘﻮ ﻛﺮي ﻛﭩﻴﻮ‬
‫ﺗﻪ ﺳﮛ ڏﻳﮡ ﻻِء رאﺿﻲ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﭼﻲ‪“ ،‬ﺳﺎﺋﻴﻦ! ﻣﺎن ﺳﮛ ڏﻳﮡ ﻻِء رאﺿﻲ آﻫﻴﺎن!”‬
‫ﺻﻮﺑﻲ ﮐﻴﺲ‪ ،‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﻲ درﭔﺎر ۾ ﭘﻴﺶ ﻛﻴﻮ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﻮ؛ ” אﮘﻲ ﻧﻪ‬
‫ﭘﺌﻲ ڏﻧﺌﻲ‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﻛﻴﺌﻦ رאﺿﻲ ﭤﻴﻮ آﻫﻴﻦ!”‬
‫“ﺳﺎﺋﻴﻦ ! ﺟﻴﺌﻦ ﻫﻦ ﺻﻮﺑﻲ ﺳﻤﺠﻬﺎﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻴﺌﻦ אوﮬﺎن ﻛﻮﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﺎﻳﻮ ﻫﻮ!” ﻫﭣ ﭔﮅي‪،‬‬
‫ﺣﺎﻣﻲ ﭜﺮڻ ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ “ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ ﻫﺎﮢﻲ آﺋﻲ آﻫﻲ!”‬
‫“ﺟﻴﺌﻨﺪא ﻗﺒﻼ! ﭘﻴﺎر ﺳﺎن ﻧﻪ ﭘﺮ ‪ ” ....‬ﺻﻮﺑﻲ‪/‬ﺻﻮﺑﻴﺪאر ﻫﭣ ﭔﮅي درﺑﺎر ۾ ﻋﺮض ﻛﻴﻮ؛ “ﭴﭧ‬
‫ﭘﺎدر ﺳﺎن ﺳﮅو ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ”‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﻛﺘﻮ ﮀﺎ ﭴﺎﮢﻲ ﻛﮣﻚ ﺟﻲ ﻣﺎﻧﻲَء ﻣﺎن‪.‬‬
‫‪ -2‬ﭼﮝﺎﺋﻲ ﻛﺮ ﭴﭧ ﺳﺎن ‪ ،‬ﭴﭧ ﭰﻴﺮي ﻫﮣﺌﻲ ﭘﭧ ﺳﺎن‪.‬‬
‫ﭧ ﭘﺴﺎﻳﻮ‪ ،‬وאﮢﻴﻲ وڌس وﭨﻲ‪ .‬ﭴﭩﻲَء ﻟﻴﮑﻲ وאﮢﻴﻮ ﭰﺮﻳﻮ‪ ،‬وאﮢﻴﻲ ﻟﻴﮑﻲ ﭴﭩﻲ‪.‬‬ ‫‪ .68‬ﭴﭩﻲَء ُﺳ ُ‬
‫)ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ُ‬
‫آﮘﺎﭨﻲ دور ۾ ﻛﭙﮍي ﺟﺎ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻛﻮري ﻛﭙﮍو آڏאﮢﻦ ﺗﻲ אﮢﻨﺪא ﻫﺌﺎ‪ .‬ﭘﻬﺮﻳﻦ ﻛﭙﻬﻪ‬
‫ﭧ ﻛﺘﺎﺋﻴﻨﺪא ﻫﺌﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ ۾ ﭰﻮرא ﭠﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻛﭙﮍא אﮢﻨﺪא ﻫﺌﺎ‪ .‬ﺳﭧ אﻛﺜﺮ ﻋﻮرﺗﻮن‬ ‫ﺗﮣﺎﺋﻲ‪ُ ،‬ﺳ ُ‬
‫ﻛﺘﻴﻨﺪﻳﻮن ﻫﻴﻮن ﺟﻦ ۾ אﻛﺜﺮﻳﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻋﻮرﺗﻦ ﺟﻲ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻦ ﮐﻲ ﻫﻨﺪو دﻛﺎﻧﺪאر ﻳﺎ‬
‫وאﮢﻴﺎ‪ ،‬ﭴﭩﻲ ﻛﻮﭠﻴﻨﺪא ﻫﻴﺎ‪.‬‬
‫ﭧ ﻛﺘﻴﻮ ۽ وאﮢﻴﻲ وٽ ﮐﭙﺎﺋﮡ ﮐﺎن אڳ‪ ،‬ﭘﺎﮢﻲَء ۾ ﭘﺴﺎﺋﻲ وزن ۾ ﮘﻮرو‬ ‫ﻫﻜﮍيَء ﭴﭩﻲَء ُﺳ ُ‬
‫ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ وڌﻳﻚ ﺑﻬﺎ ﻣﻠﻲ‪.‬‬
‫وאﮢﺌﻲ وري‪ ،‬وڏي وٽ ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺎن ﭠﻬﻴﻞ ﺳﻮرאخ ۾ ﻧﻨﮃڙي وﭨﻲ وڌس ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻮر ﮔﻬﭧ‬

‫‪49‬‬
 ‫ﺑﻴﻬﻲ ﺗﻪ ﭤﻮرن ﭘﺌﺴﻦ ۾ ﮐﮣﻲ وﭠﻲ‪.‬‬
‫אﻫﻮ ﻟﻘﺎُء ڏﺳﻲ ﻫﻜﮍي ﺳﭵﺎڻ ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﭼﺌﻲ ڏﻧﻮ؛ “ﭴﭩﻲَء ﺳﭧ ﭘﺴﺎﻳﻮ‪ ،‬وאﮢﻴﻲ وڌس وﭨﻲ‪،‬‬
‫ﭴﭩﻲَء ﻟﻴﮑﻲ وאﮢﻴﻮ ﭰﺮﻳﻮ‪ ،‬وאﮢﻴﻲ ﻟﻴﮑﻲ ﭴﭩﻲ!”‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ :‬دوﮐﻲ ڏﻳﮡ وאرא‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﮐﻲ ﺗﻪ دوﮐﻮ ڏﻳﻦ ﭤﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺑﻪ دوﮐﻲ ۾ رﮐﻦ ﭤﺎ‪.‬‬
‫‪ .69‬ﭼﺎﻛﺮ ﻣﭥﺎن ﭼﻮﻛﻴﺪאر ﻧﻪ رﮐﺠﻦ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎﻫﻲ ﻫﺎﭤﻴﻦ ﮐﻲ ﮐﻴﺮ ﭘﻴﺌﺎرڻ ﻻِء ﻫﻜﮍو ﻧﻮﻛﺮ ﻣﻘﺮر ﻛﻴﻮ ﻫﻴﻮ‪،‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻛﻢ ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﭜﺎﮘﻴﻦ ﺟﻮ آﻧﺪل ﮐﻴﺮ ﻣﭩﻦ ۾ ﭜﺮي رﮐﮡ ۽ وﻗﺖ ﺗﻲ ﻫﺎﭤﻴﻦ ﺟﻲ ﭘﻴﺌﮡ‬
‫وאرن ﻛﻮﻧﺮن ۾ ﻧﺎﺋﮡ‪.‬‬
‫ﮘﭻ وﻗﺖ ﮔﺬرڻ ﺑﻌﺪ ﻧﻮﻛﺮ ﻣﺎﺣﻮل ۾ رאﻫﻞ ﻣﺎﻫﻞ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬دل ﭘﻜﻲ ﭤﻲ وﻳﺲ ۽ ﻫﺎﮢﻲ ﮐﻴﺮ‬
‫۾ ﻫﭥﮍي ﻫﮣﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭔﻦ ﻣﭩﻦ ﻣﺎن ﻫﻚ ﻫﻚ ﺳﺎڙﮬﻲ ‪/‬ﭼﻮﻧﺌﺮي ﮐﻴﺮ ﺟﻲ ﻛﮃي‪،‬‬
‫אوﺗﺮو ﭘﺎﮢﻲ ﻣﻼﺋﻲ‪ ،‬ﮐﻴﺮ ﺟﻲ ﻣﺎپ ﭘﻮري ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ﭘﺎﮢﻲَء وאرو ﮐﻴﺮ ﭘﻴﺌﮡ ﺳﺒﺐ ﻫﺎﭤﻴﻦ ﺟﻲ ﺻﺤﺖ ﺗﻲ אﺛﺮ ﭘﻮڻ ﻟﮙﻮ‪ .‬אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻼﻣﺖ‬
‫ﭘﺎڻ ﻣﺤﺴﻮس ﻛﺌﻲ‪.‬‬
‫ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻼﻣﺖ وزﻳﺮن‪ ،‬ﻣﺸﻴﺮن ﺳﺎن אﻧﻬﻲَء ﭼﻮريَء ﮐﻲ روﻛﮡ ﺑﺎﺑﺖ ﺻﻼح ﻣﺸﻮرو ﻛﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﮍﻧﻲ ﺻﻼح ڏﻧﺲ؛ ”אﻫﻮ ﻧﻮﻛﺮ ﻛﮃي‪ ،‬ﭔﻴﻮ رﮐﺠﻲ”‪.‬‬
‫“אﺋﻴﻦ ﭔﻴﻮ ﺑﻪ ﺑﻲ אﻳﻤﺎﻧﻲ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ!” ﻣﺸﻮري ۾ ﻛﻨﻬﻦ رאِء ڏﻧﻲ‪.‬‬
‫“ﭘﻮِء ﮀﻮ ﻧﻪ אن ﭼﺎﻛﺮ ﻣﭥﺎن ﭼﻮﻛﻴﺪאر رﮐﺠﻲ!” ﻣﮍﻧﻲ ﻣﺘﻔﻘﻪ ﻃﻮر ﻣﻨﻈﻮر ﻛﻴﻮ‪.‬‬
‫ﺣﻜﻢ ﻧﺎﻣﻮ ﺟﺎري ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﭼﺎﻛﺮ ﻣﭥﺎن ﭼﻮﻛﻴﺪאر אﭼﮡ ﻛﺮي ﺳﺨﺘﻲ ﭤﻲ‪ .‬ﻧﺘﻴﺠﻮ ﺑﻪ ﭼﮝﻮ‬
‫ﻧﻜﺘﻮ‪ .‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻧﻮﻛﺮ‪ ،‬ﻣﻘﺮر ﭼﻮﻛﻴﺪאر ﮐﻲ ﭼﻴﻮ؛ “ﮔﻨﺞ ﻣﺎن ﭼﻬﻨﺐ ﭔﻮڙﻳﺴﻴﻦ ﺗﻪ درﻳﺎه‬
‫ﮐﻲ ﻛﺮ ﻛﺎﻧﻪ אﻳﻨﺪي‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﭽﻦ ﺟﻲ ﭘﻴﭧ ﺗﻲ ﻟﺖ ﻧﻪ ڏي‪ .‬ﻛﺠﻬﻪ ﮐﻴﺮ ﭘﺎڻ ﮐﮡ‪ ،‬ﻛﺠﻬﻪ ﻣﺎن‬
‫ﮐﮣﺎن!”‬
‫אﻧﻬﻲَء ﺻﻼح ﺗﻲ ﭔﺌﻲ ﻣﺘﻔﻖ ﭤﻴﺎ ۽ ﻫﺎﮢﻲ ﭘﻨﺠﻦ ﻣﭩﻦ ﻣﺎن ﭘﻨﺞ ﺳﺎڙﻫﻴﻮن ﻏﺎﺋﺐ ﭤﻴﮡ ﻟﮙﻴﻮن‪ .‬אﻫﺎ‬
‫ﺷﻜﺎﻳﺖ ﭤﻲ‪ .‬ﻣﭥﻦ ﭨﻴﻮن ﻣﻘﺮ ﭤﻴﻮ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ﭘﻮرو ﻣﭧ ﺋﻲ ﭼﭧ ﭤﻴﮡ ﻟﮙﻮ‪ .‬آﺧﺮ ﺑﻴﺰאر ﭤﻲ‪ ،‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ‬
‫ﭼﻮﻛﻴﺪאرن ﮐﻲ ﻫﭩﺎﺋﻲ‪ ،‬ﻣﺸﻮري ۾ ﭼﻴﻮ؛ “ﭼﺎﻛﺮ ﻣﭥﺎن ﭼﻮﻛﻴﺪאر ﻧﻪ رﮐﺠﻦ!“”‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻧﻮﻛﺮ ﻣﭥﺎن ﭼﺎﻛﺮ‪ ،‬ﭼﺎﻛﺮن ﻣﭥﺎن ﭼﻮﻛﺮ‪ ،‬ﭼﻮﻛﺮ ﻣﭥﺎن ﭼﻲ؛ ﭼﻞ ﻛﺸﺘﻪ زن”‬
‫‪ُ .70‬ﭼ ِ‬
‫ﺖ ﺗﻲ ﭼﻮﭨﺎ‪ ،‬ﻣﺪﻋﻲ رد‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ‪/‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﺷﻜﺎر ﭘﻮﺋﺘﺎن ﭘﻮﻧﺪي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻟﺸﻜﺮ ﮐﺎن ﮀﭵﻲ ﻫﻜﮍي ﮔﻬﺎﭨﻲ‬
‫ﺟﻬﻨﮓ ۾ وﭸﻲ ﭰﺎﭤﻮ‪ُ .‬א َڃ‪ -‬ﺑﮏ ﺑﻪ ڏאڍو ﻫﻼכ ﻛﻴﺲ‪ .‬وﺳﺌﻦ ﮘﻮﻟﻬﻴﻨﺪي ﻫﻜﮍي ﺟﻬﻮﭘﮍي ﻧﻈﺮ‬
‫آﻳﺲ‪ .‬آوﻳﻠﻮ وﻗﺖ ڏﺳﻲ אن ۾ ﮔﻬﮍي ﻳﻮ‪ .‬ﺟﻬﻮﭘﮍي َء ۾ ﻫﻜﮍو دروﻳﺶ ﻓﻘﻴﺮ وﻳﭡﻮ ﻫﻴﻮ‪،‬‬
‫ﺟﻴﻜﻮ دﻧﻴﺎ ﮐﻲ ﮀﮇي‪ ،‬ﭘﺎﻟﮣﻬﺎر ﺟﻲ ﭘﺮאرﭤﻨﺎ ﻛﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫“אڃ ﻟﮙﻲ אﭤﻢ! ﭘﺎﮢﻲ ڍכ ﭘﻴﺎرﻳﻨﻢ! “ﻓﻘﻴﺮ ﮐﺎن ﺳﻮאل ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫“ﭔﻴﻮ ﺑﻪ ﻛﻲ ﮐﭙﻴﺌﻲ؟!” ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺌﺎري‪ ،‬ﻓﻘﻴﺮ ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫“آُء ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ آﻫﻴﺎن !” ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺣﺎل ﮐﺎن آﮔﺎﻫﻪ ﻛﻨﺪي ﻋﺮض ﻛﻴﺲ؛ “ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﺎﺋﻴﻦَء‬
‫ﺳﭛ ﻛﻲ ڏﻧﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﺑﺎﻗﻲ دﻋﺎ ﻛﺮﻳﻨﻢ ﺗﻪ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﻣﺪﻋﻲ رد ﭤﻴﻦ”‪.‬‬

‫‪50‬‬
‫“ﻫﻦ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﻮڙي ۽ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﺖ ﺗﻲ ﺟﻴﻜﻮ ﻣﺎل آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﻮ ﺋﻲ ﻟﮏ ﭔﻦ ﺟﻮ ﭤﻴﻨﺪو ۽‬
‫ﺗﻮن ﺗﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻬﻨﮓ ۾ ﭘﻴﻮ ﭰﺮﻳﻦ!” ﻓﻘﻴﺮ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ” ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻛﻮ دﺷﻤﻦ ﻧﻪ‬
‫ﻫﺠﺌﻲ‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻪ ﻻﻟﭻ ۾ دﺷﻤﻦ ﭤﻲ ﭘﻮﺋﻲ‪ .‬وڏي ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ﻣﺪﻋﻲ ﺗﻪ رد ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪא”‪.‬‬
‫“ﻧﻴﭟ !” ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﻋﺮض ﻛﻴﻮ؛ “ﻣﺪﻋﻲ ﻛﻴﺌﻦ ﻣﺎت ﭤﻴﻨﺪא؟!”‬
‫ﺖ ﺗﻲ ﭼﻮﭨﺎ‪ ،‬ﻣﺪﻋﻲ رد!”‬ ‫“אن ﺟﻮ ﺑﻪ ﺣﻞ آﻫﻲ!“ﻓﻘﻴﺮ ﻧﺴﺨﻮ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ” ُﭼ ِ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ڍﮘﻮ ﻧﻪ ڍور‪ ،‬ﮀﺎ ﻛﺎﻫﻴﻨﺪو ﭼﻮر؟‬
‫ﭧ ۽ ُﭼ َﭩﻦ ﭘﭡﻴﺎن ﭼﮝﺎ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪ .71‬ﭼﮝﻦ ﭘﭡﻴﺎن ُﭼ َ‬
‫ﮗ‪ُ -‬ﭜ َﺮ ﺗﻲ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎﮢﻬﻮ‬‫ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ۾ ﻫﻜﮍو ﻣﻼن رﻫﻨﺪو ﻫﺌﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﮔﺬر ﺳﻔﺮ َﭜ َ‬
‫ﻣﺮﻧﺪو ﻫﻴﻮ ﺗﻪ ﺟﻨﺎزي وﻫﻨﺠﺎرڻ‪ ،‬ﻧﻤﺎز ﭘﮍﻫﺎﺋﮡ ۽ ﻗﺒﺮ ۾ ﻻﻫﮡ وﻗﺖ‪ ،‬ﻗﺮآن ﺑﺨﺸﺎﺋﮡ ﺗﻲ ﮐﻴﺲ‬
‫ﭼﮝﻮ ﺧﺎﺻﻮ ﻣﻠﻲ وﻳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫אﻣﻴﺮ ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺟﻲ ﻣﺮﺗﺌﻲ ﺗﻲ ﺗﻪ ﺗﻤﺎم ﺟﺠﻬﻮ ﻣﺎل ﻣﻠﻨﺪو ﻫﺌﺲ‪ .‬ﻏﺮﻳﺐ ﺟﻲ ﻣﻮت ﺗﻲ ﺗﻤﺎم‬
‫ﭤﻮرو‪ .‬ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﭘﻨﮅ ﺑﻪ ﭘﺎﮢﻲَء ۾ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻨﺪو ﻫﺌﺲ‪ .‬אن ﻛﺮي ﺳﺪאﺋﻴﻦ ﺳﮣﭝﻲ آﺳﺎﻣﻲَء‬
‫ﺟﻲ ﺗﺎڙ ۾ رﻫﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ﮘﻮٺ ﺟﻮ وڏﻳﺮو ﺟﮇﻫﻦ ﻗﺒﺮ ۾ ﭨﻨﮕﻮن ﻟﮍﻛﺎﺋﻲ وﻳﭡﻮ ﺗﻪ ﮬﻦ ﺑﻪ ﭔﺎﻫﺮ رאڄ ۾ وﭸﮡ ﮀﮇي ڏﻧﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻨﻲ ﻧﺼﻴﺐ ﮐﻲ ﭘﭡﻲ‬ ‫ٰ‬ ‫ﮘﻮٺ ﺟﻮ وڏﻳﺮو אڄ ﺳﭝﺎن ﺗﻲ ﻫﺠﻲ ۽ אﻧﻬﻲَء ﺣﺎﻟﺖ ۾ ﮘﻮٺ ﮀﮇڻ‪،‬‬
‫ڏﻳﮡ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻴﻨﻲ ﮐﻦ ﺟﻲ אﻧﺘﻈﺮ ﮐﺎن ﭘﻮِء ﺑﻪ‪ ،‬ﻧﻪ وڏﻳﺮو ﻣﺌﻮ ۽ ﻧﻪ ﻣﻨﺠﻮ ﮀﮇﻳﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﻼن ﺟﺎ ﮔﻬﺮ وﻳﭡﻲ‬
‫ﺗﺮאﺋﻲ ﻟﮙﻲ وﻳﺎ‪ .‬رאڄ ﺟﺎ ﺑﻪ ﮔﻬﮣﺎ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻣﻮﭨﺎﻳﺎ ﻫﺌﺎﺋﻴﻦ ‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﻧﻴﭟ אﻧﺪر ﺳﮍﺋﻲ ﮐﺎن‬
‫ﻻﭼﺎر ڏﻳﻨﻬﻦ ﭔﻦ ﻻِء رאڄ ۾ وﭸﮡ ﺟﻮ ﻓﻴﺼﻠﻮ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫َ‬
‫رאڄ ۾ ﻫﻜﮍي ﭘﺎﺳﻲ‪ ،‬אٺ ڏﻫﻪ ﻣﻴﻞ ﭘﺮي ﻧﻜﺮي وﻳﻮ‪ .‬ﻛﭥﺎن א ﱡن ﻣﻠﻴﺲ‪ .‬ﻛﭥﺎن ﮔﻴﻬﻪ‪ ،‬ﻛﭥﺎن‬
‫ﺗﻴﻞ‪ ،‬ﻛﭥﺎن رﻟﻬﻲ ﺗﻪ ﻛﭥﺎن ﮀﺎ‪ .‬ﮔﻬﮣﻲ وﻗﺖ ﮐﺎﻧﭙﻮِء رאڄ ۾ آﻳﻮ ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺳﻮ אوﮘﮍ ﭼﮝﻲ ﭤﻴﺲ‪.‬‬
‫ﮐﻴﺲ אٺ ڏﻫﻪ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻟﮙﻲ وﻳﺎ‪ ،‬ﻣﻮﭨﮡ ﺟﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﺪي ﻫﺌﺲ‪.‬‬
‫رאڄ ﭜﻴﻠﻲ ﺟﮇﻫﻦ ﻣﻮﭨﻴﻮ ﺗﻪ ﮘﻮٺ ﺟﻲ ﭔﺎﻫﺮאن ﺋﻲ‪ ،‬ﮘﻮٺ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﻣﻠﻴﺲ‪ .‬ﻧﻪ ﺳﻼم ﻧﻪ‬
‫ﻛﻼم ﮔﮇه ﺗﻲ ﭼﮍﻫﺌﻲ ﺋﻲ ُאﭘﻜﺎﺋﻲ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ “ﺟﺎڙא ﺧﺎن! ڏي ﺧﺒﺮ ! وڏﻳﺮي ﺟﻲ ﻃﺒﻴﻌﺖ‬
‫ﻛﻴﺌﻦ آﻫﻲ!”‬
‫ب ﮐﻲ ﭘﺮﺗﻮ!” ﺟﺎڙي ﺧﺎن ﮐﻴﺲ ﺗﺎزي אﺣﻮאل ﮐﺎن آﮔﺎﻫﻪ ﻛﻨﺪي ﭔﮅאﻳﻮ‪“ .‬ﻛﺎﻟﻬﻪ‬ ‫“وڏﻳﺮو وﭸﻲ ر ّ‬
‫ﭨﻴﺠﻬﻮ ﺑﻪ ﭤﻲ وﻳﺲ!”‬
‫“ﻫﺎن ! אﺑﻮل!” ﻣﺎن ﺟﻮ ﺗﻪ ﮔﻬﺮ ﺋﻲ ڊﻫﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ دل ﺟﻬﻠﻲ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛‬
‫“وڏﻳﺮو ﮔﺬאري وﻳﻮ ۽ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭴﺎ ُڻ ﺋﻲ ﻧﻪ ﻛﻴﺎﺋﻮن!”‬
‫ﭴﺎڻ ﻛﭥﺎن ﻛﻨﻴﻦ!”‬ ‫“ﺗﻮن ﻫﺌﻴﻦ ﺋﻲ ﻛﻮﻧﻪ ﺗﻪ ُ‬
‫ج ﻛﻨﻬﻦ ﻛﺮאﻳﺲ!”‬ ‫“ڏي ﺧﺒﺮ! ﻧﻬﺮא ﱡ‬
‫“ﻣﻼن ﭰﺘﻮَء!”‬
‫“אڙي ﻣﻼن ﭰﺘﻮَء!” ﭔﺌﻲ ﻫﭣ ﺳﭥﺮن ﺗﻲ ﻫﮣﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ “אﻧﻬﻲَء ﮐﻲ ﺗﻪ ﺑﻀﻮَء ﻛﺮڻ ﺟﻮ ﺑﻪ‬
‫ڏאنُء ﻧﻪ אﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﻣﻮن وאرא ﭘﭧ ﻧﻪ ﻫﺌﺎ ﮀﺎ؟”‬

‫‪51‬‬
 ‫“ﺗﻮﻫﺎن ﻣﺎن ﻛﺎ ﭘﻬﺮ ﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﻟﮍي!”‬
‫“אﺑﻮل! ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﭘﭧ ﺗﻪ ﭤﻴﺎ ﺋﻲ ﻧﻪ! אﻧﻬﻲَء ﮐﻲ ﭼﺌﺒﻮ אﭤﺌﻲ ‪ “ .....‬ﭔﺌﻲ ﭼﻨﺒﺎ ﻣﻨﻬﻦ ۾ ﻫﮣﻨﺪي‬
‫ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ “ﭼﮝﻦ ﭘﭡﻴﺎن ﭼﭧ ۽ ﭼﭩﻦ ﭘﭡﻴﺎن ﭼﮝﺎ!”‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬وڍﻳﻦ ﭘﻴﭩﺎن ﺳﭵﺎ‪ ،‬ﺳﭵﻦ ﭘﻴﭩﺎن وڍﻳﺎ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﭼﮝﻦ ﺟﻮ אوﻻد ﮐﺮي ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ ۽ ﮐﺮﻳﻠﻦ ﺟﻮ ﺳﮅري ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫‪ .72‬ﭼﻮر ﺑﻪ ﺟﻬﮍو ﻛﺎﻛﻮ )ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻫﻨﺪوَء ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﻣﺎن ﭼﻮري ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬אﺗﻔﺎق ﺳﺎن ﺳﻨﺪس ﻧﻨﮃڙي ﮀﻮﻛﺮي אن وﻗﺖ‬
‫ﺟﺎﮘﻲ ﭘﺌﻲ ۽ ﭼﻮر ﮐﻲ ڏﺳﻲ ورﺗﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺟﻮ ﮔﻬﺮ ﭜﺎﺗﻲ ﺳﺠﺎڳ ﭤﻴﺎ ﺗﻪ ﻧﻨﮃڙيَء ﮐﻲ ﺑﺴﺘﺮي‬
‫ﺗﻲ روﺋﻴﻨﺪو ڏﭠﺎﺋﻮن‪ .‬ﮀﻮﻛﺮي ڊﻧﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﮐﻴﺲ آﭤﺖ ڏﻧﺎﺋﻮن ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﭼﻮر ﺟﻲ‬
‫ﺣﻠﻴﻲ ﺑﺎﺑﺖ ﭔﮅאﺋﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪.‬‬
‫ﺷﺎم ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻧﻨﮃڙي ﺳﺮت ۾ آﺋﻲ ﺗﻪ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭼﻮر ﺟﻲ ﺣﻠﻴﻲ ﺑﺎﺑﺖ ﭘﮁﻴﺎﺋﻮن؛ “ﭼﻮر ﻛﻴﺌﻦ‬
‫ﻫﺌﻮ؟!”‬
‫“ﭼﻮر ﺑﻪ ﺟﻬﮍو ﻛﺎﻛﻮ!” ﮀﻮﻛﺮيَء ورﻧﺪي ڏﻧﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﭼﻮرن ﮐﻲ ﻣﭥﻲ ﺗﻲ ﺳﮛ ﻛﻴﻦ ﭤﻴﻨﺪא آﻫﻦ‪ .‬ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻬﮍא ﻫﻮﻧﺪא آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻋﻬﺪو ﻳﺎ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﻠﮡ ﺳﺎن ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﮐﻲ ﺳﮛ ﻧﻪ ﻟﮙﻲ وﻳﻨﺪא آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ .73‬ﭼﻮر ﺗﻲ אﻳﺘﺮي ﭼﭩﻲ رﮐﺠﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺘﺮي ﭘﺎڙو ﺑﺮدאﺷﺖ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻲ‪) .‬אردو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻚ ﺷﺨﺺ ﭘﺎڙي وאرن ﮐﻲ ﺗﭙﺎﺋﻲ ڏﻧﻮ ﻫﺌﻮ‪ .‬ﻛﮇﻫﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﭼﻮري ﺗﻪ ﻛﮇﻫﻦ‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ‪ .‬ﻧﻴﭟ ﺟﻬﻠﺠﻲ ﭘﻴﻮ‪ ،‬ﻋﺪאﻟﺖ ۾ﭘﻬﺘﻮ ﺗﻪ ﺟﺞ ﺻﺎﺣﺐ‪ ،‬ﻓﻴﺼﻠﻲ ﺟﻲ ﻓﺘﻮيٰ ڏﻳﮡ ﮐﺎن‬
‫אڳ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﻮ؛ “ڏوﻫﻪ ﺗﻪ ڏאڍא ﻛﻴﺎ אﭤﺌﻲ‪ ،‬ﻫﺎڻ ﺗﻮن ﭘﺎڻ ﺋﻲ אﻧﺼﺎف ﻛﺮي ﭔﮅאِء ﺗﻪ ﻛﻴﺘﺮي‬
‫ﭼﭩﻲ رﮐﺎنِء!”‬
‫“ﺳﺎﺋﻴﻦ ! אﻫﺎ ﺧﺒﺮ ﺗﻪ אﭤﻮ ﻣﺎن ﺑﻴﺮوزﮔﺎر آﻫﻴﺎن‪ .‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ﺟﻮ ﻛﻮﺑﻪ ذرﻳﻌﻮ ﻛﻮﻧﻪ אﭤﻢ‪.‬‬
‫ﮬﺎﮢﻲ‪ ”.....‬ﭼﻮر ﻫﭣ אدب ﺟﺎ ﭔﮅﻧﺪي ﭼﻴﻮ؛ “אﻳﺘﺮي ﭼﭩﻲ رﮐﻮ‪ ،‬ﺟﻴﺘﺮي ﭘﺎڙو ﺳﻬﻲ ﺳﮕﻬﻲ”‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪:‬‬
‫‪ ‬ﻣﭥﻲ ﺗﻲ رﮐﻴﻞ ﺑﺎر ﺟﻮ وزن‪ ،‬ﻧﻴﭟ ﭘﻴﺮن ﺗﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ ‬אﻳﺘﺮي ﭔﮅو‪ ،‬ﺟﻮ ﺳﺎﻛﺮو ﺳﭧ ﺳﻬﻲ ﺳﮕﻬﻲ‪.‬‬
‫‪ .74‬ﭼﻮر ﺟﻲ ڏאڙﻫﻲَء ۾ ﻛﮏ! )ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ﻣﺎن ﻫﻜﮍي ﭜﺎﮘﺌﻲ ﺟﻲ ﭼﻮري ﭤﻲ وﺋﻲ‪ ،‬ﭘﻮﻟﻴﺲ ﺟﻲ ﺣﺎل ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﻫﺌﺲ‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ‬
‫ﻛﺮي ﺗﻜﮍي ‪ FIR‬ﻛﭩﺮאﺋﮡ ﮐﺎن אڳ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﻬﻦ ﺟﺎچ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ ۾ ﺗﺮ ﺟﻲ ﭼﮝﻲ‬
‫ﻣﮍس وٽ ﻟﻨﮕﻬﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﭼﮝﻲ ﻣﮍس ﮐﻴﺲ ﺧﺎﻃﺮي ڏﻧﻲ‪.‬‬
‫ﭼﮝﻲ ﻣﮍس ﮐﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮي ﻫﺌﻲ ﺗﻪ ﭼﻮر ﭔﺎﻫﺮאن ﻛﻮﻧﻪ آﻳﻮ ﻫﻮﻧﺪو‪ .‬ﻛﻮ ﺗﺮ ﺟﻮ ﺋﻲ ﭼﻮر‬
‫س ﺗﻲ ﭼﻮري ﻛﺌﻲ ﻫﻮﻧﺪي‪.‬‬ ‫ﻫﻮﻧﺪو‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ َڏ َ‬
‫ﭼﮝﻲ ﻣﮍس‪ ،‬ﮘﻮٺ‪ /‬ﺗﺮ ﺟﻲ ﺳﻤﻮرن ﭼﻮرن ۽ ﻛﺎﭨﻜﻦ ﮐﻲ ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻘﺮر ﻛﺮي ﭘﺎڻ وٽ‬
‫ﮔﻬﺮאﻳﻮ‪ .‬ﺳﺪورא ﺟﮇﻫﻦ ﻛﭡﺎ ﭤﻲ ﻗﻄﺎر ۾ ﺑﻴﭡﺎ ﺗﻪ ﭼﮝﻲ ﻣﮍس ﮐﻴﻦ ﭼﻮري אوﮘﺎﮀﮡ ﻻِء ﭼﻴﻮ‪.‬‬

‫‪52‬‬
 ‫ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﭼﻮر ﻫﻤﺖ ﻧﻪ ﺳﺎري ۽ ﺳﻤﻮرא ﭘﻨﮉ ﭘﻬﮡ ﺑﻨﻴﺎ ﺑﻴﭡﺎ رﻫﻴﺎ‪.‬‬
‫آﺧﺮ ۾ ﭼﮝﻲ ﻣﮍس ﻋﺮف ﻟﭟ‪ -‬ﺳﺮدא‪ ،‬ﺳﭵﻲَء ﻗﻄﺎر ۾ ﺑﻴﭡﻞ ﻫﻤﺮאﻫﻦ ﮐﻲ ﮀﻬﭙﺮ وﭨﻴﻨﺪي‬
‫ﻛﺮڙيَء אک ﺳﺎن ڏﭠﻮ ۽ رڙ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ “ﺑﺲ! ﭔﻴﻮ ﻛﺠﻬﻪ ﻛﻮﻧﻬﻲ! ﭼﻮر ﺟﻲ ﺧﺒﺮ‬
‫ﭘﺌﺠﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﭼﻮر ﺳﺎﻣﻬﻮن ڏﺳﮡ ۾ ﭘﻴﻮ אﭼﻲ!”‬
‫ﺳﻨﺪس אﻧﻬﻦ ﻟﻔﻈﻦ ﺗﻲ ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻦ ُאﭘﮍא ﻛﻴﺎ‪ .‬ﻟﭟ‪ -‬ﺳﺮدאر ﻣﭥﺎن رڙ ﻛﺮي ﭼﻴﻮ؛ ”ﭼﻮر‬
‫ﺟﻲ ڏאڙﻫﻲَء ۾ ﻛﮏ آﻫﻲ!”‬
‫ﻗﻄﺎر ۾ ﺑﻴﭡﻠﻦ ﻣﺎن ﻫﻜﮍي ﻛﮏ ﮀﻨﮉڻ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڏאڙﻫﻲَء ﮐﻲ ﮀﻨﮉﻛﻮ ڏﺋﻲ ﭘﺎڻ ﮐﻲ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮي وڌو‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪:‬‬
‫‪ ‬ﭼﻮر ﮐﻲ אﻧﺪر ۾ ﭼﻮري ﭘﺌﻲ ﮐﮑﻨﺪي آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ ‬ﭼﻮر ﻛﻲ دאڙﻫﻲ ۾ ﺗﻨﻜﺎ ‪ -‬אردو‬
‫‪ .75‬ﭼﻮر ﭼﻮر ﭤﻴﻨﺪو آ‪ ،‬ﭔﻠﻮ ﭔﻠﻮ ﭤﻴﻨﺪو آ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﮔﻬﺮ ۾ رאت ﺟﻮ ﭼﻮر ﮔﻬﮍﻳﻮ‪ .‬אوﻧﺪﻫﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﭥﻮرאڙﻳﻮن ڏﺋﻲ ﻫﻠﮡ ﻟﮙﻮ‪ .‬אڻ ڏﭠﻲ‬
‫ﻣﺎﺣﻮل ﺳﺒﺐ ﻛﻨﻬﻦ ﺷﻲِء ﺗﺎن ﭤﺎﭔﮍﻳﻮ ﺗﻪ ﮐﮍﻛﻮ ﭤﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎﻟﻚ ﺟﺎﮘﻲ ﭘﻴﻮ ۽ رڙ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ؛‬
‫”ﻛﻴﺮ!”‬
‫ﭼﻮر ﮀﮍﻫﻪ ﻫﮣﻲ ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫“ﻛﻴﺮ!” ﻣﺎﻟﻚ ﭔﻴﻬﺮ رڙ ﻛﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﭔﻠﻲ ﮀﻜﻲ ﺗﺎن ﻫﻴﭟ ﭨﭙﻮ ڏﺋﻲ ﻣﻴﺎﺋﻮن ﻣﻴﺎﺋﻮن‬
‫ﻛﻨﺪي ﻫﻠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻟﻚ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ؛ ﮐﮍﻛﻮ‪ ،‬ﮀﻜﻲ ﺗﻲ ﭔﻠﻲَء ﺟﻲ ﭼﮍﻫﮡ ﻛﺮي ﭤﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬אﻫﻮ ﮔﻤﺎن ﻛﺮي‪،‬‬
‫ﺳﻨﺌﻮن ﻧﺌﻮن ﭤﻲ ﺳﻤﻬﻲ ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻟﻚ ﮐﻮﻧﮕﻬﺮא ﻫﮣﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﺎ ﺗﻪ ﭼﻮر ﺑﻪ אﮘﺘﻲ رڙﻫﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‪ .‬ﺳﺘﺖ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﭧ ۾‬
‫ﻟﮙﻮ ﺗﻪ وري ﮐﮍﻛﻮ ﭤﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎﻟﻚ ﮐﻲ ﺳﻨﭝﺎل ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬وري رڙ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ؛ “ﻛﻴﺮ!؟”‬
‫ﭼﻮر ﮀﭗ ﻫﮣﻲ ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻟﻚ ﮔﻬﮣﻮ ﺋﻲ “ﻛﻴﺮ ﻛﻴﺮ” ﻛﻴﻮ ﭘﺮ ﻛﺎ ﭼﺮ ﭘﺮ ﻧﻪ ﭤﻲ ﺗﻪ ﭘﻚ ﭤﻴﺲ‪ .‬ﻛﺎ ﮔﮍ ﭔﮍ آﻫﻲ‪ .‬ﭔﻠﻲ‬
‫ﻫﺠﻲ ﻣﻴﺎﺋﻮ ﻛﺮي‪ ،‬ﻛﺘﻮ ﻫﺠﻲ ﭜﻮﻧﻚ ﻛﺮي‪ ،‬ﭘﻚ ﻣﺎﮢﻬﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﮀﮍﻫﻪ ﻫﮣﻲ ﺑﻴﭡﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫“ﻛﻴﺮ! ” ﻫﻴﺎنَء ﭰﺎڙ رڙ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭼﻮر دل ۾ ﭼﻴﻮ‪“ ،‬ﻣﺘﺎن رڙﻳﻮن ﻛﺮي‪ ،‬آﻛﻬﻪ ﺟﺎﮘﺎﺋﻲ! ﮐﻴﺲ ﭔﻠﻲ وאﻧﮕﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻛﺠﻲ ﺗﻪ‬
‫ﭼﮝﻮ!” אﻫﻮ ﺧﻴﺎل ﭘﭽﺎﺋﻲ ﭘﻬﺮﻳﻦ ﮔﻠﻮ ﭠﺎﻫﻴﺎﺋﻴﻦ ۽ ﭘﻮِء ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ؛ “ﻣﻴﺎﺋﻮ!”‬
‫ﭔﻠﻲ ۽ ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺟﻲ ﻣﻴﺎﺋﻮَء ﺟﻮ ﻓﺮق ﺻﺤﻴﺢ ﻛﻨﺪي ﻣﺎﻟﻚ ﻟﭟ ﮐﮣﻲ אﭤﻴﻮ؛ “ﻛﻴﺮ!”‬
‫“ﭔﻲ ﭔﻠﻲ”؛ ﭼﻮر رڙ ﻛﺌﻲ‪.‬‬
‫ﮔﻬﺮ‪ -‬ڌﮢﻲَء ﻟﭟ ورאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ “ﭼﻮر ﭼﻮر ﭤﻴﻨﺪو آ‪ ،‬ﭔﻠﻮ ﭔﻠﻮ ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ”‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ڏوﻫﻲ ﻛﻴﺘﺮو ﺑﻪ ﭘﺎڻ ﻟﻜﺎﺋﻲ ﭘﺮ ﻧﻴﭟ ﻇﺎﻫﺮ ﭤﺌﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ڏوﻫﻪ ﻟﻜﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻛﺎٺ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ ﻛﻮﭠﺎﺋﺒﻮ ﺗﻪ ﺳﻬﻲ‪.‬‬
‫ِ‬ ‫ﭼﺎه ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻲ ﻣﻦ ﻣﻴﮍ ﻛﻴﺌﻲ‪ .‬ﭘﻮﻧﺪو ﺗﻪ‬ ‫‪ .76‬ﭼﻮرن ﺳﺎن ُ‬

‫‪53‬‬
 ‫)ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﭼﻮر ﭼﺮﻧﺪڙ وڳ ﻣﺎن ڏאﻧﺪ ﭼﻮرאﻳﻮن‪ ،‬ﮔﺲ ڏﻧﻴﻮ ﭘﺌﻲ وﻳﻮ ﺟﻮ ﮐﻴﺲ ﻫﻜﮍو אﭔﻮﺟﮫ‬
‫ﮘﻮﭠﺎﮢﻮ ﻣﻠﻴﻮ‪ .‬ڏאﻧﺪ ﻛﻬﺮאﺋﮡ ﺟﻲ ﻣﺪد ﻻِء ﮐﻴﺲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫“אدא! ڏאﻧﺪ ﭨﺎﻫﮍ آﻫﻲ‪ ،‬אڄ ﺋﻲ ورﺗﻮ אﭤﻢ! ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﻛﻬﺮאﺋﻲ ﻫﻠﮡ ﺟﻲ ﻣﺪد ﻛﺮﻳﻦ ﺗﻪ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﭤﻴﻨﺪي!”‬
‫ﻏﺮﻳﺐ وאﭨﻬﮍو‪ ،‬ﮐﻴﺲ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺳﻤﺠﻬﻲ وאﻫﺮوَء ﻃﻮر ڏאﻧﺪ ﻛﻬﺮאﺋﻲ ﻫﻠﻴﻮ‪ .‬אﭸﺎ ﮘﺘﻲ ﻫﻠﻴﺎ ﺋﻲ‬
‫ﻣﺲ ﺟﻮ ڏאﻧﺪ ﺟﺎ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻪ ﭘﻴﺮو ﮐﻨﻴﻮ אﭼﻲ ُﭘﮙﻦ‪ .‬ﺳﮗ ﺳﻮڌو ﮐﻴﻦ ﺟﻬﻠﻴﺎﺋﻮن‪.‬‬
‫“ﻣﺎن ﺑﻲ ڏوﻫﻲ ﻫﺎن! ﻧﻴﻜﻲَء ﻛﻨﺪي ﭰﺎﭤﻮ آﻫﻴﺎن!ﮘﻮﭠﺎﮢﻲ رڙﻳﻮن ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ” ﻣﻮﻧﮑﻲ‬
‫ﮀﮇﻳﻮ‪ ،‬אﺻﻞ ڏوﻫﻲ אﻫﻮ آﻫﻲ‪ .‬אن ﮐﻲ ﭘﻜﮍﻳﻮ”‪.‬‬
‫”ﺳﮗ ﺳﻮڌو ﺳﻮﮔﻬﻮ ﭤﻴﻮ آﻫﻴﻦ! ﺗﻮﮐﻲ ﻛﻴﺌﻦ ﮀﮇﺑﻮ؟! ڏوﻫﻲَء ﺟﻲ ﻣﺪد ﻛﺮڻ ﺑﻪ ڏوﻫﻪ آﻫﻲ!‬
‫ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺑﻲ ڏوﻫﻲ آﻫﻴﻦ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻛﻬﮍي ﭘﻚ آﻫﻲ؟“ﭘﻴﺮيَء وאٽ ﺗﺎن ﭘﻴﺮو ﻟﮙﮡ ﺳﺒﺐ ﺷﻚ‬
‫ﻃﻮر ﮐﻴﺲ ﭼﻴﻮ؛‬
‫“ﭼﻮرن ﺳﺎن ﭼﺎﻫﻪ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻲ ﻣﻦ ﻣﻴﮍ ﻛﻴﺌﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻮﻧﺪو ﺗﻪ ﻛﺎٺ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ ﻛﻮﭠﺎﺋﺒﻮ ﺗﻪ ﺳﻬﻲ”‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﺟﻬﮍي ﺻﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺗﻬﮍو אﺛﺮ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺻﺎﻟﺤﻦ ﺟﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻮﮐﻲ ﺻﺎﻟﺢ ﻛﻨﺪي‪،‬‬
‫ﻃﺎﻟﺤﻦ ﺟﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻮﮐﻲ ﻃﺎﻟﺢ ﻛﻨﺪي‪.‬‬
‫ﻣﻴﮍ ﻛﻴﺌﻲ‪.‬‬‫ﭼﺎه ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻲ َﻣ َﻦ ُ‬
‫‪ -3‬ﭼﮝﻦ ﺳﺎن ُ‬
‫رﮜﺠﻲ ﺗﻪ ﻻل ﭤﻴﻨﺪو‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ ﻛﻜﻮرﺑﻮ ﺗﻪ ﺳﻬﻲ‪.‬‬
‫‪ .77‬ﮀﺎ رٻ‪ ،‬ﮀﺎ ﺑﺴﻢ א� ‪) .‬ﭤﺮ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻧﺎري ﭘﭧ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ﻫﻤﺮאھ ﭤﺮ ۾ ﻛﻦ وאﺳﻄﻴﺪאرن وٽ وﭸﻲ ﻣﻬﻤﺎن ﭤﻴﻮ‪ .‬ﻣﻴﺰﺑﺎن ﭔﻪ ﭨﻲ‬
‫ڏﻳﻨﻬﻦ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﻛﻴﺲ‪ .‬ﭘﻮِء ﭤﺮ ﺟﻲ ﻋﺎم دﺳﺘﻮر ﻣﻮﺟﺐ ﮐﻴﺲ رٻ ڏﻳﮡ ﻟﮙﺎ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ ﻣﺠﺒﻮر ًא‬
‫ﮐﺎﺋﮣﻲ ﭘﺌﻲ ﭘﻴﺲ‪.‬‬
‫“ﮀﺎ رٻ ﮀﺎ ﺑﺴﻢ א�“ ڏﻳﻬﺎڙي ﺟﻲ رٻ ﻣﺎن ﻛﻚ ﭤﻴﻞ ﻣﮍس‪ ،‬ﺧﺎر وﭼﺎن ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪_1 :‬ﮀﺎ دאل‪ ،‬ﮀﺎ ﺑﺴﻢ א� ‪.‬‬
‫‪.2‬ﮀﺎ ِﮀﭩﻮ َﭜ ُﺖ‪ ،‬ﮀﺎ ﺑﺴﻢ א�‪.‬‬
‫‪3‬ﮀﺎ ﭘﺪي‪ ،‬ﮀﺎ ﭘﺪيَء ﺟﻮ ﺷﻮروو‪.‬‬
‫‪.4‬ﺧﺴﻴﺲ ‪ /‬ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺷﻲِء ﻻِء ﻛﻬﮍو ﭘﺮﻳﺸﺎن ﭤﺠﻲ؟‬
‫ﭜﻴﭩﻴﻮ‪:‬ﮀﺎ ﻛﻮل‪ ،‬ﮀﺎ ﻛﻮل ﺟﻮ وزن؟‬
‫‪ .78‬ﮀﺎ ﻛﻮل ‪ ،‬ﮀﺎ ﻛﻮل ﺟﻮ وزن؟ )אردو ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻚ ﻛﻮل ۽ ُ‬
‫ﮬﻚ ﻫﺎﭤﻲ‪ ،‬ﮔﮇ‬ ‫ﻫﻚ درﻳﺎه ﻣﭥﺎن ﻛﺎٺ ﺟﻲ ﭘﻞ ﭔﮅل ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﺎن ﮬﻚ دﻓﻌﻲ َ‬
‫ﻟﻨﮕﻬﻲ رﻫﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻟﻨﮕﻬﮡ وﻗﺖ ﻛﻮل ﻫﺎﭤﻲَء ﮐﻲ ﭼﺘﺎﻳﻮ؛ “ﻣﺘﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ وزن ﺗﻲ ﭘﻞ وﭸﻲ‬
‫ﭰﻬﻜﻮ ﻛﺮي‪“ .‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﭔﺌﻲ ﭘﻞ ﭘﺎر ﻛﺮي وﻳﺎ ﺗﻪ ﭔﻲَء ﭘﻬﭽﻲ‪ ،‬ﻛﻮل ﭤﮅو ﺳﺎه ﮐﻨﻴﻮ ۽ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ؛ “ﺧﺪאﺟﻮ‬

‫‪54‬‬
 ‫ﺷﻜﺮ آﻫﻲ ﺟﻮ אﺳﺎن ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻲ وزن ﺳﺎن ﻫﻲَء ﭘﻞ ﻧﻪ ﭨﭩﻲ! “‬
‫“ﮀﺎ ﻛﻮل ‪ ،‬ﮀﺎ ﻛﻮل ﺟﻮ وزن!“؛ ﻫﺎﭤﻲَء ﭨﻬﻚ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ 1 :‬ﮀﺎ ﭘﺪي‪ ،‬ﮀﺎ ﭘﺪيَء ﺟﻮ ﭔﻮڙ‪.‬‬
‫‪ 2‬ﮀﺎ ﻛﻮري‪ ،‬ﮀﺎ ﺗﺮאرﻳﻮن‪.‬‬
‫‪ 3‬ﮀﺎ رאﭴﻮ‪ ،‬ﮀﺎ رאڄ‪.‬‬
‫‪ .79‬ﺣﺮאم ﺟﻴﻜﻲ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪא‪ ،‬ﺑﮏ ۾ ﺳﻴﺌﻲ אوﻧﺎﺋﻴﻨﺪא‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﭼﻮر ﻛﻨﻬﻦ ﮘﻮٺ ﻣﺎن ﮐﺎٽ ﻫﮣﻲ‪ ،‬ﺳﻮﺋﺎ ﻣﻴﻨﻬﻦ َﭰ َﺮ ﺳﻤﻴﺖ ﻛﮃي آﻳﻮ‪ .‬ﮔﻬﺮ ۾ﮐﻴﺮאﺋﺖ‬
‫ﻣﻴﻨﻬﻦ آﺋﻲ ﺗﻪ ﺟﻮﮢﺲ ڏאڍي ﺧﻮش ﭤﻲ‪ .‬ﺷﺎم ﺟﻮ ﭼﻮﻧﺌﺮي ﮐﻴﺮ ﺟﻲ ُڏﻫﻲ‪ ،‬ﭔﺎرن ﮐﻲ ﭘﻴﺌﺎرڻ ﻻِء‬
‫ﺳﮇﻳﺎ ﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﮍﺳﻬﻨﺲ ﺟﻬﻠﻴﺲ؛ “ﭼﻮريَء ﺟﻲ ﻣﻴﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﮐﻴﺮ ﭔﭽﻦ ﮐﻲ ﻧﻪ ﭘﻴﺎر! “‬
‫“ﭘﻮِء ﻫﻴﺘﺮو ﮐﻴﺮ ﭜﭩﺎرو‪ ،‬ﻛﺎڏي زﻳﺎن ﻛﻴﺎن! “‬
‫“ﻛﺘﻲَء ﺟﻲ ﮔﻠﺮن ﮐﻲ ﭘﻴﺎر! “ ﮔﻬﺮ ۾ ﻣﻮﺟﻮد‪ ،‬ﺗﺎزي وﻳﺎﻳﻞ ﻛﺘﻲَء ﺟﻲ ﮔﻠﺮن ڏאﻧﻬﻦ אﺷﺎرو‬
‫ﻣﺎﺋﻲَء ﻛﺘﻲَء ﺟﻲ ﭔﭽﻦ ﮐﻲ ﮐﻴﺮ ﭘﻴﺎرﻳﻮ‪.‬‬ ‫ﻛﺴﻜﮡ ﺑﻌﺪ‪،‬‬ ‫ﺮﻛﮡ ُ‬ ‫ﻛ َ‬ ‫ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ڏאڍو ُ‬
‫ِ‬
‫ڏﻳﻨﻬﻦ ﭔﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮِء ﭜﺎﮘﻴﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺮא ﮐﮣﻲ אﭼﻲ ﭘﻬﺘﺎ ۽ زورن ﺗﻲ ﻣﻴﻨﻬﻦ َﭰ َﺮ ﺳﻤﻴﺖ ﻛﺎﻫﺮאﺋﻲ وﻳﺎ‪.‬‬
‫ﺷﺎم ﺟﻮ ﺟﮇﻫﻦ ﻛﺘﻲَء ﺟﻲ ﮔﻠﺮن ﮐﻲ ﮐﻴﺮ ﻧﻪ ﻣﻠﻴﻮ ﺗﻪ אوﻧﺎﺋﮡ ﻟﮙﺎ‪.‬‬
‫“אﻫﻮ ﮐﻴﺮ אﺳﺎن ﺟﺎ ﭔﭽﺎ ﭘﻴﺌﻦ ﻫﺎ ﺗﻪ אڄ אﻫﻲ ﺑﻪ אﺋﻴﻦ אوﻧﺎﺋﻴﻦ ﻫﺎ! “؛ ﮔﻠﺮن ﺟﻲ ﺣﺎﻟﺖ ڏﺳﻲ‪،‬‬
‫ﻣﮍس زאل ﮐﻲ ﭼﻴﻮ؛ “ﺣﺮאم ﺟﻴﻜﻲ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪא‪ ،‬ﺑﮏ ۾ ﺳﻲ ﺋﻲ אوﻧﺎﺋﻴﻨﺪא“‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺣﺮאم ﮐﺎﺋﮡ وאرو آﺧﺮ ﺟﻨﺠﺎل ۾ ﭘﻮي ﭤﻮ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻲ ﮀﭙﺮ ﭰﺎڙي ڏﺋﻲ ﭤﻮ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪،‬ﭼﻮﺋﻲ (‬‫ٰ‬ ‫‪ .80‬ﺧﺪא‬
‫ﻫﻜﮍو ﺑﺎدﺷﺎﮬﻪ ﺟﻬﻨﮓ ۾ ﻟﺸﻜﺮ ﮐﺎن وﮀﮍي وﻳﻮ ۽ وﭸﻲ ﻫﻜﮍي ﺟﻬﻮﭘﮍيَء ۾ ﭘﻬﺘﻮ‪ .‬אڃ‬
‫ﺑﮏ ڏאڍي ﻟﮙﻲ ﻫﻴﺲ‪ .‬ﺟﻬﻮﭘﮍيَء ﺟﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﻫﺎريَء ﮐﻴﺲ ﭘﺎﮢﻲ ﻣﺎﻧﻲ ڏﻧﻮ‪ .‬ﭔﺎﻟﻨﮕﻬﻪ ﭤﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻛﻼﺋﮡ وﻗﺖ ﮐﻴﺲ ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻦ؛ “ﻣﺎن ﺑﺎدﺷﺎﮬﻪ آﻫﻴﺎن‪َ ....‬אڙيَء ُאڌيَء ۾ ﺿﺮورت ﭘﻮﺋﻲ ﺗﻪ ﻣﻮن‬
‫وٽ ﺑﻲ ڌڙכ ﻫﻠﻴﻮ אﭼﺠﺎنِء‪“.‬‬
‫َ‬
‫ﭔﺌﻲ ﺳﺎل ﻗﺤﻂ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﺟﻬﻨﮓ ۾ رﻫﻨﺪڙ אﻧﻬﻲَء ﻫﺎريَء وﭨﺎن ﺑﻪ א ﱡن ﮐﭙﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﺑﺎدﺷﺎﮬﻪ‬
‫وאري ﮘﺎﻟﮫ ﻳﺎد آﺋﻲ ۽ درﭔﺎر ۾ אﭼﻲ ﭘﻬﺘﻮ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎﮬﻪ אن وﻗﺖ ﺟﻤﻌﻲ ﺟﻲ ﻧﻤﺎز ﭘﮍﻫﮡ وﻳﻮ ﻫﻮ‪،‬‬
‫אﻫﻮ ﭔﮅي ﻫﻲُء ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﭘﮍﻫﮡ وﻳﻮ‪ .‬ﻧﻤﺎز ﺑﻌﺪ ڏﭠﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﺑﺎدﺷﺎﮬﻪ ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﻫﭣ ﮐﮣﻲ ﺧﺪא ﮐﺎن ﭘﻨﻲ‬
‫ﺧﻴﺎل ﻣﭩﻴﺲ‪ .‬دل ۾ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ “ﺟﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﺑﺎدﺷﺎﮬﻪ ﭘﻴﻮ ﮔﻬﺮي ﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﮅو‬ ‫ُ‬ ‫رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﻳﻜﺪم‬
‫ﺳﻨﺌﻮن אن ﮐﺎن ﮀﻮﻧﻪ ﮔﻬﺮאن‪“.‬‬
‫دﻋﺎ ﮔﻬﺮي ﮘﻮٺ ڏאﻧﻬﻦ رאﻫﻲ ﭤﻴﻮ‪.‬‬
‫رﺳﺘﻲ ۾ ﭤﻜﺠﻲ ﻫﻜﮍي وڻ ﻫﻴﭡﺎن ﺳﺘﻮ ﺗﻪ ﺧﻮאب ۾ ﻧﻴﺎٌء ﭤﻴﺲ؛ “وڻ ﻫﻴﭡﺎن دﻳﮗ دﻧﻴﺎ ﺟﻲ‬
‫ﭘﻮرﻳﻞ آﻫﻲ ! ﮐﻮﭨﻲ ﮐﮡ ! “‬
‫ﺳﺠﺎڳ ﭤﻲ وڻ ﻫﻴﭡﺎن ﮐﻮﭨﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻧﺎﮢﻲ ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ دﻳﮗ ﻫﭣ آﻳﺲ‪ .‬ﭼﺎﻧﺪيَء ﺟﻲ ﺳﻜﻦ ۾‬
‫ڏאڍو وزن ﻫﻮ‪ ،‬ﮐﮣﮡ وאري ﮘﺎﻟﮫ ﻣﻨﺠﻬﺎﺋﻲ وڌس‪.‬‬
‫ﻣﻨﺠﮭﻴﻮ وﻳﭡﻮﮬﻮ ﺗﻪ ﭼﺎر ﭼﻮر אﭼﻲ ﻻﻧﮕﮭﺎﺋﻮ ﭤﻴﺎ‪ .‬ﻧﺎﮢﻮ ڏﺳﻲ ﺑﺌﮭﻮ رﮬﻴﺎ‪ .‬ﻻﻟﭻ ۾ אﭼﻲ ﮐﻴﺲ ﭔﻪ‬
‫ﭼﺎر ﭼﻨﺒﺎ ﻫﮣﻲ ﭜﭵﺎﺋﻲ ﻛﮃﻳﺎﺋﻮن‪ .‬ﭘﺎڻ ۾ ورﻫﺎﺋﮡ ﻻِء دﻳﮗ ﺟﻮ ڍכ ﮐﻮﻟﻴﺎﺋﻮن ﺗﻪ אﻧﺪرאن ﻧﺎﻧﮓ‬

‫‪55‬‬
‫۽ وﮀﻮن ﻧﻜﺮڻ ﻟﮙﺎ‪ .‬ﻳﻜﺪم ڍכ ﺑﻨﺪ ﻛﻴﺎﺋﻮن ۽ ﭼﻮڻ ﻟﮙﺎ؛ “אﻫﻮ ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﻮ! ﺟﺎدوَء‬
‫ﺟﻲ زور ﺗﻲ ﻧﺎﮢﻲ ﮐﻲ ﻧﺎﻧﮓ ﺑﻼﺋﻮن ﻛﺮي وﻳﻮ آﻫﻲ ﮀﻮ ﻧﻪ ﺳﺎﮢﺲ ﺟﻮﮘﻲ ﺟﭟ ﻛﺠﻲ! “‬
‫ﭼﺎرﺋﻲ ﭴﮣﺎ ﻛﻠﻬﻦ ﺗﻲ دﻳﮗ ﮐﮣﻲ ﺳﻨﺪس ﭘﻴﺮو وﭠﻴﻮن ﻫﻠﻴﺎ ‪ .‬ﻫﺎريَء ﺟﻲ ﺟﻬﻮﭘﮍيَء ﻣﭥﺎن‬
‫دﻳﮗ ﺳﻤﻴﺖ ﭼﮍﻫﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﮀﺖ ﮐﻲ ﺳﻮرאخ ﻛﺮي دﻳﮗ ﺋﻲ ﮐﮣﻲ ﻧﺎﻳﺎﺋﻮن‪.‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻲ ﮀﭙﺮ ﭰﺎڙي ڏﺋﻲ‬
‫ٰ‬ ‫“ﺑﻴﺸﻚ!“ ﻫﻴﭡﺎن ﺳﺘﻞ ﻫﺎريَء‪ ،‬ﮀﺖ ﻣﺎن ﭨ ِﻤﻨﺪڙ ﻧﺎﮢﻮ ڏﺳﻲ ﭼﻴﻮ؛ “ﺧﺪא‬
‫ﭤﻮ”‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ؛ ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻧﻮאزڻ ﻻِء وﺳﻴﻠﻲ ﺟﻮ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﺎﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .81‬ﺧﻴﺮאﺗﻮن אﻫﻲ ﻛﻦ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﮐﺠﻴﻦ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻦ! )ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﮐﺠﻴﻦ ﺟﻲ ﺑﺎغ ۾ وﻳﻮ‪ .‬אﺗﻲ ﻫﻚ ڊﮔﻬﻲ ﮐﺠﻲَء ۾ ﮔﻬﮣﺎ ۽ ﺳﭡﺎ ڏوﻛﺎ ﻧﻈﺮ‬
‫آﻳﺲ‪ .‬ﻧﻪ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﻫﻢ ﻧﻪ ﺗﻢ‪ ،‬دﻳﻜﺪم ﻣﭥﻲ ﭼﮍﻫﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻫﻜﮍو ﺳﭡﻮ ﮀﮙﻮ ﺟﺎﭼﻲ ﻣﻨﺠﻬﺎﻧﺌﺲ‬
‫ﺳﭡﺎ ﺳﭡﺎ ڏوﻛﺎ ﭼﻮﻧﮉي ﮐﺎﺋﻲ ڍﺋﻮ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭼﮍﻫﮡ وﻗﺖ ﭘﻴﭧ ﺧﺎﻟﻲ ﻫﺌﺲ ۽ ﺟﺴﻢ ﻫﻠﻜﻮ ﻫﺌﺲ‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﻧﻮرﻳﺌﮍي وאﻧﮕﺮ ﻣﭥﻲ ﭼﮍﻫﻲ‬
‫وﻳﻮ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ڏوﻛﺎ ﮐﺎﺋﻲ ﭘﻴﭧ ﭜﺮﻳﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﮘﻮرو ﺑﻪ ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ۽ ﻫﻮش ﺑﻪ آﻳﺲ‬
‫ﺗﻪ وﻳﻬﻪ ﭘﻨﺠﻮﻳﻬﻪ ﻫﭣ ﻣﭥﻲ ﺳﻨﻬﻲَء ﻛﺎﭠﻲَء ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻴﻮ ﺑﻴﭡﻮ آﻫﻴﺎن‪ .‬ﻟﮭﮡ ﺟﻲ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ڊﭴﻲ‬
‫وﻳﻮ‪ .‬ﻟﻬﻲ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﺳﮕﻬﻴﻮ‪ .‬אﺗﻲ ﻳﺪﻛﻢ א� ﻳﺎد ﭘﻴﺲ ۽ وﭠﻲ ﺳﮇ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”א� ﺳﺎﺋﻴﻦ!‬
‫ﮐﺠﻲَء ﺗﺎن ﺳﻼﻣﺖ ﻟﻬﺎن ﺗﻪ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﺎﻟﻲ ﺗﻲ ڊﮘﻲ ﻛﻬﻨﺪس!”‬
‫ﭨﺌﻴﻦ ﺣﺼﻲ ﭘﻨﮅ ﺗﻲ ﭘﻬﺘﻮ ﺗﻪ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ “ﻫﺘﺎن ﺧﻴﺮ ﺳﻼﻣﺘﻲَء ﺳﺎن ﻫﻴﭟ ﻟﭥﺲ ﺗﻪ ﻛﻜﮍ‬
‫ﻛﻬﻲ‪ ،‬ﺧﻴﺮ ۾ ڏﻳﻨﺪس!”‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ אﭠﻴﻦ ﺣﺼﻲ ﺗﻲ ﭘﻬﺘﻮ ﺗﻪ ﮐﮣﻲ ﮐﻴﮍﻫﻲَء ۾ ﭨﭗ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ ۽ ﮔﻮڏن ﭜﺮ وﭸﻲ ﻛﺮﻳﻮ‪ .‬ﭼﻮڻ‬
‫ﻟﮙﻮ؛ “ﺧﻴﺮאﺗﻮن אﻫﻲ ﻛﻦ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﮐﺠﻲَء ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻦ!” ﻛﭙﮍא ﮀﻨﮉﻳﻨﺪي ۽ ﮐﺠﻲَء ڏאﻧﻬﻦ‬
‫ﻧﻬﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ “ﻣﺎن ﻧﻪ ﭼﮍﻫﺎن ﻧﻪ ﺧﻴﺮאت ﻛﻴﺎن”‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬دل ﺟﻲ ﺗﻤﻨﺎ ﭘﻮري ﭤﻴﮡ ﺑﻌﺪ‪ ،‬א� وﺳﺮﻳﻮ وﭸﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻣﻦ אﻧﺪر ﺟﺎ ﻟﻮچ‪ ،‬ﺳﺎ ﻣﻠﮡ ﺳﺎن ﻣﺎﭠﻲ ﭤﺌﻲ‪.‬‬
‫‪ .82‬دאﻧﮕﻲ ﺗﭙﻲ ﮀﻬﻪ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﺗﻪ ﺿﺪي ﻣﻬﻤﺎن ﮐﭙﻲ ﭔﺎرﻧﻬﻦ ﻣﻬﻴﻨﺎ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻣﻬﻤﺎن ﻫﻜﮍي ﻣﺎﺋﭧ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ אﭼﻲ ﭨﻜﻴﻮ ﺗﻪ وﭸﮡ ﺟﻲ وאﺋﻲ ﺋﻲ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ وאرﻳﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫روز ﭼﻮي؛ “אڄ ﭤﻮ وﭸﺎن!”‬
‫ﺻﺒﺢ ﺟﻮ ﮐﺎﺋﻲ ﭘﻲ‪ ،‬ﻣﻮﻛﻼﺋﻲ ﻧﻜﺮي‪ ،‬وري ﺷﺎم ﺟﻮ ﻛﻦ ﻛﮃﻳﻮ ﺑﻴﭡﻮ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ﭼﻲ؛ ” ﮔﺎڏي‬
‫ﻧﻜﺮي وﺋﻲ!”‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮔﻬﺮ ڌﻳﺎﮢﻲَء ﻋﻠﻲ אﻟﻔﺠﺮ ﺟﻮ אﭤﺎري ﭼﻴﺲ؛ “אڄ ﺳﻮﻳﺮ وڃ ﺗﻪ ﮔﺎڏي ﻣﻠﺌﻲ!”‬
‫ﭜﻮر ﭘﻴﭧ ۾ وﺟﻬﻲ ﻧﻜﺮאن ﺗﻪ ﭼﮝﻮ!” آرس ﭜﭹﻨﺪي ﻣﻬﻤﺎن ﭼﻴﻮ؛ “وڏو ﭘﻨﮅ ﻟﺘﺎڙﮢﻮ‬ ‫“ﻣﺎﻧﻲَء‪ُ -‬‬
‫آﻫﻲ!”‬
‫ﻣﺎﺋﻲ ﺧﺎر ۾ ﻣﺎﻧﻲ ﭘﭽﺎﺋﮡ ﻻِء ﭼﻠﻬﻪ ﺗﻲ אﭼﻲ وﻳﭡﻲ ۽ ﭼﻠﻬﻪ ﮐﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ؛ “ﺗﭗ ڙي دאﻧﮕﻲ‬
‫ﮀﻬﻪ ﻣﻬﻴﻨﺎ”‪.‬‬
‫“ﮐﭗ ڙي ﻣﻬﻤﺎن ﭔﺎرﻧﻬﻦ ﻣﻬﻴﻨﺎ‪ ”.‬ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻪ‪ ،‬ﺗﺮﻛﻲ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻲ ﺟﻮאب ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬

‫‪56‬‬
 ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 -:‬ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻮن ﭤﻮرو ﺳﺴﺖ آﻫﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﺎن ﭔﻴﮣﻮ آﻫﻴﺎن‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﻬﻤﺎن! ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺑﻼﺋﻲ ﺟﺎن‪.‬‬
‫‪ -3‬ﭘﻬﺮﺋﻴﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﻬﻤﺎن ﮐﻲ ﻣﮑﮡ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﻬﻲ‪.‬‬
‫ﭨﺌﻴﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ڏﺟﻴﺲ‪ ،‬ﺑﺠﻮ ﻣﻨﻬﻦ ۾ َﮔ ِﻬﻲ‪.‬‬
‫‪ -4‬ﻣﻬﻤﺎن ۽ ﻣﮁﻲ‪ ،‬ﭨﺌﻴﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﭘﻮِء ڌپ ﻛﺮڻ ﻟﮙﻦ ﭤﺎ‪) .‬رﺷﻴﻦ(‬
‫‪ .83‬دﻋﺎ ﺑﻪ ﻟﮁﮣﻦ وאري ﮐﻲ ﻟﮙﻨﺪي آﮬﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﺗﻌﻮﻳﺬ‪ ،‬ﮔﻬﮣﻦ ﻣﺎﮢﮭﻦ ﮐﻲ ﻟﮙﻨﺪא ﻫﺌﺎ‪.‬‬‫َ‬ ‫ﻫﻜﮍي ﻣﻮﻟﻮي ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺎ دﻋﺎﺋﻮن ۽‬
‫ﻫﻚ دﻓﻌﻲ ﻫﻜﮍي ﻣﻴﺮي ﮔﺪﻟﻲ‪/‬ﮀﻴﮙﺮي ﻣﺎﺋﻲ ﺑﻪ وﭨﺲ ﺗﻌﻮﻳﺬ ﻟﮑﺮאﺋﮡ ﻻِء آﺋﻲ ۽ ﭼﻮڻ ﻟﮙﺲ؛‬
‫”ﻣﻮﻟﺒﻲ ﺻﺎﺣﺐ! ﻣﺮس ﻧﻪ ﭤﻮ ﭠﻬﻲ! ﻛﺘﺎب ﭘﭩﻲ ﻛﻮ ﺗﺎوﻳﺰ )ﺗﻌﻮﻳﺬ( ﻟﮑﻲ ڏي ﺗﻪ ﻣﮍس ﭠﻬﻲ‬
‫ﻫﻠﻴﻢ”‪.‬‬
‫ﻣﻮﻟﻮي ﺻﺎﺣﺐ ﭔﻪ ﺗﻌﻮﻳﺬ ﻟﮑﻲ ڏﻧﺲ‪.‬‬
‫“ﻫﻜﮍو ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭔﺎﻧﻬﻦ ۾ ﭔﮅﺟﺎنِء ۽ ﭔﻴﻮ ﭘﺎﮢﻲَء ۾ ُﭘﺴﺎﺋﻲ‪ ،‬ﻣﮍس ﮐﻲ ﭘﻴﺎرﺟﺎنِء!” אﺳﺘﻌﻤﺎل‬
‫ﺟﻮ ﻃﺮﻳﻘﻮ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ “ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺑﻪ ﺻﺎف ﺳﭥﺮو رﮐﺠﺎنِء!”‬
‫אﭠﻴﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺳﺎﮘﻲ ﻣﺎﺋﻲ وري ﻣﻮﭨﻲ آﺋﻲ ۽ ﺗﻌﻮﻳﺬن ﺑﺎﺑﺖ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪي ﻣﻮﻟﻮي ﺻﺎﺣﺐ‬
‫ﮐﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ؛ “ﻣﻮﻟﺒﻲ ﺻﺎﺣﺐ! ﺗﺎوﻳﺰن ﺗﻪ אﺛﺮ ﺋﻲ ﻧﻪ ﻛﻴﻮ”‪.‬‬
‫“ﻣﺎﺋﻲ! ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮ وאرو אڻ ڌوﺗﻞ ﻣﻨﻬﻦ ۽ ﻣﻴﺮא ﻟﭩﺎ ﻧﻪ ﻣﭩﺒﺎ‪ ،‬ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﺗﻌﻮﻳﺬ אﺛﺮ ﻧﻪ‬
‫ﻛﻨﺪא‪ ”.‬ﻣﺎﺋﻲَء ﺟﻲ ﺟﺴﻢ ﻣﺎن אﭤﻨﺪڙ ڌپ ﮐﺎن ﻧﻚ ﺗﻲ ﻫﭣ رﮐﻨﺪي‪ ،‬ﻣﻮﻟﻮي ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻴﻮ؛ “دﻋﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻟﮁﮣﻦ وאري ﮐﻲ ﻟﮙﻨﺪي آﻫﻲ!”‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬אڻ ﺳﮅي رﺳﺘﻲ ﺗﻲ ﻫﻠﮡ ﮐﺎن‪ ،‬ﺳﮅي رﺳﺘﻲ ﺗﻲ ﻫﻠﮡ ﭼﮝﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬دﻋﺎ ﺳﮙﻲ ﮐﺎن‪ ،‬ﻟﮁﮡ ۾ אﺛﺮ وڌﻳﻚ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .84‬دﻧﻴﺎ ۾ دوڌ ﮐﺎن دوڌ‪ ،‬ﭘﺎﻧﻲ ﻛﺎ ﭘﺎﻧﻲ آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ‪/‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﮐﻴﺮ وאرو ﮐﻴﺮ ۾ ﻣﻼوت ﻛﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﮐﻴﺮ ۾ َא َڌ ﺗﻲ َא ُڌ‪ ،‬ﭘﺎﮢﻲ ﮔﮇﻳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ‬
‫ﮐﻴﺮ ﮐﭙﺎﺋﻲ‪ ،‬ﭤﻴﺘﻴﻦ ﮐﺎن ﻣﻬﻴﻨﻲ ﺟﻲ אوﮘﺎڙي ﻛﺮي ﮘﻮٺ ﭘﺌﻲ ﻣﻮﭨﻴﻮ ﺗﻪ وאٽ ﺗﻲ ﭔﻴﮍيَء ﻧﻪ‬
‫ﻫﺌﮡ ﺳﺒﺐ ﭘﺘﮡ ﺗﻲ אﻧﺘﻈﺎر ﻛﺮﮢﻮ ﭘﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍي وڻ ﻫﻴﭡﺎن ﭔﻴﻦ ﮐﻴﺮ وאرن ﺳﺌﻴﻦ אﻧﺘﻈﺎر ۾ وﻳﻬﻲ رﻫﻴﻮ‪ .‬ﺟﻬﭧ ﭘﻠﻚ ﻛﺎﻧﻪ ﮔﺬري ﺟﻮ‬
‫אﻧﻬﻲَء وڻ ﺗﻲ وﻳﭡﻞ ﺑﺎﻧﺪر ﭨﭙﻮ ڏﺋﻲ‪ ،‬ﭘﺌﺴﻦ وאري ﮘﻮﭤﺮي ﭰﺮي ﻣﭥﻲ ﮐﮣﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻫﻦ ﮔﻬﮣﻲ ﺋﻲ‬
‫ﻟﭡﻴﻮن אﭜﻴﻮن ﻛﻴﻮن ﭘﺮ ﺑﺎﻧﺪر ﻫﻚ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭔﮅس‪ .‬آرאم ﺳﺎن ﻣﭥﻲ وڻ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﺌﻲ ﭘﺌﺴﻦ وאري‬
‫ﮘﻮﭤﺮي ﮐﻮﻟﻲ ﻫﻚ ﻫﻚ ﻧﻮٽ ﻛﺮي אﮀﻠﮡ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﻧﻮٽ אﻫﮍيَء ﻃﺮح אﮀﻼﻳﺎﺋﻴﻦ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ﻧﻬﺮ‬
‫۾ ﺗﻪ‪ ،‬ﭔﻴﻮ ﮐﻴﺮ وאري ڏאﻧﻬﻦ ﭘﺌﻲ ﻛﺮﻳﻮ‪ .‬אﻧﻬﻲَء ﺗﻲ ﮐﻴﺮ وאرو رڙﻳﻮن ﻛﻨﺪو رﻫﻴﻮ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ אﻫﺎ‬
‫ﺑﻨﺪر ﺑﺎﻧﭧ ﭘﻮري ﭤﻲ ﺗﻪ ﭔﻴﻦ ﮐﻴﺮ وאرن ﺻﺒﺮ ﻛﺮڻ ﻻِء ﭼﻴﺲ؛ “ﮐﻴﺮ ۾ ﭘﺎﮢﻲ ﻧﻪ وﺟﻬﻴﻦ ﻫﺎ ﺗﻪ‬
‫אڄ אﻫﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻧﻪ ڏﺳﻴﻦ ﻫﺎ!” ﻫﻜﮍي ﮐﻴﺮ وאري ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ “دﻧﻴﺎ ۾ دوڌ ﻛﺎ‬
‫دوڌ ‪ ،‬ﭘﺎﻧﻲ ﻛﺎ ﭘﺎﻧﻲ آﻫﻲ!”‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﺣﺮאم ﺟﻲ رﺳﺘﻲ ﺳﺎن آﻳﻞ ﻣﺎل‪ ،‬ﺣﺮאم ﺟﻲ رﺳﺘﻲ ۾ وﭸﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫ﺗﺎو ﺳﺎن ﻫﻠﻴﻮ وﭸﻲ ﭤﻮ‪.‬‬ ‫‪ -2‬ﭘﺌﺴﻮ ﺟﻬﮍي ﺗ َﺎو ﺳﺎن אﭼﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﺗﻬﮍي ﺋﻲ َ‬

‫‪57‬‬
 ‫ﻛﺴﺎد ﺑﺎزאري ﻛﺮڻ وאري ﮐﻲ ﭨﻮכ ﻃﻮر אﺋﻴﻦ ﭼﻴﻮ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬ ‫‪ -3‬ﻣﻼوٽ ۽ ُ‬
‫‪ .85‬دوﻟﺖ ُﻧﻬﻦ ﮐﺎن ﻣﺎس وﮀﻮڙي‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ‪/‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻨﮕﺘﻲَء ﮐﺎن ﭼﮝﻲ ﺧﺎﺻﻲ رﻗﻢ אڌאري ﮔﻬﺮي‪ .‬אﮘﻠﻮ ڏﺋﻲ ﻧﻪ ﺳﻬﮕﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻧﺘﻴﺠﻲ ۾ ﭔﺌﻲ ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﮐﻲ ﻣﻨﮭﻦ ڏﻳﮑﺎرڻ ﮐﺎن ﻫﻠﻴﺎ وﻳﺎ‪.‬‬
‫ﮘﭙﻞ وﻗﺖ ﮐﺎن ﭘﻮِء رאه وﻳﻨﺪي ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ﺳﺎن ﻣﻠﻴﺎ‪.‬‬
‫“وאه ﻳﺎر وאه!” ﻗﺮض ﮔﻬﺮﻧﺪڙ ﻣﻴﺎر ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ “ﮀﺎ ﭼﺎر ﻛﻮڏﻳﻮن ﻗﺮض ﺟﻮن ﮔﻬﺮﻳﻦ آﻫﻦ‪،‬‬
‫ﮀﺎ ﻣﻨﻬﻦ ڏﻳﮑﺎرڻ ﮐﺎن ﺑﻪ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ آﻫﻴﻦ‪ .‬ﻻﺷﺮﻳﻚ ﮐﺎن ﮔﻬﺮﺟﻲ ﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻪ אﺋﻴﻦ ﻧﻪ ﻛﺮي ﻫﺎ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻣﺎن אﻫﺎ אﻣﻴﺪ ﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪“.‬‬
‫“ﺗﻮ ﻣﺎن ﺑﻪ אﻫﺎ אﻣﻴﺪ ﻧﻪ ﻫﺌﻲ!” ﺳﻨﮕﺘﻲَء ڏورאﭘﻮ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ “ﭼﺌﻦ ﻛﻮڏﻳﻦ ﺟﻲ ﻧﻪ ﻣﻠﮡ‬
‫ﻛﺮي ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻲ ﺳﻨﮕﺖ ﺋﻲ ﮀﮇي وﺋﻴﻦ!”‬
‫“ﻫﺎ אدא ﻫﺎ! ﻫﺎﮢﻲ ڏوﻫﻲ ﺑﻪ وري אﺳﺎن ﭤﻴﺎﺳﻮن! ﺗﻮڏي ڏوﻫﻪ ﺋﻲ ﻛﻮﻧﻬﻲ!؟” ﺟﺮح ﻛﻨﺪي‬
‫ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ “دوﻟﺖ ُﻧﻬﻦ ﮐﺎن ﻣﺎس وﮀﻮڙي”‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪:‬دﻧﻴﺎ ۾دوﻟﺖ ۽ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﺳﺒﺐ ﺋﻲ وﮀﻮڙא ﭤﻴﺎ آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ -2‬زر‪ ،‬زﻣﻴﻦ ۽ زن ‪ ،‬ﺟﻬﻴﮍي ﺟﻮﭜﻦ‪.‬‬
‫‪ .86‬دﻳﮙﮍא وﻳﺎﻣﻨﺪא ﺗﻪ ﻣﺮﻧﺪא ﺑﻪ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאه ﭘﺎڙي وאري ﮐﺎن ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻻِء دﻳﮙﮍو ﮔﻬﺮﻳﻮ؛ “אدא! אڄ ﻣﻬﻤﺎن آﻳﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﭔﻮڙ‬
‫رڌڻ ﻻِء دﻳﮙﮍو ﮐﭙﻲ!”‬
‫ﭘﺎڙي وאري ﺟﻮ אﮘﻲ آزﻣﺎﻳﻞ ﻧﻪ ﻫﺌﻮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ڊﭴﻨﺪي ڊﭴﻨﺪي ﺟﺴﺖ ﺟﻮ אڌورאﮢﻮ دﻳﮙﮍو‬
‫آﮢﻲ ڏﻧﺎﺋﻴﻨﺲ ۽ ﭘﺎرت ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ “אدא! دﻳﮙﮍي ﻣﻮﭨﺎﺋﮡ ﺟﻲ ﭘﺎرت ﻫﺠﺌﻲ‪ .‬אﺳﺎن وٽ‬
‫َא ِڙيَء ُא ِڌيَء אﻫﻮﺋﻲ ﻫﻜﮍو دﻳﮙﮍو آﻫﻲ‪ .‬ﺟﻴﺌﻦ ﺋﻲ ُאﻛﻼﺋﻲ وאﻧﺪو ﻛﺮﻳﻦ ﺗﻪ ﻣﻮﭨﺎﺋﮡ ﺟﻲ ﺳﺘﺖ‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺠﺎنِء!”‬
‫“אدא ! ﺗﻮن ﮔﻬﭕﺮאِء ﻧﻪ! ﭘﺎڙي ﺟﺎ آﻫﻴﻮن‪ ،‬אﺋﻴﻦ ﭤﻮروﺋﻲ ﭤﻴﻨﺪو!”‬
‫ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ دﻳﮙﮍو وאﭘﺲ ﻛﺮڻ آﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﻨﺠﻬﺲ ﺟﺴﺖ ﺟﻲ ﻧﻨﮃري دﻳﮙﮍي ﺑﻪ وﺟﻬﻴﻮ ﮐﻨﻴﻮ آﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻧﻨﮃڙي دﻳﮙﮍي ڏﺳﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﭼﻴﺲ؛ “אدא ﻫﻲَء ﻧﻨﮃڙي دﻳﮙﮍي ﺗﻪ ﻣﻮن ﺗﻮﮐﻲ ﻛﺎﻧﻪ ڏﻧﻲ ﻫﺌﻲ!”‬
‫“ﻫﺎ אدא! ﺗﻮ ﺗﻪ وאﻗﻌﻲ ﻧﻪ ڏﻧﻲ ﻫﺌﻲ ﭘﺮ رאت ﺗﻮ وאرو دﻳﮙﮍو אﺳﺎن وٽ وﻳﺎﻣﻲ ﭘﻴﻮ ۽ אﻫﺎ دﻳﮙﮍي‬
‫ﭴﮣﻲ وڌאﺋﻴﻦ‪ .‬ﭘﺮאﺋﻲ ﺷﻲِء אﺳﺎن ﻛﺎڏي ﻛﻨﺪא ﺳﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻮﻧﺌﻦ ﺑﻪ ﭔﭽﻮ ﻣﺎُء ﮐﺎﻧﺴﻮאِء رﻫﻲ ﻧﻪ‬
‫ﺳﮕﻬﻨﺪو‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ אﻣﺎﻧﺖ ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ وﭠﻮ!”‬
‫ﻛﺠﻬﻪ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎﻧﭙﻮِء وري אﭼﻲ ﺳﻮאل ﻛﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ” אدא! אڄ وري ﻣﻬﻤﺎن אﭼﻲ ﻛﮍﻛﻴﺎ آﻫﻦ!‬
‫دﻳﮙﮍو ﮐﭙﻲ! ﻣﻌﺎف ﺑﻪ ﻛﺠﻮ! אوﻫﺎن ﮐﻲ ﺳﺪאﺋﻴﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺑﻪ ڏﻳﻨﺪא آﻫﻴﻮن!”‬
‫“ﻧﻪ ﺳﺎﺋﻴﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺟﻲ ﻛﻬﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ!” ﭘﺎڙي وאري ﻣﺮوت ڏﺳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ “ﮐﻮڙ دﻳﮙﮍא!‬
‫ﮔﻬﮣﺎ ﮐﭙﻦ ﮀﺎ؟”‬
‫“وڏא ﻫﺠﻦ ﺗﻪ ﭔﻪ ﻛﺎﻓﻲ آﻫﻦ‪ .‬ﻧﻨﮃא ﻫﺠﻦ ﺗﻪ ﭘﻮِء ﭼﺎر ﭘﻨﺞ ﻛﺎﻓﻲ ﭤﻴﻨﺪא!” ﻣﭥﺎن ﻻﻧﮓ رﮐﻨﺪي‬
‫ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ “ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺳﻤﺠﻬﻮ ﺗﻪ ﭘﻮِء ﺿﺮوت ﻧﺎﻫﻲ!”‬
‫“ ﻧﻪ ﺳﺎﺋﻴﻦ! ﭘﺎڙي ۾ ﮀﺎ ﺟﻲ ﺗﻜﻠﻴﻒ آﻫﻲ‪ .‬ﻫﻚ ﭔﺌﻲ ۾ ﭘﺎڙي ﭘﺘﻲَء ﺟﻲ ﻛﺮي ﻛﻢ ﻛﺎرﻳﻮن‬

‫‪58‬‬
‫ﭘﻴﺎ ﭘﻮﻧﺪא آﻫﻦ‪ .‬אڄ ﺗﻮﻫﺎن ﺟﻮ ﺳﭝﺎﮢﻲ אﺳﺎن ﺟﻮ ﻛﻢ ﭘﺌﺠﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ‪ .‬ﺗﻮﻫﺎن אﺗﻲ ﺋﻲ ﺗﺮﺳﻮ!‬
‫ﻣﺎن ﺑﻴﭡﻲ ﭘﻴﺮ ﭤﻮ ﻣﻮﭨﺎن!”‬
‫ﺗﻜﮍو ﮔﻬﺮ وﻳﻮ ۽ ﭼﺎر ﭘﻨﺞ ﭠﺎﻫﻮﻛﺎ ﭨﺎﻣﻲ ﺟﺎ دﻳﮙﮍא ﮐﮣﻲ آﮢﻲ ڏﻧﺎﺋﻴﻨﺲ‪.‬‬
‫ﭔﻦ ﭨﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ﮔﺬرڻ ﮐﺎﻧﭙﻮِء‪ ،‬ﻧﻪ دﻳﮙﮍא ۽ ﻧﻪ ﭔﭽﺎ ﻣﻠﻴﺎ ﺗﻪ ﻣﺎﻟﻚ ﮐﻲ אڻ ﺗﮡ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﭘﺎڙي وאري‬
‫وٽ ﻟﻨﮕﻬﻲ وﻳﻮ ۽ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻨﺲ‪“ .‬אدא دﻳﮙﮍא ﻧﻪ ﻣﻮﭨﻴﺎ! دل ۾ ﭼﻴﻢ ﺗﻪ אوﻫﺎن ﮐﻲ ﻳﺎدﮔﻴﺮي‬
‫ڏﻳﺎرﻳﺎن!”‬
‫“ﻫﺎ ! אدא ﺑﻠﻜﻞ ﻳﺎد آﻫﻦ‪ .‬ﻣﺎن ﭘﺎڻ آﻳﺲ ﭘﺌﻲ אوﻫﺎن ﮐﻲ ﭔﮅאﺋﮡ! אوﻫﺎن אﺟﺎﻳﻮ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻛﺌﻲ‪،‬‬
‫در אﺻﻞ ﮀﺎﻫﻲ ﺟﻮ!” ‪ ....‬ﭔﻮٿ ﭜﻴﻠﻮ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ “אوﻫﺎن وאرא ﺳﻤﻮرא دﻳﮙﮍא‪ ،‬אﮘﻴﻦ رאت‬
‫ﻣﺮي وﻳﺎ! ﻣﻮن ﮐﻴﻦ ﭤﮇي ﺗﻲ ﺋﻲ دﻓﻨﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ!”‬
‫“אدא ﻛﻬﮍﻳﻮن ﭼﺮﻳﻦ وאرﻳﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﭘﻴﻮ ﻛﺮﻳﻦ!” دﻳﮙﮍن ﺟﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﺣﻴﺮאن ﭤﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫“دﻳﮙﮍא ﺑﻪ ﻣﺮﻧﺪא آﻫﻦ ﮀﺎ؟!”‬
‫“אدא! ﺗﻮن ﺑﻪ ﻛﻮ ﺳﺎدو ﭤﻮ ڏﺳﺠﻴﻦ!” ﻣﺎﻟﻚ ﺗﻲ ڏאڏر ﻛﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ “دﻳﮙﮍא وﻳﺎﻣﻨﺪא ﺗﻪ‬
‫ﻣﺮﻧﺪא ﺑﻪ”‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﺑﻲ אﺻﻮﻟﻲ ﻓﺎﺋﺪي وﻗﺖ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ אﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪ ،‬ﻧﻘﺼﺎن وﻗﺖ ﻧﻈﺮ אﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺟﺘﻲ ﻟﻮﭜﻲ ﻫﺠﻦ‪ ،‬אﺗﻲ ﭠﻮﮘﻲ ﺑﮏ ﻧﻪ ﻣﺮن‪.‬‬
‫‪ -3‬ﻟﻮﭜﻲَء ﺳﻨﺪي رאڄ‪ ،‬۾ ﭠﻮﮘﻲ ﻣﺮي ﻧﻪ ﺑﮏ‪.‬‬
‫‪ .87‬ڌﮢﻲ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻫﺮ ﻫﻨﮅ ﻣﻮﺟﻮد آﻫﻲ )ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍא ﭔﻪ ﺳﻨﮕﺘﻲ ﻫﻜﮍي ﻛﺎﻣﻞ دروﻳﺶ وٽ ﻫﺪאﻳﺖ وﭠﮡ ﻻِء وﻳﺎ‪ .‬دروﻳﺶ ﭔﻨﻬﻲ ﮐﻲ ﻫﻚ‬
‫ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ “ﭘﮑﻲ אﺗﻲ ﻛﻬﻲ אﭼﻮ‪ ،‬ﺟﺘﻲ אوﻫﺎن ﮐﻲ ﻛﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﮑﻲ ڏﻧﻮ ۽ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻛﻨﺪي‬
‫ڏﺳﻲ!”‬
‫ﺷﺎم ڌאري ﻫﻜﮍو ﺳﻨﮕﺘﻲ ﭘﮑﻲ ﻛﻬﻲ آﻳﻮ ۽ ﭔﻴﻮ ﺟﻴﺌﺮو ﻣﻮﭨﺎﺋﻲ آﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﻮن ﭘﮑﻲ אﺗﻲ ﻛﭡﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﺘﻲ ﭘﮑﻲ ﭘﮑﮡ ﺑﻪ ﻛﻴﻦ ﻫﻴﻮ‪ “.‬ﻛﻬﻲ אﭼﮡ وאري ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﺻﻔﺎﺋﻲَء ۾ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫“ﺗﻮن ﮀﻮ ﻧﻪ ﻛﻬﻲ آﺋﻴﻦ؟” ﻧﻪ ﻛﻬﻲ אﭼﮡ وאري ﮐﺎن دروﻳﺶ ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫“ﻣﺎن ﺟﺘﻲ ﺑﻪ وﻳﺲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬אﺗﻲ ﭔﻴﻮ ﻛﻴﺮ ﻧﻪ ﻫﻮ ﺗﻪ ڌﮢﻲ ﺳﮙﻮرو ﺿﺮور ﻣﻮﺟﻮد ﮬﺌﻮ‪ .‬ﺟﻨﮭﻨﻜﺮي‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻫﺮ ﻫﻨﮅ ﻣﻮﺟﻮد آﻫﻲ”‪.‬‬
‫ٰ‬ ‫ﻣﻮن ﭘﮑﻲ ﻛﻮﻧﻪ ﻛﭡﻮ! “ وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ “ڌﮢﻲ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺋﻲ ﻫﺮ وﻗﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﻫﻨﮅ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ۽ ﻧﺎﻇﺮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .88‬ڌوﭔﻲَء ﺟﻲ ﮔﻬﺮאن وﭸﻲ ﮀﻮو‪ ،‬ﻛﭙﮍو ﭰﺎﭨﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﺟﻮ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﺳﻨﮕﺖ ﺟﻲ رﻳﺲ ۾ ﻫﻜﮍي ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﻛﭙﮍא ڌوﭔﻲَء ﮐﻲ ڌوﺋﮡ ﻻِء ڏﻧﺎ ‪ .‬ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ‬
‫ڌوﭔﻲ ﮔﻬﺎٽ وﭨﺎن אﭼﻲ ﻟﻨﮕﻬﻴﻮ‪ ،‬ﺟﺘﻲ ڌوﭔﻲَء ﭘﭥﺮن ﻣﭥﺎن ﺑﻴﺪرديَء ﺳﺎن ﻛﭙﮍא ﭘﺌﻲ ﺳﭩﻴﺎ‪.‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﻛﻴﺘﺮאﺋﻲ ﻛﭙﮍא ﭰﺎﭨﺎ ﭘﺌﻲ‪ .‬אﻳﺘﺮي ۾ ﺳﻨﺪس ﻛﭙﮍن ﺟﻮ ﺑﻪ وאرو آﻳﻮ‪ .‬ﭔﻦ ﭨﻦ‬
‫ﺳﭩﻜﻦ ﺳﺎن אﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻠﻲ ﭘﻴﺎ‪ .‬ﻛﭙﮍن ﺳﺎن אﻫﻮ ﻟﻘﺎُء ڏﺳﻲ ڏک ﭤﻴﺲ‪.‬‬
‫“ﮔﻬﻮڙא!” رڙﻳﻮن ﻛﺮي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ “ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﻛﭙﮍא ﭰﺎﭨﻲ وﻳﺎ! ﻣﻮن ﺳﺎن ﻇﻠﻢ ﭤﻲ وﻳﻮ”‪.‬‬
‫ﺳﻨﺪس رڙﻳﻦ ﺗﻲ ﻣﺎﮢﻬﻮ אﭼﻲ ﻣﮍﻳﺎ‪ ،‬ﺟﻦ ڌوﭔﻲَء ﮐﺎن ﻛﭙﮍא وﭠﻲ ڏﻧﺲ‪ ،‬אﭸﺎ ﺑﻪ رڙﻳﻮن ﭘﺌﻲ‬

‫‪59‬‬
‫ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאه آﭤﺖ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ” ڌوﭔﻲَء ﺳﺎن ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﭤﻴﻮ آﻫﻲ! ﮐﻴﺲ ڌورאﮢﻲ‬
‫ﺗﻪ ﻣﻠﻲ ﺋﻲ ﻧﻪ!”‬
‫“ڌورאﮢﻲ ﻧﻪ ﻣﻠﮡ ﺟﻲ ﻛﺮي ڌوﭔﻲَء ﮐﻲ ﻛﻬﮍو ﻧﻘﺼﺎن ﭤﻴﻮ آﻫﻲ؟ “ ﺗﮑﻮ ﭘﻮﻧﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‬
‫“ڌوﭔﻲَء ﺟﻲ ﮔﻬﺮאن وﭸﻲ ﮀﻮوو‪ ،‬ﻛﭙﮍو ﭰﺎﭨﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﺟﻮ!”‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -14 :‬ڌوﭔﻲ ڌوﺋﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻟﻚ روﺋﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻫﻨﮅ אﻫﻮ ﺳﮍي‪ ،‬ﺟﺖ ﺑﺎه ﭔﺮي‪.‬‬
‫‪ -3‬ﻛﺎٺ ﭘﺮאﺋﻲ ﻣﺎه ۾‪ ،‬ﻛﭙﻬﻪ ﮐﺎن ﺑﻪ ﻛﻨﺌﺮو‪.‬‬
‫‪ -4‬ﻣﺎﻣﻲ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﻣﻬﻤﺎن ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ دل ﮐﻲ ﻧﻪ ﻟﻬﺮ ﻧﻪ ﻟﻮڏو‪.‬‬
‫‪ -5‬ﭔﺌﻲ ﺟﻲ زﻳﺎن ﺟﻮ אﺣﺴﺎس ﮔﻬﭧ ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .89‬ڏوﻫﺎريَء ﺟﻲ ﻣﻦ ۾ ﺳﭛ ﻛﻮ ﺳﻨﺪس ﮔﻼ ﭤﻮ ﻛﺮي‪) .‬ﺳﺎﭤﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﮀﻮﻛﺮאٽ وאﮢﺌﻲ‪ ،‬ﭘﺎڙي وאري ﺟﻮ ﮀﻴﻠﻮ ﭼﻮري ﻛﺮي ﺟﻬﻨﮓ ۾ وﭸﻲ ﭤﻤﺎﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺳﻤﺠﻬﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﭔﻦ ﭨﻦ ڏﻳﻨﻬﻦ ۾ אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﺎن وﺳﺮي وﻳﻨﺪي‪ .‬ﭘﻮِء وﭸﻲ ِﭘﮍيَء ﺗﻲ‬
‫ﮐﭙﺎﺋﻴﻨﺪس‪ .‬ﭘﻬﺮﻳﻦَء ﺑﺎﻫﻪ ۾ ﭘﮍيَء ﺗﻲ ﭘﻬﭽﺎﺋﮡ ﺳﺎن ﺟﻬﻠﺠﮡ ﺟﻮ ﺧﻄﺮو ﻫﺌﻮ ۽ ﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﻬﭧ ﻣﻠﻲ‬
‫ﻫﺎ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﻛﻨﻬﻦ ﺑﻪ אوﻃﺎق‪ ،‬دﻛﺎن ﻳﺎ ﻣﺎﮢﻬﻦ وאري ﺟﺎِء ﺗﻲ אﭼﮡ ﮐﺎن ﭘﻬﺮﻳﺎﺋﻴﻦ ﻛ ُﻦ ﻻﺋﻲ ﺑﻴﻬﻲ‪،‬‬
‫ﺗﺴﻠﻲ ﻛﺮي ﭘﻮِء ﻛﭽﻬﺮيَء ۾אﻳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻳﺎ אﺗﺎن אﭤﻲ אﻳﻨﺪڙ ﮐﺎن ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﺑﺖ ﭘﮁﻲ ﭘﻚ‬
‫ﻛﺮي ﭘﻮِء وﻳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫“ﻛﻬﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻲ!” ﺟﻴﻜﻮ ﻛﻨﻬﻦ ﻛﭽﮭﺮيَء ﻣﺎن אﭤﻲ אﭼﻲ‪ ،‬אن ﮐﺎن ﭘﮁﻲ‪.‬‬
‫“زﻣﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻲ!” ﻛﭽﻬﺮيَء ﻣﺎن אﭤﻲ אﻳﻨﺪڙ ﭼﻮﻳﺲ‪.‬‬
‫“ﭔﻲ ﻛﻬﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻲ؟” ﺗﺠﺴﺲ ﻣﺎن ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫אﺋﻴﻦ ﮔﻬﮣﻴﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﭘﮁﮡ ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد ﺗﺴﻠﻲ ﻧﻪ ﭤﺌﻴﺲ ﺗﻪ ﻧﻴﭟ ﭘﮁﻲ وﻳﻬﻲ؛ “ﮀﻴﻠﻲ وאري‬
‫ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻪ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﻫﻠﻲ؟”‬
‫“ﻛﻬﮍي ﮀﻴﻠﻲ وאري؟” ﻛﭽﻬﺮيَء ﻣﺎن אﭤﻲ אﻳﻨﺪڙ ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫אﺋﻴﻦ ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻧﻪ ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ ﺧﺒﺮ ﭘﺌﺠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאه ﮘﭥﮍ ﮐﺎن ﺟﻬﻠﻲ ﭘﮁﻴﺲ؛ “אﻫﻮ ﮀﻴﻠﻮ ﺗﻮ ﺗﻪ ﭼﻮري ﻧﻪ ﻛﻴﻮ آﻫﻲ؟”‬
‫“ﺗﻮﮐﻲ ﻛﻴﺌﻦ ﺧﺒﺮ ﭘﺌﻲ؟”‬
‫“ﺗﻮن ﺟﻮ ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﭘﻴﻮ ﭤﻮ ﭨﻬﻴﻦ ۽ ﮀﻴﻠﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭘﮁﻴﻦ! ﻫﻮﻧﺌﻦ ﺑﻪ ‪“....‬ﻫﻤﺮאﻫﻪ‬
‫وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪” .‬ڏوﻫﺎريَء ﺟﻲ ﻣﻦ ۾‪ ،‬ﺳﭛ ﻛﻮ ﺳﻨﺪس ﮔﻼ ﭤﻮ ﻛﺮي”‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﭼﻮر ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ אﻧﺪر ﮐﺎﺋﻴﻨﺪو رﻫﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫‪ .90‬ڏوﻫﭩﺎ وڌﻧﺪي ﺟﺎ وﻳﺮي آﻫﻦ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻛﺮאڙو‪ ،‬אﮐﻴﻦ ﮐﺎن وڏو ﻫﺌﻮ‪ ،‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﮭﻦ ﭘﻮﭨﻲ ۽ ڏوﻫﭩﻲ ﮐﻲ ﮔﻬﻤﺎﺋﮡ ﻻِء ﻧﻜﺘﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍي ﻛﻠﻬﻲ ﺗﻲ ﭘﻮﭨﻲ ﮐﻲ ﺗﻪ ﭔﺌﻲ ﺗﻲ ڏوﻫﭩﻲ ﮐﻲ وﻳﻬﺎرﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬رﺳﺘﻮ ڏﻳﻮ ﭘﺌﻲ وﻳﻮ ﺗﻪ‬
‫ﮐﻴﺲ ﻫﻚ ﻫﻨﮅ ﺷﻚ ﭘﻴﻮ ﺗﻪ אﮘﻴﺎن ﮐﮇ ﻳﺎ ﮐﺎﻫﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫“אﺑﺎ!” ﻛﻠﻬﻲ ﺗﻲ وﻳﭡﻠﻦ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛ “אﮘﻴﺎن ﮐﮇ ﺗﻪ ﻧﺎﻫﻲ!”‬

‫‪60‬‬
 ‫“ﻧﻪ ﻧﺎﻧﺎ! ﻧﻪ!” ڏوﻫﭩﻲ ورﻧﺪي ڏﻧﺲ؛ “ﺳﮅو ﻫﻠﻴﻮ ﻫﻞ! رﺳﺘﻮ ﺻﺎف آﻫﻲ‪ .‬ﮐﮇ ﭔﮇ ﻧﺎﻫﻲ!”‬
‫“ﻧﻪ ڏאڏא! ﮐﮇ ﭤﺌﻲ!” ﭘﻮﭨﻲ ﻳﻜﺪم رڙ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﺳﮅو ﻧﻪ ﻫﻠﺠﺎنِء‪ ،‬ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎن ﻫﻠﺠﺎنِء!”‬
‫ﭘﻮڙﻫﻮ ﻣﻨﺠﻬﻲ ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﻮ‪ .‬אﻧﻬﻲَء ﭔﮇﺗﺮ ۾ ﻣﻨﺠﻬﻴﻮ ﺑﻴﭡﻮ ﻫﺌﻮ ﺟﻮ ﭜﺮ ﻣﺎن ﻟﻨﮕﻬﺪڙ ﻫﻜﮍي‬
‫وאﭨﻬﮍوَء ﭼﻴﺲ؛ “ﻛﺮאڙא! אﮘﻴﺎن ﮐﮇ אﭤﺌﻲ‪ ،‬ﺧﻴﺎل ﺳﺎن! وﭸﺠﺎنِء!”‬
‫“אﺑﺎ ﺳﭻ ﭤﻮ ﭼﻮﻳﻦ!” ﻛﺮאڙي وאﭨﻬﮍوَء ﮐﻲ ﭼﻴﻮ؛ ”ڏوﻫﭩﺎ وڌﻧﺪي ﺟﺎ وﻳﺮي آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ڏوﻫﭩﺎڻ‪ ،‬ﻧﺎﻧﻲ ﮐﺎن وڌﻳﻚ‪ ،‬ڏאڏي ﺳﺎن ﺳﭽﻮ ﭤﻴﻨﺪو‪.‬‬
‫‪ -2‬ڏوﻫﭩﺎڻ ﭘﻴﭩﺎڻ‪ ،‬وڌﻧﺪي ﺟﺎ وﻳﺮي‪.‬‬
‫‪ -3‬ﮐﺎﺋﻲ ﭘﻲ ڏوﻫﭩﺎ‪ ،‬ﺳﮇאﺋﻴﻨﺪא ڏאڏي ﭘﻮﭨﺎ‪.‬‬
‫ب رﻳﺠﻬﺎﺋﮡ ﺳﻮﻟﻮ‪ ،‬رﻧﺎن رﻳﺠﻬﺎﺋﮡ ڏﮐﻴﻮ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪ .91‬ر ﱡ‬
‫ﻫﻜﮍي ﺑﺰرگ ﮐﻲ ﭘﻬﺮﻳﻦَء زאل ﻣﺎن אوﻻد ﻛﻮﻧﻪ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﺟﻮאﻧﻲ ﺑﻪ ﻟﮍﻧﺪي ﭘﺌﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺎن‬
‫ﺻﻼح ڏﻧﺲ؛ ”ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ אﻧﻬﻲَء ﮔﻬﺮوאريَء ﺟﻲ ﻧﺼﻴﺐ ۾ אوﻻد ﻧﺎﻫﻲ ﺗﻪ אوﻫﺎن ﮐﮣﻲ ﭔﻲ‬
‫ﺷﺎدي ﻛﻴﻮ‪ .‬ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ‪ ،‬אوﻫﺎن ﺟﻲ ﻧﺼﻴﺐ ۾ אوﻻد ﻫﺠﻲ!“‬
‫ﺑﺰرگ ﭔﻲ ﺷﺎدي ﻛﺮڻ ﺟﻮ אﻇﻬﺎر ﻓﺮﻣﺎﻳﻮ ﺗﻪ ﮐﻴﺲ ﻧﺌﻴﻦ ﻧﻨﮃي ﻛﻨﻮאر ﻣﻠﻲ وﺋﻲ‪ .‬وڏيَء‬
‫ﮔﻬﺮوאريَء ﮐﻲ ﺟﺎِء ﺟﻲ ﻫﻴﭡﺌﻴﻦ ﻃﺒﻘﻲ ۾ ﺗﻪ ﻧﻨﮃيَء ﮐﻲ ﻣﭥﺌﻴﻦ ﻃﺒﻘﻲ ۾ رﻫﺎﺋﮡ ﻟﮙﻮ‪ .‬אﻧﺼﺎف‬
‫ﺗﻪ ﮔﻬﮣﻴﺌﻲ ﻛﻨﺪو ﻫﻴﻮ ﭘﺮ دل ﺟﻮ ﻛﺎﻧﮃو ﻧﺌﻴﻦَء ڏאﻧﻬﻦ ﺳﺮس ﻫﺌﺲ‪ .‬אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭘﻬﺮﻳﻦَء زאل‬
‫ﮐﻲ ﻧﻪ وﮢﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪.‬‬
‫ﻓﺠﺮ ﻧﻤﺎز ﻻِء ﻧﻨﮃيَء زאل وﭨﺎن ﻟﻬﻨﺪو ﻫﻴﻮ ﺗﻪ وڏي ﺗﻬﺠﺪ ﭘﮍﻫﻲ‪ ،‬ڏאﻛﮡ وٽ ﻗﺮآن ﺷﺮﻳﻒ ﺟﻮ‬
‫دور ﭘﺌﻲ ﻛﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ .‬ڏﺳﮡ ﺷﺮط ﻫﭣ وﭠﻲ ﻗﺮآن ﺗﻲ رﮐﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻮﻧﺪي ﻫﻴﺲ؛ ”ﻫﻲُء אﮐﺮ ﺗﻪ‬
‫ﭔﮅאِء!“‬
‫ﺑﺠﺎِء ﻧﺎرאض ﭤﻴﮡ ﺟﻲ ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﻗﺮآن ﺗﻲ آﮜﺮ رﮐﻲ ﮐﻴﺲ אﮐﺮ ﭔﮅאﺋﻲ‪ ،‬ﭘﻮِء روאﻧﻮ ﭤﻴﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻮ ﻣﺎن ﺟﻲ وאت ﺑﻪ وﭸﻲ ﭘﻬﺘﻲ‪ .‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺑﺰرگ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﺎﺋﻮن؛ ”ﺳﺎﺋﻴﻦ! ﺻﺒﺢ‬
‫ﺟﻮ אﭤﮡ ﻣﻬﻞ‪ ،‬ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺟﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﻠﻴﺪيَء وאري ﻫﻮﻧﺪي آﮬﻲ‪ .‬אن ﺣﺎﻟﺖ ۾ אوﻫﺎن ﻗﺮآن ﺗﻲ آﮜﺮ‬
‫رﮐﻲ אﮐﺮ ﭤﺎ ﭔﮅאﻳﻮ! אﻫﻮ ڏوﻫﻪ ﺟﻮ ﻛﻢ ﻧﺎﮬﻲ؟!”‬
‫ﺟﻞ ﺟﻼﻟﻪ ﭘﻮِء ﺑﻪ ﻏﻔﻮر رﺣﻴﻢ آﻫﻲ!“ ﭤﮅو ﺷﻮﻛﺎرو‬ ‫“אﺑﺎ! وאﻗﻌﻲ א� ﺟﻮ ڏوﻫﻪ ﭤﺎ ﻛﻴﻮن! א� ﱠ‬
‫ﭜﺮي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”א� رאﺿﻲ ﻛﺮڻ ﺳﻮﻟﻮ‪ ،‬رﻧﺎن رאﺿﻲ ﻛﺮڻ ڏﮐﻴﻮن‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ -1‬ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ ﮐﻲ رﻳﺠﻬﺎﺋﮡ ﺗﻤﺎم آﺳﺎن آﻫﻲ‪.‬‬ ‫ۡ‬
‫‪ -2‬ﻋﻮرت ﺗﻤﺎم ﺿﺪي آﻫﻲ‪ ،‬אن ﺟﻲ دل رﮐﮡ ﺿﺮوري آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .92‬رن ﭼﺸﻜﻲ ﻫﺮي‪ ،‬رﮐﻲ آرﺗﻮאر‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي زאل ﮔﻬﺮ ۾ ﻛﻨﻬﻦ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﺎن ِﻣﭩﻮن ﭰﻮﻛﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻲ‪ .‬ﺷﺎم ﺗﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﻧﻪ ﻛﺠﻬﻪ‬
‫ﮐﺎڌאﺋﻴﻦ ﻧﻪ ﻛﺠﮫ ﭘﻴﺘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻣﮍﺳﻬﻨﺲ ﮔﻬﺮ ۾ آﻳﻮ ﺗﻪ ﺑﻪ ڊول ﺳﭵﺎﻳﻮ وﻳﭡﻲ رﻫﻲ‪ .‬ﮔﻬﺮڻ ﺗﻲ‬
‫ﻣﺎﻧﻲ ﺗﻪ ﻣﮍس ﮐﻲ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ ﭘﺮ ﭘﺎڻ ﻧﻪ ﮐﺎڌאﺋﻴﻦ‪ .‬دل رﮐﮡ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﮍس ﭘﮁﻴﺲ؛ ”ﭜﻼ! ﺗﻮن ﻣﺎﻧﻲ ﻧﻪ‬
‫ﮐﺎﺋﻴﻨﺪﻳﻦَء!“‬
‫”ﻧﻪ!“ رﮐﺎﺋﻲَء ﻣﺎن ﺟﻮאب ڏﻧﺎﺋﻴﻨﺲ‪.‬‬
‫”ﮀﻮ؟ ﺧﻴﺮ ﺗﻪ آﻫﻲ؟“‬

‫‪61‬‬
 ‫”ﻣﻮن آرت وאر رﮐﻴﻮ آﻫﻲ‪ “.‬ﻳﻜﺪم ﺟﻮאب ﭠﺎﻫﻲ ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻨﺲ‪.‬‬
‫ﻫﻨﺪن ﺟﻮ آرت وאر ‪/‬ورت‪/‬روزو ﺑﻪ ڊﮔﻬﻮ ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ورت ﮐﻠﮡ ﺟﻮ وﻗﺖ ﭤﺌﻲ‪،‬‬
‫ﺗﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺑﮏ ﭘﺎﻫﻪ ﻛﺮي وڌس‪ .‬ﺷﺎم ﺗﺎﺋﻴﻦ אﮐﻴﻮن ﺋﻲ ڏאر ڏﺋﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﻣﮍﺳﻬﻨﺲ ﮐﻲ ﻣﭥﺲ‬
‫ﺟﻬﭕﻮ אﭼﻲ وﻳﻮ ۽ ورت وﻳﻠﻲ ﺑﺎزאر ﻣﺎن ﺟﻠﻴﺒﻴﻮن‪ ،‬ﮐﻴﺮ ﭘﮍא‪ ،‬ﻓﺮوٽ ۽ ﺳﻤﻮﺳﺎ وﻏﻴﺮه وﭠﻲ‬
‫آﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎﺋﻲَء ﮐﺎﺋﻲ ڏאڍو ﭼﮍﻫﻪ ﻛﻴﻮ‪.‬‬
‫ﭗ ﺗﻲ ﭼﺎڙﻫﻲ وﻳﻬﻲ رﻫﻲ‪ .‬אﻧﻬﻲَء‬ ‫ﭗ َﭼ َ‬ ‫ﭔﻮٿ ﺳﭵﺎﺋﮡ ﻣﺎن ﮐﺎﺋﻲ ڏﭠﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺑﻪ َﭼ ُ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ ﺗﻲ ﻣﮍس ﮐﻲ ﺑﻪ ﻛﺎوڙ אﭼﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﺑﺎزאر ﻣﺎن ﻣﺎل ﻣﻠﻴﺪא ﺗﻪ ﻧﻪ وﭠﻲ آﻳﺲ‪ ،‬ﻫﭥﺎﺋﻴﻦ ﭜﺮ‬
‫۾ ﺑﻴﻬﻲ ﭨﻮﻛﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”رن ﭼﺸﻜﻲ ﻫﺮي‪ ،‬رﮐﻲ آرﺗﻮאر‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺟﻴﻜﻮ ﺟﻨﻬﻦ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺳﺎن ﮐﺎﺋﻲ ڏﺳﻲ ﭤﻮ‪ ،‬ﺳﻮ ﺳﺪאﺋﻴﻦ אﻫﻮ ﻃﺮﻳﻘﻮ אﺧﺘﻴﺎر ﻛﺮي ﭤﻮ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻋﺎدت ﮀﮇي ﻧﻪ ﻋﺎدﺗﻲ‪ ،‬ﻋﻠﺖ ﻣﻮر ﻧﻪ ﺟﺎِء‪،‬‬
‫אٺ ﭘﻮي ﻛﮣﻚ ۾‪ُ ،‬ﺟﻮאﺳﺎ ُﭼﮡ ُﭼﮡ ﮐﺎِء‪.‬‬
‫‪ -3‬ﻻﻟﭻ ﺑﺮي ﺑﻼ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .93‬رﻧﻦ زאﻟﻦ ﺟﺎ ﻛﻬﮍא ﺟﻤﻌﺎ؟ )ﺳﻨﮅ‪،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ۾ ﺟﺮ ﺟﻮ ﭘﺎﮢﻲ ﭔﺎڙو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﭘﻴﺌﮡ ﻻِء ﻫﺮ ﻛﻮ ﮘﻮٺ ﺟﻲ ﭜﺮﺳﺎن وﻫﻨﺪڙ وאﭨﺮ‬
‫ﺳﺎﻧﺠﮡ אﺗﻲ ﺋﻲ ﻛﺮي אﻳﻨﺪو‬‫ُ‬ ‫ڌوپ َڌ ُڙ ۽ وﻫﻨﺠﮡ‬ ‫ُ‬ ‫ﻛﻮرس ﺗﺎن ﭘﺎﮢﻲ ﭜﺮي אﻳﻨﺪو ﻫﻮ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻪ‬
‫ﻫﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍي ﺟﻤﻌﻲ ﺗﻲ ﮘﻮٺ ﺟﻮن ﻣﺎﻳﻮن‪ ،‬وﻫﻨﺠﮡ ۽ ﺳﺎﻧﺠﮡ ﻻِء وאﭨﺮ ﻛﻮرس ﺗﻲ ﭘﺌﻲ وﻳﻮن‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍي رﻧﮍ‪ ،‬ﺳﻬﻴﻠﻴﻦ ﺟﻲ زور ﭜﺮڻ ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد‪ ،‬ﻫﻠﮡ ﮐﺎن ِﭘ ُﮍ ﻛﮃي ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻲ‪.‬‬
‫”אدي! ﺟﻤﻌﻲ ﺳﻨﺪي ڏﻳﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﻟﮛ ﻧﻪ ﭤﻲ آﮔﻬﺎرﻳﻦ!“ ﻫﻜﮍيَء ﺳﻬﻴﻠﻲَء ﻫﺠﺎﺋﺘﻮ ﭤﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛‬
‫”ﺟﻤﻌﻲ ﺟﻲ ﭜﻼري ڏﻳﻨﻬﻦ ﺗﻲ وﻫﻨﺠﮡ ﺛﻮאب آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”אدي ﻛﻬﮍﻳﻮن ﭤﻲ ﺟﻤﻌﻲ ۽ ﺛﻮאﺑﻦ ﺟﻮن ﮘﺎﻟﻬﻮن ﻛﺮﻳﻦ!“ ﻧﻪ ﻫﻠﮡ ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي‬
‫ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”رﻧﻦ زאﻟﻦ ﺟﺎ ﻛﻬﮍא ﺟﻤﻌﺎ؟“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﻏﺮﻳﺐ ﺟﻮ ﻛﻬﮍو ﻛﻢ‪ ،‬אﻣﻴﺮאﮢﻦ ﮐﭩﺮאﮘﻦ ﺳﺎن‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻏﻴﺮ وﺳﻄﻴﺪאر ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ۾ دﻟﭽﺴﭙﻲ ﺋﻲ ﻧﻪ وﭠﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .94‬رﻳﮃאر אﮘﻴﺎن رﺑﺎب‪ ،‬وﭴﺎﺋﮡ ﻣﺎن ﻧﻪ وري ﻧﻪ ﺳﺮي‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻣﮝﮣﻬﺎر ﺟﻲ رﻳﮃאر ﺳﺎن ﺳﻨﮕﺖ ﻫﺌﻲ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﺟﻲ ﮔﺮدﺷﻦ ﺳﺒﺐ ﻫﺮ ﻛﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲَء‬
‫ﻛﺮت ۾ ﻟﮙﻲ وﻳﻮ‪ .‬رﻳﮃאر رڍون ﭼﺎرﻳﻨﺪي ڍڻ وڌאﺋﻴﻨﺪو‪ ،‬ﺗﺮﻗﻲ ﻛﻨﺪو‪ ،‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺧﺪא ﺟﻲ‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲَء ﺳﺎن ﻫﻚ ﻋﻼﺋﻘﻲ ﺟﻮ رאﺟﺎ ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬ ‫ِ‬
‫אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ‪ ،‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﮝﮣﻬﺎر ﭔﮅي ﺗﻪ ڏאڍو ﺧﻮش ﭤﻴﻮ ۽ رﺑﺎب ﮐﮣﻲ رאﺟﺎ ﺟﻲ ﻣﺤﻔﻞ ۾ אﭼﻲ‬
‫ﭘﮭﺘﻮ‪ .‬ﺳﻤﺠﻬﻴﺎﺋﻴﻦ ﭘﺌﻲ؛ ”رﺑﺎب وﭴﺎﺋﻲ رאﺟﺎ ﮐﻲ رﻳﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪس ۽ ﮬﻮ ﺧﻮش ﭤﻲ ﻣﻮن ﮐﻲ وڏא‬
‫ﺗﺤﻔﺎ‪ ،‬ﺧﺮאﻓﺎﺗﻮن ۽ ﺧﻠﻌﺘﻮن ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪو‪“.‬‬
‫رאﺟﺎ ﺟﻲ درﭔﺎر ۾ ﮘﺎﺋﮡ ﺟﻮ ﻣﻮﻗﻌﻮ ﺗﻪ ﻛﻴﺘﺮאﺋﻲ دﻓﻌﺎ ﻣﻠﻴﺲ ﭘﺮ ﻣﻦ ﺟﻲ ﻣﺮאد ﻛﺎﻓﻲ وﻗﺖ‬
‫ﮔﺬرڻ ﮐﺎﻧﭙﻮِء ﺑﻪ ﭘﻮري ﻧﻪ ﭤﻴﺲ‪ .‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ درﭔﺎر ﻣﺎن ﻧﺎאﻣﻴﺪ ۽ ﻧﺮאس ﭤﻲ وאﭘﺲ وﭸﻲ رﻫﻴﻮ‬
‫ﻫﻮ‪ ،‬ﺟﻮ ﻫﻚ درﭔﺎريَء ﭘﮁﻴﺲ؛ ”ﺗﻮن ﺳﭡﻮ ﮘﺎﺋﻴﻨﺪڙ ۽ وﭴﺎﺋﻴﻨﺪڙ آﻫﻴﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﺟﻬﮍא ﮘﺎﺋﮣﺎ وﭴﺎﺋﮣﺎ ﺗﻪ‬

‫‪62‬‬
‫ﻫﻬﮍﻳﻦ ﻣﺤﻔﻠﻦ ۽ درﭔﺎرن ﺟﻲ ﺳﻮﻧﻬﻦ ۽ زﻳﻨﺖ ﻫﻮﻧﺪא آﻫﻦ‪ .‬ﭘﻮِء ﮀﻮ ﻧﺮאس ﭤﻴﻮ وאﭘﺲ ﭤﻮ‬
‫وﭸﻴﻦ؟ ﭔﺎﻫﺮ ﺗﻪ ﺗﻮﮐﻲ ﮘﺎﺋﮡ وﭴﺎﺋﮡ ﺟﻮ ﻣﻮﻗﻌﻮ ﺑﻪ ﻛﻴﻦ ﻣﻠﻨﺪو!“‬
‫”رﻳﮃאر אﮘﻴﺎن رﺑﺎب‪ ،‬وﭴﺎﺋﮡ ﻣﺎن ﻧﻪ وري ﻧﻪ ﺳﺮي!“ ﻣﮝﮣﻬﺎر ﻧﺎאﻣﻴﺪيَء ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي‬
‫ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬אڻ ﭴﺎڻ ۽ ﺑﻴﻮﻗﻮف ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﮐﻲ رﻳﺠﻬﺎﺋﮡ‪/‬ﺻﺤﻴﺢ دڳ ﻻﺋﮡ‪ ،‬ڏאڍو ﻣﺸﻜﻞ ۽ אوﮐﻮ‬
‫ﻛﻢ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬رڍ אﮘﻴﺎن رﺑﺎب‪ ،‬وﭴﺎﺋﻴﻨﺪي ورﻫﻴﻪ ﭤﻴﺎ‪ .‬ﭘﺮ ﻣﻮﮘﻲَء ﮐﺎن ﻧﻪ ﻣﻠﻴﻮ ﺟﻮאب‪.‬‬
‫‪ -3‬ﻣﺮﻟﻴﻮن ﺗﻪ ﮔﻬﮣﻴﻮن وﭴﺎﻳﻮﺳﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﻧﺎﻧﮕﮡ ڏﻧﮕﮡ ﻧﻪ ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬
‫‪ .95‬زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻨﻮر ۾ ﺑﻪ ﮔﺬري وﻳﻨﺪي‪ ،‬ﺳﻤﻮر ۾ ﺑﻪ ﮔﺬري وﻳﻨﺪي‪) .‬ﻓﺎرﺳﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻚ ﺷﺨﺺ ﺳﻤﻮر ﺟﻮ ﭘﮭﺮאڻ ﭘﺎﻳﻮ‪ُ ،‬ﺳﺮﺧﻲ ﮔﻬﻮڙي ﮐﻲ ﺳﻮﻧﻴﻦ وאﮘﻦ ﻣﺎن ﺟﻬﻠﻴﻮ ﭼﮍﻫﻴﻮ‬
‫ﭘﺌﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﮔﻬﻮڙي ﺟﻮ ﻫﻨﻮ ﺑﻪ ﺳﻮﻧﻴﻦ ﺗﺎرن ﺳﺎن ُאﭴﻴﻞ ﻫﺌﺲ‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎري ﺟﻲ رאت ﻫﺌﻲ‪ُ ،‬ﻟ ِﺮي ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﻫﻚ ﭘﻴﺎدو ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ אﺗﺎن ﻟﻨﮕﻬﻴﻮ ﭘﺌﻲ‪،‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﺪن ﺗﻲ ﭘﻮرو ﻛﭙﮍو ﺑﻪ ﻧﻪ ﻫﻴﻮ ۽ ﺳﻲَء ﮐﺎن ڏﻛﻴﻮ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﮔﻬﻮڙي ﺳﻮאر ﻣﭥﺲ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺋﻲ ﻧﻪ وڌي ۽ אﮘﺘﻲ ﻧﻜﺮي وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎدي ڏﭠﻮ؛ ﻫﻚ ﻧﺎﻧﻮאﺋﻲ אﮜﺮ ﻛﮃي ﺗﻨﻮر ﺻﺎف ﻛﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ אﻫﻮ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ ﺗﻪ‬
‫ﻫﻲُء ﺗﻨﻮر ۾ ﮔﻬﮍي وﻳﻮ ۽ ﺳﭵﻲ رאت ﺧﻮب ﻣﺰي ﺳﺎن אﺗﻲ ﻧﻨﮉ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺻﺒﺞ ﺟﻮ ﻧﻨﮉ ﻛﺮي‬
‫ﺗﻨﻮر ﻣﺎن ﭔﺎﻫﺮ ﻧﻜﺘﻮ ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﭘﮁﻴﺲ‪” :‬ڏي ﺧﺒﺮ! رאت ﻛﻴﺌﻦ ﮔﺬري!“‬
‫”رﮘﻮ رאت ﻧﻪ ﭘﺮ ‪ “....‬ﮐﻴﺲ وﺿﺎﺣﺖ ﺳﺎن ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻨﻮر ۾ ﺑﻪ ﮔﺬري‬
‫وﻳﻨﺪي‪ ،‬ﺳﻤﻮر ۾ ﺑﻪ ﮔﺬري وﻳﻨﺪي!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬وﻗﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﺣﺎل ۾ ﮔﺬري وﭸﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫‪ -2‬رﮐﺎ ﺳﮑﺎ ﮐﺎُء‪ ،‬ﭠﻨﮉא ﭘﺎﻧﻲ ﭘﻲ‪.‬‬
‫ﻧﻪ دﻳﮏ ﭘﺮאﺋﻲ ﺟﻬﻮﭘﮍي‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺮﺳﺎ אﭘﻨﺎ ﺟﻲ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﮔﺬر ﮔﺌﻲ ﮔﺬرאن‪ ،‬ﻛﻴﺎ ﺟﮭﻮﭘﮍي‪ ،‬ﻛﻴﺎ ﻣﻜﺎن‪/‬ﻣﻴﺪאن‪.‬‬
‫‪ -4‬ﮔﺬري ﻛﻮن ﭰِﺮ ﻳﺎد ﻧﻪ ﻛﺮ‪ ،‬ﺟﺎ ﮔﺬري ﺳﺎ ﭼﻮﮐﻲ‪.‬‬
‫‪ .96‬ﺳﺎﻫﺮي ﮔﻬﺮ ﺟﺎ ﭜﺎﺗﻲ ﺗﻪ وﻳﺮي ﭘﺮ ﭼﺎﻧﺌﭟ ﺑﻪ وﻳﺮي‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍيَء אﻟﻬﮍ ﮀﻮﻛﺮيَء ﺟﻲ ﺷﺎدي‪ ،‬ﭘﺮאﻧﻬﻴﻦ ﻫﻨﮅ ﺗﻲ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﺳﺎﻫﺮﻳﻦ ﮔﻬﺮ ﭘﻬﺘﻲ ﺗﻪ ﻧﺌﻴﻦ‬
‫ﻣﺎﺣﻮل ۾ ڏאڍي אوﭘﺮאﺋﭗ ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﻫﺮ ﭜﺎﺗﻲَء ﺗﻲ ﺷﻚ ﭘﺌﻲ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻛﻢ ﻛﻨﺪي در ﺟﻲ ﭼﺎﻧﺌﭟ ۾ وﭼﮍي‬
‫ﭘﺌﻲ‪ .‬ﺳﻮرن ﻣﭥﺎن ﺳﻮر ﺳﭥﺠﻲ وﻳﺲ‪ .‬אﭤﻠﻲ ﭘﺌﻲ‪ .‬ڏאڍא אوﮀﻨﮕﺎرא ڏﺋﻲ رﻧﻲ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﭘﻴﻜﻦ ۾‬
‫ﺳﻮر אورﻳﻨﺪي ڍﻧﮃﻛﺮ ڏﺋﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ‪” :‬ﺳﺎﻫﺮي ﮔﻬﺮ ﺟﺎ ﭜﺎﺗﻲ‬ ‫َ‬ ‫ﮔﻬﻤﮡ آﺋﻲ ﺗﮇﻫﻦ ﻣﺎُء ﺳﺎن َ‬
‫ڏک‬
‫ﺗﻪ وﻳﺮي ﭘﺮ ﭼﺎﻧﺌﭟ ﺑﻪ وﻳﺮي‪“.‬‬
‫”ﮀﻮري ﺗﻮ ڏي ﺑﻪ ڏوﻫﻪ ﻛﻴﻦ رﮘﻮ ﭼﺎﻧﺌﭟ ڏي!“ ﻣﺎﮢﺲ ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺟﻴﻜﻮ ﭘﺎڻ ﺳﻨﭝﺎﻟﻲ ﻗﺪم ﻧﻪ ﮐﮣﻲ ۽ ڏوﻫﻪ ﭔﻴﻦ ﺗﻲ ﻣﮍﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭨﻮכ ﻃﻮر אﺋﻴﻦ‬
‫ﭼﺌﺒﻮ آﻫﻲ‪.‬‬

‫‪63‬‬
 ‫‪ .97‬ﺳﭛ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺧﺪא אﻫﻮ ﭤﻮ ڏﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻮ אن ﺟﻲ ﻻﺋﻖ آﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻓﻴﻠﺴﻮف‪ ،‬ﻫﻚ ﺑﺎغ ۾ ﺳﻴﺮ ﻛﺮي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺗﻔﺮﻳﺢ دورאن ﮐﻴﺲ ﻫﻚ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻣﻨﺠﻬﺎﺋﻲ‬
‫وڌو! ﺳﻮﭼﮡ ﻟﮙﻮ؛ ”ﭔﻴﺮ ﺟﻮ وڻ‪ ،‬ﻫﻚ ﻣﻀﺒﻮط درﺧﺖ آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﭔﻴﺮ ﻧﻨﮃڙא אﭤﺲ‪ .‬ﮔﺪري ﺟﻲ‬
‫ول ﺗﻤﺎم ﻛﻤﺰور آﻫﻲ ﭘﺮ ﮔﺪرא ﺗﻤﺎم وڏא אﭤﺲ‪ .‬ﻫﺌﮡ אﺋﻴﻦ ﮔﻬﺮﺟﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ﮔﺪري ﺟﻬﮍو ﺷﺎﻫﻲ‬
‫ﭰﻞ‪ ،‬ﭔﻴﺮ ﺟﻬﮍي وڻ ۽ ﭔﻴﺮ ﺟﻬﮍو ﻧﻨﮃڙو ﭰﻞ‪ ،‬ول ۾ ﭤﺌﻲ ﻫﺎ!“‬
‫ﭔﻴﺮ ﺟﻲ وڻ ﻫﻴﭡﺎن ﺑﻴﻬﻲ אﻫﻮ ﺳﻮﭼﻲ رﻫﻴﻮ ﻫﻮ ﺟﻮ ﻣﭥﺎن ﻫﻜﮍو ﭔﻴﺮ ﻛﺮﻳﻮ ۽ ﺳﻨﺪس ﭠﻮڙﻫﻪ‬
‫۾ ﭠﺎ ﭤﻲ وﻳﻮ! ﭠﻜﺎَء ﺳﺎن‪ ،‬ﺳﻨﺪس دﻣﺎغ ۾ ﺗﺒﺪﻳﻠﻲ אﭼﻲ وﺋﻲ ۽ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﺟﻴﻜﮇﻫﻦ אن ﭔﻴﺮ‬
‫ﺟﻲ ﺟﺎِء ﺗﻲ ﮔﺪرو ﻫﺠﻲ ﻫﺎ ۽ ﻣﭥﻲ ۾ ﭨﺮא ﭤﻲ وﭸﻦ ﻫﺎ ﺗﻪ אڄ ﻣﭥﻮ ﭔﻪ אڌ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ‪ .‬ﺷﻜﺮ‬
‫ﺧﺪאﺗﻌﺎﻟﻲ ﺟﻲ ﺗﺨﻠﻴﻖ ﺗﻲ ﻏﻮر ﻛﻨﺪي وڌﻳﻚ‬
‫ٰ‬ ‫אﻟﺤﻤﺪ� ﺟﻮ ﭔﻴﺮ ﺟﻲ وڻ ۾ ﻧﻨﮃא ﭔﻴﺮ ﭤﺎ ﭤﻴﻦ‪“.‬‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﺳﭛ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ אﻫﻮ ﭤﻮ ڏﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻮ אن ﺟﻲ ﻻﺋﻖ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺳﭹﺎﮢﻲ ﺳﮛ ڏﺋﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫ﺟﻬﮡ ﭔﭽﻮ ﻧﺎس ﻛﺮي ﮀﮇي ﻫﺎ‪.‬‬ ‫ُ‬ ‫‪ -2‬ﭔﻠﻲَء ﮐﻲ ﭘﺮ ﻫﺠﻦ ﻫﺎ ﺗﻪ ﺟﻬﺮﻛﻴﻦ ﺟﻮ‬
‫‪ .98‬ﺳﭹﻲ ﮐﻲ ﭼﻮر ﺟﻮ ڊپ ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ‪/‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﮔﺮوﻧﺎﻧﻚ‪ ،‬ﻫﻜﮍي ﺷﺶ ﺳﺎن وאٽ وﭠﻴﻮ ﭘﺌﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻫﻚ ﭔِﻪ‪ -‬وאﭨﻲ ﺗﻲ ﭘﻬﭽﻲ ﮔﺮوﻧﺎﻧﻚ ﻧﻨﮃو‬
‫رﺳﺘﻮ אﺧﺘﻴﺎر ﻛﺮڻ ﮔﻬﺮﻳﻮ ۽ ُﺷ َﺶ ڊﮔﻬﻮ‪.‬‬
‫”ﺗﻮن ﻧﻨﮃي رﺳﺘﻲ ﺳﺎن ﮀﻮ ﻧﭥﻮ ﻫﻠﻴﻦ؟“ ﮔﺮوﻧﺎﻧﻚ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭘﮁﻴﺲ؛ ”ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻪ אن ﺳﺎن‬
‫ﻣﻨﺰل ﺗﻲ ﺟﻠﺪي ﭘﻬﭽﺒﻮ!“‬
‫”אﻧﻬﻲَء رאﻫﻪ ﺗﻲ ﭰﻮرو آﻫﻦ‪ “.‬ﺷﺶ ﺟﻮאب ڏﻧﻮ‪.‬‬
‫”אﻫﺎ َﻫ َﮍ ﮐﻮﻟﻲ ڏﻳﮑﺎر ﺗﻪ ڏﺳﺎن אن ۾ ﮀﺎﻫﻲ؟“ ﻣﭥﻲ ﺗﻲ رﮐﻴﻞ ﻫﮍ ڏאﻧﻬﻦ אﺷﺎرو ﻛﻨﺪي‬
‫ﮔﺮوﻧﺎﻧﻚ ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫ﺷﺶ ﻫﮍ ﮐﻮﻟﻲ ﺗﻪ אن ﻣﺎن ﺳﻮن ﺟﻲ رﻳﮣﻲ ﻧﻜﺘﻲ‪.‬‬
‫“אﻫﺎ אﮀﻼِء ۽ ﭘﻮِء ﻧﻨﮃي رﺳﺘﻲ ﺗﻲ ﺑﻲ ڊﭘﻮ ﭤﻲ ﻣﻮن ﺳﺎن ﻫﻞ ! ﮀﻮ ﺟﻮ ‪ “....‬ﮔﺮوﻧﺎﻧﻚ ﻧﺼﻴﺤﺖ‬
‫ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﺳﭹﻲ ﮐﻲ ﭼﻮر ﺟﻮ ڊپ ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ڌאڙﻳﻞ ﺑﻪ ﭜﺮﻳﻞ ﭜﻜﻴﻞ ﮔﻬﺮ ۾ ڌאڙو ﻫﮣﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫س ﻛﺮي ﭤﻮ‪.‬‬ ‫‪ -2‬ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﻋﻠﻢ وאري ﮐﻲ ورﻏﻼﺋﮡ ﺗﻲ َو ُ‬
‫‪ -3‬ڍﮘﻮ ﻧﻪ ڍور‪ ،‬ﮀﺎ ﻛﺎﻫﻴﻨﺪو ﭼﻮر‪.‬‬
‫‪ -4‬ﺳﭹﻮ‪ ،‬ﺳﺮﻛﺎر ﮐﺎن ﺑﻪ ڏאڍو‪.‬‬
‫‪ .99‬ﺳﺮﻛﺎر‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭼﺎﭼﺎ ﻣﺎﻣﺎ ﻧﺎﻫﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﺑﺮوﻫﻲَء ﮐﻲ ﺳﺮﻛﺎري ﻧﻮﻛﺮي ﻣﻠﻲ ۽ ﻧﻮﻛﺮيَء ﺳﺎﻧﮕﻲ ﭔﺎرﻧﻬﻦ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﮐﻦ ﮘﻮٺ‬
‫ﮐﺎن ﭔﺎﻫﺮ رﻫﮣﻮ ﭘﻴﺲ‪ .‬ﮘﻮٺ ﮐﺎن ﭔﺎﻫﺮ ﻧﺌﻴﻦ ﻣﺎﺣﻮل ۾ رﻫﮡ ﺟﻲ ﻛﺮي‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ۾ ﻛﺎﻓﻲ‬
‫ﭰﻴﺮو ﺑﻪ אﭼﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫ﭔﺎرﻫﻴﻦ ﻣﻬﻴﻨﻲ ﮘﻮٺ ﮔﻬﻤﮡ آﻳﻮ ﺗﻪ ﺳﻤﻮرא ﻣﭧ ﻣﺎﺋﭧ ﻣﻠﮡ آﻳﺲ‪ .‬ﺧﻮﺷﻲَء ۾ ﻛﻨﻬﻦ ”ﻣﺎﻣﺎ“ ﭘﺌﻲ‬
‫ﺳﮇﻳﺲ ﺗﻪ ﻛﻨﻬﻦ ”ﭼﺎﭼﺎ“‪” .‬ﭼﺎﭼﺎ“ ۽ ”ﻣﺎﻣﺎ“ ﺗﻲ ﻣﮍس ﮐﻲ ڏאڍي ﺑﮁﺎن ﻟﮙﻲ ۽ ﺳﭝﻨﻲ ﮐﻲ ﺳﮅرڻ‬
‫ﻻِء دڙﻛﺎ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺳﺮﻛﺎر‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭼﺎﭼﺎ ﻣﺎﻣﺎ ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪي آﻫﻲ‪“.‬‬

‫‪64‬‬
 ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﺳﺮﻛﺎر‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻧﻪ ﻣﺎُء ﻧﻪ ﭘﻲُء‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺳﺮﻛﺎر وٽ‪ ،‬ﻣﺎُء ﭘﻲُء وאري ﭘﺎس ﺧﺎﻃﺮي ﻳﺎ ﺑﻲ אﺻﻮﻟﻲ ﻧﺎﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺳﺮﻛﺎر ري‪ ،‬ﻣﺎن ﻧﻜﻮ ﭔﺎپ )ﭤﺮ(‬
‫‪.100‬ﺳﻮر آﻫﻦ ﺋﻲ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻦ ﮐﻲ‪) .‬ﻻڙ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻏﺮﻳﺐ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﮐﻲ אﻧﺪر ۾ ﻏﺮﻳﺒﻲَء ﺟﻲ ڏﮐﻦ ﺟﺎ ڍﻳﺮ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺎن ﺳﻠﮡ ﻻِء وﻫﻲ‬
‫ﺗﻪ אﮘﻠﻮ ﮐﺎﻧﺌﺲ אﮘﻲ وﻳﻬﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﺳﻮر ِﭘﭩﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ دل ۾ אرאدو ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺳﭝﻜﻮ ﺳﻮرن ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻮ ﭘﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻮرن ﭔﮅڻ‬
‫ﻻِء ﻛﻨﻬﻦ وٽ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻛﻴﻨﻬﻲ‪ .‬ﮀﻮ ﻧﻪ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺳﺎن ﺳﻮر ﺳﻠﻴﺎن‪ .‬ﮐﻴﺲ א� אﻣﻴﻨﮓ‬
‫ڏﻧﺎ آﮬﻦ‪ .‬ﻫﺮ ﺷﻲِء אرزאن אﭤﺲ‪ .‬ﺳﻮر ﺗﻪ وﭨﺲ ﻫﻮﻧﺪאﺋﻲ ﻛﻴﻦ‪“.‬‬
‫ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺟﻲ درﭔﺎر ۾ ﻋﺮض رﮐﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻣﻮن ﮐﻲ ﺳﻮرن ﺳﮣﺎﺋﮡ ﻻِء ﮀﮍא ﭘﻨﺞ ﻣﻨﭧ ڏﻧﺎ‬
‫وﭸﻦ‪“.‬‬
‫ﺳﻨﺪس ﻣﺪﻋﺎ ﻫﻚ ﺷﺮط ﺗﻲ ﻗﺒﻮل ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﭘﻬﺮﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﻣﻨﭧ ﭘﺎڻ ڏﻳﻨﺪو ۽ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺎ‬
‫ﺳﻮر ﭔﮅﻧﺪو‪ ،‬ﭘﻮِء ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ روﺋﺪאد ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪو‪ .‬אﻫﻮ ﺷﺮط ﻗﺒﻮﻟﻲ‪ ،‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺳﺎن ﺧﻠﻮت‬
‫ﮔﺎﻫﻪ ۾ وﭸﻲ ﻣﻠﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﻮن وٽ ﻫﺮ ﺷﻲِء آﻫﻲ‪ “.‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ روﺋﺪאد ﭔﮅאﺋﮡ ﺷﺮوع ﻛﺌﻲ؛ ”زאل ﺑﻪ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺳﻬﮣﻲ آﻫﻲ‪ .‬אن ﻣﺎن ﻛﺠﻬﻪ אوﻻد ﺑﻪ אﭤﻢ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﻫﻚ دﻓﻌﻲ אﻫﮍو ﻣﺮض ﻟﮙﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻻِء ﺳﻤﻮرא‬
‫ﺣﻜﻴﻢ وس ﻫﻼﺋﻲ ﺑﻴﭡﺎ‪ ،‬آﺧﺮ ﮐﺘﻮ ﺟﻮאب ڏﻧﺎﺋﻮن ﺗﻪ ﻣﺮض ﻻﻋﻼج آﻫﻲ ۽ ﻣﻮت ﻳﻘﻴﻨﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫رאﮢﻲَء ﺳﺎن دل ﺑﻪ ڏאڍي ﻫﺌﻢ‪ .‬אن ﻛﺮي ﻣﭥﻦ ﮐﺎن وﻳﻬﻲ ﺳﻨﺪس ﻣﺮڻ ﺟﻮ אﻧﺘﻈﺎر ﻛﺮڻ ﻟﮙﺲ‪.‬‬
‫رאﮢﻲَء ﻣﻮن ﮐﺎن אن دورאن وﭼﻦ ورﺗﻮ ﺗﻪ؛ ”ﻣﺮڻ ﭘﭵﺎﮢﺎن ﺳﻨﺪس ﭔﭽﻦ ﺳﺎن وﻓﺎدאر رﻫﻨﺪس‪ “.‬אن‬
‫وﻗﺖ ﭔﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ ﻧﻪ آﻳﻢ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﻳﻘﻴﻦ ڏﻳﺎرڻ ﻻِء ﺗﻪ ﭔﻲ ﺷﺎدي ﻧﻪ ﻛﻨﺪم‪ ،‬ﻣﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ‬
‫ﻣﺨﺼﻮص ﻋﻀﻮو ﺋﻲ ﻛﭩﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻛﺠﮫ ﻗﺖ ﮐﺎن ﭘﻮِء ﺧﺪא ﺟﻲ ﻗﺪرت ﺳﺎن رאﮢﻲ ﭼﮝﻲ ﭜﻠﻲ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ ۽ ﻣﺎن ﺑﻴﻤﺎر ﺟﻮ ﺑﻴﻤﺎر ﺋﻲ‬
‫رﻫﻴﺲ‪ .‬ﺳﻨﺪس ﻛﻢ ﺟﻮ ﻧﻪ رﻫﻴﺲ‪ .‬אن ﺳﺒﺐ ﮔﻬﺮ ۾ روز ﺟﻬﻴﮍو ﭤﻴﮡ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﭔﻴﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن‪/‬‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻮن ﺳﭛ وﺳﺮي وﻳﺲ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ﺳﻨﺪس زور אن ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻲ آﻫﻲ ﺗﻪ ﮐﻴﺲ ﻃﻼق ڏﻳﺎن‪ .‬ﻳﺎ ﭔﻲَء‬
‫ﺻﻮرت ۾ ﮐﻴﺲ ﮀﮍوאڳ ﮀﮇﻳﺎن ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﻧﻮﻛﺮن ﭼﺎﻛﺮن ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﻮرאﺋﻮ ﭘﺌﻲ ﻛﺮي‪.‬‬
‫ﻫﺎﮢﻲ ﭔﮅאِء! ﺗﻨﻬﻨﺠﺎ ﺳﻮر אﻧﻬﻲَء ﮐﺎن وڌﻳﻚ آﻫﻦ؟“‬
‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﺳﻮر وري ﻛﻬﮍא آﻫﻦ؟“ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﻮ دאﺳﺘﺎن ﭔﮅي‪ ،‬אن ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﭼﻴﻮ؛ ”ﺳﻮرﺋﻲ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻦ‬
‫ﮐﻲ آﻫﻦ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﺟﻴﮇא אٺ‪ ،‬ﺗﻴﮇא ﻟﻮڏא‪.‬‬
‫‪ -2‬وڏא ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬وڏא ڏک‪.‬‬
‫‪ -3‬وڏن ﮐﻲ‪ ،‬وڏא ﺳﻮر‪.‬‬
‫‪.101‬ﺳﻮﻧﺎرو ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎُء ﺟﻲ ﻧﭣ ﻣﺎن ﺑﻪ ﻧﻪ ﭨﺮي‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﺳﮑﺮ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬ﻫﻜﮍي ﺳﻮﻧﺎري وٽ وﻳﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﻋﻴﻨﻚ ﺟﻲ ﻓﺮﻳﻢ ﺟﻮ ﮀﻠﻮ ﭠﺎﻫﮡ ﻻِء‬
‫ﭼﺎﻧﺪي ڏﻧﺎﺋﻴﻦ ۽ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻛﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﭔﻪ روﭘﻴﺎ ﻣﺰدوريَء ﺟﺎ وڌﻳﻚ ڏﻳﻨﺪوﺳﺎنِء ﭘﺮ ﻓﺮﻳﻢ ﺟﻮ‬

‫‪65‬‬
 ‫ﭟ ﻧﻪ ﻣﻼﺋﺠﺎﻧﺲ‪“.‬‬ ‫ﮀﻠﻮ ﺳﭡﻮ ﻛﺮي ﭠﺎﻫﺠﺎنِء ۽ َﻣ ُ‬
‫אﻧﻬﻲَء ﺗﻲ ﺳﻮﻧﺎري ﭘﻬﺮﻳﻦ ﭨﻬﻚ ڏﻧﻮ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ۾ ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﻓﺮﻳﻢ ﺟﻮ ﮀﻠﻮ ﺗﻪ ﺳﭡﻮ ﻛﺮي‬
‫ﭟ ﺿﺮور ﻣﻼﺋﻴﻨﺪوﺳﺎﻧﺲ‪ .‬ﭜﻠﻲ ﺗﻮﻫﺎن ﮐﮣﻲ ڏﻫﻮﮢﻲ ﻣﺰوري ڏﻳﻮ ﭘﺮ אن ﮐﺎن ﻧﻪ‬ ‫ﭠﺎﻫﻴﻨﺪس‪ ،‬ﭘﺮ َﻣ ُ‬
‫ﻣﮍﻧﺪم‪“.‬‬
‫”ﮀﻮ؟ ﮀﻮ ﻧﻪ ُﻣﮍﻧﺪﻳﻦ؟“ ﻓﺮﻳﻢ ﺟﻮ ﮀﻠﻮ ﺟﻮڙאﺋﮡ وאري ﮬﻤﺮאھ‪ ،‬ﺳﻮﻧﺎري ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”אﻧﻬﻲَء ﻻِء ﺗﻪ ﻣﺎﺋﭩﻦ ﺟﻲ َﭘ ِﺮ אﻫﺎ آﻫﻲ‪ .‬وڏڙن ﺟﻲ َﭘ ِﺮ ﻛﻴﻦ ﮀﮇﻳﻨﺪس‪ “.‬ﺳﻮﻧﺎري دﻟﻴﻞ ڏﻳﻨﺪي‬
‫ﭔﮅאﻳﺲ‪” .‬ﮀﻮ ﺟﻮ אﺳﻴﻦ ﺟﻴﺴﻴﻦ אﻫﻮ ﻛﻢ ﻧﻪ ﻛﺮﻳﻮن ﺗﻴﺴﻴﻦ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۾ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭘﻮي‪.‬‬
‫ﭟ ﺿﺮور ﮔﮇﻳﻨﺪאﺳﻴﻦ‪“.‬‬ ‫ﭘﻮِء ﭜﻠﻲ אﺳﺎن ﺟﻲ ﭜﻴﮡ ﻳﺎ ﻣﺎُء ﺋﻲ ﺳﻮن ﭠﻬﺮאﺋﻲ‪ ،‬ﻣﻨﺠﻬﺲ َﻣ ُ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬ﻋﺎدت آڏو ﻣﺠﺒﻮر ﭤﻲ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪.102‬ﺷﺎﻫﻮﻛﺎرن ﺟﻮ ﻧﺎﮢﻮ وﻳﺎﻣﻨﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻏﺮﻳﺐ‪ ،‬אﻣﻴﺮ ﮐﺎن ﭔﮅو ﺗﻪ؛ ”ﻧﺎﮢﻮ وﻳﺎﻣﻨﺪو آﻫﻲ‪ “.‬אن ﻛﺮي ﺳﺆ روﭘﻴﺎ وﻳﺎج ﺗﻲ وﭠﻲ‬
‫אﭼﻲ ﮔﻬﺮ ۾ אﻧﻬﻲَء آﺳﺮي ﺗﻲ رﮐﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ؛ ”ﻣﻬﻴﻨﻲ ﮐﻦ ۾ وﻳﺎﻣﻲ ﭘﻮﻧﺪא‪ .‬ﭔﭽﺎ ﭘﺎڻ وٽ رﮐﻨﺪم‬
‫۽ אﺻﻞ ﻣﺎﻟﻚ ﮐﻲ ﻣﻮﭨﺎﺋﻲ ڏﻳﻨﺪم‪“.‬‬
‫ﻣﻬﻴﻨﻲ ﮔﺬرڻ ﺑﻌﺪ ﺟﺎﭼﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﭘﺌﺴﺎ אوﺗﺮي ﺟﺎ אوﺗﺮא ﻫﺌﺎ‪ .‬ﭘﺌﺴﺎ ﻧﻪ وﻳﺎﺋﻴﺎ ﺗﻪ אﺻﻞ ﻣﻠﻜﻴﺖ ۽‬
‫وﻳﺎج ﻣﺎﻟﻚ ﮐﻲ ﻣﻮﭨﺎﺋﻴﻨﺪي‪ ،‬ڏورאﭘﻮ ڏﻧﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﺗﻮ ﭼﻴﻮ ﻫﻮ ﺗﻪ؛ ﻧﺎﮢﻮ وﻳﺎﻣﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻲُء‬
‫ﭘﺌﺴﺎ ﺗﻪ אﺻﻞ ﻧﻪ وﻳﺎﻣﻴﺎ‪“.‬‬
‫”ﻣﻮن ﺗﻮﮐﻲ ﺳﺆ ڏﻧﻮ ﻫﻮ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭔﭽﻦ ﺳﻤﻴﺖ وאﭘﺲ ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﭔﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻪ ﻏﺮﻳﺒﻦ ﺟﻮ ﻧﺎﮢﻮ‬
‫ﻧﻪ ﭘﺮ ‪ “....‬وﻳﺎﺟﻴﺮو אﻟﮗ ﻛﺮي‪ ،‬ﮐﻴﺲ ڏﻳﮑﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﺷﺎﻫﻮﻛﺎرن ﺟﻮ ﻧﺎﮢﻮ وﻳﺎﻣﻨﺪو‬
‫آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﭘﺌﺴﻮ‪ ،‬ﭘﺌﺴﻲ ﮐﻲ ﻛﻤﺎﺋﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﮔﻬﮣﺎ ﭘﺌﺴﺎ‪ ،‬ﭤﻮرن ﭘﺌﺴﻦ ﮐﻲ ﻛﻤﺎﺋﻴﻦ ﭤﺎ‪.‬‬
‫‪.103‬ﺷﻴﻨﻬﻦ ﺷﻴﺮ ﺧﺪא ﺟﻮ‪ ،‬وﮢﻴﺲ ﺗﻪ ﺑﻴﺪو ڏﺋﻲ ‪ ،‬وﮢﻴﺲ ﺗﻪ ﭔﭽﻮ ڏﺋﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﭔﺮوچ ﮐﻲ وאٽ وﻳﻨﺪي وאﮢﻴﻮ ﻫﭣ אﭼﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ُﭰﺮڻ ﺟﻲ ﻧﻴﺖ ﺳﺎن אﭼﻲ آﻛﻴﮍא‬
‫ﭼﺎڙﻫﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻟﭟ ڏﻳﮑﺎري دڙﻛﻲ ﺳﺎن ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”אڙي وאﮢﻴﺎ! ﻛﻠﻤﻮن َﭜ ِﺮ ﻧﻪ ﺗﻪ אﭼﺌﻲ ﭤﻲ‬
‫ﻟﭟ!“‬
‫”ڌﮢﻲ! ﻣﻮن ﮐﻲ ﻛﻠﻤﻲ ﺟﻲ ﻛﻬﮍي ﺧﺒﺮ‪ “.‬وאﮢﺌﻲ ﻫﭣ ﭔﮅي אﻳﻼز ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﮔﺮو! ﺗﻮن‬
‫ﻛﻠﻤﻮن ﭘﮍﻫﻨﺪو ﻫﻞ! ﻣﺎن ﭘﻮﻳﺎن ورﺟﺎﺋﻴﻨﺪو ﭤﻮ ﻫﻼن‪“.‬‬
‫”وאﮢﻴﺎ! ﭜﺎڳ ﭜﻼ אﭤﺌﻲ! אﺗﺎن ﺑﭽﻴﻮ ﭤﻮ وﭸﻴﻦ!“ ﻛﻴﺎڙي ﮐﻨﻬﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﺲ؛ ”ﻛﻠﻤﻮن ﻣﻮن‬
‫ﮐﻲ ﺑﻪ ﭘﮍﮬﮡ ﻧﭥﻮ אﭼﻲ! ﭼﮝﻮ ﭜﻼ ﭔﮅאِء ﺷﻴﻨﻬﻦ ﭔﭽﻮ ڏﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﻛﻦ ﺑﻴﺪو ڏﻳﻨﺪو آﻫﻲ؟!“‬
‫وאﮢﻴﻮ ﭨﭕﻲَء ۾ ﭘﺌﺠﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺟﻲ ﭼﻮي ﭤﻮ ﺗﻪ ﺷﻴﻨﻬﻦ ﺑﻴﺪא ڏﻳﻨﺪو آﮬﻲ ﺗﻪ ﭔﺮوچ ﭼﻮﻧﺪو؛ ”ﻧﻪ! ﭔﭽﺎ‬
‫ڏﻳﻨﺪو آﮬﻲ‪ “.‬ﺟﻴﻜﮇﮬﻦ ﭼﻮي ﭤﻮ ﺗﻪ ﭔﭽﺎ ڏﻳﻨﺪو آﮬﻲ ﺗﻪ ﭔﺮوچ ﭼﻮﻧﺪو؛ ”ﻧﻪ! ﺑﻴﺪא ڏﻳﻨﺪو آﻫﻲ!“‬
‫ﺳﻮﭼﻲ ﺳﻮﭼﻲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﺷﻴﻨﻬﻦ ﺷﻴﺮ ﺧﺪא ﺟﻮ‪ ،‬وﮢﻴﺲ ﺗﻪ ﺑﻴﺪو ڏﺋﻲ‪ ،‬وﮢﻴﺲ ﺗﻪ ﭔﭽﻮ ڏﺋﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ڏאڍي ‪/‬ﻇﺎﻟﻢ ﺟﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺮﺿﻲ آﻫﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ وﮢﻴﺲ ﺗﻴﺌﻦ ﻛﺮي‪.‬‬
‫‪ -2‬אﮘﻴﺎن ﺑﺎﻫﻪ‪ ،‬ﭘﻮﻳﺎن ﭘﺎﮢﻲ‪.‬‬

‫‪66‬‬
 ‫ﻚ ﭰﭩﻲ ﻛﺮ ﺗﻪ ﭘﻲُء ﭤﻮ ﻣﺮي‪ ،‬אﻧﺪر ِﮘ ُﮫ ﺗﻪ ﻣﺎُء ﭤﻲ ﻣﺮي‪.‬‬‫‪ -3‬وאت ۾ ﺟﮭﻠﻴﻞ ُﭤ َ‬
‫‪ -4‬ﻧﺎﻧﮓ ﺟﻬﻠﻴﻮ وﮀﻮنَء ﮐﻲ ﭼﻲ؛ ”ﮘﻬﺎﻧﺲ ﭤﻮ ﺗﻪ ﭘﻴﭧ ﭤﻮ ﭰﺎڙي‪ ،‬ﮀﮇﻳﺎﻧﺲ ﭤﻮ ﺗﻪ ﻛﻮڙﻫﻴﻮ ﭤﻮ‬
‫ﭤﻴﺎن‪“.‬‬
‫‪.104‬ﻋﺰت ﻟﭥﻲ ﮐﺎن ﭘﻮِء ﺧﻴﺮאت ﻛﺮڻ‪ ،‬ﻛﻬﮍي ﻛﻢ ﺟﻲ؟ )ﻧﺼﻴﺤﺖ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻣﻼن ﺟﻮ ﮔﺬر ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﺟﻨﺎزא وﮬﻨﺠﺎرڻ‪ ،‬ﻧﻤﺎز ﭘﮍﻫﺎﺋﮡ ۽ ﻗﺮآن ﺑﺨﺸﺎﺋﮡ ﺗﻲ ﮬﺌﻮ‪ .‬ﻫﻚ‬
‫دﻓﻌﻲ ﮐﻴﺲ ﻛﻤﺎﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﭤﻲ ﻫﺌﻲ ۽ ﮔﻬﺮ ۾ ﺗﻨﮕﻲ ﻫﺌﺲ‪ .‬ﭘﺎڙي ۾ ﻫﻜﮍو אڻ ﭘﮍﻫﻴﻮ ﻧﻮﺟﻮאن‬
‫رﻫﻨﺪو ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ وٽ ﻫﻜﮍو ﮔﺎﺑﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻣﻼن ﺟﻲ ﻧﻈﺮ ﻓﻲ אﻟﻔﻮر وﭸﻲ אن ﮔﺎﺑﻲ ﺗﻲ ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺻﺒﺢ ﻣﺮدאن ﺟﻮ وﭸﻲ אن ﻧﻮﺟﻮאن ﺟﻲ در ﺗﻲ ﺳﮇ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻧﻮﺟﻮאن ﮔﻬﺮאن ﻧﻜﺘﻮ‪.‬‬
‫”رאت ﺗﻮ وאرو ﭘﻲُء ﻣﺮﻫﻴﺎت‪ ،‬ﻣﻮن ﮐﻲ ﺧﻮאب ۾ ﻧﻈﺮ آﻳﻮ!“ ﮐﻴﺲ ﭤﻠﻬﻪ ﭔﮅي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛‬
‫”ﻫﻮﻧﺌﻦ ﺗﻪ وﻳﭽﺎرو ﺣﻮرون ﺟﻲ ﻫﻨﺞ ۾ ﺧﻮش ﻫﻮ ﭘﺮ אوﭼﺘﻮ אﻻﺋﻲ ﻛﻴﮇאﻧﻬﻦ‪ ،‬ﺗﻮ وאرو ﮔﺎﺑﻮ‬
‫ﻨﮉ ﺋﻲ ﻛﮃي‬ ‫אﭼﻲ ﻧﻜﺘﻮ ۽ ﮐﻴﺲ ُאﮐِﻴﻦ ﺗﻲ אﭼﻲ ﮐﻨﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ڊﻳﻜﺎﺋﻲ ڊﻳﻜﺎﺋﻲ‪ ،‬وﻳﭽﺎري ﺟﻮ ُﺑ ُ‬
‫ﮀﮇﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ۾ ﺳﻨﺪس ﭘﭩﻜﻮ ﺑﻪ ﻟﻬﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺑﻬﺮﺣﺎل ﻗﺼﻮ ﻛﻮﺗﺎه! ﭘﻴﺮ زور ﻫﻴﺲ‪ .‬ﺟﻦ אﭼﻲ‬
‫ﮀﮇאﻳﺲ‪ .‬ﺳﺎﻣﺖ ۾ آﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﻮن ﺗﻲ ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺲ‪ .‬ڏﺳﻨﺪي ﺋﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﺟﮇﻫﻦ ﮐﺎن ﻣﻮن وאري‬
‫ﭘﭧ אﻫﻮ ﮔﺎﺑﻮ ڌאرﻳﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ ﮐﺎن ﻣﻮن ﺳﺎن אﻫﺎ ﻧﺎﻓﺖ آﻫﻲ! ﭘﭧ ﻣﻮن وאرو ﻣﻠﺌﻲ ﺗﻪ ﻧﻴﺎﭘﻮ‬
‫ﻛﺠﺎﻧﺲ ﺗﻪ ﭘﻲُء ﺟﻲ‪ ،‬ﻋﺬאب ﻣﺎن ﺟﺎن ﮀﮇאِء ۽ אﻫﻮ ﮔﺎﺑﻮ رאهِ ﺧﺪא ۾ ﺧﻴﺮאت ﻛﺮي ﮀﮇ‪“.‬‬
‫ﻧﻮﺟﻮאن ﭔﮅڻ ﺷﺮط‪ ،‬ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻲ ﺗﻬﻪ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﻬﭽﻲ وﻳﻮ ۽ ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﻣﻼن! ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﮅ! ﺑﺎﺑﻲ ﺟﻲ‬
‫ﻋﺰت ﻟﻬﮣﻲ ﻫﺌﻲ ﺳﺎ ﺗﻪ ﻟﻬﻲ وﺋﻲ؟“ ﻣﻼن ﮐﻲ ﻣﻼن وאري ﻟﻬﺠﻲ ۾ ﺟﻮאب ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛‬
‫”ﻋﺰت ﻟﭥﻲ ﮐﺎﻧﭙﻮِء ﺧﻴﺮאت ﻛﻬﮍي ﻛﻢ ﺟﻲ؟“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﻣﺼﻴﺒﺖ אﭼﮡ ﮐﺎن אڳ ﺧﻴﺮ ﺧﻴﺮאﺗﻮن ﻛﺮڻ ﮔﻬﺮﺟﻦ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﮔﻬﻮڙو ﭼﻮرאﺋﺠﮡ ﺑﻌﺪ ﻃﻨﺒﻴﻠﻲ ﮐﻲ ﺗﺎﻟﻮ ﻫﮣﮡ ﻣﺎن ﻛﻬﮍو ﻓﺎﺋﺪو؟‬
‫‪ -3‬ﮔﻼس ﭜﭵﮡ ﮐﺎن ﭘﻮِء‪ ،‬ﭘﭧ ﮐﻲ ﺳﺰא ڏﻳﮡ ﻣﺎن ﻛﻬﮍو ﻓﺎﺋﺪو؟‬
‫‪.105‬ﻋﺸﻖ ﻧﻪ ﭴﺎﮢﻲ ذאت ﻛﺬאت‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﻮ ﻫﻜﮍي ڌوﭔﻴﺎﮢﻲَء ﺳﺎن ڌوﭘﺎر ﻋﺸﻖ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﭼﻤﮍא ﭘﻮش ﻛﺮي ﻟﻮﻛﺎن‬
‫ﻟﻜﻲ‪ ،‬وﭨﺲ وﭸﻲ ﻧﻜﺮﻧﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻛﭽﻬﺮي ﻛﺮي ُﻣﻨﻬﻦ‪ -‬אﻧﮅאري وאﭘﺲ ورﻧﺪو ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﻲ ﻫﻜﮍي ﻋﺎدت ﻫﺌﻲ؛ ﻫﺮ وﻗﺖ وزﻳﺮ ﮐﺎن ﭘﮁﻨﺪو ﻫﻴﻮ؛ ”وزﻳﺮ! ﻛﻬﻮ ﻛﻴﺴﻲ‬
‫ﺑﺎت!“‬
‫”ﻣﮍﻳﻮ ﺋﻲ ﺧﻴﺮ!” وزﻳﺮ ﻫﭣ ﭔﮅي ﻋﺮض ﻛﻨﺪو ﻫﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻚ ﭠﻴﻚ ﻧﻪ ﻟﮙﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﺎ ﻋﻴﺐ‬ ‫وزﻳﺮ ﮐﻲ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﻲ אﻫﺎ روز ﺟﻲ ُﭠ َ‬
‫ﺟﺎﭼﮡ ۾ ﺟﻨﺒﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺷﻜﺎر ﺟﻮ ڍوﻧﮓ رﭼﺎﺋﻲ ﺟﻴﺌﻦ وﻟﺮ ﮐﺎن وﮀﮍي وﭸﻲ‪ ،‬ڌوﭔﻲ ﮔﻬﺎٽ ﭘﻬﺘﻮ‬
‫ﺗﻪ وزﻳﺮ ﺑﻪ ﭘﻮﻳﺎن ﻟﮙﻮ آﻳﺲ‪.‬‬
‫”ﺷﻜﺎر ﺗﺎن ﺑﮑﺎرو ﻣﻮﭨﻴﻮ آﻫﻴﺎن! ﮐﺎﺋﮡ ﻻِء ﮐﭙﻲ!“ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ڌوﭔﻴﺎﮢﻲَء ﮐﻲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﭘﺎروﭤﻮ ﭜﺖ ﭘﻴﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”אﻫﻮ ﺋﻲ ڏي!“‬

‫‪67‬‬
 ‫ﭜﺖ ﮐﺎﺋﮡ ﺑﻌﺪ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ وري ﭼﻴﺲ؛ ”ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺎر!“‬
‫ﭧ ۾ ﭘﺎﮢﻲ ﻛﻮﻧﻬﻲ‪ ،‬ڌوﭔﻲ ﮔﻬﺎٽ ﺗﺎن ﭜﺮي אﭼﺎن!“‬ ‫” َﻣ َ‬
‫”אﻫﻮ ﺋﻲ ڏي!“‬
‫ﭘﺎﮢﻲَء ﺟﻮ وﭨﻮ ﭘﻴﺌﮡ ﺑﻌﺪ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﭤﻚ ﻣﺤﺴﻮس ﻛﻴﻮ ۽ آرאم ﻛﺮڻ ﻻِء ﮐﭧ ﮔﻬﺮﻳﺎﺋﻴﻨﺲ‪.‬‬
‫”אﻫﺎ ﺋﻲ ﮀﮙﻞ ﮐﭧ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ وﻳﭡﻮ آﻫﻴﻦ!“‬
‫”אﻫﺎ ﺋﻲ ﺳﻬﻲ!“‬
‫ﺣﺴﺐ ﻋﺎدت وزﻳﺮ ﮐﺎن‬ ‫ِ‬ ‫ﭜﮙﻞ ﮐﭧ ﺗﻲ رאت ﮔﺬري‪ ،‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ درﭔﺎر ۾ ﭘﻬﺘﻮ ۽‬
‫ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”وزﻳﺮ ﻛﻬﻮ ﻛﻴﺴﻲ ﺑﺎت؟!“‬
‫”ﻋﺸﻖ ﻧﻪ ﭴﺎﮢﻲ ذאت ﻛﺬאت“ ﻣﮁﺮﻳﻞ وزﻳﺮ دل ﺟﻲ ﺑﺎه ﮐﺎن ﭼﻮڻ ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﺑﻮک ﻧﻪ ﭴﺎڻ ﺑﺎﺳﻲ ﭜﺎت‪ ،‬ﭘﻴﺎس ﻧﻪ ﭴﺎﮢﻲ ڌوﭔﻲ ﮔﻬﺎٽ‪ ،‬ﻧﻨﮉ ﻧﻪ ﭴﺎﮢﻲ ﭨﻮﭨﻲ ﮐﺎٽ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻋﺸﻖ אﻧﮅو ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪.106‬ﻓﻘﻴﺮﻳﺎﮢﻲ ﭤﺌﻲ رאﮢﻲ‪ ،‬ﭼﻲ؛ ”ﺟﺎرא ڏﻳﻮﮢﺎ‪ ،‬ﻣﻴﻦ ﮐﺎوﮢﺎ!“ )ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو אﻣﻴﺮ ‪ ،‬ﻫﻜﮍيَء ﻓﻘﻴﺮﻳﺎﮢﻲَء ي ﻋﺎﺷﻖ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﺷﺎدي ﻛﺮي ﮔﻬﺮ وﭠﻲ آﻳﺲ‪ .‬ﻓﻘﻴﺮﻳﺎﮢﻲ‬
‫ﭰﺮي אﻣﻴﺮﻳﺎﮢﻲ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻓﻘﻂ ﻃﻠﺐ‪/‬ﺣﻜﻢ ﺟﻲ دﻳﺮ ﻫﺌﺲ‪ .‬ﻫﺮ ﺷﻲِء ﻫﻜﻲ ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺎ‬
‫ﺷﻲِء ﻃﻠﻄﻲ‪ ،‬ﺳﺎ ﻣﻮﺟﻮد ﭘﺌﻲ ﭤﻲ‪ .‬אﻧﻬﻲَء ﻋﻴﺶ ﺟﻬﮍي ﺳﻬﻮﻟﻴﺖ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﻣﺎﺋﻲ ﺻﺎﺣﺒﻪ ﺟﻲ‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﺮאب ﭤﻲ ﭘﺌﻲ ۽ אﻫﮍي ﺑﮕﮍي ﺟﻮ ﺳﮅرڻ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﺋﻲ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ورﺗﺎﺋﻴﻦ ‪ .‬ڏאڍא وﻳﺞ‬
‫ﻃﺒﻴﺐ آﻳﺎ‪ .‬ﭘﺮ ﭰﻜﻴﻦ ﻓﺮق ﻛﻴﻦ ﻳﻮ‪ .‬ﻫﻴﻨﻮ ﭔﻪ ﮔﺬرڻ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﻴﭟ ﻣﺎﺋﻲ ﺻﺎﺣﺒﻪ אوﭼﺘﻮ ﭼﺎق ﭼﮝﻲ‬
‫ﭜﻠﻲ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻛﻬﮍيَء دوא ﻣﺎن ﭼﺎق ﭤﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﮍس ﮔﻬﺮ ۾ آﻳﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﻤﺮي ۾ ڏﺳﻲ ‪ ،‬ﭔﻴﻦ ﻛﻤﺮن ﮘﻮﻟﻬﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻜﮍي ﻛﻤﺮي ۾ אﭼﻲ ﮐﻴﺲ ﻟﮅאﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻛﻤﺮي ﺟﻲ ﻫﺮ ﺟﺎري ۾ ﻣﺎﻧﻲ ﭘﺌﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻣﺎﺋﻲ ﺻﺎﺣﺒﻪ ﻫﺮ ﺟﺎري وٽ وﭸﻲ ﭼﻴﻮ ﭘﺌﻲ‪“ ،‬ﺟﺎرא!‬
‫ﺧﻴﺮ ڏي!” אن ﺑﻌﺪ ﭘﺮאﮢﻤﺮאدو ﺟﺎري ﻣﺎن ﻣﺎﻧﻲ ﮐﮣﻲ ﻫﻜﮍي ﭤﺎنَء ۾ وڌאﺋﻴﻦ وﭘﺌﻲ‪ .‬ﺟﻬﻦ ﻫﭣ‬
‫وאرو ون ﭤﺎنُء ﭜﺮ ﺟﻲ وﻳﺲ ﺗﻪ ﭘﻮِء ﻫﻴﭟ وﻳﻬﻲ ﮐﺎﺋﮡ ﻟﮙﻲ‪ .‬ﻣﮍس ﮐﻲ ﭼﺎق ﭼﮝﻲ ﭤﻴﮡ ﺟﻲ رאز‬
‫ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﭘﺌﺠﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﻛﻤﺮي ﻣﺎن ﻧﻜﺮي‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﻬﻦ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ‪“ ،‬ﻓﻘﻴﺮﻳﺎﮢﻲ ﭤﺌﻲ رאﮢﻲ‬
‫ﭼﻲ‪ ،‬ﺟﺎرא ڏﻳﻮﮢﺎ‪ ،‬ﻣﻴﻦ ﮐﺎوאﮢﺎ!”‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﻋﺎدت ‪ ،‬ﻋﻀﻮو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻫﻴﺮ وאري ﺟﻲ ﻫﻴﺮ ‪ ،‬ﭨﻨﮓ ﭜﮙﻲ ﺑﻪ ﻧﻪ وﭸﻲ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﻋﺎدت ﻣﭩﻲ ﻧﻪ ﻋﺎدﺗﻲ‪ ،‬ﻋﻠﺖ ﻣﻮر ﻧﻪ ﺟﺎِء‪.‬‬
‫אٺ ﭘﺌﻲ ﻛﮡ ۾‪ ،‬ﻛﻨﮉא ﭼﮡ ﭼﮡ ﮐﺎِء‪.‬‬
‫‪.107‬ﭰﭕﻴﺎ אﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﭰﺎﭨﻲ ﻣﺌﺎ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ت ﮐﺎن وڌﻳﻚ َﭜ ُﺖ ﮐﺎﺋﻲ وﻳﻮ ۽ ﻫﻠﮡ‬ ‫ﻫﻜﮍو ﻫﭕﮁﻲ ﻣﻼن‪ ،‬ﻫﻜﮍيَء ﺧﻴﺮאت ﺟﻲ دﻋﻮت ۾ ِو َ‬
‫ﮐﺎن ﻫﻼک ﭤﻲ‪ ،‬ﭰﺎن ﻛﺮي ڍﻳﺮي ﭤﻲ ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺰﺑﺎن ﮐﻲ ﮘﮣﺘﻲَء אﭼﻲ ورאﻳﻮ! ﻣﻼن ﮐﺎن ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﭘﻴﭧ ۾ﺳﻮر ﻻِء ﻛﻮ ﭨﻜﻲ ﭰﻮﭨﻮ‬
‫آﮢﻴﻮن!“‬

‫‪68‬‬
 ‫”אﻳﺘﺮي ﮔﻨﺠﺎﺋﺶ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ‪ “....‬ﺳﻬﻜﻨﺪي ﻣﻼن ﭼﻴﻮ؛ ”ﺳﮣﭝﻮ ﮔﺮه ﻧﻪ ﮬﮣﺎن ﻫﺎ!“‬
‫ﻣﻴﺰﺑﺎن‪ ،‬ﻣﻼن ﺟﻲ ﮘﻮٺ وאرن ﮐﻲ ﻣﻨﭥﻮن אﻳﻼز ﻛﺮي ﻣﭹﺮאﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﻼن ﮐﻲ ﮐﭧ ﺗﻲ ﺳﻤﻬﺎري‬
‫ﮘﻮٺ ﭘﻬﭽﺎﺋﻴﻨﺪא‪.‬‬
‫ﭼﺎر ﺟﻮאن‪ ،‬ﮐﭧ ﮐﻲ ﻛﻠﻬﻮ ڏﺋﻲ ﻫﻠﻴﺎ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﮘﻮٺ ﮐﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﭤﻴﺎ ﺗﻪ ﮘﻮٺ ﺟﻮ وڏﻳﺮو ﺑﻪ ﺣﺎل‬
‫وﭠﮡ ﻻِء אﮘﭝﺮو آﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻧﮅﻳﻦ ڏوﻟﻲ ﻫﻴﭟ ﻻﭤﻲ‪.‬‬
‫”אڙي ﻣﻼن!“ وڏﻳﺮي‪ ،‬ﮔﻬﻴﺮٽ ۾ ﭘﻴﻞ ﻣﻼن ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ؛ ”ڏي ﺧﺒﺮ ﺟﻴﺌﺮو ﺗﻪ آﻫﻴﻦ؟!“‬
‫“ﻫﺎ ﺳﺎﺋﻴﻦ! אﻟﺤﻤﺪ�” ﺟﻬﻴﮣﻲ آوאز ۾ ﻣﻼن ﭼﻴﻮ؛ ”אﭸﺎ ﺗﻪ ﺣﺎل ﺣﻴﺎت آﻫﻴﺎن!“‬
‫”ﭜﻼ ڏي ﺧﺒﺮ!“ وڏﻳﺮي وڌﻳﻚ אﺣﻮאل وﭠﮡ ﻻِء ﭘﮁﻴﺲ؛ ”ﭜﺖ ﺗﻲ ﭰﭕﺌﻴﻦ ﺑﻪ ﻳﺎ אورﻳﺎن ﻣﻮﭨﻴﻮ‬
‫آﻫﻴﻦ!“‬
‫”وڏﻳﺮא! ﻛﻬﮍﻳﻮن ﭤﻮ ﺧﺒﺮون ﭘﮁﻴﻦ!‪ ....‬אﺳﺎن אﺟﻬﻮ ﭘﺎڻ ﮐﮣﺎﺋﻲ ﭘﻬﺘﺎ آﻫﻴﻮن‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ‪ “.......‬وڏא‬
‫ﻛﻨﺠﻬﻲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﭰﭕﻴﺎ אﻫﻲ ﺟﻴﻜﻲ ﭰﺎﭨﻲ ﻣﺌﺎ!“‬ ‫ﻛﻨﺠﻬﻲ ِ‬ ‫ﺳﺎﻫﻪ ﮐﮣﻨﺪي‪ِ ،‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﻫﭕﮁﻲ ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺟﻮ ﭘﻴﭧ‪ ،‬ﻛﮇﻫﻦ ﺑﻪ ﭜﺮﺟﮡ ﺟﻮ ﻧﺎﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻟﻨﮕﻬﻮ ۽ ﭘﻴﭧ‪ ،‬ﻛﮇﮬﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭜﺮﺑﺎ‪.‬‬
‫‪.108‬ﻛﺎرא ﮔﻬﮣﺎ ﭘﺮ ﻛﺎرﻧﻬﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻟﻬﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ۾ ﻫﻜﮍي ﻧﻮﺟﻮאن ﺗﻲ ﻛﺎرﻧﻬﻦ ﺟﻮ אﻟﺰאم ﻟﮙﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﺟﺮﮘﻲ ۾ ﺳﮇאﻳﻮ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺟﺮﮘﻲ ﺟﻮ ﻣﻬﻨﺪאر‪ ،‬ﭘﺎڻ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﺎزيَء ۾ ﭰﺎﭤﻞ ﻫﺌﻮ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﺑﺎزيَء ﺟﻲ ﭼﺎﻟﻦ ﺟﻲ ﭴﺎڻ ﺳﺒﺐ‪،‬‬
‫ﻧﻮﺟﻮאن ﻣﭥﺎن ﻣﮍﻫﻴﻞ ﻛﺎرﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﺳﭽﻮ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮي وﻳﻮ‪ .‬אﻟﺰאم ﺛﺎﺑﺖ ﭤﻴﮡ ﺑﻌﺪ ﺟﺮﮘﻲ وאرن‪،‬‬
‫ﻣﻠﺰم ‪/‬ﺟﺮم ﻧﻮﺟﻮאن ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ؛ ”אﻟﺰאم ﺗﻮﺗﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﭤﻲ ﭼﻜﻮ آﻫﻲ! ﻫﺎﮢﻲ ﭔﮅאِء ﺗﻪ ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﺳﺰא ﻛﻬﮍي ﻫﺌﮡ ﮔﻬﺮﺟﻲ؟!“‬
‫ﮔﻬﭕﺮאﻫﭧ ۾ ﻧﻮﺟﻮאن ﺟﺎ ﻫﻜﮍא ﭘﮕﻬﺮ ﻟﭥﺎ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﭔﻴﺎ ﭼﮍﻫﻴﺎ ﭘﺌﻲ‪ .‬دل ۾ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﭜﻮﺗﺎر ۽‬
‫ﻣﺎن‪ ،‬ﭔﺌﻲ ﺳﮙﻲ ﭔﻴﮍيَء ﺟﺎ ﺳﻮאر آﻫﻴﻮن‪ .‬ﻣﺎن ﻛﺎرو ﺛﺎﺑﺖ ﭤﻴﻮ آﻫﻴﺎن ۽ ﻫﻮ ﺟﺮﮘﻲ ﺟﻮ ﻣﻬﻨﺪאر‬
‫ﻫﺌﮡ ﺳﺒﺐ ﮘﺎڙﻫﻮ آﻫﻲ‪ .‬ڏوﻫﻪ ﺗﻪ ﭔﻴﺌﻲ ﻛﻴﻮن ﭘﻴﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﭘﻜﮍﺟﻲ ﻣﺎن ﭘﻴﻮ آﻫﻴﺎن!“‬
‫אﻧﻬﻦ ﺳﻮﭼﻦ ۾ ﮔﻢ ڏﺳﻲ وري ﺟﺮﮘﻲ وאرن ﮐﺎﻧﺌﺲ ﺳﺎﮘﻴﻮ ﺳﻮאل دﻫﺮאﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﻛﺎرא ﮔﻬﮣﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﻛﺎرﻧﻬﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻟﻬﻲ!“ ﻧﻮﺟﻮאن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﭽﺎَء ‪/‬ﺻﻔﺎﺋﻲ ۾‬
‫ﭼﻴﻮ؛ ”ﻫﺎﮢﻲ ﺟﻴﻜﺎ ﺳﺰא ڏﻳﮣﻲ אﭤﻮ ﺳﺎ ڏﻳﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﻋﻴﺒﻦ ﮐﺎن آﺟﻮ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻫﻚ א� آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ڏوھ ﻫﺮ ﻛﻮ ﻛﺮي ﭤﻮ‪ ،‬ﻛﻮ ﻟﻜﻲ ﻛﻮ ﭘﮅرو‪.‬‬
‫‪ -3‬ڏوﻫﻪ ﮔﻬﮣﺎ ﻛﻦ ﭤﺎ‪ ،‬ﭘﻜﮍﺟﻲ ﻛﻮ ﻛﻮ ﭤﻮ‪.‬‬
‫‪.109‬ﻛﺎﻫﻞ ﺟﻲ ﻗﺒﺮ ﺑﻪ ﭔﻴﺎ وאﻻري ﭤﺎ وﭸﻦ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﭘﻲُء ﭘﭧ‪ ،‬ﮔﮇﻳﺎ ﺷﻬﺮ ﭘﺌﻲ وﻳﺎ‪ ،‬ﺟﻮ ﮐﻴﻦ وאٽ وאري ﻣﻘﺎم ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ۾ ﻫﻜﮍي وﮢﻦ وאري ﺟﺎِء‬
‫ﻧﻈﺮ آﺋﻲ‪ .‬ﭘﻲُء ﮐﻲ ﺟﺎِء ڏאڍي وﮢﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”אﺑﺎ!ﺟﺎِء ڏאڍي ﭜﻠﻲ آﻫﻲ‪ “.‬ﭘﻲُء ﭘﭧ ﺳﺎن دﻟﻲ אﻇﻬﺎر ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﻣﺎن ﻣﺮאن ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ אﺗﻲ‬
‫ﭘﻮرﺟﻮ‪“.‬‬

‫‪69‬‬
 ‫אﻧﻬﻲَء ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﻛﺎﻓﻲ وﻗﺖ ﮔﺬري وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﭘﭧ ڊوڙﻧﺪو ﺳﻬﻜﻨﺪو ﮔﻬﺮ ۾ آﻳﻮ‪.‬‬
‫”אﺑﺎ! ﺧﻴﺮ ﺗﻪ אﭤﺌﻲ؟!“ ﻣﺎُء ﭘﭧ ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ؛ ”ڊﻛﻨﺪو ﭤﻮ אﭼﻴﻦ! ﻛﻴﺮ ﭘﭡﻴﺎ ن ﭘﻴﻮ אﭤﺌﻲ ﮀﺎ؟“‬
‫”אﻣﺎن! ﺧﻴﺮ ﺋﻲ ﺗﻪ ﻧﺎﻫﻲ!“ ﭘﭧ ورﻧﺪي ڏﻧﺲ‪.‬‬
‫ﭜﺎﭴ ِﮍ ﭘﺌﻲ آﻫﻲ ﮀﺎ؟“ ﻣﺎُء ﮘﺮאﭨﮍي ﭘﺎﺋﻴﻨﺪي‬ ‫”ﻧﻴﭟ אﺑﺎ! ﺧﺒﺮ ﺗﻪ ﭘﻮي! ﻛﻬﮍو ﻗِﻴﺲ ﭤﻴﻮ آﻫﻲ؟ ُ‬
‫ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”אﻣﺎن! ﻣﻘﺎم ۾ ﺟﻨﻬﻦ ﺟﺎِء ﻻِء ﺑﺎﺑﺎ وﺻﻴﺖ ﻛﺌﻲ آﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﻮن ﮐﻲ אﺗﻲ ﭘﻮرﺟﻮ!“ ﭘﭧ‬
‫ﺳﻬﻜﻨﺪي ﻣﺎُء ﮐﻲ ﭔﮅאﻳﻮ؛ ”אﺻﻞ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻫﻲَء آﻫﻲ ﺗﻪ אڄ ﻣﺎﮢﻬﻮ אﺗﻲ ﭔﻴﻮ ﻣﮍدو ﭘﻴﺎ ﭘﻮرﻳﻦ‪“.‬‬
‫”אﺑﺎ ! ُﻣﭡﺎ ﺗﻪ ﭘﮣﮭﻴﻦ ﺟﻲ אﻧﮭﻲَء ﺳﺴﺘﻲَء ﺳﺒﺐ آﻫﻴﻮن‪ .‬ﺗﮇﻫﻦ ﺗﻪ ﭼﻮﻧﺪא آﻫﻦ ﻧﻪ ‪ “.......‬ﻣﺎﮢﺲ وﻳﺘﺮ‬
‫ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﻛﺎﻫﻞ ﺟﻲ ﻗﺒﺮ ﺑﻪ ﭔﻴﺎ وאﻻري وﻳﻨﺪא آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ .1 :‬ﻛﻴﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻗﺒﺮ ۾ ﻧﻪ ﭘﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﺳﺴﺘﻲ ﻛﻨﺪڙ ﻫﺮ ﻣﻴﺪאن ۾ ﻫﺎرאﺋﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ . 3‬אڄ ﺟﻮ ﻛﻢ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﺗﻲ ﻧﻪ رﮐﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ . 4‬ﺟﻮ ﻛﻞ ﻛﺮﻧﺎ ﻫﻲ ﺳﻮ آج‪ ،‬ﺟﻮ آج ﻛﺮﻧﺎ ﻫﻲ ﺳﻮ אﭜﻲ‪.‬‬
‫‪.110‬ﻛﺘﻮ ﻛﺘﻲ ﺟﻮ ﭜﺎُء آﻫﻲ‪) .‬ﭘﺸﺘﻮ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﭘﭡﺎڻ ﺳﻴﺎرو ﺳﻨﮅ ۾ ﮔﺬאري‪ ،‬ﺳﺎﻧﻮڻ ﻛﻮﺋﻴﭩﺎ ۾ ﮔﺬאرڻ ﻻِء رﻳﻞ ۾ ﭼﮍﻫﻲ وﭸﻲ אﺗﻲ‬
‫ﭘﻬﺘﻮ‪ .‬אﺳﭩﻴﺸﻦ ﮐﺎن ﻧﻜﺮي ‪ ،‬ﻫﻜﮍي دوﺳﺖ ﺳﺎن رﺳﺘﻮ ڏﻳﻮ ﭘﺌﻲ وﻳﻮ ﺟﻮ ﮐﻴﺲ אﮘﻴﺎن‬
‫ﺷﻬﺮي روﻟﻮ ﻛﺘﻮ אﻳﻨﺪي ﻧﻈﺮ آﻳﻮ‪ .‬ﻛﺘﻲ ﺗﻲ ﻧﻈﺮ ﭘﻮﻧﺪي ﺋﻲ ﻫﭣ وאري ﻟﭟ ﺳﺎن ﻣﭥﺲ ُﮐﭙﻲ‬
‫وﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﻳﺎر! ﻫﻦ ﻛﺘﻲ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﻛﻬﮍو ﻗﺼﻮر ﻛﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﺟﻮ ﺗﻮن ﮐﻴﺲ ﻣﺎرﻳﻦ ﭤﻮ؟!“ دوﺳﺖ ﻋﺠﺐ‬
‫ﻣﺎن ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ ڏﻫﮍﻳﻮ ﻫﺌﺎﺋﻴﻦ!“‬
‫”ﺗﻮن ﺳﻨﮅ ۾ ﮀﻬﻪ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﮔﺬאري‪ ،‬ﺑﻮﻻن ﻣﻴﻞ ﻣﺎن ﻫﺎﮢﻲ ﻟﭥﻮ آﻫﻴﻦ! ﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﺗﻮﮐﻲ‬
‫ﻜﻴﻮ؟!“‬‫َﭼ ِ‬
‫”ﺳﻨﮅ ﺟﻲ ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ۾ ﻛﭙﮍو ﮐﭙﺎﺋﮡ ﻻِء وﻳﻮ ﻫﺌﺲ‪ ،‬אﺗﻲ ورאﻳﻮ ﻫﺌﺎﺋﻴﻦ!“‬
‫”ﺗﻪ ﭘﻮِء!‪ ....‬אﻫﻮ אﻻﺋﻲ ﻛﻬﮍو ﻛﺘﻮ ﻫﺌﻮ! ﻫﻲُء אﻻﺋﻲ ﻛﻬﮍو ﻛﺘﻮ آﻫﻲ! ﺗﻮن ﻫﻦ ﮐﻲ ﻧﺎﺣﻖ‬
‫ﮀﻮ ﭤﻮ ﻣﺎرﻳﻦ؟!“ ﻟﭟ ۾ ﮬﭣ وﺟﮭﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ‪.‬‬
‫”ﻟﭟ ﻣﺎن ﮀﮇ! ﻣﺎن ﻫﻦ ﮐﻲ ﻧﻪ ﮀﮇﻳﻨﺪس! ﻛﻮﺋﻴﭩﺎ ﺟﻮ ﻫﺠﻲ ﻳﺎ ﺳﻨﮅ ﺟﻮ!“ ﻟﭟ ﮀﮇאﺋﻴﻨﺪي ۽‬
‫ﺳﻬﻜﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﻛﺘﻮ ﻛﺘﻲ ﺟﻮ ﭜﺎُء آﻫﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ 1 :‬ﻣﻴﻨﻬﻮن‪ ،‬ﻣﻴﻨﻬﻦ ﺟﻮن ﭜﻴﮣﻮن‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﺟﮇﻫﻦ وڏن ﺳﺎن ﭘﭵﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﺒﻮ آﮬﻲ‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ אﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﻧﻨﮃن ‪ /‬ﻛﻤﺰور ﻣﺎﺋﭩﻦ ﮐﻲ ڌכ‬
‫ﻫﮣﻲ‪ ،‬دل ﺟﻲ ﺑﺎﻫﻪ ﻫﻠﻜﻲ ﻛﺒﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .3‬ﭼﻬﮍא ﭼﻬﮍن ﺟﺎ ﭜﺎﺋﻲ‪.‬‬
‫‪ .111‬ﻛﺘﻲ ﻧﻪ ُﻣﻨﻬﻦ‪ ،‬ﻛﺘﻲ ﺟﻲ ڌﮢﻴﻦ ُﻣﻨﻬﻦ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬

‫‪70‬‬
‫ﭔﻪ دوﺳﺖ ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ۾ ﻣﻬﻤﺎن ﭤﻲ آﻳﺎ‪ .‬ﻫﻜﮍي ﮔﻬﭩﻲَء ﻣﺎن ﻟﻨﮕﻬﻨﺪي ﻫﻜﮍي در ﺗﻲ ﺑﻴﭡﻞ‬
‫ﻛﺘﻲ ﻣﭥﻦ ﭜﻮﻧﻜﻴﻮ‪ .‬ڏאڙﻫﮡ ﺗﻲ ﻫﻜﮍي ﺳﻨﮕﺘﻲَء ﭜﻮﻧﮉو وﻫﺎﺋﻲ ﻛﮃﻳﺲ ۽ ﻟﭟ אوﻻرﻳﻨﺪي‬
‫ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ڌאرڻ وאرن ﮐﻲ ﺑﻪ ﺣﻴﻒ ﻫﺠﻲ!“‬
‫”ﻣﺘﺎن !“ ﭔﺌﻲ ﺳﻨﮕﺘﻲَء ﻟﭟ ﻣﺎن ﺟﻬﻠﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﻫﻲُء ﺗﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻓﻼﮢﻲ دوﺳﺖ ﺟﻮ ﻛﺘﻮ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻨﻜﺮي ڌאرڻ وאرن ﮐﻲ ﮔﺎر ﻧﻪ ڏي!“‬
‫”ﻫﺎن !ﻓﻼﮢﻲ ﺟﻮ ﻛﺘﻮ آﻫﻲ! ﭼﮝﻮ ﭤﻴﻮ ﺟﻮ ﭔﮅאﻳﺌﻲ! ﻧﻪ ﺗﻪ ﭔِﻪ‪ -‬ﻫﭥﮍي ﻟﭟ אﻫﮍي ﻣﻐﺰ وאري‬
‫ﭠﻜﺎُء ﭤﻲ وﭸﻴﺲ ﻫﺎ ﺟﻮ َر ُت ﻛﺘﺎ ﻧﻪ ﭼﭩﻴﻨﺲ ﻫﺎ!“ אﭸﺎ وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﻛﺘﻲ ﻧﻪ‬
‫ﻣﻨﻬﻦ‪ ،‬ﻛﺘﻲ ﺟﻲ ڌﮢﻴﻦ ﻣﻨﻬﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1:‬ﻛﺘﺎ ﺗﻮ ﻧﻪ ﻟﭳ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ڌﮢﻴﻦ ﻟﭳ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﺗﻮن ﭼﮝﻮ ﻧﻪ ﻫﻠﻴﻮ آﻫﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﺗﻨﻬﻨﺠﺎ ﻣﺎﻟﻚ ﭼﮝﻮ ﻫﻠﻴﺎ آﻫﻦ‪ .‬אﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﺧﻴﺎل ﭤﻮ ﻣﺎري‪).‬ﺟﻤﻠﻮ(‬
‫‪.112‬ﻛﻢ ﻛﮅو ﻛﺠﻲ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻫﭣ ﻣﻀﺒﻮط وﺟﻬﺠﻦ‪) .‬ﻻڙ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ (‬
‫ﭔﻪ ڏאڙﻫﻴﻦ وאرא ﮬﻤﺮאﻫﻪ‪ ،‬אٺ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻴﺎ ﭘﻬﺎڙي ﭘﻴﭽﺮي ﺗﺎن ﭘﺌﻲ وﻳﺎ ﺗﻪ ﻣﻨﺠﻬﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﮘﺎﻟﻬﻪ‬
‫ﺗﺎن ﺗﻠﺦ ﻛﻼﻣﻲ ﭤﻲ ﭘﺌﻲ‪ .‬אٺ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﺌﻲ ﭼﮍﻫﺌﻲ ڏאڙﻫﻲ ﭘﭧ ﺷﺮوع ﭤﻲ وﻳﻦ‪ .‬אٺ ﮐﻲ‬
‫ﻫﺸﺎﻳﺎﺋﻮن ۽ ﻳﻜﺪم ﻟﻬﮡ ﺟﻲ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻫﻜﮍو ﻫﻜﮍي ﭘﺎﺳﻲ ۽ ﭔﻴﻮ ﭘﺌﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﻟﭥﻮ‪.‬‬
‫ﭔﻨﻬﻲ ﺟﺎ ڏאڙﻫﻴﻦ ۾ ﻫﭣ ﻣﻀﺒﻮط ﻫﺌﺎ‪ .‬ﺳﻨﺪن ﮔﻴﮍ ﺑﮕﮍي ﺗﻲ‪ ،‬אٺ ﻫﺸﻨﺪي وري אﭤﻲ ﺑﻴﻬﻲ‬
‫رﻫﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻤﺮאه ﺑﻪ ﻣﭥﻲ ﮐﭵﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ڏאڙﻫﻴﻦ ﻣﺎن ﭤﺎ ﻫﭣ ﻛﮃن ﺗﻪ ﭘﻬﺎڙيَء ﺗﺎن ﭤﺎ ﻛﺮن‪.‬‬
‫وﻳﺘﺮ אٺ ﺑﻪ ﻫﻠﮡ ﺷﺮوع ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﺳﻮ ﮬﭣ ﻛﮃڻ ﭔﻨﻬﻲ ﻻِء ﺧﻄﺮﻧﺎכ ﭤﻲ وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻛﮅא ﻛﻴﺘﺎ ﻫِﺴﻲ‪ ،‬ﭘﺮ ُﻫﮡ ﻫﭣ ﻣﻀﺒﻮط ﮔﻬﺘﻴﻦ!“ ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאه ﭔﺌﻲ ﮐﻲ ﻧﺼﻴﺤﺖ‬ ‫”ﻛﻢ ﺗﻪ ُ‬
‫ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﻛﻢ ﻛﮅو ﻛﺠﻲ‪ ،‬ﺗﻪ ﺑﻪ ﻫﭣ ﻣﻀﺒﻮط وﺟﻬﺠﻦ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ 1:‬ﻛﻢ ﻛﮅو ﻛﺠﻲ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻫﭣ ﻣﻀﺒﻮط وﺟﻬﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﻏﻠﻂ ﻛﻢ ﻧﻪ ﻛﺠﻲ‪ ،‬ﺟﻲ ﻛﺠﻲ ﺗﻪ ﻣﮍس ﻣﺎﮢﻬﻮ ﭤﻲ ﺑﻴﻬﺠﻲ ‪.‬‬
‫‪ . 3‬ﺟﻬﻴﮍو‪ُ ،‬ﮐﻬﻪ ﭘﻴﻮ ﺟﻬﻴﮍو‪ ،‬ﺟﻲ ﺟﻬﻴﮍو ﺗﻪ ﭘﻮِء ﮘﭽﻲَء ﺟﻮ ﻫﺎر ﺟﻬﻴﮍو‪.‬‬
‫‪.113‬ﻛﻨﻲَء رن ﺟﺎ ﭔﺎر ‪ ،‬ﭤﻮرא ﺗﻴﺌﻦ ﭼﮝﺎ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻋﻮرت ﭘﻮڙﻫﻲ ﭤﻲ وﺋﻲ ۽ ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻪ رﻫﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻣﮍس ۾ ﻛﻤﺎﺋﻲ ﻛﺮڻ ﺟﻮ ﻻﻟﮡ‬
‫ﻛﻴﻦ ﻫﻴﺲ‪ .‬ﭘﺎڻ ﻏﻠﻴﻆ ﭘﻮرﻫﻴﺎ ﻛﺮي ﻣﮍس ۽ ﭔﺎرن ﺟﻮ ﭘﻴﭧ ﺗﺎﺗﻴﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ .‬ﭔﺎر ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﺎ‬
‫ﻫﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺑﻴﻤﺎريَء وﮔﻬﺌﻲ ﻫﻜﮍو ﭔﺎر ﻣﺮي وﻳﺲ‪ .‬ﻛﻔﻦ دﻓﻦ ۽ وﻫﻨﺠﺎرڻ ﻻِء אوڙو ﭘﺎڙو‬
‫אﭼﻲ ﮔﮇ ﭤﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎﺋﻲَء ﮐﻲ ﭔﺎر ﺟﻮ ڏک ڏאڍو ﻫﺌﻮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ڏאڍو روﺋﮡ ﭘﭩﮡ وﻳﭡﻲ‪ .‬אﻧﮭﻲَء ﺗﻲ‬
‫ﭘﺎڙي وאرא ﺗﭙﺮس ۾ אﭼﻲ وﻳﺎ ۽ ﮬﻜﮍو ﮬﻤﺮאھ ﺗﻪ ﮐﻠﮡ ﺑﻪ ﻟﮙﻮ‪ .‬אﻧﮭﻲَء ﺗﻲ ﮬﻜﮍي ﻓﻘﻴﺮ‪َ -‬ﺗﻦ‬
‫ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﭨﻮﻛﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﻫﻦ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﻓﻮﺗﻲ ﭤﻲ آﻫﻲ ۽ ﺗﻮن وري ﺑﺠﺎِء ڏک ۾ ﺷﺮﻳﻚ ﭤﻴﮡ‬
‫ﺟﻲ ﻣﭥﺲ ﮐﻠﻴﻦ ﭤﻮ‪“.‬‬
‫”אدא! ﻣﺎن ﮐﻼن אن ﻻِء ﭤﻮ ﺗﻪ ﭘﺎﻟﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﻴﭧ ﻧﻪ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ! ﺑﻴﻤﺎر ﭔﺎرن ﺟﻲ دوא ﻛﺮאﺋﻲ ﻧﻪ‬
‫ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ! ﻣﺎﻟﻚ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮي‪ ،‬ﭘﭧ ﺟﻮ ﺑﺎر ﻫﭩﺎﻳﻮ אﭤﺲ ﺗﻪ وﻳﭡﻲ ﭤﻲ ﭘﺎر ﻛﮃي روﺋﻲ!“‬
‫ﮐﻠﮡ وאري ﻫﻤﺮאه دﻟﻴﻞ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﻛﻨﻲَء رن ﺟﺎ ﭔﺎر‪ ،‬ﭤﻮرא ﺗﻴﺌﻦ ﭼﮝﺎ‪“.‬‬

‫‪71‬‬
 ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﭜﺮﻳﻞ אٺ ﺗﺎن وﭸﮣﻲ ﻟﭥﻲ ﺗﻪ ﺑﻪ אٺ ﭤﻴﻮ ﻫﻠﻜﻮ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﻛﻨﻲ وﻫﻨﻮאر ۾ ﻣﻮرאﮘﻮ ﻫﭣ ﻧﻪ وﺟﻬﺠﻲ‪ ،‬ﺟﻲ وﺟﻬﺠﻲ ﺗﻪ ﻣﻀﺒﻮﻃﻲَء ﺳﺎن وﺟﻬﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ . 3‬ﺳﭹﺎﺋﻲ‪ /‬ﻏﺮﻳﺒﺖ ﻫﻮﻧﺪي وڏن ﻛﻤﻦ ۾ ﻫﭣ ﻧﻪ وﺟﻬﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ . 4‬ﺳﻮڙ ﺳﺎرو ﭘﻴﺮ ڊﮔﻬﻴﮍﺟﻦ‪.‬‬
‫‪.114‬ﮐﺎﮢﻲ ﮐِﭽﮣﻲ‪ ،‬אوﻧﮅא ﻃﺒﺎخ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻫﻤﺮאه ﭔﺎﻫﺮאن ﺑﮏ ۾ ﭘﺎ ُھ ﭤﻲ ﮔﮭﺮ ﭘﻬﺘﻮ‪ .‬ﺳﮇ وאﻛﻮ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﮔﻬﺮ ۾ ﻛﺎ ﭘﻬﺮ ﺋﻲ ﻛﺎ‬
‫ﺖ ﺟﻮ دﻳﮙﮍو‬ ‫ﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻛﻨﻬﻦ ﻧﻪ ﭔﮅس ﻧﻪ ورﻧﺎﻳﺲ‪َ .‬ﭤ َﻴﺎن َﭤ َﻴﺎن ﻛﻨﺪي ﺑﻮرﭼﻴﺨﺎﻧﻲ ۾ ﮔﻬﮍﻳﻮ‪َ .‬ﭜ َ‬
‫כ ﻻﻫﻲ ڏﭠﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ دﻳﮙﮍي ﺟﻮ‬ ‫ﭼﻠﻬﻪ ﺗﻲ ﭔﭱﻜﻴﻮ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﮐﺎﺋﮡ ﺟﻮ ﭤﺎنُء ﻣﭥﻲ אوﻧﮅو ﭘﻴﻮ ﻫﻴﻮ‪َ .‬ڍ ُ‬
‫ﺗﺮو ﺋﻲ ﻟﮙﻲ وﻳﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﻣﻨﺠﻬﺎﻧﺌﺲ ﭜﺖ ﺟﻲ ﺳﮍאﻧﮉ وאري ﺗﮑﻲ ُﺑﻮِء אﭼﻲ رﻫﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬אﻳﺘﺮي ۾‬
‫ﻛﻦ‪،‬‬‫ﺟﻮﮢﺲ ﺑﻪ ﭘﺎڙي ﻣﺎن ﮔﻬﻤﻲ ﭰﺮي ﻣﻮﭨﻲ آﺋﻲ ۽ אﭼﮡ ﺳﺎن ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﻣﺌﺎ! ﮘﺮﻳﺌﻲ َﭜ ُﺖ! ِ‬
‫אﭸﺎ وﻳﭡﻮ ﭤﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ אﻧﺘﻈﺎر ﻛﺮﻳﻦ؟!“‬
‫ُ‬
‫”ﻛﻬﮍو وري َﭜ ُﺖ رڌو אﭤﺌﻲ!“ ﺟﻮﮢﺲ ﺗﻲ ﻛﺎوڙ ﻛﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﮐﺎﮢﻲ ﮐِﭽﮣﻲ‪ ،‬אوﻧﮅא‬
‫ﻃﺒﺎخ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪َ . 1 :‬ﭜ ُﺖ ﺳﮍﻳﻞ‪ ،‬ﭤﺎنُء אوﻧﮅو‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﺟﻴﮇאﻧﻬﻦ ﺗﻴﮇאﻧﻬﻦ ﭼﻨﮉאﺋﭗ ﻟﮙﻲ ﭘﺌﻲ آﻫﻲ‪) .‬ﺟﻤﻠﻮ(‬
‫‪.115‬ﮐﻴﺘﻲ ‪ِ ،‬ﺳ َﺮ َﺳﻴ ِﺘﻲ )ﺳﻨﮅ ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي زﻣﻴﻨﺪאر ﮐﻲ ﭘﭥﺮ ﺟﻲ ﭘﭩﻲ ﻫﭣ آﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﻟﮑﻴﻞ ﻫﻮ؛ ” ُאﺗﻢ ﮐﻴﺘﻲ‪ ،‬وڌﻧﺪڙ وאﭘﺎر‪.‬‬
‫ﻧﻴﭻ ﻧﻮﻛﺮي‪ ،‬ﭘﻨﮡ ﺑﻴﻜﺎر‪“.‬‬
‫ﻋﺒﺎرت ﺗﻲ אﻧﮅو אﻋﺘﺒﺎر ﻛﺮي ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻲ زﻣﻴﻦ آﺑﺎد ﻛﺮאﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﭘﺎڻ ﻛﮇﻫﻦ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ‬
‫ﭜﺎڻ‪ ،‬روﻧﺒﻲ‪ ،‬ﭘﺎﮢﻲَء‪ ،‬ﻛﻠﺮ ﺑﻨﺠﻬﺮ ۽ ﺟﻬﺎر ﺟﻮ ﺗﻪ ﺧﻴﺎل ﺋﻲ‬ ‫ﺟﻲ ﻧﻈﺮ دאري ﻳﺎ ﺳﻨﭝﺎل ﺗﻲ ﻧﻪ وﻳﻮ‪َ .‬‬
‫ﻧﻪ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ‪ُ .‬אﻟﭩﻮ آﻣﺪﻧﻲَء ﺟﻲ آﺳﺮي ﺗﻲ ﻋﻴﺎﺷﻴﻦ ۾ وﻗﺖ ﮔﻬﺎرڻ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫ﺑﭩﺌﻲَء وﻗﺖ ﻛﻲ ﺑﻪ ﻛﻴﻦ آﻳﺲ‪ .‬وﻳﺎﺟﻲ وڏﻳﺮي ﺟﻲ ﻫﺎريَء وאﻧﮕﺮ‪ ،‬ﺑﭩﺌﻲَء وאري ڏﻳﻨﻬﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺑﻮﮀﮡ ﻛﻠﻬﻲ ﺗﻲ رﮐﻲ ﻧﻜﺘﻮ‪ .‬ﺧﺮچ ﺳﻤﻮرא ﮘﭽﻲَء ﭘﺌﺠﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﭘﻴﻞ ﻧﻘﺼﺎن ﺳﺒﺐ ﮔﻬﺮ ﺋﻲ‬
‫ﭜﻴﻨﮓ ﭤﻲ وﻳﺲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي روﺋﮡ رڙڻ ۽ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻲ ﮔﻬﭧ وڌ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ ﻟﮙﻮ‪.‬‬
‫”ﺗﻮ زﻣﻴﻦ ﮐﻲ ﺑﻴﮕﺎﻧﻮ ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ! ﻧﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻛﻴﺌﻲ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﺎر ﻟﮅﺋﻲ! ﭘﻮِء ﻛﻴﺌﻦ ﻛﻤﺎﺋﻲ‬
‫ﭤﻴﻨﺪﺋﻲ؟!“ ﭔﺌﻲ زﻣﻴﻨﺪאر ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﮐﻴﺘﻲ‪ِ ،‬ﺳ َﺮ َﺳﻴ ِﺘﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ . 1 :‬ﻣﺎﻟﻚ ﺗﻪ ﻣﺎﻟﻜﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ڌڻ ﺗﻪ ڌﮢﻲ ﻧﻪ ﺗﻪ وﻛﮡ ﮐﮣﻲ‪.‬‬
‫ﭩﺎڻ َﺑ ِ‬ ‫َ‬
‫ﮑﺮي‪ ،‬ﮐﺎﺋﻲ وﺋﻲ ﺟﻬﺎر ‪.‬‬ ‫‪ . 3‬ﮔﻬﮡ ُﭘ ِ‬
‫‪ . 4‬אب ﭘﮁﺘﺎﺋﻲ ﻛﻴﺎ ﻫﻮوت‪ ،‬ﺟﺐ ﭼﮍﻳﺎ ﭼﮓ ﮔﺌﻲ ﮐﻴﺖ‪.‬‬
‫‪.116‬ﮔﻴﺎن ڌﻳﺎن آﻫﻲ ُאﺗﻲ‪ُ ،‬ﺟ ِﺘﻲ آﻫﻲ ِﺟ ِﺘﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻣﻘﺪس ﺟﺎِء ۾ ﻫﻜﮍي وאﻋﻈﻲَء ﺳﺮﻳﻠﻲ آوאز ۾ وאﻋﻆ ﭘﺌﻲ ﻛﻴﻮ‪ .‬ﺳﭝﺌﻲ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﭔﮅڻ‬
‫۾ ﻣﺤﻮ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﻫﻜﮍو ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺑﻨﺎ دﻟﭽﺴﭙﻲَء ﺟﻲ ﭔﮅي رﻫﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺳﻨﺪس ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬ﭜﺮ وאرو‬
‫ﻫﻤﺮאه ﺗﺎڙي وﻳﻮ ۽ ﻳﻜﺪم ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﮀﻮ؟ ﺗﻮن وאﻋﻆ ڏي ڌﻳﺎن ﺋﻲ ﻧﭥﻮ ڌرﻳﻦ؟!“‬

‫‪72‬‬
 ‫”ﮔﻴﺎن ڌﻳﺎن آﻫﻲ אﺗﻲ‪ُ ،‬ﺟ ِﺘﻲ آﻫﻲ ِﺟ ِﺘﻲ‪ “.‬ﮐﻴﺲ ورﻧﺪي ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﭘﻨﮭﻨﺠﻲ ﺷﻲِء ﭘﻨﮭﻨﺠﻲ אﮐﻴﻦ آڏو رﮐﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﻫﺮ ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﻴﻦ ڏאﻧﻬﻦ ڌﻳﺎن ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ . 3‬ﺳﺠﺪي ڏي ڌﻳﺎن ﻛﺮ ﺗﻪ ُﺟﺘﻲ ﭤﻲ وﭸﻲ‪.‬‬
‫ُﺟﺘﻲَء ڏي ڌﻳﺎن ﻛﺮ ﺗﻪ ﺳﺠﺪو ﭤﻮ وﭸﻲ‪.‬‬
‫‪ .117‬ﮔﮭﭩﻮ ڌאرﺟﻲ אن ﻻِء‪ ،‬ﻫﭥﺎن ﭼﺮي ﻛﭙﺎه‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ڏאس ﻫﭣ ﻛﺮڻ ﻻِء ﻫﻜﮍو ﮔﻬﭩﻮ ڌאرﻳﻮ‪ .‬ﮔﮭﭩﻮ ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ َﺗ َ‬
‫ﻨﮓ ﮀﻨﺎﺋﻲ‬ ‫ﻫﻜﮍي ﻫﺎريَء ُא َن ‪َ /‬‬
‫وﭸﻲ ووﻧﺌﮣﻦ ۾ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﻫﺎري ﭘﻴﺮو ﮐﮣﻲ وﭸﻲ ڏﺳﻲ ﺗﻪ ڏﻳﻨﻮ ‪ /‬ﮔﻮﮔﮍא وﻳﭡﻮ ﭤﻮ ﭼﺮي‪ .‬אﻫﺎ ﺣﺎﻟﺖ‬
‫ڏﺳﻲ‪ ،‬ﺣﻴﺮت ﻣﺎن ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﮔﻬﭩﻮ ڌאرﻳﻢ ُא ﱠن ﻻِء‪ ،‬ﻫﭥﺎن ﭼﺮي ﻛﭙﺎه‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﻧﻮﻛﺮ ﻛﻢ ﻻِء رﮐﻴﻢ‪ ،‬ﻫﭥﺎﺋﻴﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮאﺋﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﮔﺎدر آڻ ُא ﱠن ﻛﻮ‪ ،‬ﺑﺌﭡﻲ ﭼﺮي ﻛﭙﺎس‪) .‬ﻫﻨﺪي(‬
‫‪ . 3‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﻢ ﻣﺎن ﻓﺎﺋﺪي ﺑﺠﺎِء ﻧﻘﺼﺎن ﭘﻮي‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﻻِء אﺋﻴﻦ ﭼﻴﻮ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪.118‬ﮔﻬﺮ ۾ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﺌﻲ‪) .‬אردو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي دروﻳﺶ ﺗﺎن ﮔﻬﺮ‪ -‬وאريَء ﺟﻲ ﻛﺎوڙ ﻟﻬﻨﺪي ﺋﻲ ﻛﺎﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ .‬وﻗﺖ ﺗﻲ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻲ ﻣﻠﻨﺪي‬
‫ﻫﻴﺲ ۽ ﻧﻪ ﻛﭙﮍא ڌوﭘﻲ ﻣﻠﻨﺪא ﻫﻴﺲ‪ .‬ﺳﻬﻤﻦ ﺟﻮ ﺳﺎڳ ۽ ﻣﻮﭼﮍن ﺟﻲ ﻣﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﻜﻲ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻮﻧﺪي ﻫﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﺟﻴﻜﺮ ﮔﻬﺮ‪ -‬وאريَء ﮐﻲ ﺑﺰرﮔﻲَء وאري ﻛﺮאﻣﺖ ڏﻳﮑﺎري ﮀﮇﻳﺎن ﺗﻪ ﭼﮝﻮ!“ ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ دل ۾‬
‫ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﺳﺪאﺋﻴﻦَِء ﻻِء ﻣﺮﻋﻮب ﺑﻪ رﻫﻨﺪي ۽ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﺌﻲ ﻛﻨﺪي‪“.‬‬
‫אﻫﻲ ﺧﻴﺎل ﭘﭽﺎﺋﻲ‪ ،‬ﺻﺒﺢ ﺳﺎن ﺳﻮﻳﺮ ﮔﻬﺮאن ﻧﻜﺘﻮ ۽ ﮔﻬﮍيَء ﮐﺎن ﭘﻮِء ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﻣﭥﺎن אڏאﻣﻨﺪو‬
‫ﻧﻜﺮي وﻳﻮ‪ .‬ﻣﭥﺲ ﮔﻬﮣﻦ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻲ ﻧﻈﺮ ﭘﺌﻲ‪ .‬ﮘﻮٺ ۾ ﭼﺌﻮﭔﻮل ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺳﻨﺪس ﮔﻬﺮ‪-‬‬
‫وאريَء ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ۾ אڏאﻣﻨﺪڙ ﺟﻴﺌﺮو ﺟﺎﮘﻨﺪو ﺑﺰرگ ڏﺳﻲ ڏאڍא ﻋﺠﺐ ﮐﺎڌא ۽ ﻛﻠﻤﺎ ﭜﺮﻳﺎ‪.‬‬
‫ﺷﺎم ﺟﻮ دروﻳﺶ ﮔﻬﺮ ۾ ﺟﻴﺌﻦ ﭘﻬﺘﻮ‪ ،‬ﺗﻴﺌﻦ ﮔﻬﺮ‪ -‬وאري ﻣﭥﺲ ڏאﻛﺎ ﭔﮅي ﭼﮍﻫﻲ وﺋﻲ؛ ”ﻣﺌﺎ!‬
‫روز ڊאڙون ﻫﮣﻨﺪو آﻫﻴﻦ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﺰرگ آﻫﻴﺎن‪ .‬אڄ ﺻﺒﺢ ﻫﺠﻴﻦ ﻫﺎ ﺗﻪ ڏﻳﮑﺎرﻳﺎنِء ﻫﺎ ﺗﻪ ﻛﻴﺌﻦ‬
‫ﭤﻴﻨﺪא آﻫﻦ ﺑﺰرگ! ﻫﻜﮍو א� ﺟﻮ ﭘﻬﺘﻞ ﭔﺎﻧﻬﮍو‪ ،‬ﺳﭵﻲ ﮘﻮٺ ﺟﻲ ﻣﭥﺎن אڏאﻣﻨﺪو ﻧﻜﺮي وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺟﮗ ﺟﻬﺎن ڏﭠﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺗﻮ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﻲ אﻫﻮ ڏﺳﮡ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻧﻪ ﭤﻴﻮ‪“.‬‬
‫”ﺷﻜﺮ آﻫﻲ!“ ﭤﮅو ﺷﻮﻛﺎرو ﭜﺮﻳﻨﺪي‪ ،‬ﺟﻮِء ﮐﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﺟﻮ ﺗﻮن ﺑﺰرﮔﻦ ﺟﻲ ﺑﺰرﮔﻲَء ﮐﻲ‬
‫ﻣﭹﻴﻦ ﺗﻪ ﭤﻲ!“‬
‫”ﮀﻮ؟!“ ﺟﻮﮢﺲ ﺗﺎرא ﭰﻮﭨﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﻣﺎن ﻛﺎ ﻛﺎﻓﺮﻳﺎﮢﻲ آﻫﻴﺎن ﮀﺎ؟ ﺧﺪא ﺟﺎ ﺳﭽﺎ ﺑﺰرگ‬
‫ﻫﺠﻦ ﺗﻪ ﮀﻮﻧﻪ ﻣﭹﻴﻨﺪﻳﺲ‪“.‬‬
‫”ﺧﺒﺮ אﭤﺌﻲ! אﻫﻮ ﻛﻴﺮ ﻫﺌﻮ!“ دروﻳﺶ وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﭔﮅאﻳﺲ؛ ”אﻫﻮ ﻣﺎن ﺗﻪ ﻫﻴﺲ‪“.‬‬
‫”ﻫﻮن! ﻻﺷﻚ ﺗﻮن ﺋﻲ ﻫﺌﻴﻦ! ﻣﺌﺎ‪ “ ....‬ﺟﻮﮢﺲ وﻳﺘﺮ ﭼﮍ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪي ۽ ﺗﺎرא ﭰﻮﭨﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛‬
‫”ﻣﺎن ﺑﻪ ﭼﻮאن ﺗﻪ ﭨﻴﮇو ﭨﻴﮇو ﭘﺌﻲ אڏאﻣﺌﻴﻦ!“‬
‫”ﮔﻬﺮ ۾ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﺌﻲ!“ ﺑﺰرگ ﭤﮅو ﺳﺎه ﭜﺮي ﭼﻴﺲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ؛ ‪ -1‬ﮔﻬﺮ ﺟﻮ ﭘﻴﺮ‪ ،‬ﭼﻠﻬﻪ ﺟﻮ ﻣﺎرﻧﮓ‪.‬‬

‫‪73‬‬
 ‫‪ -2‬ﮔﻬﺮ ﻛﻲ ﻣﺮﻏﻲ‪ ،‬دאل ﺑﺮאﺑﺮ‪.‬‬
‫‪ -3‬وﻳﺠﻬﻮ‪ ،‬ﻛﻮﺟﻬﻮ‪.‬‬
‫‪ -4‬دور ﻛﺎ ڍول‪ ،‬ﺳﻬﺎﻧﺎ ﺑﺠﺘﺎ ﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -5‬وﻳﺠﻬﮍאﺋﭗ ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﻲِء‪/‬ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺟﻲ ﻋﺰت‪/‬رﻋﺐ‪/‬ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬دل ﻣﺎن ﻧﻜﺮي وﻳﻨﺪي آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪.119‬ﮔﻬﮣﺎ ﭘﺌﺴﺎ‪ ،‬ﭤﻮرن ﭘﺌﺴﻦ ﮐﻲ ﻛﻤﺎﺋﻴﻨﺪא آﻫﻦ‪) .‬وאﭘﺎري‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻏﺮﻳﺐ‪ ،‬ﻫﻜﮍي ﺷﺎﻫﻮﻛﺎر آڏو ﮔﻬﮣﺎ ﭘﺌﺴﺎ رﮐﻴﻞ ڏﭠﺎ ﺗﻪ دل ۾ ﺧﻴﺎل آﻳﺲ؛‬
‫”ﭘﺌﺴﻮ ﭘﺌﻲ ﮐﻲ ﻛﻤﺎﺋﻲ ﭤﻮ! ﮀﻮ ﻧﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﺌﺴﻦ ﺳﺎن אﻧﻬﻲَء ﺟﺎ ﭘﺌﺴﺎ ﻛﻤﺎﺋﻲ وﭠﺎن!“‬
‫אﻫﻲ ﭘﻮر ﭘﭽﺎﺋﻲ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﭤﻮرڙא ﭘﺌﺴﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻫﻮﻛﺎر ﺟﻲ ﮔﻬﮣﻦ ﭘﺌﺴﻦ ۾ אﮀﻼﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﮔﻬﮣﻲ‬
‫אﻧﺘﻈﺎر ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺟﮇﻫﻦ ﻧﻪ ﻣﻨﺎﻓﻌﻮ ﻣﻮﭨﻴﻮ ۽ ﻧﻪ ﻣﻮر‪ ،‬ﺗﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﭤﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻛﻬﮍن ﺧﻴﺎﻟﻦ ۾ ﭘﺮﻳﺸﺎن آﻫﻴﻦ!“ ﺷﺎﻫﻮﻛﺎر‪ ،‬ﭘﺮﻳﺸﺎن ڏﺳﻲ ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﭘﺌﺴﻮ ﭘﺌﺴﻲ ﮐﻲ ﻛﻤﺎﺋﻲ ﭤﻮ‪ “.‬وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﺲ؛ ”אﻧﻬﻲَء ﻻﻟﭻ ﺗﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﭘﺌﺴﺎ‪،‬‬
‫ﺗﻮ وאرن ۾ אﮀﻠﻴﺎ אﭤﻢ‪ ،‬ﻫﻦ وﻗﺖ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﻣﻨﺎﻓﻌﻮ ﻣﻨﺎﻓﻌﻲ ﺟﻲ ﻣﺎڳ‪ُ ،‬ﻣﻮر ﺋﻲ ﻧﻪ ﻣﻮﭨﻴﻮ آﻫﻲ‪ .‬אن‬
‫ﻛﺮي ﭘﺮﻳﺸﺎن آﻫﻴﺎن‪“.‬‬
‫”אن ۾ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﭤﻴﮡ ﺟﻲ ﻛﻬﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ آﻫﻲ؟ ﭘﺌﺴﻮ ﭘﺌﺴﻲ ﮐﻲ ﺑﻠﻜﻞ ﻛﻤﺎﺋﻴﻨﺪو آﻫﻲ! ﻣﻮن‬
‫وאرא ﭘﺌﺴﺎ ﺗﻮ وאرن ﭘﺌﺴﻦ ﮐﻲ ﻛﻤﺎﺋﻲ وﻳﺎ!“ وאﭘﺎر ﺟﻮ אﺻﻮل ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻴﺲ؛‬
‫”ﮔﻬﮣﺎ ﭘﺌﺴﺎ‪ ،‬ﭤﻮرن ﭘﺌﺴﻦ ﮐﻲ ﻛﻤﺎﺋﻴﻨﺪא آﻫﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﺧﺎﻟﻲ ﻫﭥﻦ ﺗﻲ‪ ،‬ﭘﻴﭧ ﮔﺬر ﮐﺎن وڌﻳﻚ دوﻟﺖ ﻫﭣ ﻧﻪ ﭤﻲ אﭼﻲ‪.‬‬
‫‪.120‬ﮘﺎﻟﻬﻴﻦ ﺳﻨﺪﻳﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن‪ ،‬ﭨﻜﻲ ﺳﻨﺪא ﻣﻮٺ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﺷﺨﺺ ﺷﮭﺮ ﻣﺎن وﮐﺮ وﭠﮡ ﭘﺌﻲ وﻳﻮ ﺗﻪ ﻫﻜﮍي دوﺳﺖ وאٽ وﻳﻨﺪي‪ ،‬وאﺗﻴﻦ وﻳﮣﻴﻦ‪،‬‬
‫ﭼﻴﺲ؛ ”ﻣﻮن ﻻِء ﻓﻼﮢﻲ ﺷﻲِء آﮢﺠﺎنِء؟!“‬
‫ﭔﺌﻲ دوﺳﺖ ﺑﻪ ﭨﻜﻮ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﻳﺎر ﺷﻬﺮ وﭸﻴﻦ ﭤﻮ ﺗﻪ ﻣﻮن ﻻِء ﭨﻜﻲ ﺟﺎ ﻣﻮٺ آﮢﺠﺎنِء!“‬
‫ﺷﻬﺮ ﮔﻬﻤﻲ ﻣﻮﭨﻴﻮ ﺗﻪ ﭔﺌﻲ دوﺳﺖ ﻣﻠﮡ آﻳﺲ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ دوﺳﺖ ﭨﻜﻮ ڏﻧﻮ ﻫﻴﺲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻣﻮٽ‬
‫ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭔﺌﻲ ﮐﻲ ﻫﻴﮇאﻧﻬﻦ ﻫﻮڏאﻧﻬﻦ ﺟﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫”ﻫﻦ ﻻِء ﻣﻮٺ آﻧﺪﺋﻲ ۽ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻻِء ﺳﻮدو ﻧﻪ آﻧﺪﺋﻲ! ﮀﻮ؟“ ﭘﻬﺮﺋﻴﻦ دوﺳﺖ ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫”ﻫﻦ ﭘﺌﺴﺎ ڏﻧﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﺗﻮ ﻛﺌﻲ ﻫﺌﻲ رﮘﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ! ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ‪ “....‬وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻨﺲ؛‬
‫”ﮘﺎﻟﻬﻴﻦ ﺳﻨﺪﻳﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﭨﻜﻲ ﺳﻨﺪא ﻣﻮٺ‪“.‬‬
‫َُ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﺮڻ ﺳﺎن ﻛﻢ ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪא آﻫﻦ‪ .‬ﭘﺮ ﻫﮇ ﻫﻼﺋﮡ ﺳﺎن‪/‬ﺧﺮچ ﮐﺎﭔﺎر ﻛﺮڻ ﺳﺎن ﭤﻴﻨﺪא‬
‫آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻧﻴﻨﻬﻦ ﻧﻴﺎﭘﻲ ﻧﻪ ﭤﺌﻲ‪.‬‬
‫‪.121‬ﻻﻟﭻ ﮀﮇڻ ﺳﺎن ﻋﺰت ﻣﻠﻲ ﭤﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ُ‬
‫ﻫﻜﮍي ﮔﺮوَء ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭼﻴﻠﻲ ﮐﻲ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”دﻧﻴﺎ ﮐﻲ ﭤﮇي ﮀﮇ! ﮀﻮ ﺟﻮ دﻧﻴﺎ ﺳﺎن‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮﭔﮡ وאري ﺟﻮ ﮀﻮﭨﻜﺎرو ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو!“‬
‫ﻫﻜﮍي ڏﻳﻨﻬﻦ אﻫﻮ ﭼﻴﻠﻮ‪ ،‬ﮔﺮوَء ﺟﻲ ﻛﭽﻬﺮيَء ۾ آﻳﻮ‪ .‬ﮔﻬﮣﻲ َر ِش ﺳﺒﺐ ﮐﻴﺲ وﻳﻬﮡ ﻻِء ﺟﺎِء‬
‫ﭟ آﮀﻲ‪ ،‬ﺟﺎِء ورﺗﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬ ‫ﻬﺮن ﺟﻲ ُﻣ ِ‬‫ﻧﻪ ﻣﻠﻴﺲ‪ .‬وﻳﭡﻞ ﭼﻴﻠﻦ ﻣﺎن ﻫﻚ ﮐﻲ ُﻣ ُ‬

‫‪74‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﮔﺮوَء ﺟﻲ وﻳﺠﻬﻮ ﭤﻴﻮ ۽ رאز ﻧﻴﺎز ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ﮐﻴﺲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”אوﻫﺎن ﺗﻪ ﭼﻴﻮ ﻫﻮ؛ دﻧﻴﺎ ﮐﻲ‬
‫ﻟﺖ ﻫﮣﻲ ﮀﮇ! אڄ ﺗﻪ دوﻟﺖ ﻫﺌﮡ ﺳﺒﺐ‪ ،‬אوﻫﺎن ﺳﺎن وﻳﺠﻬﮍאﺋﻲ ﻧﺼﻴﺐ ﭤﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﺟﻨﻬﻦ دوﻟﺖ ورﺗﻲ‪ ،‬אن ﮐﺎن אﻫﺎ ﺟﺎِء وﺋﻲ! ﺗﻮ دوﻟﺖ ﮀﮇي‪ ،‬ﺗﻮﮐﻲ אﻫﺎ ﺟﺎِء ﻣﻠﻲ‪ .‬دوﻟﺖ ﻫﺌﮡ‬
‫ﺳﺒﺐ ﻋﺰت ﻧﭥﻲ ﻣﻠﻲ ﭘﺮ ﮀﮇڻ ﺳﺒﺐ! ﮔﺮوَء ﭼﻴﻠﻲ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﻲ ﺳﻨﺌﻮن ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﻻﻟﭻ‬
‫ﮀﮇڻ ﺳﺎن ﻋﺰت ﻣﻠﻲ ﭤﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬دﻧﻴﺎ ﺟﻲ ﭘﭡﻴﺎن ڊوڙﺑﻮ ﺗﻪ ڊوڙﻧﺪي وﻳﻨﺪي‪ .‬دﻧﻴﺎ ﮐﻲ ﮀﮇﺑﻮ ﺗﻪ ﭘﻮﻳﺎن אﻳﻨﺪي‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺟﻴﻜﻲ دﻧﻴﺎ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن وﻳﺎ‪ ،‬ﺳﻲ ﻣﻮﭨﻴﺎ ﺋﻲ ﻛﻴﻦ‪.‬‬
‫‪.122‬ﻻﻟﭻ‪ ،‬ﻛﺘﻦ ﺳﺎن ﮔﮇ ﮐﺎرאﺋﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺷﻜﺎر ﻛﻨﺪي رﺳﺘﻮ ﭜﻠﺠﻲ وﻳﻮ ۽ ﺟﻬﻨﮓ ۾ ﻫﻜﮍي ﭔﻜﺮאر ﺟﻲ ﺟﻬﻮﭘﮍيَء‬
‫۾ وﭸﻲ ﻧﻜﺘﻮ‪ .‬ﭔﻜﺮאر ﻣﺎﻧﻲ وﻏﻴﺮه ﮐﺎرאﻳﺲ‪.‬‬
‫ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﭔﻜﺮאر ﺟﻲ ﻛﺘﻲ ﺟﻲ ﮘﭽﻲَء ۾ ﻣﻮﺗﻲ ڏﭠﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ڏאڍو وﮢﻴﺲ‪ .‬ﭔﻜﺮאر ﮐﺎن אن‬
‫ﺑﺎﺑﺖ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻛﺘﻲ ﺟﻲ ﮘﭽﻲَء ۾ ﮀﺎ ﭔﮅو אﭤﺌﻲ؟!“‬
‫”ﻫﺘﻲ ﭜﺮﺳﺎن ﮐﮇ آﻫﻲ‪ ،‬אﻫﺎ אﻫﮍن ﻣﮣﻴﻞ ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ آﻫﻲ‪ .‬ﻫﻜﮍو ﻣﮣﻴﻮ ﮐﮣﻲ ﻛﺘﻲ ﺟﻲ ﮘﭽﻲَء‬
‫۾ وﺟﻬﻲ ﮀﮇﻳﻮ אﭤﻢ!“‬
‫ﺮک ﻫﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬ ‫”ﻣﻮن ﮐﻲ אﻧﻬﻦ ﻣﮣﻴﻦ وאري ﮐﮇ ڏﻳﮑﺎر!“ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﻫِ ُ‬
‫ﭟ ۾ ﮐﻴﺮ ﻟﻜﻴﻨﺪو‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ אﻫﺎ ﻣﮣﻴﻦ ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ ﮐﮇ‬ ‫”ﺟﻴﻜﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻛﺘﻲ ﺳﺎن‪ ،‬אن ﺟﻲ َﭼ ِ‬
‫ڏﻳﮑﺎرﻳﻨﺪس!“ ﭔﻜﺮאر ﺷﺮط رﮐﻨﺪي ﭼﻴﺲ‪.‬‬
‫ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﭘﻬﺮﻳﻦ ﻧﭩﺎﻳﻮ‪ .‬ﻧﻴﭟ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ دل ۾ دﻟﻴﻞ ڊوڙאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻫﻴﻨﺌﺮ ﺗﻪ ﻛﻴﺮ ڏﺳﻲ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻮﻧﻪ ﭤﻮ! ﭔﻜﺮאر ﮐﻲ ﺑﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺎﻫﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ آﻫﻴﺎن‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ آﻫﻲ ﺗﻪ ﺟﻬﮍي ﻧﻤﻮﻧﻲ ﺳﺎن‬
‫ﻣﻮﺗﻴﻦ ﻣﻠﮡ ﺟﻮ ﻣﻮﻗﻌﻮ ﻣﻠﻲ‪ .‬ﺳﻮ ﺳﺠﺎﻳﻮ ﻛﻴﺎن!“‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ﮐﻴﺮ ﻟﻜﻲ دﻧﮓ‬ ‫ﻜﮡ ﻻِء ﺗﻴﺎر ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﻛﺘﻲ ﺳﺎن ُ‬ ‫دل َﻣ ُﻦ ﺟﺎﭼﻲ‪ ،‬ﻛﺘﻲ ﺳﺎن ﮔﮇ ﮐﻴﺮ ﻟ ِ‬
‫ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﭔﻜﺮאر ﭔﮅאﻳﺲ؛ ”ﺳﺎﺋﻴﻦ! ﻣﮣﻴﺎ ﺑﻪ ﮐﮇن ۾ ﭤﻴﻨﺪא آﻫﻦ ﮀﺎ؟‪ ....‬ﻣﻮن ﻓﻘﻂ אوﻫﺎن ﺟﻮ‬
‫אﻣﺘﺤﺎن ﭘﺌﻲ ورﺗﻮ!“‬
‫”ﻛﻬﮍو אﻣﺘﺤﺎن؟!“‬
‫”אﻫﻮ אﻣﺘﺤﺎن ﺗﻪ ﻻﻟﭻ ۾ אﭼﻲ‪ ،‬ﺗﻮﻫﺎن ﻛﻴﺘﺮو ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻮ ﭤﺎ‪ .‬ﺑﻴﺸﻚ ﭘﻚ ﭤﻲ وﺋﻲ ﺗﻪ ‪“ ....‬‬
‫ﭔﻜﺮאر אﻣﺘﺤﺎن ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﻻﻟﭻ ﻛﺘﻦ ﺳﺎن ﮔﮇ ﮐﺎرאﺋﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻻﻟﭻ ۾ אﭼﮡ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻫﺮ ﻛﮅو ﻛﻢ ﻛﺮڻ ﻻِء ﺗﻴﺎر ﭤﻲ وﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪.123‬ﻟﮏ ﮐﭩﻴﺎ ُڏوﻣﮣﻲَء‪ ،‬ﺟﻲ ُڏوم ﺳﻼﻣﺖ آﻳﻮ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫س ﺗﻲ ﻛﻤﺎﺋﮡ وﻳﻮ‪ .‬ﮔﻬﮣﻮ وﻗﺖ‬ ‫ﻫﻜﮍي ُڏوﻣﮣﻲَء ‪/‬ﻟﻨﮕﻬﻴﺎﮢﻲَء‪ /‬ﻣﮝﮣﻬﺎرڻ ﺟﻮ ﻣﮍس‪ ،‬وڏي ِڏ ُ‬
‫وم ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻫﭥﻴﻦ ﺧﺎﻟﻲ אﭼﻲ ﮔﻬﺮ ﭜﻴﮍو ﭤﻴﻮ‪ُ .‬ڏوﻣﮣﻲ ڏאڍي ﺧﻮش ﭤﻲ ۽‬ ‫ﮔﺬرڻ ﭘﭵﺎﮢﺎن‪ُ ،‬ڏ ُ‬
‫ﻣﭡﺎﻳﻮن ورﻫﺎﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻣﭡﺎﺋﻲ وﭠﮡ وﻳﻞ ﭘﺎڙي وאرﻳﻦ ڏوﻣﮣﻲَء ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ؛ ”ﻣﮍﺳﻨﻬﻦ وڏي وﻗﺖ‬
‫ﮐﺎﻧﭙﻮِء آﻳﻮ آﻫﻲ! آﻧﺪو ﮀﺎ אﭤﺌﻴﻦ ﺟﻮ ﮐﮣﻲ ﺧﻮﺷﻲ ﻛﺌﻲ אﭤﺌﻲ؟!“‬
‫ُ‬
‫”ﺷﻜﺮ آﻫﻲ ! ﺟﻴﺌﺮو ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻮﭨﻲ آﻳﻮ آﻫﻲ! אﻧﻬﻲَء ﮐﺎن وڌﻳﻚ ﻛﻬﮍي ﺧﻮﺷﻲ؟!“ ڏوﻣﮣﻲَء‬
‫ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻠﻬﺎﺋﮡ ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﻦ؛ ”ﻟﮏ ﮐﭩﻴﺎ ڏوﻣﮣﻲَء ﺟﻲ ڏوم ﺳﻼﻣﺖ آﻳﻮ‪“.‬‬

‫‪75‬‬
 ‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺟﺎن ﺑﭽﻲ‪ ،‬ﻟﮏ ﻛﻤﺎﻳﻮ‪.‬‬
‫‪.124‬ﻟﻮﭜﻲَء ﺳﻨﺪي رאڄ ۾‪ ،‬ﭠﻮﮘﻲ ﻣﺮي ﻧﻪ ﺑﮏ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻫﻨﺪوَء ﮐﻲ ﭘﭧ ﺟﻲ ﺷﺎديَء ﺟﻮ ﻛﺎڄ ﻛﺮﮢﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﭘﺮ وﭨﺲ ﭘﺌﺴﺎ ﻛﻴﻦ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﮔﻬﺮوאريَء‬
‫ﭧ ﺗﻪ ﭘﺮﮢﺎﺋﻴﻦ ﭤﻲ‪ .‬ﭘﺮ ﻛﺎڄ ﻻِء ﻛﻮ ڏوﻛﮍ ﭘﺌﺴﻮ ﺑﻪ אﭤﺌﻲ ﻛﻴﻦ‬ ‫ﮐﺎن ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ڌﻳﺎﮢﻲ! ُﭘ ُ‬
‫ﻧﻪ؟!“‬
‫”ﻧﻜﻮ!“ ﺟﻮﮢﺲ ورאﮢﻴﺲ؛ ”ڏوﻛﮍ ﭘﺌﺴﻮ ﺗﻪ آﻫﻲ ﺋﻲ ﻛﻮﻧﻪ!“‬
‫”ﭜﻼ!“ ﻣﮍس אڳ ڏﺋﻲ ﭘﮁﻴﺲ؛ ”ﮔﻬﺮ ۾ ﻣﻴﮍي ﭼﻮﻧﮉي ﮔﻬﮣﻲ ﭤﻴﻨﺪي؟!“‬
‫“ﻣﻴﮍي ﭼﻮﻧﮉي وري ﻛﻬﮍي ﻫﻮﻧﺪي! ﺳﻮﺗﻲ ﭘﻮﺗﻲ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ﻣﺎن אﻻﺋﻲ ﻛﻴﺌﻦ ﭤﻮ وﻗﺖ‬
‫ﮔﺬري!“ ﺟﻮﮢﺲ وﻳﭽﺎرو ﻣﻨﻬﻦ ﻛﻨﺪي ﭔﮅאﻳﺲ؛ ”ﻫﺎ! אﻟﺒﺘﻪ ﻫﻜﮍو ﭨﻜﻮ آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﮔﻬﺮ ۾‬
‫ﭘﻴﻮ آﻫﻲ!“‬
‫ﭗ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﭨﻜﻮ وڏא ﻛﻢ ﻛﻨﺪو!“‬ ‫”ﻣﻮن ﮐﻲ آﮢﻲ ڏي!“ ﻣﮍﺳﺲ َﭨ ُ‬
‫ﭧ‪ -‬وאﮢﻴﻲ وٽ ﭘﻬﺘﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﭜﺎﺋﻲ! ﻣﻬﻴﻨﻲ ﻻِء روﭘﻴﻮ‬ ‫زאل ﮐﺎن ﭨﻜﻮ وﭠﻲ‪ .‬ﻫﻜﮍي َﻫ َ‬
‫אڌאرو ﮐﭙﻲ!“‬
‫”وﻳﺎج ﺗﻲ ڏﻳﻨﺪس!“ دﻛﺎﻧﺪאر ﭼﻴﺲ؛ ”ﻣﻬﻴﻨﻲ ﺟﻮ وﻳﺎج ﭨﻜﻮ ﭤﻴﻨﺪو‪“.‬‬
‫”אﻫﻮ ﺗﻪ אﮘﻮאٽ ﭤﻮ ڏﻳﺎن!“ ﭨﻜﻮ ڏﻳﮑﺎري‪ ،‬ﻻﻟﭽﺎﺋﻲ وڌאﺋﻴﻨﺲ‪.‬‬
‫وאﮢﻴﻲ ﺑﻪ ﻻﻟﭻ ۾‪ ،‬ﭨﻜﻮ وﭠﻲ روﭘﻴﻮ ﮀﻮڙي ڏﻧﺲ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮ ﻣﺎن روﭘﺌﻲ ﺟﺎ ﭔﭩﻴﻬﻪ ﭨﻜﺎ ﻣﭩﺎﺋﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍي وﻳﺎج‪ -‬ﺧﻮر وٽ آﻳﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”وﻳﺎج ﺗﻲ‬
‫ﻣﻬﻴﻨﻲ ﻻِء ﭘﺌﺴﺎ אڌאرא ﮐﭙﻦ!“‬
‫”وﻫﻨﻮאر ﺗﻲ ﮐﻮڙ ﭘﺌﺴﺎ!“ وﻳﺎج‪ -‬ﺧﻮر‪ ،‬ﮐﻴﺲ ﮔﺮאﻫﻚ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﭼﻴﻮ؛ ”روﭘﺌﻲ ﺗﻲ ﭨﻜﻮ‬
‫وﭠﻨﺪس‪ .‬ﺟﻴﺘﺮو ﭘﺎڻ ۾ وﻳﺎج ڏﺋﻲ ﺳﮕﻬﮡ ﺟﻮ ُﭜﻮﺗﻮ ﭜﺎﻧﺌﻴﻦ אوﺗﺮو ﻗﺮض ﮐﮡ!“‬
‫ﻛﺎڄ ﻻِء ﭨﻴﻬﻦ روﭘﻴﻦ ﺟﻲ ﺳﻮڙﻫﻪ ﭤﻲ‬ ‫َ‬ ‫”وﻳﺎج ﺟﻮ ﻧﺮخ ﺗﻪ وڏو آﻫﻲ! ﭘﺮ ﮀﺎ ﻛﺠﻲ! ﭘﭧ ﺟﻲ‬
‫ﭘﺌﻲ آﻫﻲ‪ “.‬وﻳﺎج‪ -‬ﺧﻮر ﮐﻲ ﺷﻴﺸﻲ ۾ ﻻﻫﮡ ﻻِء ﭨﻴﻬﻪ ﭨﻜﺎ אﮘﻮאٽ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ‪ِ ” .‬ﺳﻴﮅو ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮﮐﺎن ﮐﮣﻨﺪس! ﻫﻲُء وٺ ﭨﻴﻬﻪ ﭨﻜﺎ وﻳﺎﺟﻴﺮو‪“.‬‬
‫ﻣﭥﻴﺎن ﭔﻪ ﭨﻜﺎ‪ ،‬وﻳﺎﺟﻲَء ﺟﻲ ﭘﭧ ﮐﻲ ﺧﺮﭼﻲَء ﻃﻮر ڏﻧﺎﺋﻴﻦ‪ .‬وאﮢﻴﻲ ﭘﭧ ﺟﻲ ﭔﻪ ﭨﻜﺎ ﺧﺮﭼﻲ ۽‬
‫ﮘﺮو وﻳﺎج‪ ،‬אﮘﻮאٽ אﻳﻨﺪي ڏﭠﻮ ﺗﻪ ﻳﻜﺪم ﮐﻴﺮ ﻻﻫﻲ ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﻮ‪ .‬ﺟﻬﭧ ۾ ﭨﻴﻬﻪ روﭘﻴﺎ ﻛﮃي‬
‫ڏﻧﺎﺋﻴﻨﺲ‪.‬‬
‫ﻫﻨﺪوَء ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﭧ ﺟﻮ ﻛﺎڄ وﻗﺖ ﺳﺎرو ڏאڍيَء ڌאم ڌوم ﺳﺎن ﻛﻴﻮ‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ وﻳﺎج ۽ ﻣﻮڙي‬
‫ﻣﻮﭨﺎﺋﮡ ﺟﻮ وﻗﺖ آﻳﻮ ﺗﻪ ﭔﻨﻬﻲ وﻳﺎﺟﻴﻦ آڏو ِﭘ ُﮍ ﻛﮃي ﺑﻴﻬﻲ رﻫﻴﻮ‪ .‬ﭔﺌﻲ رڙﻧﺪא رﻫﻴﺎ‪.‬‬
‫ﮘﻮٺ وאري وאﮢﻴﻲ ﮐﻲ ﻫﻜﮍو ﭨﻜﻮ ۽ ﺷﻬﺮ وאري دﻛﺎﻧﺪאر ﮐﻲ ﭘﭧ ﺟﻲ ﺧﺮﭼﻲَء ﺳﻤﻴﺖ‬
‫ﭔﭩﻴﻬﻪ ﭨﻜﺎ ﭰﭕﻴﺎ‪ .‬אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﮅي ﻫﻜﮍي ﺳﺎﻟﻚ ﭼﻴﻮ؛ ”ﻟﻮﭜﻲَء ﺳﻨﺪي رאڄ ۾‪ ،‬ﭠﻮﮘﻲ ﻣﺮي ﻧﻪ‬
‫ﺑﮏ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺟﺘﻲ ﻟﻮﭜﻲ ﻫﺠﻦ‪ ،‬אﺗﻲ ﭠﻮﮘﻲ ﺑﮏ ﻧﻪ ﻣﺮن‪.‬‬
‫ﭜﻴﭩﻴﻮ‪ :‬دﻳﮙﮍא وﻳﺎﻣﻨﺪא آﻫﻦ ﺗﻪ دﻳﮙﮍא ﻣﺮﻧﺪא ﺑﻪ آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪.125‬ﻣﺎٺ ڏאڍي ﻣﭡﻲ آﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬

‫‪76‬‬
‫ﻫﻜﮍي ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﻮ وزﻳﺮ‪ ،‬ڏאڍو ﺳﻴﺎﮢﻮ ﮬﻮ‪ .‬ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﮐﻲ دل ۾ ﺧﻴﺎل آﻳﻮ؛ ”ﻫﻲُء ﻫﻴﺘﺮو‬
‫ﻫﻮﺷﻴﺎر آﻫﻲ ﺗﻪ ﭘﮣﺲ ﺗﻪ אﻻﺋﻲ ﻛﻴﺘﺮو ﺳﻴﺎﮢﻮ ﻫﻮﻧﺪو؟“‬
‫אﻫﻮ ﺧﻴﺎل אﻳﻨﺪي ﺋﻲ وزﻳﺮ ﺟﻲ ﭘﻲُء ﺳﺎن ﻣﻠﮡ ﺟﻲ ﺧﻮאﻫﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪َ .‬ﻣﭵﺎڻ وزﻳﺮ ﺟﻮ‬
‫ﭘﻲُء ﭼﺮڙﻳﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﭘﻬﺮﻳﻦ ﺗﻪ وزﻳﺮ ﺑﻪ ﻧﭩﺎﻳﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻧﻴﭟ ﺣﻜﻢ ﺟﻲ ﺗﻌﻤﻴﻞ ﻛﺮﮢﻲ ﭘﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﭘﻲُء ﮐﻲ ﺳﻨﺒﺮאﺋﻲ‪ ،‬درﭔﺎر ڏאﻧﻬﻦ وﭠﻲ ﭘﺌﻲ آﻳﻮ‪ .‬رﺳﺘﻲ ۾ ﻫﻜﮍي دﻛﺎن ﺗﺎن‬
‫ﻣﺼﺮيَء ﮘﮍي وﭠﻲ ڏﻧﺎﺋﻴﻨﺲ‪ .‬ﭘﮣﺲ ﮐﻲ ﻣﺼﺮي ڏאڍي ﻣﭡﻲ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”אﺑﺎ!‬
‫ﻫﻲَء ﮀﺎ ﻫﻲ؟“‬
‫”אﺑﺎ! אﻫﺎ ﻣﺎٺ آﻫﻲ!“ وزﻳﺮ‪ ،‬ﻣﺼﺮيَء ﺑﺎﺑﺖ ﭘﻲُء ﮐﻲ ﭔﮅאﻳﻮ‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﺟﻲ ﻛﭽﻬﺮيَء ۾ ﭘﻬﺘﺎ ﺗﻪ ﻛﭽﻬﺮيَء ۾ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ وزﻳﺮ ﺟﻲ ﭘﻲُء ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ؛‬
‫”ﻛﻬﮍي ﺷﻲِء ڏאڍي ﻣﭡﻲ آﻫﻲ؟!“‬
‫”ﻣﺎٺ ڏאڍي ﻣﭡﻲ آﻫﻲ!“ وزﻳﺮ ﺟﻲ ﭘﻲُء‪ ،‬ﺗﺎزي ﺗﺠﺮﺑﻲ ﻣﺎن ﮐﻴﺲ ﻣﺴﺘﻔﻴﺾ ﻛﻨﺪي ﭔﮅאﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﺮڻ وאري ﮐﻲ ﭔﻨﻬﻲ ﺟﻬﺎﻧﻦ ۾ ﺳﮏ ﻣﻠﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺻﺒﺮ ﺟﺎ ﺳﻮرﻧﻬﻦ‪ ،‬ﺗﻜﮍ ﺟﺎ ﺗﻴﺮﻧﻬﻦ آﻫﻦ‪.‬‬
‫ﻴﺮ ﻧﻪ ﮔﺴﻲ ﺗﻦ ﺟﻮ‪.‬‬‫ﻴﺮ‪ ،‬ﺗ ِ ُ‬
‫‪ -3‬ﺻﺒﺮ ﺟﻦ ﺟﻮ ِﺳ ُ‬
‫‪.126‬ﻣﺎﻟﻚ وﭸﻦ ﭔﻴﮍيَء ﭼﮍﻫﻴﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪ وﭸﻦ ﻏﻮﻃﺎ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪא‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﭔﻦ ڌرﻳﻦ ﺟﻮ ﭘﺎڻ ۾ ﺟﻬﻴﮍو ﭤﻴﻮ ۽ وﭸﻲ ﻛﻮرﭨﻦ ۾ ﭘﻴﺎ‪ .‬ﺷﺎﻫﺪيَء ﻻِء ﻛﻮرٽ ﺳﮙﻮريَء ﭔﻨﻬﻲ‬
‫ڌرﻳﻦ ﮐﺎن ﺷﺎﻫﺪ ﮔﻬﺮﻳﺎ‪ .‬ﻫﺮ ڌر ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﺎﻫﺪيَء ﻻِء ﮔﻮאه ﺗﻴﺎر ﻛﻴﺎ‪ .‬رﻳﻬﻲ رﻳﺒﻲ‪ ،‬ڏﭨﺎ آﺳﺮא‬
‫ﻣﻮٽ ﭤﻲ ﺗﻪ رﺳﺘﻲ‬‫َ‬ ‫ڏﺋﻲ‪ ،‬ﮐﻴﻦ ﻛﻮرٽ ۾ ﭘﻴﺶ ﻛﻴﺎﺋﻮن‪ .‬ﺟﮇﻫﻦ ﺷﺎﻫﺪﻳﻮن ﭘﻮرﻳﻮن ﭤﻴﻮن ۽‬
‫ﺗﻲ درﻳﺎه ﭘﺎر ﻛﺮڻ وﻗﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻟﻚ אﮘﻮאٽ وﭸﻲ ﭔﻴﮍﻳﻦ ۾ ﭼﮍﮬﻴﺎ‪ .‬ﺷﺎﮬﺪ ﺧﺎﻟﻲ ﮐﻴﺴﻦ ﺳﺒﺐ‬
‫ﻣﻮﻟﮭﺎﭨﺎ ڏﻳﺌﻲ ﭼﮍﮬﻴﺎ‪ .‬ﮐﻴﻦ ﻏﻮﻃﺎ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪو ڏﺳﻲ‪ .‬ﭔﻴﮍيَء ﺟﻲ ﻣﻼح ﭼﻴﻮ؛‬
‫”ﻣﺎﻟﻚ وﭸﻦ ﭔﻴﮍيَء ﭼﮍﻫﻴﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪ وﭸﻦ ﻏﻮﻃﺎ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪא‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﻛﻢ ﻧﻜﺮڻ ﮐﺎﻧﭙﻮِء‪ ،‬ﻛﻴﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻛﻴﻦ ﻟﻴﮑﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﻛﺮﻫﻴﻲ ﺟﻲ ﻣﻴﻠﻲ ﮐﺎﻧﭙﻮِء‪ ،‬ﻛﭙﮍن ﮐﻲ ڏﺟﻲ ﺑﺎﻫﻪ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﻛﻢ ﻟﭥﻮ‪ ،‬ڊﮐﮡ وﺳﺮﻳﻮ‪.‬‬
‫‪ -4‬ﻛﻢ ﻟﭥﻮ‪ ،‬ﻛﺎﮘﺮ ﭰﺎﭨﻮ‪.‬‬
‫‪ -5‬ﻧﺪي ﭘﺎر ﭤﻴﮡ ﮐﺎن ﭘﻮِء‪ ،‬ﺗﻮن ﻛﻴﺮ ﻣﺎن ﻛﻴﺮ؟‬
‫‪.127‬ﻣﺮﺷﺪ ﻻِء دאل‪ ،‬ﺗﻪ ﺧﻠﻴﻔﻦ ﻻِء ﺧﺎل‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻣﺮﺷﺪ ﺳﮙﻮرو ﺧﻠﻴﻔﻦ ﺟﻲ ﻟﻮڌ ﺳﺎڻ ﻛﺮي ﻏﺮﻳﺐ ﻣﺮﻳﺪن ﺟﻲ ﻣﭥﺎن אﭼﻲ ﻛﮍﻛﻴﻮ‪.‬‬
‫ﭧ ﮐﺎﻧﭙﻮِء ﻣﺮﺷﺪ ﺳﮙﻮري ﻻِء دאل ﺟﻮ‬ ‫ﻛ َ‬‫ﻣﺮﻳﺪ وﻳﭽﺎرא ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻣﺎرو ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻫﺌﺎ‪ .‬وڏي ﻣﭥﺎ ُ‬
‫ﺑﻨﺪوﺑﺴﺖ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻴﺎ‪ .‬ﺳﻤﺠﻬﻴﺎﺋﻮن ﺗﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎﮢﻲ ﺣﺎل ﺳﺎرو ﻣﺮﺷﺪ ﺳﮙﻮري ﺟﻲ ﭼﮝﻲ‬
‫ﺿﻴﺎﻓﺖ ﭤﻴﻨﺪي‪.‬‬
‫ﭛ ﭜﺮڻ ﻻِء دل َﻣ ُﻦ ﻫﮣﮡ ﻟﮙﺎ‪ .‬ﻛﺠﻬﻪ ﻧﻪ ُﺳﺠﻬﻴﻦ ﺗﻪ‬ ‫ﻣﺮﺷﺪ ﺟﻲ ﭘﻴﭧ ﺟﻮ אﻟﻜﻮ ﭘﻠﻲ‪ ،‬ﺧﻠﻴﻔﻦ ﺟﻲ ﭜِ َ‬
‫ﻣﺮﺷﺪ ﺳﮙﻮري ﺳﺎن ﻣﺸﻮرو ﻛﺮڻ آﻳﺎ؛ ”ﺳﺎﺋﻴﻦ אوﻫﺎن ﻻِء ﺗﻪ دאل رڌرאﺋﻲ آﻫﻲ‪ .‬ﺳﻤﺠﻬﻪ ۾ ﻧﻪ‬
‫ﭤﻮ אﭼﻲ ﺗﻪ ﺧﻠﻴﻔﻦ ﻻِء ﮀﺎ رڌﮢﻮ ﭘﻮﻧﺪو!؟“‬

‫‪77‬‬
‫دאل ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﻛﻦ ﺗﻲ ﭘﻮﻧﺪي ﺋﻲ ﻣﺮﺷﺪ ﺳﮙﻮرو ﺗﭙﻲ ﺑﺎﻫﻪ ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﭼﻲ؛ ”ﻣﺮﺷﺪ ﻻِء دאل ﺗﻪ‬
‫ﺧﻠﻴﻔﻦ ﻻِء ﺧﺎل‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺟﺘﻲ وڏن ﺟﻮ ﻣﺎن ﺋﻲ ﻛﻮﻧﻬﻲ‪ ،‬אﺗﻲ ﻧﻨﮃن ﺟﻮ ﻛﻬﮍو ﺣﺎل ﻫﻮﻧﺪو؟‬
‫‪.128‬ﻣﮍس ﺑﻨﺎ وﻳﻬﻮن ﻛﻴﺮ ﻧﻪ ﻛﺮي‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫َ‬
‫ﭘﻴﭧ ﻛﺎﭨﻲ‪ ،‬אوﮢﻴﻬﻪ روﭘﻴﺎ ﮔﮇ ﻛﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪َ .‬ﺳﮅ ﻫﻴﺲ ﺗﻪ‬ ‫ُ‬ ‫ﻫﻜﮍي ﻣﺎﺋﻲَء‪ ،‬ﻫﭥﻦ ﺟﺎ ﭘﻮرﻫﻴﺎ ﻛﺮي‪،‬‬
‫وﻳﻬﺎرو روﭘﻴﺎ ﭘﻮرא ﭤﻴﻦ‪ .‬وڏيَء ﻛﻮﺷﺶ ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد وﻳﻬﻪ روﭘﻴﺎ ﭘﻮرא ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﭤﻴﺲ‪.‬‬
‫ﭤﻮرن ڏﻳﻨﻬﻦ ۾ ﻣﮍﺳﻬﻨﺲ ﭼﮝﺎ ﭘﺌﺴﺎ ﻛﻤﺎﺋﻲ آﻳﻮ‪ .‬ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﺧﺮچ ﭘﮑﻲ ﻟﭥﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍو رﭘﻴﻮ‬
‫ﺑﭽﻴﻮ ۽ ﻫﺎﮢﻲ ﻣﺎﺋﻲَء وٽ وﻳﻬﻪ روﭘﻴﺎ ﭘﻮرא ﭤﻲ وﻳﺎ‪.‬‬
‫”אدي! ﻣﻬﻴﻨﻲ ﮐﺎن وﻳﻬﻪ روﭘﻴﺎ ﭘﻮرא ﻧﻪ ﭤﻲ ﭤﻴﺎ‪ “.‬ﻫﻜﮍي ﭘﺎڙﻳﻮאريَء ﮐﻲ ڊאڙ ﻫﮣﻨﺪي ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻦ؛‬
‫”אڄ ﻣﮍس ﻛﻤﺎﺋﻲ آﻳﻮ‪ ،‬ﺗﮇﻫﻦ وﻳﻬﻪ روﭘﻴﺎ ﭘﻮرא ﭤﻲ وﻳﺎ‪“.‬‬
‫”אدي! ﺳﭻ ﭤﻲ ﭼﻮﻳﻦ!“ ﭘﺎڙﻳﻮאريَء ﺗﺎﺋﻴﺪ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﻣﮍس ﺑﻨﺎن وﻳﻬﻮن ﻛﻴﺮ ﻧﻪ ﻛﺮي‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻣﮍس ﺋﻲ ﻋﻮرت ﻻِء אﺟﻬﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ .129‬ﻣﻔﺖ ﺟﻮ ﺷﺮאب‪ ،‬ﻗﺎﺿﻲَء ﮐﻲ ﺑﻪ ﺣﻼل‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﺗﺎڙي ‪/‬ﺷﺮאب ﭘﻴﺌﻨﺪڙن‪ ،‬ﮐﻴﺲ ﭘﻴﺌﮡ ﺟﻲ ﺻﻼح‬ ‫ﻫﻜﮍو ﻗﺎﺿﻲ‪ ،‬ﻣﺌﺨﺎﻧﻲ وﭨﺎن ﻟﻨﮕﻬﻴﻮ ﺗﻪ ِ‬
‫ﻛﺌﻲ‪.‬‬
‫”ﭘﻴﺌﮡ ﺳﺨﺖ ﮔﻨﺎﻫﻪ آﻫﻲ ۽ ﻏﻴﺮ وאﺟﺐ آﻫﻲ!“ ﻗﺎﺿﻲَء دﻟﻴﻞ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﻦ؛ ”۽ ﭔﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻪ אﻫﮍא‬
‫ﺷﻮق ﭤﻴﻨﺪא آﻫﻦ ﭘﺌﺴﻲ ﺗﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﻣﻮن وٽ ﺗﻪ آﻫﻦ ﺋﻲ ﻛﻮﻧﻪ!“‬
‫”ﭘﺌﺴﻲ ﺟﻲ ﭘﺮوאﻫﻪ ﻧﻪ ﻛﺮ!“ ﺷﺮאﺑﻴﻦ زور ﭜﺮﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”אﺳﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﺌﺴﻦ ﺳﺎن ﭤﺎ ﺗﻮﮐﻲ‬
‫ﭘﻴﺎرﻳﻮن‪“.‬‬
‫”ﭘﻮِء ﺗﺮﺳﻮ ﺗﻪ ﻣﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ وڏي ﭘﭧ ﮐﻲ ﺑﻪ وﭠﻲ אﭼﺎن! ﻗﺎﺿﻲَء آﻣﺎده ﭤﻴﻨﺪي ﭼﻴﻦ‪” .‬ﻣﺎن אن‬
‫ﮐﺎن ﺳﻮאِء ﭘﻴﺌﻨﺪو ﻧﺎﻫﻴﺎن!“‬
‫ﻗﺎﺿﻲ ﭘﭧ وﭠﻲ آﻳﻮ‪ .‬ﭔﻴﺌﻲ ﭘﻴﺌﮡ ﻟﮙﺎ‪ .‬ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאﻫﻪ رڙ ﻛﺮي ﭼﻴﻦ؛ ”ﻣﻔﺖ ﺟﻮ ﺷﺮאب‪،‬‬
‫ﻗﺎﺿﻲَء ﮐﻲ ﺑﻪ ﺣﻼل‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻣﻔﺖ ﺟﻮ ﺑﺠﻮ ﺑﻪ‪ ،‬ﭜﻠﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ُ .130‬ﻣﻨ ِﮉﻳﻞ ﻫﭥﻦ ﺳﺎن‪ ،‬وڙﻫﻲ ﻛﻴﻦ ﺳﮕﻬﺒﻮ‪) .‬ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو אﭔﻮﺟﮫ ﻧﻮﺟﻮאن ﻛﻨﻬﻦ ﻃﺮف ﭤﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﻫﻚ ﻫﭣ ۾ ﺗﻠﻮאر ۽ ﭔﺌﻲ ۾ ڍאل ﻫﺌﻲ‪،‬‬
‫رﺳﺘﻲ وﻳﻨﺪي ﻫﻜﮍو אڙﭔﻨﮓ ﺟﻮאن ﮔﮇﺟﻲ وﻳﺲ‪ .‬ﺟﻴﻜﻮ ُڌﻛﻮ ﮬﮣﻲ ﭨﭙﮍ ﭨﺎڙي ﺗﻪ ﭰﺮي وﻳﺲ‬
‫ﭘﺮ ڍאل ۽ ﺗﻠﻮאر ﺑﻪ ﺗﮙﺎﻳﻮن وﻳﺲ‪.‬‬
‫ُ‬
‫”ﺗﻮﺳﺎن ﻛﻬﮍي وﻳﮅن ﭤﻲ آﻫﻲ!“ ﮘﻮٺ وאرن ﭰ ِﺮ ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﻣﻌﻠﻮم ﻛﺮڻ ﻻِء ﭘﮁﻴﺲ؛ ”ﻫﭥﻴﺎر ﺗﻪ‬
‫ﺗﻮ وٽ ﻣﻀﺒﻮط ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﭘﻮِء وڙﻫﺌﻴﻦ ﮀﻮ ﻛﻴﻦ؟ ﺑﭽﺎُء ﮀﻮ ﻧﻪ ﻛﻴﺌﻲ؟ ﻣﻘﺎﺑﻠﻮ ﮀﻮ ﻧﻪ ﻛﻴﺌﻲ؟‪“.....‬‬
‫”אدא! ﻛﻬﮍي ﭤﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭘﮁﻮ؟ ﻣﺎن ﭼﻮ‪-‬ﮐﻨﭝﻮ ﺳﻚ ﻫﺌﺲ! ﻫﻚ ﻫﭣ ﺗﻠﻮאر ۾ ﻫﭥﻴﻜﻮ ﻫﻴﻮ ﺗﻪ ﭔﻴﻮ‬
‫ڍאل ۾ ﭔﮅل! وڙﻫﺎن ﺗﻪ ﮀﺎ ﺳﺎن وڙﻫﺎن؟ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﺗﻪ ﭔﺌﻲ ﻫﭣ ُﻣﻨ ِﮉﻳﺎ ﭘﻴﺎ ﻫﻴﺎ‪ُ “.‬ﭰﺮﺟﻲ אﭼﮡ ﺟﻮ‬
‫ﺳﺒﺐ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ” ُﻣﻨﮉﻳﻞ ﻫﭥﻦ ﺳﺎن وڙﻫﻲ ﻛﻴﻦ ﺳﮕﻬﺒﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬ﻣﻮن ِﭘﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻣﻮن ﭔﮅي وڌو ﭔﺎر ۾‪.‬‬

‫‪78‬‬
 ‫אﭜﺎ אﺋﻴﻦ ﭼﻮن؛ ﻣﮁﮡ ! ﭘﺎﻧﺪ ﭘﺴﺎﺋﻴﻦ ‪) .‬ﺷﺎﻫﻪ(‬
‫‪ -2‬ﭰﺎﭤﻞ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬ﻣﻘﺎﺑﻠﻮ ﻛﻴﻦ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻨﺪو‪.‬‬
‫‪.131‬ﻣﻮت ﺟﻲ ﻣﻨﻬﻦ ۾ وﭸﮡ ﻻِء ﺑﻪ ﺣﻮﺻﻠﻮ ﮐﭙﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﭘﻮڙﻫﻲ زﻧﺪﮔﻲَء ﻣﺎن אﭼﻲ ﺑﻴﺰאر ﭤﻲ ۽ روز وڻ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻲ ﭘﺌﻲ ﭔﺎڏאﺋﻴﻨﺪي ﻫﺌﻲ؛ ”‬
‫ڌﮢﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ! ﮔﻬﮣﻮ ﺋﻲ ﮐﺎڌم ﭘﻴﺘﻢ ! ﻫﺎﮢﻲ ﻋﺰرאﺋﻴﻞ ﮐﻲ ﻣﻮﻛﻠﻲ‪ ،‬ﺳﺘﺖ ﻣﻮن ﮐﻲ ﭘﺎڻ وٽ‬
‫ﮔﻬﺮאِء!“‬
‫ﻫﻜﮍيَء رאت‪ ،‬ﭘﺎڙي وאرن ﺟﻲ ﮔﺎﺑﻲ‪ ،‬אﭨﻲ ﺟﻲ ﭘﺎري ۾ ﭔﻮٿ وﭸﻲ وڌو ﺗﻪ ﺳﮝﻦ ﺳﺒﺐ ﭔﻮﭤﺎڙ‬
‫אن ۾ ﭰﺎﺳﻲ ﭘﻴﺲ ۽ אﻧﮅن وאﻧﮕﺮ ﻫﻴﮇي ﻫﻮڏي ﭰﺮڻ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﻫﻜﮍي אوﻧﺪه ﭔﻴﻮ אﮐﻴﻦ ﺗﻲ ﭘﺎري ﺟﻮ‬
‫אﮐﻴﺎڙ ﭼﮍﻫﻴﺲ ﺗﻪ ﮔﺎﺑﻮ ﻫﺮאﺳﺠﻲ وﭠﻲ ﭜﮙﻮ ۽ ﻛﺮאڙيَء ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ﺟﻲ אﮜﮡ ﺗﻲ אﭼﻲ ﺑﻴﭡﻮ‪.‬‬
‫ﻛﺮאڙي‪ ،‬אوﻧﺪه ۾ ﮔﺎﺑﻲ ﺟﻲ ﮐﮍﮐﮍ ﭔﮅي ۽ ﻫﻴﻮﻻ ڏﺳﻲ ﺳﺮאﭘﺠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﭘﻨﻬﻨﺠﻮن ﮔﮭﺮﻳﻞ دﻋﺎﺋﻮن دل ﺗﻲ ﺗﺮي آﻳﺲ‪ .‬אﻧﺪر ۾ وﺳﻲ وﻳﺲ ﺗﻪ ﭘﻚ ڌﮢﻲَء ﻣﻠﻚ אﻟﻤﻮت‬
‫ﮐﻲ ﻣﻮﻛﻠﻴﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ۾ אﻫﻮ ﮔﻤﺎن وﻳﻬﮡ ﺷﺮط ﮔﻬﭕﺮאﺋﺠﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”ﻣﻴﺎن ﻋﺰرאﺋﻴﻞ!“ ﮔﺎﺑﻲ ﮐﻲ ﭼﻮڻ ﻟﮙﻲ؛ ”ڌﮢﻲَء‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻋﻮرت ﺟﻮ ﺳﺎﻫﻪ آﮢﮡ ﻻِء ﺗﻮﮐﻲ ُﻣﻜﻮ‬
‫آﻫﻲ‪ ،‬ﺳﺎ ﻣﺎن ﻧﺎﻫﻴﺎن‪ .‬אﻫﺎ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻬﺎﻧﮉي ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭜﻴﮡ آﻫﻲ‪ .‬ﺗﻮن אﺟﺎﻳﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ﭜﻠﺠﻲ‬
‫آﻳﻮ آﻫﻴﻦ!“‬
‫אﻧﻬﻲَء ﺷﻮر ﺗﻲ ﻛﺮאڙيَء ﺟﻮ وڏو ﭘﭧ ﺑﻪ ﺳﺠﺎڳ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ﺑﻪ ﻣﺎُء ﺟﻮن ﮔﻬﺮﻳﻞ دﻋﺎﺋﻮن‬
‫ﻳﺎد ﻫﻴﻮن‪ .‬ﮔﺎﺑﻲ ﺟﻲ ﻫﻴﻮﻻ ﮐﻲ ڏﺳﻲ‪ .‬אﻧﻬﻲَء ﮐﻲ ﭘﮡ ڊپ وﻛﻮڙي وﻳﻮ‪ .‬אﻳﺘﺮي ۾ ﮔﺎﺑﻲ ﺟﻮ‬
‫ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻪ ﮔﺎﺑﻲ ﮐﻲ ﮘﻮﻟﻴﻨﺪو‪ ،‬אﺗﻲ אﭼﻲ ﻧﻜﺘﻮ‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﻟﭟ ﺳﺎن ﮔﺎﺑﻲ ﺟﻲ ﮘﭽﻲَء ۾ ﭘﻴﻞ ﭘﺎري‬
‫ﮐﻲ ﭜﮙﻮ ﺗﻪ ﮔﺎﺑﻮ ﮘﭽﻲَء ۾ ﭘﻴﻞ ﮔﺮﻧﻬﻦ ﺳﻤﻴﺖ ﭨﺎه ﮐﺎﺋﻲ وﭠﻲ ﭜﮙﻮ‪ .‬אﻧﻬﻲَء ﺗﻲ ﻛﺮאڙيَء ﮐﻲ‬
‫ﻟﮝﻦ ۾ ﺳﺎه ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﻣﺌﻮ אﺑﻮ ڏאڏو ﮔﺎﺑﻲ ﺟﻮ!“ ﻛﺮאڙيَء ﺳﻬﻜﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”אﺑﺎ ﮔﺎﺑﻲ ﺗﻪ ﻣﻮرאﮘﻲ ﺳﺎه ﺋﻲ ﺳﻜﺎﻳﻮ‬
‫ﻫﻴﻮ!“‬
‫”ﻣﻮت ﺟﻲ ﻣﻨﻬﻦ ۾ وﭸﮡ ﻻِء ﺑﻪ ﺣﻮﺻﻠﻮ ﮐﭙﻲ!“ ﭘﭩﻬﻨﺲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1:‬ﻣﻮت‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﻲِء ﮐﺎن ﺳﺨﺖ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺳﺎه‪ ،‬ﺳﭛ ﮐﻲ ﭘﻴﺎرو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪.132‬ﻣﻮت‪ ،‬ﻧﻪ وﻗﺖ ڏﺳﻨﺪو آﻫﻲ ﻧﻪ ﻫﻨﮅ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻛ َﻦ ﻣﺎن ﺑﭽﻲ ﻧﻜﺘﻲ ﺗﻪ ﻫﻜﮍي ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﺎﻧﺌﺲ‬ ‫ﻫﻜﮍي ﭔﻴﮍﻳﺎﺋﺖ ﻣﻼح ﺟﻲ ﭔﻴﮍي ﺟﮇﻫﻦ ُ‬
‫ﭘﮁﻴﻮ؛ ”ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻲُء ﺟﻮ ﻣﻮت ﻛﭥﻲ ۽ ﻛﻬﮍي ﺣﺎل ۾ ﭤﻴﻮ؟“‬
‫ﻛ َﻦ ۾ ﭰﺎﭤﻲ ۽ ﻏﺮق ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﭘﺎڻ ﺑﻪ אن ۾ ﭔﮇي ﻣﺮي‬ ‫”ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻲُء ﺟﻲ ﭔﻴﮍي‪ ،‬ﻫﻜﮍي ُ‬
‫وﻳﻮ!“‬
‫”ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ڏאڏي ﺟﻮ ﻣﻮت‪ ،‬ﻛﻬﮍي ﺳﺒﺐ ﺟﻲ ﻛﺮي ﭤﻴﻮ؟“‬
‫ﻴﺮ ۾ ﭘﻬﭽﮡ وﻗﺖ ﭨﺎﻫﻪ ﮐﺎڌو ﺗﻪ ﭔﻴﮍي ﻫﻚ ﭘﺎﺳﻲ‬ ‫”ﺳﻨﺪس ﭔﻴﮍيَء ۾ ﭼﮍﻫﻴﻞ وﻫﭩﻦ‪ ،‬وچ ِﺳ َ‬
‫אوﻫﺮﺟﻲ‪ ،‬אوﻧﮅي ﭤﻲ ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺒﺐ ڏאڏي ﺟﻮ ﻣﻮت ﭤﻴﻮ‪“.‬‬

‫‪79‬‬
 ‫”ﭘﻮِء ﺗﻮن אﭸﺎ ﺑﻪ درﻳﺎه ﺗﻲ ﭔﻴﮍي ﻫﻼﺋﮡ ﮐﺎن ﻧﭥﻮ ﻣﮍﻳﻦ!؟!“‬
‫ﻣﻼح ﮔﻬﺮيَء ﺳﻮچ ۾ ﭘﺌﺠﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﺳﻮﭼﻲ ﺳﻮﭼﻲ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻲُء ﺟﻮ ﻣﻮت‪،‬‬
‫ﻛﭥﻲ ۽ ﻛﻬﮍي ﺣﺎل ۾ ﭤﻴﻮ؟“‬
‫”ﺑﻴﻤﺎريَء ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﺑﺴﺘﺮي ﺗﻲ!“‬
‫”ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ڏאڏي ﺟﻮ!؟“‬
‫”אن ﺟﻮ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮي ﺗﻲ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎريَء ﺳﺒﺐ‪“.‬‬
‫”ﭘﮍ ڏאڏي ﺟﻮ؟“‬
‫”אن ﺟﻮ ﺑﻪ אﺋﻴﻦ ﺋﻲ‪ ،‬ﮐﭧ ﺗﻲ‪“.‬‬
‫”ﭘﻮِء ﺗﻮن אﭸﺎ ﮐﭧ ﺗﻲ ﺳﻤﻬﻴﻦ ﭤﻮ؟!‪ ....‬ﺧﻴﺮ אﺋﻴﻦ ﻛﻮﻧﻬﻲ‪ “....‬ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﮐﻲ ﺳﻮچ ۾ ﻏﺮق‬
‫ڏﺳﻲ‪ ،‬ﻣﻼح وري ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﻣﻮت‪ ،‬ﻧﻪ وﻗﺖ ڏﺳﻨﺪو آﻫﻲ ﻧﻪ ﻫﻨﮅ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻣﻮت ﺟﻮ ذאﺋﻘﻮ‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﺎﻫﺪאر ﮐﻲ ﭼﮑﮣﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪.133‬ﻣﺌﻲ ﻛﺘﻲ‪ ،‬ﭘﺮﭼﻬﻪ ﻧﻪ وﭸﺎﺋﺠﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ دوﺳﺖ ﺟﻮ ﻛﺘﻮ ڏאڍو وﮢﻨﺪو ﻫﻮ‪ .‬ﺳﺪאﺋﻴﻦ دل ۾ ﺧﻴﺎل ﻛﻨﺪو‬
‫ﻫﻮ؛ ”ﻓﻼﮢﻲ ﺟﻮ ﻛﺘﻮ ڏאڍو ﻋﻤﺪو آﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﺮ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﮔﻬﺮאن!“‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﭠﻬﻲ ﺳﻨﺒﺮي אﻧﻬﻲَء ﻻِء ﻧﻜﺘﻮ‪ .‬دوﺳﺖ وٽ ﭘﻬﺘﻮ ﺗﻪ ﺧﺒﺮ ﭘﻴﺲ‪ ،‬ﻛﺘﻮ ﻣﺮي وﻳﻮ‬
‫آﻫﻲ‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ دوﺳﺖ ﮐﻲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻣﻮن ﮐﻲ ﺗﻮ وאرو ﻛﺘﻮ ڏאڍو وﮢﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎن אڄ‬
‫ﺳﻨﺒﺮي אن ﻻِء ﻧﻜﺘﻮ ﻫﻴﺲ ﺗﻪ ﺗﻮﮐﺎن אﻫﻮ ﮔﻬﺮאن! ﭘﺮ אﻓﺴﻮس ‪ ...‬אﻫﻮ ﻣﺮي وﻳﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫”ﻳﺎر! ﻛﺘﻮ ڏאڍو ﻻﺟﻮאب ﻫﻴﻮ! ۽ ڏﻳﮡ ﺟﻬﮍو ﺋﻲ ﻧﻪ ﻫﻮ‪ .‬אڄ ﻫﺠﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮﮐﻲ ﺗﻪ ﮀﺎ‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ ﻧﻪ ڏﻳﺎن ﻫﺎ!“‬
‫َ‬
‫”ﻳﺎر!ﻋﺠﻴﺐ دوﺳﺖ آﻫﻴﻦ! ِوﻳﻞ َو ُٿ ﻻِء ﭘﻴﻮ אﮐﻴﻮن ﭘﻮرﻳﻦ‪ “.‬دوﺳﺖ ﻃﻌﻨﻮ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛‬
‫” ُﻣﺌﻲ ﻛﺘﻲ ﭘﺮﭼﻬﻪ ﻧﻪ وﭸﺎﺋﺠﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ -1 :‬אﺟﺎﺋﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻲ ﺿﺪ ﭔﮅي‪ ،‬دوﺳﺘﻲ ﻧﻪ ﭰﭩﺎﺋﺠﻲ!‬
‫‪ -2‬ڏﺟﻲ ﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻪ ڏﮐﻮﺋﺠﻲ ﺑﻪ ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪.134‬ﻧﻪ אﮘﻼ ﻧﻪ ﭘﮁﻼ‪ ،‬ﻣﺎل ﮐﺎﮘﻴﺎ وﭼﻼ‪) .‬ﺳﺮאﺋﻜﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﺟﺒﻞ ﺟﻲ ﻏﺎر ۾ ﻫﻚ ﺑﺰرگ وﻳﭡﻲ رﻳﺎﺿﺖ ﻛﺌﻲ‪ .‬ﻏﺎر ﻣﺎن ﻣﻴﺪאﻧﻲ ﻋﻼﺋﻘﻮ ﺻﺎف ۽‬
‫ﭼﭩﻮ ﭘﺌﻲ ﻧﻈﺮ آﻳﺲ‪ .‬ﻣﻴﺪאن ۾ ﻫﻚ ﮐﻮه ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺎن رאﻫﮕﻴﺮن ﭘﺎﮢﻲ ﺑﻪ ﭘﺌﻲ ﭘﻴﺘﻮ ۽ ﭜﺮ‬
‫وאري ﻧﻨﮃي وڻ ﺟﻲ ﮀﺎنَء ۾ ﭤﻚ ﭜﭹﻲ‪ ،‬ﺗﺎزو ﺗﻮאﻧﻮ ﭤﻲ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﺰل ڏאﻧﻬﻦ وک ﺑﻪ ﭘﺌﻲ‬
‫وڌאﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻫﻜﮍو ﮔﻬﻮڙي ﺳﻮאر ﻣﺴﺎﻓﺮ آﻳﻮ‪ .‬ﭼﻴﻠﻬﻪ ﺳﺎن ﭔﮅل ﻧﺎﮢﻲ ﺟﻲ ﻫِﻤﻴﺎﮢﻲ ﮀﻮڙي ﻫﻴﭟ‬
‫رﮐﻴﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻲ آﻫِﻠﻴﻮ ﺗﻪ אک ﻟﮙﻲ وﻳﺲ‪ .‬אک ﮐﻠﮡ ﺗﻲ ﭘﺎڻ ﮐﻲ ﺗﺎزو ﺗﻮאﻧﻮ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪي‪،‬‬
‫ﻳﻜﺪم ﮔﻬﻮڙي ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻴﻮ ۽ ﻣﻨﺰل ڏאﻧﻬﻦ رخ رﮐﻴﺎﺋﻴﻦ‪ُ .‬אﭔﻬﺮאﺋﭗ ۾ אﺷﺮﻓﻴﻦ ﺳﺎن ﭜﺮﻳﻞ‬
‫ﻫِﻤﻴﺎﮢﻲ ﮐﮣﮡ وﺳﺮي وﻳﺲ‪.‬‬
‫ﺟﻴﮇאﻧﻬﻦ وﻳﻮ‪ ،‬אوڏאﻧﻬﻦ ﮐﺎن ﭔﻴﻮ ﮔﻬﻮڙي ﺳﻮאر ﻣﺴﺎﻓﺮ آﻳﻮ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻮه ﺗﻲ ﻟﻬﻲ‪ ،‬ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺘﻮ‪.‬‬
‫وڻ ﺟﻲ ﮀﺎنَء ﻫﻴﭡﻴﺎن آﺳﺎس وﭠﻨﺪي ﻫِﻤﻴﺎﮢﻲَء ﺗﻲ ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺲ‪ .‬ﮐﮣﻲ ﭼﻴﻠﻬﻪ ﺳﺎن ﭔﮅﻳﺎﺋﻴﻦ ۽ אن‬

‫‪80‬‬
 ‫ﻃﺮف روאﻧﻮ ﭤﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻃﺮف ﮐﺎن ﭘﻬﺮﻳﻮن ﻣﺴﺎﻓﺮ آﻳﻮ ﻫﺌﻮ‪.‬‬
‫ﭘﭡﻲ ﺋﻲ ﻧﻪ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو ﻛﺎﭠﻴﺮ ﺟﻬﻨﮓ ﻣﺎن ﻛﺎﭠﻴﻦ ﺟﻲ ﭜﺮي ﻣﭥﻲ ﺗﻲ رﮐﻴﻮن‪ ،‬ﺷﻬﺮ‬
‫وﻛﮣﮡ ﻻِء وﻳﻨﺪي ﮐﻮه ﺗﻲ آﻳﻮ‪ .‬ﭜﺮي ﻻﻫﻲ ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺘﺎﺋﻴﻦ ۽ وڻ ﺟﻲ ﮀﺎنَء ۾ ﭤﻚ ﭜﭹﮡ ﻻِء‬
‫آﻫﻠﻴﻮ ﻣﺲ ﺗﻪ ﻧﻨﮉ ﮐﮣﻲ وﻳﺲ‪.‬‬
‫אﻳﺘﺮي ۾ ﭘﻬﺮﻳﻮن ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﻮﭨﻴﻮ ۽ ﻟﺖ ﻫﮣﻲ ﻛﺎﭠﻴﺮ ﮐﻲ ﻧﻨﮉ ﻣﺎن אﭤﺎرﻳﻨﺪي ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”אﺷﺮﻓﻴﻦ‬
‫ﺟﻲ ﻫِﻤﻴﺎﮢﻲ ﻛﺎﭤﻲ آﻫﻲ!“‬
‫”ﻣﻮن ﮐﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺎﻫﻲ!“‬
‫ﮐﺘﻮ ﺟﻮאب ﮐﻴﺲ ﻧﻪ وﮢﻴﻮ‪ .‬ﻫﻜﺪم ﻣﻴﺎڻ ﻣﺎن ﺗﻠﻮאر ﻛﮃي‪ ،‬ﺳﻨﺪس ِﺳ ُﺮ ﻗﻠﻢ ﻛﻴﻮن ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻮ‪.‬‬
‫”ﻧﻪ אﮘﻼ ﻧﻪ ﭘﮁﻼ‪ ،‬ﻣﺎل ﮐﺎﮘﻴﺎ وﭼﻼ!“ ﭨﻜﺮيَء ﺟﻲ ﻏﺎر ۾ رﻳﺎﺿﺖ ﻛﻨﺪڙ ﺑﺰرگ ﺟﻲ وאﺗﺎن ﺑﻲ‬
‫אﺧﺘﻴﺎر ﻧﻜﺮي وﻳﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬אﮘﻴﺎن ﻣﺤﻨﺖ ﻛﺮي وﻳﺎ‪ ،‬وﭼﻦ ﭰﻞ ﮐﺎڌو ۽ ﭘﻮﻳﺎن ﻟﻮڙﻳﻦ ﭤﺎ ﭘﻴﺎ‪.‬‬
‫‪.135‬ﻧﻪ אﮘﻼ ﻧﻪ ﭘﮁﻼ‪ ،‬وאه ﺟﺎ وﭼﻼ‪) .‬ﺳﺮאﺋﻴﻜﻲ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﺑﺎدﺷﺎﻫﻪ ﮐﻲ ﭨﻲ ڌﻳﺌﺮ ﻫﻴﻮن‪ .‬وڏي ڌيُء رﻧﮓ ﺟﻲ ﺳﺎﻧﻮري ۽ ُﻋﻤ ِﺮ ۾ ﭼﮍﻫﻴﻞ ﻫﺌﺲ‪.‬‬
‫وﭼﻴﻦ رﻧﮓ ﺟﻲ ﻣﻮﭼﺎري ۽ ﺟﻮאﻧﻲَء ﺳﺒﺐ ﺳﻬﮣﻲ ﻧﻈﺮ ﭘﺌﻲ آﺋﻲ‪ .‬ﭨﻴﻦ ﻧﻨﮃي ﻫﺌﻲ ۽ אﭸﺎ رﻧﮓ‬
‫ﻧﻪ ﻛﮃﻳﻮ ﻫﺌﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﺤﻼت ﻣﺎن ﺳﻴﺮ ﻻِء ﻧﻜﺘﻴﻮن ﺗﻪ رﺳﺘﻲ ۾ ﻫﻜﮍو دروﻳﺶ ﻧﻈﺮ آﻳﻦ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ‬
‫ﭼﻮﻧﺪو ﭘﺌﻲ وﻳﻮ؛ ”ﻧﻪ אﮘﻼ ﻧﻪ ﭘﮁﻼ‪ ،‬وאه ﺟﺎ وﭼﻼ‪“.‬‬
‫ﻫﻨﻦ אﻫﻮ ﺟﻤﻠﻮ ﭘﺎڻ ڏאﻧﻬﻦ ﻣﻨﺴﻮب ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ۽ ﻣﻮﭨﮡ ﻣﻬﻞ ﭘﻲُء ﮐﻲ دאﻧﻬﻦ ڏﻧﺎﺋﻮن‪ .‬دروﻳﺶ‬
‫درﭔﺎر ۾ ﭘﻴﺶ ﻛﻴﻮ وﻳﻮ‪ .‬ﮐﺎﻧﺌﺲ אﻧﻬﻲَء ﺟﻤﻠﻲ ﺟﻮ ﻣﻄﻠﺐ ﭘﮁﻴﻮ وﻳﻮ ﺗﻪ ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻣﺎن‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﻲ‬
‫ﻫﻦ وﻗﺖ ﻛﺮאڙو ﭤﻲ وﻳﻮ آﻫﻴﺎن ۽ ﻫﻠﮡ ﮐﺎن ﻻﭼﺎر آﻫﻴﺎن‪ .‬ﭔﻴﻦ ﺟﻮ ﻣﺤﺘﺎج ﭤﻲ ﭘﻴﻮ آﻫﻴﺎن‪ .‬ﻫﻲُء‬
‫ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﻮﻳﻮن وﻗﺖ آﻫﻲ‪ .‬אﮘﺌﻴﻦ وﻗﺖ ۾ ﭔﺎر ﻫﺌﺲ ۽ ﭔﻴﻦ ﺟﻮ ﻣﺤﺘﺎج ﻫﺌﺲ‪ .‬ﭔﻨﻬﻲ دورن‬
‫ﮐﺎن وﭼﻮن وﻗﺖ ﭜﻠﻮ ﻫﻮ‪ .‬ﺟﻮאن ۽ ﺧﻮﺑﺼﻮرت ﻫﺌﺲ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ﭨﺌﻲ دور אﮐﻴﻦ ﺳﺎن ڏﺳﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮِء‬
‫אﻧﻬﻲَء ﻧﺘﻴﺠﻲ ﺗﻲ ﭘﻬﺘﻮ آﻫﻴﺎن!“ دروﻳﺶ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ ﻧﭽﻮڙ ﭘﻴﺶ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﻧﻪ אﮘﻼ ﻧﻪ ﭘﮁﻼ‪،‬‬
‫وאه ﺟﺎ وﭼﻼ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ :‬ﭔﺎرאﺋﭗ ۽ ﭔﮃאﺋﭗ ﮐﺎن‪ ،‬ﺟﻮאﻧﻲَء ﺟﻮ وﻗﺖ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﻮ ﺷﺎﻧﺪאر آﻫﻲ‪.‬‬
‫ڌوڙ ڌאﮢﻴﻮن وﭨﺒﻴﻮن‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.136‬ﻧﻪ ﭘﺮڻ ۾ ﭘﺎﮢﻲ אﻳﻨﺪو‪ ،‬ﻧﻪ ﺋﻲ ِ‬
‫ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ وאرא ﭔﺌﻲ ﮘﻮٺ ﻣﺎن ﮔﻬﻮٽ ﭘﺮﮢﺎﺋﮡ ﭘﺌﻲ وﻳﺎ ﺗﻪ ﮘﻮٺ ﺟﻲ ﻛﺮאڙي ۽ ﭘﺮﻳﻲ‬
‫ﻣﮍس ﺑﻪ ﮐﻴﻦ אﻳﻼز ﻛﻴﻮ؛ ”ﻣﻮن ﮐﻲ ﺑﻪ ﺳﺎڻ وﭠﻲ ﻫﻠﻮ!“‬
‫”ﻛﺮאڙא ! ﺗﻮن ﺳﻔﺮ ۾ ﺗﻨﮓ ﻛﻨﺪﻳﻦ! ﺗﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﻠﮡ ﻣﺎن אﺳﺎن ﮐﻲ ﺗﻜﻠﻴﻒ‬
‫ﭤﻴﻨﺪي!“ ﮐﻴﺲ אﺋﻴﻦ ﭼﺌﻲ‪ ،‬ﮘﻮٺ ۾ ﭰﭩﻲ ﻛﺮي وﻳﺎ‪.‬‬
‫ﻛﺮאڙو ﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﮍﻳﻮ‪ .‬ﭤﮍي ﭤﭱﮍي‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ذرﻳﻌﻲ ﺳﺎن وﭸﻲ אﺗﻲ ﻧﻜﺘﻮ‪ .‬وﭸﻲ ڏﺳﻲ ﺗﻪ ﭴﭷ‬
‫ﻛﻨﻬﻦ ﻣﺴﺌﻠﻲ ۾ ﻣﻨﺠﻬﻲ وﻳﭡﻲ آﻫﻲ ۽ ﮔﻬﻮٽ ﺗﻪ ﭘﺮﮢﺠﻲ ﺋﻲ ﻛﻮ ﻧﻪ ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﭴﭷ ﮀﺎ ۾ ُﻣﻨﮅي آﻫﻲ‪ “.‬ﻛﺮאڙي ﭘﺎ ِﺳﮍو ڏﺋﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍي ﻫﻤﺮאه ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫ڌوڙ ڌאﮢﻴﻮن وﭨﻲ ڏﻳﻮ ﺗﻪ ﻛﻨﻮאر ﺗﻮﻫﺎن ﺟﻲ ﺣﻮאﻟﻲ ﻛﻴﻮن!“‬ ‫”ﻛﺮאڙא ! ﻛﻨﻮאرﻳﺘﺎ ﭤﺎ ﭼﻮن؛ ِ‬

‫‪81‬‬
 ‫ڌوڙ ﻣﺎن ڌאﮢﻴﻮن وﭨﺒﻴﻮن آﻫﻦ؟“‬ ‫אن ﻫﻤﺮאه ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻴﻮ؛ ”ﻫﺎﮢﻲ ﺗﻮن ﭔﮅאِء؟ ِ‬
‫”אﺑﺎ! אن ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻮ ﺟﻮאب ﺗﻪ ﺳﻮﻟﻮ آﻫﻲ!“ ﻛﺮאڙي ﮐﻴﺲ ﭼﻴﻮ‪.‬‬
‫ﭘﻮڙﻫﻲ ﺟﻲ אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﮅي ﺳﭵﻲ ﭴﭷ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫”אﻫﻮ ﻛﻴﺌﻦ ﺳﻮﻟﻮ آﮬﻲ؟“ ﻛﻨﻮאرﻳﺘﻦ ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫ڌوڙ ﺟﻮن ڌאﮢﻴﻮن وﭨﻲ ڏﻳﺎن!“‬ ‫”ﭘﺮڻ ۾ ﭘﺎﮢﻲ آﮢﻲ ڏﻳﻮ! ﻣﺎن ﭤﻮ ﺗﻮﻫﺎن ﮐﻲ ِ‬
‫”ﭘﺮڻ ۾ ﭘﺎﮢﻲ ﻛﻴﺌﻦ אﻳﻨﺪو؟“ ﻛﻨﻮאرﻳﺘﻦ אﻋﺘﺮאض وאرﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﻛﺮאڙא! ﻣﺖ ﺗﻪ ﻛﺎ ﻧﻪ‬
‫وﺋﻲ אﭤﺌﻲ!“‬
‫”ﻣﻨﻬﺠﻲ ﻣﺖ ﻧﻪ وﺋﻲ آﻫﻲ! ﭘﺮ ﺗﻮﻫﺎن ﺟﻲ وﺋﻲ آﻫﻲ!“ ﻛﺮאڙي ﺟﺮح ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻦ؛ ”ﻧﻪ ﭘﺮڻ ۾‬
‫ڌوڙ ڌאﮢﻴﻮن وﭨﺒﻴﻮن‪“.‬‬
‫ﭘﺎﮢﻲ אﻳﻨﺪو‪ ،‬ﻧﻪ ﺋﻲ ِ‬
‫ڌوڙ ﺟﻮن ڌאﮢﻴﻮن ﺑﻪ ﻧﻪ وﭨﺒﻴﻮن‪.‬‬‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﭘﺮڻ ۾ ﭘﺎﮢﻲ ﻧﻪ ﭘﻮﻧﺪو ﺗﻪ ِ‬
‫‪ . 2‬ﻧﻪ َﻧ َﻮ ﻣﮡ ﺗﻴﻞ אﻳﻨﺪو‪ ،‬ﻧﻪ رאڌא ﻧﭽﻨﺪي‪.‬‬
‫‪ . 3‬ﻧﻪ ﻋﺮאق ﻣﺎن ﺗﺮﻳﺎق אﻳﻨﺪو‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﺎﻧﮓ ڏﻧﮕﻴﻞ ﺑﭽﻨﺪو‪.‬‬
‫‪ 4‬ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺤﻔﻞ ۾ ﭘﻴﺮ ﻣﺮد ﻧﺎﻫﻲ‪ ،‬אن ﻣﺤﻔﻞ ۾ ﻛﻮ ﻧﻪ ﻛﻮ ﻛﻢ ﺿﺮور ﮐﺮﻧﺪو‪.‬‬
‫‪.137‬ﻧَ ُﺮ ﻧﻨﮕﻮ‪ ،‬ﻧﺎري ﻟﭳ‪ ) .‬ﭼﻮﮢﻲ (‬
‫ﮬﻜﮍو ﺷﻬﺰאدو‪ ،‬ﻫﻚ ﮔﻬﭩﻲَء ﻣﺎن ﻟﻨﮕﻬﻴﻮ ﺗﻪ ﻫﻚ در ﺗﻲ ﺳﻬﮣﻲ ﺿﺎﺋﻔﺎن ﻧﻈﺮ آﻳﺲ‪ .‬ڏﺳﮡ‬
‫ﺷﺮط‪ ،‬ﻣﭥﺲ ﻋﺎﺷﻖ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﻋﻮرت ﺣﻴﺎَء ﮐﺎن ﻳﻜﺪم אﻧﺪر ﻫﻠﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﻣﺮد ﭘﺎڻ ﻧﻪ ﭘﻠﻲ ﺳﮕﻬﻴﻮ‪.‬‬
‫אڻ ﭘﮁﻴﻮ ۽ ريَء ﺳﮇﻳﻮ ﺳﻨﺪس ﭘﻮﻳﺎن‪ ،‬ﮔﻬﺮ ۾ ﮔﻬﮍي ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻋﻮرت ﮔﻬﺮ ۾ ﻫﻜﮍي ﻧﻨﮃڙي ﭔﺎر ﺳﺎن ﺗﺮﺳﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻣﺮد ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻛﻴﻦ ﻫﻴﺲ‪ .‬ﻏﻴﺮ ﻣﺮد ﮐﻲ‬
‫ﮔﻬﺮ ۾ آﻳﻞ ڏﺳﻲ ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﻣﻮن ﺗﻮﮐﻲ אﻧﺪر ﭼﮡ ﺟﻮ אﺷﺎرو ﻧﻪ ڏﻧﻮ آﻫﻲ! ﭘﻮِء ﻛﻴﺌﻦ אڻ‬
‫ﭘﮁﻴﻮ ﮔﻬﺮ ۾ ﮔﻬﮍي آﺋﻴﻦ!؟“‬
‫”ﻣﺎن ﺗﻮﺗﻲ ﻋﺎﺷﻖ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ آﻫﻴﺎن!“ ﻣﺮد دﻟﻴﻞ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﺗﻮﻻِء ﭘﺎڻ ڏﻳﮡ ﻻِء ﺗﻴﺎر آﻫﻴﺎن!“‬
‫”ﻋﻮرت ﮐﻲ‪ ،‬ﻣﺮد ﮐﺎن ﭼﺎﻟﻴﻬﻪ ﭜﻴﺮא ﻧﻔﺴﺎﻧﻲ ﺧﻮאﻫﺶ ﻫﻮﻧﺪي آﻫﻲ‪ “.‬ﻋﻮرت َردﱡ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛‬
‫”ﺗﻨﻬﻦ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﻣﺎن ﺻﺒﺮ ﺳﺎن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ۾ وﻳﭡﻲ آﻫﻴﺎن ۽ ﺗﻮن ﻟﻮڙﻫﺎ ﻟﺘﺎڙﻳﻨﺪو ﭤﻮ‬
‫وﺗﻴﻦ!؟“‬
‫”ﻣﺎن ﭘﺎڻ ﻧﻪ ﭤﻮ ﭘﻠﻲ ﺳﮕﻬﺎن!“ ﻣﺮد ورאﮢﻴﻮ‪.‬‬
‫” َﻧ ُﺮ ﻧﻨﮕﻮ‪ ،‬ﻧﺎري ﻟﭳ‪ “.‬ﻋﻮرت رﻫﮍ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”אن ﮐﺎن אﮘﻲ ﺟﻮ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﮍس ﭘﻬﭽﻲ‪،‬‬
‫ﻫﺘﺎن ﻫﻠﻴﻮ وڃ! ﻧﻪ ﺗﻪ ﭘﺎڻ ﺗﻪ وﻳﻞ ۾ ﭘﻮﻧﺪﻳﻦ ﭘﺮ ﻣﻮن ﮐﻲ ﺑﻪ ڏﭼﻲ ۾ وﺟﻬﻲ ﮀﮇﻳﻨﺪﻳﻦ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ 1 :‬ﻋﻮرت ﮐﻲ ﻟﭳ ‪ /‬ﺣﻴﺎُء آﮬﻲ‪ .‬ﺟﮇﮬﻦ ﺗﻪ ﻣﺮد ﺑﻲ ﺻﺒﺮو ‪ُ /‬אﭔﻬﺮو آﻫﻲ!‬
‫‪ . 2‬ﻣﺮد ﺟﻲ ﺳﻮﻧﻬﻦ ﻣﺮدאﻧﮕﻲَء ۾‪ ،‬ﻋﻮرت ﺟﻲ ﺳﻮﻧﻬﻦ ﺣﻴﺎَء ۾ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪.138‬ﻧﻘﺼﺎن ﭘﻮڻ ﮐﺎن ﭘﻮِء ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮڻ ‪ ،‬ﻛﻬﮍي ﻛﻢ ﺟﻲ؟ )ﻓﺎرﺳﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻚ ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﭘﻨﻬﺠﻲ ﭘﭧ ﮐﻲ ﺳﮇ ﻛﺮي ﭼﻴﻮ؛ ”ﻣﻬﻤﺎن ﻻِء‪ ،‬ﺷﻴﺸﻲ ﺟﻲ ﮔﻼس ۾‪ ،‬ﭘﺎﮢﻲ ﭜﺮي‬
‫آ!“‬
‫ﮀﻮ ﻛﺮو ﺗﻌﻤﻴﻞ ﻛﺮڻ ﻻِء وﭸﮡ ﻟﮙﻮ ﺗﻪ ﮐﻴﺲ وאﭘﺲ ﺳﮇي زوردאر ﭤﭱﮍ ﻫﮣﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛‬
‫”ﮔﻼس ﺧﻴﺎل ﺳﺎن ﮐﮣﺠﺎنِء! ﻣﺘﺎن ﻛﻴﺮאﺋﻲ وﺟﻬﻴﻦ!“‬

‫‪82‬‬
 ‫אن ﺗﻲ ﻣﻬﻤﺎن ﭼﻴﺲ؛ ”ﮔﻼس ﭜﭹﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ﭘﻮِء‪ ،‬ﮐﻴﺲ ﭤﭱﮍ ﻫﮣﻴﻦ ﻫﺎ! אﮘﻲ ﮀﻮ ﻫﻨﻴﺴﻲ؟!“‬
‫”ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻴﺲ ﭤﭱﮍ ﻫﻨﻴﻢ! ﮔﻼس ﭜﭵﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮِء ﺳﺰא ڏﻳﮡ ﻣﺎن ﻛﻬﮍو ﻛﻢ ﻓﺎﺋﺪو؟“‬
‫وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﭔﮅאﻳﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﻧﻘﺼﺎن ﭘﻮڻ ﮐﺎن ﭘﻮِء ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮڻ‪ ،‬ﻛﻬﮍي ﻛﻢ ﺟﻲ!؟“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻧﻘﺼﺎن ﭘﻮڻ ﮐﺎن ﭘﻮِء‪ ،‬روﺋﮡ ﻣﺎن ﮀﺎ ﻓﺎﺋﺪو؟‬
‫‪ _2‬ﻫﺎرﺋﻲ ﮐﻴﺮ ﻻِء روﺋﮡ ﻣﺎن ﻛﻬﮍو ﻓﺎﺋﺪو!‬
‫‪.139‬ﻧﻜﻤﻮ‪ ،‬ﭘﻜﻲَء ﭔﻴﺮ ﻫﻴﭡﺎن ﺑﻪ ﺑﮏ ﻣﺮي‪) .‬ﺳﻨﮅ ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﭨﻮﭨﻲ ﻫﻤﺮאه‪ ،‬ﭜﺮﻳﻞ ﭔﻴﺮ ﻫﻴﭡﺎن ﺳﺘﻮ ﭘﻴﻮ ﻫﻮ‪ .‬אﭤﮡ ﻻِء دل ﺋﻲ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﮔﻬﺮﻳﺲ‪ .‬אوري‬
‫ﭘﺮي‪ ،‬ﻛﻴﺘﺮא ﺋﻲ ﭔﻴﺮ ﮀﮣﻴﺎ ﭘﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﺳﺴﺘﻲَء ﺳﺒﺐ ﮐﮣﻲ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﮐﺎڌאﺋﻴﻦ‪ .‬ﻫﻜﮍو ﭔﻴﺮ ﺗﻪ‬
‫ﺳﻨﺪس ﭘﻴﭧ ﺗﻲ ﺑﻪ אﭼﻲ ﻛﺮﻳﻮ‪ ،‬ﺗﻪ ﺑﻪ ﻣﮍس ﮐﮣﻲ ﻧﻪ ﮐﺎڌو‪.‬‬
‫אﻳﺘﺮي ۾ ﺳﻨﺪس ﭜﺮﻣﺎن ﻫﻜﮍو ﮔﻬﻮڙي ﺳﻮאر אﭼﻲ ﻟﻨﮕﻬﻴﻮ‪ .‬ﻣﭥﺲ ﻧﻈﺮ ﭘﻮﻧﺪي ﺋﻲ ﮐﻴﺲ‬
‫ﺳﮇﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﮔﻬﻮڙي ﺳﻮאر‪ ،‬ﻫﻤﺪرديَء ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻬﻮڙو ﺟﻬﻠﻲ‪ ،‬ﻟﻬﻲ آﻫﻮ‪.‬‬
‫”אدא ! ﭼـﺆ! ﺗﻮ ﮐﻲ ﻫﻜﮍي ﻣﺪد ﺟﻲ ﺿﻮرت آﻫﻲ!“ ﮔﻬﻮڙي ﺳﻮאر ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫“ אدא! ﺑﮏ ﭤﻮ ﻣﺮאن! ﺟﻴﻜﺮ ﮐﺎﺋﮡ ﻻِء ﻛﺠﮫ ﻫﺠﺌﻲ ﺗﻪ ڏﻳﻨﻢ!“ ﭘﻴﭧ ﺗﻲ ﭘﻴﻞ ﭔﻴﺮ ڏאﻧﮭﻦ אﺷﺎرو‬
‫ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﭔﻴﻮ ﻧﻪ ﺗﻪ ﻫﻲُء ﭔﻴﺮ ﺋﻲ وאت ۾ وﺟﻬﻴﻨﻢ ﺗﻪ وאت ﭼﮝﻮ ﭤﺌﻴﻨﻢ!“‬
‫”אدא! ﺗﻮ ﮐﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﺑﺲ آﻫﻲ! ﺑﮏ ﻣﺮڻ ﺗﻬﻨﺠﻮ ﺣﻖ آﻫﻲ! ”ﮔﻬﻮڙي ﺗﻲ ﻻﻧﮓ ورאﺋﻴﻨﺪي‬
‫ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﻧﻜﻤﻮ‪ ،‬ﭘﻜﻲَء ﭔﻴﺮ ﻫﻴﭡﺎن ﺑﻪ ﺑﮏ ﻣﺮي!“‬
‫ﻣﻠﻄﺐ ‪ :‬ﺳﺴﺖ ‪ /‬ﭨﻮﭨﻲ ‪ /‬ﻧﻜﻤﻮ ﻣﺎﮢﻬﻮ‪ ،‬ﻫﺮ ﺣﺎل ۾ ﭔﻴﻦ ﺟﻮ ﻣﺤﺘﺎج رﻫﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫‪ .140‬ﻧﻮﭨﻦ ﺟﻲ ﭜﺖ ﭠﻬﺮאﺋﮡ ﺳﻮﻟﻲ‪ ،‬ﺳﺮن ﺟﻲ אوﻟﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻋﺎﻟﻮﻣﻞ ﻧﺎﻟﻲ ﮬﻚ ﻫﻨﺪو‪ ،‬ﺷﻬﺪאد ﻛﻮٽ ﺷﮭﺮ ۾ وڏو ﺳﻴﭡﻴﻮ ﻫﻴﻮ‪ .‬ﺑﺨﺘﺎور אﻫﮍو ﻫﻴﻮ ﺟﻮ ﻣﭩﻲَء‬
‫۾ ﻫﭣ وﺟﻬﻲ ﺗﻪ ﻣﭩﻲ ﺳﻮن ﭤﻲ ﭘﻮي‪ .‬ﻫﻚ دﻓﻌﻲ ﮔﻬﺮ ﺟﻲ ﭜﺖ ڊﻫﻲ ﭘﻴﺲ‪ .‬ﭠﻬﺮאﺋﮡ ﻻِء رאزي‬
‫ﮐﻲ ﮔﻬﺮאﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭜﺖ ڏﻳﮑﺎري‪ ،‬ﻣﭩﻴﺮﻳﻞ ۽ ﺧﺮچ ﺑﺎﺑﺖ ﭘﮁﻴﺎﺋﻴﻨﺲ‪.‬‬
‫”دﻳﻮאن! ﭔﻪ ﭼﺎر ﭔﻮرﻳﻮن ﺳﻴﻤﻴﻨﭧ ﺟﻮن‪ ،‬ﻣﮡ ﮐﻦ ﺳﺮﻳﻮ‪ ،‬ﭔﻪ ﭨﻲ ﻣﮡ ﺑﺠﺮو ۽ رﻳﺘﻲ‪ ،‬ﺳﺮن ﺟﺎ ﭔﻪ‬
‫ﭨﻲ ﻫﺰאر‪ُ ،‬ﭼﻮﻧﻲ ﺟﻲ ﭔﻮري אڌ אﻳﻨﺪي‪ “.‬رאزي‪ ،‬ﺳﺒﺰ ﺑﺎغ ڏﻳﮑﺎرﻳﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”אﻣﻴﺪ ﺗﻪ ڏﻳﻨﻬﻦ‪ -‬אڌ‬
‫۾ ﭜﺖ ﺗﻴﺎر ﭤﻲ وﻳﻨﺪي‪“.‬‬
‫ﻋﺎﻟﻮﻣﻞ ﺳﻬﻜﻨﺪو‪ ،‬ﭔﮅאﻳﻞ ﺳﺎﻣﺎن ﺷﻬﺮ ﻣﺎن وﭠﻲ آﻳﻮ‪ .‬ﻛﻢ ﺷﺮوع ﭤﻴﻮ‪ .‬ﻛﮇﮬﻦ ﭔﻪ ﭔﻮرﻳﻮن‬
‫ﺳﻴﻤﻴﻨﭧ ﺟﻮن ﭘﻴﻮن ﮔﻬﺮﺟﻦ‪ .‬ﻛﻴﮇيَء ﻣﻬﻞ رﻳﺘﻲَء ﺟﻮ ﮔﺎڏو ڍﻛﻲ ﭘﻴﻮ אﭼﻲ ﺗﻪ ﻛﻴﮇيَء ﻣﻬﻞ‬
‫ُﭼﻮﻧﻮ ﭘﻴﻮ ﮐﭩﻲ‪ .‬ﻋﺎﻟﻮﻣﻞ ﺟﻲ אچ وڃ ﻫﺠﻲ‪ .‬אﭸﺎ ڊﻛﻲ ڊﻛﻲ ﮔﻬﺮ ﻧﻪ ﭘﻬﭽﻲ ﺗﻪ وري ﺳﻬﻜﻨﺪو‬
‫ﺳﺎﻣﺎن وﭠﮡ وﭸﻲ‪ .‬ڊﻛﻲ ڊﻛﻲ ﻣﮍس ﺟﻲ ڌوﺗﻲ ﺋﻲ ﮐﺴﻲ ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫”ﺳﻴﭟ آﻫﻲ ﺗﻪ ﺧﻴﺮ!؟“ رﻳﺘﻲَء ﺑﺠﺮيَء وאري دﻛﺎﻧﺪאر ﭘﮁﻴﺲ؛ ”ﭠﻬﺮאﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﮀﮍي ﭜﺖ ﭤﻮ‪ ،‬ﺻﻔﺎ‬
‫ﮐﭣ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ آﻫﻴﻦ!“‬
‫”אدא ﺧﺒﺮ ﺋﻲ ﻧﻪ ﭘﭿ! ﭜﺖ ﭜﭹﻲ ﻻﭤﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﺑﻴﻨﻚ ﻣﺎن ﭘﺌﺴﺎ ﻛﮃאﺋﮡ ﺳﻮﻻ آﻫﻦ‪ “......‬ﻧﺮڙ ﺗﺎن‬
‫ڌوﺗﻲَء ﺟﻲ َﭘ َﻠ َﻮ ﺳﺎن ﭘﮕﻬﺮ אﮔﻬﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﻧﻮﭨﻦ ﺟﻲ ﭜﺖ ﭠﻬﺮאﺋﮡ ﺳﻮﻟﻲ‪ ،‬ﺳﺮن ﺟﻲ‬
‫אوﻟﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ . 1 :‬ﻫﺮ ﻛﻢ‪ ،‬ﻣﺤﻨﺖ ﮐﺎﻧﺴﻮאِء ﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﺌﻲ‪.‬‬

‫‪83‬‬
 ‫‪ . 2‬ﭘﺌﺴﻮ ﺧﺮچ ﻛﺮڻ ﺳﻮﻟﻮ‪ ،‬ﻛﻤﺎﺋﮡ ڏﮐﻴﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪.141‬وאﮢﻜﻮ ﭔﺎر ﺑﻪ ﻧﻔﻌﻲ ﺟﻲ ﻻﻟﭻ ۾ ڌכ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي وאﮢﻴﻲ ﺟﻮ ﮀﻮﻛﺮو‪ ،‬ﭼﺎﻛﻲَء ﮐﺎن ﺗﻴﻞ ﺟﻲ َدﮐِﻲ אﭠﻴﻦ آﻧﻲ ۾ وﭠﻲ‪ ،‬ﻣﭥﻲ ﺗﻲ ﮐﻨﻴﻮ‬
‫دﻛﺎن ﺗﻲ ﭤﻲ آﻳﻮ ﺟﻮ رﺳﺘﻲ ۾ ﻫﻜﮍي ﺳﻮﻧﻲ אﺷﺮﻓﻲ ﻧﻈﺮ آﻳﺲ‪ .‬دل ۾ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﺟﻜﮇﻫﻦ‬
‫ﺟﻬﻜﻲ אﺷﺮﻓﻲ ﮐﮣﻨﺪم ﺗﻪ ﮔﻬﮣﺎ ﻣﺎﻟﻚ ﭤﻲ ﭘﻮﻧﺪس! אﺷﺮﻓﻲ ﺑﻪ ﮀﮇﮢﻲ ﻧﺎﻫﻲ!“‬
‫אﻫﻮ ﭘﻮر ﭘﭽﺎﺋﻲ ﮐﮣﻲ ﭘﺎڻ ﮀﮇﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻣﭥﻲ ﺗﻲ رﮐﻴﻞ ﺗﻴﻞ ﺟﻲ دﮐﻲ ُﭨﻜﺮ ُﭨﻜﺮ ﭤﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﺗﻴﻞ‬
‫ﻫﺎرﺟﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺟﻲ ﭘﻬﭽﮡ ﮐﺎن ﭘﻬﺮﻳﻦ ﻫﺎرﻳﻞ ﺗﻴﻞ ﻣﻨﺠﻬﺎن وאﮢﻴﻲ אﺷﺮﻓﻲ ﮐﮣﻲ ﮐﻴﺴﻲ ۾‬
‫وﺟﻬﻲ ﮀﮇي‪ .‬آﻳﻮ وﻳﻮ ﮐﻴﺲ אﭤﺎرڻ ۾ ﻟﮙﻲ وﻳﻮ ۽ ﭤﻴﻞ ﻧﻘﺼﺎن ﻻِء آﭤﺖ ڏﻳﮡ ﻟﮙﺲ‪.‬‬
‫وאﮢﻴﻲ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو دوﺳﺖ ﭘﭩﺲ ﺟﻮ ﻧﻘﺼﺎن ڏﺳﻲ‪ ،‬دﻛﺎن ﺗﻲ ﭘﻬﺘﻮ‪ .‬ﮀﻮﻛﺮ ﻫﭥﺎن ﭘﻴﻞ ﻧﻘﺼﺎن‬
‫ﮐﺎن ﭘﻲُء ﮐﻲ آﮔﺎﻫﻪ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ۽ ﭘﭩﺲ ﺟﻲ ﻫﮇ‪ -‬رک ﻫﺌﮡ ﺟﻲ ﮔﻼ ﺑﻪ ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫وאﮢﻴﻲ אﻃﻤﻴﻨﺎن ﺳﺎن ﭔﮅڻ ﺑﻌﺪ ﭼﻴﺲ؛ ”ﺧﻴﺮ آﻫﻲ‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﭧ آﻫﻲ! אﺋﻴﻦ ﻧﻘﺼﺎن ﻧﻪ ﻛﻴﻮ‬
‫ﻫﻮﻧﺪאﺋﻴﻦ! אﭼﻲ ﺗﻪ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﭘﮁﻮن ﭤﺎ!“‬
‫ﻛﺮڻ ﺟﻮ‬ ‫אﻳﺘﺮي ۾ ﭘﭩﺲ ﺑﻪ ﺗﻴﻞ ﺟﻲ دﮐﻲ ﭜﺮאﻳﻮن دﻛﺎن ﺗﻲ ﭘﻬﺘﻮ‪ .‬ﭘﻲُء ﭘﭧ ﮐﺎن رﺳﺘﻲ ۾ ِ‬
‫ﺳﺒﺐ ﭘﮁﻴﻮ‪ .‬ﭘﭩﺲ ﮐﻴﺲ ﺳﻤﻮري ﻣﺎﺟﺮא ﻛﺮي ﭔﮅאﺋﻲ‪ .‬ﭔﮅڻ ﺑﻌﺪ دﻛﺎﻧﺪאر ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻨﮕﺘﻲَء‬
‫ڏאﻧﻬﻦ ڏﭠﻮ ۽ ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”وאﮢﻜﻮ ﭔﺎر ﺑﻪ ﻧﻔﻌﻲ ﺟﻲ ﻻﻟﭻ ۾ ڌכ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪو آﮬﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ . 1 :‬ﮬﻮﺷﻴﺎر ۽ ﭼﺎﻻכ ﻣﺎﮢﻬﻮ אﻫﻮ ﻛﻢ ﻛﻨﺪو‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ۾ ﭔﻦ رﭘﻴﻦ ﺟﻮ ﻓﺎﺋﺪو ﻫﻮﻧﺪس‪.‬‬
‫ﺟﮇﻫﻦ ﺗﻪ ڏﺳﮡ وאرא ﺳﻤﺠﻬﻨﺪא آﻫﻦ ﺗﻪ ﻧﻘﺼﺎن وאرو ﻛﻢ ﻛﻴﻮ אﭤﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫‪.142‬وאﮢﻴﺎ ﭤﻜﺠﻦ ﺗﻪ ﻣﭩﻲ ﻛﮃن‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍيَء ﺟﺎِء ﺟﻲ אڏאوت ﺗﻲ ﻣﺰدورن ﻣﺰدوري ﭘﺌﻲ ﻛﺌﻲ‪ .‬ﻣﻨﺠﻬﻦ ﻫﻜﮍو وאﮢﻴﻮ ﺑﻪ ﻫﻴﻮ‪،‬‬
‫ﺟﻴﻜﻮ ڏﻳﻨﻬﻦ ۾ ﻛﻴﺘﺮאﺋﻲ ﭜﻴﺮא‪ ،‬ﺟﻬﻨﮓ ﺟﻲ ﺧﻴﺎل ﺟﻲ ﺑﻬﺎﻧﻲ ﺳﺎن ﻣﻮﻛﻞ وﭠﻲ ﭼﻜﻮ ﻫﺌﻮ‪.‬‬
‫ﺳﻨﺪس אﻧﻬﻲَء ﺣﺮﻛﺖ ﺗﻲ ﭠﻴﻜﻴﺪאر ﺟﻲ ﻣﻨﺸﻲَء ﮐﻲ ڏאڍي ﺑﮁﺎن ﺑﻪ آﺋﻲ‪ .‬ﭨﭙﻬﺮيَء ڌאري وري‬
‫ﺟﮇﻫﻦ אن ﻣﺰدور ﺳﺎﮘﺌﻲ ﻋﺬر ﺳﺎن ﻣﻮﻛﻞ ورﺗﻲ ﺗﻪ ﻣﻨﺸﻲَء ﮐﻲ ﺷﻚ ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫”אڙي ﺗﻮن ﻫﻦ ﺟﻲ ﭘﻮﻳﺎن وﭸﻲ אک ﭨﻴﭧ ﻛﺮي ڏﺳﻲ آ ﺗﻪ ‪........‬؟“ ﻣﻨﺸﻲَء ﭔﺌﻲ ﻣﺰدور ﮐﻲ‬
‫ﭘﻮﻳﺎن ﻣﻮﻛﻠﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﺟﻬﻨﮓ ﺟﻮ ﺧﻴﺎل ﭤﻮ ﻛﺮي ﻳﺎ כ ﭔﻲ ﻟﻨﺠﻬﮡ אﭤﺲ!“‬
‫”ﻣﭩﻲَء ﺟﻲ ڍﻳﺮي ﭠﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻣﭥﺲ ﺟﻬﻨﮓ ﺟﻲ ﺧﻴﺎل وאري ﻧﻤﻮﻧﻲ ﺳﺎن وﻳﭡﻮ ﻫﻮ!“ אک ﭨﻴﭧ ﺗﻲ‬
‫وﻳﻞ ﻣﺰدور ﻣﻨﺸﻲَء ﮐﻲ ﻣﻮﭨﻲ אﭼﻲ ﭔﮅאﻳﻮ؛ ”ﺟﻬﻨﮓ ﺟﻲ ﺧﻴﺎل ﺟﻮ ﺑﻬﺎﻧﻮ ﻫﺌﺲ!“‬
‫”ﺗﻮن ﻛﻢ ﮐﺎن ﻧﭩﺎﺋﻴﻦ ﭤﻮ! وאﮢﻴﻮ ﻣﻮﭨﻴﻮ ﺗﻪ ﻣﻨﺸﻲَء دٻ ﭘﭩﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﻫﺘﺎن ﻣﻮﻛﻞ ﺟﻬﻨﮓ‬
‫ﺟﻲ ﺧﻴﺎل ﺟﻲ ﭤﻮ وﭠﻴﻦ‪ ،‬אﺗﻲ وﭸﻲ ﻣﭩﻲَء ﺟﻲ ڍﻳﺮي ﭠﺎﻫﻲ‪ ،‬ﻣﭥﺎن ﭤﻮ وﻳﻬﻴﻨﺲ! ﻫﻦ ﻣﺰور ﮐﻲ‪،‬‬
‫ﻣﻮن אک ﭨﻴﭧ ﻻِء ﻣﻮﻛﻠﻴﻮ ﻫﺌﻮ‪ “.‬אﻧﮭﻲَء ﻣﺰدور ڏאﻧﮭﻦ אﺷﺎرو ﻛﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”אﻧﻬﻲَء אﺋﻴﻦ‬
‫אﭼﻲ ﭔﮅאﻳﻮ آﻫﻲ! אﻫﮍي ﭠﮙﻲ ﻛﺮڻ ﺗﻲ ﺗﻮﮐﻲ ﺷﺮم ﻧﻪ ﭤﻮ אﭼﻲ!“‬
‫”ﺳﺎﺋﻴﻦ! ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﻋﺮض ﭔﮅو! ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺳﻨﮕﺘﻲ ﺑﻠﻜﻞ ﺻﺤﻴﺢ ﭤﻮ ﭼﺌﻲ ﺗﻪ ﻣﺎن ﻣﭩﻲَء ﻣﭥﺎن‬
‫وﻳﭡﻮ ﻫﺌﻢ‪ ،‬ﭘﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻴﺌﻦ آﻫﻲ؟‪ “..........‬وאﮢﺌﻲ ﮬﭣ אدب ﺟﺎ ﭔﮅي‪ ،‬وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي ﻋﺮض‬
‫ﻛﻴﻮ؛ ”وאﮢﻴﺎ ﭤﻜﺠﻦ ﺗﻪ ﻣﭩﻲ ﻛﮃن!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ . 1 :‬وאﮢﻴﻮ ‪ /‬دﻛﺎﻧﺪאر ﻫﻚ ﻫﻨﮅ وﻳﻬﮡ ﺳﺒﺐ ﭨﻮﭨﻲ ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪ .‬ﮐﺎﻧﺌﺲ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﺰدوري‬

‫‪84‬‬
 ‫ﻛﻴﻦ ﭤﻴﻨﺪي‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﻛﻤﺰور ﻣﺎﮢﻬﻮَء وٽ‪ ،‬ﻛﻤﺰور ﺑﻬﺎﻧﺎ ﻫﻮﻧﺪא آﻫﻦ ‪.‬‬
‫‪.143‬وﭸﺠﻲ ﺷﺎدي ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻲ ﺗﻪ ﭤﻮرو ﻧﻪ ﭤﭱﺠﻲ ﻟﻮﻧﮓ ﻓﻘﻴﺮ ﺗﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻟﻮﻧﮓ ﻓﻘﻴﺮ ﺟﻮ ﻫﻜﮍو دوﺳﺖ ﻳﺎ دوﺳﺘﻲَء ﺟﻲ دﻋﻮيٰ ﻛﻨﺪڙ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﺷﺎدي ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻲ ﮔﻬﮣﺎ‬
‫ﭜﻴﺮא ﻛﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻟﻮﻧﮓ ﻓﻘﻴﺮ ۽ ﺷﺎدي ﺷﮭﻴﺪ ﺟﺎ ﻣﻘﺒﺮא‪ ،‬ﺿﻠﻌﻲ ﺧﻴﺮﭘﻮر ۾ آﻫﻦ‪.‬‬
‫ﺷﺎدي ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻲ وﻳﻨﺪي وאٽ ۾ ﻟﻮﻧﮓ ﻓﻘﻴﺮ ﺟﻮ ﮘﻮٺ אﻳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻫﻲُء ﻳﺎر ﺑﻪ אﺗﻲ ﻟﻮﻧﮓ ﻓﻘﻴﺮ‬
‫وٽ ﺗﺮﺳﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺠﻬﺎﻧﺪو ﻛﻨﺪو ﻫﻴﻮ ۽ ﻟﻮﻧﮓ ﻓﻘﻴﺮ ﺗﻲ ﭤﻮرو ﭤﭱﻴﻨﺪي ﭼﻮﻧﺪو ﻫﻴﻮ؛ ”ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ‬
‫ﺳﻚ ﻟﮙﻲ‪ ،‬ﺑﺲ אﭼﻲ ﻧﻜﺘﺲ ! ﭘﺮאﮢﻲ ﻳﺎري ﺑﻪ ﺗﻪ ﻧﺒﺎﻫﮣﻲ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﺎﻧﻲ ﭨﻜﻲ ﮐﺎﺋﻲ‪ ،‬رאت ﺗﺮﺳﻲ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﺷﺎدي ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻲ وﭸﻲ ﺣﺎﺿﺮي ﭜﺮﻳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪.‬‬
‫ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ אﻫﻮ رאز‪ ،‬ﻟﻮﻧﮓ ﻓﻘﻴﺮ ﺗﻲ ﮐﻠﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﺟﻨﻬﻦ دوﺳﺖ ﮐﻲ ﻣﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﭼﺌﻲ ڏﻧﻮ؛‬
‫”وﭸﺠﻲ ﺷﺎدي ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻲ ﺗﻪ ﭤﻮرو ﻧﻪ ﭤﭱﺠﻲ ﻟﻮﻧﮓ ﻓﻘﻴﺮ ﺗﻲ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ . 1 :‬ﻣﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﻣﮑﮡ ﺟﻮ‪ ،‬ﺟﻬﻮري ﻛﺮي ﺟﻬﮡ ﺟﻲ!‬
‫‪ِ . 2‬ﻣﻨﻬﻦ ﻣﮑﮡ ﺟﻮ ﻛﺮڻ‪ ،‬ﺟﻬﻮري ﺟﻬﮡ ﺟﻲ ﻟﮙﮡ‪) .‬ورﺟﻴﺲ(‪.‬‬
‫‪ . 3‬ﺷﺎدي ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻲ وﭸﮡ‪ ،‬ﭤﻮرو ﻟﻮﻧﮓ ﻓﻘﻴﺮ ﺗﻲ ﭤﭱﮡ‪) .‬ورﺟﻴﺲ(‬
‫‪.144‬وڏن آﺋﻲ‪ ،‬ﻧﻨﮃא وﺳﺮﻳﻮ وﭸﻦ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﮘﻮٺ ۾ ﻫﻜﮍو ﻛﻔﻦ ﭼﻮر ﺳﺎﻣﺎﮢﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ُﻣﺮدن ﺟﺎ ﻛﻔﻦ ﻻﻫﻴﻮ ﻫﻠﻴﻮ وﻳﻨﺪو ﻫﺌﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺳﻨﺪس אﻧﻬﻲَء ﺣﺮﻛﺖ ﮐﺎن ڏאڍא ﺗﻨﮓ ﭤﻲ ﭘﻴﺎ ﻫﺌﺎ‪ .‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ אﻫﻮ ﻣﺮي وﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﺎﮢﻬﻦ‬
‫ﺳﮏ ﺟﻮ ﺳﺎه ﮐﻨﻴﻮ‪ .‬ﭔﻪ ﭼﺎر ﻣﻬﻴﻨﺎ ﻧﻪ ﮔﺬرﻳﺎ ﺗﻪ ﭔﻴﻮ ﻛﻔﻦ ﭼﻮر ﺳﺎﻣﺎﮢﻮ‪ .‬ﺟﻴﻜﻮ ﻛﻔﻦ ﺗﻪ ﻻﻫﻲ‬
‫وﻳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﻗﺒﺮ ﺑﻪ אﮔﻬﺎڙي ﭰﭩﻲ ﻛﺮي وﻳﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎﮢﻬﻮ وري ﭔﻴﮣﺎ ﺑﻴﺰאر ﭤﻲ ﭘﻴﺎ ۽ ﭼﻮڻ‬
‫ﻟﮙﺎ؛ ”אﮘﻴﻮن ﭼﮝﻮ ﻫﺌﻮ‪ ،‬ﺟﻮ ﻓﻘﻂ ﻛﻔﻦ ﻻﻫﻴﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪ .‬ﺧﻔﻲ ۾ ﺗﻪ ﻧﻪ وﺟﮭﻨﺪو ﮬﻴﻮ‪ .‬ﻫﻲُء ﺗﻪ‬
‫ﻣﻮرאﮘﻮ ُﻣﺮدي ﮐﻲ ﺟﻬﻨﮓ ﺟﻲ ِﻣ ُﺮن ﺣﻮאﻟﻲ ﻛﻴﻮن ﻫﻠﻴﻮ ﭤﻮ وﭸﻲ‪“.‬‬
‫”وڏو ڏوﻫﺎري ﭘﻴﺪא ﭤﺌﻲ ﺗﻪ ﻧﻨﮃא وﺳﺮﻳﻮ وﭸﻦ!“ ﻫﻜﮍي دروﻳﺶ אﺋﻴﻦ ﭼﻴﻮ؛ ”وڏن آﺋﻲ‪ ،‬ﻧﻨﮃא‬
‫وﺳﺮﻳﻮ وﭸﻦ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ .1 :‬وڏن ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ﻧﻨﮃא وﺳﺮﻳﻮ وﭸﻦ‪.‬‬
‫‪ . 2‬وڏو ڏوﻫﺎري‪ ،‬ﻧﻨﮃي ڏوﻫﺎريَء ﺟﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﭤﻮ ﻛﺮאﺋﻲ‪.‬‬
‫‪ . 3‬ﭘﻮﻳﺎن‪ ،‬אﮘﻴﻦ ﺟﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮאﺋﻴﻦ ﭤﺎ‪.‬‬
‫‪َ .145‬و ُر ﺗﻪ ﭘﻬﺮﻳﻮن َو ُر‪ ،‬ﭔﻴﻮ آﻫﻲ ﻛﺎرﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﭠ ِ ُ‬
‫ﻜﺮ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍيَء ﻣﺎﺋﻲَء ﺟﻲ‪ ،‬ﻫﻜﮍي ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻮﺟﻮאن ﺳﺎن ﺷﺎدي ﭤﻴﻞ ﻫﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻣﺎن ﭔﻪ ﭔﺎر ﻫﺌﺲ‪.‬‬
‫ﻣﮍس ﻣﺤﻨﺖ ﻣﺰدوري ﻛﺮي ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ۽ ﭔﭽﻦ ﺟﻮ ﭘﻴﭧ ﭘﺎﻟﻴﻨﺪو ﻫﻮ ﭘﺮ ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺒﺐ وﻗﺖ ڏאڍو‬
‫ﺗﻨﮓ ﮔﺬرﻧﺪو ﻫﻴﻦ‪ .‬ﻣﺎﻳﻦ ﺟﻮ ﻣﺬﻫﺐ آﻫﻲ‪ ،‬ﭼﻠﻜﻮ‪ .‬ﻏﺮﻳﺐ ﻣﮍس ﺳﻨﺪس אﻫﻲ ﺳﮅون ﭘﻮرﻳﻮن ﻧﻪ‬
‫ﻛﺮي ﺳﻬﮕﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﺎﺋﻲَء ﺟﻬﻴﮍא ﻛﺮي ﮐﺎﻧﺌﺲ ﻃﻼق ورﺗﻲ‪.‬‬
‫ﭗ ﺑﻪ ﻫﺌﺲ‪.‬‬ ‫ﻣﺎﺋﻲ ﺟﻮאن ﺑﻪ ﻫﺌﻲ ۽ ﺳﻬﮣﻲ ﺑﻪ‪ .‬ﺳﻮﻧﻬﻦ ۽ ﺟﻮאﻧﻲَء ﺗﻲ ﻧﺎز ﺑﻪ ﻫﻴﺲ ﺗﻪ ﻣﮍس ﺟﻮ َﮐ ُ‬
‫ﻃﻼق ﺟﻮ دאڳ ﻟﮙﮡ ﺳﺒﺐ ﻛﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﮢﺲ ﺗﻜﮍ ۾ ﺷﺎدي ﻛﺮڻ ﻻِء ﺗﻴﺎر ﻧﻪ ﮬﺌﻮ‪ .‬ﺟﻨﮭﻦ ﺳﺒﺐ‬
‫ﺖ ﺳﺎن ﻟﮙﺲ‪ .‬آﺧﺮ ﻫﻜﮍي ﺷﺎدي ﺷﺪه ۽ אڌڙوٽ ﻋﻤﺮ وאري دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺳﺎن ﺷﺎديَء‬ ‫ﻣﻨﻬﻦ وﭸﻲ ﭜِ ِ‬

‫‪85‬‬
 ‫ﻻِء رאﺿﻲ ﭤﻲ وﺋﻲ‪.‬‬
‫ﻣﮍس ﺗﻪ ﮐﻴﺲ ڏאڍو ﮔﻬﺮﻧﺪو ﻫﻮ ۽ ﭔﭽﻦ ﺟﻮ ﺑﻪ ڏאڍو ﺧﻴﺎل ﻛﻨﺪو ﻫﺌﺲ‪ .‬ﺗﻨﻬﻦ ﻫﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﻣﺎﺋﻲ‬
‫ﻛﻬﺎت ﻛﺮي ﭼﻮﻧﺪي ﻫﺌﻲ؛ ”ﻫﺎِء‬ ‫دﻟﻲ ﻃﺮح رאﺿﻲ ﻧﻪ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻛﮇﻫﻦ ﻛﮇﻫﻦ ﺻﺒﺢ ﺟﻮ אﭤﻲ َ‬
‫ﭘﻬﺮﻳﺎن ﻣﮍس!“‬
‫”אﻣﺎن! ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻪ ﺗﻮﮐﻲ روزאﻧﻮ ﻣﺎرﻳﻨﺪو ﻫﻮ! ڏک ڏﻳﻨﺪو ﻫﻴﺌﻪ! אﺳﺎن ﮐﻲ ﺑﻪ אن ﮐﺎن وﮀﻮڙﻳﺌﻲ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﻦ ﮬﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﻲ אﻫﻮ ﻳﺎد آﻫﻲ؟ آﺧﺮ ﮀﻮ؟!“ ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ אﮘﺌﻴﻦ ﻣﮍس ﻣﺎن ﭴﺎول ﭘﭧ‬
‫ﭼﺌﻲ ڏﻧﺲ‪.‬‬
‫”אﺑﺎ ﻣﺎرون ﺑﻪ ﻣﮍس ڏﻳﻨﺪא آﻫﻦ! ﺗﮇﻫﻦ ﭤﻲ ﭼﻮאن!‪ “!...‬ﭘﭧ ﮐﻲ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ” َو ُر ﺗﻪ‬
‫ﭘﻬﺮﻳﻮن َو ُر‪ ،‬ﭔﻴﻮ آﻫﻲ ﻛﺎرﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﭠﻜﺮ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ‪ .1 :‬ﻧﻌﻤﺖ ﮐﺴﺠﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮِء ﺋﻲ‪ ،‬אن ﺟﻮ אﺣﺴﺎس ﭤﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﻣﺎﺿﻲ ڏאڍو ﭘﻴﺎرو ﻟﮙﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ . 3‬אﮘﻲ ﺟﮭﮍא ﻣﺮد‪ ،‬ﻫﺎﮢﻲ ﻧﺎﻫﻦ‪.‬‬
‫ﭧ رאڄ‪ ،‬ﻣﻴﭿ رאڄ‪) .‬ﭘﻨﺠﺎﺑﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ (‬ ‫‪َ .146‬و َر رאڄ‪َ ،‬ﭔ َﺮ رאڄ‪ُ ،‬ﭘ َ‬
‫ﭧ ﺟﻮאن ﻫﺌﺲ‪ ،‬ﺟﻦ ﺟﻲ ﺳﻬﺎري ﭘﺌﻲ ﺟﻴﺌﻨﺪي‬ ‫ﻫﻜﮍيَء ﻋﻮرت ﺟﻮ ﻣﮍس ﻣﺮي وﻳﻮ ﻫﻮ ﭘﺮ ُﭘ َ‬
‫ﻫﺌﻲ‪ .‬ﭘﭩﻦ ﺟﻲ ﺷﺎدي ﻛﺮאﻳﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﻧﻨﻬﻦ ﮔﻬﺮ ۾ אﻳﻨﺪي ﺋﻲ אﭼﻲ ڏﻧﭛ ڏﻧﺲ‪ .‬ﻧﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺗﺎﺋﮡ‬
‫ﺗﭙﺎﺋﮡ ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﻣﮍس وאرא ڏﻳﻨﻬﻦ ﻳﺎد ﻛﺮي ﭘﺌﻲ روﺋﻨﺪي ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﻚ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻧﻨﮃي ﻫﻮﻧﺪي ﺟﻲ‬
‫ﺳﻬﻴﻠﻲ ﮔﻬﻤﮡ آﻳﺲ‪ .‬ﺳﻨﺪس ﺣﺎل ڏﺳﻲ‪ ،‬ڏﮐﻦ ﺳﻮرن ﺟﻮن ﮘﺎﻟﻬﻮﻳﻦ ﭘﮁﮡ ﻟﮙﺲ ﺗﻪ ﮀﻠﻜﻲ ﭘﺌﻲ‪.‬‬
‫”אدي! ﻛﻬﮍﻳﻮن ﭤﻲ ﺳﻮرن ﺟﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﭘﮁﻴﻦ! ﻣﮍس وﺋﻲ ﺟﺎ אﻧﺪر ۾ ﭰﭧ אﭤﺌﻲ ﭰﭧ! אﻧﺪر‬
‫ﺋﻲ ﺟﻠﻴﻮ ﭘﻴﻮ אﭤﺌﻲ ﺗﻮن ﭜﻴﮡ آﻫﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮﺳﺎن ﭤﻲ אﻧﺪر ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻛﻴﺎن! ﻫﻮﻧﺌﻦ ﺗﻪ ﺳﭵﻮ ڏﻳﻨﻬﻦ‬
‫زﺑﺎن ﺗﻲ ﻣﻬﺮ אﭤﻢ‪ .‬ﮔﻮﻧﮕﻦ وאﻧﮕﺮ ﭤﻲ ﺟﻴﺌﺎنِء! ﭘﺮ ﻫﻜﮍي ﮘﺎﻟﻬﻪ ﭔﮅي ﮀﮇ!“ دردن ﺟﻮ دאﺳﺘﺎن‪،‬‬
‫ﮘﻮڙﻫﻦ ﺟﻲ ﻣﻴﻨﻬﻦ ۾‪ ،‬ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﺲ؛ ” َو َر رאڄ‪َ ،‬ﭔ َﺮ رאڄ‪ ،‬ﭘﭧ رאڄ‪ ،‬ﻣﻴﭿ رאڄ!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﺧﺎوﻧﺪ رאج‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ رאج‪ُ ،‬ﭘﻮت رאج‪ُ ،‬دوت رאج‪) .‬ﭘﻨﺠﺎﺑﻲ(‬
‫‪ . 2‬ﻣﮍس ﺟﻮ رאڄ אﺋﻴﻦ آﻫﻲ ﺟﻴﺌﻦ رאم ۽ ﺳﻴﺘﺎ‪ ،‬אﻳﻮڌﻳﺎ ۾ ﭔﺮﻫﻪ وאرن ڏﻳﻨﻬﻦ ۾ ﺣﻜﻮﻣﺖ‬
‫ﻛﺌﻲ‪ .‬ﭘﭧ ﺟﻮ رאڄ آﻫﻲ ﻣﻴﭿ ‪ /‬אﺷﺎري ﺟﻮ رאڄ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﭘﭧ ﺟﻮِء ﺟﻲ אﺷﺎرن ‪/‬ﻣﻴﮁﻦ ‪/‬ﭼﻮڻ ﺗﻲ‬
‫ﻫﻠﻲ ﭤﻮ‪.‬‬
‫‪ . 3‬ڌيَء ﮐﺎن אﮘﻲ ﮐﺎﺋﻲ وﭠﺠﻲ‪ ،‬ﻧﻨﻬﻦ ﮐﺎن אﮘﻲ ﭼﻮڙي وﭠﺠﻲ‪.‬‬
‫ﭼﻮڙ‪ ،‬ﺟﻴﺴﻦ ﻧﻨﻬﻦ אﭼﺌﻲ! ﮐﺎُء ﭘﻲُء‪ ،‬ﺟﻴﺴﻴﻦ ڌيَء ﭤﻴﺌﻲ‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺎڻ‬
‫‪ِ .4‬‬
‫ُ‬
‫‪.147‬وڻ وڻ ﮐﻲ‪ ،‬אﮔﻬﺎڙ ﻧﻪ ڏﻳﮑﺎرﺑﻲ )ﺳﻨﮅ ‪ /‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ (‬
‫ﻫﻜﮍي ﻣﻮﻟﻮي ﺻﺎﺣﺐ وٽ‪ ،‬وﺿﻮَء ۽ אﺳﺘﻨﺠﺎ ﻻِء ﻫﻜﮍو ﺋﻲ ﭠﻜﺮ ﺟﻮ ﻛﻮﻧﺌﺮو ﻫﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ‬
‫۾ ﭼﮝﻲ ﻣﻘﺪאر ۾ ﭘﺎﮢﻲ ﻣﺎﭘﻨﺪو ﻫﻴﺲ‪ .‬אﻫﻮ ﺋﻲ ﺳﺒﺐ ﻫﻴﻮ ﺟﻮ ﭘﺮאﮢﻮ ﭤﻴﮡ ﺟﻲ ﺑﺎوﺟﻮد ﺑﻪ אن ﻣﺎن‬
‫ﭜﻮر ﭤﻲ‬ ‫ﻫﭣ ﻛﮃڻ ﻻِء ﺗﻴﺎر ﻧﻪ ﻫﺌﻮ‪ .‬ﻫﻚ دﻓﻌﻲ ﭘﺎﮢﻲَء ﭜﺮﻳﻨﺪي ﻫﭣ ﻣﺎن ﮀﮇאﺋﺠﻲ وﻳﺲ ۽ ﭜﭵﻲ َ‬
‫ﭘﻴﺲ‪ .‬אن ﺗﻲ ڏאڍو ﻣﻼل ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫”ﺳﺎﺋﻴﻦ! ﻛﻮﻧﺌﺮي ﺟﻬﮍي ﺷﻲَء آﻫﻲ! ﭠﻜﺮ אڄ ُﺟﮍﻳﻮ‪ ،‬ﺳﭝﺎن ڊﻫﻲ وﻳﻮ! אن ﻻِء אﻳﮇو رﻧﺞ‬
‫ﻛﺒﻮ آﻫﻲ؟! ﺟﮇﻫﻦ אن ﺟﻬﮍא ﻛﻴﺌﻲ ﺑﺎزאر ۾ ﭘﻴﺎ ﻣﻠﻦ ﺗﻪ אن ﺟﻲ وﭸﮡ ﺟﻮ ﻛﻬﮍو ڏک؟!“‬

‫‪86‬‬
 ‫ﻫﻜﮍي ﺟﻤﺎﻋﺘﻲَء ﭼﺌﻲ ڏﻧﺲ‪.‬‬
‫”ﻛﻮﻧﺌﺮي ﭜﭵﮡ ﺟﻮ رﻧﺞ ﻧﻪ אﭤﻢ! ﭘﺮ ﭼﻮאن ﭤﻮ ﺗﻪ אوﮔﻬﮍ ﻫﻚ ﮐﻲ ڏﻳﮑﺎري ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻫﺎﮢﻲ ﭔﺌﻲ‬
‫ﮐﻲ ڏﻳﮑﺎرﮢﻲ ﭘﻮﻧﺪي‪ “.‬ڏک ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”وڻ وڻ ﮐﻲ‪ ،‬אﮔﻬﺎڙ ﺗﻪ ﻛﺎﻧﻪ‬
‫ڏﻳﮑﺎرﺑﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ آڏو‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﺎ ﻋﻴﺐ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻪ ﻛﺒﺎ آﻫﻦ‪.‬‬
‫‪.148‬ﻫﺎرﺋﻲ ﮐﺎن ﭘﻴﺘﻮ ﭜﻠﻮ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺷﻬﺮ ﻣﺎن ﭔﺌﻲ ﺳﻮدي ﺳﻤﻴﺖ ﺷﺮﺑﺖ ﺟﻮ ﺷﻴﺸﻮ وﭠﻴﻮ ﭘﺌﻲ آﻳﻮ ﺗﻪ رﺳﺘﻲ ﺗﻲ ﭤﻴﮍ‬
‫ﻴﺮ ﻣﺎن ﺷﺮﺑﺖ وﻫﮡ ﻟﮙﻮ‪ .‬ﮐﮣﻲ ﻫﻠﮡ ﺳﺎن ﮘﻮٺ‬ ‫ﻴﺮ ﭘﺌﺠﻲ وﻳﺲ‪ِ .‬ﺳ َ‬ ‫אﭼﮡ ﺳﺒﺐ ﺷﻴﺸﻲ ۾ ِﺳ َ‬
‫ﺗﺎﺋﻴﻦ وﻫﻲ ﭘﻮرو ﭤﻲ وﭸﻲ ﻫﺎ! ﺣﻔﺎﻇﺖ ﺳﺎن ﮐﮣﻲ ﻫﻠﮡ ﻻِء ﭔﻴﻮ ﭤﺎنُء ﺑﻪ ﻧﻪ ﻫﻴﺲ‪ ،‬ﺟﻮ אن ۾‬
‫ﻻﻫﻲ ﮐﮣﻲ ﮬﻠﻲ‪.‬‬
‫وﻳﭽﺎر ﻛﺮي‪ ،‬ﺷﺮﺑﺖ ﺟﻮ ﺷﻴﺸﻮ ﺋﻲ ﭘﻲ وﻳﻮ‪ .‬ﮔﻬﺮ ﭘﻬﺘﻮ ﺗﻪ ﺟﻮِء آڏي ﭘﮁﺎ ﻛﻴﺲ‪ .‬ﮐﻴﺲ‬ ‫ُ‬ ‫אﻫﻮ‬
‫ﺳﻤﻮري ﻣﺎﺟﺮא ﻛﺮي ﺳﮣﺎﻳﺎﺋﻴﻦ ۽ آﺧﺮ ۾ ﺷﺮﺑﺖ ﭘﻴﺌﮡ ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﭔﮅאﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﻫﺎرﺋﻲ‬
‫ﮐﺎن ﭘﻴﺘﻮ ﭜﻠﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﻣﺎل ﻣﻠﻜﻴﺖ ﭔﻴﻦ ﻻِء ﭰﭩﻲ ﻛﺮي وﭸﮡ ﮐﺎن‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻫﭥﻦ ﺳﺎن ﭘﺎڻ ﺗﻲ ۽ ﺧﺪא ﺟﻲ رאه‬
‫۾ ﺧﺮچ ﻛﺮي وﭸﺠﻲ ﺗﻪ ﭼﮝﻮ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪.149‬ﻫﺠﺌﻲ وאﻧﺪﻛﺎﺋﻲ ﺗﻪ وڃ وڏﻳﺮאﮢﻲ אوﻃﺎق‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ‪/‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍي وڏﻳﺮي ﺟﻲ אوﻃﺎق ﺗﻲ ﻛﭽﻬﺮي ﻟﮙﻲ ﭘﺌﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻣﻬﻤﺎن ﻣﮍא ﺑﻪ ﭨﻜﻴﻞ ﻫﺌﺎ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ‬
‫ﻫﻨﮅ وﮀﺎﺋﺠﮡ ﺟﻲ آﺳﺮي ﻓﻲ אﻟﺤﺎل ﻛﭽﻬﺮيَء ۾ ﻣﮕﻦ ﻫﺌﺎ‪ .‬אﻳﺘﺮي ۾ ﮘﻮٺ ﺟﻲ ﻫﻜﮍي‬
‫وאﻧﺪي ﻧﻮﺟﻮאن אﭼﻲ ُﻣﻨﻬﻦ ﻛﮃﻳﻮ‪ .‬ﮐﻴﺲ ڏﺳﻨﺪي ﺋﻲ وڏﻳﺮو ﻣﭥﺲ ُﭨ ِﭩﻲ ﭘﻴﻮ‪.‬‬
‫”אڙي وאه ڙي وﻟﻮ وאه! ﻫﻮنَء ﻛﻢ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ ﺗﻪ ﺳﭵﻮ ڏﻳﻨﻬﻦ وﻳﭡﻮ אوﻃﺎق ﺟﻮ ﺣﻘﻮ ﮀﻜﻴﻦ ۽‬
‫ﮐﭩﻮن ﮀﻨﻴﻦ! אڄ ﻣﻬﻤﺎن آﻳﺎ آﻫﻦ ﺗﻪ وري ﮔﻬﺮ ﺗﮍ وאرو ﭤﻲ وﻳﻮ آﻫﻴﻦ‪ “.‬אﻫﺎ ﺗﻤﻬﻴﺪ ﭔﮅڻ ﮐﺎن ﭘﻮِء‬
‫وﻳﭡﺲ ﻛﻢ ﮘﮣﺎﺋﮡ؛ ”ﺷﺎم ﮐﺎن ڍﮘﺎ ﺑﮏ ﺗﻬﻲ ﺑﻴﭡﺎ آﻫﻦ‪ ،‬אﻧﻬﻦ ﮐﻲ ﮔﺎه ۽ ﻛﺘﺮ وﺟﻬﮣﻲ ﻫﺌﻲ‪،‬‬
‫ﺳﺎ ﺗﻮ ﮐﺎﻧﺴﻮאِء ﻛﻨﮭﻦ ﻧﻪ وڌي‪ .‬دﻻ ﺗﻪ دﻻ ﺑﻪ ﮔﻬﮍאﻣﻨﺠﻲَء ﺗﻲ رﮐﺌﻲ رﮐﺌﻲ ﺳﻜﻲ وﻳﺎ آﻫﻦ!‬
‫ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ آﺳﺮي אﻫﻲ ﺑﻪ ﻛﻨﻬﻦ ﻧﻪ ﭜﺮﻳﺎ آﻫﻦ‪ .‬ﻣﻬﻤﺎن ﺗﻪ ﻣﻬﻤﺎن آﺳﺮي ۾ وﻳﭡﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﺗﻪ אﺟﻬﺎ ﭤﻲ‬
‫ﺣﻮﻳﻠﻲَء ﺗﺎن ﻣﺎﻧﻲ אﭼﻲ‪ .‬ﻫﻨﮅ دﻳﺮي ﺗﺎن אﻟﮗ ﮐﮣﻲ אﭼﮣﺎ آﻫﻦ‪ .‬ﺣﻘﻮ ﺗﻪ‪ ،‬ﺣﻘﻲ ﺟﻮ ﻣﺰو ﮀﮇאﺋﻲ وﻳﻮ‬
‫آﻫﻲ! אﻫﻮ ﺑﻪ ﺗﺎزو ﻛﺮﮢﻮ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫وﻟﻮ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﺳﺎن ﻫﭣ ﻣﻼﺋﻲ‪ ،‬אﭸﺎ ﮐﭧ ﺗﻲ وﻳﭡﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ وري وڏﻳﺮي ﺑﻮﻫﺮ ﻛﻴﺲ؛ ” אڙي !‬
‫وري وﻳﻬﻴﻦ ﭤﻮ! ‪ ...‬אٿ ﺑﺎﺑﺎ אٿ!‪ .....‬ﭘﻬﺮﻳﻦَء ﺳﭧ ﺗﻪ ﮐﻮه ﺗﺎن ﭘﺎﮢﻲ ﭜﺮي آُء! ﭘﻮِء ﭔﻴﺎ ﻛﻢ‬
‫ﻛﺮي אﮘﻮ ﭘﻮِء אﭼﻲ ﻛﭽﻬﺮيَء ﺟﻮ ﻣﺰو وٺ! אٿ ﺷﺎﺑﺎس ! ڏאﻫﻮ ﭤﻲُء ُאٿ! ﺟﻠﺪي ﻛﺮ!“‬
‫وڏﻳﺮي ﺟﻲ ﺟﻬﺎڙ ﭔﮅي وﻟﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ وﻳﻬﮡ ِو ُه ﺳﻤﺠﻬﻨﺪي‪ ،‬ﻛﻢ ﻻِء אﭤﻴﻮ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﻨﻬﻦ‬
‫ﭜﮣﻜﻨﺪو وﻳﻮ؛ ”ﻫﺠﺌﻲ وאﻧﺪﻛﺎﺋﻲ ﺗﻪ وڃ وڏﻳﺮאﮢﻲ אوﻃﺎق‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬وڏﻳﺮي ﺟﻲ אوﻃﺎق ﺗﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﮐﻲ ﻧﻪ وﭸﮡ ﮔﻬﺮﺟﻲ‪ .‬وﻳﻨﺪو ﺗﻪ رﮘﻮ ﻛﻢ ﺋﻲ ﻛﻢ‬
‫ﻛﺮﮢﻮ ﭘﻮﻧﺪس‪.‬‬
‫‪.150‬ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲَء ﻻِء‪ ،‬ﻛﺎﻧﻪ ﻛﺎ وאٽ آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬

‫‪87‬‬
‫ﻫﻨﺪو ﭘﺌﻨﭽﺎﺋﺖ ﻫﻜﮍي ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ﺗﻲ ﻏﻮر ﻛﺮڻ ﻻِء ﻛﭡﻲ ﭤﻲ‪ .‬ﻫﻠﻨﺪي ﻛﭽﻬﺮيَء ۾ ﻫﻜﮍي‬
‫ﺮڳ ۾ وﻳﻨﺪאﺳﻴﻦ‪.‬‬‫ﭘﺌﻨﭻ ﭼﻴﻮ؛ ”אﺳﻴﻦ ﻫﻨﺪو ﺗﻪ روز رאم ﺟﻮ ﻧﺎم ﺟﭙﻴﻮن ﭤﺎ‪ ،‬אن ﻛﺮي َﺳ َ‬
‫وﻳﭽﺎرن ﻣﺴﻠﻤﻴﻨﻦ ﺟﻮ ﮀﺎ ﭤﻴﻨﺪو؟! אﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﻧﺮڳ ﮐﺎن ﻛﻴﺌﻦ ﺑﭽﺎُء ﭤﻴﻨﺪو؟“‬
‫ﺳﭝﺌﻲ ﭘﺌﻨﭻ אﻧﻬﻲَء ﺳﻮאل ڏאﻧﻬﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭤﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻦ وﻳﭽﺎرن ﺟﻲ ﺑﭽﺎَء‬
‫ﺟﻲ وאٽ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ آﺋﻲ‪.‬‬
‫”وڏي ﭘﺌﻨﭽﺎﺋﺖ ﻛﻮﭠﺎﺋﺠﻲ‪ ،‬אن ۾ אﮬﻮ ﻣﺴﺌﻠﻮ ﭘﻴﺶ ﻛﺠﻲ‪ “.‬ﮬﻜﮍي ﭘﺌﻨﭻ وڏي ﺳﻮچ ﺑﻌﺪ‬
‫ﭼﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﺳﻤﻮرא ﻣﺘﻔﻖ ﭤﻴﺎ‪.‬‬
‫وڏي ﭘﺌﻨﭻ ﻛﻮﭠﺎﺋﻲ وﺋﻲ‪ .‬ﻣﻘﺮر وﻗﺖ ﺗﻲ ﺟﮇﻫﻦ ﺳﻤﻮرא ﭘﺌﻨﭻ ﻛﭡﺎ ﭤﻴﺎ ﺗﻪ ﮐﻴﻦ ﻣﺴﺌﻠﻮ وڏو‬
‫ﮔﻨﭝﻴﺮ ﻧﻈﺮ آﻳﻮ‪ .‬ﺳﻤﻮرא ﻣﭥﻮ ﭨﻴﻜﻲ ﺳﻮﭼﮡ ﮐﻲ ﺟﻨﺒﻲ وﻳﺎ‪.‬‬
‫”وﻳﭽﺎرن ﻣﺴﻠﻤﻴﻨﻦ ﺟﻲ ﺑﭽﺎَء ۽ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲَء ﻻِء ﭔﻲ ﻛﺎﺑﻪ وאٽ ﻧﻪ ﭤﻲ ﻧﻈﺮ אﭼﻲ ﭘﺮ ﻫﻜﮍي‬
‫آﻫﻲ‪ “...‬ﻫﻜﮍي ﻣﻬﺎﭘﺌﻨﭻ ۽ دאﻧﻲَء وڏي ﻣﭥﻲ‪ -‬وﻳﮍﻫﺎﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﭼﻴﻮ؛ ” ُאﻫﺎ אِﻫﺎ آﻫﻲ ﺗﻪ ﺟﮇﻫﻦ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ‪ ،‬ﻛﭽﻬﺮي ﻛﺮي ﭤﻜﺒﺎ آﮬﻦ ﺗﻪ אﭤﮡ وﻗﺖ ﭼﻮﻧﺪא آﻫﻦ؛ ﻫﻠﻮ ﺗﻪ ﻫﻠﻲ آرאم ﻛﻴﻮن‪ .‬אن‬
‫وﻗﺖ ﺟﻴﻜﻮ رאم ﺟﻮ ﻧﺎم ﺟﭙﻴﻨﺪא آﻫﻦ‪ ،‬אﺗﻲ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲ ﭤﺌﻴﻦ ﺗﻪ ﭤﺌﻴﻦ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ ﭔﻲ وאٽ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ ﭤﻲ‬
‫אﭼﻲ‪“.‬‬
‫”ﭘﺎڻ ﺗﻪ ﺧﻮאﻣﺨﻮאه ﺧﻔﻲ ﭘﺌﻲ ﭤﻴﺎﺳﻴﻦ‪ “.‬ﻫﻜﮍي ﭘﺌﻨﭻ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺧﻴﺎل ﺟﻮ אﻇﻬﺎر ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛‬
‫”ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲَء ﻻِء ﻛﺎﻧﻪ ﻛﺎ وאٽ آﻫﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬אﻣﻴﺪن ﺗﻲ ﺟﻬﺎن ﻗﺎﺋﻢ آﻫﻲ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﻻِء‪ ،‬ﺳﻮﻻﺋﻲ ﺧﻠﻘﻲ آﻫﻲ‪.‬‬ ‫ٰ‬ ‫‪ . 2‬ﺧﺪא‬
‫‪.151‬ﻫﺮ ﻛﻮ دوﻟﺖ ﺳﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮي ﭤﻮ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫”ﻣﻮن وٽ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺗﻤﺎم ﮔﻬﮣﺎ ﭤﺎ אﭼﻦ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﻛﺮي ﻋﺒﺎدت ۾ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻠﻞ رﻫﻲ ﭤﻮ‪ “.‬ﻫﻜﮍي‬
‫ﻣﺮﻳﺪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺮﺷﺪ ﮐﺎن ﻫﺪאﻳﺖ وﭠﻨﺪي ﻋﺮض ﻛﻴﻮ؛ ”ﻣﻮن ﮐﻲ אﻫﮍي ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻳﺎ وﻇﻴﻔﻮ‬
‫ﻋﻄﺎ ﻛﻴﻮ‪ ،‬ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺎن ﻣﺎﮢﻬﻦ ﻣﺎن ﺟﺎن ﮀﭩﻲ ﭘﻮي ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﭘﻮري ﺗﻮﺟﻪ ﺳﺎن ﻋﺒﺎدت ﻛﺮي‬
‫ﺳﮕﻬﺎن‪“.‬‬
‫ﻗﺮض وٺ‬‫ُ‬ ‫َ‬
‫”אن ﺟﻮ ﻋﻼج ﺗﻤﺎم ﺳﻮﻟﻮ آﻫﻲ!“ ﻣﺮﺷﺪ ﻧﺴﺨﻮ ڏ ِﺳﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”אﻣﻴﺮ ﻣﺎﮢﻬﻦ ﮐﺎن‬
‫۽ ﻏﺮﻳﺒﻦ‪/‬ﮔﻬﺮﺟﺎﺋﻦ ﮐﻲ ڏي‪“.‬‬
‫”אﺋﻴﻦ ﻛﺮڻ ﺳﺎن ﺗﻪ ﻣﻌﺎﻣﻼ אﭸﺎ وڌﻧﺪא!“ ﻣﺮﺷﺪ ﺳﺎن دل ﺟﻮ ﺣﺎل ﻛﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﺟﺎن ﺗﻪ ﻛﺎ‬
‫ﻧﻪ ُﮀﭩﻨﺪي‪“.‬‬
‫”אﺋﻴﻦ ﻛﺮڻ ﺳﺎن ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﺑﻠﻜﻞ ﺟﺎن ﮀﭩﻲ وﻳﻨﺪي‪ “.‬ﻣﺮﺷﺪ ﮐﻮﻟﻲ ﺳﻤﺠﻬﺎﺋﮡ ﻻِء ﭔﮅאﻳﺲ؛‬
‫”אﻣﻴﺮ‪ ،‬ﻗﺮض ﮔﻬﺮڻ ﺗﺘﺌﻮن ۽ ﻏﺮﻳﺐ ‪ /‬ﮔﻬﺮﺟﺎﺋﻮ ﻗﺮض ﻣﻮﭨﺎﺋﮡ ﺗﺘﺌﻮن‪ ،‬ﺗﻮ وٽ אﻳﻨﺪא ﺋﻲ ﻛﻮ‬
‫ﻧﻪ!“‬
‫ﻬﻦ ﮐﺎن ﻣﺎس وﮀﻮڙي ﭤﻲ‪ .‬אﺋﻴﻦ ﺑﻠﻜﻞ ﭤﻴﻨﺪو! ﮀﻮ ﺟﻮ ‪ “ ....‬ﻣﺮﺷﺪ وﺿﺎﺣﺖ ﻛﻨﺪي‬ ‫”دوﻟﺖ ُﻧ ِ‬
‫ﭼﻴﺲ؛ ”ﻫﺮ ﻛﻮ دوﻟﺖ ﺳﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮي ﭤﻮ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬אوڌر‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺟﻲ ﻗﺌﻨﭽﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬زن‪ ،‬زﻣﻴﻦ ۽ زر‪ ،‬ﺟﻬﻴﮍي ‪ /‬ﻗﻀﻴﻲ ﺟﺎ ﮔﻬﺮ‪.‬‬

‫‪88‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺟﻮﭜﻦ‪.‬‬ ‫‪ . 3‬زر‪ ،‬زﻣﻴﻦ ۽ زن‪ ،‬ﭨﻴﺌﻲ ﺟﻬﻴﮍي‬
‫‪ . 4‬زر‪ ،‬زﻣﻴﻦ ۽ زن‪ ،‬ﭨﻴﺌﻲ ﭜﺮאﺋﻴﻦ َﭜ َﻦ‪.‬‬
‫ﮭﻦ ﮐﺎن ﻣﺎس وﮀﻮڙي‪.‬‬ ‫ﭜﻴﭩﻴﻮ‪ :‬دوﻟﺖ‪ُ ،‬ﻧ ِ‬
‫‪.152‬ﻫﺮ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻲ ﻣﺼﻠﺤﺖ‪ ،‬ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ ﭤﻮ ﭴﺎﮢﻲ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي ﻛﺮאڙي دروﻳﺶ‪ -‬ﺻﻔﺖ ۽ ﻧﻴﻚ‪ -‬ﻣﺮد ﮐﻲ ﭔﻪ ڌﻳﺌﺮ ﻫﻴﻮن‪ .‬ﻫﻜﮍي‪ ،‬ﻛﻨﭝﺮ ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ۾‬
‫ڏﻧﻞ ﻫﺌﺲ ۽ ﭔﻲ ﻫﺎريَء ﺟﻲ ﮔﻬﺮ ۾‪.‬‬
‫אوﻧﻬﺎري وאري ﻣﻴﻨﻬﻮﮘﻲَء ﺟﻲ ﻣﻨﺪ ﺟﺎ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻫﻴﺎ‪ .‬ﺑﺮﺳﺎت אﭸﺎ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﻫﺌﻲ‪ .‬ﻛﺮאڙي ﮐﻲ ڌﻳﺌﻦ‬
‫ﺳﺎن ﻣﻠﻲ אﭼﮡ ﻻِء‪ ،‬زאل ﺳﻨﺒﺮאﺋﻲ ﻣﻮﻛﻠﻴﻮ‪.‬‬
‫ﭘﻬﺮﻳﻦ ﻛﻨﭝﺎرڻ وٽ ﭘﻬﺘﻮ‪ .‬رאت ﺗﺮﺳﻲ‪ ،‬ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﻮﻛﻼﺋﮡ ﻟﮙﻮ ﺗﻪ ڌيُء دﻋﺎ ﻛﺮڻ ﻻِء‬
‫ﭼﻴﺲ؛ ”ﺑﺎﺑﺎ ! אﺳﺎن ﺟﺎ ﭤﺎنَء אﭸﺎ آويَء ﻣﺎن ﻧﻪ ﻧﻜﺘﺎ آﻫﻦ‪ ،‬ﭔﻲ آويَء ﺟﻴﺘﺮא ﻛﭽﺎ ﭤﺎنَء ﺑﻪ ﮐﻠﺌﻲ‬
‫آﺳﻤﺎن ﻫﻴﭟ אﻧﺘﻈﺎر ۾ ﭘﻴﺎ آﻫﻦ‪ .‬ﻣﭥﺎن ﺟﻬﮍ ﺑﻪ ﭜﺮﻳﻮ ﺑﻴﭡﻮ آﻫﻲ‪ .‬دﻋﺎ ﻛﺠﺎنِء ﺗﻪ ﻫﻔﺘﻮ‪ -‬ﭔﻪ ﺑﺮﺳﺎت‬
‫ﻧﻪ ﭘﻮي ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ אﺳﺎن ﺟﻲ ﻣﺤﻨﺖ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﻪ ﭤﺌﻲ‪“.‬‬
‫”ﻫﺎ ﺑﺎﺑﺎ! ﻣﻮﻻ ﺧﻴﺮ ﻛﻨﺪو!“ آﺳﺮא دﻻﺳﺎ ڏﺋﻲ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺌﺲ ﻣﻮﻛﻼﺋﻲ‪ ،‬ﭔﻲَء ڌيُء وٽ آﻳﻮ‪ .‬ﻫﺎرﻳﺎﮢﻲَء‬
‫ﺑﻪ رאت ﭨﻜﺎﺋﻲ ﭔﺌﻲ ڏﻳﻨﻬﻦ ﻣﻮﻛﻼﺋﮡ وﻳﻞ ﭼﻴﺲ؛ ”ﺑﺎﺑﺎ! ﻣﻴﻨﻬﻦ ﺑﻪ ﻛﻴﺘﺮن ڏﻳﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﭜﺮﻳﻮ‬
‫ﺑﻴﭡﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﭔﻨﻲَء ﮐﻲ ﺑﻪ رﻳﺞ ﻛﻮﻧﻪ آﻳﻮ آﻫﻲ‪ .‬ﺑﺮﺳﺎت ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻫﻴﻞ ﻓﺼﻞ ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪو‪ .‬ﻧﻪ ﻣﺎل ﻻِء‬
‫ﮔﺎﻫﻪ אﻳﻨﺪو ۽ ﻧﻪ ﮔﻬﺮ ﻻِء َא ﱡن אﻳﻨﺪو‪ .‬אﺳﺎن ﺟﻮ ﺟﻴﺌﮡ ﺋﻲ ﺟﻨﺠﺎل ﭤﻲ وﻳﻨﺪو‪ .‬دﻋﺎ ﮔﻬﺮ ﺗﻪ ﺑﺮﺳﺎﺗﮍي‬
‫رت ڏوﻻﺋﻮ ﺑﻪ ﻟﻬﻲ ﭘﻮﻧﺪو!“‬ ‫ﭘﻮي‪ .‬ﭘﻮِء ﻛﺠﻬﻪ ﻣﻴﻨﻬﺎﮢﻲ ﻛﺠﻬﻪ رﻳﺠﺎﮢﻲ‪ ،‬ﻓﺼﻞ ﻟﮙﻲ وﻳﻨﺪو ۽ ُڏ ُ‬
‫”ﻫﺎ ﺑﺎﺑﺎ! א� ﺳﮣﺎﺋﻲ ﻛﻨﺪو!“ ﻫﺎرﻳﺎﮢﻲَء ﮐﻲ آﭤﺖ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻮڻ ﻟﮙﻮ؛ ”ﻫﺮ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻲ ﻣﺼﻠﺤﺖ‪،‬‬
‫ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ ﭤﻮ ﭴﺎﮢﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ :‬ﺳﻤﻮري ﻧﻈﺎم ﮐﻲ ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺎن ﻫﻼﺋﻲ ﭤﻮ‪ .‬אﻫﺎ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻣﺎﮢﻬﻮَء ﺟﻲ‬
‫ﺳﻤﺠﻬﻪ ﮐﺎن ﻣﭥﻲ آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪.153‬ﻳﺎرن ﺳﺎن ﭘﻨﺒﺌﻮن ﻧﻪ ﻛﺠﻲ‪) .‬ﻻڙ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﻫﻜﮍو ﻫﻤﺮאﻫﻪ ﻗﺘﻞ ﺟﻲ ﻛﻴﺲ ۾ ﺟﻬﻠﺠﻲ ﭘﻴﻮ‪ .‬ﻫﻴﭡﻴﻦَء ﻛﻮرٽ ﭰﺎﺳﻲَء ﺟﻲ ﺳﺰא ﭔﮅאﻳﺲ ﺗﻪ‬
‫ﻣﭥﻴﻦَء ﻛﻮرٽ ۾ وﭸﻲ אﭘﻴﻞ وڌאﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫وﻛﻴﻞ ﺳﭵﻮ ﻛﻴﺲ ﭘﮍﻫﻲ ﭼﻴﺲ؛ ”ﻛﻴﺲ ۾ ﻛﺎ ﺟﺎن ﻛﺎﻧﻬﻲ! ﺗﻮﮐﻲ ﭰﺎﺳﻲ ﻟﮙﻲ ﺋﻲ‬
‫وﻳﻨﺪي!“‬
‫ﻛﻴﺲ ﭼﮝﻲَء ﻃﺮح ﭘﮍﻫﻪ! ﻣﻦ‬ ‫ُ‬ ‫”ﺟﻴﺘﺮא ﭘﺌﺴﺎ ﻟﮙﻦ‪ ،‬ﻻﺋﻴﻨﺪم!“ وﻛﻴﻞ ﮐﻲ ﻻﻟﭽﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”‬
‫ﻛﭥﺎن ﻛﺎ ﮔﻨﺠﺎﺋﺶ ﻧﻜﺮي אﭼﻲ!“‬
‫وﻛﻴﻞ ﻛﻴﺲ ﺗﻲ وڏي ﻣﭥﺎ ﻣﺎري ﻛﺌﻲ‪ .‬ﻛﭥﻲ ﺑﻪ ﮔﻨﺠﺎﺋﺶ ﻧﻈﺮ ﻧﻪ آﻳﺲ‪ ،‬ﺳﻮאِء אﻧﻬﻲَء ﺟﻲ ﺗﻪ‬
‫ﻣﺠﺮم ﭘﺎﮘﻞ ﺛﺎﺑﺖ ﭤﻲ ﭘﻮي‪ .‬אن ﻻِء ﺑﻪ ﺳﻮﭼﻲ ﺳﻮﭼﻲ ﻫﻜﮍو رﺳﺘﻮ ﻛﮃﻳﺎﺋﻴﻦ‪ .‬אﺻﻴﻞ ﮐﻲ‬
‫ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ” آڏي ﭘﮁﺎ وﻗﺖ‪ ،‬ﻛﻮ ﺑﻪ ﺟﻮאب ﻧﻪ ڏﺟﺎنِء!“‬
‫”ﺻﻔﺎ وאت ﺑﻨﺪ ﻛﺮي وﻳﻬﺎن!“ ﻣﺠﺮم ﭘﮁﻴﺲ‪.‬‬
‫“אﺋﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﻲ ﻛﺮﮢﻮ! ﮀﻮ ﺟﻮ ﭼﺮﻳﺎ אﺋﻴﻦ ﻧﺎﻫﻦ ﻛﻨﺪא!“ وﻛﻴﻞ‪ ،‬ﻋﻘﻞ ﭘﮍﻫﺎﺋﻴﻨﺪي ﭼﻴﺲ؛ ”ﻫﺮ‬
‫ﺳﻮאل ﺟﻲ ﺟﻮאب ۾ ﻫﻜﮍو ﺋﻲ אﮐﺮ ﭼﻮﮢﻮ آﻫﻲ!“‬

‫‪89‬‬
 ‫”ﻛﻬﮍو؟!“‬
‫” ﻛﻮرٽ ﺳﮙﻮريَء ۾ ﺟﻴﻜﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺎن ﺳﻮאل ﻛﻦ‪ ،‬ﺗﻮن ﮐﻴﻦ ﻣﻮٽ ۾ ﭼﻮﻧﺪﻳﻦ؛ ﭘﻨﺒﺌﻮن!“‬
‫ﻛﻴﺲ ﻫﻠﻴﻮ ۽ ﻣﺠﺮم آڏي ﭘﮁﺎ ۾ אﺋﻴﻦ ﭼﻴﻮ‪ .‬ﻛﻮرٽ ﺳﮙﻮريَء ﮐﻴﺲ ﭘﺎﮘﻞ ﻗﺮאر ڏﺋﻲ‪ ،‬ﺑﺮي‬
‫ﻛﺮي ﮀﮇﻳﻮ‪.‬‬
‫آزאد ﭤﻴﮡ ﺑﻌﺪ وﻛﻴﻞ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻓﻲَء ﺟﻲ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﻴﺲ ﺗﻪ אن ﮐﻲ ﺑﻪ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ”ﭘﻨﺒﺌﻮن!“‬
‫”ﭔﻴﻦ ﺳﺎن ﺗﻪ ﭘﻨﺒﺌﻮن ﭘﺮ אﺳﺎن אﺳﺘﺎدن ﺳﺎن ﺑﻪ! ﭘﻨﺒﺌﻮن!“ وﻛﻴﻞ ڏאﻛﺎ ﭔﮅي ﭼﮍﻫﻲ وﻳﺲ ۽‬
‫ﭼﻴﺎﺋﻴﻨﺲ؛ ”ﻳﺎرن ﺳﺎن ﭘﻨﺒﺌﻮن ﻧﻪ ﻛﺠﻲ‪“.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﻻﻟﭽﻲ‪ ،‬ﻳﺎرن ﺳﺎن ﺑﻪ ﭠﮙﻴﻮن ﻛﻨﺪو آﻫﻲ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﭜﻴﭩﻴﻮ‪ :‬ﭔﻴﻦ ﺳﺎن ﺗﻪ َﻧ ُﭻ‪ ،‬ﭘﺮ ﻳﺎرن ﺳﺎن ﺑﻪ َﻧ ُﭻ!؟!‬
‫‪.154‬ﻳﺎرن ﺳﺎن ﻛﻬﮍא ﻟﻴﮑﺎ؟ )ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻫﻜﮍي وڻ ﻫﻴﭡﺎن‪ ،‬ﭼﺎر ﮐﻴﺮ وﻛﮣﻨﺪڙ ﻋﻮرﺗﻮن‪ ،‬ﮐﻴﺮ وﻛﮣﻲ ﭤﻚ ﭜﭹﮡ ﻻِء אﭼﻲ وﻳﭡﻴﻮن‪.‬‬
‫ﻛﭽﻬﺮيَء ﻛﻨﺪي ﻫﻜﮍيَء ﭔﻲَء ﮐﻲ ﭼﻴﻮ؛ ”وﺳﺎﺋﻲ! ڏي ﺧﺒﺮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻳﺎر ﺟﻲ! ﻛﻬﮍي ﭘﺎﮢﻲَء‬
‫۾ آﻫﻲ!“‬
‫”ﭜﻴﮡ ﻛﻬﮍﻳﻮن ﭤﻲ ﺳﻮرن ﺟﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﭘﮁﻴﻦ؟! ﻣﺌﻲ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ ﻫﻴﻢ ﺗﻪ ﭔﺎﻧﻬﻴﻦ ﮔﻬﮍאﺋﻲ ڏي!‬
‫ﭘﺮ אدي ﻟﻨﻮאﺋﻲ وﻳﻮ!“ وﺳﺎﺋﻲَء ورאﮢﻴﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﻣﻮن ﺑﻪ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ ﮐﺎن ﻛﺌﻲ אﭤﺲ ﺑﺲ!“‬
‫”ﺳﭝﺎﺋﻲ! ﺗﻮن ﭘﺎڻ وאري ﻫﻤﺮאه ﺟﻮ ﺣﻮאل ڏي؟!“ ﭘﻬﺮﻳﻦَء‪ ،‬ﭨﻴﻦَء ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫”ﭜﺎڙﻳﻮ! ﭼﻴﻮﻣﺎﻧﺲ ﺗﻪ ﻣﻴﻠﻮ ﭤﻮ אﭼﻲ‪ ،‬ﺳﻮﺳﻲَء ﺟﻲ ﺳﭥﮡ وﭠﻲ ڏي! ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ؛ ﻣﺮﭼﻦ ﺟﻲ ِ‬
‫ﭔﺎر‬
‫ﮐﮣﺎن ﺗﻪ ﻟﭩﺎ ﮐﻮڙ!“ ﺳﭝﺎﺋﻲَء ﺻﻔﺎﺋﻲ ﭘﻴﺶ ﻛﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﮬﺎڻ ﻣﺌﻲَء ﺳﭥﮡ ﻻِء ﻛﻮ ﺳﺖ‪ -‬وﻳﻬﺎن‬
‫ﭔﺎر ﮐﮣﻨﺪو ﺗﻪ وﭠﻲ ڏﻳﻨﺪو‪ .‬ﻣﻮن ﺑﻪ ﻧﻬﺎرڻ ﺋﻲ ﮀﮇي ڏﻧﻮ אﭤﺲ‪“.‬‬ ‫ﮐﭙﻦ ﺟﻮ ِ‬
‫”ﭰﺎﭘﻞ! ﺗﻮن ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻨﻬﻞ ﺟﻲ ﻛﺎ ﺧﺒﺮ ﻛﺮ؟!“ ﭘﻬﺮﻳﻦَء‪ ،‬ﭼﻮﭤﻴﻦَء ۽ ﻧﻨﮃيَء ﮐﺎن ﭘﮁﻴﻮ‪.‬‬
‫“אﺋﻲ אدي! ﭤﻴﺎ ﺟﻮ ﻳﺎر ﺗﻪ ﭘﻮِء‪ ،‬ﻛﮭﮍي وﻳﮭﻲ ﮔﻼ ﻛﺠﻴﻦ!‪ “!...‬ﭰﺎﭘﻞ دﻟﻴﻞ ڏﻳﻨﺪي ﭼﻴﻮ؛ ”ﻳﺎرن‬
‫ﺳﺎن ﻛﻬﮍא ﻟﻴﮑﺎ؟!!“‬
‫ﻣﻄﻠﺐ‪ . 1 :‬ﻳﺎري رﮐﺠﻲ ﺗﻪ ﺗﻮڙ ﻧﭝﺎﺋﺠﻲ‪.‬‬
‫‪ . 2‬ﻳﺎر ﺟﻲ ﻳﺎريَء ﺳﺎن ﻛﻢ‪ ،‬ﺧﻮאريَء ﺳﺎن ﻧﻪ‪.‬‬

‫‪90‬‬
 ‫ﻣﺪدي ﻛﺘﺎب‬
‫‪ -1‬آڏوאﮢﻲ‪ ،‬ﭜﻴﺮوﻣﻞ‪ ،‬ﻣﻬﺮﭼﻨﺪ؛ ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺟﻲ ﭘﻴﮍﻫﻪ‪ ،‬ﭘﺮﻳﻤﻴﺌﺮ ﭘﺮﻧﭩﻨﮓ ﭘﺮﻳﺲ ﺣﻴﺪر آﺑﺎد‪،‬‬
‫‪ 1917‬ع‪.‬‬
‫‪ -2‬آڏوאﮢﻲ‪ ،‬ﻛﻴﻮﻟﺮאم‪،‬ﺳﻼﻣﺘﺮאِء دﻳﻮאن؛ ﮔﻠﺸﻜﺮ‪ ،‬ﺳﻨﮅي אدﺑﻲ ﺑﻮرڊ ﺣﻴﺪرآﺑﺎد ﺳﻨﮅ‬
‫‪1979‬ع‪ ،‬ﮀﺎﭘﻮﺳﺘﻮن‪.‬‬
‫‪ -3‬آﻧﭽﻼﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎن ﻛﻲ دﻳﻮي؛ ﭤﺮي ﭔﻮﻟﻲَء ﺟﻲ ﭘﻬﺎﻛﻦ ۽ ﭼﻮﮢﻴﻦ ﺟﻲ روﺷﻨﻲَء ۾ ﭤﺮ ﺟﻮ‬
‫ﺳﻤﺎﺟﻲ ‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﻲ ۽ אدﺑﻲ ﺟﺎﺋﺰو‪ ،‬אﻳﻢ ﻓﻞ ﻻِء ﻟﮑﻴﻞ ﻣﻘﺎﻟﻮ‪ ،‬ﺳﻨﮅ ﻳﻮﻧﻴﻮرﺳﭩﻲ‬
‫ﭴﺎﻣﺸﻮرو‪.‬‬
‫‪ -4‬ﺑﺮوﻫﻲ‪ ،‬ﻋﻠﻲ אﺣﻤﺪ؛ ﺳﮇن ﻣﭥﻲ ﺳﮇڙא‪ ،‬ﺳﻨﮅي ﺳﺎﻫﺖ ﮔﻬﺮ‪ ،‬ﺣﻴﺪر آﺑﺎد‪.‬‬
‫ﺑﺰم ﺗﻌﻤﻴ ِﺮ אدب ﻛﺮאﭼﻲ‪/‬ﺣﻴﺪرآﺑﺎد‪.‬‬
‫‪ -5‬ﺑﻠﻮچ ﻋﻨﺎﻳﺖ‪ ،‬ﭘﺮدﻳﺴﻲ ﻛﻬﮍא ﭘﺮﻳﻦ؛ ِ‬
‫‪ -6‬ﭔﮕﻬﻴﻮ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰאﻟﺮﺣﻤﺎن؛ ﺳﻨﮅي ﭼﻮﮢﻴﻮن )ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن ﮘﻮﭠﺎﮢﻦ ﺟﻮن –‪ ،(1‬ﻣﺎﻫﻮאر ﻧﺌﻴﻦ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬אﭘﺮﻳﻞ ﻣﺌﻲ ‪1977‬ع‪ ،‬ص ‪.33‬‬
‫‪ -7‬ﭨﺎﻟﭙﺮ‪ ،‬א� ﺑﺨﺶ؛ ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺟﻲ ﭘﻴﮍﻫﻪ‪ ،‬آر אﻳﭿ אﺣﻤﺪ אﻳﻨﮉ ﺳﻨﺰ‪ ،‬ﺷﺎﻫﻲ ﺑﺎزאر ﺣﻴﺪر آﺑﺎد‪.‬‬
‫‪ -8‬ﺳﻠﻤﺎن‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ אﻗﺒﺎل؛ ﻛﻬﺎوﺗﻴﻦ‪ ،‬ﻗﻮﻣﻲ ڊאﺋﺠﺴﭧ )אردو( آﻛﭩﻮﺑﺮ ‪ 1999‬ع‪.‬‬
‫‪ -9‬ﺳﻤﻮن‪ ،‬אﻟﻬﺒﭽﺎﻳﻮ ﻳﺎر ﻣﺤﻤﺪ‪ :‬ﺳﻴ ِﺮ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺳﻨﮅي אدﺑﻲ ﺑﻮرڊ ﺣﻴﺪرآﺑﺎد ‪ 1971‬ع ‪.‬‬
‫‪ -10‬ﺳﻨﺪﻳﻠﻮ‪ ،‬ﻋﺒﺪאﻟﻜﺮﻳﻢ‪ ،‬ڊאﻛﭩﺮ؛ ﭘﻬﺎﻛﻦ ﺟﻲ ﭘﺎڙ‪ ،‬س א ب ﭴﺎﻣﺸﻮرو ﺳﻨﮅ ‪ 1989‬ع‪.‬‬
‫‪ -11‬ﺳﻨﮅي‪ ،‬ﺣﺎﻓﻆ ﺣﺒﻴﺐ؛ ﻣﺎﭸﺮ‪ ،‬ﻛﻜﺮאﻟﻲ ۽ ﮐﺎري ﺟﻲ ﭔﻮﻟﻲ‪ ،‬ﺳﻨﮅي ﭔﻮﻟﻲَء ﺟﻮ ﺑﺎאﺧﺘﻴﺎر‬
‫אدאرو ﺣﻴﺪر آﺑﺎد‪.‬‬
‫‪ -12‬ﺷﻴﺦ‪ ،‬אﻟﻄﺎف؛ رﭠﻲ آﻫﻲ ﮔﻬﻮٽ ﺳﺎن‪ ،‬ﻧﻴﻮ ﻓﻴﻠﮉس ﭘﺒﻠﻴﻜﻴﺸﻦ ﺣﻴﺪرآﺑﺎد‪.‬‬
‫‪ -13‬ﺷﻴﺦ‪ ،‬אﻳﺎز؛ ﻛﭥﻲ ﻧﻪ ﭜﭹﺒﻮ ﭤﻚ ﻣﺴﺎﻓﺮ‪ ،‬ﺟﻠﺪ ‪ ،1‬ﻧﻴﻮ ﻓﻴﻠﮉس ﭘﺒﻠﻴﻜﻴﺸﻦ‪ ،‬ﺣﻴﺪرآﺑﺎد د‬
‫‪ 1994‬ع‪.‬‬
‫‪ -14‬ﻧﻮر ﻋﺒﺎﺳﻲ؛ وאٽ وﻳﻨﺪي‪ ،‬ﻋﺒﺮت ﺑﻮכ ﻛﻠﺐ ﺣﻴﺪرآﺑﺎد‪ ،‬ﺟﻮﻻِء ‪1994‬ع‪.‬‬
‫‪ -15‬ﻛﺸﻨﺎﮢﻲ‪ ،‬ﺳﻨﺘﺪאس ﭘﻨﻬﻮﻣﻞ‪ ،‬ﺳﻨﺘﻞ؛ ﺳﻨﮅي ﭘﻬﺎﻛﺎ ۽ ﻣﺤﺎورא ﻛﻮش‪ ،‬ﭘﻲ وي‬
‫ﻛﺸﻨﺎﮢﻲ ﭨﺮﺳﭧ ﭘﮣﻲ‪ ،‬ﻣﻬﺎرאﺷﭩﺮ ‪ ،‬ﭜﺎرت ‪1993‬ع‪.‬‬

‫‪91‬‬
 ‫ڏﺳﮣﻲ‬
‫آپ ﺳﮑﻲ‪ ،‬ﺟﮗ ﺳﮑﻲ )ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.1‬‬
‫آپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۽ ﺑﺎپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۾ ﻓﺮق آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.2‬‬
‫ﻛﻮڙא‪ ،‬ﻣﺮאد ُﭘﻮرא‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫آڌא ُﭼﻮڙא‪ ،‬آڌא ُﭔﻮرא‪ ،‬ﻣﺎل ُ‬ ‫‪.3‬‬
‫آﻓﻴﺴﺮ ﮐﻲ‪ ،‬ﭘﭩﻴﻮאﻻ ﺋﻲ ﮐﮣﻨﺪ آﻫﻦ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.4‬‬
‫ُא ُٺ‪ ،‬אﻻﺋﻲ ﻛﻬﮍي ﭘﺎﺳﻲ ﻟﻴﭩﻲ؟ )ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.5‬‬
‫ٺ ﻧﻪ رﺳﻦ‪ ،‬ﭔﻮرא رﺳﻦ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫ُא َ‬ ‫‪.6‬‬
‫ُאﭠﻲ‪ُ ،‬ﺑﻬﻪ ُﭼﭡﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.7‬‬
‫آﭘﮣﻲ ﮔﻬﻮﭨﺠﻲ ﺗﻪ ﻧﺸﺎ ﭤﻴﻮي‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.8‬‬
‫אڄ ﻧﻪ ڏﭠﻮ ﻻل‪ ،‬ﺗﻪ ﺳﭝﺎﮢﻲ ﺋﻲ ﺻﺤﻴﺢ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.9‬‬
‫אک ڏﭠﻲَء ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺗﻲ ﺑﻪ‪ ،‬وﻳﭽﺎر ﻛﺠﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.10‬‬
‫אک ڏﭠﻲَء ﮘﺎﻟﻬﻪ ﻻِء‪ ،‬ﻛﻬﮍو ﭘﮁﮡ؟ )ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.11‬‬
‫אﮐﻴﻦ وאرא‪ ،‬دﻧﻴﺎ ۾ ﭤﻮرא آﻫﻦ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.12‬‬
‫אﮐﻴﻴﻦ ﻟﻮﻧﮓ ﻟﮙﻦ‪ ،‬ﺟﻌﻔﺮ وﺳﺮي وﭸﻦ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.13‬‬
‫אﻣﻴﺪن ﺗﻲ ﺟﻬﺎن ﻗﺎﺋﻢ آﻫﻲ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.14‬‬
‫אڻ ﻫﻮﻧﺪ ۾ ﭘﺌﺴﻲ ﭘﻠﻮ ﻣﻬﺎﻧﮕﻮ‪ ،‬ﻫﻮﻧﺪ ۾ رﭘﺌﻲ ﭘﻠﻮ ﺳﺴﺘﻮ ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﺎ(‬ ‫‪.15‬‬
‫אﻫﻮ ﭼﻮﺋﭣ ﺋﻲ ﻣﺮي وﻳﻮ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻮ ﭼﮣﺎ ﮐﭙﺎﺋﻴﻨﺪو ﻫﻴﻮ‪) .‬وﭼﻮﻟﻮ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.16‬‬
‫אﻳﻤﺎن ﻧﺎﻫﻲ ﺗﻪ ﭤﻠﻬﺎﺋﭗ ﺑﻪ ﻛﻢ ﺟﻲ ﻧﺎﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.17‬‬
‫ﺑﺎپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء ۽ آپ ﻛﻤﺎﺋﻲَء‪َ ،‬ﺳﻨﮅو آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.18‬‬
‫ﺑﮏ ﻧﻪ ﭘﮁﻲ ُﮘﻨﮅڻ‪ ،‬ﻧﻨﮉ ﻧﻪ ﭘﮁﻲ אوﮀﮡ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.19‬‬
‫ﺑﮑﻴﻲ ﭼﮑﻲ ﭼﻴﻮ؛ ”ﺑﻘﺎل ﻛﺮ! ﻳﺎ ﺑﻘﺎل ﺟﻲ زאل ﻛﺮ!“ )ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.20‬‬
‫ﺑﮕﻬﮍ ڏﺳﮡ ﮐﺎﻧﭙﻮِء‪ ،‬ﻗﺎﺿﻲ ﺗﻪ ﮀﻴﻠﻲ ﮐﻲ ﮀﮇي ﭘﺮ ﮀﻴﻠﻮ ﻗﺎﺿﻲَء ﮐﻲ ﻧﻪ ﮀﮇي‪.‬‬ ‫‪.21‬‬
‫)ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﭔﺎﻟﻴﺘﻮ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎﻟﻴﺘﻮ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪/‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.22‬‬
‫ﭔﮇيَء ﭔﻴﮍي ﺟﻮن‪ ،‬ﻫﺮﻳﮍون ﺑﻪ ﭜﻠﻴﻮن‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.23‬‬
‫ﭔﻦ ﭔﻴﮍن ۾ ﺟﻴﻜﻮ ﭼﮍﻫﻲ‪ ،‬ﭼﮇא ﺗﻨﻬﻦ ﺟﺎ ﭼﻴﺮﺟﻦ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.24‬‬
‫ﭔﻦ ﺟﻮﻳﻦ ﺟﻮ َو ُر‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺟﻴﺌﺮي ﺋﻲ ﺟﻬﻨﻢ ۾ ﮔﻬﺮ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.25‬‬
‫ﭔﻨﻲ ﺳﺎﺋﻲ ﺟﻲ ﺳﺎﺋﻲ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﮑﺌﻲ ﺟﻮ ﺑﮑﻴﻮ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.26‬‬
‫ﭔﻴﻠﻲ ﮐﻲ ﺑﺎﻫﻪ ﻟﮙﻲ‪ ،‬رאﮐﻦ ﭘﻜﺎرﻳﻮ‪ ،‬ﭔﺎرﻫﻴﻦ ﻣﻬﻴﻨﻲ ورﻧﺪي آﺋﻲ؛ ” ِوﺳﺎﺋﻲ ﮀﮇﻳﻮ!“‬ ‫‪.27‬‬
‫)ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﭔﻴﻦ ﺳﺎن ﭜﻠﻲ ﻧِ ُﭻ ﻛﺠﻲ ﭘﺮ אﺳﺘﺎدن ﺳﺎن ﻧﻪ ﻛﺠﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ‪/‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.28‬‬
‫ﺖ‪ ،‬ﻛﺎﻧﻮن وڌي ﻛﻴﺮي‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫ﭜﺎڙﻳﻦ ﻣﭥﺎن ﭜِ ِ‬ ‫‪.29‬‬
‫ﭜﺮيَء ﭔﻴﮍيَء ۾‪ ،‬وאﮢﻴﻮ ﮘﻮرو‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.30‬‬
‫ُﭜﻠﻲ ُﭜﻠﻲ ﭜﺎڻ آﺋﻲ‪ ،‬ﺳﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭜﻠﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.31‬‬

‫‪92‬‬
 ‫ﭜﻨﮕﺎن ﭼﻴﺰ ﭔﮇن ﺗﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﺪي رووي ﻛﮣﻚ ﻛﻮن‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.32‬‬
‫ﭜﻮﻧﺘﺮﻳﺎ ﭜﻮنِء ۾‪ ،‬ﺗﻪ ُﮔﻬﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻬﻮڙي ﻧﻪ ﭼﮍﻫﻴﺎ‪) .‬ﻻڙ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.33‬‬
‫ﭠﮗ ﭠﮙﻲ ﺟﮗ ﮐﻲ‪ ،‬ﺳﻴﺎﮢﻮ ﭠﮙﻲ ﭠﮗ ﮐﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.34‬‬
‫ﭠﻠﻬﻦ ﭠﻜﺮن ﺗﻲ ڌﻛﺎ ﻛﻴﺮ ﻧﻪ ﺟﻬﻠﻴﻨﺪو‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.35‬‬
‫ﭨﻜﻮ ڏﻳﺌﻲ ﭘﺮאﺋﻮ ﭔﺎر ﻧﻪ ﮐﺎرﺟﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.36‬‬
‫ﭨﻜﻲ ﺟﻲ ﭔﻮڙ ۾ ﻣﮏ ﺋﻲ ﻣﻠﻨﺪي‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.37‬‬
‫ﭨﻨﮓ ﭜﮙﻮ ﻛﻢ ﻛﺮي‪ ،‬ﭔﺎﻧﻬﻦ ﭜﮙﻮ ﻛﻢ ﻛﺮي‪ ،‬دل ﭜﮙﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﻢ ﻧﻪ ﻛﺮي‪.‬‬ ‫‪.38‬‬
‫)ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻲ ذאت ﻧﻪ ﭘﮁﺠﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪/‬ﺑﻨﮕﺎﻟﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.39‬‬
‫ﭘﺮאﺋﻲ ڌيَء ﺗﺎن ﮐﺎرכ ﺑﻪ ﭼﮝﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.40‬‬
‫ﻳﻮ ﺗﺎن ﮐﺎرכ ﺑﻪ ﭼﮝﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫ﭘﺮאﺋﻲ َڏ َ‬ ‫‪.41‬‬
‫ﭘﻨﮡ ﮐﺎن وڌﻳﻚ ﻛﻬﮍو ﻧﭝﺎڳ آﻫﻲ! )ﺳﺎﻫﺘﻲ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.42‬‬
‫ﭘﻨﮡ وﭼﺎن‪ ،‬ﭘﮍﻫﮡ ﻳﺎد ﺋﻲ ﻧﺎﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.43‬‬
‫ﭘﻬﻠﻲ آپ ﭘﻬﻠﻲ آپ ﻛﺒﻮ ﺗﻪ ﮔﺎڏي ﮀﭩﻲ وﻳﻨﺪي‪) .‬אردو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.44‬‬
‫ﭘﻴﺎدي ﻣﺎن ﻫﺴﻮאر‪ ،‬ﻫﺴﻮאر ﻣﺎن ﭘﻴﺎدو‪ ،‬ﺧﺪא ﭤﻮ ﻛﺮي‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.45‬‬
‫َﭘﻴﺮ ُﮐﭙﻲ ﺗﻪ ﺟﺎﭠﻮ ﺑﻪ ﻟﮙﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.46‬‬
‫ﺟﺎﺗﻲ ﭘﺎﮢﻲ‪ ،‬ﺗﺎﺗﻲ ﭘﺎڻ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.47‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻛﻢ ﺳﻮﺋﻲ ﻛﺮي‪ ،‬ﭔﻴﻮ ﻛﺮي ﺗﻪ ﻧﻘﺼﺎن ﭜﺮي‪) .‬ﺳﺮو ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.48‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﭘﻴﭧ ۾ ﻧﻪ ﭤﻲ ﭨﻜﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﻬﻪ‪ ،‬ﻛﺎﭤﻲ ﺑﻪ ﻛﻴﻦ‬ ‫‪.49‬‬
‫ﭤﻲ ﻟﻜﻲ‪) .‬אردو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻧﺎﻧﻲ ﻧﭝﺎﮘﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺟﺎ ڏوﻫﭩﺎ ﻛﻬﮍא ڏאﺗﺎر ﭤﻴﻨﺪא‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.50‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻫﻴﻜﺎر‪ ،‬ﻛﻴﺎﺋﻴﻦ ﻛﻮڙي ﭤﺌﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﭔﻴﻬﺎر‪ ،‬ﺳﭽﻲَء ﺳﺎک ﻧﻪ‬ ‫‪.51‬‬
‫وﺳﻬﺎن‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﺟﻨﻬﻦ رﻳﻦ ﺟﻮ ﻣﺰو ورﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﺎن ﭔﻴﺎ ﻣﺰא وﺳﺮي وﻳﻨﺪא‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.52‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺣﺎل ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ ﭤﻲ ﭘﻮي‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﺳﺎل ﺟﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﻪ‬ ‫‪.53‬‬
‫ﭘﻮﻧﺪي‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ رب رﮐﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻛﻴﺮ ﭼﮑﻲ؟ )אردو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.54‬‬
‫ﺟﻨﻬﻦ وﻳﭡﻲ ﻧﻪ ﭴﺎﺗﻮ‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻴﭡﻲ ﻛﻬﮍو ﭴﺎﮢﻨﺪو؟ )ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.55‬‬
‫ﺟﻮش ﺑﻪ‪ ،‬وﻗﺖ ﺗﻲ ﻛﻢ אﻳﻨﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.56‬‬
‫ﺟﻮ ﮔﻬﮣﻲ ﺟﻲ ﻻﻟﭻ ﻛﺮي ﭤﻮ‪ ،‬ﺳﻮ ﻣﻮﭼﮍא ﮔﻬﺮي وﭠﻲ ﭤﻮ‪) .‬ﻻڙ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.57‬‬
‫ﺟﻮ َو ُڙ ﺟﮍي ﺟﻦ ﺳﻴﻦ‪ ،‬ﺳﻮ َو ُڙ ﺳﻴﺌﻲ ﻛﻦ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.58‬‬
‫ﺟﻮﺋﺮ ُﺟﻮِء ۾ ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪي‪ ،‬ﺗﻪ رﻫﻮ رאﻧﺪﻳﻮن ﻛﻨﺪو‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.59‬‬
‫ﺟﻬﮍي ﻧﻴﺖ‪ ،‬ﺗﻬﮍي ﻣﺮאد‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.60‬‬
‫ﺟﻴﺘﺮي ﺟﻬﺎر ﻫﻜﻠﺒﻲ‪ ،‬אوﺗﺮي אﭤﻨﺪي‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.61‬‬

‫‪93‬‬
 ‫ﺟﻴﺴﻲ ﺟﻴﺴﻲَء ﺟﻲ ﭔﻮﻟﻲ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.62‬‬
‫ﺟﻴﺴﻴﻦ ﻛﺎﻧﻲ אﺛﺮ ﻛﺮي‪ ،‬ﺗﻴﺴﻴﻦ ﭔﻴﺎﻧﻲ ﺳﺮ ﻧِﻴﺌﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.63‬‬
‫ﺟﻴﻜﻮ ﻧﺎﻧﮕﻦ ﺟﻲ ﭔﺮڙن ۾ ﻫﭣ وﺟﻬﻨﺪو‪ ،‬ﺳﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﭽﻴﻮ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.64‬‬
‫ﺟﻴﻜﻲ ﻛﻠﻬﻮ ڏﻳﻨﺪא آﻫﻦ‪ ،‬ﺳﻲ ﺗﻮڙ ﺑﻪ رﺳﺎﺋﻴﻨﺪא آﻫﻦ ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.65‬‬
‫ﺟﻴﻜﻲ وﭠﮡ ﺳﮑﻴﺎ آﮬﻦ‪ ،‬ﺳﻲ ڏﻳﻨﺪא ﻛﻴﻦ آﻫﻦ‪) .‬ﻻڙ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.66‬‬
‫ﭴﭧ‪ ،‬ﭘﺎدر ﺳﺎن ﺳﮅو ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.67‬‬
‫ﭧ ﭘﺴﺎﻳﻮ‪ ،‬وאﮢﻴﻲ وڌس وﭨﻲ‪ .‬ﭴﭩﻲَء ﻟﻴﮑﻲ وאﮢﻴﻮ ﭰﺮﻳﻮ‪ ،‬وאﮢﻴﻲ ﻟﻴﮑﻲ‬ ‫ﭴﭩﻲَء ُﺳ ُ‬ ‫‪.68‬‬
‫ﭴﭩﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ﭼﺎﻛﺮ ﻣﭥﺎن ﭼﻮﻛﻴﺪאر ﻧﻪ رﮐﺠﻦ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.69‬‬
‫ﺖ ﺗﻲ ﭼﻮﭨﺎ‪ ،‬ﻣﺪﻋﻲ رد‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ‪/‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫ُﭼ ِ‬ ‫‪.70‬‬
‫ﭧ ۽ ُﭼ َﭩﻦ ﭘﭡﻴﺎن ﭼﮝﺎ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬‫ﭼﮝﻦ ﭘﭡﻴﺎن ُﭼ َ‬ ‫‪.71‬‬
‫ﭼﻮر ﺑﻪ ﺟﻬﮍو ﻛﺎﻛﻮ )ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.72‬‬
‫ﭼﻮر ﺗﻲ אﻳﺘﺮي ﭼﭩﻲ رﮐﺠﻲ‪ ،‬ﺟﻴﺘﺮي ﭘﺎڙو ﺑﺮدאﺷﺖ ﻛﺮي ﺳﮕﻬﻲ‪) .‬אردو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.73‬‬
‫ﭼﻮر ﺟﻲ ڏאڙﻫﻲَء ۾ ﻛﮏ! )ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.74‬‬
‫ﭼﻮر ﭼﻮر ﭤﻴﻨﺪو آ‪ ،‬ﭔﻠﻮ ﭔﻠﻮ ﭤﻴﻨﺪو آ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.75‬‬
‫ﻛﺎٺ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻪ ﻛﻮﭠﺎﺋﺒﻮ ﺗﻪ ﺳﻬﻲ‪.‬‬
‫ِ‬ ‫ﭼﺎه ﭘﺌﻲ‪ ،‬ﺟﻲ ﻣﻦ ﻣﻴﮍ ﻛﻴﺌﻲ‪ .‬ﭘﻮﻧﺪو ﺗﻪ‬ ‫ﭼﻮرن ﺳﺎن ُ‬ ‫‪.76‬‬
‫)ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﮀﺎ رٻ‪ ،‬ﮀﺎ ﺑﺴﻢ א� ‪) .‬ﭤﺮ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.77‬‬
‫ﮀﺎ ﻛﻮل ‪ ،‬ﮀﺎ ﻛﻮل ﺟﻮ وزن؟ )אردو ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.78‬‬
‫ﺣﺮאم ﺟﻴﻜﻲ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪא‪ ،‬ﺑﮏ ۾ ﺳﻴﺌﻲ אوﻧﺎﺋﻴﻨﺪא‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.79‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻲ ﮀﭙﺮ ﭰﺎڙي ڏﺋﻲ ﭤﻮ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪،‬ﭼﻮﺋﻲ (‬ ‫ٰ‬ ‫ﺧﺪא‬ ‫‪.80‬‬
‫ﺧﻴﺮאﺗﻮن אﻫﻲ ﻛﻦ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﮐﺠﻴﻦ ﺗﻲ ﭼﮍﻫﻦ! )ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.81‬‬
‫دאﻧﮕﻲ ﺗﭙﻲ ﮀﻬﻪ ﻣﻬﻴﻨﺎ ﺗﻪ ﺿﺪي ﻣﻬﻤﺎن ﮐﭙﻲ ﭔﺎرﻧﻬﻦ ﻣﻬﻴﻨﺎ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.82‬‬
‫دﻋﺎ ﺑﻪ ﻟﮁﮣﻦ وאري ﮐﻲ ﻟﮙﻨﺪي آﮬﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.83‬‬
‫دﻧﻴﺎ ۾ دوڌ ﮐﺎن دوڌ‪ ،‬ﭘﺎﻧﻲ ﻛﺎ ﭘﺎﻧﻲ آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ‪/‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.84‬‬
‫دوﻟﺖ ُﻧﻬﻦ ﮐﺎن ﻣﺎس وﮀﻮڙي‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ‪/‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.85‬‬
‫دﻳﮙﮍא وﻳﺎﻣﻨﺪא ﺗﻪ ﻣﺮﻧﺪא ﺑﻪ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.86‬‬
‫ڌﮢﻲ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻫﺮ ﻫﻨﮅ ﻣﻮﺟﻮد آﻫﻲ )ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.87‬‬
‫ڌوﭔﻲَء ﺟﻲ ﮔﻬﺮאن وﭸﻲ ﮀﻮو‪ ،‬ﻛﭙﮍو ﭰﺎﭨﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﺟﻮ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.88‬‬
‫ڏوﻫﺎريَء ﺟﻲ ﻣﻦ ۾ ﺳﭛ ﻛﻮ ﺳﻨﺪس ﮔﻼ ﭤﻮ ﻛﺮي‪) .‬ﺳﺎﭤﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.89‬‬
‫ڏوﻫﭩﺎ وڌﻧﺪي ﺟﺎ وﻳﺮي آﻫﻦ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫‪.90‬‬
‫ب رﻳﺠﻬﺎﺋﮡ ﺳﻮﻟﻮ‪ ،‬رﻧﺎن رﻳﺠﻬﺎﺋﮡ ڏﮐﻴﻮ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬ ‫ر ﱡ‬ ‫‪.91‬‬
‫رن ﭼﺸﻜﻲ ﻫﺮي‪ ،‬رﮐﻲ آرﺗﻮאر‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.92‬‬
‫رﻧﻦ زאﻟﻦ ﺟﺎ ﻛﻬﮍא ﺟﻤﻌﺎ؟ )ﺳﻨﮅ‪،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.93‬‬

‫‪94‬‬
 ‫‪ .94‬رﻳﮃאر אﮘﻴﺎن رﺑﺎب‪ ،‬وﭴﺎﺋﮡ ﻣﺎن ﻧﻪ وري ﻧﻪ ﺳﺮي‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪ .95‬زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻨﻮر ۾ ﺑﻪ ﮔﺬري وﻳﻨﺪي‪ ،‬ﺳﻤﻮر ۾ ﺑﻪ ﮔﺬري وﻳﻨﺪي‪) .‬ﻓﺎرﺳﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪ .96‬ﺳﺎﻫﺮي ﮔﻬﺮ ﺟﺎ ﭜﺎﺗﻲ ﺗﻪ وﻳﺮي ﭘﺮ ﭼﺎﻧﺌﭟ ﺑﻪ وﻳﺮي‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪ .97‬ﺳﭛ ﻛﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺧﺪא אﻫﻮ ﭤﻮ ڏﺋﻲ‪ ،‬ﺟﻮ אن ﺟﻲ ﻻﺋﻖ آﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪ .98‬ﺳﭹﻲ ﮐﻲ ﭼﻮر ﺟﻮ ڊپ ﻧﻪ ﻫﻮﻧﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ‪/‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪ .99‬ﺳﺮﻛﺎر‪ ،‬ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﭼﺎﭼﺎ ﻣﺎﻣﺎ ﻧﺎﻫﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.100‬ﺳﻮر آﻫﻦ ﺋﻲ ﺑﺎدﺷﺎﻫﻦ ﮐﻲ‪) .‬ﻻڙ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.101‬ﺳﻮﻧﺎرو ‪ ،‬ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻣﺎُء ﺟﻲ ﻧﭣ ﻣﺎن ﺑﻪ ﻧﻪ ﭨﺮي‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.102‬ﺷﺎﻫﻮﻛﺎرن ﺟﻮ ﻧﺎﮢﻮ وﻳﺎﻣﻨﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.103‬ﺷﻴﻨﻬﻦ ﺷﻴﺮ ﺧﺪא ﺟﻮ‪ ،‬وﮢﻴﺲ ﺗﻪ ﺑﻴﺪو ڏﺋﻲ ‪ ،‬وﮢﻴﺲ ﺗﻪ ﭔﭽﻮ ڏﺋﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.104‬ﻋﺰت ﻟﭥﻲ ﮐﺎن ﭘﻮِء ﺧﻴﺮאت ﻛﺮڻ‪ ،‬ﻛﻬﮍي ﻛﻢ ﺟﻲ؟ )ﻧﺼﻴﺤﺖ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.105‬ﻋﺸﻖ ﻧﻪ ﭴﺎﮢﻲ ذאت ﻛﺬאت‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.106‬ﻓﻘﻴﺮﻳﺎﮢﻲ ﭤﺌﻲ رאﮢﻲ‪ ،‬ﭼﻲ؛ ”ﺟﺎرא ڏﻳﻮﮢﺎ‪ ،‬ﻣﻴﻦ ﮐﺎوﮢﺎ!“ )ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.107‬ﭰﭕﻴﺎ אﻫﻲ‪ ،‬ﺟﻴﻜﻲ ﭰﺎﭨﻲ ﻣﺌﺎ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.108‬ﻛﺎرא ﮔﻬﮣﺎ ﭘﺮ ﻛﺎرﻧﻬﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻟﻬﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.109‬ﻛﺎﻫﻞ ﺟﻲ ﻗﺒﺮ ﺑﻪ ﭔﻴﺎ وאﻻري ﭤﺎ وﭸﻦ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.110‬ﻛﺘﻮ ﻛﺘﻲ ﺟﻮ ﭜﺎُء آﻫﻲ‪) .‬ﭘﺸﺘﻮ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.111‬ﻛﺘﻲ ﻧﻪ ُﻣﻨﻬﻦ‪ ،‬ﻛﺘﻲ ﺟﻲ ڌﮢﻴﻦ ُﻣﻨﻬﻦ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.112‬ﻛﻢ ﻛﮅو ﻛﺠﻲ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻫﭣ ﻣﻀﺒﻮط وﺟﻬﺠﻦ‪) .‬ﻻڙ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ (‬
‫‪.113‬ﻛﻨﻲَء رن ﺟﺎ ﭔﺎر ‪ ،‬ﭤﻮرא ﺗﻴﺌﻦ ﭼﮝﺎ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.114‬ﮐﺎﮢﻲ ﮐِﭽﮣﻲ‪ ،‬אوﻧﮅא ﻃﺒﺎخ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.115‬ﮐﻴﺘﻲ ‪ِ ،‬ﺳ َﺮ َﺳﻴ ِﺘﻲ )ﺳﻨﮅ ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.116‬ﮔﻴﺎن ڌﻳﺎن آﻫﻲ ُאﺗﻲ‪ُ ،‬ﺟ ِﺘﻲ آﻫﻲ ِﺟ ِﺘﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.117‬ﮔﮭﭩﻮ ڌאرﺟﻲ אن ﻻِء‪ ،‬ﻫﭥﺎن ﭼﺮي ﻛﭙﺎه‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.118‬ﮔﻬﺮ ۾ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻧﻪ ﭤﻮ ﭤﺌﻲ‪) .‬אردو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.119‬ﮔﻬﮣﺎ ﭘﺌﺴﺎ‪ ،‬ﭤﻮرن ﭘﺌﺴﻦ ﮐﻲ ﻛﻤﺎﺋﻴﻨﺪא آﻫﻦ‪) .‬وאﭘﺎري‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.120‬ﮘﺎﻟﻬﻴﻦ ﺳﻨﺪﻳﻮن ﮘﺎﻟﻬﻴﻮن‪ ،‬ﭨﻜﻲ ﺳﻨﺪא ﻣﻮٺ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.121‬ﻻﻟﭻ ﮀﮇڻ ﺳﺎن ﻋﺰت ﻣﻠﻲ ﭤﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.122‬ﻻﻟﭻ‪ ،‬ﻛﺘﻦ ﺳﺎن ﮔﮇ ﮐﺎرאﺋﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.123‬ﻟﮏ ﮐﭩﻴﺎ ُڏوﻣﮣﻲَء‪ ،‬ﺟﻲ ُڏوم ﺳﻼﻣﺖ آﻳﻮ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.124‬ﻟﻮﭜﻲَء ﺳﻨﺪي رאڄ ۾‪ ،‬ﭠﻮﮘﻲ ﻣﺮي ﻧﻪ ﺑﮏ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.125‬ﻣﺎٺ ڏאڍي ﻣﭡﻲ آﻫﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.126‬ﻣﺎﻟﻚ وﭸﻦ ﭔﻴﮍيَء ﭼﮍﻫﻴﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪ وﭸﻦ ﻏﻮﻃﺎ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪא‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.127‬ﻣﺮﺷﺪ ﻻِء دאل‪ ،‬ﺗﻪ ﺧﻠﻴﻔﻦ ﻻِء ﺧﺎل‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬

‫‪95‬‬
 ‫‪.128‬ﻣﮍس ﺑﻨﺎ وﻳﻬﻮن ﻛﻴﺮ ﻧﻪ ﻛﺮي‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.129‬ﻣﻔﺖ ﺟﻮ ﺷﺮאب‪ ،‬ﻗﺎﺿﻲَء ﮐﻲ ﺑﻪ ﺣﻼل‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪ُ .130‬ﻣﻨ ِﮉﻳﻞ ﻫﭥﻦ ﺳﺎن‪ ،‬وڙﻫﻲ ﻛﻴﻦ ﺳﮕﻬﺒﻮ‪) .‬ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.131‬ﻣﻮت ﺟﻲ ﻣﻨﻬﻦ ۾ وﭸﮡ ﻻِء ﺑﻪ ﺣﻮﺻﻠﻮ ﮐﭙﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.132‬ﻣﻮت‪ ،‬ﻧﻪ وﻗﺖ ڏﺳﻨﺪو آﻫﻲ ﻧﻪ ﻫﻨﮅ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.133‬ﻣﺌﻲ ﻛﺘﻲ‪ ،‬ﭘﺮﭼﻬﻪ ﻧﻪ وﭸﺎﺋﺠﻲ‪) .‬ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.134‬ﻧﻪ אﮘﻼ ﻧﻪ ﭘﮁﻼ‪ ،‬ﻣﺎل ﮐﺎﮘﻴﺎ وﭼﻼ‪) .‬ﺳﺮאﺋﻜﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.135‬ﻧﻪ אﮘﻼ ﻧﻪ ﭘﮁﻼ‪ ،‬وאه ﺟﺎ وﭼﻼ‪) .‬ﺳﺮאﺋﻴﻜﻲ ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫ڌوڙ ڌאﮢﻴﻮن وﭨﺒﻴﻮن‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬ ‫‪.136‬ﻧﻪ ﭘﺮڻ ۾ ﭘﺎﮢﻲ אﻳﻨﺪو‪ ،‬ﻧﻪ ﺋﻲ ِ‬
‫‪.137‬ﻧَ ُﺮ ﻧﻨﮕﻮ‪ ،‬ﻧﺎري ﻟﭳ‪ ) .‬ﭼﻮﮢﻲ (‬
‫‪.138‬ﻧﻘﺼﺎن ﭘﻮڻ ﮐﺎن ﭘﻮِء ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮڻ ‪ ،‬ﻛﻬﮍي ﻛﻢ ﺟﻲ؟ )ﻓﺎرﺳﻲ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.139‬ﻧﻜﻤﻮ‪ ،‬ﭘﻜﻲَء ﭔﻴﺮ ﻫﻴﭡﺎن ﺑﻪ ﺑﮏ ﻣﺮي‪) .‬ﺳﻨﮅ ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.140‬ﻧﻮﭨﻦ ﺟﻲ ﭜﺖ ﭠﻬﺮאﺋﮡ ﺳﻮﻟﻲ‪ ،‬ﺳﺮن ﺟﻲ אوﻟﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.141‬وאﮢﻜﻮ ﭔﺎر ﺑﻪ ﻧﻔﻌﻲ ﺟﻲ ﻻﻟﭻ ۾ ڌכ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪو آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.142‬وאﮢﻴﺎ ﭤﻜﺠﻦ ﺗﻪ ﻣﭩﻲ ﻛﮃن‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.143‬وﭸﺠﻲ ﺷﺎدي ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻲ ﺗﻪ ﭤﻮرو ﻧﻪ ﭤﭱﺠﻲ ﻟﻮﻧﮓ ﻓﻘﻴﺮ ﺗﻲ‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.144‬وڏن آﺋﻲ‪ ،‬ﻧﻨﮃא وﺳﺮﻳﻮ وﭸﻦ‪) .‬ﺳﻨﮅ ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫ﻜﺮ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬‫‪َ .145‬و ُر ﺗﻪ ﭘﻬﺮﻳﻮن َو ُر‪ ،‬ﭔﻴﻮ آﻫﻲ ﻛﺎرﻧﻬﻦ ﺟﻮ ﭠ ِ ُ‬
‫ﭧ رאڄ‪ ،‬ﻣﻴﭿ رאڄ‪) .‬ﭘﻨﺠﺎﺑﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ (‬ ‫‪َ .146‬و َر رאڄ‪َ ،‬ﭔ َﺮ رאڄ‪ُ ،‬ﭘ َ‬
‫‪.147‬وڻ وڻ ﮐﻲ‪ُ ،‬אﮔﻬﺎڙ ﻧﻪ ڏﻳﮑﺎرﺑﻲ )ﺳﻨﮅ ‪ /‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ (‬
‫‪.148‬ﻫﺎرﺋﻲ ﮐﺎن ﭘﻴﺘﻮ ﭜﻠﻮ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.149‬ﻫﺠﺌﻲ وאﻧﺪﻛﺎﺋﻲ ﺗﻪ وڃ وڏﻳﺮאﮢﻲ אوﻃﺎق‪) .‬ﺳﺮو‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ‪/‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.150‬ﻫﺮ ﻛﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲَء ﻻِء‪ ،‬ﻛﺎﻧﻪ ﻛﺎ وאٽ آﻫﻲ‪) .‬ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.151‬ﻫﺮ ﻛﻮ دوﻟﺖ ﺳﺎن ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮي ﭤﻮ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.152‬ﻫﺮ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﺟﻲ ﻣﺼﻠﺤﺖ‪ ،‬ﺧﺪא ﺗﻌﺎﻟﻲ ﭤﻮ ﭴﺎﮢﻲ‪) .‬ﺳﺎﻫﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬
‫‪.153‬ﻳﺎرن ﺳﺎن ﭘﻨﺒﺌﻮن ﻧﻪ ﻛﺠﻲ‪) .‬ﻻڙ‪ ،‬ﭘﻬﺎﻛﻮ(‬
‫‪.154‬ﻳﺎرن ﺳﺎن ﻛﻬﮍא ﻟﻴﮑﺎ؟ )ﺳﻨﮅ‪ ،‬ﭼﻮﮢﻲ(‬

‫‪96‬‬