Stay Awake, Agatha

Stay awake, Agatha.
509K 15.3K 2.1K

by Serialsleeper
Hi! This story is a SPIN-OFF of my other story called "CHASING HURRICANE". I advise
that you read
Chasing Hurricane first kasi mas una ang timeline doon. However, the decision is up
to you if you wanna
proceed to reading STAY AWAKE, AGATHA now.
DON'T READ THE COMMENTS SECTION, ITS FULL OF SPOILERS
****
"So, you're like the modern-day sleeping beauty?" he asks.
"I guess?" she muses.
"You'll gonna need a prince. Lucky for you, I'mhere," his lips curve into a
mischievous grin.
"Oh, really?" she chuckles.
"Yup!" he says with a nod. "Just do me a favor," he adds, leaning close to her.
"What favor?" she asks.
"Stay awake," he kisses her forehead and stares at her lovingly. "Stay awake,
Agatha."
****
DON'T READ THE COMMENTS SECTION, ITS FULL OF SPOILERS
This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and
incidents are either the products
of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to
actual persons, living or dead,
or actual events is purely coincidental.
January 8,2018......9:34 pm01-08-18 8:35
P 1-1
Epigraph
62.9K 3.2K 1K
by Serialsleeper
THE COMMENTS SECTION IS FULL OF SPOILERS
AVOID IT FOR A BETTER READING EXPERIENCE
He's kinda crazy
She's often hazy
He bugs her more than anyone
She sleeps more than everyone
He waits for her when she sleeps
She holds his hand when he weeps
He asks her to stay awake
She treasures every memory they make
***
THE COMMENTS SECTION IS FULL OF SPOILERS
AVOID IT FOR A BETTER READING EXPERIENCE
January 7 2018 2:52pm??????Jan 7, 2018 12:46 AM(Unpublished. Currently editing.) Sa
KingdomHigh kung saanmagkakaaway angmga
lalakiat babae, posible bangmaymabuong relasyon at pagkakaibigan? Ano
kayangmangyayari kungmagtagpo ang landas nina... Sirene. Ang
sirenang killeratmaldita natagapagbantay ngmahiwagang perlas sa kanlurang bahagi ng
Pilipinas. Nikolas. Pilyong suavecitongmanggagantso
atsaksakan nang kalokohan. KenzouHayashida. Isang binatangmatipuno at Kapitan
ngHukbong Pandagat ngmga Hapon. Ang kuwentong
ito ay panahon pa ngmakasaysayang IkalawangDigmaang Pandaigdig (World War II) na
kung saan ang Pilipinasay nasakop rin ngmga
Hapon. This isa HistoricalFictionwith atouch ofFantasy. Book Cover by:@XARAFABDate
Written:November 15, 2017 Date Finished:-
----------
P 2-1
1 : Her nameis Agatha
401K 12.8K 4.7K
by Serialsleeper
| Chapter 1 |
"Cooper bumalik ka dito!"
Umaalingawngaw sa buong pasilyo ng ospital ang isang napakalakas na sigaw. Narinig
niya ito kaya
naman mas lalo pa siyang kumaripas ng takbo.
Nalaglag ang beanie na suot niya sa kanyang ulo kaya naman huminto siya sa pagtakbo
at dali-dali itong
pinulot. Muli niya itong sinuot upang matakpan ang buhok niyang nalalagas.
Napalinga-linga siya, hindi na
niya alamkung saan pa siya dadaan dahil paniguradong haharangin siya ng lahat ng
mga makakasalubong
niyang nurse o kahit na sinong empleyado ng ospital. Nahagip ng paningin niya ang
isang kwartong para sa
mga batang pasyenteng gaya niya kaya naman humahangos siyang pumasok dito.
Nakahinga siya nang maluwag nang makitang walang ibang tao sa maliit na kwarto,
maliban lamang sa
isang batang babaeng mistulang ka-edad lamang niya na natutulog sa kama.
"Hoy bata, huwag mong sabihin sa kanilang nandito ako ha? Sikretong malupit," giit
ng batang si Cooper
at dali-daling nagtago sa ilalimng kama; wala siyang pakialamkahit na madumihan man
ang suot niyang
kulay puting pajama at t-shirt.
Ilang minuto ang lumipas ay mistulang nabagot na ito sa pagtatago sa ilalimng kama
kaya naman
gumapang siya paalis at umupo sa paanan ng batang babaeng nakaratay sa kama.
Nagtaka siya nang mapansing natutulog parin ang bata kaya naman nilapitan niya ito
at pinagmasdan ang
mukha.
"Alammo bang masama ang matulog na parang mantika?" pilyong sambit ni Cooper,
ngumisi na tila ba
may nabuong kalokohan sa kanyang isipan.
"Dahil hindi ko alamang pangalan mo�" kinuha ni Cooper ang marker mula sa bulsa at
iwinagayway ito.
Dahan-dahan niyang tinanggal ang oxygen mask ng batang babae; ginuhitan ng tuldok
sa gilid ng ilong
hanggang sa nagmukha itong nunal.
"Tatawagin na kitang Gloria! Hello Gloria!" anunsyo nito habang humahalakhak. Muli
niyang ibinalik ang
tingin sa bata at nainis siya nang makitang natutulog parin ito.
"Ayaw mong gumising ha?" inis niyang sambit at muling ginuhitan ang mukha nito,
pero ngayon ay hindi
na nunal ang nilagay niya kundi bigote na at dalawang tatsulok noo na nagmukhang
sungay.
"Hoy gumising ka nga! Bilis tingnan mo mukha mo!" Tawa lang siya nang tawa habang
hawak ang tiyan.
Sinusubukan niyang gisingin ang batang babae sa pamamagitan ng pagsundot sa pisngi
nito ngunit hindi parin
P 3-1
ito nagigising kaya naman lalo siyang nainis.
"Ba't ba ayaw mong magising?!" napabusangot ang batang si Cooper at bahagyang
yumuko. Tinitigan niya
nang maigi ang mukha ng batang babae at dahan-dahan niyang inilapit ang mukha niya
sa mukha nito.
Iilang pulgada na lamang ang pagitan ng mukha nila sa isa't-isa nang muling kumurba
ang pilyong ngiti sa
mukha niya... Walang ano-ano'y bigla na lamang niyang pinisil ang ilong ng bata.
Dahil sa ginawa niya ay
pansamantala itong hindi nakahinga.
"Aba nalang talaga pag hindi ka magising ni�" Nanlaki ang mga mata ni Cooper at
natigil siya sa
pagsasalita nang marinig niyang bumukas ang pinto.
"Patay..." bulong ni cooper sa kanyang sarili at napalunok. Napabitaw na lamang
siya sa batang babae at
agad na humarap sa pintuan.
"Ikaw bata ka, nandito kalang pala! Kanina ka pa namin hinahanap! Hindi naman
masakit ang injection,
para lang yang kagat ng langgam. 'Wag ka ng makulit please!" Pakiusap ng kanina pa
humahabol sa kanyang
lalakeng nurse. Tagaktak na ang pawis nito at humahangos pa.
"Kuya Leo naman eh! Hindi rin naman masarap mangagat ang langgam! Kung gusto mo,
ikaw nalang ang
magpainjection! Pakasal kayo! Basta ako, ayoko sa injection!" giit ni Cooper na
kulang nalang ay umupo sa
sahig at mangisay dahil sa inis.
"Cooper gusto mo naman sigurong gumaling na�" biglang natigil sa pagsasalita ang
nurse at nanlaki ang
mga mata nito habang nakatingin sa likuran ni Cooper, tila ba gulat na gulat ito sa
nakikita.
"Problema mo?" Napalingon si Cooper upang tingnan kung ano ang dahilan ng pagbabago
ng ekpresyon
nito.
"W-wheres mommy..." mahinang sambit ng batang babaeng nakaupo na ngayon sa kanyang
kama. Bakas
ang takot at pagtataka sa kulay abo niyang mga mata. Hinang-hina man, sinusubukan
parin niyang magsalita.
"Diyos ko gising ka na!" manghang sambit ng nurse at bigla na lamang nagtatakbo
palabas upang tawagin
ang mga doktor, dahilan para muling maiwan si cooper kasama ang batang babae sa
silid.
Nagtataka man si Cooper sa naging reaksyon ng nurse ay hindi naman niya napigilang
matawa sa ngayo'y
maruming mukha ng batang babaeng tila ba may bigote na at sungay.
"S-sino ka?" Nauutal na sambit nito nang dumako ang tingin kay Cooper.
"Ako si Batman!" Taas-noong pagpapakilala nito sa kanyang sarili habang
bumubungisngis at bigla na
lamang nagtatakbo palayo.
*****
P 3-2
"Kuya naman eh! Kailangan ba talaga akong magpa-injection?" iyak ni Cooper nang
makitang inihahanda
na ng nurse ang syringe at mga gamot.
"Oo. Gusto mo naman sigurong gumaling diba? Ganito nalang, kung magpapa-injection
ka ngayon,
pangako hindi ko isusumbong sa daddy mo na tumakas ka na naman dito sa kwarto mo at
kinailangan ka na
naman naming habulin ng iba pang mga nurse. Deal?" suhestyon nalang nito.
"Hmm. Injection or litanya ni Daddy? Teka pag-iisipan ko muna banker!" Giit ni
Cooper sabay tingala sa
kisame at himas ng kanyang baba kaya napangiwi na lamang ang nurse.
"Nga pala Kuya leo, sino yung bata kanina?" Pag-iiba ni Cooper sa usapan.
Napangisi ang leo."Ah yun? Bakit, crush mo no? Ayieee binata ka na pala? Ang tanong
tuli ka na ba?"
pang-aasar nito kaya naman agad siyang sinuntok ng bata sa braso.
"Crush? Never akong magkaka-crush! Ang korni! Yuck!" giit ni Cooper na naiinis na.
"Talaga? Eh bakit ka nagtatanong?" muling pang-uudyo ng nurse habang nakangiti ng
nakakaloko at sabay
taas-baba pa ng kilay.
"Kasi pangit ka! Mukha kang paa!" sigaw ni Cooper at dahil sa inis ay dali-daling
nagpatakbo palayo.
"Lintek na bata." Mahinang sambit ng nurse at napangiwi na lamang. May edad na siya
kaya naman
nanlulumo siya sa kakailanganin na naman niyang habulin ito. Para sa kanya,
Habol=Rayuma.
Takbo ulit ng takbo si Cooper. Sa kabila ng pilyong ngiti ay nagkukubli ang matindi
niyang takot. Takot
dahil sa injection at takot sa sakit na araw-araw niyang iniinda.
Natigil siya sa pagtakbo nang mapansin na malapit na siya sa pintuan ng silid ng
batang babaeng nakita
niya kanina. Nagtaka siya nang mapansing napakaingay sa loob kaya naman pasimple
siyang sumilip mula sa
bahagyang nakabukas na pinto.
"Anong meron?" mahina niyang sambit nang makitang maraming doktor at nurse sa
kwarto nito at tila ba
napakasaya nila habang kinakausap ang batang babae.
"Buti nalang naabutan kita." napapitlag si Cooper sa gulat nang bigla na lamang
nagsalita ang nurse na
tuluyan na palang nakahabol sa kanya. Humahangos ito habang pawis na pawis ulit.
"Kuya naman eh!" Reklamo ni Cooper sabay kamot ng kanyang ulo.
"Sorry! Ano ba kasing gi�" Natigil ito sa pagsasalita nang mapasulyap siya sa
kwartong sinisilip ng
alaga. Muli nitong nginitian ng nakakaloko si Cooper, tipong nanunukso nang
mapagtantong kwarto ito ng
batang babae.
"Isusumbong kita kay Daddy na inaaway mo ako. He will fire you!" banta ni Cooper
dahil sa sobrang inis.
"Joke lang! Ikaw naman di na mabiro, bakit ka ba kasi nandito sa kwarto ni Agatha?"
bawi nito sa takot na
mawalan ng trabaho.
P 3-3
"Agatha? Anong meron at parang masaya ang lahat sa loob? Birthday ba niya?"
mahinang sambit ni
Cooper at muling napasulyap sa bata.
Natawa na lamang si leo at tinapik ang ulo ni cooper. "9 years old ka pa, hindi mo
pa maiintindihan."
"Kaya nga nagtatanong para maintindihan diba?" Pilosopo naman nitong giit kaya
napabuntong hininga na
lamang si leo dahil sa kakulitan ng kanyang alaga.
Bahagyang napaluhod si leo upang maging magkapantay sila ng bata. "Ganito kasi
'yan; kakaibang bata si
Agatha. Bigla-bigla siyang nakakatulog kahit hindi naman siya inaantok. Last year
nakatulog siya, akala
naming lahat hindi na siya magigising pa kaya naman para sa amin isang milagro na
nagising siya kahapon."
paliwanag nito.
"Ibig sabihin halos isang taon siyang tulog? Meron bang ganun?" kunot-noong sambit
ni Cooper na kulang
na lang ay sabihing sinungaling ang ang nurse na si leo.
"Kaya nga sabi ko kakaiba si Agatha diba?" ang nurse naman ang naging pilosopo at
inakbayan si cooper.
"Ibig sabihin makakauwi na siya? Nakakainggit naman." nanlulumong sambit ni Cooper
at napayuko sa
kanyang ulo. Ramdamni leo ang matinding lungkot at inggit na nararamdaman nito kaya
tinapik na lamang
niya ang balikat ng alaga.
"Tara na. Magpahinga ka na muna. Takbo ka ng takbo eh." sabi nito at hinila na
lamang si Cooper paalis.
Hindi maiwasan ni Cooper na mapasulyap sa batang si Agatha sa huling pagkakataon.
*****
7 years later...
"Cooper utang na loob bumalik ka na dito!" Umalingawngaw sa buong pasilyo ang isang
sigaw na halos
araw-araw na yatang naririnig ng lahat ng mga nasa ospital. Narinig ito ni Cooper
pero imbes na bilisan, mas
binagalan nito ang pagtakbo at napalingon kay leo na nurse niya mula bata pa siya.
"Habol tanda! Kaya mo yan! 'Wag kang susuko!" sigaw ni Cooper na tila ba
pinapalakas ang loob --O
galit --ng nurse na humahangos at parang mahihimatay na.
"Cooper walang hiya ka!" mangiyak-ngiyak na sigaw ng matandang pagod na pagod at
humahangos na.
"Sige na! Wag nang maarte! Parang kagat lang yan ng langgam!" sarcastic na sigaw ni
Cooper na ginagaya
pa ang sinasabi ng matanda sa kanya noong bata pa siya.
"Siraulo ka talaga! Hindi to injection!" Muling sigaw nito at tuluyan nang napaupo
sa sahig dahil sa labis
na pagod. Walang nagawa ang ibang mga nakakakita sa kanila kundi paypayan na lamang
ang kawawang
matanda.
P 3-4
Huminga ng malalimsi Cooper at muli nalang tumakbo. Takbo lang siya ng takbo, wala
siyang pakialam
kahit na napakasama na ng tingin sa kanya ng lahat. Wala siyang pakialamkahit na
mapapagalitan na naman
siya.
*****
Pawis na pawis siya nang makabalik sa kanyang kwarto. Sa tagal niyang namalagi sa
ospital dahil sa
kanyang karamdaman ay nagkaroon na siya ng sariling kwarto kung saan siya
namamalagi sa loob ng
napakaraming taon.
Papasok na sana siya upang magpahinga nang mapansing nakabukas ang ilaw at pinto sa
katabing kwarto.
Nagtaka siya dahil matagal nang walang namamalagi sa kwartong ito, at siya ang
dahilan�takot ang lahat na
maging kapitbahay ang isang loko-loko at pilyong gaya niya.
Naisipan niyang pumasok dito upang tingan kung sino ang bagong "kapit-bahay" niya.
Lalo siyang nagtaka nang makita ang isang dalagang natutulog sa kulay puting kama.
Pamilyar ang
sandaling ito para sa kanya kaya naman wala siya sa sariling naglakad patungo rito.
"Dejavu," mahina niyang sambit nang tuluyang makita nang malapitan ang mukha ng
babae. Bahagya
siyang yumuko upang matitigan ito. Ilang sandaling namayani ang katahimikan sa
buong silid.
Sa isang iglap, bigla na lamang dumilat ang mga mata ng babae. Gulat sa presensya
ng isa't-isa,
umalingawngaw ang sigaw ng dalawa.
END OFCHAPTER ONE.
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT
01/09/17 HAHAHAHHAHHAHHAHAHAHAOJ????????(Unpublished. Currently editing.) Sa
KingdomHigh kung saanmagkakaaway
angmgalalakiat babae, posible bangmaymabuong relasyon at pagkakaibigan? Ano
kayangmangyayari kungmagtagpo ang landas nina...
Sirene. Ang sirenang killeratmaldita natagapagbantay ngmahiwagang perlas sa
kanlurang bahagi ng Pilipinas. Nikolas. Pilyong suavecitong
manggagantso atsaksakan nang kalokohan. KenzouHayashida. Isang binatangmatipuno at
Kapitan ngHukbong Pandagat ngmga Hapon.
Ang kuwentong ito ay panahon pa ngmakasaysayang IkalawangDigmaang Pandaigdig (World
War II) na kung saan ang Pilipinasay nasakop
rin ngmga Hapon. This isa HistoricalFictionwith atouch ofFantasy. Book Cover
by:@XARAFABDate Written:November 15, 2017 Date
Finished:-----------
P 3-5
2 : That idiot named Cooper
247K 10.3K 1.6K
by Serialsleeper
2.
That idiot namedCooper
Agatha's Point of View
"So that's it huh? Dito niyo na talaga ako patitirahin sa hospital nato?" I crossed
my arms and looked out the
window. Pinagmasdan ko nalang ang kalangitan gaya ng palagi kong ginagawa sa tuwing
pakiramdamkong
sasabog na ako sa sama ng loob. Huminga ako ng malalimat tinatagan ang sarili ko,
that's it Agatha, don't cry
Agatha, don't cry.
"Anak it would be better if you stay here. Mababantayan ka ng mga doctor. Alammo
naman ang kundisyon
mo diba?" Giit ni mommy kaya naman napabuntong hininga nalang ako.
Oo nga kakaiba ang kundisyon ko dahil bigla-bigla nalang akong nakakatulog kahit na
nasaan o ano man ang
ginagawa ko. Oo nga, higit na mas mahaba akong matulog gaya ng ibang tao. I get it,
I'mnot a normal 16 yearold
girl but I'm200% sure that I'mnot sick. I'mnot dying. I just can't control myself.
Have you ever felt like you're slipping away fromlife?
Well that's how I feel every damn day.
"Momwhat I need to feel better is a normal life. I want to go to school and have
friends. Is it too much to
ask?" Hindi ako humaharap sa kanya habang nagsasalita. Pakiramdamko kasi, ano mang
oras ay bibigay na
ang luha ko.
"I love you Agatha. We'll visit you every week. Take care of yourself." Naririnig
ko ang panginginig ng
boses niya na tila ba umiiyak na talaga siya. Napapikit nalang ako nang maramdan
kong niyakap niya ako ng
mahigpit. Matapos niyang halikan ang pisngi ko ay dali-dali siyang umalis at hindi
na ako nilingon pa.
P 4-1
I guess that's the best way to say goodbye, mas mabuti pa yun kasi hindi ko na
nakita ang pag-iyak niya. She
loves me, my whole family loves me... Alamkong dumidistansya lang sila kasi
alamnilang ano mang oras ay
pwede akong mawala... At alamnilang pwede akong makapangdamay ng iba. Ima walking
disaster.
Muli akong napabuntong hininga at humiga nalang sa kama at nilagay ang earphones sa
tenga ko.
*****
"I'm gonna break your little heart
Why'd you take the fall
Laughing on your way to the hospital"
Ipinikit ko ang mga mata ko habang pinakikinggan ang kanta. Pakiramdamko ano mang
oras makakatulog na
ako sa kamang 'to, it's a good thing malambot ang mattress na binili nila mama para
sa akin.
Teka ano yun? Bakit parang may nararamdaman akong humihinga malapit sa mukha ko?
Damn it! Parang di ko yata na-lock ang pinto.
Idinilat ko ang mga mata ko upang tingnan kung may tao ba at laking gulat ko nang
bumulaga sa akin ang
mukha ng isang lalaki. Napakalapit lang ng mukha namin sa isa't-isa at halos
nararamdaman ko na ang hininga
niya sa mukha ko. Hindi ko mapigilang tumili nang biglang nanlisik ang mga mata
niya. OMG baka Rapist!
"Sino ka?! Anong ginagawa mo dito?!" Dali-dali ko siyang tinulak palayo at pinulot
ang walis na nasa sahig.
Hahampasin ko na siya kaso bigla siyang nagtatakbo palayo.
"Wierdo!" Sigaw ko at dali-daling inilock ang pinto.
P 4-2
Base sa suot niyang damit, masasabi kong isa rin siyang pasyente dito. On the
bright side, his black beanie
makes himlook kinda cute�kinda. I think?
It's bad enough that I'll be staying in this hospital tapos ngayon kakailanganin ko
na namang tiisin ang mga
weirdo na nandito. Pero subukan lang ulit ng lalaking 'yon na pumasok dito sa
kwarto ko, makakatikimtalaga
siya ng sipa sa dingdong niya.
Napabuntong hininga nalang ako at pinagmasdan ang blanko kong kwarto. Walang
kabuhay-buhay ang kupas
na kulay dilaw na mga dingding, walang kadesa-design at ang meron lang dito ay
kurtina at kama. Wow! My
life has officially sucked more than it ever sucked.
Wait have I mention that my life sucks?
Nah, my life will forever suck.
Bigla akong nakarinig ng katok sa pinto kaya naman dali-dali ko ulit na pinunit ang
walis na nasa sahig.
Gusto ba talagang magpagulpi ang lalaking 'yon?!
"Agatha hija? Buksan mo ang pinto." May narinig akong boses ng matanda mula sa
labas. Teka paano niya
nalaman ang pangalan ko?
Dahan-dahan kong binuksan ang pinto. Hindi ko masyadong binuksan, sapat lang na
siwang para maaninag ko
kung sino ang nasa labas.
"Hija, may patakaran dito sa ospital na bawal mong i-lock ang pinto." Nakangiting
sambit ng isang
matandang lalakeng nurse. Nakahinga ako ng maluwag.
"Hala sorry po!" Tumawa nalang ako at dali-daling binuksan ng tuluyan ang pinto.
"Pasensya na po talaga,
may lalaking baliw kasing pumasok dito sa kwarto ko. Natakot po ako." Paliwanag ako
pero nagtaka ako
P 4-3
nang bigla na lamang siyang tumawa habang kinakamot ang ulo niya.
"Matanong ko lang, matangkad ba tong lalaking to? Medyo maputi at singkit?" Tanong
niya kaya naman lalo
akong nagtaka kasi tama yung description niya.
"That idiot looks like that. He was wearing this black beanie." Paliwanag ko ngunit
mas lalo lang siyang
tumawa.
"Well that idiot named Cooper is harmless kahit na mukhasiyang harmful. 'Wag kang
mag-aalala Hija, kahit
parang baliw yun at siraulo hindi ka naman sasaktan ng batang 'yon. Magka-edad nga
ata kayo." Tumatawa
niyang sambit. Bakit ganun, close ba sila? Siguro matagal na yung pasyente dito.
"Hoy Tanda narinig ko 'yun!" Bigla kaming may narinig na sigaw mula sa kabilang
kwarto.
"Pero totoo naman eh!" Sigaw ng matandang nurse pabalik.
Wait... Hindi ko lang pala kasamang naka-admit dito ang ugok na 'yun�kapit-bahay ko
pa?!
Ughhh. Kill me now.
"Nga pala, ako si Kuya Leo. Kuya nalang ang itawag mo sa akin at wag manong o lolo.
Ako ang head nurse
sa ward nato. Kung may kailangan ka, sabihin mo lang. Araw-araw kitang dadalhan ng
gamot mo dito. Anong
pakiramdammo? Okay lang ba ang kwarto?" Tanong niya.
Kahit na matanda na siya eh may kadaldalan parin naman pala siya. Kawawa naman
siya, nagtatrabaho parin
kahit matanda na.
"Hindi po ako okay. Ayoko po talaga dito pero wala akong magagawa. Maraming salamat
po." Ngumiti ako
at pinilit ko nalang ang sarili kong tumawa. Ito nalang kasi yung magagawa ko para
'wag akong mas lalong
P 4-4
magmukhang kawawa.
"Hindi ka okay pero nagagawa mo pang ngumiti ng ganyan? Aba bilib na ako sayo Hija.
Kung hindi mo
sinabing ayaw mo dito, aakalain kong masaya ka. 'Wag kang mag-alala lahat ng mga
nandito, ganyan din ang
nararamdaman. Sigurado ka bang wala kang ibang kailangan dito?" Tanong niya ulit
kaya naman napatingin
ako sa buong kwarto.
Oo nga at hindi ako komportable dito pero siguro naman may magagawa akong paraan
para kahit papano,
magustuhan ko 'to.
"May mga pintura po ba kayo? Para po kasing walang kabuhay-buhay ang paligid."
Tanong ko.
"Aba oo, sige kukunin ko muna sa bodega. Magbihis ka muna para naman hindi ka
mapagkamalang bisita ng
mga tao dito." Bilin niya at agad na umalis.
Napatingin ako sa damit ko.
Mami-miss kong magsuot ng mga normal na damit kasi simula ngayon, damit pampasyente
na ang parati kong
susuutin. Hayy buhay. Ang saklap.
END OFCHAPTER TWO.
K's note : Narcolepsy does exist. Kaso sa case ni Agatha ay medyo exaggerated yung
part na matagal siya
kung matulog. Other than that I can assure you na may mga tao talagang may ganyang
sleeping disorder na
bigla-bigla nalang na nakakatulog kahit na ano man ang ginagawa.
Thanks for reading!
Vote and Comment ?
So relatable Ako Ahuehuehue pero mga 1 month or isang linggo lang
katagal(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung saan
magkakaaway angmgalalakiat babae, posible bangmaymabuong relasyon at pagkakaibigan?
Ano kayangmangyayari kungmagtagpo ang
landas nina... Sirene. Ang sirenang killeratmaldita natagapagbantay ngmahiwagang
perlas sa kanlurang bahagi ng Pilipinas. Nikolas. Pilyong
suavecitongmanggagantso atsaksakan nang kalokohan. KenzouHayashida. Isang
binatangmatipuno at Kapitan ngHukbong Pandagat ngmga
Hapon. Ang kuwentong ito ay panahon pa ngmakasaysayang IkalawangDigmaang Pandaigdig
(World War II) na kung saan ang Pilipinasay
nasakop rin ngmga Hapon. This isa HistoricalFictionwith atouch ofFantasy. Book
Cover by:@XARAFABDate Written:November 15,
P 4-5
2017 Date Finished:-----------
P 4-6
3 : New kid on the ward
228K 9.3K 5.6K
by Serialsleeper
3.
New kid on the ward
Agatha's Point of View.
It's almost 6pm.
9 hours na akong nakatira sa impyerno este sa ospital na'to.
Nahatid na sa akin ni Kuya Leo ang limang timba ng pinturang may iba't-ibang kulay
pero wala parin akong
ideya kung paano 'to sisimulan. I'mgoing to live in this hell-like place for the
next few years of my life and I
want the walls to be perfect para naman maganda ang madadatnan ko sa paggising ko.
"Hoy kakain na." Nagulat ako nang bigla na lamang may nagsalita kaya agad akong
napatingin sa pinto. Yung
baliw pala na lalake ang na pumasok dito kanina.
"Kakain saan? Hindi ba ihahatid ni Kuya Leo ang pagkain dito sa kwarto ko?" Giit
ko.
Palangiti akong tao pero hindi ko lang talaga magawang ngumiti sa kanya�siya rin
naman kasi ayaw ngumiti
sa'kin.
"Sabay-sabay kami kung kumain dito. Kung gusto mong mag-isa edi dito ka." Sabi niya
sa akin gamit ang
malamig na tono ng pananalita.
Ayoko sa kanya, masyado siyang masungit. Pero kung tutuusin, ayoko rin namang
kumain ng mag-isa.
Malungkot na nga sa lugar na'to, mag-iisa pa ako�Aba hindi pwede! Sasabay na nga
lang ako sa kanila.
P 5-1
"Teka hintay!" Sigaw ko nang makita kong maglalakad na sana siya palayo. Lokong 'to
iiwan pa ako, di ko
nga alamsaan pupunta.
Dali-dali kong kinuha ang flipflops ko mula sa ilalimng kama at isinuot ang jacket
ko. Gulong-gulo pa ang
buhok ko, tinatamad akong magsuklay kaya kinuha ko na lamang ang rubber band na
nasa bedpost ko.
Lalabas na sana ako nang bigla kong nakitang kumunot ang noo niya.
"Ano?" Tinaasan ko siya ng kilay.
"Hindi mo ba 'yan papatayin?" Sabi niya sabay turo ng kama ko.
Oo nga pala, nakaandar parin pala ang ipod na ikinabit ko sa speaker kaya rinig na
rinig pa sa buong kwarto
ang boses ni AdamLevine ng Maroon 5.
"Wait." Dali-dali ko itong nilapitan kasi parang atat na atat na 'tong lalaking to
na umalis kaso mali ang
napindot ko sa ipod, imbes kasi na stop ay next track ang napindot ko. Imbes na
tumigil ang kanta ay napalitan
lamang ito ng kanta ng EXO.
"Oops." Mahinang sambit ko. Papatayin ko na sana ito kaso narinig kong ang kanta
pala ng Exo na Peter Pan
ang naka-play.
Ang sarap pakinggan ng boses ni Baekhyun, pwede bang mamaya nalang 'to patayin?
"K-pop ba 'yan?!" Tanong niya kaya tumango ako.
Nagulat ako nang bigla na lamang inagaw ng lalaki ang ipod ko at siya na mismo ang
pumatay nito. Parang
aligaga siya na ewan.
P 5-2
"Ang rude mo naman!" Bulyaw ko sa kanya.
"Baliw! Hindi mo alamkung ano ang ginawa mo! Tara na! Umalis na tayo hanggat sa 'di
pa siya
dumadating!" Natataranta niyang sambit kaya naman nagtaka ako. Nagulat na lamang
ako nang bigla niyang
hinigit ang braso na para bang gustong-gusto na niyang umalis.
At talagang ako pa ang baliw. Eh siya nga bigla-bigla nalang nagpa-panic.
Ayoko na ng gulo kaya naman sumunod nalang ako sa kanya kaso laking gulat namin
kasi bigla na lamang may
humarang sa pintuan na isang babae.
Bigla akong kinilabutan nang makita ko ang mukha ng babae, nanlilisik ang mga mata
niya at ang laki ng
eyebags niya. Humahangos siya, gulong-gulo ang mahabang buhok niya na para bang
galing siya sa pagtakbo
ng mabilis. Base sa suot niya, pasyente din siya dito at parang teenager rin siya
gaya namin.
"Patay. Nandito na siya." Narinig kong sambit ng lalake at bigla na lamang siyang
tumayo sa harapan ko na
para bang hinaharangan ako mula sa babae.
"EXO ba yung narinig ko?" Walang emosyong sambit ng babae habang nanlilisik parin
ang mga mata.
Nakakatakot siya kung magsalita kasi para bang ano mang oras e tutulo na ang laway
niya.
Sumilip ako mula sa gilid nung lalake at ako na mismo ang tumango bilang sagot.
Bilang suminghap ang babae sabay hawak sa dibdib niya. Napakagat siya sa labi niya
na para bang gigil na
gigil.
"Do Kyungsoo biased ka ba?!" Sigaw niya kaya dali-dali akong umiling. Natakot ako
sa inasal niya kaya
hindi ko mabilang kung iling beses akong umiling.
P 5-3
"Baekhyun biased ako!" Giit ko.
Nagulat ako nang bigla na lamang kumurba ang isang napakalapad na ngiti sa mukha ng
babae. Ibang-iba na
ito sa mukha niya kanina. "Ba't di mo agad sinabi! Ikaw naman eh! Kung gusto mo ng
ka-spazz nasa room066
ako dito rin sa floor na'to! By the way ako nga pala si Reema San Jose." Nakangiti
niyang sambit at kumaway
pa sa akin.
Room066? Baka 666 talaga?
Ngumiti nalang din ako pabalik kahit medyo awkward, "Sure! Nice meeting you, Agatha
Grace�"
"Ikaw si Agatha?" Nagulat ako nang bigla na lamang inulit nung lalake ang pangalan
ko.
Ano bang problema niya?
*****
"O hija, mabuti naman at sasabay ka sa'min!" Bati sa akin ni Kuya Leo nang dumating
kaming tatlo sa isang
kwarto. Hindi ko alamkung kaninong kwarto 'to pero kapareho din to sa akin ng laki
at kulay.
"Oo nga po eh, ayoko rin naman po kasing mag-isa." Sabi ko pa at ngumiti rin
pabalik sa kanya.
Napansin ko agad ang mga nakalatag na mantel at mga pagkain sa sahig. Parang picnic
style pala dito, ang
saya tapos madami pang pagkain ang nakalatag.
"Okay lang ba sayo na umupo sa sahig?" Tanong ulit ni ng matanda sa akin.
P 5-4
"Oo naman po!" Paniniguro ko.
"Hi New kid on the ward!" Nagulat ako nang biglang may lumabas mula sa banyo na
isang lalakeng nakawheelchair.
Pakiramdamko mas matanda ako sa kanya. Para siyang bata kung ngumiti at kumaway sa
akin.
"Hello!" Bati ko pabalik at nakipagpalitan narin ng ngiti. Sa kanilang lahat na
nakilala ko sa araw nato, siya
lang siguro ang medyo matino.
"Umupo ka!" Nagulat ako nang bigla akong hinila ni Reema paupo sa sahig. Sa totoo
lang kinakabahan parin
ako sa kanya, para kasing napakamainitin ng ulo niya. Pero atleast kpop fan rin
siya gaya ko, it's a good start.
"Subukan mong pagnasahan si Do Kyungsoo ko, huhugutin ko ang fallopian tube mula sa
perlas mo at
gagawin ko itong kwintas." Bigla niyang bulong sa akin kaya nanlaki ang mga mata ko
at agad akong
napatingin sa kanya. Lumakas ang kabog ng dibdib ko sa takot nang makita ang
seryoso niyang pagmumukha.
"Gets?" Muling kumurba ang napakatamis sa mukha ni Reema kaya dali-dali akong
tumango.
Diyos ko! Aatakihin na ako sa puso! Bakit parang mental institution 'tong pinasukan
ko?!
"Hoy tumahimik ka na." Nagulat kaming dalawa ni Reema nang bigla na lamang may
naghagis sa kanya ng
hotdog at tumama ito sa mismong mukha niya.
"Aray naman Cooper! Naninigurado lang naman eh!" Nakangiwing sambit ni Reema habang
pinupunasan ang
mantikang dala ng hotdog.
Ah, so Cooper pala ang pangalan niya. Ang weird naman, taong ipinangalan sa
sasakyan kahit na mukha
siyang unggoy. Ang mean ko, hahaha. Buti nalang talaga at hindi nila nababasa ang
iniisip ko, for sure lagot
talaga ako.
P 5-5
Nakaupo ako sa gitna ni Kuya Leo at ni Reema, mabuti nalang talaga at di ko katabi
yung masungit na si
Cooper. Inalalayan naman nila yung lalaking naka-wheel chair na umupo rin sa sahig.
"Siya nga pala, simula ngayon sasabay ka na sa amin parati sa tuwing kakain para
naman 'marami tayo. Apat
lang kayong naka-admit dito sa ward na'to sa ngayon --Ikaw, si Reema, Cooper at
Javi." Isa-isa silang itinuro
ni Kuya Leo, buti naman at wala na 'yung awkard meet this-meet that shake hand
thingy na nangyayari sa
tuwing nagpapakilala. I hate those things.
I can't help but to smile. Pakiramdamko kasi, sa wakas may mga kaibigan na ako
kahit papaano. Javi's nice,
Kuya Leo is Nice, Reema is...nevermind while Cooper --I'mnot really sure about this
guy pero feel ko
naman may nice side rin siya.
"Anyare? Ba't parang ang tahimik ni Cooper ngayon?" Biglang tanong ni Javi kaya
napatingin kaming lahat
kay Cooper.
Bakit? Hindi ba talaga siya tahimik?
Kuya Leo giggled kaya naman sa kanya kami napatingin.Laking gulat namin nang may
lumanding din na
hotdog sa mukha niya at ang salarin? Walang iba kundi si Cooper. Trip ba talaga
niyang magsayang ng
hotdog?
*****
"Seryoso? Paano mo nagagawang matulog ng ganun katagal?" Parang manghang-mangha si
Javi sa kundisyon
ko. Kinwento kasi ito ni Kuya Leo.
Nilunok ko muna ang nginunguya ko bago magsalita, "I dont know either. Kayo ano ba
ang mga sakit niyo?"
Tumigil ako sa pag-kain nang mapansin kong bigla silang natahimik. Teka may masama
ba sa sinabi ko?
P 5-6
"We don't talk about that here. Good vibes lang eh." Basag ni Kuya Leo sa
katahimikan.
Lokong matanda 'to! Kinwento niya kanina yung kundisyon ko tapos bawal ang sa
kanila? Unfair naman.
"Sorry." Tumango-tango nalang ako para tapos ang usapan. Ang hirap pala mag-adjust.
Matapos kumain ay nagpaalamna si Reema, manonood daw kasi siya ng music show sa tv.
Nakakapagtaka
kasi pwede siyang manood ng TV --Ano nga kaya talaga ang sakit niya? Parang masigla
naman siya.
"Nice meeting you Ate Agatha!" Masigla ulit na sambit ni Javi habang kumakaway. Ang
cute talaga niya, di
ko maiwasang 'wag ngumiti pabalik.
"'Wag kang mag-ate sa kanya, ilang taon lang ang tanda namin sa'yo." Sita sa kanya
nung Cooper.
"Alammo di ko sanay na makita kang ganito. Naninibago na ako." Sabi pa ni Javi na
naniningkit na ang mga
mata.
Nakapagtataka, ano ba kasing ugali ang meron si Cooper?
Hindi ba talaga siya seryoso at masungit?
END OFCHAPTER THREE.
To those who are familiar with my deleted story "The Sasaeng" -- YES REEMA'S HERE.
hahahaha.
Thanks forreading!
Vote andComment ?
Meron kashisicrushh ayyyiiieeeee hi hi hiSakanyalang dawsiD.O Hihihi#rr
(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung saan
P 5-7
P 5-8
4 : Of breakdowns and Icecream
194K 9.4K 2.8K
by Serialsleeper
4.
Of breakdowns and Ice cream
Mag-aalas onse na pero nakatitig parin ako blankong pader ng kwarto ko. Ayokong
matulog, natatakot akong
matulog kasi baka paggising ko mag-iba na naman ang lahat.
"Agatanga kung ayaw mong matulog, magpatulog ka. Ang lakas ng music, di ako
makatulog." Napapitlag ako
nang bigla na lamang sumulpot ang ulo ni Cooper sa bahagyang nakabukas na pinto.
"Cooper uso kumatok!" Saracstic akong ngumiti sa kanya.
"Talaga? Eh hindi yun uso sa akin eh." Giit niya at sarcastic rin na ngumiti. Ewan
ko ba pero tuluyan akong
natawa dahil sa mukha niya, siguro dahil nagmukha siyang asong timang.
"Teka bakit mo ako pinagtatawanan?!" Pumasok siya sa kwarto ko habang nakapamewang,
halata sa mukha
niyang naiinis na siya. Gaya kanina, siya na mismo ang pumatay ng ipod ko.
Napabuntong hininga nalang ako, "Wala. Natatawa lang talaga ako sa mukha mo."
Nakunot ang noo niya at agad niyang tinuro ang mukha niya, "Anong nakakatawa dito?
Ang sabihin mo
kinikilig ka!" Giit niya kaya lalo akong natawa.
Sa sobrang tawa ko namalayan ko nalang na tumutulo na pala ang luha mula sa mga
mata ko. Tumigil ako sa
P 6-1
pagtawa at napabuntong-hininga ako.
Napahawak ako sa bibig ko, hindi ko na kaya pang pigilan ang sarili kong umiyak.
Masyado nang mabigat
ang pakiramdamko, pakiramdamko sasabog na ang puso ko sa lungkot kung hindi ako
iiyak ngayon.
"Teka anong nangyayari sayo?! Nababaliw ka na ba talaga?!" Nanlaki ang mga mata ni
Cooper habang
sumisigaw.
Kahit na patuloy ang pagbuhos ng luha ko ay pinilit ko ang sarili kong ngumiti.
Umiling-iling ako, "Pasensya
ka na, bumalik ka na ulit sa kwarto mo." Sinenyasan ko siyang umalis na at agad
naman niya itong sinunod.
Nang mag-isa nalang ulit ako sa kwarto ko ay tuluyan na akong napahagulgol.
Nanginginig na ang labi at mga
kamay ko pero wala akong pakialam, gagaan lang siguro ang kalooban ko kung hahayaan
ko ang sarili kong
umiyak ngayon.
Nakapagod nang ngumiti sa lahat. Araw-araw akong ngumingiti kahit na unti-unti nang
namamatay ang puso
ko. Nakakapagod natong nararamdaman kong 'to.
Akala ng lahat okay lang ako, akala nilang lahat matatag ako, hindi nila alamna
araw-araw akong nagtitiis at
nasasaktan.
"Mocha-flavored ice creamalways makes me feel better. Subukan mo." Nagulat ako nang
mapansing
nakatayo na pala si Cooper sa gilid ko. May hawak-hawak siyang isang malaking bowl
na puno ng ice cream
at dalawang kutsara.
Pinunasan ko nalang ang luha mula sa mga mata ko at agad na kinuha ang kutsarang
iniabot niya sa akin. I
love ice creams, hinding-hindi ko hihindian 'to.
Kukuha na sana ako sa bowl nang bigla na lamang hinarang ni Cooper ang kutsara ko
gamit ang kutsara niya �Ano to fencing gamit kutsara?!
P 6-2
"Tara sa rooftop."Aniya at bigla na lamang naglakad palayo.
"Teka bawal akong lumayo sa kwarto ko!" Giit ko.
"Eh ako din naman eh!" Giit din niya.
*****
Sumalubong sa akin ang napakalamig na hangin. Gabing-gabi na at napakarami ng mga
bituin sa langit.
Napagod ako sa pag-akyat pero worth it dahil sa ganda ng view dito.
Tinanggal ni Cooper ang jacket na nakatali sa bewang niya at inilapag niya ito sa
sahig para may maupuan
kami.
"Ang ganda pala dito." Tumabi ako sa kanya at sa wakas nakakain na ako ng ice
cream.
"The whole hospital sucks. Ito lang ang hindi." Sabi pa ni Cooper na kung lumamon
ng ice creameh parang
wala ng bukas. Di ba sumasakit ang ngipin niya sa sobrang lamig? Weird talaga niya.
"I'msorry you had to see my breakdown." Napangiti na lamang ako, actually nahihiya
rin ako sa inasal ko I
mean Cooper and I are still practically strangers to each other tapos nag-drama pa
ako sa harapan niya.
"Dito na ako nakatira mula pa noong bata pa ako, sanay na akong makakita ng kung
ano-anong mga bagay. Welcome to hell Agatha." Sabi pa ni Cooper kaya bigla akong
kinilabutan. Lokong 'to tatakutin pa ako.
Bigla akong napahikab. Nagsisimula na akong makaramdamng antok�bagay na araw-araw
kong
kinakatakutan.
P 6-3
"Inaantok ka na?" Tanong ni Cooper habang nakatingala sa kalangitan.
"Unfortunately." Napabuntong-hininga na lamang ako at isinandal ang baba sa tuhod
ko.
"Ayaw mong matulog?" Tanong niya ulit.
"Oo. Nanatakot kasi ako sa maari kong madatnan pag bigla akong nagising." Napangiti
na lamang ako. Gaya
niya ay napatingala din ako, ang ganda pala talaga ng kalangitan sa gabing 'to.
"O heto." Nagtaka ako nang may inabot sa akin si Cooper na isang tweezer.
"Anong namang gagawin ko dito?" Tinitigan ko ang tweezer na hawak ko.
"Simple lang, gamitin mo yan para bunutin ang buhok mula sa loob ng ilong mo. Trust
me, mawawala ang
antok mo dahil sa hapdi." Pagmamalaki niya sabay ngisi. Kung tutuusin ito ang unang
beses na ngumiti siya sa
akin, kaso hindi ko maiwasang mapangiwi. Ang weird niya talaga.
"Nga pala, pakuluan mo muna yan bago gamitin. Ginagamit kasi 'yan ni Tandang Leo sa
kili-kili niyang
sobrang baho." Dagdag pa niya kaya dali-dali kong itinapon palayo ang tweezer.
"Yuck! Ang baboy mo!" Sigaw ko sa kanya habang pinapahid ang kamay ko sa pajamang
suot ko.
"Ang swerte naman ng baboy, naikumpara pa sa'kin." Taas-noo niyang sambit habang
naka-smirk. Ang angas
tuloy ng dating niya.
Akala ko masungit siya, hindi naman pala. No wonder ganun ang mga sinabi ni Javi
kanina.
P 6-4
"'Wag mo ako masyadong titigan baka ma-inlove ka." Sabi pa niya.
Damn it, di ko napansin na nakatitig pala ako sa panget niyang pagmumukha.
"May naalala lang kasi ako sa mukha mo....May kamukha kang aso." Pang-aasar ko kaya
agad siyang
napaismid at kumain nalang ulit ng ice cream.
"Paano ka nakatagal sa lugar na'to?" Pag-iiba ko ng usapan habang habang kumakain.
"Ewan ko. Siguro dahil pinilit ko ang sarili kong maging matatag. At isa pa nandito
si Tandang Leo kaya
hindi ko kailanman naramdamang mag-isa ako. Maswerte ka dahil dito ka na-assign sa
Zero Ward, kami kasi
sa ward na'to para kaming isang pamilya- "
Alamkong marami pang sinasabi si Cooper pero unti-unti nang lumalabo ang paningin
at pandinig ko. Untiunti
naring bumibigat ang mga mata ko. Shit ayokong matulog*****
"Pustahan magigising siya sa araw nato."
"Eh paano kung hindi?"
"Edi ganito, sasabihin ko mismo sa harapan ni Reema na mukhang paa ang paborito
niyang EXO. Eh ano
naman pag-tama ako?"
"Edi ako ang magsasabi kay Reema na pangit ang exo."
May naririnig akong boses kaya dahan-dahan kong idinilat ang mga mata ko. Dali-dali
akong napaupo kahit
P 6-5
na humihikab pa ako.
"Ang ingay niyo!" Hindi ko alamkung sino sila kasi hindi ko pa sila maaninag ng
maayos.
"Cooper ayoko! Atras na ako!" Base sa narinig ko, sigurado na akong sina Javi at
Cooper 'tong nasa kwarto
ko ngayon. Nakakainis! Bakit ba kasi bawal mag-lock ng pinto, yan tuloy kung sino-
sino ang pumapasok dito.
Kinusot ko na lamang ang mga mata ko at muling napahikab, "O ano na? Ilang araw
akong tulog?" Tanong ko
sa kanila. Hindi ko maiwasang matawa nang makita ko ang mukha ni Javi na namumutla,
malamang siya yung
narinig kong talo sa pustahan.
"Oras lang ang tulog mo." Hindi ko maiwasang mapangiti dahil sa sinabi ni Cooper.
Pero teka, bakit nandito na ako sa kwarto ko? Nasa rooftop yata ako nang makatulog
kagabi.
END OFCHAPTER 4
Thanks forreading!
Vote andComment pretty please? ?
WAWASI JAVI #RRFlyingCarpet yung nag dalasayo sa kwarto mo????(Unpublished.
Currently editing.) Sa KingdomHigh kung saan
P 6-6
5 : Menace
189K 9K 4.2K
by Serialsleeper
5.
Menace
"Cooper parang awa mo na! Katorse anyos lang ako, ayoko pang mamatay! Paralisado
ang mga paa ko! Hindi
ka ba naawa sa akin?!" Iyak ni Javi habang tinutulak ni Cooper ang wheel chair niya
papunta sa dulo ng floor
kung saan naroroon ang kwarto ni Reema.
"Oo nga naman Cooper! Kawawa naman si Javi!" Giit ko nalang rin habang sumusunod sa
kanila.
Nakakaawa si Javi kasi mamutla-mutla na siya.
Hindi ko maiwasang makaramdamng awa para kay Javi, it sucks to be wheelchair-bound
forever. Napagalaman
kong nasangkot pala sa isang aksidente si Javi noong bata pa kaya naman naging
paralisado na ang
mga paa niya at kaya siya nandito sa ospital ay para mag undergo ng physical
theraphy araw-araw. Ang hirap
siguro sa pakiramdamna hindi makatayo o makapaglakad kahit na may mga paa ka.
"Kasalanan mo to eh! Bat ka kasi gumising!" Reklamo ni Javi kaya agad akong
napangiwi.
Lokong batang 'to at talagang sinisi pa ako!
"Cooper bilis! Ihatid mo na 'yan sa kwarto ni Reema!" Giit ko kaya naman agad na
nag-thumbs up si Cooper
sa akin si Cooper at ngumiti. Kakaiba rin kung ngumiti si Cooper, bungisngis na
nga, kinakagat pa ang
ibabang labi. Walang ano-anoy bigla na lamang siyang tumakbo habang tinutulak parin
si Javi.
"Waaaaag! Agatha joke lang! Agatha parang awa mo na biro lang!" Sigaw ng sigaw si
Javi. Ewan ko ba pero
imbes na maawa eh natawa lang ako sa mukha niya- para kasing batang nagwawala, ang
cute!
P 7-1
Huminto kami sa harapan ng pinto ng kwarto ni Reema.
"This it it javi. Time to man-up." Mahinang sambit ni Cooper sabay tapik sa balikat
ni Javi kaya napalunok
na lamang ito at napa sign of the cross.
"Hoy kayong tatlo anong ginagawa niyo diyan?!" Sabay-sabay kaming napalingon nang
marinig namin ang
boses ni Kuya Leo. May dala-dala siyang mga kahon ng Pizza kaya dali-dali kaming
nagtakbuhan papalapit
sa kanya- well hindi kami lahat tumakbo since naka-wheelchair si Javi.
"Cooper kung may binabalak kang kalokohan, wag mo munang isangkot si Reema.
Nandiyan ang mga
magulang niya sa loob." Sabi pa ni Kuya Leo kaya agad na nawala ang ngiti sa mukha
ni Cooper at tumangotango
na lamang siya.
"Strict ba ang pamilya niya?" Tanong ko.
"Reema is a troubled girl. They need the privacy. Tara sa kwarto ni Javi." Tipid na
sagot ni Kuya Leo.
Siguro ayaw na niyang pag-usapan pa ang sitwasyon ni Reema. Its obvious that Reema
is a troubled girl
though. I just hope she feels better soon.
Naglalakad kami papunta sa kwarto ni Javi nang maalala kong hindi pa pala ako
naliligo kaya naman
nagpaalammuna ako sila na pupunta muna ako sa kwarto ko at susunod nalang.
*****
Bihis na ako nang makalabas ako ng CR. Gaya ng dati ang kulay puting pajama at polo
na naman ang suot ko.
Nakakainis, bakit kailangan kaming magsuot ng ganito. Ano to uniform? kalokohan...
Magb-blower na sana ako ng buhok ko nang mapansin kong may isang batang lalakeng
nakaupo sa kama ko.
Bahagya akong kinilabutan kaso naalala kong hindi ko nga pala nai-lock ang pinto ng
mismong kwarto ko.
P 7-2
"Hi ate!" Bati niya sa akin. Medyo chubby at singkit ang bata kaya naman halos
lumobo ang pisngi niya at
hindi ko na makita ang mga mata niya. Ang cute niya! Yun nga lang sa sobrang cute,
muli akong nakaramdam
ng lungkot.... I have a little brother back home, siguro magka-edad lang sila. No
matter how annoying that
little guy could get, I miss himso much and I hope he misses me too.
"Hello! Anong ginagawa mo dito?" Lumapit na lamang ako sa kanya. Hindi na ako
nakapagpigil at kaagad
kong kinurot ang pisngi niya. I'll just imagine this kid as my Ponzi.
"Ate naman eh! Let go of my cheeks!" Reklamo niya na para bang naiiyak na kaya
binitawan ko na lamang
siya at ginulo ang buhok niya. Ang cute! Nakakagigil! Hindi ko maiwasang mapangiti.
"They're right. You look like a timang when you smile." Nawala ang ngiti ko dahil
sa sinabi ng bata at
napalitan ito ng ngiwi. Ako? Mukhang timang? At sino namang ugok ang nagpauso
niyan? Bish please, ang
ganda ko kaya lalo na kapag nakangiti.
"How old are you baby?" Tanong ko na lamang sa kanya. Tiningnan ko ang suot niya at
kapareho rin ito ng sa
amin, malamang pasyente rin siya dito.
"7!" Masigla niyang sigaw sabay ngiti ulit. Naku 7 years old pa pala siya, masyado
pang bata para batukan.
Pagpapasensyahan ko nalang yata talaga 'to.
"Gusto mo ng chocolate?" Tanong ko at wala siyang pagaalinlangang tumango.
"Give me! Give me! Give me!" Masigla niyang sigaw sabay lahad ng dalawang kamay
niya sakin.
Buti nalang talaga at hindi ko pa ginagalaw ang mga chocolates na iniwan sakin ni
Mommy. Wala pa akong
ganang kumain eh kaya iniiwan ko nalang sa mini fridge ko dito.
Kumuha ako ng chocolate mula sa fridge, hirap ako sa pagkuha kasi madami pang kung
ano-anong nilagay
sina mommy dito. Good thing hindi ako tumataba kahit na anong kain pa ang gawin ko.
P 7-3
Lumingon ulit ako sa bata ngunit nagulat ako kasi wala na siya sa kama ko. Saan
kaya nagpunta 'yun? Akala
ko ba gusto niya ng chocolate? Sayang naman...
"Hoy Agatangina! Tinatawag ka na ni Kuya Leo!" Nagulat ako nang bigla na lamang
sumulpot ang ulo ni
Cooper sa pintuan.
"Shut up Coopal!" Ganti ko. Tss, akala niya siya lang marunong mag-murder ng
pangalan? well two can play
that game.
"Uy! Pahingi ng chocolate!" Kumurba ang napakalapad na ngiti sa mukha niya at
lumapit sakin. Gaya ng bata
kanina, inilahad rin niya ang kamay sa harapan ko.
"Di pwede! Para to sa bata. Nakita mo ba saan siya nagpunta?" Tanong ko kaya agad
na nawala ang ngiti sa
mukha niya.
"S-sinong bata?" Nauutal niyang sambit habang nakakunot ang noo.
"Yung batang chubby na kalalabas lang sa kwarto ko. Di mo ba siya nakasalubong?"
Maging ako ay
napakunot rin ng noo. Ewan ko ba pero bigla akong nakaramdamng kaba, bumilis yata
ang tibok ng puso ko.
"Huh? Wala namang ibang bata sa floor nato ah? At isa pa bawal sila dito."
Bahagyang napakamot si Cooper
sa ulo niya at maya-maya pa'y bigla na lamang nanlaki ang mga mata niya na para
bang may napagtanto siya.
"Agatha... Yung... Yung nakita mong bata, singkit ba siya" Hiirap si Cooper sa
pagsasalita na para bang
kinakabahan kaya tumango-tango na lamang ako.
"Bakit Cooper, anong problema?" Maging ako ay mautal-utal narin. Nagsitayuan na
yata ang balahabi ko at
bigla akong nakaramdamng panlalamig. Kung bawal ang bata dito, paano nakapunta ang
batang yun dito sa
kwarto ko? Shit hindi kaya....
P 7-4
"Agatha wag ka namang magbiro ng ganyan. Sigurado ka ba talaga sa nakita mo? May
pasyente yata sa
childrens ward na isang batang lalaking chubby at singkit kaso... kaso.." Parang
hindi kayang tapusin ni
Cooper ang sinasabi niya. Panay lamang siya sa paglinga sa paligid kaya maging ako
ay napalinga-linga
nalang din.
"Kaso ano Cooper?" Nagsimula ng pumiyok ang boses ko. Natatakot na talaga ako.
"Agatha sigurado ka bang siya yung nakita mo? kamamatay lang ng bata kahapon."
Mahina niyang sambit kaya
agad nanlaki ang mga mata ko. Gusto kong magtatakbo palabas ngunit nanigas yata ang
mga paa ko dahil sa
matinding takot.
"Pero siyempre joke lang yun! That pig is in my roomeating ice cream!" Bigla na
lamang niyang sigaw
habang humahalakhak kaya agad akong napakagat sa labi ko at pinanlisikan siya ng
mga mata.
"Cooper Alvarez...." Manginginig na ang kamay at boses ko. Dahan-dahan kong pinulot
ang walis na malapit
lang sa akin.
"Cooper is out peace!" Sigaw niya habang naka-peace sign at bigla na lamang
nagtatakbo palayo.
"Papatayin kita!" Napasigaw ako at dali-dali siyang hinabol dala-dala parin ang
walis.
END OFCHAPTER 5
K's Note : Sorry for the late and waley update. lolololol.
Thanks forreading!
Vote andComment <3
Shetaa!!,?????? Cooper NamanEhh????(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh
kung saanmagkakaaway angmgalalakiat
babae, posible bangmaymabuong relasyon at pagkakaibigan? Ano kayangmangyayari
kungmagtagpo ang landas nina... Sirene. Ang sirenang
killeratmaldita natagapagbantay ngmahiwagang perlas sa kanlurang bahagi ng
Pilipinas. Nikolas. Pilyong suavecitongmanggagantso at
saksakan nang kalokohan. KenzouHayashida. Isang binatangmatipuno at Kapitan
ngHukbong Pandagat ngmga Hapon. Ang kuwentong ito
ay panahon pa ngmakasaysayang IkalawangDigmaang Pandaigdig (World War II) na kung
saan ang Pilipinasay nasakop rin ngmga Hapon.
P 7-5
This isa HistoricalFictionwith atouch ofFantasy. Book Cover by:@XARAFABDate
Written:November 15, 2017 Date Finished:---------
--
P 7-6
6 : That awkward moment
197K 9.3K 4.6K
by Serialsleeper
6.
That awkward moment
Agatha's point of view
Its 6pmand kakatapos lang naming mag-dinner ng sabay-sabay sa kwarto ni Cooper.
Lokong 'yun naging
target na ako ng mga kalokohan niya, nakakainis. It turns out, kinatatakutan pala
si Cooper ng karamihan dito
sa ospital dahil sa mga kalokohan niya at ako lang naman ang maswerteng naging suki
ngayon ng kashungaan
niya -_-
Umupo ako sa mini study table ko at nagdownload ng movie na papanoorin ko para
hindi ako makatulog
mamaya.
"Ate!" Biglang may sumigaw kaya agad akong napatingin sa pintuan. Napangiti ako ng
napakalapad nang
makita ko ulit yung batang lalake kaso hindi siya nag-iisa kasi kasama niya ang
asungot na si Cooper.
"Baby wag kang masyadong dumikit kay Cooper. Baka pumangit ka gaya niya!" Biro ko
kaya agad na
napangiwi si Cooper. Nagulat ako nang bigla na lamang niyang kinarga ang bata at
kapwa sila sumalampak
sa kama ko habang tumatawa. Nakakainis! Nakukunot ang bedsheet ko!
"Kuya you're right. She's pretty." Biglang sambit ng bata habang tumatawa kaya agad
kaming nagkatinginan ni
Cooper. Awkward.
"Pretty si Agatha! Pretty stupid!" Giit ni Cooper at bigla na lamang kiniliti ang
tiyan ng bata kaya tawa ito ng
tawa. Para silang baliw na nagtatawanan habang nagpapagulong-gulong sa kama ko.
Nakakainis! Ginugulo na
nila ang arrangement ko!
Pero teka, ako stupid? No freaking way ! Oras na yata to para makaganti ako sa
kalokohan niya.
"Talaga baby sinabi ni Cooper na pretty ako?" Tanong ko kaya agad silang natigil sa
pagkukulitan. Natawa
ako nang makitang pinanlisikan ni Cooper ng mga mata ang bata na para bang
pinagbabantaan ito.
"Oo!" Sigaw ng bata at muling tumawa ng malakas kaya agad siyang dinaganan ni
Cooper. "Aray kuya! Ang
bigat mo!" Sigaw ng sigaw ang bata pero patuloy lang si Cooper sa pangingiliti at
pagdagan sa kanya.
Tawa lang ako ng tawa sa kanila. Ang cute nilang tingnan habang nag wre-wrestling
ng biru-biruan.
"Ayieee! Cooper crush mo ako no?" Biro ko bilang ganti sa pangt-trip niya kahapon.
"Oo ate! Crush- Tama na! Waaaa!" Sigaw ng sigaw ang bata kasi patuloy parin siyang
kinikiliti ni Cooper.
"'Wag ka na kasing mahiya sakin Cooper! Alamkong maganda talaga ako!" Pang-aasar ko
pa. Siyempre biro
P 8-1
ko lang to sa kanya, alamko namang wala tong crush sakin eh.
"Asa ka Agatha!" Sigaw ni Cooper na nakatuon lamang ang tingin sa batang tawa parin
ng tawa.
"Ayieee! Crush mo ako eh!" Giit ko pa habang tumatawa. Nakakatuwa pala siyang
pagtripan.
"Hindi kita crush!!!!!" Biglang sigaw ni Cooper at nagulat ako nang bigla na lamang
siyang nagtatakbo
palabas ng kwarto ko. Problema nun?
"Crush ka niya ate. hehehe." Mahinang sambit ng bata kaya napangiwi na lamang ako.
Bakit naman yun
magkaka-crush sakin eh last week lang kami nagkakilala.
"Tara na nga baby, magpahinga ka na sa kuwarto mo." Kinarga ko na lamang siya upang
ihatid sa children's
ward. Nahawa na yata siya sa pagiging loko-loko ni Cooper. Kung ano-ano pang
sinasabi.
*****
Mag a-alas nuwebe na ng gabi. Tawa ako ng tawa sa pinanonood kong movie sa laptop
ko nang bigla na
lamang akong makaramdamng matinding sakit sa tiyan ko.
Napahawak ako sa puson ko at napapikit. Pamilyar ang nararamdaman kong sakit kaya
naman dali-dali kong
tiningnan ang kinahihigaan ko�. At kung minamalas ka nga naman, may maraming pulang
mantsa na sa
bedsheet ko. Ughh! Bakit ngayon pa?! Nakakainis! Nalimutan kong bumili ng feminine
supplies ko!
Its that time of the month again that I despise being a girl. Why is the world so
cruel and unfair? Bakit
kaming mga babae lang ang nakakaranas nito? Bakit ang mga lalake hindi?!
�Agatangina! Agatangina! Agatangina!�
Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang boses ni Cooper mula sa labas ng kwarto
ko. Paniguradong
papasok na naman siya dito at kukulitin ako! OMG! Baka makita niya ang tagos! Ang
awkward! Ughh!
Nakakamiss yung unang araw ko dito na masungit siya sakin! Back then my life was a
bit peaceful!
�Cooper umalis ka nga dito!� Sigaw ko sabay tapon sa kanya ng unan nang tuluyan
siyang makapasok sa
kwarto ko.
�Mainit ulo natin ah?� Gaya ng dati, bumungisngis na naman siya sabay kagat sa
ibabang labi niya.
Pinanlisikan ko siya lalo ng mga mata. Wala akong pakialamkahit na magmukha akong
si King-kong, ang
importante lumabas siya ng kwarto ko. He�s Cooper, I get it but come on! Lalake
parin siya! Nakakahiya!
�Utang na loob Cooper Alvarez, kahit ngayon lang lumabas ka�� Hindi ko maiwasang
mapangiwi dahil
lalong sumakit ang puson ko. Napahawak na lamang ako sa kumot at hinawakan ito ng
napakahigpit. Gustonggusto
kong tumayo o mag-iba ng posisyon para mabawasan man lang ang sakit kaso nandito pa
si Cooper,
oras na gumalaw ako tiyak mapapansin niya ang mantsa sa kama.
�Agasatanas, Okay ka lang?� Tanong niya ulit pero this time wala na ang ngiti sa
stupid niyang pagmumukha.
Huminga ako ng malalimat bahagyang napapikit.
P 8-2
�Laaaabaaaas!� Hindi ko alamkung saan ko hinugot ang lakas na yon pero sa buong
buhay ko ay ngayon lang
ako napasigaw ng ganito ka lakas.
�Okay.� Mahinang sambit ni Cooper habang nakapout at dali-daling naglakad palabas
ng kwarto ko na para
bang isang batang inagawan ng kendi.
�Teka sandali!� Muli akong napasigaw bago pa man siya tuluyang makalabas.
�Ano?� Napabuntong hininga siya at napatitig sa sahig habang naka-pout parin.
�Uhm� Paki� Paki tawag nga si Reema, sabihin mo pumunta siya dito asap. Sabihin mo
may importante
akong sasabihin.� Hindi ko napigilan ang sarili kong mautal. Hindi ko alamkung
dahil ba �to sa hiya ng
sitwasyon o dahil nakokonsensya ako kasi sinigawan ko siya�Damn it si Cooper to!
Hindi ako dapat
makonsensya!
�Okay�� Mahina niyang sambit at tuluyang lumabas.
Damn it! Nakakainis! Bakit ang lakas niyang magpa-cute! Ughhh! Pakiramdamko tuloy
ang sama-sama ko!
Pagkalabas ni Cooper ay dali-dali akong napatayo at kinuha ang jacket kong
nakasabit sa upuan at itinali ito
sa bewang ko. Nakakahiya! Kailangan talaga ako ang maglaba nitong bed sheet ko! Ang
problema nito, hindi
ko alampaano maglaba! Naman eh! Pwede bang makatulog nalang ulit ako para mawala
tong problema ko?!
�Abigail naman! Ano bang kailangan mo!� Napalingon ako sa pintuan at nakita ko si
Reema na nagkakamot
sa gulong-gulo niyang buhok.
�Its Agatha okay? And I really need your help. You�re a girl, siguro naman may
sandwich ka diba? Pahiram
naman oh, emergency lang talaga.� Pakiusap ko sa kanya habang hinihila siya papasok
ng kwarto ko.
Nakunot ang noo niya at napangiwi.
�Anong sandwich?! Pinapunta mo ako dito kasi gutomka?!� Pinanlisikan ako ng mga
mata niyang may
naglalakihan at mangitim-ngitimpang eyebags. Kung tutuusin, halos magmukha na
siyang panda.
Napakamot ako sa ulo ko. Hindi niya ba alamano ang ibig sabihin ng sandwich sa girl
code?
�What I meant was napkin. Reema babae ka naman diba? Pahingi ng napkin please. Ikaw
nalang talaga ang
pag-asa ko.� Hininaan ko ang boses ko habang nagmamakaawa sa kanya, mahirap na baka
may makarinig
samin nakakahiya.
�May pa sandwich-sandwich ka pa! Napkin lang pala!� Sigaw niya kaya dali-dali kong
tinakpan ang bibig
niya. Nakakahiyang pag-usapan ang ganitong bagay lalong-lalo na�t dalawa lang
kaming babae sa floor nato.
�Reema wag mong lakasan ang boses mo! Nakakahiya!� Giit ko pero inirapan niya lang
ako at napabuntong
hininga.
�Ubos na ang stock ko okay? Bumili ka nalang dun sa baba o utusan mo si Kuya Leo!
Bwisit ka dinistorbo
mo ako sa kasagsagan ng pags-spazz ko!� Reklamo niya at dali-daling umalis.
P 8-3
Ughh! Babae ba talaga siya?! Nakakainis! Paano nato?!
�Teka sandali!� Sinubukan ko siyang habulin pero nahihiya na akong lumabas kasi
baka natagusan narin ang
jacket ko kaya bahagya ko na lamang na inilabas ang ulo ko mula sa pintuan. �Reema
bumalik ka dito!� Muli
kong sigaw pero imbes na tulungan ako ng bruhang si Reema ay nagtatakbo pa siya
pabalik sa kwarto niya.
�Ang sama mo! Napkin lang naman ang kailangan ko eh! Bilhan mo nalang kasi ako!�
Hindi ko maiwasang
mapasigaw dahil sa sobrang inis. Humanda siya! Pag siya nangailangan ng napkin, di
ko talaga siya bibigyan!
Cross my heart!
Isasara ko na sana ang pinto ng kuwarto ko nang may mapansin akong kakaiba. Parang
may nakatingin sa akin
kaya napatingin ako ng deretso sa harapan ko at nanlaki ang mga mata ko nang
magtama ang tingin namin ni
Cooper�. Oh dear God. Kanina pa ba siya nakatayo sa pintuan ng kuwarto niya?!
Napalunok ako at agad na umiwas ng tingin. Naramdaman kong uminit ang pisngi ko
dahil sa sobrang hiya
kaya dali-dali ko nalang na isinara ang pinto at napasandal dito.
Shit! Shit! Shit! Narinig kaya niya?!... Hindi! Imposible! Baka hindi niya narinig!
Uwaaaa! Nakakahiya pagnagkataon!
Napakagat ako sa kuko ko. Nagsisimula nang manlamig ang kamay ko at bumilis ang
tibok ng puso ko.
Napabuntong-hininga na lamang ako at napapikit.
Hindi� Agatha calmdown, hindi niya narinig �yon at kung narinig man niya so what?!
Lahat ng mga babae
ay nakakaranas ng ganito, siguro naman may nanay siya o kapatid�Shit nakakahiya
parin talaga! Huhuhuhu!
Para mawala sa isipan ko ang kahihiyan ay dali-dali ko na lamang nilabhan ang
bedsheet sa banyo. Take
note, first time kong maglaba at wala pang gamit na sabon. Goodluck nalang sakin.
*****
Wala na akong ibang maasahan pa kundi ang sarili ko kaya naman dali-dali akong
nagbihis upang magpunta
nalang sa pinakamalapit na pharmacy o convenience store. Lalabas na sana ako nang
bigla na lamang akong
makarinig ng katok sa pinto.
Naku at sino naman to?! Naman eh! Kailangan ko nang umalis!
Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at muling bumilis ang kabog ng dibdib ko sa
kaba nang mapansin kong
si Cooper pala. Hindi ko magawang tumingin sa kanya ng deretso kaya napatitig na
lamang ako sa sahig.
�A-ano na naman ang kailangan mo?!� Nauutal man, sinusubukan kong tatagan ang boses
ko.
Nagtaka ako dahil hindi na siya sumagot at sa halip ay iniabot lamang niya sa akin
ang isang kulay puting
supot.
�Ano to?� Tanong ko. Nag-angat ako ng tingin sa kanya at napansin kong maging siya
ay hindi rin pala
magawang makatingin sa akin ng deretso. Nakatitig lang siya sa sahig.
�Kunin mo bilis.� Giit pa niya.
P 8-4
Nang makuha ko mula sa kanya ang supot ay dali-dali siyang nagtatakbo papasok ng
kwarto niya. Nabaliw na
yata talaga.
Pumasok nalang ulit ako sa kuwarto ko at napasandal sa ngayo�y nakasara nang pinto
napabuntong-hininga.
Tiningnan ko kung ano ang laman nito at nanlaki ang mga mata ko sa gulat nang
makita ko ang isang pack ng
napkin at mga pain reliever.
Hindi ko maiwasang mapatalon-talon dahil sa sobrang hiya. Kung pwede lang akong
sumigaw ginawa ko na!
Shit! Nakakahiya talaga! Lupa, lamunin mo na ako please!
END OFCHAPTER 6.
K's Note : Cooper on your right! hihihihi.
Thanks forreading!
Vote andComment <3
gwapo si p.o mga beshy #rr Ayiee??, SanaI Have Cooper??????????(Unpublished.
P 8-5
7 : Thechallenge.
200K 9K 5.3K
by Serialsleeper
7.
The Challenge.
Agatha
Time check, its 2:18 amand I still can't sleep. God knows how much I hate sleeping
but I kinda want to sleep
now dahil paulit-ulit kong naalala ang kahihiyang dahil sa napkin at dahil narin sa
sakit ng puson ko.
Nakakainis ang utak ko, para bang pinagt-tripan ako. Ayoko na sanang maalala kaso
bumabalik talaga sa
isipan ko. Wala na nga siguro akong kontrol sa utak ko.
Sa tuwing nate-tense ako wala akong ibang gustong gawin kundi kumain but
unfortunately ubos na ang laman
ng mini-fridge ko. Siguro naman open ang cafeteria sa baba.
Kinuha ko ang kulay pula kong jacket at itinali ito sa bewang ko just incase
lamigin ako o di kaya magkaemergency
down there. If you know what I mean. Kinuha ko rin ang polaroid camera ko at
isinilid ito sa
bulsa ko just in case I get bored, lowbat narin kasi ang ipod ko.
I love taking photos actually. Ang mga taong kagaya ko na walang kasiguraduhan ang
buhay ay walang ibang
pwedeng panghawakan kundi mga alaala mula sa mga litrato. Yeah my life sucks.
Walang kasiguraduhan ang
mga bagay na madadatnan ko sa tuwing magigising ako kaya mas mabuti nang may alaala
akong babaunin
mula sa nakaraan. I'msentimental.
Dahan-dahan akong lumabas mula sa kwarto ko, naalala ko kasi ang sabi ni Kuya Leo
na bawal kaming
lumabas after 10pm. Malapit lang sa quarters niya ang elevator, natatakot akong
makita niya ako at pagalitan
kaya sa hagdanan na lamang ako dumaan.
Nakakailang hakbang pa lamang ako pababa sa mga hagdan nang mahagip ng paningin ko
ang isang lalaking
nakaupo sa gitnang hagdan. Nakatalikod siya mula sa akin pero nakilala ko siya
dahil sa suot niyang black
beanie. Come to think of it hindi ko pa yata siya nakikitang hindi nakasuot ng
beanie niya.
Sa totoo lang, biglang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaba. Nahihiya parin
talaga ako sa kanya dahil sa
nangyari kanina. I'mgreatful pero ang awkward parin talaga. Aakyat nalang sana ako
pabalik nang marinig ko
siyang suminghap na para bang nahihirapan siyang huminga.
Napalingon ako pabalik sa kanya at nagulat ako nang mapagtanto kong may hawak pala
siyang isang kulay
brown na paper bag at dito siya humihinga.
"Cooper okay ka lang?" Hindi na ako nag-atubili pang humakbang pababa upang lapitan
siya.
Kapwa kami gulat sa isa't-isa. Siya, nagulat, siguro kasi hindi niya inaasahang
nandito ako at ako naman heto
at gulat na gulat nang makitang napakarami na palang dugo sa sahig.
P 9-1
Hindi ko maiwasang makaramdamng awa para sa kanya lalo na nang malapitan kong
makitang nahihirapan
siyang huminga na para bang nagha-hyperventilate habang may dugong umaagos mula sa
ilong niya.
Hirap siyang magsalita kaya naman itinaas lang niya ang kamay niya na para bang
pinapaalis ako.
Pakiramdamko ang sama-sama kong tao kung aalis ko kaya ang ginawa ko, tumabi ako sa
kanya at hinawakan
ng mahigpit ang nanginginig at napakalamig niyang kamay.
Mayroon akong kapatid na may Asthma. Hindi kami close dahil nga parati akong tulog
pero kahit papaano
may ginagawa ako sa tuwing sinusumpong siya.
Gaya ng ginagawa ko sa kapatid ko, hinawakan ko ang kamay niya at tiningnan siya sa
mga mata.
Nakaramdama ko ng matinding lungkot nang wala akong ibang makita sa mukha ni Cooper
kundi sakit at
hirap.
"Cooper hingang malalim!" Giit ko na lamang at sinabayan siya sa paghinga ng
malalim.
Nakapako lamang ang mga mata namin ni Cooper sa isa't-isa habang magkasabay kami sa
paghinga ng
malalim.
I'mno expert sa mga ganitong bagay, siguro nga hanggang moral support lang ako but
I guess it worked kasi
ilang sandali lang ay unti-unti nang bumalik sa normal ang paghinga niya.
Bigla niya akong binitawan at tumingin siya ng diretso sa mga hagdang pababa.
Kinuyumos niya ang paper
bag na hawak at itinapon ito habang pinupunasan ang dugong patuloy paring tumutulo
mula sa ilong niya
gamit ang kamao.
Kinuha ko ang panyong nasa bulsa ko at inabot ito sa kanya.
Muli niya akong tiningnan pero ngayon nakakunot na ang noo niya.
"Take it...." Muli kong iniabot sa kanya ang panyo. Natakot ako kasi para siyang
galit kaya pinilit ko na
lamang tumawa ng pilit, "Labhan mo lang pagkatapos? hehe." Biro ko.
Imbes na kunin ang panyo ay tinitigan niya lang ako kaya naman ako na mismo ang
umagaw sa kamay niyang
puno ng dugo at pinunasan ito gamit ang panyo.
"If you're not feeling well you can always tell Kuya Leo." Giit ko ngunit hindi
siya sumagot. Sa halip ay
napatingin lang siya sa kawalan.
Parang napaka-awkward na kaya tumayo nalang ako at iniwan sa tuhod niya ang panyo
ko para siya nalang
ang magpunas sa mukha niya. Para naman akong nurse kung ako pa mismo ang gagawa
nun.
"Tara sa cafeteria, Libre ko." Nakangiti kong sambit at bumaba na lamang. Naiilang
talaga ako kaya hindi na
ako nalang siya nilingon at nagpatuloy ako patungong cafeteria.
- - - - - -
Napatingin ako sa paligid. Napakatahimik at iilan lang ang mga okupadong table.
Karamihan sa mga nandito
ay mga nagkakape. Ang creepy pero imposible naman sigurong may multo dito.
P 9-2
"Bago ka lang ba dito? Ngayon lang kasi kita nakita dito." Tanong ni Aleng tindera.
Halata sa mukha niyang
antok na antok pa siya pero nagagawa parin niyang makipag-chikahan.
"Opo. Sana nga makaalis narin ako dito." Biro ko at tinuro na lamang ang mga
bibilhin ko. Boring ang mga
foods na binebenta nila kaya wala akong choice kundi bumili nalang ng sandwich at
water.
Nagulat ako nang bigla na lamang may naglagay ng mga pagkain sa tray ko. Nang
tingnan ko, si Cooper pala.
Namumutla parin siya gaya kanina pero mas maayos na yata ang lagay niya ngayon.
"Teka sandwich lang ang kaya ng apetite ko!" Giit ko.
"Para yan sa akin. Libre mo diba?" Pilyo nitong sambit at gaya ng nakagawian andun
na naman ang ngiti niya
habang kagat ang ibabang labi. Weird guy. Kanina ang seryo-seryoso niya tapos
ngayon umaariba na naman
ang kabaliwan.
Akala ko tutulungan niya ako sa pagdala ng tray kaso ang loko iniwan ako at umupo
na sa table na malapit sa
bintana. Wala akong magawa kundi irapan na lamang siya.
Matapos kong bayaran ang mga foods ay kinuha ko na ang tray na puno ng pagkain.
Pupunta na sana ako sa
table ni Cooper nang muling magsalita si Ale.
"Ang mga lalaking kayang bilhan ng napkin ang mga girlfriend nila ay hindi na dapat
pakawalan pa."
Muntikan akong mabilaukan sa sarili kong laway dahil sa narinig. Hindi ko alamkung
iiyak ba ako sa inis o
tatawa dahil sa sobrang weird ng sinabi niya. Anong klaseng kasabihan yon!
"Mabuti nalang talaga at dumating ka. Nakakatuwang makita ang batang yan na
masaya." Dagdag pa ni Ale
kaya napangiwi na lamang ako. Hindi ko alamanong sasabihin kaya dali-dali nalang
akong nagpunta sa table
ni Cooper.
- - - -
Napatingin ako sa wall clock. Its almost 3 ampero isang kagat pa lang nagagawa ko
sa sandwich ko
samantalang si Cooper kanina pa kain ng kain. Hindi na masyadong awkward kasi
nagagawa na ulit namin ni
Cooper na magbayangan yun nga lang wala parin talaga akong ganang kumain.
"Maraming mga taong gutomna walang pera para bumili ng pagkain. 'Wag kang mag-
inarte." Pasaring ni
Cooper kaya agad ko siyang tinaasan ng kilay.
"Eh sa wala akong gana." Giit ko at uminomna lamang ng tubig.
"Ba't ka pa nagpunta dito kung wala ka naman palang gana?" Kunot-noong tanong ni
Cooper habang
ngumunguya pa ng sandwich. Nakakainis talaga siya, ang baboy kumain. Di ba siya
nasabihang 'dont talk
while your mouth is full?'
"Akala ko masasarap ang pagkain dito. Malay ko bang hospital foods na naman."
Naihalukipkip ko na lamang
ang braso ko.
"Masasanay ka rin pero nandiyan naman si Kuya Leo. Sabi niya dadalhan niya daw tayo
ng fries next week.
Maghintay ka nalang." Giit niya kaya napabuntong-hininga na lamang ako at
napasandal sa kinauupuan ko.
P 9-3
May naalala tuloy ako. Noon kasing bata pa ako, sa tuwing gusto namin ng midnight
snack ay may
pinupuntahan kaming lugar ng pamilya ko para kumain. Malapit lang yata 'yon dito.
Mapuntahan nga 'yon.
"Coops samahan mo naman ako please." Pakiusap ko kaya agad siyang tumigil kumain
habang nakakunot ang
noo.
"Saan?" Tanong niya.
"Basta!" Giit ko.
"Saan nga?"
"Basta nga!"
"Sa labas ba? Bawal tayong magpunta sa labas. Pagagalitan tayo Agatha, di mo ba
alam'yon?" Kunot-noo
niyang sambit kaya tumango-tango na lamang ako.
"Tara habang wala pa ang guard." Sabi pa niya sabay turo sa exit kaya dali-dali
kaming nagtatakbo palabas.
- - - - - - -
Pagbaba namin ng taxi ay napangiti ako nang makitang nandito parin pala ang
paborito kong kainan.
"'Agatha seryoso ka ba dito?" Tanong ni Cooper habang nakangiwi. Arte.
"Manong Taguro's Mamihan. Open 24 hours. Serving the best bulalo since 1990! Of
course I am! I love this
place and for sure magugustuhan mo 'to!" Taas-noo kong sambit at agad na siyang
hinila papasok upang
umorder.
Pinagtitinginan kaming lahat dahil sa suot naming damit pampasyente pero wala akong
pakialam. Miss na
miss ko na ang bulalo at mami nila dito.
"Sure ka bang safe ang pagkain dito?" Bulong ni Cooper na para bang nagdadalawang-
isip. Palibhasa buong
buhay niya halos doon niya ginugol sa ospital kaya heto at natatakot sumubok ng
bagong bagay.
"Just trust me on this Coops. They serve the best bulalo." Giit ko.
"Bulalo? Sabi nga sa pangalan mamihan to diba?" Kunot-noo niyang tanong.
"Just shut-up." Biro ko at umuorder na lamang.
- - - - -
Napangiwi ako habang pinagmamasdan siya. Kanina wala siyang ibang ginawa kundi
magreklamo at
magtanong. Nag-aalala siyang baka madumi ang pagkain dito, kesyo baka masyado daw
masebo at bumara sa
puso niya. Kalalakeng tao, ang arte pero tingnan mo naman ngayon, halos higupin na
niya mismo ang isang
bowl ng bulalo at nakaka 4 extra rice na siya.
Kinuha ko ang camera ko at kinunan siya ng litrato. Nagulat yata siya sa flash kaya
agad siyang tumigil
P 9-4
kumain.
"Stalker ba kita Agatha?" Kunot noo niyang tanong matapos lumunok.
"Nope. Never. Asa ka pa." Taas noo kong sambit habang ipinapaypay ang litrato nang
sa gayon ay tuluyang
lumitaw ang imahe nito.
Napangiti ako nang tuluyan kong masilayan ko na ang imahe ni Cooper na takamna
takamsa pagkain. Agad
itong inabot sa kanya.
"Its always good to keep memories. May picture din ako noong first time akong
dinala dito ng parents ko
kaso yun nga lang nawala, nilagay ko kasi yun sa wallet ko tapos may lecheng
nagnakaw nang mawalan ako
ng malay sa gitna ng daan." Kwento ko at nagpatuloy sa pagkuha ng litrato sa
paigid.
"It doesnt have to be first." Biglang inagaw ni Cooper ang camera at ako ang
kinunan niya ng litrato.
Nakakainis! Stolen shot kaya ayun pinagtawanan niya pa ako ng todo.
Nagulat kami nang lumapit sa amin ang isang may-edad ng waitress na may dala pang
extra rice para sa
amin.
"Mukhang ang saya iyo ah? Gusto niyo kunan ko kayo ng litrato ng magkasama?" Tanong
ni Ale kaya agad
kaming nagkatinginan ni Cooper.
"Atleast may remembrance ako kasama ang isang tuod." Pang-aasar ni Cooper at agad
na inabot kay Ale ang
camera at kinunan niya kami ni Cooper ng lirato.
- - - - -
"Dude you just ate 5 bowls! 5! Hindi ba sumasakit ang tiyan mo?" Hindi ko maiwasang
mapangiwi lalonglalo
na't kumakain parin si Cooper ng pang-animniyang bowl ng bulalo.
"Tss. Wala ka atang bilib sa akin? Sobra pa sa animang kaya ko! Kahit 100 kayang-
kaya ko!" Taas-noo
niyang pagmamayabang kaya napasinghal na lamang ako at tinaasan siya ng kilay.
"Talaga lang ha?" Sarcastic kong sambit.
"Isa ba yang hamon Agatha?" Nakangisi niyang sambit.
"Kaya mo ba?" Tanong ko.
"Oo naman! Sige ganito, ipinapangako ko sa'yo. Bago ako mamamatay makakaubos ako ng
Isang-daang order
ng bulalo!" Pagmamalaki niya kaya natawa na lamang ako.
- - - - -- -
K's Note : Pambawi sa matagal na update :)
END OFCHAPTER 7
P 9-5
Thanks forreading!
Vote andComment <3333
Gusto ko ngGanyang camera???? UYYYYSiTaguro??????(Unpublished. Currently editing.)
Sa KingdomHigh kung saanmagkakaaway
angmgalalakiat babae, posible bangmaymabuong relasyon at pagkakaibigan? Ano
kayangmangyayari kungmagtagpo ang landas nina...
Sirene. Ang sirenang killeratmaldita natagapagbantay ngmahiwagang perlas sa
kanlurang bahagi ng Pilipinas. Nikolas. Pilyong suavecitong
P 9-6
8 : Thereal Cooper Alvarez
187K 9.4K 3.7K
by Serialsleeper
8.
The otherside of Cooper Alvarez
Agatha.
"Cooper!" Napatili ako sa abot ng makakaya ko. Muli kong pinagmasdan ang sarili ko
sa salamin at
sinubukang tanggalin ang mga tinta sa mukha ko sa pamamagitan ng panghihilamos.
Lecheng Cooper, alam
kong siya na naman ang may gawa nito. Araw-araw hindi talaga siya pumapalya sa
pangt-trip sakin.
Makakaganti rin ako sa panget na 'yon.
"Thanks Agatha." Napapitlag ako nang bigla na lamang sumulpot sa likuran ko si
Reema. Nakasandal lamang
siya sa nakabukas na pinto ng banyo habang nakangisi.
This girl is really giving me the creeps. She's a fangirl and I like her kaso
creepy talaga siya.
"Sa ano? Reema naman eh! 'Wag ka ngang basta-bastang sumusulpot!" Lumingon ako sa
kanya at sumandal sa
lababo habang pinupunasan ang basang-basa pa.
�You saved us all fromCooper�s wrath. Alammo bang simula nang dumating ka dito
naging payapa na ang
buhay namin?� Aniya.
Hindi ko alamkung isa ba �tong compliment pero ito na yata ang pinaka-mabait na
moment ni Reema sa akin.
For the first time hindi siya nagmukhang nangangain ng tao. Gumagana na kaya ang
mga gamot niya? Sabi kasi
ni Javi walang ibang sakit si Reema kundi depresyon. Matinding depression. Polar
bear something? Ewan
nakalimutan ko ang sakit niya.
�Payapa sa inyo, sa akin impyerno. Solong-solo ko ang lahat ng kalokohan niya. How
nice.� Sarcastic kong
sambit. I hate the fact that Cooper ruins my everyday life but I must admit, dahil
sa kanya hindi nagiging
boring ang pamamalagi ko dito, yun nga lang talaga, araw-araw akong highblood.
�You really don�t get it do you?� Tanong niya habang nakakunot ang noo pero
nakangiti.
�Ang alin?� Nakunot ang noo ko. Nakakalito naman kausap ang babaeng to.
�You�ve been here for almost 5 months, siguro hindi mo pansin pero kami, kitang-
kita namin ang malaking
pinagbago ni Cooper.� Nagulat ako sa sinabi ni Reema. Ang bilis naman ng panahon,
malapit na pala akong
mag limang buwan sa ospital nato. Akala ko talaga hindi ako aabot ng isang buwan
pero tingnan mo naman 5
months na ako dito.
�Hayy, sa five months ko dito malamang mas matagal akong tulog.� Napabuntong-
hininga na lamang ako at
muling pinagmasdan ang repleksyon ko sa salamin at pati narin kay Reema.
P 10-1
�Alammo bang sa tuwing tulog ka, walang ibang ginagawa si Cooper kundi tumambay sa
kwarto mo at
hintayin kang magising?� Tanong ni Reema kaya muling nakunot ang noo ko.
�At bakit naman niya �yon gagawin? Reema naman, imposible yata �yan.� Giit ko at
lumabas na lamang mula
sa maliit na banyo. Nakakailang kaya umupo nalang ako sa kama ko at nagpatugtog ng
kanta. Ngayon ko lang
napansing hapon na pala.
�Agatha naranasan mo na bang magmahal man lamang sa isang tao?� Umupo si Reema sa
tabi ko habang
nakatingin sa kawalan. Hindi naman siguro psychotic ang babaeng to diba? Dapat
talaga ni-research ko yung
tungkol sa sakit niya para naman maintindihan ko ang kinikilos niya.
�Oo naman! Minsan binilhan ako ng papa ko ng rabbit para pet. Sobrang mahal na
mahal ko yun kaso wala
eh, pumunta na sa langit.� Muli akong napabuntong hininga at napasandal nalang sa
headboard ng kama pero
laking gulat ko nang bigla na lamang niya akong sinamaan ng tingin. Yung parang
kakainin ka talaga ng
buhay? May sa demonyo yata talaga ang babaeng �to.
�Tao Agatha. Tao.� Walang emosyon niyang sambit kaya muli akong napaisip.
�Si.. Uhm� Si Jesse McCartney!� Pagmamalaki ko. I so love that guy. Ang ganda ng
boses! Kamusta na kaya
siya ngayon? Kainis! Kailangan nakalimutan kong i-check kung may bago na ba siyang
kanta.
�It sucks right? It sucks not to have a normal life?� Sabi pa ni Reema na para bang
nanlulumo. Hindi ko
maiwasang makaramdamng lungkot sa sinabi niya.
Yes it sucks. It sucks not to have a normal life. It sucks not to have friends. It
sucks kasi ni minsan hindi ko pa
nararanasang pumasok sa isang normal na school. It sucks kasi halos hindi ko
nagagawa ang mga gusto kong
gawin. Yung mga love story, adventures, bakasyon at kung ano-anong kaek-
ekan�Nakakalungkot kasi ni
minsan hindi pa ako nakakaranas ng ganun. Sa tv at movies ko lang ito parating
nakikita.
Ano kaya ang pakiramdammagkaroon ng isang normal na buhay?
�Shit! Tama na! Ayoko na!� Nagulat ako nang bigla na lamang umalingawngaw ang isang
napalakas na sigaw
mula sa labas. Hindi ako sigurado pero para bang boses iyon ni Cooper.
Napatingin ako kay Reema at muli akong nagtaka kasi parang balewala lang sa kanya
ang narinig. Nakatingin
lamang siya sa sahig na para bang malungkot.
Tatayo na sana ako upang puntahan si Cooper sa kwarto niya kaso bigla na lamang
hinigit ni Reema ang
kamay ko.
�Just pretend you didn�t hear it.� Giit ni Reema.
�Ano?! Paano kung kailangan talaga ni Cooper ng tulong. Narinig mo naman yun diba?�
�Limang buwan ka pa lang dito at siguro parati kang tulog sa mga araw na ganito
kaya hindi mo pa ito
naririnig. Pero ako, magta-tatlong taon na ako dito kaya sanay na akong marinig ang
mga palahaw niya sa
tuwing nagche-chemo siya.�
Hindi ako matalino pero sa tagal ng pagpapalipat-lipat ko sa mga ospital ay alamko
na kung ano ang chemo.
P 10-2
Alamkong may sakit si Cooper pero hindi ko inakalang aabot pala sa puntong
kinakailangan na niyang
magpa-chemo. Naloko ako ng bawat ngiti at tawa niya. Ngayon alamko na kung bakit
siya parating may suot
na beanie. Kawawa naman siya� Hindi siya dapat mag-isa.
Iwinakli ko ang kamay ni Reema at dali-dali akong lumabas.
Laking gulat ko nang bigla na lamang akong hinarang ni Javi gamit ang wheel chair
niya. Siyempre otomatiko
akong napaatras, baka magulungan pa ang daliri ng paa ko. For sure masakit.
��Wag mo na siyang puntahan. Magagalit lang siya.� Giit ni Javi na para bang
nanlulumo bagay na minsan ko
lang makita. Hindi ko na lamang siya pinansin at dumaan nalang sa gilid niya.
Natigil ako sa paglalakad nang umabot ako sa bahagyang nakabukas na pintuan ng
kwarto ni Cooper.
Naririnig ko parin ang mga palahaw niya kaya lalong bumibilis ang tibok ng puso ko
dahil sa kaba. Bakas
ang matinding sakit sa boses niya kaya pakiramdamko, maging ako ay nasasaktan din.
Nagdadalawang isip man, dahan-dahan akong sumilip sa loob.
Napatakip ako sa bibig ko. Bumigat lalo ang pakiramdamko nang makita ko si Cooper
na nakahiga ng
patagilid sa kama niya habang namimilipit sa sakit. Nakaharap siya sa direksyon ko
kaya kitang-kita ko ang
matinding paghihirap sa mukha niya, nakakuyomang mga kamao niya habang nakapikit
pero nagagawa ko
paring maaninag ang pag-agos ng luha niya. May mga nurse sa loob at iilang mga
doktor, hindi ko alamkung
ano ang ginagawa nila pero parang may tinuturok sila sa likod ni Cooper at parang
napakasakit talaga nito.
Walang ibang naroroon para umalalay sa kanya o magparamdamsa kanyang hindi siya
nag-iisa. Wala ang
mga magulang niya at wala rin si Kuya Leo. Mag-isa niyang hinaharap ang matinding
sakit at hirap.
�He�s been here for almost 12 years. He�s been fighting for his life ever since he
was a kid.� Napalingon ako
at nakita ko si Javi na para bang nanlulumo. Alamkong matagal-tagal narin siya dito
kaya alamnarin siguro
niya ang mga paghihirap ni Cooper.
�Ano ang sakit niya?� Hindi ko maiwasang mapatanong.
�Myeloma�Isang uri ng blood cancer na pinagdudusahan niya magmula noong bata pa
siya. Malakas si
Cooper, balita ko nga binigyan siya noon ng taning ng doktor. Sabi nila hindi na
siya aabot ng 10 years old
pero tingnan mo naman, hanggang ngayon buhay na buhay pa.� Paliwanag ni Javi kaya
muli akong napatitig
kay Cooper.
Bakit parang dinudurog ang puso ko habang nakikita ko siyang ganito?
Bakit pakiramdamko, nasasaktan rin ako ng matindi gaya niya?
�Nasaan ang pamilya niya? Bakit siya nag-iisa?� Muli akong napalingon kay Javi.
�A-agatha.� Nauutal na sambit ni Javi habang tinuturo ang mukha ko kaya agad ko
itong hinaplos. Ngayon ko
lang napansin na lumuluha na pala ako.
�Ayaw ni Cooper na masaktan ang mga magulang niya at pati narin si Kuya Leo. Ayaw
niyang kaawan natin
siya. Agatha, siguradong ayaw ni Cooper na nakikita mo siyang ganito.� Giit ni
Reema na sumunod rin pala
P 10-3
sa amin.
Itinuon ko ang pansin kay Cooper na hanggang ngayon ay wala paring kaalam-alamna
nandito kami. Hanga
ako sa tapang niya. Sa kabila ng lahat ay nagagawa parin niyang tumawa. Kung hindi
ko siya nakikitang
ganito, aakalain kong wala siyang kaproble-problema sa buhay.
Akala ko ako lang ang malungkot sa lugar nato. Kung tutuusin, lahat kaming nasa
ward nato ay parehong
nasasaktan at nalulungkot. Lahat kami pakiramdamnamin nag-iisa lang kami. Siguro
ito ang dahilan kung
bakit kami nilagay sa ward nato. Siguro nilagay kami sa ward nato para hindi na
naming maramdamang nagiisa
kami.
Hindi ko alamkung bakit ko �to ginagawa pero namalayan ko na lamang na pumasok ako
sa kwarto ni
Cooper. Napatingin sa akin ang mga nurse at doktor pero hindi ko sila pinansin at
sa halip ay umupo ako sa
paanan ng nanginginig na si Cooper.
Napansin yata ako ni Cooper kaya idinilat niya ang mga mata niyang hanggang ngayon
ay lumuluha parin.
�Alis! Umalis ka dito!� Kahit bakas ang matinding panghihina sa mukha niya ay
sinigawan parin niya ako at
nagawa pa akong panlisikan ng mga mata.
Ayokong sinisigawan ako pero sa kabila nito ay hindi ako natatakot sa kanya.
Alamkong pinapairal lang niya
ang pride niya kaya hinawakan ko nalang ng mahigpit ang nanginginig niyang kamay.
�Agatha! Putangina! Lumabas ka! Hindi kita kailangan!� Muli niyang sigaw kahit na
napapaungol na siya
habang namimilipit sa sakit. Hindi ko alamkung totoong galit ba talaga siya pero
nginitian ko na lamang siya
at tiningnan siya sa mga mata.
�Sumigaw ka lang. Sabi nila pwede daw maibsan ang sakit kung sisigaw ka.� Giit ko.
Kahit na anong gawin niya, kahit murahin niya ako ng murahin, hinding-hindi ako
aalis sa tabi niya and
besides hindi naman ako pinapaalis ng doktor o kahit ng nurse. Kung tutuusin, para
pa nga silang natuwa nang
makita ako.
�Agatha�� Hinang-hina na ang boses ni Cooper. Halos walang tigil ang panginginig ng
labi niya dahil sa
sakit kaya lalo kong hinigpitan ang hawak sa kamay niya.
�Simula ngayon tatawagin na kitang Cooper the Monggol dahil mukha kang��
Sinusubukan ko mang magbiro
ay hindi ko na magawa kasi maging ako ay naiiyak narin kaya napalunok na lamang ako
at tumango-tango.
Pinilit ko ang sarili kong ngumiti.
�Kaya mo �to. Ikaw si Cooper the Monggol. Matatalo mo �tong sakit mo.� Paulit-ulit
kong sambit.
Huminga siya ng malalimat tumango-tango. Naramdaman kong hinawkan narin niya ng
pabalik ang kamay ko.
Alamkong namimilipit parin siya sa sakit pero nagawa parin niya akong ngitian.
Ito ang unang pagkakataon na nakilala ko ang totoong Cooper Alvarez. Buong akala
ko, nakilala ko na ito
bilang isang loko-lokong lalaking walang ibang ginawa kundi manggulo at mangtrip sa
lahat pero hindi- Itong
taong nakikita ko ngayon, siya talaga si Cooper. Isang taong may mabigat na
pinagdadaanan pero taas noo
niya itong hinaharap habang may ngiti. He's bravest person i've ever met.
P 10-4
Cooper is special, not in a mentally unstable kind of way, but he really is a
special guy.
END OFCHAPTER 8
K's Note : Just to be clear, Reema has a bipolar disorder =)
Thanks forreading.
Agatangina nalang sana parashortcut -_- Ilang beses ko natong nabasa pero umiiyak
parin ako????????(Unpublished. Currently editing.) Sa
KingdomHigh kung saanmagkakaaway angmgalalakiat babae, posible bangmaymabuong
relasyon at pagkakaibigan? Ano kayang
mangyayari kungmagtagpo ang landas nina... Sirene. Ang sirenang killeratmaldita
natagapagbantay ngmahiwagang perlas sa kanlurang bahagi
ng Pilipinas. Nikolas. Pilyong suavecitongmanggagantso atsaksakan nang kalokohan.
KenzouHayashida. Isang binatangmatipuno at Kapitan
ngHukbong Pandagat ngmga Hapon. Ang kuwentong ito ay panahon pa ngmakasaysayang
IkalawangDigmaang Pandaigdig (World War II)
na kung saan ang Pilipinasay nasakop rin ngmga Hapon. This isa
HistoricalFictionwith atouch ofFantasy. Book Cover by:@XARAFAB
Date Written:November 15, 2017 Date Finished:-----------
P 10-5
9 : Pushing Daisies?
191K 9.9K 3.9K
by Serialsleeper
9.
Pushing Daisies
Agatha
�Will he be okay?� Hindi ko maiwasang mapatanong habang pinagmamasdan si Cooper na
natutulog matapos
nang treatment niya.
�He will be. Siya si Cooper Alvarez, magiging okay lang siya.� Giit naman ni Javi
kaya napabuntong hininga
na lamang ako.
�If you like each other, then go date each other.� Otomatiko akong napalingon kay
Reema habang nakakunot
ang noo dahil sa sinabi niya.
�What?!� Painosenteng tanong nito habang nakangiti ng nakakaloko.
�I don�t like-like him.� Giit ko at inisnaban na lamang siya. Di bale ng lapain
niya ako ng buhay, basta wala
akong gusto kay Cooper.
�Kung hindi mo siya gusto, bakit parang concerned na concerned ka sa kanya?� Sabi
ni Javi habang
nakangisi. Nakakainis! Maging si Javi, tinukso nadin ako.
�Caring akong tao. Kung kayo �yun ganun din ang gagawin ko.� Giit ko at lumabas na
lamang.
------
Nood ng tv, higa, kain, internet, kain, nood ng tv, soundtrip, nood ulit ng tv�Ay
ewan! Nawawalan na ako ng
gagawin sa lugar nato! Kakainis! Gusto kong matulog kaso baka matagalan na naman
ako sa paggising.
�Agatha hija?� Sambit ni Kuya Leo habang kinakatok ang pinto ko kaya dali-dali
akong umayos sa pag-upo.
�Hi po!� Bati ko sa kanya at agad naman siyang pumasok. Inilapag niya sa maliit na
mesa ang isang kahon ng
pizza, kahit kailan ang bait niya talaga sa amin.
�Kinwento sa akin ni Javi ang nangyari kanina. Maraming salamat kasi hindi mo
sinukuan ang alaga ko.� Sabi
pa ni Kuya Leo kaya napangiti na lamang ako.
Nakakatuwa talaga siya, para na talaga niyang tinuturing na anak si Cooper. Kung
tutuusin, halos ituring na
niya kaming lahat na anak niya. Nakakahanga talaga siya.
�Kamusta na po siya? Nagising na po ba siya?� Tanong ko at tumango naman siya.
P 11-1
�Gising na siya kaso ayaw kumain. Pwede bang kausapin mo siya? Parang sayo lang
kasi yun makikinig.�
Sabi pa ni Kuya Leo kaya agad na nakunot ang noo ko.
��Yun makikinig sakin? Pero sige po, susubukan ko.� Kinuha ko ang tsinelas mula sa
ilalimng kama ko at
isinuot ito. Pupuntahan ko na sana si Cooper nang may maisip akong ideya.
�Kuya, pwede bang sumunod nalang ako?� Paalamko at tumango naman siya.
-------
�Delivery daw to para kay Agatha Grace- � Hindi ko na pinatapos pa ang gwardya sa
pagsambit ng buo
kong pangalan at dali-dali ko ng inagaw mula sa kanya ang dalawang supot at dali-
daling umakyat papunta sa
kwarto ni Cooper.
�Oh Agatha, andito ka pala. Sige lalabas muna ako.� Sabi ni Kuya Leo nang dumating
ako at dali-daling
umalis. Lokong matanda, iniwan pa talaga ako.
Inilapag ko ang mga supot sa mesa at kumuha ng mga bowl. Buti nalang talaga
kumpleto sa mga gamit ang
kuwarto ni Monggol.
�Anong ginagawa mo dito?� Walang emosyong tanong ni Cooper kaya napatingin na
lamang ako sa kanya.
Nakita kong hindi pala niya ginagalaw ang mga pagkaing nakalagay sa tray na nasa
harapan lang niya.
�Ayaw mo ba talagang kumain?� Tanong ko habang hawak ang bewang ko kaso umiwas lang
siya ng tingin.
Teka, anong problema niya? Galit ba siya sakin?
�Cooper ano, ayaw mo ba talagang kumain?� Tanong ko ulit at tanging iling lamang
ang naging sagot niya.
Kinuha ko na lamang ang tray mula sa kanya at nilapag ito sa mesa.
�O sige, aalis nalang ako kasama �tong bulalo.� Nagparinig ako sabay kuha ng supot
ng mga bulalo. Lalabas
na sana ako nang biglang�
�Teka, bulalo? Pahingi.� Nauutal niyang sambit kaya muli akong napangiti. Bulalo
lang pala ang katapat ng
unggoy nato.
------
�Cooper naman, dahan-dahan lang, baka mabilaukan ka.� Paalala ko kaso hindi niya
ako pinansin at sa halip
ay nagpatuloy lang siyang kumain. Iisang bowl pa lamang ang nakakain ko kaso siya,
nakaka-apat na.
Teka kung nakakain siya ng 9 bowls last week tapos ngayon naman 4 na, ibig sabihin
nakaka-13 na siya
ngayon. Wow naman! Galing ko talagang mag-math! -_-
�13 Bowls, that�s impressive.� Napabuntong hininga na lamang ako. Nakakailang,
hindi ko na alamano pa
ang sasabihin ko.
�87 pa, kailangan kong bilisan to!� Giit ni Cooper kahit na may laman pa ang
bunganga niya.
P 11-2
�Coops naman, walang humahabol sayo.� Giit ko pa.
Lumunok siya at pinunasan ang labi niya, �Meron Agatha, ang kamatayan. Mahirap na
baka, dumating na ang
sundo ko at di ko matupad ang pangako ko sayo.�
Otomatiko kong nailapag sa mesa ang hawak kong mga kubyertos at nawala ang ngiti sa
mukha ko. Ako na
ngayon ang nawalan ng ganang kumain. I just really hate it when someone talks about
death like that.
�Who says you were dying?� Paulit-ulit na gumalaw ang talukap ng mga mata ko habang
pilit kong
pinipigilang lumuha.
�Magmula nang umapak ako sa ospital nato, makailang ulit ko na yang naririnig.
Sanay na nga ako eh.�
Nagawa na niya ulit na tingnan ako sa mga mata at ngumiti.
�You�re not dying. No one�s dying. No one�s going to die.� Giit ko kahit na unti-
unti nang pumipiyok ang
boses ko.
�We�ll all die eventually. Siguro mauuna lang talaga ako sa inyo. Diba nga��
Natigil sa pagsasalita si
Cooper. Nakita niya siguro ang pagluha ng mga mata ko kaya dali-dali ko itong
pinunasan habang pinipilit
ang sarili kong ngumiti, di bale nang magmukha akong baliw.
Dali-daling lumapit sa akin si Cooper at ipinahid sa mukha ko ang jacket niya.
Pinupunasan ba niya ang luha
ko o minumudmod ang jacket niya sa mukha ko? Baliw talaga.
�Teka teka, wag kang umiyak! O sige na, hindi na ako mamamatay. Malay mo sina Reema
at Javi pa ang
mauuna sa akin��
�GAGO!� Magkasabay kaming napasigaw ni Cooper nang may sumigaw mula sa likuran
namin. Nagulat kami
nang mapagtantong nakabukas pala ang pinto at mula dito ay nakikinig sina Reema at
Javi sa amin.
------
Napahikab ako at napatingin sa relo ko. Mag-aalas syete na pala ng umaga pero
napakalamig ng palagid at
mayat-mayang tinatangay ng hangin ang buhok ko.
I took a big risk in going here in the rooftop alone. Sana lang talaga �wag akong
makatulog dito, kundi lagot
talaga ako.
Sumandal ako sa pader habang nakaupo sa sahig, kahit papaano gumagaan ang
pakiramdamko dito. Muli ko
nalang binuklat ang libro ko at nagbasa.
I haven�t slept since yesterday, which is a good thing kung ako ang tatanungin, but
I have to admit medyo
nabo-bore na talaga ako. Nakakamiss rin pala ang kakulitan ni Cooper. May check-up
kasi siya ngayon at
hindi ko mahagilap. Sina Reema at Javi rin hindi ko maka-hangout kasi binisita sila
ng mga parents nila�
Which is also the reason kung bakit ako nandito ngayon sa rooftop�Maiinggit lang
ako kapag nakita kong
kasama nila ang mga pamilya nila kaya mas mabuting nandito ako.
�Hindi ko alamkung bingi ka o masyado kang focus sa binabasa mo?� Nabigla ako nang
may magsalita kaya
dali-dali akong napalingon.
P 11-3
Speaking of the crazy idiot named Cooper...
Looks like bumalik na siya sa dati, nakangisi na kasi ulit siya at parang wala ng
problema. Malayong-malayo
sa Cooper na nakita ko kahapon.
�Not now Coops, I�mbusy.� Giit ko at muling napatitig sa librong binabasa ko.
Naramdaman kong umupo siya sa tabi ko pero hindi ko siya pinansin. Sinusubukan kong
magpatuloy sa
pagbabasa kaso hindi na ako makabalik, panay lang ang titig ko sa mga salita.
Kasalanan talaga �to ni
Cooper.
Nagulat ako nang nang bigla na lamang humiga si Cooper sa hita ko. Hindi ko
maiwasang mataranta kaya
ksidente kong nabitawan ang librong hawak ko at bumagsak ito sa mukha niya.
"Aray! Ba't mo ginawa yun?" Iyak ni Cooper habang hawak ang mukha niyang nabagsakan
ng libro.
"Sorry! Hindi ko sinasadya! Bat mo kasi ako ginulat?!" Nakakakonsensya, medyo
makapal pa naman yung
libro lalo na ang cover. Bahagya akong yumuko at sinubukang tanggalin ang kamay na
nakatakip sa mukha
niya, gusto kong tingnan kung may sugat ba siya kaso masyado siyang malakas.
"Cooper naman eh! Sorry na! Patingin bilis!" Giit ko habang pinilit na hinigit ang
kamay niya kaso ayaw niya
talaga akong pakinggan.
Pakiramdamko balewala lang ang effort ko sa kakulitan niya kaya napabuntong hininga
na lamang ako at
muling sumandal sa pader.
"Cooper tumayo ka na diyan. Mabigat na ang ulo mo." Giit ko at muli na lamang
bumalik sa pagbabasa- and
by pagbabasa i mean, titig sa mga salita kasi hirap akong makapag-focus dahil sa
kanya.
"Coops bilis tumayo ka na!" Giit ko at bahagyang iginalaw ang paa ko kaso umiling-
iling lang siya habang
tinatakpan ang mukha. Lokong 'to, may balak pa yata siyang gawin akong unan.
Hindi niya ako pinapansin kaya hindi ko nalang din siya pinapansin.
Ilang sandali pa ay unti-unti ko nang naiintindihan ang mga binabasa kaso
nararamdaman kong sinusundotsundot
niya ang librong hawak ko. Nakakainis na talaga siya kaya binitawan ko ang hawak
kong libro kaya
muli itong lumanding sa mukha niya. This time, sinadya ko na talaga.
"Agatha naman eh! Masakit kayang mabagsakan ng libro!" Giit niya habang hinihimas-
himas ang noong
tinamaan ng libro. Ang cute niya pala kapag naiinis. Parang batang nagtatantrums.
"Tumayo ka na kasi. Anong akala mo sakin unan?" Tinaasan ko siya ng kilay.
This time it worked kasi dahan-dahan siyang bumangon at umupo na lamang sa tabi ko.
Bwahahaha! Panalo
ako! Oh yeaaah!
Gaya ko ay bumuntong hininga siya at sumandal sa pader. Napatingin siya sa akin at
nagtama ang mga tingin
namin kaya dali-dali akong umiwas ng tingin at bumalik sa pagbabasa. Nakakainis,
baka akalain niyang may
gusto ako sa kanya- Which is hindi naman.
P 11-4
"Bakit ka nandito? Malamig dito." Biglang sambit ni Cooper at ipinatong sa ulo ko
ang jacket niya. Hindi
talaga siya gentleman. kainis.
"Musta check-up mo?" Pag-iiba ko ng usapan.
Ayoko ng ikwento pa ang inggit na nararamdaman ko kay Javi at Reema kasi baka
mainggit pa ako. Miss na
miss ko na talaga ang pamilya ko.
"Sabi ng doktor, ito na daw ang pinakamaayos na kundisyon ko magmula nang ma-
diagnose ako sa sakit ko."
Isinara ko ang libro ko at napatingin sa kanya. Hindi ko maiwasang mapangiti nang
makita ko ang saya sa
mukha niya. Nakatingala lamang siya sa maulap na kalangitan pero kapansin-pansin
ang sigla niya.
Kinuha ko ang camera ko na nasa gilid ko lang at kinunan siya ng litrato, bagay na
ikinagulat niya.
"Stalker." Mahinang sambit niya at nginitian ako ng nakakaloko.
"Photographer Cooper. Animal photographer." Ganti ko saboy abot sa kanya ng
litrato. "Tutal malapit ka
nang gumaling, regalo ko nalang 'yan sayo. Remembrance kumbaga ." Biro ko.
Tumawa siya habang tinitingnan ang litrato, "Gumaling? Agatha 'yan na yata ang
pinaka-nakakatawang joke
na narinig ko."
Wala akong nagawa nang bigla niyang inagaw ang camerang hawak ko. Inakbayan niya
ako habang nakatutok
sa direksyon namin ang camera kaya ngumiti na lamang ako at nag-peace sign gaya
niya.
"Cooper naman. Gagaling ka rin. Sa tapang at tatag mong 'yan, siguradong malaki ang
posibilidad na
magkaroon ka ng normal na buhay." Giit ko habang hinihintay namin ang paglitaw ng
imahe namin sa litrato.
"Paano kung hindi na?" Tanong niya habang nakangiti parin.
"Paano kung gagaling ka talaga?" Ganti ko.
"Imposible." He shrugged and continued taking photos of us.
"Pero Cooper makinig ka nga. Gusto mo bang gumaling? Gusto mo bang magkaroon ng
normal na buhay?"
Tanong ko kaya naman natigil siya sa pagkuha ng litrato at napatingin sa kawalan.
Napabuntong-hininga siya at napangiti.
"Araw-araw kong pinagdarasal na sana magkaroon na ako ng normal na buhay." Mahinang
sambit ni Cooper
at muling humiga sa hita ko. Nakatalikod siya mula sa akin na para bang tinititigan
ang kalangitan.
"You're the bravest and strongest person I have ever met. You will have a normal
life Cooper, I can feel it.
You just have to believe in yourself." Napabuntong hininga ako at napatingin din sa
kalangitan gaya niya.
"Naniniwala ka ba talagang gagaling ako?" Walang emosyong tanong ni Cooper. Hindi
ko na makita pa ang
mukha niya.
P 11-5
"Just have faith Cooper. Never let your faith in himwither." Giit ko.
"'Samahan mo ako hanggang sa gumaling ako, pwede ba 'yun?" Tanong niya kaya
napangiti ako at tumangotango.
"As long as i'mawake." Pangako ko.
"Stay Awake." Giit ni Cooper at humarap siya sa akin habang nakahiga parin sa hita
ko. Bahagya akong
napayuko upang magtama ang mga tingin namin.
"I'll try but to be honest, I have this habit of disappointing people Coops." Giit
ko habang hinahayaan ang
sarili kong tumitig sa kulay abo niyang mga mata.
"Just stay awake. Stay Awake, Agatha." Sabi ulit ni Cooper habang nakangiti.
END OFCHAPTER 9
Thanks Forreading!
Yah, wag ka ngmatulog! Hahahahaha(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh
kung saanmagkakaaway angmgalalakiat babae,
posible bangmaymabuong relasyon at pagkakaibigan? Ano kayangmangyayari kungmagtagpo
ang landas nina... Sirene. Ang sirenang killerat
maldita natagapagbantay ngmahiwagang perlas sa kanlurang bahagi ng Pilipinas.
Nikolas. Pilyong suavecitongmanggagantso atsaksakan nang
kalokohan. KenzouHayashida. Isang binatangmatipuno at Kapitan ngHukbong Pandagat
ngmga Hapon. Ang kuwentong ito ay panahon pa
ngmakasaysayang IkalawangDigmaang Pandaigdig (World War II) na kung saan ang
Pilipinasay nasakop rin ngmga Hapon. This isa
HistoricalFictionwith atouch ofFantasy. Book Cover by:@XARAFABDate Written:November
15, 2017 Date Finished:-----------
P 11-6
10 : Stimulants
195K 9.1K 3.8K
by Serialsleeper
10.
Stimulants
Agatha
"Handa ka na ba hijo?" Tanong ng Doktor habang hawak ang isang syringe kaya naman
napatingin sa akin si
Cooper. Hindi man niya sabihin, alamkong natatakot siya at kinakabahan.
"Agatha..." Mahinang sambit ni Cooper habang nakahiga sa kama niya.
Nakapako ang tingin niya sa akin kaya tumango ako at nginitian siya, tipong
sinasabing 'magiging okay ang
lahat' at kasabay nito ay hinawakan ko ng mahigpit ang kamay niya.
Naririnig ko ang bawat ungol at daing ni Cooper habang kinukunan siya ng bone
marrow. Kahit na anong
gawing pigil niya ay hindi niya maitago ang katotohanang labis siyang nasasaktan
kaya napapikit na lamang
ako inihawak ang isa ko pang kamay sa kanya.
Nangako ako sa kanyang mananatili ako sa tabi niya at hinding-hindi ko ito
babaliin. Kahit na anong
mangyari, wala kaming iwanan, 'yan ang pangako namin sa isa't-isa.
Sa tuwing kinukunan siya ng dugo, bone marrow o kahit nagche-chemo o check-up man,
parati akong nasa
tabi niya upang suportahan siya at iparamdamsa kanyang kailanman ay hindi siya nag-
iisa.
Nagdaan ang ilang mga buwan at kami parati ang magkasama. Naging malapit kami sa
isa't-isa na halos ayaw
na naming maging magkalayo. Naging matalik kaming magkaibigan. At sa loob ng ilang
buwang na buwan na
iyon ay ginagawa ko ang lahat ng makakaya ko upang manatiling gising para sa
kanya... Kaso minsan
pumapalpak talaga ako. Nakakatulog ako.
"Guys laro tayo ng taguan!" Aya ni Javi na kanina pa inaatras abante ang wheel
chair niya.
"'Wag ka ngang malikot! Masagasaan mo pa ang paa ko!" Giit ni Reema sabay yakap ng
mga tuhod niya.
Palibhasa nakaupo lang kaming lahat sa sahig at pwedeng-pwede kaming masagasaan si
Javi.
"Habulan nalang tayo gamit ang sariling paa!" Giit ni Cooper habang nakangisi kaya
naman agad na itinaas ni
Javi ang middle finger niya.
"But seriously guys, imbored to death. Bakit ba bawal tayong lumabas?" Giit ko at
napasandal na lamang sa
aparador ni Javi.
"Nakalimutan mo na ba? Parati kayang dinidisinffect ang mga kwarto sa ganitong
araw." Giit ni Reema
habang nakakunot ang noo kaya napakamot na lamang ako sa ulo ko at napangiti. Naku
nakalimutan ko...
P 12-1
"Palibhasa lagi kang tulog." Pasaring si Cooper at bigla na lamang isinandal ang
ulo niya sa balikat ko.
Kakainis! Feeling magaan ang ulo!
Biglang may kumatok sa pintuan kaya agad itong pinagbuksan ni Reema na siyang nasa
pinaka malapit. Akala
namin kung sino, si Kuya Leo lang pala. Gaya ng dati ay ngumiti siya ng nakakaloko
nang makitang magkatabi
kami ni Cooper kaya dali-dali kong siniko ang ungas upang lumayo sa akin.
Bestfriend ko si Cooper pero
parati nila itong nilalagyan ng malisya.
"Hindi na talaga ako magtataka kung kayong dalawa ang magkakatuluyan." At talagang
nakuha pang manukso
ni Javi kaya agad ko siyang sinamaan ng tingin.
"Ako makakatuluyan 'tong babaeng to?" Sarcastic na sambit ni Cooper habang
nakangiti ng nakakaloko,
"Pwede narin." Dagdag pa nito kaya napangiwi na lamang ako sa inis. Alamniyang
naiinis ako sa tuwing
tinutukso kami sa isa't-isa and being the jerky idiot that he is, minsan nakikisali
rin siya sa panunukso, lokong
'to, pag ako napuno mababatukan ko na talaga siya kahit may sakit siya.
"Mamaya na nga kayo magtuksuhan, Agatha pinapatawag ka ng doktor mo." Sabi pa ni
Kuya Leo kaya tumayo
na lamang ako at pinagpagan ang pajama ko. Teka check-up na naman ba? Akala ko ba
once a month lang ang
check-up ko? kaka-check up ko lang last week ah?
"Cooper saan ka pupunta?" Kunot-noong tanong ni Kuya Leo nang makitang tumayo rin
si Cooper na para
bang sasama sa akin gaya ng nakagawian naming gawin.
"Nakadikit na po talaga ang atay nila." Sarcastic na sambit ni Reema habang
nakangisi kaya pabiro ko nalang
siyang inirapan.
"Mag-isa lang si Agatha na pinatawag. Bawal ka nang sumama." Giit ni Kuya Leo at
sinensyasan si Cooper
na umupo nalang ulit sa sahig.
"Paano ba 'yan, no pets allowed na eh." Pasaring ni Javi kaya agad siyang
pinanlisikan ni Cooper ng mga
mata.
Lalabas na sana ako kasama si Kuya Leo nang bigla na lamang hinigit ni Cooper ang
kamay ko.
"Ags, mamaya sasalinan daw ako ng dugo mamaya, samahan mo ako pagkatapos ng check-
up mo ha?"
Nakangiti niyang sambit kaya wala akong pag-aalinlangan na tumango.
- - - - - - - -
"Kuya Leo, may problema po ba?" Hindi ko mapigilang mautal habang naghihintay
kaming papasukin ako ng
doktor sa opisina niya.
Sa totoo lang natatakot ako at kinakabahan. Sa tuwing araw ng check-up ko,
pinapayagan naman si Cooper na
sumama sa akin pero bakit ngayon hindi na? May masama bang balita para sa akin?
"Kung natatakot ka, pwede nating papuntahin ang mga magulang mo." Suhestyon ni Kuya
Leo kaya agad akong
umiling. Ayoko na silang distorbohin pa.
Mag-isa akong pinapasok ni Doc Matt sa opisina niya at dito ay kapansin-pansing
hindi na siya nakangiti
P 12-2
gaya ng nakagawian. Alamkong hindi namin pwedeng maging kaibigan ang mga doktor
namin pero sa tuwing
pinapatawag niya ako, karaniwan naman siyang nakangiti at nakikipag-kwentuhan sakin
ah?
"Doc Matt, ba't niyo po ako pinatawag? Diba po kaka-check up lang natin last week?"
Tanong ko habang pilit
na pinapagaan ang paligid sa pamamagitan ng pagngiti at pag-arteng hindi ako
kinakabahan.
"Agatha, kahapon nangyari ang monthly check-up mo at hindi last week." Giit nito na
para bang nanlulumo
kaya napahawak na lamang ako sa noo ko. Ang engot ko talaga!
"Doc pasensya na po, makakalimutin lang po talaga ako." Pinipilit kong tumawa at
magbiro pero hindi niya
ako ginantihan ng katiting na ngiti na lalong mas nagpakaba sa akin.
"Kelan mo pa napansin na mas lalo kang nagiging makakalimutin?" Walang emosyon
niyang sambit habang
tinitingnan ang mga records ko.
"Last month?... I dont remember exactly when, pero doc mula bata pa ako, medyo
makakalimutin naman po
talaga ako gaya ng normal na tao." Giit ko habang hindi iniaalis ang ngiti sa labi
ko kahit na wala na akong
ibang nararamdaman kundi kaba.
"Agatha ilang taon ka na?" Tanong niya kayat bahagya akong napakamot sa ulo ko.
"16 po." Tipid ngunit walang kagatol-gatol kong sagot.
Matagal bago siya muling nagsalita, para kasing nag-iisip pa siya, parang
nagdadalawang-isip sa mga
salitang bibitawan niya.
"Agatha, you turned 17 two months ago. Diba nga hinandaan ka pa nila Cooper, Javi
at Reema ng birthday
party kaya muntik kayong mapagalitan." Giit niya kaya tuluyang nawala ang ngiti sa
mukha ko. Bakit parang
walang nangyaring ganun? I mean, may konti akong naalala pero parang sa panaginip
lang sa sobrang labo.
No matter how much I try to convince myself that everything is fine, no matter how
much i try putting on a
smile. I know something's wrong. Something's definitely wrong with me, I can feel
it.
Mamatay na ba ako? Diyos ko ayoko pang mamatay.
"Stop with the bullshit." Napatingin na lamang ako sa kawalan habang pilit na
tinatatagan ang sarili ko. "AmI
dying?" Pero kahit na anong pilit kong magpakatatag, bumabakas na sa boses ko ang
matinding lungkot.
"Agatha, you're not dying. Aaminin ko, nahihirapan kami sa kundisyon mo. Ang mga
Narcoleptic na tao ay
kalimitang nakakatulog lang sa kalagitnaan ng araw kahit na ano man ang ginagawa
nila pero kakaiba sayo
kasi matagal kang tulog..... Papupuntahin ko nalang ang parents mo para sila ang
kakausapin ko." Giit niya
habang nagsusulat sa isang papel, siguro nireresetahan na naman niya ako ng gamot.
"Doc, I'mold enough to handle bad news. Hindi mo na kailangang ipatawag ang mga
magulang ko. Buong
buhay ko, pakiramdamko pasanin lang ako kaya pwede bang sabihin mo nalang sakin
kung ano na ang
nangyayari sa katawan at utak ko?" Tuluyan nang pumatak ang butil ng luha mula sa
mga mata ko kaya dalidali
ko itong pinupunasan.
I sound rude. I know and I feel guilty about it pero gusto kong malaman ang totoong
lagay ng utak ko.
P 12-3
Ayokong araw-araw akong mag-aalala at kakabahan.
"Lumalala na ba ang kundisyon ko?" Natatakot akong marinig ang sagot sa tanong ko
pero kailangan ko itong
malaman.
"Oo...."
Gusto kong marinig sa kanya na improvement ito gaya ng mga iniisip ko kaso hindi.
Para akong sinasampal
ng katotohanang lalong lumalala ang kundisyon ko. Gusto kong umiyak, Gusto kong
sumigaw... Gusto kong
makita si Cooper at marinig mula sa kanyang magiging okay ang lahat. Pero magiging
okay pa nga ba?
"Ano pong mangyayari sa akin?" Tanong ko na lamang.
"Mula sa naging check-up natin kahapon, napansin kong masyado kang problemado at
stressed. May
bumabagabag ba sayo? May inaalala ka ba? Hindi ka kasi ganito noon." Tanong niya at
walang ibang
pumasok sa isip ko kundi si Cooper.
I amnot stressed out because of Cooper. I just care about him. I care about himto
much up to the point na
araw-araw akong nag-aalala sa kanya at sa kundisyon niya. I worry everyday na baka
makatulog ako at
maiwan siyang mag-isang nakikipaglaban.
"Stress made you worse. I suggest umiwas ka sa mga bagay na nakakapagpabigat ng
pakiramdammo."
Paliwanag niya kaya agad akong napasandal sa kinauupuan ko at napatingala sa
kisame.
Umiwas? Sinong iiwasan ko? Si Cooper?
I can't do that... I dont know why but I just can't.
"Whats the worst that can happen to me?" All my life, I feel so pathetic kaya
sinikap kong magpakatatag
habang nagsasalita. Pinipilit kong wag ipakitang natatakot ako.
"You'll sleep." Aniya.
"Kelan ako magigising?" Tanong ko.
"You might never wake up again."
Para akong tinakasan ng lakas sa naging sagot niya. May malaking posibilidad na
mangyari ang
pinakakinatatakutan ko at ng mga magulang ko. Ayokong mamatay.
"May paraan pa ba, para humaba ang buhay ko?" Walang emosyon kong tanong kahit pa
tuluyan nang umagos
ang luha mula sa mga mata ko.
"Hija, stay away fromstress. Care about yourself and your happiness. As easy as
that." Giit niya ngunit
nagtaka ako nang tumahimik siya na para bang may gusto pang sabihin.
"Is there any other way?" Tanong ko ulit.
Nagtaka ako nang bigla siyang tumayo at kinuha ang isang kahon mula sa malaki
niyang aparador. Bumalik
P 12-4
siya sa kinauupuan at inilabas ang tatlong maliliit na bote mula dito.
"Agatha, these are experimental pills. Mga brain stimulants silang pinaghalo-halo.
Hindi pa namin lubusang
nasisigurado ang success rate nito." Paliwanag niya kaya.
"Will that cure me?" Tanong ko.
"Gaya ng sabi ko hija, hindi pa namin nasisigurado pero ang layunin ng gamot nato
ay mapanatiling gising ang
mga taong may sakit na gaya ng sayo. Ang mga taong may narcolepsy, 'provigil' ang
karaniwang nirereseta sa
kanila upang mapanatili silang gising, niresetahan ka namin nito mula noong bata ka
pa pero wala itong
epekto kaya naman naisipan naming mag-eksperimento. Maaring may mga side effects
pero hindi ko pa
alam." Paliwanag niya habang ipinapakita sa akin ang kulay pulang pills na laman
nito.
"So let me get this straight... You want me to become your guinea pig?" Sarcastic
kong sambit at agad akong
napatayo.
"You asked for a solution. You can always say 'no' Agatha Sinasabi ko lang sayo
para mapag-isipan mo.
Sabihin mo to sa mga magulang mo." Paalala niya.
"I'll think about it..." Lumabas na lamang ako mula sa opisina niya.
Habang naglalakad ako sa pasilyo ng ospital ay hindi ko na maiwasan ang patuloy na
pagragasa ng luha ko.
Pinagtitinginan na ako ng mga nurse at pasyenteng naririto pero wala na akong
pakialam. Taas-noo na lamang
akong naglalakad, walang emosyon pero lumuluha.
Nagpatuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa naramdaman kong unti-unti nang
bumibigat ang mga mata ko.
- - - - - - - -
Unti-unti kong idinilat ang mga mata ko. Napasinghap ako nang maramdaman ko ang
plastic mask na
nakatakip sa bibig at ilong ko. Lalo akong nataranta nang makita ko ang dextrose na
nakakabit sa kamay ko
kaya dali-dali akong napaupo kahit na hilong-hilo pa ako at masakit ang ulo.
Bubuksan ko na sana ang laptop ko nang may marinig akong parang umuungol. Sinundan
ko kung saan ito
nanggagaling at nang mapatingin ako sa sofa ay laking gulat ko nang makita kong
natutulog dito si Cooper at
para bang nanginginig.
"Cooper?" Huminga ako ng malalimat dali-daling tinanggala ng dextrose na nakakabit
sa kamay ko.
Dumudugo ito pero wala akong nararamdamang hapdi, manhid ang kamay ko.
Dali-dali kong nilapitan si Cooper at hindi ko mapigilang mag-alala nang makitang
labis siyang
pinagpapawisan. Siguro sinusumpong na naman siya ng sakit niya. Parte sa
pagkakaroon ng myeloma ang
labis na pananakit ng buto at katawan. Parati ko siyang nakikitang nagkakaganito
pero hindi parin ako sanay.
Hindi ko parin maiwasang maluha.
"Cooper sandali lang! Tatawagin ko si Kuya Leo!" Tatakbo na sana ako palabas nang
bigla na lamang hinigit
ni Cooper ang kamay ko.
Kasabay ng unti-unting pagdilat ng mga mata ang pagkurba ng ngiti niya.
P 12-5
"Gising ka na... Mabuti naman at gising ka na..." Bakas sa boses niyang hinang-hina
na siya pero pinipilit
niya paring ngumiti. Nanginginig ang labi niya na para bang labis siyang giniginaw.
"Cooper bitawan mo muna ako! hihingi ako ng tulong!" Muli kong giit kaso mas
hinigpitan lang niya ang
hawak sa kamay ko. Dala na ng halo-halong emosyong nararamdaman ko ay napaupo na
lamang ako sa sahig
at umiyak.
"'Wag ka ngang umiyak, hindi ka pa ba nasasanay sakin?" Tanong niya habang pilit na
pinupunasan ang luha
ko gamit ang nanginginig parin niyang mga kamay.
Alamkong wala nang patutunguhan pa ang usapan namin kaya inalalayan ko na lamang
siyang bumangon at
lumipat sa kama. Sa sobrang tangkad niya, mahihirapan siya kung mananatili siya sa
maliit na sofa.
"Ininommo na ba ang gamot mo?" Tanong ko habang pilit na pinipigilan ang luha ko.
Kinuha ko ang face
towel mula sa cabinet at pinunasan ang pawisan niyang noo.
"Gising ka na, okay na ako." Giit niya at hinigit ang kamay ko na para bang gusto
niya akong pahigain sa
braso niya.
"Imsorry I couldnt stay awake." Humiga nalang ako at humarap sa kanya kaya malaya
naming natititigan ang
mga mata ng isa't-isa. Kitang-kita ko ang lungkot sa mga mata niya kaya lalo akong
naiyak.
"Tulog mantika ka talaga kahit kailan.. Walong araw akong naghintay sayo..."
Nakangiti niyang sambit at
pabirong pinisil ang ilong ko.
"I tried I just cant stay awake..." Hindi ko maiwasang manlumo pero nginitian niya
lang ako at hinawi ang
buhok ko patungo sa likod ng tenga ko.
"Buong buhay ko pakiramdamko mag-isa lang ako pero nagbago ang lahat ng yon nang
makilala kita. Pwede
bang 'wag mo akong iwan? Pwede bang dito ka lang parati sa tabi ko? Okay lang kung
matutulog ka, bastat
wag mo lang akong iwan." Pakiusap niya kaya wala akong pag-aatubiling tumango.
Hindi ko alampero kahit
ako, ayokong malayo sa kanya. Sanay na akong parati siyang nasa tabi ko at
pinapangiti ako at kailanman
ayokong magbago ito.
"Bakit ganun? Sa tuwing nakikita kita pakiramdamko wala akong sakit... Sa tuwing
nakikita kita nagiging
masaya ako. Agatha anong ginawa mo sakin?" Biro niya habang tumatawa kaya ako naman
ang pabirong
pumisil ng ilong niya.
"Maganda nga kasi ako." Biro ko.
"Sa akin ka lang dapat maging maganda. Dapat maging pangit ka sa iba para walang
ibang magkagusto sayo."
Natawa na lamang ako. Epekto siguro sa pananakit ng buto niya ang weird niyang mga
sinasabi ngayon.
"Cooper sa tingin mo ba gagaling ka?" Tanong ko.
"Oo naman. Sabi mo nga diba, gagaling ako. Naniniwala ako sayo." Nakangiti niyang
sambit sa kabila ng
panginginig ng labi niya. Alamkong labis parin siyang nasasaktan pero itinatago
niya lang ito sa
pamamagitan ng ngiti at biro.
P 12-6
Cooper is a special guy who gave me very special memories and I dont want to forget
anything.
If those pills would help me keep those memories... If those pills can help me stay
awake just to be with
Cooper.... Then my mind is made up.
"Cooper mananatili akong gising hanggang sa gumaling ka." Pangako ko.
"Talaga?" His face brightened up.
Tumango ako. "I'll do everything just to stay awake for you."
END OFCHAPTER 10
Thanks forreading!
Vote andComment <33
Hahahahaha Shett!!??(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung
saanmagkakaaway angmgalalakiat babae, posible bangmay
mabuong relasyon at pagkakaibigan? Ano kayangmangyayari kungmagtagpo ang landas
nina... Sirene. Ang sirenang killeratmaldita na
tagapagbantay ngmahiwagang perlas sa kanlurang bahagi ng Pilipinas. Nikolas.
Pilyong suavecitongmanggagantso atsaksakan nang
15, 2017 Date Finished:-----------
P 12-7
11 : The Boyfriend Commandments
180K 8.7K 3.6K
by Serialsleeper
11.
The BoyfriendCommandments
Agatha
"Agatha are you sure you're okay?" Tanong ni Mommy habang nilalagyan niya ng mga
pagkain ang
refrigerator. I love it when they visit me, not only nawawala ang pagka-miss ko sa
kanila, may instant
delivery pa ako ng mga pagkaing gusto ko.
"Mom, do I look like I'mnot okay?" Sarcastic kong tanong habang binubuksan ang iba
pa niyang pasalubong.
"Do you really want me to answer that?" Tanong naman niya pabalik kaya natawa na
lamang ako.
"MomI'mfine. Gaya ng parati kong sinasabi sayo, masaya ako dito. I have friends
now." Katwiran ko at
nakita ko ang tuwa sa mukha niya.
"Eh boyfriend meron ba?" Tanong ni Daddy na para bang nanunukso. Sa wakas nagsalita
na siya, kanina pa
kasi siya tahimik.
"Dad no worries. Walang tangang magkakagusto sa taong katulad ko." Giit ko sabay
yakap sa kanya, bagay na
minsan ko lang gawin.
"Taong katulad mo?" Kunot-noong sambit ni Daddy na hindi yata nagustuhan ang sinabi
ko, "Anak walang
mali sayo. Maganda ka, mabait�" Hindi ko na siya pinatapos pa sa sasabihin niya.
"And I have a sleeping disorder. Dad, I'msleeping most of the time. I'mpractically
the modern-day sleeping
beauty! And kung may natutunan man ako sa halos isang taon ko dito, yun ay
tanggapin ang katotohanang
walang kasiguraduhan ang buhay ko. Come on dad, we all know whats gonna happen to
me. And besides,
tanggap kong isang araw, baka hindi na ako magising." Bahagya akong tumawa ngunit
laking gulat ko nang
mapansing umiiyak na pala si Daddy.
Shit.
Shit ka talaga Agatha.
Ilang sandali kaming binalot ng nakabibinging katahimikan. Ni isa sa amin walang
nagsasalita, hindi
nagkikibuan. Naririnig ko ang unti-unting paghagulgol ni Mommy kaya napapikit na
lamang ako napabuntong
hininga.
Bibig mo talaga Agatha.
P 13-1
"Momnaman, 'wag ka ng umiyak." Nakakailang man, lumapit ako sa kanya at niyakap
siya ng mahigpit. Ang
bigat pala sa pakiramdammakita ang nanay mong umiiyak dahil sayo. Kahit kailan,
wala talaga akong ibang
ginawa kundi pasakitin ang ulo niya.
"Agatha alammo ba kung bakit ka namin pinatira sa ospital nato?" Tanong ni Daddy
habang nakatingin sa
kawalan kaya dahan-dahan akong tumango.
"Opo alamko." Muli akong napabuntong hininga at umupo ng maayos habang pilit na
pinipigilan ang luha ko,
"Gusto niyong maging handa sa pagkamatay ko kaya habang maaga nilalayo niyo na ang
loob niyo sa akin.
Dad I get it, don't worry naiintindihan ko kayo." Bulalas ko ngunit laking gulat ko
nang bigla na lamang
tumayo si Daddy na para bang galit sa akin.
"Anak bakit mo naisip 'yan?!" Pinanlisikan ako ng mga mata niyang lumuluha.
Napahawak na lamang ako ng
bibig ko, I never thought this day would come na makikita kong umiiyak si Daddy.
"Anak nagkakamali ka! Pinatira ka namin dito kasi gusto naming gumaling ka, mahirap
para sa aming malayo
sayo pero tinitiis namin kasi naniniwala kaming makakahanap sila ng lunas para
sayo! Agatha mahal na
mahal ka namin!" Giit ni Mommy na umiiyak parin at muli akong niyakap ng mahigpit.
All my life I've been a burden to thembut not anymore.
Don't worry mom, don't worry dad.
May nahanap na akong paraan.
*****
Napahikab ako dahan-dahang kinusot ang mga mata ko. Kinuha ko ang unan ko at
niyakap ito. Nalilito ako,
gusto ko nang gumising at bumangon kaso antok na antok pa ako, 'di ko nga magawang
idilat ang mga mata ko.
"Hoy Agatha? Gising ka na ba?" Narinig kong may nagsalita pero dahil nga inaantok
pa ako ay napaungol na
lamang ako at umiling-iling.
"Si Sleeping beauty nagising kasi hinalikan siya ng prince charming niya. Sabi mo
sa papa mo, ikaw si
Sleeping beauty, halikan kaya kita? Gusto mo?"
Otomatiko kong naidilat ang mga mata ko dahil sa gulat. Agad bumungad sa akin ang
pilyong ngisi sa mukha
ni Cooper na nakahiga pala sa tabi ko. Dahan-dahan niyang inilapit ang mukha niya
sa akin, natakot ako at
nataranta kaya dali-dali ko siyang sinipa at agad siyang nalaglag sa sahig.
"Aray! Agatha naman eh!" Sigaw siya ng sigaw kaya sinilip ko siya. Gaya ng
inaasahan, nakahiga siya sa
sahig habang iniinda ang sakit ng likod niya, imbes na maawa, natawa na lamang ako.
"Yan! Manyakis kasi!" Panunukso ko sabay lagay ng mga hintuturo ko sa sentido ko.
"Akala mo ah!" Aniya at laking gulat ko nang bigla niyang hinila ang kamay ko. Sa
sobrang lakas ng
pagkakahila niya sa akin ay nawalan ako ng balanse sa sarili ko. Napatili na lamang
ako nang maramdaman
kong malalaglag narin ako sa sahig.
P 13-2
Kapwa kami nagsigawan nang tuluyan akong malaglag mula sa kama at bumagsak mismo sa
kanya.
Naramdaman ko nalang, nakahiga na ang ulo ko sa dibdib niya. Kapwa man kami umiinda
ng matinding sakit
sa katawan, hindi ko parin maiwasang matawa. Namalayan ko na lamang, nagtatawanan
na kami habang
dumadaing ng sakit.
"Walang hiya ka talagang monggol ka!" Napasigaw na lamang ako at bahagyang gumulong
palayo sa kanya
para naman makahinga siya ng maayos.
"Anong ako?! Eh ikaw nga ang bigat ng ulo mo!" Daing niya naman habang hinihimas
ang dibdib niya. Ubo
siya ng ubo habang nakangiwi. Hala! Oo nga pala! May sakit nga pala siya!
"Monggol okay ka lang? Yung ulo mo nabagok ba?" Shit naman, ang sakit ng braso ko,
gusto kong tumayo
kaso ang sakit pa ng mga braso ko.
"Agatha?" Tanong niya. Kapwa kami nakahiga sa sahig habang nakatitig sa kisame.
"O?!" Pasigaw kong tanong.
"'Agatha, 'wag kang magugulat..." Mahina niyang sambit kaya agad nanlaki ang mga
mata ko sa kaba.
"Bakit? Anong meron?" Napalunok ako. Bigla akong tinamaan ng kaba.
"May... May ipis malapit sa ulo mo!" Bigla niyang sigaw kaya tili ako ng tili sa
takot at dali-daling gumulong
palayo sa direksyon na tinuro niya.
"He-he-he." Nagtaka ako nang marinig ko ang sarcastic na paghagikgik ni Cooper kaya
dahan-dahan kong
ibinaba ang mga kamay kong nakatakip sa mukha ko. Laking gulat ko nang mapagtantong
halos yumakap na
pala ako kay Cooper at napakalapit na ng mukha naming sa isa't-isa.
"Kalaswaan! Kahalayan! Kababuyan!"
Otomatiko kaming napalingon ni Cooper sa pintuang bahagyang nakabukas at nakita
namin si Javi na
nakangiwi at para bang diring-diri.
"Tumakbo ka na lumpo!" Sigaw ni Cooper at bigla na lamang tumayo. Napasigaw na
lamang si Javi at
kumaripas sa pagpagulong ng wheel chair niya nang mapagtantong hahabulin na siya ni
Cooper.
"Looks like someone's falling for the idiot." Nakita kong pumasok si Reema sa
kuwarto habang
nakahalukipkip ang mga braso.
"We fell. Literally." Giit ko sabay turo ng kama habang tinutulungan niya akong
tumayo.
"You fell. Literally and Figuratively. Admit it Agatha, you're falling for him."
Walang emosyong sambit ni
Reema at umupo sa kama ko. Nakita niya ang paper bags na dala ng mommy ko at
hinalungkat niya ito.
"Mombought me clothes that I won't even wear. Take what you like." Ngumiti ako sa
kanya at humiga sa hita
niya. It's not obvious, but for almost a year, Reema and I are sorta like
bestfriends. Akala ko noon masama
ang ugali niya pero ang totoo, may pinagdadaanan lang talaga siyang depression.
P 13-3
"Vintage diary, cool taste." Nakangiting sambit ni Reema habang tinititigan ang
luma kong Diary. Binigay ito
sakin ni Daddy noong kinder ako pero kailanman, hindi ko pa ito nagagamit, mukha
tuloy vintage.
"Sayo na 'yan. Wala akong balak mag-diary." Giit ko.
"Vintage isn't my thing but you know what, you can still use this." Aniya kaya
otomatiko akong napaupo
habang nakakunot ang noo.
"Paano kaya kung magsulat ako ng bucket list? Parati ko kasi yung nakikita sa mga
pelikula. I mean why not
try it myself right?" Suhestyon ko na agad namang sinang-ayunan ni Reema sa
pamamagitan ng pag thumbs-up.
"But you're not dying right?" Tanong ni Reema na para bang biglang kinabahan kaya
ngumiti na lamang ako at
umiling-iling kahit na hindi ako sigurado.
"Pero Reema, parang napaka-common ng bucket list. Paano kaya kung ibahin ko?"
Suhestyon ko at siya
naman ang napakunot ng noo.
"Anong iniisip mo?" Aniya.
Napabuntong hininga na lamang ako at ngumiti, "Boyfriend Commandments or
relationship goals!"
"Kakornihan mo Agatha." Nakangiwing sambit ni Reema kaya agad akong napasinghal.
"But I'd have to
admit, Boyfriend Commandment sounds sweet. Makagawa nga niyan para naman may guide
si Do Kyungsoo
ko kung paano niya ako pasasayahin. Sige Agatha ganito, If may lalaking gagawa ng
lahat ng mga maisusulat
mo sa boyfriend commandments, ibig sabihin siya na ang lalaking para sayo." Ani
Reema na para bang
excited.
Kita mo 'to, kanina tinawag niya ang idea kong korni pero siya naman pala may
pagka-korni.
But then again, wala namang mawawala kung gagawin ko 'to.
Malay ko, gumaling pala ako at makakilala ako ng lalaking gagawa ng isusulat ko
dito.
"Hmmm. Number 1, boyfriend should never make me cry." Isusulat ko na sana 'to nang
biglang hinila ni
Reema ang ballpen ko. Binigyan ko siya ng anong-problema-mo-look.
"Agatha talaga ngang hindi mo pa nararanasan ang isang normal na buhay." Nakangiwi
niyang sambit.
"Bakit? May mali ba sa number one commandment ko?" Tanong ko at napabuntong-hininga
lamang siya at
sinapo ang ulo niya.
"Agatha I love you but you're so na�ve and I want to slap you right now. Look,
there's no such thing as perfect
relationship. At some point iiyak at iiyak ka. That's how life works. Oras na
magmahal ka, kalakip na dun ang
salitang sakit." Aniya kaya tumango-tango na lamang ako.
For a girl with a bipolar II disorder, she kinda has a point.
Napabuntong hininga na lamang ako, "Sige ganito nalang, Boyfriend should always
give me a chocolate drink
whenever I'msad." Taas-noo kong sambit sabay sulat nito sa diary ngunit nang
ibinalik ko ang tingin kay
P 13-4
Reema ay nakangiwi na naman siya.
"Isip bata ka talaga." Mahina niyang sambit kaya tumawa na lamang ako.
"Boyfriend should always hold my hand whenever I cross the street." Anunsyo ko at
lalo lamang napangiwi
si Reema.
"Sige, kung 'yan ang gusto mo." Kapwa kami napalingon ni Reema sa pinto nang may
marinig kaming
magsalita. Laking gulat namin nang makita namin si Cooper.
Bakit kami nagulat? Nakasakay lang naman siya sa wheel chair ni Javi!
"Nasaan si Javi?!" Magkasabay kaming napasigaw ni Reema.
"Nandito ako! Tulong!" Narinig namin ang mga daing ni Javi at ilang sandal pa ay
nakita naming siyang
gumagapang sa sahig, tagaktak ang pawis at mukhang iiyak na.
Napatingin na lamang ako kay Cooper at agad siyang sinamaan ng tingin.
*****
"Agatha, mamaya na 'yan! Kumain ka muna!" Bulyaw sa akin ni Reema na kanina pa
kumakain.
"Teka sandali lang." Wika ko at nagpatuloy ulit sa pagsusulat.
"Ano ba kasi yang sinusulat mo?" Naramdaman kong sisilipin na ni Cooper ang diary
kaya dali-dali ko itong
isinara at tinaasan siya ng kilay.
"Pangarap ko. Angal ka?" Pabiro ko siyang tinarayan.
"Ate Agatha, anong pangarap mo?" Tanong ni Javi na napakadumi na ng damit dahil sa
ginawang paggapang
kanina.
"Maging isang pre-school teacher." Taas-noo kong sambit kahit na alamkong
imposible.
"Talaga?" Tanong ni Cooper kaya tumango na lamang ako at ngumiti.
"Ikaw ate Reema? Anong pangarap mo?" Tanong naman ni Javi kaya saglit na tumigil si
Reema sa pag kain.
"Eh ano pa nga ba? Siyempre, mapangasawa ang idol ko. Ikaw Javi, ano ba sayo?"
Tanong naman ni Reema
pabalik.
Parang obvious na ang pangarap ni Javi, malamang gusto niyang makapaglakad ulit.
Ngumiti si Javi habang nakatingin sa kawalan, "Gusto kong mahanap ang Ate Aria ko
para mabuo ulit ang
pamilya namin."
Natigil kaming lahat kumain, parang nawalan kami ng gana lalo na nang makita namin
ang lungkot sa mga
mata niya. Hindi ko lubos akalain na may mabigat siyang pinagdadaanan, parati lang
kasi siyang nakangiti
P 13-5
gaya ni Cooper.
Napalingon ako kay Cooper. Matagal ko na talaga tong gustong itanong sa kanya.
"Ikaw Cooper? Anong pangarap mo?" Tanong ko.
Lumingon siya sa akin at ngumiti, "Mabuhay pa ng mas matagal."
Iniyuko ko na lamang ang ulo ko at umiwas ng tingin sa kanya. Ayokong makita niya
ang namumuong luha sa
mga mata ko.
END OFCHAPTER 11.
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
naalala ko sitravis! waahmanyakol! Halacooper!!!
HAHAHAHAHAHHAAHHAHAHAHAHAA(Unpublished. Currently editing.) Sa
P 13-6
12 : Stay close and don't let go
183K 8.3K 3.1K
by Serialsleeper
12.
Stay close and don't let go.
Agatha
Huminga ako ng malalimnilulunok ko ang kulay pulang kapsula na ibinigay sa akin ng
doktor ko. Pumayag
akong maging kauna-unahang taong sumubok ng gamot nato at pakiramdamko'y tama ang
naging desisyon ko
dahil isang linggo na ang nakakaraan, matapos kong simulan ang araw-raw na pag-
inomnito ay nagiging
normal na ang pagtulog ko.
Nakakatuwa kasi magkapareho na kami nila Cooper, natutulog ng maaga at maagang
nagigising. Hindi na ako
katulad ng dati na bigla-bigla nalang nakakatulog sa kalagitnaan ng araw at inaabot
ng ilang araw bago
magising. Pakiramdamko, isa na akong normal na 17 year-old.
I took a leap of faith and now things are finally going my way.
�Para saan yun?"
Napapitag ako nang marinig ko ang boses ni Cooper kaya dali-dali kong nilagay sa
loob ng cabinet ko ang
maliit na boteng nagsisilbing lalagyan ng eksperementong gamot.
�Wala, vitamins lang.� Pagkikibit-balikat ko ngunit nang lumingon ulit ako sa kanya
ay nakita kong hawak na
niya ang diary na sinusulatan ko kaya dali-dali ko itong inagaw. �Hands off,
Cooper.� Paalala ko at ito
naman ang itinago ko sa cabinet ko.
�Boyfriend commandments? Korni pero sige gagawin ko.� Aniya at ngumiti ng
nakakaloko. Ewan ko ba pero
naiilang ako sa mga tingin niya kaya pabiro ko na lamang siyang inakbayan at hinila
palabas ng kuwarto.
Masya ako kasi sa wakas pakiramdamko normal na ako pero higit sa lahat, mas masaya
ako kasi mas
matagal ko ng nakakakulitan si Cooper at higit sa lahat, hindi na siya ulit mag-
iisa pa sa pakikipaglaban kasi
parati na akong nasa tabi niya upang suportahan siya.
*****
2 weeks later.
"Go Agatha! Go Agatha! Go Agatha!"
Huminga ako ng malalimat pikit mata kong ginupit ang mahaba kong buhok. Nagsigawan
kaming apat nang
P 14-1
tuluyang naging maikli ang buhok ko. Hindi ko maiwasang mapangiwi dahil ang dating
abot dibdib kong
buhok ay ngayo'y abot-batok nalang.
Bakit ko ginupit ang buhok ko? Well napagtripan lang naming apat. Sa sobrang
pagkabagot naisipan naming
ichallenge ang mga sarili namin. Kami ni Reema ay magkakaroon ng instant haircut
samantalang sina Javi
naman at Cooper ay magkakaroon ng instant piercing sa tenga. Tapos na sila kanina,
si Cooper halos
magwala sa hapdi samantalang si Javi naman ay halos tumawag na ng nanay niya.
Sa loob ng napakatagal na panahon, nanatili kami sa ospital nato at wala kaming
normal na buhay kaya gusto
namin ng pagbabago kahit paunti-unti, adventure kumbaga.
Javi, Reema, Cooper and I are special.
We are special people who met for a reason.
And maybe thats because we needed each other to lean on. Ayoko na yata ng normal na
buhay kasi sa kanila
palang, kontento na ako. Siguro nga may dahilan talaga ang lahat.
�Agatha hindi ka ba inaantok?� Tanong ni Cooper matapos humikab. Hindi na yata niya
kinaya ang antok niya
kaya humiga siya sa mismong likod ni Javi na kanina pa tulog at humihilik na.
�Hindi ako inaantok.� Pagmamalaki ko at nagpatuloy sa pagbabasa ng hawak kong
libro.
�Seryoso?� Narinig ko ang boses ni Reema na para bang nasa mismong harapan ko kaya
dahan-dahan kong
ibinaba ang hawak kong libro at napasinghap na lamang ako nang bumungad sa akin ang
walang emosyong
mukha ni Reema na halos magmukha ng panda dahil sa eye bags niya.
�Reema it looks like kailangan mo ng matulog.� Suhestyon ko at pinahiga na lamang
siya sa hita ko at ilang
sandali pa ay napansin kong tulog na silang lahat at ako nalang ang natitirang
gising. Nakakapanibago, first
time �tong mas nauna silang makatulog kesa sakin.
Napansin kong dahan-dahang bumukas ang pinto at nakita ko ang ulo ni Kuya Leo na
sumilip samin. Ngumiti
ako sa kanya ngunit nakunot lang ang noo niya.
�Agatha pwede ka bang makausap?� Aniya kaya dahan-dahan kong ibinaba ang ulo ni
Reema sa unan at
lumabas para naman �wag magising ang tatlo.
�Bakit po? May problema po ba? Kung kami po ang inaalala niyo, okay lang po na sa
iisang kuwarto muna
kami matutulog. Sanay naman kami sa monthly disinfection ng mga kwarto.� Tanong ko
nang kaming dalawa
na lamang ni Kuya Leo ang nasa pasilyo ng ospital.
�Hija kailan ka huling natulog?� Walang paligoy-ligoy niyang tanong kaya ngumiti na
lamang ako.
�Two days ago po.� Pag-amin ko. Walang silbi ang pagsisinungaling sa kanya. Parang
tatay na namin siya
dito at alamkong parati niya kaming binabantayan.
Sa totoo lang naguguluhan na ako sa nangyayari sa katawan ko. Noon, hindi ko
makontrol ang antok at
pagtulog ko pero matapos akong magsimula sa pag-inomng pulang kapsula ay naging
normal na ang tulog ko.
Pero ngayong mag-iisang buwan na, hindi na ako nakakaramdamng antok. Sa totoo lang,
natatakot na ako
P 14-2
pero iniisip ko nalang na baka nagiging nega lang ako.
�Kailan ka nagsimulang uminomng gamot na yun?� Tanong niya na para bang nag-aalala
kaya naikuyomko
ang kamao ko. Ewan ko ba pero kinakabahan narin ako.
�Last month po kuya pero sana po �wag niyo po 'tong sasabihin sa iba.� Pakiusap ko
sa kanya, kung kailangan
kong lumuhod at magmakaawa gagawin ko. Ayokong mag-alala sila at isa pa desisyon ko
'to.
"Alamba 'to ng mga magulang mo?" Aniya habang nakangiwi. Paulit-ulit siyang
napakamot sa ulo na para
bang namo-mroblema sa sitwasyon ko. Ayokong magsinungaling pero kung ito lang ang
paraan para 'wag na
silang mag-alala sakin, nakahanda ko itong gawin.
Tumango ako at ngumiti bilang sagot.
"At pumayag naman sila?!" Gulat niyang tanong kaya muli akong tumango-tango.
Kasinungalingan parin.
Pineke ko ang pirma nila sa waiver at parental consent
"Kuya Leo hindi ko po pinagsisihan ang desisyon ko at kailanman, kahit na anong
mangyari, hinding-hindi ko
po ito pagsisisihan. 'Wag niyo na po akong alalahanin, magiging maayos lang po
ako." Paniniguro ko sa
kanya habang pilit kong nilalakasan ang loob ko sa pamamagitan ng pagngiti.
"Agatha tigilan mo na ang pag-inomniyan." Aniya kaya muli na lamang akong ngumiti
at tumango-tango.
Mapapatawad naman siguro ako ng diyos sa pagsisinungaling ko.
Tumalikod ako mula sa kanya at nagsimula akong maglakad pabalik sa sarili kong
kuwarto dahil gusto ko
munang mapag-isa. Hindi ko na napigilan pa ang pag-agos ng luha ko pero sinikap
kong ipanatili ang ngiti sa
labi ko.
Nang makarating ako sa kuwarto ko ay nagulat ako nang napansin kong nakatiwangwang
na sa sahig ang mga
laman ng cabinet ko at para bang may naghalughog dito. Nakarinig ako ng ingay mula
sa banyo kaya dali-dali
ko itong pinuntahan at mas lalo akong nagulat nang makita ko si Reema na nakatayo
sa harapan ng toilet at
may ibinubos siya dito. Nanlaki ang mga mata ko nang mapagtanto ko kung ano ito
--Ang gamot ko.
"Reema 'wag!" Wala na akong nagawa pa nang tuluyan niyang mai-flush ang mga kulay
pulang kapsula.
Nasapo ko ang ulo ko at mas lalo akong naiyak. "Reema bakit mo ginawa 'yon?!
Nababaliw ka na talaga!"
"Ako?! Agatha ikaw ang nababaliw! Narinig ko ang usapan niyo ni Kuya Leo! Kung siya
naloko mo! Pwes
ako hindi!" Humarap siya sa akin, nanlilisik ang mga mata niyang lumuluha at
napakahigpit pa ng hawak niya
sa bote ng gamot na ngayo'y wala ng laman. "Putangina mo! Ang bobo mo! Akala ko
matalino kang babae ka!
Inuna mo pa ang kalandian kesa sa sarili mo!"
Makailang ulit na niya akong napagsalitaan ng masama noon pero ito na yata ang
pinakamasakit. Akala ko ba
magkaibigan kami? Bakit niya 'to sinasabi ngayon? Hindi niya ba iniisip na
napakasakit ng mga salitang
binitawan niya?
"Alammo ba kung ano ang maaring mangyari sayo dahil sa punyetang kapsulang yon?!
Agatha hindi 'yon
gamot! Its a fucking experiment you bitch!" Mangiyak-ngiyak niyang sigaw kaya
napapikit na lamang ako
habang tinatanggap ang bawat masasakit at masasamang salitang binibitawan niya
sakin. Sa galit niya,
P 14-3
pakiramdamko ano mang oras ay sasabunutan na niya ako.
"Sabihin mo... Dahil ba to kay Cooper?" Mistulang tumamlay ang boses ni Reema at na
para bang kumalma
na siya.
Reema and I are like bestfriends. We tell each other everything. We are so close up
to the point na
nagkakaintindihan na kami sa pamamagitan ng tingin.
Hindi ko alamkung ano ang sasabihin ko kaya napatingin na lamang ako sa bilugan
niyang mga mata.
"Agatha, mahal mo ba si Cooper?" Aniya habang nakataas ang isang kilay.
"Hindi ko alam..." Napailing-iling na lamang ako habang pinipigilan ang luha ko.
"Hindi mo alam?" Sarcasic niyang sambit at agad na napahawak sa bewang niya.
"Bitch! You are risking
your life for that idiot and youre saying hindi mo alam?! Come on! Thats bullshit-
"
"Reema magkaibigan tayo... please intindihin mo nalang..." Halos walang salitang
lumalabas sa bibig ko.
Hindi ko alamkung ano ang sasabihin, kaibigan ko si Reema at ayokong masira ang
pagkakaibigan namin
dahil sa pagtatalo.
"Magkaibigan tayo kaya ko to sinasabi! Is Cooper even worth the sacrifice?! Mahal
ka ba ni Cooper?! Bakit
mo sinasayang ang buhay mo para sa isang lalaking last year mo lang nakilala?! For
God's sake! You are
risking your life for that son of- " Dali-dali kong tinakpan ang bibig ni Reema.Sa
lakas ng boses niya,
natatakot akong may ibang makarinig nito lalong-lalo na si Cooper.
Marahas na iwinakli ni Reema ang kamay ko kaya muli na lamang akong napatitig sa
sahig. Natatakot akong
tumingin sa mga mata niya.
"Darating ang araw, pagsisihan mo ang desisyon mo Agatha. Tandaan mo 'to, kung
mamamatay ka dahil dito
sa pinaggagawa mo, asahan mong hinding-hindi ako pupunta sa libing mo at hinding-
hindi ako magsasayang
ng luha para sa isang tangang gaya mo." And with that she stormed off the room,
leaving me all alone and
crying my eyes out.
Her words are far frompainful.
They were like knives thrown into my weak heart.
Natatakot ako, paano kung tama siya?
*****
5am. Dilat na dilat parin ang lumuluha kong mga mata. Sinusubukan kong matulog pero
walang ibang
pumapasok sa isipan ko kundi ang mga masasakit na salitang binitawan sakin ni
Reema. Akala ko nakahanap
na ako ng tunay na kaibigan sa kanya, hindi pala.
Sa sobrang sakit ng mga salitang binitawan niya sakin kagabi, hindi ko alamkung
kaya ko pang ngumiti sa
kanya.
P 14-4
Narinig kong may kumatok sa pinto kaya dali-dali kong pinunasan ang luha sa pisngi
ko at huminga ng
malalimpara 'wag mahalatang umiiyak ako.
"Agathathathathathathatha!" Narinig kong nagsisigaw si Cooper mula sa labas.
Umagang-umaga umiiral na
naman ang kabailwan niya kaya hindi ko maiwasang mapangiti kahit na marami akong
agam-agam.
Binuksan ko ang pinto ng kuwarto ko at gaya ng inaasahan ay bumungad agad na akin
ang mukha niyang abot
tenga ang ngiti. Hindi ko maiwasang magtaka nang mapansin kong, iba na ang suot
niya. Parang may lakad
yata siya kasi suot na niya ang jacket at baseball cap niya.
"Umiiyak ka ba?" Nawala ang ngiti sa mukha ni Cooper at nakunot ang noo niya kaya
dali-dali akong nag-isip
ng maipapalusot.
"Oo, yung pinapanood ko kasi- " Pinilit ko na lamang ang sarili kong tumawa habang
pinupunasan parin ang
luha ko.
"Miracle at cell number 7?" Nakangiwi niyang sambit. Kahit hindi ko pa napapanood
ang pelikulang 'yan ay
tumango-tango na lamang ako para matapos ang usapan.
"May lakad ka?" Tanong ko.
"May lakad tayo." Giit niya at muling ngumiti ng malapad.
"Saan?" Nakunot ang noo ko.
"Basta! Bilis kunin mo ang jacket mo. Tsinelas lang ang suotin mo at magdala ka
nalang din ng camera."
Aniya na para bang atat na atat kaya napakamot na lamang ako sa ulo ko at sinunod
ang sinabi niya.
*****
[ EPISODE THEME : VEGAS SKIES - THE CAB (MULTIMEDIA BOX ---> )
"Dahan-dahan baka madapa ka, pagtatawanan talaga kita." Paalala ni Cooper kaya mas
hinigpitan ko na
lamang ang hawak sa dalawa niyang kamay.
"Eh kung tanggalin mo nalang kaya tong blindfold ko? Ramdamkong buhangin tong
nahahawakan ko, alam
kong nasa tabing dagat tayo!" Giit ko habang dahan-dahang humahakbang sa takot na
baka madapa nga ako.
Naririnig ko ang huni ng mga ibon at ang pagtama ng alon sa dalampasigan.
Napakasarap sa pakiramdam
kahit na hindi ko pa ito nakikita ng tuluyan.
"Umupo ka, dahan-dahan lang." Aniya at sinunod ko na lamang siya. Napakasarap sa
pakiramdamng buong
paligid lalo na nang malamig na hanging tumatangay sa ngayong maiksi ko ng buhok,
pakiramdamko wala
akong problema...
Naramdaman kong umupo si Cooper sa tabi ko at dahan-dahan niyang tinanggal ang
blindfold na pinasuot
niya sa akin.
"Dahan-dahanin mo lang ang mga mata mo, baka mahirapan ka." Giit niya kaya ngumiti
na lamang ako at
P 14-5
tumango-tango.
Nang maitanggal niya ang blindfold ay huminga ako ulit ng malalimat dahan-dahang
idinilat ang mga mata
ko. Nilibot ko ang paningin ko at labis akong namangha nang makita ang unti-unting
pagsikat ng araw.
Mistulang naglalaban ang araw at kadiliman, napakaganda nito tingnan kaya dali-dali
kong kinuha ang camera
ko at paulit-ulit itong kinunan ng litrato.
"Ang ganda! Oh my God!" Walang pagsidlan ang tuwa ko.
"Napakaganda." Napatingin ako kay Cooper at nagtaka ako nang mapansing nakatitig
siya sa akin.
"May dumi ba ako sa mukha?" Napahawak ako sa pisngi ko ngunit tumawa lamang siya.
"Hindi yan dumi. Panget ka talaga. Kunan nga kita ng litrato." Aniya at bigla na
lamang inagaw mula sa akin
ang camera.
Once in a lifetime ko lang yata masisilayang ang ganito kagandang sunrise kaya
dali-dali akong tumayo at
ngumiti sa harapan niya.
Matapos niya akong kunan ng litrato ay tumayo siya sa likuran ko at nagulat ako
nang bigla niya ipinulupot
ang braso niya sa bewang ko. Ngumiti na lamang ako nang iniharap niya ang camera sa
aming dalawa.
Ibinaba niya ang hawak na camera at isinandal niyang noo sa balikat ko. Namalayan
ko na lamang na biglang
bumilis ang tibok ng puso ko at hindi ko na magawang makagalaw pa. Naguguluhan ako,
hindi ako
kumportable pero ayoko namang lumayo sa kanya.
"Cooper?" Halos walang boses na lumabas mula sa bibig ko.
"Can we just stay this way? Just for a few more seconds? Don't move, don't let go."
Aniya.
Biglang sumagi sa isipan ko ang pangsampung nilagay ko sa boyfriend commandments na
isinulat ko;
Number 10. Boyfriend should watch sunrise with me.
"Cooper..." Muli kong sambit nang hindi lumilingon sa kanya.
"Its weird..." Bulong niya. Nakasandal parin ang noo niya sa balikat ko at parang
mas humigpit pa ang
pagkakayakap niya sa akin.
"What's weird?" Hindi ko alampero kusa na lamang akong naluluha.
"Magmula noon marami na akong kinakatakutan. Isa na dun ang takot na baka iwan kita
o iwan mo ako. Pero
sa unang pagkakataon, hindi ako natatakot. Ngayong yakap kita, hindi na ako
natatakot. Agatha anong ginawa
mo sakin?" Aniya kaya napapikit na lamang ako.
"Cooper... Cooper mahal mo ba ako?" Hindi ko alamkung tama bang tanungin ko siya
nito. Reema's words
are haunting me. Natatakot akong baka tama siya.
Naramdaman ko ang unti-unting pagbitaw sa akin ni Cooper. Itinaas niya ang ulo niya
at dahan-dahan niya
akong pinaharap sa kanya. Nakangiti siya. Tipid lamang ang ngiti niya pero
ramdamkong totoo ang ngiting
P 14-6
ito. Hinawakan niya ang magkabila kong pisngi at hinalikan niya ang noo ko.
Nagulat ako nang bigla na lamang naging malabo ang lahat ng nakikita at naririnig
ko. Pakiramdamko'y
nanlalambot ang mga paa ko at para bang tinatakasan na ako ng lakas sa buo kong
katawan.
Naramdaman ko na lamang nakahiga na ako sa bisig ni Cooper. Paulit-ulit niyang
tinatapik ang pisngi ko at
kitang-kita ko ang takot sa mga mata niya. Napatingin ako sa kamay niya at napansin
kong may dugo na ito at
galing ito sa sakin. Nagdurugo na pala ang ilong ko.
"Agatha?! Agatha stay awake! Agatha dont sleep! Stay with me!" Paulit-ulit niyang
sigaw at nakita ko ang
pagtakas ng luha mula sa mga mata niya.
Gusto kong magsalita. Gusto kong sabihin sa kanyang okay lang ako. Gusto ko siyang
pigilan sa pagluha kaso
hindi ko na magawa kasi hindi ko na magalaw ang katawan o ang labi ko. Hindi ko na
nararamdaman ito.
Pakiramdamko'y nawawalan na ako ng kontrol sa sarili ko.
Sa huling sandali, nanatili akong nakatitig sa mukha ni Cooper.
END OFCHAPTER 12.
K's Note : BIG CHANGES ARE COMING YOUR WAY! bwahahaha! Sorry for the late update!
Thanks forreading!
Vote andComment <3
Gusto ko yung ugali nireema na ganito :((; Narealtalk katuloy nireema!!
(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung saan
P 14-7
13 : It's too late
159K 7.9K 4.4K
by Serialsleeper
13.
It's too late
Agatha
'What is love? Whyis everyone getting so giddy about it?" When I was a kid, I used
to ask myself that
question over and over again whenever I see the people inside my television falling
in love and going
through hardships that ultimately leads to a happy ending.
My curiosity led to questions, until my questions turned into expectations.
Truth be told, I've always wished to meet someone, not just someone, but "the one".
Looking back now, I shouldn't have made that wish.
Because love just made my horrible life, a whole lot worse and definitely
painful...
Idinilat ko ang mga mata ko at agad akong napasinghap. Tagaktak ang pawis ko at
napakabilis ng tibok ng
puso ko kaya naman napaupo na lamang ako upang mapakalma ang sarili. Nakakabit
parin sa bibig ko ang
plastic mask kaya dali-dali ko itong tinanggal nang sa gayon ay makalanghap ako ng
sariwang hangin.
Nakakainis! Hindi ko maintindihan yung panaginip ko pero alamkong nakakatakot ito.
Maikwento nga �yun
kay Coop�Shit! Nakatulog pala ako! Patay! Baka pinag-alala ko si Cooper!
�Cooper sorry nakatulog ako!�
Napatingin ako sa sofa sa pag-aakalang naroon si Cooper at hinihintay akong
magising kagaya ng ginagawa
niya parati kaso isang walang laman na sofa ang nakita ko. Wala siya�
Nakakalungkot makitang wala ng naghihintay sa akin na magising ako. Nakakalungkot
kasi hindi ko nakikita
ang ngiti niyang parating sumasalubong sa akin sa tuwing nagigising ako. Masyado na
nga talaga akong
nasanay sa kanya. Dapat ko na talagang ihanda ang sarili ko kasi alamkong darating
ang panahon at tuluyan
siyang gagaling at aalis, hindi kagaya ko na habang buhay nang mananatili dito.
Nasaan kaya ang lokong yun? Maikwento nga sa kanya ang weird kong panaginip at
makapag-sorry nadin
kasi hindi ko natupad yung pangako kong hindi ako matutulog.
Dahan-dahan kong tinanggal ang karayomna nakatusok sa kamay ko. Namamanhid parin
ito kaya kahit
dumudugo na ay wala akong naramdamang kahit na anong hapdi o sakit�Oh my God! Bakit
andaming sugat
sa mga kamay ko? Parang makailang-ulit na tinurukan ng karayom? Shit, how long was
I asleep?
P 15-1
Yumuko ako upang kunin mula sa ilalimng kama ang tsinelas ko ngunit sumasagabal ang
mahaba kong buhok
sa mukha ko. Nakakainis- Teka! Kung tama ang pagkakaalala ko, hindi ba't maiksi
yung buhok ko kahapon?!
Tuluyan na akong tinamaan ng kaba at parang nagsitayuan ang balahibo sa batok ko.
Muling sumagi sa isipan
ko si Cooper kaya dali-dali akong nagtatakbo papunta sa kuwarto niya.
"Cooper you idiot! How long was I- " Napako ako sa kinatatayuan ko. Lalo akong
kinabahan nang hindi ko
na nakita si Cooper sa kuwarto niya. Wala naring kagamit-gamit sa loob at para bang
matagal nang walang
gumagamit dito.
Hindi... imposible... Ayaw ni Cooper maiwan o mang-iwan kaya malamang lumipat
lamang siya ng kuwarto.
"Miss? Miss okay ka lang?"
Hindi ko kilala kung kaninong boses ito kaya agad akong napalingon. Nakunot ang noo
ko nang makita ko ang
isang lalaking kasingtangkad ko lang, marami siyang peircings sa tenga niya at
mukhang maangas yata.
Nakapako lamang ang tingin niya sa sahig kaya sinundan ko rin ito ng tingin. Ngayon
ko lang napansin na
nagkalat na pala sa sahig ang dugong mula sa sugatan kong kamay.
"Nasaan si Cooper, Reema at Javi?" Tanong ko ngunit imbes na sumagot ay nakunot
lamang ang noo niya at
lumingon siya sa kuwarto ko.
"Teka ikaw ba si Agatha?" Nanlaki ang mga mata niya.
- - - - - - - - -
"Agatha!!!" Napatingin ako sa pinto nang makarinig ako ng pamilyar na sigaw.
Kasalukuyan pa akong
kinukuhanan ng blood pressure at blood samples ng mga doktor pero tumayo parin ako
upang salubungin siya
ng mahigpit na yakap.
"Agatha bruha ka! Sabi ko na nga ba! Magigising ka!" Walang humpay sa pag-iyak si
Reema kaya hinimas ko
na lamang ang ulo niya. Sa sobrang higpit ng yakap niya sa akin ay halos hindi na
ako makahinga kaya
napaubo na lamang ako.
"Reema nasasakal na siya. Bitawan mo muna." Sabi ng lalaking mukhang maangas kay
Reema.
"Shut-up Trent! Magpatangkad ka muna!" Sigaw ni Reema, being the crazy girl that
she is.
Napatingin ako sa suot ni Reema at hindi ko maiwasang magtaka kasi nakasuot na siya
ng school uniform
pero ang sapatos na suot niya ay hindi magkapareho... Ang nasa left side, leather
shoes samantalag ang nasa
right side naman ay kulay pulang tsinelas. Gustong-gusto ko siyang pagtawanan at
tuksuhin pero baka
makatulog ulit ako pag nasapak ako ni Reema, wag nalang.
"Ano okay ka na ba? Ang mga magulang mo, dumating na ba?" Sunod-sunod niyang tanong
hanggang sa muli
na naman niya akong niyakap ng mahigpit. Parang nag-iba siya, naging napakalambing
yata niya ngayon.
"Tangina mo talaga! Bakit antagal mong nagising?! Alammo bang miss na miss na
kita?! Bwisit ka talaga!"
Muli niyang sigaw. Pinapaulanan na nman niya ako ng mura, hindi pala siya nagbago.
P 15-2
"Nagkausap na kami nila Mommy. Maya-maya lang darating na sila na-traffic lang.
Miss na miss rin kaya
kita! Gaano ba ako katagal nakatulog? Ayaw kasing magsalita ng mga doktor eh."
Pasaring ko ngunit nginitian
lang nila ako.
"Ehem." Tumikhimyung lalakeng kanina pa nakatayo sa gilid namin. Ngumiti siya sa
akin at bahagyang
kumaway. Infareness cute siya... pero mas cute parin si Cooper. Speaking of that
idiot, asan kaya siya? Alam
niya kayang nagising na ako.
"Agatha, si Trent Falcon nga pala. Ang lalaking pogi na sana kinulang lang ng
height. Parati siya dito kasi
nasa lower floor naka-admit ang kapatid niya." Inis na sambit ni Reema na halatang
napipilitan lang sa
pagpapakilala.
"Teka baka hinahanap na ako ng kapatid ko." Biglang sambit nung trent at agad na
nagtatakbo paalis. Ang
sweet naman niyang kapatid.
"Agatha sigurado ka bang okay lang ang pakiramdammo?" Alalang sambit ng doktor na
kanina pa ako
inaasikaso. Kitang-kita ko ang mangha at pag-alala sa mukha niya, naalala ko na,
siya pala yung doktor na
nagbigay sakin ng gamot.
Ngumiti na lamang ako at tumango-tango. Kanina hirap akong gumalaw at makapag-isip,
pero ngayon, okay
na okay na ako.
"Reema nasaan sila? Si Javi? Si Kuya Leo? At si Cooper?" Ewan ko ba pero bigla na
lamang akong
tinamaan nang kaba nang mawala ang ngiti sa mukha ni Reema nang dahil sa tanong ko.
- - - - - - - -
Napatitig ako sa napakaraming pagkain na inihanda nila sa akin. Kaming dalawa lang
ni Reema ang nasa
mesa at sa sobrang dami ng pagkain, malamang sa malamang, di namin to mauubos. Oo
gutomako pero hindi
naman to the point na gusto kong sumabog ang tiyan ko.
"What are you waiting for? Eat up!" Giit ni Reema kaso napangiwi na lamang ako nang
mapansin kong
walang platong nakahanda para sa kanya. Ano to? Ako lang mag-isa uubos nito? Jusko!
"I'mnot eating until you tell me where the others are." Inilabas ko ang dila ko at
pabiro siyang tinaasan ng
kilay. "Siguro may surprise party kayong inihanda no?" Hula ko kaso nagtaka ako
nang biglang umiwas si
Reema ng tingin.
"Meron ba? Reema naman eh! Kung meron sabihin mo na, sa totoo lang kinakabahan ako.
Ayoko ng ganito
kaya please kung surprise 'to, sabihin mo na agad." Pakiusap ko sa kanya habang
pilit na hinihila ang sleeve
ng uniformniya.
"Oo na, oo na! Aish!" Reklamo niya at napabuntong hininga na lamang. I cant help
but to giggle like a
complete idiot that I am.
"So ano na? Nasaan sila?" Nagsimula akong sumubo ng pagkain.
"Agatha, you know that I care for you right?" Tanong ni Reema kaya natigil ako sa
ginagawa ko. Hindi ko
maiwasang mag-alala dahil sa lungkot na nabasa ko sa mga mata pero sa kabila nito
ay tumango na lamang
P 15-3
ako.
Reema can be harsh but I know she's a good person.
"Agatha, everyone here are worried for you. Sabi ng mga doktor ang mga magulang mo
ang dapat nitong
magsabi sayo pero..." Reema stopped talking as if she ran out of words to say. She
cant even look me in the
eyes.
"Reema nagalit ako sayo kasi minura-mura mo ako but you seriously chose the wrong
time to be all gentle
and dramatic." Napabuntong hininga na lamang ako at nagpatuloy sa pagkain.
"Agatha, you slept for 8 months. Everything has changed."
I stopped eating. Reema's words echoed in my head as if it was on repeat.
Its hard to believe that I slept for 8 months. Thats bullshit. But then again, my
life is one heck of a bullshit. I
shouldnt be shocked. On the bright side, atleast nagising pa ako. Oo nga, 'yan nga,
Think positive Agatha, So
what kung natulog ka ng 8 months? Atleast nagising ka.
Nanginginig man ang mga kamay ko ay nagpatuloy na lamang akong kumain habang
pinapakinggan ang bawat
kwento ni Reema.
"Three months after you slept, Javi decided to leave para tumulong sa paghahanap ng
kapatid niya. I'll call
himlater, kahit lumpo yun, for sure magmamadali yung pumunta dito." Pabiro sambit
ni Reema kaya ngumiti
na lamang ako.
"Sana mahanap na niya ang kapatid niya. Nga pala si Kuya Leo? Day off ba niya?"
Tanong ko ngunit
bahagyang nawala ang ngiti sa mukha ni Reema habang umiiling.
"Agatha, last month, na-stroke si Kuya Leo. He's okay now but he stopped working
here ever- " Nalaglag ko
ang kubyertos na hawak ko dahil sa narinig.
"Shit! Ba't ang tagal kong nakatulog?! For sure nahirapan si Cooper, dapat- "
"Agatha will you stop worrying about that Jerk?!" Reema slammed her hands on the
table. She looks really
pissed. Jerk? Nag-away ba sila nila Cooper?
"Reema...." Lalong nadagdagan ang mga katanungan sa isipan ko dahil sa ikinilos ni
Reema. Reema and
Cooper arent friends, but they are definitely not enemies.
"Agatha listen to me," Biglang hinawakan ni Reema ang kamay ko nakita ko ang
pamumuo ng luha sa mga
mata niya kaya napalunok na lamang ako sa kaba. "Cooper... Cooper died."
Sa isang iglap, natagpuan ko ang sarili kong walang humpay na lumuluha habang
sinasariwa ang bawat alaala
niya. Akala ko ba ayaw niyang mang-iwan at maiwanan? Bat niya ako iniwan?
"Dont waste your tears on that guy Agatha! He's better off dead in our minds!
Alammo bang that Jerk didnt
even visit Kuya Leo? Ni isang tawag wala! Ever since nakaalis siya dito, nagbago na
siya. Its as if he's no
longer Cooper anymore!"
P 15-4
Natigil ako sa pag-iyak at napanganga na lamang ako, "Ha? Ibig sabihin.. I-ibig
sabihin buhay pa siya?"
Nauutal kong sambit hanggang sa tuluyan na akong napahagulgol. Oo humahagulgol ako
pero hindi dahil sa
sakit lungkot, kundi dahil sa sobrang saya. Para akong nabunutan ng tinik. Akala ko
talaga wala na siya.
"He wont be kapag nakita ko siya. I will rip that jerk's head off." Singhal ni
Reema.
"Bwisit ka talaga!" Napasigaw na lamang ako sabay hila ng buhok niya.
"Aray! Sandali! Di pa ako tapos! Pakinggan mo muna ako!" Winakli niya ang kamay ko
at pinunasan niya ang
luha sa pisngi ko.
Muling napabuntong hininga si Reema, "I hate to tell you this but you need to know
the truth. Mas mabuting sa
akin mismo manggaling 'to kesa ba naman manggaling 'to mismo kay Cooper. Isang
buwan matapos kang
makatulog, gumaling ng tuluyan si Cooper. He was finally discharged but along with
that, he changed. Agatha
he found a way out of this hell and he has no intentions of going back nor looking
back. He has a new life
now and it doesnt include us."
Matapos uminomng tubig ay napabuntong hininga na lamang ulit ako. Hindi ko
maiwasang mapangiti dahil sa
mga sinabi ni Reema. Cooper survived. Cooper got out. Cooper is finally okay.
"Wow, akala ko talaga lalo kang masasaktan. Hindi ka pala mahina Agatha. 'Wag kang
mag-alala, irereto
nalang kita kay Trent. Mas bagay kayo eh. 'Di gaya ni Cooper na mukhang aso." Biro
niya at muling kumurba
ang nakakalokong ngiti sa mukha niya kaya pabiro kong hinampas ang braso niya at
tumawa na lamang habang
nagpupunas parin ng luha ko.
Cooper may seemlike a jerk but he isnt. He's just having trouble expressing his
feelings.
Siguradong nagkakamali lang si Reema ng pag husga.
Cooper is still Cooper. He'll always be Cooper.
END OFCHAPTER 13.
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
??!!???! WHAT THE!!!! 20 YEARS OLDNASIYASACHASINGHURRICANENUNGNALAMAN NI
PUMAYUNGSAKIT
NIYA!!!!!!!! EHDITO 17 PALANGSILANI AGATHA(Unpublished. Currently editing.) Sa
KingdomHigh kung saanmagkakaaway ang
mgalalakiat babae, posible bangmaymabuong relasyon at pagkakaibigan? Ano
kayangmangyayari kungmagtagpo ang landas nina... Sirene.
Ang sirenang killeratmaldita natagapagbantay ngmahiwagang perlas sa kanlurang
bahagi ng Pilipinas. Nikolas. Pilyong suavecitong
P 15-5
14 : The Stranger
151K 7.2K 1.3K
by Serialsleeper
14.
The Stranger
Third Person�s POV
Nakasilid ang dalawang kamay sa bulsa at parang napakalalimng iniisip ni Trent
habang tinititigan ang isa sa
sandamakmak na mga litratong nakadikit sa pader. Maraming mga litrato ng iba�t-
ibang pasyente ang naririto
ngunit nakatuon lang sa iisang litrato ng babae ang atensyon niya.
�Maganda si Agatha diba?�
Napapitlag si Trent nang marinig si Reema na nasalikuran lang pala niya at
tinataasan na siya ng kilay.
Nabigla si Trent sa naging tanong ng dalaga kaya dali-dali siyang umiling-iling
kaya napabuntong hininga na
lamang si Reema.
�If you like her, its normal. Who wouldn�t? She�s beautiful inside and out. Feel
free to have a crush on her,
just don�t crush her heart or else I�ll crush your balls. Do you get what
I�msaying?� Banta ni Reema habang
nakahalukipkip ng mga braso. Bagay sa ngisi ni Reema ang pagka-seryoso ng boses
niya kaya hindi
maiwasan ni Trent na kilabutan.
�N-nagagandahan lang ako sa kanya.� Nauutal na sambit ni Trent at agad na
napahakbang ng paatras mula kay
Reema.
�Okay, If you say so.� Makahulugang sambit ni Reema at siya namang tumititig sa mga
litratong nakadikit sa
pader. Nahagip ng paningin niya ang isang litrato kung saan magkakasama silang
apat; Siya, si Javi, Cooper
at Agatha.
"Yan ba ang Cooper na sinasabi kanina ni Agatha?" Tanong ni Trent sabay turo sa
imahe ni Cooper.
"Never mention his name again. Never let Agatha hear his name again." Maotoridad na
sambit ni Reema kaya
lalong naguluhan si Trent.
"Bakit? Diba magkakaibigan kayo? At isa pa parang napakalalimng pinagsamahn nila ni
Agatha." Ani Trent
ngunit hindi umimik si Reema. Sa halip ay ngumisi lamang ang dalaga at walang
kagatol-gatol na tinanggal
ang mga litratong kinabibilangan ni Cooper.
Nilukot ni Reema ang mga litrato at itinago ito sa loob ng bulsa niya. Walang
emosyon siyang naglakad sa
pasilyo ngunit agad namang sumunod sa kanya ni Trent.
"Reema anong nangyari kay Cooper?" Tanong ni Trent na kanina pa naguguluhan.
"Lets just say he died." Sarcastic na sambit ni Reema ngunit lalo lamang naguluhan
ang binata.
P 16-1
"But he didnt right?" Tanong pa ni Trent.
"Unfortunately." Bulong ni Reema sa sarili at bigla siyang natigil sa paglalakad.
Nasa tapat na pala siya ng
mismong kuwarto ni Agatha. Nakabukas ng bahagya ang pintuan at naririnig niyang may
nagtatawanan sa loob
kaya dahan-dahan siyang sumilip at ganun rin si Trent.
Hindi mapigilan ni Reema na mapangiti nang makita si Agatha na masaya kasama ang
pamilya.
Nagyayakapan pa ang mag-anak habang nagkukulitan, masayang-masaya ang buong mag-
anak sa piling ng
isa't-isa.
"Trent do you want to know a secret?" Tanong ni Reema gamit ang napakahinang boses
upang wag silang
marinig ng iba.
"Ano?" Kunot-noong sambit ni Trent at bahagyang napasulyap sa kanya.
"Agatha's a liar. But instead of using words, she flashes her smile. Dont be fooled
by her smile, deep inside
the pain is already killing her. Agatha's had enough pain already, thats why she
shouldnt see nor talk to
Cooper anymore." Wika ni Reema kaya tumango-tango na lamang si Trent.
*****
Agatha
9:46 PM. Gabi na pero masaya parin ako kasi hanggang ngayon kasama ko ang mga
magulang at kapatid kong
miss na miss ko na. Araw-araw kong ipinagdarasal noon na sana mas matagal kaming
magkasama at lagi
kaming masaya, seeing their happy faces now, i'mcontented. I just hope na hindi
muna ako makakatulog.
Oo masaya ako pero sa totoo lang, pakiramdamko may kulang parin. Si Cooper. Nasaan
kaya ang adik na
'yun? Hindi ba siya nasabihan na nagising na ako? Hay, sa kabila ng lahat ng sinabi
ni Reema, naniniwala
akong isang araw darating si Cooper. Muli kaming magkikita at magiging masaya gaya
ng dati.
"Antagal na pala nating hindi nakapunta dito ng sama-sama." Sabi ni Daddy na kanina
pa tahimik.
Concentrate kasi siya sa kinakain niyang bulalo.
"Dad naman, dahan-dahan lang. Matanda ka na, mahirap na." Biro ko.
"Anak wag kang mag-alala, baka ang bulalo mismo ang mahighblood dahil sa daddy mo."
Biro naman ni
Mommy kaya napangiwi na lamang ako. Ang korni talaga ng mga biro ng matatanda.
"Ponzi hinay-hinay, baka malunok mo ang buto." Sita ni Daddy sa kapatid ko na
kanina pa nginangatngat ang
buto.
Bata pa si Ponzi kaya hirap siyang hawakan ng maayos ang kinakain niya. Tutal
magkatabi kami, inakbayan
ko na lamang siya at tinulungang hawakan ang buto habang nginangatngat niya ito.
Ang cute talaga ng tiyanak
nato.
Nagtatawanan kami habang nagkekwentuhan nang mapasulyap ako sa pintuan ng shop.
Parang tumigil ang mundo ko at sa isang iglap, naramdaman kong biglang bumilis ang
tibok ng puso ko. Hindi
P 16-2
ko alamkung dahil bato sa gulat o kaba. Kitang-kita ko siya. Nakatayo siya habang
tinitingnan ang buong
paligid.
Nakasuot siya ng school uniformhabang nakasabit sa kaliwang balikat niya ang isang
strap ng backpack.
Hindi na niya suot ang paborito niyang beanie kaya kitang-kita ko ang kulay pula
niyang buhok at ang mga
peircing sa tenga niya. Maraming nagbago pero nakikilala ko parin ang mga mata
niya.
Tuluyang nanlaki ang mga mata ko nang magtama ang tingin namin.
"Ate! Hindi ako makahinga!" Napapitlag ako nang biglang sumigaw si Ponzi.
Napatingin ko sa kanya at nagulat ako nang mapansing nakadikit na pala sa mismong
mukha niya ang butong
hawak ko. Nataranta ako, dali-dali ko itong ibinaba at pinunasan ang mukha niyang
basa na.
"Agatha okay ka lang ba?" Tanong ni Mommy ka tumango na lamang ako. Ibinalik ko ang
tingin ko sa pinto
ngunit wala na siya. Hindi na ako nagpaalampa at lumabas ako mula sa shop, nilibot
ko ang paningin ko.
Hinanap ko siya ngunit wala siya.
Si Cooper ba talaga ang nakita ko?
Hindi.. Imposible... Kung si Cooper iyon dapat nilapitan niya ako. Siguro
namamalikmata lang ako, masyado
ko siyang gustong makita kaya kung ano-ano na ang nakita ko.
Hindi yon si Cooper....
*****
Hindi kami kasya sa kama ko at ayaw naman naming mawalay sa isa't-isa kaya naisipan
namin ng pamilya
kong matulog na lamang sa sahig. Ang saya, pakiramdamko isang masaya at buong
pamilya ulit kami.
Napatingin ako sa relo ko at nakitang madaling-araw na pala at hindi parin ako
dinadalaw ng antok. Sa totoo
lang, natatakot talaga akong matulog. Baka kasi matagalan na naman at kung ano na
naman ang mangyari.
Kung makakatulog man ulit ako, sana makita ko muna si Cooper.
Si Cooper...
Hindi maalis sa isipan ko ang lalaking nakita ko kanina sa bulaluan. Marami silang
pagkakaiba pero ang mga
mata niya, parang kay Cooper talaga. Kung si Cooper nga yon, bakit siya umiwas?
bakit hindi niya ako
nilapitan?
teka, baka naman akala niya galit ako sa kanya kasi hindi siya bumibisita? Sabi
kasi nila matapos daw madischarge
si Cooper ay hindi na siya bumalik at nagparamdampa. Baka akala niya hindi ko siya
maiintindihan? Baka akala niya gaya ako ni Reema na galit na galit?
Aish! Cooper naman eh! Nasaan ka ba kasi? Ano bang nangyari sayo?!
Hindi ako mapakali kaya kinuha ko na lamang ang jacket ko at lumabas. Nakapatay na
ang karamihan sa mga
ilaw pero hindi ako takot. Mag-isa akong naglakad-lakad sa pasilyo ng ospital
hanggang sa makarating ako sa
rooftop.
P 16-3
Napabuntong-hininga ako at umupo malapit sa pader na paborito kong sandalan. Hindi
ko mapigilang ngumiti
nang maalala ko si Cooper. Noon kasi parati niya akong ginugulo sa tuwing
nagmumuni-muni ako dito.
Bigla akong nakarinig ng mga yapak kaya napalingon ako sa pinanggagalingan nito.
Nanlaki ang mga mata ko
at otomatiko akong napatayo nang makita ko si Cooper. Nakatalikod siya mula sa akin
pero alamkong siya
ito dahil sa suot niyang beanie.
"Cooper hayop ka talaga! Baki- " Mistulang nabasag ang ngiti sa mukha mo at para
akong nawalan ng sigla
nang lumingon siya akin.
"S-sorry. Akala ko si Cooper ka." Nauutal kong sambit at dahan-dahan na lamang
akong umupo. Si Trent lang
pala.
"Miss mo na ba talaga siya?" Tanong ni Trent at umupo siya sa tabi ko.
"Bakit ka ba kasi nakasuot ng beanie." Ngumiti na lamang ako at pasimpleng kinusot
ang mga mata kong
nagsisimula ng lumuha. Shit, luha naman 'wag ngayon. Ayokong umiyak sa harap ng
isang taong di ko naman
kilala.
"Cooper Alvarezang pangalan niya diba?" Tanong niya habang nakatingin sa kawalan.
"Oo bakit?" Tanong ko pabalik ngunit ngumisi lamang siya bagay na nagpakunot ng noo
ko.
END OFCHAPTER 14
Thanks forreading!
Vote andComment <3
I knowur'ejust being afriend pero sana naman reema wagmo sirain lahat
huhuHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHVERYNICE
REEMA????????????????(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung
saanmagkakaaway angmgalalakiat babae, posible bang
maymabuong relasyon at pagkakaibigan? Ano kayangmangyayari kungmagtagpo ang landas
15, 2017 Date Finished:-----------
P 16-4
15 : Long time no see
149K 7.5K 1.8K
by Serialsleeper
5.
Long time no see
Agatha
"There's no way in hell i'mgoing out looking like this." Napangiwi na lamang ako
habang nakaharap sa
salamin. I'mcomfortable wearing my striped pull-overs and short skirt but make-up?
You have got to be
kidding me.
"Baka gusto mong ipalunok ko sayo tong curling iron?" Banta ni Reema na kanina pa
ako inaayusan. I dont get
it, its just a party, why the hell do I need to wear make-up?
"Hindi ka ba talaga sasama?" Tanong ko ulit kay Reema habang pasimpleng tinatanggal
ang lipstick na
nilagay niya sa labi ko.
"Agatha i'mon probation. Hindi ako pwedeng malapit sa lugar na may mga alak.
Delikado para sakin at sa
iba." Tipid niyang sagot kaya lalo akong nainis. "Nga pala, dont be shy kahit na
ngayong gabi lang. Mingle
with other people especially since madaming cute boys dun." Muling paalala ni
Reema.
Cute boys? I dont care about them. Si Cooper lang naman ang gusto kong makita eh.
"You said you want to have a normal life? Bakit nakasimangot ka?" Tanong ni Reema.
"What if the teenagers at the party wont like me? I'ma freak." Napabuntong hininga
na lamang ako.
"Then dont be a freak just for tonight. Have a good time. They dont know who you
are which gives you every
opportunity to feel like everything's okay." Bahagyang tinapik ni Reema ang balikat
ko hudyat na tapos na ang
pag-aayos niya sa akin.
Muli kong tintigan ang sarili kong repleksyon sa salamin. Napabuntong-hininga ako.
Hindi ako sanay na kulot
ang mahaba kong buhok lalo na sa make-up pero oh well, just like Reema said, nobody
even knows who I
am. I should have fun.
"Knock-knock!" Sigaw ni Trent sabay pasok sa kuwarto ko. Nag knock-knock pa eh
papasok parin naman.
Ngumiti siya nang malapad nang magtama ang tingin namin.
"Hay buhay... Kung wala lang bulldog na nakabantay sayo, Hi Reema, liligawan na
kita Agatha." Pabirong
sambit ni Trent kaya agad siyang sinamaan ng tingin ni Reema.
"Agatha hintayin mo munang tumanda para ako nalang manligaw sayo." Kapwa kami
napatingin ni Reema sa
pinto nang makarinig kami ng isang pamilyar na boses. Hindi ko maiwasang mapasigaw
sa tuwa nang makita
ko si Javi at dali-dali ko siyang nilapitan at niyakap.
P 17-1
"Javi manyakis." Pang-aasar ni Reema.
"Reema mukhang galis." Ganti naman ni Javi kaya agad nanlisik ang mga mata ni
Reema. At gaya ng
inaasahan naghabulan na naman ang dalawa gaya ng dati. Atleast may hindi nagbago.
"Leggo!" Sigaw ni Trent at bigla akong inakbayan.
"Ughh, do I really have to go?" Muli akong napangiwi. Ito kasing si Trent, sinabi
kay Reema ang tungkol sa
isang party kaya ang lokong si Reema ipinagtulakan agad ako. 'May the odds be ever
in my favor' tonight.
*****
�Oh my God.� Napabuntong-hininga na lamang ako at napahawak sa dibdib ko. Hanggang
ngayo�y hindi
parin nawawala ang nararamdaman kong kaba pero kahit papaano�y para akong nabunutan
ng tinik kasi
hanggang ngayo�y buhay pa ako.
�Ang cute mo pala matakot.� Ani Trent habang tinutulungan akong tanggalin ang
helmet na isinuot niya sa
akin.
�Dude what if bigla akong nakatulog?! You seriously don�t know how dangerous I am!�
Napasigaw ako.
Maraming mga eksenang naglalaro sa isipan ko, paano kung habang nakasakay kami
kanina sa motorsiklo ay
bigla akong nakatulog? Mababangga kami! Tiyak tigok kaming dalawa!
�Dangerous? Trust me Agatha, I�ve been with much-much dangerous people.� Nakangisi
niyang sambit at
inalalayan na lamang akong bumaba.
Nagtaka ako nang mapansin kong huminto pala kami sa isang malaking bahay.
Napakaingay ng buong lugar,
umaalingawngaw ang napakalakas na musika at sigawang may kahalong tawanan ng mga
teenagers na gaya
ko. Parang napakasaya ng lahat. Ito na nga siguro ang party.
�I really hate you." Tinaasan ko ng kilay si Trent.
�You�re 17, you need to have fun. At least experience a normal life just for one
night. My friend�s throwing a
big graduation party, a party this big attracts teenagers all over the city. Marami
kang makikilala at magiging
kaibigan. Siguradong mag-eenjoy ka at pansamantala mong malilimutan ang problema
mo.� Paliwanag niya
kaya muli na lamang akong napabuntong hininga at napakamot sa ulo.
Hindi ako marunong makipag-socialize. Hindi ko alamkung magugustuhan ba ako ng mga
taong nandito.
Hindi ko alamkung malilimutan ko nga ba ang mga problema ko, pero wala naman
sigurong mawawala kung
susubukan kong magkaroon ng normal na buhay kahit isang gabi lang diba?
�Tara na!� Wala na akong nagawa pa nang tinulak na ako ni Trent papasok ng bahay.
Nanlaki ang mga mata ko sa nasaksihan. Napakarami ng tao, parang napakasaya nilang
lahat. May mga
nagsasayawan, nagkakatahan at nag-iinuman, may iba namang naglalaro ng kung ano-
ano. Mayroon ding mga
naglalandian, yung iba casual lang na flirting pero may ibang kulang nalang ay
gumawa na ng baby. Ganito ba
talaga ang buhay teenager? Parang hindi naman yata ah?
�Look who we have here? Mabuti naman at naisipan mong pumunta?� Kapwa kami
napalingon ni Trent .
P 17-2
Nakita ko ang isang lalaking nakangisi. Nakayakap siya ng patalikod sa isang
chinitang babaeng gaya niya ay
may napakalapad ring ngiti. Ang sweet nilang dalawang tingnan, parang napakasaya
nila sa piling ng isa�tisa.
�Mabuti naman at naka-graduate ka. Pasang-awa?� Ganti naman ni Trent kaya agad
napangiwi ang dalawa.
�Tokneneng ka talaga.� Mahinang sambit ng babae at pabirong inirapan si Trent na
tumawa lang. Napansin
yata nilang kasama ako ni Trent kaya kapwa nakunot ang noo nila, hindi ko alamanong
gagawin kaya
nginitian ko na lamang sila.
�Si Agatha nga pala�� Hindi na natapos pa ni Trent ang pagpapakilala sa akin nang
bigla na lamang
naghagikgikan ang dalawa na para bang tinutukso si Trent.
�Ikaw Trent ah! Pusta ko, nasa ligawan stage palang kayo. Agatha �wag mong
sasagutin ang kulugong to!�
Biro ng babae sakin kaya tumawa na lamang ako ng pilit sa sobrang pagkalito.
�Mabuti naman at may nahanap ka ng kapalit kay Yoha�� Hindi na natapos pa ng lalake
ang sinasabi niya
nang bigla na lamang siyang binatukan ng babae.
�Agatha sina Reese at Zianne nga pala. Pagpasensyahan mo na sila, baliw talaga
sila.� Ani Trent at
napakamot na lamang sa ulo niya, parang nahiya yata sakin kaya tumawa na lamang
ako.
"Tara Agatha, lets go get some drink. Alamkong nakaka-stress talaga si Trent
kasama." Hinigit ni Zianne ang
kamay ko at hinila ako papunta sa kusina. Nakakatuwa, mababait naman pala ang mga
kaibigan ni Trent.
*****
"Talaga, nangyari yon?!" Hindi ako makapaniwala sa narinig na kwento mula kay
Zianne. Alamkong ngayon
lang kami nagkakilala pero komprotable na kami sa isa't-isa.
"Unfortunately, but kung hindi nangyari ang mga yon, hindi ko makikilala si Reese
ko." Nakangiting sambit
niya at inabot sa akin ang isang bote ng alak. Shoot, I dont know how to drink.
"So what happened to Yohan?" Pagi-iba ko ng usapan sabay balik ng bote sa mesa
ngunit laking gulat ko nang
bigla na lamang siyang tumawa. Nakunot ang noo ko at binigyan ko siya ng nalilitong
tingin.
"Pasimple ka Agatha. Wag kang mag-alala, I feel you. I hate beer and hindi rin
naman beer ang laman nitong
hawak kong bote. Binuhos ko ang beer at pinalitan ng iced tea para magmukhang
true." Pagmamalaki niya
sabay wagayway nito kaya natawa na lamang ako.
"Nandito lang pala kayo." Kapwa kami napalingon ni Zianne nang marinig namin ang
boses ni Reese. Hindi
siya nag-iisa, kasama niya si Trent at dalawa pang lalaking may mga hawak ring
maliliit na bote ng beer.
"Hi Miss Beautiful!" Bati sa akin ng isa sa mga lalaki at bigla akong kinindatan.
Napangiwi ako at otomatiko
kong naikuyomang kamao ko. Naiinis ako sa tuwing may preskong lalaking nangingindat
sakin kaya agad
akong umiwas at napatingin na lamang sa isa pang lalaking kasama nila.
Nanlaki ang mga mata ko nang magtama ang tingin namin.
P 17-3
Marami ng nagbago pero kilalang-kilala ko parin ang mga mata niya.
Kasabay ng pagkurba ng ngiti sa labi ko ang unti-unting pagbilis ng tibok ng puso
ko. Gustong-gusto ko siyang
yakapin ngunit parang nanigas ako sa kinatatayuan ko. Wala akong ibang magawa kundi
manatiling nakatitig
sa mga mata niyang nagpapaalala sakin ng mga alaala namin.
"C-cooper..." Naramdaman ko ang unti-unting pamumuo ng luha sa mga mata ko. Marami
kaming naririto sa
kusina pero sa kanya lang nakatuon ang buong atensyon ko.
Hindi ko maiwasang magtaka nang nanatili lamang na nakatitig sakin si Cooper na
para bang gulat na gulat.
Hindi ko alamkung nagpapaka-nega lang ba ako pero bakit pakiramdamko hindi siya
masaya na nakita ako?
Well one things for sure, hindi ito ang inaasahan kong magiging reaksyon niya.
"Magkakilala kayo?" Sabay-sabay nilang tanong maliban lamang kay Trent na kanina pa
nakangisi.
"Brad! Ba't di mo sinabing may maganda ka palang kaibigan! Ipakilala mo ako bilis!"
Bulong ng kaibigan
niya sa kanya pero narinig parin namin.
Tumango-tango si Cooper at tuluyang umiwas ng tingin sakin na para bang hindi
komportable.
"M-magkaklase lang kami noong elementary." Sagot ni Cooper na tuluyang bumasag sa
ngiti at sayang
nararamdaman ko. Muling tumingin si Cooper sakin at ngumiti ng tipid, "Long time no
see." Aniya kaya kahit
mahirap ay tumango-tango na lamang ako at ngumiti.
"Long time no see." Napakagat na lamang ako sa labi ko habang pilit na itinatago
ang bigat ng nararamdaman
ko.
END OFCHAPTER 15
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
may rason cguro kung bakit ganito yung inasta nicooper??cooper?!?!!! (Unpublished.
P 17-4
16 : Stay Away Agatha
153K 7.5K 3.3K
by Serialsleeper
15.
Stay Away Agatha
Agatha
Kaliwat-kanan wala akong nakikita at naririnig kundi mga kabataang nagsasaya, hirap
akong dumaan dahil sa
dami nila pero wala na akong pakialam, tinutulak ko na lamang sila upang makadaan
ako. Ayoko na dito.
Gusto ko ng umalis, gusto ko ng umuwi.
"Hi miss! Can I get your number?"
Natigil ako sa paglalakad nang hinarang ako ng lalakeng presko na siyang kasama ni
Cooper kanina. Hindi ko
alamkung sino siya pero lalo lang akong naiinis dahil sa kanya. Mukhang mas bata pa
siya sakin pero ang
lakas ng loob niyang makipag-flirt.
"Hi! Can you please get lost?" Sarcastic akong ngumiti sa kanya habang pilit na
itinatago ang nakakuyom
kong kamao. I really hate flirts, lalo na pag mas bata pa sa akin. Like come on!
What amI, a cougar?
"Feisty ... I like Feisty." Aniya at nagsimula siyang humakbang palapit sa akin
kaya nagsimula narin akong
umatras. Tuluyan akong tinamaan ng kaba nang mapagtanto kong wala na akong
maatrasan dahil nakasandal
na ako sa malamig na pader. Napalunok ako samantalang siya, napangisi. Sa sobrang
lapit ng mukha namin sa
isa't-isa ay naamoy ko na ang alak sa hininga niya. Lasing na siya.
"Luigi ano sa tingin mo ang ginagawa mo?"
Biglang nawala ang pilyong ngiti sa mukha niya. Siya yata si Luigi.
Kapwa kami napalingon at maging ako ay nagulat rin nang makita namin si Cooper na
nakatayo lamang sa
isang tabi hawak ang isang maliit na bote ng alak. Walang kaemo-emosyon ang mukha
niya bagay na ni
minsan ay hindi ko pa nakikita.
"S-sorry! May dumi kasi sa balikat niya, papagpagan ko lang sana! Sige Bye!"
Nauutal na sambit nung Luigi
na para bang takot na takot kay Cooper at bigla na lamang nagtatakbo palayo.
"Hindi ka dapat nandito, umuwi ka na." Hindi ko maiwasang manigas sa kinatatayuan
ko nang sabihin niya ito
sa akin. Si Cooper ba talaga tong kausap ko? Mas malala pa 'to kumpara noong una
kaming magkakilala.
"Cooper ikaw ba talaga yan?" Nalulungkot man at naguguluhan sinikap kong manatiling
nakatitig sa mga mata
niyang kanina pa umiiwas sa mga tingin ko.
Umiling siya bagay na ikinakuyomng palad kong kanina pa nanlalamig dahil sa sobrang
kaba ngayong muli
na naman kaming nagkita.
P 18-1
"Hindi na ako ang Cooper na nakilala mo." Aniya. Wala akong maramdamang
pagdadalawang-isip sa mga
sinasabi niya. One thing's for sure, he means every word that comes out fromhis
mouth.
"Malamang." I kept my chin up hiding every inch of pain. "Elementary classmate?
Really Cooper? Really?"
Sarcastically, I smirked.
Para akong nanghina nang tuluyan niya akong tingnan sa mga mata. Sa isang iglap,
ako na naman ang hindi
makatingin sa kanya.
"Agatha hindi mo na ako dapat hinanap pa. Layuan mo na ako." Aniya na walang kaemo-
emosyon sa boses
kaya hindi ko maiwasang mapasinghal habang pinipigilan ang mga mata kong kanina pa
naluluha.
"Assuming! Ang kapal- " Hindi ko natapos ang sinasabi ko nang bigla siyang
humakbang papalapit sa akin.
"Agatha sana sa susunod na magkita tayo, magpanggap ka nalang na hindi mo ako
kilala kasi iyon ang
gagawin ko. Alamkong hindi mo ako maiintindihan, pero sana magpanggap nalang tayong
hindi
magkakilala." And with that, he walked away fromme with his hands in his pocket and
his head held high
leaving me as pathetic as I ever was.
Did it really happen?
Did Cooper really say that?
Please tell me its just a dream.
Please tell me this is just one of my fucked my dreams because I really hate this.
****
Agatha don't cry. Agatha don't you dare cry. Bitch! Drop a single tearHindi
ko na mapigilan pa ang pagtulo ng luha mula sa mga mata ko kaya marahas ko nalang
ulit na
sinabunutan ang ulo kong kanina pa nakasandal sa tuhod ko. After talking to Cooper,
I ran up the stairs not
knowing where to go pero nang umabot ako sa isang balcony, namalayan ko nalang ang
sarili kong nakaupo
sa sahig habang pinipilit ang sarili kong wag magpaapekto. Pero hindi... Kapag si
Cooper ang pinag-uusapan,
apektado talaga ako.
Huminga ako ng malalimat napalunok. Pinilit kong tumingala sa mga bituin habang
pilit pinapaypayan ang
mga mata ko upang tumigil ito sa pagluha.
"Agatha ano ka ba? Tumigil ka na. Pride nalang ang meron ka, tumigil ka na. Wag ka
ng umiyak." Paulit-ulit
kong bulong sa sarili ko.
"May tao ba diyan?"
My heart dropped at the sound of someone else's voice. Napangiwi na lamang ako sa
inis at napakagat sa
labi ko. Kelan ba matatapos tong kahihiyan ko?! Kanina napahiya ako kay Cooper
tapos ngayon mapapahiya
na naman ako?! Now this is just awesome. Kill me now!
P 18-2
Tumayo na lamang ako at pinunasan ang luhang tumulo sa pisngi ko. Ngayon ko lang
napansin na may isa
palang lalaking nakaupo hindi kalayuan sa akin at nakatitig lamang siya sa kawalan.
"Sorry. Akala ko walang tao dito." Taas-noo kong sambit para wag na akong mapahiya.
Aalis na sana ako
nang muli siyang magsalita.
"Nagtatago ka rin ba mula sa mga tao sa labas?" Aniya pero nanatili lamang siyang
nakatitig sa kawalan
habang nakangiti. "'Wag kang mahihiya, umiyak ka lang hanggat sa gumaan ang
pakiramdammo. Hindi naman
kita huhusgahan." Dagdag pa niya.
"Sinong nagsabing umiiyak ako?" Sarcastic kong tanong habang nakahalukipkip ang mga
braso ko.
Tumawa siya pero nakatitig parin siya sa kawalan. Ano siya? Nag-aastig-astigan?!
"Alammo, kaming mga bulag, mas malakas ang hearing senses namin. Halata namang
umiiyak ka." Nagulat
ako sa sinabi niya. Hindi ko alamkung pinagt-tripan niya lang ba ako kaya nilapitan
ko siya at pinadaan ko
ang palad ko sa harap ng mukha niya.
Hindi siya pumipikit o nagre-react. Nakatitig parin siya sa kawalan habang
nakatitig sa kawalan ng
napakatamis. Nakita ko ang hawak niyang isang walking stick kaya tumango-tango na
lamang ako.
"Bulag ka nga." Napabuntong hininga na lamang ako at umupo sa tabi niya. With his
sweet smile and voice, I
cant help but to feel comfortable. And besides magka-edad lang yata sila ni Javi
kaya walang malisya.
"Sa mundong 'to, may dalawang klase ng bulag. Yung mga taong bulag na hindi
makakita gamit ang mga mata,
at yung mga bulag sa katotohanan at reyalidad." Aniya na para bang nagpapaka-makata
kaya hindi ko
naiwasang mapataya.
"Kid, I'msorry but you didnt make any sense at all." Biro ko at napatitig nalang
din sa kawalan.
"It doesnt have to make sense because the world itself doesnt make any sense."
Bigla siyang tumawa kaya
nakunot ang noo ko, "Pasensya ka na miss, nakainomkasi ako ng konti. Bukas
mabibigyan na kita ng matinong
payo at words of wisdom." Aniya kaya ako mismo ay natawa narin.
"Ba't parang ang saya mo yata? Kanina ka pa nakangiti eh." Tanong ko.
"Wala lang, masaya lang ako sa buhay. Ikaw ba't ka umiiyak?" Tanong naman niya kaya
napabuntong-hininga
ako at napasandal sa sliding door. Hindi naman siguro ipagkakalat ng bulag nato ang
kahihiyan ko. Kapag
kasi si Reema ang k-kwentuhan ko, for sure she'll just gloat on me. Buti pa tong
bulag, di ako kilala.
"Yung bestfriend ko, matagal kaming hindi nagkita. Akala ko magiging masaya siya
ngayong nagkita na ulit
kami pero gusto niyang layuan ko na siya. Para bang nandidiri siya sa akin. He
changed. He changed alot up
to the point that i dont even know himanymore." Napatitig na lamang ako sa sahig.
"Mahal mo ba siya?" Aniya.
"Malay ko."
"Eh bakit mo siya iniiyakan?" Tanong niya ulit.
P 18-3
"Kasi nasasaktan ako." Sagot ko.
"Bakit ka nasasaktan?"
"Kasi importante siya sakin." Giit ko.
"Bakit siya importante sayo?" Tanong ulit ng bulag kaya napatingin ako sa kanya at
nakita ko ang
nakakalokong ngiti sa mukha niya. Napabuntong hininga ako at napakamot na lamang sa
ulo ko.
"Okay fine! baka nga mahal ko siya! There, I said it. Happy?" Sarcastic kong
sambit.
"Baka?" Kunot-noo niyang tanong.
"Wala akong pakialamsa iniisip mo! Hindi tayo magkakilala kaya tumahimik ka!" Kapwa
kami natigil ng
bulag sa pag-uusap nang marinig kaming nagsisigawan sa baba. Nasa second floor kami
ng malaking bahay
kaya bahagya kong sinilip kung sino ang nagtatalo sa baba, malayo sa mga teenager
na nagpa-party.
"Walang pakialam? Eh paano si Agatha?! Wala ka rin bang pakialamsa kanya?!" Para
akong nanghina nang
mapagtanto ko kung sino ang nagtatalo sa labas.
"Si Cooper the monggol yan no?" Narinig kong tanong ng bulag pero hindi ko siya
sinagot. Nakapako lamang
ang tingin ko kay Trent at Cooper na para bang nagkakainitan.
"Makinig kang tarantado ka, sa tuwing nakikita ko siya o ang isa man sa kanila,
naaalala ko lang ang mga
hirap na pinagdaanan ko sa ospital na 'yon. Nakaligtas ako! Nabuhay ako! Hindi na
ako babalik pa sa
impyernong 'yon!" Bulyaw ni Cooper habang hawak sa kwelyo si Trent at nanlilisik pa
ang mga mata.
Natatakot ako. Mukhang magsusuntukan sila kaya dali-dali akong nagtatakbo pababa ng
hagdan at papunta sa
kanila.
Natagpuan ko ang sarili kong nakatayo hindi kalayuan sa kanila. Hindi ko maiwasang
magalit sa naabutan ko.
Duguan ang gilid ng labi ni Trent habang nakaupo sa damuhan, Nakatayo si Cooper sa
harapan niya na
nakakuyomparin ang kamao.
"Hindi mo naranasang maging pasyente sa impyernong 'yon kaya hindi mo
naiintindihan!" Narinig kong sigaw
ni Cooper at mistulang bubwelo na naman ito ng suntok kay Trent kaya dali-dali ko
siyang tinulak. Hindi ako
malakas kaya bahagya lamang siyang napahakbang palayo.
"Cooper ang sama mo! Tumigil ka na!" Sigaw ko at dali-daling tinulungan si Trent na
makatayo. Lumingon
ako kay Cooper at nakita ko ang gulat sa mukha niya.
Sa sitwasyong 'to, wala siyang karapatang magulat. He was the one who turned out to
be a huge jerk. A jerk
like himdoesnt deserve anything. He doesnt deserve any of us.
Kung alamko lang na ito pala ang totoo niyang pagkatao, sana sa simula pa lang
lumayo na ako sa kanya.
Sana hindi ko na sinayang ang panahon ko sa kanya. Sana hindi ko siya iniyakan.
Sana hindi ko nalang siya
nagustuhan.
Hindi ko na mapigilan pa ang galit ko. Humakbang ako palapit sa kanya at muli
siyang tinulak gamit ang
P 18-4
dalawa kong kamay.
"Sana namatay ka nalang kung magiging ganito lang naman pala ang ugali mo!" Sigaw
ko sa kanya at
naramdaman kong bigla kaming binalot ng isang nakakailang na katahimikan.
END OFCHAPTER 16
Author's Note : Hey guys, sa mga nakapagbasa na ng Chasing Hurricane; Ang nangyari
sa chapter nato ay
one year before nagsimula ang events ng Chasing Hurricane. Hindi pa friends dito
sina Dilly at Cooper. Sina
Luigi pa lang talaga at Cooper ang magkaibigan.
And with Cooper... I amtired of perfect characters because lets face it, wala naman
talagang perpekto :)
Thanks forreading!
Vote andComment <3
Sabi naeh hahahahahahhaaalaaaa omg omgggg (Unpublished. Currently editing.) Sa
KingdomHigh kung saanmagkakaaway angmgalalakiat
--
P 18-5
17 : Thetruth about us
141K 7.5K 3.5K
by Serialsleeper
17.
The truth about us
Agatha
"Aray! Teka! Aray dahan-dahan lang! Anak ng!" Sigaw siya ng sigaw pero hindi ko
siya pinapansin.
Nakakahiya siya, buti nalang at wala masyadong tao dito sa convenience store.
"Kalalake mong tao, ang arte-arte mo." Biro ko at nagpatuloy lamang sa paggamot ng
sugat sa gilid ng labi
niya.
"Yung totoo, ginagamot mo ba ako o pinaparusahan?" Aniya kaya tumigil na ako sa
ginagawa at umupo na
lamang ako ng maayos at muling humarap sa mesa kung saan nakapatong ang umuusok
pang cup noodles.
"Trent, magkakilala pala kayo ni Cooper?" Tanong ko at nagsimula na akong kumain.
It hurts to just say his
name, but I really want to hear answers.
"Hindi kami magkakilala pero kilalang-kilala si Cooper sa mga eskwelahan at
chismisan kaya hindi ako
nahirapan sa paghahanap sa kanya. Kilala siya bilang si 'Cooper the monngol',
madaming kalokohan, gago at
parang baliw. Sa katunayan kinatatakutan siya ng lahat sa skwelahan niya."
Natigil akong kumain nang dahil sa sagot ni Trent. Mahirap pero mas panili kong
ngumiti na lamang. Atleast
mayroon ng normal na buhay si Cooper at masaya na siya kahit wala ako.
"Agatha sorry." Mahinang sambit ni Trent na para bang nanlulumo kaya tumango-tango
na lamang ako a
ginala-galaw ang noodles na nasa harapan ko.
"Sorry saan? Hindi mo naman alamna hardcore na ang kagaguhan ni Cooper." Pinilit
kong magbiro kahit
muli ko na namang nararamdaman ang pamumuo ng luha sa mga mata ko.
"Agatha sorry ta- "
- - - - - - -
Third Person's POV
"Tulong! Parang-awa niyo na tulungan niyo kami! Hindi na siya humihinga!"
Tarantang-taranta si Trent na
nagsisigaw nang makarating sa ospital. Karga-karga niya ang duguan at ang lupaypay
na katawan ni Agatha.
Sa sobrang takot niya ay hindi na niya maiwasan pang maluha.
"Anong nangyari?" Tanong ng doktor na siyang sumalubong sa kanila at tulong-tulong
ang ibang nurse, inihiga
nila si Agatha sa isang stretcher.
P 19-1
"Hindi ko alam! Bigla nalang dumugo ang ilong niya at nawalan siya ng malay!"
Nauutal na sagot ni Trent,
hindi magkamayaw ang takot niya kaya nasapo na lamang niya ang ulo at napapikit.
- - - - - -
Reema's POV
Lord, naalala mo pa ba yung araw-araw kong pinagdarasal noon? Yung dasal kong sana
mapangasawa ko ang
bias ko o kahit mahipo man lang siya? Lord pwede bang kalimutan mo nalang na
ipinagdasal ko 'yon? Kasi
ngayon, mas gusto ko pang humaba ang buhay ni Agatha. Lord pwede bang 'yon nalang?
Lord, pwede naman sigurong ganun diba? Please po, parang-awa niyo na, iligtas niyo
po si Agatha. 'Wag
niyo po siyang pababayaan. Hindi naman po masamang tao ang kaibigan ko eh, kung
tutuusin mas masama ako
sa kanya... Mabuti pong tao ang kaibigan ko, sana po magkaroon siya ng masayang
buhay. Nag-iisang
kaibigan ko lang 'yon eh, pwede bang wag niyo muna siyang kunin?
Promise po, kung makakaligtas si Agatha, hinding-hindi na po ako iinomng alak o
manonood ng porn.
Hinding-hindi ko narin po aawayin ang mga lumalandi sa crush ko, magmo-move on na
po ako kay Bias at"Reema
stable na daw ang lagay ni Agatha. Hihintayin nalang muna nating magising siya."
Nevermind nalang po lord. Okay na po si Agatha. hehehe.
Otamatiko akong napatayo mula sa sahig at napangiti nang dahil sa ibinalita ni Javi
sakin. Patuloy parin ang
pagragasa ng luha ko pero sa kabila nito ay para akong nabunutan ako ng malaking
tinik.
Bruha talaga yong si Agatha. Makakatikimtalaga siya ng sampal pag nagising siya.
Tinakot niya ako, bruha
siya.
Papasok na sana kami nila Trent at Javi kung saan nakaratay ngayon ang walang malay
na si Agatha nang
bigla na lamang kaming hinarang ni Kuya Leo na kababalik lang dito sa ospital
matapos ma-stroke.
Hayyy, old people like himneeds to retire and stay at home. Bat ba ayaw niyang
iwanan ang ospital nato?
baka mamaya ma-stroke na naman siya.
"May kailangan kayong malaman tungkol kay Agatha." Aniya kaya nagkatinginan kaming
tatlo.
- - - - - -
Agatha's POV
"Agatha!" Napangiwi ako dahil sa higpit ng yakap ni Javi. Kakagising ko lang pero
heto't sumalubong agad sa
akin ang timang na si Javi and the weird part? Parang umiiyak pa siya. 'To talagang
si Javi, parang di sanay
sa sakit ko.
"How long was I asleep this time?" Pabiro kong tanong kay Trent na nakatayo lamang
sa isang tabi at
nginitian siya.
P 19-2
"Three days." Sagot ni Trent at tipid na ngumiti. Whoa, bakit ganun? Malungkot ba
siya? Ano kayang
problema niya? Hay, malamang nasabon siya ni Reema. Last thing I remember, kami ni
Trent ang magkasama,
for sure napagalitan si Trent dahil sa nangyari sakin.
Speaking of that bipolar bitch, asan kaya 'yun?
"Agatha anong gusto mong gawin ngayon?" Bigalng tanong ni Javi na mistula bang
napakasigla sa kabila ng
luhang tumutulo parin mula sa mga mata niya.
Ngumiti ako at tumayo. Lumapit ako sa cabinet at kinuha mula sa loob ang diary kung
saan nakasulat ang
boyfriend commandments na binuo ko.
"Ano yan?" Kunot-noong tanong ni Trent.
Imbes na sumagot ay bahagya kong binuklat ang diary at nakita ko sa loob ang mga
litratong nakaipit dito -
-Mga litrato namin ni Cooper.
"Trash." And with that, without a bit of hesitation, tinapon ko sa steel trash can
ang buong diary kasama ang
mga litrato.
Ngumiti ako at lumingon kay Javi, " Javs paakikuha naman ako ng alcohol at
posporo." Agad naman niya
itong sinunod.
Love ruined my already ruined life.
Redundancy at its finest,
Bullshit to the core.
Truth be told, I still care for that fool named Cooper, I still care up to the
point na maaring umiyak parin
ako at masaktan sa tuwing may bumabanggit sa pangalan niya at nagpapaalala sa akin
sa mga
pinagsamahan namin. Pero ngayon tanggap ko na...
Binuhos ko ang alcohol sa loob ng basurahan at lalo na sa diary.
"Agatha anong ginagawa mo?" Tanong ni Trent.
"Teka sigurado ka na ba sa ginagawa mo?" Tanong naman ni Javi.
Ngumiti ako bilang sagot. At hindi natanggal ang ngiting iyon habang pinagmamasdan
ko ang paglagablab ng
diary kasama ang mga litratong paulit-ulit na nagpapaalala sa akin ng nakaraan.
Cooper deserves a normal life while I deserve a life away frompain,
Thats the truth about us,
We get what we deserve by being away fromeach other.
Thats just how the cookie crumbles.
P 19-3
END OFCHAPTER 17.
THANKS FOR READING <3
VOTE AND COMMENT <3
Uloltalagatong siREEMABWAHAHAHAHAHAH????I LOOK LIKEAN IDIOTHERE???????? CRYING
WHILE
LAUGHING????????(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung
15, 2017 Date Finished:-----------
P 19-4
18 : Thelastchance
134K 7.1K 2.1K
by Serialsleeper
18.
The last Chance
Third Person's POV
"May pasok pa ako. Kung mumurahin mo lang ako ng walang tigil, pwede bang sampalin
mo nalang ako para
isang bagsakan nalang?" Sarcastic na sambit ni Cooper habang nakangisi. Nilingon
niya ang mga taong
kasama nila sa loob ng coffee shop bago isinubo ang inorder na cake.
Imbes na sumagot ay pumikit na lamang si Reema at humawak ng mahigpit sa tasa ng
kape na siyang
ipinagtaka ni Cooper.
"Ano na Reema? Magsasalita ka ba?" Inis na sambit ni Cooper at muling napatitngin
sa suot na relo.
Idinilat ni Reema ang mga mata nanatiling nakatitig sa hawak na tasa. Namumugto pa
ang mga mata niya at
pigil parin siya sa pagluha.
"Masaya ka ba sa buhay mo ngayon?" Walang emosyong tanong ni Reema.
"Ano bang klaseng tanong yan?" Napasinghal si Cooper at tumawa, "Siyempre oo!
Magaling na ako at hindi
ko na kailangang manatili sa punyetang ospital na 'yon. Hindi na ako nagtitiis sa
araw-araw na gamutan at
wala na ako sa bingit ng kamatayan! Tangina Reema, ikaw ba talaga tong kausap ko
ngayon?" Sarkastikong
sambit ni Cooper at muling pinagtawanan ang dating kaibigan.
"Masaya ka ba kahit hindi mo na kasama si Agatha?"
Sa isang iglap biglang natigil sa pagtawa si Cooper at tuluyang naglaho ang ngiti
sa mukha ni Cooper nang
mabanggit ang pangalan ni Agatha.
"O ba't ka natahimik?" Sarcastic na sambit ni Reema at siya naman ang ngumisi.
"Cooper magkakilala na tayo
nila Javi bago pa man dumating sa ospital si Agatha. Nakita namin kung paano ka
nagbago, kung paano
binago ni Agatha- "
"Mahal ko si Agatha. Oo aaminin ko, mahal ko si Agatha. Yan naman ang gusto mong
marinig diba?"
Sarcastic na sambit ni Cooper na hindi na pinatapos pa si Reema. "Pero hindi sapat
ang pagmamahal na 'yon
para bumalik ako sa impyernong pinaggalingan ko." Taas-noong sambit ni Cooper at
tila ba hindi
nagdadalawang-isip sa bawat salitang binibitawan.
"I see." Mahinang sambit ni Reema na halatang hindi na gustohan ang narinig at
tumango-tango na lamang. "I
hope you wont regret this decision Cooper because this is your last shot to be with
Agatha and you just blew
it." Tumayo si Reema at taas-noong isinabit ang shoulder bag sa braso ngunit bago
pa man umalis ay muli
siyang nagsalita,
P 20-1
"You know, just because you know where she is, doesnt mean she'll always be there.
Just because you know
she's inlove with you, doesnt mean she'll always do. Remember this Cooper, Death
overpowers love. That's
reality. And by the way- " Kinuha ni Reema ang kapeng hindi pa niya iniinomat walan
ano-ano'y itinapon ito
kay Cooper na agad namang nagsisigaw. "Bye Alvarez." Taas-noong sambit ni Reema at
tuluyang umulis.
"Bwisit! Babae ba talaga 'yon!" Inis na sambit ni Cooper habang pinapagpagan ang
sarili. Kinuha niya ang
cellphone at dali-daling kinuha ang cellphone.
"Luigi pumunta ka dito sa coffe shop, dalhan mo ako ng damit.... Anong hindi kita
utusan? Baka
nakakalimutan mong ang daddy ko ang may-ari ng skwelahang pinapasukan mo!" Bulyaw
ni Cooper at agad
na binabaan ang kaklase.
Habang hinihintay ito ni Cooper sa loob ng coffee shop ay hindi niya inaasahang
makarinig ng isang pamilyar
na boses.
"Wala naman dito si Reema eh! Oo na, bibilhan na kita ng cake sandali lang! Aish!
Ang kulet!"
- - - - - - -
Agatha's POV
Ano ba 'yan, kakagising ko lang pero inuutusan na agad ako ni Javi. Pero okay lang,
atleast makakahinga ako,
nakakapagod rin naman kasing manatili sa ospital parati. Sayang wala si Trent,
solo-flight lang ako pero
atleast nasa coffee shop daw si Reema kaya hindi ako mag-isang babalik ng ospital.
Kasabay ng pagbukas ko ng pinto ng coffee shop ang pag-ring ng cellphone ko. As
expected, tumatawag na
naman si Javi para mangulit.
"O bakit na naman?" Tanong ko.
"Wala kinukumusta lang, baka bigla kang nakatulog mahirap na." Aniya kaya napangiwi
na lamang ako.
Nilibot ko ang paningin ko at wala akong nakitang isang babaeng may eyebags at
pamatay na bangs. Shit
naman, Asan ba si Reema.
"Wala naman dito si Reema eh!"
"Ha? hala baka nakaalis na, Ags bilhan mo na ako ng cake tutal nandiyan ka. hehe."
"Ok Javi."
"Tapos damihan mo tapos tapos- "
"Oo na! Bibilhan na kita ng cake sandali lang! Aish ang kulet!"
Matapos kong makausap si Javi ay pumila na lamang ako sa counter upang bumili ng
kakainin namin. Buti
nalang talaga at hindi ito ang first time kong bumili mag-isa. But mas ok sana kung
may kasama ako.
"Inutusan ka ng boyfriend mong bumili ng cake?" Nag-angat ako ng tingin at hindi ko
maiwasang mapangiti
nang makitang ang kumakausap pala sa akin ay ang cute guy na nauna sa akin sa pila.
With his chinky eyes,
P 20-2
thick eyebrows and oh so cute smile, for sure habulin ng girls and gays to.
"Nope. More like a not so little brother." Tipid kong sagot.
"So wala kang boyfriend?" Tanong niya kaya kahit nakangiti ay napakunot parin ang
noo ko.
"Dude, I'min a relationship with food." Biro ko na lamang.
"You're funny and adorable." Aniya at tinitigan ako sa mga mata. I cant help but to
giggle, what girl wouldnt?
"Pwede bang mahingi ang number mo?" Dagdag pa niya.
Ngumiti ako at magsasalita na sana ngunit laking gulat ko nang bigla na lamang may
isang lalaking sumingit sa
pila at pumagitna sa aming dalawa. Sa lapad ng likod ng lalakeng nasa harapan ko,
di ko na tuloy makita ang
poging guy na kausap ko.
"Hey, no cutting in line bro. Nauna siya sa'yo." Narinig kong sabi ng poging guy sa
asungot na nasa harapan
ko.
"At may pake ako dahil?"
Sa isang iglap, bigla akong nakaramdamng kaba nang marinig ko ang boses ng lalaking
nagsalita. Just by
hearing his voice, nakilala ko na kung sino ito.
"Ginagago mo ba ako?" Sarcastic na tanong ni poging guy.
"Hindi tina-tangina lang." Sagot naman ni Cooper kaya napahawak na lamang ako sa
sentido ko.
"Eh gago ka naman pala eh!" Gaya ng inaasahan, agad na sinugod ng poging guy si
Cooper at nagkagulo na
ang lahat. Ayoko ng gulo o kahit na anong confrontation at lalong-lalo na makita si
Cooper kaya dali-dali na
lamang akong lumabas ng coffee shop.
Malayo ang coffee shop mula sa paradahan ng taxi kaya mas binilisan ko na lamang
ang paglalakad sa
parking lot ngunit laking gulat ko nang bigla na lamang may humigit sa kamay ko.
"Aray! Ano ba!" Napasigaw na lamang ako nang bigla niya akong hinatak paharap sa
kanya. "Bitawan mo nga
ako!" Dali-dali kong iwinakli ang kamay niya mula sa akin at naglakad na lamang
palayo ngunit narinig ko
ang mga yapak niyang sumudunod sakin.
"Agatha mag-usap tayo!" Aniya pero hindi ko siya pinansin at nagpatuloy parin sa
paglalakad.
"Agatha stop being so childish and just talk to me first!" Sigaw niya kaya tuluyan
akong napako sa
kinatatayuan ko.
Napatingala na lamang ako sa maliwanag na kalangitan at napakagat sa labi ko.
Naiinis man, napabuntong
hininga na lamang ako at humarap ulit sa kanya.
"Childish?" I smirked, keeping my head held high, "You told me to forget about you.
You told me na
magpanggap tayong hindi magkakilala oras na magkita ulit tayo. I'mdoing my part but
look at what you're
doing Cooper, Now who's childish?!" Sarcastic kong sambit.
P 20-3
Sa isang iglap, nakita ko ang unti-unting pagkalma ng mukha niya. Hindi na
magkasalubong ang kilay niya at
mukhang nawalan na siya ng sasabihin.
Tumalikod ako mula sa kanya at nagpatuloy na lamang ulit sa paglalakad ngunit bigla
na lamang akong nahilo.
Parang nagsisirko-sirko ang paningin ko kaya ipinikit ko na lamang muna ang mga
mata ko.
END OFCHATER 18
THANKS FOR READING <3
VOTE AND COMMENT <3
Pfffft???? UGO GIRL!!!!! (Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung
15, 2017 Date Finished:-----------
P 20-4
19 : Thereal jerks
140K 7.1K 747
by Serialsleeper
19.
The real jerks
Agatha
Sa pagdilat ko ng mga mata ko ay nagtaka ako sa kisameng sumalubong sa akin. Hindi
ito ang kisame ang
kwarto ko at lalong wala akong ikinakabit na mga luminous stars dito. Shit naman,
nasaan ako?
Hilo man, dahan-dahan akong umupo at sinapo ang ulo ko. May nararamdaman akong
mahapdi sa noo ko at
nang mahawakan ko ito ay nagtaka ako kasi may bandaid ng nakadikit dito.
"Agatha okay ka lang ba?"
Lumingon ako at nakita ko si Cooper sa pintuan. May dala-dala siyang isang bowl na
puno ng tubig at
nakasawsaw dito ang isang maliit na tela.
Hindi ko alamanong sasabihin sa kanya. Naririnig ko pa lang ang pangalan niya,
sumisikip na ang dibdib ko,
ano nalang kaya 'tong magkaharap na kami at nasa iisang kwarto pa? Geez, can this
day get any worse?
Bigla kong naalala sina Javi, hindi ko alamkung gaano ako katagal nakatulog kaya
dali-dali kong hinanap ang
cellphone mula sa bulsa ko upang matawagan sila.
Wait.... Shit! Nasaan na naman ba ang phone ko?! Bakit wala?!
"You dropped your phone when you passed out. Javi kept on calling, he knows you're
with me." Muli akong
napalingon kay Cooper nang iniabot niya sa akin ang cellphone ko.
Nakakailang. Hindi ako makatingin sa kanya nang kinuha ko ang cellphone. His voice
makes the situation
worse too. Its no longer cold like the other day. Call me delusional, but hearing
the tone of his voice,
pakiramdamko si Cooper na ulit ang kumakausap sakin.
"Agatha akala ko ba bumubuti na ang kundisyon mo? Iniinommo ba talaga ang mga gamot
mo?" Aniya kaya
pinilit ko na lamang ang sarili kong ngumiti.
"Cooper can you just please shut up and stop acting like you care?" Tumayo ako at
nilibot ko ang paningin ko
sa buong kwarto. I dont know where I ambut seeing the rock band posters and messy
things, malamang nasa
bedroomako ni Cooper.
"I'll stop caring for you once you start caring about yourself." Giit niya kaya
napasinghal na lamang ako.
Noong nakaraang araw, para siyang walang pakialamsa akin at halos ipagtulakan niya
ako palayo tapos
ngayon sasabihin niyang may care siya? Oh dear God, I know Cooper's crazy but not
like this...
P 21-1
"So sa lagay nato, may care ka pa sakin?" Sarcastic kong sambit at tinaasan siya ng
kilay, "Dude! If you
really cared dapat inihatid mo nalang ako sa ospital. You shouldnt have brought me
here. Look, I honestly
dont want to see you anymore but thank you kasi hindi mo ako pinabayaan doon sa
kalsada. Kailangan ko ng
umalis, baka hinahanap na nila ako."
I didnt wait for himto react. Dali-dali na akong naglakad palabas ng kwarto ngunit
nang malagpasan ko siya
at nakatalikod na kami sa isa't-isa ay bigla siyang nagsalita.
"Hindi ko na kayang bumalik sa ospital na 'yon, Agatha sorry."
Napako ako sa kinatatayuan ko at sa isang iglap, tuluyang nawala ang inis na
nararamdaman ko at napalitan
ito ng lungkot.
�He�s been here for almost 12 years. He�s been fighting for his life ever since he
was a kid.� - Javi
"This hospital has always been Cooper's home. He spent countless days of agony and
depression here." -
Kuya Leo
"Sa tuwing nakikita ko siya o ang isa man sa kanila, naaalala ko lang ang mga hirap
na pinagdaanan ko
sa ospital na 'yon. Nakaligtas ako! Nabuhay ako! Hindi na ako babalik pa sa
impyernong 'yon!" - Cooper
I get it now...
"Sa mundong 'to, may dalawang klase ng bulag. Yung mga taong bulag na hindi
makakita gamit ang
mga mata, at yung mga bulag sa katotohanan at reyalidad."
That blind kid was right... I can see with both of my eyes but I was still blind.
All I ever thought about was
being with Cooper but when he shut us out, I was blinded with anger and
disappointment... Cooper wasnt the
jerk. In fact, we were the real jerks.. We were the jerks kasi hindi namin siya
inintindi, naging makasarili
kami... Nakalimutan namin ang hirap na pinagdaanan niya... Naging makasarili ako.
Namalayan ko na lamang na lumuluha na naman pala ang mga mata ko at nakatalikod
parin kami ni Cooper
mula sa isa't-isa.
"Cooper naiintindihan ko na ngayon. 'Wag kang mag-alala, hindi ako galit sayo.
Ipapaliwanag ko nalang sa
mga kaibigan natin para maintindihan ka rin nila. Sorry pala sa mga nasabi kong
masama sayo." Napatingala
na lamang ako habang pinipilit ang boses kong 'wag bumigay.
Naghintay ako sa sasabihin niya kaso parang hindi na talaga siya iimik kaya
napabuntong hininga na lamang
ako at napalunok.
Nagsimula akong maglakad palayo ngunit laking gulat ko nang bigla na lamang may mga
brasong pumulupot
sa bewang ko at may ulong bumaon sa balikat ko. Niyakap ako ni Cooper mula sa likod
kaya muli akong
napako sa kinatatayuan ko at napatitig na lamang sa kawalan.
"Agatha sorry." Muli niyang sambit ngunit mas lalo akong naiyak nang mapagtantong
maging siya ay umiiyak
narin pala. Dahan-dahan kong hinaplos ang buhok niya.
Bahagya akong tumawa, "Baliw, ako nga ang dapat mag-sorry sayo. Bumitaw ka na nga,
baka mamaya, umasa
P 21-2
na naman ako." Dinaan ko na lamang sa biro ang mga salitang lumalabas mula sa bibig
ko.
Ilang sandali ang lumipas at nanatili parin siyang nakayakap sa akin kaya ako na
mismo ang nagwakli sa
kamay niya upang makalas ang yakap niya sakin at dali-dali na akong umalis.
Hindi ko na talaga siya maintindihan.
Hindi ko alamkung sadista siya o pinagt-tripan niya lang ako pero ayoko na..
Ayoko ng masaktan...
Madami pa akong kailangang problemahin bukod sa kanya...
This ends here.
- - - - - - - -
Bumalik ako sa hospital dala-dala ang isang pack ng chocolate drink. Buti nalang at
may convenience store
sa malapit at nakabili parin ako ng pampasalubong.
"Miss Agatha anong nangyari sa noo mo?" Tanong sa akin ng nurse na nasa front desk
nang dumaan ako.
"Nauntog po ang tanga." Biro ko na lamang at ngumiti.
If there's one thing i'mgood at, thats fooling people into thinking imokay with the
use of my smile. I mastered
it actually.
With a smile in my face, I skipped along the halls of the hospital. I'mstill sad
but atleast okay na kami ni
Cooper. Tanggap ko ng hindi na maibabalik pa ang dating closeness namin. Tanggap ko
ng hangang dito
nalang talaga kami, less than friends but more than strangers.
Pagdating ko sa kuwarto ko nagtaka ako nang hindi ko naabutan doon sina Reema, Javi
o Trent. Karaniwan
kasi silang nandito, asan kaya sila?
"Hi po Ms. Agatha." Bati sa akin ng nurse na naglalagay ng gamot sa bedside table
ko.
"Hi! Nasaan yung mga kaibigan ko?" Tanong ko.
"Nasa opisina po ni Sir Leo, may importante yatang pinag-uusapan." Aniya kaya
ngumiti na lamang ako at
dali-dali nagtungo doon. Pwede naman sigurong uminomsi Sir Leo ng chocolate drink.
Hindi naman siguro
siya aatakihin ulit dahil dito.
"Anong walang pananagutan?! Aba kung ganun edi papatayin ko nalang siya!" Ilang
hakbang na lamang ako
papunta sa opisina ni Kuya Leo ay naririnig ko na ang sigaw ni Reema. Hay,
nagwawala na naman ang
kaibigan ko. Ano na naman kaya to? Minsan talaga nag-aalala na ako sa pagiging
moody niya.
Nakahawak na ako sa doorknob at papasok na sana ako.
"Reema, wala tayong magagawa. Pumirma si Agatha ng waiver. Walang pananagutan ang
doktor na nagbigay
P 21-3
sa kanya ng gamot." Narinig kong si Kuya Leo ang nagalita at ako pala ang pinag-
uusapan nila. Teka, bakit
naman nila inuungkat ang tungkol doon?
Imbes na pumasok ay nakinig nalang muna ako sa usapan nila.
"Hindi yan pwede! Oras na may mangyaring masama kay Agatha dahil sa gamot na 'yon
humanda talaga siya
sakin!" Muli kong narinig na sumigaw si Reema.
"Pero may paraan naman po diba para gumaling si Agatha diba?" Narinig ko namang
nagsalita si Trent.
"Hijo, nakita mo ang nangyari kay Agatha. Sa isang iglap, biglang tumigil sa
pagtibok ang puso niya. Kung
hindi iyon naagapan, maaring namatay na si Agatha. Pero kahit naagapan, mangyayari
at mangyayari ulit ito.
Gaya ng sinabi ko sa inyo noong nakaraang araw, masyado ng naapektuhan ang nervous
systemni Agatha
nang dahil sa experimental stimulants na iyon, masyadong matapang ang gamot kaya
imbes na gumaling ay
lalong lumama ang lagay niya. Bumalik na kayo sa kuwarto ni Agatha, baka dumating
na siya. Maya-maya,
darating narin ang mga magulang niya. Hindi ko alamanong gagawin, mahirap sabihin
sa mga magulang
niyang ano mang oras ay maaring baiwan ng buhay ang anak nilang- "
"Pero kuya leo, please gumawa kayo ng paraan! Hindi pa naman huli ang lahat diba?!
May magagawa pa ang
mga doktor!"
"Agatha anong ginagawa mo dito?"
Narinig ko ang boses ni Javi mula sa likuran ko. Narinig ko ring biglang tumahimik
sina Reema.
Nangingining ang mga kamay ko at ganun narin ng labi ko. Ayaw tumigil sa pagbuhos
ng luha ko kaya dalidali
na lamang akong nagtatakbo palayo.
END OFCHAPTER 19
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
?? WOOO SHEYTT?(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung
15, 2017 Date Finished:-----------
P 21-4
20 : Becauseshestayed awake
152K 7.8K 1.3K
by Serialsleeper
20.
Because she stayed awake
Third Person's POV
Muling tumunog ang cellphone ni Cooper pero sa halip na sagutin ito ay nanatili
lamang siyang nakatitig sa
kawalan gaya ng kanina niya pa ginagawa. Ayaw tumigil sa pag-ring ng cellphone niya
kaya di nagtagal ay
wala siyang ibang nagawa kundi sagutin na lamang ito.
"Sino to?!" Inis niyang sambit.
"Cooper kasama mo ba si Agatha?" Natatarantang sambit Javi sa kabilang linya kaya
agad na nakunot ang
noo ni Cooper.
"Bumalik na siya diyan kanina pa. Bakit? hindi ba siya dumating?" Agad napatayo si
Cooper at kinuha ang
susi ng kotse niya.
"May nangyari, alammo ba kung saan siya pwedeng pumunta? Cooper close kayo baka
alam- "
"Javi ibaba mo na nga yan! Hindi natin ang kailangan ang tulong niya!" Narinig ni
Cooper ang boses ni
Reema at bigla na lamang naputol ang tawag. Sinubukan niyang tawagan si Javi ngunit
hindi na ito sumasagot.
Dala ng pag-aalala ay dali-dali siyang nagtatakbo palabas ng bahay at nagmaneho ng
kotse.
�Agatha nasaan ka na ba?� Mahinang sambit ni Cooper habang kaliwat-kanang
tinitingnan ang daan sa
pagbabakasakaling mahahanap niya ito habang nagmamaneho. Kung saan-saan na siya
nagtungo ngunit hindi
parin niya ito nahahanap.
Muling tumawag si Javi kaya dali-dali niya itong sinagot.
�Cooper nahanap mo na ba siya?� Mangiyak-ngiyak na sambit ni Javi.
�Hindi ko mahanap si Agatha! Pumunta na ako sa bulaluan pero wala parin siya doon!
Ano ba kasing��
Hindi na nagawang tapusin pa ni Cooper ang kanyang sinasabi nang bigla na lamang
siyang binabaan ni Javi
bagay na labis niyang ikinainis kaya natapon na lamang niya ang cellphone niya.
Nasapo ni Cooper ang ulo at idinaan na lamang sa sigaw ang labis na pag-aalala.
Nilibot niya muli ang
paningin nang bigla na lamang sumagi sa isipan niya ang lugar kung saan niya huling
dinala si Agatha�Sa
dagat. Dala ng pagbabakasakali at desperasyon, agad niyang pinaharutot ang
sasakyan.
-------
P 22-1
�Agatha! Agatha nasaan ka?!� Sigaw ng sigaw si Cooper habang tumatakbo sa
dalampasigan. Tagaktak na
ang pawis niya at bakas na ang matinding pagod sa mukha niya pero hindi parin siya
tumitigil sa paghahanap
kay Agatha.
Walang katao-tao sa dalampasigan. Maliban sa sariling sigaw, wala siyang ibang
naririnig kundi ang huni ng
mga ibon at ang paghampas ng tubig-dagat sa dalampasigan.
Natigil si Cooper sa pagtakbo nang maaninag niya ang isang babaeng nasa hindi
kalayuan. Nakaupo ito sa
pinong buhangin habang taimtimna pinagmamasdan ang asul at tila ba kumikislap na
karagatan. Nililipad na
ng malakas na hangin ang mahabang buhok ng babae ngunit parang wala itong pakialam.
Nakatalikod man mula sa kanya, kilalang-kilala na ni Cooper kung sino ito.
Napabuntong-hininga si Cooper at napahawak na lamang sa magkabilang bewang dahil sa
inis.
Hindi man alamanong sasabihin, walang paligoy-ligoy siyang naglakad palapit dito.
Hindi niya maiwasang
magtaka, malapit na siya sa mismong kinauupuan ni Agatha pero hindi parin siya nito
nililingon.
�Agatha nandito ka lang pala.� Nauutal na sambit ni Cooper at tumayo na lamang sa
harapan nito. Hindi niya
magawang tingnan si Agatha sa mga mata kaya tinanaw na lamang niya ang karagatan.
�Tumayo ka na diyan,
kanina ka pa nila hinahanap.� Iniabot niya ang kamay upang matulungan itong tumayo
ngunit nagdaan ang
ilang sandali, hindi parin gumagalaw si Agatha sa kinauupuan o inaabot man lang ang
kamay niya.
Marahas na napakamot si Cooper sa ulo niya at tuluyang napatingin kay Agatha habang
nakakunot ang noo.
Ngunit sa isang siglap, biglang binalot ng matinding takot si Cooper nang makita si
Agatha ng malapitan.
Nakaupo si Agatha sa buhangin at nakatingin lamang pala ito sa kawalan. Walang
kaemo-emosyon ang mukha
niya pero patuloy sa pagluha ang mga mata niya samantalang ang damit niyang kulay
puti ay may bahid na ng
maraming dugo.
Sa di malamang dahilan, napatingin si Cooper sa mga kamay ni Agatha at nakita
niyang ang kanang kamay
nito ay dumudugo dahil sa hawak nitong isang basag na salamin.
�A-agatha anong- � Nauutal na sambit ni Cooper na halos hindi makapagsalita dahil
sa gulat matapos
makitang may malaking hiwa na ang kaliwang pulso ng dalaga. Naglalas ito gamit ang
hawak na salamin.
�Agatha anong ginawa mo?!� Kasabay ng tuluyang pagsigaw ni Cooper ay ang pag-agos
ng luha mula sa mga
mata niya. Nanginginig siyang lumuhod sa harap ni Agatha at hinaplos ang
magkabilang pisngi nito. �Agatha
bakit mo ginawa to?!� Muling iyak ni Cooper habang hawak ang pulso ni Agatha na
ngayo�y bumubulwak na
ng dugo.
Hindi alamni Cooper ang gagawin. Pinapangunahan na siya ng matinding takot at
taranta kaya dali-dali na
lamang niyang kinarga si Agatha at itinakbo sa ospital.
-----
Katahimikan. Walang ibang namamayani sa apat kundi isang nakakailang na
katahimikan. Bakas sa mukha
nila ang matinding lungkot at pag-aalala habang hinihintay na lumabas ang doctor na
siyang gumagamot kay
Agatha.
P 22-2
�Kasalanan ko �to. Kung sana hindi ako pilay, sana nahabol ko siya kanina.�
Tuluyang nabasag ang
katahimikan nang dahil sa paninisi ni Javi sa sarili.
�Walang may kasalanan sa nangyari.� Giit ni Trent at bahagya na lamang na tinapik
ang balikat ni Javi.
�Wala nga ba?� Mahina at walang kaemo-emosyong sambit ni Reema at napatingin sa
direksyon ni Cooper.
Si Cooper na lamang ang tanging hindi umiimik. Nakaupo lamang siya habang
nakasandal ang dalawang siko
sa hita. Magmula ng makarating sa ospital ay hindi na niya nagawa pang mag-angat ng
tingin sa kahit na sino
dahil ang tanging nasa isipan lamang niya ay ang kalagayan ni Agatha.
Ilang sandali pa ay lumabas na ang doktor kaya agad siyang sinalubong ng apat na
alalang-alala.
�Doc okay lang ba siya? Hindi naman malala ang sugat niya diba?� Salubong ni Cooper
na kanina pa hindi
mapakali.
�Physically, she�s okay for now. Emotionally, I�mafraid she�s not. The slash on her
wrist was deep
indicating, she already lost her will to live, she really wanted to die.�
Nanlulumong sambit ng doktor at isaisang
tiningnan ang apat, �Call her parents, they need to be by her side. At kayo namang
mga kaibigan niya,
gawin niyo ang lahat para maging masaya siya. Siguro alamniyo na ang sitwasyon niya
kaya sana parati
niyong iparamdamsa kanyang hindi siya nag-iisa.� Dagdag pa ng doktor at tuluyang
umalis kaya sila naman
ang pumasok sa kuwarto kung saan nakaratay ang kaibigan.
-------
Nakahiga lamang si Agatha sa kama habang nakatingin sa kawalan. Walang kaemo-
emosyon ang mukha niya
at ni konting salita ay hindi niya magawa. Nakabot ng benda ang dalawang kamay
niyang sugatan samantalang
ang damit niya naman ay punong-puno parin ng dugo. Mistulang hindi niya pansin ang
mga kaibigang umiiyak
sa harapan niya.
�Agatha ano sa tingin mo tong ginagawa mo? Diba sa ating dalawa ikaw ang matatag?
Bakit mo ginawa to sa
sarili mo?� Mangiyak-ngiyak na sambit ni Reema habang nakaupo sa paanan nito ngunit
hindi parin ito
umiimik at sa halip ay nanatili lamang nakatingin sa kawalan na para bang hinang-
hina na.
�Agatha anong gusto mong kainin?� Tanong naman ni Trent na nakangiti ng tipid
ngunit imbes na sumagot ay
tumagilid lamang si Agatha sa pagkakahiga at tinalikuran ang mga ito bagay na lalo
nilang ikinalungkot.
�Agatha naman, wala namang ganyanan.� Mangiyak-ngiyak ulit na sambit ni Javi.
Pilit nilang tatlong kinakausap si Agatha nang bigla nilang narinig na bumukas ang
pinto. Nang lumingon,
nabigla ang tatlo nang nakita nilang papalabas na ng kwarto si Cooper na para bang
hindi na nag-aalala.
�Saan ka pupunta?� Kunot-noong tanong ni Javi.
�Aalis na.� Walang kagatol-gatol na sagot ni Cooper.
�Aalis ka na?! Nakikita mo naman ang kalagayan ni Agatha diba?!� Sarcastikong
bulyaw ni Trent na hindi na
nakapagpigil sa galit kahit pa kasama nila si Agatha.
P 22-3
�Shh! Just let that asshole leave.� Pakiusap ni Reema at napapikit na lamang habang
hinihimas ang buhok ni
Agatha.
�Agatha�s okay. She will always be.� Walang kaemo-emosyong sambit ni Cooper at
tuluyang lumabas ng
kuwarto ngunit sinundan naman agad ni Javi at Trent na kapwa galit na galit.
-----
�Cooper mag-usap tayo!� Sigaw ni Javi nang sila-sila na lamang ang nasa hallway.
Sa isang iglap, tuluyang nawala ang palangiting personalidad ni Javi na punong-puno
na sa galit. Sakay man
ng wheelchair, lalo niya pang nilapitan si Cooper na ngayo�y kunot na ang noo.
�Ano na naman ba?� Inis na sambit ni Cooper.
�Ang kapal ng mukha mo alammo ba �yon?� Sarkastikong sambit ni Javi kaya ngumisi na
lamang si Cooper.
�Duwag, makapal ang mukha, demonyo, gago, walang kwentang kaibigan�Javi alamko!
Paulit-ulit ninyo
yang sinasabi sa akin ni Reema at ng iba pa. Pero wala akong magagawa, Ganito na
talaga ako, gago talaga
ako!� Katwiran pa ni Cooper na tila ba nakikipagbiruan kaya hindi na nakapagpigil
pa si Trent at tuluyan na
niya itong kinwelyohan at marahas na isinandal sa dingding.
Nanlilisik ang mga mata ni Trent sa galit samantalang si Cooper ay nakangisi
lamang.
�Guys stop it, just let Cooper leave. Sasaktan niya lang si Agatha, please guys,
nakikiusap ako. Paalisin niyo
na si Cooper para once and for all hindi na masaktan pa ang kaibigan ko.�
Napalingon silang tatlo at nakita nila si Reema na umiiyak. Sinundan rin pala sila
nito para makiusap, bagay
na ni minsan ay hindi nila inakalang masasaksihan nila.
�Pero Reema kailangan niyang malaman!� Giit ni Trent ngunit umiling-iling lamang si
Reema na tila ba
nakikiusap parin.
�Just let himleave! Atleast may isang taong hindi na masasaktan! I�msure that�s
what Agatha wants!� Giit ni
Reema na siyang hindi sinang-ayunan ni Javi na agad umiling-iling.
�Hindi Reema! Cooper needs to know that he is the reason why Agatha is dying! He�s
always been the
reason why she�s hurting!� Sigaw ni Javi at muling ibinalik ang tingin kay Cooper,
�Narinig mo yun
Cooper?! Ikaw ang may kasalanan kung bakit mamamatay na si Agatha! Kasalanan mo
tong lahat! Hindi ka
lang isang walang kwentang kaibigan, isa ka ring walang kwentang tao! Makasarili
ka!� Pagdidiin pa ni Javi
na nanggagalaiti parin sa galit.
Walang nagawa si Reema kundi maiyak na lamang samantalang si Trent naman ay
tuluyang napabitaw kay
Cooper na ngayo�y gulat na gulat at halos hindi makagalaw dahil sa narinig.
�A-anong ibig mong sabihin?� Nauutal na sambit ni Cooper habang nanlalaki ang mga
matang nagsisimula na
ulit lumuha.
�You asked Agatha to stay awake for you so she did! She never wanted to leave you
alone kaya pumayag
P 22-4
siyang uminomng gamot na walang kasiguraduhan! She took a leap of faith for you but
it backfired! Ano
mang oras pwedeng mamatay si Agatha kaya wala kang karapatang maging makasarili!�
Giit ni Javi at muling
naluha, �Please Cooper, kahit ngayon lang �wag kang maging makasarili.� Dagdag pa
nito.
�Hindi yan totoo..� Nagsimulang manginig ang mga kamay ni Cooper at walang tigil
ang pag-agos ng luha
mula sa mga mata niya. Bigla niyang nilapitan si Javi at kinwelyohan,
�Nagsisinungaling ka lang! Hindi
mamamatay si Agatha! Hindi yan totoo!� Nanlilisik ang mga mata ni Cooper habang
sumisigaw. Isa-isa
niyang tiningnan ang tatlo, nagsusumamo na sana isang malaking kasinungalingan
lamang ang narinig mula kay
Javi.
�Sana nga isang masamang panaginip lang ang lahat. Pero Cooper hindi eh� � Mahinang
sambit ni Reema na
kumukumpirma sa kinakatakutan ni Cooper.
Muli, binalot ang apat ng nakaiilang na katahimikan. Dahan-dahang napabitaw si
Cooper kay Javi at sinapo
ang sariling batok. Huminga siya ng malalimat napalunok. Hindi niya alamang
gagawin, hindi na niya
mapigilan pa ang luhang walang tigil na bumubuhos.
�Hindi�� Umiling-iling si Cooper at muling tumalikod mula sa tatlo. Pasuray-suray
man, pinilit ni Cooper
na maglakad palayo sa kanila. Walang ibang nakakasalubong si Cooper kaya hinayaan
niya lamang ang
sariling lumuha.
Hindi pa siya nakakalayo sa tatlo nang tuluyan na siyang bumigay. Mistula siyang
tinakasan ng lakas at
tuluyang bumagsak sa sahig habang humahagulgol. Tuluyang nawala ang matapang at
maangas na Cooper, sa
isang iglap mistula itong naging isang batang walang ibang kayang gawin kundi
umiyak ng umiyak.
END OFCHAPTER 20
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
wow:(alaaaa whyyy?:((((( (Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung
saanmagkakaaway angmgalalakiat babae, posible
bangmaymabuong relasyon at pagkakaibigan? Ano kayangmangyayari kungmagtagpo ang
landas nina... Sirene. Ang sirenang killeratmaldita
natagapagbantay ngmahiwagang perlas sa kanlurang bahagi ng Pilipinas. Nikolas.
15, 2017 Date Finished:-----------
P 22-5
21 : The Fool's move
156K 7.1K 2.6K
by Serialsleeper
21.
The Fool's move
Third Person's POV
Nagtatalo at nagkakainitan ang apat sa labas pero nanatili lamang sa loob ng kwarto
ni Agatha si Kuya Leo.
Hindi niya naiwasang maging malungkot nang makita ang lagay ng dalagang halos
itinuring narin niyang isang
anak.
"Agatha, maswerte ka kasi may oras ka pa. 'Wag mo na itong uulitin kasi masasaktan
mo lang ang mga taong
nagmamahal sayo." Wika ng matanda at lalabas na sana ngunit sa di malamang dahilan
ay tuluyan nang
nagsalita si Agatha matapos ang isang araw na pagiging tahimik.
"Euthanasia." Mahinang sambit ni Agatha kaya tuluyang napako sa kinatatayuan ang
matanda na halatang
nagulat sa narinig.
"A-ano?" Kunot-noong tanong nito nang muling lumingon kay Agatha.
"Tulungan mo po ako. Pagod na pagod na po ako. Pwede niyo namang gawin iyon diba?"
Mahinang sambit ni
Agatha na tila ba nagmamakaawa kaya umiling-iling na lamang ang matanda at lumabas
mula sa kwarto.
Muling naiwan si Agatha na mag-isa. Dahan-dahan siyang napatingin sa mga kamay na
may benda at
napapikit na lamang hanggang sa unti-unting nakatulog.
- - - - - - -
Hatinggabi na at tahimik na ang buong ospital. Nagsiuwian na ang karamihan sa mga
narito maliban lamang
kay Cooper na nataling nakaupo sa labas ng kwarto ni Agatha.
�Cooper bakit nandito ka pa? Umuwi ka na. Kanina pa natapos ang visiting hours at
malamang hinahanap ka
na ng mga magulang mo.� Biglang tumabi sa kinauupuan ni Cooper si Kuya Leo at
tinapik ang likod nito.
Imbes na tumayo at umalis ay nanatili lamang si Cooper sa kanyang pwesto at
umiling-iling.
�Bakit ako nagka-ganito?� Walang kabuhay-buhay na sambit ni Cooper habang
nakatingin parin sa kawalan.
�Kasi tao ka. Lahat ng tao nagkakamali.� Walang kagatol-gatol na giit ni Kuya Leo.
�Tao? I left her when she needed me the most. I didn�t say goodbye and I even tried
to erase her frommy
life. I did that to the girl who never gave up on me� I did that to the girl who
sacrificed everything for me.
Tao parin ba ako sa lagay nato?� Napasandal na lamang si Cooper sa kinauupuan at
napapikit.
P 23-1
�Tao ka Cooper. Gago nga lang. Para ng anak ang turing ko sayo kaya hindi kita
kukunsintihin. Hindi ko
sasabihing wala kang ginawang masama. Hindi ko sasabihing hindi ka naging
makasarili. Pero Cooper, may
oras ka pang itama ang mga pagkakamali mo. May pagkakataon ka pang humingi ng tawad
at bumawi.
Matanong nga sayo, mahal mo pa ba si Agatha?� Tanong naman nito kaya unti-unting
kumurba ang maliit na
ngiti sa labi ni Cooper.
�Mahal na mahal ko si Agatha. Kahit kailan hindi nagbago o nabawasan ang
nararamdaman ko para sa
kanya.� Pag-amin nito kaya maging si Kuya Leo ay napangiti rin at hinayaan na
lamang ang anak-anakan na
umiyak sa balikat niya.
------
Namumugto ang mga mata at may bahid parin ng dugo ang damit, tahimik na pumasok si
Cooper sa kwarto ni
Agatha. Nilibot niya ang paningin at napangiti dahil wala paring nagbabago dito at
bumalik sa isipan niya ang
masasayang alaala.
Kinuha ni Cooper ang upuan at tumabi sa harapan ni Agatha na natutulog na.
Muli, hindi niya napigilan ang sariling lumuha habang pinagmamasdan itong
natutulog. Dahan-dahan niyang
hinawi ang buhok na humarang sa mukha nito at hinaplos ang pisngi ng dalaga.
�Nasasaktan ka parin ba hanggang ngayon? Kung sana maibabalik ko lang ang oras,
sana hindi nalang kita
iniwan. Sana hindi kita sinaktan. Sana hindi ko hiniling sayong manatili kang
gising,� Kinuha ni Cooper ang
kanang kamay ni Agatha at pinagmasdan ang nakabenda nitong pulso. Muli, hindi niya
napigilan ang sariling
umiyak at hinalikan na lamang ang kamay nito, �Bakit mo nagawang mag-sakripisyo
para sa taong gaya ko?
Paano mo nagawang mahalin ang gagong gaya ko?�
Tinitigan ni Cooper ang maamong mukha ni Agatha at pinilit ang sariling ngumiti sa
kabila ng pagluha.
�Agatha don�t die. Please don�t. Okay lang sakin kahit mawala ka sakin pero ang
mahalaga hinding-hindi ka
mawawala sa mundong �to.�
Tumayo si Cooper at kinumutan ng maayos si Agatha bago tuluyang humiga sa tabi
nito. Ipinatong niya ang
ulo ng dalaga sa bisig at muling pinagmasdan ang mukha nito.
�Okay lang sa akin kahit na hindi mo na ako mapatawad o kausapin pa. Mabuhay ka
lang at hayaan mo akong
manatili sa tabi mo, masaya na ako.� Bulong ni Cooper at hinalikan ito sa noo.
------
�Hijo hindi ka pa ba umuuwi sa inyo?� Salubong ng guwardya kay Cooper nang muli
siyang pumasok sa
ospital dala ang nabiling mga bulalo.
�Bahay ko ang ospital nato. Nakauwi na ako.� Nakangiting sambit ni Cooper ngunit
hindi parin siya
tinantanan ng gwardya.
�Hindi ka ba nandidiri diyan sa suot mo? May dugo pa ang damit mo.� Paalala nito
ngunit ngumiti lamang ulit
si Cooper.
P 23-2
�Gwapo parin naman kaya okay lang.� Biro ni Cooper kaya napailing-iling na lamang
ang gwardya at
napangiwi.
Marami mang inaalala at kinakatakutang mangyari, pinilit na lamang ni Cooper ang
sariling ngumiti dahil
makikita niya ulit si Agatha. Habang naglalakad sa pasilyong kinaroonan ng kwarto
ni Agatha ay laking gulat
ni Cooper nang makitang maraming mga nurse sa kwarto kaya dali-dali siyang
napatakbo papunta dito.
Nakahinga ng maluwag si Cooper nang makitang maayos lang naman pala ang lagay ni
Agatha at sa
katanunayan ay nakaupo na ito habang nakangiti.
�Bakit ka pa bumalik dito?� Salubong ni Trent na nakakunot ang noo pero imbes na
makipag-away ay mas
pinili na lamang ni Cooper na lapitan si Agatha kahit pa napakasama na ng tingin
nila Reema at Javi.
"Agatangina, tingnan mo oh? Bumili narin ako ng mami kasi baka nagsasawa ka na sa
bulalo." Nakangiting
sambit ni Cooper kay Agatha na para bang hindi sila nagkasamaan ng loob.
"You jerk! Get the hell out of here!" Biglang sigaw ni Agatha habang nanlilisik ang
mga mata na siyang
ikinagulat ng lahat maliban lamang kay Cooper na inaasahan ng mangyayari ito.
Tahimik ang lahat. Minsan lang nila makitang galit si Agatha kaya hindi nila
alamanong gagawin.
"Jerk na kung jerk. Dali na, kain na tayo. Nagugutomna ako!" Nakangiting sambit ni
Cooper na tila ba
binabaliwala na lamang ang malamig na pakikitungo sa kanya ng dalaga.
"Cooper umalis ka na!" Giit ni Agatha na magkasalubong na halos ang kilay dahil sa
galit.
"Agatha calmdown. Baka mas makasama sayo kapag nagagalit ka." Sabi pa ni Trent ng
mahinahon pero
imbes na kumalma ay mas lalo lamang nainis si Agatha at sa kanya naman napatingin
ng masama.
"Calmdown?! Trent ikaw ang sinapak niya kagabi! Dapat sakin ka kumampi!" Giit ni
Agatha at
napahalukipkip na lamang sa braso.
"K-kagabi?" Nauutal na sambit ni Reema habang nakakunot ang noo.
"Wait what the hell is this? Ba't may benda tong mga kamay ko?" Takang tanong ni
Agatha habang
pinagmamasdan ang mga kamay. Hindi niya maiwasang mapangiwi sa sakit nang
mapagtantong mayroon
siyang malalimna sugat sa pulso at palad.
Muling binalot ng katahimikan ang buong kwarto. Nalilito sila sa kinikilos at
sinasabi ni Agatha kaya ilang
sandali silang nagpalitan ng litong mga tingin.
"Agatha.." Umupo si Reema sa harapan ni Agatha at tiningnan ito sa mga mata,
"Agatha Grace, ano ang huling
naalala mo?" Dagdag pa ni Reema na halatang seryoso sa tanong kaya nakunot ang noo
ni Agatha.
"Trent and I were eating noodles at the convenience store and then all of a sudden
biglang bumigat ang
pakiramdamko tapos..." Napapikit si Agatha at napakamot sa ulo, "Ugh! Did I fall
asleep again? How long
was it this time." Inis nitong sambit.
"Teka hindi naalala ni Agatha ang nangyari kahapon?" Mahinang sambit ni Javi na
hindi makapaniwala sa
P 23-3
nasasaksihan.
"Huh?" Napadilat si Agatha at kunot-noong napatingin kay Javi, "Bakit ano palang
nangyari kahapon?"
"Ah wala. Nalaglag ka kasi mula sa kama mo tapos lumanding ka sa matalimna bagay
kaya ka nasugatan."
Biglang sabat ni Trent at sa isang iglap nagsitanguan ang lahat biglang pagsang-
ayon sa kasinungalingan nito.
"Seryoso?" Napatingin si Agatha sa mga nurse at tumango-tango rin ito sa kanya.
"Malas ko naman." Kumbinsido, napabuntong hininga na lamang si Agatha.
"Magsisinungaling ka na nga lang, ang korni pa." Bulong ni Cooper bilang pasaring
kay Trent kaya muli
silang nagpalitan ng masamang tingin sa isa't-isa.
"Oh ba't nandito ka pa? Akala ko ba ayaw mo na sa lugar nato?" Sarkastikong sambit
ni Agatha kay Cooper
habang tinataasan ito ng kilay.
"Oo na aalis na ako!" Inis na sambit ni Cooper at kahit napipilitan man ay
nagsimula na lamang siyang
maglakad palayo ngunit bago pa man tuluyang makalabas ng kwarto ni Agatha ay
nilingon niya ito at
kinindatan habang nakangisi bagay na lubos ikinainis ng dalaga.
"Bumalik na yata ang dating Cooper." Mahinang sambit ni Javi habang nakangiti.
- - - - - - -
Tila wala sa sariling naglalakad-lakad sa gilid ng kalsada si Cooper. Wala itong
pakialamkahit na
nababangga na niya ang mga taong nakakasalubong niya, nanatili lamang siyang
nakatingin sa kawalan.
Ilang sandali pa ay natigil siya sa paglalakad at napako sa kinatatayuan.
Napabuntong hininga siya at napatingala sa kalangitan sabay silid ng mga kamay sa
bulsa.
"Akala mo ikaw lang ang marunong mag-sakripisyo, pwes ako rin Agatha, kayang-kaya
ko." Bulong ni
Cooper sa sarili hanggang sa unti-unting kumurba ang isang pilyong ngiti sa mukha
niya. Nilibot niya ang
paningin at nakita niya ang tuluyang pag-berde ng ilaw ng traffic light.
Habang may ngiti parin sa mukha, walang paligoy-ligoy na tinawid ni Cooper ang
kalsada sa kabila ng mga
sasakyang dumadaan.
"Hijo tumabi ka! Masasagasaan ka!"
"Nababaliw na ba siya?!"
"Manong ihinto niyo ang sasakyan!"
"Diyos ko! Magpapakamatay na yata siya!"
Naririnig ni Cooper ang mga sigawan ng mga taong nakakakita sa kanya pero imbes na
tumabi ay hinto siya
sa paglalakad at nanatiling nakatayo sa gitna ng kalsada.
P 23-4
Ilang sandali pa ay narinig ni Cooper ang busina ng sasakyang para bang sasalpok sa
kanya kaya napapikit na
lamang siya.
End of Chapter 21
Thanks forreading!
Vote andComment <3
WHYYULYK DAAAAAT?!!!! niiiiceeee(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh
kung saanmagkakaaway angmgalalakiat
--
P 23-5
22 : Back to square one
122K 7K 1K
by Serialsleeper
22.
Back to square one
Agatha
Napabuntong-hininga ako at sinara ang pinto matapos makaalis sina Mommy.
Kaalis lang nila pero namimis ko na agad sila. Pero nakapagtataka, bakit kaya sila
iyak ng iyak kanina habang
nanonood kami ng 'Frozen'? I get it, may nakakaiyak na parts pero bakit kahit
nagpapatawa na si Olaf at Sven
eh nag-iiyakan parin sila? Nakakainis, pakiramdamko tuloy may puso akong bato.
Nakakaiyak ba talaga ang
palabas na 'yon to the point na humahagulgol na sila?
I never knew my family could be that weird. But hey, theyre still awesome and I
super love them.
Naisipan kong kumain ng mga dinala nilang prutas para sa akin. Nakakainis, mamaya
pa daw 4pmmatatapos
ang classes nila Reema. Mabuti pa silang tatlo nag-aaral samantalang ako, heto,
forever teamhospital.
Nakakabagot, wala akong makausap.
Hay... Makipag-kaibigan kaya ako sa mga batang nasa children's ward? baka malibang
pa ako dun.
Narinig kong bumukas ang pinto sa kabilang kwarto kaya dali-dali akong sumilip. See
sa sobrang tahimik at
boring ng floor nato, naririnig ko tuloy ang lahat kahit maliliit na ingay man.
Perks of being lonely.
"Hala!" Hindi ko maiwasang mapangiti sa tuwa nang makita ko ang mga nurse sa loob
ng kwartong nasa tapat
ko. Nag-aayos sila sa loob na para bang may titira ulit dito.
Nakakatuwa, atleast may kasama na ako dito sa floor nato. Sana lang talaga babae
ang titira diyan, kapag
lalake kasi, baka maalala ko lang sa kanya si Cooper. Diyan pa naman siya nakatira
noon.
"Ang saya natin ah?" Sabi ng nurse na napansin pala ako.
"Yup, sa wakas may makakausap narin ako araw-araw. Nasa school na kasi most of the
time sina Reema.
Nga pala," Sumandal ako sa pintuan kong nakabukas, "Sino po ang titira diyan? Babae
po ba?"
Biglang nagkatinginan ang dalawang nurse sa isa't-isa at nagtawanan. Napakunot ang
noo ko sa ginawa nila,
nakakaloko ba sila sakin?
"Lalake." Nakangiting sambit ng isa sa mga nurse kaya napabuntong-hininga na lamang
ako. Lalake na naman,
oh well, sana gwapo. Atleast may vitamins sa mata.
"Pogi ba?" Tanong ko pero muli lamang silang nagtawanan. Its not a laugh actually,
more of a giggle. Yung
parang kinikilig. Whoa, the new guy must really be pogi kasi parang kinikilig ang
mga nurse sa kanya.
P 24-1
"Sobrang pogi ng bagong nakatira diyan Agatha."
Bigla na lamang may nagsalita sa gilid ko kaya lumingon ako ngunit napapitlag ako
sa gulat kasi napakalapit
lang pala ng mukha namin sa isa't-isa.
Lalo akong nagulat nang mapagtanto ko kung sino ito...
"Ugh! Ano na namang ginagawa mo dito?!" Hindi ko maiwasang mangiwi dahil sa iniis.
Seeing the smirk on
his face annoys me up to the point na gustong-gusto ko na siyang sakalin.
"Miss Agatha, siya na po ulit ang titira dito." Sabi pa ng isa sa mga nurse at
nginitian ako ng nakakaloko,
yung tipong nanunukso.
"Titira dito?! What the hell?! Eh magaling na 'to eh! Tingnan niyo- " Giit ko sabay
turo kay Cooper ngunit
laking gulat ko nang mapansin ang saklay na hawak niya. Napatingin ako sa paa niya,
may cast pala ito at
ngayon ko lang din napansin ang mga galos sa mukha niya.
"Wala bang 'welcome back hug' diyan?" Aniya at muling ngumisi kaya lalo akong
napangiwi sa inis.
Maawa na sana ako sa kanya, wag nalang. Gago parin eh.
"Maghanap ka ng cactus! Yun yakapin mo!" Sigaw ko at dali-daling pumasok ng kwarto
ko sabay lock ng
pinto.
Ugh! Nakakainis! Bakit siya pa?!
Pero teka, ano kayang nangyari? Ba't injured siya?
"Agatha sabay tayo dinner mamaya gaya ng dati ha?"
Narinig kong sigaw ni Cooper mula sa labas kaya marahas na lamang akong napakamot
sa ulo ko.
END OFCHAPTER 21
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
OWWW FUDGE!! COOPAL TALAGAAMP Coopaltalaga????(Unpublished. Currently editing.) Sa
KingdomHigh kung saan
P 24-2
23 : Don't forget
152K 7.1K 3K
by Serialsleeper
23.
Dont forget
Agatha
To : Reema
Hurry up! This place is killing me T_T
From : Reema
Not done with class, 1 more hour. Chill -_-
To : Reema
Chill?! The spawn of satan is next door!!! >_<
From : Reema
Calm ur tits, im coming.
Sa sobrang inis ay naitapon ko na lamang ang cellphone sa kama.
I kept on pacing back and fourth, biting my nails, worried what should i do. Kanina
pa ako nag-iisip kung ano
ang gagawin pero kahit mag-isip, hirap parin akong gawin. Sa lakas ba naman ng
music mula sa kwarto ni
Cooper, sinong tao ang makapag-iisip?!
Ugh! Hindi ko alamkung nananadya ba siya o sadyang selfish lang talaga siya sa
tenga ng iba! Okay lang sana
kung magagandang kanta ang pinapatugtog niya kaso yung screamo pa talaga ang
pinagdiskitahan niya, yung
mga kantang parang hindi kanta, puro sigaw lang. Ugh! Nakakabwisit!
"Idiot! Hinaan mo nga 'yan!" Sigaw ko nang hindi na talaga ako nakapagpigil sa
inis.
"Ha?!" Narinig kong sigaw niya pabalik. I can't see himbut I can already imagine
the silly smile on his face
right now. Nakakainis siya! Ba't pa kasi siya bumalik dito.
Lumapit ako sa kama ko at hinanap kung saan man lumanding ang cellphone. Matawagan
nga si Reema, for
sure makakatulong siya.
Nagulat ako nang bigla na lamang may kumatok sa pinto ng kwarto ko. Parang alamko
na kung sino ito kaya
lalo akong nainis at napasimangot.
"Cooper go back to your room!" Muli akong napasigaw sabay hagis ng unan sa pinto.
P 25-1
Sa sobrang inis ko ay humiga na lamang ako sa kama at ibinaon ang mukha ko sa
kumot. Bahala siya, hindinghindi
ko siya pagbubuksan ang pinto, mamatay man.
"Agatha ako to, si Trent." Muli kong narinig ang katok kaya dali-dali akong
napatayo at inayos ang buhok
kong gulong-gulo.
Dali-dali kong kinuha ang jacket na nakasabit sa likod ng pintuan bago ko ito
binuksan.
"Trent, you just saved my life." Hindi ko napigilang mapangiti at mapabuntong-
hininga nang makita ko siyang
nakatayo sa labas ng kwarto ko.
"Huh? Anong nangyari?" Kunot-noong tanong ni Trent kaya napatingin ako sa kwarto ni
Cooper. Ituturo ko
sana ito nang bigla kong nakita si Cooper na nakadungaw sa bintana niya.
Nakasimangot ito at napakasama ng
tingin sa amin, lalo na kay Trent.
Narinig kong tumawa si Trent kaya muli kong ibinalik ang tingin sa kanya. Nakita
rin pala niya sa Cooper
kaya pasimple kong hinampas ang braso niya para tumahimik.
"Ba't ka pumunta dito?" Tanong ko na lamang sa kanya.
"Ah yun ba? Ano kasi," Tumango-tango siya, natatawa parin siya pero ngumisi na
lamang siya, "Sabi ni
Reema puntahan daw kita dito. Timing kasi pupunta kami ng kapatid ko sa mall.
Apprently, my little sister
wants to go see that obese red bee and eat a happy meal. Sama ka?" Aniya kaya
walang pagdadalawalangisip
akong tumango. Anywhere's better than here.
Hindi pa kami nakakalayo sa nilalakaran ay biglang tumigil si Trent sa paglalakad
at napatingin sakin habang
nakakunot ang noo.
"Problema mo?" Pabiro kong tanong sa kanya.
"Wala ka bang nakakalimutan?" Tanong niya kaya napakunot rin ang noo ko.
"Wala, dala ko ang jacket ko and besides libre mo naman diba?" Biro ko na lamang.
Napatingin siya sa paanan ko, "Agatha, nakapaa ka lang."
"Huh?" Napayuko ako at napangiwi na lamang nang makitang tama nga siya, nalimutan
kong magsuot ng shoes
o kahit tsinelas. Babalik sana ako sa kwarto pero pinigilan niya ako. Lalo akong
nagkataka nang saglit siyang
lumingon sa kwarto ni Cooper at ngumisi.
Bago pa man ako nakapagtanong ay bigla siyang tumayo at lumuhod sa harapan ko.
Tinapik niya ang balikat
niya, "Sakay."
"Ano?" Napakamot ako sa ulo ko.
"Aish, wag ka na ngang magtanong, bilis sakay ka na sa likod mo kung ayaw mong iwan
kita dito kasama
yung ugok na 'yon." Aniya at wala na akong nagawa pa nang bigla niya akong hinila
papunta sa likuran niya.
Namalayan ko na lamang na nakasakay na ako sa likod niya at napakakapit na ako ng
mahigpit sa kanya.
P 25-2
"Bigat mo pala Agatha." Pang-aasar ni Trent kaya hinampas ko ng mahina ang likod
niya.
Ilang sandali pa ay napansin kong lumingon si Trent habang naglalakad. Muli kong
hinampas ang likod niya
nang makita ko ang nakakalokong ngiti sa mukha niya habang nakatingin sa direksyon
ng kwarto ni Cooper.
"Stop it." Giit ko kaya ibinalik niya ang tingin sa nilalakaran.
"I cant help it, nakakatuwang asarin ang boyfriend mo. He looks so pissed." Aniya
kaya sa pangatlong
pagkakataon muli ko siyang hinampas. "Aray naman Agatha!" Reklamo niya.
"He's not my boyfriend. Umayos ko nalang nga kung ayaw mong mahampas ulit." Banta
ko sa kanya kaya
tumawa na lamang siya.
Panay lang ang asaran at kwentuhan namin ni Trent habang naglalakad (okay si Trent
lang) kami papunta sa
elevator nang bigla itong bumukas.
"Agatha! Trent!" Nakangiting bati sa amin ng isang lalaking nakasakay sa isang
wheel chair. Nawala ang ngiti
sa mukha niya nang makitang karga ako ni Trent, "Hala anong nangyari? Napilay ka
narin ba?!" Aniya na para
bang nag-alala kaya nagtawanan kami ni Trent at umiling-iling.
"Wala, nalimutan ko lang kasing- " Natigil ako sa pagsasalita.
Ano nga ulit ang pangalan niya? Magkaibigan kami nitong lalaking naka-wheelchair.
Marami akong naalalang
pangyayari kung saan magkasama kami pero nakalimutan ko ang pangalan niya. His name
is on the tip of my
tongue but I cant say it... Shit ano nga ang pangalan niya.
"Agatha okay ka lang?" Tanong ulit ng Pilay sakin... Teka kung pilay nalang kaya
ang itawag ko sa kanya?
Close naman kami at malamang di siya magagalit kung tawagin ko siyang pilay.
"Agatha naririnig mo ba kami?" Bahagyang lumingon si Trent sa akin kaya tumango-
tango ako at pinilit ang
sariling ngumiti.
Sa isang iglap biglang sumama ang pakiramdamko. Wala na akong ganang lumabas, ang
gusto ko nalang
ngayon, manatili sa kwarto ko at alalahanin ang pangalan ni Pilay.
"Trey ibaba mo na ako. Hindi nalang ako sasama." Utos ko sa kanya sabay takip ng
balikat niya.
Muli silang napatingin sakin, kapwa nakakunot ang noo. Teka, may masama ba akong
sinabi?
"Agatha Trent ang pangalan ko." Sabi pa ni Trent kaya tumango-tango ako.
"Trent nga, bakit ano ba sinabi ko?" Tanong ko pero kapwa lang sila nagkatinginan
ni Pilay.
"You just called himTrey." Tumatawang sambit ni Pilay na para bang pinagtatawanan
ako kaya pabiro ko
siyang tinaasan ng kilay.
"Trent and Trey, pare-pareho lang yan, pilay." Pabiro ko na lamang sambit para wag
nalang mahalatang
nagsisimula na akong matakot.
P 25-3
"Pilay?" Kunot-noong sambit niya na biglang natigil sa pagtawa. "Javi ang tawag mo
sakin, hindi pilay. Para
ka namang si Cooper niyan eh!"
Javi... Oo nga pala siya si Javi!
Shit na-offend ko ba siya? Oh my God, sorry.
"Agatha okay ka lang ba?" Dahan-dahan akong ibinaba ni Trent kaya muli kong
naapakan ang malamig na
sahig.
Tumango-tango ako at pinilit ang sarili kong ngumit.
"Sorry kung na-offend kita." Napatingin ako kay Javi, "Sige babalik na ako sa
kwarto ko. Bye." Dali-dali na
akong naglakad pabalik ng kwarto ko. Tinatawag nila ako pero hindi ko sila
pinapansin. Kailangan ko
munang mapag-isa.
Malapit na ako sa kwarto ko pero namalayan ko na lamang na lumuluha na pala ang mga
mata ko.
Papasok na sana ako nang napansin ko si Cooper na nakatayo sa labas ng kwarto niya.
Gaya ng kanina,
kitang-kita ko parin ang inis sa mukha niya.
"O Akala ko ba may date- " Natigil sa pagsasalita si Cooper nang magtama ang mga
tingin namin. Dali-dali
kong pinunasan ang luha ko pero alamkong balewala ito kasi nakita na niya.
Dali-dali na lamang akong pumasok at naglock ng pinto.
"Agatha okay ka lang? Anong ginawa ng ungas na 'yun?!" Kinakatok ni Cooper ang
pinto pero hindi ko siya
pinagbubuksan.
Napatingin ako sa dingding at pinagmasdan ko ang mga litratong nakadikit dito.
Nandito ang mga litrato
namin ng mga kaibigan ko at ng pamilya ko kaya kinuha ko ito at isa-isang
pinagmasdan.
Mommy, Daddy, Reema, Javi, Trent, Kuya Leo... Agatha 'wag na 'wag mo silang
kakalimutan. Hindi mo sila
dapat kalimutan. Please alalahin mo sila parati.
- - - - - - - -
"Get-up, lets go eat dinner." Naramdaman kong hinihila ni Reema ang paa ko pero
napatingin lang ako sa
kanya.
"Reema San Jose..." Mahina kong sambit habang pinapaulit-ulit ang pangalan niya sa
isipan ko para wag
siyang malimutan. Natatakot akong makalimutan ang ni isa man sa kanila.
"Bakit Agatha Grace- Shit ano nga ulit apelyido mo?" Tumatawa niyang sambit habang
hinihila parin ako.
Hanggang ngayon di niya parin pala alamang apelyido ko kaya pabiro ko na lamang
siyang inirapan.
"Reema, hindi ka naman siguro magagalit kung bigla kitang makalimutan diba?" Tanong
ko habang pilit
pinapanatili ang ngiti sa labi ko.
P 25-4
Dahan-dahang napabitaw si Reema sa paa ko at umupo sa tabi ko. I suddenly felt bad
when I realized that she
was no longer smiling.
"Okay lang kung makalimutan mo kami basta hinding-hindi ka mawawala," Nauutal
niyang sambit at muli
kong nakita ang ngiti sa mukha niya, "Hindi mo naman kami iiwan diba?"
Naiilang na ako sa pinag-uusapan namin kaya ako na mismo ang tumayo at humila sa
kanya papunta sa
opisina ni Kuya Leo kung saan kami parating kumakain.
- - - - - - - -
"Ha-ha-ha, anong pakiramdammaging pilay? Boombali buto!"
Pagdating pa lang namin sa opisina ay naabutan agad namin silang lahat sa nakaupo
sa sahig at naghahanda ng
kumain. Ang ingay nilang lahat lalong-lalo na't panay ang pang-aasar ni Javi kay
Cooper.
Nabaliktad ang sitwayon, ang dating nang-aasar ang siya na ngayong naasar.
"Agathangina! Dito ka sa tabi ko!" Sigaw ni Cooper sabay kaway nang makita ako. Ang
lapad-lapad ng ngiti
sa mukha niya, para bang hindi na siya naiinis di gaya kanina.
"Agatha okay na ba ang pakiramdammo?" Tanong naman ni Trent na kasama pala ang
nakababata niyang
kapatid na babae. Mahilig ako sa mga bata kaya siyempre dali-dali akong tumabi sa
kanya upang
makipagkulitan dito.
Malas kasi magkatapat kami ni Cooper pero atleast hindi kami magkatabi.
"Sandali, may naamoy ako!" Biglang sigaw ni Javi kaya napatingin kaming lahat sa
kanya, "May amoy sunog!
Sunog na puso! Hahaha!" Dagdag pa ni Javi sabay turo kay Cooper.
Nagulat ako nang mapansin kong napakasama na pala ng tingin sakin ni Cooper.
Tipong, para bang isang
batang inis na inis at ano mang oras eh magta-tantrums na.
"Problema mo?!" Tinaasan ko siya ng kilay.
"Wala!" Sigaw niya pabalik at umiwas ng tingin.
"Ang ingay niyo! Kumain na nga kayo!" Sigaw naman ni Reema na mukhang naiinis na sa
amin.
Mas marami kami ngayong kumakain pero di hamak na mas tahimik kami ngayon kesa
noon. Walang ibang
maingay maliban lamang kay Javi na panay ang pang-aasar kay Cooper.
"Awkward." Mahinang sambit ni Javi at isa-isa kaming tiningnan.
"Ano pong awkward?" Tanong ng walang kamuwang-muwang na bata sa tabi ko.
"Kita mo tong mukhang to?" Tinuro ni Javi ang mukha ni Cooper kaya agad itong
natigil sa pagnguya ng
pagkain. "Ah eh, nevermind." Umiling-iling na lamang si Javi at napakamot sa ulo.
Natakot na yata kay
Cooper.
P 25-5
Kinuha ko ang bottled water at tinangka itong buksan. Nagulat ako kasi hindi ko ito
mabuksan. Hindi ko alam
kung masyado bang mahigpit ang pagkakasara nito o sadyang humina na talaga ako
ngayon.
"Ako na. Sa right iniiikot ang takip, nakalimutan mo na ba?" Nagulat ako nang
biglang inagaw ni Cooper ang
bottled water mula sa kamay ko at siya na ang nagbukas nito para sa akin. Walang
kaemo-emosyon ang boses
niya, nainis yata talaga sakin.
"Agatha ba't ka magtutubig? Diba ayaw mo ng tubig? Heto Juice." Tanong ni Trent
sabay abot sa akin ng
pineapple juice. Oo nga no? Hindi ako mahilig sa tubig pero ba't yun ang kinuha ko.
Utak naman please wag mo na akong pahirapan...
"Salamat." Ngumiti ako sa kanya sabay kuha nito.
"Paano na tong tubig?!" Biglang bulyaw ni Cooper na magkasalubong na naman ang
kilay.
"Akin nalang 'yan." Pag-agaw ni Javi dito.
Hindi ko maiwasang matawa pero nagulat ako nang mapansing napakasama na naman pala
ng tingin ni
Cooper sakin habang nakangiwi.
Isip batang ulol. Tss.
"Nga pala, pagkatapos niyong kumain, nakatokang maglinis dito sina Agatha at
Cooper." Biglang anunsyo ni
Kuya Leo kaya muntik akong mabilaukan sa iniinomkong juice.
"Agatha cant clean. She needs to rest." Giit ni Reema kaya agad akong tumango-tango
at nag-thumbs up. Yey!
Savior ko talaga si Reema!
"Eh sino maglilinis dito? Baka lumakas pa lalo ang ulan, kailangan na ninyong
umuwi." Giit ni Kuya Leo.
"Tama! Tama!" Biglang sigaw ni Cooper na napakalapad na ng ngiti. Napansin niyang
nakatingin ako sa
kanya pero bago pa man ako nakaiwas ng tingin ay bigla niya akong kinindatan.
Ugh! Kill me now!
END OFCHAPTER 23
Thanks forreading!
Vote andComment <3
?? Shemms (Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung saanmagkakaaway
angmgalalakiat babae, posible bangmaymabuong
relasyon at pagkakaibigan? Ano kayangmangyayari kungmagtagpo ang landas nina...
Sirene. Ang sirenang killeratmaldita natagapagbantay
ngmahiwagang perlas sa kanlurang bahagi ng Pilipinas. Nikolas. Pilyong
suavecitongmanggagantso atsaksakan nang kalokohan. Kenzou
Hayashida. Isang binatangmatipuno at Kapitan ngHukbong Pandagat ngmga Hapon. Ang
kuwentong ito ay panahon pa ngmakasaysayang
IkalawangDigmaang Pandaigdig (World War II) na kung saan ang Pilipinasay nasakop
rin ngmga Hapon. This isa HistoricalFictionwith a
touch ofFantasy. Book Cover by:@XARAFABDate Written:November 15, 2017 Date
P 25-6
24 : To-get-her
156K 7.2K 1.2K
by Serialsleeper
24.
To-get-her
Agatha
Right after everyone left, I had no choice but to stay with Cooper in the office.
Kahit na anong gawin kong
pagmamakaawa, wala eh, pinagkakaisahan ako eh. Even Reema couldnt do anything about
it. I had no choice
but to deal with Cooper.
Kesa magreklamo, mas pinili ko na lamang na maglinis para tuluyan na akong makalayo
sa kanya.
Nagwawalis na ako nang napansin kong nakaupo parin si Cooper sa sahig at hindi pa
inililigpit ang mga
pinagkainan namin.
He's just there sitting there, looking at me with his annoying signature goofy
smile.
I'mno sadist, but seeing the stupid look on his face right now makes me want to
bash his stupid face with a
stupid broom.
"Hoy ikaw! tumayo ka na nga diyan! Kailangan na nating linisin to!" Sigaw ko sa
kanya habang pilit
ipinapakita sa kanyang naiinis ako sa kanya at ayoko siyang makasama ng matagal sa
iisang lugar.
"Kiss muna!" He said, puckering his lips and giving me his signature goofy smile.
"Yuck! Kilabutan ka nga!" Napangiwi ako at agad siyang hinampas ng hawak kong
walis.
"Aray 'wag!" Sigaw niya at dali-daling gumapang palayo sakin. "Agatha naman eh!
Nahawa ka na ba sa
kabaliwan ni Reema?! Aish! Pero okay lang, kahit maging kamukha mo pa siya, mahal
parin- "
"Will you please just shut-up!" Before he could finish the bullshit he's about to
say, I screamed showing him
how pissed I already am.
For a few moments, the roomwas filled with cold silence.
The smile on his face vanished in a snap.
I'mstill pissed at himpero bakit pakiramdamko napakasama kong tao bigla? Ughh! See
this is why I hate
Cooper, seeing himmakes me feel different. Minsan hindi ko na rin maintindihan ang
nararamdaman ko.
Pakiramdamko tuloy para akong isang Christmas Light na nag-iiba iba ng kulay.
Natatae, kinakabahan, naeexcite,
nasusuka, natutuwa, nasasaktan... Ughh! Cooper ano tong nangyayari sakin sa tuwing
nakikita kita?!
"Clean up and shut-up Cooper." With all my might, I continued cleaning up.
P 26-1
Hindi ko alamkung may balak siyang tumulong kaya sinimulan ko nalang na pulutin ang
mga pinggan.
"Tulungan mo akong tumayo."
Tumigil ako sa ginagawa ko at napatingin sa kanya. Kapwa kami hindi nakangiti.
"Ano?" Tinaasan ko siya ng kilay.
"Sabi ko tulungan mo akong tumayo para matulungan kita." He said firmly as he
looked into my eyes and
extended both his hands on my direction.
Napasinghal ako at napahawak sa bewang ko.
Sa tingin ba talaga niya maloloko ako sa damoves niya? Hell to the no. I'mnot
holding his hands. Nope.
"Heto, hawakan mo ang walis para hihilahin nalang kita." Sabi ko sabay abot sa
kanya ng hawak kong walis.
Bigla siyang napangiwi, tipong parang inis na inis. "Ang hirap namang dumamoves
sayo!" Sigaw niya sabay
kamot ng marahas sa ulo niya.
"Learned Anti-Manyak moves fromReema." Taas-noo kong pagmamayabang and at the same
time hindi ko
naiwasang matawa, ang cute kasi niya, parang isang batang nagmamaktol.
"Manyak?!" Nanlaki ang mga mata niya at kahit hirap ay bigla siyang napatayo.
"Ganyan na ba talaga ang
tingin mo sakin? Manyak?!" Pabiro niyang sigaw sabay hawak sa dibdib niya. "Agatha
ang sakit! Ang sakitsakit!"
"Umayos ka kung ayaw mong mahampas ulit ng walis!" Banta ko sabay tutok ulit ng
walis sa kanya.
Inirapan niya ako sabay kamot ulit ng ulo niya, "Aish! Oo na! Oo na! Tara na nga
maghugas na tayo ng
pinggan!" Giit niya at siya na mismo ang pumulot sa mga ito.
Walis lang pala ang katapat ng ungas.
"Tumigil ka na sa pagtawa. Lalo lang akong nagkakagusto sayo dahil sa ginagawa mo."
Walang emosyon
niyang sambit kaya ako naman ang napairap at napasinghal.
There goes that weird feeling again.
- - - - - -
"Bumalik ka na sa kwarto mo. Ako na maghuhugas nito." Giit ko habang kapwa kami
nakatayo sa harap ng
hugasan matapos niyang mailapag ang mga ito.
"Huh? bakit naman?" Tanong niya at nagulat ako nang bigla niyang isinuot sa akin
ang apron. Sa bilis ng
ginawa niya, hindi na ako nakapalag nang bigla niya itong itinali sa likod ko.
"You're injured. Hindi ka pwedeng nakatayo ng matagal." Katwiran ko at bahagyang
humakbang palayo sa
kanya. I tried not to show how anxious he made me.
P 26-2
He giggled which made me more anxious and agitated.
"Ang sweet mo talaga." Aniya sabay suot naman ng plastic gloves sa mga kamay ko,
"Hindi ko inakalang
concerned ka pala sakin." Dagdag pa niya sabay ngisi.
"Concerned?" Sarcastic akong tumawa, "Asa ka pa! But i seriously want na sana
gumaling ka na. Kasi kapag
gumaling ka, ibig sabihin nun mawawala ka na ulit dito sa ospital." I said with my
head held high and a smirk
on my face.
Nanlaki ang mga mata ko nang bahagya siyang yumuko kaya naging magkapantay ang mga
mukha namin.
Dahan-dahan niyang inilapit ang mukha niya sa mukha ko kaya napalunok ako sa
sobrang kaba.
"Asa ka namang aalis ako dito? Sige sabihin na nating gumaling tong injury ko...
Marami namang paraan para
bumalik ulit dito. Pwede akong malaglag sa hagdan, mahulog sa manhole, mabugbog o
di kaya masagasaan
ulit." Aniya at mas lalo pang inilapit ang mukha niya sa akin. Sa sobrang lapit eh
halos magdikit na ang mga
noo namin. Bago pa man ito tuluyang mangyari ay dali-dali kong iwinisik sa mukha
niya ang tubig sa kamay
ko.
Muli akong tumawa nang dali-dali siyang napaatras. Mahapdi raw sa mata. Akala ko
maiinis siya pero gaya
ko tumawa lang din siya.
"Akala mo ah!" Hindi siya nagpahuli, winisikan rin niya ng tubig ang mukha ko.
It went on for a few minutes. Both of us laughing like idiots while sprinkling
water on each other's faces. And
then it hit me... This is wrong. We cant be that cliche couple na napapanood ko sa
romantic movies. Kasi
hindi naman masaya ang sitwasyon namin at lalong hindi to isang pelikulang may
happily ever after.
"Okay ka lang?" Tanong niya nang mapansing nakatulala na naman ako.
"Bilisan na natin to. Pagod na ako." Giit ko at nagpuloy ulit sa paghuhugas ng
pinggan.
"'Anong iniisip mo?" Tanong niya ulit kaya natigil ako sa ginagawa at muling
napatitig sa kawalan.
Bigla kong naalala ang laslas sa pulso ko at ang malaking sugat sa palad ko.
Pakiramdamko talaga may
tinatago sina Reema sakin. And knowing Cooper... He's honest. He was honest about
how he wanted to be
away fromus, siguro naman hindi rin siya magsisinungaling sakin.
"Cooper what happened? Bakit may laslas ako sa pulso? Anong nangyari habang tulog
ako?" I paused,
gathering strength to utter the words I dont want to say, "O di kaya, may nangyari
ba at hindi ko lang naalala?
at bakit bumalik ka dito? Akala ko ba ayaw mo ng bumalik dito?"
"Agatha..." Napatingin ako sa kanya at napansin kong sa iisang direksyon lang siya
nakatingin.
"Huh?" Tanong ko.
"Agatha ang platong hinuhugasan mo, kanina pa yan, paulit-ulit mo ng hinuhugasan
'yan." Aniya kaya
napapitlag ako at hinugasan na lamang ang iba pa sa tulong narin niya.
- - - - - -
P 26-3
"Agatha sandali! Hintay!" Sigaw ng sigaw si Cooper pero patuloy lang ako sa
paglalakad pabalik sa kwarto
ko. Hindi ko man siya nililingon, alamkong hirap siyang maglakad lalo na't hindi
siya sanay sa gamit niyang
saklay.
"Now you know how difficult Javi's situation is!" Pabiro kong giit at mas binilisan
pa ang paglalakad
hanggang sa makaabot ako sa pinto ng kwarto ko.
I tried opening it but the doorknob wont budge. Parang naka-lock pero imposible...
Hindi ko naman ini-lock
ang kwarto ko kanina ah?
Ilang sandali kong pilit binubuksan ang pinto nang naramdaman kong nasa likuran ko
na si Cooper. Lilingunin
ko na sana siya nang bigla niyang isinabit ang baba niya sa balikat ko.
"Anong ginagawa mo diyan sa kwarto ko? Ikaw Agatha ah? hehehe." He kept on giggling
as if I was some
pervert caught red handed.
I'mnot guilty but I cant help but to blush. Pakiramdamko tuloy ampula-pula ko na.
"Kwarto mo?! Nababaliw ka na ba?! Kwarto ko to!" Giit ko sabay tulak sa kanya
palayo. Pinanlisikan ko
siya ng mga mata kaso ayaw niya parin tumigil sa pagtawa na para bang tinutukso
ako.
"Yung kwarto mo nasa tapat," Aniya sabay turo ng nasa likod niya, "'Wag ka ng
mahiya, okay lang naman
saking makitulog ka sa kwarto ko. Ayaw mo nun, hindi na tayo ulit mag-iisa." Dagdag
pa niya at biglang
ngumisi sabay taas-baba ng kilay niya.
Hindi ako pikon. Hindi ako madaling mainis.
Alamkong pinagt-tripan lang ako ni Cooper pero hindi ko parin mapigilang umiyak.
Natatakot na ako sa nangyayari sa utak ko. Hindi ba tumalab yung experimental
stimulants? Paano kung
makatulog ulit ako ng matagal? Paano kung hindi na ulit ako magising?
"Teka Agatha 'wag kang umiyak! Nagbibiro lang ako!" Alalang sambit ni Cooper na
tuluyang nawala ang
nakakalokong ngiti sa labi. Sinubukan niyang punasan ang luha sa pisngi ko pero
muli akong umiwas pumasok
na lamang sa totoong kwarto ko at nagkulong.
"Agatha joke lang yun! Hindi ka manyak! Promise inosente ka parin sa paningin ko!"
Sigaw ng sigaw si
Cooper pero tinakpan ko na lamanng ang tenga ko at nanatiling nakasandal sa
nakasara kong kwarto.
END OFCHAPTER 24
Author's Note : The stimulants agatha took damaged her brain. Our brain controls
everything up to our
reflexes, memories, cognitive abilities at heartbeat kaya kung ano-ano ang
nangyayari kay Agatha. Wala po
siyang ibang sakit, nadamage lang talaga ang Nervous system(spec. brain) niya.
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
P 26-4
KAINIS!! NYETANGDOKTORYAN! HAHAHAHAHAHHAAGMOVES MO AGATHAAH(Unpublished. Currently
editing.) Sa
P 26-5
25 : Yet anotherstar-crossed couple
149K 7.8K 1.7K
by Serialsleeper
25.
Yet anotherstar-crossed couple
Agatha
Kintatok niya ng tatlong beses ang pinto mula sa labas.
Napatingin ako sa maliit na siwang sa ilalimng pinto at nakita ko ang anino ni
Cooper. Gaya ko ay nakaupo
parin siya sa sahig habang nakasandal sa kabilang dulo ng pinto. Hindi ko alamkung
ilang oras na kaming
ganito. Hindi nagkikibuan at tanging ang pinto lamang ang naghihiwalay sa amin.
Sa di malamang dahilan, kinatok ko rin ng tatlong beses ang pinto.
"Agatha okay ka lang ba?" Narinig ko siyang nagsalita kaya ipinikit ko na lamang
ang mga mata ko. Umilingiling
ako kahit pa alamkong hindi niya ako makikita.
Hindi ako tanga. Oo nga�t hindi ako kasing talino ng mga kabataang nakakapag-aral
sa isang normal na
eskwelahan pero marunong akong makiramdam. At malakas ang kutob kong may itinatago
sila sakin. Bakit sa
isang iglap biglang si Cooper? Bakit sa isang iglap, bigla akong nagkaroon ng mga
laslas at sugat? Bakit
pakiramdamko mamamatay na ako?
Malakas ang pakiramdamkong may mali sakin.
Napakaraming naglalaro sa isipan ko, isa-isang pumapasok sa isipan ko ang mga
nakakatakot na posibilidad.
Paano kung mamatay ako? Paano kung isang araw hindi na ako magising? Anong
mangyayari sa mga
magulang ko? Sa mga kaibigan ko?
Naramdaman kong may tumatamang manipis na bagay sa kamay kong nasa sahig kaya
napatingin ako dito at
nakita kong isa pala itong piraso ng papel.
Pinulot ko ang piraso ng papel na ipinasok ni Cooper mula sa ilalimng pinto.
Agatha stop crying.
That sentence was written all over the paper. Three words that went on, over and
over again. Oo nga�t iisang
salita lang itong pinauulit-ilit pero halos mapuno ang papel dahil sa dami ng mga
nakasulat at back to back
pa. Hindi ko alamkung bakit niya to ginawa, hindi ba siya napapagod sa pagsulat
nito?
Nasapo ko na lamang ang ulo ko�t nilukot ang papel at tinapon ito sa dulo ng
kwarto.
�Don�t tell me to stop crying, you don�t know how bad I feel right now.� Giit ko at
bahagyang siniko ang
pinto bago muling sumandal dito.
P 27-1
Muli kong naramdamang may ipinasok siyang papel mula sa pinto kaya kinuha ko ito at
binasa.
Agatha I missed you.
Just like the other paper, that sentence was written all over.
God knows how much I missed himbut I don�t want to get hurt anymore. I�mdone.
I was about to throw it away too when I saw that he slid another piece of paper
again.
Agatha, I�m sorry for everything.
This time. He�s apologizing by writing. Does he really think this will be enough
for ditching and pushing me
away?
"You dont know what its like to slowly die inside." Giit ko habang hinahayaan na
lamang ang luhang tumulo
mula sa mga mata ko. "I'mnot okay and I feel like imnever going to be okay."
"Tama ka, hindi ko nga alamkasi hindi ko naramdaman at dahil 'yon sayo. Noong mga
panahong nahihirapan
ako at pakiramdamko ginagago ako ng buhay, bigla kang dumating sa buhay ko.
Naramdaman kong may tumatamang manipis na bagay sa kamay kong nasa sahig kaya
napatingin ako ditto at
nakita kong isa pala itong piraso ng papel.
"Okay lang sakin kahit hindi ka magsalita, pakinggan mo lang tong sasabihin ko."
Narinig kong sinabi niya
kaya tumango-tango ako kahit pa alamkong hindi niya makikita ang magiging sagot ko.
�Makasarili ako. Gago. Walang ibang inisip kundi ang sariling pakiramdamat
kapakanan. Hindi ako
marunong tumupad ng pangako at magaling lang ako sa salita. Hindi ko alamkung
magbabago pa �tong
kagaguhan ko, pero Agatha may isang bagay na hinding-hindi magbabago at ito ay ang
nararamdaman ko
sayo. Okay lang sakin kahit hindi na mabalik ang dating samahan natin basta�t
hayaan mo lang akong manatili
sa tabi mo. Agatha sa maniwala ka o hindi, mahal��
Bago pa man niya matapos ang mga sinasabi niya ay dali-dali akong tumayo at
binuksan ang pinto.
�Shut up!� Giit ko.
Tumayo siya at akmang hahawakan ang mukha ko kaya agad akong umiwas.
�Cooper don�t say things you don�t mean!� Muli kong sigaw.
�But I mean it!� Aniya at natahimik ako nang makita kong may luha naring tumutulo
mula sa mga mata niya.
�No you don�t!� Umiling-iling ako at napahawak na lamang sa bibig ko, �Kung mahal
mo ako dapat hindi mo
ako sinaktan!�
Hindi na ako naiwas pa sa kanya nang muli niyang hinawakan ang magkabila kong
pisngi. Humakbang siya
palapit sakin at idinikit ang noo niya sa noo ko. Kapwa kami umiiyak.
P 27-2
�Just let me stay by your side this time. Please baby, let me stay by your side.�
Bulong niya kaya iling ako ng
iling at napapikit na lamang.
�Why? Why now? Cooper magsabi ka ng totoo,� Muli kong idinilat ang mga mata ko.
�May alamka bang
hindi ko alam? May itinatago ba kayo sakin? Mamamatay na ba ako?� Sunod-sunod kong
tanong hanggang sa
tuluyan akong napahagulgol.
�H-indi! H-indi ka mamamatay! Tayong dalawa, magiging masaya tayo sa piling ng
isa�t-isa. Babawi ako sa
kasalanan ko. Patatawarin mo ako. Mumurahin at pagt-tripan tayo palagi nila Reema
at Javi.
Ipagmamayabang ko sa Trent na �yon na akin ka. Hindi ko hahayaang maging malungkot
ulit. Basta Agatha,
hindi ka mamatay.� Nanginginig at mangiyak-ngiyak niyang sambit kaya muli akong
napapikit at umiling-iling.
Iwinakli ko na lamang ang mga kamay niya at humakbang paatras. Hindi ako umiimik,
paulit-ulit lamang
akong umiiling-iling. At alamkong alamna niya ang ibig kong sabihin.
�Agatha naalala mo yung sinabi mo sakin �never let your faith wither�.� Giit niya
kaya napasinghal na lamang
ako at tumawa ng pilit.
�I�ma hypocrite! I cant practice what I preach! Now can you just leave me alone?!�
Sigaw ko kaya
pansamantala kaming binalot ng nakaiilang na katahimikan. Muli kong nataguan ang
sarili kong nakatitig sa
mga mata niyang lumuluha.
�O sige.� Mahina niyang sambit. Tumango-tango siya at unti-unting kumurba ang isang
maliit na ngiti sa
mukha niya. Nakangiti nga siya pero patuloy naman ang pag-agos ng luha mula sa mga
mata niya bagay na
lalong nagpapabigat sa kalooban ko.
Dahan-dahan siyang umatras mula sa akin hanggang sa tuluyan na siyang tumalikod at
naglakad palayo.
He walked away.
He�s fed up.
He�s done.
I asked himto leave me alone, I should be happy, but why does seeing himwalk away
breaks my heart even
more? Why cant I stop hurting? Why cant I just be happy?
Why do I suddenly regret everything I said?
Why do I suddenly want himby my side?
Bullshit.
This is bullshit.
This is one utter and complete piece of shit.
My heart and mind has gone insane.
P 27-3
Cooper Alvarez, what have you done to me?
Napabuntong-hininga ako�t napahawak na lamang sa dibdib ko gamit ang nakakuyomkong
kamay. Naninikip
ang dibdib ko, siguro nga ito ang dahilan kung bakit gusto nila akong lumayo kay
Cooper noon. Tama nga
naman ang kasabihan na kung sino man ang nakakapagpasaya sayo ay siya ring
makakapagbigay sayo ng
matinding sakit.
Nanghihina man, sinikap kong humakbang patungo sa pinto. Isasara ko na sana ito
nang bigla na lamang
humarang ang isang kamay sa gitna nito kaya muli ko na lamang binuksan ang pinto.
�Cooper?� Nakunot ang noo ko nang muli ko siyang makitang nakatayo sa harapan ko.
Hindi siya tumitingin
sakin, sa halip ay nanatili lamang na nakayuko ang ulo niya sa sahig.
�Gusto mo ba talagang lumayo ako sa�yo? Yan ba talaga ang gusto mo?� Nanlulumo
niyang sambit hanggang
sa unti-unti niyang ibinalik ang tingin sakin.
Cooper is my saving grace and at the same time my Achilles� heel.
The way he looks at me�
The way our eyes gaze at each other�
Napalunok ako at dahan-dahang umiling habang nanatiling nakatitig sa mga mata niya,
�Cooper natatakot ako.
Takot na takot ako. Nahihirapan na ako at kailangan kita. Hindi ko alamanong
gagawin kaya pwede bang
manatili ka muna sa tabi ko?�
God knows how much I want to punch myself right now.
I really want to curse myself for saying those things.
I hate myself but at the same time I feel relieved.
I finally got to say the things I held back.
�Kahit hindi mo sabihin, �yun parin ang gagawin ko. Kahit na ipagtulakan mo ako
palayo, gagawa at gagawa
parin ako ng paraan para manatili ako sa tabi mo. Hinding-hindi na kita iiwan ulit.
Hinding-hindi ka na ulit
mag-iisa. Agatha Mahal kita.� Aniya at bigla na lamang akong niyakap ng
napakahigpit. Sa sobrang higpit ay
napahampas na lamang ako sa likod niya. Makailang ulit ko rin siyang hinampas
hanggang sa natagpuan ko
ang sarili kong nakayakap narin sa kanya.
END OFCHAPTER 25.
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
Shettt??????(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung saanmagkakaaway
angmgalalakiat babae, posible bangmay
P 27-4
15, 2017 Date Finished:-----------
P 27-5
26 : Nothing
154K 7.7K 2.9K
by Serialsleeper
26.
Nothing
Agatha
�Yuck!.�
�Super yuck!�
�Whoa?�
Imbes na bumitaw sa kamay ng isa�t-isa, ay mas lalo naming sinadya ni Cooper na
ibalandra sa harapan nila
ang mga kamay naming hindi mapaghiwalay. Hindi naman sa nag-eenjoy akong ka-holding
hands ang baliw
nato, sadyang natutuwa lang talaga akong makita ang nakangiwi at gulat na mukha
nila Reema, Javi at Trent.
�Oh my God, Agatha are you sure?� Nakangiwing sambi ni Reema na para bang diring-
diri, �Okay that�s it,
wala na talaga akong ganang mag-dinner.� Dagdag pa nito sabay lapag ng plato sa
sahig.
�Move on na kasi Reema, tanggapin mo ng wala akong gusto sayo.� Paang-aasar pa ni
Cooper kaya agad
napairap si Reema at napahawak na lamang sa sariling sentido.
�Agatha hindi ka ba nandidiri?� Tanong pa ni Javi na hindi parin maalis ang gulat
sa mukha. Gaya ni Reema
ay tumigil narin siyang kumain.
�Aba�t ginagago mo na talaga ako ah!� Sabi pa ni Cooper habang nakasimangot, akmang
babatukan niya si
Javi kaya dali-dali kong piningot ang tenga niya, �Aray aray aray, oo na, hindi ko
na papatulan. Pa-kiss na
nga lang.� Aniya agad kong pinitik ang noo niya. Baliw talaga.
�Mabuti naman at nagkaayos na kayo.� Nakangiting sambit ni Trent kaya ngumiti rin
ako pabalik sa kanya.
�Hoy ano yan?!� Biglang tumayo sa harapan ko si Cooper na para bang hinaharanagan
si Trent mula sakin.
��Wag mo ngang ngitian ng ganyan si Agatha! Akin siya!� Halos magsalubong na ang
kilay niya dahil sa inis.
Kahit kailan, napaka-isip bata niya parin.
�Hindi ko na kasalanan kung mahuhulog si Agatha sa ngiti ko.� Pagbibiro ni Trent
pero lalo lamang nainis si
Cooper bagay na lalong nagpatawa kay Reema at Javi.
Hindi ko alambakit parating nagseselos si Cooper kay Trent. Magkaibigan lang naman
kami at isa pa, alam
P 28-1
kong hanggang ngayon ay hindi parin nakaka-move on si Trent sa ex niya.
Nakakalungkot talaga ang nangyari
sa kanila.
�Hala anong sayo ako? Kapal mo ah.� Pabiro kong sambit kaya sa akin naman siya
humarap na para bang
isang batang nasa bingit na ng pagta-tantrums.
��Wag mong sabihing nakalimutan mo?� Nagpapadyak siya sa kinatatayuan, �Agatha
naman eh! Nakalimutan
mo na ba yung nangyari sa atin kagabi? Diba nga�� Bago pa man matapos ni Cooper ang
sasabihin niya ay
dali-dali kong tinakpan ang bibig niya at pinanlisikan siya ng mga mata.
�Teka sandali? Anong nangyari sa inyo kagabi?� Gulat na sambit ni Javi habang
palipat-lipat ng tingin sa
amin ni Cooper.
Nakita kong naningkit ang mga mata ni Cooper na nakatitig sa akin, tinatakpan ko
ang bibig niya pero
sigurado akong nakangiti siya ngayon at mayroon na naman siyang kalokohang naiisip.
�Oh my God! May nangyari sa agad sa inyo kagabi?!� Sigaw pa ni Reema na parang abot
langit na ang
pandidiri kaya agad akong napabitaw kay Cooper at umiling-iling habang ini-ekis ang
mga kamay ko.
�Teka wala! Hindi! Mali ang iniisip niyo! �Wag kayong malisyoso!� Giit ko.
�Tama ang iniisip niyo! �Wag kayong maniwala kay Agatha!� Giit naman ni Cooper. Ang
kaninang inaasar ay
siya na ngayong nang-aasar. And unfortunately ako agad ang pinagtripan, bilis nga
naman ng karma.
Gustuhin ko mang ipagtanggol ang sarili ko, wala akong magawa. Nakakahiya rin naman
kasi kung malaman
nila ang totoong ibig sabihin ni Cooper sa sinabi niya�I admitted na kailangan at
gusto ko siya after asking
himto leave me alone, I swallowed my pride, tell me that�s not embarrassing enough.
�Kumain na nga lang tayo.� Pag-iiba ko na lamang ng usapan at muling ibinaling ang
pansin sa plato ko.
�Teka nasaan ang pagkaing nilagay ko dito?� Nakunot ang nook o habang pinagmamasdan
ang platong
kanina�y puno pa ng pagkain, wala na akong ibang suspect pa maliban kay Javi na
siyang pinakamalakas
kumain sa amin kaya agad akong napatingin sa kanya, �Grabe, pati pagkain ko di mo
pinalampas.� Biro ko na
lamang.
�Huh?� Nakunot ang noo ni Javi. �Agatha natapos ka ng kumain. Hindi ako ang kumain
niyan, kundi ikaw.�
Aniya kaya tumango-tango na lamang ako at pinilit ang sarili kong ngumiti.
�Agatha you just ate? Hindi mo ba naalala?� Mahinang sambit ni Reema na para bang
biglang nalungkot.
�Naalala niya, gutomlang talaga siya.� Pangangatwiran ni Cooper kaya agad akong
napahawak ng mahigpit
sa braso niya. �Don�t worry its normal to be forgetful.� Bulong niya kaya sakin
kaya tumango-tango na
lamang ako at pinilit ang sarili kong ngumiti.
�Agatha�� Mahinang sambit ni Reema na tila ba nag-aalala.
�Huh?� Pagmamaang-maangan ko.
�Agatha okay ka lang ba talaga?� Tanong pa ni Reema kaya biglang nabalot ng
nakakailang na katahimikan
P 28-2
ang paligid.
Napatingin ako kay Cooper na ngayo�y napakahigpit ng hawak sa kamay ko. With
himright next to me,
there�s never a dull moment.
Come to think of it� I�mholding the hand of the person who drives my heart
crazy�I�mwith him. I�mwith
my friends who never fail to make me feel special. I have loving parents. I have a
family who cares so much
for me. I can see, I can breath, I�mawake, I�malive, and I still have time to be
with them. I�mokay. I really
amokay with this.
God thank you for letting me have these amazing people in my life.
***
Huminga ako ng malalimupang malanghap ang napakasariwang hangin na bigay ng malamig
na umaga. Wala
masyadong sasakyan sa mga kalsada at ang lahat ay naghahanda pa lamang para sa mga
araw nila. Thank
God, hinayaan ako ng mga tao sa ospital na umalis para mamasyal at lumanghap ng
saringhangin.
Andami kong taong mga nakakasalubong, ang iba masaya, ang iba malungkot at ang iba
naman ay sumasabay
lang sa buhay. Hindi lang ako ang may problema sa mundo. Maybe some people have it
worse. Maybe I�m
still lucky.
�Wear this.� Sabi ni Cooper sabay lagay ng mask na nagtatakip sa bibig at ilong ko.
�I don�t have to.� Giit ko at hihilahin sana ito pababa pero hinawakan niya agad
ang mga kamay ko.
�You have to, pollution�s bad for you. �Wag ng matigas ang ulo.� Aniya kaya agad
akong napangiwi at
napapadyak sa kinataayuan ko.
�Cooper naman eh! Baka akalain ng mga taong makakakita sakin na may sakit akong
nakakahawa!� Reklamo
ko pero ngumiti lamang siya at nagsuot din ng mask sa sariling mukha.
�Better?� Aniya kaya napabuntong-hininga na lamang ako�t pabiro siyang inirapan.
�Lets be freaks together.� Biro ko.
�That�s my girl.� Mahina niyang sambit at hinalikan ako kahit kapwa kami may suot
na kulay puting mask.
I can help but to giggle.
There goes the butterflies in my stomach again.
I never thought Cooper would be this sweet.
I never thought Cooper and I would still be happy despite of everything that�s
happened.
�Red lights on. Lets go cross the street.� Nakangiti niyang sambit at agad na
inabot sa akin ang kamay niya na
para bang gusto niyang hawakan ko ito.
P 28-3
�What amI? A kid?� Sarcastic kong sambit at agad na sinilid ang dalawang kamay sa
bulsa ng sweater na
suot ko.
�Cute. Yes you�re a kid.� Aniya at hinigit ang kamay ko saka hinawakan ito ng
mahigpit.
�Ugly jerk.� I smirked.
�Admit it, you�re madly inlove with this ugly jerk.� Taas-noo niyang pagmamalaki
sabay turo sa mukha
niyang nakangisi kaya natawa na lamang ako�t hinila siya upang tumawid.
�Boyfriend Commandment number 1, check.�
Nakunot ang noo ko nang bigla niya itong sabihin nang makarating kami sa kabilang
kalsada.
�Anong sabi mo?� Tanong ko.
�Sabi ko, nagawa ko na ang isa sa boyfriend commandments mo,� Itinaas niya ang mga
kamay naming
magkahawak parin sa isa�t-isa na para bang ipinagmamayabang ito sa akin, �
Boyfriend should hold my
hand while crossing the street. Cheesy but I like it.� Dagdag pa niya kaya nabigla
ako.
�Wait naalala mo yun?� Kunot-noo kong tanong.
�Yup.� Pagmamalaki niya at nagsimula kaming maglakad.
�But I burned that list?� Naguguluhan kong sambit.
�Sinunog mo nga pero hindi naman nawala sa alaala ko. I remember every single
cheesy thing on that list and
I will do that just for you.� Aniya kaya tumawa na lamang ako�t napahawak sa mukha
ko. My cheeks are
already warmand I bet they�re blushing already. Curse this idiot beside me.
�And why would you do that? You don�t have to do that.� I said as I was trying to
keep myself fromgiggling
uncontrollably.
�Boyfriend mo ako. Bakit naman hindi?� Sarcastic niyang sambit kaya napasinghal na
lamang ako�t tumawa
ng bahagya.
�Boyfriend? Ulul. You�re not my boyfriend.� Giit ko kaya bigla siyang tumigil sa
paglalakad at napabitaw sa
kamay ko. Agad akong lumingon sa kanya and I swear all I could see on his face was
disbelief and
disappointment.
�Kung hindi mo ako boyfriend, ano tong ginagawa natin?� Wala na ang ngiti sa mukha
niya at mukhang inis na
siya. Wala siyang pakialamkahit maraming taong dumadaan sa paligid. He sure looks
like he�s about to
argue. �Agatha ano ba talaga tayo?� Dagdag pa niya kaya napabuntong-hininga ako at
bahagyang humakbang
palapit sa kanya.
�We�re nothing Cooper.� Walang emosyon kong giit habang nakatitig sa mga mata niya.
�Nothing?� Nanlulumo niyang sambit kaya tumango-tango ako.
P 28-4
�In this world, nothing lasts forever. God knows how much I want to spend an
infinity with you so let�s be
nothing okay?� Tinanggal ko ang suot niyang kulay itimna beanie at isinuot ito sa
sarili ko, �Let�s be nothing
since it�s the only thing that lasts forever.� Dagdag ko pa sabay halik sa pisngi
niya kahit pa may mask parin
ang bibig ko.
Biglang napabuntong-hininga si Cooper. Nakita ko ang gulat sa mukha niya dahil sa
sinabi at ginawa ko.
Napahawak siya sa magkabila niyang bewang at umiling-iling nang tuluyang
maintindihan ang ibig kong
sabihin.
�Tangina, kinilig ako dun.� Walang emosyon niyang sambit kaya agad akong sumaludo
sa kanya bilang
pagmamayabang. �
END OF CHAPTER 26.
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
Hahahahaha??????(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung
saanmagkakaaway angmgalalakiat babae, posible bangmay
15, 2017 Date Finished:-----------
P 28-5
27 : As long as
134K 7K 1.7K
by Serialsleeper
27.
As long as
Third Person's POV
Napahikab si Agatha nang makitang magha-hatinggabi na. Buong araw silang namasyal
ni Cooper kaya hindi
na niya mapigilan pa ang pagod at antok kaya matapos magdasal ay naghanda na siya
para matulog.
Hihiga na sana siya sa kama niya nang bigla na lamang pumasok ng kwarto niya si
Cooper at dali-dali itong
humiga ng patagilid sa kama niya.
"Matutulog ka na?" Nakangiting sambit ni Cooper habang nakapatong ang ulo sa
sariling kamay.
"Uh? Yes?" Sarcastic na sambit ni Agatha habang pabirong tinataasan ng kilay ang
binata.
"Halika matulog na tayo." Sabi pa ni Cooper at tinapik ng bahagya ang mahabang unan
ni Agatha kaya
napalitan ang ngiti sa mukha ni Agatha ng pagtataka.
"Tayo? Hoy lumabas ka na nga." Kunot-noong sambit ni Agatha pero umiling lamang si
Cooper at
humagikgik.
"Di pwede. Simula ngayon, iisa nalang ang kwarto natin. May mabait kasing gumagamit
ngayon sa kwarto
ko." Pangangatwiran nito habang may pilyong ngiti sa mukha niya kaya lalong
naguluhan si Agatha at lumabas
na lamang upang magtungo sa kwarto ni Cooper.
Hindi nga nagsisinungaling ang binata dahil agad na tumambad kay Agatha ang isang
lalaking nakaratay sa
kama nang makapasok sa kwarto nito.
"He's on coma. Nobody knows who he is pero mabuti nalang at shino-shoulder ng mayor
ang hospital
expenses niya." Paliwanag ni Cooper na sinundan pala ang dalaga.
"Anong nangyari sa kanya? Wala ba siyang ID o wallet man lang?" Nanlulumong sambit
ni Agatha habang
pinagmamasdan ang nakakaawang lagay ng lalaking tadtad ng sugat ang mukha at mga
braso habang marami
namang nakakabit na tubo sa bibig nito.
"Relo lang daw ang nakitang pagkakakilanlan sa kanya pero wala parin silang nahanap
na lead. Wala narin
ang wallet niya kaya sa tingin ng mga pulis na nagdala dito sa kanya, naholdap
siya." Sabi pa ni Cooper kaya
napabuntong-hininga na lamang si Agatha at tumango-tango. Wala siyang magawa kundi
bumalik na lamang
sa sariling kwarto si Agatha nang biglang may sumagi sa isipan niya.
"Teka, walang gumagamit sa kwarto nila Reema at Javi, dun ka nalang kaya?" Tanong
ni Agatha na hihiga na
P 29-1
sana kaya agad napangiwi si Cooper na mas nauna nang humiga sa kama.
"Andami mo talagang alam. Tulog na sabi tayo." Giit ni Cooper at agad na hinila si
Agatha upang mahiga sa
braso niya.
*****
1 Month Later
Napabangon si Agatha mula sa pagkakahiga. Nahihilo man at inaantok pa ay agad
siyang napalingon sa sofa
kung saan parating naroroon si Cooper sa tuwing hinihintay siya nitong magising
ngunit laking dismaya niya
nang makitang wala ito dito.
Sa isang iglap muling bumalik sa isipan ni Agatha ang sakit na naramdaman nang iwan
siya ni Cooper ilang
buwan na ang nakakaraan.
"Cooper..." Mahinang sambit ni Agatha habang pinipigilan ang sariling maluha.
"Bakit?"
Nanlaki ang mga mata ni Agatha nang marinig ang inaantok na boses ni Cooper sa
kanyang tabi at mistula
siyang nakahinga ng maluwag nang makitang nakahiga lang pala ito sa tabi niya.
"Nothing." Umiling-iling na lamang si Agatha at pinilit ang sariling ngumiti habang
sinasapo ang ulo.
"You look worried," Gulong-gulo ang buhok at halos di pa maidilat ang mga mata
dahil sa antok, inihiga ni
Cooper si Agatha sa balikat niya at marahang hinaplos ang mahaba nitong buhok. "You
shouldn't be worried
okay? Isang buwan ng maayos ang pagtulog mo. Hindi ka na nawawalan ng malay at
hindi ka na nanghihina.
And besides i'll always be by your side so just rest okay?" Dagdag pa nito at
nginitian ang dalaga bago
hinalikan ang noo nito.
"Okay..." Mahinang sambit ni Agatha at napayakap na lamang kay Cooper habang unti-
unting ipinipikit ang
mga mata upang makabalik sa pagtulog.
"Agatha Grace! Agatha Grace! Agatha Grace!" Bigla na lamang umalingawngaw ang mga
sigaw mula sa
labas at kasunod nito ang mabilis at malakas na pagkatok bagay na ikinainis nila
Cooper at Agatha.
"Bwisit, ang aga-aga. Sino ba 'yan?" Mahinang sambit ni Cooper na hindi parin
dumidilat.
"Ako na." Giit ni Agatha ngunit agad na napaupo si Cooper habang kusot ang mga
mata.
"Magpahinga ka lang, ako na ang bahala." Antok man, pinilit ni Cooper ang sarili na
tumayo kaya tumangotango
na lamang ang dalaga habang pinagmamasdan ang binata sa pagharap sa mga bisita.
Pagbukas pa lamang ni Cooper ng pinto ay agad nang bumungad sa harapan niya ang
nakangiting mga mukha
nila Reema at Javi na nakasuot ng damit pampasyente. Ngunit agad nawala ang ngiti
sa mukha ng dalawa at
napalitan ito ng gulat nang makitang walang suot na pang-itaas na damit si Cooper.
"Reema? Javi? Teka anong ibig sabihin niyan?" Nagulat si Agatha nang makitang
mistulang mga pasyente na
P 29-2
ulit ng ospital ang dalawa kaya dali-dali siyang tumayo mula sa kama at tumabi kay
Cooper sa harapan ng
pinto.
"This is super disgusting." Nakangiwing sambit ni Reema habang palipat-lipat ng
tingin kay Agatha at
Cooper na tila ba hindi makapaniwala sa nakikita.
"Hala nakaiskor ang ulol?" Gulat na sambit naman ni Javi kaya agad nakunot ang noo
ni Agatha at
pinagmasdan ang sarili.
"Oh my God!" Napasigaw si Agatha nang mapagtantong ang malaking t-shirt ni Cooper
ang kasalukuyang suot
niya samantalang si Cooper naman ay nakasuot lamang ng Pajama. Hindi niya alamang
gagawin kaya dalidali
niyang pinagsarhan ng pinto ang dalawang kaibigan.
"Agatha okay ka lang?" Kunot-noong tanong ni Cooper na walang kamalay-malay sa
kahihiyang naramdaman
ni Agatha.
"Dude i'mnot okay! Reema and Javi just saw- Ugh! Magbihis ka na nga lang!"
Natatarantang sigaw ni
Agatha at dali-daling kinuha ang malaking sweater na nakapatong sa sofa. Magbibihis
na sana siya nang
marinig niyang tumawa si Cooper kaya agad niya itong nilingon at sinamaan ng
tingin. "Stop laughing and
wear your shirt!" Giit niya.
"I cant, you're already wearing it. Unless you want me to undress you again. If you
know what I mean babe."
Nakangising sambit ni Cooper na tila ba may ibang ipinapahiwatig kaya agad na
napasimangot si Agatha at
napahawak sa walis na nasa malapit lamang niya.
"By the way, my shirt really looks good on you." Pang-aasar pa nito lalo kaya agad
siyang hinabol ni Agatha
ng walis dahil sa inis.
*****
"Akala ko talaga si Agatha ang maso-sorpresa natin. Tayo pala ang maso-sorpresa sa
kanila." Tumatawang
sambit ni Javi pero nagtaka ito nang makitang nakatingin lamang sa kawalan si
Reema.
"Teka anong problema mo?' Kunot-noong tanong ni Javi.
"Does she look happy?" Walang emosyong tanong ni Reema kaya lalong nagtaka si Javi.
"Simula ng magkabati sila, nagbago si Agatha. Napaka-masayahin na niya. Diba yan
naman ang gusto nating
lahat? Ang maging masaya siya." Guyunpaman, sumagot na lamang si Javi.
Napabuntong-hininga si Reema at napakagat na lamang ng kuko niya, "As long as she's
happy, it wont happen
right?"
Agad na nawala ang ngiti sa mukha ni Javi nang mapagtanto ang ibig sabihin sa
sinabi ni Reema. Gaya ni
Reema ay nalulungkot rin siya sa tuwing naiisip ang maaring mangyari kaya napahawak
na lamang siya ng
mahigpit sa gulong ng kinasasadlakang wheel chair.
"Reema hindi ito ang oras para maging mahina ka. Hindi tayo dapat maging mahina
para kay Agatha." Giit ni
Javi kaya kahit pigil ang luha ay tumango-tango na lamang si Reema at pinilit ang
sariling ngumiti.
P 29-3
END OFCHAPTER 27
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
Hahahahaha HEMEGHAD!!! MAYNGAYARI!!! HALA!! YIPIEEE! (Unpublished. Currently
editing.) Sa KingdomHigh kung saan
P 29-4
28 : Struck by Truth
151K 7.2K 3.2K
by Serialsleeper
28.
Struck by truth.
Agatha
�Agatha masaya ka ba ngayon?�
Saglit kong tinantanan ang Pizza na kanina ko pa kinakain. Napatitig ako sa nag-
aalalang mukha ni Reema.
She asked me to hang-out here at the hospital cafeteria to have a girl talk since
umalis muna saglit sina
Cooper.
Si Reema talaga, alamkong may mga pinagdadaanan rin siya pero kapakanan ko parin
ang inaalala niya.
�I got you guys. I�mmore than happy.� Ngumiti ako at inabot na lamang sa kanya ang
isang piraso ng Pizza
mula sa kahon. I know Reema, she�s not sweet. She�s not one of those girls who can
be clingy and sweet.
Sometimes her words can be hurtful. But hey, she�s awesome. I�mso lucky to have
this crazy girl as my
bestfriend.
�Nga pala, paano ka nakabalik sa ospital? Wala ka namang sakit diba?� I cant help
but to worry. Cooper got
back because he got hit by car, Javi came back because he decided to continue his
theraphy. Wala naman
sigurong sakit si Reema diba?
�Promise you won�t laugh?� Aniya habang tinataasan ako ng kilay.
�I�ll try not too.� Biro ko at sumipsip muna ng pineapple juice.
�I purposely ate a scoop of powdered soap so my parents had to rush me here to get
my stomach pumped.
They thought I was trying to commit suicide again so they re-admitted me here.�
Pagmamalaki niya kaya agad
kong naibuga ang iniinomko.
�You did what?!� Nanlaki ang mga mata ko. Wala akong pakialamkahit na nasayang lang
ang juice ko.
�I did that for you so don�t judge me.� Giit niya at inabot sa akin ang panyo niya
na agad ko namang ginamit
na pamunas sa braso kong basang-basa na.
�But you could�ve died!� I tried not to screamloud.
�But I didn�t.� Pagmamalaki niya habang nakangisi.
�You�re crazy.� Napabuntong-hininga na lamang ako.
�Nah biatch, you�re crazier. You and Cooper are.� Sumandal siya sa kinauupuan at
napabuntong-hininga din
gaya ko, �But you guys used condomright?� Pabulong niyang sambit kaya agad nakunot
ang noo ko.
P 30-1
�C-condom? Anong condom?� Tanong ko pero lalo akong naguluhan nang bigla na lamang
rumehistro ang
magkahalong gulat at takot sa mukha ni Reema. Okay, OA na ang isang �to.
�You mean hindi siya nagsuot ng ano habang nag-ano kayo?� Mabilis at pabulong
niyang sambit kaya agad
akong napangiwi.
�Will you just get straight to the point?! Na-aano na ako sa kakaano mo!� Giit ko
pero laking gulat ko nang
bigla na lamang siyang tumayo at hinila ako papunta sa kalapit na drugstore.
***
�What the heck is this thing?� Tanong ko habang kinikilatis ang maliit at parisukat
na plastic.
�That�s a pregnancy test kit! Now go to the bathroomand pee on it! Hurry!� Giit
niya kaya labis akong
nagulat.
�Pregnancy test kit?! Hala teka, hindi ako buntis!� Pabulong kong sigaw kasi baka
may makarinig sa amin
dito sa kwarto ko. It�s a good thing na wala dito sina Cooper at Javi though.
Reema glared at me as if she�s gonna go incredible hulk on me so I had no choice
but to run to the bathroom
and do what she says.
Completely confused and grossed out, I left the bathroomholding the little piece of
white rectangular thingy
in my hand.
�AmI pregnant or what?� Kunot-noo kong tanong habang pilit itong iniaabot sa kanya
kaso panay naman siya
sa pag-iwas.
�Ba�t ako! Ikaw magbilang!� Nakangiwi niyang sambit.
�Ano?! What the hell amI gonna count?! The Droplet of pee?� Hindi ko napiligilang
mapasigaw sa inis.
Damn it, mababaliw na yata ako dahil kay Reema.
�Count the red lines. Kung isa buntis, kung dalawa baka, kung tatlo negative! Ay
hindi! Kung walang line
negative, ay teka�� Kunot-noo siyang napakamot sa ulo niya. Its she doesn�t even
know how to read this.
�Girls are you okay in here?� Kapwa kami napasigaw ni Reema nang bigla na lamang
bumukas ang pinto at
pumasok ang isang baguhang babaeng nurse kwarto ko. Sa sobrang taranta ko ay
aksidente kong natapon ang
hawak kong pregnancy test kit�And the worst part, sa direction pa ng nurse nag-
landing na agad naman
niyang nakita.
Kapwa kami nagkatinginan ni Reema. Both of our faces screamed terror and shame.
�Teka kanino to?� Takang tanong ng nurse nang pinulot niya ito.
�Malay ko.� Pagmamaang-maangan ko.
�Sayo ba to?� Tanong naman ng nurse kay Reema.
P 30-2
�Hindi ah!� Giit naman ni Reema.
�Teka kung hindi kayo ang may-ari nito, kanino to? Kawawa naman, negative ang
resulta.� Napakamot ang
nurse sa ulo niya na para bang hindi siya nagdududa ng ni katiting sa amin.
Napaniwala namin siya. Wow this
girl�s� Wait its negative? Yey!
�Stupid.� Biglang tumawa si Reema kaya agad ko siyang pinanlisikan ng mga mata. We
are both thinking of
the same thing but its much meaner and inappropriate saying it. Baka ma-offend o
ma-hurt ang nurse, kawawa
naman.
�Wait ikaw si Agatha diba?� Ngumiti sa akin ang nurse kaya ngumiti na lamang ako
pabalik.
�Hi po.� Bati ko na lamang kasi mukhang mabait siya kahit medyo clumsy.
�Today�s my first day here but andami na akong naririnig na kwento tungkol sayo.
Grabe pala yung sakit mo
no? Bigla-bigla ka nalang nakatulog. Hindi ka ba nababagot na parati kang tulog?
Ba�t hindi ka tumataba?
Diba kapag�� She was so talkative that all I could hear was blablablablabla. Gusto
ko rin siyang maging
kaibigan kaso parang ang awkward kasi hindi ako halos makapagsalita sa sobrang
daldal niya.
�Okay if you don�t mind, my friend here needs to rest.� Reema spoke up finally
stopping the nurse from
yapping like there�s no tomorrow.
�Ay pasensya na. Oo nga pala, kailangang magpahinga ni Ms. Agatha. Naalala ko pa,
sabi ni Head Nurse Leo
sa akin na sa lahat ng pasyente dito sa ward nato, si Ms. Agatha ang dapat kong
bantayan parati kasi para
daw siyang time bomb. Ano mang oras pwedeng tumigil sa paghinga o mamatay.�
Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi ng nurse.
Sa isang iglap para akong tinakasan ng lakas sa narinig.
Nanlambot ang mga paa ko hanggang sa napaupo na lamang ako sa sahig.
Nagsimulang manginig ang mga kamay ko at halos sumikip ang dibdib ko sa takot.
�Bitch get the hell out of here!� Narinig kong sumigaw si Reema ng ubod ng lakas at
nahagip ng paningin ko
ang nurse na agad na nagtatakbo palabas na para bang takot na takot kay Reema.
�Totoo ba?� Unti-unting umagos ang luha mula sa mga mata ko, �Totoo ba ang sinabi
niya?! Mamamatay na
ba ako?!� Tuluyan akong napasigaw habang humahangos.
Reema didn�t say anything. She just stood in front of me and cried.
�Oh my God.� Napahawak na lamang ako sa bibig ko.
Unti-unting nagtagpi-tagpi sa isipan ko ang lahat.
Kung bakit bumalik si Cooper, kung bakit napaka-clingy ngayon ng mga kaibigan at
mga magulang ko at kung
bakit sa isang iglap bigla na lamang akong nakakaramdamng matinding lungkot at
panlulumo.
P 30-3
---
Third Person�s POV
Dala ang mga pasalubong na bulaklak at pagkain para kay Agatha, Nagulat si Cooper
nang maabutan sina
Reema at Javi na mistulang lumuluha habang nasa labas ng kwarto ng dalaga. Hindi
nito napigilang magalala
lalong-lalo na�t minsan niya lang makitang tumahimik ang mga ito.
�Nasaan si Agatha?� Agad nabitawan ni Cooper ang mga dala niya at nagsimulang mamuo
ang luha sa mga
mata niya, �Nasaan siya? Anong nangyari sa kanya?� Natataranta nitong sambit kaya
napatingin si Reema sa
kanya.
�Cooper she knows.� Mangiyak-ngiyak na sambit ni Reema at iniyuko na lamang ulit
ang kanyang ulo.
�Teka bakit niya nalaman?! Akala ko ba walang magsasabi?! Reema bakit mo hinayaang
malaman niya ang
totoo?!� Galit na sambit ni Cooper.
�Cooper wag na tayong magsisihan, at some point kailangan ring malaman ni Agatha
ang totoo.� Giit ni Javi.
�You saw how she took it the first time she learned the truth! Paano kung gawin
niya yon ulit?! Sino ang
kasama niya sa loob?� Muling sambit ni Cooper at sinubukang pumasok sa loob ngunit
lalo siyang nagalit
nang mapagtantong nakalock ito.
�Kuya Leo�s inside. He says he�ll talk to Agatha first.� Mahinang sambit ni Javi.
-----
�Ilang araw nalang ang meron ako?� Mangiyak-ngiyak na sambit ni Agatha kaya hindi
halos makasagot ang
matanda.
Parang naging anak narin ng nurse na si Leo si Agatha kaya mahirap rin para sa
kanyang ibahagi ang
masaklap na katotohanan rito.
�Kuya Leo sagutin mo ang tanong ko! For once pwede bang wag na kayong
magsinungaling!� Muling
nagsisisigaw si Agatha kaya naman napapikit na lamang ang matanda at huminga ng
malalim.
�few more months� or weeks.� Nanlulumong sambit nito kaya napapikit na lamang si
Agatha at napatingala
sa kisame habang hinahayaan ang sariling humagulgol.
�Agatha hija,� Dahan-dahang nitong nilapitan si Agatha na kasalukuyang nakaupo
lamang sa sahig habang
nakasandal sa pinakadulo ng kwarto. Umupo ito sa harapan ng dalaga at hinawakan ng
mahigpit ang kamay
nito.
P 30-4
�Hija alamkong masakit. Alamkong napakahirap ng pinagdadaanan mo. Pero Agatha sa
kabila ng lungkot at
pighati mo, wag na wag kang panghihinaan ng loob. Marami ang nagmamahal sayo.
Marami ang masasaktan
oras na makita ka nilang sumuko.� Mahinahon nitong sambit.
�And they will get hurt once I die. Kuya leo ayoko pang mamatay. Gusto ko pang
mabuhay.� Nanginginig
man, nagawa parin ni Agatha na magsalita habang pikit matang humahagulgol.
�Hiramlamang ang mga buhay natin kaya wala tayong control sa mga mangyayari. Isipin
mo nalang ang mga
magulang mo, kung nasasaktan ka ngayon, siguradong mas nasasaktan rin sila, ano
nalang kaya pag nakita ka
nilang nagkakaganito ngayon?� Napabuntong hininga si Kuya Leo at ipinahawak kay
Agatha ang isang kulay
puting rosaryong may mala-metal na palamuti, �Pray. Don�t just wish. When
everything else fails, siya lang
ang makakapitan mo. Agatha tandaan mo to, hindi nagtatapos ang lahat sa kamatayan.�
�What did I do to deserve this? Masama ba akong tao?� Mistulang hinang-hina na si
Agatha kakaiyak.
�No one in this world deserves pain. Sometimes blessings disguise for the worse,
always remember that
okay?� Maging ang matanda ay naiiyak narin dahil kay Agatha.
�Paano kung bigla nalang akong mawala?� Mahinang sambit ni Agatha.
�Then live your life the way you�ve always wanted. Don�t let the deadline get the
best fromyou. Make the
best out of your deadline instead.� Giit ng matanda at niyakap ang dalaga ng
mahigpit at hinayaan itong
umiyak sa kanyang bisig na para bang isang amang kumakalinga.
---
Nang makaalis ang nars na si Leo sa kwarto ni Agatha ay ang mga kaibigan naman niya
ang pumasok dahil sa
matinding pag-aalala.
�Agatha�� Mahinang sambit ni Cooper nang maabutan si Agatha na nakaupo sa sahig at
nakatingin sa
kawalan.
�Oh my God, hide every sharp objects. Even ang mga sabon o cleaning materials.�
Alalang sambit ni Reema
kay Javi pero laking gulat nila nang bigla na lamang napatingin sa kanila si Agatha
na mistulang natatawa.
�Reema bilang na ang mga araw ko, I�d rather spend it with you guys than hurt
myself.� Nakangiting sambit ni
Agatha bagay na ikinagulat nilang lahat. Malayong-malayo ito sa Agatha na nakita
nilang nagdadalamhati
ilang oras na ang nakakaraan.
�Lumuwag ba ang tornilyo sa utak niya o sadyang magaling lang mag-pep talk si Kuya
Leo?� Bulong ni Javi
kaya agad siyang binatukan ni Reema.
�Guys, I�mreally not okay and I really need a hug right now.� Muling sambit ni
Agatha kaya hindi na
nagpaligoy-ligoy pa sina Cooper at Reema na dali-daling lumapit sa kanya at niyakap
siya ng mahigpit.
�Teka paano ako? Naka-wheelchair ako! Di ako makasali sa group hug!� Reklamo ni
Javi sabay kamot sa
ulo.
�Imaginary Hug.� Ani Agatha na agad namang ginawa ni Javi sa pamamagitan ng pagtaas
ng dalawang kamay
P 30-5
kahit na sa hangin lamang siya nakayap kahit na nagmukha siyang timang.
�You�re not going to die.� Bulong ni Cooper sa dalaga.
�Whatever happens, I�ll be okay.� Mahinang sambit na lamang ni Agatha at napapikit
sabay kagat ng labi
upang mapigilan ang sariling muling humagulgol.
END OFCHAPTER 28.
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
Yey?? LANGYANGBIBIGYAN!! ANO BAYAN PWETNGMANOK? LITSE! (Unpublished. Currently
editing.) Sa KingdomHigh
kung saanmagkakaaway angmgalalakiat babae, posible bangmaymabuong relasyon at
pagkakaibigan? Ano kayangmangyayari kung
magtagpo ang landas nina... Sirene. Ang sirenang killeratmaldita natagapagbantay
ngmahiwagang perlas sa kanlurang bahagi ng Pilipinas.
Nikolas. Pilyong suavecitongmanggagantso atsaksakan nang kalokohan.
KenzouHayashida. Isang binatangmatipuno at Kapitan ngHukbong
Pandagat ngmga Hapon. Ang kuwentong ito ay panahon pa ngmakasaysayang
IkalawangDigmaang Pandaigdig (World War II) na kung saan
ang Pilipinasay nasakop rin ngmga Hapon. This isa HistoricalFictionwith atouch
ofFantasy. Book Cover by:@XARAFABDate Written:
November 15, 2017 Date Finished:-----------
P 30-6
29 : Three words shejustcant say
154K 7K 1.6K
by Serialsleeper
29.
Three words she just can�t say
Agatha
Weeks later�
Out of pain, I closed my eyes as I walked straight towards the bathroomsink. I
threw-up over and over again,
wasting the food and medicines I took. I can�t help but to shed a tear realizing
that there�s no hope. Nor there
will ever be.
I�mgetting weaker and weaker as the day goes by. I�mat the point where I couldn�t
hardly walk and stand
without anyone�s help.
I hate to say this but it�s true, Oo nga�t masaya ako kasi kasama ko ang mga taong
nagmamahal sakin pero
nahihirapan naman ako kasi sa paglipas ng mga araw, palala ng palala ang sakit na
nararamdaman ko sa
katawan ko. Every day the pain worsens and I just can�t take it anymore� Pain
relievers nor placebo,
they�re no use for me anymore. As selfish as this sounds, all I want to do is
sleep. Because whenever I sleep,
I can no longer feel the pain.
Doctors say that my Narcolepsy was gone. The experimental drug really worked, but
unfortunately, at the
expense of my very life.
Actually, nakakatawa kung iisipin. Noon ginusto kong gumaling mula sa narcolepsy
kaya ininomko ang
experimental pill. Ngayong wala na akong narcolepsy at may iba na akong
pinagdurusahang sakit, ngayon ko
naman gustong matulog ng matagal.
�Agatha anong ngini-ngiti mo diyan?� Tanong ni Reema na kanina pa pala ako
inaalalayan sa pamamagitan ng
paghawak ng buhok ko palayo sa mukha ko.
�Wala Reema. Naalala ko lang yung sinabi mo sakin noon. Tama ka, dapat hindi ko
nalang yon ininomkasi
ngayon, mas gusto ko pang matulog ng matagal kesa makaramdamng ganitong sakit.�
Ngumiti ako saka
tumayo ng maayos at humarap sa kanya.
�Naalala mo pala yon?� Bahagya siyang tumawa pero alamkong pilit lang ito. �Bitch
just forget about it
okay? And also, I just want to apologize for�� Tumigil siya sa pagsasalita at
napalunok na para bang
pinipigilan ang sariling maiyak, �Lalabas muna ako.� Aniya kaya tumango na lamang
ako.
P 31-1
I also hate this.
The pretensions,
The fake smiles,
The pitty.
I feel so useless and pathetic. Hindi lang kasi ako ang nasasaktan at nahihirapan,
pati rin ang mga magulang,
kapatid at mga kaibigan ko. Nakikita ko sa mga mata nila ang lungkot sa tuwing
nakatingin sila sakin. Lahat
sila naawa sa lagay ko.
--
I gasped as the cold water fromthe faucet touched my face. I stood straight
fromslouching and faced the
mirror above the sink that I�mleaning unto.
My face slowly appeared as I wiped the mist that clouded up my bathroommirror. I
sighed as I saw how
pale and thin I was. I no longer look the same anymore. My eyes are no longer the
same either, not only they
turned deep, my vision also got blurr, sometimes my vision even blocks out as if I
became temporarily blind.
It�s like my face is deteriorating too. Its only been weeks after I learned of my
impending doombut I can�t
help but to feel like time is running out for me.
�Penny for your thoughts?� I looked at the mirror again and saw Cooper leaning on
the door I left open.
Again with the smug look on his face, he never fails to make me feel okay� Even
perfect.
�I�mgetting uglier by the minute. Kung sasabihin ko sigurong �My precious� with
matching paos boses,
pwede ko ng palitan yung character sa Lord of the rings.� Biro ko at pinunasan na
lamang ang mukha ko.
�Ugly? You have seen Reema�s face right? Nga pala nakasalubong ko siya kanina,
nakabusangot na naman.
Inaway mo yun no? Pero baka rin natural na niyang mukha yon.� Sarcastic na sambit
ni Cooper kaya hindi ko
na naiwasan pang matawa ng todo. Reema�s my bestfriend and all, but hey, its not a
sin to laugh at my boy�s
joke.
�Why do you have to be like that Agatha?� Biglang tanong ni Cooper kaya muli kong
ibinalik ang tingin ko sa
kanya. Nagtaka ako nang makita kong hindi na siya nakangiti.
He just stood there, leaning on the door with his hands on his pocket. He looked at
me intensely as if he�s
downright curious.
�Like what?� Nakunot ang noo ko.
�Nakikita pa lang kita para na akong nakatira ng shabu.� Seryoso niyang sambit at
biglang ngumisi kaya agad
akong napangiwi at sinamaan siya ng tingin.
�Lame! Hindi naman ako kinilig eh! Muntik pa nga akong mabwisit. Layas!� Biro ko at
winisik sa kanya ang
natitirang tubig sa mga kamay ko.
P 31-2
�Sinong nagsabi sayong pinapakilig kita?� Aniya na para bang nainis.
�Edi ako na assuming.� Biro ko na lamang ulit.
�But seriously though,� Napabuntong hininga siya at humakbang papalapit sakin, �Can
you just atleast
prevent yourself fromdriving me crazy? Whenever I see you, there�s always this
shitty feeling that makes me
smile. Whenever you talk, its as if your voice is the only thing that I could hear
and I always want to hear. Whenever I�mclose to you, I just want to hold you tight
and never let go. And when you laugh�Damn it
Agatha, you�re killing me.� Dagdag pa nito na tila ba seryoso sa bawat salitang
binibitawan.
�Okay, That was�� I can�t help but to giggle and cover my face, which I�mpretty
sure is already turning red
as of this moment.
�Get used to my banters babe, you will be hearing these for the rest of your life.�
Dagdag pa niya kaya agad
akong napaisip.
Rest of my life? Hanngang kalian? Hanggang bukas? Sa makalawa? O baka mamaya?
I�ma ticking time bomb, and the worst part, no one knows when I�ll explode to my
death. But I know. I can
feel it. Call me crazy, call me a pessimist, but I really have this weird feeling
that my time is almost up.
"I want to hear it." Nakangiti niyang sambit sabay lapit ng tenga niya sa mukha ko.
"Hear what?" Kunot-noo kong tanong.
"Say you love me. I never heard you say it yet." He giggled and leaned closer to
me.
I love Cooper. I have and I always will, there's no doubt about that but I'mjust
not comfortable saying those
three words to him. I thought I could but after learning my impending doom, I just
cant do it anymore.
I just cant say those three words yet, or maybe, maybe I would never have the guts
to say them.
"Hey, Momand Dad's coming today, can you at least just help me change the
curtains." Pag-iiba ko ng usapan
at agad na lumabas ng banyo. Lumapit ako sa bintana ng kwarto ko, tatanggalin ko na
sana ang mga kurtina
nang bigla kong maramdamang niyakap ako ni Cooper mula sa likuran ko.
"I'll help you right after you tell me you love me." He playfully whispered as he
pulled me closer to him.
"Stop." I tilted my head avoiding him. "Just help me with this okay?" I added
making himlet go of me.
"Teka galit ka ba?" Nakabusangot na sambit ni Cooper kaya umiling ako.
"Eh ba't ka nagkakaganyan? Wala ka namang period ah?" Tanong niya ulit pero hindi
na lamang ako umimik.
Hindi dahil sa wala na akong masabi kundi dahil sa wala na akong lakas pang
kumilos. Speaking even hurts.
�Teka mahal mo ba ako?�
I was left frozen by Cooper�s question. He sounded poignant as heck and its killing
me even more.
P 31-3
�Agatha mahal mo naman ako diba?� Muli niyang tanong na para bang nanlulumo.
The least I want to do right now is hurt himeven more kaya hindi na ako nagdalawang
isip pa at agad na
akong tumango-tango. Isa siyang malaking tanga kung hindi niya nararamdaman ang
pagmamahal ko sa kanya.
�Mahal mo naman pala ako eh.� Relieved, he sighed and smiled, �Ba�t ayaw mong
sabihing mahal mo ako?�
Dagdag pa niya kaya ako naman ang napabuntong hininga at humarap sa kanya.
�I don�t have to say it kasi nararamdaman mo naman diba? Cooper action speaks
louder than words nga
diba?� Giit ko pero umiling lamang siya.
�Iba parin pag naririnig ko mismo galling sayo. Iba parin pag kinukumpirma mo. Just
say it. I just want to
hear it so bad.� Giit naman niya kaya naupo na lamang ako sa dulo ng kama ko at
napatitig sa sahig bagay na
alma kong ipinagtaka ni Cooper.
�Do you really want to know why?� Nanlulumo kong sambit.
�Okay, then tell me why you cant say the words I want to hear fromyou.� Sabi pa ni
Cooper kaya
napabuntong-hininga ako at napahawak ng mahigpit sa bedsheet ng kama gamit ang mga
kamay kong
pakiramdamko�y unti-unti na naming tinatakasan ng lakas.
�To me, the words �I love you� doesn�t only profess a feeling. To me saying �I love
you� means staying
close to the person you love and a promise never to leave. They aren�t just simple
words.� Giit ko habang
pilit na pinipigilan ang sarili kong maluha.
�Anong kalokohan yan Agatha?� Bulalas ni Cooper, �Kahit na sinong aalis nagsasabi
rin naman ng �I love
you� eh!� Dagdag pa nito kaya napapikit na lamang ako.
�Pero ako Cooper?� Napakagat na lamang ako sa labi ko nang maramdaman ko ang
tuluyang pagtulo ng luha
ko, �Hindi ako kagaya nila na makakabalik oras na umalis. Cooper lets face it, ano
mang araw maari na
akong mawala. I accept my fate.�
�Hindi!� Lumapit sa akin si Cooper at lumuhod sa harapan ko. Nanlulumo niyang
hinawakan ang magkabila
kong pisngi, �Agatha naman �wag kang maniniwala sa sinasabi ng mga tao sa paligid
natin. Mali sila. Hindi
ka mamatay. Noong bata pa ako, tinaningan narin ako ng mga doctor dito pero tingnan
mo! Buhay na buhay
ako,� Ngumiti si Cooper habang nagmamalaki, �Agatha gumaling ako at buhay na buhay
ako. Agatha mga tao
rin sila at nagkakamali. Mali sila. Makinig ka, hindi ka mamamatay!� Giit niya kaya
umiling-iling ako.
�Cooper,� Naiyak ako. �I�mtired. I�mso damn tired and all I want to do is sleep.�
�Okay then just rest.� Aniya at inalalayan akong humiga. �Get some sleep.�
�Is it okay if I never wake up again?� I asked and I saw nothing but devastation in
his face.
�What the fuck are you talking about?� He cussed but he doesn�t seemmad.
�I�mtired.� I insisted but he just looked at me with his teary eyes.
�Rest.� He uttered and walked away slamming my door shut.
P 31-4
Mag-isa na lamang akong natira sa kwarto.
Habang nakahiga ay tumitig ako sa kisame sa pagbabakasakaling mapipigilan ako nito
sa pag-iyak pero
balewala kasi umaagos parin ang luha sa gilid ng mga mata ko. Hindi ko na alamanong
gagawin. Kung
nahihirapan sila, mas lalo na ako.
Ayokong may makarinig sa akin habang umiiyak kaya napatakip na lamang ako sa bibig
ko at hinayaan ang
sarili kong humagulgol.
My family and friends, I love themso much and I never want to leave them. But
I�mtired. I�mso tired and I
can no longer endure the pain that I have been suffering and I all I want to do is
sleep.
-----
�Agatha.�
Mula sa pagtanaw ko sa bintana ay napatingin ako sa pinto. Ngumiti ako nang makita
ko si Kuya Leo na bitbit
ang isang tray ng pagkain.
�Maraming salamat po.� Tatayo sana ako upang kunin ito pero siya na mismo ang
naglagay nito sa mesang
malapit lamang sakin.
�Nag-away ba kayo ni Cooper?� Aniya kaya hindi na lamang ako umimik at muling
ngumiti.
�Kuya Leo diba po marami naman kayong nakahalubilong mga pasyenteng namatay na?�
Tanong ko bagay na
alamkong ipinagtaka niya.
�Bakit mo naitanong yan hija?� Aniya.
�Promise you won�t tell anyone?� Mahina man, pinilit kong magsalita.
�You have my word.� Paniniguro niya.
�I don�t know if it�s because I�mtired and weak but its like�� Hindi ko alamano ang
mga salitang
bibigkasin. The thought is on the tip of my tongue but I just cant say it.
�Alammo hija, hindi naman sa nakikialamako pero hindi kaya mas makakabuti kung
umuwi ka muna sa
bahay niyo? Matagal kang tumira dito sa ospital. Matagal mong nakasama ang mga
kaibigan mo. Hindi kaya
mas mabuti kung ang pamilya mo naman ang makasama mo?� Suhestyon nito kaya agad
akong tumango-tango.
Tama siya.
Kailangan ko silang makasama.
All my life I was always away fromthemand all I want now is to be with them.
Gusto kong maging mabuting anak sa kanila.
Gusto kong makasama ang pamilya ko sa maaring maging huling sandali ng buhay ko.
P 31-5
END OFCHAPTER 29.
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
??heart??ILY(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung saanmagkakaaway
angmgalalakiat babae, posible bangmay
15, 2017 Date Finished:-----------
P 31-6
30 : Nothing's well in farewell
162K 7.5K 2.5K
by Serialsleeper
30.
Nothing�s well in farewell
Agatha
They say things happen for a reason. At first I thought it was pure bullshit. I
thought the person who coined
that phrase was a downright hypocrite, but seeing how things turned out for me, its
safe to say that thing does
really happen for a reason.
What ifs.
Yeah those annoying what ifs are bugging me again.
What if I was never sick?
I would have a normal life.
What if I had a normal life?
Well that only means,
No Reema.
No Javi.
No Trent.
No Kuya Leo.
And most of all I wouldn�t get to have this one great love.
If I wasn�t sent to this hospital to begin with, Cooper and I wouldn�t have even
met and I�mpretty sure, a life
without Cooper sucks. Yes I could live without this idiotic guy but life just isnt
the same. Life without
Cooper is Empty. Actually, emptier than an empty box of emptiness.
Well there�s a lot of possibilities, but one thing�s for sure, kahit na ano man ang
naging buhay ko, siguradong
mahal na mahal parin ako ng pamilya ko.
�Ate galingan mo! Matatalo ka na!� Sigaw ng sigaw si Ponzi kaya natawa na lamang
ako.
Here I amplaying video games with my little brother, he�s winning against me since
hindi ako makapaglaro
P 32-1
ng maayos dahil sa dextrose na nakakabit parin sa akin. But kahit wala akong
kalaban-laban, he�s still
cheering for me and mukhang magpapatalo pa siya. Cute kid. I hope he grows up to be
a good guy. I hope he
gets to experience a great love. I hope hindi siya magaya kay Cooper na nagmahal ng
babaeng may deadline
na.
�You�re weird.� Aniya habang tumatawa patuloy sa pagpindot ng hawak na joystick.
�But pretty.� Biro ko.
�You�re not going to leave again right?� Tanong niya ulit habang hindi itinatanggal
ang mga mata niya mula
sa monitor.
Ponzi is only 8. He doesn�t understand things but I want himto be aware of how
cruel life gets. I want himto
be aware para hindi siya magaya sa akin na labis na nahirapan. Atleast he�ll be
prepared of what could
happen.
�I�ll leave someday kiddo. Everybody does. But everybody loves too.� I confessed
making himpause the
game we�re playing.
Ibinaba niya ang hawak na joystick at kunot-noong napatingin sakin.
�Don�t leave. Momand Dad will cry again.� Aniya kaya napakagat ako sa labi ko at
pinilit na lamang ang
sarili kong ngumiti.
�Kaya wag mo akong gayahin okay? Never leave momand dad. Never make themcry.
Promise me that
okay?� Itinaas ko ang pinky finger ko.
�Okay.� He said as both of our pinky fingers intertwined.
�Nga pala,� I reached for the ipod na nakapatong lamang sa bedside table ko. Ilang
linggo na ako dito sa
bahay namin pero ngayon ko lang naalalang ibigay to sa kanya.
�Akin nato?� He asked happily as I handed himmy ipod. Nakakatuwang makita na
atleast nagawa ko siyang
pasayahin.
�Gift ko sayo. Ingatan mo yan okay? Use it whenever you feel bummed or bored. Trust
me, music is the best
medicine. � Niyakap ko siya ng mahigpit at dahil sa tuwa ay niyakap niya rin ako.
Sayang talaga at hindi kami
magkakasama ng matagal.
�Aw, don�t give himthat. He�ll just break it.� Biglang sumulpot si Reema na dala-
dala ang isang bowl na
puno ng french fries.
�Ugly alert!� Sigaw ni Ponzi kaya agad nawala ang ngiti sa mukha ni Reema. Sa isang
iglap, nagbalik ang
Reema na mukhang nangangain ng tao.
�Agatha pigilan mo ako. Masasapak ko na tong batang to.� Mahinang sambit ni Reema
habang nakangiwi
kaya natawa na lamang ako.
�Hey don�t call Reema ugly. She�s not ugly. She�s pretty!� Pangaral ko sa kapatid
ko.
P 32-2
�Coop calls her ugly too!� Giit ni Ponzi kaya lalong nangiwi si Reema.
�This is what you get for letting that idiot hang out with your brother. Do you
really want himto grow up like
Cooper?� Reklamo ni Reema kaya lalo akong natawa.
�Tatawa ka na lang ba talaga diyan?� Muling sambit ni Reema kaya pikit-mata akong
tumango-tango.
Sumasakit na naman kasi ang dibdib ko at para na naman akong pinapatay ng sarili
kong katawan kaya
idinadaan ko na lamang ito sa pagtawa.
Ever since I left the hospital to live with my family, parati na ritong nagpupunta
sina Cooper, Reema at Javi.
Pati nga si Trent bumibisita rin kaso minsan lang kasi naiinis si Cooper. Until now
nagseselos parin, I guess
innate na talaga kay Cooper na maging seloso since medyo spoiled brat talaga siya.
Cooper and my family got along well. I think mas close pa nga si Ponzi kay Cooper.
Nakakainggit.
It�s actually good seeing all the people I love get along well.
�Hey about the roadtrip. Are you sure kaya mo?� Seryosong sambit ni Reema na para
bang nag-aalala.
Ayokong marinig ni Ponzi ang pag-uusapan namin ni Reema kaya ipinasuot ko sa kanya
ang headset ng ipod
at nagpatugtog ng kanta.
�Wala ka bang tiwala kay Cooper?� Biro ko na lamang.
�I�mjust worried. Kaya mo ba talaga? Baka kasi�� Reema seems out of words kaya
ngumiti na lamang ako
at hinawakan ng mahigpit ang kamay niya.
�Hey, it�s going to happen sooner or later. Days? Weeks? Months? Reema let�s face
it, wala na tayong
magagawa. Reema tanggap ko na. Ang gusto ko nalang ngayon ay maging masaya kasama
kayo at gawin ang
mga bagay na gusto ko. Don�t worry about me. If this really kills me, just know
that I�mhappy.� Paliwanag
ko at niyakap siya ng mahigpit kahit na halos wala na akong lakas na gumalaw.
�Thank you.� Aniya nang kapwa kami kumalis sa yakap ng isa�t-isa.
She�s smiling but tears are streaming down her face.
�Thank you saan?� Tanong ko.
�Thank you for being my friend. Thank you kasi kahit na makailang ulit kitang
pinagsalitaan ng masama at
tinarayan, natagalan mo ako. Thank you kasi may na-realize ako dahil sayo.�
Mangiyak-ngiyak niyang sambit.
�Anong narealize mo?� Tanong ko habang pinapatahan ko siya. I can�t help but to
ask. Gusto ko kasing
malaman kung may naidulot ba akong mabuti sa iba.
�When you committed suicide,� Napapikit siya at napalunok, �Agatha, slashing-wrist
was my thing. I have
done that so many times. Pero yung ikaw na ang naglaslas sa sarili mo, sobra akong
nasaktan at natakot. I
kept on thinking at that time, �failure ba ako na kaibigan?� , � bakit hindi kita
napigilan?� , �did I made
you feel bad� , �Did I made you feel alone?�. It has always been me who commits
suicide and not the other
way around. Masakit palang makita ang taong malapit sayo na magtangkang
magpakamatay. Naalala ko ang
mga magulang ko, paulit-ulit kasi akong nagla-laslas noon. Hindi ko inisip kung ano
ang mararamdaman nila
P 32-3
sa mga ginagawa ko. They must�ve felt hell. They must�ve felt worse. Kaya simula
nun, nangako ako sa sarili
kong hindi na ako magpapadala sa depression ko. If I have to talk to a
psychiatrist, I will. I just don�t want
themto feel that pain again.� Aniya kaya muli akong napayakap sa kanya ng mahigpit
at naiyak.
Reema looks tough but deep inside, she�s this fragile girl who just wants to be
loved by the person she loves.
�Promise me you�ll be okay when I�mgone.� Mahina kong sambit.
�I won�t be.� Aniya at umiling-iling.
�Yes you will, you should.� Giit ko.
�Paano?� Tanong niya.
�Alalahanin mong masaya ako. Atleast hindi na ako nagdurusa at nasasaktan.�
----
�Everything�s set, let�s go.� Biglang sumulpot si Cooper sa nakabukas na pinto.
Alamkong nagtaka siya ng
makita niya si Reema na umiiyak pero hindi na lamang siya nagtanong.
�Kuya Coop!� Bati ni Ponzi nang magkita sila.
�Bayaw!� Bati naman ni Cooper pabalik.
�Too much idiots in this room. I�mout.� Sabi pa ni Reema at nauna ng lumabas.
Tatayo na sana ako nang bigla akong pinigilan ni Cooper. Pabiro na lamang akong
napairap dahil gaya ng
inaasahan ay kinarga niya ako.
Nasa second floor ng bahay ang kwarto ko kaya kinarga ako ni Cooper pababa ng
hagdan, nakasunod naman
sa likuran namin ang kapatid kong si Ponzi na siyang may bitbit ng bag ng dextrose
na nakakabit parin sakin.
Nang makarating kami sa sala ay naabutan namin sina Javi, Trent at Reema na
nakikipag-kwentuhan na sa
mga magulang ko. It looks like they�re having a good time together. Parati ngang
dito kumakain ang mga yan
eh.
Iniupo ako ni Cooper sa bakanteng wheelchair na katabi lamang ni Javi.
It feels weird to be in a wheelchair but hey, atleast hindi ako nag-iisa, pareho
kami ni Javi eh.
�Wanna go for a race?� Panghahamon ni Javi.
�Not fair. Professional ka na eh.� Biro ko.
�Hindi ako professional. Tinanggap ko lang talaga ang kapalaran kong maging baldado
habambuhay.� Aniya
at tumawa na para bang walang kahit na anong hinanakit sa lahat ng nangyari sa
kanya.
�You are one amazing kid. Always remember that okay?� Giit ko sabay ngiti.
P 32-4
�Talaga?� Aniya.
�Yes you are so stay amazing. You are one of the bravest and strongest people I
met, I hope that one day,
you�ll reunite with your sister.�
He smiled and let out a thumbs-up. He�s like a brother to me so I want to hug
himbut Cooper might go
berserk on him, so I just continued smiling.
�Teka si Javi may compliment, ako ba meron din?� Napalingon ako at nakita kong
nakatayo na pala sa
likuran naming si Trent.
�You deserve a girl who�ll love you and will never leave. I�ll pray for you.� Biro
ko na lamang.
�Wala bang �gwapo ka trent� diyan?� Nakangising sambit ni Trent.
�Gwapo nga kulang naman sa height.� Pasaring ni Reema kaya agad nakunot ang noo ni
Trent.
�May gusto talaga sakin ang kaibigan mong yan.� Nakangiwing sambit ni Trent kaya
natawa na lamang ako.
---
�You really don�t have to carry me.� Bulong ko nang kinarga ako ni Cooper patungo
sa kotse niya.
�But I really want to carry you and besides, pa good-shot ako dapat kay Mommy at
Daddy.� Bulong niya
habang nakangisi kaya pabiro ko na lamang na pinitik ang noo niya. He�s the
sweetest.
Nang maisakay ako ni Cooper sa front-seat ay agad niyang ikinabit sa akin ang seat
belt.
�Sige isasakay ko lang ang mga gamit natin.� Cooper said and left kaya agad na
lumapit sa akin sina Mommy
at Daddy. Magkaakbay sila sa isa�t-isa at nakikita ko parin ang lungkot sa mga mata
nila. They are my
parents, I can�t expect for themto be okay.
�Mag-ingat kayo sa byahe. Basta kung sumama ang pakiramdammo, sabihin mo agad kay
Cooper okay?�
Bilin ni Mommy at agad akong hinalikan sa pisngi, �I love you Agatha.� Aniya kaya
ngumiti ako at hinalikan
siya pabalik.
�My little girl grew up beautifully.� Sabi pa ni Daddy at humalik sa akin bilang
pamamaalam.
Babalik na sana sila sa patio ng bahay pero agad kong hinawakan ang mga kamay nila.
�Mom, Dad. I know I have said hurtful words to you back then and I just want to
apologize for everything.
I�msorry for making you cry all the time. I�msorry for always making you worry. I
just want you to know
that I love both of you so much and whatever happens�� Hindi ko na natapos pa ang
sinasabi ko dahil
pinigilan na ako ni Daddy.
�We know. We love you too Agatha. We always will.� Dad said making me smile even
more.
�Ponzi isn�t vocal but he loves you too.� Momsaid kaya lumingon ako kay Ponzi na
karga ngayon ni Trent sa
likuran niya. Kumaway ang kapatid ko sa akin at ngumiti bilang pamamaalamkaya
kumaway rin ako sa kanya
P 32-5
pabalik habang pilit na pinipigilan ang luha ko.
I hugged my parents tightly once again as if it was the last time I get to see
them. Death is inevitable for me
but death won�t stop me fromloving and protecting my family.
�Mauna na po kami.� Paalamni Cooper sa mga magulang ko.
�Mag-ingat kayo ha? Cooper wag magpapalipas ng gutom.� Paalala ni Mommy.
�Oo nga, pansin ko ngang medyo pumayat ka hijo. Pinapahirapan ka ba nitong anak ko?
� Biro pa ni Daddy.
�No. She�s perfect.� Nakangiting sambit ni Cooper at napatingin sakin.
Farewell. In that word there�s �well� but there�s nothing well in farewell. In
fact, it even feels like hell. They
should change the word to farehell.
Sigh. If it isn�t so poignant right now, I could laugh at my own joke.
But farewell isn�t all bad actually. Farewell is good because leaving without
saying goodbye is actually one
of the worst thing in this ever so cruel world.
As the car started to run, I looked back at the house one last time and saw My
family and friend�s smiles as
they wave at us goodbye. I waved at themand smile as I tried to hold back my tears.
But no matter how hard
I try, tears just kept escaping frommy eyes.
I don�t want themto see me cry kaya umupo na ako ng maayos at humarap na sa daang
tatahakin namin.
�Agatha okay ka lang?� Cooper said as he glanced at me while driving.
I don�t want himto worry so I tried putting on a smile.
�I�mokay. I�mhappy. These are tears of happiness.� Giit ko at hinawakan ang kamay
ni Cooper.
END OFCHAPTER 30.
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3
Hay naalala ko siano :((( i dont want to mention his name, may you rest in
peaceangelwings?? Parang ayoko natapusin (Unpublished.
Currently editing.) Sa KingdomHigh kung saanmagkakaaway angmgalalakiat babae,
posible bangmaymabuong relasyon at pagkakaibigan?
Ano kayangmangyayari kungmagtagpo ang landas nina... Sirene. Ang sirenang
killeratmaldita natagapagbantay ngmahiwagang perlas sa
kanlurang bahagi ng Pilipinas. Nikolas. Pilyong suavecitongmanggagantso atsaksakan
nang kalokohan. KenzouHayashida. Isang binatang
matipuno at Kapitan ngHukbong Pandagat ngmga Hapon. Ang kuwentong ito ay panahon pa
ngmakasaysayang IkalawangDigmaang
Pandaigdig (World War II) na kung saan ang Pilipinasay nasakop rin ngmga Hapon.
This isa HistoricalFictionwith atouch ofFantasy. Book
Cover by:@XARAFABDate Written:November 15, 2017 Date Finished:-----------
P 32-6
31 : Theroad to you
173K 8.8K 6.3K
by Serialsleeper
31.
The road to you
Agatha
�Hay salamat, na-solo narin kita.� Kahit nagmamaneho ay bahagyang sumulyap sa akin
si Cooper at ngumiti,
�Andaming nagmamahal sayo, ang hirap sumingit.� Aniya pa.
Binuksan ko ang bintana ng kotse at dinama ang malamig na hanging tumatangay sa
buhok ko. Hindi ko
napigiling mapangiti, ang sarap sa pakiramdam.
�Are you feeling okay?� Tanong niya kaya lumingon ako sa kanya at kinunan siya ng
litrato gamit ang
Polaroid ko.
Makalipas ang ilang sandali ay tuluyang rumehistro ang mukha niya sa piraso ng
papel na hawak ko at lalo pa
akong napangiti. He�s so cute.
�Pinagnanasahan mo na naman ako.� Aniya.
�Nope. More like pinagt-tripan.� Biro ko.
�Seriously babe, you feeling okay?� Tanong niya ulit na para bang nag-aalala kaya
taas-noo akong nag-okay
sign sa kanya.
Muli akong lumingon sa paligid at nakita ko ang mga karatulang nagsasabing nandito
na kami sa lungsod ng
Crimson Lake.
Momand Dad said na peaceful ang lugar nato kasi mababait ang mga nakatira dito at
napapalibutan pa ito ng
kagabutan. It�s a small beautiful city actually.
For our first stop over, Cooper and I went to Crimson Lake�s Cathedral.
Nakakamangha ang laki nito at kahit
halatang napakaluma na ay halos wala parin itong sira. It was maintained
beautifully.
I prayed hard.
I prayed over and over again.
But unlike all the other times I talked to him, this time I didn�t pray for myself.
I prayed for my family and
friends. I want themto be okay in case the inevitable happens. I want themto be
okay after I die. As for
myself, I no longer want anything because God already gave me billions of
blessings. Actually, everyone in
P 33-1
this world are given billions of blessing, we just fail to notice thembecause we
only focus on the things we
want and long for.
All I want right now is to thank God for the life and blessings he gave me. Indeed
life isn�t easy, in fact life
can be cruel and shitty, but hey, without this life, I�mnothing.
Just like what Kuya Leo said,
Sometimes blessings disguise as bullshit.
------
�Easy there crazy.� Mahinang sambit ni Cooper habang inaalalayan niya akong sumakay
sa loob ng kotse.
Unti-unti na naman akong nakakaramdamng hilo at hirap sa paggalaw pero mabuti
nalang at nandito siya.
�So where are we heading next?� Tanong ni Cooper nang makaupo siya sa driver�s
seat.
Tiningnan ko ng maigi ang mukha ni Cooper at hindi ko napigilang mag-alala nang
makita ko ang pamumutla
ng mukha niya. Teka sandali? Kumain na ba siya?
�Hey, kumain ka ba bago tayo umalis ng bahay?� Tanong ko pero ngumiti lamang siya
at umuiling.
�Hindi ako gutom.� Aniya.
�Hindi mo ba naalala ang sinabi ni Kuya Leo? Di porket gumaling ka, magpapabaya ka
na. Mas weak na ang
immune systemmo dahil sa medications noon at prone ka na sa iba pang sakit lalo na
kung magpapabaya ka.
Lets go get something to eat.� Giit ko pero tinawanan lamang niya ako at pinisil sa
pisngi.
�I really love it when you nag.� He said then kissed me lightly. He was about to do
it again but I hurriedly
covered my lips with my palm.
�Quota� I giggled.
�What a tease. Oh well, I�mstill fine with that.� He smirked and kissed my
palminstead.
We drove for awhile until we were able to find a small diner. After grabbing a
quick lunch, we did what we
always loved, take photographs and enjoy each other�s company. For a few hours it�s
as if I forgot my
deadline because all I ever felt was fun and happiness. Cooper and I, we had the
time of our lives.
It�s already 4pmwhen we got to our campsite. It�s a perfect and peaceful place.
There were trees
everywhere hence, an infinity of fresh air plus there was this beautiful lake where
people could bathe and
fish.
It�s a good thing kami lang ang nandito, solong-solo namin ang buong lugar.
---
As the darkness started to cover the whole campsite, the pain in my chest got even
worse. It�s excruciating.
It�s like I�mbeing pounded into pieces and all I want to do is screamand cry. It�s
killing me.
P 33-2
�Agatha okay ka lang ba diyan?� I heard Cooper call out to me. Nasa labas siya at
naghahanda ng bonfire
samantalang ako heto nasa loob ng tent at pilit na itinatago ang nararamdamang
paghihirap.
�Yup! I�mjust changing my clothes! Wait!� Sigaw ko na lamang at huminga ng
malalimsabay punas ng pawis
na kanina pa tumatagaktak sa mukha ko.
�Gusto mo tulungan kita?� Aniya na para bang nagpapakapilyo na naman.
�Idiot!� Sigaw ko na lamang at hindi ko na napigilang matawa.
�Nakita ko na �yan, wag ka ng mahiya.� Sabi pa niya na para ba akong tinutukso kaya
pakiramdamko tuloy
nagb-blush na ang pisngi ko. Baliw talaga tong si Cooper.
After what seems like forever. The pain in my chest started to subside. Nanginginig
parin ako sa sakit pero
mas pinili kong lumabas na lamang ng tent kasi ayokong mag-alala siya sa akin.
After dinner by the bonfire, Cooper and I continued to make the most of our time.
We took photos, we fooled
around, we even took turns telling creepy stories to each other. Next thing I know,
kapwa na kami nakasandal
ni Cooper ng pahiga sa isang malaking troso habang nakaharap sa naglalagablab na
apoy.
Cooper and I are both silent as we listened to our favorite songs playing in the
radio. It�s quite relaxing being
here, napakasarap sa pakiramdamng malamig na ihip ng hangin, kakaiba kasi malayo sa
polusyon ng siyudad
at hindi pa masyadong maingay at magulo.
I looked at the sky and smiled as I saw the stars shining brightly and I can�t help
but to smile.
�What are you thinking?� Cooper asked and hugged me tightly making me lie on his
shoulder.
�I want to live here.� I said.
�Then let�s live here. Let�s have a family here.� He said as he kissed my forehead.
Be with Cooper. Start a family with him. Live happily ever after.
It sounds so perfect and its everything I want but its too damn impossible.
Who amI kidding, my time�s about to end.
Cooper and I will part soon.
Pero naiisip ko pa lang na malayo kay Cooper naiiyak at nalulungkot na ako.
Cooper Alvarez. The only guy who ever made my heart race and drop. The only guy who
I loved more than
my life. The only guy who I hold unto. I don�t want to leave him. I want to be with
himfor the rest of my life.
If only there�s another way�
�Make the most of your life Coop.� I whispered.
�With you, its already a life well spent.� Aniya.
P 33-3
�But I�mnot going to be with you forever. At some point, I have to rest.� Giit ko.
�Then it�s not a life worth living anymore.� He said and all I could hear was
sadness in his voice. Alamkong
alamniyang ano mang oras ay pwede na akong mawala.
�Make a bucket list. Do memorable things. Do things for you and your friends. I
always wanted to do that but
I�mtoo weak. Ikaw malakas ka pa at marami ka pang pagkakataon. Make one.� I
suggested as I kissed his
cheek.
My chest started to hurt again. I tried to breathe but I felt a gushing pain in my
heart as if it�s being twisted
and pounded. I have felt different kinds of pain but this one takes the cake.
�Agatha okay ka lang?� Worried, Cooper asked.
�I�mokay.� Faking a smile, I tried to hide the excruciating pain that�s killing me.
�Does it hurt again?� He asked and I felt his tear dropped on my head.
There�s no point pretending. He already knows so I just nooded and hugged himeven
more.
"Sana ako nalang ang nakakaramdamng sakit na nararamdaman mo." He cried.
I could no longer stand the pain nor hide the fact that seeing cooper cry hurts me
even more, just like him, I
started to cry uncontrollably. I leaned on his shoulder while he leaned his head on
top of mine, kissing it over
and over again. Both of us were crying.
�Cooper I love you.� Napapikit na lamang ako. �I�msorry if I can�t stay by your
side. I�msorry kung
dumating ang panahon na maiiwan kita. Gusto ko lang sabihin sayong mahal na mahal
kita. Sa ibang mundo,
sa ibang pagkakataon, sa ibang sitwasyon, ikaw parin ang mamahalin ko.� I cupped
his face and looked him
in the eye before I leaned for a kiss.
Alamko, wala akong isang salita. Siguro nga kailangan ko talagang sabihin sa
kanilang mahal ko sila kasi
baka pagsisihan ko lang sa huli. Gusto kong malaman nilang lahat na mahal na mahal
ko sila at masaya ako sa
naging buhay ko.
�I�ll do what you want.� He said as our lips parted. �I�ll try my best to have a
normal life. I�mgoing to make
a list. I�mgoing to make the most of my life. I'll make new friends. I�ll help
themrealize and treasure what
life failed to give us. I'll do everything you say but I will never love another
girl. I will never stop loving
you."
My lips were trembling as the pain worsens. I can�t take the pain anymore. I just
want all of this to end even
if takes sleeping and never having to wake up again.
"Hindi ko na kaya. Hirap na hirap na ako." Paulit-ulit akong napasinghap
samatantalang siya ay iyak lamang
ng iyak. I can see it, he wants to help. But theres no other way. We all know
there's no other way.
"I love you Cooper." I uttered over and over again even if i get weaker by the
moment.
"Are you really tired?" He asked and I nodded as I tried putting up a smile.
P 33-4
"I'mtired. I'msleepy. Is it okay if I sleep?" I asked.
Matagal bago siya sumagot. Iyak lamang siya ng iyak at muli akong niyakap ng
mahigpit.
"All you ever did was try to stay awake for me. You did everything to stay awake.
I'msorry for being selfish. We're sorry for keeping you awake. Even if it hurts,"
Cooper kissed my lips for the last time, "I'll let you
sleep now."
"You can sleep now, Agatha." He said.
END OFCHAPTER 31
???????????? Omyghad huhu kahit ilang beses ko ng binasa, sobrang sakit pa
din ????????????(Unpublished. Currently editing.) Sa Kingdom
High kung saanmagkakaaway angmgalalakiat babae, posible bangmaymabuong relasyon at
P 33-5
Epilogue.
230K 12K 11.4K
by Serialsleeper
Stay Awake Agatha
Epilogue
Third Person's POV
1 year later
�Agatanginaaa!� Masiglang sigaw ni Cooper nang makapasok sa kwarto kung saan
nakaratay ang walang
malay na si Agatha.
Isang taon na at hindi parin ito nagigising o gumagalaw. Ayon sa mga doktor, brain-
dead na ang dalaga nang
maisugod sa ospital kaya ngayo'y makina na lamang ang bumubuhay sa kanya, ayon
narin sa kagustuhan ni
Cooper. Sa kabila ng lahat ng mga nangyari, tanggap na ng pamilya ng dalaga ang
kahahantungan niya.
Sadyang si Cooper na lamang ang natitirang umaasang magigising ito at babalik sa
kanya.
Itinapon niya sa sofa ang backpack at suot na school ID bago umupo sa gilid ng kama
ng dalaga.
�Nagawa ko na ang ilan sa nasa listahan. Nakahanap narin ako ng mga taong maari
kong maging kaibigan.
Sina Dilly, Puma at Chord. Alammo ba, kakaiba ang tatlong �yun kasi magkakaibigan
sila mula pagkabata.
Yung si Dilly? Bulag siya pero kahit ganun hindi yun naging hadlang sa
pagkakaibigan nila. Kung tutuusin
para ngang normal na estudyante si Dilly eh kahit bulag. Si Chord naman yung may
pagkatarantado, ewan
naasiwa talaga ako sa pagmumukha nun. Kanina sinusubukan siyang hanapan ni Puma ng
girlfriend kaya ang
ginawa ko, nakigulo ako sa kanila. Sana maging kaibigan ko rin sila.� Kwento ni
Cooper habang hinimas ang
kamay ni Agatha. �Sana magising ka na para makilala mo sila, para maging kaibigan
rin natin sila.� Dagdag
pa nito at hinilikan ang kamay ni Agatha.
�Agatha miss na miss na kita.� Mahinang sambit ni Cooper at dahan-dahang hinaplos
ang pisngi nito.
�Cooper.�
Napalingon si Cooper sa pinto at nagtaka siya nang makita niya sina Reema at Javi
na kapwa umiiyak.
"Ano? Ba't kayo umiiyak? Hindi niyo ba alamna lalo kayong pumapanget kapag
umiiyak?" Biro na lamang ni
Cooper sa mga kaibigan kahit na sa kaloob-looban niya'y may idea na siya kung bakit
ito nag-iiyakan.
"Cooper diba sabi namin sayo alagaan mo parati ang sarili mo? Bakit di mo ginawa?"
Tuluyang
napahagulgol si Reema at napaupo na lamang sa sahig.
"Teka 'wag mo akong iyakan. Mas gusto ko pa yung minumura mo ako." Biro na lamang
ulit ni Cooper habang
inaalalayan si Reema na umupo sa sofa.
"Cooper nawala na nga si Agatha tapos ngayon ikaw naman!" Iyak ni Javi.
P 34-1
"Hindi nawala si Agatha. Ayan oh, natutulog lang yan at magigising rin yan balang-
araw." Paniniguro ni
Cooper dahil lumipas man ang isang taon, hindi parin niya sinusukuan ang dalaga.
"Cooper wala na ba talagang paraan?" Muling tanong ni Reema kaya ngumiti lamang si
Cooper at umiling.
"Buti pa ang sakit ko bumalik, si Agatha hindi parin." Tumatawang sambit ni Cooper
na tila ba nagpapasaring
sa dalagang hindi naman makakarinig sa mga biro't patutsada niya. "'Wag na nga
kayong malungkot. Noon pa
man, sinabihan na ako ng mga doktor na malaki ang posibilidad na bumalik ang
Myeloma ko. Wala eh, may
relapse eh, wala na akong magagawa. Siguro two-three years nalang ang itatagal ko
kasi maaring
maapektohan ang kidney at mga buto ko sa paglipas ng panahon." Paliwanag ni Cooper
na tila ba walang
kahit na anong nararamdamang takot o pag-aalala. Mistula pa nga itong masaya.
"Cooper mag-treatment ka ulit!" Pamimilit ni Javi kaya umiling lamang si Cooper at
ngumiti.
"Betlog mo pink! Magkakaroon parin ng relapse. Babalik at babalik parin ang sakit
ko. Tanggapin nalang
natin." Giit ni Cooper kaya agad napatayo si Reema at dinuro siya.
"Naririnig mo ba ang sarili mo?! Sa tingin mo matutuwa si Agatha na makita ka
niyang hindi lumalaban?! For
God's sake Cooper! Hahanapan ka namin ng kidney kung ayaw mong maghanap!" Galit na
sambit ni Reema
kaya lalong natawa si Cooper.
"Wag na kayong mag-abala. Sa totoo lang maayos lang naman ako eh. Wag niyo na akong
alalahanin. Tara
kain tayo sa bulaluan, libre ko." Pag-iiba ni Cooper ng usapan kaya kapwa na lamang
nagkatinginan si Reema
at Javi.
-------
2 years later...
Pinagmasdan ni Cooper ang sariling repleksyon sa salamin. Napakalaki ng ibignagsak
ng timbang at sigla sa
pangangatawan niya makalipas ang dalawang taon. Wala na ang dating buhok na paulit-
ulit niyang
pinapakulayan at isinusuot na lamang niya ang beanie na paborito ni Agatha upang
maitago ang natitira sa
nalagas niyang buhok. Ubod na siya ng putla at kahit na anong gawing pagtago ay
nahahalata na ang labis
niyang panghihina.
Hindi na niya nagagawa pang tumayo o kumilos gaya ng dati kaya kaakibat na niya sa
araw-araw ang isang
wheelchair.
�Magkikita na kami ni Agatha sa wakas. Pre sa tingin mo magugustuhan parin ako ni
Agatha?� Nakangising
tanong ni Cooper kay Javi na nasa likuran lamang niya at gaya niya�y sakay din ito
sa isang wheelchair.
�Panget ka magmula pa noon pero nagustuhan ka parin niya�� Natigil sa pagsasalita
si Javi nang tuluyang
bumuhos ang luhang kanina niya pa pinipigilan. Hindi na niya maitago pa ang lungkot
kaya lumabas na
lamang siya ng kwarto kaya naiwan sa loob si Cooper at ang kaibigang si Luigi na
nagsilbing matalik niyang
kaibigan at tagapag-alaga sa loob ng nakalipas na mga taon.
�Anong nangyari dun?� Tanong ni Cooper.
P 34-2
�Ang panget mo kasi.� Biro na lamang ni Luigi kahit na maging siya ay naiiyak
narin.
�Tangina niyo. Pag si Agatha nagising, isusumbong ko talaga kayo.� Biro na lamang
nito kahit na halos wala
na siyang lakas pang magsalita.
Tatlong taon na ang nakakalipas at hanggang ngayon ay brain-dead parin si Agatha.
Magtatatlong-taon na
siyang hindi nagigising pero sa kabila nito ay naniniwala si Cooper na babalikan
siya ng dalaga.
�Naalala ko pa noon, binugbog mo ako kasi dumamoves ako kay Agatha sa party. Ilang
araw din akong hindi
makatayo nun.� Tumatawang sambit ni Luigi.
�Pasensya na, mukha ka kasing punching bag.� Sabi pa ni Cooper habang tumatawa.
�Anong klaseng babae ba si Agatha at baliw na baliw ka sa kanya?� Tanong pa ni
Luigi.
Napangiti si Cooper nang muling rumehistro sa isipan ang tumatawa at napakasayang
mukha ni Agatha noong
mga panahong magkasama sila. �Sana magising na siya para makapagpaalamako sa kanya.
Ayokong
magising siya na wala na ako kasi baka isipin niyang iniwan ko na naman siya.� Tila
wala sa sariling sambit
ni Cooper hanggang sa unti-unti nang pumatak ang luha mula sa mga mata niya.
�Pero pre hindi ba�t doctor narin ang nagsabi? Imposible ng magising si Agatha.�
Nag-aalinlangan man,
kinailangan itong sabihin ni Luigi sa kaibigan.
�Edi ayos. Magkakasama na ulit kami at wala na ulit makakapaghiwalay sa amin.�
Pagmamalaki ni Cooper
na mistulang tuwang-tuwa sa naisip bagay na tuluyang dahilan ng pagbigay ng luha ni
Luigi.
�Bwisit, magmumukha lang tayong bakla kung mag-iiyakan tayo.� Giit ni Cooper.
�Pre naman, si Dilly, yun ang mukhang bakla eh.� Giit pa ni Luigi habang nagpupunas
ng luha.
�Excuse me! Inggit lang kayo sa boyfriend ko!� Umalingawgaw ang mataray na sigaw ng
isang babae kaya
napalingon sila sa pinto at nakita si Shane habang inaalalayan ang bulag na si
Dilly.
�Dilly!� Bati ni Cooper sa kaibigan ngunit hindi ito ngumiti bagay na kakaiba para
sa kanila.
�Cooper kailangan kitang makausap.� Walang emosyong sambit ni Dilly na tila ba
naiiyak na.
�Teka ba�t pati ikaw nag-eemote din?� Nakangiwing sambit ni Cooper.
�Cooper ikaw ba talaga ang magiging eye donor ko?� Tanong ni Dilly na tila ba hindi
mapakali.
�Sinabi ba sayo ni Shane? Sayang so-sorpresahin sana kita." Biro pa ni Cooper pero
laking gulat nilang lahat
nang bigla na lamang umiyak si Dilly.
"Cooper pwede bang mabuhay ka nalang? Okay lang sa aking maging bulag ako
habangbuhay. Hindi ka dapat
mamatay." Umiiyak na sambit ni Dilly kaya walang nagawa si Cooper kundi ngumiti na
lamang sa kaibigan.
Ilang sandali pa ay nagsimulang umagos ang dugo mula sa ilong ni Cooper hanggang sa
nagsimulang manginig
P 34-3
ang mga paa niyang palatandaan na sinusumpong na naman siya.
"Cooper okay ka lang?" Natatarantang sambit ni luigi at ng iba pa nitong kasamahan.
Napapikit na lamang si Cooper at napakagat sa labi dahil nagsisimula na naman
siyang mamilipit sa sakit.
"Tumawag kayo ng Doktor!" Tuluyang napasigaw si Luigi.
-------
Nakahiga man sa kama habang namimilipit sa sakit at halos wala ng lakas, sinikap ni
Cooper na idilat ang
mga mata niya nang maramdamang may kamay na humahaplos sa pisngi niya. Pakiramdamni
Cooper kilala
niya kung kaninong haplos ito.
Malabo na ang paningin niya kaya paulit-ulit niyang kinurap-kurap ang mga mata.
Napasinghap ito nang
tuluyang makita ang dalagang nakaupo sa gilid ng kama niya.
"Agatha?" Mahinang sambit ni Cooper at agad na napangiti nang mapagtanto niya kung
sino ito.
"Nakikita mo ako?" Nanlaki ang mga mata ni Agatha. Dali-dali niyang nilibot ang
paningin sa pag-asang
hindi nakatingin sa kanya ang binata ngunit sadyang nakapako lamang sa mga mata ng
binata sa mukha niya.
"Nagising ka. Bumalik ka." Nagsimulang umagos ang luha mula sa mga mata ni Cooper
dahil sa tuwa.
Gustohin niya mang hagkan ang dalaga ay hindi niya magawa dahil sa labis na
panghihina kaya hinawakan na
lamang niya ang kamay nito.
"Cooper listen to me, hindi mo pa ako dapat makita. Mabubuhay ka pa." Nakangiting
sambit ni Agatha at
muling hinaplos ang pisngi ng binata.
"Anong ibig mong- " Hindi na natapos pa ni Cooper ang susunod na sasabihin nang
mapagtanto nitong hindi
siya nag-iisa sa kamang hinihigaan. Nilingon niya kung sino ito at labis siyang
nagulat nang makitang katabi
niya mismo si Agatha na walang malay at nasa coma parin.
Naguguluhan si Cooper. Hindi niya maintindihan kung bakit dalawang Agatha ang
nakikita niya; Ang isa ay
katabi lamang niya at natutulog na para bang walang kabuhay-buhay at ang isa naman
ay nakangiti sa kanya at
gising na gising na.
"Anong nangyayari?" Mahinang sambit ni Cooper kahit na wala na halos boses na
lumalabas sa bibig niya.
"Hindi ka pa pwedeng mamatay. Kailangan mong mabuhay." Muling sambit ni Agatha kaya
agad umilingiling
si Cooper at pinagmasdan ang kamay ni Agatha na nakahawak parin sa kanya.
Lalong nagtaka si Cooper nang makita ang tatlong guhit ng krus na nasa pulso ng
dalaga. Hindi niya
naalalang nagpalagay ng ganito ang dalaga.
"Agatha handa na ako." Giit ni Cooper at muling ngumiti.
"Sigurado ka ba?" Unti-unting namuo ang luha sa mga mata ni Agatha.
P 34-4
"Ayoko ng magkahiwalay ulit tayo. Matagal na akong handa." Muling sambit ni Cooper
kaya napapikit na
lamang si Agatha at tumango-tango.
Bahagyang napatingin si Cooper sa mga kaibigan at napangisi, "Peace out betlogs."
Mahina niyang sambit
bilang pamamaalamdito.
Sa huling pagkakaton ay muling nagtitigan ang dalawa at muling nagpalitan ng
matamis na ngiti.
----
"Teka? Sino ang kinakausap ni Cooper?" Kunot noong sambit ni Reema nang mapansing
mistulang
nagsasalita si Cooper ng mag-isa habang nakahiga sa mismong kama kung saan
nakaratay si Agatha.
"May toyo yan mula pa noon. Hindi pa ba kayo sanay?" Biro na lamang ni Javi habang
kinukusot ang mga
mata niya.
"Alamniyo ba? Sabi nila ang mga taong hinang-hina na at malapit ng mawala, nakikita
daw nila ang mga
kaluluwang malapit sa kanila kasi ito na daw ang nagiging sundo nila patungo sa
kabilang buhay." Walang
kaemo-emosyong sambit ng bulag na si Dilly na pilit paring pinipigilan ang sariling
maluha ulit.
Nagkatinginan sila. Ang lahat ay bigla na lamang kinilabutan sa narinig mula kay
Dilly.
"Pwede rin namang nagha-hallucinate lang si Cooper diba?" Giit ni Reema na mukhang
natatakot na.
"Pwede ring nakikita niya si Agatha kasi sabi nila pag ang tao comatosed na,
gumagala narin daw ang
kaluluwa niya." Sabi pa ni Shane.
Ilang sandali rin silang nagpalitan ng kuro-kuro at mga opinyon. Ang iba ay pilit
na nag-iiba ng usapan dahil
sa kilabot. Habang nagk-kwentuhan ay nagtaka si Luigi nang mapansing mistulang
hindi na gumagalaw si
Cooper.
Dahan-dahan niyang nilapitan ang binata at laking gulat niya dahil hindi na ito
dumidilat pa kahit na ilang
beses niya itong sinubukang gisingin.
- - - - - -
Umiyak. Walang ibang ginawa ang mga magulang nila Cooper at Agatha at pati narin
ang mga kaibigan nito
habang pinapanood ang doktor na sinusubukang buhayin si Cooper kundi umiyak.
Sa kabila ng pagpapahiwatig ni Cooper ng pamamaalamay hindi parin nila maiwasang
masaktan sa mga
nangyayari.
"Cooper Alvarez. Time of Death, 9:30 PM" Nanlulumong sambit ng doktor habang
pinagmamasdan ang
makinang nagmo-monitor sa tibok ng puso ng binata.
Umiiyak man at nagdadalamhati dahil sa tuluyang pagkawala ni Cooper, Agad na
napatingin ang nars na si
Leo sa mga magulang ni Agatha.
Napahawak sa kamay ng isa't-isa ang mag-asawa at magkasabay na tumango-tango na
tila ba buo na ang
P 34-5
desisyon para sa anak.
Alamng magkakaibigang sina Reema kung ano ang susunod na mangyayari kaya nagyakapan
na lamang silang
lahat.
Dahan-dahang lumapit si Kuya Leo sa makinang tanging bumubuhay kay Agatha.
Napahawak na lamang siya
sa bibig niya nang tuluyang kumawala ang hikbing kanina niya pa pinipigilan.
Napapikit siya at pinindot na lamang ang buton na siyang nagsisilbing pampatay sa
makina.
"Agatha Grace Tanya, Time of Death : 9:32 PM"
T HE E N D.
To God be the Glory!
Ps, tweet me ur reactions by using #StayAwakeAgatha
Ps, PLEASE DO POST COMMENT LOLS.
THANK YOU FOR READING <3
waaaaaaaah! bat niya minumurasiagata? Omughad! (Unpublished. Currently editing.) Sa
KingdomHigh kung saanmagkakaaway angmga
lalakiat babae, posible bangmaymabuong relasyon at pagkakaibigan? Ano
kayangmangyayari kungmagtagpo ang landas nina... Sirene. Ang
sirenang killeratmaldita natagapagbantay ngmahiwagang perlas sa kanlurang bahagi ng
Pilipinas. Nikolas. Pilyong suavecitongmanggagantso
atsaksakan nang kalokohan. KenzouHayashida. Isang binatangmatipuno at Kapitan
ngHukbong Pandagat ngmga Hapon. Ang kuwentong
ito ay panahon pa ngmakasaysayang IkalawangDigmaang Pandaigdig (World War II) na
kung saan ang Pilipinasay nasakop rin ngmga
Hapon. This isa HistoricalFictionwith atouch ofFantasy. Book Cover by:@XARAFABDate
Written:November 15, 2017 Date Finished:-
----------
P 34-6
Author's Note
228K 7.9K 1.2K
by Serialsleeper
Una sa lahat, gusto ko lang pong magpasalamat sa lahat ng readers. Sorry din kung
medyo lame and
dragging. hehe. I tried my best though, thats what matters right? hehe. Main Goal
ko talaga sa story nato is
wag siyang maging Cliche. Hope na-achieve. hahaha
The reason why I wrote this story is because gusto kong magkaroon ng closure sa
part ni Cooper. As you all
know, this is a spin-off of "Chasing hurricane" at nabasa ko ang mga comments sa
Epilogue. Back then, I felt
like I had to do something kaya heto at ginawa ko nga si Agatha. Sorry din pala
kung napakaraming Plotholes
and cameo appearances, wala kasi talaga sa isipan ko ang plot nang maisulat ko ang
Chasing Hurricane.
Back then, hindi ko kasi inakalang malaki ang magiging impact ni Cooper sa Chasing
Hurricane readers.
Again, I would like to thank everyone for reading and for the support. hehehe.
Thank you talaga guys and
sorry kung lame ang kinalabasan haha.
God bless and sana kahit papaano nagustuhan niyo ang kwento <3
??Ito yung story na kinaiiyakan ko talaga????????????It broke my heart??
Salamatauthor for making this story.?? Grabeansakit!??
(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh kung saanmagkakaaway
angmgalalakiat babae, posible bangmaymabuong relasyon at
pagkakaibigan? Ano kayangmangyayari kungmagtagpo ang landas nina... Sirene. Ang
sirenang killeratmaldita natagapagbantay ng
mahiwagang perlas sa kanlurang bahagi ng Pilipinas. Nikolas. Pilyong
suavecitongmanggagantso atsaksakan nang kalokohan. Kenzou
Hayashida. Isang binatangmatipuno at Kapitan ngHukbong Pandagat ngmga Hapon. Ang
kuwentong ito ay panahon pa ngmakasaysayang
IkalawangDigmaang Pandaigdig (World War II) na kung saan ang Pilipinasay nasakop
rin ngmga Hapon. This isa HistoricalFictionwith a
touch ofFantasy. Book Cover by:@XARAFABDate Written:November 15, 2017 Date
P 35-1
The Lost Chapter
31.3K 4.2K 7.5K
by Serialsleeper
Reema | POV
Star-crossed lovers. That's how people described them. They were each other's first
and last love.
She was his saving grace. He was her game-changer. Best friends turned into lovers.
A tear of pride and happiness escape my eye as I look at her wearing a simple white
gown. I placed a
yellow flower crown above her head and it made her even more prettier. I'd like to
pat myself in the back for
a job well done but I don't want to look weird today. Not today. Not on their
wedding day.
As the priest says his verse, Agatha glances at me and smiles. I gave her my two-
thumbs up as my smile
became wider. Cooper glances at me and gaves me his signature smirk. God knows how
much I wanted to
put away my thumbs-up and raise my middle-fingers but like I said, today's their
wedding day so I have to be
calmer than the sky before a raging storm.
Agatha and Cooper turns to look at each other, both smiling happily, looking at
each other with nothing but
love in each other's eyes. They're holding each other's hands as the priest
continues. God knows how much
they longed for this. God knows how much we wanted this for them.
Before he begins his wedding vow, Cooper takes a deep breath and smiles to the love
of his life. Agatha
giggles and squeezes Cooper's hand. "I met this girl who has this crazy habit of
suddenly falling asleep, for a
long time. I fell in-love with this girl and asked her to stay awake for me and
that's what she did. I fell madly
in-love with this girl standing right in front of me and I will continue loving her
for as long as I can. This girl
right in front of me, I amprepared to be her nothing if that's what it takes to be
with her forever."
Cooper's words are enough to bring Agatha into tears... us too. But this time,
they're tears out of
happiness. When I first met Cooper in the hospital, he was the epitome of the word
trainwreck. He was
careless. He was crazy. He was lost. And when she came along, He became the epitome
of redemption. She
was indeed his saving grace.
"I love you," Agatha starts her vow with the three words she always wanted to say
but couldn't. "I've
always been afraid to tell you how much I love you because I thought I love you
wasn't just a profession of
love but a promise never to leave and let go. Now that i'mstanding right in front
of you.... in a wedding
dress, on our wedding day," Agatha stops as her tears overwhelmed her. Cooper
quickly wipes her tears
away, both with smiles on their faces. "I can finally tell you how much I love you
and I can finally promise
you that I will be with you for as long as I can. I love you, Cooper. I really
really really love you and I would
P 36-1
never be tired of telling you that. Cooper, you are my nothing because it's the
only thing that lasts forever."
****
I found myself in the hospital lobby; a familiar place filled with familiar faces.
All of our friends are
here, all of themlooked nervous. And then all of a sudden, Cooper bursts out
fromthe room, his hair was
disheveled and sweat was all over his forehead. A great smile formed in Cooper's
face as he raises his
clenched fists in celebration, "I'ma dad!"
All of us ran to cheer on himbut we ended up toppling and piling over him. We all
fell to the floor, but all
of us were laughing excitedly. The guys messed up Cooper's hair while
congratulating him, except for Javi
whose busy videotaping everything. Puma, Shane, and Yani, ran towards the room,
trying to catch a glimpse
of the baby as the nurse comes out.
All of a sudden, we found ourselves standing right in-front of a clear glass; just
an inches away frommore
than ten babies lying on their own tiny cute beds. All of us are in awe, we had
smiles on our faces and sheer
happiness in our hearts.
"Where's my Godchild?" Dilly asks as he peers into the glass, slightly bowing his
head for a better vantage
point.
"You're no longer blind, Andy Lim," Shane reminds himand slightly punches his back.
Reminding him
that he's already had the transplant and got his eyesight back after some guy died
and donated his cornea to
him. A guy who isn't Cooper.
"All of the babies look the same," Chord mutters in confusion.
"That's my golden boy right there," Cooper says with pride as he points to the
sleeping baby in the middle
of the second row. Cooper looks at his son with nothing but love in his eyes. He
looks at himlike it is the
most precious thing in the world. The look in Cooper's eyes, priceless.
"What are you going to name him?" Luigi asks.
"Please not betlog," Yani utters in frustration.
"Don't even give himthat idea," Trent muses.
"Paano kung yung first words niya, 'Betlog mo pink'?" Javi says, obviously worried.
"Lord 'wag naman sanang mamana ang pagkabalahura ni Cooper," I prayed out loud
while looking up at
the ceiling.
All of us were laughing, celebrating, and adoring the newborn Alvarez. Little guy
has no idea how lucky
he is to have loving parents like Cooper and Agatha. He's also going to have us,
his parents' friends, as his
Godparents who will do whatever it takes to keep himsafe and happy.
****
P 36-2
I got out of the car and opened the backseat where I kept all of the presents; one
was a bike wrapped in
pink birthday wrapper, while the other is a girly dollhouse which I find really
icky. As I walked towards
their rose-filled garden, I couldn't help but smile seeing so many kids running
around; one of themis Trent's
younger sister whose now cured fromhis disease.
Agatha and Cooper's home is really lovely. It's the perfect place to have a family
since there's a
playground just right across their house. Their garden looks so beautiful too, it's
obvious that it was welltaken
care of.
"Gusto mo ng tulong?" Javi walked towards me, a sweet smile on his face.
"Yes," sabi ko.
"Trent tulungon mo oh!" Javi screams while laughing menacingly. I glared at himbut
he's no longer scared.
He's fearless now. Actually, ever since he was able to walk again, he became more
carefree and outgoing.
Cooper kinda matured after becoming a dad while Javi became more mischievous and
crazy. I guess he took
the crown fromCooper as the craziest in the group.
We went to the backyard which is my favorite part of the place since it seems like
a nature park to me. But
at the moment, their backyard is filled with two sets of chairs and tables; one set
are for kids, the other is for
adults like us. All of our friends are already here; Agatha and Cooper's family
too.
I was about to look for Agatha when she suddenly comes out of the house carrying
her young daughter, the
birthday girl, Calliope Grace. She's only four and their resemblance is already
undeniable. Little Calliope
has her mother's eyes. And just by seeing the smile on her face, I can tell she has
her good heart too just like
her parents.
Agatha places Calliope on the table right in front of everyone to see. All of a
sudden, everyone's already
singing the birthday song for Little Calliope. Out of nowhere, Cooper suddenly
appears. With himis their 6-
year old son Ocean. The father and son both have great smiles on their faces. And
by the looks of it, namana
ni Ocean ang pagiging bungisngis ni Cooper. Sana naman hindi niya namana ang
kabaliwan.
Ocean is carrying Calliope's birthday cake while Cooper is behind him, holding his
hands, making sure he
won't drop his sister's birthday cake. The four of themlook so happy, especially
Cooper and Agatha.
And for a brief moment, I noticed Cooper and Agatha catching each other's eyes.
They exchanged smiles,
as if conveying how happy they are and how much they love each other. "I love you,"
Agatha mouths to
Cooper as everyone's singing a happy birthday to their daughter. Cooper answers her
with a wink.
The entire party, Agatha and Cooper are both inseparable. Cooper even made sure to
capture every single
moment by recording the entire event through his videocam. Fromtheir eyes and
smiles alone, I can tell they
are at their happiest and greatest contentment.
*****
P 36-3
Like a scene shifting to the next, I was standing in the corner of a room. The
lights are dimand I could see
dinosaur stickers glowing fromthe walls. Toys are scattered all over the place and
there are two beds in the
middle of the room. I could hear little voices whispering.
"I can't sleep," a girl's voice says who turns out to be Calliope.
"Let's go," And that's when I saw Ocean stood up fromhis bed, he takes Calliope's
hand and both of them
leave the room. Curious, I followed themuntil they enter another room; Cooper and
Agatha's.
"Can't sleep, little boogers?" Cooper sits fromthe bed, and so does Agatha.
Calliope climbs up their bed and hugs Cooper. Ocean climbs up too and clings too
Agatha.
"Tell us that story again," Calliope says, prompting Cooper to look at Agatha and
smile.
"What story?" Agatha asks.
"She wants to hear about that story again... About the girl who kept sleeping and
the dumb boy who asked
her to stay awake," Ocean says, finding solace in her Mother's shoulder.
"Hey he's not dumb!" Cooper whines. He may have matured but he'll always be that
crazy idiot Cooper.
Agatha laughs and makes both kids lie down on the bed. Agatha and Cooper may have
been lying on the
different sides of the bed but they still chose to hold each other's hand and wrap
it over their their kids as
they tell themabout how they first met again.
****
I found myself standing right in front of a Christmas Tree. I envisioned Cooper
carrying and raising little
Calliope so that she could reach the top of the tree and put the golden star while
Agatha and Ocean cheer on
them. Ocean is recording everything through a video camera while Agatha is snapping
photos through her
trusted polaroid.
Everything blurred and I found myself still standing right in front of their
Christmas Tree but i'malone at
their living room. Suddenly, I heard loud giggles and screams. I turned around and
saw Calliope and Ocean
running down the stairs as if they're having a race with each other. Behind themare
their parents.
"Dahan-dahan lang!" Cooper screamed.
"Come on, it's Christmas. Don't scream," Agatha says lovingly.
Wearing their red and green pajamas with Santa's face designed on it, the happy
family cherished every
moment together. Both kids excitedly ran to the Christmas Tree to open their
presents while Cooper pulls
Agatha close to hug her fromthe back. Cooper and Agatha smiles as they watch their
kids at their happiest.
P 36-4
***
" How long have you been having those dreams about Cooper and Agatha?" my
psychiatrist asks after I
relayed her the dreamI keep having about my friends... and about the family they
never got to have.
"Just a few months after they were buried," I admit as I sit still on her chair.
"Do you always have those dreams?" she asks.
I shake my head. "Not really. I only dreamabout it whenever I miss them."
"And how often do you miss them?" she asks again.
I smile as tears began to formin my eyes. "I miss themevery day."
The doctor pauses. She looks at me with pity and hands me a tissue. Instead of
accepting it, I shake my
head and politely refuse to take her tissues. "You know what?" I let out a soft
laugh. "I'mnot sad anymore. I
mean I was a complete wreck after they both died but after awhile, everything got
easier. I don't want to
sound crazy but those dreams feel like a message fromAgatha and Cooper," I share.
The psychiatrist smiles, the look of pity in her eyes suddenly disappear. "Go on,"
she says, prompting me
to continue talking.
I smile as I remember all the good times I had with Cooper and Agatha. "Those
dreams are like a message
fromAgatha and Cooper. It's like they're telling me that wherever they are, they
are happy because they are
with each other and nothing could ever tear themapart again. And to be honest,
having those dreams keeps
my heart happy knowing my friends are happy."
"I'mproud of your progress, Reema," she says.
"I'mproud of me too," I joked.
"And i'msure your friends are proud of you too," she adds.
END OF SPECIAL CHAPTER
MERRYCHRISTMAS EVERYONE! AND HAVE A GOOD YEAR AHEAD!
Note: Took me 4 years to post this because I literally lost the draft of this
chapter a few years back :) I
P 36-5
posted this special chapter as a thank you to every single one of you. I never
expected na aabot sa 6M reads
ang story na'to. Thank you so much and I hope this chapter made you happy or made
you feel something
positive hahaha.
Also, I'msorry but there will be no sequel to Agatha and Cooper's story. Anyways,
please check out my
other story called "Goodnight Enemy" ? This time, it's a about a boy who can't
sleep naman ;)
Kelangan paasahin kame ganon? HAHAHAHAHAcharot tyyyy huhu????I knewit????
(Unpublished. Currently editing.) Sa KingdomHigh
kung saanmagkakaaway angmgalalakiat babae, posible bangmaymabuong relasyon at
P 36-6

Stay Awake, Agatha

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Stay Awake, Agatha

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Stay awake, Agatha.

509K 15.3K 2.1K

You might also like