103 “Ang matatawag kong palayaw sa

akin
ng ama ko’y itong ako’y paliluhin,
agawan ng sinta’t panasa-nasaing
lumubog sa dusa’t buhay ko’y makitil.

104 “May para akong anak na

napanganyaya,
Ang layaw sa ama’y dusa’t pawang
luha,
Hindi nakasalap kahit munting tuwa
Sa masintang inang pagkadaka’y
nawala!”
105 Napahinto rito’t narinig na muli
Ang panambitan niyong natatali,
Na ang wika’y-“Laurang aliw niring
budhi,
paalam ang abang kandong ng
pighati!

106 “Lumagi ka nawa sa kaligayahan

sa harap ng di mo esposang katipan,
at huwag mong satnin yaring
kinaratnan,
ng kasing nilimot at pinagliluhan .
 107 “Kung nagbangis ka ma’t
nagsukab sa akin,
mahal ka ring lubha dini sa panimdim,
at kung mangyayari, hanggang sa
malibing
ang mga buto ko, kita’y sisintahin.”