1.

Life in prison was the same. But the weather was changing, and with it the picture of life before
them. People were afraid of autumn and winter's arrival, long nights, and cold rainy days. Everything
seemed unpleasant and hostile. And his life was the same too, resembling a narrow dark room that did
not change, but was known to be getting shorter and shorter day by day. He thought for days what he
should do, what to change. He was a quiet man, he loved books, he loved to sit in silence and reflect on
the world around him. But he knew that, if he were just to sit there, he wouldn't do anything, he would
stay in prison for the rest of his life. He helplessly shrugged his shoulders. He knew he wasn't guilty... and
he was neither asked about anything in prison nor did any of his friends send him a message about what
was happening outside. What would become of him? He didn't have any patience... the night was long,
and the day was even longer, and no though of his was simple. He did nothing and that was killing him.
He could have asked them to let him do something.

The next day, he got up at dawn and got out into the prison yard. He realized that it was best for him
to look at the world from his own perspective and through his own eyes and not someone else's. He
hurried to go outside before the other prisoners. Soon they too would be rushing outside. He
remembered that the previous night those two were allowed to come back home by coaches as free
men. He hoped that he would be going home soon.

2.

Svi su bili na svečanoj večeri, sedeli za stolom i slušali orkestar kako svira nekakvu setnu melodiju. Niko
nije plesao. Potom su odjednom 2 para izašla na plesni podijum. Bilo je neobično što je japanski par
ustao sa svojih mesta i zaputio se ka plesnom podijumu u isto vreme kad i engleski par. Zatim su im se
ostali parovi pridružili na podijumu. U početku je izgledalo kao da ne zbaju šta rade. Ali onda je plesni
partner Engleskinje obgrlio svoju partnerku oko struka i zanosno su zaigrali. Smatrala je da je ples pravo
savršenstvo. Da li je to optička varka ili plešu brže od muzike? Možda joj se samo pričinjava da japanski
par igra sporim tempom. Kakav utisak odaju ona i njen partner? Da li su oni samo plesni par ili postoji
nešto više između njih? Da li joj je partner uputio gotovo zaljubljeni pogled? Nije sigurna.

Orkestar je ubrzao tempo. Ali što je brže orkestar svirao, to se brže par okretao. Svirači i drugi parovi koji
plešu pokušali su da ih sustignu. Španski ambasador je prvi posustao i prvi je odustao. Njegova žena je
pokušavala da dođe do daha, i drugi parovi su bili premoreni tempom koji je engleski par nametnuo.
Napustivši plesni podijum, japanski par se provlačio među stolove i stolice pokušavajući da izađu iz
prostorije. Staklena vrata u dnu prostorije su bila otvorena i vodila su ka dugačkoj terasi i bazenu.
Japanski par je hteo da udahne svež vazduh i nestali su kroz vrata poput munje. Drugi su im se pridružili
na terasi u uzviku i smehu.

3.

Jedne večeri sredinom leta, uoči perioda kada se mnogi meštani sele iz grada na planinske pašnjake,
shvatila je da ne može da spava. Kucanje satova ju je razbudilo umesto da je umiri. u sred noći se
probudila iz košmara o bandama pljačkaša u potrazi za nečim da opljačkaju. Mora da je dugo ostala
budna pošto je mogla da vidi kako se svetlo zore probija kroz zavese. Ustavši iz kreveta, prišla je prozoru,
otvarajući kapke iako se u narodu verovalo da se letnjim noćima vazduhom nosi malarija. Naslonila se na
sims i pogledala kroz prozor. Sve je bilo oštro podeljeno na srebrnkastu svetlost i najcrnju senku. Ugledala
je prigušenu svetlost lampe svog komšije koji je bio budan jer je pisao nešto čak i tokom sitnih sati.

Osetila je da se nešto komeša u njoj, govoreći sebi, ne beše nikad spoznala takav mir i zadovoljstvo u
svom životu. Da li joj još nedostaju rođaci? Ne, ne nedostaju joj uopšte. Oni su deo nekog drugog života. I
eto je! Živi u onom smešnom mestašcu, bogu iza nogu. Mogla bi da živi gde god poželi, ali se njoj dopada
ovde... zapravo, ako bi kojim slučajem morala da napusti ovaj grad, bila bi nesrećna. Prstima je pogladila
kosu kako bi je stavila iza ušiju i odmahnula je glavom zbunjena sopstvenim postupcima. Ušla je u
predsoblje gazeći niz stepenice s mukom i dodirujući zid rukom u pokušaju da pronađe put do njegove
sobe. Na trenutak je oklevala, pokušavajući da se orjentiše u polutami i potom je otvorila vrata.