Texto 3 Comentario lingüístico

Cumprida a data e fixado o lugar da execución no Campo da Leña da Coruña, alá se

foi o señor abade de Castrofeito. Ergueuse cedo, misou, tomou un bo almorzo a fin de
ben dispoñer o corpo para a xornada, saíu ao patio, apartou a vista do cabalo como
dunha mala tentación, recadou o paraugas e con decisión púxose en camiño. Desde o
principio alixeirou o paso por medo de non chegar a tempo, e tamén desde o principio
foi entretendo o pensamento en anticipar o espectáculo ao que ía asistir. Imaxinaba
xa a aquela besta salvaxe subindo ao patíbulo, estendendo os ollos saltóns de sapo
cara á multitude expectante, a soberbia actitude de desafío máis atrevida que nunca e
refugando ostentosamente a asistencia relixiosa da última hora. Mal pensaba o bo do
crego de Castrofeito que a lembranza dun home alto e esguío, de alucinados ollos
melancólicos que a proximidade da morte facía aínda máis tenros do que foran en
vida, subindo sereno e tranquilo ao altarciño da forca, despedíndose cun abrazo
emocionado do frade mercedario que o asistía, lle ía arrincar tantas bágoas no camiño
de volta e suscitar tantos remordementos para o resto dos seus días. Soamente a
bondade do aforcado, que lle facía o favor de aparecérselle nas noites dos sábados
para lle dar un pouco de palique, o consolaron algo da moura tristura que como un
can se lle acochara na parte de abaixo do gran corazón. Así o fai constar no seu
relato, que remata coas seguintes palabras: “¡E por riba ten o aforcado a fineza de me
vir visitar coa lingua recollida dentro da boca!”