Mañá da miña rúa

Entrou a mañá no meu pobo

tan limpa, tan redonda e pura
coma unha mazá
sobre un espello.

Hoxe, a miña rúa está aberta.

¿Xogan os anxos
nas cornisas das casas?

Ela foi a primeira que pasou

cos seus ledos cadrís:
dous cachos de luz combados abalábanse
sobre un negro tenro.
As ventás, despertas,
ollábana caladas, ditosas.

Dúas raparigas loiras páranse,

unha no sol, outra na sombra.
Ouro tenro dos seus brazos,
prata donda dos seus hombros.

Agora, un obreiro pasa

cun espello enriba da súa cabeza.
Il non sabe que se vai levando
o ceo e unhas nubes brancas.

Alónxase, alónxase…
E pola pulida prata
esvaran a luz i a sombra.

Torbeliño brillante, veloz…

un neno en bicicleta.

A rúa remata lonxe,

como se fose ó mar.
O neno pérdese.
Éramos navegantes das Illas

Éramos navegantes das Illas

dispostos a embarcar.

Era o perfil de Andrea,

contraluz colo de Modigliani,
destacado na vertical das Cíes.

Éramos todos ledos, cantabamos.

¡Que de veces corrían os meniños

coa chegada da dorna, bandeira
azul e blanca a balanzar na proa!

Polas ondas, ingrávidos,

simple ofrenda de corpos que se moven.

Era como remate no solpor

unha atracción da angustia:
xente de antonte, amigos sen retorno.

De volta cara á vila

Cabo Silleiro próximo
onde os barcos naufragan.
(Un mascato apodrece no golfo)

“PERCHÉ TANTA BELLEZZA, SIGNORE

CHE DURA COSI POCO?”…

Ceo de última tarde

que define a tormenta.
O bosque

¿Que che importan as horas?

O son das túas campás
caeuse lonxe do camiño.
Ti vas con un saco de sombras
ó lombo.

Ás veces o brillo do machado arrepíate.

Fitan pra ti os paxaros grandes
que traen a noite.
Bule, bule,
a noite está aínda enriba.
Non fales en voz alta,
non cantes ningunha canción.
Ninguén te acompaña.
Dentro de pouco estarás perdido
entre as sombras iguales.
Cada árbol coa túa sombra.
Dediante da túa casa hai un árbol
amigo e solitario.
Mais iste é un bosque
de repetidas sombras verticales.
Xa non ves as túas maos.
A túa casa está cerquiña e lonxe.
Ca pena ó lombo

Reina na veiga un prácido sosego,

cai a luz nos regueiros en cambiantes,
i o cómaro e cañada soavemente
van querbando o paisaxen,
lixeiramente envolto nos vapores
da misteriosa tarde.

Sin mirar, fixa os ollos

nas brétemas leixanas,
vaporosas e leves
que o sol pinta de grana,
ias mans en cruz, i os ollos
arrasados en bágoas,
marmura saloucando: “¡Quérome ire,
porque agonizo aquí desconsolada!
Millor que acá entre rosas
¡ai!, quero ir a morrer adonde el vaia”.
E no fondo do barco
soíña, abandonada,
tras seu amor i a morte, para América,
para morrer de dor, ó mar se lanza.
Soldado

De súpeto, nos límites lonxanos do horizonte

fitou o resprandor dunha cidá en chamas
semellante a un remoto mencer amarelo.
De enriba baixou un rumor de treboada,
un xordo bruido de río enrabexado,
coma un rouco balbordo cubrindo a paisaxe.
Oubeou un can nos arrabaldos,
e comezaron os lóstregos.
O fume,
coma unha palmeira xigantesca
abriu os seus ardentes brazos
i esparexeu pola bóveda celeste
un escuro anuncio de morte.
Asubíos e lóstregos.
Os paxaros da tarde
caíron mortos cal follas de outono.
A sireia da fábrica ergueu o seu chifro
fendendo en dous anacos o día tépedo,
o día húmido e íntimo con sabor de beixo.
Lóstregos.

(Alcendeuse a bombilla)
A fábula do can

Hoxe atopei un can

no barrio onde resido,
tendinlle a mao
e il deume a lingua
coa seriedade dunha persoa
educada e seria.
Trocámo-los saúdos
e camiñamos xuntos.
O can falaba,
ía falando ós choutos,
á par de min,
acantoado contra as miñas pernas.
Desde a orela do meu corpo
de home mesturado
xa cos vermes aprementes,
pregunteille
se no seu mundo
sabían algo da mao
que nos trouxera
a iste verxel
de choivas e rousinois,
e o can, desde a súa orela
tan distante, adenoume
co rabo sorridente
e dixo que a súa lingua
coa que me lambera hai pouco
era a gran mao que eu inquiría,
que doutra non sabía,
que camiñase a modo
sen ollar para atrás.