Andrea Maceiras

Europa Express
Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil 2015
 Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil 2015

Reunido o xurado da VII edición do Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil, convocado por
Edicións Xerais de Galicia na Illa de San Simón, o día 6 de xuño de 2015, e constituído por Itziar
Fernández Sömme, Noemí Lage Redondo, Xesús Pena Pérez, Anxos Rial Vidal, Nicolás Teixeiro
Garrido e actuando como secretario, con voz e sen voto, Xosé Manuel Moo Pedrosa, en
representación de Edicións Xerais de Galicia, acordou concederlle o premio por unanimidade á obra
presentada baixo o lema: Europa Express
Contido

I. Sen notificación de recibo

1. Nico
2. Estocolmo
3. Mía
4. Stavanger
5. Piero
6. Preikestolen
7. Óscar
8. Odense
9. Beatriz
10. Copenhaguen
11. Aroa
12. Berlín
II. Xiro postal
13. Nico
14. Mía
15. Óscar
16. Piero
III. Franqueo en destino
17. Praga
18. Beatriz
19. Budapest
20. Aroa
21. Venecia
22. Nico
23. Florencia
24. Rosangela
25. Carcassonne
26. Xacobe
27. Bergen
Créditos
Para a miña nai, compañeira indispensábel na viaxe da vida
 Habemos de chorar pola beleza
que, se é efémera e manca, é máis fermosa.
MARICA CAMPO. Loor de tolemia e desprezo de cordura.

Though nothing can bring back the hour

Of splendour in the grass, of glory in the flower;
We will grieve not, rather find
Strenght in what remains behind;
(Aínda que xa nada poida devolvernos a hora
do esplendor na herba, da gloria nas flores;
non debemos aflixirnos, porque
a beleza permanece no recordo.)
RILLIAM WORDSWORTH. Intimations of Inmortality

Nature’s first green is gold,

Her hardest hue to hold.
Her early leafs a flower;
But only so an hour.
Then leaf subsides to leaf.
So Eden sank to grief,
So dawn goes down to day.
Nothing gold can stay.
(Da natureza, o primeiro verde é ouro.
O seu matiz máis difícil de apreixar.
A súa máis temperá folla é flor;
mais durante unha hora tan só.
Despois a folla en folla queda.
Así se abate o Edén de tristura,
así se ensume en día o amencer.
Nada dourado pode permanecer.)
ROBERT FROST. Nothing gold can stay
 I. Sen notificación de recibo

Servizo ofrecido polas administracións postais que certifica a entrega dun artigo enviado por correo.
Se non hai notificación de recibo é porque a mensaxe non lle chegou ao receptor.
 1. Nico
(actualidade)

S Ó cando cheguei ao hotel e observei a tarxeta postal baixo o cristal de aumento da lupa fun
plenamente consciente de todo. De que isto que me está a acontecer é a maior casualidade ou o máis
incríbel golpe do destino da miña vida e de que, necesariamente, ten que significar algo. Non podo
deixar de mirar esta postal, aínda que con cada ollada sinta un novo calafrío percorréndome o corpo.
Eu xa estivera nesta cidade cando aínda era un adolescente, pero como ía imaxinar que volvería
atoparme aquí dez anos despois? E como pensar que volvería encontralos a eles, os meus antigos
amigos do instituto, nunha postal? Aquel verán que pasamos xuntos percorrendo Europa foi
marabilloso, mais rematou en traxedia. E con ela, o inverno entrou nas nosas vidas para non volver
marchar. Apenas volvemos saber uns dos outros.
Por iso, regresar a esta pequena cidade norueguesa de Bergen resultoume atraente desde o
primeiro momento. En canto rematei as obrigas laborais que me trouxeron a este lugar, decidín dar un
paseo polo nevado peirao de Bryggen, que permanecía idéntico a como eu o lembraba na miña
memoria: as mesmas casas laranxas e granates, antigos almacéns de peixe, hoxe en día convertidas en
negocios enfocados ao turismo. Entrei nunha daquelas tendas de souvenirs e merquei unhas cantas
postais, como adoito facer en todas as miñas viaxes. Hai xa bastantes anos que as colecciono: tanto
as que merco nas cidades que visito, como as que me envían os amigos. Encántanme esas imaxes
conxeladas no tempo de lugares aos que probabelmente non vou regresar.
Foi ao saír da tenda cando me decatei de que había algo estraño nunha daquelas postais. A
fotografía en si non tiña nada de insólito: representaba o peirao de Bryggen, é dicir, o lugar onde me
atopaba, pero nunha tarde de verán, co desembarcadoiro abarrotado de turistas. Porén, entre toda
aquela marea de xente, reparei nunha camiseta branca e azul que chamou poderosamente a miña
atención. Era moi similar a outra que eu coñecía ben, mais ao principio resistinme a crer en tan
extraordinaria coincidencia.
Apresureime a chegar ao hotel e pedinlle unha lupa ao encargado de recepción. Despois subín ao
meu cuarto, sentei na cama e examinei a postal coidadosamente. Aquelas raias azuis e brancas
lembrábanme a camiseta do Dépor que vestira o meu amigo Óscar durante gran parte daquela viaxe,
dez anos atrás. Con certa nostalxia polo tempo pasado, detívenme a estudar aquela figura. O seu
parecido con Óscar resultoume abraiante. Os dous tiñan a mesma postura indiferente, o mesmo modo
de camiñar coas mans nos petos… Por estraño que parecese era el, estaba seguro. Ao seu carón
víase unha rapaza vestida cunha saia verde e longa. A imaxe era demasiado familiar como para non
recoñecela: non podía ser outra que a miña amiga Beatriz. Lembraba perfectamente aquela saia, o
galano de aniversario que lle mercamos unhas semanas antes da viaxe. Aquela fora a última
celebración que fixeramos todos xuntos.
—Non pode ser! –exclamei en voz alta.
A escasa distancia de Óscar e Bea, recoñecín a miña propia figura. A lupa tremeu nas miñas
mans, pero non había dúbida: aquel era eu dez anos antes. Seguín indagando. Ao meu carón aparecía
unha moza miúda, sinalando un mapa, coma se estivésemos a procurar algunha dirección. Ela levaba
os ombros ao aire e un pantalón moi curto que deixaba ver as súas pernas perfectamente bronceadas.
Vino claramente: tiña que ser Mía. Uns pasos por detrás, recoñecín o cabelo engomado e moi
peiteado de Piero, aínda que apenas puiden albiscar o seu rostro. Había unha probabilidade entre dez
millóns de que pasase algo así, pero estaba aí e tocárame a min: mentres eu e o meu grupo de amigos
paseabamos polo peirao de Bryggen, alguén fixera unha fotografía que despois se convertera en
postal. Paréceme absolutamente asombroso.
Os recordos daquela viaxe de Interrail de había dez anos amoreáronse na miña mente. Fora unha
experiencia moi fermosa percorrer toda Europa en tren, case sen planificación, improvisando o
itinerario. Sete rapaces que acababan de rematar o bacharelato e descubrían o que era a liberdade
absoluta. Claro que ningún de nós podía saber que aquel verán ía cambiar as nosas vidas para
sempre. Como supoñer que despois daquel marabilloso mes de agosto chegaría un setembro tan
aciago? Ninguén podía sabelo. Esa foi a causa de que o meu grupo de amigos se desfixese daquel
modo, pero non son quen para xulgalos. Eu non podía atender a ninguén porque nin sequera era capaz
de coidar de min mesmo. O único que lembro daquel setembro de hai dez anos é unha ausencia de
sensacións absoluta. Non podía durmir, nin comer, nin dicir palabra… Só sentía intensamente a
enorme dor da miña alma.
Achégome á fiestra do cuarto, tratando de aclarar os meus pensamentos e observo o meu reflexo
no cristal. Cambiei moito desde a época do instituto: daquela eu só era un rapaz cunha enorme paixón
polos videoxogos. Ninguén pensaba que me ía converter nun reputado programador informático,
profesor na Universidade da Coruña e reclamado polos centros máis prestixiosos do mundo como
conferenciante.
Pero nada diso importa agora. Volvo centrar a miña atención na postal. Atopei catro dos meus sete
amigos: Óscar, Bea, Mía e Piero. Tamén me atopei a min mesmo, Nico. Pero onde están os dous que
faltan? Son, precisamente, os máis queridos para min, mais non consigo albiscalos. Será que non
saíron na fotografía? Repaso minuciosamente cada detalle, obsesionado por atopalos. E, de súpeto,
nun recuncho afastado do xentío, recoñezo o cabelo claro de Xacobe e, cabo del, a delicada silueta
de Aroa, aínda adolescente. A lupa cae ao chan, pero nin sequera escoito o ruído.
Subitamente síntome trasladado alí, ao interior da postal, a escasos metros deles. El leva unha
camisa branca e vaqueiros, ela o seu vestido laranxa de flores. Lémbroa exactamente así: a mesma
pel dourada, o mesmo cabelo escuro caéndolle ata o van. Non son quen de ver o gris dos seus ollos,
mais téñoos tan gravados na memoria que podo imaxinalos sen dificultade. Con Xacobe é diferente.
A súa imaxe aparece borrosa na miña mente e sinto certo desacougo ao comprender que non lembro
ben as faccións do seu rostro. Pero que ocorre? Que andan a facer? Estendo a man para tocalos, para
avisalos de que estou aquí e de que estou a velo todo, mais arrepíntome no último momento,
temeroso de inmiscirme na súa intimidade. Retrocedo uns pasos, demasiado impresionado para
actuar, e caio de costas na cama do hotel.
 Como pode ser que Xacobe e Aroa estean a bicarse dese xeito?
Cae a noite e o cristal da fiestra amósame un ceo completamente escuro. O son do móbil
sobresáltame. Comprobo na pantalla que é Aroa e deixo que siga soando. Aroa é a única persoa
daquel grupo coa que gardo contacto, de feito é a miña moza. Xamais deixei pasar unha chamada
dela, xamais ignorei nin unha soa das súas palabras, dos seus xestos, dos seus desexos. Que me pasa?
Acaso unha cousa vista nunha postal de hai dez anos pode mudar a miña vida? Sinto a gorxa seca e as
mans trementes, non podo enganarme. Malia o tempo transcorrido, dóeme pensar que o meu mellor
amigo se bicaba con Aroa ás miñas costas e que ningún dos dous se atreveu a revelarme semellante
segredo. Xamais imaxinei algo así, estou tan abraiado que non son quen de actuar. Porén, para cando
o teléfono deixa de soar, decátome de que xa tomei unha determinación.
Teño que deixar de ser tan inxenuo. Non é certo que non sospeitase nada. En realidade, levo dez
anos facéndome preguntas e coido que xa é hora de comezar a buscar as respostas.
 2. Estocolmo
1 de agosto (dez anos antes)

E STOCOLMO, cidade de pontes infinitas. A luz do ceo do mediodía é pálida como unha pantasma,
pero alumea intensamente a praza Stortorget, a preferida dos turistas a causa das tres casas de cores
intensas e formas caprichosas que lle confiren a súa identidade. O aire énchese coa música dun rapaz
que toca a guitarra nun extremo da praza e co son das moedas que os transeúntes van depositando na
funda do instrumento. Caen unhas pingas miúdas que fan que a cola de xente que agarda para entrar
no museo dos premios Nobel se remexa incómoda.
—Parece que vai chover outra vez –comenta Beatriz, dándolle outro bocado ao sándwich que ten
nas mans.
Os sete rapaces están esparexidos pola praza, devorando con avidez a comida que mercaron hai
unha hora nun supermercado próximo. Aroa e Beatriz beben groliños dun cartón de zume de laranxa
compartido, mentres que Mía mastiga unhas galletas, sentada no chan, coas costas apoiadas nas
pernas das súas amigas. Óscar e Piero ocupan o banco de en fronte, apertados xunto con outros
turistas, e Xacobe e Nico, que non atoparon sitio onda os demais, descansan un pouco máis alá,
apoiados nas súas grandes mochilas.
—Mira isto –di Xacobe amosándolle un billete a Nico.
Nico colle o billete e obsérvao. Son vinte coroas suecas.
—Non creas que é moito –coméntalle Nico ao seu amigo, cun sorriso.
—Refírome a que mires o debuxo –dille Xacobe sorrindo tamén.
Nico mira con atención o billete e parécelle especialmente bonito. Ten un paxaro branco en
primeiro plano e outros máis atrás, escurecidos pola distancia. Pola forma e o tamaño semellan unha
bandada de gansos. Sobrevoan un territorio rural, con moitas parcelas verdes e azuis, cara a un ceo
cor violeta.
—Non che parece que é un pouco coma nós? –pregúntalle Xacobe.
Nico óllao, sen saber moi ben que dicir. El e mais Xacobe coñécense desde o colexio e ninguén
dubida de que son os mellores amigos, pero algunhas veces ten que recoñecer que non o comprende
demasiado. Xacobe ten un pensamento complexo, gústalle darlle voltas ás cousas. A pesar de que
non saca as mellores notas no instituto, Nico é consciente de que o seu amigo é moi listo, mesmo o
din algúns profesores. O que pasa é que a súa é unha intelixencia diferente. El é o que fai as
preguntas máis interesantes nas clases, o que sempre ten unha perspectiva diferente sobre as cousas
e, aínda que non se interesa demasiado polas materias académicas, pasa o día entre libros. Nico
pensa que algún día Xacobe chegará a ser alguén importante, quizais un escritor ou un director de
cine, e que entón os profesores, que o minusvaloran pola súa falta de esforzo decataranse por fin de
que Xacobe é alguén verdadeiramente especial.
—Quizais che recorda a nós porque andamos todo o día a facer o ganso? –bromea Nico, sabedor
de que unha chanza é unha boa saída para calquera situación.
Xacobe ceiba unha gargallada.
—Si, iso tamén. Pero, mira, non ves esa figura pequena, enriba do ganso branco?
Nico fíxase mellor. Efectivamente, hai un rapaz diminuto que sobrevoa o ceo ao lombo do ganso,
cun gorriño triangular movido polo vento.
—Que debuxo tan raro para un billete, non? –pregunta Nico estrañado, consciente de que Xacobe
devece por explicarlle o significado.
—Está inspirado nun libro para nenos. É unha historia titulada A marabillosa viaxe de Nils
Holgersson, da escritora sueca Selma Lagerlöf. Publicouse a comezos do século vinte e narra as
aventuras de Nils, un rapaz moi traveso que é castigado por un trasno que reduce o seu tamaño. Nils
viaxa nun ganso doméstico cunha bandada de gansos salvaxes por toda Suecia. A intención da autora
era crear un libro para que os rapaces aprendesen xeografía e ciencias da natureza. A obra fíxose tan
famosa que mesmo aparece nos billetes nacionais.
Nico asente e os dous mastigan en silencio, pensativos. O rapaz da guitarra toca The house of the
rising sun e a praza énchese dunha nostalxia estraña, dunha plenitude serena, interrompida só polos
risos de Beatriz, Aroa e Mía, que deben de estar a falar de algo moi gracioso.
—Por que dis que nós somos así? –pregunta Nico, alleo á música e á conversa das súas amigas.
Xacobe olla cara ao ceo antes de contestar.
—Non sei, ocorréuseme onte no albergue, antes de quedar durmido, mentres observaba o billete.
Coido que somos como gansos domésticos que soñan con ser gansos salvaxes. Sabes o que quero
dicir?
Nico nega coa cabeza e Xacobe trata de explicarse mellor:
—Esta viaxe, as mochilas, os trens… É coma se nós tamén soñásemos con atopar un paxaro co
que desafiar a gravidade, a rutina das nosas vidas. Como se agora só quixésemos ir dun lugar a outro,
sen preocuparnos por nada, sen pensar en nada. Sen volver á casa. Con absoluta liberdade e para
sempre.
Nico mira para o seu amigo estrañado:
—Non sei como podes pensar en volver á casa! Se aínda estamos na primeira cidade da nosa
viaxe! Temos todo un mes por diante.
Xacobe engurra o papel do bocadillo e encolle os ombreiros.
—Cousas miñas, xa sabes como son. Non me fagas caso.
Mía achégase a eles, interrompendo a conversa, e Nico repara en que leva o chuvasqueiro, de cor
rosa caramelo, a xogo coas deportivas.
—Ei, mozos, imos? –pregúntalles–. Bea está empeñada en que temos que chegar ao Kungliga
Slottet antes de que peche e está a facerse súper tarde.
—Que imos visitar? –pregunta Óscar, achegándose.
—Este meu curmán non se decata de nada, ou sexa, que forte! –protesta Mía dirixíndose ao resto
do grupo–. Imos ver un palacio, Óscar, xa o falamos hoxe pola mañá!
Deixan atrás a praza Stortorget e comezan a camiñar polas rúas da labiríntica cidade. Beatriz e
Aroa levan o mapa e van en cabeza, xunto con Xacobe, que fala moi seriamente con elas,
propoñéndolles unha ruta alternativa. Óscar e Mía discuten, como case sempre que falan, e Nico
pecha o grupo, a carón de Piero, que cantaruxa polo baixo unha canción en italiano.
—Tes gana de volver á túa casa, a Venecia? –pregúntalle Nico.
Piero nega cun sorriso que deixa ver os seus dentes brancos.
—Non, ho! Se por min fose, regresaba convosco para A Coruña.
Nico sorrí.
—Ímoste estrañar, eh? A verdade é que foi un ano movidiño. Non sei nin como se che ocorreu vir
de intercambio en segundo de bacharelato. Hai que estar ben tolo!
Piero ri e encolle os ombreiros.
—Estaba farto de estar na casa, quería vivir algo novo. E quería coñecer ragazze spagnole!
Aínda que xa ves ti que non se me deu demasiado ben a cousa!
Os dous rapaces rin ás gargalladas.
—Iso é porque apuntaches demasiado alto –retruca Nico–. Xa sabes que Aroa…
—Si, si –interrómpeo Piero cun aceno de impaciencia–. Aroa pasa dos rapaces, é independente,
demasiado intelixente e demasiado guapa… Xa sei, seino todo, lévoo escoitándoo todo o curso! Que
non teño ningunha posibilidade, que mellor busque outra… Pero que queres que che diga. A min non
hai quen ma quite da cabeza!
Nico sorrí, pero sente certa presión no estómago e queda sen saber ben que dicir. Pono nervioso
falar de Aroa e, sobre todo, estar tan preto dela sen saber como achegarse máis. El tamén pensou en
iniciar unha conversa coa escusa de falar do itinerario no mapa, pero cadrou que Xacobe estaba máis
próximo e as dúas rapazas preguntáronlle a el primeiro. Tampouco o amolara demasiado. De sobra
sabía que Xacobe non estaba interesado por ningunha rapaza ou, mellor dito, interesábanlle todas por
igual. Estivera moito máis preocupado durante o curso por Piero, pero Aroa non lle fixera máis caso
que a ningún dos demais. Nico nunca sabe o que está a pensar esa rapaza de ollos grises e
cambiantes coma os ceos de Suecia. Ela é un misterio.
—Sácasnos unha foto? –pregúntalle Beatriz cando chegan a unha ponte.
Ela e Aroa posan cun sorriso; as súas siluetas contrastan coa escuridade do mar ao fondo. No
último momento Óscar cóase na foto sacando a lingua e as mozas protestan, malia acabaren rindo ao
final. Todos menos Xacobe que, alleo ás bromas dos seus amigos, observa as augas, calado.
Proseguen o camiño, animados despois do xantar. Mía e Beatriz rin dos chistes de Piero, Nico
estremécese cando Aroa pasa ao seu carón rozándolle o brazo e Óscar fala polo móbil en voz moi
alta. Xacobe pensa. Pensa que o solpor vermello abre o ceo como unha ferida e que ao día seguinte
collerán un tren que os levará a outra parte. Desexa con toda a súa alma que nunca se esgoten os días
do verán.
 3. Mía
(actualidade)

N OTO o iphone vibrándome no peto dos axustados pantalóns vaqueiros e ollo con preocupación a
miña manicura. Imaxino o desastre que suporía meter as unllas aínda húmidas no peto. Que lata, ou
sexa, se non deixan de chamar terei que coller! Paso do teléfono. A rapaza de bata branca segue a
pasar o pinceliño coidadosamente polas miñas unllas. Ai, oxalá a vida puidese ser así, tan rosa como
esta capa de pintura, non? Un momento! Pero se a miña vida é xusto así, ou sexa, súper fermosa e
brillante! Incluída eu mesma, claro. Ás veces mesmo me pregunto como podo ser tan perfecta. Ou
sexa, digo: Como podes ser tan perfecta, Mía? Tan rica, tan divina… vaia, tan fabulosa.
—Podes collerme o teléfono, que non deixa de vibrar? –pídolle á miña mellor amiga, Annie, que
está sentada ao meu carón, agardando pola súa manicura.
Annie mete a man nos meus vaqueiros.
—É un número descoñecido –dime, ollando a pantalla do teléfono.
—Ah, que pesadelo! Faite pasar por min, porfa, plis! Non quero estragar as unllas!
Annie pon os ollos en branco, pero achega o teléfono á orella.
—Diga?
Decontado noto o seu xesto de estrañeza.
—Quen é? –pregunto con curiosidade.
—Un tal Nico –respóndeme Annie–. Sóache?
—Para nada. Ou sexa, cero.
—Non, non me lembro de ti –continúa Annie facéndose pasar por min–. Vese que non eras o
suficientemente louro!
Afogo un risiño. Esta Annie, como é, que malvada! Sabe que só reparo nos mozos louros. Como o
meu marido, por exemplo. Louro, metro oitenta… Por non falar do que gaña ao mes… Ese si que é o
meu tipo! Estou desexando que vexa as fotos que me fixen para esa revista… Estou divina da morte.
Vai quedar coa boca aberta e vai adorarme aínda un pouco máis, se iso é posíbel!
—Di que tes que coñecelo –insiste Annie–. Que erades compañeiros de instituto.
Non podo evitar que me escape un suspiro de fastío.
—Ai, de verdade! Que pesado, non? Non me lembro del!
Annie escoita atentamente o que lle di ese tal Nico e logo coméntame:
—Di que era o mellor amigo de Xacobe.
Érgome da cadeira repentinamente, sen poder conterme. A rapaza da bata branca solta un gritiño,
sorprendida, e noto os ollos das demais clientas do centro de estética cravados en min. Xa sei que o
meu comportamento non é o que se espera de alguén que pode pagar tratamentos tan exclusivos coma
estes, non? Pero é que elas non teñen nin idea! Estou súper híper mega abraiada!
—Estás de broma, non? –interrogo a Annie.
—Xúroche polo meu Chanel número 5 que é o que me acaba de dicir! –responde a miña amiga–.
Pasa algo malo?
Arrebátolle o teléfono a Annie, que me mira sobresaltada. As miñas unllas aínda húmidas
manchan de rosa fucsia o iphone e tamén algúns guechos do meu cabelo. Non podo crer que non me
importe un desastre así, ou sexa, estou crazy crazy.
—Por que me chamas despois de tantos anos? –pregunto cun ton de voz demasiado alto.
Nico respóndeme con calma ao outro lado da liña.
—Estaba tratando de explicarche que ando a organizar unha reunión de antigos alumnos. Xa
sabes, para volver vernos e esas cousas. Como ti mesma acabas de dicir, hai xa demasiado tempo
que non sabemos nada uns dos outros.
Polo amor de Tous! Pode ser isto verdade?
—Non sei que dicir, Nico, ou sexa, que forte!
—Es a primeira a quen chamo. O teu representante da axencia de modelos deume o teu número.
Ademais, seguro que segues a levarte coa xente do instituto…
—Para nada. Agora levo unha nova vida.
—Tanto ten. Oes, estou a piques de coller un voo en Oslo e teño que facer escala en Madrid.
Pasarán varias horas ata que saia o meu avión para Santiago, así que, se che parece ben, podemos
quedar a comer e falar do asunto.
—Estou moi ocupada…
—Será unha comida rápida. Invito eu. Elixe un restaurante que che guste e mándame unha mensaxe
co enderezo. Vémonos ás dúas e media.
Nico colga sen darme tempo a dicir nada máis. Eu quedo alí de pé, sentíndome mega estrañada
por todo o que acaba de acontecer.
—Oh my God! –exclama Annie ao verme o pelo manchado de esmalte–. Tes unha fashion
emergency total! Quen é ese tal Xacobe? Debe de ser guapísimo para que estragues así o teu look!
Deixo que unha das empregadas me lave o cabelo e que outra arranxe o desatre das miñas mans.
Que ben me coñece Annie, como se nota que somos best friends! Ai, Xacobe… O rapaz máis guapo
que coñecín na miña vida, e iso tendo en conta que ao longo de todos estes anos me relacionei con
xente do máis cool. Como esquecer aquel cabelo louro escuro, aquel corpo alto e forte? E que ollos!
Eran do máis ideal! Verdes, mega profundos, cunha mirada intensa… Era tan mono!
Por suposto eu intentara ligar con Xacobe sempre que se me presentara a ocasión, pero claro, el
tiña esa actitude de sedutor dos que se saben guapos. Eu achegábame a el constantemente e falabamos
moito, pero despois pasaba de min e deixábame en plan chof, ou sexa, súper depre, así que chegou
un punto en que deixei de tentar que se fixase en min. Pero era súper raro, non? Quero dicir, unha
rapaza tan guapa coma min… el tiña que decatarse de que faciamos unha parella de escándalo, había
que estar cego para non darse de conta!
Ai, polo amor de Tous, cantas lembranzas!
A rapaza da bata branca está a lavarme o cabelo e noto a auga morna escorregando pola miña
cabeza. Agora vén á miña memoria aquela viaxe de Interrail… O que tal me custou que me deixasen
ir! Todo polo bombonciño de Xacobe, of course, que non faría eu por estar ao seu lado! Lograra
convencer os meus pais de que me desen permiso grazas ao meu curmán Óscar, que era un ano máis
vello ca min e a quen toda a familia consideraba súper responsábel. Que será del? O último que sei é
que estaba traballando no taller mecánico do meu tío, en Santiago. Pero claro, desde que me mudei a
Madrid perdemos o contacto, igual que cos demais membros do grupo. Penso que a última vez que
nos reunimos todos foi no funeral, ou sexa, hai unha eternidade.
Con Aroa e con Bea quedei un par de veces para tomar un café, e pouco máis. De todos os xeitos,
eu non acababa de encaixar con elas. Eran bastante chaponas e as dúas foron á universidade. Bea era
demasiado seria e, aínda que Aroa era máis mona e tiña máis estilo, nunca sabías ben o que estaba a
pensar, en plan que non sabías se lle caías ben ou que. O certo é que cando marchei da Coruña e
entrei na axencia de modelos, non as estrañei. Na miña memoria só quedou sitio para Xacobe. Foi o
primeiro mozo que me gustou de verdade, pero non se trata diso. Estou segura de que, despois do que
pasou, ningún de nós puido borralo. O recordo de Xacobe é waterproof, vaia, súper duradeiro: non
se borra nin coa auga nin co tempo.
Saímos do centro de beleza e despídome de Annie con dous bicos: ela ten un desfile esta tarde e
marcha a correr. Collo un taxi cara a un restaurante do centro. De camiño, tecleo unha mensaxe para
Nico indicándolle a dirección. Deixo que o taxista quede co troco e báixome do coche, procurando
non pisar os charcos cos meus altísimos zapatos de tacón último modelo.
—Bo día, señora –saúdame o maître nada máis entrar–. A mesa de sempre?
—Si, por favor. Espero compaña.
Sento a carón da fiestra e ás dúas e media en punto vexo unha silueta masculina a través do
cristal. Apenas albisco o seu rostro, pero fágolle a radiografía completa sen pestanexar: americana
negra de Gucci, camiseta básica gris, vaqueiros clásicos e zapatos Oxford do trinque. Completa o
look cunha bufanda de franxas grises e laranxas que lle da un aire casual sen perder elegancia. É
total!
A silueta entra no restaurante, fala unhas breves palabras co maître, que lle indica a miña mesa.
Os dous achéganse a min. O home vestido de Gucci óllame cun sorriso.
—Canto tempo, Mía.
Que forte! Así que este é Nico? Érgome da cadeira, dous bicos, muac muac, polo amor de Tous,
que cambiado está, non? Penso que non queda nada do antigo Nico. Está máis delgado, máis erguido,
ten un aire súper chic, sen perder o punto fresh, cun toque de glam que me ten alucinada! Cando
estabamos no insti todo eran camisetas frouxas e zapatillas deportivas e mira para el agora! Leva o
pelo castaño peiteado cara arriba e cara atrás, moi informal pero ben arranxado. Co desastroso que
era Nico… Sempre falando de videoxogos! E agora velaquí o teño, todo un cabaleiro! As súas lentes
de pasta, en plan nerd, danlle un aspecto do máis intelectual.
—Que tal todo? –pregúntolle sen poder conter a curiosidade–. A que te dedicas?
Nico dá un grolo á auga fría lle acaba de traer o camareiro.
—Agora son profesor. Estudei informática e non me foi mal. Veño de dar unhas conferencias na
Universidade de Bergen, en Noruega. A semana que vén, irei á de Boston, a seguinte teño pendente
de confirmar unha en Bangladesh… Levo unha vida bastante viaxeira. E ti?
Estou fascinada coa traxectoria de Nico, pero decontado se me esquece, pois agora vou poder
facer a miña actividade favorita: falar de min.
—Eu? Ben, xa sabes, un pouco de aquí, un pouco de alá. Despois de acabar o insti vin para
Madrid probar fortuna. Estiven en varias axencias de modelos; desfilo e fago publicidade. Está ben
pagado e encántame. Estráñame que non me vises nunca nunha revista! Non ocupo portadas, ou sexa,
non son top model, pero moita xente recoñéceme nas festas VIP . Casei cun empresario da industria do
motor, vaia, que dirixe unha empresa de coches a nivel mundial. Temos un chalé nas aforas, con
piscina e xardín. Está ben, pero algunhas veces cansa. Entón saio con algunhas amigas, imos a Punta
Cana ou a Nova York, de relax. Ou sexa, non me queixo!
—Vaites! –exclama Nico cun sorriso–. Vexo que ti tamén estás feita unha viaxeira! O caso é que
en Bergen, de onde veño, lembreime moito daquela viaxe de Interrail que fixemos ao acabar o
instituto… Recórdala?
—Claro!
—Estraño moito aqueles tempos, por iso quero facer esa reunión de antigos alumnos, para
encontrarnos. Aínda que a quen realmente estraño é a Xacobe, por suposto.
—Foi súper duro para todos –digo tentando consolalo.
—Ti pensas nel algunha vez?
—Por suposto, como esquecelo? Era o mozo máis guapo de todo o insti! Aínda que non me facía
moito caso… Xa sei que todas as mozas lle andaban detrás, pero aínda así…
—Todas? –interrómpeme Nico–. Tampouco todas, non?
Eu trato de facer memoria.
—Ou sexa, pode que Bea non. Vaia, non estou demasiado segura. Lembro que ela era como máis
distante, non? Levábanse moi ben, pero era unha relación de amizade. Penso que Xacobe respectaba
moito a Bea, non ía nese plan con ela.
—En que plan? –quere saber Nico.
—En plan de conquistador, de guapo. A súa actitude, así un pouco chulo con todas.
O camareiro achégase obsequioso. Nico escolle un filete e eu opto por unha ensalada con marisco
frío.
—Ti cres que con Aroa tamén se comportaba así? –pregunta Nico.
Ah, claro, Aroa. O amor platónico de Nico durante todos os anos de secundaria. A rapaza híper
misteriosa, uuuuuh, no seu mundo intelectual, cos seus ollos de pestanas longuísimas. Como se iso
non se conseguise cunha boa máscara de pestanas, non? Ou sexa, que era súper mona e tal, pero que
tamén ía moito de interesante.
—Non sei, Nico, Aroa era súper amiga miña, pero tamén che digo que era así rariña para as súas
cousas. Con Xacobe? Pois a ver, coñecíanse desde nenos, eran practicamente familia, ou sexa, que
Xacobe con ela non intentaba nada, eran máis ben… como irmáns, non? Vaia, como Óscar e mais eu,
unha relación así.
O camareiro serve os pratos e Nico céntrase no seu. Non parece demasiado satisfeito coa
resposta, pero vaia, é que non lembro moito máis. Quero dicir, tampouco é que Xacobe e Aroa
tivesen unha relación súper especial. O que penso é iso: que Aroa ía de intensa pola vida, pero que
tampouco era tanta cousa.
—Non sei –di Nico facendo un aceno para quitarlle importancia ao que está a dicir–. Ao longo
destes anos recordei moito a Xacobe, como é natural. E ocorréuseme pensar se toda esa confianza
que tiña con Aroa non sería algo máis. Podería ser que nalgún momento estivesen xuntos ou algo e
nós non o saibamos?
Miro para Nico híper incrédula. Xacobe con Aroa? Ou sexa, non me fagas rir. Xacobe pasou de
min e queres dicirme que estaba con esa moina? Vaia, que Aroa era súper amiga miña, pero que eu
tamén sei verlles os defectos ás amigas. E ela era bastante freak algunhas veces. Estaba todo o día
con esa teima de que quería ser bióloga e de que facía moitos experimentos no viveiro dos seus
pais… Era como Cu cu, baixa á terra! Vaia, que tiña máis paxariños que outra cousa, ou sexa, estaba
súper out do mundo nese aspecto.
—Non sei, Nico, eu non creo que Xacobe se fixase nunha moza así, sabes? Ou sexa, eu creo que
Aroa era demasiado intensa e un pouco aburrida para el. Xacobe era moi enxeñoso e moi ocorrente.
Non me pegan nada, a verdade… Pregúntome se Aroa ao final conseguiría o seu soño de ser bióloga,
lembras que sempre estaba a falar diso?
—Si, claro que me lembro. E, de feito, é bióloga. Traballa para unha rede de laboratorios
alemáns e galegos. É unha das súas mellores investigadoras.
Non podo disimular a miña sorpresa.
—E ti como sabes iso?
—Vivo con ela. Somos parella.
Que forte! Ou sexa, non podo parar de rir!
—Así que ao final conseguiches saír con Aroa? Polo amor de Tous, se me dis isto hai dez anos
pensaría que estás de broma!
Nico pon cara de resignación.
—Pois si, ao acabar o instituto todos seguimos o noso camiño, incluídos Aroa e mais eu. Pero
sete anos despois encontrámonos por casualidade no aeroporto de Praga. Eu volvía á casa despois de
dar unha conferencia e ela acababa de chegar nunha viaxe de empresa para presentar un proxecto.
Ficamos moi impresionados: atoparnos así, despois de tantos anos e tan lonxe da casa, nunha das
cidades que visitaramos no Interrail… Foi como un sinal. Quedamos en vernos cando ela regresase a
Galicia e, xa ves.
—Vaia… Dá a sensación de que cumpriches todos os teus soños!
Durante o resto do xantar falamos dos tempos do instituto. Síntome súper nostálxica! Cando
rematamos de comer, xa me convenceu para que asista á reunión de antigos alumnos.
—Déixoche o meu número e xa falamos! –dime con présa, antes de coller un taxi que o leve ao
aeroporto.
Non sei que pensar, ou sexa, comeza a facerme ilusión o tema de volver encontrarme cos meus
vellos amigos. Só unha cousa fará que a reunión non sexa total: a imposibilidade absoluta de que
Xacobe vaia estar nela.
 4. Stavanger
5 de agosto (dez anos antes)

O porto de Stavanger é hoxe un mar de veleiros. Unhas cen embarcacións agardan o inicio da
carreira que terá lugar dentro de dous días, coas súas bandeiras de cores diversas ondeando no ceo.
Hai veleiros chegados de todas as cidades de Europa e as súas tripulacións, compostas en boa
medida por xente nova e alfúfara, pasean polo porto, descansan nas cubertas, comen, rin e conversan.
O sol brilla intensamente no alto do ceo e axiña os sete rapaces se deixan levar polo ambiente
festivo: todo está ateigado de xente, de postos de comida e mesmo hai unha banda de músicos que
percorre as rúas enchendo de alegría o ambiente. Stavanger é un pequeno porto de pescadores, de
casiñas brancas de madeira e rúas tranquilas. Nos días de sol e algarada, Stavanger parece unha
enorme feira á beira do mar.
Os rapaces, fascinados, van sinalando as particularidades de cada veleiro: todos son diferentes
nas súas formas e cores. Xacobe tira unha fotografía dun veleiro chamado Europa, observa a imaxe
na pantalla da cámara e non pode evitar sorrir ante tanta plenitude, sentindo nos beizos o sabor
salgado do mar.
—Gústache ese veleiro? –pregúntalle Nico, observando o seu amigo.
Xacobe asente e mira cara ás augas do mar do norte, facendo unha viseira coas mans para
protexer os ollos do intenso sol. Parece querer albiscar máis alá do horizonte, quizais porque no
mapa de Noruega viu que Bergen e Stavanger están situadas en liña recta e pensa que lle gustaría
ollar na dirección adecuada para sentir, unha vez máis, a esencia daquela cidade que acaban de
deixar atrás. Despois de Estocolmo e Bergen, Stavanger é a terceira parada do seu Interrail e Xacobe
sente que xa lle pesan os lugares que abandonou, coma se un fío da súa roupa quedase enganchado en
cada un deles, facendo máis difícil avanzar. Prohíbese matinar en que pasará cando acabe esta viaxe,
afasta as cavilacións que asolagan a súa mente e respóndelle a Nico:
—É fermoso que este barco se chame Europa, non cres? Ten moito que ver con nós, coa nosa
viaxe. Imaxinas dar a volta ao mundo nun destes veleiros, percorrendo a inmensidade a mercé do
vento, sen mapas nin brúxulas? Que dirección tomarías daquela?
Nico non sabe moi ben que dicir, como cada vez que Xacobe fala con esa profundidade que o fai
sentir tan pequeno e que, ao tempo, o deixa tan desconcertado. Aroa, que escoitou a conversa,
achégase a eles. Os seus ollos grises coruscan coma o mar nun día de verán e Nico sorpréndese ao
velos tan ledos e tan fermosos: queda tan apampado polo reflexo deses ollos que nin sequera a
escoita falar.
—Eu penso –di Aroa– que seguiría o rumbo das aves migratorias.
A Beatriz, que está a poucos pasos deles, parécelle que Xacobe sorrí dun modo especial cando
escoita falar a Aroa. É un sorriso máis intenso do habitual, ten un brillo diferente. Porén, Beatriz non
di nada e limítase a admirar o mascarón de proa dese barco chamado Europa. É unha muller espida,
cuberta só pola súa cabeleira laranxa, cun touro branco e fermoso ao seu carón. Cando está tratando
de lembrar o mito de Zeus e Europa, sente un golpe. Óscar acaba de empurrala accidentalmente,
facéndoa chocar cun grupo de rapaces que pasean polo porto. Ela escúsase apresuradamente en
inglés e un dos rapaces sorrille e pregúntalle o seu nome. Beatriz, coas meixelas roibas, queda
falando un intre con eles e esquece por completo o que acaba de acontecer. Mentres tanto Óscar,
alleo a todo, continúa a facer o parvo amolando os seus amigos e atraendo as olladas dos
transeúntes. Coloca os dedos índices a ambos lados da cabeza e exclama:
—Muuuuuu!! Son un touro branco do veleiro e veño por tiiiii!!
Piero séguelle a broma nun principio, pero despois, ao decatarse da mirada reprobatoria de Mía,
detense en seco e achégase a ela.
—Estades a facer o ridículo, ou sexa, vaia espectáculo –espétalle Mía–. Estou súper avergoñada.
Piero trata de quitarlle importancia.
—Xa sabes como é Óscar, parece un bambino! Eu, por suposto, non son así. Son moito máis
maduro e responsábel.
—Veña xa, Piero! Es súper infantil! Estás todo o día a facer parvadas!
—E logo a ti non che gustan os mozos divertidos ou que?
Mía sacode a súa longa cabeleira, tinguida de louro, cun xesto da man. Leva un vestido de
algodón branco e un sombreiro. Piero óllaa cun sorriso un pouco burleiro, consciente do que lle vai
responder.
—Non entendes nada, Piero. Claro que me gustan! Pero se eu son súper divertida! O que pasa é
que o voso humor é híper simple. Tedes que aprender de Xacobe. Mírao, aí o está, sempre tan
correcto, co seu saber estar. É súper misterioso. Por iso lles gusta tanto ás rapazas.
Piero dirixe a súa mirada cara a Xacobe, que conversa con Aroa e Nico, apoiados os tres nunha
das varandas do porto, alleos a que están a ser observados. Ao seu lado, Mía suspira profundamente,
mais Piero é incapaz de comprender por que a todas as rapazas lles gusta tanto Xacobe. Porén, non
pode evitar sorrir ao ver o xesto soñador que lle quedou a Mía no rostro.
—Levas razón, Mía, non ci capisco niente! Pero que lle vedes a ese rapaz? Se é un insulso!
Mía pon os ollos en branco.
—Ai, Piero, é que non tes nin idea, ou sexa, estás cego ou que? Xacobe é un bombón! Mira que
corpo tan atlético, que brazos! E como retira o cabelo para atrás, con ese xesto tan súper cool! Ou
sexa, é un escándalo!
Piero ri ás gargalladas.
—Sabes, Mía? –dille sen poder reprimir o riso–. Ao principio non me caías demasiado ben, pero
agora penso que podería casar contigo e ser absolutamente feliz. Desde logo non me aburriría nin un
só momento.
—Eu? Contigo? Nin nos teus mellores soños, ou sexa, baixa da nube. Eu só casarei cun millonario
guapísimo que me encha de atencións e agasallos.
—E non cres que hai cousas máis importantes na vida?
Mía fica pensativa.
 —Se cadra, pero supoño que a maioría delas poden comprarse.
—Non sei, Mía. Acaso pode comprarse o amor?
—Ai, Piero, como sodes os italianos, sempre tan románticos! Pero que queres que che diga, ou
sexa, eu son Mía, a rapaza súper fabulosa do insti, lembras? Esa é a imaxe que quero manter!
Por un segundo, Piero sente desexos de abrazar a Mía: tamén el sentía ese tipo de presións no
colexio ao que ía en Venecia. Pero este ano de intercambio descubriulle moitos aspectos novos da
súa propia personalidade: foi unha experiencia que mudou a súa vida e que o fixo atoparse a si
mesmo de verdade, sen complexos nin ataduras.
—Non sei, Mía, pénsao ben –dille–. A xente cambia. Por exemplo, a min nunca me gustou que os
meus pais pretendesen que me fixese cargo do seu restaurante no futuro pero, despois deste curso,
cambiei de idea por completo. Eu penso que es moito máis intelixente do que a xente cre. Non tes por
que limitarte a ti mesma só polo que os demais che fagan sentir. Ti es quen es, non quen os demais
elixen que sexas. Comprendes?
—Que cousas tes, Piero! Pero se eu son exactamente como quero ser! Ou sexa, divina da morte!
Piero encolle os ombreiros, pero detecta nos ollos de Mía un pouso de dúbida. Xa é mediodía e
todos teñen apetito, mais a comida que venden nas casetas do porto é demasiado cara. Nico afirma
que viu un supermercado preto do albergue onde se aloxan e os sete amigos diríxense alí. Aroa e
Nico encabezan o grupo, mentres que Beatriz se despide apresuradamente dos rapaces que acaba de
coñecer, e cos que intercambia o enderezo electrónico. Xacobe, que estaba a anotar unhas cousas no
seu caderno, ségueos ás présas, quedando de último.
—Non te preocupes, que eu espero por ti –dille Mía.
—Grazas –responde el gardando o caderno no peto dos vaqueiros.
—Sobre que escribías? –quere saber ela–. Algunha moza guapa, quizais? Algunha rapaza da que
estás namorado en segredo?
Xacobe sorrí.
—Esas cousas só pasan nas películas, Mía. Estaba a escribir sobre todo isto, sobre os barcos e os
portos, o mar, a vida…
Mía asente coa cabeza, pero Xacobe ten a sensación de que non está a escoitalo. Despois pensa
que o problema quizais non sexa Mía, senón el. Non é que os demais non queiran oílo, é que moitas
veces el só fala para si mesmo. Quere moito os seus amigos, pero en ocasións non sabe como
explicarlles o que sente. Como dicirlles que hai cousas dentro de si mesmo ás que nin sequera pode
darlles nome porque non sabe como describilas? Aspira o recendo a salgado que se mestura co olor
a salchichas dun posto de hot dogs próximo e decátase de que ten fame. Pensa, sen poder evitalo, que
oxalá fose tan sinxelo calmar a mente como se calma o estómago e apresura o paso para coller os
seus amigos, que xa van aló adiante. Ao lonxe, a banda de músicos segue tocando.
 5. Piero
(actualidade)

N O mes de xaneiro Venecia respira e afúndese. Respira dos turistas que colapsan as súas rúas
durante o verán e afúndese por causa da subida das augas. Algunhas veces parece como se quixese
quedar para sempre baixo elas! Hai que ver coma se pon algúns invernos a Piazza di San Marco, a
auga chega por enriba dos xeonllos. Os venecianos chamámoslle a ese fenómeno aqua alta. Hoxe, de
camiño ao restaurante, vin que as rúas xa comezaron a inundarse uns centímetros. Non puiden evitar
certa alegría. Grazas a que os turistas son moito máis escasos nestas datas, eu e mais Loretta
podemos coller unhas ben merecidas vacacións. O negocio da hostalaría é así, descansamos cando os
demais traballan.
Este ano, despois de facer unha limpeza xeral e unha pequena remodelación no restaurante,
atrasámonos máis que nunca. Con todo, pagou a pena: o local parece outro, resplandece bellisimo! E
todo grazas a ela, carissima mia: a miña esposa Loretta é a verdadeira alma de todo isto.
—Xa está case todo listo! –dime Loretta sorrindo.
Eu colgo na porta o cartel de Chiuso per ferie e axudo a Loretta a organizar os últimos sacos de
fariña no almacén. Desde que o meu pai se xubilou hai varios anos e me fixen cargo do restaurante
familiar, Loretta foi unha axuda indispensábel. O negocio medrou moito coa administración da miña
muller. As súas mans habelenciosas son expertas en lasagna e cannoli, pero tamén saben de finanzas
e de atención ao público. Axiña o restaurante, que sempre fora unha boa fonte de ingresos para a
miña familia, triplicou os seus beneficios. Hoxe somos un lugar de referencia na cidade, traballamos
arreo e ofrecemos a máxima calidade. Para nós é como ver un soño realizado, pero de cando en vez
tamén precisamos un descanso.
—Maña á noite estaremos nun avión, rumbo ás nosas vacacións! –exclamo.
Loretta sorrí, achega a súa cara á miña e, cando xa me preparo para recibir un bico, detense como
se lembrase algo repentinamente.
—Agora que falas de avións e viaxes… –interrómpese levando a man á fronte–. Con todo o tema
do restaurante, esquecinme de dicirche que onte chamou Nico! Era xa noite, pero ti aínda estabas
aquí traballando e eu cheguei á casa tan cansa que non me lembrei máis do asunto.
—Nico? –pregunto preocupado–. Pasoulle algo?
Loretta fai un xesto de estrañeza.
—Pois non sei que dicirche, porque non comprendín demasiado ben. Trabucábase todo o tempo
ao falar italiano e parecía nervioso. Díxome que non me preocupase, que xa chamaría noutro
momento.
A min hai algo que non me cadra.
 —Que raro que chamase así! Falei con el haberá unha semana e díxome que estes días tiña unha
viaxe de traballo a Noruega.
—Será por Aroa?
Loretta óllame con preocupación. Desde que coñeceu a Aroa haberá un par de anos fixéronse
bastante amigas. Non sei que ten esa muller. Aínda lembro a fascinación que sentiamos por ela todos
nós cando eramos novos, poveri illusi! Aroa era demasiado complicada e iso é algo que non mudou
co paso dos anos. Aínda agora me pregunto como pode Nico ser feliz con alguén como ela. El é tan
boa persoa, un home sinxelo, amigo dos seus amigos. E, pola contra, ela é tan misteriosa e
reservada… Nin sequera el coñece os seus pensamentos, por moito que se engane a si mesmo. Pero
sempre andou detrás dela como un cadeliño. Ah, xa se sabe, l’amore è cieco! Si, o amor é cego e
xordo e mudo. Cantas veces tratei de aconsellar a Nico, de dicirlle que buscase outra muller! Pero el
nin ve nin escoita.
—Seguro que Aroa está ben –digo para tranquilizar a Loretta.
Ela óllame moi seria.
—Sería unha mágoa que tivesen problemas a estas alturas. Unha historia tan fermosa como a súa!
Encontrarse despois de tantos anos nun aeroporto e que xurda o amor…
Asinto sen saber que dicir e abrazo a Loretta. As cousas foron bastante máis complicadas, todo
comezou moito antes dese encontro. Durante o curso que pasei de intercambio na Coruña fíxenme
amigo de Nico, pero a nosa amizade fortaleceuse moito máis naquel infausto mes de setembro,
despois do Interrail. Logo daquilo, procuramos vernos con frecuencia e chegamos a ter moita
confianza. Hoxe Nico é unha das persoas máis importantes da miña vida, é honesto e leal e sei que
non me vai fallar. Procuramos vernos varias veces ao ano: en Italia, en Galicia ou en calquera outro
lugar que nos veña ben. Por iso me amola tanto que estea cunha muller que non o merece.
—As cousas entre Nico e Aroa son máis complicadas do que ti pensas –asegúrolle a Loretta.
—Xa o sei. E tamén sei que a ti non che cae demasiado ben Aroa. Pero ela sufriu igual que todos
vós e ten tanto dereito a ser feliz como calquera outro.
—Mira, eu non quero xulgar a ninguén, pero quen verdadeiramente o pasou mal foi Nico. El era o
seu mellor amigo, non? Tiñas que estar alí para entendelo. Estaban moi unidos.
—Pero que foi o que pasou en realidade?
Ah, Loretta, cantas veces me fixeches esta pregunta? E cantas outras non souben darche resposta?
Quixera non ter que volver pensar naquel triste verán, cubrilo para sempre coas augas altas que
inundan Venecia. Lembro que, despois daquel curso fóra, a miña nai apenas me recoñecía cando
cheguei á casa. Estaba alto, cambiado, absolutamente satisfeito da experiencia que vivira. Non
deixaba de falar dos amigos que fixera, do meu instituto, da viaxe de Interrail que realizaramos ao
acabar o curso… Eran os últimos días de agosto e eu volvía a Venecia feliz, cheo de vida e de
anécdotas que contar aos meus familiares e amigos. Quen me ía dicir que ía regresar tan pronto a
Galicia? Como supoñer que en menos dunha semana estaría agardando para embarcar no aeroporto
Marco Polo, cunha maleta feita de urxencia e os ollos vermellos das bágoas?
—Ninguén sabe demasiado ben o que aconteceu –explícolle a Loretta–. A policía dixo que foi un
accidente.
—E ti que pensas?
 Que intelixente es, miña Loretta, como sabes que hai algo estraño en toda esta historia! Ou será
quizais que falaches con Aroa? Se cadra ela tampouco está conforme coa versión oficial das
autoridades… Aqueles policías non coñecían a Xacobe tan ben coma nós, conformáronse coa
primeira hipótese e non pescudaron o suficiente. Eu nunca quixen dicir nada a ningún dos meus
amigos e moito menos a Nico para non facelo sufrir máis, pero sempre dubidei moito da versión dos
feitos que deron as autoridades. Acaso saberá Aroa algo que nós descoñezamos?
Encóllome de ombreiros e trato de darlle unha resposta á miña muller:
—Non sei, amore, o certo é que desde aquela procurei non pensar demasiado no asunto, supoño
que como todos. Ninguén nos vai traer a Xacobe de volta, así que non paga a pena pensar máis
naquel fatal accidente.
—Claro, compréndoo, non te preocupes. Veña, non nos poñamos tristes. Por que non lle devolves
a chamada a Nico, mentres eu acabo de pechar?
Seguindo o consello de Loretta, saio á rúa sacando o móbil do peto da cazadora. O sol fai unha
aparición fugaz no ceo e vexo o arcobaleno, coas súas sete cores, asomando entre as nubes.
Algunhas veces, cando miro cara arriba e vexo esa inmensidade, penso en Xacobe. Espero que estea
ben alí, no outro lado, e que saiba que nos lembramos del todos os días. Como esquecer unha morte
tan inesperada e estraña?
Ah, aínda lembro cando me chamou Óscar para dicirmo, che terribile notizia! Ningún de nós
podía crelo! Nico estaba tan afectado que era incapaz de falar. Non puido asistir ao funeral, apenas
saía do seu cuarto, todo o día deitado na cama, ás escuras. Os seus pais ofrecéronme quedar na súa
casa desde o primeiro momento e insistiron moito en que permanecese alí un par de semanas máis,
para axudar a Nico a recobrarse un pouco. Cando regresei a Italia, Nico falaba e lograba comer algo,
pero xa non era o mesmo. En realidade, todos mudamos despois daquilo: sen Xacobe o mundo
parecíanos un lugar diferente.
Premo a tecla de chamada e escoito os tons do teléfono. A voz de Nico responde ao outro lado:
—Ciao, Piero, que tal?
Eu trato de adoptar un ton algo máis alegre que os meus pensamentos.
—Va bene, va bene… Mañá comezamos as nosas vacacións Loretta e mais eu, estamos desexando
descansar e relaxarnos! Pero cóntame, a que se debe esta chamada?
Hai un silencio. Escoito a respiración de Nico.
—A verdade é que non sei como contarche isto por teléfono, pero supoño que tardaremos aínda
algúns meses en vernos e teño que desafogarme con alguén…
Póñome un pouco tenso.
—Pasou algo?
—Non, é unha parvada. Verás… hai uns días estiven en Bergen, lémbraste? Estaba dando unha
volta polo porto e entrei nunha tenda. Acabei mirando as postais, como adoito. E atopei unha onde
aparecemos todos nós.
Escoito atentamente o relato que me fai Nico. Descríbeme a postal ao detalle, case podo vela. Per
l’amor di Dio! Pode existir unha casualidade así? Nico segue falando, por momentos a súa voz
québrase un pouco, sobre todo cando di:
—O peor de todo son Aroa e Xacobe.
 —Por que? Que pasa con eles?
Nico fai unha pausa antes de contestar:
—Están bicándose.
—Como bicándose? Estás seguro de que os viches ben? Probabelmente estean demasiado
pequenos e borrosos como para que poidas distinguir algo así.
Porén, Nico está convencido:
—Sei do que falo. Mirei a postal con lupa e, nada máis chegar á casa, amplieina no ordenador
despois de pasala polo escáner. Non hai dúbida.
—Falaches disto con Aroa?
—Non podo, Piero, xa o sabes. Para ela o tema de Xacobe é algo do que non podemos falar,
como algo sagrado. Desde que comezamos a saír temos unha especie de pacto tácito. Nunca o
mencionamos. Algunhas veces mesmo me doe non poder falar de Xacobe con ela, paréceme unha
traizón, coma se quixésemos esquecelo. Aínda que sexa evidente que ningún dos dous pode deixalo
atrás.
Paso a man polo cabelo, tratando de pensar que dicirlle a Nico, absolutamente desconcertado.
Povero Nicolás! Ata cando vai ter que levar ás costas o fantasma de Xacobe? Ata cando seguir
sufrindo desenganos por causa de Aroa?
Tardo uns segundos antes de responder:
—A ver, Nico, os dous sabemos que entre Xacobe e Aroa non había nada. Pero se eran como
irmáns! E aínda que un día se desen un bico esporádico, que importancia ten iso agora? Anda que non
fixemos parvadas todos na adolescencia!
—Non sei que pensar, Piero. Todo isto é moi difícil para min.
Noto a desesperación no seu ton de voz.
—Non pasa nada, caro amico. Imos facer unha cousa. Por que non me envías a postal ao meu
correo electrónico? Así poderei darche a miña opinión.
—Vale. Mándocha en canto Aroa marche para traballar. Non quero que ela a vexa, polo menos
antes de resolver este misterio.
—Falamos hoxe á noite, de acordo? Xa verás, estou seguro de que todo é un malentendido.
—Iso espero. Agardarei a túa chamada. Gustaríame comentarche o plan que teño de organizar
unha reunión de antigos alumnos. Será un encontro agradábel e ademais… hai demasiadas preguntas
na miña vida e sería unha oportunidade idónea para atopar respostas.
Nico colga o teléfono sen despedirse e síntome culpábel por non ser de máis axuda para o meu
amigo. Pero canto máis penso no que me acaba de contar, máis me decato de que todo é terribelmente
improbábel. De verdade existe unha postal onde estamos todos nós? E Aroa e Xacobe están a bicarse
nela?
Loretta saíu do restaurante e achegouse a min.
—Piero, tesoro mio, estás ben? Pasa algo?
—Non o vas crer.
Camiñamos collidos da man. Cae unha chuvia fina, pioggivine, e o ceo de Venecia está gris e
estraño: fai que me sinta incómodo na miña propia cidade. Ou quizais non sexa o ceo, senón as
palabras de Nico, capaces de remexerme por dentro a pesar da distancia.
 —Acaba de soarche o móbil –avísame Loretta.
Collo o teléfono e vexo que teño un novo correo electrónico. É de Nico. Seguimos camiñando,
mollámonos cada vez máis: está a chover en serio. Acquazzone.
—Debiamos volver –dime Loretta empapada, co cabelo pegado ás meixelas.
Estamos na Piazza di San Marco, xa hai un anaco que temos os pés enchoupados ata os nocellos.
Se non chovese, poderiamos ver a basílica e a alta torre reflectidos na auga estanca do chan, pero as
pingas rompen a imaxe, creando ondulacións na fermosa arquitectura veneciana. Eu estiven aquí,
nesta mesma praza, con todos eles. Era verán e lucía o sol. Pero as cousas cambiaron tanto desde
aquela…
Contemplo a postal que acaba de enviarme Nico. É verdade, estamos todos. Loretta olla a
pantalla do meu móbil sen comprender. A miña vista céntrase nun círculo vermello: Nico marcou o
lugar onde están Aroa e Xacobe, nun recuncho do porto. Están estreitamente abrazados e non hai
dúbida de que están bicándose. O seu é un beixo inmortal, eterno, un bacio di vero amore, deses que
non se ven todos os días: é un beixo de película.
—Esa é Aroa, non si? –pregúntame Loretta–. Con quen está?
—Con Xacobe.
Loretta óllame abraiada.
—Pero estaban xuntos?
—Se o estaban, ningún de nós o sabía.
—Dille a Nico que non se deprima por isto –recoméndame Loretta–. Todos temos dereito a ter un
pasado, tamén Aroa. Pero ese pasado non vai regresar, igual que as cousas que aparecen nas
fotografías non son reais. Son parte das vidas que pode ter unha persoa.
Ollo a Loretta, vita mia, que ben falas sempre. En canto cheguemos á casa chamarei a Nico e
direille precisamente iso, queste esatte parole. Pero quizais nin sequera eu son capaz de crer nelas.
Porque a morte de Xacobe foi unha experiencia tan traumática para todos nós que, aínda que pertenza
ao pasado, sempre regresa. E son moitos os misterios que hai arredor desa morte como para engadir
un máis: este bico saído da nada que nin Nico nin eu somos quen de explicar. Trato de non darlle
máis voltas e céntrome nas miñas inminentes vacacións. Mañá a estas horas collerei o avión e, unha
vez máis, o recordo daquel verán negro quedará atrás.
 6. Preikestolen
6 de agosto (dez anos antes)

P REIKESTOLEN é un dos cantís máis estraños e fermosos de Noruega. A enorme formación rochosa
érguese totalmente vertical sobre as augas: unha parede lisa de pedra que provoca unha sensación de
vertixe imposíbel. Preikestolen cae en liña recta sobre o Lysefjord, que significa en noruegués
«fiorde da luz». Arestora, na hora máis luminosa do mediodía, pode apreciarse a razón do seu nome,
malia que unha néboa lixeira envolva as augas, dándolles un aquel de irrealidade e misterio. O fiorde
segue o seu curso ata perderse de vista, sorteando as paredes de pedra, cunha traxectoria ondulada
que recorda unha serpe azul. As súas augas calmas teñen ese ton escuro que adopta o ceo xusto antes
de que se faga de noite. Parece un camiño cara a un lugar descoñecido e remoto: unha senda vedada
aos humanos, só posíbel para os deuses ou os xigantes. En Preikestolen concéntrase todo o poder da
natureza que fai que o ser humano se sinta insignificante, abraiado ante unha inmensidade tan
descoñecida como poderosa.
—É incríbel! –exclama Beatriz nada máis albiscar o perfil do acantilado na distancia.
Levan dúas horas de ascenso a través do bosque: aínda que é un lugar turístico e os accesos están
moi coidados, a ruta non deixa de ter a súa dificultade. A andaina fíxoselles longa nalgún dos tramos
costa arriba, pero as excepcionais vistas compensan calquera esforzo. Unha vez chegan ao cantil,
antes de dispoñerse a gozar da paisaxe, abren as mochilas e sacan as botellas de auga, acabándoas
case por completo. Óscar baleira unha sobre a súa cabeza e deixa que as pingas frescas esvaren pola
súa cara.
—Vaia coa subida, eh?
Ninguén escoita o seu comentario. Os demais rapaces observan abraiados ese prodixio de pedra
que se abre ante os seus ollos: desde Preikestolen todo se ve diferente.
—Fíxate que paisaxe! –dille Xacobe a Nico.
—Este sitio é espectacular –afirma Nico emocionado.
Hai bastantes turistas en Preikestolen, todos eles tiran fotos sen parar. Os rapaces desexan
achegarse ao lugar onde comeza o precipicio, mais teñen demasiada vertixe. Aroa é a primeira en
tombarse boca abaixo sobre o chan de pedra e avanzar arrastrándose ata chegar ao bordo.
—Tedes que vir e mirar para abaixo! É abraiante!
Os outros rapaces do grupo imítana, reptando con precaución. Porén, Óscar achégase de pé,
camiñando destemidamente.
—Ten coidado! –recoméndalle Aroa–. Pode darche un mareo coa vertixe e corres o perigo de
caer ao baleiro!
—Vertixe eu? –pregunta Óscar–. Vós sodes uns mexericas e uns nifróns! Se isto non é nada.
 Óscar senta no bordo, coas pernas pendurando no abismo. Algunhas outras persoas tamén están a
facer o mesmo, adoptando actitudes moi arriscadas ao achegárense demasiado ao comezo do
precipicio. Piero sente que se lle remexe o estómago.
—Uf, é que só mirar o que estades a facer xa me pon enfermo!
Pero Xacobe e Nico gozan plenamente da sensación, deitados no chan, observando a enorme
caída que hai directamente ata as augas.
—Imaxinas tirarte desde aquí? –pregunta Xacobe observando o azul profundo.
—Estás tolo ou que? –retruca Nico espantado.
—Non, home, non. Refírome a tirarte en parapente, por exemplo. Non sei se será posíbel, pero
ten que ser unha experiencia única. Remontar o fiorde, voar entre as paredes de pedra… Sería a
liberdade absoluta. Como sermos deuses.
—Non creo que se poida facer nada así –intervén Aroa, que está deitada canda eles–. Alén de que
sería moi perigoso, este lugar está protexido… Vedes esa fenda enorme que atravesa a superficie da
rocha en que nos encontramos? Os xeólogos din que, máis tarde ou máis cedo, a rocha que quede ao
outro lado da fenda acabará desprendéndose.
—Sería unha mágoa –di Xacobe–. Este lugar parece a entrada a outro mundo.
Nico e Aroa quedan en silencio, pensativos. Despois dun anaco, retroceden arrastrándose e, só
cando se senten suficientemente lonxe do bordo se atreven a poñerse de pé. Mía está un pouco máis
alá, sentada con Beatriz e Piero nun lugar seguro; trataron de procurar unha sombra en van e o sol cae
sobre eles sen piedade. Mía está untándose crema protectora en abundancia mentres que Bea trata de
abanicar a Piero cun dos folletos turísticos que amosan varias fotos do cantil.
Aroa axeónllase canda el.
—Estás ben, Piero?
—Só un pouco mareado. Vai demasiada calor e isto está moi alto.
—Queres que baixemos? –pregúntalle Nico.
—Non, non vos preocupedes, para iso chegamos ata aquí. Gozade das vistas todo o que
queirades, sen dúbida Preikestolen paga a pena.
Aroa e Nico érguense cámara en man, mentres que Xacobe fica inmóbil, tomando notas no seu
caderno. Escribe cunha letra pequena e apertada, aproveitando as páxinas ao máximo. Describe o
lugar, as sensacións que lle provoca, a actitude da xente, a enerxía que se sente no aire. Non quere
deixar nada sen anotar porque sabe que, cando a viaxe acabe, as súas propias palabras serán a chave
dos seus recordos e Xacobe non quere esquecer nada, quere que esa sensación de grandeza que ten
permaneza con el para sempre.
—Vese que che gusta o sitio, eh? –pregunta Beatriz ao ver o seu afán.
—Nunca vin nada igual. Mereceu a pena madrugar, coller o ferry desde Stavanger e subir todo ese
camiño durante horas para chegar aquí. Imaxina. Nós irémonos e isto seguirá aquí por quen sabe
canto tempo. Pedra e auga, e ese ceo que parece irreal… Non pensas nunca no fráxiles que somos?
Beatriz asente.
—Moitas veces.
—Eu non podo evitar pensalo cando estamos en lugares así. Supoño que ten que ver coa vertixe
de contemplar o mundo desde arriba, é unha sensación extremadamente intensa.
 —Iso é pola adrenalina –explica Beatriz–. O corpo libera adrenalina cando se sente en perigo e
iso dá unha sensación enorme de vitalidade, unha emoción moi potente.
—Creo que me gustan as dúas –dille Xacobe sorrindo–. A vertixe e a adrenalina.
Óscar achégase a eles.
—Piero, estás feito un choromicas! En Italia non tedes sitios destes, ou que? Porque eu xa che
digo, que vale, que as comparacións son odiosas, ben o sei, pero alá en Galicia temos os canóns do
Sil que non teñen nada que envexarlle a este sitio!
Piero non responde, ten a cabeza metida entre os brazos e Mía trata de reanimalo, sen éxito. O sol
quenta demasiado e os sete amigos deciden que o mellor será buscar unha sombra un pouco máis
abaixo, no bosque, para comer tranquilamente os sándwiches que levan nas mochilas. Xacobe e Nico
axudan a Piero a incorporarse e comezan o camiño de volta. Beatriz e Mía van falando detrás e Aroa
rífalle a Óscar polo insensato do seu comportamento. Mentres camiña de regreso, de costas ao cantil,
Xacobe trata de facer memoria: a cor do ceo, a auga brillante, a lixeira néboa. Non pode evitalo e
mira unha última vez cara atrás.
—Aínda quedan unha chea de sitios por ver! –explica Nico ao observar o xesto do seu amigo.
Xacobe asente e sorrí, sentindo o peso de Piero sobre o seu ombro esquerdo. Así, entre amigos,
nun lugar como Preikestolen parécelle que todo é posíbel, que non hai soño que non poida alcanzarse
nin límite que non sexa posíbel transcender. Mentres camiñan, pregúntase se de verdade haberá algo
de especial en Preikestolen, alén da súa indiscutíbel beleza. Porque durante o tempo que estivo alí
pareceulle posíbel mesmo a idea da absoluta e completa felicidade.
 7. Óscar
(actualidade)

–E , rapaces, pechamos en dez minutos! –berra o xefe recollendo as ferramentas.

I
—Como se nota que hai partido! –comenta Mario, provocando os risos dos outros tres
compañeiros.
—Os partidos son sagrados! –exclama un deles.
—Iso se non vén ningún papaleisón fóra de hora! –engado eu.
Outra rolda de risos corea o meu comentario. Eles xa saben o moito que odio eses papamoscas
que veñen dar a lata despois da hora de peche con avarías terríbeis que non poden agardar ao día
seguinte. Que madruguen e que veñan mañá a primeira hora, eses trosmas! Ou que pensan, que temos
un taller 24 horas? Aquí arranxamos coches, carafio, que non somos o servizo de urxencias do
hospital! Pero claro, o taller non vai tan ben como antes e é moi lucrativo aproveitarse da
desesperación dese tipo de clientes. Por eses arranxos provisionais de última hora cobramos un extra
ben gorentoso. Aínda así cégame a carraxe cada vez que entra un deses pailarocos!
Quito a graxa negra das mans cun pano tan manchado que non sei se quedan máis limpas ou máis
sucias. Que máis ten, a graxa das mans é tan difícil de quitar que xa non me esforzo. A non ser que
vaia quedar con algunha moza. Se é así, podo pasar horas fregando nelas ata que non quede nin rastro
de graxa!
—Mira, Óscar! –berra Mario–. Velaí vén un dos teus!
Na costa que hai diante do taller, no medio da escuridade, alumean os potentes faros dun coche.
Xusto o que temía. Aquí vén un dos de última hora.
—O que faltaba! –exclamo–. Mexanacama! Moinante! Tiñas que vir a estas horas, eh? Non
quedabas contento se non viñas! Pisabostas!
Os meus compañeiros esmendréllanse de risa. Son bos rapaces e levámonos de marabilla,
andamos todo o día bromeando no taller, saímos a ver os partidos, a tomar unhas cervexas… Pero
claro, a min pódeme o xenio e eles escachan coa risa. Unha vez, cando estabamos a piques de pechar,
un deles colleu o coche só para facerme crer que viña un cliente e facerme rabiar. O que non se lles
ocorra a eles!
—Non será unha broma das vosas, non? –pregunto desconfiado, pero eles non deixan de rir.
Paifocos! Amólame moitísimo que se rían así de min! Nun par de alancadas plántome xunto á
porta do coche que acaba de chegar e ábroa con violencia. Os meus compañeiros parecen a punto de
rebentar co riso e eu póñome aínda de peor humor.
—Veña, sae de aí, pimpín, que poida verche a cara! Panda de tunantes! Pero quen é este? A quen
trouxestes?
 Un home novo, de aspecto moi elegante, sae do coche. Decátome tamén de que o coche é un Audi
A6 do trinque, cousa que dificilmente se poderían permitir os meus compañeiros. A carraxe deixa
paso a unha fonda vergoña e noto que se me encenden as orellas.
—Óscar? –pregunta o home ollándome de arriba a abaixo.
Eu non sei que dicir. Quen é este? De que me coñece?
—Si, son eu. Quen raio es ti?
—Non me recoñeces?
Quedo mirando para el fixamente, pero a verdade é que non teño nin idea.
—E de que te ía coñecer? –pregúntolle.
—Pois de que fomos xuntos ao instituto, home!
Repaso mentalmente aquela etapa tan distante da miña vida. Nunca me gustou o instituto, detestaba
os estudos. Coido que borrei todo aquilo da miña cabeza cando o meu pai me deixou abandonalo
dunha vez por todas e puiden poñerme a traballar. O pobre quería que estudase empresariais e que
levase o negocio familiar, pero eu non dei sacado nin o bacharelato. Levou un bo desgusto o vello.
Menos mal que Marta, a miña irmá máis nova, si que lle saíu aplicada, que se non morre da pena.
Agora é ela quen se encarga da empresa da familia. Ou sexa, que é a miña xefa e a de todos. Pero a
min pouco me importa. Prefiro estar aquí, entre a graxa, que é o que me gusta.
—Non é que me lembre demasiado dos tempos do instituto –respóndolle ao home.
—Pero, Óscar, non ves que son Nico?
Non podo disimular a miña sorpresa.
—Manda truco! Nico? De verdade? Como cambiaches, home, nin te recoñecía! Anda que… Pero
se no instituto eras un parruliño, un apoucado, un miñaxoia! Vaia, un coitado!
—Xa capto a idea, Óscar –dime Nico rindo–. Ti si que non cambiaches nada, eh?
—Boh, xa ves! Gustábame a mecánica e nela sigo. Oes, estabamos a piques de tomar unhas
cervexas aquí no bar do lado, por que non vés connosco? O partido empeza en media hora… Ai, non,
que ti eras un pouco mexeriqueiro e non che gustaba o fútbol, non era?
Nico ceiba unha gargallada.
—Non moito, pero acompáñovos de boa gana.
Saímos todos, apagamos as luces e pechamos as portas metálicas. Dígolle a Nico que deixe o
coche aquí porque o bar está moi preto e non sempre hai sitio para aparcar. Mentres camiñamos, os
meus compañeiros van facendo apostas sobre o resultado do partido e Nico vai contándome cousas
sobre a súa vida. Eu non podo crer que o malpocado daquel rapaz se convertese neste home feito e
dereito.
—E como deches comigo?
—Pois fun á casa dos teus pais, falei coa túa irmá Marta e díxome que estabas a traballar aquí en
Santiago, así que foi bastante doado.
—Si… Ela quedou coa casa cando o noso pai morreu. Vive co seu home e mais coa miña nai. Eu
sigo a ser un garuleiro, xa me coñeces, todo o día de festa, así que non teño moza, nin nada.
—Ou sexa que segues a suspirar por toda canta muller se che poña diante.
—Algo así. Ti xa me coñeces.
Entramos no bar, sentamos nunha mesa e pedimos cervexas frías. É un sitio cutre, pero Nico non
parece demasiado escrupuloso. A pesar do seu aspecto elegante, de tipo triunfador, segue a ser o
mesmo.
—Oes, e que te trae por aquí? –pregúntolle de súpeto.
—Pois estou a organizar unha cea de antigos alumnos.
—Vaites! Que boa idea! Conta comigo, que xa hai unha chea de anos que non vexo a ningún dos
do grupo.
—Nin sequera a Mía?
—A miña curmá? Non, ho. Ela lévase moi ben coa miña irmá, pero eu son moi distinto delas, non
sei a quen saín, se queres que che diga a verdade. Elas sempre foron nenas ben, cheas de luxos e
perifoles e a min xa me ves, son máis como a familia do meu pai que en paz descanse, badoco
perdido. E Mía xa non digamos! Agora seica está a vivir en Madrid. Pillou un ricacho deses.
—Teño entendido que é modelo –dime Nico.
—Será. Modelo de preguiceira. Que non te confunda con parvadas! E a miña irmá ben que lle
seguía o conto e aínda llo segue. Mía traballar? Non me fagas rir! Se é unha baleigana, unha lerchana,
lacazana…
—Xa me fago unha idea –dime Nico rindo.
—E ti que? Segues mantendo relación cos demais?
O partido comeza e o rebumbio case me impide escoitar a voz de Nico.
—Vivo con Aroa desde hai tres anos, pero dos demais teño pouca idea. Sigo levándome con
Piero e hai pouco vin a Mía, polo da reunión de antigos alumnos.
—Saes con Aroa, moinante? Que caladiño o tiñas! Anda que quen cho ía dicir a ti, que non
ligabas nada no instituto, eh? Pero claro, todo o día detrás de Xacobe, mirando como el levaba as
mozas e ti de bocaaberta, así non podías ligar, paiolo, que mira que eras paiolo!
—Veña, tampouco esaxeres! Xacobe tiña o seu público e eu o meu!
—Érache boa! –digo sen deixar de rir–. Como se nota que ti sempre marchabas máis cedo para a
casa cando saïamos de troula!
—Xa che dixen un cento de veces que os meus pais non me deixaban saír ata tan tarde, eran moi
estritos nese sentido.
—Xa sei, ho, xa sei! Ai, moito perdiches por seres tan papón! Xacobe si que era un pándego de
medo, un festeiro, mira que lle gustaba saír de marcha! Os sábados todos, despois de marchardes
vós, aínda faciamos outra rolda polos pubs a ver as mozas. Non volvín atopar ninguén que tivese tan
boa man coas rapazas.
Nico abre a boca para dicir algo, pero nese preciso instante todos os clientes do bar nos erguemos
das cadeiras ao unísono para berrar un longuísimo Uiiiiiiiii! conxunto. Estívolle ben preto de marcar,
se chega a estar un metros máis próximo á portaría…
—Desculpa, Nico, que dicías?
Nico permaneceu sentado todo o tempo.
—Dicía que no fondo Xacobe era moito máis sensíbel do que parecía.
Non podo evitar rir.
—Carafio se era! Érache un persuasor de medo! Tiña unha chapeta cando quería… Que labia tiña
o moinante! Íalles alí ás rapaciñas, soltáballes catro frases desas que lía nos seus libros raros e xa
estaba. Eu ía detrás, apañando migas, así como de chiste. O amigo babiolo, un pouco panoco, pero
simpático, sabes o que che quero dicir? Un burricán con graza, ese era eu. E non se me daba mal de
todo, non penses.
—Seguro que non –dime Nico–. Pero non sei. Ti cres que andaba atrás dalgunha?
A miña atención divídese entre Nico e a pantalla do televisor, que está inundada polo verde
brillante do campo de fútbol.
—Apaiolado! –bérrolle ao árbitro sen poder evitalo mentres os meus compañeiros rin–. Serás
cretino! Papaverzas! Estás birollo ou que? Non ves que é falta? Abre os ollos, ho! Nin que foses
vesgo!
Nico quere falar, pero as gargalladas dos meus amigos non me deixan escoitalo.
—Perdoa, Nico, é que este árbitro alporízame! Estabamos a falar de Xacobe, non? Malpocado!
Mira que pasarlle o que lle pasou! Non me falte carraxe, semellante cousa non a volvín ver na vida,
que traxedia! Como é a vida, non? Ao que chegaría ese rapaz de non ser por esa lamentábel
confusión… Preguntábasme se Xacobe andaba detrás dalgunha, non é?
—Si, vaia, curiosidade que teño, xa sabes.
—Claro, eu tamén pensei moito en Xacobe, a min non tes que explicarmo… Pois non che sei,
poida que si. Facíalles as beiras a todas, pero claro, o que se di gustar gustar… ningunha lle gustaba
de verdade. Penso que algunha vez, xa de madrugada, cando regresabamos para a casa, eu estaba a
comentarlle que me daba envexa o éxito que tiña coas mozas e el respondeu que non tal. Que era
afortunado a medias, que non crera todo o que vira. Explicoume que el tamén sufría por asuntos
amorosos, pero que non me podía contar nada aínda que quixera. Dixo que esperaba que o
comprendese.
—E non sabes a quen se estaba a referir?
—Non sei, non che podo dicir, xa ves que son un toutizo, un inútil para estas cousas e Xacobe
cando se puña profundo non había quen o entendese! Vaia, que tiña esas dúas caras, a de galán de
cine e a de poeta maldito. E eu cando ía de pillabán e de trouleiro facíalle caso, pero cando lle daba
por poñerse melancólico desconectaba, teño que dicirche a verdade, non lle entendía nin papa.
Soltaba versos e frases de libros que parecía unha enciclopedia andante. Claro que ás rapazas iso
encantáballes.
—Entón non sabes se a Xacobe lle gustaba algunha moza?
—Non, para min que non. A Mía non lle facía nin caso. De Bea era moi amigo, pero non tiñan esa
clase de relación. E Aroa… Aroa era un misterio para todos, que queres que che diga. Aínda non sei
como acabastes xuntos, ten chiste a cousa! Segue coas súas abellas? Lembro que tiña unhas colmeas
no viveiro dos seus pais e sempre andaba alí metida. Xacobe ía moitas veces por alí, xa sabes como
era, encantábanlle ese tipo de cousas selectas.
—A que te refires?
—Pois a que tiña o bico moi fino, gustáballe a calidade e o mel das abelliñas de Aroa era
exquisito segundo el. Eu non che sei, que non o catei, non é que tivese moita relación con Aroa a
verdade, e daquela antes lle pediría unha cita que un frasco de mel…
Nico remata o refresco.
—Segue coas súas abellas, si, de feito dedícase a elas profesionalmente. Investiga a cura de
enfermidades a través de diferentes tipos de mel.
—Sempre foi un cerebriño… Oes, marchas xa?
—Si, fáiseme tarde. Un pracer, Óscar, alégrame ver que non cambiaches nada. Espero que asistas
á reunión de antigos alumnos.
—Claro, conta comigo. Eu tamén me alegro de verte despois de tanto tempo.
Nico desaparece pola porta do bar e decátome do pouco que pega neste ambiente. Os meus
amigos comentan a voces o partido e eu síntome mal repentinamente, coma se me faltase o aire.
—Saio un momento –dígolles aos meus compañeiros.
Unha vez fóra, aspiro o aire frío da noite. Demasiados recordos, todos moi acedos, moi duros de
tragar mesmo entre grolos de cervexa. Sei que ningún de nós puido esquecer o que aconteceu pero
esta noite, despois de ver a Nico, as lembranzas veñen con máis forza. Aquela viaxe de Interrail…
Que viaxe, mi madriña! E iso que non a souberon aproveitar como é debido, andaban todo o día
preocupados de ver museos e igrexas e eu o que quería era ver mozas! Pero eles, aqueles cacholáns,
todo o tempo a teimar en que había que facerlle máis caso á arte! Testáns, gurróns, corneláns!
E Xacobe… Era un mozo raro Xacobe. Tan alegre para unhas cousas e tan tristeiro para outras.
Quizais Nico teña razón e lle gustase unha moza… Pero como podía ter Xacobe mal de amores se
todas lle andaban detrás? Quen sabe? Calquera segredo que tivese Xacobe morreu con el, deixou de
existir igual que o noso amigo, dunha forma absurda, estúpida, accidental.
Entro no bar, disposto a esquecer unha vez máis todo aquilo. Porén, sei que por moitos anos que
pasen nunca encontrarei outro compañeiro de esmorga coma o Xacobe.
 8. Odense
9 de agosto (dez anos antes)

O DENSE, berce de Hans Christian Andersen, profesa un amor enorme polo escritor que o viu nacer.
En cada rúa, en cada praza, en cada recuncho, aparece a figura do autor, sempre alta e elegante:
ataviado con traxe ou con capa e, moitas veces, tocado cun sombreiro de copa. O espírito de
Andersen habita Odense, percórrea cos pés descalzos: está nas estatuas do escritor, na súa casa natal,
amarela e diminuta, e mesmo nas luces dos semáforos.
—Fixástesvos niso? –pregunta Nico sorprendido.
En lugar da característica figura verde ou vermella que indica o paso para os peóns, os semáforos
de Odense teñen a silueta dun home con sombreiro de copa e bastón, que dá un paso adiante,
garbosamente, ou que permanece quedo, segundo a cor do semáforo. Outra vez é Andersen,
camiñando polas mesmas rúas que os sete rapaces, aínda que eles levan mochilas nas costas e
chuvasqueiros: o día amenceu nubrado e, cando saíron do albergue, chuviscaba.
Os rapaces chegaron a Odense a véspera, despois de viaxar en ferry desde Kristiansand ata o
porto de Hirtshals, onde colleron varios trens. Están algo cansos, teñen cara de sono. A viaxe ata
Dinamarca fíxoselles longa e, unha vez no país, custoulles encontrar o modo de chegar a Odense
desde o porto de Hirtshals, aínda que, finalmente, deron coa combinación de trens indicada. Cando
chegaron ao albergue, xa de noite, a sensación de estaren desorientados, de deixar atrás un país e,
nun mesmo día, chegar a outro, fíxose moi intensa. Durante a cea na cociña común do albergue,
Xacobe logrou convencelos, non sen esforzo, de que pagaba a pena madrugar ao día seguinte para
ver con tempo o museo de Hans Christian Andersen. Agora, despois da experiencia, varios deles
comentan que pagou a pena erguerse cedo para visitar o museo, aínda que tamén se laian das horas de
sono perdidas.
—Aquí están un pouco obsesionados co Andersen ese, non credes? –pregunta Óscar–. A min o
museo non me pareceu para tanto. E vaia un nariz que tiña o fulano, eh? Moi guapo non era que
digamos.
Mía bótalle unha ollada de reproche a Óscar.
—Ou sexa, pero que bruto es, ti non liches os letreiros que ían describindo a súa vida ou que?
Andersen foi híper desgraciado no amor! Ai, como o comprendo! Non podedes imaxinar o que se
sente ao estar namorada de alguén que non che fai caso, é mega dramático…
Mía olla para Xacobe sen disimulo ningún e Piero e Beatriz, que van xunto a ela, cruzan unha
mirada cómplice e sufocan un risiño.
—Quizais por iso escribiu O parrulo feo –comenta Nico–. Porque tiña a esperanza de que os
demais visen o que había dentro del.
 —Pero se só podían verlle o nariz, como ían ver máis nada? –pregunta Óscar provocando a
hilaridade dos demais.
Xacobe non se decata de nada, está totalmente absorto nos seus pensamentos. Pensa no escritor
xenial que foi Andersen, lembra as historias que saíron da imaxinación dese home: A sereíña, O
parrulo feo, O soldadiño de chumbo… Quedáronlle na retina os traxes de Andersen que viu no
museo, os seus retratos e os seus obxectos persoais. Mesmo viu a súa dentadura postiza, algo tan
íntimo e persoal que o deixou abraiado. Está totalmente fascinado con eses pensamentos cando, de
súpeto, sente unha dor punzante no peito. Leva a man ao corazón, preocupado pola súa doenza
cardíaca, pero axiña comprende que non se trata diso. Esta estadía en Odense está a traerlle
lembranzas doutras cousas, de momentos que apenas recorda e que fican na súa memoria como
escenas borrosas, tan afastadas que parecen pertencer a outra vida: á existencia doutro neno que non
foi el.
—Estás ben? –pregúntalle Aroa.
Os dous quedan un pouco atrás. Xacobe dá un par de grolos á botella de zume que leva na
mochila.
—Si, non te preocupes.
—Seguro que non é nada? Xa sabes que ante calquera sinal debes ir ao médico…
—Non te preocupes, Aroa, non ten nada que ver coa miña enfermidade. É algo relativo ao
corazón, pero noutro sentido moi diferente.
O día está extremadamente inestábel: comeza a barballar outra vez e Aroa pon a capucha do
chuvasqueiro. Co cabelo tapado os seus ollos parecen máis grandes e o seu rostro máis infantil e
Xacobe regresa outra vez ao momento en que eran dous nenos que xogaban no parque.
—Entón, que pasa, Xacobe? Sabes que a min podes contarmo.
Xacobe garda silencio un intre. Nin sequera el pode explicar ben o que lle pasa.
—Non sei… Supoño que ver todas esas cousas de Andersen me recordou a miña nai. Non teño
moitos recordos dela, pero creo que cando era neno me lía eses contos antes de durmir. Pode que só
estea na miña imaxinación, pero paréceme escoitar aínda a súa voz, moi baixa, narrando todas
aquelas historias.
Aroa dubida: quere consolar a Xacobe poñendo a súa man no ombro do rapaz, pero reprime o
xesto, pensando que quizá non sexa un comportamento adecuado.
—Xa sabes o que penso sobre iso –di Aroa–. É ela quen perdeu a oportunidade de estar contigo.
Xacobe encolle os ombros.
—Si, xa o sei. Pero non sempre é fácil, algunhas veces pasan estas cousas, chegan estes recordos
de improviso. Non te preocupes, non estou triste. Algún día virei cos meus fillos aquí ou lereilles os
contos de Andersen, e entón xa nada disto volverá importarme.
Aroa sorrí, baixa a mirada e fica calada. Xacobe está a piques de engadir algo máis, achégase
moito a ela porque non quere que os outros o escoiten, pero nese preciso instante fala Óscar, que
aínda segue comentando as súas impresións do museo.
—E vistes que número de zapatos calzaba o fulano ese? –pregúntalles–. Polo menos un corenta e
cinco! Tiña os pés como os veleiros de Stavanger!
Todos rin ante o comentario de Óscar e Xacobe nega coa cabeza sen perder o sorriso. Aroa e el
sepáranse, algo apesarados por non remataren a conversa, aínda que ela xa adiviñou perfectamente o
que lle ía dicir o rapaz. Dá en chover máis en serio e deciden que é o momento de procurar un lugar
onde comer, quizais hoxe poidan saborear un xantar quente se atopan un restaurante o suficientemente
barato. As rúas de Odense, limpas e tranquilas, comezan a humedecerse con esa chuvia fina que cada
vez os molla un pouco máis, aínda que a eles tampouco lles importa demasiado: saben que a auga do
ceo desa cidade só pode baixar cargada de soños.
A estatua de Andersen obsérvaos impertérrita mentres se afastan.
 9. Beatriz
(actualidade)

M IRO o meu reloxo de pulso. Son as cinco da tarde, aínda falta unha hora para que remate a miña
xornada habitual, pero hoxe xa non vou recibir ningún paciente máis, o que non quere dicir que non
vaia ter máis visitas. Quito a bata branca e pendúroa no colgadoiro. Nico díxome que pasaría por
aquí ás seis e media. En realidade, a súa chamada non me colleu de improviso: Aroa advertiume hai
uns días de que isto ía pasar. Tampouco me estrañou demasiado cando ela me explicou a situación.
Sempre fun sincera con Aroa. Levo moito tempo dicíndolle que Nico ten un conflito sen resolver
desde a morte de Xacobe.
Alguén peta na porta do despacho levemente.
—Podo pasar?
Nico aparece na porta cun sorriso. Está alto, forte, cambiado da cabeza aos pés. Aroa xa mo
dixera, pero quedou curta. O Nico que eu coñecín no instituto nada ten que ver con este home cortés e
sofisticado que me olla desde a porta.
—Ola, Nico, que tal estás? Recollo aquí e imos tomar un café?
—Claro. Alégrome moito de verte, Bea.
Collo o meu bolso e o abrigo mentres Nico se entretén ollando as cousas do meu despacho.
—É a túa filla? –pregúntame acenando para unha das fotos do meu escritorio.
—É, si.
—É preciosa. Canto tempo ten?
—Vai para catro anos. A foto fixémola en Italia, haberá dous. Foi pouco antes do divorcio.
—Laméntoo moito, Bea, non sabía nada.
Ollo a Nico en fite para saber se está mentindo. Resúltame estraño que Aroa non lle contase nada.
Non teño unha relación íntima con Aroa, polo menos non como cando eramos novas, pero seguimos
en contacto. Cando me divorciei, quedamos para tomar un café e parolamos devagar unha tarde
enteira. Daquela ela levaba un ano saíndo con Nico e semellaba moito máis feliz do que a vira nos
últimos tempos. Pero Nico parece sincero: se cadra Aroa non lle comentou nada do noso encontro.
Está empeñada en gardar silencio e aparta coidadosamente calquera referencia a Xacobe, calquera
cousa que esperte o seu recordo.
Sorrío a Nico, que agora ten a foto da miña filla na man. A pesar do seu aspecto elegante, segue a
ser o rapaz bo e sinxelo que era. Seguro que lle gustaría ter fillos, levalos ao colexio e cociñar para
eles e mais para Aroa. Pero ela é tan súa… Resulta imposíbel mesmo para min saber o que pensa e
desexa Aroa. Sinto unha mestura de tenrura e mágoa por Nico. Está cunha boa muller, mais non
sempre é doado tratar con ela.
 —Imos tomar ese café, entón? –pregúntame Nico.
—Claro, hai unha cafetaría aquí ao lado que ten un café estupendo.
—Aroa comentoume que estudaras psicoloxía –dime Nico mentres baixamos as escaleiras do
edificio–. E, polo que vexo, vaiche moi ben.
—Si, non podo queixarme. Polas tardes traballo aquí, teño consulta propia, e polas mañás
investigo e fago visitas a colexios para tratar casos difíciles.
—Especializácheste en nenos?
—Si. Ben, en realidade en adolescentes.
—Alégrome moito do teu éxito. Aínda lembro as dúbidas que tiñas para escoller a carreira cando
iamos en segundo de bacharelato.
Sorrío ante a boa memoria de Nico.
—Si, eramos moi novos daquela…
Entramos na cafetaría, un lugar acolledor de pedra e madeira, e sentamos nunha mesa. O
camareiro achégase e pedimos dous cafés; o meu, cortado e o del, con leite.
Nico sorrí.
—Non quero parecer indiscreto, pero desde que Aroa me dixo que eras psicóloga e sabendo que
a túa especialidade son os adolescentes, hai algo que me gustaría preguntarche…
—Claro, fala con confianza –interrómpoo, sabedora do que quere pescudar Nico.
—Ten algo que ver que escolleses esta profesión co que lle pasou a Xacobe?
Esperaba que Nico me fixese esta pregunta, pero non tan axiña. A morte de Xacobe deixounos a
todos tremendamente marcados e penso que é natural que así fose. Non só se trataba do pasamento
repentino dun amigo, dun rapaz novo cun futuro prometedor por diante, no noso caso houbo algo
máis: a incríbel viaxe que fixeramos pouco antes todos xuntos. Acabar o instituto, facer un Interrail
como aquel, descubrir o que era de verdade a vida, a liberdade, a amizade… e logo ver que todo
aquilo podía sernos arrebatado nun abrir e pechar de ollos. Ninguén agardaba que o final do verán
fose así. A ferida foi demasiado grande.
—Supoño que si –respóndolle a Nico–. Supoño que a morte de Xacobe tivo algo que ver en que
eu me dedique a isto.
—Ti tamén eras bastante amiga del… –dime Nico comprensivamente.
—Si, tiñamos unha boa relación aínda que non como a que tiñades vós os dous. Se alguén era
amigo de Xacobe, ese eras ti.
O camareiro sérvenos os cafés e durante un intre ambos quedamos en silencio. Revolvo o meu
café coa culleriña, facendo tempo, esperando a que Nico fale.
—Non sei, Bea, ás veces penso que aínda non superei todo aquilo.
—Quizais precises de axuda profesional –suxiro–. Hai unha compañeira de carreira que ten unha
consulta aquí na Coruña…
—Non, non se trata diso –interrómpeme Nico–. Non é algo emocional. É algo real, algo palpábel.
—Que queres dicir? –pregunto un tanto desconcertada.
—Algunhas veces pregúntome se a morte de Xacobe foi realmente un accidente.
Miro a Nico. Os seus ollos castaños teñen un brillo diferente. Non é tristura, nin melancolía. É
unha mirada dura que nace dunha convicción moi fonda. Inspiro profundamente. Realmente Nico cre
que o de Xacobe non foi un accidente?
—Por que dis iso? –quero saber.
—Non sei, Bea. Nunca me cadrou a versión que deu a policía.
Concéntrome nas voltas da culleriña no líquido quente.
—Nico… ti sabes o que pasou, non si?
Dubido un momento antes de continuar. Por suposto que eu tamén teño outra teoría sobre a morte
de Xacobe. Con cada ano que pasa, con cada novo paciente, as dúbidas sobre a súa morte volven a
min con intensidade. Pero sei que non debo falar nunca da miña hipótese porque xa non hai nada que
poidamos facer polo noso amigo. Xacobe está morto e remexer no pasado só nos traería máis dor.
Ademais, Aroa pediume que por favor tratase de axudar a Nico, de acougalo, para que supere aquilo
dunha vez por todas. Non, non debo dicir o que penso. Debo repetir, unha vez máis, a versión oficial
dos feitos:
—Xacobe era o mozo perfecto, tanto física como intelectualmente. Era simpático, agradábel, ás
veces un pouco presumido, pero nada que resultase estraño nun rapaz de dezasete anos. Porén, todos
nós sabiamos que había algo que fallaba en Xacobe…
—O seu corazón –completa Nico a frase.
—Exacto. Xacobe estaba enfermo. Tiña unha doenza cardíaca de nacemento. Claro que lle
permitía levar unha vida normal, pero sempre con medicación. Lembro a Xacobe tomando as súas
pastillas diariamente. Recordas o que tomaba?
Nico responde de inmediato.
—Digoxina.
—Si. Xacobe tomaba digoxina. Como non ignorarás, a digoxina é unha substancia empregada para
tratar determinados casos de insuficiencia cardíaca. Hai que controlala moito, coidar moito as doses
e ser especialmente precavido. Mesmo hai quen non é moi partidario de receitar digoxina nestes
casos polo perigo que entraña se non se subministra con total e absoluta precisión. Comprendes?
—Si, Bea, pero…
—Non, Nico, iso foi o que aconteceu. Iso foi o que dixo o forense. Xacobe errou na dose,
intoxicouse. Un erro fatal, unha confusión que lle custou a vida. Máis nada.
Nico bebe un grolo do seu café, queima os beizos e, cun xesto de dor, deixa a cunca enriba da
mesa. A súa mirada pérdese na fiestra. Sei o que está a pensar. É o mesmo que pensamos todos. Por
que Xacobe non chamou a ninguén cando comezou a encontrarse mal? Acaso non era o
suficientemente intelixente e non estaba avisado dos riscos que tiña a medicación que tomaba? Por
que quedou alí, deitado na cama, sen facer nada? Por que morreu na máis absoluta das soidades?
—Non debería dicirche isto –comeza a falar Nico–, pero estes anos pescudei bastante no asunto e
coido que se cometeron algunhas irregularidades no caso de Xacobe. A policía deu por supostas
demasiadas cousas e o forense que lle fixo a autopsia non…
—Nico, estás a escoitar o que dis? Levas unha vida enteira vivindo baixo a sombra de alguén que
xa non está. Non vas recuperar a Xacobe, fagas o que fagas. El xa non existe, comprendes? En serio,
coido que precisas de axuda profesional. Pénsao, podo falar coa miña amiga. Ten moito traballo pero
se llo pido eu pode facerche un oco…
Nico parece apesarado.
 —Si, levas razón, pode que algunhas veces esaxere as cousas… Pero non me gustaría marchar de
aquí sen saber unha cousa máis. Prométoche que despois deixo o asunto e mesmo, se ti o consideras
preciso, vou ver a túa amiga psicóloga. Pero necesito que sexas sincera, de acordo? Ti eras a mellor
amiga de Aroa, coñecíala mellor ca ninguén. Había algo entre ela e Xacobe?
Aroa avisoume insistentemente de que Nico me faría esta pregunta e tamén do que lle debía
responder, pasase o que pasase. Non me gusta mentir. Discutín bastante con ela por esta causa,
intentei convencela de que arranxase as cousas con Nico ela mesma, sen meterme polo medio. Pero
Aroa sempre regresa ao mesmo punto: non é capaz de falar de Xacobe con ninguén, menos aínda con
Nico. Levo todo o día preparándome para dicir isto, pero non é fácil mentir con tanto descaro.
—Non sei –respondo–. Penso que non. Desde logo, se tiñan algo, Aroa nunca me contou nada.
Nico parece defraudado. Seguro que esperaba obter un pouco máis de información de min. Olla o
seu reloxo finxindo que se lle fai tarde, pero eu sei ben que só ten présa por saír de aquí para non
verse obrigado a disimular durante máis tempo a súa frustración.
—Debo marchar, cousas de traballo, xa sabes –dime erguéndose–. Pero dentro de pouco vou
organizar una reunión de antigos alumnos e espero contar coa túa presenza.
Eu érgome canda el, doulle dous bicos e respondo:
—Claro, alí estarei.
Cando Nico sae da cafetaría eu volvo sentar. Síntome fatal. A sensación de culpabilidade ponme
un nó no estómago que trato de desfacer bebendo un grolo da miña cunca de café. Podería saír á rúa,
correr detrás del, collelo polo ombro e dicirlle a verdade. Pero tampouco sei se serviría de nada ou
se só embarullaría máis as cousas. E, por outra parte, está a promesa que lle fixen a Aroa, non sei
moi ben por que.
Por encima do balbordo da cafetaría escoito o son do meu teléfono móbil. Abro o bolso, remexo
nel uns segundos ata que o atopo, e miro quen me está a chamar. É Aroa. Descolgo.
—Si?
—Ola, Bea. Estiveches xa con Nico?
—Acaba de saír pola porta. Nin sequera quixo acabar o café.
—Que quería saber?
—O que ti me dixeches. Faloume de Xacobe, da súa morte e logo preguntoume se entre ti e
Xacobe houbera algo… Eu mentinlle, como me pediches. Pero agora penso que non debín facelo.
Non é bo para ningún dos dous. Non sei por que te empeñas en non dicirlle a verdade, iso non trae
máis que complicacións. Acaso tes algo que ocultar?
Aroa garda silencio uns segundos.
—Ti non o entendes, Bea. Todo isto pertence ao pasado. Os recordos son enganosos e non
debemos deixarnos levar por eles. Por iso non quero que Nico saiba nada máis. Porque só se trataría
de lembranzas e as lembranzas nunca son verdade ao cen por cen. Comprendes?
—Non sei, Aroa, creo que deberías…
—Escoita, teño que colgar. Grazas, Bea, a pesar dos anos e da distancia segues a ser unha boa
amiga. Déboche unha.
Aroa colga o teléfono. Eu quedo co móbil na man, sen saber demasiado ben que facer. Se tivese
máis confianza con Aroa iría á súa casa e non pararía ata convencela de que falase con Nico. Pero as
cousas xa non son coma nos vellos tempos. É certo que nos vemos de cando en vez, pero despois da
morte de Xacobe todo cambiou. Algunhas veces penso que Aroa se afastou de min precisamente
porque eu sei demasiadas cousas. Pouco despois do funeral de Xacobe, Aroa deixou de falar del.
Pero eu sei que o leva moi fondo, que non se trata de esquecemento, senón dunha firme vontade por
non recordar.
E, para ser sincera, tampouco eu son moi consciente do que había entre eles. Teño claro que Aroa
e Xacobe mantiñan unha relación en segredo, pero máis nada. Aroa sempre foi moi introvertida,
mesmo comigo. En canto a Xacobe… é certo que eramos amigos e que me caía moi ben. Pero sempre
presentín certa escuridade no seu interior, non podía evitalo.
Ou quizais a escuridade estaba dentro de Aroa. Nin sequera a estas alturas podo dicilo. Non era
frecuente atopalos xuntos. Cando estabamos en grupo cada un andaba polo seu lado. Porén, algunha
vez que os teño visto a soas, a cousa era moi distinta. Eles mesmos parecían persoas diferentes. E
entón eu preguntábame cando finxían: se cando estaban connosco ou cando quedaban en soidade.
Porque nesas ocasións apenas lograba recoñecelos.
Pago os cafés, saio da cafetaría e abro o paraugas. Son as sete, chego tarde á casa e seguro que a
miña filla está a esperar por min con impaciencia, merendando cos avós. Escápame un sorriso. Foi o
máis fermoso que me deixou o meu ex, aínda que agora el apenas lle preste atención á nena. Pero
como psicóloga, se algo sei con certeza é que só hai unha cousa máis complicada que as relacións
humanas: o paso do tempo a través delas.
 10. Copenhaguen
10 de agosto (dez anos antes)

C OPENHAGUEN é unha cidade vibrante, latexante. O seu pulso está marcado pola xente que percorre
as súas rúas, os milleiros de turistas que se deteñen nas tendas de souvenirs e nos restaurantes de
comida rápida. Os sete amigos decidiron ir ata a oficina de turismo para coller uns mapas e arestora,
no medio da rúa, discuten sobre o mellor itinerario para ver a cidade, dando voltas aos planos unha e
outra vez, sen chegar a un acordo. Dado que o aloxamento na capital danesa é demasiado caro,
decidiron por unanimidade prolongar a súa estancia en Odense unha noite máis e aproveitar o billete
de Interrail para moverse en tren ata Copenhaguen. Iso déixalles moi pouca marxe para ver a cidade,
apenas unhas horas que ansían aproveitar ao máximo. Xa lles levou algún tempo chegar desde a
estación ata o porto de Nyhavn, cheo de casiñas de cores alegres e agora, reunidos nun círculo,
debaten sobre que facer a continuación.
—Eu penso que o primeiro que temos que ver é a estatua da sereíña! –exclama Mía.
—Non, é mellor que vaiamos primeiro ao Tívoli –opina Piero–. Vainos levar máis tempo
percorrelo.
—Contáronme que hai un sitio moi interesante, que é coma outra cidade dentro desta… –comeza a
dicir Xacobe.
—Diso nada –interrómpeo Beatriz–. Eu paso de vir a unha cidade para meterme nun parque de
atraccións, prefiro ver o lugar. Ademais a entrada ao Tívoli é moi cara. E o mesmo digo do teu plan,
Xacobe. Eu o que quero ver é Copenhaguen.
Prodúcese un momento de tensión e un silencio incómodo, roto polas palabras de Piero:
—Pois logo o mellor é que nos separemos. Vémonos na estación ás seis da tarde, a hora en que
sae o tren de volta a Odense. Así, cadaquén pode facer o que lle pete. Va bene?
Todos están conformes coa proposta de Piero. Óscar e mais el encamíñanse cara ao parque de
atraccións Tívoli sen perder máis tempo. Mía e Beatriz deciden ir ao palacio Amalienborg para ver
se poden contemplar o cambio de garda, que ten lugar ás doce do mediodía, así que tamén deben
darse présa. Despois recalarán no porto, para contemplar a estatua da sereíña. Pola súa banda,
Xacobe e Nico queren ir ver a cidade libre de Christiania, un lugar polo que Xacobe sente moita
curiosidade.
—E ti, Aroa, que vas facer? –pregúntalle Beatriz.
—Eu… non sei –responde Aroa indecisa–. Gústame calquera plan…
—Ven connosco, anda –dille Mía–. Veña, vente, porfi, plis. Así podemos facer un día só de
rapazas, ou sexa, nós as tres, e falar das nosas cousas…
Aroa encolle os ombreiros, resignada, e segue as súas amigas. Nico quere dicirlle que vaia con
eles para ter unha oportunidade de estar preto dela sen tanta xente polo medio, pero non se atreve.
Míraa mentres se afasta, co seu cabelo negro caéndolle polas costas e pensa que nunca a viu tan
guapa nin tan leda como neste Interrail. Por un momento sente a tentación de seguilas: a el tanto lle dá
ver unha cousa ou outra, o que lle apetece de verdade é pasar o día con Aroa. Porén, Mía acaba de
dicir que quere pasar un día de rapazas e Xacobe agarda por el impaciente.
—Imos ou que? –pregúntalle.
—Claro.
Camiñan durante un bo anaco, petiscando unhas améndoas e unhas larpeiradas que mercaron nun
supermercado próximo ao albergue, en Odense. Non queren deterse a xantar porque desexan
aproveitar o tempo ao máximo. Ao pasar pola Vor Frelsers Kirke, detéñense a admirala. É a igrexa
de San Salvador, coñecida pola súa particular torre en espiral, desde onde se observan unhas
espectaculares vistas da cidade. Xacobe pregunta canto custa subir, mais o prezo parécelles
demasiado elevado e continúan o seu percorrido. A escasa distancia está a entrada de Christiania.
—A onde me trouxeches? –pregunta Nico estrañado.
—Non che gusta? É unha cidade dentro de Copenhaguen, que se proclamou libre no ano 1971, xa
sabes, na época dos hippies. Aquí viven un pouco á marxe dos demais. Non teñen goberno, por así
dicilo, senón que toman os acordos entre todos, viven en comunidade.
Mentres camiñan, Nico observa coidadosamente ao seu redor. As rúas de Christiania están case
sen pavimentar e non hai coches. As casas son pequenas e moi vellas, aínda que os grafittis de cores
intensas que as cobren tratan de maquillar os estragos do tempo. Os debuxos son orixinais e
surrealistas, pero contrastan moito coa contorna e a Nico resúltalle un pouco decadente. Os cans
andan ceibes, un pasa tan preto deles que roza o pantalón de Xacobe, que o acariña cun sorriso,
encantado de estar alí. Nalgúns lugares hai carteis que indican que está prohibido tirar fotos. Sen
dúbida parece un lugar totalmente diferente de Copenhaguen.
—E o goberno danés permite isto así sen máis?
—Segundo lin, teñen algúns problemas. Sobre todo polo tema das drogas. Como ves, aquí
véndense moitas drogas brandas e iso dá lugar a conflitos. Pero, alén diso, a min gústame a idea dun
lugar así, onde todos vivan en harmonía sen que haxa necesidade de leis, non cres?
—Non sei. A min paréceme unha utopía, a verdade.
Xacobe encolle os ombreiros.
—Si, pero eles son completamente libres.
Nico dubida. Algunhas veces parécelle que Xacobe só ve o que quere ver. Sen dúbida, Xacobe é
a persoa máis intelixente que coñece, pero en ocasións Nico pensa que é un pouco iluso de máis.
—Non te comprendo, Xacobe –dille Nico con sinceridade–. Non son quen de entender esa arela
túa de liberdade. Hai tempo que es dono da túa vida, moito máis que calquera de nós. Fas o que
queres, non tes horarios, na túa casa non hai normas… Por que dis sempre que queres ser libre, se xa
o es?
Xacobe sorrí.
—É difícil de explicar, sabes? Pode parecer que por fóra son libre, pero dentro de min mesmo
non. Estou atrapado en moitas cousas, cousas que xamais poderías comprender. É coma se sempre
estivese a procurar algo… Pero non sei o que.
 Nico asente en silencio. Xacobe sempre lle dá esa sensación de ser máis vello e máis sabio ca el,
a pesar de teren a mesma idade. Normalmente Nico admira moito esa fondura de pensamento de
Xacobe e respecta que o seu amigo non queira confesarlle os seus sentimentos máis íntimos, pero
hoxe séntese canso e famento e o comentario de Xacobe pono de mal humor. Acaso non rexeitou el a
compaña de Aroa por vir co seu amigo ata aquí? Acaso non é digno da súa confianza?
—Se nos damos présa aínda podemos ir ver a estatua da sereíña –di Nico dando por rematada a
conversa.
Xacobe consulta o seu reloxo.
—Vale, pero imos ter que ir a paso lixeiro.
Os dous amigos encamíñanse a bo ritmo cara ao porto. Lévalles o seu tempo chegar, pero unha
vez alí, nada máis albiscar o cabelo negro de Aroa entre o xentío que se arremuíña para ver a estatua,
Nico pensa que o esforzo pagou a pena. Aroa é a primeira en decatarse da súa presenza e sorrí ao
velos chegar, saudándoos coa man. Beatriz está sacándolle fotos a Mía, que posa coa estatua.
—Non é bonita? –pregunta Aroa sinalando a estatua.
A sereíña é máis pequena do que Nico imaxinara, pero aínda así gústalle moito. Pensa que hai
algo na postura da serea que a fai parecer viva. Sen dúbida, o que máis lle chama a atención é que dá
a sensación de estar totalmente absorta na contemplación do mar, como se para ela non existise outra
cousa.
—Non che dá a impresión de que en calquera momento vai saltar á auga? –pregunta Aroa.
Nico asente, contento de estar con ela. Os dous comezan a falar da fermosura do porto e rin das
poses de Mía, que trata de imitar unha modelo. Pola súa banda, Xacobe sentou nunha rocha, bastante
afastado deles. Quere observar a serea con tranquilidade, sen formar parte dese rebumbio de turistas
que só desexa unha foto con ela. Dálle mágoa vela así: tan rodeada de xente e tan soa ao mesmo
tempo. Compréndea perfectamente. El tamén está tratando de albiscar no horizonte algo que nunca
chega e séntese igual de só. Por iso non sabe que lle pasa, por iso non lle interesan os estudos nin a
universidade á que asistirá dentro dun par de meses, moi lonxe da súa casa. Por que non pode ter
unha vida coma a dos demais? Por que se sente tan distinto a todos eles?
Observa a Nico e mais a Aroa, que rin ás gargalladas e sente que lle falta un pouco o aire ao
velos tan xuntos e felices. Quen lle dera ser coma eles, tan despreocupados e alegres. Por un
momento teme sentir celos de Nico, pero decátase de que non é así. Aroa está fermosísima con esa
alegría no rostro. Gústalle tanto o seu riso que se centra nel e todo desaparece porque, cando Aroa ri,
nada máis lle importa.
 11. Aroa
(actualidade)

Q UITO o sombreiro con rede da cabeza e observo satisfeita as miñas colmeas. Resisten ben a
dureza do inverno. Gústame estar así, entre elas, sabendo que dentro de cada unha destas caixas de
madeira hai centos de abellas que agardan a chegada da primavera. Esa é unha das cousas que me
aprenderon as abellas. Que hai que gardar o mel para cando chega o inverno, que hai que resistir,
porque despois do frío sempre ten que vir a calor e o brillo do sol nas flores. Chegará para min?
Actualmente posúo trinta colmeas. Dedícome a elas por afección, fóra do traballo, e non teño
tempo para atender máis. Están protexidas e abrigadas entre as árbores máis vellas da quinta, na
parte posterior do terreo. A pesar de que xa hai tempo que os meus pais se xubilaron e pecharon o
viveiro, os tres invernadoiros de cristal permanecen case intactos. Procuro ter sempre dous deles
funcionando para garantirlles o alimento ás miñas abellas en calquera estación.
Vir aquí tráeme lembranzas dos tempos felices da nenez, cando os meus pais aínda tiñan o negocio
e eu, Xacobe e mais os meus irmáns pasabamos longas horas axudándoos a coidar do viveiro.
Daquela, os invernadoiros eran espectaculares, estaban repletos de plantas e flores diversas, un
prodixio de formas e cores que enchía os sentidos. Agora todo é diferente. Cultivo especies máis
resistentes e menos fermosas. Non é que me importe demasiado. Non se pode confiar nas cousas
bonitas: son efémeras. Un día as flores están aí e ao día seguinte só hai restos de pétalos murchos.
Prefiro o aspecto salvaxe e descoidado que ten a quinta agora que só veño eu por aquí. Este lugar é o
meu refuxio.
Ás veces pregúntome como influíu a morte de Xacobe en todo isto. Coido que, de seguir vivo, a
miña vida sería diferente. Quizais xa non tería as abellas. En ocasións penso que só as conservo
porque me fan sentir máis preto del. As lendas contan que as abellas son as vixías do mundo dos
espíritos e creo que é certo. Cando estou aquí podo sentir o espírito de Xacobe, que me colle da man,
como nos vellos tempos. Dime que me perdoa polo que fixen. E daquela eu síntome en paz.
Nin sequera sei moi ben o que pasou. Se puidese responder á pregunta que levo facéndome todo
este tempo! Amaba ou non amaba a Xacobe? Pero non é tan sinxelo. Porque aínda que existen moitos
tipos de amor, estou segura de que o que eu experimentaba por el non está inventado. Non hai un
nome para ese amor e tampouco unha forma de describilo. Se cadra o noso amor era demasiado
estraño para ser amor.
Xacobe e mais eu criámonos xuntos. Viviamos na mesma urbanización, porta con porta. Os pais
de Xacobe divorciáronse sendo el moi neno e, despois da separación, a súa nai marchou a Suíza para
refacer a súa vida. Eu apenas me lembro dela, debiamos de ser moi pequenos cando o abandonou. A
partir de entón o pai de Xacobe comezou a traballar cada vez máis e conseguiu postos de maior
responsabilidade na empresa. Viaxaba moito. Pasaba longas tempadas fóra por motivos laborais e
Xacobe quedaba cunha empregada doméstica de nacionalidade brasileira chamada Rosangela. Era
unha boa muller que vivía interna na casa pero, malia ser moi cariñosa con Xacobe, aquilo non
abondaba para suplir as ausencias paternas. Xacobe sempre a quixo moito, mais nunca a sentiu como
unha figura materna. Os meus pais, compadecidos del, invitábano constantemente á nosa casa. Os
meus dous irmáns menores levábanse moi ben con el e Xacobe era un máis da familia.
Ao principio eu non lle prestaba demasiada atención. Era unha nena tímida e solitaria e adoitaba
pasar as tardes lendo no meu cuarto. Foi Xacobe quen comezou a vir ao meu dormitorio con calquera
escusa. Era tan encantador de cativo como despois o foi de maior, e eu sentíame feliz con el. Xacobe
posuía unha imaxinación prodixiosa e as horas ao seu lado voaban. Na miña casa todos o adoraban.
O seu carácter aberto contrastaba moito coa súa situación familiar e aumentaba a simpatía que todos
sentían por el. Por iso, cando el e mais os meus irmáns pelexaban por calquera parvada, os meus pais
procuraban non rifarlle demasiado a Xacobe. Ao final, el nunca tiña a culpa de nada. E, intelixente
como era, sabía sacar vantaxe daquel trato especial.
Xacobe e mais eu iamos na mesma clase. Non era algo estraño: case todos os nenos da
urbanización onde viviamos ían ao mesmo colexio ca nós. Era un centro de pago, de moita sona, e
quedaba bastante preto de alí. Todas as mañás a miña nai levábanos aos catro no coche. Ao mediodía
Xacobe adoitaba xantar connosco e despois regresabamos todos xuntos á escola. Cando finalizaban
as clases viña para a casa e faciamos os deberes no meu escritorio. Moitas veces quedaba a durmir e
o cuarto de invitados era xa case da súa propiedade.
Mentres estabamos na casa ou no viveiro, Xacobe apenas se afastaba de min: era como a miña
sombra. En cambio, no colexio amosábase distante e case non falaba comigo. Tiña moitos amigos e
pasaba os recreos xogando ao balón con eles. Eu, cando non sabía que facer, metíame na biblioteca e
lía ata que o recreo remataba e chegaba o momento de volver de novo ás aulas. Era a miña maneira
de protestar contra un mundo que non me gustaba, contra unhas nenas parvas que non facían máis que
falar de cousas superficiais. Iso foi moito antes de que chegase Bea, claro. Pero ata que a súa familia
se mudou, pasei varios anos de soidade observando como Mía lles facía trenciñas ás súas amigas,
sen imaxinar que na adolescencia ela e mais eu iamos acabar formando parte dun mesmo grupo.
Cousas que pasan.
Un día, cando xa saía da biblioteca, uns rapaces do último curso comezaron a meterse comigo:
—Ei, mirade para esta chapona, todo o día metida entre libros! –dixo un deles.
—Rata de biblioteca! Rata de biblioteca! –cantaruxaron os demais entre risos.
Eu estaba disposta a pasar deles cando apareceu Xacobe, saído de non se sabe onde e exclamou:
—Deixádea en paz!
—Ui, si, porque ti nos digas que a deixemos!
Pero o caso é que, aburridos de meterse comigo, marcharon. Eu sentía o meu orgullo ferido. Non
me gustaba que Xacobe me vise nunha situación así e non quería ter que darlle as grazas por
defenderme. Eu non llo pedira e non precisaba da súa axuda. Deille as costas e xa estaba a piques de
entrar na aula cando el me colleu polo brazo.
—Ei, espera, estás ben? Non lles fagas caso, son parvos. Sabes unha cousa? Se por min fose, eu
tamén pasaría os recreos lendo contigo.
 —E por que non o fas? –pregunteille doída.
As bágoas queimábanme nos ollos, farta como estaba daquel comportamento cambiante e
inexplicábel do meu amigo.
—Non o ves? –díxome el coma se fose obvio–. Se actuase coma ti non podería defenderte. Nin
tampouco podería defenderme eu.
Eu non entendía nada. Xirei a cabeza e entrei na aula contendo as bágoas.
A nosa relación fíxose aínda máis estraña cando comezamos a secundaria. Xacobe e mais eu
pareciamos absolutos descoñecidos durante as clases. Cando se achegaba a min tratábame coa
confianza indiferente coa que se trata unha irmá pequena. Os nosos compañeiros tíñannos por iso, por
irmáns. Algúns mesmo nos chegaron a preguntar se eramos xemelgos. Porén, cando chegabamos á
casa, Xacobe volvía prodigarme todas as súas atencións. A min desconcertábanme tanto aqueles
cambios de comportamento e, asemade, estaba tan afeita a eles que xa non sabía como reaccionar.
Unha tarde en que estabamos no viveiro, Xacobe colleume da man.
—Quero amosarche algo –díxome–. Está na parte de atrás da quinta.
Solteime da man de Xacobe.
—Sabes que esa zona está bastante descoidada. Os meus pais non paran de repetir que non nos
acheguemos alí. Está todo cheo de maleza.
Xacobe ceibou unha gargallada.
—Tes medo? –preguntoume–. Ou é que non confías en min?
Eu estaba cada vez máis farta da forma de actuar do meu amigo. Sen pensar demasiado ben nas
miñas palabras dixen:
—Non sei se debo confiar en ti.
Xacobe retrocedeu dous pasos, coma se lle acabase de cuspir na cara.
—Retira iso, Aroa –esixiume.
Velo así, alporizado, deume azos para seguir falando. Era a primeira vez que eu o fería a el e non
ao revés.
—Non, non o retiro –continuei–. Non entendo nada, Xacobe. Na casa es unha persoa e na escola
es outra! Eu non quero seguir así!
O rostro tenso de Xacobe relaxouse e as súas faccións recuperaron a súa habitual harmonía.
Pasou a man polo pelo, como recobrando a compostura, e achegouse a min.
—Así que é iso o que che pasa? –díxome–. Pensei que xa cho aclarara. Expliqueicho unha vez, é
todo polo noso ben, para que poidamos ser felices e ter un futuro xuntos. Por que te empeñas en ser
tan nena? Veña, deixa de comportarte como unha cativa e ven ver o que descubrín.
Eu seguino, reticente. Aquela tarde, Xacobe amosoume as vellas colmeas por vez primeira. Eu
nunca as vira, pero logo o meu pai explicoume que foran dos meus avós. Decontado souben que
quería volver poñelas en funcionamento. A idea de ter abellas emocionábame dun xeito insospeitado.
—Que pasada, Xacobe! –exclamei emocionada.
El sorriu, colleume polo van e bicoume. Foi o noso primeiro beixo, aquí mesmo, no lugar onde
agora coido das miñas abellas. Dalgún xeito, este sitio quedou marcado por aquel bico.
—Cando acabemos a universidade iremos vivir xuntos –díxome ao oído–. Seremos unha familia
de verdade.
 —Non te comprendo.
—Quero dicir que seremos unha familia como a túa, non como a miña.
—Xacobe, non sei por que falas así, meus pais sempre din que ti es como da nosa familia…
Xacobe sorriu cando dixen aquilo. Aínda lembro como se iluminaron os seus ollos verdes cando
respondeu:
—Ti es a única familia que eu quero.
Os anos seguiron pasando. Acabamos a secundaria e comezamos o bacharelato e a nosa relación
non mudou. Pero o certo é que Xacobe si que parecía cambiado. Xa non lle interesaban as clases
como antes. Sempre estaba ausente, como perdido nas súas cavilacións. Os profesores comezaron a
chamarlle a atención e as súas notas baixaron moito. Os meus pais trataron de falar co pai de
Xacobe, pero el sempre se desentendía do asunto. Sen saber demasiado ben que facer por aquel
rapaz que criaran como un fillo, pedíronme a min que tratase de indagar nas causas daquel cambio de
actitude.
Eu non sabía que facer. Na intimidade, o noso mundo era perfecto, pero como falar con Xacobe de
temas escolares cando no colexio nin sequera me miraba á cara? Comezaba a ser verdadeiramente
difícil compaxinar aquelas dúas vidas que se separaban de forma tan estraña. Non tiña ninguén con
quen falar daquel asunto. Non me atrevía a contarllo á miña familia e tampouco aos meus amigos.
Sentíame atrapada.
Un día, mentres estabamos a coidar das abellas, armeime de valor e pregunteille a Xacobe:
—Por que pasas tanto dos estudos ultimamente?
Xacobe encolleu os ombreiros.
—Non me interesan demasiado. Estudar tampouco vale de moito.
—Como que non? Eu pensei que querías ir á universidade…
Xacobe negou coa cabeza, sacudindo o seu cabelo louro.
—Non, xa non quero. Agora quero ser escritor.
A nova colleume un pouco de improviso. Sabía que Xacobe devoraba libros, que lle encantaba a
poesía, a arte e o cine clásico. Sabía tamén que dun tempo a aquela parte Xacobe levaba sempre
consigo un caderno pequeno que eu lle regalara. Era un caderno de tapas de coiro, igual a un que eu
tiña e que lle encantaba, pero a diferenza era que eu anotaba nel as miñas investigacións mentres que
el enchía as follas con ideas.
—E sabes que máis quero? –engadiu sorrindo–. Quero facer unha viaxe contigo, Aroa. Quero que
fagamos unha viaxe que lembremos para sempre! Non quero máis libros, nin máis papeis. Quero
vida!
Eu rin, desconcertada.
—Estás tolo! Como imos facer unha viaxe? Os meus pais xamais me deixarían…
Xacobe abrazoume con forza.
—Claro que si! Escoitaches falar do Interrail? Pois quero que cando acabemos o bacharelato
vaiamos de Interrail. Quero que visitemos moitas cidades de Europa. Quero ver lugares novos, ceos
novos, rúas diferentes, quero que todo me sorprenda. Non che gustaría viaxar así, con liberdade?
Que me dis, Aroa?
Daquela eu nin sequera sabía o que era un Inte-rrail, pero Xacobe murmuraba todas aquelas
palabras fermosas no meu oído cun ardor que eu non lle coñecía.
—Digo que si! –respondín.
Planeamos a viaxe durante meses. Eu puxéralle de condición que non descoidase os seus estudos
e grazas a iso non chegou a suspender ningunha. Para que ninguén sospeitara do que había entre nós,
convidamos a todos os nosos amigos a viren a aquela viaxe. E a idea tivo tanto éxito que, no verán en
que acabamos o instituto, Nico, Bea, Óscar, Mía, Piero e nós os dous partimos de Interrail. Fomos
enormemente felices durante aquel mes de agosto. E, aínda así, eu xa dubidaba, non estaba satisfeita
de todo, faltábame algo. Canto máis maior me facía, menos comprendía o comportamento de Xacobe.
Durante a viaxe, estar tan preto del e non poder estarmos xuntos entristecíame, enfadábame e facíame
perder a paciencia. Probeino todo. Mesmo tratei de darlle celos con Nico.
Ás veces penso que eu non cambiei despois da morte de Xacobe. Quizais o meu verdadeiro
cambio foi durante aquel Interrail. Porque de tanto facer o parvo con Nico, comecei a decatarme de
que as cousas podían ser diferentes. Nico apenas se atrevía a falar comigo, pero eu sabía que lle
interesaba. Parecíame un rapaz bo e agradábel, sempre preocupado por min, por facerme rir e por
axudarme en todo canto podía. Eu era consciente de que el xamais me trataría como Xacobe. E tamén
de que non tiña por que vivir na sombra, de que merecía algo máis ca iso. Sabía que tiña que facer
algo. Mesmo pode que aquela decisión xa estivese en min o día que Xacobe me bicou entre as vellas
colmeas.
Decátome de que levo un anaco camiñando, sumida nos meus pensamentos, cando chego ao portal
da quinta. Vexo o coche de Nico aparcado a escasos metros do meu. Non contaba con el aquí a estas
horas.
—Pasou algo? –pregúntolle.
Nico nega coa cabeza.
—Levabas tanto tempo fóra que só quería saber se estabas ben. Queres que regresemos?
Prepareiche algo de cear.
Abrazo a Nico, agradecéndolle o moito que se preocupa por min. O seu rostro está fresco e terso
como a noite. Xa escureceu e eu nin sequera me dei de conta. Oxalá nos encontrásemos antes, Nico.
Oxalá foses ti o meu veciño do lado e vivise contigo toda a vida, porta con porta. Oxalá foses ti
desde o principio, e non Xacobe.
Subo ao meu coche e arrinco detrás de Nico. Desde que atopou aquela maldita postal non é o
mesmo, compórtase dun xeito moi estraño. El non me dixo nada: descubrín a postal por casualidade,
no peto dos seus pantalóns. Ao primeiro quedei marabillada coa casualidade que supuña
encontrarnos a todos nós alí, naquel anaco de cartolina. Despois reparei en que non estabamos todos:
faltabamos Xacobe e mais eu. Púxenme a revisar a postal atentamente ata que descubrín que
estabamos alí, bicándonos. Desexei que me tragase a terra. Como xustificar aquilo diante de Nico?
Ningún dos nosos amigos fora consciente da miña relación con Xacobe, agás Bea, que nunca contou
nada.
Ao pouco de saír da quinta, perdo de vista o coche de Nico. Neste tramo de estrada non hai
iluminación e todo está escuro. Por un momento invádeme a angustia. Que pasará se Nico se decata?
Como reaccionará se descobre o meu segredo? Sei que Nico me perdoaría calquera cousa, pero non
isto. Non debo permitir que descubra o que fixen. Por primeira vez, despois de todo este tempo,
volvo sentir que o mundo é un lugar amábel e sei que todo é grazas a el. Non o merezo: Nico é
demasiado bo e xeneroso para min. Eu son consciente de que non son unha boa persoa, sei que fixen
algo malo que me acompañará ata que morra. Pero era tan nova e estaba tan farta… Arrepentireime
ata a fin dos meus días, mais xa nada ten remedio. Por iso penso que hai cousas que é mellor
esquecer para sempre.
 12. Berlín
13 de agosto (dez anos antes)

A catedral de Berlín é un dos edificios máis fermosos e solemnes de toda a cidade. As súas
cúpulas verdes e maxestosas fan pensar no momento da súa construción, a finais do século XIX. Pero
a catedral non quedou allea á evolución dos tempos: na campa que hai diante, ducias de persoas
charlan e comen gozando do sol do mediodía. Berlín é unha cidade grande e tranquila, de rúas
amplas e xente amábel. Despois de percorrela durante toda a mañá, visitar os seus museos e sacar
unha chea de fotos diante da porta de Brandenburgo, os sete amigos sentaron a comer uns kebabs que
mercaron nun dos postos da rúa.
—Que nos queda por ver? –pregunta Piero.
Beatriz repasa a súa lista de lugares.
—Esta tarde temos que ir ao Checkpoint Charlie, antigo paso fronteirizo do muro de Berlín, onde
actualmente hai un museo sobre a historia do muro e, en definitiva, a historia da Alemaña da Segunda
Guerra Mundial.
—Por que non imos tomar unhas birras e nos deixamos de lerias? –pregunta Óscar–. Xa sabedes a
sona que ten a cervexa alemá!
—Primeiro imos ir ao museo –di Beatriz con firmeza–. E logo xa veremos.
Os sete rapaces comen en silencio, gozando do momento de descanso e dos raios do sol, nunha
paz absoluta. De súpeto Mía érguese do chan, onde estaba comodamente sentada, soltando un gritiño
agudo que rompe toda a harmonía.
—Ahhh, unha abella! –exclama aterrorizada.
Óscar érguese e saca un tenis, disposto a matar o insecto, pero Aroa deteno decontado.
—Nin se che ocorra matala! –exclama–. Ou é que non sabes o importantes que son as abellas?
Sen elas, o ecosistema non podería manterse porque axudan á polinización das flores. Hai que
coidalas!
A abella voa ao redor do kebab de Mía, zune alegremente e despois marcha, ante o xesto
aterrorizado da rapaza. Todos volven sentar e, durante un anaco, a conversa xira arredor das abellas.
—Non sabía que che gustasen tanto as abellas –dille Nico a Aroa nun aparte.
Ela sorrí.
—Non é que me gusten, é que forman parte de min. Son algo especial.
—Que queres dicir?
Aroa achégase máis a Nico e levanta a manga da camiseta, deixándolle ver a tatuaxe dunha
abelliña amarela e negra. A Nico gústalle moito, é delicada e suave, como a propia Aroa.
—Non sabía que tiñas iso!
 —Shhh! –indícalle Aroa–. Non o sabe ninguén, só Xacobe, que me acompañou a facela. Fíxena
nada máis cumprir a maioría de idade, xusto antes de vir de viaxe. Por iso non lle pode dar o sol e
non podo levar o ombro ao aire, teño que ir sempre de manga curta. Pero ata que non llelo conte aos
meus pais, non quero que ninguén a vexa.
Nico non pode disimular a súa sorpresa. Non esperaba algo así de Aroa, tan responsábel e seria
para as súas cousas. Sente moita curiosidade.
—Por que unha abella?
—Encántanme as abellas. Son bonitas, son fundamentais para a natureza e hai moitas lendas
arredor delas. Son misteriosas. Sabías que nalgunhas culturas as abellas están relacionadas co mundo
dos espíritos? Mesmo en Galicia, nalgúns lugares concretos, cando alguén morría, facíase a danza do
abellón, na que todos os asistentes ao velorio daban voltas ao redor do corpo imitando o zunir das
abellas. Son algo así como as gardiás do outro mundo.
—A min que ata agora só me gustaban polo mel! –exclama Nico.
Aroa ri e el alégrase de resultarlle simpático. Parécelle que ultimamente Aroa procura pasar máis
tempo con el e iso faino sentir ben, máis vivo e optimista.
—Algún día tes que vir polo viveiro dos meus pais e probar o mel das miñas colmeas. É
delicioso!
Aroa cala de súpeto, consciente de que o viveiro é un lugar especial, reservado para ela e mais
para Xacobe. Pero Xacobe, que está sentado a pouca distancia deles, non presta atención ao que
están a falar os seus amigos. Escribe no seu caderno, alleo a calquera outra cousa, concentrado nos
seus pensamentos. Aroa pensa que xa está farta de tanto esperar por Xacobe, de andar sempre detrás
del, coma unha sombra e olla a Nico con agarimo. Quizais sexa hora de convidar alguén novo a que
entre na súa vida.
—Queda dito –reitera Aroa–. Tes que vir algún día.
—Encantado –afirma Nico sentindo que o sol brilla con máis forza.
Beatriz infórmaos de que é hora de poñerse en marcha. Mía protesta un pouco: está algo cansa e
ademais quere aproveitar para broncearse un pouco máis. Piero convéncea de que é tarde e de que xa
está morena dabondo e ela ségueos, rosmando. Os demais póñense en pé, sacudindo as migas da
comida e facendo plans para o día seguinte: desexan visitar o monumento aos caídos, que lles
pareceu sobrecolledor nas fotos da guía de viaxe de Beatriz. Xacobe observa con certo desacougo a
animada conversa entre Aroa e Nico, pero non ten gana de intervir. Contempla unha vez máis a
catedral e pensa que, malia todo, Berlín é unha cidade serena, apracíbel e fermosa.
 II. Xiro postal

Servizo postal que serve para enviar unha cantidade de diñeiro de forma segura, especificando a
identidade da persoa que recibe os cartos.
 13. Nico
(actualidade)

M ÍA móvese dun lado para outro, tocando todo e exclamado Isto é total! cada vez que atopa algo
que lle gusta. Está entusiasmada co xardín da nosa casa e considera que as flores que comezan a
nacer lle darán un aire moi cool á celebración. Estamos a mediados de abril, a tarde é chuviñosa, e
por iso decidimos colocar as mesas a cuberto, na galería de cristal ampla e pechada onde a Aroa e
mais a min nos gusta pasar as tardes de domingo. Hai leña abonda para acender os dous braseiros
cando caia a noite e manter quente o ambiente. En realidade, todo estaría listo se non fose polo
incesante rebulir de Mía.
—Por que tiveches que invitala tan cedo? –pregúntame Aroa ao oído.
—Empeñouse ela –respóndolle nun murmurio–. Dixo que quería estar aquí cando chegase o
servizo de catering para dispoñelo todo.
É verdade. Mía insistiu moito en axudarnos coa organización e a min pareceume unha boa idea,
sobre todo porque non esperaba que Aroa se involucrase tanto. Pensei que rexeitaría participar en
calquera cousa que lle lembrase a Xacobe. Porén, pasou toda a mañá preparando unha sobremesa a
base de mel que é unha auténtica delicia e que agora mesmo está arrefriando no frigorífico.
Ás 17.00 aparecen os do catering cunha furgoneta branca. Dous camareiros xa uniformados
encárganse de preparar os petiscos fríos, que deixan colocados enriba das mesas da galería e levan o
resto da comida á cociña, desde onde se servirá quente. Estou satisfeito de que acordásemos
contratar persoal de apoio. Así poderei moverme con maior liberdade entre os invitados. Aroa e
mais eu tomamos unha cervexa no xardín. Gustaríame preguntarlle a Aroa se cre que Xacobe pode
vernos, pero gardo silencio.
Ás 17.45 aparece Annie, a amiga de Mía, que veu con ela desde Madrid e que leva todo o día nun
centro de spa, porque di sentirse súper agoniada cos preparativos das festas, ou sexa, mega fatal.
O seu aspecto é impecábel, nótase que, como Mía, se dedica ao mundo da publicidade e ás
pasarelas.
Ás 18.10 collo o coche para ir buscar a Piero e a Loretta ao aeroporto. O seu voo chegou puntual,
polo que non teño que agardar demasiado na terminal de chegadas. Aparecen collidos da man,
sorrintes: están elegantísimos.
—Ciao, Nico! Como stai, amico? Non sabes que gana tiñamos de verte! –exclama Piero en canto
me achego a eles.
Eu doulles unha forte aperta.
—Agradézovos moito que viñésedes.
—Pero se isto vai ser o acontecemento do ano! Una notte indimenticabile!
 Eu sorrío, subimos ao coche e, de camiño, Piero e Loretta cóntanme que deixaron o restaurante en
mans dos seus empregados de máxima confianza. Están encantados de ter unha escusa para visitar
Galicia outra vez e contáxiome do seu entusiasmo. En canto chegamos á casa, Loretta e Aroa
saúdanse efusivamente e Piero, despois de desculparse, corre á cociña para poñer a refrixerar varias
botellas dun viño que, segundo el di, é squisito.
Ás 18.35 chegan Beatriz e o seu acompañante, que nos presenta como Antón. Vén vestida de traxe
escuro, moi formal, como é ela. O tal Antón apenas saúda a ninguén: fala seguido polo teléfono
móbil, coma se tivese importantes asuntos que resolver. A Beatriz non parece importarlle: senta a
falar con Aroa e eu subo a cambiarme ao meu cuarto para darlles certa intimidade.
Ás 19.15 chega Óscar, acompañado por dúas persoas: a súa irmá Marta e un colega do traballo,
Mario. Nada máis entrar, Marta achégase a Mía e mais a Annie e as tres comezan a falar
despreocupadamente, mentres que Óscar e Mario sentan un pouco afastados delas. Piero está
explicándolles aos camareiros a mellor maneira de tirarlle a rolla ao viño. Bea e Loretta sentaron no
xardín e conversan, mentres que Antón continúa a falar polo móbil. Perdín de vista a Aroa, pero
supoño que estará acabando de arranxarse.
Ás 20.30 os camareiros comezan a pasar bandexas con petiscos. Todos falan animadamente e,
como a noite é agradábel, pasean polo xardín. Hai unha hora que non vexo a Aroa. Procúroa sen
éxito por todos os cuartos da casa. Cando xa estou comezando a poñerme nervioso, escoito un ruído
na alcoba. Diríxome cara alí e observo a Aroa pechando a porta do balcón do dormitorio, onde non
se me ocorrera mirar. Sorpréndeme vela tan maquillada. Está fermosísima: leva un vestido gris claro
que fai que destaquen aínda máis os seus ollos e un colar que lle regalei polo seu aniversario.
—Estás guapísima –dígolle.
Aroa sorrí, mais vexo unha pegada case imperceptíbel de bágoas no seu rostro. Gustaríame
dicirlle que eu tamén estraño moito a Xacobe, que ver os nosos amigos tamén espertou en min unha
morea de recordos, pero en troques diso propóñolle:
—Baixamos xa? Están todos agardándote.
Aroa asente, descende as escaleiras diante de min e sumámonos á festa.
—Aroa, estás total! –exclama Mía cando a ve aparecer–. Como fas para manter a pel así de
luminosa? Tes un escote de cine, nin unha soa engurra!
Aroa volve sorrir coa mesma expresión lánguida que lle vin no balcón.
—Verás –explica–, é que no meu laboratorio, ademais de investigacións, tamén facemos
cosméticos con mel.
—Ahhh, que súper xenial! Annie, ven escoitar isto, Marta, ti tamén!
Mentres Aroa fai publicidade do seu laboratorio, sinto unha man no ombro.
—Ven para aquí, ho, que esas van tolearche a cabeza!
Óscar e o seu amigo Mario conversan un pouco máis alá. Achégome.
—Que tal o pasades?
—Uf, agora que quitamos a esas de enriba mellor… Sonche unhas requintadas, moi finas elas,
todo lles son perifoles e requilorios, non hai quen as ature. Babecas, paparonas!
Eu non podo evitar rir.
—Había moito que non vías a túa curmá Mía, non si?
 —Si. E mellor me era. Está igualiña ca sempre, oes. Tan pesada como cando tiña dezaseis anos.
Bea achégase a min, visibelmente aburrida polo comportamento de Antón, que segue colgado do
teléfono.
—Aroa está ben? Pasoulle algo? –pregúntame.
—Non, que eu saiba –respondo algo vacilante–. Todo vai perfectamente.
Bea óllame con desconfianza, coma se soubese que lle estou a mentir e eu aproveito que Piero
pasa onda min neste momento para escapulirme da súa mirada.
—Presto! –dime o meu amigo–. Nico, é hora de cear, non cres? Na cociña teñen todo preparado,
están esperando a que ti deas a orde de servir.
—Si, coido que tes razón, vou dicirlles que empecen.
Deixo a Piero organizando as cousas fóra e eu entro na cociña. Beatriz está alí novamente, se
cadra porque sabía que eu iría por alí ou porque verdadeiramente ten problemas con Antón e non
sabe onde refuxiarse.
—Dime que lle pasa a Aroa –insiste.
—De verdade que non o sei. Cando subín a buscala estaba no balcón, non sei canto tempo levaba
alí nin que estaba facendo exactamente. Ás veces precisa tempo para ela mesma.
—Nico, os dous sabemos que hai algo máis.
Miro a Beatriz sen comprender a que se refire. Levo case dous anos vivindo con Aroa e tres
saíndo con ela: estou afeito aos seus silencios e aprendín a respectar a súa necesidade de soidade.
Para min non hai misterio ningún na súa actitude.
—Algo máis? –pregunto desconcertado.
Ela está a piques de responder, pero un dos camareiros interrompe a nosa conversa.
—Desculpen, a mesa está lista.
Na galería, todos están xa sentados. Ocupo o meu lugar ao lado de Aroa. A noite vai caendo, e as
lámpadas do teito producen reflexos festivos nas paredes de cristal da estancia. O balbordo das
conversas fai un pouco de eco e todo está animado. En canto sento, Piero ponse de pé.
—Agora que estamos todos xuntos, gustaríame agradecer a Nico a súa fermosa iniciativa de
reunirnos esta noite, despois de tanto tempo. Hai xa dez anos que non vexo a moitos dos que hoxe
estades aquí e para min é unha inmensa alegría este encontro. Confío en que ao longo desta fermosa
noite teñamos tempo para poñernos ao día!
Hai algúns aplausos despois do improvisado discurso de Piero. Comezamos a comer e a conversa
anímase. Aroa fala alegremente con Mía, aínda que Bea non lles saca os ollos de enriba, preocupada
por algo que só ela pode ver. No outro extremo da mesa Piero e Óscar falan de algo que fai que os
seus acompañantes, Loretta e Mario, rían ás gargalladas. O compañeiro de Beatriz segue ausente:
manipula o garfo cunha man mentres coa outra manda mensaxes polo móbil, que oculta debaixo do
mantel. Pola súa banda, Marta e Annie comparan as súas manicuras: non saben se esta tempada vai
levarse máis o vermello cereixa ou o vermello paixón. Eu síntome aliviado de ver que todos o están
pasando ben.
—Lembrades cando Óscar se namorou da substituta de matemáticas e comezou a sacar todo
deces? –pregunta Marta e todos rin.
—Eras un chapón no insti? –quere saber Mario, o amigo de Óscar.
 —Quita de aí, ho! Pero é que aquela profesora… non é que fose guapa, é que era… un ser
superior! Era bonita de caérenche os ollos detrás dela.
Outra vez risos.
—Sempre fuches moi namoradeiro, Óscar! –dille Beatriz.
—E aínda o son, eh? O que pasa é que o disimulo mellor.
Máis risos.
—Nin caso! –retruca Mía–. Este no colexio andaba namorado de Aroa, como todos.
Aroa ponse un pouco vermella e Piero ataca:
—Óscar tiña celos de min porque pensaba que Aroa me facía máis caso que a el. E xa vedes,
non? Ao final foi Nico quen levou a moza. Que cousas ten a vida!
—Que conste que eu non tiña celos de ninguén, eh? –deféndese Óscar.
—Como que non? –pregunta Mía–. E logo non recordas cando lles ataches os cordóns das botas a
Aroa e mais a Piero? Iso tivo que ser unha vinganza! Vaia forma de caer de cu os dous!
—O peor foi cando pegou aquela goma de mascar no asento do profesor! –recorda Piero–. Como
ninguén se atrevía a delatalo, castigáronnos a todos a recoller o lixo do patio durante unha semana!
Ah, como te odiei aquel día, Óscar!
Subitamente o silencio cobre a mesa como un manto invisíbel e espeso.
Beatriz murmura:
—Ese non foi Óscar, Piero. Foi Xacobe.
Ninguén sabe como reaccionar, ata que Óscar fai un aceno de esaxeración.
—Bo peixe era Xacobe, tamén! A ese non había quen lle parase os pés!
A tensión do ambiente disténdese e noto como todos volven conversar. Tiña medo de que chegase
un momento así, mais por fortuna Óscar soubo salvar a situación. A velada discorre sen
contratempos: a comida está boa, o servizo é perfecto e a xente divírtese. As horas voan sen que
apenas nos decatemos. É coma se dentro deste lugar de cristal todo puidese volver a ser como antes.
Todo agás Xacobe, claro.
Cando chega o momento da sobremesa, érgome da miña cadeira:
—Quero dicirvos que a torta que imos tomar agora está feita polas mans de Aroa e polo selecto
mel floral das colmeas que ela mesma atende, cen por cen natural e da mellor calidade.
A xente aplaude cando os camareiros serven a torta.
—Isto é unha delicia! –afirma Loretta–. Sería ideal incorporar esta receita ao noso ristorante, co
teu permiso, claro.
Aroa asente e non deixa de sorrir mentres os demais comen. Percibo algo de tensión no seu
sorriso, certa rixidez que me mantén alerta.
—Ai, Aroa, vou probar un anaquiño! –exclama Mía–. Que marabilla! Non sabía que o mel daba
para tanto!
—Si, o mel ten moitísimas aplicacións… –responde Aroa.
—É absolutamente xenial! Segues a ter as colmeas no viveiro, non?
—Si, non as mudei de sitio, aínda que os meus pais xa o pecharon hai anos.
Mía come outro bocadiño.
—Xa… ou sexa, que mágoa, co fabuloso que era aquel lugar. Aínda que, vaia, case nos custa a
amizade, non te lembras?
Non sei se son as luces do interior que se reflicten no seu rostro, pero o caso é que Aroa parece
cada vez máis pálida, máis distante e allea á velada.
—Si, foi un suceso moi desafortunado –responde evasiva.
—E logo que pasou? –pregunta Loretta.
Mía lánzase a falar:
—Ui, foi súper forte! Resulta que o meu pai tiña unha empresa de construción e daquela planeaba
edificar unha urbanización moi fermosa preto da praia. A cousa estaba xa bastante avanzada e entón a
empresa do meu pai contratou o viveiro dos pais de Aroa para un enorme pedido de árbores coas que
adornar a urbanización… Non me lembro de que especie eran… Ti acórdaste, Aroa?
—Adelfas –responde ela nun murmurio–. Eran adelfas.
—Iso, si! Ou sexa, eran súper bonitas, así con flores enormes e rosas e moi resistentes e entón
eran ideais para a urbanización. Pero ás poucas semanas de facer o encargo e, xa con todo
preparado, un problema de licenza de urbanismo paralizou o proxecto e, claro, deixou os pais de
Aroa cun enorme excedente de centos e centos de adelfas coas que non sabían que facer. Foi o ano
que marchamos de Interrail e penso que tiveron os tres invernadoiros cheos de adelfas durante todo o
verán, perdendo cartos por non teren outras plantas… Ou sexa, un horror! Non si, Aroa?
—Si, así foi.
—Sorte que uns meses despois todo se solucionou… Ai, Aroa, vou darlle outro bocadiño a esa
torta, é unha auténtica delicia!
A maioría dos convidados repite, e eu tomo tamén un anaco máis de doce. Aroa nin sequera o
probou, ten a mirada perdida. Collo a súa man por debaixo da mesa e nótolla tremente, fría e húmida.
—Estás ben? –pregúntolle.
Ela non me responde. Sóltase da miña man, érguese e marcha cara ao interior da casa. Eu prefiro
finxir que non pasa nada e seguir conversando, pero no fondo só desexo saír correndo detrás dela.
Agardo un tempo prudencial mentres Óscar me fai un resumo detallado de non sei que partido
importantísimo e, despois, coa escusa de ver que tal vai todo na cociña, érgome da mesa e entro na
casa, na procura de Aroa. Pasaron uns quince minutos desde que abandonou a mesa e estou
profundamente preocupado. Escoito a súa voz na cociña. Está a falar cos camareiros, os tres rin e o
ambiente é tan distendido que mesmo parece que interrompo, incapaz de xustificar a miña presenza
alí.
—Pasou algo, Aroa? –pregúntolle.
—Que ía pasar? –di ela cun sorriso–. Só vin ver se todo estaba ben na cociña. Máis nada.
Asinto. Vou ao cuarto de baño, lavo a cara con auga fría, mírome no espello. Realmente Aroa
estaba tan desacougada na mesa como me pareceu? Ou serei eu o que está paranoico con todo este
asunto? Quizais estou algo nervioso. Pero Beatriz tamén pareceu intuír que algo estraño pasaba con
Aroa.
Asómome á porta da cociña, onde ela segue a falar cos camareiros. De cando en vez leva a man
ao seu ombro esquerdo, xusto no lugar onde ten a tatuaxe, coma se ese movemento a tranquilizase.
Hai algo que non me gusta en todo isto, mais non sei demasiado ben que está a acontecer.
—Nico, que fas aquí, non ves que todos están a agardarte na mesa? –pregúntame Piero, que vén
por outra botella de viño.
—Si, claro, xa vou…
—Non poñas esa cara, amico! Hoxe é día de festa! Tutti sono felici! Por que ti non? Pásache
algo?
—Non, non te preocupes, todo está ben.
Dou media volta ollando de esguello a Aroa, que segue na cociña, agora mirando pola fiestra,
soa, tan distante que semella imposíbel achegarse a ela. Paréceme intuír o reflexo dunha bágoa na súa
meixela, mais non estou seguro. Ás veces Aroa é así, non pasa nada, a min non me importa que brille
lonxe, como unha estrela distante. Pero creo que se puidésemos falar de Xacobe con naturalidade as
cousas serían diferentes: estou convencido de que aos dous nos faría ben. Entro na galería, onde
Óscar está en pé, contando algo e xesticulando moito. Para iso estou aquí hoxe: para falar de Xacobe,
claro. Non podo esquecelo.
—O que estás a perder, Nico! –exclama Annie rindo sen parar.
Eu ocupo o meu asento e sorrío. Sei que non perdín nada. O espectáculo aínda está a piques de
comezar.
 14. Mía
(actualidade)

C OLGO o meu iphone e observo os demais a través dos cristais da galería. Ou sexa, que momentos
tan mega inoportunos elixe o meu manager para chamarme! Ás veces é difícil ser tan popular! É
verdade que eu non esperaba pasalo tan ben nesta reunión e que lle dixen que se me saía o tema das
fotos para o catálogo da próxima tempada podía chamarme a calquera hora. Ai, se a culpa é miña por
ser tan boa! Pero é que xamais na vida imaxinei que esta festa ía ser tan total, never ever! Mesmo
Annie está a pasalo fenomenal. Penso que lle gusta algo Óscar. Polo amor de Tous! Como pode
fixarse no bruto do meu curmán?
—Ei, Mía, que fas aquí fóra?
A voz ás miñas costas sobresáltame. Ao dar a volta descubro que é Nico, enfundado no seu abrigo
escuro. Estamos no xardín, a pouca distancia da galería, resgardados baixo un pequeno velador de
cor branca.
—Precisaba un pouco de intimidade para falar co meu manager.
Nico sorrí comprensivamente. Está guapo así, nesta penumbra. Pero claro, non é o Nico que eu
coñecín, é outra persoa, non deixo de alucinar co seu cambio.
—Gustaríame amosarche algo –dime metendo a man no peto.
Saca unha postal. Parece algún lugar con porto, mais non a vexo ben.
—Onde é isto? –pregunto–. Imos dentro que hai máis luz.
Nico cólleme do ombro.
—Non, escoita, isto é algo que quero que vexas ti soa.
Ollo a Nico fixamente e el devólveme a mirada sen pestanexar. Que forte, non? Por que quere que
o vexa eu soa? Poño a función de lanterna no meu iphone e examino a postal baixo a súa luz.
Decátome decontado. Pero se somos nós en Bergen! Non me fai falla mirar dúas veces para
recoñecer os estilos na indumentaria de cada un de nós: Óscar coa súa camiseta de fútbol, Nico co
seu aspecto desleixado, eu divina da morte, coma sempre…
—Non pode ser! Onde atopaches isto?
—En Bergen, haberá un par de meses… En parte foi a causa de que organizase esta reunión.
Sabes? Fíxome pensar moito. Na postal non aparece Xacobe, como podes ver.
—Quizais estea entre a multitude… –suxiro.
—Non, en absoluto, xa mirei moito –apresúrase a contestar Nico–. E decateime entón de que o
meu mellor amigo era para min un misterio. Quizais non debería dicirche isto, mais pensei moito na
súa morte todos estes anos, deille demasiadas voltas porque hai cousas que non me encaixan… Ti
lembras como foi a túa relación con el despois de volvermos do Interrail? Refírome a eses poucos
días antes da súa morte.
Asinto coa cabeza.
—Foi… Foi súper raro todo, non? Quero dicir, non quedamos moito neses días, pero unha tarde
el chamoume para tomar algo. Iso é o que foi estraño, ou sexa, el e mais eu nunca quedabamos xuntos
a soas. Eu púxenme coma unha tola, en plan histérica: pensei que era unha cita ou algo así. Pero non
creas, eh? Estaba súper serio, dixo que quería despedirse.
—Despedirse? –pregunta Nico e podo sentir a tensión do seu corpo.
—Si, quería despedirse porque dixo que ía emprender unha nova vida. Marchar de aquí, ir á
universidade… xa sabes.
—E de que falastes?
—Pois de nada e de todo. Estaba moi nostálxico, non sei, parecía como que lle daba moita pena
deixar a súa casa e, claro, para min era como súper forte, non? Ter a oportunidade da túa vida e que
o teu pai poida mandarte a unha universidade híper prestixiosa nos Estados Unidos! Quero dicir, eu
xamais pensei en ir á universidade, pero supuxen que lle tiña que facer ilusión e tal.
—E non falastes de nada máis?
Nico parece nervioso. Eu trato de facer memoria daquel último encontro con Xacobe, mais
pasaron moitos anos, ou sexa, todo aquilo quedou tan atrás…
—Non sei, Nico, pode que si. Xa sabes como era Xacobe. Guapo a rabiar, simpático coma
ninguén cando quería… Pero cando se puña a falar en plan profundo eu non era quen de seguilo.
Soltoume algunha cousa máis, da vida, das etapas… Dixo que nunca iamos volver atrás. Xacobe
vivíao todo demasiado intensamente, se queres que che diga a verdade. Vaia, que non sei como non
se decatou de que o que verdadeiramente lle facía falta era unha moza divertida e espontánea. Ou
sexa, que lle facía falta eu, non? Sempre pensei que fariamos unha parella mega ideal. Pero polo
demais… creo que non lembro máis nada.
Nico abrocha a cremalleira do abrigo.
—Quizais deberiamos entrar –dime, como dando a conversa por concluída.
—Si, claro, este frío é fatal para a miña pel.
Nico pasa diante de min e camiña uns pasos cara á galería, onde todos están de festa. Xusto entón
lémbrome de algo que fixo Xacobe aquela última tarde que o vin.
—Ah! Sabes por que foi tan súper estraño o noso encontro?
—Por que? –Nico parece ter o corazón nun puño.
—Acabo de lembrarme: Xacobe deume un bico antes de marchar. Si, non poñas esa cara! Foi un
bico de amigo, na meixela, un muac deses que se tiran ao aire, nada importante. Pero Xacobe nunca
bicaba a ninguén. Lembro que me pareceu súper forte, pero non quixen facerme ilusións. Quizais por
iso acabei por borrar aquel detalle da miña mente.
Nico asente, reflexivo. Entramos na galería e a calor dos braseiros e da xente parece reanimalo.
Eu síntome súper fascinada de ver como Annie coquetea con Óscar. Isto é de máis! Ou sexa, en que
galaxia estamos? Porén, unha parte de min segue pensando na conversa que mantiven con Nico no
xardín. É como se agora non puidese despegar de min esa tristura do meu último encontro con
Xacobe. Se o chego a saber, róubolle aquel bico. Polo menos, ter un último recordo daquel mozo que
tanto me gustaba.
 15. Óscar
(actualidade)

Q UE festa, mi madriña, que festa! E que guapa é a amiga de Mía, Annie… Ten uns ollos azuis de
infarto e unhas pestanas tan longas que parecen un ascensor directo ao ceo. Non pensei que o fose
pasar tan ben hoxe! A xente está moi animada, no fondo supoño que tiñamos todos moita gana de
vernos de novo, que foron demasiados anos sen saber case nada uns dos outros. Ata Mía está
encantadora. E se algunha vez foi unha pesada, insufríbel e insoportábel, que? Annie chegou á miña
vida grazas a ela, como non perdoala? Ah, Annie. Que beleza!
Pecho a porta do coche co mando.
—Ei, Óscar, como non estás dentro cos demais?
Decátome de que é Nico o que me está a falar. Deixei aparcado o coche fóra do recinto da
vivenda porque fomos os últimos en chegar, e agora Nico e mais eu estamos na rúa, alumeada por un
farol. Todo está silencioso. Nico e Aroa viven nas aforas da cidade, nunha zona residencial, cara e
tranquila.
—Equecín o móbil no coche e regresei por el. Estaba pensando que vivides nun sitio bárbaro, eh?
Xa tedes que ter pasta para pagar isto.
Nico sorrí.
—O certo é que a casa era duns familiares de Aroa e comprámosllela a bo prezo, aínda que, iso
si, tivemos que investir moito na reforma. Pero si que é un lugar estupendo. Ademais, non está
demasiado lonxe do viveiro e así Aroa pode ir alí cando quere. Precísao para desconectar.
—Ai, langrán! Quen che ía dicir a ti que ías acabar coa moza dos teus soños!
Nico non di nada, parece algo ausente. Mete a man no peto da chaqueta e saca algo.
—Quero amosarche unha cousa. Pero ten que quedar entre ti e mais eu, de acordo?
—Claro, ho, ben sabes que eu son de confianza.
Nico pon unha postal nas miñas mans. Non a vexo demasiado ben, así que me sitúo debaixo da luz
do farol para observala mellor.
—Manda chover na Habana! –exclamo–. Pero se somos nós! Como pode ser isto? Se hai xa dez
anos desta imaxe! Vaiche boa!
—Resulta que foi por esta postal polo que me decidín a organizar este encontro. Foi algo así
como un sinal, ben, non sei se ti cres nestas cousas…
—E tanto! Pásame sobre todo coas mulleres. Mesmamente hoxe con Annie, estame a pasar todo o
tempo…
Nico ri.
—Non sei se nos estamos a referir ao mesmo. En fin, o caso é que a imaxe trouxo á miña mente
moitas lembranzas, cousas que xa cría esquecidas e que me fixeron pensar outra vez en Xacobe…
Como foi o teu último encontro con el? Volvestes vervos despois do Interrail, neses poucos días
antes da súa morte?
Non teño que facer memoria. Lembro con exactitude a última vez que estiven a soas con Xacobe.
—Pois si. É curioso que digas iso, porque cando regresamos, notei a Xacobe bastante estraño. Só
me falaba de saír de festa, que era algo que lle gustaba, claro, pero non daquel xeito. Non sei, dicía
que tiña que aproveitar o tempo que lle quedaba con nós antes de marchar. El pensaba que en canto
comezase a universidade as cousas ían mudar para sempre. Así que quedamos unha noite e saímos a
tomar algo. Na miña vida o vira así.
—Así como?
—Estaba desacougado, deprimido, farto de todo. Eu non comprendía nada. Nun momento dicía
que non quería que as cousas mudasen e ao seguinte que tiña gana de vivir experiencias novas.
Quería fuxir da súa vida, mais non sabía cara a onde. Mesmo dixo que envexaba a miña forma de ser.
El, que tiña todo o que os demais queriamos, afirmou envexarme a min, tal como cho conto! Estaba
moi perdido, supoño que nervioso co cambio de vida que lle viña enriba.
—Despediuse de ti?
—Algo así. Estaba convencido de que era difícil que nos volvésemos ver. Eu díxenlle que coas
tecnoloxías que hai hoxe non había problema e que, en todo caso, quedariamos no verán, cando
viñese á casa por vacacións. El non me escoitaba. Aquela noite saímos a tope. Algunhas veces
Xacobe bebía demasiado e aquela foi unha delas. Mesmo cheguei a asustarme. Tiven que obrigalo a
parar e acompañalo de regreso á casa. O seu pai non estaba, así que estiven con el alí, bastante
tempo, sentados os dous nas butacas da sala. E a que non imaxinas de quen me falou entón?
—De quen?
—Da súa nai. Eu pensaba que estaba morta, se queres que che diga a verdade. Pero díxome que
non, que vivía no estranxeiro. Tamén me dixo que tivera outros dous fillos, un neno e unha nena e
mesmo me dixo como se chamaban e todo, estaba moi ben informado a pesar de que asegurou que só
volvera falar con ela unha vez desde que os seus pais se separaran. Ti sabías todo iso?
Nico óllame atónito.
—Pois claro que non. Quero dicir, eu sabía que a nai o deixara cando el era pequeno, pero máis
nada. Cada vez estou máis convencido de que Xacobe tiña máis segredos dos que pensamos.
Eu limítome a encoller os ombreiros. En realidade, non me gusta nada lembrar aquel último
encontro con Xacobe. Xamais o vira tan afundido como aquela noite. Aínda a día de hoxe me sinto
culpábel. Quizais podía axudalo, quizais, se chego a prestarlle máis atención, estaría mellor, máis
centrado, non cometería aquel maldito erro coa medicación. Pero eu daquela só quería saír e
divertirme. Non pensaba en máis nada.
—Que noxo! –digo enfadado comigo mesmo–. Este mundo é un vertedoiro. Está cheo de
porcallada, ciscallo e lixo!
Nico camiña ao meu carón, regresamos á galería, onde todos seguen a festa. Puxeron música e
están a bailar. Ah, Annie, que fermosa está así, apoiada contra a parede, ríndose do xeito de moverse
de Marta e Mía. Se non fose pola beleza de Annie, de verdade que pensaría que nada paga a pena
nesta vida.
 16. Piero
(actualidade)

O reloxo da cociña da casa de Nico e Aroa marca as catro da mañá. A maioría dos convidados xa
marcharon, todos eles afirmando que esta foi unha noite inesquecíbel e que debemos repetila noutra
ocasión. Óscar e Mario foron para Santiago e Mía e Annie van pasar uns días na casa de Marta antes
de regresar a Madrid. Eu, pola miña banda, ofrecinme a axudar a Nico a recoller un pouco todo isto
antes de nos deitar no cuarto de invitados.
—Queredes que vos axude? –pregunta Loretta desde a porta.
Vexo que ten o rostro canso: hoxe voamos ata aquí e mañá temos que regresar para atender o
ristorante.
—Non, amore, nós podemos con isto –dígolle a Loretta–. Déitate se queres, eu subo nun momento.
—De acordo. Buona notte, Nico, foi unha festa estupenda.
Loretta olla pola fiestra da cociña antes de irse. A través dela vemos a Bea discutindo con Antón,
diante do coche del. Levan case media hora así, desde que os outros marcharon. É unha mágoa que
unha noite tan bela como a de hoxe teña un final coma este. Que se lle vai facer! Sono cose que
capitano! E non parece que a discusión teña trazas de arranxarse.
—Dime a verdade, Piero, ti pensas que foi un accidente?
A voz de Nico distráeme dos meus pensamentos e aparto a vista da xanela. O meu amigo deixou
os vasos que está a colocar enriba da mesa e óllame en fite. Non sei por que, esta vez non me sinto
capaz de dicirlle que deixe de pensar na morte de Xacobe e que non lle dea máis voltas, como
sempre lle aconsello cando saca o tema. Agora é diferente. Vexo unha firmeza descoñecida nos ollos
de Nico. É coma se os dous soubésemos que chegou o momento de falar do asunto.
—Non, non penso que fose un accidente.
Nico non parece sorprendido polo que acabo de dicir, senón máis ben defraudado.
—E por que non me dixeches nunca que tamén sospeitabas algo máis?
—Xa sabes o que penso. Obsesionarnos co tema non é bo para ninguén.
—Pero tampouco é xusto que non saibamos a verdade. Non é xusto para nós, nin para Xacobe.
—Non sei que dicirche…
Nico estoura. Normalmente é unha persoa paciente e tranquila e resúltame estraño ver o meu
amigo tan alterado.
—Entón dime o que pensas de verdade! –exclama–. Dime que ti tamén desconfías desa versión
oficial que nos vendeu a policía e que tamén pensas que é demasiado estraño que alguén tan
intelixente como Xacobe confundise as doses do seu propio medicamento. Xacobe estaba moi
avisado polos médicos e ademais sabía moi ben o que facía. Ou é que non estiveches no seu cuarto?
Tiña unha chea de libros sobre plantas tóxicas, velenos e cousas polo estilo. Coñecía perfectamente
os perigos da digoxina!
Eu sento nunha das cadeiras da cociña, canso e sen saber que dicir. Tamén eu loitei coas mesmas
dúbidas das que me fala Nico todos estes anos, pero foi unha loita sen éxito, sterile.
—Ben o sei, amico –respondo tratando de calmalo–. Se cadra non coñecín a Xacobe tan ben
coma todos vós, mais abondoume un ano para decatarme de que podía ser moitas cousas, pero que
desde logo parvo non era.
—Claro que non era parvo! Era unha das persoas máis intelixentes que coñecín xamais!
—Vale, Nico, tranquilo. Eu penso que a moitos de nós nos pareceu sospeitoso todo o que
aconteceu con Xacobe, pero non te poñas así. As cousas non van cambiar a pesar de todo.
Nico senta noutra cadeira, ao outro lado da mesa.
—Como é o teu derradeiro recordo de Xacobe? –pregúntame.
Fago memoria un intre, antes de responder:
—Pois o mesmo que o que teño de todos vós, cando nos despedimos ao chegar a Venecia. Non
vou negar que sentín moito a morte de Xacobe, parecíame un rapaz cunha chea de calidades, pero
nunca tivemos demasiada relación. Díxome que fora un pracer coñecerme e que era unha mágoa que
non puidese continuar a viaxe convosco ata o final.
—E non viches nada raro? Nada excesivo nesa despedida?
—Non sei a que te refires.
Nico achégase a min para non ter que levantar a voz máis do necesario.
—Verás, estiven a falar con Mía e con Óscar sobre a última vez que viron a Xacobe. Quería falar
con Beatriz tamén, pero leva toda a noite moi rara e non tiven ocasión. Mía e Óscar déronme unha
versión sorprendentemente parecida dos feitos. Por separado, ambos os dous quedaron con Xacobe
poucos días antes da súa morte, e nos dous casos foi el quen propuxo o encontro. E sabes o que fixo?
Despediuse deles. Díxolles que as cousas estaban a piques de mudar, que xa non volverían verse…
Con Óscar mesmo chegou a falar da súa nai. Xacobe tiña dous medios irmáns e eu nin sequera o
sabía… Non che parece estraño todo isto?
—Non sei, supoño que Xacobe andaba tenso polo feito de ter que cambiar de vida tan
drasticamente. Pode que por iso se quixese despedir de todos. Comezar a universidade é unha
experiencia importante e máis se un cambia de continente, como ía facer el.
Nico asente. Os dous quedamos calados, mirando pola fiestra. Fóra, Beatriz e Antón seguen
rifando. De cando en vez escoitamos as súas voces, aínda que non comprendemos o que están a dicir.
Beatriz chora.
—Que vai pasar con eses dous? –pregunto a Nico.
—Non sei. Oes, ti non te preocupes, vai durmir que mañá tes que coller outro voo e xa hoxe
viaxastes moito. Agradézovos infinitamente que viñésedes. E por Beatriz perde coidado, que eu me
encargo.
—Grazie mille a ti, Nico, por todo. Foi unha velada incríbel. Buona notte, entón.
De esguello, vexo que Nico segue sentado na cociña mentres eu subo as escaleiras. Coido que
está frustrado. De seguro pretendía pescudar algo máis. Tamén eu sinto que hai algo que se nos
escapa, algo que non encaixa, pero que? Como facer de detectives dez anos despois, cando todo
aquilo quedou xa tan atrás?
Loretta dorme. Déitome na cama sen facer ruído e trato de recordar se Xacobe dixo algo insólito
o día da nosa despedida. Lembro que lle dixen que cando quixese podía visitarme en Venecia e a súa
resposta foi que non se debe regresar aos lugares onde un foi moi feliz, como el o fora alí. Non lle
dei importancia ao seu comentario. Xacobe tiña ese tipo de pensamentos. O máis probábel é que
tirase esas palabras dun libro ou dun filme, como facía moitas veces.
Trato de durmir, pecho os ollos e volvo abrilos. Que negro parece este cuarto durante a noite. Non
logro poñer freo aos meus pensamentos. Oxalá Nico non atopase nunca aquela postal! Son un pouco
supersticioso e tutto è così misterioso… Non podo evitar preguntarme se non sería Xacobe quen lla
fixo chegar…
 III. Franqueo en destino

Dise daquelas cartas que, en lugar de ser pagadas polo seu emisor, son pagadas por quen as recibe,
que é quen aboa o custo do selo.
 17. Praga
15 de agosto (dez anos antes)

P RAGA é a cidade dos solpores. As luces da tardiña son tan intensas e incandescentes que parecen
irreais. Co final do día, a cidade tínguese por enteiro de amarelo, vermello e laranxa, como se a
cubrise un fino veo de aire e sombras. O castelo medieval, a Ponte de Carlos, as augas do río
Moldava: todo muda durante o solpor. Os sete amigos gozan do instante sentados nunha cafetaría en
pleno centro histórico desde a que contemplan o famoso reloxo astronómico e, un pouco máis lonxe,
a igrexa de Tyn. Están agardando con expectación a que dean as sete da tarde porque, a cada hora en
punto, do reloxo saen unha serie de figuriñas que trazan un desfile circular. A menos de dez minutos
de que isto ocorra, na praza xa hai moitos curiosos que, coma eles, desexan ver o espectáculo.
Praga é unha das poucas cidades con prezos suficientemente baixos para que os sete rapaces
poidan gozar do luxo de tomar algo nunha cafetaría. Durante o día visitaron o castelo medieval e
mais percorreron a parte nova da cidade. A cada semana que pasa, van notando máis o cansazo da
viaxe, pero tamén se van sentindo máis libres e relaxados, máis afastados das preocupacións do
curso que con tanto esforzo acaban de deixar atrás. Eles son parte da viaxe e a viaxe é parte deles.
—É unha mágoa ter que marchar mañá –comenta Beatriz dando un grolo ao seu batido–. Este lugar
ten un engado especial.
Mía e Aroa están a comprobar que as reservas de asento que adquiriron esa mesma mañá na
estación de trens sexan correctas. Óscar xoga co móbil, mentres Piero trata de arranxar unha das asas
da súa mochila, que está rota. Nico está absolutamente abstraído, revisando as postais que mercou na
cidade e tratando de decidir cal delas lles vai mandar aos seus pais. Xacobe, que escribe no seu
caderno, levanta a vista e contémplao cun sorriso.
—Que che parece esta? –pregúntalle Nico.
É unha postal da praza onde están sentados agora mesmo.
—É perfecta. Xusto no lugar onde nos atopamos.
—Non sei… –dubida Nico.
Xacobe ri.
—Non comprendo como te complicas tanto para escoller unha postal. Para outras cousas es moito
máis simple.
—Seino, pero xa che dixen unha chea de veces que as postais son algo especial para min. Ti
escribes as túas lembranzas, non? Pois eu colecciono postais como pequenos anacos das cidades que
visito, para logo poder recordalas.
—Tes que amosarme a túa colección cando regresemos.
—De momento non teño moitas. Unhas poucas que merquei nas viaxes que fixen cos meus pais e
outras que me mandaron os meus familiares durante as súas vacacións. Pero algún día terei unha
colección de centos de postais de todos os lugares do mundo.
—Pensas viaxar moito, logo?
Nico encolle os ombreiros.
—Quen sabe. Nin sequera teño claro o que vou facer coa miña vida. O que espero, máis ben, é
que todos vós me enviedes postais alá onde vaiades. Ti o primeiro, eh? En canto marches, xa sabes o
que tes que facer. Envíame unha postal!
—Será o que faga nada máis chegar. Elixirei a postal máis fermosa e enviareicha.
—Non, iso non é suficiente. Tes que prometerme que me mandarás unha postal de cada un dos
lugares aos que vaias.
—Prometido. Estea onde estea sempre sacarei tempo para mandarche unha postal. Podes contar
comigo.
Xacobe olla a Nico e non pode evitar sentir certa tristura. Sabe que a insistencia do seu amigo non
ten que ver só co afán de coleccionar postais, senón co feito de non perder a súa amizade. Cando
comece a universidade, Xacobe marchará lonxe e apenas poderán verse durante o curso. Por iso é tan
importante que se manteñan en contacto, que traten de non perder ese vínculo que os une desde hai
tantos anos.
—Ei, rapaces, que está a piques de comezar! –exclama Mía consultando a hora no seu reloxo de
pulso.
Os mozos tardan uns minutos en xuntar os cartos para pagar a conta e érguense da cafetaría. O
reloxo astronómico está conformado por varios círculos azuis, negros e dourados que conteñen
números arábigos e romanos e tamén os símbolos dos signos do zodíaco. Foi feito a finais do século
XV e indica a hora, a posición do sol e o mes do ano. Cando o reloxo dá a hora en punto, as sete da
tarde, saen del varias figuras. Representan os doce apóstolos e, ao final, un galo que canta. Os
turistas aplauden entusiasmados.
—Gustouvos? –pregunta Aroa sen deixar de aplaudir.
—É moi orixinal, sen dúbida –responde Piero–. Que cousas se facían na Idade Media!
—A min tamén me gustou moito –di Óscar.
—Por fin algo que che gusta! –exclama Mía.
Todos rin agás Nico, que está calado e reflexivo. A conversa con Xacobe lembroulle que dentro
de moi pouco as súas vidas cambiarán irremediabelmente.
—Veña, home –anímao Xacobe–. Goza do momento, non te preocupes polo que vai vir despois.
Nada vai cambiar, podes estar seguro. Lembrareime da túa postal.
Xacobe dálle unha fraternal palmada a Nico nas costas. O resto do grupo xa emprendeu o camiño
de regreso ao hostal en que se aloxan. En Praga segue atardecendo e o ceo vermello é un incendio
infinito sobre os afiados tellados dos edificios.
 18. Beatriz
(actualidade)

A NTÓN entra no coche, pecha a porta con violencia e arrinca a toda velocidade. Escoito o ruído do
motor afastándose e sinto unha fonda carraxe. Que covarde, fuxir así deixándome tirada! Sorte que
estou na casa duns amigos. Seco as bágoas coa man, aínda que no fondo o último que me importa é o
meu aspecto. Sei que Nico e Piero viron todo pola fiestra da cociña, non teño nada que esconder.
—Estás ben? Por que non entras?
A presenza de Nico non me sorprende. Nada máis sentir como arrincaba o coche de Antón, xa o
vin saír da casa.
—Si, estou ben, non te preocupes –respóndolle.
Volvemos dentro. Nico pídeme que o acompañe á cociña e prepárame unha infusión quente.
Agradézollo: tanto tempo á intemperie deixoume xeada e dóeme o estómago despois de semellante
discusión. Vaia cretino ese Antón. Non penso volver chamalo na miña vida.
—Se non che importa, quedo a durmir con vós –digo, tratando de sacarlle ferro ao asunto e
tentando sorrir.
—Claro, non hai problema –dime Nico, devolvéndome o sorriso–. Aínda queda un dormitorio
libre.
—Moitas grazas.
—Ese Antón… –comeza a dicir Nico–. Levades moito tempo xuntos?
—Non. Apenas hai uns meses que nos coñecemos. É un impresentábel, ben o sei. A culpa é miña,
por confiar en xente que non debo. Polo xeral son boa xulgando as persoas, é o meu traballo. Pero
cando se trata de min mesma, en temas sentimentais xa ves, non dou unha.
Nico sorrí.
—Co amor nunca se sabe… Mírame a min, toda a vida detrás de Aroa. Cando nos atopamos
naquel aeroporto non podía crelo. E cando ela aceptou quedar para cear comigo sentinme o home
máis afortunado do mundo. Agora, xa ves. Tampouco eu sei en quen confiar.
—Aroa quérete, Nico. Iso é o que importa.
Nico parece afundido.
—Aroa agochoume cousas importantes para os dous. Nunca me dixo que tivera unha relación con
Xacobe e estou case seguro de que foi así. E o mesmo pasou con el. Son as dúas persoas máis
importantes da miña vida, pero no fondo son dous descoñecidos para min.
Dou un sorbo á macela, sentindo como se me quenta o corpo. Comprendo moi ben o que quere
dicir Nico e síntome aínda máis culpábel de non contarlle nada o día que veu visitarme á miña
consulta. Non é xusto para el descoñecer unha verdade que lle afecta tanto.
 —O outro día non fun sincera contigo. Preguntáchesme se Aroa e Xacobe tiñan unha relación
porque os viches nesa postal, verdade? Si, Aroa contoumo todo, viu a foto. Pero xa a coñeces, é
incapaz de falar dese tema. Mira Nico, vouche dicir a verdade. Aroa e Xacobe tiñan algo entre eles.
Ninguén o sabía e eu tardei moito en coñecer esa información. Unha tarde Aroa chegou chorando á
miña casa e confesoumo todo. Foi uns meses antes da viaxe. Díxome que non soportaba gardar un
segredo así por máis tempo. Estaba realmente mal.
—Por que?
—Porque Xacobe non quería contarlles aos demais a relación que mantiñan e ela estaba farta de
finxir. Quen sabe canto tempo levaban así. Vivían practicamente xuntos desde a infancia, eran como
irmáns, pero non o eran. Penso que tiñan unha historia moi complicada.
Nico garda silencio un momento.
—Non comprendo nada. Xacobe non era mentireiro, todo o contrario. Non ten sentido que
agochase que Aroa e mais el eran mozos, por que ía facelo? A quen lle podía importar? Os pais de
Aroa queríano coma un fillo! No instituto todos o respectaban e Aroa era a rapaza máis guapa do
noso curso. A ninguén lle ía parecer raro que saísen xuntos!
Reclínome na cadeira.
—Verás, eu naquel momento tampouco podía comprendelo. Pero co paso do tempo cheguei ás
miñas propias conclusións. Xacobe tiña moitos problemas. A súa nai deixouno sendo el moi cativo.
O seu pai case nunca estaba na casa, absorto no seu traballo, e durante o último curso do bacharelato
practicamente o obrigou a ir estudar fóra, pensando no seu futuro, claro está, pero sen darlle moitas
opcións. En realidade, todas as cousas que Xacobe amou na súa vida lle foron arrebatadas. Se tivese
que dar un diagnóstico, diría que non quería que lle acontecese o mesmo con Aroa. Non desexaba
mostrarlles aos demais a súa debilidade, é dicir, ela, para que puidesen atacalo. A súa traxectoria
vital fixo que se puxese á defensiva.
Nico óllame en fite, pendente de cada unha das miñas palabras.
—Teño que recoñecer que todo iso que dis casa perfectamente co seu carácter. Xacobe sempre
quería aparentar ser unha persoa forte, sen dúbidas. Aínda que eu sei que iso non era sempre así. O
que pasa é que me custa admitilo, porque quere dicir que eu non coñecía a Xacobe tan ben como cría.
El non confiaba en min.
—Eu creo que non ten nada que ver con que non te quixese ou non confiase en ti, Nico. Penso que
o tema de Aroa era algo que o superaba. Era o único que de verdade lle importaba na vida, un
refuxio secreto no que escapar das frustracións do seu día a día. Temía que lle quitasen aquela
relación que o mantiña vivo e por iso non era capaz de contarllo a ninguén.
Nico apoia a cabeza nos brazos, case deitado enriba da mesa.
—Non te poñas triste, Nico. El queríate.
—Non, non é por iso.
—Entón por que é?
Os ollos de Nico adquiren un brillo estraño.
—Ti estás a dicir que Xacobe tiña moitos problemas… Verás, esta noite estiven falando con Mía,
Óscar e Piero. Os tres din que se despediu deles antes de morrer, mais Piero cre que foi porque
marchaba a estudar fóra. Porén, eu non penso o mesmo.
 Sinto un arrepío.
—A onde queres chegar?
—Nunca crin que Xacobe morrese por un accidente. Cada vez estou máis convencido de que foi
un suicidio.
Desde que Nico apareceu no meu consultorio hai uns meses, comprendín que máis tarde ou máis
cedo iamos acabar falando disto. Sóubeno polo seu comportamento: non é algo que pensase agora,
leva moitos anos matinando nesta idea, pero non se atreveu a expresala en voz alta ata que reuniu
máis evidencias.
—Xacobe despediuse de ti tamén? –pregúntame.
—Si –confeso–. Díxome que fora un apoio moi importante para el. Eu debía devolverlle uns
libros e el pediume que llos levase á súa casa, algo insólito porque eu nunca estivera alí. Amosoume
o seu cuarto, a súa biblioteca persoal… Foi coma se me deixase acceder ao seu universo íntimo.
Aquilo ocorreu uns días antes da súa morte.
—E nunca pensaches que podía estar relacionado?
A cunca da macela, agora baleira, foi arrefriando entre as miñas mans e sinto como escapa a súa
calor.
—Hai algo que non che contei o outro día. Díxenche que estudara psicoloxía e que estaba
especializada en problemas da mocidade…
—Si, e penso que che acae moi ben a túa profesión.
—O certo é que fixen a miña tese de doutoramento sobre o suicidio en adolescentes. Eu tamén
pensei desde sempre que o de Xacobe foi un suicidio. Era unha idea que quedou flotando na miña
cabeza, algo difuso, pero cando comecei a estudar o fenómeno, as miñas teorías foron concretándose.
Hai moitas probabilidades de que Xacobe se suicidase cunha sobredose da súa medicación e que os
investigadores cometesen un erro ao interpretar a súa morte como un accidente.
Nico e mais eu quedamos en silencio. Síntome ben despois de confesarllo todo, pese a saber que
iso supón traizoar as confidencias de Aroa. Pero ela estaba tan estraña esta noite… Parecía allea a
todos nós, sumida nas súas cavilacións. Quizais o feito de que Nico saiba a verdade os axude a
ambos.
—Cres que Aroa o sabe? –pregúntame.
—Non che podo responder a iso. É certo que non perdín todo o contacto con ela ao longo destes
anos, pero hai moito que non temos unha relación de confianza plena. Ademais, nunca me volveu
falar do seu con Xacobe. Tratei de que me contase máis cousas, pero todo foi en van. E despois do
funeral, foi imposíbel para min arrincarlle unha soa palabra sobre os seus sentimentos cara a
Xacobe.
Pola fiestra comeza a amencer. As luces rosadas do sol ábrense paso no ceo, tinguindo o aire de
irrealidade. Nico quedou calado. A pesar do moito que cambiou, ao velo así, sentado na cadeira,
sinto a súa fraxilidade e recordo os tempos do instituto. No fondo, segue a ser o mesmo.
—En que pensas? –pregúntolle.
—En que nunca me decatara do moito que Xacobe cambiou as nosas vidas. Aquilo afectounos a
todos, dun xeito ou doutro.
—Algo así nunca se esquece, Nico.
 —Sentícheste culpábel algunha vez?
Asinto coa cabeza.
—Toda a vida. Moitas veces pensei que se nos preocupásemos máis por Xacobe, se o
atendésemos máis e non désemos por sentado que era un rapaz forte que non precisaba a axuda de
ninguén… as cousas serían diferentes. Se axudo a rapaces que intentaron suicidarse é por el, Nico.
Porque non puiden facer nada polo noso amigo.
As bágoas percorren o rostro de Nico, esvarándolle pola barbadela.
—A culpa foi miña, Bea. Como non souben velo? Xamais vou poder perdoarme isto.
Poño a miña man sobre a man do meu amigo.
—Vas ir ver esa psicóloga da que che falei? Ela pode axudarte a superar todo isto, Nico. Ningún
de nós se decatou, non o ves? Todos puidemos axudarlle, pero non soubemos como facelo.
Nico érguese, seca as bágoas cun pano de mesa e acompáñame ata o dormitorio de invitados.
Dáme unha aperta, despois deséxame que descanse e afástase con pasos lentos. Eu sento na cama,
pensando en todo o acontecido. Nunca falara tan abertamente do suicidio de Xacobe con ninguén.
Non podo evitar pensar como serían as cousas se el aínda seguise vivo.
Cando xa estou a piques de apagar a luz, Nico volve aparecer na porta do cuarto,
sobresaltándome un pouco. O seu rostro grave e desacougado indícame que algo malo está a pasar.
—Estás ben? –pregunto–. Que ocorre?
Nico apenas parece capaz de falar. Érgome dun chimpo e achégome a el, repetindo a pregunta:
—Que pasa Nico? Fala, por favor, estasme asustando.
—É Aroa –murmura coa voz quebrada–. Non está no dormitorio. Pensei que fora durmir, pero alí
non está. Non a atopo por ningures. Desapareceu.
Miro a Nico con incredulidade e poño os zapatos e o abrigo.
—Colle as chaves do coche –dígolle–. Imos buscala.
Nico obedece coma un autómata. Eu mordo a lingua para non preocupalo aínda máis. Non quero
dicirlle que observei cousas alarmantes no modo en que se comportou Aroa esta noite.
 19. Budapest
17 de agosto (dez anos antes)

B UDAPEST é unha cidade imperial, de edificios suntuosos, rúas amplas, aparencia tranquila e estilo
clásico. Budapest é tamén unha cidade de balnearios, chea de mananciais de augas termais que tanta
atracción exercen sobre os turistas. Os sete amigos decidiron pasar a súa última tarde en Budapest
visitando un dos máis coñecidos: o balneario Széchenyi, un espectacular edificio de estilo neogótico
inaugurado a comezos do século XX, que conta con numerosas salas con auga a varias temperaturas,
saunas, augas termais e diferentes tratamentos. Despois de percorrer o interior do edificio, os sete
acabaron por reunirse na enorme piscina externa para aproveitar a agradábel temperatura e o sol da
tarde.
—Ai, rapaces, como vou estrañar isto cando regresemos! –exclama Óscar–. Isto si que é vida!
—Non dicías o mesmo hoxe á mañá cando subimos ao Bastión dos pescadores… –dille Mía cun
sorriso burleiro.
—E como o ía dicir? Se serán arrevesados e revirados, poñer ese edificio nun lugar tan alto!
Pensei que non dabamos subido todas aquelas escaleiras!
Xacobe, Nico e Piero falan cun grupo de rapaces e rapazas italianos que tamén están a facer o
Interrail e que se dirixen, precisamente, a Praga. Aroa está deitada, coa cabeza apoiada no bordo da
piscina e os ollos pechados, deixándose flotar. Sente o sol morno na cara e nos ombros, trata de
relaxarse, pero aínda así non está cómoda. Abre os ollos e decátase de que Beatriz está a observala.
—Apetéceche que vaiamos á sauna? –pregúntalle.
—Claro, acompáñote.
Beatriz e Aroa saen da piscina, recollen as toallas brancas e diríxense á sauna, que recende a
menta e eucalipto. Sentan nun dos bancos de madeira que están libres e fican un anaco en silencio.
—Que é o que che pasa? –pregúntalle Beatriz.
Aroa nega coa cabeza.
—Non me pasa nada. Non sei a que te refires.
—Comigo non tes que finxir, Aroa. Son a túa amiga.
Aroa suspira, non sabe se abafada pola calor da sauna ou polos seus propios pensamentos.
—Nin sequera eu sei o que me pasa, Bea. Hai uns meses tiña medo de acabar o bacharelato e que
todo cambiase. Agora devezo porque todo mude, por comezar unha nova vida.
—É por Nico?
—Supoño que si. Comecei a facerlle máis caso para ver se Xacobe reaccionaba e xa ves…
Estívome ben. Sei de sobras que non se pode xogar así cos sentimentos da xente. Agora estou
confundida. Eu quero a Xacobe, pero Nico…
 —Con Nico todo é moito máis fácil, non si?
—Si. Encántame a forma de ver o mundo que ten Xacobe. É guapo, é intelixente e sempre me
sorprende con cousas novas. Pero non aturo máis esta relación que temos por moito que el trate de
explicarme que é o mellor para os dous. Non é certo, non é o mellor para min. E con Nico penso que
todo sería distinto. Con el sinto que podería ser eu mesma, sen ter que andar detrás de ninguén.
Acaso o amor non é precisamente iso?
—E que vas facer?
—Non o sei. Non penso preocuparme ata que regresemos. Agora só quero pensar nesta viaxe, en
todo o que estamos a vivir. O tempo pasa tan rápido…
—Mañá destas horas estaremos en Venecia.
—Si, paréceme incríbel. Cando saímos da casa pensei que se nos ía facer longo un mes, pero
agora decátome de que non dá para nada.
Beatriz asente, cun sorriso.
—Xa case non nos queda verán por diante. Só espero que, cando comece o novo curso, as cousas
non muden entre nós.
—Non sexas parva! Nós sempre seremos amigas. Ademais, ti finalmente vas estudar en Santiago,
non si?
—Si, ao final matriculeime en Psicoloxía, a ver que tal me vai.
—Pois eu estarei na Coruña, facendo Bioloxía, así que podemos vernos cando queiramos.
Beatriz asente de novo e comenta que xa é hora de saíren da sauna. Deciden regresar á piscina
externa, onde os seus amigos están reunidos, conversando entre risos. Mentres entra na auga, Aroa
pregúntase como serán as cousas co inicio do novo curso. É certo que cada un comezará unha vida
nova e que será moi difícil volveren estar así, todos xuntos, tan despreocupadamente. Lembra a Ponte
das Cadeas, a máis famosa de Budapest, que viu esa mesma mañá e séntese coma se estivese no
medio, xusto enriba do río Danubio, sen saber a que beira dirixirse. A súa mirada crúzase coa de
Xacobe, que lle sorrí desde a auga. Aroa pensa que, a pesar de todo, non hai outros ollos tan
profundos coma eses.
 20. Aroa
(actualidade)

O S primeiros raios do amencer atravesan o parabrisas do coche feríndome os ollos. Son como
frechas cravándoseme debaixo das pestanas, prodúcenme unha dor aguda e fanme lembrar as lapas
do inferno. Este primeiro raiar do sol, tan doloroso, fíltrase a través do meu corpo, oprimíndome o
corazón. Non, non debo deixarme levar polos meus escuros pensamentos, debo permanecer lúcida.
Poño as miñas lentes de sol, agarrando o volante coa outra man. Agora compréndoo cunha claridade
sorprendente: son unha fuxitiva. A autoestrada ábrese diante de min recta, despexada, infinita.
Conduzo por ela a toda velocidade. Quen vai ter piedade de min? Non podo contarlle a ninguén o que
fixen porque eles xamais o comprenderían.
Fun eu a que matou a Xacobe. E hoxe, ao ver a todos os meus antigos amigos ao redor dunha
mesa, algo rachou no meu interior. Tiven que abandonar a galería. Vaguei pola casa coma unha alma
en pena: pensaba no mel, nas miñas abellas chuchando as flores, na paisaxe de colmeas a carón do
vello viveiro dos meus pais. Elas alí, tan apartadas de todo…
Os antigos exipcios crían que as abellas naceran das bágoas do deus sol, Ra, e que ao caeren ao
chan se converteran en insectos con ás. As miñas abellas son tamén as miñas bágoas. Cada colmea
garda dentro de si un anaco da miña penitencia: elas son as únicas que saben o crime que cometín. Ás
veces penso que sen elas non sobreviviría. Porque quen agocha un segredo coma o meu sente a
necesidade de estar todo o tempo entre cousas tan puras como o mel.
Chego á peaxe.
—Para Sigüeiro?
Asinto coa cabeza e estendo a man pola fiestra aberta do coche para pagarlle á muller que está
dentro da cabina. A barreira ábrese e eu arrinco outra vez, primeiro amodo pero, despois, en canto
me encontro na estrada, piso o acelerador. Xa estou moi preto do aeroporto. Comprarei un billete
para calquera destino e marcharei para sempre. Isto foi o que debín facer hai dez anos: comezar unha
nova vida moi lonxe de aquí, esquecerme de todo. Pero como supoñer que volveriamos reunirnos
tantos anos despois? Nunca debín retomar a miña relación con Nico e moito menos ir vivir con el.
Nunca debín aceptar asistir á festa de hoxe e, se cometín un erro, ese foi, sen dúbida, preparar unha
torta de mel para a sobremesa.
Un arrepío percorreu o meu corpo cando escoitei falar a Mía das adelfas. Lémbroo coma se fose
hoxe: os tres invernadoiros repletos delas, creando un espectáculo insólito e fermoso. Insólito porque
os meus pais sempre adoitaban ter moita máis variedade e fermoso porque as adelfas eran
incríbelmente belas, cubertas de flores rosas. Cando Xacobe e mais eu as vimos por vez primeira, un
mes antes de irnos de Interrail, quedamos abraiados. Pero non era esa a razón pola que estabamos
alí.
Antes da viaxe, Xacobe e mais eu foramos sós ata o viveiro na súa moto porque eu llo pedira. Os
meus pais comentáranme que un cliente estranxeiro lles fixera un encargo especial: unha planta
carnívora. Non era a primeira vez que recibían un pedido así, pero tampouco era algo frecuente, e
Xacobe era un apaixonado das especies exóticas, así que supuxen que lle gustaría vela.
—Quero amosarche algo. Está dentro do cuarto húmido –indiqueille.
O cuarto húmido era como os meus pais chamaban a unha pequena estancia que había detrás dos
invernadoiros onde se cultivaban os exemplares máis raros e delicados de todos. Era pequeno,
completamente pechado ao exterior agás por uns diminutos respiradoiros e sempre tiña controlados
os niveis de temperatura e luz de forma mecánica.
Ao entrar, a humidade e a calor abafantes dificultáronme a respiración durante uns minutos. As
plantas estaban dispostas ao noso redor e, como sempre que estaba alí, tiven a sensación de atoparme
no medio dunha selva tropical. Flores enormes de cores vivas, arbustos dun verde exuberante e, ao
fondo, a planta carnívora.
—Mira –dixen sinalándoa–. Iso era o que quería que vises. É xenial, non si?
Pero Xacobe non me prestaba atención.
—Que é isto? –preguntoume desde a outra esquina do cuarto.
Eu achegueime. Estaba sinalando unha flor impresionante, de cor vermella coma o sangue, cuns
pétalos enormes e brillantes de forma triangular. O seu centro era redondo e dourado, do tamaño da
miña man. Comprobei a etiqueta que os meus pais penduraban sempre nos testos das plantas para
identificalas.
—É unha sidera rubra, de orixe amazónica –lin no papel.
—Nunca vira nada igual.
Eu asentín. Non recordaba ver aquela flor nunca antes no viveiro, debía ser tamén un encargo
especial. Atafegados pola calor, saímos ao frescor da tarde. O sol brillaba no ceo e o aire estaba
cheo de abellas que enchían de música o ambiente co apresurado bater das súas ás.
—Sería fermoso vivir aquí, verdade? –preguntoume Xacobe.
Iamos collidos da man e eu aperteilla máis forte. Pensara o mesmo nunha chea de ocasións: sería
tan bonito facer unha casa a carón dos viveiros e vivir así, entre a natureza… Algunhas veces,
Xacobe parecía ler os meus pensamentos, desexaba exactamente o mesmo ca min e entón eu cría que
todo o que me dicía era verdade, que eramos almas xemelgas e que as laranxas teñen dúas metades
que se xuntan só unha vez na vida. Pero despois, Xacobe dicía ou facía algo que o estragaba todo e
eu sentíame ferida porque en realidade non encaixabamos tan ben como el quería crer.
Aquela tarde, mentres subiamos á moto, díxome:
—Oes, vou deixarte na casa, que teño que saír.
—Onde vas? –preguntei, a sabendas de que non ía obter resposta.
Xacobe, en efecto, ficou calado. Arrincou a moto e o ruído do motor impediu que cruzásemos
palabra o resto do camiño. Detestaba aqueles silencios. El precisaba saber todo o tempo onde me
encontraba eu e con quen estaba, pero logo tiña aquelas cousas. Eu non era parva. Decatábame
perfectamente de que as cousas entre nós non funcionaban, de que a nosa relación non estaba
equilibrada, e cada día que pasaba sentíame un pouco peor con todo aquilo. Non quería ser unha
muller obxecto, desas que sempre están subordinadas ao seu home. Desexaba ser eu mesma e saír
daquela trampa.
—Vémonos mañá –díxome cando chegamos.
Xacobe arrincou e eu quedei alí, vendo como se afastaba, chea de carraxe. Poucos meses atrás
aquel tipo de situacións dábanme ganas de chorar. Pero aquela tarde non sentía nada, tan só un
inmenso cansazo por ter que seguir mantendo aquela dobre vida.
Pecheime no meu dormitorio, puxen música e deixei pasar as horas.
Un par de semanas máis tarde regresei con Xacobe ao viveiro para facerlles uns recados aos
meus pais. As adelfas seguían medrando, cada vez máis altas e bonitas, e as miñas abellas parecían
felices, zunindo alegremente. Todo respiraba harmonía, excepto eu. Había días que non lograba
disipar a sensación de malestar no estómago. Apenas era capaz de comer, non tiña gana de saír, nin
de falar con ninguén: o mundo non me importaba. Os meus pais comezaron a preocuparse por min,
mesmo me levaron ao médico. Pero eu sabía que a miña enfermidade non era física e tamén que a
única que podía poñerlle solución era eu. Debía tomar as rendas da miña vida.
—Xacobe, temos que falar –díxenlle mentres abría a chave de regadío dos invernadoiros.
Xacobe sorriu e pasou a man polo seu cabelo.
—Claro –dixo tratando de aparentar tranquilidade.
—Non podo máis. Non quero seguir con isto. É hora de que o deixemos e cada un comece a súa
vida, aínda que ao principio sexa duro. Sempre serás unha persoa especial para min, pero non
estamos ben xuntos porque me fas sufrir e eu merezo algo mellor.
Xacobe sorriu aínda máis.
—Xa che dixen unha chea de veces que tes que ter paciencia. As cousas van cambiar. Eu vou
estudar unha carreira, como ti queres, serei un prestixioso escritor e entón, cando xa non dependa de
ninguén, dirémoslles a todos que estamos xuntos, que levamos xuntos toda a vida. Imaxinas? Será
apoteótico. Pero ata entón ninguén poderá separarme de ti. Ti e mais eu nacemos para estar xuntos.
Eu respondinlle moi firme.
—Non, Xacobe, non o comprendes. Non o aturo máis. Isto remata aquí.
Xacobe pasoume a man polo cabelo.
—Algunhas veces es moi irracional, Aroa. Ben sei a causa e non te culpo. Ti tivéchelo todo desde
nena: unha familia, uns pais que te queren, unha casa fermosa… Non sabes o que é a vida. Pero non
te preocupes, eu estou aquí para protexerte.
—Xacobe, dígoche de verdade que non quero verte máis! Non o entendes?
—De acordo. Se iso é o que queres, respectareino. Pero escóitame primeiro. Ti sabes que para
min es a miña vida enteira.
Xacobe colleume da man e levoume a un lugar diáfano, desde onde se observaba perfectamente o
ceo azul.
—Sabes quen era Catulo? –preguntoume.
Eu neguei coa cabeza.
—Era un poeta antigo, escribía en latín. E queres saber o que dicía?
Ollei a Xacobe, sen saber que dicir, e el proseguiu:
—Catulo dicía que os soles morren e volven renacer, pero que nós só temos unha luz e que, cando
esa luz se apaga, a nosa noite é perpetua.
—E que me queres dicir con iso?
—Que os días seguirán pasando se ti me abandonas, coma se nada ocorrese. O sol sairá e
poñerase porque é eterno, pero nós somos limitados e un día morreremos. Unha vez que extingas a
luz que me dá a vida, quedarei cego e non hai sol que sobreviva nas tebras. Por favor, non me deixes,
Aroa. Pensa en todo o que seremos ti e mais eu xuntos. Pensa en cantos soles veremos nacer e
morrer, sentindo con eles o sabor da eternidade.
Foi imposíbel, non tiven o valor de deixalo alí, quizais o lugar era demasiado fermoso para unha
ruptura, aínda que son consciente de que debín facelo. Xacobe e mais eu pasamos o resto da tarde
falando de temas sen importancia, rindo como nos vellos tempos, pero eu xa sabía que todo era
irreal, que as cousas non ían cambiar. A súa forma de ser facíame sentir coma se todo o tempo
estivese a pedir a esmola luminosa dese sol de Catulo. E cando por fin lograba ser acariñada por
unha raiola esvaradía, ardía decontado, deixándome o peito inzado de cinzas e os ollos cheos de
sombras. Eu sabía que o amor non é pedir esmola.
Ao chegar ao aeroporto de Lavacolla aparco o coche e baixo. Levo unha maleta pequena, todo o
diñeiro que logrei reunir e o meu pasaporte. Non quixen traer máis nada para non levantar sospeitas.
Sei que en canto Nico descubra a miña ausencia sairá a buscarme. Nada disto é xusto para el. Nico
foi como un vento fresco que alixeirou a miña vida, devolveume o sorriso. Sei que el podería
perdoarme todo, podería vivir comigo a pesar de todo… agás isto. Nico xamais amaría a asasina do
seu mellor amigo.
Síntome moi desacougada, preciso tranquilizarme antes de actuar. Diríxome cara aos baños do
aeroporto, lavo a cara e poño un pouco de maquillaxe para disimular a palidez do meu rostro. O meu
reflexo no espello resúltame descoñecido e sinto ganas de dicir en voz alta: Si, Aroa, esa es ti, unha
asasina. Ti mataches a Xacobe hai dez anos e, desde entón, só podes encontrar a paz entre as
abellas. Non, non podo confesar iso, aínda que sei que eles intúen a verdade. Todos saben que
Xacobe non era tan parvo como para medir mal a dose de digoxina. Fun eu quen lle aumentou a
cantidade.
Diríxome ao mostrador de atención ao cliente dunha das compañías e agardo na cola, mentres
observo os voos das próximas horas nunha das pantallas. Teño que elixir o lugar ao que fuxir. Non
me importa que será de min. O único que penso é que Nico non merece isto. Cavilar no dano que lle
vou facer asfíxiame. El deume a posibilidade de ser feliz e eu vou arrebatarllo todo. Foi el quen
mudou a miña vida con aquelas poucas palabras no aeroporto de Praga.
Saco o móbil do bolso e trato de ignorar as trinta chamadas perdidas que teño de Nico e de Bea.
Escribo unha mensaxe de texto para Nico: Sempre nos quedará Praga. A cola que teño diante avanza
e chega a miña quenda.
—Que desexa? –pregunta o home uniformado que atende o mostrador.
—Un billete de avión.
—A que destino?
Tardo un intre en responder. Un sitio onde ninguén me coñeza, onde se borren todas as pegadas do
meu paso polo mundo. Un país tan lonxe que nin sequera eu poida encontrarme. Quero ir á fin do
mundo e deixar alí todos os remorsos que me atravesan a conciencia como alfinetes vermellos.
 21. Venecia
19 de agosto (dez anos antes)

V ENECIA é unha cidade sorprendente, un labirinto de rúas, canles e pontes sobre as augas. Venecia
é un pestanexar de soños sobre o mar, un lugar de arquitectura delicada e caprichosa, de aparencia
efémera e misteriosos cimentos, invisíbeis á mirada. Non é fácil orientarse en Venecia e, por iso, non
hai mellor forma de visitala que coa experta guía dun auténtico veneciano. Piero desenvólvese con
total naturalidade na maraña de rúas e calellas ateigadas de turistas e os seus seis amigos ségueno,
fascinados por tanta beleza. Grazas a el conseguiron un paseo en góndola pola metade de prezo e
aloxamento gratis no hostal duns amigos do pai de Piero.
—Os meus pais din que estades convidados a comer no restaurante todo o tempo que esteades
aquí e agradecen moito o ben que vos portastes comigo este curso.
Os outros seis rapaces agradecen o convite con exclamacións de xúbilo. Son as súas primeiras
horas en Venecia, pero xa están contaxiados do ambiente festivo da cidade, aínda que vaia unha calor
abafante e un sol de xustiza.
—Eu quero mercar unha máscara antes de ir xantar! –exclama Mía–. Son divinas!
Percorren as tendas de souvenirs devagar, con absoluta liberdade, sen a preocupación de teren
que estar mirando constantemente o mapa.
—Aquí non existen dúas rúas paralelas, verdade que non? –pregunta Óscar.
—Iso sería demasiado aburrido! –responde Piero, rindo.
As tres rapazas, xunto con Óscar, pérdense nas tendas, absortas na tarefa de seleccionar a máscara
perfecta para Mía. Xacobe, Piero e Nico quedan fóra, observando o ir e vir de turistas na rúa.
—Estou contento de regresar á miña casa, pero tamén moi triste por ter que deixarvos –comenta
Piero–. Foi un ano estupendo, o mellor da miña vida, espero que manteñamos o contacto sempre.
Venecia é a vosa casa.
Nico dálle unha aperta a Piero.
—Claro, Piero, isto non é unha despedida. Seguro que volvemos vernos pronto… Vas quedar a
estudar en Italia, non si?
—Si, vou ir facer estudos de cociña a unha prestixiosa escola que hai en Roma. Penso facerme
cargo do negocio dos meus pais algún día…
—Dáme envexa que teñas as cousas tan claras. Oxalá eu tamén tivese un soño así, coma o teu…
—Seguro que deveces por volver comer pizza italiana, Piero! –chancea Xacobe.
—Si, si, iso teño que admitilo! –recoñece o rapaz–. Pero ídesme dar a razón. Meus pais fan la
migliore pizza del mondo! Xa veredes!
—Moitas grazas por todo, Piero –dille Xacobe–. Dáme moita mágoa que non volvas con nós para
Galicia. Foi estupendo coñecerte.
—O mesmo digo.
—Espero que teñas moita sorte co teu restaurante e coa túa vida en xeral e que os teus soños se
fagan realidade.
—Ei, ei! Nin que non fósemos vernos nunca máis! Estade seguros de que irei visitarvos, non me
ides perder de vista tan facilmente!
Nico e Piero rin e Xacobe forza un sorriso sen gana. Mía e os demais saen da tenda, falando en
voz alta da máscara que a rapaza acaba de mercar, tan fantástica e dourada como a propia Venecia.
—Mirade que souvenir tan ideal levo! –exclama Mía.
Xacobe asente, pensando que todos eles precisan acumular recordos, lembranzas tanxíbeis ás que
acudir cando xa non estean alí. A fin da viaxe achégase. Piero quedará na súa casa e eles seguirán o
camiño sen el. É posíbel que volvan verse, mais Xacobe tamén sabe que o máis probábel é que
perdan axiña o contacto. Venecia é un soño feito realidade ante os seus ollos. Pero dos soños sempre
se acaba por espertar. Ou é que acaso alguén pode durmir eternamente?
 22. Nico
(actualidade)

–S EMPRE nos quedará Praga…

A voz de Beatriz sácame do meu atordamento. Esperaba que Aroa dixese algo ben distinto na
mensaxe que me acaba de mandar. Esa frase soa a unha despedida irremediábel, sen volta atrás. Non
comprendo nada do que está pasando. Conduzo pola autoestrada sen saber demasiado ben onde nos
diriximos e Beatriz acompáñame no asento do copiloto. Procuramos a Aroa por todas partes:
rexistramos as proximidades da casa e as estradas locais, pero ao non atopar nin rastro dela
supuxemos que collería a autoestrada, xa que hai un acceso moi preto do lugar onde vivimos.
Agora pregúntome se estaremos a facer o correcto. Aroa non vai volver pola súa propia vontade e
cada minuto que esteamos lonxe dela pode ser vital. Non quero perdela como perdín a Xacobe, non
sei se podería soportar outra ausencia así.
—Por que fai isto? –pregunto.
Beatriz non responde. De esguello, vexo que le a mensaxe unha e outra vez, apertando o meu
móbil entre as mans con forza, como se nesa breve frase fose atopar unha resposta.
—Fai isto porque no fondo non quere irse –responde Beatriz nun murmurio.
—Que queres dicir?
Beatriz quere manter a calma, pero está tan nerviosa coma min.
—Praga foi o aeroporto onde vos volvestes atopar, non si? –pregunta.
—Si, así é. Ten algo que ver con todo isto?
—Se cadra. Algunhas veces o subconsciente fala por nós. Hai moitos anos que coñezo a Aroa e
sei que ela non desexa marchar, ela quérete, diso estou segura. Inconscientemente acaba de darnos
unha pista. Por unha banda mencionou Praga, porque vos encontrastes no aeroporto desa cidade. Por
outra, esa frase é de Casablanca e, se lembras a escena, Humphrey Bogart dille esas palabras a
Ingrid Bergman nun aeródromo, aínda que el se refire a París. En todo caso, eu diría que está nun
aeroporto, probabelmente en Lavacolla.
—Estás segura diso?
—Non, claro que non. Pero non temos nada que perder. Non se me ocorre ningún outro lugar onde
ir buscala.
A saída para o aeroporto está a poucos quilómetros e decido confiar na intuición da miña amiga.
—Pregúntalle á muller da cabina de peaxes se viu o seu coche –suxíreme.
Cando chegamos á peaxe, interrogo a muller. En efecto, Aroa pasou por aquí e parecía bastante
alterada. Agradezo a información e seguimos o noso camiño.
—Es incríbel, Bea –dígolle, francamente admirado pola súa intelixencia–. Xamais se me
ocorrería ver tantas cousas nunha soa frase!
—Non cantes vitoria tan axiña –responde ela con xesto de preocupación–. Se Aroa está no
aeroporto, seguro que é para coller un avión. E pode que, cando cheguemos, xa sexa tarde.
Normalmente, son un condutor prudente e tranquilo, pero hoxe non podo evitar pisar o acelerador.
Chegamos ao aeroporto, aparco o coche e baixamos ás carreiras. Malia o cedo que é, hai moito
ambiente en Lavacolla: xente que camiña con maletas, xente que almorza na cafetaría, xente que
espera nas saídas os seus amigos e familiares… O aeroporto non é excesivamente grande, pero con
tanto rebumbio non dou visto a Aroa entre tanta xente. Estou canso e vexo que Beatriz tamén o está: a
noite en vela e os nervios comezan a pasarnos factura.
—Non imos atopala! –esclamo desesperado.
Déixome caer nun dos bancos que hai ao lado da pantalla e Beatriz senta canda min. Encontrei a
Aroa nun aeroporto e volverei perdela noutro, cunha separación de miles de quilómetros de
distancia. Quizais sexa lei de vida, despois de todo. Pero non é xusto que as dúas persoas máis
importantes da miña vida a abandonen sen que eu saiba por que.
Entón, alguén di algo absolutamente inesperado:
—Eu matei a Xacobe.
A voz ás nosas costas sorpréndenos tanto que Beatriz se ergue dun chimpo. É Aroa a que fala
detrás de nós. Malia a maquillaxe, non pode ocultar a palidez do seu rostro, a súa extenuación. É
evidente que Aroa non se encontra ben. Asústome tanto ao vela así que non asimilo as palabras que
acaba de dicir ata uns segundos despois.
—Eu matei a Xacobe –repite en voz máis alta.
A impresión déixame cravado no asento. En cambio Bea reacciona decontado e apresúrase a
calmala.
—Shhh! Estás tola? Queres que che escoite todo o aeroporto?
Unha bágoa silenciosa esvara pola meixela de Aroa. Beatriz retira a man.
—É certo –murmura Aroa.
—Veña, Aroa, imos para a casa –dígolle eu poñéndome en pé.
Ela dá uns pasos cara atrás, afastándose de nós.
—Non! Eu vou coller un avión e vou marchar para sempre. Só quería darvos unha explicación
antes de irme. Esta é a nosa despedida!
Beatriz colle a Aroa polos ombros con suma delicadeza.
—Vale, imos tomar un café aquí mesmo, na cafetaría do aeroporto e falamos, e despois se queres
marchas, de acordo?
Beatriz vai falando devagar coa súa cabeza pegada á de Aroa e eu sígoas, sen saber ben como
reaccionar. Desde o primeiro momento comprendín que Aroa está fóra de si, mais por que esa teima
de que matou a Xacobe? O meu cerebro cavila a toda présa, parece que me vai estourar algo dentro
da cabeza. Non, non pode ser, ela non é así, coñézoa ben, levamos tres anos saíndo xuntos… E, con
todo, iso explicaría tantas cousas… O feito de que nunca queira falar de Xacobe, por exemplo.
Mesmo as horas de soidade que pasa coas súas abellas. Pode ser Aroa realmente unha asasina? De
verdade puiden pasar tantos anos con ela sen decatarme de nada? O amor é cego, iso é o que din.
Quen sabe se eu quixen pechar os ollos diante de todas as súas rarezas.
 Beatriz axuda a Aroa a sentar nunha cadeira. Eu non me atrevo a cruzar a porta da cafetaría:
aterrorízame que haxa algo de real nas palabras de Aroa.
Beatriz parece ser a única capaz de actuar con cordura:
—Nico, ven aquí, queda un momento con Aroa mentres eu vou coller uns cafés.
Sento na mesa, ao lado de Aroa, e míroa aos ollos.
—É verdade? –pregúntolle.
—Claro que é verdade –responde ela.
Está xogando co cabelo, coa man completamente enredada entre os guechos do seu pelo negro e
liso.
—Non pode ser, Aroa. Beatriz e mais eu estivemos falando… Mira, Xacobe suicidouse. Agora o
vexo claro, despediuse de todos a semana antes de morrer. Non é que confundise a dose: é que a
aumentou a propósito. Sospeiteino todos estes anos. E agora todo encaixa, Aroa, todas as pezas.
Aroa nega coa cabeza.
—Non sabes o que dis. Non podo crer que chegásedes a esa conclusión, carece de sentido.
Xacobe suicidarse? Non te decatas de que é imposíbel? El xamais faría iso. Sempre estaba a falarme
dos seus plans, estaba disposto a loitar para levar a vida que el quería. O seu soño era ser escritor,
de prestixio, viaxar e coñecer novos países. Xacobe tiña ilusión polo futuro. De feito pode que
depositase nel demasiadas esperanzas.
A sinceridade de Aroa, falando dunha forma tan directa de Xacobe, déixame mudo. Ou quizais
sexa que o que di me parece absolutamente certo. Beatriz regresa cos cafés e cunhas torradas. Senta
canda nós sen deixar de observar a Aroa, como temendo que en calquera momento se erga da cadeira
e marche e nós xamais poidamos recuperala.
—Ti tamén pensas que Xacobe se suicidou, Bea? –pregunta Aroa–. Por que nunca me dixeches
nada? Por iso escolliches esa profesión? Oxalá falases antes comigo. Non, o seu non foi un suicidio,
pensade en como era Xacobe: demasiado orgulloso para darse por vencido. Se facedes memoria, se
o traedes de novo ás vosas mentes con toda intensidade, veredes que levo razón no que digo. Esta
idea non se vos ocorreu no momento da súa morte, a que non? Cavilástela moitos anos máis tarde,
cando a lembranza de Xacobe estaba xa borrosa. É só unha forma de tranquilizarvos, de atopar
explicación a algo que non sodes quen de entender. Pero a morte de Xacobe é unha incógnita que só
eu podo resolver.
Beatriz e mais eu cruzamos unha ollada. Quizais é certo. O que di Aroa é verdade: a idea do
suicidio non casa ben coa personalidade de Xacobe, os seus argumentos son absolutamente
convincentes. Pode que teña razón e que a lembranza do meu amigo non sexa tan nidia como debería
ser.
—Entón que foi o que aconteceu? –pregúntalle Beatriz.
—Xa vos dixen que fun eu quen o matou –responde Aroa cos ollos húmidos.
—Como? –quero saber eu.
Ela suspira. Ten os brazos cruzados sobre o peito, como se sentise frío ou quixese abrazarse a si
mesma.
—Co mel.
Beatriz e eu non dicimos nada, abraiados. Aroa volve falar:
 —Veredes, a historia é longa e vén de moi atrás. Bea xa sabe unha parte e a ti, Nico, xamais che
contei nada para que non sufrises e porque pensei que, tantos anos despois, carecía de sentido
remexer no pasado. Eu mantiña unha relación secreta con Xacobe e por iso, na postal que atopaches,
estamos bicándonos. Síntoo moito.
—Pero que ten que ver todo iso coa morte de Xacobe? –pregunta Bea.
—Pois que co paso dos anos chegou un punto en que me desesperei por completo. Vivía unha
situación insoportábel e non me atrevía a contarlla a ninguén. Non era quen de deixar a Xacobe, pero
tampouco podía seguir así. El estaba totalmente presente na miña vida: pasaba todo o tempo que
quería na miña casa, utilizaba as miñas cousas sen permiso, nunca se afastaba demasiado de min no
instituto e, en definitiva, controlaba todo o que facía. Pero despois desaparecía sen dar explicacións,
algunhas veces máis dun día. Saía con Óscar, tiña outros amigos, ou simplemente lía en soidade,
nunca cheguei a sabelo e, para ser sincera, non me importa. O pai de Xacobe deulle sempre
liberdade absoluta; en cambio os meus non me deixaban saír apenas. El aproveitaba aquela vantaxe
para facer o que quería. Non estaba afeito a darlle explicacións a ninguén e tampouco a min.
—Non podo crer todo iso –digo–. Xacobe xamais faría algo así.
Aroa mírame con tristura, como consciente de que me está a desvelar algo que eu non debería
coñecer.
—Xacobe tiña as súas luces e as súas sombras, como todos –dime–. Ninguén dubida de que era
un rapaz marabilloso, xeneroso e de bo corazón, mais, a pesar do que aparentaba, sufría moito. E ese
sufrimento levábao a facer cousas das que nin el mesmo se sentía orgulloso.
—Pero que ten que ver todo isto co mel? –interrómpea Beatriz.
Aroa prosegue:
—Como Mía contou esta noite durante a festa, o verán que marchamos de Interrail, os seus pais
encargáronlles aos meus un pedido enorme de adelfas. As cousas torcéronse e as adelfas, en lugar de
permanecer nos invernadoiros un mes, estiveron seis. Ao regresar da nosa viaxe, decateime de que
eran as únicas flores que podían chuchar as miñas pobres abelliñas, alí, naquel lugar no medio da
nada. Axiña deducín que o mel daquel ano levaría unha altísima porcentaxe de pole de adelfa.
Recollino igualmente, aínda que por suposto non tiña a intención de tomalo nin de darllo a ninguén,
por precaución. A adelfa é unha planta extremadamente tóxica.
—É perigosa? –pregunta Beatriz.
—Moito. A toxicidade está presente en toda a planta: nas follas, no talo, no pole das flores… É
fatal para o ser humano e para moitos animais, pero non para as abellas. Por iso recollín todo o mel:
doce frascos grandes procedentes das dúas colmeas e etiquetei cada un deles cun rótulo que dicía:
Mel de adelfa. Por suposto, non pensaba consumilo sen facerlle as análises correspondentes, pero
tiña moita curiosidade por experimentar con el, estudalo baixo o microscopio e analizar os seus
compoñentes.
—E queres dicir que ese mel chegou ás mans de Xacobe?
—Daquela Xacobe e mais eu estabamos mal. Despois do Interrail, as cousas empeoraron entre
nós e facía o que quería. Entraba no meu cuarto coma se fose seu, collía cousas sen permiso, coma se
todo lle pertencese. E, para cando quixen decatarme, só había once frascos de mel. Faltaba un. Eu
sabía que o tiña el por dúas razóns: a primeira porque non había ninguén máis que soubese que eu
gardaba o mel baixo a cama e a segunda porque Xacobe devecía por el.
—Pero iso non quere dicir que ti o matases… –interveño.
Aroa fai unha pausa para secar as bágoas cun pano de mesa.
—Eu… síntoo tanto, Nico. De verdade que non pensei que a cousa ía ser tan grave… Non era
consciente do terríbeis que son as adelfas. O caso é que cando me decatei de que faltaba aquel frasco
non dixen nada. Non lle advertín a Xacobe dos perigos que corría, non o chamei por teléfono
inmediatamente. Estaba tan cansa de como me trataba… non o podedes imaxinar, aquilo era
demasiado para min. Quería que escarmentase dunha vez por todas, non soportaba que seguise
tratándome daquela forma. Pensei que lle daría unha gastroenterite como moito. Non é fácil saber que
cantidade de pole ten o mel, mais pareceume moi difícil que puidese envelenar a ninguén con iso.
Pero había algo que eu non sabía. Algo que foi determinante.
De súpeto comprendo perfectamente a que se está a referir Aroa.
—A adelfa é así de tóxica porque contén digoxina –digo–. A digoxina, en doses demasiado altas,
é letal para o ser humano.
Aroa asente, incapaz de falar entre os saloucos. Cando se tranquiliza un pouco segue falando:
—A digoxina é mortal en doses elevadas e Xacobe tiña unha medicación para o seu problema
cardíaco que era precisamente iso, digoxina. Segundo a policía, Xacobe faleceu por unha sobredose
do seu medicamento. A todos vos pareceu raro desde o primeiro momento, lembro que o comentastes
moito. Como podía ser que alguén tan intelixente e coidadoso se equivocase niso? A Xacobe non se
lle foi a man, claro que non. Velaquí tedes a resposta: eu matei a Xacobe. Eu gardei silencio e
permitín que consumise un mel envelenado.
Non sei que pensar. Aroa está verdadeiramente desfeita, ten os ollos inchados e vermellos de
tanto chorar. Todas as respostas que eu andaba procurando atopeinas xusto hoxe, xusto aquí, nesta
mesa da cafetaría dun aeroporto. E, no fondo, decátome de que non quería saber nada disto. Aroa ten
razón: de nada vale preocuparse polas cousas que xa pasaron. Oxalá non encontrase nunca esa
maldita postal. Oxalá non vise nunca a Aroa e mais a Xacobe dándose aquel beixo.
En fronte de min, Beatriz nega coa cabeza.
—Non sei, Aroa, hai algo que non encaixa co que dis. Sabes os efectos que causa a digoxina no
organismo?
Aroa nega coa cabeza mentres chora en silencio.
—Verás, unha intoxicación con digoxina é moi visíbel. Produce uns síntomas que non é posíbel
ignorar: vómitos, mareos… un malestar que non pode pasar desapercibido. É absolutamente
imposíbel que non se decatase, sobre todo porque os pacientes tratados con digoxina están moi
avisados dos perigos que ten esa medicación. Por outra banda, non me acaba de convencer que o mel
estivese realmente contaminado. Non sabemos se a digoxina pasa ao mel, nin en que medida podería
facelo… Non hai nada seguro ao respecto.
Eu asinto coa cabeza, por fin logro reaccionar, ordenar os meus pensamentos. Acariño o cabelo
de Aroa, mirándoa aos ollos.
—Aroa, ti dis coñecer moi ben a Xacobe, pero igual que nós pasamos por alto un trazo
fundamental do seu carácter cando pensamos no suicidio, ti tampouco estás a ver as cousas dun xeito
obxectivo. Cada un de nós, presa dos seus propios remorsos, creou unha historia que explicase a
morte de Xacobe, pero a que ti estás a contarnos tampouco pode ser verdade. Xacobe era un experto
en botánica. Encantáballe.
—Si, iso é certo –responde Aroa–. Tiña o seu dormitorio repleto de libros sobre o tema.
—Entón, velaí tes a proba de que o que digo é verdade. Apostaría calquera cousa a que quería
facer o mesmo ca ti: investigar ese mel.
Aroa míranos cos ollos moi abertos, pero non parece demasiado convencida. Abrázoa con forza,
tratando de escorrentar todos os demos da súa mente. Sinto unha fonda compaixón por ela. Vivir
tantos anos co peso dun segredo coma o que ela ocultou… Que nos pasou a todos? Como un feito así,
que debía unirnos, acabou por separarnos tanto? A morte de Xacobe afundiunos a cada un de nós nas
nosas propias pantasmas.
—Só hai unha forma de saber o que realmente aconteceu –di–. Durante todos estes anos tratei de
evitala, pero coido que chegou o momento. Teño que asegurarme, dunha vez por todas, de se a morte
de Xacobe é culpa miña. Só así poderei liberarme desta carga e deixar atrás todo o que aconteceu.
Xa é hora de que todos poidamos mirar o futuro sen culpa nin remorsos.
Beatriz e mais eu ollámonos absolutamente abraiados e, sen dicir nada, seguimos a Aroa, que xa
se dirixe decididamente ao aparcadoiro.
 23. Florencia
25 de agosto (dex anos antes)

F LORENCIA, a dama da Toscana, vestida de mármores verdes e rosas, de arte e de historia, caótica,
barulleira e, a pesar de todo, elegante. Os seis amigos levan todo o día camiñando: visitaron a
catedral de Santa Maria de Fiore e subiron á súa enorme cúpula, entraron na capela dos Médici e no
Palazzo Vecchio, despois comeron unhas porcións de pizza e, agora, refúxianse da inclemencia do
sol nunha das igrexas máis singulares de Florencia: a basílica da Santa Crocce.
No interior do templo a temperatura é menos abafante que no exterior e a luz tenue supón un
descanso para os ollos. Quizais haxa igrexas máis fermosas, pero o realmente especial desta basílica
é que a ambos os lados da nave están as tumbas dalgúns dos personaxes máis ilustres de Italia. É un
cemiterio dentro dun edificio e iso confírelle unha serenidade diferente. Óscar e Mía sentan nun
banco asfixiados, tratando de darse aire cos planos e os folletos turísticos. Beatriz e Nico falan en
voz baixa diante da tumba de Dante, mentres que Aroa admira a escultura dun fermoso anxo
funerario. Xacobe está só, reflexionando. Situouse diante da tumba de Miguel Anxo Buonarotti, o
famoso escultor e pintor renacentista, incapaz de apartar os ollos dela. Aroa achégase a el.
—Gústache? –pregúntalle.
Xacobe dubida.
—Non sei. Danme arrepíos só de pensar que estou diante da tumba de Miguel Anxo.
—Non sabía que o admirases tanto… –comenta a rapaza.
—Non é só que o admire, é algo máis. Este ano, cando o estudamos en Historia da Arte, non
imaxinaba que ía estar tan preto del en tan pouco tempo. Todo o que vimos hoxe á mañá, a cúpula da
catedral, as esculturas funerarias da capela dos Médici… todo era obra súa. Mañá iremos ver o seu
David. Miguel Anxo impregnou Florencia coa súa esencia e por iso sempre vai ficar aquí, por moitos
anos que pasen.
—Pensas acaso que os espíritos da xente quedan nos lugares que habitaron?
—Non, non é iso. Pero si que penso que unha persoa é a memoria que deixa de si mesma. Mentres
alguén nos lembre, seguiremos vivos. Moita xente é lembrada polos seus seres queridos durante
anos, ata que estes tamén morren. Entón supoño que xa non importa nada: é a fin dun ciclo. Pero logo
están esoutros homes e mulleres extraordinarios que logran vencer o tempo, como Miguel Anxo. Os
que son recordados por xente allea a eles, moitos anos despois. Se o pensas ben, é estraño. Eles son
eternos.
Aroa sorrí.
—Ray Bradbury dixo unha vez que a diferenza entre un home que se limita a cortar o céspede e un
auténtico xardineiro é que o primeiro podería non ter estado alí, pero o segundo ficará alí para
sempre.
Xacobe non disimula a súa sorpresa, achégase máis a Aroa e dille:
—Esa é unha das miñas citas preferidas!
—Xa o sei –afirma ela sen deixar de sorrir–. Dixéchesma ti.
—E ti cres que é verdade? Seguirei contigo aínda que marche lonxe?
—Iso é outro asunto ben distinto. Non creo que este sexa o lugar indicado para falarmos desas
cousas, Xacobe, xa che dixen que é máis complicado do que ti pensas.
—Eu só preciso saber se vas esperarme.
—Ninguén sabe como vai ser o futuro. Por que estás tan seguro de que ti vas agardar por min? A
xente cambia, as vidas evolucionan. Non podemos ancorarnos.
Xacobe e Aroa óllanse durante un longo anaco. A penumbra da igrexa escurece os ollos da rapaza
e Xacobe non é quen de adiviñar os seus pensamentos. Sen que ninguén os vexa, cóllea da man. Aroa
aperta a man de Xacobe, silenciosa, sen apartar a vista da tumba de Miguel Anxo. Ten moita calor.
Mira as estatuas e pensa que lle gustaría ser coma elas, pedra fresca que non sente nin sofre. Nese
momento, Beatriz e Nico achéganse e Xacobe solta a man de Aroa. O engado rómpese e entón ela
lembra que non é unha estatua, que pode moverse libremente e que quere saír de alí.
—Espérovos fóra –dilles aos seus amigos e sae ao patio lateral da igrexa.
A luz do sol devólvea á realidade do mundo dos vivos.
 24. Rosangela
(actualidade)

V ÉXOOS chegar a través da fiestra do andar inferior da casa. Nossa Senhora me ajude! Cantos anos
pasaron? Ben o sei, quen me dera esquecelo, pero é imposíbel. Dez anos exactos. Dez anos
esperando este encontro e aínda así non me sinto preparada. O pasado aínda doe demasiado.
Nada máis aparcaren o coche, recoñecín a Aroa de inmediato. Apenas cambiou nada: é unha
muller fermosísima, xa o era de nena, non había outra tão bonita en toda a contorna. Lembro que
cando ela e Xacobe eran nenos e os levaba ao parque da urbanización chamaban a atención. Dúas
criaturas tan feitas… Eran a envexa de todas as nais e mesmo eu, sen poder evitalo, sentíame
orgullosa. Neses breves instantes, case esquecía a miña propia familia, agardando por min ao outro
lado do océano.
Aroa parece cansa e triste e sinto mágoa por ela. Sei que eu tamén teño a miña parte de culpa,
aínda que sexa de forma indirecta. Non estou orgullosa do que fixen, mais non me quedou outra
opción. Xunto a Aroa está Beatriz, aquela menina que entrou ao instituto cando estaban acabando a
secundaria… Elas fixéranse amigas desde o primeiro momento e eu alegrárame por Aroa. Algunhas
veces sentía que era demasiado dependente de Xacobe e non me parecía bo para ela.
Ninguén mellor ca min sabe o excepcional que era aquel rapaz: Xacobe posuía un engado innato,
un aquel natural que o facía diferente. Pero tamén tiña os seus defectos. O que posso dizer? Cunha
familia tan pouco estruturada non é de estrañar que saíse como saíu. Ese é un peso que levo na
conciencia. Ben é certo que a miña tarefa non era educar a Xacobe, mais en ausencia do seu pai, sei
que puiden facer algo máis por el. Cando era aínda un neno, na época en que a súa nai marchou e o
seu pai apenas estaba na casa, non era estraño encontrar a Xacobe inmóbil no seu cuarto, coa vista
perdida, rodeado de xoguetes e cousas fermosas que nin sequera sentía desexos de tocar. Era un
paxariño abandonado nunha gaiola de ouro. A min partíaseme o corazón ao velo así, sobre todo
porque os meus fillos, aos que só lograba ver unha vez cada varios anos, eran alegres e rebuldeiros e
sempre andaban a enredar pese a non teren brinquedos. Supoño que por iso, cando Xacobe estaba
contento, eu era incapaz de rifarlle por nada e mesmo as súas trasnadas me producían certo alivio, xa
que era o que se podía esperar dun neno san. Consentíallo todo con tal de non velo ensumido naquela
actitude apática. E, así, nin o seu pai nin eu lle inculcamos ningún tipo de disciplina.
Canda as dúas mulleres vén un home. Fago memoria, tratando de recoñecelo, pero non sei quen
pode ser, quizais o marido dalgunha delas. O portal do xardín está aberto, así que entran, e obsérvoos
ata que chegan á porta da casa. Xusto antes de escoitar o timbre, decátome. Pero se é Nicolás! Está
tan cambiado que apenas podo recoñecelo. Que amigos eran el e Xacobe… Onde estivese Nicolás,
que se quitase todo o demais… Ah, quantas lembranças!
 Abro a porta e atópoos os tres expectantes, agardando por min. Dáme certa impresión velos tan
cambiados e tan adultos.
Aroa é quen rompe o silencio.
—Ola, Rosangela, canto tempo!
Non se atreve a dicir máis nada, ten as pegadas das bágoas nos ollos e morde o beizo inferior,
insegura de facerme esta visita. Eu apértoa estreitamente.
—Aroa, minha menina, que bom de te ver! E a vós tamén vos lembro con agarimo, Beatriz,
Nicolás, estades moi guapos. Veña, pasade, non quededes na porta. Acabo de facer un quindim
delicioso, seguro que vos encanta.
Aroa entra de primeira, observando o interior da casa. Non é moi grande, pero si bonita e ben
situada, cun xardín fermoso e todas as comodidades. De seguro se pregunta como conseguín unha
vivenda así, eu, que tiña que mandar cada mes a maior parte do meu salario para poder manter a
miña familia no Brasil. Supoño que chegou o momento de contarllo todo. Espero que ela saiba
perdoarme, que, dentro da súa alma, quede aínda algo da nena que foi e, sobre todo, da súa bondade.
Pídolles que pasen á sala, preparo café, sirvo un pouco de quindim e sento con eles. Ningún
parece disposto a probar bocado agás Aroa, que colle un anaco de quindim. Vexo como lle esvaran
as bágoas polos ollos ao mastigalo devagar.
—Lembro cando preparabas quindim para Xacobe e mais para min, de cativos. Encantábame que
nos levases ao parque e que houbese quindim para merendar. Son esas pequenas cousas da infancia
que xamais se esquecen.
Collo a man de Aroa, fría e tremente.
—Compréndote moi ben, filha. Eu nunca vos esquecín, sempre seredes para min aqueles meninos
lindos. A pesar dos anos que pasaron, quero que saibas que agardaba esta visita. Si, Aroa, sei por
que estás aquí e só podo dicir que oxalá viñeras antes. Vexo moita tristura no teu corazón.
Aroa asente, en silencio.
—Estamos aquí porque queremos saber algo máis da morte de Xacobe –intervén Nicolás–.
Levamos demasiados anos facéndonos preguntas, sen obter ningunha resposta.
—Compréndoo. Contareivos todo o que sei, pero a cambio vós tedes que prometerme que non
intentaredes facer nada por cambiar as cousas. O pasado, pasado está. Polo demais, non me importa
que vos anoxedes comigo: estou disposta a asumir ese risco. Sempre pensei que, polo menos vós,
debiades saber a verdade. Ao principio sorprendeume que ningún de vós viñese preguntar. Porén, eu
tamén estaba afundida pola morte de Xacobe e non tiña azos para poñerme en contacto convosco.
Despois, a medida que foi pasando o tempo, pensei que non era boa idea procurarvos. Quizais xa o
esquecerades todo, se cadra tiñades unha vida nova e eu só ía abrir vellas feridas. Pero, no fondo,
mantiven a esperanza de que, algún día, falásemos sobre aquel asunto.
—Foi un suicidio? –pregunta Nicolás.
—Non, non foi tal. Pero tampouco foi o que dixeron as autoridades.
—Entón non morreu por unha sobredose de digoxina? –quere saber Aroa.
—Non, minha filha, iso foi o que quixeron facervos crer, pero a realidade foi moi outra. Só tres
persoas sabemos a verdade do que aconteceu: eu, o pai de Xacobe, e o forense, que resultou ser un
vello e querido amigo do pai de Xacobe e que participou de forma activa no engano. Compadeceuse
do pai de Xacobe pola amizade que os unía e entre os dous inventaron esa historia da sobredose de
digoxina. Alén diso, o pai de Xacobe pagoulle unha boa cantidade de diñeiro e, despois, non
volveron verse. Supoño que era demasiado doloroso para os dous.
—Pero… e ti, Rosangela? –di Aroa–. Ti querías moito a Xacobe. Se sabías que estaban a
mentir… por que non dixeches nada?
Non podo sosterlle a mirada a Aroa.
—Pídovos, por favor, que non me xulguedes e que tratedes de comprender a situación dunha
pobre emigrante brasileira que veu a Galicia para traballar de interna nunha casa, deixando no seu
país unha familia sumida na pobreza e na desesperación. Cheguei a España con vinte e cinco anos,
estaba casada e tiña dúas crianças de poucos anos de idade. O pai dos nenos desentendérase deles e
eu estaba á fronte de toda a miña familia: os meus pais morreran e a miña irmá traballaba nunha
fábrica cobrando unha miseria. Eu sentíame soa no mundo. Foi moi difícil separarme de todos eles,
mais non quedou outro remedio. Comprendedes?
Eles míranme, expectantes. Beatriz sostén nas mans unha cunca de café e Nico trata de consolar a
Aroa, que non para de chorar silenciosamente mentres eu falo. Aroa asente coa cabeza e o seu xesto
dáme forzas para seguir falando.
—Cheguei a Galicia xusto cando os pais de Xacobe acababan de separarse. Encargábame das
tarefas da casa, de cociñar e mais de coidar do neno, que daquela tiña tres anos. Mandaba todos os
cartos que podía para o Brasil e morría de saudades pola miña familia. Eu adoraba a Xacobe e
gustábame o meu traballo, pero estrañaba moito os meus fillos.
Fago unha pausa, bebo un grolo de café.
—Dous meses antes da morte de Xacobe, a miña familia sufriu unha terríbel traxedia. Os meus
fillos, que se criaran coa miña irmá, quedaron desamparados unha vez máis. A miña irmá e o seu
marido finaron nun accidente de coche, ao que só sobreviviu o seu fillo de poucos meses. Daquela, a
miña filla máis vella era xa maior de idade e puido facerse cargo da situación mentres buscabamos
un remedio. Estabamos desolados, non sabiamos que facer. E entón unha nova desgraza sacudiu a
miña vida. Unha noite, ao chegar á casa despois de facer varios recados, atopei morto o meu Xacobe,
o neno que coidara desde os tres anos, no seu dormitorio.
—Non sabía que foras ti… –murmura Aroa.
—Non o soubo ninguén. Ao primeiro tratei de reanimalo, chamei a emerxencias decontado, pero
todo foi inútil. A ambulancia trasladou a Xacobe ao hospital, pero nada se puido facer por el. Nin o
seu pai, que regresou inmediatamente dunha das súas viaxes, nin eu sabiamos o que acontecera. Sería
o forense o que ditaminaría a causa da morte. Aquela noite apenas puidemos durmir. Quedamos na
sala, en silencio, chorando, cheos de dor. Cando amenceu, eu subín ao cuarto de Xacobe: sentía a
necesidade de despedirme das súas cousas. A cama estaba desfeita, todo tal e como el o deixara. E
entón vin a planta entre o envurullo das sabas. Eu sabía de que planta se trataba porque é unha
especie propia do meu país e escoitara falar dela nalgunha ocasión. Avisei o pai de Xacobe en canto
me decatei e el alporizouse como nunca. Por aquela época, estaba comezando unha nova vida:
namorárase dunha compañeira de traballo e había pouco que acadara un ascenso. Pareceulle que
aquela morte podía supoñer unha mancha na súa traxectoria laboral. Pensou que a xente diría que
fora un mal pai, que desatendera o fillo. E decidiu que non permitiría que aquilo lle estragase o que,
con tanto esforzo, conseguira. Convenceu o seu amigo o forense da forma que vos dixen. E a min
prometeume que, se gardaba silencio, me pagaría unha casa e que arranxaría todo para traer os meus
fillos e o meu sobriño. E así o fixo. Tedes que comprenderme. Eu adoraba a Xacobe, pero xa non
podía facer nada por el. En cambio, tiña que preocuparme da miña familia, que estaba viva e sufría
moito. Así que non dixen nada e o resto… xa o podedes ver. Os meus fillos estudaron e conseguiron
bos traballos. O meu sobriño vive comigo, vai á escola e é feliz. Non podo dicir que me arrepinta
daquela mentira.
Aroa deixou de chorar e podo ler nos seus ollos que me perdoa, que comprende perfectamente por
que o fixen. Os seus dedos están entrelazados cos meus. Porén, Nicolás e Beatriz parecen confusos.
—Eu… Non comprendo nada… –di Beatriz.
Eu asinto, cun sorriso.
—Iso é porque é difícil de comprender. Ninguén pode meterse na pel de Xacobe, pero, se tedes
paciencia, eu podo falarvos das miñas cavilacións ao longo de todos estes anos en que non houbo
ningún día que non pensase nel e ningunha noite que non rezase unha oración pola súa alma para que
a Nossa Senhora o coide e o ampare alí onde estea.
—Entón fala con absoluta liberdade, Rosangela –dime Aroa–. Nós non diremos nada. Para nós é
moi importante. Porque cando saiamos de aquí todo será distinto, máis doado e luminoso.
Quitarasnos un peso de enriba e será como un novo comezo. Nunca esqueceremos a Xacobe, pero a
partir de hoxe só lembraremos os bos recordos. E así, dunha vez por todas, poderemos seguir coas
nosas vidas e darnos a nós mesmos a oportunidade de ser felices.
Aroa colle a man de Nico e os dous óllanme, expectantes. Non é fácil o que vou contar, pero teñen
que sabelo. A sobredose de Xacobe non foi por digoxina, senón por outra substancia igualmente
perigosa que no lugar de onde eu veño a xente coñece cun nome demasiado fermoso para a verdade
que oculta: a sonhadora.
 25. Carcassonne
27 de agosto (dez anos antes)

C ARCASSONNE é unha cidadela medieval situada ao sur de Francia, á beira do río Aude. É o último
punto da viaxe e os seis amigos están cansos despois de case un mes de andainas. A perspectiva de
regresar ás súas casas anímaos e entristéceos a partes iguais. Arelan a comodidade das súas camas e,
asemade, non queren despedirse dese sentimento de aventura que os envolve cada mañá. Xacobe é o
único que de verdade non quere regresar. Se por el fose, quedaría para sempre atrapado dentro desa
vida nómade. Non lle seduce a idea de coller un tren desde Montpellier, onde se aloxan esta noite,
ata Irún, onde tamén farán noite, e desde alí á Coruña, nun longuísimo percorrido de doce horas. Non
quere dispoñer de tanto tempo para pensar. Non quere volver.
Carcassonne parécelles unha aldea de xoguete, un lugar encantado, suspendido no tempo, coa súa
muralla, as súas torres e ameas, a súa igrexa e a ponte sobre o antigo foxo. Camiñan polas prazas e
polas estreitas rúas de pedra.
—Este sitio é súper xenial! –exclama Mía–. Parece de conto de fadas, síntome como a princesa
do castelo!
Óscar míraa con noxo.
—Es coma un exceso de azucre, Mía, dásme gana de vomitar!
Deciden sentar a comer nun recanto con sombra. Mentres dan conta das provisións que trouxeron,
non deixan de falar sobre o inminente regreso.
—E ti, tes ganas de volver? –pregúntalle Óscar a Xacobe.
Xacobe fica en silencio e, antes de que poida falar, Nico responde por el.
—Como non vai ter ganas de volver? Agora comeza a súa verdadeira aventura fóra da casa! Para
Xacobe isto só foi un anticipo.
—Vas marchar? –pregunta Mía.
Xacobe sente que todas as miradas dos seus amigos están postas nel. Ten que dicir o que se
espera que diga. Mira para Aroa, que lle devolve unha ollada tristeira, en silencio. Xacobe volve
sentir o difícil que lle resulta ser el mesmo.
—Si, vou marchar –responde o máis alegremente que pode–. O meu pai insiste en que vaia á
universidade de Columbia. É unha das máis prestixiosas do mundo, ten moitísima sona. O meu pai xa
se encargou de todo: fíxome a matrícula, arranxoume unha residencia no campus… Vaia, que xa está
todo listo.
—É unha oportunidade excepcional –comenta Beatriz.
—Claro –di Xacobe–. Vou mellorar moito o meu nivel de inglés, vou coñecer moita xente nova,
outro continente… Unha auténtica loucura.
 —Uauuu! –exclama Mía–. Vai ser como nas series americanas! E ti serás o típico rapaz forte,
culto e deportista, capitán do equipo de fútbol americano! Que sorte a túa!
Xacobe ri sen gana co comentario da súa amiga.
—Non sei se me vexo nese deporte –afirma con finxida despreocupación.
—Claro que non! –exclama Óscar–. Ti non perdas o tempo con esas lerias. Sabes cantas rapazas
guapas vai haber alí?
—Unha chea delas! –exclama Xacobe facendo o xesto da abundancia coas mans.
—Mi madriña querida, quen me dera ir contigo! –afirma Óscar.
Nico nega coa cabeza.
—Mira que sodes parvos. Xacobe vai alí a formarse, estudar e mirar polo seu futuro. Seguro que
dentro duns anos é alguén famoso. Seguro que lle dan un Nobel ou unha cousa así e nós verémolo
pola tele. Que apostades?
—Diso nada –chancea Xacobe–. Cando me dean o Nobel lévovos a todos comigo.
Todos rin, agás Xacobe e Aroa. Ela concéntrase en darlle bocados á mazá que ten na man e el
dálle un grolo ao seu refresco, aínda que non ten sede.
—E cando marchas? –quere saber Mía.
—En canto regresemos do Interrail. Dez días despois.
—Ímoste estrañar moito! –asegura a rapaza–. Os Estados Unidos están moi lonxe!
—Bah, non sexas choricas, Mía! –di Óscar–. Hoxe en día, cos medios que hai, nada está
demasiado lonxe.
Mía e Óscar comezan a discutir, como é habitual neles, mentres que Nico e Beatriz falan das
moitas portas que se lle abrirán a Xacobe por estudar na Universidade de Columbia. Xacobe séntese
alleo a todo. Está pálido coma unha pantasma
—Vou mollar a cabeza coa auga desa fonte –di–. Esta calor é insufríbel…
Xacobe sente os ollos de Aroa na caluga mentres se afasta. Ningún dos dous pode facer nada por
cambiar as cousas por moito que o desexen. Ao chegar á fonte, pulsa o botón e mete a cabeza
debaixo do chorro a presión. Por un momento non nota outra cousa que non sexa a auga fresca
esvarando polo seu cabelo, enxordecendo os seus oídos. Séntese infinitamente canso, sen azos para
continuar. Sacode o pelo empapado, deixa que as pingas lle enchoupen a camisola e compón o seu
mellor sorriso antes de regresar canda os seus amigos.
—Que, seguimos? Aínda queda moita cidade por ver!
—Tes unha enerxía incombustíbel, Xacobe! –dille Nico sorrindo–. Como o fas?
—Eu son así.
Os seis rapaces póñense en pé, recollen o lixo e deposítano nun colector. Cargan coas súas
mochilas e comezan a camiñar outra vez. Xacobe ponse á cabeza do grupo cunha actitude entusiasta,
a pesar do intenso sol. Sorrí e fala con todos. Pensa que ese é o recordo que quere deixar de si
mesmo nos seus amigos. Quere que o imaxinen así, feliz e triunfador, cando estea lonxe deles, na
Universidade de Columbia.
 26. Xacobe
10 de setembro (dez anos antes)

J ACK Kerouac escribiu unha vez: «A vida é un país estranxeiro.» Durante todo este marabilloso mes
de viaxe reflexionei moito sobre esta idea. Sentado en calquera tren, camiñando por calquera cidade,
deitado en calquera cama… Cada lugar que visitamos amosounos o prodixio do seu instante e,
despois, recollemos as mochilas e marchamos a outra parte, coa confianza absoluta de que o mundo
está cheo de milagres. Si, aquilo foi a vida na súa plenitude. Miles de quilómetros nos zapatos e o
pouso da beleza no fondo dos ollos.
Sete días despois do noso regreso, mentres estou só no meu cuarto, deitado na cama, sinto
nostalxia e tristura porque xa todo pertence ao pasado. Apenas hai unha semana estabamos
percorrendo Europa e agora só nos quedan os nosos recordos e centos de fotografías que resistirán o
paso do tempo e que miraremos, xa vellos, recordando o incríbel que foi o noso primeiro Interrail.
Pero que pasará mentres tanto?
Estou baleiro. Volverei marchar en poucos días e sei que esta vez será para sempre. O meu pai
insistiume tantas veces en que isto é o mellor para min, a miña oportunidade para triunfar… Quero
confiar en que o meu pai só busca o meu beneficio, pero non podo. Sei que en canto saia desta casa,
todo o que unha vez considerei meu deixará de selo. Poderei volver, si, pero só como visitante. Serei
o fillo que regresa uns poucos días no verán para ver a familia antes de volver á súa vida
universitaria nos Estados Unidos, unha vida que todos descoñecen e da que só saben media ducia de
detalles contados apresuradamente nun correo electrónico. Eu non quero iso. Se agora me separan de
todo o que amo, se me arrebatan o meu mundo por completo, unha vez que marche non volverei.
A elección da Universidade de Columbia é algo relativamente novo. O meu pai vai casar dentro
duns meses e quere comezar de cero. Apenas coñezo a que será a súa nova muller, pero xa me fixen
unha impresión dela. É alta e seria, coa aparencia insubstancial dos executivos. Coñezo ben ese tipo
de existencia: é idéntica á que leva o meu pai. No fondo, alégrome por el. Desexo que esa muller lle
traia toda a felicidade que non puido atopar comigo.
Gustaríame que me informase do feito de que esperan un fillo xuntos. Supoño que agardará ata
unhas poucas semanas despois da voda para darme a noticia. Eu seino desde o día en que regresei
porque, casualmente, escoiteino falar por teléfono con ela. Non dixen nada, non sentín nada.
Quizais debería experimentar certa emoción ao saber que o meu pai espera un fillo e que ese fillo
será o meu medio irmán. Pero xa non é a primeira vez que sucede algo así. A miña nai, que casou con
outro home hai xa moitos anos, tivo dous fillos máis. Por que vou preocuparme por este que chega?
Todos os intentos que fixen por ter contacto cos outros foron inútiles. Mesmo aquel verán, cando tiña
quince anos e me empeñei en ir coñecer a miña outra familia, fracasei. Aparecín na casa da miña nai,
en Berna. Ela nin sequera me deixou pasar a noite alí. Aloxoume na casa dunha amiga e, ao día
seguinte, mandoume nun voo de volta. Eu cheguei a ver os seus fillos: un neno e unha nena que
xogaban alegremente no xardín, alleos á miña existencia. Comprendín que eu non tiña espazo naquela
casa, que a miña nai non lles falara de min e que non o ía facer xamais. Para eles eu non existía.
Regresei á casa e non lle contei a ninguén que estivera alí. Nin sequera a Aroa.
Eu ben sei que son unha pedra no zapato para a miña familia, unha pedra que importuna, que
amola e que é moi difícil de sacar. O meu pai pensa que con diñeiro e distancia non vai ter problema
en librarse de min. Leva razón. Non lle vou poñer as cousas difíciles. Simplemente non regresarei
por aquí, deixarei que sexa libre para refacer a súa vida. Dareille un bico a Rosangela, liscarei e non
volverei torturarme coa idea de que agora ela coidará ese novo neno da mesma forma que me coidou
a min.
Aos poucos, fun despedíndome dos meus amigos. De Piero despedinme xa en Venecia. Con Óscar,
Mía e Bea quedei a propósito hai uns días. Tratei de dicirlles o importantes que foran nas miñas
vidas. Non sei se o conseguín, pero marcho coa conciencia tranquila. A Nico non fun capaz de
dicirlle nada. El é o meu amigo máis querido, alí onde esteamos sempre estaremos unidos.
Mandareille, cada mes, unha postal desas que tanto lle gustan. A súa amizade impórtame de verdade.
E despois está Aroa. Ela, a miña queridísima Aroa, mel dourado e herba fresca. Esperará por
min? Todos estes anos repetinlle unha e outra vez que volverei por ela, que teña paciencia, que en
canto eu sexa o dono da miña vida ninguén nos separará xamais.
Ela non comprende que eu estou máis atrapado ca ninguén, porque aparento ser o máis libre
mentres me consumo nunha arañeira. Todo o que fago é por nós, non penso noutra cousa e aínda así
sei que ultimamente non me comportei demasiado ben con ela. Aroa non comprende que agora non
podo estar con ela, non é capaz de albiscar a sima profunda que hai dentro de min: primeiro teño que
despoxarme de toda esta escuridade, facerme a min mesmo e, despois, cando sexa quen quero ser,
estaremos xuntos para sempre. Aroa é a forza que me impulsa na miña andaina e, asemade, a sombra
que levo dentro. E se non me espera? Ultimamente nótoa distante. Pero como explicarlle que hai
veces en que preciso estar só? Necesito tempo para pensar no futuro e para afacerme á idea do que
me vén enriba. Se tan só puidese contar con ela… entón non sufriría como sufro. Ah, oxalá espere
por min. Pero iso é tan difícil como pedirlle ao día que agarde, que non traia detrás de si a noite.
Polo demais, nada podo facer. A miña sorte é esta e o meu pai amosouse inflexíbel coa idea de
que estude noutro lugar máis preto da casa. Quere que desapareza da súa vida e eu compréndoo.
Somos demasiado diferentes, xamais tivemos esa afinidade que teñen moitos fillos cos seus pais. Por
sorte, non se opuxo a que estude literatura. Iso dáme algúns azos para seguir adiante. Quizais, se as
cousas fosen doutra forma, gozaría da experiencia de estudar fóra. Pero o que sinto é que vou a un
exilio forzoso e que, aínda que queira regresar, xa non terei a onde. Esta xa non será a miña casa e,
probabelmente, eles xa non serán os meus amigos. Quizais nin sequera eu sexa o mesmo. Quen sabe.
Pode que incluso atope a felicidade no lugar a onde vou.
Sosteño a sidera rubra entre as mans, admirando a súa beleza. Fun collela esta mesma mañá:
entrei na quinta dos pais de Aroa saltando o portal, metinme no cuarto húmido e cortei unha das
flores vermellas coma o sangue con moito coidado de non estragar a planta. No Brasil esta planta é
máis coñecida como sonhadora polos efectos alucinóxenos que produce. Nas tribos da Amazonia, os
xamáns consómena para ver máis claras as súas ideas e para comunicarse co alén. Lin moito sobre
esta planta, coñézoo todo sobre ela e sempre me produciu moita curiosidade. Quizais se as cousas
fosen doutra forma nunca me atrevería a probala, pero todo está tan mal na miña vida que preciso
algo novo, algo que me evada de todo o que hai ao meu redor. Sei perfectamente que cantidade teño
que tomar para non poñerme en perigo: é especialmente arriscado consumir esta planta e máis se
teño en conta a miña doenza cardíaca. Pero a min non me vai pasar como a tantos outros que se
intoxican por non ter o suficiente coñecemento sobre o que consomen. Informeime ben.
Corto as flores coidadosamente cun coitelo de cociña e peso uns poucos gramos na miña balanza
electrónica. Que diría o meu pai se me vise agora? Non creo que lle gustase nada ver o seu fillo
drogarse. Alporizaríase moitísimo, pero despois pasaría o de sempre. Poñeríame un castigo que non
podería facerme cumprir, xa que apenas está na casa. E Rosangela, tan boa e tan doce, mentiríalle
unha vez máis con tal de verme feliz. Si, sempre foi así, supoño que por iso me refuxiei tanto na casa
de Aroa, na súa familia amábel e normal. Iso é o único que desexei todos estes anos: unha familia de
verdade. Meto os pétalos na boca, mastígoos tal e como lin que se debe facer. É unha dose moi baixa,
non me vai pasar nada. Téñoo todo baixo control. Non quero acabar coma eses pobres incautos que
rematan sendo a nova do día no telexornal. Non, a min non me sucederá algo así.
Pola fiestra do meu dormitorio comeza a anoitecer. Mañá, cando me erga, o primeiro que farei
será ir falar con Aroa e con Nico. A eles, si, pedireilles que non me esquezan. Eles impórtanme de
verdade. E dunha vez por todas contareille a Nico a verdade da miña relación con Aroa para pedirlle
que coide dela durante a miña ausencia. Ou, mellor dito, que se coiden mutuamente, que se teñan un
ao outro. Quero que sexan felices, que non se sintan sós como eu me sinto. Despois comentaremos
algunhas anécdotas da nosa viaxe. E riremos. Si, rirei con eles todo o día e ese riso hame acompañar
cando estea lonxe e só; pensarei nel e sentirei que eles están ao meu carón.
As palabras de Rabindranath Tagore voan en círculos na miña cabeza: «A verdadeira amizade é
como a fosforescencia, resplandece mellor cando todo está escurecido.»
 27. Bergen
4 de agosto (dez anos antes)

Á tardiña, o porto de Bergen é un lugar animado polos turistas que o percorren e se deteñen a
comprar souvenirs nas tendas das casas de madeira, pintadas de cores intensas. Os últimos raios do
sol alumean o peirao de Bryggen coa nostalxia dos solpores de verán. Con todo, os sete amigos están
alegres, comezando aínda a súa viaxe. Esparéxense polo porto facéndoo seu: queren velo todo,
posuílo todo. Óscar, vestido coa súa camiseta do Dépor, fala con Beatriz sobre o prezo prohibitivo
do salmón afumado noruegués, que ambos tiñan gana de probar, pero que lles parece demasiado caro
despois de ver o seu prezo no mercado de peixe esa mesma mañá. Nico e Mía consultan o enderezo
nun mapa: discutiron acerca do camiño de volta e agora queren comprobar cal dos dous tiña razón. A
poucos pasos, Piero cantaruxa unha balada en italiano, gozando do ambiente.
Afastados deles e confundidos entre o rebumbio, Xacobe e Aroa atoparon por fin un momento
para estaren sós. Nunha viaxe con cinco amigos é difícil encontrar intimidade, sobre todo porque
Xacobe non quere que ninguén os vexa xuntos.
—Non sabes que gana tiña de darche un beixo –dille.
Xacobe e Aroa bícanse longamente, no medio do porto, alleos aos turistas que camiñan ao seu
redor. O tempo queda suspendido para eles. Son o espírito mesmo das tardes recendentes e dos ceos
despexados do verán, da plenitude do mes de agosto, cando os días son longos e os minutos poden
perderse sen que nada importe. Só eles os dous, alí de pé, acumulan todos os solpores, a hora azul de
todos os días, o brillo de todas as augas e a frescura salgada que ascende do mar, pura e absoluta.
Ningún dos dous quere dicir nada porque aínda é demasiado cedo para preocuparse, pero ambos
están pensando en que pasará cando a viaxe remate. Todo o que hai uns meses era ilimitado volveuse
medíbel co paso dos días e son conscientes de que cada momento que pasan xuntos os achega un
pouco máis á hora en que terán que separarse. Comprenden silenciosamente que a plenitude da vida
está sempre condicionada polo tempo: un día toda a súa xuventude quedará atrás e aínda que virán
outros momentos felices e outras experiencias fermosas, xamais volverá o brillo dourado da
mocidade.
—Sempre lembraremos isto, Xacobe –dille Aroa–. Por moitos anos que pasen, aínda que xamais
nos volvésemos ver, eu non esquecerei nunca este momento, aquí, no porto de Bergen e tampouco os
demais. Todos ficarán na miña memoria para sempre.
O atardecer cínguese sobre o ceo do norte e Xacobe abraza a Aroa con forza, sentindo o recendo
do seu pelo. Quere dicir algo fermoso, algo memorábel que complete esa tarde de agosto porque de
súpeto sente no peito o efémero do tempo, o irrepetíbel do momento, a vivencia única que supón
estar alí, nese preciso intre, con Aroa. Atragóanselle as palabras na gorxa e o seu subconsciente
tráelle o recordo duns versos de William Wordsworth que aparecen no seu filme favorito.
—Esta é a hora do esplendor na herba, da gloria nas flores –di–. E ninguén poderá xamais
quitarnos isto que foi noso, porque a beleza permanece no recordo.
A tarde avanza lentamente, cada vez máis fría, cada vez máis inestábel.
Nese preciso instante, desde o outro lado do peirao, alguén tira unha fotografía.
 Edición dixital: Antonio Doiro, outubro de 2015

Deseño de capa e interiores: Miguel Vigo

Montaxe fotográfica da cuberta: Antonio Seijas

© Andrea Maceiras, 2015

© Edicións Xerais de Galicia, S. A., 2015
Dr. Marañón, 12. 36211 Vigo
xerais@xerais.gal

ISBN ebook: 978-84-9914-949-3

Europa Express

Está prohibida a reprodución total ou parcial deste libro electrónico, a súa transmisión, descarga, descompilación, tratamento informático,
almacenamento ou introdución en calquera sistema de reposición e recuperación, en calquera forma ou por calquera medio, ben sexa
electrónico, mecánico, coñecido ou por inventar, sen o permiso expreso escrito dos titulares do Copyright.
www.xerais.gal