Professional Documents
Culture Documents
Οι Επτά Πλανητικοί Τύποι
Οι Επτά Πλανητικοί Τύποι
Παρόλο που η οργανική ζωή πάνω στη γη αναγνωρίζεται γενικά σαν ένα
αποτέλεσµα της γης και του Ηλίου, οι πλανήτες παίζουν έναν εξίσου
ουσιαστικό και αποφασιστικό ρόλο, ο οποίος όµως τις περισσότερες φορές
περνά απαρατήρητος. Θεωρώντας τον Ήλιο σαν τη πηγή της ζωής και της
ενέργειας και τη γη σαν «το λατοµείο της ακατέργαστης ύλης», ο Ρόντνεϋ
Κόλλιν προτείνει την υπόθεση ότι οι πλανήτες µπορούν να θεωρηθούν σαν
οι δηµιουργοί της µορφής και της λειτουργίας ολόκληρου του βασιλείου
της Φύσης.
Όπως πάνω, έτσι και κάτω και το κατώτερο αντιστοιχεί µε το ανώτερο, λέει
το αρχαίο ερµητικό ρητό. Θεωρώντας το Ηλιακό Σύστηµα σαν ένα
µακρόκοσµο, βρίσκουµε την αντιστοιχία του σε µια κατώτερη οκτάβα στο
µικρόκοσµο του ανθρωπίνου σώµατος, το οποίο αποτελείται από επτά (ή
οκτώ) αναγνωρίσιµα συστήµατα που ενώνονται και εναρµονίζονται µεταξύ
τους από τη δράση της καρδιάς (το αντίστοιχο του Ηλίου), η οποία
διατηρεί τη ζωή και από την οποία εξαρτάται αυτή καθεαυτή η ύπαρξη του
οργανισµού.
Η διάταξη των ενδοκρινών αδένων στο ανθρώπινο σώµα µας δίνει ένα
ανάλογο της διάταξης των πλανητών στο Ηλιακό Σύστηµα και των Ηλίων
σε ένα Γαλαξία. Αρχίζοντας από το θύµο αδένα στη περιοχή της καρδιάς
ξετυλίγονται στη συνέχεια οι υπόλοιποι αδένες σε µια οµαλή σπειροειδή
διάταξη: πάγκρεας, θυρεοειδής, παραθυρεοειδείς, επινεφρίδια, οπίσθια και
πρόσθια υπόφυση και στη τελική συστροφή της σπείρας οι σεξουαλικοί
αδένες και η επίφυση: «το έσχατο φυλάκιο και η έσχατη δυνατότητα του
οργανισµού», όπως την ονοµάζει ο Ρόντνεϋ Κόλλιν.
Καθώς ένας πλανήτης κινείται στη διάρκεια της περιστροφής του γύρω από
τον Ήλιο, η «µαγνητική» του επίδραση µεταβάλλεται ανάλογα µε τη µάζα
και τη τροχιακή του ταχύτητα (δηλαδή ανάλογα µε την ορµή του) και
αντιστρόφως ανάλογα µε το τετράγωνο της απόστασής του από τη γη.
Εκτιµώντας µια µέση µαγνητική επίδραση της Σελήνης πάνω στη Γη της
τάξεως των 5.000 µονάδων, η µέση επίδραση του ∆ία θα είναι περίπου 90,
της Αφροδίτης 600, του Άρη 60, του Κρόνου 40 και του Ερµή 20. Η
επίδραση του Ουρανού και του Ποσειδώνα θα ήταν σε αυτή τη κλίµακα
λίγο παραπάνω και λίγο παρακάτω από µία µονάδα.
Από την άλλη µεριά το ποσό της µεταβολής θα είναι ουσιαστικά πολύ
διαφορετικό για τους διάφορους πλανήτες. Ο Άρης στην ισχυρότερη
επίδρασή του είναι ισχυρότερος από την Αφροδίτη και στην ασθενέστερη
τόσο ασθενής όσο ο Ουρανός. Η επίδρασή του είναι στο ένα άκρο 80
περίπου φορές µεγαλύτερη από ό,τι στο άλλο. Η επίδραση επίσης του
Κρόνου διπλασιάζεται από την ελάχιστη στη µέγιστη, ενώ αυτές του
Ουρανού και του Ποσειδώνα παραµένουν πρακτικά σταθερές.
¨Οσον αφορά τώρα τους νεώτερους, αόρατους στο µάτι, πλανήτες που
ανακαλύφθηκαν µε τηλεσκόπιο από τον 18ο αιώνα και µετά, τους έχουν
αποδοθεί οι παρακάτω ιδιότητες:
Κάθε αδένας σύµφωνα µε τον Ρόντνεϋ Κόλλιν έχει τρεις όψεις που
συνδέονται µε τα τρία νευρικά συστήµατα. Οι όψεις αυτές αρχίζουν να
λειτουργούν σε διαφορετικές στιγµές, ανάλογα µε την πλανητική διέγερση
που εξασκείται τότε. Η πρώτη και πιο στοιχειώδης όψη, που συνδέεται µε
την κληρονοµικότητα, τίθεται σε λειτουργία µέσω της διάταξης των
χρωµοσωµάτων στο ωάριο τη κρίσιµη στιγµή της σύλληψης και
προσδιορίζεται από τη διάταξη των πλανητών εκείνη τη στιγµή. Η διάταξη
αυτή αποφασίζει «ποια ακριβώς από τα άπειρα βοηθήµατα της ράτσας θα
κληρονοµήσει ο αυριανός άνθρωπος από τους γονείς και τους προγόνους
του».
Η δεύτερη όψη και αυτή που είναι βασικά υπεύθυνη για τον ατοµικό τύπο
του ανθρώπου, τίθεται σε λειτουργία στην επίσης κρίσιµη στιγµή της
γέννησης, «όταν το µωρό αποµακρύνεται ξαφνικά από τη µόνωση της
µήτρας της µητέρας του και εκτίθεται για πρώτη φορά στον αέρα και στην
άµεση επαφή µε την ηλιακή και πλανητική ακτινοβολία. Αυτή τη στιγµή οι
αδένες δέχονται ο καθένας µια διαφορετική και ακριβή διέγερση που τους
θέτει σε λειτουργία και καθορίζει τη θέση τους για τη ζωή».
Ο θύµος αδένας, στο κέντρο της αδενικής σπείρας µας, σχηµατίζει µια
µεγάλη σπογγώδη µάζα πάνω στον αναπνευστικό σωλήνα, κοντά στη
καρδιά. ∆ε γνωρίζουµε πολλά πράγµατα γι’ αυτόν, εκτός από το ότι παίζει
κάποιο σηµαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του οργανισµού στη διάρκεια της
παιδικής ηλικίας και ότι στις περισσότερες περιπτώσεις τείνει να ατροφήσει
µετά την εφηβεία, όταν τίθενται σε λειτουργία τα επινεφρίδια. Θεωρείται
σαν ο πιο «πρωτόγονος» από όλους τους αδένες και ο αντίστοιχος
ενδοκρινολογικός τύπος έχει ένα διαφανές, ροδόλευκο δέρµα, λεπτά
δόντια και κόκαλά και τη γενική εµφάνιση της όµορφης αδυναµίας ενός
υπερανεπτυγµένου παιδιού, του τύπου του Πήτερ Παν. Ο τύπος αυτός δεν
περιγράφεται συνήθως αστρολογικά, αν και φαίνεται να αντιστοιχεί στις
προσπάθειες διάκρισης ενός ηλιακού τύπου. Η θέση άλλωστε και η
λειτουργία του θύµου αδένα δείχνουν ότι είναι ο ρυθµιστής της αρχικής
αδιαφοροποίητης ζωικής διέγερσης που προέρχεται από τον Ήλιο.
Ο επόµενος αδένας, το πάγκρεας, σχετίζεται µε το λεµφικό σύστηµα και σε
συνεργασία µε το συκώτι ελέγχει τη πέψη της τροφής. Αντιπροσωπεύει την
«υγρή» φύση του ανθρώπου και συνδέεται έτσι µε την έλξη της Σελήνης.
Ένα µέρος του εκκρίνει την ορµόνη ινσουλίνη, η οποία βοηθά στην
αποθήκευση του σακχάρου και εργάζεται σε αντίθεση µε τα επινεφρίδια
που διέπουν την άµεση καύση της σε επείγουσες και ιδιαίτερα έντονες
συναισθηµατικές καταστάσεις. Έχει δηλαδή τη τάση (όπως παρατηρεί ο
Κόλλιν) να υγραίνει ή να σβήνει τη «φωτιά» της δραστηριότητας των
επινεφριδίων. Παρόλο που η σύγχρονη ενδοκρινολογία δεν διακρίνει τόσο
καθαρά έναν παγκρεατικό τύπο, σύµφωνα µε τον Κόλλιν, τα άτοµα µε
αυτή τη κυριαρχία «θα έχουν όλες τις µορφές της σάρκας τους γεµάτες και
στρογγυλές («φεγγαροπρόσωποι») από την αφθονία της λέµφου και θα
είναι παθητικά, κακόκεφα κι ενδοσκοπικά - όλα χαρακτηριστικά αντίθετα
από αυτά του θερµού, ρωµαλέου και βίαιου αδρεναλικού Άρειου τύπου. Οι
περιγραφές αυτές αντιστοιχούν στο Σεληνιακό τύπο µε τα χαρακτηριστικά
της µεταβλητότητας, αστάθειας και µελαγχολίας.
Στη συνέχεια έχουµε το θυρεοειδή αδένα που βρίσκεται στο λαιµό, κάτω
από τη καρωτίδα, ο οποίος ελέγχει την καύση του αέρα στην αναπνοή και
ρυθµίζει τη παραγόµενη θερµότητα. Όσο πιο έντονα λειτουργεί, τόσο πιο
ζωηρή και νευρική είναι η παρουσία του ατόµου. Ο αντίστοιχος
ενδοκρινολογικός τύπος περιγράφεται σαν ισχνός, σαφώς διαγεγραµµένος,
µε πυκνά µαλλιά, φωτεινά µάτια και δόντια, ταχύς στην αντίληψη και στη
βούληση, παρορµητικός µε τάση για ξεσπάσµατα κρίσεων, αεικίνητος,
πάσχοντας από αϋπνία και ανεξάντλητος. Αντιστοιχεί εποµένως στον
αεριώδη ή αιµατώδη Ερµαϊκό τύπο της αστρολογίας.
∆ηµ. Ευαγ.
Βιβλιογραφία