Η ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗΣ
∆ΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ
ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Π. Ουσπένσκυ

Κοσµολογικές ∆ιαλέξεις

ΠΡΩΤΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

Οι θεµελιώδεις νόµοι του σύµπαντος. Ο νόµος των τριών αρχών ή των τριών δυνάµεων.
Απαραίτητες τρεις δυνάµεις για την εµφάνιση ενός «φαινοµένου». Η τρίτη δύναµη. Γιατί δεν
βλέπουµε την τρίτη δύναµη. Οι τρεις δυνάµεις στις αρχαίες διδασκαλίες. Η δηµιουργία του
κόσµου µε τη θέληση του Απολύτου. Μια αλυσίδα κόσµων, ή η Ακτίνα της ∆ηµιουργίας. Ο
αριθµός νόµων σε κάθε κόσµο.

∆ΕΥΤΕΡΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

Η Ακτίνα της ∆ηµιουργίας και η προέλευσή της από το Απόλυτο. Μια αντίφαση στις
επιστηµονικές απόψεις. Η σελήνη ως απόληξη της Ακτίνας της ∆ηµιουργίας. Η θέληση
του Απολύτου. Η ιδέα του θαύµατος. Η θέση µας στον κόσµο. Η σελήνη Τρέφεται από την
οργανική ζωή. Η επίδραση της σελήνης και η απελευθέρωση από τη σελήνη. ∆ιαφορετικοί
κόσµοι, διαφορετική «υλικότητα». Ο κόσµος ως κόσµος «δονήσεων». Οι δονήσεις
επιβραδύνονται ανάλογα µε την απόσταση από το Απόλυτο. Επτά είδη ύλης. Αποσπάσµατα
αρχαίων διδασκαλιών. Η µελέτη της σχετικότητας. Πού είναι η γη; Ο τρεις δυνάµεις και η
κοσµικές ιδιότητες της ύλης. Άτοµα σύνθετων ουσιών. Ορισµός µιας ουσίας σύµφωνα µε τις
δυνάµεις που εκδηλώνονται µέσα απ' αυτήν. «Άνθρακας», «οξυγόνο», «άζωτο» και
«υδρογόνο». Οι τρεις δυνάµεις και τα τέσσερα είδη ύλης.

ΤΡΙΤΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

Η µελέτη του ανθρώπου είναι παράλληλη µε τη µελέτη του κόσµου. Μετά από το νόµο του τρία,
έρχεται ο θεµελιώδης νόµος του σύµπαντος. Ο νόµος του επτά ή νόµος της οκτάβας. Η
διάλειψη των δονήσεων. Ανάγκη για πρόσθετα σοκ. Τι συµβαίνει όταν λείπουν τα πρόσθετα
σοκ. Οκτάβες. Η επτατονική κλίµακα. Ο νόµος των παύσεων. Για να πράττει κανείς, είναι
ανάγκη να µπορεί να ελέγχει τα πρόσθετα σοκ. Εσωτερικές οκτάβες. Η οργανική ζωή στη θέση
µιας «παύσης». Πλανητικές επιδράσεις. Η πλάγια οκτάβα σολ-ντο. Το νόηµα των φθόγγων λα,
σολ, φα. Το νόηµα των φθόγγων ντο, σι. Το νόηµα των φθόγγων µι, ρε. Ο ρόλος της οργανικής
ζωής στην αλλαγή της επιφάνειας της γης.

ΤΕΤΑΡΤΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

Η διαδικασία της δηµιουργίας δεν σταµατάει ποτέ. Οι επιδράσεις µεταβιβάζονται προς το κάτω
µέρος της Ακτίνας της ∆ηµιουργίας µε ακτινοβολίες. Οι τρεις Οκτάβες Ακτινοβολιών:
Απόλυτο-ήλιος, ήλιος-γη και γη-σελήνη. Εξετάζοντας το σύµπαν µε τη µορφή αυτή, µπορούµε
να εξηγήσουµε τη σχέση που έχουν οι ύλες και οι δυνάµεις των διαφόρων κοσµικών επιπέδων
µε τη δική µας ζωή. Οι «παύσεις» στις τρεις οκτάβες. Τα «σοκ» που συµπληρώνουν τις
παύσεις. Η έννοια «σηµείο του σύµπαντος». Η «συχνότητα των δονήσεων» µιας ύλης είναι
αντίθετη προς την πυκνότητά της. Σύµφωνα µε το νόµο του τρία, δώδεκα τριάδες παράγουν
υδρογόνο µε πυκνότητες που κυµαίνονται από 6 ως 12288, Τα υδρογόνα αντιπροσωπεύουν
κατηγορίες ύλης. Κλιµάκωση του σύµπαντος από το Απόλυτο ως τη σελήνη. Τροποποίηση
αυτής της κλίµακας για να αντιστοιχεί στις ύλες που βρίσκονται στον ανθρώπινο οργανισµό.
Αναθεωρηµένος πίνακας των υδρογόνων για την ταξινόµηση της ύλης σε σχέση µε τη ζωή και
τη λειτουργία του οργανισµού µας.

ΠΕΜΠΤΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

Κατηγορίες ύλης στον πίνακα των υδρογόνων. Κάθε υδρογόνο αντιπροσωπεύει µια
συγκεκριµένη «κοσµική οµάδα». Πίνακας ατοµικών βαρών. Η έννοια του «ατόµου». Οι
λειτουργίες του ανθρώπου σε σχέση µε τα επίπεδα του σύµπαντος. Το «πράττειν» απαιτεί το
σωστό είδος και τη σωστή ποσότητα ενέργειας. Ο ανθρώπινος οργανισµός είναι φτιαγµένος για
να παράγει µεγάλη ποσότητα ενέργειας, µετασχηµατίζοντας τις χονδροειδείς ύλες σε
λεπτότερες. Στις συνθήκες της συνηθισµένης ζωής, η παραγωγή ενέργειας ποτέ δεν φτάνει στο
ανώτατο δυνατό όριό της. Ο ανθρώπινος οργανισµός συντηρείται από τρία είδη «τροφής»:
φυσική τροφή, αέρα και εντυπώσεις. Οι δύο διαδικασίες µε τις οποίες µετασχηµατίζεται αυτή η
«τροφή», αυτόµατα, για να διατηρηθούµε στη ζωή και συνειδητά, για να αξιοποιήσουµε όλο το
δυναµικό µας.

ΕΚΤΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

Το κανονικό όριο παραγωγής ενέργειας στον ανθρώπινο οργανισµό. ∆υνατότητα αύξησης της
ενέργειας. Πρώτο συνειδητό σοκ. Προσέλκυση λεπτών ουσιών. ∆εύτερο συνειδητό σοκ. Το
τριώροφο εργοστάσιο και τα κέντρα. Η αλχηµεία ως αλληγορία. Μετασχηµατισµός των
συναισθηµάτων. Η λειτουργία των ανώτερων και κατώτερων κέντρων. Οι σκοποί των
υδρογόνων στον οργανισµό µας. Τα κατώτερα κέντρα είναι εκείνα που δεν είναι ανεπτυγµένα.
Τα ανώτερα κέντρα είναι απρόσιτα. Παραγωγή και χρησιµοποίηση της ενέργειας για τη
σύνδεση των κατώτερων κέντρων µε τα ανώτερα. Όλες οι ψυχικές διαδικασίες είναι υλικές.
«Σκοπός µας θα πρέπει να είναι να φτιάξουµε µια καινούργια, πιο σωστή και πιο ζωντανή
εικόνα του κόσµου. Το κατά πόσο πετυχαίνουµε αυτό το σκοπό δεν εξαρτάται από τη θέλησή
µας. Γεγονός όµως είναι ότι εξαρτάται από το κατά πόσο τον αναζητούµε. Και αυτό το έργο της
αναζήτησης είναι απαραίτητο, είτε στεφθεί µε επιτυχία σήµερα ή αύριο είτε όχι. Γιατί ακόµη
και αν ερχόταν κάποιος σήµερα που ήξερε την απάντηση σε όλα τα άλυτα προβλήµατα, δεν θα
τον καταλαβαίναµε αν η δική µας η ανάγκη δεν µας είχε σπρώξει να υποβάλουµε τα ερωτήµατα
στα οποία δίνει απάντηση. Εκεί όπου δεν έχει γίνει αισθητή η ανάγκη, δεν έρχεται βοήθεια».

C. F. Von Weizsacker, World View of Physics

Τα κείµενα που ακολουθούν είναι παρµένα από τα χειρόγραφα που χρησιµοποιούσε ο Π.

Ουσπένσκυ όταν έδινε τις διαλέξεις. Βρίσκονται τώρα στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστηµίου
του Γέηλ, στις Ηνωµένες Πολιτείες της Αµερικής.

Στα χειρόγραφα οι τρεις πρώτες διαλέξεις χωρίζονται ξεκάθαρα η µία από την άλλη, µε το
χαρακτηριστικό του Ουσπένσκυ να αρχίζει ένα κεφάλαιο προτάσσοντας µια νοικοκυρεµένη
και άψογη περίληψη.

Ωστόσο οι τρεις τελευταίες διαλέξεις του χειρογράφου µπαίνουν όλες κάτω από την
επικεφαλίδα «Τέταρτη ∆ιάλεξη» και δεν έχουν περίληψη. Από την παρακολούθηση όµως
των διαλέξεων αυτών στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1930 αποκτήθηκε η πείρα ότι δίνονταν
ως τρεις διαλέξεις. Και έτσι έχουν δοθεί και στον αναγνώστη, µε περιλήψεις.

ΠΡΩΤΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙΟ ΚΟΣΜΟΣ

Οι θεµελιώδεις νόµοι του σύµπαντος. Ο νόµος των τριών αρχών ή των τριών δυνάµεων.
Απαραίτητες τρεις δυνάµεις για την εµφάνιση ενός «φαινοµένου». Η τρίτη δύναµη. Γιατί δεν
βλέπουµε την τρίτη δύναµη. Οι τρεις δυνάµεις στις αρχαίες διδασκαλίες. Η δηµιουργία του
κόσµου µε τη θέληση του Απολύτου. Μια αλυσίδα κόσµων, ή η Ακτίνα της ∆ηµιουργίας. Ο
αριθµός νόµων σε κάθε κόσµο.

ΚΑΘΕ φιλοσοφικό σύστηµα και κάθε σοβαρός µαθητής, σ’ ένα ορισµένο στάδιο της
εργασίας του ή της ανάπτυξής του, πρέπει να φτάνει στο συµπέρασµα ότι είναι αδύνατον να
µελετήσει τον άνθρωπο χωρίς να µελετήσει το σύµπαν, ακριβώς όπως είναι αδύνατον να
µελετήσει το σύµπαν χωρίς να µελετήσει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι µια εικόνα του
κόσµου. ∆ηµιουργήθηκε από τους ίδιους νόµους που δηµιούργησαν ολόκληρο τον κόσµο.
Αν ο άνθρωπος γνώριζε και καταλάβαινε τον εαυτό του, θα γνώριζε και θα καταλάβαινε
ολόκληρο τον κόσµο, όλους τους νόµους που δηµιουργούν και διέπουν τον κόσµο. Και
αντίστροφα, µελετώντας τον κόσµο και τους νόµους που διέπουν τον κόσµο, θα µάθαινε και
θα καταλάβαινε τους νόµους που διέπουν τον ίδιο. Σε σχέση µ' αυτό, µερικούς νόµους τους
καταλαβαίνει και τους αφοµοιώνει πιο εύκολα ο άνθρωπος µελετώντας τον αντικειµενικό
κόσµο, ενώ άλλους νόµους µπορεί να τους καταλάβει µόνο µελετώντας τον εαυτό του. Γι’
αυτό, η µελέτη του κόσµου και η µελέτη του ανθρώπου πρέπει να βαδίζουν παράλληλα και η
µία να βοηθάει την άλλη.

Σχετικά µε τον όρο «κόσµος» είναι ανάγκη να καταλάβουµε, από την αρχή κιόλας, ότι
υπάρχουν πολλοί κόσµοι και ότι δεν ζούµε σ’ έναν, αλλά σε πολλούς κόσµους. Αυτή την
ιδέα δεν την καταλαβαίνουµε εύκολα γιατί, στη συνηθισµένη γλώσσα, η λέξη «κόσµος»
χρησιµοποιείται κατά κανόνα στον ενικό. Και αν χρησιµοποιούµε τον πληθυντικό «κόσµοι»,
αυτό το κάνουµε απλώς για να τονίσουµε, κατά κάποιο τρόπο, την ίδια ιδέα ή για να
εκφράσουµε την ιδέα διαφόρων κόσµων που υπάρχουν παράλληλα ο ένας προς τον άλλο. Η
συνηθισµένη γλώσσα δεν περιλαµβάνει την ιδέα κόσµων που να περιέχονται ο ένας µέσα
στον άλλο. Και όµως, η ιδέα ότι ζούµε σε διαφορετικούς κόσµους υποδηλώνει ακριβώς
κόσµους που περιέχονται ο ένας µέσα στον άλλο, µε τους οποίους βρισκόµαστε σε
διαφορετικές σχέσεις.

Αν θέλουµε µια απάντηση στο ερώτηµα «τι είναι ο κόσµος ή οι κόσµοι µέσα στους οποίους
ζούµε;» θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ρωτήσουµε τον εαυτό µας τι είναι αυτό που θα
µπορούσαµε να ονοµάσουµε κόσµο, στην πιο στενή και άµεση σχέση µε µας.

Σ’ αυτό θα πρέπει βέβαια να απαντήσουµε ότι ονοµάζουµε κόσµο τον κόσµο των ανθρώπων,
την ανθρωπότητα, που µέρος της αποτελούµε. Αλλά η ανθρωπότητα αποτελεί αναπόσπαστο
µέρος της οργανικής ζωής της γης και γι’ αυτό θα ήταν σωστό να πούµε ότι ο πιο κοντινός
µας κόσµος είναι η οργανική ζωή στη γη, ο κόσµος των ανθρώπων, των ζώων και των
φυτών.

Αλλά και η οργανική ζωή είναι µέσα στον κόσµο. Ποιος είναι τότε ο κόσµος για την
οργανική ζωή;

Σ’ αυτό µπορούµε να απαντήσουµε ότι για την οργανική ζωή κόσµος είναι ο πλανήτης µας η
γη.

Αλλά και η γη περιέχεται µέσα στον κόσµο. Τι αποτελεί τότε κόσµο για τη γη;

Κόσµος για τη γη είναι ο πλανητικός κόσµος του ηλιακού συστήµατος, που µέρος του
αποτελεί.

Ποιος είναι ο κόσµος για όλους µαζί τους πλανήτες;

Ο ήλιος, βέβαια, ή η σφαίρα της ηλιακής επιρροής, ή το ηλιακό σύστηµα, που µέρος του
αποτελούν οι πλανήτες.

Για τον ήλιο πάλι, κόσµος είναι ο αστρικός µας κόσµος, ή ο Γαλαξίας, µια συσσώρευση ενός
απέραντου αριθµού ηλιακών συστηµάτων.

Κι ακόµη πιο πέρα, από την αστρονοµική σκοπιά, µπορεί κάλλιστα να υποθέσει κανείς ένα
πλήθος από κόσµους που υπάρχουν σε τεράστιες αποστάσεις ο ένας από τον άλλο, στο χώρο
«όλων των κόσµων». Όλοι αυτοί οι κόσµοι µαζί, θα αποτελούν τον «κόσµο» του Γαλαξία.

Και τώρα, περνώντας σε φιλοσοφικά συµπεράσµατα, θα µπορούσαµε να πούµε ότι «όλοι οι

κόσµοι» θα πρέπει να αποτελούν για µας, κάποιο ακατανόητο και άγνωστο Σύνολο ή
Ενότητα (όπως το µήλο είναι µια ενότητα). Αυτό το Σύνολο, ή η Ενότητα, ή το Παν, θα
µπορούσε να ονοµαστεί Απόλυτο ή «Ανεξάρτητο» γιατί, ενώ περικλείει µέσα του τα πάντα,
δεν εξαρτάται από τίποτε. Αυτό είναι ο κόσµος για «όλους τους κόσµους». Λογικά, είναι
τελείως αδύνατον να σκεφτούµε µια κατάσταση όπου το Παν να αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο.
Το σύνολο αυτό θα είναι βέβαια το Απόλυτο, που σηµαίνει το Ανεξάρτητο, γιατί αυτό,
δηλαδή το Παν, είναι άπειρο και αδιαίρετο.

Το Απόλυτο, δηλαδή εκείνη η κατάσταση των πραγµάτων όπου το Παν αποτελεί είναι
σύνολο, είναι, κατά κάποιο τρόπο, η αρχέγονη κατάσταση των πραγµάτων από την οποία, µε
τη διαίρεση και τη διαφοροποίηση, δηµιουργείται η ποικιλία των φαινοµένων που
παρατηρούµε.

Ο άνθρωπος ζει σε όλους αυτούς τους κόσµους, αλλά µε διαφορετικούς τρόπους.

Αυτό σηµαίνει ότι πρώτα επηρεάζεται από τον πλησιέστερο κόσµο, τον πιο άµεσο προς
αυτόν, που µέρος του αποτελεί. Οι µακρινότεροι κόσµοι επίσης επηρεάζουν τον άνθρωπο,
είτε άµεσα είτε µέσω άλλων ενδιάµεσων κόσµων, αλλά η επίδρασή τους µειώνεται ανάλογα
µε την απόστασή τους ή µε την αύξηση της διαφοράς ανάµεσα σ’ αυτούς και στον άνθρωπο.
Όπως θα δούµε στη συνέχεια, η άµεση επίδραση του Απολύτου δεν φτάνει ως τον άνθρωπο.
Αλλά η επίδραση του επόµενου κόσµου µετά από το Απόλυτο και η επίδραση των άστρων,
του ήλιου και των πλανητών είναι ήδη ολοφάνερες στη ζωή του ανθρώπου, αν και πολλές
από τις επιδράσεις αυτές είναι βέβαια άγνωστες στην επιστήµη.

Αλλά πριν εξετάσουµε αυτές τις επιδράσεις πρέπει να εξετάσουµε το θεµελιώδη Νόµο που
δηµιουργεί όλα τα φαινόµενα σε όλη την ποικιλία ή ενότητα όλων των κόσµων.

Αυτός είναι ο νόµος των Τριών Αρχών ή των Τριών ∆υνάµεων. Κάθε φαινόµενο, σε όποια
κλίµακα και σε όποιον κόσµο και να συµβαίνει, από τα µοριακά ως τα κοσµικά φαινόµενα,
είναι αποτέλεσµα του συνδυασµού ή της συνάντησης τριών διαφορετικών και αντίθετων
δυνάµεων. Η σύγχρονη σκέψη αντιλαµβάνεται την ύπαρξη «δύο» δυνάµεων και ότι είναι
απαραίτητες αυτές οι δύο δυνάµεις για τη δηµιουργία ενός φαινοµένου: δύναµη και
αντίσταση, θετικός και αρνητικός µαγνητισµός, θετικός και αρνητικός ηλεκτρισµός,
αρσενικά και θηλυκά κύτταρα, κοκ. Αλλά δεν παρατηρεί ούτε και αυτές τις δύο δυνάµεις
πάντοτε και παντού. Ποτέ δεν έχει τεθεί θέµα τρίτης δύναµης, ή αν έχει τεθεί, πάντως εµείς
δεν έχουµε ακούσει τίποτε.

Σύµφωνα µε την πραγµατική, ακριβή, ή αντικειµενική γνώση, µια δύναµη ή δυο δυνάµεις
δεν µπορούν ποτέ να προκαλέσουν ένα φαινόµενο. Η παρουσία τριών δυνάµεων είναι
απαραίτητη, γιατί µόνο µε τη βοήθεια της τρίτης δύναµης µπορούν οι δύο πρώτες να
προκαλέσουν αυτό που θα µπορούσαµε να ονοµάσουµε φαινόµενο, άσχετα σε ποια σφαίρα.

Η διδασκαλία των τριών δυνάµεων βρίσκεται στη ρίζα όλων των αρχαίων συστηµάτων. Η
πρώτη δύναµη ονοµάζεται ενεργητική ή θετική, η δεύτερη παθητική ή αρνητική και η τρίτη,
εξουδετερωτική. Αλλά αυτά είναι απλώς ονόµατα. Στην πραγµατικότητα, και οι τρεις
δυνάµεις είναι το ίδιο ενεργητικές και εµφανίζονται ως ενεργητικές, παθητικές και
εξουδετερωτικές, µόνο στα σηµεία που συναντιούνται, δηλαδή µόνο στη µεταξύ τους σχέση
σε µία δεδοµένη στιγµή. Τις πρώτες δύο δυνάµεις τις καταλαβαίνει λίγο-πολύ ο άνθρωπος
και την τρίτη µπορεί καµιά φορά να την ανακαλύψει ή στο σηµείο εφαρµογής των δυνάµεων
ή στο «φορέα» ή στο «αποτέλεσµα». Αλλά, µιλώντας γενικά, την τρίτη δύναµη δεν είναι
εύκολο να την παρατηρήσουµε και να την καταλάβουµε µε άµεσο τρόπο. Το λόγο θα πρέπει
να τον αναζητήσουµε στους λειτουργικούς περιορισµούς της συνηθισµένης ψυχολογικής
δραστηριότητάς µας και στις θεµελιώδεις κατηγορίες της πρόσληψής µας του κόσµου των
φαινοµένων, δηλαδή στην πρόσληψή µας του χώρου

και του χρόνου, που είναι απόρροια αυτών των περιορισµών. Οι άνθρωποι δεν µπορούν να
προσλάβουν και να παρατηρήσουν άµεσα την τρίτη δύναµη όπως και δεν µπορούν να
προσλάβουν την τέταρτη διάσταση στο χώρο.

Αλλά µελετώντας κανείς τον εαυτό του, µελετώντας τις εκδηλώσεις της σκέψης του, της
συνειδητότητάς του, της δραστηριότητάς του — τις συνήθειες του, τις επιθυµίες του και τα
παρόµοια — µπορεί να µάθει να βλέπει και να παρατηρεί µέσα του τη δράση των τριών
δυνάµεων. Ας υποθέσουµε παραδείγµατος χάρη ότι ένας άνθρωπος θέλει να εργαστεί πάνω
στον εαυτό του για να αλλάξει ορισµένα από τα χαρακτηριστικά του, για να φτάσει σ’ ένα
ανώτερο επίπεδο «είναι». Η επιθυµία του, η πρωτοβουλία του, θα είναι η ενεργητική δύναµη.
Η αδράνεια όλης της συνηθισµένης ψυχολογικής ζωής του που προβάλλει αντίσταση σ' αυτή
την πρωτοβουλία του θα είναι η παθητική ή η αρνητική δύναµη. Οι δύο δυνάµεις είτε θα
εξισορροπούνται, είτε η µία θα υπερισχύει απόλυτα έναντι της άλλης, αλλά ταυτόχρονα θα
εξασθενεί πολύ για παραπέρα δράση. Έτσι οι δύο δυνάµεις θα περιστρέφονται, κατά κάποιο
τρόπο, η µία γύρω από την άλλη, η µία απορροφώντας την άλλη και δεν θα επιφέρουν
κανένα αποτέλεσµα. Αυτό µπορεί να συνεχίζεται ολόκληρη ζωή. Ο άνθρωπος µπορεί να
νιώθει επιθυµία, πρωτοβουλία, αλλά όλη αυτή η πρωτοβουλία µπορεί να απορροφάται από
τις προσπάθειες του να υπερνικήσει τη συνηθισµένη αδράνεια της ζωής, µη αφήνοντας
τίποτε για το σκοπό προς τον οποίο θα έπρεπε να κατευθύνεται η πρωτοβουλία. Και αυτό
µπορεί να συνεχίζεται ώσπου να κάνει την εµφάνισή της η τρίτη δύναµη, π.χ. µε τη µορφή
νέας γνώσης, δείχνοντας αµέσως το πλεονέκτηµα ή τα ενδεχόµενα αποτελέσµατα ή την
αναγκαιότητα της εργασίας πάνω στον εαυτό και, µε τον τρόπο αυτό, υποστηρίζοντας και
ενισχύοντας την πρωτοβουλία. Ύστερα, η πρωτοβουλία, µε την υποστήριξη αυτής της
δύναµης, µπορεί να υπερνικήσει την αδράνεια και ο άνθρωπος γίνεται ενεργητικός προς την
επιθυµητή κατεύθυνση.
Παραδείγµατα της δράσης των τριών δυνάµεων και των στιγµών εισόδου της τρίτης δύναµης
µπορούµε να ανακαλύψουµε σε όλες τις εκδηλώσεις της ψυχικής µας ζωής, σε όλα τα
φαινόµενα της ζωής των ανθρώπινων κοινοτήτων και της ανθρωπότητας στο σύνολό της,
καθώς επίσης και σε όλα τα φαινόµενα της φύσης γύρω µας.

Αλλά στην αρχή είναι αρκετό να καταλάβουµε τη γενική αρχή: κάθε φαινόµενο,
οποιουδήποτε µεγέθους, αποτελεί αναπόφευκτα εκδήλωση τριών δυνάµεων• µία ή δύο
δυνάµεις δεν µπορούν να προκαλέσουν ένα φαινόµενο, και αν παρατηρήσουµε ένα
σταµάτηµα σε οτιδήποτε, ή έναν ατέλειωτο δισταγµό στην ίδια θέση, µπορούµε να πούµε ότι
απ’ αυτή τη θέση λείπει η τρίτη δύναµη. Στην προσπάθειά µας να το καταλάβουµε αυτό,
πρέπει να θυµόµαστε επίσης ότι οι άνθρωποι δεν µπορούν να παρατηρήσουν τα φαινόµενα
ως εκδηλώσεις τριών δυνάµεων, γιατί στις υποκειµενικές µας καταστάσεις συνειδητότητας
δεν µπορούµε να παρατηρήσουµε τον αντικειµενικό κόσµο. Και στον υποκειµενικά
παρατηρούµενο κόσµο των φαινοµένων δεν βλέπουµε, στα φαινόµενα, παρά µόνο την
εκδήλωση µιας ή δύο δυνάµεων. Αν µπορούσαµε να δούµε την εκδήλωση τριών δυνάµεων
σε κάθε δραστηριότητα, θα βλέπαµε τότε τον κόσµο όπως είναι (τα πράγµατα καθεαυτά)•
µόνο που εδώ πρέπει να θυµόµαστε ότι ένα φαινόµενο, όσο απλό κι αν φαίνεται, µπορεί στην
πραγµατικότητα να είναι πολύ περίπλοκο, δηλαδή να είναι ένας ιδιαίτερα πολύπλοκος
συνδυασµός τριάδων. Αλλά ξέρουµε ότι δεν µπορούµε να παρατηρήσουµε τον κόσµο όπως
είναι, και αυτό θα 'πρεπε να µας βοηθήσει να καταλάβουµε γιατί δεν µπορούµε να δούµε την
τρίτη δύναµη. Η τρίτη δύναµη είναι ιδιότητα του πραγµατικού κόσµου. Ο υποκειµενικός ή
φαινοµενικός κόσµος της παρατήρησής µας δεν είναι παρά σχετικά πραγµατικός, εν πάση
περιπτώσει δεν είναι πλήρης, γιατί δεν βλέπουµε παρά ένα µέρος του.

Επιστρέφοντας στον κόσµο στον οποίο ζούµε, µπορούµε τώρα να πούµε ότι στο Απόλυτο,
όπως και σε όλα τα άλλα, ενεργούν τρεις δυνάµεις: η ενεργητική, η παθητική και η
εξουδετερωτική. Αλλά αφού στο Απόλυτο, από την ίδια του

τη φύση, τα πάντα αποτελούν ένα σύνολο, έτσι και οι τρεις δυνάµεις αποτελούν κι αυτές ένα
σύνολο. Εξάλλου, σχηµατίζοντας ένα ανεξάρτητο σύνολο, οι τρεις δυνάµεις αποκτούν µια
πλήρη και ανεξάρτητη θέληση, πλήρη συνειδητότητα, πλήρη κατανόηση του εαυτού τους και
της κάθε πράξης τους.

Η ιδέα της ενότητας των τριών δυνάµεων στο Απόλυτο αποτελεί τη βάση πολλών αρχαίων
διδασκαλιών — οµοούσιος και αδιαίρετος Τριάς, Τριµούρτι: Βράχµα, Βισνού και Σίβα, κοκ.

Οι τρεις δυνάµεις του Απολύτου, που αποτελούν ένα σύνολο, χωρίζονται και ενώνονται µε
τη δική τους θέληση, και στα σηµεία που ενώνονται δηµιουργούν φαινόµενα, ή «κόσµους».
Αυτοί οι κόσµοι, δηµιουργηµένοι από τη θέληση του Απολύτου, έχουν απόλυτη εξάρτηση
απ’ αυτή τη θέληση σε καθετί που αφορά την ύπαρξή τους. Σε καθένα απ' αυτούς τους
κόσµους οι τρεις δυνάµεις ενεργούν ξανά.
Σχήµα 2: Ο Νόµος των Τριών ∆υνάµεων αποτελεί ένα ανεξάρτητο σύνολο και ορίζεται ως
κόσµος ένα σύµφωνα µε τους νόµους στους οποίους υπόκειται — τη θέληση του Απολύτου.

Αφού όµως ο καθένας απ' αυτούς τους κόσµους δεν αποτελεί τώρα πια το σύνολο, αλλά
µέρος µόνο του συνόλου, οι τρεις δυνάµεις µέσα σ’ αυτούς δεν αποτελούν ένα ενιαίο
σύνολο, αλλά µέρος µόνο του συνόλου. Τώρα πρόκειται για τρεις θελήσεις, τρεις
συνειδητότητες, τρεις ενότητες. Η καθεµία από τις τρεις δυνάµεις εµπεριέχει τη δυνατότητα
και των τριών δυνάµεων, αλλά στο σηµείο που συναντιούνται, η κάθε µία απ' αυτές
εκδηλώνει µόνο µία αρχή: την ενεργητική, την παθητική ή την εξουδετερωτική. Οι τρεις
δυνάµεις µαζί, αποτελούν µία τριάδα που προκαλεί νέα φαινόµενα. Αλλά αυτή η τριάδα είναι
διαφορετική, δεν είναι εκείνη που ήταν στο Απόλυτο, όπου οι τρεις δυνάµεις αποτελούσαν
ένα αδιαίρετο σύνολο, κατείχαν µία και µόνη θέληση, µία και µόνη συνειδητότητα. Στους
κόσµους της δεύτερης τάξης οι τρεις δυνάµεις είναι τώρα διαιρεµένες και τα σηµεία όπου
συναντιούνται είναι τώρα διαφορετικής φύσης. Στο Απόλυτο, η στιγµή και το σηµείο
συνάντησής τους καθορίζονται από την ενιαία θέλησή τους. Στους κόσµους της δεύτερης
τάξης, όπου πια δεν υπάρχει µία ενιαία θέληση αλλά τρεις θελήσεις, τα σηµεία εκδήλωσης
καθορίζονται το καθένα από µια ξεχωριστή θέληση, ανεξάρτητη από τις άλλες και κατά
συνέπεια το σηµεία συνάντησης γίνεται τυχαίο ή µηχανικό. Η θέληση του Απολύτου
δηµιουργεί τους κόσµους της δεύτερης τάξης και τους κυβερνάει, αλλά δεν κυβερνάει το
δηµιουργικό έργο τους, όπου εµφανίζεται ένα δηµιουργικό στοιχείο.

Ας φανταστούµε το Απόλυτο σαν κύκλο που µέσα του έχει άλλους κύκλους, κόσµους της
δεύτερης τάξης. Ας πάρουµε έναν απ’ αυτούς τους κύκλους. Το Απόλυτο ορίζεται µε τον
αριθµό 1, γιατί οι τρεις δυνάµεις µέσα στο Απόλυτο αποτελούν ένα σύνολο. Τους µικρούς
κύκλους θα τους ορίσουµε µε τον αριθµό 3, γιατί σ’ έναν κόσµο της δεύτερης τάξης οι
δυνάµεις είναι ήδη διαιρεµένες.
Σχήµα3 : Νόµος των Τριών ∆υνάµεων. Κόσµος τρία – Όλοι οι Κόσµοι της ∆εύτερης Τάξης.
Γέννηση των νόµων του Σύµπαντος.. Ορίζεται ως Κόσµος τρία σύµφωνα µε τους νόµους
στους οποίους υπόκειται - τις Τρεις ∆υνάµεις

Οι τρεις διαιρεµένες δυνάµεις στους κόσµους της δεύτερης τάξης, καθώς συναντιούνται στον
καθένα απ’ αυτούς τους κόσµους, δηµιουργούν νέους κόσµους της τρίτης τάξης. Ας πάρουµε
έναν απ’ αυτούς τους κόσµους. Οι κόσµοι της τρίτης τάξης, δηµιουργηµένοι από τις τρεις
δυνάµεις που ενεργούν µισοµηχανικά, δεν εξαρτώνται πλέον από την ενιαία θέληση του
Απολύτου, αλλά από τρεις µηχανικούς νόµους. Αυτοί οι κόσµοι δηµιουργούνται από τις
τρεις δυνάµεις. Και αφού δηµιουργηθούν, εκδηλώνουν τρεις νέες, δικές τους δυνάµεις.
Σχήµα 4: Ο Νόµος των Τριών ∆υνάµεων, Κόσµος έξι. Κόσµοι της Τρίτης Τάξης – όλοι οι
Ήλιοι. Ορίζεται ως κόσµος έξι σύµφωνα µε τους νόµους στους οποίους υπόκειται.

Έτσι ο αριθµός των δυνάµεων που ενεργούν στους κόσµους της τρίτης τάξης θα είναι έξι.
Στο διάγραµµα, ο κύκλος της τρίτης τάξης ορίζεται από τον αριθµό 6 (3+3). Μέσα σ’ αυτούς
τους κόσµους δηµιουργούνται κόσµοι µιας νέας τάξης, της τέταρτης τάξης. Στους κόσµους
της τέταρτης τάξης ενεργούν τρεις δυνάµεις του κόσµου της δεύτερης τάξης, έξι δυνάµεις
του κόσµου της τρίτης τάξης και τρεις δικές τους δυνάµεις, δηλαδή δώδεκα δυνάµεις
συνολικά.
Σχήµα 5: Ο Νόµος των Τριών ∆υνάµεων, Κόσµος δώδεκα. Κοασµός της Τετάρτης Τάξης –
Ο Ήλιος µας (Ηλιακό Σύστηµα). Ορίζεται ως Κόσµος δώδεκα σύµφωνα µε τους νόµους
στους οποίους υπόκειται.

Ας πάρουµε έναν απ’ αυτούς τους κόσµους και ας τον ορίσουµε µε τον αριθµό 12 (3+6+3).
Επειδή αυτοί οι κόσµοι υπόκεινται σε περισσότερους νόµους, βρίσκονται ακόµη πιο µακριά
από την ενιαία θέληση του Απολύτου και είναι ακόµη πιο µηχανικοί. Οι κόσµοι που
δηµιουργούνται µέσα σ’ αυτούς τους κόσµους θα κυβερνιούνται από είκοσι τέσσερις
δυνάµεις (3 + 6 + 12 + 3).

Σχήµα 6: Ο Νόµος των Τριών ∆υνάµεων. Κόσµος είκοσι τέσσερα, Ορίζεται ως κόσµος είκοσι
τέσσερα σύµφωνα µε τους νόµους στους οποίους υπόκειται.

Με τη σειρά τους, οι κόσµοι που δηµιουργούνται µέσα σ’ αυτούς τους νέους κόσµους θα
κυβερνιούνται από σαράντα οκτώ δυνάµεις. Ο αριθµός σαράντα οκτώ αναλύεται ως εξής:
τρεις δυνάµεις του κόσµου που ακολουθεί αµέσως µετά από το Απόλυτο, έξι δυνάµεις του
επόµενου κόσµου, δώδεκα δυνάµεις του µεθεπόµενου, είκοσι τέσσερις του µεταµεθεπόµενου
και τρεις δικές του (3 + 6 + 12 + 24 + 3), σύνολο σαράντα οκτώ.
Σχήµα 7: Ο Νόµος των Τριών ∆υνάµεων. Κόσµος σαράντα οκτώ. Κόσµος της Έκτης Τάξης -
Γη. Ορίζεται ως κόσµος σαράντα οκτώ σύµφωνα µε τους νόµους στους οποίους υπόκειται.

Οι κόσµοι που δηµιουργούνται µέσα στους κόσµους 48 θα κυβερνούνται από ενενήντα έξι
δυνάµεις (3 + 6 + 12 + 24 + 48 + 3). Οι κόσµοι της επόµενης τάξης, αν υπάρχουν, θα
κυβερνιούνται από εκατόν ενενήντα δύο δυνάµεις, κοκ.

Σχήµα 8: Ο Νόµος των Τριών ∆υνάµεων. Κόσµος ενενήντα έξι. Κόσµος της έβδοµης Τάξης –
Σελήνη. Ορίζεται ως κόσµος ενενήντα έξι σύµφωνα µε τους νόµους στους οποίους υπόκειται.
 Αν πάρουµε έναν από τους πολλούς κόσµους που δηµιουργούνται µέσα στο Απόλυτο,
δηλαδή έναν κόσµο 3, αυτός θα αντιπροσωπεύει ένα σύνολο αστρικών κόσµων παρόµοιο µε
το Γαλαξία µας. Αν πάρουµε έναν από τους κόσµους που δηµιουργούνται µέσα σ’ αυτόν τον
κόσµο 3, δηλαδή έναν κόσµο 6, αυτός θα είναι η συσσώρευση άστρων που ονοµάζουµε
Γαλαξία. Κόσµος 12 θα είναι ένας από τους ήλιους που συνιστούν τον Γαλαξία — ο ήλιος
µας. Κόσµος 24 θα είναι ο πλανητικός κόσµος, δηλαδή όλοι οι πλανήτες του ηλιακού
συστήµατος. Κόσµος 48 θα είναι η γη. Κόσµος 96 θα είναι η σελήνη. Αν η σελήνη είχε
δορυφόρο, αυτός θα ήταν κόσµος 192, κ.ο.κ.

Σχήµα 9: Η Ακτίνα της ∆ηµιουργίας σύµφωνα µε το νόµο των Τριών ∆υνάµεων.

Η αλυσίδα κόσµων, που κρίκοι της είναι το Απόλυτο, όλοι οι κόσµοι, όλοι οι ήλιοι, ο ήλιος,
οι πλανήτες, η γη και η σελήνη, αποτελεί την «ακτίνα της δηµιουργίας» µέσα στην οποία
βρισκόµαστε. Η ακτίνα της δηµιουργίας αποτελεί, για µας, τον «κόσµο», µε την ευρύτερη
έννοια του όρου. Βέβαια, αυτή η ακτίνα της δηµιουργίας δεν περιλαµβάνει τον κόσµο, µε την
πλήρη έννοια του όρου, αφού το Απόλυτο δηµιουργεί έναν αριθµό, ίσως έναν άπειρο αριθµό,
διαφορετικών κόσµων, που ο καθένας τους αποτελεί την αφετηρία µιας νέας και ξεχωριστής
ακτίνας δηµιουργίας. Εξάλλου, ο καθένας απ’ αυτούς τους κόσµους περιέχει έναν αριθµό
κόσµων που αντιπροσωπεύουν άλλη µια διάσπαση της ακτίνας και, πάλι, απ' αυτούς τους
κόσµους διαλέγουµε µόνο έναν: το Γαλαξία µας. Ο Γαλαξίας αποτελείται από έναν αριθµό
ήλιων, αλλά απ' αυτόν τον αριθµό διαλέγουµε έναν ήλιο, αυτόν που είναι πιο κοντά µας, από
τον οποίο έχουµε άµεση εξάρτηση, τον ήλιο µας, µέσα στον οποίο ζούµε, κινούµαστε και
έχουµε το «είναι» µας. Ο καθένας από τους άλλους ήλιους αντιπροσωπεύει µια άλλη
διάσπαση της ακτίνας, αλλά δεν µπορούµε να µελετήσουµε αυτές τις ακτίνες µε τον ίδιο
τρόπο που µελετάµε τη δική µας ακτίνα, δηλαδή την ακτίνα µέσα στην οποία βρισκόµαστε.
Εξάλλου, µέσα στο ηλιακό σύστηµα ο πλανητικός κόσµος είναι πιο κοντά µας απ' ό,τι ο ίδιος
ο ήλιος, και µέσα στον πλανητικό κόσµο ο πιο κοντινός µας κόσµος είναι η γη, ο πλανήτης
στον οποίο ζούµε. ∆εν χρειάζεται και δεν έχουµε τη δυνατότητα να µελετήσουµε άλλους
πλανήτες µε τον ίδιο τρόπο που µελετάµε τη γη. Είναι αρκετό να τους πάρουµε όλους µαζί,
δηλαδή σε πολύ µικρότερη κλίµακα απ’ ό,τι παίρνουµε τη γη. Ο αριθµός των δυνάµεων σε
κάθε κόσµο, 1,3, 6, 12 κ.λπ., δείχνει τον αριθµό των νόµων στους οποίους υπόκειται ο
δεδοµένος κόσµος.

Όσο λιγότεροι νόµοι υπάρχουν σ’ ένα δεδοµένο κόσµο, τόσο πιο κοντά βρίσκεται στη
θέληση του Απολύτου, όσο περισσότεροι νόµοι υπάρχουν σ' ένα δεδοµένο κόσµο, τόσο
µεγαλύτερη είναι η µηχανικότητά του, τόσο πιο µακριά βρίσκεται από τη θέληση του
Απολύτου. Ζούµε στη γη, σ’ έναν κόσµο, που υπόκειται σε 48 τάξεις νόµων, δηλαδή πολύ
µακριά από τη θέληση του Απολύτου και σε µια πολύ απόµακρη και σκοτεινή γωνιά του
σύµπαντος.

Έτσι, η ακτίνα της δηµιουργίας µας βοηθάει να καθορίσουµε και να αντιληφθούµε τη θέση
µας µέσα στον κόσµο. Αλλά δεν έχουµε φτάσει ακόµη σε θέµατα επιδράσεων. Για να
καταλάβουµε τη διαφορά ανάµεσα στις επιδράσεις των διαφόρων κόσµων, θα πρέπει να
καταλάβουµε καλύτερα το νόµο του τρία και µετά, στη συνέχεια, έναν άλλο θεµελιώδη νόµο
— το νόµο της οκτάβας ή το νόµο του επτά.

Πρέπει να αντιληφθούµε επίσης ότι η Οργανική Ζωή πάνω στη γη, που είναι ο πρώτος µας
κόσµος, δεν περιλαµβάνεται στην αλυσίδα των κόσµων που αποτελούν την Ακτίνα της
∆ηµιουργίας. Η οργανική ζωή είναι πάνω στη γη. Είναι ένα είδος µεµβράνης που καλύπτει
τη γη και, όπως θα δούµε αργότερα, υπηρετεί ένα συγκεκριµένο σκοπό στην Ακτίνα της
∆ηµιουργίας.

∆ΕΥΤΕΡΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ∆ΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Η Ακτίνα της ∆ηµιουργίας και η προέλευσή της από το Απόλυτο. Μια αντίφαση στις
επιστηµονικές απόψεις. Η σελήνη ως απόληξη της Ακτίνας της ∆ηµιουργίας. Η θέληση του
Απολύτου. Η ιδέα του θαύµατος. Η θέση µας στον κόσµο. Η σελήνη τρέφεται από την οργανική
ζωή. Η επίδραση της σελήνης και η απελευθέρωση από τη σελήνη. ∆ιαφορετικοί κόσµοι,
διαφορετική «υλικότητα». Ο κόσµος ως κόσµος «δονήσεων••. Οι δονήσεις επιβραδύνονται
ανάλογα µε την απόσταση από το Απόλυτο. Επτά είδη ύλης. Αποσπάσµατα αρχαίων
διδασκαλιών. Η µελέτη της σχετικότητας. Πού είναι η γη; Οι τρεις δυνάµεις και οι κοσµικές
ιδιότητες της ύλης. Άτοµα σύνθετων ουσιών. Ορισµός µιας ουσίας σύµφωνα µε τις δυνάµεις
που εκδηλώνονται µέσα απ' αυτήν. «Άνθρακας», «οξυγόνο», «άζωτο» και «υδρογόνο». Οι
τρεις δυνάµεις και τα τέσσερα είδη ύλης.
Για να κατανοήσουµε τη δοµή του σύµπαντος, το παίρνουµε πρώτα σαν τρισδιάστατο και το
εξετάζουµε σαν κόσµο ύλης και δύναµης, µε την πιο απλή και στοιχειώδη έννοια αυτών των
λέξεων. Τις ανώτερες διαστάσεις και τις νέες επιστηµονικές θεωρίες για την ύλη και την
ενέργεια, το χώρο και το χρόνο, καθώς και τις άλλες κατηγορίες γνώσης του κόσµου, που
είναι άγνωστες στη σύγχρονη επιστήµη, θα τις συζητήσουµε αργότερα. Πρώτα απ’ όλα
πρέπει να απεικονίσουµε τον κόσµο στον οποίο ζούµε, στη διαγραµµατική µορφή της
Ακτίνας της ∆ηµιουργίας, από το Απόλυτο ως τη σελήνη.

Σχήµα 10: Η Ακτίνα της ∆ηµιουργίας

Η «Ακτίνα της ∆ηµιουργίας» φαίνεται, µε την πρώτη µατιά, σαν ένα πολύ υποτυπώδες
σχέδιο του κόσµου, αλλά στην πραγµατικότητα, καθώς την µελετάµε, γίνεται φανερό ότι, µε
τη βοήθεια αυτού του απλού σχεδίου, είναι δυνατόν να εναρµονίσουµε και να συνδυάσουµε
σε ένα ενιαίο σύνολο ένα πλήθος από ποικίλες και αλληλοσυγκρουόµενες απόψεις του
κόσµου, φιλοσοφικές, επιστηµονικές, ακόµη και θρησκευτικές. Η ιδέα της Ακτίνας της
∆ηµιουργίας ανήκει στην αρχαία γνώση και πολλά από τα αφελή γεωκεντρικά συστήµατα
που µας είναι γνωστά αποτελούν στην πραγµατικότητα, είτε ανεπαρκείς ερµηνείες της ιδέας
της Ακτίνας της ∆ηµιουργίας είτε διαστρεβλώσεις αυτής της ιδέας, που οφείλονται σε µια
κατά γράµµα ή σε µια ατελή αντίληψη.
Πρέπει να παρατηρήσουµε ότι η ιδέα της Ακτίνας της ∆ηµιουργίας και η προέλευσή της από
το Απόλυτο αντιφάσκει µε µερικές από τις σύγχρονες απόψεις. Ας πάρουµε, για παράδειγµα,
τη φάση: ήλιος, γη, σελήνη. Σύµφωνα µε τις συνηθισµένες απόψεις, η σελήνη είναι ένα
ψυχρό, νεκρό ουράνιο σώµα, που ήταν κάποτε σαν τη γη, δηλαδή είχε εσωτερική θερµότητα
και, σε µια προγενέστερη περίοδο, ήταν µια λιωµένη µάζα όπως ο ήλιος.

Η γη, σύµφωνα µ' αυτή την άποψη, ήταν κάποτε όπως ο ήλιος, αλλά και αυτή σιγά-σιγά
άρχισε να ψύχεται και, αργά ή γρήγορα, θα γίνει µια ψυχρή µάζα όπως η σελήνη. Πιστεύεται,
γενικά, ότι και ο ήλιος ψύχεται και ότι, µε τον καιρό, θα γίνει όπως και η γη και, αργότερα,
όπως η σελήνη. Πολλοί νοµίζουν ότι αυτό είναι «επιστήµη».

Πρώτα απ’ όλα, φυσικά, πρέπει να καταλάβουµε ότι αυτή η άποψη δεν µπορεί να ονοµαστεί
επιστηµονική µε την αυστηρή έννοια του όρου, γιατί στην επιστήµη, δηλαδή στην
αστρονοµία, ή πιο σωστά στην αστροφυσική, υπάρχουν πολλές αντιφατικές υποθέσεις πάνω
στο θέµα αυτό, και καµιά απ’ αυτές δεν στηρίζεται σε γερές βάσεις. Αλλά αυτή η άποψη
είναι η πιο διαδεδοµένη και αποτελεί την άποψη του µέσου ανθρώπου της σύγχρονης εποχής
σε ό,τι αφορά τον κόσµο µέσα στον οποίο ζούµε.

Η ιδέα της Ακτίνας της ∆ηµιουργίας και η προέλευσή της από το Απόλυτο αντιφάσκει µ'
αυτές τις γενικές απόψεις των ηµερών µας.

Σύµφωνα µ’ αυτή την ιδέα, η σελήνη είναι ένας νεογέννητος πλανήτης, ένας πλανήτης που
δεν είναι ακόµη πλήρως ανεπτυγµένος. Θερµαίνεται σιγά-σιγά και, µε τον καιρό, (αν
αναπτυχθεί ευνοϊκά η Ακτίνα της ∆ηµιουργίας)

θα γίνει όπως η γη και θα έχει δικό της δορυφόρο, µια νέα σελήνη. Ένας νέος κρίκος θα έχει
προστεθεί τότε στην Ακτίνα της ∆ηµιουργίας. Αλλά ούτε και η γη ψύχεται - αντίθετα,
θερµαίνεται και, µε τον καιρό, µπορεί να γίνει όπως ο ήλιος. Μια τέτοια εξέλιξη
παρατηρούµε, λόγου χάρη, στο σύστηµα του ∆ία, που είναι ήλιος για τους δορυφόρους του.

Συνοψίζοντας όλα όσα είπαµε ως τώρα για την Ακτίνα της ∆ηµιουργίας από τον κόσµο 1
µέχρι και τον κόσµο 96, πρέπει να προσθέσουµε ότι οι αριθµοί που ορίζουν τους κόσµους
δείχνουν τον αριθµό των δυνάµεων ή τον αριθµό των τάξεων νόµων που διέπουν τους εν
λόγω κόσµους. Στο Απόλυτο, οι τρεις δυνάµεις είναι µία και υπάρχει µόνο ένας νόµος — η
ενιαία και ανεξάρτητη θέληση του Απολύτου. Στον επόµενο κόσµο, όπου οι δυνάµεις έχουν
χωριστεί, υπάρχουν τρεις δυνάµεις ή τάξεις νόµων. Στο µεθεπόµενο υπάρχουν έξι τάξεις
νόµων, στο µεταµεθεπόµενο, δώδεκα, κ.ο.κ. Στον κόσµο µας, δηλαδή στη γη, λειτουργούν
σαράντα οκτώ τάξεις νόµων, στους οποίους είµαστε υποταγµένοι και οι οποίοι διέπουν
ολόκληρη τη ζωή µας. Αν ζούσαµε στη σελήνη θα ήµασταν υποταγµένοι σε ενενήντα έξι
τάξεις νόµων, δηλαδή η ζωή µας και η δραστηριότητά µας θα ήταν ακόµη πιο µηχανικές και
δεν θα είχαµε τη δυνατότητα που έχουµε τώρα για να ξεφύγουµε από τη µηχανικότητα.

Όπως είπαµε ήδη, η θέληση του Απολύτου εκδηλώνεται µόνο στον αµέσως επόµενο κόσµο
που δηµιουργείται απ’ αυτό µέσα σ’ αυτό το ίδιο, δηλαδή στον κόσµο 3η άµεση θέληση του
Απολύτου δεν φτάνει ως τον κόσµο 6 και εκδηλώνεται σ' αυτόν, µόνο µε την µορφή
µηχανικών νόµων. Πιο πέρα, στους κόσµους 12, 24, 48 και 96, η θέληση του Απολύτου έχει
όλο και λιγότερες δυνατότητες να εκδηλωθεί. Αυτό σηµαίνει ότι στον κόσµο 3 το απόλυτο
δηµιουργεί, κατά κάποιο τρόπο, ένα γενικό σχέδιο όλου του υπόλοιπου σύµπαντος που, από
’κει και πέρα, αναπτύσσεται µηχανικά. Η θέληση του Απολύτου δεν µπορεί να εκδηλωθεί
στους µεταγενέστερους κόσµους ξέχωρα απ’ αυτό το σχέδιο και, όταν εκδηλώνεται σύµφωνα
µ’ αυτό, παίρνει τη µορφή µηχανικών νόµων. Με άλλα λόγια, αν το Απόλυτο ήθελε να
εκδηλώσει τη θέλησή του, ας πούµε στον κόσµο µας, αντίθετα προς τους µηχανικούς νόµους
που ισχύουν σ’ αυτόν, θα ’πρεπε να καταργήσει όλους τους ενδιάµεσους νόµους ανάµεσα σ’
αυτό το ίδιο και στον κόσµο µας.

Υπάρχει ένα όχι και τόσο καθωσπρέπει σχολικό ανέκδοτο που εξηγεί το νόµο αυτό.
Πρόκειται για έναν σπουδαστή ιερατικής σχολής που, στις τελικές εξετάσεις, δεν
καταλαβαίνει την ιδέα της παντοδυναµίας του Θεού.

«∆ος µου λοιπόν ένα παράδειγµα, πες µου κάτι που να µην µπορεί να το κάνει ο Κύριος»,
είπε ο επίσκοπος που τον εξέταζε.

«Αυτό µπορώ να σας το πω αµέσως, Σεβασµιότατε», απάντησε ο ιεροσπουδαστής. «Όλοι

ξέρουν ότι και ο Θεός ο ίδιος δεν µπορεί να χτυπήσει τον άσο ατού µε το δυάρι».

Τίποτε δεν θα µπορούσε να είναι πιο διαφωτιστικό.

Στην ανόητη αυτή ιστοριούλα υπάρχει περισσότερο νόηµα απ’ ό,τι σε χίλιες δυο θεολογικές
πραγµατείες. Οι νόµοι ενός παιχνιδιού αποτελούν και την ουσία του. Μια παραβίαση αυτών
των νόµων θα κατέστρεφε ολόκληρο το παιχνίδι. Όσο µπορεί το Απόλυτο να επέµβει στη
ζωή µας και να υποκαταστήσει µε άλλα αποτελέσµατα τα φυσικά αποτελέσµατα των αιτίων
που δηµιουργούνται από µας, ή που δηµιουργούνται τυχαία, άλλο τόσο µπορεί να χτυπήσει
τον άσο ατού. Ο Τουργκένιεφ έγραφε κάπου ότι όλες οι συνηθισµένες προσευχές µπορούν να
αναχθούν σε µία: «Κύριε, κάνε ώστε δύο και δύο να µην κάνουν τέσσερα». Αυτό είναι
ταυτόσηµο µε τον άσο ατού του ιεροσπουδαστή.

Η ιδέα ενός θαύµατος, µε την έννοια µιας παραβίασης νόµων από τη θέληση που τους
έφτιαξε, όχι µόνο δεν συµβιβάζεται µε την κοινή λογική, αλλά ούτε και µε την ιδέα της ίδιας
της θέλησης. Ένα «θαύµα» δεν µπορεί να είναι παρά η εκδήλωση νόµων που αγνοεί ο
άνθρωπος ή που σπάνια γνωρίζει. Αυτό σηµαίνει ότι θαύµα είναι η εκδήλωση σ’ έναν
κατώτερο κόσµο των νόµων ενός ανώτερου κόσµου.

Εδώ στη γη, είµαστε πολύ αποµακρυσµένοι από τη θέληση του Απολύτου• µας χωρίζουν απ'
αυτήν σαράντα οκτώ τάξεις µηχανικών νόµων. Αν µπορούσαµε να ελευθερωθούµε από τους
µισούς απ’ αυτούς τους νόµους, θα βρισκόµασταν υποταγµένοι µόνο σε 24 τάξεις νόµων,
δηλαδή στους νόµους του πλανητικού κόσµου και τότε θα ήµασταν κατά ένα στάδιο πιο
κοντά στο Απόλυτο και στη θέλησή του. Αν µπορούσαµε µετά να ελευθερωθούµε και από
τους µισούς απ’ αυτούς τους νόµους, θα ήµασταν υποταγµένοι στους νόµους του ήλιου
(δώδεκα νόµοι) και συνεπώς θα ήµασταν ακόµη ένα στάδιο πιο κοντά στο Απόλυτο. Αν πάλι,
µπορούσαµε να ελευθερωθούµε από τους µισούς απ’ αυτούς τους νόµους, θα ήµασταν
υποταγµένοι στους νόµους του κόσµου των άστρων και θα µας χώριζε µόνο ένα στάδιο από
την άµεση θέληση του Απολύτου.

Κι έτσι ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ελευθερώνεται σιγά-σιγά από τους µηχανικούς

νόµους.

Είναι δυνατόν να καθοριστούν οι σαράντα οκτώ νόµοι στους οποίους υπόκειται ο άνθρωπος;
Και ναι και όχι. Η µελέτη των σαράντα οκτώ νόµων στους οποίους υπόκειται ο άνθρωπος
δεν µπορεί να είναι αφηρηµένη όπως η µελέτη της αστρονοµίας• για να τους µελετήσουµε
ένας µόνο τρόπος υπάρχει: να τους παρατηρούµε µέσα µας και να ελευθερωνόµαστε απ’
αυτούς. Στην αρχή ο άνθρωπος πρέπει απλώς να καταλάβει ότι είναι υποδουλωµένος, χωρίς
αυτό να είναι καθόλου απαραίτητο, σε χίλιους δυο επουσιώδεις αλλά ενοχλητικούς νόµους,
που άλλοι άνθρωποι δηµιούργησαν γι’ αυτόν, ή που τους δηµιούργησε ο ίδιος. Όταν
προσπαθήσει να ελευθερωθεί απ’ αυτούς, θα δει ότι δεν µπορεί. Οι µακρόχρονες και
επίµονες προσπάθειες να ελευθερωθεί απ' αυτούς θα τον πείσουν για τη σκλαβιά του. Τους
νόµους που κρατάνε σκλάβο τον άνθρωπο δεν µπορούµε να τους µελετήσουµε παρά µόνο
παλεύοντας µαζί τους, προσπαθώντας να ελευθερωθούµε απ’ αυτούς. Αλλά χρειάζεται
µεγάλη γνώση για να ελευθερωθούµε από ένα νόµο, χωρίς να δηµιουργήσουµε για τον εαυτό
µας κάποιον άλλο στη θέση του.

Οι τάξεις των νόµων και OL µορφές τους ποικίλουν ανάλογα µε τη σκοπιά από την οποία
βλέπουµε την Ακτίνα της ∆ηµιουργίας.

Στο σύστηµά µας, η απόληξη της ακτίνας της ∆ηµιουργίας, το ακροβλάσταρο, κατά κάποιο
τρόπο, του κλαδιού, είναι η σελήνη. Η απαραίτητη ενέργεια για να µεγαλώσει, δηλαδή για να
αναπτυχθεί η σελήνη και για να σχηµατιστούν νέα βλαστάρια διοχετεύεται στη σελήνη από
τη γη, όπου παίρνει µορφή µε τη συνδυασµένη δράση του ήλιου, όλων των άλλων πλανητών
του ηλιακού συστήµατος KOL της ίδιας της γης. Αυτή η ενέργεια συγκεντρώνεται και
διατηρείται σ’ ένα µεγάλο συσσωρευτή που βρίσκεται στην επιφάνεια της γης. Αυτός ο
συσσωρευτής είναι η οργανική ζωή στη γη. Η οργανική ζωή της γης τρέφει τη σελήνη. Το
καθετί που ζει στη γη — άνθρωποι, ζώα, φυτά — είναι τροφή για τη σελήνη. Η σελήνη είναι
ένα τεράστιο ζωντανό ον που τρέφεται από το καθετί που ζει και αναπτύσσεται πάνω στη γη.
Η σελήνη δεν θα µπορούσε να υπάρχει χωρίς την οργανική ζωή πάνω στη γη, όπως και η
οργανική ζωή πάνω στη γη δεν θα µπορούσε να υπάρχει χωρίς τη σελήνη. Επιπλέον, η
σελήνη, σε σχέση µε την οργανική ζωή, είναι ένας τεράστιος ηλεκτροµαγνήτης και όλα όσα
συµβαίνουν στην οργανική ζωή συµβαίνουν κάτω από την επίδραση αυτού του
ηλεκτροµαγνήτη. Αν η δράση αυτού του ηλεκτροµαγνήτη σταµατούσε ξαφνικά, η οργανική
ζωή θα αφανιζόταν.

Άλλο ένα καλό παράδειγµα που δείχνει τη σχέση της σελήνης προς την οργανική ζωή είναι
το εξής. Η σελήνη είναι το βαρίδι σ’ ένα εκκρεµές. Η οργανική ζωή είναι ο µηχανισµός του
εκκρεµούς που µπαίνει σε κίνηση µε το βαρίδι. Το βάρος του βαριδιού, το τράβηγµα της
αλυσίδας στον οδοντωτό τροχό, βάζουν σε κίνηση τους τροχούς και τους δείκτες του
εκκρεµούς. Αν αφαιρέσουµε το βαρίδι, το ρολόι θα σταµατήσει αµέσως να δουλεύει. Η
σελήνη είναι ένα τεράστιο βαρίδι που κρέµεται από την οργανική ζωή και την βάζει έτσι σε
κίνηση. Όποιες και να είναι οι πράξεις µας, καλές ή κακές, έξυπνες ή ανόητες, όλες οι
κινήσεις των τροχών και των δεικτών του οργανισµού µας εξαρτώνται απ’ αυτό το βαρίδι,
που ασταµάτητα ασκεί την πίεσή του επάνω µας.

Η διαδικασία της ανάπτυξης και της θέρµανσης της σελήνης συνδέεται µε τη ζωή και το
θάνατο πάνω στη γη. Καθετί το ζωντανό ελευθερώνει όταν πεθαίνει µια ορισµένη ποσότητα
ενέργειας που το «ζωοποιούσε». Αυτή η ενέργεια, ή οι ψυχές όλων των ζωντανών όντων —
φυτών, ζώων, ανθρώπων — έλκεται προς τη σελήνη σαν από έναν τεράστιο ηλεκτροµαγνήτη
και της πηγαίνει τη θερµότητα και τη ζωή από την οποία εξαρτάται η ανάπτυξή της, δηλαδή
η ανάπτυξη της ακτίνας της δηµιουργίας. Στην οικονοµία του σύµπαντος τίποτε δεν πάει
χαµένο και µόλις µια ενέργεια τελειώσει τη δουλειά της σ’ ένα επίπεδο, µεταφέρεται σε
άλλο.
Οι ψυχές που πάνε στη σελήνη, κατέχοντας ίσως µάλιστα και ένα ποσοστό συνειδητότητας
και µνήµης, βρίσκονται εκεί, κάτω από ενενήντα έξι νόµους, στις συνθήκες της ορυκτής
ζωής, ή, για να το πω διαφορετικά, σε συνθήκες από τις οποίες δεν υπάρχει πιθανότητα να
ξεφύγουν παρά µόνο στα πλαίσια µιας γενικής εξέλιξης σε άπειρα µεγάλους πλανητικούς
κύκλους. Η σελήνη βρίσκεται «στην εσχατιά», στην άκρη του κόσµου. Είναι το «σκότος το
εξώτερον» του χριστιανικού δόγµατος: «εκεί έσται ο κλαυθµός και ο τρυγµός των οδόντων».

Η επίδραση της σελήνης σε καθετί το ζωντανό εκδηλώνεται σε όλα όσα συµβαίνουν πάνω
στη γη. Η σελήνη είναι η κυριότερη ή, πιο σωστά, η πιο κοντινή, η πιο άµεση κινητήρια
δύναµη για όλα όσα συµβαίνουν στην οργανική ζωή πάνω στη γη. Όλες οι κινήσεις, όλες οι
πράξεις και οι εκδηλώσεις των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών εξαρτώνται από τη
σελήνη και ρυθµίζονται από τη σελήνη. Η ευαίσθητη µεµβράνη της οργανικής ζωής που
σκεπάζει τη γήινη σφαίρα έχει απόλυτη εξάρτηση από την επίδραση του τεράστιου
ηλεκτροµαγνήτη που αποµυζάει τη ζωτικότητά της. Ο άνθρωπος, και κάθε άλλο ζωντανό ον,
δεν µπορεί, στις συνηθισµένες συνθήκες της ζωής, να ελευθερωθεί από τη σελήνη. Όλες οι
κινήσεις του και, κατά συνέπεια, όλες οι πράξεις του ρυθµίζονται από τη σελήνη. Αν
σκωτώσει κάποιον, αυτό είναι έργο της σελήνης• αν θυσιαστεί για τους άλλους, κι αυτό είναι
έργο της σελήνης. Όλες οι κακές πράξεις, όλα τα εγκλήµατα, όλες οι πράξεις αυτοθυσίας,
όλα τα ηρωικά κατορθώµατα, όπως και όλες οι πράξεις της συνηθισµένης καθηµερινής ζωής,
ρυθµίζονται από τη σελήνη.

Η ελευθερία που απορρέει από την ανάπτυξη των νοητικών δυνάµεων και ικανοτήτων είναι
ελευθερία από τα δεσµά της σελήνης. Το µηχανικό µέρος της ζωής µας εξαρτάται από τη
σελήνη, είναι υποταγµένο στη σελήνη. Αν αναπτύξουµε µέσα µας συνειδητότητα και θέληση
και υποτάξουµε τη µηχανική ζωή µας και όλες τις µηχανικές εκδηλώσεις µας στη
συνειδητότητα και στη θέληση, θα γλιτώσουµε από τη δύναµη της σελήνης. φΗ επόµενη ιδέα
που πρέπει να αφοµοιώσουµε είναι η υλικότητα του σύµπαντος, που το εξετάζουµε µε τη
µορφή της «ακτίνας της δηµιουργίας». Τα πάντα σ’ αυτό το σύµπαν µπορούν να ζυγιστούν
και να µετρηθούν. Το Απόλυτο είναι τόσο υλικό, και είναι δυνατόν να ζυγιστεί και να
µετρηθεί, όπως η σελήνη, ή όπως ο άνθρωπος. Αν το Απόλυτο είναι Θεός, αυτό σηµαίνει ότι
ο Θεός είναι δυνατόν να ζυγιστεί και να µετρηθεί, να αναλυθεί στα συνθετικά του µέρη, να
«υπολογιστεί», και να εκφραστεί µε τη µορφή ενός συγκεκριµένου τύπου.

Αλλά η έννοια της «υλικότητας» είναι τόσο σχετική όσο και καθετί άλλο. Αν θυµόµαστε ότι
η έννοια «άνθρωπος» και όλα όσα αναφέρονται σ’ αυτόν - το καλό, το κακό, η αλήθεια, το
ψέµα κ.τ.λ. - χωρίζεται σε διαφορετικές κατηγορίες (άνθρωπος No 1, άνθρωπος No 2 κ.τ.λ.)
θα µας είναι εύκολο να καταλάβουµε ότι η έννοια «κόσµος» και όλα όσα αναφέρονται στον
κόσµο χωρίζεται επίσης σε διαφορετικές κατηγορίες. Η ακτίνα της δηµιουργίας καθορίζει
επτά επίπεδα στον κόσµο, επτά κόσµους τον ένα µέσα στον άλλο. Όλα όσα αναφέρσνται
στον κόσµο χωρίζονται επίσης σε επτά κατηγορίες, τη µια κατηγορία µέσα στην άλλη. Η
υλικότητα του Απολύτου είναι υλικότητα διαφορετικής τάξης από την υλικότητα «όλων των
κόσµων». Η υλικότητα «όλων των κόσµων» είναι διαφορετικής τάξης από την υλικότητα
«όλων των ήλιων». Η υλικότητα «όλων των ήλιων» είναι διαφορετικής τάξης από την
υλικότητα του ήλιου µας. Η υλικότητα του ήλιου µας είναι διαφορετικής τάξης από την
υλικότητα «όλων των πλανητών». Η υλικότητα «όλων των πλανητών» είναι διαφορετικής
τάξης από την υλικότητα της γης και η υλικότητα της γης είναι διαφορετικής τάξης από την
υλικότητα της σελήνης. Στην αρχή, αυτή την ιδέα είναι δύσκολο να την συλλάβουµε. Οι
άνθρωποι είναι συνηθισµένοι να σκέφτονται ότι η ύλη είναι παντού η ίδια. Ολόκληρη η
φυσική, η αστροφυσική, η χηµεία, µέθοδοι όπως η φασµατοανάλυση κλπ., βασίζονται σ’
αυτή την υπόθεση. Και είναι αλήθεια ότι η ύλη είναι η ίδια, αλλά η υλικότητα είναι
διαφορετική. Και οι διάφοροι βαθµοί της υλικότητας έχουν άµεση εξάρτηση από τις
ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά της ενέργειας που εκδηλώνεται σ' ένα δεδοµένο σηµείο.

Η ύλη ή η ουσία προϋποθέτει αναγκαστικά την ύπαρξη δύναµης ή ενέργειας. Αυτό δεν
σηµαίνει ότι πρέπει να υιοθετήσουµε µια δυαδική αντίληψη του κόσµου. Οι έννοιες της ύλης
και της δύναµης είναι τόσο σχετικές όσο και όλα τα άλλα. Στο Απόλυτο, όπου όλα είναι ένα,
η ύλη και η δύναµη είναι επίσης ένα. Αλλά στην προκειµένη περίπτωση, την ύλη και τη
δύναµη δεν τις παίρνουµε ως πραγµατικές αρχές του κόσµου αυτού καθαυτού, αλλά ως
ιδιότητες ή χαρακτηριστικά του φαινοµενικού κόσµου που παρατηρούµε. Για να αρχίσουµε
να µελετάµε το σύµπαν είναι αρκετό να έχουµε µια στοιχειώδη ιδέα για την ύλη και την
ενέργεια, σαν αυτή που αποκοµίζουµε από άµεσες παρατηρήσεις µε τα αισθητήρια όργανά
µας. Αυτό που είναι «αµετάβλητο» το παίρνουµε σαν ύλη, και τις «αλλαγές» στην
κατάσταση της «αµεταθλητότητας», ή της ύλης, τις ονοµάζουµε εκδηλώσεις δύναµης ή
ενέργειας. Όλες αυτές οι αλλαγές µπορούν να θεωρηθούν αποτέλεσµα δονήσεων ή
κυµατοειδών κινήσεων που ξεκινούν από το κέντρο, δηλαδή από το Απόλυτο, και πηγαίνουν
προς όλες τις κατευθύνσεις, διασταυρώνοντας η µία την άλλη, συγκρουόµενες ή
συγχωνευόµενες µεταξύ τους, ώσπου να σταµατήσουν τελείως στην άκρη της ακτίνας της
δηµιουργίας.

Από την άποψη αυτή, λοιπόν, ο κόσµος είναι φτιαγµένος από δονήσεις και ύλη, ή από ύλη σε
κατάσταση δόνησης, από δονούµενη ύλη. Η συχνότητα της δόνησης είναι αντιστρόφως
ανάλογη προς την πυκνότητα της ύλης.

Στο Απόλυτο οι δονήσεις έχουν τη µεγαλύτερη ταχύτητα και η ύλη έχει τη µικρότερη
πυκνότητα. Στον επόµενο κόσµο οι δονήσεις έχουν µικρότερη ταχύτητα και η ύλη είναι πιο
πυκνή και πιο πέρα, η ύλη είναι ακόµη πιο πυκνή και οι δονήσεις έχουν αντίστοιχα
µικρότερη ταχύτητα.

Την «ύλη» µπορούµε να την βλέπουµε σαν κάτι που αποτελείται από «άτοµα». Έτσι και τα
άτοµα, από την άποψη αυτή, τα παίρνουµε σαν αποτέλεσµα της τελικής διαίρεσης της ύλης.
Σε κάθε τάξη ύλης, µπορούµε να τα βλέπουµε απλώς σαν απειροελάχιστα µόρια της
δεδοµένης ύλης που είναι αδιαίρετα µόνο στο δεδοµένο επίπεδο. Μόνο τα άτοµα του
Απολύτου είναι στην πραγµατικότητα αδιαίρετα. Το άτοµο του επόµενου επιπέδου, δηλαδή
του κόσµου 3, αποτελείται από τρία άτοµα του Απολύτου ή, µε άλλα λόγια, είναι τρεις φορές
µεγαλύτερο και τρεις φορές βαρύτερο και οι κινήσεις του είναι αντίστοιχης βραδύτητας. Το
άτοµο του κόσµου 6 αποτελείται από έξι άτοµα του Απολύτου που είναι συνενωµένα, κατά
κάποιο τρόπο, και αποτελούν ένα άτοµο. Οι κινήσεις του είναι επίσης αντίστοιχα
βραδύτερες. Το άτοµο του επόµενου κόσµου αποτελείται από δώδεκα πρωτογενή µόρια, και
των επόµενων κόσµων από είκοσι τέσσερα, σαράντα οκτώ και ενενήντα έξι. Το άτοµο του
κόσµου 96 έχει τεράστιο µέγεθος σε σύγκριση µε το άτοµο του κόσµου 1. Οι κινήσεις του
είναι αντίστοιχα βραδύτερες και η ύλη που αποτελείται από τέτοια άτοµα είναι αντίστοιχα
πυκνότερη. Οι επτά κόσµοι της «ακτίνας της δηµιουργίας» αντιπροσωπεύουν επτά τάξεις
υλικότητας. Η υλικότητα της σελήνης είναι διαφορετική από την υλικότητα της γης. Η
υλικότητα της γης είναι διαφορετική από την υλικότητα του πλανητικού κόσµου και η
υλικότητα του πλανητικού κόσµου είναι διαφορετική από την υλικότητα του ήλιου κ.λπ.
 Σχήµα 11: Σχετικές Πυκνότητες

Έτσι, αντί για µια έννοια της ύλης, έχουµε επτά είδη ύλης, αλλά µε τη συνηθισµένη µας
αντίληψη µόλις και µετά βίας µπορούµε να συλλάβουµε την υλικότητα των κόσµων 96 και
48. Η ύλη του κόσµου 24 είναι πάρα πολύ αραιή για να θεωρηθεί ως ύλη από την
επιστηµονική άποψη της φυσικής και της χηµείας. Η ύλη του είδους αυτού είναι ουσιαστικά
υποθετική. Η ακόµη πιο λεπτή ύλη του κόσµου 12 δεν έχει, για τη συνηθισµένη έρευνα,
κανένα χαρακτηριστικό υλικότητας. Όλα αυτά τα είδη ύλης που ανήκουν στις διάφορες
τάξεις του σύµπαντος δεν είναι χωρισµένα σε στρώµατα αλλά είναι ανακατεµένα, ή µάλλον,
διαπερνούν το ένα το άλλο. Μπορούµε να σχηµατίσουµε µια ιδέα για µια ανάλογη
αλληλοδιείσδυση διαφόρων ειδών ύλης διαφορετικής πυκνότητας, από τα γνωστά µας είδη
ύλης διαφορετικής πυκνότητας, που διαπερνούν το ένα το άλλο. Ένα κοµµάτι ξύλο µπορεί να
διαποτιστεί µε νερό - το νερό, µε τη σειρά του, µπορεί να γεµίσει µε αέριο. Την ίδια ακριβώς
σχέση ανάµεσα στα διάφορα είδη ύλης µπορούµε να παρατηρήσουµε σ’ ολόκληρο το
σύµπαν:. Η λεπτότερη ύλη διαπερνά την πιο χονδροειδή.

Η ύλη που έχει χαρακτηριστικά υλικότητας κατανοητά για µας, διαχωρίζεται ανάλογα µε την
πυκνότητά της σε διάφορες καταστάσεις: στερεή, υγρή, αέρια. Άλλες διαβαθµίσεις της ύλης
είναι: η ενέργεια ακτινοβολίας, δηλαδή ο ηλεκτρισµός, το φως κ.λπ., οι «ψυχοφυσικές
εκπορεύσεις», ο «ζωικός µαγνητισµός» κ.λπ. Αλλά σε κάθε επίπεδο, δηλαδή σε κάθε τάξη
υλικότητας, µπορούν να βρεθούν παρόµοιες σχέσεις και παρόµοιοι διαχωρισµοί των
διαφόρων καταστάσεων µιας δεδοµένης ύλης, όπως είπαµε όµως, η ύλη ενός ανώτερου
επιπέδου δεν είναι καθόλου υλική για τα κατώτερα επίπεδα.

Όλη η ύλη του κόσµου που µας περιβάλλει, η τροφή που τρώµε, το νερό που πίνουµε, ο
αέρας που αναπνέουµε, οι πέτρες των σπιτιών µας, τα ίδια τα σώµατά µας - τα πάντα τα
διαπερνούν όλα τα είδη ύλης που υπάρχουν στο σύµπαν. ∆εν είναι ανάγκη να µελετήσουµε ή
να ερευνήσουµε τον ήλιο για να ανακαλύψουµε την ύλη του ηλιακού κόσµου:

αυτή η ύλη υπάρχει µέσα µας και είναι το αποτέλεσµα της διαίρεσης των ατόµων µας. Κατά
τον ίδιο τρόπο έχουµε µέσα µας την ύλη όλων των άλλων κόσµων. Ο άνθρωπος είναι, µε την
πλήρη έννοια του όρου, µια µικρογραφία του σύµπαντος. Υπάρχουν µέσα του όλα τα είδη
ύλης που απαρτίζουν το συµπάν. Οι ίδιες δυνάµεις, οι ίδιοι νόµοι που διέπουν τη ζωή του
σύµπαντος, λειτουργούν µέσα του, γι’ αυτό, µελετώντας τον άνθρωπο µπορούµε να
µελετήσουµε ολόκληρο τον κόσµο, ακριβώς όπως µελετώντας τον κόσµο µπορούµε να
µελετήσουµε τον άνθρωπο.

Αλλά πλήρης παραλληλισµός ανάµεσα στον άνθρωπο και στον κόσµο µπορεί µόνο να γίνει
αν πάρουµε τον άνθρωπο, µε την πλήρη έννοια της λέξης, δηλαδή έναν άνθρωπο µε
αναπτυγµένες τις έµφυτες δυνάµεις του. Έναν άνθρωπο που δεν έχει αναπτυχθεί, έναν
άνθρωπο που δεν έχει ολοκληρώσει την εξελικτική του πορεία δεν µπορούµε να τον πάρουµε
σαν ολοκληρωµένη εικόνα ή ολοκληρωµένο σχέδιο του σύµπαντος - είναι ένας
ανολοκλήρωτος κόσµος.

Υπάρχουν πολλές θεωρίες, φτιαγµένες από αποσπάσµατα αρχαίων διδασκαλιών, που είναι
διαδεδοµένες στο πλατύ κοινό. Μερικές απ’ αυτές τις θεωρίες µιλάνε, µε αρκετές
λεπτοµέρειες, για τα διάφορα επίπεδα του σύµπαντος και για τα διάφορα σώµατα του
ανθρώπου που αποτελούνται από ουσίες ανώτερων επιπέδων. Πολλά από τις διδασκαλίες και
από τις θεωρίες αυτές, σε ότι αφορά τα λεπτότερα σώµατα του ανθρώπου, βρίσκονται πολύ
κοντά στην αλήθεια, αλλά ωστόσο χρειάζονται ουσιαστικές διορθώσεις. Είναι απαραίτητη η
εισαγωγή της ιδέας της σχετικότητας.

Όπως είπαµε ήδη, η µελέτη του εαυτού πρέπει να βαδίζει παράλληλα µε τη µελέτη των
θεµελιωδών νόµων του σύµπαντος. Οι νόµοι είναι οι ίδιοι παντού και σε όλα τα επίπεδα.
Αλλά οι ίδιοι ακριβώς νόµοι όταν εκδηλώνονται σε διαφορετικούς κόσµους, δηλαδή κάτω
από διαφορετικές συνθήκες, παράγουν διαφορετικά φαινόµενα. Η µελέτη της σχέσης των
νόµων προς τα επίπεδα στα οποία εκδηλώνονται µας φέρνει στη µελέτη της σχετικότητας.

Η ιδέα της σχετικότητας καταλαµβάνει σηµαντική θέση σ' αυτή τη διδασκαλία και αργότερα
θα πρέπει να επιστρέφουµε στο θέµα αυτό. Αλλά πριν από οτιδήποτε άλλο, είναι ανάγκη να
καταλάβουµε τη σχετικότητα του κάθε πράγµατος και της κάθε εκδήλωσης ανάλογα µε τη
θέση που καταλαµβάνει στην κοσµική τάξη.

Βρισκόµαστε πάνω στη γη και έχουµε απόλυτη εξάρτηση από τους νόµους που ισχύουν στη
γη. Η γη είναι πολύ άσχηµος τόπος από την κοσµική σκοπιά - είναι σαν να λέγαµε το πιο
αποµακρυσµένο µέρος της βόρειας Σιβηρίας, πολύ µακριά από τα πάντα, όπου κάνει κρύο
και η ζωή είναι πολύ δύσκολη. Όλα όσα σε άλλους τόπους έρχονται µόνα τους ή
επιτυγχάνονται εύκολα, εδώ δεν αποκτιούνται παρά µε κόπο και µόχθο χρειάζεται αγώνας
για να αποκτηθεί οτιδήποτε.
Ο κυριότερος νόµος είναι ο νόµος του τρία. Πρέπει να µάθουµε να ανακαλύπτουµε τις
εκδηλώσεις αυτού του νόµου στο καθετί που κάνουµε και στο καθετί που µελετάµε. Η
εφαρµογή αυτού του νόµου σε οποιονδήποτε τοµέα, αποκαλύπτει αµέσως πολλά που είναι
καινούργια, πολλά που δεν τα βλέπαµε πριν. Ας πάρουµε τη χηµεία παραδείγµατος χάρη. Η
συνηθισµένη επιστήµη δεν γνωρίζει το νόµο του τρία και µελετάει την ύλη χωρίς να
λαµβάνει υπόψη τις κοσµικές της ιδιότητες. Εκτός από τη συνηθισµένη χηµεία υπάρχει και
µια άλλη, µια ειδική χηµεία,' ή αλχηµεία αν θέλετε, που µελετάει την ύλη λαµβάνοντας
υπόψη τις κοσµικές της ιδιότητες. Όπως είπαµε προηγουµένως, οι κοσµικές ιδιότητες κάθε
ουσίας καθορίζονται πρώτον από τη θέση της και δεύτερον από τη δύναµη που ενεργεί µέσω
αυτής µια δεδοµένη στιγµή. Ακόµη και στην ίδια θέση η φύση µιας δεδοµένης ουσίας
υφίσταται µεγάλη αλλαγή ανάλογα µε τη δύναµη που εκδηλώνεται µέσα απ' αυτή. Η κάθε
ουσία µπορεί να είναι αγωγός οποιοσδήποτε από τις τρεις δυνάµεις και κατά συνέπεια µπορεί
να είναι ενεργητική, παθητική ή εξουδετερωτική. Και µπορεί να µην είναι ούτε το πρώτο,
ούτε το δεύτερο ούτε το τρίτο αν µέσα απ' αυτή δεν εκδηλώνεται καµία δύναµη τη δεδοµένη
στιγµή ή αν την εξετάζουµε ανεξάρτητα από την εκδήλωση των δυνάµεων.

Έτσι η κάθε ουσία εµφανίζεται, θα λέγαµε, µε τέσσερις διαφορετικές όψεις ή σε τέσσερις

διαφορετικές καταστάσεις. Εδώ πρέπει να παρατηρήσουµε ότι όταν µιλάµε για ύλη δεν
εννοούµε χηµικά στοιχεία. Η ειδική χηµεία για την οποία µιλάω βλέπει την κάθε ουσία που
έχει ξεχωριστή λειτουργία, ακόµη και την πιο σύνθετη, σαν ένα στοιχείο. Μόνο έτσι είναι
δυνατόν να µελετηθούν οι κοσµικές ιδιότητες της ύλης, γιατί όλες οι σύνθετες ενώσεις έχουν
τη δική τους κοσµική σκοπιµότητα και σηµασία. Από την; άποψη αυτή, το άτοµο µιας
δεδοµένης ουσίας αποτελεί τη µικρότερη ποσότητα αυτής της ουσίας που διατηρεί όλες τις
χηµικές, φυσικές και κοσµικές της ιδιότητες. Κατά συνέπεια το µέγεθος του «ατόµου» των
διαφόρων ουσιών δεν είναι το ίδιο. Και σε µερικές περιπτώσεις ένα «άτοµο» µπορεί να είναι
ένα µόριο ορατό ακόµη και µε γυµνό οφθαλµό.

Οι τέσσερις όψεις ή καταστάσεις κάθε ουσίας έχουν συγκεκριµένα ονόµατα.

Όταν µία ουσία είναι αγωγός της πρώτης ή της ενεργητικής δύναµης, ονοµάζεται Άνθρακας
και, όπως ο άνθρακας της χηµείας, ορίζεται µε το γράµµα C.

Όταν η ουσία είναι αγωγός της δεύτερης ή της παθητικής δύναµης, ονοµάζεται Οξυγόνο και,
όπως το οξυγόνο της χηµείας, ορίζεται µε το γράµµα Ο.

Όταν η ουσία είναι αγωγός της τρίτης ή της εξουδετερωτικής δύναµης, ονοµάζεται Άζωτο
και, όπως το άζωτο της χηµείας, ορίζεται µε το γράµµα Ν.

Όταν την ουσία την εξετάζουµε ανεξάρτητα από τη δύναµη που εκδηλώνεται µέσα απ’ αυτή,
ονοµάζεται υδρογόνο και, όπως το υδρογόνο της χηµείας, ορίζεται µε το γράµµα. Η.

Η ενεργητική, η παθητική και η εξουδετερωτική δύναµη ορίζονται µε τους αριθµούς 1, 2 και

3 και οι ουσίες µε τα γράµµατα C, Ο, Ν και Η, ή καµιά φορά µε τους αριθµούς 1, 2, 3 και 4.
Αλλά είναι πολύ σηµαντικό να καταλάβουµε και να θυµόµαστε ότι οι τελευταίοι αυτοί
αριθµοί δεν έχουν απόλυτη αντιστοιχία µε τους αριθµούς που ορίζουν τις δυνάµεις.

Η ενεργητική δύναµη και η ύλη µέσω της οποίας εκδηλώνεται, δηλαδή ο άνθρακας,
ορίζονται και οι δύο µε τον αριθµό 1.
Η παθητική δύναµη ορίζεται µε τον αριθµό 2, αλλά η ύλη µέσω της οποίας εκδηλώνεται,
δηλαδή το οξυγόνο, ορίζεται µε τον αριθµό 3, γιατί είναι η πιο πυκνή από τις τρεις ύλες.

Η εξουδετερωτική δύναµη ορίζεται µε τον αριθµό 3, αλλά η ύλη µέσω της οποίας
εκδηλώνεται, δηλαδή το άζωτο, ορίζεται µε τον αριθµό 2, γιατί κατά την πυκνότητα
βρίσκεται µεταξύ άνθρακα (1) και οξυγόνου (3).

Στην παλιά αλχηµεία, οι ύλες C, Ο, Ν και Η ονοµάζονταν αντιστοίχως φωτιά, νερό, αέρας
και γη.

ΤΡΙΤΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΤΑ

Η µελέτη του ανθρώπου είναι παράλληλη µε τη µελέτη του κόσµου. Μετά από το νόµο του τρία,
έρχεται ο θεµελιώδης νόµος του σύµπαντος. Ο νόµος του επτά ή νόµος της οκτάβας. Η
διάλειψη των δονήσεων. Ανάγκη για πρόσθετα σοκ. Τι συµβαίνει όταν λείπουν τα πρόσθετα
σοκ. Οκτάβες. Η επτατονική κλίµακα. Ο νόµος των παύσεων. Για να πράττει κανείς είναι
ανάγκη να µπορεί να ελέγχει τα πρόσθετα σοκ. Εσωτερικές οκτάβες. Η οργανική ζωή στη θέση
µιας «παύσης». Πλανητικές επιδράσεις. Η πλάγια οκτάβα σολ-ντο. Το νόηµα των φθόγγων λα,
σολ, φα. Το νόηµα των φθόγγων ντο, σι. Το νόηµα των φθόγγων µι, ρε. Ο ρόλος της οργανικής
ζωής στην αλλαγή της επιφάνειας της γης.

Στη σωστή γνώση, η µελέτη του ανθρώπου πρέπει να προχωρεί παράλληλα µε τη µελέτη του
κόσµου και η µελέτη του κόσµου πρέπει να γίνεται παράλληλα µε τη µελέτη του ανθρώπου.
Οι νόµοι είναι παντού οι ίδιοι, τόσο στον κόσµο όσο και στον άνθρωπο. Αφού µάθουµε καλά
τις αρχές οποιοσδήποτε νόµου, πρέπει να αναζητήσουµε την εκδήλωσή του ταυτόχρονα στον
κόσµο και στον άνθρωπο. Επιπλέον, µερικοί νόµοι παρατηρούνται πιο εύκολα στον κόσµο,
άλλοι παρατηρούνται πιο εύκολα στον άνθρωπο. Γι αυτό, σε µερικές περιπτώσεις είναι
καλύτερα να αρχίζουµε από τον κόσµο και µετά να περνάµε στον άνθρωπο, ενώ σε άλλες
είναι καλύτερα να αρχίζουµε από τον άνθρωπο και µετά να περνάµε στον κόσµο.

Αυτή η παράλληλη µελέτη του κόσµου και του ανθρώπου δείχνει στο µαθητή τη θεµελιώδη
ενότητα των πάντων και τον βοηθάει να βρει αναλογίες σε φαινόµενα διαφορετικών τάξεων.

Ο αριθµός των θεµελιωδών νόµων που διέπουν όλες τις διαδικασίες, τόσο στον κόσµο όσο
και στον άνθρωπο, είναι πολύ περιορισµένος. ∆ιαφορετικοί αριθµητικοί συνδυασµοί µερικών
στοιχειωδών δυνάµεων δηµιουργούν όλη τη δήθεν ποικιλία των φαινοµένων.

Για να καταλάβουµε τη µηχανική του σύµπαντος πρέπει να αναλύσουµε τα πολυσύνθετα

φαινόµενα σ’ αυτές τις στοιχειώδεις δυνάµεις.

Ο πρώτος θεµελιώδης νόµος του σύµπαντος είναι ο νόµος των τριών δυνάµεων, ή των τριών
αρχών• ή, όπως συχνά λέγεται, ο νόµος του τρία. Σύµφωνα µ’ αυτό το νόµο, κάθε πράξη,
κάθε φαινόµενο σε όλους τους κόσµους χωρίς εξαίρεση, είναι αποτέλεσµα της ταυτόχρονης
δράσης τριών δυνάµεων - της θετικής, της αρνητικής και της εξουδετερωτικής. Μιλήσαµε
ήδη γι’ αυτό, και στο µέλλον θα επανερχόµαστε σ’ αυτό το νόµο µε κάθε νέα γραµµή
µελέτης.

Ο δεύτερος θεµελιώδης νόµος του σύµπαντος είναι ο νόµος του επτά ή νόµος της οκτάβας.

Για να καταλάβουµε τη σηµασία αυτού του νόµου πρέπει να φανταστούµε ότι το σύµπαν
αποτελείται από δονήσεις. Αυτές οι δονήσεις πραγµατοποιούνται σε όλα τα είδη της ύλης
που συνιστούν το σύµπαν ανεξάρτητα από την όψη και την πυκνότητά τους, από την πιο
λεπτή ως την πιο χονδροειδή, προέρχονται από διάφορες πηγές και προχωρούν σε διάφορες
κατευθύνσεις, διασταυρώνονται µεταξύ τους, συγκρούονται, ενισχύουν, αποδυναµώνουν,
εµποδίζουν η µία την άλλη κ.τ.λ.

Σε σχέση µ' αυτό, σύµφωνα µε τις συνηθισµένες απόψεις της ∆ύσης, οι δονήσεις είναι
συνεχείς. Με άλλα λόγια, πιστεύεται γενικά πως οι δονήσεις συνεχίζονται χωρίς διακοπή,
ανεβαίνοντας ή κατεβαίνοντας σε συχνότητα όσο συνεχίζει να ενεργεί η δύναµη της αρχικής
ώθησης που προκάλεσε τη δόνηση• και ότι αυτή η ώθηση υπερνικάει την αντίσταση του
φορέα µέσα στον οποίο αναπτύσσεται η δόνηση. Όταν εξαντληθεί η δύναµη της ώθησης και
υπερισχύσει η αντίσταση του φορέα, οι δονήσεις φυσιολογικά εξασθενούν και σταµατούν.
Αλλά ως τη στιγµή αυτή, δηλαδή ώσπου να αρχίσουν να εξασθενούν φυσιολογικά, οι
δονήσεις αναπτύσσονται οµοιόµορφα και βαθµιαία και, όταν δεν υπάρχει αντίσταση, µπορεί
να συνεχίζονται και επ’ άπειρον. Έτσι, µία από τις θεµελιώδεις υποθέσεις της φυσικής µας
είναι το αδιάλειπτο των δονήσεων, παρόλο που αυτό δεν έχει ποτέ διατυπωθεί µε ακρίβεια
επειδή δεν έχει ποτέ διατυπωθεί αντίθετη άποψη. Σε ορισµένες από τις νεώτερες θεωρίες
αυτή η υπόθεση αρχίζει να κλονίζεται. Παρόλα αυτά, η φυσική βρίσκεται ακόµη πολύ
µακριά από τη σωστή θεώρηση της φύσης των δονήσεων ή απ’ αυτό που αντιστοιχεί στη
δική µας αντίληψη των δονήσεων στον πραγµατικό κόσµο.

Στην περίπτωση αυτή, η θεώρηση της αρχαίας γνώσης έρχεται σε αντίθεση µε τη θεώρηση
της σύγχρονης επιστήµης, γιατί στη βάση της κατανόησης των δονήσεων η αρχαία γνώση
τοποθετεί την αρχή της διάλειψης των δονήσεων. Η αρχή της διάλειψης των δονήσεων
σηµαίνει το συγκεκριµένο και αναγκαίο χαρακτηριστικό όλων των δονήσεων στη φύση, είτε
αυτές είναι ανερχόµενες είτε κατερχόµενες, να αναπτύσσονται όχι οµοιόµορφα αλλά µε
περιοδικές επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις.

Αυτή η αρχή µπορεί να διατυπωθεί µε µεγαλύτερη ακόµη ακρίβεια αν πούµε ότι η δύναµη
της αρχικής ώθησης στις δονήσεις δεν ενεργεί οµοιόµορφα αλλά, κατά κάποιο τρόπο,
ενισχύεται ή εξασθενεί διαδοχικά. Η δύναµη της ώθησης ενεργεί χωρίς να αλλάξει τη φύση
της και οι δονήσεις αναπτύσσονται κανονικά µόνο για ένα ορισµένο διάστηµα που
καθορίζεται από τη φύση της ώθησης, το φορέα, τις συνθήκες και τα παρόµοια. Αλλά σε µια
ορισµένη στιγµή, παρατηρείται ένα είδος αλλαγής σ’ αυτήν: οι δονήσεις, κατά κάποιο τρόπο,
παύουν να την υπακούν, επιβραδύνονται για λίγο και, ως ένα σηµείο, αλλάζουν τη φύση τους
ή την κατεύθυνσή τους. Οι ανερχόµενες δονήσεις π.χ. αρχίζουν να ανεβαίνουν σε µια
ορισµένη στιγµή πιο αργά και οι κατερχόµενες δονήσεις αρχίζουν να κατεβαίνουν πιο αργά.
Μετά απ' αυτή την προσωρινή επιβράδυνση, τόσο στην άνοδο όσο και στην κάθοδο, οι
δονήσεις ξαναµπαίνουν στο προηγούµενο κανάλι και για ένα διάστηµα ανεβαίνουν ή
κατεβαίνουν οµοιόµορφα, ώσπου και πάλι επιβραδύνεται η ανάπτυξή τους. Σε σχέση µ’
αυτό, είναι σηµαντικό να παρατηρήσουµε άτι οι περίοδοι της οµοιόµορφης δράσης της
ωστικής δύναµης δεν είναι ίσες και ότι οι στιγµές της επιβράδυνσης των δονήσεων δεν είναι
συµµετρικές. Η µία περίοδος είναι µικρότερη, η άλλη µεγαλύτερη.
Για να καθορίσουµε αυτές τις στιγµές επιβράδυνσης, η καλύτερα, τις καθυστερήσεις στην
άνοδο και στην κάθοδο των δονήσεων, διαιρούµε τις γραµµές ανάπτυξης των δονήσεων σε
περιόδους που αντιστοιχούν στο διπλάσιο ή στο µισό του αριθµού των δονήσεων σ' ένα
δεδοµένο χρονικό διάστηµα.

Ας φανταστούµε µια γραµµή αυξανόµενων δονήσεων. Ας τις πάρουµε τη στιγµή που η

συχνότητά τους είναι χίλιες στο δευτερόλεπτο. Μετά από κάποιο διάστηµα, ο αριθµός των
δονήσεων διπλασιάζεται, δηλαδή φτάνει τις δύο χιλιάδες.

Έχει εξακριβωθεί, έχει αποδειχθεί ότι σ’ αυτά το διάστηµα των δονήσεων, ανάµεσα σ’ ένα
δεδοµένο αριθµό δονήσεων και στο διπλάσιά του, υπάρχουν δύο σηµεία όπου παρατηρείται
µια επιβράδυνση στην αύξηση των δονήσεων. Το ένα βρίσκεται κοντά στην αρχή, αλλά όχι
στην ίδια την αρχή. Το άλλο, σχεδόν στο τέλος.

Κατά προσέγγιση:

Οι νόµοι που διέπουν την επιβράδυνση ή την παρέκκλιση των δονήσεων από την αρχική τους
κατεύθυνση ήταν γνωστοί στην αρχαία επιστήµη. Οι νόµοι αυτοί ενσωµατώθηκαν µε τον
κατάλληλο τρόπο σ’ έναν ορισµένο τύπο ή διάγραµµα που έχει διασωθεί ως τις µέρες µας. Σ'
αυτό τον τύπο, η περίοδος στο τέλος της οποίας διπλασιάζονται οι δονήσεις διαιρέθηκε σε
οκτώ άνισες βαθµίδες, που αντιστοιχούν στο ρυθµό αύξησης των δονήσεων. Η όγδοη
βαθµίδα αποτελεί επανάληψη της πρώτης βαθµίδας µε το διπλάσιο αριθµό δονήσεων. Αυτή η
περίοδος του διπλασιασµού των δονήσεων, ή η γραµµή της ανάπτυξης των δονήσεων
ανάµεσα σ’ ένα δεδοµένο αριθµό δονήσεων και στο διπλάσιο αυτού του αριθµού, ονοµάζεται
οκτάβα, δηλαδή αποτελείται από οκτώ.

Η αρχή της διαίρεσης της περιόδου, µέσα στην οποία διπλασιάζονται οι δονήσεις, σε επτά
άνισα µέρη στηρίζεται στην παρατήρηση της ανοµοιόµορφης αύξησης της δονήσεως σε
ολόκληρη την οκτάβα, και οι ξεχωριστές «βαθµίδες» της οκτάβας δείχνουν την επιτάχυνση
και την επιβράδυνση σε διάφορες στιγµές της ανάπτυξής της.

Με τη µορφή αυτού του τύπου, οι ιδέες της οκτάβας πέρασαν από δάσκαλο σε µαθητή, από
σχολή σε σχολή. Στα πανάρχαια χρόνια, µία απ’ αυτές τις σχολές ανακάλυψε ότι αυτός ο
τύπος ήταν δυνατόν να εφαρµοστεί στη µουσική. Έτσι δηµιουργήθηκε η επτατονική µουσική
κλίµακα, που ήταν γνωστή κατά τη µακρινή αρχαιότητα, µετά ξεχάστηκε και µετά
ανακαλύφθηκε ή «βρέθηκε» ξανά.

Η επτατονική κλίµακα είναι ο τύπος ενός κοσµικού κόσµου που διατυπώθηκε από αρχαίες
σχολές και εφαρµόστηκε στη µουσική. Ταυτόχρονα όµως αν µελετήσουµε τις εκδηλώσεις
του νόµου της οκτάβας σε δονήσεις άλλων ειδών, θα δούµε ότι οι νόµοι είναι παντού οι ίδιοι
και ότι το φως, η θερµότητα, οι χηµικές, οι µαγνητικές και άλλες δονήσεις υπόκεινται στους
ίδιους νόµους όπως και οι ηχητικές δονήσεις. Η κλίµακα του φωτός π.χ. είναι γνωστή στη
φυσική. Στη χηµεία, το περιοδικό σύστηµα των στοιχείων συνδέεται χωρίς αµφιβολία στενά
µε το νόµο της οκτάβας, αν και αυτή η σύνδεση δεν είναι ακόµη εντελώς σαφής στην
επιστήµη.

Η µελέτη της δοµής της επτατονικής κλίµακας δίνει µια πολύ καλή βάση για την κατανόηση
του νόµου της οκτάβας.

Ας πάρουµε πάλι την ανερχόµενη οκτάβα, δηλαδή την οκτάβα στην οποία αυξάνει η
συχνότητα των δονήσεων. Ας υποθέσουµε ότι αυτή η οκτάβα αρχίζει µε χίλιες δονήσεις το
δευτερόλεπτο. Ας ορίσουµε αυτές τις χίλιες δονήσεις µε το φθόγγο «ντο». Οι δονήσεις
αυξάνουν, δηλαδή η συχνότητά τους αυξάνει. Στο σηµείο που φτάνουν τις δύο χιλιάδες
δονήσεις το δευτερόλεπτο παρατηρείται ένα δεύτερο «ντο», δηλαδή το «ντο» της επόµενης
οκτάβας.

Η περίοδος ανάµεσα σε ένα «ντο» και στο επόµενο, δηλαδή µια οκτάβα, χωρίζεται σε επτά
άνισα µέρη γιατί η συχνότητα των δονήσεων δεν αυξάνει οµοιόµορφα.

Η σχέση του ύψους των φθόγγων ή της συχνότητας των δονήσεων θα είναι η εξής:

Αν ορίσουµε το «ντο» µε τον αριθµό 1, τότε το «ρε» θα είναι 9/8, το «µι» 5/4, το «φα» 4/3,
το «σολ» 3/2, το «λα» 5/3, το «σι» 15/8 και το «ντο» 2.

Η διαφορά στην επιτάχυνση ή στην αύξηση των δονήσεων ή η διαφορά στο ύψος θα είναι η
εξής:

ανάµεσα στο ντο και στο ρε 9/8 1 = 9/8

ανάµεσα στο ρε και στο µι 5/4 9/8 = 10/9

ανάµεσα στο µι και στο φα 4/3 5/4 16/15 (επιβράδυνση)

ανάµεσα στο φα και στο σολ 3/2 4/3 9/8

ανάµεσα στο σολ και στο λα 5/3 3/2 = 10/9

ανάµεσα στο λα και στο σι 15/8 5/3 = 9/8

ανάµεσα στο σι και στο ντο 2 15/8 = 16/15 (επιβράδυνση)

Η διαφορά στους φθόγγους ή οι διαφορές στο ύψος των φθόγγων ονοµάζονται παύσεις.
Βλέπουµε ότι υπάρχουν τρία είδη παύσεων στην οκτάβα: 9/8, 10/9 και 16/15, που σε
ακέραιους αριθµούς αντιστοιχούν στο 405, στο 400 και στο 384. Η µικρότερη παύση, 16/15,
παρουσιάζεται ανάµεσα στο µι και στο φα και ανάµεσα στο σι και στο ντο. Αυτά ακριβώς
είναι τα σηµεία επιβράδυνσης στην οκτάβα.

Σε σχέση µε τη µουσική (επτατονική) κλίµακα, πιστεύεται γενικά (στη θεωρία) ότι υπάρχουν
δύο ηµιτόνια ανάµεσα σε κάθε δύο φθόγγους, µε εξαίρεση τις παύσεις µι-φα και σι-ντο που
έχουν µόνο ένα ηµιτόνιο και από τις οποίες το ένα ηµιτόνιο θεωρείται ότι λείπει:

ντο ντο δίεση -- ρε ύφεση

ρε ρε δίεση -- µι ύφεση
µι ----------- φα ύφεση
φα φα δίεση -- σολ ύφεση
σολ σολ δίεση -- λα ύφεση
λα λα δίεση -- σι ύφεση
σι ----------- ντο ύφεση

Έτσι έχουµε είκοσι φθόγγους, οκτώ από τους οποίους είναι θεµελιώδεις: ντο, ρε, µι, φα, σολ,
λα, σι, ντο και δώδεκα ενδιάµεσοι, δύο ανάµεσα σε καθένα από τα ζεύγη των ακόλουθων
φθόγγων:

ντο --------------------------- ρε
ρε --------------------------- µι
φα --------------------------- σολ
σολ --------------------------- λα
λα --------------------------- σι

και ένας ανάµεσα σε καθένα από τα επόµενα δύο ζεύγη φθόγγων:

µι --------------------------- φα
σι -------------------------- ντο

Αλλά στην πράξη, δηλαδή στη µουσική, αντί για δώδεκα ενδιάµεσα ηµιτόνια
χρησιµοποιούνται µόνο πέντε, δηλαδή ένα ηµιτόνιο µεταξύ:
 ντο --------------------------- ρε
ρε --------------------------- µι
φα --------------------------- σολ
σολ --------------------------- λα
λα --------------------------- σι
Ανάµεσα στο µι και στο φα και ανάµεσα στο σι και στο ντο, το ηµιτόνιο δεν χρησιµοποιείται
καθόλου. Έτσι η δοµή της επτατονικής µουσικής κλίµακας δίνει ένα σχέδιο του κοσµικού
νόµου των παύσεων, ή των απάντων ηµιτονίων.

Από την άποψη αυτή, όταν γίνεται λόγος για οκτάβες µε την «κοσµική» ή «µηχανική»
έννοια, µόνο οι παύσεις ανάµεσα στο µι και στο φα και ανάµεσα στο σι και στο ντο
ονοµάζονται παύσεις.

Αν συλλάβουµε την πλήρη σηµασία του, ο νόµος της οκτάβας µάς δίνει µια τελείως νέα
εξήγηση ολόκληρης της ζωής, της πορείας και της ανάπτυξης των φαινοµένων σε όλα τα
επίπεδα του σύµπαντος που παρατηρούµε.

Αυτός ο νόµος εξηγεί γιατί δεν υπάρχουν ευθείες γραµµές στη φύση, καθώς και γιατί δεν
µπορούµε ούτε να σκεφτόµαστε ούτε να πράττουµε, γιατί, σε µας, όλα γίνονται µε αόριστη,
µε απρόσωπη σκέψη, γιατί, σε µας, όλα συµβαίνουν, και συµβαίνουν γενικά µε τρόπο
αντίθετο απ’ αυτόν που θέλουµε ή περιµένουµε. Όλα αυτά είναι καθαρό και άµεσο
αποτέλεσµα των παύσεων ή των επιβραδύνσεων στην ανάπτυξη των δονήσεων.

Τι συµβαίνει ακριβώς τη στιγµή της επιβράδυνσης των δονήσεων; Μια παρέκκλιση από την
αρχική κατεύθυνση. Η οκτάβα αρχίζει προς την κατεύθυνση που δείχνει το βέλος:

Σηµειώνεται όµως µια παρέκκλιση ανάµεσα στο µι και στο φα και η γραµµή που άρχισε από
το ντο αλλάζει κατεύθυνση.

και µε το φα, σολ, λα και σι κατεβαίνει, σχηµατίζοντας γωνία µε την αρχική της κατεύθυνση,
που την δείχνουν οι τρεις πρώτοι φθόγγοι.
Ανάµεσα στο σι και στο ντο παρατηρείται η δεύτερη παύση - µια νέα παρέκκλιση, µια νέα
αλλαγή κατεύθυνσης.

Στην επόµενη οκτάβα παρατηρείται µία ακόµη πιο έντονη παρέκκλιση. Στη µεθεπόµενη η
παρέκκλιση είναι ακόµη πιο έντονη, έτσι ώστε η γραµµή των οκτάβων µπορεί τελικά να
κάνει πλήρη στροφή και να προχωρήσει προς µία κατεύθυνση αντίθετη από την αρχική:
Στη συνέχεια της ανάπτυξής της, η γραµµή των οκτάβων ή η γραµµή της ανάπτυξης των
δονήσεων µπορεί να επιστρέφει στην αρχική της κατεύθυνση, µε άλλα λόγια, να διαγράψει
πλήρη κύκλο.

Αυτός ο νόµος δείχνει γιατί δεν παρατηρούνται ποτέ ευθείες γραµµές στις δραστηριότητές
µας και γιατί, ενώ αρχίζουµε κάτι, συνέχεια κάνουµε κάτι άλλο τελείως διαφορετικό, συχνά
το αντίθετο από το πρώτο, αν και δεν το προσέχουµε και εξακολουθούµε να νοµίζουµε ότι
κάνουµε το ίδιο πράγµα που είχαµε αρχίσει να κάνουµε.

Όλα αυτά δεν µπορούν να εξηγηθούν παρά µε τη βοήθεια του νόµου της οκτάβας, µαζί µε
την κατανόηση του ρόλου και της σηµασίας των «παύσεων», που αναγκάζουν τη γραµµή της
ανάπτυξης της δύναµης να αλλάζει συνέχεια κατεύθυνση, να ακολουθεί µια διακεκοµµένη
γραµµή, να γυρίζει κυκλικά, να γίνεται το ίδιο της το αντίθετο κ.λπ.

Μια τέτοια πορεία πραγµάτων, δηλαδή µια τέτοια αλλαγή στην αρχική κατεύθυνση,
µπορούµε να παρατηρήσουµε κυριολεκτικά στα πάντα. Μετά από κάποια περίοδο
ενεργητική δραστηριότητας ή έντονου συναισθήµατος ή σωστής κατανόησης, µεσολαβεί µια
αντίδραση παντού και στα πάντα, η εργασία γίνεται βαρετή και χάνει το ενδιαφέρον που είχε,
στιγµές κόπωσης και αδιαφορίας υπεισέρχονται στο συναίσθηµα, αντί να σκέφτεται κανείς
σωστά, αρχίζει να αναζητεί συµβιβασµούς, να απωθεί και να αποφεύγει τα δύσκολα
προβλήµατα. Αλλά η γραµµή συνεχίζει να αναπτύσσεται, αν και όχι πλέον προς την αρχική
της κατεύθυνση. Η εργασία γίνεται µηχανική, το συναίσθηµα φθίνει, κατεβαίνει στο επίπεδο
των κοινών γεγονότων της καθηµερινής ζωής• η σκέψη γίνεται δογµατική, κυριολεκτική.
Όλα προχωρούν έτσι για κάποιο διάστηµα, και µετά υπάρχει και πάλι αντίδραση, και πάλι
ένα σταµάτηµα, και πάλι µία παρέκκλιση. Η ανάπτυξη της δύναµης µπορεί να συνεχίζεται,
αλλά η εργασία που άρχισε µε µεγάλο ζήλο και ενθουσιασµό, έχει γίνει µια υποχρεωτική και
άχρηστη τυπική διαδικασία. Στο συναίσθηµα έχουν διεισδύσει ορισµένα τελείως ξένα
στοιχεία - ο άνθρωπος νοιάζεται, θίγεται, εκνευρίζεται, νιώθει εχθρότητα - η σκέψη κινείται
κυκλικά, επαναλαµβάνοντας αυτά που ήξερε πριν, και η διέξοδος που είχε κάποτε βρεθεί
χάνεται όλο και πιο πολύ.

Το ίδιο συµβαίνει σε όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητας. Στη λογοτεχνία, στην
επιστήµη, στην τέχνη, στη φιλοσοφία, στη θρησκεία, στην ατοµική και πάνω απ’ όλα στην
κοινωνική και πολιτική ζωή µπορούµε να παρατηρήσουµε πώς η ανάπτυξη των δυνάµεων
παρεκκλίνει από την αρχική της κατεύθυνση και πηγαίνει, µετά από κάποιο διάστηµα, σε
διαµετρικά αντίθετη κατεύθυνση, εξακολουθώντας να διατηρεί την πρώτη ονοµασία της. Η
µελέτη της ιστορίας από την άποψη αυτή δείχνει τα πιο καταπληκτικά γεγονότα, που η
µηχανική ανθρωπότητα δεν έχει καµία διάθεση να τα προσέξει. Ίσως τα πιο ενδιαφέροντα
παραδείγµατα µιας τέτοιας αλλαγής κατεύθυνσης στη γραµµή ανάπτυξης των δυνάµεων
µπορεί να τα βρει κανείς στην ιστορία της θρησκείας, ιδιαίτερα στην ιστορία του
χριστιανισµού, αν την µελετήσει κανείς απροκατάληπτα. Σκεφτείτε πόσες στροφές θα πρέπει
να έχει πάρει η γραµµή ανάπτυξης των δυνάµεων για να φτάσει από το Ευαγγέλιο της
αγάπης στην Ιερά Εξέταση• ή για να πάει από τους ασκητές των πρώτων χριστιανικών
αιώνων που µελετούσαν τον εσωτερικό χριστιανισµό στους σχολαστικούς που λογάριαζαν
πόσοι άγγελοι µπορούσαν να σταθούν στη µύτη µιας βελόνας.

Ο νόµος της οκτάβας εξηγεί πολλά φαινόµενα στη ζωή µας που διαφορετικά είναι
ακατανόητα.

Πρώτον είναι η αρχή της παρέκκλισης των δυνάµεων.

∆εύτερον είναι το γεγονός ότι τίποτε στον κόσµο δεν παραµένει στην ίδια θέση, ή δεν
παραµένει αυτό που ήταν. Τα πάντα κινούνται, τα πάντα πηγαίνουν κάπου, αλλάζουν, και
αναπόφευκτα είτε αναπτύσσονται είτε ξεπέφτουν, εξασθενούν ή εκφυλίζονται, δηλαδή
κινούνται είτε σε µια ανερχόµενη είτε σε µια κατερχόµενη γραµµή οκτάβων.

Και τρίτον, ότι σ' αυτή καθαυτή την ανάπτυξη τόσο των ανερχόµενων όσο και των
κατερχόµενων οκτάβων παρατηρούνται συνέχεια διακυµάνσεις, ανυψώσεις και πτώσεις.

Ως τώρα µιλήσαµε κυρίως για τη διάλειψη των δονήσεων και για την παρέκκλιση των
δυνάµεων. Πρέπει τώρα να καταλάβουµε καθαρά δύο αρχές. Το αναπόφευκτο είτε της
ανόδου είτε της καθόδου σε κάθε γραµµή ανάπτυξης των δυνάµεων, καθώς και τις
περιοδικές διακυµάνσεις, δηλαδή τις ανυψώσεις και τις πτώσεις, σε κάθε γραµµή, είτε
ανοδική είτε καθοδική.

Τίποτε δεν µπορεί να αναπτυχθεί µένοντας στο ίδιο επίπεδο. Η άνοδος και η κάθοδος
αποτελεί αναπόφευκτο κοσµικό όρο κάθε πράξης. Ούτε καταλαβαίνουµε ούτε βλέπουµε τι
συµβαίνει γύρω µας και µέσα µας, είτε επειδή δεν λαµβάνουµε υπόψη µας το αναπόφευκτο
της καθόδου όταν δεν υπάρχει άνοδος, είτε επειδή παίρνουµε την κάθοδο για άνοδο. Αυτές
είναι δύο από τις βασικές αιτίες της αυταπάτης µας. ∆εν βλέπουµε την πρώτη, γιατί πάντοτε
νοµίζουµε ότι τα πράγµατα µπορούν να παραµένουν για πολύ στο ίδιο επίπεδο, και δεν
βλέπουµε τη δεύτερη γιατί οι ανόδοι εκεί όπου τις βλέπουµε είναι στην πραγµατικότητα κάτι
το αδύνατον, τόσο αδύνατον όσο η αύξηση της συνειδητότητας µε µηχανικά µέσα.

Αφού µάθουµε να διακρίνουµε τις ανερχόµενες και τις κατερχόµενες οκτάβες στη ζωή,
πρέπει να µάθουµε να διακρίνουµε την άνοδο και την κάθοδο µέσα στις ίδιες τις οκτάβες.
Όποια σφαίρα της ζωής κι αν πάρουµε µπορούµε να δούµε ότι τίποτε δεν µπορεί να
παραµείνει ποτέ επίπεδο και συνεχές. Παντού και στα πάντα παρατηρείται κάτι παρόµοιο µε
την κίνηση του εκκρεµούς, παντού και στα πάντα τα κύµατα υψώνονται και πέφτουν. Η
ενέργειά µας προς τη µία η προς την άλλη κατεύθυνση που ξαφνικά αυξάνει και µετά το ίδιο
ξαφνικά εξασθενεί. Τα κέφια µας που «φτιάχνουν» ή «χαλάνε» χωρίς φανερή αιτία. Τα
συναισθήµατα µας, οι επιθυµίες µας, οι προθέσεις µας, οι αποφάσεις µας - όλα από καιρό σε
καιρό περνάνε από περιόδους ανόδου ή καθόδου, δυναµώνουν ή εξασθενούν.
Και ίσως να υπάρχουν εκατό εκκρεµή µέσα στον άνθρωπο που κινούνται από 'δω κι από ’κει.
Αυτές οι άνοδοι και οι κάθοδοι, αυτές οι διακυµάνσεις των διαθέσεών µας, των σκέψεών
µας, των συναισθηµάτων µας, της ενέργειας µας, της αποφασιστικότητάς µας, είναι περίοδοι
της ανάπτυξης δυνάµεων είτε από τη µια παύση στην άλλη είτε στις ίδιες τις παύσεις.

Από το νόµο της οκτάβας στις τρεις κύριες εκδηλώσεις του εξαρτώνται πολλά φαινόµενα
τόσο ψυχικής φύσης όσο και φαινόµενα που έχουν άµεση σχέση µε τη ζωή µας. Στο νόµο της
οκτάβας οφείλεται η ατέλεια και η στενότητα της γνώσης µας σε όλους τους τοµείς
ανεξαιρέτως, κυρίως επειδή πάντοτε ξεκινάµε προς µία κατεύθυνση και µετά χωρίς να το
προσέξουµε πηγαίνουµε προς µία άλλη.

ΟΠΩΣ είπαµε ήδη, ο νόµος της οκτάβας σε όλες του τις εκδηλώσεις ήταν γνωστός στην
αρχαία γνώση. Ακόµη και ο τρόπος που διαιρούµε το χρόνο, δηλαδή η διαίρεση των ηµερών
της εβδοµάδας σε εργάσιµες µέρες και σε Κυριακές, έχει σχέση µε τις ίδιες ιδιότητες και
εσωτερικές συνθήκες της δραστηριότητάς µας που εξαρτώνται από το γενικό νόµο. Ο
βιβλικός µύθος της δηµιουργίας του κόσµου σε έξι ηµέρες και της έβδοµης ηµέρας κατά την
οποία ο Θεός αναπαύτηκε από τα έργα του είναι επίσης έκφραση του νόµου της οκτάβας ή
µια ένδειξή του, αν και ατελής.

Οι παρατηρήσεις που βασίζονται στην κατανόηση του νόµου της οκτάβας δείχνουν ότι οι
«δονήσεις» µπορεί να αναπτύσσονται µε διαφορετικούς τρόπους. Στις διακοπτόµενες
οκτάβες, µε το ξεκίνηµα κιόλας, πέφτουν, καταπνίγονται ή απορροφούνται από άλλες
ισχυρότερες δονήσεις που τις τέµνουν ή που πηγαίνουν προς αντίθετη κατεύθυνση. Στις
οκτάβες που παρεκκλίνουν από την αρχική κατεύθυνση, οι δονήσεις αλλάζουν τη φύση τους
και δίνουν αποτελέσµατα αντίθετα από εκείνα που θα µπορούσε κανείς να περιµένει αρχικά.

Και µόνο στις οκτάβες κοσµικής τάξης, ανερχόµενες ή κατερχόµενες, οι δονήσεις

αναπτύσσονται µε συνεχόµενο και τακτικό τρόπο, ακολουθώντας την αρχική τους
κατεύθυνση.

Άλλες παρατηρήσεις δείχνουν ότι µια σωστή και συνεπής ανάπτυξη οκτάβων, αν και είναι
σπάνια, µπορεί να παρατηρηθεί σε όλες τις περιστάσεις της ζωής, στη δραστηριότητα της
φύσης, ακόµη και στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Η σωστή ανάπτυξη αυτών των οκτάβων
βασίζεται σε κάτι που είναι τυχαίο. Συµβαίνει καµιά φορά οι οκτάβες που κινούνται
παράλληλα µε µια δεδοµένη οκτάβα, που την τέµνουν ή που την συναντούν, να
συµπληρώνουν τις παύσεις της µε τον ένα ή µε τον άλλο τρόπο και να επιτρέπουν στις
δονήσεις της δεδοµένης οκτάβας να αναπτυχθούν ελεύθερα και χωρίς εµπόδια. Η
παρατήρηση τέτοιων οκτάβων που αναπτύσσονται σωστά εδραιώνει το γεγονός ότι αν την
απαραίτητη στιγµή, δηλαδή τη στιγµή που η δεδοµένη οκτάβα περνάει από µια παύση,
εισχωρήσει σ' αυτήν ένα πρόσθετο «σοκ» αντίστοιχης δύναµης και χαρακτήρα, θα συνεχίσει
να αναπτύσσεται ανεµπόδιστα ακολουθώντας την αρχική κατεύθυνση, χωρίς να χάσει τίποτε
ούτε να αλλάξει τη φύση της.

Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει µια ουσιαστική διαφορά ανάµεσα στις ανερχόµενες και στις
κατερχόµενες οκτάβες.

Σε µια ανερχόµενη οκτάβα η πρώτη παύση βρίσκεται ανάµεσα στο µι και στο φα. Αν σ' αυτό
το σηµείο εισχωρήσει αντίστοιχη πρόσθετη ενέργεια, η οκτάβα θα αναπτυχθεί ανεµπόδιστα
ως το σι, αλλά ανάµεσα στο σι και στο ντο χρειάζεται ένα πολύ ισχυρότερο πρόσθετο σοκ
για τη σωστή ανάπτυξή της απ’ ό,τι ανάµεσα στο µι και στο φα, γιατί οι δονήσεις της
οκτάβας σ’ αυτό το σηµείο έχουν σηµαντικά υψηλότερο τόνο, και για να υπερνικηθεί ένα
εµπόδιο στην ανάπτυξη της οκτάβας χρειάζεται µεγαλύτερη ένταση.

Σε µια κατερχόµενη οκτάβα, αντίθετα, η µεγαλύτερη παύση παρατηρείται στην αρχή-αρχή

της οκτάβας, αµέσως µετά από το πρώτο ντο, και το υλικό για τη συµπλήρωση της παύσης
βρίσκεται πολύ συχνά είτε στο ίδιο το ντο είτε στις πλάγιες δονήσεις που προκαλεί το ντο.
Για το λόγο αυτό µια κατερχόµενη οκτάβα αναπτύσσεται πολύ πιο εύκολα από µια
ανερχόµενη οκτάβα: αφού περάσει το σι, φτάνει στο φα χωρίς εµπόδιο. Εδώ χρειάζεται ένα
πρόσθετο σοκ, αν και πολύ λιγότερο ισχυρό από το πρώτο σοκ ανάµεσα στο ντο και στο σι.

Στη µεγάλη κοσµική οκτάβα που φτάνει ως εµάς µε τη µορφή της ακτίνας της δηµιουργίας,
µπορούµε να δούµε το πρώτο πλήρες παράδειγµα του νόµου της οκτάβας. Η ακτίνα της
δηµιουργίας αρχίζει από το Απόλυτο. Το Απόλυτο είναι το παν. Το Παν, που κατέχει πλήρη
ενότητα, πλήρη θέληση και πλήρη συνειδητότητα, δηµιουργεί κόσµους µέσα του, αρχίζοντας
µε τον τρόπο αυτό την κατερχόµενη κοσµική οκτάβα. Το Απόλυτο είναι το ντο αυτής της
οκτάβας. Οι κόσµοι που το Απόλυτο δηµιουργεί µέσα του είναι το σι. Η παύση ανάµεσα στο
ντο και στο σι συµπληρώνεται σ' αυτή την περίπτωση από τη Θέληση του Απολύτου. Η
διαδικασία της δηµιουργίας συνεχίζεται πιο πέρα µε τη δύναµη της αρχικής ώθησης και ένα
πρόσθετο σοκ. Το σι περνάει στο λα, που για µας είναι ο κόσµος των άστρων, ο Γαλαξίας.
Το λα περνάει στο σολ - στον ήλιο µας, στο ηλιακό σύστηµα. Το σολ περνάει στο φα - στον
πλανητικό κόσµο. Και εδώ, ανάµεσα στον πλανητικό κόσµο στο σύνολο του και στη γη µας,
σηµειώνεται µια παύση. Αυτό σηµαίνει ότι οι πλανητικές ακτινοβολίες που µεταφέρουν
διάφορες επιδράσεις στη γη δεν µπορούν να φτάσουν ως αυτήν ή, για να το πω πιο σωστά,
δεν συλλαµβάνονται. Η γη τις αντανακλά. Για να συµπληρωθεί η παύση σ’ αυτό το σηµείο
της ακτίνας της δηµιουργίας, δηµιουργήθηκε µια ειδική συσκευή για να συλλαµβάνει και να
µεταβιβάζει τις επιδράσεις που έρχονται από τους πλανήτες. Αυτή η συσκευή είναι η
οργανική ζωή πάνω στη γη. Η οργανική ζωή µεταβιβάζει στη γη όλες τις επιδράσεις που
προορίζονται γι’ αυτήν και επιτρέπει την περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξη της γης, το µι της
κοσµικής οκτάβας, και ύστερα της σελήνης, ή του ρε, µετά από το οποίο ακολουθεί ένα άλλο
ντο - το Τίποτε. Ανάµεσα από το Παν και από το Τίποτε, περνάει η ακτίνα της δηµιουργίας.

ΞΕΡΕΤΕ την προσευχή: Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος; Αυτή η προσευχή
έχει την προέλευσή της στην αρχαία γνώση. Άγιος ο Θεός σηµαίνει το Απόλυτο, ή το Παν.
Άγιος Ισχυρός επίσης σηµαίνει το Απόλυτο, ή το Τίποτε. Άγιος Αθάνατος σηµαίνει εκείνο
που είναι ανάµεσά τους, δηλαδή τους έξι φθόγγους της ακτίνας της δηµιουργίας µε την
«οργανική ζωή». Και τα τρία µαζί αποτελούν ένα. Αυτή είναι η οµοούσιος και αδιαίρετος
Τριάς,

ΠΡΕΠΕΙ τώρα να σταθούµε στην ιδέα των «πρόσθετων «σοκ» που επιτρέπουν στις γραµµές
των δυνάµεων να φτάσουν σ’ έναν προµελετηµένο σκοπό. Όπως είπαν πριν, είναι δυνατόν να
υπάρξουν και τυχαία σοκ. Το τυχαίο φυσικά είναι κάτι το πολύ αβέβαιο. Αλλά εκείνες τις
γραµµές ανάπτυξης των δυνάµεων που τις ισιώνει το τυχαίο και που ο άνθρωπος µπορεί
καµιά φορά να τις βλέπει ή να τις υποθέτει ή να τις περιµένει, δηµιουργούν µέσα του
περισσότερο από καθετί άλλο την ψευδαίσθηση των ευθέων γραµµών. Νοµίζουµε δηλαδή
ότι οι ευθείες γραµµές είναι ο κανόνας και ότι οι ασυνεχείς και διακοπτόµενες γραµµές είναι
η εξαίρεση. Αυτό µε τη σειρά του δηµιουργεί µέσα µας την ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατόν
να πράττουµε, ότι είναι δυνατόν να επιτύχουµε έναν προµελετηµένο σκοπό. Στην
πραγµατικότητα ο άνθρωπος δεν µπορεί να κάνει τίποτε. Αν κατά σύµπτωση η
δραστηριότητα του καταλήξει σε κάποιο αποτέλεσµα, έστω κι αν αυτό µοιάζει µόνο
φαινοµενικά ή κατ’ όνοµα µε τον αρχικό σκοπό, ο άνθρωπος διαβεβαιώνει τον εαυτό του και
τους άλλους ότι πέτυχε το σκοπό που έταξε στον εαυτό του και ότι οποιοσδήποτε άλλος θα
µπορούσε να επιτύχει το σκοπό του - και οι άλλοι τον πιστεύουν. Στην πραγµατικότητα αυτό
είναι ψευδαίσθηση. Ο άνθρωπος µπορεί να κερδίσει στη ρουλέτα. Αλλά αυτό θα ήταν
συµπτωµατικό. Το ίδιο συµπτωµατική είναι και η επίτευξη ενός σκοπού που τάζει κανείς
στον εαυτό του στη ζωή ή σε οποιαδήποτε σφαίρα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η µόνη
διαφορά είναι ότι στη ρουλέτα ο άνθρωπος ξέρει τουλάχιστον στα σίγουρα αν έχασε ή
κέρδισε σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση, δηλαδή µετά από κάθε ποντάρισµα. Αλλά στις
δραστηριότητες της ζωής του, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για δραστηριότητες του είδους που
απασχολεί πολλούς ανθρώπους και όταν περάσουν χρόνια από την έναρξη µιας
δραστηριότητας ως το αποτέλεσµά της, ο άνθρωπος µπορεί πολύ εύκολα να ξεγελάσει τον
εαυτό του και να πάρει το αποτέλεσµα αυτό σαν να ήταν εκείνο που αρχικά επιθυµούσε,
δηλαδή να πιστέψει ότι κέρδισε, ενώ στην πραγµατικότητα βγήκε χαµένος.

Η µεγαλύτερη προσβολή για έναν «άνθρωπο µηχανή» είναι να του πούµε ότι δεν µπορεί να
κάνει τίποτε, ότι δεν µπορεί να επιτύχει τίποτε, ότι δεν µπορεί ποτέ να κατευθυνθεί προς
οποιονδήποτε σκοπό και ότι ενώ αγωνίζεται να φτάσει σ’ ένα σκοπό, θα δηµιουργήσει
αναπόφευκτα κάποιον άλλο. Στην πραγµατικότητα βέβαια δεν µπορεί να γίνει διαφορετικά.
Ο «άνθρωπος µηχανή» εξαρτάται από τις συµπτώσεις. Οι δραστηριότητές του µπορεί να
πέσουν τυχαία σε κάποιο αυλάκι που δηµιουργήθηκε από κοσµικές ή µηχανικές δυνάµεις και
να κινούνται τυχαία σ’ αυτό το αυλάκι για κάποιο διάστηµα, δηµιουργώντας την εντύπωση
ότι επιτυγχάνονται κάποιου είδους σκοποί. Μια τέτοια συµπτωµατική αντιστοιχία
αποτελεσµάτων και σκοπών που έχουµε τάξει στον εαυτό µας ή η επίτευξη σκοπών σε
ασήµαντα πράγµατα που δεν µπορούν να έχουν συνέπειες δηµιουργεί στο µηχανικό άνθρωπο
την πεποίθηση ότι είναι ικανός να επιτύχει οποιονδήποτε σκοπό, ότι «είναι ικανός να
κατακτήσει τη φύση», όπως λέγεται, ότι είναι ικανός «να οργανώσει ολόκληρη τη ζωή του»
και τα παρόµοια.

Στην πραγµατικότητα είναι βέβαια ανίκανος να κάνει κάτι τέτοιο, γιατί δεν έχει έλεγχο, όχι
µόνο πάνω στα πράγµατα που βρίσκονται έξω του, αλλά ούτε και σ’ αυτά που βρίσκονται
µέσα του. Αυτή την τελευταία ιδέα πρέπει να την καταλάβουµε καλά και να την
αφοµοιώσουµε• ταυτόχρονα πρέπει να καταλάβουµε ότι ο έλεγχος των πραγµάτων αρχίζει µε
τον έλεγχο των πραγµάτων µέσα µας, µε τον έλεγχο του εαυτού µας. Ο άνθρωπος που δεν
µπορεί να ελέγξει τον εαυτό του, ή την πορεία των πραγµάτων µέσα του, δεν µπορεί να
ελέγξει τίποτε.

Με ποιο τρόπο επιτυγχάνεται ο έλεγχος;

Το τεχνικό µέρος εξηγείται µε το νόµο της οκτάβας. Οι οκτάβες µπορούν να αναπτύσσονται

διαδοχικά και χωρίς διακοπή προς την επιθυµητή κατεύθυνση αν εισχωρούν σ’ αυτές
«πρόσθετα σοκ» τις στιγµές που είναι απαραίτητα, δηλαδή τις στιγµές που οι δονήσεις
επιβραδύνονται. Αν τα «πρόσθετα σοκ» δεν εισχωρούν τις στιγµές που είναι απαραίτητα, οι
οκτάβες αλλάζουν κατεύθυνση. Είναι φυσικά µάταιο να τρέφουµε ελπίδες ότι τα «πρόσθετα
σοκ» θα έρθουν τυχαία µόνα τους από κάπου στις στιγµές που χρειάζονται. Μας αποµένει
λοιπόν η ακόλουθη επιλογή: ή να βρούµε µια κατεύθυνση για τις δραστηριότητές µας που να
αντιστοιχεί στη µηχανική γραµµή των γεγονότων µιας δεδοµένης στιγµής - µε άλλα λόγια,
«να πάµε όπου φυσάει ο άνεµος» ή «να κολυµπήσουµε µε το ρεύµα», έστω κι αν αυτό
αντιβαίνει στις εσωτερικές µας τάσεις, πεποιθήσεις και ευαισθησίες, ή να συµβιβαστούµε µε
την ιδέα της αποτυχίας κάθε εγχειρήµατος µας. Ή µπορούµε να µάθουµε να αναγνωρίζουµε
τις στιγµές των παύσεων σε όλες τις γραµµές της δραστηριότητας µας και να µάθουµε να
δηµιουργούµε τα «πρόσθετα σοκ». Με άλλα λόγια, να µάθουµε να εφαρµόζουµε στις
δραστηριότητες µας τη µέθοδο που χρησιµοποιούν οι κοσµικές δυνάµεις όταν δηµιουργούν
πρόσθετα σοκ τις στιγµές που είναι απαραίτητα.

Η δυνατότητα τεχνητών, δηλαδή ειδικά δηµιουργούµενων «πρόσθετων οοκ», δίνει πρακτικό

νόηµα στη µελέτη του νόµου της οκτάβας και κάνει αυτή τη µελέτη υποχρεωτική και
αναγκαία αν ο άνθρωπος επιθυµεί να εγκαταλείψει το ρόλο του παθητικού θεατή που
παρακολουθεί αυτά που συµβαίνουν σ’ αυτόν και γύρω απ' αυτόν.

Ο άνθρωπος µηχανή δεν µπορεί να κάνει τίποτε. Τόσο σ’ αυτόν όσο και γύρω απ’ αυτόν, τα
πάντα συµβαίνουν. Για να µπορεί κανείς να πράττει είναι ανάγκη να γνωρίζει το νόµο της
οκτάβας, να γνωρίζει τις στιγµές των παύσεων και να είναι σε θέση να δηµιουργεί τα
απαραίτητα πρόσθετα σοκ.

Αυτό δεν µαθαίνεται παρά µόνο σε σχολή, δηλαδή σε σχολή οργανωµένη σε σωστές βάσεις,
που ακολουθεί όλες τις παραδόσεις του εσωτερισµού. Χωρίς τη βοήθεια σχολής ο άνθρωπος
δεν µπορεί να καταλάβει ποτέ µόνος του το νόµο της οκτάβας, τα σηµεία των παύσεων και
τη σειρά µε την οποία πρέπει να δηµιουργούνται τα σοκ. ∆εν µπορεί να τα καταλάβει αυτά,
επειδή για το σκοπό αυτό είναι απαραίτητες ορισµένες συνθήκες• κι αυτές οι συνθήκες δεν
µπορούν να δηµιουργηθούν παρά µόνο σε µια σχολή που και η ίδια να δηµιουργείται πάνω
στις αρχές αυτές.

Πώς δηµιουργείται µια «σχολή» πάνω στις αρχές του νόµου της οκτάβας θα το εξηγήσουµε
την κατάλληλη στιγµή. Κι αυτό µε τη σειρά του θα σας εξηγήσει µια όψη της ένωσης του
νόµου του επτά µε το νόµο του τρία. Στο µεταξύ µπορούµε µόνο να πούµε ότι σε διδασκαλία
σχολής δίνονται στον άνθρωπο παραδείγµατα που αναφέρονται τόσο σε κατερχόµενες
(δηµιουργικές) όσο και σε ανερχόµενες (εξελικτικές) κοσµικές οκτάβες. Η ∆υτική σκέψη,
που δεν γνωρίζει τίποτε από οκτάβες και από το νόµο του τρία, συγχέει τις ανερχόµενες και
τις κατερχόµενες γραµµές και δεν καταλαβαίνει ότι η γραµµή της εξέλιξης αντιβαίνει στη
γραµµή της δηµιουργίας, δηλαδή πηγαίνει ενάντιά της, σαν να λέµε ενάντια στο ρεύµα.

Μελετώντας το νόµο της οκτάβας πρέπει να θυµόµαστε ότι οι οκτάβες στη µεταξύ τους
σχέση διαιρούνται σε θεµελιώδεις και υποτεταγµένες. Τη θεµελιώδη οκτάβα µπορούµε να
την παροµοιάσουµε µε τον κορµό ενός δέντρου που πετάει κλαδιά από πλάγιες οκτάβες. Οι
επτά θεµελιώδεις φθόγγοι της οκτάβας και οι δύο «παύσεις», οι φορείς νέων κατευθύνσεων,
µας δίνουν συνολικά εννέα κρίκους µιας αλυσίδας, τρεις οµάδες από τρεις κρίκους η
καθεµιά.

Οι θεµελιώδεις οκτάβες συνδέονται µε τις δευτερεύουσες ή υποτεταγµένες οκτάβες µε έναν

συγκεκριµένο τρόπο. Από τις δευτερεύουσες οκτάβες της πρώτης τάξης προέρχονται οι
δευτερεύουσες οκτάβες της δεύτερης τάξης, και τα λοιπά. Τη δοµή των οκτάβων µπορούµε
να την συγκρίνουµε µε τη δοµή ενός δέντρου. Από τον αυθεντικό βασικό κορµό
ξεπετάγονται κλαδιά προς όλες τις κατευθύνσεις, που µε τη σειρά τους ξεπετάνε µικρότερα
κλαδιά κι αυτά µικρότερα κοκ. και τελικά σκεπάζονται µε φύλλα. Το ίδιο παρατηρείται και
στη δοµή των φύλλων, στο σχηµατισµό των νεύρων και των οδοντώσεων των φύλλων και τα
λοιπά.
Για να καταλάβουµε καλύτερα τη σηµασία του νόµου της οκτάβας, πρέπει να έχουµε σαφή
αντίληψη µιας άλλης ιδιότητας των δονήσεων, δηλαδή τις λεγόµενες «εσωτερικές δονήσεις».
Αυτό σηµαίνει ότι µέσα στις δονήσεις δηµιουργούνται άλλες δονήσεις και ότι κάθε οκτάβα
µπορεί να αναλυθεί σε πολλές εσωτερικές οκτάβες.

Ο κάθε φθόγγος µιας οποιασδήποτε οκτάβας µπορεί να θεωρηθεί οκτάβα σ' ένα άλλο
επίπεδο.

Ο κάθε φθόγγος αυτών των εσωτερικών οκτάβων περιέχει µε τη σειρά του µια ολόκληρη
οκτάβα και αυτό συνεχίζεται για αρκετό διάστηµα, αλλά όχι επ’ άπειρον γιατί υπάρχει ένα
καθορισµένο όριο στην ανάπτυξη των οκτάβων.

Αυτές οι εσωτερικές δονήσεις αρχίζουν και συνεχίζονται ταυτόχρονα σε «φορείς»

διαφορετικής πυκνότητας, διαπερνώντας η µία την άλλη - πραγµατικά η µία αντανακλά την
άλλη, η µία προξενεί την άλλη, η µία σταµατά, ωθεί ή τροποποιεί την άλλη.

Ας φανταστούµε δονήσεις µέσα σε µια ουσία ή σ' ένα φορέα συγκεκριµένης πυκνότητας. Ας
υποθέσουµε ότι αυτή η ουσία ή αυτός ο φορέας αποτελείται από τα σχετικός χονδροειδή
άτοµα του κόσµου 48, που το καθένα τους είναι, θα ’λεγε κανείς, µια συνάθροιση σαράντα
οκτώ πρωταρχικών ατόµων. Οι δονήσεις που παράγονται µέσα σ’ αυτό το φορέα είναι
δυνατόν να χωριστούν σε οκτάβες και οι οκτάβες σε φθόγγους. Ας φανταστούµε ότι
παίρνουµε µια οκτάβα αυτών των δονήσεων για κάποιο είδος έρευνας. Πρέπει να
αντιληφθούµε ότι µέσα στα όρια αυτής της οκτάβας πραγµατοποιούνται οι δονήσεις µιας πιο
λεπτής ουσίας. Η ουσία του κόσµου 48 διαποτίζεται από την ουσία του κόσµου 24.

Αυτές είναι οι «εσωτερικές οκτάβες».

Την ουσία του κόσµου 24 την διαπερνάει µε τη σειρά η ουσία του κόσµου 12. Σ’ αυτή την
ουσία υπάρχουν επίσης δονήσεις και κάθε φθόγγος των δονήσεων του κόσµου 24 περιέχει
µία ολόκληρη οκτάβα των δονήσεων του κόσµου 12. Η ουσία του κόσµου 12 διαποτίζεται
από την ουσία του κόσµου 6. Η ουσία του κόσµου 6 διαποτίζεται από την ουσία τού κόσµου
3. Ο κόσµος 3 διαποτίζεται από την ουσία του κόσµου 1. Αντίστοιχες δονήσεις υπάρχουν
στον καθένα απ' αυτούς τους κόσµους και η τάξη παραµένει πάντοτε η ίδια, δηλαδή κάθε
φθόγγος των δονήσεων µιας πιο χονδροειδούς ουσίας περιέχει µια ολόκληρη οκτάβα των
δονήσεων µιας πιο λεπτής ουσίας.

Αν αρχίσουµε από τις δονήσεις του κόσµου 48, µπορούµε να πούµε ότι ένας φθόγγος των
δονήσεων σ’ αυτό τον κόσµο περιέχει µια οκτάβα ή επτά φθόγγους των δονήσεων του
πλανητικού κόσµου. Κάθε φθόγγος των δονήσεων του πλανητικού κόσµου περιέχει επτά
φθόγγους των δονήσεων του κόσµου του ήλιου. Κάθε φθόγγος των δονήσεων του κόσµου
του ήλιου θα περιέχει επτά φθόγγους των δονήσεων του κόσµου των άστρων και τα λοιπά.

Η µελέτη των εσωτερικών οκτάβων, η µελέτη της σχέσης τους προς τις εξωτερικές οκτάβες
και η ενδεχόµενη επίδραση των πρώτων πάνω στις δεύτερες, αποτελεί ένα πολύ σηµαντικό
µέρος της µελέτης του κόσµου και του ανθρώπου.
Η «Ακτίνα της ∆ηµιουργίας», όπως και κάθε άλλη διαδικασία που ολοκληρώνεται σε µια
δεδοµένη στιγµή, µπορεί να θεωρηθεί οκτάβα, κατερχόµενη οκτάβα, στην οποία το ντο
περνάει στο σι, το σι στο λα και τα λοιπά.

Το Απόλυτο ή το Παν (κόσµος 1) θα είναι το ντο. Όλοι οι κόσµοι (κόσµος 3) το σι. Όλοι οι
ήλιοι (κόσµος 6) το λαό. Ο ήλιος µας (κόσµος 12) το σολ. Όλοι οι πλανήτες (κόσµος 24) το
φα. Η γη (κόσµος 48) το µι. Η σελήνη, (κόσµος 96) το ρε. Η Ακτίνα της ∆ηµιουργίας αρχίζει
από το Απόλυτο. Το Απόλυτο είναι το Παν. Είναι το ντο.

Η «Ακτίνα της ∆ηµιουργίας» τελειώνει στη σελήνη. Πέρα από τη σελήνη δεν υπάρχει τίποτε.
Αυτό επίσης είναι το Απόλυτο - το ντο.

Εξετάζοντας την «Ακτίνα της ∆ηµιουργίας» ή «κοσµική οκτάβα», βλέπουµε ότι θα 'πρεπε να
υπάρχουν παύσεις στην ανάπτυξη αυτής της οκτάβας - η πρώτη ανάµεσα στο ντο και στο σι,
δηλαδή ανάµεσα στον κόσµο 1 και στον κόσµο 3, ανάµεσα στο Απόλυτο και σε «όλους τους
κόσµους», και η δεύτερη ανάµεσα στο φα και στο µι, δηλαδή ανάµεσα στον κόσµο 24 και
στον κόσµο 48, ανάµεσα σε «όλους τους πλανήτες» και στη γη. Αλλά η πρώτη παύση
συµπληρώνεται από τη θέληση του Απολύτου. Μία από τις εκδηλώσεις της θέλησης του
Απολύτου είναι ακριβώς το συµπλήρωµα αυτής της παύσης µε µια συνειδητή εκδήλωση της
εξουδετερωτικής δύναµης που συµπληρώνει την παύση ανάµεσα στην ενεργητική και στην
παθητική δύναµη. Με τη δεύτερη παύση η κατάσταση είναι ακόµη πιο περίπλοκη. Κάτι
λείπει ανάµεσα στους πλανήτες και στη γη. Οι πλανητικές επιδράσεις δεν µπορούν να
περάσουν στη γη µε συνεχόµενο και ολοκληρωµένο τρόπο. Είναι απαραίτητο ένα πρόσθετο
σοκ, είναι απαραίτητη η δηµιουργία κάποιων νέων συνθηκών που να εξασφαλίζουν µια
κατάλληλη µεταβίβαση δυνάµεων. Οι συνθήκες που εξασφαλίζουν το πέρασµα των
δυνάµεων δηµιουργούνται µε την προσαρµογή ενός ειδικού µηχανισµού ανάµεσα στους
πλανήτες και στη γη. Αυτό το µηχανικό σύστηµα, αυτός ο «σταθµός µεταβίβασης» είναι η
«οργανική ζωή της γης». Η «οργανική ζωή πάνω στη γη» δηµιουργήθηκε για να
συµπληρώσει την παύση ανάµεσα στους πλανήτες και στη γη

Η οργανική ζωή θα ’λεγε κανείς πως αντιπροσωπεύει το αισθητήριο όργανο της γης. Η
οργανική ζωή σχηµατίζει κάτι σαν ευαίσθητη µεµβράνη που σκεπάζει ολόκληρη τη γήινη
σφαίρα και δέχεται εκείνες τις επιδράσεις που προέρχονται από την πλανητική σφαίρα, οι
οποίες διαφορετικά δεν θα µπορούσαν να φτάσουν ως τη γη. Το φυτικό, το ζωικό και το
ανθρώπινο βασίλειο είναι το ίδιο σηµαντικά για τη γη, από την άποψη αυτή. Ένα χωράφι
σκεπασµένο απλώς µε χόρτο, δέχεται πλανητικές επιδράσεις ορισµένου είδους και τις
µεταβιβάζει στη γη. Το ίδιο χωράφι, αν είναι συγκεντρωµένος πολύς κόσµος στην επιφάνειά
του, δέχεται και µεταβιβάζει άλλες επιδράσεις. Ο πληθυσµός της Ευρώπης δέχεται ένα είδος
πλανητικών επιδράσεων και τις µεταβιβάζει στη γη. Ο πληθυσµός της Αφρικής δέχεται
πλανητικές επιδράσεις άλλου είδους κοκ.

Όλα τα µεγάλα γεγονότα στη ζωή των ανθρώπινων µαζών προκαλούνται από πλανητικές
επιδράσεις, είναι αποτέλεσµα πλανητικών επιδράσεων. Η ανθρώπινη κοινωνία είναι µια µάζα
πολύ ευαίσθητη στη λήψη των πλανητικών επιδράσεων. Και κάθε τυχαία µικροένταση στις
πλανητικές σφαίρες µπορεί να αντανακλάται χρόνια ολόκληρα µε αυξανόµενο ρυθµό στη µια
ή στην άλλη σφαίρα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Κάτι συµπτωµατικό και πολύ
πρόσκαιρο συµβαίνει στον πλανητικό χώρο. Αυτό αµέσως το απορροφούν οι ανθρώπινες
µάζες και οι άνθρωποι αρχίζουν να µισούν και να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο,
δικαιολογώντας τις πράξεις τους µε κάποια θεωρία αδελφοσύνης ή ισότητας, αγάπης ή
δικαιοσύνης.

Η οργανική ζωή είναι το αισθητήριο όργανο της γης και ταυτόχρονα είναι όργανο
ακτινοβολίας. Με τη βοήθεια της «οργανικής ζωής» κάθε τµήµα της επιφάνειας της γης που

καταλαµβάνει µια ορισµένη έκταση εκπέµπει κάθε στιγµή ορισµένα είδη ακτινών προς την
κατεύθυνση του ήλιου, των πλανητών και της σελήνης. Από την άποψη αυτή ο ήλιος
χρειάζεται ένα είδος ακτινοβολιών, οι πλανήτες άλλο και η σελήνη άλλο. Το καθετί που
συµβαίνει στη γη δηµιουργεί ακτινοβολίες αυτού του είδους. Και πολλά πράγµατα
συµβαίνουν µόνο και µόνο επειδή απαιτούνται ορισµένα είδη ακτινοβολίας από ένα
ορισµένο µέρος της επιφάνειας της γης.

Ανεξάρτητα από το τι συµβαίνει στη λεπτή µεµβράνη της οργανικής ζωής, αυτό πάντοτε
εξυπηρετεί τα συµφέροντα της γης, του ήλιου, των πλανητών και της σελήνης• τίποτε το
περιττό και τίποτε το ανεξάρτητο δεν µπορεί να συµβεί σ’ αυτήν, γιατί δηµιουργήθηκε για
έναν συγκεκριµένο σκοπό και δεν έχει παρά δευτερεύουσα σηµασία.

Η οργανική ζωή αποτελεί µέρος µιας πρόσθετης ή πλάγιας οκτάβας που αρχίζει από τον
ήλιο. Ο ήλιος, το σολ της κοσµικής οκτάβας, αρχίζει σε κάποιο σηµείο να ακούγεται σαν ντο,
σολ-ντο.

Πρέπει να αντιληφθούµε ότι κάθε φθόγγος οποιοσδήποτε οκτάβας, στην περίπτωσή µας κάθε
φθόγγος της κοσµικής οκτάβας, µπορεί να αντιπροσωπεύει το ντο κάποιας πλάγιας οκτάβας
που να προέρχεται απ’ αυτόν. Ή θα ήταν ακόµη πιο σωστό να πούµε ότι οποιοσδήποτε
φθόγγος οποιοσδήποτε οκτάβας µπορεί ταυτόχρονα να είναι οποιοσδήποτε φθόγγος
οποιοσδήποτε άλλης οκτάβας που περνάει µέσα απ' αυτόν.

Στην περίπτωση αυτή, το σολ αρχίζει να ακούγεται σαν ντο. Κατεβαίνοντας αυτή η νέα
οκτάβα στο επίπεδο των πλανητών, περνάει στο σικατεβαίνοντας ακόµη χαµηλότερα,
παράγει τρεις φθόγγους λα, σολ, φα, που δηµιουργούν και συνιστούν την οργανική ζωή της
γης µε τη µορφή που µας είναι γνωστή. Το µι της οκτάβας αυτής εναρµονίζεται µε το µι της
κοσµικής οκτάβας, δηλαδή µε τη γη, και το ρε µε το ρε της κοσµικής οκτάβας, δηλαδή µε τη
σελήνη.
Πρώτα απ’ όλα, αυτή η πλάγια οκτάβα δείχνει ότι η οργανική ζωή, που στο διάγραµµα
αντιπροσωπεύεται από τρεις φθόγγους, έχει δύο υψηλότερους φθόγγους, έναν στο επίπεδο
των πλανητών και έναν στο επίπεδο του ήλιου και ότι αρχίζει από τον ήλιο. Αυτό το
τελευταίο είναι σηµαντικότατο σηµείο, γιατί έρχεται σε αντίθεση µε τη συνηθισµένη
σύγχρονη ιδέα ότι η ζωή προήλθε, κατά κάποιο τρόπο, από χαµηλά. Σύµφωνα µ’ αυτή την
εξήγηση, η ζωή προέρχεται από ψηλά.

∆ηµιουργείται το ερώτηµα: τι είναι οι φθόγγοι µι, ρε της πλάγιας οκτάβας. Το ρε είναι σαφώς
συνδεδεµένο µε την ιδέα της τροφής για τη σελήνη. Κάποιο προϊόν της αποσύνθεσης της
οργανικής ζωής πηγαίνει τη σελήνη, Αυτό θα πρέπει να είναι το ρε. Όσο για το µι, µπορεί να
µιλήσει κανείς πολύ συγκεκριµένα. Η οργανική ζωή, χωρίς αµφιβολία, εισχωρεί στη γη. Ο
ρόλος της οργανικής ζωής στη δοµή της επιφάνειας της γης είναι αναµφισβήτητος. Υπάρχει
η ανάπτυξη των κοραλλιογενών νησιών και των βουνών από ασβεστόλιθο, ο σχηµατισµός
γαιανθρακοφόρων στρωµάτων και πετρελαιοφόρων κοιτασµάτων, η αλλοίωση του εδάφους
κάτω από την επίδραση της βλάστησης, η ανάπτυξη της βλάστησης στις λίµνες, η
«δηµιουργία πλούσιας καλλιεργήσιµης γης από τα σκουλήκια», η αλλαγή του κλίµατος που
οφείλεται στην αποξήρανση των ελών και στην καταστροφή των δασών και πολλά άλλα
πράγµατα που άλλα µας είναι γνωστά και άλλα άγνωστα.

Άλλα πέρα απ’ αυτά, η «πλάγια οκτάβα» δείχνει µε ιδιαίτερη σαφήνεια πόσο εύκολα και
σωστά γίνεται η ταξινόµηση των πραγµάτων στο σύστηµα που µελετούµε. Καθετί το
ανώµαλο, το απρόσµενο και το τυχαίο εξαφανίζεται και αρχίζει να εµφανίζεται ένα τεράστιο
και τέλεια µελετηµένο σχέδιο του σύµπαντος.

ΤΕΤΑΡΤΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΟΚΤΑΒΕΣ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΩΝ και

Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΩΝ Υ∆ΡΟΓΟΝΩΝ

Η διαδικασία της δηµιουργίας δεν σταµατάει ποτέ. Οι επιδράσεις µεταβιβάζονται προς το κάτω
µέρος της Ακτίνας της ∆ηµιουργίας µε ακτινοβολίες. Ο Τρεις Οκτάβες Ακτινοβολιών: Απόλυτο
ήλιος, ήλιος γη και γη σελήνη. Εξετάζοντας το σύµπαν µε τη µορφή αυτή, µπορούµε να
εξηγήσουµε τη σχέση που έχουν οι ύλες και οι δυνάµεις των διαφόρων κοσµικών επιπέδων µε
τη δική µας ζωή. Οι «παύσεις» στις τρεις οκτάβες. Τα «σοκ» που συµπληρώνουν τις παύσεις. Η
έννοια «σηµείο του σύµπαντος». Η «συχνότητα δονήσεων» µιας ύλης είναι αντίθετη προς την
πυκνότητά της. Σύµφωνα µε το νόµο του τρία, δώδεκα τριάδες παράγουν υδρογόνο µε
πυκνότητες που κυµαίνονται από 6 ως 12.288. Τα υδρογόνα αντιπροσωπεύουν κατηγορίες
ύλης. Κλιµάκωση του σύµπαντος από το Απόλυτο ως τη σελήνη. Τροποποίηση αυτής της
κλίµακας για να αντιστοιχεί στις ύλες που βρίσκονται στον ανθρώπινο οργανισµό.
Αναθεωρηµένος πίνακας των υδρογόνων για την ταξινόµηση της ύλης σε σχέση µε τη ζωή και
τη λειτουργία του οργανισµού µας.

ΩΣ τώρα µιλήσαµε για τις δυνάµεις που δηµιουργούν τους κόσµους, για τη διαδικασία της
δηµιουργίας που ξεκινάει από το Απόλυτο, Τώρα θα µιλήσουµε για τις διαδικασίες που
γίνονται στον ήδη δηµιουργηµένο και υπάρχοντα κόσµο. Αλλά πρέπει να θυµάστε ότι η
διαδικασία της δηµιουργίας δεν σταµατάει ποτέ, αν και, σε πλανητική κλίµακα, η εξέλιξη
προχωρεί τόσο αργά ώστε αν την υπολογίσουµε µε το δικό µας χρόνο, οι πλανητικές
συνθήκες µπορούν να θεωρηθούν µόνιµες για µας.

Γι’ αυτό, ας πάρουµε την «ακτίνα της δηµιουργίας» µετά από τη δηµιουργία του σύµπαντος.

Η δράση του Απολύτου πάνω στον κόσµο, ή πάνω στους κόσµους που δηµιουργήθηκαν απ’
αυτό ή µέσα σ’ αυτό, συνεχίζεται. Η δράση του καθενός απ’ αυτούς τους κόσµους πάνω
στους µεταγενέστερους κόσµους συνεχίζεται µε τον ίδιο ακριβώς τρόπο. «Όλοι οι ήλιοι» του
γαλαξία επηρεάζουν τον ήλιο µας. Ο ήλιος επηρεάζει τους πλανήτες. «Όλοι οι πλανήτες»
επηρεάζουν τη γη µας και η γη επηρεάζει τη σελήνη. Οι επιδράσεις αυτές µεταβιβάζονται µε
ακτινοβολίες που περνάνε µέσα από το διαστρικό και διαπλανητικό χώρο.

Για να µελετήσουµε αυτές τις ακτινοβολίες, ας πάρουµε την «ακτίνα της δηµιουργίας» σε
συντοµευµένη µορφή: Απόλυτο - ήλιος - γη - σελήνη ή, µε άλλα λόγια, ας φανταστούµε την
«ακτίνα της δηµιουργίας» µε τη µορφή τριών οκτάβων ακτινοβολιών: την πρώτη οκτάβα
ανάµεσα στο Απόλυτο και στον ήλιο, τη δεύτερη ανάµεσα στον ήλιο και στη γη και την
τρίτη ανάµεσα στη γη και στη σελήνη, και ας εξετάσουµε το πέρασµα των ακτινοβολιών
ανάµεσα απ' αυτά τα τέσσερα θεµελιώδη σηµεία του σύµπαντος.

Πρέπει να βρούµε τη θέση µας και να καταλάβουµε τις λειτουργίες µας σ' αυτό το σύµπαν,
που το παίρνουµε µε τη µορφή τριών οκτάβων ακτινοβολιών ανάµεσα σε τέσσερα σηµεία.

Στην πρώτη οκτάβα, το Απόλυτο εµπεριέχει δύο φθόγγους: το ντο και το σι, µε την παύση
ανάµεσά τους.

Ύστερα ακολουθούν οι φθόγγοι λα, σολ, φα: ∆ηλαδή,

Έπειτα µια παύση, έπειτα το µι και το ρε.

Οι ακτινοβολίες φτάνουν στον ήλιο. ∆ύο φθόγγοι εµπεριέχονται στον ήλιο τον ίδιο, το ντο,
µια παύση και το σι : µετά, ακολουθούν το λα, το σολ και το φα - οι ακτινοβολίες πηγαίνουν
προς τη γη.
Μετά, µια παύση, µετά, το µι και το ρε. Η γη: ντο, µια παύση σι και µετά, λα, σολ, φα - οι
ακτινοβολίες που πηγαίνουν προς τη σελήνη. Μετά πάλι µια παύση, µετά µι, ρε, και η
σελήνη, ντο.
Αυτές οι τρεις οκτάβες ακτινοβολιών, που µε τη µορφή τους θα φανταστούµε τώρα το
σύµπαν, θα µας επιτρέψουν να εξηγήσουµε τη σχέση που έχουν οι ύλες και οι δυνάµεις των
διαφόρων κοσµικών επιπέδων µε τη δική µας ζωή.

Πρέπει να παρατηρήσουµε ότι, αν και υπάρχουν έξι παύσεις, µόνο τρεις απ’ αυτές χρειάζεται
στην πραγµατικότητα να συµπληρωθούν από έξω. Η πρώτη παύση ανάµεσα στο ντο και στο
σι συµπληρώνεται από τη θέληση του Απολύτου. Η δεύτερη, ντο-σι, συµπληρώνεται από
την επίδραση που ασκεί η ηλιακή µάζα πάνω στις ακτινοβολίες που περνάνε µέσα απ’ αυτή.
Και η τρίτη παύση, ντο-σι, συµπληρώνεται από τη δράση της γήινης µάζας πάνω στις
ακτινοβολίες που περνάνε µέσα απ' αυτή. Μόνο οι παύσεις ανάµεσα στο φα και στο µι
πρέπει να συµπληρωθούν από πρόσθετα σοκ. Αυτά τα πρόσθετα σοκ µπορούν να
προέρχονται είτε από άλλες οκτάβες που περνάνε από το δεδοµένο σηµείο, είτε από
παράλληλες οκτάβες που ξεκινάνε από υψηλότερα σηµεία. ∆εν ξέρουµε τίποτε για τη φύση
του σοκ ανάµεσα στο φα-µι της πρώτης οκτάβας, Απόλυτο-Ήλιος. Αλλά το σοκ της οκτάβας
Ήλιος-Γη είναι η οργανική ζωή της Γης, δηλαδή οι τρεις φθόγγοι λα, σολ, φα της οκτάβας
που ξεκινάει από τον ήλιο. Η φύση του σοκ ανάµεσα στο φα και στο µι της οκτάβας Γη-
Σελήνη µας είναι άγνωστη.

Πρέπει να σηµειωθεί ότι ο όρος «σηµείο του σύµπαντος» που χρησιµοποίησα, έχει απόλυτα
συγκεκριµένο νόηµα: ένα «σηµείο» αντιπροσωπεύει έναν ορισµένο συνδυασµό υδρογόνων
που είναι εντεταγµένο σε µια συγκεκριµένη θέση και εκπληρώνει µια συγκεκριµένη
λειτουργία στο ένα ή στο άλλο σύστηµα. Η έννοια «σηµείο» δεν µπορεί να αντικατασταθεί
µε την έννοια «υδρογόνο», γιατί «υδρογόνο» σηµαίνει απλώς ύλη µη περιορισµένη στο
χώρο. Ένα «σηµείο» είναι πάντοτε περιορισµένο στο χώρο. Ταυτόχρονα, ένα «σηµείο του
σύµπαντος» µπορεί να οριστεί από τον αριθµό του υδρογόνου που υπερισχύει σ’ αυτό ή που
αποτελεί τον πυρήνα του.

Αν εξετάσουµε τώρα την πρώτη απ' αυτές τις τρεις οκτάβες ακτινοβολιών, δηλαδή την
οκτάβα Απόλυτο ήλιος, από την άποψη του νόµου του τρία, θα δούµε ότι ο φθόγγος ντο θα
είναι ο αγωγός της ενεργητικής δύναµης, που ορίζεται µε τον αριθµό 1, ενώ η ύλη µέσα στην
οποία δρα αυτή η δύναµη θα είναι ο «άνθρακας» (C). Η «ενεργητική» δύναµη που
δηµιουργεί το φθόγγο ντο στο Απόλυτο, αντιπροσωπεύει τη µέγιστη συχνότητα δονήσεων ή
τη µεγαλύτερη πυκνότητα δονήσεων.

Η έκφραση «πυκνότητα δονήσεων» αντιστοιχεί στη «συχνότητα δονήσεων» και

χρησιµοποιείται σαν το αντίθετο 1 της έκφρασης «πυκνότητα ύλης». ∆ηλαδή όσο
υψηλότερη είναι η «πυκνότητα της ύλης» τόσο χαµηλότερη είναι η «πυκνότητα των
δονήσεων». Και αντίστροφα, όσο υψηλότερη είναι η «πυκνότητα των δονήσεων», τόσο
χαµηλότερη είναι η «πυκνότητα της ύλης». Η µεγαλύτερη «πυκνότητα δονήσεων» βρίσκεται
στην πιο λεπτή, στην πιο αραιωµένη ύλη. Και στην πυκνότερη ύλη που είναι δυνατόν να
υπάρχει, οι δονήσεις επιβραδύνονται και σχεδόν σταµατάνε. Εποµένως η λεπτότερη ύλη
αντιστοιχεί στη µεγαλύτερη «πυκνότητα δονήσεων».

Η ενεργητική δύναµη στο Απόλυτο αντιπροσωπεύει τη µέγιστη «πυκνότητα δονήσεων», ενώ

η ύλη µέσα στην οποία πραγµατοποιούνται αυτές οι δονήσεις, δηλαδή ο πρώτος «άνθρακας»,
αντιπροσωπεύει την ελάχιστη πυκνότητα ύλης.

Ο φθόγγος σι στο Απόλυτο θα είναι ο αγωγός της παθητικής δύναµης, που ορίζεται µε τον
αριθµό 2. Και η ύλη µέσα στην οποία δρα αυτή η παθητική δύναµη ή µέσα στην οποία ηχεί ο
φθόγγος σι θα είναι το «οξυγόνο» (Ο).

Ο φθόγγος λα θα είναι ο αγωγός της εξουδετερωτικής δύναµης, που ορίζεται µε τον αριθµό
3, και η ύλη µέσα στην οποία ηχεί ο φθόγγος λα θα είναι το «άζωτο» (Ν).

Ως προς τη σειρά της δράσης τους, οι δυνάµεις θα : ακολουθούν τη σειρά 1, 2, 3, δηλαδή θα

αντιστοιχούν στις ύλες «άνθρακας», «οξυγόνο», «άζωτο». Αλλά ως προς την πυκνότητα της
ύλης θα βρίσκονται στη σειρά: «άνθρακας», «άζωτο», «οξυγόνο», δηλαδή 1, 3, 2, γιατί το
άζωτο, διατηρώντας τον αριθµό 3, δηλαδή αφού είναι ο αγωγός της εξουδετερωτικής
δύναµης, βρίσκεται ως προς την πυκνότητα της ύλης του ανάµεσα στον άνθρακα και στο
οξυγόνο, και το οξυγόνο εµφανίζεται ως το πυκνότερο από τα τρία, Ο άνθρακας, το οξυγόνο
και το άζωτο µαζί, θα δώσουν ύλη της τέταρτης τάξης ή «υδρογόνο» (Η), που την πυκνότητά
του θα την ορίσουµε µε τον αριθµό 6 (σαν σύνολο του 1, 2, 3), δηλαδή Η6.

Τα C, Ο, Ν διατηρούν τους αριθµούς τους 1, 2, 3. Ο άνθρακας είναι πάντοτε 1, το οξυγόνο

είναι πάντοτε 2 και το άζωτο είναι πάντοτε 3.

Αλλά επειδή το άζωτο είναι πιο ενεργητικό από το οξυγόνο, εισχωρεί στην επόµενη τριάδα
ως ενεργητική αρχή και εισχωρεί µε την πυκνότητα 2. Με άλλα λόγια, το άζωτο έχει
πυκνότητα 2 και το οξυγόνο πυκνότητα 3.

Έτσι ώστε ο φθόγγος λα της πρώτης τριάδας είναι ο αγωγός της ενεργητικής δύναµης στην
επόµενη τριάδα, στην οποία εισχωρεί µε πυκνότητα 2.

Αν ο άνθρακας εισχωρεί µε πυκνότητα 2, τότε το οξυγόνο και το άζωτο πρέπει να

αντιστοιχούν σ’ αυτόν σε πυκνότητα, επαναλαµβάνοντας τη σχέση των πυκνοτήτων,
1,2,3στη δεύτερη τριάδα θα 'πρεπε να είναι 2, 4, 6, δηλαδή ο άνθρακας της δεύτερης τριάδας
θα έχει πυκνότητα 2, το άζωτο πυκνότητα 4 και το οξυγόνο πυκνότητα 6. Όλα µαζί, θα
δώσουν υδρογόνο 12 (Η12).

Σύµφωνα µε το ίδιο σχέδιο και την ίδια σειρά, θα δοµηθεί η επόµενη τριάδα : φα, «σοκ», µι.
Ο άνθρακας, που ήταν άζωτο στη δεύτερη τριάδα, εισχωρεί µε πυκνότητα 4. Το άζωτο και το
οξυγόνο, που αντιστοιχούν σ’ αυτόν, θα πρέπει να έχουν πυκνότητα 8 και 12 µαζί. Μαζί
δώσουν υδρογόνο 24 (Η24)
Η επόµενη τριάδα, µι, ρε, ντο, σύµφωνα µε το ίδιο σχέδιο και την ίδια σειρά, θα δώσει
υδρογόνο 48 (Η48).

Η τριάδα ντο, σι, λα θα δώσει υδρογόνο 96 (Η96).

Η τριάδα λα, σολ, φα θα δώσει υδρογόνο 192 (Η192).

φα, «σοκ», µι θα δώσει υδρογόνο 384 (Η384),

µι, ρε, ντο θα δώσουν το υδρογόνο 768 (H768)

ντο, σι, λα θα δώσει υδρογόνο 1536 (Η1536).

λα, σολ. φα θα δώσει υδρογόνο 3072 (Η3072).

φα, «σοκ», µι θα δώσει υδρογόνο 6144 (Η6144).

µι, ρε, ντο θα δώσει υδρογόνο 12288 (Η12288).

Έχουµε λοιπόν δώδεκα υδρογόνα µε πυκνότητες που κυµαίνονται από 6 έως 12288.
Αυτά τα δώδεκα υδρογόνα αντιπροσωπεύουν δώδεκα κατηγορίες ύλης που περιέχονται στο
σύµπαν, από το Απόλυτο ως τη Σελήνη και αν ήταν δυνατόν να προσδιορίσουµε µε ακρίβεια
ποιές απ’ αυτές τις ύλες συγκροτούν τον ανθρώπινο οργανισµό και δρουν µέσα σε αυτόν,
αυτό και µόνο θα καθόριζε τη θέση που κατέχει ο άνθρωπος στον κόσµο.

Αλλά στο µέρος που είµαστε τοποθετηµένοι, µέσα στα όρια των συνηθισµένων δυνάµεων
και ικανοτήτων µας, το υδρογόνο 6 είναι αδιάλυτο: µπορούµε λοιπόν να το πάρουµε σαν
υδρογόνο 1, το επόµενο υδρογόνο, υδρογόνο 12, σαν υδρογόνο 6. ∆ιαιρώντας όλα τα
υδρογόνα που ακολουθούν µε το 2, έχουµε µια κλίµακα από το υδρογόνο 1 ως το υδρογόνο
6144.
Αλλά το υδρογόνο 6 εξακολουθεί παρόλα αυτά να είναι αδιάλυτο για µας. Μπορούµε λοιπόν
να το πάρουµε κι αυτό σαν υδρογόνο 1, να πάρουµε το επόµενο µετά απ’ αυτό σαν υδρογόνο
6 και να διαιρέσουµε όλα τα υπόλοιπα και πάλι µε το 2. Αυτή η κλίµακα, από το 1 ως το
3072, µπορεί να µας χρησιµεύσει για να µελετήσουµε τον άνθρωπο.
Όλες οι ύλες, από το υδρογόνο 6 ως το υδρογόνο 3072, βρίσκονται µέσα στον ανθρώπινο
οργανισµό και όλες παίζουν το ρόλο τους. Το καθένα απ’ αυτά τα υδρογόνα εµπεριέχει µια
πολύ µεγάλη οµάδα χηµικών ουσιών, που µας είναι γνωστές KOL που συνδέονται µεταξύ
τους µε κάποια λειτουργία σχετική µε τον οργανισµό µας. Με άλλα λόγια, δεν πρέπει να
ξεχνάµε ότι ο όρος «υδρογόνο» έχει πολύ ευρύ νόηµα. Κάθε απλό στοιχείο είναι «υδρογόνο»
ορισµένης πυκνότητας, αλλά και κάθε συνδυασµός στοιχείων που έχει µια συγκεκριµένη
λειτουργία, είτε στον κόσµο είτε στον ανθρώπινο οργανισµό, είναι επίσης «υδρογόνο».

Αυτό το είδος του ορισµού των υλών µάς επιτρέπει να τις κατατάξουµε µε τη σειρά της
σχέσης τους προς τη ζωή και προς τη λειτουργία του οργανισµού µας.

Ας αρχίσουµε µε το υδρογόνο 768. Αυτό το υδρογόνο ορίζεται ως τροφή. Με άλλα λόγια, το

υδρογόνο 768 περιέχει όλες τις ουσίες που µπορούν να χρησιµεύσουν ως τροφή για τον
άνθρωπο. Οι ουσίες που δεν µπορούν να χρησιµεύσουν ως τροφή, όπως ένα κοµµάτι ξύλο,
αναφέρονται στο υδρογόνο 1536ένα κοµµάτι σίδερο, στο υδρογόνο 3072. Από την άλλη, µια
«λεπτή» ύλη, µε φτωχές θρεπτικές ιδιότητες, θα είναι πιο κοντά στο υδρογόνο 384.

Το υδρογόνο 384 ορίζεται ως νερό.

Το υδρογόνο 192 είναι ο ατµοσφαιρικός µας αέρας που αναπνέουµε

Το υδρογόνο 96 αντιπροσωπεύεται από αραιά αέρια που ο άνθρωπος δεν µπορεί να

αναπνεύσει, αλλά που παίζουν σηµαντικότατο ρόλο στη ζωή του. Αποτελεί επίσης την ύλη
του ζωικού µαγνητισµού, των εκπορεύσεων από το ανθρώπινο σώµα, των ακτινών Ν, των
ορµονών, των βιταµινών και τα λοιπά. Με άλλα λόγια, µε το υδρογόνο 96 τελειώνει αυτό
που λέγεται ύλη, ή καλύτερα αυτό που λέγεται ύλη στη φυσική µας και στη χηµεία µας. Το
υδρογόνο 96 επίσης περιέχει ύλες που είναι σχεδόν αδιόρατες στη χηµεία µας ή που είναι
αντιληπτές µόνο από τα ίχνη ή τα αποτελέσµατά τους. Την ύπαρξή τους, σε πολλές
περιπτώσεις, άλλοι απλώς την υποθέτουν και άλλοι την αρνούνται.

Τα υδρογόνα 48, 24, 12 και 6 είναι ύλες άγνωστες στη φυσική και στη χηµεία. Είναι ύλες της
ψυχικής και πνευµατικής ζωής µας σε διαφορετικά επίπεδα.

Γενικά, όταν εξετάζουµε τον «πίνακα των υδρογόνων», πρέπει πάντοτε να θυµόµαστε ότι
κάθε υδρογόνο αυτού του πίνακα περιέχει έναν τεράστιο αριθµό από διαφορετικές ουσίες
που συνδέονται µεταξύ τους µε µία και την αυτή λειτουργία µέσα στον οργανισµό µας και
που αντιπροσωπεύει µια συγκεκριµένη «κοσµική οµάδα».

Το υδρογόνο 12 αντιστοιχεί στο «υδρογόνο» της χηµείας (ατοµικό βάρος 1). Ο «άνθρακας»,
το «άζωτο» και το «οξυγόνο» (της χηµείας) έχουν ατοµικά βάρη 12, 14 και 16.

Επιπλέον, είναι δυνατόν να επισηµάνει κανείς στον πίνακα ατοµικών βαρών στοιχεία που
αντιστοιχούν σε ορισµένα υδρογόνα, δηλαδή στοιχεία που τα ατοµικά τους βάρη έχουν
σχεδόν τη σωστή αναλογία οκτάβας µεταξύ τους. Έτσι το υδρογόνο 24 αντιστοιχεί στο
φθόριο (F, ατοµικό βάρος 19). Τα το υδρογόνο 48 αντιστοιχεί στο χλώριο (Cl, ατοµικό βάρος
35,5). To υδρογόνο 96 αντιστοιχεί στο βρώµιο (Br, ατοµικό βάρος 80) και το υδρογόνο 192
αντιστοιχεί στο ιώδιο (I, ατοµικό βάρος 127). Τα ατοµικά βάρη αυτών των στοιχείων
βρίσκονται σχεδόν σε σχέση οκτάβας µεταξύ τους µε άλλα λόγια, το ατοµικό βάρος ενός απ’
αυτά είναι σχεδόν διπλάσιο από το ατοµικό βάρος του επόµενου ελαφρύτερου. Η µικρή
ανακρίβεια, δηλαδή η ατελής οκταβική σχέση, πηγάζει από το γεγονός ότι η συνηθισµένη
χηµεία δεν λαµβάνει υπόψη όλες τις ιδιότητες µιας ουσίας, δηλαδή δεν λαµβάνει υπόψη τις
«κοσµικές ιδιότητες». Η χηµεία για την οποία µιλάµε εδώ, µελετάει τις ύλες σε διαφορετική
βάση απ’ ό,τι η συνηθισµένη χηµεία και λαµβάνει υπόψη όχι µόνο τις χηµικές και φυσικές,
αλλά και τις ψυχικές και κοσµικές ιδιότητές τους.

Αυτή η χηµεία ή αλχηµεία, εξετάζει την ύλη πρώτα απ’ όλα από την άποψη των λειτουργιών
της, που προσδιορίζουν τη θέση της στο σύµπαν και τις σχέσεις της προς τις άλλες ύλες και,
ύστερα, από την άποψη της σχέσης της προς τον άνθρωπο και τις λειτουργίες του ανθρώπου.
Λέγοντας άτοµο µιας ουσίας εννοούµε µια ορισµένη µικρή ποσότητα της δεδοµένης ουσίας
που διατηρεί όλες τις χηµικές, κοσµικές και ψυχικές της ιδιότητες, γιατί, εκτός από τις
κοσµικές ιδιότητές της, κάθε ουσία έχει επίσης και ψυχικές ιδιότητες, δηλαδή έναν ορισµένο
βαθµό νοηµοσύνης. Η έννοια «άτοµο» µπορεί συνεπώς να αναφέρεται όχι µόνο στα στοιχεία,
αλλά επίσης και σε όλες τις σύνθετες ύλες που έχουν συγκεκριµένες λειτουργίες στο σύµπαν
ή στη ζωή του ανθρώπου.
Μπορεί να υπάρχει ένα άτοµο νερού, ένα άτοµο αέρα (δηλαδή ατµοσφαιρικού αέρα
κατάλληλου για την αναπνοή του ανθρώπου), ένα άτοµο ψωµιού, ένα άτοµο κρέατος κ.ο.κ.
Ένα άτοµο νερού θα είναι σ' αυτή την περίπτωση το ένα δέκατο του ενός δέκατου ενός
κυβικού χιλιοστόλιτρου νερού, παρµένου σε ορισµένη θερµοκρασία που τη µετράει κανείς
µε ειδικό θερµόµετρο. Θα είναι µια µικροσκοπική σταγόνα νερού, που κάτω από ορισµένες
συνθήκες µπορεί να τη δει κανείς µε γυµνό µάτι.

Αυτό το άτοµο είναι η µικρότερη ποσότητα νερού που διατηρεί όλες τις ιδιότητες του νερού.
Αν αυτό το άτοµο διαιρεθεί κι άλλο, µερικές απ’ αυτές τις ιδιότητες εξαφανίζονται, δηλαδή
δεν θα είναι νερό, αλλά κάτι που προσεγγίζει την αεριώδη κατάσταση του νερού - ατµός -
που χηµικά δεν διαφέρει καθόλου από το νερό στην υγρή του κατάσταση, αλλά έχει
διαφορετικές λειτουργίες και συνεπώς διαφορετικές κοσµικές και ψυχικές ιδιότητες.

ΠΕΜΠΤΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

ΤΟ ∆ΙΑΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΤΡΟΦΗΣ

Κατηγορίες ύλης στον πίνακα των υδρογόνων. Κάθε υδρογόνο αντιπροσωπεύει µια
συγκεκριµένη «κοσµική οµάδα». Πίνακας ατοµικών βαρών. Η έννοια του «ατόµου». Οι
λειτουργίες του ανθρώπου σε σχέση µε τα επίπεδα του σύµπαντος. Το «πράττει» απαιτεί το
σωστό είδος και τη σωστή ποσότητα ενέργειας. Ο ανθρώπινος οργανισµός είναι φτιαγµένος για
να παράγει µεγάλη ποσότητα ενέργειας, µετασχηµατίζοντας τις χονδροειδείς ύλες σε
λεπτότερες. Στις συνθήκες της συνηθισµένης ζωής, η παραγωγή ενέργειας ποτέ δεν φτάνει στο
ανώτατο δυνατό όριό της. Ο ανθρώπινος οργανισµός συντηρείται από τρία είδη «τροφής»:
φυσική τροφή, αέρα και εντυπώσεις. Οι δύο διαδικασίες µε τις οποίες µετασχηµατίζεται αυτή η
«τροφή»: αυτόµατα, για να διατηρηθούµε στη ζωή και συνειδητά, για να αξιοποιήσουµε όλο το
δυναµικό µας.

O πίνακας των υδρογόνων µάς επιτρέπει να εξετάσουµε όλες τις ουσίες που συνθέτουν τον
οργανισµό του ανθρώπου από την άποψη της σχέσης τους προς τα διαφορετικά επίπεδα του
σύµπαντος. Και επειδή κάθε λειτουργία του ανθρώπου είναι αποτέλεσµα της δράσης
συγκεκριµένων ουσιών, και επειδή κάθε ουσία συνδέεται µε ένα συγκεκριµένο επίπεδο του
σύµπαντος, το γεγονός αυτό µας επιτρέπει να καθορίσουµε τη σχέση ανάµεσα στις
λειτουργίες του ανθρώπου και στα επίπεδα του σύµπαντος.

Θέλουµε να «πράττουµε», αλλά στο καθετί που κάνουµε µας δεσµεύει και µας περιορίζει η
ποσότητα ενέργειας που παράγει ο οργανισµός µας. Κάθε λειτουργία, κάθε κατάσταση, κάθε
πράξη, κάθε σκέψη, κάθε συναίσθηµα απαιτεί κάποια συγκεκριµένη ενέργεια, κάποια
συγκεκριµένη ουσία.

Καταλήγουµε στο συµπέρασµα ότι πρέπει να θυµόµαστε τον εαυτό µας. Αλλά µπορούµε να
θυµόµαστε τον εαυτό µας, µόνο αν έχουµε µέσα µας την ενέργεια για την ανάµνηση του
εαυτού. Μπορούµε να µελετήσουµε κάτι, να καταλάβουµε ή να νιώθουµε κάτι, µόνο αν
έχουµε την ενέργεια για να καταλάβουµε, να νιώθουµε ή να µελετήσουµε.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ο άνθρωπος όταν αρχίσει να αντιλαµβάνεται ότι δεν έχει αρκετή
ενέργεια για να επιτύχει τους σκοπούς που επιδιώκει;

Η απάντηση είναι ότι κάθε φυσιολογικός άνθρωπος έχει αρκετή ενέργεια για να αρχίσει την
εργασία πάνω στον εαυτό. Είναι µόνο απαραίτητο να µάθουµε πώς να εξοικονοµούµε το
µεγαλύτερο µέρος της ενέργειας που διαθέτουµε, για χρήσιµη εργασία, αντί να τη σπαταλάµε
µη παραγωγικά.

Η ενέργεια ξοδεύεται κυρίως σε άχρηστα και δυσάρεστα συναισθήµατα, στην αναµονή

δυσάρεστων καταστάσεων, πιθανών και απίθανων, σε άσχηµες ψυχικές καταστάσεις, σε
περιττή βιασύνη, νευρικότητα, οξυθυµία, φαντασία, ονειροπόληµα και τα παρόµοια. Η
ενέργεια χαραµίζεται στην κακή λειτουργία των κέντρων στην περιττή µυϊκή ένταση που
είναι εντελώς δυσανάλογη προς τη δουλειά που πρέπει να γίνει, στην ακατάσχετη φλυαρία,
που απορροφάει τεράστια ποσότητα ενέργειας, στο συνεχές «ενδιαφέρον» για όσα
συµβαίνουν γύρω µας ή στους άλλους ανθρώπους, τα οποία δεν έχουν στην πραγµατικότητα
κανένα απολύτως ενδιαφέρον, στη µόνιµη σπατάλη της δύναµης της «προσοχής» κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Όταν αρχίσει ο άνθρωπος να παλεύει µε όλες αυτές τις συνηθισµένες πλευρές της ζωής του,
αποταµιεύει τεράστια ποσότητα ενέργειας, και µε τη βοήθεια αυτής της ενέργειας µπορεί
εύκολα να αρχίσει την εργασία της µελέτης του εαυτού και της τελείωσης του εαυτού.

Στη συνέχεια, όµως, το πρόβληµα γίνεται πιο δύσκολο. Αφού ισορροπήσει ο άνθρωπος, ως
ένα σηµείο, τη µηχανή του και βεβαιωθεί ο ίδιος ότι παράγει πολύ περισσότερη ενέργεια απ’
ό,τι περίµενε, καταλήγει παρόλα αυτά στο συµπέρασµα ότι αυτή η ενέργεια δεν είναι αρκετή
και ότι, αν θέλει να συνεχίσει την εργασία του, πρέπει να αυξήσει την ποσότητα της
παραγόµενης ενέργειας.

Η µελέτη της λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισµού δείχνει ότι αυτό είναι δυνατόν.

Ο ανθρώπινος οργανισµός αποτελεί ένα χηµικό εργοστάσιο µε δυνατότητες µελετηµένες για

πολύ υψηλή απόδοση. Αλλά στις συνηθισµένες συνθήκες της ζωής, η απόδοση αυτού του
εργοστασίου δεν φτάνει ποτέ την πλήρη δυνατότητα παραγωγής, γιατί χρησιµοποιείται ένα
µικρό µόνο µέρος των µηχανηµάτων, τα οποία δεν παράγουν παρά την ποσότητα εκείνη του
υλικού που είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της δικής του ύπαρξης. Μια τέτοια λειτουργία
του εργοστασίου είναι προφανώς πέρα για πέρα αντιοικονοµική. Το εργοστάσιο, στην
πραγµατικότητα, δεν παράγει τίποτε• όλα τα µηχανήµατά του, όλος ο τελειοποιηµένος
εξοπλισµός του, δεν εξυπηρετούν στην πραγµατικότητα κανένα σκοπό αφού µε δυσκολία
διατηρεί τη δική του ύπαρξη.

Η δουλειά του εργοστασίου είναι να µετατρέπει ένα είδος ύλης σε άλλο είδος, δηλαδή τις
χονδροειδείς ύλες, µε την κοσµική έννοια, σε λεπτές. Το εργοστάσιο παίρνει από τον
εξωτερικό κόσµο, ως πρώτες' ύλες, ορισµένα χονδροειδή υδρογόνα και τα µετατρέπει σε
λεπτότερα υδρογόνα, µε µια ολόκληρη σειρά από πολύπλοκες αλχηµικές διαδικασίες. Αλλά,
στις συνηθισµένες συνθήκες της ζωής, η παραγωγή από το χηµικό εργοστάσιο των
λεπτότερων υδρογόνων - που από την άποψη της δυνατότητας για υψηλότερες καταστάσεις
συνειδητότητας και από την άποψη της λειτουργίας των ανώτερων κέντρων µας ενδιαφέρουν
ιδιαίτερα - είναι ανεπαρκής και σπαταλιούνται όλα για την ύπαρξη του ίδιου του
εργοστασίου. Αν κατορθώναµε να ανεβάσουµε την παραγωγή στο ανώτατο δυνατό όριο, θα
αρχίζαµε τότε να αποταµιεύουµε τα λεπτά υδρογόνα. Τότε, ολόκληρο το σώµα, όλοι οι ιστοί,
όλα τα κύτταρα θα διαποτίζονταν απ’ αυτά τα λεπτά υδρογόνα, που σιγά-σιγά θα
επικάθονταν και θα κρυσταλλώνονταν µε κάποιον ιδιαίτερο τρόπο. Αυτή η κρυστάλλωση
των λεπτών υδρογόνων θα ανέβαζε σιγά-σιγά ολόκληρο τον οργανισµό σ' ένα υψηλότερο
επίπεδο, σε ένα υψηλότερο επίπεδο «είναι».
Αυτό, όµως, δεν µπορεί να συµβεί στις συνηθισµένες συνθήκες της ζωής, γιατί το
εργοστάσιο ξοδεύει όλα όσα παράγει.

«Μάθε να ξεχωρίζεις το λεπτό από το χονδροειδές», αυτή η αρχή από τους «Σµαράγδινους
Πίνακες» αναφέρεται στη λειτουργία του ανθρώπινου εργοστασίου, και αν ο άνθρωπος µάθει
να ξεχωρίζει το λεπτό από το χονδροειδές, δηλαδή αν ανεβάσει την παραγωγή των λεπτών
υδρογόνων στο ανώτατο δυνατό όριο, θα δηµιουργήσει για τον εαυτό του, και µόνο µ’ αυτό,
τη δυνατότητα εσωτερικής ανάπτυξης που δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί µε κανένα άλλο
µέσο.

Όλες τις απαραίτητες ουσίες για τη συντήρηση της ζωής του οργανισµού, για ψυχική
εργασία, για τις ανώτερες λειτουργίες της συνειδητότητας, τις παράγει ο οργανισµός από την
τροφή που παίρνει από έξω.

Ο ανθρώπινος οργανισµός παίρνει τρία είδη τροφής:

1. τη συνηθισµένη τροφή που τρώµε

2. τον αέρα που αναπνέουµε
3. τις εντυπώσεις µας.

∆εν είναι δύσκολο να συµφωνήσουµε ότι ο αέρας είναι ένα είδος τροφής για τον οργανισµό.
Αλλά µπορεί στην αρχή να φανεί δύσκολο να καταλάβουµε πώς είναι δυνατόν οι εντυπώσεις
να είναι τροφή. Ας µην ξεχνάµε όµως ότι, µε κάθε εξωτερική εντύπωση, είτε αυτή είναι
ακουστική είτε οπτική είτε οσφρητική, δεχόµαστε από έξω µια ορισµένη ποσότητα
ενέργειας, έναν ορισµένο αριθµό δονήσεων.

Αυτή η ενέργεια, που µπαίνει στον οργανισµό από έξω, είναι τροφή. Εξάλλου, όπως είπαµε
πριν, η ενέργεια δεν µπορεί να µεταδοθεί χωρίς ύλη. Αν µία εξωτερική εντύπωση µπάσει
µαζί της στον οργανισµό ενέργεια, αυτό σηµαίνει ότι µπαίνει και εξωτερική ύλη, που τρέφει
τον οργανισµό, µε την πλήρη σηµασία του όρου.

Για την οµαλή του ύπαρξη, ο οργανισµός πρέπει να παίρνει και τα τρία είδη τροφής, δηλαδή
φυσική τροφή, αέρα και εντυπώσεις. !

Ο οργανισµός δεν µπορεί να συντηρηθεί µε ένα ή ακόµη και µε δύο είδη τροφής, τα
χρειάζεται και τα τρία. Αλλά η σχέση αυτών των τροφών µεταξύ τους και η σηµασία τους για
τον οργανισµό δεν είναι η ίδια. Ο οργανισµός µπορεί να συντηρηθεί για σχετικά µεγάλο
διάστηµα χωρίς να εφοδιάζεται µε νωπή φυσική τροφή. Υπάρχουν γνωστές περιπτώσεις
ασιτίας εξήντα ηµερών και περισσότερο, στο τέλος των οποίων ο οργανισµός δεν έχασε
καθόλου από τη ζωτικότητά του και συνήλθε πολύ γρήγορα µόλις άρχισε να παίρνει τροφή.
Βέβαια η ασιτία του είδους αυτού δεν µπορεί να θεωρηθεί πλήρης, αφού σε όλες τις
περιπτώσεις µιας τέτοιας τεχνητής ασιτίας οι άνθρωποι έπιναν νερό.

Όµως, ακόµη και χωρίς νερό, ο άνθρωπος µπορεί να ζήσει αρκετές ηµέρες χωρίς να τρώει.

Χωρίς αέρα δεν µπορεί να ζήσει παρά µερικά λεπτά, όχι περισσότερο από δύο ή τρία κατά
κανόνα ο άνθρωπος πεθαίνει αν µείνει τέσσερα λεπτά χωρίς αέρα.
Χωρίς εντυπώσεις ο άνθρωπος δεν µπορεί να ζήσει ούτε στιγµή. Αν η ροή των εντυπώσεων
σταµατούσε µε κάποιο τρόπο, ή αν ο οργανισµός έχανε την ικανότητά του να δέχεται
εντυπώσεις, θα πέθαινε αµέσως. Η ροή των εντυπώσεων που µας έρχεται από έξω είναι σαν
έναν ιµάντα που µας µεταδίδει την κίνηση. Ο βασικός κινητήρας για µας είναι η φύση, ο
κόσµος που µας περιβάλλει.

Η φύση µάς µεταδίδει µέσω των εντυπώσεών µας την ενέργεια µε την οποία ζούµε και
κινούµαστε και έχουµε το είναι µας. Αν σταµατήσει η εισροή αυτής της ενέργειας, η µηχανή
µας θα πάψει αµέσως να λειτουργεί. Έτσι, από τα τρία είδη τροφής, το πιο σηµαντικό για µας
είναι οι εντυπώσεις, αν και είναι αυτονόητο ότι ο άνθρωπος δεν µπορεί να ζήσει για πολύ,
µόνο µε εντυπώσεις. Οι εντυπώσεις και ο αέρας επιτρέπουν στον άνθρωπο να ζήσει λίγο
περισσότερο.

Οι εντυπώσεις, ο αέρας και η φυσική τροφή επιτρέπουν στον οργανισµό να ζήσει ως το

κανονικό όριο της ζωής και να παραγάγει τις ουσίες τις απαραίτητες όχι µόνο για τη
διατήρηση της ζωής, αλλά και για την εσωτερική ανάπτυξη.

Η διαδικασία µετασχηµατισµού των ουσιών που µπαίνουν στον οργανισµό, σε λεπτότερες

ουσίες διέπεται από το νόµο της οκτάβας.

Ας φανταστούµε τον ανθρώπινο οργανισµό σαν ένα τριώροφο εργοστάσιο. Ο επάνω όροφος
αυτού του εργοστασίου είναι το κεφάλι του ανθρώπου µεσαίος όροφος, το στήθος και ο κάτω
όροφος απαρτίζεται από το στοµάχι, την πλάτη και το κάτω µέρος του σώµατος.

Σχήµα 12: Ο άνθρωπος σαν ένα τριώροφο κτίριο.

Η φυσική τροφή είναι Η768, ή το λα, σολ, φα της τρίτης κοσµικής οκτάβας ακτινοβολιών.
Αυτό το υδρογόνο µπαίνει στον κάτω όροφο του οργανισµού σαν «οξυγόνο» ντο 768:

Σχήµα 13: Η είσοδος της τροφής (Η768) στον οργανισµό

Το «οξυγόνο» 768 συναντάει τον «άνθρακα» 192, που βρίσκεται στον οργανισµό. Από την
ένωση του Ο 768 και του C 192 παράγεται το Ν 384. Το Ν 384 είναι ο επόµενος φθόγγος ρε.
 Σχ. 14: Η αρχή της πέψης της τροφής (Η768) µέσα στον οργανισµό.
Το ρε 384, που γίνεται «οξυγόνο» στην επόµενη τριάδα, συναντάει τον «άνθρακα» 96 στον
οργανισµό και µαζί µ’ αυτόν παράγει ένα νέο «άζωτο» 192, που είναι ο φθόγγος µι 192:

Σχ. 15: Η συνέχεια της πέψης της τροφής (Η768), στον οργανισµό.
 Οι άνθρακες που βρίσκονται στον οργανισµό σηµειώνονται µε το σύµβολο

Όπως ξέρουµε από το νόµο της οκτάβας, το µι δεν µπορεί να περάσει ανεξάρτητα στο φα
µιας ανερχόµενης οκτάβας. Χρειάζεται ένα πρόσθετο σοκ. Αν δεν υπάρξει πρόσθετο σοκ, η
ουσία µι 192 δεν µπορεί από µόνη της να περάσει στον πλήρη φθόγγο φα.

Στη δεδοµένη θέση µέσα στον οργανισµό, όπου η οκτάβα της τροφής θα ’πρεπε προφανώς
να σταµατήσει στο µι 192, µπαίνει η «δεύτερη τροφή» - ο αέρας - µε τη µορφή του ντο 192,
δηλαδή το µι, ρε, ντο της δεύτερης κοσµικής οκτάβας ακτινοβολιών. Ο φθόγγος ντο έχει όλα
τα απαραίτητα ηµιτόνια, δηλαδή όλη την απαραίτητη ενέργεια για τη µετάβαση στον
επόµενο φθόγγο, και δίνει θα ’λεγε κανείς, µέρος της ενέργειάς του στο φθόγγο µι, που έχει
την ίδια πυκνότητα µ’ αυτόν. Η ενέργεια του ντο δίνει στο µι 192 αρκετή δύναµη για να
γίνει, καθώς ενώνεται µε τον «άνθρακα» 48 που βρίσκεται ήδη στον οργανισµό, «άζωτο» 96.
Το «άζωτο» 96 θα είναι ο φθόγγος φα:

Σχ. 16: Η είσοδος του αέρα (Η 192) στον οργανισµό και το σοκ
που δίνει ο αέρας στην παύση µι-φα της οκτάβας της τροφής.

Το φα 96, όταν ενώνεται µε τον «άνθρακα» 24 που βρίσκεται στον οργανισµό, γίνεται
«άζωτο» 48, ο φθόγγος σολ:
 Σχ. 17: Η συνέχεια της οκτάβας της τροφής: η
µετάβαση Των προϊόντων της θρέψης στο σολ 48.

Ο φθόγγος σολ 48, όταν ενώνεται µε τον «άνθρακα»12 που βρίσκεται στον οργανισµό,
γίνεται «άζωτο» 24 - λα 24:

Σχ. 18: Η συνέχεια της οκτάβας της τροφής: η µετάβαση των προϊόντων της θρέψης στο λα 24

Το λα 24 ενώνεται µε τον «άνθρακα» 6 που βρίσκεται ήδη στον οργανισµό και µετατρέπεται
σε «άζωτο» 12, ή σι 12. Το σι 12 είναι η ανώτερη ουσία που παράγεται στον οργανισµό από
τη φυσική τροφή, µε τη βοήθεια του πρόσθετου σοκ που δέχεται από τον αέρα.
 Σχ. 19: Η συνέχεια της οκτάβας της τροφής: η µετάβαση των
Προϊόντων της θρέψης στο σι 12.

Το ντο 192 (αέρας), µπαίνοντας στο µεσαίο όροφο του εργοστασίου ως «οξυγόνο» και
δίνοντας µέρος από την ενέργεια του στο µι 192, ενώνεται, µε τη σειρά του, σ’ ένα ορισµένο
σηµείο µε τον «άνθρακα» 48 που βρίσκεται στον οργανισµό και γίνεται ρε 96:

Σχ. 20: Η αρχή της πέψης του αέρα στον οργανισµό.

Το ρε 96 γίνεται µι 48 µε τη βοήθεια του «άνθρακα» 24 και µ’ αυτό σταµατάει η ανάπτυξη

της δεύτερης οκτάβας. Για τη µετάβαση του µι στο φα, χρειάζεται ένα πρόσθετο σοκ, αλλά
σ’ αυτό το σηµείο η φύση δεν προετοίµασε κανένα πρόσθετο σοκ και η δεύτερη οκτάβα,
δηλαδή η οκτάβα του αέρα, δεν µπορεί να αναπτυχθεί περισσότερο και, στις συνηθισµένες
συνθήκες της ζωής, δεν αναπτύσσεται περισσότερο (βλέπε Σχήµα 21):

Σχ. 21: Η συνέχεια της οκτάβας του αέρα στον οργανισµό.

Η τρίτη οκτάβα αρχίζει µε το ντο 48.

Οι εντυπώσεις µπαίνουν στον οργανισµό µε τη µορφή του «υδρογόνου» 48, δηλαδή το λα,
σολ, φα της δεύτερης κοσµικής οκτάβας, ήλιος γη.

Σχ. 22: Η είσοδος των εντυπώσεων στον οργανισµό.

Το ντο 48 έχει αρκετή ενέργεια για να περάσει στον επόµενο φθόγγο, αλλά σ’ εκείνη τη θέση
µέσα στον οργανισµό όπου µπαίνει το ντο 48, δεν υπάρχει ο «άνθρακας» 12 που είναι
απαραίτητος γι’ αυτό. Ταυτόχρονα, το ντο 48 δεν έρχεται σε επαφή µε το µι 48, και έτσι ούτε
το ίδιο µπορεί να περάσει στον επόµενο φθόγγο, ούτε να δώσει µέρος από την ενέργειά του
στο µι 48.

ΕΚΤΗ ∆ΙΑΛΕΞΗ

ΤΑ ∆ΥΟ ΣΟΚ

Το κανονικό όριο παραγωγής ενέργειας στον ανθρώπινο οργανισµό. ∆υνατότητα αύξησης

της ενέργειας. Πρώτο συνειδητό σοκ. Προσέλκυση λεπτών ουσιών. ∆εύτερο συνειδητό σοκ.
Το τριώροφο εργοστάσιο και τα κέντρα. Η αλχηµεία ως αλληγορία. Μετασχηµατισµός των
συναισθηµάτων. Η λειτουργία των ανώτερων και κατώτερων κέντρων. Οι σκοποί των
υδρογόνων στον οργανισµό µας. Τα κατώτερα κέντρα είναι εκείνα που δεν είναι
ανεπτυγµένα. Τα ανώτερα κέντρα είναι απρόσιτα. Παραγωγή και χρησιµοποίηση της
ενέργειας για τη σύνδεση των κατώτερων κέντρων µε τα ανώτερα. Όλες οι ψυχικές
διαδικασίες είναι υλικές.

Κάτω από οµαλές συνθήκες, δηλαδή τις συνθήκες της οµαλής ύπαρξης, η παραγωγή των
λεπτών υλών από το εργοστάσιο σταµατάει σ’ αυτό το σηµείο και η τρίτη οκτάβα ηχεί µόνο
σαν ντο.

Η ανώτερη ουσία που παράγει το εργοστάσιο είναι το σι 12, και για όλες τις ανώτερες
λειτουργίες του το εργοστάσιο µπορεί να χρησιµοποιήσει µόνο αυτή την ανώτερη ύλη (βλέπε
Σχήµα 23).

Υπάρχει όµως µια δυνατότητα να αυξηθεί η απόδοση, δηλαδή να διευκολυνθούν η οκτάβα

του αέρα και η οκτάβα των εντυπώσεων να αναπτυχθούν περισσότερο. Για το σκοπό αυτό
είναι ανάγκη να δηµιουργηθεί κάποιο ειδικό τεχνητό σοκ στο σηµείο όπου εµποδίζεται η
αρχή της τρίτης οκτάβας. Αυτό σηµαίνει ότι το τεχνητό σοκ πρέπει να εφαρµοστεί στο
φθόγγο ντο 48.

Αλλά τι θα πει τεχνητό σοκ; Αυτό σχετίζεται µε τη στιγµή που δέχεται κανείς µια εντύπωση.
Ο φθόγγος ντο καθορίζει τη στιγµή που µια εντύπωση εισχωρεί στη συνειδητότητά µας.
Τεχνητό σοκ σ’ αυτό το σηµείο σηµαίνει ένα ορισµένο είδος προσπάθειας που γίνεται τη
στιγµή που δέχεται κανείς µια εντύπωση.
 Σχ. 23: Όρια της κανονικής λειτουργίας του οργανισµού χωρίς ειδικές µεθόδους

Εξηγήσαµε πρωτύτερα ότι στις συνηθισµένες συνθήκες της ζωής δεν «θυµόµαστε τον εαυτό
µας», δεν θυµόµαστε, δηλαδή δεν νιώθουµε τον εαυτό µας, δεν έχουµε επίγνωση του εαυτού
µας τη στιγµή που προσλαµβάνουµε, που νιώθουµε, που σκεφτόµαστε ή που πράττουµε. Αν
ο άνθρωπος το καταλάβει αυτό και προσπαθήσει να «θυµάται τον εαυτό του», κάθε
εντύπωση που δέχεται, ενώ θυµάται τον εαυτό του, θα είναι, κατά κάποιο τρόπο,
διπλασιασµένη. Σε µια συνηθισµένη ψυχική κατάσταση, απλώς κοιτάζω ένα δρόµο, λόγου
χάρη, αλλά αν «θυµάµαι τον εαυτό µου», δεν κοιτάζω απλώς το δρόµο, νιώθω ότι κοιτάζω,
σαν να λέω στον εαυτό µου: «κοιτάζω». Αντί να έχω µία εντύπωση, την εντύπωση του
δρόµου, έχω δύο εντυπώσεις: µία του δρόµου και µία άλλη του εαυτού µου που κοιτάζει το
δρόµο. Αυτή η δεύτερη εντύπωση, που παράγεται από το γεγονός ότι «θυµάµαι τον εαυτό
µου», είναι το πρόσθετο σοκ. Εξάλλου, συµβαίνει πολλές φορές η πρόσθετη αίσθηση που
συνδέεται µε την «ανάµνηση του εαυτού» να φέρνει µαζί της ένα συναισθηµατικό στοιχείο,
δηλαδή η λειτουργία της µηχανής να ελκύει µια ορισµένη ποσότητα «άνθρακα» 12 στο εν
λόγω σηµείο. Οι προσπάθειες που κάνει κανείς να «θυµάται τον εαυτό του», η παρατήρηση
του εαυτού τη στιγµή που δέχεται µια εντύπωση, η παρατήρηση των εντυπώσεών του τη
στιγµή που τις δέχεται, καταγράφοντας, κατά κάποιο τρόπο, την εισροή των εντυπώσεων, και
ο ταυτόχρονος χαρακτηρισµός των εντυπώσεων που δέχεται, όλα αυτά µαζί, διπλασιάζουν
την ένταση των εντυπώσεων και µεταφέρουν το ντο 48 στο ρε 24. Ταυτόχρονα, η
προσπάθεια που συνδέεται µε τη µετάβαση ενός φθόγγου σ’ έναν άλλο και το πέρασµα του
ίδιου του 48 στο 24 επιτρέπει στο ντο 48 της τρίτης οκτάβας να έρθει σε επαφή µε το µι 48
της δεύτερης οκτάβας και να δώσει σ’ αυτό το φθόγγο την απαιτούµενη ποσότητα ενέργειας
για τη µετάβαση του µι στο φα. Μ’ αυτό τον τρόπο, το σοκ που δέχεται το ντο 48 εκτείνεται
επίσης στο µι 48 και επιτρέπει στη δεύτερη οκτάβα να αναπτυχθεί.
Το µι 48 περνάει στο φα 24. Το φα 24 περνάει στο σολ 12. Το σολ 12 περνάει στο λα 6. Το
λα 6 είναι η ανώτερη ύλη που παράγεται στον οργανισµό από τον αέρα, δηλαδή από το
δεύτερο είδος τροφής. Αυτό όµως επιτυγχάνεται µόνο µε συνειδητή προσπάθεια τη στιγµή
που δέχεται κανείς µια εντύπωση {βλέπε Σχήµα 24).

Σχ. 24: Η ανάπτυξη της οκτάβας του αέρα

µετά από το πρώτο συνειδητό σοκ.

Είναι απαραίτητο να καταλάβουµε τι σηµαίνει αυτό. Όλοι αναπνέουµε τον ίδιο αέρα. Εκτός
από τα στοιχεία που είναι γνωστά στην επιστήµη µας, ο αέρας περιέχει ένα µεγάλο αριθµό
από ουσίες άγνωστες στην επιστήµη, ακαθόριστες γι’ αυτήν και απρόσιτες στην παρατήρησή
της. Η ακριβής ανάλυση δείχνει ότι αν και ο αέρας που εισπνέουν τα διάφορα άτοµα είναι
ακριβώς ο ίδιος, ο αέρας που εκπνέουν είναι πολύ διαφορετικός. Ας υποθέσουµε ότι ο αέρας
που αναπνέουµε αποτελείται από είκοσι διαφορετικά στοιχεία, άγνωστα στην επιστήµη µας.
Έναν ορισµένο αριθµό απ’ αυτά τα στοιχεία τα απορροφάει κάθε άνθρωπος όταν αναπνέει.
Ας υποθέσουµε ότι πέντε απ’ αυτά τα στοιχεία απορροφούνται πάντοτε. Συνεπώς ο αέρας
που εκπνέει κάθε άνθρωπος αποτελείται από δεκαπέντε στοιχεία. Πέντε απ’ αυτά έφυγαν στη
θρέψη του οργανισµού. Μερικοί άνθρωποι όµως δεν εκπνέουν δεκαπέντε, αλλά µόνο δέκα
στοιχεία, δηλαδή απορροφούν πέντε περισσότερα. Αυτά τα πέντε στοιχεία είναι ανώτερα
«υδρογόνα». Τα ανώτερα αυτά υδρογόνα είναι παρόντα σε κάθε µικρό µόριο αέρα που
εισπνέουµε. Εισπνέοντας τον αέρα, εισάγουµε αυτά τα ανώτερα υδρογόνα µέσα µας, αλλά ο
οργανισµός µας δεν ξέρει πως να τα αποσπάσει από τα µόρια του αέρα και να τα
συγκροτήσει, επιστρέφουν στον αέρα µε την εκπνοή. Αν ο οργανισµός µπορεί να τα
αποσπάσει και να τα συγκροτήσει, παραµένουν µέσα του. Έτσι, αναπνέουµε όλοι τον ίδιο
αέρα, αλλά αποσπούµε διαφορετικές ουσίες απ’ αυτόν. Άλλοι αποσπούν περισσότερες, άλλοι
λιγότερες.
Για να αποσπάσουµε περισσότερες, είναι ανάγκη να διαθέτει ο οργανισµός µας µια ορισµένη
ποσότητα από αντίστοιχες λεπτές ουσίες. Τότε, οι λεπτές ουσίες που περιέχονται στον
οργανισµό ενεργούν σαν µαγνήτης στις λεπτές ουσίες που περιέχονται στον εισπνεόµενο
αέρα. Ερχόµαστε και πάλι στον παλιό νόµο της αλχηµείας: «Για να φτιάξεις χρυσάφι, πρώτα
απ’ όλα χρειάζεται µια ορισµένη ποσότητα από πραγµατικό χρυσάφι». Αν δεν έχεις καθόλου
χρυσό, δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να φτιάξεις χρυσό!

Ολόκληρη η αλχηµεία δεν είναι τίποτε παρά µια αλληγορική περιγραφή του ανθρώπινου
εργοστασίου και της λειτουργίας του, που µετατρέπει τα ευτελή µέταλλα (χονδροειδείς
ουσίες) σε πολύτιµα (λεπτές ουσίες).

Παρακολουθήσαµε την ανάπτυξη δύο οκτάβων. Η τρίτη οκτάβα, δηλαδή η οκτάβα των
εντυπώσεων, αρχίζει µε µια συνειδητή προσπάθεια. Το ντο 48 περνάει στο ρε 24. Το ρε 24
περνάει στο µι 12. Στο σηµείο αυτό, σταµατάει η ανάπτυξη της οκτάβας.

Σχ. 25: Η ανάπτυξη της οκτάβας των εντυπώσεων

µετά από το πρώτο συνειδητό σοκ.

Τώρα αν εξετάσουµε το αποτέλεσµα της ανάπτυξης των τριών αυτών οκτάβων, θα δούµε ότι
η πρώτη οκτάβα έχει φτάσει στο σι 12, η δεύτερη στο λα 6 και η τρίτη στο µι 12. Έτσι η
πρώτη και η τρίτη οκτάβα σταµατάνε σε φθόγγους οι οποίοι δεν µπορούν να περάσουν στους
επόµενους φθόγγους.
 Σχ. 26: Η πλήρης εικόνα της εντατικής λειτουργίας του οργανισµού και της εντατικής
Παραγωγής ουσιών από τα προϊόντα της θρέψης, µετά από το πρώτο συνειδητό σοκ.

Για να αναπτυχθούν περισσότερο οι δύο, οκτάβες, χρειάζεσαι ένα δεύτερο συνειδητό σοκ σ'
ένα ορισµένο σηµείο της µηχανής απαιτείται µια νέα συνειδητή προσπάθεια που θα
επιτρέψει στις δύο οκτάβες να συνεχίσουν την ανάπτυξή τους. Η φύση αυτής της
προσπάθειας απαιτεί ειδική µελέτη. Από την άποψη της γενικής λειτουργίας της µηχανής,
µπορεί να πει κανείς γενικά ότι αυτή η προσπάθεια συνδέεται µε τη συναισθηµατική ζωή, ότι
είναι µια ειδική µορφή επίδρασης πάνω στα συναισθήµατά µας. Αλλά τι είναι πραγµατικά
αυτό το είδος της επίδρασης και πώς πρέπει να δηµιουργηθεί, µπορεί να το εξηγήσει κανείς
µόνο σε σχέση µε µια γενική περιγραφή της λειτουργίας του ανθρώπινου εργοστασίου, της
ανθρώπινης µηχανής.

Το να αποφεύγει κανείς συστηµατικά να εκφράζει τα δυσάρεστα συναισθήµατα, το να µην

ταυτίζεται, το να µη νοιάζεται εσωτερικά, αποτελούν την προετοιµασία για τη δεύτερη
προσπάθεια.

Αν πάρουµε τώρα τη λειτουργία του ανθρώπινου εργοστασίου στο σύνολό της, θα

µπορέσουµε να δούµε, τις στιγµές που σταµατάει η παραγωγή των λεπτών ουσιών, µε τι
τρόπο µπορούµε να αυξήσουµε την παραγωγικότητα του εργοστασίου. Βλέπουµε ότι, κάτω
από συνηθισµένες συνθήκες και λειτουργώντας µε ένα µηχανικό σοκ, το εργοστάσιο παράγει
µία πολύ µικρή ποσότητα λεπτών ουσιών, στην πραγµατικότητα µόνο το σι 12.
Λειτουργώντας µε ένα µηχανικό και µε ένα συνειδητό σοκ, το εργοστάσιο παράγει πολύ
µεγαλύτερη ποσότητα λεπτών ουσιών. Λειτουργώντας µε δύο σοκ, το εργοστάσιο θα
παραγάγει τόση ποσότητα λεπτών ουσιών ώστε, µε την πάροδο του χρόνου, να αλλάξει
τελείως ο χαρακτήρας του ίδιου του εργοστασίου.

Το τριώροφο εργοστάσιο αντιπροσωπεύει το σύµπαν σε µικρογραφία και είναι

κατασκευασµένο σύµφωνα µε τους ίδιους νόµους και πάνω στο ίδιο σχέδιο όπως ολόκληρο
το σύµπαν.

Για να καταλάβουµε την αναλογία ανάµεσα στον άνθρωπο, τον ανθρώπινο οργανισµό και το
σύµπαν, ας πάρουµε τον κόσµο όπως τον πήραµε προηγουµένως µε τη µορφή τριών
οκτάβων, από το Απόλυτο ως τον ήλιο, από τον ήλιο ως τη γη και από τη γη ως τη σελήνη.
Από την καθεµιά απ’ αυτές τις τρεις οκτάβες λείπει ένα ηµιτόνιο ανάµεσα στο φα και στο µι•
και τη θέση αυτού του ηµιτονίου που λείπει την παίρνει ένα ορισµένο είδος σοκ, που
δηµιουργείται τεχνητά στο δεδοµένο σηµείο. Αν τώρα αρχίσουµε να αναζητούµε µια
αναλογία ανάµεσα στο τριώροφο εργοστάσιο και στις τρεις οκτάβες του σύµπαντος, πρέπει
να αντιληφθούµε ότι τα τρία πρόσθετα σοκ στις τρεις οκτάβες του σύµπαντος αντιστοιχούν
στα τρία είδη τροφής που µπαίνουν στον ανθρώπινο οργανισµό. Το σοκ της κατώτερης
οκτάβας αντιστοιχεί στη φυσική τροφή. Το σοκ αυτό είναι το ντο 768 του κοσµικού
τριώροφου εργοστασίου. Το σοκ της µεσαίας οκτάβας αντιστοιχεί στον αέρα. Είναι το ντο
192 του κοσµικού εργοστασίου. Το σοκ της επάνω οκτάβας αντιστοιχεί στις εντυπώσεις είναι
το ντο 48 του κοσµικού εργοστασίου. Στην εσωτερική λειτουργία αυτού του κοσµικού
τριώροφου εργοστασίου και τα τρία είδη τροφής υφίστανται την ίδια µεταµόρφωση όπως και
στο ανθρώπινο εργοστάσιο, πάνω στο ίδιο σχέδιο και σύµφωνα µε τους ίδιους νόµους. Μια
περαιτέρω µελέτη της αναλογίας ανάµεσα στον άνθρωπο και στο σύµπαν µπορεί να γίνει
µόνο µετά από µια ακριβή µελέτη της ανθρώπινης µηχανής και µετά από τον ακριβή
καθορισµό της αντίστοιχης «θέσης» του κάθε υδρογόνου στον οργανισµό µας. Αυτό
σηµαίνει ότι για να προχωρήσουµε περισσότερο στη µελέτη, πρέπει να ανακαλύψουµε τον
ακριβή προορισµό κάθε υδρογόνου, δηλαδή κάθε υδρογόνο πρέπει να καθοριστεί χηµικά,
ψυχολογικά, φυσιολογικά και ανατοµικά. Με άλλα λόγια, πρέπει να καθοριστούν οι
λειτουργίες του, η θέση του στον ανθρώπινο οργανισµό και, αν είναι δυνατόν, οι ιδιαίτερες
εντυπώσεις που είναι συνυφασµένες µ’ αυτό.

Η µελέτη της λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισµού ως χηµικού εργοστασίου µας δείχνει
τρία στάδια στην ανάπτυξη της ανθρώπινης µηχανής. ;

Το πρώτο στάδιο αναφέρεται στη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισµού όπως τον
δηµιούργησε η φύση, δηλαδή στη ζωή και στη λειτουργία του ανθρώπου No 1, No 2 και No
3. Η πρώτη οκτάβα, δηλαδή η οκτάβα της τροφής, αναπτύσσεται κανονικά ως το µι 192. Στο
σηµείο αυτό, δέχεται αυτόµατα ένα σοκ από την αρχή της δεύτερης οκτάβας και η ανάπτυξή
της συνεχίζεται διαδοχικά ως το σι 12. Η δεύτερη οκτάβα, δηλαδή η οκτάβα του αέρα,
αρχίζει µε το ντο 192 και αναπτύσσεται ως το µι 48 όπου σταµατάει. Η τρίτη οκτάβα,
δηλαδή η οκτάβα των εντυπώσεων, αρχίζει µε το ντο 48 και σταµατάει εκεί. Έτσι, επτά
φθόγγοι της πρώτης οκτάβας, τρεις φθόγγοι της δεύτερης και ένας φθόγγος της τρίτης
οκτάβας αντιπροσωπεύουν µια πλήρη εικόνα της λειτουργίας του «ανθρώπινου
εργοστασίου» στο πρώτο ή φυσικό του στάδιο. Η φύση έχει δηµιουργήσει µόνο ένα σοκ,
δηλαδή το σοκ που προκαλείται από την είσοδο της δεύτερης οκτάβας και βοηθάει το µι της
πρώτης οκτάβας να περάσει στο φα. Αλλά η φύση δεν πρόβλεπε και δεν φρόντισε για το
δεύτερο σοκ, δηλαδή το σοκ που θα βοηθούσε την ανάπτυξη της τρίτης οκτάβας και θα
επέτρεπε έτσι στο µι της δεύτερης οκτάβας να περάσει στο φα. Ο άνθρωπος πρέπει να
δηµιουργήσει αυτό το σοκ µε τις δικές του προσωπικές προσπάθειες αν επιθυµεί να αυξήσει
την παραγωγή των λεπτών υδρογόνων στον οργανισµό του.

Το δεύτερο στάδιο αναφέρεται στη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισµού όταν ο άνθρωπος
δηµιουργεί ένα συνειδητό, ηθεληµένο σοκ στο σηµείο ντο 48. Πρώτα-πρώτα αυτό το
ηθεληµένο σοκ µεταβιβάζεται στη δεύτερη οκτάβα, που αναπτύσσεται µέχρι το σολ 12, ή και
µέχρι το σολ 6 και πιο πέρα ακόµη, αν η λειτουργία του οργανισµού είναι αρκετά εντατική.
Το ίδιο σοκ επιτρέπει επίσης την ανάπτυξη της τρίτης οκτάβας, δηλαδή της οκτάβας των
εντυπώσεων, που στην περίπτωση αυτή φτάνει στο µι 12. Έτσι στο δεύτερο στάδιο της
λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισµού βλέπουµε την πλήρη ανάπτυξη της δεύτερης
οκτάβας και τρεις φθόγγους της τρίτης οκτάδας. Η πρώτη οκτάβα σταµάτησε στο φθόγγο σι
12, η τρίτη στο φθόγγο µι 12. Καµία απ' αυτές τις δύο οκτάβες δεν µπορεί να προχωρήσει πιο
πέρα χωρίς ένα νέο σοκ. Τη φύση αυτού του δεύτερου σοκ δεν είναι τόσο εύκολο να την
περιγράφει κανείς όπως τη φύση του πρώτου ηθεληµένου σοκ στο ντο 48. Για να
καταλάβουµε αυτό το σοκ, είναι ανάγκη να καταλάβουµε το νόηµα του σι 12 και του µι 12.

Η προσπάθεια η οποία δηµιουργεί αυτό το σοκ πρέπει να συνίσταται στην εργασία πάνω στα
συναισθήµατα, στη µεταµόρφωση και στη µεταστοιχείωση των συναισθηµάτων. Η
µεταστοιχείωση αυτή των συναισθηµάτων θα βοηθήσει τότε στη µεταστοιχείωση του σι 12
µέσα στον ανθρώπινο οργανισµό. Καµιά σοβαρή ανάπτυξη δεν είναι δυνατόν να γίνει χωρίς
αυτή τη µεταστοιχείωση. Η ιδέα της µεταστοιχείωσης αυτής ήταν γνωστή σε πολλές αρχαίες
διδασκαλίες, καθώς επίσης και σε µερικές σχετικά πρόσφατες, όπως στην αλχηµεία του
Μεσαίωνα. Αλλά οι αλχηµιστές µιλούσαν για τη µεταστοιχείωση αυτή µε την αλληγορική
µορφή του µετασχηµατισµού των ευτελών µετάλλων σε πολύτιµα. Στην πραγµατικότητα,
όµως, εννοούσαν το µετασχηµατισµό των χονδροειδών υδρογόνων σε λεπτότερα µέσα στον
ανθρώπινο οργανισµό, κυρίως το µετασχηµατισµό του σι 12. Αν επιτευχθεί ο
µετασχηµατισµός αυτός, µπορούµε να πούµε ότι ο άνθρωπος έχει κατορθώσει αυτό για το
οποίο πάσχιζε και µπορούµε να πούµε επίσης ότι, ώσπου να επιτευχθεί αυτός ο
µετασχηµατισµός, όλα τα αποτελέσµατα που πετυχαίνει κάποιος µπορούν να χαθούν, γιατί
δεν έχουν καθόλου σταθεροποιηθεί µέσα του επιπλέον, δεν επιτυγχάνονται παρά στις
σφαίρες της σκέψης και του συναισθήµατος. Πραγµατικά αποτελέσµατα, αντικειµενικά
αποτελέσµατα είναι δυνατόν να επιτευχθούν µόνο αφού αρχίσει η µεταστοιχείωση του σι 12.

Οι αλχηµιστές που µιλούσαν γι' αυτή τη µεταστοιχείωση, άρχιζαν κατευθείαν απ’ αυτήν. ∆εν
ήξεραν τίποτε, ή τουλάχιστον δεν έλεγαν τίποτε για τη φύση του πρώτου ηθεληµένου σοκ.
Όλη η υπόθεση, όµως, εξαρτάται απ’ αυτό. Το δεύτερο ηθεληµένο σοκ και η µεταστοιχείωση
είναι δυνατόν να πραγµατοποιηθούν σύµφωνα µε τους νόµους της φύσης, µόνο µετά από
µακροχρόνια άσκηση στο πρώτο ηθεληµένο σοκ, η οποία συνίσταται στο να θυµάται κανείς
τον εαυτό του και να παρατηρεί τις εντυπώσεις που δέχεται. Στο δρόµο του µοναχού και στο
δρόµου του φακίρη, η εργασία πάνω στο δεύτερο σοκ αρχίζει πριν από την εργασία πάνω
στο πρώτο σοκ, αλλά επειδή το µι 12 δηµιουργείται µόνο ως αποτέλεσµα του πρώτου σοκ, η
εργασία, όταν λείπει άλλο υλικό, πρέπει αναγκαστικά να επικεντρώνεται στο σι 12, και πολύ
συχνά φέρνει πολύ άσχηµα αποτελέσµατα. Η σωστή ανάπτυξη στον τέταρτο δρόµο πρέπει να
αρχίζει µε το πρώτο ηθεληµένο σοκ και µετά να περνάει στο δεύτερο σοκ, στο µι 12 και στο
σι 12.
Το τρίτο στάδιο στη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισµού αρχίζει όταν ο άνθρωπος
δηµιουργήσει µεσάτου ένα δεύτερο συνειδητό, ηθεληµένο σοκ στα σηµεία µι 12 και σι 12,
όταν αρχίσει µέσα του ο µετασχηµατισµός ή η µεταστοιχείωση αυτών των υδρογόνων σε
ανώτερα υδρογόνα. Το δεύτερο στάδιο και η αρχή του τρίτου σταδίου αναφέρονται στη ζωή
και στις λειτουργίες του ανθρώπου No 4. Απαιτείται µία αρκετά µεγάλη περίοδος
µεταστοιχείωσης και κρυστάλλωσης για τη µετάβαση του ανθρώπου No 4 στο επίπεδο του
ανθρώπου No 5.

Όταν ο πίνακας των υδρογόνων γίνει κατανοητός σε ικανοποιητικό βαθµό, µας δείχνει
αµέσως πολλά νέα γνωρίσµατα της λειτουργίας της ανθρώπινης µηχανής, διευκρινίζοντας
πάνω απ’ όλα τους λόγους για τις διαφορές που υπάρχουν ανάµεσα στα κέντρα και στις
αντίστοιχες λειτουργίες τους.

Τα κέντρα της ανθρώπινης µηχανής λειτουργούν µε διαφορετικά υδρογόνα. Εδώ βρίσκεται η

κύρια διαφορά τους. Το κέντρο που λειτουργεί µε πιο χονδροειδές, πιο βαρύ, πιο πυκνό
υδρογόνο, λειτουργεί πιο αργά. Το κέντρο που λειτουργεί µε πιο ελαφρό, πιο ευκίνητο
υδρογόνο, λειτουργεί πιο γρήγορα.

Το διανοητικό κέντρο είναι το πιο αργοκίνητο και από τα τρία κέντρα που έχουµε εξετάσει
ως τώρα. Λειτουργεί µε υδρογόνο 48 (σύµφωνα µε την τρίτη κλίµακα του πίνακα των
υδρογόνων).

Το κινητικό κέντρο λειτουργεί µε υδρογόνο 24. Το υδρογόνο 24 είναι πολλές φορές πιο
γρήγορο και πιο ευκίνητο από το υδρογόνο 48. Το διανοητικό κέντρο δεν µπορεί ποτέ να
παρακολουθήσει τη λειτουργία του κινητικού κέντρου. ∆εν µπορούµε να παρακολουθήσουµε
ούτε τις δικές µας κινήσεις ούτε τις κινήσεις των άλλων, εκτός αν τις επιβραδύνουµε
τεχνητά. Ακόµη λιγότερο µπορούµε να παρακολουθήσουµε τη λειτουργία των εσωτερικών,
των ενστικτωδών λειτουργιών του οργανισµού µας, τη λειτουργία του ενστικτώδους νου, που
αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, µία πλευρά του κινητικού κέντρου.

Το συναισθηµατικό κέντρο µπορεί να λειτουργήσει µε υδρογόνο 12. Στην πραγµατικότητα,

όµως, πολύ σπάνια, λειτουργεί µ’ αυτό το λεπτό υδρογόνο. Και στις περισσότερες
περιπτώσεις η λειτουργία του λίγο διαφέρει σε ένταση και ταχύτητα από τη λειτουργία του
κινητικού κέντρου, ή του ενστικτώδους κέντρου.

Για να καταλάβει κανείς τη λειτουργία της ανθρώπινης µηχανής και τις δυνατότητές της,
πρέπει να γνωρίζει ότι, εκτός απ’ αυτά τα τρία κέντρα και αυτά που συνδέονται µαζί τους,
έχουµε δύο ακόµη κέντρα, πλήρως αναπτυγµένα, που λειτουργούν κανονικά, αλλά δεν είναι
συνδεδεµένα µε τη συνηθισµένη ζωή µας, ούτε µε τα τρία κέντρα µέσα στα οποία έχουµε
επίγνωση του εαυτού µας.

Η ύπαρξη αυτών των ανώτερων κέντρων µέσα µας αποτελεί µεγάλο αίνιγµα• τα ανώτερα
κέντρα είναι ο κρυµµένος θησαυρός που, όσοι πιστεύουν στην ύπαρξη του µυστηριώδους και
του θαυµαστού, ψάχνουν να βρουν από τότε που πλάστηκε ο κόσµος.

Όλα τα µυστικιστικά και αποκρυφιστικά συστήµατα αναγνωρίζουν την ύπαρξη ανώτερων

δυνάµεων και ικανοτήτων στον άνθρωπο, αν και σε πολλές περιπτώσεις δέχονται την ύπαρξη
αυτών των δυνάµεων και των ικανοτήτων µόνο µε τη µορφή δυνατοτήτων και µιλάνε για την
ανάγκη της ανάπτυξης των κρυµµένων δυνάµεων του ανθρώπου. Αυτή εδώ η διδασκαλία
διαφέρει από πολλές άλλες κατά το ότι υποστηρίζει ότι τα ανώτερα κέντρα υπάρχουν στον
άνθρωπο και είναι πλήρως ανεπτυγµένα.

Αυτά που δεν είναι ανεπτυγµένα είναι τα κατώτερα κέντρα.

Και αυτή ακριβώς η έλλειψη ανάπτυξης, ή η ατελής λειτουργία των κατώτερων κέντρων
είναι που µας εµποδίζει να χρησιµοποιήσουµε τη λειτουργία των ανώτερων κέντρων.

Όπως είπαµε πριν, υπάρχουν δύο ανώτερα κέντρα:

Το ανώτερο συναισθηµατικό κέντρο, που λειτουργεί µε υδρογόνο 12.

Το ανώτερο διανοητικό κέντρο, που λειτουργεί µε υδρογόνο 6.

Αν εξετάσουµε τη λειτουργία της ανθρώπινης µηχανής από την άποψη των υδρογόνων που
θέτουν σε λειτουργία τα κέντρα, θα δούµε γιατί τα ανώτερα κέντρα δεν µπορούν να
συνδεθούν µε τα κατώτερα.

Το διανοητικό κέντρο λειτουργεί µε υδρογόνο 48• το κινητικό κέντρο µε υδρογόνο 24.

Αν το συναισθηµατικό κέντρο λειτουργούσε µε υδρογόνο 12, η λειτουργία του θα συνδεόταν

µε τη λειτουργία του ανώτερου συναισθηµατικού κέντρου. Στις περιπτώσεις αυτές που η
λειτουργία του συναισθηµατικού κέντρου αγγίζει την ένταση και την ταχύτητα της εµπειρίας
που δίνει το υδρογόνο 12, γίνεται µια προσωρινή σύνδεση µε το ανώτερο συναισθηµατικό
κέντρο και ο άνθρωπος γεύεται νέα συναισθήµατα που του ήταν τελείως άγνωστα ως τώρα
και που για να τα περιγράψει δεν έχει ούτε λέξεις ούτε εκφράσεις. Αλλά στις συνηθισµένες
συνθήκες, η διαφορά ανάµεσα στην ταχύτητα των συνηθισµένων συναισθηµάτων µας και
στην ταχύτητα του ανώτερου συναισθηµατικού κέντρου είναι τόσο µεγάλη, ώστε δεν µπορεί
να γίνει καµιά σύνδεση και δεν καταφέρνουµε να ακούσουµε µέσα µας τις φωνές που µιλάνε
και µας καλούν από το ανώτερο συναισθηµατικό κέντρο.

Το ανώτερο διανοητικό κέντρο, που λειτουργεί µε υδρογόνο 6, βρίσκεται ακόµη πιο µακριά
από µας, µας είναι ακόµη πιο απρόσιτο. Περιπτώσεις τέτοιων συνδέσεων γνωρίζουµε µόνο
από περιγραφές µυστικών βιωµάτων, εκστατικών καταστάσεων κ.λπ. Οι καταστάσεις αυτές
µπορούν να δηµιουργηθούν µε βάση τα θρησκευτικά συναισθήµατα ή, στιγµιαία, µέσω
ειδικών ναρκωτικών• ή σε ορισµένες παθολογικές καταστάσεις, όπως οι κρίσεις επιληψίας ή
οι τυχαίες τραυµατικές βλάβες του εγκεφάλου, όπου είναι δύσκολο να πει κανείς ποια είναι η
αιτία και ποιο είναι το αποτέλεσµα, δηλαδή αν η παθολογική κατάσταση προκύπτει απ’ αυτή
τη σύνδεση ή είναι η αιτία της.

Αν µπορούσαµε να συνδέσουµε τα κέντρα της συνηθισµένης µας συνειδητότητας µε το

ανώτερο διανοητικό κέντρο ηθεληµένα και κατά βούληση, θα µας ήταν τελείως ανώφελο
στην τωρινή µας γενική κατάσταση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τη στιγµή µιας τυχαίας
επαφής µε το ανώτερο συναισθηµατικό κέντρο, ο άνθρωπος χάνει τις αισθήσεις του. Ο νους
αρνείται να δεχτεί την πληµµύρα από σκέψεις, συναισθήµατα, εικόνες και ιδέες που
εισβάλλουν ξαφνικά µέσα του. Και αντί για µια έντονη σκέψη ή ένα έντονο συναίσθηµα,
προκαλείται αντίθετα ένα πλήρες κενό, µια κατάσταση ασυνειδητότητας. Η µνήµη διατηρεί
µόνο την πρώτη στιγµή, που η πληµµύρα κατέκλυσε το νου, και την τελευταία στιγµή, που η
πληµµύρα υποχωρούσε και επέστρεψε η συνειδητότητα. Αλλά ακόµη κι αυτές οι στιγµές
είναι τόσο γεµάτες από ασυνήθιστες αποχρώσεις και χρώµατα, που δεν είναι δυνατόν να
συγκριθούν µε κανένα από τα συνηθισµένα αισθήµατα της ζωής. Τίποτε άλλο δεν παραµένει
συνήθως από τα λεγάµενα µυστικά και εκστατικά βιώµατα, που αντιπροσωπεύουν µια
προσωρινή σύνδεση µε ένα ανώτερο κέντρο. Πολύ σπάνια µόνο, ένας νους µε καλύτερη
προπαρασκευή, καταφέρνει να συλλάβει και να θυµάται κάτι που ένιωσε και κατάλαβε ο
άνθρωπος τη στιγµή της έκστασης. Αλλά ακόµη και στις περιπτώσεις αυτές, το διανοητικό,
το κινητικό και το συναισθηµατικό κέντρο θυµούνται και µεταβιβάζουν τα πάντα µε το δικό
τους τρόπο, µεταφράζουν τελείως νέα και πρωτόγνωρα αισθήµατα στη γλώσσα των
συνηθισµένων, καθηµερινών αισθηµάτων, µεταβιβάζουν µε εγκόσµιες τρισδιάστατες
µορφές, πράγµατα που ξεπερνούν τελείως τα όρια των εγκόσµιων µέτρων - έτσι, φυσικά,
διαστρεβλώνουν εντελώς κάθε ίχνος ανάµνησης αυτών των ασυνήθιστων εµπειριών. Τα
συνηθισµένα µας κέντρα, όταν µεταβιβάζουν τις εντυπώσεις των ανώτερων κέντρων,
µπορούµε να τα συγκρίνουµε µε τον τυφλό που µιλάει για χρώµατα, ή µε τον κουφό που
µιλάει για µουσική.

Για να πετύχει κανείς µια σωστή σύνδεση ανάµεσα στα κατώτερα και στα ανώτερα κέντρα,
είναι ανάγκη να ρυθµίσει και να επιταχύνει τη λειτουργία των κατώτερων κέντρων.

Επίσης, όπως είπαµε ήδη, τα κατώτερα κέντρα λειτουργούν στραβά, γιατί πολύ συχνά, αντί
να εκτελούν τις δικές τους λειτουργίες, το ένα ή το άλλο απ' αυτά αναλαµβάνει να κάνει τη
δουλειά άλλων κέντρων. Αυτό µειώνει σηµαντικά την ταχύτητα της γενικής λειτουργίας της
µηχανής και κάνει την επιτάχυνση της λειτουργίας των κέντρων πολύ δύσκολη. Έτσι,
προκειµένου να ρυθµίσουµε και να επιταχύνουµε τη λειτουργία των κατώτερων κέντρων,
πρωταρχικός σκοπός µας πρέπει να είναι να ελευθερώσουµε κάθε κέντρο από δουλειά ξένη
και αφύσικη σ’ αυτό, και να το επαναφέρουµε στη δική του δουλειά, που µπορεί να την κάνει
καλύτερα από κάθε άλλο κέντρο.

Πολλή ενέργεια ξοδεύεται επίσης σε δουλειά που είναι τελείως περιττή και βλαβερή από
κάθε άποψη, όπως στη δραστηριότητα των δυσάρεστων συναισθηµάτων, στην έκφραση των
δυσάρεστων αισθηµάτων, στη στενοχώρια, στην ανησυχία, στη βιασύνη και σε ολόκληρη
σειρά από αυτόµατες πράξεις που είναι τελείως άχρηστες. Παραδείγµατα µιας τέτοιας
περιττής δραστηριότητας µπορούν να βρεθούν όσα θέλετε. Πρώτα απ’ όλα υπάρχει η
αδιάκοπη ροή σκέψεων στο νου µας, που δεν µπορούµε ούτε να τη σταµατήσουµε ούτε να
την ελέγξουµε και που απορροφάει τεράστια ποσότητα από την ενέργειά µας. Ύστερα
υπάρχει η εντελώς περιττή και συνεχής ένταση των µυών του οργανισµού µας. Οι µυς είναι
τεντωµένοι ακόµη και όταν δεν κάνουµε τίποτε. Μόλις αρχίσουµε να κάνουµε ακόµη και την
πιο µικρή και ασήµαντη δουλειά, τίθεται αµέσως σε κίνηση ολόκληρο σύστηµα από µυώνες
σαν να πρόκειται για την πιο σκληρή και εντατική δουλειά. Σηκώνουµε µια βελόνα από το
πάτωµα και ξοδεύουµε τόση ενέργεια όση χρειάζεται για να σηκώσουµε έναν άνθρωπο του
δικού µας βάρους. Γράφουµε ένα σύντοµο γράµµα και χρησιµοποιούµε µυϊκή δύναµη που θα
αρκούσε να γράψουµε έναν ογκώδη τόµο. Αλλά το κυριότερο είναι ότι ξοδεύουµε µυϊκή
ενέργεια συνέχεια και σε κάθε περίπτωση, ακόµη κι όταν δεν κάνουµε τίποτε. Όταν
βαδίζουµε, οι µυς των ώµων µας και των χεριών µας είναι τεντωµένοι χωρίς να υπάρχει
λόγος. Όταν καθόµαστε, οι µυς των ποδιών µας, του λαιµού, της πλάτης και του στοµαχιού
είναι τεντωµένοι χωρίς να υπάρχει λόγος. Ακόµη και όταν κοιµόµαστε, οι µυς των χεριών
µας, των ποδιών µας, του προσώπου µας, ολόκληρου του σώµατός µας, είναι τεντωµένοι και
δεν αντιλαµβανόµαστε ότι ξοδεύουµε πολύ περισσότερη ενέργεια σ’ αυτή τη συνεχή
ετοιµότητα για δουλειά που δεν θα κάνουµε ποτέ, παρά σε όλη την πραγµατική, τη χρήσιµη
δουλειά που κάνουµε στη διάρκεια της ζωής µας. [

Ακόµη επίσης πρέπει να επισηµάνουµε τη συνήθεια που έχουµε να µιλάµε συνέχεια µε

οποιονδήποτε και για οτιδήποτε ή, αν δεν υπάρχει κανείς, να µιλάµε µε τον εαυτό µας. Τη
συνήθεια να αφήνουµε να µας παρασύρουν οι φαντασίες µας, να ονειροπολούµε. Την ψυχική
µας διάθεση και τα συναισθήµατα που αλλάζουν συνέχεια, και πάµπολλα άλλα τελείως
περιττά πράγµατα που ο άνθρωπος νοµίζει πως είναι υποχρεωµένος να νιώθει, να σκέφτεται,
να κάνει ή να λέει.
Για να ρυθµίσουµε και να ισορροπήσουµε την εργασία των τριών κέντρων, που οι
λειτουργίες τους συνιστούν τη ζωή µας, είναι ανάγκη να µάθουµε να εξοικονοµούµε την
ενέργεια που παράγεται από τον οργανισµό µας, να µη σπαταλάµε αυτή την ενέργεια σε
περιττές λειτουργίες και να την αποταµιεύουµε για εκείνη τη δραστηριότητα που σιγά-σιγά
θα συνδέσει τα κατώτερα κέντρα µε τα ανώτερα.

Όλα όσα είπαµε πριν για την εργασία πάνω στον εαυτό, για τη δηµιουργία εσωτερικής
ενότητας και τη µετάβαση από το επίπεδο του ανθρώπου No 1, No 2 και No 3 στο επίπεδο
του ανθρώπου No 4 και πιο πέρα, επιδιώκουν ένα και τον αυτό σκοπό.

Αυτό που είναι απαραίτητο να καταλάβουµε και αυτό που ο πίνακας των υδρογόνων µας
βοηθάει να αντιληφθούµε είναι η ιδέα της απόλυτης υλικότητας όλων των ψυχικών,
διανοητικών, συναισθηµατικών, βουλητικών και άλλων εσωτερικών διαδικασιών,
συµπεριλαµβανοµένων και των πιο υψηλών ποιητικών εµπνεύσεων, θρησκευτικών
εκστάσεων και µυστικών αποκαλύψεων.

Η υλικότητα των διαδικασιών σηµαίνει ότι αυτές εξαρτώνται από την ποιότητα του υλικού ή
της ουσίας που χρησιµοποιείται γι’ αυτές. Μια διαδικασία απαιτεί την ανάλωση ή, θα
µπορούσαµε να πούµε, την καύση του υδρογόνου 48. Μια άλλη δεν µπορεί να γίνει µε τη
βοήθεια του υδρογόνου 48. Απαιτεί µια λεπτότερη, πιο εύφλεκτη ουσία - το υδρογόνο 24.
Για µια τρίτη διαδικασία το υδρογόνο 24 είναι πολύ αδύνατο, χρειάζεται υδρογόνο 12.

Έτσι βλέπουµε πως ο οργανισµός µας διαθέτει τα διάφορα είδη καυσίµων που είναι
απαραίτητα για τα διάφορα κέντρα. Τα κέντρα µπορούµε να τα συγκρίνουµε µε µηχανές που
λειτουργούν µε καύσιµα διαφορετικών ποιοτήτων. Μια µηχανή µπορούµε να τη δουλέψουµε
µε ακάθαρτο ή αργό πετρέλαιο. Μια άλλη χρειάζεται κηροζίνη, µια τρίτη δεν δουλεύει µε
κηροζίνη, αλλά χρειάζεται βενζίνη. Τις λεπτές ουσίες του οργανισµού µας µπορούµε να τις
χαρακτηρίσουµε ως ουσίες διαφορετικών σηµείων ανάφλεξης, ενώ τον ίδιο τον οργανισµό
µπορούµε να τον συγκρίνουµε µε ένα εργαστήριο όπου παρασκευάζονται από διάφορα είδη
πρώτων υλών τα καύσιµα διαφορετικής ισχύος που χρειάζονται τα διάφορα κέντρα.
∆υστυχώς, όµως, κάτι δεν πάει καλά στο εργαστήριο. Οι δυνάµεις που ελέγχουν τη διανοµή
των καυσίµων στα διάφορα κέντρα συχνά κάνουν λάθη και τα κέντρα παίρνουν καύσιµα που
είναι ή πολύ αδύνατα ή πολύ εύφλεκτα. Εξάλλου, µεγάλη ποσότητα από όλα τα καύσιµα που
παράγονται σπαταλιέται εντελώς άσκοπα, απλώς φεύγει, χάνεται. Παράλληλα, συχνά
γίνονται εκρήξεις στο εργαστήριο και καταστρέφουν διαµιάς όλα τα καύσιµα που
παρασκευάστηκαν για την επόµενη µέρα και ίσως για µια µεγαλύτερη περίοδο και µπορούν
να προκαλέσουν ανεπανόρθωτη ζηµιά σ’ ολόκληρο το εργοστάσιο.

Πρέπει να σηµειωθεί ότι ο οργανισµός παράγει συνήθως στη διάρκεια µιας µέρας όλες τις
ουσίες τις απαραίτητες για την επόµενη µέρα. Και πολύ συχνά συµβαίνει αυτές οι ουσίες να
σπαταλιούνται και να χάνονται σε κάποιο περιττό και, κατά κανόνα, δυσάρεστο συναίσθηµα.
Η κακή διάθεση, η στενοχώρια, η αναµονή ενός δυσάρεστου γεγονότος, η αµφιβολία, ο
φόβος, ένα αίσθηµα προσβολής, ο εκνευρισµός, το καθένα απ’ αυτά τα συναισθήµατα, όταν
φτάσει σε κάποιο βαθµό έντασης µπορεί σε µισή ώρα, ή ακόµη και σε µισό λεπτό, να
καταβροχθίσει όλες τις ουσίες που παρασκευάστηκαν για την επόµενη µέρα. Ενώ µια απλή
έκρηξη θυµού, ή κάποιο άλλο βίαιο συναίσθηµα, µπορεί να προ '.αλέσει έκρηξη σε όλες τις
ουσίες που παρασκευάστηκαν στο εργαστήριο και να αφήσει τον άνθρωπο τελείως άδειο
εσωτερικά για µεγάλο διάστηµα ή για πάντα.
Όλες οι ψυχικές διαδικασίες είναι υλικές. ∆εν υπάρχει ούτε µία διαδικασία που να µην
απαιτεί την ανάλωση µιας ορισµένης ουσίας που αντιστοιχεί σ' αυτήν. Αν υπάρχει αυτή η
ουσία, η διαδικασία συνεχίζεται. Όταν εξαντλείται, σταµατάει η διαδικασία.