ΟΙ ΕΠΤΑ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΙ ΤΥΠΟΙ

Ρόντνεϋ Κόλλιν – «Η Θεωρία των Ουράνιων Επιδράσεων»

Η εσωτερική παράδοση υποστηρίζει ότι όλα τα φαινόµενα της φύσης, όπου

και αν συµβαίνουν, είναι αποτέλεσµα του συνδυασµού ή της συνάντησης
τριών διαφορετικών ή αντιθέτων δυνάµεων, από τις οποίες παρατηρούµε
συνήθως µόνο τις δύο (ίσως και λιγότερες) και µας διαφεύγει η τρίτη
δύναµη. Η πρώτη δύναµη περιγράφεται σαν ενεργητική, δηµιουργική ή
θετική, η δεύτερη σα παθητική, αρνητική ή υλική και η τρίτη σαν
εξουδετερωτική, µεσολαβητική, διαµορφωτική ή συµφιλιωτική. Όλα τα
φαινόµενα έτσι της ζωής που µπορούµε να αναγνωρίσουµε πάνω στη γη
µπορούν να θεωρηθούν σαν αποτέλεσµα της δράσεως του Ηλίου, της Γης
και των Πλανητών. Ο Ήλιος δίνει τη δύναµη της ζωής, η γη τα υλικά
(στοιχεία) και οι πλανήτες τη µορφή. Ο Ήλιος (σα φως, θερµότητα,
γνωστές και άγνωστες ακτινοβολίες του) παίζει το ρόλο της ενεργητικής
δύναµης. Η Γη (σαν αδρανή χηµικά στοιχεία) το ρόλο της παθητικής
δύναµης και οι Πλανήτες (σαν κίνηση, µαγνητισµός, διάθλαση και
ανάκλαση της ηλιακής ακτινοβολίας) παίζουν το ρόλο της τρίτης ή
εξουδετερωτικής δύναµης.

Παρόλο που η οργανική ζωή πάνω στη γη αναγνωρίζεται γενικά σαν ένα
αποτέλεσµα της γης και του Ηλίου, οι πλανήτες παίζουν έναν εξίσου
ουσιαστικό και αποφασιστικό ρόλο, ο οποίος όµως τις περισσότερες φορές
περνά απαρατήρητος. Θεωρώντας τον Ήλιο σαν τη πηγή της ζωής και της
ενέργειας και τη γη σαν «το λατοµείο της ακατέργαστης ύλης», ο Ρόντνεϋ
Κόλλιν προτείνει την υπόθεση ότι οι πλανήτες µπορούν να θεωρηθούν σαν
οι δηµιουργοί της µορφής και της λειτουργίας ολόκληρου του βασιλείου
της Φύσης.

Η τριαδικότητα Ήλιος-Πλανήτες-Γη εκφράζει λοιπόν το παγκόσµιο Νόµο

της Τριάδας (ή των Τριών ∆υνάµεων) στο Ηλιακό µας Σύστηµα, ενώ η
ύπαρξη των επτά ορατών αρχαίων πλανητών, οι οποίοι µπορούν να
θεωρηθούν σαν οι ρυθµιστές ή οι µετασχηµατιστές της ηλιακής ενέργειας,
µέσω των οποίων εκφράζονται οι λειτουργίες του Ηλιακού Συστήµατος,
αντιπροσωπεύουν τον επίσης παγκόσµιο νόµο της Επτάδας ή καλύτερα των
Οκτάβων, σε αντιστοιχία µε τα επτά χρώµατα της ίριδας, τις επτά µουσικές
νότες και τις επτά περιόδους του περιοδικού συστήµατος των χηµικών
στοιχείων.

Όπως πάνω, έτσι και κάτω και το κατώτερο αντιστοιχεί µε το ανώτερο, λέει
το αρχαίο ερµητικό ρητό. Θεωρώντας το Ηλιακό Σύστηµα σαν ένα
µακρόκοσµο, βρίσκουµε την αντιστοιχία του σε µια κατώτερη οκτάβα στο
µικρόκοσµο του ανθρωπίνου σώµατος, το οποίο αποτελείται από επτά (ή
οκτώ) αναγνωρίσιµα συστήµατα που ενώνονται και εναρµονίζονται µεταξύ
τους από τη δράση της καρδιάς (το αντίστοιχο του Ηλίου), η οποία
διατηρεί τη ζωή και από την οποία εξαρτάται αυτή καθεαυτή η ύπαρξη του
οργανισµού.

Καθένα από αυτά τα συστήµατα (ερειστικό, κυκλοφοριακό, αναπνευστικό,

λεµφικό κ.λ.π.) καλύπτει ολόκληρο το σώµα και το κύριο ρόλο του
ρυθµιστή και του µετασχηµατιστή της ενέργειας σε καθένα από αυτά
φαίνεται να παίζει ένας από τους ενδοκρινείς αδένες που βρίσκεται σε µια
ιδιαίτερη θέση του σώµατος. Αυτός ο αδένας µετασχηµατίζει τη συνολική
ζωική ενέργεια που παράγεται από τον οργανισµό από την τροφή, τον
αέρα, το φως κ.λ.π. στην ειδική ενέργεια, «τάση» ή «δυναµικό» που
απαιτείται για το δικό του σύστηµα και τη δική του λειτουργία.

Μπορούµε επίσης να θεωρήσουµε ότι ολόκληρη η επταπλή αυτή διάταξη

των ανθρώπινων λειτουργιών υπόκειται σε τρία διαφορετικά, αλλά
αλληλεπιδρώντα µεταξύ τους νευρικά συστήµατα: τον εγκεφαλονωτιαίο,
που εξυπηρετεί τις συνειδητές λειτουργίες, το συµπαθητικό που διεγείρει
τις ασυνείδητες ή ενστικτώδεις λειτουργίες και το παρασυµπαθητικό και
πνευµογαστρικό τα οποία επιβραδύνουν αυτές τις ενστικτώδεις λειτουργίες
και δρουν µε αυτό το τρόπο σαν ένα συµπλήρωµα του τελευταίου. Έχουµε
έτσι ένα ελεγκτικό σύστηµα για την αναµετάδοση των ενεργητικών
νευρικών ώσεων, έναν άλλο για την αναµετάδοση των παθητικών
νευρικών ώσεων και έναν τρίτο για την αναµετάδοση των ενδιάµεσων
ώσεων της σκέψης, της λογικής ή της συνείδησης.

Τα τρία παραπάνω νευρικά συστήµατα αντιπροσωπεύουν το Νόµο της

Τριάδας στο ανθρώπινο σώµα, όπως ακριβώς οι ενδοκρινείς αδένες και τα
προϊόντα τους αντιπροσωπεύουν το Νόµο των Οκτάβων.

Θ πρέπει να σηµειωθεί ότι δεν µπορούµε να διαχωρίσουµε το νόµο της

τριάδας από το νόµο των οκτάβων, οι οποίοι πάντοτε συνυπάρχουν και
δηµιουργούν µε την αλληλεπίδρασή τους ένα ζωντανό κόσµο, είτε αυτός
είναι το Ηλιακό Σύστηµα, είτε ο ανθρώπινος οργανισµός. Η προσπάθειά
µας έτσι να περιγράψουµε τον ένα ξεχωριστά από τον άλλο θα είναι
αναγκαστικά ελλιπής.

Καθένα από τα επτά συστήµατα και ο βασικός αδένας του φαίνεται να

προικίζει τον άνθρωπο µε ένα ιδιαίτερο σύνολο ιδιοτήτων και ικανοτήτων.
Για παράδειγµα εξαιτίας του ερειστικού του συστήµατος ο άνθρωπος είναι
ένα όρθιο και αρθρωτό ον, εξ αιτίας του λεµφικού του συστήµατος µπορεί
να χωνεύει και να αφοµοιώνει τη τροφή του, εξαιτίας του πνευµονικού του
συστήµατος µπορεί να αναπνέει, εξαιτίας του αρτηριακού του συστήµατος
να είναι αυτοθερµαινόµενος, εξ αιτίας του εγκεφαλονωτιαίου συστήµατος
βλέπει, σκέπτεται και δρα και εξ’ αιτίας κάποιου άλλου συστήµατος
συναισθάνεται και είναι συνειδητός.

Η διάταξη των ενδοκρινών αδένων στο ανθρώπινο σώµα µας δίνει ένα
ανάλογο της διάταξης των πλανητών στο Ηλιακό Σύστηµα και των Ηλίων
σε ένα Γαλαξία. Αρχίζοντας από το θύµο αδένα στη περιοχή της καρδιάς
ξετυλίγονται στη συνέχεια οι υπόλοιποι αδένες σε µια οµαλή σπειροειδή
διάταξη: πάγκρεας, θυρεοειδής, παραθυρεοειδείς, επινεφρίδια, οπίσθια και
πρόσθια υπόφυση και στη τελική συστροφή της σπείρας οι σεξουαλικοί
αδένες και η επίφυση: «το έσχατο φυλάκιο και η έσχατη δυνατότητα του
οργανισµού», όπως την ονοµάζει ο Ρόντνεϋ Κόλλιν.

Η αρχική µορφή αυτής της σπείρας µπορεί να αναζητηθεί στη πρωτογενή

διαφοροποίηση του ανθρώπινου εµβρύου σε τρεις πρωταρχικές στιβάδες
στη διάρκεια των δύο πρώτων εβδοµάδων της ζωής του. Από τη
σπερµατική στιβάδα που σχηµατίζει την εσωτερική συστροφή (το
ενδόδερµα) αναπτύσσονται οι λειτουργίες που συνδέονται µε τους τρεις
πρώτους αδένες: της ανάπτυξης, της πέψης και της αναπνοής (Θύµος,
Πάγκρεας και Θυρεοειδής). Από την ενδιάµεση σπερµατική στιβάδα
(µεσόδερµα) αναπτύσσονται οι τρεις επόµενες λειτουργίες της
κυκλοφορίας του αίµατος και την εκούσιας και ακούσιας κίνησης
(Παραθυρεοειδείς, Επινεφρίδια, Οπίσθια Υπόφυση). Τέλος από τη
σπερµατική στιβάδα που σχηµατίζει την εξωτερική συστροφή (εξώδερµα)
αναπτύσσονται οι λειτουργίες που συνδέονται µε τους τρεις επόµενους
αδένες της νόησης, του συναισθήµατος και της αναπαραγωγής (Πρόσθια
Υπόφυση, Γονάδες, Επίφυση). Έχουµε έτσι σύµφωνα µε τον Κόλλιν τον
παρακάτω πίνακα:

Αδένας Λειτουργία Σύστηµα

Θύµος Ανάπτυξη ;
Πάγκρεας Πέψη, Αφοµοίωση της Λεµφικό
τροφής
Θυρεοειδής Αναπνοή, Καύση του αέρα Πνευµονικό

Παραθυρεοειδείς Κυκλοφορία αίµατος, Αρτηριακό και

∆όµηση ιστών Συνδετικού Ιστού
Επινεφρίδια Εξωτερική κίνηση, Εγκεφαλονωτιαίο
Μάχη και Φυγή και Εκούσιο Μυϊκό
Οπίσθια Υπόφυση Εσωτερικά Αντανακλ., Συµπαθητικό
Φυσική Αίσθηση και Ακούσιο Μυϊκό

Πρόσθια Υπόφυση Νους και Λογική, Εγκεφαλικού Φλοιού

∆οµή των Οστών και Ερειστικό

Γονάδες Αναπαραγωγή, ∆ηµιουργία Γεννητικό

(Γεννητικοί Αδένες)
Επίφυση ;

Παρατηρούµε στο παραπάνω πίνακα ότι οι λειτουργίες που ελέγχονται από

τους ενδοκρινείς αδένες κλιµακώνονται από το χονδροειδέστερη προς τη
λεπτότερη, µε τις φυσικές λειτουργίες στην αρχή του πίνακα και τις
ψυχικές στο τέλος.

Ο θύµος αδένας λειτουργεί, σύµφωνα µε το Κόλλιν, µε τη λεγόµενη

«φυτική» ή «κυτταρική» ενέργεια (Κατηγορίας 8), το πάγκρεας µε την
«ασπόνδυλη» ή «υγρή» ενέργεια (Κατηγορίας 7), ο θυρεοειδής αδένας µε
τη «σπονδυλωτή» ή «µυϊκή» ενέργεια (Κατηγορίας 6), οι παραθυρεοειδείς
µε τη «ζωική» ή «θερµόαιµη» ενέργεια (Κατηγορίας 5), τα επινεφρίδια µε
την ενέργεια Κατηγορίας 4, οι δυο λοβοί της υπόφυσης, µε τη
«πλανητική» ή «µαγνητική» ενέργεια (Κατηγοριών 3 και 2), οι γονάδες
(σεξουαλικοί αδένες) µε την «ηλιακή» ή «φωτεινή» ενέργεια (Κατηγορίας
1) που διαδίδεται µε τη ταχύτητα του φωτός και τέλος η επίφυση, εφόσον
λειτουργεί, µε τη λεγόµενη «γαλαξιακή» ενέργεια (Κατηγορίας 0), που
είναι ταχύτερη από το φως και για την οποία δεν έχουµε ακόµα καµιά
θεωρητική γνώση.

Η σπείρα των αδένων στο ανθρώπινο σώµα είναι ανάλογη µε τη σπείρα

των πλανητών στο Ηλιακό Σύστηµα µε µόνη διαφορά την αντιστροφή στη
σειρά των «τάσεων». Ο πλανήτης που είναι κοντύτερα προς το κέντρο, τον
Ήλιο, είναι µικρότερος, λεπτότερος και κάτω από µια µεγαλύτερη «τάση»
στο Ηλιακό Σύστηµα, ενώ είναι µεγαλύτερος, χονδρότερος και κάτω από
µια µικρότερη «τάση» στο ανθρώπινο σώµα. Μιλώντας ηλεκτρικά στη
πρώτη περίπτωση η ένταση (το αντίστροφο της τάσης) αυξάνεται προς τη
περιφέρεια, ενώ στη δεύτερη η τάση.

Οι πλανητικοί µετασχηµατιστές ενέργειας αντιστοιχούν εποµένως

κατοπτρικά στο ανθρώπινο σώµα µε τους ενδοκρινείς αδένες να είναι
ακριβώς οι δέκτες των πλανητικών επιρροών. Ή όπως το θέτει ο Κόλλιν:

“Ίσως να ήταν πιο ακριβές να πούµε ότι οι πολύπλοκες κεραίες των

µεγάλων νευρικών πλεγµάτων -του αυχενικού, του καρδιακού, του
ηλιακού, του οσφυϊκού και του ιερού, αποτελούν τη συσκευή που είναι
ευαίσθητη σε µια τέτοια πλανητική µετάδοση, ενώ οι ενδοκρινείς αδένες,
µέσω των οποίων επενεργούν, παρέχουν όπως το µεγάφωνο ή η οθόνη
της τηλεόρασης το µηχανισµό µε τον οποίο εκδηλώνονται αυτές οι αόρατες
διεγέρσεις σα φυσική κίνηση και δράση.

Εν πάση περιπτώσει οι αδένες, στη διάταξη της απόστασής τους από τη

καρδιά, υπακούουν στους ίδιους νόµους όπως οι πλανήτες στη διάταξη της
απόστασής τους από τον ήλιο. ∆ηµιουργηµένοι από το ίδιο σχέδιο,
ανταποκρίνεται ο ένας στον άλλο. Κάθε αδένας αποκαλύπτεται σαν ένα
ευαίσθητο όργανο, το οποίο όχι µόνο µετασχηµατίζει την ανθρώπινη
ενέργεια στη τάση που χρειάζεται για τη λειτουργία του, αλλά είναι επίσης
συντονισµένος µε ένα παρόµοιο (πλανητικό) όργανο σε µια κοσµική
κλίµακα και υπακούει στη καθοδήγηση αυτού του οργάνου.”
Με τα παραπάνω εδραιώνεται µια «επιστηµονική» εξήγηση της επίδρασης
των πλανητών πάνω στο ανθρώπινο σώµα και της δηµιουργίας των επτά
πλανητικών ή αντίστοιχων αδενικών τύπων που αναφέρει η παραδοσιακή
αστρολογία ανάλογα µε το ποιος πλανήτης (και αντίστοιχα ο «συγγενικός»
του αδένας) κυριαρχεί περισσότερο σε ένα άτοµο.

Όπως παρατηρεί ο Κόλλιν:

“Κάθε ενδοκρινής λοιπόν αδένας ή το συσχετιζόµενο νευρικό πλέγµα είναι

ευαίσθητος στο µαγνητισµό ενός ιδιαίτερου πλανήτη. Αυτός ο ιδιαίτερος
µαγνητισµός θα είναι φυσικά ισχυρότερος όταν ο πλανήτης είναι στο ζενίθ
του και λάµπει κατακόρυφα διά µέσου του ελάχιστου πάχους της
ατµόσφαιρας, όπως ακριβώς το φως και η ζέστη του ήλιου είναι
ισχυρότερα το µεσηµέρι. Όσο χαµηλότερα βυθίζεται στον ουρανό και όσο
πιο οξεία είναι έτσι η γωνία µε την οποία πρέπει να περάσει η επιρροή του
µέσα από το στρώµα του αέρα, τόσο πιο αδύναµη θα είναι η αντίδρασή
του, όπως συµβαίνει µε τον Ήλιο το πρωί ή το σούρουπο. Όταν είναι
εντελώς κάτω από τον ορίζοντα θα αισθάνεται κάποιος αυτή την επίδραση
µόνο σε µια διαχυµένη µορφή, µεταβαλλόµενη από τον ιδιόµορφο
µαγνητισµό της γης. Το ύψος ενός δοσµένου πλανήτη στον ουρανό θα
είναι εποµένως ένα ακριβές µέτρο του βαθµού διέγερσης που αυτός
µεταδίδει στον αντίστοιχο αδένα σε µια δεδοµένη στιγµή”.

Καθώς ένας πλανήτης κινείται στη διάρκεια της περιστροφής του γύρω από
τον Ήλιο, η «µαγνητική» του επίδραση µεταβάλλεται ανάλογα µε τη µάζα
και τη τροχιακή του ταχύτητα (δηλαδή ανάλογα µε την ορµή του) και
αντιστρόφως ανάλογα µε το τετράγωνο της απόστασής του από τη γη.
Εκτιµώντας µια µέση µαγνητική επίδραση της Σελήνης πάνω στη Γη της
τάξεως των 5.000 µονάδων, η µέση επίδραση του ∆ία θα είναι περίπου 90,
της Αφροδίτης 600, του Άρη 60, του Κρόνου 40 και του Ερµή 20. Η
επίδραση του Ουρανού και του Ποσειδώνα θα ήταν σε αυτή τη κλίµακα
λίγο παραπάνω και λίγο παρακάτω από µία µονάδα.

Από την άλλη µεριά το ποσό της µεταβολής θα είναι ουσιαστικά πολύ
διαφορετικό για τους διάφορους πλανήτες. Ο Άρης στην ισχυρότερη
επίδρασή του είναι ισχυρότερος από την Αφροδίτη και στην ασθενέστερη
τόσο ασθενής όσο ο Ουρανός. Η επίδρασή του είναι στο ένα άκρο 80
περίπου φορές µεγαλύτερη από ό,τι στο άλλο. Η επίδραση επίσης του
Κρόνου διπλασιάζεται από την ελάχιστη στη µέγιστη, ενώ αυτές του
Ουρανού και του Ποσειδώνα παραµένουν πρακτικά σταθερές.

Θεωρώντας σα σηµείο αφετηρίας τη στιγµή που ένας πλανήτης, ο Ήλιος

και η Γη βρίσκονται σε µια ευθεία γραµµή (συζυγία), η περιοδικότητα της
επίδρασής του ακολουθεί το χρόνο που χρειάζεται αυτός για να επιστρέψει
στην ίδια σχετική θέση. Ένας µεγαλύτερος κύκλος στον οποίο περιέχεται
αυτή η συζυγία είναι όταν ο Ήλιος βρεθεί στην ίδια ακριβώς θέση σε σχέση
µε το ζωδιακό κύκλο.
Επίσης όσο πλησιέστερα είναι ένας πλανήτης στον Ήλιο, τόσο µεγαλύτερη
θα είναι η δυνατή ταχύτητά του σε σχέση µε τη γη κι εποµένως τόσο
µεγαλύτερη η µεταβολή σε αυτή τη ταχύτητα.

Αν λοιπόν ο κάθε πλανήτης εκπέµπει µια ορισµένη νότα ή µια ενέργεια

µετασχηµατισµένη για ένα ορισµένο σκοπό, αυτή η νότα ή ενέργεια θα
υπόκειται σε δυο µεταβολές στη διάρκεια του κύκλου της: Πρώτον θα
υπάρχει µια µεταβολή στην έντασή της που εξαρτάται από την απόσταση
του πλανήτη από τη γη και δεύτερον µια µεταβολή στο ύψος της που
εξαρτάται από τη σχετική ταχύτητα του πλανήτη. Ο Άρης και η Αφροδίτη
έχουν έτσι το µεγαλύτερο εύρος έντασης, ενώ ο Ερµής και η Αφροδίτη τη
µεγαλύτερη έκταση ύψους. Οι εξώτατοι πλανήτες παραµένουν σταθεροί
στην ένταση και το ύψος τους, ηχώντας ένα σταθερό βασικό µπάσο στη
γενική πλανητική αρµονία, τη περίφηµη Πυθαγόρεια «µουσική των
σφαιρών».

ΟΙ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΟΙ Η ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΙ ΤΥΠΟΙ

Εξετάζοντας συνοπτικά στους παραδοσιακούς αστρολογικούς ή

πλανητικούς τύπους αναφέρουµε τις παρακάτω συσχετίσεις των επτά
αρχαίων πλανητών:

Ο Ήλιος, µε κυριαρχία στο Λέοντα, σχετίζεται µε τη καρδιά, τη

δηµιουργική εργασία και τα αγωνίσµατα. Η επίδρασή του θεωρείται ότι
προσδίδει στο άτοµο δηµιουργικότητα, γενναιοδωρία, µεγαλοψυχία,
οργανωτική ικανότητα, µακροθυµία, αξιοπρέπεια, φιλοστοργία και µια
ιδιαίτερη αίσθηση για τη «χαρά της ζωής». Από την άλλη µεριά οι
αρνητικές του όψεις περιλαµβάνουν τον κοµπασµό, την αλαζονεία, την
σπουδαιοφάνεια, το δεσποτισµό, την επιπολαιότητα και την ασωτία.

Ο Ερµής, µε κυριαρχία στους ∆ίδυµους και στη Παρθένο, σχετίζεται µε τη

ευφυία, τον εγκέφαλο, το αναπνευστικό σύστηµα και το θυρεοειδή αδένα.
Συνδέεται µε την κάθε µορφής επικοινωνία, τα ταξίδια και το εµπόριο. Ο
Ερµαϊκός τύπος χαρακτηρίζεται από µια ισχυρή έφεση για µάθηση και
απόκτηση γνώσεων και τη µετάδοσή τους σε άλλους και από µια σηµαντική
κρίση, αντίληψη, ευστροφία, ευφράδεια και επιχειρηµατολογία και µια
ιδιαίτερη προσοχή στις λεπτοµέρειες. Οι αρνητικές του ιδιότητες είναι η
ασυνέπεια, οι υπερβολικές επικρίσεις, η ανεξέλεγκτη - µε διανοητική
ένταση - ενεργητικότητα, η πονηρία, ο δηκτικός σαρκασµός και ο
κυνισµός.

Η Αφροδίτη, µε κυριαρχία στο Ταύρο και στο Ζυγό, σχετίζεται µε τον

έρωτα και την αγάπη και γενικά µε τα συναισθήµατα, µε την οσφυϊκή
ζώνη, µε το λαιµό, τα νεφρά και τους παραθυρεοειδείς αδένες. Συνδέεται
επίσης µε την κατοχή αγαθών, το χρήµα, τις καλές τέχνες, τη κοινωνική
ζωή, την οµορφιά και τη µόδα. Οι θετικές της ιδιότητες είναι µια ισχυρή
τάση για την αρµονική συµβίωση, οι ευγενικοί και καλοπροαίρετοι τρόποι,
το τακτ, η πείρα στον έρωτα και στις κοινωνικές συναναστροφές, η
προσαρµοστικότητα και η λατρεία του ωραίου. Οι αρνητικές όψεις της
δίνουν οκνηρία, υπερβολική διαχυτικότητα, αναποφασιστικότητα,
υπερβολικό ροµαντισµό, αδύνατη θέληση, αµέλεια, αδιαφορία, έλλειψη
πρακτικού πνεύµατος και µια εξάρτηση από τους άλλους µέχρι το
παρασιτισµό.

Η Σελήνη, µε κυριαρχία στο Καρκίνο, σχετίζεται µε τη γέννηση, το τοκετό,

τη µητρότητα, το πεπτικό σύστηµα, το στοµάχι, τους µαστούς, το
συµπαθητικό νευρικό σύστηµα, τα υγρά του σώµατος, τη θρέψη και τις
ψυχικές διαταραχές. Συνδέεται επίσης µε τις προσωπικές έξεις, το σπίτι,
την οικογένεια, τους προγόνους, την ανταπόκριση και τη µνήµη. Οι θετικές
της ιδιότητες περιλαµβάνουν τη παθητικότητα, την υποµονή, την καρτερία,
την εµµονή, την φαντασία, την ευαισθησία, τη µητρικότητα, τη συµπάθεια,
τη δεκτικότητα, την οξυµένη αντίληψη στις επιχειρήσεις και τη δυνατή
µνήµη. Οι αρνητικές της όψεις δίνουν δυσθυµία, µονολιθικότητα,
µεταβλητότητα και αστάθεια, αδύναµη λογική, αναξιοπιστία, ευπιστία,
στενοµυαλιά και µνησικακία.

Ο Άρης, µε κυριαρχία στο Κριό και το Σκορπιό, σχετίζεται µε το µυϊκό και

το ουρογεννητικό σύστηµα, τους γεννητικούς αδένες, τα επινεφρίδια, τα
ερυθρά αιµοσφαίρια και τα νεφρά. Συνδέεται επίσης µε τους
τραυµατισµούς, τα εγκαύµατα, την επιθετικότητα, τα όπλα και τα αιχµηρά
εργαλεία. Ο Άρειος τύπος χαρακτηρίζεται από θάρρος, αποφασιστικότητα,
ανδρεία, γενναιότητα, αγάπη για την ελευθερία, πρωτοβουλία, αµεσότητα,
ισχυρή σεξουαλικότητα και µια θετική ανταπόκριση σε όλες τις
καταστάσεις. Στις αρνητικές όψεις του είναι φιλοπόλεµος, εριστικός,
επιθετικός, βίαιος, βάναυσος, ιδιοτελής, απερίσκεπτος, επιπόλαιος, µη
προνοητικός, τραχύς και άξεστος.

Ο ∆ίας, µε κυριαρχία στο Τοξότη και τους Ιχθείς, σχετίζεται µε τη γνώση,

τις προχωρηµένες σπουδές, τις ξένες χώρες και γλώσσες, τη φιλοσοφική
στάση, τη θεωρητική σκέψη, την έκδοση βιβλίων, την οικονοµική επιτυχία,
τη θρησκεία, το συκώτι και την υπόφυση. Οι θετικές του ιδιότητες
περιλαµβάνουν την αισιοδοξία, τη γενναιοδωρία, τη πίστη, την
ευπροσηγορία, την αγαθότητα, το αίσθηµα δικαιοσύνης, τη συµπόνια, την
ευρεία αντίληψη, το ταλέντο στην εκµάθηση ξένων γλωσσών και τη κλίση
στα σπορ. Οι αρνητικές του όψεις περιλαµβάνουν τη τυφλή αισιοδοξία, τον
εξτρεµισµό, τη σπατάλη, τη φιληδονία, τη χαρτοπαιξία, την
εκκεντρικότητα, τη παρανοµία, την έπαρση, την αστάθεια, την
απερισκεψία και την ανάγκη για συνεχείς αλλαγές.

Ο Κρόνος, µε κυριαρχία στον Αιγόκερω και στον Υδροχόο, σχετίζεται µε

το δέρµα, τα οστά, τα δόντια, τη χοληδόχο κύστη, τα περιφερικά νεύρα και
το σχηµατισµό οξέων και αλάτων στις αρθρώσεις. Συνδέεται επίσης µε τη
καρτερία, την αντοχή, το ψύχος, τις ψυχικές αναστολές, τη συστολή, τη
µισαλλοδοξία, την αναπότρεπτη βαθµιαία αλλαγή, το χρόνο, τη
προχωρηµένη ηλικία, ακόµα και το θάνατο. Ο Κρόνιος τύπος είναι
πρακτικός, υπεύθυνος, υποµονετικός, φιλόδοξος, οικονόµος, σταθερός,
αξιόπιστος, φερέγγυος, µε µεγάλη αντοχή και αυτοπειθαρχία. Οι αρνητικές
του ιδιότητες είναι η µικροπρέπεια, η ιδιοτέλεια, η απληστία, η
απαισιοδοξία, η στενόµυαλη αντίληψη, ο δογµατισµός, η έλλειψη
συµπόνιας και η σκληρότητα. Πολλές φορές υποφέρει από κατάθλιψη και
από κακουχίες και έχει γενικά µια κλονισµένη υγεία.

¨Οσον αφορά τώρα τους νεώτερους, αόρατους στο µάτι, πλανήτες που
ανακαλύφθηκαν µε τηλεσκόπιο από τον 18ο αιώνα και µετά, τους έχουν
αποδοθεί οι παρακάτω ιδιότητες:

Ο Ουρανός, µε κυριαρχία στον Υδροχόο, σχετίζεται µε το κυκλοφοριακό

σύστηµα, τις σωµατικές αλλαγές, τη σεξουαλική διαστροφή, τη παράλυση
και τους σπασµούς, τη ξαφνική νευρική κατάρρευση, και µε τη σύγχρονη
επιστήµη και την επιστηµονική φαντασία. Οι θετικές του ιδιότητες
περιλαµβάνουν τον ανθρωπισµό, τη φιλική διάθεση, τη καλοσύνη, την
ανεξαρτησία, τη πρωτοτυπία,, την εφευρετικότητα, την ισχυρή θέληση,
την ευστροφία και την αντιπάθεια στους περιορισµούς. Οι αρνητικές του
ιδιότητες είναι η στρυφνότητα, η εκκεντρικότητα, η επιµονή στη
«διαφορά» του από τους άλλους, η διαστροφή και η ξεροκεφαλιά.

Ο Ποσειδώνας, µε κυριαρχία στους Ιχθείς, σχετίζεται µε τη σπονδυλική

στήλη, µε τις εγκεφαλικές και νευρικές λειτουργίες, µε τον υποθάλαµο του
εγκεφάλου, µε τα ναρκωτικά και τα δηλητήρια, τις φυλακές, τα
νοσοκοµεία, την καλλιτεχνική έµπνευση, το θρησκευτικό αίσθηµα, την
υποκριτική, τη ποίηση και το χορό. Οι θετικές του ιδιότητες είναι ο
ιδεαλισµός, η πνευµατικότητα, η φαντασία, η ευαισθησία, η λεπτότητα και
η καλλιτεχνική δηµιουργικότητα. Οι αρνητικές του ιδιότητες
περιλαµβάνουν τη δολιότητα, την ανεµελιά, τον υπεραισθηµατισµό, τη
φλυαρία, την αναποφασιστικότητα, τις αυταπάτες, το µη πρακτικό πνεύµα,
τον ακοινώνητο χαρακτήρα και τη φιλοπολεµικότητα.

ΟΙ Α∆ΕΝΙΚΟΙ ΤΥΠΟΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΝΤΝΕΫ ΚΟΛΛΙΝ

Κάθε αδένας σύµφωνα µε τον Ρόντνεϋ Κόλλιν έχει τρεις όψεις που
συνδέονται µε τα τρία νευρικά συστήµατα. Οι όψεις αυτές αρχίζουν να
λειτουργούν σε διαφορετικές στιγµές, ανάλογα µε την πλανητική διέγερση
που εξασκείται τότε. Η πρώτη και πιο στοιχειώδης όψη, που συνδέεται µε
την κληρονοµικότητα, τίθεται σε λειτουργία µέσω της διάταξης των
χρωµοσωµάτων στο ωάριο τη κρίσιµη στιγµή της σύλληψης και
προσδιορίζεται από τη διάταξη των πλανητών εκείνη τη στιγµή. Η διάταξη
αυτή αποφασίζει «ποια ακριβώς από τα άπειρα βοηθήµατα της ράτσας θα
κληρονοµήσει ο αυριανός άνθρωπος από τους γονείς και τους προγόνους
του».

Η δεύτερη όψη και αυτή που είναι βασικά υπεύθυνη για τον ατοµικό τύπο
του ανθρώπου, τίθεται σε λειτουργία στην επίσης κρίσιµη στιγµή της
γέννησης, «όταν το µωρό αποµακρύνεται ξαφνικά από τη µόνωση της
µήτρας της µητέρας του και εκτίθεται για πρώτη φορά στον αέρα και στην
άµεση επαφή µε την ηλιακή και πλανητική ακτινοβολία. Αυτή τη στιγµή οι
αδένες δέχονται ο καθένας µια διαφορετική και ακριβή διέγερση που τους
θέτει σε λειτουργία και καθορίζει τη θέση τους για τη ζωή».

Η τρίτη δυνατή όψη των αδένων µπορεί να τεθεί σε λειτουργία σε µια

επόµενη στιγµή της ζωής του ατόµου, την ακριβή ηµεροµηνία της οποίας
είναι δύσκολο να προσδιορίσουµε. Αυτή η τρίτη όψη συνδέεται µε τις
πιθανές ανθρώπινες λειτουργίες που αναπτύσσονται µε την ψυχική
ανάπτυξη του ατόµου.

Η πρώτη όψη των αδένων, επισηµαίνει ο Κόλλιν, προσδιορίζει τη

κληρονοµική ουσία, η δεύτερη την ατοµική ουσία και η τρίτη τη
πεµπτουσία, «τη κρυµµένη και πιθανή αρχή της ενότητας».

Αγνοώντας τη πρώτη και τη τρίτη όψη των αδένων, εστιαζόµαστε στη

δεύτερη µόνο όψη τους που προσδιορίζει και τον αντίστοιχο «τύπο» του
ανθρώπου. Θα πρέπει πάντως να τονισθεί ότι δεν µπορούν να υπάρχουν
εντελώς καθαροί τύποι, γιατί όλοι οι αδένες είναι απαραίτητοι για τη ζωή κι
επιπλέον αυτοί αλληλοεπηρεάζονται µεταξύ τους, έτσι ώστε να είναι
πρακτικά αδύνατο να αποµονώσουµε την επίδραση του ενός από τους
άλλους. Οι παρακάτω εποµένως περιγραφές των αδενικών τύπων είναι,
όπως σηµειώνει ο Κόλλιν, πλασµατικές και δεν αντιπροσωπεύουν ένα
τέλειο και ισορροπηµένο άτοµο. Σε ένα τέλειο άνθρωπο η δράση των
αδένων είναι πλήρως ισορροπηµένη και όσο πιο πολύ πλησιάζει κάποιος σε
αυτή την ισορροπία, τόσο δυσκολότερο γίνεται να τον κατατάξουµε σε ένα
τύπο. Ο ιδανικός οργανισµός είναι έτσι µια σύνθεση όλων των τύπων, ενώ
οι παρακάτω περιγραφές του Κόλλιν, οι περισσότερες των οποίων
βασίζονται στο βιβλίο του Louis Berman The Glands of Personality, θα
πρέπει να θεωρηθούν, όπως ο ίδιος τονίζει, απλά σαν «αδενικές
καρικατούρες».

Ο θύµος αδένας, στο κέντρο της αδενικής σπείρας µας, σχηµατίζει µια
µεγάλη σπογγώδη µάζα πάνω στον αναπνευστικό σωλήνα, κοντά στη
καρδιά. ∆ε γνωρίζουµε πολλά πράγµατα γι’ αυτόν, εκτός από το ότι παίζει
κάποιο σηµαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του οργανισµού στη διάρκεια της
παιδικής ηλικίας και ότι στις περισσότερες περιπτώσεις τείνει να ατροφήσει
µετά την εφηβεία, όταν τίθενται σε λειτουργία τα επινεφρίδια. Θεωρείται
σαν ο πιο «πρωτόγονος» από όλους τους αδένες και ο αντίστοιχος
ενδοκρινολογικός τύπος έχει ένα διαφανές, ροδόλευκο δέρµα, λεπτά
δόντια και κόκαλά και τη γενική εµφάνιση της όµορφης αδυναµίας ενός
υπερανεπτυγµένου παιδιού, του τύπου του Πήτερ Παν. Ο τύπος αυτός δεν
περιγράφεται συνήθως αστρολογικά, αν και φαίνεται να αντιστοιχεί στις
προσπάθειες διάκρισης ενός ηλιακού τύπου. Η θέση άλλωστε και η
λειτουργία του θύµου αδένα δείχνουν ότι είναι ο ρυθµιστής της αρχικής
αδιαφοροποίητης ζωικής διέγερσης που προέρχεται από τον Ήλιο.
Ο επόµενος αδένας, το πάγκρεας, σχετίζεται µε το λεµφικό σύστηµα και σε
συνεργασία µε το συκώτι ελέγχει τη πέψη της τροφής. Αντιπροσωπεύει την
«υγρή» φύση του ανθρώπου και συνδέεται έτσι µε την έλξη της Σελήνης.
Ένα µέρος του εκκρίνει την ορµόνη ινσουλίνη, η οποία βοηθά στην
αποθήκευση του σακχάρου και εργάζεται σε αντίθεση µε τα επινεφρίδια
που διέπουν την άµεση καύση της σε επείγουσες και ιδιαίτερα έντονες
συναισθηµατικές καταστάσεις. Έχει δηλαδή τη τάση (όπως παρατηρεί ο
Κόλλιν) να υγραίνει ή να σβήνει τη «φωτιά» της δραστηριότητας των
επινεφριδίων. Παρόλο που η σύγχρονη ενδοκρινολογία δεν διακρίνει τόσο
καθαρά έναν παγκρεατικό τύπο, σύµφωνα µε τον Κόλλιν, τα άτοµα µε
αυτή τη κυριαρχία «θα έχουν όλες τις µορφές της σάρκας τους γεµάτες και
στρογγυλές («φεγγαροπρόσωποι») από την αφθονία της λέµφου και θα
είναι παθητικά, κακόκεφα κι ενδοσκοπικά - όλα χαρακτηριστικά αντίθετα
από αυτά του θερµού, ρωµαλέου και βίαιου αδρεναλικού Άρειου τύπου. Οι
περιγραφές αυτές αντιστοιχούν στο Σεληνιακό τύπο µε τα χαρακτηριστικά
της µεταβλητότητας, αστάθειας και µελαγχολίας.

Στη συνέχεια έχουµε το θυρεοειδή αδένα που βρίσκεται στο λαιµό, κάτω
από τη καρωτίδα, ο οποίος ελέγχει την καύση του αέρα στην αναπνοή και
ρυθµίζει τη παραγόµενη θερµότητα. Όσο πιο έντονα λειτουργεί, τόσο πιο
ζωηρή και νευρική είναι η παρουσία του ατόµου. Ο αντίστοιχος
ενδοκρινολογικός τύπος περιγράφεται σαν ισχνός, σαφώς διαγεγραµµένος,
µε πυκνά µαλλιά, φωτεινά µάτια και δόντια, ταχύς στην αντίληψη και στη
βούληση, παρορµητικός µε τάση για ξεσπάσµατα κρίσεων, αεικίνητος,
πάσχοντας από αϋπνία και ανεξάντλητος. Αντιστοιχεί εποµένως στον
αεριώδη ή αιµατώδη Ερµαϊκό τύπο της αστρολογίας.

Οι µικροσκοπικοί τώρα παραθυρεοειδείς αδένες, που βρίσκονται πάνω στο

θυρεοειδή και ενεργούν σαν το συµπληρωµατικό του, λειτουργούν ενάντια
σε αυτόν προωθώντας το µεταβολισµό του σταθεροποιητικού στοιχείου
ασβεστίου και του µεσολαβητικού στοιχείου φωσφόρου. Με
υποανάπτυκτους τους παραθυρεοειδείς αδένες του το άτοµο γίνεται
παθολογικά νευρικό και υπερευαίσθητο, ακόµα και στο ηπιότερο ερέθισµα.
Οι αδένες αυτοί «εντείνουν την παθητική, αδρανή ζωή, παράγουν
σταθερότητα, µυϊκό τόνο και νεύρο, µια κατά κάποιο τρόπο ευαίσθητη
ηρεµία και µια θερµή παθητικότητα». Συνδέονται µε τη κυκλοφορία του
αίµατος, τη δόµηση των ιστών και την αύξηση του όγκου. Αντιστοιχούν
αστρολογικά στον Αφροδισιακό τύπο.

Τα επινεφρίδια τώρα είναι δυο µικρές κάψουλες πάνω στα νεφρά.

Αποτελούνται από δύο µέρη: τον πυρήνα ή κεντρικό τµήµα που εκκρίνει
µια ορµόνη που προκαλεί τα φαινόµενα που συνδέονται µε το φόβο και τη
φυγή και το κέλυφος ή φλοιό που εκκρίνει µια άλλη ορµόνη που προκαλεί
εκδηλώσεις οργής και εριστικότητας. Και οι δυο, πιθανά µέσω του βασικού
στοιχείου τους Κάλιο, προκαλούν µια γενική ανύψωση του τόνου και της
ευαισθησίας του οργανισµού. Είναι οι αδένες του «πάθους» και εκφράζουν
γενικά το βασικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ο αντίστοιχος
αδρεναλικός τύπος έχει ένα µελαψό δέρµα ή ένα δέρµα µε φακίδες, είναι
τριχωτός και έχει συχνά µαλλιά µε ασυνήθιστο χρώµα: µαύρα για τους
Σκανδιναβούς, κίτρινα για τους Λατίνους ή κόκκινα για άλλους λαούς. Έχει
επίσης κοφτερά δόντια, ένα χαµηλό όριο τριχοφυίας και είναι ρωµαλέος,
ενεργητικός και εµπαθής, µε άλλα λόγια ο παραδοσιακός πολεµικός Άρειος
τύπος.

Οι επόµενοι δυο αδένες σχηµατίζουν όπως ο θυρεοειδής µε τους

παραθυρεοειδείς ένα ζευγάρι αδένων που ελέγχει ο ένας τις
συµπληρωµατικές ιδιότητες άλλου. ∆ηµιουργούν µαζί τους δυο λοβούς της
υπόφυσης, ενός µικρού οργάνου στο µέγεθος του κουκουτσιού του
κερασιού που βρίσκεται σε έναν οστέινο θάλαµο πίσω από τη γέφυρα της
µύτης («τρίτο µάτι»). Η οπίσθια υπόφυση, στη δράση της οποίας παίζει
βασικό ρόλο το στοιχείο νάτριο, ελέγχει τους ακούσιους µυς του
εσωτερικού, ενστικτώδους µέρους του οργανισµού και ιδιαίτερα αυτούς
των εντέρων, της ουροδόχου κύστης και της µήτρας. Ρυθµίζει επίσης τη
παραγωγή γάλακτος για θηλασµό και είναι γενικά ο αδένας των µητρικών
ιδιοτήτων. Ο αντίστοιχος ενδοκρινολογικός τύπος είναι κοντός,
στρογγυλεµένος, παχύς, µε µεγάλο κεφάλι, γερµένο στη κοιλιά και λίγες
τρίχες στο σώµα. Οι διαθέσεις και δραστηριότητές του τείνουν προς το
ρυθµό και την περιοδικότητα, µε µια κλίση για τη ποίηση και τη µουσική.
Είναι χαρούµενος, εύθυµος και ανεκτικός και αντιστοιχεί στο κλασσικό
αστρολογικό τύπο του ∆ία.

Η πρόσθια τώρα υπόφυση προωθεί, κατ’ αντιστοιχία µε την οπίσθια, τα

ανδρικά χαρακτηριστικά. Συνδέεται µε το ερειστικό σύστηµα και µε τη
λειτουργία της αφηρηµένης σκέψης και της λογικής. Η υπερβολική της
έκκριση καταλήγει σε µια ανώµαλη αύξηση των µακρών οστών και
ιδιαίτερα των αρθρώσεων και των άκρων του σώµατος, όπως των χεριών,
των ποδιών και του πηγουνιού (ακροµεγαλία). Ο αντίστοιχος τύπος έχει
µακρά κόκαλα µε ένα δυνατό σκελετό και µεγάλους σταθερούς µυς, µακρύ
κεφάλι, τραχύ πρόσωπο, προεξέχουσα µύτη, τετράγωνο σαγόνι,
προεξέχοντα µήλα και µεγάλα δόντια. Έχει επίσης µια ικανότητα στη
µάθηση, στον αυτοέλεγχο και στην κυριαρχία του περιβάλλοντός του.
Αντιστοιχεί στο φλεγµατικό ή Κρόνιο τύπο της αστρολογίας.

Παρατηρούµε ότι οι έξη προηγούµενοι αδένες περιλαµβάνουν τρία ζεύγη

που το καθένα περιέχει ένα αρσενικό και ένα θηλυκό στοιχείο, τα οποία
αλληλοσυµπληρώνονται, αλλά και αντιµάχονται µεταξύ τους: τα
επινεφρίδια και το πάγκρεας ή ο Άρης εναντίον της Σελήνης, ο θυρεοειδείς
και οι παραθυρεοειδείς ή ο Ερµής εναντίον της Αφροδίτης και η πρόσθια
και οπίσθια υπόφυση ή ο Κρόνος εναντίον του ∆ία, σχηµατίζοντας έτσι
µεταξύ τους µια πλήρη και τέλεια ισορροπηµένη εξάδα, ενώ µαζί µε τον
θύµο αδένα αποτελούν µια πλήρη επτάδα.

Με τις γονάδες ή τους σεξουαλικούς αδένες τώρα, οι οποίοι κατέχουν στην

αδενική σπείρα την ίδια θέση που κατέχει ο Ουρανός στο Ηλιακό Σύστηµα,
αρχίζει µια νέα οκτάβα, όπως ακριβώς και στο Ηλιακό Σύστηµα µε τον
Ουρανό (οι τρεις αόρατοι στο µάτι πλανήτες, Ουρανός, Ποσειδώνας και
Πλούτωνας, ανήκουν σε αυτή ακριβώς τη νέα πλανητική οκτάβα. Ας
σηµειωθεί ότι σε οποιονδήποτε πλανήτη και να βρεθούµε, οι ορατοί
πλανήτες θα είναι πάντα πέντε, γιατί µε τη µετακίνησή µας αυτή κάποιος
πλανήτης θα γίνεται αόρατος και κάποιος άλλος ορατός και µαζί µε τον
Ήλιο και το δορυφόρο ή δορυφόρους τους θα έχουµε έτσι πάντα µια
επτάδα «ορατών» πλανητών). Όπως επισηµαίνει τώρα ο Κόλλιν «κάθε
άλλος αδένας επηρεάζει το σεξ, δανείζει το χρώµα του στο σεξ και
προσπαθεί να εµφανιστεί σαν σεξ. Για να καταλάβουµε όµως το σεξ στην
καθαρότητά του πρέπει να το διαχωρίσουµε από τον αφροδισιακό
αισθησιασµό των παραθυρεοειδών αδένων, από το άρειο πάθος των
επινεφριδίων, από τη µητρική στοργή της οπίσθιας υπόφυσης και από την
κρόνια κυριαρχία του πρόσθιου λοβού. Το σεξ πρέπει να είναι κάτι
διαφορετικό και πιο ουσιαστικό από όλα αυτά. Πρέπει να συνδέεται µε τη
θεµελιώδη αρχή των δυο φύλων και µε την από κοινού ικανότητά τους για
δηµιουργία. Θα περιλαµβάνει επίσης όλα τα βαθύτερα συναισθήµατα που
προέρχονται από αυτή την αλληλεπίδραση και τα οποία εκτός από τα
παιδιά του σώµατος γεννούν τη µουσική, τη ποίηση, τις τέχνες και την
υψηλόφρονη επιδίωξη του ανθρώπου να δηµιουργήσει αµιλλώµενος το
∆ηµιουργό του».

Ο τελευταίος αδένας πάνω στη σπείρα µας, η µυστηριώδης επίφυση, που

αντιστοιχεί στο Ποσειδώνα, είναι θαµµένος στο κέντρο του εγκεφάλου και
συνδέεται µε τα πιο λεπτά ψυχικά συστήµατα του ανθρώπου. Μόνη αυτή
ανάµεσα στους άλλους αδένες είναι ενιαία παρά διπλή στη µορφή και γι’
αυτό έχει θεωρηθεί στο παρελθόν σαν το µέρος όπου επιτυγχάνεται η
ενότητα ή ισορροπία και σαν η έσχατη έδρα της ψυχής (Καρτέσιος). Από
τη µεριά του ο Λεονάρδο ντα Βίντσι τη θεώρησε σαν το όργανο «της
κοινής αίσθησης», δηλαδή, εξηγεί ο Κόλλιν, «µιας αίσθησης κοινής σε όλες
τις λειτουργίες και τα όντα και η οποία θα αποκάλυπτε την ενότητά τους».

Η επίφυση είναι ένας κωνοειδής ιστός, τα νευρικά κύτταρα του οποίου

περιέχουν µια χρωστική ουσία όµοια µε αυτή του αµφιβληστροειδούς
χιτώνα και ο οποίος συνήθως απολιθώνεται µετά την εφηβεία, λόγω
εναπόθεσης αλάτων ασβεστίου. Καθώς προχωρά αυτή η διαδικασία οι µυς
φθείρονται και αντικαθίστανται από λίπος. Πρακτικά δε γνωρίζουµε ούτε
µπορούµε να υποθέσουµε τίποτα για τις λειτουργίες της και το µόνο που
µπορούµε να πούµε είναι ότι αυτές οι λειτουργίες είναι δυνητικές και δεν
έχουν ακόµα πραγµατοποιηθεί και πραγµατοποιούνται µόνο σε ένα άτοµο
που έχει αναπτύξει την αυτοσυνείδηση.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι όλοι οι τύποι είναι απαραίτητοι για το κόσµο. Το

γεγονός ότι µερικοί από αυτούς είναι φανερά ασυµβίβαστοι, ενώ µερικοί
άλλοι έλκονται ακαταµάχητα µεταξύ τους ή ότι µερικοί θέλουν να είναι πιο
έντονα αυτό που είναι, ενώ άλλοι επιθυµούν συνεχώς να γίνουν τα
αντίθετά τους, µπορεί να εξηγηθεί, σύµφωνα µε τον Κόλλιν, µόνον όταν
θεωρήσουµε την ανθρωπότητα σαν ένα «κόσµο», σαν ένα δηλαδή «πλήρες
ον που περιέχει µέσα του όλες τις δυνατότητες, µαζί µε αυτές της
αυτοσυνείδησης και του αυτοµετασχηµατισµού». Ένας τέτοιος κόσµος
αποτελείται από τρία µέρη, καθένα από τα οποία δέχεται ένα διαφορετικό
είδος τροφής ή συντήρησης απέξω και από έξη βασικές λειτουργίες που
χωνεύουν, µετασχηµατίζουν, χρησιµοποιούν και συνδυάζουν αυτές τις
τρεις τροφές, δηµιουργώντας από αυτές όλη την ενέργεια, την ύλη και τη
κατανόηση που αυτός χρειάζεται. Οι έξη αυτές λειτουργίες και οι τρεις
τροφές δηµιουργούν µαζί διάφορες εσωτερικές διαδικασίες που
αναπτύσσονται σύµφωνα µε το νόµο των οκτάβων. Στο «κόσµο» τώρα της
ανθρωπότητας, η οποία τρέφεται µε υλική τροφή, αέρα και εντυπώσεις, οι
διαφορετικοί τύποι των ανθρώπων αποτελούν τις εξίσου ουσιαστικές αν
και εντελώς διαφορετικές λειτουργίες του, «µε τη κάθε λειτουργία να έχει
τις δικές της έµφυτες ικανότητες, δυνατότητες και αδυναµίες και µια
συγγένεια προς ένα διαφορετικό και ξεχωριστό µέρος του σύµπαντος».

Στο Ηλιακό Σύστηµα µπορούµε να θεωρήσουµε µια «κυκλοφορία» του

ηλιακού φωτός µεταξύ των πλανητών, το οποίο αυτό φως ανακλάται µε
µια ελαττούµενη λαµπρότητα από τη Σελήνη, την Αφροδίτη, τον Ερµή, στο
εσωτερικό της γήινης τροχιάς και µετά µε µια αυξανόµενη πάλι
λαµπρότητα από το Κρόνο, τον Άρη και το ∆ία στο εξωτερικό της γήινης
τροχιάς. Αυτή η κυκλοφορία του φωτός είναι µια κίνηση από τη
µεγαλύτερη λαµπρότητα που γνωρίζουµε, του Ηλίου, µέχρι την
αορατότητα και ξανά πίσω στη λαµπρότητα. Σε αυτό το παλµό ανάµεσα
στο σκοτάδι και στη λαµπρότητα εµπλέκονται και συνδέονται συνεχώς
µεταξύ τους όλα τα µέρη του Ηλιακού Συστήµατος. Όπως η κυκλοφορία
του αίµατος ενώνει όλα τα όργανα του ανθρώπινου σώµατος, έτσι και η
κυκλοφορία του φωτός στο Ηλιακό Σύστηµα ενώνει τις πλανητικές σφαίρες
δηµιουργώντας ένα ενιαίο όλον.

Αν αντικαταστήσουµε στη σειρά των πλανητών στη κυκλοφορία του φωτός

(Σελήνη, Αφροδίτη, Ερµής, Κρόνος, Άρης, ∆ίας) τους πλανήτες µε τους
αντίστοιχους πλανητικούς τύπους τους, θα πάρουµε µια αντίστοιχη
κυκλοφορία διά µέσου των πλανητικών τύπων. Αυτή η κυκλοφορία
συνδέει όλη την Ανθρωπότητα, ρέοντας µέσα από όλους τους τύπους από
τους οποίους αυτή αποτελείται, µε µια ορισµένη όµως σειρά.

Η κυκλοφορία αυτή αναφέρεται στη δυνατότητα των ανθρώπων να

ξεφύγουν από τον περιορισµό του τύπου τους και να περάσουν σε µια
διαφορετική λειτουργία της ανθρωπότητας. Αυτό δεν αναφέρεται σε κάτι
που µπορεί να συµβεί στη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου, αλλά σε
κάποια κοσµική κίνηση στη κλίµακα όλης της ανθρωπότητας και στον
ατοµικό άνθρωπο θα φανεί απλώς σα µια τάση. Αυτή όµως η τάση,
παρατηρεί ο Κόλλιν εµφυτευµένη µέσα του από τη κοσµική κυκλοφορία
της ανθρωπότητας, θα αντιπροσωπεύει γι’ αυτόν προσωπικά τη βελτίωση,
δηλαδή την κατεύθυνση της ανάπτυξης. Ο αδιάλλακτος έτσι σεληνιακός
τύπος πρέπει να αποκτήσει τη ζεστασιά και τη συµπάθεια του
αφροδισιακού τύπου. Ο τεµπέλης αφροδισιακός τύπος µε τη σειρά του
πρέπει να καλλιεργήσει τη ταχύτητα και σβελτάδα του ερµαϊκού τύπου. Ο
αεικίνητος τώρα ερµαϊκός τύπος πρέπει να µάθει την ευρύτητα και τη
σοφία του κρόνιου τύπου. Ο ενδοσκοπικός κρόνιος τύπος πρέπει µε τη
σειρά του να αποκτήσει το θάρρος και το σθένος του άρειου τύπου. Ο
καταστροφικός τώρα άρειος τύπος πρέπει να αποκτήσει την ηρεµία και τη
γοητεία του τύπου του ∆ία και τέλος ο ραδιούργος τύπος του ∆ία θα πρέπει
να ξαναµάθει τη ψυχρή ενστικτώδη βεβαιότητα του σεληνιακού τύπου, σε
ένα ανώτερο τώρα επίπεδο.

Αυτό δε σηµαίνει ότι µερικοί τύποι είναι αντικειµενικά καλύτεροι από

άλλους, ότι δηλαδή οι άνθρωποι που είναι µπροστά από το δικό µας τύπο
είναι γενικά πιο προχωρηµένοι από εµάς και τους υπόλοιπους ανθρώπους
του τύπου µου. Ο επόµενος τύπος είναι µπροστά από µας µόνο στον
προσωπικό µας δρόµο. Όλοι οι τύποι είναι ίσοι, όλοι είναι απαραίτητοι και
όλοι έχουν την ίδια δυνατότητα της κίνησης ή της στασιµότητας. Αυτό
που έχει σηµασία, παρατηρεί ο Κόλλιν, δεν είναι να είσαι αυτός ή ο άλλος
τύπος, αλλά να είσαι τέλειος στο τύπο σου, να αναγνωρίζεις τους άλλους
και να µην κρυσταλλώνεσαι σε κανένα. Επίσης θα ήταν ίσως σωστότερο να
θεωρούσαµε τα άτοµα σαν µεταβαλλόµενες τριάδες τριών διαδοχικών
τύπων µε το κέντρο βάρους τους στον µεσαίο τύπο, δηλαδή π.χ. σα
σεληνιακό-αφροδισιακό-ερµαϊκό ή σα κρόνιο-αρειανό-∆ίιο τύπο, παρά σαν
ένα µόνιµο αποκλειστικά τύπο.

Στο Ηλιακό Σύστηµα η κυκλοφορία του φωτός αντιπροσωπεύει µια αύξηση

και µια µείωση της φωτεινότητας. Ανάλογα οι άνθρωποι κινούνται σαν
τους πλανήτες είτε προς τη φωτεινότητα είτε προς την αφάνεια. Αν
επανεξετάσουµε τους γνωστούς µας ανθρώπους, θα νιώσουµε ότι µερικοί
από αυτούς πρέπει να αποκτήσουν µεγαλύτερο θάρρος και να «λάµψουν»
βγαίνοντας από τη σηµερινή τους αφάνεια, ενώ αντίθετα µερικοί άλλοι θα
πρέπει να γίνουν λιγότερο εκδηλωτικοί και φανταχτεροί και περισσότερο
αφανείς.

Γενικά είναι πολύ αβέβαιο το πόσο πραγµατικά µπορεί να προχωρήσει ένας

άνθρωπος µόνος του προς τον επόµενο τύπο, χωρίς τη βοήθεια µιας
εσωτερικής σχολής. Η συµπεριφορά του όµως προς τους άλλους τύπους,
τόσο προς αυτούς που αφήνει πίσω του, όσο και προς αυτούς προς τους
οποίους πορεύεται, µπορεί να αλλάζει πάρα πολύ. Αυτή ακριβώς η
συµπεριφορά του µπορεί να χρησιµεύσει σαν ένας δείκτης για το βαθµό
της συνειδητότητάς του.

Ο πιο πρωτόγονος, τελείως υποκειµενικός τύπος ανθρώπου αισθάνεται τις

αντιδράσεις του τύπου του σαν τις µόνες σωστές και κανονικές και σαν
εσφαλµένες τις δράσεις όλων των υπόλοιπων τύπων ή, αν είναι µια
αδύναµη και ανεπαρκής προσωπικότητα, µπορεί να αισθανθεί ακριβώς το
αντίθετο. Ένας κάπως πιο ανεπτυγµένος άνθρωπος θα παρατηρήσει ότι
έχει µια φυσική συµπάθεια και κατανόηση για ορισµένους τύπους και µια
φυσική αντιπάθεια και έλλειψη κατανόησης για άλλους. Μπορεί επίσης σε
διαφορετικούς χρόνους να αισθανθεί µέσα του τελείως διαφορετικές και
αντιφατικές αντιδράσεις. Χωρίς να γνωρίζει γιατί, θα κουράζεται κατά
διαστήµατα από τις ιδιότητες του τύπου του και θα βαριέται τις αντιδράσεις
του. Θα ανακαλύψει επίσης να εκδηλώνονται µέσα του σποραδικά οι πιο
µηχανικές εκδηλώσεις του τύπου προς τον οποίο πορεύεται. Ο
αφροδισιακός τύπος θα αναπτύξει έτσι µια προτίµηση προς την άσκοπη
κίνηση, ο ερµαϊκός θα εντρυφεί στην αόριστη σκέψη και ο κρόνιος τύπος
θα παραδίδεται σε αρειανούς θυµούς κ.ο.κ.

Ένας τέτοιος άνθρωπος, παρατηρεί ο Κόλλιν, έχει γίνει ήδη λιγότερο

υποκειµενικός, λιγότερο παγιωµένος και αρχίζει να αντιλαµβάνεται
αµυδρά. ότι υπάρχει ένα σύστηµα τύπων, παρόλο που δεν µπορεί να το
συλλάβει τέλεια. Η πορεία του πάντως προς τον επόµενο τύπο, εάν
υπάρχει, είναι ακόµα µηχανική, κινείται δηλαδή µόνο προς τις αδύναµες ή
εύκολες εκδηλώσεις αυτού του τύπου και προσπαθεί να ξεφύγει µόνο από
τις πιο οδυνηρές ή ανιαρές όψεις του δικού του τύπου.

Το επόµενο στάδιο ανάπτυξης, στο οποίο ένας άνθρωπος σπάνια φτάνει

χωρίς την ειδική βοήθεια µιας «σχολής» και µιας κατάλληλης
προπαρασκευής, είναι αυτό στο οποίο αυτός «καταλαβαίνει πλήρως ότι
υπάρχει ένα σύνολο τύπων στο οποίο είναι όλοι εξίσου απαραίτητοι και
πολύτιµοι, ο οποίος έχει ανακαλύψει το δικό του τύπο και αυτόν προς τον
οποίο κινείται και ο οποίος κάνει συνειδητές προσπάθειες να εγκαταλείψει
τον πρώτο και να επιτύχει τον δεύτερο».

Ένας τέτοιος άνθρωπος θα µεταβάλλει σηµαντικά τις µηχανικές του

αντιδράσεις ανάµεσα στον ένα και στον άλλο τύπο και θα αρχίσει να
δέχεται τους άλλους έτσι όπως ακριβώς είναι, χωρίς να τους θεωρεί
τελείως άχρηστους ή εκνευριστικούς. Θα αρχίσει να καταλαβαίνει τον
πραγµατικό ρόλο των ανθρώπων και θα αλλάξει συγχρόνως εντελώς τη
συµπεριφορά του προς τον εαυτό του, απορρίπτοντας τις µηχανικές του
αντιδράσεις. Θα θεωρήσει επίσης όλες τις ανώτερες δυνατότητες και
ευθύνες του τύπου προς τον οποίο πορεύεται σαν κάτι που πρέπει να
δηµιουργήσει σκόπιµα µέσα του. Θα αναλάβει εποµένως µια διπλή
εσωτερική εργασία: να σκοτώσει το παλιό και να δηµιουργήσει το
καινούργιο µέσα του. Όπως παρατηρεί ο Κόλλιν, «το πρώτο θα είναι πολύ
οδυνηρό και το δεύτερο πολύ κοπιαστικό. Θα καταλάβει όµως ότι αυτός ο
πόνος και αυτή η προσπάθεια είναι ακριβώς που µπορούν να γεννήσουν τη
δύναµη για να τον κάνουν να κινηθεί».

Ένας τέτοιος άνθρωπος αρχίζει να κινείται συνειδητά µαζί µε το κοσµικό

ρεύµα και αρχίζουν να εµφανίζονται έτσι µπροστά του εντελώς καινούργιες
δυνατότητες. Απαλλασσόµενος επίσης από την αδύναµη πλευρά του
αποµακρυνόµενου τύπου του, θα δει ότι µπορεί παρόλα αυτά «να πάρει
µαζί του όλη την ουσία της εµπειρίας και της κατανόησης που απέκτησε
απ’ αυτόν. Κινούµενος δε χάνει τίποτα άλλο από τον περιορισµό του. Η
πρόοδός του προς µια κατανόηση του συνόλου επιταχύνεται έτσι τεράστια
και µπορεί αυτός, ακόµα και στη διάρκεια µιας µόνο ζωής, να ολοκληρώσει
µε λίγη τύχη και βοήθεια τις εργασίες του και να συγκεντρώσει την
εµπειρία πολλών διαφορετικών τύπων. Η κίνησή του είναι µια
συγκέντρωση εµπειρίας για τη διεύρυνση της συνείδησης».
Στο τελικό στάδιο αυτής της κίνησης, συµπληρώνει ο Κόλλιν, από τον τύπο
του ∆ία πίσω στο σεληνιακό τύπο, αλλά σε ένα ανώτερο τώρα επίπεδο,
εµφανίζεται µια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δυνατότητα: «Στο Ηλιακό
Σύστηµα, η θέση της Σελήνης καταλαµβάνεται επίσης στην επόµενη ή
αόρατη οκτάβα από το πλανήτη Ποσειδώνα. Έτσι µπορούµε να πούµε ότι η
σωστή κίνηση για το τύπο του ∆ία είναι προς τα πίσω προς το σεληνιακό
τύπο, αλλά προς τα µπροστά, προς ένα έβδοµο (αν δε ληφθεί σαν τύπος ο
Ηλιακός) και µέχρι τώρα δυνητικά µόνο Ποσειδώνειο τύπο. Αν
αναλογιστούµε τη συγγένεια του Ποσειδώνα µε την επίφυση και µέσω
αυτής µε τη διαδικασία γενικά της αναγέννησης, θα καταλάβουµε ότι ο
Ποσειδώνειος τύπος θα µπορούσε να σηµαίνει ένα εντελώς νέο είδος
ανθρώπου στον οποίο έχουν καρποφορήσει οι προσπάθειες για τη
συνείδηση και έχουν αναπλάσει το σώµα του σύµφωνα µε τις καινούργιες
δυνάµεις και τα αποτελέσµατα της χρήσης τους»

Η κίνηση του ανθρώπου στην εσωτερική κυκλοφορία των τύπων της

ανθρωπότητας είναι σύµφωνα µε τον Κόλλιν προς τη συνείδηση, προς τη
δηµιουργία µιας ψυχής (στο σύστηµα του Γκουρντζίεφ που ακολουθεί ο
Ουσπένσκυ και ο Κόλλιν η ψυχή δεν είναι κάτι που υπάρχει a priori σε
κάθε άνθρωπο, αλλά κάτι το οποίο πρέπει να αποκτηθεί µε εσωτερική
εργασία και «τριβή»). Η ψυχή είναι αυτή ακριβώς που ενώνει όλους τους
τύπους, τους συµβιβάζει και δίνει τη κατανόηση τόσο των µερών όσο και
του όλου. Σε αυτό το σηµείο που ένας άνθρωπος αποκτά συνείδηση του
εαυτού του, συνοψίζει ο Κόλλιν, αυτός αρχίζει να απορροφά τις τρεις
τροφές (υλική τροφή, αέρα, εντυπώσεις) µε τη συνειδητή πια παρά µε την
ασυνείδητη όψη τους. Κάνοντάς το αυτό διακρίνει πίσω από τις
συνειδήσεις τους το ανώτερο σχέδιο και αρχίζει να συµµετέχει σε αυτό.

∆ηµ. Ευαγ.

Βιβλιογραφία

Η Θεωρία των Ουράνιων Επιδράσεων του Ρόντνεϋ Κόλλιν. Εκδόσεις

Πύρινος Κόσµος, 1993

Η Μεγάλη Αστρολογία των Derek & Julia Parker, Εκδόσεις Α. Τερζόπουλου,

1979