ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Γυναίκα εσύ, που σε καταδιώκει ο αρχαίος καιρός

Που προσπάθησες ελεύθερη να είσαι σε μια πατρίδα και σε έσυραν σκλάβα και εξόριστη
σε τόπους εχθρικούς. Και δυστύχησες.
γυναίκα εσύ, που αγάπησες και δόθηκες παράφορα στον έρωτα κι αγκάλιασες σφιχτά
πύρινη την προδοσία...και κάηκες.

Γυναίκα εσύ, που μίσησες όσους δεν αγαπούν, ωραία ,ευγενική, γενναία κι ανυποχώρητη
αγάπη… και πέθανες.

Γυναίκα εσύ, την ομορφιά σου πόθησαν και φθόνησαν άνθρωποι και θεοί ,
κρίνο λευκό κι ολάνθιστο, που βίαια το έκοψε χέρι τρεμάμενο από την επιθυμία γενναίου
άντρα και το ‘ λουσε στο αίμα…. και ατιμάστηκες.

Θυσία έγινες ,θυσία είσαι. Σε ανίερους βωμούς σφαγιάστηκες: στον πόλεμο, το μίσος,την
εξουσία, τον άπιστο έρωτα, την προδοσία. Κι έδωσες τα πλούτη σου να λυτρωθείς και να
λυτρώσεις και πρόσφερες θυσίες: αγάπη, ,έρωτα, πίστη, συμπόνια, συγχώρεση. Ύψωσες
τότε και την ψυχή σου μα ποιον τάχα εξευμένισες; Ποιος άνθρωπος και ποιος θεός δέχτηκε
την προσφορά σου; Την απουσία σου, την έλλειψή σου ποιος νοιάστηκε; Μες στους αιώνες
περπατάς με τάματα και προσευχές και μια μεγάλη διάπλατη αγκαλιά για να χωρέσει
μέσα η ζωή και τα παιδιά σου.

Εκάβη, Ελένη, Αντιγόνη, Μήδεια… γυναίκα εγώ ,γυναίκες σας γέννησα ,θυσία στους
αιώνες ,για να υπερασπιστείτε τη ζωή, να γίνετε ζωή. Στα σπλάχνα σας φωλιάζουν μωρά,
όνειρα κι ελπίδες καρτερικά λαχταρώντας το πρώτο φως της μέρας να αντικρίσουν και
κάθε γέννας ανείπωτος ο πόνος και άγρια η χαρά.

Στη μνήμη σας σήμερα εγώ θα πορευτώ, ντυμένη με το λευκό μου φόρεμα, θα πιστέψω
και πάλι στην καλοσύνη και την αγάπη, θα αγαπήσω την ομορφιά και τη χαρά ,θα χαρώ με
την αγνότητα, θα αρνηθώ πεισματικά ό ,τι σας πόνεσε ,ό ,τι μας πονάει…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κοιμάστε σε κρεβάτια φορτωμένα με γεννήτορες που σας γυρεύουν να μιλήσετε έναν λόγο
παρήγορο για όλες τις γενιές που ακολούθησαν τα βήματά σας. Με ματωμένα βλέμματα
αγρυπνούν προσμένοντας την καινούρια οδύνη που θα γεννήσει την επόμενη ελπίδα.

Ελάτε κόρες μου ,σηκωθείτε να δείτε τις κόρες τις δικές σας ,δεν πήγαν μακριά, ελάχιστα
βήματα στο μέλλον έκαναν. Σέρνουν βαρύ το βήμα τους ,σε ναρκοπέδια περπατούν με
ακρωτηριασμένα κορμιά και λαβωμένες ψυχές. Κατρακυλούν από τη μια άβυσσο στην
άλλη… Δε χάνεται όμως ποτέ η ελπίδα . Τα δάκρυά τους ποτίζουν τους σπόρους μιας
μελλοντικής ευτυχίας

Κοίτα Εκάβη, οι πόλεμοι δεν κόπασαν ποτέ, οι κόρες σου θρηνούν ακόμα τα παιδιά τους,
στάσου γερά στη γη και δώσε τους κουράγιο, δώστους υπόσχεση πως άλλη μάνα δε θάψει
το παιδί της.

Ελένη, ωραία εσύ, την ομορφιά σου κανείς δεν ξέχασε ποτέ, ησύχασε, όλοι το ξέρουν, ποτέ
δεν απάτησες, ποτέ δεν πάτησες στην Τροία, σκούπισε τα δάκρυά σου, οι πόλεμοι δε
γίνονται πια για σένα, κανείς δεν έχει την καρδιά να πολεμήσει για την ομορφιά, τυφλό
είναι το μίσος που πνίγει στο αίμα τους αθώους σε άναντρους πολέμους, για ίσκιους
άπιαστους αφανίζονται οι άνθρωποι, καλή μου .

Σκοτώνουν τα παιδιά τους ,Μήδεια, ήρωες και ελευθερωτές αυτοί και όχι παράφρονοι
φονιάδες, ,μίλα τους για τη ζωή τη χαρά και τον έρωτα, ίδιος με κατακόκκινο
τριαντάφυλλο ,τα αγκάθια του μάτωσαν τα χέρια τα δικά σου ,εσένα, της πιο ένοχης και
πιο δυστυχισμένης. Τι άλλο έκανες από το να αγαπάς αυτόν που δε σ’ αγάπησε;

Φώναξε δυνατά Αντιγόνη, να ακουστείς μέχρι την άκρη του κόσμου, μέχρι το τέλος του
χρόνου, «δε γεννήθηκα για να μισώ , αλλά για να αγαπώ μαζί με άλλους». Εσύ όρια στην
αγάπη δεν έβαλες και γνώρισες την αξία της θυσίας. Φώναξε θαρραλέα το όνομά σου, δείξ’
τους τον τρόπο να αγαπούν…

Υψώστε τα χέρια σας στον ουρανό, κοιτάξτε τον ήλιο στο πρόσωπο , προσευχηθείτε για
τις κόρες και τους γιους σας, στείλτε κραυγή ικεσίας, να σας ακούσει κάθε πόθος, κάθε
φόβος και όλες οι μακρινές απέραντες ελπίδες. Απλώστε σε όλους τους ανέμους πανιά για
την ελευθερία, την ειρήνη, την αγάπη, τη γαλήνη, δείξτε τον τρόπο να αγγίξουμε την
αλήθεια, να γίνει η δική σας θυσία η λύτρωση μας.