При дискусија за различните приоди на баферирање, важно е да

се направи разлика помеѓу два типа на влезно/излезни уреди:

блок-ориентирани и поточно-ориентирани.

Блок-ориентиран уред ги внесува информациите во блокови кои

се најчесто од ограничена големина, и траснферите се прават
еден-по-еден блок. Генерално, возможно е да се референцираат
податоците по нивниот број на блок. Дисковите и USBњата се
најчест пример за блок-ориентирани уреди.

Поточно-ориентираните уреди ги внесуваат и изнесуваат

информациите како поток од бајти, без блоковска структура.
Терминалите, принтерите, комуникациските порти, маус и други
насочувачки уреди кои не се секундарен склад се поточно-
ориентирани.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
--

Single buffer

Наједноставниот начин на подршка која ОС може да ја понуди е

едниченото баферирање (Single buffer). Кога кориснички процес
ќе прати I/O барање, ОС му доделува бафер во системскиот дел
на главната меморија до операцијата.

За блок-ориентираните уреди, единечен бафер може да се опише

како: Внатрешните траснфери се направени во системскиот
бафер. Кога одреден траснфер е завршен, процесот го
преместува блокот во корисничкиот простор и веднаш праќа
барање за друг блок. Оваа постапка се нарекува читање унапред
или предвиден влез; направено е со очекување дека блокот ќе
биде евентуално потребен. За различни типови на пресметки, ова
e разумна претпоставка повеќе пати од времето бидејќи
пристапот до податоците е обично секвенцијален.

За поточно-ориентираните уреди, шемата на единечен бафер

може да се престави како линја-по-линија или како бајт-по-бајт.
Линија-по-линија операцијата е соодветна за терминалите со
режим на лизгање( познати и како глупави терминали). Со оваа
форма на терминали, корисничкиот влез е линија-по-линија, со
знаме за остаток кое сигнализира крај на линијата и излезот е
прикажан исто така како линија по линија. Линискиот принтер е
уште еден пример за таков уред. Бајт-по-бајт операциите се
користат за терминалите со режим на форми, каде што секое
притискање на копче е значајно и за многу други периферни
уреди, како сензори и контролери.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
--

Double buffer

Подобрување на единечниот може да се направи со доделување

на два системски бафери до операцијата. Сега процеот може да
пренесува податоци од/до еден бафер се додека оперативниот
систем го испразни/наполни другиот. Оваа техника е позната како
дупло баферирање или размена на бафери.

Доколку T е времето потребно да се внесе еден блок и C е

времето на пресметка кое интервенира помеѓу влезните барања,
тогаш кај блок-ориентираните уреди времето на извршување
може да се пресмета како max[C,T]. Па затоа е возможно да се
чува блок-ориентиран уред на максимална брзина кога C<=T. Од
друга страна пак, ако C>T, дуплото баферирање осигурува дека
процесот нема да чека на влезно/излезата единица. Во кој и да
било од случаите, подобрувањето над единечниот бафер е
постигнато. Ова подобрување доаѓа по цена на комплексноста.
За поточно-ориентираниот влез, се соочуваме со два
алтернативните модови на операции. За линија-по-линија I/O,
корисничкиот процес не треба да биде суспендиран за влез или
излез, се додека процесот работи пред време на дуплите бафери.
За бајт-по-бајт операциите, дуплиот бафер не нуди некоја посебна
предност над единечниот бафер со дупла должина. Во двата
случаи producer/consumer моделот е дозволен.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
--

Circular buffer
Шемата на дуплиот бафер треба да го измазни поток на податоци
помеѓу влезно/излезниот уред и процесот. Ако перформансот на
одреден процес е во фокуцот на нашиот интерес тогаш би сакале
за влезно/излезната операција да може да се држи со процесот.
Дуплото баферирање ќе биде неадекватно доколку процесот има
перформанс кој нагло се зголемува од влезно/излезната единица.
Во овој случај, проблемот може често ублажи со користење на
повеќе од два бафери.

Кога се користат повеќе од два бафери, колекцијата на бафери се

нарекува кружен бафер, со тоа што секој индивидуален бафер е
една единица од кружниот бафер.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
--

Disk Scheduuling

Во последните 40 години, зголемената брзина на процесорите и

главната меморија e толку зголемен за пристап до дискот, со тоа
што процесорската и брзината на главната меморија се за два
реда на магнитуда зголемени во споредба со еден ред на
магнитуда за дискот. Резултато е дека моментално се на 4 редови
на магнитуда поспори од главната мемријата. Овој процеп се
очекува да продолжи и во иднина. Така, перформаност на
подсистемот за склад на дискот е од значајен интерес и многу
истражувања даваат шеми како да се подобри овој перформанс.
Во оваа секција ќе се задржиме на клучните прашања и ќе ги
погледнеме најважните приоди.

Disk performance parameters

Вистинските детали за влезно/излезна операција на диск зависат

од компјутерскиот систем, оперативниот систем, и природата на
влезно/излезниот канал и хардверот на контрола на дискот. Општ
дијаграм на времето на трансфер на влезно/излезна операција е
даден на следната слика:

Кога дискот работи, тогаш плочата внатре ротира со константа

брзина. За да се прочита или запише, главата на дискот мора да
биде позиционирана на почеток од посакуваниот сектор на таа
патека. Селекција на патеки вклучува поместување на глава во
систем кој го овозможува тоа или електронски селектирање една
глава од систем со фиксна глава. Во системите со подвижна
глава, времето кое е потребно да се се позиционира главата на
посакувата патека е познато како seek time. Во кој и да било
случај, кога еднаш патеката е селектирана, контролерот на дискот
чека додек соодветниот секот изротира за да се израмни со
главата. Времето потребно за почеток на сектор да ја стигне
главата се нарекува rotational delay. Acess time се нарекува
сумата на seek time и rotational delay. Еднаш кога глава е
позиционирана, се извршуваат операциите за читање и
запишување како што секторот се движи под главата на дискот со
што се врши трансфер на податоци, и времето потребно за да се
изврши трансферот се нарекува transfer time.

Seek Time
Seek time или времето за позиционирање е времето потребно за
раката на дискот да се придвижи до потребниот сектор. Испаѓа
дека е тешко да се измери ова време. Времето на позиционирање
се состои од две клучни компоненти: времето за иницијализација
и времето потребно да се поминат патеките кога пристапната
глава е на најголема брзина. За несреќа, времето потребно за да
се изминат патеките не е линеарна функција од бројот на патеки
па затоа содржи време на решавање за тоа дали моменталната
патека е таа вистинската.

Rotational delay

Rotational delay или време на ротација е времето потребно за

адресниот простор на дискот да ротира до позиција во која може
да биде пристапен од главите за читање/запишување. Дискот
ротира со брзини кои се движат од 3600 rpm до брзини како што
се тие на запишувањето од околу 15000 rpm, што би значело дека
има едно вртење е 4мс, па времето на ротација ќе биде 2мс.
Transfer time

Времето на трансфер од/до дискот зависи од брзината на вртење

на дискот на следниот начин: Т= b/ r*N каде што Т= врмето на
трансфер, b= број на бајти кој треба да се пренесат, N= број на
бајти на патеката, r=брзината на ротирање, вртежи во минута.

Па од тука просечното време на пристап (access time) може да се

изрази како: Та=Ts+ 1/2r + b/rN

Disk Scheduling Policies

Од најразлични примери може да се заклучи дека перформансот

на дискот може да се подобри ако имаме помало време за
позиционирање односно seek time. Ако побарувањата за пристап
на секторот вклучува селекцијана рандом патеки, тогаш ќе имаме
многу лоши перформанси на влезно/излезниот систем. За да ги
подобриме треба да го намалиме просечното време на
позиционирањето. Да разгледаме типична ситуација во
мултипрогрмска околина, каде оперативниот систем издава
барање за секој влезно/излез уред. Па, за еден диско може да
имат повеќе влезно/излезни барања од најразлично процеси во
редицата. Ако одбереме од таа редица по рандом редослед,
тогаш може да очекуваме рандом посети до патеките што ни дава
најлоши перформанси. Ова рандом распоредување се користи
како репер во односно на останатите техники кои ќе бидат следно
објаснати.

Споредба на резултати слика 11.7

Во примерот претпоставуваме дек имам диск со 200 траки и дека

редицата на чекање има рандом барања внатре. Побараните
патеки добиени во редослето од распоредувачот се:
55,58,39,18,90,160,150,38,184 прикажано на следната слика
First in First Out. Наједноставната форма на распоредување е first-
in-first-out (FIFO) распоредувањето, каде што распоредувањето на
предметите од процесите се врши секвенцијално. Ова стратегија
има предност со тоа што е фер, поради тоа што секое барање е
почестено и тие се почестени по ред како што се добиени.
На следната слика е прикажано движењето на главата на дискот
при оваа форма на распоредување. Како што може да се види
дискот пристапува до барањата како што ги има добиено.
Со FIFO ако има само неколку процеси кои побаруваа пристап и
ако многу од барањата се во заеднички сектори на датотеки тогаш
може да се надеваме на добри перформанси. Но, оваа техника
често завршува со рандом распоредување во перформанси, ако
има многу процеси кои се натпреваруваат за дискот.

Priority Кога системот е базиран на приоритет (PRI) контролата на

распореувањето е надвор од контрола на софтверот за
менаџирање на дискот. Ваков пристап не е наменет за да го
оптимизира користењето на дискот туку за да задоволи другите
цели внатре во оперативниот систем. Често серија кратки работи
и интерактивни работи добиваат повисок приоритет од други
подолги процеси кои побаруваат подолги пресметки. Ова
дозволува многу од кратките процеси да бидат брзо испуштени
низ системот и да обезбедат многу добро интерактивно време на
одговор. Но, подолгите процеси можат да чекаат многу долго
време. Оваа полиса може да донесе до контрамерки до дел од
корисниците, кои ги делат своите работи на помали делови за да
го победат системот. Овие полиси можат да бидат спори за
системите со бази на податоци.

Last In First Out Изненадувачки, полисата кога секогаш се земаат

неоднамешните барања имаат некоја корист. Во системите за
процесирање на трансакции, давањето на уредите на
најскорешниот корисник треба да резултира во малку или
воопшто да не ја помрдне раката на дискот во преместувањето на
секвенцијална датотека. Ова може да го зголеми опсегот и да ја
намали должината на редицата. Се додека една работа може
активно да го користи системот за датотеки, тие се процесираат
што е можно побрзо. Но, ако дискот се држи зафатен поради
голем обем на работа, тогаш има голема веројатност од
изгладнување. Еднаш кога една работа ќе влезе во
влезно/излезното барање во редицата и има паднато назад од
главата на линијта, тогаш процесот нема да може повторно да ја
добие главата на линија освен ако редицата пред процесот не се
испразни.
FIFO, priority и LIFO распоредувањата се базирани стриктно на
атрибути од редицата или од побарувачот. Ако сегашната
позиција на линијата е позната за распоредувачот, тогаш
распоредувањето се базирано на бараните предмети може да
биде вклучено.

Shortest Service Time First SSTF полисата има за задача да го

селектира влезно/излезното барање кое што овозможува најмало
поместување на главата од дискот од моменталната позиција. Со
ова сигурни сме дека ќе добиеме најмало време на пребарување.
Секако, ако секогаш го одбираме минималното време на
побарување тоа не ни гарантира дека просечното време на
пребарување на придвижување на дисковата рака ќе биде
минимално. Како и да е овој метод треба да имат подобри
пеформанси од FIFO, поради тоа што раката може да се движе и
во две насоки, може да се искористи алгоритам кој ќе се
искористи за да се решат проблемите со еднакви должини.

SCAN Со исклучок на FIFO, сите досегашни методи можат да

остават некои барања непотполни се додека една редица не биде
испразната. Тоа значи дека секогаш може да има нови барања
што доаѓаат, од кои треба да се одбере пред постоечко барање.
Едноставна алтернатива која го спречува овој вид на
изгладнување е SCAN алгоритамот исто така познат како
алгоритамот на лифт бидејќи неговата работа многу наликува на
тоа како функционира лифтот. Со SCAN раката на дискот мора да
се движи само во една насока задоволувајќи сите барања кои
што се наоѓаат на рутата, се додека не стигне до последниот
сектор во таа насока или додека нема повеќе барања во таа
насока.

C-SCAN Кружниот SCAN се задржува само на една насока. Кога

раката од дискот ќе биде на крајниот сектор тогаш таа се враќа на
почетокот и скенирањето започува пак. Ова го намалува
максималното задоцнување кое се јавува од новите барања. со
SCAN ако очекуваното време потребно за скенирање од
внатрешната линија до надворешната линија на дискот е t, тогаш
очекуваниот интервал за сервис на секотрите во периферија е 2t.
Со C-SCAN интервалот е од ред t + smax, каде smax e
максималното време на побарување.

N-step-SCAN и FSCAN Со SSTF, SCAN и C-SCAN возможно е

раката од дискот да не се помрде долго време. На пример, ако
еден или неколку процеси имаат високо ниво на пристап до една
линија, тие може да го монополизираат целиот уред со постојани
барања до линијата. Дисковите со повеќе нивоа на површината
можат да бидат повеќе засегнати од претходно објаснетиот
проблем, отколку дисковите со помалку нивоа. За да се избегне
ова залепување на раката на дискот ќе објаснеме два пример: N-
step-SCAN и FSCAN.
Со N-step-SCAN се дели редицата на барања во подредици со
должина N. Сите подредици се процесираат една по една
користејќи SCAN. Додека една редица се порецесира, нови
барања мора да бидат додадени во друга редица. Ако помалку од
N барања се достапни на крајот од скенирањето, тогаш сите се
процесирани со наредното скенирање. Со голема бројка на N, N-
step-SCAN се префрлува на SCAN додека ако N=1 тогаш се
користи FIFO.
FSCAN e метод кој користи две подредици. Кога скенирањето ќе
започне сите барања се сместуваат во една од редиците, додека
другата е празна. За време на скенирањето, сите нови барања се
ставаат во другата редица. Така, сервисот на новите барања e
одложено се додека сите стари барања се процесираат.

RAID

Вовед
Како и во другите области на компјутерски перформанси,
дизајнерите на дискот за складирање ги препознаваат дека ако
една компонента може само да се турка досега, дополнителни
добивки во перформансите е тоа да се има користење на повеќе
паралелни компоненти. Во случај на диск за складирање, ова
води кон развој на низи на дискови кои работат независно и
паралелно. Со повеќе дискови, одделни I/O (инпут/аутпут)
барањата може да се ракуваат паралелно, се додека потребните
податоци престојуваат на одделни дискови. Понатаму, едно I/O
(инпут/аутпут) барање може да се изврши паралелно, ако блокот
на податоци што треба да се пристапи се дистрибуира низ повеќе
дискови.

Со користење на повеќе дискови, постои широк спектар на

начини на кои податоците можат да бидат организирани и во кои
може вишок да се додаде за да се подобри сигурноста. Ова би
можело да биде тешко да се развијат шеми на бази на податоци
кои се корисни за голем број платформи и оперативни системи.
Шемата на RAID се состои од седум нивоа, две нули до шест.Овие
нивоа неподразбираат хиерархиска врска , туку означуваат
различен дизајн на архитектури кои делат три заеднички
карактеристики како што се:
1.RAID е збир на физички дискови коишто ги гледа оперативниот
систем како единствен логички уред.
2. Податоците се дистрибуираат низ физичките дискови на низата
во позната шема како тресење.
3. Резервираниот капацитет на дискови се користи за складирање
на информации за паритет, што гарантира податоци за
обновување во случај на неуспех на дискот.

Стратегијата RAID користи повеќе дискови и дистрибуира

податоци на таков начин што овозможуваат истовремен пристап
до податоци од повеќекратни дискови, а со тоа подобрување на
I / O перформанси и овозможувајќи полесно зголемување
постепено во капацитет.
• RAID користи зачувани информации за паритет што
овозможуваат обновување на загубените податоци поради
неуспех на дискот.
• RAID има седум нивоа.

Ниво RAID 0 не е вистински член на RAID семејството, бидејќи не

вклучува повеќе за да се подобри ефикасноста или да се
обезбеди заштита на податоците. Ова има забележителна
предност во однос на употребата на еден голем диск: Ако две
различни барања за I / O(инпут/аутпут) се чекаат за два различни
блока на податоци, тогаш има голема веројатност дека бараните
блокови се наоѓаат на различни дискови. Така, двете барања
можат
да се издадат паралелно, намалувајќи го времето на редизајн I/O
(инпут/аутпут). Но, RAID 0, како и кај сите нивоа на RAID, оди
подалеку од едноставно дистрибуирање на податоците низ низа
на дискови: Податоците се различни низ достапните дискови.
Сите податоци за корисникот и системот се сметаат за зачувани
на логички диск. Логичниот диск е поделен на ленти; овие ленти
може да бидат физички блокови, сектори или некоја друга
единица. Лентите се мапираат round robin до последователни
физички дискови во RAID низата. Збир од логички
последователни ленти што ја мапираат секоја лента до секој член
од редот се нарекува лента.
Во n-диск низа, првите n логички ленти се физички зачувани како
првата лента на секој од n дисковите, формирајќи ја првата
лента; втората n лента се дистрибуира како втора лента на секој
диск; и така натаму.
RAID 0 за голем капацитет за пренос на податоци
Ефикасноста на било кој од нивоата на RAID зависи од барањата
на главниот систем и на изгледот на податоците.

RAID 0 за високо I/O барање

За I/O барање за мала количина на податоци, I/O времето
доминира во движењето на главите на дисковите (времето за
пребарување) и движењето на дискот (ротациона латентност).

RAID ниво 1
RAID 1-ниво се разликува од RAID 2 до 6-ниво во начинот на кој
се добива вишокот. RAID 1, исто така, може да се имплементира
без разделување на податоци, иако ова е помалку честа појава.
Постојат голем број на позитивни аспекти на организацијата на
RAID 1:
1. Барањето за читање може да се сервисираат од страна на било
кој од двата дискови што ги содржи
бараните податоци, без оглед на тоа што вклучува минимално
време за пребарување.
2. Барањето за запишување бара соодветни ленти да се
ажурираат, но ова може да се направи паралелно. Така,
перформансите за пишување се диктирани од страна на
побавниот (односно, оној што вклучува поголемо време на
барање плус ротациони латентност). RAID од 2-ро до 6-то ниво
вклучуваат употреба на битови за паритет. Затоа, кога една лента
е ажурирана, софтверот за управување со низи мора прво да ги
пресметува и ажурира битните паритети како и ажурирање на
барањето на вистинскаа лента.
3. Обнова од неуспех е едноставен. Кога уредот нема да успее,
податоците сеуште може да бидат пристапни од вториот погон.

RAID ниво 2
RAID нивоа 2 и 3 го користат паралелниот пристап. Во паралелен
пристап на низа, сите членови-дискови учествуваат во
извршувањето на секое I/O барање.

RAID Ниво 3
RAID 3 е организиран на сличен начин како RAID 2. Разликата е во
тоа што RAID 3 бара само еден дополнителен диск, без разлика
колку е голем дискот. RAID 3 користи паралелен пристап, со
податоци дистрибуирани во мали ленти.
Во случај на неуспех на уредот, пристапот податоците е
реконструиран од останатите уреди. Откако ќе се замени
неуспешниот диск, податоците кои се водат за исчезнати можат
да се обноват на новиот уред и да продолжи операцијата.

RAID ниво 4
Нивоа од 4 до 6 на RAID користат независна техника за пристап.
Во независен пристап на низа, секој член-диск работи независно,
така што одделни барања за I/O можат да бидат задоволени
паралелно. Поради тоа, независни пристапни низи се
посоодветни за апликации кои бараат високи стапки на I / O
барања и се релативно помалку прилагодени за апликации кои
бараат високи стапки на пренос на податоци.

RAID ниво 5
RAID 5 е организиран на сличен начин како RAID 4. Разликата е во
тоа што RAID 5
ги дистрибуира паритетните ленти низ сите дискови. За низа на n-
диск, паритетната лента е на друг диск за првите n-ленти, а
образецот потоа се повторува.

RAID ниво 6
Во шемата на RAID 6 се вршат две различни пресметки за паритет
и се чуваат во посебни блокови на различни дискови.

DISK CACHE
Терминот кеш меморија обично се користи за да се примени на
меморија која е помала и побрза од главната меморија и е
вметната помеѓу главната меморија и процесор. Ваквата кеш
меморија го намалува просечното време за пристап до главната
меморија.
Дизајн размислувања
• Кога барањето за I / O е задоволено од диск кеш, податоците во
кешот на дискот мора да бидат доставени до процесот на барање.
•. Кога нов сектор е донесен во дискот кеш, еден од постојните
блокови мора да се замени.
• Најмалку често се користи друга можност (LFU).

UNIX SVR4 I / O
Во UNIX, секој поединечен I / O уред е поврзан со специјална
датотека. Овие се управуваат од страна на датотечниот систем и
се читаат и пишуваат на ист начин како и корисничките дадотеки
на податоци. Ова обезбедува чист, единствен интерфејс за
корисниците и процесите. Да се прочита или да се пишува на
уредот, барањата за читање и запишување се направени за
придружната специјална датотека со уредот.
Buffer Cache
Кешот во UNIX е во суштина кеш на дискот. Операциите со I / O со
диск се ракувани преку buffer cache. Пренос на податоци помеѓу
buffer cache и просторот од корисникот за процесирање секогаш
се случува со користење на DMA. Затоа што и buffer cache и
процесот I/O областa се во главната меморија u во овој случај се
користи DMA објект за да направите копија од меморија до
меморија.

Редица на карактери
Блок-ориентирани уреди, како што се дискови и USB, можe
ефикасно да ги опслужува buffer cache.Различната форма на
визуелоста е соодветна за карактерно-ориентираните уреди, како
што се терминали и печатари. Редица за карактери е напишана
или од I / O уредот и е прочитана од процесот или напишана од
процесот и ја чита уредот.
Un-buffered I/O
Un-buffered I/O, што е едноставнa DMA помеѓу уредот и просторот
за процесирање, секогаш е најбрз метод за процес за извршување
на I / O. Процес кој врши небуфериран процес ,I / O е заклучен во
главната меморија и не може да се замени. Ова ja намалува
можностa за замена со врзување на дел од главната меморија, со
што се намалува целокупната ефикасност на системот. Исто така,
I/O уредот е поврзан со процесот за времетраењето на преносот,
што го прави недостапен за други процеси.
UNIX Уреди
Меѓу категориите на уреди од UNIX се следниве:
• Дискови
• Лента дискови
• Терминали
• Комуникациски линии
• Принтери

LINUX I / O
Општо земено, објект за Linux I/O кернелот е многу сличен на
оној на другиот UNIX-имплементација, како што е SVR4. Линукс
кернелот поврзува специјална датотека со секоја од I/O уредот.
Блок, карактер и мрежни уреди се препознаваат.

ЕЛЕВАТОРСКИОТ ПЛАН
Распоредувачот на лифтот одржува единствена задача за
барањата за читање и пишување на дискот и ги извршува и
функциите за сортирање и спојување на редот. Распоредувачот
на лифтот ја задржува листата на барања со број на секој блок.
Кога новото барање се додава во редот, четири операции се
разгледуваат по редослед:

1.Ако барањето е на истиот сектор на дискот или на непосредиот

соседен сектор,постоечко барање и новото барање се споени во
едно барање.
2.Ако барањето во редот е доволно старо, новото барање се
вметнува на крајот од редот.
3. Ако постои соодветна локација, новото барање се вметнува во
сортиран ред.
4.Ако не постои соодветна локација, новото барање се поставува
на крајот на задача.

WINDOWS I / O
Основните I / O објекти тесно соработуваат со четири типа
компоненти на кернелот:
•Cache manager: справува со кеширање на датотеки за сите
датотечни системи. Може динамично да ја зголемува и намалува
големината на кешот посветен на одредена датотека бидејќи
количината на достапната физичка меморија варира.
• Драјвери за датотечниот систем: I/О менаџерот го третира
управувачот на датотечниот систем како друг уред.Фајл
системот, пак, испраќа барања за I / O на софтверските драјвери
кои управуваат со адаптерот за хардверски уреди.
• Мрежни драјвери: Windows вклучува интегрирани мрежни
можности и поддршка за далечински датотечни системи.
Објектите се имплементираат како софтвер драјвери, а не дел од
Windows Executive.
• Драјвери за хардверски уреди: Овие драјвери за софтвер
пристапуваат до хардверските регистри од периферните уреди
кои користат влезни точки во апстракцијата на хардверскиот
слој. Бидејќи рутинските имиња се исти за сите платформи,
изворниот код на драјверите на уредот во Windows се
преименувани во различни типови на процесори.

Софтверски RAID
Windows поддржува две видови RAID конфигурации како што се:
• Хардверски RAID: Посебни физички дискови комбинирани во
една или повеќе логички дискови од страна на дискот контролер
или диск за чување хардвер.
• Софтверски RAID: Неконтинуиран простор на дискот
комбиниран во една или повеќе логички партиции.
-Во хардверски RAID, интерфејсот на контролорот се справува со
создавањето и регенерацијата на непотребни информации.
Софтверот RAID, достапен на Windows Server, ја имплементира
RAID функционалноста како дел од оперативниот систем и може
да се користи со било кој сет од повеќе дискови.
- Софтверот RAID ја спроведува RAID 1 и RAID 5. Во случај на
RAID 1 (пресликување на дискови), двата дискови кои содржат
примарни и огледални партиции може да бидат на истиот
контролер на дискови или различни дискови. Втората
конфигурација се нарекува диск дуплекс.