Professional Documents
Culture Documents
Psycho's Love Interest U - AegyoDayDreamer
Psycho's Love Interest U - AegyoDayDreamer
by AegyoDayDreamer
WARNING: Violence, language, strong sexual content including dialogue may not be
suitable for very young readers.
=================
WARNING: Violence, language, strong sexual content including dialogue may not be
suitable for very young readers.
=================
Prologue
Richelle is now living the life she wanted.
It was exciting!
But what if hindi pala ito ang buhay na dapat niyang pinili?
Lalo na kung ang pag-ibig pala na natagpuan niya, isang pangarap lang na ang
kapalit ay kamatayan ng lahat ng nakapaligid sa kanya.
=================
Chapter 1
“Sandali na lang, malapit na!” Sa huling beses, tinignan ni Richelle ang sarili sa
harap ng salamin. Maganda ang pagkakulot ng kanyang buhok, tamang-tama lang ang
make-up na nilagay niya sa mukha at hindi man ganun ka-fashionista, presentable pa
rin ang dating niya.
Matapos nun ay sinilip naman niya ang laman ng bag. Naroon na ang lahat ng
kailangan niya para sa unang araw niya as college student.
“Richelle Ariano!” Mas malakas pa ngayon ang bulyaw ng best friend niyang si Shane
Venavidez. Kahit kailan talaga, mainipin ang kaibigan niyang yun. “Kaya nga maaga
akong gumising para hindi ka ma-late! Ang aga pa naman ng first class mo!”
“Ito na po!” Nagmadali nang lumabas sa apartment niya si Richelle at nang madatnan
niya si Shane, nakabusangot na ito agad. Gwapong nakakatawa lang ang itchura nun.
“Grabe naman yang pagka-distort ng mukha mo, Shane. Akala mo naman isang oras na
kitang pinaghintay!”
Ngunit lalo lang siyang sinimangutan ng kaibigan. Nang lumapit ito sa kanya,
napatitig lang ito sa mukha niya. “Are you wearing make-up?”
“Yeah. Makapal ba?” At pupunasan na sana niya ang mukha pero pinigilan ito ni
Shane.
“Ayos lang, Iche. Maganda naman eh.” Nakangiting sabi ni Shane. Parang nakalimutan
na niya agad ang pagkainis sa paghihintay kanina. “Let’s go!” Aya niya sabay akbay
kay Richelle.
Friends with benefits. Yun ang mismong term na ginamit. Sa chismis na kumakalat,
ang laging tanong ay bakit hindi na lang sila maglive-in? Bakit kailangang umupa pa
sila ng dalawang magkatabing apartment? Bakit hindi na lang nila itigil ang
pagkukunwari?
Una sa lahat, magkaibigan lang talaga sina Richelle at Shane. They were childhood
friends at kahit mas matanda ng dalawang taon si Shane ay hindi rin mahahalata ang
age gap nila dahil magkasundung-magkasundo sila.
Noong mauna nang mag-college si Shane, saka palang sila nagkahiwalay ni Richelle.
But after two years, Richelle decided to enroll at the same university na
pinapasukan ni Shane.
“Ano? Hindi pwede!” Saka kumaripas ng takbo si Shane para hindi manalo sa pustahan
si Richelle.
= = = = =
Pero batid ni Richelle na para naman sa safety nila ang iniisip ni Shane. May
pinanghahawakan kasi itong pangako sa parents niya, that he will always keep her
safe from any harm.
“Alam mo, nagsisimula na akong mainis dun sa kapit-bahay nating chismosa. Nakita mo
ba yung tingin niya saatin kanina?”
“Titig na titig siya saatin! For sure, ibang kwento na naman ang iimbentuhin nun!
Ang sarap nang tahiin ng bibig niya para matigil sa kaka-chismis!” Nagmamaktol na
sabi ni Richelle.
“Wag mo nang pag-akasayahan ng oras ang tulad nun.”
“Kung walang mag-sasaway sa kanya, hindi yun titigil! Para siyang basura, ang dapat
sa kanya dini-dispatcha!”
Napatingin na si Shane kay Richelle. Ibang klase na nga ang inis niya sa kapit-
bahay nilang iyon. “Wag kang mag-alala, kakausapin ko siya para matigil na siya—
pati na rin ikaw.”
Napatingin na nga sa dinadaanan nila si Richelle. Ilang sandali pa, natanaw na ang
isang malaking building na may nakasulat na ‘North Erden University,’ ang school na
pinapasukan ni Shane na papasukan na rin niya simula ngayon.
Sinilip naman ni Kuya Nick ang loob ng sasakyan para alamin kung sino ang bagong
kasama ni Shane. “Good morning po, Ma’am! Bago po kayo?”
“Opo. Freshman.”
“Ay hindi yun ang ibig kong sabihin. Bagong girlfriend po?”
Nagkatinginan sina Shane at Richelle, at saka natawa na lang. Kahit dito yata sa
NEU, mapagkakamalan na sila.
Pagpasok nila sa loob, halos puno na ng mga sasakyan ang school’s parking area. Ito
ang na nga ba ang sinasabi ni Shane kung bakit kailangang maaga dapat sila kanina.
Ngayon, hirap na silang makahanap ng parking space.
“ICHE!” Napasigaw naman si Shane sa ginawa niya. “Delikado yun! Ano ka ba!”
“Kaya ko na! Magkita na lang ulit tayo mamaya!” At para hindi na talaga makapalag
si Shane, kumaripas na ng takbo si Richelle.
= = = = =
Dahil may ilang minuto pa naman bago magsimula ang klase, dumirecho na muna si
Richelle sa lockers’ area. At ayon sa registration card niya, locker 306 ang
nakapangalan sa kanya.
Pagdating niya dun, ini-sprayan niya ito agad ng paborito niyang pabango na halos
kaamoy ng baby cologne. Saka niya ipinasok doon ang ilang mga gamit niya tulad ng
extra sandals, pen at notebook. Ni-lock niya ito gamit ang bagong bili niyang
kandado.
Paalis na si Richelle para dumirecho na sa classroom niya nang may masalubong siya.
Isang lalaki, kapwa niya estudyante. Misteryoso at nakasaklob pa sa ulo niya ang
hood ng suot na jacket. The weird thing is magkapareho sila ng style ng jacket and
it was also the same shade of navy blue. Kung magtatabi sila, parang couple jacket
yun.
Napatitig si Richelle sa mukha ng lalaki pero hindi niya ito masilip dahil nakayuko
lang ito habang naglalakad. Nalagpasan na siya nito at ang tanging nagawa na lang
ni Richelle at lingunin ito at sundan ng tingin.
Napalunok naman si Richelle. Oo nga at matapang siya pero ano namang laban niya sa
Mr. Muscle na yun kapag pinatulan siya nito. “Hi—hindi ka man lang ba magso-sorry?”
Napataas ang kilay ng taong kaharap niya. Tinignan siya nito from head-to-toe at
saka napangisi na lang, “Sorry.” But he’s really not sorry. Obvious yun sa boses
niyang walang halong pagsisisi at sinseridad.
Nilapitan lang ni Richelle yung kawawang lalaki at kinamusta ito. “Okay ka lang
ba?”
“You don’t know who you’re messing with.” Sabi ng lalaki. Hindi alam ni Richelle
kung galit ba ito o nag-alala. “Anyway, thank you.”
Medyo may kahabaan ang buhok niya at naka-one side bangs pa na halos natatakpan na
ang kanang mata niya. May matangos siyang ilong at magandang hugis ng labi—na mas
gaganda pa siguro kung nakangiti siya. Singkit na parang medyo inaantok naman ang
mga mata niya pero kapag tinitigang mabuti ay makislap naman.
Matangkad din siya ngunit mukhang hindi siya ang tipo na mahilig sa physical
sports. Kung nagawa kasi siyang patirin ni Mr. Muscle kanina, malamang ay lampa nga
siya at walang binatbat. But overall, he was a fine good-looking guy. Almost like
Richelle's dream guy.
Nang ma-realize ni Richelle na grabe na pala ang pagkatitig niya sa mukha nung
lalaki, nakaramdam ito ng hiya kaya iniba na lang agad ang usap. “Mag-ingat ka na
lang sa susunod.” Nginitian niya ito at nagmadali na lang umalis.
“Teka!” Pigil sa kanya nung lalaki. “My name is Zenn. And you are?”
Iaabot na sana ni Richelle ang kamay niya pero napansin niya ang oras sa wristwatch
niya. 8:25 na. 8:00 ang unang klase niya.
“Syet! Late na ako!” Nagpanic na ito at tumakbo na lang agad. Pero bago siya
tuluyang umalis, “Nice meeting you nga pala. See you around, Zenn!” And Richelle
gave him her best smile.
=================
Chapter 2
Walang tigil na sinermunan ni Shane si Richelle nang magkita na ulit sila. Patung-
patong kasi ang kasalanan nito.
Una, walang kwenta ang pagpasok nila ng maaga dahil na-late pa rin si Richelle sa
first class niya. Alam ito ni Shane dahil nauna pa pala itong dumating sa room ng
kaibigan.
Pangalawa, nawala pa ni Richelle ang registration card niya. Chini-check pa naman
yun ng mga professors during the first day of class para masiguro nilang kasali nga
ito sa klase nila. Bukod doon, ito ang nagsisilbing initial ID ng mga estudyanteng
enrolled sa kasalukuyang sem.
Pangatlo at higit sa lahat, inip na inip na kasi si Shane sa haba ng pila para
makapag-reprint ng registration card si Richelle.
Pero hindi siya titigil na subukang baguhin ang mood ng kaibigan. “Nakakagutom,
noh? Kain na lang kaya muna tayo? Ililibre kita! At tsaka mamaya pagbalik natin,
baka wala nang pila!”
Ngunit dahil sa sinabi ni Richelle, lalo lang nagsalubong ang kilay ng best friend
niya. “Nag-iisip ka pa ng pagkain? Late ka na sa first class mo, hindi ka pa
nakapasok sa second class mo, tapos gusto mo pang unahin ang pagkain ngayon! Akala
ko ba gusto mo nang magtino ngayong college ka na? Umayos ka nga, Iche!”
Hindi na nakaimik si Richelle at napabuntung-hininga na lang. Nahiya na lang siya
dahil nasigawan siya ni Shane at narinig pa ito ng ibang tao sa paligid nila. Hindi
na nga lang siya magsasalita para hindi na magalit ang kaibigan niyang dinaig pa
ang mga magulang niya kung pagalitan siya.
Ngunit ilang minuto lang rin, si Shane ang unang bumasag ng katahimikan. “Nagugutom
ka na ba talaga?” Tanong nito. Parang na-guilty ito sa dating ng boses niya.
“Hindi.” Pero mas guilty pa rin si Richelle sa ginawa niya. “Sinubukan ko lang
ibahin yung usapan kanina para hindi ka na magalit. Sorry na.”
“Dinaanan ko kasi yung locker ko para iwan yung ibang gamit ko dun. Ang bigat
kasi.”
“Dapat kasi hinintay mo akong ihatid kita para hindi ka nabigatan sa dala mo. Ayan
tuloy, naiwala mo pa yung registration card mo.”
Habang malumanay nang nagpapangaral si Shane ay nalihis naman bigla ang atensyon ni
Richelle sa isang pamilyar na lalaki na nakasalamuha niya kanina. Si Mr. Muscle!
Napatago na lang tuloy si Richelle sa likod ni Shane para hindi siya makita nito.
“Sino?”
“Bully?” Nilingon-lingon ni Shane ang paligid para alamin kung sino ang tinutukoy
ni Richelle. Isang tao agad ang namukhaan niya na posibleng taong-bully na
tinutukoy ng kaibigan. “Si Miggs?”
“Ka-batchmate ko siya.”
“Porket parang pumapak siya ng steroids dahil sa laki ng muscles niya, ang yabang-
yabang tapos namamatid pa!”
“Pinatid ka niya?” Napataas agad ang boses ni Shane. “Gago yun ah!” Seryoso na
itong susugurin sana si Miggs pero mabuti na lang at napigilan siya ni Richelle.
Nakahinga naman ng maluwag si Shane. “Sandali lang kitang hindi nakasama, nadawit
ka na agad sa gulo?”
“Kupal talaga ang isang yun! Sikat siya sa pambu-bully niya at panti-trip niya sa
mga lower years. Wala nga lang pumapalag sa kanya dahil mayaman siya. Pero kapag
nalaman kong pati ikaw ay sinaktan niya, mata niya lang walang latay saakin!”
“Oo.” Mabilis na sagot ni Shane pero ilang sandali lang rin ay napaisip siya. “Pero
hangga’t maari naman Iche, iwasan mo na lang siya para hindi tayo umabot doon.”
Dahil din doon kaya may bigla siyang na-realize. “Aha! Doon pala sa locker ko,
Shane! Doon yung huling beses na hawak ko yung registration card ko. Baka nandun
pala yun!”
“Ano pang hinihintay natin? Tara na!” Saka hinawakan ni Shane ang kamay ni Richelle
at...
“Oh no—” Tumakbo sila nang napakabilis. “Waaaaaaaaah! Shane, dahan-dahan naman!”
Matulin kasing tumakbo si Shane. Idagdag mo pa na ang laki ng bawat hakbang na kaya
niyang gawin. Kaya nga siya nakabilang sa mga varsity players ng basketball team ng
NEU dahil sa legs niyang mala-kabayo sa bilis.
At sa tulin niya, nakaladkad na lang talaga si Richelle. Kung nasa karera sila,
paniguradong sila na ang panalo.
= = = = =
Ang tanong, sino kaya ang nagbalik sa kanya nito? Si Zenn kaya? Hindi sigurado si
Richelle.
Napansin naman nila na may kung ano pang bagay ang nakadikit sa pinto ng locker na
natatakpan lang ng registration card. Nang iangat ni Richelle ang manipis na papel,
mas nagulat siya sa nakita.
May nakadikit din na rose ring na yari sa copper wire at sa itchura nun, hand-made
lang ang singsing ngunit maganda pa rin ang pagkakagawa. Nang isuot na ito ni
Richelle sa daliri niya, kasyang-kasya ito.
“Si Zenn agad? Ang daming estudyanteng pwedeng gumawa niyan noh.”
“Eh bakit may singsing pang kasama? Baka siya nga kasi gusto niyang magpasalamat
dahil tinulungan ko siya kanina.” Tuwang-tuwa si Richelle at mahahalata sa boses
niya ang kilig. “Ang sweet!”
“Sweet?” Hinablot ni Shane ang kamay ni Richelle at tinitigan nito ang singsing na
natanggap ng kaibigan. “Ang korni naman nito, Iche. Hubarin mo nga!”
“Asa ka!” Iniiwas agad ni Richelle ang kamay niya para hindi matanggal ni Shane ang
singsing sa daliri niya kung magbalak man ito na gawin yun. “Mga ganitong kaliit at
pinaghirapang bagay ang naappreciate naming babae!”
Pero mukhang hindi pa rin masaya ang itchura ni Shane sa natanggap ni Richelle.
“Oh paano? Nasa akin na ulit ang registration card ko! Makakapasok na ako sa
susunod kong klase!” Tinakbuhan na agad ni Richelle si Shane. Pero nang papaliko na
siya sa hallway, may nabunggo siyang isang estudyante.
Mabuti na lang at hindi ito nagalit. Niyukuan lang siya nito at nagpatuloy na sa
paglalakad.
Tutuloy na lang sana ulit si Richelle sa pagtakbo pero napatigil siya ulit.
“Si Zenn ba yun?” Hinanap niya yung estudyante pero hindi na niya alam kung saan na
ito nagpunta.
Chapter 3
Bukod kasi sa yaman niya, maimpluwensya ang pamilya niya sa politika at may mga
kamag-anak pang kunektado sa kapulisan. Para kang babangga sa isang konkretong
pader kapag binangga mo si Miggs.
Alas-tres ng hapon at papunta na ng car park si Miggs. Ang totoo ay hanggang alas-
sais pa dapat ang klase niya sa araw na ito pero balak na niya agad mag-cutting
class at sa isang major subject pa.
“Oo, dude! Kung aattend nga si Sherrie sa party niyo eh maaga talaga akong
pupunta!” Humahalakhak na sabi ni Miggs sa kausap niya sa phone. Sumakay na siya sa
Ford Mustang niya at agad na ini-start ang sasakyan. “I’ll be there in 30 minutes!”
Handa na sanang magpaharurot si Miggs nang bigla namang umandar rin ang kaharapan
niyang sasakyan at mas nauna pa ito sa daan.
“Tangnang yan! Sino naman ‘tong muntangang humarang sa mustang ko!” Simpleng bagay
lang ay uminit na agad ang ulo niya. Binusinahan niya ng maka-ilang ulit ang
sasakyang humarang sa kanya. “Gago ka! Nauna ka pa saakin! Paunahin mo ako!”
Hindi pa siya nakuntento, binuksan niya ang bintana ng sasakyan niya para sumilip
at bilang panakot ay idinisplay niya ang braso niyang puro muscles. Pero sa mukha
pa lang niyang maangas, agad naman siyang nakilala ng taong yun kaya umatras ito
ulit para ibigay na sa kanya ang daan.
Naka-abante na si Miggs pero bago siya umalis ay binantaan pa muna niya ang driver
ng sasakyang iyon. “Sa susunod na harangan mo pa ang daraanan ko, pupulutin na sa
latahan yang sasakyan mo!” Sabi niya with matching dirty finger pa.
Paglabas ng NEU ay mas naging wild pa si Miggs. Dinaig pa niya ang mga kaskaserong
drivers na bumabyahe sa EDSA. Animo’y pagmamay-ari niya ang daan at ni wala siyang
pake sa mga batas trapiko. Madali lang naman kasi sa kanya ang makalusot sa ganun.
“Fvcking b*tch!” Napamura ito sa isa na namang simpleng bagay. Paubos na ang gas
niya.
Dumaan siya sa isang gas station at maayos naman siyang sinalubong ng gasoline boy.
Sa kabila nito ay sadyang hindi naturuan ng good manners si Miggs, “Full tank mo!”
Sabay tapon niya ng pera sa pagmumukha ng gasoline boy.
‘The customer is always right,’ ito naman ang nasa isip ng gasoline boy kahit pa
ang sarap nang painumin ng diesel ang maangas na si Miggs. Pinulot na niya ang pera
at kakargahan na sana ng gas ang sasakyan nang may mapansin ito.
Napailing na lang din si Miggs. Hindi niya pinansin ang kakaibang reaksyon ng
gasoline boy dahil baka naadik lang ito sa amoy ng gas. Nagpasya na lang siya na
magpatugtog ng malakas na heavy metal music para aliwin ang sarili.
Matapos ma-full tank ang sasakyan niya ay may sasabihin pa sana ang gasoline boy
pero pinag-sarhan na siya ng bintana ni Miggs. At dahil nga sa lakas ng tugtog niya
ay hindi na niya narinig ang sumunod pang sinabi ng gasoline boy.
= = = = =
Nasa maluwag nang kalsada si Miggs. At kung kailan wala nang ibang sasakyan na
pwede niyang mabunggo o taong pwede niyang masagasaan, ngayon pa siya nagpabagal ng
pagmamaneho. Yun ay dahil chini-check niya ang sarili niya sa rearview mirror.
Matapos niyang siguruhin na maayos ang itchura niya ay ibinalik na niya sa dating
ayos ang salamin ng sasakyan niya. Natanaw pa niya sa repleksyon nito na wala
talagang ibang tao o sasakyan sa kalsadang dinaraanan ngayon.
Biglang na lang may gumalaw na parang anino sa back seat ng kanyang sasakyan.
Palingon na sana siya ngunit may ipinukpok na matigas na bagay sa bunbunan niya,
dahilan para mahilo siya. Kamuntikan siyang mawalan ng control sa pagmamaneho pero
nagawa pa niyang mag-break bago mabangga sa isang poste.
May plano pang manlaban si Miggs ngunit naunahan na siya ng kriminal sa loob ng
sasakyan niya. Muli nitong pinukpok ng tatlong magkakasunod na beses ang ulo niya.
Pumutok na ang malaking bahagi sa ulo niya at bumalot sa buong mukha niya ang
naparaming dugo.
Ngunit di siya pinakinggan ng kriminal na yun. May dinukot ito sa kanyang bulsa at
naglabas ng wire. Itinali niya ito paikot sa leeg ni Miggs at dahan-dahan ay
hinihigpitan niya ang pagtali nito.
Nagsimula nang hindi makalanghap ng hangin si Miggs. Nagawa pa niyang kumapit nang
mahigpit sa braso ng papatay sa kanya para pigilan ito... pero wala na rin iyong
kwenta.
= = = = =
May usapan sina Richelle at Shane na pagkatapos ng klase ay kailangan nilang mamili
sa grocery store para sa supply nila ng pagkain para sa buong linggo. Dapat ay
noong Sabado o Linggo nila ito ginawa pero nalipat ng Lunes.
Dahil mas maaga ang uwi ni Richelle ay nauna na siya sa supermarket. Susunod na
lang daw sa kanya si Shane pagkatapos ng klase niya sa hapon.
Habang namimili ng mga bibilhin si Richelle ay pakiramdam niya’y para bang may mga
matang laging nakasunod sa kanya, parang may taong nasa likuran niya. Pero sa
tuwing lilingunin na niya ito ay wala naman siyang naabutan.
Matapos ang halos kalahating oras ay natapos nang makapamili ni Richelle ngunit ‘di
pa rin dumadating si Shane. Nagte-text siya rito ngunit mabagal ang reply.
Sa ‘di malamang kadahilanan ay naramdaman ulit ni Richelle ang presensyang ‘di niya
makita. May nagmamasid sa kanya... pero ‘di siya sigurado.
“Iche!” Narinig na niya ang boses ni Shane sa may di-kalayuan. Tumatakbo na ito
palapit sa kanya. “Kanina ka pa natapos?”
“Oo! Ang tagal mo ah! Ang sakit na ng mga kamay ko sa pagbubuhat nitong pinamili
ko!” Pagalit ngunit nagpapaawang sabi ni Richelle, saka ipinakita ang mabibigat na
bag na dala niya.
“Sorry naman! Amin na, ako na magbibitbit lahat niyan.” Kinuha ni Shane ang lahat
ng bag na hawak ni Richelle at hindi man lang nito alintana ang bigat. “Bakit ang
dami mo naman kasi agad pinamili?”
“Tag-gutom kasi tayo palagi kaya dinamihan ko na ang pagkain para may mapapak
tayo.”
“Wa—wala. Bumili ako ng vitamin C at tsaka iba mo pang gamot. Para sa mga
mahihinang resistensya na kagaya mo.”
“Ito ba? Wala lang ‘to.” Nginitian lang siya ng kaibigan niya at nang makarating na
sila sa sasakyan ay agad na silang bumyahe pauwi.
=================
Chapter 4
So far, masaya ang college life ni Richelle... may kulang nga lang.
Si Zenn.
Ever since first day of school, hindi na ito ulit nagpakita sa kanya. Napapa-isip
nga siya kung para saan yung rose ring na natanggap niya na ina-assume na niya agad
na kay Zenn nga galing. Hanggang ‘thank you’ gift lang ba talaga yun?
“Akala mo ikaw lang? Ako rin!” Segunda naman ng kaibigan niyang ubod naman sa taba
at halos puputok na ang suot niyang damit sa sobrang sikip. “Karma na niya siguro
yun sa sama ng ugali niya.”
“Oy ano ba kayo! Patay na nga yung tao, ganyan pa usapan niyo.” Sabi ng ikatlo sa
kanila, isang lalaking payatot na may pagka-nerd. Siya ang mukhang pinaka-duwag sa
kanilang tatlo. “Hindi ba kayo natatakot kay Miggs?”
“Mas takot ako sa kanya noong buhay pa siya kaysa ngayon patay na!”
“Kung magmumulto siya, unahin niya munang dalawin yung pumatay sa kanya para naman
magbigyang hustisya ang pagkamatay niya!”
Sa itchura nilang tatlo, hindi talaga maipagkakaila na tampulan nga sila ng pambu-
bully. Kaya nga siguro ganun na lang din ang usapan nila.
Ang ikinagulat lang ni Richelle, nabanggit nila ang pangalan ni Miggs. At patay na
raw ito!
‘Si Mr. Muscle kaya ang pinag-uusapan nila?’ Ito ang agam-agam ni Richelle.
Nang mag-alisan ang tatlo, sakto naman ang dating ni Shane na humahangos mula sa
pagtakbo. “Late kaming na-dismiss sa klase. Kanina ka pa ba?”
“May nadaanan na nga pala akong vacant room kanina sa taas. Doon na lang tayo
kumain kaysa sa cafeteria.” Pag-aya ni Shane, saka ito humawak sa kamay ni Richelle
at nagsimula nang maglakad.
= = = = =
Tahimik ang buong floor kung saan matatagpuan ang vacant room na kinaroroonan nina
Richelle at Shane. Sa lugar na walang sino man ang makakaistorbo sa kanila, malaya
nilang napag-uusapan ang gusto nilang pag-usapan.
“Bakit ‘di ka masyadong kumakain, Iche? Masarap naman ‘tong pagkain ah.”
“May sakit ka ba? Hindi ba maganda pakiramdam mo? Iniinom mo pa ba yung vitamins na
binili ko sayo noon? Ibinilin saakin ng parents mo na dapat nagba-vitamins ka dahil
sakitin ka pa naman.”
Napakunot naman ng noo si Richelle. Heto na naman si Shane sa mga sermon niya kaya
naman isa-isa na nitong sinagot ang mga tanong ng kaibigan. “Iniinom ko po yung
vitamins. Hindi masama ang pakiramdam ko. At basta, wala lang talaga akong ganang
kumain.”
“Hindi ako sinusumpong!” Pasigaw na sagot ni Richelle sabay simangot. “Mga bata
lang ang sinusumpong.”
Natahimik na ulit ang dalawa. Pero, hindi rin napigilan ni Richelle na basagin ang
katahimikan para itanong ang kanina pang gumugulo sa isip niya.
“Shane, may gusto akong malaman. Totoo ba yung narinig kong usapan na pinatay raw
si Miggs. Yung Miggs na bully?”
Napatigil naman sa pagsubo ng pagkain si Shane at natagalan bago sagutin ang tanong
sa kanya. “O—oo. Si Miggs nga yun.”
Nahalata ang mas gulat at medyo takot na reaksyon ni Richelle nang malaman niya na
tama nga ang hinala niya. “Bakit ‘di mo naman agad sinabi saakin?”
“Shane naman eh! Seryoso ang usapan! Ano raw nangyari sa kanya?”
“Hindi lahat.”
Dahil mapilit si Richelle ay walang nagawa si Shane kundi sabihin ang mga nalalaman
niya.
“Noong magsimula ang pasukan, yun din ang araw na nawala siya. May naka-engkwentro
pa raw na isa pang estudyante si Miggs bago siya umalis noon dito sa school. May
pupuntahan kasi siyang party ng isang kaibigan. Pagkatapos nun, hindi na siya
nakauwi sa kanila at matagal ring nawala. Kahapon lang natagpuan ang naagnas niyang
bangkay sa isang talahiban.”
“Sino raw ang suspect?”
“Hindi pa alam eh. Pero ninakaw rin kasi pati ang sasakyan niya.”
“Ano yun?”
“Naalala mo yung halos nagkapasa na ang braso ko noong araw ding yun?”
“Magka-kaklase kasi ulit kami sa isang subject. Hindi ko naman talaga siya
papansinin nun pero nung magsimula na naman siyang pagdiskitahan yung mga kaklase
namin, ‘di ko na napigilan ang sarili ko. Naalala ko yung ginawa niya sayo kaya
ayun... nagkainitan at halos makapisikilan na. Kung wala pang umawat saamin noon,
baka natuloy na talaga sa sapakan.”
“Bakit mo naman ginawa yun! Sa laki ng katawan nun, paano kung napano ka! At tsaka
ikaw ang nagsabi na umiwas ako sa kanya para walang gulo, tapos ikaw pala ang
makikigulo sa kanya!”
“I know! Kaya nga nagi-guilty ako. Hindi pa maganda yung huling encounter namin
bago siya namatay.”
Bilang isang mabuting kaibigan, walang ibang ginawa si Richelle kundi i-comfort si
Shane. “Wala kang kasalanan. Hindi mo naman alam na matapos ang away niyo, mamatay
pala siya.”
“Yung buong batch namin, may planong dumalaw sa burol niya mamaya.”
“Sigurado ka?”
Ngumiti at tinanguan na lang ni Richelle si Shane. Wala namang kaso sa kanya ang
umuwing mag-isa.
= = = = =
Natapos ang usapan ng dalawang magkaibigan at tapos na rin ang breaktime nila.
Sabay na silang lumabas ng room para magpunta sa mga susunod nilang klase.
Sa magkaibang direksyon na ang tungo nila ngunit bago pa man makaalis si Richelle,
lumapit pa muna si Shane sa kanya at hinalikan siya nito sa noo.
“Adik ka rin talaga minsan—ay hindi! Adik ka talaga! Pumasok ka na nga at papasok
na rin ako.”
Na-weirduhan naman si Richelle sa kaibigan. Pero ‘di na lang niya ito pinansin at
nagsimula nang maglakad.
Lingid naman sa kaalaman ng dalawa, may isang nakakita sa kanila. Si Eunice, ka-
batchmate rin ni Shane at kabilang siya sa sikat na cheering squad ng NEU.
Agad siyang may kinontak sa phone niya. “Sherrie! You will not believe what I just
saw! It’s about Shane.” Saka nito ichinismis ang nakita niya.
Tila naman napasigaw ang babaeng nasa kabilang linya. Ngunit matapos ang ilang
sandali na paghi-hysterical nito, muli siyang kinausap ni Eunice.
“Hello, are you done with the screaming? Yes... I saw it with my own two eyes! And
yes, may ebidensya ako!”
=================
Chapter 5
May long exam si Richelle sa pinakahuli niyang klase. Kahit ‘di masyadong nakapag-
review, mabuti na lang at naalala pa niya ang mga pinag-aralan noong mga nakaraang
araw. Oo, madalas siyang umasa sa stock knowledge.
Habang tahimik at nagko-concentrate ang lahat sa pagsagot sa mga test sheets nila,
umalingawngaw naman bigla ang malakas na tunog ng cellphone. Natuon ang atensyon ng
lahat sa isang direksyon—kay Richelle. Nalimutan niyang i-silent ang cellphone
niya!
Madali niyang dinukot sa bag ang cellphone niya, galing sa isang unknown number ang
tawag na yun at kahit pa may pagtataka, agad niya itong in-off para hindi na maka-
istorbo pa sa klase.
Ngunit nang inakala niyang ayos lang ang nangyari, nagkakamali siya.
“Ms. Ariano—” Tinawag siya ng professor niyang si Sir Cariaso at hindi maganda ang
timpla ng mukha nito. “Pass your paper, pack your bag and I want you to leave my
class.”
Napakurap ang mga mata ni Richelle sa gulat. “Si—sir...” Kinabahan na siya dahil sa
tono ng boses ni Sir Cariaso, halatang hindi ito natuwa sa nangyari. “Hindi ko pa
po tapos ang exam ko.”
“Sana bago ka nag-exam, sinigurado mo munang naka-silent ang cellphone mo para ‘di
ka nakakaistorbo.”
Maiyak-iyak na lang si Richelle na sinunod ang utos ng professor niya. Narinig niya
ang mahinang tawanan at bulungan ng mga kaklase niya kaya napayuko na lang siya
dahil napahiya na siya.
Bitbit ang mga gamit niya ay lumapit na siya sa table ng guro para ipasa ang test
paper niya na halos wala pa sa kalahati ang nasasagutan.
Nang muling iangat ni Richelle ang ulo niya para tignan ang mukha ni Sir Cariaso,
nahuli pa niya itong tinignan siya from head-to-toe. Medyo na-concious pa nga siya
dahil natagalan ang tingin ng matandang propesor sa bandang dibdib niya.
Napaubo na lang ito at umiwas ng tingin. Wala na ring nagawa si Richelle kundi
umalis na ng klase.
Minumura na ni Richelle ang sarili dahil sa nangyari—pero naisip niyang mas dapat
murahin yung taong tumawag sa kanya na nagpahamak sa kanya.
Napayuko si Richelle para halungkatin sana ulit sa bag ang cellphone niya... pero
may iba pa siyang napansin.
“Shet!” Kaya pala ganun na lang ang tingin ni Sir Cariaso kanina. Nakabukas kasi
ang dalawang butones ng kanyang damit at grabe na pala ang view ng dibdib niya.
“Shet naman talaga!” Muling nagmura si Richelle dahil dumoble ang kahihiyan niya.
= = = = =
Hindi rin agad nakauwi si Richelle dahil nga sa sira niyang damit. Nagpasya siyang
dumaan muna sa mall para bumili ng kahit na anong pamalit na t-shirt.
Pumasok siya sa isang maliit na store at ilang sandali lang rin ay may natipuhan na
siyang design ng damit. Bukod sa maganda ang tela nito, mura lang ang presyo.
Hawak na niya ang damit para maisukat na, pero napansin niya na may pang-lalaking
version din pala ang damit na hawak niya. Napangiti ng wala sa oras si Richelle.
Kung may boyfriend lang sana siya, cute sigurong tignan kung sabay nilang susuotin
ang damit na iyon. Parang couple shirt kasi.
“Opo. Pwede ko na rin bang suotin ‘to ngayon? Nasira kasi itong butones ng damit
ko.”
“Oo naman po, paki-bayaran po muna sa counter.”
Sumunod na si Richelle sa saleslady para bayaran ang napili niyang damit. Ngunit
nang mapalingon ulit siya sa damitan, nakita niyang may lalaki nang nakatingin dun
sa damit na katerno ng damit niya.
Hindi niya ito mamukhaan pero pakiramdam niya ay kilala niya ang lalaking iyon.
“Zenn?” Tinawag niya ito at lalapitan niya na sana ngunit muling siyang tinawag ng
saleslady.
“Ma’am heto na po ang damit at resibo niyo. Pwede na po kayong magpalit sa fitting
room namin.”
Sandaling segundo lang naman na nabaling ang atensyon ni Richelle, ngunit nang
matignan niya ulit ang direksyon ng damitan, wala na yung lalaki na mukhang si
Zenn.
Kung anu-ano na naman ang naiisip ni Richelle. Ni-hindi nga rin siya sigurado sa
nakita niya.
= = = = =
Pauwi na si Richelle.
Nag-text pa siya kay Shane na nasa station na siya at naghihintay na lang ng train.
Nag-aabang siya sa special queing line na para lamang sa mga babae at senior
citizen. Bilin kasi sa kanya ni Shane na wag makipagsiksikan sa train kung saan may
mga makakasabay siyang lalaki. Bukod raw sa pwede siyang manakawan, baka makasabay
pa siya ng manyak.
Dumating na ang train at siksikan pa rin talaga. Rush hour na kasi, uwian ng mga
estudyante at trabahante. Pero kahit sobrang siksikan, kampante si Richelle. Puro
babae naman kasi sila.
May naamoy kasi siyang matapang na pabango ng lalaki. Nilingon niya ito ngunit
hindi niya makita yun dahil may nakaharang pang mga ale sa mismong likuran niya na
may mga bitbit na naglalakihang plastic bag, dahilan kung bakit mas sumikip ang
loob ng train.
‘Baka matandang lalaki naman.’ Yun na lang ang sabi ni Richelle sa sarili.
Imposible naman sigurong makapasok ang mga lalaki rito lalo na kung hindi naman
senior citizen.
Nakuha pa niyang kunin ang headset sa bulsa ng bag at nakinig ng music sa cellphone
niya. Pinabayaan na lang rin niya ang sarili na madala ng mga nagsisiksikan
pasahero ng LRT. Kapag kasi pinigilan niya, siya lang rin ang mahihirapan.
Ilang minuto lang ang lumipas at muling tumigil sa isa pang station ang train. May
kaunting lumabas pero mas marami pang pasahero ang pumalit. Mas lalo silang napuno
at nagsiksikan sa loob. Napayakap na nga lang si Richelle sa bag niya para hindi
masalisihan ng mandurukot.
Ang kaso, may naramdaman siyang kamay sa likod niya. Parang kinukuryente siya sa
kilabot dahil hinihimas nito ng taas-baba ang likod niya.
Chineck ni Richelle at yung mga ale pa rin naman ang nasa likod niya. Pero yung
kamay na hinahaplos siya at hindi lang basta guni-guni. Kamay iyon ng lalaki na
ginagawaan siya ng kamanyakan.
Sinubukan na niyang maglikot para makalayo dun sa kamay, pero napapatingin naman ng
masama ang mga katabi niya.
Nagsimula nang bumigat ang kanyang paghinga nang maramdaman niyang umaakyat na ang
haplos ng kamay papunta sa dibdib niya. Sinubukan pa itong ipitin ni Richelle sa
mga braso niya pero nagawa pa rin nitong hipuan siya sa dibdib.
Muling tumigil ang train sa isa pang station. Kahit hindi pa yun ang station na
dapat niyang babaan, hinawi na niya ang mga tao para tuluyan nang makalabas.
Pero bago siya umalis, tinignan niya muna ang mukha ng manyakis na nagtatago sa mga
ale kanina. Isang medyo may katandaan na lalaki ang nakita ni Richelle.
“Sir Cariaso...”
Sa iba naman nakatingin ang manyakis niyang propesor. Nakangisi ito sa ibang babae
na nasa paligid niya, namimili kung sino sa mga ito ang susunod niyang mabibiktima.
Hindi agad nakasagot si Richelle nang marinig niya ang boses ng kaibigan. Saka pa
lamang siya napahagulgol, “Shane... Shane sunduin mo na ako.”
Humihikbi nang sinabi ni Richelle ang kinaroroonan niya at hindi naman nagdalawang-
isip si Shane na umalis agad para sunduin siya.
=================
Chapter 6
Maagang umalis si Shane sa burol ni Miggs para lang masundo ang bestfriend niya.
Nang makarating siya sa LRT station, nagmukha siyang knight-in-shining-armor na
iniligtas ang damsel-in-distress na si Richelle.
Sa buong byahe nila pauwi, ikinwento na ni Richelle ang mga nangyari sa kanya sa
loob ng train. Hindi nito mapigilan ang pagpatak ng luha sa tuwing naalala ang
naranasan. Feeling niya ay nararamdaman pa rin niya ang kamay na malaswang
hinahaplos ang katawan niya.
Sa mga kwento at palabas niya lang napapanood ang mga ganoong eksena. Naiinis pa
nga siya sa mga babaeng nabibiktima ng kamanyakan dahil bakit hindi man lang nila
naipagtanggol ang sarili nila?
Ngayon lang lubos na naintindihan ni Shane na iba pala talaga kung kakilala mo na
ang nabiktima ng ganun. Ang nakakainis pa, si Richelle pa ang nakaranas nun!
Naaawa siya dahil naiintindihan niya ang takot na naramdaman ng kaibigan. Ngunit
nagagalit din siya dahil gusto na niyang balikan ang taong may gawa nun.
“Wag ka nang umiyak, Iche.” Pinatahan nito ang kaibigan habang yakap niya ito.
“Hinding-hindi na kita hahayaang umuwi mag-isa. Yun na ang una at huling beses na
babastusin ka ng kung sinong lalaki.”
Hindi naman na nagawa pang magsalita ni Richelle. Isang tango na lang ang naisagot
niya.
“At para dun sa manyakis na Cariaso na yun, irereport natin siya at nang matanggal
na siya sa university.”
“Pero Shane, baka walang maniwala.”
“Ipinahiya niya ako sa klase namin kanina. Kapag nalaman nila ang insidente sa LRT,
baka isipin lang ng iba na gumagawa ako ng kwento para makaganti.”
“Ipinahiya ka niya?”
“Alam mo, hindi kita maintindihan. Pero kung ang gusto mo ay manahimik ako sa
ginawa sayo ng matandang yun, hind ako papaya. Hindi ko mapapalagpas ang ginawa
niya sayo.”
“Shane...” Lalong naiyak si Richelle. “Ang kumplikado kasi! Wala tayong ebidensya!
Walang maniniwala saatin! Ako lang ang mapapahiya sa gusto mong gawin.” Hindi naman
na alam ni Shane kung papayag ba siya sa gusto ng kaibigan. Ngunit patuloy ito sa
pagmamakaawa niya, “Shane, wag na. Gusto ko na lang kalimutan ‘to. Please?”
He waited outside the apartment para lang siguruhin na nag-lock na nga ng pinto si
Richelle. Nang magpatay na ito ng ilaw, saka lang umalis si Shane.
Ngunit ‘di siya dumirecho sa sarili niyang apartment. Kahit pa sa ganitong oras ng
gabi, may isang mahalagang bagay siyang dapat asikasuhin.
= = = = =
Ngunit, kaakibat ng pangalan niya ay mga isyung may kinalaman sa mga babae niyang
estudyante. Noon pa man ay may nagrereklamo na tungkol sa mga kamanyakan ng gurong
ito—ngunit ni-minsan ay hindi nagawang patunayan ang mga ibinibintang sa kanya.
Ito ang dahilan kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin naparurusahan ang
kawalang-hiyaan ng matandang manyakis. Ito ang dahilan kung bakit ang dami pa rin
niyang nabibiktima.
Sa loob ng kanyang opisina sa bahay ay busy na nagchi-check si Mr. Cariaso ng mga
test papers ng klase niya kanina. Natigil siya nang biglang tumunog ang cellphone
niya at makatanggap ng text mula raw sa isa sa mga estudyante niya.
Hindi naman na nagtaka si Sir Cariaso sa text na natanggap dahil siya rin naman
mismo ang nagbibigay ng number niya sa buong klase sa tuwing first day of school.
Paraan niya iyon para madali siyang ma-contact ng klase niya—lalo na ng mga
natitipuhan niyang estudyante.
Dahil sa access ni Sir Cariaso sa university portal, agad niyang na-check ang
profile ng katext niya. Freshman ito, maganda, sexy—at tinamaan nga naman ng swerte
dahil yun pa mismo ang natitipuhan ni Sir Cariaso sa kasalukuyang batch ngayon.
Nagpatuloy ang palitan nila ng text messages hanggang sa tanungin na nito ang
address ng bahay niya. Medyo malalim na ang gabi pero handa pa rin daw itong
puntahan siya.
Makalipas ang isang oras, muling nakatanggap ng text si Sir Cariaso. ‘Sir, nandito
na po ako sa harap ng bahay niyo.’
Uminom muna ng isang shot ng vodka ang propesor bago nagtungo sa pintuan at
iwelcome ang bagong biktima ng kamunduhan niya. Tanging pulang bathrobe na lang ang
suot niya at wala nang suot na kahit na anong panloob.
Ngunit sa pagbukas niya ng pinto, may isang bagay siyang hindi napaghandaan.
Agad na humandusay sa sahig ang matanda at umubo ng dugo. Kung kanina ay ang suot
niya lang na bathrobe ang kulay pula, nabalot na rin ng pulang dugo niya ang sahig.
Buhay pa rin naman siya ngunit sa mga oras na yun, ‘di na rin naiwasang pumasok sa
isip niya ang salitang ‘kamatayan.’
Humawak sa mga paa niya ang attacker niya at hinila siya papasok ng bahay niya.
Inundayan pa siya nito na saksak sa magkabilang hita para hindi na makagapang pa
palayo.
“Hmmm! Hmmmmmm—!”
Kahit walang salitang lumalabas sa bibig niya ay mamahalata sa mga mata niya ang
matinding takot. Umiiyak siya sa sakit at nagmamakaawa na sa isip niya.
Hindi makilala ang attacker dahil sa suot nitong triple-face mask. Nakasuot din
siya ng makapal na leather jacket at mga gloves, halatang nag-iingat siya na walang
makaalam sa kanyang pagkakakilanlan.
Hindi pa natapos ang pagliliwaliw ng attacker niya, nagtungo ito sa office niya at
tinignan yung mga test papers na hindi pa tapos markahan ni Sir Cariaso. May
dinampot itong isang papel at tila kakilala niya ang estudyanteng nagmamay-ari nun
dahil ang tagal niya itong tinitigan.
Nagawa naman nang idura ni Sir Cariaso ang panyong ibinusal kanina sa kanyang
bibig. Kahit nanginginig ay nagkalakas-loob na siyang magsalita. “Si—sino ka ba?
Anong kailangan mo? Kung ano mang kasalanan ko sayo—”
Tila narindi naman ang attacker sa boses ng matanda. Agad siya nitong nilapitan,
kinuha yung bote ng vodka at ibinuhos ang laman nun sa mga sugat ng matanda.
Nanginsay sa hapdi ang matanda at muling nagsisigaw.
Para patahimikin siya, muli siyang sinaksak ng attacker niya at sa bandang mukha
na. Mula sa kaliwang pisngi, nahagip ng kutsilyo ang dila niya at saka tumagos sa
kabilang pisngi. Nang muling tanggalin ang kutsilyo ay nag-iwan ito ng madugong
butas sa mukha ng matanda.
Hindi na nagawa pang magsalita ni Sir Cariaso. Lumuluha ito habang humihiling sa
isip na sana’y patayin na lang siya agad kaysa pahirapan pa ng ganito.
Ipinakita naman sa kanya ng attacker ang test paper na kanina pa nitong tinitignan.
Nabasa na ng malinaw ni Sir Cariaso ang pangalan na nandun sa papel. Pangalan yun
ng estudyanteng nabiktima niya kanina.
Alam na ngayon ng matanda ang dahilan kung bakit siya pinahihirapan ngayon.
Pinaparusahan siya. Sumenyas pa nga ang attacker niya na parang sinasabi na maling
babae ang napili niyang biktimahin. Ngayon ay lubos na itong pinagsisisihan ng
propesor.
Gamit muli ang kutsilyo, hiniwa ng attacker ang balat ng matanda. Mula sa kanyang
dibdib patungo sa kanyang pagkalalaki, walang pagdadalawang-isip na pinutol ang
kanyang ari.
Tanging ungol na lang ang nagawa ng propesor. Ipinasubo pa sa duguan niyang bibig
ang parte ng katawan niyang iyon na dati ay nagdudulot sa kanya ng saya.
Dahil doon kaya nabulunan ang matanda at hindi na makahinga. Pilit siyang dumudura
at umuubo, pero tila ba nalulunod na siya sa sarili niyang dugo. Kahit ang ilong
niya’y natatakpan na rin ng dugo.
Ilang segundo pa ang lumipas, tuluyan nang nalagutan ng hininga ang manyak na
propesor ng NEU.
Bago naman umalis sa crime scene ang suspect na nagtatago sa kanyang triple-face
mask, ni-ransack niya muna ang buong lugar at saka umalis na satisfied sa nagawa
niyang misyon. Ang maghigante sa minamahal niya.
= = = = =
Wala siyang plano na gumising ng maaga, pero napabangon pa rin siya dahil maaga
ring nangatok si Shane. Nang pagbuksan niya ito ng pinto, nakapantulog pa si Shane
pero ang mas nakakagulat ay nakasuot din ito ng apron.
“Ano yan?”
“Hindi pwede.”
“At paano mo nasabing hindi kami magkikita? May klase ako sa kanya mamaya.”
“Hindi kayo magkikita dahil magpapa-change na tayo ng schedule mo. May kaibigan
akong student assistant para i-assist tayo. Wala ka nang dapat ipag-alala.”
=================
Chapter 7
Naka-set talaga ang alarm clock ni Dante Zamora sa 4:30 AM pero nagising na siya sa
malakas na tunog na ginawa ng cellphone niya. Isang tawag na may kinalaman sa
trabaho niya ang dahilan kung bakit napabangon sila bigla.
“Dante—” Bukod sa kanya ay naalimpungatan rin ang asawa niya na katabi niyang
natutulog kanina. “Bakit bumabangon ka na?”
“Sa trabaho ko, Hon. I think we found another lead. Kailangan kong puntahan yun.”
“Nang ganitong oras?” Magkahalong pagtataka at pag-aalala ng asawa niya. “Kung may
bagong ebidensya naman, baka pwedeng ipagpabukas—este ipagmamaya mo na lang.”
“Hindi lang tungkol sa ebidensya. Yung suspect namin dun sa kasong hawak ko,
mukhang sangkot na naman sa panibagong krimen.”
Napanganga na lamang ang asawa niya. Iniisip nito na grabe na talaga ang mga
krimeng nagaganap sa panahon ngayon.
Hinalikan ni Dante sa noo ang kanyang asawa at saka na ito naghanda para puntahan
ang crime scene na itinawag sa kanya.
“Detective Dante!”
“Bakit hindi pa nako-cordon out ang lugar? Residential area ‘to. Kahit madaling
araw, maraming pwedeng maki-usyoso rito.”
Mga papel ang natanggap ni Dante at masusi niya itong binasa. Dalawang pangalan ang
nakita niya sa list. Isang nagngangalang Teofisto Cariaso, ang biktima. At isang
nagngangalang Pamela Yuzon, kapit-bahay ng biktima at witness sa naganap na krimen.
Nakapagsagawa na ng initial interview ang first officer kay Pamela Yuzon. Nang
basahin ito ni Dante, lubos na niyang naintindihan kung bakit kunektado ang kasong
ito sa unang kaso na hawak niya.
Ayon sa salaysay ni Pamela Yuzon, “Pauwi na ako galing sa trabaho nang mapansin ko
ang isang mamahaling sasakyan sa tapat ng bahay ni Mr. Cariaso. Hindi ko nakita
yung plate number kasi sinadyang takpan yun. Tapos, may isang di-kilalang tao ang
lumabas mula dun sa bahay. Nakasuot siya ng itim na leather jacket, balot na balot,
at nakasuot ng maskara na may tatlong mukha. May hawak siyang kutsilyo... duguan.
Nagtago na ako para hindi niya ako makita kasi alam kong masamang tao siya. Noong
pumasok na siya sa loob ng sasakyan at nagpaharurot na paalis, saka pa lang ako
nakatawag sa pulis.”
Isang killer na nakasuot ng maskarang may iba’t ibang mukha. Ang Triple-face killer
na ito ang siya ring suspect sa kasong hawak ngayon ni Dante na tungkol naman sa
pagpatay sa isang estudyante mula sa NEU, si Miggs.
“May dala raw na mamahaling sasakyan yung suspect. Hindi kaya yun din yung sasakyan
na ninakaw niya kay Miggs.” Napag-isip si Dante at napatingin sa kaharap niyang
bahay ngayon. “May ninakaw rin kaya siya mula sa biktima niya ngayon?”
Nagpasya nang pasukin ni Dante ang mismong crime scene para kumalap ng impormasyon
at mga ebidensya. Nakasunod sa kanya si Rey na tahimik lang. Trabaho nito na i-
assist siya, kuhanan muna ng pictures ang mga ebidensya, at saka iretrieve ang mga
ito.
Sa pagpasok nila ay dugo na agad ang bumungad sa entrance at sa dingding. “Naunang
nagawa ng suspect ang plano niya. Isang malalim na saksak kaya ganito agad karami
ang dugo, ngunit posibleng nanlaban din muna ang biktima.” Pag-aanalisa ni Dante sa
isip niya. May hawak rin siyang notepad at isang ballpen para isulat kung ano ang
mga obserbasyon niya.
Tumuloy na sila sa loob para sundan ang trail ng dugo. “Hinila ang biktima papunta
sa sala. Pero mukhang nahirapan o nabigatan ang suspect sa paghila dahil hindi
tuwid ang mga bakas ng dugo sa sahig.”
“Siguraduhin mong makuhanan mo ng litrato ang bawat anggulo nitong lugar, Rey.”
“Opo.”
Tuloy naman sa pag-aanalisa si Dante. “Sinadyang guluhin ng suspect ang lugar para
mahirapan kami sa paghahanap ng ebidensya.”
Ngunit hindi ito naging hadlang para makahanap sila ng mga bagay na makakatulong sa
kaso.
Isang duguang panyo sa tabi ng biktima. “Posibleng ibinusal ‘to sa loob bibig ng
biktima. Posible ring sa suspect ito nanggaling.”
Isang bote ng vodka at dalawang baso. “Maaring inihanda ito ng biktima bago pa man
maganap ang krimen. Ibig sabihin, inaasahan na niyang may ibang taong parating.”
Tinitigan niyang mabuti ang mga baso ngunit nag-ingat na hindi ito magalaw.
“Maaring isa sa mga basong ito ay ginamit ng suspect.”
Lahat ng mga ebidensyang nakalap nila ay maingat na ipinreserve ni Rey para hindi
ma-contaminate ang mga ito. Dadalhin ang mga ito sa crime lab upang mapag-aralan.
“Rey!”
“Magpunta tayo roon mamaya. Tatanungin natin sila.” Saka ipinakita ni Dante kay Rey
ang section ng klase na naroon sa mga test papers na nakita nila.
= = = = =
Sa NEU campus.
Naisip na nila na kung hindi sila mahanapan ng bagong schedule na may ibang
professor, baka i-drop na lang talaga ni Richelle ang subject na yun. Kahit pa next
sem na lang niya ulit kunin ang subject na yun basta lang malayo siya sa manyakis
na Sir Cariaso.
Ang usapan ay sa Student Affairs Office sila magkikita. Kinatok na ito ni Shane at
ang nagbukas ng pinto ay ang kaibigan na niya mismo. “Pre!”
Pero medyo weird yung ikinilos ng kaibigan ni Shane. Bago sila pinapasok sa loob ay
nilibot pa muna niya ng tingin ang buong paligid na para bang sinisigurado na wala
nang iba pa silang kasama.
“Sabi ko nga!” At saka pa lamang sila nito pinapasok sa loob. “Siya na ba yung
kaibigan mong si Richelle?”
“Oo, siya na nga. Iche, ito nga pala si Trent. Yung kaibigan kong tutulong saatin.”
May kakaibang ngiti naman sa mukha ni Trent nang magkaroon sila ng sandaling eye
contact, “It’s so nice to finally meet you, Iche.”
At excited pa nga itong makipag-kamay pero kinarate-chop ni Shane ang kamay niya,
“Anong Iche? Close kayo?” Hindi pa siya nakuntento, pinalipat niya si Richelle ng
upuan kung saan malayo kay Trent. “At wag mo siyang tawaging Iche. Hindi pa kayo
close. Richelle lang ang itawag mo sa kanya.”
“Tss! Ang dami mong alam ‘pre. Akala ko ba magkaibigan lang kayo? Bakit binabakuran
mo siya ngayon?”
Pero sa totoo lang, hindi naman talaga binabakuran ni Shane si Richelle sa ibang
lalaki. Pansin lang niya na wala pa rin sa mood ang kaibigan at balisa pa rin sa
ibang tao kaya pakiramdam niya ay dapat niya itong protektahan.
“Kamusta na nga pala yung pinapaayos ko sayo? Meron pa bang available sched na
pwedeng malipatan ni Iche?”
“Mukhang malaki yata yung galit nung pumatay kay Sir. Bukod sa mga saksak,
pinutulan pa siya.”
“Biktima?”
“Ng sexual harassment.” Nang banggitin ni Trent yun, napayuko na lang ito para
umiwas ng tingin kay Richelle. May ideya na rin kasi siya kung bakit gustong
magpalipat ng schedule ni Richelle. “Kaya ayun. For sure naghahanap na sila ng
papalit na magtuturo sa klase niyo.”
Muling nagkatinginan sina Shane at Richelle. Nabawasan na kahit papaano ang
problema nila. Pero parehong may tanong sa mga isip nila. Sino ang pumatay kay Sir
Cariaso?
=================
Chapter 8
Hindi pa man nagsisimula ang mga klase sa NEU ay naka-abang na sina Detective Dante
at Rey sa loob ng campus. Naibalita na nila sa admins ng university na isang
panibagong krimen na naman ang naganap na may kinalaman naman sa isa sa mga
propesor nila na si Mr. Teofisto Cariaso.
Yung mga maagang co-faculty teachers ang unang nainterview nina Dante. Nalaman nila
na isa sa mga tinitingalang propesor ang biktima. Ngunit ‘di rin maipagkakaila ang
mga sexual harassment issues na kaakibat sa pangalan niya. Wala pa mang patunay sa
mga isyu na yun, itinuring na agad itong posibleng anggulo sa motibo ng pagpatay sa
matandang guro.
Ipinakita ni Rey ang mahabang lists ng mga pangalan ng estudyante. “Marami pa sila,
Sir. Pero ano po ba talagang hinahanap natin dito?”
Biglang naalala ni Dante yung unang beses na nakita niya ang CCTV footage sa
krimeng may kinalaman sa kaso ni Miggs. Ipinakita doon sa video ang aktong
pagtatapon ng suspect sa bangkay sa isang talahiban. Naisip niyang demonyo lang ang
gagawa ng ganung klaseng gawain na kinakailangan pang magtago sa kakaibang
maskarang may tatlong mukha.
Ang Triple-face mask na suot nito ay para bang representasyon sa iba’t ibang mukha
ng killer. Kung hindi mo tatanggalin ang maskara ay hindi mo makikita ang tunay
nitong anyo. At magpasa-hanggang ngayon ay nakakalaya pa rin ang killer na ito.
Naputol lamang ang kanilang usapan nang may kumatok sa pinto. Isa yun sa mga
empleyadong tumutulong sa kanilang magtawag ng mga estudyanteng nasa hawak nilang
list. May kasama siyang freshman student at agad siyang pinapasok nina Dante para
makausap.
Bago simulan ang interview ay in-on ng detective ang voice recorder para irecord
ang salaysay ng estudyante.
“Good afternoon. Ako nga pala si Detective Dante Zamora.” Pakilala ni Dante sa
sarili niya, saka nakipag-kamay sa estudyanteng kaharap niya. “Nasabi na ba sayo ng
nagdala sayo rito ang dahilan kung bakit ka namin kakausapin.”
“Richelle Ariano...” Tinignan ni Dante ang list na iniabot sa kanya ni Rey. Pero
ilang sandali lang rin ay naalala niyang nabanggit ang pangalan niya kanina ng mga
naunang nainterview niya. “Nabanggit ka ng isa sa mga kaklase mo kanina. Noong
huling araw na nakasama niyo si Mr. Teofisto Cariaso ay nagkaroon pa kayo ng exam,
tama ba?”
“Opo.”
“Tumunog po yung cellphone ko. Tapos nagalit siya. Saka niya ako inutusan na
tumigil na sa pagsasagot ng exam namin at ipasa na ang papel ko.” Marahan ngunit
halata ang kaba sa boses ni Richelle habang sinasabi ito.
“Sa bagay na yun, hindi po.” Sagot ni Richelle habang nakatingin ng direcho kay
Detective Dante. “Since first day naman, nasabihan na niya kami na ayaw niya yung
mga tumutunog na cellphone especially yung mga nakakaistorbo sa klase niya.
Kasalanan ko kung bakit nagalit siya saakin nung time na yun.”
Matagal na natahimik si Detective Dante para intindihing maigi ang sagot sa kanya
ni Richelle. Sa tagal na niya sa trabahong ito, hindi pwedeng basta na lang
magbitaw ng mga tanong na hindi pinag-iisipan.
“Sabi mo, sa bagay na yun ay hindi ka nagalit.” Paglilinaw ni Dante. “Kung ganun
may ibang bagay pa ba na ginawa siya na maari mo namang ikagalit?”
Tumango si Richelle at tumayo na. Nagkamay muna uli sila ng detective bago siya
pinayagang makaalis.
Nang maiwan naman na muli sina Detective Dante at Rey, “Grabe pala talaga yung
Teofisto Cariaso na yun. 90% sa mga babaeng na-interview natin, nabiktima niya.”
Hindi makapaniwalang sabi ni Rey.
“Kung naging tatay ako ng isa sa mga nabiktima niya, baka nabugbog ko muna yung
matandang yun.” Saad naman ni Dante.
“Sir, ang labo eh! Sa dami ng nabiktima niya, ni wala man lang napatunayan! Ni
hindi man lang naparusahan!”
“Ay oo nga noh! Naputulan pa siya ng ano—tsk!” Nagpasyang maglakad si Rey palapit
sa pintuan nang mapansin niyang hindi ito naisarado ng maayos ni Richelle. Ngunit
paglapit naman niya roon ay nasilip niyang may iba pa palang kasama ang dalaga.
“Teka, yung kasamang kaibigan nung Richelle Ariano. Yung estudyanteng yun... saan
ko ba siya nakita?”
Napakunot bigla ang noo ni Dante sa sinabi ni Rey. “Kalalaki mong tao, chismoso
ka.”
Bumalik na sa upuan niya si Detective Dante para i-off yung voice recorded.
Napasapo siya sa kanyang noo at pilit pa ring pinagdudugtong ang mga putul-putol na
impormasyon hawak nila sa ngayon.
Ngunit ano pa man ang mangyari, hindi siya titigil na alamin ang tunay na
pagkakakakilanlan ng killer nina Miggs at Mr. Cariaso. Kikilalanin niya ang mukhang
nasa likod ng triple-face mask na iyon.
“Rey...”
“Mag-text ka nga sa office. Sabihin mong ihanda nila yung mga recorded interviews
ng lahat ng mga kaklase ni Miggs. Pag-aaralan ko lang uli.”
Nagtaka si Rey ngunit hindi na niya tinanong kung bakit. “Yes, Sir.”
= = = = =
Lagpas isang linggo na ang lumipas simula nung LRT incident na naranasan ni
Richelle. Lagpas isang linggo nang mabalitaan ng lahat na patay na ang tinaguriang
Propesor Manyak ng NEU. Lagpas isang linggo at medyo nakakamove-on na sa mga
nangyari si Richelle. Iniisip na lang niya na karma ang nangyari kay Mr. Cariaso.
Sa dami ng mga nabiktima at binaboy niya, nararapat sa kanya ang leksyong sinapit.
Nasa harap siya ngayon ng locker niya para iwan doon ang badminton racquet niya.
Katatapos lang ng PE class niya at mamaya pang alas-dos ng hapon ang sunod niyang
klase. Hinihintay niyang mag-text si Shane kung kailan matatapos ang klase nito
para sabay na silang mag-lunch.
Nakalimutan niyang sabihan si Shane na ubos na ang gamot niya at three days nang
hindi nakakainom nito. “Paniguradong magagalit yun kapag nalaman niya.”
Naghintay pa ng ilang sandali si Richelle para mahimasmasan ngunit napansin niyang
may malaking anino na sa likod niya. May taong nakatayo sa likuran niya.
“Hinahanap mo ako?”
“Ah... hi—hindi naman pero...” Medyo na-concious si Richelle dahil habang magkausap
sila ay sobrang lapit din nila sa isa’t isa. Hindi man lang umatras si Zenn para
dumistansya ng kaunti.
Pasimple na lang na humakbang pagilid si Richelle pero iniharang lang ni Zenn ang
kamay nito sa daraanan niya. Napakurap ang mga mata niya. Hindi niya alam ang
gagawin niya.
“Um... Zenn...”
“You don’t look good.” Sabi ni Zenn at iniangat ang kamay para idampi sa pisngi ni
Richelle. “Ang putla mo.”
Para bang umakyat ang dugo sa buong mukha ni Richelle. Tumalikod siya sandali para
hindi makita ni Zenn ang pamumula ng mukha. Nag-isip siya ng pwedeng gawin o
sabihin, pero nagkunwari na lang siya na isinara ang pintuan ng locker niya.
Ngunit sa pagharap niya, hindi man lang natinag sa pwestong kinatatayuan si Zenn.
At sa posisyon nila ngayon, nalalanghap na rin ni Richelle ang mabangong pabango ni
Zenn, lalo pa nang maghubad ito ng jacket sa harap niya.
“You got um...” Medyo nahihiya pa ngunit itinali ni Zenn sa bandang bewang ni
Richelle ang jacket niya. “You got blood stain.”
“What!” Lalong hindi na malaman ni Richelle kung ano ang dapat na maging reaksyon.
Tinignan niya ang suot niyang jogging pants at natagusan na nga siya. Doble ang
hiya niya dahil si Zenn pa talaga ang nakakita nun.
“Ha?”
“Hydrogen Peroxide.” Nauna na agad na maglakad si Zenn pero nang lingunin niya si
Richelle na nakapako pa rin sa kinatatayuan niya, hinawakan niya ang kamay nito at
sabay silang nagpunta sa clinic.
= = = = =
“May kasama ka?” Tanong sa kanya nung school nurse. “Bakit ‘di mo pinapasok?”
“Eh Ate, lalaki po yun. Nakakahiya.” Nakakunot ang noo na sagot ni Richelle.
“Sigurado po bang matatanggal ‘tong tagos ko, Ate?”
“Oo naman. Oh ayan, tanggal na nga.” Nagpakita ng salamin yung nurse at sinilip ni
Richelle ang jogging pants niya. Wala na nga ang bakas ng dugo. “Maghintay ka lang
sandali para matuyo yan.”
“Okay po. Salamat.” Aalis na sana yung school nurse pero may naalalang itanong si
Richelle sa kanya. “Ay Ate, may ganitong gamot po ba kayo?” Hinalungkat uli niya
ang bag niya para ipakita ang lagayan ng gamot niya na wala nang laman. “Pwede po
bang manghingi? O bibilhin ko na lang po.”
“Kaya pala ang putla mo. Ilang araw ka nang hindi nakakainom ng gamot mo?”
“Naku, tapos meron ka pa ngayon.” Agad na kumuha ng gamot ang school nurse at
ibinigay ito kay Richelle para ipainom sa kanya. “Ito Iron at Vitamin C. Effective
na pinagsasabay yan para sa mga anemic na gaya mo. But I suggest na bumili ka na
agad ng gamot na inireseta sayo mismo ng doktor mo. May pharmacy sa labas ng NEU.
Sa lagay mo ngayon, hindi siya walking distance ah. Mag-tricycle ka na lang kung
wala kang sasakyan.”
Napangiti si Richelle, “Ang bait niyo po. Salamat, Ate.” Pakiramdam niya ay bumuti
na nga kahit papaano ang pakiramdam niya.
Natuyo na ang jogging pants niya at saka pa lamang siya nagpasyang umalis na ng
clinic. Habang naglalakad palabas ay binibilang niya ang natitirang pera niya sa
wallet. Susundin niya ang sinabi ng school nurse at bibili na siya agad ng gamot
niya.
“May gagawin ka pa ba?” Tanong sa kanya ni Zenn, at mahahalata sa boses nito ang
hiya at pag-aalangan.
“Um, may kailangan lang akong bilhin na gamot doon sa malapit lang na pharmacy.”
Ayaw tanggihan ni Richelle ang offer ni Zenn pero, “Hindi ko siya lalakarin eh.
Baka mapagastos ka.”
Sabay na silang nagpunta sa lugar kung saan naka-park ang sasakyan ni Zenn. Ang
ipinagtataka lang ni Richelle, “Hwaw! Ang ganda ng sasakyan mo, Zenn! Hindi ka ba
natatakot na ma-carnap yan?”
= = = = =
Ang pharmacy na pinuntahan nila ay yung nasa loob ng isang grocery store. Kinausap
ni Richelle si Zenn na maghintay na lang ito sa sasakyan dahil sandali lang naman
niyang bibilhin ang gamot na kailangan. Wala namang naging angal si Zenn.
Nang makabalik na ang pharmacist dala ang gamot niya, binayaran na ito ni Richelle
at saka na lumabas para balikan na si Zenn.
Ngunit pagdating naman niya roon ay sasakyan na lang ang naabutan niya. “Zenn?”
Hinanap niya sa paligid si Zenn ngunit hindi niya ito makita. “Nasaan na yun?”
Muli silang pumasok sa loob ng sasakyan. Pinaandar na ni Zenn ang sasakyan niya at
nagsimula nang mag-drive.
Imbis naman na sagutin, dinukot ni Zenn sa loob ng bulsa niya ang binili niya.
“Para sayo.”
“Jelly Belly!” Nanlaki ang mga mata ni Richelle dahil sa magkahalong gulat at tuwa.
“Paborito ko ‘to!”
“Alam ko.”
“Alam mo?”
“Nakita kong tinititigan mo yan kanina kaya tingin ko, gustung-gusto mo nga yan.”
Napangiti ng malaki si Richelle. Agad niyang binuksan yung Jelly Belly at sinimulan
na itong papakin. “Ang sweet!”
“Nung candy?”
Nagkatinginan ang dalawa na may parehong ngiti sa mga labi nila. Wala naman na
silang sinasabi pero parehong ang mga mata nila’y nangungusap.
=================
Chapter 9
Hindi rin naman agad bumalik sa NEU sina Richelle at Zenn. Napagpasyahan kasi
nilang sabay na rin mag-lunch. Inabot ng 15 minutes ang naging byahe nila bago
makarating sa isang kainan na ngayon lamang napuntahan ni Richelle.
“My treat.”
Umorder na sila pero nagtaka si Richelle dahil kaunti lang ang inorder ni Zenn para
sa sarili niya. “Nag-aya kang kumain tapos ganun lang kakonti ang order mo?”
“Busog na kasi ako. Pero ikaw, alam kong yung Jelly Belly pa lang yung nakakain
mo.”
“Paano mo nalaman?”
“Teka, alam mo medyo weird na ah. Paano mo nalalaman ang mga bagay-bagay tungkol
saakin? Ini-stalk mo ako noh?” Pabirong tinanong ni Richelle ngunit seryoso namang
sinagot ni Zenn sa pamamagitan din ng isang tanong.
Richelle was out of words. Bakit naman ang daming alam ni Zenn tungkol sa kanya?
Gusto na niyang itanong kung may kinalaman ba si Zenn noong mga pagkakataong
feeling niya ay may nakasunod sa kanya. Hindi niya lang natuloy dahil dumating na
agad ang inorder nilang pagkain.
“Sorry.” Sabi bigla ni Zenn na may hindi maipintang expression sa mukha. Malungkot
na nahihiya ito.
“Bakit ka nagso-sorry?”
“You’re weird but not creepy.” Sabi ni Richelle na para bang sinisigurado niyang
walang dapat ikahiya o ikatakot si Zenn. “Pero bakit nga ba ang dami mong alam
tungkol saakin?”
“You’re not like the others. You’re nice. I like you. And if I like someone, I want
to know everything about her.”
Hindi maipagkakaila ang kilig na naramdaman ni Richelle lalo pa nung marinig niya
ang mga salitang ‘I like you’ ni Zenn. Para bang hindi totoo. Para bang iniimagine
niya lang. At para hindi na lang masyadong halata ay sinimulan nang kumain ni
Richelle.
Natutuwa siya na maganda at may pagka-sosyal ang lugar na kinakainan nila. Natutuwa
siya dahil mabilis ang naging serbisyo, masarap ang pagkain at mura pa. Pero mas
natutuwa siya dahil si Zenn ang kasama niya ngayon.
“Shane?”
“Shane Venavidez. Narinig mo na siguro ang name ng ugok na yun, noh? Member ng
basketball team natin. Nakakahiya mang sabihin pero sikat yun!”
“Ah, oo. Kilala ko siya. Walang sino man sa NEU ang hindi nakakakilala kay Shane.”
At bigla na lamang tumahimik si Zenn nang mapag-usapan nila si Shane. Nang mapansin
ni Richelle iyon, nag-isip pa uli ito ng ibang sasabihin para hindi maputol ang
kanilang usapan.
“For what?”
“For everything. Sa pinahiram mong jacket, sa libreng sakay, sa Jelly Belly, itong
lunch at... itong singsing.” Saka ipinakita ni Richelle ang rose ring na natanggap
niya. “Actually, hindi ko pa sigurado kung ikaw ba ang nagbigay nito. Ikaw nga ba?”
“I knew it.” Saka ito excited na isinuot uli ni Richelle sa daliri niya. “Ikaw
mismo ang gumawa nito?”
“But that’s my thank you gift for you for helping me that day.”
“Ibinalik mo rin ang registration card ko noong araw na yun kaya quits lang tayo.”
Napatitig na lamang si Zenn kay Richelle, “I’m really glad I met you, Richelle.”
= = = = =
“Kung okay lang, pwede bang hingiin ko na rin ang number mo?” Tanong ni Zenn.
Agad naman itong ibinigay ni Richelle. “Tawagan mo na lang ako para ma-save ko rin
ang number mo.”
Yung isang missed call ay galing kay Zenn. But the rest, galing nang lahat kay
Shane.
= = = = =
Magkasama na pauwi sina Shane at Richelle. Ngunit ‘di tulad ng nakasanayan nilang
daldalan, tahimik lang ang dalawa sa loob ng sasakyan.
“Galit ka?” Tanong ni Richelle kahit pa alam naman na niya ang sagot sa tanong na
yun. “Sorry na, Shane. Nawala kasi sa isip ko na itext ka. Ikaw naman kasi, ang
tagal mong nagreply nung una.”
“So kasalanan ko pa ngayon?” Naningkit ang mga mata ni Shane pero direcho lang sa
kalsada ang tingin niya. “Hindi na ako nakakain kanina dahil hinalughog kita sa
buong school.”
“OA naman.”
“Seryoso ako! Saan ka ba nagpunta?”
“Kumain nga sa labas kasama ang kaibigan ko.” Pero hindi mabanggit ni Richelle na
si Zenn ang tinutukoy niya.
“Sinong kaibigan ba? Kaklase sa anong subject? At saan kayo kumain? Bakit hindi mo
man lang ako naalalang itext o tawagan?”
“Napasarap kasi ang usapan namin.” At muli, sinadya ni Richelle na hindi sagutin
ang unang tanong ni Shane. Kung sino ang kaibigan niyang iyon.
“Sino yan?”
Nang silipin ito ni Richelle, may binili na ring bagong bote ng anti-thymocythe
globulin si Shane. Hindi na lang niya sinabi na nakabili na rin siya ng bago.
“Gamot ko.” At yun naman ay sinadyang hablutin ni Shane sa tabi niya para hindi na
magalaw pa ni Richelle. “I know what you’re doing, Iche. Iniiba mo yung usapan.”
“Iche—” Halata ang pagkainis sa boses at sa tingin ni Shane pero dahil iyon sa pag-
aalala. Naituloy na niya ang pagda-drive at naka-kalma na ng kaunti, “Kaya ba may
suot kang jacket na ‘di sayo?”
Natigilan bigla si Richelle. May hinala na pala si Shane pero gusto lang nitong
siguraduhin kung tama nga ba ang iniisip niya.
“So nagkita na pala ulit kayo.” Muling tumigil ang sasakyan nila sa red traffic
light. Yun pa lang ang pagkakataon na magtama uli ang mga mata nila.
At nakita ni Richelle na parang hindi masaya ang bestfriend niya. May ideya na siya
kung bakit. “Palagi ka na lang bang ganyan sa mga lalaking nakikilala at nakakasama
ko? Masyado kang over-protective, Shane. Nakakasakal na minsan. Kaya hindi pa ako
magka-boyfriend dahil sayo eh.”
“Ano na naman?”
“Baka nakita o nasalubong mo na si Zenn noon pero hindi mo lang alam na siya.”
“Hindi eh...” Napatitig si Shane sa jacket habang may malalim na iniisip. “Parang
may kakilala ako na nakita kong may suot din na ganyan. Hindi ko lang maalala kung
sino yun.”
=================
Chapter 10
5:30pm
“Ingat ka sa pag-uwi.”
7:00pm
8:00pm
Zenn, sorry ngayon ko lang nabasa ang mga messages mo. Tapos na rin ako mag-dinner.
And yes you can call me if you're still up.
Pinindot na ni Richelle ang send button, at hindi rin naman siya nag-eexpect ng
agarang reply o tawag mula kay Zenn. After all, ang tagal na niya itong
pinaghintay.
Habang naghihintay, nagpasya na munang mag-hot bath si Richelle para makapag-relax
na rin. Dinala niya ang cellphone niya hanggang sa loob ng banyo kung sakaling
tawagan na siya ni Zenn.
Nagsisimula nang marelax ni Richelle ang katawan at isip niya. Napapasabay na nga
rin siya sa pinapatugtog na kanta, dahan-dahang napapapikit na tila ba ilang
sandali ay tuluyan na siyang makakatulog.
Nagising lamang ang diwa niya nang mapalitan ng pag-ring ng phone niya ang kantang
pinapatugtog. Si Zenn na ang tumatawag kaya dali-dali niyang pinindot ang accept
button.
“Zenn!”
“Hello Richelle...”
“Hi!” Sobrang excited si Richelle na makausap si Zenn at nakalimutan agad nito ang
pagka-antok.
“Video?” Napatingin si Richelle sa screen ng phone niya. Video call pala ang
inaccept niya! At kitang-kita niya ang gulat na mukha ng kausap niya.
“Syet!”
“Oh no! Oh my God! Syet! Syet! Ang tanga ko! Naka-video call ko si Zenn habang nasa
banyo ako... SYET!” At dahil sa kahihiyan, inilubog na lamang niya ang sarili sa
tubig.
= = = = =
Nang mahimasmasan ay saka lang ulit in-on ni Richelle ang phone niya. Doon pa lang
pumasok ang sunud-sunod na text messages mula kay Zenn. He was apologizing, at
hindi niya sinasadya na mangyari yun.
Inisip ni Richelle na wala naman talagang kasalanan si Zenn. Kaya naman nang
makaipon na rin siya ng sapat na lakas ng loob ay tinawagan na niya ito. Nag-ring
lang ito ng isang beses at agad na may sumagot sa kabilang linya.
“Zenn...”
“Richelle!” Mataas ang tono ng boses nito. Halatang naghihintay talaga na magkausap
sila ulit. “I’m so sorry, Richelle. Hindi ko talaga sinasadya na—”
“But I’m still sorry dahil video call ang ginawa ko when I could have just simply
called you.”
“Wala akong nakita, Richelle. At kung may nakita man ako, iisipin ko na lang na
hindi nangyari yun.”
Para magkasaysay at humaba pa ang kwentuhan ay minabuti nang ibahin ni Richelle ang
kanilang usapan. “Bakit mo nga pala ako gustong makausap kanina?”
“No. It's nothing like that. Kasi gusto rin kitang kausap. Gusto kong marinig ang
boses mo.”
Pinipigilan lang ni Richelle pero hindi na niya maikubli ang kilig na nararamdaman.
Ramdam niya sa seryoso at malumanay na boses ni Zenn ang sinseridad sa mga sinasabi
nito.
“Talaga?”
“Oo.”
Medyo nagugulat si Richelle sa mga sinasabi ng binata. Iniisip niya na kahit sino
namang babae, kikiligin kapag nakausap na siya. Maaring hindi lang alam ni Zenn
pero bukod sa gwapo siya, marunong at magaling naman siyang magpakilig ng babae.
“Zenn...”
“Hmm?”
“Nagka-girlfriend ka na ba?”
Inabot uli ng ilang sandali bago nakasagot sa tanong si Zenn, “Hindi pa.”
“Bakit naman?”
“Hindi ko pa lang kasi noon nahahanap ang babaeng gusto kong ligawan.”
Napansin ni Richelle ang salitang ‘NOON’ na ginamit ni Zenn. ‘Ibig bang sabihin,
nahanap na niya ang babaeng gusto niyang ligawan NGAYON?’ Natanong naman niya sa
sarili. At gusto niya rin sana itong itanong talaga kay Zenn pero hindi niya
ginawa.
“Okay, nalaman mo nang NBSB ako. Bakit hindi mo pa inalam kung bakit?”
Napakagat ng labi niya si Richelle. Kung pakikipag-flirt ang tawag rito ay natutuwa
siya sa ganitong klaseng pakiramdam. “Well, maraming dahilan. Strict parents, yung
bestfriend kong si Shane at siguro tulad mo... hindi ko pa noon nahahanap ang
lalaking gusto kong maging boyfriend.”
“Yang tanong mong yan, naisip ko ring itanong kanina.” Natatawang sabi ni Richelle.
“At para sagutin ang tanong mo, oo. Ngayon parang nahanap ko na yung lalaking gusto
kong maging boyfriend.”
“Really?”
“Yes. Really.”
“Ngayon parang nahanap ko na rin yung babaeng gusto kong ligawan. Ang tanong,
papayag ba siyang ligawan ko siya?”
“Iche?” Parang narinig ni Richelle ang mahinang tawa ni Zenn nang marinig nito ng
nickname niya. Mas lalo tuloy niyang naimagine ang gwapo at nakangiting mukha ng
binata. “Oh sige, Iche.”
Napangiti na rin si Richelle. Tanging mga malalapit lang na tao ang tumatawag sa
kanya sa pangalang iyon. Ngayon, feeling niya ay ka-close na niya talaga si Zenn.
= = = = =
Halos magdamag na nagkausap sina Richelle at Zenn. Nalaman ni Richelle na Fine Arts
pala ang course ni Zenn at inaaya pa siya nito na panoorin siya minsan kapag
gumagawa siya ng art works niya. Excited naman na pumayag ito para magkakilala pa
sila ng lubusan.
“Bakit ang tagal mong gisingin?” Bungad ni Shane na bagong ligo na at bitbit ang
pang-almusal nila na binili nito sa malapit na carinderia na maagang nagbubukas.
“Ang sarap pa matulog eh.” Sagot sa kanya ni Richelle na nakapikit pa rin ang mga
mata. At imbes na maghanda na siya para maligo, napahiga siya sa sofa. “Ayoko na
munang pumasok, Shane.”
“Sows! Katamaran lang pala! Bumangon ka dyan, Iche!” Hinila ni Shane si Richelle
paalis ng sofa at itinulak siya palapit sa banyo. “Maligo ka na para mawala antok
mo.”
“Wag mong antayin na pumasok ako dyan sa banyo para paliguan ka, Iche!” Banta ni
Shane sa kanya.
“I’m not joking! Pag ‘di ko pa narinig na nakabukas yang shower, papasukin kita
dyan!”
Richelle rolled her eyes. As if naman na gagawin talaga ni Shane yun kaya naman
nagmatigas lang siya na ipagpatuloy ang pagtulog sa loob ng banyo.
Naipikit niya na uli ang mga mata niya, ngunit hindi rin naituloy ang pagtulog
dahil sa ‘di inaasahang ginawa ni Shane. Ginamit nito ang hawak na spare keys para
pwesahang makapasok sa loob ng banyo.
“Anong gusto mong unahin kong hubarin sayo? Yang t-shirt mo o yang pambaba mo? O
pwede ring paliguan kita ng nakadamit ka. Mas exciting yun.”
Napakurap ang mga mata ni Richelle dahil sa pinagsasabi ni Shane. Hindi niya
inaasahan na masasabi iyon ng bestfriend niya. Isang kakaiba na nakakatakot na
banta.
Hindi niya napigilan na mapaisip. Dati naman noong mga bata pa sila ay
nakakapagsabay pa sila na maligo. Kung gagawin nila ngayon, sobrang weird na! Ayaw
mang isipin ni Richelle pero hindi na maiiwasang mahaluan ito ng malisya.
Ilang segundo pa ang inabot bago nagbago ang reaksyon ni Shane. Sa pagiging seryoso
ay lumambot ito. Nginitian pa siya nito na parang wala lang. “Bilisan mo ah.” Saka
na ito lumabas ng banyo. “At paki-lock na uli yung pinto.”
Dali-dali itong ginawa ni Richelle. Ni-lock niya ang pinto pero ano nga bang silbi
nito kung may hawak namang spare keys si Shane. Ano mang oras ay maari niya itong
buksan kung gugustuhin niya talaga.
‘Hindi naman na siguro bubuksan ‘to ni Shane habang naliligo na ako.’ Pagkukumbinsi
niya sa sarili.
“Ito na nga, maliligo na.” Naghubad na siya ng damit at binukas ang shower. Sinadya
niyang malamig na tubig ang gamiting panligo para malamigan ang nag-init niyang mga
pisngi at pakalmahin ang abnormal na kabog ng puso niya.
= = = = =
“Ay teka lang pala, Shane! May nakalimutan lang ako! Kukunin ko sandali!” Tumakbo
siya papunta sa balcony kung saan niya sinampay ang damit na nilabhan kagabi
pagkatapos niyang maligo. Pero ang naabutan niya, yung hanger na lang. “Nasaan na
yung jacket?”
“Iche, ano pa ba yang kailangan mo—”
=================
Chapter 11
“Baka nailigpit mo na. Tapos hindi mo lang maalala kung saan mo nailagay.”
“Pwede bang makalimutan yung ganun? Sinampay ko yun para matuyo! Hindi yun basta-
bastang mawawala unless may nagnakaw nga!”
“Hindi ikaw, Shane! Ang sinasabi ko lang, may nagnakaw nun na posibleng dumaan doon
sa balcony kung saan ko siya sinampay!”
Halatang ayaw naman na makipag-usap ni Richelle nang sadyain niyang iharap na lang
ang buong katawan sa bintana. Iniiwas niya ang tingin sa bestfriend at itinuon ang
atensyon sa labas.
Ngunit bago sila tuluyang nakaalis, napansin pa muna ni Richelle ang paglabas ng
kapit-bahay nilang chismosa. May hawak itong isang black plastic bag na puno ng
basura, inilagay niya ito sa drum, binuhusan ng gas at saka sinindihan ng apoy.
Napatitig si Richelle sa mukha ng chismosang kapit-bahay nila na yun. Tila ba
nakatingin din ito sa kanya at nakangisi pa ito. Magkahalong inis, kilabot at
paghihinala ang naramdaman ni Richelle noong mga oras na yun.
= = = = =
Tumigil siya sa paglalakad para lingunin ang paligid. Wala naman siyang nakitang
ibang estudyante kaya inisip niya baka guni-guni lang yun.
Nagpatuloy na lang siya sa paglalakad, ngunit mas tumindi lang ang pakiramdam niya
na parang may sumusunod nga sa kanya. Na parang may mga matang nakatingin sa kanya.
Muli siyang naglakas-loob na lumingon ngunit walang nakita na kahit na sino.
Sa pagkakataong iyon, dinalian na lang ni Richelle ang paglalakad niya. Doon lang
mas lumakas ang hinala niya na may nakasunod nga sa kanya dahil nakakarinig na rin
siya ng mga yabag ng paa na tumatakbo rin.
Hinahabol siya ng isang taong hindi niya makita. At sa takot niya, agad niyang
dinukot ang cellphone niya para tawagan si Shane.
Tumatakbo siya ng mabilis habang hinahanap sa phonebook niya ang number ni Shane.
At dahil sa pagmamadali niyang iyon, hindi niya napansin ang taong nasa harap na
niya at ‘di sinasadyang nagkabanggaan.
“Zenn?”
“Iche...”
“Oh my God, Zenn!” Humahangos na sigaw ni Richelle. Takot na takot siyang napakapit
sa braso ng binata. “Bu—buti nakita kita...”
Isang lalaking estudyante sa NEU ang kumakaripas ng takbo palayo. Hindi nila ito
nahabol dahil bigla na lamang nanghina si Richelle dahil sa matinding takot.
Nanlabot ang mga tuhod niya at hindi na makatakbo.
Umiling si Richelle at mahigpit ang kapit niya kay Zenn. “Wag—wag mo akong iwan...”
Natatakot na pakiusap nito.
“I won’t leave you.” Sinigurado ni Zenn at saka niyakap ng mahigpit si Richelle.
“Aalamin ko kung sino yung gagong nananakot sayo.” Marahang sabi ni Zenn. “At
papatayin ko siya para tigilan ka na niya.”
“What? Zenn...” Hindi siya makapaniwala sa mga narinig niyang sinabi ni Zenn. Hindi
niya mawari kung seryoso ba ito o nagbibiro lang para palubagin ang loob niya.
“Parang hindi yata applicable na joke yan ngayon. Masyadong brutal lang. At isa pa,
medyo okay na ako. Ngayong nandito ka na, hindi na ako natatakot.”
Nginitian lang siya ni Zenn bilang tugon. Hahawakan sana ni Richelle ang pisngi ng
binata, ngunit inunahan siya nito sa paghablot ng kamay niya. Mahigpit ngunit
mahinay na hinawakan ni Zenn ang kamay ni Richelle at saka ito hinalikan.
“Sa susunod, kung may kailangan ka o pakiramdam mong nasa panganib ka, ako lang ang
tatawagin mo.” Saad ni Zenn. Hindi nito iniaalis ang tingin kay Richelle at
seryosong-seryoso ang mukha niya. “Kahit nasaan ka man, siguradong darating ako.
Basta ako lang ang tatawagin mo. Saakin ka lang aasa at ‘di kita bibiguin.”
“Siya nga pala, Zenn. May kasalanan ako sayo.” Nag-aalangan ngunit kailangan pa
ring ipaalam ni Richelle. “Yung jacket mo nga pala... naiwala ko.”
Biglang natigilan si Zenn. “Gusto ko yung jacket na yun kasi kumportableng suotin.”
Malungkot na parang nasasayangan siya. “Pero kung naiwala mo na, ayos lang din.”
= = = = =
Dismayado sina Detective Dante sa naging resulta ng mga ebidensyang nakuha nila sa
crime scene ng biktimang si Mr. Cariaso.
“Ibig lang sabihin, sanay nang gumawa ng krimen ang killer natin.” Dagdag naman ni
Dante na sumang-ayon kanina sa mga sinabi ni Rey. “Yung magkasunod niyang pagpatay,
masasabing hindi naman matagal na pinagplanuhan pero malinis pa rin niyang nagawa.
Alam niya kung paano itago ang sarili para hindi natin siya matunton agad.”
“Ano kayang pakiramdam niya habang pinapatay ang mga biktima niya?”
Ni-review na lang uli ng detective ang mga impormasyon na nakalap nila noong
nagdaang mga araw. Kahit wala silang nakuhang DNA sample mula sa mga ebidensya,
hindi naman din nauwi ang ilang pag-iimbestigang ginawa nila. Kabilang na roon ang
mga bagay na ninanakaw ni Triple-face Killer sa mga biktima niya.
1. Laptop
Sa dalawang nawawalang bagay na ito, buo na ang anggulo at posibleng kwento sa utak
ng detective.
“Ilang oras bago mangyari ang krimen, kasalukuyang nagchi-check ng mga test papers
si Mr. Cariaso. Gamit ang laptop niya, malamang ay naka-login din siya sa
university portal nila para direcho nang i-encode ang grades ng mga estudyante
niya. Tapos biglang nag-text yung suspect. May ibinigay itong impormasyon and most
likely, student number yun ng isang babaeng estudyante. Gamit ang laptop at access
niya sa portal, chineck niya ang student number na ibinigay ng katext niya. Nakita
ng professor ang profile ng estudyanteng iyon at kursunada niya ito. At dahil hayok
at sadyang manyak ang biktima, pikit-mata niyang niyaya ang katext sa bahay niya.
Yung akala niyang siya ang makakapambiktima, siya pa tuloy ang nabiktima.”
Sunod namang tinignan ng detective ang list ni Miggs.
1. Ford Mustang
“Sino nga bang hindi maakit sa sasakyan ng batang iyon? Pero dahil alam ng suspect
na hahanapin ito ng pulisya, malamang ay ibinenta na niya ito o pwede ring nakipag-
swap na lang para makakuha ng bago ngunit mas mura at hindi kahina-hinalang
sasakyan. Sabi ng witness na si Pamela Yuzon, nasisiguro niyang hindi Ford Mustang
ang ginamit ng suspect nang makita niya ito noong papatakas na sa krimeng ginawa
kay Mr.Cariaso. Kapag natunton namin ang pinagdalhan sa sasakyan ni Miggs, yun din
ang magpapabilis ng pagtunton namin kay Triple-face.”
2. Jacket
“Ano naman kayang meron sa jacket na yun at natipuhan niya ring nakawin?”
Hindi maiwasang mainis ng detective dahil sa kalituhan. Hindi tulad ng mga naunang
kaso na nahawakan niya, nahihirapan siyang intindihin ang tunay na tumatakbo sa
utak ng Triple-face Killer.
=================
Chapter 12
NEU Museum.
Ang dahilan kung bakit siy amuling napadpad sa lugar na ito ay dahil inaya siya ni
Zenn na mag-bonding doon. ‘Parang date lang.’ Paga-assume niya.
Ngunit dahil hindi pa rin niya masyadong kabisado ang pasikot-sikot ng school
museum nila, hindi niya malaman kung nasaan si Zenn. Tinitext niya ito ngunit hindi
pa nagre-reply.
Tila ba masyadong nawili si Richelle sa mga nakikita niya na hindi na niya napansin
ang dalawang babaeng makakasalubong na niya. Nabunggo niya ang mga ito, ngunit isa
sa mga yun ang umaktong para bang sobra itong nasaktan.
Hindi na nakaimik pa si Richelle. Para bang nanliit siya sa mga matatalas na titig
ng babaeng kaharap niya lalo pa at namumukhaan na niya ang mga ito.
“Sorry ulit.” Nakayukong sabi na lang ni Richelle at may halong pagtitimpi. Hindi
naman din kasi siya ang tipong magpapa-api o magpapabully lalo na kung wala naman
siyang ginagawang mali. Pero sa pagkakataon ito, nilunok niya ang pride niya at
nauna nang umalis.
Ngunit ‘di pa man siya lubusang nakakalayo, narinig niya ang boses ni Sherrie na
nagbabanta.
“I know a bitch when I see one. So you better watch your back, girl!”
Huminga ng malalim si Richelle upang pigilan ang sarili na lingunin pa sina Sherrie
at Eunice. Ikinalma niya ang sarili at kunwaring wala na lang narinig.
= = = = =
Pero sa inis niya, yung sarili niya ang sinabunutan niya. “Kapag pinatulan ko naman
yun, lugi ako. Sikat yun eh. Pero kapag nanahimik naman ako, lugi pa rin ako. Ano
yun? Papayag na lang akong magpa-api? Tsk!”
Dinukot ni Richelle ang cellphone niya sa bag. Balak na niyang magsumbong kay Shane
sa nangyari. “Hoy Shane! Yung ex-girlfriend mo, inaaway...”
Hindi niya lang natapos ang tinitext niya dahil biglang may sumulpot na ulo malapit
sa balikat niya. Binabasa nito kung ano ang text niya, saka tumingin sa kanya.
“Inaaway ka, Iche?”
“Ha?” Ayaw naman ni Richelle na idamay si Zenn sa personal niyang problema kaya
naman nag-isip ito agad ng palusot. “Yung ex-girlfriend ni Shane, may inaaway na
iba! Hindi ako. Taga-sumbong lang ako dun sa bestfriend ko para ‘di na niya talaga
balikan yung ex niya na yun!”
“Oo! Sobra!”
“Si Shane at ako? No way! Impossible! Parang kuya—actually, kuya ko na talaga siya!
And believe me, hindi ako ang tipong babae niya.”
“Good.”
“Good?”
Isang ngiti na lang ang itinugon ni Zenn sa nagtatakang si Richelle. Ang ngiting
iyon ay tumalab rin naman agad sa dalaga. Hindi na rin naman niya kailangang alamin
kung ano ang ibig sabihin ni Zenn. Good dahil hindi naman talaga nito karibal si
Shane.
Nagsimula nang mag-tour ang dalawa sa museum. Nagsasalitan sila ng mga saloobin
nila sa mga nakikitang artworks na nakadisplay. Pero bukod sa usapang art, kung
anu-ano pang bagay ang napag-uusapan nila.
Magkasundo sila sa halos lahat ng bagay. At hindi pa nawawala yung ilang inosenteng
banat ni Zenn na talaga namang nagpapakilig ng husto kay Richelle. Kulang na lang
na magholding-hands sila para masabing mag-syota sila na namamasyal lang.
Yung tensyong naramdaman ni Richelle ay tuluyan nang naglaho dahil kay Zenn.
“Alam mo, dito pa lang sa singsing na ibinigay mo saakin, alam kong talented ka.
Pupusta talaga ako na sooner or later, maididisplay rin yung mga gawa mo hindi lang
dito sa NEU museum kundi sa mga pinaka-sosyal na museums na meron tayo!”
“Sana nga.” Napangiti ng matamis si Zenn. “This past few days, masyado akong
inspired na tapusin na yung sculpture na ginagawa ko.”
“Medyo madug—madumi pa kasi yung studio ko. Kapag nalinis at naayos ko na,
makakapunta ka na roon. Kung gusto mo, mag-overnight ka pa.”
Para bang nalunok ni Richelle yung dila niya. Hindi makapaniwala na inaaya siya ni
Zenn na mag-overnight sa studio niya! Ganoon na ba kalalim ang relasyon nila? O ano
nga ba ang relasyon nila?
Ngunit ibubuka pa lamang niya ang bibig niya para mag-tanong, biglang nagbago ang
timpla ng mukha ni Zenn. Ang mga mata nito’y nakatingin sa gilid, nakakunot ang noo
at nakasimangot.
“May kanina pa sumusunod saatin.” Sabi ni Zenn na alam na ang direksyon ng taong
tinutukoy niya. “That guy over there. Kanina pa siya nakasunod saatin—sayo.”
Nilingon ni Richelle ang taong tinutukoy ni Zenn. Nang titigan niya itong maigi,
tinignan na rin siya pabalik nung lalaki. “Teka... si Trent yun ah.”
“Close kayo?”
“Hindi naman. Once pa lang kaming nagkakausap. Nung ipinakilala kami ni Shane sa
isa’t isa.”
“Siya yung lalaking sumusunod sayo noong nakaraan.” Saka nagpatunog ng mga daliri
si Zenn na para bang may balak nang manuntok. “Yung tinakbuhan tayo. Yung nanakot
sayo.”
“Si—sigurado ka?”
“Oo. Dala-dala pa rin niya kasi hanggang ngayon yung camera niya. He’s taking
pictures of you... clearly without your permission.” Seryoso ang mukha ni Zenn at
balak na sana nitong lapitan si Trent ngunit napigilan siya ni Richelle. “What a
pervert! Maghintay ka lang dito, Iche. Ilalagay ko lang siya sa dapat niyang
kalagyan.”
“Teka lang, Zenn!” Medyo nagpa-panic nang saad ni Richelle. Pakiramdam niya kasi na
kung hahayaan niyang si Zenn ang lumapit kay Trent, parang gulo ang kalalabasan.
“Ako na ang kakausap kay Trent. Kalma ka lang dyan.”
“Pero—”
“Ako nang bahala!”
“Ayos lang.” Sagot ni Richelle habang inaalis ang titig kay Trent. Hindi siya
nagtanong o nasalita pa ng kaht na ano. Gusto niya na si Trent ang maunang magsabi
ng totoo.
Mukhang epektibo naman ang paraan ni Richelle dahil ilang sandali, “Um—nahuli mo na
ako, noh?” Isang tango naman ang sinagot ni Richelle. “Sorry.”
“Kasi...” Napakamot ito sa batok at parang nahihiya pa, “Kasi photogenic ka. Yung
mga kuha kong pictures mo, kahit saang anggulo, ang ganda eh.”
Nanlaki ang mga mata ni Richelle sa sinabi ni Trent. Ngunit nakaka-flatter man na
dahilan ito, “Bakit hindi mo man lang sinabi saakin? Nung nakaraang araw talaga,
laking takot ko sa ginawa mo. Akala ko kung sino na.”
“Nahihiya kasi ako sayo. At isa pa, parang ang ganda rin kasi ng dating ng mga
stolen shots mo. Mas nagiging natural yung ganda.”
“Weh?”
“Sorry talaga, Richelle. ‘Di ko sinasadyang magmukhang stalker mo.” Litaw sa boses
ni Trent ang katapatan niya sa paghingi ng tawad. “At sana wag mo nang isumbong kay
Shane ah. Yari ako dun pagnagkataon.”
Naintindihan naman ni Richelle ang paliwanag ni Trent. Alam din naman niyang
malaking misunderstanding lang ang naganap kaya pinatawad na niya ito. Pabalik na
sana siya kay Zenn ngunit...
“Ah Richelle...” Pigil ni Trent sa kanya. “Can I take one more picture of you? Just
one more. Last na talaga. Please?”
Matapos siyang picturan ni Trent, chineck ng binata ang file at matagal nitong
tinitigan ang picture ni Richelle. “Beautiful.” Pabulong ito ngunit rinig pa rin
ang pagkakasabi niya. “This is good! Thanks, Richelle!”
“Okay.”
Umalis na si Trent na nakatitig pa rin sa screen ng camera niya.
“Pinatawad mo siya?”
“Oo...”
“Zenn...”
“Hindi ka dapat nagtitiwala agad sa mga ganun. Hindi mo alam kung nagsasabi ba
talaga siya ng totoo o may ibang motibo pa.”
“Aren't you overreacting? Kaibigan din yun ni Shane so alam niya na kapag nagbalak
siya ng masama saakin, mayayari siya.”
Naging ubod ng seryoso ang mukha ni Zenn. Lumamig ang tingin nito kay Richelle,
parang nawalan ng emosyon. “May klase ka pa diba? Mabuti pa siguro, pumunta ka na
doon para ‘di ka ma-late.” Saka ito nag-walkout at iniwan siyang mag-isa.
Yun ang unang pagkakataon na nakita ni Richelle ang ganoong side ni Zenn. Parang
galit. Parang nagseselos. Pero kanino? Kay Trent o kay Shane?
=================
Chapter 13
Habang nasa hagdanan paakyat sa floor ng apartment niya, hindi na rin mabilang ang
dami ng pagbuntong-hininga niya. Bawat hakbang niya, ang laman lang ng isip niya ay
si Zenn. At pagdating niya sa loob ng kanyang apartment niya, mas lalo lang siyang
nakaramdam ng kalungkutan. Ang nakakabinging katahimikan sa loob ang mas
nagpapalala sa nararamdaman niya.
Nagpasya siyang magpalit na ng mas kumportableng damit. Pagtapos nito ay nagpunta
siya sa balcony para magpahangin at pagtyagaan ang hindi kagandahan na view sa
labas. Hawak pa rin niya ang cellphone niya at patuloy na umaasa kahit isang text
man lang mula sa binata.
Muling niyang naalala ang posibilidad na may magnanakaw nga na umakyat sa balcony
na siyang kumuha sa jacket ni Zenn. ‘Pero paano naman yun makakaakyat dito? Saan
siya dumaan?’ Tanong niya sa sarili.
Sinusukat niya sa tingin ang layo ng railings ng balcony niya sa balcony ng kapit-
bahay. Nalaman niya na kung gugustuhin ay madali lang pala tumawid papunta sa
kabilang balcony. Ngunit nagdalawang-isip siya kung susubukan ba itong gawin. Kahit
kasi madaling gawin, delikado pa rin at pinangungunahan na siya ng kaba.
Sinigurado niya muna na walang tao, saka siya dahan-dahang pumasok. Ngunit
pagdating niya sa loob, nandiri siya sa naabutang ayos ng apartment. Parang hindi
naglilinis ang may-ari. Bukod pa roon, nagkalat ang mga upos ng sigarilyo at tila
ba mga gamit nang condom. Bumaliktad ang sikmura ni Richelle ngunit pinigilan niya
ang sarili na isuka ang kakatiting na kinain niya kaninang tanghalian.
Alam na niya ang direksyon papunta sa kwarto dahil magkakapareho lang naman ang
floor plans ng apartment sa building na kinalalagyan nila. Dumirecho siya rito at
pinakinggan muna kung natutulog ang may-ari sa loob. Nang wala naman siyang marinig
na kahit na anong ingay, saka siya pumasok.
Kung gaano kagulo ang dinaanan kanina ni Richelle, parang mas binagyo ang kwarto
lalo na ang kama na naabutan niya. Ayaw na niyang isipin kung anong klaseng milagro
ang posibleng nagaganap doon.
Nagsimula nang halughugin ni Richelle ang mga cabinet sa pag-asang makikita niya
ang jacket ni Zenn. Halos buo na ang paniniwala niya na ang kapit-bahay nga nilang
ito ang magnanakaw. Ngunit sa paghahanap niya, narinig niyang may nagbukas ng
pinto. Nakabalik na ang may-ari!
Nagpanic si Richelle. Hindi niya alam ang gagawin lalo pa at wala siyang lalabasan
kundi yung pintuan lang na dinaanan niya. Kung doon siya dadaan, siguradong
mahuhuli siya agad. Kung sa bintana naman siya susubok, disgrasya lang ang aabutin
niya.
Narinig na niya ang mga yabag ng mga paa na papalapit na sa kwartong kinaroroonan
niya. She’s completely cornered. “Syet... ano ba kasing pumasok sa isip ko at
ginawa ko 'to.” Nagpaikot-ikot sa loob ng kwarto si Richelle hanggang sa ang
tanging paraan na lamang na naiisip niya ay ang pumasok sa loob ng malaking cabinet
at doon magtago.
Hindi lubusang madilim sa loob dahil sa mga maliliit na butas na disenyo nito at
doon pwedeng masilip ni Richelle kung ano ang nangyayari sa labas.
Nang makapasok na ang mga may-ari, muling nakita ni Richelle ang chismosang
kinaiinisan niya ng lubos, kasama ang kalive-in nitong lalaki na bihira lang niya
makita.
Napa-ungol ang lalaki. “Ahh... fuck you, Darcie. I missed doing this.”
Napatakip ng mga tenga niya si Richelle at siniguradong nakapikit lang ang mga mata
niya. Ayaw niyang makita ang ginagawa ng dalawang iyon. Masyadong sekswal, bastos,
madumi. Pero kahit anong gawin niya, naririnig pa rin niya ang kahalayang ginagawa
ng dalawa.
Napapatili si Darcie na para bang nababaliw sa mga pinaggagawa sa kanya ni Carlo.
Nakakarindi rin ang tunog na ginagawa nila sa kama na sunud-sunod ang pag-uga.
At hindi man gustuhin ni Richelle, unti-unti nang nadadala ang imahinasyon niya sa
mga nagaganap. Ngunit nagtiis siya. Nagtiis siya na hindi tignan ang ginagawa nina
Darcie at Carlo. Nagtiis siya para hintayin na matapos na ito at makatakas siya.
= = = = =
Matapos ang higit isang oras, humupa na mainit na eksenang kinailangan pagtiisan ni
Richelle. Nang marinig niyang kaswal na lang na nag-uusap sina Darcie at Carlo,
saka lang muling naglakas-loob na tumingin.
“May bago akong ipapatrabaho sayo.” Sabi ni Darcie saka nagsindi ng isang sigarilyo
at hinithit ito. May inilabas din siyang envelop na naglalaman naman ng litrato.
“Magkaibigan sila.” Saka niya ituro ang taong nasa kanang parte ng litrato.
“Naiinis ako sa babaeng yan.”
“Inagawan ka ng lalaki? Ilang lalaki ba ang gusto mo? Hindi ka pa kuntento saakin?”
Pabiro ngunit parang nagseselos na tanong ni Carlo.
“Ang dami mong tanong.” Naiiritang sabi naman ni Darcie. “Gagawin mo ba o hindi?”
Muling napaiwas ng tingin si Richelle. ‘Kadiri naman ‘tong dalawang ‘to. Kailan ba
sila matatapos?’ Nagdadasal na siya na sana lumindol o magkadelubyo na para matigil
sila at makaalis na siya.
“Pero—”
“Kapag nagawa mo na yung pinagagawa ko sayo, pinapangako kong isang buong araw mo
akong magagamit.” Sabi ni Darcie na may mapang-akit pang boses. “Magagawa mo ang
kahit na anong gusto mong gawin saakin... sa kahit na anong paraan.”
“Oo. Pero ang gusto ko ngayon, ibili mo muna ako ng pagkain. Dalian mo at nagugutom
na ako.” Saka na tumayo si Darcie paalis ng kama at dumirecho sa banyo. Maririnig
ang pag-bukas niya ng shower para maligo at sinabayan pa niya ito ng pagkanta.
Samantala, dali-dali nang nagbihis si Carlo at umalis para sundin ang ipinagutos sa
kanya ni Darcie. Halatang patay na patay siya sa girlfriend niya kaya sunud-sunuran
ito sa utos niya.
Nang mawala na ang mga may-ari, ito na ang pagkakataon ni Richelle na tumakas.
Lumabas na siya sa cabinet at kahit pa nangangalay ang mga paa ay patakbo na siyang
dumirecho sa balcony para umuwi na sa sarili niyang apartment.
Nasagot na ang isang tanong niya nang pasukin ang apartment ng kapit-bahay. ‘Wala
doon ang jacket ni Zenn.’ Ngunit napalitan naman ito ng panibagong mga tanong.
‘Sino yung magkaibigan na tinutukoy ni Darcie? At anong gagawin sa kanila ni
Carlo?’
=================
Chapter 14
“Iche? Iche?”
Naalimpungatan si Richelle nang marinig niya ang boses ng best friend niyang si
Shane. Hindi niya namalayan na nakatulog pala siya sa sofa. Alas-tres pa lang
kanina noong huli niyang tignan ang orasan, pero ngayon ay alas-sais na pala.
Tatlong oras agad ang lumipas.
“Hey, are you alright?” Nag-aalalang tanong ni Shane. Sobrang lapit ng mukha nito
sa kanya, at humawak ito sa pisngi niya para alamin kung may sinat o lagnat ba
siya. “Nag-alala ako sayo. Hindi ka uli nagri-reply sa mga texts ko. Buti nasabi
saakin ni Trent na nakita ka raw niya na pauwi na kanina.”
“Si... si Trent?”
“Naalala ko siya.”
“Bakit ka ba umuwi mag-isa? Diba lagi na nga kitang ihahatid pauwi.”
“May nakita pala ako kanina, Iche.” Sabi bigla ni Shane at saka ipinakita sa kanya
ang isang bagay na hindi niya inaasahan. Isang retaso ng pamilyar na tela.
Nangingitim ang mga gilid nito, nagpapakita na sinunog ito. “Pagdating ko kanina,
nagtapon ako dun sa drum kung saan madalas na nagsusunog ng mga basura yung mga
kapit-bahay natin. Nakita ko yan... at naisip kong kapareho yan ng tela dun sa
jacket na ipinahiram sayo ni Zenn.”
Napatitig si Richelle sa sunog na retasong hawak niya. Bigla niyang naalala ang
nangyari noong oras na malaman niyang nawawala na ang jacket. Noong umagang paalis
na sana sila ni Shane papasok sa NEU, nakita pa niya ang chismosang kapit-bahay na
si Darcie. Nasa akto ito ng pagtatapon ng basura at saka ito niliyaban ng apoy. At
habang ginagawa yun ni Darcie, nakangisi at nakatitig ito sa kanya.
‘Si Darcie... si Darcie nga.’ Sabi ni Richelle sa isip. Tama nga ang hinala niya sa
babaeng iyon. At hindi na niya mapigilan na hindi matakot sa nangyayari. Ano ang
dahilan ni Darcie para gawin yun? Yung target ba nila na magkaibigan ay siya at si
Shane mismo?
“Kanino ka natatakot? Kay Zenn? Babayaran na lang natin yung jacket niya—”
“Hindi yun...”
“Eh ano?”
Napahagulgol na si Richelle. Hindi niya masabi ang tunay na dahilan. Dahil paano
nga ba niya ipaliliwanag?
“Iche, paano kita tutulungan kung hindi mo sasabihin saakin?” Marahan na itinanong
ni Shane kay Richelle, habang nakahawak ang dalawang kamay nito sa magkabilang
pisngi niya. “Bakit ka ba natatakot? Saan? Kanino?”
Dahil dito, parang nahawa na si Shane at nagsimula na ring mamuo ang luha sa mga
mata nito. Awang-awang ito at walang magawa.
Nagpasya na lang na buhatin ni Shane si Richelle para dalhin siya sa sarili niyang
kwarto. At doon, magkatabi silang nahiga sa kama tulad ng madalas nilang gawin
noong mga bata pa sila. Magkayakap. Walang halong malisya.
= = = = =
“PAPATAYIN KITA!” Sigaw ng isang pamilyar na boses na nasa labas lang ng kwarto
niya. Boses iyon mismo ni Shane.
Patakbo na siyang lumabas kwarto para alamin kung ano ang nangyayari. Naabutan niya
na may kaaway nga si Shane sa loob mismo ng apartment niya—si Carlo.
Sobrang nagpupuyos sa galit si Shane. Ngunit nakuha lang siyang tawanan ni Carlo.
“May ebidensya ka bang may balak nga akong masama dyan sa kaibigan mo?”
“Ikaw ang gago! Nanahimik lang ako sa labas, tapos kinaladkad mo ako papasok dito.
Baliw ka yata eh.”
“Ano namang dahilan ni Shane para kaladkarin ka niya papunta rito!” Pasigaw na
tanong ni Richelle kay Carlo. “At isa pa, kung talagang kinaladkad ka niya, saan
kayo dumaan? Sa pintuan?” Saka tinignan ni Richelle ang direksyon ng pintuan na
nakasarado pa rin naman. “Ano bang kailangan mo?”
Tinitigan lang ng masama ni Carlo si Richelle dahil hindi niya ito napapaniwala.
Sinuntok naman siya muli ni Shane, “Magsabi ka na kung ayaw mong ipapulis ka
namin!”
“Ipapapulis niyo ako? Anong kaso? Trespassing? Eh ikaw nga kumaladkad saakin!
Robbery? Wala naman akong ninanakaw sa inyo ah.”
“Jacket na lang talaga ang nanakawin ko!” Napahalakhak si Carlo. “Mag-isip naman
kayo ng ibang mas kapani-paniwala! Eh kung rape na lang kaya ang ikaso niyo?” Saka
ito tumingin kay Richelle. Tinitigan nito ang dalaga mula ulo hanggang paa na para
bang dahan-dahan niya itong hinuhubaran. “Ang kaso, wala rin namang naganap na
rape!”
“Sira-ulo ka!” Ubos na ang pasensya ni Shane ngunit sinasagad pa ito lalo ni Carlo.
Bubugbugin niya na sana ito kung hindi lang ito naunang nagbanta.
“Ikaw ang pwede kong kasuhan, Shane Venavidez. Itong pambubugbog mo saakin ng
walang dahilan ang ebidensya ko.”
Kinagat ni Shane ang hamon ni Carlo. Sinakal niya ito ng napakahigpit. Halata na sa
namumulang mukha ni Carlo na unti-unti na siyang lumalapit sa kamatayan.
Kung hindi pa ito pinigilan ni Richelle, baka natuluyan na nga ni Shane si Carlo.
“Tama na, Shane. Wag mong gawin yan. Hindi ikaw yan.”
“I’m warning you...” Medyo kalmado na ngunit seryoso pa ring nagbanta si Shane. “I
swear to God I will kill you if you ever lay a finger on my girl...”
“Finger? Parang exciting yun ah!” Saka idinisplay ni Carlo ang middle finger niya
at natawa uli ng parang baliw. “But wait! Lay a finger on YOUR girl? Ibig sabihin,
totoo pala ang sinabi ng girlfriend ko na hindi lang talaga kayo magbestfriend!”
Akmang manununtok sana uli si Shane ngunit yumakap sa kanya si Richelle. “Tama
na...” At pinakinggan iyon ni Shane.
Muli nang nakatayo sa sarili niyang mga paa si Carlo. Pinagpag niya ang sarili at
pinunasan ang mga dugo sa katawan. Hindi pa rin nawawala ang pagiging maangas nito
kahit nabugbog-sarado na siya. “Suggestion lang ah, magsama na kaya kayong dalawa?
Ituloy niyo na yang pagli-live-in niyo para masaya! Tsk!” Saka siya naglakad na
paalis. Pero tulad ng pagpasok na ginawa niya kanina, hindi siya dumaan sa may
pinto. Sa may balcony siya tumawid pabalik sa apartment niya.
Hindi na masyadong nagtaka si Richelle kung bakit sinabi yun ng best friend. Alam
niyang hindi naman dahil yun ang iminungkahi ni Carlo.
Yun ay dahil alam niyang hindi na makakapante si Shane kung patuloy pa rin siyang
mamumuhay ng mag-isa. Kahit maghanap pa sila ng ibang malilipatan, hindi nun
mababawasan ang pag-aalala ng binata.
At kung hindi naman papayag si Richelle, natatakot siya na baka pabalikin naman
siya sa mga magulang niya kung saan siya mas magiging ligtas. Kaya naman, “Okay,
Shane. Lilipat na ako sa apartment mo.”
Hinarap na ni Shane si Richelle at bakas sa mukha nito na nabawasan kahit kaunti
ang pinoproblema. Humawak ito sa balikat ng dalaga, yumuko at saka humalik sa
pisngi na halos malapit lang din sa labi.
“Dahil yun ang totoo.” Direchong sagot ni Shane na hindi inaalis ang tingin kay
Richelle. “You’re my girl, Iche. Mine.”
=================
Chapter 15
Tatlong araw na may pasok ngunit piniling umabsent nina Richelle at Shane. Matapos
ang insidenteng may kinalaman kay Carlo, lumipat na si Richelle sa apartment ni
Shane—tuloy na talaga ang pagsasama nilang dalawa.
Gusto pa nga sana ni Shane na malipat sila sa ibang floor para mas malayo kina
Carlo, pero dahil wala naman nang ibang bakante sa building na yun kaya wala na
silang nagawa kundi manatili roon. Inisip na lang nila na at least, napagigitnaan
naman nila yung nabakanteng apartment ni Richelle. Hindi man ganun kalayo ngunit
may sapat nang distansya.
Busy na ang lahat, lalo na ang mga school orgs at mga estudyanteng nagtayo ng kani-
kanilang booths. Sa panahon din kasi na ito ay bukas ang university sa mga
outsiders. Si Richelle na hindi pa naman kabilang sa kahit na anong organization ay
nakatambay lang at nagmamasid.
‘Sana pala, hindi na rin ako pumasok ngayon.’ Pagmamaktol niya sa isip. ‘Kung sana
man lang nagti-text o nagri-reply si Zenn, hindi sana boring ngayon.’
Napabuntong-hininga siya, at saka sinilip ang cellphone. Puro texts lang ni Shane
ang natatanggap niya—at may recent text pa uli galing dito. Nag-aaya si Shane na
makipagkita sa kanya at dahil wala nga naman siyang ginagawa kaya agad niya itong
pinuntahan.
“Oy!” Salubong ni Richelle nang magkita uli sila ni Shane. “Bakit? Anong kailangan
mo?”
“Tambay lang din. Sunud-sunod na hindi natuloy yung klase ko kanina. Baka yung mga
susunod na class ko mamaya, tamarin din na magturo yung prof.”
“Ganun talaga kasi foundation week. Maglibut-libot na lang muna tayo.” Pag-aaya ni
Shane saka ito umakbay kay Richelle.
“Mas boring kapag umuwi tayo agad.” At nagsimula nang maglakad si Shane. “May
naisip akong puntahan. Yung NEU Museum.”
“Ha?”
“Marami akong mga kaibigan na tuwang-tuwa dahil sa wakas daw ay nai-display rin
yung mga gawa nila. Gusto ko lang tignan.”
“Yung mga kaibigan kong Fine Arts ang course. Sabi nga nila, pati raw yung kay
Trent, naisama eh.”
“Um... kasi nagpaalam saakin noon si Trent. Ayun sabi niya nga photographer siya...
tapos kinuha niya akong subject para sa project niya.”
“Stalker?”
“Hindi! Paparazzi!”
Agad nang nagpunta ang dalawa sa NEU Museum para tignan ang gawa ni Trent. Sa may
featured photography section sila nagtungo at doon ay inisa-isa ang mga gawa ng
estudyante. Ngunit nang mahanap na nila pareho ang pangalan ni Trent, ibang photo
collage niya ang naka-display.
“Hindi naman ikaw ‘to, Iche.” Saad ni Shane habang nakatitig sa pinagpatong-patong
na litrato ng iba’t ibang babae. Kahit pa inisa-isa na niya ang mga yun, wala
siyang nakita na kahit na anong picture ni Richelle.
“That’s weird. Sabi niya, gandang-ganda siya sa mga kuha niyang pictures saakin.”
Medyo napasimangot na komento ni Richelle. Maging siya ay nagtataka kung bakit
hindi yung pictures niya ang ginamit ni Trent. “Ginoyo lang siguro ako ng kaibigan
mong yun.”
“O pwede ring magaganda talaga yung mga pictures mo. Sinolo lang ng kumag na yun.”
Napapailing na sabi ni Shane. “Kapag nagkita kami ni Trent mamaya. Tatanong ko nga
sa kanya.”
Habang nag-uusap sila tungkol kay Trent ay sakto namang napadaan din ang isa sa mga
kaibigan ni Shane na nakakakilala rin kay Trent. Sinadya talaga nitong tumigil sa
harap nila. “Shane, hinahanap mo si Trent?”
“Bakit?”
“Hindi mo pa alam? Na-holdap siya kamakailan lang. Pauwi na raw siya noon nang may
humarang na nakamaskarang lalaki sa kanya tapos tinangay nun yung motor at tsaka
yung DSLR niya.”
“Hindi naman siya sinaktan. Na-depress nga lang.” At habang kinu-kwento ito ay
napatingin ito sa naka-frame nang photo collage ni Trent. “Hindi raw dapat yan yung
mga pictures na gagamitin niya. May mas magaganda pa siyang shots dun sa nanakaw
niyang camera.”
Nagkatinginan ang mag-bestfriend dahil sa nalaman nila. Kung ganun pala, nakasama
yung mga pictures ni Richelle sa nakuha nung mga magnanakaw. Bukod sa awa kay Trent
ay pareho rin silang nakaramdam ng panghihinayang sa mga nawalang mahahalagang
gamit nito.
= = = = =
Sabay nang naglakad paalis ng NEU Museum ang magkaibigan. Pareho silang tahimik,
parehong may malalim na iniisip. At napansin ni Shane ang mukha ni Richelle na
halata ang pagkabagabag sa tila ba sunud-sunod na insidente ng mga krimen at
nakawan.
“Gusto mo nang umuwi?” Pag-aaya nito na agad din namang sinang-ayunan ni Richelle.
Pareho nga naman din kasi silang wala nang gagawin kundi ang tumambay na lang.
Ngunit papunta pa nga lang sana sila sa car park, nag-vibrate ang cellphone ni
Richelle dahil sa na-receive na text. Sigurado siyang hindi galing kay Shane ang
text na yun dahil magkasama naman sila ngayon. Isang tao lang ang naisip niya at
natuwa siya na malamang tama nga ang palagay niya.
“Zenn! Tagal mong hindi nagparamdam ah. Nasaan ka? Anong ginagawa mo?” Reply naman
agad ni Richelle.
At makalipas ang ilang segundo, “Heto, nakatanaw ako sayo. Pwede bang wag ka na
munang umuwi?”
Napatigil sa paglalakad si Richelle nang mabasa ang reply na yun ni Zenn. Nilingon-
lingon niya ang buong paligid para hanapin ang kinaroroonan ng binata ngunit hindi
niya ito makita. Para bang nakikipaglaro pa ito ng taguan.
“Iche!” Muli namang inagaw ni Shane ang kanyang atensyon. Nakapamewang ito at bakas
ang pagtataka sa mukha. “Anong pang ginagawa mo? Tara na! Uuwi na tayo, ‘di ba?”
“Akala ko ba—”
“Ite-text kita, promise! Sabay tayong uuwi mamaya! For the meantime, pumasyal ka na
lang muna!” At saka mabilis na tumakbo si Richelle. Sinigurado pa niya na dumaan sa
medyo crowded na lugar kung sakali mang maisipan pa siyang habulin ni Shane.
At nang masigurado na nga niyang hindi na siya hinabol nito, saka siya muling nag-
text kay Zenn. “Hindi na ako uuwi. Kung nasaan ka man ngayon, puntahan mo na ako.”
Humihingal pa siya na naghintay ng reply ni Zenn, pero biglang nag-ring ang phone
niya at nang sagutin niya ito, “Hello... Zenn?”
“Nandito na ako.”
“Saan?”
Chapter 16
“Ang tagal mong hindi nagparamdam. Kahit text, wala rin. Akala ko talaga nagalit ka
na saakin.”
“Kay Trent?”
“Nagalit ako sa sarili ko. Napag-isipan ko kung gaano ka-immature yung inasal ko
noong araw na yun.” Puno ng lungkot at pagsisisi sa boses ni Zenn nang banggitin
niya yun. “Kaya hindi ko rin alam kung ano sasabihin ko sayo sa text o sa tawag.
Gusto ko muna kasing humingi ng pasensya sayo ng personal.”
“Naku, wala naman din yun! Mas kinabahan lang ako noong hindi ka na nag-text.”
Saka pa lang nasilip uli ni Richelle ang ngiti ni Zenn na tila ba nakahinga na ito
ng maluwag. Labis ang tuwa na nararamdaman nila pareho.
“So... magkwento ka naman. Bakit nga pala ang tagal mong umabsent?”
“Makikinig ako.”
“Kumplikado.”
Sinabi niya kay Zenn na hindi talaga nawala yung jacket na ipinahiram niya kundi
ninakaw at sinunog lang ng kapit-bahay nila. Nasabi niya rin ang tungkol sa ginawa
ni Carlo na nauwi sa pambubugbog sa kanya ni Shane, at naging dahilan kung bakit
mas minabuti nilang mag-bestfriend na manirahan na lamang sa iisang apartment.
“Medyo traumatic para saakin. Tapos kinailangan rin magpagaling ng sakit ng katawan
niya si Shane. Bukod doon, matagal din yung paglilipat namin ng mga gamit ko at
pag-aayos ng apartment. Naging sobrang busy talaga kaya ‘di na namin kinaya na
pumasok.”
“Pero diba nangako ka. Kapag pakiramdam mong nasa panganib ka o basta kapag
nangangailangan ka, ako lang tatawagin mo. Darating naman ako agad.”
Napa-pout si Richelle. Hindi niya rin kasi mapigilan na hindi kiligin at matawa sa
mga pinag-sasabi ni Zenn. Kahit parang ‘di talaga nito alam ang pinagsasabi niya,
seryoso pa rin niyang sinasabi. Parang siyang bata na nagsasabi ng isang napaka-
imposibleng bagay pero pinaninindigan pa rin.
Natulala ng wala sa oras si Richelle kay Zenn. Napanganga na lamang siya dahil sa
nalalaman ng binata.
“You know what, I'm still curious kung paano mo nalalaman ang lahat.”
“Kapag gusto ko, maraming paraan.” Nakangiting sabi nito sabay tumayo at pinagpagan
ang sarili. “Nauuhaw ka na siguro. Ibibili muna kita ng juice.”
“Pero—”
“Hintayin mo ako. Sandali lang ako.” Saka patakbong umalis si Zenn patungo sa mga
booth kung saan may mga nagbibenta ng inumin. Hindi na nga lang alam ni Richelle
kung saan ito partikular na bumili at ano ang bibilhin nito.
Muling naalala ni Richelle ang minsan nang sinabi sa kanya ng binata, “...if I like
someone, I want to know everything about her.”
“Seryoso pala talaga siya nun.” Kulang na lang ay isa-isahin na niyang nang pitasin
yung mga damo sa paligid para lang mailabas ang nararamdamang kilig.
“Mga student police kami ng jail booth. Hinuhuli ka namin sa salang pagtambay ng
mag-isa rito.”
= = = = =
Tahimik lang na nakaupo si Richelle katabi ang ilan pang mga na-bilanggong
estudyante na gaya niya ay mga freshman din at walang kamuwang-muwang tungkol sa
jail booth.
“Naapakan ko raw kasi yung isa sa mga red marks na ikinalat nila sa buong NEU.”
Saka silang lahat napatingin kay Richelle. “Eh ikaw? Anong kaso mo?”
“Pagtambay ng mag-isa dun sa puno. Hindi naman talaga ako mag-isa. Iniwan lang ako
sandali ng kasama ko.”
Ang masaklap pa ngayon, hindi sila makaalis ng kulungan kung walang magpi-pyansa
para sa kanila. Hindi naman daw pwede na sila mismo ang magpyansa sa sarili nila
dahil labag daw iyon sa rules nila.
“Richelle Ariano.” Tinawag siya ng isa sa mga student police. Hawak nito ang ID at
cellphone niya na kinumpiska sa kanya kanina. “Na saakin ang cellphone mo. Ngayon,
bibigyan ka namin ng pagkakataon na itext ang isa sa mga kaibigan mo na magpi-
pyansa para sayo. Tandaan mo, isa lang sa mga kaibigan mo ang pwede mong lapitan.”
Asar-talo si Richelle sa kausap niyang student police. Ni hindi niya alam kung
bakit kailangan pa itong sundin. “Teka, magkano ba muna yung pyansang kailangan
niyo para makaalis ako rito?”
“5000 pesos.”
“5000!”
“O pwede namang gawin niya ang isa sa mga nakahanda naming challenges.”
“Tulad ng...?”
“Tumakbo ng limang beses paikot ng NEU. Magbilad sa araw sa loob ng isang oras.
Ubusin itong isang pitchel ng pure ampalaya juice na ginawa namin. At marami pang
iba na kasing lala o mas malala pa.”
“Nagpapatawa ba kayo!”
“Kaya nga itext mo na yung pinakamalapit mong kaibigan na handang gawin ang lahat
para lang makalaya ka.”
Napasapo ng ulo niya si Richelle. Nakakalokong patulan ang ganitong kabaliwan pero
mukhang seryoso talaga yung mga taong nagpapatakbo ng jail booth na ito.
Gayun pa man, may dalawang tao naman na naiisip niyang handang gawin ang alinman sa
mga challenges na yun. Either si Shane or si Zenn lang? Ang tanong, sino sa
kanilang dalawa ang iti-text ni Richelle.
Kung si Shane, alam niyang wala itong ganung kalaking pera na dala. Kaya
paniguradong masi-sermunan siya nito pagkatapos gawin ang isa mga challenges.
Kung si Zenn naman, siguro nga’y may pera ito dahil madalas itong manlibre. Yun nga
lang, bukod sa nakakahiya ay iniisip ni Richelle kung paano niya ito babayaran
pabalik? Kulang na kulang pa naman ang baon niya.
Malalim na nag-isip si Richelle kung sino kina Shane at Zenn ang ite-text niya.
Ang bestfriend ba niya o yung taong laging nagsasabi na kung kailanganin niya ito
ay darating ito agad.
Huminga muna siya ng malalim, saka nagsimulang mag-text. ‘Uy sorry... nasa jail
booth ako. Puntahan mo naman ako rito at pagpyansahan mo ako. Please.’ Saka niya
sinend ang mensaheng iyon sa lalaking napili niyang tulungan siya.
=================
Chapter 17
“Bigtime pala ‘tong na-preso natin.”
“Hindi niya ako girlfriend, noh!” Pagtatatama ni Richelle sa mga student police na
nag-uusap tungkol sa taong dumating para pagpyansahan siya. Kung ma-chismisan,
akala mo ay wala yung taong pinagchi-chismisan nila. “Mag-bestfriend lang kami ni
Shane.”
Nagulantang kasi ang lahat ng organizers ng jail booth dahil sa pagdating ni Shane
Venavidez.
“Ano bang kaso nitong kaibigan ko?” Tanong ni Shane sa nagsisilbing chief ng jail
booth. Hindi mawari sa itsura at sa boses ng binata kung nababadtrip o natatawa ba
ito sa pagkakahuli ni Richelle.
“Shane, alam mo naman na ang patakaran ng jail booth tuwing foundation week, di ba?
Isa sa pinaka-mabilis na paraan para makakuha kami ng funds ay yung mga
estudyanteng nagbabayad saamin para manghuli ng ibang estudyante kaya confidential
ang identity nila. Isa pa, this is just a friendly prank! Yung funds naman namin ay
napupunta for a good cause."
Nagulat si Richelle sa narinig niya. Kung ganun pala ay hindi talaga yung simpleng
pagtambay niya sa lilim ng puno ang dahilan kung bakit siya hinuli. May taong
nagbayad para ipahuli siya! At kahit pa for a good cause ang pagbabayad para
ipahuli siya, palaisipan kung sino yun at kung bakit siya pa ang pinahuli.
“2,500.”
“Ganun na nga! Kailangan mong doblehin yung binayad nung nagpahuli para palayain
ang kaibigan mo.”
“And you still call this a friendly prank? May nagbayad talaga ng ganun kalaki para
magpahuli ng iba.”
“It’s for a good cause, Shane. Three years ka na rito sa NEU. And you know this is
our tradition! Wala naman sanang pikunan.”
Matinding self-control na lang ang nagpipigil kay Shane para hindi magwala.
Napatingin ito kay Richelle at saka nagtanong, “May matinding atraso ka ba sa isa
sa mga kaklase mo o kakilala rito sa university? Ang tindi ng galit niya sayo ah.
Nagbayad talaga ng ganun kalaki para ipahuli ka.”
Napakibit-balikat naman si Richelle, “Malay ko kung sino yun, Shane.” Nakasimangot
na sagot niya.
“Ano na, Shane? Pagpapyansahan mo ba ang kaibigan mo? Kapag hindi mo siya
tinulungan, mamayang gabi pa siya palalabasin.”
“Wala akong pera.” Direchong sagot ni Shane. “Yung challenges na lang yung gagawin
ko.”
Ilang sandali pa, nakakita na ito ng isang challenge na tingin niya ay kayang-kaya—
at mag-eenjoy pa siyang gawin. “Maglaro ng basketball at mag-shoot hanggang sa
makagawa ng 300 points.”
= = = = =
Isang malaking event talaga kapag nagpapagawa ng mga challenges ang mga taga-jail
booth sa mga estudyante ng NEU. Pero mas lumaki pa ito dahil sa unang pagkakataon,
si Shane Venavidez ang gagawa ng challenge.
Nagtipon ang lahat sa school gym. Mabilis na kumalat ang balita lalo na sa mga
kababaihang fans ni Shane ang tungkol sa challenge niyang makagawa ng 300 points sa
basketball para lang tulungang makalaya ang isang nabilanggo sa jail booth nila.
Kasama ring manonood si Richelle—hindi niya lang matanggap ang ayos niya. Pinasuot
kasi siya ng orange na t-shirt na may letrang P sa likod. Gayang-gaya talaga sa mga
totoong preso at with matching posas pa sa mga kamay niya habang binabantayan siya
ng dalawang student police.
“Wala na bang mas io-OA ‘to?” Side-comment niya na siya lang rin ang nakarinig
dahil mas nangingibabaw ang sabik na tilian ng mga kababaihan sa buong paligid.
“Mag-bestfriend lang naman daw sila, diba? Pero daig pa ang girlfriend kung ituring
siya ni Shane.”
Ilan lamang yun sa mga parinig ng mga babaeng fans. May mangilan-ngilan na
kinikilig sa handang gawin ni Shane. Ngunit karamihan ay naiingit dahil gagawin yun
ni Shane para sa kanya.
Lumabas na si Shane mula sa shower room ng mga lalaki. Dahil walang dalang jersey
uniform kaya simpleng itim na sando lang ang suot nito. Ngunit dahil din doon,
parang mas lumalakas pa ang dating ng binata. Mas lalong nagtilian ang mga
kababaihan ngunit sanay na si Shane ganung atensyon. Hindi niya pinansin ang mga
ito at nagwarm-up na.
Matapos ang warm-up, lumapit pa muna ito kay Richelle, “Wow! You look good in
orange.”
“Alangan namang pabayaan kita sa jail booth, diba? Ako nang bahala, Iche. Sisiw
lang ‘to. Isang daang beses lang na 3 point-shots ang kailangan kong gawin!”
Nagsimula na ngang mag-shoot ng bola si Shane. At nagsimula na ring mabingi ang mga
tenga ng taong nasa loob ng gym. Tahimik namang nanood lang si Richelle. Hindi siya
sanay na makitang halos sambahin na ng lahat ang bestfriend niya.
Habang nagaganap ito, bigla namang kinalabit ng isa sa mga nagbabantay student
police si Richelle. “Talaga bang hindi ka girlfriend ni Shane?” Tanong nito.
“Hindi... bakit?”
“Wala... wala naman. Hindi lang ako makapaniwala kay Shane.” Saka ito umiling-iling
habang pinipigilan pa rin ang sarili sa pagtawa.
Napailing na lang din si Richelle. Tinignan niya yung score board ni Shane at
nakaka-thirty-three points na agad ito.
“Maiba pala ako...” Muli siyang kinausap ng student police . “Kung hindi kayo ni
Shane, may ibang boyfriend ka ba? O manliligaw?”
Hindi na nito natuloy pa ang sinasabi dahil tinamaan siya ng bola ng basketball sa
mukha, dahilan para bumagsak siya sa kinauupuan niya.
Patakbo namang lumapit sa kanila ang may sala. “Oops! Sorry, dumulas sa kamay ko.”
Palusot ni Shane pero parang hindi talaga siya sorry sa nangyari.
Dinala na nga yung kawawang student police para mapatignan sa clinic. Bago naman
ituloy ni Shane ang challenge na kailangan niyang tapusin, “Iche, pwede bang imbes
na makipag-close ka sa mga taong humuli sayo kanina, ipag-cheer mo na lang ako.
Para sayo ‘tong ginagawa ko diba? Para ganahan naman ako.”
Saka ito patakbong bumalik na sa gitna ng court. At parang bang walang nangyari,
ipinagpatuloy nito ang pagshu-shoot ng bola.
= = = = =
“Congrats! Malaya ka na!” Pagbati ng mga taga-jail booth kay Richelle. Natapos ni
Shane ang challenge at ngayon ay malaya na nga siya. Pinahubad na sa kanya yung
orange t-shirt at ibinalik ang mga gamit na kinumpiska sa kanya.
Wala namang pagsidlan ang saya ng mga fans ni Shane na halatang pagod na pagod at
hingal-aso na dahil sa sakripisyong ginawa. Nagsilapitan ang mga babaeng estudyante
bitbit ang iba’t ibang inumin at umaasa na isa sa mga dala nila ang tatanggapin ng
binata.
Ngunit gaya lang kanina, parang ‘di pansin ni Shane ang presensya nila. Agad itong
lumapit kay Richelle at umakbay pa rito.
Gamit ang sariling panyo ni Richelle ay pinunasan niya ang tumutulong pawis sa
mukha ni Shane. “Salamat.”
“Oo naman. Mauna ka na sa sasakyan mo, bibili lang ako ng maiinom mo.”
“You totally forgot about me.” Sabi nito na may blankong expression sa mukha. May
hawak itong inumin na halatang hindi na malamig.
“Magpapaliwanag ako.”
Nang magsimula itong maglakad palayo, saka pa lang gumawa ng paraan si Richelle na
pigilan siya. “I know people always get this wrong idea about me and Shane. But
believe me, Zenn. Magkaibigan lang kami.”
“For you, maybe. But what about him?” Mahinang tanong ni Zenn. “You love Shane
because he’s your bestfriend. But he loves you not just a friend. He’s in love with
you.”
“Hindi—”
“You already knew about it. But you choose to ignore it—forget it.” And just like
that, umalis na si Zenn. Ni hindi man lang nito nakuhang lumingon pa.
=================
Chapter 18
Tama nga ang desisyon ni Richelle na bumili ng tatlong klase ng inumin para kay
Shane. Bukod sa naubos ang mga ito, kinulang pa nga ang binata.
Panandaliang nalipat ang atensyon ni Shane kay Richelle ngunit ‘di nito inaalis ang
paningin sa kalsada habang nagda-drive. “Napagkakamalan na ano?”
“Na couple. Na girlfriend mo tapos ikaw naman boyfriend ko. Bakit yun ang tingin
nila saatin? Sadyang mapagbigay-malisya ba lahat ng mga tao?”
“May mga ginagawa ba tayo na gawain ng mga couple kaya yun na rin yung tingin nila
saatin?”
“Hatid-sundo kita palagi, sabay tayo kung mag-lunch at palagi nila tayong nakikita
na magkasama—na sweet?”
“Pero gawain rin kasi yun ng mag-syota.” Paliwanag ni Shane. “Ewan ko na lang kapag
nalaman pa nila na nagsasama tayo sa iisang apartment.”
“Ipapaliwanag? Bakit pa? They are not worth our time, Iche. Pabayaan mo na lang
sila.”
Tinignan ni Richelle si Shane ngunit sa repleksyon lang ng salamin. Kahit ‘di niya
sinasadya, hindi niya rin mapigilan na makaramdam ng pagkailang sa kaibigan. Hindi
niya ito matignan ng direcho sa mga mata, lalo pa sa tuwing naaalala niya ang
sinabi ni Zenn.
“You love Shane because he’s your bestfriend. But he loves you not just a friend.
He’s in love with you.”
Napairap na lamang si Richelle. Wala siyang ideya kung sino yung kausap ng kaibigan
ngunit wala rin naman siyang interes na malaman kung sino iyon. Ang gusto niya lang
ay ang makapasok na sa apartment nila at makapag-relax.
Tumingala si Richelle upang tignan ang apartment nila, ngunit isang ‘di kaaya-ayang
tanawin ang nakita niya. Si Darcie na nakatingin sa direksyon nila.
Nakapatong sa railings ang siko nito habang nakapahinga ang baba sa kanyang palad.
Partikular na nakatitig ang dalaga kay Shane na para bang nagdi-daydream ito. Ilang
sandali pa ay napansin niyang nakatingin sa kanya si Richelle at sa isang iglap ay
tumalim ang ekspresyon ng mukha nito.
Hindi naman nagpatinag si Richelle. Nakipagtitigan talaga siya kay Darcie. Parehong
ayaw magpatalo. Parehong naghihintayan kung sino ang unang masisindak.
“Iche, sorry for the wait.” Lumabas na si Shane sa sasakyan at tapos nang makipag-
usap sa cellphone.
“Darcie?”
“Carlo’s bitch girlfriend.” Naiinis na sagot ni Richelle. “Eh ikaw? Sino pala yung
kausap mo?”
“Nothing. She’s just nothing.” Simpleng sagot naman sa kanya ni Shane. Parang bang
balisa ito ngunit hindi lang pinapahalata.
= = = = =
Dahil wala nang klase, pinili na lamang niyang tumambay na mag-isa sa study area.
Walang ibang tao bukod sa mga iilang nagdaraan na estudyante na agad din namang
nawawala dahil busy sila sa mga kani-kanyang gawain.
Kinuha niya sa bulsa ang cellphone niya, ipinatong ito sa lamesa at saka tinitigan.
Wala man lang nagti-text sa kanya. Si Shane kasi, may kinailangang salihan na
activity dahil ka-tropa raw nito ang organizer. Si Zenn naman, matapos ang pag-
uusap nila kahapon ay hindi uli nagparamdam.
Hindi rin naman sumubok na maunang mag-message si Richelle tulad noong unang beses
na nagkatampuhan sila. Naniniwala siya na sa pagkakataong ito, pareho nilang
kailangan ng oras para makapag-isip.
Nagpasya na lamang siyang ipahinga ang ulo sa mga braso. Ngunit wala pa nga
sigurong sampung segundo na naipipikit niya ang mga mata, may isang kamay na
humablot sa braso niya, dahilan kaya halos matumba siya sa kinauupuan niya.
“Si—sino ka?” Galit na sigaw ni Richelle dala na rin ng pagkagulat. Pero nangibabaw
rin agad ang takot dahil yung taong may gawa nun sa kanya ay isang lalaking may
hawak na paintball marker o paintball gun. Nakatutok ito sa pagmumukha niya.
“Student police ka ba? Taga-jail booth na naman? Huhuliin nyo na naman ba ako dahil
sa pagtambay ko mag-isa rito?”
“You wish!” Sagot bigla ng isang babae na namumukhaan niya. Si Eunice na kaibigan
ni Sherrie—na ex-girlfriend ni Shane. “Kaladkarin mo na yan, Henry. Kanina pa siya
hinihintay ni Sherrie.”
“Didn’t I warned you before that you should watch your back?” Matapang agad na
bungad ni Sherrie. “Hindi ka pa natuto kahapon noong hinuli ka ng mga student
police.”
“Yup! That’s me...” Pagyayabang ni Sherrie, but in an instant ay nagbago ang mukha
nito at naging mala-bruha. “Pero nagawa mo pa ring isingit yang kalandian mo! Si
Shane talaga yung pinagpyansa mo! Wow! Sabik na sabik kang sumikat noh? Malandi
ka!”
“Naghiwalay kami dahil sayo!” Nagngingitngit na sambit nito. “Yung two years naming
pagsasama, nawala dahil dumating ka!”
“Para lang malaman mo, higit pa sa two years ang pinagsamahan namin! Pero kahit
ganun, wala akong kinalaman sa paghihiwalay niyo!”
Ito ang ipinangangamba ng ibang kaibigan ni Sherrie kaya nga nagsikapit ang mga ito
para pigilan siya. “Sherrie, walang pisikilan, di ba? Kapag nalaman ‘to ng iba,
maapektuhan hindi lang ikaw kundi ang buong squad.” Paalala ng isa sa kanila.
Ngunit agad din naman sinalungat ni Eunice. “Oh shut your mouth up! Hindi ito ang
time para maduwag ka. Ang kaibigan natin ang naapi rito. Go, Sherrie. We got your
back! Teach that bitch a lesson!” Sulsol pa nito.
Dahan-dahan pang lumapit si Sherrie kay Richelle. “Alam mo kung ano ang sabi saakin
ni Shane kaya niya ako hiniwalayan? Dahil hindi mo raw yun magugustuhan! Dahil ayaw
mong may kaagaw ka! Selfish ka! Ang kapal ng mukha mo! Magbestfriend lang kayo pero
kung angkinin mo siya, parang sayo siya!”
Napanganga si Richelle sa mga narinig niya, “Wala akong sinasabing ganun kay
Shane!” Pagtatanggol niya sa sarili. “Ni wala nga akong pakialam sa kung sino ang
mga nakakarelasyon niya. Alam mo bang naikwento ka lang niya saakin noong nag-break
na kayo bago nagsimula itong school year na ‘to!”
“Sinungaling!”
Mga litrato ito na magkasama sina Richelle at Shane. Mga bagong kuha noong
nagsimula silang magsama na sa iisang apartment.
“Paano mo ipapaliwanag yan?” Halata nang mas nagiging mas emosyonal ang boses ni
Sherrie. “You’re a total bitch! Umaarte ka lang na inosente kay Shane para kaawaan
ka niya at masolo mo siya. Anong paglalandi ang ginagawa mo para mapanatili mong
sayo siya! Nagsasabay kayong maligo? Nagtatabi sa kama? Nagsi-sex!”
“Hindi namin ginagawa yun!” Naiyak na bulalas ni Richelle. Lumuha siya nang may
halong galit dahil gusto niyang itama lahat ng mga ibinibintang sa kanya, pero
hindi niya alam kung paano ipapaliwanag ang sarili. At kung maipaliwanag man niya,
alam niyang ‘di rin naman siya pakikinggan.
Napako naman ang mga paa ni Richelle sa kinatatayuan niya. Nakaramdam siya ng awa
kay Sherrie dahil ramdam niyang tunay nga ang pagmamahal nito para kay Shane. Kaya
nga nagugulumihanan siya kung bakit nakipaghiwalay pa rin si Shane sa babaeng ito.
Higit sa lahat, bakit siya ang ginamit na dahilan ni Shane para makipaghiwalay?
“You think this is over?” Boses pa lang ay nakakasindak na ang dating ni Eunice.
“Since nasabi mong bestfriend mo lang si Shane, siguro naman maiintindihan mo kung
bakit gagawin ko rin ‘to para sa bestfriend kong si Sherrie.”
May ibinigay na signal si Eunice kay Henry. Maya-maya pa, tinira siya nito gamit
ang paintball marker. Bukod sa medyo masakit ang pagkakatama nito sa balat niya,
nagkalat ang pulang pintura sa balat at damit niya.
“Ikaw nang bahala sa mang-aagaw na yan, Henry. Wag mong patatakasin hanggang sa
matuto siya ng leksyon niya.” Nakangising utos ni Eunice at bago siya umalis para
sundan na sina Sherrie, nagbanta pa muna ito. “And just so you know, my uncle is a
police. Si Sherrie naman, dad niya ang may-ari ng NEU. While the rest, came from
well-known families. So kung nagbabalak kang magsumbong... well just don’t do it.
Ciao!”
“Tama na! Masakit!” Habang nagmamakaawa siya ay tinatawanan lang siya ni Henry.
Naupong nakayuko si Richelle para iwasan yung mga balang paintball na itinitira sa
kanya. Ngunit habang tumatagal ang pagtama nito sa balat niya ay mas humahapdi—mas
lalong nanunuot ang sakit.
“Tulong... tulungan niyo ako...” Ipinikit na lamang niya ang mga mata niya para
tiisin yung sakit. Ngunit umaasa siya na may darating para tulungan siya,
“Shane...” Lumuluhang sinambit niya.
Sinagot ang dasal ni Richelle dahil may dumating nga para tulungan siya. Isang
lalaki ang sumuntok ng napakalakas sa pagmumukha ni Henry, dahilan para bumulagta
ito sa sahig.
Hindi pa niya agad namukhaan ito dahil sa pulang pinturang tumutulo sa mukha niya.
Ngunit nang mapunasan niya ito, bumulaga sa kanya ang eksenang binubugbog na si
Henry. Ginugulpi ito ni Zenn.
=================
Chapter 19
Kung may isang tao man na tutulong kay Richelle bukod kay Shane, hindi niya
inaasahan na magiging si Zenn iyon. Nakilala niya ito na mukhang lalampa-lampa kaya
nga binully ito ni Miggs noon.
Kahit pa noong mga oras na nagbanta ito na papatayin daw nito kung sino man yung
nananakot sa kanya at yung time na malapit na nitong sugurin si Trent, hindi pa rin
makapaniwala si Richelle na magagawa ngang magpaka-brutal ni Zenn gaya ng ginagawa
nito ngayon.
Parang ibang tao na si Zenn. Sunud-sunod ang pagsuntok nito kay Henry. Walang awa
at parang nag-eenjoy pa nga. “Motherfuckin’ asshole! Have you got no balls?” Saka
nito napansin yung paintball marker. “Oh, but you have paintballs! How nice!”
Kinuha nito ang paintball marker at inubos ang bala para puntiryahin sa mukha si
Henry.
Nang tuluyang maubos ang paintballs, naisip naman ni Zenn na yung baril na mismo
ang gamitin panghampas kay Henry. Ni hindi nito pinakinggan ang pagsuko at
pagmamakaawa ng taong binubugbog niya.
Halos natuliro si Richelle habang pinapanood si Zenn. Hindi na niya sigurado kung
yung pulang pintura o tunay na dugo na ang nakikita niyang tumutulo kay Henry. Kung
hindi pa siya kikilos, baka mauwi na sa malagim na krimen ang nangyayari.
Kahit parang labag sa loob ni Zenn, pinakinggan niya ang hiling ni Richelle. Ngunit
hindi matatapos ang lahat, hangga’t hindi pa niya napagsasabihan si Henry. “Kapag
nagsumbong ka, totoong baril na ang gagamitin ko at totoong dugo mo na ang dadanak.
Maliwanag ba?”
Ungol na lang ang naisagot ni Henry dahil sa sumabog na nguso nito pero...
“Sumagot ka ng maayos!”
“O—oo...”
“Mahilig akong mamasyal.” Ngunit paglapit nila sa harap mismo ng gate, naka-padlock
ito. Sinubukan niya itong sirain pero hindi nagtagumpay. “Iche, takot ka ba sa
heights?”
“Bakit mo natanong?”
Napasapo ng noo niya si Zenn. Nag-iisip siya ng ibang paraan para makalabas sila ng
NEU pero mukhang wala na siyang ibang plano. Nang mapansin ni Richelle na masyado
nang pinoproblema ito ng binata...
“May naisip ako.” Lumapit sa harap ng padlock si Richelle saka siya napatingin sa
singsing na ibinigay sa kanya ni Zenn. Kahit may halong panghihinayang, sinira niya
ito para magamit ang wire at kalikutin ang padlock. Ilang sandali pa, nabuksan na
nga niya ito.
“I’m impressed! How did you do that?”
“Tinuruan ako ni Sh—” Hindi naituloy ni Richelle ang sasabihin dahil alam niyang
nagbabago palagi ang reaksyon ni Zenn sa tuwing nababanggit niya ang pangalan ni
Shane. Minabuti na lang niya ang baguhin ang sasabihin. “Sorry nga pala.
Kinailangan kong sirain ‘tong singsing.”
Paglabas nila ay nandoon na nga ang sasakyan ni Zenn. Sumakay ang dalawa sa loob at
umalis na palayo sa NEU.
= = = = =
Lumiko ang sinasakyan nila sa pinakahuling kaliwang kanto at ilang sandali pa,
natigil sila sa tapat ng isang maliit na bahay.
Naunang bumaba ng sasakyan si Richelle at sumunod ay si Zenn. “Paano nga pala yang
upuan ng sasakyan mo, Zenn? Nabahiran na rin ng pintura.”
“Babayaran kita.”
“Oo.”
Lalapitan na sana ito ni Richelle upang silipin ngunit kumapit sa braso niya ang
binata. “Maligo ka muna. Alam kong lagkit na lagkit dyan sa pintura sa katawan mo.”
Napayuko si Richelle upang tignan ang sarili niya. Um-oo na siya agad at sumunod na
sa binata papunta sa banyo. Pagpasok niya sa loob, nakita niya na ang
nanggigitatang sarili sa harap ng salamin. Parang siyang naligo sa dugo.
Nilibot niya rin ng tingin ang sosyal na ayos ng banyo na kinaroroonan niya.
Sinilip niya ang nasa likod ng nakasabit na plastic curtain at nakita ang shower at
bathtub. Binuksan niya yung shower at medyo maaligamgam na tubig ang tumulo sa
kanyang mga palad. Nagkaroon siya ng dahilan para ngumiti dahil sa wakas ay
makakapaglinis na siya ng katawan.
Habang pinagmamasdan naman ang bawat patak ng tubig na nagiging kulay pula dahil sa
pagkakahalo nito sa pintura, muling sumasariwa sa utak niya ang mga naganap kanina.
Kusa ring nagri-replay sa utak niya ang sinabi sa kanya ni Sherrie.
“Alam mo kung ano ang sabi saakin ni Shane kaya niya ako hiniwalayan? Dahil hindi
mo raw yun magugustuhan! Dahil ayaw mong may kaagaw ka! Selfish ka! Ang kapal ng
mukha mo! Magbestfriend lang kayo pero kung angkinin mo siya, parang sayo siya!”
“Ha? Ipapasok mo rito sa loob?” Naalarma si Richelle dahil mukhang hindi siya
nagkamali ng pandinig. Papasok nga si Zenn habang nakahubad na siya at naliligo.
Nagpanic siya ngunit hindi rin naman nagawang makapag-protesta pa. Nakapasok na si
Zenn sa loob at isinabit ang dalang tuwalya at damit sa may sabitan.
Pakiramdam naman ni Richelle na umakyat na ang dugo sa kanyang mukha dahil sa hiya
at kaba. Tanging ang plastic curtain lang ang namamagitan sa kanilang dalawa ngayon
ng binata. Hindi man ito totally tranparent, maaninag pa rin kung ano yung nasa
kabilang kurtina.
Napako siya sa kinatatayuan niya habang nakatakip sa mga parteng dapat niyang
takpan. Hindi siya gumagalaw at nakatingin lang sa malabong imahe ni Zenn sa
kurtina.
“If you need anything else, just call me.” Kalmado lang ang boses ni Zenn. Hindi
naman agad nakaimik si Richelle kaya naman, “Iche? Okay ka lang ba dyan?”
Walang ideya si Richelle sa naging reaksyon ni Zenn nang sabihin niya yun. Ngumiti
ba ito? Nagulat? Nahiya? Pero naaninag niya ang pagtango nito ng isang beses saka
na umalis palabas ng banyo.
Nang masiguro na ni Richelle na nag-iisa na lamang siya, muli niyang binalikan yung
pinto. “Sa naalala ko, ni-lock ko naman ‘to kanina.” Sabi niya sa isip.
= = = = =
Paglabas niya ng banyo, naabutan naman niya si Zenn na busy sa kinakalikot nitong
bagong wire sculpture. Hinubad na nito yung polo niyang namanchahan ng pulang
pintura at ngayon ay naka-topless na lamang.
“Ah... uhm...” Yun na lang ang nasabi niya. Ngunit umiling-iling siya upang hugutin
ang mga salitang nais niyang sabihin. “May ganito rin akong t-shirt. Yung pambabae
naman.”
Dahan-dahang lumapit si Zenn sa kanya. Mula sa kanyang mga mata, bumaba pa ang
tingin nito hanggang sa kanyang mga hita niya na natatakpan lan ng tuwalya. Hindi
napigilan ni Richelle na ma-conscious sa mga titig na natatanggap niya at gusto
niyang malaman kung ano ang tumatakbo sa isipan ng binatang kaharap niya.
“Yes, Iche. Sinundan nga kita noon. At binili ko yan para katerno dun sa binili
mo.”
“Bakit?”
“Kasi nagustuhan ko rin yung design.” Simpleng sagot nito. Ngunit hindi ito kinagat
ni Richelle.
“Pero hindi mo kailangan gawin yun. Pwede ka namang lumapit kaagad saakin!”
“Sorry kung wala akong lakas ng loob na lapitan ka agad.” Nakayukong sagot ni Zenn.
“Hinihintay ko lang din kasi na tawagin mo ako—tulad ng ipinangako mo.”
“Wag! Wag mong gagamitin saakin yang paawa effect mo ngayon, Zenn!” Pasigaw na sabi
ni Richelle na para bang nanenermon ng isang bata. “Yang pagsunud-sunod mo saakin,
yang bigla mong pagsulpot kung saan-saan, hindi ko na alam kung ano ang iisipin ko
eh.”
“Then do you want me to go? Do you want me to stay away from you?”
Natigilan bigla si Richelle. Mas gugustuhin nga ba niyang umalis si Zenn? Mas
gugustuhin nga ba niyang layuan na siya nito?
“No, Zenn. I don’t want you to go. I just want you to be true.” At lakas-loob na
mas pinaliit ni Richelle ang distansya niya sa binata. “Aaminin ko sayo, kinikilig
ako nung umamin ka saakin na inaalam mo ang lahat ng tungkol saakin. Natutuwa ako
sa atensyon mo, Zenn. Pero mas gugustuhin ko na harap-harap mong ibibigay saakin
yun. Gusto kong personal mong iparamdam saakin yun. Hindi mo kailangan magtago.
Hindi mo kailangan magpaka-stalker! Magsabi ka lang saakin ng totoo mong
nararamdam!”
“Oh my God, Zenn.” Yun na lamang din ang lumabas sa bibig ni Richelle dahil sa
halo-halong emosyon niya. Hindi na siya makapag-isip pa ng matino. “You’re driving
me crazy...”
“I’m the one who is crazy here.” Bigla pang yumuko si Zenn at, “So will you go out
with me?”
Napangiti na si Richelle. Parang bang buong buhay niya, ito lang ang hinihintay
niya. At ngayon ay nangyayari na nga, “Yes, Zenn.”
=================
Chapter 20
It’s official. That moment na sinabi na ni Zenn ang mga salitang gustong marinig ni
Richelle, official na matatawag na silang couple. Hindi na hiniling pa ng dalaga na
ligawan siya ng binata dahil si Zenn naman na ang lalaking matagal na niyang
hinihintay na dumating sa buhay niya.
“Oo.” Mabilis na sagot ni Richelle, habang pinapanood ang boyfriend niya na may
tinatapos namang obra mula sa wire na kanina pa nitong hawak. Pareho silang nakaupo
sa sahig. Nakabalot pa rin sa bandang legs niya ang ginamit na tuwalya dahil
hinihintay pa niyang matuyo yung underwear na isinabit niya sa banyo. “Di ba sabi
mo saakin noon, pwede rin naman akong mag-overnight dito?”
“As much as I want that, paano naman yung babysitter mo, I mean best friend mong si
Shane?” Natatawang sabi ni Zenn, at halatang sinadya naman niya yung pagsabi ng
salitang ‘babysitter.’
Ngunit halata pa rin ang pagtatampo ng dalaga sa best friend niya. “Bayaan mo yun!”
Walang pakeng isinagot nito.
“Yung totoo? Pabor kasi saakin na mag-away kayo para saakin ka na lang aasa.”
Sabay silang natawa. Hindi alam ni Richelle kung saan napulot ni Zenn ang idea na
ganun ang sexual preference ni Eunice. Wala naman sa itsura ng babaeng yun.
“Sinusulsulan mo lang yata ako na magtampo kasi nagseselos ka kay Shane.” Pabirong
sinabi ni Richelle.
Ngunit seryoso at direcho namang sinagot ni Zenn. “If you see it that way, then
yes.” Talagang hindi nga marunong magsinungaling ang binata, “Nagseselos ako kasi
hindi ko na kayang tapatan yung espesyal niyong kuneksyon sa isa’t isa. Naiinggit
ako sa kanya kasi palagi ka niyang nakakasama. Nakakampante lang ako dahil ikaw na
mismo ang nagsasabing magkaibigan lang talaga kayo. Pero minsan, hindi ko maiwasan
na hilingin na sana, mas nauna mo na lang akong nakilala kaysa sa kanya.”
“But look at the brighter side, Zenn! Isipin mo, kung nauna kitang nakilala, baka
ikaw ang naging best friend ko at hindi siya.”
“Kahit ako pa ang una mong makilalala, I still won’t settle for just friendship.”
“Talaga?”
“Talaga!”
“Nakakainis ka!” Bulalas ni Richelle at saka tinakpan ang mukha. Namumula siya at
hindi mapigilan ang malaking ngiti. “Ba’t ang galing mong magpakilig?”
Muli ay isang matamis lang na ngiti ang itinugon sa kanya ni Zenn. Saktong natapos
na rin nito ang ginagawang obra. “Sinasamantala ko lang na nagtatampo ka sa kanya
para masolo kita.” Kinuha nito ang kamay ng dalaga, saka nito isinuot sa ring
finger niya ang isang bagong singsing na yari sa wire. “Sana mas kiligin ka pa
dyan.”
“Wow, Zenn! Ginawaan mo ako ng bago?” Tuwang-tuwa ang dalaga sa bagong singsing na
nasa kanyang daliri. “Ang sweet mo talaga! At ang galing ng talent mo.”
And since napag-uusapan na rin lang ang galing ni Zenn sa wire sculpting, muling
napatingin si Richelle dun sa human-sized sculpture na natatakpan ng tela.
“Patingin naman ako nun.”
“She?”
“She’s a girl.”
“Ah you mean yung subject na pinaggayahan mo ay babae?”
“Uh huh.”
“Sino?”
“It’s a surprise.”
Parang may idea na siya—o pwedeng naga-assume lang din siya. ‘Ako siguro yun.’
Nakangiting sabi niya sa isip at wala siyang balak na sabihin yun ng harapan. Kung
gusto siyang i-surprise ni Zenn, sasakyan na lamang niya ito at hahayaan niyang i-
surprise siya nito.
= = = = =
Natuyo na ang mga damit at underwear ni Richelle kaya nakapagpalit na siya. Ngunit
dahil hindi na naalis ang pulang mancha dahil sa pintura, nag-desisyon ang dalawa
na magpunta sa pinakamalapit na mapagbibilhan ng damit. Ayaw pa rin naman kasing
umuwi ni Richelle. This time, she will break Shane’s rule about her curfew.
“Sigurado kang ikaw na magbabayad nito? Ang mamahal at ang sosyal pa naman dito.”
Sabi ni Richelle habang nakatingin sa bagong damit na suot niya na libre ni Zenn.
She’s wearing a black sequin dress. Sleeveless ito at kita ang likod. Sobrang sexy
at kumikintab siya ng literal. Nang mapatingin naman siya sa suot ni Zenn, match pa
talaga sila ng outfit ! Couple na couple ang dating nila.
“Saan na nga pala tayo pupunta? Babalik ba tayo sa art studio mo?”
“Hmmm... may alam ka bang lugar na hindi ko pa napupuntahan? Yung maganda ah!”
“O—oo.”
“I know a place. Dadalhin kita dun kung gusto mo talaga.”
“Tara!”
= = = = =
Sa isang sikat at elite bar dinala ni Zenn si Richelle, ang WineLine. Sa TV lang
napapanood ng dalaga ang sikat na bar na iyon na tambayan ng mga socialites at
kahit mga artista pa. Hindi basta-bastang nakakapasok dito kung walang VIP pass o
reservation na kadalasan ay inaabot ng hanggang apat na buwan.
Nasa entrance na sila ng bar at nakaharang na ang isang bouncer na naka-tuxedo pa.
But Zenn just flashed his gold-plated pass at agad na nagbigay-daan yung bouncer
para makapasok sila.
Nginitian lang siya ni Zenn. Pero naramdaman niya ang kamay ng binata sa bandang
bewang niya. He led her to a certain spot—isang table na para lang din sa mga VIP
guests ng WineLine. As they went there, hindi maiwasan na pagtinginan sila ng mga
tao.
“Bolero!”
Pinabayaan lang ni Zenn na orderin ni Richelle ang kahit na anong gustuhin nito.
Pina-experience niya rito ang gusto ma-experience ng dalaga.
At doon labis na natutuwa si Richelle dahil kapag si Shane ang kasama niya,
maraming bawal. Kapag si Shane, limitado lang ang bawat galaw at kung minsan pa nga
ay nakakasakal na.
She was just having so much fun, at hindi rin sila nauubusan ng mapagkukwentuhan ng
kanyang boyfriend.
“So maiba pala ako. Saan ka natutong makipaglaban? I mean nung ginulpi mo kasi si
Henry, parang sanay na sanay ka.”
“Pero bakit noong una kitang nakita, parang lalampa-lampa ka pa noon? Naalala ko
noong pinatid ka ni Miggs, hindi ka man lang lumaban?”
“Hindi ako lumaban kasi dumating ka. Ikaw yung nagtanggol saakin, naalala mo? Yun
yung unang beses na may ibang nagtanggol saakin bukod sa sarili ko.”
At bigla na lang napatanaw sa kawalan ang binata. Parang binabalikan nito ang
kanyang mga alaala at kahit hindi pa itinatanong ni Richelle, kusa na itong nag-
open up.
“Alam mo noong bata pa ako, walang gustong makipaglaro saakin. Lagi akong inaaway,
pinagtutulungan at wala akong kakampi. I’m socially unwanted by many. Kaya nga
natuto akong lumaban para ipagtanggol ang sarili ko.” Dahil sa seryosong
pagkukwento niya ay naubos na rin ang alak sa sarili nitong baso. “At mabuti na rin
na dinanas ko ang mga yun. Kasi ngayon, sino mang mang-aapi saakin o sa mga taong
minamahal ko, sisiguraduhin kong magbabayad.”
“Iba naman na ngayon. You’ve been attracting a lot of people lately. Guys in
particular.”
“Tss! Hindi naman!”
“Just look around you.” Nilingon ni Richelle ang mga direksyong tinignan ni Zenn.
Sa bawat direksyon ay mga lalaking panakaw na tumitingin din sa kanya. Para bang
nag-aabang ng pagkakataon na makausap siya.
Hindi lang makalapit ang mga yun sa kanya dahil nga magkasama sila. Iba kasi kung
tumitig si Zenn. Para bang armas na nakamamatay. If he stares at you and you just
ignore the message, most likely you’ll end up being dead.
Hinila na ni Zenn si Richelle papunta sa gitna ng dance floor na halos puno na rin
ng mga taong kanina pa nagsasayawan. Naghahalo ang iba’t ibang amoy ng pabango,
usok ng sigarilyo at alak sa lugar na iyon pero hindi na lang masyadong pinansin ni
Richelle.
Nag-sayaw ang dalawa sa gitna. Kung minsan ay may ibang lalaki at babaeng lumalapit
para samahan sila sa pag-sayaw ngunit hindi sila in-entertain nina Richelle at
Zenn. Ang atensyon at kasiyahan nila ay para lang sa isa’t isa.
“Iche, sandali lang ah. May pupuntahan lang ako.”
“Ha? Saan?”
Bago pa man mapigilan ni Richelle si Zenn ay nakaalis na ito agad. Naiwan siya sa
gitna ng dance floor na nag-iisa, nasasagi na ng ibang mga taong walang pakialam
basta lamang makasayaw sila ng bongga.
Hindi niya maiwasan na maout-of-place. Hindi pa niya alam kung saan nagpunta si
Zenn at kailan siya nito babalikan. Hindi na siya nakapaghintay pa at aalis na sana
para bumalik sa table nang mag-iba ang tunog ng kanta.
“Shocks! 'Queen of Disaster' ni Lana Del Rey!” Sigaw ni Richelle at hindi niya
alintana ang tingin sa kanya ng iba dahil sa naging reaksyon niya.
Disaster, disaster. ♫
Disaster, disaster. ♫
Sa pagkakataong iyon, dinama na niya ang kanta. Napatingala siya, pumikit at saka
sinabayan ang malumanay ngunit kinahihiligan niyang tugtugin. Yung pakiramdam na
naha-high ang isang tao kapag naka-drugs, yun din mismo ang pakiramdam ni Richelle
kapag nakikinig sa mga kanta ni Lana.
“You are so gorgeous.” Muli na niyang narinig ang boses ni Zenn. It sounded so sexy
against her ear. Humawak pa ito sa baywang niya upang iikot siya at magkaharap
sila.
“Thank you, Zenn.” Nakangiting ibinulong pabalik ni Richelle. “Thank you for
knowing everything that I love.”
Niyakap ni Richelle ang boyfriend niya habang sumasabay pa rin sa saliw ng kanta.
Masaya siya na nagkakilala sila. Masaya sila na naging sila na.
At masaya na nga talaga sana ang lahat kung hindi lang niya natanaw ang isang ‘di
kaaya-ayang eksena. Sa may ‘di kalayuan, nakita niyang magkasama sina Sherrie at
Eunice—naghahalikan.
=================
Chapter 21
Magkahalong gulat, kaba at pagkaalarma ang naramdaman ni Richelle nang makita sina
Sherrie at Eunice na may ginagawang isang bagay na hindi niya iniexpect—ang
maghalikan in public.
Bago pa man siya mapansin ng mga ito, hinila na niya agad si Zenn paalis sa gitna
ng dance floor at sa isang poste sila pumwesto para magtago.
“Those bitches? Where are they?” Nilingon-lingon ni Zenn ang buong bar at hindi rin
nagtagal ay nakita na niya ang mga ito. “Holy shit!” Reaksyon nito nang maabutan
niyang naghahalikan pa rin ang dalawa ngunit maya-maya pa ay bigla itong natawa. “I
knew it! What did I told you?”
Hindi alam ni Richelle ang ire-react niya. Baliw na baliw si Sherrie kay Shane pero
pumapatol din naman pala siya sa kapwa niya babae. And worst, ang best friend pa
niyang si Eunice iyon!
“Sabi mo si Eunice lang ang lesbian... eh bakit si Sherrie ang kahalikan niya?”
“Well Sherrie looks drunk so baka hindi siya fully aware sa ginawa nilang
magkaibigan.” Sabi nito at ilang sandali pa ay may kung ano namang pumasok na ideya
sa utak ng binata at kinuha nito ang cellphone para kuhanan ng picture ang ginagawa
ng dalawa.
“It’s payback time.” Sabi nito with an evil smirk on his face.
Kahit hindi naman sabihin, parang alam na rin ni Richelle ang gustong gawin ng
boyfriend. Baka gamitin nito ang picture na yun para pam-blackmail o pangganti sa
ginawa ng mga yun sa kanya.
At wala siyang balak sawayin o pigilan si Zenn sa kung ano man ang binabalak nito.
Ngunit sa ngayon, isa lang ang sigurado niyang gusto na niyang gawin. “Kung tapos
ka na, ang mabuti pa umalis na rin tayo rito, Zenn.” Nag-aalalang sabi niya at saka
kumapit sa braso ng binata.
“Kung natatakot ka na baka may gawin na naman sila sayo, hindi ka dapat mag-alala.
Nandito ako, poprotekta sayo.”
“Hindi yun, Zenn. Ayoko lang ng gulo.” Bukod pa roon, hating-gabi na rin kasi. Dala
ng pagod pati na rin ng kaunting tama ng nainom niyang alak, sumisigaw na ang
katawan at isipan niya ng pahinga.
Mukhang naintindihan din naman ito ni Zenn kaya hindi na ito nakipagtalo pa.
Nagsimula na silang maglakad, nag-iingat na huwag makita nila Sherrie at Eunice, at
sabay na umalis dun sa bar.
Pagdating nila sa labas, “Hintayin mo na lang ako rito, Iche. Kukunin ko lang yung
sasakyan.”
Dalawang tango ang itinugon niya at saka na pinanood na patakbong umalis si Zenn
papunta sa malaking parking area ng bar. Kapansin-pansin na marami nang sasakyan
ang naka-park doon ngayon. Kanina lang kasi noong bagong dating nila ay kakaunti pa
lamang ang mga sasakyan pero ngayon, ‘di na matanaw kung saan talaga sila nakapag-
park.
Napansin rin niya ang mahabang pila ng mga taong nagbabaka-sakaling makapasok sa
loob ng bar. Sikat talaga ang WineLine, imposibleng maubusan ng mga customers. At
kahit hating-gabi na nga, patuloy pa rin ang mga sasakyan na dumarating sakay ang
mga taong dadagdag pa sa mahabang pila para lang maki-party.
Sa kanyang pag-oobserba, may iba pa siyang nakita. “Shit! Nandito rin siya?”
Nakita niya si Carlo, sakay ng isang ‘di masyadong magarang sasakyan. May kausap
ito sa cellphone kaya hindi nito napansin ang dalaga. Muling naalala ni Richelle
kung gaano kadelikado ng lalaking iyon.
“Kapag minamalas ka nga naman! Hindi niya ako pwedeng makita!” Nagpanic si ngunit
hindi niya masyadong ipinahalata upang hindi makaagaw ng pansin. Sinadya na lang
niyang tumalikod at yumuko para takpan ang sariling mukha. “Zenn... nasaan ka na
ba... bilisan mo naman...” Pabulong na dasal niya.
= = = = =
Nasa tapat na ng apartment building ang dalawa. Naunang lumabas si Zenn para
pagbuksan ng pinto ng sasakyan si Richelle. Napatingala sila pareho sa Block 016,
ang apartment nila ni Shane.
“Nandun man siya o wala, walang problema. Marunong naman akong magbukas ng lock ng
pinto kahit walang susi.” Pagyayabang nito.
Napangiti si Richelle ngunit bago siya umalis, niyakap niya muna ng mahigpit ang
boyfriend. “Thank you for this night, Zenn. Sobrang saya ko talaga.”
“Thank you for accepting me as a part of your life now.” Sagot naman ni Zenn. Nag-
slide ang dalawang braso nito sa baywang ng dalaga para yakapin siya ng mas
mahigpit. Yumuko pa ito para bigyan ng mabilis ngunit matamis na halik ang kanyang
girlfriend.
Pagpasok niya sa loob, wala nga siyang naabutan kundi katahimikan. Tulad ng sabi ni
Zenn sa kanya kanina, hindi niya natagpuan ang best friend sa loob. Napaupo siya sa
sofa at malalim na nag-isip. ‘Hinahanap pa rin nga kaya ako ni Shane?’ Nag-aalala
niyang tanong sa sarili. ‘Saan na kaya yun?’
Pero umiling-iling ang dalaga at pilit na pinairal ang pride at pagtatampo niya.
‘Dapat lang sa kanya na mag-alala at hanapin ako.’ Isa pa, alam niyang walang dapat
ipag-alala dahil si Shane naman iyon—kayang-kaya nun ang sarili niya.
= = = = =
Hindi na alam ni Richelle kung gaano na siya katagal na nakapikit o kung anong oras
na. Pero kahit antok na antok na siya, hindi niya magawang mahimbing sa
pagkakatulog. Kahit hindi niya aminin, nag-aalala siya kay Shane na hanggang ngayon
ay wala pa rin.
Ilang sandali pa ay narinig na niyang nagbukas ang pintuan ng apartment nila. She
knew it was him dahil narinig niya ang humahangos nitong boses na tinatawag ang
kanyang pangalan. “Iche! Iche!”
Naramdaman niya ang paghakbang ni Shane papalapit sa kanya at pati na rin ang
paglubog ng kama nang maupo ito sa may gilid. “Goddamnit, Iche. Pinag-alala mo
ako.” She heard him silently curse. Naramdaman pa nga niya ang kamay nito sa
kanyang mukha. “Where have you been?”
At dahil sa buong pag-aakala ni Shane na hindi naman siya naririnig ni Richelle,
tumigil na ito sa pagsasalita. Sa halip ay humalik ito sa bandang pisngi ng dalaga
at ilang sandali pa ay umalis na ng kwarto.
Pagkaalis ni Shane ay doon pa lamang bumangon si Richelle. Sinilip niya ang orasan
at nagulat siya na 3:30 AM na pala. ‘Ngayon pa lang umuwi, Shane?’ Sa pagkakataong
iyon, inuusig na talaga siya ng kunsensya niya. Umuwi ng ganitong oras ang kaibigan
niya dahil lang sa paghahanap sa kanya?
Nag-isip pa muna ng ilang sandali si Richelle bago siya nagpasyang umalis ng kama.
Since gising naman siya at nawala ng tuluyan ang kanyang antok, naisip niyang
mabuting mag-usap na sila ng kaibigan.
Dahan-dahan na niyang binuksan ang pintuan para silipin kung ano na ang ginawa ni
Shane. Ngunit isang 'di inaasahang eksena ang naabutan niya. May kasama pala itong
babae at nasa sofa silang dalawa!
‘Darcie?’Akala naman ni Richelle na mali lang din ang narinig niyang sinambit na
pangalan ni Shane pero nang matitigan na niyang maigi yung babae, si Darcie nga
iyon! ‘Sina Shane at Darcie? Bakit sila magkasama?’
“Don’t worry, Shane.” Gamit ni Darcie yung usual niyang mapang-akit na boses.
“Mahimbing naman nang natutulog yung best friend mo dun sa kwarto mo.”
“Why not? I missed you so much, Shane! Don’t tell me you don’t feel the same?”
Sambit nito at sinimulan na ngang maghubad sa harap ng binata. “I know how much you
wanted this right now.”
And she was really about to expose herself kung hindi lang ulit siya pinigilan ni
Shane. “STOP! You’re drunk, for heaven’s sake! Ano bang pinaggagawa mo!”
Halatang hindi nagustuhan ni Darcie ang pagtangging ginawa ni Shane sa kanya. Nang
itulak pa siya nito palayo, doon na nagsimulang tumulo ang mga luha nito. “Bakit ka
ba ganyan saakin, Shane? Puro ka na lang Iche! Palagi na lang si Iche! Paano naman
ako? Ako ang nagmamahal sayo at hindi ang Iche na yun!”
Pagkatapos nitong mailabas ang lahat ng sama ng loob ay nag-walkout na ito paalis
ng apartment nila. Malamang ay babalik na ito sa sarili niyang apartment.
Matatawa pa nga sana si Richelle... pero laking gulat niya nang sundan naman ito ni
Shane.
Minsan lang makita ni Richelle na mag-alala si Shane. Yun ay kapag may kinalaman
ang sitwasyon sa kanya. Kaya nga laking pagtataka niya na hinabol pa ni Shane si
Darcie sa labas. Hindi niya inakala na aakto rin ng ganoon ang kaibigan sa ibang
babae.
Nang mahawakan kasi ni Shane ang braso ni Darcie, hinila niya ito palapit sa kanya
at saka niyakap. “I’m sorry. I didn’t mean to hurt you. You know how important you
are to me.”
Napasimangot si Richelle. Hindi niya alam kung ano ba ang mararamdaman niya. Para
bang may kung anong kumirot sa dibdib niya nang gawin at sabihin yun ni Shane sa
ibang babae bukod sa kanya. Parang hindi niya matanggap. Parang pakiramdam niya,
niloko na naman siya. At hindi naman siya dapat makaramdam ng ganun dahil mag-best
friend lamang sila.
Masama ang tingin sa kanya ni Darcie. Ngunit napangisi ito nang may maisip na ibang
plano.
Tinignan naman siya ni Shane. Umangat ang mga kamay nito para hawakan ang
magkabilang pisngi niya, yumuko at saka siya hinalikan.
Nang mga oras na yun, pinili nang tumakbo ni Richelle pabalik sa kwarto. ‘Si Shane
at si Darcie... hindi pwede... hindi pwede...’ Nagpapanic na siya sa isip. ‘Ang
malanding yun! Kapag nalaman ni Carlo ang tungkol dito, baka saktan niya si
Shane...’
=================
Chapter 22
Hindi pa sumisikat ang araw ngunit sinusulit na ni Dante ang kape at almusal na
inihanda ng kanyang butihing may-bahay na si Cynthia. Binubusog na niya ang sarili
niya ngayon pa lang bago siya pumasok sa trabaho.
“Balita ko, sinugod ka raw kahapon ng kamag-anak ng biktima dun sa kasong hawak mo?
Totoo ba yun, Dante?”
“Sino namang nagsabi sayo, Hon?”
“Tatay yun ni Miggs. At hindi naman din talaga niya ako sinugod.” Sagot nito saka
humigop sa kanyang mainit na kape. Nabakas ang pait sa mukha nito hindi dahil sa
timpla ng kape kundi dahil sa problemang idinudulot ng kasong hindi pa niya
matapos-tapos na ayusin. “May mga matitinding kapit din kasi ang pamilya nila.
Namimilit na bigyan namin sila ng bagong balita. Nagmamadali na may managot na sa
krimen.”
Ramdam ni Cynthia ang bigat na pasan ng kanyang asawa at wala itong magawa kundi
ang palakasin ang loob ng asawa. “Wag kang mag-alala, Hon. Alam kong kayang-kaya mo
yang kaso na yan. Mahuhuli mo rin yung taong hinahanap mo.”
Naputol ang kanilang pag-uusap nang biglang mag-ring ang telepono. Si Cynthia ang
tumayo at lumapit para sagutin ito. “Hello? Oh ikaw pala! Kamusta na?”
“Ano raw balita? Bakit ang aga pa tumawag niyan?” Napailing na tanong ni Dante. Si
Kiko ay ang nakatatanda niyang kapatid.
Ibinigay na ni Cynthia ang telepono kay Dante para silang magkapatid na ang mag-
usap.
Noong una ay masaya pa ang pagbati na ginawa ni Dante, ngunit kinalaunan ay nagbago
ito. “Ano yun, Kiko? Ano kamong nangyari sa pamangkin kong si Eunice?” Kinutuban na
ng masama ang detective lalo pa at labis ang panginginig sa boses ni Kiko sa
kabilang linya. “Teka nga... huminahon ka. Hindi ka pa nasanay sa anak mong yan.
Baka kaibigan lang niya yun...”
Hindi na nagawa pang ubusin ni Dante ang kanyang almusal. Nagmadali na ito at
naghanda.
= = = = =
Hindi tulad ng nakagawiang pahirapang paggising niya para lang pumasok, hindi nag-
abala si Shane na gisingin siya ngayon. Wala rin namang kaso kung lumiban siya uli
dahil sa tuloy pa rin ang foundation week sa NEU at malamang ay walang matinong
klase ngayon.
Nang mapansin siya ng binata, agad itong lumapit sa kanya. “Good morning.” Simpleng
bati nito.
“Naiuwi ko na yung mga gamit na naiwan mo sa university. Mga estudyante sila na...
na nakita ng nangyari sayo kahapon.” Sabi sa kanya ni Shane, saka ito naupo sa
upuan na kaharap niya. “Sapilitan ka raw isinama nina Eunice at Henry.”
Natigil sa pag-inom ng gatas si Richelle. Parang nawalan siya agad ng gana noong
maalala niya yun.
“Anong ginawa nila sayo? Kasama ba si Sherrie nun?” Nag-aalalang tanong ni Shane.
“Noong mabalitaan ko yun. hinanap kita agad kung saan-saan. Sobrang nag-alala ako
sayo, Iche.”
“Oo, isinama ako nina Eunice para makausap ako ng ex-girlfriend mong si Sherrie.”
Nanginginig na sabi niya dahil sa pagpipiil niya ng luha. “Sinabi mo kay Sherrie na
ako yung may gustong maghiwalay kayo! Bakit ako ang idinahilan mo, Shane? Bakit mo
ginawa saakin yun? Bakit ako yung ipinahamak mo?”
Napaluhod na si Shane sa harapan niya. Hinawakan nito ng mahigpit ang kanyang kamay
at saka nagmakaawa. “Sorry, Iche. I’m so sorry... wala lang kasi akong ibang maisip
na dahilan noon para makipaghiwalay kay Sherrie.”
“E 'di sana sinabihan mo na lang siya na hindi mo na siya mahal!”
“Hindi yun ganun kadali... hindi niya ako agad pakakawalan sa ganun klaseng
dahilan.”
“Pwes, bakit ka nga ba kating-kati nang hiwalayan siya noong mga oras na yun?”
Hindi na nakasagot si Shane—o mas tamang sabihin na hindi niya kayang ibigay ang
sagot sa tanong na yun. Muli na itong tumayo at saka inayos ang kanyang sarili. Sa
mga sandaling iyon, siya naman ang hindi makatingin ng direcho sa dalaga.
Doon pa lamang din napansin ni Richelle na nakabihis pang-alis si Shane. Hindi niya
alam kung may balak pa ba itong pumasok sa NEU o may iba pa itong lakad.
“Hindi ko alam kung anong nangyari sayo kahapon kaya mas mabuti pa sigurong
magpahinga ka na lang muna.” Sabi ni Shane sa kanya—halatang iniba na ang usapan.
“May kailangan lang akong puntahan at asikasuhin ngayon. Baka gabihin ako ng uwi.”
Saka nito kinuha ang mga gamit niya at nagsimula nang maglakad paalis. “Pero mamaya
pag-uwi ko, mag-uusap tayo uli.”
Nang maiwan nang mag-isa si Richelle, kung anu-ano nang posibleng sagot sa mga
katanungan niya ang pumasok sa kanyang isip. Sagot sa lahat ng tanong na noon pa
man ay nagpapagulo na ng sitwasyon.
Marahil dahil noong mga oras na yun, nagkakilala na sina Shane at Darcie. Nagkaroon
sila ng sikretong relasyon at naging mas matimbang pa iyon kaysa sa relasyon nila
ni Sherrie.
Malamang dahil pinagseselosan siya nito. Kaya nga nagawa nitong nakawin at sunugin
ang jacket ni Zenn.
May kuneksyon din ba ito doon sa insidenteng pinasok ni Carlo ang apartment niya?
Pwede. Dahil may gusto si Carlo kay Darcie—ngunit may relasyon din sila ni Shane.
At kung pagbabasehan nga ang kuneksyon nilang tatlo sa isa’t isa, maaring totoo rin
ang naging paratang ni Carlo na kinaladkad lang siya ni Shane noong gabing iyon—
selos uli ang posibleng dahilan.
Ngunit sino kaya yung babaeng tinutukoy ni Darcie na nais niyang paghigantihan sa
pamamagitan ni Carlo?
Sa puntong iyon, pagkabahala ang nangibabaw kay Richelle. Ang babaeng iyon ay
posibleng siya mismo. At dahil doon, alam na niyang nalalagay siya sa panganib.
Triple-face Killer. Alam niyang yun na ang binansag sa kanya ng mga taong
naghahanap at gustong huliin siya. Yun lang naman din kasi ang natatangi niyang
pagkakakilanlan. Pumapatay siya habang may suot na triple-face mask.
Ngunit hindi naman siya tulad ng ibang serial killers na pumapatay lang ng walang
dahilan. Pinipili niya ang biktima niya dahil may atraso ito sa kanya at sadyang
masasamang tao ang mga ito.
Pumasok siya sa isang kwartong may nakadikit na salamin sa mga pader. Sa gitna ng
kwartong iyon ay isang higaan kung saan naka-kadena sina Sherrie at Eunice.
Parehong walang malay ang mga ito—malamang dahil sa epekto ng drugs na palihim na
inilagay sa kanilang mga inumin kagabi. Iyon din ang dahilan kung bakit madali ang
naging pagkidnap sa kanila mula doon sa bar.
Naupo siya sa isang upuan na medyo may kalayuan sa kama. Ngunit maganda pa rin ang
pwestong ito dahil sakop ng paningin niya ang lahat ng salamin sa pader. Makikita
niya sa iba’t ibang anggulo mamaya ang mga eksena ng pagpapahirap na pinlano niya
para sa mga biktima.
Tumingin siya sa kanyang orasan, alam niyang anytime ay magigising na ang dalawa.
Maya-maya pa ay nauna nang namulat si Eunice. “What the...” Napabangon ito at agad
na napansin na nakaposas ang kanyang mga kamay at nakakunekta ito sa isang maikling
kadena.
Wala pa sa sarili yung dalawa. Sabay silang tumayo para makawala doon sa posas at
makaalis dun sa kama pero hindi nila nagawa. Sugat lang ang aabutin nila kapag
pwersahan nilang tinanggal ang mga posas sa kanilang mga kamay. Yung bakal na mga
paa naman ng kama ay sinadyang ipinako sa sahig para hindi ito magalaw.
“Sino ka!” Nagmamatapang na tanong ni Eunice. “Anong lugar ‘to? Bakit mo kami
dinala rito!”
Imbes naman na sagutin, inilabas lang ni Triple-face ang mga props niya mula sa
kanyang bag—isang maliit na whiteboard, non-permanent marker at pambura. Idinaan
niya sa pagsusulat ang pakikipag-komunikasyon sa dalawa. “HELLO! UNLESS YOU WANT TO
BE DEAD, CALL ME YOUR MASTER.”
= = = = =
Please be advised that after this chapter, yung next update po ay ang end na ng
first-half nitong kwento. Pagkatapos nun, magbabalik po ulit ang paga-update ng
chapters by October this year. Kailangan ko po kasi ng oras para ayusin yung last
half ng kwento. The moment na mag-resume ang paga-update, asahan niyong tuluy-tuloy
na po ito hanggang Epilogue.
Habang naghihintay naman po kayo, you can re-read the story and investigate on your
own. Malay niyo, mas malinawan kayo at makakuha pa kayo ng clues kung sino talaga
si Triple-face Killer. Also, I'm asking you to keep your comments coming. Madalas
ay binabase ko sa reaksyon ninyong mga readers ang mga chapters. Thankies and I
hope you understand. :)
=================
Chapter 23
“YOU’VE BEEN VERY BAD GIRLS.” Tahimik na binasa nina Sherrie at Eunice ang mga
isinusulat ni Triple-face sa kanyang whiteboard. “I’M HERE TO TEACH YOU SOME
SERIOUS LESSONS.”
“Master?”
“YOU F*CKED UP!” Halatang sobrang gigil si Triple-face nang isulat niya yun. “YOU
MESSED UP WITH THE WRONG PERSON! MY GIRL!”
“NOW, LET’S MAKE THIS QUICK AND SIMPLE... I WILL GIVE YOU ORDERS... YOU BITCHES
WILL FOLLOW.”
Parang nabunutan sila pareho ng tinik nang mabasa nila iyon. Ngunit...
Eunice was almost okay with it. After all, she’s bisexual. She has a boyfriend but
also attracted to girls. And she’s most especially attracted to her best friend
Sherrie. “Come on, Sherrie. Let’s just get this done and get over with!"
“NO. YOU WILL NOT GET AWAY WITH THIS. BESIDES, I SAW YOU TWO MAKING OUT AT THE BAR
LAST NIGHT. SO WHAT’S THE PROBLEM NOW?"
“That was just a dare by our friends!”
At nagsimula nang pwersahin ni Eunice si Sherrie. She started raping her best
friend and actually enjoying it.
But Sherrie won’t give in that easily. Sinabunutan niya si Eunice at pinagsisipa
upang layuan siya nito. Matapang si Sherrie kaya naman...
“Little help here?” Sabi ni Eunice sa kidnapper nila.
Nang wala na itong magawa kundi umiyak at magmakaawa, Eunice started to violate
her. She spread her legs and devoured her. She licked her juices, rubbed her hard
and fast, wanting to make her come.
‘This Is What Makes Us Girls’ ni Lana Del Rey. Para bang nang-aasar pa talaga sa
title nito. Isang kanta namay kinalaman sa girl best friends.
Tapos biglang nag-sway yung ulo ni Triple-face na para bang sinasabayan na niya
yung kanta. Enjoy na enjoy sa pinapakinggan at pinapanood niya.
Mukha namang nawala na rin sa kanyang sarili si Eunice. She was so horny that all
of a sudden, “Why don’t you join us, Master? A threesome would be nice.” Pag-aaya
nito.
“Seriously? Don’t you want to rape her too? Unless you’re a gay...”
“USE THAT WORD AGAIN AND I’LL CUT OFF YOUR TONGUE.”
Eunice secretly rolled her eyes and didn’t dare to say anything more. Hindi na niya
inaya pa si Triple-face. Itinuloy niya ang panghahalay kay Sherrie na ngayon ay
ubos na ang lakas para pumalag pa.
= = = = =
Parehong wala nang lakas sina Eunice at Sherrie sa ginawa nila. Kung totoo ngang
patatakasin sila ng buhay dahil sinunod naman nila ang mga utos ng kidnapper nila,
hinding-hindi naman nila makakalimutan ang mga naganap ngayong araw. Habang-buhay
nila itong dadalhin.
“I just did that para hindi niya tayo saktan!” Paliwanag nito. At naiintindihan
niya kung hindi man siya nito agad mapapatawad. “Don’t worry, Sherrie. Ginawa naman
natin lahat ng gusto niya. Makakaalis na rin tayo rito.”
“And what makes you think na hindi nga niya tayo papatayin?”
“Dahil hindi naman natin siya kilala! There’s no point in killing us. Believe me!
We’ll make it out alive.” Saad ni Eunice. At sinasabi niya ito para palakasin ang
loob nila pareho.
After a while, muli na silang binalikan ng kidnapper nila. Nakatingin ito sa kanila
at kahit hindi naman nila masilayan ang mukha nito, para bang nang-aasar pa ito sa
mga ikinikilos nito.
“What?”
“MY ORDER WAS FOR YOU TO FUCK EACH OTHER. YOU’RE THE ONLY ONE FUCKING HER.”
Dahan-dahang itong lumapit kay Sherrie, “No... for the love of God, please don’t
hurt me...”
Ngunit hindi ito pinakinggan ni Triple-face. Naglabas ito ng kutsilyo, tumingin kay
Eunice na para bang gusto niyang manood itong maigi sa gagawin nito sa bestfriend
niya, at saka na walang habas na pinagtataga si Sherrie.
Kumalat ang dugo ni Sherrie sa buong paligid. Hindi rin nga naiwasan na matalsikan
ng dugo si Eunice sa mukha at katawan niya.
“AS FOR THE RAPIST, HERE’S THE KEY AND GET YOUR ASS MOVING.” Saka nito inilabas ang
susi. Ngunit noong inakala ni Eunice na iaabot ito sa kanya, ipinasok ito sa
nawakwak na tiyan ni Sherrie upang siya mismo ang kumuha.
Lalong naiyak ang dalaga. But now that she’s free to go, she won’t waste any minute
to get out of that hell. Nilunok niya ang takot at nilakasan pa ang loob.
Kinuha niya yung susi sa loob ng tiyan ni Sherrie. Nanginginig ang kamay niyang
balot na sa dugo para matanggal na yung lock sa kadena. Nang makawala siya rito,
yung unang damit na napulot niya ang sinuot niya—damit ni Sherrie.
Nag-aalangan pa nga siyang talikuran si Triple-face dahil baka saksakin siya nito
sa likod. Pero noong makita niyang naupo ito sa tabi ng bangkay ni Sherrie, naisip
niyang wala na itong pakialam sa kanya. Hindi na siya nagsayang pa ng oras at
mabilis nang nilisan ang kwartong iyon.
Habang hinahanap ang daan palabas sa abandonadong building na yun, isa lang ang
ibinubulong niya sa sarili. “Makakatakas ako rito at ipaghihiganti kita, Sherrie...
babalikan kita at pagbabayarin natin siya...”
Ini-start na niya yung motor pero hindi agad nabuhay ang makina nito. Napaparanoid
na siya na baka anytime, nasa likod na pala niya yung Triple-face Killer at
sasaksakin siya nito.
Muli siyang nakarinig ng kakaiba at nakakangilong tunog mula sa loob building. Nang
lingunin niya ito, nakita niyang nakasilip si Triple-face Killer at hawak nito yung
kutsilyong pinangsasaksakan kanina kay Sherrie.
Para bang pinagmamadali siya nito habang hinahasa niya yung kutsilyo doon sa
kinakalawang na bakal. Naiyak si Eunice ngunit hindi siya tumigil na i-start yung
motor. Ilang sandali pa ay nabuhay na ang makina nito, isang dahilan upang matuwa
siya sa kabila ng sitwasyon niya.
Pinaandar na niya ang motor in full speed. Nakahinga na siya ng maluwag. Tears of
joy and relief na yung tumutulo sa mga mata niya.
At buong paniniwala niya ay dito na nagtatapos ang lahat. Nagkakamali pala siya.
Hindi niya naisip na lahat pala ng iyon ay bahagi lamang ng mas malagim na plano ni
Triple-face para sa kanya. Hindi niya inasahan ang papalapit na patibong na
inihanda nito sa kanya.
Habang papalapit siya sa isang lumang gate, napansin niyang may mga stainless steel
wires pala na sinadyang iwan sa daraanan niya. Sinubukan niyang patigilin ang motor
pero sira pala ang break nun! At sa sobrang bilis ng kanyang takbo, ang resulta ay
nagkalat na mga piraso ng kanyang katawan sa daan.
=================
Chapter 24
Author’s Note: Muli nang nagbabalik ang kwentong ito! Maraming salamat sa mga
naghintay. Ang chapter po na ito ay ang intro ng 2nd half.
7:00 PM.
Ni hindi siya nakaramdam ng awa o pagsisisi, bagkus ay mas ginanahan pa nga siya.
Lumaki siya na sanay sa karahasan kaya sa karahasan lang din niya idinadaan ang
pag-resolba sa mga problema.
Habang nagda-drive, muling sumariwa sa kanyang alaala ang mga pinagdaanan noong
kabataan niya.
“Bakit dito ka saamin nakikipaglaro? ‘Di ba dapat doon ka sa mga lalaki?” Sabi ng
batang babaeng halos kasing edad niya lang. Sa sobrang tagal na, hindi niya maalala
ang pangalan nito.
“Ayaw nila akong kalaro eh.”
Noong mga panahon na yun, hindi niya maintindihan kung bakit walang bata na gustong
makipaglaro sa kanya. Kung hindi siya iniiwasan ay inaapi siya ng mga ito.
“Ay bading! Bading! Gustong makipag-laro ng barbie sa mga babae! Bading!” Asar
naman sa kanya ng mga batang lalaki na napadaan.
Napasimangot siya bigla. Sa sobrang pikon niya, sinugod niya ang batang lalaki na
yun. Pero dahil mas malaki ito sa kanya at may mga kabarkada pa, sa huli ay siya
ang nabugbog.
At sa tuwing uuwi siya sa bahay nila, palaging wala ang kanyang Mama at Papa.
Tanging ang katulong lang sa bahay ang naabutan niya. Sasalubungin siya nito at
saka gagawin ang dapat sanay papel ng kanyang mga magulang.
“Inaway na naman nila ako.” Humihikbi siyang magsusumbong. “Inaasar nila ako. Sabi
nila bading daw ako!"
“Wag kang maniniwala sa kanila. Alam mong hindi ka bading. Lalaki ka!”
“Pero yaya—”
“Pagagalitan mo ba sila?”
Sa tuwing umuuwi siya na ganun ang kundisyon, pinapapanood siya ng yaya niyang iyon
ng mga mararahas at mga bayolenteng palabas.
“Matuto kang lumaban. Gagayahin mo ‘tong mga pinapapanood ko sayo para gantihan
yang mga umaaway sayo. Wag na wag kang magpapaapi para paglaki mo, ikaw na ang
katatakutan nila.”
At bulag siyang nakinig sa mga payo ng katulong niyang iyon. Pero yun din ang labis
niyang ipinagpapasalamat. Dahil kung hindi siya naturuan noon, baka siya pa rin ang
kawawa. Baka ang mga minamahal pa rin niya ang kawawa.
= = = = =
Nagtataka si Richelle kung bakit hindi pa umuuwi si Shane. Hindi naman niya ito
maitext o matawagan dahil sa pride niya.
Kahit wala sa mood, naghanda na lamang siya ng pang-hapunan nila pero dahil matagal
na siyang hindi nakakapag-grocery, kulang-kulang ang mga sangkap sa pagluluto
kaya’t naisipan niyang sumaglit muna siya sa convenience store na malapit lang sa
kanila.
Pagdating doon, agad na niyang pinagkukuha ang mga kailangan. Matapos din nun ay
nagpunta siya agad sa harap ng cashier para bayaran na ang mga ito. Ngunit hindi
rin naman siya agad napagserbisyuhan dahil sa isang emergency.
“Ma’am, okay lang po ba... kanina pa po kasi ako tinatawag ng kalikasan. Sunud-
sunod yung customer kanina. Hindi ko na po talaga kanyang pigilan.”
Hindi alam ni Richelle kung matatawa o maaawa ba siya. Nakakatawa yung itsura nung
lalaki habang nagbubutil na ang pawis sa mukha nito, pero nakakaawa rin dahil nga
halatang hirap na hirap na ito. “Sige po, kuya. Take your time po!”
“Hay thank you po, ma’am. Five minutes lang po!” Saka ito kumaripas ng takbo.
Wala na rin talagang nagawa si Richelle kundi maghintay. Naisipan na lang niyang
icheck ang phone at quarter to eight na. Wala pa ring paramdam mula kay Shane pero
may text naman mula sa boyfriend niyang si Zenn.
“Nag-dinner ka na ba?”
Napakagat ng labi siyasa kilig. “Miss na rin kita. Papasok ako bukas.”
“I love you.”
Masyadong nawili si Richelle sa ka-text niya, kaya hindi niya napansin na may tao
pala sa likod niya na nakikibasa rin.
Gulat ang naramdaman niya nang marinig ang boses nito. Takot ang sumunod nang
malaman niya kung sino iyon—si Carlo.
“May Shane na, may iba pang ka-‘I love you’ dyan. What a playgirl!” Umiling-iling
at nakangising sabi nito.
‘Mabayaran ko lang lahat ‘tong mga pinamili ko, tatakbo ako agad at magkukulong sa
apartment ko. Itetext ko na nga rin si Shane just in case.’ Sabi niya sa sarili.
At pagkatapos nga niyang bayaran ang mga pinamili, kumaripas siya ng takbo pabalik
sa Pleynas Building. Paranoid na kung paranoid pero nakahinga lamang siya ng
maluwag nang makauwi na siya ng ligtas sa loob ng apartment at pinagla-lock na ito
agad.
Sunod ay dali-dali niyang inilabas ang cellphone para itext na sana si Shane
ngunit...
“Saan ka galing?” Nakauwi na pala ito. “Bakit hinihingal ka?”
= = = = =
Iyan ang ilan lamang sa mga nag-comment na wala pa ring kaalam-alam sa totoong
nangyari sa dalawang dalaga.
Syempre, nalaman din agad sa buong presinto at ng grupo ni Detective Dante Zamora
ang tungkol sa video. Agad nilang iniutos na ipatanggal ito online—kahit pa alam
nilang maaring nakagawa na ng kopya ang ilang internet users upang ipakalat pa rin
ito sa iba’t ibang porn sites.
At kahit naman hindi akma, kinailangang panoorin pa rin ni Dante yung video para
makakuha ng mga ebidensya.
“Sa isang internet café raw po malapit sa NEU. Nagpapunta na po ng mga tauhan doon
upang i-check kung may CCTV camera sila.”
Muli nang tinitigan ni Dante yung video na naka-pause sa part kung saan nakikita
rin ang suspect nila sa screen.
“Walang hiyang Triple-face Killer! Alam niyang hinahanap natin siya kaya in-upload
niya ‘to kahit na alam niyang kasama siya sa video. He thinks that this a game.
He’s challenging us to catch us.” Nanggigigil na realisasyon ng Detective.
Maya-maya pa ay nag-ring ang cellphone niya at nang i-check ay ang kapatid niyang
si Kiko ang tumatawag. “Hello, Dante! Yung video ni... alam niyo na ba yung...”
Sa totoo lang, hindi maiwasan ni Dante na ganun na rin maramdaman. Napupuno na ang
galit niya sa mamamatay-tao na yun lalo pa ngayon at isang kamag-anak na ang
kasamang nabiktima niya.
“Ano bang ginagawa niyo? Bakit hindi niyo pa rin sila nahahanap!”
“Ano bang tingin mong ginagawa ko ngayon, Kiko? Hinahanap namin sila!”
Muli niyang pinindot ang play button dun sa video. Kahit nakakaasiwa na dahil
nakailang ulit na niyang pinanood yung video, trabaho niyang busisiin itong maigi
sa pag-asang makakahanap pa ng ebidensya.
“That place!” Itinuro niya ang screen. “I remember that place! I used to work there
almost ten years ago! Yan yung lumang estasyon ng pulis na abandonado na ngayon!”
=================
Chapter 25
Nang masabi na ni Richelle ang nangyari sa kanya doon sa convenience store kasama
si Carlo, dali-daling tinutukan ni Shane yung CCTV na pina-install nila. Sa mga
oras na iyon, nakatayo na nga si Carlo sa harap ng kanilang pintuan.
Nakikiramdam ito sa mga nangyayari sa loob ng apartment nila. At akma pa nga sana
itong kakatok ngunit hindi rin itinuloy.
Kilabot ang bumalot sa buong katawan ni Richelle nang tumingala na lang si Carlo at
tumitig sa CCTV nila. Para itong nakatitig mismo sa kanila. Alam nitong pinapanood
nila siya kaya ngumiti pa ito, kumaway sa kanila at saka nag-flying kiss pa.
Balak na sana itong sugurin ni Shane ngunit napakapit sa braso niya si Richelle.
“Wag na...” Pakiusap ng dalaga. Wala namang magandang maidudulot ang pagsugod niya
at isa pa, nagpasya na ring umuwi sa sarili niyang apartment si Carlo.
“Wala na akong nakikitang solusyon dito kundi lumipat na tayo ng ibang apartment.”
Saad ni Shane na hanggang ngayon ay tensyonado pa rin. “Hindi ako mapapakali
hangga’t umaaligid sayo ang lalaking yun.”
Hindi naman na nakaimik pa si Richelle. Sang-ayon na siya dahil mas mapapalagay ang
loob niya kung hindi na niya makikita pa ang Carlo na yun. Ang kaso, may pag-
aalinlangan din siya. Sigurado ba si Shane na lumipat na ng ibang apartment? Paano
na silang dalawa ni Darcie?
Nangangati na siyang itanong iyon ngunit kinagat na lamang niya ang dila niya para
hindi ito ituloy. Hindi alam ni Shane na alam na niya ang tungkol sa kanila ni
Darcie.
“Saan ka nga pala nanggaling?” Yun na lang ang itinanong niya. “Kumain ka na ba?”
Napatayo na si Richelle at agad na kinuha yung mga pinamili nila. “Sige tatapusin
ko na yung niluluto ko.” At para hindi na tuluyang masira ang gabi nila, hindi na
nila pinag-usapan pa si Carlo.
Ilang minute pa at natapos din ang niluluto niya. Ngunit hindi tulad ng dati,
tahimik lang nilang pinagsaluhan ang hapunan. Marami pang bagay silang dapat pag-
usapan—ngunit pareho nilang napagkasunduan na ipagpaliban na muna ang mga bagay na
iyon.
Gusto nila pareho ng katahimikan. Pareho silang pagod... parehong namimiss na rin
ang isa’t isa.
= = = = =
Nag-convoy na ang mga sasakyan ng pulis at isa pang ambulansya patungo sa lumang
estasyon ng pulis na halos tatlong oras din ang byahe. Umaasa ang team nila na
matatagpuan pang buhay ang dalawang dalaga dahil ayon dun sa video, kaninang 12:30
lang ito ng hapon kinunan at 7 PM naman inupload.
Habang nasa byahe at tahimik sa loob ng sasakyan, may mga ilang puna at ebidensya
na rin ang nabubuo na sa utak ni Detective Dante habang inaalala yung masalimuot na
video. Inililista niya ang mga ito upang hindi makalimutan.
ANALYSIS 3: Maaring fan din siya ni Lana Del Rey dahil yun ang pinatugtog niya
habang pinapanood ang dalawang biktima. Dahil dito kaya kakailanganin nilang
bumalik sa WineLine Bar para itanong sa DJ kung may nag-request ng kahit na anong
kanta ni Lana Del Rey noong huling gabing nakita sina Eunice.
“Sir Dante, pwede pong magtanong? Paano niyo nalaman na sa lumang estasyon naganap
yung video?”
“Dahil doon sa mga two-way mirrors sa paligid. Lahat ng mga ini-interrogate namin
noon ay dinadala sa kwartong iyon. Kadalasan, hindi alam ng mga taong pinapasok
namin doon na may ibang mga pulis pa ang nakikinig habang kinukuhanan namin sila ng
pahayag.”
ANALYSIS 4: Tulad ng mga taong na-interrogate ni Dante sa kwartong iyon, hindi alam
nina Eunice at Sherrie na kinukuhanan sila ng video. And this leads him to his
final and most important analysis...
ANALYSIS 5: Yung video ay medyo shaky. Halatang hindi ito ginamitan ng tripod kaya
ang ibig sabihin ay may ibang may hawak ng camera. Hindi nag-iisa si Triple-face
Killer. May kasabwat ito sa mga pagpatay.
= = = = =
11:00 PM nang matanaw na nila ang isang lumang gate na napalilibutan na ng mga ugat
ng halaman at napaliligiran pa ng mga talahib. At bawat andar palapit sa gate na
iyon, nakumpirma nila ang kinatatakutan nila. Tumambad sa kanila ang kagimbal-
gimbal na sinapit ng isa sa mga dalagang biktima.
“Sinadyang iwan ang mga stainless steels na ito sa mismong daraanan. Nakatakas nga
ang isang biktima mula doon sa building pero hindi niya inasahan na may patibong
palang nag-aabang dito.” Pagkatapos ay napuna ni Dante yung nagkagutay-gutay rin na
damit sa may gilid. Doon na lumabas ang teorya na maaring si Sherrie Chen iyong
bangkay na nasa harap nila. “Ito yung suot na damit ni Sherrie dun sa CCTV galing
sa WineLine bar.”
Ngunit wala pa rin itong kasiguraduhan hangga’t hindi pa nila nakikita ang isa pang
dalaga—buhay man ito ang bangkay na rin.
Napansin rin ni Dante yung motor na nakatiwangwang sa may gilid. “Ito yung ginamit
na sasakyan ng biktima para tumakas.” Saka siya napatingin sa brake nito. “Pero
sinadya namang putuluin yung wire kaya hindi na gumagana ang brake.”
Matinding self-control na lang ang pumipigil kay Dante sa mga nalalaman niya
ngayon. “Rey, may plate number itong motor. Ipa-check niyo agad kung sinong
nagmamay-ari nito.”
“Yes Sir!”
Nagpasya na silang pumasok sa loob. Kahit matagal na panahon na ang lumipas, alam
ni Dante kung saan yung kwartong pinagganapan dun sa video. Yun yung dating
interrogation room nila.
Nang marating na nila iyon, nakita na nila yung kama at isa pang bangkay ng dalaga.
Hubo’t hubad ito, puno ng saksak sa katawan at wakwak pa ang tyan. Ngunit dahil
hindi naman sira ang mukha nito, nakilala nila agad kung sino ito.
“Siya si Sherrie Chen.” Which could only mean na yung pira-pirasong bangkay doon sa
gate ay walang iba kundi si Eunice—ang pamangkin niya.
Kahit ano pang pagpapakatatag ni Detective Dante, hindi na rin niya nakayanan ang
panlalambot ng tuhod. Maging ang sikmura niya ay tuluyan nang bumaliktad. Sa may
bintanang bukas, isinuka niya ang kakarampot na nga lang na laman ng kanyang tyan.
Pagkatapos nito, pailing-iling siyang naluluha at isinambit, “Demonyo ka Triple-
face. Hindi ako titigil hanggang sa mahanap kita at ang kasabwat mo....”
=================
Chapter 26
11:30 PM.
“Hindi pa.”
Binuksan ni Shane ang pintuan. Pumasok ito sa kwarto at may bitbit pang unan,
“Hindi ako makatulog dun sa sofa. Pwedeng makitabi?” Napakurap si Richelle pero,
“Wala namang malisya ‘to, diba?” Mabilis na dagdag ng binata.
“Oo naman. In the first place, sariling kama mo naman ‘to.” Naglaan na ng pwesto si
Richelle para kay Shane at agad rin itong tumabi sa kanya. Wala nga namang malisya
dahil tulad noong mga bata pa sila, nagtatabi sila sa pagtulog lalo na tuwing
hapon.
Pareho silang napatitig muna sa kisame... naghihintayan kung sino ang unang babasag
ng katahimikan. “Handa ka na bang ikwento saakin yung mga ginawa sayo nina Sherrie
at Eunice dun sa school?”
“Sorry... sorry dahil hindi naman nila gagawin yun kung hindi dahil saakin.”
“Apology accepted.”
“Hindi ka na galit?”
“Hindi ko naman sila ka-close. As long as hindi na nila ako sasaktan ulit,
palalampasin ko na lang yung ginawa nila saakin.”
Napangiti si Shane na halatang proud kay Richelle. “Saan ka naman pala nagpunta
noong nakawala ka na sa kanila?”
“Magkasama kami ni Zenn. Siya ang tumulong saakin.” Narinig naman ni Richelle ang
malalim na paghinga ni Shane noong mabanggit niya ang pangalan ni Zenn. Naisip niya
na dapat na rin siguro niyang aminin ang isang bagay. “Kami na nga pala ni Zenn.”
“Ano?” Napabangon bigla si Shane. Hindi maipinta ang mukha nito. “Hindi ko
naaalalang may sinabi kang nanliligaw na siya sayo...”
“Hindi nga.”
“Pareho naming gusto ang isa’t isa. Yun lang yung mahalaga.”
“Pero—”
“Kahit ano pang sabihin mo, gusto ko siya. Gusto niya rin ako. Kami na. Hindi mo na
mababago yun. At hindi ko siya hihiwalayan.” Direkta, walang preno at mariing
sinabi ni Richelle.
Tila ba siya rin ang nagwagi sa usapang iyon dahil wala nang nagawa si Shane kundu
padabog na bumalik na lang sa pagkakahiga.
“I really do like him, Shane. Magsi-set ako ng date para magkakilala na kayo...”
“No other guy will be good enough for you.” Malamig at walang emosyon ang boses
nito. Muli itong bumangon at bitbit ang sariling unan at nagpasyang sa sala na lang
uli matulog.
= = = = =
Kinabukasan ay pumasok na ulit sa NEU sina Richelle at Shane. Pero tahimik lang ang
naging byahe nila. Halatang umiiwas si Shane na mag-open up ulit si Richelle ng
tungkol sa boyfriend niyang si Zenn. Hindi pa siya handang makilala ito—o mas
tamang sabihin na hindi pa niya kayang tanggapin.
Papalapit na ang sinasakyan nila sa NEU. Hindi pa rin naman natatapos ang
foundation week pero kataka-taka ang mga itim na banners at balloons sa paligid.
Mistulang parang may rally din dahil sa mga taong nakaitim.
Nang mapalapit pa sila sa mga taong iyon, nalaman nilang hindi rally kundi prayer
vigil pala ang nagaganap.
“Kuya Nick, anong meron dun sa labas? Para kanino yung prayer vigil?”
Sandaling nagkatinginan sina Shane at Richelle, ngunit agad din ibinalik ni Shane
ang atensyon kay Kuya Nick. “Hindi kami nakanood ng TV kagabi. May aksidente ba?”
Hindi maipinta ang itsura ni Kuya Nick. Hinubad niya muna ang suot na sombrero at
saka na sinabi ang masamang balita. “Sina Sherrie Chen at Eunice Zamora po.
Natagpuang patay na.” At dahil alam ni Kuya Nick na nagkaroon noon ng relasyon sina
Shane at Sherrie, “Condolence, Boss.”
= = = = =
Naka-park na ang sasakyan nila sa parking area ng university. Ngunit nanatili muna
sa loob ang mag-bestfriend. Ngayon pa lang chini-check ni Shane ang balita. At
nalaman niya sa mga tweets at facebook statuses ng mga classmates at kaibigan niya
ang malagim na sinapit ng ex-girlfriend at kaibigan nito.
May mga usapan din about sa forced sex video nung dalawa pero hindi na ito
sinubukan pang hanapin ni Shane. Hindi niya ito maaatim na panoorin.
Natulala siya at maya-maya pa ay tumulo na ang mga luha sa mata. “Bakit ba ‘to
nangyayari? Bakit sa kanila pa? They don’t deserve it! Sinong walang puso ang
gagawa nun!” Si Richelle naman na nasa tabi niya ay walang nagawa kundi damayan
siya. Naluluha na rin ang dalaga dahil sa kalungkutan ng binata.
“I’m skipping classes today. Kailangan kong puntahan sila Tita. Kailangan kong
makiramay.” Sabi ni Shane kay Richelle.
Hindi mawari kung anong magiging reaksyon ni Shane sa sinabi ni Richelle. Pero
uunahin niya muna ang pagdalaw sa pamilya ng ex-girlfriend niya para makiramay.
= = = = =
Mabigat ang aura sa buong university. Sa pagkamatay ni Sherrie—ang nag-iisang anak
ng may-ari ng NEU, at pati ng kaibigan niyang si Eunice, pinatigil na ang
selebrasyon ng foundation week.
Sandaling tumigil sa harap ng mga iyon si Richelle. Sa mga apat na biktima, puro
mga masasamang alaala lang ang meron siya tungkol sa kanila. Ngunit sa kabila noon,
naniniwala siyang hindi makatarungan ang pagkamatay nila. Yumuko siya at nag-alay
ng dasal para sa ikatatahimik ng mga kaluluwa ng mga ito.
“Yung nagnakaw ng camera at motor ko, siya rin yung kasama nina Sherrie at Eunice
dun sa video. A man with a triple-face mask. Hinding-hindi ko siya malilimutan.”
Malamig ang boses at halatang nababagabag pa rin si Trent. Ngunit, hindi lang siya
ang mababagabag ngayon. Dahil bago niya iniwan si Richelle, “Binalaan niya ako,
Richelle. Sabi niya layuan daw kita.”
Napanganga at nanuyo ang lalamunan ng dalaga. Mas nanindig ang mga balahibo niya sa
sinabi ni Trent.
=================
Chapter 27
Usap-usap hanggang sa social media ang tungkol kay Triple-face Killer. Sino ba
talaga ito? Ligtas pa nga ba ang mga taga-NEU sa kabila ng panganib ng serial
killer na ito? Bakit hindi pa rin siya nahuhuli?
Napakuyom ang mga kamay ng detective. Nagluluksa pa rin siya ngayon ngunit
mabibigyan lang ng hustisya ang pagkamatay ng kanyang pamangkin at lahat ng mga
biktima kung mahuhuli na niya ang salarin at ang kasabwat nito.
“Sir Dante...” Biglang lumapit si Rey sa kanya. Tulad niya, nakasuot na rin ito ng
kulay itim bilang pakikiramay. “May katatanggap lang po na tawag mula sa opisina.
Alam na po kung kanino yung motor dun sa crime scene. Estudyante po siya sa NEU, si
Trent Lagasca. Nagpadala na po ng mga tauhan dun para sa questioning.”
Upang simulan ang imbestigasyon, nagpakita ng mga kuhang litrato ang detective kay
Trent. “Ikaw ba ang nagmamay-ari ng motor na ito?”
Isang tingin pa lang ni Trent ay alam niyang sa kanya nga ang motor na iyon. Bukod
kasi sa hindi binago ang ayos nito, hindi man lang din tinanggal ang plate number
nito. “Opo, saakin nga po yan. Pero ninakaw po saakin yan kamakailan lang.”
“At nai-report mo naman sa pulis na ninakaw yun?”
Muling naglabas ng litrato si Detective and this time, screneshot ito dun sa
videong tinutukoy ni Trent. “A triple-face mask?”
“Sinong siya?”
Sa mga pahayag ni Trent, unti-unti pang nagkaroon ng lead si Detective Dante. But
he can’t jump into conclusions yet. Sa halip, inililista niya ang mga impormasyon
nakukuha niya upang mapag-aralan pang mabuti. Ngunit alam niya at ramdam niya na
papalapit na siya sa katotohanan.
Sa pagtatapos ng kanilang pag-uusap, nakiusap ang detective kay Trent na huwag
ipagsabi ang mga naging usapan nila. Kailangan nilang maging maingat upang hindi
matunugan ni Triple-face Killer na malapit na nila itong matunton.
“Sir Dante...” Unang humarap si Rey nang umalis na si Trent. “Sinuswerte po tayo.
May balita na rin po tungkol dun sa nag-upload ng video. May CCTV po dun sa
internet café at nahagip nun yung taong nag-upload ng mismong oras na yun.”
Wala nang kahit na anong sinabi si Dante. Agad na silang nagtungo para mapanood na
rin ang CCTV footage na tinutukoy ni Rey. Ang taong iyon ay yung posibleng kasabwat
o maaring si Triple-face Killer na mismo.
= = = = =
Triple-face mask. Parang pamilyar sa kanya ang bagay na iyon ngunit hindi lang niya
maalala. Hindi rin malinaw sa alaala niya kung ano nga ba ang itsura ng maskarang
iyon.
Sa tuwing naaalala niya ang mga katagang iyon ni Trent, nanginginig ang buong
katawan niya. Bakit siya ang habol ng taong iyon? Kakilala niya ba ito at kung oo,
sino?
Ang taong iyon daw ang pumatay kay Miggs. Dahil ba binully siya nito noong first
day pa lang? Ang taong iyon din ang brutal na bumiktima kay Sir Cariaso. Dahil ba
biniktima rin siya nito ng kamanyakan? At nitong huli, sina Sherrie at Eunice na
ang pinaslang nito. Dahil ba sa ginawang pang-aapi ng mga ito?
Naisip niya kung dapat pa bang itanong ang mga yun. Maaring iyon nga talaga ang
sagot. Maaring iyon nga talaga ang dahilan. Pumapatay ang taong iyon upang
ipaghiganti siya.
“Pero bakit? Bakit ako? Sino ba siya?” Bulong niya sa sarili habang nagtatago sa
loob ng isa sa mga cubicle sa CR. Bigla siyang naparanoid na tila ba may mga matang
nakatingin sa kanya. Na kahit saan siya magpunta, sinusundan siya ng mamamatay-
taong iyon. At hindi niya alam ang gagawin niya.
Ito ang isang kahinaan ni Richelle. Na kapag oras ng problema, hindi niya mapigilan
ang sarili na isipin ng isipin iyon hanggang sa parang mabaliw na siya. Ang tanging
solusyon lang ay may mapagsabihan siya.
Hinawakan niya ang cellphone niya at unang tinawagan si Shane. Pero nakaka-isang
ring pa nga lang, may bigla siyang naalala kaya agad niyang in-end ang call. “Hindi
pwede si Shane. Nakikilamay siya ngayon. Hindi ko siya pwedeng guluhin ngayon.”
Sunod niyang sinubukang tawagan si Zenn. “Bakit hindi niya sinasagot? Sabi niya
magkikita kami ngayon. Hindi ba siya pumasok?” Naka-ilang missed calls pa si
Richelle ngunit ring lang ng ring ang phone ni Zenn. Kahit ang mga text niya mula
pa kaninang umaga, hindi nito nirereplyan.
Tuluyan nang naupo sa tiles si Richelle at inilubog ang mukha sa kanyang tuhod.
Naguguluhan siya. Natatakot siya. Pero nasaan yung mga taong inaasahan niya? Nasaan
yung dalawang lalaking nangangakong nasa tabi niya lang palagi?
= = = = =
Nasa NEU gate na si Richelle pero nag-aalangan siya kung uuwi na ba siya o hindi.
Mag-isa lang siya. Walang kasama. Wala si Zenn na inasahan niyang makakasabay niya
pauwi ngayon.
Nilibot niya ang tingin sa labas. Karamihan ay mga nakapayong na mga estudyante
lang ang nakatambay sa labas. Isa kaya sa kanila yung mamamatay-tao?
Umiling-iling si Richelle. Paano siya makakauwi kung patuloy niyang tinatakot ang
sarili niya. Huminga siya ng malalim at kinagat niya ang labi. “Medyo maliwanag pa
naman. At matao yung mga lugar na dadaanan ko kaya hindi ako dapat matakot. Walang
mangyayaring masama. Walang mangyayaring masama.” Paulit-ulit niyang sinabi sa isip
upang palakasin ang loob.
This time, handa na talaga siyang umuwi na ng mag-isa. Bahala na.
Binuksan na niya ang payong niya. Handa na siyang suungin ang ulan nang makarinig
naman siya ng busina ng sasakyan. Nang tignan niya iyon, nakita niya ang sasakyan
ng boyfriend.
Patakbo siyang lumapit sa sasakyan. Sobrang saya pa niya nang pumasok na siya sa
loob, “Oh my God! Akala ko uuwi na akong mag-isa. Buti nagpakita—”
Natigilan bigla si Richelle. Natigilan siya ng ma-realize niyang ibang tao ang
kausap niya. Hindi si Zenn yung kasama niya sa loob ng sasakyan.
“Wala pa akong ginagawa sa boyfriend mo. Wala pa.” Seryoso, parang galit ngunit
parang nagbabanta rin ang tono ng boses niya. Ang kinatatakutan niyang si Carlo.
Ni-lock niya mula sa loob ang mga pinto ng sasakyan kaya hindi na makalabas pa si
Richelle. Kinuha niya pa ang cellphone ng dalaga para hindi ito makatawag sa kahit
na sino. At bilang panakot, nagpakita ito ng kutsilyo na mukhang bagong hasa.
“Kung ayaw mong may mangyaring masama sayo, manahimik ka na lang at wag mo nang
subukang tumakas.”
Nanuyo ang lalamunan ni Richelle. Nangatog ang mga tuhod niya at pinagpawisan na
siya ng malamig. “A—anong... anong gagawin mo saakin?” Nauutal niyang tanong dahil
sa matinding takot.
Ngunit hindi na siya sinagot pa ni Carlo at sa halip ay ngumisi lang ito ng mala-
demonyo. Bumyahe na sila at pinatugtog pa nito ang ‘Born to Die’ album ni Lana Del
Rey.
=================
Chapter 28
PLEASE READ: Guys, kapag hindi niyo nabasa yung END OF CHAPTER 28 sa update na ito,
ibig sabihin, kulang yung ni-display ni Wattpad (palagi na lang may problema si
watty -_-) If ever, you can read the whole chapter in my blog. Nasa profile ko yung
link. :)
Kung anu-anong bagay na ang naiisip ni Richelle. Dinala siya ni Carlo sa isang
lugar na ngayon lang niya napuntahan. Tinalian muna ang mga kamay niya bago sila
bumaba ng sasakyan.
“Carlo, please! Wag mong gawin ‘to!” Nagmamakaawang sambit ni Richelle. “Maawa
ka...” Binuhat siya bigla ni Carlo na parang sako ng bigas at kahit anong
pagpupumiglas niya ay wala siyang nagawa. Mas malakas ang binata kaysa sa kanya.
Pumasok sila sa isang talyer. Walang katao-tao sa paligid kaya kahit gaano rin
kalakas ang pagsigaw ni Richelle, walang sasaklolo sa kanya.
Hindi umimik si Richelle. Kung ano man ang planong gawin sa kanya ni Carlo, ayaw
niyang malaman—ayaw niyang maranasan. “Please. Pakawalan mo na ako.”
Ngunit walang pakialam si Carlo. “Ah wait! Alam ko na! Sandali lang.” Umalis ito
sandali at lumapit sa isang toolbox na naroon.
Yun na rin ang nakitang pagkakataon ni Richelle upang tumakas. Ngunit nakakailang
hakbang pa nga lang siya, muli siyang nakulong sa yapos ni Carlo. “Saan mo balak
magpunta? ‘Di ka pa pwedeng tumakas.”
“Bababuyin kita!”
Sungay na lang ang kulang kay Carlo at demonyo na talaga siya sa paningin ni
Richelle. Dala ng takot at galit, inumpog ni Richelle sa ulo si Carlo. Ngunit mas
nasaktan pa siya sa ginawa niya, at mas lalo lang din nagalit si Carlo.
“Bad girl ka talaga, noh? Tuturuan talaga kita ng matinding leksyon.” Hinalikan
siya nito—torrid kiss. Ngunit pagkatapos ay may itinakip itong itim na tela sa
buong ulo ni Richelle. Nakakahinga pa naman siya ngunit madilim at wala na halos
makita.
Sapilitan nang inihiga ni Carlo si Richelle pabalik dun sa hood ng sasakyan. Inipit
nito ang mga hita niya para hindi siya makasipa. Ang mga nakataling kamay naman
niya ay nakayanang pigilan lang ng isang kamay ni Carlo.
Biglang pumasok sa isip ni Richelle yung insidente noong pinasok niya ang apartment
ni Carlo. Pagkatapos niyang masaksihan ang pagtatalik nung dalawa, may iniutos si
Darcie na taong gusto nitong ipaligpit. Magkaibigan yung tinutukoy niya pero yung
babae raw ang kinaiinisan nito dahil mang-aagaw ito.
Naramdaman ni Richelle ang pagsira ni Carlo sa kanyang damit gamit yung kutsilyo.
Tinastas ang mamahalin niyang damit na parang basahan lang. At mas lalo pang
nagwala si Richelle nang subukan nang sirain din ni Carlo ang bra niya. “Wag!
Please Carlo! Maawa ka!”
Muling naramdaman ni Richelle ang kamay ni Carlo but this time, sa pantalon na niya
ito nakahawak. Nanlaban siya gamit ang natitira niyang lakas, ngunit sa bandang
huli ay nagawa pa rin ni Carlo ang balak.
Pumatak ang mapait na luha sa mga mata niya. Ni hindi na siya nakapagsalita pa pero
isang tao ang muling ang pumasok sa isip niya. Isang pangako ang naalala niya.
“Kapag pakiramdam mong nasa panganib ka o basta kapag nangangailangan ka, ako lang
tatawagin mo. Darating naman ako agad.”
Pero paano tutulong si Zenn gayong nagawa ngang nakawin ni Carlo ang sasakyan. Ni
hindi nga siya sigurado kung ligtas ba o may nangyari nang masama kay Zenn.
Napapikit si Richelle. Gusto niyang umasa na ayos lang ang boyfriend niya. Lalong
gusto niyang umasa na tutuparin nga nito ang pangako. “Zenn! Zenn, please tulungan
mo ako!”
“Napapatawa ka ba?”
“Zenn!” Mas lalo pang nilakasan ni Richelle ang pagtawag sa pangalan niya. “ZENN!”
Huling panaghoy niya.
“Carlo, you son of a bitch!” Biglang nangibabaw ang isang nakakakilabot na boses.
Natigil si Carlo sa ginagawa niya, natigil din si Richelle sa pagsigaw. Iyon na ba
ang tagapagligtas niya? “I’m gonna fvcking rip you into pieces!”
“Anong—”
Isang malakas na pwersa ang naglayo kina Richelle at Carlo sa isa’t isa. Hindi
nakikita ng dalaga ang nangyayari alam niyang bumagsak sa sementadong sahig si
Carlo—at mukhang binubugbog na ito ng misteryoso niyang tagapagligtas.
Pangatlo at higit sa lahat, nang lumapit na ito sa kanya ay hinubad na nito ang
suot na maskara at ang nakita niya ay si... “Zenn?”
Babalikan na sana ni Zenn si Carlo para tuluyan na itong patayin ngunit, “Zenn...
ayoko na...” Lumuluhang sambit nito. “Ayoko na rito! Ilayo mo na ako rito... ilayo
mo na ako sa kanya...”
Ang hiling ni Richelle ang sinunod ni Zenn. Ang binata pa mismo ang nagpasuot ulit
sa kanya ng underwear at pantalon niya. Dahil sira naman na ang buong pang-itaas
niya, hinubad ni Zenn ang suot na damit na nababalot ng dugo at ito ang pinasuot sa
dalaga.
Matapos ay binuhat na siya ni Zenn at pumasok na sa loob ng sasakyan. Sabay nilang
nilisan ang lugar na iyon. Sabay na pinabayaan ang naghihingalong si Carlo.
= = = = =
Dahan-dahang tinignan ni Richelle si Zenn. Yung luhang akala niyang ubos ay muli na
namang lumuha. “Okay? Hindi magiging okay ang lahat Zenn.” Nanginginig at nanggigil
ang boses niya. Napayakap siya sa kanyang katawan habang iniisip ang nangyari.
“Kahit anong pagligo at paglilinis pa ang gawin ko ngayon, madumi na ako! Binaboy
niya ako. Winasak niya. Dinumihan na niya akong hayop siya!”
“Iche—”
“Wag mo akong hawakan! Wag...” Humakbang paatras si Richelle at nadikit ang likod
niya sa pader. Napatakip siya sa kanyang mukha, umiiyak at naguguluhan. “Sino ka ba
talaga? Ni hindi na rin kita kilala. Yung maskarang suot mo kanina... yung ginagawa
mo kay Carlo... yung ginawa mo sa lahat! Bakit Zenn? Bakit?”
“Naalala mo noong una tayong nagkita? I told you, you don’t know who you’re messing
with. But still, you messed up with my heart. And now I have done everything for
you.” Seryoso at puno ng sinseridad ang boses ni Zenn. “Ginawa ko yun para
protektahan at ipagtanggol ka. Sino mang gagago sayo, ako ang gaganti para sayo.
Ginawa ko yun dahil mahal kita, Iche. And I don’t just love you, I’m crazy in love
with you.”
Napakurap ang mga mata ni Richelle. Naramdaman niya ang bawat salitang binitawan ni
Zenn. Ngunit hindi pa rin niya ito lubusang naiintindihan—o mas tamang hindi pa rin
niya ito lubusang natatanggap.
“Kapag tinitignan kita Zenn, hindi ko alam kung ligtas ba talaga ako o nasa
panganib din kagaya nila.”
Napakuyom ang mga kamay ni Zenn. Naging blangko ang expression ng mukha niya at
mukhang nasaktan talaga siya sa sinabi ni Richelle. Tumayo ito at aalis na sana
pero...
“Saan ka pupunta?”
“Ayaw mong tuluyan ko ang gagong nanghalay sayo pero ako hindi mo matanggap?” Sa
pagkakataong iyon, si Zenn naman ang naiiyak. “Ni minsan ba pinaramdam ko sayo na
nasa panganib ka kapag kasama mo ako?”
“Hindi... hindi sa ganun.”
Umiling si Richelle. “Ewan... hindi ko alam... hindi ko alam kung paano. Pero...
ayokong nang maalala yung nangyari. Gusto kong makalimot! Gusto kong makalimutan
yung ginawa ni Carlo at yung nalaman ko tungkol sayo!”
“Then let me help you. I can help you.” Hinawakan ng mahigpit ni Zenn ang mga
kamay ni Richelle. “Tutulungan kitang kalimutan lahat ng kababuyang ginawa ni Carlo
sayo. Makakalimutan mo siya at lilinisin kita.” Saka yumuko ang binata at marahan
siyang hinalikan sa pisngi. “At ipaparamdam ko sayo na sa kabila ng mga nalaman mo
tungkol saakin, ako pa rin si Zenn na tinanggap mo noon. Ako pa rin yung taong
mapagkakatiwalaan mo.”
Hindi na nakapagtanong pa si Richelle kung paano gagawin yun ng binata. Hinila siya
nito palapit dun sa shower at sabay na bumagsak ang tubig sa mga katawan nila.
Dahan-dahan at maingat na tinanggal ni Zenn ang damit niya hanggang sa tuluyan na
siyang walang saplot sa katawan.
Dahan-dahan, naramdaman na niya ang dalawang kamay ni Zenn sa kanyang dibdib. For
moment hindi siya makahinga. Pero nang magsimula nang masahiin iyon ni Zenn,
nagbago ang pakiramdam niya. Lahat ng takot, kaba at pag-aalinlangan ay unti-unti
nga niyang binubura.
Hindi nakasagot ni Richelle ang tanong na iyon. Nahihiya siyang sabihin—at lalong
hindi na niya kayang magsalita dahil sa kakaibang pakiramdam na kasalukuyang
pinaparanas sa kanya.
Pinaharap ulit siya ni Zenn. Lumuhod ito, at bibig na ang ginamit para linisin ang
dibdib ni Richelle. “Zenn...”
“Yes...”
Nagpatuloy pa ang kamay ni Zenn na sabunan ang bandang hita, binti at mga paa niya.
At kahit na may tubig naman na tumatama pa rin sa kanila, pakiramdam niya mas nag-
iinit pa ang katawan niya.
Zenn’s last stop is her most intimate part. Yung parteng winasak at sobrang
dinumihan ni Carlo. His hands are gentle but it gave her of bolts of pleasure. At
that moment, tuluyan nang nanlambot ang mga tuhod ni Richelle at napaluhod na rin
hanggang sa muling magtapat ang kanilang mga mukha.
This time, they are both naked. Both ready to forget. Both ready to be one.
End of Chapter 28
=================
Chapter 29
Patapos nang magbihis si Richelle at ang gamit niyang shirt ay kay Zenn na hanggang
hita niya lang ang haba. Bukod sa kumportable itong suotin, naamoy niya rin ang
pabango ng binata rito.
Mahal niya si Zenn. Sa kabila ng mga nalaman niya, hindi nagbago ang feelings niya.
Mas minahal pa nga niya ito ng buo. At wala siyang pakialam kahit matawag pa siyang
tanga dahil sa kabila ng nangyari, ang isinisigaw ng puso niya ang pinairal at
hindi utak.
Lumabas na siya ng banyo. Natagpuan niya si Zenn na half-naked pa rin. Mula ulo,
napatingin siya sa balikat, dibdib at pababa sa abs ng boyfriend. Si Zenn ay may
mukha ng anghel, katawan ng isang Greek God, ngunit sa loob nito ay isang halimaw
na handang pumatay para sa kanya—isang halimaw na tanggap niya.
Namula bigla si Richelle. Mahina namang natawa ang binata. Hawak nito ang cellphone
niya na para bang may ka-text pero hindi siya sigurado.
Dahil wala namang ibang gamit, sa sahig naupo ang dalawa. Nakasandal si Zenn sa
pader samantalang sa balikat naman niya sumandal si Richelle.
“Zenn, pwedeng magtanong?”
“Ano yun?”
“Pero alam mo namang mali, diba? Alam mong kasalanan ang pumatay.”
“Alam ko.”
“Hindi na.”
Matagal na hindi nakasagot si Richelle. Puso ang pinairal niya kaysa utak. Pero
kaya pa rin bang pairalin ang puso kung kalaban na nito ay ang kunsensya niya?
“Eh ano bang tama? Tama na pabayaan din sila sa mga maling ginagawa nila?”
Natahimik si Richelle. Halata sa mukha nito ang frustration na parang kahit subukan
niyang kunsensyahin si Zenn, mukhang hindi tumatalab.
“Fine. Mali talaga yung ginawa ko.” Halatang nagpaparayang sagot ni Zenn. “Pero
ayos lang saakin na magkamali ako. Hindi na ako natatakot sa pwedeng mangyari basta
para sayo.”
Inabot ni Richelle ang kamay ni Zenn at hinawakan ito ng mahigpit. “Gaano mo ako
kamahal Zenn?”
Dahan-dahang bumalot ang lungkot sa mukha ni Zenn nang marinig niya iyon. “Are you
trying to get rid of me?”
“No! I love you, Zenn. There’s no way I can get rid of my feelings for you. Ang
gusto ko lang, gawin ang tama.” Saka huminga ng malalim si Richelle. Naniniwala at
umaasa siya na pakikinggan ni Zenn ang paliwanag niya. “Tanggap ko kung sino at ano
ka. Pero hindi ko kailanman matatanggap na kaya ka pumapatay ay dahil saakin.
Matatahimik lang ako kung magbabago ka dahil ano man ang mangyari, dapat kang
managot sa mga kasalanan mo.”
“Kapag sumuko ka, hindi ibig sabihin na magkakalayo tayo. Dadalaw ako palagi.
Sasamahan kita.” Humawak ng mahigpit sa mga kamay ni Zenn si Richelle. Nangungusap
ang mga mata niya, tila ba nagmamakaawa na. “Please, Zenn? Gawin mo ‘to para
saakin. Sumuko ka.”
“Fine. When I’m ready, susuko na ako... pero hindi ibig sabihin nun na nagsisisi
ako, Iche.”
Medyo nakahinga na rin ng maluwag si Richelle. Kung ano ang tama, yun ang dapat
nilang gawin. Nagkasala si Zenn at dapat niya itong panagutan. At dahil siya ang
dahilan, sasamahan niya ito kapag handa na itong sumuko.
Bigla namang in-on ni Zenn ang cellphone ni Richelle. Tinignan nito ang nag-iisang
playlist niya na puro mga kanta lang ni Lana Del Rey. May pinatugtog ito—Lucky Ones
ang title.
It feels like all of our friends are lost, nobody's found, found, found ♫
Hinawakan ni Zenn ang kamay ni Richelle at hinila siya patayo upang makapagsayaw
sila sa saliw ng tugtugin.
She knows the song very well. Wala naman kasing kanta ni Lana ang hindi niya
kabisado. Ngunit sa pagkakataong ito, sobra-sobra siyang naka-relate sa lyrics ng
kanta. Bumagay ang bawat salita linya sa mga pinagdaanan nilang dalawa.
♫ Every now and then the stars align. Boy and girl meet by the great design
Everybody told me love was blind. Then I saw your face and you blew my mind
Inakala noon ni Richelle nakabase sa kanya yung sculpture na ginagawa ni Zenn pero
nang tanggalin na nito yung nakatakip na kumot, ibang babae ang nakita niya. Dahil
sa intricate design nito, mahahalata na medyo may edad na yung babae.
“Namatay siya dahil sa sakit. Pero kahit na matagal na siyang wala, nangako ako na
ipapakilala pa rin siya sa babaeng mamahalin ko.”
Napangiti si Richelle. Masaya siyang nakilala ang mommy ni Zenn kahit sa ganitong
paraan.
Pero habang tinititigan niya ito, may pakiramdam siya na para bang nakilala na niya
yung babaeng yun kung saan. Para bang pamilyar ngunit hindi lang niya maalala.
= = = = =
“Hindi pa yata umuuwi. Nasa lamay kasi siya...” Hindi na naituloy pa ni Richelle
ang sasabihin. Nakikilamay si Shane sa pamilya ng ex-girlfriend niyang si Sherrie
na pinatay ni Zenn. “Zenn, hindi ka naman tatakas o magtatago diba?”
Niyakap ni Richelle ng mahigpit si Zenn. Malungkot ngunit alam niyang ito ang tama.
“Kapag sumuko ka na, asahan mong nasa tabi mo lang ako.”
“I know, Iche.” At bago sila naghiwalay, pinabaunan muna nila ng matamis na halik
ang isa’t isa.
= = = = =
She was no longer a virgin because of Carlo. Pero hindi na niya iniisip pa yun.
Zenn made her forget and besides, iginanti na siya nito.
Ibinaba na niya ang mga gamit niya at balak nang dumirecho sa kwarto upang matulog
na ngunit pagpasok niya sa loob, nagulat siya sa taong nag-aabang sa kanya.
“Anong ginawa niyo sa kanya?” Malumanay ngunit nakakatakot ang dating ng boses
nito.
“Tungkol ba kay Carlo? Maswerte siya dahil iniwanan pa siyang buhay ng boyfriend
ko.” At matapang namang lumapit rin si Richelle kay Darcie para bigyan naman ito ng
malutong na sampal sa mukha. “Hayop ka! Maswerte ka rin dahil buhay ka pa ngayon!
Kayang-kaya kang patayin ni Zenn pero hindi yun ang gusto ko. Pero sinisiguro ko na
magbabayad ka pa rin sa mga ginawa mo saakin!”
“Nauna siyang umuwi rito at hinanap ka niya agad. Then you sent him text messages
at noong mabasa niya yun, nagwala siya at tumakbo palabas.”
“Nasaan na siya?”
Kahit na naiinis dahil sa pagbibintang ni Darcie, kinuha ni Richelle ang phone niya
sa bag at chineck nga ang naging palitan nila ng text ni Shane.
6:45PM
7:10PM
Bakit hindi ka nagri-reply? Hindi mo rin sinasagot ang tawag ko. Where are you?
7:30PM
7:35PM
8:45PM
ICHE! NAG-AALALA NA AKO! NASAAN KA NA BA? NANDITO NA AKO SA APARTMENT.
8:50PM
Nagtuluy-tuloy pa ang mga ganung text messages ni Shane. Ngunit laking gulat niya
nang may makita siyang reply mula sa kanya na hindi niya alam.
10:45PM
This is Zenn, Richelle’s boyfriend. Nandito siya sa art studio ko. Don’t worry,
ihahatid ko siya pauwi.
10:46PM
WHY THE FUCK ARE YOU USING HER PHONE! GIVE THIS BACK. TATAWAG AKO.
10:47PM
Don't bother. Katatapos lang namin maligo ng sabay at nasa banyo pa siya para
magbihis. Ihahatid ko siya pauwi.
Napamura sa isip si Richelle. ‘Si Zenn ang nagreply kay Shane! Pero bakit niya
kinilangan pang sabihin kay Shane ang mga bagay na yun!’
Hinablot naman ni Darcie ang phone kay Richelle upang basahin ang mga messages.
Matapos nito ay galit na galit si Darcie. “That asshole! Mapapatay ko yang Zenn na
yan!”
“Kung alam mo lang kung gaano ko kagustong patayin ka... noon pa! Pero alam mo kung
anong pumipigil saakin? Yung takot ko na baka panghabang-buhay na akong kamuhian ni
Shane kapag ginawa ko yun. Kaya hindi niya ako makuhang mahalin dahil sayo!”
“Pampalipas-oras niya lang ako!” Sumigaw ito na may kasamang luha. At tila ba
nadala na rin siya ng matinding emosyon kaya naibaba na niya ang hawak na kutsilyo.
“Ikaw ang gusto ni Shane. Ikaw ang mahal niya.”
“We’re best friends...”
“Sabay kaming lumaki na parang magkapatid na. He loves me only because he cares for
me...”
Natigil ang kanilang sagutan nang marinig nila ang kalampag sa pintuan. Kumatok ito
ng maka-ilang ulit at...
“Iche! Iche nandyan ka na ba?” Si Shane na iyon at sa boses pa lang nito, halatang
naglasing nga. Tama nga ang sinabi ni Darcie kanina.
“Shane—” Bigla namang tinakpan ni Darcie ang bibig ni Richelle. Ipinanakot nito ang
hawak na kutsilyo upang hindi siya manlaban.
“Gusto mong patunayan ko sayo ngayon kung gaano kabaliw sayo si Shane? Manahimik ka
at walang masasaktan.”
Biglang kinuha ni Darcie ang pabango ni Richelle sa bag at ginamit niya ito.
Pinatay pa niya ang ilaw at saka na pinagbuksan si Shane.
Mukhang hindi naman siya namukhaan o nabosesan ni Shane dahil sa matinding tama ng
alak at dahil madilim nga. “The fvcking Zenn texted me. Is it true, Iche? May
nangyari na ba sa inyo?”
Kunwaring nanahimik sandali si Darcie. She was a good actress, Richelle thought.
“Niligtas ako ni Zenn. If it wasn’t for him, baka patay na ako. And that’s why I
gave in to his advances... I... I let him fvck me in exchange for saving me...”
“Ikaw ang una kong tinawag para hingian ko ng tulong. Hiniling ko na ikaw sana yung
naunang dumating para iligtas ako. I never wanted Zenn. But I just had to use him
to make me forget about Carlo... but damn Shane! Hinihiling ko na sana ikaw na lang
yun!”
“You don’t know how long I’ve waited for this, Iche.” Sabi nito at nauna pang
maghubad ng kanyang t-shirt. “I love you more than you know. And I can still do it.
I’ll make love to you so you’ll forget about Carlo and Zenn.”
Nanatili naman sa madilim na parte ng apartment si Richelle. Hindi man siya umalis
sa pwesto ay napapanood naman niya ang dalawa dahil sa liwanag na nanggagaling sa
labas.
‘Lasing lang si Shane... lasing lang siya...’ Pilit na pinaniniwala ni Richelle ang
sarili. Ngunit sino ang niloko niya? Mahal siya ni Shane na higit pa sa magkaibigan
at matagal na nitong gusto na may mangyari nga sa kanila.
END OF CHAPTER 29
=================
Chapter 30
When Shane fondled Darcie because he thought she was her. Hindi na lang ito dahil
sa alcohol at kalasingan ng binata. When he kissed her, licked her, and caressed
her. Shane worshipped Richelle because he’s crazy for her.
And after that wild, hard sex, na-drain na rin ang natitirang lakas ni Darcie
ngunit nakatulog ito ng may ngiti sa mga labi—ngiti ng tagumpay sa panlolokong
ginawa. Ngunit si Shane na nakapatong pa rin sa kanya ay patuloy pa rin sa
paghalik. Sa pisngi, sa leeg at pababa. Sa iba’t ibang parte ng katawan at pabalik
ulit sa labi habang paulit-ulit na sinasabing, “I love you, Iche. I love you.”
Sa mga ungol at boses na naririnig ni Richelle, tuluyan na ring naubos ang kanyang
tiwala. Kahit hindi naman siya yung babaeng nakatalik ni Shane, pakiramdam niya ay
na-rape ulit siya sa ikalawang pagkakataon. Ang masaklap pa, matalik na kaibigan
niya ito. Parang kuya na at lubos niyang pinagkakatiwalaan.
Nang makatulog na rin si Shane at tahimik na ang buong apartment, saka pa lang
kumilos si Richelle. Aalis na siya. Iiwan na niya ang binata. Pupunta siya kay Zenn
at kapag nakasuko na ito sa mga pulis, saka pa lang siya babalik sa kanyang
pamilya. There is no safer place than her home—her real home.
Tapos na siyang mag-empake at paalis na sana, ngunit pagbukas niya ulit ng pinto,
nasalubong niya si Darcie na nakahubad pa rin. Ni hindi man lang ito nahiya at sa
halip, si Richelle pa ang unang umiwas ng tingin. “Aalis ka? Good.” Sabi nito. “But
before you go, i-check mo muna ang mga gamit ni Shane.”
“Pwede ba, Darcie...” Marahan, mahina ngunit may diin ang boses ni Richelle nang
sagutin niya si Darcie. “Kung gusto mo pang makipaglaro, wala na akong balak
patulan ka!”
“Hindi ako nakikipaglaro. Sabi ko naman sayo na papatunayan ko kung gaano kabaliw
sayo si Shane, diba?”
“Hindi! Hindi pa lahat. Kaya ang gusto ko alamin mo.” Saka ito umirap at ngumisi
pagkatapos. At mukhang wala na rin itong balak pang mag-tagal dahil na naglakad na
ito paalis at doon sa veranda dumaan.
Kumabog na ng malakas ang dibdib niya. Kinakabahan siya at hindi maganda ang kutob
niya—pero may kung ano ring bumubulong sa kanya na nagsasabing tignan ang loob
nito. Sandali lang naman. Sisilipin lang niya at titignan kung ano bang mayroon
doon.
Huminga siya ng malalim at nang buksan na niya ito, natagpuan niya ang mga
itinatagong gamit ni Shane—na hindi talaga nito pagmamay-ari.
May nakita siyang DSLR at pamilyar ito. In-on niya ito at sa mga litrato pa lang na
tumambad sa kanya, alam na niya agad kung sino ang nagmamay-ari nito—si Trent.
Naroon pa kasi yung mga kuha noong palihim siya nitong sinusundan. At yung huli nga
ay noong nagpaalam na ito na kuhanan siya ng pictures noong nasa school museum
sila.
Ngunit ninakaw raw ng lalaking may suot na triple-face mask ang camera na ito. At
si Zenn iyon! Dapat na kay Zenn ito... pero bakit narito?
Sunod niyang dinampot ang isang Sony Ericsson na cellphone na nakatanggal ang
battery. Isinaksak niya ito at sinubukang i-on para i-check kung sino ang nagmamay-
ari nito. Litrato ng manyakis na si Sir Teofisto Cariaso ang natagpuan niya sa
wallpaper.
“Bakit na kay Shane ang mga ito...” Naguguluhan na tanong ni Richelle sa sarili.
“Umamin na si Zenn na siya ang pumapatay. Dapat nasa kanya ang mga ito. Pe-pero
bakit nandito...” This time, hindi na lang kaba ang naramdaman niya kundi matinding
takot.
Kinapa niya ang pinaka-ilalim ng secret compartment at may nakuha siyang maliit,
luma at sirang music box. Nang buksan niya ito, isang punit at lumang litrato ang
nakita niya. Dalawang tao ang naroon at namumukhaan niya ang mga ito.
Ang una ay si Shane noong bata pa lamang ito. Nakangiti nga ngunit ang morbid ng
dating niya sa litrato dahil ang blangko ng expression ng mga mata niya. Sa likod
ni Shane ay may naka-akbay sa kanyang mother-like figure ng isang babae ngunit
naka-uniporme ito ng pang-katulong.
Ngunit ang hindi niya maipaliwanag—o mas tama na hindi niya lubos na mapaniwalaan—
ang babae ring iyon ay ang mama ni Zenn. Hindi siya pwedeng magkamali. Kamukha ng
katulong ni Shane ang ipinakitang wire sculpture ng mama ni Zenn.
Ibinaba na ni Richelle ang mga gamit na iyon. May kuneksyon sina Shane at Zenn sa
isa’t isa. And she had enough of it. Hindi na niya alam kung sino ang dapat
pagkatiwalaan at ano ang dapat na paniwalaan. Muli niyang hinawakan ang mga in-
empakeng gamit ngunit patayo pa nga lang siya...
“Iche...?” Nakatayo na si Shane sa may pintuan at naka-boxers lamang ito. Halatang
inaantok at may kaunting hang-over pa ito pero nang makita niya ang mga gamit na
nadiskubre ni Richelle, nagising ng tuluyan ang diwa nito. “Ba—bakit mo hawak
yan... pa—paano mo na nakita ang mga yan?”
Dahan-dahang tumayo si Richelle, palayo rin kay Shane. Natuyo na ang kanyang
lalamunan at hindi na nagawang makapagsalita pa.
“Shane...”
“Iiwan mo ako?” Lumapit ito kay Richelle at humawak ng mahigpit sa balikat kanyang
balikat. “May nagawa ba akong mali? Kanina lang okay tayo, diba?”
“No!” Tumaas na ang boses nito, halatang nagpapanic. At dahil dito, mas humigpit pa
ang pagkapit niya sa dalaga. “Kung ano man yung mga nakita mo sa box, forget it...”
“Sorry. I love you. You love me too. That’s all that matters!”
“No, Shane...”
“It’s okay. Everything will be okay, Iche.” At sapilitan na niya itong niyapos.
“You’re safe.”
“Bitawan mo ako!”
Nagpumiglas si Richelle palayo sa mga bisig ni Shane. Nang matitigan niya ang
itsura ng binata, lumuluha na ito. “Lahat ng ginagawa ko ay para sayo, Iche.”
“Lasing ka!”
Through their outside CCTV camera, nalaman nilang mga pulis ang mga ito. Isa sa mga
ito ang sumigaw at hinahanap nila si Shane. Pinapasuko nila ito.
“Sheesh! Be quiet!” Ibinulong ni Shane sa kanyang tenga. “I’m doing this for your
own good. I love you. Always remember that.” At saka siya hinalikan nito sa labi.
Umiwas si Richelle at sisigaw pa sana ulit, ngunit muling tinakpan ang kanyang
bibig at saka binusalan para hindi na talaga siya makagawa pa ng anumang ingay.
“Shane Venavidez!” Narinig nilang muli ang malakas na boses ng mga pulis at patuloy
pa rin sa pagkatok. “Kung hindi mo bubuksan ang pinto, mapipilitan kaming pwersahin
ang pagpasok dyan sa loob!”
Ngunit hindi ito pinakinggan ni Shane. Abala na ito sa pagtali sa mga paa at kamay
ng dalaga.
At dahil tanging mga mata na lang ang malayang naigagalaw ni Richelle, tumitig siya
sa mukha ng kanyang best friend. Parang hindi na niya ito kilala. Hindi na niya
mahagilap ang dating si Shane na minahal niya bilang kaibigan at kapamilya.
“Patawarin mo ako sa gagawin ko...” May ipinalong matigas na bagay sa kanyang ulo
si Shane, dahilan para pumutok ang gilid ng kanyang noo at bumalot ang dugo sa
kanyang mukha. Nahilo na siya, ngunit nasaksihan pa rin niya ang mga sumunod na
nangyari...
Chapter 31
Hapon na nang unang magka-malay si Shane. Natagpuan niya ang sarili na nakahiga sa
kama, at nakaposas ang kamay niya sa metal railings nito. Sakaling maisipan niyang
tumakas ay hindi rin naman niya magagawa dahil bantay-sarado siya ng mga pulis sa
labas ng kwarto.
Chineck muna ng doktor kung ayos na siya at nang magbigay na ito ng pahintulot,
isinailalim na si Shane sa police interrogation. Muling nag-krus ang landas nila ni
Detective Dante.
“Shane Venavidez...” Kasing tigas ng bato ang expression ng mukha ng detective nang
magkita na sila. Hawak niya yung notebook kung saan niya nire-record ang lahat
tungkol sa kaso pero bukod doon, may dala rin siyang maliit ng box—naglalaman ito
ng mga ebidensya nakalap. “Naaalala mo pa ba ako?”
Kasing lamig naman ng yelo ang mga titig ni Shane. Seryoso ito ngunit parang walang
bahid ng pagsisisi. “Investigator-on-case, Detective Dante Zamora.”
“She’s safe.”
“Where is she?”
Kumuha ng upuan ang detective at ipinwesto ito ilang hakbang ang layo sa
kinaroroonan na higaan ni Shane. Sumenyas ito sa pamamagitan ng tingin dun sa ibang
pulis para bigyan sila ng oras na makapag-usap ng pribado.
“Ligtas ba siya?”
“Ang alin?”
“Pinasok niyo ang apartment ko. I’m sure nakuha niyo na ang lahat ng mga
ebidensyang kailangan niyo.”
“You have the right to remain silent. Kung ayaw mong sagutin ang ibang tanong ko,
ayos lang din. Pero lahat ng magiging pahayag mo ngayon, pwedeng magamit laban sayo
pagdating sa korte kaya kung ako sayo, magsasabi na lang ako ng totoo.”
Napangisi lang si Shane. Halatang walang pakialam. “Inaako ko na nga ang lahat,
Detective Zamora. Ako yung tinatawag niyong Triple-face Killer.”
Huminga ng malalim ang detective para kontrolin ang sarili. May trabaho siyang
dapat gawin at kung magpapadala siya sa kanyang emosyon, hindi niya makukuha ang
sagot na hinahanap niya. Binuksan na niya ang box na dala niya at naglabas ng unang
litrato—litrato ng bangkay na si Miggs. “Bakit mo pinatay si Miggs?”
Ang sunod na litratong kinuha naman niya ay ang kuha naman ng wala nang buhay na si
Sir Cariaso na nakasubo pa ang sariling ari sa bibig. “Bakit mo naman pinatay si
Mr. Cariaso.”
“Hindi mo pa ba alam ang ugali ng pamangkin mo? She’s a bully. I think worse than
Miggs. Malala ang ginawa niya kay Richelle.”
“Lahat, para kay Richelle. Eh bakit si Trent? Ninakawan mo siya ng camera at motor,
pinagbantaan pa, pero bakit hindi mo siya pinatay?”
“Kaibigan ko siya.”
Sandaling tumitig sa kanya si Shane. Kumunot ang noo nito, saka ipinakita ang kamay
niyang nakaposas, “Gusto mo yatang tuluyan ko na siya eh? Pakawalan mo ako rito at
gagawin ko na.”
Huminga ng malalim ang Detective. Isang mahabang paliwanag ang naihanda na niya
tungkol kay Carlo. “Nagtatrabaho ang lalaking ito sa talyer na nagbenta ng ninakaw
na sasakyan mula kay Miggs. Siya rin ang positibong itinuro ng ilang witnesses
namin na kumidnap naman noon kina Eunice at Sherrie sa WineLine Bar. Tapos nahagip
siya ng CCTV camera doon naman sa internet café kung saan in-upload ang video ng
mga biktima. Inako ng lalaking ito na siya ang kasabwat ni Triple-face Killer. And
he told us na ikaw ang mastermind sa lahat ng mga pagpatay kaya ka namin sinugod sa
apartment niyo kaninang madaling-araw.”
Muling natahimik si Shane. Sa pagkakataong ito, halatang tinitimbang na niya ang
mga salitang dapat lumabas sa kanyang bibig. Halatang may itinatago siya na ayaw
niyang ipaalam.
“So nagsabi na pala ang gagong iyon sa inyo. Bakit pinatatagal mo pa ang usapan?”
“Dahil maraming hindi tugma sa mga sinasabi niyo.” Binuklat na ng detective ang
kanyang notebook kung saan may maayos at organisado na siyang listahan ng mga
analysis niya. “Noong mga oras na pinatay si Miggs, na-interview namin ang coach ng
NEU Basketball team. May practice kayo noong mga oras na yun kaya ibig sabihin,
wala ka sa crime scene.”
“Sabi saamin ni Carlo, yung sasakyan lang ang tinrabaho niya. At malinaw naman ang
tinanong ko sayo kanina, diba? ‘Bakit MO pinatay si Miggs?’ At sinagot mo iyon na
binully niya si Richelle.” Saka may minarkahan sa listahan niya ang Detective.
“Clearly, sa unang statement niyo pa lang, hindi na nagtugma.”
“BULLSH*T!”
“Sa kaso naman ni Mr. Cariaso. Tinanong kita kung bakit MO siya pinatay at sinagot
mo na dahil biniktima niya si Richelle. But clearly, wala ka rin sa crime scene
noong mga oras na iyon.”
“It’s my way to clarify things. And now it’s all very clear to me na
nagsisinungaling ka ulit dahil sa testimonya naman ni Carlo, siya raw ang pumatay
sa professor.” At muling minarkahan ng detective ang listahan niya sa notebook.
“Tsk tsk! Bukod sa hindi na naman tugma ang pinagsasabi niyo, pareho pa kayong
nagsisinungaling.”
“Hindi yun ang ipinapakita sa nakuha naming ebidensya. Noong mga oras na iyon, nasa
convenience store ka na malapit sa inyo kung saan nag-grocery ka at sandaling
tumambay para uminom ng beer. May CCTV footage kami kaya wag mo nang ipagkaila.”
“Oo. Dahil imposible ring si Carlo ang taong nasa crime scene noong mga oras na
iyon. Meron kaming eye-witness noon and she was positive na masyadong matangkad si
Carlo kumpara sa masked suspect na nakita niyang lumabas ng bahay at pumasok sa
getaway vehicle nito.”
Halata na ang panginginig ni Shane. Hindi mawari ng detective kung galit ba o takot
ang nararamdaman na ngayon ng binatang kaharap niya. Ngunit nagpatuloy siya dahil
alam niyang mas lumalapit na siya sa katotohanan.
“Sa pagpatay kina Eunice at Sherrie...” Saka pang-asar na minarkahan ulit ni
Detective Dante ang kanyang listahan, “Sa pag-ako mo pa lang na ikaw ang pumatay at
naroon sa crime scene ay sobrang hindi na kapani-paniwala dahil sa dami ng
ebidensyang naiwan doon, walang bakas mula sa iyo.”
“Sabi ni Carlo, siya raw yung taong naka-maskara doon sa in-upload na video. At
least ang parteng iyon ay totoo dahil nakakita ang forensics namin ng buhok at
ilang marka ng sapatos na nagma-match sa suot niya. Pero noong sinabi niyang ikaw
ang kasama niyang kumukuha noon ng video, alam na agad naming nagsisinungaling
siya.”
Nagtaka si Shane kung paano iyon nasabi ng detective kaya hinayaan niya itong
ipaliwanag sa kanya.
“Pinasuri namin sa ilang video experts ang video. Noong i-enhance nila yung audio,
maririnig yung paghinga ng taong may hawak ng camera which means above or a little
below the shoulder yung pagkakahawak rito. Your height is 1.83 meters or 6 feet
tall at ayon sa kalkulasyon namin, imposibleng taong kasing tangkad mo ang may
hawak nun.”
Muling nagtama ang mga tingin nila. Kung nakamamatay ang titig ni Shane, siguradong
napuruhan na ang detective. Ngunit nanatiling kalmado si Detective Dante.
“Shane Venavidez, hindi rin ikaw ang nambugbog kay Carlo dahil noong mga oras na
iyon, nakikiramay ka sa pamilya ng ex-girlfriend mong si Sherrie. Hindi ko alam
kung bakit ka niya idinidiin, but I know you are not the person you’re claiming to
be. You are not Triple-Face Killer. May pinagtatakpan ka lang Shane at gusto kong
malaman kung sino at bakit mo ginagawa ito.”
Akmang gusto nang bumangon ni Shane ngunit bukod sa kanyang posas, kumikirot pa rin
ang sariwa niyang sugat sa bandang hita. “Hindi kita maintindihan, detective...”
Malumanay ngunit may diin ang boses na lumabas sa bibig niya. “Gusto mo ng
katarungan, diba? Heto na nga, inaamin ko na lahat. Hindi pa ba sapat yun?”
“Ang katotohanan? Pinaghiganti ko lang ang taong mahal ko. Pinahirapan ko sila sa
pinakamalalang paraan. Ano pang gusto mong marinig? Kung paano sila nagmakaawa na
huwag ko silang saktan? Tinawanan ko silang lahat. Masaya kong pinanood kung paano
silang naghirap at namatay sa mga kamay ko.”
Nanindig ang mga balihibo ng detective dahil habang sinasabi iyon ni Shane, hindi
man lang ito kumurap at nakatitig lang sa kanya ng direcho. Nagmamatigas ito,
kunwari ay walang puso... ngunit hindi nito maikukubli ang nangingilid na luha sa
mga mata.
Tumango naman ang detective. “You’re right.” Saka na nito ipinakita ang mga naka-
plastic na orange bottles na natagpuan daw niyang itinago ng maigi sa ilalim ng
kitchen sink doon sa apartment. “These are anti-psychotic drugs. And you drink this
twice a day as prescribed by your doctor?”
“Yeah.”
“Ahh! You stopped drinking it kaya ka ngayon bumabalik sa pagka-psychotic mo, ganun
ba?”
“Siguro...”
“Pero yung mga inaaako mong pagpatay sa mga biktima, ilang linggo na ang mga iyon!
Ibig bang sabihin, walang talab ang mga gamot kahit iniinom mo pa ‘to?”
“Siguro.” Pang-asar na sagot ulit ni Shane. “Hindi ako doktor para malaman yan.”
“Tamang-tama pala!” Iwinagayway na ng detective ang papel na kanina pa ring hawak,
“Inimbitahan ko ngayon ‘yung doktor na nakapirma sa reseta na ‘to.”
“WHAT!!! NO!!!”
“I did it to save her. Wala nang ibang magtatanggol sa kanya kundi ako lang...”
Sa sagutan nilang dalawa, alam na agad ng uncle ni Shane kung paano siya
makakatulong. “Shane, totoo ba ang sinasabi niya?” Ngunit hindi ito nakaimik.
“Shane, kailangan mong sabihin sa kanila kung sino siya.”
“Pero Uncle...”
“Hindi ako natatakot sa kanya, Uncle. Alam mo yan. Ang inaalala ko lang, yung
kaligtasan ni Iche.”
Napapikit si Shane upang timbangin ang nararamdaman niya. Ang Uncle Greg na lang
niya ang natitira niyang kapamilya. At alam niya na bawat sinasabi nito, para
lamang sa kapakanan niya... kaya nga nakikinig siya rito.
= = = = =
Sa kabilang dako naman ng ospital, nagkamalay na rin sa wakas si Richelle. Ngunit,
unti-unti na rin niyang nararamdaman ang hapdi sa kanyang ulo na nakabalot na
ngayon ng benda.
Isang doktor agad ang lumapit sa kanya upang suriin ang kanyang kalagayan. Under
observaton siya kung sakaling manakit ulit ang ulo niya. Nang matapos siyang suriin
ng doktor, saka palang nakahanap ng tyempo si Richelle para magtanong. “Si Shane...
dito rin ba sa ospital na 'to siya dinala?”
“Nagamot na ang nang-hostage—kaibigan mo. Higit isang oras na siyang gising mula pa
kanina.” Saka muling pinahiga ng doktor si Richelle. “Ang kailangan mo ngayon ay
magpahinga, hija.”
Nang buksan ng doktor ang pinto, isang baril ang tumutok sa mukha nito. May mga
armadong kalalakihan, pawang mga naka-itim na maskara, ang nag-aabang na pala sa
labas ng kwarto. Nakabulagta ang dalawang pulis na dapat sana’y mga tagabantay
niya.
Hinawi ng mga ito ang doktor, nagbanta na kapag gumawa siya ng kung ano ay
papatayin siya. Isang lalaki naman ang lumapit kay Richelle at kinaladkad siya
paalis ng kama.
“Si... sino kayo? Anong kailangan niyo—” Kahit hinang-hina pa, nagawang pumalag ni
Richelle.
Ngunit sapilitan pa rin siyang naisama palabas ng ospital at walang nagawa yung mga
tao sa paligid kundi manood na lamang. Walang ibang pulis sa paligid, iyon ang
ipinagtataka ni Richelle.
Isang itim na sasakyan ang nag-aabang sa kanila. Pumasok sila roon at agad na
nagpaharurot ang mga ito palayo sa lugar na iyon.
“Anong gagawin niyo saakin?” Naluluha na niyang tanong. “Saan niyo ako dadalhin?”
“Wag kang mag-alala. Binilinan kami ng boss namin na huwag kang saktan. Dadalhin ka
namin sa kanya.”
Aegyo's Note: Simula sa chapter na ito ay araw-araw na po ang update ko. By Monday,
officially matatapos ang kwentong ito. Sana suportahan niyo po hanggang sa huli at
sama-sama nating alamin kung sino ang totoong Triple-face Killer.
=================
Chapter 32
Aegyo's Note: I suggest you listen to Dark Paradise by Lana Del Rey while reading.
AND NO SPOILER IN THE COMMENTS PLEASE! :)
Bakit kailangan maranasan ni Richelle ang lahat ng ito?
Bakit ang malas niya? Ano bang kasalanan niya? Bakit siya?
Makikilala na raw niya ang boss na tinutukoy ng mga kumidnap sa kanya. Ang tanong,
sino kaya ito? At anong kailangan nito kay Richelle?
= = = = =
Samantala, malaking tulong naman ang pagpasok ni Doctor Greg sa eksena. Sa mga
nalalaman nito at pagkumbinsi kay Shane na magsabi na ng totoo, mas naging malinaw
na rin sa wakas ang lahat para kay Detective Dante. Kilala at sigurado na siya kung
sino talaga ang tunay na Triple-face Killer.
Maglalabas na sana siya report upang sabihin na na resolba na ang kaso... ngunit
isang masamang balita ang bumungad sa kanila nang dumating si Rey. “Sir Dante...
may emergency po tayo...”
“Bakit? Anong nangyari?”
Ngunit may mas ilalala pa pala ang balita ni Rey. “At si Richelle Ariano po. May
kumidnap po sa kanya.”
Halos nagwala na si Shane sa pwesto niya. “Pakawalan niyo ako! Tanggalin niyo na
‘tong posas ko! Kailangan ako ni Iche! Nasa panganib siya! Kailangan ako ni Iche!”
“Huminahon ka.”
“ANO BANG GINAGAWA NIYONG MGA PULIS! BAKIT HINDI NIYO SIYA BINABANTAYAN NG MAIGI!
KAPAG MAY NANGYARING MASAMA SA KANYA... KAPAG MAY NANGYARING MASAMA...” Dahil sa
pagpapanic ni Shane, nakadadagdag din ito sa tensyon ngayon ni Detective Dante.
‘Sino na namang may pakana nito?’ Tanong niya sa sarili dahil kung kailan akala
niyang tapos na ang lahat, saka may panibago na namang problema.
Lumayo muna sila sandali kay Shane at ipinaubaya sa Doctor Greg ang pagpapakalma
rito.
“Rey, paanong may kumidnap kay Richelle? Diba may mga pulis naman tayong
pinagbantay doon?”
“Mga armadong kalalakihan daw po ang sumugod. Pero ipinagtataka ko nga rin, hindi
sila nakapagpaabot ng distress signal or call kaya walang ibang naka-respundeng
pulis noong oras na nangyayari yun.”
“Inside job.” Ito na agad ang tinitignang anggulo ng detective. “Wala bang ibang
witnesses nun na makapagtuturo kung saan nila dinala si Richelle?”
“Mga hospital personnels lamang po sila at wala ni isa sa kanila ang makapagturo.”
“Cellphone ni Iche yun!” Naisigaw ni Shane nang marinig niya ang pamilyar na
message tone na gamit ni Richelle.
Kasama pala ang cellphone doon sa box na dala ni Detective Dante kaya agad nila
itong hinalungkat at nang i-check na nila ang message, mula ito sa isang unknown
number na nagsasabi ng lokasyon ng pinagdalhan kay Richelle.
= = = = =
Nakaupo na sa isang upuan si Richelle. Nakapiring pa rin ang mga mata niya at
nakatali ang mga paa at kamay.
Matapos ang halos kalahating oras ng tila ba torture sa kanya, tinanggal na ito sa
kanya ng tenga. Inabot ng ilang sandali bago nakapag-adjust si Richelle sa
sandaling katahimikan. At bagamat hindi pa rin niya nakikita ang lugar o kwartong
kinaroroonan na niya, naririnig na niya ang boses ng mga kidnappers kasama ang
tinatawag nilang boss.
Sa usapan ng mga ito, inside job nga ang dahilan kaya tagumpay sila sa pagkidnap sa
kanya. May malakas palang kuneksyon sa pulis ang kanilang boss.
“Tanggalin niyo na ang piring sa mata niya.” Utos ng malalim na boses ng lalaki at
sinunod naman ito.
Isang matandang lalaki ang nakatayo sa harap niya, nasa edad singkwena na siguro.
Sa kanyang gilid, mas isang babaeng nakakapit sa kanyang braso at asawa siguro ito.
Nilibot pa ng tingin ni Richelle ang paligid at may nakita pa siyang isang
matandang lalaki na abala naman sa pag-aayos ng mga gamit sa isang lamesa. Mas bata
ng kaunti ang itsura nito—at medyo pamilyar din ang lalaking ito.
Maayos ang pananamit ng mga ito. Mukha namang mayayaman kaya impossible nang
kidnap-for-ransom ang dahilan nito.
“Hindi mo kami kilala pero ikaw, kilala namin.” Sabi ng boss. “Ikaw ang dahilan
kung bakit pinatay ang mga anak namin.”
Nagpakilala na yung boss at asawa nito na sila raw ang mga magulang ni Miggs. Yung
isa pang lalaki na pamilyar sa kanya ay siyang daddy naman ni Sherrie—ang may-ari
ng NEU.
Isa lang ang dahilan nila para ipakidnap si Richelle, iyon ay para ipaghiganti ang
kanilang mga anak. Si Richelle lamang ang nararapat na pagbuntunan ng galit nila
dahil siya nga naman ang dahilan ni Triple-face Killer kung bakit ito pumapatay.
Lumapit ang nanay ni Miggs at sinampal si Richelle ng kabilaan. “Maling tao ang
binangga ng kaibigan mo!” Sakai to lumapit sa mga tauhan nila at kinuha ang baril
nito para itutok sa kanya. “Ipaparamdam namin sa mamatay-taong yun kung paano rin
mawalan ng minamahal.”
Nagtaka at mas lalong kinabahan si Richelle sa kung anong ibig sabihin noon.
Yung mga gamit pala na kanina pa inaayos ng daddy ni Sherrie ay mga pang-torture
tools. May mga medical equipments, electroshock weapons, iba’t ibang klase ng
kutsilyo at kung anu-ano pang bagay na sa mga gory films mo lang napapanood. Saka
pa lang din napansin ni Richelle na mga sinet-up din pala silang video cameras sa
paligid.
Sa wakas naman, nagsalita na ang daddy ni Sherrie, “At higit pa sa ginawa ni Shane
sa anak ko at sa lahat ng mga biktima niya, pahihirapan ka namin hanggang sa
hilingin mong patayin ka na lang namin agad. Tignan ko lang ang kung anong maging
niya kapag pinanood na niya ang video mo.”
Nagsialisan na ang mga tauhan upang pabayaan ang kanilang mga amo sa krimeng balak
na gawin. Nanaghoy naman si Richelle at nagmakaawa sa kanila. Ngunit dahil balot na
ng matinding galit ang mga ito, balewala ang kanyang pagsusumamo.
Sa pagkakataong ito, isang tao na lang ang pumasok sa isip niya na tutulong sa
kanya. Ang taong palaging dumarating kapag nasa panganib siya. Ang lalaking unang
nagpakilala na siya raw ang totoong Triple-face Killer.
“Zenn...” Pumikit siya at tinawag ang pangalan niya na para bang nagdadasal, “Zenn,
tulungan mo ako ako...”
May kanya-kaya nang torture devices ang tatlo. Tumatawa silang parang mga demonyo.
Dahan-dahan pa silang lumapit at isang matalas na bagay na ang natutok sa mga mata
ni Richelle pero...
“Anong nangyayari—”
Madilim na rin sa kwartong kinaroroonan nila. Tanging yung mga maliliit na ilaw na
nagmumula sa mga naka-set-up na camera ang makikita.
Tinawag ng boss ang kanilang mga tauhan ngunit wala nang sumagot isa man sa mga
ito. Bakas ang takot sa mga boses nila, pare-parehong naduduwag at nagtutulakan
kung sino ang dapat sumilip sa labas para alamin ang nangyayari.
Binaril ni Triple-face Killer ang tatlo pero hindi upang patayin kundi para lamang
mapaluhod ang mga ito sa sahig. Saka ito sumenyas gamit ang daliri—lagot na sila.
Sunod ay tumingin ito sa direksyon ni Richelle. Gumilid ng kaunti ang ulo nito,
para bang sinasabing ligtas na siya.
“Shane Venavidez!” Nakahugot naman ng lakas pa para magsalita ang daddy ni Sherrie,
“Gago ka! Alam na naming ikaw yan!”
Pagkatapos, narinig ni Richelle ang paglapit nito sa tatlo. Hindi niya nakikita ang
nangyayari pero puro sigawan, tulakan at sasaksakan ang naririnig niya.
Nagawa na rin namang pakawalan ni Richelle ang kanyang sarili. Ngunit dahil sa
nagaganap na away sa loob, para bang napako na siya sa kinatatayuan niya dahil sa
takot.
Si Zenn iyon laban sa tatlo. Kahit pa pinagbabaril na niya ang mga ito kanina,
paano kung hindi pa rin kayanin? Paano kung masaktan pa rin siya?
Sa wakas ay natapos na rin ang sigawan... ngunit parang hindi pa rin tapos ang
patayan. Naririnig pa rin ni Richelle ang tuluy-tuloy na pagsasaksak ni Triple-face
Killer sa isang katawan. Ang tunog nun ay parang karneng ginigiling gamit lang ang
kutsilyo.
Tumigil naman din ito at lumapit sa kanya. Nang magkahawak sila ng kamay, hinila ni
Zenn si Richelle para yakapin ng mahigpit. Ligtas na siya—iyon ang ibig sabihin ng
pagyakap sa kanya.
Ngunit muling bumukas ang pinto dahil sa pwersa ng pagsipa mula sa labas ng kwarto.
Inilawan sila at may mga pulis pang nakatutok ang baril sa kanila.
Isang tao ang namukhaan ni Richelle sa grupo ng mga pulis na dumating—si Shane na
may hawak rin ng isang baril at pinaputukan nito si Zenn.
Noong mga oras na iyon, para bang bumagal ang takbo ng mundo ni Richelle.
Bumagsak sa semento si Zenn. Tumingin pa ito kay Richelle habang may tumutulong
luha sa mata at ilang sandali pa, tuluyan na itong nawalan ng hininga.
“Hindi...” Nanginginig naman ang boses ni Richelle na yumakap sa wala nang buhay na
binata. “Zenn! ZENN!!!”
Nang lumapit sa kanya si Shane, doon na bumuhos ang hindi maipaliwanag na emosyon
niya. “Walang hiya ka, Shane! Pinatay mo si Zenn! Pinatay mo si Zenn!”
Parehong nabasag ang puso nila noong mga oras na yun. Kinailangang patulugin si
Richelle upang mapakalma ito at madala sa ospital.
End of Chapter 32
=================
Chapter 33
AEGYO'S NOTE: Read this update while listening to Serial Killer by Lana Del Rey.
Enjoy! OH, AND PLEASE WAG PONG SPOILER SA COMMENTS! :)
Laking gulat na lamang niya nang may hawak nang singsing si Zenn. Hand-made wire
ring pa rin ito pero may kumikinang na diamond na sa gitna. “Payag ka bang
magpakasal saakin, Iche?”
Napakurap ang mga mata ni Richelle habang nakatitig sa singsing, saka sa lalaking
nagpo-propose sa kanya. Hindi na niya kinailangan pa ng oras para mag-isip, “Oo,
Zenn. Oo ang sagot ko.”
Napangiti si Zenn. Muling naglapat ang kanilang mga labi at saka ito bumulong,
“Until they are all dead, do we never part.”
Gusto niyang matulog ulit. Gusto niyang makasama pa rin si Zenn. Gusto niyang
ituloy yung panaginip kung saan alam niyang buhay ang binata. Pero...
“Iche...”
Naalarma siya sa boses na narinig niya. Nang imulat niya ang kanyang mga mata,
nakita niyang nakaupo na sa tabi ng kama niya si Shane—ang pumatay kay Zenn.
Ngunit hindi siya pinakinggan ni Shane. Sinubukan pa nitong hawakan ang kamay niya
kaya nang gawin ito ng binata, galit niyang iniwasan ito.
Saka lang napansin ni Richelle na hindi niya kayang gawin ang pag-iwas at lalong
may mali sa set-up na ito. Purong puti ang kwartong kinaroroonan niya at wala man
lang bintana o iba pang gamit. Para palalain ang nararamdaman niya, nakatali pa ang
mga kamay at paa niya.
“Ano ‘to? Bakit ako nakatali dito?” Nagpumiglas siya at pilit na kumakawala.
“Pakawalan niyo ako! Tulong! Tulong!”
Dahil sa ingay na ginagawa niya, doon na pumasok sina Detective Dante kasama si
Doctor Greg.
“Tito Greg? Buti nandito ka! May kailangan kang malaman dyan sa pamangkin mo!
Mamamatay-tao siya! Pinatay niya ang lahat! Pinatay niya si Zenn!”
Noong mga oras na iyon, para bang nabingi si Richelle. At kahit pilitin niyang
intindihin ang mga sinabi ni Shane, malaking kalokohan pa rin ang dating nito sa
kanya. “A—ano bang pinagsasabi mo?”
“Noong pinasok namin yung kwartong kinaroroonan niyo, ikaw yung pinatamaan ko nun
ng pampatulog dahil pinatay mo yung mga tao dun sa loob.”
“Ako? Bakit ako ang pinagbibintangan mo? Dumating si Zenn noong tinawag ko siya!
Pinatay niya yung ilaw at pinagbabaril yung mga bantay sa labas! Tapos nahanap niya
ako at siya yung pumatay sa mga kidnappers ko!”
Naglabas ng litrato si Detective Dante at ipinakita ito kay Richelle. Ang litratong
iyon ay ang mga apat na bangkay na nandoon sa kwarto, ang mga magulang ni Miggs,
ang daddy ni Sherrie at ang puno ng saksak sa katawan na si...
“Carlo? Si... si Carlo ba 'to? Paanong... bakit siya nandito?”
“Hindi totoo si Zenn!” Ibinulalas ni Shane. “He’s not a living person! He only
existed inside your goddamn mind!”
= = = = =
“Nagsimula ito kay Shaina Dolores, ang pinaka-bayolenteng naging pasyente namin sa
Sarroza Mental Institute. Pamamasukan bilang katulong ang trabaho niya noon. Sa
murang edad, nakaranas na siya ng iba’t ibang pangmamaltrato sa mga amo.
Yung huling amo niya ang dahilan kung bakit siya tuluyang nabaliw. Na-rape siya at
hindi pinanagutan. Noong mapunta na siya sa pangangalaga namin, sa institute na rin
niya isinilang ang kanyang anak na lalaki—si Shane. In-adopt ko si Shane pero
lumaki siyang alam na hindi talaga kami magkaanu-ano kaya Uncle Greg lang ang tawag
niya saakin.”
“Anong naging kuneksyon ng nanay ni Shane kay Richelle?”
“Noong nasa edad anim na taong gulang si Shane, nakatakas si Shaina sa institute.
Halos isang taon namin siyang hinanap noon. Nalaman na lang namin na namasukan pala
ulit bilang katulong si Shaina sa pamilya Ariano. Siya ang naging yaya ni Richelle—
at siya rin ang nagturo at nagtulak sa kanya na maging bayolente. Si Shaina ang
dahilan kung bakit na-develop ang sakit ni Richelle.”
Noong matagpuan namin si Shaina, huli na ang lahat. Napatay na nito ang mag-asawang
Ariano at nasaksihan pa itong lahat ni Richelle.
Dahil walang ibang kamag-anak, sa isang orphanage siya nanuluyan. But at the age of
8, yun na yung first time na nagpakita siya ng symptoms of DID. Her very first
alter personas were Martin Escala and Tricia Bascon. She was in good terms with
Martin while Tricia treats her badly.
Because of her behavior, I decided na isama na siya para ako na ang titingin sa
kanya at para matutukan ang sakit niya. Nagsama kaming tatlo nina Shane at Richelle
sa iisang bahay. Doon sila naging matalik na kaibigan. Umayos naman din si Richelle
through our therapy sessions and eventually, nakalimutan niya ang tungkol kina
Martin at Tricia, at maging kay Shaina. Everything was going smooth until this
happened...” May inilabas si Doctor Greg na punit na picture ni Richelle noong bata
pa lamang ito. “Tingin ko hawak niyo na bilang ebidensya ang kadikit ng litratong
ito?”
Tumango naman si Detective Dante at hinanap ang litratong tinutukoy ng Doctor. Ito
yung old picture ni Shane at ng nanay niyang si Shaina. Pinagdikit nila ang
dalawang punit na litrato at nakabuo sila ng tila ba family picture. Nasa gitna si
Shaina at nasa magkabilang gilid niya sina Richelle at Shane.
“It was Shane’s 11th birthday kaya pinayagan kong dumalaw siya sa institute para
makita ang mama niya. Nagpumilit din na si sumama si Richelle at pagkakamali ko na
naging kampante ako nun dahil hindi naman na niya naaalala si Shaina.
Nagkita ulit sila, Shaina wore that maid costume and they took that picture.
Because of that incident, na-trigger ulit yung sakit ni Richelle. And it took us
three years bago namin nakilala ang bago niyang alter personas, sina Leo Forteza at
Jane Zubiri. Tulad ng dati, ang kasundo niya ay si Leo at kaaway naman niya si
Jane.
Sumailalim ulit kami ng mga panibagong therapy sessions, only that time it took
longer years to bring her back to her own senses.”
“Imaginary, yes. But she was those people, with their own memories and
personalities. At dahil sa rapid switching ng personalities niya kaya distorted ang
memorya niya bilang si Richelle. She can talk to her alter personas without
realizing that the conversation only took place inside her head.”
“Okay, so now I know na si Richelle ang talagang may mental disorder. Sinasabi mo
rin ba na siya ang pumapatay?”
Nagkatinginan noon sina Doctor Greg at Shane. Sa pagkakataong ito, si Shane na ang
sumagot sa tanong ng detective.
= = = = =
Alam na ni Richelle ang tungkol sa mental disorder niya na DID... iyon nga lang ay
hindi niya ito kayang paniwalaan.
“Pinapalabas niyo lang na may sakit ako! Pero malinaw pa ang isip ko! Hindi ko
kayang pumatay ng tao tulad ng ibinibintang niyo saakin!”
“Bilang si Richelle Ariano, hindi nga ikaw ang pumatay sa kanila... pero yung
dalawang alter personas na nabuo dyan sa ng isip mo, alam nilang guilty sila.”
Napatakip ng kanyang tenga ang dalaga ngunit hindi pa rin niya naiwasan na marinig
ang sumunod na sinabi sa kanya. “Sina Darcie at Zenn, sila si Triple-face Killer.”
“HINDI! HINDI AKO SI DARCIE! HINDI AKO YUNG MALANDING CHISMOSANG NAKIPAGTALIK KAY
CARLO AT SAYO! AT HINDI RIN AKO SI ZENN! IBANG TAO SIYA! NAKAKAUSAP KO, NAKAKASAMA
KO. IBANG TAO SI ZENN AT SIYA ANG TAONG MAHAL KO!”
Upang mas mapaintindi sa kanya, inilatag na nila Detective Dante ang mas
kumprehensibong analisasyon mula sa pinagtagpi-tagping ebidensya at testimonyang
hawak nila.
= = = = =
Sa kaso ni Miggs. Nasa loob na noon ng Ford Mustang si Triple-face Killer at nag-
aabang sa pagdating ng target victim na si Miggs. Ang unang tanong ay kung paano
nakapasok ang suspect sa sasakyan ng biktima?
“Richelle, hindi ba’t marunong kang magbukas ng mga lock? Nagagawa mo yun sa mga
pintuan ng bahay at sasakyan. Ang alter persona mo na si Darcie, kaya ring gawin
yun.” Sabi sa kanya ni Shane. “Sa katauhan ni Darcie, binuksan nito ang sasakyan,
saka pumalit si Zenn para patayin naman si Miggs.”
At para sa ikatitibay ng tesimonyang ito, gamit ang isang tablet ay may pinlay na
CCTV footage si Detective Dante na kuha naman mula sa isang gasoline station.
“Nakuha namin ang footage noong nasa kustodiya na namin si Carlo. Siya yung
nagbayad at nagbanta dun sa gasoline boy para itikum ang bibig nito.”
“Iche, naalala mo ba pagkatapos mangyari yun, nagkita na tayo sa grocery store? May
inireklamo ka saakin noon dahil sa matagal mong paghihintay, diba?”
Inalala naman ni Richelle ang tinutukoy ni Shane, ‘Oo! Ang tagal mo ah! Ang sakit
na ng mga kamay ko sa pagbubuhat nitong pinamili ko!’
“Hindi sumakit ang kamay mo nun dahil sa pagbibitbit ng plastic bags na pinamili
mo. Sumakit iyon dahil sa ginamit mong pagpatay kay Miggs—yung wire.”
“At pagkatapos bilang si Darcie ulit, inutusan mo na si Carlo na siya nang bahalang
magbenta ng sasakyan ni Miggs kaya kayo nakabili ng ganito...” Saka nagpakita ng
litrato ang detective ng isang itim na sasakyan. Nanlaki ang mga mata ni Richelle
dahil ang sasakyang iyon ay ang naaalala niyang pagmamay-ari ni Zenn. “Ang
sasakyang ito ay ang ginamit naman na getaway vehicle noong pinatay si Mr. Teofisto
Cariaso.”
Sumunod nang inilatag ni Detective Dante ang mga ebidensya hawak niya patungkol
naman sa kaso ng propesor.
Tumango si Richelle bilang tugon pero para mas malinaw pa, ipinapanood sa kanya
yung recorded interview nila.
“Tumunog po yung cellphone ko. Tapos nagalit siya. Saka niya ako inutusan na
tumigil na sa pagsasagot ng exam namin at ipasa na ang papel ko.”
“Richelle, nakikilala mo ba kung sino yung tumawag sayo noong oras na yun?”
“Pero hindi ko nakikita ang kuneksyon ko sa kasong ‘to. Bakit niyo ako
pinagbibintangan na pumatay kay Sir Cariaso?”
“Pero si Shane ang kumuha ng mga gamit na yun ng professor! Siya ang nagtago ng mga
iyon!”
Napayuko si Shane at kahit labag sa loob niya ang gagawin, kailangan niyang magsabi
ng totoo. “Ikaw ang may gawa nun, Richelle at hindi ako. Kumukuha ng mga gamit sa
biktima mo tulad ng ginawa mong pagkuha sa jacket ni Miggs noong araw na pinatay mo
siya.”
“Jacket?”
“Yung jacket na tinutukoy mong ipinahiram sayo ni Zenn. Noong sinabi ko sayong
pamilyar yung jacket, saka iyon nawala. Para pagtakpan ang ebidensyang iyon,
nagtake-over si Darcie at sinunog ito.”
“Kay Zenn yun! At kitang-kita ko talaga si Darcie noong sinusunog na niya yun dun
sa drum! Pareho tayong nasa sasakyan noon at papasok na sa NEU!”
“Akala mo lang na nandoon siya pero wala siya doon, Iche. May nakakita sa iyong
kapit-bahay natin noong gabing sinunog mo yun.”
“Kapit-bahay? Sino?”
“Yung nangyari rin kay Trent. Bilang si Darcie, isinumbong mo kay Carlo ang ginawa
niya sayo kaya pinagnakawan at pinagbantaan pa ito. Hindi lang siya pinatay ni
Carlo dahil alam ni Darcie na kaibigan ko siya.”
Ngunit hindi pa sila tapos. Sa kaso naman na may kinalaman kina Eunice at Sherrie.
“Yung boyfriend ni Eunice na si Henry na dapat sana’y pahihirapan ka. Zenn took
over to save you. Ayon kay Henry na hanggang ngayon ay takot pa rin sayo...”
Nagamit mo ang VIP pass na pagmamay-ari ni Miggs para makapasok sa WineLine Bar.
Nang malaman mong naroon din sina Eunice at Sherrie, pinapunta mo si Carlo para
kidnappin ang dalawa. At sa lumang police station niyo siya dinala kung saan ako
nagtatrabaho.” Pilit na pinipigilan ng detective ang nangingilid na niyang luha
habang tuloy sa pagsasalita. “Hindi ko alam kung anong iniisip ng alter personas
mo. Kung hinahamon ba nila ako o nang-aasar sila. Dahil ba alam na nilang hinahanap
ko sila? O dahil ba nalaman na rin nilang pamangkin ko si Eunice.
Pero sa lugar na iyon, pinagtulungan niyo na silang patayin. Si Carlo ang inutusan
mong magpakita sa harap ng camera habang kinukuhanan mo ang krimen ninyong dalawa.
Si Carlo at ang dalawa mong alter personas na sina Zenn at Darcie si Triple-face
Killer.”
Nanahimik na si Richelle. Pinipiga niya ang ulo niyang para bang pinupukpok ng
martilyo. Nahihilo siya at hinang-hina na.
Dahil tapos na rin naman na si Detective Dante, pagkakataon na rin ni Doctor Greg
na tulungan siya tulad ng ginagawa nito sa kanya.
“Kung sumasakit na ang ulo mo, mabuti pang inumin mo na ‘tong gamot mo.” Sabi nito
at may mga pills sa kanyang palad. “Ito yung mga anti-psychotic drugs na iniriseta
ko sayo pero hindi mo na naiinom.”
“Hindi ko kailangan niyan... dahil lang ‘to sa mild aplastic anemia ko...”
“Wala kang anemia, Richelle. Ang mga gamot na akala mong iniinom mo, para kay Shane
iyon.”
Nagtatakang tumingin si Richelle kay Shane. Panibagong kasinungalingan na naman sa
buhay niya na kailangan ng paglilinaw. “Pinagpapalit ko noon ng bote yung mga gamot
natin Iche para hindi mo isipin na umiinom ka ng anti-psychotic drugs.”
“Yun ba ang dahilan kung bakit ayaw mong ipakita yung mga iniinom mong gamot?”
“Oo... para hindi mo isipin na ako naman ang psychotic saating dalawa.”
Siya si Zenn. Siya rin si Darcie. Ang dalawang katauhan niya na yun ang bumuo kay
Triple-face Killer. At sa tulong ni Carlo, naisagawa ang mga krimen nila.
End of Chapter 33
AEGYO'S NOTE: Last chapter na po ito. Nasagot na ba lahat ng mga katanungan niyo?
Malinaw na ba? Well, susunod pa ang Epilogue. Abangan kung malinaw na nga ba talaga
o may mas malaki pang rebelasyon.
=================
Epilogue
Baliw at martir, ganito ang uri ng pagmamahal ni Carlo para kay Richelle—na
nakilala niya bilang si Darcie.
Inakit siya ng dalaga noong bagong lipat pa lamang ito sa apartment building na
pareho nilang tinutuluyan. Nahulog naman si Carlo at nang utusan na itong pumatay
ay pikit-mata siyang sumunod. Walang nagawa si Carlo sa maalindog at mapanlinlang
na katauhan ni Richelle ngunit noong oras na maniningil na sana siya ng ligaya
tulad ng kanilang napagkasunduan...
‘Kapag nagawa mo na yung pinagagawa ko sayo, pinapangako kong isang buong araw mo
akong magagamit. Magagawa mo ang kahit na anong gusto mong gawin saakin... sa kahit
na anong paraan.’
Ngunit sa kabila ng dinanas ni Carlo sa kamay ng babaeng minahal niya ng buo, hindi
niya ito kayang ipagkanulo noong matagpuan na siya ng mga pulis. Isang panibagong
kasinungalingan ang binuo niya, ibinaling niya ang sisi sa lalaking pinagseselosan—
kay Shane.
Sa huli, ang katotohanan pa rin ang nanaig. Nalamang inosente si Shane at may
nakalaan nang parusa kay Carlo.
Sa ospital kung saan siya nagpapagaling bago ikulong, nakahanap siya ng tyempong
tumakas nang biglang magkagulo. Plano na sana niyang lisanin ang lugar... ngunit
nang malaman niyang ang dahilan pala ng kaguluhan noon ay dahil may kumidnap kay
Richelle, mas pinili niya itong sundan.
Isang tangang kabayanihan ang kanyang ginawa. Akto ng taong hindi na nag-iisip para
sa sariling kapakanan. Ngunit dahil sa kanya, naabisuhan sina Detective Dante
tungkol sa kinaroroonan nila... at dahil din sa kanya, maililigtas si Richelle sa
kamay ng mga taong ang nais lang ay maghiganti.
Nagawa niyang patayin ang ilaw sa lugar na kinaroroonan noon ni Richelle. Sinubukan
siyang pigilan ng mga tauhan na hindi hamak na mas may lakas ngunit naunahan na
niya ito ng pag-aamok at sa huli’y nagawang patayin ang mga paharang-harang sa
daan.
Natagpuan niya rin doon ang triple-face mask na kinuha rin pala ng mga kidnappers.
Naisip niyang suotin ito upang mas takutin pa ang may pakana ng kaguluhang ito, at
upang maisip ni Richelle na ligtas na siya sa pagdating niya.
Tatlong tao pa ang pinatay ni Carlo—ang mga magulang ni Miggs at tatay ni Sherrie.
Ngunit nang inakala niyang may premyo ang kanyang kabayanihan, lumabas ang katauhan
ni Zenn kay Richelle at sinasaksak siya niya nito sa likod. Sunud-sunod, halos
hindi na mabilang, at tinadtad siya hanggang sa tuluyan na ring namatay.
Ang galit na mukha sa likod ng maskara:
Naitanong noon ni Detective Dante kung possible bang makausap ang alter personas ni
Richelle na sina Zenn at Darcie. Ayon sa sagot ni Doctor Greg, ‘Usually, Richelle
and her alter personas always have something in common. Kung may unusual obsession
siya sa isang bagay, posibleng yun ang trigger niya sa pagpapalit ng personality
niya.’
‘She’s obsessed with Lana Del Rey songs.’ Sagot naman ni Shane.
Bago matapos noon ang pag-uusap nina Detective Dante kay Richelle, nagbaka-sakali
pa silang masaksihan ang pagpapalit niya ng personality.
Ang napili nilang patugtugin noon ay ang kantang ‘Without You’ ni Lana Del Rey. At
ilang minuto pa nga lang itong tumutugtog, nakitaan na agad nila ng pagbabago sa
itsura si Richelle.
“Kung ganun sino ka? Ikaw pa rin ba yan, Iche? O ikaw na si Darcie?”
Hindi sumagot ang dalaga kaya hindi pa rin makasigurado sina Shane at Detective
Dante kung gumana ba ang kanilang plano.
Dahil dito kaya lakas-loob nang lumapit si Shane kay Richelle, “Darcie, please...”
humawak siya ng mahigpit sa kamay nig dalaga, umaasa. “Kung talagang mahal mo ako,
lumabas ka. Kausapin mo kami.”
“Darcie...”
“Totoo ang nararamdaman ko para sayo. Ako ang nagmamahal sayo at hindi si
Richelle.”
Alam nila Shane na maaring seryoso at desidido nga ang katauhan na iyon ni Darcie.
At matagalan man bago siya tuluyang mawala, hindi sila titigil hanggang sa tuluyang
gumaling si Richelle.
Ngunit siya rin ang nagsimula ng gulo sa buhay ni Richelle. Nabuo siya mula sa
karahasan ng itinuturing na ina at malaking impluwensya si Shaina Venavidez.
Naghiganti ito, pumatay at naghasik ng takot sa lahat.
Hindi sigurado sina Doctor Greg kung posible pa bang bumalik siya. Kahit pa kasi
namatay siya sa magulong isipan ni Richelle, paminsan-minsan ay dumadalaw naman
siya sa panaginip. Pilit na kumakawala ulit. Pilit na nagnanais na mabuo ulit.
Ang totoong mukha sa likod ng maskara:
Tapos na ang kasong pinaghahawakan ni Detectie Dante. Nahuli na ang totoong Triple-
face Killer na si Richelle Ariano. Pero dahil sa mental disorder niya, imbes na sa
kulungan ay nagpasya ang korte na ikulong siya sa isang mental asylum under maximum
security.
Patuloy pa rin ang paggamot sa sakit ni Richelle. Ngunit aminado si Doctor Greg na
mas mahirap na siyang ibalik sa dati. Masyadong malalim ang naiwang sugat sa kanya.
Masyadong malalim ang hukay na kinalagakan niya.
At kahit tapos na ang lahat at tanggap na ni Richelle ang tungkol sa sakit niya,
may tanong pa rin na hindi pa nabibigyan ng kasagutan. Isang tanong na pinili nang
huwag sabihin sa iba.
Ano o sino ang talagang nag-udyok kay Richelle upang mabuo sina Zenn at Darcie?
Nanagot naman si Shane sa batas dahil sa ginawa niyang pagtatakip sa mga kasalanan
ni Richelle. Sa kasong obstruction of justice, pinagmulta si Shane at nakulong pa
ng halos dalawang taon.
Bukod doon, pilit pa ring sinasakop ni Darcie ang katawang nais makuha.
Minsan ay sumagi na rin sa isip ni Shane na kung si Darcie ba ang pinili niya, iba
ang ang sitwasyon ngayon? Ipinaramdam sa kanya ni Darcie ang pagmamahal na matagal
na niyang hinihiling mula kay Richelle. Noong gabing may nangyari sa kanila, iyon
ang pinaka-masayang nangyari sa buhay niya. Hinahanap-hanap niya iyon... na sana
maulit pa.
Pagkatapos ay nagpasya siyang dumalaw sa sementeryo hindi para dalawin ang puntod
ng kanyang ina. Sa halip, humarap siya sa puntod ng isang lalaking hindi niya naman
kilala ng personal... pero pinagkakautangan niya ng malaki.
Noong on-going pa rin ang gamutan kay Richelle at hindi pa siya pumapasok sa NEU,
nakilala niya ang intern nurse ni Doctor Greg na si Ryan Zendaya.
Hobby nito ang wire sculpting at sa katunayan, siya pa ang nagturo kay Richelle.
Bukod doon, si Ryan din ang nag-introduce kay Richelle sa mga kanta ni Lana Del
Rey. Sa tuwing magkasama sila, iyon lamang ang pinapakinggan nila.
Isang gabi noong pauwi na siya, nasangkot siya sa isang nakakalungkot na aksidente.
Nasagasaan siya at iniwang dead-on-the-spot sa kalsada. Inilibing siya nang hindi
man lang nabibigyan ng hustisya.
Posibleng naging love interest na rin noon ni Richelle si Ryan. Posibleng siya ang
totoong Zenn sa buhay ni Richelle. Namatay lamang ito ng maaga at binura na lang sa
isip ng dalaga para sa ikabubuti niya.
Pero ang pagkamatay ni Ryan ay posibleng hindi rin aksidente. Si Shane ang
nagmamaneho noon ng sasakyan na nakasagasa sa kanya. Hindi ito sumuko sa pulis at
desidido nang panghabang-buhay na itago itong sekreto.
Yun ay dahil si Richelle naman ang love interest ni Shane. Kung aksidente ba o
sinadya ang kamatayan ni Ryan, tanging si Shane na lang ang nakakaalam.
-THE END
Idini-dedicate ko po ang kwentong ito para naman kay Richelle Mariano aka
QueenRichelle. Tapos ko na ang regalo ko para sayo, espren!
Ngayon pa lang din ay ini-inform ko na ang lahat na wala na itong Book 2 or kahit
na anong sequel. Masyado nang na-torture ang utak ko sa kwentong ito. Hindi ko rin
masasabi kung mapa-publish ba ito as a book. Tingin ko kasi, ang kwentong ito ay
para lang sa mga online readers ko.