SEDUCING MY BESTFRIEND'S DAD (COMPLETED)

janette_dreame

Converted by ☘️ NVLA ☘️

Ang tunay na pag-ibig ay hindi nasusukat sa edad. Ito ay kusang dumarating at walang makapipigil lalo
na kapag puso ang nagdidikta.

Si Rhodri Echeverria ay isang mapagmahal na asawa at ama. Ngunit nagbago ang lahat nang mamatay
ang kaniyang asawa dahil sa atake sa puso. Upang makalimutan ang masakit na pangyayari ay ibinuhos
niya ang buong atensiyon sa kaniyang kumpanya at tuluyang isinara ang kaniyang puso. Sa edad na 42 ay
hindi na niya nagawang makipagrelasyon sa ibang babae.

Ngunit sa pagdadalamhati ni Rhodri, hindi niya alam na naapektuhan na pala ang relasyon nila ng nag-
iisang anak na si Enzo. Laging nakatutok si Rhodri sa kanilang kumpanya, kaya bihira na lang siyang
nakipag-bonding sa kaniyang anak. At lingid sa kaniyang kaalaman na ang kaniyang unico hijo ay may
pusong babae.

Sa labis na takot ni Enzo na baka malaman ng kaniyang ama ang tungkol sa kaniyang kasarian ay
pinakiusapan niya ang kaniyang matalik na kaibigan na si Domenique na magpanggap bilang kaniyang
kasintahan. Hindi naman nagdalawang-isip si

Dom na pumayag, dahil si Enzo ang dahilan kung bakit siya nakakuha ng full scholarship sa kolehiyo.

Ngunit sa pananatili ni Dom sa mansyon ng Echeverria, sa halip na magpanggap bilang girlfriend ni Enzo
ay tila bumaliktad ang lahat nang una niyang makita si Rhodri Echeverria ang daddy ng kaniyang matalik
na kaibigan. Walang karanasan si Dom sa pakikipagrelasyon, subalit ganoon na lamang ang
pagkahumaling niya kay Rhodri.

Paano kung sa paggising ni Rhodri ay kasiping na niya ang kasintahan ng kaniyang unico hijo?

Paano niya haharapin ang anak? Lalo na't nalaman niyang siya ang unang lalaking nakakuha sa
kasintahan nito.
Chapter 1👄

1: ~DOMENIQUE POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

NAAAMOY ko na ang sarili kong asim na kanina pa nanunuot sa suot kong blusa habang tinatahak namin
nina nanay at tatay ang daan papunta sa aking boarding house. Halos limang oras din kaming naglibot sa
bayan ng San Rio dahil naghahanap kami ng paaralan kung saan ako makapagkolehiyo, kung kaya
ganoon na lang karami ang pawis sa aking katawan.

Katatapos ko lang ng high school sa probinsiya namin at gusto ng mga magulang ko na sa isang siyudad
ako magkolehiyo. Hindi ako sanay na bumiyahe mag-isa, lalo na't ito ang unang beses kong pumunta sa
isang malaking lungsod kaya ito ang dahilan kung bakit kasama ko ang aking mga magulang.

Halos lahat ng pinagtanungan naming paaralan ay pinagtitinginan at pinagtatawanan kami ng mga

estudyanteng nakakikita sa amin, ngunit hindi ko sila pinapansin at wala akong pakialam!

Oo! Lumaki ako sa kahirapan, ngunit hindi iyon naging hadlang sa aking pag-aaral. Bagkus, ginagawa ko
pa rin itong inspirasyon para makapagtapos ako ng aking pag-aaral.

“Dom? Pawis na pawis ka anak, ah! Magpahinga muna tayo? ” nakangiting wika ni nanay habang
tinatapik ang likod ko gamit ang kaniyang mga palad.

“Tamang-tama may bakeshop doon anak, oh! Magmeryenda muna tayo!” wika naman ni tatay habang
tinuturo ang kinaroroonan ng bakeshop. Tumango ako bilang pagsang-ayon sa kanilang dalawa.

Napansin ko ang mga kulubot sa mukha ng aking mga magulang habang tinititigan ko sila ng malapitan.
Nag-iisang anak ako, kaya sa akin lang nakatuon ang kanilang mga atensiyon.

“Anak? May problema ba?” Bumalik ang aking diwa nang marinig ko ang boses ni nanay.

Hindi ko namalayan na tumutulo na pala ang luha ko. “’Nay, ‘tay? Pasensiya na po kayo, ha? Pati ang
paghahanap ng paaralang papasukan ko ay naabala pa kayo.”
Hinawakan ni tatay ang magkabilang kamay ko at saka ngumiti. “Anak, anong pinagsasabi mo? Makita
lang namin ni nanay na masaya ka, masaya na rin kami, okay? Kaya huwag mo kaming isipin.”

Pagkatapos naming magmeryenda ay bumalik na rin kami sa paglalakad. Habang papalapit kami sa aking
boarding house ay napansin namin ang isang lalaking estudyante na inaagaw ang kaniyang bag ng
tatlong tambay na mga lalaki.

“Hoy! Bitawan mo siya!”

Nagmamadali na rin kaming lumapit ni nanay nang marinig namin ang boses ni tatay habang papalapit
sa tatlong lalaki.

“Mag-ingat ka, Pedring!” sigaw ni nanay habang nakahawak sa aking braso.

Nang makita ko ang lalaking may hawak ng bote na parang hahampasin niya sa ulo si tatay ay agad
akong lumapit sa kanila saka mabilis na sinipa ang kamay ng lalaki.

Isang martial arts trainer si tatay noong kabataan niya at isa ako sa naging estudyante niya. Elementary
pa lang ako ay tinuturuan na ako ni tatay ng martial arts. Kung kaya’y naging madali lang sa amin na
pataubin ang tatlong lalaki.

Bago sila tumayo ay nilapitan sila ng aking ina at saka sila hinampas ng kaniyang rattan bag na dala-dala.
“Mga hayop kayo! Hindi na kayo nahiya, isang bata ninanakawan ninyo! Ang laki ng mga katawan ninyo,
magtrabaho kayo!” Bulyaw ni nanay sa kanila saka nag-uunahan na sila sa pagtakbo.

Nang makaalis na ang tatlong lalaki, napansin ko ang panginginig ng lalaking estudyante. Na sa tingin ko
ay magkasing- edad lang kami. Kaya hindi na ako nagdalawang- isip na lumapit sa kaniya.

Kinuha ko ang bag niya na nasa kalsada at iniabot ito sa kaniya. "Ayos lang yan! Sige na, umalis ka na
baka bumalik pa ang mga hayop na 'yon!” natatawang sabi ko sa kaniya.

Biglang kinurot ni nanay ang singit ko nang marinig niya ang sinabi ko. “Aray!” bigla kong sigaw.
“Anong sinasabi mo, anak? Mas lalo mo lang tinatakot iyan, eh!” bulong ni nanay sa akin.

“Maraming salamat sa inyo,” maikling wika niya.

“Siya nga pala, iho! Malapit lang ba ang uuwian mo rito?” tanong ni tatay sa kaniya.

Umiling ito. “Malayo pa po.”

"Ganoon ba? Mabuti pa, pumasok ka muna sa boarding house ng anak ko. Kung gusto mo, ihahatid ka
na lang namin mamaya. Magpahinga ka muna.”

“Pero, tay--” putol kong sambit.

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil pinigilan na ako ni tatay. “Mabuti na rin iyon, ‘nak. Para
makabisado mo ang lahat ng kalye rito sa San Rio.”

Pagpasok namin sa boarding house, binigyan agad ni nanay ng tubig ang lalaki. “Uminom ka muna ng
tubig, iho. Siya nga pala, ano ang pangalan mo?”

“Maraming salamat po. Enzo po ang pangalan ko,” tugon nito habang nakayuko.

“Ako naman si Soledad at siya si Pedring. At ito naman ang nag-iisang anak namin, si Domenique.”

“Dom na lang ang itawag mo sa akin. Siya nga pala, saan ka nag-aaral?” tanong ko sa kaniya.

“Sa San Rio de University,” maikling tugon niya.

Napaubo ako nang marinig ko ang sinabi niya. "Talaga ?! 'Di ba ang unibersidad na iyon ang pinakamahal
dito?”
Tumango siya. “Ikaw? Saan ka nag-aaral?” wika niya.

“Iyan ang dahilan kung bakit nasa kalye kaming tatlo. Kaninang umaga pa kami naghahanap ng paaralan
na mapapasukan nitong anak namin. Pero wala kaming mahanap,” biglang sabat ni tatay.

“Bakit naman po?”

“Naghahanap kasi ako ng scholarship. Para hindi mabigat kina nanay at tatay.”

“Gusto mo bang mag-aral sa San Rio de University?”

Muli na naman akong napaubo dahil sa sinabi niya. “Nako! Salamat sa alok mo, pero huwag na.” Ngumiti
ako sa kaniya.

Biglang may kinuha si Enzo sa bag niya at iniabot sa akin. “Gamitin mo ito, Dom. Full scholarship ito ng
San Rio de University. Hindi mo na kailangang magbayad ng tuition fee dahil lahat ay sakop na sa
scholarship program na ito. Kahit na ang iyong mga uniporme, gamit sa paaralan at sapatos ay libre na
rin.”

Napanganga ako nang marinig ang sinabi niya. “P-pero,” nauutal kong sambit.

“Nako, Enzo! Baka sa ‘yo ang scholarship na iyan! Baka pagalitan ka ng mga magulang mo 'pag nalaman
nila na binigay mo iyan,” nag-aalalang wika naman ni nanay.

“Huwag po kayong mag-alala, Nanay Soledad. Mas kailangan po ito ni Dom. At saka, hindi n’yo na po
kailangang magpadala ng allowance kay Dom kada buwan dahil may libreng allowance din ang
scholarship na ito.”

“Sigurado ka ba rito, anak?” wika ni tatay sa kaniya.

“Opo, Tatay Pedring. Utang ko sa inyo ang buhay ko. Kung hindi dahil sa inyo, baka pinagsasaksak na ako
ngayon ng mga magnanakaw na 'yon, eh.”
“Enzo? Kung iyon ang dahilan kung bakit binigay mo sa anak namin itong scholorship mo, huwag mong
intindihin iyon. Masaya kami dahil nakatulong kami,” paliwanag ni nanay kay Enzo.

Ngunit nagpupumilit pa rin si Enzo. Sa halip na kunin niya ang Scholarship Certificate ay sinulatan niya
ito ng aking pangalan.

“Paano? Magkita na lang tayo bukas sa San Rio de University?” nakangiting wika ni Enzo saka siya
umalis.

Halos hindi kami makapagsalita dahil sa ginawa ni Enzo. Pati apelyido niya ay hindi ko na natanong dahil
sa labis na kasiyahan na aking naramdaman.

Kinabukasan ay maaga akong pumasok sa San Rio de University dahil ayaw kong ma-late sa unang araw
ng aking klase.

Habang hinahanap ko ang aking mga subject room ay hinahanap ko rin si Enzo, ngunit nabigo ako dahil
hindi ko siya mahagilap. Mayamaya, mula sa lobby ng paaralan ay may narinig akong boses na
nagmumula sa loob ng Student Account Office.

"All students who received a full scholarship from the RhodEnzo Echeverria Scholarship Program are
required to go to Room 201. Thank you!"

Upang hindi ako ma-late, agad na akong nagtungo sa Room 201. Ito ang unang araw ng klase ko kaya
kinakabahan ako habang papunta sa bakanteng upuan. Halos hindi ko na marinig ang boses ng mga
estudyante dahil sa lakas ng kabog ng dibdib ko.

Hindi nagtagal ay dumating na ang in-charge sa Student Account Office.

“Welcome students! Congratulations sa inyong lahat! Alam naman natin kung gaano kahirap makapasa
sa scholarship na ito, right? Kaya masuwerte kayo dahil isa kayo sa mga napili sa programang ito. Out of
Ten Thousand students na nag- apply, twenty lang kayo ang pumasa.”
Napanganga ako nang marinig ang sinabi niya. Hindi ko inaakala na ganoon pala kahirap makapasok sa
programang ito. Ngunit sa isang iglap, nakuha ko ang scholarship na ito. At iyon ay dahil sa isang tao na
hindi ko kilala.

Palihim kong pinunasan ang luha ko habang iniisip ang kabutihan ng Panginoon sa amin. Kahit kailan ay
hindi niya hinayaan na maghirap ang mga magulang ko.

“Handa na ba kayo na makilala ang taong nagbigay sa inyo ng pagkakataon na mapabilang sa

unibersidad na ito?!” Pag-aanunsiyo nito sa amin.

“Let's greet him with warm of applause! Mr Enzo Echeverria, the founder of the RhodEnzo Echeverria
Scholarship Program.”

Hindi ako makapaniwala sa aking nasaksihan, ang nagbigay sa akin ng scholarship ay siya rin pala ang
may-ari ng programang iyon.

Subali’t, ibang-iba ang Enzo na nakilala ko kahapon sa Enzo na kaharap ko ngayon. Lalong nadagdagan
ang kaniyang kaguwapuhan dahil sa suot niyang puting long sleeves at blue jeans. Kitang-kita ang
pagiging mayaman niya dahil sa kaniyang hitsura.

“Ang guwapo niya!”

“Oo nga! At saka ang macho niya!”

“Ang suwerte ng magiging girl friend niya. Bukod sa mabait at mayaman, sobrang talino niya rin siguro,
‘no?”

Ilan lamang sa mga papuri na naririnig ko, mula sa mga estudyante na nasa likuran ko.

Matapos ipinakilala sa amin si Enzo ay agad na rin akong pumunta sa first subject class ko.
Napahinto ako sa paglalakad ng biglang may umakbay sa akin. Itutumba ko na sana ito, buti na lang at
nagsalita ito kaagad.

“Hep! Relax ka lang, Dom. Ako lang ‘to!”

"Enzo?" Napatakip ako sa bibig ko nang banggitin ko ang pangalan niya.

“Ikaw pala, Sir Enzo. I’m sorry,” nakayukong wika ko.

“Dom? Ano’ng nangyayari sa ‘yo? Ayos ka lang?” natatawang wika niya.

"Opo, Sir Enzo." Ngunit mas lalo lang siyang tumawa.

Sa halip na magsalita ay inakbayan niya lang ako habang naglalakad kami sa lobby ng university.
Naramdaman ko ang pamumula ng pisngi ko dahil halos lahat ng mga mata ng mga estudyante ay
nakatingin sa amin.

Pagdating namin sa parking area ay hinila niya ako papasok sa kotse niya. “Sir? Saan po tayo pupunta?”

Ngumiti siya saka nagsalita. “Dom? Puwede ba huwag mo akong tawaging ‘sir’? At saka magkasing-edad
lang tayo kaya tanggalin mo ang ‘po’ at ‘opo’ ‘pag nag-uusap tayo, okay? Kinikilabutan ako sa ‘yo!”

Wala akong nagawa kung ‘di ang sundin ang mga sinasabi ni Enzo. Nagugulahan man ako, ngunit pilit ko
na rin siyang iniintindi.

"Teka! Bakit mo ako inuwi sa boarding house ko?”

Mayamaya ay lumabas si nanay. “Oh! Nandito na pala kayo. Ano pa ang tinatayo- tayo ninyo riyan?
Pumasok na kayo!”

“Enzo? Ano it--” putol na sambit ko.

Hindi ko na natapos ang aking sasabihin dahil iniwan na niya ako at nagmamadali na siyang pumasok sa
boarding house ko.

Laking gulat ko nang makita ko ang napakaraming ulam na niluluto ng aking ama at ina.

“Bakit ka pa nakatayo riyan, Dom? Hindi ka ba nagugutom?” nagtatakang wika ni tatay sa akin.

“Oo nga naman, anak! Sinabi sa amin ni Enzo na mahirap daw ang exam ninyo kanina, kaya naghanda
kami ng paborito mong ulam bago kami umuwi ng tatay mo sa probinsya.”

“Po? Pero--”

“Sige na, Dom! Kumain ka na,” wika ni Enzo habang nginunguya ang pagkain.

“Alam mo anak, si Enzo ang bumili ng mga ito,” wika ni nanay.

“Dito kasi ako kumain ng almusal kanina. Maaga ka raw pumasok sabi ni Nanay Soledad. Kaya pala ang
lusog mo dahil masarap magluto sina Tatay Pedring at Nanay Soledad ng ulam.”

“Ano? Hoy, Enzo! Hindi ako mataba!” saway ko sa kaniya dahilan para matawa sina nanay at tatay.

Pagkatapos naming kumain ng tanghalian, pumunta sina tatay at nanay sa sala kasama si Enzo, habang
ako naman ay nagliligpit ng aming pinagkainan.

“Hoy, Dom! Huwag mong galawin ang mga ulam na itinabi ni Nanay Soledad, ha! Akin ‘yan! Dadalhin ko
‘yan mamaya pag-uwi ko!” sigaw ni Enzo sa akin habang nakahiga sa sofa.

Narinig ko ang mga tawa ng aking mga magulang habang nakikinig sa sinasabi ni Enzo. Masaya sina
nanay at tatay sa kanilang mga ginagawa, kaya hinayaan ko na lang sila na pagsilbihan si Enzo. Hindi ako
naiinggit o nagseselos kay Enzo, sa katunayan niyan ay masaya ako dahil kahit papaano ay naging
masaya na rin ang aking mga magulang.
Chapter 2👄

2: ~DOMENIQUE POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

HINDI makapaniwala sina nanay at tatay nang malaman nilang pag-aari ni Enzo ang scholarship program
na ibinigay niya sa akin. Hindi nila akalain na ang isang mapagkumbabang binata ay isa pa lang
mayaman.

Nang dahil kay Enzo ay halos linggo-linggo nang lumuluwas ng bayan ang aking mga magulang. Bukod sa
aking monthly alawans ay binibilhan din niya ng plane tickets sina nanay at tatay.

Sa katunayan niyan, palagi pa nga siyang sinasaway ng aking mga magulang, ngunit nagpupumilit pa rin
si Enzo. Ang lagi niyang idinadahilan ay mami-miss daw niya ang mga luto ng mga magulang ko.
Hanggang sa isang araw ay may ipinagtapat sa amin si Enzo, na ikinagulat naman namin nina nanay at
tatay.

“Tama po ang narinig ninyo ‘nay at ‘tay. Hindi po ako tunay na lalaki,” nakayukong wika ni Enzo.

“Enzo? Wala kang dapat ikabahala. Ang mahalaga ay tanggap ka ng iyong mga magulang,” nakangiting
wika ni nanay.

“Iyon ang inaalala ko, Nanay Soledad. Hindi pa alam ng daddy ko.”

Lumapit ako kay Enzo saka tinapik ang likod niya. “Bakit hindi mo subukang magtapat sa mommy mo?
Tapos hayaan mo siyang magtapat sa daddy mo.” Ngunit mas lalo lang lumakas ang hagulgol ni Enzo
nang marinig niya ang sinabi ko.

“Wala na akong mommy, Dom. Limang taong gulang pa lang ako nang mamatay siya dahil sa atake sa
puso. Tapos bihira na rin kaming nagkikita ni Dad. Lagi na lang siyang busy sa kumpanya namin simula
noong mamatay si mommy.”

“Huwag ka nang umiyak, okay?” wika ko sa kaniya.

“Kaya ang suwerte mo sa mga magulang mo, Dom. Nandiyan lang sila palagi sa tabi mo sa tuwing
kailangan mo sila. Kaya nga minsan, naiisip ko na aagawin ko sila sa ‘yo, eh!”

“Gaga!” biglang sambit ko sabay tawa naming dalawa.

“Nako! Mga batang ito, oo!” wika ni nanay sabay yakap sa aming dalawa ni Enzo.

Doon ko lang naintindihan kung bakit napamahal na rin kay Enzo ang mga magulang ko sa kaniya. Akala
ko ay masaya na si Enzo sa buhay niya dahil nabibili niya lahat ng gusto niya. Ngunit hindi pala. Dahil sa
kaniya ay naunawaan ko ang tunay na kaligayahan at iyon ay ang pagmamahal ng mga totoong tao na
nasa paligid mo.

Tatlong taon na ang lumipas simula ng makilala ko si Enzo. Ang aming masayang pagsasamahan bilang
matalik na magkaibigan ay lalo pang pinatibay ng mga panahong nagdaan.

Ilang beses na rin niya kaming dinala sa mansion nila. Lagi pa nga niyang inaasar sina nanay at tatay na
sa mansyon na titira, ngunit mas pinili pa rin ng mga magulang ko na sa aming probinsiya tumira.

Parang tunay na magkapatid na rin ang turingan namin sa isa’t isa. Lahat ng problema niya ibinabahagi
niya rin sa amin nina nanay at tatay at ganoon din ako sa kaniya. Maliban lang sa isang malaking
problemang kinakaharap namin ngayon.

“ANO?! Nilalagnat ka ba, Enzo?!” Napaubo ako nang marinig ko ang sinabi ng aking best friend.

“Ano ka ba, Dom! Magpapanggap lang naman tayo kay Dad, eh! Sasabihin ko lang sa kaniya na girlfriend
kita. Iyon lang!”

“Ibig mong sabihin, hindi pa alam ng daddy mo ang tungkol sa kabaklaan mo?!” Nakataas ang aking kilay
habang pinapangaralan ko si Enzo.

“Gaga ka talaga! Ilang beses ko nang sinabi sa iyo na hindi ko puwedeng sabihin kay Dad na bakla ako!”
“Nako, Enzo! Hindi ako papayag sa gusto mo. Pag-isipan mong mabuti iyong mga plano mo!”

“Kung hindi ka papayag, kina nanay at tatay ako magpapaalam!” padabog na sambit niya sa akin.

Lalo akong nag-alala sa sinabi niya dahil alam kong hindi siya nagbibiro. Kaya nag-isip na ako ng
idadahilan. "Ano? Nag-iisip ka ba? Sa tingin mo ba papayag sila sa mga plano mo? Huh! Papaluin ka lang
ni tatay ‘pag sinabi mo sa kanila iyan!” Pagsisinungaling ko.

“Hindi ako natatakot kay tatay! Mas natatakot ako kay dad!” paismid niyang sambit.

“Napaka-brat na talaga ‘tong baklang ‘to!” wika ko sa aking sarili.

Isang buwan na lang at magpo- forth year na kami ni Enzo. Bilang kapalit sa ginawa niya sa pamilya ko,
hindi ako nagdalawang-isip na pumayag sa kaniyang mga plano.

“Bahala na!” ani ko sa sarili.

“Oo na! Payag na ako.”

Napatalon si Enzo nang marinig niya ang sinabi ko. “Salamat, Dom! Alam ko namang hindi mo ako
matitiis eh!” Lumapit siya sa akin saka niya ako niyakap.

“Susunduin kita bukas sa boarding house, okay?”

“Ano?! Bukas na agad?”

Tumango siya sa akin. “Yes! Dahil bukas uuwi si dad sa mansyon. Every Saturday lang siya umuuwi, kaya
bukas ay ipakikilala kita sa kaniya! Gets?”
Kinabukasan, bago pa man ako bumangon ay narinig ko na ang busina ng sasakyan ni Enzo. May
duplicate key si Enzo sa boarding house ko kaya hindi ko na siya pinagbuksan ng pinto. Hinayaan ko
siyang buksan niya ang pinto.

“Domenique! Anong ginagawa mo?!" Lumapit siya sa akin tapos hinampas niya ako ng unan.

“Ano ba, Enzo! Inaantok pa ako, eh!”

"Ayaw mong bumangon? Ha?! Bubuhusan kita ng tubig, sige!”

“Oo, na!”

Pagkatapos kong magbihis lumabas na ako ng kuwarto.

“Seryoso ka ba, Dom? Ha?!” Bulalas niya sa akin.

“Ano na naman ang problema mo, Enzo?!”

“Magsuklay ka, Dom! Magbihis ka ng damit pambabae! Naha- high blood na ako sa iyo, Domenique!”

Hindi ako sanay na maglagay ng mga kolorete sa aking mukha, kaya si Enzo na ang nag-ayos sa akin.

Nanginginig na ang aking buong katawan habang hinihintay namin ang pagbaba ng daddy ni Enzo.
Matagal na kaming magkaibigan subali't ni minsan ma’y ‘di ko pa nakikita ng personal ang daddy niya.

“Enzo, natatakot ako! Baka mabuking tayo ng daddy mo!” wika ko sa kaniya.

“Tumigil ka nga, Dom! Pati ako nininerbiyos sa ‘yo, eh!” Bakas sa boses ni Enzo ang pagkabalisa na mas
lalo kong ikinabahala.
“Nakatatakot ba ang daddy mo?”

Tumango si Enzo. “Slight!”

Sinapak ko siya batok. “Anong slight pinagsasabi mo?! Akala ko ba mabait ang daddy mo, Enzo!”

Napatakip ako bigla sa bibig ko nang makarinig ako ng mga yabag mula sa hagdan. Nanginginig na
naman ang mga tuhod ko habang pinapakinggan ko ang mga yabag niya papalapit sa amin.

“Puwede bang relax ka lang, Dom! Mahahalata tayo ni Dad dahil sa ginagawa mo, eh!”

Napalunok ako ng laway nang makita ko ang mukha ng daddy ni Enzo.

“My Ghad, Enzo! Bakit hindi mo sinabi sa akin na ganito pala kaguwapo ang daddy mo?!” Napatili ako sa
aking sarili dahil sa kaguwapohan nito.

Marami na akong nakitang guwapo sa campus namin, pero kakaiba sa akin ang karisma ng daddy ni
Enzo!

“Dad? Siya po si Dom. Fiancee ko.”

Bumalik ang diwa ko nang marinig ko ang sinabi ni Enzo.

“Anong fiancee ang pinagsasabi mo, Enzo?! Girlfriend lang ang napag-usapan natin kahapon, ah!”
biglang sambit ko sa aking sarili.

Mas lalo akong kinikilabutan nang niyakap ako patalikod ni Enzo! Palihim ko siyang siniko para tanggalin
ang pagkakayakap niya sa akin.

“Ano ka ba, Dom! Ngumiti ka para hindi tayo mahalata ni Dad!” bulong nito sa akin.
“Good for you, son!” wika ng daddy ni Enzo habang ang mga kamay ay nasa loob ng kaniyang bulsa.

Pati boses ng daddy ni Enzo ang sarap sa tainga. Bagay na bagay ang boses niya sa laki at tikas ng
kaniyang katawan. Nawala ang pag-aalala ko nang marinig ko ang boses nito.

“Are you okay, iha?” wika niya sa akin.

Bigla akong nanlumo nang marinig ko na tinawag niya akong 'iha'. “Sa bagay, magka-edad lang naman
kami ng anak niya! Huh!” singhal ko sa aking sarili.

“Magandang umaga po, Tito--” putol kong sambit.

“Sweety pie naman, eh! Anong ‘tito’ ang sinasabi mo? ‘Di ba sabi ko sa iyo, practice calling him daddy?
Hmm?”

“Yuck, Enzo! Kinikilabutan ako sa iyo! Anong sweety pie pinagsasabi mo?!” sigaw ng isip ko.

Gusto kong gulpihin si Enzo, buong buhay ko hindi ko pa nararanasan na may tumawag na ‘sweety pie’
sa akin! Lalo na’t nanggaling pa sa kaibigan ko.

“Oo nga naman, iha. You can also call me ‘dad’. Mabuti na rin ‘yong masasanay ka,” seryosong wika ng
daddy ni Enzo sabay talikod.

Puting sando at hawaiian short lang ang suot ng dad ni Enzo, kaya kitang kita ang makukurba niyang mga
muscle lalo na ‘yong mga muscles sa likod ng balikat niya.

Hindi halata sa mukha niya at katawan na may twenty one years old na siyang anak. Hindi ko alam kung
bakit sa tuwing magtatama ang aming mga mata ay tila may kumukurot sa loob ng aking dibdib.

Habang nag-uusap si Enzo at ang daddy niya sa dining area ay tahimik lang akong nakaupo sa sofa nila.
Nasa harap lang ng living area ang kusina nila, kaya kitang-kita ko ang mukha ng daddy ni Enzo.
Sa hindi inaasahang pagkakataon ay muli na namang nagtama ang aming paningin. Gusto kong sumigaw
dahil sa sobrang kilig na nararamdaman ko na pilit kong pinipigilan.

“My Ghed! Ano itong nangyayari sa akin? Ito kaya ang kinukuwento sa akin ni Enzo na ‘love at first
sight’? Nako po! Huwag naman sana!”

Napasampal ako bigla sa pisngi ko dahil sa mga walang kabuluhang naiisip ko. Sa halip na tingnan ko
siya, itinuon ko na lang ang aking atensiyon sa mga decorations sa loob ng sala na mansion.

Chapter 3👄

3: ~RHODRI POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

“PAGKATAPOS nang graduation ninyo puwede mo nang pakasalan ang fiancee mo, son. Para naman
magka-apo na rin ako.”

“What?!”

Nangunot ang noo ko nang makita ko ang reaksiyon sa mukha ng anak ko. “Bakit? Don’t tell me, hindi
mo pa sinabi sa kaniya ang plano natin?”

“Pero, Dad--”

“Huwag ka nang magsalita, ako na ang kakausap sa fiancee mo. Ayusin mo na lang ang kuwarto malapit
sa guest room dahil bukas na bukas, magsasama na kayong dalawa sa iisang kuwarto.”

Kailangan kong gawin ito para masigurado ko na hindi ako niloloko ng aking unico hijo. Lumalago na ang
kumpanya ko at hindi ko na kayang patakbuhin ito ng mag-isa.
Ngunit bago ko maibigay ang posisyon ng CEO sa anak ko kailangan muna niyang mag-asawa para ma-
inspire siyang magtrabaho. Dahil alam kong hindi biro ang mag-manage ng kumpanya, lalo na kung
walang pamilyang mag-aalaga sa iyo sa pag-uwi mo.

Umupo ako sa harap ng fiancee ng anak ko para pag-usapan ang kasal nilang dalawa.

“Ano nga ulit ang pangalan mo?” tanong ko sa kaniya.

Tinitigan niya ako saka nagsalita. "Domenique Ponteras po, tito. Dom na lang po ang itawag n’yo sa
akin.”

“Dom? Simula sa araw na ito, daddy na rin ang itawag mo sa akin. Maliwanag?”

"Okay, dad!" Ngumiti siya sa akin na nagpapagaan ng pakiramdam ko.

Hindi ko alam kung bakit hindi ako makatingin ng diretso sa mga mata niya. Dalawampung taon na
akong nakikipag-ugnayan sa iba’t ibang tao at mula nang magsimula ako sa kumpanya, nakaugalian ko
nang makipag-eye to eye contact sa aking mga kasosyo. Ngunit bakit sa batang ito ay hindi ko magawang
tumingin sa mga mata niya?

“Nako, Rhodri! Mag-concentrate ka, bata lang ‘yan!” sigaw ng isip ko.

Pero kahit anong pilit kong pagtitig sa mga mata niya ay lalo lang lumalakas ang kabog ng dibdib ko. Na
tila ako ay kinakabahan sa kaniya.

“Ayos lang po kayo, Dad? May lagnat po ba kayo? Pansin ko kasi namumula ang pisngi mo.” Mas lalo
akong hindi mapakali nang lumapit siya sa akin.

“Hindi naman mainit ang noo mo. Pero bakit namumula ang pisngi mo?” Bakas sa boses niya ang pag-
aalala.
Para akong sasabog nang maamoy ko ang mainit niyang hininga. Malapit lang ang mukha niya sa ilong ko
kaya naaamoy ko ang sariwang bango niya.

Tatayo na sana ako pero biglang nag- cramp ang kanang binti ko dahilan para matumba ako sa
kinauupuan niya. Sa hindi inaasahang pagkakataon ay biglang naglapat ang aming mga labi.

Ang sakit na aking naramdaman mula sa aking binti ay hindi ko na napansin nang maramdaman ko ang
malambot niyang labi.

Dahil sa aking pagkabalisa, hindi ko na natapos ang sasabihin ko sa kaniya, agad akong tumayo at
umakyat ng hagdan pabalik sa kuwarto ko ng walang paalam.

Pagpasok ko sa aking kuwarto, hindi ko na namamalayan na nakahawak na pala ako sa aking labi.
“Tumugil ka Rhodri! Aksidente lang ang nangyari!” Napailing ako habang iniisip ang nangyari sa amin.

Ala- una na nang madaling araw ngunit hindi pa rin ako makatulog, sobrang nag-aalala na ako sa sarili
ko. Sa bawat pagpikit ko ng aking mga mata ay mukha ng fiancee ni Enzo ang aking nakikita.

"Siguro excited lang ako na magkaroon ng bagong member dito sa bahay." Tinakpan ko ng unan ang
mukha ko saka pilit na pinikit ang aking mga mata.

Tatlong araw na ang nakalipas simula nang ipakilala ako ng anak ko sa fiancee niya. Pero habang
tumatagal lalo ko lang naaalala ang mukha ni Dom. Kahit na sa tuwing kaharap ko ang laptop ko ay halos
mukha pa rin niya ang nakikita ko. At sa tuwing naiisip ko ang mukha niya ay bigla ko ring mahawakan
ang labi ko.

“Sht!” biglang sambit ko habang nakahawak sa aking ulo.

“Ayos lang po ba kayo, Sir Rhodri?” wika ng aking sekretarya na si Dinah.

Tumango ako. “Yeah!” Nakalimutan ko na nasa opisina pala ako.

“Domenique Ponteras. Ano ba ang mayroon sa iyo at bakit napapraning itong utak ko sa ‘yo!” sambit ko
sa sarili ko habang nakapikit.

“Sir? Gusto mo ipagtimpla kita ng kape? Pansin ko kasi, kanina ka pa hindi mapakali riyan sa inuupuan
mo, eh.”

Laking gulat ko nang makita ko ang mukha ni Dinah na nasa harapan ko na nang imulat ko ang aking mga
mata. “Thanks, Dinah. Pero huwag na.”

Upang libangin ang aking sarili ay lumabas ako sa aking opisina at pumunta sa ibang departamento. Sa
halip na makapag-relax ay lalong uminit ang ulo ko nang hawakan ko ang maalikabok na istante na
kinalalagyan ng mga file ng mga kliyente ko.

"Darwin!" sigaw ko sa in-charge ng customer files.

“Bakit po, Sir?”

“Hindi mo ba inaayos ang mga files ng mga customer natin, Darwin?!”

“Katatapos lang po, Sir.”

Mas lalo lang uminit ang ulo ko nang marinig ko ang sinabi niya. “What?! Ibig mong sabihin hindi mo
napapansin ang mga alikabok dito sa istante?”

“Hindi ba sinabi ko sa inyo! Bago kayo uupo sa mga mesa ninyo, dapat malinis na ang buong opisina?!”
Sa tindi ng aking pagkadismaya, lahat ng aking mga tauhan ay nasigawan ko na rin pala.

Hindi na ako bumalik sa opisina ko, nagmamadali na akong pumunta sa parking area at sumakay sa kotse
ko. Nawalan na ako ng gana na makipagkita sa mga kasosyo ko, kaya umuwi na lang ako sa mansion.
As usual, tahimik at malungkot pa rin ang buong mansion sa tuwing umuuwi ako. Ito ang dahilan kung
bakit madalang lang akong umuuwi rito dahil mas lalo ko lang naaalala ang aking asawa. Ang mommy ni
Enzo na halos labing-anim na taon nang patay.

Labing- anim na rin akong hindi nakipagrelasyon sa ibang babae simula nang pumanaw ang mommy ni
Enzo. Marami ang nagsabi na muli kong buksan ang aking puso upang sa ganoon ay makalimutan ko na
ang aking yumaong asawa.

Oo, sinubukan ko naman talaga. At maraming beses pa. Pero hindi talaga kaya ng puso ko. Hinding hindi
ko makakalimutan ang asawa ko. Siya lang ang babaeng mamahalin ko habang nabubuhay ako.

Katulad na lang ng sekretarya kong si Dinah! Alam kong may gusto siya sa akin. Sa katunayan niyan,
maraming beses ko na nga siyang nahuhuli na nilalagyan niya ng tsokolate at rosas ang bag ko. Pero
hindi ko na lang pinapansin.

Habang nakaupo ako sa sofa at kinakausap ang sarili ko, hindi ko namalayan na hinahanap ko na pala
ang social media account ni Dom.

“Teka! Bakit ako napunta sa rito?”

Papatayin ko na sana ang cellphone ko, pero bigla akong natigilan nang makita ko ang picture ni Dom
kasama ang anak kong si Enzo.

Bigla akong napangiti, habang ang aking daliri ay dumampi na pala sa bandang pisngi ni Dom. Alam kong
cellphone ko lang ang hawak ko pero ramdam ko ang mga kuryenteng dumadaloy sa loob ng katawan ko
habang hinahaplos ko ang pisngi ni Dom.

Habang patuloy ako sa pag-scroll sa mga pictures niya, bigla akong nanlumo nang makita ko ang
masayang larawan ni Dom habang sinusubuan siya ng sorbetes ni Enzo.

Agad kong pinatay ang cellphone ko saka ko sinampal ang pisngi ko. “Ano bang nangyayari sa akin?!”
Sinubsob ko ang mukha ko sa sofa habang nakahawak sa aking ulo ko.
“Bakit parang nagseselos ako sa anak ko? Tumigil ka Rhodri! Matanda ka na, kung ano-ano pa ang iniisip
mo! Ahhh!”

Idinaan ko na lang sa sigaw ang aking nararamdaman upang sa ganoon ay mahimasmasan itong aking
kahibangan. Ang pagkahumaling ko sa isang babae na kailan man ay hindi ko na naramdaman ng
maraming taon.

Ngunit ang masaklap pa ay sa isang babae na malaki ang agwat namin sa edad. At hindi lang iyon,
fiancee pa ng aking nag-iisang anak!

Chapter 4👄

4: ~DOMENIQUE POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

HINDI ako makahinga nang iwan ako ng daddy ni Enzo sa sala. Namamanhid pa ang buong katawan ko at
patuloy ko pa rin nararamdaman ang malambot na labi at mabangong hininga ni Rhodri.

“Dom? Domenique! ” Bumalik ang diwa ko nang marinig kong sumigaw si Enzo.

"Huwag mo akong sigawan, bakla!" Bigla niyang tinakpan ang bibig ko, nakalimutan kong nasa bahay nila
ako.

“Huwag kang maingay, ano ba?!” saway niya sa akin.

Tinititigan niya ako sa mata saka nagsalita. “Dom? May ginawa ba si dad sa ‘yo?”

Pakiramdam ko ay namula ang pisngi ko nang marinig ko ang sinabi ni Enzo. “My ghad! Nakita ba ni Enzo
na naghalikan kami ng daddy niya?”

“Anong ibig mong sabihin?” nauutal kong sabi.

Umupo siya sa tabi ko. “Pakiramdam ko kasi, hindi ka komportable sa inuupuan mo.”

Para maiba ang usapan namin, inilihis ko ang topic namin. Kaya nag-isip ako ng paraan. “Ikaw Enzo, ha!
Kanina pa ako nagtitimpi sa iyo. Sa susunod, ‘pag tinawag mo pa akong Sweety pie isusumbong na talaga
kita sa daddy mo!”

Biglang napaubo si Enzo saka hinampas niya ang balikat ko. “Gaga ka talaga, Domenique! Bakit? Sa
tingin mo ba hindi ako kinikilabutan kanina habang binabanggit ko ‘yon? Ha?! Saka ‘yong niyakap kita
kanina patalikod? Eww! Sukang-suka na nga ako kanina, ‘no!”

"Teka! Huwag mong ibahin ang usapan! May sinabi ba sa iyo si Dad kanina?"

“Akala ko kung ano na! Baklang ‘to talaga, nako!” Napahinga ako ng malalim dahil mali pala ang iniisip
ko.

“Sabi kasi ni Dad, dito ka na raw mag-stay simula bukas.”

"Talaga ?!" Gusto kong tumalon dahil sa tuwa. Hindi ko alam kung bakit. Basta ang nasa isip ko lang sa
mga sandaling ito ay araw-araw ko nang makikita ang dad ni Enzo.

Tumango si Enzo. “Pero may mga kondisyon si Daddy, Dom!”

“Anong kondisyon?”

Tumayo si Enzo at uminom ng tubig. “Kapag nandito ka na. Gusto niya, sa iisang kuwarto tayo matulog.
At pagkatapos ng graduation natin dapat na tayong magpakasal.”

“Ano?! Siraulo ba ang Daddy mo, Enzo?!” sigaw ko.

“Ano ka ba, Dom! Huwag kang sumigaw sabi, eh! Maririnig tayo ni Dad!”
Lumapit si Enzo sa akin. “Dom, nagmamakaawa ako sa ‘yo. Puwede bang sundin na lang muna natin si
Dad sa ngayon? Promise after ng graduation natin sabay tayong aalis dito, okay lang ba?” natatawang
sabi ni Enzo.

“Gaga!” Natawa na rin ako dahil sa kapilyahan ng best friend ko.

Hindi ko kayang tanggihan lahat ng pakiusap ni Enzo sa akin. Kung hindi dahil sa kaniya, hindi ako
makakapag-aral sa isa sa mga prestihiyosong unibersidad sa lungsod ng San Rio.

Walang dahilan para ayawan ko ang gusto ni Enzo. Pumayag akong tumira sa mansyon nila. Makakatipid
na ako sa boarding house ko, makaka-save pa ako ng mga gastusin ko sa aking pagkain.

Araw nang Lunes. Eksaktong alas-kuwatro ng hapon nakarating kami ni Enzo sa mansion nila.

“Enzo? Puwede bang ikaw na ang magdala ng mga gamit ko sa loob? Inaantok pa kasi ako, eh!” wika ko
sabay putok ko ng bubble gum na kanina pa nasa bibig ko.

"Kahit hindi mo ako tanungin, ako pa rin naman ang gagawa nito, Dom, eh! Kunwari ka pa! At saka,
puwede ba, Dom. Itapon mo na ‘yang bubble gum mo! Kaninang umaga pa ‘yan nasa bibig mo, ah!
Yuck!"

Hindi ko na siya pinansin, agad akong tumakbo papunta sa sala. Gusto kong ibagsak ang aking katawan
nang makita ko ang malambot na sofa.

Mula sa likod ng sofa, hindi ko na hinintay na pumunta sa harapan nito. Agad kong ibinagsak ang
katawan ko.

“Ahhh!” Bigla akong napatayo nang marinig ko ang isang pamilyar na boses lalaki.
“Aray! Ang sakit ng likod ko!” Pagrereklamo nito.

“Tito?!” bulalas ko nang makita ko ang mukha ng daddy ni Enzo.

"I'm sorry, Tito. Hindi ko alam na nandiyan ka pala.” Napalunok ako nang makita ang hitsura ni Rhodri.
Mas lalo itong bumata at gumuwapo dahil sa suot nitong Executive Attire.

“No worries, iha. It’s okay.”

“Dom po ang pangalan ko, Tito!” Napabuntong hininga ako nang marinig kong tinawag niya ulit akong
'iha'.

Napaatras ako nang bigla siyang tumayo at lumapit sa akin. Kumabog na naman ang dibdib ko nang
papalapit siya sa harapan ko. Mas lalo pang lumakas ang kabog nito nang dumampi ang daliri niya sa labi
ko. Kaya walang alinlangan na pumikit ako at hinintay na dumampi ang labi niya sa labi ko.

"Excuse me, Dom." Natauhan ako nang marinig ko ang malaking boses niya dahilan para mamulat ang
mga mata ko.

"Kukunin ko lang itong bubble gum sa gilid ng labi mo." Kinuha niya iyon at inabot sa akin saka siya
pumunta sa kusina.

“Sht, Domenique! Nakahihiya ang ginawa mo! May papikit-pikit ka pang nalalaman. Ano na lang ang
iisipin ni Rhodri sa iyo?!” sigaw ng isip ko.

Dali-dali akong bumalik sa garage upang puntahan sa Enzo. “Ehhh!”

“Hoy, Dom! Ano bang nangyayari sa iyo? Para kang nakakita ng multo, ah! Ang putla ng mukha mo, oh!”
Tumawa si Enzo.

“Akala ko ba wala ang daddy mo rito?” bulyaw ko sa kaniya.

“Ha?! Nandito si Dad?!”

“’Yan ang napapala mo! Hindi ka kasi umuuwi rito. Lagi ka kasing tumatambay sa boarding house ko. Pati
tuloy ang schedule ng pag-uwi ng daddy mo, hindi mo alam kung anong oras at araw siya uuwi rito!”

“Bakit ka ba nagagalit?! Tapatin mo nga ako, Domenique! May ginawa ka ba sa loob na ikinagalit ni Dad?
Ha?!”

Bigla kaming nagkatinginan ni Enzo nang marinig namin ang boses ng Daddy niya. "Anong nangyari,
Enzo? Bakit mo sinisigawan ang fiancee mo? Umabot hanggang kusina ang boses mo, ah!”

Nilapitan ko si Enzo saka yumakap ako sa baywang niya. “Ganito lang po talaga kami ng Sweety pie ko
‘pag naglalambingan, Tito.” Pinilit kong ngumiti.

Napansin ko ang pagkunot ng kaniyang noo na ikinabahala ko naman. “Ilang beses kong sinabi sa ‘yo,
iha. Daddy ang itawag mo sa akin,” wika niya pero kay Enzo naman nakatingin.

Pinilit kong tumawa saka nagsalita. “Sorry po, Daddy. At saka, baka puwede mo rin akong tawaging
‘Dom’.”

"Kung hindi ka komportable na tawagin akong 'Dom' puwede mo rin akong tawaging 'Honey or Baby'."
Lihim akong napangiti habang iniisip iyon.

"Kailangan mo ng tulong, Son?" wika ni Rhodri habang nasa bulsa pa ng pantalon ang mga kamay niya.

“Kaya na ni bakla ‘yan, Dad!” Biglang kinurot ni Enzo ang tagiliran ko.

“Ah-eh, sabi ko, kami na ang bahala rito. Baka pagod na kayo.” nauutal kong sabi habang iniinda ang
sakit sa tagiliran ko.

“Lintek ka talagang bakla ka! Ang sakit ng tagiliran ko!” Palihim kong sinamaan ng tingin si Enzo habang
nakasimangot. Pero tinaasan lang niya ako ng kilay.
“Sige na, tutulungan ko na kayong ipasok itong mga gamit ninyo.”

Bago kinuha ni Rhodri ang mga maleta ko, hinubad muna niya ang Long Sleeve Polo niya.

"Pakihawak ng polo ni Dad, Sweety," wika ni Enzo. Walang alinlangan na kinuha ko ang polo ni Rhodri.

Napalunok ako ng laway nang makita ko ang katawan niya. Muling lumabas ang mga kurbadong
kalamnan niya habang sabay na binuhat ang tatlong malalaking maleta ko.

"Sigurado ka ba na daddy mo siya, Enzo?" bigla kong sabi habang nakatutok ang mga mata ko sa
papaalis na si Rhodri.

Biglang hinampas ni Enzo ang aking balakang. “Gaga ka talaga, Domenique! Anong akala mo sa akin,
ampon?” Umiling siya saka iniwan ako sa garage.

Dahan-dahan akong pumasok sa sala dahil gusto kong samantalahin ang polo ni Rhodri na hawak-hawak
ko pa. Nanunuot sa ilong ko ang mabangong amoy ng polo niya.

“Ang bango ng damit niya. Ang sarap sigurong itabi ito sa pagtulog. Ehhh!” ani ko sa sarili habang
patuloy kong inaamoy ang damit ni Rhodri.

Hindi ko alam kung bakit sa tuwing naiisip ko ang daddy ng best friend ko ay kinikilig agad ako. Ito rin
ang unang pagkakataon na nagkainteres ako sa isang lalaki.

Maraming lalaki ang gustong manligaw sa akin, pero hindi ko sila pinapansin. Lahat ng lalaking gustong
makipagkita sa akin ay binibigay ko kay Enzo. Wala akong oras sa mga lalaki at lalong wala sa isip ko ang
makipagrelasyon. Ang lahat ng oras ko ay nakatuon lang sa aking pag-aaral dahil isa lang ang nasa isip
ko, iyon ay ang hindi ko sasayangin ang ginastos sa akin ng scholarship program ni Enzo.

Gayunpaman, tila nagbago ang lahat nang makita ko ang daddy ng aking matalik na kaibigan. Hindi ko pa
nararanasan na magkaroon ng crush, kaya hindi ko alam kung ano ang pakiramdam. Basta ang alam ko
lang ay kinikilig ako sa tuwing naiisip ko ang daddy ng kaibigan ko. At hindi ako makahinga sa tuwing
nakikita ko ito ng malapitan.

"Kung ganito pala ang feeling ng may crush, aba! Eh, kung ganoon ay crush ko nga ang daddy ng aking
best friend!" Napatili ako sa aking sarili dahil sa sobrang kilig na aking nararamdaman.

Chapter 5👄

5: ~DOMENIQUE POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

"EHEM!" Nagulat ako ng biglang sumulpot si Rhodri sa harapan ko.

“Sht! Nakita kaya niyang inaamoy ko ang damit niya? Nakakahiya ka talaga, Domenique!” sigaw ng isip
ko.

“Yes, Dad? May kailangan ka ba?” Nagkunwari ako na hindi ko hawak ang damit niya.

Nilagay niya ang mga kamay niya sa kaniyang bulsa at saka nagsalita. "Akin na ang polo ko para
malabhan ko na."

“Maglalaba po kayo?” bigla kong sambit.

Tumango siya saka ngumiti. “Yes!”

Para akong kandila na tila natutunaw nang makita ko siyang ngumiti. Gaya ni Enzo, may biloy rin ang
daddy niya na bumagay rin sa kaniyang maskuladong panga.

“Ano ba, Rhodri! Huwag mo akong ngitian. Malalaglag ang panty ko dahil sa iyo, eh!” ani ko sa sarili.
Gusto kong sumigaw ng malakas upang mapawi ang sobrang kilig na nararamdaman ko. Para akong
lumilipad sa ulap habang nakatitig sa mukha niya.

“Ayos ka lang, Dom? Siya nga pala, akin na ang damit ko.”

Agad ko naman itong binigay sa kaniya. Dahil sa kaba ko, hindi ko namalayan na nahawakan ko na pala
ang kamay niya.

Sa unang pagkakataon ay nagtama ang aming mga mata. Habang nakatitig ako sa mga mata niya,
napansin ko ang lungkot na nanggagaling mula rito. Ang kilig na aking nararamdaman ay napalitan ng
pagkaawa sa kaniya. Gusto ko siyang lapitan, saka yakapin.

“Ako na po ang maglalaba ng damit mo, Dad,” tanging boses na lumabas mula sa bibig ko.

“It’s okay. Pumunta ka na lang sa fiancee mo. Mas kailangan ka niya roon.”

Tila kumirot ang dibdib ko dahil sa sinabi niya. Parang gusto kong sabihin sa kaniya na wala kaming
relasyon ng anak niya. Pagkatapos niyang kunin ang damit niya sa akin ay agad na siyang umakyat sa
kuwarto niya.

Nanlalambot ang magkabilang tuhod ko habang papasok ako sa kuwarto namin ni Enzo. Sa halip na
tulungan si Enzo sa pag-aayos na aking mga damit ay ibinagsak ko na lang ang aking katawan sa
malambot na kama.

“Hoy, Dom! Ano na namang drama ‘yan? Ha?”

Umupo ako saka kinausap si Enzo. “Besh? Hindi ka ba naaawa sa daddy mo?”

“Bakit?" kumunot ang noo niya habang nakatingin sa akin.

Tiningnan niya ako sa mga mata saka muling nagsalita. “Teka nga! Anong nakain mo at naisipan mong
itanong ‘yan? Ha?”
“Wala lang. Napansin ko kasi kanina, parang malungkot siya.”

Umupo si Enzo sa tabi ko habang patuloy na tinutupi ang aking mga damit. “Simula nang mamatay si
Mom, malungkot na talaga si Dad. Kaya buong buhay niya ay nakatutok lang sa kumpanya namin.”

“’Di ba, five years old ka pa lang nang mawala ang mommy mo? Bakit hindi siya nag-asawang muli?”

“Iyon nga ang ipinagtataka ko, eh. Marami naman siyang mga kasosyo na mga single.”

“’Di ba sabi mo, minsan lang siyang umuuwi rito? Anong dahilan niya?”

Huminga ng malalim si Enzo bago nagsalita. “Alam mo, Dom? Para kay Mommy talaga ang mansion na
ito. Bibigyan sana siya ni Dad ng surprise gift sa birthday niya. Pero si Dad ang na-surprise. Inatake sa
puso si Mommy noong araw mismo ng kaarawan niya,” humihikbing wika ni Enzo.

Niyakap ko si Enzo saka tinatapik ang likod niya. “I’m sorry, Besh.” Naiyak din ako dahil sa masakit na
karanasan ng best friend ko. Pero mas nasaktan ako para kay Rhodri at iyon ang hindi ko alam.

“’Yon din ang dahilan kung bakit ayaw mag-asawang muli ni Dad. Lagi niyang sinasabi sa akin na walang
ibang babae ang titira sa bahay na ito. Ayaw niyang makakita ng ibang babae na pumupunta rito dahil
para kay Mommy lang talaga ang mansyon na ito.”

Nabigla ako sa narinig ko mula kay Enzo. “Pero, bakit niya ako pinatira dito?” nauutal kong sambit.

“Pati nga ako nabigla sa desisyon niya, eh. Ang akala ko, doon tayo sa condo ko titira.”

Sinapak ko siya batok. “Gaga! Sa tingin mo ba papayag ako na tumira sa condo mo? Ha?!”

“Aray, Dom! At bakit? Sa palagay mo ba, isasama kita sa condo ko? Huh! Never, Domenique! Magiging
sagabal ka lang sa gagawin namin ng mga boyfriend ko. Baka mamaya, agawin mo pa sila sa akin, eh!”
Pagtataray nito sa akin.
“Eww! Kahit gaano kaguwapo pa ang ibigay mo sa akin, hindi ako papatol, hoy!”

Tumawa siya bago nagsalita, na ikinainis ko naman. “Kung ‘yan ang gusto mo, susuportahan kita.
Hahayaan kitang maging matandang dalaga. Hahayan kitang maging matanda na hindi nakatikim ng
malaking palo!”

"Enzo!" bulalas ko sabay takip sa tainga ko. Hindi ko na narinig ang iba niyang sinabi.

Mayamaya ay bigla na naman siyang nagsalita. “Dom? Sigurado ka bang ayaw mong magka-boyfriend?
Alam mo ba kung gaano kasarap kapag may nagmamasahe sa iyo tuwing gabi?”

“Tumahimik ka, Bakla!” sigaw ko sa kaniya.

Bigla niyang akong nilapitan saka tinakpan ang bibig ko. “Dom naman, eh! ‘Di ba sabi ko huwag mong
mabanggit iyan kapag nandito si Dad?!”

“Kung ayaw mong tawagin kitang ‘Bakla’, tumahimik ka, okay?” bulong ko sa kaniya.

Tumango siya. “Fine!”

Nang bumalik ako sa aking pagkahiga ay muling nagsalita si Enzo. “Sarap ninyong pag-untugin ni Dad!
Kung magkasing-edad lang kayo ni Dad, siguradong ibibigay ko siya sa iyo! Pareho kayong mapili, tseh!”

Bigla akong napaubo nang marinig ko ang sinabi ni Enzo. “Oh, nakikita mo? Pati si Dad, nagiging allergic
ka rin.”

“Sige na. Magpahinga ka na at doon na ako sa kuwarto ko. Huwag mong kalimutan na i-lock itong
kuwarto mo, okay?”

Napatakbo ako papalapit kay Enzo nang marinig ko ang sinabi niya. “Teka! Bakit ko ila-lock? May multo
ba rito?”
Sinapak niya ako sa balakang. “Tumugil ka nga, Dom! Anong multong pinagsasabi mo? I-lock mo ang
pinto, para hindi malaman ni Dad na hindi tayo magkasama sa kuwartong ito!”

“Ibig mong sabihin, sa akin lang ang kuwartong ito?”

“Gaga ka talaga, ‘no? Sa tingin mo ba matutulog ako na katabi ka? Of course, not!” bulyaw niya sabay
pitik sa noo ko.

“Mag-boyfriend ka na kasi! Ano-ano na lang ang iniisip mo, Domenique!” wika ni Enzo habang papalabas
ng aking kuwarto.

Nasa taas ang kuwarto ng daddy ni Enzo habang nasa baba naman ang kuwarto namin, kaya safe ang
pagkukunwari namin ng aking kaibigan.

Kinabukasan, maaga akong nagising. Pagbukas ko ng kurtina sa bintana ng aking kuwarto ay tanaw ko
ang makisig na katawan ni Rhodri. Naka-swimming trunk lang ito habang nakatihaya sa lounge chair na
nasa gilid ng swimming pool.

“Ano ba ‘yan! Ang aga mo akong pinakilig, Rhodri!” Napatili ako dahil sa kilig habang nakakapit sa
kurtina.

Upang makalapit ako sa kaniya, nag-isip ako ng paraan. Nagmamadali akong pumasok sa kuwarto ni
Enzo upang anyayahan ito na mag-swimming.

“Ano ba, Dom! Natutulog pa ako!” Pagrereklamo ng bakla sa akin.

“Ilang beses ko nang sinabi sa ‘yo na matulog ka nang maaga! Puro ka kasi vedio call sa mga boyfriend
mo! Syuta ka!” bulyaw ko sa kaniya.

Bigla naman niyang tinakpan ang bibig ko. “Huwag kang maingay sabi, eh! Marinig ka ni Dad, Dom!” galit
na sambit nito.
“Sige na! Lumabas ka na ng kuwarto ko! Mag-swimming ka kung gusto mo! Inaantok pa ako, eh!”
Pagtataboy niya sa akin.

Bago ko isinara ang pinto ng kaniyang kuwarto ay sinigawan ko muna siya. “Pahiram ako ng bikini mo,
Enzo!”

“Domenique!” Sabay hagis ng unan niya sa kinaroroonan ko.

Natawa na lang ako nang marinig ko ang malakas na sigaw ng aking best friend.

Suot ko ang kulay pula na swimsuit habang naglalakad ako sa gilid ng swimming pool. Sinadya kong
ilugay ang lagpas balikat na buhok ko at hinayaan ko itong lumilipad sa hangin. Dahan-dahan akong
lumapit sa kinaroroonan ni Rhodri at nagkunwari ako na hindi ko siya napansin.

Sa buong buhay ko ay never pa akong nakaranas na magkaroon ng crush. First crush ko ang daddy ng
aking best friend, kaya para sa akin ay normal lang itong mga pagpapapansin na ginawa ko kay Rhodri.

Aksidenteng nagtama muli ang aming paningin at napansin ko ang kaniyang lalagukan habang ito ay
gumagalaw.

“Napalunok yata siya nang makita ang kaseksihan ko!” Bigla akong napaubo dahil sa aking naiisip.

“Hey, Domenique! Ayos ka lang?”

Nagmamadali siyang lumapit sa akin saka tinatapik ang likod ko. Bawat pagtapik niya sa likod ko ay
nararamdaman ko ang mga kuryenteng dumadaloy sa aking katawan. Gusto kong hawakan ang mga
kamay niya at itapat sa aking dibdib.

“Nasaan si Enzo? Bakit ka naliligong mag-isa?”

Hindi ko namalayan na kinakausap niya na pala ako. Dahil sa kahibangan ng isip ko ay hindi ko na narinig
ang mga sinasabi niya.

Chapter 6👄

6: ~RHODRI POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

GUSTO kong halikan ang labi niya kanina habang tinatanggal ko ang bubble gum na dumikit sa labi niya.
Ngunit kailangan kong pigilan ang aking sarili dahil iyon tama.

Alam kong magkakaroon na ako ng apo dahil nagsasama na ang anak ko at ang fiancee niya. Kapag
nagkataon, nakahihiya iyon sa mga magiging apo ko.

Kinabukasan, nagising ako dahil sa sinag ng araw na tumama sa balat ko. Nakasanayan ko nang buksan
ang bintana ng aking kuwarto, kaya malayang nakapapasok ang sikat ng araw sa aking kuwarto. At dahil
wala naman akong pasok, sa halip na maligo sa banyo ay napagdesisyonan ko na sa swimming pool na
lang ako maliligo.

Suot ang sunglass ko habang nakaupo sa lounge chair sa gilid ng swimming pool, napatingin ako kay
Dom habang papalapit sa kinaroroonan ko. Nakasuot siya ng pulang swimsuit na bumagay naman sa
kaniyang balingkinitang katawan.

"Wow!" Mas lalo akong namangha sa kagandahan niya nang makita ko ang maliit niyang mukha na
natatakpan ng buhok niya habang nililipad ito ng hangin.

"Ang suwerte ng anak ko sa iyo, Dom!" tanging nasambit ko habang palihim na nakatitig sa kaniya.

Napalunok ako habang iniisip ang kahibangan ng aking isipan. Mayamaya, bigla akong napatayo nang
marinig ko ang biglaang pag-ubo ni Dom.

Nang makalapit na ako sa kaniya, sa pangalawang pagkakataon ay muling nagtama ang aming mga mata.
Ang mga mata niya na aking iniiwasan noong una pa lang kaming nagkita.
Muli akong nakaramdam ng kaba habang ang mga kamay ko ay nakadikit sa kaniyang likod habang
tinatapik ko ito.

“Salamat po, Daddy.”

Para akong dinuduyan sa tuwa nang marinig ko ang pagtawag niya ng ‘Daddy’ sa akin. Hindi ko alam
kung bakit hindi ako nagagalit nang marinig ko iyon.

Ang boses niya ay parang anghel na bumubulong sa akin dahilan para unti-unti na maibsan ang lungkot
na matagal nang bumabagabag sa aking damdamin.

"Sana, naging akin ka na lang, Domenique." Bigla kong ibinaling ang aking tingin sa swimming pool nang
maisip ko ang katagang iyon.

“Sige na, Dom. Maligo ka na.” Tumango siya saka bumaba sa swimming pool.

Napahawak ako sa dibdib ko nang maisip ko ulit ang sinabi ng isip ko kanina kay Dom. Sa pagkakataong
ito, sigurado akong hindi lang isip ko ang nagsasaad nito, kung ‘di ang puso ko.

Babalik na sana ako sa loob ng mansyon nang mapansin ko si Dom habang lumulutang sa tubig. Dahil sa
sobrang pag-aalala ko, bigla akong tumalon sa swimming pool saka lumapit kay Dom.

“Dom!” biglang kong sigaw habang nakahawak sa baywang niya.

“Dad? Bakit po?” Pansin ko ang pag-alala sa kaniyang mukha.

“I’m sorry, akala ko kasi nalunod ka na.”

Tumawa siya ng malakas habang nakatingin sa akin. “Sorry din po, Dad! Mag-ama nga kayo ni Enzo.
Ganiyan din ang reaction ni Enzo noong unang beses naming mag- swimming. Akala niya nalulunod na
ako. Pero ganito talaga ako kapag nagsu-swimming. Sorry po kung hindi ko sinabi sa ‘yo kani--”
Hindi ko na siya pinatapos sa pagsasalita. Habang pinagmamasdan ko ang maamo niyang mukha ay hindi
ko na napigilan ang aking emosyon. Bigla kong hinalikan ang labi niya habang nakapulupot pa ang mga
kamay ko sa maliit niyang baywang.

Naka panty at bra lang siya, habang ako naman ay naka swimming trunk. Kaya ramdam na ramdam ng
katawan ko ang malulusog niyang dibdib na dumidikit din sa aking dibdib.

Napahigpit ang yakap ko sa baywang niya nang maramdaman ko rin ang mga kamay niya na dumikit na
sa dibdib ko. Ang malamig ng tubig mula sa swimming pool ay hindi ko na alintana dahil sa init na nasa
loob ng aking katawan.

Ang malikot kong kamay ay dahan-dahan na gumagalaw pababa sa kaniyang puson. Papasok na sana
ang daliri ko sa ilalim ng panty niya, ngunit napatigil ako sa ginagawa ko dahil naramdaman ko ang
pagtigas ng ibabang parte ng katawan ko na kanina ko pa pilit na pinipigilan.

“I’m sorry, Dom. Mauna na ako sa iyo.”

Nagmadali akong umakyat sa swimming pool at saka nagmamadaling pumasok sa mansyon.

Pagdating ko sa kuwarto ko dumiretso agad ako sa banyo. Habang iniisip ko ang nangyari sa amin kanina
ni Dom, bigla akong napahugot sa aking kargada. Saka ko inilabas ang init ng aking katawan na kanina ko
pa pinipigilan.

"Ahhh!" Pagpipigil ko.

Alas onse nang umaga ay bumaba na ako sa kusina para ihanda ang aking tanghalian. Ngunit pagdating
ko sa kusina, nagulat ako nang makita ko si Dom habang nagluluto.

“Dom? Bakit ka nandito? Wala ba kayong pasok ni Enzo ngayon?” nagtatakang tanong ko.

“Wala po, Dad.” Pansin ko ang pagkabalisa niya kaya nilapitan ko na siya.
“I’m sorry nga pala sa nangyari kanina, Dom. Hindi ko sinasadya.” Tumango siya saka ngumiti na
ikinatuwa ko naman.

“Hi, Dad! Nandito ka pala! Wala ka bang pasok ngayon?” Napalingon ako nang marinig ko ang boses ng
aking anak.

“Yes, son! Free day ko ngayon. Siya nga pala, baka hindi ako makauwi ng isang linggo sa mansyon.
Magkakaroon kasi ng field trip, kasama ang lahat ng ating mga empleyado.”

“Good for you, Dad! Para ma- relax naman po ang katawan ninyo.”

“Sweety! Tapos na ba ang niluluto mo?”

Bigla na naman akong nalungkot nang makita kong niyayakap patalikod si Dom ng aking anak.

“Hoy, Rhodri! Mahiya ka naman, sarili mong anak, pinagseselosan mo!” sigaw ng isip ko.

“Alam mo ba, Dad? Masarap magluto itong si Dom. Manang-mana sa mga magulang niya.” Ramdam na
ramdam ko ang sobrang saya ni Enzo kasama si Dom.

“Oh, really? Mabuti naman at nakilala mo na pala ang mga magulang ni Dom. Masaya ako para sa iyo,
anak. Lalo na at tulad ni Dom ang napili mo.” Napangiti ako pero sa loob ng dibdib ko ay may kung
anong bagay na tumutusok dito.

“Food is ready!”

Mula sa kinatatayuan ko, lihim akong napangiti nang makita ko ang masiglang mukha ni Dom. Ang ganda
niyang pagmasdan dahil sa suot niyang apron na kulay rosas.

“Wow! Totoo nga ang sinabi mo, Son. Ang sarap ngang magluto ng fiancee mo!”
“Thanks, Dad!”

“Sht! Bakit ang sarap sa tainga ‘pag tinatawag mo akong ‘Dad’, Dom!” wika ko sa sarili.

Sa harapan ko umupo si Dom, kaya kitang-kita ng mga mata ko ang kurbadang dibdib niya dahil sa
cleavage shirt cut na suot niya, dahilan upang maubo ako.

“Ayos lang po kayo, Dad? Pakikuha ng tubig, Enzo!”

Bawat haplos ni Dom sa likod ko, kasabay nito ay ang pag-init na naman ng katawan ko. Lalo na't
nakatutok din ang dibdib niya sa harapan ko. Bigla akong napatayo dahil sa kaba.

“Dad? Saan po kayo pupunta?” tanong ni Dom sa akin.

“Aakyat lang ako sandali, kukunin ko lang ang gamot ko.” Pagdadahilan ko sa kaniya.

Nagsimulang tumulo ang mga pawis ko pagpasok ko sa kuwarto ko. Naghintay ako ng thirty minutes
bago bababa sa kusina. Kaya nagpasya akong humiga muna.

Ilang sandali pa ay may kumatok sa pinto ko. At pagbukas ko, parang lumundag ang dibdib ko sa tuwa
nang makita ko ang mukha ni Dom.

“Dinalhan na kita ng pagkain, Dad. Para hindi kana bumaba.”

Ngumiti ako. “Thank you, Dom. Pasok ka.”

“Kainin mo na agad iyan, Dad, habang mainit pa. Kumusta na po ang pakiramdam mo?”

Sa halip na sagutin ko ang mga tanong niya ay nilapitan ko siya at agad kong hinawakan ang batok niya
saka siya hinalikan sa labi.
Lagi kong tinatanong sa sarili ko kung mahal ba ni Dom ang anak ko. Dahil sa tuwing hinahalikan ko ang
labi niya, ni minsan ma’y hindi ko narinig na nagreklamo siya sa mga ginagawa ko sa kaniya. Bagkus ay
hinahayaan niya lang ako.

“Dom? Mahal mo ba ang anak ko?” biglang sambit ko. Ngunit hindi niya ako sinagot. Tahimik lang siyang
lumabas ng aking kuwarto.

Napahawak ako sa aking ulo dahil sa ginawa ko. “Ahh! Sht! Bakit ko sinabi sa kaniya iyon?!”

Pero paano kung sinagot niya ang tanong ko? Paano kung sasabihin niya na trip lang niya na sakyan ang
mga ginagawa ko sa kaniya?! Mas lalong hindi iyon kakayanin ng puso ko kung sakaling iyon ang sagot
niya sa tanong ko!

Hindi pa kaya ng puso ko na masaktan ulit. Maraming taon kong nilalabanan ang kalungkutan, simula
nang mamatay ang aking asawa. Kaya sa pagkakataong ito ay susundin ko na lang muna ang sinisigaw ng
puso ko.

7: ~DOMENIQUE POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

GUSTO kong sumigaw sa tuwa habang pababa ako sa hagdan ng swimming pool. Upang hindi ako
mapasigaw, nilublob ko ang mukha ko sa tubig at saka hinayaan na lumitaw ang katawan ko sa ibabaw
ng tubig.

Ngunit habang ginagawa ko iyon, naramdaman kong may mga kamay na humawak sa baywang ko, kaya
dali-dali ko nang inangat ang mukha ko.

Nagulat ako nang makita ko ang mukha ni Rhodri. Ngunit bigla rin akong natawa nang marinig ko ang
sinabi niya. Hindi ko inaasahan na mag-aalala rin siya dahil matagal kong nilublob ang mukha ko sa tubig.
Biglang nanlaki ang mga mata ko nang maramdaman ko ulit ang matamis niyang halik. Gusto ko siyang
yakapin ng mahigpit at sundan ng labi ko ang ginagawa niya. Subali’t kailangan kong pigilan ang sarili ko
dahil kapag ginawa ko iyon, baka iisipin niya na nagpapanggap lang kami ni Enzo.

Pero habang tumatagal, may naramdaman akong mainit na parte ng katawan ko. Kahit nga ang lamig ng
tubig sa swimming pool ay hindi ko na napansin. Lalo na nang maramdaman ko ang kamay niya sa puson
ko, hindi ko na namalayan na hinahaplos ko na rin pala ang malapad niyang dibdib.

Ramdam na ramdam ko ang matigas niyang dibdib habang magkadikit ang aming mga katawan. “Gusto
kita, Rhodri!” sigaw ng isip ko habang magkadikit pa rin ang aming mga labi.

Habang nakapikit ako ay naramdaman kong lumalayo ang labi niya sa labi ko. Nang imulat ko ang aking
mga mata, pakiramdam ko ay namumula ang aking pisngi dahil sa hiya.

Nagmamadali siyang umahon sa swimming pool, saka pumasok na sa mansion.

“Anong nangyayari sa kaniya? Narinig niya ba ang sinabi ko na gusto ko siya? Pero parang imposible
naman yata, alam kong ibinulong ko lang ‘yon sa sarili ko."

Dahil sa sarap ng tubig ng swimming pool, tatlong oras din akong nag-swimming. Matapos kong
nagbanlaw ay agad na rin akong nagbihis.

Mag-a-alas onse na kaya kailangan ko nang magluto ng tanghalian namin. Pero bago ako lumabas ng
kuwarto ay nagpalit muna ako ng damit. Kaya naisipan kong isuot ang cleavage cut shirt na binigay sa
akin ni Enzo noon.

“Aba! Isang malaking himala, Domenique! ” Bully sa akin ni Enzo paglabas ko ng kuwarto.

"Bakit? May problema ba?" Nagkukunwari akong hindi ko alam kung ano ang tinutukoy niya.

Tumawa siya saka nagsalita. “Pero in fairness, Dom, ha? Bagay naman pala sa iyo ang damit na iyan.
Bakit hindi mo isuot iyan kapag lalabas tayo? Hmm? Bakit dito mo sa bahay sinusuot iyan? Eh, wala
namang papansin sa iyo rito ‘no!” Pagtataray niya sa akin.
Napaubo ako dahil sa sinabi niya. “Ewan ko sa iyo!” Hindi ko na siya pinansin, agad na akong nagtungo
sa kusina para magluto.

“Wow! Ang ganda naman nitong apron. Paborito ko pang kulay!” Napamangha ako sa kulay rosas na
apron, kaya agad ko itong isinuot.

Habang tinitikman ko ang niluto kong ulam, napalingon ako nang marinig ko ang boses ni Rhodri. Hindi
ako makatingin ng diretso sa kaniya dahil sa nangyari sa amin kanina sa pool.

Pagkatapos kong magluto ay inihanda ko na ang mesa. Bago ako umupo, tinanggal ko muna ang suot
kong apron. Upang hindi masayang ang damit na sinuot ko, sa harap na ako ni Rhodri umupo. Inayos
kung mabuti ang aking damit, para mas mapansin niya pa ang cleavage ko.

Bawat subo ni Rhodri, pansin ko ang pagkabalisa niya. Hindi siya makatingin sa akin ng diretso. “Naiilang
ba siya sa akin dahil sa nangyari sa amin kanina?” ani ko sa sarili.

Napatayo ako nang marinig ko ang biglaang pag-ubo niya. Hinahaplos ko ang likod niya para pakalmahin
ang ubo niya.

“Ayos lang po kayo, Dad?” tanong ko sa kaniya. Ngunit hindi niya ako sinagot, tumayo siya saka umakyat
papunta sa kuwarto niya.

"Nasaan si Dad, Dom?" wika ni Enzo habang bitbit ang tubig ng daddy niya.

“Kukunin lang daw niya ang gamot niya sa itaas, mamaya na lang daw siya kakain,” tugon ko kay Enzo.

Pagbalik ko sa upuan ko, tinanong ko si Enzo. “May sakit ba ang daddy mo, Enzo?” nagtatakang wika ko.

“Wala naman siguro. Bakit?”

Napailing ako sa sagot ng kaibigan ko. “Grabe ka, Enzo. Wala ka man lang pakialam sa kalusugan ng
daddy mo?”

Napatigil si Enzo sa pagsubo, nang marinig niya ang sinabi ko. “Wala nga siyang pakialam sa akin na anak
niya ako, Dom, eh! Ni hindi niya nga ako kinakausap. Napapansin mo naman iyon siguro ‘di ba?”

Tumayo ako, saka lumapit sa kaibigan ko. "Sorry." Niyakap ko siya.

“Minsan nga lang siyang umuuwi rito, eh! Kung hindi ko kayo nakilala nila Nanay at Tatay, siguro matagal
na akong tumalon sa building ng San Rio,” hagulgol na sambit niya.

“Ano ka ba! Ayan ka na naman, eh! Sorry na nga, ‘di ba? I love you, Enzo.” Napaiyak na rin ako dahil ka-
drama-han ng kaibigan ko.

Nang bumalik na sa kuwarto si Enzo, naiwan akong mag-isa sa kusina. Iniisip ko kung paano pagbatiin
ang mag-amang ito.

Minsan nang naikuwento sa akin ni Enzo na hindi sila close ng daddy niya. Kaya nga hindi alam ni Rhodri
na hindi tunay na lalaki ang nag-iisang anak niya.

Kaya ganoon na lang kamahal ni Enzo ang mga magulang ko nang makilala niya ang mga ito. Dahil ang
pagmamahal na ipinaramdam ng aking mga magulang kay Enzo, ni minsan ma’y hindi niya
nararamdaman sa piling ng kaniyang daddy.

Pagkatapos kong magligpit ng mga pinagkainan namin, naisipan kong dalhan ng pagkain si Rhodri sa
kaniyang kuwarto.

Laking gulat ko nang makita ko ang kabuuan ng kuwarto niya. Kapansin-pansin ang malawak nitong
espasyo dahil sa puting kulay ng buong kuwarto. Maging ang mga kurtina, bed sheet, kumot at unan
halos lahat ay kulay puti.

May sarili rin siyang living area sa loob ng kuwarto niya. Maging ang telebisyon nito ay nasa 85 pulgada
ang sukat.
“Wow! Ang ganda ng kuwarto niya. Akala ko kuwarto ko lang ang malaki, may mas malaki pa pala sa
kuwartong iyon!” sabi ko sa sarili ko.

Nilapag ko agad ang pagkain niya sa center table. Pagtayo ko ay tinanong ko siya kung kumusta na ang
pakiramdam niya. Pero hindi niya ako sinagot. Bigla niya akong hinila palapit sa kaniya saka ako hinalikan
sa labi.

Mapusok ang mga halik ni Rhodri, hindi tulad kanina noong nasa swimming pool pa kami. Ipinasok niya
ang dila niya sa loob ng bibig ko at mainit ko namang tinanggap iyon. Hinayaan ko na lang siya sa
ginagawa niya. Gusto ko siyang itulak, ngunit may ibang parte ng aking katawan na gusto ang kaniyang
mga ginagawa.

Unti-unti na ring gumagalaw ang aking dila at marahan kong ipinasok ito sa kaniyang bibig. Wala akong
alam sa mga ganito, basta sinunod ko na lang kung ano ang idinidikta ng puso ko.

Napatigil ako sa ginagawa ko ng bigla kong naisip ‘yong sinabi niya kanina sa kusina. Bigla akong
nalungkot nang sabihin niyang magpi-field trip siya kasama ang mga empleyado niya. Gusto ko siyang
pigilan, pero alam kong hindi ko magagawa iyon at wala ako sa posisyon na diktahan ang mga gusto
niya.

Nabigla ako nang magsalita siya. Hindi ako makapaniwala sa tanong niya dahil sa totoo lang ay hindi ko
iyon inaasahan mula sa kaniya. Hindi ko alam ang isasagot ko, kaya nagmamadali na akong lumabas sa
kaniyang kuwarto.

Ibinagsak ko ang katawan ko sa kama habang iniisip ang tanong sa akin ni Rhodri. Buti na lang at
napigilan ko pa ang aking sarili. Dahil kung hindi, baka sinabi ko na sa kaniya na siya ang mahal ko at
hindi ang anak niya!

Hindi ko alam kung paano magmahal, pero isa lang ang sigurado ko at iyon ay ang gusto kong makasama
si Rhodri sa bawat araw at gusto kong punan ang malungkot niyang buhay.

Ang pagpapahalagang nararamdaman ko para kay Rhodri ay higit pa sa nararamdaman ko sa

pagkakaibigan namin ni Enzo. Iniisip ko pa lang na magbabakasyon si Rhodri ng isang linggo ay
nalulungkot na ako. Paano pa kaya kung hindi na niya ako papansinin. Hindi ko kakayanin iyon. Sigurado
ako, hindi kakayanin ng aking puso!

Habang iniisip ko iyon, hindi ko namalayan na tumutulo na pala ang mga luha ko.

“Dom? Puwede ba akong pumasok?” Lihim kong pinunasan ang aking mga luha nang marinig ko ang
boses ni Enzo.

Tumango ako saka umupo sa gilid ng kama. Pinilit kong ngumiti nang tumabi sa akin si Enzo.

“Sorry nga pala sa mga sinabi ko kanina, ha?” wika ni Enzo habang minamasahe ang aking mga daliri.

Hindi ko na napigilan ang emosyon ko, bigla akong napaluha at niyakap si Enzo. Kahit papaano ay
nabawasan ang aking kalungkutan nang umiyak ako sa balikat ng aking kaibigan.

“I’m sorry na, oh. Hindi ko naman sinasadya iyon, eh!” Natawa na lang ako nang marinig ko ang sinabi ni
Enzo. Hindi niya alam na hindi siya ang dahilan ng pag-iyak ko.

“I love you, Domenique.” Pansin ko na rin ang nangingilid na mga luha ng aking best friend.

Pinunasan ko mga luha niya gamit ang aking mga kamay. “I love you too, Enzo.”

“Walang iwanan, ha?” hikbing wika niya.

Tumango ako. “Promise!”

“Promise mo ‘yan, ha?!” Pagtataray niya, tapos sabay na kaming tumawa.

8: ~DOMENIQUE POV~ SSPG ALERT! - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

ISANG buwan na mula nang lumipat ako sa mansyon ng kaibigan ko. At sa isang buwan ng pamamalagi
ko sa mansyon ay halos mababaliw ako sa kakaisip kay Rhodri. Ang pangamba ko na baka hindi ko na
makikita si Rhodri ay nagkatotoo nga.

Mula nang mag-field trip siya kasama ang kaniyang mga empleyado ay hindi pa siya bumalik sa
mansyon. At iyon ang ipinagtataka ko.

“Grrr! Bakit hindi ka maalis sa isipan ko, Rhod! Nakakainis ka!” wika ko sa sarili ko habang nakaupo sa
study table ng school.

Habang pinagpatuloy ko ang pag-aaral ng Thesis namin, mula sa likuran ko ay narinig kong
nagtsitsismisan ang ibang estudyante.

“Alam niyo ba? Narinig ko kanina sa ibang estudyante, sinupalpal daw ang grupo ni Mr. Echeverria sa
bagong panel member ng Thesis defense natin. Buti na lang matalino si Echeverria, kung hindi, mabibigo
lahat ng grupo nila!”

“Matalino talaga si Enzo, lalo na ang girlfriend niyang si Ponteras. Bagay na bagay nga silang dalawa, eh.
Guwapo’t maganda na nga, ang tatalino pa!”

“Nako, sinabi mo pa! Tayo kaya? Natatakot ako na baka bumaba ang grade natin dito sa thesis dahil lang
sa bagong panel member na ‘yan!”

Lihim akong natawa nang marinig ko ang pinag-uusapan nila. Hindi rin alam ng buong unibersidad na
bakla si Enzo, kaya hanggang ngayon girlfriend/boyfriend pa rin ang tingin nila sa amin ng kaibigan ko.

“Teka! Sino kaya ang tinutukoy nila na bagong panel member ng thesis defense namin? Grabe naman
siya! Kung makabagsak ng estudyante ‘kala mo hindi nakaranas na gumawa ng thesis!” Bigla akong
nakaramdam ng galit sa taong tinutukoy ng mga estudyante.
Mayamaya ay tumunog na ang bell ng principal's office, hudyat na ang grupo ko na ang susunod na
maglalahad ng thesis defense presentation sa mga panel member.

Nang magsimula na akong magpresenta, laking gulat ko nang biglang sumulpot si Rhodri mula sa pintuan
ng principal’s office. Doon ko lang napagtanto na ang abbreviation na Dir. R.E (Director Rhodri
Echeverria) sa isang bakanteng mesa ay sa kaniya pala. Nabanggit pala sa akin ni Enzo noon, na isa sa
mga Board of Director ang daddy niya sa San Rio de University. Kaya hindi malayong maging panel
member din siya sa mga ganitong defense.

“Miss Ponteras? Excuse me, Miss Ponteras! Hindi ka pa ba ready para sa presentation mo?”

Bumalik ang diwa ko nang marinig ko ang pagtaas ng boses ni Rhodri. Totoo nga ang narinig ko mula sa
mga estudyante kanina, nakatatakot nga ang boses niya.

Nanibago ako nang marinig ko ang malakas niyang boses. Ngayon ay naiintindihan ko na kung bakit
takot si Enzo sa daddy niya. Maging ang kaniyang mukha ay napakaseryoso na bumagay rin naman sa
kaniyang makisig na katawan.

Magsisimula na sana akong mag-present nang biglang may pumasok na babae, maganda rin siya at nasa
edad trenta. Lumapit ang babae kay Rhodri at binigyan niya ito ng tubig. Tinanggap naman iyon ni
Rhodri at saka ngumiti sa babae. Hindi ko alam kung bakit parang may tumusok sa dibdib ko nang makita
kong ngumiti siya sa babae.

Napahawak ako bigla sa dibdib ko nang maramdaman ko ang pagkirot nito. Sa halip na pansinin ko si
Rhodri, itinuon ko na lang ang buong atensiyon ko sa aking presentasyon. Sa mga sandaling ito ay iniisip
ko na lang na hindi ko kilala si Rhodri. Iniisip ko na lang na isa siya sa mga terror kong professor!

Lumabas ang buong grupo namin sa principal’s office na may masasayang ngiti.

“Salamat, Dom. Kung hindi dahil sa iyo, malamang bagsak na kami ngayon.”

“Oo nga, Dom. Buti na lang at ikaw ang naging leader ng grupo namin. Totoo nga pa lang nakatatakot
ang taong iyon!”
“Paano na lang kaya kung nagtuturo ‘yon dito sa university, nako!”

Ramdam ko ang saya sa mga mukha nila sa tuwing nagpapasalamat sila sa akin. Pero mas naramdaman
ko ang takot nila kay Rhodri dahil sa sobrang pagka-strict nito.

Hindi ko na hinintay si Enzo, sa sobrang pagod ng aking katawan ay nauna na akong umuwi sa mansiyon.
Kaya nag-taxi na lang ako.

Pagdating ko sa mansion ay dumiretso agad ako sa sala. Binagsak ko ang katawan ko sa sofa hanggang sa
makatulog na ako.

Bigla akong nagising nang tumunog ang aking cellphone. Nang tingnan ko ay pangalan ni Enzo ang
nakarehistro.

“Enzo naman, eh! Alam mo namang natutulog pa ako!” pagdadabog ko habang kinukusot ko ang aking
buhok.

"Teka! Bakit ka pa tumatawag? Bakit hindi ka na lang lumapit sa akin, ha?!" pagrereklamo ko habang
nakapikit pa rin.

“Anong pinagsasabi mo, Dom? Nananaginip ka pa yata, eh! Hindi ako umuwi kagabi! Nandito ako sa Isla
Palau ngayon, makikipagkita ako sa foreigner kong boyfriend.”

“Ano?!”

“Hoy, Domenique! Gumising ka nga. Sira ba ang alarm clock mo riyan? Mag-a-alas singko na nang
umaga, hoy!”

“Enzo, naman, eh! Anong ginagawa mo? Paano kung malaman ng daddy mo na wala ka rito sa
mansion?”
“Huwag kang mag-alala. Hindi niya malalaman. At saka, palagi namang wala iyon sa mansion, eh! Basta
ito lang ang tatandaan mo, pagkatapos mong ihanda ang mga pagkain niya, tawagan mo lang siya sa
intercom. At kapag narinig mo na ang yabag niya sa hagdan, dumiretso ka na sa kuwarto mo para hindi
ka na niya tanungin tungkol sa akin. Gets? Bye--”

“Ano na ang gagawin ko! Pahamak ka talaga, Enzo!” bulyaw ko habang kausap ko ang aking cellphone.

Nang tatayo na sana ako, nagtataka ako kung bakit nasa kama na ako. “Bakit ako nandito? Sa sala ako
dumiretso kahapon, ah! Nananaginip lang siguro ako.” Matamlay akong tumayo saka nagpalit na ako ng
damit.

Nakasanayan ko nang magsuot ng spaghetti shirt at mini skirt sa tuwing mag-isa lang ako sa mansyon.
Lalo na ang hindi pagsusuot ng bra. Mas komportable akong gumawa ng mga gawaing bahay kapag wala
akong suot na bra, kaya hindi ko na ito isinuot.

Simula nang hindi umuwi si Rhodri sa mansyon ay nakaugalian ko na ang paglilinis ng kuwarto niya.
Katulad nga ng sinabi ni Enzo na ayaw ng daddy niya sa alikabok, kaya isinama ko na sa routine ko ang
paglilinis ng buong kuwarto ni Rhodri.

Ngunit sa hindi inaasahang pangyayari, habang pinupunasan ko ng tuwalya ang center table ng kuwarto
ni Rhodri, laking gulat ko nang makita siyang lumabas mula sa shower room. Ngunit mas ikinagulat ko
nang makita ko ang kahubaran niya.

Napalunok ako habang pinagmamasdan ang matitikas niyang katawan lalo na nang masilayan ko ang
mahaba at naninigas niyang ugat.

“I’m sorry, Rhod--Dad!” Nauutal kong sambit habang nakatitig pa sa kaniya.

Halos mabigkas ko ang pangalan niya dahil sa kalituhan ng isip ko. Lalong bumilis ang kabog ng dibdib ko
nang mapansin kong papalapit siya sa akin.

“I’m sorry. Hindi ko alam na ikaw pala ang naglilinis ng kuwarto ko sa tuwing aalis ako ng mansion. At
pasensiya kana, nakasanayan ko na kasi na hindi magdadala ng towel sa loob ng banyo sa tuwing
maliligo ako.”
Napaawang ang labi ko nang magsalita siya malapit sa akin. Wala akong ideya kung bakit lumapit siya sa
akin.

“Hindi kaya, napapansin na rin niya ang pang-aakit ko sa kaniya? Dom! Ano itong kaguluhan ang pinasok
mo!” Napalunok ako habang iniisip ko iyon.

Hindi ko akalain na hahantong sa ganito. Ang gusto ko lang naman ay mapansin niya ako. Ang mga ngiti
niya sa akin ay sapat na para maging masaya ako. Pero ang makita siya sa ganitong sitwasyon? Hindi ko
ito kakayanin!

“Magkunwari kang himatayin, Domenique! Bilis!” sigaw ng isip ko.

Itutulak ko sana siya, ngunit namanhid ang aking mga kamay nang mahawakan ko ang malapad at
matigas niyang dibdib. Napatitig ako sa mga mata niya at ganoon din siya sa akin. Ang mabigat kong
pakiramdam ay biglang gumaan nang hawakan niya ang aking labi.

“Alam mo bang napahanga mo ako sa kagalingan mo kahapon? Hmm? Isang katulad mo ang hinahanap
ko sa aking kumpanya, Domenique. Sa lahat ng thesis defense presentation na nasaksihan ko kahapon,
ikaw ang napili kong maging ambassador sa kumpanya ko.”

Gusto kong magsalita, pero walang boses na lumalabas sa bibig ko. Nagsimulang uminit ang buong
katawan ko ng magdikit ang aming mga katawan. Dahil sa manipis kong damit at walang suot na bra,
naramdaman ko ang kiliti ng dibdib ko habang dumidikit ito sa matigas niyang dibdib. Hinatak niya ako
ng mahigpit saka niya ako hinalikan sa labi.

Sa wari ko ay lumilipad ako sa kawanangan nang maglapat ang aming mga labi. Amoy na amoy ko ang
mabangong hininga niya nang pumasok sa ilong ko ang mainit niyang hininga.

Napahawak ako sa kaniyang batok nang maramdaman ko ang paghaplos niya sa aking mga hita. Hindi ko
namalayan na hinubad na pala ni Rhodri ang mga damit ko. Sa liit kong babae ay madali niya akong
kinarga at inihiga sa kama niya.
Umusbong ang pag-init ng aking pakiramdam nang maglapat ang mga hubad naming mga katawan.
Napaigtad ako nang maramdaman ko ang mainit niyang labi habang nilalaro ng dila niya ang dulo ng
mga korona ng aking dibdib hanggang sa pababa ito ng pababa.

“Ugh!” biglang nasambit ko.

Napasinghap ako habang kinikiliti ng dila niya ang bawat gilid ng aking talaba. Kakaiba ang sarap na aking
nararamdaman. Wala ni katiting sa sarap ng paborito kong sorbetes.

“Daddy! Ahh!” Pagpipigil ko.

Gusto kong sumigaw ng malakas dahil sa sarap na aking nararamdaman, ngunit kailangan kong pigilan
iyon.

“Huwag kang mahiyang sumigaw, Dom. Walang makaririnig sa iyo.” Bulong niya sa akin saka hinalikan
ang aking labi.

Bigla akong nakaramdam ng hiya nang marinig ko ang sinabi niya. Hindi ko akalain na malalaman niya
ang nasa isip ko. Ilang sandali pa ay bumalik na siya sa ibaba ko.

Mas lalo kong naramdaman ang kakaibang sarap nang ipasok niya ang dila niya sa loob ng aking
kailaliman. Pilit kong inaangat ang mukha niya ngunit nagpupumiglas siya.

Ilang sandali lang ay pansin ko na ang pag-angat ng mukha niya. “Tapos na ba tayo, dad?” Bigla kong
tanong sa kaniya nang makita ko siyang dahan-dahan na tumayo.

Umiling siya at tumawa na ikinagulat ko naman. “Bakit ka tumawa, Dad?” nauutal kong bigkas.

“Hindi pa tayo tapos, of course!” Bulong niya sa akin.

Hinila niya ako papunta sa dulo ng kama at dahan-dahan na ibinuka ang aking mga hita.
Doon na nagsimula ang pangamba ko nang ibinuka niya ang mga hita ko. Gusto kong iwasan ang
ginagawa niya, pero pinipigilan pa rin ako ng isip ko dahilan para hindi ko maigalaw ang katawan ko.

“Aray! Ahhh!” Napasigaw ako nang maramdaman ko ang pagkirot ng aking kailaliman habang
sinusungkit ng isang matigas na bagay. Hindi ko inaakala na ganoon kasakit ang maramdaman ko dahilan
ng pagtulo ng aking mga luha.

Mabilis niyang hinugot ang malaking ugat niya sa kailaliman ko. “Dom? Ano’ng ibig sabihin nito?"
Napansin ko ang pag-aalala sa mukha niya.

"Masakit, Dad--" umiiyak kong sabi sa kaniya.

Hinalikan niya ang labi ko saka pinunasan ang aking mga luha.

9: ~RHODRI POV~ SSPG ALERT! - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

KARARATING lang namin sa lugar na kung saan ginanap ang aming field trip, ngunit gusto ko nang
umuwi. Wala pang isang araw mula nang makita ko si Dom, ngunit nami-miss ko na agad siya.

Para akong baliw sa kaiisip sa kaniya. Hindi ko na lang namamalayan na ngumingiti na pala akong mag-
isa. Sa halip na mag-enjoy ay mas lalo lang akong nalungkot dahil hindi ko nasisilayan ang mukha ni
Dom.

Mayamaya ay nakatanggap ako ng mensahe mula sa presidente ng San Rio de University. Laking
pasasalamat ko dahil tinanggap nila ang imbitasyon ko na kumuha ng estudyante sa university para
maging ambassador sa kumpanya ko.

“Sir? Mukhang ang saya-saya mo, ah!”

Napalingon ako nang marinig ko ang boses ni Dinah. “Yes! Masaya ako dahil pumayag ang presidente ng
San Rio sa invitation ko.”

“Mabuti naman po kung ganoon, Sir. Pero naisip ko lang, kailangan pa ba nating gawin iyon? Bakit hindi
na lang si Sir Enzo ang kukunin nating ambasador sa kumpanya? Total matalino naman po ang anak mo.”

“Mas maganda pa rin kong hindi related sa akin ang kukunin ko, Dinah. Siya nga pala, ikaw na muna ang
bahala sa kumpanya. Mawawala ako ng three weeks dahil pupunta ako sa Mati Province.”

“’Di ba malayo ‘yon, Sir?”

“Kailangan kong pumunta doon. Titingnan ko kung maraming turista sa lugar na iyon. Doon magtatayo
ng beach resort ang ating bagong kliyente. Bilyon ang uutangin niya sa kumpanya natin, kaya kailangan
kong suriing mabuti ang lugar para hindi tayo malugi.”

Isang credit services ang aking kumpanya, kaya lahat ng mga umuutang sa akin ay sinusuri ko munang
mabuti bago ko ilabas ang tseke sa kanila. Ito ang kumpanyang itinayo namin ng aking yumaong asawa.
Mula nang itayo namin ito ay hindi pa kami nakaranas ng anumang pagkalugi.

Halos lahat ng malalaking gusali sa buong San Rio City, are funded by my company. And the San Rio de
University building is one of them.

Pagkatapos ng tatlong linggo ng pananatili ko sa probinsya ng Mati, kahit minsan ay hindi ako nag-enjoy.
Walang oras na hindi ko nami-miss si Dom. Ilang oras na lang at makikita ko na rin siya.

Subali’t sa pagkakataong ito ay pinaboran ako ng tadhana, hindi ko na hinintay ang oras para umuwi sa
mansyon dahil dito pa lang sa school ay nakita ko na si Dom.

Hindi ko kailangang ipakita sa kaniya na nami-miss ko siya, kaya kailangan kong magpanggap sa harapan
niya. Gusto ko siyang lapitan at ikulong sa aking mga bisig habang hinahalikan ang malambot niyang labi.

Namangha ako habang pinapanood ko ang thesis defense presentation niya. Gaya ng anak kong si Enzo
ay magaling din siya. Matagumpay niyang nalulutas ang mga problemang ibinabato ko sa kaniya.
Pagkatapos ng thesis defense presentation ng mga BS Entrepreneurship students, ang pinili kong maging
ambassador sa aking kumpanya ay si Dom.

Paglabas ko ng principal’s office, nadismaya akong hindi makita si Dom. Kaya umuwi na lang ako sa
mansion at doon ko na lang ipaalam sa kaniya ang resulta.

Pagpasok ko sa sala, nagulat ako nang makita si Dom na nakahiga sa sofa. Bigla na namang uminit ang
aking katawan nang makita ko siya sa ganoong posisyon.

Nakasuot pa siya ng uniporme, kaya kitang-kita ko ang panty niya dahil nakataas ang suot niyang palda.
Kahit ang butones ng blouse niya ay hindi nakasara.

Pumunta na lang ako sa kusina para uminom ng malamig na tubig para mawala ang init ng katawan ko.

Pagbalik ko sa sala ay binuhat ko siya papunta sa kuwarto nila ni Enzo. Dahan-dahan ko siyang ibinaba sa
kama na parang isang bata.

“I miss you so much, Dom. Hinding-hindi ako magsasawang pagmasdan ang mala-anghel mong mukha.”
Hindi ko namalayan na hinahalikan ko na pala siya sa labi niya.

Agad akong napatayo nang mapansin ko ang paggalaw ng kamay niya. Nung aalis na ako, napalunok ako
nang makita kong nakabuka ang hita niya, kaya nakita ko ulit ang panty niya. Dali-dali akong lumabas at
tumakbo paakyat sa kuwarto ko.

Hindi ako nakatulog ng maayos dahil sa pagkahumaling ko kay Dom. Kaya nagising ako ng alas singko ng
umaga. Upang mahimasmasan, maaga akong naligo.

Paglabas ko ng shower, nagulat ako nang makita ko si Dom. Hindi ko na pinansin ang hubad kong
katawan. Ramdam ko ang pagtigas ng aking ugat nang mapansin ko ang bakas ng mga korona sa
kaniyang dibdib. Wala siyang suot na bra at nakasuot lang siya ng manipis na puting spaghetti shirt.
Lumapit ako sa kaniya para takpan ng tuwalya ang dibdib niya, pero bigla niyang pinainit ang katawan ko
nang hawakan niya ang dibdib ko.

Hinila ko siya palapit sa akin saka hinaplos ng daliri ko ang labi niya, hanggang sa hindi ko na napigilan
ang aking sarili. Hinalikan ko na siya sa labi niya.

Mas lalong umiinit ang aking katawan nang maramdaman ko ang malulusog niyang dibdib na dumikit sa
aking dibdib.

Ang malikot kong kamay ay dahan-dahang pumasok sa kaniyang palda.

Hindi ko na pinansin ang sinasabi ng isip ko, hinayaan ko na lang ang dinidikta ng aking puso. Pagkatapos
kong hubarin ang damit niya ay marahan ko siyang binuhat at inihiga sa kama.

Mas lalong tumigas ang aking ugat nang makita ko ang kulay rosas niyang korona. Nagtataka ako kung
bakit ganoon na lang ka umbok ang tuktok ng kaniyang mga korona, lalo na ang malulusog niyang
dibdib. Pati ang mga ungol niya ay masarap sa tainga.

Dahan-dahan kong hinahalikan ang kaniyang tiyan, pababa nang pababa hanggang sa maabot ko ang
kaniyang maumbok na hiyas.

Itinaas ko ang binti niya at ipinatong sa balikat ko. Napatigil ako sa ginagawa ko nang makita ko ang
butas niya. Napakakitid nito na kahit ang hinliliit ko ay hirap nang makapasok dito. Maging ang gilid nito
ay namumula pa rin at walang bakas ng mga gasgas.

Bigla akong naawa sa anak ko, hindi ko akalain na maliit lang pala ang alaga ni Enzo. Maging ang butas
ng kaniyang fiancee ay hindi man lang tinablan ng kaniyang kargada.

“Ito ba ang dahilan, Dom, kaya hindi ka nagrereklamo sa mga ginagawa ko sa iyo? Hindi ka ba
nasisiyahan sa ginagawa ng anak ko sa iyo?”

Mga salitang gusto kong itanong sa kaniya sa mga sandaling ito. Pero hindi ko na lang iyon pinansin. Sa
halip, pinagpatuloy ko na lang ang aking ginagawa.
Dahan-dahan kong ipinasok ang daliri ko sa butas niya habang nilalaro ng dila ko ang perlas niya. Ngunit
papasok pa lang ang dulo ng daliri ko ay pinipigilan na niya ako. Kaya hinayaan ko na lang na paglaruan
ng dila ko ang perlas niya.

Pansin ko rin ng kakaibang aroma ng hiyas ni Dom. Nakababaliw ang bango nito habang patuloy na
nilalakbay ng dila ko ang bawat gilid ng kaniyang hiyas.

“Ahhh! Daddy! Ang sarap!”

Mas lalo akong nagaganahan sa aking ginagawa habang pinapakinggan ang matamis niyang boses
habang siya ay umuungol.

Pinaramdam ko sa kaniya ang kaligayahang hindi niya nararamdaman sa anak ko. Hinayaan kong
lakbayin ng dila ko ang bawat sulok ng kaniyang hiyas habang ang aking mga kamay ay abala sa
pagmamasahe sa magkabilang parte ng kaniyang dibdib.

"Ohh, Dadyy! Ahhh!" Ungol niya.

Dahan-dahan akong tumayo nang maramdaman kong humigpit ang hawak niya sa buhok ko.

Natawa ako nang marinig ko ang sinabi niya na ikinagulat ko naman. Pero hindi ko na pinansin iyon.

“Hindi pa tayo tapos, Dom. Handa ka na bang tikman ang alaga ko? Hmm? Basang-basa ka na, Honey,”
bulong ko sa kaniya habang minamasahe ng daliri ko ang perlas niya.

Agad ko siyang hinila sa gilid ng kama nang marinig ko ulit ang pag-ungol niya.

“Mukhang mapapalaban ako sa butas mo, Honey. You're soaking wet, but you're still tight! Ahhh!”

Bigla akong napaungol nang naipasok ko ang aking kargada. Nakababaliw ang sarap nito lalo na’t parang
sinasakal ang aking kargada dahil sa sobrang sikip ng butas niya.
"Uhmm! Ahhh!"

Para akong dinuduyan sa hangin habang nilalasap ang walang katapusang sarap. Subalit ang hindi ko
alam, sa bawat pag-ulos ko pala ay nasasaktan ko na si Dom.

“Aray!” Napatigil ako sa pagbayo nang marinig ko ang pagreklamo niya.

Dahan-dahan kong hinugot ang aking kargada sa loob ng butas niya. Laking gulat ko nang makita ang
dugo sa aking kama na sumabay sa aking kargada.

“Dom? Anong ibig sabihin nito?” takang tanong ko sa kaniya habang pinupunasan ang kaniyang mga
luha.

“Masakit, Daddy--” hikbing wika niya.

“I’m sorry, Dom. Pero hindi ko maintindihan, bakit--” nauutal kong sambit.

Hindi ko alam ang sasabihin ko dahil naguguluhan ako sa aking nasaksihan. Ang naiisip ko lang ay maliit
lang ang kargada ng anak ko. Pero mali pala ako! Ako pala ang unang lalaking nakakuha ng pagkababa3
ng fiancee ng anak ko.

Kapag malaman ito ng anak ko, alam kong hinding-hindi niya ako mapapatawad. At hindi lang iyon,
kamumuhian pa niya ako ng tuluyan. Isang malaking kahihiyan itong ginawa ko, sarili kong anak ang
inagawan ko ng nobya!

10: ~THIRD PPOV~ SPG! - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

“NASAKTAN ba kita, Dom?” nauutal na sambit ni Rhodri habang nakakulong sa mga bisig niya si
Domenique.
Tumango si Dom na tila’y nahihiya pa. Gusto niyang bumangon at lumabas ng kuwarto ni Rhodri, pero
hindi niya maalis sa isip niya kung nakuntento ba si Rhodri sa ginagawa nila kanina. Wala siyang
karanasan sa pakikipagtal!k, ngunit kahit papaano ay alam niya ang kahulugan ng salitang ‘satisfaction’
sa tuwing ginagawa ito ng babae at lalaki.

Isinuko na ni Dom kay Rhod ang kaniyang iniingatang puri, kaya wala ng dahilan para hindi niya ito ibigay
ng buo sa lalaking nagpatibok ng kaniyang puso.

Kusang hinalikan ni Dom ang labi ni Rhodri saka bumulong. "I'm ready, Dad--" nauutal niyang sabi.

Muling uminit ang katawan ni Rhod nang marinig niya ang sinabi ni Dom dahilan para muling tumayo
ang siyam na pulgadang ugat nito.

“Dom--sigurado ka ba?” nauutal niyang wika.

Hinalikan ni Rhod ang labi ni Dom saka muling naglakbay ang malilikot nitong mga kamay sa katawan ni
Dom.

Napaigtad si Dom nang maramdaman niya ang mainit na daliri ni Rhod habang minamasahe ang gilid ng
kaniyang perlas. Kusang pumasok ang kaniyang dila sa loob ng bibig ni Rhod habang iniinda niya ang init
ng kaniyang katawan.

"Uhhmm!" Halinghing ni Dom.

Muli niyang nilalaro ang magkabilang korona ng dibdib ni Dom gamit ang kaniyang dila na animo'y isang
batang kumain ng kendi habang ang kamay niya ay nasa perlas pa ng dalaga.

"You're soaking wet, Honey," bulong ni Rhodri. Napakagat labi naman si Dom nang marinig niya iyon.

Muling hinugot ni Rhod ang kaniyang kargada saka marahang ipinasok sa butas ni Dom. "I'll be gentle,
Honey. Promise," bulong ni Rhod. Tumango naman si Dom.
“Ehhh! Ughh!” Napatili si Dom nang maramdaman niyang muli ang pagkirot ng kaibuturan niya. Hindi
niya inaakala na magkasya sa butas niya ang isang bagay na may sukat na siyam na pulgada.

"Ahh! You're so tight, Honey! Uhmm!"

Walang tigil sa paghalinghing si Rhodri habang patuloy sa pag-ulos sa loob ni Dom. Pakiramdam niya ay
parang hinihigop ng masikip na butas ang kaniyang kargada. Mas ramdam niya ang walang katapusang
kaligayahan habang malayang binabayo ang kaloob-looban ng dalaga.

Marahan ngunit mapusok ang bawat paglabas-pasok ng ugat ni Rhod sa loob ng butas Dom. Hanggang
sa maramdaman na rin ng katawan ni Dom ang kakaibang sarap na dulot ng kargada ni Rhod.

“Ahhh! Masarap, Dad! Uhmm!”

Hindi na pinansin ni Dom ang mga salitang lumalabas mula sa bibig niya, basta ang alam lang niya ay
nasisiyahan siya sa bawat pagpasok at paglabas ng isang matigas na bagay sa kailaliman niya.

“I'm about to explode, Honey! Ahhh!” Dahan-dahan, hanggang sa binilisan niya ang pagbayo sa loob ng
butas ni Dom. Na ginusto naman ng dalaga.

“Yes, Daddy! Just keep going! Faster, please! Ahhhh!” nakababaliw na sambit ni Dom habang ang mga
kamay niya ay nakakapit sa headboard ng kama.

“Sht! I’m cummming, Honey! Ahhh!”

Malakas na palitan ng kanilang mga ungol habang nilalasap nilang dalawa ang rurok ng kaligayahan.
Napasubsob si Rhod sa dibdib ni Dom nang sumabog ang ugat nito sa loob ng dalaga. Napakapit naman
si Dom sa magkabilang balikat ni Rhodri nang maramdaman niya ang mainit na likido sa kaniyang
kaibuturan na nagdulot ng kasiyahan sa kaniyang katawan.
Humiga si Rhodri sa tabi ni Dom at muling ikinulong ang dalaga sa kaniyang mga bisig habang ang mukha
nito ay nakapatong sa malapad niyang dibdib.

Alas singko na ng hapon nang magising si Rhodri habang mahimbing pa rin ang tulog ni Dom. Mula sa
kaniyang dibdib ay dahan-dahan niyang inangat ang ulo ng dalaga saka inilipat sa unan.

“Ang ganda mong pagmasdan, Dom. Kahit saang anggulo kang tingnan, hindi ka nakasasawang tingnan.”
mahina niyang sabi saka dinampian ng halik ang noo ng dalaga.

Pumasok si Rhodri sa banyo upang maligo, napangiwi siya nang maramdaman niya ang paghapdi ng
kaniyang balikat. Nang tiningnan niya ito sa salamin, napangiti siya nang makita ang mga gasgas dahil sa
mga kuko ni Dom.

"Ang cute mo talaga, Domenique!" Napailing siya saka ipinagpatuloy ang pagligo.

Pagkatapos niyang nagbibis, bumalik siya kama upang takpan ng kumot ang hubad na katawan ni Dom.
Napalunok siya nang makita muli ang maumbok na hiyas ng dalaga.

"Bakit nababaliw ako sa tuwing nakikita kita, Dom?" Hinalikan niya ang noo ng hiyas nito saka tinakpan
ng kumot.

Nakangiting lumabas si Rhodri ng kuwarto niya. Pagbaba niya ay dumiretso siya sa kusina upang magluto
ng kanilang hapunan.

Umiling si Rhod at ngumiti habang nagluluto ng ulam. Hindi siya makapaniwala na ang isang tulad niya
ay muling magluluto ng pagkain. Dahil mula nang mamatay ang kan’yang asawa ay hindi na siya
nakapagluto.

Kinahiligan na ni Rhod ang magluto noon mula nang magkasakit ang mommy ni Enzo. Natigil lamang
iyon nang pumanaw ang kaniyang asawa. Kaya habang nagluluto ay bigla niyang naalala ang yumaong
asawa dahilan para tumulo ang kaniyang mga luha.
“Alam kong kaligayahan lang ng anak natin ang lagi mong hinahangad noon, Mahal. Kung nakikita mo
man ang ginagawa ko ngayon, sana mapatawad mo ako. Wala akong intensyon na saktan ang damdamin
ng anak natin. Pero mahal ko rin ang fiancee ng anak natin. Patawarin mo ako, Mahal. Patawad!”
Hagulgol na sambit ni Rhod habang nakahawak sa kaniyang dibdib.

Habang abala sa pagluluto, si Dom naman ay iniinda pa rin ang kirot ng kaniyang kaibuturan habang
dahan-dahang tumatayo.

“Ahh!” daing ni Dom habang hinahanap ang kaniyang panty.

“Saan mo ba nilagay ang panty ko, Rhodri?! Haisst!” wika niya sabay tapik sa kaniyang noo. Ngunit hindi
pa rin niya ito mahanap.

“Paano ngayon ‘to? Hindi ako puwedeng lumabas na walang panty! Nako po!” pagrereklamo niya
habang hinahanap ang panty niya sa ilalim ng kama ni Rhodri.

Naka-mini skirt lang si Dom kaya kailangan niyang magsuot ng panty. Lalo na't may mga dugo pa rin na
lumabas mula sa kaniyang hiyas. “Ano ba naman ito! Wala na nga akong bra, wala pang panty!
Nakahihiya ka, Domenique!”

Wala nang maisip na paraan si Dom kaya dali-dali siyang pumunta sa closet ni Rhodri at palihim siyang
kumuha ng isang brief. Kulay itim sana ang kukunin niya para hindi mahalata ang dugong tatagos dito,
ngunit nang buksan ni Dom ang aparador ay muli niyang tinapik ang kaniyang noo.

“What the--!” bulalas niya nang makitang puro puti ang kulay ng brief ni Rhod.

Ngunit walang magagawa si Dom, hindi rin siya makalabas ng silid nang hindi nakasuot ng panty. Kaya
kumuha siya ng brief saka niya sinuot.

Naisip ni Dom na nakaalis na si Rhodri sa mansyon, kaya hindi muna niya iniligpit ang duguang bed
sheet. Lumabas muna siya ng kuwarto ni Rhod para pumunta sa kuwarto niya at magbihis.
Dahan-dahan siyang humakbang sa hagdan dahil hindi niya maigalaw ng maayos ang kaniyang hita dahil
sa sakit na nagmumula sa kaniyang kaibuturan. Mabuti na lang at semester break nila, kaya wala siyang
pasok.

Nagulat si Dom nang makita niya si Rhod na nakatayo sa ibaba ng hagdan. “Dad?!”

Ngumiti si Rhod saka sinalubong niya si Dom. “Bakit hindi mo ako tinawagan? May intercom naman sa
kuwarto ko, ‘di ba? Hmm?”

“A--ang a--akala ko kasi--nasa trabaho ka,” nauutal na bigkas ni Dom na may halong pag-aalala.

Muling ngumiti si Rhod. “Wala akong pasok ‘pag gabi, Dom,” bulong ni Rhod saka binuhat niya si Dom
pababa ng hagdan.

“Ehh! Ang tanga-tanga ko! Akala ko umaga na!” sigaw ng isip ni Dom.

“Ibaba mo na ako, Dad,” nahihiyang wika ni Dom.

Pero hindi siya pinansin ni Rhod. Sa halip ay dinala siya sa kusina at saka pinaupo sa tabi ng upuan ni
Rhod.

“Kailangan mong kumain, because you've already missed two meals today, Honey.”

Lumambot ang puso ni Dom nang marinig niyang muli na tinawag siyang 'Honey' ni Rhod. Ang buong
akala niya, kaya tinawag siyang 'Honey' ni Rhodri ay dahil nahuhumaling lang ito sa kanilang ginawa.

“Ayos ka lang?” tanong ni Rhod nang mapansin niya ang biglaang pagtahimik ni Dom.

Habang kumakain sila, biglang nabanggit ni Rhodri si Enzo. “Siya nga pala, nasaan si Enzo?”
Napaubo si Dom nang marinig ang sinabi ni Rhod. Nababalisa siya dahil hindi niya alam ang isasagot.
Kaya nag-isip na siya ng idadahilan.

“Ha? Ah--eh-- Pumunta siya sa probinsya namin. Pinapapunta siya nina nanay at tatay.” Pagsisinungaling
ni Dom.

Ang hindi alam ni Dom dahil sa kaniyang pagsisinungaling ay nasaktan na pala niya ang damdamin ni
Rhodri.

Biglang nalungkot ang mukha ni Rhodri sa sinabi ni Dom. “Mabuti naman kung ganoon. Close ba si Enzo
sa mga magulang mo?”

“Yes, Dad! Mas close pa nga ang mga iyon kay Enzo kaysa sa akin, eh!” masiglang wika ni Dom.

Pagkatapos nilang kumain ay iniligpit na ni Rhodri ang kanilang pinagkainan. Subalit sinaway siya ni Dom.

“Nako, Dad! Ako na ang bahalang magligpit nito, okay?” Tumango naman si Rhod.

Nang tumayo si Dom ay nakaramdam siya ng biglaang pananakit sa kaniyang singit. "Ouch!" Narinig iyon
ni Rhodri.

“Ayos ka lang? Sige na, ako na ang bahala rito. Doon ka muna sa sala,” nag-aalalang wika ni Rhod.

“No, Dad! Ayos lang ako.” Ngumiti si Dom.

Habang naghuhugas ng pinggan si Dom ay naisip niya ang paghapdi ng kaniyang singit. “Sht!
Namamantal na ang singit ko dahil sa brief na suot ko! Nakalimutan kong makapal pala ang garter ng
brief niya!” reklamo ni Dom sa sarili.

Mula sa inuupuan ni Rhodri ay napansin niya ang dugong tumagos sa palda ni Dom. Kulay puti ang suot
na palda nito kaya kitang-kita ang mantsa mula rito.
“Higit apat na taon na silang nagdi-date ng anak ko, pero bakit walang nangyari sa kanila? Bakit sa akin
binigay ni Dom ang puri niya? Isa pa, bago lang kami nagkakilala?”

Mga tanong sa isip ni Rhodri habang palihim na nakatingin kay Dom. Pero hindi na niya iyon pinansin.
Lumapit siya kay Dom, saka niyakap niya ito mula sa likod.

“I’m sorry, Honey.”

Nagulat si Dom sa narinig at sa biglaang pagyakap nito sa likod niya. Kaya nilingon niya ito.

“Sorry saan, Dad?”

Ngumiti si Rhodri. “Nasaktan ba kita kanina?”

Umiling si Dom. “Slight?”

Natawa si Rhodri dahil sa reaksiyon ni Dom. “Sigurado ka? Bakit maraming dugo ang tumagos sa palda
mo? Hmm?”

“What?!” bulalas ni Dom. Hindi siya nag-alala sa palda na suot niya dahil mas nag-aalala siya sa mantsa
ng brief na kinuha niya mula sa closet ni Rhodri.

"Inay ko, po! Tiyak na makakabili ako ng bagong brief nito!" sambit ni Dom sa sarili.

"Dom? Puwede ba kitang tawaging 'Honey' kapag tayo lang dalawa ang magkasama?"

Ngumiti si Dom. "Kung saan ka mas komportable, Dad."

Hinalikan ni Rhodri ang labi ni Dom. "Puwede bang huwag muna nating ipaalam kay Enzo ang tungkol sa
atin, Honey?"
"Kung iyan ang gusto mo, Dad. Gagawin ko," tugon ni Dom saka niyakap siya ni Rhodri.

Biglang gumaan ang pakiramdam ni Dom nang marinig ang sinabi ni Rhod. Dahil hindi na siya mag-aalala
sa sitwasyon ni Enzo. Dahil alam niyang hindi na paghihigpitan ni Rhodri ang kaniyang matalik na
kaibigan.

11: ~THIRD PPOV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

“SIGE na, Honey. Pumasok ka na sa kuwarto mo para makapagpahinga ka na rin,” nakangiting wika ni
Rhodri habang nakasandal sa labas ng pinto ng kuwarto ni Dom.

“Ikaw rin, Dad. Kailangan mong matulog ng maaga dahil may trabaho ka pa bukas, ‘di ba?” tugon ni
Dom.

Umiling si Rhodri. “Naka-leave ako ng dalawang linggo.”

Biglang kumabog ng malakas ang dibdib ni Dom nang marinig ang sinabi ni Rhodri, tanda ng
kaligayahang nararamdaman niya.

“Ibig sabihin, dalawang linggo ko rin siyang makakasama rito sa mansion?” bulong ni Dom sa kaniyang
sarili.

“Siya nga pala, Honey. May ibibigay ako sa iyo.” Inilabas ni Rhod mula sa kaniyang bulsa ang limang gift
certificate na naglalaman ng tig-limampung libong piso.

Nanlaki ang mga mata ni Dom nang makita ito. “Para saan po ito, Dad? Ang laking halaga nito, ah--”
nauutal na sambit ni Dom.

Ngumiti si Rhod. “Five months incentives mo iyan para sa five months contract mo sa kumpanya ko. Sa
lahat ng estudyante na nag-present ng thesis defense kahapon, ikaw ang napili para maging ambasador
ng aking kumpanya.”
“Po?! Pero wala po akong alam tungkol sa pagiging ambasador, Dad.”

“Don’t worry, Honey.” Hinaplos ni Rhodri ang magkabilang pisngi ni Dom.

“After ng holiday leave ko, isasama kita sa opisina. Si Dinah na ang bahalang magturo sa iyo, okay?”

“Sino si Dinah, Dad?” mahinang boses ni Dom.

“Personal secretary ko. Siya rin ang gumagawa ng mga trabaho ko kapag naka-leave ako.”

Tila may kumurot sa dibdib ni Dom nang marinig ang pangalan ni Dinah nang banggitin ito ni Rhodri.
Bakas sa mukha ng dalaga ang pagseselos sa sekretarya ni Rhod.

“Pero, malaking halaga itong binigay mo, Dad.”

Muling ngumiti si Rhod. "Don't worry, pagtatrabahuan mo naman iyan, eh. At saka, incentives pa lang
iyan, hindi pa kasali ang monthly salary mo riyan."

Hindi nakapagsalita si Dom sa kaniyang narinig. Bagkus hinalikan lang siya ni Rhodri sa labi.

“Walang saysay sa akin ang halaga ng perang iyan, Honey. Kung ikukumpara sa kaligayahan na binigay
mo sa akin,” bulong ni Rhodri sa sarili.

“Good night, Honey,” nakangiting wika ni Rhod.

Tumango si Dom. “Good night too, Dad.”

Matapos halikan ni Rhodri si Dom. Isinara na niya ang pinto ng silid ng dalaga. “I love you, Domenique,”
wika niya sa sarili habang nakasandal sa dingding, malapit sa pinto ng kuwarto ni Dom.
Hindi makapaniwala si Dom sa gift certificate na ibinigay sa kaniya dahil sa buong buhay niya, ngayon
lang siya nakahawak ng ganoon kalaking pera.

Habang tinititigan niya ito ay biglang tumunog ang kaniyang cellphone. Mabilis niya itong sinagot nang
malaman niyang tumatawag sa kaniya ang kaniyang ina.

“’Nay! Kumusta na po kayo ni Tatay Nami-miss ko na po kayong dalawa.”

“Miss ka na rin namin, ‘nak. Pero huwag kang mag-alala, bibisitahin ka namin ng tatay mo bukas.”

“Po?! Pero--”

“Nako! Walang pero-pero. Huwag kang mag-alala, alam na namin ng tatay mo ang tungkol sa
pagpapanggap ninyo ni Enzo. Inamin na sa amin ni Enzo, sabi pa nga niya dadalawin ka namin sa
mansion eh!”

“Nako, ‘nay! Paano iyan? Sinabi ko sa daddy ni Enzo na nasa probinsiya natin si Enzo dahil pinapapunta
niyo ni tatay.”

“Huwag kang mag-alala, kami na ang bahala ni tatay, okay? Ba-bye, we love you, anak!”

Kahit papaano ay nabawasan ang pag-aalala ni Dom sa kaniyang mga magulang. Sa pagkakataong ito ay
wala na siyang maitatago sa kaniyang mga magulang tungkol sa kanilang pagpapanggap ni Enzo.

Ang inaalala na lang niya ay ang tungkol sa kanila ni Rhodri. Ngunit hindi niya muna inisip iyon, ang
mahalaga ay masaya siya sa kaniyang ginagawa. Masaya siya kapag kasama niya si Rhodri.

“Ouch!” biglang sambit ni Dom nang maramdaman muli niya ang paghapdi ng kaniyang singit.
Dahan-dahan niyang hinubad ang brief na suot niya. Bigla siyang natawa nang makita ang brief ni Rhod.
“Kailangan ko talagang bumili ng bagong brief! Hindi na kayang labhan ‘to!” Inilagay muna niya ang brief
sa bedside table at saka pumunta sa washroom para maligo.

Nang mapansin ni Rhodri na tahimik na ang kuwarto ni Dom ay agad na rin siyang umakyat sa kaniyang
kuwarto.

Ibinagsak niya ang katawan sa sofa na nasa loob ng kuwarto niya habang nakapatong ang kanang kamay
sa carpet. Habang hinahaplos ng kamay niya ang mabalahibong carpet, mula sa ilalim ng sofa ay may
nahawakan siyang kakaiba. Kaya inabot niya ito.

“What?!” he laughed as he picked it up.

Ang panty na hinahanap ni Dom ay nasa ilalim lang pala ng sofa nakasuksok. "Bakit nandito ang panty ni
Dom?" Umiling si Rhod at tinapik ang noo.

"Ibig sabihin, walang suot na panty si Dom kanina habang binuhat ko siya?" natatawang wika niya.

Palakad-lakad si Rhod sa kinatatayuan niya habang pinagmamasdan ang panty ni Dom. Hindi siya
mapakali, nang dahil sa panty ni Dom ay nag-iinit na naman ang katawan niya.

“Domenique! Nababaliw ako sa ‘yo, alam mo ba ‘yon?” Dahil sa pagkahumaling niya ay kinuha niya ang
panty ni Dom at inamoy iyon.

"Sht!" Bulalas niya sabay hawak sa naninigas niyang batuta.

Mas lalong tumigas ang kaniyang alaga nang maamoy niya ang kakaibang aroma ni Dom na nagmumula
sa kaniyang panty.

Hindi mapakali si Rhod, kaya lumabas siya ng kuwarto niya upang puntahan si Dom sa kuwarto nito.
Pagbaba pa lang niya ay nakasalubong niya si Dom habang suot ng dalaga ang manipis na see-through
na pantulog. Mula sa reflection ng sinag ng ilaw na nanggagaling sa chandelier ay kitang kita ang mga
korona ng kaniyang dibdib.
“Dad? Hindi ka pa natutulog?" nauutal na sabi ni Dom habang tinatakpan ang kaniyang dibdib gamit ang
kaniyang mga kamay.

Sa halip na magsalita ay lumapit si Rhodri kay Dom at mariing hinalikan ang labi ng dalaga. Dahan-
dahang kinuha ni Rhod ang mga kamay ni Dom na naka-cross sa dibdib nito saka ipinulupot sa leeg niya
habang nakakapit naman ang mga kamay niya sa balakang ni Dom.

“I’m sorry, Honey. Pero kailangan kong gawin ito. Hindi ako makatulog kapag hindi kita katabi,” wika ni
Rhod habang hinakalihan ang leeg ni Dom.

“Ahh!” biglang sambit ni Dom nang maramdaman niya ang mainit na daliri ni Rhod na tumagos sa
kaniyang hiwa.

"Can you give me a break, Honey?" Rhod whispered.

“Yes, Daddy! Uhmm!” kagat-labing tugon ni Dom habang nilalasap ang mainit na daliri ni Rhod na
pumasok na sa kaniyang butas.

Binuhat ni Rhodri si Dom papunta sa kuwarto ng dalaga, saka dahan-dahan na inihiga sa kama nito.

Nagmamadaling hinubad ni Rhodri ang kan’yang damit. Bago pa man inilapag ni Rhod ang kan’yang
damit sa gilid ng kama, nakita niya ang brief niya na may bakas ng dugo. Lihim siyang natawa nang
maisip ang kapilyuhang ginawa ni Dom.

Napaigtad si Dom nang maramdaman ang mainit na labi ni Rhod habang nilalaro ng kaniyang dila ang
kaniyang perlas. Ang sakit na nararamdaman niya kani-kanina lang ay unti-unting nawawala nang ipasok
ni Rhod ang kaniyang dila sa kaniyang kailaliman.

“Ahhh! Uhmm!” Napaungol si Dom.

Habang patuloy na nilalaro ng dila ni Rhodri ang perlas ni Dom, napansin niya ang pamumula sa gilid ng
singit nito. Mga pantal mula sa garter ng kaniyang brief.
Nakaramdam ng awa si Rhod sa dalaga nang makita ang mga rashes nito, so he licked it slowly. “Bakit
kasi sinuot mo ang brief ko, Dom.” wika niya sa sarili.

Gusto rin ni Dom na ipadama kay Rhodri ang sarap na ipinadama sa kaniya ni Rhod, kaya tumayo siya at
saka lumuhod sa paanan ni Rhod. Ngunit sinaway rin siya ni Rhod.

“Hindi mo kailangang gawin ito, Honey. Okay?” nakangiting sabi ni Rhod.

“No, Dad. Gusto kitang pasayahin,” kagat-labing wika ni Dom.

Napakagat labi si Rhodri nang maramdaman ang mainit na labi ni Dom habang nilalamas nito ang
kaniyang kahabaan. Napakapit siya sa dulo ng kama dahil sa hindi mawaring sarap na dulot na ginawa ni
Dom sa kaniyang baston.

“Ahh! Sht!” Napamura siya dahil sa sarap.

Ramdam na ramdam na ni Rhodri ang pag-init ng kaniyang buong katawan dahil sa patuloy na pagsubo
ni Dom sa kaniyang kahabaan, habang ang mga kamay naman ng dalaga ay walang humpay din sa
pagmamasahe sa kaniyang dalawang bola.

Umupo si Rhodri sa kama saka isinandal ang ulo sa headboard nito. Dahan-dahang umupo si Dom sa
ibabaw ni Rhod at marahang ipinasok ang kahabaan ni Rhod sa kaniyang butas.

"Uhmm!" magkasabay na ungol ng dalawa nang magtagpo ang mga sandata nila.

Pataas-baba at dahan-dahan munang gumigiwang si Dom sa ibabaw ni Rhod, hanggang sa lumakas at

bumilis ang indayog nito lalo na't malapit na nilang naabot ang sukdulan ng kaligayahan.

“Ohh, Daddy! Ahh!” Kasabay ng malalakas na ungol ni Dom ay ang mabilis niyang pag-indayog sa ibabaw
ni Rhod.
“Shake it, Honey! Faster! Ahhh!" napasigaw si Rhodri nang maramdamang pumutok ang kaniyang ugat
sa loob ni Dom.

"Uhmm, Daddy! Ang tigas--ahh!" Habang nakaupo si Dom sa ibabaw ni Rhod, napakapit siya sa tuhod
nito nang maramdaman niyang may pumutok sa loob ng kaniyang kaibuturan. Naramdaman din niya
ang mainit na likidong dahan-dahan na lumabas sa kaniyang butas.

Isang malakas na ungol ang bumasag sa katahimikan ng silid ni Dom nang pareho nilang narating ang
sukdulan ng kaligayahan.

"You did a great job, Honey," bulong ni Rhodri habang magkadikit pa rin ang kanilang mga labi.

Napatitig si Dom kay Rhod. “I love you, Daddy.” Salitang gustong sabihin ni Dom kay Rhodri, ngunit
tanging puso lamang niya ang nagsasalita.

“Puwede bang akin ka na lang, Domenique? Promise, mamahalin kita habang buhay.” sigaw ng isip ni
Rhodri habang nakatitig din kay Dom.

Sabay silang ngumiti saka muling nagtagpo ang kanilang mga labi.

Hindi masabi ni Rhod ang tunay na nararamdaman dahil ayaw niyang masaktan ang damdamin ng
kaniyang unico hijo. Natatakot din si Dom na magtapat ng kaniyang nararamdaman dahil ayaw niyang
malaman ni Rhod ang tunay na kasarian ng kaniyang matalik na kaibigan.

12: ~THIRD PPOV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

ISINANDAL ni Dom ang kaniyang mukha sa dibdib ni Rhod nang humiga ito sa tabi niya.

“Dad?” wika ni Dom habang nilalaro ng daliri niya ang tuktok ng dibdib ni Rhodri.

“Hmm?” maikling tugon ni Rhod.

“Tumawag si nanay sa akin kanina. Gusto raw nila akong bisitahin.”

Tumingin si Rhod sa mga mata ni Dom. “Talaga? Gusto mo bang salubungin natin sila sa airport?”

Parang kinikiliti sa tuwa ang puso ni Dom nang marinig ang sinabi ni Rhodri. “Hindi na kailangan, Dad.
Kaya lang--” putol na sambit ni Dom.

Hinalikan ni Rhod ang labi ni Dom. “Wala kang dapat ipag-alala, Honey. Welcome ang mga magulang mo
rito sa bahay. Okay? At saka, don’t worry about me. Hindi ako magsasalita tungkol sa atin.”

Napaluha si Dom dahil sa sinabi ni Rhod. “Thank you, Dad.” Niyakap niya ito.

“Why are you crying? At saka gusto ko rin makilala ang mga magulang mo, hmm?” Pinunasan ni Rhodri
ang luha ni Dom.

“Natural lang din na makilala ko ang mga magulang mo, Dom, dahil balang araw ay magiging magulang
din sila ni Enzo.” wika ni Rhod sa sarili habang nakayakap kay Dom. Tahimik rin niyang pinunasan ang
namumuong luha sa kaniyang mga mata.

Para bang binagsakan ng langit at lupa si Rhodri habang iniisip niya na ipapakilala niya ang sarili niya sa
mga magulang ni Dom bilang magiging father in law ng dalaga.

Kinabukasan, maagang nagising si Dom para magluto ng kanilang almusal. Bago siya bumangon ay
pinagmasdan muna niya ang maamong mukha ni Rhodri habang natutulog pa ito.

“Ang guwapo mo talaga, Rhodri,” nakangiting wika ni Dom sa sarili. Tahimik niya itong hinalikan sa noo
saka bumangon.

Mula sa kinatatayuan ni Dom, napansin niya ang brief ni Rhodri na isinuot niya. Malapit lang ito sa unan
ni Rhodri kaya dali-dali itong pinulot ni Dom.
“My ghad, Domenique! Ano na namang kahihiyan itong ginawa mo! Kapag makita ito ni Rhodri, nako!
Ewan ko na lang,” wika ni Dom sa sarili saka tinago ang brief ni Rhodri.

Masayang naghahanda ng almusal si Dom hanggang sa muli niyang maramdaman ang mainit na yakap ni
Rhodri mula sa kaniyang likuran.

“Good morning, Honey.”

Humarap si Dom sa kaniya. “Good morning too, Dad. Nakatulog ka ba ng maayos?”

Hinalikan ni Rhodri ang labi ni Dom. “Sobra! Sobrang sarap ng tulog ko. Sa mahigit isang dekada, ngayon
lang ulit ako nakatulog ng mahimbing, Dom.”

“By the way, anong oras dadating ang mga magulang mo?” wika ni Rhdori habang tinitikman ang
nilulutong sinigang ni Dom.

“Mayamaya nandito na sila. Nag-text sa akin si nanay, nasa airport na raw sila.”

“Good! Kasama ba nila si Enzo?”

Biglang napaubo si Dom dahil sa sinabi ni Rhdori. Nagmamadali namang kumuha ng tubig si Rhodri. “Are
you alright, Hon?”

Tumango si Dom. “Yes, Dad. Sabi ni nanay, naiwan daw sa probinsya si Enzo, eh.” Pagsisinungaling ni
Domenique.

Hindi alam ni Rhod kung dapat ba siyang malungkot o matuwa dahil hindi kasama ng mga magulang ni
Dom si Enzo. Pero isa lang ang sigurado niya, iyon ay ang makikilala na niya ang mga magulang ng
babaeng pinakamamahal niya.

Masiglang inaayos ni Rhodri ang bakanteng kuwarto na katabi lang din ng kaniyang silid. Naisipan niyang
ilipat doon si Dom at doon muna ang mga magulang nito sa kuwarto nila ni Enzo.
Maganda ang disenyo ng bakanteng kuwarto dahil sa lahat ng kuwarto, ito lang ang may espesyal na
disenyo. Kung hindi pa namatay ang mommy ni Enzo, ito na sana ang naging master's bedroom ng
mansyon. Hindi pa ito nagagamit simula nang itayo ang mansyon at si Dom ang unang gagamit nito.

“Ha? Pero, ‘di ba--” putol na sambit ni Dom.

Hinawakan ni Rhodri ang magkabilang kamay ni Dom. "Simula ngayon, ito na ang magiging kuwarto mo,
Honey."

Hindi makapagsalita si Dom sa kaniyang narinig mula kay Rhodri. “Pero ayaw ni Enzo sa kuwartong ito ‘di
ba?” Hindi ipinahalata ni Dom na hindi sila nagsasama ni Enzo sa iisang kuwarto.

Ngumiti si Rhodri. “Alam ko, Hon. Pero kung ayaw ni Enzo rito, puwede naman siyang bumalik doon sa
kuwarto niya, ‘di ba? At saka maiintidihan din niya iyon. Mga magulang mo naman ang matutulog doon
sa guest room, eh.”

Niyakap niya si Rhodri. Hindi siya makapaniwala na sa isang magandang kuwarto matutulog ang
kan’yang mga magulang. Ang akala niya ay sa guest room na nasa basement ng mansyon matutulog ang
mga magulang niya. Magaganda rin ang mga kuwarto sa basement, pero mas maganda pa rin ang mga
kuwarto sa unang palapag ng mansion.

Halos maluha sa tuwa si Dom habang hinihintay ang pagdating ng kaniyang mga magulang. Mula sa sala
ay tanaw niya ang maraming pagkain na inihanda ni Rhodri para sa kaniyang mga magulang. Maging ang
silid ng kaniyang mga magulang ay napuno ng mga mamahaling prutas na minsan lang natikman ng
kaniyang nanay at tatay.

“Excited ka na bang makita ang mga magulang mo, Hon?” Napalingon si Dom nang marinig niya ang
boses ni Rhodri.

Napalunok siya nang makita niya si Rhodri. “Ang guwapo mo talaga, Rhodri. Mas bata ka pang tingnan
kaysa kay Enzo, eh!” wika niya sa sarili.
“Hon? Ayos ka lang?” nagtatakang wika ni Rhod. Tumango naman si Dom. Mayamaya lang ay tumunog
na ang gate.

“Nandiyan na ang hinihintay natin." wika ni Rhodri.

Masaya si Dom dahil excited din si Rhodri sa pagdating ng kaniyang mga magulang. Kaya niyakap niya
ito.

"Sige na, aakyat na ako sa taas, baka iiyak ka na naman. Isipin pa ng mga magulang mo inaapi kita rito."
Ngumiti lang si Domenique.

"Hon? Kapag nandito na sila sa sala, bababa na lang ako at kunwari ay hindi tayo close, okay?”
Kinindatan ni Rhodri si Dom habang papunta ito sa hagdan.

Natawa naman si Dom dahil sinunod ni Rhodri ang mga plano niya. “Thank you, Dad!” sigaw ni Dom.

Bumalik si Rhodri kay Dom nang marinig ang sinabi nito. “Huwag kang mag-thank you, drama lang natin
‘to, hmm?” Niyakap niya si Dom saka paulit-ulit na hinalikan sa labi. Natigil lang siya sa paghalik nang
paulit-ulit nilang narinig ang door bell ng gate.

Pinindot na ni Rhodri ang remote ng gate saka nagmamadali na siyang umakyat sa kaniyang kuwarto.
Natawa na lang si Dom dahil sa inasal ni Rhodri.

“’Nay, ‘tay!” Sinalubong ni Dom nang mahigpit na yakap ang kaniyang mga magulang. “Miss ko na po
kayo--”

Mayamaya ay bumaba na nga si Rhodri. Kagaya ng plano ni Dom, seryosong lumapit si Rhodri sa mga
magulang ng dalaga. Halos matawa si Dom nang makita ang seryosong mukha ni Rhodri.

“Good morning po, Dad. Sila po ang mga magulang ko, pinapunta po sila ni Enzo rito.”
“Ano ka ba, Dom. Hindi mo naman kailangang ulit-ulitin ang pagbanggit ng ‘po at opo’, eh!” wika ni Rhod
sa sarili niya.

“Mabuti naman kung gano’n. At least makikilala ko rin kayo. Kumusta po kayo?” ani Rhodri.

“Mabuti naman po, Sir,” tugon ni Tatay Pedring.

“Nako! Rhodri na lang po ang itawag mo sa akin. At saka tanggalin mo na rin ‘yong ‘po’ sa huli.”

Lalong lumambot ang puso ni Dom kay Rhod habang pinapanuod niya ito kung paano nito i-welcome
ang mga magulang niya. Kitang-kita niya ang pagiging totoo ni Rhod sa tuwing kinakausap nito ang mga
magulang niya.

“Napakabuti mo talaga, Rhod. Sayang at hindi iyan nakikita ng anak mo sa 'yo. Hayaan mo, ako ang
gagawa ng paraan para magkalapit kayo ni Enzo.” wika ni Dom sa kaniyang sarili.

Pagkatapos nilang kumain ay sinamahan na ni Dom ang kaniyang mga magulang sa kanilang silid upang
magpahinga.

“Wow, anak! Sigurado ka bang dito kami matutulog?” wika ni Nanay Soledad.

“Nako, Dom! Baka magalit ang tatay ni Enzo nito!” wika naman ni Tatay Pedring.

Natawa si Dom dahil sa sinabi ng mga magulang niya. “’Nay, ‘tay, dito po talaga kayo matutulog. Sige na
po, magpahinga muna kayo. Aayusin ko lang ang mga gamit ko kuwarto ko,” wika niya saka lumabas na
ng kuwarto.

Hinayaan muna ni Dom na magpahinga ang kaniyang mga magulang, paglabas niya ng kuwarto ay
umakyat na rin siya patungo sa kaniyang bagong kuwarto dahil kailangan din niyang ayusin ang kaniyang
mga gamit na nakakalat doon.
Pagpasok ni Dom, nagulat siya nang makita niya si Rhod na nakatayo malapit sa pinto. "Dad?!" Bulalas
niya habang nakahawak sa dibdib niya.

Natatawang lumapit si Rhod kay Dom. "Ang cute mo pa lang tingnan 'pag nagulat ka, Hon."

"Aatakihin ako sa puso dahil sa iyo, eh!” Pagdadabog ni Dom.

Niyakap ni Rhodri si Dom. "Masaya ako dahil masaya ka na nandito ang mga magulang mo, Hon."

“Thank you ulit, Dad.”

“Feeling ko, magkakasundo kami ng tatay mo. Nabanggit kasi niya sa akin mahilig daw siyang uminom ng
mga hard drink.”

“No! Iyan ang huwag mong gagawin, nako! Huwag mong lasingin si tatay.”

Natawa na lang si Rhodri dahil sa sinabi ni Dom. Niyakap niya ito ng mahigpit saka hinalikan sa labi.

13: ~THIRD PPOV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

“WAIT! Bakit ka nandito? Nasaan ang mga magulang mo?” wika ni Rhodri habang nakayakap pa rin kay
Dom.

“Nandoon sila sa kuwarto, pinapahinga ko muna sila. Babalik na lang ako sa kanila mamaya pagkatapos
kong ayusin ang mga damit ko sa closet.”

Ngumiti si Rhodri kay Dom. “Wala ka nang aayusin, Hon. Inayos ko na ang mga gamit mo.”
Namangha si Dom nang makitang maayos ang pagkakaayos ng kaniyang mga gamit sa loob ng cabinet.
Maging ang kaniyang mga panty at bra ay nakaayos din ayon sa mga kulay nito na naging dahilan ng
pamumula ng kaniyang pisngi.

Napansin ni Rhod na tila nahihiya ang dalaga sa kaniya kaya agad niyang nilapitan ito saka hinalikan sa
labi.

“Wala kang dapat ikahiya sa akin, Honey. I like what I do, so you don't have to worry.” Bulong ni Rhod
habang hinuhubad ang damit ni Dom.

Naghubad na rin si Rhod matapos niyang hinubaran si Dom. At pagkatapos ay binuhat niya ang dalaga at
marahang inihiga sa kama.

Napakagat labi si Dom nang maramdaman ang mainit na dila ni Rhod na dumampi sa tuktok ng kan’yang
korona habang ang daliri nito ay abala sa pagmamasahe sa kaniyang perlas.

Napahinto sila sa kanilang ginagawa nang makarinig sila ng malakas na katok mula sa labas ng pinto ng
kuwarto ni Dom.

“Dom, anak? Puwede ba kaming pumasok ni tatay?” Boses ni Nanay Soledad.

“Dad? Sina nanay at tatay nasa labas ng pinto!” Natatawang wika ni Dom.

“Can you let them in later? Hon, kailangan kong ilabas ito.” Nakasimangot si Rhodri nang biglang tumayo
si Dom.

"Magtataka sila kung bakit hindi ko sila pinapasok," mahinang boses na wika ni Dom.

Natawa na rin si Rhodri dahil sa pagkabalisa ni Dom.

"Dom, anak?" Lalong nabalisa si Dom nang marinig ang boses ng kaniyang ama.
“Nandiyan na po, ‘tay!” tugon ni Dom.

“Dad? Anong gagawin natin?”

Kukunin na sana ni Rhod ang kaniyang mga damit, ngunit bigla nilang narinig ang pagtunog ng door
knob.

“Dad? Hindi mo ba ni-lock ang pinto?!”

Rhodri nodded like a child. "I forgot to lock the door, Honey."

Natapik ni Dom ang kaniyang noo saka nag-isip ng paraan. "Pumunta ka muna sa banyo, okay? Huwag
kang lalabas hangga't hindi ko sinasabi sa iyo," bulong ni Dom.

Agad namang sinunod ni Rhodri ang utos ni Dom. Kaya pumasok siya sa banyo ng hubo't hubad. Ni hindi
na nakapag bihis si Dom dahil lumalakas na ang boses ng kaniyang ama. Agad niyang sinuot ang
kaniyang bathrobe at binalot ng tuwalya ang kaniyang buhok.

“Sorry po, ‘tay. Naliligo po kasi ako.” Pagsisinungaling ni Dom.

“Ang ganda ng kuwarto mo anak, ah! Buong bahay natin kasya sa kuwarto mo, oh! ” Namangha si Nanay
Soledad sa ganda ng kuwarto ni Dom.

Pinaupo muna ni Dom ang kaniyang mga magulang sa lounge area ng kuwarto. “Gusto niyo bang
kumain, ‘nay, ‘tay?” Alok ni Dom sa mga magulang niya.

“Nako! Kanina pa kami kumakain ng nanay mo. Ang dami rin namang pagkain sa kuwarto namin, eh!”
wika ni Tatay Pedring.

“Maiba nga pala tayo, anak. Sigurado ka bang iyon talaga ang daddy ni Enzo?” nagtatakang wika ni
Nanay Soledad.
Natawa si Dom dahil sa sinabi ng ina. “Opo naman, ‘nay! Bakit po?”

“Nagtataka lang ako, parang mas bata pa kasi siyang tingnan kaysa kay Enzo.”

“Oo nga! Parang ako lang noong kabataan ko, eh! Kaya lang mas matangos ‘yong ilong niya kaysa sa
akin.”

"Tumigil ka nga, Pedring! Ang layo-layo mo nga sa kaniya, eh!"

"Ay sos, Soledad! Kunwari ka pa! Patay na patay ka nga sa akin noon, eh!"

Natawa na lang si Dom nang marinig ang sinabi ng kaniyang mga magulang.

“Kaya pala natatakot si Enzo sa kaniyang daddy dahil may paka-estrikto rin ang mukha nito,” wika ni
Soledad.

Hindi mapakali si Dom dahil nag-alala siya na baka mapunta sa usapan nila ang tungkol kay Enzo. “’Nay?
Huwag niyo po banggitin ang tungkol kay Enzo, lalo na kapag nandito ang daddy niya, ha? Malakas ang
pandinig ng daddy ni Enzo,” bulong ni Dom sa kan’yang mga magulang.

“Kabayong itim!” Biglang sambit ng nanay ni Dom.

Biglang napahawak si Soledad sa kaniyang dibdib dahil sa gulat. Nagulat siya nang biglang may tumunog
sa loob ng banyo.

“Ano ‘yon, Dom? Tingnan mo nga, Pedring!”

“Nako, huwag!” biglang sambit ni Dom.

“Ah-- eh-- ibig kong sabihin, faucet lang iyon. Nakalimutan kong patayin ang gripo.” Hindi na alam ni
Dom ang sasabihin.
Mula sa loob ng banyo ay narinig na ni Rhodri ang boses ng mga magulang ni Dom. “Sht! Bakit ka kasi
nahulog?!” wika ni Rhodri habang kinakausap ang shampoo ni Dom.

“Nako, batang ‘to! Bakit hindi mo pinatay ang gripo? Kapag malaman ‘yan ng daddy ni Enzo, ano na lang
ang sasabihin niya? Mahal pa naman ang tubig ngayon, anak!” Mula sa loob ng banyo ay rinig na ni
Rhodri ang boses ni Soledad, senyales na malapit lang ito sa banyo.

“What?! Papasok ang nanay ni Dom dito?” Bulalas ni Rhodri.

Mabilis na nilagyan ni Rhodri ng bath bubbles ang bathtub. Wala na siyang mapagtaguan maliban lang sa
bathtub. Binuksan niya ang wine cabinet saka kumuha ng isang straw.

Hindi nagpaawat ang nanay ni Dom, kaya pumasok na ito sa banyo. Muling namangha ang kaniyang mga
magulang nang makita ang kabuoan ng banyo.

“Wow, pati banyo ang laki!” ani Soledad.

Nagtataka si Dom kung bakit hindi niya nakikita si Rhdori. “Saan kaya pumunta ang taong iyon?” bulong
ni Dom sa sarili.

Pagpasok ni Soledad sa shower room, sobrang aliw niyang pinagmamasdan ang mga bula sa batya.

“Dom? Ang sarap sigurong maligo rito, ‘no?”

Nagulat si Dom nang marinig ang sinabi ng kaniyang ina kaya dali-dali siyang pumunta sa shower room.

“What?! Ibig sabihin dito nagtatago si Rhodri?” Natapik ni Dom ang noo habang iniisip iyon.

“Nako, ‘nay! Hindi ka puwedeng maligo rito. Ang lamig kaya ng tubig dito.” Pagsisinungaling ni Dom.
“Ganoon ba? Teka! Dito ka ba naligo kanina?” wika ni Soledad.

“Ah--opo!” Pilit na ngumiti si Dom.

“Kaya pala ang dumi! Tingnan mo, oh!” Lumapit si Soledad sa bathtub saka kinuha ang straw.

“Hanggang dito ba naman, Domenique? ‘Di ba sabi ko sa iyo, huwag iinom ng soft drinks kapag maliligo
ka?” saway ng nanay niya.

“Nako po!” sambit ni Dom sa sarili. Nabahala si Dom nang makita niyang kinuha ng kaniyang ina ang
straw na nasa ibabaw ng mga bula.

Alam ni Dom na straw ang ginagamit ni Rhodri para makahinga ito sa ilalim ng tubig. Kaya agad siyang
nag-isip ng paraan upang maibalik ang straw kay Rhodri.

“Sige na po, ‘nay, ‘tay, bumalik na kayo roon. Ako na po ang bahalang maglinis dito.”

“Doon na muna kami sa kuwarto namin, anak. Puntahan mo na lang kami ‘pag tapos ka nang maglinis
dito, okay?” wika ni Soledad. Tumango si Dom at saka hinatid ang mga magulang palabas ng pinto.

Nang marinig ni Rhodri ang paglabas ng mga magulang ni Dom sa banyo, dali-dali niyang inangat ang ulo
sa ibabaw ng bathtub.

“Huh! Muntik na ako roon, ah!” Umiling siya.

“Manang-mana ka talaga sa kapilyuhan ng nanay mo, Domenique!” Natatawang wika ni Rhod sa sarili.
Nang marinig niyang muli ang tunog ng door knob, muli siyang nagtago sa ilalim ng tubig.

“Dad?” ani Dom.

Nang buksan ni Dom ang shower curtain ay bigla siyang kinabahan ng hindi niya makita si Rhodri.
“Dad?!” sigaw niya saka nilublob ang kamay sa ilalim ng bathtub.

Biglang napatayo si Rhodri nang maramdaman niyang may humawak sa kaniyang kargada.

"Dom?" bulalas ni Rhodri habang pinupunasan ng kamay niya ang mga bula sa mukha. Ang akala niya ay
nanay ni Dom ang humawak sa kaniyang kargada.

Napayakap naman si Dom kay Rhodri na ipinagtaka nito. “Bakit, Hon?”

Kumalas sa pagkayakap si Dom. “Akala ko kasi hindi kana humihinga sa ilalim, eh!”

Bakas sa mukha ni Dom ang pag-alala na ikinatuwa naman ni Rhodri. Hinatak ni Rhodri si Dom palapit sa
kaniya, saka binuhat niya ito papunta sa bathtub. Tanging bathrobe lang ang suot ni Dom kaya madali
lang kay Rhodri na tanggalin ito.

Dom sat on the end of the bathtub then placed her left leg on Rhodri's shoulder.

“Ohhh!” Dom moaned, habang dinadama ang mainit na dila ni Rhodri na nasa loob ng kaniyang hiwa.

“Oh, Daddy! Ahh!” Mas lalong lumakas ang ungol ni Domenique, nang ipasok ni Rhodri ang kaniyang
daliri sa kaibuturan ng dalaga habang patuloy pa rin na sinisipsip ang kaniyang perlas.

“Puwede ka bang tumalikod sa akin, Honey?” Rhodri whispered at sinunod naman iyon ni Dom.

“Ahh! Uhmm!” ungol ni Dom nang maramdaman ang kahabaan ni Rhodri na pumasok sa kaniyang butas.
Dahan-dahan lang itong itinulak ni Rhod kaya ganoon na lang ang naging reaksyon ni Dom.

“Can you fell it, Honey? Ahh!” nauutal na sambit ni Rhodri na may halong pag-ungol.
“Ohh! Yes, Daddy! Ugh!” Napahawak si Dom sa dulo ng bathtub habang iniinda ang kakaibang sarap na
dulot ng init ng kaniyang katawan.

“Molly sht! Ahh! Uhmm!” Napamura si Rhodri nang maramdamang tumitigas na ang kaniyang mauugat
na batuta, senyales na malapit nang sasabog ito.

Napakapit siya sa magkabilang dibdib ni Dom habang patuloy sa pagbayo. Dahan-dahan niya itong
nilabas pasok, hanggang sa binilisan na niya ito.

“I’m about to explode, Honey! Ahh!” Rhodri bit his tongue as he patted Domenique's hip. Napasigaw na
si Dom dahil sa kakaibang sarap na hatid ng kanilang bagong posisyon. Ang mga sigaw niya na
sinasabayan din ng pagbayo ni Rhodri.

"You're so sweet, Honey! Uhhmm!" Napahalinghing na rin si Rhodri.

Sabay nilang naabot ang sukdulan ng walang humpay na kaligayahan. Niyakap ni Rhodri si Domenique
saka hinalikan sa labi. Binuhat niya ang dalaga at tinabihan niya itong humiga sa kama. Ikinulong niya ito
sa kaniyang mga braso saka tinakpan ng kumot ang kanilang mga hubad na katawan.

“I love you so much, Honey!” sigaw ng puso ni Rhodri saka hinalikan ang noo ni Domenique.

“I love you too, Daddy--” tugon ng damdamin ni Domenique nang maramdaman ang mainit na halik ni
Rhodri na dumampi sa kaniyang noo!

14: ~DOMENIQUE POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

PAGBABA ko sa sala, nadatnan kong nag-uusap sina tatay at si Rhodri. Tatlong araw na ang parents ko
rito sa mansion ng Echeverria, kaya hindi na ako nagtataka kung bakit naging close silang dalawa.
Sanay na si tatay na may nakakausap sa probinsya namin, kaya alam kong naiinip siya rito kapag walang
kumakausap sa kan'ya. At nagpapasalamat ako kay Rhodri dahil kahit papaano ay binibigyan niya ng oras
si tatay na kausapin ito.

Dumiretso na ako sa kusina kung saan naroon si nanay upang tulungan sa paghahanda ng aming
almusal.

“Good morning, nay.” Paglalambing ko sa kaniya habang nakayakap ako sa likod niya.

Humarap si nanay sa akin saka hinaplos ang aking pisngi.

“Maraming salamat, ‘nak.” Ngumiti si nanay.

“Salamat saan? Nanay naman, eh. Ako nga ang dapat na magpasalamat sa inyo ni tatay.”

“Alam kong hindi madali itong pinasok ninyo ni Enzo. Alam ko rin na hindi madali ang pagpapanggap
ninyong dalawa kay Rhodri,” bulong ni nanay sa akin.

“Nay? Paano po kung malaman ng daddy ni Enzo ang tungkol sa lihim niya? Sa tingin mo ba magagalit
siya?”

Umiling si nanay. “Kahit anong gawin ni Rhodri, hindi na niya mababago ang anak niya. Ang inaalala ko
lang ay ang pagpapanggap ninyo ni Enzo.” Ramdam ko ang lungkot sa boses ni nanay.

“Sorry po, ‘nay.”

“Nako! Hindi mo kailangang mag-sorry, Dom. Masaya ako dahil natulungan mo si Enzo. Ipinagmamalaki
kita, anak. At tatandaan mo, ano man ang kahihinatnan ng lahat ng ito, nandito lang kami ng tatay mo at
handa kaming tumulong sa inyo, okay?”

Niyakap ko si nanay saka lihim na pinunasan ang namumuo kong mga luha.
Pagkatapos kong inihanda ang mesa ay nilapitan ko na sina tatay at Rhodri upang yayain na silang mag-
almusal.

“Mas magaling pa nga sa akin iyang si Dom pagdating sa suntukan, eh! Ilang beses na rin siyang nag-
champion doon sa probinsya namin.”

Napailing ako nang marinig ko ang boses ng tatay ko habang papalapit ako sa kanila.

“Tama na po ‘yan, tay. Baka kung ano-ano na ang kinukuwento niyo riyan tungkol sa akin.”

“Huwag kang mag-alala, anak. Hindi ko naman nasabi sa kaniya na si Enzo lang ang ang naging boyfriend
mo simula noong bata ka pa, eh! Hindi ba, Rhod?” natatawang wika ni tatay.

Napaubo ako nang marinig iyon. Palihim naman akong kinindatan ni Rhodri nang tumingin ako sa kaniya.
Kaya agad kong ibinaling ang atensiyon ko kay tatay.

“Sige na po, ‘tay. Tumayo ka na riyan at nang makapag-almusal na tayo.”

Tinulungan kong tumayo si tatay para pigilan ang pinag-uusapan nila dahil baka kung saan pa mapunta
ang topic nila. Pero pinigilan pa rin niya ako.

“Nako, anak! Hindi mo naman kailangan gawin 'to, eh! Baka isipin ni Rhodri na matanda na ako.”
Padabog akong iniwan sila.

“Pasensiya ka na sa anak ko, ha? Mana kasi ‘yan sa nanay niya, masungit.”

“Tay?!” Nakasimangot akong lumingon sa kanila nang marinig ko ang sinabi ni tatay.

“Bakit? May sinabi ba ako, Rhod?” tanong ni tatay kay Rhodri.

“Ha? Meron ba? Wala naman akong narinig, eh!” Pagkunwari ni Rhodri saka ko siya napansing lihim na
ngumiti.

Nilagpasan lang ako ni tatay saka sumipol papunta sa kusina. Habang si Rhodri naman ay dahan-dahan
na lumapit sa akin.

Tiningnan ko siya ng matalim pero nginitian niya lang ako.

“Ang sarap pa lang kausap ng tatay mo. Sa tingin ko, marami akong matututunan sa kaniya.” Bulong niya
sa akin.

“Let’s go?” sabi niya saka tumingin sa kusina.

Sumunod na ako sa likod niya, pero bigla siyang lumingon sa akin at mabilis na hinalikan ang labi ko saka
tumakbo na siya patungong kusina.

Lihim akong kinilig dahil sa ginawa ni Rhodri, halos dalawang linggo nang may nangyayari sa amin at sa
tuwing nilalambing niya ako ay mas lalo ko rin siyang minahal. At hindi lang ‘yon, habang kinakausap
niya ako ay parang naramdaman ko rin na naging totoo siya sa akin.

“Alam na kaya niya na wala kaming relasyon ni Enzo?” wika ko sa sarili habang papalapit ako sa kusina.

“Dito ka na umupo sa tabi ko, anak.” Bumalik ang diwa ko nang marinig ko ang boses ni nanay.

Umupo ako sa tabi ni nanay na nakaharap sa upuan ni Rhodri.

“Ang sarap niyo talagang magluto ‘Nay Soledad.” masiglang wika ni Rhodri.

Tatay at nanay ang tawag ni Rhodri sa aking mga magulang dahil iyon din ang gusto nila. Pansin ko ang
pawis ni Rhod habang walang tigil na humihigop ng sinampalokang sinigang, tanda na gusto niya talaga
ang luto ng aking ina.
“Obvious naman na gusto mo ang luto ni nanay, Dad. Pinagpapawisan ka na nga, oh!” Kunwari ay galit
ako sa kaniya. Na ikinagalit naman ni nanay.

Lihim na kinurot ni nanay ang aking singit. “Aray, ‘nay?!” bigla kong sambit.

“Pasensiya ka na rito sa anak namin, Rhodri, ha? Ganito lang talaga ito ‘pag nagsasalita. Laging mataas
ang boses.” Pansin ko ang pag-alala ni nanay at lihim naman akong natawa.

Kailangan kong ipakita sa aking mga magulang na hindi kami close ni Rhodri. Dahil ayaw kong mag-alala
sila sa aking ginagawa.

“Siya nga pala, anak. Uuwi na kami ng nanay mo sa susunod na araw,” wika ni tatay.

“Akala ko ba, next week pa kayo uuwi, Tatay Pedring?” nagtatakang wika ni Rhodri.

"Gusto ko pa sanang manatili rito, Rhod, kaya lang nangako ako sa mga kompare ko na doon ako magbi-
birthday sa probinsiya, eh."

“Ganoon po ba? Kailan ang birthday n’yo?”

“Sa susunod na araw din ang birthday niya. At alam mo ba? Magka-birthday rin sila nitong si
Domenique!" nakangiting wika ni nanay.

“Talaga?!”

“Nagpapasalamat nga ako at magka-birthday kami nitong anak ko, eh! Kahit paano ay may namana rin
siya sa akin bukod sa pagta- taekwondo.” Biglang sabat ni tatay.

“Tumigil ka nga, Pedring!” saway ni nanay kay tatay.

“Ayos lang po, ‘Nay Soledad. Sanay na rin po ako sa mga joke ni Tatay Pedring.”
Lumulundag sa tuwa ang aking puso dahil sa sinabi ni Rhodri.

“Ganito na lang po, tay. Total, two weeks naman ang leave ko sa kumpanya, sasabay ako sa probinsiya
ninyo at doon natin e-celebrate ang birthday ninyong dalawa ni Dom.”

Sabay kaming napaubo ni nanay nang marinig namin ang sinabi ni Rhodri.

“Nako! Mag-ina nga kayo!” wika ni tatay nang marinig ang pag-ubo namin ni nanay.

“Pero, Dad? ‘Di ba busy rin kayo sa kumpanya mo kahit naka-leave ka?”

“Don’t worry, Dom. Nandoon naman si Dinah sa opisina.”

“Hayaan mo na, anak. Mas mabuti nga iyon para naman makalanghap ng sariwang hangin itong si
Rhodri,” masiglang wika ni tatay.

Pansin ko ang pagkabalisa ni nanay dahil sa kadaldalan ni tatay. Gaya ko, alam kong nag-aalala na rin si
nanay dahil baka mauwi ang pag-uusap nila tungkol sa lihim ni Enzo.

Pagkatapos naming mag-almusal ay umakyat na si Rhodri sa kuwarto niya, at naiwan kami ni nanay sa
kusina para maghugas ng mga pinagkainan. Si tatay naman ay pumunta sa bakuran para diligan ang mga
halaman.

"Mukhang mapapahamak tayo nito dahil sa kadaldalan ng tatay mo, anak, ah!" Umiiling pa si nanay
dahil sa pag-alala.

“Anong gagawin natin ngayon, ‘nay? Sigurado akong magtataka and daddy ni Enzo kapag nalaman
niyang wala si Enzo sa probinsya natin.”

Habang nag-uusap kami ni nanay ay biglang tumunog ang aking cellphone. Agad kong sinagot ang tawag
nang makita kong pangalan ni Enzo ang nakarehistro.
“Bakla! Nasaan ka na ba?”

“Gaga ka talaga, Domenique! Siguraduhin mo lang na wala si Dad diyan sa bahay, ha! ‘Pag nagkataon,
malalagot ka talaga sa akin!”

“Kailan ka ba uuwi?”

“Don’t worry, Sweety Pie. Bukas na bukas ay uuwi na ako.”

“Sweety pie mo 'yang mukha mo!”

"I miss you, Dom. At pakisabi kina nanay at tatay, na-miss ko na rin sila."

Sobrang saya namin ni nanay dahil sa sinabi ni Enzo. Sa halip na umuwi sa mansyon ay sinabihan namin
si Enzo na dumiretso na lang siya sa probinsya. Makailang beses na ring pabalik-balik si Enzo sa
probinsya namin kaya alam na niya ang pasikot-sikot ng daan papunta sa bahay namin.

Mayamaya ay pumasok na si tatay sa sala at agad naman namin siyang nilapitan ni nanay.

“Pedring! Puwede bang pigilan mo muna ‘yang bunganga mo ‘pag kaharap mo si Rhodri? Mapapahamak
ang mga bata nang dahil diyan sa kadaldalan mo, eh!”

Natawa na lang ako nang marinig ko ang mga bangayan ng aking mga magulang. Ang kanilang mga
away-bati na matagal ko nang nami-miss. Kaya sabay ko silang niyakap.

“I love you po, ‘nay at tatay.”

“Siya ng pala, ‘tay, may sasabihin ako. Noong naglalaba ako ng damit ng daddy ni Enzo, hindi ko
sinasadyang nalagyan ng chlorine ang brief niya. Tapos nang kinusot ko iyon, bigla na lang po itong
napunit.” Pilit kong pinipigilan ang tawa ko dahil wala akong maisip na ibang dahilan.
“Ano?!” sabay bigkas ng aking mga magulang.

“Bakit sa akin mo sinabi iyan, anak? At saka hindi kasya ang brief ko sa daddy ni Enzo!” seryosong saad ni
tatay.

Tinampal ni nanay ang mukha ni tatay. “Bakit? Anong akala mo, Pedring, brief mo ang ipapalit ni
Domenique? Huh!” singhal ni nanay.

Hindi ko na napigilan ang aking tawa kaya napahalakhak na lang ako.

“Hindi naman iyon ang ibig kong sabihin ‘tay, eh! Kaya ko ito sinabi sa iyo dahil gusto kong sumama ka sa
akin sa mall, para bumili ng brief para maipalit ko sa brief ng daddy ni Enzo."

Habang nagtatawanan kami ay narinig namin ang mga yabag ni Rhodri pababa ng hagdan.

“Mukhang masaya ang usapan ninyo, ah. Puwede ba akong sumali?” wika ni Rhodri.

“Hayaan mo, pagbalik namin ni Dom galing sa mall magkukuwentuhan ulit tayo,” nakangiting tugon ni
tatay.

“Nako, ‘tay! Ayan na naman kayo! Bakit mo sinabing pupunta tayo ng mall?” ani ko sa sarili.

“Pupunta kayo ng mall?”

“Oo, bibilhan ka raw ng brief ni Dom.” Muling tinampal ni nanay ang mukha ni tatay.

“I-ibig kong sa--sabihin, bibilhan ako ng brief ni Dom, regalo raw niya sa birthday ko.”
“Ako na lang po ang sasama kay Dom, i-pack niyo na lang ni Nanay Soledad ang lahat ng mga frozen
meat na nasa freezer para madala natin mamaya.”

“Anong ibig mong sabihin, Dad?”

“What do you mean, Dom? ‘Yong sa mga frozen meats or about the brief na ireregalo mo kay Tatay
Pedring?”

Napalunok ako ng laway dahil sa sinabi niya. “I mean, kami na lang ni tatay ang pupunta ng mall.”

“No, Dom. Kailangan ko ring pumunta sa mall para bumili ng mga dadalhin natin mamaya papuntang
probinsya. 'Di ba,' 'Tay Pedring?”

Tumango naman si tatay. “Sige na, Dom. Mas maganda na rin kong si Rhodri ang pumili para sa akin. Sa
tingin ko pareho lang naman ang size ng brief namin.”

Pagdating namin sa mall ay una kaming pumunta ni Rhodri sa department store. Maingat akong pumili
ng brief para hindi niya mahalata na siya ang bibilhan ko.

“Dad? Kasya kaya ito kay tatay?” tanong ko sa kaniya.

“I think, mas fit sa kaniya ang medium.” Hindi ako makatingin ng diretso sa mga mata niya dahil pansin
ko na kanina pa siya nakatitig sa akin.

“Sige ito na lang,” ani ko.

“’Di ba, favorite color niya ang black? Bakit puti ang pinili mo?”

“Ha? Ah--eh--gusto ko rin siyang bilhan ng kulay puti, para maiba naman!” nauutal kong sambit.
Alas tres na ng hapon nang makalabas kami ng mall. Pagkatapos naming ayusin sa sasakyan ang mga
pinamili namin ay pumasok na kami sa sasakyan. Subalit bago pa man ako nakapasok ay hinatak ako ni
Rhodri.

Hinalikan niya ng mariin ang labi ko at tumagal iyon ng trenta minuto. Maghapon din kaming hindi
masyadong nagpapansinan kaya na-miss ko na rin siya, kaya hinayaan ko na lang na maglapat ang mga
labi namin ng ganoon katagal.

"Hon? Anong gusto mong iregalo ko sa iyo sa birthday mo, hmm?" Rinig kong binanggit niya habang
magkadikit pa ang aming mga labi.

Tinitigan ko siya saka nginitian. "Ang makasama lang kita, Dad. Sapat na sa akin iyon." Sigaw ng aking
puso.

"Ang mainit na pag-welcome mo sa mga magulang ko ay sapat na iyon, Dad."

Muli niya akong niyakap saka muling naglapat ang aming mga labi.

15: ~RHODRI POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

ALIW na aliw ako dahil sa pagpapatawa ni Tatay Pedring. Hindi halata sa mukha niya na Sixty five years
old na siya dahil sa pagiging palabiro niya. At dahil sa magiging madaldal niya, nalaman ko na lang na isa
pala siyang taekwondo master noong kabataan niya at isa sa mga naging estudyante niya ay si
Domenique.

"Ibig mong sabihin, marunong mag karate si Dom?"

Tumango siya sa akin.“Oo, Rhod! Doon unang nabighani si Enzo, eh! Pinatumba ni Dom ang lahat ng
lalaking gustong manakit kay Enzo noon.”
Gayunpaman, masaya na rin ako dahil kahit papaano ay may mga taong naging takbuhan ng anak ko
kapag mayroon siyang mga problema, dahil alam kong hindi sinasabi sa akin ni Enzo ang kaniyang mga
problema. At naiintindihan ko iyon.

Kasalanan ko rin naman kung bakit lumaki ang anak ko na hindi kami close dahil simula ng mamatay ang
mommy niya, naging selfish na ako sa kaniya. Dapat lahat ng gusto ko para sa kaniya, ‘yon lang din ang
susundin niya.

In fact, ang pagiging doktor talaga ang propesyon na gusto ng anak ko dahil pangarap niyang magamot
ang sakit ng mommy niya. Ngunit pinigilan ko siya nang mamatay ang asawa ko. Sa halip na pagiging
doctor ay BS Entrepreneurship ang pinakuha kong propesyon sa kaniya.

And yes! He didn’t complain and he didn’t get mad at me either. Instead, he just followed everything I
wanted for him in my own way. Pakiramdam ko ay may malaking problema ang anak ko, pero hindi niya
lang sinasabi sa akin.

Nabawasan ang kalungkutan ko nang makita kong bumaba ng hagdan si Domenique. Uminit na naman
ang katawan ko nang makita ko siyang nakasuot lang ng maiksing short at sleeveless shirt. Palihim kong
sinundan siya ng tingin habang patungo siya sa kusina.

“You’re so cute and hot, Domenique! You made me crazy, everytime I see you, Honey!” Napahawak ako
sa dibdib ko nang maisip ko iyon, dahil ramdam ko ang biglang pagkabog ng dibdib ko.

Mas lalo pang lumakas ang pagkabog nito nang makita kong niyakap ni Dom ang kaniyang nanay. “Ang
pagiging malambing mo, Dom, ang dahilan kung bakit lalo kitang minahal," Lihim akong napangiti dahil
sa kilig na aking nararamdaman.

Hindi ko alam kung kilig ba ang nararamdaman ko o ‘di kaya’y nahuhumaling lang ako sa kaniya.
“Kinikilig pa ba ang mga katulad kong nasa edad kuwarenta 'y dos na?” Napailing na lang ako dahil sa
naiisip ko.

Bumalik ang katinuan ko nang marinig kong kausap na ni Tatay Pedring si Domenique. Pasimple ko
siyang tiningnan at saka nginitian.
Napalunok ako ng laway nang marinig ko ang sinabi ni Tatay Pedring na si Ezo lang ang naging boyfriend
ni Dom.

“What?! Ibig sabihin, ako lang talaga ang unang lalaking gumalaw sa katawan ni Dom!” Napatitig ako kay
Domenique habang iniisip ko iyon.

At nang papunta na si Tatay Pedring sa kusina, dahan-dahan ko siyang sinundan. Habang si Dom naman
ay nakasunod din sa likuran ko.

Tatlong oras ko pa lang siyang hindi nakakausap, pero feeling ko ay isang buwan na kaming hindi
nagkikita. Miss ko na agad siya at gusto ko siyang yakapin. Kaya napalingon ako sa kaniya, saka mabilis
kong hinalikan ang labi niya.

Kahit papaano ay gumaan ang loob ko dahil nahalikan ko ang labi ng mahal ko. Masigla akong naupo sa
hapag, kaya napasarap ako ng kain dahil sa mainit na sabaw ng sinigang na niluto ni Nanay Soledad.

Lumulukso sa tuwa ang puso ko dahil pumayag ang mga magulang ni Dom na sumama ako sa kanilang
probinsya. Alam kong hindi ako sanay sa mga ganoong klaseng lugar, pero may ibang parte ng katawan
ko na gustong pumunta sa probinsya lalo na’t kasama ko si Dom.

Pagkatapos naming kumain ay dumiretso na ako sa kuwarto ko. Dahil sa tuwa at sobrang excited,
palihim akong nag-impake ng mga gamit ko para dadalhin sa probinsiya.

“Just a big ‘wow’! Is it really me?” Napangiti akong mag-isa habang ini-imagine ko ang sarili ko sa
probinsya at kasama ang babaeng nagpatibok ulit ng puso ko.

Isinubsob ko ang mukha ko sa kama habang nakayakap sa unan. Gusto kong sumigaw dahil sa sobrang
saya na nararamdaman ng puso ko.

Napatigil ako sa ginagawa ko nang marinig ko ang malalakas na tawanan nila, kaya agad na akong
bumaba sa sala.
Lihim akong natawa nang sinabi ni Tatay Pedring na gustong bumili ni Dom ng brief. Kahit hindi man niya
sabihin, alam kong para sa akin ang brief na bibilhin niya.

“Nako, Domenique! Ang sarap mong halikan! Kung wala lang dito ang mga magulang mo, kinagat ko na
iyang labi mo!” ani ko sa sarili habang nakatitig kay Dom.

Ramdam kong nababalisa siya sa tuwing tinititigan ko ang mga mata niya.

“Siya nga pala, Rhod. Kailangan ba talaga nating dalhin ang mga karne na nasa freezer?” tanong ni Tatay
Pedring sa akin.

Tumango ako. “Yes, ‘tay. Masarap gawing barbecue ‘yon!”

“Tamang-tama, Rhod. Marami akong tuba (cucunot wine) na naka-stock sa bahay, masarap gawing
pulutan iyon!”

"Pedring?!"

Napahalakhak ako nang makita kong tinampal ni Nanay Soledad ang bibig ni Tatay Pedring.

"Huwag mo nang pansinin itong si Pedring, Rhod. Kahit hindi pa umiinom ng tuba iyan ay nalalasing na!"

"Ayos lang po, 'nay. Sige po, kayo na muna ang bahala rito. Pupunta lang muna kami ng mall."
Pagkatapos kong nagpaalam ay umalis na kami ni Domenique.

Pagdating namin sa department store tahimik lang akong nanonood kay Dom. Hindi ko muna siya
inabala para hindi niya mahalata na alam ko na, na para sa akin ang brief na bibilhin niya.

Pagkatapos naming namili ay lumabas na kami ng mall. Mabilis akong lumapit sa kaniya matapos kong
in-arrange sa kotse ang mga pinamili namin. Hinatak ko siya papalapit sa akin saka hinalikan ang labi
niya.
“I love you so much, Honey. Hindi kita kayang tiisin,” wika ko sa sarili ko as I felt her sweet lips.

Binuhat ko siya papasok ng kotse at sumunod na rin akong pumasok. Dali-dali kong pinaandar ang
sasakyan ko at dumiretso na kami sa condo ko.

“Dad? Bakit tayo nandito? ‘Di ba nandito rin ang condo ni Enzo?”

Nagulat ako nang marinig ang sinabi niya. "Ibig sabihin, nakapunta ka na sa condo ni Enzo?"

Tumango siya. “Yes, Dad. Kapag may mga research paper kami ni Enzo, sa condo niya kami pumupunta
dahil may internet.”

“Kung palagi nga siyang dinadala ni Enzo sa condo, bakit hindi siya ginagalaw ng anak ko? May dapat ba
akong malaman tungkol sa anak ko?” ani ko sa sarili.

Ngunit hindi ko muna iniintindi iyon, pinababa ko siya sa kotse tapos pumunta na kami sa elevator. Nang
makarating na kami sa dulo ng palapag ng building ay agad kaming pumasok sa condo ko.

“Teka! Kaninong condo ito, Dad? Pansin ko, parang hindi ito kay Enzo.”

Sa halip na sagutin ang tanong niya, ikinulong ko siya sa aking mga bisig saka hinalikan muli ang labi niya.
Mabilis kong hinubad ang kaniyang mga damit at ganoon din sa akin.

Habang nakasandal siya sa pader, lumuhod ako sa paanan niya at itinaas ang kanang paa niya at
ipinatong ito sa balikat ko.

“Ahh! Dad!”

Ramdam ko ang paghigpit ng hawak niya sa buhok ko habang nilalaro ng dila ko ang perlas niya.
Nang mapansin ko ang panginginig ng kaniyang tuhod, binuhat ko siya papunta sa kama at doon
pinagpatuloy ang aking ginagawa.

Sinubsob ko ang aking mukha sa kaniyang malulusog na dibdib at walang humpay na dinilaan ang
kaniyang kulay rosas na korona, habang ang malikot kong daliri ay nakapasok na sa kaniyang hiwa.

“Uhmm! Ahh! A--ang sa--sarap, D-a-d!”

Mas lalong tumitigas ang aking ugat sa tuwing maririnig ko ang matamis niyang ungol. Masarap ito sa
tainga pakinggan, dahilan para uminit ang katawan ko.

Hinila ko siya papunta sa dulo ng kama saka ibinuka ang kaniyang hita. “Ohhh! Ahh!” Napaungol ako
habang nakabaon ang ugat ko sa malambot niyang kaibuturan.

“Ahh! Fvck! Uhmm!”

Napamura ako dahil sa walang humpay na sarap na natatamo ko nang maramdaman kong parang
hinihigop ng bukana niya ang ugat ko.

“Naramdaman mo ba ang pagtigas ng ugat ko, Honey? Ahh!” kagat-labing wika ko na may halong pag-
ungol.

“Yes, Daddy! Ahh!” Nakababaliw niyang tugon.

“Do you want me to speed up the swing, Honey?”

“Yes, Daddy! Please! Uhmm!”

Binilisan ko ang pagbayo sa loob niya nang maramdaman kong sasabog na ang ugat ko.
“Ahh! Uhmm!” sabay naming ungol nang sabay rin naming narating ang sukdulan ng nakababaliw na
kaligayahan.

16: ~RHODRI PPOV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

ITO na ang araw na pinakahihintay ko at iyon ay ang makapunta sa probinsiya, kasama ang babaeng
mahal ko.

Alas tres pa lang ng madaling araw ay nagising na ako. Maingat akong bumangon para hindi maistorbo
ang tulog ni Dom. Simula nang lumipat ng kuwarto si Dom ay magkatabi na kaming natutulog gabi-gabi
dahil hindi ako makatulog kapag wala siya sa tabi ko.

Pagkatapos kong maligo at magbihis ay bumaba na ako sa kusina para ayusin ang mga dadalhin namin sa
probinsya. Pagdating ko sa kusina ay nagulat ako nang makita si Nanay Soledad at Tatay Pedring na nag-
aayos ng mga gamit sa kusina.

“’Tay, ‘nay? Ako na po ang bahala rito. May limang oras pa kayo para matulog.”

“Nako, Rhod! Huwag kang mag-alala sa amin, sanay kami ni Soledad na gumising ng madaling araw.”

“At kung may dapat mang matulog sa atin, dapat ikaw ‘yon, Rhod. Alalahanin mo, ikaw ang magda-
drive.”

“Siya nga pala, Rhod. Sigurado ka bang kaya mong magmaneho papuntang probinsya? Noong unang
punta namin dito sa bayan, sumakay din kami ng bus. At saka halos buong araw kaming nagbibiyahe.”

“Yes naman, ‘tay. Huwag po kayong mag-alala, sanay naman akong bumiyahe ng malayo,” nakangiting
sabi ko sa kanila.
Pagkatapos naming mag-impake ay umalis na kami. Halos labinlimang oras din kaming naglakbay bago
kami nakarating sa lugar nila Tatay Pedring. Kung kaya’y tanghali kinabukasan na kami nakarating sa
kanilang bahay

Naunang bumaba ng sasakyan sina Nanay Soledad at Tatay Pedring, habang kami ni Dom ay naiwan at
pansamantalang nagpahinga.

“Napagod ka ba, Dad?” tanong ni Dom sa akin.

Inilapit ko ang mukha ko sa kaniya, saka ko siya hinalikan sa labi. "Hindi ako mapapagod hangga't
nandito ka sa tabi ko, Honey."

“Bumaba na tayo, baka makita pa tayo ng mga magulang ko,” natatawang bulong niya sa akin habang
magkadikit pa rin ang mga labi namin.

Lihim din akong napangiti habang pinagmamasdan ko siyang bumaba ng sasakyan.

Habang binababa namin ni Dom sa sasakyan ang aming mga dalang frozen foods, napalingon ako nang
marinig ang isang pamilyar na boses.

“Domenique, Sweety pie!”

“What?! Totoo ngang nandito si Enzo sa probinsiya nila?” ani ko sa sarili dahil sa aking pagkagulat nang
makita ang aking anak.

Dapat sana ay maging masaya ako dahil magkasama ang anak ko at ang fiancee niya. Pero kabaligtaran
ang nararamdaman ko sa mga oras na ito.
Parang gumuho ang mundo ko nang makita kong kayakap ng anak ko ang babaeng mahal ko. Ngunit
wala akong magagawa, dahil sa totoo lang ay mas may karapatan ang anak ko kay Dom dahil malapit na
silang ikasal.

Subali't mayroong bumabagabag sa akin, paano kung malaman ni Enzo na ang iniingatang puri ng
kaniyang magiging asawa ay ibinigay na nito sa iba? At ang masaklap pa ay daddy niya mismo ang unang
lalaking gumalaw sa katawan ng fiancee niya.

Handa kong harapin ang lahat ng gulong pinasok ko. Kahit ang mga magulang ni Dom ay kaya kong
harapin. Pero ang hindi ko pa alam ay kung paano ko haharapin ang anak ko. Minsan na nga lang
magmahal ang anak ko, inagaw pa ng daddy niya!

Nahihiya ako sa sarili ko habang pinagmamasdan ang pagiging sweet ng anak ko kay Dom. Ramdam ko
ang pagmamahal ni Enzo kay Domenique. Ang babaeng minahal din ng kaniyang daddy.

“Sht! Nakakahiya ka, Rhodri!” Napatapik ako sa aking noo habang iniisip iyon.

“Nami-miss na kita, Sweety Pie! I love you,” narinig kong sabi ng anak ko kay Dom.

Upang hindi ko marinig ang sinasabi ng anak ko kay Dom ay dali-dali kong kinuha ang earphone ko sa
sasakyan at binuksan ang music ko sa cellphone.

NAMANGHA ako nang makita ko ang kabuuan ng bahay ni Tatay Pedring. Simple lang ito at gawa sa
kahoy ang mga sahig. Mas lalo itong gumanda dahil bawat sulok ay may nakapaso na mga halaman at
bulaklak.

“Pasensiya ka na sa bahay namin, Rhod,” nakayukong wika ni Tatay Pedring.

“Nako, ‘tay! Wala po kayong dapat ipag-alala. Kung tutuusin, mas maganda pang tumira dito sa bahay
ninyo kaysa roon sa mansion, eh!”

Mayamaya ay lumabas si Nanay Soledad mula sa isang silid. “Rhod, ito ang magiging kuwarto mo.”
“Salamat po, ‘Nay Soledad.”

“Domenique!” Tinawag ni Nanay Soledad si Dom nang nakadungaw sa binatana.

Ilang sandali lang ay pumasok na rin si Dom sa sala. “Bakit po, nay?” nakangiting wika nito na animo ay
isang bata.

“Sht! Bakit ba umiinit itong katawan ko sa tuwing nakikita kita, Domenique!” wika ko sa sarili ko habang
palihim na iniipit ng hita ko ang naninigas kong alaga.

“Mamaya na kayo maglambingan ni Enzo, tulungan mo muna si Rhodri na iakyat ang mga gamit niya sa
kuwarto niya.”

“Yes po, ‘nay!”

Agad namang kinuha ni Dom ang maleta sa akin at inakyat ito sa kuwarto ko.

“Bago ka lumabas ng kuwarto, ayusin mo muna ang mga gamit niya. Gamitin mo ‘yang mga hanger na
nasa loob ng closet, okay? ” Pagkatapos magsalita ni Nanay Soledad ay lumabas na siya ng silid.

Kami na lang ni Dom ang naiwan sa kuwarto kaya maingat kong ni-lock ang pinto at dahan-dahan akong
lumapit sa kinaroroonan niya.

Niyakap ko siya sa likod saka hinalikan ang leeg niya. "Alam mo bang nagseselos ako kay Enzo, Honey?"
sabi ko sa sarili ko habang nakapikit.

Lumingon siya sa akin. “Dad? Sigurado ka bang ayos lang sa iyo na dito ka matulog sa bahay namin?
Puwede ka naming ihatid ni Enzo sa motel. At saka malapit lang din di--”

Hindi ko na siya pinatapos magsalita, kinulong ko siya sa mga braso ko saka ko siya hinalikan sa labi.
Pagkatapos ko siyang halikan ay niyakap ko siya ng mahigpit.
Habang nakayakap ako kay Dom, hindi ko namalayang tumutulo na pala ang luha ko at hindi ko alam
kung bakit.

“Dad? Ayos ka lang?” Pinunasan ko muna ang luha ko bago ako humarap kay Dom.

Ngumiti ako. “Yes, Honey.” Hinalikan ko ang noo niya.

“Sige na, ako na ang bahalang mag-ayos ng mga gamit ko. Puntahan mo na si Enzo at baka magtampo pa
sa ‘yo, iyon.” Tumango si Dom.

Nakangiti man ang aking labi habang sinasabi iyon kay Dom, ngunit umiiyak naman ang aking puso dahil
sa sakit na nararamdaman nito.

"Sana mahalin mo rin ako, Dom. Kahit minsan lang." ani ko sa sarili sabay punas ng aking luha.

Dumungaw ako sa bintana para makalanghap ng sariwang hangin. Subali’t sa ‘di kalayuan ay nakita ko si
Enzo na nakahiga sa kandungan ni Dom.

I could do nothing but cry secretly, dahil mahirap para sa isang tulad ko na sarili kong anak ang maging
karibal ko sa babaeng mahal ko. Napahawak ako sa dibdib ko habang pinagmamasdan silang dalawa na
masaya.

I changed my clothes before leaving my room. Short at sleeveless shirt na ang isinuot ko dahil mainit
naman sa labas.

Bago ako lumabas ng bahay ay nakita ko siTatay Pedring na may dalang sako. "Tatay Pedring, saan po
kayo pupunta?”

“Pupunta kami sa bukid. Kukuha lang kami ng buko. Gagawa raw ng buko salad si Dom. Alam mo bang
paborito iyon ni Enzo?” nakangiting wika niya sa akin.
Parang kinurot ang puso ko dahil sa sinabi ni Tatay Pedring. Naalala ko pa, noong bata pa si Enzo,
kasama ang mommy niya, palagi nilang niri-request sa akin na gumawa ng buko salad dahil pareho nila
itong paborito.

“Maraming salamat, Tatay Pedring, sa pag-aalaga ninyo sa anak ko.”

“Nako, Rhod. Maliit na bagay. Kung tutuusin ay mas malaki pa nga ang naitulong ninyong mag-ama sa
amin, lalo na sa anak ko. Kung hindi dahil kay Enzo, hindi nakapasok sa unibersidad ang anak namin. At
dahil sa skolarship ninyo, malapit nang maka-graduate ang anak namin.”

"Paano? Maiwan muna kita rito."

“Puwede ba akong sumama sa inyo?"

“Sigurado ka, Rhod?” Tumango ako saka ngumiti bilang tugon sa tanong niya.

Tahimik lang akong nakasunod sa kanila habang tinatahak namin ang maputik na daan.

"Aray!" sigaw ni Dom mula sa pagkadulas sa maputik na daan.

Nagtataka ako sa naging reaksyon ng aking anak nang makita niyang nadulas si Dom. Sa halip na
tulungan si Dom ay tinawanan lang niya ito.

"What are you doing, son? Alalayan mo si Dom!" Gusto ko siyang sigawan pero pinigilan ko lang.

"Don't worry, Dad. Ganito lang talaga kami ni Enzo. Kung sa kaniya rin nangyari ito, pagtatawanan ko rin
siya."

Umiling ako. Hindi ko na pinansin kung ano ang iisipin ng anak ko. Nilapitan ko si Dom saka pinasakay sa
likod ko.
"Sige na, Dom. Sumabay ka na sa likod ko!" Nagkunwari na lang akong nagagalit.

Ilang sandali lang ay nakarating na kami sa bundok kung saan ay may maraming mga niyog.

“Wow!” Namangha ako nang makita ko ang malawak na bukirin. Mula dito sa tuktok ng bundok ay
makikita mo ang bughaw na tubig ng dagat.

Mula sa ‘di kalayuan’ ay napansin ko ang isang pamilyar na resort. “’Tay? Malapit lang po ba rito ang
resort na iyon?”

“Hindi lang malapit. Kung hindi, pagmamay-ari pa rin namin ang lupang iyon. ‘Yan ang namana ni nanay
sa mga magulang niya. Kaya lang inagaw ng mga gahaman sa pera na mga negosyante. Pinipilit nila na
nabili na raw nila ang lupaing iyan sa tunay na may-ari!”

Nagulat ako nang makita ang reaksiyon ng mukha ni Dom, ngayon ko lang siya nakitang nagagalit.

“Bakit? Nasaan ba ang titulo ng lupaing iyan?” tanong ko kay Tatay Pedring.

“Iyon nga rin ang hindi ko alam, eh.” Bakas sa mukha ni Tatay Pedring ang kalungkutan.

“Hindi ba pinuntahan mo ang secretary ng bagong may-ari niyan, Sweety?” wika ni Enzo sabay higop ng
buko juice.

“Huh! Naiinis nga ako sa secretary niya, eh! Akala mo kung sino. Sabi niya sa akin, kung gusto ko raw
makuha ang titulo, kukunin ko raw sa banko at magdala na lang daw ako ng sampung bilyon!”

Nabigla ako sa narinig ko kay Dom. Hindi nga ako nagkamali, ang resort na nakikita ko ay ang resort na
pinuntahan ko last two weeks ago. At ang negosyanteng sinasabi nila ay ang business partner ko sa
resort na iyon na si Leon Lee.

“Ibig sabihin, kay Nanay Soledad ang titulong naka- collateral sa akin? Pero sino si Ester Madrigal?” ani
ko sa sarili.
“Pero bakit tinanggap iyon ng bangko? ‘Di ba ipinangalan iyon kay Nanay Soledad?” wika ni Enzo.

“Kay Lola Ester pa nakapangalan iyon. Ester Madrigal.” Napaubo ako nang marinig ang sinabi ni Dom.

Hindi ko inaasahan na mangyayari ito sa aking negosyo. Mahigit dalawang dekada na ako sa
kumpanyang ito pero ngayon ko lang naranasan ang magkaroon ng ganitong klaseng ka-sosyo!

17: ~DOMENIQUE POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

NANG malapit na kami sa bahay ay tinext ko muna si Enzo.

“Hoy, bakla! Malapit na kami sa bahay. You have to show your best acting to your dad, para hindi niya
mahalata ang kabaklaan mo!”

“Tumahimik ka, Domenique! Pagdating mo rito, sasakalin talaga kita, bruha ka!”

Lihim akong napangiti dahil alam kong kinakabahan na ang kaibigan ko sa mga oras na ito. Mula sa
salamin ng sasakyan, napansin ko rin ang pagkabalisa ni nanay. Alam kong nag-aalala na rin siya sa
sitwasyon ni Enzo, kaya tinext ko na rin siya.

“Nay? Huwag po kayong mag-alala. Tinext ko na po si Enzo, alam na rin niyang malapit na tayo sa
bahay.”

“Ewan ko, anak. Ako ‘tong nininerbiyos sa inyong dalawa ni Enzo, eh! Basta mamayang gabi, bantayan
mo palagi ang tatay mo at baka malasing iyon, nako! Kapag nagkataon, sigurado akong ikukuwento niya
kay Rhodri ang tungkol sa sikreto ni Enzo!”

Pagdating namin sa bahay ay nagmamadali nang pumasok si tatay at nanay sa loob, para puntahan si
Enzo. Samantalang kami naman ni Rhodri ay naiwan muna sa kotse.
Muli na namang lumulundag sa tuwa ang puso ko nang halikan ni Rhodri ang labi ko.

“Hay nako! Ang sarap mong yakapin, My daddy love!” sigaw ng aking puso habang nilalasap ang mainit
niyang halik.

Pagkababa namin ng sasakyan, tinulungan ko si Rhodri na ilabas sa sasakyan ang mga dala naming
pagkain.

“Hay--Ang guwapo mo talaga, Rhodri!” wika ko sa sarili habang lihim ko siyang minamasdan.

Habang patuloy ako sa pagmumuni-muni, biglang dumating si Enzo na ikinagalit ko naman! Ewan ko
kung bakit nabubuwesit ako sa tuwing tinatawag niya akong ‘Sweety pie’ lalo na kapag nasa harapan
namin si Rhodri.

Gusto kong sapakin ang best friend ko sa harap mismo ng kaniyang daddy, para sa ganoon ay lumabas
ang tunay niyang kulay!

Napansin ko sa mga mata ni Rhodri ang pag-iwas sa akin nang yakapin ako ni Enzo, lalo na nang
hinalikan ako ni Enzo sa pisngi.

“I’m sorry, Dad. Wala akong intensiyon na saktan ka,” ani ko sa sarili.

Pero bigla rin akong nalungkot nang naisip ko iyon dahil hindi ko rin naman alam kung nasasaktan nga ba
si Rhodri. Hindi ko nga alam kung nagseselos ba siya, sa tuwing nakikita niya kaming magkasama ni Enzo.

Habang naglalakad kami ni Enzo papunta sa kubo malapit sa fish pond ni tatay, napansin din pala niya
ang pagiging tahimik ko.

“Hoy, Domenique!” Bulyaw niya sa akin.

“Enzo naman, eh! Bakit ka ba sumisigaw?!” Pagdadabog ko.

"Bakit ka malungkot? Hindi ka ba natutuwa na bumalik ako?" Nagkunwari din siyang galit sa akin.

Niyakap ko si Enzo. “Besh? Paano kung magkaroon ako ng boyfriend? Susuportahan mo ba ako?”
seryoso kung tanong sa kaniya.

Tumitig sa akin si Enzo. Akala ko sasagutin niya ang tanong ko, pero tinawanan niya lang ako.

“Anong nakatatawa sa sinabi ko?” Pagtataray ko sa kaniya.

“Tulog ka pa yata, Dom, eh! Dalawang linggo lang akong nawala tapos sasabihin mong may boyfriend ka
na?”

“Bakla ka talaga!” wika ko, saka ako umupo sa kubo.

“Oo na! Pero seryoso, Dom. Kaya ka ba naging blooming dahil in-love ka?” Napaubo ako dahil sa sinabi
ni Enzo.

“So, in-love ka nga? Kahit hindi mo sabihin sa akin, Dom, alam kong in-love ka. Kahit may araw, kitang
kita ko ang kislap ng mga bituin sa iyong mga mata.” Paniniwalaan ko na sana siya, ngunit bigla rin siyang
tumawa.

Tinampal ko ang bibig ni Enzo. “Gusto mong sabihin ko sa daddy mo ang tungkol sa kabaklaan mo?
Ha?!”

“Ito naman, nagbibiro lang, eh! Bakit ba kasi ang seryoso mo? Pero totoo, Dom. Ang ganda mo ngayon.”
Niyakap ako ni Enzo saka nagsalitang muli.

"Kung sino man ang lalaking nagpatibok ng puso mo, napakasuwerte niya sa iyo," nakangiting wika ni
Enzo sabay turo sa dibdib ko.
Lihim akong umiiyak habang nakayakap kay Enzo. “Sana, kapag dumating ang panahon na malaman mo
ang tungkol sa lalaking mahal ko ay hindi magbabago ang relasyon natin, Enzo. Sana, ikaw pa rin ang
best friend ko.”

Palihim kong pinunasan ang aking luha nang marinig kong tinawag ako ni nanay.

“Iwan muna kita rito, ha? Huwag kang umalis dito! Pagbalik ko, ikuwento mo sa akin ang tungkol sa
foreigner mong boyfriend.” Nakangiti namang tumango si Enzo.

KINUHA ko ang maleta ni Rhodri at nilagay sa kuwarto niya. Habang inaayos ko ang mga gamit niya, bigla
kong naramdaman ang mainit niyang yakap.

Hinayaan ko muna siya na yakapin ako sa likod. Pinikit ko ang mga mata ko at hinayaan ko, na ang puso
ko na lang muna ang magsalita.

“I love you, Dad!” sigaw ng puso ko.

Nilingon ko siya saka tinititigan ang mga mata niya. “Ano ba ako para sa iyo, Rhod? Pareho kaya tayo ng
nararamdaman? Mahal mo rin kaya ako? Kasi---mahal kita, eh! Mahal na mahal.” ani ko sa sarili.

Biglang tumulo ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan nang yakapin niya ako. Niyakap niya ako ng
mahigpit at ganoon din ako sa kaniya. Pinunasan ko ang luha ko nang maramdaman kong unti-unting
lumuwag ang yakap niya.

Nawala ang lungkot ko nang muli niya akong halikan sa labi. Mas lalo akong naguguluhan nang ngumiti
siya sa akin pagkatapos niya akong halikan. Gusto kong mag-assume na mahal niya rin ako.

Gusto kong sabihin sa kan'ya na wala kaming relasyon ni Enzo at siya ang mahal ko. Subali’t sa tuwing
naiisip ko iyon, naiisip ko rin ang sinabi sa akin ni Enzo noon na magpapakamatay siya kapag nalaman ng
daddy niya ang tungkol sa sikreto niya.
Wala akong magawa kung ‘di itago na rin ang nararamdaman ko para kay Rhodri. Magiging makasarili
naman ako kapag binitawan ko si Enzo. Mas mabuti pang ako ang magdusa kaysa ang mga taong
parehong mahal ko.

Lumabas ako ng kuwarto ni Rhodri, saka bumalik sa kubo kung saan naroon si Enzo.

Humiga si Enzo sa kandungan ko bago siya nagkuwento. Madalas na itong ginagawa ni Enzo sa tuwing
may ikukuwento siya sa akin, kaya sanay na ako.

“Alam mo, Dom. Ang saya talaga ng bakasyon ko! Alam mo bang oras-oras akong ginagamit ng boyfriend
ko? Nakaka-miss na nga, eh!”

Nasapak ko si Enzo dahil sa sinabi niya. “Bakla ka talaga!”

Kahit papaano ay nawala ang lungkot ko nang marinig ko muli ang mga biro ni Enzo. Ito ang mami-miss
ko sa kaibigan ko, kung sakaling hindi na kami magkita. Parang magkapatid na ang turingan namin sa
isa’t isa at iyon ang dahilan kung bakit ayaw kong mawalay sa kaniya.

Mayamaya ay biglang dumating ang tatay ko. Nakiusap si Enzo na pupunta kami sa bukid para kumuha
ng buko.

“Oo naman! Ikaw pa, malakas ka sa akin, eh!” Hintayin niyo lang ako rito dahil may kukunin lang ako sa
loob ng bahay,” wika ni tatay.

"Hindi ka ba nagseselos sa akin, Dom? Tingin ko kasi, mas mahal ako ni Tatay Pedring kaysa sa 'yo, eh."
Muli kong tinampal ang bibig ni Enzo.

"Ang kapal mo rin, 'no? Huh!" singhal ko sa kaniya.

Pagbalik ni tatay, laking tuwa ko nang makitang kasama niya si Rhodri. Lihim akong napangiti nang
malaman kong sasama siya sa amin.
Habang binabagtas namin ang maputik na daan, biglang natapilok ang paa ko dahilan para matumba
ako.

Bigla akong nag-alala nang makita ko ang reaksiyon sa mukha ni Rhodri nang makita niyang
pinagtatawanan ako ni Enzo. At mas lalo pa akong nag-alala nang isakay niya ako sa likod niya!

“Pasensiya ka na, Rhodri, ha? Mukhang ikaw lang ang may malakas ang katawan para buhatin si Dom,
eh,” nahihiyang wika ni tatay.

“Ayos lang po, ‘tay. Magaan lang naman itong anak mo,” tugon ni Rhodri.

Para akong nasa ulap habang nakasakay ako sa likod ni Rhodri. Ang saya na nadarama ng puso ko sa mga
sandaling ito ay walang kapantay. Ipinikit ko ang mga mata ko, saka sinandal ang ulo ko sa balikat niya.
Kahit pawis na pawis na siya ay naaamoy ko pa rin ang mabangong pabango niya.

Nagtulog-tulogan ako at sumandal sa balikat ni Rhodri. Ngunit ang hindi niya alam ay sinadya ko iyon
para dumikit ang labi ko sa batok niya malapit sa leeg niya. Biglang hinawakan ni Rhodri ang kamay ko,
saka hinalikan ito dahilan para kinilig ako. Nasa likod kami nina tatay at Enzo, kaya hindi nila alam ang
ginagawa namin ni Rhodri.

Muli kong isinandal ang ulo ko sa balikat niya, pagkapikit ko ay bigla kong naramdaman ang mainit
niyang labi. Pagtingin ko sa kaniya ay kumindat lang siya sa akin at saka ngumiti.

Dahan-dahan niya akong binaba pagdating namin sa bundok. Habang nakaupo ako ay muli na namang
sumikip ang dibdib ko nang makita ko ang tinatayong resort sa aming lupain. Ang aming lupain na
inagaw ng mga sakim na negosyante!

Ito ang dahilan kung bakit gusto kong makapagtapos ng BS Entrepreneurship. Gusto kong pasukin ang
kumpanya ng mga negosyangteng magnanakaw, dahil balang araw ay mababawi ko rin ang lupang
kinuha nila sa amin!

18: ~THIRD PPOV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com
NAPABUNTONG-hininga si Rhodri habang pinagmamasdan si Dom na umakyat sa puno ng niyog. Hindi
niya akalain na kayang umakyat ng puno ng niyog ang isang babaeng tulad ni Dom.

“Ano ba itong ginagawa mo, Domenique! Ako itong nininerbiyos diyan sa ginagawa mo!” wika niya sa
sarili habang palakad-lakad sa kaniyang kinatatayuan.

“Ayos ka lang, Rhod?” tanong ni Tatay Pedring kay Rhodri.

“Ha? Ah--eh--Yes, ‘tay!” nauutal na sambit ni Rhodri.

Lalong naguluhan si Rhodri nang makita niya si Enzo na nakaupo lang sa ilalim ng puno ng mangga
habang naglalaro ng cellphone.

“What are you doin’ son? Bakit hindi mo pinigilan si Dom na umakyat sa isang mataas na puno?”
nagtatakang tanong ni Rhod sa kaniyang sarili.

Hindi na nakatiis si Rhodri, sinigawan niya si Dom. “Dom! Bumaba ka na rito at ako na ang aakyat diyan!”

“Ayos lang ako rito, Dad!” tugon naman ni Dom.

Napatapik na lang si Rhodri sa kaniyang noo nang marinig ang sinabi ni Domenique. Mayamaya ay
lumapit si Tatay Pedring kay Rhodri.

“Rhod? Puwede bang ikaw muna ang magbantay kay Dom? Hintayin mo na lang na bumaba siya, iuuwi
muna namin ni Enzo itong isang sako ng niyog,”

“Hindi pa ba sapat ang isang sako ng niyog, ‘Tay Pedring? At nang makababa na rin si Dom.” Bakas sa
mukha ni Rhodri ang labis na pag-alala kay Dom.

“Nako! Kulang pa ito sa mga bisita ni Dom, Rhod. At saka, huwag kang mag-alala. Hindi mahuhulog ang
anak ko, sanay na ang batang iyon sa pag-akyat ng mga puno,” natatawang sabi ng matanda habang
nakatingin sa kinaroroonan ni Dom.
Makalipas ang sampung minuto, simula nang umalis sina Tatay Pedring at Enzo ay bumaba na rin si
Dom.

"Nasaan sina tatay at Enzo, Dad?" tanong ni Dom habang pinagpag ang dumi sa damit niya.

Sa halip na magsalita ay bumaling si Rhodri kay Dom at muling hinalikan ang labi ng dalaga.

“Ipangako mo sa akin, Honey. Huwag mo nang ulitin ito, please--” hikbing wika ni Rhodri.

“Anong sinasabi mo, Dad? Ayos ka lang?” nagtatakang wika ni Dom.

Niyakap ni Rhodri si Dom. “Huwag ka nang umakyat sa puno, puwede ba?”

Natawa si Dom nang marinig ang sinabi ni Rhodri na ikinagulat naman ni Rhodri. “At ano namang
nakakatawa sa sinabi ko, ha?”

“Dad? Wala ka namang dapat ipag-alala, eh. Sanay na akong umakyat sa puno.”

Ngunit hindi pinakinggan ni Rhodri si Dom. Hinila niya ito palapit sa kaniya at saka muling hinalikan sa
labi ang dalaga.

“Hindi ako papayag na may mangyaring masama sa iyo, Honey. Kung hindi ka kayang pahalagahan ng
anak ko, pinahahalagahan kita, Dom.”

Nakatitig si Dom sa mga mata ni Rhodri. "Anong ibig mong sabihin, Dad?" nauutal na wika ni Dom.

"I mean, concern din ako sa kaligtasan mo.” Pagsisinungaling ni Rhodri.

Tumango lang si Dom saka tumalikod kay Rhodri. Nalungkot siya dahil sa sinabi nito sa kaniya.
"Hindi mo nga ako mahal, Rhodri!" wika ni Dom sa sarili, saka lihim na pinunasan ang nangingilid niyang
mga luha.

“Sige na, Dad, puwede ka nang umuwi. Pupunta lang ako saglit sa kubo ni tatay, titingnan ko kung may
naiwan siyang mga sako doon.”

Hindi lumilingon si Domenique habang naglalakad patungo sa kubo ni Tatay Pedring. Hanggang sa
narinig niya ang malakas na sigaw ni Rhodri.

“Mahal kita, Domenique! Iyan ang tunay na dahilan kung bakit hindi ko kayang mawalay sa iyo! Mahal
na mahal kita, Honey!” hikbing wika ni Rhodri.

Habang nagsasalita si Rhodri, hindi niya namalayan na nakikinig pala si Enzo sa kaniya.

“What? Paano nangyaring minahal ni Dad si Dom? Nako, Dad! Anong kahihiyan itong ginawa mo?!” wika
ni Enzo sa sarili.

Tumakbo si Dom papaunta kay Rhodri saka niya ito niyakap. “I love you too, Dad! Mahal din kita,”
hagulgol na sambit ni Dom.

Habang naghahalikan ang dalawa, nagsimulang tumulo ang mga luha ni Enzo, hindi luha ng kalungkutan
kung ‘di luha ng kaligayahan. Hindi makapaniwala si Enzo na mahal din ng bestfriend niya ang daddy
niya.

Ngunit hindi pa rin alam ni Enzo kung kanino siya nasisiyahan. Masaya ba siya dahil may mahal na ang
best friend niya o masaya ba siya dahil nagmahal ulit ang daddy niya.

Biglang nan'laki ang mga mata ni Enzo nang makita niya si Dom at ang daddy niya na tumatakbo patungo
sa kubo. Kaya dali-dali siyang bumalik sa daan patungo sa bahay ni Tatay Pedring para salubungin ang
matanda.

“’Tay!” humihingal na sambit ni Enzo.

“Oh, Enzo! Anong nangyayari sa ‘yo? Daig mo pa ang nakakita ng multo, ah!”

“Umuwi na lang tayo, ‘tay. Umuwi na rin yata sila Domenique. At saka wala na rin ang mga niyog doon.”
Pagsisinungaling ni Enzo.

"Ganoon ba?" wika ng matanda sabay kamot ng kaniyang ulo.

"Nako, Dom! Dapat makauwi kayo bago mag alas dos ng hapon!” reklamo ni Enzo sa kaniyang sarili
habang naglalakad.

Kung nag-aalala si Enzo, abala naman sina Dom at Rhodri sa kanilang ginagawa sa loob ng kubo ni Tatay
Pedring.

“D--dad--puwede bang huwag muna ngayon? Kailangan na nating bumalik sa bahay,” nauutal na sabi ni
Dom habang nilalaro ng dila ni Rhodri ang magkabilang korona niya.

“No, Honey. Kailangan kong gawin ‘to, hmm?” tugon ni Rhodri at saka binilisan niya ang pagsipsip sa
mga korona ni Dom.

“Uhmm!” halinghing ni Dom nang maramdam niya ang mainit na dila ni Rhod na pumasok sa kaniyang
hiwa.

Napasabunot si Dom sa buhok ni Rhodri dahil sa hindi mawaring sarap na nararamdaman niya sa tuwing
ilalabas-masok ni Rhod ang dila nito sa kaniyang kaibuturan.

“Ohh, Daddy! Ang sarap! Ahhh!” kagat labing wika ni Dom.

Nang maramdaman ni Rhodri ang mahigpit na pagkakahawak ni Dom sa kaniyang buhok, umupo siya sa
hagdan na gawa sa kawayan at saka pinaupo si Dom sa kaniyang kandungan.
Hindi pinansin ni Rhodri ang matigas na kawayan habang umindayog si Dom sa ibabaw niya. Pagiwang-
giwang si Dom sa ibabaw ni Rhodri dahilan para mas lalong tumigas ang kaniyang siyam na pulgadang
ugat.

“Ahh! Uhmm!” malakas na ungol ni Rhodri habang patuloy sa pagbayo ang kaniyang kargada sa
kaibuturan ng dalaga.

Mas lalong bumilis ang pag-indayog ni Dom sa ibabaw ni Rhodri nang maramdaman niya ang paggalaw
ng ugat nito sa kaniyang kaibuturan.

“Moly sht! Bilisan mo pa, Honey! Ahh!”

“Yes, Daddy! Uhmm!”

“I’m cummming, Honey! Ahh!” Napasubsob si Rhodri sa dibdib ni Dom nang pumutok ang kaniyang ugat
sa kailaliman ni Domenique.

“Uhmm!” Mas doble ang sarap na naramdaman ni Dom nang sipsipin ni Rhod ang kaniyang mga korona
habang nakabaon pa rin ang ugat nito sa kaniyang hiwa.

Hinalikan ni Rhodri ang labi ni Dom nang sabay nilang marating ang rurok ng kaligayahan.

“I love you, Honey.”

Ngumiti si Dom. “I love you too, Daddy.”

“Dom? Ibig bang sabihin nito, hindi mo minahal si Enzo?”

“Mahal na mahal ko si Enzo, Dad. Mahal ko siya bilang isang kapatid.”

“Pero mahal ka ni Enzo, right?” Bakas sa mukha ni Rhodri ang pag-alala.

Tumango si Dom. “Yes, Dad. Mahal ako ni Enzo.” Pagsisinungaling ni Dom.

Kinailangan pa rin magpanggap ni Dom dahil kailangan niyang protektahan ang damdamin ng kaniyang
kaibigan. Kailangan pa niyang itago ang sikreto ni Enzo sa ama nito pati na rin sa ibang tao.

“Dad? Puwede bang tayong dalawa lang muna ang makakaalam tungkol sa relasyon natin?”

“Ibig mong sabihin, tinatanggap mo akong maging boyfriend mo?” nakangiting wika ni Rhodri.

Tumango si Dom. "First time pa lang kita nakita, inaangkin na kita, Daddy," kagat labing wika ni Dom.

“What? Ibig sabihin, nagustuhan mo rin ako noong una tayong nagkita?” natatawang wika ni Rhodri.

Hinalikan ni Dom ang labi ni Rhodri. “Ang guwapo mo kasi, Rhodri Echeverria,” bulong ni Dom.

“Iyan ang dahilan kung bakit mo ako inaakit, right? Sa tingin mo ba hindi ko iyon napapansin, hmm?”
Sabay tawanan nilang dalawa.

Eksaktong alas dos nang hapon nakauwi sina Dom at Rhodri. Nagulat si Nanay Soledad nang makita
niyang nakasakay si Dom sa likod ni Rhodri habang may bitbit pa itong isang sako ng niyog.

"Nako, Dom! Anong ginagawa mo, anak? Nakita mo namang may dalang niyog si Rhodri, tapos sumakay
ka pa sa likod niya?" nag-aalalang wika ng matanda.

Mayamaya ay biglang dumating si Enzo. "Hayaan niyo na, 'Nay. Nadulas kasi kanina ang Sweety pie ko at
hindi siya makalakad ng maayos, kaya kailangan niyang sumakay sa likod ni Dad." Pagpapanggap ni Enzo
na kunwari ay wala siyang alam tungkol sa sikreto ng kaniyang best friend at ng kaniyang ama.

"Enzo!" biglang sigaw ni Tatay Pedring.

"Yes, 'tay!"

"Nasaan na ang le-lechon-in nating baboy? Bakit wala rito sa bakuran?"

Nan'laki ang mga mata ni Enzo dahil sa sinabi ni Tatay Pedring. Nakalimutan niyang itali ang baboy na
pinapabantayan ng matanda sa kaniya.

"Nako, po!" wika ni Enzo sabay tapik ng noo niya.

"Bakit, son?" ani Rhodri.

"Nawala ko yata ang baboy ni Tatay Pedring, Dad."

"Lagot ka! Kapag hindi mo nahanap iyon, ikaw ang le-lechon-in ni tatay, bakla ka!" biglang sambit ni
Dom.

"What?!" bulalas ni Rhodri.

"Ha? Eh--ibig kong sabihin, hindi puwedeng walang ma-lechon si tatay, Dad. Marami pa namang bisita
mamayang gabi." Lihim na kinurot ni Enzo ang tagiliran ni Dom.

Nagmamadali silang tumakbo papunta sa bakuran nang marinig nila ang malakas na sigaw ng baboy.

Agad na hinubad ni Rhodri ang kaniyang t-shirt, saka sinamahan si Tatay Pedring na nakikipaghabulan sa
baboy.

Walang tigil sa pagtawa sina Nanay Soledad at Dom habang pinapanood sina Tatay Pedring at Rhodri na
nakikipaghabulan sa baboy.

Bawat halakhak ni Dom ay pansin ni Enzo ang maliwanag na kislap ng bituin sa mga mata ng kaniyang
best friend.
"Masaya ako para sa 'yo, Domenique. Alam kong hindi kami close ni Dad, pero kahit papaano ay hangad
ko pa rin ang masayang relasyon ninyo. Hayaan mong ako mismo ang magsabi kay Dad ng sikreto ko.
Alam kong marami ka nang isinakripisyo sa akin, kaya hayaan mo akong suklian ang lahat ng iyon, Dom.

Mga katagang nasa isip ni Enzo habang pinagmamasdan ang masayang ngiti ng kaniyang nag-iisang
matalik na kaibigan.

19: ~THIRD PPOV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

BASANG-basa ng pawis ang damit ni Rhodri dahil sa mainit na apoy na nagmumula sa kanilang nilulutong
lechon na baboy. Upang maging komportable siya sa kaniyang ginagawa, hinubad niya ang kaniyang t-
shirt.

Ngunit lingid sa kaalaman ni Rhodri ay tahimik pala siyang pinagmamasdan ng mga bisita ni Domenique.
Napalunok sila ng laway nang makita nila ang six-pack abs ni Rhodri. Naka-short at puting rubber shoes
lang si Rhodri kaya kitang-kita ang matikas nitong katawan.

"Sigurado ba kayong daddy ‘yon ng boyfriend ni Domenique?" wika ng isang babaeng may edad Bente-
singko, na ang tinutukoy ay si Rhodri.

“Hindi nga rin ako makapaniwala, eh! Tingnan niyo, oh! Ang guwapo niya!” tugon naman ng isang babae
na animo’y kinikilig pa.

Mula sa likuran nila, narinig pala ni Dom ang kanilang pinagsasabi. Kaya dali daling kumuha ng t-shirt si
Dom at binigay kay Rhodri.

“Dad! Isuot mo muna itong damit, baka magkasakit ka sa ginagawa mo! ” Bakas sa mukha ni Dom ang
selos.

Mula sa bakuran naman, palihim na pinagmamasdan ni Enzo ang mga kilos ng kaniyang matalik na
kaibigan.
“Kunwari ka pa, Domenique! Ang sabihin mo, nagseselos ka sa mga kapitbahay mong babae!”
natatawang wika ni Enzo sa sarili.

Mayamaya ay lumapit si Dom kay Enzo. “Bakit ganiyan ang mukha mo? Ha? Birthday na birthday mo
tapos nakasimangot ka!” wika ni Enzo na kunwari ay hindi niya alam.

“Wala!” nakasimangot na tugon ni Dom.

Lihim na natawa si Enzo nang makita ang nakataas na nguso ni Dom. “Ang cute mo pa lang ma-in-love,
Domenique! Ang sarap mong kurutin sa singit!” aniya sa sarili.

Lalong uminit ang ulo ni Dom nang makitang may babaeng nagpupunas ng pawis ni Rhodri. Kaya mabilis
niyang tinawag ang kaniyang tatay nang makita niya itong dumaan sa kaniyang harapan.

"Itay?! Hindi pa ba luto ang lechon?!” pagdadabog ni Dom.

Lumapit si Tatay Pedring kay Dom. “Ano ba sa tingin mo? Nakita mo naman siguro na iniikot pa rin ni
Rhodri ang lechon, ‘di ba? Teka nga! May problema ka ba, anak? Kanina ko pa kasi napapansin na hindi
ka mapakali, eh! ” kunot-noong wika ni Tatay Pedring.

Bigla na namang natawa si Enzo nang makita ang reaksiyon ni Tatay Pedring na ikinagalit muli ni
Domenique.

"Anong nakatatawa ro’n, ha?" bulalas ni Dom.

“Diyan na nga kayong dalawa!” Napailing na lang si Tatay Pedring nang iwan niya sina Dom at Enzo.

“Magtapat ka nga sa akin, Domenique. Ano ba talaga ang nangyayari sa iyo?” Pilit na pinipigilan ni Enzo
ang pagtawa.

“Ewan ko sa iyo! Bakla!” galit na sambit ni Dom saka iniwan si Enzo.

Padabog na pumasok si Dom sa kanilang bahay na ikinagulat naman ni Nanay Soledad. “Bakit ka
nakasimangot, anak?”

“Wala po, ‘nay.” Tahimik na umupo si Dom sa sofa.

Lumapit si Nanay Soledad kay Dom at niyakap ang anak. “Alam mo, ‘nak? Matanda na kami ni Tatay,
tapos ilang buwan na lang ay ga-graduate ka na. Wala ka bang planong magka-boyfriend?” Napaubo si
Dom dahil sa sinabi ng kaniyang ina.

“Ayan ka na naman, eh! Sa tuwing babanggitin ko ang salitang ‘boyfriend’ lagi ka na lang umuubo.
Tandaan mo, twenty-two ka na at hanggang ngayon ay wala ka pang boyfriend! Sandali lang,
Domenique! Huwag mong sabihing hindi ka rin tunay na babae!” galit na sambit ng matanda habang
nakapamaywang pa.

Natawa naman si Dom dahil sa sinabi ng ina. Kaya hinalikan niya ang noo ng kaniyang ina. “I love you po,
‘nay. Mahal na mahal ko kayo ni tatay.”

Ngumiti si Nanay Soledad. “Salamat, anak. Mahal na mahal ka rin namin ng tatay mo. Pero mas
matutuwa kami kung bibigyan mo kami ng mga apo.”

“Ayos lang ba sa inyo kung bibigyan ko kayo ng apo kahit walang ama ang apo ninyo?” natatawang wika
ni Dom.

Sa halip na sagutin ni Nanay Soledad ang tanong ng kaniyang anak ay kinurot na lang niya ang singit nito.

“Aray, ‘nay!” biglang sambit ni Dom.

“Umakyat ka na sa taas at magbihis ka na! Para kang hindi babae riyan sa suot mo, daig mo pa ang tatay
mo dahil sa suot mong iyan, eh! Kaya walang nan’liligaw sa iyo dahil hindi ka marunong magsuot ng
pambabae!”
Lihim na natawa si Dom sa inasal ng kaniyang ina. Nakangiti pa siya habang papunta sa kuwarto niya.
Magkatabi lang ang kuwarto nila ni Rhodri, kaya naman nang makita niya ang pinto ng kuwarto ni Rhodri
ay muli siyang sumimangot.

“Tseh! Alam mong maraming babae ang nakatingin sa 'yo, tapos naghubad ka pa ng damit! Kunwari ka
pa na pinagpapawisan ka! Ang sabihin mo, gusto mo lang ipakita sa kanila ang katawan mo!” galit na
sambit ni Dom sa kaniyang sarili dahil sa selos.

Galit na naghubad ng damit si Dom at nagtungo sa banyo para maligo. Mayamaya ay umakyat na rin si
Rhodri sa kaniyang kuwarto para maligo.

Agad siyang nagtungo sa banyo na nasa loob ng kaniyang silid. Alam ni Rhodri na may sariling banyo ang
kwarto niya at ang kuwarto ni Dom, pero ang hindi niya alam ay hindi dadaloy ang tubig sa isang banyo
kapag may gumagamit sa kabilang banyo.

Pansamantalang pinatay ni Dom ang kaniyang shower dahil nagsa-shampoo pa siya, kung kaya'y
nagkataon na nagkaroon ng tubig sa banyo ni Rhodri.

Ngunit nang buksan niya muli ang shower ay wala nang tubig na lumalabas dito. “Grr! Anong nagyayari,
bakit walang tubig?!” bulyaw ni Dom habang nakapikit pa.

Mabilis niyang kinuha ang kaniyang tuwalya at ibinalot sa kaniyang katawan at nagmamadaling pumasok
sa silid ni Rhodri kung saan ay may bakanteng banyo.

Laking gulat ni Rhodri nang biglang tinulak ang pinto ng kaniyang banyo.

"Dom?!" Napangiti si Rhodri sa sarili habang pinagmamasdan si Domenique na nakapikit pa rin dahil sa
mga bula ng shampoo na nakatakip sa mukha niya.

“Pati ba naman tubig ng shower sa kuwarto mo ay iniinis ako? Huh!” singhal ni Dom na ang tinutukoy ay
si Rhodri.
Hindi pa rin namalayan ni Dom na nasa gilid lang ng shower si Rhodri na nakatayo at pinagmamasdan
ang hubad niyang katawan.

“Tapos ka na bang maligo?”

“Ay kabayo!” gulat na sambit ni Dom nang biglang marinig ang boses ni Rhodri.

Lumapit sa kaniya si Rhodri at hinila ang katawan niya dahilan para dumikit ito sa katawan ni Rhodri.

“Dad? Anong ginagawa mo rito? ‘Di ba nasa bakuran ka pa pag-akyat ko rito?” nauutal na sambit ni
Dom.

"Di ba, ikaw dapat ang tanungin ko kung bakit ka nandito sa kuwarto ko?" kagat labing wika ni Rhodri.

“Nawala kasi ang tubig sa kabilang banyo, kaya lumipat ako rito.”

“Pakiulit nga ‘yong sinabi mo kanina no’ng pagpasok mo rito,” wika ni Rhodri.

“Ha? May sinabi ba ako?” Pagsisinungaling ni Dom.

Hinalikan ni Rhodri ang labi ni Dom. "Alam kong nagseselos ka sa mga babaeng nakatingin sa akin
kanina, Honey," bulong niya sa dalaga.

“Alam mo naman pala, eh! Bakit mo hinubad ang t-shirt mo sa harap nila?!” naiinis na wika ni Dom.

“Kahit paulit-ulit nilang titigan ang katawan ko, pagmamay-ari mo pa rin ito, Honey. Hmm? Ito ang
tatandaan mo, walang makakapantay sa pagmamahal ko sa iyo.”

Napakapit si Dom sa leeg ni Rhodri at saka hinalikan ang labi nito nang marinig niya ang sinabi nito.
“I love you, Daddy,” bulong ni Dom habang magkadikit pa ang kanilang mga labi.

Bigla silang napatigil sa kanilang ginagawa nang marinig ni Dom na tinatawag siya ni Nanay Soledad.

“Dom, anak! Bilisan mong magbihis, para matulungan mo si Enzo sa pag-aayos ng mga mesa dito sa
bakuran!”

“Opo, ‘nay!” tugon ni Dom habang pareho silang natatawa ni Rhodri.

“Paano? Lalabas na ako at baka pumasok pa si nanay rito sa kuwarto mo,” halakhak na sambit ni Dom.

“Pero, Hon--” putol na sambit ni Rhodri.

“No--no--no! Kailangan ko nang lumabas. Alalahanin mo Dad, malapit na mag alas sais. Tapos ang dami
ng bisita ni tatay sa baba. Gusto mo bang marinig nila tayo rito?” natatawang sabi ni Dom.

“Pero, Hon? Paano ko ito mapipigilan? Naninigas na, eh!” sabi ni Rhodri na parang batang humihingi ng
candy.

Mayamaya ay narinig na naman nila ang boses ni Enzo. “Sweety pie! Magbihis ka na lang muna riyan,
‘yong damit na niregalo ko sa iyo ang isuot mo, okay? At saka ‘wag kang mag-alala sa mga table na
gagamitin natin kasi naayos ko na lahat!”

Natuwa si Rhodri nang marinig ang sinabi ng kaniyang anak. Kaya't muli niyang hinalikan ang labi ni Dom
saka nagsimulang maglakbay ang makukulit niyang kamay.

“Ugh!” Pagpipigil ni Dom.

“D-a-d?” nauutal na sambit ni Dom.

“Yes, Hon?” tugon ni Rhodri habang hinahalikan ang leeg ni Dom.

“Puwede bang huwag muna natin itong ituloy? Baka may makarinig sa atin! Uhhm!” kagat-labing wika ni
Dom nang maramdaman ang mainit na daliri ni Rhodri na pumasok sa kaniyang hiwa.

“Don’t worry, Honey. Walang makakarinig sa atin dito.”

Lumuhod si Rhodri sa paanan ni Dom saka isinandal ang kanang paa ng dalaga sa balikat nito.

“Uhh! Ahh!” mahina ngunit matigas na ungol ni Dom.

Namilipit si Dom sa nakasandal na pader habang nilalasap niya ang mainit na dila ni Rhodri habang
naglalakbay ito sa kaniyang kaibuturan.

Aliw na aliw naman si Rhodri habang naglalakbay ang dila sa gilid ng hiyas ni Dom habang kinikiliti ng
daliri niya ang perlas ng dalaga.

Napatayo si Rhodri nang maramdaman ang mahigpit na pagkahawak ni Dom sa kaniyang buhok. Binuhat
niya si Dom at ipinulupot ang magkabilang binti nito sa baywang niya.

Marahan niyang ipinasok ang kaniyang batuta sa loob ng butas ng dalaga.

"Ahh!" Biglang ungol ni Rhodri nang tumagos ang ugat niya sa liblib ng bukana.

Humigpit ang pagkapit ni Dom sa leeg ni Rhodri nang maramdaman niya ng may kunting kumirot sa
kaniyang kailaliman.

"Ugh! D-a-d! Mahapdi!" Pagrereklamo ni Dom.

Ipinasok ni Rhodri ang kaniyang dila sa bibig ni Dom. "Don't worry, Honey. Mamaya ay mawawala rin
'yan, okay? Nakatayo kasi tayo, kaya sumagad ang alaga ko sa ilalim mo. Ahhh!" hinihingal na sambit ni
Rhodri habang walang tigil sa pagbayo sa loob ni Dom.
Sinipsip ni Dom ang dila ni Rhodri ng maramdaman niya ang pag-init ng buong katawan niya hanggang
sa natikman na niya ang walang humpay na kaligayahan!

"Uhmm! Ahhh!" Sa pag-aalalang baka mapasigaw si Dom, kinagat na lang niya ang balikat ni Rhodri nang
marating nilang dalawa ang tuktok ng kaligayahan.

Hingal na hingal silang dalawa habang pansamantalang nagpapahinga sa kama ni Rhodri.

"Happy birthday, Honey. And I love you to infinity and beyond."

Napaluha si Domenique nang marinig ang sinabi ni Rhodri. "Thank you, Daddy! And I love you too."
Niyakap siya ni Rhodri saka hinalikan ang noo niya.

20: ~THIRD PPOV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

NANG makita ni Enzo na bumaba na ang daddy niya ay dali-dali siyang pumasok sa bahay at umakyat sa
kuwarto ni Domenique. Nang bubuksan na sana ni Enzo ang pinto ay biglang sumakit muli ang kaniyang
ulo na tila nahihilo, sa halip na pumasok ay dumiretso muna siya sa kaniyang kuwarto.

“Ahh!” impit na daing niya habang nakahawak sa ulo.

Mabilis niyang inabot ang kaniyang bag at kinuha ang kaniyang mga nakatagong gamot. Mahigit
dalawang taon nang dumaranas ng pananakit ng ulo si Enzo, pero hindi lang niya ito ipinapakita sa mga
taong nakapaligid sa kan'ya. Maging ang bestfriend niyang si Domenique ay walang alam tungkol sa sakit
niya.

Hindi talaga nakipagkita si Enzo sa kaniyang foreigner na boyfriend. Bagkus, pumunta siya sa kaniyang
pribadong doktor sa America para sa kaniyang taunang check-up sa kaniyang ulo.
Hindi na napigilan ni Enzo ang kaniyang mga luha habang binabasa muli ang computerized tomography
(CT) scan result ng kaniyang ulo. Ang buong akala niya ay ang sakit ng kaniyang ulo ay dulot lamang ng
stress sa kaniyang pag-aaral, pero mas malala pa pala.

Hindi alam ni Enzo na ang sanhi ng kaniyang madalas na pananakit ng ulo ay ang pagkakaroon niya ng
intracranial tumor o tumor sa utak.

“You really love me, mom. Hanggang ngayon ay hindi mo pa rin ako pinapabayaan. Alam kong ilang
saglit na lang ay magkakasama na tayo,” hagulgol na sambit ni Enzo.

Madali niyang pinunasan ang kaniyang mga luha at mabilis na itinago ang kaniyang mga gamot nang
marinig niyang tinawag siya ni Dom.

“Wait! Papunta na ako riyan, Sweety pie!” tugon niya habang pilit na pinapawi ang kirot ng kaniyang ulo.

“Enzo! Tulungan mo naman akong mag-ayos, oh! Alam mo namang hindi ako marunong mag-make up,
eh!” Nakasimangot si Dom nang makitang pumasok ang kaniyang matalik na kaibigan sa kaniyang silid.

Lumapit si Enzo kay Dom, saka pilit na ngumiti at niyakap ang kaibigan. “Happy birthday, Dom!”

Tinitigan ni Dom si Enzo. “Sandali nga! Bakit ganiyan ang mga mata mo? Ha? Umiiyak ka ba? Inaway ka
ba ng boyfriend mo? Sabihin mo sa akin at nang matawagan ko!” Natawa si Enzo dahil sa inasal ng
kaniyang kaibigan.

Makalipas ang tatlumpung minuto, natapos na ni Enzo ang paglalagay ng make-up sa kaniyang kaibigan.

“Ang ganda mo, Dom! Sigurado akong lahat ng bisita mong lalaki ay mabibighani sa iyong kagandahan!”
nakangiting wika ni Enzo.

Niyakap ni Dom si Enzo. “Thank you, Sweety! Paano na lang kaya kung wala ka, ‘no? Baka hanggang
ngayon nandito lang ako sa bukid at namimitas ng mga niyog para ibenta sa bayan,” naluluhang wika ni
Dom.
Kumalas si Enzo sa pagkakayakap at saka tumitig kay Dom. “Gaga!” natatawang wika niya habang
pinupunasan ang mga luha ng kaniyang kaibigan.

“Sa talino mong iyan? Huh! Kahit hindi tayo nagkakilala, alam kong malayo ang mararating mo, Dom.
Bukod sa mabait at maganda, napaka-talented mo rin kaya!” sabi ni Enzo sabay halik sa noo ni
Domenique.

Sabay na bumaba sina Enzo at Dom. Pagdating nila sa bakuran ay halata sa mukha ni Rhodri ang
paghanga sa kagandahan ni Dom. At halos hindi niya ito makilala.

“Wow! Napakaganda mo, Domenique! Kahit saang anggulo tingnan, you’re so pretty, Honey!” wika ni
Rhodri sa kaniyang sarili.

Tapos nang isayaw si Domenique sa kaniyang mga bisita at ng kaniyang ama. Mayamaya ay tinawag na
ng emcee ang pangalan ni Enzo.

Habang papalapit si Enzo kay Dom ay biglang naghiyawan ang mga bisita niyang babae na ikinainggit
naman ni Rhodri.

“Ang guwapo talaga ng boyfriend ni Dom!”

“Oo nga, eh! Bagay na bagay silang dalawa!”

Iilan lamang sa mga narinig ni Rhodri mula sa kaniyang likuran.

Habang nakatitig si Rhodri sa kaniyang anak ay napansin niya ang lungkot sa mga mata nito. Ang inggit
na nararamdaman niya sa kaniyang unico hijo ay napalitan ng awa. Napahawak si Rhodri sa kaniyang
dibdib at hindi namalayan na tumutulo na pala ang kaniyang mga luha.

Kaya pumunta siya sa isang sulok saka umupo roon at pinagpatuloy ang pagmamasid sa kaniyang anak
habang nakikipagsayaw sa babaeng mahal niya.
Tuwang-tuwa si Domenique habang nakikipagsayaw sa kaniyang matalik na kaibigan. Ang hindi niya
alam, sa bawat pagtawa ni Enzo ay may lihim itong sakit na pilit pinipigilan.

“Dom? Salamat sa lahat ng magagandang alaala, ha? Lahat ng masasayang alaala na kasama kita ay
hinding hindi ko makakalimutan. Habang nabubuhay ako ay dadalhin ko ito sa aking puso. Nang dahil sa
inyo ni Tatay at Nanay Soledad ay muli akong nagkaroon ng masayang pamilya. Sana, kahit wala na ako
sa tabi mo ay masaya ka pa rin.” Mga salitang gustong bigkasin ni Enzo, ngunit pinipigilan ng kaniyang
puso dahil ayaw niyang masaktan ang damdamin ng kaniyang matalik na kaibigan.

Habang tumatawa ni Dom ay napansin niya ang nangingilid na mga luha ni Enzo. “Besh? Anong
nangyayari? Sigurado ka lang na ayos ka lang, ha?” nag-aalalang wika ni Dom.

Tumango si Enzo. “Masaya lang ako, Dom, dahil naranasan ko na rin na sumayaw sa isang birthday
party.” Muli na naman silang nagtawanan.

Hindi nagtagal ay tapos na ang musika para sa kanila. Bago umalis si Enzo sa tabi ni Dom ay hiniram niya
ang microphone sa emcee.

"Magandang gabi sa inyong lahat! Alam kong gutom na kayo! Pero bago tayo kumain, gusto ko munang
ipakilala sa inyo ang daddy ko. Ang daddy ko na mas bata pang tingnan kaysa sa akin, right?!” Malakas
na tawanan ang naririnig mula sa mga bisita nang marinig nila ang sinabi ni Enzo.

Hindi napigilan ni Nanay Soledad at Tatay Pedring ang maluha nang pinasalamatan sila ni Enzo. Maging
si Rhodri ay nagulat din nang ipinakilala siya ni Enzo sa maraming tao na kahit minsan ma'y hindi pa niya
naranasan.

"Dad? Puwede mo rin bang isayaw ang nag-iisang babae sa buhay ko? Alam ko po na balang araw ay
magiging parte na rin siya ng ating pamilya. At magiging reyna ng mansion ng Echeveria," makabuluhang
saad ni Enzo habang nakatingin sa kaniyang ama.

Parang dinurog ang puso ni Rhodri sa sinabi ng anak. Kaya hindi na siya nagdalawang isip na lapitan ito.
Hindi niya alam kung ano ang sasabihin at kung ano ang magiging reaksyon niya kapag kaharap niya ng
malapitan si Enzo.
"Thank you, son!" Tanging nasambit ni Rhodri sabay yakap sa anak.

Palihim na pinunasan ni Rhodri ang kaniyang mga luha saka humalik sa pisngi ni Enzo. Nakangiti namang
hinatid ni Enzo ang kaniyang ama, kung nasaan ang kaniyang matalik na kaibigan.

Hindi mapakali si Rhodri habang sinasayaw niya si Domenique dahil hindi pa rin maalis sa isip niya ang
ginawa ni Enzo sa kan'ya.

"Dad? Ayos ka lang?" bulong ni Dom.

Bumalik ang katinuan ni Rhodri nang magsalita si Dom. "Ha? Ah--Yes! Ayos lang ako, Honey!" mahinang
boses na tugon ni Rhod.

Madilim na ang paligid at tanging ang mga ilaw na lamang ang nagsilbing liwanag sa bakuran ng bahay
nina Tatay Pedring kung kaya'y hindi na masyadong makikita ang mga ekspresyon sa mukha nina Dom at
Rhodri.

"You're so beautiful tonight, Honey," bulong ni Rhodri kay Dom.

"Thank you, Daddy," nakangiting tugon ni Dom.

Mula sa kinaroroonan ni Enzo ay tanaw rin niya ang masasayang ngiti ng kaniyang kaibigan at ng daddy
niya. Ang kanina pa niya pinipigilan na mga luha ay unti-unti nang pumapatak.

"I'm sorry, dad! Alam kong nahihirapan ka dahil sa akin. At patawad din dahil naging makasarili ako.
Hangad ko ang kaligayahan ninyong dalawa ng best friend ko," nakangiting wika ni Enzo na may halong
pag-iyak.

Palihim na bumalik si Enzo sa kaniyang silid para uminom muli ng kaniyang gamot. Pagkatapos niyang
uminom ng gamot ay umidlip muna siya habang nasa kamay pa niya ang reseta.
"Enzo? Enzo?" Ilang beses kumatok si Dom, subalit hindi pa rin siya pinagbubuksan ni Enzo. Kaya hindi
na siya nagdalawang isip na pumasok sa kuwarto ng kaibigan.

Laking gulat niya nang makita ang mga reseta na nasa kamay ni Enzo. "Anong ibig sabihin ng mga 'to?"
nag-aalalang wika ni Dom sa kaniyang sarili.

Mayamaya ay nagising na rin si Enzo. "Dom?!" gulat na sabi niya sabay kuha ng reseta ni Dom, ngunit
nagmatigas ang kaniyang kaibigan.

"Ano ka ba, Dom! Ibalik mo sa akin 'yan!" galit na wika ni Enzo.

"Ano'ng ibig sabihin nito, ha?! Ano ang mga ito, Enzo?!" sigaw ni Dom sa kaibigan niya.

Umupo si Enzo sa dulo ng kama habang umiiyak. "May sakit ako, Dom. May cancer ako."

"Hindi! Hindi totoo iyan, Enzo!" hagulgol na sambit ni Dom habang nakaupo na sahig.

Umupo na rin si Enzo sa sahig saka niyakap ang kaibigan. "Makinig ka sa akin, Dom. May isang taon pa
naman akong natira, eh! Puwede pa na--" putol na sambit ni Enzo.

"No! Hindi ako naniniwala sa 'yo!" Tinakpan ni Dom ang magkabilang tainga niya upang hindi niya
marinig ang mga sinasabi ni Enzo.

"I'm sorry, Dom. Sorry kung hindi ko agad sinabi sa 'yo." Niyakap niya ng mahigpit si Domenique.

"Baka nagkamali lang ang doctor. Bakit hindi natin subukang magpatingin sa ibang doctor?" hikbing wika
ni Dom.

Ngumiti si Enzo saka hinalikan ang noo ni Dom. "Hindi maaring magkamali ang mga doctor lalo na sa
America."
"Ano? Ibig mong sabihin, sa America ka pumunta?" Tumango si Enzo.

Walang tigil sa pag-iyak si Domenique habang nakikinig kay Enzo. Hindi niya akalain na ang isang masigla
at masayahing tao na tulad ng kaniyang matalik na kaibigan ay magkakasakit ng malubha. At ang
masaklap pa ay isang taon na lang ang natitira para ito ay makasama niya.

21: ~THIRD PPOV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

"KAILANGAN malaman ito ni nanay at tatay, lalo na nang daddy mo, Enzo," humihikbing wika ni
Domenique habang nakayakap sa baywang ni Enzo.

Inangat ni Enzo ang mukha ni Dom, saka nagsalita. “Salamat sa pag-aalala mo, Dom. Ngunit hindi ito
dapat malaman nina Tatay Pedring at Nanay Soledad. Gusto mo bang pati sila ay mag-alala rin ng dahil
sa akin? Mas masasaktan ako kapag nakikita ko silang nasasaktan, Dom," hikbing wika niya.

“Enzo naman, eh! Kung ayaw mong sabihin kina nanay at tatay, sabihin mo sa daddy mo. Malay mo,
kapag nalaman ito ng daddy mo, matutulungan ka niyang gamutin ang sakit mo, ‘di ba?”

Umiling si Enzo. “Don’t worry, Dom. After ng graduation natin, sasabihin ko lahat kay Dad.”

“Anong plano mo after ng graduation natin?”

Huminga muna ng malalim si Enzo bago nagsalita. "Sinabi sa akin ng aking doktor na kailangan ko ng
chemotherapy. Kaya pagkatapos ng graduation ay nagplano akong bumalik sa Amerika at doon ko
gagawin ang aking chemotherapy.”

Muling niyakap ni Dom si Enzo. “Isama mo ako sa America, Enzo. Gusto kitang alagaan,” hagulgol na
sambit ni Enzo.

“No, Dom. Mas kailangan ka ni Dad.”

Biglang kinabahan si Dom ng dahil sa sinabi ni Enzo. “Anong sinasabi mo, Enzo?”

“Kung gusto mo talaga akong tulungan, ikaw muna ang papalit sa akin sa kumpanya. Ang gusto ni Dad,
after ng graduation ay papasok ako sa kumpanya. Alam mo namang hindi kakayanin iyon ng katawan ko,
‘di ba?” umiiyak na wika ni Enzo.

“Dom? Puwede bang mangako ka sa akin? Kapag pupunta ako sa America, puwede bang sa mansion ka
pa rin tumira? Huwag mong iwan si Dad, please--”

Tumango si Dom. “Gagawin ko ang lahat ng ipapagawa mo, basta ipangako mo rin sa akin na gagaling ka.
Huwag mo akong iwan, Enzo.” Napaiyak na rin si Enzo nang marinig ang sinabi ng matalik na kaibigan.

Habang magkayakap ang dalawa ay siya namang pag-akyat ni Rhodri sa kaniyang silid. Hindi nakasara
ang pinto ng kuwarto ni Enzo, kaya kitang-kita sila ni Rhodri na magkayakap.

Malalim na ang gabi ngunit hindi pa rin dinadalaw ng antok Rhodri kaya't tumayo siya at saka uminom
ng tubig.

“Dad?” Napalingon si Rhodri nang marinig niya ang boses ni Enzo.

“Son? Bakit gising ka pa? Gabi na, ah!” wika ni Rhodri habang nasa loob ng bulsa ang mga kamay niya.

"Can we talk?" matamlay na wika ni Enzo.

Habang nakatitig si Rhodri sa mga mata ni Enzo ay napansin niya ang pagiging matamlay ng anak. "May
problema ka ba, anak?" nag-aalalang wika ni Rhodri.

Kinuha ni Enzo ang ct scan result sa kaniyang bulsa at iniabot kay Rhodri. “I’m sorry, Dad. I’m sorry kung
hindi ako makakapasok sa kumpanya natin.” Pinilit ni Enzo na huwag umiyak dahil ayaw niyang mag-
alala ang daddy niya.
Napahagulgol si Rhodri habang binabasa ang ct scan result ni Enzo. “Kailan pa ito nagsimula? Bakit
ngayon mo lang sinabi sa akin ito, anak?”

Napaiyak na rin si Enzo nang yakapin siya ng kaniyang ama. Ang bigat ng pakiramdam ni Enzo ay
napalitan ng ginhawa nang muli siyang niyakap ng daddy niya.

“I’m sorry, Dad,” muling sambit ni Enzo.

“No, son! You don't have to apologize. Kung tutuusin, ako ang dapat humingi ng tawad sa ‘yo,” hikbing
wika ni Rhodri habang nakayakap sa anak niya.

“Listen, son. Pagbalik natin sa mansyon bukas, ikukuha ko agad kayong dalawa ni Dom ng ticket
papuntang America, okay?”

“Thank you, Dad. Pero plano kong pumunta ng America after ng graduation namin ni Dom. At saka hindi
ko isasama si Dom. Gusto kong siya ang ipalit mo sa akin sa kumpanya. Mas kailangan mo siya sa
kumpanya, Dad.”

“Ano ba’ng sinasabi mo, anak? Mas kailangan mo ng makakasama sa America.”

Ngumiti si Enzo. “Nag-hire na po ako ng private nurse doon, Dad. At saka sa hospital naman po ako mag-
e-stay. Kaya marami akong makakasama roon.”

“Alam na ba ito ni Domenique?”

Tumango si Enzo. “Ngayon lang din niya nalaman. Nakatulog na nga siya sa kuwarto ko dahil sa kaiiyak.”

“Dad? May hihilingin sana ako sa iyo. Puwede mo bang alagaan si Dom kapag nasa America na ako?”

Tumango si Rhodri saka tinapik ang likod ni Enzo. “Basta ipangako mo lang sa akin na babalik ka sa
mansyon nang masigla at malusog. Gagawin ko ang lahat ng gusto mo, anak.”
Hindi na napigilan ni Rhodri ang kaniyang mga luha nang lumabas si Enzo sa kaniyang silid.
Nakokonsensya siya dahil sa pag-agaw sa nobya ng kaniyang anak.

“Nakikiusap ako sa iyo, ako na lang ang parusahan mo! Walang kasalanan ang anak ko, bakit siya ang
pinapahirapan mo?!” sumbat ni Rhodri sa itaas habang nakahawak sa kaniyang ulo.

“Don’t worry, son. Itatama ko ang mga maling nagawa ko sa iyo. At sana, mapatawad mo ako.”
Pagpapatuloy ni Rhodri.

Kinabukasan, maagang nagising si Rhodri. Pagkatapos niyang ayusin ang mga gamit niya ay bumaba na
siya sa kusina.

“Good morning po sa inyo, Tatay Pedring at Nanay Soledad,” nakangiting wika ni Rhodri.

Magandang umaga naman sa iyo, Rhod. Magkape ka muna,” alok ni Tatay Pedring.

Habang umiinom ng kape si Rhodri ay kinausap niya si Tatay Pedring. “’Tay? Mag-e-eroplano po kami
ngayon pauwi ng San Rio. Iiwan ko po ang kotse ko sa inyo. Mas magagamit niyo ito ni Nanay Soledad,
lalo na kapag mamamalengke kayo,” seryosong wika ni Rhodri.

“Nako, Rhod! Maraming salamat sa malasakit mo sa amin. Kung iiwan mo ito rito, hindi ko ito gagamitin.
Huwag kang mag-alala, aalagaan ko ito dahil kung sakaling bumalik ka rito, nasa maayos pa rin ang
kondisyon ng sasakyan mo.”

Ngumiti si Rhod. “Ganito na lang po, ‘tay. Hindi ba birthday mo kahapon? Birthday gift ko na lang sa iyo
ang sasakyan na iyan, okay?”

Napaubo si Tatay Pedring nang marinig ang sinabi ni Rhodri. “Sigurado ka bang gising ka na Rhod? Ito pa
ang kape, oh. Magtimpla ka pa at nang magising ka,” nauutal na sambit ng matanda sabay abot kape kay
Rhodri.

“’Tay, hindi po ako nagbibiro. Sa inyo na po ang kotseng iyon. Ito ang susi, tanggapin niyo po ito. Maliit
na bagay lang ito kumpara sa pag-aalaga ninyo sa anak ko.”
Maluha-luhang tinanggap ni Tatay Pedring ang susi ng sasakyan na ibinigay sa kaniya ni Rhdori.

"Maraming salamat sa lahat, Tatay Pedring," wika ni Rhodri sa matanda.

Tanghali na nang makarating sila Rhodri sa mansyon. Pagpasok nila sa sala, nagtataka si Domenique
kung bakit hindi siya pinapansin ni Rhod.

“Ano kaya ang nagyayari sa kaniya? Bakit hindi niya ako pinapansin?” ani Dom sa kaniyang sarili.

Upang makuha ang atensiyon ni Rhodri ay nag-isip siya ng paraan. Naisipan niyang lapitan si Enzo para
pagselosin si Rhod.

"Uminom ka muna ng tubig, Sweety pie." Paglalambing ni Dom kay Enzo habang palihim na nakatingin
kay Rhodri.

Ngunit hindi pa rin siya pinapansin ni Rhodri. Mas lalo lang siyang nainis nang magpaalam ito kay Enzo
na umakyat sa kaniyang kuwarto.

“Tseh! Ano kaya problema nito!” wika ni Dom sa sarili niya habang nakataas ang nguso.

Habang nakasimangot si Dom, hindi niya alam ay napansin pala siya ni Enzo. “Kahit kailan, Domenique.
Napaka-spoiled mo talaga!” Napangiti si Enzo habang umiiling.

Hindi sinabi ni Enzo kay Dom na alam na ng daddy niya ang tungkol sa kalagayan niya. At hindi rin niya
sinabi sa daddy niya na wala silang relasyon ni Dom.

“Dom? May ticket na ako papunta sa America. At bukas na ang alis ko.”

Niyakap ni Dom si Enzo. "Kung papayagan mo akong pumunta sa America, sasamahan kita doon, Enzo,"
daing niya.
“Ayan ka na naman, eh! ‘Di ba napag-usapan na natin ‘yan? Hmm?” nakangiting wika ni Enzo habang
pinupunasan ang luha ng kaibigan.

Habang umiiyak si Dom sa balikat ni Enzo ay tahimik naman siyang pinagmamasdan ni Rhodri.

“I’m sorry, Honey. Ngunit kailangan kong gawin ito! Kailangan kong pigilan ang nararamdaman ko.
Kailangan kong pigilan ang aking kahibangan dahil hindi ko kayang makita ang aking anak na
nahihirapan,” hikbing wika ni Rhodri sa kaniyang sarili.

Isang linggo na ang nakalipas simula nang pumunta si Enzo sa America ay naging matamlay na rin si Dom
sa tuwing pumapasok siya sa paaralan. Kasabay ng pag-alis ni Enzo ay ang minsanang pagkikita nina Dom
at Rhodri sa mansion. Kagaya ng dati, dalawang beses lang itong umuuwi ng mansion sa loob ng isang
linggo.

Unang araw ni Dom sa R.E Credit Services and Corporation ang kumpanyang pagmamay-ari ni Rhodri,
excited na siyang pumasok dahil araw-araw na niyang makikita si Rhodri sa opisina nito.

Namangha si Dom sa sobrang laki ng kumpanya ni Rhodri nang pumasok siya. “Wow! Ang laki pala ng
magiging kumpanya ni Enzo,” wika niya sa sarili habang nakaupo sa reception area.

“Miss Domenique Ponteras?”

Dali-daling lumapit si Dom sa receptionist nang marinig niyang tinawag ang kaniyang pangalan.

“ Hi! Good morning, I'm Domenique Ponteras," pagpapakilala ni Dom sa receptionist.

Nakangiting inabot ng receptionist ang employee’s I.D ni Dom. "Puwede ka nang umakyat sa fifth floor,
hinihintay ka na ni Miss Dinah ang magiging supervisor mo."

Biglang nalungkot si Dom nang marinig ang sinabi ng empleyado. “Akala ko ba si Rhodri ang magiging
Boss ko?!” Nakasimangot ang mukha niya habang nakasakay sa elevator.
Pagbukas ng elevator sa ikatlong palapag ay naramdaman ni Dom ang malakas na kabog ng kaniyang
dibdib nang makita niya si Rhodri. Hindi siya napansin ni Rhodri dahil maraming empleyado ang
nakasakay sa elevator.

“Ouch!” biglang sambit ni Dom nang magsiksikan ang mga empleyado sa loob ng elevator.

Dahan-dahang pumunta si Dom sa sulok ng elevator para hindi siya maipit ng ibang empleyado,
hanggang sa maramdaman niya ang matigas na bagay na tumama sa kaniyang noo.

Nagulat siya nang iangat niya ang mukha niya. "Dad?!" gulat na sabi niya sa sarili.

Subali't mas nagulat siya nang magtama ang kanilang mga mata at pakiramdam ni Dom ay parang hindi
siya kilala ni Rhodri. Sa halip na batiin siya o ngitian man lang ay hindi ito ginawa ni Rhod sa kaniya.
Bagkus ay nakatingin lang ito sa ibang mga empleyado na nakapaligid sa kanila.

22: ~DOMENIQUE POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

PARA akong pinagsakluban ng langit at lupa nang hindi ako pinansin ni Rhodri. Gusto ko siyang yakapin
ng mahigpit dahil na-miss ko na siya ng sobra, ngunit kailangan kong pigilan ang aking sarili. Kailangan
kong maging maingat sa aking mga kilos dahil ang isang pagkakamali ko lamang ay maaaring makasira sa
imahinasyon ni Rhodri sa kaniyang kumpanya.

Palihim kong pinunasan ang luha ko habang nakayuko sa harapan niya. Pagbukas ng elevator sa ika-apat
na palapag ay biglang sumigaw si Rhodri na ikinagulat ko naman.

“Puwede na kayong lumabas!” Biglang nagkatinginan ang mga empleyado nang marinig nila ang sinabi ni
Rhodri.

“Ano pa ang hinihintay ninyo? Lumabas na kayo at ibang elevator ang gamitin ninyo!” Napansin ko ang
malalaking butil ng pawis sa noo ni Rhodri habang nagsasalita.
Habang isa-isang naglalabasan ang mga empleyado, tila naramdaman kong mas dumikit si Rhodri sa akin
na tila nagpapahiwatig na hindi niya ako papalabasin ng elevator.

Nang makalabas na ang lahat ng empleyado ay mabilis niyang isinara ang elevator. Narinig ko ang
malalim niyang paghinga na animo ay naiinitan.

“D--a-d? Gamitin mo muna itong panyo?” Nauutal kong sabi habang inaabot sa kaniya ang panyo ko.

Sa halip na kunin niya ang panyo ko, nagulat ako ng bigla niyang hinila ang kamay ko palapit sa kaniya
saka mabilis na hinalikan ang labi ko.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko, niyakap ko siya ng mahigpit habang magkadikit pa rin ang mga labi
namin. Mayamaya ay bigla niyang tinanggal ang aking mga kamay na nakapulupot sa kaniyang baywang.

“Paano mo nagawa ito sa anak ko, Dom? Alam mo namang may sakit ang anak ko, ang fiancee mo, ‘di
ba?” galit na sambit niya sa akin.

Biglang nanlaki ang mata ko nang marinig ko ang sinabi niya. "Anong ibig mong sabihin, Dad?" humihikbi
kong wika.

Sinuntok niya ang dingding ng elevator bago nagsalita. “What?! Nakikipaglaban sa cancer ang fiancee
mo, Dom! Mahal mo ba talaga ang anak ko?”

Nanginginig ang buong katawan ko sa galit dahil sa sinabi niya. Bigla ko siyang nasampal ng hindi
sinasadya.

“Kinukuwestiyon mo ba ang pagmamahal ko kay Enzo? Ha?! Walang sino man ang makakapantay sa
pagmamahal ko sa kaniya! Kung puwede lang ilipat ang sakit niya dito sa katawan ko ay ginawa ko na!
Kung nasasaktan ka dahil sa nangyari sa anak mo, mas nasasaktan ako! Mahal na mahal ko ang best
friend ko!”

Pagbukas ng elevator ay dali-dali akong tumakbo papunta sa washroom. Ang mga luhang pilit kong
pinipigilan ay unti-unting pumapatak habang ako ay nakaupo sa ibabaw ng kubeta.
Walang tigil kong hinahampas ang aking dibdib dahil sa kirot na aking nararamdaman. Hindi ko akalain
na iisipin ni Rhodri na ginagamit ko lang siya.

“Paano mo nagawang saktan ang damdamin ko, Rhod? Binigay ko sa ‘yo ang katawan ko dahil mahal
kita. Hindi pa ba sapat ‘yon para maramdaman mo ang pagmamahal ko sa iyo? Bakit mo iniisip na
ginagamit kita?” hagulgol na sambit ko.

“Ano ba! Matagal ka pa ba riyan?”

Mabilis kong pinunasan ang luha ko nang marinig ko ang boses ng isang babae mula sa labas ng
washroom.

“I’m sorry po,” nakayukong wika ko saka tumalikod. Subali’t bago pa ako makatalikod ay tinawag niya
ako.

“Hey! Bumalik ka nga rito!” Napansin ko ang pagiging mataray ng boses niya.

Pag-angat ko ng mukha ko, nagulat ako nang makita ko ang mukha ng babae. "Teka! Bakit nandito ang
bruhang ito sa kumpanya ni Rhodri?" gulat na wika ko sa aking sarili.

“Ikaw ba ang student trainee na galing sa San Rio de University?” wika niya habang nakataas ang isang
kilay.

Tumango ako. “Yes po.”

“Bakit nandito ka pa? Pumunta ka na sa opisina ko, e-file mo sa cabinet ko ang mga folder ng mga
kliyente ng kumpanya, maliwanag?!”

Habang naglalakad ako patungo sa opisina niya ay hindi ko maiwasang maikuyom ang palad ko dahil sa
galit sa babaeng iyon! Hindi ko inaasahan na dito kami magkikita ng babaeng iyon.
Sariwa pa sa isip ko kung paano pinahiya ng babaeng iyon ang mga magulang ko sa harap mismo ng
maraming tao. Ang babaeng iyon ang dahilan kung bakit nawalan ng pag-asa ang aking ina na mabawi
ang lupang minana pa niya sa kaniyang mga magulang.

Ngunit ang ipinagtataka ko ay paano siya napunta rito sa kumpanya ni Rhodri? Sa pagkakaalam ko, siya
ang private secretary ni Leon Lee ang negosyanteng nagnakaw ng aming titulo sa Natividad, Mati
Province. Ang aming malawak na lupain na ginawa nilang resort at tourist spot!

“Isa ka rin ba sa mga negosyanteng nagnakaw ng titulo namin, Rhod?” wika ko sa sarili ko habang
inaayos ang mga files sa cabinet ni Dinah.

Napahawak ako sa dibdib ko nang maisip ko iyon. Hinding hindi ko mapapatawad ang taong mahal ko,
sakaling malaman kong isa pala siya sa mga nagnakaw ng titulo namin.

Habang patuloy kong inaayos ang mga files sa cabinet, hindi ko sinasadyang nahulog ang isang folder.
Hindi nga ako nagkakamali sa aking iniisip ang titulo ng lola ko ay nandito nga sa kumpanya ni Rhodri.

Napalunok ako nang makita ang isang xerox na tseke na nagkakahalaga ng sampung bilyong piso na may
pirma ni Rhodri.

“Bilisan mo, Domenique! Marami ka pang aayusin pagkatapos nito!” Bigla kong ibinalik sa cabinet ang
folder nang marinig ko ang boses ni Dinah.

Habang nakatayo ako, napansin ko ang matalim na tingin ni Dinah sa akin. “Namumukhaan kaya niya
ako?” ani ko sa aking sarili.

Napalingon ako sa kaniya ng bigla siyang tumawa. "Magkano ang binayad sa iyo ni Enzo?" Biglang naging
seryoso ang mukha niya habang nakatitig sa akin.

"Ako ba ang kausap mo?" nagtatakang tanong ko sa kaniya.

“Huh! Sino ba sa tingin mo? Eh, tayong dalawa lang naman dito sa office ko! Siguro marami ka nang
naipong pera ngayon, ‘no?!”
“Anong ibig mong sabihin?” Pinilit kong pakalmahin ang aking sarili dahil sa kabastusan niya!

“Sinabi sa akin ni Rhodri na ang fiancee ng anak niya ang magiging student trainee ko rito sa opisina ko.
Kaya no'ng nakita kita, naisip ko kung ano ang nagustuhan sa iyo ni Enzo. Sa tingin ko kasi, katulad ka rin
ng ibang babaeng nakikita ko sa kanto na may mababang lipad.”

Susugurin ko sana siya nang biglang pumasok si Rhodri sa opisina ng bruha!

“Hey, Rhod! May kailangan ka ba?” nakangiting wika nito ka Rhodri.

“Yeah! Kukunin ko lang ang soft copy ng mga financial report mo.”

Parang kinurot ang puso ko nang makita ko kung gaano sila kalapit sa isa't isa. Gusto ko silang lapitan at
ipukpok ang hawak kong mga folder sa kanilang mga ulo. Gusto ko silang sigawan pero walang boses na
lumalabas sa bibig ko. Wala akong nagawa kung ‘di ang umiyak na lang ng palihim.

Mayamaya ay may isang empleyado na namang pumasok sa opisina ni Dinah.

“Excuse me, ma’am. May na-recover po kaming mga account files sa ibang client natin, pero ‘yong
account ng Leon Lee’s Resort ay hindi po namin makita sa system.” Rinig kong sabi ng empleyado.

“Wait! Anong sinasabi mong recovery? Anong ibig niyang sabihin, Dinah?” Kahit nakatalikod ako ay
ramdam ko ang galit sa boses ni Rhodri.

“Na-hack po ang system natin, Sir,” nauutal na sambit ng empleyado.

“What?! Kailan pa ito nangyari? Bakit hindi mo sinabi sa akin ito, Dinah?!”

“Anong sasabihin ko? Eh, ngayong araw ko lang din ito nalaman.”
Napansin ko ang labis na pag-aalala sa mukha ni Rhodri habang papalabas siya ng opisina ni Dinah.

Bigla kong naisip ang pangalang binanggit ng empleyado. “Leon Lee’s Resort? Iyan ang pangalan ng
resort ng negosyanteng magnanakaw sa lupa ni nanay, ah!”

Nang maisip ko ang folder ni Leon Lee na nasa cabinet ni Dinah at dahil ako lang mag-isa sa opisina niya
ay dali-dali ko itong kinuha at inilagay sa bag ko.

Alas dosé na ng tanghali ay hindi pa rin bumabalik si Dinah sa kaniyang opisina kaya lumabas na ako para
mananghalian.

“Kawawa naman si Sir Rhodri, I'm sure sa office na naman siya matutulog para lang maibalik ang sysyten
ng kumpanya."

“Oo nga, eh! Abalang-abala na nga ang boss natin, pero ang sekretarya niya kanina pa umalis, hanggang
ngayon ay hindi pa rin bumabalik!”

“Sinabi mo pa! Gan’yan naman talaga ‘yang Dinah na ‘yan, eh! Kapag may problema sa kumpanya, lagi
siyang wala! Daig pa nga ang may-ari ng kumpanya kapag nagagalit, eh!”

Mga reklamong naririnig ko mula sa ibang mga empleyado habang naglalakad ako papunta sa canteen.
Pagdating ko sa canteen ay pinili kong umupo sa isang sulok.

Bago ko kinuha ang aking lunch box sa aking paper bag ay bigla kong naisip ang sinabi ng ibang mga
empleyado.

“Ibig sabihin, dito lang namamalagi si Rhodri kapag hindi siya umuuwi ng mansion? Kung ganoon, hindi
siya natutulog at nakakain ng maayos.”

Muli akong nakaramdam ng awa sa kaniya habang iniisip ko iyon.

Hindi maalis sa isip ko ang pag-aalala ko sa kalusugan niya. Paano kung magkasakit siya dahil sa
problema niya sa kumpanya niya? Paano kung matulad siya kay Enzo na magkaroon ng malubhang
karamdaman?

Bumalik ang diwa ko ng biglang tumunog ang cellphone ko. Biglang gumaan ang pakiramdam ko nang
makita kong si Enzo ang tumatawag.

“Enzo? Kumusta ka na? I miss you, Sweety.”

“Ayos lang ako rito. I miss you too, Sweety pie!”

“Bakit ka tumawag?”

“Kinukumusta ko lang ang unang araw mo sa kumpanya. Sandali lang! Bakit ka nandiyan sa canteen?
Nasaan si Dad, ha?”

“Paano mo nalamang nasa canteen ako?”

“Domenique? Kabisado ko na lahat ng sulok diyan sa kumpanya, ‘no! Wait! Don't tell me, hindi mo
dinalhan ng lunch box si Dad?”

Palihim kong pinunasan ang luha ko pagkatapos naming mag-usap ni Enzo. Hindi man niya sinabi sa akin,
pero ramdam ko ang sakit na nararamdaman ng kaibigan ko. Alam kong ang mga ngiti niyang iyon ay
pinipilit lang niyang ipakita sa akin para hindi ako mag-alala.

Bilang tugon sa hiling ng aking kaibigan, agad akong tumayo at pumunta sa opisina ni Rhodri.
Kinalimutan ko muna ang sakit at poot na nararamdaman ko para sa kaniya alang-alang sa kaibigan ko.

Pagpasok ko sa opisina ni Rhodri, naabutan ko siyang nakaupo sa swivel chair niya habang nakahawak sa
ulo niya. Tahimik kong inilapag ang lunch box niya sa ibabaw ng kaniyang mesa.
Maingat akong pumunta sa lounge area ng kaniyang opisina para doon kumain ng tanghalian. Subali't
bago pa man ako makaupo ay bigla niya akong hinila palapit sa kaniya, saka muling hinalikan ang aking
labi.

Sinubukan kong kumawala sa kaniya pero hinigpitan niya ang pagkakahawak sa baywang ko habang
nakakapit ang kaliwang kamay niya sa batok ko.

Hindi ko alam ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. Ang tanging alam ko lang ay ang umiyak at
ilabas ang lahat ng poot na nasa loob ng aking puso.

Habang patuloy niyang hinahalikan ang aking labi ay patuloy rin ang pag-agos ng aking mga luha.

23: ~RHODRI POV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

MASAKIT sa dibdib habang pinagmamasdan ko ang aking anak na pumasok sa airport. Gusto ko siyang
samahan papuntang America, pero alam kong hindi puwede dahil may kumpanya ako na dapat kong
asikasuhin at naiintindihan naman iyon ni Enzo.

Pagkatapos ko siyang ihatid sa airport ay dumiretso agad ako sa opisina ko. Hindi na ako umuwi sa
mansyon dahil nakokonsensiya ako sa mga ginagawa ko sa tuwing naiisip ko ang kalagayan ng aking
anak.

Nandidiri ako sa sarili ko sa pag-agaw sa babaeng mahal ng anak ko. Gusto kong magkaroon siya ng
masayang pamilya pero heto ako, palihim na inaangkin ang babaeng pakakasalan niya.

Isang linggo ko nang hindi nakikita si Dom dahil hindi ako umuuwi sa mansyon. Sinubukan kong iwasan
siya dahil ayaw kong madagdagan pa ang paghihirap ng anak ko. Ayaw kong masaktan ang anak ko dahil
sa kahayupang ginagawa ko sa babaeng mahal niya.

“Damn it, Rhod! Sarili mong anak ang inaagawan mo ng babae!”

Walang tigil ang pagsuntok ko sa dingding ng condo ko habang iniisip ang pagiging makasarili ko.
Habang sinusuot ang necktie ko, iniisip ko kung paano ko iiwasan si Dom dahil alam kong ito ang unang
araw na papasok siya sa kumpanya ko.

Sinadya kong pumasok ng maaga para hindi kami magkita ni Dom, pero nagkamali ako.

Pagbukas ng elevator ay nakita ko siyang nakatayo sa sulok habang nakikipagsiksikan sa ibang mga
empleyado. Gusto ko siyang hindi pansinin, ngunit nang makita ko siyang tinutulak ng ibang empleyado
ay pumasok na ako sa loob.

Nagkunwari ako na hindi ko siya nakikita, kaya tahimik akong lumapit sa kinaroroonan niya at sinandal
ang mga kamay ko sa dingding ng elevator para walang makalapit kay Dom.

Gusto kong yakapin at halikan si Dom habang palihim ko siyang pinagmamasdan. Subali’t may ibang
parte ng katawan ko na pilit pinipigilan ang pagkahumaling ko sa kaniya.

Kaya naisipan kong palabasin sa elevator ang mga empleyado upang subukan si Dom kung gaano niya
talaga kamahal ang anak ko. Lalo na ngayong alam niyang may malubha itong sakit.

Pagkatapos kong palabasin ang mga empleyado sa elevator ay agad kong hinalikan ang labi ni Dom.
Nagulat ako nang yakapin din niya ako habang magkadikit ang mga labi namin.

“Mahal mo ba talaga ang anak ko, Dom? O baka naman ay pareho mo lang kaming ginagamit ng anak
ko!” ani ko sa sarili ko.

Hindi maalis sa isip ko ang awa sa anak ko habang hinahalikan ko ang labi ni Dom. Gusto kong kamuhian
ang sarili ko, pero kahit anong pagkukunwari ang gagawin ko ay mahal na mahal ko talaga ang babaeng
minahal ng anak ko!

Nagulat ako nang marinig kong sinabi ni Dom na ‘mahal niya ang best friend niya’. Naguguluhan ako
kung ano ang ibig sabihin at kung sino ang tinutukoy niya na matalik niyang kaibigan.
“Ano ang ibig mong sabihin sa mga sinasabi mo, Dom?” wika ko sa aking sarili habang nakahawak sa
aking pisngi.

Paikot-ikot ako sa opisina ko at hindi mapakali habang iniisip ang sinabi sa akin ni Dom sa elevator. Kaya
nagkunwari akong pumunta sa opisina ni Dinah para makausap ko ulit siya.

Pagpasok ko sa opisina ni Dinah, nabigla ako dahil sa maagang pagpasok ni Dinah dahil ang alam ko ay
alas diyes na ng umaga siya pumapasok sa opisina niya.

Para hindi mahalata ni Dinah na close kami ni Dom, nagkunwari na lang ako na kunin ang soft copy ng
mga reports niya.

Nakokonsensiya ako sa ginawa kong panunumbat kay Dom kanina sa elevator, kitang-kita ko sa mga
mata niya na nasasaktan din siya dahil sa mga sinabi ko sa kaniya.

"I'm sorry, Honey," sabi ko sa sarili ko habang palihim na nakatitig sa kaniya.

Nakalimutan ko bigla ang pakay ko kay Dom, nang marinig ko ang sinabi ng aking IT tungkol sa pangha-
hack ng system sa mga profile ng mga customer sa aking kumpanya.

Nagmamadali akong pumunta sa accounting department upang tingnan ang mga account ng aking mga
kliyente.

“Anong oras ito nangyari, Marga?” tanong ko sa aking accounting head.

“Ngayon lang po, Sir. Ayos naman ito kanina mga 08:00 am, eh,” tugon ni Marga sa akin.

“What?! Paano nangyari ito, Allan?” bulyaw ko sa aking I.T head.

“I’m sorry po, Sir. Bago nawala ang mga files ng Leon Lee’s Resort ay nagkaroon ng system error ang
mga computer sa opisina ko. Pero no’ng ini-ON ko ulit, nagtataka na ako kung bakit nawala ang lahat ng
mga files. Pero nabawi ko rin pagkatapos kong ginamit ang security code natin. Pero nagulat ako dahil sa
lahat ng files, kay Leon Lee lang ang nawala.”

“Marga, e-secure mo ang lahat ang mga account files ng mga kliyente natin, okay?”

“Tapos na po, Sir. At saka may mga hard copy na rin po ako ng mga account nila.”

“E-send mo sa akin ang lahat ng naging transaction natin sa Leon Lee’s Resort. Pati na ang mga account
receivables and payables ni Leon Lee, ipadala mo sa email ko.”

Pagdating ko sa opisina ko, agad kong tiningnan ang files ni Leon Lee. Nagtataka ako kung paano na-hack
ang system namin. At ang mas nakakagulat pa, sa lahat ng aking mga kliyente ay ang files lang ni Leon
ang nawawala.

“Isa lang ang ibig sabihin nito, may tauhan si Leon na nakapasok sa kumpanya ko! Kapag nalaman kong
tinatraydor mo ako, Leon, sisiguraduhin kong sa kulungan ang bagsak mo!”

Mahigit dalawang dekada ko nang pinapatakbo ang kumpanyang ito, ngunit ngayon lang ito mangyayari
sa akin.

"Kaya pala nagdadalawang-isip ako na makipagsosyo sa ‘yong hayop ka!”

Hindi ko na napansin ang pananghalian ko dahil sa kakaisip sa nangyari sa kumpanya ko. Napahawak ako
sa ulo ko nang maramdaman ko ang pagkirot nito, tanda na nagugutom na ako.

Nagulat ako ng inabot sa akin ni Dom ang isang lunch box. Kahit papaano ay naibsan ang aking
kalungkutan. Inaamin ko, nawawala ang lahat ng problema ko sa tuwing makikita ko si Dom, lalo na
kapag nayayakap ko siya.

Nang ilagay niya ang lunch box sa table ko, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Bigla akong tumayo at
hinawakan ang kamay niya saka ko siya hinila palapit sa akin.
Mariin kong hinalikan ang labi niya. Napawi lahat ng kalungkutan ko nang maramdam kong muli ang
mainit niyang labi. Ipinikit ko na lang ang aking mga mata at hinayaan ko na ang aking puso ang
magdikta.

Niyakap ko siya nang mahigpit at ikinulong ko sa aking mga bisig, upang hindi siya makawala sa
pagkakahawak ko sa kaniya.

“I’m sorry, Honey. I miss you so much.” Bulong ko sa kaniya.

“Alam kong nasaktan kita dahil sa sinabi ko kanina,” wika ko habang niyayakap ko siya.

Humigpit ang yakap ko sa kan'ya nang marinig ko ang hikbi niya. Inangat ko ang mukha niya sa harapan
ko at pinunasan ang luha niya gamit ang kamay ko.

“Wala kaming relasyon ni Enzo,” biglang sambit ni Dom habang nakatingin sa akin.

Walang boses ang lumabas sa aking bibig nang marinig ko ang sinabi niya.

“Wala kaming relasyon ni Enzo. Parang magkapatid na ang trato namin sa isa't isa. Simula first year ay
magkaibigan na kaming dalawa,” humihikbing wika niya sa akin.

"Dom? Hindi mo kailangang magsinungaling. Don’t worry. Hindi malalaman ni Enzo ang tungkol sa atin.
Mahal ki--” putol kong sambit.

“Pero totoo ang sinabi ko, Dad. Magkaibigan lang kami ni Enzo. Pati sila nanay at tatay ay alam ang
tungkol sa pagpapanggap namin ni Enzo.”

“Anong punto ninyo at bakit kayo nagpanggap?”

Umupo si Dom sa lounge chair bago nagpatuloy sa pagsasalita. “Nakiusap sa akin si Enzo dahil ayaw niya
na ma- disappoint ka sa kaniya.”
Lumapit ako kay Dom at muli siyang niyakap.

"Mahal na mahal ko si Enzo bilang kapatid. Kaya no'ng nalaman ko na may sakit siya, hindi ako
makatulog ng maayos dahil nag-aalala ako sa kan'ya. Hindi ko kakayanin kapag mawala ang kaibigan ko."

Ramdam ko ang sakit na nararamdaman ni Dom sa tuwing binabanggit niya ang tungkol sa kalagayan ng
aking anak. Unti-unting tumutulo ang aking mga luha habang nakikinig sa kaniyang mga kuwento, kung
paano dumating si Enzo sa buhay nilang magpamilya.

Hindi ako makapaniwala na sa kabila ng lahat ng paghihirap ni Enzo sa aming relasyong mag-ama ay may
mga taong may mabuting kalooban at pinunan ang aking tungkulin bilang kaniyang ama.

24: ~THIRD PPOV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

IPINAGTAPAT na ni Dom ang lahat kay Rhodri ang tungkol sa totoong relasyon nila ni Enzo, maliban
lamang sa totoong kasarian ng kaniyang matalik na kaibigan.

“I’m sorry, Dad, kung hindi ko masabi sa iyo ang lahat ng sikreto ni Enzo. Ayaw kong pangunahan ang
desisyon ng kaibigan ko. Hihintayin ko na lang na sabihin niya sa iyo ang totoo,” wika ni Dom sa kaniyang
sarili habang nakayakap kay Rhodri.

Nag-aalala pa rin si Dom sa kalagayan ng kaniyang kaibigan, kaya nagpasya siyang huwag munang
sabihin kay Rhodri ang totoo tungkol kay Enzo. Ayaw na niyang dagdagan pa ang sakit na nararamdaman
ng kaniyang matalik na kaibigan, kaya minabuti niyang manahimik na lang. Dahil alam ni Dom na
masasaktan lang ang kaibigan kapag nalaman nitong sinabi niya ang sikreto sa daddy niya.

Maghihintay na lang si Domenique ng tamang panahon kung kailan magiging handa si Enzo na aminin
ang tunay niyang kasarian kay Rhodri. Palihim na pinunasan ni Dom ang kan’yang mga luha habang
iniisip ang kalagayan ng kan’yang matalik na kaibigan.

Habang patuloy sa pag-uusap sina Domenique at Rhodri, abala naman si Dinah sa kaniyang mga
ginagawa. Patuloy niyang kinukuha ang iba pang file ng kliyente nilang si Leon Lee.
Lingid sa kaalaman ni Rhodri, si Dinah ay lihim din na nakikipag-ugnayan kay Leon Lee. Sa katunayan,
bukod sa pagiging private secretary ni Dinah kay Leon, may lihim na relasyon din ang dalawa.

Bukod sa Accounting Head at I.T Head ng R.E Credit Services and Corporation, may kontrol din si Dinah
sa private code ng system ng kanilang kumpanya. Kaya nagagawa nitong manipulahin ang lahat ng
transaksiyon ng kumpanya ni Rhodri, kahit nasa condo lang siya.

Napasigaw siya sa galit nang bigla na lang tumugil ang pag-download ng mga data ng Leon Lee’s Resort
galing sa sytem ng R.E Credit Services and Corporation.

“Urgh! Anong ginawa mo, Allan?!” singhal niya na ang tinutukoy ay ang I.T Head ng kumpanya ni Rhodri.

Mayamaya ay biglang tumunog ang cellphone ni Dinah. Agad naman niya itong sinagot nang makita
niyang si Rhodri ang tumatawag.

“Nasaan ka, Dinah? Bakit hindi mo pa ipinadala sa akin ang mga reports mo?”

“But I sent it to you last night via email, Rhod. Nandito ako sa condo, umuwi ako kaninang umaga dahil
biglang sumakit ang tiyan ko.”

Natatawang pinatay ni Dinah ang linya ng telepono niya dahil napaniwala na naman niyang muli si Rhod
sa mga kasinungalingan niya.

Ilang sandali pa ay lumabas ng banyo si Leon na walang saplot. Magkasing edad lang sina Leon at Rhodri,
ang pinagkaiba lang nila ay mukhang mas bata tingnan si Rhodri kaysa sa sa kaniya.

“Kumusta na ang ipinapagawa ko sa ‘yo, Dinah?” wika ni Leon habang nakahawak sa leeg ni Dinah.

Hindi na nakapagsalita si Dinah dahil biglang ipinasok ni Leon ang kaniyang sandata sa bibig niya.
Matagal nang magkakilala sina Dinah at Leon. Para mabayaran ang mga utang ni Dinah kay Leon,
nagawa niyang sumang-ayon sa lahat ng mga ipinagagawa nito sa kaniya, kahit na gawin pa siyang s*x
slave ng negosyante ay pumayag na rin siya.

Mahigit isang dekada nang ipinapaubaya ni Dinah ang kaniyang katawan kay Leon, kaya sanay na siya sa
mga galaw nito pagdating sa kama.

Napakapit ng mahigpit si Dinah sa dulo ng mesa habang patuloy na binabayo ni Leon sa butas ng
kaniyang likuran.

"Ahh, s**t!" Napamura si Leon habang patuloy sa pag-ulos sa likod ng butas ni Dinah.

Kung si Leon at Dinah ay abala sa kanilang ginagawa, ganoon din si Rhodri kay Domenique. Nang
malaman ni Rhodri na umuwi si Dinah sa condo nito ay palihim din niyang ini-lock ang pinto ng kaniyang
opisina.

Babalik na sana si Dom sa opisina ni Dinah ngunit bigla siyang hinarang ni Rhodri.

“Saan ka pupunta? Hmm?” bulong ni Rhodri habang nakakulong si Dom sa kaniyang mga braso.

“Babalik na ako sa opisina ni Dinah, Dad,” natatawang tugon ni Dom.

“Alam mo bang nami-miss ko na ang mga ngiting ito, Honey?” wika ni Rhod habang paulit-ulit na
hinahalikan ang gilid ng labi ni Dom.

Biglang napaupo si Dom sa ibabaw ng computer table nang maramdaman niya ang mainit na labi ni
Rhod na dumampi sa leeg niya habang ang mga kamay naman nito ay abala sa pagtanggal ng mga
butones ng blouse niya.

“Dad?” nauutal na bigkas ni Dom.

“Yes, Honey?”
“Puwede bang huwag muna ngayon? Baka may makakita sa atin dito. Uhmm!” wika ni Dom na may
halong pag-ungol.

Napaungol si Dom nang maabot ng mga labi ni Rhod ang kaniyang malarosas na mga korona sa ibabaw
ng kaniyang dibdib. Dahil sa liit niya, kumasya siya sa ibabaw ng computer table nang humiga siya.

Umupo si Rhod sa computer chair at isinandal ang magkabilang binti ni Dom sa kaniyang balikat.

Dahan-dahan niyang hinubad ang underwear ni Dom gamit ang kaniyang bibig, habang ang mga kamay
niya ay abala sa pagmamasahe sa magkabilang dibdib ng dalaga.

Paigtad-igtad si Dom sa ibabaw ng computer table nang maramdaman niya ang mainit na labi ni Rhodri
habang minamasahe ng dila nito ang gilid ng kaniyang hiwa, hanggang sa maabot nito ang kaniyang
mapupulang perlas.

“Uhhm! Ahh!”

Gustong pigilan ni Dom ang kaniyang mga ungol ngunit hindi ito mapigilan ng kaniyang bibig. Kusa itong
lumalabas dahil sa kakaibang sarap na ipinaparamdam sa kaniya ni Rhodri.

“Oh, Dad! Ahhh! Ugh!”

Mas lalong nagaganahan si Rhodri sa kaniyang ginagawa nang marinig niya ang walang humpay na mga
ungol ni Dom. Maingat niyang ipinasok ang daliri niya sa loob ng butas ni Dom habang walang tigil na
minamasahe ng kaniyang dila ang perlas ng dalaga. Dahil sa pagkahumaling ni Rhodri kay Dom ay
sinipsip niya ang perlas nito.

“Ahh! D-a-d-d-y! Ang s-a-r-a-p, ahhh!” Biglang inipit ni Dom ang ulo ni Rodri gamit ang kaniyang hita.

Napatayo si Rhodri nang maramdaman ang mahigpit na pagkakahawak ni Dom sa kan’yang buhok.
Mabilis niyang hinubad ang kan’yang mga damit saka hinugot ang kaniyang kargada at marahang
ipinasok sa loob ng butas ni Dom.
Namamasa na ang hiyas ni Dom, ngunit hirap pa rin si Rhodri na ipasok ang kaniyang matigas at
mahabang pamalo sa loob ng butas ni Dom.

“Ahhh!” biglang ungol ni Rhod.

Napaungol din si Rhodri nang tuluyan na niyang maipasok ang kaniyang ugat sa kaibuturan ni Dom.
Mahigit dalawang linggo na niyang hindi ginagalaw si Dom kaya ramdam na niya ang pagsikip ng butas
nito.

Napahawak si Dom sa dulo ng computer table habang sinusundan niya ang bawat indayog ni Rhodri sa
ibabaw niya. Hindi niya akalain na muli niyang matitikman ang kahabaan ni Rhdori at sa ganitong
posisyon pa.

Kapwa nakapikit ang dalawa habang ninanamnam ang walang humpay na kaligayahang dulot ng pag-
iinit ng kanilang mga katawan. Hanggang sa tuluyan at sabay nilang narating ang sukdulan ng
kaligayahan.

Binuhat ni Rhod si Dom papunta sa lounge area habang nakabaon pa rin ang kaniyang alaga sa loob ng
butas ni Dom. Sumandal siya sa lounge chair habang si Dom naman ay nakaupo sa ibabaw niya.

“I love you, Honey,” wika ni Rhod sabay sa halik sa labi ni Dom.

“I love too, Dad--” hinihingal na tugon ni Dom.

Tatayo na sana si Dom ngunit pinigilan siya ni Rhodri. “Diyan ka muna, Hon,” nakangiting wika ni Rhod
habang ang mga kamay ay nasa magkabilang pisngi ng dalaga.

Ngunit ang mapusok na ugat ni Rhod ay muling umangat sa kaibuturan ni Dom, naramdaman din iyon ni
Domenique kaya bigla siyang napakapit sa batok ni Rhodri.

“Isa pa, Hon?” bulong ni Rhod sa dalaga.

Sa halip na sumagot si Dom ay bigla niyang hinalikan ang labi nito, saka siya nagsimulang gumalaw sa
ibabaw ni Rhodri.

“Ahhh!”

Napasigaw si Rhodri habang pumapasok ang dila niya sa bibig ni Dom nang umiindayog ang dalaga sa
ibabaw niya. Pakiramdam niya ay hinihigop ng lagusan ni Dom ang kaniyang ugat.

"Ang sarap ng ginawa mo, Honey, ahhh!"

Isinubsob ni Rhod ang mukha sa dibdib ni Dom habang walang tigil ang pag-alog ng dalaga sa ibabaw
niya.

“Ohh, Daddy! Ahhh!” Tanging boses na lumalabas sa bibig ni Dom habang lumiliyad sa ibabaw ni Rhod.

Upang hindi lumakas ang kanilang mga sigaw, naglapat ang kanilang mga labi sa isa't isa, hanggang sa
tuluyang pumutok ang ugat ni Rhod sa loob ni Domenique.

Humigpit ang kapit ni Dom sa batok ni Rhod nang maramdaman niya ang mainit na likido na pumutok sa
ilalim niya na nagbibigay ng kakaibang sarap sa kaniyang pakiramdam. Ang kakaibang sarap na tila
dinuduyan siya sa kalawakan kasama ang lalaking mahal niya.

Hingal na hingal si Rhodri nang ihiga niya si Dom sa kan’yang dibdib. Inabot niya ang kumot sa dulo ng
lounge chair at tinakpan ang hubad nilang katawan.

Kung pansamantalang nakalimutan ni Rhodri ang malaking problemang kinakaharap ng kan’yang

kumpanya, kabaligtaran naman sa nararamdaman ni Leon.

Galit na galit siya kay Dinah nang malaman niyang hindi pa nito nakuha ang lahat ng credit files niya sa
kumpanya ni Rhodri.
"What?! Paano nangyari iyon, Dinah? Akala ko ba na-hack mo ang system nila?” galit na wika ni Leon.

“Huwag kang mag-alala, Babe. Mabubura din natin ang mga files mo sa kumpanya ni Rhodri. At kunting
panahon na lang, makukuha na rin natin ang lahat ng funds ng kumpanya ni Rhodri,” nakangiting wika ni
Dinah.

“Siguraduhin mo lang, Dinah! Tandaan mo, hawak ko ang buhay ng iyong ina!” Galit na tumayo si Leon
at saka isinuot ang kaniyang mga damit niya.

Nagmamadali namang lumapit si Dinah kay Leon para magmakaawa.

“Pakiusap, Leon, huwag mong saktan ang nanay ko. Ginagawa ko naman ang lahat ng gusto mo, ‘di ba?”
hikbing wika ni Dinah.

Hinaplos ni Leon ang pisngi ni Dinah saka nagsalita. “Bakit hindi mo gamitin ang katawan mo, para akitin
ang Rhodri na iyon, hmm? Total diyan ka naman magaling, 'di ba?"

“Anong ibig mong sabihin, Leon?” nauutal na sambit ni Dinah.

“Look, Dinah! Mahigit dalawang dekada nang hindi nakatikim ng katawan ng babae ang Rhodri na iyon!
I'm sure, isang haplos mo lang sa pamalo niya, bibigay na agad iyon. At ‘pag nagkataon, puwede mo
nang makuha ang hard copy ng mga files ko sa kaniya. Ano sa palagay mo, hmm?”

Isang nakalolokong ngiti ang iniwan ni Leon kay Dinah bago ito lumabas ng condo na ikinatuwa naman ni
Dinah.

Matagal na ring may gusto si Dinah kay Rhodri, ngunit pinipigilan lang niya ang kaniyang nararamdaman
dahil natatakot siya kay Leon. Ngunit ngayong si Leon na mismo ang nagtulak sa kaniya para lumapit kay
Rhodri, hindi na siya papayag na may ibang babae na lumapit kay Rhod.

“Sa wakas ay magiging akin ka na rin, Rhod! Magiging akin na rin ang lahat ng kayamanan mo at
mababayaran ko na rin ang mga utang ko sa demonyong Leon na iyon!” Humahakakhak pa siya habang
nagsasalita sabay hawak sa ulo niya.
25: ~THIRD PPOV~ - SEDUCING MY BEST FRIEND'S DAD (COMPLETED)

www.dreame.com

BIGLANG nagising si Domenique nang marinig niya ang pagtunog ng cellphone ni Rhodri. Agad niyang
ginising si Rhod nang makita niyang si Dinah ang tumatawag.

Tinakpan muna ni Rhodri ang katawan niya ng kumot bago siya tumayo.

“Yes, Dinah?”

“Nakita mo na ba ang ang mga report na ipinadala ko sa iyo kagabi, Rhod?”

"Hindi pa. I'll check back later kapag nakauwi na ako."

“Uuwi ka ba sa mansion mamaya?”

“Oo naman! Bakit?”

“Akala ko mag-o-overtime ka sa opisina. Balak ko pa namang dalhan ka ng dinner mamaya.”

Kunot-noong pinatay ni Rhodri ang kan’yang cellphone. Bigla siyang nagulat sa inasal ni Dinah dahil hindi
siya sanay na dinadalhan siya ng pagkain ni Dinah.

Pagkatapos nilang mag-usap ni Dinah ay agad siyang lumapit kay Domenique. Napakamot siya sa ulo
nang makitang nakabihis na si Dom.

“Bakit, Dad? May problema ba?” nagtatakang tanong ni Dom nang mapansin niyang nakasimangot si
Rhodri.
Tumango si Rhodri. “Paano ba naman kasi, Honey. Ang bilis mong nakabihis.”

“Bakit--?” natatawang wika ni Dom.

Dahan-dahang lumapit si Rhodri kay Dom saka tinanggal ang kumot na nakabalot sa katawan niya.

“Dad? Ano’ng ginagawa mo?” wika ni Dom sabay talikod kay Rhodri.

Niyakap ni Rhodri si Dom mula sa likod. “Sino ba ang nagsabing magbihis ka? Hmm?”

Agad namang humarap si Dom sa kaniya. “Tumigil ka nga, Dad. Mag-aalas tres na, oh. Kailangan ko nang
bumalik sa opisina ni Dinah,” natatawang sabi ni Dom habang kinukurot ang ilong ni Rhod.

Umiling si Rhodri. "You don't have to go back there, Honey. Wala ng tao rito dahil kanina pa sila umuwi,
tayong dalawa na lang ang nandito," kagat-labing wika ni Rhodri.

“Ano? Bakit?” nagtatakang wika ni Dom.

Napangiti si Rhodri. "Maaga ko silang pinauwi. Sinabi ko sa kanila na maghapon akong nasa office ko at
hindi nila ako dapat istorbohin dahil kasama ko ang VIP guest ko."

“Bakit mo ginawa iyon? Paano kung malaman nila na ako ang nandito sa opisina mo, Dad?”

Hinalikan ni Rhodri ang labi ni Dom. "Bakit? Anong masama kung malaman nila na ikaw ang VIP guest
ko? Hmm?”

Tinitigan ni Dom ang mga mata ni Rhodri saka nagsalita. “Dad? Puwede bang walang makaalam muna
tungkol sa relasyon natin?”

“Pero bakit, Hon?”

“Ang alam ng mga empleyado mo rito, fiancee ko si Enzo. Ang pangit naman kapag nalaman nilang pati
ikaw ay naging boyfriend ko.” Pagmamaktol ni Domenique.

“Kung iyan talaga ang desisyon mo, irerespeto ko. Basta ipangako mo lang na hindi mo ako babaliwalain.
Okay?” nakangiting wika ni Rhodri.

Hinalikan ni Dom ang labi ni Rhodri. “Yes, Dad. Kaya puwede bang magbihis ka na?” bulong ni Dom
habang tumatawa.

“No! Iyan ang hindi puwede!” Pagmamatigas ni Rhodri saka binuhat si Dom papuntang lounge area.

Muli na namang pinagsaluhan ng dalawa ang umaapaw na init ng kanilang katawan. Ipinaubaya muli ni
Dom ang kaniyang katawan sa lalaking minamahal niya. Hindi rin maitatanggi ni Rhodri ang matinding
pagmamahal niya sa dalaga, kahit araw-araw niyang paligayahin si Dom ay hindi siya magsasawang
gawin iyon.

Mas lalong minahal ni Rhodri si Dom, lalo na nang malaman niyang walang relasyon ang babaeng mahal
niya at ang kaniyang unico hijo.

Alas siyete na ng gabi nang magising sina Dom at Rhodri. Pagkagising ng dalawa ay sabay na silang
umuwi sa mansyon.

Agad na ibinagsak ni Rhodri ang kaniyang katawan sa sofa pagdating nila sa sala. Habang si Dom ay
dumiretso sa kusina para magluto ng kanilang hapunan.

Ngunit bago pa nakarating si Dom sa kusina ay tumunog na naman ang cellphone ni Rhodri.

“Napatawag ka, Dinah?”

“Nandito ako sa labas ng gate, Rhod. Nagdala na rin ako ng dinner natin.”
Biglang natigilan si Domenique nang marinig ang sinabi ni Dinah. Kaya dali-dali siyang lumapit kay
Rhodri.

“Dad? Puwede bang huwag mong sabihin kay Dinah ang tungkol sa relasyon natin?” Bakas sa mukha
niya ang pag-alala.

Hinawakan ni Rhodri ang magkabilang pisngi ni Dom. “Huwag kang mag-alala, Honey. Wala akong
sasabihin sa kan’ya tungkol sa atin, okay?” nakangiti niyang sabi at binigyan niya ng matamis na halik
ang labi ng dalaga.

Maliban sa kumpanya ni Rhod, halos alam din ni Dinah ang tungkol sa family background ni Rhodri. Pati
ang tungkol sa pagsasama nina Dom at Enzo sa mansion ay nalaman na rin niya, maliban lang ang
tungkol sa sakit ni Enzo.

Ang alam lang ni Dinah kung bakit nasa America si Enzo ay para doon mag-On-the-job training. Kaya
hindi na siya nagulat nang makita niya si Dom sa kusina.

“Good evening, Rhod!” masiglang wika ni Dinah.

Nagulat si Dom nang makita ang damit na suot ni Dinah. Nakasuot lang ito ng maiksing jean na short at
puting t-shirt.

“Tseh! Mas maganda kaya ang katawan ko kaysa sa ‘yo!” wika ni Dom sa sarili habang nakasimangot.

"By the way. Bakit ka nandito, Dinah?" nagtatakang tanong ni Rhodri habang abala sa pagbabasa ng
diyaryo.

Umupo si Dinah sa tabi ni Rhodri. “’Di ba sabi mo, hindi mo pa natatanggap ang report na pinadala ko sa
iyo kagabi? Tiningnan ko ang email ko kaninang hapon, hindi pala ito na-send sa iyo dahil nawalan ako
ng internet. Hanggang ngayon nga, eh! Hindi pa rin bumabalik ang internet sa condo ko,” pagpapanggap
ni Dinah.

“Okay,” maikling tugon ni Rhodri.

Napataas ang kilay ni Dinah nang mapansin niyang hindi napansin ni Rhodri ang kaniyang suot.

"Ganiyan ka na ba kamanhid, Rhod, at hindi ka marunong mag-appreciate sa suot ng babae?!" aniya sa

sarili.

Pagkatapos magsalita ni Dinah ay agad siyang pumunta sa kusina, bitbit ang dala niyang pagkain.

“Oh! Nakalimutan ko, nandito ka pala, Dom! Good for two lang itong dinner na dala ko, eh!”
Pagkukunwari ni Dinah.

“Nako! Don't worry, Miss Dinah! Hindi naman po ako mahilig sa street foods, eh. Kaya sa inyo na lang po
iyan. Sige po, maiwan ko muna kayo dahil magbibihis lang ako, okay?” nakalolokong mga ngiti ang
iniwan ni Dom kay Dinah na ikinagalit naman niya.

“Buwesit kang babae ka! Kung hindi ka lang asawa ni Enzo kanina pa kita sinampal!” gigil na sambit ni
Dinah sa kaniyang sarili.

Mayamaya ay tinawag na ni Dinah si Rhodri. “Halika na, Rhod. Nakahanda na ang dinner natin.”

Nagtataka si Rhodri nang hindi niya mahanap si Dom nang pumunta siya sa kusina.

“Nasaan si Dom?”

“Sabi niya magbibihis daw siya.”

Nang makaupo si Rhodri ay nagtaka rin siya kung bakit dalawang plato lang ang nakahanda sa mesa.

“Teka? Ikaw ba ang nag-arrange ng mesa?”

“Yes! Bakit? Nagustuhan mo ba?” nakangiting wika ni Dinah.

Tumango si Rhodri. "Can you get another plate? Tatlo tayong kakain, Dinah.”

“I’m sorry, Rhod. Nakalimutan kong nandito pala ang asawa ni Enzo. Kaya dalawang order lang ang binili
ko.”

“It’s okay, Dad. Ito na lang smoothie ang magiging dinner ko," biglang sabat ni Dom mula sa likuran ni
Dinah.

Napalunok ng laway si Rhodri nang makita ang suot ni Dom. Katulad ng suot ni Dinah ay nagsuot din
maiksing short si Domenique.

Lalong lumabas ang magandang hubog ng katawan ni Dom dahil sa suot nitong maikling short at
spaghetti shirt. Kitang-kita ang balingkinitang katawan ng dalaga at ang porselana nitong kutis.

“Talagang ginagalit ako ng babaeng ito, ah!” wika ni Dinah sa kaniyang sarili.

Sinadya ni Dom na umupo sa harap ni Rhodri para lalong magalit si Dinah sa kaniya. “Akala mo
magpapatalo ako sa iyo? Huh! Never!” singhal ni Dom sa kaniyang sarili.

“Sigurado ka bang iyan lang ang kakainin mo, Dom?” nagtatakang wika ni Rhodri.

“Yes, Dad. Sanay na ako na ito lang ang kinakain ko sa hapunan. Alam mo bang mabuti rin ito sa
katawan? Nagbibigay rin ito ng energy sa katawan natin. Sinadya ko talaga ito dahil gusto kong maging
malakas pag-uwi ni Enzo. Alam mo naman ang anak mong 'yon, hindi ako pinapatulog tuwing gabi.”

Biglang tumalsik ang pagkain ni Rhodri sa mukha ni Dinah nang marinig niya ang sinabi ni Domenique.

“Sh*t! What are you doing, Rhod? Eww!” biglang sambit ni Dinah na tila nandidiri.
Lihim na natatawa si Dom habang kumukuha ng tubig para inumin ni Rhodri. “Ayos ka lang ba, Dad?
Inumin mo muna itong tubig.”

Pinipigilan ni Dom ang pagtawa para hindi siya mapansin ni Dinah. Habang tinutulungan niya si Rhodri
na uminom ng tubig ay kusa niyang idinikit ang cleavage niya sa mukha ni Rhod.

Subalit si Dinah ay hindi na nakatiis. Agad siyang tumayo saka nagtungo sa banyo. Nang makita ni Rhodri
na nasa banyo na si Dinah ay agad nitong hinila si Dom palapit sa kaniya saka hinalikan ang labi ng
dalaga.

“Alam mo bang pinapainit mo ang katawan ko? Hmm? Gusto mo bang pauwiin ko na si Dinah para ma
solo na kita?” bulong ni Rhodri habang magkadikit pa ang kanilang mga labi.

“No, Dad. Hayaan mo muna na ma-send niya ang mga reports sa iyo. Mas mahalaga ang mga iyon,
okay?”

“Paano naman kasi, Honey. Tinutukso mo ako, eh. Alam mo bang umiinit ang katawan ko dahil dito sa
suot mo?” Niyakap ni Rhodri ang baywang ni Dom habang nakaupo ito sa kaniyang kandungan.

“Sigurado ka bang nag-iinit ang katawan mo dahil sa suot ko? O, baka naman dahil sa suot ng Dinah na
iyon?”

“What? Ibig sabihin nagseselos sa kaniya?” natatawang wika ni Rhodri.

Nakasimangot lang si Dom habang pinagtatawanan siya ni Rhodri. “Walang makakapantay sa iyo, Hon.
Ikaw lang ang babaeng mamahalin ko habangbuhay at wala ng iba,” makahulugang sabi ni Rhodri.

Nagmamadaling hinalikan ni Dom ang labi ni Rhodri nang marinig nilang lumabas na ng banyo si Dinah.

“I love you, Honey,” bulong ni Rhodri at muling itinuon ang kaniyang atensiyon sa kaniyang pagkain.
Tumaas ang nguso ni Dinah habang nakaupo sa mesa. “Nawalan na ako ng ganang kumain, puwede
bang pakiligpit na lang itong pinggan ko, Dom?”

Magsasalita pa sana si Rhodri pero sinenyasan siya ni Dom, senyales na sang-ayon siya sa sinabi ni
Dinah.

“Iwanan mo na lang ‘yan diyan, Miss Dinah. Ako na ang bahala na magligpit dito," wika ni Dom.

“Malalaman ko rin kung ano ang tinatago mo, Dinah!” wika ni Dom sa kaniyang sarili habang lihim na
nakatitig kay Dinah.

Tahimik lang si Rhodri habang naglalakad papunta sa sala. Hindi siya mapalagay dahil inutusan ni Dinah
ang kaniyang prinsesa. Gusto niyang palabasin na si Dinah sa mansyon ngunit pinipigilan din siya ni
Domenique. Kaya hinayaan na lang muna ni Rhodri si Dom ang magdesisyon tungkol sa kanilang
relasyon.

Dreame - 26: ~THIRD PPOV~

m.dreame.com

MATAPOS maghugas ng pinggan si Dom ay palihim siyang umakyat sa hagdan patungo sa kaniyang silid,
bitbit niya ang bag niya na may lamang mga files ni Leon Lee na kinuha niya mula sa opisina ni Dinah.

Ni-lock niya ang pinto at nagmamadaling umupo sa kaniyang kama. Mabilis na kinuha ni Dom ang folder
sa kaniyang bag at isa-isang tiningnan ang folder ng Leon Lee’s Resort.

Nanlaki ang mga mata ni Dom dahil sa galit nang makita niyang may mga pirma ang kaniyang mga
magulang sa isang Deed of Sale.

“Paano nangyari na may mga pirma sina nanay at tatay rito?” bulalas niya sa kaniyang sarili.

At mas lalo siyang naguluhan nang makita niya ang mga pirma ni Rhodri. "Teka! Kung may pirma si
Rhodri dito, ibig sabihin matagal na niyang kilala ang mga magulang ko?" nagtatakang tanong ni Dom sa
kaniyang sarili.
“Mga hayop! Kung sino man ang namemeke ng pirma ng aking mga magulang, sinisiguro kong
magbabayad kayo! Sisingilin ko kayo ng mahal! Dahil sa pang-aagaw ninyo ng lupain namin, marami sa
mga kababayan ko ang nawalan ng hanapbuhay!" maluha-luhang wika ni Dom.

Agad na pinunasan ni Dom ang mga luhang umaagos sa kan’yang mga mata nang makita ang isang
account name at password na nakadikit sa gitna ng Deed of Sale ng kanilang titulo ng lupa.

Mabilis niyang kinuha ang kaniyang laptop at saka sinubukang buksan ang social media account base sa
account na nakita niya sa folder.

“Sinasabi ko na nga ba, eh! Ikaw ang nang-hack ng system ng kumpanya ni Rhodri!” wika ni Dom sa
kaniyang sarili na ang tinutukoy ay si Dinah.

Bukod sa pag-hack sa kumpanya ni Rhodri, natuklasan din ni Dom ang mga anomalyang ginagawa ni
Dinah. Nalaman din niya na hindi totoo ang mga financial report na ipinapasa ni Dinah kay Rhodri.

Maingat na ipinasa ni Dom sa kaniyang personal na email account ang original copy ng financial
statements ng kumpanya ni Rhodri na galing mismo sa isang personal account ni Dinah.

Nang mailipat ito ni Dom sa kaniyang account ay agad niyang binura sa mga sent items upang hindi
malaman ni Dinah ang kaniyang ginawa.

Matapos i-log out ni Dom ang account ni Dinah ay nagmamadali siyang bumaba. Upang makalapit siya
kay Rhodri nang hindi napapansin ni Dinah ang pagiging close nila sa isa’t-isa ay naisipan niyang iabot
ang gamot kay Rhod.

“Dad? Tinawagan ako ni Enzo, pinaalalahanan niya akong ibigay sa ‘yo itong gamot mo,”
pagsisinungaling ni Dom.

Lihim na natatawa si Rhodri habang umiinom ng gamot niya. "You're so adorable, Honey. Ang sarap
mong halikan!” wika niya sa sarili.
“Thank you, Dom,” wika ni Rhodri.

Tumango si Dom at lihim na umupo sa harap ni Rhodri. “Siya nga pala, may maitulong ba ako sa inyo,
Dad?”

Napatingin sa kaniya si Dina. “What?! Huh! At ano naman ang alam mo tungkol sa kumpanya?”
natatawang wika ni Dinah sabay iling ng kaniyang ulo.

Lihim na napabuntong-hininga si Dom dahil sa galit. “Huwag mo akong maliitin, Dinah! Kaya kong ilabas
ang lahat ng baho mo!”

“Alam ko, Miss Dinah! Wala man akong alam tungkol sa kumpanya ni Dad, pero may alam ako sa
accounting. Baka makatulong ako, like, check the reports from the accounting department.”

Biglang natigilan si Dinah dahil sa sinabi ni Dom. Hindi niya inaasahan na maririnig iyon mula sa kan’yang
student trainee.

“No! I mean, salamat sa iyong concern,” nauutal na sambit ni Dinah. Bakas sa mukha ni Dinah ang pag-
aalala at naramdaman naman iyon ni Domenique.

Biglang nakaramdam ng awa si Dom kay Rhodri nang makita niyang minamasahe nito ang sariling ulo.

“Ayos ka lang ba, Dad? Gusto mo ba ng tulong ko?”

Napangiti si Rhodri. “Salamat, Dom. Total mapilit ka talaga, pero sige. Ikaw na ang bahalang mag-check
ng mga reports ni Dinah na ipapasa niya sa akin, okay?”

“Ano? Are you serious, Rhod? Ipapasuri mo ang report ng secretary mo sa isang student trainee na
kakapasok lang sa kumpanya mo?” Nanlaki ang mga mata ni Dinah dahil sa galit.
Napatingin si Rhodri kay Dinah. “Wait! May problema ka ba kay Dom? Pansin ko, kanina mo pa siya
pinipigilan, ah. ‘Di ba dapat maging masaya tayo dahil tinutulungan niya tayo?” kunot-noong sambit ni
Rhodri.

Limang minuto na ang lumipas ngunit hindi pa rin na-send ni Dinah ang kaniyang financial report kay
Rhodri. Kaya naglakas loob nang nagtanong si Domenique.

“Excuse me, Dad. Nakatanggap ka na ba ng report mula kay Miss Dinah?”

Muli na namang nagdilim ang paningin ni Dinah sa galit dahil kay Domenique. “Buwesit ka talagang
babae ka! Talagang ginagalit mo ako, ah!” sambit ni Dinah sa sarili niya. Sa halip na pansinin niya si Dom
ay nagkunwari na lang siyang abala sa kan’yang ginagawa.

Inabot ni Rhodri ang isang laptop niya kay Dom. "Can you check my email?" wika ni Rhodri habang
nakatuon ang atensiyon sa isa niyang laptop.

Lihim na napangiti si Dom nang makita ang picture niya na ginawang background ni Rhodri sa kaniyang
laptop.

Nang buksan ni Dom ang email ni Rhodri, siya namang pagtanggap niya ang report mula kay Dinah.

Habang isa-isang sinusuri ni Dom ang mga report, lihim namang nakatingin sa kaniya si Dinah.

“Huh! Kunwari ka pa na magaling kang babae ka! Hindi ka naman pala marunong tumingin ng mga
report!” wika ni Dinah sa sarili niya.

Mayamaya ay biglang nagsalita si Domenique. “Sa tingin ko hindi updated ang binigay mong report, Miss
Dinah. Magkaiba kasi ang petsa ng first page sa second page ng financial report mo. Pati amount ay
magkaiba rin,” wika niya habang nakataas ang isang kilay.

Biglang nagulat si Dinah nang marinig ang sinabi ni Dom, kahit si Rhodri ay hindi makapaniwala sa
kaniyang narinig. Kaya agad lumapit si Rhod kay Dom.
“Paano nalaman ni Dom na hindi tunay ang mga report ni Dinah? Maging ako ay hindi ko ito
mapapansin?” nagtatakang wika ni Rhodri sa kaniyang sarili habang tinitingnang mabuti ang financial
report ng kaniyang kumpanya.

“Sigurado ka bang na-check mong mabuti ito, Dinah?” kunot-noong wika ni Rhodri.

“Ah--eh--I’m sorry, Rhod. Mali yata ang na-send ko. Pero puwede bang bukas ko na lang e-send? Nasa
isang laptop ko pala naka-save ang final na financial statement ng kumpanya.” Pagsisinunangaling ni
Dinah.

Tumango si Rhodri. "Make sure there's nothing wrong with our financial statement, Dinah!" matigas na
boses na sambit ni Rhodri.

Galit na galit si Dinah habang pinapaandar niya ang kaniyang sasakyan.

"Ahhh! Hayop ka, Domenique! Sa oras na malaman ni Rhodri ang mga ginagawa ko, magsisisi ka na
nakilala mo ako! Papatayin talaga kitang babae ka!" sigaw niya habang inuuntog ang ulo niya sa
manibela ng kaniyang sasakyan.

Nang makaalis na si Dinah ay hindi maiwasang tinanong ni Rhodri si Dom. "Paano mo nalaman na mali
ang report ni Dinah, Hon?"

“Ibig mong sabihin, wala kang napapansin sa mga reports niya, Dad?”

Mas lalong nagtaka si Rhodri dahil sa sinabi ni Dom. “Anong ibig mong sabihin, Hon? Ngayon mo lang
nakita ang report ni Dinah, ‘di ba?”

Tumango si Dom. “Halos kasi lahat ng page ng report niya ay mali, eh. Hindi lang naman ‘yong date sa
second page ang nakikita ko. Maging ang mga figure sa financial statement ay iba rin sa figures mula sa
mga schedule.”

Para makasigurado si Rhod sa sinabi ni Dom, isa-isa nilang tiningnan ang previous report na ibinigay sa
kan’ya ni Dinah.
Biglang nasuntok ni Rhodri ang ibabaw ng mesa nang makita niyang halos lahat ng financial reports ni
Dinah na sinubmit sa kaniya ay puro mga mali.

“How dare you, Dinah! Paano mo nagawa sa akin ito! Nagtiwala ako sa ‘yo, pero niloloko mo lang pala
ako!”

Lumapit si Dom kay Rhodri saka hinaplos ang likod nito. Kahit papaano ay naibsan din ang pagkadismaya
ni Rhod dahil sa ginawa ni Dom.

Niyakap ni Rhodri si Dom. “Ang tanga-tanga ko, Hon. Kung hindi ko lang ibinigay sa kan’ya ang lahat ng
tiwala ko, hindi sana ito aabot sa ganito,” hikbing wika ni Rhodri.

Agad namang hinawakan ni Dom ang magkabilang pisngi ni Rhodri. “Don’t worry, Dad. Tutulungan
kitang malutas ang lahat ng problema mo sa kumpanya mo, okay? Hindi rin ako papayag na mawala ka
sa kumpanyang pinaghirapan mo. At lalo na't hindi ako papayag na walang mauuwiang kumpanya ang
best friend ko,” nakangiting wika ni Dom habang pinupunasan ang mga luha ni Rhod.

Agad na hinalikan ni Rhodri ang labi ni Dom dahil sa sinabi nito. Laking pasasalamat niya nang dumating
si Dom sa buhay niya. Dahil kay Dom ay nalaman niya ang masamang balak ni Dinah laban sa kaniyang
kumpanya.

27👄👄👄👄👄

Dreame - 26: ~THIRD PPOV~

m.dreame.com

HABANG natutulog si Rhodri sa sofa ay ramdam ni Dom ang pagod nito habang tinititigan siya ng dalaga
sa mukha. Kaya hinayaan niya muna itong matulog na nakapatong ang ulo sa kandungan niya.

Gustong kamuhian ni Dom si Rhodri nang maalala niyang muli ang mga pirma nito sa Deed of Sale ng
kanilang titulong nakasanla sa kaniyang kumpanya, ngunit may ibang bahagi ng kaniyang isip na pilit
namang iniintindi si Rhodri.
Palihim niyang pinunasan ang kaniyang mga luha habang patuloy na iniisip iyon. Biglang naisipan ni Dom
na tawagan si Enzo at ipaalam sa kaniya ang lahat ng kaniyang nalalaman tungkol sa ginagawang
pan’loloko nina Dinah at Leon Lee sa kanilang kumpanya.

Ngunit natatakot siyang sabihin ito sa kaniyang matalik na kaibigan dahil iniisip niya na baka ito pa ang
maging dahilan ng paglala ng sakit ng kaibigan niya. Kaya kinuha na lang niya ang kaniyang cellphone at
isa-isang pinanood ang mga masasayang video nila ni Enzo.

Habang si Dom ay masayang nanonood ng mga larawan at video niya kasama ang kan'yang matalik na
kaibigan, si Dinah naman ay abala sa paghahanap ng mga larawan ni Domenique sa social media account
ng dalaga.

Hanggang sa tuluyan na nga niya itong nahanap. “Sinasabi ko na nga ba, eh! Kaya pala pamilyar ang
mukha mong hayop ka dahil nagkita na tayo dati!”

Mas lalo pa siyang nagulat nang makita niya ang larawan ni Dom na kasama sina Nanay Soledad at Tatay
Pedring.

“Ibig sabihin, anak siya ng dalawang matandang may-ari ng lupang kinuha ni Leon?" gulantang na sambit
ni Dinah.

Mayamaya ay bigla na namang dumating si Leon sa condo ni Dinah. “Kumusta na ang ipinapagawa ko sa
‘yo, Dinah?” malakas na boses na sambit ni Leon sabay bagsak ng kaniyang katawan sa sofa.

“May problema po tayo, Boss,” nag-alalang tugon ni Dinah.

"What do you mean?" kunot-noong wika ni Leon.

"May nakikialam sa mga plano natin laban sa kumpanya ni Rhodri."

“What?! At sino naman ang pakialaamero na iyon, ha?!”

“Student trainee ng kumpanya ni Rhodri at fiancee ng anak niya.”

Tumawa muna si Leon bago nagsalita. “Student trainee? Tapos magpapaapekto ka? Are you kidding me,
Dinah?!”

Nanlilisik ang mga mata ni Leon habang papalapit kay Dinah. Bigla niyang hinila ang buhok nito at
kinaladkad sa sahig.

“Don’t you try to fool me, Dinah! Kapag niloko mo ako, papatayin ko ang nanay mo, sa harap mo
mismo!” galit na sambit nito sabay sampal sa mukha ni Dinah.

“Totoo po ang sinasabi ko, Boss. Kahit kailan ay hindi ako nagsinungaling sa inyo. Ang student trainee
ang inatasan ni Rhodri na mag-audit sa kumpanya niya,” hagulgol na sambit ni Dinah habang nakahawak
sa pisngi niya.

Dahan-dahang kumalma si Leon at muling umupo sa sofa. "All right! Sino ang student trainee na iyon at
saan ko mahahanap ang pamilya niya?!” sigaw ni Leon.

“Hindi mo na kailangang hanapin ang pamilya niya, Boss, dahil matagal mo na silang kilala. Siya ay nag-
iisang anak ng mag-asawang Ponteras.”

Napatayo si Leon nang marinig niya ang sinabi ni Dinah. “What?! Paano nangyari iyon?”

Umiling si Dinah. “Ngayon ko lang din nalaman ang tungkol sa pamilya niya. Ang alam ko lang ay fiancee
siya ni Enzo.”

“Huwag mong hayaan na malaman ni Rhodri ang tungkol sa pagpeke natin ng pirma ng mga magulang
ng babaeng iyon, Dinah!”

“Kaya kong kontrolin ang mga papeles sa loob ng kumpanya ni Rhodri, Boss. Maliban lang sa babaeng
iyon. Sa mansion na siya nakatira dahil nagsasama na sila ni Enzo."
“Gawin mo na lang ang mga ipinapagawa ko sa iyo at ako na ang bahala sa babaeng iyon!” Galit na
iniwan ni Leon si Dinah sa condo niya.

Tuwang tuwa naman si Dinah nang marinig ang sinabi ni Leon. "Sa wakas, mawawala ka na rin sa
paningin ko, Domenique!”

Kinabukasan, maagang pumunta si Dinah sa kaniyang opisina. Subalit laking gulat niya nang pumasok
siya nang makita niya si Dom dahil mas nauna pa itong pumasok kaysa sa kan’ya.

“Good morning, Miss Dinah,” kunwaring masayang bati ni Dom.

"Binabantayan mo ba ako babae ka?!” wika ni Dinah sa kaniyang sarili. Sa halip na sagutin si Dom ay
tahimik lang siyang umupo.

Habang palihim na binubuksan ni Dinah ang kan'yang personal email account ay bigla niyang naisip ang
hard copy ng Leon Lee's Resort na nakalagay sa isang folder. Kaya naman nang makita niyang binuksan
ni Dom ang drawer kung nasaan ang mga file ng kliyente nila, agad niya itong tinawag.

“Hey, Domenique! Pakidala mo nga ang mga ito sa opisina ni Rhod!” sambit ni Dinah sabay abot ng mga
hard copy ng listahan ng mga kliyente nila.

Paglabas ni Dom ng opisina ay dali-dali namang binuksan ni Dinah ang drawer at hinanap ang folder ni
Leon Lee.

“Bullsh*t! Nandito lang iyon, ah!” bulalas niya sabay hampas sa drawer.

Habang naglalakad si Dom sa hallway papunta sa opisina ni Rhodri ay nakasalubong niya si Leon. Hindi
man namumukhaan ni Dom si Leon, ngunit kilala naman siya ni Leon.

“Kung sinusuwerte ka nga naman talaga, oh!” nakangising wika ni Leon sa sarili nang makita niya si Dom.
Dahan-dahang lumapit si Leon kay Dom at kunwaring binangga ang dalaga. “Oh, sorry! Nasaktan ba kita,
Miss?” pagkukunwari ni Leon sabay pulot sa mga papel na nabitawan ni Dom.

“Ayos lang po,” tugon ni Dom.

“By the way, I would like to ask kung saan ang office ng secretary ni Mr. Echeverria. Kanina pa ako
naglalakad dito pero hindi ko makita ang opisina niya. Naligaw yata ako sa paghahanap ng opisina niya,"
natatawang wika nito.

Matapos itinuro ni Dom ang opisina ni Dinah ay agad na siyang dumiretso sa office ni Rhodri. Habang
papalayo si Dom ay palihim naman siyang tinitigan ni Leon.

“Nasa iyo na ang lahat ng katangian ng isang babaeng hinahanap ko, Domenique Ponteras! Sa wakas ay
may ipapalit na rin ako kay Dinah!” kagat labing wika ni Leon sa kan’yang sarili.

"Para sumama ka sa akin, kailangan ko munang paamuhin ang mga magulang mo!" Bakas sa mukha ni
Leon ang masamang balak laban sa mga magulang ni Domenique

Dahil sa pagkahumaling ni Leon kay Dom, sa halip na pumunta sa opisina ni Dinah ay dumiretso siya sa
opisina ni Rhodri.

Nagulat si Dom nang makita niyang pumasok si Leon sa opisina ni Rhodri, kaya bago pa ito tuluyang
makalapit kay Rhod ay pinigilan na niya ito. “Excuse me po. Pero nagkamali ka yata ng opisinang
pinasukan. Hindi ito ang opisina ni Miss Dinah,” wika ni Dom.

"Leon?" Laking gulat ni Dom nang marinig ang sinabi ni Rhodri.

“How are you, R hod?” nakangiting wika ni Leon sabay tapik sa balikat ni Rhodri.

“Ang lakas ng loob mong pumunta rito, ah! Malaman ko lang na niloloko mo ako, Leon, sa kulungan
talaga ang bagsak mo!” wika ni Rhodri sa sarili habang matalim na nakatitig kay Leon.

“By the way, may bago ka pa lang staff dito, Rhod?” wika ni Leon habang ang mga mata ay nakatuon kay
Dom.
“Yeah! Student trainee ko siya rito,” mapaklang tugon ni Rhodri.

“Oh, really? Nag-aaral ka pa pala, Miss--?”

“Domenique! Domenique Ponteras!” biglang sambit ni Dom.

“Wow! What a beautiful name, kasing ganda mo,” nakangiting wika ni Leon sabay kindat kay Dom.

Nag-iinit naman sa galit si Rhodri nang makita niyang kinindatan ni Leon si Dom. Kung gaano kagalit si
Rhodri ay ganoon din si Dom.

“Ang kapal din ng mukha mo, ano? Kunwari ka pa na hindi mo ako kilala, hayop ka! Isa kang
magnanakaw!” galit na wika ni Dom sa kaniyang sarili.

“By the way, Domenique. Baka kailangan mo ng trabaho after ng graduation mo. Tamang-tama,
naghahanap pa man din ako ng private secretary para sa bagong business ko. Actually, partner ko si
Rhodri sa business na iyon,” nakangiting wika ni Leon.

"Why are you here, Leon?" Nakataas ang kilay ni Rhodri habang tinatanong si Leon.

“I just want to invite you, Rhod. Leon Lee’s Resort will open next week. So I want you to be there.”

Tumango si Rhod. “Okay!” maiksing tugon niya.

Bago magpaalam si Leon ay inilabas muna niya ang kan’yang calling card at saka ibinigay kay Dom. “I'll
invite you too, Domenique. This is my calling card. Just call me when you need a driver, then think about
the job I offer you.” Muli niyang kinindatan si Dom at lumabas na ng opisina ni Rhod.

Nilapitan naman ni Rhodri si Dom saka niyakap niya ito ng mahigpit at hinalikan sa noo.
“Kung ang pagpasok ko sa kumpanya mo ang magiging dahilan upang mabawi ko ang titulo ng lupain
namin at ng iba ko pang mga kababayan, hindi ako magdadalawang isip na gawin iyon, hayop ka! At
kapag nabawi ko na ang aming mga lupain, ibabalik ko sa iyo ang dobleng sakit na ginawa mo sa amin
noon!” mga katagang nabigkas ni Dom sa kaniyang sarili.

Nanginginig ang buong katawan niya sa galit habang tahimik lang siya na niyayakap ni Rhodri.

28👄👄👄👄👄👄👄

Dreame - 26: ~THIRD PPOV~

m.dreame.com

HINALIKAN ko ng mariin sa labi si Rhodri saka tahimik na lumabas ng opisina niya.

Papasok na sana ako sa opisina ni Dinah, pero hindi ko sinasadyang narinig ko si Leon na kausap siya.

"Papuntahin mo ang mga tauhan natin sa bahay ng mga Ponteras at bigyan sila ng invitation card para sa
nalalapit na opening party ng Leon Lee's Resort, Dinah."

"Ano? Ibig mong sabihin imbitado sa party ang matatandang iyon?"

“Gawin mo na lang ang sinabi ko, Dinah! ‘Di ba sabi mo, hadlang lang sa mga plano natin ang
Domenique na iyon dito sa kumpanya ni Rhodri?”

“Ano ang ibig mong sabihin, Boss?”

“Pagkatapos ng party, tinitiyak ko na ang anak ng dalawang matandang iyon ay magtatrabaho para sa
akin!”
Halos hindi ko maigalaw ang katawan ko nang marinig ko ang pinag-uusapan nila. Gusto ko silang
sugurin, pero ayaw gumalaw ng mga paa ko. Halos mabaliw ako nang marinig ko ang mga plano ni Leon
laban sa aking mga magulang.

"Huwag kang magkakamaling saktan ang mga magulang ko, Leon!" Nanginginig na ako sa galit habang
iniisip iyon.

Bumalik lang ang diwa ko ng biglang nag-vibrate ang cellphone ko. Nang makita kong si Enzo ang
tumatawag ay agad akong pumunta sa washroom para sagutin ang tawag ng kaibigan ko.

Bigla akong napaluha nang makita ko ang payat na mukha ni Enzo habang nakabalot ang kaniyang ulo.
Bakas sa mukha niya ang sakit na pinagdadaanan niya. Ngunit agad ko rin itong pinunasan dahil ayaw
kong makita niya akong malungkot, dahil alam kong mas nalulungkot siya ‘pag nakita niya akong
umiiyak.

“Kumusta na ang magandang dilag sa buhay ko, hmm?”

Ganiyan ako kamahal ni Enzo, kahit na siya itong may sakit at nahihirapan ay ako pa rin ang kinukumusta
niya.

“I miss you, Enzo. Gusto kitang yakapin, Sweety pie.”

“Huwag kang mag-alala, malapit na rin matapos ang chemotherapy ko rito. Makakauwi na rin ako at
magkakasama na ulit tayo.”

Unti-unting bumabagsak ang mga luha ko nang ibinaba ni Enzo ang tawag niya. Napahawak ako sa dbdid
ko dahil ramdam ko rin ang hirap at sakit na nararamdaman niya sa mga oras na ito.

Habang naglalakad ako sa hallway papunta sa opisina ni Dinah, sa ‘di kalayuan ay nakita ko si Leon.
Nagdilim na naman ang paningin ko dahil sa galit nang makita ko itong demonyong magnanakaw!

Nang maalala ko ang pinag-usapan nila ng galamay niyang demonyo na si Dinah ay agad akong lumapit
sa kan’ya.
“Hey, Dom!” malademonyong ngiting saad niya sa akin.

“Mr. Lee! Nandito pa pala kayo, akala ko umalis ka na,” pagkukunwari kong tugon sa kaniya.

"Yup! In fact, aalis na rin ako.”

Aalis na sana siya, nang bigla kong naalala ang mga masamang bagay na binabalak niya para sa mga
magulang ko. Kaya agad ko siyang kinausap ulit.

“Excuse me, Mr. Lee!”

Nakangiti siyang lumingon sa akin habang diretso lang akong nakatitig sa kaniya.

"Gusto kong pag-usapan ang inalok mo sa akin kanina!" deritsong saad ko.

“Sure! Right after the party, pag-usapan natin ‘yan, okay?” wika niya habang kumikindat pa sa akin.

Napuno ng galit ang isip at emosyon ko habang pinagmamasdan ko siyang lumalayo sa akin.

“Kung tuso ka, mas tuso ako, Leon Lee! Hindi ko hahayaang saktan mo ang mga magulang ko!”

Padabog akong pumasok sa opisna ni Dinah. Ngayong alam ko na ang tunay niyang kulay, hinding-hindi
ko na hahayaan na apihin niya ako, lalo na kapag nandito ako sa opisina ni Rhodri.

“What are you doing, Dom?!” sigaw niya nang marinig niyang tinulak ko ang pinto ng malakas.

“Bakit?” pagtataray ko.

Tumayo siya saka lumapit sa akin. “Hoy , Domenique! Huwag mo akong sagutin ng gan’yan, ha?!
Tandaan mo, secretary ako ng may-ari ng kumpanyang ito! Anytime, puwede kong kanselahin ang
kontrata mo rito!”

“Gawin mo kung ano ang gusto mong gawin, Dinah! Huwag mo rin kalimutan na fiancee ako ng future
CEO ng kumpanyang pinagtatrabahuan mo!”

“Huh! Alalahanin mo, Miss Ponteras, future CEO pa lang ang mapapangasawa mo! Samantalang ako ay
girlfriend na ng Presidente ng kumpanyang ito!”

Bigla akong napahalakhak sa sinabi ni Dinah na ikinainis naman niya. “At ano ang nakatatawa sa sinabi
ko? Ha?!”

"Alam mo? Lalo akong naaawa sa iyo. Kaya siguro wala kang boyfriend kasi ang hilig mong mag-claim,
‘no?" bully ko sa kaniya.

“Domenique!!” sigaw niya.

Napansin ko ang nanlilisik niyang mga mata habang sumisigaw siya sa harapan ko.

“Huwag mo akong galitin dahil hindi mo alam kung paano ako magalit!” bulyaw niya sa akin.

“Bakit? Hindi kita ginagalit, Dinah! Nagsasabi lang ako ng totoo. At saka, huwag mong angkinin ang
taong hindi naman talaga sa iyo, lalo na’t alam mong wala naman talagang kayo! Don’t do that,
masasaktan ka lang!” I laughed at her and sat down at my desk.

Ngunit hindi pa rin niya ako tinigilan, bagkus ay sumunod siya sa table ko at sumigaw ulit.

“Ano naman ang alam mo tungkol sa buhay ni Rhodri, ha?”

“Simple lang! Daddy siya ng mapapangasawa ko. Bakit?”

“’Yon naman pala, eh! Alam kong malihim si Rhod, kaya hindi niya ipinagkalat ang tungkol sa relasyon
namin!” galit niyang sambit sabay hampas sa ibabaw ng aking mesa.

“Sa bagay. Malihim nga ang daddy ko. Maliban na lang sa lovelife niya.” Pansin ko ang pagkunot ng noo
niya habang nakatitig sa akin.

Para lalong magalit si Dinah, lumapit ako sa tainga niya.

“Alam mo bang close kaming dalawa? Kaya lahat ng sikreto niya ay sinasabi niya sa akin, lalo na ang
tungkol sa ‘Honey’ niya,” bulong ko sa kaniya.

“Hindi totoo ‘yan! Hindi!” sigaw niya habang tinatakpan ng kamay niya ang magkabilang tainga niya.

“Totoo ang sinasabi ko, Dinah! Maganda at ubod ng sexy nga ang Honey niya, eh. At higit sa lahat, mas
bata sa ‘yo!” natatawang wika ko.

“No!!” muling sigaw niya saka lumabas ng opisina.

Nang umalis na si Dinah ay agad kong tinawagan sina nanay at tatay.

“Napatawag ka, anak?”

“Na-miss ko lang po kayong dalawa ni tatay, ‘nay.”

“Dom? Kailan mo pa nakilala ang may-ari ng Lee’s Resort?”

“Po? Anong ibig mong sabihin, ‘nay?”

“Pumunta ang mga tauhan niya rito sa bahay at may binigay na invitation card."
“Business partner po siya ng daddy ni Enzo, ‘nay.”

“Ano?”

“Opo, ‘nay. Mas magiging madali na para sa akin na mabawi ang titulo ng ating lupa dahil palagi ko nang
makikita ang magnanakaw na iyon!”

“Huwag, anak!”

“Bakit, ‘nay?”

“Nakikiusap ako sa ‘yo, anak, hayaan mo na ang lupaing iyon. Mas mahalaga ang kaligtasan mo, kaysa sa
lupang iyon. Hindi mo kilala ang Leon na iyon.”

Hindi na ako nakinig sa sinasabi ni nanay dahil kabisado ko na ang lahat ng sasabihin niya tungkol sa
Leon na iyon. Hindi ko alam kung bakit sila natatakot sa magnanakaw na iyon. Isa lang ang paulit-ulit
nilang sinasabi ni tatay sa akin at iyon ay ang layuan ko si Leon Lee.

Hindi ko na namalayan ang oras, halos alas singko na pala. Kaya dali-dali kong nilinis ang mesa ko upang
puntahan si Rhodri sa opisina niya. Ngunit ang mas ikinagulat ko ay hindi pa bumabalik si Dinah sa
kan’yang opisina simula kaninang tanghali.

Ngunit nang buksan ko ang pinto ng opisina ni Dinah, bumungad sa akin ang matatamis na ngiti ni Rhod
habang ito ay nakatayo sa labas ng pinto.

"Hi, Honey. How's your day?" nakangiting wika niya habang nakasandal sa labas ng pinto.

"Hinaan mo ang boses mo, Dad, baka may makarinig sa 'yo," bulong ko sa kaniya.

Sa halip na magsalita siya ay kinindatan niya lang ako na ikinatuwa ko naman.

Habang binabaybay namin ang daan patungo sa mansyon at tahimik lang ako habang pinagmamasdan
ang malalaking building na madadaanan namin. Kaya naman pagdating namin sa mansion ay agad akong
nilapitan ni Rhodri at niyakap ako.

"Sigurado ka bang ayos ka lang, Hon? Pansin ko kasi, kanina ka pa tahimik, ah." Hinalikan niya ang labi
ko.

Habang nakatingin ako sa mga mata niya ay nakaramdam na naman ako ng awa sa kan'ya. Hindi pa rin
ako makapaniwala na sa sobrang bait niya sa sekretarya niya ay nagawa pa rin siyang nakawan nito.

Kaya nagpasya akong sabihin kay Rhodri ang lahat ng nalalaman ko tungkol sa pagnanakaw ni Dinah sa
kan'yang kumpanya. Lalo na ang tungkol sa pagsanib-puwersa nito sa kaniyang business partner na si
Leon Lee.

"What?! Ibig sabihin, mahigit isang dekada na akong niloloko ni Dinah? Kaya pala gusto niyang pautangin
ko ang Leon Lee na iyon dahil matagal na pala silang magkakilala!"

Hindi makapaniwala si Rhodri sa kan'yang natuklasan. At doon ko rin naintindihan kung bakit napunta sa
kumpanya niya ang titulo ng aming lupa.

Wala pala siyang alam tungkol sa tunay na may-ari ng titulong isinangla sa kan'yang kumpanya. Hindi rin
niya alam na halos peke lahat ang pirma ng parents ko sa Deed of Sale ng titulo.

Sa nalaman kong iyon, buo na ang pasya ko. Pagkatapos ng graduation ko, papasukin ko ang negosyo ni
Leon Lee. Kukunin ko ang lahat ng ninakaw niya sa amin, pati na rin ang ninakaw nilang pera kay Rhodri
ay ibabalik ko iyon sa kumpanya ng mahal ko. Sisingilin ko ang magnanakaw na Leon na iyon ng doble!

Hindi ko hahayaan na babalik ng Pinas ang matalik kong kaibigan na balot sa utang ang kumpanyang
matagal na nilang iniingatan.

29👄👄👄👄👄
Dreame - 26: ~THIRD PPOV~

m.dreame.com

HALOS masuntok ko ang pader sa sala dahil sa galit nang marinig ko ang sinabi ni Dom. Hindi ako
makapaniwala na magagawa ni Dinah iyon sa akin.

“Matatanggap ko pa kung si Leon ang nan’loko sa akin, pero si Dinah? Huh! Ang tanga-tanga ko! Hindi ko
man lang napansin na nag-aalaga na pala ako ng ahas sa loob ng kumpanya ko!”

Dahan-dahan akong kumalma nang maramdaman ko ang mainit na yakap ni Dom mula sa likuran ko.

“Don’t worry, Dad. Tutulungan kitang mabawi ang lahat ng ninakaw nina Dinah at Leon,” wika ni Dom sa
akin habang nakayakap pa rin sa likod ko.

Bigla akong natigilan dahil sa sinabi ni Dom. Nilingon ko siya, saka hinawakan ang magkabilang kamay
niya.

“Thank you, Hon, pero hindi mo na kailangang gawin iyon. At higit sa lahat, hindi mo kailangang gawin
ang hakbang na iyon, okay?”

“Hindi, Dad. Buo na ang pasya ko, gusto kong pumasok sa kumpanya ng Leon na iyon. Babawiin ko ang
titulong ninakaw nila ni Dinah sa mga magulang ko!”

Umiling ako habang nakatitig sa mga mata niya. "I'm sorry, Honey, pero hindi ako papayag sa mga plano
mo."

Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya saka muling nagsalita.

“Tignan mo ako sa mata, Dom, hindi mo kilala si Leon. Sa tingin mo ba, hahayaan kita na mapahamak ng
dahil lang sa akin? Kaya nakikiusap ako sa ‘yo, Hon, ipaubaya mo na lang sa akin ang lahat ng ‘to, okay?”
Magsasalita pa sana siya pero pinigilan ko siya. Hinalikan ko siya ng mariin sa labi habang nakayakap ako
sa baywang niya, ngunit nagpupumiglas siya.

“D-a-d! Puwede bang pakinggan mo muna ako?” bulyaw niya sa akin.

“No, Dom! Hindi mo kailangang pumasok sa kumpanya ng hayop na iyon!” singhal ko sa kaniya.

“Hindi mo ako naiintindihan, eh!” tugon niya.

“Talagang hindi kita naiintindihan! Bakit kailangan mo pang pumasok sa kumpanya niya? Ha?! Iyan ba
ang dahilan kung bakit matalim ang tingin mo kanina sa Leon na iyon?”

“What?!”

“Sa tingin mo ba hindi kita napansin kanina habang kausap mo ang hayop na iyon kanina sa opisina ko?
Ha?”

Pansin ko ang namumuo niyang mga luha habang nakatitig sa akin, kaya muli kong hinawakan ang
magkabilang pisngi niya.

“Makinig ka naman sa akin, oh-- Maraming paraan para mabawi natin ang titulo ng mga magulang mo,
okay?” I lowered my voice to calm her down.

“Hindi lang naman ang titulo ng mga magulang ko ang inaalala ko, eh. Gusto ko rin makatulong sa
kumpanya mo, Dad. Ayaw kong umuwi ang best friend ko na may ganitong problema sa kumpanya mo.”

Halos maluha ako nang marinig ko ang sinabi niya, napamangha ako kung papaano niya
pinapahalagahan ang damdamin ng best friend niya na anak ko.

“Basta ipangako mo sa akin, Hon, huwag kang gagawa ng mga plano ng hindi sinasabi sa akin, okay ba
iyon?”
Ramdam ko ang pagkadismaya niya sa akin pero hindi ko na iyon inintindi. Muli ko siyang niyakap at
saka hinalikan ang kaniyang labi. Nang maramdaman kong dumampi ang kamay niya sa batok ko ay
kinarga ko siya at nagmamadaling pumasok sa guest room malapit sa sala.

Naging abala ako sa aking kumpanya nitong mga nakaraang araw kaya pag-uwi ko ay maaga din akong
natutulog. At alam kong naiintindihan din iyon ni Dom dahil kahit siya ay hindi niya ako ginigising kapag
nakatulog ako ng maaga sa sofa. Sa halip ay nilalagyan pa niya ako ng kumot at unan.

Aaminin ko, kahit tatlong araw lang kaming hindi magkasiping ay nami-miss ko na rin ang kahubaran
niya.

“I love you so much, Honey.” Bulong ko.

Muli na namang naglakabay ang malilikot kong kamay sa loob ng kaniyang palda. Nang maglapat ang
aming mga labi ay naramdaman ko ang mainit niyang dila na pumasok sa aking bibig at mainit ko
namang tinanggap iyon.

“Uhhm!” bigla niyang ungol nang masungkit ng daliri ko ang kan’yang basang perlas.

Pagkahubad ko ng damit niya ay agad ko siyang inihiga sa kama. Pinaliguan ko ng halik ang kan’yang leeg
pababa sa kan’yang dibdib. Ang kan’yang mga mala-rosas na korona ay walang sawang nilalaro ng aking
dila na para bang ito ay isang kendi.

“Uhhmmm! Ahh!”

Mas diniinan ko pa ang mga halik ko sa hubad niyang katawan nang marinig ko ang matatamis niyang
halinghing. Hanggang sa marating ng aking dila ang kaniyang hiwa.

“Uhm, Dad! Ahh!” she moaned as she bit her lower lip.

Mas lalo pang tumigas ang aking kahabaan nang masilayan ko ang namumula niyang hiyas. Masarap
itong pagmasdan at nakakaadik naman ‘pag hinahalikan ko.
Dahan-dahan kong ipinasok ang daliri ko sa loob ng butas niya habang abala ang dila ko sa pagmasahe sa
clit niya.

“Ahh! Ahh! Ang sarap--D-a-d!”

Ramdam na ramdam ko ang pamimilipit niya habang ipinapasok ko ang aking dila sa loob ng kan’yang
butas.

“Ahh--D--a--d!”

Napaupo si Dom habang iniipit ng hita niya ang ulo ko, alam kong nilabasan siya dahil sa ginawa kong
iyon.

Nang maramdaman ko ang paghigpit ng kaniyang kapit sa aking buhok ay tumayo na ako at pumuwesto
sa ibabaw niya. Subalit bigla niya akong itinulak dahilan para ako naman ang mapahiga sa kama.

"Hayaan mo rin akong ipadama sa iyo ang kasiyahang ginawa mo sa akin, Dad," sabi niya sabay kagat sa
ibabang labi ko.

Wari ko ay dinuduyan ako sa ibabaw ng ulap habang dinidilaan niya ang ulo ng aking kargada. Muling
sumiklab ang kakaibang init sa ilalim ng aking katawan habang patuloy niyang isinubsob ang aking
kahabaan sa loob ng kan’yang bibig.

“Moly sht! Ang sarap, Hon! Uhhmm!”

Napamura ako dahil sa kakaibang sarap na ipinaramdam sa akin ni Dom. Dalawang beses na kong
nilabasan ngunit ramdam ko pa rin ang pagtigas ng aking kargada.

Nang muli kong naramdaman ang walang humpay na sarap ay agad akong tumayo at saka ko muling
inihiga sa kama si Dom.

Hinila ko siya sa dulo ng kama at itinaas ang kanang paa niya at isinandal sa balikat ko.
Inilabas ko ang aking kargada at dahan-dahan kong ipinasok sa kan’yang butas. Napaigtad si Dom
habang patuloy ako sa pagbayo sa kaniyang kaibuturan.

“Ahhh! Aaahhh!” sabay naming mga ungol.

"You're so sweet, Honey! Ahh!"

"Ahhh! Ohhh, Daddy! Ang init ng katawan ko, Dad! Uhmm!"

Ang bawat sigaw at ungol na naririnig ko mula kay Dom ay siyang dahilan din para tumigas lalo ang aking
mga ugat patungo sa aking pinakamalaking ugat.

"I'm coming, Honey! I'm about to explode again! Ahhhhh!" Napasigaw ako ng malakas nang
maramdaman ko ang pagputok ng aking ugat sa mainit na bukana ni Dom.

Ngunit nang hinugot ko ang aking kargada sa loob niya ay pansin ko na hindi pa nilabasan si Dom, kaya
umupo ako sa paanan niya saka muling sinungkit ang clit niya gamit ang aking dila.

"Ohhh---Ahhhh!!!" Napasigaw si Dom sabay hawak sa aking buhok.

"Malapit na ako, Dad! Uhhmmm!"

Mabilis kong dinidilaan ang paligid ng kaniyang butas habang ang kaniyang perlas naman ay
minamasahe ng aking daliri.

Ahhh! Ahhhh!' Agad akong tumayo at hinalikan ang labi niya nang mapansin kong narating na niya ang
rurok ng kaligayahan.

Humiga ako sa tabi niya at ikinulong ko siya sa aking mga braso.

"I love you, Honey," wika ko sabay halik sa noo niya.

"I love you too, Dad," nakangiting tugon niya sa akin at hinalikan ang aking pisngi.

Habang sinusuklay ko ang buhok niya gamit ang aking kamay ay hindi pa rin maalis sa aking isipan ang
sinabi ni Dom. Nag-aalala ako na baka gumawa siya ng mga plano laban kay Leon at hindi niya sasabihin
sa akin.

Wala na akong maisip na ibang paraan para maprotektahan ang babaeng mahal ko, kung 'di ay ang
ipadala muna siya sa America habang inaayos ko pa ang problema ko sa aking kumpanya laban kay Leon
at Dinah.

Mas kakayanin ko pa ang pangungulila sa kan'ya dahil alam kong darating din ang araw na magkakasama
ulit kami, kaysa nandito siya sa piling ko at malapit naman sa panganib. Sa pagkakataon na ito ay hindi
ko na hahayaan na mawala ang babaeng pinakamamahal ko. Gagawin ko ang lahat, maprotektahan lang
siya.

30👄👄👄👄👄

Dreame - 26: ~THIRD PPOV~

m.dreame.com

RAMDAM ko ang namumuong galit sa mga mata ni Rhodri habang inaamin ko sa kan’ya ang lahat ng
mga kalokohang ginagawa nina Dinah at Leon sa kaniyang kumpanya.

Lumapit na ako sa kan’ya at agad akong yumakap sa likod niya nang makita ko siyang walang humpay na
sinusuntok ang dingding ng sala. At tumigil naman siya nang yakapin ko siya.

Napatitig ako sa mga mata ni Rhodri nang tinatanggihan niya ang tulong na inaalok ko laban kina Dinah
at Leon. Hindi ko inaasahan ang mga sagot niya at mas lalong hindi ko siya maintindihan. Buo na ang
desisyon ko at walang kahit na sino man ang makakapigil sa mga plano ko.
Maraming taon ko nang pinagplanohan kung paano ako makapasok sa kumpanya ni Leon Lee, ngayong
ang kalaban na ang lumapit sa akin, bakit ko pa ito tatanggihan?

Inaasahan ko na ang tugon ni Rhodri, alam kong hindi siya papayag sa mga plano ko kaya minabuti kong
ilihim na lang muna ang lahat sa kaniya.

Mas lalo akong hindi nakapagsalita nang maramdaman ko ang mainit na halik niya sa aking labi. Tatlong
gabi na ang nakalipas mula noong huling may nangyari sa amin ni Rhodri at inaamin ko, nami-miss ko na
rin ang mga ginagawa niya sa akin sa tuwing ipinapaubaya ko sa kaniya ang aking katawan.

"I love you, Honey." Nanlambot ang aking puso nang marinig ko ang sinabi niya.

Ramdam ko ang sinseridad sa boses at mukha niya sa tuwing nagsasalita siya ng matatamis na mga
salita. At sa tuwing maririnig ko iyon, kung ano mang galit at poot ang nasa loob ng aking damdamin ay
bigla rin itong mawawala.

Bigla kong naipasok ang aking dila sa bibig niya ng maramdaman ko ang mainit niyang haplos sa aking
hita.

"Ahhhh!"

Napaungol ako nang maramdaman kong tumagos ang mainit niyang daliri sa hiwa ko lalo na nang
dumampi ang daliri niya sa clit ko.

Habang binubuhat niya ako papasok sa guest room malapit sa sala ay humigpit ang hawak ko sa leeg
niya dahil sa kiliti na nararamdaman ko habang walang tigil niyang dinidilaan ang mga korona sa dulo ng
dibdib ko.

“Ahhh! Uhhmm!” ungol ko sabay masahe niya sa clit ko.

Napahawak ako sa dibdib ko nang ipasok ni Rhod ang daliri niya sa butas ko habang abala naman ang
dila niya sa paglakbay sa gilid ng butas ko.
“Ahhhh! Ang sarap-- D--a--d!” Namimilipit na ako sa sobrang sarap na ipinaramdam niya sa akin.

Ramdam na ramdam ko na ang pagkislot ng aking hiyas habang patuloy na nilalaro ng kan’yang
naninigas na dila ang aking kuntil dahilan para malabasan ako.

“Ahhh! Uhhh!”

Napaungol ako nang muli niyang ipasok ang daliri niya sa butas ko, mabilis niya itong nilabas-masok
hanggang sa sinipsip niya nga ang kuntil ko. Sa wari ko, he sucked all the juice that came from my core.
Napailing ako sa aking balakang habang nilalasap ko ang kan’yang mainit na labi na dumidikit pa sa clit
ko.

Nang malapit na naman akong malabasan ay inipit ko na ang kaniyang ulo para itigil niya ang kaniyang
ginagawa. Tila isang uhaw na kamelyo si Rhodri habang patuloy na sinisipsip ang aking kuntil na
ikinatuwa naman ng aking kaibuturan.

Itinulak ko siya pahiga sa kama, gusto ko ring ipadama sa kan’ya ang walang humpay na saya sa tuwing
pinapasaya niya ako.

Mariin kong hinawakan ang dulo ng kan’yang alaga at inilagay sa gitna ng malusog kong dibdib.

“Ohhh--Honey! Uhhmmm!” Lalong uminit ang aking katawan nang marinig ko ang walang tigil niyang
halinghing.

Napakapit siya sa buhok ko habang hinahaplos ko ang kahabaan niya. Mas lalo pang humaba at tumigas
ang kaniyang alaga nang mabilis ko itong isinubsob sa bibig ko. Tulad ko, dalawang beses na rin siyang
nilabasan ngunit patuloy pa rin na lumalaban ang kaniyang alaga. Matigas pa rin ito at tila'y hindi
napapagod.

Humiga ako sa gilid ng kama habang nakatayo naman si Rhodri sa paanan ko. Inangat niya ang kanang
paa ko at isinandal sa balikat niya habang ang mga kamay niya ang nakahawak sa baywang ko.

“Ahhh! Ahhh!”
Napahawak ako sa magkabilang dibdib ko nang maramdaman ko ang mainit niyang alaga na sumalpok
sa kaibuturan ko. Habang binibilisan niya at binibigyang diin ang pagbayo sa loob ko ay pakiramdam ko
naman ay paulit-ulit din niyang natatamaan ang sukdulan ng kaligayahan ko.

Bawat salpok ng kan’yang alaga sa aking bukana ay may kaakibat na indayog sa malusog kong dibdib.
Napaupo ako at saka marahas ko siyang hinalikan sa labi at sabay giling sa aking balakang.

Ang paghahasik ng indayog ng kan’yang alaga sa loob ng aking bukana ay sinabayan ko ito ng matinding
pagtulak ng aking balakang, hanggang sa tuluyan niyang naiputok ang kaniyang katas sa loob ng aking
bukana.

Nang hinugot niya ang kaniyang alaga ay agad din siyang umupo sa aking paanan at muling sinipsip ang
naninigas kong kuntil.

"Ohhh---Ahhhh! Sh*t!"

Napamura na rin ako habang iniinda ko ang sarap na ipinaramdam sa akin ni Rhodri, hanggang sa
tuluyang nasungkit ng kaniyang dila ang walang humpay na kaligayahan ko.

Agad naman niyang hinalikan ang aking labi ng marating ko ang sukdulan ng kaligayahan. Talagang alam
niya kung papaano ako paliligayahin, alam din niya kung satisfied ba ako sa aming ginagawa o hindi.
Huling-huli niya ang aking mga kiliti.

Hingal na hingal si Rhodri habang nakahiga sa tabi ko. Inangat niya ang ulo ko at ipinatong sa balikat niya
at saka niya ako ikinulong sa mga braso niya.

Tapos na rin ang final exam namin para sa final term. Naghihintay na lang kami ng Moving-on ceremony
bago ang gradation ceremony. But I can’t wait for that, kailangan kong bilisan ang mga plano ko bago
bumalik ng bansa ang kaibigan ko.

Bago magising si Rhodri bukas, kailangan ko nang makaalis ng mansyon at mag-stay muna sa condo ni
Enzo. Alam kong hindi malalaman ni Rhodri na doon ako pupunta sa condo ni Enzo, dahil ang alam niya
lang ay ayaw kong tumira sa condo na iyon.
Alas tres nang madaling araw, dahan-dahan akong bumangon at agad na pumunta sa kuwarto ko.
Mabilis kong nilagay ang mga gamit ko sa aking bagahe, pati na rin ang file ni Leon Lee na kinuha ko sa
opisina ni Dinah ay dala ko na rin.

Ngunit bago ako umalis, nag-iwan muna ako ng sulat para kay Rhodri.

“Dad, pasensiya ka na kung naging makasarili ako. Ngunit alam kong ito lang ang tanging paraan para
makatulong ako sa inyo. Alam ko rin na hindi mo ako papayagan sa mga plano ko, pero buo na ang
desisyon ko. Kaya nakikiusap ako sa ‘yo, puwede bang pagkatiwalaan mo ako sa laban kong ito laban kay
Leon?

Huwag kang mag-alala, kapag kailangan ko ang iyong tulong, hindi ako magdadalawang isip na tawagan
ka. Ipangako mo rin sa akin, huwag mo rin sasabihin kina nanay at tatay ang tungkol sa ginawa ko.

Ito ang tatandaan mo, Dad. Mahal na mahal kita. Walang sino man ang makakapantay sa pagmamahal
ko sa iyo.

-Dom-

Luhaan akong lumabas ng mansyon habang iniisip ko si Rhodri. Alam kong malulungkot siya dahil mag-
isa na naman siya rito. Alam kong naging makasarili ako dahil sa ginawa kong pag-iwan sa kaniya ng
walang paalam, ngunit wala na akong maisip na ibang paraan. Gusto ko nang maghiganti sa hayop na
Leon na iyon!

Sariwa pa sa isip ko kung paano niya pinaiyak ang mga magulang ko noon habang inaangkin nila ni Dinah
ang titulo ng aming lupa. Alam kong natatakot sina nanay at tatay sa kaniya, pero ak Hindi!

Hindi ako dapat matakot sa kan’ya dahil alam kong mas may karapatan ako sa titulong iyon kaysa sa
kaniya! At isa pa, hawak ko ang mga patunay na peke ang pirma ng aking mga magulang sa Deed of Sale
ng aming titulo. Hindi totoong binenta ng mga magulang ko ang aming lupain sa kumpanya niya,
sadyang ninakaw talaga niya!
Tatlong araw na ang lumipas simula noong lumipat ako sa condo ni Enzo. At sa tatlong araw kong
pamamalagi sa condo ay wala akong natanggap na tawag o text mula kay Rhodri. Iniisip ko na lang na
tanggap na rin niya ang mga plano ko at naipaliwanag ko na rin naman ang lahat sa sulat na iniwan ko sa
kan’ya.

Dumating na ang tamang oras na hinihintay ko, iyon ay ang pumunta sa kumpanya ni Leon Lee. Upang
makuha ang buong atensiyon niya, isang sexing damit ang isinuot ko, dahil alam ko, ang halimaw na
tulad ni Leon ay uhaw rin sa mga babae.

Kumuyom ang palad ko nang makita ko ang kabuuan ng opisina niya. Napapaligiran ito ng iba't ibang
bagay na kulay ginto. Maging ang kulay ng pintura na ipinahid sa kan'yang dingding ay kulay ginto rin.

Iniisip ko kung ilang tao na rin ang naloko ng hayop na ito. Habang papalapit ako sa upuan niya ay gusto
ko siyang hampasin ng isang matigas na bagay ang batok niya!

Nakangiti pa ito habang pataas-baba akong tinititigan. “Kulang na lang sa ‘yo ay dalawang sungay,
Leon!” sigaw ng isip ko.

“Tingnan na lang natin kung hanggang saan aabot ang tapang mo! Isinusumpa ko, sisiguraduhin ko na si
Lucifer mismo ang susundo sa ‘yo!”

Muli na naman akong nakaramdam ng awa kay Rhodri kung paano siya niloko ng hayop na ito. Nagsugal
siya ng sampung bilyong piso para lang mapatayo ang kumpanya ng isang demonyo. At doon pa mismo
itinayo sa lupang ninakaw rin niya!

Sinisiguro ko, kasabay nang pag-alis ko sa kumpanya ni Leon ay bitbit ko na ang titulo ng lupa namin at
naibalik ko na rin sa kumpanya ni Rhodri ang mga ninakaw ng demonyong ito!

31👄👄👄👄

Dreame - 26: ~THIRD PPOV~

m.dreame.com

TATLONG araw na ang lumipas mula nang umalis si Dom sa mansion, ngunit hindi pa rin maalis sa isip ni
Rhodri ang naging desisyon nito na pumasok sa kumpanya ni Leon.

Habang tahimik at mag-isang nakaupo sa kaniyang opisina, hindi na napigilan ni Rhodri ang kan’yang
mga luha habang binabasa ulit ang sulat na iniwan sa kan’ya ni Dom.

“Kung iyan talaga ang bumabagabag sa isip at damdamin mo, Dom, susuportahan kita. Basta ipangako
mo lang na kokontakin mo ako kung sakaling kailangan mo ng tulong ko,” wika ni Rhodri sa sarili habang
pinupunasan ang kaniyang mga luha.

Upang matulungan niya si Dom ay kailangan niyang sakyan ang mga laro nina Dinah at Leon, kailangan
niyang malaman kung ano pa ang mga plano nito laban sa kan’ya. Kailangan niyang magpanggap na wala
siyang alam tungkol sa mga masasamang plano ng dalawa.

Itinago muna ni Rhodri ang Termination Letter na ipinagawa niya sa kaniyang abogado na para sana kay
Dinah. Pagkatapos niya itong itago ay siya namang pagdating ng kan’yang sekretarya.

“Good morning, Rhod. Pinapunta mo raw ako rito?” nakangiting wika nito sabay upo sa harapan niya.

“Ah--yes! By the way, hindi na pala papasok dito si Miss Ponteras. Pinaalis ko na siya! Kaya lahat ng mga
reports mo ay ipasa mo na diretso sa akin,” pagsisinungaling ni Rhod.

“What? Bakit? Paano kung malaman ito ni Enzo?” kunwari’y concern na tugon ni Dinah.

“Well, no’ng una nagalit siya sa akin. Bakit ko raw pinaalis ang fiancee niya,” wika ni Rhodri habang
palihim na tinititigan si Dinah.

“If you don't mind, bakit mo pala siya pinaalis dito, Rhod?"

“Simple lang! Hindi ko gusto ang pagkakagawa ng mga reports niya. Marami nga siyang findings pero
wala naman siyang maipakitang mga support details. In short, nakukulangan ako sa mga reports niya.
Hindi katulad ng mga reports mo, Dinah, detalyado ang pagkakagawa,” wika ni Rhod sabay hawak sa
baba ni Dinah.

Bakas sa mukha ni Dinah ang saya habang nakatitig sa mga mata ni Rhodri na lihim naman na ikinagalit
ni Rhod. Hindi niya alam na sinasakyan lang ni Rhodri ang mga plano niya.

“Sa katunayan niyan, Rhod, alam ko kung bakit pumayag si Domenique na umalis dito. Nag-usap kasi
kami bago siya nagpaalam.”

“Oh, really? Mabuti naman at magkasundo pala kayo ni Dom,” wika ni Rhod sabay upo sa kaniyang
swivel chair.

“Yup! Close talaga kami ni Dom. Kaya sabi niya sa akin, aalis na lang daw siya rito dahil may nag-offer
daw sa kaniya na mas malaki ang sahud. At ang masaklap pa ay sa kasosyo mo pa na si Leon Lee,”
pagsisinungaling ni Dinah sabay iling ng kaniyang ulo.

Halos suntukin ni Rhodri ang ibabaw ng kan'yang mesa habang nakikinig sa mga kasinungalingan ni
Dinah. Ang hindi nito alam ay alam na ni Rhod ang mga plano nilang dalawa ni Leon.

"Damn you, Dinah! Kapag natapos na ang lahat ng ito at makahanap ako ng matibay na ebidensiya na
mga scammer kayo, ako mismo ang magpapakulong sa inyong dalawa ni Leon!” wika ni Rhod sa
kaniyang sarili habang nakangiting nakatitig kay Dinah.

“Good for her! At wala akong pakialam kung sinong negosyante ang magha-hire sa kaniya. At least, ulo
naman nila ang sasakit sa kaniya, right?” kunot-noong wika ni Rhodri.

Bago umalis si Dinah sa opisina ni Rhodri ay muli nitong pinaalalahanan ang tungkol sa party ni Leon na
gaganapin sa Leon Lee's Resort bukas.

"By the way, Rhod, ipapaalala ko lang sa ‘yo ‘yong party ng Leon Lee's Resort, bukas na iyon."

Tumango si Rhodri. “Yeah, thank you!”

“At saka, puwede ba akong makisakay sa iyo bukas?” nauutal na sambit ni Dinah.

Tumango si Rhodri. “Yes, sure! You can,” maikling tugon niya habang nakatutok sa kaniyang cellphone.

Nang lumabas na si Dinah at isinara ang pinto, galit naman na inihagis ni Rhod ang kan’yang cellphone sa
pinto dahilan para masira ito.

“s**t! Mga hayop kayo!” sigaw niya sabay hawak sa kaniyang ulo.

Malalim na ang gabi ngunit hindi pa rin makatulog si Rhodri. Hindi pa rin maalis sa isip niya ang pag-
aalala kay Domenique. Halos minu-minuto na lang niyang tinitingnan ang kaniyang cellphone at
hinihintay ang tawag mula kay Dom.

Halos isang linggo na kasi ang lumipas at wala pa rin siyang natatanggap na tawag mula kay Dom, kahit
na isang text man lang mula rito ay wala rin.

Ngunit nang papikit na sana siya ay biglang tumunog ang kaniyang cellphone. Isang text message na
galing sa isang unknown number.

“Good night, Dad. Huwag mo akong alalahanin, ayos lang ako. Matulog ka nang maaga, okay? At kung
hindi ka makatulog, yakapin mo na lang ang unan ko. Sinadya ko talagang hindi labhan iyon para
manatili pa rin ang bango ko roon. I love you, Daddy!”

Napangiti si Rhodri matapos basahin ang mensahe mula kay Dom. Sinubukan niyang tawagan ito ngunit
hindi na niya makontak ang numero. Kahit papaano ay naibsan ang pagka-miss niya sa dalaga, kaya
sinunod na lang niya ang bilin nito.

“Good morning, Daddy! Gising na! I love you!”

Biglang napaigtad si Rhodri nang marinig niya ang boses ni Dom. Ngunit nang makita niya ang cellphone
niya ay bigla siyang tumawa. Nakalimutan niyang boses ni Dom ang ginawa niyang alarm tone. Ni-record
niya ito noon dahil ito ang palaging sinasabi ni Dom sa kan'ya sa tuwing ginigising siya ng dalaga sa
umaga.
“Hay nako, Domenique! Nababaliw na nga ako sa ‘yo. I miss you, Honey,” nakangiting wika niya habang
hinahalikan ang picture ni Dom na ginawa niyang background picture sa cellphone niya.

Bago tumayo si Rhodri ay inamoy muna niya ang unan ni Dom saka nikayap ito ng mahigpit.

Dumating na ang pinakahihintay na araw ni Rhodri, iyon ay ang inauguration party sa Leon Lee’s Resort.
Masaya siya dahil alam niya na ito ang tanging paraan para makita niya si Dom.

Magsisimula ang party sa gabi kaya alas singko pa lang nang hapon ay dumating na si Rhodri sa resort
kasama si Dinah. Marami na rin ang mga bisita kaya nahihirapan si Rhod na hanapin si Dom.

Habang si Rhod ay abala sa paghahanap kay Dom, sa ‘di kalayuan ay napansin niya sina Tatay Pedring at
Nanay Soledad sa isang sulok. Kaya dali-dali niya itong nilapitan.

Subali’t nang malapit na siya sa kinaroroonan ng dalawang matanda ay agaw pansin sa kan’ya ang
dalawang lalaki na nakatayo malapit sa mga ito.

“Teka! Bakit may mga nakabantay sa mga magulang ni Dom?” Nagsimulang kumabog nang malakas ang
dibdib niya nang makita ang sitwasyon ng dalawang matanda.

Lalong nag-alala si Rhodri nang makita niyang tila balisa at hindi mapakali si Nanay Soledad sa kan’yang
kinauupuan. Sa halip na lumapit siya ay mas pinili niyang tumayo muna sa isang tabi.

Mayamaya ay nagsimula nang magsalita ang emcee. Nagsimulang maghiyawan ang mga bisita nang
ipakilala nito ang may-ari ng kumpanya, walang iba kung 'di si Leon Lee.

Hindi siya nagtataka kung bakit hindi binanggit ang pangalan niya bilang business partner ni Leon, sa
halip ay pangalan ni Dom ang binanggit bilang kasosyo ni Leon.

"What?” nagtatakang sambit ni Rhodri.

Labis ang pag-alala ni Rhodri kay Dom. Iniisip niya kung paano nito nakuha ang tiwala ni Leon. Sa
maikling panahon lang ay napabilang na ito bilang business partner ng Leon Lee’s Resort.

Mabilis na kumabog ang dibdib ni Rhodri nang makita niya si Dom habang nakakapit sa braso ni Leon.
Hindi siya mapakali sa kaniyang kinatatayuan, gusto niyang lapitan si Dom at ilayo kay Leon.

"Wow! Ang ganda ng business partner niya, bagay na bagay silang dalawa!"

"Oo nga! Mas bumata si Sir Leon kapag kasama niya ang kasosyo niya!"

Iilan lamang sa mga boses na narinig ni Rhod mula sa mga bisita ni Leon. Ang pag-alala na
nararamdaman niya ay napalitan ng inggit at selos kay Leon.

Kung gaano kalaki ang pag-aalala ni Rhod kay Dom ay ganoon din sina Nanay Soledad at Tatay Pedring.

“Ano itong kaguluhan ang pinasok mo, anak?” hagulgol na sambit ni Soledad.

“Paano nangyari ito, Soledad? Hindi ba tumawag sa ‘yo si Rhodri? Akala ko ba sa kumpanya niya
pumapasok si Domenique? At paano naging kasosyo niya si Leon? Kailangang pigilan natin ang ginagawa
ng apo natin, Soledad!” Nanginginig ang boses ni Tatay Pedring habang nagsasalita.

“Sana naman ay hindi totoo itong guni-guni ko, Pedring. Diyos ko, ilayo mo sa kapahamakan ang apo
ko!” hikbing wika ni Nanay Soledad.

“Ayaw kong matulad si Dom sa mama niya, Pedring!”

“Tumigil ka nga, Soledad! Naririnig mo ba ang sinasabi mo?” nag-aalalang wika ni Tatay Pedring.

Umiling si Nanay Soledad. “Hindi ako mapakali, Pedring! Alam mo naman kung gaano kademonyo ang
taong iyon, ‘di ba?! Alalahanin mo, Pedring, hindi niya alam na anak ni Dulce si Domenique! Ang
kawawang anak natin na binaboy ng hayop na Leon na iyan!” hagulgol na wika ni Nanay Soledad.
Ito ang dahilan kung bakit ayaw ng dalawang matanda na lumapit si Domenique kay Leon. Hindi sa ayaw
nilang mabawi ni Dom ang lupang inagaw ni Leon, kung 'di dahil ayaw nila na malaman ni Dom ang
totoong pagkatao niya. Ayaw nilang malaman ni Dom na si Leon Lee ang tunay niyang ama.

Sariwa pa sa isipan nina Nanay Soledad at Tatay Pedring ang tungkol sa pagpapakamatay ng kanilang
nag-iisang anak na si Dulce, ina ni Dom.

Dalawang buwan pa lamang noon si Dom, nang magpakamatay ang ina niyang si Dulce. Hindi matanggap
ni Dulce na ibenenta siya ng kan’yang matalik na kaibigan sa isang negosyanteng nagngangalang Leon
Lee. At hindi niya inakala na magbunga ang ginawa ni Leon sa kan'ya. Ang masaklap pa ay itinuring ni
Dulce ang matalik niyang kaibigan na parang tunay na kapatid. Na kahit na sina Nanay Soledad at Tatay
Pedring ay hindi matatanggap ang ginawa ng kaibigan ng kanilang anak.

Lalong nanginginig sa galit si Soledad nang makita niya si Dinah. “Pedring! Bakit nandito ang babaeng
iyon?” bulalas niya.

Natigilan si Pedring nang makita rin niya si Dinah. Ang tanging matalik na kaibigan ni Dulce. Bukas-palad
nilang tinatanggap si Dinah noon sa kanilang pamamahay at halos binibigyan pa nila ng pagkain at pera
ito sa tuwing mag-aani sila ng kanilang palay at niyog.

Kaya ganoon na lang kalaki ang galit nila kay Dinah at Leon, na halos ay isinumpa na nila ang mga ito
nang habangbuhay.

32👄👄👄👄

Dreame - 26: ~THIRD PPOV~

m.dreame.com

HABANG ipinakilala ni Leon si Dom bilang kan'yang business partner sa Leon Lee's Resort, ang mga mata
ni Dom ay abala naman sa paghahanap sa kan'yang mga magulang. Ngunit hindi niya ito mahanap,
maging si Rhodri ay hindi rin niya nakita. Halos buong resort ay napuno ng mga bisita, kaya nahirapan
siyang mahanap ang kan’yang mga hinahanap.
Sa halip na hanapin ang mga taong mahal niya ay itinuon na lamang niya ang kan'yang atensiyon sa mga
bisita at mga media na kumukuha ng kanilang mga larawan.

Habang pinagmamasdan ni Nanay Soledad si Dom na nakatayo sa entablado, hindi niya maiwasang
maiihi dahil sa sobrang pag-aalala niya sa dalaga.

“Pedring, samahan mo muna ako sa banyo. Ihing-ihi na ako!” pagrereklamo niya sa kaniyang asawa.

Hindi napansin ng mga tauhan ni Leon ang pag-alis ng dalawang matanda dahil abala rin sila sa pag-inom
ng mga alak na inihain sa kanila ng mga waiter.

Habang umiihi si Nanay Soledad ay narinig niya ang boses ng isang babae na tila umiiyak. Kaya
pagkatapos niyang umihi ay nagmadali siyang lumabas at pumunta sa kinaroroonan ng babae.

Laking gulat niya nang makita ang mukha ng isang babae. “Corazon?!” bulalas niya sabay hawak sa
kaniyang dibdib.

“Soledad!” hikbing wika ni Corazon sabay yakap kay Nanay Soledad.

“Tulungan mo ako, Soledad. Ilayo mo ako rito, nagmamakaawa ako,” hagulgol na sambit ni Corazon.

“Corazon, bakit gan’yan ang mukha mo? Ang dami mong pasa, ah!”

“Mamaya ko na lang sasabihin sa ‘yo. Kailangan kong makaalis dito, Soledad.” Tumango si Soledad.

Nang makalabas ng banyo sina Soledad at Corazon, nagulat din si Tatay Pedring nang makita niya si
Corazon.

“Corazon?!” sambit ni Tatay Pedring sa kaniyang sarili.

“Pedring! Kailangan nating itago si Corazon!” nauutal na sambit ni Nanay Soledad.

“Anong nangyayari, Soledad? Bakit nandito si Corazon, saka anong nangyari sa mukha niya?” walang tigil
na mga tanong ni Tatay Pedring.

Magsasalita na sana si Nanay Soledad, ngunit agad niyang hinila sina Tatay Pedring at Corazon sa isang
sulok nang makita niya ang isa sa mga tauhan ni Leon.

Nang makita na rin ni Tatay Pedring ang isa sa mga tauhan ni Leon na tila may hinahanap, pinapasok
niya sina Nanay Soledad at Corazon sa Janitor's Room.

“Huwag kayong lumabas dito, hangga’t ‘di ko sinasabi sa inyo, okay?” bulong ni Tatay Pedring sabay
hablot sa isang stick ng mop.

Nang mapansin niyang papalapit na sa kanila ang tauhan ni Leon ay agad niyang dinukot ang kan’yang
panyo sa kan’yang bulsa, ngunit wala siyang nakuhang kahit anong panyo.

Agad niyang binuksan ang pinto ng Janitor’s Room. “Soledad--na sa ‘yo ba ang panyo ko?”

“Ano? ‘Di ba binigay ko sa ‘yo kanina?” bulong ni Nanay Soledad.

“Wala rito, eh! Kailangan kong takpan ng panyo ang mukha ko para hindi niya ako mamukhaan.”

Walang makitang tela si Nanay Soledad sa loob ng Janitor’s Room, kaya dali-dali niyang hinubad ang
kan’yang bra at ibinigay kay Pedring.

“Ano ka ba, Soledad!” bulalas ni Tatay Pedring nang makita niya ang bra ng kaniyang asawa.

“Huwag ka ng maarte, Pedring! Buti nga at hindi panty ko ang hinubad ko, eh!” pagrereklamo ni
Soledad.
Napilitan si Pedring na ilagay sa mukha ang bra ng kan'yang asawa nang makita ang anino ng tauhan ni
Leon na papalapit sa pinto ng Janitor’s Room. Hindi na lumabas si Tatay Pedring, hinintay na lang niya
itong makapasok sa madilim na silid.

Nang makapasok na ang kalaban ay agad itong hinawakan ni Pedring sa balikat sabay hatak ng malakas
dahilan para matumba ito sa sahig. Pilit nitong nilalabanan ang matanda ngunit hindi siya nagtagumpay,
kahit hawakan lang niya si Pedring ay hindi niya magawa.

“Hindi pa isinilang ang taong makakatalo sa akin, bata!” galit na sambit ni Pedring sabay sampal sa
mukha ng tauhan ni Leon.

Nang mapansin niya na wala na itong malay, dali-dali silang lumabas ng Janitor’s Room at palihim na
lumabas ng venue papunta sa parking area.

“Pedring! ‘Di ba sasakyan ito ni Rhod?” hinihingal na sambit ni Soledad.

Bakas sa mga mukha nila ang pagod dahil sa walang humpay na pagtakbo, kahit na ang bra ni Soledad ay
hindi na napansin ni Pedring na nakasabit pa rin ito sa kaniyang leeg.

“Kay Rhodri nga ang kotseng ito Soledad!” natatawang wika ni Pedring.

Laking tuwa ni Pedring nang nabuksan niya ang sasakyan ni Rhodri. “Dito muna tayo magtago, Soledad!
Bilisan ninyo, pumasok na kayo!” natatarantang wika ni Pedring.

Nang makapasok na silang tatlo ay nagsimula namang magkuwento si Corazon.

Si Corazon Soliva ang nanay ni Dinah, kaya kilala siya nina Soledad at Pedring dahil palagi silang nagkikita
noon sa boarding house nina Dulce at Dinah. At higit sa lahat, binibigyan din nila ito ng bigas noon kapag
nag-aani sila ng palay.

Wala nang itinatago pa si Corazon, lahat ng sikreto tungkol sa kan’yang pamilya ay kinuwento na rin
niya. Mga lihim na matagal na niyang itinatago na ikinagulat ng dalawang matanda.
“Ang babaeng nakita ninyo kanina ay hindi si Dinah. Siya si Linah, kakambal ni Dinah,” hikbing wika ni
Corazon.

“Ano?!” sabay na sambit ni Pedring at Soledad.

“Pitong taong gulang pa lang sila nang mapansin ko ang kakaibang ugali ni Linah. Kung anong meron kay
Dinah, dapat meron din kay Linah. Nagwawala si Linah ‘pag nakita niyang may bagong laruan si Dinah
mula sa kanilang mga kaibigan. Sobrang bait kasi ni Dinah at saka palakaibigan, kaya palagi siyang
binibigyan ng mga laruan noon ng mga kalaro nila.”

“Pero bakit hindi magkasama sina Dinah at Linah sa boarding nila ni Dulce noon?” takang tanong ni
Soledad.

Bumuntong-hininga muna si Corazon bago nagpatuloy sa pagsasalita.

“Walong taong gulang sila nang mamatay ang tatay nila. Namatay ang asawa ko dahil sa atake sa puso,
Soledad. Namatay siya dahil kay Linah. Ang sabi ni Linah, aksidente raw niya itong natulak sa hagdan.
Pagkatapos naming mailibing ang aking asawa, nakiusap si Linah na lisanin namin ang dati naming
tahanan hanggang sa makarating kami rito sa Natividad.”

“Pero bakit mo itinago ang pagkatao ni Linah, Corazon? Sa tingin ko, ‘yan ang dahilan ng pagrerebelde
ng bata,” wika ni Pedring.

“Pagdating namin sa Natividad, nakiusap si Linah na huwag sabihin sa ibang tao na may kambal si Dinah.
‘Di bale na raw na si Dinah na lang ang mag-aaral, basta itago lang daw namin ang tungkol sa kaniya.”

“Ibig sabihin, nakakulong lang si Linah sa bahay ninyo?” ani Pedring.

Tumango si Corazon. “Minsan ko nang pinatingnan sa isang espesyalista si Linah, sabi ng doctor ay may
bipolar disorder daw siya. Hindi ko naman alam kong ano ang ibig sabihin ng sakit niya. At kahit anong
paliwanag ang sasabihin ng doktor sa akin ay wala pa rin akong naiintindihan. Kaya hindi ko na lang
pinansin.”
“Nasaan na si Dinah, Corazon?” hikbing wika ni Soledad.

“Patay na siya, Soledad,” hagulgol na tugon ni Corazon.

“Ano?! Anong nangyari sa kaniya, Corazon?”

Halos masuka si Soledad nang ikinuwento ni Corazon ang tungkol sa nangyari kay Dinah. Hindi maalis
ang pag-alala ng matanda kay Dom nang malaman niya ang tunay na pagkatao ni Linah. Hindi siya
makapaniwala na patay na rin pala si Dinah.

Selos ang dahilan kung bakit nagawa ni Linah ang lahat sa kaniyang kakambal. Upang makalaya sa
hawlang kinalalagyan niya, walang awa niyang pinaslang ang kaniyang kakambal. Pumasok siya sa
mundo ng kan’yang kapatid at nagpanggap na si Dinah.

Hanggang sa nakilala niya si Leon:

“Hey, sexy!” wika ni Leon sabay kindat kay Linah.

Palihim na napangiti si Linah sa kinauupuan habang nagse-selfie sa plaza.

Mayamaya ay bumaba si Leon sa kaniyang limousine car saka lumapit kay Linah.

“What’s your name, Miss Beautiful?” kagat-labing wika ni Leon.

“Li--Dinah--Dinah Soliva!” nauutal na wika ni Linah.

“Can I have your number? If you don't mind.” Hinawakan ni Leon ang baba ni Linah at inilapit ang mukha
niya rito.

Nakangising binigay naman ni Linah ang number niya kay Leon.

“By the way, bakit ka pala nandito? May hinihintay ka ba?” wika ni Leon, halos mahalikan na niya ang
labi ni Linah dahil sa sobrang lapit ng kanilang mukha sa isa’t isa.

“Yes! Hinihintay ko ang kaibigan ko, nasa washroom lang siya,” nauutal na sambit ni Linah.

Ang masayang ngiti ni Linah ay napalitan ng galit nang dumating si Dulce. Dahil ang atensiyon ni Leon ay
nabaling sa matalik na kaibigan ng kaniyang kakambal.

Sa sobrang galit ni Linah ay nagpaalam na siya kay Leon at hinatak si Dulce pauwi sa kanilang boarding
house.

Malalim na ang gabi ngunit nakabantay pa rin si Linah sa kaniyang cellphone, nagbabakasakali na
tumawag si Leon sa kan’ya. Hindi nga siya nagkamali, tumawag nga ito sa kan’ya.

Halos sisigaw sa tuwa si Linah nang marinig ang sinabi ni Leon. Hindi siya makapaniwala na bibigyan siya
nito ng isang condominium unit, kotse, alahas at isang milyong piso-- ngunit kapalit ng puri ni Dulce.
Hindi naman nagdalawang isip si Linah na pumayag sa gusto ng negosyante, dahil ang iniisip niya ang ay
magandang buhay na naghihintay sa kaniya!

Alas onse na ng gabi, nag-isip ng dahilan si Linah para sumama si Dulce sa kaniya.

“Sige na, Dulce. Samahan mo naman ako, oh-- Inimbitahan kasi ako ni Leon na mag-dinner sa bahay
niya. Nakatulog kasi ako, kaya nakalimutan ko. Hindi ko alam na hinihintay pala niya ako. Please--”
Pagkukunwari ni Linah.

Nagtagumpay nga si Linah sa kan’yang mga plano, dinala niya si Dulce sa condo kung nasaan si Leon
naghihintay sa kanila.

Pagdating nila sa condo, agad naman silang sinalubong ni Leon. Nanlaki ang mga mata ni Dulce nang
makita niyang nakasuot lang ng brief si Leon na humarap sa kanila. Ang ikinagulat niya ay sinalubong ito
ni Linah ng halik sa labi sabay haplos sa dibdib ni Leon.
Walang kamalay-malay si Dulce na hindi si Dinah ang kasa-kasama niya, kaya hinila niya ang ito palayo
kay Leon.

“Ano itong ginagawa mo, Dinah?! Umalis na tayo rito, bumalik na tayo sa boarding house!” sumbat ni
Dulce.

Lumapit si Linah kay Dulce. “Relax ka lang aking kaibigan-- Huwag kang mainip, okay?” Lalong nagtaka si
Dulce dahil sa inasal ng kaibigan niya.

Agad niyang tinulak si Linah nang sinubukan nitong tanggaling ang mga butunes ng kaniyang blusa.

"Ano bang nangyayari sa ‘yo, Dinah? Baliw ka ba?!” sigaw ni Dulce na ngayo’y umiiyak na.

Lalabas na sana siya pero bigla siyang pinigilan ni Leon. Hinawakan nito ang magkabilang kamay niya at
isinandal sa dingding.

“Bitawan mo ako, hayop ka!” sigaw ni Dulce, ngunit tumawa lang si Leon.

“Don’t worry, My Love! Pagkatapos ng gagawin natin, ako na mismo ang maghahatid sa inyo, okay?”
kagat-labing wika ni Leon.

“Tulungan mo ako, Dinah!” hikbing wika ni Dulce, nang makita niyang papalapit ito sa kan’ya.

Ang akala ni Dulce ay tutulungan siya ni Linah, ngunit hindi pala. Sa halip na siya ang tulungan nito ay si
Leon ang tinulungan ng kaibigan niya.

Kinuha ni Linah ang panyo na nilagyan niya ng pampatulog at pinaamoy kay Dulce, dahilan para
mawalan ito ng malay.

Habang malayang inaangkin ni Leon ang katawan ni Dulce, tahimik naman siyang pinapanuod ni Linah.
Ang mga pawis ni Linah ang unti-unting pumapatak habang mag-isang iniinda ang pag-iinit ng kaniyang
katawan, hanggang sa naghubad na rin siya.
Agad niyang hinila ang single couch chair malapit sa pintuan at tahimik na pinapanuod ang bawat galaw
ni Leon. Namimilipit din siya sa init ng katawan habang minamasahe ang magkabilang dibdib niya.

Nang mairaos ni Leon ang kaniyang kalibogan kay Dulce, napansin niya ang ginagawa ni Linah. Kagat-labi
niyang nilapitan si Linah at ipinasok ang unti-unti niyang lumalambot na ugat sa bibig nito at masaya
namang tinanggap iyon ng bibig ni Linah.

Ilang taon ang lumipas mula nang halayin ni Leon si Dulce ay hindi na niya ito nakita pang muli. Hindi
niya alam na nagbunga na pala ang kahalayan na ginawa niya kay Dulce!

Maging si Linah ay wala na ring balita tungkol Kay Dulce, pati pamilya nito ay wala rin siyang alam.
Natatakot din siyang magtanong dahil nababahala siya na baka malaman ni Dulce ang sikreto niya.

33👄👄👄👄

Dreame - 26: ~THIRD PPOV~

m.dreame.com

MAS lalong nag-aalala si Soledad sa kan’yang apo. Nag-aalala siya na baka gawin din ni Leon ang ginawa
niya sa anak nilang si Dulce.

“Huwag naman sana, Diyos ko po!” Bakas sa boses ng matanda ang panginginig dahil sa takot.

“Huwag kang mag-alala, Soledad. Alam kong kayang labanan ni Dom ang Leon na iyon ng mag-isa!” galit
na bigkas ni Pedring.

“Huwag kang pakakasiguro, Pedring. Maraming tauhan ang nakapaligid kay Leon,” tugon ni Corazon.

“Paano ka pala napunta rito, Corazon?” takang tanong ni Soledad.

Ngumiti muna si Corazon bago nagsalita. “Kagaya ng ginawa ni Linah kay Dulce, ganoon din ang ginawa
niya sa akin. Inaasahan ko naman na mangyayari ito sa akin, eh.”

“Anong ibig mong sabihin?” si Pedring.

“Nang malaman ko ang ginawa ni Linah kay Dulce, sinubukan kong pumunta sa pulis para i-report ang
ginawa niya. Pero hinampas niya ako sa likod. Paggising ko, nagulat na lang ako at nasa isang madilim na
lugar na ako.”

“Diyos ko, Corazon! Siya ang naghatid sa ‘yo rito?” sambit ni Soledad.

Tumango si Corazon. “Hanggang sa isang araw, narinig ko na lang ang pinag-uusapan nila ni Leon. Sinabi
pala ni Linah kay Leon na malapit ko na silang isumbong sa mga pulis. Kapalit ng pananahimik ko,
ipinagkatiwala ako ni Linah kay Leon tapos binayaran din siya ni Leon, Soledad ---!” hagulhol na sambit ni
Corazon.

“Alam ba ni Leon ang tunay na pagkatao ni Linah?” tanong ni Pedring.

“Hindi ako sigurado, Pedring. Pero isa lang ang sigurado ako. Nababaliw na ang anak ko!”

“Bakit, Corazon?” si Soledad.

“Tuwing dinadalaw niya ako rito, palagi niyang sinasabi sa akin na malapit na raw niya akong mabawi kay
Leon. Sa susunod na dalaw naman niya, susumbatan na naman niya ako na nababagay lang sa akin na
ikulong ako at gulpihin ako ni Leon. At ang ipinagtataka ko, hindi naman si Leon ang gumugulpi sa akin,
kung ‘di si Linah.”

Niyakap ni Soledad si Corazon at pinatahan sa pag-iyak. “Tama na, Corazon. Huwag ka nang magsalita,”
humihikbing wika ni Soledad.

Biglang napatigil sa pag-iyak si Corazon nang marinig nilang biglang tumunog ang sasakyan ni Rhodri.
Tunog ng pagbukas ng pinto ng sasakyan.
“Tatay Pedring?!” gulat na sambit ni Rhodri nang makita ang matanda na nakaupo sa ilalim ng front seat
ng sasakyan.

"Rhod--!" Napatuwid ng upo si Soledad nang marinig niya ang boses ni Rhodri.

Agad namang pumasok si Rhodri nang marinig niyang umiiyak si Soledad.

“Anong nangyari, ‘Tay Pedring? At saka bakit nandito kayo? At sino ang kasama ninyo?” naguguluhang
saad ni Rhodri.

“Siya si Corazon, Rhod, nanay ni Linah,” tugon ni Pedring.

“Sinong Linah, Tatay Pedring?”

“Kakambal ni Dinah Soliva. Ang private secretary mo ay hindi si Dinah, kung ‘di si Linah, Rhod,” wika ni
Soledad.

“What?!”

Napahawak si Rhodri sa kaniyang ulo habang unti-unting kinukuwento ni Tatay Pedring ang tungkol kay
Linah. Lalo na nang malaman niya ang tungkol sa tunay na pagkatao ni Linah.

Halos masuka si Rhodri nang malaman niya ang masaklap na nangyari sa nag-iisang anak nina Pedring at
Soledad na si Dulce. Hindi niya akalain na may mas malala pa pala sa ginawa ni Leon, bukod sa
pagnanakaw sa kumpanya niya.

“Hayop ka Leon, bukod sa pagiging scammer at magnanakaw mo, isa ka rin pa lang rapist!” galit na
sambit ni Rhodri.

“Ang ibig n’yong sabihin, hindi ninyo anak si Dom? Sino ang totoong mga magulang niya?” naguguluhang
tanong ni Rhod.
Halos hindi na makapagsalita si Soledad dahil unti-unti na namang bumabalik sa kaniyang isipan ang
masaklap na sinapit ng kaniyang anak.

“Nagbunga ang ginawa ni Leon kay Dulce, Rhod. Anak ni Dulce si Domenique. Apo namin si Dom,”
hagulgol na wika ni Pedring.

Bumaba ng sasakyan si Rhodri at patuloy na nagsusuka dahil sa sinabi ni Pedring. Hindi niya maiwasang
isipin ang maruruming iniisip niya kanina tungkol kay Leon habang pinagmamasdan niya ito kung paano
nito hinawakan sa baywang ni Dom.

“Sana hindi totoo itong iniisip ko! Kapag nagkataon, ako mismo at puputol sa alaga mo, Leon! ‘Di bale
nang makulong ako!” galit na sambit ni Rhodri habang nakahawak sa kaniyang batok.

“Ahhh!!!” malakas na sigaw ni Rhodri sabay suntok sa side mirror ng kaniyang sasakyan.

“Diyos ko, Pedring! Lumabas ka at awatin mo si Rhodri!” natatarantang wika ni Soledad.

Rhodri calmed down when Tatay Pedring spoke to him. Agad namang tinakpan ni Pedring ng panyo ang
dumudugong kamay ni Rhod. Ngunit ang hindi alam ni Pedring, ang telang nakasabit sa kan’yang leeg ay
ang bra ni Soledad. Dahil sa galit ni Rhodri, hindi rin niya napansin na ang itinali ng matanda sa kamay
niya ay bra pala ni Nanay Soledad.

“Huwag kang mag-alala, Rhod. Kilala ko ang apo namin, hindi niya hahayaan na gagawin ni Leon ang mga
bagay na iniisip natin,” wika ni Pedring nang marinig niya ang sinabi ni Rhod.

Naibsan ang pag-aalala nina Pedring at Soledad kay Dom nang malaman nila ang tunay na pakay ni Dom
sa kumpanya ni Leon.

“Paano kung may masamang gawin si Leon, ‘tay?”

“Malakas ang apo ko. Kahit ako na isang Taekwondo Master ay kaya niyang pataubin, Rhod. Kaya
magtiwala na lang tayo sa kaniya,” tugon ni Pedring.
“Buo na ang pasya ko, Soledad. Tatanggapin natin ang inalok ni Leon sa atin na mamahala sa kusina ng
resort niya. Alam kung iyon lang ang tanging paraan para mabantayan ko ang apo natin,” makahulugang
saad ni Pedring.

“Ano'ng ibig mong sabihin, ‘tay Pedring?”

“Inalok kami ng mga tauhan ni Leon na maging cook sa resort nila.”

“Paano kung malaman ni Dom na dito kayo ni Nanay Soledad sa resort nagtatrabaho? I’m sure,
magagalit iyon, ‘tay.” seryosong saad ni Rhodri.

“Makinig ka, Rhod. Kailangan nating sakyan ang mga plano ni Leon at Linah. Magpanggap tayo na hindi
tayo magkakilala. Hangga't maaari, huwag muna nating ipaalam kay Dom ang tungkol sa totoong mga
magulang niya. Maaasahan ba kita, Rhod?"

Tumango si Rhod. “Paano kung makita kayo ni Linah?”

“Kilala kami ni Linah bilang mga magulang ni Dom. Hindi niya alam na kami ang mga magulang ni Dulce.
Isang beses lang kaming nagkita ni Linah, noong panahong gustong bawiin ni Dom ang aming titulo sa
opisina ni Leon,” wika ni Pedring.

“Sana mapatawad kami ni Dinah. Abot langit ang galit namin sa kaniya noong nalaman namin ang
ginawa niya kay Dulce. Hindi namin alam na matagal na pa lang patay si Dinah at si Linah na pala ang
palaging kasama ni Dulce sa boarding nila,” umiiyak na wika ni Soledad.

“Patawarin mo ako, Soledad, Pedring. Kung tutuusin, ako ang may kasalanan ng lahat ng ‘to! Sana, noon
ko pa ipinakulong si Linah! Hindi na sana aabot sa ganito!” hagulgol na wika ni Corazon.

Agad na napalingon si Rhodri kay Corazon. “Aling Corazon? Papayag ka bang maging witness laban sa
lahat ng ginawa ni Linah? ” mahinahong tanong niya sa matanda.
Tumango si Corazon. “Gagawin ko ang lahat, Sir, maitama ko lang ang anak ko. Gusto ko rin siyang
magamot. Alam kong wala na sa katinuan ang anak ko. Ayaw kong may madamay pang mga inosenteng
tao dahil sa kan’ya,” humihikbi niyang sabi.

“Don’t worry, Aling Corazon. Tutulungan ko po kayo, basta tutulungan n’yo rin ako.”

Matapos mapag-usapan nina Rhodri at Pedring ang kanilang unang hakbang ay agad na silang bumalik sa
loob ng venue, habang si Corazon naman ay naiwan sa kan'yang sasakyan.

Ni-lock niya ang sasakyan para walang makapasok sa loob kahit na si Linah. Pinatay niya ang lahat ng
dim lights sa loob, tanging aircon lang ang binuksan ni Rhodri. Bago iniwan ni Rhodri si Corazon sa
sasakyan, pinainom muna niya ito ng pampatulog, para kahit papaano ay maibsan ang pagkabalisa ng
matanda.

Nauna nang pumasok sina Soledad at Pedring, habang si Rhodri naman ay tahimik na nakasunod sa
likuran ng dalawang matanda.

“Hey, Rhod!” Biglang napalingon si Rhod nang marinig niyang tinawag siya ni Leon.

Kumulo sa galit ang dugo ni Rhod nang makitang papalapit sa kan’ya si Leon habang hawak ang kamay ni
Dom.

“Congratulations, Leon!” Pilit ngumiti si Rhodri habang nakikipagkamay kay Leon.

Sa halip na pasalamatan siya ni Leon ay isang malakas na tawa ang ibinato nito sa kaniya.

"Kailan ka pa naging interesado sa mga babae, Rhod?" halakhak na wika ni Leon.

"Ano bang sinasabi mo, Leon?" kunot-noong wika ni Rhodri.

“Common, Rhod! ‘Wag mo na kasi i-deny, obvious naman, eh! Tinali mo pa talaga sa kamay mo ang bra
ng babae mo?” Patuloy sa pagtawa si Leon.
Biglang napatigil sa paglalakad sina Pedring at Soledad nang marinig nila ang sinabi ni Leon.

“Hayop ka Pedring! Pinahiya mo pa si Rhodri sa kapabayaan mo!” Galit na bumulong si Soledad.

“Ako pa ngayon ang sinisisi mo? Kasalanan mo rin naman kung bakit hinubad mo pa ang bra mo, eh!”

Habang nagtatalo ang dalawa, lihim na tinitigan naman ni Dom si Rhod sa mata. Nagalit din siya dahil sa
bra na nakita niya sa kamay ni Rhodri.

“Talaga lang, ha? Akala ko ba, panty ko lang ang kinokolekta mo, Dad! Pati pala bra! Okay lang kung ako
ang may-ari ng bra na 'yan!" sigaw ng isip ni Dom dahil sa selos.

Nang mapansin ni Rhodri ang matalim na tingin sa kan’ya ni Dom ay naisip niyang galitin pa ito dahil
alam niyang nagseselos si Dom dahil sa bra na nasa kamay niya.

“Ah--- Ito ba ang ibig mong sabihin, Leon? Actually, kanina ko lang din nakilala ang may-ari nito, eh. Kaya
nga ang ganda ng pakiramdam ko ngayon dahil sa may-ari ng bra na ito. Ang sarap niya kasing kainin,”
wika ni Rhod habang ang mga mata ay nakatuon kay Dom.

Agad namang itinaas ni Rhod ang kamay kung saan nakalagay ang bra saka paulit-ulit na sinisinghot ito.

“Walang hiya! Saan mo ba napulot ang bra na ‘to, Tatay Pedring? Bakit ang asim? Hindi pa yata nalabhan
ng may-ari 'to, eh!” reklamo ni Rhod sa sarili habang patuloy na inaamoy ang bra ni Soledad.

Biglang namula ang mukha ni Soledad sa kahihiyang ginawa ng asawa niya nang makitang inaamoy pa ni
Rhod ang kan’yang bra. Maging si Pedring ay nakaramdam din ng hiya sa kan’yang ginawa.

“Patay! Bakit mo kasi inamoy, Rhod?” wika ni Pedring nang mapansin niyang nag-iba ang mukha ni
Rhodri.

Palihim namang hinampas ni Soledad ang batok ni Pedring dahil sa sinabi nito.
“Talagang papatayin kita mamaya, Pedring!” galit na wika ni Soledad.

“At talagang inamoy mo pa harap ko, ha?” wika naman ni Dom sa kaniyang sarili.

Lihim na napangiti si Rhodri nang mapansin muli niya na tinaasan siya ng kilay ni Dom.

Kung walang alam si Rhodri na bra na pala ni Soledad ang sinisinghot niya, hindi rin alam ni Domenique
na ang pinagseselosan niyang bra ay pag-aari lang ng kaniyang ina!

34👄👄👄👄👄

"By the way, maiwan ko muna kayo.

Pupuntahan ko na lang ang may-ari nitong bra, ibabalik ko lang 'to sa kan'ya," nakangiting wika ni Rhodri
habang nakatutok ang mga mata kay Dom.

Lalong nagalit si Dom dahil sa sinabi ni

Rhodri. Mayamaya ay biglang lumapit sina Tatay Pedring at Nanay Soledad sa kanila na ikinagulat naman
ni Dom. Ang buong akala niya ay hindi dumalo sa party ang mga magulang niya dahil kanina pa niya
hinahanap ang mga ito.

"Magandang umaga, Sir Leon!" Pilit na ngumiti si Tatay Pedring habang nakaharap kay Leon.

Nagtataka naman si Dom dahil sa inasal ng

kaniyang ama.

"Nako, Mang Pedring, Leon na lang po ang

itawag ninyo sa akin. Masaya ako at tinanggap ninyo ni Aling Soledad ang imbitasyon ko sa inyo,"
nakangiting tugon naman ni Leon.

"Huh! Ang haba talaga ng sungay mo, Leon!

Kung hindi kami kinaladkad ng mga tauhan mo, sa tingin mo ba pupunta kami rito? Napakagaling mo
talagang magdramang demonyo ka!"

sambit ni Nanay Soledad sa kaniyang sarili.

"Walang anuman, Leon. Ikinagagalak naming

makapunta rito sa resort mo," nakangising wika ni Nanay Soledad.

"Oo nga, Leon. Kaya kami nandito dahil gusto

naming ipaalam sa 'yo na tinatanggap namin ang trabahong inalok mo sa amin ni Soledad," ani Tatay
Pedring.

"Anong trabaho sinasabi mo 'tay?"

nagtatakang wika ni Dom sabay hawak sa braso ng kaniyang ama.

Ngumiti muna si Tatay Pedring bago

nagsalita. "Oo, anak. Magtatrabaho kami ng nanay mo rito. At alam mo ba? Kami ang magiging chef ng
nanay mo rito."

"Ano?!" bulalas ni Dom.

Upang maiba ang kanilang usapan, ibinaling ni Tatay Pedring ang kaniyang atensyon kay Rhodri na
nakatayo sa likuran ni Nanay Soledad.

"Teka! 'Di ba ikaw yong negosyante na

nakausap namin kanina sa labas?" Palihim na

kinindatan ni Tatay Pedring si Rhodri.

"Ah--yes! Ako nga po. Hindi ko alam na

magkakila pala kayo ni Leon. I'm Rhodri, business partner ni Leon dito sa resort," pakunwaring panimula
ni Rhodri.

"Ganoon ba? Ikinagagalak kitang makilala, Sir

Rhodri. Ito naman si Soledad, ang aking asawa," wika ni Pedring sabay akbay sa kaniyang asawa.

Napakunot ang noo ni Dom dahil sa inasal ng

kaniyang mga magulang at ni Rhodri.

"Aba! Talaga lang 'tay, ha? Eh, mas dinaig mo

pa ang drama ni Leon sa ginagawa mong iyan, ah!"

Lihim na natawa si Dom sa kaniyang sarili dahil sa pagpapanggap ng tatlo.

Habang patuloy sa pag-uusap, napansin ni

Dom ang suot ng kaniyang ina, kaya tinanong niya ito.

"Sandali lang po, 'nay. Bakit naka-coat po

kayo? Hindi ka ba naiinitan diyan sa suot mo?"

Biglang napaubo si Soledad nang marinig ang sinabi ni Dom, kaya isinuot niya ang coat na nasa sasakyan
ni Rhodri dahil manipis ang tela ng blouse na suot niya. Ayaw niyang mapansin ng iba na wala siyang
suot na bra.

Lihim namang natawa si Pedring nang makita ang reaksiyon ni Soledad, dahil alam niya ang kahulugan
ng pag-ubo ng kan'yang asawa.

"Nako! Masanay ka na sa nanay mo, anak.

Alam mo namang sanay magsuot ng sweater 'yan, eh," biglang sambit ni Pedring.

Habang patuloy sa pag-uusap sina Tatay

Pedring at Leon, tahimik namang umalis si Rhodri.

At nang mapansin ni Dom ang pag-alis ni Rhod, agad naman siyang nagpaalam sa kaniyang mga
magulang.

"Tay, 'nay, huwag po kayong aalis dito, ha?

Pupunta lang ako sa washroom saglit,".

Tumango si Pedring. "Sige anak. Hihintayin ka namin ng nanay mo rito," sagot niya.

Nilingon ni Dom si Leon. "Puwede bang iwan

ko muna ang mga magulang ko sa iyo, Leon?"

Tumango naman si Leon. Hinalikan muna ni Dom ang kaniyang mga magulang bago sinundan si Rhodri.

Habang sinusundan ni Dom si Rhodri ay

palihim ding nakatingin sa kan'ya si Rhod gamit ang salamin sa kan'yang cellphone.

Sinadya ni Rhodri na pumunta sa madilim na

bahagi ng convention hall at tahimik na sumandal sa isang sulok. Nang mapansin niyang nasa harapan na
niya si Dom, hinila niya ito palapit sa kan'ya at ikinulong ito sa kan'yang mga braso.

Agad namang binuksan ni Rhod ang isang

bakanteng kuwarto at nagmamadaling pumasok doon habang nakayakap pa rin kay Dom.

"Sinasabi ko na nga ba, eh! Hindi mo ako

matitiis, Honey," bulong ni Rhodri na halos

magkadikit na ang kanilang mga labi.

Sa halip na magsalita si Dom, hinila niya ang

necktie ni Rhodri at hinalikan ng mariin ang labi ng kan'yang nobyo.

"Ngayon mo sabihin sa akin, Dad. Sino ang

mas magaling humalik sa amin? Ako ba o ang babaeng may-ari ng bra na iyan? Ha?!" singhal ni Dom na
halos mangiyak-ngiyak na dahil sa selos.

Bigla namang tumawa si Rhodri nang makita

ang reaksiyon ni Dom. "Sa tingin mo ba ay

magagawa ko yung sinabi ko kanina? Hmm?"

Hinalikan muna ni Rhodri ang labi ni Dom

bago muling nagsalita. "Kahit ilang milyong babae pa ang magtanggal ng bra sa harap ko,

hinding-hindi ko sila papatulan. Ikaw lang ang

babaeng mamahalin ko at tinitibok ng puso ko, Honey," makabuluhang saad niya.

Unti-unting tumulo ang mga luhang pilit na

pinipigilan ni Dom nang marinig niya ang sinabi ni Rhodri.

Tinapik ni Dom ang dibdib ni Rhodri."

Kaninong bra iyang nasa kamay mo? At saka bakit kailangan mo pang itali iyan sa iyong kamay, ha?"

hikbing wika ni Dom

Pinunasan ni Rhod ang mga luha ni Dom."

Ewan ko nga rin kay Tatay Pedring, eh. Hindi ko rin napansin kanina na bra na pala ang ginamit niyang
pan'tali sa sugat ko. Ipapahamak pa yata ako ng tatay mo, eh," nakangiing wika ni Rhodri.

"Ano? Si tatay ang naglagay niyan sa kamay

mo?" Natawa na rin si Dom nang maisip ang

kakulitan ng kan'yang ama.

Agad namang itinaas ni Dom ang kamay ni

Rhodri saka inamoy ang brang nakapulupot sa kamay nito. Bigla naman siyang sinaway ni Rhodri.

"No, Hon! Bakit mo inamoy?" nag-aalalang

wika ni Rhod.

Hindi makapagsalita si Dom dahil natatawa na siya nang maamoy niya ang kakaibang amoy ng kanyang
ina. Hindi nga siya nagkamali, pag-aari nga ng kan'yang ina ang brang nasa kamay ni Rhod.

"Hon? Bakit ka tumatawa?" kunot-noong wika

ni Rhodri.

Umiling si Dom at pilit na tumigil sa pagtawa."

Teka, bakit may sugat ang kamay mo? At saka --'di ba may bandage naman sa sasakyan mo? Bakit bra pa
ni nanay ang ginamit ninyong pantakip sa sugat mo, Dad?"

"What?! Ibig sabihin, bra ni Nanay Soledad ang inaamoy ko kanina?" gulantang na sambit ni Rhodri.
Muling nagtawanan sina Dom at Rhodri

habang iniisip nila ang kapilyuhan ni Tatay

Pedring. Mayamaya ay biglang hinatak ni Rhodri si Dom at muli niya itong ikinulong sa kaniyang mga
braso.

"Alam mo ba kung gaano kita ka-miss, Hon?

Halos gabi-gabi akong hindi makatulog -- kasi

wala ka sa tabi ko," seryosong saad ni Rhodri

habang nakatitig kay Dom.

"I'm sorry, Dad, kung hindi ako nakapagpaalam ng maayos sa iyo. Iniisip ko, na baka hindi mo ako
payagan sa mga plano ko," ani Domenique.

Ngumiti si Rhodri. "Kung ano man ang plano

mo, susuportahan kita. Lahat ng laban mo ay laban ko na rin. Kaya huwag mo nang gawin ulit iyon,
okay? Lahat ng mga plano mo, dapat ipaalam mo rin sa akin. Nakahanda kaming tumulong ni Tatay
Pedring."

Biglang natigilan si Dom nang marinig niya

ang pangalan ng kan'yang ama. "Anong ibig mong sabihin, Dad?"

"Nag-usap na kami ni Tatay Pedring at Nanay

Soledad tungkol sa mga plano namin.

Magtatrabaho ang mga magulang mo rito sa resort bilang tagaluto, Dom." Ipinaliwanag ni Rhodri kay
Dom ang lahat tungkol sa plano nila Pedring.

"Kaya ba nagkunwari kayong hindi magkakilala sa harap ni Leon?" tanong ni Dom, tumango naman si
Rhodri.

"Hindi ba sila nagalit sa akin, Dad?" malungkot na boses na bigkas ni Dom.

Umiling si Rhodri. "Malaki ang tiwala ni Tatay

Pedring sa 'yo, Hon. Alam mo bang proud na proud din si Nanay Soledad sa 'yo?"

Muling tumulo ang luha ni Dom dahil sa sinabi ni Rhod kaya niyakap niya ito ng mahigpit. Inangat ni
Rhodri ang mukha ni Dom at muling hinalikan ang labi ng dalaga, hanggang sa bumaba ito sa kan'yang
leeg.

"Dad--- puwede bang huwag muna ngayon?

Baka hahanapin ako ni Leon," nauutal na bigkas ni Dom.

Muling uminit ang ulo ni Rhodri nang

banggitin ni Dom ang pangalan ni Leon.

"Can you stop mentioning his name, Hon? At

saka wala siyang pakialam kung saan ka pupunta at kung ano ang gagawin mo, right?" Bakas sa mukha
nito ang galit at selos kay Leon. Hinawakan ni Dom ang magkabilang pisngi ni Rhodri. "Makinig ka sa
akin, Dad. Wala kang dapat ipag-alala sa akin, hinding-hindi ko papatulan ang hayop na Leon'g iyon."
"Paano kung may masamang balak siyang

gawin sa 'yo? Paano kung pinainom ka ng tubig o alak na may halong gamot o dru--" putol na sambit ni
Rhod.

Hindi na natapos ni Rhod ang sasabihin dahil

hinalikan agad siya ni Dom sa kan'yang labi."

Hinding-hindi mangyayari sa akin iyon, Dad.

Magtiwala ka lang, okay? Hindi ko hahayaang

saktan ako ni Leon. Lalo na ngayon, marami na akong alam tungkol sa mga kahinaan niya."

Mas lalong nababahala si Rhodri dahil sa

sinabi ni Dom. "Hon-- anong sinasabi mo?

Puwede bang---"

Biglang tinakpan ni Dom ang bibig ni Rhodri

nang makarinig siya ng mga yabag mula sa labas ng pinto ng kuwartong pinagtataguan nila.

"Boss, wala po si Ma'am Domenique sa banyo ng mga babae."

"Hindi ko rin siya mahanap sa labas ng

convention hall, Boss."

"Si Rhodri Echeverria, nakita niyo ba?!"

Biglang nagkatinginan sina Dom at Rhodri

nang marinig nilang nag-uusap si Leon at ang mga tauhan nito sa labas ng kuwarto na kanilang
pinagtataguan.

Nang mapansin ni Dom ang mga anino na

papalapit sa kanilang kinaroroonan ay napansin niya ang malalaking butil ng pawis ni Rhodri sa mukha
nito.

Mayamaya ay rinig nila ang pagtunog ng door

knob, hudyat nang pagbukas nito. Subalit bago ito nabuksan ay rinig nila ang boses ni Tatay Pedring.

"Leon! Nandito ka pala, kanina pa kita

hinahanap. Itatanong ko lang sana kung kailan kami lilipat ni Soledad dito sa resort. Tinanong ko si Dom,
mas maganda raw na ikaw ang tanungin ko dahil hindi niya rin alam." Pagsisinungaling ni Pedring.

Biglang kumunot ang noo ni Leon dahil sa

sinabi ni Pedring. "Nakita mo si Domenique?"

"Oo, bakit? Nandoon sila sa tabi ng dagat,

kasama si Soledad."
Bakas sa mukha ni Leon ang tuwa nang

marinig ang sinabi ng matanda. "Good! Kanina ko pa kasi siya hinahanap. Itatanong ko rin sana sa kan'ya
ang tungkol sa paglipat ninyo ni Aling Soledad dito sa resort."

"Huh! Tuta ka rin pala, hayop ka! Akala ko ba

matalino ka, mas bobo ka pa yata sa asong gala, ulol!" singhal ni Tatay Pedring nang napaniwala niya si
Leon sa kan'yang sinasabi.

Nang makaalis na si Leon kasama ang

kan'yang mga tauhan ay agad na binuksan ni

Pedring ang silid kung nasaan sina Dom at Rhodri.

"Lumabas na kayo," bulong ng matanda.

Paglabas ni Dom ay agad niyang niyakap ang

kaniyang ama. "Paano mo nalaman na nandito kami, 'tay?"

"Sinusundan ko ang isa sa mga tauhan ni

Leon nang marinig kong pinapahanap ka niya.

Wala namang ibang bakanteng kuwarto rito

maliban dito, eh. Nang hindi ko kayo mahanap, bumalik ako rito."
"Salamat po, 'tay."

"Nako! Parang hindi mo ako kilala. Teka,

nasabi na ba sa 'yo ni Rhodri ang tungkol sa mga plano namin?"

"Opo, salamat po ulit, 'tay," wika ni Dom.

Habang kausap ni Pedring si Dom ay

napansin niya ang pawis ni Rhodri sa noo nito.

Nag-aalala siya nang makitang nagpupunas ng pawis si Rhodri gamit na naman ang kamay nito kung
saan nandoon pa rin ang bra ni Soledad.

"Nako, Rhod! Bakit hindi mo pa tinatanggal

yang bra sa kamay mo?" gulat na sabi ni Pedring. Lumapit siya kay Rhod at tinanggal ang bra sa kamay
nito para palitan ng benda na nasa bulsa niya.

"Baka ma-impeksiyon pa itong sugat mo dahil sa bra na ito, eh! Kasalanan ko pa, 'pag nagkataon!

"pagrereklamo ni Pedring.

Sabay nagtawanan sina Dom at Rhodri

habang tinatanggal ni Pedring ang bra sa kamay ni Rhod.

"Sige na, Dom! Puntahan mo na ang nanay

mo, para pagdating ni Leon doon ay makita niya kayong magkasama ng nanay mo. Dito ka na sa likod ng
building dumaan."

Agad namang sinunod ni Dom ang utos ng

kan'yang ama, habang si Rhodri naman ay palihim niyang dinala sa VIP area ng convention hall para
hindi ito pagdudahan ni Leon. Kabisado na ni Tatay Pedring ang buong resort kaya madali na lang para sa
kan'ya ang lahat ng kan'yang ginagawa.

Chapter 35👄👄👄👄👄

35: ~THIRD PPOV~

HABANG nakikipag-usap si Rhodri sa iba pang mga bisita ni Leon sa negosyo, kalaunan ay nilapitan siya
ni Linah at tila lasing na ito.

“Li-- Dinah! Lasing ka na, ah!” Muntik nang

mabanggit ni Rhodri ang tunay na pangalan ng kaniyang sekretarya.

"Hindi ako lasing, Rhod, nakainom lang,"

natatawang wika ni Linah.

Habang nagsasalita si Linah ay napansin ni Rhodri ang pagkadismaya sa mukha ng kan’yang sekretarya
na animo ay may hinahanap.
"Huh! Nababaliw ka na talaga, Linah! Alam kong nagkakagan'yan ka dahil sa nanay mo! Hindi mo na
masasaktan ang ina mo simula s araw na ito!"

sambit ni Rhodri sa kan'yang sarili nang bigla niyang naalala ang kaawa-awang si Aling Corazon.

"Mabuti pa magpahinga na ka muna, Dinah,"

Tumango naman si Linah. “Puwede ko bang

mahiram ang susi ng kotse mo, Rhod? Doon na lang siguro ako magpapahinga.”

Biglang natigilan si Rhod nang marinig ang sinabi ni Linah kaya naman ay nag-isip siya ng paraan para
hindi makapasok si Linah sa kan'yang sasakyan. Dahil pag nagkataon ay makikita ni Linah ang kan'yang
ina na nagtatago sa sasakyan ni Rhodri.

"No! I mean-- huwag sa sasakyan ko, doon din ako matutulog mamaya. Hinihintay ko lang na matapos
itong party ni Leon. Mabuti pa, doon ka na lang sa room na inilaan ni Leon para sa akin," wika ni Rhodri
sabay abot ng susi ng kuwarto kay Linah.

Habang naglalakad si Linah papunta sa silid na para sana kay Rhodri ay abala naman ang kan'yang mga
mata sa paghahanap sa kan'yang ina.

Nagbabakasakali siyang makita ang kan'yang ina sa Loob ng convention hall.

“Nasaan ka bang matanda ka?! At saka paano ka nakatakas sa kuwartong kinaroroonan mo?!" Nanlilisik
na ang mga mata ni Linah dahil sa galit.

Kung halos mabaliw na si Linah sa paghahanap sa kan'yang ina, halos maubos naman ang pasensya ni
Leon sa paghahanap kay Domenique. Ilang beses na rin siyang nagpabalik-balik sa tabi ng dagat, ngunit

hindi pa rin niya ito nakikita.

"Hayop! Niloloko mo ba ako, Pedring? Bakit hindi ko mahanap ang mag-ina mo? Akala ko ba ay nandito
Lang sila sa tabi ng dagat?!" galit na sambit ni Leon sa kaniyang sarili.
"Leon!"

Napalingon si Leon nang marinig niya ang boses ni Dom

Ang galit sa mukha ni Leon ay napalitan ng saya nang masilayan niya ang mukha ni Dom.

"Hey, Dom. Nandito lang pala kayo. By the way, kanina ko pa kayo hinahanap ni Aling Soledad,"
nakangiting wika niya.

"Bakit?" kunwari ay hindi alam ni Dom.

“Itatanong ko sana sa 'yo kung puwede bang

bukas na bukas din ay lilipat na rito ang mga

magulang mo."

“Kung iyan ang plano mo-- eh, may magagawa pa ba ako? Ikaw pa rin ang masusunod, Leon.” Pilit na
ngumiti si Dom.

Nang mapansin ni Soledad na unti-unting

lumalapit si Leon kay Dom ay agad siyang pumagitna sa dalawa.

"Siya nga pala, Leon, kailan kami magsisimulang magtrabaho ni Pedring dito sa resort mo?" wika ng
matanda habang matalim na nakatitig kay Leon.

"Huwag na huwag mong subukang lumapit sa apo ko, demonyo ka!" sigaw ng isip ni Soledad.
"Mukhang hindi ako makaka-score kay Dom dahil sa matandang ito, ah! Kung hindi dahil sa lupain ninyo
sa bukid, hindi ko kayo hahayaang tumira dito! At pasalamat kayo dahil kayo ang naging magulang ni
Dom! Dahil kung hindi, matagal ko na kayong

pinatapon sa dagat!"

galit na sambit ni Leon sa kan'yang sarili nang mapansin niyang pilit na inilalayo sa kan’ya si Dom ni
Soledad.

“Bukas na po, Aling Soledad,” wika ni Leon.

"Bukas na agad? Paano iyan, eh nandoon pa sa bahay namin ni Pedring ang mga gamit namin,"
nagtatakang wika ni Soledad.

"Hindi n'yo na kailangang dalhin ang mga gamit ninyo, Aling Soledad, dahil kumpleto na ang mga gamit
ninyo sa suite kung saan kayo titira ni Mang Pedring."

Walang nagawa si Soledad kung 'di ang tumango, bilang pagsang-ayon sa sinasabi ni Leon. Mayamaya ay
biglang tumunog ang cellphone ni Leon;

"Maiwan ko muna kayo, Dom, sasagutin ko lang ang tawag ng kliyente natin," pagkukunwari nito saka
nagmamadaling umalis papalayo.

Luminga-linga si Leon habang papunta sa isang sulok na kausap ang kaniyang tauhan na nasa kabilang
linya. "Ano na ang balita, Vlademir?" matigas ngunit mahinang wika ni Leon.

"Malinis na ang bodega, Boss. Inilipat namin sa bahay ni Pedring ang mga gamit niya na nandito sa
bodega niya."

"Sigurado ba kayo na walang nakakakita sa inyo diyan?”

"Wala po, Boss. Isa pa, ligtas ang mga gamot na dinala namin dito ngayon dahil isang kilometro pa ang
layo ng bahay nila mula sa mga kapitbahay."
"Good! Lahat ng mga entrance at exit sa lupa nila ay kailangan ninyong isara. Sabihin mo sa mga tauhan
mo na doblehin ang pagbabantay sa lugar na iyan,"

pag may mangahas na pumasok diyan barilin n'yo na!

Maliwanag?!"

Pagkatapos kinausap ni Leon ang kaniyang

tauhan ay bumalik na siya sa kinaroroonan nina Dom.

Isa lang ang dahilan kung bakit niya pinatuloy sina Soledad at Pedring sa kan'yang resort. Iyon ay dahil
ginawa niyang bodega ng ipinagbabawal na gamot ang bahay ng mag-asawa.

Alas onse na ng gabi nang matapos ang party ni Leon, lahat ng mga bisita niya ang nakauwi na rin. Sina
Soledad at Pedring ay hinatid na rin ni Dom sa kanilang suite. Si Rhodri naman ay maingat na nagtungo
sa kaniyang sasakyan.

Gayunpaman, habang tahimik siyang lumalapit sa kinaroroonan ng kan'yang sasakyan ay napansin niya
ang mga yabag na sumusunod sa kan'ya. Upang masiguro ang kaligtasan ni Aling Corazon na nasa loob

pa ng kan'yang sasakyan ay dumiretso muna siya sa isang cottage na malapit sa dalampasigan.

"Huh! Akala mo maiisahan mo ako, Leon?

Pagsisisihan mo kung bakit mo pa ako nakilala! I know you're doing some illegal business, and I know
that you're hiding it, Leon! At tinitiyak ko sa iyo na ako mismo ang magdadala sa iyo sa kulungan!"

galit na sambit ni Rhodri sa kan'yang sarili habang nakaupo sa cottage. Tahimik lang siyang nakaupo at
nagkunwaring hindi niya napansin si Leon.
"Gabi na, ah! Hindi ka pa ba inaantok?” Boses ni Leon sabay upo sa harap ni Rhodri, tapos inabot nito
ang isang can ng alak.

Ngumiti muna si Rhodri bago nagsalita. "Ang

suwerte mo rito sa place, Leon. Sigurado akong dadagsa ang mga turista rito," aniya sabay inom ng alak.

"Yes, I know! Kaya nga hindi ako

nagdalawang-isip na bilhin ang lupang ito! Bukod sa malapit sa dagat, alam mo bang napapaligiran din
ito ng maraming isla?" tugon niya kay Rhodri habang

nilalanghap ang malamig na hangin.

"Hindi lang 'yan ang alam ko, Leon! Alam ko na nga rin na ninakaw mo lang din ang lupang ito, eh!"
kunot-noong wika ni Rhod sa kan'yang sarili.

"Mayaman na siguro ngayon ang may-ari ng

lupang ito, 'no? 'Di ba nabili mo ito sa kanila ng Sampung bilyon?” Pansin ni Rhodri ang pag-iba ng
mukha ni Leon, dahil alam niyang unti-unti na itong nagagalit sa kaniya.

“Maybel Balita ko kasi nasa ibang bansa na sila."

Pagsisinungaling ni Leon.

"Paano 'yan? Next month na pala ang due ng

credit mo sa akin. I mean, ng first payment mo." Pinilit ni Rhodri na ngumiti para hindi siya
paghihinalaan ni Leon.

"Don't worry, Rhod. Ibibigay ko kay Dom ang mga post dated cheque bukas. Para siya na ang
magpapadala sa 'yo every month."
Muling nanikip ang dibdib ni Rhod sa galit nang banggitin ni Leon ang pangalan ni Dom.

"No need, Leon. Ako na ang pupunta rito. Siya nga pala, naka-leave ako ng one month and I plan to stay
here at your resort. At saka ang unang bayad na ibabayad mo sa akin ay iyon din ang gagamitin kong
pambayad sa suite kung saan ako titira, kasama na roon ang mga pagkain ko, okay?"

"Are you serious? Malaking halaga 'yon, Rhod.

Isang milyon ang halaga ng tsekeng 'yon.”

"Keep the change, Leon. Alalahanin mo, business partner mo ako sa resort na ito,” wika ni Rhodri.

"Okay! Well, kunin mo na lang sa receptionist ang susi mo, okay? At saka matulog ka na rin, malalim na
ang gabi. Have a good night!” wika ni Leon sabay talikod.

"No worries, have a good night too!” tugon ni

Rhodri habang nakakuyom ang mga palad.

Nang makaalis na si Leon ay agad niyang

tinawagan si Mang Hulyo, ang caretaker ng kan'yang lumang bahay na nasa kabilang nayon na malapit
sa Leon Lee's Resort. Si Mang Hulyo rin ang nag-alaga kay

Enzo noon. Kalahating oras lang ang biyahe kaya hindi nagtagal ay dumating na rin ang matanda.

"Magandang gabi, Mang Hulyo, pasens'ya ka na kung naabala kita sa ganitong oras ng gabi," "Nako,
maliit na bagay, anak. Bakit mo pala ako pinapunta rito?" nagtatakang wika ni Mang Hulyo.

"Doon na tayo sa loob ng sasakyan ko mag-usap, Mang Hulyo."

"Siya si Aling Corazon, Mang Hulyo,"

pagpapakilala ni Rhodri.

Laking gulat ni Mang Hulyo nang makita niya ang maraming pasa sa mukha ni Corazon. "Nako, Rhod!

Sino ang babaeng ito? At saka - kailan ka pa

nagkaroon ng interes sa mga matatanda?" Bakas sa mukha ni Mang Hulyo ang pag-alala kay Rhodri.

Biglang natawa si Rhodri nang marinig ang sinabi ni Mang Hulyo na ikinainis naman ni Aling Corazon.

“Anong akala mo sa akin, bayaran?!” Pagtataray ni Aling Corazon kay Mang Hulyo.

"Sos, maryusep! Wala akong sinasabing gan'yan, Aling Corazon, ah," biglang sabat ni Hulyo sabay kamot
sa kaniyang ulo.

"Hoy! Huwag na huwag mo akong matawag-tawag na Aling Corazon! Lokong 'to, mas matanda ka pa
kaysa sa akin!"

Napailing na lang si Rhodri habang nakikinig na pagtatalo ng dalawang matanda. “Mang Hulyo,
pasens'ya kana-- pero totoo po ang sinabi ni Aling Corzon. Mas matanda po talaga kayo sa kan'ya,"
natatawang wika ni Rhodri.

"Kaya mo ba ako pinapunta rito, anak, para

ilaglag sa babaeng kinakasama mo?"

"Kahit kailan, palabiro ka talaga, Mang Hulyo. Siya nga pala, Aling Corazon, sumama po kayo kay Mang
Hulyo. Doon ka muna titira sa lumang bahay ko.

Huwag po kayong mag-alala, safe po kayo roon.”

"Hep, hep! Anong sinasabi mong doon siya titira?

Ha, Rhod? At saka anong 'safe' ang pinagsasabi mo?"

naguguluhang saad ni Mang Hulyo.

"Kailangan ko pong itago si Aling Corazon, Mang Hulyo,"

"Ano? Nagtatanan kayo?!" “Tumigil ka nga, Hulyo! Subukan mo lang magsalita uli at sasapakin na talaga
kita!" gigil na sambit ni Aling Corazon.

Biglang nakaramdam ng awa si Mang Hulyo kay Aling Corazon, nang sabihin ni Rhodri ang tungkol sa
malupit na karanasan nito sa kamay ng sariling anak.

"Pasensiya ka na, Corazon, nag-aalala lang kasi ako rito kay Rhod. Mahigit dalawang dekada na kasi itong
walang nobya, kaya buong akala ko nadali mo siya," umiiling na wika ni Mang Hulyo.

"Owws? Kung makapagsalita, akala mo nakaranas nang magkaroon ng girlfriend," ani Rhodri habang
nakatuon ang atens'yon sa kaniyang cellphone.

"Salamat sa pag-alala mo sa akin, Hulyo, ha?!

Pero puwede bang huwag ka na lang magsalita? Mas lalo mo lang pinapainit itong ulo ko, eh!" bulyaw ni
Corazon. Napailing na lang si Rhodri habang pinagmamasdan ang sasakyan ni Mang Hulyo na papaalis.
Hindi niya akalain na ganoon pa rin kapalabiro si Mag Hulyo.
"Lagot ka, Mang Hulyo, nakahanap ka na ng

katapat ngayon," natatawang wika ni Rhodri sa kanyang sarili.

Naibsan ang pag-aalala ni Rhodri kay Mang Hulyo, dahil kahit papaano ay magkaroon ito ng
makakasama sa bahay. Simula pagkabata ni Mang Hulyo ay hindi pa niya nararanasan na magkaroon ng
kasintahan. At ito ang unang beses na magkaroon siya ng kasama sa iisang bahay at naging babae pa.

Chapter 36👄

KINABUKASAN ay maagang nagising si

Rhodri dahil sa malamig na hangin na tumatama sa kan'yang balat. Sinadya niyang buksan ang bintana
ng buong magdamag dahil gusto niyang makalanghap ng sariwang hangin.

Ang suite na pinili ni Rhodri ay nasa tuktok ng

gusali, kaya mula sa bintana ay tanaw niya ang magandang tanawin ng buong Leon Lee's Resort

"Wow!" Tanging nasambit ni Rhodri habang

pinagmamasdan ang kulay asul at berdeng tubig ng dagat

Nang makaramdam ng gutom si Rhod ay agad siyang nagpalit ng Hawaiian short at puting T'shirt, saka
bumaba sa main floor at pumunta sa restaurant ng resort.

"Rhod!" Napalingon si Rhodri nang marinig

niya ang boses ni Tatay Pedring.

"Tay Pedring, good morning po sa inyo,"

nakangiting wika ni Rhodri.

"Ganoon din sa 'yo, Rhod. Ang aga mo yatang

nagising, ah!"

"Nagugutom po kasi ako, 'Tay Pedring," tugon

niya sa matanda.

"Ganoon ba? Nakikita mo ba ang cottage na

iyon?" wika ni Pedring sabay turo sa isang floating cottage sa dalampasigan.

"Alam mo bang masarap kumain kapag

nakaupo ka sa tabi ng dagat? Lalo na kapag

napapaligiran ka ng tubig-dagat, kaya doon ka muna at kukuha lang ako ng pagkain mo, okay?"

Tumango si Rhodri saka ngumiting pumunta sa isang floating cottage na itinuro sa kan'ya ni Pedring.

Habang hinihintay ni Rhod si Pedring,

napansin niya ang mga waitress ng resort na

panay ang tingin sa kaniya. Mayamaya ay lumapit na ang mga ito sa kinaroroonan niya.
"Good morning, Sir, ano po ang gusto n'yong

order?" nakangiting wika ng isang waitress.

"Ito po ang menu, Sir," wika naman ng isang

waitress sabay abot ng menu kay Rhod.

"Alam mo bang masarap ang mga ulam namin dito? Magagaling po kasi ang mga chef namin dito," wika
ng isa pang waitress habang nagpapa-cute kay Rhodri.

Sa halip na magsalita si Rhodri ay isunuot niya ang kaniyang sun glass saka tahimik na

pinagmamasdan ang menu. Mula sa kaniyang upuan ay narinig niya ang mga bulungan ng mga waitress.

"My Ghod! Ang guwapo niya. Artista ba siya?"

"Oo nga, eh! Tingnan n'yo ang dibdib niya ang

lapad. Ang sarap sigurong makulong sa mga braso niya,"

"Ang suwerte naman ng magiging asawa niya,

Lihim namang napangiti si Rhodri habang

patuloy na nakikinig sa mga sinasabi ng mga

waitress. Ngunit ang hindi niya alam ay

pinagmamasdan rin pala siya ni Dom

"Huh! At may pangiti-ngiti ka pa, ha?!" singhal

ni Dom sa sarili habang bitbit ang vanilla hot

coffee at breakfast ni Rhodri.

Hindi nakatiis si Dom, dahil sa inis at selos sa

mga waitress kaya padabog siyang lumapit kay Rhodri.

"Ehem!" igham na sambit ni Dom habang

nakatayo sa likod ng mga waitress.

"Good morning po, Ma'am Domenique!"

sabay-sabay na tugon ng mga waitress

"Alam niyo ba na marami na tayong customer sa loob ng restaurant na naghihintay ng order nila?"
diretsong saad ni Dom sa mga waitress habang matulin na nakatitig kay Rhodri.

"Yes po, Ma'am," mahinang tugon ng isang

waitress "So? Bakit pa kayo nandito? Huwag ninyong sabihin na ang mga cook pa ang magse-serve sa
mga customer natin,"

wika ni Dom habang nakataas ang isang kilay. "Sorry po, Ma'am," nakayukong wika ng isang

waitress
Nang makaalis na ang mga waitress ay

padabog namang inilapag ni Dom sa mesa ang tray ng almusal ni Rhodri, na ikinagulat naman nito.

"Aba! Mukhang masama 'ata ang gising mo

ngayong umaga, ah!" nakangiting wika ni Rhod Habang nakatingin sa paligid.

Nang makita niyang walang ibang tao sa

paligid nila ay agad niyang hinila si Dom palapit sa kan'ya at saka hinalikan sa labi.

Nang maramdaman ni Dom ang mainit na labi ni Rhod ay lihim muna niya itong nilalasap bago kinagat
ang ibabang bahagi ng labi ng kan'yang nobyo.

"Ouch!" Biglang napatigil si Rhod sa kan'yang

ginagawa nang maramdaman niyang kinagat ni Dom ang kan'yang labi.

Hon? Ano'ng ginagawa mo?" impit na daing

ni Rhod habang nakahawak sa kan'yang labi.

"Iyan ang bagay sa iyo! Ang aga-aga, eh,

nakikipaglandian ka sa mga waitress na 'yon!"

Bulyaw ni Dom habang nakasimangot.

"What?" natatawang saad ni Rhod.

"What' ka d'yan!" Akala mo hindi ko nakita?

Kung makangiti ka sa mga iyon, daig mo pa ang nagpapa-cute!"galit na wika ni Dom habang nakataas
ang nguso.

Lalong natuwa si Rhod nang makita niya ang

pagseselos ni Dom dahil ramdam niya ang labis na pagmamahal sa kan'ya ng nobya. Kaya mas lalo
niyang hinigpitan ang pagkakayap dito at saka muling hinalikan ang labi nito.

"I love you, Honey. I'll promise, ikaw lang ang

babaeng huling mamahalin ko. At kahit baligtarin ko man ang mundo, ikaw pa rin ang pipiliin ko at
hahanapin kita kahit saan mang sulok ng mundo.

Hindi ako magsasawang mahalin ka, Dom,"

makabuluhang wika ni Rhodri.

Unti-unting nawala ang selos na nararamdaman ni Dom nang marinig niya ang sinabi ni Rhod. "Oo na!
Sabi ni Tatay, nagugutom ka raw. Kaya kumain ka muna," nakangiting wika ni Dom.

"Wait! Bakit ikaw ang nagdala ng breakfast ko?

Nasaan ang lo-- si Tatay Pedring?" Muntik nang mabanggit ni Rhod ang salitang 'lolo' sa harap ni Dom.

"Nandoon sila ni nanay sa kitchen. Ang dami

kasing bisita ni Leon kagabi na nag-book ng suite.

At plano nilang magbakasyon dito ng isang buwan.

Kaya busy sila sa kusina."

"Siya nga pala, Dad. Tumawag sa akin si Enzo kagabi, sabi niya bumubuti na raw ang

pakiramdam niya," masiglang wika ni Dom.

"Talaga?" masayang tugon ni Rhod habang

kumakain Tumango si Dom. "At alam mo ba, Dad nang makita ko si Enzo kagabi, pansin ko sa kaniya ay
unti-unti na ring bumabalik ang dati niyang sigla," naluluhang sabi ni Dom dahil sa tuwa.

Habang masayang nag-uusap sina Dom at

Rhodri, sa 'di kalayuan ay may mga mata pa lang tahimik na nakamasid sa kanila.

"Alam kong may binabalak kayong masama

laban sa akin, Rhod at Domenique! Sa tingin n'yo ba, hindi ko alam? Nagkakamali kayo! Alam kong
fiancee ng anak mo ang babaeng iyan!" galit na sambit ni Leon sa kaniyang sarili.

"Alam kong hindi basta-basta papasok ang

babaeng iyan sa kumpanya ko kung hindi mo siya inutusan, Rhod! Pero bago ko patayin ang babaeng
iyan, sisiguraduhin kong paglalaruan at pagsasawaan ko muna ang katawan niya! Alam kong kasing
sarap mo ang katawan ni Dulce, Domenique!" natatawang wika ni Leon habang nakatitig sa
kinaroroonan ni Dom.

Napahawak bigla si Leon sa dibdib niya nang

maisip niya ang mukha ni Dulce. Hindi niya akalain na habang tinititigan niya ang mukha ni Dom ay
mukha ni Dulce ang nakikita niya sa mukha ng dalaga.

"Ano itong nakikita ko? Bakit nakikita ko ang

mukha ni Dulce sa kaniya?" nagtatakang sabit ni Leon habang patuloy na minamasahe ang dibdib gamit
ang sariling kamay.

Nagmamadaling bumalik si Leon as kaniyang

suite at agad na tinawagan si Linah.

"Ano? At kailan ka pa naging interesado sa

Dulce na 'yan? At saka pareho naman tayong

walang balita tungkol sa babaeng iyon, 'di ba?

"Sa tingin mo ba may anak na si Dulce

ngayon?"

"Leon naman, sa tagal ba naman ng panahon

ang lumipas, malamang ay may sarili ng pamilya iyon,"

"Hindi ba magkaibigan kayo, Dinah?! Bakit

hindi mo hinanap si Dulce?!"

"Ha--ah--eh-- yes naman! Si Dulce lang ang

nag-iisa kong kaibigan. At saka mula nang may yari sa inyong dalawa, hindi ko na talaga alam kung saan
siya nagpunta."

"Eh, ang mga magulang niya? Alam mo ba

kung saan sila nakatira?"

"Ha? Ah--Oo! Ang alam ko nasa malayong

probinsiya ng Mindanao sila lumipat."

"Gusto kong e-text mo sa akin ang address

nila sa Mindanao para mapahanap ko sa mga

tauhan ko, Dinah!"

"What?! Pero--- wala na akong balita tungkol

sa kanila, Leon."

Agad nang ibinaba ni Leon ang tawag nang

marinig ang sinabi ni Linah.

"Sino ka ba talaga, Dom, bakit magkamukha

kayo ni Dulce?" bulalas ni Leon.

"Tama! Bakit hindi na lang sina Pedring at

Soledad ang ipapa-background check ko?"

natatawang wika ni Leon.

Tila nabuhayan ng loob si Leon nang maisip

niya sina Soledad at Pedring.

"Aalamin ko ang kol sa mag-asawang iyon. Alam kong hindi mahirap alamin ang tungkol sa dalawang
matandang iyon!"

Habang abala si Leon sa kaniyang mga

pinaplano, abala naman sina Dom at Rhodri sa kanilang ginagawa.

"Hon? Puwede mo ba akong pagbigyan? Alam mo namang nami-miss na kita, eh," bulong ni Rhod kay
Dom habang umiinom ng kape.

"Dad?! Ano bang pinagsasasabi mo riyan?

Kumain ka nga," natatawang wika ni Dom.

"I'm not kidding, Miss Ponteras! I'm serious!

Kung hindi mo ako pagbibigyan, bubuhatin kita papunta sa suite ko!" maawtoridad niyang sambit.

"Ganoon? Tinatakot mo ba ako, Mr. Echeverria?" kagat- labing tugon ni Dom.

Lumapit si Dom kay Rhodri saka niya ito

kinuwelyuhan. "Bilisan mong kumain at sundan mo ako sa suite mo, Mr. Echeverria," bulong niya
habang kinukuha ang susi sa bulsa ni Rhod.

Pagdating ni Rhodri sa kan'yang suite ay agad niyang ini-lock ang pinto at nagmamadaling pumasok sa
kanyang silid.

Napakagat- labi si Rhodri nang makita niya

ang hubad na katawan ni Dom habang nakadapa sa kan'yang kama. Ang galit niyang alaga ay mas lalo
pang nagalit nang makita niya ang nobya sa ibabaw ng kaniyang kama.

Nagmamadali na rin siyang naghubad at saka lumapit kay Dom. Nang tumihaya si Dom ay agad namang
nilalaro ni Rhod ang magkabilang korona ng nobya na tila isang kendi.

"I love you, Honey--" wika ni Rhod habang

patuloy na nilalaro ang korona ng nobya.

"I love you too, Dad--Ugh!" nauutal na tugon

niya nang maramdam ang daliri ni Rhod na

pumasok sa kaniyang hiwa.

"Alam mo bang nami-miss ko na ang mga

tunog na iyan, Hon? Lalo na itong maganda mong katawan. I really miss it!"

wika ni Rhod habang pababa na hinahalikan ang buong katawan ni Dom, hanggang sa marating nito ang
bunbunan sa ibabang parte ng katawan ni Dom.

"Ohhh -- lala! Ahhh!" malakas na ungol ni Dom

nang maramdaman niya ang mainit na labi ni Rhod habang mariin na sinisipsip nito ang g-spot niya.

Paigtad- igtad si Dom sa kaniyang

pagkakahiga habang mahigpit na nakahawak sa buhok ni Rhod. Ramdam na ramdam niya ang walang
humpay na kaligayahang binigay sa kan'ya ng kan'yang nobyo, habang patuloy ang paglabas-masok nito
sa kaniyang mahiwagang lagusan gamit ang dila nito.

"Oh--- Daddy! Ahhh! Sh*t ang sarap, Dad!"

Mas lalo pang diniinan ni Rhod ang pagpasok

ng kaniyang dila sa butas ni Dom nang marinig niya ang nakababaliw na mga sigaw at ungol nito ang mga
halinghing ni Dom na siyang dahilan para Lalong nagaganahan si Rhodri sa kaniyang ginagawa Inangat ni
Dom ang mukha ni Rhod saka hinawakan ang mahabang talong ng nobyo. Nang mahiga si Rhod sa
paanan ni Dom ay agad na isinubo ng dalaga ang kahabaan ng nobyo sa bibig

nito, habang si Rhodri naman ay patuloy na

dinidilaan ang gilid ng butas ng dalaga.

"Uhhmmm! Ahhh!" sabay ungol at halinghing

ng dalawa habang patuloy na nilalasap ang

kakaibang sarap at init ng kanilang mga katawan.

Nagmamadaling tumayo si Rhod nang

maramdam niya ang pagtigas ng kaniyang puson, senyales na malapit nang pumutok ang kaniyang
malaking ugat.

Hinila niya si Dom sa dulo ng kama saka

isinandal ang kaliwang paa ng dalaga sa balikat nito.

"Ohhhh! Uhhmmm!"

halinghing ni Rhod habang malayang nilabas-masok ang kaniyang kahabaan sa butas ni Dom

Napahawak naman si Dom sa kaniyang magkabilang dibdib nang maramdam ang mainit at matigas na
ugat habang patuloy itong umuulos sa kaniyang kailaliman

Ramdam na ramdam niya ang pagsikip ng

kan'yang kaibuturan nang mas tumitigas at

lumalaki ang ugat ni Rhod sa loob niya.

"Ahhh! Can you make it faster a little bit, Dad?

Ahhh!"

Parang isang kawal namang sumusunod si

Rhod habang sinusunod ang utos ng kaniyang Mahal na Reyna

"Yes, Honey! I will!"

hinihingal na tugon ni Rhod.

"Ahhh!" Sabay sigaw nilang dalawa nang

pareho nilang maabot ang sukdulan ng

kaligayahan.

Hingal na hingal si Rhod nang humiga siya sa

tabi ni Dom

"Thank you, Honey,"

nakangiting wika niya sabay halik sa labi ng dalaga. Ngumiti lang sa kaniya si Dom at isinandal ang mukha
nito sa malapad na dibdib ni Rhodri.

Chapter 37👄

HABANG inaayos ni Linah ang kan'yang mga

gamit, hindi niya maiwasang isipin ang biglaang mga tanong ni Leon sa kan'ya tungkol kay Dulce.
"Bakit hinahanap ni Leon si Dulce? Teka! Hindi kaya nalaman na ni Leon ang tunay kong pagkatao? Alam
na ba niya na hindi ako si Dinah?"

Halos lumuwa ang mga mata ni Linah sa kaba habang iniisip iyon.

Dahil sa pagkabalisa ni Linah ay agad niyang

binuksan ang kan'yang laptop at saka hinanap ang social media account ni Dulce.

Ilang beses na niyang hinanap ang pangalang

"Dulce Ponteras' ngunit wala siyang makita.

Hanggang sa naisipan niyang gamitin ang social media account ng kan'yang kambal na si Dinah.

"Tama! Ako nga pala ang gumawa ng social

media account ni Dinah! E-try ko kayang buksan ang account niya at baka friend sila ni Dulce!"

natatawang wika ni Linah.

Hindi nga nagkamali si Linah, nasa friend list

nga ni Dinah si Dulce. Ngunit bago niya tiningnan ang profile ni Dulce ay binuksan muna ni Linah ang
mga lumang litrato ng kan'yang kambal na naka-save sa social media account nito.

"What?!" bulalas ni Linah nang makita ang

mga larawan ng kan'yang kapatid habang kasama si Dulce at ang mga magulang nito na sina Soledad at
Pedring.
"Bakit magkasama sina Dulce at ang

dalawang matandang ito?"

nagtatakang tanong niya sa ka'yang sarili.

Hindi nakatiis si Linah. Agad niyang binuksan

ang profile ni Dulce at saka hinalungkat ang lahat ng pictures ni Dulce na naka-save sa gallery nito.

Napahawak si Linah sa kan'yang labi dahil sa

gulat nang matuklasan niya ang lahat ng tungkol sa pagkatao ni Dulce.

"Ibig sabihin --- anak ng dalawang matandang

iyon si Dulce? Kung ganoon ---- nagbunga ang

ginawa ni Leon sa babaeng iyon! Anak ni Leon at Dulce si Domenique! Kaya pala nakikita ko ang mukha
ni Dulce sa brat na iyon! Huh!"

Biglang nabitawan ni Linah ang kan'yang

cellphone dahil sa kan'yang natuklasan. Hindi siya nag-aalala tungkol sa kan'yang mga natuklasan,
bagkus ay nasiyahan pa siya rito.

Tuwang-tuwa si Linah dahil sa kan'yang

natuklasan, dahil magagawa na naman niyang paikutin si Leon sa kan'yang mga kamay.
Habang palakad-lakad siya sa kan'yang

kinatatayuan ay agad niyang naisip na gamitin ang kan'yang lumang sim card. Agad niya itong sinaksak
sa kaniyang cellphone at tinext si Leon.

Kung abala si Linah sa kaniyang mga plano

laban kay Leon, abala rin si Leon sa kan'yang mga plano laban kina Rhodri at Dom.

"Hindi n'yo ako maloloko, Rhod at Dom! Hindi

ko hahayaan na masira ang kumpanyang

pinaghirapan ko! Kung sa tingin ninyo ay

maiisahan ninyo ako, nagkakamali kayo!"

galit niyang sambit Habang umiinom ng kape si Leon ay biglang tumunog ang kan'yang cellphone.
Napakunot ang noo niya nang makita ang unknown number na nagpadala sa kan'ya ng mensahe.

Biglang nanlaki ang mga mata ni Leon nang

mabasa ang mensahe; "May alam ako tungkol sa babaeng matagal mo nang hinahanap, Mr. Lee!"

Agad na tinawagan ni Leon ang numerong

nagpadala sa kan'ya ng mensahe, ngunit hindi niya ito ma-contact, kaya naman ay nagpadala na rin siya
ng mensahe rito.
"Sino ka? Ano ang alam mo tungkol sa

babaeng hinahanap ko? At saka paano ka

nakasisiguro na siya nga ang babaeng

pinapahanap ko?"

"Dulce---!"

Muling kumabog ng malakas ang dibdib ni

Leon nang mabasa ang pangalan ni Dulce mula sa kan'yang unknown text mate.

"You sh*t! Paano mo nagawang lokohin ang

isang Leon Lee?! Kung malaman ko lang na

niloloko mo ako, mapapatay talaga kitang hayop ka!" sambit niya habang kinakausap ang kan'yang
cellphone.

Mayamaya ay muli na naman siyang nakatanggap ng mensahe;

"Limang milyon, Leon! Kapalit ng

impormasyon tungkol kay Dulce at sa anak ninyo!"

Biglang natigilan si Leon habang binabasa

ang mga mensahe sa kan'yang cell phone. Kaya muli niya itong ni-reply-an.

"I'm sorry, you bit*h! Wala akong oras sa mga

katulad mo! Paano ako magkakaroon ng anak?!"

"Ibibigay ko sa 'yo ang address kung saan

dadalhin ang tseke at padadalhan din kita ng mga larawan ni Dulce at ng anak mo!"

Kung hindi mapakali si Leon,

masayang-masaya naman si Linah. Napahagalpak nang tawa si Linah habang pinaglalaruan si Leon.

Hindi niya inaasahan na magagawa na naman niyang paikutin si Leon.

Ang labis na pag-alala ni Linah ay biglang

naglaho. "Sa wakas ay hindi mo na ako matatakot, Leon! Wala na akong dapat ipangamba kung sakaling
tatanungin mo ako tungkol sa Dulce na iyon! Dahil simula sa araw na ito ay alam ko na ang aking
isasagot! Hinding-hindi rin ako papayag na may makakatuklas sa tunay kong pagkatao!"

Patalon-talon si Linah sa kan'yang kama

habang tumatawa. "Maliban sa nanay ko, alam kong sina Dinah at Dulce lang ang nakakaalam kung sino
talaga ako! Ngayong wala na ang dalawang iyon, si nanay na lang ang hahanapin ko!

At kapag nahanap ko na ang nanay ko,

sisiguraduhin kong hindi na siya makakatakas muli sa aking mga kamay, 'pag nagkataon, malaya ko nang
gawin ang anumang bagay na gagawin ko bilang si Dinah Soliva!"

sambit si Linah habang humahalakhak na animo'y isang baliw. Matapos mag-impake ng mga gamit ay
dali-daling lumabas si Linah sa kan'yang suite at pumunta sa restaurant para hanapin si Rhodri.

Subalit bago pa siya makarating sa restaurant ay nakita na niya ito sa reception area habang tumatawa
at kasama si Dom.

"Sa oras na malaman ni Rhod ang tungkol sa

tunay mong pagkatao, Domenique, sigurado ako na pati ikaw ay kamumuhian niya! Alam kong may
plano kayong dalawa ni Rhodri sa kumpanya ni Leon, kaya sige lang! Hahayaan ko muna kayong dalawa
na paglaruan si Leon. At kapag naubos ko na ang pera ni Leon, atensiyon naman ni Rhod ang kukunin ko
sa 'yo, Dom!"

Nakataas ang kilay ni Linah habang lihim na pinagmamasdan si Dom.

Mayamaya ay lumapit si Linah kina Dom at

Rhodri. "Hey, Rhod!"

"Dinah!" Biglang sambit ni Rhod nang makita niya ang biglang pagsulpot ni Linah sa gilid niya.

"By the way, Rhod, babalik na ako sa San Rio

mamayang alas tres ng hapon," nakangiting wika ni Linah ngunit matalim pa rin ang kan'yang tingin kay
Dom

"Oh, I see! Paki-send na lang sa email ko ang

mga reports mo, okay?"

"What? Ibig mong sabihin hindi ka sasabay sa akin mamaya?" mapaklana tugon ni Linah,

"Lasing ka nga last night, Dinah. 'Di ba sinabi

ko sa 'yo last night na magbabakasyon muna ako rito ng isang buwan? Pagsasawaan ko muna ang
sariwang hangin dito sa resort ni Leon," nakangiting wika ni Rhod.

Biglang nanlaki ang mga mata ni Linah dahil

sa sinabi ni Rhodri, hindi siya makapaniwala sa kaniyang narinig.

"Sigurado ka ba talaga Rhod na sariwang

hangin ang kailangan mo? Or--- baka naman,

gusto mo lang ma- solo ang babaeng ito?!" galit na sambit ni Linah sa sarili niya habang nakatitig sa mga
mata ni Rhod.

"Hindi ako naniniwala na si Enzo ang boyfriend mo, Dom! Alam kong may espesyal na namamagitan sa
inyong dalawa ni Rhodri!"

Ibinaling ni Linah ang kaniyang atens'yon kay

Dom.

"Okay! Kung iyan talaga ang gusto mo, ako na muna ang bahala sa kumpanya." Pilit na ngumiti si Linah
kay Rhodri.

"By the way, Dom. Total-- dito ka naman

nagtatrabaho at naging parte ka rin naman ng kumpanya ni Rhod, puwede mo ba siyang alagaan habang
wala ako rito?"

wika ni Linah habang nakayakap sa bisig ni Rhod.

Hindi na nagsalita si Dom, bagkus ay ngumiti

na lang ito. Ngiti na may halong inis.

Habang patuloy na nakikipag-usap si Linah

kay Rhod, 'sa di kalayuan ay napapansin niya si Leon na tila may hinahanap, kaya nagmamadali nang
nagpaalam si Linah kay Rhod at palihim na pinuntahan si Leon.

"Hey, Leon!" Napalingon si Leon nang marinig

niya ang boses ni Linah.

"Dinah? Akala ko ba umalis ka na?"

kunot-noong tanong niya.

"Mamayang alas tres pa. Teka! Pansin ko

parang balisa ka, ah! May hinahanap ka ba?"

"Yup! Nakita mo ba si Dom? May ipapagawa

lang sana akong inventory report sa kaniya."

Bigla na namang may naisip na kalokohan si

Linah nang marinig niya ang pangalan ni Dom.

"Oo! Nakita ko si Dom kanina sa hall way. Sa

tingin ko nga---doon siya galing sa suite ni Rhod!

" Pagsisinungaling ni Linah.

"What?! Bakit? Ano naman ang gagawin niya

sa suite ni Rhod?" nagtatakang wika ni Leon.

"Alam mo, Leon. Hindi naman talaga ako

naniniwala na fiancee ng babaeng iyon ang anak ni Rhod, eh! At kung totoong may relasyon nga sila ni
Enzo, baka pati si Rhod ay inaakit na rin niya. 'Di ba nga nasa America si Enzo, nag-OJT?" patuloy na wika
ni Linah habang umiiling pa. Hindi maitago sa mga mata ni Leon ang pagseselos kay Rhodri. Alam niyang
galit siya kina Rhodri at Dom pero hindi niya rin maalis ang selos lalo na sa tuwing nakikita niya ang
mukha ni Dulce

kay Dom.

Alam din ni Linah na nahuhumaling si Leon

kay Dom kaya madali lang para sa kan'ya na

paikutin ito sa kaniyang mga kamay.

Gagawin lahat ni Linah makuha lang niya ang

tiwala ni Leon, upang sa ganoon ay madali na lang sa kan'ya na makuha ang lahat ng kayamanan nito,
Wala siyang pakialam kahit na gahasain pa ni Leon ang sarili nitong anak.

"Alam ko ang iniisip mo, Leon. Sabihin mo

lang sa akin kung ano ang binabalak mo,

nakahanda akong tulungan ka," nakangiting wika niya sabay talikod.

Kakambal na ni Linah ang pagpapapanggap,

sanay na siyang nabubuhay na puno ng

kasinungalingan at kasakiman. Ngayong unti-unti na niyang nakukuha ang tiwala ni Leon, handa na rin
niyang gawin kay Domenique ang ginawa niya noon kay Dulce.

Chapter 38👄

38: TRAHEDYA

HINDI mapakali si Leon dahil hindi niya

mahanap sina Domenique at Rhodri. Ilang beses din siyang nagpabalik-balik sa reception area pero wala
doon ang kaniyang hinahanap. Kaya dali-dali siyang pumunta sa kitchen area kung saan naroon sina
Pedring at Soledad, sa pag-aakala niyang nandoon din si Domenique.
"Oh, Leon! May kailangan ka ba?" nagtatakang tanong ni Pedring.

“Ah, eh-- wala, Mang Pedring. Gusto ko lang

kayong kumustahin ni Aling Soledad," pagsisinungaling ni Leon.

"Ayos lang kami rito, Leon," wika naman ni

Soledad.

"Mabuti naman kung gano'n. Maiwan ko muna kayo. Siya nga pala, Mang Pedring, huwag mong
kalimutang sabihin sa akin 'pag naubusan kayo ng stocks dito sa kitchen," wika ni Leon habang ang mga
mata ay nakatingin sa dulong bahagi ng kusina Nang makaalis na si Leon ay agad namang

lumapit si Soledad kay Pedring.

"Pedring! May napansin ka ba kay Leon?"

Tumango si Pedring. "Pansin ko ang

pagkabalisa niya, Soledad. At saka sa tingin ko ay may hinahanap siya, eh!"

"Hindi kaya--- si Corazon ang hinahanap ni

Leon, Pedring?" nauutal na wika ni Soledad.

"Hindi ko alam, Soledad. Kung si Corazon nga

ang hinahanap niya, aba'y dapat itong malaman ni Rhodri."

"Tawagan mo si Rhodri, Pedring, bilis!" Bakas

sa boses ni Soledad ang labis na pag-alala kay Corazon.

Halos sampung beses nang tinawagan ni

Pedring si Rhodri ngunit hindi pa rin niya ito

ma-contact. Kaya dali-dali siyang lumabas ng

kusina at pumunta sa suite ni Rhod. Ngunit nasa reception area pa lang siya ay tanaw na niya si Rhodri
habang kausap ang receptionist "Rhod!" Napalingon si Rhodri sa kan'yang likuran nang marinig ang
boses ni Tatay Pedring.

Agad namang nilapitan ni Rhod ang matanda

nang makita niya ang pag-aalala sa mukha nito.

"Tay Pedring! Bakit po?" nag-alalang wika ni

Rhod.

"Nakita mo ba si Dom?" wika ni Pedring

habang abala ang mga mata sa paligid ng

reception area.

"Magkasama kami kanina, pero nagpaalam

siya sa akin. Titingnan lang daw niya ang mga bakanteng suite. Marami raw nag-booked sa kanila kaya
kailangan niyang tingnan ang mga kwarto," nakangiting sabi ni Rhod.
Tumango si Tatay Pedring. "Rhod---?

Kumusta si Corazon? Sigurado ka bang hindi siya mahahanap ni Leon?" nauutal na sambit ng matanda.

"Wala tayong dapat ikabahala kay Aling

Corazon, 'Tay Pedring. Sigurado akong ligtas siya sa kinaroroonan niya ngayon. Teka! Bakit n'yo po
natanong? May problema ba?" nagtatakang tanong ni Rhod

Umiling si Tatay Pedring. "Wala naman.

Kakaiba kasi ang mga ikinikilos ni Leon kanina."

"Ano'ng ibig mong sabihin 'Tay Pedring?"

"Pumunta kasi siya sa kitchen kanina,

kinukumusta niya kami ni Soledad at alam kong hindi iyon ang pakay niya. Parang may hinahanap siya,
Rhod."

"Si Dom!" Biglang sambit ni Rhod na tila

nababahala.

Biglang nanlaki ang mga mata ni Tatay

Pedring sa pag-alala sa apo nang marinig mula kay Rhod ang biglaang pagbanggit ng pangalan ni Dom.
"Rhod---? Tawagan mo nga si Dom--" nauutal

na sambit ni Tatay Pedring dahil sa nerbiyos.

Maraming beses na tinatawagan ni Rhod si

Dom ngunit hindi niya ito ma-contact. "Tay Pedring, bumalik muna kayo sa kitchen,

okay? Ako na muna ang bahalang maghahanap kay Dom. At kung maaari, huwag mo muna itong
ipaalam kay Nanay Soledad. Alam kung mag-aalala rin iyon." Pinilit ni Rhod na kumalma para maibsan
ang pag-aalala ni Pedring. Tumango naman si Pedring bilang pagsang-ayon sa sinabi

ni Rhod, saka nagmamadaling bumalik sa kitchen.

"Nasaan ka ba, Domenique? Sagutin mo ang

phone mo," nag-aalalang wika ni Rhod habang patuloy na kino-contact si Dom.

Nilibot na ni Rhod ang buong terrace ng hotel

ngunit hindi pa rin niya nakikita si Dom. Ang hindi niya alam ay nandoon si Dom sa loob ng kotse ni
Vlademir- ang tauhan ni Leon.

AN HOUR AGO

"Siguraduhin mo lang na walang makakakita

sa inyo habang inililipat ninyo ang mga gamot sa bodega ni Pedring!"

"Opo, Boss/ Sigurado po ako na walang kakita sa amin kanina. Safe po ang paglilipat
namin ng mga gamot sa bodega dahil malayo po sa mga kapitbahay ang bahay ni Pedring.

Biglang natigilan si Dom nang marinig niya

ang pinag-uusapan nina Leon at ng tauhan nitong si Vlademir sa loob ng kanilang opisina. Lingid sa
kaalaman ni Leon ay nasa loob lang pala ng washroom ng kanilang opisina si Dom. Ang akala niya ay
magkasama sina Dom at Rhodri.

"Hayop ka, Leon! Iyan pala ang dahilan kung

bakit mo pinalipat sina Nanay at Tatay rito sa

resort mo! Kung sa tingin mo ay magtatagumpay ka sa mga plano mo, nagkakamali ka! Kaya pala ang
lakas ng loob mong bigyan ng suite ang mga magulang ko dahil ginagawa mo pa lang imbakan ng mga
druga ang bahay namin!" Bakas sa mukha

ni Dom ang galit at poot habang lihim na nakikinig kina Leon at Vlademir.

"Sige na, Vlademir. Bumalik ka na sa bodega.

Dito ka na sa likod dumaan at baka may makakita pa sa 'yo." "Copy, Boss!"

"Wait! Pupunta ako mamayang gabi sa

bodega."

Tumango si Vlademir saka nagmamadaling lumabas ng opisina.

Paglabas ni Vlademir sa opisina ay nagmamadali na ring bumaba si Leon papunta sa kitchen upang
hanapin si Dom.
"Kung akala mo ay maloloko mo kami, Leon,

nagkakamali ka! Huh!" singhal ni Dom.

Nang mapansin ni Dom na nakaalis na si Leon sa opisina ay agad itong lumabas ng washroom at
nagmamadaling sumunod kay Vlademir.

Pagdating niya sa parking area ay nakita niya si Vlademir na may kausap sa cellphone, kaya palihim
siyang pumunta sa back seat ng sasakyan at doon nagtago.

Sinadya ni Dom na magtago sa sasakyan ni

Vladimir dahil gusto niyang pumunta sa kanilang bahay. Nais niyang kumpirmahin ang mga tinatagong
iligal na gamot ni Leon sa kanilang bahay sa Natividad.

Mag-a-alas sais na ng gabi ngunit hindi pa rin

mahanap ni Rhodri si Dom, kaya nagpasya siyang pumunta sa suite nina Pedring at Soledad.

"Ano?! Bakit hindi mo sinabi sa akin, Pedring?!

At saka paanong nawawala si Dom, eh-- nakita ko pa siya kaninang umaga!" nauutal na sambit ni
Soledad.

"Puwede bang huminahon ka muna, Soledad.

Hindi ka nakakatulong, eh!" saway ni Pedring sa asawa.

Hinampas ni Soledad ang batok ni Pedring

gamit ang kamay niya. "Paano ako matatahimik, Pedring! Eh -- nawawala ang apo ko! Kahit si Rhod ay
hindi mahanap si Dom!"

Lumapit si Rhod kay Soledad, saka hinahaplos ang likod ng matanda. "Huwag po kayong mag-alala, 'Nay
Soledad. Hindi ko hahayaan na may mangyaring masama sa babaeng mahal ko---

* Biglang nakagat ni Rhod ang dulo ng kan'yang dila dahil sa kan'yang sinabi.

Bigla namang natigilan sina Soledad at

Pedring nang marinig ang huling sinabi ni Rhod.

"Rhod---? Ano'ng sinabi mo--? gulat na wika ni Soledad habang umiiyak.

"Ha? Ah--eh--- Sabi ko po, hindi ko hahayaan

na may masamang mangyari sa babaeng mahal ng anak ko," nauutal na tugon ni Rhod.

"Sh*t, Rhodri! Nakakahiya ka! Muntik ka nang

mabuking!" wika ni Rhod sa kan'yang sarili.

Matapos makausap ni Rhod sina Pedring at

Soledad ay agad na itong bumalik sa kan'yang suite. Halos mabaliw na si Rhod sa paghahanap kay Dom
dahil alas-otso na ng gabi ay hindi pa rin niya ito mahanap.

Kung abala si Rhodri sa paghahanap kay

Domenique, naiinip naman si Dom sa kahihintay sa pagdating ni Leon

"Malapit nang mag-alas nuwebe, ah! Bakit

wala pa rin si Leon?" wika ni Dom sa sarili habang nagtatago pa rin sa kotse ni Vlademir.

Hanggang sa narinig ni Dom ang malakas na

busina ng paparating na sasakyan. "Huh! Sa

wakas ay dumating ka na rin, hayop ka!"

Dahan-dahang nag-angat ng ulo si Dom nang

mapansin niyang bumaba si Leon sa kan'yang sasakyan. Biglang nanlaki ang mga mata niya nang makita
ang kahon-kahon na mga illegal na gamot habang kinakarga ng iba pang mga tauhan ni Leon papasok sa
bahay ng mga magulang niya.

"Good luck na lang sa iyo, Leon! Sisiguraduhin kong makukulong ka!"

Agad na inilabas ni Dom ang kan'yang

cellphone sa kan'yang bulsa para magsumbong sana sa mga pulis. Gayunpaman, bago pa niya mabuksan
ang kan'yang cellphone, mula sa likod ng sasakyan ni Vlademir ay narinig niya ang

malakas na busina ng isa pang sasakyan na

ipinagtataka niya "Dinah?!" biglang sambit ni Dom nang makit ang mukha ni Linah papunta sa
kinaroroonan nina Leon at Vlademir.

Biglang napaatras si Linah nang makitang

nakatutok sa kan'ya ang baril ni Vlademir.

"Calm down, Vlademir. Hindi siya kalaban. She is Dinah, one of my staff," sabi ni Leon habang nakatitig
kay Linah.

"Ano'ng ginagawa mo rito, Dinah? 'Di ba dapat nasa San Rio ka na ngayon? Alalahanin mo, ito na ang
pagkakataon na makuha natin ang lahat ng mga titulong nakasangla sa kumpanya ni Rhodri!"

galit na sambit ni Leon.

"Relax ka lang, Leon--- Pagkatapos ng gabing

ito, tinitiyak ko sa iyo na mababawi natin ang buong titulo ng Lee's Resort sa kumpanya ni

Rhodri. At hindi lang ang titulo mo, pati na ang lahat ng utang mo sa kumpanyang iyon ay mabubura
din," nakangiting sabi ni Linah.

"Ano'ng ibig mong sabihin, Dinah?"

nagtatakang wika ni Leon. Lumapit si Linah sa kinaroroonan ni Vlademir,

saka mabilis niyang naagaw ang baril nito.

"Dahil sa gabing ito ay mawawala ang balakid

sa mga plano natin, Leon! Hindi mo ba alam na hanggang dito sa bodega mo ay may nakikiusyoso at
laging nakasubaybay sa mga plano natin? Ha?!"
sigaw ni Linah habang nakatutok ang baril sa likod ng kotse ni Vlademir. Nagmamadali namang pumunta
si Vlademir sa kan'yang kotse, saka binuksan ang back seat nito.

Laking gulat na lang ni Leon nang makita ang

mukha ni Dom habang hinihila ni Vladimir

papalapit sa kan'ya.

"Dom?!" Napakuyom ng palad si Leon dahil sa galit.

"Napakahayop mo talaga, Leon! Ninakaw mo

na nga ang titulo namin, pati bahay ng mga

magulang ko ay ginawa mong imbakan ng mga ipinagbabawal na gamot?! Hayop!" sigaw ni Dom sabay
dura sa mukha ni Leon. "You bit*h!" singhal ni Leon sabay sampal sa

mukha ni Dom dahilan para bumagsak ito sa lupa.

Inutusan ni Leon si Vlademir na dalhin si Dom sa loob ng dating kuwarto ni Pedring, na ikinatuwa naman
ni Linah.

"Sige lang, Leon! Magpakasarap ka muna!

Pagsawaan mo ang katawan ng sarili mong anak!"

natatawang wika ni Linah sa sarili habang

hinahaplos ang dulo ng baril ni Vlademir na

hawak-hawak pa rin niya.

Subalit bago pa man makarating sa kuwarto si Dom ay agad niyang sinipa ang ibabang bahagi ng
katawan ni Vladimir, dahilan para makawala siya sa pagkakahawak nito sa kan'ya.

"Aray!" impit na daing ni Vlademir habang

tumatalon at nakahawak sa maselang bahagi ng kan'yang katawan.

Kabisado na ni Dom ang buong paligid ng

kanilang bakuran, kaya kahit madilim ay madali lang sa kan'ya ang tumakbo. Anong nangyari, Vlademir?
Nasaan si Dom?!"

sigaw ni Leon nang makita ang pamumutla ng mukha ng kan'yang tauhan.

"Sorry po, Boss. Nakatakas po siya-- Ahh!"

tugon ni Vlademir habang nilalabanan ang sakit ng dalawang bola ng kan'yang alaga.

Biglang nagulantang sina Leon at Vladimir

nang makarinig sila ng dalawang magkasunod na putok ng baril.

"Don't worry, Leon! Hindi na makapagsumbong ang babaeng iyon!" Natatawang hinalikan ni Linah ang
dulo ng baril saka ibinalik kay Vlademir.

Mayamaya pa ay dumating na ang dalawa sa

mga tauhan ni Vlademir habang bitbit ang walang malay na katawan ni Domenique.

"See? Sabi ko sa 'yo, eh! Maaasahan mo ako,

Leon!" nakangiting wika ni Linah sabay halik sa labi ni Leon.

"Sige na! Itapon ninyo ang katawan ng

babaeng iyan sa dalampasigan!" utos ni Vlademir sa kan'yang mga tauhan.

"Huwag!" biglang sabat ni Leon.

"What?! Naririnig mo ba ang sinasabi mo,

Leon?!" sigaw naman ni Linah.

"Huwag mo akong pangunahan, Dinah! Alam

ko ang ginagawa ko!" Bakas sa mukha ni Leon ang labis na galit.

"Huwag ninyong itapon sa dagat ang katawan niya. Kapag nakita ng mga tourist na may bangkay sa
dagat, wala nang maglakas-loob na pumunta pa sa resort ko! Naiintindihan ninyo?!"

Galit na umalis si Leon at nagmamadaling

bumalik sa Leon Lee's Resort. Habang si Linah naman ay agad na rin umalis at agad pumunta sa airport,
pabalik ng San Rio City.
Chapter 39👄

"BOSS, kami na po ang bahala sa bangkay ng

babaeng ito," wika ng isang tauhan ni Vlademir.

Tumango si Vlademir. "Narinig niyo naman

siguro ang sinabi ng Boss natin kanina, 'di ba?"

galit na sambit ni Vlademir.

"Opo, Boss! Doon namin sa kabilang isla

dadalhin ang bangkay ng babaeng 'to," wika ng isa pang tauhan niya.

Madaling araw na nang makarating sa Isla

Echeveria ang dalawang tauhan ni Vlademir. Ang isla na pag-aari ng yumaong asawa ni Rhod, kung saan
nakatira si Mang Hulyo kasama si Corazon.

"Isa, dalawa, tatlo!" pagbibilang ni Arsing,

sabay hagis ng katawan ni Dom sa isang

bakanteng lote.

"Sigurado ka bang patay na ang babaeng iyan,

Arsing?" nag-aalalang wika ni Dagul.

"Huh! Baka nakalimutan mo, Dagul, dalawang

bala ang dumapo sa katawan ng babaeng iyan!"

singhal ni Arsing. Nang matiyak ng dalawang tauhan ni Vlademir na walang ibang nakakita sa kanilang
ginawa, agad na silang bumalik sa barrio ng Natividad.

Alas singko pa lang ng umaga ay rinig na ni Mang Hulyo ang malakas na boses ni Aling

Corazon.

"Ano ba, Corazon! Natutulog pa ako, eh!

Puwede bang pakihinaan 'yang boses mo?!" sigaw ni Mang Hulyo habang tinatakpan ng unan ang
magkabilang tainga niya.

"Hoy, Hulyo! Alalahanin mo, alas singko na!

Bumangon ka na at pakainin mo ang mga kabayo!"

galit na sambit ni Aling Corazon.

Padabog naman na bumangon si Hulyo saka

nagtungo sa kusina.
"Ano ba ang alam mo sa mga kabayo, ha?!

Dalawang araw ka pa lang dito sa hacienda, kung makautos ka sa akin akala mo ikaw ang amo rito, ah!"
singhal ni Hulyo.

"Ah, ganoon?! Tumawag sa akin kagabi si

Rhodri! Sabi niya, gigisingin daw kita tuwing alas singko ng umaga, para hindi magugutom ang mga
kabayo ng anak niya!"

Galit na lumabas si Hulyo ng mansiyon at

padabog na pinuntahan ang mga alagang kabayo.

"Pasalamat ka at naging babae ka Corazon!

Dahil kung hindi---baka nasuntok ko na ang

bunganga mo!" pagrereklamo ni Hulyo.

"Aray!" biglang sigaw ni Hulyo nang

maramdaman niya ang matigas na bagay na

dumapo sa kaniyang ulo.

"Anong sinabi mo kanina?" galit na sambit ni

Corazon habang papalapit kay Hulyo.

"Ano ba ang nangyayari sa 'yo? Bakit mo ako

binato ng baso?" matalim na wika ni Mang Hulyo.

"Pasalamat ka at plastic na baso ang hinagis

ko sa 'yo!"

"Ah, ganoon? Dapat pa pala akong

magpasalamat sa ginawa mo? Ha?!"

Hindi nakatiis si Hulyo, agad niyang nilapitan

si Corazon at mariing hinalikan ang labi nito. Ito ang unang pagkakataon na nakatikim ng labi si Hulyo,
kaya halos hindi niya maigalaw ang buong katawan niya nang matikman niya ang labi ni Corazon. Kung
hindi maigalaw ni Hulyo ang kaniyang katawan ay ganoon din si Corazon.

Habang patuloy ang paghalik niya sa labi ni

Corazon ay nakaagaw ng atensiyon niya ang ingay ng mga alagang manok dahilan para mapahinto siya
sa kan'yang ginagawa.

"P---patawad, C---corazon," nauutal na wika

ni Hulyo na tila nahihiya pa.

Dahil sa pag-aalala ni Hulyo sa mga alagang

manok ay sabay nila itong pinuntahan ni Corazon.

Mas lalo silang nag-alala nang makakita sila ng isang duguang katawan habang nakahandusay sa
bakanteng lupain ni Rhodri.

"Diyos ko!" sigaw ni Corazon habang

nakahawak sa kaniyang dibdib.

Lalapitan na sana ni Hulyo ang duguang

katawan ni Dom nang inawat siya ni Corazon.

"Hulyo! Anong ginagawa mo?"

"Kailangan ko siyang tingnan, Corazon. Baka

buhay pa siya," tugon ni Hulyo.

"Paano ka nakasisiguro, Hulyo? At

saka--paano kung tayo ang pagbintangan niyan?"

"Huwag kang mag-alala, Corazon. Alam ko

ang ginagawa ko."

Halos hindi na makilala ang mukha ni Dom

dahil sa dugong tumatakip sa mukha niya.

"Buhay pa siya, Corazon!" sigaw ni Mang

Hulyo habang pinapakinggan ang heart beat ni Dom.

"Ano ang gagawin natin sa kaniya, Hulyo?"

"Mabuti pa, bumalik ka muna sa bahay. Huwag kang lalabas at ikandado mo ang lahat ng pintuan.

"Ano? Bakit? Saan ka pupunta, Hulyo?"

"Kailangang madala siya sa ospital, Corazon."

"Sasama ako sa 'yo. Paano kung bumalik ang

mga taong gumawa nito sa kaniya?"

Umiling si Mang Hulyo. "Mas ligtas ka rito,

Corazon. Alalahanin mo, nasa bayan ang ospital dito. Paano kung may makakita sa 'yo na tauhan ni
Leon? Huwag kang mag-alala, babalik agad ako, okay?"

Halos isang oras din ang biyahe ni Mang

Hulyo, bago siya nakarating sa ospital.

Habang hinihintay ni Mang Hulyo ang

paglabas ng doctor mula sa Operating Room ay siya namang paglabas ng nurse.

"Excuse me, kayo ba ang kamag-anak ng

pasyente?" wika ng nurse.

"Opo. Pamangkin ko ang pasyente,"

pagsisinungaling ni Mang Hulyo, dahil sa

pag-alala niya ay tumango na lang siya bilang

pagsang-ayon sa sinabi ng nurse.

"Ito po ang nakuha namin sa bulsa ng

pasyente," tugon ng nurse sabay abot ng

cellphone ni Dom kay Mang Hulyo.

Nagmamadaling pumunta si Mang Hulyo sa

waiting area para buksan ang cellphone na inabot ng nurse sa kan'ya. Ngunit hindi na niya ito mabuksan
dahil naubusan na ito ng baterya.

Sa sobrang pag-aalala ni Mang Hulyo sa

pasyenteng naligtas niya ay agad niyang

tinawagan si Rhodri.

"Po? Bakit hindi kayo tumawag ng pulis, Mang Hulyo?"

"Pasens'ya ka na, Rhod. Hindi ko na rin kasi

alam ang gagawin kanina nang makita ko ang duguan na katawan ng babae, eh."

"Isang babae ang tinapon sa bakuran natin?"

"Oo, Rhod. Nakakaawa nga, eh."

"Hindi mo ba siya namumukhaan? Sigurado ka bang hindi mo pa nakikita ang mukha niya?"

"Hindi, eh. At saka--- kung kilala ko man siya,

malabo rin na mamumukhaan ko siya, Rhod. Puno kasi ng dugo ang mukha niya. Wala rin mga I.D ang
nakuha sa kanya, maliban lang dito sa cellphone niya."

"E-text mo sa akin ang name ng ospital, Mang Hulyo, pupuntahan kita."

Lalong lumakas ang kabog ng dibdib ni Rhodri nang marinig niya ang sinabi ni Mang Hulyo. Ang pag-alala
niya kay Dom ay lalo ring nadagdagan.

"'Tay Pedring, balitaan n'yo po ako 'pag

bumalik na si Dom dito." Bakas sa mukha ni Rhod ang labis na pag-alala habang nagpapaalam kina
Soledad at Pedring.

"Ano? Ibig sabihin--- hindi umuwi si Dom

kagabi?" nag-aalalang wika ni Soledad habang umiinom ng kape.

Umiling si Rhod. "Sabi ng receptionist, hindi

niya nakita si Dom kagabi. Nasa reception area Lang daw ang susi ng suite niya buong magdamag, "
nakayukong wika ni Rhod.

"Diyos ko, Pedring! Baka may nangyaring

masama na sa apo natin! Kagabi pa akong hindi mapakali, eh!" hikbing wika ni Soledad.

"Huwag ka ngang magsalita ng ganyan,

Soledad!" maluha-luhang tugon ni Pedring.

"Siya nga pala, Rhod. Bakit nasa ospital si

Hulyo? May masama bang nangyari sa kan'ya? Si Corazon, kumusta siya?" tila nababalisang wika ni
Soledad.

Huminga muna nang malalim si Rhod bago

nagsalita. "May isang babae raw na itinapon sa bakuran, malapit sa kuwadra ng mga kabayo.

Sinabi ni Mang Hulyo na tumitibok pa rin ang mga pulso ng babae kaya agad niya itong dinala sa ospital."

"Dom!" Biglang napahawak si Soledad sa

kan'yang dibdib nang bigla niyang banggitin ang pangalan ni Domenique.

Maging si Rhodri ay ganoon din ang unang

reaksyon nang marinig niya ang sinabi ni Mang Hulyo. Ngunit sinubukan niyang panatilihing matatag ang
kan'yang sarili.
"Huwag kang mag-isip ng masama, 'Nay

Soledad. Don't worry, 'pag nasa ospital na ako, I'll call you, okay?" Pinilit ni Rhodri na pakalmahin ang
kan'yang sarili para hindi mag-alala si Soledad.

Paglabas ni Rhod sa suite nina Soledad at

Pedring, naisipan niyang pumunta muna sa

opisina ni Leon.

"Good morning, Leon!" nakangiting wika ni

Rhodri.

"R--hod! Good morning!" nauutal na sambit

nia Leon.

Umupo si Rhodri sa upuan na nasa harapan ni Leon. "Napansin ko, maaga ka yatang naka-duty ngayon
ah! At saka--" putol na sambit ni Rhod dahil bigla siyang napatitig sa damit na suot ni Leon.

"Napaka-busy mo siguro, Leon, 'no? Pati ang

pagpapalit ng damit, eh-- nakakalimutan mo na rin, ah! 'Di ba iyan ang damit na suot mo kahapon?"

Pagpipigil ni Rhodri habang nakatitig sa mga mata ni Leon "Ha? Ahh -- sinabi mo pa!" halakhak na sambit
ni Leon.

"Dumadami kasi ang mga tourist dito sa

resort, Rhod. Madaling araw na, eh-- marami pa rin ang tumatawag, kaya-- dito na ako nakatulog sa
opisina," nauutal na sambit ni Leon.
"Really? Why don't you ask your secretary to

do that? 'Di ba trabaho nang secretary mo ang sumagot sa mga phone calls dito sa resort?" wika ni
Rhodri at pilit na ngumiti.

Muling tumawa si Leon. "Yeah, I know, Rhod!

Ngunit kinausap niya ako kahapon na kailangan niyang magpahinga ng maaga, kaya't nasa opisina ako
mula pa kahapon," pagsisinungaling ni Leon.

"Okay! By the way - baka mamayang gabi pa

ako makabalik, pakisabi na lang sa housekeeping mo na iwan na lang ang susi ng kuwarto ko sa
reception," sarkastikong wika ni Rhodri, saka Lumabas ng opisina ni Leon.

"Hayop ka, Leon! Sa oras na malaman kong

may kinalaman ka sa pagkawala ni Dom, ako

mismo ang papatay sa iyo! Pagsisisihan mo na naging parte ka ng buhay nina Dom at ni Dulce!"

tiimbagang na sambit ni Rhod habang nakakuyom ang mga palad.

Kung galit si Rhod dahil sa kakaibang inasal ni Leon, ganoon din si Leon sa kan'ya.

"Huh! Alam kong hinahanap mo si Domenique, Rhod! Pasensiyahan na lang tayo, pero hinding-hindi mo
na mahahanap ang babaeng iyon! Hindi ko hahayaan na masira ang negosyo ko dahil lang sa isang
babae!"

Nanlilisik ang mga mata ni Leon habang kinakausap ang kan'yang sarili.
Halos madurog ang puso ni Rhodri nang

makita niya ang cellphone ni Dom na nakabalot sa isang plastic bag. Hindi niya inaasahan na
magkakatotoo ang kan'yang masamang kutob.

Laking gulat naman ni Mang Hulyo nang

makita ang reaksiyon ni Rhodri. "Rhod--? Kilala mo ba ang babaeng iyon?"

Hindi na nakapagsalita si Rhodri, agad niyang

niyakap si Mang Hulyo. Ang mga luhang kanina pa niya pilit na pinipigilan ay unti-unti nang pumapatak.

Walang nagawa si Mang Hulyo, kung 'di ang

damayan muna si Rhod. Tinatapik niya ang balikat nito habang patuloy na humahagulgol sa kaniyang
balikat. Hindi siya makapaniwala na ang isang matatag at matapang na Rhodri Echeverria ay umiiyak
nang dahil lamang sa isang babae.

Mayamaya ay lumabas na ang doctor ni na

nag-opera kay Dom.

"Doc? Kumusta po ang pasyente namin?"

hikbing wika ni Rhod.

"Successful ang operasyon ng asawa mo.

Ligtas naming nakuha ang dalawang bala na

tumama sa likod at tiyan niya. Ngunit---"

malungkot na boses na wika ng doctor.

"Bakit po, Doc? Ano'ng nangyari?" nag-alalang

wika ni Rhodri.

Umiling ang doctor. "I'm sorry, Mr.-- Hindi

namin nailigtas ang anak ninyo. Tatlong buwan pa lang siyang buntis, kaya nahihirapan kaming e-save
ang baby."

Biglang nasuntok ni Rhodri ang dingding ng

ospital nang marinig niya ang sinabi ng doctor.

"Ahhh!!!" impit niyang daing habang

nakahawak sa kan'yang ulo.

"Puwede ba naming makita ang pasyente

namin, Doc?" wika ni Mang Hulyo.

Tumango ang doctor. "By the way, once na

magising ang pasyente, malaki ang chance na magkaroon siya ng temporary memory loss."

"What?!" biglang sambit ni Rhodri.

"Maraming dugo ang nakuha namin sa ulo

niya dahil sa malakas na pagkauntog ng kan'yang ulo sa isang matigas na bagay. Either nauntog siya sa
isang malaking bato or sinadyang pinukpok ang ulo niya ng isang matigas na bagay, pagpapatuloy ng
doctor.

Halos hindi makahinga si Rhodri dahil sa

masasakit at kalupitan na dinanas ni Dom sa

kamay ng mga taong gumawa nito sa kan'yang mag-ina.

"Hon--- please-- magpakatatag ka!" hagulgol

na sambit ni Rhodri habang mahigpit na

nakayakap kay Dom.

"You need to wake up, Hon, para malaman ko

kung sino ang gumawa nito sa inyong dalawa anak ko,"

Naguguluhan man si Mang Hulyo sa kan'yang

mga natuklasan, ngunit nagpapasalamat pa rin siya dahil siya ang nakakita kay Dom. Palihim niyang
pinunasan ang mga nangingilid niyang mga luha habang tinatapik ang balikat ni Rhodri.

"Magpakatatag ka rin, Rhod. Hindi pa huli ang

lahat. Magpasalamat na lang tayo dahil ligtas si Dom," hikbing wika ni Mang Hulyo.

Pinunasan ni Rhod ang kaniyang luha saka

humarap kay Mang Hulyo.

"Maraming salamat po sa inyo, Mang Hulyo.

Utang ko sa 'yo ang buhay ni Dom. Alam kung naguguluhan ka sa mga nangyayari."

Tumango si Hulyo. "Wala kang dapat

ipaliwanag sa akin, Rhod-- dahil alam ko kung

paano magmahal ang isang Rhodri Echeverria."

Umupo si Rhori sa tabi ni Dom saka

hinawakan ang kamay nito. "Salamat po, Mang Hulyo. Si Dom po ang tinutukoy ni Aling Corazon na anak
ni Dulce."

"Ano?! Siya ang apo ni Soledad at Pedring na naging kaibigan ni Dinah?"

Napakamot si Mang Hulyo sa kan'yang ulo." 'Di ba--- siya ang girlfriend ni Enzo? Paano kayo nagkaroon
ng relasyon? At saka paano mo siya nabuntis?" naguguluhang wika ni Mang Hulyo.

Umiling si Rhodri. "Wala silang relasyon ni

Enzo. Kaming dalawa ang may relasyon, Mang Hulyo. At saka--- wala ni isa sa kanila ang may alam
tungkol sa relasyon namin ni Dom."
"Eh-- si Enzo? Alam ba ni Enzo ang tungkol sa

inyo ni Dom?"

Umiling si Rhodri. "Hindi rin alam ni Enzo ang

tugkol sa amin ni Dom."

Kinuwento lahat ni Rhodri kay Mang Hulyo

ang tungkol sa totoong relasyon nina Dom at Enzo.

Sinabi rin niya kung paano sila nagkakilala ni

Domenique.

Tinapik ni Mang Hulyo ang balikat ni Rhodri."

Rhod-- hindi sa pinapangunahan kita, pero

kailangan itong malaman ni Enzo. Alam kong

maiintindihan kayo ni Enzo. Mas masasaktan si Enzo kung hindi niya malaman ang tungkol sa best friend
niya."

Muling nag-uunahan sa pagpatak ang mga

luha ni Rhodri nang marinig niya ang mga sermon ni Mang Hulyo. Buo na ang kan'yang desisyon, handa
na siyang ipagtapat ang lahat kay Enzo.
Subalit, lingid sa kaalaman ni Rhodri ay alam

na rin ni Enzo ang tungkol sa relasyon nila ni

Domenique.

Chapter 40, 👄

40: HINALA

TILA pinagsakluban ng langit at lupa si Rhodri nang iwan siyang mag-isa ni Mang Hulyo sa ospital. Nag-
uunahang bumagsak ang luha sa kan'yang mga mata habang tahimik na pinagmamasdan si Dom.

"Hon---- kung sino man ang gumawa nito sa'

yo, patawarin ako ng Diyos sa posibleng gagawin ko sa demonyong iyon! Ibabalik ko sa kan'ya ng doble
ang bawat sakit na pinaramdam niya sa iyo!"

Kahit lumuluha si Rhodri ay pansin pa rin ang poot at galit sa kan'yang mga mata habang

minamasahe ang mga daliri ni Dom.

Bumalik ang diwa ni Rhodri nang marinig

niyang tumunog ang kan'yang cellphone. Agad niyang pinunasan ang kaniyang mga luha gamit ang
kanyang kamay nang makita niyang si Tatay Pedring ang tumatawag sa kanya.

Huminga muna siya nang malalim bago

sinagot ang tawag ng matanda.

"Rhod, nahanap mo na ba si Dom?"

"Yes po, 'Tay Pedring!"

Pinilit ni Rhod na maging masigla ang

kan'yang boses upang hindi mag-alala si Tatay Pedring.

"Talaga, Rhod? Salamat naman kung gano'n!

Siya nga pala---dito na kayo dumiretso sa room namin ni Soledad, ha? Birthday kasi ngayon ni Dulce,
nagluto kami ng mga paborito nilang ulam ni Dom."

Muli na namang tumulo ang luha ni Rhodri

nang marinig ang sinabi ni Pedring. Ngunit

nananatili pa rin siyang kalmado habang sinasagot ang mga tanong ng matanda.

"Tay? 'Di ba day off niyo naman ngayon ni

Nanay Soledad? Puwede bang dalhin niyo na lang dito ang mga niluto ninyo?"

"Aba! Magandang ideya nga iyan, Rhod! Saan

ka ba ngayon? Kaya lang-- baka hindi makasama si Dom. Nabalitaan ko kanina sa mga crew dito na
magiging busy si Leon dahil darating ang mga bisita nila mamayang gabi."
Muling bumalik ang galit at poot sa dibdib ni

Rhodri nang marinig niyang muli ang pangalan ni Leon. Ngunit sa kabila nang kan'yang panginginig dahil
sa labis na galit ay nananatili pa rin siyang kalmado dahil ayaw niyang mag-alala si Tatay Pedring.

"No worry, 'Tay Pedring. Ipapasundo ko na

lang po kayo kay Mang Hulyo," maikling tugon ni Rhod, saka pinatay ang kan'yang cellphone.

Habang tahimik na nakaupo si Rhod sa tabi ni Dom ay bigla niyang naalala ang sinabi ni Mang Hulyo na
kailangan niyang ipaalam kay Enzo ang nangyari kay Dom. Hindi na siya nagdalawang-isip at agad na
kinontak ang anak.

"Hey, Son! How are you?"

Tila nabawasan ang lungkot sa mga mata ni

Rhod nang makitang bumalik na sa normal ang katawan ni Enzo. Maging ang buhok nito ay makapal na
rin "I'm good, Dad! Salamat po. And you? Wait--

bakit parang---namamaga yata ang mga mata mo, Dad?"

Ngumiti muna si Rhod bago nagsalita.

"Masaya ako, Son, dahil bumalik na sa dati

ang katawan mo. Kumusta na ang pakiramdam mo?"

"Yes, Dad, at salamat sa mga doctor ko rito.

Siya nga pala, Dad, uuwi na ako bukas. Huwag mong---"

"Hep, hep-- Wait! At sino'ng may sabi sa 'yo

na puwede ka nang umuwi, hmm?"

Napahalakhak si Enzo dahil sa naging

reaksiyon ni Rhod.

"At ano naman ang nakatatawa sa sinabi ko?"

"Wala. Masaya lang ako dahil nakausap ko

kayo. By the way, I'm serious, Dad! Uuwi na ako bukas at sana huwag mong ipaalam kay

Domenique. Gusto ko siyang sorpresahin. At wala po kayong dapat ipag-alala sa akin. Nakita mo ba ang
papel na ito? Ito ang magpapatunay na magaling na ako, Dad."

"Ibig mong sabihin---"

"Yes, Dad! Magaling na po ako!"

Ang mga luhang pilit na pinipigilan ni Rhodri

ay nag-uunahang bumagsak dahil sa sobrang

saya na narinig niya mula kay Enzo. Hindi niya napigilan ang sarili na maluha dahil hindi niya akalain na
sa kabila ng mga masasakit na nangyayari ay may magandang balita pa rin siyang maririnig.

"I'm glad to hear that, Son!"

"Salamat din sa 'yo, Dad."

Napaluha na rin si Enzo habang kinakausap si Rhodri.

"Dad? Puwede bang ako na lang ang magsabi

nito kay Dom? Gusto ko sana siyang sorpresahin."

Sa halip na magsalita ay tumango na lang si

Rhodri bilang pagsang-ayon sa sinabi ni Enzo.

Matapos nakipag-vedio call si Rhod kay Enzo

ay pinatay na rin niya ang kaniyang cellphone saka muling umupo sa tabi ni Dom. Mayamaya ay rinig na
niya ang mga katok mula sa labas ng pinto.

"Rhod? Anong ibig sabihin nito? Bakit dito

kami dinala ni Hulyo?" naguguluhang saad ni

Soledad.

Yumuko si Rhod saka nagsalita. "Nandito po

si Dom, 'Nay Soledad," hagulgol niyang sambit.

"Ano?!" sabay na bigkas nina Nanay Soledad

at Tatay Pedring. Bakas sa kanilang mga mukha ang labis na pag-alala nang marinig ang sinabi ni Rhodri.

"Diyos ko! Apo ko!" sigaw ni Soledad nang

makita ang sitwasyon ni Dom.

"Ano ba ang nangyayari, Rhod? Bakit nandito

ang apo ko? At saka--- bakit ganito ang katawan niya? At ang ulo niya bakit nakabalot?" nauutal na
sambit ni Soledad habang umiiyak.

"Nabaril po si Dom, 'Nay Soledad. At ang sabi

ng doktor --- posibleng magkaroon ng temporary memory loss si Dom dahil sa lakas ng impact ng isang
matigas na bagay na tumama sa kan'yang ulo."

"Ano?! Paano nangyari iyon, Rhod? At saka,

sino naman ang gumawa nito sa kaniya?"

nagtatakang wika ni Pedring.

"Sino ang nagdala sa kan'ya rito?" biglang

sabat ni Soledad habang minamasahe ang

magkabilang kamay ni Dom "Nang makita namin siya ni Corazon malapit sa kuwadra ng mga kabayo,
agad ko siyang tinakbo rito sa ospital," wika ni Hulyo.

"Teka! 'Di ba nasa kabilang Isla ang lugar na

iyon, Rhod? Paano napadpad si Dom doon?"

"Iyon po ang ipinagtataka ko, 'Tay Pedring. Isa lang ang ibig sabihin nito. Dahil ang Isla Natividad ang
pinakamalapit na Isla sa lupain ko, ibig sabihin nito ay sa Natividad pinahirapan si Dom at doon sa
bakanteng lupa ko tinapon ang katawan niya."

"Diyos ko po! Kung totoo man ang sinabi mo,

Rhod - sino namang halang ang kaluluwa ang

gumawa nito sa apo ko?" hikbing wika ni Soledad, "Leon!" biglang sambit ni Pedring.

"Anong ibig mong sabihin, Pedring?"

"Hindi kaya ito ang dahilan kung bakit kakaiba na ang mga ikinikilos ni Leon simula pa kahapon,
Soledad?"

"Huwag naman sana, Pedring!" hikbing wika ni Soledad.

"Iyan din ang nasa isip ko simula pa kahapon,

Tay Pedring. Maaaring may nakita na namang ebidensiya si Dom laban kay Leon at maaaring natuklasan
iyon ni Leon."

"Kung totoo man ang mga hinala ninyo-- isa

lang ang ibig sabihin nito. Mas magiging delikado ang buhay ni Dom kapag malaman ni Leon na buhay pa
ang apo natin, Pedring!" Nanginginig sa takot ang boses ni Soledad habang nagsasalita.

"Huwag kang mag-alala, 'Nay Soledad. Sa

oras na magising si Dom, hindi na siya babalik sa resort na iyon. Hindi ko na hahayaang may mangyari
pang masama sa apo ninyo."

"Maraming salamat sa 'yo, Rhod. Napakalaki

na nang naitulong mo sa amin. Alam kong malaki na ang naging abala ng pamilya ko sa inyo ni Enzo,
hindi ko na alam kung paano ko ito masusuklian," hikbing wika ni Pedring.

"Hindi po ako humihingi ng kapalit, 'Tay

Pedring. Ginagampanan ko lang ang

responsibelidad ni Enzo kay Dom. At masaya po ako habang ginagawa ko ito" nakayukong wika ni Rhod.

Lumapit si Pedring kay Rhodri. "Rhod? Alam

kong ito na ang tamang panahon para malaman mo ang totoo. Alam kong hindi dapat ako ang magsabi
nito sa 'yo, at sana--- sana mapatawad mo kami --"

"Ano po ang sinasabi n'yo, 'Tay Pedring?"

"Hindi totoong may relasyon sina Dom at

Enzo. Mag-best friend lang silang dalawa,"

mahinang boses na saad ni Pedring.

Hindi na nagsalita si Rhodri, hinayaan na lang

muna niyang magsalita si Pedring. Hindi na rin niya sinabi sa dalawang matanda na matagal na niyang
alam ang tungkol sa totoong relasyon nina Dom at Enzo, dahil ayaw niyang isipin nang dalawa na may
espesyal na relasyon sila ni Domenique.

"Kung nandito rin si Enzo, alam kong ito rin

ang gagawin niya, Tay Pedring. Alam kong hindi rin niya hahayaan na may masamang mangyari sa
kaibigan niya. At alam kong ganoon din sa inyo.

Napamahal na kayo kay Enzo at pamilya na rin ang turing niya sa inyo," hindi napigilan ni Rhod ang
umiyak habang kinakausap sina Pedring at Soledad.

"Maraming salamat, Rhod," wika ni Pedring

habang tinatapik ang balikat ni Rhodri.

"Ako pa nga ang dapat magpasalamat sa inyo, lalo na kay Dom. Dahil sa pamilya ninyo bumalik ang
masayang relasyon naming mag-ama.

Pinunan ni Dom ang malungkot naming samahan ni Enzo. At saka bumalik ang loob ng anak ko sa akin
dahil sa pamilya ninyo, Nay at Tay," patuloy na saad ni Rhod.

Kahit papaano ay nabawasan ang bigat sa

dibdib nina Pedring at Soledad nang ipagtapat nila kay Rhodri ang tunay na relasyon nina Dom at Enzo.
Maliban lamang sa pinakatinatagong sikreto ni Enzo, iyon ay ang pagiging pusong babae nito.
Hihintayin na lang nila na si Enzo na mismo ang magsabi nang totoo kay Rhodri dahil ayaw nilang
pangunahan ang desisyon ni Enzo. Subalit ang hindi alam nina Pedring at Soledad ay nasa America si
Enzo at nagpapagamot, dahil ang alam lang nila ay nag-o-OJT lang si Enzo sa America.

"May ipapakiusap sana ako sa inyo, Tay at Nay Soledad, kung maaari ay umalis na rin kayo sa resort.
Hindi niyo na kailangang magtrabaho sa kumpanya ni Leon, baka gawin rin niya sa inyo ang ginawa niya
kay Dom."

"Maraming salamat sa pag-alala mo, Rhod.

Pero kung sakaling si Leon nga ang gumawa nito sa apo namin, hinding-hindi ko palalagpasin ang
kahayupang ginawa niya!" galit na sambit ni Pedring.

"Anong ibig mong sabihin, Pedring, ha?!

Papatayin mo si Leon, ganoon?!" singhal ni

Soledad sa kanyang asawa.

"Kung iyon ang nararapat, Soledad, gagawin

ko!" bulyaw ni Pedring.

"Huh! At bakit? May ebidensiya ba tayo?

Paano kung mapatay mo ang hayop na iyon? Eh sino ang kawawa? 'Di ba ikaw? Makukulong ka na nga,
masusunog pa ang kaluluwa mo sa impeyerno!" hagulgol na sambit ni Soledad.

Agad niyakap ni Rhod si Soledad saka

humarap kay Pedring. "Tama ang sinabi ni Nay Soledad, Tay. Wala pa tayong sapat na ebidensya laban
kay Leon, kaya hindi natin p'wedeng madaliin ang ating mga desisyon. Ako na ang bahalang maghanap
ng ebidensiya," malumanay na saad ni Rhod. "Huwag kayong mag-alala, tutulong ako sa

paghahanap ng ebidensiya. Kabisado ko na ang bawat sulok ng Isla Echeverria, lalo na ang Isla Natividad.
Maliit lang ang Natividad kumpara sa Echeverria, Pedring, kaya madali lang hanapin ang mga taong
nagtapon ng katawan ni Dom sa bakanteng lupain ni Rhodri," makabuluhang wika ni Mang Hulyo

Sumang-ayon si Pedring sa lahat nang sinabi

nina Rhodri at Hulyo, maliban lang sa pag-alis nila sa resort ni Leon.

"Hayaan mo muna kaming tumira sa resort ni

Leon, Rhod. Baka magtaka siya kapag umalis kami sa kumpanya niya."

Tumango naman si Rhodri. "Ipangako mo lang sa akin, Tay Pedring, lahat ng mga matutuklasan mo at
lahat ng mga plano mo laban kay Leon ay dapat mong ipaalam sa akin." |

Kahit papaano ay naging panatag si Rhodri

dahil sumang-ayon si Pedring sa kaniyang mga plano. Sa ngayon, ang pinoproblema na lang niya ay kung
paano niya haharapin si Enzo, iniisip niya kung paano niya ipagtapat dito ang tungkol sa relasyon nila ni
Domenique.

Chapter 41👄

GABI na nang makabalik sina Tatay Pedring at Nanay Soledad sa resort, kaya naman pagkababa nila sa
sasakyan ni Mang Hulyo ay dumiretso agad sila sa reception area para kunin ang susi ng kanilang
kuwarto.
Habang binabagtas nila ang pasilyo patungo

sa kanilang suite ay hindi pa rin maiwasan ni

Soledad na mag-alala kay Dom.

"Ano'ng gagawin natin, Pedring? Sigurado

akong magtataka si Leon 'pag nalaman niyang wala si Dom dito," hikbing wika ni Soledad.

"Paano magugulat ang hayop na iyon,

Soledad? Tandaan mo, siya ang may pakana nang lahat ng nangyari sa apo natin!"

"Hindi iyon ang punto ko, Pedring! Paano kung iisipin niya na wala tayong pakialam sa pagkawala ni
Dom, ha? Eh 'di, mas lalong magtaka ang demonyong iyon. Tiyak na iisipin niya na tinatago lang natin
ang apo natin!"

Hindi na nakasagot si Pedring sa tanong ng

kan'yang asawa nang makita niya si Leon sa hindi kalayuan mula sa kanilang kinaroroonan.

"Oh, Mang Pedring, Aling Soledad-- bakit kayo

nandito sa labas? Gabi na, ah. Hindi pa ba kayo inaantok? At saka---" putol na sambit ni Leon at
kunwaring lumilingon sa paligid na parang may hinahanap

"Wait-- nakita n'yo ba si Dom? Kahapon ko pa

siya hindi napapansin, ah," pagkukunwari niya.

"Iyon ang dahilan kaya kami nandito sa labas ni Soledad, Leon," sarkastikong tugon ni Pedring habang
matulin na nakatitig sa mga mata ni Leon.

"A--ano---anong ibig mong sabihin, Mang

Pedring?" nagtatakang wika ni Leon na tila hindi alam ang nangyayari.

"Nawawala si Dom, Leon. Sa katunayan

niyan --- kahapon pa namin siya hinahanap ni

Soledad," diretsong wika ni Pedring.

"What?! Bakit hindi n'yo sinabi sa akin?"

"'Di ba, sabi mo kahapon, nagpaalam si Dom

sa 'yo? Hindi ba niya sinabi sa iyo kung saan siya pupunta, Leon?" Bakas sa boses ni Soledad ang
pagpipigil nang galit habang nagtatanong kay Leon.

"Wala naman siyang sinabi sa akin na lalabas

siya ng resort,"

Tumango si Pedring. "Kung hindi namin

mahanap si Dom bukas, kailangan kong e-report sa mga pulis ang pagkawala ng anak ko," wika ni
Pedring saka nagpatuloy sa paglalakad patungo sa kanilang suite.

"Huwag!" Biglang sambit ni Leon dahilan para

mapahinto si Pedring sa paglalakad.

Lumingon si Pedring kay Leon. "At bakit hindi,

Leon?"

"Ah--eh-- ang ibig kong sabihin, ako na ang

bahalang maghanap kay Dom. Ako na rin ang

bahalang mag-report sa mga pulis," nauutal na wika ni Leon

Agad kinausap ni Soledad si Pedring nang

makapasok na sila sa kanilang suite.

"Bakit mo sinabi kay Leon na nawawala ang

apo natin, Pedring? Paano kung ipapahanap niya si Dom, ha? Mas lalo mo lang pinapahamak ang apo
natin dahil sa ginagawa mo, eh!"

"At naniwala ka naman sa sinasabi ng

demonyong iyon? Bakit? Sa tingin mo ba

hahanapin niya si Dom? Siyempre--hindi! Hindi niya sasayangin ang oras niya sa paghahanap kay Dom,
dahil ang alam niya ay patay na ang apo natin, Soledad!" galit na wika ni Pedring.

ISANG linggo na ang lumipas mula nang

na-ospital si Domenique, ngunit wala pa ring nahahanap na ebidens'ya sina Rhodri at Pedring laban kay
Leon

Kung maingat na sinusubaybayan ni Pedring si Leon, ganoon din si Leon sa kanila. Hanggang sa isang
araw; habang pinagsisilbihan ni Pedring ang kanilang mga customer sa resort ay tahimik pala siyang
pinagmamasdan ni Leon "Bakit parang wala lang sa kanila ang pagkawala ni Domenique?" nagtatakang
wika ni Leon

Habang patuloy niyang pinagmamasdan sina

Pedring at Soledad, isang lalaki ang nakaagaw ng kan'yang atens'yon habang ito ay palihim na lumapit
kay Pedring.

"Alam kong may tinatago kayo sa akin

Pedring!" galit na sambit niya sa kan'yang sarili.

Mula nang ma-ospital si Dom, si Mang Hulyo

naman ay palihim na pumupunta sa resort upang sunduin sina Pedring at Soledad para ihatid sa ospital.
Kaya sa pagkakataong ito, sa hindi inaasahang pangyayari, nakita ni Leon si Mang Hulyo habang
papalapit ito kay Pedring.

"Oh, Hulyo -- nandito ka na pala, wala bang

nakakita sa 'yo?" bulong ni Pedring kay Mang

Hulyo habang nililigpit ang natitirang pagkain ng kanilang mga customer.

"Nako, Pedring! Huwag kang mag-alala, hindi

naman nila alam na kayo ang pinunta ko rito, eh. At saka, open naman ang entrance ng resort kaya
malamang--- iisipin ng mga crew dito na customer din ako," nakangiting tugon ni Hulyo.
"Pero dapat pa rin tayong mag-ingat, Hulyo.

Tandaan mo, may sa-demonyo ang Leon na 'yon!"

Tumango si Hulyo. "Sa parking area ko na

lang kayo hihintayin, Pedring," bulong ni Hulyo saka nagmamadaling bumalik sa kaniyang sasakyan.

Nang mapansin ni Leon na wala na si Hulyo sa tabi ni Pedring ay agad niyang tinawagan ang kaniyang
tauhan na si Vlademir.

"Namumukhaan mo ba ang lalaking iyon,

Vlademir?"

"Hindi Boss, eh. Ngayon ko lang nakita ang

taong 'yon,"

"Umalis na ba siya?"

"Hindi pa, Boss. Nandito pa rin ang sasakyan

niya. Sa tingin ko ay may hinihintay siya,"

"Bantayan mo ang bawat galaw niya! Sundan

mo siya kahit saan siya magpunta, maliwanag?!"

"Copy, Boss!"

Biglang nanlilisik sa galit ang mga mata ni

Leon matapos makipag-usap sa kan'yang tauhan.

"Sa oras na malaman ko na may tinatago kayo sa akin, Pedring-- isusunod ko kayo sa anak ninyo!

Ililibing ko kayo ng buhay!"

Matapos maghintay nang kalahating oras ni

Mang Hulyo kina Tatay Pedring at Nanay Soledad ay dumating na rin ang mga ito.

Gayunpaman, lingid sa kanilang kaalaman ay

may mga mata na nagmamasid sa bawat kilos nila.

"Tama nga ang hinala mo, Boss. Sina Pedring

at Soledad nga ang hinihintay ng lalaking iyon."

"Sundan mo sila, Vlademir! Huwag mong

hayaan na mawala sila sa paningin mo!"

Pagdating nila sa ospital, agad na tinawagan

ni Vladimir si Leon
"Ano?! Ano naman ang ginagawa ng mga iyan sa ospital?"

"Wala pa akong ideya, Boss. Nandito pa ako

sa labas ng ospital."

"Nag-iisip ka ba, Vlademir? Sundan mo sila sa

loob!"

"Yes, Boss!"

Nagmamadali namang pumasok si Vlademir

sa ospital at saka maingat na sinundan sina

Pedring.

Nang makita niyang pumasok sina Pedring sa isang private ward, agad siyang nag-isip ng paraan kung
paano makalapit sa ward kahit sa labas man lang ng pinto nang walang ibang nurse na makakapansin sa
kan'ya.

Subalit bigo pa rin si Vlademir na makalapit sa pinto dahil sa paglabas-pasok ng mga nurse sa ward ni
Dom. Nagulat na lang siya nang makita niyang pumasok sa loob ng room si Rhodri.

"Teka! Sino kaya ang pasyente nila? Bakit pati

ang Rhodri na iyon ay nandito rin sa ospital?"

nagtatakang wika ni Vlademir.

Habang patuloy sa pagmamasid si Vlademir,

abala naman sina Pedring at Rhod sa kanilang mga plano.

"Isang linggo na ang nakalipas, Rhod, pero

wala pa rin tayong matibay na ebidensiya laban sa hayop na 'yan," wika ni Pedring sa malungkot na
boses.

"Huwag kang mag-alala, 'Tay, wala man

tayong makuha na ebidensiya kay Leon, pero hawak ko pa rin ang alas natin!"

"Ano'ng ibig mong sabihin, Rhod?"

nagtatakang wika ni Soledad.

"Alam kong may kinalaman din si Linah sa

nangyari kay Dom, 'Nay,"

"Ano?!" sabay na bigkas nina Pedring at

Soledad. Biglang napaupo si Soledad sa paanan ni Dom nang marinig ang sinabi ni Rhodri.

"Ano ang plano mo, Rhod?"

"Sasabayan ko muna ang mga laro ni Linah,

alam kong pera lang ang makakapagpasaya sa babaeng iyon. At kapag nakuha ko na ang
kailangan ko sa kan'ya, ako na mismo ang

magdadala sa kan'ya sa kulungan."

"Pero paano, Rhod?"

Ngumiti muna si Rhodri bago nagsalita."

Nilagyan ko ng mga camera ang bawat sulok ng kan'yang opisina. Kahit wala ako sa kumpanya ko ay
makikita ko pa rin ang bawat galaw niya."

Naputol ang kanilang pag-uusap nang

pumasok ang doktor ni Dom.

"Good morning, doc!" nakangiting wika ni

Rhodri.

Simula nang na-ospital si Dom, ngayon lang

nakausap nina Pedring at Soledad ang doktor ng kanilang apo, kaya ipinakilala na rin sila ni Rhodri.

"By the way, Doc, sila po ang mga magulang

ng pasyente."

"Magandang umaga po, Doc," sabay na bigkas nina Pedring at Soledad.

Tumango ang doctor saka ngumiti. "Maybe

Mr. Echeverria, has already told you about your daughter's condition, right?"

"Opo, Doc. Pero-- 'yong tungkol po sa

pagkakaroon ng temporary memory loss ng anak namin, matagal pa ba bago bumalik ang alaala niya?"
hikbing wika ni Soledad.

"Supposedly, it takes up to five to ten months

bago bumalik ang alaala ng isang pasyente na nakakaranas ng temporary memory loss. Pero wala
kayong dapat ipag-alala, alam kong gagaling agad ang anak ninyo."

"Sana nga po, Doc," wika ni Soledad.

"Ang payo ko lang sa inyo ay kailangan ninyo

siyang bantayan ng mabuti kung sakaling

magising na siya para hindi siya ma-stress sa

pagkawala ng baby niya."

Biglang naubo si Rhod nang marinig ang

sinabi ng doctor, hindi niya inaasahan na

babanggitin muli ng doktor ang tungkol sa

pagbubuntis ni Domenique.

"Ano po?!" gulat na sambit nina Pedring at

Soledad.

Bigla namang natigilinan ang doctor sa naging reaksiyon ng dalawang matanda.

"Bakit po? Hindi ba nabanggit sa inyo ni

Rhodri ang tungkol sa pagkawala ng magiging apo ninyo?"

Biglang napalingon sina Soledad at Pedring

kay Rhodri.

"Well, kailangan ko nang umalis dahil may

appointment pa ako. Babalik ako mamaya around six in the evening, okay?" wika ng doctor saka
lumabas ng room.

Paglabas ng doktor ay agad na kinausap ni

Soledad si Rhodri. "Rhod--- ? Paano nangyari ito?

Paanong nagkaroon nang anak ang apo ko?"

nanginginig sa takot ang buong katawan ni

Soledad.

Maging si Pedring ay hindi makapagsalita

dahil sa narinig mula sa doktor ni Dom. Dahil ang nasa isip nila ay si Leon ang ama ng bata na nasa
sinapupunan ni Dom.

"Rhod-- sabihin mo sa amin--- may ideya ka

ba kung sino ang nakabuntis kay Dom?" hagulhol na wika ni Soledad.

“Ako!" Biglang napalingon sina Soledad at

Pedring nang marinig nila ang isang pamilyar na boses mula sa labas ng pinto. Maging si Rhodri ay
nagulat din sa kaniyang nakita.

"Enzo?" bulalas ni Pedring.

Biglang nabitawan ni Enzo ang kan'yang

maleta nang makita ang kan'yang matalik na

kaibigan na nakahiga sa kama.

“Dom-- ano ba ang nagyayari?" hagulgol na

sambit ni Enzo habang mahigpit na nakayakap kay Dom.

"En-- Enzo--? Pwede mo bang ipaliwanag sa

amin ang sinabi mo kanina, anak?" naguguluhang wika ni Soledad. Bago magsalita si Enzo ay niyakap
muna niya

nang mahigpit ang dalawang matanda. "I miss you so much, 'Nay at 'Tay," saka isa-isang hinalikan ang
noo ng mga ito.

"Tatay, 'Nay? I'm sorry kung ngayon ko lang ito nasabi. After ng OJT ko, nagkita kami ni Dom.

Naaalala n'yo ba noong umalis siya sa mans'yon, bago siya lumipat sa kumpanya ng Lee's Resort?

Magkasama kami noon, dahil sa kalasingan namin, hindi na namin namalayan na may nangyari na pala
sa amin," pagsisinungaling ni Enzo habang umiiyak.

"Diyos ko! Paano nangyari iyon, 'di ba? 'Di

ba--- hindi ka tunay na lala--" putol na sambit ni Soledad.

Hindi na natuloy ang sasabihin ni Soledad

dahil agad siyang pinigilan ni Pedring.

"Hindi mo kailangang humingi ng tawad, Enzo.

Naging parte ka na rin ng aming pamilya at kahit anong mangyari ay anak pa rin ang turing ko sa' yo.
Lalaki ka at babae si Dom kaya naiintindihan kita." Mas nanaisin pa ni Pedring na si Enzo ang nakabuntis
kay Dom, kaysa kay Leon.

Biglang napahagulgol si Enzo nang marinig

ang sinabi ni Pedring, kaya muli niya itong niyakap.

"Salamat po, 'Tay"

"I'm sorry, 'Tay, pero kailangan kong gawin ito

alang-alang kay Dad at Dom. Don't worry, balang araw malalaman mo rin ang totoo at ako mismo ang
magsasabi sa inyo. Alam kong hindi pa ito ang tamang oras para sa katotohanang iyon. Hindi ko
hahayaang maghiwalay sina Dad at ang best friend

ko. Lalo na ngayon-- mas kailangan ni Dom si

Dad." wika ni Enzo sa kaniyang sarili habang

nakatitig kay Rhodri.

Alam ni Enzo kung gaano kamahal nina Rhodri at Dom ang isa't isa, kaya hindi niya hahayaang
maghiwalay ang dalawa dahil lang sa mga taong walang ibang alam kung 'di ang sumira sa buhay ng
ibang tao.

"Utang ko sa iyo ang pangalawang buhay ko, Dad, kaya hayaan mo akong tulungan ka kahit sa ,ganitong
paraan. Tutulungan kong mabigyan ng hustisya ang nangyari sa kaibigan ko, lalo na sa pagkawala ng
kapatid ko!" mga salitang binitawan ni Enzo habang nakayakap pa rin sa dalawang matanda.

Chapter 42👄

MATAPOS makausap ni Enzo sina Soledad at

Pedring ay nilapitan niya si Rhodri. "Dad? P'wede ba kitang makausap?" wika ni Enzo.

Tumango si Rhodri. "Tay Pedring, doon lang

muna kami sandali sa labas," ani Rhodri na may halong pag-aalala.

Dumiretso sila sa terrace ng ospital malapit sa room ni Dom. Halos hindi makatingin ng diretso si Rhodri
kay Enzo, kaya sa halip na magsalita ay itinuon niya ang kaniyang atens'yon sa labas na ospital.

"Don't worry, Dad. Walang makakaalam ng

sikreto ninyo ni Dom," biglang saad ni Enzo

habang nakangiting nakatingin kay Rhodri.

Biglang napatingin si Rhod sa anak nang

marinig ang sinabi nito. "W--wh--at do you mean,

S--son?" nauutal na wika ni Rhodri.

Muling ngumiti si Enzo saka lumapit sa tabi ni Rhodri. "Matagal ko nang alam ang tungkol sa inyo ni
Dom, Dad. At wala kang dapat ipag-alala dahil masaya ako sa relasyon niyo. I'm proud of you, Dad."

"You mean--- hindi ka galit sa akin?"

"Ba't naman ako magagalit sa inyo?"

nakangiting wika ni Enzo.

"Iniisip ko kasi-- 'pag malaman mo ang

tungkol sa amin ni Dom ay magagalit ka sa akin."

"Dad, walang dahilan para magalit ako sa 'yo.

At saka-- best friend ko si Domenique,"

natatawang tugon ni Enzo.

"You mean, ayos lang sa 'yo na magkakaroon

ako ng bagong babae sa buhay ko?"

Tinapik ni Enzo ang balikat ni Rhodri saka

nagsalita. "Matagal nang wala si Mom, Dad. At alam ko---- si Mom ang unang naging masaya dahil sa
naging desisyon mo."

"Thank you, Son--" Bakas sa boses ni Rhodri

ang kasiyahan dahil sa mga sinabi ni Enzo.

Habang patuloy sa pag-uusap sina Rhori at

Enzo, hindi nila alam na may mga tainga pa lang tahimik na nakikinig sa kanila.

"Sino kayang Domenique ang tinutukoy nila?

At saka may anak pala si Rhodri?" wika ni Vlademir sa kan'yang sarili.

Nang mapansin ni Vlademir na babalik na si

Rhod at Enzo sa kuwarto ni Dom ay nagmamadali itong umupo at nagkunwaring tinali ang sintas ng
kan'yang sapatos. Mayamaya ay nagmamadali itong lumabas ng ospital at agad na sumakay sa kan'yang
sasakyan.

Agad niyang kinuha ang kan'yang cellphone at saka tinawagan si Leon.

"What?! Buhay si Dom?!"

"Hindi ko alam Boss kung ang tinutukoy nilang Domenique ay yung babaeng pinatapon ko sa mga
tauhan ko. Hindi ko naman nakita ang mukha niya."

"Pero sigurado ka bang narinig mong

binanggit nila ang pangalang Domenique?"

"Opo, Boss! Narinig kong binanggit ng anak ni

Rhodri."

"Ano?! Bumalik na sa bansa ang anak niya?

E-text mo sa akin ang room number ni Dom,

Vlademir! Kailangan nating bantayan ang babaeng iyon. Dahil kapag nagising yun, sigurado akong
mabubulok tayo sa kulungan!"

Halos ihagis ni Leon ang kan'yang cellphone

dahil sa sobrang galit na naramdaman niya nang marinig ang mga sinabi ng kan'yang tauhan.

"Ahhh!!" biglang sigaw niya habang nan'lilisik

ang kan'yang mga mata.

Nang maisip niya si Linah ay agad niya itong

tinawagan.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na bumalik na

sa bansa ang anak ni Rhodri, Dinah?!"

"Wait! Puwede bang pakihinaan ang boses

mo, Leon? Sumasakit ang tainga ko sa 'yo!"

"Wala akong pakialam! Alam mo bang nasa

ospital si Dom? Hah?!"

"What?! Bu--- buhay pa ang babaeng iyon?"

"Oo! At nasa ospital siya ngayon!"

"Paano iyan, Leon? Ayaw kong makulong."

"Huh! Bakit? Sa tingin mo ba papayag ako na

makulong? Ha?!"

"Anong gagawin mo?"

"Ano pa ba? Eh 'di papatayin ulit ang babaeng

iyon!"

"Don't worry, Leon. Ako na ang bahala sa anak ni Rhodri. Basta ipangako mo lang na hindi mo bubuhayin
ang Domenique na iyon."

"Baka nakakalimutan mo, Dinah. Wala pa

akong mga plano na nabubulilyaso!"

Labis naman ang pagkatuwa ni Linah nang

marinig ang mga binabalak ni Leon.

"Gan'yan nga, Leon! Patayin mo ang sarili

mong anak, total diyan ka naman magaling!"

Napahalakhak na lang si Linah dahil sa tuwa.

ALAS kuwatro na ng hapon nang makarating

si Leon sa ospital kung saan naka-confine si Dom.

Para makasigurado na si Dom nga ang tinutukoy ni Vlademir, palihim siyang pumunta sa nurse room.
Nang makitang walang tao ay agad siyang kumuha ng isang pares ng uniporme ng nurse.

Para magmukhang nurse si Leon, palihim

niyang kinuha ang nursing trolley na nakalatag sa gilid ng emergency room at saka nagmamadaling
pumunta sa kuwartong binigay ni Vlademir sa kan'ya.

Pagbukas ni Leon ng kuwarto ay sakto

namang walang ibang tao sa loob. Nanlilisik na naman ang mga mata niya sa galit nang makita ang
mukha ni Dom.

Inilapit ni Leon ang mukha niya sa mukha ni

Dom saka ito kinausap. "Alam mo, Domenique,

kung ako sayo --- mas gugustuhin ko pang

matulog habang buhay, kaysa gumising!" galit na sambit niya habang unti-unting sinasakal si Dom.

Mayamaya ay kinuha niya ang isang unan na

nasa paanan ni Dom. "Alam mo ba kung ano ang nararapat sa 'yo? Ha?! Dapat sa 'yo ay mawala na sa
mundong 'to! Kung inaalala mo ang mga magulang mo, huwag kang mag-alala, ako na ang bahala sa
kanila," wika ni Leon habang minamasahe ang mukha ni Dom.

"Pero kung magmamatigas ka at pipiliin mo pa rin ang mabuhay, well --- isa lang ang masasabi ko, Dom,
babalik ako at ililibing kitang buhay kasama ng mga magulang mo!"

Pero bago pa man tuluyang tinakpan ni Leon

ng unan ang mukha ni Dom, may narinig siyang mga yabag na papalapit sa pintuan ng k'warto ni Dom.
Sa pag-aalalang baka may makakita sa kan'ya, agad siyang tumayo at nagmamadaling nagtago sa loob ng
washroom.

Hindi alam ni Leon na tuwing alas-sais ng

hapon ay pumupunta ang mga nurse kay Dom para sa kan'yang mga gamot. Pagpasok ng nurse, laking
gulat niya nang makitang nanginginig ang buong katawan ni Dom habang wala pa ring malay.

Kaya agad siyang lumabas ng k'warto para

ipaalam sa doktor ang nangyayari sa kanilang pasyente.

Nang marinig ni Leon ang muling pagbukas ng pinto ay agad itong lumabas ng washroom at
nagmamadaling lumabas ng kuwarto ni Dom.

Mayamaya ay dumating na ang doktor kasama sina Rhodri at Tatay Pedring.

Mahigit kalahating oras ang lumipas bago

humupa ang panginginig ng buong katawan ni Dom at dahil sa sobrang pangamba ni Soledad ay agad
siyang nagtanong sa doktor.

"Doc --- Ba--bakit po nagkakagan'yan ang

anak ko?" nauutal niyang sabi habang umiiyak.

"Kadalasan, kapag naghi-hysterical attack ang pasyenteng na-comatose isa lang ang ibig sabihin nito,
pilit nilang ginagalaw ang kanilang katawan para magising."

"Ibig sabihin--- gustong magising ng anak ko,

hagulgol na wika ni Soledad.

"In fact, gising talaga ang isip nila. Kahit

nakapikit ang mga mata at hindi gumagalaw ang katawan nila, naririnig pa rin nila ang boses ng mga
taong nakikipag-usap sa kanila. Kaya malaking tulong ang pakikipag-usap sa mga comatose patient,
napakalaking improvement iyon para sa kanila."

Habang patuloy silang kinakausap ng doktor,

lingid sa kanilang kaalaman, mula sa labas ng pinto ay lihim na nakikinig si Leon sa kanila.
"Damn it, Domenique! Hindi na kita hahayaang magising pa! Hindi ako papayag!" galit niyang sambit sa
sarili.

"Dad! Gumagalaw ang mga kamay ni Dom!"

Biglang nabaling ang atens'yon ng lahat kay Dom nang marinig nila ang pagsigaw ni Enzo.

Mabilis na lumapit si Rhod sa gilid ni Dom at

minasahe ang mga kamay ng dalaga. Ilang sandali pa ay iminulat ni Dom ang kan'yang mga mata.

Kasabay nang pagmulat ng kan'yang mga mata ay ang pagpatak ng mga butil ng kan'yang luha.

Bago pa man makapagsalita si Dom ay inilibot niya muna ang kan'yang mga mata sa loob ng kanyang
silid, hanggang sa nakita niya si Leon na nakatayo mula sa labas ng pinto. Nanlilisik naman ang mga mata
ni Leon sa galit habang tahimik na pinagmamasdan si Dom.

Abala ang lahat dahil sa biglaang paggising ni Dom, kaya hindi nila namalayan na nasa labas na ng pinto
si Leon at tahimik na nagmamasid sa kanila.

"Dom--- Alam mo bang miss na kita, hmm?"

hikbing wika ni Enzo habang pinupunsan ang mga luha ni Dom.

"Anak-- salamat sa Diyos at gising ka na,"

umiiyak na wika ni Soledad habang yakap-yakap ang apo.

Palihim namang pinupunasan ni Rhod ang

kaniyang mga luha habang tahimik na nakatitig sa mga mata ni Dom. Gusto niyang yakapin at halikan sa
labi ang kasintahan, ngunit wala siyang magawa kundi ang titigan muna ito, dahil ayaw niyang malaman
nina Soledad at Pedring ang kanilang tinatagong relasyon.

"I love you, Honey," sa isip ni Rhod habang

patuloy na minamasahe ang kamay ni Dom.

"Si-- sino kayo? At saka--- ba-- bakit ako

nandito?" biglang sambit ni Dom na tila

naguguluhan.

Biglang natigilan ang lahat nang marinig ang

sinabi ni Dom.

"Dom-- anak? Naaalala mo ba ako? Si Nanay'

to, hmm?" Pilit na ngumiti si Soledad habang

hinahaplos ang mukha ng apo.

"Hindi kita kilala! Hindi ko kayo kilala! Umalis

kayo rito, hindi ko kayo kilala!" sigaw ni Dom

habang tinatakpan ng mga kamay niya ang

magkabilang tainga.

"Dom naman, eh, huwag ka namang gan'yan,"

daing ni Enzo. Yayakapin na sana niya si Dom

ngunit bigla siyang tinulak nito.

"Ang sabi ko, umalis kayo rito! Hindi ko kayo

kilala!" hagulgol na sambit ni Dom.

"Excuse me-- pasensiya na, pero kailangan

niyo munang lumabas! Rhod? Ilabas mo muna sila!

"malakas na sigaw ng doctor.

Nang marinig ni Leon ang sinabi ng doktor ay

nagmamadali siyang lumabas ng ospital at

nagtungo sa kan'yang sasakyan. Abot-langit ang kan'yang ngiti dahil sa kaniyang nasaksihan, hindi niya
akalain na hindi nakilala ni Dom ang sarili nitong pamilya.

"Ibig sabihin--- hindi rin niya natatandaan ang

tungkol sa nangyari sa kan'ya! Kung sinusuwerte nga naman, oh!" halakhak na sambit ni Leon.

Kung gaano kasaya si Leon ay ganoon din ang lungkot na nararamdaman ni Rhodri. Lalo na nang marinig
niya ang sinabi ni Dom sa doktor.

"Doc-- ano po ang nangyari sa akin? At sino

ang mga taong 'yon? Bakit wala akong maalala?"

hikbing wika ni Dom.

Bukod sa doktor at dalawang nurse, tanging si Rhodri na lang ang naiwan sa loob ng kuwarto ni Dom,
kaya naririnig niya ang bawat salitang binibigkas ng dalaga.

"It's okay, Dom. Hindi mo kailangan pilitin ang

iyong isip, kaya magpahinga ka muna. Don't worry, pansamantala lang ito. Five to six months, babalik
din ang alala mo, okay?" mahinahong wika ng docktor.

"Doc? Puwede ko ba siyang makausap?" wika

ni Rhodri. Tumango naman ang doctor.

Umupo si Rhod sa tabi ni Dom saka hinalikan

ang noo nito. "I'm sorry, Hon kung hindi kita

naprotektahan," hikbing wika niya, ngunit ramdam ni Rhod na hindi siya pinapansin ni Dom.

"Leon---?" biglang nanlaki ang mga mata ni

Rhod nang marinig ang sinabi ni Dom.

"Doc? Nasaan si Leon? Gusto ko siyang

makita," daing ni Dom.

Agad lumapit ang doktor kay Dom. "Alam mo

ba kung sino si Leon sa buhay mo?"

Tumango si Dom. "Siya po ang pamilya ko.

Siya ang gusto kong makita, doc--" hagulgol na sambit niya.

Napahawak si Rhodri sa kan'yang dibdib nang marinig ang sinabi ng nobya. Parang nadurog ang puso
niya dahil sa sinabi ng babaeng mahal niya.

"Doc? Paano kung hindi namin sinunod ang

sinasabi ng aming pasyente, makakaapekto ba ito sa kan'yang kalusugan?" nauutal na wika ni Rhodri.

"Naiintidihan kita, Rhod. Pero mapapadali ang

paggaling ng pasyente kung susundin ninyo ang mga gusto niya."

Nagsimulang bumagsak ang mga luhang pilit

na pinipigilan ni Rhodri habang nakikinig sa mga payo ng doktor. Tanggap niya na pansamantalang hindi
siya makikilala ng babaeng mahal niya.

Ngunit ang hindi niya matanggap ay ang tanging naaalala lang nito ay ang taong tinuturing niyang
kalaban.

Chapter 43👄

43: PAGPAPANGGAP

BAGSAK ang mga balikat ni Rhodri habang

papalabas sila ng kuwarto ni Dom dahil hindi pa rin maalis sa isip niya ang mga sinasabi nito at ang mga
payo sa kan'ya ng doktor.

Nagmamadaling nilapitan ni Nanay Soledad si Rhodri nang makita niya itong lumabas nang k'warto
kasama ang doktor ni Dom.

"Kumusta na si Dom, Rhod? Nakilala ka ba

niya?" nag-aalalang wika ng matanda.

Umiling si Rhod. "Hindi po, 'Nay. Si-- si Le--

Leon po ang hinahanap niya," nauutal na sambit ni Rhodri.

"What?! Is she serious, Dad?" nagtatakang

wika ni Enzo.

Muling umiling si Rhodri. "I don't know, Son.

Isa lang ang sigurado ako, hindi niya tayo naaalala.

Bakas sa boses ni Rhodri ang labis na lungkot.

"By the way-- maiwan ko muna kayo. Basta

tandaan ninyo ang sinabi ko, ibigay ninyo ang lahat ng gusto ng pasyente dahil ito lang ang
makakatulong sa kan'ya para gumaling siya

kaagad," wika ng doktor sa kanila bago umalis.

"Ano ba itong nangyayari sa atin, Pedring--

ayaw kong mawala sa akin si Dom," hikbing wika ni Soledad.

Agad namang niyakap ni Enzo ang matanda.

Don't worry, 'Nay, nandito kami ni Dad, okay? Hindi namin pababayaan si Dom. Kaya 'wag ka nang
umiyak."

"Tay? Kailangan kong tawagan si Leon. Gusto

siyang makita ni Dom," nakayukong wika ni Rhod.

"What?!" biglang sabat ni Enzo.

"Iyon ang bilin ng doktor, Son," maikling tugon

ni Rhod.

"Puwede ko bang makausap si Dom kahit

sandali lang, Dad?" Tumango si Rhod.

Pagpasok ni Enzo sa k'warto ni Dom,

napansin niya ang mga luhang patuloy na

pumapatak sa mata ng kan'yang matalik na

kaibigan. "Dom? Naaalala mo ba ako? Ako 'to ang best friend mo. Ang Sweetie Pie mo." Sa halip na
kausapin siya ay tinalikuran lang siya ni Dom.

Bumuntong-hininga si Enzo bago muling

nagsalita. "Okay, fine! Kung hindi mo talaga ako maalala, hindi ko ipipilit! Pero bakit, Dom? Sa dinami-
dami ng nagmamahal at nagmamalasakit sa 'yo, bakit si Leon pa ang naaalala mo, ha?! Alam mo naman
kung gaano kasama ang taong iyon,

hindi ba? Hindi ba ikaw rin ang nagsabi sa akin na demonyo ang taong iyon?" sigaw ni Enzo habang
umiiyak.

"Sana --- sana hindi na lang ako pumayag sa

mga plano mo noon. Sana hindi na lang ako

pumayag na pumunta ka sa kumpanya ng Leon na iyon! Kasalanan ko kung bakit ka nagkanito, Dom---
kasalanan ko! Alam mo, Dom? Kagabi ko pa iniisip ito, eh--- kung buhay mo ang magiging kapalit sa
pagkawala ng cancer ko, sana-- sana

hindi na lang ako gumaling!" hagulhol ni Enzo

habang nakasandal sa dingding, malapit sa kama ni Dom.

"È-- Enzo--" daing ni Dom habang papalapit

kay Enzo.

Biglang napaangat ng ulo si Enzo nang

marinig niya ang boses ni Dom.

"Dom?" nauutal niyang sabi.

"Domenique!" Mabilis na tumayo si Enzo at

agad na niyakap ang kaibigan.

"Sinasabi ko na nga ba, eh-- alam kong

naaalala mo ako--" daing niya habang

yakap-yakap ng mahigpit si Dom.

"I'm sorry, Enzo. I'm sorry--" maikling tugon ni

Dom.

"You mean--- nakakatayo ka na rin?"

nakangiting wika ni Enzo.

Tumango si Dom at agad din siyang bumalik

sa kan'yang kama, maingat naman siyang

inalalayan ni Enzo.

"Hindi naman talaga ako nagkaroon ng

amnesia, eh." Biglang nagulat si Enzo sa kan'yang narinig.

Nagmamadaling umupo si Enzo sa tabi ni

Dom. "Pero bakit, Dom? I mean-- bakit kailangan mong magpanggap?" naguguluhang wika niya.

"Maaasahan ba kita, kapag sinabi ko na sa 'yo ang lahat?"

"Ayan ka na naman, Domenique, eh! I'm sorry,

but this time, hindi na ako papayag sa kung ano man ang mga plano mo. Kung may balak ka na naman
laban sa Leon na iyon, ipaalam mo kay Dad at hindi sa akin," wika ni Enzo habang umiiling.

Hinawakan ni Dom ang magkabilang pisngi ni

Enzo. "Makinig kang mabuti sa akin, Enzo--

kailangan kong magpanggap sa mata ng lahat, lalo na sa Daddy mo at sa mga magulang ko," "Pero, bakit
nga, Dom?"

"Kailangan kong mapaniwala si Leon na wala

akong maalala."

"What? Huh! At ano naman ang pakialam ni

Leon sa 'yo, ha?"

"Siya ang dahilan kung bakit ako nagkaganito.

Silang dalawa ni Dinah!"

Nanlaki ang mga mata ni Enzo nang marinig

ang sinabi ni Dom. "Iyon naman pala, eh! Bakit kailangan mo pang magpanggap? Bakit hindi na lang
natin sila isumbong sa mga pulis?" pakiusap ni Enzo sa kaibigan.

"Hindi mo ako naiintindihan, eh! Sa tingin mo,

kapag napakulong natin sina Leon at Dinah ay tatahimik na ang buhay natin? Hindi, Enzo!

Mapapawalang-bisa lang ang kaso ng mga hayop na iyon."

"Alalahanin mo, Dom, criminal case ang

isampa natin laban sa dalawang iyon. Paanong madi-dismiss iyon, ha?"

Umiling si Dom. "Malalaking tao ang mga nasa likod ni Leon."

"Hindi kita maintindihan, Dom. Ano naman ang koneks'yon natin sa mga taong iyon? At wala tayong
pakialam kung sinong Poncio Pilato ang nasa likod ng halimaw na iyon!"

"Iyon ang dahilan kung bakit gusto akong

patayin ni Leon. Nakita ko ang mga ilegal na

ginagawa nila. Makinig ka Enzo, ginawa nilang imbakan ng ilegal na gamot ang bahay namin sa
Natividad. At saka--- bago ako nagkaroon ng malay, narinig kong pinagtangkaan muli ni Leon ang buhay
ko. Hindi lang iyon --- papatayin din

niya ang aking mga magulang. Hindi ko kayang mawala ang mga magulang ko, Enzo. Kaya nakikiusap
ako, tulungan mo akong protektahan sina nanay at tatay laban kay Leon."

"Paano si Dad?" nakayukong wika ni Enzo.

"An-- anong sinabi mo?" nauutal na wika ni

Dom.

"Alam kong masasaktan si Dad sa magiging

desisyon mo. Lalo na't kinamumuhian niya si Leon.

"Enzo naman, eh! Bakit naman masasaktan

ang daddy mo?" Muling pagpapanggap ni Dom na wala siyang pakialam kay Rhod. Ang hindi niya alam
ay alam na ni Enzo ang tungkol sa relasyon nila ni Rhod.

"Hindi mo na kailangang magpanggap, Dom,

alam kong may relasyon kayo ni Dad. Mahal na mahal ka ni Dad at alam kong hindi siya papayag sa
magiging desisyon mo. Kahit hindi mo sabihin sa kaniya, alam niyang si Leon ang dahilan kung bakit ka
nagkakagan'yan. Malaki ang galit niya kay

Leon, lalo na noong nalaman niyang nawala ang baby ninyo dahil sa nangyari sa iyo."

Biglang napahawak si Dom sa kaniyang tiyan.

nang marinig ang sinabi ni Enzo. "Bu-- buntis ako? "daing niya.

"Ahhhhh!!!" Malakas na sigaw ni Dom habang

hawak ang tiyan.

"I'm sorry, Dom," hikbing wika ni Enzo habang

nakayakap sa kaibigan.

"Alam na ba nina nanay at tatay ang tungkol

sa amin ni Rhod?" hikbing wika niya. Umiling si Enzo. "Hindi pa, Dom. Ang alam
lang nila ay buntis ka at ako ang ama."

"Sa tingin mo ba naniwala sila?"

Muling tumango si Enzo habang hawak ang

magkabilang pisngi ni Dom. "Sinabi ko sa kanila na may nangyari sa atin bago ka pumunta sa kumpanya
ni Leon."

Niyakap ng mahigpit ni Dom ang matalik na

kaibigan nang malaman niya kung paano nito

pinoprotektahan ang relasyon nila ni Rhodri.

"Thank you, Enzo. Maraming salamat sa lahat.

"Hangad ko ang kaligayan ninyo ni Dad, Dom.

Kaya lang---" putol na sambit ni Enzo.

Napatitig si Dom kay Enzo. "Kaya lang ano?"

"Kaya lang--- hindi na Sweetie pie ang

itatawag ko sa 'yo, kun 'di-- 'Mommy"."

Tuwang-tuwa si Enzo nang makita niyang

tumawa ulit si Dom. "Na miss ko ang mga ngiting ito, Dom." "Thank you, Enzo. Masaya ako dahil
magaling ka na. Akala ko tuluyan ka nang mawawala sa akin.

"Gaga!" hikbing wika ni Enzo habang

tumatawa.

Ilang sandali pa ay biglang bumukas ang pinto at sabay na pumasok si Rhodri at ang

mag-asawang Pedring at Soledad kasama si Leon.

"What happened, Son? Bakit umiiyak si Dom?"

nag-aalalang sabi ni Rhodri.

Agad lumayo si Enzo kay Dom nang makita

niya si Leon. "I'm sorry, Dad. Pinipilit ko kasi na ipaalala sa kan'ya ang tungkol sa amin. Lalo na sa anak
namin," pagsisinungaling ni Enzo.

"How dare you! Alam mo namang may sakit si Dom, 'di ba?" biglang sabat ni Leon, saka

nagmamadaling lumapit kay Dom.

"Don't worry, Dom, nandito na ako. Hindi kita

hahayaan na may masamang mangyari sa 'yo,

okay?" pagpapanggap ni Leon sabay halik sa noo ni Dom.

"Nakakadiri kang hayop ka! Sa oras na

makuha ko ang lahat ng ebidensiya tungkol sa iyong mga ilegal na gawain, sinusumpa ko, maging ang
iyong kaluluwa ay mabubulok sa kulungan!

Pagbabayaran mo ang ginawa mo sa anak ko!" sa isip ni Dom habang walang tigil sa pag-iyak.

Agad na lumabas ng kuwarto si Rhodri nang

makita niyang nakayakap si Leon kay Dom. Muntik na niyang masuntok ang pader ng ospital dahil sa
sobrang galit niya kay Leon.

"I'm sorry, Dad. Hindi ko dapat ginawa iyon.

Alam kong nakakasama iyon sa kalusugan ni Dom, " wika ni Enzo habang nakatayo sa likuran ni Rhodri.

Umiling si Rhodri. "I understand you, Son.

Kahit ako, iniisip ko rin 'yon. Gusto kong ipaalala sa kan'ya ang tungkol sa amin." Puno ng lungkot ang
boses niya.

"Dad? Ano po ang plano ninyo?" "Sa ngayon, kailangan muna nating alagaan si

Dom." Lumapit si Rhodri kay Enzo saka tinapik ang balikat nito.

"What if-- Dom wants to live at Leon's resort?"

deritsong tanong ni Enzo.

"Sabi ng doktor, dapat nating sundin ang lahat ng gusto ni Dom. Kung iyon ang dahilan ng kan'yang
paggaling, kailangan nating sundin ang lahat ng gusto niya."

"Paano kung pagbabawalan tayo ni Leon na

makita si Dom?"

Ngumiti si Rhodri. "Hindi mangyayari iyon,

Son. Isa ako sa may ari ng resort, kaya anytime, puwede tayong pumunta doon, okay? And don't worry,
kilala ko ang magiging private nurse ni Dom.

"Dad? Kung gusto mo-- dito ka muna, ako na

ang bahala sa kumpanya natin."

"Kaya mo na bang magtrabaho?"

"Don't worry, Dad. Magaling na po ako."

Matapos makausap ni Enzo si Rhodri ay

nagpaalam na rin ito kina Soledad at Pedring.

"Mag-ingat kayo, 'Nay at 'Tay, okay?"

"Ikaw ang dapat mag-ingat, anak. Alalahanin

mo, ikaw lang mag-isa sa mansion," nag-aalalang wika ni Soledad.

Sa halip na magsalita ay nginitian lang ito ni

Enzo. At saka tuluyang umalis.

Nang makasakay na si Enzo sa kan'yang

sasakyan, nagsimula siyang mag-isip tungkol sa mga plano niya laban kay Dinah.

Bago pa man gumaling si Enzo ay alam na

niya ang tungkol sa mga pagnanakaw ni Dinah sa kanilang kumpanya, dahil minsan na niyang nakita ang
financial report nito na ipinadala noon sa kan'ya ni Dom.

"Ito na ang tamang oras para mawala ka sa

kumpanya, Dinah Soliva! At kung isa ka nga sa mga dahilan ng pagkawala ng kapatid ko at ng paghihirap
ng kaibigan ko, ako mismo ang puputol sa mga sungay mo! Hinding hindi ko palalampasin ang mga
kahayupan na ginagawa mo!"

Galit na galit si Enzo habang iniisip ang

masamang nangyari sa kan'yang mga mahal sa buhay. Buo na ang kan'yang desisyon, handa na niyang
tanggalin si Dinah sa kanilang kumpanya.

Chapter 44👄

44: DISCHARGE

ISANG linggo na ang lumipas mula nang

magising si Dom. Subalit sa linggong iyon na

paghihintay at pagdarasal ni Rhodri na maalala siya nito, he was still disappointed. Dahil kahit anong
pagpapapansin ang gagawin niya kay Dom ay hindi pa rin siya maaalala nito. Ang masakit pa, sa tuwing
binibisita niya si Dom sa ospital ay lagi

niyang nadadatnan si Leon na nakikipagkuwentuhan kay Dom habang sabay na nagtatawanan.

Dumating na nga ang araw na kinatatakutan ni Rhodri at iyon ay ang paglabas ni Dom sa ospital at
pansamantalang mananatili sa Leon Lee's Resort.

Alam niyang wala siyang dapat ipag-alala kay

Domenique dahil kakampi niya ang private nurse na mag-aalaga sa kanya. Subali't hindi pa rin niya
maiwasang mag-alala sa babaeng mahal niya hangga't nasa tabi pa rin ni Dom si Leon.

"Very Good, Dom! Sa lahat ng coma patients

ko, ikaw ang unang pasyenteng mabilis na

gumaling." Habang kausap ng doktor si Dom,

napansin ko ang kakaibang ngiti sa mukha ni Leon.

Mga ngiti na tila may ipinapahiwatig.

"Huwag na huwag mong sasaktan si Dom,

Leon! Dahil sa pagkakataong ito, hinding hindi ko na palalampasin ang kahayupang gagawin mo!"

Nakakuyom ang mga kamao ni Rhodri habang palihim na nakatitig sa mukha ni Leon.

Matapos kinausap ng doktor si Dom ay

lumabas na rin ito ng room.

"Paano, Rhod? Sa akin na lang sasakay si

Dom, total--- pareho naman ang uuwian namin.

Right, Dom? At saka narinig naman natin pareho ang sinabi ng doktor, kailangan ako ang mag-aalaga kay
Dom."

"Talagang ginagalit mo ako, Leon!" sa isip ni

Rhodri.

"Sure! Hindi naman siguro tayo mga bingi para hindi natin marinig ang sinabi ng doktor, 'di ba? Unless ---
if one of us is stupid and doesn't understand what the doctor said, right, Leon?"

"Sinasabi mo na stupid ako, Rhod?" Bakas sa

mukha ni Leon ang galit dahilan nang pagtawa ni Rhodri.

"C'mon, Leon! Mukhang kailangan mo na rin

ng doktor, ah! Relax! Hindi ikaw ang pino- point out ko. 'One of us' nga, 'di ba?" nakangiting wika niya
sabay iling.

Napansin ni Rhodri na mas lalong nagalit si

Leon dahil sa sinabi nito. Kaya naman nang

mapansin niya ang pamumutla ng mukha ni Dom ay agad niyang iniba ang usapan nila ni Leon.

"Sige na, Leon. Dalhin mo na si Dom sa

sasakyan mo, naghihintay na rin ang private nurse niya sa labas ng ospital," wika ni Rhod habang
nakatitig sa mukha ni Dom.

"What?! Anong private nurse ang pinagsasabi

mo, Rhod?!" galit na sambit ni Leon.

Biglang kumunot ang noo ni Rhod nang

makita ang reaksyon ni Leon sa sinabi nito. "Bakit?

Ano sa tingin mo, iuuwi mo si Dom mag-isa? Huh!

Nag-iisip ka ba, Leon? Kailangan niya ng nurse dahil hindi pa siya makagalaw ng maayos!"

Sa galit ni Leon ay napatigil siya sa

pakikipag-usap kay Rhodri, kaya tahimik niyang itinulak ang wheelchair ni Dom papunta sa kan'yang
sasakyan.

Nang makita ni Rhodri na nakalabas na ng

ospital sina Leon ay agad niyang pinuntahan si Mimi, ang magiging private nurse ni Dom.

"Wala po kayong dapat ipag-alala, Sir Rhod,

ako na po ang bahala kay Dom," nakangiting wika ni Mimi.

"Salamat, Mimi, ha? At saka ilang beses ko

bang sinabi sa 'yo na 'Tito' na lang ang itawag mo sa akin, hmm?" aniya habang kinukusot ang buhok ng
dalaga.

"Nako! Huwag po kayong magpasalamat sa

akin. Ako nga itong may malaking utang na loob sa inyo ni Enzo, eh. Kung hindi dahil sa scholarship
ninyo, malamang wala rin ako ngayon dito."

"I'm proud of you, Mimi. Kumusta na pala ang

mga magulang mo?"

"Sobrang saya nila nung sinabi ko sa kanila na ako ang magiging private nurse ng fiancee ni Enzo, kaya
lang --- sobrang nalungkot din sila nung nabalitaan nila ang sitwasyon ni Dom."

"Pakikumusta mo na lang ako sa kanila, okay?

"Opo, Tito."

Tinapik ni Rhodri ang balikat ni Mimi bago

nagsalita. "Ito lang ang tandaan mo, Mimi. Doon ka lang palagi sa k'warto ni Dom, huwag kang pumunta
kung saan-saan, lalo na sa opisina ni Leon," makabuluhang wika niya.

"Yes po, Tito. Huwag po kayong mag-alala,

maaasahan mo ako. Sige po, mauna na ako, baka magtaka si Leon kung bakit ang tagal ko."

Tumango si Rhodri. Minsan nang tumira sa mansyon ng Echeverria ang buong pamilya ni Mimi noong
nabubuhay pa ang dating asawa ni Rhodri. Ang mansyon, na ngayo'y inaalagan ni Mang Hulyo.

Ang ama ng dalaga ay private driver ng

yumaong asawa ni Rhod, habang ang kan'yang ina naman ang nag-aalaga at taga-linis ng buong
mans'yon. Ngunit nang pumanaw ang asawa ni Rhod ay nilisan din sila ang mans'yon.

Gayunpaman, bago umalis ang pamilya ni

Mimi sa mansyon, binigyan silang magkakapatid ng full scholarship ni Rhod bilang pasasalamat sa
kabaitan ng kan'yang mga magulang.

ILANG sandali lang ay lumabas na rin ng

ospital si Rhod. Mula sa kan'yang sasakyan ay tahimik niyang pinagmamasdan si Dom na

nakaupo sa driver's seat ng kotse ni Leon. Biglang kumabog ang dibdib niya nang mapansin niyang
nakatitig din sa kan'ya si Dom. Bababa na sana siya ng sasakyan para lapitan si Dom, pero biglang
tumunog ang cellphone niya. Nang tingnan niya ito ay pangalan ni Soledad ang nakarehistro sa kan'yang
telepono, kaya agad niya

itong sinagot.

"Kamusta, Rhod? Nakalabas na ba kayo sa

ospital?"

Bago pa makasagot si Rhodri kay Soledad ay

muli niyang nilingon ang kinaroroonan ni Dom, ngunit hindi na niya ito makita dahil nakaalis na ang
sasakyan ni Leon. Kaya't malungkot niyang ibinaling ang atens'yon sa kausap.

"Yes po, 'Nay Soledad. Papunta na sila sa

d'yan sa resort."

"Sinong sila, Rhod? Ibig mong sabihin, hindi

ikaw ang nagdala kay Dom dito?"

"Hindi, 'Nay Soledad. Pagkatapos ko kasing

makausap ang doktor ni Dom, dumating na rin si Leon."

"Nako, Rhod, ngayon pa lang ay kinakabahan

na ako, eh."
"Don't worry, 'Nay, kasama naman nila si Mimi. "Sinong Mimi?"

"Siya ang magiging private nurse ni Dom. Siya po ang kinukuwento ko sa inyo ni Tatay Pedring noong
nakaraang linggo."

Bago patayin ni Rhod ang tawag ni Soledad ay narinig niya ang malalim na paghinga ng matanda.

Damang-dama niya ang labis na pag-aalala nito kay Domenique.

Nang paandarin na ni Rhod ang makina ng

kan'yang sasakyan, bumalik sa kan'yang diwa ang pagtitig sa kan'ya ni Dom.

"Bakit ganoon ang mga titig mo sa akin

kanina, Dom? Naaalala mo na ba ako?" Bigla

niyang pinaharurot ang sasakyan nang maisip niya iyon.

Halos lumipad si Rhodri sa hallway ng resort

suite habang iniisip niya si Dom. Ngunit bago pa niya marating ang silid nina Soledad at Pedring ay
palihim siyang tinawag ni Mimi.

"Tito!"

Laking gulat ni Rhod nang makita niya si Mimi na nakatayo sa isang tabi. Halos kasing liit ng pader ang
katawan ni Mimi kaya hindi agad siya napansin ni Rhod.

"Mimi? Anong ginagawa mo rito sa labas? 'Di

ba, dapat nasa kuwarto ka ni Dom?" naguguluhang wika ni Rhod.

"Hinihintay po kita, Tito."

"Bakit? May problema ba?"

Umiling si Mimi. "Wala po. Tanggapin n'yo po

itong USB."

"Para saan 'to, Mimi?" nagtatakang wika ni

Rhod.

Ngumiti muna si Mimi bago nagsalita. "Di ba,

sabi ko--- tutulungan ko po kayo. May mga

camera akong naka-install sa buong suite ni Dom.

Gamit ang USB na iyan, makikita n'yo po ang lahat ng ginagawa niya pati na rin ang mga taong papasok
sa suite niya." "What? Hindi mo naman kailangang gawin 'to.

Puwede mo naman akong e-text kung kailangan niyo nang tulong ni Dom, 'di ba?"
"Yes naman, Tito. Pero--- paano 'pag gabi?"

"What do you mean, Mimi?"

"Pagdating namin dito kanina, kinausap ako ni Leon. Tuwing umaga lang daw ako papasok sa suite ni
Dom. Kailangan daw ni Dom magpahinga sa gabi, kaya binigyan niya ako ng separate suite."

"Walanghiya ka, Leon! Ano na naman ang

masamang binabalak mo kay Dom?!" ani Rhod sa sarili.

"Paano mo na-install ang mga camera sa loob ng suite ni Dom?"

"Habang nag-aayos ako ng mga gamit ni Dom, naglalagay rin ako ng mga camera. May isang camera po
sa loob ng kuwarto niya at dalawa naman po sa living area."

"I mean--- paano ka nagkakaroon ng mga

camera? At saka saan ito galing?" "Baka nakalimutan n'yo po, web developer na

si Tristan. No'ng nalaman niya ang tungkol sa inyo, binigyan niya ako ng camera at USB. Siya rin ang
nagbigay ng idea sa akin na gawin ito," seryosong wika ni Mimi at ang tinutukoy niyang Tristan ay ang
kaniyang nakababatang kapatid na lalaki.

"Thank you, Mimi. Malaking tulong itong

ginawa ninyo," wika ni Rhod.

"No worries, Tito. You can count on me."

"Sige na, bumalik ka na sa suite ni Dom.

Pupuntahan ko lang sina Nanay Soledad at Tatay Pedring."

"Tamang-tama po, nandoon sila sa suite ni

Dom. Nakiusap si Tatay Pedring kay Leon kung maaari ba silang magluto ng paboritong ulam ni Dom sa
suite niya," wika ni Mimi at sabay na silang pumunta sa suite ni Dom.

Pagpasok ni Rhodri sa suite ni Dom,

nakaagaw ng atens'yon niya ang kakaibang tingin ni Leon sa kan'ya.

"Wow! Akala ko ba ay kailangan ng pasyente

ang magpahinga? Bakit parang nasa fiesta tayo?!"

Bakas sa boses ni Leon ang galit nang makita niya si Rhodri.

Ngunit ngumiti lang si Rhod sa kan'ya. "Don't

worry, Leon, hindi naman ako magtatagal dito.

Dinalhan ko lang ng mga prutas si Dom."

Agad namang inilagay ni Rhod ang mga

prutas na dala niya sa mesang kinauupuan ni

Dom.

"Kailangan mong kumain ng mga

masustans'yang pagkain, Dom. This will help you recover quickly." Ngumiti siya at pasimpleng
kinindatan ang nobya.

Nang tumalikod si Rhod ay palihim namang

ngumiti si Dom. "I'm sorry, Dad, pero kailangan kong gawin ito. Kailangan kong magpanggap sa inyong
lahat. Hindi ko hahayaan na pati kayo ay sasaktan ng demonyong ito!" Nanlilisik ang mga

mata niya habang lihim na nakatingin kay Leon. Ngunit ang hindi alam ni Dom ay mahigpit din na
sinusundan ni Rhod ang bawat kilos ni Leon, lalo na ngayong unti-unti nang natutuklasan ni Rhodri ang
mga masasamang gawain ni Leon.

"Masilayan lang kita, Hon, sapat na sa akin

iyon. Ayos lang sa akin na si Leon ang araw-araw mong makakasama, dahil alam ko---darating din ang
tamang panahon na mababawi kita sa kan'ya."

Mga katagang nabanggit ni Rhodri bago lumabas ng kwarto ni Dom.

Chapter 45👄

45: THEIR SWEET LUST

PARANG may kuryenteng dumaloy sa buong

katawan ni Rhod pagkatapos nitong kumindat kay Dom, lalo pa't nakatingin din ito sa mga mata nito.

Abot hanggang tainga ang ngiti niya nang

buksan niya ang pinto ng suite niya. Pinili ni Rhod na lumipat ng kuwarto malapit sa suite ni Dom, para
kung sakaling kailanganin ni Dom ng tulong ay madali niya itong mailigtas.

"Domenique--- Nakakabaliw ka talaga, Hon!"

nakangiting wika niya sabay subsob ng mukha sa kama niya.

Nang maalala niya ang USB na binigay sa

kan'ya ni Mimi ay dali-dali siyang bumangon at hinugot iyon mula sa kan'yang bulsa. Pero bago niya ito
isinaksak sa laptop niya ay naligo muna siya.

Mahigit kalahating oras din ang lumipas bago

matapos maligo si Rhod. Dahil sa pagmamadali at sa sobrang excited na makita ulit si Dom, tanging
boxer shorts lang ang naisuot niya.

Ang matamis na ngiti ni Rhodri ay napalitan ng inis nang makitang sinusubuan ni Leon si Dom.

"S**t!" Tanging nasambit niya at sabay sarado ng laptop niya. Sa halip na bantayan si Dom ay bumalik
siya sa kama, hanggang sa tuluyan na siyang nakatulog.

Biglang napabalikwas si Rhod nang marinig

niyang tumunog ang alarm ng kan'yang cellphone.

"What?! Alas onse na ng gabi?!" Agad niyang

kinusot ang mga mata saka nagmamadaling

binuksan ang kan'yang laptop.

Nanlaki ang mga mata si Rhod nang makita

niya si Dom na palabas ng washroom. Tanging tuwalya lang ang nakabalot sa katawan nito.

"Wait! Totoo ba itong nakikita ko?" aniya.

habang kinukusot muli ang kan'yang mga mata.

Ang alam ni Rhod ay hindi nakakalakad ng

maayos si Dom at kailangan pa nito ng alalay bago makatayo.

Napalunok ng laway si Rhod nang muli niyang makita ang makikinis na katawan ni Dom.

"What nonsense are you thinking, Rhod!

Tumigil ka nga sa kahibangan mo!" bulalas niya.

habang sinasampal ang sarili.

Ramdam na ramdam niya ang pag-init ng

magkabilang pisngi niya habang patuloy na

pinagmamasdan si Dom. Kaya naman, mabilis niyang inabot ang unan at saka isinubsob ang mukha rito.

"Shame on you, Rhod! Nakikita mo ba ang

sarili mo? Daig mo pa ang isang binata sa

ginagawa mo!" aniya sa sarili na tila kinikilig pa. Nakangiti lang si Rhodri habang
pinagmamasdan si Dom na kumakain ng prutas na dala niya kanina. Mayamaya ay kumuha din siya ng
mansanas sa kan'yang ref at sinabayan ang bawat pagnguya ni Dom.

Mas lalo siyang naghinala kay Dom nang

makita niya itong tumayo habang binubuhat ang upuan papunta sa gilid ng lababo. "Wait! Sigurado ka
bang hindi ka pa magaling,

Dom? Bakit mo nagawang buhatin ang silayang iyan?" nagtatakang wika niya.

Biglang napatayo si Rhodri nang makita

niyang umakyat si Dom sa hinihila niyang upuan at tila ay may inaabot sa tuktok ng cabinet.

"What are you doing, Domenique?! Huh!"

palahaw niyang bigkas at nagmamadaling kinuha ang duplicate key na binigay sa kan'ya ni Mimi.

Hindi na nagawang suotin ni Rhodri ang

kan'yang damit dahil sa sobrang pag-aalala niya kay Dom. Pumasok siya sa suite ni Dom na tanging boxer
short lang ang suot, ni hindi man lang niya naisip na magsuot ng tsinelas.

"Bakit naman kasi dito mo pa sa taas nilagay

ang mga cup noddles, 'Tay!" wika ni Dom sa sarili habang patuloy na inaabot ang cup noodle. Ang hindi
niya alam ay nasa likod lang niya si Rhod at tahimik na pinapanood ang ginagawa niya.

Nang abutin niyang muli ang cup noodle ay

bigla namang nahulog ang tuwalya na nakabalot sa katawan niya.

"S**t! Kung minamalas nga naman, oh!"

pagrereklamo ni Dom.

Pababa na sana si Dom nang biglang

gumalaw ang upuan na kinatatayuan niya dahilan para matumba siya. Subali't bago pa man siya
matumba ay nasalo na siya ni Rhodri.

"Dad?" Nanlaki ang mga mata ni Dom nang

makita niya si Rhodri.

"Yes, Honey, its me. Your hot daddy!" bulong

ni Rhod.

Napalunok si Dom nang maramdaman niyang may matigas na bagay na tumusok sa kan'yang puson.

"Sinasabi ko na nga ba, eh. Hindi mo ako

nakakalimutan, Honey."
"S**t! Mag-isip ka ng paraan, Domenique, bilis!

"ani Dom sa sarili.

Kunwaring itinulak niya si Rhod at saka

mabilis na kinuha ang tuwalya at muling binalot ang kan'yang katawan.

"Anong ginagawa mo rito, ha? Gusto mo bang sumigaw ako?! At saka--- bakit--- bakit mo ako tinatawag
na 'Honey', ha?!" nauutal na sambit niya

Sa halip na magsalita si Rhod ay tinawanan

lang niya si Dom. "Huwag ka ng magpanggap,

Domenique. Rinig ko naman kanina ang pagtawag mo sa akin ng 'Dad', eh. At saka--- don't worry, hindi
ko sasabihin sa kanila. I mean--- hindi ko sasabihin kay Leon, hmm?"

"Umalis ka sabi, eh! Natural lang na tawagin

kitang 'Daddy' dahil ama ka ng fiancee ko!"

"See? So--- it means, magaling ka na nga,

hmm?"

"Anong pinagsasabi mo? Hindi kita

maintindihan! Kaya mabuti pa umalis ka na!"

"Kakasabi mo lang na may fiancee ka 'di ba?

So hindi mo nga nakalimutan ang fiancee mo."

Pang-aasar ni Rhod na tila isang bata.

"Dahil ikinuwento sa akin ni Nanay Soledad!

Hindi ka ba nahihiya? Sarili mong anak, inaagawan mo ng---" Hindi na naituloy ni Dom ang kan'yang
sasabihin dahil bigla siyang hatak ni Rhodri saka siya hinalikan ng mariin sa labi.

Halos mabingi si Dom dahil sa lakas ng kabog ng kan'yang dibdib nang muli niyang matikman ang
malambot na labi ni Rhod.

"Ngayon mo sabihin sa akin na hindi mo ako

naaalala, Dom," bulong ni Rhod habang

hinahalikan ang dulo ng tainga ng kan'yang nobya.

But Domenique did not respond.

Naramdaman na lang niya ang matigas na

braso ni Rhod habang nakayakap sa kaniya.

"Please--- umalis ka na, oh!" katagang

nabitawan ni Dom.

"Hindi ako aalis dito hangga't hindi mo

sinasabi sa akin ang totoo. Kung alam mo lang, Hon, halos mabaliw ako nang malaman ko ang nangyari
sa 'yo. Hindi ko na hahayaang may mangyaring masama ulit sa iyo. Ikamamatay ko iyon. Mahal na mahal
kita, Dom. Kaya nakikiusap ako sa 'yo, bumalik ka na sa sakin, please---"

Nagsimulang pumatak ang mga luha ni Rhod

habang nagmamakaawa kay Dominique.

"D--- Dad--- I'm sorry---" tanging nasambit

ni Dom habang humahagulgol.

Hindi na nagawang magsalita pa ni Rhod, muli niyang hinalikan ang labi ni Dom.

"Thank you, Hon, thank you!"

Dahil sa sobrang saya na naramdaman ni

Rhod at labis na pagka-miss niya kay Dom ay agad niya itong binuhat at pinahiga sa kama.

"Puwede mo ba akong pagbigyan, Hon?"

sarkastikong wika ni Rhod habang hinahaplos ang buhok ni Dom.

"Bakit? May magagawa pa ba ako? Puwede pa ba akong tumanggi?" nakangiting tugon ni Dom.

Umiling si Rhodri na parang bata. "Nope!

Bawal ang tumanggi." Biglang tinakpan ni Dom ang kaniyang mukha gamit ang kaniyang mga kamay
habang tinititigan

siya ni Rhod.

"Bakit?" natatawang wika ni Rhod.

"Huwag mo kasi akong tingnan ng gan'yan!"

Agad na kinuha ni Rhod ang mga kamay ni

Dom at itinapat sa kanyang dibdib. "Naririnig mo ba ang mga kabog na iyan?" aniya na ang

tinutukoy ay ang malakas na tunog ng kanyang dibdib. Tumango naman si Dom.

"Alam mo ba kung ano ang sinisigaw ng

dibdib ko?" Umiling si Dom.

"Sabi niya, 'Dom! Dom! Dom!"

Napahalakhak si Dom nang marinig ang sinabi ni Rhodri na ikinatuwa naman ng kaniyang nobyo.
"Namimiss ko na ang mga ngiting iyan, Hon."

Bilang tugon sa sinabi ni Rhod ay agad

namang hinalikan ni Dom ang labi ng nobyo. "I love you, Dad." Bulong niya.

Nagsimulang uminit ang buong katawan ni

Dom nang gumapang ang kamay ni Rhod sa

kan'yang hubad na katawan. Hinahaplos at

pinipisil-pisil nito ang malulusog niyang dibdib.

"Ugh!" biglang ungol ni Dom nang

maramdaman niya ang mainit na labi ni Rhod sa dumampi sa kan'yang korona.

"Sigurado ka ba na walang masakit sa

katawan mo, Hon?" paninigurado ni Rhod. Umiling naman si Dom.

Nang masigurado ni Rhodri na ayos lang ang

nobya ay marahang hinaplos ng dila nito ang tiyan ni Dom. Pababa ito ng pababa hanggang sa marating
ang maumbok na bahagi ng katawan ng dalaga.

"Ahhh! Uhmm!"

Napasinghap si Dom nang muli niyang

natikman ang walang humpay na kaligayahan, lalo na nang ipasok ni Rhod ang dila sa loob ng kan'yang
kaibuturan.

"Ohhh, Daddy! Ahhh!" walang humpay na

ungol niya habang patuloy na nilalaro ni Rhod ang.

kanyang perlas.

"Alam mo bang nami-miss ko na ang mga

tunog na iyan, hmm?" Rhod whispered and then started sucking Dom's lip habang ang kamay niya ay
abala sa pagmamasahe sa malulusog na dibdib ng nobya.

Muling narinig ni Rhodri ang matatamis na

ungol ni Dom habang walang tigil na nilalakbay ng kan'yang dila ang kaibuturan nito. He gently put his
forefinger inside her as he began to taste again her pearl.

Rhodri licked every corner of Domenique's

pearl na tila ba wala ng bukas. Until he could feel Dom's thigh tightened around his head.

Rhod immediately stood up and positioned

himself between Dom's thighs. Mariin niyang

hinugot ang kan'yang alaga at maingat na ipinasok iyon sa kailaliman ni Dom.

"Oh, s**t! Ahhh!" malakas na ungol ni Rhod

nang magsimulang tumigas ang kaniyang puson.

He wrapped Dom's legs around his waist as

he continued to thrust. Kasabay nang pagbayo ni Rhod ay ang malalakas niyang ungol na siyang
bumabasag sa katahimikan ng buong kuwarto ni Dom.

"I'm c*****g, Honey! Ahhh! Uhmm!"

Isang malakas na pagbayo ang ginawa ni

Rhod nang pareho nilang marating ni Dom ang rurok ng kaligayahan.

"I love you, Honey." Isang matamis na halik

ang dumapo sa labi ni Dom.

"I love you too, Dad." Niyakap ni Dom si Rhod

at isinandal ang ulo sa malapad na dibdib ng

nobyo.

Habang sinusuklay ni Rhod ang mahabang

buhok ni Dom gamit ang kan'yang kamay ay isang malakas na hilik ang kan'yang narinig mula sa nobya.
"Your so adorable, Domenique. Kaya mahal na mahal kita, eh," nakangiting wika niya sabay halik sa noo
nito. He also closed his eyes until he finally fell asleep.

Chapter 46👄

46: HATE AND ANGER

~RHODRI~

MAG-AALAS tres na ng madaling araw nang

pareho kaming magising ni Domenique. Tahimik lang siya habang nakasandal sa dibdib ko. Kahit hindi
niya aminin, ramdam ko pa rin ang pananabik niya sa akin. Para makuha ang atens'yon niya,

inangat ko ang mukha niya sa harapan ko.

"Are you okay, Hon?" She nodded and then

smiled.

Nakangiti nga siya, pero ramdam ko pa rin ang lungkot na nakatago sa loob ng kan'yang mga mata. Kaya
huminga muna ako nang malalim at saka ko siya diretsong tinanong.

"Bakit ka nagpapanggap na may amnesia?"

Napansin ko ang pagkabigla niya nang

marinig niya ang sinabi ko. She sat down and

leaned on the headboard.

"Dahil gusto kong protektahan sina nanay at

tatay. At--- lalong lalo kana, Dad." Humihikbi siya habang nakayuko. "Protektahan? Saan? Kanino?"
naguguluhan kong tanong sa kan'ya.

I sat down next to her and lifted her face in

front of me. "Look, Honey. Kung hindi mo

sasabihin sa akin ang lahat, alam mo bang mas inilalagay mo lang ang iyong buhay sa panganib?"

She wiped away her tears and then spoke

again. "Hindi mo kasi naiintindihan, eh!"

"Then tell me. How can I understand if you

don't tell me the truth?" I tried to lower my voice so she wouldn't get angry.

"Listen to me, Hon. Sa tingin mo ba ay

mapapanatag ako kapag may tinatago ka sa akin?

Of course not."

"Papatayin ni Leon sina nanay at tatay.

Natatakot ako para sa kanila, Dad."

"What?" I could feel the fear in her voice as

she spoke.

Muntik ko nang masuntok ang headboard ng

kama dahil sa sobrang galit ko kay Leon. Gusto ko siyang sugurin sa mga oras na ito at ipadama sa kan'ya
ang sakit na pinaramdam niya kay Dom.

"Dad? Nakikiusap ako, huwag mo munang

ipaalam kina nanay at tatay ang tungkol sa akin."

"But why? Kailangang malaman nila ang lahat

ng 'to. Alam mo ba na halos araw-araw silang

nagdarasal para sa iyong paggaling?"

"Alam ko naman 'yon, eh."

"Yun naman pala, eh. Bakit kailangan mo pang magpanggap sa kanila?"

Habang nakatitig ako sa mga mata ni Dom,

mula sa loob ay kitang kita ko na may mga bagay pa siyang hindi sinasabi sa akin.

"Alam kong may tinatago ka sa akin, Hon. Ito

ba ang dahilan kung bakit galit na galit si Leon sa iyo? At kung bakit pati sina Nanay Soledad at Tatay
Pedring ay pinagtangkaan na rin niya?"

Tumingin siya sa akin at muling tumulo ang

mga luha niya. "Si Leon at Dinah ang dahilan kung bakit ako nagkakaganito, Dad. Dalawang beses akong
binaril ni Dinah, at --- at ang hayop na Leon na 'yon--! Muntik na niya akong gahasain!"

Halos mawala ako sa sarili ko nang sabihin sa akin ni Dom ang lahat ng sakit at paghihirap na dinanas
niya sa kamay ni Leon at Linah.

Kaya pala pinatira ng hayop na iyon sina

Nanay Soledad at Tatay Pedring sa resort dahil may binabalak pala itong masama. Ginawa pala niyang
imbakan ng ilegal na droga ang bahay ng mag-asawa.

Habang patuloy na nagkukuwento si Dom ay

biglang tumunog ang cellphone ko. Nang tingnan ko ito ay pangalan ni Enzo ang nakarehistro. Bago ako
sumagot ay binuksan ko muna ang loudspeaker para marinig din ni Dom ang sasabihin ni Enzo.

"What's goin' on, Son? It's too early for you to

call. May problema ba?"

"No, Dad, I'm sorry. Did I wake you up?"

"That's not what I meant, Son, of course! What I mean is, why are you still awake? Or-- aren't you
sleeping?"

Sa halip na sagutin niya ang tanong ko ay

tinawanan lang niya ako.

"Enzo? Hindi ako nakikipagbiruan sa 'yo.

Tandaan mo, Anak, hindi ka pa magaling."

"Dad, 'di ba sabi ko sa 'yo--- magaling na ako?

Okay, pagkatapos kong sabihin sa iyo itong

magandang balita--promise, I'll go to sleep right away."

Bigla kaming napaupo ni Dom nang marinig

namin ang sinabi ni Enzo. Alam kong gusto rin niyang kausapin si Enzo pero dahil ayaw niyang malaman
ng iba ang pagpapanggap, so I just let her keep quiet.

"What do you mean, Son?"

"Kumpleto na po ang ebidensiya ko tungkol sa pagnanakaw ni Dinah Soliva sa kumpanya natin, Dad. I
can fire her from the company at any time, and if she persists, I will file a theft case against her. And I
will let her rot in prison!"

"Thank you, Son. Pero mas magiging masaya

ako kapag natulog ka na, okay?"

"Dad naman, eh--- Para kang si Domenique

kapag nagsesermon, eh!"

I just shook my head while listening to what

Enzo was saying. Even though I couldn't see his face, I could still see him as he frowned at me.

Bata pa lang siya ay ramdam ko na ang

pagiging malambing niya, lalong lalo na ang boses niya. Iniisip ko nga minsan na baka may pusong-babae
ang unico hijo ko. Nakakatuwa mang isipin, pero kung totoo man ang hinala ko, tanggap ko pa rin siya ng
buo. I love my son, so I will still support him no matter what he does.

"Magiging masaya ang best friend mo kapag

nalaman niya ang ginagawa mo."

"Pamilya na rin ang turing ko sa kanila, Dad.

Kaya lahat ng taong dahilan ng paghihirap nila, sinisigurado kong sa kulungan ang bagsak nila!" "Thanks,
Son. Sige na, matulog ka na."

"Wait, Dad!"

"Ano na naman?"

"Uhmm-- Dad? Kapag magaling na si Dom at

naaalala na niya ang lahat, puwede mo ba akong bigyan ulit ng mga kapatid?"

Pareho kaming napaubo ni Domenique

habang nagkatitigan. Tinakpan niya ng unan ang mukha niya upang hindi marinig ni Enzo ang pag-ubo
niya.

Pagkatapos naming mag-usap ni Enzo, ako

naman ang kinausap ni Dominique.

"Puwede mo bang ipaliwanag sa akin ang

sinabi sa iyo ni Enzo tungkol kay Dinah, Dad?"

"Nakiusap si Enzo sa akin na siya na muna

ang bahala sa kumpanya at hiniling niya na

bantayan kita."

"Pero hindi ba makakasama iyon sa kalusugan niya? Paano kung siya naman ang pagtutuunan ng galit ni
Dinah?" "Sinabi ko rin 'yan sa kan'ya."

"Bakit mo pinayagan, Dad?"

"May magagawa pa ba ako?" Ngumiti ako.

Inilapit ko ang mukha ko sa kan'ya at

hinawakan ang magkabilang pisngi niya. "Pareho lang kayo ng best friend mo, hmm? Parehas lang
kayong dalawa na matigas ang ulo."

"Ganoon? Hmm?" She giggled as she tickled

my side.

Hinayaan ko lang siya sa kaniyang ginagawa

dahil ayaw kong tumigil siya sa pagtawa. Ilang buwan din siyang naghihirap dahil sa nangyari sa kan'ya at
sobrang miss ko na rin mga tawa niya.

"I love you, Hon." Bigla ko siyang hinalikan sa

labi at ngiti lang ang tanging tugon niya.

Napatigil kami sa ginagawa namin nang

biglang tumunog ang cellphone niya.

"Si Leon, Dad!" Ramdam ko ang galit sa boses niya nang malaman niyang si Leon pala ang tumatawag sa
kan'ya. Tumingin siya sa akin na wari'y naghihintay ng permiso ko. Tumango lang ako bilang pagsang-
ayon sa kan'ya. Bago niya sinagot ang tawag ni Leon ay binuksan din niya.

ang loudspeaker ng cellphone niya.

"Good morning, Dom. Naistorbo ko ba ang

tulog mo?"

"Hindi naman, bakit ka tumatawag?"

"May binili kasi akong mga prutas, gusto ko

sana itong ihatid sa 'yo. Ayos lang ba sa 'yo na pumasok ako sa suite mo ngayon?"

"Huwag! I mean--- pakibigay na lang kay Mimi

'yan mamaya, hayaan mo na lang na siya ang

magdala niyan sa akin."

Naikuyom ko ang mga kamao ko sa galit nang marinig ko ang sinabi ni Leon. Kahit sa telepono lang niya
nakakausap si Domenique ay kitang kita ko pa rin ang malademonyong mukha niya. At alam kong sa mga
oras na ito ay may iniisip na naman siyang masama laban kay Dom.

Pagkatapos nilang mag-usap ni Leon ay

iniangat niya ang mukha ko sa kan'ya. "Dad,

p'wede mo ba akong suportahan sa mga plano ko laban kay Leon?"

"Of course naman, Hon. 'Di ba sabi ko sa 'yo,

nandito lang ako palagi sa tabi mo?"

"Gusto kong ipagpatuloy ang pagpapanggap

ko. Kailangang kilalanin muna natin ang Big Boss ni Leon bago natin ireport sa pulisya ang kan'yang mga
ilegal na gawain. Alam kong hindi basta-basta ang tinatawag niyang Big Boss, dahil nakikita ko sa sarili
kong mga mata kung gaano karami ang ilegal na gamot ang nakatambak sa bahay nina nanay at tatay."

"Don't worry, Hon, walang makakaalam sa

mga plano mo, kahit na si Enzo, okay?"

"Salamat, Dad. Wait!" bulalas niya habang

nakatingin sa wall clock.

"Bakit?" nagtatakang tanong ko.

"Kailangan mo nang bumalik sa suite mo.

Konting oras na lang at nandito na si Mimi,"

natatawang sabi nito.

"So--? Anong masama kung maabutan tayo

ng nurse mo? Besides--- you can hide me in your closet, right? Hmm?" sarkastikong tanong ko sabay
kagat sa ibabang bahagi ng labi ko.

"Dad--?!"

"Oo na--- nagbibiro lang, eh," natatawang

wika ko habang pinagmamasdan ang pikon niyang mukha.

Bago ako lumabas ng suite niya ay palihim ko

munang inayos ang mga camera sa kuwarto niya.

Hindi alam ni Dom na may mga camera sa loob ng suite niya, kaya kahit wala ako sa loob ng kwarto niya
ay mababantayan ko pa rin siya.

"Hep!" Napalingon ako nang marinig ko ang

boses ni Dom.

"Aalis na nga ako, 'di ba?"

Sumimangot ulit siya. "Dad naman, eh! Huwag mong sabihing lalabas ka ng kuwarto na naka-boxer short
lang!" "Of course, Hon. Ito lang din naman ang suot ko no'ng pumasok ako rito kagabi, eh," natatawang

wika ko.

"Ano?!" Napailing siya habang nakasimangot.

Lumapit ulit ako sa kan'ya at ipinulupot ang

mga braso ko sa maliit niyang baywang.

Hinalikan ko muna ang labi niya bago ako

nagsalita. "So papayag ka na sa gusto ko?"

"Ano bang sinasabi mo, Dad?"

"Na doon muna ako magtago sa cabinet mo."

Ngunit kinurot niya lang ako sa tagiliran ko.

"I love you, Dad," seryosong wika niya sabay

halik sa labi ko.

"I love you too, Hon."

Subali't bago ako lumabas ay binigyan niya.

ako ng bathrobe. Medyo masikip nga lang sa akin.

Alas kuwatro pa lang ng madaling araw, kaya

wala pang taong naglalakad sa hallway. Pagpasok ko ng aking kuwarto ay muling tumunog ang aking
cellphone. "Hello, Tito! Si Mimi po ito!"

Nagulat ako nang marinig ko ang hingal na

boses ni Mimi.

"Anong nangyari, Mimi? Bakit gan'yan ang

boses mo?"

"Kasi--- kasi po--- Tito!"

"Huminga ka muna ng malalim, okay?"

"Okay na po ako, Tito. Tingnan niyo po ang

camera sa suite ni Dom, Tito-- bilis!"

"Ano bang sinasabi mo, Mimi?"

"Kasi po, Tito, pupuntahan ko sana si Dom,

kaya lang--- paglabas ko ng suite ko, may nakita akong anino ng lalaki malapit sa pinto ng suite ni Dom.
Dahil sa takot ko, bumalik ako sa loob ng suite ko!"

Bigla akong naubo dahil sa sinabi ni Mimi,

dahil alam ko, ako ang anino na tinutukoy niya.

Sinadya kong patayin ang ilaw sa labas ng suite ni Dom para kahit may tao sa labas ng hallway ay hindi
nila ako makita. "Nako, Mimi! Namamalik-mata ka lang. Kaya

mabuti pa, matulog ka muna, okay? Mamaya ka na lang mga six ng umaga pumunta sa room ni Dom
dahil tulog pa siya ngayon."

"Ganoon po ba? Sige po--- pero sigurado po

kayong walang taong nakapasok sa room ni Dom, Tito ha?"

"Oo-- sigurado ako. Sige na matulog ka muna.

Ibinagsak ko agad ang katawan ko sa sofa

pagkatapos kausapin si Mimi. Napailing na lang ako habang iniisip ang aninong nakikita niya.

Hinubad ko ang bathrobe at niyakap ito

habang nakahiga sa sofa. I felt like I was hugging Domenique because of her scent wafting through her
bathrobe. Pinikit ko ang aking mga mata habang inaamoy ito, hanggang sa nakatulog na nga ako.
Chapter 47👄

47: EXPELLED

ISANG linggo na ang lumipas mula noong

pansamantalang pumalit si Enzo sa posisyon ni Rhodri sa kanilang kumpanya. Masaya ang bawat
empleyado simula nang dumating si Enzo, maliban kay Dinah.

At lalo pang tumindi ang galit ni Dinah nang

makita ang Termination Letter na inilagay ni Enzo sa ibabaw ng kan'yang mesa.

"Ginagalit mo talaga ako bata ka, ah! Ang

aga-aga, binubuwesit mo ako!" Galit na nagtungo si Dinah sa president office, kung saan naroon si Enzo.

"Anong ibig sabihin ng letter na ito, Enzo?"

bulyaw ni Dinah. Humigop muna ng kape si Enzo bago nagsalita. "Marunong ka naman magbasa 'di ba?"

sarkastikong tugon ni Enzo habang nilalaro ang ballpen sa ibabaw ng kaniyang mesa.

"Huh! 'Yan ba ang natutunan mo sa OJT mo sa America? Ha?!" "Oops! At kailan ka pa naging interesado
sa buhay ko, ha, Dinah? O baka naman----" Tumayo si Enzo at lumapit kay Dinah at tinitigan ang mga
mata nito.

"Diretsuhin mo nga ako, Enzo! Ano ba ang

problema mo sa akin? Ha?!" galit na wika ni Dinah at pilit na iniiwas ang tingin kay Enzo.
ito!"

"Gusto kong mag-resign ka sa kumpanyang

"Ano?! Huh! Naririnig mo ba ang sinasabi mo,

Enzo?!" Bakas ang galit sa boses ni Dinah habang sinisigawan niya si Enzo.

"Huwag ka ng magmaang-maangan pa, Dinah, dahil alam kong alam mo, kung ano ang ibig kong
sabihin!"

"Matagal ko nang pinagsilbihan ang

kumpanyang ito, kaya wala kang karapatang

tanggalin ako rito, Enzo!"

Pumapalakpak pa si Enzo habang nakikinig sa mga sinasabi ni Dinah. "Really, Dinah? Ako?

Walang karapatan? Wow, ha! Ikaw na rin ang

nagsabi na matagal ka nang nagtatrabaho rito, 'di ba? So it means, alam mo na kung sino ang totoong
may-ari ng kumpanyang

pinagtatrabahuhan mo!"

"Si Rhodri lang ang puwedeng magpatanggal

sa akin dito, Enzo!"

"Ako ang may pinakamalaking share sa

kumpanyang ito, Dinah! Ninety percent ng shares ng kumpanyang ito ay pagmamay-ari ko!"

Kinuha ni Enzo ang isang envelope na nasa

desk niya at iniabot ito kay Dinah. "Ilan lang 'yan sa mga ebidens'ya ko tungkol sa mga kalokohang
ginagawa mo rito sa kumpanya ko, Dinah!"

"Ano ba ang pinagsasabi mo, Enzo?"

"Stop, Dinah! Mamili ka, magre-resign ka ba or ipadedemanda kita?!"

Nanginginig ang mga tuhod ni Dinah dahil sa

galit nang makita ang mga tseke na inilabas niya.

Ang mga tseke na siya rin ang pumipirma.

"Teka! Paano nakuha ni Enzo ang mga tsekeng ito?" ani Dinah sa kaniyang sarili.

"Huh! Nagtataka ka ba kung bakit nasa akin

ang mga check isuances na 'yan? Mga check

issuances, na ikaw lang din ang pumipirma?

Talbog ang lahat ng iyan, Dinah!"

"Hindi totoo 'yan! Huwag mo akong

pagbintangan, Enzo! Pirma lahat 'yan ni Rhodri!"

"Bakit? What do you think of Dad? Kagaya mo

na stupid?! Do you think, Dad will issue a check even though he knows the bank account has no funds?"
natatawang wika ni Enzo, na mas lalo namang ikinagalit ni Dinah.

Magsasalita pa sana si Dinah, subalit

naunahan ulit siya ni Enzo. "But don't worry, Dinah.

Mabait akong tao, kahit magnanakaw ka, kaya pa rin kitang patawarin."

"Anong kapalit?" galit na sambit ni Dinah.

"Umalis ka sa kumpanyang ito at huwag ka

nang magpapakita pa. Huwag kang magpapakita sa akin, kay Dad at lalong-lalo na kay Domenique at sa
buong pamilya niya!"

"What?! Are you crazy? Aalis ako sa kumpanya mo, Enzo, pero huwag na huwag mo akong diktahan sa
mga gagawin ko!"

Lumapit si Dinah sa kinatatayuan ni Enzo. "Let me tell you straight, Enzo. Hindi lang si Rhodri ang amo
ko. Isa sa mga amo ko ay si Leon. Kaya huwag mong sabihin sa akin na pati si Dom ay lalayuan ko rin,
dahil sa pagkakaalam ko, nasa poder na ni Leon ang babaeng iyon!"

"Tatandaan mo rin ito, Dinah--- sa oras na

malaman ko na sasaktan mo si Domenique, ako na mismo ang maghahatid ng ebidensyang ito sa mga
pulis!"

"Oh no! Nakatatakot naman ang sinabi mo,

bata--- Ulol! Huwag mo akong tatakutin, hindi ako natatakot sa "yo! Sa tingin mo ba paniniwalaan ng
mga pulis ang mga ebidensiyang 'yan? Huh! It's a big no!" natatawang wika ni Dinah. "Hindi ako
nagbibiro, Dinah Soliva! Or---

maybe it's more appropriate to call you, Linah

Soliva!" Nakataas ang kilay ni Enzo habang

nakatitig sa magiging reaks'yon ng mukha ni

Dinah.

"Anong sinabi mo?" Bakas sa mukha ni Dinah

ang pag-alala.

"Huwag kang mag-alala, Linah Soliva. Walang

sino man ang makakaalam tungkol sa matagal mo nang itinatagong sikreto, hmm?" Ngumiti si Enzo at
hinawakan ang magkabilang pisngi ni Dinah.

"Kahit na si Leon ay hindi malalaman ang

tungkol sa sekrito mo, basta ipapangako mo lang sa akin na hindi mo sasaktan si Dom at ang mga
magulang niya!" gigil na wika ni Enzo.

Padabog na lumabas si Dinah sa kumpanya ni Rhodri. Hindi siya mapakali habang iniisip kung sino ang
nagsumbong kay Enzo sa tunay niyang pagkatao. Dahil ang alam niya ay isang tao lang ang nakakaalam
ng kan'yang sikreto at iyon ay si Aling Corazon, ang kan'yang ina. "Ahhh!! Hayop ka, Corazon! Sarili mong
anak nilalaglag mo!" sigaw niya habang nagmamaneho.

"Teka! Ibig sabihin alam ni Enzo kung saan

nagtatago si nanay?" Biglang sabi ni Dinah nang maisip niya ang kan'yang ina.

"Mukhang marami ka nang alam tungkol sa

akin, Enzo, ah! Huh! Huwag na huwag mo akong takutin dahil hindi tulad mo ang makakasindak sa akin,
hayop ka!" bulyaw niya sabay paharurot ng kan'yang kotse.

PAGLABAS ni Leon sa kan'yang suite upang

bisitahin si Dom sa kan'yang silid, siya namang pagdating ni Dinah.

"Kailangan nating mag-usap, Leon!" galit na

sambit ni Dinah.

"Puwede ba huwag muna ngayon, Dinah!"

sagot ni Leon.

"Importante itong sasabihin ko sa 'yo, Leon!"

Walang nagawa si Leon kung 'di sundin ang

sinabi ni Dinah. Kaya agad niyang dinala si Dinah sa kan'yang opisina.

"Ano?! Bakit ka umalis sa kumpanya ni Rhodri?

Nag-iisip ka ba, Dinah? Paano natin makukuha ang titulo ng resort na ito, ha?!"

"Iyon na nga ang problema, Leon!

Nakapangalan na kay Enzo ang lahat ng titulong nakasangla sa kumpanyang iyon!"

"What?! Ibig mong sabihin. Naisahan ka ng

batang 'yon, ha?!" Halos sampalin ni Leon si Dinah dahil sa galit nito.

"Hindi ko alam kung paano niya ginawa iyon,

Leon. Pati mga check issuances ko at pamemeke mo ng pirma ni Rhodri ay alam na rin niya."
"Dinah!!! Napakabobo mo talaga!!" bulyaw ni

Leon.

"I'm sorry, Leon," hikbing wika ni Dinah.

"Sorry? Anong mapapala ko sa sorry mo, ha?!

Umalis ka rito, Dinah!" pagtataboy ni Leon kay Dinah.

"Please Leon, huwag mo namang gawin sa

akin ito, oh.

Nagmamakaawa ako, gagawin ko ang

lahat ng ipapagawa mo sa akin, huwag mo lang akong paalisin," umiiyak na sabi ni Dinah habang
nakaluhod sa paanan ni Leon.

"Wala na akong mapapala sa 'yo, Dinah!"

sigaw muli ni Leon.

Agad namang tumayo si Dinah at hinawakan

ang magkabilang pisngi ni Leon. "Di ba may

amnesia si Domenique?"

Tumawa si Leon. "At ano naman ang

magagawa mo kung may amnesia ang babaeng iyon, ha? Babarilin mo na naman at pagkatapos ano?
Ipapatapon niyo na naman, hanggang sa may makakakita ulit sa kan'ya?" Huh! Tumigil ka nga, Dinah!
Dahil sa katangahan ninyo, muntik na akong

madamay! Mabuti na lang at nagkaroon ng

amnesia ang babaeng iyon!"

"Kaya kong manipulahin ang pag-iisip niya,

Leon."

"Anong ibig mong sabihin?" kunot-noong wika ni Leon.

"Alam kong may tinatagong relasyon ang

babaeng iyon at si Rhodri, kaya magpapakilala ako sa kan'ya bilang fiancee ni Rhodri."

"Ano naman ang mapapala mo sa

pagpapapanggap mo bilang fiancee ni Rhodri? Eh, wala nga siyang maalala!"

"Hindi ba ang sabi ng doctor ay temporary

lang ang amnesia niya? Kaya kung maalala man niya si Rhodri ay kamumuhian niya ito dahil may fiancee
na ang lalaking mahal niya. At magiging iyo na si Domenique, Leon."

"May pakinabang ka rin naman pala, eh, no?

Hmmm?" nakangiting wika ni Leon habang

kinakagat ang labi ni Dinah.

"Mas tuso ako sa 'yo, Leon!" Sabi ni Dinah sa

sarili habang patuloy sa paghalik sa labi ni Leon.

Ang hindi alam ni Leon ay ginagamit din siya ni Dinah.

Pagkatapos mag-usap nina Leon at Dinah ay

pumunta na rin sila sa suite ni Dom.

"Good morning po, Sir Leon," bati ni Mimi kay

Leon.

Tumango lang si Leon. "Nabigyan mo na ba ng gamot ang pasyente mo?"

"Tapos na po, Sir," nakangiting wika ni Mimi

ngunit ang kan'yang mga mata ay nakatuon kay Dinah.

"Good!" tugon ni Leon at ibinaling ang

atensiyon niya kay Domenique.

"Kumusta na ang pakiramdam mo, Dom?"

nakangiting wika ni Leon habang nakahawak sa baba ni Dom.

Tumango lang si Dom saka tumingin kay

Dinah, kunwari ay hindi niya ito nakilala. Ngunit sa loob niya ay gusto niya itong sugurin at sabunutan.

"Mga hayop! Ang lakas ng loob ninyong

magpakita sa akin!" ani Dom sa kanyang sarili.

"By the way, Dom, may bisita ka pala. Naaalala mo pa ba siya?" Umiling lang si Dom bilang tugon kay
Leon.

Lumapit si Dinah sa wheel chair ni Dom. "Hi,

Domenique. Ako 'to si Dinah, remember? Ako ang fiancee ni Rhodri."

Bigla namang naubo si Mimi nang marinig ang sinabi ni Dinah, dahilan para tumaas ang kilay ni Dinah.

Ibinaling ni Dinah ang atensiyon kay Mimi. "

Excuse me?! Kilala ba kita?" aniya habang

nakataas ang kilay.

"Po? Ah--eh-- naku, hindi po. Pasensiya na

po kayo, Ma'am--, hinahalo ko kasi itong gamot ni Ma'am Domenique sa pagkain niya. Aksidente kasing
tumapon sa akin ang powder ng gamot kaya bigla akong naubo. Paumanhin po,"

pagsisinungaling ni Mimi. Pati si Mimi ay nabigla sa sinabi ni Dinah, dahil alam niyang

nagsisinungaling lang si Dinah.

"Nako, nako, nako! Lagot ka talagang babae ka ,'pag nalaman ni Tito Rhodri ang ginagawa mo! Isa ka pa,
Leon, napakasama mo talaga. Naghanap ka pa ng kakampi, ha!" bulong ni Mimi sa sarili habang lihim na
nakatingin kay Dinah.

Kung gaano kagalit si Mimi sa inasal ni Dinah,

ganoon din si Dom. Gusto niyang sampalin si

Dinah, ngunit pinigilan niya ang sarili na magalit.

Kailangan niyang magpanggap na hindi niya kilala si Dinah.

"I'm sorry, pero hindi kita naaalala. At saka--

pasensiya na rin, kahit yung Rhodri na tinutukoy mo, wala rin akong maalala tungkol sa kan'ya."

"Oh, I'm sorry. Nakalulungkot mang isipin,

pero ayos lang. At least you're still alive. I mean--

ligtas ka na."

"Sige lang, Dinah! Magsaya kayo! Darating din

ang araw para sa inyong dalawa! Mga demonyo kayo!!" sigaw ng isip ni Dom.

"Actually, kami sanang dalawa ni Rhodri ang

pupunta rito, kaya lang na-busy siya. Alam mo naman ang lalaking iyon, napaka-sweet at mahilig sa
surprise," nakangiting wika ni Dinah.

"Baka nga isang araw, eh, surpresahin ka na

lang ng lalaking iyon ng marriage proposal,"

natatawang wika ni Leon.

"Tseh! Nananaginip yata ang dalawang kumag na 'to! Mariage proposal, my ass!!" Pati si Mimi ay
napamura dahil sa sinasabi nina Leon at Dinah.

"Mabuti naman kung ganoon. Masaya ako

para sa 'yo, Dinah." Pilit na ngumiti si Dom na

ikinagalit naman ni Dinah.

Ang buong akala ni Dinah ay masasaktan niya ang damdamin ni Dom dahil sa pagpapapanggap niya,
ngunit nagkamali siya. Galit at inis lang ang hatid nito sa kan'ya.

"Leon? Puwede bang iwan niyo muna ako?

Gusto ko sanang magpahinga. Hindi kasi ako

nakatulog ng maayos kagabi," pagsisinungaling ni

Dom.

Mabilis namang lumapit si Leon sa kinaroroonan ni Dom. He put his hand on Dom's forehead. "Ayos ka
lang ba, Dom? May gusto ka bang kainin? Sabihin mo lang sa akin, okay?"

Habang nakatitig si Leon sa mga mata ni Dom, may kakaiba na naman siyang naramdaman sa dalaga.
Parang kinurot ang puso niya dahilan para mapahawak siya sa dibdib niya.

Napansin naman iyon ni Dinah na naging

dahilan nang paglaki ng kaniyang mga mata. Bigla niyang hinawakan ang balikat ni Leon saka nagsalita.
"Tayo na, Leon. Mukhang kailangan nang magpahinga ni Dom." Bakas sa boses ni Dinah ang pag-alala
habang nakatitig sa mga mata ni Leon.

"Ano bang meron sa 'yo, Dom! May amnesia

ka na nga, pilit mo pang kinukuha ang atens'yon ni Leon! Hindi ko hahayaan na malaman ni Leon ang
tunay mong pagkatao! Hinding-hindi malalaman ni Leon na anak ka niya kay Dulce!" sigaw ng isip ni.

Dinah habang nakahawak sa braso ni Leon.

Bago lumabas sina Leon sa suite ni Dom ay

kinausap muna niya si Mimi. "Tawagan mo ako, Mimi 'pag may kailangan kayo rito, okay?"

Tumango lang si Mimi na ikinagulat naman

niya. "Aba! Hanep, ah! Kaninong ligaw na kaluluwa kaya ang sumanib na katawan niya? Ba't bigla na
lang bumait? Huh!" aniya sa sarili habang umiiling.

Nang makaalis na sina Leon ay agad namang

nilapitan ni Mimi si Dom. "Ehem! Ma'am-- kilala mo ba yung kasama ni Sir Leon?"

Ngumiti muna si Dom bago nagsalita. "Ano ka ba, Mimi. 'Di ba sabi ko sa 'yo, 'Dom' ang itawag mo sa
akin? At saka-- wala akong pakialam kung sino man ang babaeng iyon," natatawang wika ni Dom.

Napalunok naman si Mimi nang makita ang

reaksiyon ni Dom. "Ma'am--- ay sorry-- Dom--?

Puwede bang pakiulit ng ginawa mo?"

"Ang alin?" nagtatakang wika ni Dom.

"Iyong ginawa mong pagtawa,"

"Bakit? Masama ba ang tumawa?" Naku, hindi! Natutuwa lang ako kasi nakita

kitang tumawa. At saka-- ang ganda mo pala

kapag tumatawa. Ang gandang panuurin ng mga biloy mo, Dom."

Hindi na nagulat si Dom sa naging reaksyon ni Mimi nang makita siya nitong tumawa. Dahil simula noong
magkasama sila ni Mimi, hindi pa siya nito nakitang tumawa o kahit ngumiti man lang.

Chapter 48👄

48: MASAKIT NA KATOTOHANAN

ABOT tainga ang ngiti ni Mimi habang

pinagmamasdan ang masayang mukha ni

Domenique. Hindi niya akalain na sa lahat ng

masasakit na karanasan na pinagdaanan ni Dom ay nagawa pa nitong tumawa.

"Alam mo Dom, matutuwa si Tit--- Sir Rhodri

kapag nalaman niyang unti-unti ka nang

gumagaling." Muntik pang mabanggit ni Mimi ang salitang 'Tito'. Gaya ng bilin ni Rhod sa kan'ya, hindi
dapat malaman ni Dom na magkakilala silang dalawa.

"Anong ibig mong sabihin, Mimi? Paano nasali ang Rhodri na iyon sa usapan natin? Magkakilala ba kayo?
Hindi ba si Leon ang nagpadala sa iyo rito?" Minsan ng napansin ni Dom ang pagiging malapit ni Mimi
kay Rhodri habang binibisita siya ni Rhod kasama sina Nanay Soledad at Tatay Pedring.

"Ha? Ah---eh---" nauutal na wika ni Mimi at

halos hindi siya makatingin ng diretso kay Dom. Hinawakan ni Dom ang magkabilang kamay ni Mimi.
"Mayroo'n ka bang hindi sinasabi sa akin, Mimi?"

po."
Umiling si Mimi na animo'y isang bata. "Wala

Ngumiti si Dom at dahan-dahang tumayo, na

ikinagulat naman ni Mimi. Hindi siya makapaniwala sa kan'yang nakita, hindi niya akalain na makakatayo
ng mag-isa ang pasyente niya.

"Kaya mo nang tumayong mag-isa, Dom?"

gulantang na saad ni Mimi.

Tumango si Dom. "Alam kong mabait ka, Mimi.

At pakiramdam ko, hindi ka katulad ni Leon.

Sabihin mo sa akin, si Rhod ba ang nagpadala sa ' yo rito?"

Tumango si Mimi na parang nahihiya pa.

"Sorry, Dom, kung hindi ko sinabi sa 'yo agad," nakangiting saad niya sabay peace sign sa mga daliri.

Natawa na naman si Dom dahil sa inasal ni

Mimi. "Salamat, Mimi. Alam ko naman na hindi si Leon ang boss mo, eh. Halatang-halata sa mga
ikinikilos mo sa tuwing pumapasok si Leon dito."

"Wait, wait, wait!" kuno't-noong wika ni Mimi

habang nakapamaywang pa.

"Ikaw yata ang hindi nagsasabi sa akin ng

totoo, Dom, eh! Niloloko mo ako. Sabihin mo nga sa akin, magaling ka na 'no?" wika ni Mimi habang
nakataas ang nguso.

"Bakit? Kung ipapaalam ko sa ospital na

magaling na ako, sa tingin mo hindi ka na nila

pabalikin sa ospital? 'Diba sabi mo, mas maganda rito kasi tahimik at malayo sa stress, hmm?"

nakangiting wika ni Dom.

"Hoy, Dom! Wala akong sinabi na gan'yan, ha?

"Sinabi mo 'yan, Mimi. Sinabi mo 'yan habang

pinapatulog mo ako gabi-gabi," natatawang sabi ni Dom habang patakbong pumasok sa kan'yang silid.
Pagpasok ni Dom sa kuwarto niya ay agad nilabas ni Mimi ang cellphone niya at tinawagan si Rhodri.

"Sigurado po akong matutuwa ka sa sasabihin ko sa iyo, Tito."

"Talaga? Bakit, anong nangyari, Mimi?"

"Kasi po, Tito, nakakatayo nang mag-isa si

Dom. She's doing well, Tito."

ah."

"Good job, Mimi. Ang galing mong mag-alaga,

"Thank you po, Tito. Kaya lang---"

"Bakit? May problema ba?"

"Alam na po ni Dom na magkakilala tayo, Tito."

"Ano ka ba, ayos lang 'yon. Atleast,

mapapanatag ang loob niya dahil kilala ko ang nurse niya."

"So---ibig mo pong sabihin--- alam mo na

rin na wala na siyang amnesia?"

"Yes, Mimi. Kailangang magpanggap ni Dom

sa mga mata ni Leon. Kaya dapat ganoon din ang gawin mo, okay?"

"Don't worry, Tito. You can count on me. By

the way, Tito Rhod! Speaking of, Leon, you need to replay your cctv. Dumating si Leon kanina kasama
ang isang babae. Dinah daw ang pangalan."

Lingid sa kaalaman ni Mimi, alam na ni Rhodri ang pagpunta nina Leon at Dinah sa suite ni Dom.

Pagkatapos kausapin ni Mimi si Rhodri ay

agad itong pumunta sa kusina para maghanda ng pagkain para kay Dom. Si Rhod naman nagmamadaling
kinontak si Dom.

Upang hindi malaman ni Dom na may mga

naka-set up na camera sa kan'yang silid, nag-isip muna si Rhod ng mga dahilan kung paano niya nalaman
ang pagbisita ni Dinah sa suite ng nobya.

"Paano mo nalaman na nandito si Dinah

kanina, Dad?"

"Nagpapahangin ako sa terrace nang makita

ko sina Dinah at Leon papunta sa suite mo, Hon.

Hindi ka ba sinaktan ni Dinah?" "Alam kong hindi magagawa ni Dinah 'yon,

Dad. Takot 'yon kay Leon. Hindi naman nila alam na nagpapanggap lang ako."

"Tumawag nga pala sa akin si Enzo kanina,

pinaalis na niya si Dinah sa kumpanya. Sabi ni Enzo mag-ingat daw tayo sa babaeng iyon."
"Huh! Kaya pala daig pa sa dikya kung

makadikit kay Leon ang babaeng iyon dahil wala na palang trabaho! Buti nga sa kan'ya!"

Mula sa kabilang linya, rinig na rinig ni Rhodri

ang galit sa boses ni Dom. Gusto niyang pumunta sa suite ni Dom at yakapin ito ng mahigpit, ngunit
hindi puwede. Kailangan niyang mag-ingat dahil ayaw niyang masira ang mga plano ni Dom laban

kina Leon at Dinah. Tuwing gabi lang nakakapasok si Rhod sa room ni Dom dahil alam niyang maraming
mga mata si Leon na nakabantay sa labas ng suite ng kan'yang nobya.

ALAS tres na ng hapon nang lumabas si Dinah sa opisina ni Leon. Saktong paglabas niya ay siya namang
pagtunog ng cellphone ni Leon.

Agad naman itong sinagot ni Leon nang

makitang si Vlademir ang tumatawag sa kan'ya.

"Ano na ang balita d'yan sa warehouse,

Vlademir?"

"Everything is clear, Boss. Wala kang dapat

ipag-alala."

"Good! Bakit ka tumawag?"

"May nakita akong isang box dito, Boss. Sa

tingin ko mga lumang gamit ito ng mag-asawang Pedring at Soledad."

"Ano naman ang laman ng mga iyan?"

"Halos po mga larawang kupas, Boss.

Kamukha ng anak nila ang nasa larawan."

"Huh! Mahilig din pala sa picture ang babaeng iyon!"

"Pero sa tingin ko-- hindi ito si Domenique,

Boss. Siguro nasa edad 40's na ito ngayon.

Masyado na kasing luma 'to kumapara sa edad ng anak nilang si Domenique."

"What?!" Biglang napahawak si Leon sa kan'yang dibdib habang inisip muli ang mukha ni Dom.

"Hintayin mo ako, Vlademir. Pupunta ako diyan ngayon."

Agad na pinaandar ni Leon ang kan'yang

sasakyan patungo sa lumang bahay nina Pedring at Soledad. Ang lumang bahay ng mag-asawa na
ginawang bodega ng ilegal na gamot ni Leon.
Pagdating niya sa bodega ay agad niyang

kinuha ang kahon kay Vlademir at bumalik sa

kan'yang sasakyan. Halos hindi mapakali si Leon habang dahan-dahang binuksan ang kahon. Hindi niya
alam kung bakit sobrang nanginig ang kan'yang katawan nang makita ang kahon na pag-aari nina
Soledad at Pedring.

"Pa--a--nong---na--ging-- anak nina

Soledad at Pedring si Dulce?" nauutal niyang sabi habang nakatitig sa lumang litrato ni Dulce.

"Ibig sabihin, si Domenique ang anak namin ni Dulce? Totoo ngang nagbunga ang ginawa ko kay Dulce
dati. Anak ko nga si Domenique!"

Napaawang ang labi niya habang pinagmamasdan ang mukha ni Dulce.

Hindi makapaniwala si Leon sa kan'yang

nasaksihan. Umiiyak siya habang tumatawa.

Magkahalong saya at lungkot ang naramdaman niya habang yakap-yakap ang kahon na puno ng mga
litrato ni Dulce.

Binuksan muli ni Leon ang kahon at isa-isang

tiningnan ang mga larawan. Nagulat siya nang makita ang larawan ni Dulce kasama sina Pedring,
Soledad at Dinah.

"Hayop ka Dinah! Niloko mo ako! Ang sabi mo sa akin ay hindi mo kilala ang pamilya ni Dulce.

Binilog mo ang ulo ko Dinah! Humanda ka sa aking babae ka!" galit niyang sambit.

"Kung kilala ni Dinah ang buong pamilya ni

Dulce, ibig sabihin--- alam din niya na anak ko si Domenique?" Mga katanungang gusto niyang linawin
kay Dinah. Halos manginig ang buong katawan ni Leon sa galit habang iniisip ang panloloko sa kan'ya ng

babaeng matagal na niyang pinagkatiwalaan.

"Muntik ko nang ma-rape ang sarili kong anak dahil sa katarantaduhan mo, Dinah!!!" hagulgol na sambit
ni Leon.

Mas lalong nayanig ang mundo niya nang

makita ang sulat-kamay mula kay Dulce para kina Soledad at Pedring.

(Dear Nanay at Tatay,

Kapag nabasa ninyo itong sulat ko, ibig

sabihin ay wala na ako. Patawarin n'yo sana ako sa gagawin kong ito, basta tandaan ninyo, mahal na
mahal ko kayo.

Nanay, Tatay, pasens'ya na kung naging

mahina ako, pasens'ya na kung hindi ako kasing tapang at lakas ninyo. Pinilit kong maging matatag, pero
hindi ko po talaga kaya. Mahal ko po ang anak kong si Domenique. Pero sa tuwing nakikita ko ang anak
ko, mas lalo ko lang naaalala ang kahayupang ginawa sa akin ng tatay niya,

lalong-lalo na ng best friend kong si Dinah!

Kayo na po ang bahala kay Dom, 'nay at 'tay.

Huwag ninyong sabihin sa kan'ya ang tungkol sa akin. Magpakilala po kayo sa kan'ya bilang mga
magulang niya. Nakikiusap din ako, kung makikita n'yo ulit si Leon Lee, lumayo kaagad kayo. Huwag
ninyong hayaang mapalapit ang anak ko sa demonyo niyang ama!

Ginahasa ako ng taong iyon dahil sa ginawa

ng matalik kong kaibigan, ipinagbili ako ni Dinah sa lalaking iyon. Kaya naging miserable ang buhay ko
dahil sa kanilang dalawa.

Alam kong mali itong gagawin ko, 'nay at 'tay.

Sana mapatawad ninyo ako, mahal na mahal ko po kayong dalawa.

Hanggang sa muli nating pagkikita,

~Dulce~

Basang-basa ang liham ni Dulce dahil sa

walang tigil na pag-agos ng mga luha ni Leon.

Hindi niya akalain na ganoon pala katindi ang galit ni Dulce sa kan'ya.

"Patawarin mo ako, Dulce. Kaya ko lang

nagawa iyon sa 'yo dahil mahal na mahal kita.

Hindi kita ginahasa, alam mo iyon. Totoo ang

nararamdaman ko para sa 'yo habang ginagawa ko Iyon. Hindi kita ni-rape, hindi!" sigaw niya habang
niyayakap ang sarili.

"I'm sorry kung naging masama ako sa 'yo.

Kung nasaan ka man ngayon, sana mapatawad mo ako. Mahal na mahal kita, Dulce. Oo! Binayaran ko si
Dinah! Pero hindi ibig sabihin no'n ay ipinagbili

ka na niya sa akin. Nagawa ko iyon dahil mahal kita," hagulgol na sambit ni Leon habang hinahampas ang
dibdib niya.

"Alam kong hindi pa huli ang lahat, kaya ko

pang itama ang mga pagkakamali ko. Alam kong marami akong naging kasalanan sa anak natin pati na
rin sa mga magulang mo, Dulce. Alam kong naririnig mo ako, kaya nakikiusap ako, hayaan mo
akong itama lahat ng pagkakamali ko. Ibabalik ko ang mga lupain ng iyong mga magulang. Ibabalik ko rin
ang bahay na ito sa kanila." aniya habang nakatitig sa bahay nina Pedring.

Namamaga ang mga mata ni Leon habang

tinatahak ang hallway ng Lee's suite and hotel patungo sa kan'yang opisina. Maging ang mga empleyado
niya ay hindi man lang napansin na binabati na siya ng mga ito.

Ibinagsak niya ang kan'yang katawan sa

kan'yang swivel chair at tulalang nakatitig sa

kan'yang kumikinang na kisame. Hanggang sa maalala niya ang kalupitan na ginawa ni Dinah kay
Domenique;

"Hayop ka, Dinah! Ikaw lang pala ang puno't

dulo ng lahat ng 'to! Muntik mo nang patayin ang anak ko! At dahil sa kahayopan mo, muntik ko pang
ma-rape ang sarili kong anak!" galit na sambit ni Leon habang nakakuyom ang mga palad.

"Kailangan kong mahanap si Aling Corazon.

Alam kong siya lang ang makakasagot sa lahat ng tanong ko." Mga katagang nabitawan ni Leon habang
iniisip si Dinah.

Biglang sumagi sa isip ni Leon na wala sa

normal na pag-iisip si Dinah. Nag-aalala siya na baka mas malala pa ang gawin si Dinah kay Dom kapag
nalaman niyang alam na ni Leon ang mga sikretong itinatago niya tungkol sa totoong pagkatao nina Dom
at Dulce.

At sa isip ni Leon, tanging si Aling Corazon

lang ang makakasagot ng mga katanungan niya tungkol kay Dinah. Dahil sa mga natuklasan niya, marami
pa siyang dapat malaman tungkol sa totoong pagkatao ni Dinah.

Chapter 49👄

UPANG malaman ni Leon kung saan

nagtatago si Corazon, minabuti niyang paglaruan

muna ang mga plano ni Dinah. Kinuha niya ang

cellphone niya at mabilis na tinawagan si Dina.

"Wow, ha! At kailan ka pa naging interesado sa

nanay ko?"

"Ang tanong ko ang sagutin mo, Dinah! Saan

ba kasi nagtatago ang nanay mo?"

"Ano ka ba, Leon. Kung tinatago ko man si

nanay, ikaw ang unang makakaalam kung saan ko

siya itinatago, di ba?"

"Sa tingin mo, saan nagtatago ang nanay mo?"

Pinipilit ni Leon na pakalmahin ang sarili para

hindi niya masigawan si Dinah.

"Wala akong ideya kung saan siya nagtatago,

Leon. Pero isa lang ang sigurado ako, alam ni Enzo

kung nasaan ang matandang iyon!"

"What?! Ano naman ang mapapala niya kung

itatago niya ang iyong ina?"

"Don't underestimate that boy, Leon. Alam

naman nating dalawa na maraming alam si nanay

tungkol sa mga sikreto natin, 'di ba?"

"Okay, fine. Ibigay mo sa akin ang address ni

Enzo, at ibibigay ko kay Vlademir."

Nan'lilisik sa galit ang mga mata ni Leon nang

ibinaba niya ang kan'yang telepono.

"Ang tanga ko talaga! Maraming taon na

kaming magkasama ni Dinah, bakit hindi ko man

lang napansin na baliw pala siya?! Ahhh!!!" sigaw

niya habang hinahampas ang ulo.

Idinaan niya sa pagsigaw ang lahat ng

kan'yang mga hinanakit kay Dinah. Mayamaya ay

tumunog ulit ang cellphone niya. Unti-unting

nabawasan ang galit niya nang matanggap niya.

ang cellphone number ni Enzo na ibinigay ni Dinah.

KINABUKASAN, maagang nagbihis si Leon.

Buo na ang pasya niya, gusto niyang itama lahat

ng pagkakamali niya. Pero bago niya kausapin sina

Soledad at Pedring, kailangan muna niyang makita

si Aling Corazon. At kung totoo man ang sinabi ni Dinah na alam ni Enzo kung saan nagtatago si

Corazon, kailangan niyang makausap si Enzo.

Alam ni Leon na bumalik na si Enzo sa

kumpanya ni Rhodri kaya dumiretso siya roon.

Subali't, bago siya pumasok ay kinontak niya muna

ang number na binigay ni Dinah sa kan'ya.

Bumuntong-hininga muna siya bago tinawagan

ang numero ni Enzo.

"Thank you for calling R.E Corporation; How

can I help you?"

"Hi, this is Leon Lee. Can I talk to your

manager?"

"Are you referring to Sir Enzo Echeverria?"

"Yes, he is. Can I talk to him?"

"Just a moment, and I will transfer you to his

line."

"Enzo Echeverria, speaking."

"Good morning, Enzo. This is Leon Lee. Can I

talk to you?"

"Le--Leon-- who?"

"Yes, Enzo. It's Leon. I know you're wondering

why I called you. I hope you'll accept my invitation

to talk to you, kahit sandali lang."

Tuwang-tuwa si Leon nang pumayag si Enzo

na makipag-usap sa kan'ya. Kung gaano

ka-excited si Leon ay ganoon din ang pagkagulat

ni Enzo.

"Ano naman ang kailangan sa akin ng hayop.

na 'yon? Huh! At dito pa talaga siya sa opisina ko

pumunta, ang kapal talaga ng mukha!"

Napatuwid ng upo si Enzo nang makarinig

siya ng malakas na katok mula sa labas ng opisina

niya.

"Thanks for agreeing to talk with you, Enzo."

Napakunot ang noo ni Enzo nang makita ang

sinseridad sa boses ni Leon. "Hindi mo mabibilog

ang ulo ko, Leon! Stop acting like an innocent

child, ashole!" aniya sa sarili.

"I know you're wondering why I'm here, aren't

you?" "Pwede ba, Leon, diretsuhin mo nga ako, ano

ba talaga ang pakay mo rito?"

"Gusto kong makausap si Aling Corazon,"

diretsahang tugon ni Leon.

Laking gulat ni Enzo kung bakit alam ni Leon

na kasama niya si Aling Corazon sa kanilang

mans'yon. Upang magkaroon ng makakasama si

Enzo sa mansiyon, pinakiusapan ni Rhodri si Aling

Corazon na doon muna siya tumira. Alam din ni

Enzo ang tunay na ugali ni Dinah dahil sinabi na sa

kan'ya ni Aling Corazon ang lahat. Maliban lamang

sa totoong pagkatao nito, kasama na ang

sikretong itinatago nila tungkol sa tunay na

pagkatao ni Dom.

Bago tumira si Aling Corazon sa mansyon,

pinagbilinan siya ni Rhodri na huwag sabihin kay

Enzo ang tungkol sa pagkatao ni Linah, lalo na ang

tungkol kay Dulce at Domenique.

Tumawa muna si Enzo bago nagsalita. "At

kailan pa ako naging interesado sa taong

hinahanap mo, ha, Leon?" "Please, Enzo. Hindi ako nagbibiro sa iyo.

Kailangan kong makausap si Aling Corazon sa

lalong madaling panahon. Siya lang ang

makakasagot sa lahat ng tanong ko tungkol sa

ugali ng anak niya."

"And I don't care, Leon! Hindi ko kilala ang

taong hinahanap mo. At wala akong pakialam sa

ugali ng anak niya, kung sino man siya!"

"Corazon Soliva," maikling wika ni Leon.

"Hindi ko nga siya kilala! Bakit mo ba ako

pinipilit, ha?"

"Alam kong mahirap paniwalaan ang

sasabihin ko, Enzo. Si Corazon ang nanay ni Dinah.

Gusto kong itama ang lahat ng pagkakamali ko.

Pero hindi ko alam kung saan magsisimula dahil

nasa paligid ko si Dinah."

"Anong sinasabi mo?" nagtatakang wika ni

Enzo.

"Ang tanga-tanga ko, Enzo. Nagpagamit ako

sa babaeng iyon. Pati anak ko dinamay niya sa kahayupan niya. Si Dinah ang dahilan kung bakit

nagpakamatay ang babaeng mahal ko. At siya rin

ang dahilan kung bakit muntik ko nang magahasa

ang sarili kong anak!"

Nanlaki ang mga mata ni Enzo nang marinig

ang sinabi ni Leon. Hindi niya alam kung bakit

sinasabi iyon ni Leon sa kan'ya.

"Handa akong pagbayaran ang lahat ng mga

kasalanan ko, kahit pa makulong ako ng

habang-buhay. Gagawin ko ang lahat para

makabawi sa lahat ng taong nasaktan ko. Kaya

nakikiusap ako, Enzo, tulungan mo ako."

Umiling si Enzo habang nakikinig sa mga

sinabi ni Leon. "I'm sorry, Leon. But you

approached the wrong person. I can't help you

because I don't know what you're talking about!"

"If you really love your best friend-- I mean,

my daughter. You will help me, Enzo," nakayukong

wika ni Leon saka tumayo.

Biglang lumakas ang kabog ng dibdid ni Enzo

nang marinig ang sinabi ni Leon. Kaya bago pa ito

nakalabas ng opisina niya;

"Wait!" biglang saad ni Enzo.

Napalingon si Leon nang marinig niyang

tinatawag siya ni Enzo.

"Anong sabi mo kanina? Paano ko naging best

friend ang anak mo, ha, Leon? Sino ka ba talaga?!"

Bakas sa boses ni Enzo ang panginginig dahil sa

galit. Gusto niyang umiyak at isipin na hindi totoo

ang kutob niya.

"Anak ko si Domenique, Enzo. Anak namin ni

Dulce," hikbing wika Leon.

"W---what?!" nauutal na sambit ni Enzo.

"Yes, Enzo. Totoo ang lahat nang narinig mo."

"Naririnig mo ba ang sinasabi mo, ha, Leon? Si

Tatay Pedring at Nanay Soledad ang mga

magulang ni Domenique! Saka--- sinong Dulce

ang sinasabi mo, ha?!"

Umupo ulit si Leon sa lounge chair. "Si Dulce

ang tunay na anak nina Mang Pedring at Aling Soledad. Si Domenique ay apo lamang nila.

Mahirap paniwalaan, ngunit iyon ang totoo, Enzo.

Kahit ako ay hindi makapaniwala na nalaman ko.

Para akong mababaliw dahil sa katotohanang

natuklasan ko kagabi."

Napaupo si Enzo sa tabi ni Leon dahil sa

kan'yang mga nalaman. Ngayon lang niya

napagtanto na kaya pala napakalaki ng agwat ng

edad nina Soledad at Pedring sa edad ni Dom dahil

hindi pala nila ito tunay na anak.

"Paano ako nakasisiguro na nagsasabi ka ng

totoo, Leon? Ilang beses mo nang nasaktan ang

pamilya ng matalik kong kaibigan. At hindi lang

iyon, ikaw rin ang dahilan kung bakit nagnakaw si

Dinah sa kumpanya namin!" galit na sambit ni

Enzo.

"Oo, inaamin ko ang lahat ng iyan, Enzo. Isang

pagkakamali ang ginawa kong pagsanib-puwersa

kay Dinah. Pero wala akong alam na binibilog din

pala niya ang ulo ko!"

"Anong kinalaman ni Aling Corazon sa isyung

ito?" diretsong tanong ni Enzo.

"Gusto ko lang linawin sa kan'ya kung may

sakit ba sa pag-iisip si Dinah.

"Tapos ano? Maitutuwid ba ang lahat ng mga

kasalanan ninyo kung mapatunayan mong may

sakit sa pag-iisip ang babaeng iyon? Ha, Leon?!"

"Hindi iyon ang punto ko, Enzo. Bago

gumaling si Dom, ipinapangako ko--- ako mismo

ang magdadala ng sarili ko sa kulungan. Pero

mangyayari lang iyon kung mapatunayan kong

may sakit sa pag-iisip si Dinah. Kailangan kong

dalhin si Dinah sa mental hospital bago ako

makulong. Alam kong iyon lang ang dahilan para

maprotektahan ko ang anak ko, lalo na sina Aling

Soledad at Mang Pedring."

"Diretsuhin na kita, Leon. Paano ang bahay ni

Tatay Pedring? Nakiusap si Nanay Soledad na

gusto na nilang bumalik sa kanilang bahay,"

pagsisinungaling ni Enzo.

lyon lang ang tanging paraan na naisip ni Enzo para malaman niya kung totoo ngang nagbago na

si Leon. Hindi niya masabi ng diretso ang mga

ilegal na negosyo ni Leon dahil baka magtaka ito

kung saan niya nakuha ang mga impormasyong

iyon.

"Huwag kang mag-alala, Enzo. Ibabalik ko rin

sa kanila ang kanilang bahay at ang kanilang mga

lupa."

"Anong ibig mong sabihin? Bakit hindi mo

maibalik ang bahay nila? May mga sikreto ka pa

bang hindi sinasabi sa akin, Leon?" Pilit na

pinapakalma ni Enzo ang kan'yang sarili.

"Alam kong mabuti kang tao, Enzo. Kaya mas

nanaisin ko pa na iyon lang muna ang mga

nalalaman mo. Ayaw kong madamay ka sa mga

ginagawa ko."

"Look, Leon! Paano kita matutulungan kung

hindi mo sasabihin sa akin ang lahat ng tungkol sa

pagkatao mo? I'm sorry, but I can't help you. Hindi

ako basta-basta nagtitiwala, lalo na sa isang tulad

mo. Sige na, makakaalis ka na," pagtataboy rito ni Enzo.

Huminga ng malalim si Leon bago nagsalita.

Narinig naman iyon ni Enzo. "Ginawa kong bodega

ng ilegal na gamot ang bahay nina Mang Pedring

at Aling Soledad. At iyon din ang dahilan kung

bakit naghihirap ngayon ang anak ko."

"Ano?!" singhal ni Enzo.

Hindi makapaniwala si Enzo na aamin sa

kan'ya si Leon tungkol sa kan'yang mga ilegal na

gawain. Masaya siya dahil nagbago na talaga si

Leon. Ngunit habang nakikinig siya sa mga

sinasabi ni Leon tungkol sa totoong nangyari at sa

naging karanasan ni Dom nang mangyari ang

insidente, halos kamuhian niya ito at si Dinah.

"Napakalaki na pala ng nagawang kasalanan

ni Dinah sa pamilya ni Tatay Pedring. Masyadong

mabait ang mag-asawang iyon para maranasan

nila ang lahat ng kalupitan na ginawa ng babaeng

iyon." Hindi na napigilan ni Enzo ang kaniyang mga

luha. Nag-uunahan na itong bumagsak habang

iniisip sina Pedring at Soledad. "Alam kong walang kapatawaran itong mga

nagawa kong kasalanan, lalo na sa anak ko. Kaya

nakikiusap ako, Enzo, tulungan mo akong itama

ang lahat ng pagkakamali ko," hikbing wika ni

Leon.

"Okay, fine. Pumunta ka bukas sa mansiyon.

Doon tayo mag-usap," wika ni Enzo habang

nakatitig sa mga mata ni Leon.

"Huwag kang mag-alala, Enzo, hindi ako

gagawa ng masama na ikapapahamak mo. Ang

makausap si Aling Corazon ay sapat na sa akin.

Napakalaking tulong na iyon sa akin," wika ni Leon

at saka lumabas na ng opisina ni Enzo.

Habang nakikipag-usap si Leon kay Enzo, ang

hindi niya alam ay may nilagay pala na maliit na

microphone si Dinah sa kan'yang blazer.

"Hayop ka, Leon! Mga hayop kayong lahat!

Sige, pagtulungan ninyo akong lahat!!" sigaw ni

Dinah habang nakaupo sa kan'yang sasakyan.

"Tingnan lang natin kung anong sasabihin ni

Vlademir 'pag nalaman niyang ilalaglag mo siya

mga pulis!" natatawang wika niya.

Agad na pinaandar ni Dinah ang kan'yang

sasakyan at nagmamadaling pinuntahan si

Vlademir sa bodega.

"Anong ginagawa mo rito, Dinah? Pasensiya

na, pero kailangan mo nang umalis," wika ni

Vlademir.
"Huh! Bakit? 'Yan ba ang sinabi sa 'yo ng

magaling mong amo? Ha, Vlademir?" natatawang

wika ni Dinah.

"Tumigil ka, Dinah. Kung makapagsalita ka,

akala mo hindi mo boss yun, ah!" galit na sambit ni

Vlademir.

"Bakit? Ikaw ba ay tinuring niyang tauhan, ha,

Vlademir?" Nakalolokong mga ngiti ang pinukol ni

Dinah kay Vlademir.

"Ano bang pinagsasabi mo? Nababaliw ka na

nga!" singhal ni Vlademir.

Kinuha ni Dinah ang cellphone niya at ipinarinig niya kay Vlademir ang napag-usapan

nila Leon at Enzo. Halos lumuwa naman ang mga

mata ni Vlademir sa galit nang marinig ang boses

ni Leon.

"Hayop! Paano mo nagawa ito, Leon?! Dugo at

pawis ang puhunan ko para lang maitayo ang

bodega na ito! Tapos sa isang iglap ay mawawala

lang na parang bula? Huh! Hindi ako papayag sa

mga desisyon mo! Hindi! Mamamatay ka muna

bago ka makapagsumbong sa mga pulis!"

"Don't worry, Vlademir, I'm on your side. Hndi

ako katulad niya na basta-basta na lang

nang-iiwan," wika ni Dinah habang nilalaro ang labi

ni Vlademir gamit ang mga daliri.

Bagama't nadismaya si Dinah dahil sa ginawa

ni Leon, nakahanap pa rin siya ng kakampi kay

Vlademir. Gagawin niya ang lahat, para

mapabagsak si Leon.
Chapter 50👄

50: KATOTOHANAN

KINABUKASAN ay maagang nagising si Enzo.

Hindi niya nagawang gisingin si Aling Corazon

dahil siya na mismo ang naghanda ng kanilang

almusal.

Pagkatapos maghanda ng almusal ni Enzo ay

lumabas na rin si Aling Corazon sa kan'yang silid.

"Enzo?!" Napasigaw si Aling Corazon nang

makitang puno ng pagkain ang mesa.

"Aling Corazon naman, eh! Bakit ka

sumisigaw? Muntik na tuloy mahulog itong

pinggan," nakangiting wika ni Enzo habang

pinupunasan ang mga pinggan.

Lumapit si Aling Corazon sa tabi ni Enzo. "

Naku, bata ka! Bakit ikaw ang gumagawa niyan?

Sana ginising mo ako," wika ni Corazon sabay

kamot ng kan'yang ulo.

"Ayos lang po. At saka-- day-off ko naman

ngayon, eh."

"Sandali lang, bakit ang dami mong inihanda

na pagkain, ha?" nagtatakang wika ng matanda. "Dahil may bisita po tayo ngayon, Aling

Corazon," nakangiting tugon ni Enzo.

"Talaga? Girl friend mo siguro, no?"

"Naku, hindi, ah! Wala akong girl friend, 'no!"

nakangusong wika ni Enzo. Tinawanan naman siya

ni Aling Corazon.

Natigil sila sa pag-uusap nang marinig nilang

tumunog ang doorbell.

"Oh, nandiyan na ang mga bisita mo, Enzo.

Doon na lang muna ako sa kuwarto ko, tawagan

mo lang ako kung may kailangan ka, okay?"

"Ano ka ba Aling Corazon? Isa lang po ang

bisita ko. At saka--- hindi ko lang siya bisita, bisita

mo rin siya."

"Ha? Bisita ko? Enzo naman, eh. Huwag ka

ngang magbiro ng gan'yan, alam mo namang

walang bibisita sa akin, eh," natatawang wika ni

Aling Corazon.

"Good morning, Enzo." Napahawak si Aling

Corazon sa kan'yang dibdib nang marinig ang

isang pamilyar na boses.

"Le--- Leon?" Bakas ang takot sa boses ni

Aling Corazon nang makita niyang nakatayo sa

harapan niya si Leon.

"Magandang umaga, Aling Corazon."

Isang malakas na sampal ang dumapo sa

mukha ni Leon. "Ang lakas ng loob mong pumunta

rito, hayop ka!" sigaw ni Aling Corazon.

"Calm down, Aling Corazon. Ako ang

nag-imbita sa kan'ya rito," wika ni Enzo.

"Kung ano man ang pakay niya sa 'yo, Enzo,

huwag kang maniwala sa kan'ya! Isa siyang

demonyo!"

Subalit hindi pa rin tumigil si Aling Corazon.

Paulit-ulit pa rin niyang sinasampal si Leon. Natigil

lang siya nang biglang lumuhod si Leon sa kan'ya.

"Naiintindihan ko ang galit mo sa akin, Aling

Corazon. Alam kong walang kapatawaran ang

ginawa ko sa 'yo," hagulgol na sambit ni Leon

habang nakadikit ang noo sa mga paa ni Corazon. Lumapit si Enzo kay Aling Corazon at saka

nagsalita. "Alam kong wala ako sa posisyon para

humingi ng tawad sa lahat ng ginawa ni Leon sa

iyo. Pero nakikiusap po ako, Aling Corazon,

puwede mo ba kaming pagbigyan na makausap

ka? Kahit ngayon lang po," humihikbing wika ni

Enzo.

Umiling si Aling Corazon. "E-- Enzo, ano ba

ang nangyayari sa 'yo, anak? Alam ba ito ng daddy

mo? Alam ba niyang nakikipagkita at lumalapit ka

sa lalaking ito? Ha?!" sigaw ni Corazon sabay turo

sa noo ni Leon.

"Anong nangyayari dito? Bakit nandito sa

pamamahay ko ang lalaking iyan, ha?!" Biglang

napalingon sina Enzo at Aling Corazon nang

marinig nila ang galit na boses ni Rhodri.

"Dad!" Napasigaw si Enzo nang biglang hinila

ni Rhodri si Leon.

"Hayop ka! Ang lakas ng loob mong pumunta

rito!" Galit na sigaw ni Rhod habang walang tigil na

sinuntok ang mukha ni Leon. "Akala ko ba matapang kang hayop ka! Sige!
Lumaban ka!" hamon ni Rhodri nang mapansin

niyang hindi lumalaban si Leon.

"Tama na, Dad!" awat ni Enzo sa kanila.

"What?! Naririnig mo ba ang sarili mo, Enzo,

ha?! Bakit mo hinayaan na makapasok ang

demonyong ito sa pamamahay ko, ha?!" Nan'lilisik

ang mga mata ni Rhod dahil sa galit.

"I said, calm down!" Napasigaw na rin si Enzo.

"I brought Leon here! Naiintindihan n'yo ba

ako? Ha?!"

"That's what I don't understand, Son! Why did

you bring that s**t here?!" pagmumura ni Rhodri.

"Please, Rhod. Ako na ang nagmamakaawa sa

'yo. Nandito ako para humingi ng tawad kay Aling

Corazon. Pumunta ako rito ng walang masamang

intensyon," wika ni Leon habang pinupunasan ang

duguang bibig.

"Huh! Kapal din ng mukha mo, no?! Akala mo

ba makakalimutan ko ang lahat ng ginawa mo sa akin noon? Ha?!" sigaw ni Aling Corazon.

"Ano ba talaga ang pakay mo rito, ha?!" galit

na sambit ni Rhodri.

"Gusto ko lang malaman ang tunay na

katauhan ni Dinah. Iyon lang," mahinahong wika ni

Leon, na ikinagulat naman ni Rhodri.

"What?!" kunot-noong wika ni Rhodri.

"Gusto kong protektahan ang anak ko sa mga

kamay ni Dinah," diretsong saad ni Leon.

"Ano bang pinagsasabi mong hayop ka!"

bulyaw ni Rhodri.
6/13

"Alam kong mahirap paniwalaan itong

sasabihin ko. Alam ko na ang tunay na pagkatao ni

Domenique! Anak ko si Domenique, anak namin ni

Dulce!" hagulgol na saad ni Leon.

Tinapik ni Rhodri ang kan'yang noo at muling

hinila si Leon. Kinuwelyuhan niya ito at sinuntok

muli sa mukha.

"Dad! Tama na sabi, eh!" Pum'westo si Enzo

sa pagitan nina Leon at Rhodri. "Naniniwala ka ba sa kasinungalingan ng

taong iyan? Ha?!" ani Rhod sabay turo kay Leon.

"Can you please sit down, Dad?"

Walang nagawa si Rhodri kun 'di sundin ang

sinabi ni Enzo. Nang mapansin ni Leon na

unti-unting kumalma si Rhodri ay nagpatuloy siya

sa pagsasalita.

Laking gulat na lang nina Rhodri at Aling

Corazon nang marinig nila ang kuwento ni Leon.

"Maging ako ay hindi makapaniwala sa aking

natuklasan. Ilang taon ko nang hinahanap si Dulce,

hindi ko alam na matagal na pala siyang patay. At

ang nakalulungkot pa ay matagal na rin pa lang

alam ni Dinah. Hindi ko rin alam na may lihim na

galit na pala sa akin sina Mang Pedring at Aling

Corazon."

"Paanong hindi magagalit sa 'yo sina Tatay

Pedring at Nanay Soledad, eh, ginahasa mo ang

anak nila!" sigaw ni Rhodri.

"Hindi totoo 'yan, Rhod!" hikbing wika ni Leon

habang umiiling.

"Walang ibang dapat sisihin dito, kun 'di si

Linah. Si Linah ang may kasalanan ng lahat!"

biglang saad ni Aling Corazon.

"Sino si Linah, Aling Corazon?" nagtatakang

wika ni Enzo.

"Ang Dinah na kilala ninyo ay hindi ang tunay

na Dinah. Siya si Linah, kambal ni Dinah."

"What?!" sabay na sambit nina Enzo ay Leon.

"Bago namatay si Dinah, nabanggit niya sa

akin ang tungkol sa lalaking mahal ni Dulce. May

litrato siyang ipinakita sa akin, at ikaw nga iyon

Leon."

"Bakit hindi mo sinabi sa akin ang tungkol

diyan, Aling Corazon?" nagtatakang wika ni Rhodri.

Maging si Enzo ay naguguluhan na rin sa

kan'yang mga narinig. Hindi niya alam na matagal

ng alam ni Rhod ang tunay na katauhan ng

kan'yang matalik na kaibigan.

"You mean, Dad, alam mo na rin ang tungkol

kay Dom at sa totoong nanay niya?" wika ni Enzo.

Tumango lang si Rhodri.

"Aling Corazon, sagutin mo ang tanong ko,"

ani Rhodri.

"Hindi ko sinabi sa 'yo, dahil nasasaktan ako

sa tuwing naaalala ko ang paghihirap ni Dinah,

Rhod! Masakit dito!" hikbi ng matanda sabay turo

sa kan'yang dibdib.

Napatingin si Aling Corazon kay Leon. "Bago

mo pa nakilala si Dulce, Leon, kilala ka na niya.

Lagi ka nilang nakikita noon ni Dinah na

tumatambay sa park. Mahilig mangolekta ng mga

larawan si Dinah kaya pati ikaw ay kinuhanan din

niya ng picture."

Lumapit si Enzo kay Aling Corazon at tinapik

ang balikat nito. Ngunit patuloy lang sa

pagsasalita ang matanda.

"Iyon ang dahilan kung bakit nakita ni Linah

ang picture mo sa album ni Dinah. Natatandaan ko

pa kung paano inaway ni Linah ang kambal niya. Mula sa ibaba, narinig kong sumigaw si Linah na

parang may inaagaw kay Dinah."

Huminga muna ng malalim si Aling Corazon

bago nagsimulang magkuwento. Bagama't masikip

sa kan'yang damdamin, pinilit pa rin niyang

ikuwento ang masakit na nakaraan bago namatay

si Dinah.

"Ano ba, Linah! Ibalik mo nga sa akin, 'yan!"

"Hindi! Kung hindi mo kayang mapasagot ang

lalaking ito, puwes! Ako ang gagawa! Napakahina

mo, hahayaan mo na lang bang mapunta ang

lalaking ito sa kaibigan mo?!"

"Ano bang sinasabi mo, Linah? Wala akong

gusto kay Leon, si Dulce ang may gusto sa kan'ya!

"Ang bobo mo! Kaya walang nagkakagusto

sa'yo dahil ang tanga mo! Manhid ka ba? Tingnan

mo nga itong bahay natin, halos lanta na ang

bubong! Kung magiging boyfriend natin ang

lalaking 'to, mas giginhawa ang buhay natin, Dinah! "Nababaliw ka na talaga, Linah! Ibalik mo sa
akin 'yan!"

"Baliw pala, ha! Isaksak mo sa lalamunan mo

ang larawang 'yan! Bobo!"

Napahawak si Aling Corazon sa kan'yang

dibdib bago nagpatuloy sa pagsasalita.

"Nagulat na lang ako ng may biglang nahulog

sa hagdan. Pagtingin ko, nakita ko si Dinah.

Duguan ang dibdib niya habang hawak ang litrato

mo, Leon. Sinaksak ni Linah ang kambal niya sa

dibdib."

"Nay---? Mahal na mahal kita. Huwag mong

pababayaan ang sarili mo, ha? S-- saka, 'nay,

pakitabi na lang itong picture ni Leon, crush po

siya ng best friend ko. Pakisabi kay Dulce na

mahal ko rin siya, lalo na ang mga magulang niya."

"Iyon na ang huling habilin sa akin ni Dinah.

Ang sakit sa dibdib ko habang pinagmamasdan

siyang lumalaban sa kamatayan." "Bakit hindi mo siya sinumbong sa mga pulis,

Aling Corazon?" nagtatakang wika ni Leon.

"Maraming beses ko nang sinubukan, Leon.

Pero lagi niya akong nahuhuli. Hanggang sa dinala

niya ako sa bodega ng resort mo!"

Halos masuka sina Leon at Enzo nang

malaman nila ang lahat tungkol sa ginawa ni Lihah

sa sarili niyang pamilya.

"Totoo nga ang hinala ko, may sakit nga sa

pag-iisip si Dinah!" galit na sambit ni Leon.

"May kasalanan din ako. Sana hindi ko

hinayaang gamitin ni Linah ang katauhan ni Dinah.

Sana pinigilan ko siya," hagulgol na sambit ni Aling

Corazon.

"Tama na po, Aling Corazon. Huwag mong

sisihin ang sarili mo, okay?" wika ni Enzo sabay

punas sa mga luha ng matanda.

"Enzo, Rhod? Nakikiusap ako sa inyo, doblehin

ninyo ang pagbabantay kay Dom. Ipaubaya na

ninyo sa akin si Dinah. Wala kayong gagawin, ayaw kong pati kayo ay madamay rito," makabuluhang

saad ni Leon.

"Anong ibig mong sabihin, Leon? Ano ang

gagawin mo kay Linah?" wika ni Corazon.

"Huwag kang mag-alala, Aling Corazon, wala

akong gagawing masama kay Linah. Kailangan ko

lang siyang dalhin sa mental hospital. Kung

hahayaan natin siya, mas lalo lang lalala ang

kondisyon niya."

Ang namumuong galit sa puso ni Rhodri kay

Leon ay unti-unting nawawala nang malaman niya

ang totoong pangyayari, dahil alam niyang naging

biktima rin si Leon ng karahasan ni Linah.

Chapter 51👄

51: HINAGPIS

TAHIMIK na bumalik si Leon sa resort.

Pagbaba niya ng kan'yang sasakyan ay nakita niya

si Dom na nakatayo sa tabi ng dagat, na ikinagulat

naman niya.

"Nakakalakad na si Dom?" maluha-luhang

saad niya na may halong kaligayahan. Kaya agad

niya itong nilapitan.

"Natutuwa akong makita kang unti-unti nang

gumagaling, a-- Dom." Muntik na niyang masabi

ang salitang 'anak' dahil sa labis na kaligayahan.

Napalingon naman si Dom sa likuran niya

nang marinig ang boses ni Leon. Ang saya sa

mukha niya na kani-kanina lang ay napalitan agad

ng lungkot.

"Kahit anong pagpapanggap mo, isa ka pa ring

demonyo, Leon! Huwag ka nang magbait-baitan

dahil hindi bagay sa 'yo!"

bulong ni Dom sa

kan'yang sarili.

"Ayos ka lang, Dom?" wika ni Leon nang

mapansin niya ang pagiging tahimik ni

Domenique.

Tumango si Dom. "Ayos lang ako, Leon."

"Good! Natutuwa akong makita ka rito. At

saka, alam mo ba na ang sariwang hangin ay

nakatutulong sa iyong mabilis na paggaling?"

nakangiting wika ni Leon, na ikinainis naman ni

Dom.

"Siya nga pala, nasaan si Mimi? Bakit mag-isa

ka lang dito?" Bakas sa boses ni Leon ang

pag-aalala.

"Nasa restaurant si Mimi, nag-order ng

pagkain namin," tugon ni Dom habang ang mga

mata ay nakatingin sa dalampasigan.

"Ganoon ba? Tamang-tama, nagugutom na rin

ako, puwede ba akong sumabay sa inyo?"

"No! I mean-- baka marami ka pang gagawin,

Leon. Ang bagal ko pa namang kumain, maiistorbo

lang kita," pagsisinungaling ni Dom.

"Don't worry, Dom, kahit kumain ka maghapon,

okay lang sa akin," nakangiting wika ni Leon.

"Leon?" kunot-noong wika ni Dom.

"Paano kung bumalik ang alaala ko?"

Diretsong saad ni Dom.

Ngumiti si Leon bago nagsalita. "Ako ang

unang taong magiging masaya kung bumalik ang

iyong pag-aalala, Dom."

"Sinungaling! Ang sabihin mo, ikaw ang unang

taong papatay sa akin!" Lihim na naikuyom ni Dom

ang kan'yang mga kamao habang iniisip iyon.

"Salamat sa malasakit mo, Leon," maikling

tugon ni Dom.

Tanging ngiti lang ang itinugon ni Leon kay

Dom. Ngunit sa likod ng mga ngiting iyon ay may

nakatagong lungkot sa kan'yang damdamin. Pero

para sa kan'ya, bumalik man ang alaala ni Dom,

handa siyang harapin ang lahat ng kahihinatnan

dahil sa ginawa nito sa sariling anak.

"So-- pasok na tayo sa loob?" nakangiting

wika ni Leon.

"Mauna ka na, hihintayin ko lang si Mimi.

Kailangan ko ng katulong sa paglalakad."

Kailangang magsinungaling ni Dom kay Leon.

Hindi niya dapat malaman na siya ay gumaling na.

"Naku! 'Yan lang ba ang inaalala mo?"

Pum'westo si Leon sa gilid ni Dom at saka ibinuka

ang kan'yang mga braso.

"Sige na, Dom. Kumapit ka sa braso ko para

hindi ka mahirapan sa paglalakad, okay?" Mabigat

man sa kalooban ni Dom, pero kailangan niyang

gawin para hindi mahalata ni Leon na

nagpapanggap lang siya.

Habang masayang inihatid ni Leon si Dom sa

restaurant ng resort, hindi niya alam na may mga

mata pala na nakasubaybay sa kan'ya.

"Hayop ka, Leon! Kung sa tingin mo ay

maiisahan mo ako, nagkakamali ka!" galit na wika

ni Vlademir habang tahimik na pinagmamasdan

ang mga kilos ni Leon.

"Anong balak mo ngayon, Vlademir?" wika ni

Dinah na kanina pa nakatayo sa likod ni Vlademir. Nilingon

ni Vladimir si Linah. "Tuloy ang plano

natin, Dinah! Magkunwari ka munang walang alam.

At kung may nalaman ka tungkol sa mga bagong

plano ni Leon sa bodega, ipaalam mo kaagad sa

akin!" Tumango lang si Dinah saka palihim na

ngumiti.

Pagdating ni Dinah sa opisina ni Leon ay agad

niyang hinanap ang blazer na nilagyan niya ng

mini spy camera. Pero bago niya ito mahanap,

narinig niya ang pagtunog ng cellphone sa loob ng

drawer ng console table

Laking gulat niya nang makita ang pangalang

nakarehistro. "Nay?" biglang sambit niya nang

makita ang pangalang 'Aling Corazon'.

Agad niyang sinagot ang tawag ni Aling

Corazon.

"Puwede ba tayong magkita bukas ng hapon,

Leon? Ibibigay ko lang sa 'yo itong mga lumang

larawan ni Dulce na pinatago ni Dinah sa akin."

Agad pinatay ni Linah ang cellphone. "Pati ba

naman ikaw, 'Nay?! Sige! Magsama kayo! Mga

hayop!!" umiiyak niyang sabi habang tumatawa.

Upang hindi magtaka si Aling Corazon,

ni-replay-an ito ni Linah.

"I'm sorry, Aling Corazon. Biglang naubos ang

battery ng cellphone ko. I will text you the address

tomorrow."

Hindi na ibinalik ni Dinah ang cellphone sa

drawer, palihim niya itong inilagay sa bag niya at

nagmamadaling lumabas ng opisina ni Leon. Sa

pag-alala niya na maabutan ni Leon, hindi na siya.

gumamit ng hagdan papunta sa main floor ng

building. She hurriedly used the elevator.

Ngunit nang paglabas ni Dinah sa elevator ay

sakto namang paglabas ni Leon sa restaurant.

Palihim na nakatayo si Leon sa isang sulok

upang hindi siya makita ni Dinah. Napahawak siya

bigla sa dibdib niya nang bigla na lang itong

kumabog ng malakas, na tila ay may

kinakatakutan. Sa buong buhay ni Leon, ngayon lang siya

nakaranas ng takot. Hindi dahil sa may

kinakatakutan siyang tao. Kung 'di, takot siya na

baka mapahamak ulit ang taong pinoprotektahan

niya. At iyon ang nag-iisa niyang anak.

Agad na kinuha ni Leon ang kan'yang personal

na cellphone na nasa loob ng kan'yang bulsa.

Wala siyang maisip na ibang tatawagan, kung hindi

si Rhodri.

"Wala na akong ibang mapagkatiwalaan, Rhod,

maliban sa 'yo. Pumunta ka rito sa resort ngayon

din. Kailangan ko ang tulong mo."

"Bakit? Ano ba ang nangyayari, Leon?"

"Nakita ko si Linah, nagmamadaling umalis ng

resort. 'Di ba, nabanggit mo sa akin noon ang

tungkol sa iyong hacienda sa kabilang isla na

malapit sa Natividad? Makinig ka, Rhod. Kailangan

nating ilipat doon si Dom pati sina Aling Soledad at

Mang Pedring."

"Paano kung bumalik ang alaala ni Dom 'pag

nilipat natin siya sa hacienda? Handa ka na bang

harapin ang katotohanan?"

"What do you mean, Rhod? Besides, I'm ready

to face all the consequences if her memory ever

comes back."

"Dahil sa hacienda ko mismo itinapon ng mga

tauhan mo ang katawan ni Dom, Leon. Naligo si

Dom sa sarili niyang dugo nang matagpuan siya

nina Mang Hulyo at Aling Corazon malapit sa

kuwadra."

Halos mabitawan ni Leon ang kan'yang

cellphone habang nakikinig sa sinabi ni Rhodri.

"I'm sorry, anak." Tanging sabi niya habang

humihikbi.

Bago dumating si Rhod, pinuntahan muna ni

Leon sina Mang Pedring at Aling Soledad sa

kusina. Maliban sa dalawang matanda, pinalabas

muna niya ang lahat ng staff na naka-assign sa

kitchen area.

"A--anong ibig sabihin nito, L--Leon?" nauutal

na sabi ni Nanay Soledad nang makitang may

markang 'out of order' ang pinto.

Mas lalo pa siyang natakot nang makitang

namumula ang mga mata ni Leon. Ngunit ang hindi

niya alam ay bunga lang iyon ng pag-iyak ni Leon.

Napaatras ang dalawang matanda habang

papalapit sa kanila si Leon. "Huwag mo kaming

subukang saktan, Leon!" Nanginginig sa galit ang

boses ni Tatay Pedring.

Umiiling lang si Leon habang dahan-dahang

lumuhod sa harap ng dalawang matanda.

"Alam kong walang kapatawaran ang lahat ng

kalupitang nagawa ko sa pamilya ninyo. I don't

deserve your forgiveness! Tatanggapin ko ang

lahat ng parusa, dahil alam kong iyon ang

nararapat sa akin," malakas na daing ni Leon.

Hindi makapagsalita sina Nanay Soledad at

Tatay Pedring. Nagkatinginan lang silang dalawa

dahil wala pa rin silang ideya sa nangyayari.

"Ano bang ginagawa mo, Leon?" nagtatakang

wika ni Tatay Pedring.

"Mahirap mang paniwalaan, pero minahal ko

po ang anak ninyo."

"Sus, maryusep! Ano ba ang sinasabi mo,

Leon?" naguguluhang wika ni Soledad, ang buong

akala niya ay si Dom ang tinutukoy ni Leon.

"Minahal ko si Dulce, Aling Soledad. Matagal

ko na siyang hinahanap, ang alam ko ay nagtatago

lang siya. Pero--- pero nalaman ko na matagal na

pala siyang patay," umiiyak na sabi

Hindi napigilan ni Pedring ang kan'yang

emosyon. Sinipa niya si Leon at sinuntok ito sa

likod.

"Hayop ka! Ang kapal ng mukha mong humingi

ng tawad! Nang dahil sa kademonyohan mo,

namatay ang kaisa-isang anak namin!" bulyaw ni

Tatay Pedring.

"Paano mo nagawa sa amin ito, Leon? Ano ba

ang ginawa namin sa iyo para gawin mo ito sa

amin? Ha?!" daing ni Nanay Soledad habang

hinahampas ang likod ni Leon.

Kahit paulit-ulit nang sinisipa ni Pedring si

Leon, hindi pa rin siya bumibitaw sa pagkayakap

sa mga binti ng dalawang matanda.

"Tumayo ka, hayop ka! Labanan mo ako, kung

matapang ka!" sigaw ni Pedring sabay suntok sa

likod ni Leon. Ngunit tanging iyak lang ang

itinugon ni Leon.

"Tama na po, 'Tay Pedring!" Lumingon sina

Soledad at Pedring nang marinig nila ang boses ni

Rhodri.

Lumapit si Rhodri kay Leon at tinulungan itong

tumayo. "Alam na ni Leon ang tungkol sa tunay na

pagkatao ni Dom, 'Tay."

"Ano?! Huh! Tapos ano? Hihilingin mo sa amin

na patawarin ang demonyong ito nang ganoon

kadali?" galit na sambit ni Pedring.

"Pasensiya ka na, Rhod, ha? Pasensiya na,

kung pati ikaw ay naabala namin! Pero ito ang

tatandaan mo! Kahit pa ang kaluluwa ng

demonyong ito ang magiging kapalit sa lahat ng

paghihirap ng buong pamilya ko, hinding hindi ko

pa rin patatawarin ang halimaw na ito!" bulyaw ni

Pedring.

Lumapit si Rhodri kay Pedring at sinubukang

pakalmahin. "Naiintindihan kita, 'Tay. Muntik ko na

rin mapatay si Leon nang malaman kong alam na

niya ang totoo tungkol sa pagkatao ni Dom.

Kagaya ninyo, hindi ko rin siya napatawad. Pero

nang sabihin sa akin ni Aling Corazon ang lahat

tungkol sa totoong pangyayari, doon na naibsan

ang galit ko sa kan'ya."

"Anong ibig mong sabihin, Rhod? At saka,

anong tungkol sa sinabi ni Corazon?"

naguguluhang wika ni Soledad.

Halos hindi na marinig ang boses ni Rhodri

habang nagkukuwento dahil sa lakas ng iyak ni

Nanay Soledad. Hindi siya makapaniwala sa

kalupitan na dinanas ni Dinah sa kamay ng sariling

kakambal. At ang mas masakit pa ay namatay si

Dinah dahil sa pagtatanggol niya sa anak nilang si Dulce.

"Nakiusap si Leon sa akin na kung maaari ay

doon muna kayo manatili sa aking hacienda."

"Anong balak mong gawin pagkatapos mong

maipakulong si Linah?" Diretsong saad ni Pedring

kay Leon.

"Ako mismo ang magdadala sa sarili ko sa

kulungan, Mang Pedring. Lahat ng ilegal na

negosyo ko ay isusuko ko sa pulisya. At itong

resort? Ibabalik ko po sa inyo. At lahat ng mga

natira kong ari-arian ay ililipat ko kay Dom."

"Sa tingin mo ba mapapawi ng kayamanan mo

ang mga sakit na inidulot mo sa akin? Ha, Leon?!"

Wala ni isa sa kanila ang nagsalita nang marinig

nila ang boses ni Dom.

Kaya tumayo si Rhodri at lumapit sa nobya.

Pero bago pa makapagsalita si Rhodri ay sinampal

na siya ni Dom.

"Isa ka pa! Akala ko ba ikaw ang unang

makakaintindi sa akin, ha?! Pero bakit mas

pinapaniwalaan

niya sabay turo kay Leon.

mo pa ang hayop na 'yan?!" sigaw

"Dom, makinig ka na muna, oh," mahinahong

wika ni Rhod.

"Wala kang kailangang ipaliwanag sa akin

dahil narinig ko na ang lahat! Pati ang

pagsisinungaling ninyo tungkol sa totoong

pagkatao ko!"

"Dom, anak. Makinig ka muna sa amin,"

hikbing wika ni Soledad.

Umiling si Dom. "Bakit kayo nagsinungaling sa

akin, 'Nay? Mas maiintindihan ko pa kung

sasabihin ninyo sa akin na ang tunay kong ama ay

isang kriminal at demonyo! Pero ang itago ang

totoo kong pagkatao? lyon ang hindi ko

maintindihan!" Niyakap ni Rhodri si Dom nang

makitang hinahampas nito ang sariling dibdib.

"Tama na, Hon, please," bulong ni Rhodri.

"Bakit niyo ba ako paulit-ulit na sinasaktan?!"

Napaluha na rin si Rhod nang marinig ang

hinanaing ni Domenique.

"Tahan na, huwag ka nang umiyak, okay. I love

you." Lihim na hinalikan ni Rhod ang labi ni Dom

at mahigpit itong niyakap.

Sinadya niyang niyakap si Dom ng nakatalikod

sa dalawang matanda at kay Leon para hindi nila

makita na hinalikan niya si Dom.

Kahinaan ni Rhod ang makitang umiiyak at

nasasaktan si Domenique, kaya gagawin niya ang

lahat para lang mawala ang sakit ng

nararamdaman ng kan'yang kasintahan.

Chapter 52👄

52: ISLA ECHEVERRIA

"NAIINTIDIHAN

ko kung hindi mo ako

mapapatawad, anak. Pero sana, bigyan mo ako ng

pagkakataon na maging ama sa iyo."

Pinunasan ni Dom ang kan'yang mga luha at

matapang na hinarap si Leon. Sinampal muna niya

ito ng malakas bago nagsalita.

"Wala kang karapatang tawagin akong 'anak'!

At wala akong tatay na demonyong katulad mo!

Ang kapal-kapal ng mukha mo! Ilang beses mo

nang sinaktan ang pamilya ko-- tapos ngayon,

tinatawag mo akong 'anak?!"" Sigaw ni Dom.

"I'm sorry--- |--m s-sorry--" tanging sambit

ni Leon habang umiiyak.

Dahil sa emosyon ni Dom ay hindi na niya

pinakinggan ang mga paliwanag ni Leon. Tuluyan

na siyang umalis sa kusina at nagmamadaling

pumunta sa kan'yang suite room.

Nang nakaalis na si Dom ay kinausap ni Leon

si Rhodri, "Nakikiusap ako, Rhod, ikaw na muna

ang bahala sa kanila. Dalhin mo sila sa kabilang isla, alam kong magiging ligtas sila roon sa lugar

mo." Tumango si Rhod bilang tugon sa sinabi ni

Leon.

Bago sila umalis sa kusina, kinausap muna ni

Tatay Pedring si Leon. "Ituturing kong isang

malaking utang na loob ang ginawa mo sa amin

ngayon, Leon. Pero hindi ibig sabihin nito ay

pinapatawad na kita!" Bakas pa rin sa boses niya

ang galit.

"Naiintindihan ko po kayo, Mang Pedring,"

nakayukong wika ni Leon.

HABANG tinatahak nila ang daan patungong

Haceinda Echeverria, napansin ni Rhod ang

katahimikan nina Tatay Pedring at Nanay Soledad,

lalo na ni Dom.

"Bakit kailangan nating umalis sa resort? Para

saan? Para hindi natin malaman ang masasamang

plano ni Leon? 'Yan ang problema sa inyo, eh!

Agad kayong naniwala sa mga kuwento ng

demonyong 'yon!" bulyaw ni Dom. "Gusto lang niyang maprotektahan kayo sa

maaaring gawin ni Linah, sa inyo, Dom," tugon ni

Rhod.

"At naniwala ka naman?! Ang sabihin mo, para

malaya niyang magawa ang kan'yang mga ilegal

na gawain! Oh, baka naman-- binayaran ka rin niya

kaya pumayag ka sa gusto niya!"

"Tumahimik ka, Dom!" biglang sigaw ni Tatay

Pedring.

"Puwede bang tumahimik ka, Dom? At saka

huwag mong pagsalitaan ng gan'yan si Rhodri!"

saway ni Nanay Soledad sa kan'yang apo.

"Ayos lang po, 'Nay," maikling tugon ni Rhod at

muling itinuon ang atens'yon sa pagmamaneho.

Pagdating nila sa hacienda ay agad naman

silang sinalubong nina Mang Hulyo at Mimi na

ikinagulat naman ni Dom.

"Mi--Mimi?" nagtatakang wika ni Dom.

Ngumiti si Mimi kay Dom. "Hello, Dom. Sorry

kung iniwan kita sa restaurant kanina ha?

Tinawagan kasi ako ni Tatay Hulyo, eh. Pinatulong.

niya ako sa paglilinis dito."

"Naku! Mamaya na ang chismis, Mimi. Ihatid

mo muna si Dom sa kuwarto niya para

makapagpahinga na siya," wika ni Mang Hulyo.

Namangha si Dom sa lawak at ganda ng loob.

ng mansyon. Kahit luma na ito pero kitang-kita pa

rin ang kagandahan nito dahil sa mga makabagong

disenyo.

"Maiwan muna kita rito sa kuwarto mo, Dom,

ha? Tatapusin ko lang ang paglilinis ng kuwarto

nina Nanay Soledad at Tatay Pedring," nakangiting

sabi ni Mimi.

"Bakit ka nandito, Mimi? At bakit parang close

kayo ng parents ko?" Diretsong tanong ni Dom

habang nakatitig sa mga mata ni Mimi.

"I'm sorry, Dom, kung pati ako ay

nagsinungaling din sa iyo. Gusto ka lang

protektahan ni Tito Rhod, kaya nagawa naming

magsinungaling sa iyo. At saka--- noong nasa

ospital ka pa lang ay kilala ko na sina Tatay

Pedring at Nanay Soledad," nakayukong wika ni

Mimi at tahimik na lumabas ng kuwarto ni Dom.

Galit namang naiwan si Dom sa loob ng

kan'yang kuwarto. Padabog niyang hinubad ang

kan'yang suot na cardigan sweater at ibinagsak

ang katawan sa kama. Mayamaya pa ay

naramdaman ni Dom ang sariwang hangin na

pumapasok sa kan'yang silid mula sa nakabukas

na bintana. Agad naman siyang bumangon at

lumapit sa bintana.

Ngunit nang dumungaw siya sa bintana ay

namangha siya sa kan'yang nakita.

"Wow!" Tanging nasambit niya nang makita

niya ang malawak na paligid ng hacienda.

Lalong namangha si Dom nang makita niya

ang mga kabayong tila naglalaro sa malawak

nitong kuwadra. Ang galit na nararamdaman niya

kay Rhodri ay unti-unti na namang nababawasan

dahil naiisip na naman niya ang pagiging humble

ng kan'yang nobyo. Mula nang makilala ni Dom si Rhodri, ni

minsan ma'y hindi niya nakitang ipinagyayabang ni

Rhod ang kan'yang kayamanan. Ni hindi nga niya

alam na may hacienda pa pala si Rhodri.

"Mag-ama nga kayo ni Enzo, Dad." Bigla

niyang nasabi sa sarili nang maisip niya ang

pagiging down-to-earth ng kan'yang kabigan.

Hindi na nakatiis si Dom, dali-dali siyang

bumaba at tahimik na pumunta sa kuwadra.

Pagdating niya roon ay sakto namang nandoon si

Mang Hulyo.

"Magandang hapon po," maikling wika ni Dom.

Ngumiti si Mang Hulyo. "Masaya ako't

magaling ka na, Dom."

Lumapit si Dom kay Mang Hulyo at saka

hinawakan ang magkabilang kamay nito. "Sinabi

sa akin ni Rhodri ang lahat tungkol sa pagtulong

mo sa akin, Mang Hulyo. Utang ko po sa iyo ang

buhay ko."

Niyakap ni Dom si Hulyo. "Maraming salamat

po," humihikbing wika niya.

Napaiyak din si Mang Hulyo dahil sa tuwa. "

Walang anuman, Dom. Sige na, bumalik ka na sa

loob. Kailangan mong magpahinga," nakangiting

wika ni Mang Hulyo.

Bago bumalik, lihim munang tiningnan ni Dom

ang mga kabayo. Napansin naman iyon ni Mang

Hulyo.

"Huwag kang mag-alala, Dom, kapag magaling

ka na, tuturuan kita kung paano sumakay ng

kabayo," nakangiting wika ni Mang Hulyo.

"Talaga po?" nasasabik na wika ni Dom.

Tumango si Mang Hulyo. "Alam mo bang ako

rin ang nagturo kay Enzo?" nakangiting wika ni

Mang Hulyo.

"Marunong mangabayo si Enzo?" nagtatakang

wika ni Dom.

"Oo naman! Palagi ngang nananalo ang

batang iyon sa paligsahan dati, eh. Kaya lang--

nawalan siya ng interes simula nang mamatay ang alaga niyang kabayo," malungkot na saad ni Mang

Hulyo.

"Kawawa naman ang kabayo ni Enzo,"

naluluhang saad ni Dom.

Napahagalpak naman ng tawa si Mang Hulyo

nang marinig ang sinabi ni Dom na naging dahilan

ng pagtataka ng dalaga.

"Bakit po kayo tumatawa, Mang Hulyo?"

hikbing wika ni Dom.

"Natatawa lang ako sa rason mo, Dom. Alam

mo bang sobrang nalungkot din ako noong

namatay ang kabayo ni Enzo? Pero hindi dahil sa

kabayo, kung hindi dahil kay Enzo."

Agad na pinunasan ni Dom ang kan'yang luha.

"Pero mas naaawa ako sa kabayo kaysa kay Enzo,

eh."

"Ah, ganoon?! Sino ba talaga sa amin ang

tunay mong kaibigan, Domenique? Ako o ang

kabayo?" Napalingon si Dom nang marinig ang

boses ni Enzo. "Enzo!" Humihikbi si Dom habang nakayakap

kay Enzo.

"Paano? Maiwan ko muna kayong dalawa rito,

okay?" nakangiting wika ni Mang Hulyo.

"Salamat po, 'Tay Hulyo. Mamaya na lang po

tayo mag-usap," wika ni Enzo. Tumango naman si

Mang Hulyo at tinapik si Enzo sa balikat.

Inalalayan muna ni Enzo na umupo si Dom

bago magsalita. "Kumusta ang pakiramdam ng

maganda kong kaibigan, hmm?"

Bago nagsalita si Dom ay muli na namang

tumulo ang kan'yang mga luha. "Masakit pa rin

dito, Bakla," tugon niya sabay turo sa dibdib niya.

"Hindi ko alam kung bakit ako binigyan ng

ama na kasingsama ng demonyo! Kahit anong

pakiusap niya, hinding hindi ko pa rin siya

mapapatawad!"

Pinunasan ni Enzo ang luha ni Dom. "Alam ko,

pero kailangan mong tanggapin. Baliktarin man

ang mundo, tatay mo pa rin si Leon." "Teka! Ibig mong sabihin, alam mo na rin ang

tungkol sa tunay kong ama?" kunot-noong wika ni

Dom.

Tumango si Enzo. "Isang linggo ko lang

nalaman. At sinabi sa akin ni Aling Corazon ang

lahat."

"At naniwala ka naman sa kanila?" diretsong

saad ni Dom.

"Dom-- kung pinakinggan mo lang sana ang

sasabihin ni Dad, sana ay gumaan ng kaunti ang

bigat sa dibdib mo."

"Hindi! Hindi na mababago ang pagtingin ko

sa Leon na iyon, Enzo! Dahil sa kan'ya, nawalan

ako ng ina! At nang dahil sa kan'ya muntik na

akong mamatay!" hagulgol na sambit ni Dom.

Habang tinatapik ni Enzo ang balikat ni Dom,

biglang may naramdaman siyang kamay sa balikat

niya. Nang lumingon siya ay nakita niya si Rhodri

na nakatayo sa likuran niya.

Sinenyasan ni Rhodri si Enzo na umalis muna.

Tumango naman si Enzo. Nakatalikod si Dom kaya

hindi niya napansin ang pagdating ni Rhod.

Nang makaalis si Enzo ay biglang niyakap ni

Rhod si Dom mula sa likuran. Sinubukan ni Dom

na kumawala sa mga kamay ni Rhod, ngunit dahil

sa higpit ng yakap ni Rhod ay nahirapan si Dom na

tanggalin ang mga kamay ng nobyo.

"Bitawan mo nga ako!" bulyaw ni Dom.

"Hindi! Hindi kita bibitawan hangga't hindi mo

ako kinakausap!" pagmamatigas ni Rhodri.

Ngunit nang mapansin niyang hindi kumikibo

si Dom ay dahan-dahan siyang kumalas sa

pagkakayakap kay Dom.

Pum'westo si Rhodri sa harap ni Dom.

Puwede bang pakinggan mo naman ako?"

"Para saan pa? Kung puro kasinungalingan

lang naman ang sasabihin mo, mas mabuting

huwag ka na lang magsalita!" galit na sambit ni

Dom.

14

"Could you please calm down, Hon?" "Paano nga, Dad?! Lahat kayo ay

nagsinungaling sa akin! Mas pinaniniwalaan niyo

pa ang Leon na 'yon kaysa sa a---"

Hindi na natapos ni Dom ang kan'yang

sasabihin dahil agad siyang hinalikan ni Rhodri sa

labi.

Hahampasin na sana ni Dom ang dibdib ni

Rhodri pero mas hinigpitan ni Rhod ang yakap

niya. Ang namumuong galit sa dibdib ni Dom ay

nauwi sa pagkahumaling dahil sa mainit na halik ni

Rhod.

"Kahit anong mangyari, hinding-hindi ako

magsasawang mahalin ka, Dom. At kahit anong

galit mo sa akin, mas lalo pa kitang mamahalin,"

wika ni Rhod habang magkadikit pa ang kanilang

mga labi.

Chapter 53👄

53: UHAW

~DOMENIQUE~

UNTI-unti na namang naibsan ang sakit na

nararamdaman ko dahil sa matatamis niyang mga

salita. Oo, sobrang nasaktan ako no'ng nalaman ko

na pati siya ay nagsinungaling din sa akin.

Gayunpaman, kahit anong galit ko sa kan'ya

ay nagiging walang kuwenta lang ito lalo na kapag

dumadampi ang mainit niyang labi sa labi ko. Dahil

sa maiinit niyang mga halik, ramdam ko na ang

malalim niyang pagmamahal sa akin.

"Uhgh! Da-- Dad..."

Bigla akong napaungol nang maramdaman ko

ang mainit niyang kamay na pumasok sa aking

bra. Huminto siya sa kan'yang ginagawa at ngumiti

lang sa akin. Mayamaya pa ay narinig ko ang

malakas niyang pagsipol na ikinagulat ko.

"Anong ginagawa mo, Dad?" nagtatakang

tanong ko sa kan'ya.

Ngumiti siya at hinalikan ulit ako sa labi.

Tinatawag ko lang si Olek," bulong niya sa akin. "Sino si Olek?" kunot-noong wika ko.

Bigla na lang akong napasigaw nang marinig

ko ang malakas na tunog ng kabayong nakatayo sa

likuran ko, na naging dahilan naman nang

pagtawa niya.

"Let's go?" bulong niya sa akin.

"Saan tayo pupunta, Dad?"

"Ipapasyal tayo ni Olek," nakangiting wika

niya. Doon ko lang napagtanto na isa pa lang

kabayo ang Olek na tinutukoy niya.

Agad niya akong binuhat at dahan-dahang

pinasakay sa kabayo. First time kong sumakay ng

kabayo, ngunit hindi ako nakaramdam ng takot.

Bagkus, ramdam kong ligtas ako dahil sa mga

yakap ni Rhod sa akin.

"Wow!" Namangha ako nang makita ko ang

malinaw na tubig ng batis habang nakapaligid dito

ang mga berdeng halaman at puno.

Pagkababa namin sa kabayo ay dali-dali

akong lumapit sa batis. Subali't ang kakaibang disenyo ng kubo sa tabi nito ang mas higit na

nakakuha ng atens'yon ko.

Habang pinagmamasdan ko ang buong paligid

ay muli kong naramdaman ang mainit na labi ni

Rhod na dumampi sa balikat ko.

Hinila niya ako palapit sa kan'ya at

pinaglaruan ulit ang dila ko.

"I love you, Honey," bulong niya habang

magkadikit pa rin ang mga labi namin.

Napakapit ako sa batok niya habang

minamasahe niya ang magkabilang korona ng

dibdib ko. Bigla niya akong binuhat at dinala sa

kubo. Pagpasok namin sa kubo, naamoy ko ang

natural na amoy ng mga Lavender Orchids na

nakasabit lang sa gilid ng mga bintana.

"Alam mo bang miss na miss na kita? Hmm?"

bulong niya sa akin habang dahan-dahan niya

akong inihiga sa kama.

Maluwag na t-shirt lang ang suot ko kaya mas

madali lang sa kan'ya na hubarin iyon. "You're so sweet, Honey..." Puno ng pagmamahal ang mga

mata niya habang nakatitig sa akin.

Dahan-dahan niyang tinanggal ang lock ng

aking bra gamit ang kanang kamay niya habang

ang kaliwang kamay naman ay abala sa

paglalakbay sa ibabang bahagi ng aking katawan.

"I love you, Domenique," kagat-labing usal

niya nang makita niyang tumambad sa mukha niya

ang malulusog kong dibdib.

Ngumiti lang ako sa kan'ya bilang tugon sa

sinabi niya. Ramdam ko naman ang kan'yang

sinseridad at pagmamahal na may halong

pagnanasa at pananabik.

"Ahhh! Uhmm!" Napaungol ako dahil sa

pinaghalong kiliti at init sa buong katawan ko nang

magsimulang laruin ng daliri niya ang perlas ko.

Pakiramdam ko ay namamasa na ang ibabang

bahagi ng katawan ko dahil sa ginagawa niya.

Inaamin ko, nasasabik na rin ako sa kan'ya. Sabik

na akong matikman ang malalapad at matitigas niyang kalamnan.

"Can I suck it, Honey?" wika na may pananabik

"Yes, Dad! Ugh!" Nakagat ko ang ibabang

bahagi ng labi ko habang iniinda ang init ng aking

katawan.

He placed me on the edge of the bed as he

knelt at my feet. Hanggang sa naramdaman ko ang

matigas niyang dila na nakikipaglaro sa tumitigas

kong perlas. Napasinghap ako at napaungol muli

dahil sa kakaibang sarap na ipinadama niya sa

akin.

"Ohh-- Da--Dad! Ahhh!" Napaigtad ako mula

sa aking pagkahiga.

Umawang ang labi ko sa tuwing tinutulak ng

dila niya ang gitna ng perlas ko. Napakapit ako sa

magkabilang tainga niya habang patuloy na

naglalakbay ang dila niya sa bawat sulok ng aking

kaibuturan.

Nang maramdaman niyang humigpit ang

pagkakahawak ko sa buhok niya ay lalo pa niyang

binilisan ang pagsipsip sa perlas ko.

"Sht! Ahhh! A-ang sa-- sarap, Da-- Dad!

Uhmmm!"

Inangat ko ang mukha niya at idiniin sa mukha

ko. Mariin ko namang inangkin ang labi niya.

"I love you too, Dad.." Puno ng pagnanasa ang

boses ko habang hinahalikan ko siya sa labi.

Nagpalit kami ng puwesto, pinahiga ko siya sa

kama at ako naman ang nasa ibabaw niya.

"Uhhhmmm!" Narinig ko ang pag-ungol niya

habang nilalaro ng dila ko ang matigas at

mahahabang ugat niya.

Aliw na aliw ako habang hawak ko ang ugat

niya dahil sa tuwing isinusubo ko ito ay

nararamdaman kong kusa itong gumagalaw na tila

may sariling buhay.

"Suck it up, Honey. Ahhh!" Tumirik ang mga

mata niya habang inuulos ko ang ugat niya sa loob

ng bibig ko. Hinila niya ako at pinaupo sa tiyan niya. "Galit

na galit na ang alaga ko, Hon, kaya kailangan mo

itong ikulong sa k'weba mo." He whispered like

crazy while kissing my lips.

Masaya kong sinunod ang utos niya.

Lumuhod ako at dahan-dahang pinasok ang ugat

niya sa butas ko. Ramdam na ramdam ko ang

pagtigas ng kan'yang ugat sa kaloob-looban ko

habang umiindayog ako sa ibabaw niya.

"Moly sht! Ang sarap ng ginawa mo, Honey!

Ahhh!"

Isinubsob niya ang kan'yang mukha sa

maumbok kong dibdib habang pareho naming

ninanamnam ang walang katapusang sarap.

"Make it faster, Honey... Uhmmm!"

nakababaliw niyang utos sa akin. Kaya mas

diniinan ko pa ang paggiwang sa ibabaw niya at

tila hinihigop ng aking butas ang matigas niyang

ugat.
"Uhhh! Ahhh! Uhmmm!"

Nabasag ng tuluyan ang katahimikan ng

buong kubo sa lakas ng aming halinghing nang

sabay naming marating ang rurok ng kaligayahan.

Ang kuryenteng nagbibigay lakas sa katawan ko ay

unti-unting napalitan ng pagod.

Ibinuka niya ang kan'yang mga braso at

inalalayan akong humiga sa malapad niyang

dibdib.

"Thank you, Honey." Muli niyang inangkin ang

labi ko at ikinulong ng mahigpit sa matigas niyang

mga braso.

Habang nakatingin ako sa mga mata niya,

walang pag-aalinlangan kong tinanong siya

tungkol sa tunay kong pagkatao.

"Dad?"

"Hmm? Bakit?" Hinaplos niya ang buhok ko at

muli akong hinalikan sa labi.

"Kailan mo pa nalaman ang tungkol sa totoo

kong mga magulang?"

"Noong araw na nakilala ko rin si Aling

ing Corazon. Kasabay nito, ipinagtapat din niya

kina Tatay Pedring at Nanay Soledad ang tungkol

sa kambal niyang anak na sina Dinah at Linah."

Diretsong saad niya habang nakatingin sa kisame.

"Ibig sabihin... May koneks'yon din si Dinah sa

totoong pagkatao ko?" galit kong wika.

"Yes, Hon. Si Dinah ang matalik na kaibigan ni

Dulce. I mean... nang mommy mo."

"Kung talagang kaibigan siya ng tunay kong

ina, bakit niya sinisira ang pamilya namin? May

kasalanan ba sa kan'ya ang tunay kong ina kaya

niya ito nagawa?" naguguluhan kong tanong kay

Rhod.

"Siyempre wala. Ang kilala mong Dinah Soliva

na naging secretary ko ay kambal ng totoong

Dinah na kaibigan ng mommy mo. Siya si Linah

Soliva."

Unti-unting bumagsak ang mga luhang pilit

kong pinipigilan habang sinasabi sa akin ni Rhod

ang lahat ng katotohanan tungkol sa tunay kong pagkatao.

"Ngayong alam mo na ang lahat ng pangyayari

at katotohanan, handa ka na bang patawarin si

Leon?" malumanay niyang wika sa akin.

Ngunit umiling ako. "Hindi ko pa alam, Dad.

Nasasaktan pa rin ako sa tuwing naiisip ko ang

kahayupan na ginawa nila sa akin ng Linah na iyon!

Sa tingin mo, magbabago ang halimaw na iyon

kung sakaling hindi niya ako tunay na anak? Hindi,

'di ba?"

Pinunasan niya ang luha ko. "Hindi kita

pipilitin. Kung ano man ang magiging desisyon

mo, irerespeto ko, okay?" aniya sabay halik sa labi

ko.

"At saka... si Leon din ang dahilan kung bakit

nawala ang magiging anak natin, Dad." Umiiyak

kong sagot.

"Ssshhh... Huwag ka nang umiyak, okay? Alam

kong mahirap, pero kailangan mong kalimutan

iyon, Hon. At least, kahit papaano ay napatunayan ko sa sarili ko na kaya ko pang bumuo, 'di ba?"

nakangiti niyang wika.

"Dad...!" Natawa na rin ako dahil sa sinabi

niya.

Hinalikan niya ng mariin ang labi ko. "I miss

your laughs so much, Hon. Kaya simula ngayon,

puwede bang tumigil ka na sa pag-iyak? Alam mo,

ako yo'ng labis na nasasaktan sa tuwing nakikita

kitang umiiyak. I can't bear to see you sad, Hon."

Kitang-kita ko ang namumuong luha sa mga

mata niya habang nakatitig sa akin. Kaya sa halip

na magsalita ay niyakap ko na lang siya ng

mahigpit.

"I love you, Dad.. Sobra!"

"I love you more, Hon."

Pakiramdam ko ay inuugoy ako sa hangin

habang iniisip kung gaano ako kamahal ni Rhodri,

dahil kahit kailan ay hindi niya ako sinaktan. At

araw-araw niyang pinaparamdam sa akin na

espesyal ako sa kan'ya!

Chapter 54👄

54: UHAW 2

~RHODRI~
Pupunta na sana ako sa kuwadra para tingnan

ang mga kabayo nang makita ko si Mang Hulyo na

bumalik sa mans'yon.

"Oh, Mang Hulyo! Tapos mo na bang pakainin

ang mga kabayo?"

Umiling siya. "Si Olek lang ang pinakain ko,

Rhod. Dumating kasi si Dom, kaya hindi ko

pinakain ang ibang kabayo," tugon niya habang

nagkakamot ng ulo.

"Pero... Bakit mo siya iniwan doon? Hindi ba

delikado para sa kan'ya na mag-isa sa kuwadra?"

nag-aalalang wika ko.

"Huwag kang mag-alala, nandoon naman si

Enzo," nakangiting wika niya.

"Dumating na si Enzo? Bakit hindi ko napansin

ang pagdating niya." Biglang gumaan ang

pakiramdam ko nang malaman kong kasama ni

Dom si Enzo.

"By the way, Mang Hulyo, nilinis mo ba ang

kubo malapit sa batis?" Tumango siya bilang tugon

sa sinabi ko.

"Nga pala, Rhod. 'Pag may time ka, ipasyal mo

naman si Dom. Ramdam ko kasi na gusto niyang

sumakay ng kabayo."

"Bakit? Nabanggit ba niya sa 'yo?"

"Wala naman siyang sinabi, kaya lang...

Kitang-kita ko sa mga mata niya habang

nakatingin siya sa mga kabayo," nakangiti niyang

sabi.
"Sige po, Mang Hulyo. Salamat." Tinapik ko

siya sa balikat at umalis na.

Habang tahimik akong nakikinig sa usapan

nina Enzo at Dom, nagulat ako nang marinig ang

sinabi ni Dom.

"What? It means... totoo nga ang hinala ko kay

Enzo. May pusong babae nga siya?"

Gayunpaman, hindi ko na iyon pinansin dahil

noon pa man ay tanggap ko na kung ano mang

kasarian mayroon ang anak ko. Nabaling ang atens'yon ko kay Domenique.

Napansin kong umiiyak na naman siya. Kaya

dahan-dahan akong lumapit sa likod ni Enzo at

tinapik ang balikat niya.

Sinenyasan ko siyang umalis muna, at ako na

ang bahala kay Dom. Nakatalikod si Dom kaya

hindi niya napansin ang pagdating ko. Nang

makaalis na si Enzo ay niyakap ko ng mahigpit si

Dom mula sa likod.

Naramdaman kong pilit niyang iwinawaksi ang

kamay ko pero mas hinigpitan ko pa ang yakap sa

kan'ya. Kinabig ko siya paharap sa akin at mariing

hinalikan ang labi niya.

I closed my eyes when I felt the sudden

stiffening of my veins. Hindi ko namalayan na

naglalakbay na pala ang kamay ko papunta sa

malulusog niyang dibdib.

"Youre so sweet, Hon." Tanging nasabi ko

habang nilalasap ang matamis niyang labi.

Nang maisip ko ang sinabi ni Mang Hulyo,

mabilis kong tinawag ni Olek. Ang aking kabayo na

mahigit sampung taon ko nang inaalagaan. Olek is

used to being called by my whistles, kaya naman

mabilis siyang lumapit sa akin.

Napansin ko ang saya sa mga mata niya

habang nakatitig kay Olek. Kaya marahan ko

siyang binuhat at tinulungang sumakay sa kabayo.

Sinadya kong pumuwesto sa likod niya para

mayakap ko siya ng mahigpit.

Habang pinagmamasdan niya ang buong

kapaligiran, hindi rin maalis sa isip ko ang

nakababaliw na pakiramdam. Hanggang sa muling

tumayo ang aking alaga. Kaya mabilis kong tinapik

ang balakang ni Olek para mapabilis ang pagtakbo

niya. At saktong sa batis naman niya kami dinala.

ani ko habang

"Dahan-dahan lang, Hon,"

inalalayan siyang bumaba.

At pagkababa niya ay agad siyang pumunta sa

batis malapit sa kubo.

"Good job, Olek!" Bulong ko sa kabayo habang hinahaplos ang mukha nito.

Kinindatan ko si Olek habang dahan-dahan

akong lumapit sa kinatatayuan ni Dom. I wrapped

my arms around her waist and gave her a warm

kiss on her shoulder.

Binuhat ko siya papasok ng kubo. Sakto rin na

bagong linis ni Mang Hulyo ang kubo kaya tama

lang na dito ko dinala si Dom. Nang nakahiga na

siya, I quickly took off my clothes, tanging boxer

shorts lang ang naiwan sa aking katawan.

I slowly lifted her back and tried to unhook her

bra. "So lovely..." sigaw ng isip ko nang tumambad

sa harapan ko ang malulusog niyang dibdib.

My tongue couldn't stop playing with her rosy

crown habang ang aking mga daliri ay abala sa

paglalakbay sa kan'yang ibabang bahagi ng

katawan. My whole body got even hotter when I

heard her sweet moan.

"You're soaking wet, Honey." I whispered to

her as my finger played with her g-clit. Hinila ko siya sa gilid ng kama at lumuhod sa paanan niya.

Dahan-dahan kong ibinuka ang hita niya.

Sinimulan kong laruin ang kan'yang pulang perlas

gamit ang aking dila. Ramdam na ramdam ko ang

bawat paghigpit ng hawak niya sa buhok ko

habang naglalakbay ang dila ko sa bawat gilid ng

talaba niya.

She lifted my face towards her. "Your juice is

insanely sweet, Honey." Hinalikan niya ako sa labi

at itinulak sa kama.

Pagkahiga ko ay umupo agad siya sa ibabaw

ko. "Ahhh! Uhmmm!"

Napaungol ako nang maramdaman ko ang

mainit niyang labi na dumampi sa dulo ng ugat ko.

My eyes almost watered with pleasure as she

continued to thrust my d*ck inside her mouth.

Inangat ko siya ng kaunti at ipinuwesto muli

sa ibabaw ko. Dahan-dahan niyang ipinasok ang

aking alaga sa loob ng kan'yang butas at saka

nagsimulang gumiling sa ibabaw ko. Bigla kong sinubsob ang mukha ko sa

umaalog-alog niyang dibdib dahil sa sobrang

sarap na ginawa niya at ramdam na ramdam ko

ang bawat higop ng butas niya sa alaga ko.

"I'm cum*ng, Honey.... Ahhh! Ugghh!"

Pareho kaming napaungol dahil sa walang

humpay na sarap habang pareho naming narating

ang rurok ng kaligayahan.

Inihiga ko siya sa dibdib ko at ikinulong sa

mga braso ko. "Thank you, Honey.." bulong ko at

muling inangkin ang labi niya.

Nabaling ulit ang atens'yon ko sa kan'ya dahil

sa tanong niya tungkol sa tunay niyang pagkatao.

Pero tulad ng dati, hindi pa rin niya mapapatawad

si Leon.

Hindi ko rin naman siya masisi kung hindi pa

niya nagawang patawarin ang tunay niyang ama,

dahil alam kong hindi naging madali ang

pinagdaanan niya. At kung ano man ang desisyon

niya ay nirerespeto ko. Upang maibsan ang lungkot niya, niyaya ko

siyang maligo sa batis.

"Talaga, Dad? Puwedeng maligo do'n?"

Tumango ako. Bakas sa mukha niya ang

excitement dahil sa sinabi ko.

Tumayo ako at kinuha ang bathrobe at iniabot

sa kan'ya.

"Wow! May bathrobe rin dito?"

"Yes, Hon. At saka may sarili rin itong kitchen.

Maliit lang ito tingnan sa labas pero maluwang

talaga sa loob," wika ko habang tinatali ang

kan'yang bathrobe.

Pagkatapos kong isuot ang aking bathrobe ay

sabay na kaming lumabas ng kubo.

"Wow! Ang ganda talaga rito, Dad. At saka

yong kubo.. iba sa lahat ng kubo na nakita ko."

Pinulupot ko ang mga kamay ko sa baywang

niya. "Yes, Hon. Kakaiba talaga ang disenyo ng

kubo na ito," malungkot kong tugon.

"May nasabi ba akong mali, Dad?" sabi niya

habang hinahaplos ang mukha ko.

Umiling ako saka hinalikan siya sa labi. "Ang

mommy ni Enzo ang nag-design ng kubo. Pati

yo'ng mga layout na nakikita mo sa gilid ng batis,

siya rin nag-design niyan."

"Wow! Ang galing pala mag-design ng

mommy ni Enzo.."

Napaluha ako dahil sa reaksyon niya. Ang

buong akala ko magagalit siya kapag nalaman

niyang ang yumaong asawa ko ang nagpatayo ng

kubo kung saan ko siya dinala.

"You mean... you're not mad at me?" hikbing

wika ko.

"At bakit naman ako magagalit, hmm?"

nakangiti niyang sabi habang pinupunasan ang

luha ko.

"Masaya ako dahil naging parte ako ng buhay

ninyo ni Enzo, Dad. Kaya walang dahilan para

magalit ako sa iyo, lalo na sa mommy ni Enzo. Ito

ang tatandaan mo, mahal na mahal kita, Dad." "And I love you too, Hon. Ikaw ang buhay ko at

ikamamatay ko kung pati ikaw ay mawawala sa

akin. Mahal kita nang higit pa sa buhay ko."

Pakiramdam ko ay ako na ang

pinakamas'werteng tao sa buong mundo dahil

binigyan ako ng mabait at mapagmahal na babae

na naging bahagi ng buhay ko.

Ramdam ko ang saya sa mukha niya habang

pinagmamasdan siyang lumangoy. Hanggang sa

naramdaman ko ang pagtalsik ng tubig sa pisngi

ko.

"Dad! Halika na, sabayan mo akong lumangoy!

" she shouted while splashing me with water.

Mabilis naman akong lumangoy papunta sa

kan'ya. "Sigurado ka bang gusto mo akong

makasama sa paglangoy, hmm?" wika ko na may

halong pagnanasa.

"Dad...!" She shouted as she splashed me with

water again.

She was about to swim away from me, but I

grabbed her waist. "Dito ka lang sa tabi ko, Hon,"

bulong ko sabay halik sa labi niya.

Habang hinahalikan ko ang labi niya, bigla

kong naalala si Enzo. Kaya napatigil ako sa

ginagawa ko at tiningnan siya sa mata.

"Bakit, Dad?"

"May itatanong lang sana ako." Tumango lang

siya bilang tugon sa sinabi ko.

"Tungkol sa totoong kasarian ni Enzo,"

maikling sagot ko.

Ngumiti siya at hinawakan ang magkabilang

pisngi ko. "Yes, Dad. May pusong babae si Enzo at

matagal ko na ring alam. Hindi ko hihilingin na

huwag mo siyang pagalitan, pero sana... intindihin

mo rin yo'ng nararamdaman niya. Ayaw kong

masaktan ang damdamin ng best friend ko."

Napansin kong unti-unting pumapatak ang mga

luha niya.

"Hey, Hon... what are you talking about?

Syempre, hindi ko naman papagalitan si Enzo," natatawang wika ko.

"Ibig mong sabihin, hindi ka galit sa kan'ya? At

hindi ka rin ba galit sa akin?"

Tumawa muna ako bago nagsalita.

Masaya ako dahil naging totoo siya sa sarili niya.

Mahal ko rin siya kaya walang dahilan para magalit

ako sa kanya. At saka... lalong hindi ako galit sa '

yo. Alam ko naman na pinoprotektahan mo lang

ang damdamin niya kaya nagawa mong itago sa

akin ang totoo. At naiintindihan ko iyon, okay?"

"Thank you, Dad..." Humagulgol siya habang

nakayakap sa akin.

"Hindi.

Habang magkadikit ang aming mga katawan

ay naramdaman kong muling tumigas ang aking

mga ugat dahilan para tumayo ang aking maugat

na alaga.

Kinagat niya ang ibabang labi ko nang

dumampi ang daliri ko sa perlas niya.

"Uhmmm..." she mumbled while clinging to

my nape. Dinala ko siya sa gilid ng batis at pinaupo sa

isang malaking bato. I lifted her thighs and placed

them on my shoulders. And I began to follow every

command of my obsessed mind.

Samu't saring posisyon ang aming ginawa

hanggang sa pareho naming marating ang walang

humpay na kaligayahan, na tanging ang mga puno

at halaman lamang ang nakasasaksi at may alam.

Chapter 55👄

PAGDATING nina Rhod sa mans'yon ay agad

niyang ibinalik si Olek sa kuwadra, si Dom naman

ay dumiretso na sa loob mans'yon.

Pagpasok ni Dom ay napansin niyang tahimik

ang buong bahay kaya naisipan niyang dumiretso

muna sa kan'yang kuwarto.

Subali't paakyat na sana siya ng hagdan nang

marinig niya ang isang pamilyar na boses mula sa

kan'yang likuran.

"Ehem!"

Paglingon niya ay nakita niya si Enzo na

nakatitig sa kan'yang mga mata habang nakataas

ang dalawang kilay.

"Anong drama na naman 'yan, bakla?"

Ngumuso si Dom.

"Bakit basa ang buhok mo, ha?" pagtataray ni

Enzo.

"Ha? Ah-- ehh-- nako hindi, ah!" bulalas ni

Dom habang hinahawakan ang buhok niya.

Hinila ni Enzo si Dom papunta sa sala saka

pinaupo sa sofa. "Bakit hinayaan ni Dad na

mabasa ang buhok mo? Alam naman niyang hindi

ka pa gumagaling, 'di ba?" reklamo ni Enzo habang

tinutuyo ang buhok ni Dom gamit ang tuwalya.

"Ano ka ba! 'Wag mong sisihin ang Dad mo.

Ginusto ko rin namang maligo sa batis, eh!"

"What?!" bulalas ni Enzo at pumwesto sa

harap ng kaibigan na ikinagulat din ni Dom.

Tinaasan siya ng kilay ni Dom. "Huwag mo

nga akong gugulatin! Hoy Enzo, ha! Huwag mong

ibahin ang usapan, may mga bagay ka pang dapat

na ipaliwanag sa akin!" Ngunit tinawanan lang siya

ni Enzo.

"Alam mo Domenique... ang cute mo talaga '

pag nagagalit... Tatawa na 'yan.." nakangiting wika

ni Enzo habang kinikiliti ang tagiliran ni Dom.

"Ano ba!" seryosong wika ni Dom.

Naging seryoso na rin si Enzo nang mapansin

niyang nakasimangot si Dom. "Oo na! Sorry na!"

sambit ni Enzo. "Bakit hindi mo sinabi sa akin na marunong

kang mangabayo?" pagtataray ni Dom.

Biglang tinapik ni Enzo ang kan'yang noo nang

marinig ang sinabi ni Dom.

"Ano?! 'Yon lang ba ang gusto mong

ipaliwanag ko sa 'yo? Jusmiyo, Domenique!"

"Bakit? May kailangan ka pa bang ipaliwanag

sa akin bukod diyan?" ani Dom habang

nakasimangot.

"Teka! Paano mo nalaman na marunong

akong mangabayo? Aba... Dom, ha! Talagang

sinulit mo na ang pagiging mommy mo sa 'kin, ha?

pangungulit ni Enzo sa kan'ya.

11

Ngunit biglang tinakpan ni Dom ang bibig ni

Enzo gamit ang tuwalya. "Ano ka ba Enzo! Huwag

kang maingay baka marinig ka ni nanay at tatay!"

"Mukhang masaya ang usapan ninyo, ah!"

Biglang napalingon si Enzo nang marinig ang

boses ni Rhodri. "Ikaw pala, Dad!"

Umupo si Rhod sa bakanteng couch sa harap

ng sofa kung saan nakaupo sina Dom at Enzo.

Napansin niya ang biglang katahimikan ng dalawa

nang makita siya.

"Oh, bakit ang tahimik ninyo? Ayaw n'yo ba na

nandito ako?" nakangiting wika ni Rhod.

"It's okay, Dad. Dom and I just had fun."

Tumango si Rhod. "You're having fun? Eh..,

bakit nakasimangot si Dom?"

"Eh, sinong hindi malulungkot? Lagi akong

inaasar ng baklang 'to!" pagtataray ni Dom sabay

hampas ng tuwalya kay Enzo.

Biglang napaubo si Enzo dahil sa sinabi ni

Dom. Agad niyang kinuha ang tuwalya at

nagkunwaring pinunasan ang buhok ni Dom.

"Akala ko tuyo na ang buhok mo, Domenique!

Hindi pa pala!" bulalas ni Enzo.

"Pigilan mo ang bunganga mo, Dom! Nandito

si Dad! Huwag kang magbiro kung ayaw mong

kalbuhin kita, hmm? bulong ni Enzo kay Dom

Nagtitimpi na siya pero pilit pa ring ngumiti.

"You have nothing to worry about, son kung

malalaman ko man ang totoo tungkol sa sikreto

mo," diretsong saad ni Rhod.

Biglang napatigil si Enzo sa kan'yang

ginagawa at tinitigan si Rhod at tila hindi mapakali.

"Wh-- What are you talking about, Dad?"

nauutal niyang sambit.

Lumapit si Rhodri kay Enzo at umupo sa tabi

niya. "Noon pa man ay pansin ko na ang mga

kakaibang ikinikilos mo, Son. Hinihintay ko lang na

umamin ka sa akin. Mahal kita kaya hinayaan kong

ikaw mismo ang magsabi sa akin."

"Da-- Dad? You're not mad at me?" hikbing

wika ni Enzo.

Umiling si Rhodri. "At bakit naman ako

magagalit sa iyo? Walang dahilan para magalit ako

sa iyo, anak. Sa totoo lang, proud na proud ako sa

iyo dahil kahit kailan, hindi mo ako binigo."

Biglang niyakap ni Enzo si Rhod. Hindi niya

akalain na puro magagandang salita lang ang

maririnig niya mula sa kan'yang ama.

11

"Thank you, Dad! Mahal na mahal ko po kayo...

hagulgol na sambit niya.

"I love you too, Son..." tugon ni Rhod habang

tinatapik ang likod ni Enzo.

Nasa likod ni Enzo si Dom kaya kitang-kita ni

Rhod ang mukha ng dalaga. Hinawakan niya ang

pisngi ng nobya at nagmamadaling ninakawan ng

halik sa labi nito.

Biglang tinakpan ni Dom ang mukha niya dahil

sa kalokohang ginawa ng nobyo.

"I love you.." Sinenyasan ni Rhod si Dom

sabay kindat.

Dahil sa ginagawa ni Rhod, ang hindi niya

alam ay kinakausap na pala siya ni Enzo.

"Dad? Okay ka lang, Dad?" Kumalas si Enzo sa

pagkakayakap kay Rhodri nang mapansin niyang

hindi na sinasagot ni Rhod ang mga tanong niya.

Ngumiti lang si Rhod kay Enzo nang makitang

nakatitig ito sa kan'ya. "Narinig mo ba ang sinasabi ko kanina, Dad?"

nagtatakang tanong ni Enzo.

"Ha? Eh... Pasensiya ka na, 'nak. Nawala sa

isip ko. Inaantok na kasi ako, eh," pagsisinungaling

ni Rhodri. Ngunit ang hindi niya alam ay nakita rin

ni Enzo ang kan'yang ginawa.

"Sige na Dad, magpahinga ka na. Pupunasan

ko lang itong salamin, kung ano-ano na kasi ang

mga nakikita ko rito, eh.." ani Enzo habang

pinupunasan ang pader malapit sa hagdan na

gawa sa salamin.

Sabay napaubo sina Rhod at Dom nang

marinig ang sinabi ni Enzo.

"Aakyat na rin ako sa k'warto ko, Enzo.

Magbibihis lang ako," ani Dom na tila namumula

ang magkabilang pisngi.

Napailing na lang si Enzo habang iniisip ang

kapilyuhang ginawa ng kan'yang ama."I'm happy

for you, Dad..." aniya sa sarili.

"Hay..." napabuntong-hininga si Enzo dahil sa

tuwa. Ang saya na nararamdaman niya ay hindi

kayang pantayan ng ano mang halaga ng salapi.

"Ang suwerte ko talaga dahil dumating ka sa

buhay namin, Dom. Pinuno mo ang malungkot na

buhay ni Dad at ikaw rin ang naging daan para

mabuo ang relasyon naming mag-ama. At alam ko

rin na ikaw ang nagsabi kay Dad ng mga sikreto

ko," nakangiting sabi niya.

Mayamaya ay bigla niyang naalala si Aling

Corazon.

"Teka! Alas sais na, ah! Bakit wala pa si Aling

Corazon?" nagtatakang wika niya.

Patuloy niyang tinatawagan ang numero ng

matanda ngunit hindi pa rin niya ito makontak.

Kaya umakyat na lang muna siya sa kan'yang

kuwarto.

Habang tahimik silang nagpapahinga sa

mansiyon, hindi naman mapakali si Leon sa resort.

"Nasaan ang cellphone ko? Kaninang umaga

lang nandito sa table ko, ah!" Ang hindi niya alam ay kinuha iyon ni Linah.

Ilang sandali pa ay dumating si Vlademir. "

Magandang hapon, Boss!"

Biglang nagulat si Leon dahil sa biglaang

pagdating ni Vlademir. Ngunit hindi niya

ipinahalata rito.

"Oh, Vlademir! Bakit ka nandito? 'Di ba dapat

nasa bodega ka lang at nagbabantay?!" Sinubukan

niyang maging normal ang kaniyang boses.

Naging normal na sa mga tauhan ni Leon ang

sumisigaw kapag nagsasalita, kaya kailangan

niyang sigawan si Vlademir.

"Wala kang dapat ipag-alala, Boss! Alalahanin

mo, malinis akong magtrabaho," makabuluhang

saad ni Vlademir.

Tumango si Leon. "Good! Hindi na ba

pumupunta si Dinah sa bodega?"

"Hindi na Boss," maikling tugon ni Vlademir.

"Mabuti naman kung ganoon."

"Nga pala Boss, nakita ko itong cellphone mo

sa likod ng kotse ko. Kaya ako nandito dahil dito,"

wika ni Vlademir sabay abot ng cellphone kay

Leon.

Pagkatapos niyang inabot kay Leon ang

cellphone ay umalis na agad siya.

"Paano napunta itong cellphone ko sa kotse

niya?" nagtatakang wika ni Leon.

"Kung sa bagay, number lang naman ni Aling

Corazon ang nandito. Hindi naman alam ni

Vlademir ang tungkol sa kan'ya."

Subali't, ang hindi alam ni Leon ay may

masamang balak sa kan'ya sina Dinah at Vlademir.

Lingid sa kan'yang kaalaman, sariling cellphone

lang pala niya ang magpapahamak sa kan'ya.

Mayamaya ay rinig niyang tumunog ang

kan'yang cellphone. Dali-dali niya itong binuksan

nang makitang galing kay Aling Corazon ang

mensahe.

"Kailangan nating mag-usap, Leon, may

kailangan ka pang malaman tungkol sa tunay na atao ni Linah. Puntahan mo ako sa lumang junk

shop malapit sa San Rio Public Cemetery."

Biglang kumabog ang dibdib ni Leon matapos

basahin ang mensahe ni Aling Corazon. Ngunit

hindi na siya nagdalawang isip, agad siyang

nagbihis para puntahan si Aling Corazon.

"Bahala na!"

Tanging nasambit niya habang pinapaandar

ang kaniyang sasakyan. Hindi na niya iniintindi ang

kan'yang sarili. Wala na siyang pakialam kung may

panganib man na naghihintay sa kan'ya. Ang

tanging nasa isip lang niya ay ang wakasan ang

kasamaan ni Linah at higit sa lahat ang magkaroon

ng kapayapaan sa buhay ng kanyang anak at ng

buong pamilya na itinuring ng kan'yang Unica hija.

Chapter 56👄

56: KRIMEN

PAGKATAPOS kunin ni Linah ang cellphone ni

Leon ay agad itong bumalik sa kan'yang sasakyan

at nagmamadaling nagpadala ng mensahe sa

kan'yang ina na si Corazon.

"Magkita tayo mamayang alas sais ng hapon,

Aling Corazon. Sabihin mo lang sa akin kung saan

kita susunduin."

Hindi nagtagal ay natanggap niya ang tugon

ng kan'yang ina na ikinatuwa naman niya.

"Sunduin mo na lang ako rito sa mans'yon ng

Echeverria, Leon. Hihintayin kita sa labas ng gate."

"Huh! Kaya pala ang lakas ng loob ng Enzo na

'yon na paalisin ako sa kumpanya ni Rhodri dahil

alam na pala niya ang tungkol sa totoong pagkatao

ko. At malamang, alam na rin iyon nina Rhodri at

ng 'epal' na Dominique na 'yon!" galit na sambit ni

Linah.

"Talagang sisirain mo ako, nay, 'no? At ngayon

naman ay ihahayag mo kay Leon ang tungkol sa

pagkatao ko?! Tingnan na lang natin kung may makukuha si Leon sa iyo!" Halos lumuwa sa galit

ang mga mata ni Linah habang iniisip ang

ginagawa ng kan'yang ina. Kaya muli niyang

ni-reply-an ang kan'yang ina.

"Sige, Aling Corazon. Pero susunduin ka ng

tauhan ko, hindi ako makakalabas ng opisina dahil

nandito si Linah. I-text ko na lang sa iyo ang plate

number ng sasakyan. Magkita na lang tayo sa

condo ko."

Matapos makumpirma ni Linah na pumayag si

Aling Corazon sa huling mensahe nito ay agad

niyang tinawagan si Vlademir.

"Nababaliw ka ba, Dinah? Bakit ako ang

susundo sa nanay mo? Sa palagay mo ba sasakay

'yon kapag nalaman niyang hindi si Leon ay

sumundo sa kan'ya?"

"Wala kang dapat ipag-alala, Vlademir. Alam

na niyang hindi si Leon ang susundo sa kan'ya."

"Ano?! Paano ka nakasisiguro na nagsasabi

ng totoo ang nanay mo, ha? 'Di ba, ikaw na rin ang nagsabi na magkagalit kayo ng nanay mo? At saka

paano mo siya nakontak?"

***

"Simple lang! Ginamit ko ang cellphone ni

Leon habang kausap ang nanay ko. Sa tingin mo,

sasagutin niya ako kapag alam niyang ako ang

kausap niya?! Mag-isip ka nga, Vlademir!"

"Anong ibig mong sabihin?"

"Nakita ko ang isang cellphone ni Leon at may

text galing sa nanay ko, kaya kinuha ko."

"Ang galing mo talaga, Dinah! Sige, ibigay mo

sa akin ang address niya at susunduin ko siya.

Hintayin mo na lang kami sa lumang bodega ng

junk shop malapit sa public cemetery."

Matapos makausap ni Linah si Vlademir ay

agad nitong pinaandar ang sasakyan at

nagmamadaling pumunta sa lugar na sinasabi

nito.

Makalipas ang mahigit dalawang oras na

paghihintay kay Linah, mayamaya ay narinig na

niya ang boses ng kan'yang ina na sumisigaw.

"Bitawan mo ako at nasasaktan ako! Sino ka

ba talaga at bakit mo ako dinala rito?!" impit na

daing ni Aling Corazon habang hinahampas ang

kamay ni Vlademir.

"Tumahimik ka kung ayaw mong masaktan!"

bulyaw ni Vlademir.

"Sige na, Vlademir, puwede mo na siyang

bitawan!" biglang sabat ni Linah na ikinagulat

naman ni Aling Corazon. Padabog namang

bumalik si Vlademir sa kan'yang sasakyan.

"Li-- Linah?" gulat na bulalas ni Aling

Corazon.

Kung nagulat si Aling Corazon, mas nagulat si.

Vlademir nang marinig niyang tinawag ni Aling

Crazon na 'Linah' si Dinah. Kaya agad siyang

nagtago sa gilid ng poste at tahimik na

pinagmamasdan sina Linah at Aling Corazon.

"Anong kalokohan na naman 'tong ginagawa

mo, Linah, ha?! Nasaan si Leon? Bakit ikaw ang nandito at anong ginawa mo sa kan'ya?!" sigaw ni
Corazon.

"Relax ka lang, 'Nay... Wala pa akong ginawa

kay Leon. Huwag kang mag-alala dahil magkikita

rin naman kayo, eh!" tugon ni Linah habang

hinahaplos ang buhok ng kan'yang ina.

"Ano bang nangyayari sa iyo, Linah? Hindi ka

pa ba nagsasawa sa mga panloloko mo, ha? Itigil

mo na 'yang mga ginagawa mo, Linah."

"Para saan, 'nay? Para bumalik sa mahirap

nating buhay? Ikaw lang naman itong nakikialam

sa mga plano ko, eh! Kung hindi dahil sa

kadaldalan mo, nasa kumpanya pa rin sana ako ni

Rhodri ngayon nagtatrabaho!"

"Nararapat lang sa 'yo na matanggal sa

kumpanya ni Rhodri! Hindi ka karapat-dapat sa

kumpanya niya, Linah!" Isang malakas na sampal

ang dumapo sa mukha ni Aling Corazon dahil sa

galit ni Linah.

"Sige! Diyan ka naman magaling, 'di ba? Ang

saktan ako?! Total, inubos mo na ang pamilya natin, kaya ano pa ang hinihintay mo! Patayin mo

na rin ako, Linah! Patayin mo na ako tulad ng

ginawa mo sa iyong ama at sa iyong kambal!

Nababaliw ka na talaga, Linah!" sigaw ni Aling

Corazon habang umiiyak.

Biglang nan'laki ang mga mata ni Vlademir

nang marinig ang sinabi ni Aling Corazon.

"Ano?! Linah ang tunay niyang pangalan?

Hayop...! Ibig sabihin, nagpauto ako sa isang

baliw?" galit na sambit ni Vlademir sa kan'yang

sarili.

"

Kung ganoon, delikado rin pala ang buhay ko

sa babaeng iyon!" wika nito sa sarili.

"Pasensiya ka na, Linah. Pero kailangan ka rin

mawala sa landas ko! Alam kong ipapahamak mo

rin ako!" galit na bigkas ni Vlademir habang

dahan-dahan na lumapit sa kinaroroonan ni Linah.

Ngunit bago siya tuluyang lumapit kay Linah,

tahimik muna siyang nakikinig sa mag-ina.

"Wala ka ng ibang ginawa kun 'di manakit ng

ibang tao, Linah! Ilang tao pa ba ang gusto mong

mawala para magbago ka, ha?" hikbing wika ni

Aling Corazon.

"Lahat ng taong nakikialam sa mga plano ko,

Nay! Lalo na yung Domenique at Enzo na yun!"

.natatawang sabi ni Linah.

Umiling si Corazon. "Ano ba ang kasalanan

nila sa iyo para pahirapan mo sila ng gan'yan, ha?"

"Huh! So..? Ibig mong sabihin mas

pinapaboran mo sila kaysa sa akin? Kaysa sa akin

na sarili mong anak?! Well.. kung sa bagay, noon

pa man at kahit kailan ay hindi mo talaga ako

tinuring na anak dahil ang tingin mo sa akin ay

isang baliw!"

"Hindi totoo 'yan! Ikaw lang naman ang

nag-iisip niyan, Linah... Mahal na mahal kita at

wala akong ibang gusto kun 'di ang gumanda ang

buhay mo. Ikaw na lang ang meron ako, kaya

nakikiusap ako, magbago ka na, anak."

"A-- Anong sa-- sabi m--mo?"

Biglang nanlaki ang mga mata ni Linah nang

marinig ang huling sinabi ng kan'yang ina. Hindi

siya makapaniwala na tinawag siyang 'anak' ni

Corazon.

"Mahal na mahal ka ni nanay, Linah, anak..."

Magsasalita pa sana si Linah ngunit hinampas

siya ni Vlademir ng baril sa likod ng kaniyang ulo.

"Linah...!" sigaw ni Aling Corazon.

"Hayop ka! Hayop!!!" sigaw ni Aling Corazon

habang hinahampas ang dibdib ni Vlademir.

"Tumigil ka!" sigaw ni Vlademir habang

napakamot sa sariling ulo.

Ngunit hindi pa rin tumitigil si Aling Corazon,

patuloy pa rin niyang sinasampal si Vlademir

hanggang sa nagalit na ito ng husto.

"Ang sabi ko, tumigil ka na!!!" Sa hindi

inaasahan, binaril niya ang matanda sa dibdib

dahilan para matumba ito sa tabi ni Linah.

"N--- 'nay...!" tanging nasambit ni Linah nang

magkamalay siya. Napasigaw siya nang makita ang kan'yang ina na duguan at walang malay

habang nakahandusay sa tabi niya.

"Hayop ka, Vlademir! Hayop....!!!" impit niyang

daing.

Gayunpaman, lalo lamang nagalit si Vlademir.

Lumapit siya kay Linah at sinuntok ito sa tiyan

dahilan para mawalan na naman ito ng malay.

Kinarga niya si Linah at isinakay sa likod ng

kan'yang sasakyan. Mayamaya pa ay dumating na

ang mga tauhan niya.

"Dalhin ninyo ang sasakyang 'yan sa bodega

at itago n'yong mabuti, maliwanag?!"

makapangyarihang utos niya sabay turo sa kotse

ni Linah.

"Copy, Boss!" wika ng mga tauhan niya at

agad na rin silang umalis.

Habang iniisip ni Vlademir ang susunod na

gagawin ay bigla niyang naisip ang cellphone ni

Leon na ninakaw ni Linah. Dali-dali niyang kinuha

iyon sa maliit na shoulder bag ni Linah.

"Ang galing mo talaga, Linah! Pero huwag

kang mag-alala, mamamatay ka nang payapa! Ito

naman ang gusto mo, di ba, ang makaganti sa mga

taong naging dahilan ng paghihirap mo? Hayaan

mo, ako na ang gagawa sa mga nakabinbing mga

plano mo," natatawang wika niya habang

hinahaplos ang pisngi ni Linah.

"Total.... pareho naman tayong galit kay Leon,

kaya uunahin ko siya! Ang pinagkaiba lang, nagalit

ka sa kan'ya dahil sa selos. Ako naman... ayaw ko

na siyang maging parte sa negosyong matagal ko

ng pinaghirapan!" bulyaw ni Vlademir. Agad niyang

isinara ang sulok ng kan'yang sasakyan kung

nasaan si Linah.

Pasakay na sana siya sa kan'yang sasakyan

nang biglang may narinig siyang cellphone na

tumutunog.

Napahagalpak siya ng tawa nang malaman

niyang may dalang cellphone si Aling Corazon.

"Napakasuwerte mo, Vlademir!" sabi niya sa sarili habang tumatawa. Nang makita niya ang pangalang
'Enzo' sa

screen ng cellphone ni Aling Corazon ay agad

niyang pinatay ang tawag nito.

"Humanda ka sa akin, Leon! Hindi ko

hahayaang mawala ang negosyong pareho nating

pinaghirapan. Hindi ako papayag na isiwalat mo sa

mga pulis ang tungol sa negosyong iyon! Kaya

mauna ka na sa kulungan!" makabuluhang saad ni

Vlademir.

Bago umalis si Vlademir ay tinakpan muna

niya ng mga sirang bubong ang katawan ni Aling

Corazon.

Halos kalahating oras din siyang nagmaneho

bago nakarating sa opisina ni Leon. Nagtagumpay

nga si Vlademir, napaniwala niya si Leon sa

kan'yang mga kasinungalinagan.

Matapos niyang ibalik ang cellphone kay Leon

na ninakaw ni Linah ay nagmamadali na rin itong

bumalik sa kan'yang sasakyan. Kinuha niya ang

cellphone ni Aling Corazon at agad na

nag-message kay Leon. "Kailangan nating mag-usap, Leon, may

kailangan ka pang malaman tungkol sa tunay na

pagkatao ni Linah. Puntahan mo ako sa lumang

junk shop malapit sa San Rio Public Cemetery."

Nang makita ni Vlademir ang sasakyan ni

Leon na papaalis sa resort, tahimik niya itong

sinundan hanggang sa makarating sila sa lumang

junk shop, kung saan naroon ang wala ng buhay

na katawan ni Aling Corazon.

"Teka! Parang may mali rito, ah!" nagtatakang

wika ni Leon habang dahan-dahang bumaba sa

kan'yang sasakyan.

Kokontakin na sana niya ang telepono ni Aling

Corazon nang biglang may naramdaman siyang

matigas na bagay na tumama sa kan'yang batok

dahilan para mawalan siya ng malay.

"Pasensiyahan na tayo, Leon!" wika ni

Vlademir habang sinusuot ang surgical gloves.

Matapos niyang ipinuwesto si Leon sa driver's

seat ay agad niyang kinarga si Aling Corazon at pinaupo sa tabi ni Leon. Nang matiyak niyang

walang bakas ng kan'yang mga kamay sa katawan

ni Aling Corazon, dali-dali niyang kinontak ang

emergency number.

PASADO alas-otso na ng gabi nang dumating

ang mga pulis sa lugar ng pinangyarihan ng

krimen. Dumating ang limang patrol car na

gumawa ng malakas na ingay dahilan para bumalik

ang diwa ni Leon.

"Aling Corazon?" wika niya habang

minamasahe ang kan'yang batok.

"Ahhh!!" impit niyang daing habang bumababa

sa kan'yang sasakyan.

Wala pa ring ideya si Leon sa mga nangyayari

at hindi pa rin niya alam na patay na si Aling

Corazon. At ganoon na lamang ang gulat niya nang

makita niyang nakapaligid na sa kan'ya ang mga

pulis.
Napapikit siya dahil sa sobrang liwanag ng

mga ilaw na nakatutok sa kan'ya na nagmumula sa ,sasakyan ng mga pulis.

"Itaas ang iyong kamay!" Biglang nagulat si

Leon sa narinig mula sa mga pulis.

Lalapit na sana siya sa mga pulis pero

pinigilan siya ng mga ito.

"Don't move! Itaas mo lang ang kamay mo

para hindi ka masaktan!"

Kahit nalilito, kinailangan ni Leon na sundin

ang sinabi ng mga pulis. Itinaas niya ang kan'yang

mga kamay at dahan-dahang tumalikod.

Matapos basahin ng mga pulis ang Miranda

Rights, agad nilang pinosasan si Leon.

Bigla na lang napaluhod si Leon habang

inilalagay ang bangkay ni Aling Corazon sa isang

itim na plastic bag.

"Aling Corazon... ano ba talaga ang

nangyayari?" hikbing wika ni Leon.

Habang binabaybay ang daan patungo sa presinto, hindi pa rin maalis sa isip ni Leon ang

nangyari. Iniisip pa rin niya kung sino ang gumawa nito sa kan'ya, lalo na sa kawawang si Aling Corazon.

Chapter 57👄

57: CONFESSION

KINABUKASAN, maagang nagising sina

Pedring at Soledad para magluto ng kanilang

almusal. Ngunit bago sila pumunta sa kusina ay

nagpasya silang pumunta muna sa k'warto ni

Dom.

"Sa tingin mo ba kakausapin tayo ng apo

natin, Pedring?" nag-aalalang wika ni Soledad.

"Mabait si Dom kaya alam kong napatawad na

niya tayo."

Nang papunta na sana sila sa kuwarto ni Dom

ay may narinig silang ingay na nagmumula sa

kusina. Sa kanilang pag-alala, dali-dali silang

bumaba at dahan-dahang tumungo sa kusina.

"D--Dom?!" bulalas ni Soledad nang makitang

naghihiwa ng karne si Dom.

"Anong ginagawa mo rito, anak? Bakit ka

nagluluto? 'Di ba dapat nagpapahinga ka?" Bakas

sa mukha ni Pedring ang pag-aalala.

Lumapit si Pedring kay Dom para kunin ang

hawak nitong kutsilyo. "Ako na ang gagawa nito. Sige na, bumalik ka na sa kuwarto mo para

makapagpahinga ka."

Sa halip na magsalita si Dom ay sabay niyang

niyakap ang dalawang matanda.

"Hindi ka ba galit sa amin, anak?" hikbing wika

ni Soledad.

Humiwalay si Dom sa pagkakayakap at

humarap kay Soledad. Nang makita niya ang luha

sa mga mata nito ay agad niya itong pinunasan.

"Bakit naman ako magagalit sa inyo? Alam

n'yo naman kung gaano ko kayo kamahal, 'di ba?"

"Salamat sa pag-unawa sa amin, anak," tugon

ni Soledad.

Huminga muna ng malalim si Pedring bago

nagsalita. "Sinunod lang namin ang bilin sa amin

ni Dulce."

"Ibig mong sabihin, wala rin siyang alam

tungkol kay Linah?"

Umiling si Pedring. "Masyadong pribado ang

buhay ni Linah, kaya kahit si Dulce ay hindi alam ang tungkol sa kakambal ng kaibigan niya.

Nakalulungkot lang isipin dahil namatay ang mama

mo ng may sama ng loob kay Dinah na hindi

naman dapat," malungkot na saad ni Pedring

habang patuloy sa paghiwa ng karne.

Unti-unting bumagsak ang luha ni Dom

matapos marinig ang lahat tungkol sa naging

karanasan ng kan'yang tunay na ina na si Dulce.

"Pero may kasalanan pa rin si Leon, nanay.

Ginahasa pa rin niya ang tunay kong ina," hikbing

wika ni Dom.

"Nako.... nag-emote na naman ang best friend

ko," biglang sabat ni Enzo sabay yakap sa likod ni

Dom.

Siniko ni Dom si Enzo. "Nang-aasar ka na

naman, Enzo, eh!" sigaw ni Dom habang

nagpupunas ng luha.

Hinarap ni Enzo si Dom saka ngumiti. "Kahit

anong galit mo kay Leon, tatay mo pa rin siya,

Dom. And besides, dapat mas magpasalamat tayo sa kan'ya. Kung hindi dahil sa kan'ya, wala ka

ngayon dito, 'di ba?"

Nang mapansin ni Soledad ang lungkot sa

mukha ni Dom ay agad niyang iniba ang usapan at

hinarap si Enzo.

"Nga pala, Enzo. Ano na ang balak mo ngayon

sa apo namin, hmm?" ani Soledad.

"Anong ibig mong sabihin, 'Nay Soledad?"

naguguluhang tugon ni Enzo.

"Jusmeyo, Enzo... Alam ko kung gaano ninyo

pinahahalagahan ang inyong relasyon bilang

matalik na magkaibigan. Pero tandaan mo,

kailangan mo pa rin panagutan ang ginawa mo sa

apo namin. 'Di ba muntik na kayong magkaroon ng

anak?"

Biglang naubo si Dom nang marinig ang

sinabi ni Soledad. Tumingin siya kay Enzo at

sinenyasan itong umalis muna ngunit ngumiti lang

ito sa kan'ya.

Lumapit si Enzo kay Soledad at hinaplos ang

magkabilang pisngi na parang naglalambing. "Nay

... Alam mo naman na bata pa ako, 'di ba? So it

means, I'm not ready to get married yet."

"Yuck, Enzo! Anong pinagsasabi mo?" Biglang

sumagot si Dom na parang kinilabutan na

ipinagtaka naman ni Pedring.

Lumapit sa kanila si Pedring habang bitbit pa

rin ang patalim na ginamit sa paghiwa ng karne.

"Teka nga! Alam kong pareho kayong lasing

noong ginawa niyo ang bagay na iyon. At hindi

iyon dahilan para hindi kayo magpakasal,

naiiintindihan niyo ba ako?"

Agad namang nagtago si Enzo sa likod ni

Soledad nang mapansin niyang nakatutok sa

kan'ya ang kutsilyo ni Pedring.

Lumapit si Soledad sa asawa at hinampas ito

sa likod ng ulo. "Akin na nga 'yang hawak mo!

Tinatakot mo 'tong bata, eh!" galit na sabi niya

sabay bawi ng kutsilyo kay Pedring.

Napakamot ng ulo si Pedring. "Kailan mo

balak pakasalan si Dom, Enzo?" pagpapatuloy ni

Pedring.

"Po? Ah---eh--- Puwede bang si Dad na lang

ang tanungin mo tungkol sa bagay na 'yan, 'Tay?"

nauutal na sambit ni Enzo.

"Saka ko na lang siya tatanungin. Kailangan

ko munang malaman ang desisyon mo."

"Pe-- Pero, 'Tay--- Bata pa po ako. Kaya kung

puwede sana--- si Dad na lang ang sasalo sa

ginawa ko kay Dom."

Biglang nabitawan ni Soledad ang hawak

niyang kutsilyo. "Maryosep, Enzo! Anong

pinagsasasabi mong bata ka?" Bigla niyang

hinampas ng kamay ang puwetan ni Enzo.

"Nay Soledad naman, eh... Alam mo namang

allergic ako sa mga babae, 'di ba? At saka, bakla

ako, 'no?" sagot ni Enzo na nakataas ang nguso.

Lihim na natawa si Dom nang makita ang

malalaking butil ng pawis ni Enzo. "Hay nako, '

Nay... Huwag mo na siyang pilitin. And besides, hindi rin ako magpapakasal sa bading na 'yan, no!

Nagkatitigan sina Pedring at Soledad nang

marinig ang mga salita nina Enzo at Dom na

naging dahilan ng kanilang pagkalito.

"Naririnig mo ba ang sinasabi mo, Dom?"

kunot-noong wika ni Soledad.

Mayamaya ay dumating na si Rhodri.

Nagmamadali namang lumapit si Enzo sa kan'ya.

"What happened, Son?" nagtatakang sabi ni

Rhod nang maramdaman niya ang mahigpit na

pagkakahawak ni Enzo sa braso niya.

"Pinag-uusapan kasi namin ang tungkol sa

kasal nila ni Dom, Rhod," biglang sabat ni Pedring

na naging dahilan para maubo si Rhod.

"Ano na naman ba ang ginawa mo?" bulong ni

Rhod kay Enzo. Umiling naman si Enzo.

Hinarap ni Rhod si Pedring ngunit ang mga

mata nito ay nakatingin kay Dom. "Ano nga ulit ang

topic ninyo, 'Tay Pedring?"

Huminga muna ng malalim si Pedring bago

nagsalita. "Tinatanong ko si Enzo kung kailan niya

balak pakasalan si Dom. 'Di ba nga may nangyari

sa dalawang ito?"

Muli na namang napaubo si Rhodri dahil sa

kan'yang narinig.

Nang mapansin ni Dom ang reaksiyon ni Rhod

ay bigla siyang nangamba sa maaaring gawin ng

nobyo. Ayaw niyang malaman ng dalawang

matanda ang tungkol sa kanilang relasyon kaya

agad niyang nilapitan si Pedring at nag-isip ng

paraan.

"Nako, 'Tay... Mamaya na po tayo mag-usap,

tapusin muna natin ang niluluto ko para makakain

na tayo, okay?"

Ngunit hindi nakinig si Pedring sa kan'ya. "

Hindi. Total, nandito na rin tayong lahat. Bilang

ama ni Enzo, kailangan ko ring marinig ang side

mo, Rhod," diretsong saad ni Pedring kay Rhodri.

"I agree with your decision, 'Tay Pedring."

"Dad?!" sabay na sambit ni Dom at Enzo.

"What are you saying, Dad?" gulat na wika ni

Enzo.

"Stop, Enzo! Sundin na lang natin ang sinasabi

nila!" sabat ni Dom. Iyon lang ang natatanging

paraan na naisip ni Dom para maawat niya si

Rhodri.

"What? You mean, you also agree with what

Dad said? Wow naman, Domenique!" Halos

bumuga na ng apoy si Enzo dahil sa inis.

"This is a big 'NO' for me! I'm sorry, pero hindi

ako magpapakasal kay Domenique!" bulyaw ni

Enzo.

"At sinong nagsabi sa 'yo na pakakasalan mo

siya?" diretsong tugon ni Rhodri.

"Anong ibig mong sabihin, Rhod? At sino sa

tingin mo ang pakakasalan ng apo namin, ha?"

galit na sabi ni Pedring.

"Ako!" matapang na tugon ni Rhod.

Nakaisip na naman ng paraan si Dom.

"Naririnig mo ba ang sinasabi mo, Dad?" Bakas sa boses niya ang pag-aalala.

"Puwede bang tumigil ka na, Pedring.

Pasens'ya ka na Rhod, kung pati ikaw ay na-stress

na rin dito kay Pedring," wika ni Soledad.

"Ayos lang po ako, 'Nay Soledad. Wala kang

dapat ikabahala dahil totoo ang mga naririnig

ninyo. Nakahanda akong pakasalan ang apo ninyo,

"makahulugang saad ni Rhdori.

Upang maibsan ang pag-aalala ni Dom,

nagkunwari siyang tumawa. "Are you crazy, Dad?

You don't have to do this. Hayaan mong ang anak

mo na managot sa akin. At saka---" Hindi na

natuloy ni Dom ang kan'yang sasabihin dahil agad

siyang hinatak ni Rhod.

Pinulupot ni Rhod ang mga kamay sa

baywang ni Dom at mariing hinalikan ito sa labi.

Ramdam niya ang pagpupumiglas ng dalaga

ngunit lalo niyang hinigpitan ang pagkakayakap

dito.

"Diyos ko! Anong nangyayari dito, Pedring?!"

Napa-sign of the cross si Soledad dahil sa

sobrang pagkagulat.

Maging si Pedring ay hindi makapaniwala sa

kan'yang nasaksihan. Kung nagulat man sila,

tuwang-tuwa naman sina Mang Hulyo at Mimi sa

kanilang nasaksihan.

"Congratulations sa inyong dalawa, Tito

Rhodri!" sigaw ni Mimi habang pumapalakpak pa.

"Teka... Ano ang ibig sabihin nito, Rhod?"

nagulat din siya sa reaksiyon ng mga kasama nila

sa mansion.

Humarap si Rhod kina Soledad at Pedring. "

Mahal ko po ang apo ninyo at matagal na kaming

may relasyon."

"Sorry po, 'Tay, dahil nagsinungaling ako sa

inyo ni nanay," hikbing wika ni Dom.

Nagmamadaling nilapitan ni Soledad si Dom. "

Hindi mo kailangang humingi ng tawad, anak. Wala

kang kasalanan, hmm?"

"Hindi po kayo nagagalit sa akin, 'nay?" "Bakit naman ako magagalit? Naiintindihan

kita, okay? Kaya huwag ka nang umiyak,"

nakangiting wika ni Soledad habang pinupunasan

ang luha ng apo.

"I'm sorry din po, 'Nay," wika ni Enzo habang

nakayakap sa likod ni Soledad.

"Ito ba ang dahilan kung bakit ayaw mong

pakasalan si Dom? Hmm?" ani Soledad sabay

kurot sa singit ni Enzo.

"Ouch..! 'Nay naman, eh!" impit na daing ni

Enzo.

"Buti nga sa 'yo! Kung makainsulto sa akin

kanina, wagas! 'Kala mo naman may

nakahahawang sakit ako!"

"Bakit? Totoo naman na allergic ako sa mga

girls, ah!" sigaw ni Enzo habang umiinom ng tubig.

Matapos uminom ng tubig, aksidenteng

nadulas ang baso sa kamay ni Enzo dahilan para

mabasag ito.

"Ayos ka lang, Anak?" nag-aalalang wika ni

Pedring.

Tumango si Enzo. "Bigla na lang nadulas ang

baso sa kamay ko, 'Tay."

"Diyos ko! Masamang pangitain ito!" bulalas ni

Soledad.

HUM

"Ayan ka na naman, Soledad, eh! Itigil mo na

nga ang pagbabasa ng magazine tungkol sa mga

pangitain na iyan. Baka iyon pa ang maging

dahilan para magkasakit ka!" saway ni Pedring sa

asawa.

"Tito! Tito!" sigaw ni Mimi mula sa sala.

"Bakit, Mimi?"

"Tingnan n'yo po ang balita sa T.V, dali!"

Biglang napahawak si Soledad sa kan'yang

dibdib nang makita ang balita. "Corazon!!!" sigaw

niya habang umiiyak.

Niyakap ni Enzo si Soledad at dahan-dahang

pinaupo sa sofa.

Habang patuloy silang nanonood ng balita ay

napansin ni Rhodri ang galit sa mukha ni Dom. Kaya nilapitan niya ito at hinawakan sa kamay.

"Sabi ko sa inyo, eh! Kahit kailan, demonyo

talaga ang taong iyan. Hindi na 'yan magbabago."

"Dom... hindi pa natin alam kung ano talaga

ang nangyari," ani Enzo.

"Huwag mo nang ipagtanggol ang Leon na

iyon, Enzo. Malinaw naman ang sinabi sa balita, 'di

ba? Napatay niya si Aling Corazon at nakarehistro

sa kan'ya ang baril na ginamit!"

"I'm sorry, Dom. Pero naniniwala ako kay

Leon. Alam kong hindi niya magagawa iyon."

"Huh! Anong gagawin mo? Tutulungan mo

siyang makalaya?"

"Alam kung iyon ang tama! At ako na mismo

ang hahanap ng abogado niya," galit na sabi ni

Enzo at nagmamadaling lumabas ng mansiyon.

"Enzo! Enzo!" Ilang ulit na tinawag ni Dom si

Enzo ngunit hindi siya pinakinggan ng kaibigan.

Sa halip na magsalita si Rhodri ay niyakap na

lang niya si Dom. Ayaw niyang madagdagan ang galit ng nobya kaya minabuti niyang tumahimik na

lang muna.

Tulad ni Enzo, hindi rin naniniwala si Rhodri na

si Leon ang pumatay kay Aling Corazon. Kaya

habang patuloy na nanonood ng balita ay

nakakuyom din ang kan'yang mga palad dahil sa

galit, dahil palaisipan din sa kan'ya kung sino ang

pumatay kay Corazon. At iniisip din niya na kung

sino man ang gumawa nito kay Aling Corazon ay

malaki rin ang galit kay Leon.

Chapter 58👄

58: REHAS NA BAKAL

"WALA akong kasalanan! Hindi ko pinatay si

Aling Corazon!" sigaw ni Leon habang niyuyugyog

ang rehas na bakal.

Gayunpaman, kahit anong hiyaw niya, hindi pa

rin siya pinapansin ng mga jail guard. Hanggang

sa nakita niya si Vlademir na papalapit sa kan'ya.

"Tulungan mo akong makaalis dito, Vlademir!

Tawagan mo ang abogado natin!" maawtoridad na

utos ni Leon, ngunit tinawanan lang siya ng

kan'yang tauhan.

Inilapit ni Vlademir ang mukha kay Leon. "Dito

ka na lang... kung tutuusin, mas bagay ka naman

dito sa loob, Leon!"

"What?! Anong ibig mong sabihin, ha?!!" galit

na sambit ni Leon.

Inayos ni Vlademir ang kuwelyo ng polo ni

Leon bago nagsalita. "Sa tingin ko... masyado ka

ng nai-stressed sa negosyo mo. Kaya ang dapat

mong gawin ay mag-relax na lang dito."

"Anong pinagsasabi mo, Vlademir?!" bulyaw ni Leon.

"Hindi mo na dapat itanong iyan, Leon, dahil

alam mo na ang sagot! Kaya kung ako sa 'yo,

tumahimik ka na lang!" Nan'lilisik ang mga mata ni

Vlademir dahil sa galit.

"What? Ikaw ang pumatay kay Aling Corazon?!

"anas ni Leon.

"Hanga talaga ako sa katalinuhan mo, Leon.

Pero tandaan mo ito, mas matalino ako sa 'yo.

Kaya nga naisahan kita, 'di ba?" natatawang wika

ni Vlademir.
"Hayop ka! Kung may galit ka sa akin, bakit mo

dinamay si Aling Corazon?!" bulyaw ni Leon.

"Ssshhh.... Hindi mo naman kailangang

sumigaw, Leon. Kung sabagay, wala namang

makakarinig sa atin dito," nakalulukong wika ni

Vlademir.

"Bakit mo nagawa sa akin 'to? Ha?!"

"Bakit? Ano bang mali sa ginawa ko? Inunahan

lang kita sa maaaring gawin mo sa akin at sa

negosyo natin na matagal ko nang

pinoprotektahan, Leon! Baka nakalilimutan mo? I

quit being a police officer para lang protektahan

ang negosyo mo!" bulyaw ni Vlademir.

Biglang nan'laki ang mata ni Leon dahil sa

sinabi ni Vlademir. "Diretsuhin mo nga ako,

Vlademir. Ano bang pinagsasabi mo?!"

"Gusto kong manahimik ka kung ayaw mong

masaktan ang anak mo!"

"Anong anak ang sinasabi mo, Vlademir?! wala

akong anak!" Naikuyom ni Leon ang kan'yang mga

kamao dahil sa galit.

"Huwag mo nang itanggi, Leon, ipinagtapat na

sa akin ni Linah ang lahat ng plano mo. Gusto

mong isumbong sa pulis ang tungkol sa

warehouse natin," galit na sambit ni Vlademir.

"Ano? Alam mo na rin ang tungkol kay Linah?

Ibig sabihin... Magkasabwat kayo ni Linah sa

pagpatay kay Aling Corazon?"

Tumawa muli si Vlademir. "Kaya kung ako sa

'yo, tumahimik ka! Tandaan mo, kaya kong gawin

sa anak mo ang ginawa ko sa matandang iyon!"

"Hayop ka! Huwag na huwag mong idadamay

ang anak ko, Vlademir! Ito ang tatandaan mo,

kapag may nangyaring masama sa anak ko, kahit

saang impiyerno ka pa magtago, susundan pa rin

kita!"

Ilang saglit lang, narinig na ni Vlademir ang

pagtunog ng bell, hudyat na tapos na ang

pagbisita niya kay Leon. Kaya iniwan niya si Leon

habang tumatawa.

Makalipas ang isang oras, narinig ulit ni Leon

ang boses ng isang jail guard.

"Mr. Lee, may bisita ka!" wika nito habang

binubuksan ang selda ng kulungan kung nasaan si

Leon.

Pagdating ni Leon sa waiting area ay agad

niyang napansin si Enzo na nakaupo.

"Enzo?" Bakas sa boses ni Leon ang lungkot.

Tumayo si Enzo at sinalubong si Leon. "

Kumusta po kayo, Tito?" tugon ni Enzo.

Umiling si Leon. "Paano mo nalamang nandito

ako?"

"Nakita namin kaninang umaga sa T.V."

"You mean... alam na rin ni Dom na nandito

ako?" nag-aalalang wika ni Leon.

Tumango si Enzo. "Lalo siyang nagalit sa iyo,

Tito, nang malaman niya ang nangyari kay Aling

Corazon."

"Eh, ikaw? Naniniwala ka ba sa ibinibintang

nila sa akin?" malungkot na bigkas ni Leon.

"Sa tingin mo ba pupunta ako rito kung

naniniwala ako sa mga akusasyon nila sa 'yo? Of

course not, Tito!"

"Maraming salamat, Enzo. How about your

Dad? Sa tingin mo ba naniniwala siyang inosente

ako?"

Umiling si Enzo. Hindi pa ako sigurado, Tito....

kasi hindi ko pa nakakausap si Dad," malungkot na

tugon ni Enzo. "Of course, I don't believe what they accuse

you of, Leon!" Napalingon sina Enzo at Leon nang

marinig ang boses ni Rhodri.

"Dad?" anas ni Enzo.

Umupo si Rhodri sa tabi ni Enzo at humarap

kay Leon. "Naniniwala akong inosente ka, pero

hindi ibig sabihin no'n ay hindi na ako nagdududa

sa iyo, Leon."

"Anong ibig mong sabihin, Rhod?"

nagtatakang wika ni Leon.

"Maniniwala lang ako kung sasabihin mo sa

akin ang lahat at ang totoong nangyari kay Aling

Corazon. Ang hindi ko lang maintindihan ay kung

bakit nakarehistro sa iyo ang baril na ginamit sa

pagpatay sa kan'ya. At hindi lang iyon, nakita din

nila ang iyong mga fingerprint sa baril na ginamit."

Sa halip na magsalita ay pinili ni Leon na

manahimik. Lalong lumakas ang takot at

pag-aalala niya sa maaaring gawin ni Vlademir sa

kan'yang anak kapag sinabi niya ang totoo kay Rhodri.

"Tito, magsalita po kayo," wika ni Enzo nang

mapansin niya ang pagiging tahimik ni Leon.

"Well, if you don't tell me what happened, I

can't help you with this case, Leon. At hindi ko rin

masisisi si Dom kung hindi ka niya mapapatawad

sa pagkakataong ito," wika ni Rhodri habang

umiiling.

Aalis na sana si Rhodri pero bigla siyang

pinigilan ni Leon. "Paano ako makakasigurado na

ligtas ang anak ko, Rhod? Natatakot ako na baka

mapahamak ulit siya dahil lang sa akin."

Muling umupo si Rhod sa tabi ni Enzo. "Anong

ibig mong sabihin, Leon?"

"Vlademir! Siya ang pumatay kay Aling

Corazon," diretsong saad ni Leon.

"Sino si Vlademir, Leon?" nagtatakang wika ni

Rhodri.

"Siya ang tinutukoy ko na pinagkakatiwalaan.

ko sa bodega ko." "Ano?! Pero bakit niya pinatay si Aling

Corazon? At saka... ano ang koneks'yon niya sa

matanda?"

"Iyon din ang una kong naisip habang

kinukuwento sa akin ni Vlademir kung paano niya

pinatay si Aling Corazon."

"Ibig mong sabihin, nakausap mo siya?"

Tumango si Leon. "Nandito siya kanina,

Rhod."
"Pero anong dahilan niya, bakit niya dinamay

si Aling Corazon, Leon?"

"Nadamay si Aling Corazon dahil kay Linah,

Rhod. Ako sana ang makikipagkita sa kan'ya, pero

kinuha ni Linah ang cellphone ko. Nagpanggap

siya na ako, kaya pinagkatiwalaan siya ni Aling

Corazon."

"Kahit kailan, napakahayop talaga ang Linah

na 'yon!" galit na sambit ni Enzo.

"Kung inamin ni Vladimir na siya ang pumatay

kay Aling Corazon, it means... everything he said. was possibly recorded." Tatayo na sana si Rhodri

para pumunta sa reception area ng pulis ngunit

mabilis siyang pinigilan ni Leon.

"Kilala ko si Vlademir, Rhod. Kung na-record

man ang lahat ng sinabi niya kanina, hindi ka pa rin

makakakuha ng kopya niyan."

"And why not, Leon? Sa pagkakaalam ko, may

mga pulis na nagmomonitor sa bawat security

camera na naka-installed dito."

"Alam ko 'yan, Rhod. Sa tingin mo ba hindi

binura ni Vlademir ang lahat ng 'yon?" Napakunot

ang noo ni Rhod nang marinig ang sinabi ni Leon.

"Are you kidding me, Leon? Sa tingin mo ba

papapasukin nila ang Vladimir na iyon sa opisina

nila ng ganoon kadali?" natatawang bigkas ni

Rhod.

"Yes, Rhod. Dating Police Officer si Vlademir

dito, kaya huwag mo siyang maliitin, Rhod."

Nanlaki ang mga mata ni Rhodri nang marinig

ang sinabi ni Leon. "What?!" sabay na bigkas nina Enzo at Rhodri.

Tumango si Leon. "Oo, Rhod. Kaya hindi

nahuhuli ng mga awtoridad

ang mga ilegal na

negosyo ko dahil sa kan'ya. Lahat ng pulis dito ay

kilala si Vlademir. Kaya hindi siya natatakot na

gumawa ng krimen dahil alam niyang nakarehistro

sa pangalan ko ang lahat ng mga baril na pag-aari

naming dalawa."

"Maliit lang ang islang ito, kaya alam kong

hindi mataas ang ranggo ng mga pulis na

namamahala rito. Don't worry, Leon, ako na ang

bahala sa kaso mo."

"Salamat sa inyong dalawa, Rhod, Enzo...

Panatag na ang loob ko dahil alam kong ligtas ang

anak ko dahil nandiyan kayo."

Humarap si Leon kay Enzo at may kinuhang

susi sa kan'yang bulsa. "May pakiusap sana ako

sa 'yo, Enzo. Pumunta ka sa opisina ko at kunin mo

ang aking attache case na nasa cabinet, sa ilalim

mismo ng aking computer table." "Yes po, Tito," tugon ni Enzo habang inaabot

ang susi.

"Mga resort paper iyon at ang Last Will and

Testament ko para kay Dom. Nandoon din ang

cheque para sa full payment ng utang ko sa

kumpanya mo, Rhod."

"Salamat, Leon. Pero mas kailangan mo ang

perang 'yon para makalabas ka rito," wika ni

Rhodri.
Ngumiti si Leon. "Hindi, Rhod. Basta ligtas

lang ang anak ko at sina Aling Soledad at Mang

Pedring ay masaya na ako. Sa totoo lang, hindi ko

na iniisip na lumabas dito. Lalo na't alam kong mas

nababagay ako rito."

Unti-unting bumagsak ang luha ni Enzo dahil

sa awa na nararamdaman para kay Leon.

"Huwag po kayong mawalan ng pag-asa, Tito.

Alam kong makakalabas ka rin dito. At sinisiguro

ko, mapapatawad ka rin ni Domenique. Kilala ko

ang best friend ko, madaling magpatawad."

"Teka...Anong best friend ang sinasabi mo?'

Di ba fiancé mo na siya?" gulat na sabi ni Leon.

Biglang naubo si Rhodri dahil sa sinabi ni

Leon. "Sige na, Leon, saka na lang natin

pag-usapan ang tungkol sa bagay na 'yan.

Kailangan na rin naming umalis ni Enzo," ani

Rhodri.

Tumango si Leon. "Sabihin mo lang sa akin

kung kailangan mo ng higit pang impormasyon

tungkol kay Vlademir."

Tinapik ni Rhodri ang balikat ni Leon saka

tumango. "Pupunta ako ngayon sa bayan at

kakausapin ko si Gen. Favell. Alam kong siya lang

ang makakatulong sa atin."

Biglang lumungkot ang mukha ni Leon nang

marinig ang pangalang binanggit ni Rhodri. "Pero,

Rhod... Sigurado ka bang hindi siya papanig kay

Vlademir?" May pag-aalala sa boses niya.

Umiling si Rhod. "Ano ka ba, Leon? Hanggang

ngayon ba ay iniisip mo pa rin na kaaway ang

tingin ni Wilson sa 'yo?" ani Rhod na ang tinutukoy

ay si Gen. Favell.

"I'm sorry, Rhod. Hindi lang talaga maalis sa

isip ko ang nangyaring away namin ni Wilson

noon."

"Naiintindihan ko, Leon."

"Mr. Lee! Tapos na ang oras mo, kailangan mo

nang bumalik sa loob!" Boses ng jail guard na

nakatayo sa likuran nila.

"Sige na, Rhod, kailangan n'yo na rin umalis,"

wika ni Leon.

"Maraming salamat, Rhod. Alam kong hindi

sapat ang mga pasasalamat ko kumpara sa

ginawa mong pagtulong sa akin at sa lahat ng

kabutihang ginawa mo para sa anak ko. Tatanawin ko itong isang malaking utang na loob hanggang sa
huling hininga ko," ani Leon sa kanyang sarili.

Palihim niyang pinunasan ang kan'yang luha.

habang pinagmamasdan sina Rhodri at Enzo na umalis. Dahil kahit kailan ay hindi niya inaasahan ang
tulong mula sa isang tao na minsan na niyang

itinuring na mortal niyang kaaway!

Chapter 59👄

59: KUTOB
BAGSAK ang mga balikat nina Enzo at Rhodri

nang bumalik sila sa kanilang mans'yon sa bayan

ng San Rio.

"Kamusta, Rhod? Nakausap mo ba si Leon?"

Napalingon sina Rhodri at Enzo nang marinig ang

boses ni Soledad.

"Nay Soledad? Bakit ka nandito?" nagtatakang

wika ni Rhodri.

"Noong umalis ka kanina, napagdesisyunan ni

Pedring na pumunta rito. Malaki na ang naging

abala namin sa inyong dalawa ni Enzo, kaya gusto

rin naming tumulong, Rhod." Bakas sa boses ni

Soledad ang lungkot.

"Maraming salamat sa pag-aalala mo, Nay.

Pero mas ligtas pa rin kayo sa isla. Lalo na ngayon,

alam kong nandito na rin sa bayan si Vlademir

dahil wanted na siya sa Natividad."

"Huwag mo kaming intindihin, Rhod. Ang

inaalala namin ni Pedring ay kayong dalawang ni

Enzo," tugon ni Soledad. Lumapit si Enzo kay Soledad at inalalayan

itong maupo sa sofa.

"Huwag kang mag-isip ng gany'an, 'Nay.

Tandaan mo, pamilya tayo rito, okay?"

Hinaplos ni Soledad ang pisngi ni Enzo. "

Salamat, Enzo."

Mayamaya ay lumabas na rin si Pedring mula

sa kuwarto. "Siya nga pala, Rhod, nakausap niyo

ba si Leon?"

Tumango si Leon. "Yes, 'Tay."

"Sinabi ba niya kung bakit niya ginawa iyon

kay Corazon?"

"Si Linah at Vlademir ang pumatay kay Aling

Corazon, 'Tay," malungkot na saad ni Rhodri.

Biglang napahawak si Soledad sa kan'yang

dibdib nang marinig ang sinabi ni Rhod.

"Diyos ko! Baliw na talaga ang babaeng iyon!"

sambit ni Soledad.

"Paano niya natunton si Corazon dito, Rhod?

At saka... Sino si Vlademir?" nagtatakang wika ni Pedring.

"Sabi ni Leon, ninakaw ni Linah ang isa niyang

cellphone. At iyon ang cellphone niya na ginagamit

niya para makontak si Aling Corazon."

"Ibig sabihin, nagpanggap si Linah na si Leon?

ani Soledad.

"Exactly, 'Nay! At para hindi malaman ni Aling

Corazon na si Linah ang kumontak sa kan'ya, si

Vlademir ang inutusan niyang sunduin ang

kan'yang ina rito!" galit na tugon ni Enzo.

"Kung ganoon, bakit hindi 'yan sinabi ni Leon

sa mga pulis?" wika ni Pedring.

"Walang tiwala si Leon sa mga pulis sa

Natividad, 'Tay. Dating Police Officer si Vlademir sa

Natividad."

"Ibig sabihin, kaya hindi nahuhuli ang mga

illegal na gawain niya sa Natividad dahil may

tauhan siya na dating pulis?" gulat na sambit ni

Pedring.

"Paano 'yan ngayon, Rhod? Hindi natin alam

kung sino ang lalapitan natin," humihikbing wika ni

Soledad.

"Hindi natin kailangan ang tulong ng mga

pulis sa Natividad para makumpiska ang illegal na

gamot sa bodega ni Leon, 'Tay."

"Anong ibig mong sabihin, Rhod?"

nagtatakang wika ni Pedring.

"Ibinigay ko na kay Lt. Gen. Favell ang lahat ng

papeles at dokumentong nagpapatunay na may

ilegal na negosyo si Leon. And I'm sure, by this

time, papunta na sa bodega ang mga pulis niya.

"Paano si Leon? Ibig sabihin hindi na siya

makakalabas sa kulungan?" wika ni Soledad.

"Hindi ko pa alam, 'Nay." Umiiling na saad ni

Rhodri.

"Paano kung malagay sa panganib ang buhay

ni Leon sa kulungan, Rhod? Sigurado akong.

pupuntahan siya roon ni Vlademir."

"Don't worry, 'Nay. Nalipat na po si Tito Leon

dito sa San Rio," nakangiting wika ni Enzo.

Habang patuloy na nakikipag-usap si Rhodri

kina Soledad at Pedring, mula sa hardin ay

napansin niya si Dom na palakad-lakad sa

kinatatayuan na tila hindi mapakali. Kaya

sinenyasan niya si Enzo na samahan muna sina

Soledad sa sala dahil pupuntahan niya si

Domenique.

Pagdating ni Rhodri sa hardin ay tahimik

siyang lumapit kay Dom.

"Ayos ka lang ba, Hon?"

Dahan-dahan namang lumingon si Dom kay

Rhodri.

"May idea ka ba kung nasaan si Linah, Dad?"

Bakas sa boses niya ang lungkot.

"Bakit, Hon?"

"Narinig ko ang usapan ninyo sa sala.

Kailangan nating matunton si Linah. Kailangan

niyang pagbayaran ang kasalanang ginawa niya sa

kan'yang ina, Dad."

"Iyon din ang gusto ni Leon, ang mahanap si

Linah. Pero sabi niya kanina, nagtataka siya kung

bakit hindi niya nakita si Linah kanina sa kulungan

nang makausap niya si Vlademir." Paliwanag ni

Rhod.

"Kung may galit din si Linah kay Leon,

malamang hindi na magpapakita sa kan'ya ang

baliw na iyon," tugon ni Dom.

"Hindi, eh.. Parang may mali--" wika ni Rhodri.

"Anong ibig mong sabihin, Dad?"

Magsasalita na sana si Rhodri nang biglang

tumunog ang kan'yang cellphone. Nang makita

niyang si Gen. Favell ang tumatawag at agad niya

itong sinagot.

"Kumusta, General"

"Confirmed, Rhod. Nandito nga sa bodega ang

mga illegal na gamot na sinasabi ni Leon"

"Ibig mong sabihin, nakapasok na kayo sa

bodega, General?"
"Yes, Rhod."

"Nahuli n'yo ba si Vlademir?" "I'm sorry, Rhod. But Vlademir isn't here.

Tanging mga tauhan lang niya ang naabutan

namin sa bodega. Pero may nakita kaming blue na

kotse na may plate number na JJL 000."

"That's Linah Soliva's car, General! Iyan ang

kotse na in-issued sa kan'ya ng kumpanya ko."

"Isa lang ang ibig sabihin nito, Rhod. Sabay na

tumakas sina Linah Soliva at Vlademir."

Matapos ang kanilang pag-uusap ay agad na

pinatay ni Rhodri ang kan'yang cellphone.

Napabuntong-hininga siya ng matapos niy

marinig ang sinabi ni Gen. Favell.

"Bakit, Dad?" nagtatakang wika ni Dom at

umupo sa tabi ni Rhod.

"Nakumpiska na ng mga awtoridad ang lahat

ng ilegal na gamot na nasa bahay nina Tatay

Pedring at Nanay Soledad na ginawang warehouse

ni Leon, Hon."

"Ibig sabihin, nahuli na rin sina Vlademir at

Linah?" Umiling si Rhod. "Wala sina Linah at Vlademir

sa bodega. Ang kotse lang ni Linah ang nandoon."

"Napakahayop talaga ang Linah na iyon!

Ngayong alam niyang wala na siyang kakampi,

kumakapit na naman siya sa Vlademir na iyon!"

galit na sambit ni Dom.

"lyon din ang pinagtataka ko, eh.. Kung si

Linah at Vlademir ay totoo ngang magkasama,

bakit hindi siya nakita ni Leon sa kulungan? Bakit

si Vlademir lang ang nakita niya roon?"

"Anong ibig mong sabihin, Dad?"

"Malakas ang kutob ko, Hon. I think Linah is in

danger too. Alam kong nababaliw na si Linah pero

alam ko rin na hindi niya kayang patayin ang sarili

niyang ina."

Biglang natawa si Dom dahil sa sinabi ni .

Rhod. "Naririnig mo ba ang sinasabi mo, Dad?

Nagawa nga niyang patayin ang sarili niyang

kambal at ama, eh! Kaya hindi malayong magawa

rin niya iyon sa kan'yang ina!" "I know, Hon. But Linah was with her mother

for a long time. Yes, she physically hurt her

mother, but she never tried to kill her. At kung

gusto niyang patayin si Aling Corazon, sana

ginawa na niya noon pa, di ba?"

Habang patuloy na nag-uusap sina Rhodri at

Dom sa may hardin, hindi nila namalayan na may

mga matang lihim na nagmamasid sa kanila mula

sa labas ng kanilang gate. At lingid sa kaalaman ni

Rhodri ay palihim pala silang sinundan ni Vlademir

pauwi mula sa kulungan hanggang sa mans'yon.

"Dito lang pala kayo nagtatago! Huh!

Humanda kayo sa akin. Lalong-lalo ka na, Rhodri

Echeverria! Nang dahil sa pagiging pakialamero

mo, nawalan ako ng hanap-buhay!" Nan'lilisik ang

mga mata ni Vlademir ng dahil sa galit kay Rhodri.

"Tulong!!! Tulong!!!"

Biglang pinaharurot palayo ni Vlademir ang

kan'yang sasakyan nang marinig niya ang biglang

pagsigaw ni Linah. Itinali niya si Linah sa

compartment sa likuran ng sasakyan para kahit sumigaw man ito ng malakas ay walang kahit na

sino man ang makakarinig sa kan'ya.

Wala nang mauuwian si Vlademir, maliban sa

lumang junk shop kung saan niya pinatay si Aling

Corazon. Pagkababa niya ng sasakyan ay agad

niyang binuksan ang compartment sa likuran ng

sasakyan at agad na binuhat si Linah.

"Hayop ka, Vlademir! Hayop!!" sigaw ni Linah

habang umiiyak.

"Tumahimik ka!" bulyaw ni Vlademir habang

sinisipa si Linah.

"Simula nang dumating ka, nasira at

nagkalitse-litse na ang buhay ko!"

"Hayop ka!!! Bakit mo pinatay ang nanay ko?!!"

Muling sigaw ni Linah.

Lumapit sa kan'ya si Vlademir at hinila ang

buhok niya. "Baka nakakalimutan mo, Linah!

Pinatay mo rin ang 'yong kapatid at tatay mo! Kaya

mas masahol ka pa sa akin!"

Dinuraan ni Linah ang mukha ni Vlademir

nang marinig ang sinabi nito.

"S**t!!" sigaw ni Vlademir sabay sampal sa

mukha ni Linah.

Agad na kinuha ni Vlademir ang lubid at itinali

si Linah sa isang kinakalawang na poste.

"Wala na akong silbi sa 'yo, kaya patayin mo

na rin ako! Hayop!!" hagulgol na sambit ni Linah

habang dumudugo ang labi.

Natawa si Vlademir dahil sa sinabi ni Linah.

"Bakit?! Kailan ka pa nagkaroon ng silbi sa akin,

ha?! Kahit kailan, wala kang silbi! Kahit nga kay

Leon, eh, wala ka ring silbi sa kan'ya!"

"Ahhh!!!" Biglang napasigaw si Linah dahil sa

galit kay Vlademir.

Sa pag-alala ni Vlademir na baka may

makarinig kay Linah, bigla niya itong sinuntok sa

tiyan dahilan para mawalan ito ng malay.

Nang mapansin niyang tahimik na si Linah ay

mabilis siyang sumakay sa kan'yang sasakyan at

bumalik sa pagmamasid sa paligid ng mans'yon ng Echeverria!

Chapter 60👄

60: KIDNAP

HABANG patuloy sa pagmamasid si Vlademir

sa mans'yon ng Echeverria, napansin niya ang

pagdating ng isang postman sakay ng motorsiklo.

Maingat na nilapitan ni Vlademir ang kartero.

Nang makarating siya sa likuran ng kartero ay

agad niya itong hinampas ng baril na naging

dahilan ng pagkawala ng malay nito.

Nang mapansin niyang tahimik pa rin ang

buong paligid, dali-dali niyang binuhat ang kartero

at dinala sa kan'yang sasakyan.

Hinubad ni Vlademir ang uniporme ng

mailman at isinuot ito. "Pasensiya ka na, Boy!

Kailangan ko lang makapasok sa mans'yon ng

mga taong pakialamero sa buhay ko!" Nanlilisik

ang mga mata niya sa galit habang nagpapalit ng

damit.

Upang magmukhang mailman si Vlademir, pati

sumbrero ng kartero ay isinuot na rin niya. At para

hindi siya makilala, nagsuot din siya ng face

mask. Gayunpaman, bago pinindot ni Vlademir ang

doorbell, pinagmasdan muna niyang mabuti ang

hardin.

Sinisigurado muna niya na may tao sa hardin.

"Saktong sakto ang paglabas mo, Domenique!

nakangiting wika ni Vlademir nang makitang

lumabas si Dom.

Nang mapansin ni Vlademir na nakatingin si

Dom sa kinaroroonan niya, agad niya itong

kinawayan habang ang kabilang kamay ay may

hawak na magazine at mga envelope.

"Tingnan lang natin kung hindi ka mababaliw

sa loob ng kulungan kapag nalaman mong

kinidnap ko ang anak mo, Leon! Alam kong inamin

mo kay Rhodri ang tungkol sa warehouse natin!"

galit na sambit ni Vlademir habang matulin na

nakatitig kay Dom na papalapit sa kan'ya.

"Magandang hapon po." Sinubukan ni

Vlademir na baguhin ang kan'yang boses.

Ngumiti si Dom bago nagsalita. "Magandang

hapon din sa iyo. Pakilagay na lang sa mail box

ang mga sulat."

Nakaisip agad ng paraan si Vlademir para

pagbuksan siya ng gate ni Dom. "Nailagay ko na

yung ibang sobre sa box, pero may letter para kay

En-- Enzo Echeverria. Nandiyan ba siya?"

"Naliligo kasi siya, puwede bang ako na lang

ang mag-receive niyan?"

"Oo naman! Ang kailangan mo lang gawin ay

pirmahan ang form na ito mula sa aming

kumpanya." Ipinakita ni Vlademir kay Dom ang

isang blangkong papel na may selyo ng kumpanya.

Nang makita ni Domenique ang pangalan ng

carrier company ay hindi na siya nagdalawang-isip

na buksan ang gate.

Nagtagumpay nga si Vlademir sa kan'yang

plano. Pagkalabas ni Dom ay agad niyang kinuha

ang kan'yang panyo na may gamot at agad na

tinakpan ang mukha ng dalaga. Nang mapansin

niyang wala ng malay ang dalaga ay agad niya itong dinala sa kan'yang sasakyan.

Nagmamadaling hinubad ni Vlademir ang polo

shirt at ibinalik sa kartero.

"Pasensiya ka na, boy. Magpahinga ka muna

rito sa kalye at mamaya'y babalik din ang diwa mo,

" wika ni Vlademir habang hinihila ang katawan ng

kartero sa gilid ng kalye.

Mahigit isang oras bago nakarating si

Vlademir sa lumang junk shop dahil halos lahat ng

kalsadang madadaanan niya ay iniwasan niya, lalo

na kapag may mga pulis na nakamasid.

Tulad ni Linah, itinali rin ni Vlademir si Dom sa

isang kinakalawang na poste. Hindi pal

nagkakamalay si Dom, kaya madaling igapos ni

Vlademir ang dalaga.

Mayamaya ay narinig muli ni Vlademir ang

sigaw ni Linah. "Tulong!!!"

Tumayo si Vlademir at lumapit kay Linah.

"Kahit ubusin mo pa ang buong lakas mo sa

pagsigaw, wala pa ring makakarinig sa iyo. Kaya kung ako sa 'yo tumahimik ka na lang!" bulyaw ni

Vlademir.

"Hayop ka, Vlademir!!! Ano pa ba ang

kailangan mo sa akin? Patayin mo na lang ako!"

sigaw ni Linah.

"Ssshhh." Umiiling pa siya habang tinatakpan

ng daliri niya ang bibig ni Linah. "Huwag kang

mainip, Linah. Hayaan mo't ibibigay ko rin sa 'yo

ang hinihiling mo, okay? Pero hindi ngayon, dahil

kailangan ng anak ni Leon ng kasama rito,

naiintindihan mo ba ako? Hmm?"

"Walang hiya ka! Pati mga inosenteng tao

dinadamay mo sa kahayupan mo!" sigaw ni Linah.

Pumalakpak si Vlademir matapos marinig ang

sinabi ni Linah.

"Napakagaling! Totoo nga pa lang nagbabago

ang ugali ng isang demonyo kapag malapit na

silang mamatay, 'no?"

Tumigil sa pagtawa si Vlademir at muling

tinitigan si Linah. Hinawakan niya ang buhok ni Linah ay muling nagsalita. "Tandaan mo, Linah...

wala tayong pinagkaiba! Mamamatay-tao ka rin

tulad ko! Pinatay mo rin naman ang iyong ama at

ang iyong kambal 'di ba?!"

"Hindi totoo 'yan! Hindi!!!" hagulgol na sambit

ni Linah.

Gayunpaman, hindi pa rin natinag si Vlademir

sa sinabi ni Linah, sa halip ay tumatawa pa ito ng

malakas.

Habang aliw na aliw si Vlademir sa kan'yang

ginagawa, si Rhodri naman ay abala sa

paghahanap kay Domenique.

"Sigurado ka ba na hindi mo nakita si Dom na

lumabas ng gate, Enzo?" nag-aalalang wika ni

Rhodri.

"Paano ko siya mapapansin, eh, nasa banyo

ako, Dad."

"Diyos ko, Pedring! Sana ay hindi totoo itong

kutob ko!" hikbing wika ni Soledad.

"Wait, Dad! Tingnan mo itong CCTV!"

Napasigaw si Enzo habang pinapanood ang replay

ng kanilang CCTV footage mula sa labas ng gate.

"Dom, apo ko!" sigaw ni Soledad nang makita

kung paano kinidnap si Dom.

"Pe--- pero bakit naman gagawin ito ng

mailman kay Domenique, Dad?" nauutal na sambit

ni Enzo.

"E-stop mo muna, Son!" biglang sambit ni

Rhodri nang mapansin niya ang pamilyar na

mukha ng kartero.

Matiim na tinitigan ni Rhodri ang mukha ng

kartero. "Sh't! Hindi ito ang kartero na laging

nagde-deliver ng mga magazine at sulat dito!"

Mayamaya ay biglang tumunog ang cellphone

ni Rhodri. Nang makita niya ang mensahe ng hindi

kilalang sender ay bigla siyang nakaramdam ng

takot.

"Kumusta, Mr. Echeverria? Kapitbahay mo ako.

Nawawala kasi ang alaga kong pusa, 'pag nakita

mo sa bakod mo ipaalam mo sa akin, ha?

Nag-aalala na kasi ako, mahal na mahal ko pa

naman ang pusang iyon!"

"Anong sabi niya, Rhod? Siya ba ang

kumidnap sa apo ko?" Halos himatayin si Soledad

sa pag-aalala.

Umiling si Rhod. "Wala siyang binanggit

tungkol kay Dom, 'Nay. Pero malakas ang kutob ko,

may kinalaman ang taong ito sa pagkawala ni

Dom!" galit na sabi ni Rhod.

"Call that number, Dad! I'll open the mSpy

apps on my cellphone para ma-trace natin ang

location ng taong iyon!"

Hindi nagdalawang isip si Rhod na sundin ang

sinabi ni Enzo. Kung kaya'y dali-dali niyang

kinontak ang unknown number na nagpadala sa

kan'ya ng mensahe.

"Once you've talked to him, Dad, kailangan mo

siyang i-distract para tumagal ang pag-uusap

ninyo. Your conversation should last ten minutes

so we can trace his location." Tumango si Rhodri bilang pagsang-ayon sa

sinabi ni Enzo. Binuksan niya ang loud speaker

para marinig din ni Enzo at nina Soledad ang

usapan nila sa kabilang linya.

Nang tumunog ang kabilang linya ay agad na

binuksan ni Enzo ang mSpy. Mayamaya ay may

sumagot sa kanilang tawag.

"Kumusta, Mr. Rhodri Echeverria?"

Naikuyom ni Rhodri ang kan'yang mga kamao

nang marinig niya ang mala-demonyong boses sa

kabilang linya habang ito ay tumatawa. Hindi man

niya kabisado ang boses ni Vlademir, pero malakas

ang kutob niya na ito ang kumidnap kay Dom.

"Alam kong ikaw iyan, Vlademir! Huwag na

huwag mong sasaktan si Domenique!"

"Bilib na talaga ako sa 'yo, Rhodri Echeverria!

Napakatalino mo! Huwag kang mag-alala, hindi ko

siya sasaktan."

"Kung may galit ka sa akin, ako ang harapin

mo! Huwag mong idamay ang ibang tao!"

"Rhodri Echeverria... Huwag mo namang

sayangin ang paghanga ko sa 'yo, Tol! Akala ko ba

matalino ka?"

"Hindi ako nagbibiro, Vlademir!"

"Bakit? Akala mo ba nagbibiro ako? Totoo

naman yung sinabi ko 'di ba? May nasabi ba akong

mali?"

"Diretsohin mo ako, Vlademir! Ano ba talaga

ang kailangan mo?!"

"Relax... hintayin mo na lang ang oras ng

paniningil ko sa 'yo. Dahil sa ngayon, gusto ko

munang iparamdam kay Leon ang sakit na

nararamdaman ko ngayon! Alam ko kung gaano

kahalaga sa kan'ya ang anak niya, kaya--- anak

niya ang magiging kapalit sa lahat ng

pangtatraydor niya sa akin!"

Halos atakihin sa puso si Soledad dahil sa

nerbiyos habang nakikinig sa sinasabi ni Vlademir.

Hindi niya alam ang gagawin kundi ang tawagin

ang lahat ng pangalan ng mga santo.

Chapter 61👄

61: DEATH

HABANG patuloy na kinakausap ni Vlademir si

Rhodri sa telepono, hindi niya namalayan na

nagising na si Domenique.

"Hayop ka talaga, Valdemir!" ani Dom sa sarili.

Gusto na naman niyang kamuhian muli si Leon

dahil nalagay ulit sa panganib ang buhay niya dahil

sa kan'yang ama.

Gayunpaman, hindi rin napigilan ni Dom ang

pagpatak ng kan'yang mga luha nang marinig niya.

ang sinabi ni Vlademir tungkol kay Leon. Lalo na

nang marinig niya kung gaano siya kahalaga kay

Leon. Ang galit na kan'yang nararamdaman kay

Leon ay unti unting nawawala.

"Li--- Linah?"

Laking gulat ni Domenique nang makita niya si

Linah na papalapit sa kan'ya at may dalang bakal.

Namamaga ang mukha nito at halos hindi na

makita ang mga mata.

Sinenyasan ni Linah si Dom na huwag

maingay. Dahan-dahan siyang lumapit sa likod ni Vlademir at buong lakas niya itong hinampas ng

bakal sa likod.

Nang mapansin niyang hindi na kumikibo si

Vlademir ay dali-dali siyang pumunta kay Dom.

"Kailangan mong makatakas dito, Dom!"

Bakas sa boses ni Linah ang panginginig.

"Anong nangyayari sa iyo, Linah? Bakit

namamaga ang mukha mo?" nag-aalalang wika ni

Dom.

"Wala na tayong oras para pag-usapan ang

tungkol diyan, Domenique! Kailangan mong umalis

dito bago pa magising si Vlademir!" wika ni Linah

habang kinakalas si Dom.

Kahit nanginginig na ang mga tuhod ni Linah

sa sobrang pagod at gutom ay pinilit pa rin niyang

tumayo para lang makatakas si Dom.

"Sa tingin mo ba mapapatawad kita sa lahat

ng ginawa mo sa akin dahil niligtas mo ako

ngayon?" diretsong saad ni Dom.

Ngunit hindi pa rin tumigil si Linah sa kan'yang ginagawa. Sinubukan pa rin niyang

tanggalin ang mga tali sa katawan ni Dom.

"Hindi ko naman hinihingi na patawarin mo

ako, Dom. Dahil alam ko sa sarili ko na walang

kapatawaran sa mga kasalanang nagawa ko. Lalo

na sa buong pamilya ko at sa mga magulang mo,"

hagulgol na sambit ni Linah.

"Naging makasarili ako, hanggang sa naging

duwag ako! Kaya hindi na ako natatakot mamatay,

Dom. Kahit gaano pa kabigat ang parusa sa akin,

tatanggapin ko ito ng buo, kahit masunog pa sa

impiyerno ang kaluluwa ko."

"Bravo, Linah! Bravo!!" Biglang napalingon si

Linah nang marinig boses ni Vlademir.

"Sige na, Dom, tumakas ka na! Bilis!" bulong ni

Linah nang matanggal niya ang tali sa katawan ni

Dom.

Umiling si Dom. "Hindi ako aalis dito hangga't

hindi kita kasama, Linah!" tugon ni Dom.

"Naririnig mo ba ang sinasabi mo, ha?! Umalis ka na sabi, eh!" sigaw ni Linah sabay tulak kay

Dom.

"Walang aalis!" sigaw ni Vlademir habang

pinapaputok ang baril niya.

Biglang napatigil sina Linah at Dom nang

makarinig sila ng putok ng baril.

"Huwag mo siyang sasaktan, Vlademir!" sigaw

ni Linah habang tinatago si Dom sa likod niya.

Habang patuloy sila sa pagtatalo, hindi alam ni

Vlademir na hindi pa naka-off ang kan'yang cell

phone. Kaya naririnig pa rin nila Rhodri ang lahat

ng pinag-uusapan nila, maging ang boses ni Dom

at ni Linah.
"Confirmed, Dad! Nasa isang lumang junk

shop nga sila, malapit sa public cemetery," ani

Enzo.

Agad namang nakipag-ugnayan si Rhodri kay

Gen. Favell at binigay ang location ni Vlademir.

"Thank you, General. Magkita na lang tayo sa

location na binigay ko sa 'yo."

"No, Rhod! Babalitaan na lang kita. Hindi kayo

puwedeng pumunta roon."

"Pero, General---"

"I said, no, Rhod! Delikado ang operasyong ito!

Mas lalo lang mapapahamak ang mga biktima

kapag nalaman ng suspek na nandoon ka! Isa ka

sa target ng suspek, kaya lalo lang siyang

mag-iinit kapag nakita ka niya doon!"

Walang nagawa si Rhod kung 'di sundin ang

sinasabi ni General Favell.

Ngunit hindi pa rin siya mapakali.

Nang mapansin niyang abala rin ang mga

kasama niya sa mansyon, maingat siyang lumabas

sa garahe at dahan-dahang sumakay sa kan'yang

sasakyan.

Mabilis na pinaandar ni Rhodri ang kan'yang

sasakyan papunta sa kinaroroonan ni Vlademir.

Hindi na niya iniisip ang sinabi ni Gen. Favell. Ang

mahalaga sa kan'ya ay ang mailigtas si

Domenique. "Sumuko ka na, Valdemir! Napapaligiran ka na

namin!"

Tanging narinig ni Rhodri nang pagbaba niya

sa kan'yang sasakyan.

"Anong ginagawa mo rito, Rhod?!" bulyaw ni

Gen. Favell nang mapansin niya si Rhod na

nakatayo sa tabi niya.

"I'm sorry, General, pero hindi ako mapakali na

nasa bahay lang. I have to make sure the girl I love

is safe!"

"What?! You mean, are you in love with that

girl? Akala ko ba kaaway mo rin siya?' gulat na sabi

ni Gen. Favell na ang tinutukoy ay si Linah.

"What are you talking about, Bro? I'm not

talking about Linah Soliva; I'm talking about

Domenique!"

Biglang napaubo si Gen. Favell sa sinabi ni

Rhodri. Hindi niya akalain na magkakagusto ang matalik niyang kaibigan sa babaeng mas bata sa kan'ya.
"We'll talk about that later, men!" natatawang

saad ni Gen, Favell habang umiiling.

Mayamaya ay nakarinig sila ng putok ng baril

na nagmumula sa isang sulok.

"General, mahihirapan tayong makalapit sa

suspek dahil may dala itong granada!" sabi ng

isang pulis.

Mas lalong nag-alala si Rhodri nang marinig.

ang sinabi ng pulis.

"Huwag kayong magpapaputok kung ayaw

ninyong pasabugin ko ang utak ng babaeng 'to!"

Biglang nanlaki ang mga mata ni Rhodri nang

makita niyang hawak ni Vlademir si Dom na

hostage. "Hon?!"
"Hayop ka, Valdemir! Bitawan mo siya!!" galit.

na sambit ni Rhodri.

Babarilin na sana ni Vlademir si Rhodri, ngunit biglang sinipa ni Dom ang masisilang bahagi ng katawan
ni Vlademir dahilan para mabitawan nito ang baril. "Ahhh!!" impit na daing ni Vlademir.

Agad na kinuha ni Vlademir ang kan'yang

baril. Pero bago pa man niya ito maiputok kay

Dom, naunahan na siya ni Gen. Favell.

Binaril ng Heneral si Vlademir sa braso

dahilan upang muli nitong mabitawan ang baril.

"Hindi n'yo ako maiisahan! Ahhh!!" sigaw ulit

ni Vlademir habang binubuksan ang carburetor ng

granadang nakasabit sa tagiliran niya.

"Huwag---!" Napasigaw si Linah nang makita

ang granada na inihagis ni Vlademir sa

kinaroroonan ni Dom.

Mabilis na tumakbo si Linah at tinulak si Dom

palayo. Kaya bago sumabog ang granada ay

tinakpan na ito ni Linah gamit ang kan'yang

katawan.

"Linah!!!" sigaw ni Dom nang makita ang

pagsabog ang granada habang ito ay tinatakpan ng katawan ni Linah.

Habang sinasalo ng katawan ni Linah ang

granada, tadtad din ng bala ang katawan ni

Vlademir dahil sa walang tigil na pagpapaputok ng

mga pulis sa kan'ya.

"MOVE! Move!" Walang tigil na sigaw ni Rhodri

kasama ang mga nurse habang hinihila ang gatch

bed kung saan nakahiga ang duguang katawan ni

Dom.
Makalipas ang kalahating oras na paghihintay

ay lumabas sa operating room ang isa sa mga

doktor ni Dom.

"Kumusta na ang pasyente ko, Doc?"

"She's safe now, Rhod. Pero, kailangan pa rin

siyang e-monitor. May mga ugat na pumutok sa

loob ng mata niya."

Umiling si Rhod. "Imposible ang sinasabi mo,

Doc." Natatawa man siya pero ang mga luha niya

ay kusang pumapatak.

"I understand how you feel, Rhod. Pero yun

ang totoo, forty percent lang ang chance ng

pasyente na makakita ulit. Alalahanin mo, malapit

si Domenique sa pinangyarihan ng pagsabog."

Tinapik ng doctor ang balikat ni Rhod saka umalis.

Tuluyan nang nahimatay si Soledad nang

malaman niya ang nangyari kay Dom. Halos

masuntok din ni Pedring ang pader habang

nakikinig sa mga sinasabi ni Rhodri.

"Kahit impiyerno ay hindi tatanggapin ang

kaluluwa ng Vlademir na iyon!" galit na sambit ni

Pedring.

"Tinawagan ako ng ospital, inilagay na nila.

ang abo ni Linah sa cremation urn, Dad." Tumango

si Rhod.

Bilang pasasalamat sa ginawa ni Linah kay

Dom, binigyan ni Rhod si Linah ng magandang

libingan.

Makalipas ang isang linggo ay kinausap ni

Enzo si Rhodri. "Pupunta ako sa America, Dad. Alam kong madaling makahanap ng eye donor doon."

"Hindi na kailangan, Son."

"What do you mean, Dad?"

"May donor na si Dom."

"Talaga po?" masayang wika ni Enzo.

Tumango si Rhod.

Halos mapatalon si Enzo sa tuwa dahil sa

sinabi ni Rhodri.

"Mabait talaga si Lord sa best friend ko!"

sigaw ni Enzo habang tumatawa. "Thanks, God!"

Nahawa na rin si Rhodri sa kaligayahan ni

Enzo. Dahil sa kasiyahan niya, hindi niya

namalayang tumutulo na pala ang kanyang mga luha.

Chapter 62👄

62: FORGIVENESS

"ONE, two, three... Open your eyes slowly,

Dom," wika ng doctor matapos tanggalin ang mga

bendaheng nakabalot sa mukha ni Domenique.

Nagsimulang tumulo ang luha ni Dom nang

makita muli ang mukha ni Rhodri at Enzo. Halos

dalawang buwan din niyang tiniis ang madilim

niyang mundo na kahit anino ay hindi niya

maaninag.

"Masay ako't nakakakita ka na, Dom.."

humihikbing wika ni Enzo.

"Thanks, Doc," wika ni Rhod habang inihatid

ang doktor palabas ng kuwarto ni Dom.

Tinapik ng doktor ang balikat ni Rhodri. "

Hangang-hanga ako sa eye donor ng pasyente mo,

Rhod. Bihira lang ang mga gan'yang tao."

"Kahit ako ay hindi makapaniwala, Doc," tugon

ni Rhodri habang nakatingin sa kisame.

"By the way, you can take your patient home

anytime. Basta tandaan mo lang ang sinabi ko sa '

yo, bawal ma-stress ang pasyente. Makakasama iyon sa kalusugan niya," wika ng doctor saka

umalis.

Nangilid ang luha sa mga mata ni Rhodri nang

makitang muling nagbalik ang paningin ni Dom.

Nilapitan niya ito at niyakap ng mahigpit.

"Stop crying, Hon. Baka makakasama ito sa

kalusugan mo,"ani Rhod nang mapansin niyang

walang tigil sa pag-agos ang luha ng nobya.

Ngumiti lang si Dom at muling niyakap si

Rhodri.

"Siya nga pala, nasaan sina nanay at tatay?

Mahigit isang linggo ko ng hindi naririnig ang mga boses nila, ah!" nagtatakang wika ni Dom.

"Nandoon sila sa resort. Sabi sa akin ni Nanay Soledad, 'pag nakalabas ka na rito pupunta raw tayo
doon." Lihim na nagkatinginan sina Enzo at Rhodri.

"Ibig mong sabihin, bumalik sila sa resort?"

ani Dom.

"Yes, Hon. Hinahanap na kasi ng mga

customer ang mga luto nila," nakangiting wika ni

Rhodri.

Napansin ni Enzo ang biglang paglungkot sa

mukha ni Dom. Kaya lumapit siya at umupo sa

paanan nito.

"Why are you sad, Dom?" wika ni Enzo.

"Bigla ko lang naalala si Linah," maikling tugon

ni Dom.

"Don't worry, Hon, kapag gumaling ka na, we'll

visit her grave. Okay?" Tumango si Dom.

"Ayos lang ba sina nanay at tatay sa resort?"

"Oo naman! At saka, araw-araw akong

nandoon, eh!" nakangiting wika ni Enzo.

"Yes, Hon. Si Enzo ang pansamantalang

namamahala sa resort."

Biglang lumiwanag ang mukha ni Dom dahil

sa sinabi ni Rhodri.

"Pansamantala? Ibig mong sabihin, babalik na si Leon sa resort?"

Umiling si Rhod. "Hindi ko pa alam, Hon. Hindi pa tapos ang kaso niya tungkol sa warehouse

niya."

"Bago makulong si Tito Leon, he made a last

will with his lawyer. At ipinangalan niya sa 'yo ang

lahat ng mga natirang ari-arian pati ang kumpanya

niya."

Napaiyak na naman si Dom nang marinig ang

sinabi ni Enzo. Kahit hindi man niya sabihin, ngunit

sa loob ng dibdib niya ay napatawad na niya ang

kan'yang ama.

~SIX MONTHS LATER~

"Luto na ba ang paboritong ulam ni Dom

'Nay?" sigaw ni Enzo habang naglalagay ng mga palamuti sa sala ng bagong bahay nina Soledad sa
Natividad.

"Hindi pa, Enzo!" tugon ni Pedring.

"Okay po. Eti-text ko na lang si Dad na ipasyal

muna si Dom."

Hindi alam ni Dom na nagpagawa si Rhodri ng bagong bahay para kina Soledad at Pedring sa Natividad.
Ang tanging alam lang niya ay

inabandona ni Pedring ang kanilang bahay

matapos itong gawing bodega ni Leon.

Araw ng blessing sa bagong bahay nila, kaya

gusto nilang sorpresahin si Dom. Subali't, hindi

lang iyon ang naghihintay na sorpresa kay Dom,

kasama ang house blessing ay ang engagement

proposal ni Rhodri sa kan'ya.

Pagdating nina Rhodri at Dom sa Natividad,

dumiretso muna sila sa resort. For more than five

months of Dom's recovery, nanatili lamang siya sa

mansiyon sa San Rio City. Kahit sa resort, hindi siya pinapunta nina Enzo at Rhodri.

Maging sina Soledad at Pedring ay hindi pa

niya nakikita simula nang bumalik ang kan'yang paningin.

"Bakit ang tahimik ng resort, Dad?"

nagtatakang wika ni Dom nang mapansin niyang kakaunti lang ang tao sa resort, kahit ang mga tauhan
ay hindi rin niya nakita.

"Busy kasi sila kahapon kaya binigyan sila ni

Enzo ng dalawang araw na rest day,"

pagsisinungaling ni Rhod.

Ang hindi alam ni Domenique ay naghihintay

na sa kanila ang buong empleyado nila sa bagong

bahay nina Soledad at Pedring: Nag-aabang sa

engradeng marriage proposal na inihanda ni Enzo

para sa kan'yang ama.

"Nandito ba sina nanay at tatay?" nasasabik

na wika ni Domenique.

Umiling si Rhod na ikinalungkot ni

Domenique.

"Sabihin mo nga sa akin ang totoo, Dad.

Mayroon ba kayong hindi sinasabi sa akin?"

Ngumiti si Rhodri saka hinawakan ang

magkabilang pisngi ni Domenique. "What are you

talking about, Hon. Don't worry; you'll see them

later, okay?"

"Napapansin ko kasi parang ayaw nila akong

makita. Tuwing kausap ko sila sa phone at

nakikiusap ako na puntahan nila ako, sasabihin

nilang busy sila rito sa resort. Tapos ngayon,

malalaman ko na lang na wala pala sila rito. Hindi

ba nila ako nami-miss?"

Nagsimulang tumulo ang luha ni Dom habang

iniisip na ayaw na siyang makita ng kan'yang lolo't

lola na itinuturing na niyang mga magulang.

Pinunasan ni Rhodri ang luha ng nobya at

mariin itong hinalikan sa labi.

"Masyado namang madrama itong Honey ko.

Syempre, excited na rin silang makita ka. Kaya nga

nandito tayo sa Natividad, 'di ba?"

Hinalikan muli ni Rhod ang labi ni Dom saka

niya ito niyakap ng mahigpit. "Handa ka na bang

pumunta sa puntod ni Linah?" Tumango si Dom.

lisa lang ang mausoleum nina Corazon at

Linah, kaya pagkatapos ipagdasal ni Dom si

Corazon ay lumapit siya sa lapida na may

pangalan ni Linah.

"Hindi ko hinihiling na patawarin mo ako,

Linah, dahil alam kong huli na ang lahat para

humingi ako ng tawad sa iyo. Pero sana... sana

tanggapin mo ang pasasalamat ko sa iyo. Utang ko

sa iyo ang buhay ko. Maraming salamat sa

pagligtas mo sa akin. Yung sinasabi mo sa akin na

walang kapatawaran sa mga kasalanang nagawa

mo, hindi yun totoo..."

Lumapit si Rhodri kay Dom nang marinig niya

itong umiiyak. "Okay lang 'yan.." wika niya habang

hinahaplos ang likod ng nobya.

"Mapapatawad pa kaya niya ako, Dad?"

hikbing wika ni Dom.

"Oo naman..." nakangiting tugon ni Rhod

sabay yakap kay Dom.

"Alam kong marami kang narinig na masasakit

na salita mula sa akin, Linah, kaya humihingi rin

ako ng tawad sa iyo. Utang ko sa iyo ang ikatlong

buhay ni Domenique. Kung nasaan ka man

ngayon, sana masaya ka na rin. Huwag kang

mag-alala; I don't hold any grudge against you."

Mga salitang binibigkas sa isipan ni Rhod habang nakatitig sa lapida ni Linah.

Palihim niyang pinunasan ang kan'yang mga

luha at tinulungang tumayo si Dom saka bumalik sa kanilang sasakyan.

Parang nabunutan ng tinik ang kanilang mga

dibdib matapos nilang dumalaw sa puntod ni

Linah. Lalo na kay Domenique.

Gayunpaman, tuluyan lang mawawala ang

bigat sa kan'yang dibdib kung makakausap niya ang kan'yang tunay na ama.

Buo na ang desisyon ni Dom, handa na siyang kausapin si Leon at handa na rin siyang patawarin ito.

Chapter 63👄

63: PAGPAPATAWAD

~DOMENIQUE~

"Sandali lang, Dad! Bakit dito tayo dumaan?"

Napatingin ako sa kan'ya nang mapansin kong

papunta sa dati naming bahay ang dinadaanan

namin.

"Gusto mong makita sina Nanay Soledad at

Tatay Pedring, 'di ba?" Ngumiti siya sa akin. Ang

mga ngiti niya na nagbibigay sa akin ng

pangamba.

Bumungad sa akin ang malaking bahay na

nakatayo sa mismong lupain nina nanay at tatay.

Ang lupang kinuha sa kanila noon ni Leon at

ginawang bodega.

"Let's go, Hon?"

Bumalik ang diwa ko nang marinig ko ang

boses niya. Hindi ko namalayan na nasa harapan

ko na pala siya.

"Kaninong bahay 'to, Dad?" nagtatakang

tanong ko.

"Mamaya ko na lang ipaliwanag sa 'yo, okay?"

Ngumiti siya sa akin.

Lalong lumalakas ang kabog ng aking dibdib

habang papalapit kami sa pinto. At halos hindi na

rin makahakbang ang mga paa ko.

"Are you okay, Hon?" Bakas sa mukha niya

ang pag-alala.

Umiling ako. "Hindi ko alam, Dad. Pero kanina

pa ako kinakabahan, eh."

Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at

hinalikan ako sa labi.

"Would you--- let me carry you inside?"

sarkastikong wika niya.

Umiling ako. "Siguraduhin mo lang na hindi

ako iiyak pagpasok ko rito sa bahay na 'to, ha?"

Tumango siya. "Well--- depende?"

"Dad?!" Nginusuan ko siya at tumawa lang

siya.

"SURPRISE!!!"

Nagulat ako nang buksan ni Rhodri ang pinto.

Halos hindi ako makapaniwala sa aking

nasaksihan. Kaya pala hindi ko nakikita ang mga

empleyado ng resort dahil nandito sila sa bahay na

ito.

Katamtaman lang ang laki ng bahay kung

titingnan mo sa labas. Ngunit mas malaki pa pala

ito sa loob. Halos lahat ng empyado sa resort ay

nagkasya sa buong sala.

Nagsimulang tumulo ang mga luha ko nang

makita kong papalapit sa akin sina nanay at tatay.

"Miss ka na namin, Dom," umiiyak na wika ni

nanay habang niyayakap ako.

Pansin ko ang pagtitig nila sa aking mga mata.

"Sobrang bait talaga ng Diyos sa 'yo, anak,"

hikbing wika ni nanay.

"Kilala niyo rin ba ang donor ko 'nay, 'tay?"

Umiling sila. "Hindi na namin siya naabutan sa

ospital. Gusto rin sana namin siyang makita para

makapagpasalamat din kami sa kan'ya ng

personal. Pero sabi ni Enzo, nagmamadali na raw ang pamilya niya na bumalik sa America," tugon ni
Tatay.

"Ano ba 'yan! Nagda-drama na naman kayo,

eh!" Napalingon ako nang marinig ang boses ng

bakla kong kaibigan.

'Ni minsan ma'y hindi niya ako binigo. Sa lahat

ng problema ko ay lagi siyang nand'yan sa tabi ko.

Gaya ng Dad niya, mapagmahal na maalalahanin

pa.

Niyakap ko si Enzo nang makalapit siya sa

akin. "I loye you, Enzo."

"Sabi kong hindi ako, iiyak, eh!" hikbing wika

niya.

Hinampas ko siya sa p'wetan nang makita

kong nagpupunas siya ng luha.

"Ouch! Ano ba 'yan, Domenique!"

Gumaan ang pakiramdam ko nang makita

kong tumawa sina nanay at tatay dahil sa inasal ni

Enzo.

"Wait! Bakit nandito ang mga empleyado? At

saka---kaninong bahay 'to, Enzo?"

"Kanino pa nga ba? Eh, 'di kina nanay at tatay...

Muli na namang tumulo ang aking mga luha

dahil sa kagalakang aking nararamdaman.

"Hindi ko alam kung papaano kita

mapapasalamatan, Enzo."

"What are you talking about, Dom? Tumigil ka

nga dyan!"

Habang patuloy kaming nag-uusap, napansin

kong nawala si Rhodri sa tabi ko.

Nakikinig man ang aking mga tainga kay Enzo,

ngunit ang aking mga mata naman ay tahimik

siyang hinahanap.

Ilang saglit lang ay nahagilap ko na rin siya.

Lihim akong napangiti.

"Nandito na pala si Father!" Napalingon ako

kay Enzo nang marinig ko ang sinabi niya.

"Father?" anas ko.

"Oo, anak. Ngayon kasi ang araw ng blessing

ng bahay," wika ni tatay. "Talaga po?" Masaya ako dahil masasaksihan

ko ang blessing ng bagong bahay nina nanay at

tatay.

Lumapit sa akin si Rhdori at ipinulupot ang

mga braso niya sa baywang ko.

Nagtaka naman ako dahil unti-unting lumayo

sa akin sina nanay, tatay at Enzo.

Ilang minuto bago nagdasal ang pari,

napansin ko ang katahimikan ng buong bahay.

Tahimik din ang lahat ng empleyado pati ang

buong pamilya ko.

Nilingon ko si Rhodri.

Bigla akong natawa nang makita ko ang

standee ni Enzo na nakatayo sa tabi ng boyfriend

ko. Mas mataas pa ito kay Enzo.

Natawa ako dahil sa hitsura ng standee niya.

Nakasuot ito ng gown na sinabayan pa ng

mapupulang labi at mahabang buhok.

"Bakit may standee ni Enzo rito, Dad? Hindi

naman niya birthday, ah! At saka--- bakit pantay ang sukat ng dibdib at tiyan niya?" natatawang

wika ko.

Napailing na lang si Rhod. Walang boses man

na lumalabas sa bibig niya, pero napansin ko pa

rin ang reaksiyon ng mukha niya na tila tumatawa.

"Kakaiba talaga ang talent mo, Enzo. Ano na

naman kaya ang naisip nito?" ani ko sa sarili. Lihim

pa rin akong natawa habang tinitingnan ang

standee niya.

Napansin kong napakunot ang noo ni Enzo

nang makita niya akong lihim na tumatawa kaya

naman bigla kong tinakpan ang bibig ko.

Mayamaya pa ay napansin ko ang biglang

pagbukas ng gown. Nagulat ako ng may nakita

akong touch screen notepad sa loob nito.

"Wow!" bulalas ko. Kaya pala malapad ang

dibdib nito dahil may notepad sa loob.

Ilang sandali lang ay bumukas na rin ito.

Nakita ko si Enzo na nakangiti habang nakatayo sa

hagdan dala ang remote control. Napahawak ako sa dibdib ko habang binabasa
ang mga mensahe sa screen.

"From this day forward, you will not walk

alone. Domenique Ponteras... Please.... MARRY MY

DAD.."

Nang lumingon ako, nakita ko si Rhodri na

nakaluhod sa harapan ko.

"I'm here to make you laugh and smile, to

stand by you at every corner. I'm here to go on the

journey of life with you, until the end of time. I

promise to love you forever... Every single day of

forever. Please say 'YES', Hon."

Pansin ko ang namumuong mga luha sa gilid

ng mga mata niya habang binababanggit ang mga

katagang iyon.

"Yes! I will marry you, Dad!" Inilahad ko ang

kanang kamay ko at isinuot niya sa akin ang

engagement ring.

Nabasag ang katahimikan ng paligid nang

sagutin ko si Rhodri Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at

hinalikan siya sa labi.

"Ladies and gentlemen! Ano pang hinihintay

natin, kain na tayo!" Natatawa akong nakatingin

kay Enzo habang nagsasalita.

Ang saya na nararamdaman ko sa mga oras

na ito ay hindi matutumbasan ng kahit anong

yaman, dahil ang pamilyang meron ako ngayon ay

ang aking kayamanan.

Napalitan man ang dati naming bahay, ngunit

nandito pa rin ang lumang kubo kung saan kami

tumatambay ni Rhodri.

Habang nilalanghap ko ang sariwang hangin,

naramdaman ko ang mainit niyang yakap mula sa

likuran ko.

"Ayos ka lang, Hon?" Tumango ako.

"Sobrang saya ko, Dad. Salamat sa lahat."

Humarap siya sa akin. "Hindi mo naman

kailangang magpasalamat, eh.. Hmm?"

Muli niya akong niyakap sa likod at sabay

naming pinagmamasdan ang kawan ng mga ibon

na lumilipad.

"Dad--?"

"Hmm?"

Humarap ako sa kan'ya. "Puwede ko bang

dalawin si Leon?"

Ngumiti siya sa akin. "Kung iyan ang gusto

mo. Sabihin mo lang kung kailan mo gustong

pumunta, okay?"

"Gusto ko sana siyang dalawin bukas."

Tumango siya saka ako hinalikan sa noo.

Alas otso na ng gabi nang umuwi ang mga

bisita namin. Nang makita ko sina nanay at tatay na paakyat ng hagdan ay agad akong lumapit sa kanila.

"Dom, anak, hindi ka pa ba matutulog?" sabi ni nanay habang hinahaplos ang buhok ko.

"Mamaya na lang po, 'nay, tulungan ko muna

si Enzo rito."

"Huwag mo lang papagodin ang sarili mo, ha?" sabi ni tatay.

"Salamat po, 'tay."

"Masaya kami para sa iyo, anak. Hangad

namin ng iyong tatay ang kaligayahan ninyong

dalawa ni Rhodri."

Niyakap ko sila dahil sa sinabi nila.

Pag-akyat nila ay nilapitan ko na rin si Enzo.

"Hanggang ngayon, hindi pa rin ako

makapaniwala sa pasabog na ginawa mo kanina,

bakla! Pero in fairness, ha! Ang ganda ng standee

mo!"

Lumingon siya sa akin na nakataas ang kilay. "

Iyon lang? Ang dami kong pinagdaanan para lang

mabuo iyang standee ko, tapos 'yon lang ang

sasabihin mo?!"

Sa halip na magsalita ay niyakap ko na lang

siya. "I love you, Enzo. Wala na akong masasabi pa

kun 'di, salamat..."

Niyakap niya rin ako. "Hindi na ba mauubos

ang 'salamat' mo, Dom? Kanina ko pa 'yan narinig, ha!"

Inalis ko ang pagkakayakap sa kan'ya. "Shuta

ka talagang bakla ka!" hikbing wika ko.

"Nakaka-miss din pala ang mga masasakit

mong salita 'no?"

Sabay kaming nagtawanan dahil sa sinabi

niya.

"Teka? Nasaan si Dad?"

"Hinatid niya ang mga empleyado sa resort."

"Kaya pala...."

Nagulat ako sa sinabi niya. "Anong kaya pala,

ha? Anong ibig sabihin?"

"Kaya pala ako na lang mag-isa ang nagliligpit

dito. Couple nga kayo! Sarap n'yong pag-untugin.

Alam naman niyang marami pang dapat linisin

dito, eh. Sana pinalinis niya muna ang mga kalat

dito sa mga empleyado bago niya ihatid."

"Ehem!"

Napalundag si Enzo nang marinig niya ang

boses ni Rhodri. Tahimik naman akong natawa sa kan'ya.

"Did I miss something in your conversation?"

kunot-noong wika ni Rhodri habang papalapit sa

akin.

"Ah--eh-- No, Dad! Sabi ko nga kay Dom na

magpahinga na siya at ako na ang bahalang

magligpit dito, 'di ba, Dom?" Bakas sa mukha ni

Enzo ang pag-alala.

"Bye, Dad! Bye, Dom!"

Natapik ko ang aking noo dahil sa inasal ni

Enzo. Kahit gan'yan siya, malaki pa rin ang respeto

niya sa kan'yang Daddy.

KINABUKASAN, maaga akong nagising. Hindi

ako makapaniwala na excited na akong makita si

Leon.

Naibsan din ang pag-aalala ko nang makita ko

ang correctional facility kung saan naroon ang

aking ama. Kahit papaano ay maganda ang

pasilidad nila. Mayroon itong malaking playground

na napapalibutan ng mga puno. Ni hindi mo makita ang lupa dahil sa bermudagrass sa paligid.

"Puwede n'yo na pong puntahan si Mr. Lee,"

wika ng warden.

"Ibig mong sabihin, puwede kaming pumasok

diyan sa playground?" nagtatakang wika ko.

"Yes, ma'am. Huwag kayong mag-alala, safe

po itong facility namin. Lahat ng mga inmates ay

may kani-kaniyang mga table sa garden."

Lalo akong namangha nang pumasok ako sa

playground. Kaya pala ang daming puno dahil sa

ilalim ng bawat puno ay may mga mesa at upuan.

Sa di kalayuan ay natatanaw ko na ang aking

ama. Kahit iisa ang kulay na suot ng mga preso,

kilala ko pa rin siya.

Bigla akong naawa sa kan'ya, sa lahat ng mga

preso na tumatambay sa ilalim ng mga puno ay

siya lang ang walang bisita.

Pero ang ipinagtataka ko ay hindi lang damit

ang pagkakapareho nila. Halos lahat sila ay

nakasuot din sunglasses. "Wala ka bang napapansin sa kanila, Dad?"

"What do you mean, Hon?"

"Napansin ko kasi halos lahat sila naka

sunglasses."

Ngumiti siya saka kinuha ang sunglass na

nakasabit sa damit niya. "Isuot mo rin ito. May

ginagawang construction sa kabilang building

kaya tinatangay ng hangin ang alikabok patungo

rito. Kaya kailangan mo rin magsuot niyan."

"Paano ka?"

"Don't worry, hihintayin na lang kita rito, okay?

Tumango ako at lumapit na sa aking ama.

Nung papalapit na ako sa kan'ya, kahit naka-

sunglass siya, napansin ko pa rin na tila nakatingin

siya sa malayo.

Aksidenteng nasipa ko ang upuan kaya

napalingon siya sa kinaroroonan ko.

"Nako, Mimi... Ilang beses ko bang sinabi sa

iyo na mag-ingat ka. Hindi ka na talaga magkakaroon ng boyfriend niyan dahil wala ng

magkakagusto sa 'yo. Tandaan mo, pangit sa mga

babae ang may patay na kuko."

Parang kinurot ang dibdib ko dahil sa

nasaksihan ko. Kaya pala hindi niya ako

pinapansin. Ang buong akala ko ay hindi niya ako

nakikilala, iyon pala ay dahil hindi na niya ako

nakikita.

"Oh, bakit natahimik ka, Mimi? Huwag mong

sabihing natanggal na naman ang kuko mo?

Hayaan mo, sasabihin ko sa warden mamaya na

alisin itong ibang upuan para hindi ka na

madisgrasya ulit."

Lumapit ako sa kan'ya at hindi nagdalawang-

isip na yakapin siya.

"Ta-- ‘tay?"

"Do--Dom, a--anak?" Hinawakan niya ang

magkabilang pisngi ko.

"Ikaw ba 'yan, Dom?"

"Opo, 'Tay" Hindi ko na napigilan ang emosyon ko,

napahagulgol ako sa sobrang sakit na

nararamdaman ko. Sa pagkakataong ito, mas

iniisip ko na napakasama kong anak.

"I'm sorry, 'Tay---" Halos hindi na ako

makapagsalita.
"Huwag kang mag-sorry sa akin, anak. Ako

nga ang dapat humingi ng tawad sa 'yo, eh."

"Huwag po, 'tay." Niyakap ko siya ulit.

"Masaya ako't magaling ka na, anak."

Pinunasan ko ang aking mga luha at umupo

sa tabi niya. "Hindi ko alam na ikaw pala ang donor

ko, 'tay."

"Gagawin ko ang lahat para sa ikabubuti mo,

anak. Kung tutuusin, hindi pa rin sapat iyon

kumpara sa lahat ng mga kasalanang nagawa ko

sa iyo. Kahit buhay ko pa ang magiging kapalit,

gagawin ko basta't ligtas ka lang, anak."

Hinahaplos ko ang likod niya nang maramdaman

ko ang pag-iyak niya. Isinandal ko ang mukha ko sa dibdib niya

habang hinahaplos naman niya ang aking buhok.

"Huwag po kayong mag-alala, 'tay. Aalagaan

ko po itong mga mata ninyo. At mula ngayon, ako

na ang magsisilbing mata mo. Bibisitahin kita rito

araw-araw."

"Salamat, anak. Pero hindi mo naman

kailangang gawin iyon. Malaman ko lang na

pinatawad mo na ako at tinawag mo akong 'tatay'

ay sapat na 'yon akin."

"Araw-araw pa rin kitang dadalawin dito 'Tay."

"Anak, kahit isang beses sa isang linggo ay

sapat na sa akin 'yon. Baka pagselosan ako ni

Rhdori."

Naiiyak ako nang makita kong ngumiti siya.

"Alam mo na ang tungkol sa amin?"

"Oo naman! Humingi pa nga siya ng permiso

sa akin noong isang araw. Hinihingi niya sa akin

ang kamay mo."

"Salamat po, 'tay. Salamat sa lahat-lahat."

Sumandal ulit ako sa kan'ya at sinuot ang

sunglass na binigay sa akin ng aking nobyo.

Dahan-dahan kong ipinikit ang mga mata ko. Kahit

sa ganitong paraan ay maipaparamdam ko sa

kan'ya na mahal ko siya at hindi siya nag-iisa.

Kaya pala nakasuot ng mga sunglasses ang mga

inmates na narito, dahil lahat sila ay hindi

nakakakita.

Ngayon ay alam ko na kung bakit pag-aari ng

isang private institution ang pasilidad na ito.

Chapter 64👄

64: FINALE

~RHODRI~

HINDI ko napigilan ang mga luha ko habang

tahimik ko silang pinagmamasdan. Masaya ako na

napatawad na ng babaeng mahal ko ang tunay

niyang ama.

"Tito Rhodri!" Agad kong pinunasan ang luha

ko nang marinig ko ang boses ni Mimi.

Nilingon ko siya. "Kumusta, Mimi?"

"Mabuti po, Tito. Bibisitahin mo ba si Tito

Leon?"

Tumango ako, saka ginulo ang buhok niya. "

Pinahanga mo ako, ah! Sa tuwing bibisita ako kay

Leon ay may improvements sa kalusugan niya.

Good job, Mimi..."

"Salamat po, Tito. Pero, hindi pa rin bumababa

ang sugar level niya, eh."

Bigla akong kinabahan sa sinabi niya. "Anong

sabi ng doctor niya?"

"Anytime puwede siyang ma-stroke dahil sa

diabetes niya, Tito." Tinapik ko ang likod ni Mimi nang mapansin kong tumutulo ang luha niya.

Bigla akong naawa kay Leon. Hindi ko alam na

ganoon na pala kalala ang diabetes niya.

"Sabay na tayong pumunta sa kan'ya.

Kailangan ko siyang turukan ng gamot." Tumango

ako.

Nang malapit na kami sa kinaroroonan nina

Dom at Leon, biglang huminto sa paglalakad si

Mimi.

"Totoo ba itong nakikita ko, Tito?"nauutal

niyang saad.

Inakbayan ko siya saka ako ngumiti. "Yes,

Mimi."

"Siguro ito na ang tamang panahon para

malaman ni Dom ang kalagayan ni Tito Leon."

I took a deep breath, then spoke. "That's what

I was thinking earlier, Mimi." Inakbayan ko siya at

nagsalita ulit. "Let's go?"

"Congrats sa inyong dalawa ni Rhodri, anak.

Masaya ako para sa inyo at hangad ko ang

kaligayahan ninyong dalawa.".

Napangiti ako nang marinig ko ang sinabi ni

Leon. Nasa likod nila kami kaya hindi nila napansin

ang pagdating namin ni Mimi.

"Masaya ako at napatawad mo na si Tito Leon,

Dom," humihikbing wika ni Mimi.

Napalingon si Dom nang marinig niya ang

boses ni Mimi.

"Mimi?" Tumayo si Dom at niyakap si Mimi.

"Hindi ko alam na ikaw pala ang nag-aalaga

kay tatay."

Tumango si Mimi. "Noong nalaman ko na si

Tito Leon ang donor mo, nag-volunteer ako na

maging private nurse niya."

"Hindi ko alam kung paano kita

pasasalamatan, Mimi. Tatanawin ko itong isang

malaking utang na loob."

"Ano ka ba, Dom. Huwag kang magpasalamat

sa akin, kay Tito Rhod ka magpasalamat. He pays

me retainers every month."

Kahit ibinulong niya kay Dom, narinig ko pa

rin. So I messed up her hair bangs again.

"Tito naman, eh! Guluhin niyo na ang buhay

ko, huwag lang itong bangs ko! Alam mo namang

ito lang ang lucky charm ko, eh, tapos gugulohin

mo pa." Sa halip na magsalita ay natawa na lang

kami sa naging inasal niya.

"Sige na... Painumin mo na ng gamot ang Tito

Leon mo."

Matapos mabigyan ng gamot si Leon ay muli

namang nagsalita si Mimi.

"Nga pala, Tito Leon. Next month na po ang

kasal nina Dom at Tito Rhodri. Kailangan n'yo

pong magpagaling para makapunta tayo."

Tinakpan ni Mimi ang bibig niya na ikinagulat

naman ni Dom. "Anong ibig mong sabihin, Mimi?"

"Oo naman, Mimi! Espesyal na araw ng anak

ko yun, kaya dapat nandoon din ako!" Ramdam ko

ang pilit na pagtawa ni Leon.

Napansin ko ang namumuong luha sa mga

mata ni Dom habang dahan-dahan siyang lumapit

sa akin. "May dapat pa ba akong malaman tungkol

kay Tatay, Dad?"

Magsasalita na sana ako, ngunit biglang

tumayo si Leon. Kinuha niya ang tungkod niya.

Kahit hindi niya nakikita ang paligid, sinubukan pa

rin niyang humarap kay Dom.

"Nakiusap ako kay Rhodri at Mimi na huwag

ipaalam sa iyo ang tungkol sa kalagayan ko, anak.

Pero alam kong malabong mangyari iyon. Dahil

kilala na kita, eh." Pilit siyang ngumiti habang

nagsasalita.

"Alam ko kung gaano katigas iyang ulo mo at

alam kong hindi ka titigil hangga't hindi nasasagot

ang lahat ng mga katanungang bumabagabag

diyan sa dibdib mo."

Lumapit si Dom kay Leon habang nakahawak

sa dibdib niya. "Ano bang sinasabi mo, 'Tay?"

hikbing wika niya.

"Anytime ay puwede akong mawala, Dom,"

diretsong saad ni Leon.

"Hindi!" Umiling siya habang hinahaplos ang

magkabilang pisngi ni Leon. "Hindi totoo yan, '

Tay."

Lumapit siya kay Mimi. "Hindi iyon totoo,

Mimi, 'di ba?"

"I'm sorry, Dom. Pero iyon ang sabi ng doctor

niya. Hindi nga siya pinayagan ng doctor niya na

kunin ang mga mata niya dahil makakaapekto ito

sa kan'yang kalusugan. Pero nagpupumilit pa rin

siya." Umiyak na rin si Mimi habang nagsasalita.

"Dapat hinayaan mo na lang ako, 'Tay. Hindi ka

dapat naghihirap ng ganito." Niyakap ni Dom si

Leon habang walang tigil na umiiyak.

"Makinig ka sa akin, Dom. Kahit lisanin ko man

ang mundong 'to, mananatili pa rin ako sa tabi mo.

Ramdam ko rin ang sakit na nararamdaman ni

Dom habang binabanggit iyon ni Leon.

"Bakit ang dali lang para sa'yo na sabihin 'yan,

'Tay? Hindi mo ba alam na nasasaktan ako?"

"Hindi ba dapat maging masaya ka para sa

akin? Lalo na't ito na ang paraan para magkikita ulit

kami ng nanay mo."

Lumapit na ako kay Leon nang mapansin kong

nanginginig ang mga tuhod niya. Kinuha ko ang

tungkod niya at tinulungan siyang makaupo.

"Anong nangyayari, Dad?"

Pinunasan ko ang luha ni Dom at

dahan-dahan kong pinaintindi sa kan'ya ang

tungkol sa kalagayan ni Leon.

"Alam kong mabigat sa dibdib itong sasabihin

ko, Hon. Isang linggo pagkatapos ng operasyon

ninyong dalawa, nagkaroon ng mild stroke si Leon.

Gusto siyang dalhin ni Enzo sa America, pero siya

ang may ayaw."

Umupo si Dom sa tabi ni Leon. Inalalayan niya

ang ulo ng kan'yang ama at isinandal ito sa

kan'yang balikat.

"Sige na, Mimi. Ako na ang bahala rito,

pakidala na lang ang mga gamit ni Leon sa loob ng kuwarto niya."

Doon ako umupo sa likod nilang dalawa.

Hinayaan ko muna si Dom na makasama ang

kan'yang ama.

"Kung dadalhin ka ba namin sa America,

papayag ka ba, 'Tay?"

"Hindi na kailangan, anak. 'Di ba sabi ko,

masaya na ako? Ngayong napatawad mo na ako,

hindi na ako natatakot na mawala sa mundong ito.

Ikaw ang dahilan kung bakit ko nilalabanan itong

sakit ko."

Napansin ko ang paglingon niya na tila may

hinahanap. "Nand'yan ka pa ba, Rhod?"

I stood up and sat on his left side. I tapped

him on his shoulder. "Yes, Leon."

"Tandang-tanda ko pa, noong nag-aaral pa

tayo sa kolehiyo, alam mo bang nangako ako sa

sarili ko? Sinabi ko sa sarili ko na hinding-hindi ko

hahayaang talunin mo ako. Pero nabigo ako."

I leaned my head on his shoulder. "Diyan ka

nagkakamali, Leon. Sa lahat ng sakripisyong

nagawa mo, talo na ako."

"Ginawa ko lang ang nararapat."

Umupo ako ng tuwid at tinitigan si Dom. "Kaya

ipinapangako ko sa iyo, Leon. Hinding-hindi ko

sasayangin ang mga sakripisyong nasimulan mo.

Aalagaan ko ang anak mo at mamahalin ko siya ng

higit pa sa buhay ko."

Hinaplos ko ang pisngi ni Dom at hinawakan

rin niya ang kamay ko.

"Kahit hindi mo sabihin, alam kong gagawin

mo 'yon sa anak ko, Rhod."

Pagkatapos magsalita ni Leon ay muli niyang

isinandal ang ulo sa dibdib ni Dom. Hinayaan ko na

lang siya sa ganoong posisyon dahil ramdam

kong hindi magtatagal ay bibitaw na rin siya.

Hindi nga ako nagkamali. Kasabay ng

kan'yang malakas na hilik ay ang pagpakawala

niya ng kan'yang huling hininga.

“Tay!!!" Isang malakas na sigaw ang pinakawalan ni

Dom nang maramdaman niya ang pagbitaw ni

Leon.
Ang isang buwan na nakatakda para sa aming

kasal ay ipinagpaliban ko muna. Hinayaan ko

muna siyang magluksa sa pagkawala ng kan'yang

ama.

Lumipas ang mga buwan, ang bigat sa

kan'yang dibdib ay unti unting naglaho.

Kinalimutan niya ang lahat ng mga masasamang

nangyari sa kan'yang nakaraan. Hanggang sa ang

mga sugat sa puso niya kusang naghilom.

~NINE MONTHS LATER~

DUMATING na ang araw na pinakahihintay ko,

iyon ay ang pag-iisang dibdib namin ng babaeng pinakamamahal ko.

Habang nakatayo ako malapit sa altar, hindi ko na napigilan ang pagpatak ng mga luha ko habang

pinagmamasdan ko siyang naglalakad sa pasilyo patungo sa kinatatayuan ko.Mas lalo pang tumulo ang
luha ko nang

magsimulang kantahin ang wedding song namin.

Pagkatapos ng seremonya ng kasal namin,

the priest let us exchange our wedding vows.

"Alam kong hindi na bago sa iyo ang lahat ng

sasabihin ko. Hanggang sa pagtanda natin,

paulit-ulit ko pa rin itong sasabihin sa iyo. I vow to

take care of you, to protect you and love you

unconditionally. I will be your friend and

companion and share my life with you, through

good times and bad times, as long as we both

shall live. Hon, sa singsing na ito, ibibigay ko sa

iyo ang puso ko. Saksi ang lahat na nandito, lalo na

ang Panginoon; Irerespeto at mamahalin kita higit

pa sa buhay ko."
Habang isinusuot ko ang singsing sa kan'ya,

hindi ko na napigilan ang pagpatak ng mga luha

ko. Hanggang sa naramdaman ko ang mainit

niyang kamay na dumampi sa pisngi ko.

"I love you, Dad." Niyakap niya ako. Hinawakan niya ulit ang kamay ko at

nagsimula na rin siyang magsalita.

"Maraming pagsubok ang dumating sa buhay

ko, pero lagi kang nandiyan sa tabi ko. Ni minsan

ma'y hindi mo ako pinabayaan. Kahit ilang beses

na kitang ipagtabuyan, nandiyan ka pa rin. Dad,

from now on, I vow to listen to your words and

heartbeat. Ipinapangako ko na ibabahagi ko ang

aking buhay sa iyo sa lahat ng bagay. Mahal na

mahal din kita, Dad, mas higit pa sa buhay ko. Mr.

Rhodri Echeverria, ang singsing na ito ang

magpapatunay na sa iyo na ako simula sa araw na

ito."

Pinunasan ko rin ang luha niya saka ko

hinalikan ang labi niya.

I could hear the screams of Mimi and Enzo as

the priest announced that Domenique and I were

now fully married.

Naging matagumpay ang aming kasal.

Ramdam namin ang masayang pagbati ng aming

mga bisita. Sa Natividad kami ikinasal, kaya ang resort ang napili namin bilang wedding reception.

Paglabas namin ng simbahan, hindi ko

maiwasang mapatingin sa asawa ko.

"Bakit, Dad? May dumi ba sa mukha ko?"

nakangusong wika niya.

"Do you know how beautiful you are today,

Hon?" Ipinulupot ko ang aking mga kamay sa

baywang niya saka hinalikan muli ang labi niya.

"Siyempre! Ako kaya ang make-up artist niya!"

Napailing ako nang marinig ko ang boses ni

Enzo. "Bakit nandito ka pa, Son?"

"Of course! Kailangan ko munang

e-congratulate itong best friend ko bago mo

itanan, Dad!"

Napangiti na rin ako nang makita ko silang

nagtatawanan.

"Congratulations to both of you. Masaya ako

para sa inyong dalawa, Dad at Dom. Pero... mas

magiging masaya ako pagbalik ko rito ay may mga kapatid na ako."

"Anong ibig mong sabihin, Enzo? Saan ka

pupunta?"

"Relax ka lang, Dom. Pupunta lang ako sa

America. Kailangan kong tapusin ang Fashion

Designing Course ko."

"Bakit sa Amerika pa? Hindi ba puwedeng dito

ka na lang mag-aral?"

"Ayan ka na naman, eh! Don't worry; I'll call

you every day, okay? And besides -- you don't have

to be sad, Domenique. Shuta ka, nandiyan naman

ang husband mo, oh!"

Sa halip na magsalita ay nagtawanan na lang

kami.

Pagkatapos nilang mag-usap, sabay na

kaming pumunta sa resort; our wedding reception.

"Sige na, Dad, dalhin mo na si Dom sa kuwarto

ninyo. Ako na po ang bahala sa mga bisita ninyo."

Kumindat pa ito bago nagpaalam. "Enjoy, Dad!"

Pagpasok namin sa suite, binuhat ko agad ang asawa ko patungo sa kuwarto namin.

Dahan-dahan ko siyang pinahiga sa kama at

unti-unting hinubad ang kan'yang wedding gown.

"I love you, Hon. Ito ang pinakamasayang

araw sa buong buhay ko."

She kissed me back. "I love you too, Dad."

Naramdaman ko ang pagtigas ng aking ugat

nang tumambad sa akin ang malulusog niyang

dibdib.

Matagal na rin bago ko muling nasilayan ang

kahubaran niya, kaya ganoon na lang ang

pagkahumaling ko sa kan'ya nang makita ang

dibdib niya.

Habang nilalaro ng dila ko ang mga korona ng

dibdib niya, abala naman ang daliri ko sa

pagmasahe sa perlas niya.

"You're soaking wet, Hon." I whispered while

kissing the tip of her ear.

"Uhmmm..."

Napaigtad siya nang unti-unting bumababa

ang mga halik ko sa tiyan niya, hanggang sa

maabot ng dila ko ang perlas niya.

"Ahhh...!" She moaned as she squeezed her

chest.

Sinimulan kong iparamdam sa kan'ya ang

walang humpay na kaligayahan. I slid my tongue in

and out of her core while my finger massaged the

edge of her pearl.

"Sh*t! Ahhh!!"

Mas lalong tumigas ang aking ugat nang

marinig ko ang malakas na ungol niya.

When I felt her grip on my hair tighten, I stood

up. Hinalikan ko siya sa labi habang hinuhugot ko

ang aking kahabaan.

Slowly. But I pushed it hard inside her.

"Ahhh! Uhmm!"

Hindi ko na rin mapigilan ang aking

kahibangan. Napapaungol ako sa tuwing itinutulak

ko ang aking kahabaan sa loob niya.

Bawat ulos ko ay ramdam ko ang

pagpupumiglas ng aking ugat na tila nanlalaban. I pushed it harder. Hanggang sa marating naming

dalawa ang rurok ng kaligayahan.

"Ahhhh!!!"

Humiga ako sa tabi niya at ipinatong ang ulo

niya sa dibdib ko.

"I love you, Honey." Bulong ko sabay halik sa

noo niya.

Magsasalita pa sana ako nang bigla kong

narinig ang malakas na hilik niya. Dahan-dahan

kong ipinatong ang ulo niya sa unan at tahimik ko

siyang pinagmasdan.

Napangiti ako habang tinititigan ang

mala-anghel niyang mukha. Hanggang ngayon,

hindi pa rin ako makapaniwala na ang babaeng pinapangarap ko lang noon ay pag-aari ko na ngayon.

Rhodri's Note:
Ang paghingi ng tawad ay hindi kawalan sa

pagiging isang lalaki. Huwag tayong magtanim ng galit o sama ng loob sa kapwa natin. Matuto tayong
magpatawad at lawakan ang ating

pang-unawa.

We only leave once! Kaya bago maging huli

ang lahat, mas mabuting talikuran na natin ang ating mapait na nakaraan. Tayo lang ang

maii-stress kapag nagtatanim tayo ng galit sa ating mga puso.

Ako si Rhodri Echeverria, at ito ang aking

kuwento!

WAKAS~~~~

Converted by ☘️ NVLA ☘️