ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΡΟΝΙΟ

ΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ
 ΘΡΟΝΙΟ
Σύμφωνα με την παράδοση, η πόλη πήρε την ονομασία της
από τη Θρονία, μητέρα του Άβδηρου από τον Ποσειδώνα.
Πληροφορίες από την αρχαία ελληνική γραμματεία
αναφέρουν ότι στο Θρόνιο υπήρχε ναός αφιερωμένος
στον Ποσειδώνα Ίππιο.
 O Στέφανος ο Βυζάντιος αναφέρει:
«Λοκρών μοίραι τρεις εισίν Επιζεφύριοι,
Επικνημίδιοι οι και Οπούντιοι, ων ην Αίας, οι δε Οζόλαι».
Βλέπουμε οι κάτοικοι του τμήματος της Λοκρίδος που εκτεινότανε
από τα στενά των Θερμοπυλών μέχρι του Δαφνούντα,
σημερινό Δήμο Αγ. Κωνσταντίνου,ονομάζονταν Επικνημίδιοι Λοκροί.
Την ονομασία τους αυτή την πήραν από την Κνημίδα,
το καταπράσινο όλες τις εποχές βουνό που δεσπόζει σήμερα
στα Καμένα Βούρλα και αποτελεί προέκταση του βουνού Καλλίδρομου
που και αυτό με τη σειρά του αποτελεί προέκταση της Οίτης.
 Οι κάτοικοι του τμήματος της Λοκρίδος που εκτεινότανε
από τον Δαφνούντα (Αγ. Κωνσταντίνο) μέχρι τις καταβόθρες της
Κωπαΐδας ονομάζονται Οπούντιοι Λοκροί και όφειλαν την ονομασία τους
στην πρωτεύουσα τους τον Οπούντα, κάπου κοντά στη σημερινή πόλη
Αταλάντη. Οι Επικνημίδιοι Λοκροί με τους γειτονές τους,
τους Οπούντιους Λοκρούς, ήταν της ίδιας φυλετικής ενότητας
και αργότερα αποτέλεσαν και πολιτική ενότητα. Οι Επικνημίδιοι
και οι Οπούντιοι Λοκροί αποτελούσαν την Ανατολική ή Εώα Λοκρίδα.
 Η δυτική Λοκρίδα
η χώρα των Οζολών Λοκρών
που εκτεινότανε από την Άμφισσα
μέχρι το Αντίρριο ήταν η αποικία
των Επικνημιδίων Λοκρών
και οι Οζόλαι Λοκροί είχαν αποικία τους
Επιζεφύριους Λοκρούς στην Κάτω Ιταλία.
Η χώρα των Επικνημιδίων Λοκρών
συνόρευε ανατολικά με τους Οπούντιους
Λοκρούς που τους χώριζε η Οπούντια
χώρα Δαφνούς, Δυτικά με τους Οιταίους
και Μαλιείς, με τελευταία πόλη των
Επικνημιδίων Λοκρών τους Αλπήνους,
που τοποθετείται στο σημερινό χωριό
Θερμοπύλες (πρώην Δρακοσπηλιά),
Νότια με τους Δρύοπες και τους
Φωκείς,τους προαιώνιους εχθρούς των
Επικνημιδίων Λοκρών, γιατί οι Φωκείς
ζητούσαν συνεχώς διέξοδο στη θάλασσα,
και βόρεια με το Μαλιακό κόλπο.
Πρωτεύουσα των Επικνημιδίων Λοκρών
ήταν το «Θρόνιο».
 ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ (8.000 π.Χ.)
Σ’ αυτήν την περίοδο αναφέρεται ύπαρξη ανθρώπινης δραστηριότητας
στο Θρόνιο, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.
Αυτό αποκάλυψαν οι ανασκαφές στη θέση Τρίκορφος,
όταν γίνονταν τα έργα για την κατασκευή
της νέας σιδηροδρομικής γραμμής.
ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΑΛΚΟΥ
(2.800 – 1.100 π.Χ.)
Από ανασκαφές στη θέση Περιστέρα
βρίσκουμε πληροφορίες
για τον τρόπο ζωής των κατοίκων.

Στην ίδια θέση βρέθηκαν

λεηλατημένοι τάφοι
της Μυκηναϊκής εποχής.
 Ο Όμηρος, στην Ιλιάδα, μας δίνει
αρκετές πληροφορίες για το Θρόνιο,
όπου στους στίχους
Β 527-535 («Νηών κατάλογος»)
αναφέρει ότι οι Λοκροί,
με αρχηγό τον Αίαντα, γιο του Οϊλέα,
ο οποίος ήταν μικρόσωμος, ταχύτατος
και ξεπερνούσε στο κοντάρι όλους τους
Έλληνες, ξεκίνησαν από το Θρόνιο
με 40 μέλανες τριήρεις για την Τροία.

Με βάση το γεωγράφο Στράβωνα,

το λιμάνι του Θρονίου απείχε 20 στάδια
από την πόλη του Θρονίου
και ήταν σε σημείο που απείχε περίπου
4,5 χλμ. από τη σημερινή Βρωμόλιμνη,
κάπου ανάμεσα στην Παραλία
Καινούριου – Καμένων Βούρλων.
 Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΙΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΟΚΡΟΥ
Είναι γνωστό το επεισόδιο του Αίαντα και της όμορφης κόρης του
Πριάμου Κασσάνδρας κατά την άλωση της Τροίας. Όταν την είδε ο
Αίαντας μέσα στο ιερό της Αθηνάς, όρμησε καταπάνω της. Αυτή
αγκάλιασε το ξόανο της Αθηνάς για να την προστατεύσει. Αλλά ο Αίαντας
την αρπάζει από τα μαλλιά, τη ρίχνει κάτω, παρασύροντας και το ξόανο
της Αθηνάς, και τη βιάζει μέσα στο σηκό του ναού. Το ξόανο της Αθηνάς,
λόγω της ιεροσυλίας, ζωντανεύει και στυλώνει τα μάτια στον ουρανό. Οι
Αχαιοί τρομαγμένοι λιθοβολούν τον Αίαντα και αυτός καταφεύγει ικέτης
στο βωμό της Αθηνάς και προς το παρόν αποφεύγει το θάνατο.
Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΑΝΤΑ
Η τιμωρία για τον Αίαντα θα είναι
αργότερα σκληρή. Στην επιστροφή,
μαζί με τον Αγαμέμνονα, ταξίδευε
και ο Αίαντας ο Λοκρός. Η Αθηνά
όμως, που εξακολουθούσε να είναι
θυμωμένη, ρίχνει κεραυνό και του
βουλιάζει το καράβι. Ο Ποσειδώνας,
όταν τον είδε να παλεύει στη
φουρτουνιασμένη θάλασσα, τον
λυπήθηκε και τον βοήθησε να σωθεί
κοντά στις «Γυρές Πέτρες»
(σημερινός Καφηρέας). Όταν ο
Αίαντας καταφέρνει να
σκαρφαλώσει στο βράχο, αντί να
ευχαριστήσει τους θεούς, αρχίζει να
τους βρίζει. Τότε ο Ποσειδώνας,
θυμωμένος, χτυπάει το βράχο που
καθόταν ο Αίαντας και τον
καταποντίζει στη θάλασσα, όπως
δείχνει ο πίνακας.
 ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΥ (9ος – 8ος αι. π.Χ.)
Με τις εργασίες που έγιναν για την κατασκευή της Νέας Εθνικής Οδού,
στην περιοχή του Αγίου Δημητρίου (εξωκλήσι Καινούριου) ανακάλυψαν
νεκροταφείο της Γεωμετρικής Εποχής.
 ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ (5ος αι. π.Χ.)
Υπάρχουν ενδείξεις από επιφανειακά ευρήματα κεραμικών (όστρακα)
για τον τρόπο ζωής των κατοίκων του Θρονίου.
Οι κύριες ασχολίες τους ήταν αγροκτηνοτροφικές και καλλιεργούσαν
κυρίως αμπέλια, όπως φαίνεται και σε νομίσματα του αρχαίου Θρονίου.
 ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ (3ος – 4ος π.Χ. αι.)
Από ανασκαφές που έγιναν στο κτήμα Χρυσικού,
στην περιοχή του αρχαίου Θρονίου, βρέθηκαν ερείπια θεμελίων οικιών,
ορθογώνιας κατασκευής και στο κτήμα Χριστοδούλου βρέθηκαν θεμελιώσεις
εργαστηρίων και βιοτεχνιών της εποχής.
Εκείνο που είναι εντυπωσιακό είναι ένας μεγάλος λιθόκτιστος αγωγός ύδρευσης.
 ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΕΡΙΗΓΗΤΩΝ
Περιηγητές, όπως ο Στράβων, ο Πτολεμαίος και αργότερα ο Πουκεβίλ
αναφέρουν ότι στη θέση Βίγλα, που ήταν η Ακρόπολη του Θρονίου,
και σήμερα αποκαλούν ακόμη Μάρμαρα, λόγω των πολλών μαρμάρινων
ευρημάτων, υπήρχαν μεγάλοι λίθοι που ήταν μέρος της οχύρωσης
του αρχαίου Θρονίου και αργότερα χρησιμοποιήθηκαν από τους κατοίκους
των γύρω χωριών για κατασκευή σπιτιών, ακόμη και νερόμυλων,
όπως του Παπαλελούδη.

Στράβων

Πουκεβίλ
 ΓΕΩΜΟΡΦΟΛΟΓΙΑ ΘΡΟΝΙΟΥ
Η έκταση της πόλης ήταν αρκετά μεγάλη.
Ας μην ξεχνάμε ότι η ομηρική κοινωνία ήταν κυρίως γεωργοκτηνοτροφική
και οι κάτοικοι των πόλεων ήταν διασκορπισμένοι σε μεγάλη έκταση,
γεγονός που αποδεικνύεται ακόμη και σήμερα από ευρήματα αγροτών,
οι οποίοι καλλιεργούν τα κτήματά τους στην περιοχή του αρχαίου Θρονίου.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΡΟΝΙΟ
1. Ο γεωγράφος Στράβων αναφέρει ότι το 427 π.Χ. έλαβε χώρα
μεγάλος σεισμός και το Θρόνιο «κατεστράφη εκ θεμελίων. Κατεκλύσθη
μάλιστα υπό της θαλάσσης, απωλεσθέντων περίπου 1700 κατοίκων». Από
αυτό το σεισμό αναφέρεται ότι άλλαξε ροή και ο Βοάγριος ποταμός.
2. Ο Θουκυδίδης αναφέρει (2.26) ότι οι Αθηναίοι έστειλαν το
στρατηγό Κλεόπομπο, το 431 π.Χ, με 30 πολεμικά πλοία, κυρίεψαν το
Θρόνιο και πήραν ομήρους τους κατοίκους του.
3. Κατά την περίοδο των ιερών πολέμων, επειδή οι Θρονιείς ήταν
με το μέρος του μαντείου των Δελφών, ο στρατηγός των Φωκέων
Ονόμαρχος, το 353 π.Χ., κατέλαβε με έφοδο το Θρόνιο και αιχμαλώτισε
τους κατοίκους του.
4. Ο Φίλιππος Ε΄ ο Μακεδών και ο Ρωμαίος ανθύπατος Τίτος
Κόιντος Φλαμινίνος συναντήθηκαν το 198 π.Χ. στην παραλία του Θρονίου
για να διαπραγματευτούν.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΡΟΝΙΟ
Η περιοχή μας ήταν σεισμογενής από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι
σήμερα, αν λάβουμε υπόψη και τον καταστροφικό σεισμό του 1894, όπου
αφανίστηκαν ολόκληρα χωριά και αυτό οφείλεται στο μεγάλο ρήγμα της
περιοχής (Αταλάντης).
Το Θρόνιο είχε μεγάλη στρατηγική σημασία γι’ αυτό έγιναν και
πολλές μάχες στην περιοχή. Ασκούσε τον έλεγχο στις διαβάσεις από τη
βόρεια στη νότια Ελλάδα και αντίστροφα.
Είχε το λιμάνι του από το οποίο γινόταν το εμπόριο όλων των
προϊόντων της περιοχής του, αλλά και όλων των γύρω αρχαίων πόλεων.
 ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΟΧΗ
Υφιστάμενα μνημεία
1. Αγροικία παραγωγής κρασιού, πάνω από το νεκροταφείο
της Γεωμετρικής περιόδου στον Αγ. Δημήτριο,
πράγμα που επαληθεύει και τη μεγάλη καλλιέργεια αμπελιών.
2. Λαξευμένη στο βράχο κλίνη και βυζαντινό επίθεμα στη σπηλιά που
βρίσκεται πάνω από το εξωκλήσι του Αγ. Γεωργίου στο Καινούριο.

3. Μοναστήρι Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στα Καμένα Βούρλα.

4. Τρίκλιτη βασιλική εκκλησία στη θάλασσα του Θρονίου, από την οποία
σώζονται θεμέλια και μωσαϊκό δάπεδο, καταποντισμένα λόγω σεισμών.
 ΙΔΡΥΣΗ
ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ
Άποψη του Καινούριου από το αρχαίο Θρόνιο
Βρισκόμαστε στο τέλος του 18ου αιώνα. Η περιοχή μας
είναι ένας τόπος ανεξερεύνητος και αναξιοποίητος.
Από τους πρόποδες του βουνού «ΚΝΗΜΙΣ»
(κάτω από το μοναστήρι και δυτικά)
όλη η περιοχή είναι ένα τεράστιο δάσος.
 ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΠΟΥΚΕΒΙΛ

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Γάλλου περιηγητή

«…φοβόσουν να μπεις μέσα….»
 Τότε οι Τούρκοι κατακτητές υπογράφουν
με τον Αναγνώστη Νταλαρή (Κλουτόπουλο),
από την Καρυά, συνθήκη, να ανοίξει
αυτόν τον τόπο και να τον κάνει γόνιμο,
να φτιάξει εκεί ένα χωριό
και για 10 χρόνια δε θα δίνει καρπούς
και δοσίματα στην εξουσία.

Έτσι, το 1791, δημιουργείται το Καινουριο-χώρι,

γιατί οι 30 περίπου οικογένειες
που πήρε μαζί του ο πρώτος οικιστής,
ξεκίνησαν από το Παλαιο-χώρι,
που ήταν νοτιοδυτικά των σημερινών
Καμένων Βούρλων.
 Σημαντικό ρόλο είχαν και δύο καπεταναίοι…….
ο Αγγελάκης Χατζή Λεϊμονής από το Τρίκερι Μαγνησίας
και ο Νικόλαος Τομπάζης από την Ύδρα.
 Αυτοί βοήθησαν να ανοιχτεί ο τόπος,

με αντάλλαγμα την ξυλεία των τεράστιων

δέντρων, για τη ναυπήγηση μεγάλων

εμπορικών πλοίων
 ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΤΑ ΛΟΚΡΙΚΑ»

Έτσι δημιουργείται το Καινούριο ή Νεχώρι και ο γόνιμος πλέον τόπος,

από στοιχεία του Πουκεβίλ, από το κτηματολόγιο του βοεβοδιλικίου
Μενδενίτσης, το Καινούργιο Τσιφλίκι.
 Κατά την επανάσταση του 1821
πολλοί κάτοικοι του Καινούριου πήραν μέρος σε αυτήν
με επικεφαλής τον Αναγνώστη Νταλαρή (Κλουτόπουλο).
Ο ίδιος πολέμησε στις μάχες
της Αλαμανας, των Βασιλικών, της Αράχωβας,
της Υπάτης κ.ά.
 Αργότερα, πήρε μέρος
ως εκλεγμένος παραστάτης – πληρεξούσιος
της Λοκρίδος στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας,
όπου με άλλους 172 αντιπροσώπους ανέθεσαν
τη διακυβέρνηση της Ελλάδας στον Καποδίστρια.
Γ΄ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΡΟΙΖΗΝΑΣ
 Στο Αρχείο Αγωνιστών του 1821
υπάρχουν 2 φάκελοι.

Ένας στο κουτί 86, ως Κλοτόπουλος ή Νταλαρής

Αναγνώστης ως Υπαξιωματικός Α’ Τάξεως
με Α.Μ. 10155
και ο άλλος στο κουτί 150, ως Νταλαρόπουλος
Αναγνώστης Υπαξιωματικός Β’ Τάξεως
με Α.Μ. 16507
 ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΥΜΑΝΙ
ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ’21 ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ’21

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΓΚΟΛΦΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΔΑΛΑΡΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ (Κλουτόπουλος) ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΔΑΛΑΡΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
(ιερέας)
ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΣΑΡΑΦΙΑΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΚΑΒΑΛΛΑΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΚΑΛΟΧΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ
ΣΤΕΡΓΙΑΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1836-1912
 Το 1836 με το νόμο 27-12-1833/8-1-1834
όλο το βασίλειο της Ελλάδος χωρίζεται σε δήμους.
Βασιλικό διάταγμα του Δήμου Θρονίου
με έδρα το Καινούριο.
 Με Βασιλικό Διάταγμα στις 21-12-1855,
η έδρα μεταφέρεται στο συνοικισμό της παραλίας
και δίνεται το όνομα Θρόνιο.
ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ – ΡΟΥΜΑΝΙ
ΜΟΥΡΤΙΤΣΑ
ΠΑΛΙΟΧΩΡΙ
ΔΕΡΒΙΣΑΔΕΣ
ΚΟΜΝΗΝΑ
ΡΕΓΓΙΝΙ
ΚΑΘΑΡΑ
ΧΑΡΜΑ
ΠΙΚΡΑΚΙ
ΚΑΡΥΑ
Μεταφορά έδρας του Δήμου
από το Θρόνιο στο Ρεγγίνι
 Ένας από τους Έλληνες της διασποράς που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην
ιστορία του τόπου μας ήταν ο Νικόλαος Στουρνάρης, ανιψιός του Μιχαήλ
Τοσίτσα. Παρ’ ότι έμενε μόνιμα στην Αλεξάνδρεια, στο κάλεσμα του
Καποδίστρια για ανάπτυξη του τόπου, επέστρεψε στην Ελλάδα και
κατάλαβε αμέσως ότι έπρεπε να επενδύσει στον πρωτογενή τομέα, που
ήταν η γεωργία, αλλά και στην βιομηχανία.
Ήθελε να κάνει νέες μεθόδους καλλιέργειας, αλλά και παραγωγής.
Συγκεκριμένα, ήθελε να καλλιεργήσει το κοκκινογούλι (τεύτλο), το οποίο
ήταν η πρώτη ύλη για παραγωγή ζάχαρης. Έτσι αγόρασε τα 2/3 του
αγροκτήματος Μεγάλης Βρύσης Λαμίας, περίπου 30.000 στρέμ. και ένα
αντίστοιχο κτήμα στην Εύβοια. Παράλληλα, έπεισε ομάδα Γάλλων και
Βέλγων επενδυτών για τη δημιουργία βιομηχανίας ζάχαρης στην Ελλάδα
αναλαμβάνοντας αυτός την παραγωγή των τεύτλων στα κτήματά του.
Ως τόπο εγκατάστασης του εργοστασίου επέλεξε το χωριό Ρουμάνι του
Δήμου Θρονίου, κοντά στο χωριό Καινούριο.
Έτσι, το 1839, υπογράφτηκε η σχετική σύμβαση για την ίδρυση
ζαχαρουργείου. Εκδόθηκαν και συνεταιριστικές μερίδες (μετοχές),
με σκοπό την άντληση κεφαλαίου με την προοπτική κέρδους.
 Η Ελληνική Κυβέρνηση με Βασιλικό Διάταγμα το
1842 παραχωρεί την περιοχή σε Γαλλική Εταιρεία,
η οποία φτιάχνει εργοστάσιο ζάχαρης
κοντά στο εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου.
Κάτοψη του ζαχαρουργείου στο Καινούριο
Μετοχή του ζαχαρουργείου
Μακέτα του πρώτου ζαχαρουργείου
της Ελλάδας στο Καινούριο
 Κοντά στο εξωκλήσι
του Αγίου Νικολάου δημιουργείται
το πρώτο ζαχαρουργείο
των Βαλκανίων
το έτος 1842.
 Σε σύντομο χρονικό διάστημα έγιναν οι οικοδομές σε πολλαπλά κτίρια
για τα μηχανήματα, για αποθήκες υλών, για κατοικίες προσωπικού
και βοηθητικούς χώρους.

Η εταιρεία κάνει πολλά αποστραγγιστικά έργα,

όπως η περίφημη γαλλική σούδα.

Στην εταιρεία, επίσης, δούλευαν πολλοί εργάτες

από όλα τα χωριά της περιοχής, γι’ αυτό και μερικά τοπωνύμια
όπως «Μωλιότικα» ονομάστηκαν έτσι,
επειδή είχαν κατασκηνώσει εργάτες από το Μώλο.

Δυστυχώς, για την επένδυση αντέδρασαν έντονα οι προύχοντες της περιοχής

και ο κοτζαμπασισμός έκανε και πάλι την εμφάνισή του.
Ο Κλουτόπουλος, άλλοτε με οικονομική και άλλοτε με πολιτική πίεση,
σαμποτάρισε την όλη προσπάθεια χρησιμοποιώντας ακόμη
και τους αγράμματους κολίγους της περιοχής
να διαμαρτυρηθούν, γιατί δεν ήθελαν να παρατήσουν
τον πατροπαράδοτο τρόπο καλλιέργειας.
Η ζωή του εργοστασίου διήρκεσε περίπου 7 χρόνια.

Η ανεπιθύμητη αυτή εξέλιξη οδήγησε την εταιρεία σε χρεωκοπία και συγχρόνως,

με το θάνατο της συζύγου του διευθυντή του εργοστασίου Μαρίας Γλάδστωνος,
οι ξένοι επενδυτές φεύγουν και αναθέτουν την εκποίηση των κτιρίων
σε δικηγόρους των Αθηνών και την εκποίηση των μηχανημάτων σε ξένους.
Η μαρμάρινη επιγραφή, που αναφέρει το θάνατο της συζύγου
του εργοστασιάρχη, από ελονοσία, βρίσκεται στο εξωκλήσι
του Αγίου Νικολάου μέχρι σήμερα.
 Οι πρώτοι που επωφελήθηκαν από την εκποίηση
των κτιρίων της εταιρείας ήταν ο τσιφλικάς της περιοχής
Δημήτριος Κλουτόπουλος, ο οποίος πήρε τα κτίρια του
εργοστασίου, τους στάβλους και όλους τους βοηθητικούς χώρους
και εκεί εγκαταστάθηκε μόνιμα.

Επίσης, πολλά περιουσιακά στοιχεία πήρε ο Γεώργιος

Δερνιτσιώτης, κάτοικος Άντερα Θερμοπυλών (Σκάρφεια).

Για άλλη μια φορά επαναλήφθηκε ο διχασμός «συμφερόντων»

των ντόπιων και του οράματος των ξενιτεμένων Ελλήνων,
με καταστροφικό αποτέλεσμα, τόσο για τον τόπο μας
όσο και για την Ελλάδα. Το όνειρο του Νικολάου Στουρνάρη
για το πρώτο ζαχαρουργείο στο Καινούριο,
που θα έφερνε πλούτο στον τόπο, ναυάγησε και έκανε ακόμα και
τον αμερικανό συγγραφέα Μαρκ Τουέην, που έζησε την ίδια εποχή
με το Στουρνάρη, να πει: «Μερικές φορές αναρωτιέμαι,
αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν
ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά».
 Κτίσματα του εργοστασίου
περιήλθαν στον τσιφλικά Κλουτόπουλο.
Η μεταφορά της έδρας, το 1887,
από το Θρόνιο στο Ρεγγίνι,
έγινε λόγω του ότι οι κάτοικοι εγκατέλειπαν τον τόπο,
μην αντέχοντας την τυραννική συμπεριφορά
του τσιφλικά Κλουτόπουλου,
με αποτέλεσμα να μειωθεί
ο πληθυσμός του Καινούριου.
 Η λειτουργία του Δήμου με το όνομα Θρόνιο
είχε ζωή από το 1836 μέχρι και το 1912.
Μετά, με βασιλικό διάταγμα «Περί Δήμων και Κοινοτήτων»
καταργείται ο Δήμος Θρονίου και αναγνωρίζονται
ανεξάρτητεςκοινότητες,
το Καινούριο, το Ρεγγίνι και άλλα χωριά του Δήμου.
Η κοινότητα Καινούριου λειτούργησε
ανελλιπώς μέχρι το έτος 1999,
οπότε έγιναν οι καποδιστριακοί Δήμοι
και εντάχθηκε, μαζί με την κοινότητα
Ρεγγινίου, στο Δήμο Καμένων
Βούρλων.

Στη συνέχεια, από το έτος 2011,

αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα
του ενιαίου καλλικρατικού Δήμου
Μώλου – Αγίου Κωνσταντίνου.
Η πληθυσμιακή εξέλιξη του Καινούριου,
από το 1920 μέχρι σήμερα, είναι η εξής:
1920: 451 κάτοικοι
1940: 639 κάτοικοι
1961: 808 κάτοικοι
1991: 1278 κάτοικοι
2011: 1355 κάτοικοι

Βλέπουμε ότι ο πληθυσμός του χωριού

συνεχώς αυξάνεται, γεγονός που
αναδεικνύει την ποιότητα αυτού του τόπου
και τις προοπτικές ανάπτυξής του.
 Σας ευχαριστούμε

Οι μαθητές της Ε΄ τάξης

του Δημοτικού Σχολείου
Καινούργιου