ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΚΑΙ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΟΣ

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΝ

ΜΑΡΚΟΝ ΕΥ(Λ)Ο(ΓΗΣΟΝ)

Πάλιν αποστολική καταστράπτη πανήγυρις, και πάλιν εγώ τοις θιασιώταις συνεπαγάλλομαι.

Πάλιν μαθητού μνήμη λαμπρά φρυκτωρεί. Και την γλώσσαν χορεύειν τοις ευφυμνίοις

προτίθημι. Και καταρτίζειν παραθήγω την ευφημίαν. αμυδρά μεν φθεγγομένην. Ουδενός γαρ

ευστρόφων αυτή μέτεστι λόγων. Ού ταις μετά κάλλους αρμονίαις ευδοκιμεί. Πλην ει και

τούτοις ωχύρωτο. Ου καποχρώσαν καθεωράτο. Προς έπαινον τοις του Μάρκου δε μεγαλείοις

σκηρτώσαν και των εκείνον καλών ως οίον τε την περιουσίαν αποθαυμάζουσαν. Μάρκου του

Πέτρου υιού. Του των ουρανών κλειδούχου συγχορευτού. του των απορρήτων ευαγγελιστού

τε και κήρυκος. του της Αιγύπτου φωταγωγού. Και τω εκείνης θρόνω πρώτος εγκαθιζήσαντος

ουδέ γαρ ουδε τούτο μικρόν εις αφορμήν ευδοξίας. Έργω δεύτερον γάρ εξηκανθωμένην

γεωργείν άρουραν, ή την κεκαθαρμένην εις φιλοπονίαν επάγεσθαι. Ούτος γαρ ημάς σήμερον

εστιάται.

καταστράπτει: Εδώ έχουμε το σύμπλεγμα -ει- και όχι το -η- Για το σύμπλεγμα δείτε τη λέξη
φρυκτωρεῖ (στίχος 7 του κειμένου).

ἐφυμνίοις: Εδώ, το -έ- ακουμπά στο -φ- και δεν υπάρχει ενδιάμεσο γράμμα [ἐπί +ὕμνος]

οὐκ ἀποχρῶσα

ἐκείνου: Το -ν- θα είχε και κάθετο στέλεχος (βλ. στον ίδιο στίχο τη λέξη καλῶν)

ἐργωδέστερο(ν): Εδώ, έχουμε το σύμπλεγμα -εστ- το οποίο βλέπουμε και στη λέξη μέτεστι
(στ. 8) και στη λέξη ἑστιᾶται (στίχος 22).