Do czego może prowadzić pycha?

Rozważ zagadnienie w świetle „Wielkiej

Improwizacji” oraz wybranych tekstów kultury.

Aby rozpocząć rozważania nad tym, do czego może prowadzić pycha, należy
najpierw poznać sens tego słowa. Tak więc według Słownika Języka Polskiego pycha
oznacza: „postawę charakteryzującą się przecenianiem własnej wartości, swoich
zasług, wysokie mniemanie o sobie”. Bowiem pycha deformuje własny obraz samego
siebie, powoduje w nas niezaspokojoną żądzę władzy, która jest w stanie popchnąć
człowieka nawet do złych czynów.
Konrad to bohater „Dziadów części Trzeciej” Adama Mickiewicza. To też na
początku dramatu przeistacza się z Gustawa, którego mogliśmy poznać w częściach
poprzednich, w Konrada – poetę, którego duma sięga samego Pana Boga. W swojej
„Wielkiej Improwizacji” wzywa stwórcę na rozmowę, bo sądzi, że tylko najwyższy
jest w stanie zrozumieć jego poezje, ponieważ zwykły człowiek nie może pojąć jego
dzień. Brakuje mu słów, które mógłby wyrazić. Czuje, że jego dzieła mają charakter
wyjątkowy. Jest emocjonalnie związany z tym, co stworzył, oraz ma w sobie
przekonanie o tym, że swoją pieśnią jest w stanie poruszyć niebo i gwiazdy widniejące
na nim. Zarazem myśli, że stanie się nieśmiertelny, bo jego poezja przetrwa wieki.
Prosi stworzyciela o to, aby dał mu władzę na ludzkością. Jeżeli Ci mu zaufają, to
wyzwoli ich, czyli całą Polskę, od carskich rządów, jeśli sprzeciwią się jego decyzjom
„Niechaj cierpią i przepadną”. Tutaj bohater „Dziadów” pokazuje swoją maskę, chce
władzy, chce rządzić, czuje się lepszy od innych. W końcowych zdaniach nazywa
Boga kłamcą, według Konrada nie jest on miłością, lecz tylko mądrością. Jest to wojna
na uczucia, na którą Konrad wyzywa stwórcę. Bowiem kiedy chodziło o jego sprawy
to milczał, lecz milczeć nie może, kiedy jego kraj jest w obcych rękach, pod „butem”
trzech dyktatorów. Na końcu pada na ziemię nie przytomny, wykończony swoim
monologiem. Zapomina, że żaden człowiek nie może równać się z Bogiem. Bowiem
Stwórca rozmawia z ludźmi pokornego serca, takimi jak Ksiądz Piotr, który notabene
znalazł nieprzytomnego Konrada. Zresztą w późniejszych scenach duszpasterz
rozmawia z Bogiem. W przytoczonym argumencie możemy dostrzec jakim wielkim
mniemaniem o sobie oraz przecenianiem własnej wartości cechuje się Konrad, który
swoją twarz odkrywa w wielkiej improwizacji.
Wiliam Szekspir przedstawia nam Makbeta, tytułowego bohatera dramatu
Brytyjczyka. Makbet był wyjątkowym człowiekiem, bowiem odznaczał się głębokim
oddaniem swego króla. Władca cenił go za honor, waleczność i sprawiedliwość.
Jednak wizja władzy, jaka została przedstawiona przez trzy czarownice, obudziła w
nim niezahamowaną żądzę władzy, którą trudno było ujarzmić. Chęć rządzenia była w
nim zbyt duża, aby mógł to w jakimkolwiek stopniu pokonać. Dodatkowo do
dokonania złych czynów, takich jak zabójstwo króla, namawiała go jego żona – Lady
Makbet. Ta zbrodnia nie była ostatnia. Przez to w nowym władcy, czyli w tytułowym
bohaterze powstała machina zabijania, którą trudno było okiełznać. Makbet zabijał
wszystkich, którzy w jakimkolwiek stopniu mogliby mu przeszkodzić w sprawowaniu
władzy, lub co gorsza odsunąć go od niej. Miał w sobie zbyt dużo pychy, widział w
siebie władcę doskonałego, nie przejmował się zdaniem innych, a obłęd w jaki wpadł
doprowadził go do czynów, których prawdopodobnie by nie zrobił, gdyby nie
uwierzenie w przepowiednie czarownic oraz ulegnięcie swojej żonie.
Ostatnim przykładem będzie postać Patryka Hauera, bohatera prozy
Remigiusza Moroza pod tytułem: „W kręgach władzy”. W tej książce autor przenosi
nas w świat Polski, która znajduje się w okresie kampanii przed wyborami
prezydenckimi. Patryk Hauer, wschodząca gwiazda prawicy chce za wszelką cenę
wygrać z Danutą Seydą i tym samym zostać nowym Prezydentem Polski. Jest pewny
siebie, nie ogląda się na innych. Przy każdej możliwej okazji atakuje Małgorzatę
Bukowską, wystawioną przez lewice. W ostateczności te działania doprowadzają do
zamachu na jej osobę, przez co ginie. Sam Patryk Hauer nie ma sobie nic do
zarzucenia. Jest zbyt pewny siebie, zbyt zapatrzony we własną osobę, aby zrozumieć
swój błąd.
Postawy powyższych bohaterów utworów są przykładem na to, że pycha może
prowadzić do złego definiowania własnej wartości, zapatrzenia tylko i wyłącznie we
własną osobę oraz może pobudzać niezaspokojoną żądzę władzy. Pycha jest szkodliwa
dla człowieka oraz dla jego relacji z najbliższymi. Wymienione przykłady literackie
pokazują, że pycha nie prowadzi do niczego dobrego i warto zawsze odnajdować
własnego siebie, realizować własne marzenia, ale przy tym nie popadać w obłęd.