Professional Documents
Culture Documents
Μάιο του 1995. Τα μέλη της τότε ήταν μόνο 4. Το κείμενο που έπρεπε να
αποστηθίσουμε ήταν το εξής:
Τα λάθη είναι αντικειμενικά και τα λάθη χωρίζονται σε μικρά και μεγάλα.
Υπάρχουν πολλοί που ασχολούνται με τα μεγάλα λάθη αλλά κανένας που
να ασχολείται με τα μικρά κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μεγάλο λάθος. Γι
αυτό όμως είμαι εγώ εδώ με τη στολή μου έτοιμος/η και αποφασιμένος/η
να κάνω αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Θα αφανίσω, θα εξοντώσω, θα
διαμελίσω, θα εξολοθρεύσω , θα κατατροπώσω, θα αποδεκατίσω τους
ανθρώπους που μιλάνε δυνατά, τους ανθρώπους που φτύνουν, που δε λένε
καλημέρα όταν κάποιος τους λέει Καλημέρα και δε λένε παρακαλώ όταν
κάποιος τους λέει ευχαριστώ. Που δεν υπακούν την ουρά στο ταμείο, τους
ανθρώπους που βρίσκουν κι άλλους τέτοιους ίδιους ανθρώπους
ανθρώπους και φτιάχνουν ομάδες για να γίνουν πιο δυνατοί και μετά
κάνουν παιδιά για να φτιάξουν την επόμενη γενιά των ομοίων τους. Τους
ανθρώπους που καλό θα ήταν να μην υπάρχουν αλλά κανείς δεν τους
πειράζει γιατί δεν είναι οκ να πειράζεις έναν άνθρωπο, γιατί δε φαίνεται το
κακό που κάνουν, δεν είναι αντιληπτό. Δεν είναι παιδεραστές, δεν είναι
κλέφτες, δεν είναι εμφανές το κακό που κάνουν είναι όμως εκεί το κακό.
Συγκαλυμμένο κι αποδεκτό κι ατιμώρητο και εύκολο. Καταστρέφουν τον
κόσμο ύπουλα από τα σπίτια τους, από το μπάνιο τους που βάζουν κακές
κολώνιες στα μούτρα τους, απ’ τα αμάξια τους που ακούνε δυνατά κακή
μουσική πιωμένοι μια καθημερινή αν η επόμενη είναι αργία. Απ’ τις
κρεβατοκάμαρές τους που κοιμούνται χωρίς να γαμιούνται ή γαμιούνται
ενώ κοιμούνται. Γι’ αυτούς είμαι εγώ εδώ κι η τιμωρία τους είναι η
αποστολή που μου έχει ανατεθεί. Να ψοφήσουν όλοι αυτοί κι εμένα δε με
νοιάζει. Να ψοφήσουν όλοι αυτοί κι εμένα καθόλου δε με νοιάζει. Αυτό
είναι το τραγουδάκι που λέω κάθε πρωί.