ΜΑΝΑ

«Δάκρυ μη γίνει ο καημός! κλάμα μη γίνει ο πόνος….»

Τέτοια μου δώσαν διαταγή κι άγρια με βλαστημήσανε.
Σκοτάδι στο κεφάλι τους κι οι πέντε μου αρσενικοί.
«Δάκρυ μη γίνει ο καημός… κλάμα μη γίνει ο πόνος…»
Και πώς να κλάψεις δίχως δάκρυ κόρη μου… σπλάχνο μου!! . Αλλά έτσι
όρισαν εκείνοι, πατέρας κι αδέλφια. Άντρας και γιοί.
Ούτε σταγόνα δεν θα σου ξεφύγει για την άτιμη! Μας ντρόπιασε και θα
πληρώσει. Άκλαυτη να πάει η θυγατέρα σου.
Θα σε παραφυλάμε. Κρυφά θα μπαίνουμε και στα όνειρά σου ακόμα.
Ούτε εκεί δεν θα θρηνήσεις. Ούτε στον ύπνο. Σταγόνα!
Και πώς δίχως σταγόνα δάκρυ να γεμίζω το ποτήρι σου, δίπλα στο
αναμμένο σου καντήλι να τ’ αφήνω, για να ‘ρχεται ψυχούλα σου κρυφά
να ξεδιψάει. Μα ποιο καντήλι; Ούτε καντήλι οι αντίχριστοι, ούτε ένα
καντηλάκι να μη σου ανάψω. Έτσι είπαν. Έτσι πρόσταξαν.
Ποιο κρίμα, άκλαυτο πένθος μου κι αδάκρυτο; Ποιο κρίμα;
Πίσω από πόρτες κλεισμένοι οι έξι και στ’ αυτιά μου έρχονταν σκόρπιες
οι λέξεις. «Η σκύλα... Μας ρεζίλεψε… Το χωριό…» Όσα δεν μ’ άφηναν ν’
ακούσω, μου τα ‘λεγε η σιωπή τους. Ένιωσα να ‘ρχεται αυτό που είχε
αποφασιστεί. Τρόμαζα. Τρόμαζα τη γύμνια τους. Τη γυμνή σκληράδα
τους. Η θυγατέρα μου πήρε να μοιρολογεί από το υπόγειο που την
είχαν κλειδωμένη. Όχι δικά μας μοιρολόγια. Εκείνα που της έμαθε ο
ξένος. Ο φερτός. Κανένας δεν του χάριζε ένα βλέμμα. Εκείνη όμως τον
αγάπησε δίχως να ξέρει τι είναι η αγάπη. Με τα μάτια μου τόπε. Αυτή κι
εκείνος…
Της φράξαν το στόμα οι πέτρες τους. Και το χώμα,
Γι αυτό μαζεύτηκαν κι οι πέντε, κι ο πατέρας της έξι, αν γίνεται να πει
κανείς πατέρα ένα φονιά – τον φονιά της!
Δεν βόγκηξε. Δεν ούρλιαξε. Δεν προσευχήθηκε. Κανέναν μας δεν
καταράστηκε. Πολέμησε ν’ αντέξει. Δεύτερη νύχτα, τρίτη μέσα στον
λάκκο τον πέτρινο… δεν πρόλαβε να δροσιστεί με το νεράκι που έφερε
στα σκοτεινά ένα χέρι. Φοβισμένο χέρι. Νάταν ο ξένος;
Έσβησε μοιρολογώντας μας. Εκείνη, η νεκρή μας μοιρολόγησε. Όλους.
Μα κι εγώ θα χορτάσω κρυφά μοιρολόγια. Κρυφά! Λόγο αντίδικο δεν
θα σηκώσω. Έτσι ορίστηκε η μοίρα μου. Της υποταγής!!!