ΤΡΑΒΙΣ – Άλαν Μπέννετ

(απόσπασμα από το έργο του Άλαν Μπέννετ «Η ευκαιρία της ζωής της»)
Διασκευή : Τερέζα Λουίζου

Πυροβόλησα έναν άντρα πριν κάποιους μήνες.

Μ’ ένα ψαροντούφεκο έγινε ότι έγινε.
Είμαι ένα πολύ σοβαρό πρόσωπο, αλλά η πλάκα είναι ότι ποτέ δεν έχω παίξει
σοβαρούς ρόλους. Οι ρόλοι που μου προσφέρουν, είναι συνήθως κοπέλες εύκολες.
Με άλλα λόγια παίζω το είδος της κοπέλας που νιώθει σαν στο σπίτι της στο σκαμνί
του μπαρ και που σπάνια ανάβει η ίδια το τσιγάρο της. Πιο ανάποδο πράγμα για
μένα δεν έγινε, γιατί δεν καπνίζω. Δηλαδή, αν ο ρόλος το απαιτεί, θα καπνίσω.
Είμαι επαγγελματίας ηθοποιός εγώ.
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα λοιπόν, όχι μόνο δεν καπνίζω, αλλά ούτε και στα
πάρτι πολυσυχνάζω κι οι φίλοι μου με κοιτάζουν με μισό μάτι. Ειλικρινά! Προτιμώ
να κάθομαι στη γωνίτσα μου και να διαβάζω ένα βιβλίο. Να όμως που σ’ αυτό
ειδικά το πάρτι έκανα εξαίρεση κι έτσι έμαθα για την οντισιόν.
Το χόμπι μου είναι οι άνθρωποι. Κάνω συλλογή από ανθρώπους. Όταν είδα λοιπόν
σε μια γωνιά αυτόν τον τόσο ενδιαφέροντα άντρα, βρέθηκε απ’ τη μια στιγμή στην
άλλη να κουβεντιάζω μαζί του. «Με τι ασχολείσαι;» τον ρωτάω. «Με ταινίες» μου
λέει. «Ω, μα αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον» του λέω, «υπάρχει τίποτα στα σκαριά;»
«Ναι βέβαια» λέει εκείνος κι αρχίζει να μου μιλάει για ένα project που
χρηματοδοτεί μαζί με κάποιους ακόμα, και κάνουν βίντεο για την αγορά του
εξωτερικού. «Κι αυτή τη στιγμή συμβαίνει να έχουμε κάποιο πρόβλημα» μου λέει.
«Η πρωταγωνίστριά μας αναγκάστηκε να τα παρατήσει γιατί πιάστηκε η μέση της.
Μήπως είσαι ηθοποιός;» με ρωτάει. «Ηθοποιός είμαι» του λέω όλο χαρά. «Τέλεια»
μου λέει. «Θα τηλεφωνήσω να σε δουν αύριο κιόλας!».
Ο σκηνοθέτης δεν είναι πολύ μεγάλος. Μπλε κουστούμι, χαλαρή γραβάτα και
μανίκια γυρισμένα. Σάιμον τ’ όνομά του. «Μπορείς να μου πεις τι έχεις κάνει;» με
ρωτάει. Κι εγώ όλο περηφάνια : «Α, ίσως μ’ έχεις δει Σάιμον στην Τες του Ρομάν
Πολάνσκι. Έπαιζα την Χλόη». «Δε θυμάμαι» μου λέει «είναι στο βιβλίο;» «Ποιο
βιβλίο» του λέω. «Εγώ σου μιλάω για την Τες! Ρομάν Πολάνσκι!! Η Χλόη ήταν
εκείνη που καθόταν πίσω πίσω στο κάρο και φορούσε ένα σάλι όλο φτιαγμένο στο
χέρι. Τον ξέρεις τον Ρομάν, Σάιμον;» «Όχι δεν τον ξέρω προσωπικά» είπε. «Είναι
υπερβολικά κοντός» του λέω. «Αλλά η σχέση μας στη δουλειά ήταν πολύ καλή.
Πολύ άνετη». Είπε πως αυτό ήταν καλό, γιατί η Τράβις, η πρωταγωνίστρια στην
ταινία είναι κι εκείνη πολύ άνετη. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου το περνάει στη
γέφυρα ενός γιοτ. «Τέλεια» ξεφώνισα εγώ. «Ο γαμπρός μου έχει μια βάρκα με
μηχανή και..» «Λέσλυ» μου λέει… «σ’ έναν ιδανικό κόσμο θα ήμουν πολύ
ευτυχισμένος να κάθομαι και να φλυαρώ όλη μέρα μαζί σου, αλλά έχω
στριμωγμένο πρόγραμμα … θα μπορούσα να σε δω με τα εσώρουχα;» Έβγαλα
αμέσως τα ρούχα μου γιατί είμαι επαγγελματίας εγώ. Με περιεργάζεται και μετά

1
λέει «Οκ. Τα πέρασες τα σωματικά. Τώρα να δούμε και τ’ άλλα. Σκάκι παίζεις;»
«Σκάκι; Όχι δεν παίζω. Δημιουργεί πρόβλημα αυτό;» «Όχι» μου λέει «Αν ξέρεις
θαλάσσιο σκι είμαστε οκ. Βασικά η Τράβις είναι από την επαρχία, αλλά σκεφτήκαμε
να την κάνουμε διανοούμενη». «Τότε να βγάλουμε την Τράβις με γυαλιά Σάιμον.
Ίσως κι ένα βιβλίο. Ή μάλλον ένα χαρτοφύλακα». «Εντάξει θα το δούμε» μου είπε
και με συνόδεψε έξω.
Στις έξι το πρωί την άλλη μέρα κάθομαι στην καμπίνα του γιοτ για το μακιγιάζ, όταν
ο Σάιμον έβαλε το κεφάλι του από την πόρτα. «Γειά σου Σάιμον. Έμαθα να παίζω
σκάκι» φώναξα. «Σκάκι;» μου λέει. «Δεν είσαι αυτή που ξέρει θαλάσσιο σκι;» «Όχι»
είπα. «Τον πούστη!» είπε κι εξαφανίστηκε. «Ο Σάιμον είναι νέος για σκηνοθέτης»
είπα στη μακιγιέζ. «Αυτός σκηνοθέτης; Γενικών καθηκόντων είναι». «Και ποιος είναι
ο σκηνοθέτης;» λέω εγώ. «Ο Γκύντερ» μου είπε κι έφυγε γελώντας.
Είμαι στημένη εκεί όταν μπαίνει ένας άλλος νεαρός. «Ο Γκύντερ;» του λέω. «Ο
Νάιτζελ» μου λέει. «Μόλις τώρα μου είπαν πως δεν ξέρεις θαλάσσιο σκι. Μήπως
κατά τύχη γνωρίζεις γαλλικά; Θέλουν να κάνουν την Τράβις Γαλλίδα» «Πώς γίνεται
να είναι Γαλλίδα και να την λένε Τράβις; Δεν είναι γαλλικό όνομα αυτό.» «Το όνομα
δεν έχει σημασία» μου λέει αυτός. «Για μένα έχει!» του λέω. «Μόνο σ’ αυτό
στηρίζομαι για να φτιάξω ρόλο». Γυρίζει σχεδόν τσαντισμένος «Τέλος πάντων. Με
τα γαλλικά τι γίνεται;» «Γαλλικά δεν ξέρω αλλά τα κουτσοκαταφέρνω στα
ισπανικά». «Ζητούσαμε άπταιστα γαλλικά και θαλάσσιο σκι και μας προέκυψαν
ισπανικά και σκάκι. Έλα πάνω μαζί μου» Με τράβηξε από το χέρι και μ’ έσυρε έξω
από την καμπίνα.
Και ξεκίνησε το γύρισμα… Καθόμουν όλη μέρα στη γέφυρα του γιοτ και παρίστανα
το φόντο ενώ δύο μεγαλύτεροι άντρες συζητούσαν για δουλειές… φαντάζομαι. Ο
ένας απ’ αυτούς, ένας τριχωτός, ήταν μάλλον δικός μου γιατί σε προηγούμενη
σκηνή μου είχε δώσει μια στα μούτρα. Μου ζήτησαν να βάζω αντηλιακό. Κάθομαι
λοιπόν κι εγώ κι αρχίζω να πασαλείβομαι. Τότε ένιωσα πως κάτι δεν ταίριαζε.
«Νάιτζελ» φωνάζω. «Υποτίθεται κάνω ηλιοθεραπεία;» «Ναι» μου λέει. «Μα δεν
έχει ήλιο». «Τι να τον κάνουμε;». «Μήπως να καπνίζω καλύτερα;» και βγάζω μια
πίπα που έτυχε να έχω μαζί μου. «Όχι» απαντά ο Νάιτζελ. «Έχω φέρει μαζί μου κι
ένα βιβλίο για να διευκολύνω το φροντιστήριο». Δεν πρόλαβα να τ’ ανοίξω καλά
καλά και μου τ’ άρπαζε απ’ τα χέρια. «Βγάζει το χαρακτήρα μου» είπα. «Αυτό που
θα βγάλει το χαρακτήρα σου» είπε εκείνος «είναι να πετάξεις το σουτιέν του
μπικίνι. «Θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο η Τράβις;» ρώτησα με αφέλεια «Για άκου εδώ,
τι νομίζεις ότι παίζεις; Έμιλυ Μπροντέ; Ο Γκύντερ θέλει να δει τα βυζιά σου».
Έβγαλα το σουτιέν χωρίς να πω λέξη και γεμάτη περιφρόνηση, πασαλείφτηκα
αντηλιακό. Έγινε η λήψη κι ύστερα ήρθε ο Νάιτζελ και μου είπε ότι άρεσε στον
Γκύντερ και αν μπορούσα να το κάνω μια ιδέα πιο αισθησιακό. Το έκανα. Είμαι
επαγγελματίας εγώ. Στην Πέμπτη λήψη έρχεται πάλι ο Νάιτζελ και μου λέει πως του
αρέσει πολύ του Γκύντερ όπως το δίνω και στην επόμενη λήψη ν’ αφήσω, λέει, να
γλιστρήσει και το κάτω μέρος του μπικίνι γιατί πιστεύει ότι έτσι η Τράβις δείχνει την

2
περιφρόνησή της για τρόπο ζωής του φίλου της. «Αν αρέσει στον Γκύντερ θα το
κάνω» είπα. Και το έκανα… πολύ αισθησιακά!
Στην επόμενη σκηνή θα σκότωνα τον συνεταίρο του δικού μου… ποτέ δεν έμαθα
γιατί. Μου δείξανε κι ένα ψαροντούφεκο που θα έβρισκα πίσω από την πόρτα. Θα
τον πλησίαζα, γυμνή, θα τον φιλούσα στο στόμα και θα τον οδηγούσα στο κρεβάτι.
Θα του ζητούσα ποτό και μόλις εκείνος γύριζε για να σερβίρει… έπρεπε ν’ αρπάξω
το ψαροντούφεκο και να τον σκοτώσω. Μπήκα λοιπόν στην καμπίνα, γυμνή όπως
μου ζητήσανε… πλησίασα τον συμπρωταγωνιστή μου… τον φίλησα στο στόμα και
τον οδήγησα στο κρεβάτι με μεγάλη ακρίβεια. Την στιγμή που έπρεπε να ζητήσω το
ποτό, ακούω για πρώτη φορά τη φωνή του Γκύντερ, του σκηνοθέτη. «Τώρα πέσε
πάνω της και κάνε της έρωτα. Άγρια!!!!». «Τι;;;» ούρλιαξα!!! «Όχι!». Πετάχτηκα από
το κρεβάτι κι έτρεξα προς την πόρτα. Ο συμπρωταγωνιστής μου, μου έκλεισε τον
δρόμο, ενώ ακουγόταν η φωνή του Γκύντερ «Άρπαξέ την. Αν αντισταθεί, βίασέ την.
Μπράβο Τράβις! Υπέροχη ιδέα. Μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει πολύ!» Πάλεψα σκληρά αλλά
ο συμπρωταγωνιστής μου ήταν πολύ δυνατός. Σωριάστηκα εκεί, μπροστά στην
πόρτα. Το ψαροντούφεκο, σκέφτηκα. Πού είναι το ψαροντούφεκο; Άπλωσα το χέρι
μου και το άρπαξα στα τυφλά. «Φύγε από πάνω μου» είπα ενώ τον σημάδευα.
«Θέλω να φύγω από δω. Τώρα!!!» Σηκώθηκα. Άνοιξα την πόρτα ενώ
εξακολουθούσα να τους σημαδεύω όλους. Σκηνοθέτη, κάμεραμαν… Με κοιτούσαν
με απορία. Δεν καταλάβαιναν πού το πήγαινα. Βγήκα με την πλάτη, αποφασισμένη
να τους κλειδώσω στην καμπίνα και να φύγω τρέχοντας. Εκείνη τη στιγμή βρέθηκε
πίσω μου ο Νάιτζελ που ερχόταν να δει τι συμβαίνει. Τρόμαξα. Γύρισα απότομα. Το
δάχτυλό μου πάτησε την σκανδάλη χωρίς να το καταλάβω και… χτύπησα τον
Νάιτζελ στο πόδι. Τον άφησα εκεί να ουρλιάζει και βγήκα στην προκυμαία…
γυμνή!!! Με μάζεψε ένα περιπολικό. Με σκέπασαν και με μια καρό κουβερτούλα.
Γύρισα σπίτι μ’ εκείνη την κουβερτούλα κι έπεσα κλαίγοντας στο κρεβάτι. Έκλαιγα
για το πάθημά μου… για την αφέλειά μου… για τα όνειρά μου…
Η ταινία κυκλοφόρησε και έκανε πάταγο η σκηνή με το ψαροντούφεκο.
Εγώ… άλλαξα πόλη, άλλαξα εμφάνιση… και φυσικά… άλλαξα καριέρα!!!