Στόμα κλειστό - Άλαν Μπέννετ

Διασκευή: Τερέζα Λουίζου

Μια φορά κι έναν καιρό έκανα σχέδια για τη ζωή μου. Για τα πρώτα χρόνια δεν
ήμουν σίγουρη. Αλλά όταν το ρολόι του χρόνου θα χτυπούσε πενήντα φορές, ήμουν
προετοιμασμένη να μεταμορφωθώ σε μια υπέροχη γυναίκα. Σύζυγος γιατρού ας
πούμε. Μια σοφή, πνευματώδης κυρία που πάντα στεκόταν γερά στα πόδια της
ώσπου μια ημέρα των ημερών στην ηλικία των ογδόντα ετών … βγαίνοντας από τη
Δημοτική Βιβλιοθήκη, πέφτει από το βάρος ενός ηθικοπλαστικού βιβλίου που
κρατούσε… σπάει τη λεκάνη της και πεθαίνει εν ειρήνη – τελείως αθόρυβα – κάτω
από μια κατάλευκη κουβερτούλα σε ειδυλλιακό νοσοκομείο. Και φεύγοντας ο
κόσμος από την κηδεία της ένα χειμωνιάτικο απομεσήμερο, θα πει «Α! ήτανε
υπέροχη γυναίκα»!Αυτό που κατάφερα τελικά… είναι να γίνω σύζυγος εφημέριου
και αλκοολική!!!
Όλα ξεκίνησαν ένα απόγευμα. Ο Τζέφρυ – ο σύζυγός μου ο εφημέριος – έφευγε για
τον Εσπερινό και περίμενε πως θα πάω μαζί του. Κι όταν είπα «όχι»,
«Σοβαρολογείς;» μου λέει; «Πρέπει να βρω μια καλή δικαιολογία». Γιατί; Ένα από
τα άλυτα μυστήρια της ζωής ή μάλλον της δικής μου ζωής, είναι ότι από πού κι ως
που η σύζυγος του εφημέριου τι θα πηγαίνει στην εκκλησία; Η γυναίκα του
δικηγόρου δεν είναι υποχρεωμένη να πηγαίνει στο δικαστήριο. Η γυναίκα του
ηθοποιού δεν πηγαίνει σ’ όλες τις παραστάσεις. Ή … φανταστείτε… την γυναίκα του
τραπεζικού υπαλλήλου να κάθεται σ’ ένα σκαμνάκι δίπλα του όλη μέρα. Γιατί
λοιπόν εγώ πρέπει να στήνομαι στην εκκλησία;
Άσε το μεγάλο ερώτημα –αν κατ’ αρχήν πιστεύει κανείς στο Θεό. Υποτίθεται βέβαια
ότι η σύζυγος του εφημέριου πιστεύει.
Μόνο που θα ήθελα να είχα ερωτηθεί. Αυτό μόνο. Όχι πως παίζει κανένα ρόλο. Α!
μπα! Όσο είσαι ικανή να οργανώνεις μια φιλανθρωπική γιορτή και να στέκεσαι με
ευλάβεια – όρθια – στην εκκλησία ακούγοντας χαμογελαστή το κήρυγμα του
πάστορα – συζύγου σου… μπορείς να πιστεύεις ότι θέλεις. Διόλου απίθανο να μην
πιστεύει ούτε ο Τζέφρυ στο Θεό.
Ο θεός είναι μια δουλειά, όπως κάθε άλλη. Κάπως πρέπει να εξασφαλίσουμε το
ψωμί του σπιτιού μας. Λίγες μέρες μετά δεν άντεξα και τον ρώτησα «Αληθινά
πιστεύεις στο Θεό;» Δεν απάντησε. Ούτε λέξη…. Για μήνες δεν μου ξαναζήτησε να
πάω μαζί του στην εκκλησία. Τότε ήταν που ανακάλυψα το σέρυ. Ήταν η μοναδική
μου συντροφιά για πολύ καιρό. Αργότερα προστέθηκε στην παρέα και ο κύριος
Ραμές - ο ιδιοκτήτης μιας κάβας στο Λίντς. Ένα απόγευμα που δεν βρήκα σέρρυ στο
ντουλάπι, πήρα το αυτοκίνητο και ταξίδεψα μέχρι εκεί – δεν τολμούσα να
επισκεφτώ τις γειτονικές κάβες και προτιμούσα το Λιντς γιατί εκεί δεν με γνώριζε
κανείς. Μπαίνοντας στο μαγαζί ένιωσα μια ατονία. Ο κύριος Ραμές με άφησε να
πάω στο πίσω μέρος του μαγαζιού και να ξαπλώσω. Πρέπει να με πήρε ο ύπνος –
γιατί όταν ξύπνησα, ο κύριος Ραμές ήταν εκεί και είχε αρχίσει να γδύνεται. Είπα
«Μα τι κάνετε; Τι θα γίνει το μαγαζί;» Εκείνος μου λέει «Μην ανησυχείτε… το
‘κλεισα. Απόψε αποφάσισα να κλείσω πιο νωρίς». «Γιατί τι είναι απόψε;» του λέω.
«Μια ευκαιρία στο εκατομμύριο. Κάτι που περίμενα καιρό. Μπορείτε να γδυθείτε
παρακαλώ;» Και γδύθηκα!!!!!
Με λένε Σούζαν. Είμαι η σύζυγος του εφημέριου και είμαι αλκοολική!!
Πώς ήρθατε στους Ανώνυμους Αλκοολικούς, με ρωτάνε. Ο σύζυγός μου, λέω εγώ, ο
εφημέριος. Εκείνος μ’ έπεισε.
Αλλά λέω ψέματα.Δεν ήταν ο σύζυγός μου. Ήταν ο κύριος Ραμές, ο μοναδικός – ο
ευαίσθητος – ο ευγενικός κύριος Ραμές που μια Κυριακή βράδυ, που έφτασα στο
μαγαζί του έχοντας καταναλώσει ακόμα και το κρασί της Αγίας Κοινωνίας, γύρισε το
ανήσυχο πρόσωπό του προς το μέρος μου και μου ζήτησε να του πω αν η μέθη ήταν
προϋπόθεση για σεξουαλική επαφή ή ήταν μόνο όταν πλάγιαζα μαζί του. Ο ωραίος
κύριος Ραμές με τα υπέροχα πόδια, με ρωτούσε αν έπρεπε να είμαι μεθυσμένη για
να πάω μαζί του…
Συναντιόμαστε με την ομάδα μου δυο φορές την εβδομάδα. Πηγαίνω με
θρησκευτική προσήλωση. Εγώ! Εγώ που δεν άντεχα να πηγαίνω σε μια εκκλησία…
κατάντησα να πηγαίνω σε δύο! Εγώ.. που δεν ήξερα αν πιστεύω στο Θεό!.
«Ανεξερεύνηται αι βουλαί του Υψίστου» είπε ο Τζέφρυ.
«Έλλειψη γούστου» του απάντησα εγώ. «Αλλά αυτό είναι κάτι που κανείς δεν
τολμάει να πει για το Θεό… είναι τόσο κακόγουστος!»
Γύρισε και με κοίταξε με αηδία. Σήκωσε το χέρι του και…

Με τον Τζέφρυ δεν συζητάμε πια… Έφυγε κι από το κρεβάτι μας…

Εγώ… Εγώ συνεχίζω να παριστάνω ευλαβικά την σύζυγο του εφημέριου- κρατώντας
πάντα τα μάτια χαμηλωμένα και το στόμα κλειστό!!!!!!!