Η σεφ του Χόνγκ Κόνγκ

Ξύπνησα , ξεπαγιασμένος , ματωμένος στην άκρη της αποβάθρας . Βρώμαγα ψαρίλα , ήμουν το
σχεδόν ζωντανό ψιλοκομμένο αποτέλεσμα των μαχαιροβγαλτικών ικανοτήτων , της ιπτάμενης
σκιουρίνας, η οποία , με είχε πετσοκόψει με το καπάκι μιας κονσέρβας ,57 φορές σε όλο το κορμί .
Μικρές σχεδόν παράλληλες φλούδες , πληγιασμένης σάρκας ,κρεμώνταν πάνω μου , ανατριχιάζωντας
μου , ολο το μέσα , έξω σε κάθε βήμα ,επι 57 φορρές ηλεκτρικά . Κοίταξα την κονσέρβα , φιλέτο
φάλαινας ειρινικού , αμέσως ζεστές αναμνήσεις από την γιαγιά μου , με τύλιξαν με θαλπωρή ,εμένα και
τις πληγές μου . Η γιαγιά μου ήταν μεγαλοαστή , μαζί με τον παππού , με τάιζε τις Κυριακές μου , με
φιλέτο φάλαινας ,που φύλαγε μέσα σε λαρδί , για το χειμώνα . Το καταβόχθρηζα μικρό γατάκι τότε ,στην
πλούσια κουζίνα της γιαγιάς . Μεγάλη περιουσία είχαν παππούς και γιαγιά ,την έφαγε ο πατέρας μου στο
καζίνο και τα ζάρια , έπαιζε με ένα άλλο ρεμάλι μαζί ,τον Ντόστι . Πονάωωω μόνο το πουλί μου δεν
έκοψε , η ιπτάμενη σκιουρίνα ,μέχρι και τησ αριστερής θηλής μου ,της είχε κάνει μια εκδωρή , σαν
εκδωρικός πίνακας του Γκρέκο που έγραφε ο Αϊζενστάιν , σαν τους δύο τύπους στην ταινια [ νεκροί
ξανά ] του Κένεθ Μπράνα νωμίζω , με είχε καταντήσει η τύπισσα , σίγουρα αυτή ήταν , που έψαχνα η σεφ
του Χόνγκ Κόνγκ, που της έστριψαν τα μυαλά σε σύριαλ κίλερ .

Ως σεφ ήταν μοναδική και ξακουστή ,σε όλα τα ασιατικά μαγαζιά νύχτας και μέρας .Πράγματι , ήταν
μυθικό , ότι πιάτο ετοίμαζε , στα εστιατόρια που δούλεψε ,όλα αυτά τα χρόνια , που τα μυαλάκια
της ,ήταν ακόμι στην θέση τους , δεν είχα φάει ποτέ αλλά είχα γνωρίσει κόσμο , που είχε φάει κάτι
μαγειρεμένο από τα χεράκια της .
Το πιο χαρακτηριστικό της ήταν , ότι όλα ήταν ψιλοκομμένα , σαν να σου είχε , ήδη μασήσει την
τροφή , αλλά την είχε λίγο πριν φινιρίσει , ξαναζημώσει σφιχτά , με νέα σάρκα και οστά σαν νέο
πλάσμα ,πρωτόγνωρο ,και δεσει , σε έναν όγκο πολυγευστικό , γεμάτο πανδεσίες γεύσεων . Είχες
ζητήσει , ένα κοτοπουλο , σου έρχονταν ένα κοτόπουλο , με μια σάλτσα και δύο συνοδευτικά ,
ήταν ένα κοτόπουλο μόνο εξ όψεως μέσα του είχε δέσει ένα δεινόσαυρο χειροπόδαρα και τον είχε
χορέσει μέσα που - ερωτάσθαι ,κάτω από την πέτσα , όπου ξεσκεπάζωνταν , ένα σαφάρι
εμπειριών του ουρανίσκου, και ενθουσιασμού των θυλάκων, των κυττάρων της γλώσσας.
Μια φορά , λέγετε ,είχε μαγειρέψει ένα σολωμό , που όσοι φάγαν , παραμιλούν ακομι , σαν να
έχουν πάρει ναρκωτικά , κάθε μπουκιά , ήταν διαφορετική , σαν να κολύμπαγες μια στο
Κολοράντο ,και μια στο Ακαπούλκο αστραπιαία . Δούλεψε 12 χρόνια , όμως ξαφνικά ,τα φαγητά
άρχησαν να έχουν , μια νότα μελανχολίας ,τον 9ο χρόνο όταν αρχησαν οι φόνοι , μόνο ένας γέρος
γευσιγνώστης ,το κατάλαβε όταν έφαγε το πιάτο της , η σούπα νο 34 ,μια βελουτέ σούπα ,με ένα
μόνο κομματάκι κρέας κροκόδειλου , το οποίο το είχε επεξεργαστεί σχεδόν σκαλίσει γευστικά , με
πατέ αγριόπαπιας και μοσχοκάρυδο και καραμέλα . Ομως μέσα στο βελούδο της σούπας , υπήρχε
μια υπόνοια μέντας , μόνο η γλώσσα του γέρου το έπιασε , και το σημείωσε σαν ζαβολιά
τότε ,αλλά είδε ότι , κάθε της πιάτο είχε και άλλη ζαβολιά, σαν να βαριώταν δημιουργικά και
μελανχολικά . Ετσι ,άφηνε κάτι επίτηδες ξεχασμένο ,σε κάθε της συνταγή αλλά κρυμμένο , το
έγραψε στην τελευταία του κριτική πριν πεθάνει ,( ταυτόχρονα ζωήρεψαν θεαματικά οι φόνοι ) ,
αλλά κανείς δεν την πρόσεξε , την κριτική του ,τον θεωρούσαν γερό παλαβό , όχι εγώ βέβαια , από
εκεί θα άρχιζα την έρευνα . Τις σημειώσεις του ,τις είχαν στο μουσείο γεύσεων της Βοστώνης ,
ήταν σαν ημερολόγιο ενός τρελού , κώδικες και φλυαρίες , μαζί με αναμνήσεις .

Το μουσείο γεύσεων της Βοστώνης , ήταν στο ξέφωτο ενός δάσους με βελανιδιές , και κάτι
άλλα περίεργα δέντρα ,ούτε τα αναγνώριζα . Στεγάζεται σε ένα αχανές υπόγειο αποθήκης ενός
παραρτήματος του μουσείου καλών τεχνών ,είναι ένα κρυφό , μυστικό μουσειο ,που ίδρυσαν ,τα
ποντίκια του μουσείου , τον τρίτο χρόνο λειτουργείας του κανονικού μουσείου , ένα τεράστιο
παγκόσμιο δίκτυο γέυσεων ,χαμένων αιώνων ,ενα αρχείο σύψης και συντήρησης , που έφερε
εκθέματα από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης , σχεδόν λαογραφικού ενδιαφέροντος
κοινωνιολογική πέρα για περα η χροιά του, η από την γαστρονομική πλευρά γνώση ,της βρώσης
και πώσης , ανθρώπων , ζώων και φυτών . Στο τμήμα της βιβλιοθήκης , υπήρχαν οι σημειώσεις
που χρειαζώμουν , για να βρω την αρχή της αναζήτησης ,τι μετατρέπει ενα νου σε σίριαλ κιλερ .
Μπαίνοντας μαγέυτικα και άρχησα να χαζεύω ,τα χιλιάδες βαζάκια με φορμόλη , και τις
ατέλειωτες βιτρίνες , με ολόκληρα ταριχευμένα φαγητά η πίατα , περίεργο θέαμα . Η βιβλιοθήκη
είχε μέχρει και ένα σπάνιο κατάστιχο καταγραφής της κρεατοθήκης του Ρέμπραντ .Εγραφε μεσα -
Χάλια χρονιά , για τα χοιρινά -διάβασα κάπου ξεφυλίζωντας το γρήγωρα γρήγωρα , δεν ήρθα για
αυτό , ίσως κάποτε να ξανάερθω , να το διαβάσω ,να μάθω ,με τι κρέατα γέμιζε , το στομάχι του
Ρέμπραντ . Λοιπόν ,να εκεί είναι ,το σημειωματάριο που έψαχνα , ο κώδικας για τα φαγητά της
σεφ του Χόνγκ Κόνγκ , σύμφωνα με τα οξυδερκή στοιχεία που είχε μαζέψει ο κριτικός
γευσιγνωσίας , κάτι σαν ντετέκτιβ της ακριβής τέχνης δεσίματος των αισθήσεων και
παραισθήσεων της μνήμης, από την πιο εφήμερη ξαδέλφη των τεχνών.

Μις Λόσκιχμ αυτό ήταν το πατρικό της στο δάσος της Βουλώνης , μετά το άλλαξε όταν
παντρεύτηκε τον βαρώνο κάστορα Καρμάλ , ο οποίος βρέθηκε ένα χρόνο μετά νεκρός στην
Σιβηρία .

Γεύμα πρώτο ... Το πιάτο ήταν ένα κουνέλι με απλη σος αβοκάντο , το πιάτο ήταν μια πορσελανι
δυσεύρετη , βέβαια μόνο ένας γνωστής θα το καταλάβαινε , το κουνέλι κοπει σε χιλιάδες λεπτές
φετουλες και ανάμεσα τους είχαν μπει φύλλα δάφνης και μόνο ένα ψευδομπαχαρι ειρινικου ,
σίγουρα το εψησε πολύ γρήγορα και σε ξύλο νοτισμενο σε θαλάσσιο νερό σαν τα ξύλα που
χρεισιμοποιησε για τα βιολιά ο Στραντιβάριους , η σος δεν καινοτόμούσε αλλά ο συνδιασμός τα
έσπαγε .
Αυτό που έβλεπες στις περιγραφές του γέρου γευσηγνώστη ήταν τα φύλλα δάφνης που
εξαφανίστηκαν πολύ σύντωμα και επέστρεψαν τους τρεις τελευταίους χρονους , ίσως έπρεπε να
βρω τους προμηθευτές της να ξεκήναγα από εκεί . Και πρώτα από όλα τον προμηθευτή φύλλων
δάφνης , δύσκολο πριν 15 χρόνια περίπου , και που στο χάος του κόσμου που λέγεται Χονγκ Κονγκ
, αποχαιρέτησα τους ποντικούς που φύλαγαν και αρχειοθετουσαν το μουσείο αφού μου δείξανε
διάφορα περίεργα φαγητά και έθιμα φαγητού από χώρες μακρινές , το όνομα της μις Καρμαλ πέρα
από το σημειωματάριο δεν είχε μπει ακομι με άλλο τρόπο στο μουσείο ακομι.και ας πλήθος πιστών
τρωγωντουσαν για τα πιάτα της .

Η σεφ του Χονγκ Κονγκ #4

Προμηθευτής φύλλων δάφνης , ένα φυτό αδιάφορο για την ασιατική κουζίνα που όλα τα σφάζει όλα τα
μαχαιρώνει και ότι κινηται τρώγεται ζωντανό . Άρα τι θαναι εύκολο μπα , πήγα στο στέκι του Μπορεκ
παλιός μάγειρας σε ποταμόπλοια άραξε στο Χονγκ Κονγκ πριν 30 χρόνια κοιμάται χρόνια δίπλα στα πιο
λιγδιασμενα πολύχρωμα κατσαρολια που έχω δει τα ζουμια έχουν ποτίσει τα μέταλλα , σαν να βλέπεις
νερά Δαμασκηνού ατσαλιού σε μεγέθυνση μετά από πεγιοτ . Μια φορά έχω φάει από τις κατσαρόλες του
νωμιζα ότι δεν θα έβγαζα την νύχτα καθαρή , χωριά που σχεφτωμουν την τρύπα στην κατσαρόλα που την
είχε βουλώσει με το δάχτυλο του ,σαν να γαργαλαγε την σούπα στην μασχάλη της , την ώρα που έβραζε,
η άραγε τι σαγωνια είχαν τα μικρόβια και φάγαν τα ατσαλια της κατσαρόλας .
Και όμως ήξερε 6 προμηθευτές δάφνης ο άτιμος οι τέσσερις πεθαμένοι μέναν δύο και ο ένας χρωστάγε
ένα τιμολόγιο Σέ εναν γνωστό του , Οπωτε πήγα να το εισπράξω εκ μέρους του , στο λιμάνι σε ένα
φορτηγό πλοίο γεμάτο Μπαχαρια , τόσο πιπέρι δεν σνιφαρα ποτέ , ο τύπος θυμωταν την σεφ πήγαινε η
ίδια και επερνε τα πακέτα αφού πρώτα ελενχε την υγρασία τους τα ήθελε πάντα λίγο πριν νεκρώσει η
μέση του φύλλου , αλλά ξαφνικά τον πέμπτο χρόνο τέλος σταμάτησε να περνει ενώ ξανάρχισε χρόνια
μετά τα τρεια χρόνια , που την άλλαξαν . Άρα ψάχνω την 5η χρόνια φίλους συγγενείς συνεργάτες
μαγείρους σταμάτησε 5 νοεμβρι να περνει φύλλα δάφνης , βρήκα το τιμολόγιο στα αρχεία του
εστιατορίου blacky lemon . Αμέσως μετά έφυγε από αυτό και πήγε στο still on heaven της ζηταγαν τα ίδια
φαγητά αλλά αντί δάφνης έβαζε ένα ασιατικό φυττο με πιο άγρια φύλλα σαν τσουκνίδα , το όπιο
πασαλιβε με κάτι και έβγαινε ίδια γεύση . Το κάτι αυτό ούτε στο σημειωματάριο στο μουσείο υπήρχε η
παραμικρή υπόνοια τι ήταν , αυτό το συστατικό ........

Η σεφ του Χονγκ Κονγκ #5

Είχα ένα φίλο από το νηπιαγωγείο του υπονόμου και δώθε , κολλητοί χρόνια , μπάρκαρε στα καράβια
μετά το σχολείο , για χρόνια έγινε κατάσκοπος αργότερα , διπλός τριπλος ούτε ξέρω μετά αποσύρθηκε ,
και δουλεύει ασφάλεια διεθνή σε πλοία , πηδάει από πλοίο σε πλοίο σε όλον τον πλανήτη , γνωρίζει ότι
κινητε η κινήθηκε σε αυτόν τον πλανήτη με πλοίο εδώ και 30 χρόνια , έχει πρόσβαση στα πιο απίθανα
έγραφα των κυβερνήσεων δυστυχώς δεν συνεργάστηκα με ποτέ ούτε κάτι πέρα από την φιλιά . Αλλά δεν
θαχε πρόβλημα να μου βρει πράγματα με το αζημειωτο βέβαια , ποτέ δεν μπλεκω τα πράγματα πρέπει να
είναι καθαρά όταν σε στρυμωξουν οι καιροι και σου στρυβουν το αγγούρι στον κωλο . Είχε ένα γραφείο
που δεν ήταν ποτέ εκεί , μόνο μια μεσήλικη γραμματέας που διατηρούσε τον αέρα των νιάτων της και
σιγουρα , δεν έχαναν ευκαιρία τα μπούτια της να στραγγαλίσουν μερικά αρσενικά ακομι , πήγα το λοιπόν
να αφήσω το μύνημα μου , πρώτα σε ρωτάνε ξέρεις που είναι ο Μπομπ ; Εννοείτε δεν ήξερες . Αυτή
ήξερε και σου έλεγε πράγματι φορτηγό πλοίο ανοιχτά του Μπαλί , μετά άγνωστο . Πόσα ; Εκεί έλεγες ένα
νούμερο , τι ; Ποτέ ; Έλεγες τι θες και πότε το θες , όμως εκεί στο ποτέ έπρεπε να πας να συναντήσεις το
Μπομπ όπου θα ήταν , ποτέ αυτός εσένα . Δεν έχανε χρόνο για σένα ούτε από την κύριος δουλειά του .
Οπότε αν έλεγες σε μια ώρα μπορεί να σου έλεγε γη του πυρός και άντε να είσαι εκεί , αυτός θα ήταν
άλλαζε 7 πλοία και σε μια ώρα ήταν εκεί είχε 45 υπαληλους σε μια αποθήκη με χάρτες και δεκάδες
χιλιάδες δρομολόγια πλοίων μεχρει και για καραβάνια Βεδουίνων . Εσύ θα ησουν εκεί , όχι οπότε αν
έλεγες μαλακια χρονικό περιθώριο σε απορυπτε αμέσως η γραμματέας , θα σας πάρουμε τηλέφωνο και
δεν σεπερνε κανείς .
Είπα ένα μήνα , συστατικό συνταγής , σεφ Χονγκ Κονγκ , πήρα απάντηση , λιμάνι Βαλτιμωρης αποβαθρα
7 ώρα 4.56 , λέγετε ότι είχε δικό του δορυφόρο , φυμες μου είχε πει δεν βγαίνουν τόσα φράγκα όσες
φορρες να γυρίσεις αυτόν τον πλανήτη . Πήγα βαλτιμωρη στο γνωστο αθλοιολίμανο , εκεί ήταν χαρικε
που με είδε είχαμε 7 χρόνια να τα πούμε , αλλά δεν τα είπαμε ,. Ήταν πολύ βιαστικος , κρίση οικονομική
μου είπε Ευρώπη πολύ δουλειά , η σεφ μας είχε ταξιδέψει στην Κύπρο τότε με ένα σαπιοκάραβο ενός
λεχριτη τοκογλύφου . Πήγε Κύπρο και αγόρασε ένα κοχύλι pecten jacobaeus δηλαδή το κοχυλι της
πετρελαϊκής της shell . Υπήρχε μια συνταγή για ένα θιβετιανό φάρμακο με τρυμενο κοχύλι και λάδι
τσουκνίδας που καταπολαιμουσε την αγευσια . Αυτό έβαζε αντί για φύλλα δάφνης και όξυνε τις αισθήσεις
όσων τρώγαμε ο φίλος είχε φάει τότε στο εστιατόριο που δούλευε η σεφ. Θυμωταν δαφνωστεφανωμενο
το λαριγκι του να μοσχοβολα αλλά δεν ήταν τελικά δάφνη . Δεν βρήκε αλλά δρομολόγια με πλοίο στην
ζωή της αλλά βρήκε πάρα πολλες ύποπτες υπόγειες διαδρομές σε παράνομα δυκτια παράξενων
μεσαζόντων που δεν υπήρχαν πια , δυκτια φαντάσματα που λειτουργούσαν μόνο μια φορά . Ήθελε
περισσότερο χρόνο να τα βρει ,όχι αυτά αλλά ότι ίχνη , μπορούσε .
Μου είπε ότι θα αργούσαν όλα αυτά γιατί είχε προβλήματα με την υγεία του , μάλλον πέθαινε μου είπε ,
είχε κολλήσει μια αρωστεια στην Αφρική , λαχείο σκέτο του κατέστρεφε την μνήμη . Μόλις τοχε μάθει ....
Ήταν λίγο στεναχωρημένος για πρώτη φορά στην ζωή του αποσο γνώριζα . Έφευγε για Παναμά αμέσως
δεν θα τον ξαναβλεπα ; Μουπέ ότι είχε έναν φάκελο της σεφ από τα αρχεία της μυστικής αστυνομίας της
Κίνας , με περίμενε στο γραφείο του . Μίλησε και για άλλους φακέλους , πολλούς ... Αλλά εφηγε τελικά
νωρίς η γραμματέας μου είπε πέθανε χθες βράδυ όταν έφτασα στο γραφείο της . Τον τσάκισε ένα
ελεύθερο συρματόσχοινο σε ένα καράβι στο Αιγαίο .
Συνεχιζεται

Η σεφ του Χονγκ Κονγκ #6

Ο φάκελος της είχε τα πάντα από όταν γεννήθηκε μεχρει σήμερα από πόσα κιλά γεννήθηκε στο
μαιευτήριο μικρών ζώων στην Σαγκάη , μεχρει την κολώνια της ,που την λέγαν Μυρτώ ειδική
παραγγελία βινταντζ. Από μια παλαβό χώρα της Μεσογείου , η τελευταία Μυρτώ κολώνια της
μαύρης αγοράς πριν δύο χρόνια κατέληξε να μυρωδιζει την γούνα της , το ποσό είχε πληρωθεί με
μια επιταγή της Τράπεζας της Βαλτικής που είχε εκδώθει στο υποκατάστημα του Πειραιά . Πολλά
λεφτά για μια μικρή τράπεζα , .μαύρα λεφτά που είχε μπλέξει άραγε η σεφ , ο φάκελος έκανε λόγο
για εκπαιδευση στην Σιβηρία και ότι από μικρή επνηγε Ροντ βαιλερ μόνο με τ μικρά γης χεράκια
για πλάκα , η μάνα της ήταν κατάσκοπος ,πολλές πληροφορίες αποσπασματικές σαν ένα πελώριο
παζλ , πολλές αναλυτικές αλλά μας έλλειπε η όλη εικόνα . Από πού να ξεκινησω ωσπου έπεσε στο
μάτι μου σε μια γυναικολογική της εξέταση και από πίσω καρφιτσωμένη μια εκτενή αναφορά που
παρέπεμπε σε έναν υποφακελο για μια πρακτωρα εν υπνωση στην Ρώμη , η σεφ δύο χρόνια πριν
γίνει σίριαλ κιλερ , τα χε φτιάξει με την γυναικολόγο της μια βίδρα του Μισισιπή , μαζί πέρασαν
ένα διάστημα στην Ρώμη , πολύ καυτές λεπτομέρειεςσε μπανιερες γεματες σαμπανιες και βουνα
χαβιαρι ,σολωμους με εξοτ στον αχωρταγο λεκτικου ικες σαντιγες , χρυσοψαρα αλοιμενα με φυλλα
χρυσου ,πραγματα και καταστασεις που ακουστικα η οπτικα , θα καυλωναν τα μαλλα καθε
πορνο ωτοακουστικογευσηκόλαγνο πλουσιο ταδε σε ενα πριβε κλαμπ σε μια καθως πρεπει
ευρωπαικη προτευουσα του πολιτισμενου κοσμου , χτενιζε η μία την γούνα της άλλης , ενω τα
δάχτυλα τους ψαχουλευαν στα τυφλά μέσα στις σαπουναδες της μπανιέρας μια βίδρα και μια
ιπτάμενη σκιουρινα να τριβούν ολημερίς τις μουσκεμενες τους γούνες και να ανταλαζουν
υδραυλικές καταστάσεις που θα έκαναν και τον πιο σκληρότράχηλο υδραυλικό της κόλασης να
χύσει στο λεπτό .

#7 ολοκληρη η αναφορα θα κοκκινιζε τα μαγουλακιαα του διαβολου αν δεν διεταζε να καψουν

τηην κολαση , ετσι μονο λιγα αποσπασματα ακολασιας θα σας πω γιατι ειναι σχετικα με την
υποθεση μας οχι για αλλο λογο . Τα ερωτικα τους συμπεριλαμβαναν συνταγες με καυτες σαλτσες
που εχυναν η μια πανω στην αλλη και αλληλογευματιζωνταν ωρες μεσα σε κατσαρολες και τηγανια
με μπαχαρικα πολυτιμα ηη μια ετρωγε την αλλη με σαλτσες τροπικες , σαλτσες ανατολης και δυσης
, σπανιας μορφης φρουτα παιζαν τον ρολο τους επιβητωρα τωνν τρυπων τους μεχρει το πρωι να
μαζευει η μια τα ζουμια της αλλης με χρυσα κουταλακια , και ξανα απο την αρχη , νεες
εδεσματικες στασεις στοργης μισους αλληλοκατανοησης τρυφεροτητας και υποταγη ομως κατι
υπηρχε ακομι κρυμενο στο παρελθον και των δυο τους καιτις χωριζε θανασιμα
1
η σεφ του Χονγκ Κονγκ # 8
Η σφαγή μόλις είχε τελειώσει 4000 κουνελάκια ξαπλωμένα δίπλα στα κομμένα κεφάλια τους ,ένα
γήπεδο πεθαμενη φυση των πραγμάτων .ο σαμουράι χελώνα του θανάτου , με ένα μεταξωτό πανί
καθάριζε το κατανα του , από το αίμα φτύνοντας πάνω στα αίματα ,το σάλιο του μαύρο σαν πίσσα ,
ξαφνικά το δεξί του αυτό έπιασε ένα ήχο γνώριμο σαν σφύριγμα βέλους των φύλων του δάσους
Μπαγκανα , το βέλος πέτυχε το πανί , και του το πήρε από τα χέρια , τίποτα ποτέ δεν τελείειωνει
του έλεγε ο πατερας του , ίσως είχε δίκιο , η μαθήτρια του η ιπτάμενη σκιουρινα του θανάτου ,
έπρεπε να πεθάνει είχε ξεφύγει το μυαλό της , ήταν θανάσιμος κινδυνος για αθωωους πια . Η φυλη
Μπαγκανα αυτό ήθελε να του πει με το βέλος που του έριξε . Έπρεπε να την εξοντώσει , έβαλε το
μισοσκουπισμενο σπαθί στην θήκη , δεν είχε νόημα το σκούπισμα , θα ήταν το τελευταίο πράγμα
που θα έκανε στην ζωή του , θα σκότωνε την μόνη και μοναδική μαθήτρια του που τα είχε μάθει
όλα σωστά , την γνώση πολύ δεν την αντέχουν , καλητερα μέτριος , παρά γνώστης της
αποκαλυπτικής γνώσης των πραγμάτων . Τα χείλια του σφηχτηκαν σαν να πάθε εγκεφαλικό ,
ποναγε όπως ποτέ δεν είχε πονέσει η ψυχή του σαν να κόπηκε σε κομμάτια ένιωθε κρακ κρακ να
του σπάνε στεγανά κουτιά της ζωής του όλο του το είναι κατάρεει πια . Ξεκηνησε να βαδίζει για το
τέλος

συνεχιζεται