ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ – Τένεσσι Ουίλιαμς

Διασκευή: Τερέζα Λουίζου

Θέλω να φύγω… να φύγω … να φύγω! Πρέπει να φύγω. Να φύγω μόνη μου!

Θα γραφτώ στο βιβλίο ενός μικρού ξενοδοχείου… κοντά στη θάλασσα. Θα δώσω
ψεύτικο όνομα.Θα κάθομαι σε μια καρέκλα με τα χέρια μου κρεμασμένα στα
πλάγια.Το δωμάτιο θα είναι σκιερό, δροσερό και πλημμυρισμένο με το
μουρμουρητό της βροχής.Θ’ ακούω μόνο τον ήχο της βροχής.
Η αγωνία θα … περάσει! / Η αγωνία δε θα περάσει! / Η αγωνία … ίσως περάσει!
Θα είμαι επιτέλους μόνη, πίσω από την κλειστή πόρτα του δωματίου. Τα παράθυρα
θα είναι ψηλά με μακριά μπλε παραθυρόφυλλα και θα είναι μια εποχή βροχής…
βροχής! Η ζωή μου η ίδια θα είναι πλημμυρισμένη από το μουρμουρητό της
βροχής. Θα έχω πάντα καθαρά πράγματα! Θα ντύνομαι στα άσπρα!
Θα περπατάω στην πλατεία… στην παραλία… Θα έχω μια ορισμένη θέση στην
παραλία που θα πηγαίνω να κάθομαι μέσα στη βροχή. Θα είμαι τόσο ήρεμη.
Τα σημάδια θα εξαφανιστούν από το πρόσωπό μου. Τα μάτια μου δε θα είναι ποτέ
πια κόκκινα. Δεν θα έχω φίλους. Δεν θα έχω ούτε γνωριμίες. Όταν θα νυστάζω θα
γυρίζω ήσυχα πίσω στο μικρό μου ξενοδοχείο. Ο ξενοδόχος θα λέει «καλησπέρα
κυρία…» κι εγώ μόλις που θα χαμογελάω και θα παίρνω το κλειδί μου. Δεν θα έχω
την παραμικρή ιδέα απ’ ότι γίνεται στον κόσμο. Δεν θα έχω καμιά συναίσθηση του
χρόνου που θα περνάει. Κάποια μέρα θα κοιτάξω στον καθρέφτη και θα δω ότι το
πρόσωπό μου έχει αρχίσει να γερνάει. Θα είμαι ευχαριστημένη που ο χρόνος θα
έχει περάσει τόσο εύκολα. Μια φορά στο τόσο θα πηγαίνω στον κινηματογράφο.
Θα κάθομαι στις πίσω σειρές μ’ όλο αυτό το σκοτάδι γύρω μου. Φανταστικός
κόσμος. Ο κόσμος των παραμυθιών. Θα διαβάζω μεγάλα βιβλία. Θα με παίρνει ο
ύπνος με το βιβλίο ακόμα στα χέρια μου.. και θα βρέχει. Θα ξυπνάω, θ’ ακούω τη
βροχή και θα ξανακοιμάμαι. Μια εποχή βροχής… βροχής… βροχής!
Και τότε, κάποια μέρα, όταν θα έχω κλείσει ένα βιβλίο ή θα γυρίζω μόνη μου από
τον κινηματογράφο… θα κοιτάξω στον καθρέφτη και θα δω ότι τα μαλλιά μου
έγιναν άσπρα. Άσπρα… σαν τον αφρό στα κύματα. Θα κρεμάσω τα χέρια μου στο
μάκρος του κορμιού μου και τότε θ’ ανακαλύψω πόσο τρομακτικά ελαφριά έχω
γίνει. Σχεδόν διαφανής. Όχι γήινη. Θ’ ανακαλύψω πως έμεινα εδώ, σ’ αυτό το μικρό
ξενοδοχείο, για πενήντα ολόκληρα χρόνια. Πάνω από μισό αιώνα. Μια ζωή. Δεν θα
θυμάμαι ούτε τα ονόματα των ανθρώπων που γνώριζα. Θα περπατήσω για άλλη
μια φορά μόνη μου, με το δυνατό άνεμο να με χτυπάει, τον άσπρο καθαρό άνεμο
που φυσάει από την άκρη του κόσμου! Θα περπατήσω στην πλατεία. Θα
περπατήσω μόνη μου και θα γίνομαι όλο και πιο αδύνατη… πιο αδύνατη… πιο
αδύνατη… Ώσπου στο τέλος δεν θα έχω καθόλου σώμα πια… και ο αέρας θα με
σηκώσει στα παγωμένα άσπρα του χέρια για πάντα… και θα με πάρει μακριά!!!!

Θέλω να φύγω… / Θα φύγω… / Δεν μπορώ να φύγω!!!!!