ΤΖΟΣΙ – Νελ Νταν

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Νελ Νταν Steaming)

Διασκευή: Τερέζα Λουίζου

Ο Μπεν δεν έχει φίλους. Δεν έχει καθόλου ενδιαφέροντα. Ούτε αυτοκίνητο θέλει να
‘χει. Σαν ρομπότ, κάθε μέρα τα ίδια. Ξύπνημα, ντύσιμο, δουλειά, σπίτι, φαϊ, μπάνιο,
τηλεόραση κι ένα γαμήσι. Α! ναι. Αυτό είναι το μόνο που του αρέσει. Το σεξ!
Εγώ με ρόλλεϊ στα μαλλιά, μακριά ρόμπα, το σακάκι της πιζάμας μου… κι αυτός να
θέλει να με πηδήξει. «Βγάλ’ τα όλα» μου φωνάζει. Εγώ τίποτα… Αρχίζει να
ουρλιάζει. Μου σκίζει τα ρούχα και με πετάει στο κρεβάτι… Μετά αράζει στον
καναπέ μ’ ένα τσιγάρο, όπως πάντα, και μουρμουράει. «Τι τα φόρεσες αυτά στο
κεφάλι; Μέσα θα μείνουμε; Βαριέμαι!!!».
«Βαριέσαι;» του λέω. Κι αρπάζω το πουκάμισό του… «Θα σου βρω εγώ δουλειά να
μη βαριέσαι». Κι εκεί που κρατάω το πουκάμισο… τσακ –τσακ –τσακ – τσακ! Πάνε
τέσσερα κουμπιά. «Ορίστε» του λέω, και του το πετάω στη μούρη. «Σου βρήκα εγώ
δουλειά!». Εκείνος με κοιτάει και μου ρίχνει ένα βλέμμα !!! Φοβήθηκα για μια
στιγμή! «Σου αρέσει το χιόνι;» με ρωτάει. «Όχι πολύ» του λέω. – «Ε, από σήμερα
δεν θα σου αρέσει καθόλου» και πάει στο ντουλάπι της κουζίνας. Αρπάζει ένα
μεγάλο πακέτο αλεύρι και το σκορπάει παντού! Παντού!!! Σάστισα. Δεν ήξερα πώς
ν’ αντιδράσω. Τελικά αποφάσισα να γελάσω για να μη χοντρύνει η κατάσταση.
Όμως εκείνος δεν γέλαγε καθόλου. Καθότανε ψυχρός και με κοίταγε όση ώρα
καθάριζα! Τι θέλει από τη ζωή… ποτέ δεν κατάλαβα. Δεν έχει χαρά μέσα του. Δεν
απολαμβάνει τίποτα… τουλάχιστον μαζί μου. Ότι και να κάνω το βρίσκει λάθος,
κακό, άχρηστο…
Στα έξοδα του σπιτιού δεν με βοηθάει καθόλου. «Το σπίτι σου είναι» λέει, «Έτσι κι
αλλιώς εσύ θα πλήρωνες. Δεν είμαι ο άντρας σου»… Εγώ πάλι πιστεύω πως όσο
κοιμάται στο κρεβάτι μου πρέπει να πληρώνει κι αυτός. Ειδικά τώρα που μ’ έχουν
πνίξει οι λογαριασμοί. Έφυγα από την τελευταία μου δουλειά. Δεν άντεξα το
καθημερινό χούφτωμα από το αφεντικό. Παντού τα ίδια….
Πήγα στο καινούργιο κλαμπ προχτές. «Έχεις ωραίο δέρμα», μου λέει ο ιδιοκτήτης.
«Για βγάλε κάνα ρούχο να δούμε». Σκέφτηκα «τι να κάνω; Πρέπει!» Και βγάζω όλα
τα από πάνω. Εκείνος κάθεται δίπλα μου κι αρχίζει να μου χαϊδεύει τις ρώγες.
«Ωραίο στήθος έχεις» μου λέει.
Να με δείτε εκεί, στον καναπέ, καθισμένη, με τα βυζιά μου να κρέμονται… κι
εκείνος να με χαϊδεύει στα καπούλια. Κλείνω τα μάτια και λέω «Υπομονή, Τζόσι, τα
έχεις ανάγκη τα λεφτά!»
Εκείνος βγάζει το παντελόνι και τις κάλτσες, απλώνει μια μεγάλη πετσέτα στο
πάτωμα και μου λέει να ξαπλώσω. Μου ‘ρθε αναγούλα! Αρπάζω τα ρούχα μου και…
πάνε οι δέκα λίρες την εβδομάδα!
Όταν γύρισα σπίτι, είπα στον Μπεν πως δεν με πήρανε στο κλαμπ. «Ούτε για σερβιτόρα δεν
κάνεις πια. Πρέπει να το πάρεις απόφαση». «Κάτι θα βρω» είπα εγώ. «Μόνο που δεν έχω
φράγκο και ήρθε ο λογαριασμός του ηλεκτρικού». Μου πέταξε ένα χαρτονόμισμα στη
μούρη – είκοσι λίρες κι έφυγε για το μπαρ να τα πιει με τους φίλους του.
Γύρισε ξημερώματα. Μεθυσμένος. Μ’ άρπαξε απ’ το λαιμό και ούρλιαξε «Θα σε σκοτώσω.
Θα σου χώσω τη μούρη στο φούρνο. Θέλεις και δουλειά στο κλαμπ μ’ αυτά τα μούτρα.
Πίσω από την πλάτη μου! Πουτάνα!» Άρχισε να με χτυπάει… μπουνιές, κλωτσιές,
χαστούκια… Ώσπου λιποθύμησα.
Έφυγε! Τα πήρε όλα. Ξέχασε μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια κάτω απ’ το κρεβάτι. Πήρε ως και
τις πετσέτες και την οδοντόκρεμα. Συνήλθα τη στιγμή που άνοιγε την πόρτα για να την
κάνει. «Μη φύγεις» ψέλλισα. «Δε μένω εγώ με καριόλες» είπε κι εγώ τον είπα μαλάκα.
Γυρίζει και μου ρίχνει μια ανάποδη στα μούτρα.
Έπεσα στα γόνατα. Τον παρακάλεσα. Του ορκίστηκα πως θα κάνω ότι θέλει… μόνο να μη μ’
αφήσει … Έφυγε!
Τον Μπεν δεν τον ξανάδα ποτέ.
Ο νέος μου φίλος είναι πολύ διαφορετικός. Δεν με χτυπάει … κανένα χαστούκι μόνο που και
που… Το ωραίο είναι ότι δεν σκάω πια για τους λογαριασμούς… τα πληρώνει όλα.
Καμαρώνει πολύ για μένα. Με περιφέρει και κοκορεύεται σε όλους για το πώς με γνώρισε.
«Ήρθε μια μέρα στο κλαμπ και μου έδειξε τα βυζιά της» χα – χα. (Αρχίζει να γελά υστερικά)