[1]

Κ. Γ. Καρυωτάκης, «Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα…» [Ελεγεία και σάτιρες, 1927]: Τα Ποιήματα (1913-
1927), (επιμ.: Γ. Π. Σαββίδης), Αθήνα, Νεφέλη, 1992, 135

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα

είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ’ ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα ‘λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.

Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Γιώργος Σεφέρης, «Hampstead» (γράφ. 1931· δημοσ. 1935) [Τετράδιο Γυμνασμάτων, 1940]: Ποιήματα,
(επιμ.: Γ. Π. Σαββίδης), Αθήνα, Ίκαρος, 1979 [12 η], 105-106.

Σαν ένα πουλί με σπασμένη φτερούγα

που θα ‘χε χρόνια μέσα στον αγέρα ταξιδέψει
σαν ένα πουλί που δεν μπόρεσε να βαστάξει
τον αγέρα και τη φουρτούνα
πέφτει το βράδυ.
Πάνω στο πράσινο χορτάρι
είχαν χορέψει όλη τη μέρα τρεις χιλιάδες αγγέλοι
γυμνοί σαν ατσάλι,
πέφτει το βράδυ χλωμό·
οι τρεις χιλιάδες αγγέλοι
μαζέψαν τα φτερά τους και γενήκαν
ένα σκυλί
ξεχασμένο
που γαβγίζει
μοναχό
και γυρεύει τον αφέντη του
ή τη δευτέρα παρουσία
ή ένα κόκαλο.
Τώρα γυρεύω λίγη ησυχία
θα μού ‘φτανε μια καλύβα σ’ ένα λόφο
ή σε μια ακρογιαλιά
θα μού ‘φτανε μπροστά στο παράθυρό μου
ένα σεντόνι βουτημένο στο λουλάκι
απλωμένο σαν τη θάλασσα
θα μού ‘φτανε στη γλάστρα μου
έστω κι ένα ψεύτικο γαρούφαλο
ένα κόκκινο τέλι
έτσι που να μπορεί ο αγέρας
ο αγέρας να το κυβερνά χωρίς προσπάθεια
όσο θέλει.
Θα ‘πεφτε το βράδυ
τα κοπάδια θ’ αντιλαλούσαν κατεβαίνοντας στο μαντρί τους
σα μια πολύ απλή κι ευτυχισμένη σκέψη
και θα ‘πεφτα να κοιμηθώ
γιατί δε θα ‘χα
ούτε ένα κερί ν’ ανάψω,
φως,
να διαβάσω.