Nagparaya

by pilosopotasya

The more it hurts, the more Mari Solei Lacsamana wi

ll endure. (NagpaSeries #2)

=================

Ngprya

Ngprya // Rated: Mature - Themes, Language, Sex

Just like Nagpatukso, Nagparaya is not for the kid

s and young ones. Do not read this if you're not o
pen minded to different things around us. This is
not for the readers who can't tolerate the KKK: 'k
atangahan', 'kabobohan' at 'kapusukan'.

This is fictional and nothing written in this stor

y is real. I repeat, NOTHING is real. This is just
a product of my imagination. Everything written h
ere is not related to me or to anyone close to me.

AGAIN: This is a product of imagination.

!!!

Nagparaya is still a challenge for me. I'm still a

iming to be a versatile writer who writes differen
t kind of stories and characteristics and people.
This is a somewhat parallel story of Nagpatukso wi
th a calmer atmosphere.

I think?

Read at your own risk.

Hashtag: #Ngprya

__________

Wattpad

© pilosopotasya

"Nagparaya"

Started: 05-10-15

Finished: 07-22-15

=================

Ngprya 01
Ngprya 01 // Inside the Box

Kung bibigyan ako ng chance maglakad palayo sa mun

dong ginagalawan ko, tatakbo ako. Palayo sa lahat.
Palayo sa mga problema. Hindi sa nagrereklamo ako
ah, sa tingin ko lang kasi, may mga bagay sa mund
o na kailangan kong matuklasan para sumaya. Mga pa
ngyayari na kailangan kong makita at ma-experience
dahil sa teenager ako.

Hindi tulad ngayon na late ako at tinatadtad ng tex

ts ni Marie.

Marie

SAAN KA NA YUNG PAA KO TINUTUBUAN NA NG UGAT BAKA

MAMAYA MAGBUNGA NA RIN AKO NG PRUTAS DITO IBABATO
KO SAYO TO

To Marie

Tatakbo na, sorry!

Marie

LIPAD DARNA LIPAD

Lakad-takbo na ang ginawa ko. Habang palapit sa bo
okstore, pansin ang pila ng mga babae at ilang lal
aki na nag-uusap, mukhang kinikilig at ilang paran
g nagtitilian.

"MARI TWO!"

Gusto kong tumalon bigla papuntang 1st floor mula

3rd floor dahil sa sigaw ni Marie. Pinagtitinginan
ako ng mga tao!

Nagulat ang lahat nang bigla akong sampalin ni Mar

ie sa pisngi. Pinanlakihan ko siya ng mata. Sasamp
alin ko sana agad pero nag-iwas siya.

"Ang sakit ng sampal mo!" pagrereklamo ko habang ha

wak ang pisngi ko.

"Late ka kasi! Pinaghintay mo ako doon!"

Tinignan ko ang pinanggalingan niya at napangiwi. "

Teka, umalis ka sa pila?"

Tinitigan ako ni Marie. Nagbago ang expression ng

mukha niya at napa 'ow' pagkalingon niya sa pila.
Yumuko ako at umiling.

Imbis tuloy na nasa unahan kami ng pila dahil maag

a lagi si Marie, diretso kami sa dulo. Tumahimik a
ko sa tabi habang si Marie ay walang balak tumahim
ik. May kausap siya sa phone.

"Hoy Pusa! Ano na? Kami ba kukuha ng libro para sa

'yo? Pusa ka di ba? Hindi pagong?" halos pasigaw l
ahat ng sinasabi ni Marie.

Lumayo ako kaunti at tumalikod, tumingin sa ibang d

ireksyon.

Ilang minuto ang nakalipas, narinig namin ang tili

an sa unahan ng pila saka gumalaw. Sakto naman ang
pagdating ni Maureen na dahilan kung bakit kami n
akapila.

"Girls, sorry late ako!"

Hinihingal si Maureen palapit sa amin. Tumitig si

Marie sa kanya kaya nag-iwas siya ng tingin na si
nundan ni Marie kaya nagtakip na siya ng mata.

Hindi kasi siya sanay sa eye contact, kahit elemen

tary friends kami, nahihiya at naiilang talaga siy
a.

"Ilang oras na kami naghintay, doon ka nga sa dulo

ng pila, mahiya ka sa mga nauna sa'yo." Tinuro ni
Marie ang sobrang habang pila sa likod namin.

Ngumuso si Maureen at nagmakaawa. "Ililibre kita ng

cake mamaya."

Namilog ang mata ni Marie. "Chocolate?"

"Yup. Mga tatlo."

"Tatlo lang?!"

"Sige na!" Nag-give up na si Maureen. "Lima."

"Okay." Ngiting-ngiti si Marie na umayos nang tayo.

Ako naman, napatitig sa t-shirt ni Maureen at nag-

init kaagad ang pisngi ko. Tumingin ako sa paligid
, may ilan ding mukhang nakatitig sa shirt ni Maur
een. Sobrang papansin ng shirt design niya!

Sino ba kasing matinong teenager ang mag-su-suot n

g shirt na may print ng hubad na katawan ng babae
na natatakpan lang ang hinaharap dahil sa braso ng
lalaking nakayakap doon? Tapos yung isang kamay p
a ng lalaki, halos pababa na doon sa ano. . .doon
sa, ayun. Sa ibaba.

Pinatalikod ko si Maureen. Gusto ko nang malusaw s

a hiya dahil ang print naman doon ay likod ng lala
ki na nakahubad at 'yung kamay ng babae (na siguro
ay may-ari noong katawan sa harap na print) ay na
ka hawak doon sa may ano, likuran. Sa may ibaba.

Tapos may tattoo sa may kanang ibaba na, 'bite here

'

"Hindi ka ba hinuli ng mga guard dahil ganyan suot

mo?" tanong ko kay Maureen.

"Bakit naman ako huhuluhin?" Nagtaka siyang tining

nan ang shirt niya habang nanlalaki ang mata ko. "
Maganda naman ah?"
Kumunot ang noo ni Marie. "Tama si Mari two." Pini
gilan ko siya sa pagtawag sa akin ng Mari two pero
ayaw paawat. Parehas kasi kaming Mari, may E lang
kanya. Dahil magulo, Mari two tawag niya sa akin.
"Bakit ka nagsusuot ng porn dito sa mall?"

"Marie!" awat ko sa term niya.

"Marie one nga kasi tawag mo sa akin!"

"Girls, ano ba. Support ko to kay V.L. Tine." At n

agsimula na nga si Maureen sa romance talk niya. "
Ito kasing babae," turo niya ang babaeng hubad na
katawan sa shirt niya, "Si Marceline tapos yung la
laking nakayakap sakanya," turo niya sa braso na n
akayakap sa dibdib ng babae na ang weird tingnan d
ahil parang hinahawakan niya ang dibdib niya, "si
Marshall. Tapos sila magbibida sa susunod ng Bite
Series which is Bite Here. Kaya rin ganun title ka
si tinatuan ni Marceline si Marshall sa may pwet-an."

"Porner," react ni Marie.

Kailan ba matatapos ito? Kailangan ko na ata magsim

ba ulit!

"Eksyushmi, eksyushmi!" Sa pag galaw ng napaka hab

ang pila, narinig ko ang boses ni Mao. "Ekyushmi n
ga eh, ano ba!"

"Mauricio!" sigaw ni Marie dahilan para manlaki ang

mata ni Mao.
Mabilis ang lakad ni Mao papunta sa amin. May nagr
eklamo na grupo ng mga babae kaya sinamaan ng ting
in ni Mao.

"Mga friendship ko 'to, pwede ba? Doon kayo. Chupi

, chupi! Dadaan ang mahal na reyna." Tinalikuran n
i Mao ang mga babae at finlip ang imaginary long h
air niya, kahit 2 by 3 ang haircut, at dumiretso k
ay Marie. "Hoy ikaw, mag gargle ka ng listerine ma
maya, kadiri mga sinisigaw mo."

"Mauricio?" pag-ulit ni Marie.

"Ikaw ang i-ga-gargle ko, makikita mo," pagmamaktol

ni Mao.

Umirap si Marie. "Gargle mo mukha mo."

Nakuha ng shirt ni Maureen ang atensyon ni Mao. "Oh

My Gee, kaninong katawan 'yan?!"

Animated na nag-uusap ang tatlo kaya napapailing a

ko. Tiningnan ako ni Marie at sinabihan ng, 'nabab
aliw ka?' na tinawanan ko lang.

Totoo ngang questionable ang friendship namin, kay

a siguro marami rin ang nagtatanong kung paano kam
i naging magkakaibigan.

Ang isasagot ni Maureen sa tanong na 'yun ay kadal

asan galing sa mga romance books na nababasa niya
tulad ng, "dahil kaming tatlo ay nakatadhana na ma
ging magkakaibigan hanggang sa dulo ng walang hang
gan."

Kapag si Marie ang sasagot, puro pang-aasar at tra

shtalk galing sa games na nilalaro tulad ng, "LoL.
Mukha mo friendship."

Kung si Mauricio, o mas gustong tawagin na Mao, an

g tatanungin, siguradong isasagot niya ang, "ang g
anda ko kasi ay kinakailangan ng mga alipores kaya
andyan ang tatlong bruhilda."

Ako na ang pinaka matino sa aming lahat pero kahit

ang sagot ko, hindi rin matino. "Nagtataka na nga
rin ako, eh."

Kaya siguro pagtungtong namin ng second year highs

chool, wala nang mapangahas na nagtanong tungkol s
a friendship namin.

"Tingnan niyo 'yun, mga alipores," turo ni Mao sa

isang babae na nasa may gilid. Naka-all black siya
, pati na rin ang labi. Hindi ko sigurado kung col
lege ba o nagta-trabaho na pero maikli ang buhok n
iya, hanggang balikat. Tapos nakatitig lang siya s
a tarpaulin ng book na ilalabas. "May lamay ata na
gogorahin buong araw si mamA."

Ngumuso si Maureen. "Pipila rin ata siya?"

"Romance story 'to, Mau, baka horror mga trip n'yan

," sabi ni Marie.

"Marie, baka-"
"Marie one nga!" pagsaway sa akin ni Marie.

Sumimangot ako. "Marie ONE." Ngumiti siya sa akin,

umiling ako. "Baka nagtataka lang siya sa dami ng
pila sa bookstore, wala namang author na pupunta."

"Hindi mo kasi maintindihan!" biglang react ni Mau

reen kaming lahat sa kanya, kahit 'yung ibang naka
pila. "Iba kasi 'tong si V.L. Tine, girl. Anonymou
s romance writer na lalaki! Iba talaga lalo na kun
g signed books ang ibebenta tapos new book pa! Sho
cks!"

Mabuti na lang at natigil si Maureen sa romance th

ing niya dahil papasok na kami sa loob ng bookstor
e. Naglakad na rin palayo 'yung naka-all black na
babae, tapos may kumausap sa babae na isang lalaki
ng matangkad na naka-suit and tie. Sa sobrang gwap
o ng lalaki, nagtataka ako kay Mao kung bakit hind
i niya napapan—napatingin ako kay Mao, okay, fal
se alarm.

Naglalaway na pala si Mao dahil doon sa naka-suit a

nd tie.

"Yummy," bulong ni Mao at dinilaan pa ang labi niya

.

Ngunit nayanig ata ang buong mundo ko dahil sa siga

w ni Maureen.

"PO?!" sigaw niya ulit. Pinagtitinginan na siya ng

mga nakapila sa labas at 'yung mga nasa loob ng b
ookstore. "Paanong 18 years old lang pwede bumili?
! Kuya, hindi niyo ba naiintindihan? Kailangan ko
pa magbirthday ng tatlong beses para maging 18!"

"Sorry talaga iha, hindi pu-pwede dahil pang disi o

tso pataas ang kwento."

Humawak si Maureen sa pisngi niya at parang gusto

niyang kamutin ang sarili. Sa unang pagkakataon at
a, natagalan ni Maureen ang pakikipagtitigan. Kay
Manong guard pa.

"Kuya!" sigaw ulit ni Maureen habang nagbibigay ng

number si Manong guard sa nasa likuran namin. "Ku
ya nakikiusap ako, may cancer ako. Mamamatay na ak
o. Next week na ang limit ng buhay ko, kailangan k
o na mabasa 'yung Bite Here! Hindi niyo ba nakikit
a shirt ko? Pinagawa pa namin to ng pinsan ko, Ku
ya!"

Mukhang na-distract si Manong guard sa shirt ni Mau

reen.

Hindi ko na nakakaya ang atensyon na nagaganap kay

a hinila ko palayo si Maureen pagkatapos kong mag-
sorry kay Manong guard. "Tama na Maureen!" pag-awa
t ko sa pagngawa niya nang medyo makalayo kami.

Tiningnan ko si Marie na nakatingin lang sa amin a

t kay Mao na tumitingin-tingin sa paligid na may p
agkindat pa kapag may nadadatnan na lalaki.

"Marie! Uh, one!" tawag ko kay Marie. "Tulungan mo

ako."
Diretso ang mukha ni Marie na lumapit sa amin. Hal
os mapasigaw ako nang sinampal niya si Maureen dah
ilan para matahimik ang lahat. Kahit ang mga taong
nakapaligid sa amin, natigil sa ginagawa nila.

"Marie!" pinanlakihan ko siya ng mata.

Ngumiti si Marie. "Tara." Hinatak ni Marie si Maur

een na tahimik pa rin. "Ilibre mo na ako ng chocol
ate cake. Lima, ha?"

"Ang sakit nun, ah?" react ni Maureen.

Nakatitig ako sa papalayong sila nang maalala ko s

i Mao. Ganoon pa rin ang ginagawa niya kaya hinata
k ko na rin siya para makasabay kanila Marie.

"Wait! May yummy doon!"

Hindi ko mapigilan ang ngiti ko sa nangyari kahit a

ng sabog lang.

"Bakit ba kasi hindi ikaw ang nag Virgin Mary sa S

enakulo?" tanong ni Mao sa akin habang kumakain ng
cake.

Sa aming apat, si Maureen lang ang nakatulala haban

g hawak ang tinidor niya.

"Ayaw nga ni Auntie, magastos."

"Aysus. Lagi naman." Sinubo ni Mao ang cake sa tin

idor niya at gusto sana itusok sa pisngi ko pero l
umayo ako. "Bagay pa naman sa'yo."

"Dahil maamo mukha ko? Mahinhin kasi ako?" diretso

kong sabi. Ito naman kasi talaga ang dahilan ng m
ga tao bakit gusto nila akong isali kapag may ange
l o may mabait na character.

Hindi na ako makawala sa image na mabait at mahinhi

n at maamo.

"Yuck, maamo mukha. Ano ka, aso?" natatawa niyang s

abi.

"Eh ano?" tanong ko.

"Kasi virgin ka pa."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Mao. Napatingin a

ko kay Maureen na mula sa seryoso ay tumawa nang s
obrang lakas. Nag-init na agad ang pisngi ko. Buti
na lang buo ang atensyon ni Marie sa cake niya ka
ya hindi na siya gumatong sa pang-aasar.

Matapos naming kumain at mag-ingay ni Mao sa pagtu

ro at pagtawag ng mga gwapong lalaki na dumadaan,
napagdesisyunan naming umuwi na dahil na rin sa cu
rfew ko. Malungkot pa rin si Maureen. Dahil nalala
kad lang ang mall papunta sa amin, hinatid ko sila
sa sakayan ng jeep.

Nag-init lalo ang pisngi ko dahil sa sinigaw ni Mar

ie pagkasakay nila.
"Bye Virgin!"

Dahilan para tumawa sila Maureen at Mao, pati ang

ilang pasahero sa jeep. Umiling na lang ako. Mga t
erms talaga ng mga 'yun.

Mabilis natapos ang bakasyon pero mabagal sa akin

dahil wala akong ibang ginawa kung hindi magkulong
sa kwarto kung hindi ako nag-se-serve sa simbahan
. Hindi kasi gusto ni Auntie na makita ako na paga
la-gala kung saan-saan. Minsan, kasama ko si Kuyaâ
€”err, Chino, sakristan sa parokya na pinag-se-ser
ve-an ko, kapag nag-aaya siyang mag ice cream.

"Okay lang ba sa'yo? Pistachio?" tanong ni Chino. B

inigay niya sa akin ang ice cream.

Nginitian ko siya bilang tugon at dumila sa ice cr

eam. Hindi ko gusto ang pistachio pero hindi ako d
apat magreklamo dahil nagiging mabait lang si Chin
o sa akin simula nung nagsimula akong mag-serve sa
simbahan.

"Mukha siyang nerdy guy sa mga nababasa kong roman

ce books," ang describe ni Maureen nang ituro ko s
a kanila si Chino dati.

Naka-salamin kasi si Chino at medyo singkit tapos

maputi. Payat din siya at medyo lampahin kaya sigu
ro pinagtutulungan siya minsan ng mga tumatambay s
a may kanto.

"Pasukan mo na bukas, ah? Gusto mong samahan kita?"

tanong niya.
Sampung minutong lakaran lang kasi ang semi-public
school sa bahay, parang layo ng mall sa bahay nam
in.

Ngumiti ako, kahit gusto ko na talaga isuka ang pi

stachio. "Ano ka ba, mag-aayos ka pa para lumuwas
sa Maynila. Ayos lang ako, kasama ko rin naman mga
kaibigan ko."

Tumango-tango si Chino. Mabait siya, sobra - pero

hindi ko alam kung bakit hindi ko masuklian ang pa
gkagusto niya sa akin.

Nakaupo kami sa may basketball court habang kumaka

in ng ice cream. Buti na lang talaga may naglalaro
ng basketball kung hindi, maiilang akong tumigin
kay Chino. Mukhang ganoon din naman siya, nahihiya
tumingin.

"3rd year ka na, sa susunod 4th year tapos college

. Anong course mo? Saan ka mag-aaral?" tanong niya
.

"Accountancy? Hindi ko pa sigurado kay Auntie," na

kangiti kong sabi. "Baka bilangin pa niya utang ko
simula nang tumira ako sa bahay nila."

"Pwede ka sa school ko sa Manila," sabi niya nang

nakangiti. "Pwede ka mag-scholar doon, kakayanin n
g grades mo. Pwede ka rin mag SA para may allowanc
e. Makakalayo ka rin sa Auntie mo."

Napatingin ako sa kanya. Nakangiti siya. "Medyo nah

ahatak ako sa last offer."

Nagtawanan kami at nag-usap pa kaunti bago niya ak

o hinatid pauwi. Nagpasalamat ako dahil naubos din
ang ice cream. Sana lang sa susunod, hindi na ava
ilable ang pistachio flavor para hindi na maulit '
to.

Hindi sa excited ako sa school bilang junior highs

chool pero nagising ako nang maaga dahil sa sigaw
ni Auntie. "Hoy Mari Solei! Gumising ka na at mami
mili ka pa sa palengke! Hindi na fresh ang mabibil
i mo kung kukupad-kupad ka!" Nag-ayos na ako't lah
at, hindi pa rin siya tumigil sa pagsasalita. "Wal
a na ngang magawang matino sa bahay, tamad tamad.
. ."

Kaya pagkarating ko sa school, kulang na lang ay s

abon para makaligo ako ulit dahil sa pawis. Medyo
late pa ako dahil nag-flag ceremony na. Magulo ang
lahat kaya bumabalik ang ngiti ko. Nakakahawa rin
kasi ang takbuhan, sigawan, tawanan at asaran ng
lahat. Ang saya makisali.

Umakyat ako sa building namin.

Apat ang section ng Juniors. Napansin ko sa may se

ction 3 na may pinagkakaguluhan ang mga babae at i
lang lalaki. Sila ang pinaka magulo sa lahat, mga
'bagsakin' sabi ng mga teachers at napupuntahan ng
mga transfer students. Pinaka normal ang nasa 2 s
amantalang kaming nasa 1 ay ang mga hindi nakaabot
sa cut-off ng special science section. Sa SSS ang
mga matatalino at magagaling sa lahat. Mayayabang
din. . .daw.
Pumasok ako sa room at naabutan si Maureen na may
binabasang libro. Si Marie naman ay nasa may likur
an nakaupo, kasama ng mga lalaki at naglalaro ng c
hess.

"Bobo mo doon ka nga!" sigaw ni Marie sa tabi niya

kaya napailing ako. Nagtawanan at hiyawan ang ila
ng nanonood sa laban nila.

Dumiretso ako sa tabi ni Maureen na pangiti-ngiti,

mukhang kinikilig sa binabasa. Pagtingin ko sa ti
tle ng book, namangha ako dahil Bite Here ni V.L.
Tine ang binabasa niya.

"Nasaan si Ma'am Socorro?" tanong ko.

Tutok sa librong sumagot si Maureen. "May kinuha sa

faculty, darating din 'yun."

Makalipas ng ilang minutong ingay at gulo sa class

room at payabangan ng mga grades last school year,
dumating na si Ma'am Socorro para umpisahan ang k
lase. Natigil lang kaming lahat dahil sa tili ng p
amilyar na boses.

"OH MY GEE MGA ALIPORES!"

Tumingin kaming lahat kay Mao na tumatalon-talon p

a habang papalapit sa amin. Mukhang wala siyang ba
lak pansinin si Ma'am Socorro at dumiretso sa pwes
to namin.

"Alipores, hindi niyo panini-"

"MISTER MAURICIO BUENAOBRA, GOOD MORNING!" sigaw ni
Ma'am Socorro, nakangisi na ngiwi.

Tumingin kay Ma'am si Mao. "Good morning din Ma'am

!" nakangiti pa siya bago umupo sa tabi ni Marie a
t hinila ang ID ko para mapalapit sa kanya. "May b
agong transfer student, gwapo!"

"MAURICIO!"

Napatingin ako kay Ma'am Socorro na mukhang nagaga

lit na. Umupo ako nang diretso at pinagbabawal si
Mao na magsalita pa pero ayaw niyang magpaawat.

"Taga section 3," bulong niya. "Nakasabay ko sa CR,

yummy talaga!"

"Mauricio Buenaobra, baka gusto mong ikwento sa buo

ng klase ang binubulong mo d'yan?"

Tumayo si Mao at bago pa siya makapagsalita, napat

ingin kaming lahat dahil sa ingay sa labas ng room
. Mga batchmates namin sa 3 ang mga babaeng nagsas
alita at lalaking natatawanan pero pumukaw ng aten
syon ko ang isang lalaki na tahimik at pinapaligir
an ng mga maiingay. Naka-civilian kasi siya at ang
ganda ng porma niya, parang taga ibang bansa. Ang
tangkad pa.

"Mukha siyang fictional character," mahinang tili n

i Maureen sa tabi ko.

Nag-react naman si Marie na nasa kabila ko. "Fictio

nal mo mukha mo."

Sumimangot si Maureen.

Nag-ingay ang klase namin. Iba't ibang reaksyon.

"Class, tama na. Ngayon lang nakakita ng tao?" siga

w ni Ma'am Socorro.

Tumingin sa loob ng room namin ang mata ng lalaki

at agad nagtilian ang ilan kong kaklaseng babae. N
akatitig lang ako sa kanya at napansin ang pagngis
i niya bigla.

Gwapong-gwapo sa sarili, kuya?

"Oh, Mauricio, ano na ang chismis for the day?" pa

gbalik ni Ma'am Socorro kay Mao na ngiting-ngiti r
in nang makalagpas ang batchmates namin. Mukhang g
ood mood talaga si Mao dahil pumapayag siyang Maur
icio ang tawag sa kanya.

"Ma'am! Ma'am! Yun 'yung chismis for the day, Ma'am

. Ang gwapo hindi ba?"

Napasapo ako ng noo sa narinig. Nagtawanan ang mga

kaklase namin. May isang lalaki na sumigaw, "oh?
Anong pangalan?!"

"O tinatanong ni Renald pangalan, type daw niya," t

awa ng tropa niya.
"Gags," nagtawanan na ulit ang lahat.

Parehas kaming umiling ni Ma'am Socorro. Umupo uli

t si Mao sa pwesto niya at nilapit ang mukha sa am
in. "Narinig ko pangalan nung lalaki nung tinawag
siya," hagikgik ni Mao. "Parang Edward Bae."

"Edward Bae?" pagtataka ko. "Weird ng pangalan."

"Layo-layo rin ng mukha pwede?" Tinulak ni Marie a

ng mukha ni Mao. Tumingin siya sa akin at ngumiti.
"Ikaw, weird."

Bumuntong hininga ako.

Tumili naman si Maureen na kinabigla ko. Hinampas

hampas niya ako habang hawak ang librong binabasa
niya. Mukhang pinipili ni Ma'am Socorro na huwag p
ansinin ang ingay ni Maureen.

Pumalumbaba ako at tumitig sa blackboard na sinusu

latan ni Ma'am Socorro. Tumingin ulit ako sa may p
intuan. Kung hindi man ako makakalabas sa imaginar
y box na 'to, ma-survive ko lang nang mapayapa ang
last two years ko sa highschool, okay na ako.

Please?

=================

Ngprya 02
Â

Ngprya 02 // Intense Reaction

Nagtataka na talaga ako kung bakit pinapanood nami

n ang bawat galaw ng Edward Bae na 'yon habang kum
akain ng lunch. Hindi lang kaming magbabarkada per
o halos lahat ata ng nasa cafeteria, nakatingin sa
kanya. Sa barkada nila.

Dahil maingay sila? Dahil ang gulo nila? O dahil. .

.

"Pang 8th girlalu na niya 'yan," nakasimangot na s

abi ni Mao. Bumuntong hininga siya nang muling sul
yapan si Edward bago bumalik sa pagkain ng burgers
teak.

"Wow," react ni Maureen, tinigil muna ang pagbabasa

. "Nagbibilang ka beh?"

Ngumuso si Mao. "Syempre, hinihintay ko kung pang i

lang turn ako."

"Pang ilang turn na ano?" tanong ko.

"Ibitin patiwarik sa flag pole!" Malakas ang tawa

ni Marie kaya nagtinginan ang ilang tao sa amin.

Kahit ang table kung nasaan ang mga 'matataas' sa

section 3 ay napatingin sa amin. Yumuko ako nang m
apansing nakatingin si Edward pati ang 'girlfriend
' niyang si Hunny, pinaka maganda sa Section 2.
"Marie, huwag kang masyadong maingay," pagbabawal k
o sa kanya.

"Marie one nga tawag kasi!"

Give up na ako. "Marie one, nakatingin na sa atin m

ga tao."

Buti na lang tumigil na rin si Marie sa pagtawa ka

ya nabalik sa kanya-kanyang gawain ang mga nasa ca
feteria. Puro 4th year at 3rd year ang nandito dah
il nauuna lagi ang lunch break ng lower years. Bum
alik kami sa pagkain at mahinang usapan nang malak
as na kumalampag ang pinto ng cafeteria.

Halos lahat kami napatingin doon at tumambad ang g

rupo ng 4th years na kinakatakutan ng lahat. Si Qu
een, ang nasa gitna ay tumingin sa paligid. Pansin
ang pagyuko ng ilan bago tumigil ang tingin niya
sa lamesa na kinauupuan ng section 3.

Nagbulungan agad ang paligid pagkalapit ni Queen d

oon. Nakataas ang kilay ni Queen habang kausap ang
mga taga Section 3 na kasama si Hunny. Pansin ko
kay Hunny na nakayuko siya. Hinatak siya ni Queen
patayo at bago pa kami maka-react lahat, nagsabunu
tan na sila.

"Weak! Suntukan dapat!"

Hinatak ko paupo si Marie dahil sa pagtayo at pags

igaw niya. "Huwag ka na makigulo sa kanila!"
Sumimangot si Marie. Gusto pa niya akong sampalin
pero nakaiwas ako. Tumingin siya sa cake ni Mauree
n na nasa gitna. "Akin na lang cake mo?"

"Ha? Hindi pwede!"

Pinanlakihan ng mata ni Marie si Maureen. Naiilang

na si Maureen kaya panay ang iwas niya ng tingin
pero hindi na naman nagpaawat si Marie. Tumayo pa
talaga siya at hinawakan ang mukha ni Maureen para
makikipagtitigan. Mariin na pumikit si Maureen.

"Sa'yo na nga! Sa'yo na!"

Malawak ngiti ni Marie nang dilaan niya ang cake.

Tiningnan niya ako habang nakangiwi pa ako. "Gusto
mo?"

Mabilis ang pag-iling ko.

Pagbalik ng tingin ko sa gulo, napalunok ako dahil

nakatingin sa amin si Edward. Nanliit ang mata ko
dahil sa ngisi niya sa labi kaya naasar ako. Wala
ba siyang gagawin sa pag-aaway ng dalawang babae
para sa kanya? Mukhang feel na feel niya, eh. Hind
i naman mahaba buhok.

May ilan sa paligid na nakinood at ang ilan naman

ay dumiretso lang sa pagkain tulad ni Maureen. Hin
di na kasi talaga bago ang away sa cafeteria lalo
na't dumating si Edward sa school.

Masyado siyang pa-pogi. Ang daming nag-aaway dahil

sa kanya.

Tiningnan ko si Mao na parang may something na ina

alis sa ngipin niya, walang pakialam sa nangyayari
. Pagtanggal niya ng parang tinik, napakunot noo n
iya.

"Bakit may tinik sa burgersteak ko?!" sigaw niya.

Sumubo ng cake si Marie. "Mukha mo tinik."

"Manahimik ka alipores."

"Mukha mo malaki pores."

Natatawa na ako sa palitan nila ng mga salita pero

natigil din dahil tiningnan ako nang masama ni Ma
o. Sumimangot siya at nilingon ang away na inaawat
ng mga nakakatanda. Ayaw pa rin paawat ni Queen.
Mga warfreak.

Kumurap nang ilang beses si Mao at bumuntong hinin

ga. "Siguro hindi pa ngayon ang pag-iibigan namin
ni Papa Edward, 10 kasi ang lucky number ko."

Tumango si Maureen, ganoon din si Marie pero may pa

habol pa siyang, "10 mo mukha mo."

Hindi ko na talaga naiintindihan ang nangyayari sa

mundo.

Kumalat kaagad sa buong school (dahil hindi naman

sobrang laki ang school namin) ang pag-aaway ni Qu
een at Hunny. May balita nga rin daw na hindi na m
akakasali sa martsa si Queen. Tapos, hindi na rin
nakikitang magkasama si King Edward na poging-pogi
sa sarili at si Hunny dahilan ng 2 weeks of absen
ce ng babae.

Medyo humina lang ang issue matapos ng ilang buwan

dahil napalitan ng panibagong trending online.

"The Professor God," walang emosyon na sinabi ni Ma

rie habang kumakain ng chichirya.

Pinapanood kasi sa amin ng kaklase namin ang kumak

alat na video ng gwapong professor na nagtuturo sa
isang university sa Manila. Ngiting-ngiti si Maur
een habang si Mao ay pinigilan ko pang dilaan ang
screen ng phone.

"Kung ganyan ba naman mga teacher sa Manila, mag-a

aral na talaga ako doon!" nakangiting sabi ni Maur
een. "Pwede kaming tumulad sa mga teacher-student
love stories na nababasa ko!"

"Hindi ba bawal 'yun?" tanong ko. "Against sa schoo

l rules?"

Sumimangot si Maureen. "Huwag ka ngang magulo, wala

ng bawal-bawal sa true love at fiction!"

Tumawa ako kaunti. "O sige, fiction. Sige," pag-sa

ng-ayon ko na lang. Hindi na talaga magagamot si M
aureen sa kahibangan niya sa love stories na nabab
asa. Minsan nga gusto niyang iwan ang phone niya s
a library dahil baka raw makuha ng soul mate niya
at tawagan siya para magsimula na ang love story n
ila.

Ay ewan ko ba.

Natuon ang atensyon ko kay Mao na sobrang lawak ng

ngiti. "Lagi akong magpapabagsak para lang siya l
agi ang teacher ko." Tumawa pa siya nang mahinhin
na nakakairita sa pandinig.

"Lagi ka namang bagsak, walang pagbabago," simplen

g sabi ni Marie na sinamaan ng tingin ni Mao.

Pinatong ni Maureen ang kamay niya sa balikat ni M

ao. "Alam mo girl, kasi bigyan mo ng cake si Marie
para hindi ka binubully."

Nagulat kaming lahat nang lumapit si Marie kay Mau

reen para manampal! Kahit ang ilang kaklase namin
ay napatingin sa lakas ng tunog.

"Bakit mo ako sinampal?!"

"Una, hindi mo ako tinawag na Marie one," sabi niy

a at napailing ako. "Pangalawa, sa verbal abuse ka
lang abswelto ng 1 week. Pwede pa rin kita i-phys
ical abuse."

"Ang unfair!"

Hinawakan ni Marie si Maureen sa balikat. "That's

life, unfair sa mga pangit kasi ako lang maganda k
aya sa akin lang fair."
"Eww, eskyushmi, anong ikaw maganda?"

"Papalag ka?" tanong ni Marie at tinaas ang kilay,

ready na makipag sampalan. "Ilang sampal gusto mo
?"

Tumayo si Mao at ngumiti kay Marie. "Ilang cake ba

gusto mo?"

Natawa na lang ako sa kanilang tatlo dahil mula sa

teacher na gwapo ay nag-iba bigla ang topic. Nili
ngon ko ang paligid at may isang nakatingin sa ami
n na parang nagtataka na sa nangyayari. Nginitian
ko siya kaya ngumiti rin siya.

"CR lang ako," pagpapaalam ko sa kanila.

Nanlaki ang mata ni Marie at pinigilan ako sa pagla

lakad. "HINDI KA NA TAO?!"

Ngumiti ako. "Marie one, tigilan mo ako," mahinahon

kong sabi.

Sumimangot siya. "Okay."

Isa siguro sa pinaka ayaw ko ay ang CR ng mga thir

d years dahil sa pwesto nitong malapit sa section
3. Dadaanan kasi ang section nila na madalas may m
ga tambay sa hallway at nantitrip, tapos sa may CR
, may tambayan din sila doon.
Sobrang nako-conscious tuloy ako habang naglalakad
. Pinagtitinginan ako ng ilang tambay sa hallway p
ero pakiramdam ko sumabog ang puso ko dahil nakita
kong nakaupo mag-isa si Edward sa may tambayan sa
tabi ng CR.

Gusto kong iiwas ang tingin ko dahil naiilang ako

nang sobra sa titig niyang hindi umaalis. Para ban
g sanay na sanay siyang tumitig samantalang ako, n
ahawa na ata kay Maureen.

Kasabay ng paghakbang ko ang pagpatay sa akin ng p

uso kong kumakalabog. Pumikit ako at nilingon agad
ang CR para hindi ko siya matitigan nang malapita
n. Pakiramdam ko mahihimatay ako pagpasok sa inten
se ng titig niya.

Ganoon ba talaga ang mga gwapong-gwapo sa sarili? S

obra kung makipagtitigan?

Buti na lang hindi ako sobrang naiihi dahil baka b

igla akong maihi sa kaba. Pakiramdam ko sa titig p
a lang niya, mabubuntis na mga babae. Nakakatakot.
At pagtapos ko gamitin ang CR, natatakot naman ak
ong lumubas dahil naririnig ko ang malalim na bose
s ni Edward na parang may kausap.

Nagplano akong bibilisan ko ang lakad pero hindi t

atakbo, para hindi niya mahalatang naiilang ako na
ng sobra sa kanya. Kasi—teka naman Mari Solei? S
a tingin mo ba titingnan ka ng Edward na 'yan? Bak
a nga nakatulala lang siya kanina at hindi nakatit
ig sa'yo!

Ano ba naman 'to, nag-CR pa kasi ako. Pwede ko nama

n pigilan hanggang mamayang uwian!
Huminga muna ako nang malalim at sumabak sa geraâ€
”tumalikod agad ako (pero nakita ko pa rin si Edwa
rd na tumingin sa akin habang may kausap sa phone)
at diretso sa paglalakad, kinakabahan at the same
time ay nagtataka dahil bakit parang lumayo ang l
ilikuan ko papuntang hallway ng rooms.

"Hey."

Nanigas ang katawan ko sa boses niyang 'yon. Pasim

ple kong pinatong ang kamay ko sa dibdib para pahu
pain ang papatay sa akin na tibok ng puso.

"Hey."

Bumagal ang paglalakad ko habang ang mata ko ay lu

milibot, tinitingnan kung may kasabayan ba ako sa
paglalakad o kung ano pa man na tinatawag ng lalak
ing 'yon.

"Hey, from section 1."

Ako ba 'yun?

Pumikit ako at nilingon si Edward. Kung hindi man

ako ang tawag niya, pwedeng mag-poker face na lang
ako – pero pagtingin ko sa kanya, ngumisi siya
na dahilan para huminto sandali ang puso ko sa pag
tibok.

"Good. Tumingin ka rin."

"A-Ako?"

Gusto kong sapakin ang sarili ko dahil sa pag-utal

. Bakit ka nauutal, Mari Solei?! Hindi ka dapat ma
utal. Mahahalata ng lalaking 'to na kinakabahan ka
sa presensya niya!

Tumango siya at sinenyasan akong lumapit sa kanya.

Hindi sa nagmamalaki ako pero kasali ako sa Sectio

n 1 at sinabihan na rin dati na pwede akong ilipat
kung gusto ko sa Special Science Section. Umayaw
ako dahil ayaw kong isakripisyo ang friendship nam
in nila Mau, Mao at Marie para lang sa SSS na alam
kong hindi ako sasaya nang sobra.

Kaya naman nagtaka ako sa sarili ko nang sumunod a

ko sa lalaking kaka-transfer lang sa school at 6 m
onths ko pa lang nakikita, na parang uto-uto. Nang
angatog din ang binti ko kaya nagulat ako nang big
la akong nadulas at napasabi ng, "ay putek ka!"

Mabilis akong tumayo nang maayos. Tiningnan ko si

Edward na nakaupo pa rin sa pwesto niya kaya nag-i
nit agad ang buong pagkatao ko sa kahihiyan. Mula
sa gulat ang mukha ay nagseryoso siya at ngumisi.

Dalawang metro ang layo niya sa akin at hindi ko na

binabalak pang lumapit pa lalo.

"Closer," sabi niya. "Natatakot ka ba?"

Ayaw kong ipakita na natatakot nga ako pero hindi

maiwasan ang pag-utal ko. "H-Hindi. Bakit b-ba kas
i? Matatapos na lunch break."

Lalong nag-angat ang isang gilid ng labi niya. Uma

yos din siya ng upo, tinaas niya ang isang binti a
t pinatong doon ang braso niya.

"Hindi ko inaasahang makarinig ng mura galing sa la

bi mo."

Gusto ko iiwas ang tingin ko sa kanya at tumakbo n

a palayo pero napako ako sa kinatatayuan ko nang t
umayo siya at lumapit sa akin. Isang metro ang lay
o.

Pinagmasdan niya ako. Lalo siyang ngumiti.

"Anong pangalan mo?"

Napalunok ako. Friendly lang Mari. Nagpapaka-frien

dly lang ang lalaking 'to. Para lang siyang si Chi
no, na mas matangkad kaunti, at mas. . . mas gwapo
? Mas. . .may dating? Mas. . . ano pa ba? Ugh, Mar
i! Huwag mong ipagkumpara si Chino sa lalaking 'to!

"M-Mari Solei."

Kumunot ang noo niya. "Ang hina ng boses mo. Ano? M

arisol?"

Huminga ako nang malalim, pinilit na palakasin ang

boses. "Maris—"
Nanlaki ang mata ko sa biglang paglapit niya ng hi
ntuturo niya sa bibig ko. Gusto kong magmura o tum
alon o kung ano man! Gusto kong ilayo ang daliri n
iya sa akin pero hindi ko magawa! Hindi ko magawa!

Putek. Putek. Putek!

"I'll call you Marisol," halos pabulong niyang sabi

. "Kilala mo ba ako?"

Napakagat ako nang labi pagtapos niyang haplusin a

ng ibabang labi ko gamit ang hinlalaki. Sinundan '
yon ng tingin niya bago ngumiti.

"Uh, Edward Bae," diretso kong sabi.

Mas napakagat ako ng labi. Bobo mo, Maris! Bakit p

ahalata kang kilala mo siya?! Dapat sinabi mong hi
ndi mo siya kilala na unknown creature siya!

Hindi ko lang inaakala na makakarinig ako nang mah

inang tawa mula sa kanya. Tumigil din yun pero nan
atili sa tainga ko ang tawa niya. Nag-init ang tai
nga ko. Bakit ganun? Ang gwapo ng tawa niya.

"Bae?" Tumaas ang kilay niya. "Tinatawag mo ba akon

g Bae?"

Gusto kong pumikit dahil sa titig niya pero hindi

ko magawa. Gusto kong ngumiti pero naging ngiwi an
g kinalabasan. Nag-attempt akong umalis pero kinul
ong niya ako sa pagsandal niya ng kanang braso sa
pader na nasa likuran ko. Napaatras ako sa lapit n
iya.

"Actually, 'yung mga kaibigan ko—"

"Ah." Hindi na nawawala ang ngiti niya! "Nakikita

ko ngang tinitingnan ako ng barkada mo."

Nag-init lalo ang pisngi ko. Si Mao lang 'yun!

"Ed!"

Parehas kaming lumingon sa tumawag kay Edward. Si

Miller. Tinatawag na siya dahil naglalakad na papa
sok ng room nila si Sir Estorque, Math teacher ng
juniors. Ngumiti si Miller sa amin bago siya pumas
ok sa room.

Inilag ko ang tingin ko dahil napatingin din sa ami

n si Sir Estorque.

"Ano, yung teacher niyo. . ." Kung hindi ako pipik

it, hindi mawawala ang intense na tingin sa akin n
i Edward. Mabuti na lang dahil lumayo na siya kaun
ti at tumawa sandali.

Ngumiti ako para hindi maging rude kahit mamamatay

na talaga ako sa kaba. Nagmadali ako sa paglalaka
d pero naabutan pa rin ako niya ako nang kilabutan
ako dahil sa bulong niya mula sa likuran.

"It's Eddard Vane Yboa, Bae."

Lumingon ako at napaatras dahil sobrang lapit niya
sa akin. Tumigil ako sa paglalakad kaya nauna na
siya sa akin habang tumaas lahat ng balahibo ko sa
batok. Parang wala lang ang pagpasok niya sa room
nila samantalang ako. . .ako. . .

Putek! Kakaiba 'yung feeling! Gusto kong sumigaw!

=================

Ngprya 03

Ngprya 03 // Real Deal

Hindi ko napigilan ang sarili ko sa pagkwento ng n

alaman ko. Hindi. Hindi 'yung part na nanginig ako
sa kaba dahil kay Eddard Vane. Yung part lang ng
pangalan.

Iniwan kami ng teacher namin kaya maingay sa class

room. Busy sa pagsusulat ng lecture 'yung secretar
y habang kumokopya ang ilan sa amin pwera kay Maur
een na nagbabasa ng romance book niya at si Marie
na nakikipag laro ng PSP sa ibang lalaki na hindi
rin nagsusulat.

"Edward Bae daw," react ni Marie habang nakatutok

sa PSP. Tumingin siya kay Mao na naka-pout habang
nagsusulat. "Linisin mo nga 'yang tainga mo, damin
g tulala."
"Tulala?" pagtataka ko.

"Dumi sa tainga!" pagsigaw ni Marie kaya napalingon

sa amin ang ilang nasa harap.

"Gaga," react ni Mao. "Tulili 'yon."

Pinigilan ko ang tawa ko sa 'tulala' pero hindi ko

na napigilan sa sinabi ni Mao. Kahit ang ilang la
laki na kalaro ni Marie ay natawa rin.

"Mga inutil!" natatawang sabi ni Maureen. "Tutuli!"

Tumigil sa paglalaro si Marie at lumapit kay Maure

en. Pinigilan ko siyang hatakin ang pisngi ni Maur
een pero ayaw niyang magpaawat. "Sinusubukan ko la
ng kung alam mo, focus ka kasi masyado sa libro mo
, eh."

"Aray! Tama na Marie one!"

"Good. Good. Tama yang tawag mo sa akin."

"Bakit ka ba laging nananakit?" tanong ng isang kal

aro ni Marie.

"Kasi bobo ka. Maglaro ka na lang d'yan!"

Umiling na lang ako, diretso sa pagsusulat habang

lumilipad ang isip. Sa tuwing naaalala ko ang bose
s ng lalaking 'yon o kaya naman ang titig niya, ki
nikilabutan ako. Hinawakan ko ang pang-ibabang lab
i ko at napakagat labi.

"Girl, itsurang may first kiss?" natatawang bulong

sa akin ni Maureen.

Mabilis kong tinanggal ang paghawak ko sa labi. "Na

ngangati lang."

"Sige, sabi mo, eh." Hindi pa rin nawala ang makahu

lugang ngiti niya.

Kahit lumipas na kasi ang ilang buwan, ang first a

nd second periodical exam pati ang ilang events sa
school, hindi pa rin mawala sa isip ko ang inside
nte sa may CR. Hindi na kami nag-usap pa ni Eddard
pero sa tuwing nakakasalubong namin ang grupo nil
a, o kaya naman napapalingon ako sa gawi nila, lag
i siyang nakatingin pati si Miller.

Parang lagi silang handang mangain nang buhay.

"Bye!"

Muntik nang makaalis si Marie buti na lang nahatak

siya kaagad ni Angelica, President ng klase. "Hoy
Valderama! Cleaners tayo, tatakas ka na naman!"

Sumimangot si Marie nang kuhanin ni President ang

bag niya. Ang lakas ng pakiramdam ko na gusto niya
ng sampalin si Angelica pero namumuro na kasi siya
sa pag-escape.
Siya dapat ang magwawalis pero ako na ang gumawa d
ahil wala siyang balak kumilos. Sinundan lang niya
ako habang nagwawalis ako kaya sinabihan ko siyan
g mag-ayos na lang ng upuan. Pagtapos niyang mag-a
yos, naupo na siya sa isang tabi habang nakatitig
sa akin.

"Go Mari two! You can do it!"

Hindi talaga maaasahan ang isang 'to sa paglilinis

. Pero kung iisipin, kahit naman si Maureen at Mao
, hindi mapaglilinis.

"Thank you Mari at nandito ka!" sigaw ni President

sa akin na muntik pa akong yakapin. Tapos na rin
kami maglinis. "See you bukas!"

Sinamaan ng tingin ni President si Marie pero nagk

ibit balikat lang ang kaibigan ko. Ngumiti ako at
hinatak paalis si Marie. Pagkababa namin sa buildi
ng, bigla akong kinabahan dahil nadatnan ko si Mil
ler – at hindi ko malaman bakit hinanap ng mata
ko si. . . si Eddard. Siguro kasi hindi ako sanay
na hindi sila magkasama.

Oo, tama. Ganoon nga.

Nagmadali akong lumabas ng gate at natigil dahil n

akita ko si Chino na pinagtitinginan ng ilang scho
olmates. Hindi ko na nahabol si Marie nang bigla s
iyang tumakbo at nagpaalam para sumakay ng jeep sa
mantalang palakad palapit sa akin si Chino.

"Uy, bakit nandito ka?" tanong ko.

Ngumiti siya. "May one week break ako, umuwi muna.
" Tumango ako. "Uhm, may pasalubong ako galing Man
ila. Nasa bahay, okay lang?"

Imbis na sumagot, napalingon ako sa gilid. Gustong

kumalas ng puso ko mula sa ribcage ko nang makita
ko si Eddard Vane, naka-uniform at nakasandal sa
may pader na nakatingin sa gawi ko. Lumingon ako s
a paligid pero wala naman siyang katitigan. Binali
k ko ang tingin ko sa kanya at sinundan siya ng ti
ngin sa paglalakad.

Hindi ko namalayan na nagpipigil pala ako ng hinin

ga kung hindi lang dumating ang barkada niya at gi
nulo siya. Naputol ang titigan na naganap.

"Mari?"

Natauhan ako at napatingin kay Chino.

"Ah, sige."

Kahit hapon na, nagpunta pa rin kami sa kanila par

a kuhanin ang mga pasalubong niya. Nahihiya nga ak
o dahil ang bait ng Mama niya pati kapatid niyang
babae, nagbigay pa ng ilang chichirya. Ilang pagka
in at isang pink na purselas ang ibinigay ni Chino
na inenjoy ni Auntie pagkarating namin sa bahay.

"Nako, nag-abala ka pa," ngiting-ngiting sabi ni A

untie kay Chino pagpasok namin ng bahay. Gusto kon
g umirap at bumulong ng 'plastic' pero nanatili ak
ong seryoso. "Akin na mga dala mo, baka nabibigata
n ka."
Nagkatinginan kami ni Chino. Alam niyang ganito si
Auntie – kapag may binibigay, mabait – pero k
apag walang maibibigay, kulang na lang ay lumubog
sa lupa ang pinaplastic niya. Pwede ko siyang ikum
para sa mga rebulto na inaalayan ng pagkain. Mas m
abait version nga lang ang mga rebulto.

Inilagay ni Auntie sa ref ang mga pagkain na binig

ay ni Chino samantalang ang anak niyang sobrang br
at ay inirapan ako bago kumuha ng ice cream na gal
ing din kay Chino. Nagpipyesta ang mag-ina kaya in
abuso ko ang pagiging good mood ni Auntie.

"Sa labas lang po kami," pagpapaalam ko, nakahawak

na sa screen door para makalabas agad. Hinahatak
ko na rin si Chino.

Busy sa pagtingin ng pagkain si Auntie kaya sumiga

w na lang siya kahit malapit lang kami sa isa't is
a. "Basta huwag kang papagabi! Alam mo naman delik
ado sa daan, wala akong oras at pera para ipagamot
ka kung ano man."

Umiling ako at nagbuntong hininga. "Sige po. Aalis

na kami."

"Mabuti naman," react ng pinsan ko.

Tumingin sa akin si Chino bago ko buksan ang scree

n door. Kung pwede ko lang itulak si Chino para ma
bilis kaming makaalis, ginawa ko na pero nag-ayos
pa siya ng sapatos.
"Alis na ho ako, salamat ho," pagpapaalam ni Chino.

Nilingon kami ni Auntie na may subo-subong saging.

"O sige Chino, balik ka ha! Ang sasarap ng pagkai
n sa Maynila!"

Naglakad kami sa kung saan man ni Chino nang hindi

nagsasalita. Wala naman talaga akong dapat sasabi
hin pero hindi ko maatim na manatili sa bahay haba
ng nandoon ang mag-ina. Alam kong si Auntie ang qu
ote unquote nag-aalaga sa akin pero hindi ko narar
amdaman.

Wala akong maramdamang pag-aaruga.

"Masaya si Auntie mo ngayon," pagsisimula ni Chino

ng pag-uusap.

"Syempre, may dala ka para sa kanya," sagot ko.

Nagkamot siya ng batok. "Sa'yo sana 'yon."

Ngumiti ako. "Walang akin sa bahay. Sa kanila lahat

nandoon."

Naka-ilang attempt pa si Chino sa pakikipag-usap p

ero wala talaga ako sa mood at hindi ko alam kung
bakit. May ilang kinwento siya tungkol sa college
life niya at kung gaano kahirap ang course niyang
engineering pero halos lahat ay lumalabas sa taing
a ko pagkarinig.
Nang mapansing sobrang gabi na at sa tingin ko ay
tulog na sila Auntie, napagdesiyunan kong umuwi na
. Nagpumilit si Chino na ihatid ako kaya hindi na
ako nakipagtalo.

"Uhm, Mari, ano. . ."

Ngumiti ako, kahit nangangamba na ako sa sasabihin

niya. "Bakit?"

"Pwede bang. . ."

"Chino kasi," pagputol ko sa kanya. "Kailangan ko n

a pumasok sa bahay. Exams na next week."

Tumawa siya pero alam kong hindi siya natuwa sa pa

gputol ko. Gusto kong gustuhin si Chino pero hindi
talaga. . .at ang balak ko lang ay mag-aral at ma
gtapos. Tsaka ko titingnan ang mangyayari sa colle
ge.

Nagpaalam na kami sa isa't isa bago ako pumasok sa

loob ng bahay. Madilim na ang loob. Pag-akyat ko,
tahimik akong nagpunta sa kwarto pero natigilan n
ang makitang may kinakalikot ang pinsan ko sa draw
er ko.

"Uy, anong ginagawa mo d'yan?"

Kakahawak ko pa lang sa braso ng 12 year old kong

pinsan na babae, napalingon ako sa lakas ng kalamp
ag ng pinto ko. Hindi na ako nakakilos pa nang mar
ahas na tinanggal ni Auntie ang kamay ko sa pagkak
ahawak sa anak niya.
"Ano sa tingin mo ginagawa mo Mari Solei?!" sigaw
niya nang magsimulang umiyak ang anak niya. Nanlak
i ang mata ko. Ano na namang ginawa ko? "Porke't m
ay manliligaw kang nagbibigay ng pagkain dito, sas
aktan mo na agad si Cheche? Anong karapatan mo kun
g nasa pamamahay kita?!"

Nanahimik ako. Dapat mag-aaral pa ako para sa exam

next week pero hindi ko na nagawa nang duru-durui
n ni Auntie ang noo ko na halos mapahiga na ako sa
pagtulak. Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang
pagsigaw nang hilahin niya ang buhok ko pababa ng
hagdan.

"D'yan! D'yan ka sa sofa ngayon at bantayan mo ang

bahay para may pakinabang ka!" sigaw ni Auntie. P
aakyat na siya nang sumigaw ulit siya. "Huwag kang
kukuha ng pagkain sa ref, ha! Umalis ka kaya sigu
radong kumain ka na. Magkulang lang ang pagkain d'
yan naku. . ."

Hindi ko na pinakinggan pa ang mga sinabi ni Aunti

e. Nanririndi ako. . .sobrang nanririndi ako sa bo
ses niya na kung pwede lang ay tapalan ko ang bibi
g niya ng tape, gagawin ko. Humiga ako sa matigas
na sofa at pumikit. Sinibukang matulog. . .pero hi
ndi ako nakatulog.

"Nung sinabi kong alipores kita, hindi ko sinabing

isabuhay at isamukha mo," sinabi ni Mao nang maki
ta niyang sabog ako pagpasok ng school. Malaki ang
eyebags ko at may pasa pa ako sa braso, buti na l
ang hindi nakikita dahil sa long sleeves. Medyo tu
lala ako sa pwesto ko. "Ay, inignore ang beauty ko?"
"Nasaan ang beauty?" tanong ni Marie.

"Eto oh," turo ni Mao sa mukha niya at bago pa siy

a makaiwas, tinulak na agad ni Marie ang mukha niy
a. "Ouchicles, ano ba!"

Out of no where, nagsalita si Maureen habang nakat

utok sa new book niya. "Infairness kay Eddard, wal
a siyang nababalitang girlfriend ngayon."

Kinabahan na naman ako. . .kahit pangalan lang niya

ang naririnig.

"Gandang transition ng topic ah?" Sabi ni Marie hab

ang nakikipagharutan kay Mao.

Tinutulak ni Mao ang mukha ni Marie nang magsalita

. "Nag-a-abstain si Eddy labs dahil hinihintay ni
ya ako. Nagpapakipot pa kasi ako you know, next we
ek na exams. Aral muna."

Sumimangot si Marie. "Mukha kang ipot, manahimik ka

."

Bago pa magkaroon ng gera, napalingon kaming lahat

sa pintuan kung nasaan si Ma'am Socorro na pinata
himik kami. Hindi ko mawari pakiramdam ko dahil na
katingin siya sa akin. Ngumiti siya pero nakikita
ko nang may problema.

"Lacsamana, pinapatawag ka sa office."

Tiningnan ako ng mga kaibigan ko na mukhang nag-aa

lala pero nginitian ko sila. May kausap si Ma'am s
a labas kaya nagtaka ako. Paglabas ko, natigil ako
nang makita ang matangkad na si Eddard Vane Yboa.
Pagkakita niya sa akin, kinabahan agad ako sa ngi
ti niya.

"Yan si Lacsamana," sabi ni Ma'am Socorro.

Tumango si Eddard bago pumasok si Ma'am sa classroo

m namin.

"Pinapatawag ako sa office?" tanong ko, sinusubukan

hindi pahalata ang kaba ko.

"Yeah."

"Okay, thanks."

Dumiretso ako sa paglalakad pababa. Kahit hindi ak

o lumilingon sa likod, naririnig ko pa rin ang foo
tsteps niya na sinusundan ako. Simula na ang morni
ng class pero bakit hindi pa rin siya bumabalik sa
room niya? Gusto kong magtanong para man lang uma
lis na siya dahil ang awkward pero nanatili akong
tahimik.

Kailan ka ba matututong hindi manahimik, Mari Solei

?

"Kuya mo?"

Doon ako napalingon sa kanya at napaiwas ng tingin

dahil nakatitig siya sa akin. "A-Ano?" Dumiretso
ako ng tingin pero sinabayan na niya ako sa paglal
akad kaya nakikita ko na siya sa peripheral vision
ko.

Diretso ang tingin niya sa akin. "Yung lalaki kaha

pon." Tumagilid kaunti ang ulo niya. "Sinundo ka."

"Hindi?" Hindi ko alam bakit patanong ang sagot ko,

na para bang hindi ako sigurado sa lahat.

Tumaas ang kilay niya. "Ano mo 'yun?"

"Kakilala."

"Boyfriend?"

"A-Ano?!" Napatigil ako sa paglalakad kaya nauna s

iya sa akin. Nilingon niya ako. "A-Anong pinagsasa
sabi mo?"

Ngumisi siya. "Good."

Hindi na kami nag-usap dahil hindi ko na rin naman

siya tinanong kung anong ibig sabihin niya ng goo
d. Diretso kami sa paglalakad papuntang office. Ak
ala ko kakausapin din siya pero hindi siya sumama
pagpasok sa loob.

"Halos isang taon na ang utang, Mari Solei. Mahihi

rapan tayo manghingi ng permission para makapag-ex
am ka. Baka hindi mo makuha ang grades mo."
Hindi na talaga bago sa akin ang usapan na ito. .
. pera. Problema lagi sa pera lalo na sa tuition f
ee. Paano ko nga ba naraos ang tuition fee ko last
time? Dahil bumisita si Ma'am Socorro sa bahay at
nadatnan si Auntie na nagsusugal kaya pinilit mag
bayad?

Galit sa akin si Auntie ngayon. . .paano ako makak

ahingi ng pera para mabayaran ang utang sa school?
Pilitin ko ba siyang magsugal at papuntahin ko si
Ma'am Socorro sa bahay?

"Gagawa na lang po ako ng paraan," nakangiti kong s

abi.

Hinawakan ako sa balikat ng isa sa mga nakakataas

at ngumiti nang malungkot. Siguradong naaawa siya
sa akin. "Gusto kitang tulungan, Mari. . ."

"Okay lang po Ma'am, hihingi na lang po ako kay Aun

tie."

Ngunit sinong niloko ko? Simula nang magkasakit si

Papa at pinabantay ako kay Auntie, hindi ko na na
hingian ng pera si Auntie. Kahit nang mamatay si P
apa, wala pa rin. Halos kuriputan nga ang burol at
libing ni Papa. Kahit singkong duling, wala siyan
g binigay na hindi labag sa loob niya.

Wala na akong gana pumasok pa paglabas ko ng offic

e. Hindi rin nakatulong na nakita ko si Eddard na
nakaupo sa may hagdanan. Hindi ko siya pinansin at
nagpatuloy sa paglalakad nang tawagin niya ako.

"Marisol!"
. . .sa hindi ko naman pangalan talaga.

"Marisol, teka!"

Naririnig ko ang pagtakbo niya kaya hindi na ako n

agulat nang abutan niya ako. Napangiwi ako nang ha
wakan niya ang braso ko na may pasa kaya agad siya
ng bumitaw. Tiningnan niya ako nang nagtataka pero
nanatili akong tahimik.

"B-Bakit hindi ka lumilingon?"

Tiningnan ko siya sa mata, namangha dahil maganda

ang mga mata niya nang malapitan – at namangha r
in dahil hindi ako kinakabahan. "Hindi Marisol pan
galan ko."

Nawala ang seryoso sa mukha niya at ngumisi. "Nickn

ame lang, galit agad?"

"Wala ako sa mood ngayon, okay lang?"

"Hmm, maybe because Marisol is mouthful. Maris, oka

y na ba? Risol?"

Bakit ba ang hilig mag imbento ng nickname ang lal

aking 'to? Nagsimula ako sa paglalakad pero ayun,
hinabol na naman niya ako.

"Wala nga ak—" Natigil ako sa sunod niyang sinabi

.
"Financial problem?"

Sumama ang tingin ko sa kanya. Hindi ako ganito sa

mga taong hindi ko kilala – at kahit kanino tal
aga – pero hindi ko mapigilan talasan ng tingin
ang parang pang-aasar niya. Nagulat ako nang takpa
n niya ang mata ko.

"Narinig kong usapan ng mga teachers," rinig kong

sabi ng boses niyang malalim. . .at nakakakilabot.
"Tutulungan kita."

Tinanggal ko ang malambot at mainit niyang kamay s

a mukha ko. "Tutulungan? Ano ka, genie?"

Sumipol siya at nagtaas ng kilay. "Masungit ka pala

?"

Umiling ako at umirap. Naglakad na ako pero pinigil

an niya ako. "Ano na naman?"

"I have money," sabi niya na para bang simpleng ba

gay 'yun. "I can buy this school if I want. And I
can help you."

Pinanliitan ko siya nang mata. "Yabang." Tinalikur

an ko ulit siya pero hinawakan niya ulit ako sa br
aso para lingunin siya. Napa-aray na ako kaya mabi
lis niyang inalis muli ang kamay niya.

"Anong—" Balak pa niyang hawakan ang braso ko per

o tinago ko na.
"Ano ba kasi?" naiinis kong sabi.

Nagbago ang expression ng mukha niya mula sa pag-a

alala sa braso ko papunta sa pagngisi ulit. "Isa p
ang talikod mo hahalikan kita," sabi niya dahilan
para mapatayo ako nang maayos at natahimik. Napati
tig ako sa labi niya at napairap dahil sa ngiti ni
ya. "Hindi nga tumalikod, nakatitig naman sa labi
ko?"

"Ano bang kailangan mo sa akin?" pag-iwas ko ng to

pic dahil nag-init bigla ang pakiramdam ko sa sina
bi niya. "Kung nantitrip ka, huwag ako. May proble
ma pa ako."

"Told you, I can help."

Nanliit ang mata ko. "Paano?"

"I can pay for your debt. Kahit pag-aralin pa kita

hanggang next year kung gusto mo ako pa magpaaral
sa'yo sa college kahit mag med school ka ng tatlo
ng beses."

Ako ang tipo ng tao na madalas tahimik lang at hin

di palakibo. Hindi rin ako masyadong nagbibigay ng
negatibong reaksyon dahil alam kong ikakagulat 'y
on ng mga tao.

Ngunit hindi ko mapigilan ang sarili ko nang itula

k ko siya sa sobrang pagkainis. Nanririndi ako  "
Putek, huwag mo akong ginaganito kapag may problem
a ako."
Sumipol na naman siya. "Curses."

"Ugh!" Tatalikod na sana ako para umalis pero pini

gilan niya ako gamit ang paghawak sa balikat.

"You really want me to kiss you?"

Humarap ako sa kanya. Gusto ko nang magwala sa ini

s at pagkabadtrip pero nasa grounds kami, public p
lace – maraming makakakita. Kaya kahit gusto ko
nang suntukin ang mayabang na Eddard Vane na ito,
kinagat ko ang gusto niyang mangyari.

"Anong makukuha mo sa pagpapaaral sa akin hanggang

med school nang tatlong beses?" pagtatanong ko.

"Huh? Seryoso, magmemed ka nang tatlong beses?"

Napailing na lang ako. "Eddard, kung ayaw mong pum

asok, huwag mo akong idamay," sabi ko pero hindi a
ko tumalikod.

"Wow, you're not calling me bae anymore?" Nakita ko

ang ngiti sa labi niya.

"Danish word ng poop ang bae. Gusto mong matawag n

g ganun?" Nawala ang ngiti niya kaya gusto kong tu
mawa. "Ano na kapalit?"

Tumikhim siya. "I'm thinking."

Nanliit lalo ang mata ko. "Ano bang gusto mo, poop?
"

Sumama ang tingin niya."Don't call me that."

"Ano na nga?" Pinipigilan ko ang ngiti ko.

"What can you offer?"

Kinabahan ako. "Huh?"

Nag-init ang pisngi ko dahil tiningnan niya ako mu

la ulo hanggang paa na para bang gusto niya akong
dakmain. Tumigil ang mata niya sa hinaharap ko at
ngumisi pagkasabi niya ng, "yourself?"

Nanlaki ang mata ko. "Ha?!" Tinakpan ko pa ang har

ap ko gamit ang braso ko kahit alam kong walang la
ban ang pagtakip kong 'to. Pero pwede ba 'yun? Uma
gang-umaga, gagawa ng milagro si Eddard Vane tapos
sa gitna pa ng grounds?!

Nakita ko ang pagkagat ng labi ni Eddard at ngumit

i na parang nagpipigil. Tumawa rin siya kaunti. "H
indi ako interesado."

Pakiramdam ko, binuhusan ako nang malamig na tubig

at parang napahiya ako nang sobra-sobra na pwede
na akong lumubog sa ilalim ng lupa. Pinigilan ko a
ng sarili ko tingnan ang katawan kong naka-uniform
. Hindi ba ako karapat-dapat maging interesado? Hi
ndi ba maganda ang hubog ng katawan ko?
"Ano na?" pagsasawalang bahala ko sa sinabi niya k
ahit na-ba-bother ako sa pagkawalang interes niya
sa. . .ah! Ano ba, Mari Solei? Anong pinag-iisip m
o!

"Ikaw gagawa ng assignments at projects ko. Lahat

ng take home ko, ikaw mag uuwi. Then you'll give t
he requirements to me before deadline."

"Seryoso?"

"Seryoso."

Mukha talaga siyang seryoso kaya naguguluhan ako!

Kung papayag ako, wala na akong poproblemahin sa p
era. Pero. . .saan niya makukuha ang pera na 'yon?
Pero kung titingnan ko siya mula sa makintab niya
ng black shoes papunta sa buhok niyang mukhang eve
ry week sinasalon, kakayanin niya.

Baka baon nga lang niya ang 4.7k na kakailanganin k

o.

"Ano na? Nangangati na akong magbayad ng tuition mo

."

Nanliit ang mata ko at pinagmasdan siya nang maigi

. . . at hindi ko alam bakit napangiti ako nang ma
pansing may isang tigyawat siya sa may baba. Kahit
pala gaano kagwapo at ka-aura, nagkakatigyawat di
n.

"Oy, nainlove ka n—"

"Sige." Pag-sang-ayon ko. Nagkibit balikat ako. .
.wala namang mawawala sa akin, hindi ba?

=================

Ngprya 04

Ngprya 04 // Okay? No.

Masasabi bang tanga ako kung naniwala akong baka m

ay mangyaring kakaiba sa buhay ko once na mas mapa
lapit ako kay Eddard? Siguro gusto ko lang ng kaun
ting kalayaan. O kaya mabali ang tradition sa buha
y kong boring.

Feeling ko masyado akong umasa dahil sa mga pinagk

ukwento ni Maureen tungkol sa romance at kung anu-
ano pang kahibangan na binabasa niya.

Masyado kasing paasa!

O ako lang ang umasa na may something na mag-iiba?

Wala akong dapat ireklamo dahil totoong binayaran

ni Eddard Vane Yboa ang mga utang ko sa tuition. N
airaos ko ang buong school year nang matiwasay. Ti
nanong ko siya pagtapos ng exams kung may ipapagaw
a siya at ang sinagot niya ay, "mamaya."
Natapos na ang buong school year, walang nangyarin
g 'mamaya' niya. Para tuloy siyang nagtapon ng per
a para sa akin dahil wala lang, wala kasi siyang m
apaglagyan ng pera.

Mga mayayaman talaga.

Pagkarating ng bakasyon, second week pa lang, bore

d na kaagad ako. Paulit-ulit na rin ako sa pakikin
ig ng kanta ng The Vamps dahil sila na lang halos
nagbibigay buhay sa akin. Next week pa ang simula
ng summer job ko, mabuti na lang napapadalas ang g
roup messages namin nila Maureen kapag naka-unli.

Maureen

swimming tau pls..

Marie

Swimming mo mukha m0

Maureen

(.u n u.)

Marie
Effort emotic0n

Maureen

pls!! mari?? mao??

Mao

May yummy guys b?

Marie

MARI 2 KC DAPAT MAUREEN DE LACERDA!

Maureen

Marie: Hahaha :P

Mao: iiwas nga lang sila sau...

Mari2: ano na???

Ako

Gusto ko! Paalam nyo q kay auntie?

Mao
Wag kna lng sumama samen hahaha

Ako

Grabe! :(

Maureen

may point si mao.. tag na lang sayo pics namin..

Marie

Kitakits sa pasukan Mari 2!!!

Ako

Hala :(

Sa sumunod na araw, nagising ako dahil sa walang s

awang tunog ng phone ko. Nabingi ako sa sigaw pagk
asagot ko ng tawag ni Mao.

"NASA KANTO NIYO KAMI GISING NA!"

Mabilis akong gumayak para makalabas. Bago pa ako

makababa ng hagdan, narinig ko na ang boses ni Aun
tie na mukhang galit. Nakasalubong ko ang pinsan k
o na tinulak pa ako para makaraan siya.
"Hoy Cheche bumaba ka rito para makita ko ang grad
es mo malilintikan ka talaga sa akin!" sigaw ni Au
ntie. "Mag-uurong ka pa, bilisan mo!"

Bad timing: bad mood si Auntie.

Tiningnan ako ni Auntie pagkarating ko sa ibaba. M

abilis ang pagsama ng tingin niya nang marealize n
iyang nakaayos ako.

"Saan ka naman pupunta?"

Huminga ako nang malalim. Tiningnan ko ang tumutun

og kong phone sa pagtawag nila Mao na pinatay ko r
in agad dahil mukhang badtrip na talaga si Auntie.

"Sa labas po sandali, pupuntahan mga kaibigan ko."

"Gagala ka?" mabilis niyang tanong.

Umiling ako. "Susunduin ko lang po."

Lalong tumaas ang kilay niya. Tinigil niya ang pag

hiwa ng mga patatas. Hinarap niya ako nang masama
pa rin ang timpla ng mukha. Tinitigan niya ako san
dali.

"Dalian mo. Pag hindi bumaba si Cheche ikaw mag-uur

ong."
Tumango ako. Mabilis akong lumabas ng bahay bago p
a magbago isip ni Auntie. Nginitian ko ang kapitba
hay namin na nakatingin sa akin. Ngumiti rin siya
pero nakita ko ang pag-iling niya. Nakaramdam ako
ng hiya dahil siguradong narinig niya ang sigaw ni
Auntie. . . na siguradong sanay na siya.

Pagkarating ko sa may kanto, mabilis akong umiwas

sa nagbabadyang sampal sa akin ni Marie.

"Bakit ang tagal mo?" pagsigaw ni Mao.

Sumimangot ako. "Dumaan pa ako sa patibong," natata

wa kong sabi.

Natahimik ako dahil tinitigan lang nila akong tatlo

na para bang may mali akong sinabi.

"Tara na nga uwian na," sabi ni Mao.

"Bakit kayo nandito?"

Nagtulukan sila sa harap ko hanggang malakas na ti

nulak ni Maureen si Marie. "Marie one ikaw nga, ik
aw matapang eh."

"Hala bakit ako? Mahal ko pa buhay ko. Ikaw Mao, la

laki ka di ba!"

"Eskyushmi?!"

"Maganda ka naman ikaw na," sabi pa niya.

Nagtaas ng kilay si Mao at finlip ang imaginary lo
ng hair niya. "As much as I want to agree, ikaw na
Mauree," sabay tulak kay Maureen.

"Mauree?" pagtataka ko.

"Para rhyme sa agree."

Napa-face palm ako.

Nanlalaki ang mata ni Maureen. "Hindi ako magaling

sa pakikipag usap sa tao, Marie one!"

Hindi na natigil ang tulakan hanggang makarating k

ami sa bahay kung saan nadatnan namin si Auntie na
nanonood ng TV, tumatawa.

Tinitigan ng mga kaibigan ko si Auntie. Pinapakira

mdaman. Napapasama ako sa tulak nila Maureen at Ma
o kay Marie kaya napatingin sa amin si Auntie.

"Bakit?" taas kilay niyang tanong.

Mabilis na nagtago si Marie sa likuran ko kaya nap

abuntong hininga ako. "I'm scared," bulong ni Mari
e sa may likuran. Hindi na ako nagulat pa. Last ti
me na nakipag-usap si Marie kay Auntie, halos pala
yasin siya ni Auntie sa pamamahay kahit kumakain p
a ng lunch.

"Auntie, pwede ba ako magswimmi-"

"Hindi ba may gagawin ka pa?" pagputol niya sa akin
.

"Po?"

Tahimik ang mga kaibigan ko sa likuran ko.

"Hindi lilinis ang mga pinggan kung hindi ka gagala

w," sabi pa niya habang nakatingin sa TV.

"Bukas pa po ang swimming, nagpapaalam-"

"May summer job ka sa bayan, tama? Sa RTW boutique

ng manliligaw mo?"

"N-Next week pa po simula, sabi ni Tita."

Tumingin sa akin si Auntie. Naramdaman ko ang pag-

atras ng mga kaibigan ko sa likuran. "Ah mabuti ka
si gusto kong linisin mo ang buong bahay para magb
anat ka naman ng buto nang hindi nasusunog ang mag
anda mong balat sa araw."

"Auntie. . ."

"Ano na? Narinig mo ba sinabi ko?"

"Aun-"
"MAG URONG KA NA!"

Napapikit ako sa sigaw niya na halos dumagundong s

a tainga ko. Naramdaman ko ang hawak sa balikat ko
pero hindi ko na sila nilingon. Ilang beses ako h
uminga nang malalim para pigilan ang sarili ko mak
aramdam ng kahit ano.

Walang dapat maramdaman. . .wala. Ngumiti ako.

"Hindi pala ako makakasama, marami akong gagawin,"

diretso kong sabi, hindi nililingon ang mga kaibi
gan ko. Nakatitig ako kay Auntie na ngumiti sa aki
n at tinuon ang tingin sa pinapanood. "Sorry, busy
ako ngayon."

"Mari. . ." mahinahong boses ni Maureen.

Kumuyom ang kamao ko. Pinipigilan ko ang bilis ng

paghinga na nararamdaman ko kahit bumibilis na rin
ang tibok ng puso ko. Pinaalis ko na sila Mao at
walang tingin na dumiretso sa lababo para mag-uron
g. Tahimik kong nilinis ang mga pinggan habang nak
akarinig ng ingay sa taas.

"Tigil-tigilan mo pagdadabog Cheche at baka hindi

mo magustuhan kapag umakyat ako," pagbabanta ni Au
ntie. Wala pa ring tigil ang pinsan ko sa pagdabog
. "Punyetang bata to." Narinig ko ang pagtayo ni A
untie at ang mabibigat na yabag niya paakyat ng ha
gdan. "Hindi mo talaga ako bibigyan ng pagkakataon
para manood nang mapayapa. . ."

RInig ang sigaw ng dalawa sa taas. Ang iyak ni Che

che at ang ilang masasakit na salita ni Auntie na
binibitawan niya para marinig ng buong kapitbahay
namin. Nanatili akong tahimik habang tinititigan a
ng pinggan na hawak ko.

Pu-pwede ko ito bitawan, tumakbo palabas at gumala

para sumaya. Ngunit iisipin ko pa lang ang kahihi
natnan ko pagkauwi, hindi ko na maigalaw ang paa k
o. Pwede ko ring ihagis sa mukha ni Auntie ang pin
ggang hawak ko, hindi ako makukulong dahil fifteen
pa lang ako.

Pero paano kung gumaling siya? Siguradong hindi ni

ya ako titigilan hangga't hindi ako nalulumpo.

Kaya wala akong nagawa kung hindi manahimik habang

pinapakinggan ang nakakasakit sa taingang ingay n
g dalawang taong kinamumuhian ko sa buong buhay ko
, habang nag-uurong ng mga pinagkainan nila simula
kahapon nang kahapon.

Walang mapaglagyan ang saya ko nang magsimula ang

summer job dahil sa tuwing pinapayagan ako ni Tita
matulog sa boutique, hindi ako nagdadalawang isip
na doon matulog. O kahit hindi na ako matulog. Ka
hit magbuhat ako ng mga damit, mag-isip ng paraan
para mapaganda ang display o kaya naman mag mix an
d match ng mga damit ng manikin, okay lang. Willin
g ako.

Ang totoo n'yan, basta hindi ko makita ang Auntie

ko, payag na akong hindi ako bayaran sa pagbabanta
y - kung hindi ko lang kailangan ng tuition fee pa
ra grumaduate. Sinabi rin kasi ni Ma'am Socorro na
maraming gastusin ang graduating kaya kailangan k
o talagang gumawa nang paraan.
To Maureen

Maganda sa Manila?

Walang tao sa boutique kaya pinagpahinga muna ako

ni Tita Corinne. Tinext ko silang lahat pero si Ma
ureen lang ang nagreply.

Maureen

yizmam.. d2 tau matulog sa bahay ng mga pinsan ko p

ag nag entrance exam tayo :D

To Maureen

Kung papayagan ako :(

Maureen

lezzpray4dat..
"Mari, kain ka muna rito."

Minsan naisip kong lahat ng kabaitan na dapat ay n

abiyayaan si Auntie, nakuha ni Tita Corinne, mama
ni Chino. Gusto kong magalit sa kanya at sisihin s
iya kung bakit hindi niya nabigyan ng kahit katiti
ng na puso si Auntie ngunit hindi ko rin siya masi
si.

Dahil hanggang ngayon, napapaisip pa rin ako kung

may puso nga si Auntie. Sana mayroon. . .pero hind
i na ako umaasa.

Kumuha ako ng baked cookies na ginawa niya. Napang

iti ako dahil sa sarap at lambot ng pagkakagawa. "
Ang sarap po nito, Tita!"

"Gusto mong turuan kita?"

Nanlaki ang mata ko. "Talaga po?"

"Bakit hindi? Hayaan mong si Ino ang magbantay ng

boutique dahil hindi ko yan napapakinabangan sa ku
sina."

"Ma!" sigaw ni Chino na kinatawa ko dahil yumuko s

iya at nagkamot ng ulo. "Hindi ko lang gusto ang p
agluluto. Pangbabae 'yun."

Tumawa si Tita. Dumating pa ang kapatid ni Chino n

a si Cai para makigulo sa mini party nilang magkap
amilya. Hindi mawala ang ngiti ko kahit nakakaramd
am ako ng kaunting. . .kaunting sakit. Kitang-kita
kasi ang pagmamahal ni Chino sa mama niya. At vic
e versa.

Buti pa siya. Buti pa sila.

"How much?"

Lumingon kami sa nagsalita na nilapitan ni Chino.

Hawak-hawak ni Queen ang isang sando na panglalaki
habang may kausap sa phone. Pinagmamasdan ko lang
siya habang hindi pinapansin si Chino.

"Uhm, kulay blue siya tapos may white na design na

tribal, yes bhe, gusto mo?"

Bhe?

Hindi pa rin pinapansin ni Queen si Chino nang mag

lakad siya papuntang counter. Ako na ang nag-punch
ng binili niyang sando habang si Chino ay pinagma
masdan lang kami nang hindi pa rin umaalis sa pwes
tong kinatatayuan niya kanina. Natapos na ako't la
hat pati sa pagsukli, hindi pa rin tumitigil sa pa
gkikipag-usap si Queen sa phone niya.

"Ba-bye na? Ayaw mo na akong kausap?" Lumungkot an

g boses ni Queen. Sumimangot din siya. "Talaga?" U
mangat ang labi niya. "Okay bhe. Aasahan ko 'yan,
ah? Ako magsusuot ng sando na 'to for you, okay?"

Tinitigan ko si Queen at ang mga tigyawat niya han

ggang sa makaalis siya at siguro nga ang walang sa
wa niyang pakikipag-usap sa phone ang naging highl
ight ng summer ko. Pati na rin ang basic baking na
turo ni Tita Corinne.
First day of class as senior, binilisan ko ang pag
-gayak. Hindi ko na hinintay pang sumigaw si Aunti
e para makaalis.

Masaya ako. . .masaya ako dahil ang pagsisimula ng

senior year ang hudyat na maaaring makaalis na ak
o sa puder ni Auntie. Hindi na ako makapaghintay p
a!

"Wow nasa good mood si Ati, parang hindi naging pr

isoner ni madam Ursula," bati ni Mao pagkababa ko
ng mga gamit ko. Nakangiti lang ako. Grineet ko si
la ng good morning kahit busy si Maureen sa hawak
na book ni V.L.Tine at si Marie sa pakikipaglaro n
g monopoly. "Huwag mo sabihing sinagot mo na si Pa
pa Chino kaya ka sobrang saya?!"

"Ha? Hindi ah!"

"Ouchicles! With so much conviction pa pag-hindi,"

sabi ni Mao habang nakanguso. "May forever nga. F
orever friendzoned sa'yo 'yung tao."

"Hay Mao, ewan ko sa'yo," natatawa kong sabi.

"OMG!" biglang tili ni Maureen. Hinatak at hinila-

hila pa ako. "OMG! OMG! Magkakaroon ng podcast sa
May 14 this year si V. L. Tine! Maririnig ko na bo
ses niya! OMG!" sigaw pa niya habang pinapakita sa
akin ang huling page ng book na Every Bite na may
announcement.

"Maureen." Kumunot ang noo ko habang nakatingin sa

announcement. "4pm EST time yung podcast."

"Huh? So? Pwede ako maghint-"

"Madaling araw 'yun sa atin, sa Pinas," sabi ko.

Natigilan siya sandali na para bang may naisip. "O

kay lang! Kaya kong magpuyat para kay V. L. Tine!"

"May isa pa," pagpapatuloy ko.

"Ano?" Nag-iwas siya ng tingin sa akin nang magkat

itigan kami nang matagal. "Ano ba 'yun?"

"May 14 this year?" tanong ko. Tumango-tango siya.

"Kasi ano, June na ngayon."

Na-amaze na ako dahil nakipagtitigan na talaga sa

akin si Maureen nang lagpas limang segundo. Tining
nan niya ako nang walang emosyon ang mukha kundi p
anlalaki ng mata. Kinuha niya ang kamay ko, pinaha
wak ang book niya, tumayo at nagpunta sa gilid.

"Maureen, anong ginagawa mo. . ."

Hindi niya ako pinansin. Natatawa na ako dahil dum

ausdos siya sa may corner ng room at naupo sa sahi
g na parang fetus at nag-sway back and forth. Bago
ko pa siya matawag ulit, tumayo na ang mga kaklas
e ko dahil dumating si Ma'am Socorro. Pagkatapos n
amin mag-greet at mag-ayos, nag-double look si Ma'
am Socorro kay Maureen bago niya tuluyang hindi pi
nansin.
Nagsimula ang introduction na pinagtawanan namin d
ahil puro kalokohan. Halos ilang taon na rin kasi
kaming magkakaklase kaya panatag na ang loob namin
g lahat sa isa't isa. Pagkarating ng break time, n
agpatianod ako kay Marie bumaba para bumili ng pag
kain.

Tanong ko lang sa sarili ko, bakit may hinahanap an

g mga mata ko?

Sinubukan kong i-focus ang sarili ko sa pangbabara

ni Marie hanggang makaakyat ulit kami sa building
. Bigla akong kinabahan dahil sa sapatos na pangma
yaman na nakita ko. Nag-angat ako ng tingin hangga
ng sa tattered niyang skinny jeans, papunta sa pam
ilyar na blue sando na may white tribal design paa
kyat sa pamilyar niyang ngisi, matangos na ilong,
malalim na mata at medyo kulot na buhok.

"Naks oh," rinig kong sabi ni Miller.

Umiwas agad ako nang magtama ang tingin namin sa i

sa't isa. Pagkasalubong, para akong sinuntok sa pu
so nang may marinig akong malalim boses na nagsali
ta.

"Maris."

Kahit nasa classroom na kami ni Marie, hindi pa ri

n nawawala ang kaba ko. Kahit ipilit ko ang sarili
kong pagtawanan ang bangayan ni Mao at Marie, wal
a pa ring epekto. Kahit damayan ko si Maureen sa p
agiging heart broken niya dahil kay V. L. Tine, su
masabog pa rin ang puso ko.
Sa pagtatapos ng klase, nag-roll call si Ma'am Soco
rro para malaman kung may nadagdag.

Okay ako. . . sigurado ako doon. Kung hindi lang t

inawag ni Ma'am Socorro ang pinaka huling pangalan
sa listahan ng Section 1 dahilan para magbulong-b
ulungan ang mga kaklase ko at ang pagtili ni Mao.

"Eddard Vane Yboa?"

Ang bilis. . .bilis. . .bilis pa rin ng tibok ng pu

so ko.

"Kaklase natin si Eddy baby!" tili ni Mao sa gilid.

"Wala siya? Absent?"

"Cutting yun nakita ko kanina 'yun!" sabi ni Marie.

"Hindi ba Mari two?"

Tiningnan ako ni Marie. Pati ni Mao. At ni Maureen.

'Maris'

Hindi ata ako magiging okay.

=================
Ngprya 05

Ngprya 05 // Tight Hold

Kinabukasan, dumating si Eddard Vane Yboa sa class

room nang malapit na mag-break. Gulo-gulo ang buho
k niya pati ang uniform na suot niya. Lahat kaming
nasa classroom, nakatingin sa kanya. Rinig ko ang
mahinang tili ni Mao.

"Eddard!" bati ni Ma'am Socorro kay Eddard. "Mabut

i at nandito ka na. Welcome sa Section 1. Tara rit
o at magpakilala ka sa mga anak ko."

Walang sali-salitang pumasok sa loob si Eddard Van

e sa classroom mula sa likod na pinto. Walang extr
a upuan kaya nilagay niya ang bag niya sa may deva
n at nagtungo sa platform gamit ang aisle.

May kung ano pang sinabi si Ma'am Socorro. Tumango

si Eddard.

"Eddard Vane Yboa."

Mas lumakas ang tili ni Mao na sinabayan ng ilang

babae naming kaklase. Umiling ako. Masyadong papan
sin talaga lalo na ang grupo nila Reena na walang
kahit anong pakundangan.

Nakita ko ang pagngisi ni Eddard, mukhang natutuwa

 talaga siya sa atensyong nakukuha niya.

"Itong si Eddard ay galing sa Section 3 last year

dahil transfer student siya. He's from. . . Americ
a, right?"

"New York."

"Ah, ayun," sabi ni Ma'am. "He's here in section 1

dahil umabot nang sobrang taas ang grades niya la
st year. Sana ay maging mabait kayo sa kanya. Any
questions for him bago tayo magsimula ulit?"

Agad nagtaas ng kamay si Mao na nasa tabi ko. Tini

tigan ko si Mao at pinipilit ibaba ang kamay niya
pero ayaw talaga niya magpaawat.

"Yes Mauricio?" tawag sa kanya ni Ma'am.

Pagbalik ko ng tingin sa harap, halos tumalon ang

puso ko dahil nadagdagan ang kaba ko mula kanina.
Nakapamulsa na si Eddard Vane, ang mga mata niya a
y nakatitig sa aki—amin. Sa lugar namin sa pagta
yo ni Mao.

"Just call me Mao, Eddy," kinikilig na sabi ni Mao.

"Straight ka?"

Nagtawanan ang mga tao sa tinanong ni Mao. Nilingo

n ko siya nang nanlalaki ang mata pero nakatitig l
ang talaga siya sa nasa harap.

"Oo."
Kinikilig na umupo si Mao. "Okay lang, mahilig ako
sa straight!"

Gusto ko na pumasok at magtago sa backpack ko lalo

na nang makitang tumawa kaunti si Eddard, at naka
tingin lang siya sa amin.

"May girlfriend ka na?"

Nilingon naming lahat si Reena na nagtanong. Nguni

t mas naloloka ako dahil sumagot si Eddard Vane na
ng nakatitig pa rin sa akin habang nakangisi.

"Wala."

Legal pa ba ang klaseng tingin na ginagawa ni Edda

rd Vane? Hindi nawala ang kakaibang titig niya han
ggang sa naglakad siya sa aisle papunta sa likuran
, sa may devan, at doon naupo dahil wala pa siyang
upuan.

Pumikit ako at huminga nang malalim. Nanghihina ak

o sa kaba. Tumingin ako sa back door ng room, saka
unti-unting tumingin sa kanya sa likuran. Mabilis
kong inwas ang tingin ko dahil nakita ko kaagad a
ng ngisi niya sa labi.

Isa sa mga gusto kong lugar ay ang classroom namin

dahil dito lang ako nakakaramdam ng pagkakumporta
ble – kung hindi lang dumating si Vane.

Pagkarating ng recess, dumiretso ako palabas na si

nundan ni Maureen habang nagbabasa nang tahimik. S
eryoso ang mukha niya kaya hindi na ako umimik pa,
mukhang may nangyayaring kakaiba sa binabasa niya
kasi.

Last time na ginulo siya ni Marie sa pagbabasa hab

ang nakakunot ang noo, hindi niya tinantanan ng sa
pak si Marie. I've learned a lesson.

Pagkabili namin ni Maureen ng pagkain, umakyat na

kami at natigilan ako dahil ang daming nakapalibot
kay Eddard Vane sa pwesto niya sa devan. Pinaghal
ong lalaki, grupo ni Reena at si Mao. Tinanong nil
a ng kung anu-ano si Eddard.

Nadatnan naman namin si Marie na tulog sa desk niya

.

Normal akong nakaupo sa pwesto ko habang nakatitig

sa black board. Pinipilit kong huwag pakinggan an
g ingay sa likuran pero mukhang gustong-gusto nila
ng ipagkalat na masyado nilang pinagkakaguluhan an
g isang lalaki.

"Ed!"

Kahit hindi ako lumingon, pamilyar na boses ni Mil

ler ang narinig ko. Nakarinig ako ng ilang kumosyo
n habang kumakain. Hinayaan ko na. Wala akong paki
. Oo, tama. Wala akong paki.

Ngunit bago pa ako mawalan talaga ng paki sa lahat

, nakarinig ako ng ilang usapan ng mga tao sa liku
ran. Napalingon agad ako sa kanan nang gumalaw ang
upuan, iniisip na si Mao na 'yon – ngunit natig
il dahil sa nakaharap na mukha ni Eddard Vane sa a
kin.

Prente siyang nakaupo sa upuan ni Mao na inusog ni

ya para humarap sa akin. Gusto kong iiwas ang ting
in ko, ngunit na-stuck ako sa titig niya. Ngumiti
siya. Nanatili akong nakatingin lang.

Kinakabahan ako. . .putek, kinakabahan talaga ako!

Pinilit kong maging normal kahit hindi na talaga n

ormal ang kabang nararamdaman ko pati ang tibok ng
puso kong masyadong bumibilis. Sabi nila delikado
raw ang ganitong bilis na pag-palpitate, baka ika
matay ko ito.

Napatitig ako sa cellphone na inalok niya sa akin.

Tinitigan ko 'yon bago ko tiningnan ang mukha ni
Eddard. Bakit pakiramdam ko kahit hindi siya perpe
kto, iba pa rin ang dating niya?

"Ano 'yan?"

"Ilagay mo number mo," mababa ang boses niyang sabi

.

"H-ha? Para saan?"

Napaatras ako dahil inilapit niya ang mukha sa aki

n. Hinawakan niya ang pisngi ko dahilan paran maka
rinig ng kaunting hiyawan ng ibang tao.

"You owe me something."

Ngumiti siya na para bang legal ang ngiti niya. Da
hil kung ano ang magiging taga pagbatas, kailangan
niyang magbayad ng damages sa ngiti niyang 'yan.
Masyadong. . . gwapo.

"C'mon, type it down."

Binigay niya sa akin ng touch screen niyang phone.

Yumuko agad ako dahil ayaw ko nang makipaglaban s
a titigan session na gusto niya. Nanginginig pa an
g kamay kong nilagay ang number ko sa phone niya.
Pagkabigay ko sa kanya, tinitingnan at dinouble ch
eck pa niya ang number ko.

"Number mo talaga 'to?" tanong niya. Tumango ako. "

Dala mo phone mo?"

Napahawak ako sa bulsa ng uniform ko na sinundan ni

ya ng tingin. "O-o?"

Ngumisi siya. May pinindot siya sa phone niya at n

ilapit sa tainga ang hawak. Tiningnan niya ang kam
ay kong nakahawak pa rin sa bulsa ko nang magsimul
ang mag-vibrate ang phone ko.

"Answer it."

Para akong tanga na kinuha ang parang pamato kong

cellphone kumpara sa kanya at sinagot ang tawag. K
inilabutan ako nang marinig ang boses niya sa cell
phone kahit magkatapat lang kami.
"Wake me up every morning. Na-le-late ako lagi, I n
eed an alarm."

Hindi na niya ako pinagsalita – kung magsasalita

man ako pero napag-isip ko na hindi ako magsasali
ta dahil sa boses niyang narinig ko sa phone. Naka
bulong siya na para bang sa tainga ko lang niya gu
sto iparinig ang lahat.

Tumayo siya pagkatapos at bumalik kay Miller na na

sa may labas pa rin pala nang hindi inaayos ang up
uan na ginulo niya. Nakahawak pa rin ako sa phone
ko habang nakatingin sa paligid.

Nakatingin silang lahat sa akin.

Hindi ko siya tinawagan sa sumunod na araw. Hindi

dahil sa ayaw ko – okay sige, ayaw ko. May halon
g inis sa nararamdaman kong kaba dahil hindi niya
ako katulong para gisingin siya. Hindi ako gamit p
ara maging alarm niya.

May sarili rin akong buhay, okay?

Pagkarating sa classroom, kinakabahan na ako nang

bongga. May extra chair na rin na nandoon sa may d
ulong likod, at masaya ako dahil malayo sa akin an
g upuan. Hindi ko lang malaman sa sarili ko kung b
akit panay ang tingin ko sa labas kapag may tao ak
ong naaninag.

Nag-recess na, wala pa rin siya.

"Ano ba kasi 'yun, Mari? Bakit ayaw mo i-share na

friendship na pala kayo ni Eddy baby?" pagpupumili
t na tanong sa akin ni Mao.

"Wala lang 'yun," sabi ko. "Tinulungan niya ako. Ka

ilangan kong ibalik."

"Ah," biglang sabi ni Marie na nasa may devan haba

ng nakikipaglaro ng chess. "Equivalent exchange."

"Ibalik? Anong tinulong sa'yo para kuhanin ang numb

er mo?"

Sumimangot ako, yumuko at humawak sa noo ko. Ito a

ng ayaw ko. . . maraming nagtatanong sa akin. Kahi
t grupo nila Reena, tinanong na ako kung anong nan
gyari. Bakit ganoon. Bakit may ganito. Bakit may p
apansing naganap.

Nakakainis.

Ngunit parang naubos ang inis ko nang makarinig ak

o nang kaunting ingay, usog ng upuan at napaupo ak
o nang maayos dahil sa biglang may nag-usog sa aki
n para makaupo sa tabi ko. Sa upuan ko!

Lumingon ako at napaatras sa sobrang lapit ng mukh

a ni Eddard Vane sa akin. Basa pa ang buhok niya n
a nakatingin sa akin nang masama. Pinipilit niya a
ng sarili niyang umupo sa upuan ko.

"I was waiting for your call," bulong niya sa akin.

"A-Ano. . ."

"Bakit hindi ka tumawag?"

Nilayo ko ang ulo ko sa kanya pero wala akong tata

kasan dahil ang isang kamay niya ay nasa may sanda
lan ko samantalang ang isa ay nakahawak sa lamesa
ko. Para niya akong kinorner sa sarili kong upuan.

"G-Ginawa ko pero operator ang sumagot, kailangan

ko raw mag-load," dire-diretso kong sabi na nakaiw
as tingin sa kanya na wrong move dahil nakatingin
halos kalahati ng tao sa classroom sa amin. Kahit
si Maureen ay natigil sa pagbabasa para tumingin s
a amin.

"Really," sabi niya na iritado ang tono.

Tumango ako. Ramdam ko pa ang titig niya kahit hin

di na ako nakatingin bago siya tumayo. Nilagay niy
a ang bag niya sa upuan niya at lumabas ng room ha
bang lahat ng tao, nakatingin sa akin.

Sinubsob ko ang ulo ko sa lamesa ko.

Pwede bang pumasok sa upuan ko kahit ngayon lang? K

ahit ngayon lang talaga.

Kinagabihan pagkatapos akong mautusan ni Auntie gu

mawa ng mga dapat ay gawin niya at matapos kong tu
ruan slash gawin ang assignments ng pinsan ko, dum
iretso ako sa kwarto sa sobrang pagod.
Pagtingin ko sa phone, may tatlong messages.

Mao

ANO BA KASI MERON SA INYO NI EDDY BABY KO? TINATAK

SILAN NIYO BA AKO?

AutoloadMax

P100.00 prepaid credits was loaded to ur mobile# **

* by ***.

unknown

Call me in the morning. No excuse.

Sa isang text na may 2 sentence, ang isa ay may 5

words at isang 2 words – hindi na ako nakatulog
masyado kaya bangag ako kinaumagahan habang hawak
ang phone ko.

I-te-text ko ba siya? Tatawagan?

Hindi ko alam ang gagawin ko kaya nag-end up ako s

a pagbalik sa kanya ng 100 load na binigay niya sa
akin. Naligo ako at gumayak para sa school. Pagba
lik ko sa kwarto, nag-iilaw ang phone ko. Pagtingi
n ko sa screen, nanlaki ang mata ko sa dami ng tex
t messages na nareceive ko.

unknown

Don't let me pass you 1000 worth of load. Mas lalak

i ang utang mo sa akin.

Sumimangot ako habang nakatitig sa pinasa niyang 1

00 load ulit sa akin. Hindi na ako makapigil sa pa
gsigaw. "Ano ba kasing kailangan mo sa akin?!"

Nagulat ako sa biglang pagkalabog sa kabilang kwar

to. "Hoy Mari Solei! Natutulog mga tao dito huwag
kang sumigaw!" boses ni Auntie.

Napaupo ako sa kama ko habang nakatitig sa screen

ng phone ko, sa text message niya sa akin nang mag
-vibrate ulit phone ko.

unknown

Anyway, already awake. Morning, Maris. See you at s

chool ;)
Hinigpitan ko ang hawak sa phone ko. . .tulad ng n
araramdaman kong parang may nakahawak sa puso ko n
ang sobrang higpit. Aahhh, Eddard Vane. Bakit ka b
a ganito?

=================

Ngprya 06

Ngprya 06 // Nomination

Sa pagkarating ni Eddard Vane sa classroom, parang

tumalbog ang puso ko bigla sa sobrang kaba. Napah
awak pa ako sa dibdib ko dahil lang sa presensya n
iya. Hindi na ako natutuwa pero wala akong magawa.

Ang abnormal na ng katawan ko dahil sa lalaking 'ya

n.

"Okay class, pipili na tayo ng class officers. Any

nomination for president?"

Dahil magkakakilala na kami, pwera kay Eddard Vane

, mas madali ang pagpili ng officers dahil alam na
kung sino ang pwede i-nominate. Halos parehas ang
officers pero may ilang nawala dahil umayaw na si
la.
Si Maureen ang naging secretary dahil maganda ang
sulat niya pati nagrereklamo na rin kasi 'yung dat
i naming secretary. Pagod na raw siya magsulat sa
blackboard. Si Marie ay nakuhang isa sa mga sargea
nt at arms. Ninominate ni Marie si Mao bilang trea
surer pero natalo.

Hindi raw kasi mapagkakatiwalaan si Mao na tinawana

n naming lahat.

"For muse?" tanong ni President. Lumibot ang tingi

n niya sa paligid. Madalas ang muse namin ay si Re
ena kaya nagtaas ng kamay ang isa niyang kaibigan
para innominate siya. Sinulat ni Maureen ang panga
lan ni Reena. Ngumiti si President sa kabilang dul
o at tumuro. "Eddard? May inonominate ka?"

Kahit nakatingin ako sa kawalan, tumigil sandali a

ng buong paligid ko nang marinig ko ang paggalaw n
g upuan. Tumingin ako sa mga kaklase namin na nili
ngon siya. Paglingon ko kay Eddard, napatitig ako
sa kanya dahil nakatingin siya sa akin habang nags
asalita.

"I nominate Maris for muse," sabi niya habang nakan

gisi.

Umupo si Eddard habang ang mga tao ay panay tanong.

"Maris? Sino si Maris?"

Nanlalaki ang mga mata ko na ibinalik ang tingin s

a blackboard. NArinig ko ang paulit-ulit na pagban
ggit ni Mao ng 'Maris' na pangalan.

"Maris? Maris. . .Marisol? Marisolei? Mari?" Nilin

gon ako ni Mao. Lumingon din ang ilan sa nakarinig
. "Ikaw si Maris?"

Gusto kong lumubog sa sahig nang isulat ni Maureen

ang pangalan ko sa blackboard, sa ibaba ni Reena,
sa ilalim ng Muse category. Hindi ko malingon si
Eddard dahil natatakot akong nakatingin siya sa ak
in. Sobrang kinakabahan ako.

"Woohoo! Kaibigan ko 'yan!" sigaw ni Marie kaya ma

s lalo akong nahiya. "Kasing ganda ng pwet ko yang
si Mari Two!"

Nagtawanan ang lahat. Mas gusto kong lumubog kaya y

umuko na ako.

"Anyone? Last?" Nagturo ulit si President. "Eddard?

May inonominate ka ulit?"

Pumikit ako. Nagpaulit ulit sa utak ko na sana mag

nominate pa siya ng iba. Na marami kaming pinagti
tripan niya. Sana hindi lang ako. . . sana-

"I close the nomination."

Putek.

"I second the motion!" sigaw ni Marie habang tumata

wa. Tinutulak-tulak pa niya ako.

Double putek!
"Okay, tulad ng tradisyon, nominated muses?" Tinin
gnan ni president kami ni Reena. "Rampa sa aisle!"

Nanginginig na ako sa sobrang kaba. Nauna si Reena

. Dahil full of confidence siya, maganda ang pagka
karampa niya sa aisle. Tumawa-tawa pa siya habang
naglalakad sa gitna.

Kung ako tatanungin, si Reena ang pinaka okay na m

aging muse dahil kakayanin niyang dalhin ang saril
i niya. Nang time ko na para maglakad, nanginginig
pa ang tuhod kong tumayo. Nanlalamig na rin ang k
amay ko at pinapasmado.

Hindi ako 'rumampa'. Naglakad lang ako mula harap

papuntang likuran papuntang harap ulit. Sobrang bi
lis ng paglalakad ko dahil pakiramdam ko bigla ako
ng babagsak sa sobrang kaba. Bago ako maupo sa pwe
sto ko, napalingon ako kay Eddard Vane na nakangit
ing nakatingin sa akin. May binubulong sa kanya an
g katabi niyang si Kith.

Pinagtitripan talaga ako ng lalaking 'to!

"Voting na guys," nakangiting sabi ni President. "T

aas ang kamay kay Reena!"

Expected naming lahat na majority wins kay Reena.

Obvious 'yun dahil since first year highschool, la
gi siyang muse ng klase. Nakalaban na sa mga pagea
nts at nakakasali pa sa provincial competition. Ng
unit nagulat si Reena - pati ako nang grupo lang n
ila Reena ang nagtaas ng kamay.

Sinulat ni Maureen ang 5 sa tabi ng pangalan ni Ree

na.

"Para kay," natatawang sabi ni President. "Maris."

Ginamit pa niya ang kamay niya para i-quote sa ha
ngin 'yon.

Yumuko ako lalo dahil sa nakita kong sobrang damin

g nagtaas ng kamay. Tawa nang tawa si Mao sa tabi
ko habang sigaw nang sigaw si Marie. Nagsimulang m
agbilang si President pero nahilo kalaunan dahil s
a gulo na nangyari.

Napatingin ako kay Reena na tumingin sa akin. Hind

i ko mawari ang expression ng mukha niya. Mukhang
ganoon din ang expression ng mukha ko. Hindi maipi
nta.

"Ay ewan! Basta majority wins! Mari Solei Lacsamana

as muse!"

"Wooh! Yung pwet ko nanalo!" sigaw ni Marie habang

ginugulo ang buhok ko.

Nanatili akong tahimik.

"Okay, for escort naman. Yung bagay kay 'Maris', h

a?" pagtawa ni President habang nakatingin sa akin
. Nag-peace sign siya. Hindi ko magawang ngumiti.

Nagtingin siya muli sa buong class bago tumigil ang

paningin niya sa pwesto ni Eddard.

Mas kinabahan ako.

"Any nomination, Eddard?"

Tulad kanina, lumingon ang lahat sa kanya. Ayaw ko

ng tumingin pero hindi ko maiwasan. Imbis na tumay
o, prenteng nakaupo siya sa upuan niya. Naka-dikwa
tro pa. Nakapatong ang isa niyang braso sa sandala
n nang ituro niya ang sarili.

"I nominate myself." Tumingin siya sa akin at ngum

iti. Gusto ko iiwas ang tingin ko pero panlalaki l
ang ng mata ang nagawa ko. "Eddard Vane Yboa for e
scort."

Naghiyawan ang mga katabi at kalapit niyang lalaki

. Hindi ako makapaniwala. Natatawa si President ha
bang si Maureen ay sinulat ang pangalan ni Eddard
sa blackboard. Hindi pa rin natatapos ang hiwayan
nang magtaas ng kamay si Mao.

"Mao? Nomination?"

Tumayo si Mao. "I nominate myself as the muse kasi

bagay kami ni Eddy baby."

Mas lalong nagtawanan ang lahat. Sumimangot si Mao

dahil hindi siya napagbigyan. May kung anu-ano si
yang sinabi sa akin na bakit inaakit ko si Eddard
Vane at kailan pa ako naging ganito sabay tulak pa
sa akin. Wala na akong naiintindihan sa lahat lal
o na nang magtaas ng kamay si Jefferson.

"I close the nomination!"

"Second the motion!"

"Wala tayong voting?" natatawang sabi ni President.

"Eddard Vane Yboa, escort!"

"Wala kasing laban 'yung mga boys natin," natatawa

ng sabi ng nasa harap namin. "Nahihiya sigurong ma
talo."

"Muse and escort!" tawag ni Ma'am Socorro na hawak

ang binabasang libro ni Maureen. "Tumayo kayo. Le
t's see kung bagay nga kayong dalawa. Tamang-tama
dahil sa August, may intrams pageant. Dapat may ch
emistry kayo."

Naghiyawan ang mga tao at nagsimulang manukso. Pin

ipilit ako ni Marie tumayo habang tahimik si Mao n
a nanonood. Mabilis na tumayo si Eddard pagkatayo
ko. Iniwasan kong tumingin sa kanya pero nakita ko
ng lumapit siya sa aisle pagkalapit ko.

Nakayuko pa rin ako nang makita kong ginalaw niya

ang kamay niya na para bang pinapauna niya akong m
aglakad sa harap. Hindi ako tumingin sa mukha niya
. Diretso ako sa harap at lumapit kay Maureen na k
ausap si Ma'am Socorro tungkol sa libro.

"Pahiram nito pagkatapos mo, ha?" sabi ni Ma'am.

"Sige Ma'am, marami pa akong libro. Yung gawa po ni

V.L. Tine Ma'am, magaganda."

"Ay sige, gusto ko n'yan. Maghihintay ako ha?"

"Yes Ma'am! Tapos sabay tayo magfangirl!"

Nabibingi na ako sa hiyawan ng mga tao. Hinila ako

ni President sa gitna, sa tabi ni Eddard.

"Mag-project naman kayo kunwari may camera!" natat

awang sabi ni President. "Maris!" sigaw niya na ma
y emphasis pa sa pangalan. "Sige na, project na. S
hytype pa, eh."

Pinipilit kong iangat ang ulo ko at ngumiti. Mukha

ng naging ngiwi 'yon dahil tinitingnan ako ng iba
kong kaklase na para bang naaawa sa akin. Hindi pa
rin nawawala ang panlalamig ng kamay ko. Ilang ul
it kong pinunas ang kamay ko sa palda ko nang magu
lat ako sa sunod na ginawa ni Eddard.

Naghiyawan ang mga tao ngunit nabingi ako sa malaka

s na tibok ng puso ko.

Pinadausdos ni Eddard ang kamay niya sa baywang ko

at nilapit sa kanya. Nanlaki ang mata kong nakati
ngin sa mga kaklase ko nang maramdaman ko ang noo
ni Eddard na nakapatong sa gilid ng noo ko.

"Nasaan ang hustisya ng wasak kong puso!" rinig kon

g sigaw ni Mao na tinawanan ng ilan.

"Nasa bulsa ko, nagkakape," natatawang sabi ni Mari

e.

Tumaas kilay ni Mao, nilingon si Marie. "Woah. Ang

bago naman ng joke mo."

"Parang yung mukha mong joke, luma na rin."

Ang gugulo ng mga tao. Sobrang daming tawa. Sobran

g daming hiyaw. Sobrang daming usapan. Hindi ako m
akagalaw sa kinatatayuan ko na para bang sa simple
ng gesture lang ni Eddard Vane ay naparalisado ako
. Ganoon kalala. Natauhan ako nang itulak ako ni P
resident kaya mabilis akong naglakad papunta sa pw
esto ko.

"Mari two!" sigaw ni Marie habang palapit sa akin.

"Ang swerte mo na kamukha mo pwet kong maganda!"

Nagsisimula nang mag-ayos ang lahat dahil mag-uuwi

an na. Nanatili akong nakatayo sa harap ni Marie n
ang biglang nagulat kaming lahat. Sasampalin sana
ako ni Marie tulad ng nakagawian niya nang may kam
ay na pumigil sa braso ni Marie.

Tumingin ako sa kanan at nakita ko si Eddard na na

katingin nang diretso sa akin, hawak ang braso ni
Marie. Tumingin siya kay Marie na nakatitig sa sar
iling kamay na pinigilan ni Eddard.

Ngunit bago pa makapagsalita ang lahat, napasigaw

ako nang mahina sa biglang pagsampal ni Marie kay
Eddard gamit ang isang kamay. Napaatras si Eddard
doon habang nakatitig lang ako kay Marie na nanlak
i ang mata.

Tumingin sa paligid si Marie at mabilis na kinuha

ang bag bago tumakbo habang sumisigaw ng isang mal
akas na, "SOOORRRRRY!"
"Okay ka lang?" natataranta kong tanong kay Eddard
. Nakahawak pa rin siya sa mukha niyang sinampal n
i Marie habang nakatingin sa akin. "Sorry sa pagsa
mpal ni Mari-"

"Why did she slap me?" marahan niyang tanong na kin

atok ko.

"M-Mahilig kasi siya mang ganun, maloko," sagot ko

. Sana hindi siya magalit kay Marie. Makulit si Ma
rie at sadista pero ayaw kong mapasama siya. Nakak
atakot dahil si Eddard ito na mukhang nag-aabang s
a gate kapag inis sa isang tao. "Sorry talaga."

Gusto kong hawakan ang pisngi niya pero hindi ko g

inawa. Nakatingin pa rin ang ilan sa amin nang big
lang ngumiti si Eddard at natawa na lang siya bigl
a. Natawa rin ang ilan dahil sa pagtawa niya.

"That was epic!" natatawa pa rin niyang sabi, hini

himas ang pisngi niyang namumula dahil sa sampal.
"Nagising ako dun ah?"

Kinausap siya ng mga katabi niya na lalaki kaya um

alis na ako sa tabi niya para makuha ang mga gamit
. At habang naririnig ang mga usapan nila, hindi k
o mapigilan ang pagngiti. Napatingin ako sa pintua
n kung nasaan si Marie na nakasilip, mukhang natat
akot na hindi ko malaman.

Naririnig ko pa rin ang tawa ni Eddard mula sa pwe

sto niya. Dumiretso na si Mao sa labas at si Maure
en. Bago ako makalabas, mula sa bagong 'nabubuong'
grupo ni Eddard sa klase, tinawag niya ako.
"Maris."

Kahit hindi 'yon ang pangalan ko, nilingon ko siya

habang nakatahimik ang mga nasa paligid niya.

"Hihintayin ko tawag mo," nakangiti niyang sabi at

nagtaas-taas pa ng kilay.

Hindi ko pinansin 'yon at lumabas na kahit narinig

ko na ang kantyawan ng mga kaklase. Hinabol ko si
la Maureen na naglalakad sa hallway. Mukhang may p
inag-uusapan sila dahil nakatingin silang lahat sa
kamay ni Marie na nakataas.

"Ang lambot ng pisngi niya," sabi ni Marie. "Parang

pwet ko, bagay talaga kayo Mari two!"

"Maris?" banggit ni Mao. "Anong Maris yun?"

Ngumiti na lang ako at inaya na sila para makauwi

pero hindi ako tinigilan ni Mao. Minsan lang ako m
agpasalamat kay Marie na nananakit siya dahil mas
natuon ang pansin ni Mao doon. Seryoso si Maureen
sa binabasa niya.

Lumingon ako sa may classroom habang naglalakad at

nakita ko si Eddard na nasa labas na rin. Nakapam
ulsa siya at nakasandal sa may pader ng room haban
g nakatingin sa labas. Sa may grounds.

Huminga ako nang malalim. Bumilis ang tibok ng pus

o ko nang lumingon siya kaya bigla akong nagbalik
ng tingin sa nilalakaran namin.

Putek, papatayin ata ako ng puso ko sa sobrang lak

as ng kabog. At mapupunit na ata ang labi ko sa so
brang lawak ng ngiti.

Maris-olei! Hinga!

=================

Ngprya 07

Ngprya 07 // Textmates

Walang sinabi si Eddard na kailangan kong magsalit

a kapag tinawagan ko siya kaya pagka'hello' niya,
agad kong binaba ang tawag. Gumayak ako para sa sc
hool at hindi pinansin ang pag-vibrate ng phone ko
nang walang tigil.

Pagkababa ko para makaalis na, nakakarinding boses

ni Auntie ang bumungad sa akin.

"Oh Mari Solei, umuwi ka agad mamaya at tulungan mo

si Cheche sa homeworks niya."

Wala akong ibang nasabi kung hindi, "sige po Auntie

."
Tiningnan ko ang phone ko habang naglalakad papunt
ang school. May ilang messages at GM na dinelete k
o agad. Natigil ako sa text message ni Eddard.

Eddard Vane

Bakit hindi ko narinig boses mo? :(

Napangiti agad ako pero ang text ni Chino ng 'good

morning' ang nireplyan ko. Tiningnan ko ulit ang
message ni Eddard sa akin bago binalik ang phone s
a bulsa ko.

Pagkarating sa classroom, natigil ako sa unang nak

ita ko na nasa may devan. Normal na sa akin na mak
ita si Marie kasama ang mga lalaki habang naglalar
o ng chess pero ang makita si Eddard? Na kalaban n
i Marie?

"Ang tagal mo ha, tinutubuan na ako ng ugat dito,"

sabi ni Marie. Tumingin siya sa akin at tinaas an
g kamay para kumaway. Dumiretso ako sa pwesto ko h
abang nakatingin pa rin sa likuran.

Sobrang seryoso ng mukha ni Eddard na nakatingin s

a mga chess pieces. Pagkagalaw niya ng isang piece
, biglang sumigaw si Marie.

"Sa wakas gumalaw ka na rin akala ko maghihintay pa

 tayo ng graduation!"

Hindi ko maiwasang mapangiti nang makitang nakangi

ti si Eddard Vane at nakikipagtawanan kay Marie. P
arang pakiramdam ko, hindi siya alien sa klase nam
in. Umiwas ako ng tingin nang mapansin kong luming
on siya.

At napaatras ako dahil ang lapit ng mukha ni Mauree

n sa akin.

"Crush mo?"

"H-Ha?" pagtataka ko. Nag-iwas ako ng tingin. Kinu

ha ko ang notebook ko para sa first subject at nag
buklat. "Anong sinasabi mo?"

"Crush mo no?"

Mukhang nagkabaliktad kami ni Maureen dahil ako an

g hindi makatitig sa mata niya. Pinipilit niyang m
akakuha ng sagot kaya pinipilit ko ring umiwas. Wa
la si Mao kaya nahihirapan akong mag-iba ng topic.

"Maureen, tama na please!"

"Hindi! Umamin ka muna!" natatawa niyang sabi.

Natigil kaming lahat sa klase nang marinig namin a

ng sigaw ni Marie at pagbagsak ng chess board pati
chess pieces. Pagkalingon, nasa lapag na ang boar
d habang tumatawa si Eddard Vane pati ang ilang la
laki.
"Mandurugas!" sigaw ni Marie sabay sampal kay Edda
rd. Nagulat ako pero tumawa lang ulit si Vane. "Mu
kha kang pwet ko!"

"Chill. May next time pa para manalo."

"Mukha mo chill."

Inaasar ng mga lalaki si Marie habang nagtatawanan

sila doon. Hindi ko na sila pinansin dahil dumati
ng na rin si Ma'am Socorro. Nagligpit sila nang ha
wakan ni Marie ang balikat ko.

"Bakit?"

Akala ko sasampalin niya ako pero mas nagulat ako s

a sunod niyang sinabi.

"Magde-date kayo mamaya."

Hinila ko siya bago pa siya makalayo. Napatingin a

ko kay Eddard na nakangisi habang nagliligpit. "A-
Anong mamaya?"

Nagkibit balikat si Marie. "Natalo ako, eh. Ikaw pi

nagpustahan namin."

"H-Ha?!"

"Lacsamana, may kwento ka bang dapat ibahagi sa kla

se?"

Nanahimik ako pagkatapos at nagpaulit-ulit sa utak

ko ang sinabi ni Marie. Nanatili ang mata ko sa h
arap habang nagsasalita si Ma'am Socorro na hindi
ko naiintindihan dahil sa nasa isip ko.

Imposible.

Imposible talaga.

Ngunit nang mag-uwian, nagbago ang lahat ng pag-de

-deny ko nang hatakin ako ni Marie patayo at dinal
a sa kinauupuan ni Eddard. Mabilis akong tumalikod
kay Eddard at tiningnan si Marie. Kinakabahan ako
. Sobrang sobra.

"O ayan na premyo mo."

"Marie?!" pagprotesta ko.

Nagkibit balikta si Marie. "Okay lang 'yan, konting

aliw lang kailangan n'yan."

"Marie?!"

Kumunot noo ni Marie. Bigla niya akong sinampal. "

Marie one nga!" Nilingon ni Marie si Maureen. "Tar
a uwi! Aliwin mo yan Mari two para kapag naglaro u
lit kami, distracted na siya sa'yo."

Naglakad si Marie at palapit sana ako sa kanya per

o tinulak niya ako dahilan para matamaan ko ang na
sa likuran. Paglingon ko, umiwas agad ako ng tingi
n at tumayo nang maayos dahil si Eddard ang nakasa
lo sa akin. Tiningnan ako nang mapanuri ni Maureen
bago sila lumabas ng room.

Nilingon ko ulit si Eddard na nakikipag-apir sa mg

a lalaki naming kaklase. Hindi ko na siya hinintay
. Naglakad na rin ako paalis habang pinupunas ang
kamay ko sa palda ko. Napatingin ako nang makasalu
bong ko si Miller nang nakangiti at tumango pa sa
akin. O sa taong nasa likuran ko.

"Nice one," natatawang sabi ni Miller at nakipag-a

pir sa taong nasa likod ko. "Kaya pala hindi sasab
ay umuwi."

"Tumahimik ka nga!"

Napapikit at napalunok ako dahil ang boses ni Edda

rd Vane ang narinig ko sa likuran. Malapit na bose
s – na siguro ay hindi aabot ng tatlong dangkal
ang layo namin sa isa't isa. Hindi ako tumingin sa
kanya o hinintay siya. Dumiretso ako sa paglalaka
d pababa. At talagang nahihya ako dahil panay ang
tingin sa akin – o sa taong nasa likuran ko ang
mga nakakasalubong.

Marami rin akong napansin na kahit mga nasa ibang y

ear ay napapatingin sa kanya.

Siya na gwapo. Siya na talaga.

Kahit paglabas, narinig kong nakipag-apir pa siya

sa guard na para bang isa siyang pulitika na nakik
ipag-plastic sa mga tao para iboto siya. Nanatili
akong nakatayo sa may sakayan habang hinihintay si
yang makipag usap sa lahat ng taong nakakasalubong.

Tumigil siya sa kaliwa ko habang nakatingin sa aki

n. Diretso ang tingin ko sa mga jeep – kahit nai
ilang na ako nang sobra sa pagtitig niya.

"Anong sinasakyan mong jeep?" tanong ko nang diret

so pa rin ang tingin sa kawalan. "O tatawid ka pa?
"

Napatingin ako sa kanya nang makita siyang nakangi

ti. Nakahawak ang isa niyang kamay sa isang strap
ng bag niyang nakasukbit sa balikat niya. Kung tit
ingnan ang bag niya, baka walang laman 'yon. Baka
salamin ang dala niya para makita kung may strand
ba ng buhok niyang nagalaw sa pagpapapogi niya sa
mga tao.

Kung tutuusin, bagay sa kanya ang pangalan niya.

Vane.

Vain.

GGSS.

Gwapong-gwapo sa sarili.

"Hindi pa ako uuwi ," sabi niya habang nakatitig p

a rin sa akin. Nakakailang! "We're going on a date
."
Tinitigan ko siya nang mataman. Naghihintay ako ng
pagtawa niya o pagsigaw niya ng 'yari ka!' pero h
indi niya ginawa. Naghintay ako ng 'wow mali!' per
o wala pa rin. Tumingin ako sa paligid na normal a
ng lahat. Nilingon ko rin ang likuran ko para maki
ta kung nandito rin ba sila Marie at Maureen. O ka
hit si Mao na absent.

Pero wala sila.

"Ha?"

Ngumiti siya. "Date, pustahan namin ng kaibigan mo.

Ni Marie one?" pagtataka pa niya.

Gusto kong magface palm. Pati ba naman si Vane, pi

nipilit niyang tawagin siyang Marie one?

"Pero. . ."

"Will you say no?" tanong niya nang nakataas kilay

. Na-stress ako bigla sa tinanong niya. Kino-corne
r ba niya ako?

"Paano si. . . Queen."

Kumunot ang noo niya. "Queen?"

Please, Mari Solei. Bakit ang bobo mo? Bakit pinap

aalam mo kay Eddard na alam mo ang nangyayari sa k
anya o kahit sa love life niya? Lord. Bakit.
"Oo."

Huminga ako nang malalim. Gusto kong tumakbo pauwi

agad. Dahil kailangan ko rin tulungan si Cheche s
abi ni Auntie.

Nagulat ako nang matawa si Eddard Vane sa tabi ko.

Tiningnan ko lang siya nang nagtataka.

"Hindi naman naging kami nun," sabi niya habang na

katingin sa harap. "Pinagkakalat lang niya, pero h
indi talaga."

"Ah?" na lang ang nasabi ko.

Pakiramdam ko gumaan saglit ang puso ko. . .wait, a

no? Ugh, Mari Solei. Tumigil ka.

Nakangiti siyang binalik ang tingin sa akin. Nilap

it pa niya ang mukha niya dahilan para mapaatras a
ko. "Selos ka?"

Nanlaki ang mata ko sabay nag-init ang pisngi ko s

a tanong niya. Marahan din ang pagpunas ko ng kama
y sa palda ko dahil sa kaba na nararamdaman. Sobra
ng pinapasmado na talaga ako!

"A-Ano bang. . . bakit. . ."

Mari Solei, please naman! Bakit pahalata ka?!

Nag-angat ang labi niya. "So, will you say no? Wal
a akong girlfriend. Wala akong nililigawan. Wala a
kong ka-fling. I'm clean. All yours."

Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya pero mas pin

ili kong huwag pansinin. Kunwari hindi ko narinig.
Kunwari wala siyang sinabi.

Masyado siyang nakatitig sa akin na para bang nalu

lusaw na ako. Nahawa ako sa mabilis na pagkailang
ni Maureen sa pakikipagtitigan. Ganito siguro ang
nararamdaman niya. Sobrang kaba. Bilis ng tibok ng
puso. Init ng paligid. Sobrang pawis.

"May. . .may pinsan kasi ako na tutulungan ko sa as

signments niya."

"Agad?" tumaas ang kilay niya. Tumango ako at nagb

untong hininga siya bago tumayo nang maayos. "Sige
, weekend?"

"Weekend?"

Kinagat niya ang labi niya na parang pinipigilan an

g pagngiti. "Weekend."

Hindi ako mapakali. Kahit tinutulungan ko na ang p

insan ko sa assignments niya, hindi pa rin mawala
sa isip ko ang itsura ni Eddard Vane. Nakangisi si
ya na para bang natutuwa siya sa mga nangyayari. O
baka natutuwa siya sa pang-aasar sa akin. Malaman
g sa malamang, pinagtitripan ako ni Eddard. Isama
pa ang Miller na 'yan.
Sinubukan kong maging passive sa kanya sa mga sumu
nod na araw para makalimutan niya ang 'weekend' na
sinasabi niya. Hindi ko siya tinawagan, hindi rin
naman siya nangulit. May pagkakataon pang akala k
o siya na ang nagtext dahil hindi ako tumawag pero
si Chino lang pala ang nagtext.

Naging normal ang lahat sa klase pwera na lang sa

idea na kinakabahan ako sa tuwing napapalapit si E
ddard Vane sa akin. Kahit hindi ako tumitingin sa
kanya o siya sa akin. Kahit simpleng dinig ko lang
sa pangalan niya, iba na ang epekto.

At pagkarating ng Friday, isang text message na da

pat ay hindi ko papansinin ang nagpatalon sa puso
ko.

Eddard Vane

Hi.

Sinampal ko ang sarili ko sa sobrang OA ng reaksyo

n ko sa isang text. Dalawang letter lang 'yan, Mar
i. Anong problema mo? Baka nga na-wrong send lang
ang lalaking 'yan dahil hindi ka naman niya pinans
in nung hindi mo siya pinansin.
Eddard Vane

Snob? :(

Sigurado ba talaga 'tong lalaking 'to? Nag-iba ako

ng pusisyon sa kama habang nakatitig sa text niya
. Sige. . .isa pang text. Kapag nagtext siya ulit,
magrereply na ako. kaya nagmadali ako sa pagbukas
ng new message nang mag-vibrate ang phone ko.

Pero ibang pangalan ang lumabas.

Chino sakristan

Good night, Mari. :D Kakatapos lang ng klase ko.

Kain ka nang maigi. Ingat lagi. Gising ka pa? Sorr
y sa istorbo.

Bago pa ako makapagreply, hindi ko mapigilang mapa

tili nang makita ang pangalan ni Eddard Vane sa ne
w message!
Eddard Vane

MARIS REPLY NAMAN DYAN OH

Wait lang! Tumawa ako sa hindi ko malamang dahilan

at nagpaikot sa kama. Nag-isip. Anong irereply ko
?

Bakit? Masyadong cold.

Sorry, may ginawa lang ako. Masyadong. . .mahaba.

EDDARD VANE BAKIT ANO YUN. :)))) Masyadong feeling

close! Ang daming smiley baka sabihin niya sabik
ako sa kanya! Ugh. Grabe, reply lang, Mari. Isang
reply lang, hindi ka pa makapag isip?!

Nabitawan ko ang cellphone ko sa pagkagulat. Nakah

awak ako sa ilong ko habang nakatingin sa screen.
Nanlaki ang mata ko dahil nakita ko ang pangalan n
i Eddard Vane na tumatawag! Nag-panic ako habang n
araramdaman ang sakit ng ilong ko bago ko sinagot.

"H-Hello?"
"Asleep?"

Napapikit ako sa narinig na boses niya. Huminga ako

nang malalim bago sumagot. "H-Hindi."

"Bakit hindi ka nagrereply?"

Hindi ko mapigilan ang ngiti ko kahit ang sakit ng

ilong ko. "Ano, may ginawa lang."

"Anong ginawa mo?"

Bakit sobrang interesado siya?

"Hindi importante. Nag-urong, nagwalis, nag-gayak

patulog," dire-diretso kong sabi. Nagulat ako sa b
iglang pagtawa niya sa kabilang linya. "B-Bakit?"

"Nosebleed terms."

Nakitawa rin ako nang mahina. Nahiya ako bigla. Pa

gkatapos tumawa, naging tahimik ang linya kaya kin
abahan ako. Gusto kong magsalita pero hindi ko ala
m ang sasabihin ko kaya nagpasalamat ako sa kanya
sa utak ko nang siya na ang nagsalita ulit.

"Anong ginagawa mo ngayon?"

"Nakahiga lang," sabi ko.

"Ano?"
Huminga ako nang malalim. "Nakahiga lang," sabi ko
nang medyo malakas ang boses.

"Ang hina ng boses mo," rinig kong nakangiti siya

sa kabilang linya. Napakagat ako ng labi. "Can't s
leep?"

"Uh, medyo."

"Me too. I can't sleep. I'm excited."

Lumunok pa ako bago gumaw ang tunog na gusto kong i

untog ang ulo ko sa pader. "Hm?"

"Hm?" natatawa niyang paggaya sa akin.

Napakagat ako ng labi. "A-Ano. Bakit?"

Tuluyan siyang tumawa. "It's Saturday tomorrow. Dat

e natin."

Hindi ko mapigilan ang sarili ko sa pag-hyperventi

late. Pagulong-gulong ako sa kama ko habang nakaka
gat sa unan na yakap ko. Nanaginip pa ako nang mat
ulog ako sa 'date' na 'yon.

Hindi ako excited pero nagising ako nang maaga kin

abukasan. Gusto kong matulog ulit pero pinipilit a
ko ng utak ko na magising – pati na rin ang mga
alaga ko sa tiyan na para bang papatayin ako.
Gumayak ako nang tahimik para hindi magising si Au
ntie at Cheche. Hinanap ko ang pinaka magara kong
bistida at sandals. At habang nakatingin ako sa sa
lamin, napatitig ako sa itsura ko at tinapik-tapik
pa ang pisngi habang paulit-ulit ang tanong sa ut
ak ko na hindi ko masagot.

"May crush na ba ako kay Eddard Vane?"

=================

Ngprya 08

Ngprya 08 // Highly Strung

Masyado ata akong nag-expect na mamamangha si Edda

rd sa akin. Sinisisi ko ulit si Maureen sa pagpaso
k sa akin ng mga ideas na ang lalaki ay napapatula
la at napapatunganga sa mga nakaka-date nila. Baki
t nga ba ang pumayag sa ganito? Pwede namang hindi
na lang ako sumipot!

Tinitigan ako ni Eddard. Natulala. At biglang tumaw

a!

Pinagpatawanan niya ako sa harap ng mga tao sa loo

b ng mall! Pinagtinginan kami ng lahat dahilan par
a manigas ang buong katawan ko sa kinatatayuan ko.
Aaminin kong ang gwapo ni Eddard sa buhok niyang
medyo gulo-gulo pero alam kong naka-wax, isama pa
ang light blue button down niya at white knee-leng
th shorts pati ang brown na hindi ko malaman kung
rubber shoes o kung ano mang sapatos na mukhang ma
mahalin.

Nag-init ang buong pagkatao ko na pakiramdam ko ay

sasabog ako sa sobrang kahihiyan. Nanlaki ang mat
a ko habang tawa siya nang tawa. Gusto kong tumakb
o pero hindi ko magawa!

Nakakahiya!

Mahigpit kong hinawakan ang laylayan ng asul kong

bistida nang lumapit si Eddard. Gusto ko siyang si
pain palayo pero nagulat ako nang hatakin niya ako
at biglang niyakap.

Ang mabilis na tibok ng puso ko ay mas may maibibil

is pa pala.

"Sorry for laughing," sabi niya habang natatawa pa

rin. Diniin niya ang ulo ko sa dibdib niya. "I wa
s caught off guard."

"Ano?" mahina kong tanong.

"Your dress. Bakit nakaganyan ka?"

Lalo akong nakaramdam ng hiya nang lumayo siya sa

pagkayakap at tiningnan ako mula ulo hanggang paa
papunta sa mga mata ko.

"A-Ano-" Hindi ko malaman kung ano ang dapat sabihi

n.
"Tara." Hinila niya ako. Tinanong ko sa kanya kung
saan at bakit pero sinabihan lang niya ako ng, "b
asta."

Tinigil ko ang paglalakad namin nang makarating ka

mi sa pinaka sosyal na bilihan ng damit sa mall. T
iningnan ko siya na hinihila pa rin ako.

"Bakit tayo. . .bakit tayo pupunta rito?"

Pinilit niya akong pumasok sa bilihan. Hinila niya

ako kaya hindi na ako nag-inarte pa para makakuha
ng atensyon. Kung anu-anong damit ang nilapit niy
a sa akin habang sunod lang ako nang sunod sa kany
a.

"Anong gagawin mo sa mga damit?" tanong ko sa kany

a nang nasa counter na kami habang hawak niya ang
isang dark blue button down at black shorts. "Teka
, Eddard-"

"Kung hindi ko bibilhin, ikaw ba bibili?" tanong n

iya na nagpatigil sa akin. Kinuha niya ang wallet
niya at nagbigay ng pera sa counter. Nanlaki ang m
ata ko dahil ilang libo ang binigay niya. Nagtaka
pa ako dahil kinuha niya ang sapatos niya at pinak
ita sa counter. "At isang pares ng slip ons. Her s
ize."

Mabilis na umaksyon yung katabing sales lady haban

g napahawak ako nang mahigpit kay Eddard dahil sa
mga pinaggagagawa niya.
"Bakit mo ginagawa 'to?"

Tinitingnan na kami ng nasa counter habang nakangi

ti. Tiningnan ko si Eddard, pinaghalong ngisi at a
musement ang nakikita ko sa kanya.

"Binabaon kita sa utang, Maris," sabi niya habang

nanlalaki ang mata ko. "Para wala kang kawala sa a
kin."

Wala na akong ibang nagawa kung hindi ang tumitig

sa presyo ng binili niya kahit button down, shorts
at isang parehas ng slip ons na sinasabi niya. Pa
gkakuha niya ng pinamili, hinatak niya ako at pina
puntang CR para makapagbihis.

Nakapasok na ako ng CR pero hindi pa rin ako makap

aniwala sa nangyayari kahit parang pakiramdam ko a
y wala pang isang oras ang pagkikita namin ni Edda
rd.

Napatingin ako sa phone kong tumunog. Huminga muna

ako nang malalim bago sinagot ang tawag ni Eddard
.

"I'll count 1 to 10. Kapag hindi ka pa nagbibihis,

ako magbibihis n'yan sa'yo. Don't cut the call, I
want to hear you change. Isa."

Automatic akong napapasok sa isang cubicle habang

naririnig ko ang boses ni Eddard na nagbibilang. S
a buong buhay ko, ngayon lang ata ako na-pressure
nang sobra sa pagbibihis.
"Sampu. Are done?"

Hinihingal at pinagpapawisan ako habang binubutone

s ang huli sa button down shirt ko. "Oo," sagot ko
.

Narinig ko ang pagngisi niya sa kabilang linya. "G

ood. Labas ka na, marami pa tayong pupuntahan."

Inayos ko muna ang sarili ko at naghilamos dahil s

a pawis. Tinitigan ko ang sarili ko sa salamin. Na
g-init ang pisngi ko dahil kakaibang Mari Solei an
g nakikita ko sa salamin. Parang. . .parang nawala
ang pagkamahinhin ko hindi tulad sa asul na bisti
da na para akong dadalo ng binyag.

Lumabas akong hawak ang plastic sa harapan para ta

kpan ang legs kong exposed kahit hindi naman sobra
ng ikli ang shorts na suot. Init na init ako kaya
naka-ponytail na rin ang buhok ko.

Kinabahan ako sa titig ni Eddard. Sinalubong niya

ako at mabilis na hinablot ang plastic na dala ko
bago ako tingnan ulit mula ulo hanggang paa. Malaw
ak ang pagngisi niya at nag-init ang pisngi ko sa
sinabi niya.

"We look like a couple."

At doon ko na-realize ang lahat na para bang hindi

ko nakita 'yon. Parehas kaming naka-button down n
a ¾ ang haba ng sleeves, dark blue lang ang akin
at sa kanya ay light. Naka-white shorts siya saman
talang naka-black ako. Parehas kaming naka sapatos
na tinatawag niyang 'slip ons' na kulay brown.
"Eddard," nahihiya kong sabi at yumuko.

"Look up," sabi niya at inangat ang ulo ko. "You lo

ok great."

Hindi ako close sa mga lalaki dahil nahihiya ako s

a kanila - ganoon din karamihan ng lalaki sa akin.
Intimidating daw kasi ako dahil mukha akong mabai
t, sabi nila. Kaya nakakahiyang kausapin. Hindi ak
o tulad ni Marie na kayang makipagsabayan sa mga l
alaki o kaya tulad ni Maureen na kayang makipag-us
ap kahit naiilang makipagtitigan.

Madalas akong tahimik - kaya para akong tanga na p

inipigilan ang pagngiti habang naglalakad sa tuwin
g naaalala ko ang sinabi ni Eddard.

I look great daw. Sabi ni Eddard Vane Yboa.

Tahimik kaming naglalakad sa mall habang hawak niy

a ang plastic bag na laman ang sandalas at bistida
ko. Nakapatong ang kamay niyang 'yon sa balikat n
iya habang ang kanan niyang kamay ay nasa gilid la
ng. . . na natatamaan ng kaliwang kamay ko.

Kahit sa kaunting daplis ng kamay niya sa akin, pa

kiramdam ko mamamatay ako sa sobrang kaba na narar
amamdaman ko. Kahit ang ingay sa buong mall, sobra
ng tahimik ng pakiramdam ko dahil rinig ko ang tib
ok ng puso kong papatayin na nga ako.

Hindi rin ako sanay na tahimik si Eddard. . .akala

ko madaldal siya.
Nakatitig ako sa paa naming sabay na naglalakad. K
anan. Kaliwa. Kanan. Kaliwa. Kahit malalaki ang ha
kbang niya, pansin ko hinihintay niya ang paglalak
ad ko. Hindi ko mapigilang mapangiti dahil sa pare
has na suot namin sa paa.

Putek, kinikilig ata ako.

"Mas interesting ba ang sapatos ko kaysa mukha?"

Mabilis kong inangat ang tingin ko kay Eddard na n

akakunot ang noo habang nakatingin sa paa niya. Na
kakahiya! Bobo mo talaga Mari Solei! Bakit ka naka
titig sa ibaba!

"Uh, hindi kasi. . ."

Natigil ako sa pagsasalita dahil nilabas niya ang

phone niya at parang may tinetext. Napasimangot ak
o. Sobrang boring ko ba kaya nag-text na lang siya
ng iba? Lumingon ako sa paligid. May ilan akong n
apansin na mga babaeng napapatingin kay Eddard.

Iba kasi ang dating niya - parang hindi taga probin

sya.

"Why don't you look at your phone."

Tiningnan ko si Eddard. "Ha?"

"May nag-text."
Ako naman, kinuha ang phone ko at para akong sasab
og dahil siya ang nag-text sa akin. Hindi ko siya
tiningnan dahil nahihiya ako nang makita ko ang te
xt niya na nagpalaki sa mata ko.

Eddard Vane

Am I boring you? :(

Tumingin ako kay Eddard na mukhang hinihintay ang

reaksyon ko. Gusto kong magsalita pero napipi ata
ako nang wala sa oras.

"Walang reply?"

Huminga ako nang malalim at tinipa ang text ko.

To Eddard Vane

Nahihiya kasi ako. sorry.

Tumunog ang mamahalin niyang phone at nag-text. Na
kita ko ang pagngisi niya habang nakatingin sa pho
ne at nagtipa ng reply. Tiningnan ko agad ang phon
e ko nang mag-reply siya.

Eddard Vane

Me too.

To Eddard Vane

Anong ikaw din?

Eddard Vane

Nahihiya ako sayo. You're quiet.

To Eddard Vane

Sorry...

Eddard Vane

I like quiet. Kain?

Bago pa ako makapag-reply, hinila ako ni Eddard Va
ne papunta sa kainan na mukhang mamahalin dahil wa
lang masyadong tao sa paligid. Magkatapat ang pwes
to namin. Nanatili akong tahimik habang namimili s
iya sa menu na binigay ng waiter. Ako naman ay nak
atitig sa mga presyo na kung tutuusin ay isang lin
ggo kong ipon ang pinaka mura na pagkain.

Naka-receive ako ng text kaya mabilis kong tiningna

n 'yon.

Eddard Vane

Baka malusaw menu :P whats your order?

Mas tinago ko ang ulo ko sa menu dahil nakakahiya.

To Eddard Vane

Ang mahal.

Nakarinig ako ng tawa kay Eddard Vane kaya tiningn

an ko siya. Hawak niya ang menu habang nag-tetext
habang ang waiter naman ay nakatingin sa amin na p
arang nawi-weirduhan.

Eddard Vane

I thought you're calling me 'mahal' haha! My treat

, Maris. Order na. Ang sama ng tingin ng waiter sa
atin. :D

Hindi ko mapigilan ang pagngiti kasama ang kahihiy

an at naghalo-halo na ang nararamdaman ko.

To Eddard Vane

Tulad sayo nlang ok lang?

Eddard Vane

You're ordering yourself?

To Eddard Vane

Ha?
Eddard Vane

Wala..

Narinig kong binaba ni Eddard ang menu kaya binaba

ko na rin ang akin habang nakatitig sa phone ko.
Sinabi na niya ang order at kinuha na ng waiter an
g menu bago umalis. Narinig ko ang mahabang bunton
g hininga niya kaya napatingin ako sa kanyang hini
lamos ang kamay sa mukha.

Sinubukan kong gumawa ng topic. Pinunas ko pa ang p

asmado kong kamay sa shorts bago "Bakit?"

Huminga ulit nang malalim si Eddard bago tumingin

sa akin at ngumisi. Inayos niya ang sleeves niya b
ago pinukpok ang dibdib niya nang kaunti.

"I'm nervous."

Ako ata ang kinabahan sa sinabi niya.

"B-Bakit?"

Nagulat ako sa biglang paghawak ni Eddard ng braso

ko at hinila ako kaya napatayo ako palapit sa kan
ya. Nilapat niya ang kamay ko sa dibdib niya kaya
naramdaman ko ang bilis ng tibok ng puso niya. Nar
aramdaman ko rin ang panlalamig ng kamay niya sa b
raso ko.

"Ang bilis ng tibok," sabi ko na parang tanga.

Ngumisi siya. "First time ata to."

Imbis na bitawan agad ang kamay ko, dinulas niya a

ng hawak habang paupo ako. Pakiramdam ko may sumip
a sa buong pagkatao ko nang tumigil nang ilang seg
undo ang kamay niyang dumulas papunta sa kamay ko.

Pinatong ko sa hita ko ang kamay kong pinapasmado

pa rin sa kaba. Kumuyom ang kamay kong nahawakan n
i Eddard. Sobrang kinabakabahan ako. Sobrang . . a
hh! Hindi ko na alam.

Narinig ko ang pagtawa ni Eddard kaya tiningnan ko

siya. May tinext-text siya habang nakagat ng labi
. Gusto ko man ilayo ang tingin ko, hindi ko magaw
a dahil naparalisado na ata ako sa titig niya. Nat
auhan lang ako nang tumunog ang phone ko.

At parang nagwala ang lahat ng organs sa katawan ko

nang mabasa ang text niya.

Eddard Vane

You're making me nervous, Maris. Pagbayaran mo to

:(
=================

Ngprya 09

Ngprya 09 // Baby Steps

Para akong tanga.

Talon ako nang talon at nagsasasayaw sa loob ng CR

, hindi iniinda ang lamig ng tubig sa bawat buhos.
Kumakanta pa ako sa pag-shampoo at sabon saka tum
alon-talon ulit sa pagbuhos ng malamig ng tubig.

Kung pu-pwede lang gumulong-gulong, ginawa ko na.

Noong Saturday na ata ang pinaka the best Saturday

sa buhay ko – kung hindi lang nakiepal si Aunti
e. Bago ko pa kasi makalahati ang pagkain ko, tina
wagan ako ni Auntie at pinagmamadaling pinauwi. At
kung hindi man daw ako umuwi kaagad, wala na akon
g aabutang bukas ng pinto para tulugan ko.

Kahit inutusan lang ako ni Auntie, hindi mawala an

g ngiti ko dahil nakita ko sa mata ni Eddard Vane
na para bang nagmaakawa na huwag akong umalis. Gin
usto pa niya akong ihatid, pero humindi ako kaagad.

Baka kung ano ang gawin ni Auntie kapag nalaman ni

yang kung anu-ano ang inuuna ko kaysa sa kanya.

Parang si Cinderella ako at si Eddard si Prince Ch

arming. Pinagkaiba lang namin ni Cinderella, suot
ko pa rin ang magarang damit pagkauwi ko na hindi
ata napansin ni Auntie. Tapos madaling araw ang ti
melimit ni Cinderella, ako pinauwi ng tanghali.

Pero kahit na. . . kahit na!

Nararamdaman ko pa rin kasi ang bilis ng tibok ng

puso ni Eddard Vane sa palad ko na para bang nakal
apat pa rin ang kamay ko sa dibdib niya. Ganoon ka
lala ang epekto sa akin kahit Monday na ngayon.

Tumili ulit ako habang nagbabanlaw.

"HOY MARI SOLEI!" natigil ako sa nakakagulat na si

gaw ni Auntie mula sa labas. Malakas ang pagkalabo
g niya sa pinto. "Manahimik ka nga d'yan at para k
ang biik kakasigaw!"

Huminga ako nang malalim at bumulong. "Kill joy."

Hinanap ng mga mata ko si Eddard Vane pagkapasok.

Nagtataka kasi ako dahil hindi siya nangulit sa ak
in kahit hindi ako tumawag para gisingin siya. Tur
ns out, hindi talaga siya pumasok ng araw na 'yon.
At ganoon din the next day.

Ngunit pagdating ng Wednesday, nagulat ako nang na

gising ako dahil sa isang tawag sa phone ko. Akala
ko si Chino pero pagtingin ko sa phone, para akon
g pinapatay sa kilig nang makita ang pangalan ni E
ddard Vane sa screen.

Gusto ko agad sagutin pero huminga muna ako nang m

alalim bago ni-receive ang call. Hindi ako nagsali
ta at pinakinggan ang nasa kabilang linya.

"Maris."

Tumalon ang puso ko sa simpleng tawag niya sa nickn

ame na ginawa niya sa akin.

"Hm?" halos pabulong kong react, para kunwari ay h

indi ako excited sa pagtawag niya. "Napatawag ka?"

"You didn't call me for two days."

Hindi ko na napigilan ang sarili ko sa pagngiti. N

iyakap ko ang katabi kong unan at pumikit nang mar
iin. "Ano kasi, wala akong load."

Narinig ko ang pagngisi niya sa kabilang linya. "Lo

-load-an ba kita?"

"Ha?!" Mabilis akong sumagot. "Huwag na, papa-load

ako mamaya."

"Okay," tapos katahimikan bago siya nagsalita ulit.

"I miss your voice."

Kung matigas lang ang unan ko, kanina pa ako may b

ukol sa pag-untog dito ng ulo ko. Para na talaga a
kong tanga kung hindi lang ako natauhan sa malakas
 na katok at sigaw ni Auntie.

"Maliligo ka ba o hindi? Ma-le-late si Cheche sa ka

kuparan mo!"

Kaya ayaw ko man, binaba ko na ang tawag ni Eddard

Vane pero hindi ko maikakaila na napangiti ako sa
huling narinig ko kay Eddard Vane.

"Good Morning, Maris."

Simpleng good morning lang, hindi na mawala ang ng

iti ko kahit badtrip ako kay Auntie. Simple lang s
inabi niya pero kulang na lang ay mangisay ako sa
kilig. Good mood tuloy akong pumasok sa school kah
it pawisan sa sobrang init ng paglalakad ko.

Sa paglalakad papuntang room, kinabahan ako bigla

nang makita si Eddard Vane kasama si Miller na nag
lalakad pasalubong sa akin. Gusto ko iiwas ang tin
gin ko kung saan man pero para akong tanga kapag g
inawa ko 'yon.

Tumitig tuloy ako sa mga paa ko habang naglalakad.

Nakita ko na ang pamilyar na sapatos ni Eddard Van

e na pasalubong sa akin nang marinig ko ang pamily
ar niyang boses na para bang bumulong siya sa tain
ga ko.

"Hi."

Nag-angat ang tingin ko. Nakangiti siya sa akin at

 hindi ko magawang ngumiti dahil may pagkamangha s
a mukha ni Miller nang tuluyan nang lumagpas ako s
a kanila.

"Hanggang hi ka pa rin? Slow mo pare!"

Rinig ang pagtawa ni Miller dahilan para mag-init

ang pisngi ko. Gusto ko man lumingon, dumiretso la
ng ako sa paglalakad. Bumagal ang paglalakad ko na
ng makita ko si Mao na nakatitig sa akin. Nginitia
n ko siya at mabilis na lumapit sa kanya para bati
in siya.

Hindi ko na lang pinansin ang pagkawala ng ngiti n

iya nang samahan niya sa ako pabalik sa classroom.

Absent si Marie kaya tahimik kami nila Maureen at

Mao. Syempre, focus lang si Maureen sa binabasa ni
ya samantalang si Mao ay hindi sumabay sa amin ng
recess dahil sumabay siya sa iba niyang kaibigan s
a room, may pag-uusapan daw sila.

Pagkarating ng PE time, sa grounds kami habang nag

lalaro ang ilan sa mahilig magbasketball. Kung nan
dito siguro si Marie, kasama siya sa mga naglalaro
kahit babae siya. At baka siya pa ang pinaka mala
kas mang trashtalk laban sa mga lalaki.

Nakaupo lang ako sa 2-step paputang canteen. Nakak

alat kami sa grounds dahil parang free time ang PE
. Nakikipag-chikahan si Mao sa iba niyang kaibigan
habang si Maureen ay nananahimik sa sulok habang
umiiyak, hawak ang bagong libro na binabasa.

Nakarinig ako ng ingay may likuran ko kaya napaupo

 ako nang maayos. Hindi ako chismosa pero naririni
g ko ang ibang boses ng lalaki sa may likuran. At
doon na nga tumalbog ang puso ko sa pag-upo ni Edd
ard Vane sa tabi ko.

Napatingin ako sa kanya, tapos sa ilang lalaki nam

ing kaklase na nasa likuran at tumatawa na nakatin
gin sa amin. Pero nagkukunwaring hindi nakatingin.
Obvious naman.

"Bakit mag-isa ka lang dito?"

Huminga ako nang malalim pagkarinig ko ng malalim n

iyang boses.

"Busy siya, eh," turo ko kay Maureen na humahagulgo

l pa rin sa isang tabi.

Tiningnan ni Eddard Vane si Maureen na nasa kanan

ko. Dahil nasa kaliwa ko siya, tumingin siya sa ka
nan ko at nailang ako dahil nakita ko ang pagngiti
niya. Kahit nakatutok ang mata ko sa harap. Napan
sin ko ang pagtingin niya sa akin sa peripheral vi
sion ko kaya mas lalo akong nakaramdam ng ilang.

"Bakit umiiyak?"

Nilingon ko siya kaunti. Nakatitig pa rin siya nan

g sobrang lapit kaya iniwas ko ang tingin ko. "Sa
binabasa niya."

"Oh." Tumango siya. "Mahilig siya magbasa? Bawat k

ita ko sa kanya lagi siyang may librong dala."
"Mahilig sa romance."

Tumango ulit siya. "Ikaw?"

Tumingin ako sa kanya. Agh. Bakit nakatitig pa rin

siya?!

"Anong ako?"

"Mahilig ka sa romance?"

Tumingin ako sa sapatos ko. At sa sapatos ni Eddar

d na nakadikit sa akin. Hindi ko alam bakit ako na
palunok bago sumagot ng, "hindi. Mahilig ako sa fa
ntasy."

"Oh? Parang mahilig ka sa romance."

Nilingon ko siya kaunti. "A-Ah, hindi. . ."

Umiling siya at tumawa. Tumingin ulit ako sa harap

, sa mga nagbabasketball hanggang sa sumagi sa pan
ingin ko si Mao na nakaupo na sa isa sa mga bleach
ers. Nakatingin siya sa amin pero nag-iwas ng ting
in nang mapansin niyang nakatingin ako sa kanya.

Anong mayroon?

Napalingon ako kay Eddard nang lumapit siya sa aki

n at binunggo ang balikat ko gamit ang balikat niy
a. "Libre mo naman ako."
"Ha?"

"Libre mo ako." Tinuro niya ang canteen na nasa lik

uran. "Ayan lang canteen, libre mo ako."

"Anong ililibre ko sa'yo?" pagtataka ko. "Mas mayam

an ka sa akin."

Nakita ko ang ngisi niya. "Kahit ano na kaya mong i

libre sa akin."

Naramdaman ko agad ang pagkakaiba naming dalawa. .

. siya, mayaman, ako mayaman sa utang. Sa kanya.
Siya, kayang-kaya niyang gumastos nang kahit gaano
kalaki at parang wala lang 'yun. Samantalang ako,
mabigat pa sa loob ko na ilibre siya.

Kahit ang dami na niyang nailibre sa akin.

Kung mayaman man siya. . .bakit siya nandito? At n

ag-aaral sa semi-public school namin? Bakit hindi
na lang siya sa Maynila? Bakit dito pa sa probinsi
ya?

"Frostee?" pag-alok ko.

Lumawak ang ngiti niya at tumayo. Inalok niya ang

kamay niya sa akin para tulungan akong tumayo. Nan
g hawakan ko 'yun, nakita kong nagngitian at nagta
wanan ang mga kaklase naming lalaki na hindi kalay
uan sa amin. Tiningnan sila ni Eddard kaya natahim
ik sila.
Ang obvious talaga.

Binigay ko kay Eddard ang Frostee pagkabili ko at

talaga naman, pati ang tindera ay close ni Eddard
Vane. Binali niya ang Frostee sa dalawa at binigay
sa akin ang isa.

"Pero para sa'yo to."

Ngumiti siya sa akin at sinubo ang kalating froste

e na hawak niya bago nagsalita. "Hati tayo, para s
weet."

Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya.

Parehas tuloy kaming kumakain ng Frostee habang na

nonood sa mga nagbabasketball. Nakita kong lumingo
n sa akin si Maureen at ngumiti na para bang may a
lam. Iniwas ko lang ang tingin ko.

Kinabahan ako kinabukasan dahil nakita ko na naman

ang seryosong paglalaro ni Marie ng chess. . .at
hindi lang 'yun. Kalaban na naman niya si Eddard V
ane! Na prenteng nakaupo habang tahimik na nakatin
gin kay Marie.

Bago pa ako makapasok sa classroom, malakas ang sin

igaw ni Marie pagkakita niya sa akin.

"MARI TWO! Tara rito!"

Hindi ko gustong lumapit sa kanya lalo na nang nil
ingon ako ni Eddard at sinundan ako ng tingin pero
dadaanan ko talaga ang kinauupuan niya para makap
unta sa pwesto ko. No choice tuloy ako nang nagula
t ako sa bigla niyang pagpalo sa pwet ko!

"Marie!" nanlalaki ang mata ko sa kahihiyan. Unti-

unti kong tiningnan si Eddard at napanganga siya.
At tumawa kaunti! Paksyet. Nakita ni Eddard! Nakit
a niya! Sobrang nakakahiya! "Bakit mo ginawa 'yun?"

Ngumiti si Marie at pinagdikit pa ang dalawa niyan

g kamay at kiniskis 'yon. "Lucky charm."

Nanginginig ang tuhod kong nagpunta sa pwesto ko.

Binati ko si Mao ng good morning. Binati rin niya
ako pero binalik ang tingin sa notebook dahil busy
siya sa pagkopya ng homework.

Pagkaupong-pagkaupo ko, napalingon ako kay Marie na

biglang sumigaw.

"CHECKMATE!" sigaw niya at nagtawanan ang ilang la

laki na nakapalibot sa kanya. "Uwi na Eddard. Wala
ka pala, eh! Weak!"

Nakita ko si Eddard Vane na ngumiti at nagtaas ng

kamay bago pumalakpak. "You win, I lose. A deal is
a deal."

Malakas ang tawa ni Marie pagkatayo niya. Hinayaan

niyang si Eddard Vane na nakangisi ang nagligpit
ng chessboard. Hinila niya ang upuan niya sa may l
ikuran ko at pinatong ang ulo sa sandalan ko.
"May tanong pala ako Mari two."

"Ano?" pagtataka ko.

"Kumusta 'yung date niyo?"

Napatigil ako sa pagtatanong niya. Tiningnan ko si

Eddard kung nakikinig siya pero mukhang hindi nam
an niya narinig. Natigil si Mao sa pagsusulat at t
umingin sa amin.

"Anong date?"

Hindi kasi namin pinag-uusapan ang tungkol sa 'dat

e' na 'yon. Hindi rin ako tinatanong ni Maureen da
hil busy siya sa pagbabasa. Si Mao, absent siya nu
ng time na 'yun.

Hindi pinansin ni Marie si Mao. "Ano na?"

Umiwas ako ng tingin. "A-Ayos lang," mahina kong s

abi. Tiningnan ako ni Mao na nagtataka pa rin at n
agulat ako sa biglang pagtulak nang sobrang lakas
ni Marie sa balikat ko. Halos sumubsob ako.

"Oh congrats! May date ulit kayo!"

Halos gusto kong magpakain sa sahig nang isigaw 'y

on ni Marie sa classroom. Tiningnan kami ng mga ka
klase namin at ang malala—ang masakit dito! Nari
nig ko ang mahinang tawa ni Eddard Vane sa likuran!
"Ha?" pagtataka ko. "Anong. . .pero, nanalo ka—"

"Yup, yup! Kasi magaling ako." Tumango-tango si Ma

rie. "A deal is a deal. Kapag nanalo ako, mag-de-d
ate kayo, di ba Eddard pwet?"

Halos lahat ng nakuha na atensyon ni Marie ay tumi

ngin kay Eddard. Kahit si Mao na busy kakakopya ay
napalingon sa likuran. Nakatingin lang ako sa bla
ckboard sa sobrang kaba na nararamdaman ko.

Buti na lang, dumating na si Ma'am Socorro. Ang hi

ndi ko lang ineexpect ay ang pagtawag ni Eddard Va
ne sa cellphone ko. Tiningnan pa ako ni Mao pati a
ng phone ko bago binalik ang mabilis na pagkopya n
g homework.

Pagsagot ko, rinig ko ang tawa sa kabilang linya. P

ati na rin ng boses ng iba naming kaklase.

"Let's continue where we left off. This Saturday?"

=================

Ngprya 10

Ngprya 10 // The Fun Side

Masyadong nagsasaya si Marie sa ginagawa niya at t

alagang nag-text pa siya sa akin para i-goodluck a
ko. Hindi ko alam kung bakit ako lagi ang ipinupus
ta niya. . .pero promise, last na 'to!

Ang plano ko ay grumaduate nang matiwasay. . . hin

di masaktan kapag nalaman kong pinaglalaruan lang
ako ni Eddard. Pero crush lang 'to. . .oo tama, cr
ush lang.

Hanggang crush lang 'to.

Sana lang ay hindi pa lumala lalo na't parang mas

gumwapo si Eddard Vane sa simpleng white shirt, bl
ack pants at sneakers niya. Isama pa ang beanie na
nakasuot sa ulo niya.

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Tiningna

n ko ang sarili ko. Hindi ako palaayos. . . at wal
a akong masyadong magarang damit kaya namili ako s
a ukay-ukay pagkatapos kong mag-search ng latest t
rend.

Masaya akong nag skinny jeans, sandals at simpleng

printed shirt ako.

Ngumisi siya sa akin. "Bakit ang ganda mo?"

Sobrang bilis lang para sa kanya ang pagsabi ng mg

a pambobola dahil malamang, sanay siya sa babae. K
ung bibilangin ang mga naging ka-issue niya nung n
ag-transfer siya sa school, halos sampu ang nabali
tang nali-link sa kanya.

Masyado ko lang sigurong ina-analyze ang lahat. .

.pero alam ko. Alam kong pinagtitripan lang ako ng
lalaking 'to. Sabi ko nga, promise ko sa sarili k
o, last na 'to.

Promise, Mari Solei.

Promise!

Aahh!!!

"Bakit ako pinagpupustahan niyo ni Marie?" pagtata

nong ko matapos ng matagal na pananahimik sa mall.

Mukhang nabigla siya sa pagsasalita ko at tumawa k

aunti. Umiwas ako ng tingin dahil masyado siyang g
wapo tingnan. Baka pwedeng ibaba ko ang beanie na
suot niya para hindi ko makita ang mukha niya. Pwe
de kaya?

"Actually, it was my idea," natatawa niyang sabi.

Sinuot ko sa bulsa ang kamay ko dahil tumatama ang
kamay niya sa akin. "Iba ang gusto niyang kapalit
."

"Ano?"

Tiningnan niya ang kamay ko na nakapamulsa na. Nai

lang tuloy ako lalo nang makita ang pagkawala ng n
giti niya sa labi.

"Xbox," sabi niya.

Tumingala ako sa kanya. "Xbox?"

"Yup." Ngumiti siya. "Hinihingi niya xbox ko."

Nanlaki ang mata ko. "Ang mahal nun!"

"Hindi ko na nagagamit, eh." Yumuko siya at parang

tiningnan ang sapatos niya saglit bago binalik an
g tingin sa harap. Tiningnan ko ang dalawang kamay
niyang ipinasok din niya sa magkabilang bulsa ng
pants niya.

Imbis na makunsensya, nagpatuloy ako sa tipic. "Pin

agpalit niya ako sa xbox?"

Doon ako nakakuha ng panlalaki ng mata galing kay

Eddard at ang lakas ng pagtawa niya. Tinigil ko pa
siya sa paglalakad at tinulak sa gilid para hindi
makasagabal sa mga tao.

"Basically, yes."

Hindi ko alam kung matatawa ba ako o ano pero ang

nasabi ko na lang ay, "yung Marie talaga na 'yun,"
bago kami nagsimula ulit sa paglalakad.

"May tanong ako," sabi niya. Hindi na siya naghint

ay pa ng sasabihin ko at nagpatuloy. "Bakit Mari t
wo tawag niya sa'yo?"

Tumawa ako kaunti pero nawala rin kaagad dahil nai

lang ako sa pagtitig ni Eddard Vane habang nakangi
ti. Umiwas ako ng tingin habang nag-e-explain. "Pa
rehas kasi kaming Mari, may E lang sa kanya. Nagug
uluhan kasi siya kaya pinipilit niyang siya si Mar
ie one, ako si Mari two."

"Bakit hindi ikaw 'yung one?"

"Mas maaga birthday niya sa akin, kaya siya 'yung o

ne. Siya raw original."

Tumawa ulit siya at hindi ko mapigilang hindi mapa

tulala kaunti. Tinitigan ko ang nag-ri-wrinkle niy
ang mata at ang dimple niya sa kaliwang pisngi.

"Epic. Kakaiba mag-isip si Marie One."

Nanlaki ang mata ko. "Pati ba naman ikaw?"

Ngumiti siya na parang may naalala at hinawakan an

g pisngi niya. "The last time I called her Marie,
nanakit ng isang araw pisngi ko. Bumabakat 'yung s
ampal."

Pinaka unang beses ata ito na nagtawanan kaming da

lawa ni Eddard na parang tanga. At hindi ko mawari
kung bakit ang gaan-gaan ng loob ko pati na rin n
g puso ko sa pagtawang 'yon.

Hinila ko siya na kinabigla niya.

"Saan tayo?" nagtataka niyang tanong.

"Libre kita."
Sa Jollibee ko lang siya nilibre at napa-face palm
pa ako sa kabobohan ko nang marealize na walang 3
9ers tuwing weekend. Hindi ako nagpahalata. Hinaya
an ko si Eddard na mamili ng kakainin pero at the
same time ay binubulungan ko siya sa isip niya na
sana yung burgersteak ang piliin niya at huwag chi
cken joy.

Gusto kong maiyak habang nakatitig sa two piece ch

icken joy na inorder ni Eddard Vane. . . at gusto
pa niya na magkaparehas kami na Chicken kaya yung
may spaghetti ang binili ko.

Naluha ang wallet ko. . . nananadya ata itong si Ed

dard Vane.

Tahimik kaming kumain dahil natahimik ulit ako. Na

ka-silent din ang phone ko at nasa bag ko nakatago
kaya kahit napapansin kong nag-te-text siya, hind
i ko kinukuha ang phone. Natatakot kasi akong baka
mas matuwa ako sa kanya dahil sa mga texts niya.

Tinitingnan tuloy niya ako nang nagtataka.

Pagkatapos magluksa ng wallet ko, inaya ako ni Edd

ard magtimezone. Napakagat ako ng labi dahil naka-
mental note na sa akin ang sinasabi sa akin noon n
i Maureen na rant tungkol sa mga love stories na n
ababasa niya.

"Ang gasgas na kasi! Puro arcade. Arcade. Juice co

lored, susunugin ko na talaga libro na may arcade
date scene!"
Napapikit ako at na-imagine si Maureen na sinusuno
g ang buhay ko dahil nasa arcade ako kasama si Edd
ard. Tulad ng mga nababasa ni Maureen, may card na
si Eddard at nagulat ako dahil 1000 pesos ang ni-
load niya sa card.

"Mauubos mo ba 'yan?" pagtataka ko.

Nginitian niya ako at hinatak sa may photo booth. "

Kung hindi mauubos ngayon, next time."

Nakaupo kami sa loob ng photobooth. Naiilang na ak

o dahil nakikita ko sa screen kaming dalawa ni Edd
ard. Ngayon ko lang nakita ang itsura namin kapag
magkasama. Nagsimula na mag-picture pero nakaupo l
ang ako nang maayos at mukhang tensed. Mas lalo ak
ong kinabahan nang hawakan niya ang balikat ko.

"Wacky naman d'yan, para kang tuod."

Nag-init ang pisngi ko at tumawa siya. Kung gusto

niyang magpa-impress sa akin, hindi dapat niya ako
tinutukso nang ganito!

Naka-apat na set na kami ng pictures, ngiti lang a

ng kinaya kong i-pose. Na kinagulat ko dahil nag-s
wipe ulit siya sa photobooth!

"Hindi tayo aalis dito hangga't hindi ka nag-wa-wa

cky," sabi niya. Pinanlakihan ko siya nang mata at
tiningnan niya ako sabay tawa. "Ayan! Wacky! Ayos
'yan." Tapos click!
Hindi ko na rin napigilan ang tawa ko kaya nagpatu
loy ang click. Ginaya ko ang pose niya hanggang sa
lumapit na kami sa camera at naging distorted ang
mukha namin. Nag-swipe siya ulit nang dalawa pa a
t halos naubusan na kami ng poses at kakatawa.

Mukhang na-exercise din nang sobra ang mukha ko kak

angiti at kakadistort ng mukha.

"Ehe-ehem."

Tumingin kami sa nagbukas ng kurtina na isang baba

e na nakataas ang kilay. Nagkatitigan kaming tatlo
. Nakuha ng atensyon ng babae 'yung marami naming
pictures na nasa may lalagyan ng prints.

"Mauubos niyo na ho 'yung photo paper, kami naman."

Nagkatinginan kami ni Eddard at tumawa bago lumaba

s. Nahihiya ako pero hindi ko mapigilan ang tawa d
ahil sa lightness ng paligid. Sa lahat ng pictures
na na-print, isa lang ang binigay niya sa akin at
tinago ang lahat.

"Bakit marami sa'yo?"

Ngumiti lang siya bilang sagot.

Nag-try kami ng iba pang laro tulad ng deal or no

deal na hindi namin alam bakit may ganoon. Nag-dru
ms siya at tinuruan niya ako mag-guitar hero. Nagl
aro rin kami ng tekken at time crisis bago namin n
apagdesisyunan i-try ang silent hill 4D.
Nakatingin ako sa trailer habang si Eddard ay papas
ok na sa loob.

"Sigurado ba tayo rito?" tanong ko dahil mukhang j

umpscare ang lahat. 3D pa kaya siguradong parang p
apatayin kami nang buhay ang mga halimaw doon sa l
aro. "Eddard. . ."

Sumilip sa akin si Eddard na nakasuot na ng 3D gla

sses at hinila ako papasok sa loob. Una kong napan
sin ang umiihip na artificial na hangin sa tigkabi
la. Malakas din ang sounds at ang tanging focus la
ng ay ang malaking screen.

"Kapit ka lang sa akin," sabi niya at kinuha ang k

amay ko para kumapit sa braso niya. "Kapag natakot
ka."

Inalis ko ang hawak sa braso niya dahil baka yumak

ap pa ako nang wala sa oras. Seryoso kaming dalawa
habang naghihintay ng papatayin hanggang sa nagsi
mula na ang game. Umiihip ang hangin at ang lakas
ng sounds habang hawak ang mabigat na pang baril.

Napapalayo ako at napapapikit kapag may mga nanggu

gulat. Tumatawa naman si Eddard kapag napapasigaw
ako bigla.

Mukhang expert sa ganito si Eddard dahil naka-ilan

g beses na patay na ako, siya may buhay pa rin. At
natutuwa ako dahil nililigtas niya ang character
ko sa laro kapag may biglang susugod na kalaban.
Into the game na kami dahil mas lalong nagseryoso
ang paligid. Napasigaw ako nang biglang may sumi
lip na mukha sa may side ko. Nagulat pa ako dahil
may lumabas bigla na kalaban at biglang sumigaw si
Eddard Vane at hinawakan ako sa braso!

Sabay kaming sumigaw nang sumigaw hanggang sa tuma

wa na kami nang tumawa pagka-game over ng laro.

"Bakit biglang may sumilip?" natatawang sabi ni Edd

ard.

Nagpunas ako ng luha dahil sa kakatawa. "Hindi ko r

in alam!"

"Gago 'yun ah."

Hindi nawala ang ngiti naming dalawa hanggang sa ma

kalabas ng timezone.

"May 500 pa sa card," sabi niya at nagtaka ako dah

il kinuha niya ang kamay ko para ipatong ang card.
Nakangiti siyang nagsalita. "Ubusin natin sa susu
nod."

Papatayin na nga siguro ako ni Maureen dahil ang s

unod na lugar na gustong puntahan ni Eddard ay pla
yground. Hindi ko tuloy napigilan ang pagtatanong
kay Eddard pagkaupo namin sa swing.

"Nagbabasa ka ba ng romance books?"

Nag-swing siya habang nakatingin sa akin. "Bakit?"

Tumingala ako nagdidilim nang kalangitan. Nagpapaki
t na ang ilang bituwin at ang buwan.

"Sa mga binabasa kasi ni Maureen, dito sa place na

'to nagkakaigihan 'yung dalawang bida."

Tumawa siya sa sinabi ko kaya nilingon ko siya. "Sa

tingin mo, nagkakaigihan tayo?"

Lahat ata ng dugo ko sa katawan ay nagpunta sa pis

ngi ko. Sa buong oras na magkasama kami ni Eddard,
ngayon lang ata ako ulit kinabahan nang husto na
para bang pinapatay ulit ako.

"A-Ano—"

Tumawa siya ulit. "Kidding. Kakornihan ni Miller.

Nabasa raw niya na sa park daw maganda makipag-dat
e."

"Kay Miller?"

Inayos niya ang beanie na suot niya at huminga nan

g malalim. Akala ko titingnan niya ako tulad ng da
ti na para bang nang-aaakit siya pero pagtigil niy
a ng swing, tumingala siya at kumagat sa labi. Na
para bang nagpipigil ng ngiti.

"I'm new at this. Second time pa lang akong nakipag

-date."
Sumabog ang puso ko.

"Second time pa lang?" Gusto ko idagdag ang 'weh,

di nga? Sinong niloko mo?' pero mas pinili kong ma
nahimik. Nararamdaman ko ang vibration ng phone ko
sa bag pero hindi ko pinansin.

Yumuko siya at tinanggal ang beanie para ayusin an

g buhok bago binalik ulit sa ulo. Tiningnan niya a
ko at hindi ko alam bakit. . .bakit kakaiba ang ng
iti niya. Parang maamo. Na nahihiya. Na para bang.
. .may something.

"Nang seryoso." Nagkatitigan kami sandali hanggang

sa tumawa siya nang mahina at binaba ang beanie n
iya para matakpan mukha niya. "Shit. Nakakahiya,"
rinig kong bulong niya.

Wala na. . .hindi ko na ramdam ang puso ko sa kilig

.

=================

Ngprya 11

Ngprya 11 // Peksman, Promise!

Eddard Vane

 You're ignoring me. Why?

Kasi. . .maraming dahilan. Isa na ang langit ka, ni
lulumot na lupa ako senaryo.

Tumigil siya sa pag-load sa akin dahil sinabihan k

o siyang hindi ko na siya papansinin kapag pinagpa
tuloy pa niya. Pero gusto kong tumakbo sa tindahan
para mag-pa-load at makapagtext.

Pero no! Tumigil ka, Mari.

Gustuhin ko man ibalik mga binigay niya sa akin (a

ng damitat ang card ng timezone), tinago ko na lan
g sa isang box para hindi kami magkausap. Halos ta
tlong linggo ko na ring pinipilit ang sarili ko na
tingnan si Eddard bilang kaklase.

Kaklase lang.

Oo, tama. Kaklase lang.

Nakatingin ako kay Maureen na nakapalumbaba sa tab

le ng cafeteria. Matamlay ang itsura niya na para
bang pinagsakluban siya ng langit at lupa.

"Oy pusa, problema mo?" tanong ni Marie kay Maureen

.

Tahimik pa rin si Maureen.

"Mukha mo, pusa," sabi ni Mao.

Mabilis na sinampal ni Marie si Mao. Gumanti si Ma

o at nagsampalan na silang dalawa habang si Mauree
n ay tulala pa rin.

"Hindi mo pa rin mahanap?" tanong ko kay Maureen.

Dalawang araw na kasing nagrereklamo si Maureen na

nawawala ang first book niya ni V.L. Tine na pina
hiram niya kay Ma'am Socorro. Pinabigay daw kasi n
i Ma'am sa taga Section 3 pero hindi pa rin nababa
lik.

"Magbasa ka kaya muna ng iba kaysa problemahin mo '

yun?"

Natigil sila Mao at Marie sa bangayan nila nang bi

glang binagsak ni Maureen ang kamay niya sa mesa.
Tumingin siya sa aming tatlo at tumayo.

"Hindi niyo kasi alam pakiramdam nang mawalan ng ba

by!"

Napaatras ako sa biglang pagtayo ni Marie at sinam

pal nang malakas si Maureen. Nagkatitigan silang d
alawa pero nag-iwas ng tingin si Maureen at naupo
saka pinagpatuloy ang pagkain.

"Thank you," mahinang sabi ni Maureen.

"Welcome."
"Mukha mo welcome!" sigaw ni Mao.

"Kanina ka pa ha!"

Gustuhin ko man damayan si Maureen, natatawa ako s

a bangayan nila Marie at Mao. Tumigil lang sila na
ng natigil si Mao, pinasakan ng Fudgee bar sa bibi
g ni Marie. Umubo-ubo pa si Mao at nag-beautiful e
yes na nakatingin sa akin.

Ngumiwi tuloy ako.

"Bakit—"

"Problema mo Eddard pwet?"

Sa pagputol sa sasabihin ko ni Marie, tumalon ang

puso ko sa pagtingin nila sa likuran ko. Hindi ko
na kailangan lumingon pa para malaman na si Eddard
ang ang tinitingnan nila dahil sa pagbilis ng tib
ok ng puso ko.

Napatingin ako sa kamay mula sa likuran ko na nagb

aba ng libro sa harap ni Maureen. Nag-iwas ako ng
tingin at nagkunwaring sarap na sarap sa pagkain k
o.

Sumigaw si Maureen nang tingnan niya ang book na n

ilapag ni Eddard. "Paano mo nakita 'to?! Shocks! I
to 'yung libro ko!"
"Galing kay Miller." Napalunok ako sa mababang bos
es mula sa likuran ko. "Pinapabigay niya sa'yo."

Niyakap-yakap ni Maureen ang libro niya. Nagba-bye

na sila kay Eddard. Namalayan kong nagpigil ako n
ang hininga nang mapatingin ako kay Mao na nakatin
gin sa akin. Seryoso ang mukha niya. Ngumiti ako a
t nag-iwas ng tingin.

Tahimik ako hanggang classroom, nagbalik na ulit s

a klase. Pagkatapos ng quiz, natigil karamihan sa
amin dahil sa pagkatok ni Ma'am Socorro sa room. K
inausap niya 'yung teacher namin at tumingin sa ak
in saka sinenyasan akong lumabas.

Pagkalabas ko, lumabas din si Eddard mula sa kabil

ang pintuan. Iniwas ko agad ang tingin ko sa kanya
habang papalapit siya sa kinatatayuan ko. Halos i
sang dangkal lang ang layo namin sa isa't isa kaya
para akong pinapatay sa kaba.

"Malapit na ang intrams natin at kasama lahat ng m

use at escort sa pageant na gaganapin." May mga si
nabi pa si Ma'am Socorro na hindi ko na maintindih
an. Ang tanging tumatak lang sa akin ay ang huli n
iyang sinabi na, "kayong dalawa."

"Ma'am. . ." Aangal ba ako? Sasabihin ko bang hindi

ko kaya?

Hindi pa rin ako tumitingin kay Eddard pero alam k

ong nakatingin siya sa akin. Lumunok ako nang ilan
g beses at nanahimik.

Hindi ko kayang magsalita.

At hindi ko alam kung dapat ko bang pagsisihan ang
hindi pagsasalita o pag-ayaw dahil mas nagkaroon
ako ng dahilan para kausapin si Eddard. O siya par
a kausapin ako.

Uwian, lumapit siya sa pwesto ko habang hawak niya

ang strap ng bag niyang nakasukbit sa isang balik
at. Kinausap pa siya ni Marie tungkol sa mga games
bago niya ako kalabitin.

Walang tingin-tingin akong nagsalita. "Susunod na l

ang ako sa auditorium."

Hindi ko narinig ang pag sang-ayon niya pero narin

ig kong nagpaalam na siya kay Marie. Naka-ilang ay
os ako sa bag ko kahit wala naman na akong dapat a
yusin bago ko naramdaman ang pagpalo ng notebook s
a akin ni Marie. Tiningnan ko si Marie. Ngumiti si
ya pero alam kong may something. Nagpaalam naman s
i Mao na mauuna na siya.

Ayaw ko man pumunta sa 'meeting' tungkol pageant,

hindi ko magawang tumakbo palayo. Pagkarating ko s
a auditorium, nandoon ang naggagandahan at nag-ga-
gwapuhan ng lahat ng section sa highschool. Napati
ngin silang lahat sa akin pero bago ako yumuko par
a magpunta sa isang vacant seat, nakita ko si Edda
rd na nakikipagtawanan sa lower year na magandang
babae.

Iniwas ko ang tingin kay Eddard bago pa kami magka

titigan. Naupo ako sa isang tabi, halos makatulog
ako sa sobrang bored nang may magbigay ng papel sa
akin mula sa likuran. Umupo siya sa tabi ko.
Sa simpleng pagbibigay sa akin ng papel ni Eddard,
kinakabahan na agad ako.

Akala ko babalik siya sa pwesto niya kanina sa tab

i ng babae pero nanatili siya sa tabi ko buong mee
ting. Napansin ko ang paglingon niya sa akin kaya
tumingin ako sa bag ko at naghalughog ng kung ano
man sa bag. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya.

Ang awkward dahil halos lahat nag-uusap sa loob ng

audi, pwera sa amin ni Eddard.

Pagkatapos ng meeting, nauna na akong tumayo nang

walang pasabi para umalis. Narinig ko pa ang boses
ng babaeng lower batch na tinawag si Eddard. Gust
o kong umiling at ipakita kay Eddard na disappoint
ed ako. . .pero bakit ako disappointed?

Dahil pakiramdam ko, wala lang ako sa kanya. Ganun

ba, Mari Solei?

Kailan ka ba naging importante sa kanya?

Ang bigat tuloy ng pakiramdam ko hanggang pagkauwi.

The next day, normal na araw ang lahat pwera sa ka

ilangan ulit ng meeting para sa pageant na gaganap
in sa August. No choice tuloy kung hindi maglakad
sa hallway papunta sa Audi kasabay si Eddard.

Nag-activity kami para hindi kami ma-pressure sa p

ageant at maging close. Ayaw ko man tumawa, natata
wa pa rin ako sa mga nagaganap. Halos nalimutan ko
ngang magkatabi pala kami ni Eddard kung hindi la
ng siya nagsalita.

"Good. You're laughing."

Gusto kong magpanggap na hindi ko narinig pero hin

di ko napigilan ang pagtingin sa kanya. Halos tuma
lon ang puso ko sa pagngiti niya sa akin na napapa
nsin ko na ang wrinkles sa gilid ng mata niya.

Sabog na ata ako o hibang nang hawakan ko ang gili

d ng mata niya. Inistretch ko 'yon para mawala ang
wrinkles sa gilid. Tumatawa pa ako nang matigil d
ahil pagtingin ko sa mata niya, nakatitig na siya
nang diretso sa akin.

"S-Sorry!"

Mabilis akong tumayo at nagpaalam para mag-CR. Lum

abas ako ng auditorium nang nakapatong sa dibdib a
ng kamay ko dahil sa kaba. Naka-ilang hinga pa ako
nang magulat at halos dumausdos ako sa biglang pa
gbukas ng sinadanalan kong pinto.

"Hala, sorry!" sigaw ng babae na kausap ni Eddard

kahapon. Ngumiti lang ako tsaka siya nag-sorry uli
t.

Nakatingin na sa akin halos lahat ng tao sa loob n

g auditorium kaya pumasok na ako. Wala na sa group
si Eddard. Paglingon ko sa upuan talaga niya, nak
ita ko siyang nagpukpok ng dibdib at huminga nang
malalim.
Mabilis niyang tinanggal ang kamay niya sa dibdib
nang makitang nakatingin ako sa kanya. Iiwas ko na
sana ang tingin ko pero hindi ko napigilang ngumi
ti pagkangiti niya sa akin. Tumayo siya at lumapit
sa akin, hawak ang strap ng bag niyang nakasukbit
sa isang balikat.

"Libre kita, libre mo ako?"

Gusto kong humindi dahil baka magkaroon pa ako ng

mas maraming dahilan para magustuhan siya . . .per
o hindi ako maka-hindi.

"Wow, chicken neck!"

Para siguro akong bata nang makita ko na may nagbe

benta pala ng chicken neck sa may computer shop.

"Gusto mo?" tanong ni Eddard.

Tumango ako na parang sira. Ngumiti siya sa akin a

t bago pa ako makakuha ng pera sa wallet, binigay
na niya agad ang pera niya sa tindera. Pagtanong n
g tindera kung ilan, binigay ko ang 20 pesos ko at
sinabing "dalawa."

Wala nang nagawa si Eddard para ibalik ang pera sa

akin. Naglakad kami habang sarap na sarap ako sa
chicken neck dahil sa tagal ko na ring hindi nakak
akain nito. Paglingon ko kay Eddard, nakatingin si
ya sa akin nang may ngiti sa labi habang kumakain
ng libre kong chicken neck para sa kanya.
"Paborito mo?" tanong niya.

"Yup!" nakangiti kong sabi. "Paborito kasi namin '

to ng tatay ko. Tuwing sinusundo niya ako nung ele
mentary, lagi siyang may dalang chicken neck. Tapo
s kakain kami habang naglalakad pauwi. Kwentuhan t
ungkol sa nangyari sa araw namin. Madalas, pinag-u
usapan namin kung kamusta school ko. Trabaho niya,
" natatawa kong kwento habang inuubos ang pagkain.

"Hindi ka pala tahimik."

Natahimik ako sa sinabi niya. Bigla akong nahiya.

"Oh, bakit ka tumahimik?" sabi niya. "Kwento ka pa

, ano na nangyari sa dad mo? Makikilala ko ba siya
?"

Natigil ako sa paglalakad sa sinabi niya. "Huh? Mak

ikilala? Bakit?"

"Gusto ko lang. Pwede ba?"

Nilalayo ko ang sarili ko sa topic tungkol kay tat

ay, pero nakikita ko ang kagustuhan ni Eddard mala
man kung anong mayroon. Ayaw ko man, hinatak ko si
ya sa lugar kung saan makikita si tatay.

"Bakit tayo dito?" tanong ni Eddard na para bang ki

nakabahan. "Maris. . ."

Gusto kong ngumiti at kiligin dahil sa higpit ng k

apit ni Eddard sa braso ko. Nanlalamig ang kamay n
iya, mukhang kinakabahan.

Sa hindi kalayuan, nakita ko si Mang Kanor na nagl

ilinis. Lumapit pa lang ako kay Mang Kanor, agad y
umuko si Eddard na parang nataranta.

"I'm Eddard Vane Yboa, Sir," sabi niya. Nagkatingi

nan kami ni Mang Kanor na may pagtataka sa mukha n
aming dalawa. "Kaklase ko po ang anak niyo."

Nanlaki ang mata naming dalawa ni Mang Kanor. Tuma

wa si Mang Kanor at tinapik sa balikat si Eddard.

"Manliligaw ka ba kay Mari?"

"Po?"

"Mang Kanor!" Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya.

Tinawanan ako ni Mang Kanor. "Hindi sa akin magpap

aalam, iho. Sa Tatay ni Mari dapat magpaalam."

"Mang Kanor!" pagtawag ko ulit na hindi napansin.

Tinuro ni Mang Kanor ang puntod ni Tatay sa tabi n

iya. Napatingin si Eddard sa akin bago niya tining
nan ang pangalan ni Tatay na nakaukit sa bato.

"Your dad. . ." hindi na niya natuloy ang sasabihi

n niya. Napatitig siya sa akin nang seryoso. Tumin
gin ako sa kamay niyang mula sa braso ko ay dumula
s sa kamay ko.
"Kaya ka pala napadalaw bigla dahil may papakilala
kang manliligaw, Mari," sabi ni Mang Kanor na nak
atingin sa kamay namin ni Eddard. "Mga kabataan ta
laga, gabing-gabi na, eh" sabi niya at naglakad pa
layo habang tumatawa.

"Huwag kang maniniwala sa sinasabi ni Mang Kanor,

please!" sabi ko habang hiyang-hiya. "Joker kasi t
alaga 'yun—"

"Kinakabahan ako."

Bakit sa tuwing kinakabahan siya, kinakabahan din a

ko?!

Hindi ko malaman kung saan ko itutuon ang atensyon

ko kaya napatitig ako sa puntod ni Tatay. Ganun d
in si Eddard. Tahimik kami sandali nang magsalita
siya ulit.

"Ako po si Eddard Vane Yboa, kaklase ko po si Mari

Solei," sabi niya. Natahimik ako sa higpit ng haw
ak ng nanlalamig niyang kamay sa kamay ko. "Ilang
linggo niya akong hindi pinansin, nakakabaliw po a
ng anak niyo."

"Eddard?!"

Huminga siya nang malalim. "Sa sobrang pagkabaliw

ko, hihintayin ko po ang pagpayag niyo sa panlilig
aw ko sa kanya."
Nanlaki ang mata ko nang biglang umihip ang malaka
s na hangin pagkatapos niyang magsalita. Ngumiti s
i Eddard habang nakatingin pa rin sa puntod.

"Ang bilis!" natatawa niyang sabi. "Thank you, Sir

Sergio Lacsamana. Masasaktan lang ang anak niyo s
a higpit ng hawak ko dahil hindi ko na siya bibita
wan." Tinaas niya ang kamay niyang hawak pa rin an
g kamay ko. "Peksman!"

=================

Ngprya 12

Ngprya 12 // Break Free

Sa pagsabi niya ng sundo, ang iniisip ko ay nakata

yong gwapong nilalang ang madadatnan ko sa may lab
asan. Akala ko, magiging normal ang lahat kahit ab
normal ang pagtibok ng puso ko simula nang makausa
p niya si Tatay halos dalawang linggo na ang nakak
araan.

Sabi nga nila, maraming namamatay sa akala.

At ako, muntik nang mahimatay nang makita ko si Ed

dard Vane Yboa na nakasandal sa isang magarang kot
se. Habang palapit sa kanya, paulit-ulit sa utak k
o na hindi sa kanya ang kotseng 'yon at baka natri
pan lang niyang sandalan. Effect ba.

Ngunit kinain ko ang lahat ng naisip ko nang may p

indutin siyang something na hawak niya, tumunog an
g kotse, at pinagbuksan niya ako ng pintuan ng fro
nt seat.

"Sa'yo 'to?" hindi makapaniwala kong tanong.

Nginitian niya ako at mahinang tinulak papasok sa

loob. Kahit naka-seat belt na ako at nabuhay na ni
Eddard ang engine, hindi pa rin ako makapaniwalan
g siya ang mag-da-drive.

"May multo ba?"

"H-Ha?"

Tumawa siya. "Para kang nakakita ng multo."

"Hindi kasi. . ."

Tumingin siya sa akin sandali at nagtaas ng kilay

bago tinuon ang atensyon sa kalsada. "Bakit, Maris
? What's up?"

"Nag-da-drive ka."

Tumawa siya na para bang nakakatawa ang sinabi ko.

"Yeah, I'm driving."

Hindi ko napigilan ang sarili ko sa pagtanong. "Bak

it?"

"Bakit?"
"Nag-da-drive ka."

Tumawa ulit siya. Gusto kong iuntog ang ulo ko sa

bintana pero natatakot akong baka ma-crack 'yon at
bayaran ko pa. Pakiramdam ko, sa pag-upo ko sa ko
tseng 'to - nadudungisan ko na agad ang mamahaling
upuan. Kaya kahit gusto kong hawakan 'yung hawaka
n ng pinto, hindi ko ginawa. Nakapirmi lang ang ka
may ko sa hita ko.

"Yeah, I'm driving. Totoo 'to, Maris. You're not im

agining it."

Hinarap ko siya. "Pero bakit? Ilang taon ka na ba?"

"16. Ikaw ba?"

"Mag-16 this year." Bago pa lumipat sa akin ang to

pic, nagtanong ulit ako. "Nagda-drive ka ng 16? Ma
y lisensya ka? Sa'yo itong kotse?"

"Student license pa lang. This is my dad's."

"Pumayag siya na gamitin mo?"

"Kung alam niya?" Tumingin siya sa akin at ngumiti

nang may pagkapilyo. "Hindi siguro."

Sa ilang buwan na nakilala ko si Eddard Vane, isa

sa mga preminenteng detalye na napapansin ko sa ka
nya ay may something sa kanya at sa tatay niya. Ma
dalas kong sabihin sa kanya na mag-usap sila dahil
maswerte siya. . . pero madalas sa usapang ganoon
, iniiba niya ang topic.

Hindi ko na lang pinupush.

"May tanong ako," sabi ko bigla.

"Ako rin may tanong."

"Hm?"

Kinagat niya ang labi niya at ngumiti. "Joke. Anong

tanong mo?"

Tumingin ako sa kanya. Tinanggal ko muna ang hiya

ko dahil hindi naman siya makakatitig sa akin. "An
ong middle name mo?"

Tumaas ang kilay niya. "Middle name?"

"Surname ng mama mo?"

Nawala ang ngiti niya. "Wala eh."

"Wala? Paanong wala?" Nakakakutob na ako. . .kaya

nagtaka rin ako sa sarili ko kung bakit nagtanong
pa ako.

"I don't have a mom. . . kaya walang middle name."

Nagsisisi ako. Tinakpan ko ang bibig ko sa sobrang
kahihiyan at pagkamadaldal. Parang nagbuklat ako
ng isang pahina na hindi dapat binubuklat. Natahim
ik kami sandali. Nararamdaman ko na rin ang awkwar
dness kahit may tugtog sa radyo.

"Ikaw?"

Nilingon ko siya, nakatingin pa rin siya sa kalsada

. "Anong ako?"

"Anong middle name mo?"

"Chengcuenca."

"Kakaiba."

Tumango ako. "Sabi nga rin nila. May Chinese someth

ing kasi 'yun sabi rin ni Auntie."

Iniba ko na ang usapan dahil parang nagkaroon kami

ng kakaibang hangin sa buong kotse na sinisigaw a
ng 'huwag pag-usapan ang pamilya' dahil sa magigin
g madramang pangyayari. Marami pa kaming pinag-usa
pan na malayo sa pamilya nang mapansin kong dalawa
ng oras na kaming nagbabyahe.

"Saan tayo pupunta pala?" Tumingin ako sa paligid

- parang ang haba na ng highway na dinadaanan nami
n. "Saan to?"

Kinagat niya ang labi niya bago ngumiti at humarap

sa akin. "Manila."

Tumawa ako. "Yung totoo?"

"Totoo." Tinuro niya ang isang signage na may naka

sulat na To Manila at arrow patungo sa daanan. Nan
lalaki ang mga mata kong nakatingin sa kanya.

"Eddard Vane?!" pasigaw kong sabi. Pinalo ko siya

sa braso. Tawa siya nang tawa na para bang pinlano
na niya ito. Para pagtripan ako! "Makakauwi ba ta
yo kaagad pagkarating ng Manila? Gabi na! Anong ga
gawin natin doon?"

Kinakabahan ako dahil takot ako sa Manila. Kahit s

a mga kwento ni Chino na masaya roon, nakikita ko
sa movies na masyadong mabilis ang buhay doon. Ngu
nit kung tutuusin, pangarap kong makapunta sa Mani
la para makalayo sa buhay ng probinsiya. Para maka
layo kay Auntie at sa pinsan ko.

"Sino nagsabing uuwi tayo kaagad?"

May kung ano akong nararamdaman. . .pinagsama ang

kaba. . .at excitement. Lalo na't nakikita ko ang
ngiti ni Eddard na alam kong may iniisip.

"Hindi tayo uuwi? Pero may pageant pa tayong pupunt

ahan bukas."

Tumawa siya. "Yaan mo na 'yun. Wala tayong mapapal

a doon, let's just have fun." May kung ano siyang
kinuha sa compartment sa harap ko. Binigay niya sa
akin ang isang bubble wrap na kasing size ng norm
al na filler notebook.

"Para saan 'to?" pagtataka ko.

"Para makabawas sa stress. Don't think too much."

Nilingon niya ako. Kumindat pa siya! "Akong bahala
sa'yo."

Ngunit ako ata ang na-stress sa pagputok ng bubble

wrap dahil pinipilit kong putukin lahat pero hind
i ko magawa - at nananakit na rin ang mga daliri k
o. Hindi ko na nga namalayan na nakaparada na pala
kami sa sobrang atensyon na nakatutok sa pagputok.

"Mukha kang stressed," natatawang sabi ni Eddard.

Sumimangot ako. "Mas na-iistress ako sa pagputok,

eh. Parang hindi natatapos, sakit na ng daliri ko.
"

Tinawanan niya ako. Kinuha niya ang bubble wrap sa

kamay ko. Magrereklamo pa sana ako nang bantaan n
iya akong hahalikan niya ako pag hindi pa ako tumi
gil sa pagputok. Natahimik ako doon at nag-init pa
ang pisngi ko pagkalabas ng kotse.

Hinawakan niya ang kamay ko na para bang ito na an

g pinaka normal na dapat gawin kapag magkatabi kam
i. Naramdaman ko ring hinimas-himas niya 'yon at m
inasahe ang daliri ko.

"Kawawa naman daliri ni Maris, na-stress sa bubble

wrap," sabi niya na nagpatawa sa akin.
Napakagat ako ng labi para pigilan ang pagtili ko
nang idikit ni Eddard ang labi niya sa daliri ko a
t marahan 'yung hinalikan. Hindi pa nakakalayo ang
labi niya sa daliri ko nang ngumiti siya na para
bang nang-aakit.

Ako naman, nagpapaakit nang palihim.

"Okay na ba?"

Ngiti lang ang nakaya kong ibigay dahil baka magsu

migaw ako pagbinuka ko ang bibig ko at magsalita.
Ngunit kung ano ang ikinatahimik ko, 'yon naman an
g kinaingay ng school na katapat namin.

"We'll run in 3."

"Huh?"

"2. . .1!"

Halos napasigaw ako sa paghatak sa akin ni Eddard

papasok sa entrance ng school. May tumawag sa amin
na guard pero tuloy-tuloy lang ang takbo namin.
Tawa nang tawa si Eddard habang patingin-tingin sa
likuran. Nakalayo na kami bago tumigil. Hinihinga
l kaming parehas.

"Bakit tayo tumakbo?" pasigaw kong tanong dahil sa

ingay ng tumutugtog sa may stage.

"Para masaya!" natatawa niyang sabi. "Hindi ka ba n

atuwa?"

Automatic naman ang pagtawa ko dahil sa pagnguso n

iya sa akin. Tumawa rin siya bago niya ako inaya k
umain. Ang nakakatuwa pa roon, walang lamesa at up
uan. Kung gugustuhing umupo, sa damuhan lang pwede
na hinihigaan na rin ng iba.

Gabi na sa Manila. . .pero buhay na buhay pa rin an

g lahat. Ganito pala rito.

Kumain kami habang nagkukwentuhan nang pasigaw dah

il sa malakas na tugtugan at sigawan. Tinulak ko s
i Eddard dahil nang-aasar siyang para raw akong tu
od sa sobrang tahimik. Hindi ko siya tinigilan han
ggang mahiga na siya sa damuhan habang tawa nang t
awa. Gusto pa niya akong isama sa paghiga pero pin
ipigilan ko.

Tumingin ako sa paligid - at natuwa ako dahil wala

ng nakatingin. Na para bang wala silang pakialam.
Para bang normal na ang lahat kahit magsisigaw kam
i dito. Lahat kasi ay nagsasaya at sumisigaw din.
May sari-sariling mundo.

Lumakas ang tugtugan kaya napatingin ako sa stage

kung saan may bagong banda. Rock music kaagad ang
naririnig ko dahil sa pag gigitara. Naghihiyawan a
ng mga babae sa may gilid namin na parang kinikili
g.

"Si Dante Ang oh god! Ang gwapo talaga ni Dante Ang

!"

"Marry me and we'll make Ang babies na slant ang ma

ta!"

Medyo malayo ang stage pero pansin kong yung vocal

ist 'yun. Maputi kasi 'yung vocalist at sobrang ch
inito. Mukhang Chinese. Mukhang "Ang" ang apelido.

Pagkatapos naming kumain, naglibot kami ni Eddard.

May ilang kilala si Eddard na kinausap niya sanda
li. Karamihan doon ay babae. . . Kahit masaya ang
tugtugan ng banda, nawalan ata ako ng gana lalo na
nang makipagbeso pa yung isang babae kay Eddard.
Na mukhang tuwang-tuwa naman ang lalaking 'to.

"Hey, hindi ka ba masaya?"

"Pagod lang," diretso kong sabi. "Gusto ko na umuwi

."

"What?" Nanlaki ang mata niya at hinawakan ako sa

braso. "I thought you'll appreciate this. Rock mus
ic? Bands?"

Tiningnan ko siya nang mataman. "Bakit? Paano. . ."

Kinagat muna niya ang labi niya bago nagsalita. "I

asked Marie One about your interest. Rock music a
nd bands. This is the nearest gig we can go in a s
hort period of time."

Sa sinabi niyang 'yon, parang nakunsensya ako. Tum

ingin ako sa stage, nandoon pa rin ang banda nung
Dante Ang na sinasabayan ng sigawan at kantahan ng
mga nasa gitna.
Bakit ba sa tuwing makakaisip o makakakita ako ng
bagay na hindi ako natutuwa tungkol kay Eddard Van
e, lagi siyang may back up na magpapawala sa badtr
ip na 'yun?

Putek!

Bakit ganito si Eddard Vane?!

Pumikit ako at huminga nang malalim. Hindi ko pa r

in makuhang ngumiti nang hatakin ko si Eddard para
makalapit sa akin at niyakap ang braso niya.

Kinakabahan ako nang sobra na sigurado akong ramda

m ng braso niya ang lakas ng tibok ng puso ko pero
hinayaan ko na. Yumuko ako at inaya na siyang mag
lakad.

Mahina kong sinabi ang, "salamat," na akala ko hin

di niya narinig pero natawa siya kaunti. Tinaggal
niya ang hawak ko sa braso niya at inakbayan ako p
ara mas ilapit sa kanya. Huminto sandali ang paghi
nga ko nang maramdaman ko ang labi niya sa noo ko.

"You're welcome, Maris."

Totoo. Kinikilig ako. Kahit magkatabi lang kami -

kahit nakaakbay lang siya sa akin - kahit hindi ka
mi nag-uusap, iba. Iba 'yung pakiramdam. Kahit mag
katabi lang kami, pakiramdam ko sobrang ligtas ako
. Kahit nakaakbay lang siya sa akin, pakiramdam ko
hindi niya ako bibitawan at iiwan. Kahit hindi ka
mi nag-uusap masyado, sapat na ang tibok ng puso n
aming dalawa para mag-usap.

Ganun kalala.

Naging hopeless romantic ako bigla.

Pagkatapos ng ilang set at ilang kain namin ni Edd

ard, napansin kong parang bothered si Eddard dahil
may tumatawag sa phone niya. Nakailang decline si
ya hanggang sa pinatay na niya ang phone.

"Bakit hindi mo sinasagot?"

"Wala lang 'yun."

Imbis na magtanong, pinatay ko rin ang phone ko. M

ay ilang new messages akong nakita pero hindi ko n
a binasa. Siguradong nagagalit na si Auntie dahil
hindi pa ako umuuwi.

Bago dumating ang 12am para maging August 8 na, pi

natayo kami ng bandang nasa stage para makisali sa
kantahan. Naghiyawan ang mga tao sa pamilyar na r
ock version ng Ang Huling El Bimbo ang pinatugtog.

"Kamukha mo si Paraluman," pagkanta namin na paran

g sigaw na rin. Nagtawanan kami ni Eddard habang t
alon nang talon kasama ang iba pang nasa ground at
nakikisaya.

"Sigaw ka!" rinig kong sabi ni Eddard sa akin.

"Sigaw? Anong isisigaw ko?"

"Anything!" nakangiti niyang sabi. "Frustrations! L

ahat ng hindi mo kayang sabihin!"

Tiningnan ko si Eddard na sumisigaw kasabay ng iba

pa. Natahimik ako sandali. Isigaw. . .lahat ng hi
ndi ko kayang sabihin? Baka maisigaw ko ang buhay
ko kung nagkataon. Tiningnan ko ang iba pa sa pali
gid. Lahat kami ay may kanya-kanyang buhay. Walang
may paki. Lahat masaya.

Tumalon ako para bumwelo sa pagsigaw. "Gusto ko na

lumayo sa pagkagahaman mo Carlota!"

Ang gaan!

Parang nawala lahat ng bigat sa loob ko sa paghiya

w! Tiningnan ako ni Eddard nang nakangiti.

"Sino 'yun?"

Sinigaw ko ang sagot na, "auntie ko!"

Tumawa siya. "Tunog kontrabida pangalan, ah!"

Nakitawa rin ako habang paulit-ulit sa isip ko ang

saya sa pagsigaw. Pakiramdam ko nakawala ako sa s
arili kong hawla na matagal ko nang gustong takbuh
an. Naramdaman ko ang hawak ni Eddard sa kamay ko.
Hinayaan ko 'yon nang lumingon ako sa kanya nang
nakangiti pa rin.
"Ikaw naman!"

"Ako?" pagtataka niya.

"Sigaw ka rin!"

"About what?" Kumunot ang noo niya.

Nagkibit balikat ako. "Kahit ano. Nilalaman ng puso

mo?" natatawa kong sabi.

Tumawa siya sandali pero natigil ako nang bigla si

yang sumigaw kasabay ng hiyawan ng mga tao. "Sana
mainlove na sa akin si Maris!"

Natigil ako sa pagtalon. Kahit ang ngiti ko ay naw

ala. Napatingin din sa amin ang ilang tao dahil sa
sigaw ni Eddard. Tumingin siya sa akin dahilan ng
pagtakas ng hangin sa paligid ko.

"Magkahawak ang ating kamay at walang kamalay-malay

."

Naririnig ko sa paligid ang kinakanta na chorus ng

unit mas rinig ko ang tibok ng puso ko lalo na nan
g pinagsalikop niya ang kamay naming dalawa. Hinat
ak niya ako para mas magkalapit kami. Sa gitna ng
mga sigaw, talunan, kasiyahan at rock music. . . h
abang magkahawak ang kamay namin ay binulong niya
ang sumunod na lyrics.

"Na tinuruan mo ang puso ko na umibig na tunay."

=================

Ngprya 13

Ngprya 13 // Special Gift | KKK

Nakakamangha ang Manila - lalo na ang Makati kung

saan nakatayo ang condo nila Eddard Vane. Sa 43rd
floor, kitang-kita ko ang lahat na para bang ako a
ng reyna ng mundo. Madaling araw na pero kahit pag
od galing sa gig concert, gustong gusto ko pa rin
makita ang mumunting ilaw sa iba't ibang bahagi ng
lugar.

Ito pala ang city lights. Ito pala ang night life.
Ganito pala sa Makati.

"Sana ako na lang tinititigan mo nang ganyan."

Nilingon ko siya na nakaupo sa mahabang sofa ng sa

la ng condo. Kakalabas lang niya sa CR, medyo basa
pa ang buhok. Nakasimpleng pambahay siya na shirt
at shorts, na parang pinahiram niya sa akin.

Gusto nga niyang shirt na lang daw ang ipahiram pe

ro pinilit kong pati shorts na rin. Boxers ang pin
ahiram niya at na-amaze ako dahil kasya sa akin an
g boxers na sinusuot niya nung bata siya.
"Ang ganda kasi talaga," natutuwa kong sabi.

Sinenyasan niya akong lumapit sa kanya. Ako naman

si uto-uto ay lumapit at naupo sa gilid ng sofa. T
umawa siya, tiningnan ang malaking space sa gitna
namin bago lumapit sa akin at siniksik ako sa gili
d.

"May tanong ako."

"Interesado ka na talaga sa akin?" tanong niya dah

ilan para manlaki ang mata ko kasabay ng pag-init
ng pisngi ko. Tumawa siya at hinawakan ang ulo ko.
"Joke. Anong tanong mo?"

Nakikiliti ako sa pagmasahe niya sa ulo ko pero hi

nayaan ko na. "Taga dito ka talaga. . .pero bakit
sa probinsiya ka nag-aaral?"

"My dad wants me to study there. Para raw maging m

as matino ako," nakangisi niyang sagot. "Hindi ata
niya alam na iba rin mag-isip ang mga nasa probin
siya."

"Hindi ka ba matino?"

Nagkatitigan kami sa tanong kong 'yon. May kung an

o akong napapansin sa mga mata niya na hindi ko ma
wari dahil sa dilim na rin. Nagpigil ako ng hining
a nang mapansin kong palapit nang palapit ang mukh
a niya sa akin. Naka-ilang kurap ako bago siya tum
igil sa ilang pulgadang layo saka ngumiti.

Pinindot niya ang ilong ko bago siya tumayo. Tuming

ala ako para makita siya nang mabuti.

"Mukha ba akong hindi matino?"

Ngumiti ako. "Medyo bad boy."

Tumaas ang kilay niya saka natawa. "Chicks dig bad

boys, right?"

"Siguro."

Kumunot ang noo niya. Hinawakan niya ang kamay ko

at hinatak patayo. Nagpabigat pa ako pero kiniliti
na niya ako kaya napatayo ako nang maayos, halos
magtama ang katawan namin sa isa't isa.

Kung nakikita siguro ako ni Auntie, baka kagalitan

niya ako at hampasin ng hanger dahil nasa condo a
ko kasama ang isang lalaki. Kung matino akong baba
e, hindi ako sasama kay Eddard in the first place.

Pero kahit sa logical thinking ko, gustong-gusto k

ong sumama kay Eddard. Kahit saan. Kahit kaming da
lawa lang sa madilim na condo, nang madaling araw
ng August 8.

"Siguro lang? You don't dig bad boys?"

Ngumiti ako. "Sakto lang."

Ngumuso siya habang titig na titig sa akin. "Anong

mas gusto mo?"
Naiilang na ako sa titig ng malalim niyang mata pe
ro hindi ko magawang iiwas ang tingin ko. Dahil ka
pag iniwas ko ang titig ko sa kanya, parang hindi
ko kakayanin. Babalik at babalik ako sa pakikipagt
itigan sa kanya.

Napansin ko ang pagngiti niya nang napahigpit ang h

awak ko sa kamay niya.

Mula sa mga mata ko, bumaba ang tingin niya sa lab

i ko. Sa simpleng tingin na yon ay halos sumabog a
ng puso ko sa kaba.

"May first kiss ka na?"

May kung anong dumaloy sa buong katawan ko na para

bang kinuryente. Hindi masakit – tama lang para
maramdaman kong kinikilig ako.

"B-Bakit?"

"Just asking."

Napalunok ako. Gusto kong magsinungaling pero sa p

agtitig ko sa mga mata niyang nakatingin sa labi k
o, hindi ko maiwasang magsabi ng totoo.

"Nung bata ako."

Kumunot ang noo niya. Nagbalik ang tingin ng mata n

iya sa mata ko. "Bata ka?"
Ugh. Bobo mo Mari Solei! Bakit sinabi mo? Magsinun
galing ka na lang, please! Pero. . .hindi ko na ma
babawi. Pwede bang mahimatay na lang bigla sa hara
p niya para tapos na ang usapan?

"Uhm, oo. Childhood friend lang. Nagkasal-kasalan,

may santan na flower crown tapos ayun. Napagdiski
tahan kami nung mga nakakatanda sa amin."

"Sino 'yun? Anong pangalan?"

Nakaramdam ako ng kakaibang kaba at takot sa tanong

niya. "Jason."

"Nasaan na siya?"

Nagkibit balikat ako. "Lumipat na ata sila sa Dava

o, hindi ko na rin masyadong maalala kahit mukha n
iya. Nursery pa lang ata kami nun."

"Tapos?"

"Tapos?" pagtataka ko.

"Pagkatapos n'un?"

"Uhm, wala na?"

Binitawan niya ang kamay ko. "Paanong wala na? You

didn't kiss anybody after that Jason?"
Tumango ako. Tumango rin siya at parang natakot ak
o sa tingin niya sa akin. Dahil matangkad siya, pa
rang nanliliit ako sa tingin niya. Wala na akong n
agawa nang mag-good night siya at sinabing uuwi ka
mi bukas. Pinag-stay niya ako sa kwarto niya haban
g siya naman ay sa sofa.

Nagtalukbong ako ng kumot na para bang yakap ako n

i Eddard dahil sa amoy. Nakatulog ako nang paulit-
ulit kong sinasabi na ang paksyet ko dahil mukhang
nabadtrip si Eddard.

Bobo mo Mari Solei, nabadtrip ata si Eddard sa pagk

a-honest mo.

Siguro pagod ako sa gig kaya napasarap ang tulog k

o na tinanghali na ako ng gising. Paglabas ko ng k
warto, wala si Eddard kaya nag-panic ako. Buti na
lang at may note sa may ref na bumili lang siya ng
makakakain.

Naligo ako nang gamit ang shampoo at sabon ni Edda

rd. Nangangamoy lalaki tuloy ako pero mabango pa r
in. Nilabhan ko ang damit na pinahiram niya saka b
inihis ang damit ko talaga. Paglabas ng CR, napati
gil ako dahil nakita ko si Eddard na nakatalikod s
a akin habang may inaayos sa kusina.

"You smell like me."

Nanigas ako sa kinatatayuan. Nilingon niya ako. Do

on ko nakita sa kitchen ang mga pagkain na binili
niya pero nawala ang atensyon ko doon nang lumapit
sa akin si Eddard at niyakap ako.
Hindi ako makakibo. Ganoon lang kaming dalawa hang
gang sa kumalas na siya sa yakap at hinawakan ang
kamay ko, inaya papunta sa sala. Kinuha niya ang h
awak kong twalya at hinagis sa may sofa. May kinuh
a siya sa lamesa at nagulat ako nang makitang flow
er crown 'yun.

"I made this."

Napatitig ako sa kanya, saka ako tumingin sa flowe

r crown na hindi ganoon kagandahan pero mukhang pi
naghirapan. Kita pa ang pandikit na ginamit niya s
a crown. Medyo messy sa malapitan.

"Bakit?" pagtataka ko. Gusto kong dugtungan ng 'na

babakla ka na ba?' pero mukhang mali 'yon kaya nat
ahimik ako.

Sinuot niya ang flower crown sa ulo ko at ngumiti

nang magkasya sa akin 'yon. "Para malimutan mo si
Jason." Bago pa ako makapagsalita na wala lang nam
an 'yon at hindi ko rin kinoconsider, natameme ako
nang hawakan ni Eddard ang baba ko at tinaas niya
para magtama ang tingin naming dalawa.

"Eddard. . ."

"I'll kiss my bride now."

Bago pa ako makapagsalita, yumuko na siya palapit

pa sa akin. Napapikit ako nang maramdaman ang kury
enteng dumaloy sa buong pagkatao ko sa pagdampi ng
labi niya sa akin. Namanhid ang buong katawan ko.
 Nabingi ako sa katahimikan ng paligid. Naging mus
ika sa pandinig ko ang bilis ng tibok ng puso ko.

Hindi ko inaakalang sa isang simpleng pagdampi ng

labi niya sa akin ay parang nabuhay ang lahat ng u
gat sa katawan ko. Doon ko lang na-gets si Aurora
sa Sleeping Beauty. Kung ganito pala ang pakiramda
m ng totoong first kiss, sinong hindi magigising k
ahit 100 years nang natutulog?

Natapos ang halik nang ayaw ko pang matigil. Tahim

ik akong nakatingin sa kanya habang siya naman ay
ngumiti saka ako hinalikan ulit. Kung pwede ko lan
g hawakan ang leeg niya para mas lumapit sa akin a
y gagawin ko pero siya na ang tumigil nang maramda
man ko ang kagat niya sa pang-ibabang labi ko.

"Uhm, sa ano. . . kwarto lang ako."

Mabilis akong pumasok ng kwarto dahil hindi ko ala

m kung anong nangyayari sa akin. Tinapik ko ang pi
sngi ko nang paulit-ulit habang nakatitig sa kawal
an. Kinuha ko ang flower crown na nakasuot sa ulo
ko at napangiti.

Hindi 'to panaginip.

Totoong hinalikan ako ni Eddard!

Tumakbo ako at tumalon papuntang higaan, mukha ang

unang tumama sa malambot na unan. Binaba ko ang f
lower crown sa may bedside table saka nagsusumigaw
nang kaunti dahil kung hindi ko gagawin 'yon ay b
aka sumabog ako sa kilig. Humiga ako nang maayos h
abang yakap-yakap ang unan. Pinapakiramdaman na si
Eddard ang unang yakap ko.

Nakapikit ako habang nakangiti. Nakakaramdam na ul

it ako ng antok nang marinig kong nagbukas ang pin
tuan. Bigla akong kinabahan dahil narinig ko ang m
ahinang tawa ni Eddard. Nakarinig din ako ng pagbu
bukas ng cabinet at kung anu-ano pang ingay. Natah
imik sandali.

Halos mapatalon ako sa gulat nang maramdaman kong

may dumampi sa labi ko. Kasing bilis ng tibok ng p
uso ko ang pagdilat ko at parang tumigil ito bigla
nang makita ang mukha ni Eddard na nakangiti nang
nakakaloko.

"Wake up, sleeping beauty."

Nagkatitigan kaming dalawa hanggang sa lumapit siy

ang muli at hinalikan ako. Imbis na magulat ay hin
awakan ko pa ang leeg niya para mas dumiin ang hal
ik.

Walang nagsalita sa amin. Walang nag-utos. Walang

nanguna. Nang magsimula siyang gumalaw ay sinundan
ko 'yon kahit hindi ko alam kung paano. Sumampa s
iya sa kama, pumaibabaw sa akin at halos natutulua
n ako ng malamig na tubig galing sa basa niyang bu
hok. Ilang segundo lang ay nagkakasabay na kami na
parang sumasayaw ng sarili naming steps na kami l
ang ang nakakaalam.

Mula sa labi ko, lumipat ang labi niya sa leeg ko.

Huminga ako nang malalim, gustong gusto kong gawi
n din sa kanya 'yon pero nakuryente ako sa kamay n
iyang gumapang papuntang baywang ko. Nakakapaso an
g bawat pagtama ng balat niya sa akin kahit pareha
s kaming nakadamit.

Putek talaga. Nakakabaliw. Sobra. . .sobra.

Tumataas na ang kamay niyang nasa baywang ko at ga

noon din ang kamay ko sa katawan niya nang biglang
may kumatok sa pintuan. Hindi pa ako nakakabalik
sa sarili kong mundo nang mapatingin ako sa bukas
na pintuan.

May matandang babae!

Tinulak ko si Eddard pero imbis na umalis siya sa

taas ko, umusog siya na para bang tinatakpan niya
ako sa paningin ng nasa pintuan.

"Why didn't you knock, Manang?" sabi ni Eddard.

Hindi ko na nakikita ang babae pero narinig ko ang

sinabi niyang, "kumatok ako. Hindi niyo lang ata
narinig."

Inayos ko ang shirt kong nakataas na.

"Get out. Maglinis ka kapag nakaalis na kami."

"Sige, Sir."

Pagkarinig ko ng pagsara ng pintuan, huminga nang

malalim si Eddard at tumingin sa akin – nasa taa
s ko pa rin siya, nakapatong ang dalawang kamay sa
tigkabila ko. Nagkatitigan kami. Pumikit ako at p
inihit ang ulo sa ibang gawi dahil hiyang hiya ako
sa nangyari pero hinawakan ni Eddard ang pisngi k
o saka ako hinalikan sa noo.

"Sorry," bulong niya. Hindi pa rin nya inaalis ang

paghalik niya sa noo ko. Napadilat ako nang bumab
a ang mukha niya papunta sa may leeg ko. Halos mal
agutan ako ng hininga nang maramdaman ang mainit n
a hininga ni Eddard doon. "She'll report this to h
im."

Napalunok ako. "Papagalitan ka ba?"

Ito rin ang tanong ko sa sarili ko.

Kinilabutan ako nang dumampi ang labi niya sa leeg

ko bago lumayo saka ngumiti. "Maybe. But it's wor
th it."

Ito rin marahil ang sagot ko sa sarili ko.

Walang nagsalita pa tungkol sa nangyari sa kwarto

hanggang sa kumain kami nang matiwasay, nagkwentuh
an sa pag-da-drive niya pabalik ng probinsiya hang
gang sa kumain kami sa paborito kong karinderya.

Pagkarating namin sa may amin, gabi na at halos pa

tay na ang lahat ng ilaw - na kung tutuusin, kung
sa Manila ay buhay na buhay pa rin ang lahat sa ga
nitong oras.

Kinuha ko ang flower crown na ginawa niya.

"Akin na lang 'to, ha?" nakangiti kong sabi.

Sumimangot siya. "It looks disgusting."

"Maganda kaya, pinagpuyatan mo 'to. Hindi biro gum

awa ng flower crown ng overnight lang, ah." Sinuot
ko ang flower crown. Hindi ako ang tipo ng babae
na gumagawa ng first move pero hindi ko mapigilan
ang sarili kong lumapit sa kanya para halikan siya
sa pisngi. "Thank you, Eddard."

Mula sa pagkatulala ay unti-unti siyang ngumiti sa

akin. Lumabas na ako ng kotse, pero sumunod pa si
ya ulit at nagpunta pa sa may side ko.

"Hatid na kita, please? Hindi ako magpapakita sa Au

ntie mo."

Umiling ako. "Hindi pwede. O kung gusto mo, tatawa

gan ko dad mo para malaman niyang ako 'yung nakita
ni Manang."

Natatawa ako dahil mas lalong kumunot ang noo niya

. "Next time, mawawalan ka ng pamblack mail sa aki
n. Ihahatid kita sa inyo sa ayaw mo o sa gusto."

Tumawa ako. "Iba-black mail kita hanggang sa sumuko

ka."

"Kung susuko."

"Susumbong talaga kita sa tatay mo, promise."

Tumawa siya at inirapan ako saka yumakap sa akin.
"Hindi pa nga tayo, gusto mo na agad maghiwalay?"
May something sa sinabi niyang 'yon pero hindi na
ako nagtanong pa. "Go. Bago ko pa mamalayang hinah
atid na pala kita sa inyo."

Hinalikan niya ako sa noo bago kumalas sa pagyakap

. Aalis na ako pero mahigpit niyang hinawakan ang
kamay ko.

"Uuwi na ako!" natatawa kong sabi.

Sumimangot siya at tumingin sa kalangitan. "Sir Se

rgio Lacsamana oh, gusto ng anak niyong bitawan ko
siya."

Pinalo ko siya sa dibdib at nagtawanan pa kami. Il

ang minuto pa ang lumipas saka niya binitawan ang
kamay ko. Sinundan pa niya ako pero binantaan ko s
iya ulit kaya tumayo lang siya hanggang sa maglaka
d ako patalikod para makita siyang hindi sumusunod.

Nakauwi ako nang buhay. Tulog si Auntie kaya walan

g sigaw na naganap. Tulog na rin si Cheche kaya wa
lang pagmamalditang nadatnan.

Parang panaginip. . .pero habang nakatitig sa flow

er crown na binigay sa akin ni Eddard Vane, nakat
ulog ako nang may malawak na ngiti sa labi.

=================
Ngprya 14

Ngprya 14 // Happy over

Simula nang mawala si Tatay, kay Auntie na ako nak

atira. Sa apat na taong nasa ilalim ako ng bubong
ni Auntie, madalas akong tahimik. Hindi ako umaalm
a kapag nagagalit siya sa akin o kapag sumisigaw.
Sanay na kasi ako.

Kung anong kinatahimik ko sa panlabas, 'yon ang ki

naingay ng bahay na inuuwian ko. Ganoon din kainga
y ang kung ano mayroon sa akin sa loob.

Ngunit sa lahat ng ingay at katahimikan, ang malun

gkot na itsura ni Ma'am Socorro habang kausap kami
ni Eddard pagpasok kinabukahan ang hindi ako masa
sanay kahti kailan. Nagalit si Auntie pagkakita ni
ya sa akin kanina sa bahay. . .pero ibang usapan n
a ang disappointment ni Ma'am.

 "What happened, Lacsamana? Yboa? Ready na ang se

ction 1 para sumuporta, not knowing na ang susupor
tahan namin ang hindi magpapakita." Nilapat ni Ma'
am ang kamay niya sa noo niya at umiling. "I know
it's your birthday yesterday, Yboa. But boycotting
the pageant to celebrate? Sana after na lang. Mat
alo o manalo, we'll still celebrate as a class."

Birthday? Nilingon ko si Eddard. Diretso ang tingi

n niya kay Ma'am pero wala akong nakikitang pag-in
tindi. Para bang nakatingin siya sa adviser namin
dahil kailangan at hindi dahil gusto niya.
"Lacsamana, ikaw." Tiningnan ako ni Ma'am. "I expe
cted more from you. I'm surprised you tolerated Yb
oa's actions. Ikaw pa talaga of all."

Yumuko ako at pinipigilan ang pag-init ng mga mata

. Na-lost count na ako kung ilang buntong hininga
na ang nagawa ni Ma'am Socorro mula nang mag-usap
kami – na hindi pa rin naman nagtatagal – pero
nanliliit na ako agad sa sarili ko.

"You're not like that."

Kung anong kinalakas ng kabog ng dibdib ko sa saya

at kilig noong magkasama kami ni Eddard, 'yon nam
an ang kinalakas ng kabog ng dibdib ko sa disappoi
ntment. Gustuhin ko mang sisihin si Eddard, sobran
g unfair 'yon.

Ako kasi ito. Desisyon ko ang pagsama sa kanya. De

sisyon ko ang dahilan kaya disappointed sa akin ha
los lahat ng kaklase ko. Ako ang dahilan kaya disa
ppointed sila sa akin.

Tahimik kami ni Eddard na lumabas ng faculty room.

Sumusunod lang ako sa kanya hanggang sa napaangat
ang tingin ko nang hawakan niya ang braso at hini
la ako.

"Eddard, teka—saan tayo—"

Hindi na niya ako pinatapos. Tumakbo na kami hangg

ang sa makalabas kami ng gate. Sumigaw ang guard h
abang nakatingin sa amin pero tuloy-tuloy lang ang
takbo namin.
"Bumalik kayo rito!" rinig kong sigaw ng guard.

"Eddard—magagalit sa atin lalo si Ma'am Socorro!

" Halos matumba na ako sa sobrang bilis ng takbo h
anggang sa nagpara siya ng jeep at mabilisan kamin
g sumakay. Hinihingal pa rin ako kahit nakaupo na
ako sa tabi niya. Pinanlakihan ko siya ng mata. "K
ailangan natin bumalik sa school!"

"Papagalitan tayo kapag bumalik tayo," sabi niya n

a nagpakalas ng kabog ng dibdib ko. Sa saya? Sa ta
kot? Hindi ko na alam. "Hayaan mo silang magalit."

"Paano 'yung mga gamit natin?"

Kinuha niya ang phone sa bulsa niya at pinakita sa

akin ang screen. Nanlaki pa ang mata ko dahil muk
ha ko ang nandoon sa wallpaper niya! Hindi ko alam
sasabihin ko kaya nanahimik ako habang nagtext si
ya kay Miller.

To Miller

Pre, umalis ako sa school. Ikaw na bahala sa gamit

namin ni Maris.

Mabilis na nag-reply si Miller. Natawa pa kaunti s

i Eddard bago niya pinabasa sa akin ang text. "Ano
ng sasabihin ko?"

Miller

Hahahaha nice magtatanan na ba?

Nasa bag ko ang phone ko – at siguradong naiinis

na sa akin sila Mao, Marie at Maureen dahil pag-u
usapan dapat namin ang nangyari. Kahit na ayaw ko
na pag-usapan ang lahat. Nanatili akong tahimik ha
bang nasa byahe. Wala akong dalang kahit ano. Mabu
ti at dala ni Eddard ang wallet niya.

Pagkababa namin sa may bayan, naglakad lang kami.

Hindi niya sinasabi kung saan kami pupunta hanggan
g sa dumating kami sa isang kainan na maingay. Pan
sin ko rin na kami lang ang naka-uniform ng highsc
hool. Parang halos lahat ay kung hindi college, ay
ayaw ipaalam na highschool pa lang.

Pagkaupo namin sa bakanteng part, pinuntahan kami

ng waiter. Pinakita sa amin ang menu at ang una ko
ng nakita ay ang salitang 'beer'. Nilingon ko ulit
ang paningin ko. Inuman. . .nag-iinuman halos lah
at.

"Isang bote nito." May tinuro si Eddard sa waiter.

"Ikaw ma'am?"

Inangat ko ang tingin ko sa waiter. Natakot ako bi

gla at parang na-pressure nang si Eddard na ang na
gsalita. "Hindi siya iinom. Juice na lang sa kanya
. Tapos isang Tortillos."

Tumango-tango 'yung waiter at umalis na. Natatakot

na ako sa paligid kahit hapon pa lang naman. Paki
ramdam ko rin hindi kami belong dahil naka-uniform
kami—o ako, dahil nagtanggal ng polo si Eddard.

Sa sobrang nerbyos ko, nakaramdam ako ng pagtawag

ng nature. "Eddard, kailangan ko man ano, CR."

Mukhang natauhan siya sa sinabi ko. "Ha? Ano, samah

an na kita—"

"Huwag," pagpigil ko. "Mawawalan tayo ng pwesto. Tu

ro mo na lang sa akin."

Nangulit pa siyang sasamahan niya ako pero nag-giv

e up na rin siya at tinuro sa akin ng way sa CR. N
apatigil ako sa pagpasok dahil may isang babae na
nagsusuka sa may lababo. Tiningnan niya ako at ngu
miti dahilan para kilabutan ako.

"Don't mind me, do what you need to do."

Tumango ako at dumiretso sa loob ng isang cubicle.

Nag-flush pa ako dahil may suka rin doon. Pagtapo
s kong gumamit ng CR, nandoon pa rin 'yung babae n
a umiiyak naman na. Naglaban ang puso't isipan ko
kung tutulungan ko ba siya o hindi pero may lalaki
ng pumasok sa CR na kinausap siya. Yon ang naging
signal para lumabas na ako.

Nandoon na ang bote ng beer at juice sa table nami

n. Papalapit na ako sa table nang marinig kong may
kausap sa phone si Eddard.

"She's old. Baka nag-hahallucinate 'yung katulong.

Yes! Paano ako makakarating ng Manila kung pinata
pon mo ako sa probinsiya? Walang babae, Dad. Hindi
ko—kailangan namin sa group project yung kotse.
No—but—hey, tatawag ka tapos ayaw mong maniwa
la?" Rinig ko ang pagkairita sa boses ni Eddard. "
Oh, talaga?" natatawa niyang sabi. "Great joke. Ha
h. Then I'll be waiting for you. Kung pupunta ka n
ga."

Nanatili akong nakatayo sa likuran ni Eddard kahit

binaba na niya ang phone. Napalingon sa akin si E
ddard nang may babaeng nag-excuse sa akin at medyo
tinulak pa ako. Tumayo si Eddard pero pinaupo ko
siya agad.

Mukhang stressed siya nang uminom siya sa beer niy

a. Sibukan kong pagaanin ang usapan. "Happy birthd
ay pala. Hindi mo sinabing birthday mo nung nagpun
ta tayong Manila."

Ngumisi siya. "No worries. It was the best birthday

for me."

Napainom ako sa juice sa harap ko nang wala sa ora

s dahil sa titig niya. Mabilis akong nag-isip ng t
opic ulit. Kinakain na rin namin ang chichirya. "A
nong nickname mo?"
"Hm?"

Tinitigan ko ang pag-inom niya sa bote ng beer. Pa

ra tuloy gusto kong matikman ang iniinom niya. "Ni
ckname? Tawag mo kasi sa akin, Maris. Gusto ko may
iba rin akong tawag sa'yo."

Ngumiti siya. "Like an endearment? Pwede na ang 'ma

hal' kahit corny."

Sumama ang tingin ko. Tumawa siya.

"Dali na."

Nakatitig siya sa akin habang nag-iisip. Kumunot a

ng noo niya habang pinaglalaruan ang boteng hawak.
Ngumiti siya at bumuntong hininga. "Ned."

"Ned? As in N-E-D?"

Tumango siya. "That's the name my dad calls me."

Nagtaka ako. "Bakit Ned? Hindi Vane? O Ed? Eddy ang

tawag sa'yo ni Mao."

Ngumisi siya. "Alam mo 'yung Game of Thrones?" Umi

ling ako. "Doon niya nakuha Eddard. Sa libro nun."

"Bakit Ned?"
"Nickname nung Eddard sa kwento."

Tumango ako. Hindi ko alam 'yun ah? Nag-mental not

e akong ise-search ko sa computer shop ang Game of
Thrones bago umuwi.

"Ned itatawag ko sa'yo," pagdesisyon ko habang nak

angiti. Kung iisipin, ako lang ang maaalala niya k
apag narinig niya ang Ned. Pati na rin ang tatay n
iya. Pang pamilyang nickname. At pwede ko siyang t
awaging Neddy para lang mang-asar! Natigilan siya
sa pag-inom at tumingin sa akin nang nakataas ang
kilay. "Okay lang ba, Ned?"

Ngumiwi siya. "I hate that name."

Nakaramdam ako ng pagsuntok sa puso ko sa narinig.

"Ha? Bakit?"

"I hate the person who calls me that so I hate the

name."

Nanlaki ang mata ko. Naubos ko bigla ang juice na

iniinom ko. Iniwas ko pa ang tingin ko dahil hindi
ko na alam ang sasabihin ko. Pwede na ba ang 'oka
y lang yan?' pero alam kong hindi okay! Nag-isip u
lit ako ng pwedeng topic. Pagbalik ng tingin ko ka
y Eddard, nakangiti na siyang nakatingin sa akin.

"Sabihin mo nga ulit? Tawagin mo ako."

"Na ano?" pagtataka ko. Nag-hesitate pa ako nang sa

bihin ko ang, "Ned?"
Ngumiti siya lalo at tumango. "Pag galing sa boses
mo, bakit ang sarap pakinggan? Isa pa nga."

"N-Ned?"

Tumawa siya at nilapit ang mukha sa akin. "Ang gand

a mo, Maris."

Nahulog ang puso ko. Iniisip na sana sinalo ni Edd

ard ang puso kong 'yon. Kinuha ko ang hawak niyang
beer at mabilis akong uminom sa hindi ko malamang
kadahilanan. Nagulat pa si Eddard. Kitang-kita sa
panlalaki ng mata niya. Inagaw niya sa akin 'yung
beer.

"Maris! Bakit—"

Napangiwi ako dahil sa pait ng lasa. Gusto ko umin

om ng juice para mawala ang pait pero naubos ko na
'yung inumin ko. Kumuha ako ng tubig at uminom pe
ro hindi mawala ang ngiwi ko dahil nandoon pa rin
'yung pait!

Mukha pa akong tanga! Bakit ba ako uminom ng beer?!

Kumain ako ng Tortillos. Doon medyo nawala ang pait

at napalitan ng cheese flavor.

Agad tumawa si Eddard dahilan para mas gusto kong

lumubog sa lupa. "You're damn adorable." Nilapitan
niya ako at niyakap ako gamit ang isang kamay hab
ang inuubos ang bote ng beer na hawak. Nanahimik a
ko. Nagbayad na si Eddard at inaya na akong umalis
habang yakap-yakap pa rin ako.

Bago lumabas, may biglang sumipol at humiyaw. "Mot

el na 'yan!" dahilan para mag-init ang pisngi ko.
Nagulat ako nang-f ck you gamit ang daliri si Edda
rd. Mas lalong naghiyawan ang mga tao kaya binilis
an ko na ang paglalakad.

Naglakad ulit kami. Paulit-ulit sa utak ko ang nan

gyari sa bar. Parang pakiramdam ko, nag one step c
loser to adulthood ako dahil kay Eddard. Hindi ko
sure kung gusto ko ba 'yon o hindi.

"Call me Ned," sabi niya habang nasa byahe kami sa

jeep.

"Akala ko ba—"

Ngumiti siya. "Gusto kong gustuhin 'yung pangalan.

Kaya tawagin mo akong ganun."

"Sigurado ka?"

"Sigurado ako, Maris."

Ngumiti ako. "Sige, Ned. Sasanayin ko na sarili ko.

"

Napalunok ako nang halikan niya ang gilid ng noo k

o. Pinagtitinginan pa kami ng mga kasabay namin sa
jeep na para bang napaka sama naming dalawa. Tini
ngnan ko si Eddar—Ned na nakatingin lang sa akin
habang nakangiti.

Walang siyang pakialam sa paligid. Sana maging gany

an din ako.

Bumaba kami sa may kanto ng bahay. Hindi ko alam k

ung bakit nawala sa isip kong hindi dapat ako ihat
id ni Ed—ugh, Ned! Hindi dapat ako ihatid ni Ned
pero masyado ata akong natuwa sa pakikipagkwentuh
an at pakikipagkulitan at tawanan na namalayan ko
na lang na nasa harap na ako ng bahay – at nakat
ingin na sa akin nang nakataas kilay si Auntie!

Inalis ni Ned ang akbay sa akin at mabilis na luma

pit kay Auntie. Nanlamig kaagad ang buong pagkatao
ko nang inabot ni Ned ang kamay niya na tinitigan
ni Auntie bago kinamayan.

"Ako po si Eddard Vane."

"Hindi ka nakwento ng pamangkin ko."

"Tahimik po kasi si Maris."

Tumaas ang kilay lalo ni Auntie. "Maris?"

Wala na akong laway na mailulunok pa nang ayain ni

Auntie si Ned papasok ng maliit naming bahay. Nil
ingon ako ni Ned at ngumiti bago pumasok. Nakakahi
ya! Ang liit ng bahay. Siguradong hindi siya sanay
sa mga ganito!

"Mukhang pinagod ka ni Mari Solei, nako, yang bata

ng yan talaga." Kumuha ng pagkain si Auntie sa may
kusina. Hinarap niya si Cheche na galing sa CR. "
Cheche! Ayusin mo ang mga gamit mo sa sofa at may
bisita tayo. Pasensya na Eddard, magulo talaga ang
anak ko sa mga gamit."

Inirapan ako ni Cheche habang hawak ang mga gamit

niyang nakakalat sa sofa. Basa pa ang buhok niya,
nakatapis lang siya ng twalya habang papaakyat.

Pagkakuha ng pagkain, inaya ako ni Ned umupo sa ta

bi niya. Nang hindi ako kumilos, napangiwi ako nan
g hawakan ni Auntie nang mahigpit ang braso ko.

"Umupo ka na at tabihan mo ang bisita mo."

Nasasaktan ako sa hawak niya. . .pero nakangiti si

Auntie. Mas lalo akong nakaramdam ng takot nang m
akita ko ang bag ko sa may lapag. Doon ko lang din
napansin na nakapanlakad si Auntie at hindi naka-
daster.

"Ang sarap po ng luto niyo," sabi ni Ned pagtapos

niyang kumain. Ako na ang naglagay ng pinagkainan
niya sa lababo. "Nakakamiss ang lutong bahay po."

"Nako, nambola ka pa iho!" tumatawa si Auntie.

Totoo ba 'to?

Pinahatid ni Auntie si Ned sa akin sa may kanto. H

Abang naglalakad, nakangiti si Ned habang nag-iina
t.
"Nakuha na ng charms ko Auntie mo," sabi niya. Tum
ingin siya sa akin nang akbayan niya ulit ako at n
ilapit ang mukha niya sa akin. "Kailan kaya ikaw?"

Pinalo ko siya habang natatawa. Nagkwentuhan pa ka

mi ulit hanggang sa napunta na naman kami sa matag
alang pagpapaalam dahil ayaw niyang bitawan ang ka
may ko.

Walang mapantayan ang ngiti ko habang naglalakad p

auwi kahit may kaunting kaba. Pagpasok ko sa bahay
, nawala ang ngiti ko nang bigla akong dinuro ni A
untie.

"Malanding bata ka!" bigla niyang sigaw sa akin. "

May kasalanan ka na nga sa akin dahil hindi ka umu
wi nung nakaraan tapos papatawag ako ng school mo
dahil tumakbo ka palabas ng school niyo habang sch
ool hours?! CUTTING CLASSES?!"

"Auntie—"

"Punyeta ka!" Pinigilan ko ang pagsigaw nang hawak

an ako nang mahipit ni Auntie sa braso at kinaladk
ad ako papuntang kusina. Tumatama ang binti at hit
a pati braso sa pader. "Bakit pinapunta mo 'yung l
alaking 'yun sa atin? Nananadya ka ba?" Tinuro niy
a ang kaserola na may lamang kanin. "Nakikita mo '
yan?! Wala na tayong kanin dahil pinakain pa ang l
alaking 'yun!"

Marahas akong pinaupo ni Auntie sa matigas na sofa

. Napakagat ako ng labi sa sobrang lakas ng impact
ng pwet ko paupo. Ang sakit!
Putek.

Ang sakit-sakit talaga!

"Huwag kang kakain, ha? Lahat ng pang kain mo, pin

akain ko na sa lalaking nilalandi mo!" sigaw niya.
Yumuko ako nang iduro niya ulit ang noo ko. "Pina
gmamalaking section 1, wala namang utak! Ibenta mo
nga 'yan kung hindi mo gagamitin! Hindi mo na ako
binigyan ng kahihiyan sa pag-ka-cutting mo! Hindi
ka talaga nag-iisip!"

Pumikit ako at nanahimik. Huminga ako nang malalim

para hindi maramdaman ang lahat ng sakit na narar
amdaman ko. . . pero ang sakit talaga. Halos mapah
iga na ako sa malakas na duro ni Auntie sa akin.

"Ang ganda ganda ng pangalan mo at tunog mayaman,

hindi naman makatulong sa atin!" sigaw niya. Nang
maramdaman kong tumigil na siya sa pagduro, dumila
t ako. Tiningnan ko ang likod ni Auntie. "Kung ano
ng kinayaman ng mukha at pangalan mo, yun naman ki
nahirap mo. Leche."

Nang tumigil na si Auntie sa pagsasalita, umakyat

ako dala ang bag kong parang mas bumigat dahil sa
pagod na katawan. Napatingin ako kay Cheche na umi
rap sa akin.

"Buti nga sa'yo."

Dumiretso ako sa kwarto ko at ni-lock ang pinto. K

inuha ko ang phone ko at nakita ang mga texts na n
areceive ko.
Maureen

saan ka hinahanap ka ni mam..

Marie

SASAMPALIN TLGA KTA PAGNAKITA KTA NAKO MARI 2 ANYAR

E

Maureen

kinukuha ni miller bag mo pero di aq pumayag..

Marie

AUNTIE MO DUMATING!! SCARY!!!! SAN KBA HAYUP 2

Maureen

Mari..

Marie

Di ka na kasing pretty ko bhala ka

Marie

We're really worried Mari2. :(

Eddard Vane

Hey. Got home already. Thanks for making my day :)

Eddard Vane

Dream of me ;)

Pinalitan ko ang pangalan ng contact niya as Ned.

Nakatulog ako habang nakatitig sa text niya, hinih
iling na sana magkaroon ako ng dahilan ngumiti kah
it sa panaginip lang. Ang bilis talaga kumagat ng
reyalidad pagtapos maging masaya.

=================

Ngprya 15

Ngprya 15 // False Presumption

Okay na ang lahat. Tapos na ang entrance exam sa U
P. Tapos na rin ang issue sa cutting na hindi nauw
i sa suspension dahil may mahika si Ned. Mas nagin
g close kami ni Ned. Mas naging mapanatag ang loob
ko sa kanya.

Kaya akala ko, walang problema.

"Kung ikaw siguro anak ni Dad, matutuwa 'yun," nak

angiting sabi ni Ned. "Ang talino at sipag mo."

Mula sa pagbabasa, inangat ko ang tingin sa kanya.

Pinakain niya ako ng mani na hawak niya kaya ngum
iti muna ako bago nagsalita. "Matalino ka rin nama
n, ayaw mo lang magsipag."

Kumunot ang noo niya. "Not sure if it's a complimen

t or not."

"Hindi 'yun compliment. Mag-aral ka rin!" Binigay

ko sa kanya ang libro sa gilid ko. "Sabay tayo mag
-aral."

Ngumuso siya. "Hindi ba pwedeng sabay na lang malig

o?"

"Ned!" Pinanlakihan ko siya ng mata.

Tumawa siya. "Joke lang!" Bumulong pa siya. "Para l

ang naman makatipid sa tubig."
Natatawa kong tinakpan ang mukha niya ng hawak kon
g libro. Napahiga siya sa matigas na sofa, pero hi
nawakan niya ako sa baywang at sinama! Kiniliti pa
niya ako kaya hinampas ko siya ng libro. Natigil
lang ako nang marinig ang aray niya.

"Bakit? Okay ka lang?" Pinilit kong tanggalin ang

pagtakip niya sa mata niya. "Natamaan ko ba ng lib
ro?"

Tumango siya. "Kiss mo."

Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya. Uupo sana a

ko nang maayos pero nasa baywang ko pa rin ang kan
an niyang kamay. Mas napapatong tuloy ako sa kataw
an niyang nakahiga sa sofa.

"Ned naman, eh!" natatawa kong sabi. Pagkaupo nami

n ng maayos, parang pinapakiramdaman niya ang mata
niya. "Masakit ba?"

"Medyo."

Tinanggal ko ulit ang kamay niya. Napasimangot ako

nang makita kong namumula nga 'yung kaliwa niyang
mata. Tatayo sana siya para kumuha ng yelo pero h
inatak ko siya paupo. Kinabahan ako nang tingnan n
iya ako nang nagtataka.

At kahit pinapatay ako ng kabog ng dibdib, lumapit

ako sa kanya at hinalikan siya sa mata.

Lalayo na dapat ako nang hawakan niya ang leeg ko.

Bumagal ang paghinga ko sa titig niya sa akin. Na
pansin kong lumalapit na ang labi niya sa akin nan
g tumawa ako.

"Bakit?" pabulong niyang tanong. Natigil din siya s

a paglapit.

Pinigilan ko ang tawa ko. "Yung mata mo kasi," pero

hindi ko talaga mapigilan! "Kirat ka na."

Nakalimutan ko na mag-aral dahil sa tawanan namin

ni Ned. Ang pag-aaral ng statistics ay nauwi sa kw
entuhan namin ni Ned habang magkahawak kamay. Napa
tayo lang ako bigla nang marinig ang bukas ng pint
uan. Dumating si Auntie.

"Oh, kumusta pag-aaral niyo?"

Isang nightmare. . .ang makitang nakangiti si Aunti

e sa akin.

"Ayos lang Auntie," nakangiting sabi ni Ned.

Kumunot ang noo ni Auntie nang lumapit siya kay Ne

d at tiningnan ang mata ni Ned. "Sinong may gawa s
a'yo nito?" Tumalim ang boses niya pagtingin sa ak
in. "Mari Solei?!"

"Ah, hindi po Auntie. Katangahan ko 'to," sabi ni

Ned habang nakangiti. "Tanga kasi ng mata ko, mahi
lig lumapit sa libro."

Biglang tumawa si Auntie at pinalo pa ang braso ni

Ned. "Nakakagaan ka talaga ng loob, Eddard. Sana
lagi kang nandito sa bahay."

Gusto kong umirap. Habang si Ned, ngumiti sa akin.

Alam niya na si Auntie ang dahilan ng mga pasa ko

sa katawan. Kaya siguro madalas siyang nasa amin d
ahil kapag nakikita ni Auntie ang presensya ni Ned
, nagiging mabait na tuta ang Auntie ko.

May tinawagan si Auntie sa phone kaya nagpunta siy

a ng kusina. Isa pang nakakabuntong hininga dahil
galing din kay Ned ang load na pinangtatawag niya.

"May nakita nga akong magarang bag sa may palengke

!" Nagpaparinig. . .nagpaparinig na naman siya kay
Ned. "Oo Mare, kaya lang wala akong pera pambili
nun. Nako, ang ganda pa naman sana—"

"Aalis na si Ned." Bago pa maka-react si Auntie, h

inatak ko na patayo si Ned. Mabilis ko siyang hini
la palabas ng bahay.

Nagtilian ang mga kaibigan ni Cheche nang makasalu

bong namin sa daan. Kaya 'yung inis ko, dumoble na
. Gustong-gusto ko na paalisin si Ned pero nang ma
karating kami sa labasan, tumawa siya bigla.

"Bakit?" pagtataka ko.

"Holding hands?"

Napatingin ako sa kamay kong nakahawak sa kamay ni

ya. Tatanggalin ko sana ang hawak sa kanya pero hu
migpit ang hawak niya. Hinatak pa niya ako palapit
sa kanya at hinalikan ako sa noo.

"Nagpaparinig na naman si Auntie sa'yo. Please, huw

ag mo siyang bilhan ng bag."

"Kung doon masaya Auntie mo, bakit hindi?"

"Masyadong mamimihasa 'yon. Baka next time magpabil

i na siya ng house and lot sa'yo."

Tumawa siya at hinigpitan ang akbay sa akin. "Ikaw

ba, hindi ka papabili ng house and lot para sa at
in?"

"Ewan ko talaga sa'yo."

Tinulak ko ang mukha niya. Tawa siya nang tawa nan

g sabihing, "yan sinasabi mo kapag kinikilig ka."

Nag-init ang pisngi ko. "Ewan ko sa'yo, Ned."

"Ewan ko rin sa'yo, Maris," sabi niya at kinagat p

a ang pang ibabang labi habang ngiting-ngiti.

Para tigilan na niya ako sa panunukso, nilibre ko

siya ng ice-cream. Nakaupo lang kami sa may tabi h
abang nakatingin sa nagdidilim nang kalangitan.

"Huwag tayo pasok bukas."

Nag-angat ang tingin ko. "Huh? Bakit? May quiz tayo
bukas."

Sumimangot siya at huminga nang malalim. "Sige na

nga mahal na anghel, naiimpluwensyuhan mo ako ng k
abaitan mo."

Sa sumunod na araw, tinext ko si Ned dahil may dum

ating na bag sa bahay namin para kay Auntie. At an
g nireply lang niya sa akin ay simple lang.

Ned

Para hindi siya sagabal sa love story natin :)

Sweet. . .pero mamimihasa si Auntie. Sigurado ako

.

Pero naging normal naman ang lahat sa mga sumunod

na araw. Nawala lang ang pagkanormal na 'yon nang
matapos basahin ni Maureen ang bagong libro ng pab
orito niyang author na si V. L. Tine.

 "Shocks!" sigaw niya habang nanlalaki ang mata.

Pinakita niya sa akin ang nakasulat sa last page.
"HIATUS! MAG-HI-HIATUS DAW MUNA SI V.L. TINE!"

"Maureen!"
Tinakpan ko ang bibig niya dahil napalingon sa ami
n halos lahat ng tao sa cafeteria. Kahit sila Ned
ay napatingin sa amin at ngumiti. Tumawa rin si Mi
ller at ang barkada nila.

Tinanggal ni Maureen ang takip ko sa bibig niya. N

ag-hihisterical pa rin siya. "Wala siyang isusulat
na libro! Titigil muna siya! Paano na ang buhay k
o kapag tumigil siya sa pagsusulat?! Anong mangyay
ari sa akin?!"

"Madami pa namang authors d'yan," sabi ni Marie hab

ang kumakain ng cake.

"No!" nanlaki mata ni Maureen. "Iba si V. L. Tine.

Iba ang love sa mga sinusulat niya. Totoong-totoo
! Realistic! Mahal ko! Iba talaga!"

Umubo si Marie at ngumuwi. "Oo nga, iba rin talsik

ng laway mo feeling close sa akin."

Tumawa ako. Dahil sa asar, sinasadya na ni Maureen

ang talsik ng laway niya kay Marie. Sinampal ni M
arie si Maureen. Pag-angat ko ng tingin, naglalaka
d palapit sa amin si Ned kasama si Miller. Ngiting
-ngiti pa siya nang matawa ako lalo dahil sa bigla
ng pagtayo ni Marie, tumama ang ulo ni Marie sa ba
ba ni Ned!

"ARAY KO NAMAN ANG TULIS NUN AH?!" Hinimas ni Mari

e ang ulo niya at nilingon si Ned na nakahawak sa
baba habang natatawa. "Eddard pwet naman, anong tr
ip mo ba't ka nasa likod?"
"Eddard pwet?" natatawang sabi ni Miller.

Tinulak ni Ned si Miller kaya lalong tumawa 'yung

kaibigan niya. Lumapit sa akin si Ned na parang na
nghihingi ng tulong pero wala akong ibang tiningna
n kung hindi si Miller na may binigay na libro kay
Maureen.

Kahit sa pag-akyat ng stairs, pinagmamasdan ko lan

g si Miller na kausap si Maureen tungkol sa libro.
Nagulat lang ako nang itulak kami ni Marie sa may
gilid habang paakyat siya at hinarap kaming apat.

"Mga alagad kong naglalandian na mukhang mga pwet,

alalayan niyo ang ganda ko."

Nagtawanan kami sa sinabi niya. . . at for a momen

t, nakaramdam ako ng kapayapaan. Kung hindi lang d
umating ang kinabukasan, absent si Ned pero dumati
ng siya sa school, naka-civilian at kasama ang tat
ay niya bago mag-uwian.

May pinag-uusapan sila ni Ma'am Socorro habang hal

os lahat sa klase namin ay pinag-uusapan 'yon pwer
a kay Maureen na nagbabasa, sa akin na tahimik lan
g at kay Marie na naglalaro sa PSP.

Sumilip ang lalaking mas matanda pero kita ang pag

kakahawig kay Ned. Para silang magkapatid. . .pero
mas kita ang matured aura sa lalaki. Mas mahaba a
ng buhok at mas matangkad. Nilibot ng tatay ni Ned
ang tingin sa aming lahat, lumingon sa labas tapo
s sa amin ulit.
Nakakaramdam ako ng takot.

"Sino ba dito ang pinopormahan ng anak ko?"

Kumalabog ang puso ko sa loob. Natigil sa pagbabas

a si Maureen. Narinig kong na-game over si Marie s
a laro niya. At halos lahat ng nasa room ay napati
ngin sa akin.

Yumuko ako.

"Dad!" sigaw ni Ned mula sa hallway. Hinila ni Ned

ang tatay nya at nag-usap sila sa labas. Ang nari
nig ko lang na malinaw ay ang mga salitang "shut u
p" galing pa rin sa boses niya.

Naging usap-usapan ang nangyari kay Ned at kung ba

kit dumating ang tatay niya. Kahit ang kagwapuhan
ng tatay niya at parang bata-bata pa ay pinag-usap
an din. Nanahimik ako habang ang ilan ay tinatanon
g ako.

"Hindi ko rin alam," ang sinasagot ko.

Nang makita ko si Mao sa may pintuan, pinuntahan k

o siya at hahawakan sana sa braso nang lumayo siya
sa akin. Nakaramdam ako ng panlalamig sa katawan
ko.

Nilingon ko siya, may kausap na siyang iba. Sinubu

kan kong lumapit ulit at kausapin siya pero nag-iw
as siya ng tingin sa akin at lumayo. Ulit. Tiningn
an ako ng kausap niya na parang nagtataka. At sigu
ro ako rin, kitang-kita sa mukha ko ang pagtataka.
Doon ko napansin na 'yung akala kong okay na ang la
hat, hindi pala talaga.

=================

Ngprya 16

Ngprya 16 // Chaotic Mind

Isa sa pinaka masakit ay hindi ang pag-iwan ng kai

bigan sa'yo kundi ang pag-isip na sa ilang years n
a nagkasama, kahit isang simpleng dahilan – kahi
t hindi acceptable – ay hindi ka pinagbigyan.

Ang sakit kasi maiwan sa dilim. Iiwan ka nang wala

kang kamalay-malay.

Tipong akala mo okay lang kayo . . . pero magugula

t ka na lang, magigising ka nang biglang sumabog a
ng time limit ng friendship. At ang nakakaloka pa
ay ang malaman na may nag-e-exist palang time limi
t.

Akala ko kasi wala.

Alam kong balewala ang pagbuhos ng tubig sa kabuua

n ko para pawiin ang luha. . .dahil tuloy-tuloy la
ng 'to na walang tigil. Ilang beses akong pumikit,
iniisip na baka pagdilat ko ay magiging okay ang
lahat. Namumula na ang braso ko sa kakakurot ko. I
niisip na ba ka hindi totoo ang mga nangyari. Na b
aka nightmare lang pala 'yon.

Paulit-ulit sa utak ko ang senaryo namin sa school

kahapon.

Si Marie ang humatak sa amin ni Mao para sana maka

pag-usap. Halos dalawang linggo na kasi akong namr
oblema, pero iniisip ko rin na baka wala lang 'yon
. Pinatapos ko lang ang exam tsaka ko sinabi kanil
a Maureen. Ang unang ginawa ni Marie ay ang paghar
apin kami ni Mao.

Totoo, nasakan ako nang hindi ako magawang tingnan

ni Mao sa mga mata.

Nang mapansin ni Marie na umiiwas na nga si Mao, m

alakas ang sampal niya kay Mao at sumigaw ng, "ano
ng kaartehan 'to Mauricio?!"

Nagulat kami ni Marie, kasama na si Maureen na nan

onood sa may gilid, nang mawala ang ngiti ni Mao.
Usually, magsasampalan sila ni Marie. Para pantay
sila. Pero imbis na makipag-away, tahimik siyang u
malis.

Namuo agad ang luha sa mga mata ko. Narinig ko ang

pagsara ng libro ni Maureen. At nakita ko ang pag
tataka sa mukha ni Marie nang tingnan niya ako.

"May problema nga."

Tinext ko na si Mao pero wala siyang reply pagkauw

i. Nang tanungin ko sila Maureen at Marie kung nag
-rereply ba sa kanila si Mao – mas nadurog ang p
uso ko nang sabihin nilang oo.

Sa akin lang galit si Mao. . . pero bakit?

Sobrang dilim. Wala akong ideya.

O baka may idea ako. Ayaw ko lang paniwalaan.

"Mari Solei?"

Nilingon ko ang nakasarang pintuan ng CR. Akala ko

makakarinig ako ng sigaw ni Auntie pero kalmado a
ng boses niya.

"Sorry Auntie, matatapos na ako."

"Take your time lang. Andito pala si Eddard, hinaha

nap ka."

Napabuhos ako nang malamig na tubig. Eddard? Si Ne

d? Nag-ilang buhos pa ako bago nagtapis. Napasapo
pa ako ng noo dahil wala akong kahit anong pang ta
kip kung hindi twalya. Hinayaan ko na lang at dumi
retso palabas.

Agad kong nakita si Auntie na nakataas ang kilay a

t tiningnan ako mula ulo hanggang paa. "Malandi ka
talaga, anong pumasok sa kokote mo at lumabas ka
nang nakatapis lang?" bulong niya habang nakangiti.
Nasa sofa si Ned at nakatingin sa amin.

"Sorry po, basa na kasi 'yung damit ko."

"Nako Eddard, pasensya na at parang bold star iton

g si Mari." Tinulak ako ni Auntie paakyat ng hagda
n. "Magbibihis muna siya, ha? May gusto ka bang ka
inin? Mag-order tayo lasagna?"

Sinundan ni Ned ng tingin ang pag-akyat ko kaya na

gmamadali ako. Pinalo-palo ko pa ang pisngi ko dah
il nag-iinit ito kahit sa simpleng tingin lang ni
Ned. Kinakabahan din ako.

Isang linggo ko ring hindi nakita si Ned. Isang li

nggo siyang hindi pumasok pagtapos ng exams. . .ka
ya nakakagulat na bigla siyang nagpakita sa akin.

Pagkatapos kong gumayak, inaya ako ni Ned lumabas.

"Nako, aalis kayo?" tanong ni Auntie. "Paano ang in

order na lasagna?"

"Sa inyo na lang po," sabi ni Ned. "We'll just eat

outside."

"Wala akong pambayad kasi sa delivery."

Nag-iinit ulit ang ulo ko sa narinig. Pinigilan ko

si Ned pero nagpumilit siyang lumapit kay Auntie
at nagbigay ng 1k.
"Ito na lang ho gamitin niyo, pasensya na sa abala.
"

"Ay totoo? Salamat, Eddard! Pagpalain ka nawa ng Pa

nginoon."

Nakita ni Auntie ang pag-irap ko. Napansin ko ang

pag-twitch ng ngiti niya at pagtalas ng tingin sa
akin. Bago pa kami makalabas ni Ned, ngiting-ngiti
ng pumasok si Cheche sa bahay habang tinatawag si
Auntie. Grineet pa niya si Ned na parang close sil
ang dalawa.

"Mama! May delivery sa labas para sa atin daw!"

Bago pa makuha ng Auntie at pinsan ko ang lahat ng

pera ni Ned, hinatak ko na palabas si Ned. Naiini
s ako dahil parang balewala lang kay Ned ang pang-
uuto sa kanya nila Auntie. Naiinis ako kasi hinaha
yaan niyang kuhanin ng pamilya ko ang pera niya na
para bang wala lang sa kanya.

Naiinis ako. . .gusto kong umiyak na lang ulit. .

.pero maiinis ako sa sarili ko kapag umiyak ako.

Kaya nagsimula ako ng topic sa pagtatanong. "Bakit

one week kang hindi pumasok?"

Hinawakan ni Ned ang kamay ko. Tinitigan ko lang a

ng pagsalikop niya ng daliri namin habang naghihi
ntay ng sagot. Inulit ko ulit ang tanong ko dahil
mukhang wala siyang balak sagutin 'yon.

"May inasikaso lang."

"O tinamad?"

"Kilala mo na talaga ako, ah?" Tumawa siya, nakiki

ta ang kaunting pag-crinkle ng gilid ng mata niya.
Hinalikan niya ang kamay kong hawak niya. "Kaya n
agtataka ako bakit hindi mo pa rin ako sinasagot."

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig at halos maluwa

ko ang puso ko sa sobrang lakas ng kabog. Hindi p
a naman nakalubog ang araw pero bakit ganito ang p
inag-uusapan? Mabuti na lang at may kumuha ng aten
syon ni Ned. Pagkatapos niyang kausapin ang kakila
la niya, nagpunta kami ng mall para lang maglibot.

Nag-usap kami habang kumakain. Panay pa siya joke

kaya isang beses ay halos mabuga ko ang coke na in
iinom ko. Pinagtawanan niya ako kaya nagreklamo si
yang nagmumukha na siyang kamatis kakapalo ko sa k
anya.

"I like eating with you," nakangiti niyang sabi da

hilan para mapatigil ako sa pagsubo ng kanin. "Ang
ganda mo, Maris."

Ngiting-ngiti ako. "Ewan ko sa'yo."

Sa tuwing kasama ko si Ned, nalilimutan ko ang pro

blema ko. Aaminin ko, namiss ko siya. Simula kasi
nang dumatingang tatay niya sa school, hindi na ka
mi masyadong nakapag-usap. Naging busy sa exams. T
apos nag-MIA siya.

Kapag kasama ko si Ned, at kapag tinatawag niya ak

ong Maris – feeling ko, nakakalayo ako sa dati k
ong mundo.

"Tell me a dream."

Nakahawak ako sa braso niya habang naglalakad kami

sa kahabaan ng sidewalk kahit medyo madilim na. K
ung anu-ano na ang napag-usapan namin mula sa buha
y niya sa ibang bansa, sa mga kalokohang pinaggaga
gawa niya at sa mga kaibigan niya.

"Paanong dream? Panaginip?"

"Pangarap."

Hinigpitan ko ang hawak sa braso niya at tumingala

sa kalangitan. Kamuntikan akong matalisod kaya ta
wa ako nang tawa habang kitang-kita ang worry sa m
ukha ni Ned.

"Pangarap kong makita ang Mama ko."

"Why?"

Tiningnan ko siya. "Gusto ko lang siya makausap. T

anungin kung bakit hindi sila nag-work ni Tatay at
bakit niya kami iniwan nang hindi ko siya nakikit
a." Napansin ko ang weird expression sa mukha niya
kaya tinitigan ko siya. "Hindi mo ba gustong maki
ta ang Mama mo? Makausap siya o magtanong bakit na
gkaganito?"

Nawala ang playfulness sa itsura niya at ngumisi.

"Seeing my dad as a douche? Hindi na nakakapagtaka
ng iniwan siya ng nanay ko."

"Hindi mo pa alam dahilan ng Mama mo. Hindi ka pa s

ure kung iniwan nga niya kayo—"

"Iniwan niya si Dad, kasi walang kwenta."

"May kwenta siya, Ned."

Tumaas ang kilay niya. "Oo nga." Ngumiti siya at h

inawakan ang pisngi ko. Kitang-kita ang dimple niy
a sa kaliwang pisngi. "Nagkakwenta siya nung pinat
apon niya ako dito. . .tapos nakilala kita."

Kinurot ko ang pisngi niya saka kami nagtawanan ul

it. Nilibre ko siya ng kikiam at fishball na nadaa
nan namin kaya halos busog na busog kaming naglaka
d ulit nang walang patutunguhan.

"Now, tell me a secret."

Agad akong napangiti sa sinabi niya. "Kapag sinabi

ko, malalaman mo."

"That's the point. I want to know something that yo

u want to say but can't."

Tumigil kami sa paglalakad sa gitna ng daan. Magka

tapat. Buti na lang nasa may looban na kami kaya w
ala nang masyadong sasakyan. At halos lahat ng tao
ay naglalakad na lang.
"Chismoso ka, ha?"

Tumawa siya. "Tell me a secret, Maris."

"Marami kasi. Tulad ng ano? Example ng secret."

Sikreto tungkol sa galit ko kay Auntie at Cheche?

Sikreto sa takot kong umalis? Sikreto na nagtatago
ako sa lahat? Sikreto na kahit ako, hindi na rin
ata kilala ang sarili?

Lumawak ang ngiti niya at yumuko para tingnan ang

mga kamay kong pinaglalaruan niya. "I don't know.
Your feelings for me? Mahal mo na pala ako tapos n
agpapakipot ka lang?"

Hindi niya binitawan ang mga daliri ko nang hilahi

n ko 'yon kaya tinulak ko siya habang tumatawa. "A
ng kapal naman nun, Ned." Hinawakan ko ang pisngi
niya gamit ang kamay kong hindi niya hawak at pina
lo ito nang mahina. "Ang kapal nito, oh. Kapal tal
aga."

Nawala ang tawa ko nang hawakan ni Ned ang kamay k

ong nakahawak sa pisngi niya. Hinimas niya ang pis
ngi niya gamit ang kamay ko na para bang pinapakir
amdam niya 'yon.

Sa simpleng act, nahulog na naman ang puso ko. Nan

atili kaming ganoon ang posisyon hanggang sa nakan
giting nagsalita si Ned habang titig na titig sa m
ga mata ko.
"Wanna know my secret?"

Pabulong akong nagtanong ng, "ano?"

"I love. . ." Tumigil siya sandali dahilan para su

mabog ang puso ko sa kaba. Kinagat niya ang labi n
iya at ngumiti – tulad ng expression niya sa tuw
ing may iniisip siya na hindi ko mawari. Nilapit n
iya ang kamay kong nakahawak sa mga daliri ko para
iparamdam ang tibok ng puso niyang sobrang bilis.
"I love how your touch can make my chaotic mind a
t peace. And my disastrous heart ecstatic."

Sa puntong yon, gustong gusto ko tumingkayad at ha

likan si Ned habang paulit-ulit na binubulong ang
'mahal kita'. Gustong-gusto ko ipaalam sa kanya na
baka nga mahal ko na siya at nagpapakipot lang ak
o dahil ayaw kong matapos ang lahat ng 'to.

Para kasing panaginip . . . at sa buong reyalidad

ng mundo ko, sa kanya ang pinaka gusto ko.

Siguro magagawa ko 'yon – kung hindi lang kami n

akatayo at magkaharap sa gitna ng kalsada.

"Hoy ano ba, naglalandian sa daanan ng kotse?!" si

gaw ng driver na nakasilip a may bintana ng kotse
niya. Binusinahan pa kami nang paulit-ulit kaya na
patingin sa amin ang mga nasa paligid. "Kung sasag
asaan ko ba kayo, titigil na kayo sa landian?"

Tumabi tuloy kami at nawala ang momentum. Putek lan

g.
Dahil gabi na rin, napagdesisyunan na naming umuwi
. Hinatid niya ako sa may amin. Matagal ulit ang p
agpapaalam – hindi na ako nasanay. Halos 30 minu
tes din kaming nag-babye sa isa't isa dahil nag-jo
-joke pa siya at ayaw niyang bitawan ang kamay ko.

Natuloy lang ang pagpapaalam talaga nang hawakan k

o ang pisngi niya at pumikit siya sandali na para
bang pinapakiramdaman niya ang pagkapasmado ng kam
ay ko.

Kumatok muna ako sa pinto bago pumasok pagkaalis ni

Ned.

"Eddard?!" sigaw ni Auntie. Nakita ko ang ngiti ni

ya na biglang nawala nang makita ako. "Ay walanghi
ya, ikaw lang pala. Next time, buksan mo ang pinto
kapag kasama mo si Eddard. Mas may kwenta pa siya
kaysa sayo."

Dumiretso ako sa kwarto ko, hindi pinansin ang sin

abi ni Auntie. Kinuha ko agad ang phone ko at nag-
text.

To Ned <3

Gusto mo malaman sikreto ko?

Wala pang ilang minuto nang magreply siya.

Ned <3

Na ano? Mahal mo na ako?

To Ned <3

Hindi yun!

Ned <3

Ouch. With exclamation pa :(

To Ned <3

Haha! Ano na? Gusto mo malaman sikreto ko?

Ned <3

Sige :(

To Ned <3

Ang pa-cute mo, Ned.

Ned <3
 Naku-cute-an ka ba sa akin?

To Ned <3

Hmm... okay lang.

Ned <3

I don't know if I should get offended by that. Don

't break my heart, Maris.

To Ned <3

Kasi gwapo ka :)

Ned <3

What do you want? Isa pang ganyan, babalikan kita

sa inyo.

Nangangalay na talaga ang bibig ko kakangiti. Kini

kilig ako kahit sa text lang kami nag-uusap at par
a na akong mababaliw dahil sa cuteness ng lalaking
'to. Hindi ko malaman kung deserve ko ba siya o a
no. Grabe!
To Ned <3

Sikreto ko ay...

Ned <3

Ge ayos yan. Pabitin pa.

Pikit mata kong sinend ang message ko.

To Ned <3

A dream: Tumakbo palayo sa nakakasal na mundo ni M

ari Solei.

A secret: Si Ned ang gusto kasabay ni Maris sa pagt

akbo.

Tinago ko sa ilalim ng unan ang phone ko sa sobran

g kaba. Pinalo-palo ko pa ang pisngi ko habang nak
atitig sa kisame. Totoo ba? Seryoso bang tinext ko
kay Ned 'yon? Pagulong-gulong ako sa kama habang
pinipigilan ang pagwawala ng dibdib ko.
Nang makalipas na ang ilang minuto, nagtataka na a
ko dahil walang reply si Ned. Kinakabahan pa ako n
ang tingnan ko ang phone ko – pero mas nanlumo a
ko sa nakita ko.

Walang reply.

Tinitigan ko ang screen ng phone ko. Nag-cha-chant

na rin ako ng unknown chant habang nakatitig sa G
LOBE na nag-bi-blink nang bigla kong mabitawan ang
phone ko sa gulat. Napa-aray ako dahil tumama ang
phone ko sa ilong ko. Minasahe ko ang ilong ko sa
sobrang sakit. Nananakit pa nga 'to nang tignan k
o ang tumatawag at halos mapasigaw nang makita ang
pangalan ni Ned!

Hinihilot ko ang ilong ko pagkasagot ng tawag. Hin

di rin ako nagsalita nang marinig ang boses ni Ned
sa kabilang linya.

"I'm outside your house."

Napatayo ako kaagad kaya nahilo pa ako bago mabili

sang lumabas ng bahay. At doon nga, nakaupo si Ned
sa may sidewalk. Lumapit siya sa akin at nagulat
ako nang halikan niya ako sa labi habang hawak ang
dalawa kong kamay.

Pagkalayo niya, hindi pa ako nakakarecover nang bi

gla siyang magtanong. "Mahal mo ba ako?"

"Huh?"
Ugh! Bobo mo, Maris. Huh? Ang gandang reply 'yan sa
seryosong tanong!

"Sagutin mo ako, mahal mo ba ako?"

Nakaramdam ako ng pressure sa tanong. Mas sumakit a

ng ilong ko. "Bakit?"

Huminga siya nang malalim. Naramdaman ko ang higpi

t ng hawak niya sa kamay ko. "Kasi mahal kita. Kun
g mahal mo ako, magtanan na tayo."

Nanlaki ang mata ko sa narinig. Para akong nabingi

. Bumilis tibok ng puso ko at para akong nahilo bi
gla. "A-Ano?"

"Let's go somewhere far. Sa Manila. Sa Makati. Or

any province far away." Bumitaw siya sa kamay ko a
t hinawakan ako sa pisngi. "Come with me, Maris. R
un with me." Hinimas ng hinlalaki niya ang pisngi
ko at halos hindi na ako makahinga nang ipatong ni
ya ang noo niya sa akin tsaka pumikit. "I'm beggin
g you. . . sumama ka sa akin."

"Ned. . ."

Halos iisa na ang hinihingahan naming hangin nang

muli siyang nagsalita na mas nagpagulo sa gumugulo
ko nang isip.

"Dad wants me back in New York next week. For good.

I'm running out of time."
=================

Ngprya 17

Ngprya 17 // Push and Go

Matagal nang pinapangarap ni Mari Solei ang pag-al

is at pagtakbo sa sariling mundo. Kung tutuusin, p
wedeng-pwede ako sumama kay Ned. Kasi hindi tulad
ni Mari Solei noon na hindi alam kung saan magsisi
mula – si Maris ni Ned ay may alam na.

Pero kahit saang anggulo tingnan, ako pa rin si Mar

i Solei.

Gusto umalis. . . ngunit takot.

Tinitigan ako ni Maureen kaya nag-iwas ako ng ting

in, na para bang ako ang naiilang sa pakikipagtiti
gan. Kita ko ang pagkalumo ng expression ng mukha
niya. At alam kong dahil kay Mao 'yon. Dahil naiip
it siya sa silent war na nangyayari.

Gulong-gulo ang isip ko at sa bawat kilos– sa ba

wat tingin ko kay Mao na hindi ako pinapansin –
naiiyak na ako. Hindi pa nakatulong ang exams kong
halos pabagsak na.

"Napapansin kong madalas kang tulala, Lacsamana. M

ay nangyari ba?" tanong sa akin n Ma'am Socorro is
ang araw na muntikan ko nang malaglag ang libro na
pinapadala niya sa akin.

Ngumiti ako kay Ma'am. "Wala po. Okay lang ako."

Naging-usap usapan na rin ang hindi pagpasok ni Ne

d. Panay ang tanong nila kung nasaan siya o kung a
nong nangyari pero ang sinasagot ko lang ay 'hindi
ko alam' kasi. . .hindi ko na rin alam kung anong
nangyayari.

Pansin ko na rin kanila Marie at Maureen na tumata

himik na sila. . . lalo na si Marie. Titingnan lan
g niaya ko na para bang sinasabi niyang 'I'm sorry
' at ngingitian ko lang siya.

Tapos sabay kaming iiyak sa room dahil sa nangyayar

i sa pagkakaibigan namin.

Sa halos mag-iisang linggo simula nang magkausap k

ami ni Ned tungkol sa tanan, parang mas gumulo ang
lahat. Mas nawalan ng sense. Parang mas. . . humi
rap ang buhay.

Pagkauwi ko sa bahay ng biyernes, napatitig ako ka

y Auntie na may kausap sa phone habang may binibil
ang na pera. Hindi lang ito pera kung hindi libo.
Ilang libo ang hawak niya at parang tuwang-tuwa pa
siya.

"Ang swerte ko nga ata ngayon, Mare. Nagkaroon ng

saysay ang pag-aalaga ko sa ana—" Natigil si Aun
tie dahil nakita niya akong nakatitig sa hawak niy
a. Agad nawala ang ngiti niya kasabay ng pagtago n
g pera sa likuran niya. "Teka lang Mars, may nakik
inig kasi." Nilayo niya ang phone at tinaasan ako
ng kilay. "Anong tinatayo-tayo mo d'yan? Magkaroon
ka nga ng saysay at may ipapabigay ako kanila Ali
ng Nena pagkabihis mo sa bayan. Dali!"

Pinagmasdan ko lang si Auntie hanggang makaakyat a

ko. Nakita ko naman si Cheche na ngiting-ngiti, ma
y hawak na isang libo.

Doon na ako kinutuban pero pinigilan ko ang sarili

kong mag-text sa taong alam kong malaki ang kinal
aman dito. Pagkatapos kong magbihis ng pang-alis,
bumaba ako.

"Bayaran mo kay Aling Nena ang utang natin last mo

nth." Binigay ni Auntie ang tatlong libo sa akin.
"At sabihin mo, magpapaluto ako ng pansit. Padeliv
er kamo sa atin."

"Saan po galing to?" tanong ko sa kanya.

Kumunot ang noo niya. "Anong pakialam mo?"

"Tanong ko la—" Napapikit ako nang itulak ako ni

Auntie sa noo gamit ang hintuturo niya. Napakagat
ako ng labi dahil naramdaman kong bumaon sandali
sa balat ko ang mahaba niyang kuko. "Aray Auntie!"

"Huwag ka na lang magtanong at lumarga ka na!"

Tinulak niya ako palabas na kamuntikan na akong su

mubsob. Napahawak ako sa noo ko, iniisip na baka m
ay dugo at mabuti na lang wala. Sobrang sakit lang
talaga na parang nagkasugat.
Paikot-ikot sa kamay ko ang pera. Paulit-ulit kong
tinanong sa sarili ko kung saan galing ang pera.
Panay ang tanggi ko sa sarili sa naiisip kong pwed
eng pinanggalingan nito. Iniisip ko na ring mag-te
xt at itanong sa lalaking 'yon. . .kay Ned. . .kun
g may kinalaman ba siya rito.

"Mari!"

Bago pa ako makasakay sa jeep, napalingon ako sa t

umawag sa akin. Nakita ko si Chino na nakangiting
patakbo papunta sa akin. Agad akong napangiti dahi
l muntikan siyang madapa dahil sa batong nakaharan
g.

"Uy Chino," bati ko at tumingin sa jeep. "May utos

kasi sa—"

"Samahan na kita."

Wala na akong nagawa nang parehas kaming sumakay n

g jeep. Saka ko lang na-realize na cellphone at ta
tlong buong libo lang ang dala ko. Wala nang iba.

Ngumiti si Chino at inayos ang salamin niya sa mata

. "Ako na. Libre na kita."

Wala akong ibang nasabi kundi "thank you."

Tahimik kami sa buong byahe at nakakaramdam na ako

ng awkwardness. Dahil napapansin ko siya na paran
g hindi mapakali – na parang may gusto siyang sa
bihin pero hindi niya masabi – tumingin na lang
ako sa labas ng bintana. Napapikit ako nang marini
g ang buntong hininga niya sa gilid ko. Napabunton
g hininga rin tuloy ako.

Five minutes bago makarating sa bayan, napatingin

kami ni Chino sa phone kong tumunog. Patuloy ang t
unog at pinagtitinginan na rin kami ng tao sa jeep
. Gusto ko i-reject ang call nang makita ang panga
lan ni Ned pero mas malaki ang portion sa isip ko
na sagutin ang tawag.

Pero bago ko pa man masagot, nawala na ito. At imbi

s na tawag, nakareceive ako ng text.

Ned <3

Busy? I'll wait at midnight. Don't forget, Maris. R

un.

Ang lakas ng kabog ng dibdib ko habang nakatingin s

a screen.

To Ned <3

Sayo ba galing ung pera ni Auntie?

Pagkababa, lumingon sa akin si Chino kaya napatago
agad ako ng phone. Tiningnan niya ang ginawa kong
'yun pero hindi niya ako tinanong pa tungkol doon
. "Saan destinasyon natin?"

Tumingin ako sa kanto papunta kanila Aling Nena. N

arinig kong may nag-reply na sa phone ko kaya inay
a ko si Chino. "Tara sa tindahan niyo."

Alam kong magagalit sa akin si Auntie dahil nagtat

agal ako pero hindi ko na masyadong naalala 'yon d
ahil naging busy ako kanila Tita Corinne. Tumulong
ako sa store nila. Nang maghapunan, iniwan muna a
ng pinsan ni Chino na magbantay ng store at dumire
tso sa kanila.

Tumulong ako sa pagluluto. Tinikpan ni Tita Corinn

e ang pagsubok ko sa sinigang. Nag-init pisngi ko
sa narinig. "Pwede na mag-asawa."

"Tita naman."

"No, seriously. Ang sarap mo magluto, Mari."

"Magaling po kasi kayong magturo."

"Nambola ka pa!"

Pagkalagay ng mga pagkain sa lamesa, agad kumain s

i Cai habang si Chino ay panay ang tanong kung gaa
no karaming kanin ang gusto ko at kung anong juice
ang gusto ko inumin.

"Ino naman," sabi ni Tita Corinne kay Chino. "Haya

an mo si Mari. Asawa kailangan n'yan, hindi katulo
ng."

Nag-init ang pisngi ko at nanlaki ang mata. Habang

si Chino naman ay naubo at halos mabitawan ang pi
tsel ng juice na kakatimpla lang niya. Tumawa si T
ita Corinne at Cai.

"Si Kuya nagpapapogi di naman pogi," sabi pa ni Cai

.

Ako naman ang tumawa kahit hiyang-hiya dahil nag-w

restling nang pabiro ang magkapatid. Doon ko napan
sin na parang mas nagmukhang binata si Chino. Sigu
ro ganyan ang college life? Mas umitim din ang eye
bags niya pero parang bumagay sa kanya.

Siniko ako ni Tita Corinne. "Huwag mo masyadong tit

igan si Ino, baka kiligin."

Natigil si Chino at nagkatitigan kami sandali. Aga

d nag-iwas ng tingin si Chino at tiningnan si Tita
. "Ma!"

Natawa na lang din ako kasabay nila. Nakita ko ang

pamumula ng mukha ni Chino habang nagkakamot ng b
atok at umiiling. Hindi ko mapigilang mapangiti. M
as ramdam ko kasi ang saya sa bahay nila Chino. Sa
pamilya nila. Mas ramdam ko na may pamilya pa pal
a talaga.
Pagkatapos kumain, kami ni Chino ang nagbantay sa
store. Tumunog ang phone ko pero hindi ko pinansin
.

"Hindi mo sasagutin tawag?" tanong ni Chino.

Habang nag-aayos ng plastic, sumagot ako. "Hindi si

guro."

Tumango siya. "Kumusta na pala? School? Anong balak

mo sa birthday mo, malapit na ah?"

"Malayo pa!"

"December 2. Malapit na 'yun. Ilang weeks na lang,

" nakangiti niyang sabi pero kita pa ring nahihiya
. "Anong gusto mong regalo?"

Kung anu-ano na tuloy ang napag-usapan namin mula

sa college life niya sa Manila at kung gaano kahir
ap mag-apartment. Siya lang madalas ang gumagawa m
ag-isa kaya gustong-gusto niya umuwi ng probinsiya
dahil namimiss niya madalas sila Tita Corinne at
Cai.

Hindi ko alam kung paano at kailan kami napunta sa

usapan kay Mao. Basta ang alam ko, pinipigilan ko
ng umiyak habang sinasabi kay Chino ang detalyeng
naaalala ko. Pero umiyak pa rin ako. At kahit ayaw
ko man, niyakap ako ni Chino saka ako inaya sa si
mbahan.
Pinagmasdan namin ang kabuuan ng simbahan at kung
gaano ito ka-grande. Panay ang renovate at pagpapa
ayos ng simbahan namin kaya kahit luma na, ang gan
da pa rin tingnan. Doon ko lang din naalala na nal
imutan ko nang mag-serve.

"Nahihiya na raw siyang pansinin ka kaya hindi na

siya namansin?" pagtataka ni Chino habang nakating
in sa altar. May mga ilaw sa paligid kaya mas naki
kita ang ganda ng simbahan sa gabi. "Hindi ba siya
nahiyang hindi ka pansinin eh ilang taon na kayon
g magkaibigan?"

"Hindi ko na rin alam."

"Baka may gusto sa'yo?"

Agad akong nabilaukan nang marinig 'yon. Hinimas n

i Chino ang likuran ko at kitang-kita ang pag-aala
la niya.

"Lalaki rin kaya gusto n'un."

Tumawa siya. "Baka lang naman."

"Tsaka may crush 'yun kay. . ." nahinto ako sa gus

to kong sabihin dahil bumigat ang loob ko.

Tiningnan ako nang nagtataka ni Chino. "Sinong crus

h niya?"

"Uwi na ako," sabi ko at tumayo. "Baka magalit na s

i Auntie."
Kung si Ned siguro si Chino, mamimilit pa siyang h
uwag munang umuwi. O baka nagpumilit na ihatid ako
at magpakita kay Auntie. Pero iba si Chino. Iba r
in si Ned. Nang sabihin kong ako na lang mag-isa a
ng uuwi, hinayaan niya ako. Binigyan din niya ako
ng yema na gawa ni Tita Corinne.

Imbis na mag-jeep, naglakad ako. May mga ilaw sa d

aanan kaya hindi ako natatakot – at dahil may mg
a kasabayan din akong naglalakad kaya malakas ang
loob ko. Sigurado akong pagagalitan ako ni Auntie
dahil hindi ako nagpunta kanila Aling Nena. Mas pa
pagalitan niya ako dahil walang pansit na na-deliv
er sa amin. Kaya imbis na umuwi, nagpunta ako ng p
layground.

At habang papalapit sa playground, mas lumalakas a

ng kabog ng dibdib ko kahit wala pa namang hating-
gabi. Tiningnan ko ang phone ko at nakailang messa
ges at call na si Ned sa akin. Pinasadahan ko lang
ng tingin ang lahat pero napatigil ako sa paglala
kad nang may tumawag sa akin.

"Maris."

Gusto kong tumakbo pagkarinig ng boses na 'yon per

o tulad ng lagi kong ginagawa, nadikit ako sa kina
tatayuan ko. Natatakot akong mag-angat ng tingin a
t makita si Ned na nakatingin sa akin. . . pero si
Ned na mismo ang lumapit at nag-angat ang tingin
ko para magtama ang mata namin sa isa't isa.

Hindi ako makapagsalita dahil parang kinuha ng kab

og ng dibdib ko ang boses ko. Lumawak ang ngiti ni
Ned, kita ang lukot sa gilid ng mga mata niya hab
ang hawak ang tigkabila kong pisngi.

"Dumating ka."

Hindi ko magawang ibalik ang ngiti niya. Dahil pau

lit-ulit na sa utak ko ang tanong na gumugulo sa i
sipan ko.

Sapat ba ang pagmamahal para sa desisyong 'to?

Hinawakan ni Ned ang kamay ko at hinatak papuntang

swing. Magkatabi kami sa dalawang swing habang na
kangiti pa rin siya. "Alam kong hating-gabi dapat
tayo magkikita," sabi niya. "But I can't help my e
xcitement to run with you. I was willing to wait,
not knowing you're as excited as me."

Hindi ko pa rin magawang ngumiti.

Tumingin ako sa madilim na kalangitan at pinagmasd

an ang pagkinang ng napaka raming bituwin sa langi
t. Nilingon ko saglit si Ned, nakatingin din siya
sa kalangitan habang nakangiti. Tiningnan ko ang k
amay niyang nakahawak sa kamay ko. Hindi bumibitaw.

"Saan pupunta pagtapos dito?"

Akala ko hindi niya narinig 'yon dahil halos pabul

ong na ang tanong ko. Pumikit akong nakatingala, p
inapakiramdaman ang tibok ng puso ko nang magsalit
a si Ned.

"Far away from here."

"Tapos?" Mahina pa rin ang boses ko.

Naramdaman kong humigpit ang hawak niya sa kamay ko

. "Hindi ko na alam."

Dumilat ako at pinalis kaagad ang nagbabadyang pag

tulo ng luha ko bago tumigin kay Ned na nakatingin
sa akin mismo. Sinibukan kong ngumiti. Sana maniw
ala siya. Inayos niya kaunti ang beanie na suot ni
ya sa ulo.

"Wala kang balak pagkatapos?" tanong ko. Nawala an

g ngiti niya kaya pinilit ko pa ring ngumiti. "Ano
ng mangyayari sa atin sa future?"

Nagkatitigan kami. Tahimik kaming dalawa pero nari

rinig ang talbog ng bola na ginagamit ng mga nagba
basketball sa tabing court. Kasing lakas ng nariri
nig na bola ang kabog ng dibdib ko. Gustong lumaba
s ng puso ko. Gustong kumawala.

Tumayo si Ned kaya tumayo na rin ako, magkatapat k

ami. Hindi siya bumibitaw sa kamay ko kahit napapa
smado na ako. Tiningnan niya ang mukha ko pababa a
t parang sinuntok ako sa tiyan nang makitang may k
akaiba siyang expression.

"Bakit wala kang dalang kahit ano?"

Yumuko ako. Kinuha ang 3k na binigay sa akin ni Au

ntie at pinakita kay Ned 'yon. "Dala ko 'to." Mas
lalong nawala ang ngiti niya sa mukha nang nilagay
ko ang pera sa bulsa niya, sinusundan ng mata ko
ang kamay ko. "3k lang yan kasi ito lang binigay s
a akin ni Auntie. Babayaran ko 'yun—"

Inangat ni Ned ang mukha ko. Hindi siya nagsasalit

a pero sapat na ang titig niya sa akin, ang pangin
gintab ng mga mata niya, para malaman kong nagtata
nong siya.

Ngumiti ako bago ko binaba ang beanie niya sa mukh

a. Nagulat pa siya sa ginawa ko pero hindi ko inal
is ang hawak ko sa nakababa niyang beanie. Mas mab
uti na 'to na nakatingin ako sa mukha niyang nakat
akip ng beanie kaysa magsalita ako habang nakatiti
g sa mga mata niyang tumatagos sa kaluluwa ko.

"Ned. . ." Hindi ko alam kung anong sumapi sa utak

ko nang tumingkayad ako at hinalikan siya. Agad u
magos ang luha sa mga mata ko nang maramdaman ang
labi niya. . . na pinapagitnaan ng tela ng beanie.
"Pumunta ka na ng ibang bansa."

Bago pa siya makapagsalita, tanggalin ang beanie,

at bago pa niya mas higpitan ang hawak sa kamay ko
– kinalas ko ang hawak niya at mahina siyang ti
nulak palayo sa akin.

=================

Ngprya 18

Ngprya 18 // Texts and Lies

"Babalik ng New York si Eddard?"

Kaliwa't kanan ang balita tungkol sa pag-alis ni E

ddard Vane Yboa sa gitna ng school year. Pinipilit
kong huwag makisali sa usapan. Dapat wala akong p
akialam. Wala rin namang nagtanong sa akin - pwera
kanila Marie at Maureen na hinukay ang buong kwen
to.

"Tanan?!" nanlaki ang mata ni Marie. "Buti hindi ka

sumama!"

Ngumuso si Maureen at binaba ang librong hawak. "Da

pat sumama ka para romantic."

"Pinagsasasabi mo? Nirerelate mo na naman sa mga n

ababasa mo mga bagay bagay." Sumama ang tingin ni
Marie. "Mga bata pa sila. Mag 16 pa lang si Mari t
wo kaya."

"Pero. . ." ngumuso si Maureen. "Sweet 'yun."

Tumingin sa gilid si Marie, nag-iisip, at tumango-

tango. "Sana naghintay si Eddard Pwet ng December
2! Para sweet sixteen!"

"Marie nama-aray!"

Pinitik niya ako sa noo! "Marie one nga sabi-!"

Napatingin kaming tatlo sa labas ng room dahil sa

mga boses na maingay. Agad akong kinabahan dahil n
akita ko si Mao kasama ang ibang grupo - ibang kai
bigan - hindi kami. Hindi lang ako ang natahimik.
Kahit sila Marie at Maureen ay natahimik sa pagpas
ok nila Mao at bago niyang kasama sa room.

Nakita kong nagkatinginan sila Marie at Maureen. N

apansin kong nangingintab ang mata ni Marie nang t
umingin siya sa akin. Ngumiti ako - ngumiti rin si
ya. Pero alam naming dalawa na hindi sapat ang ngi
ti para sabihing okay ang lahat.

Kasi hindi okay lahat.

Kinakabahan ako.

Paikot-ikot na ako sa room para kausapin si Mao pe

ro lagi siyang may kausap. Hindi siya nawawalan ng
kasama. Tinatak ko sa isip ko na tinulak ko man s
i Ned - atleast, maging okay kami ni Mao. Nang mah
atak ko si Mao palabas ng room para makapag-usap,
nagpumiglas siya.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko sa pag-iyak nan

g magsimula akong magsalita.

"Mao, sorry."

Hindi niya ako matingnan. Pinipilit kong hawakan a

ng braso niyang tinatanggal din niya. Hindi siya m
akatingin sa akin.

"Mao, kausapin mo na ako." Kahit hindi ko alam kun

g bakit. Kahit lumuhod man ako sa harap mo. Kahit
kainin ko lahat ng pride ko. "Pansinin mo na ako,
please. Sige na. Sorry."

Nakita ko si Maureen na lumabas ng room at sinara a

ng pintuan.

"Uy ano ba mag-uuwian na," sabi ni Mao nang hindi

pa rin tumitingin sa akin. Tinanggal niya ang hawa
k ko sa braso niya at agad binuksan ang pinto. Hin
abol ko siya. Hinatak ang braso niya pero nakapaso
k na siya sa room. Bumitaw ako nang mapansing naka
tingin sa akin halos lahat ng kaklase namin sa loob.

Nasa loob ng room si Marie na sinundan ng tingin s

i Mao. Nagkatinginan kami ni Marie - may mga luhan
g tumatakas sa mga mata ko.

"Oh tapos na palabas!" sigaw ni Marie at agad sina

ra ang pintuan ng room, para itago ako sa mga kakl
ase namin. "Dukutin ko mga mata niyo eh."

Naramdaman ko ang hawak ni Maureen sa balikat ko h

abang nakatitig ako sa nakasarang pintuan. Narinig
ko na rin ang ingay dahil nag-school bell na. May
ilang napatingin sa amin ni Maureen dahil parehas
kaming umiiyak.

"Okay lang yan," bulong sa akin ni Maureen. "Magka

kabati rin kayo ni Mao." May kung ano pang binulon
g si Maureen. Mga pampalubag loob. . . pero alam k
o pampalubag loob lang 'yon.

Malayo sa katotohanan.

Hindi rin nakatulong ang mababa kong grades. . . a

t ng galit sa akin ni Auntie pagkauwi. Hindi ko na
dapat siya papansinin dahil pagod na ako sa schoo
l at sa lahat ng nangyayari. Pero nakita ko siyang
umiiyak na nakaupo sa sofa.

Tumingin siya sa akin, at doon ko nakita ang galit

sa mga mata ni Auntie. Hindi na ako nakaiwas pa n
ang bigla niyang ibato sa akin ang hawak niyang no
tebook. "Lumayas ka nga sa harap ko!"

"Auntie-"

"Bwisit! Lumayas ka!" sigaw niya. Bago pa niya iba

to sa akin ang cellphone na hawak, tumakbo ako pal
abas ng bahay. "Wala ka talagang kwenta. Walang ut
ak! Magsama kayo ng nanay mo!" Rinig ko pang sigaw
niya. May mga sinigaw pa siya na hindi ko na masy
adong naintindihan dahil mabilis akong naglakad pa
layo.

Sinubukan kong i-text si Marie pero hindi siya nag

reply. Nang tatawagan ko na, wala naman akong load
. Pagtingin ko sa wallet ko, wala rin akong pera.
Naupo ako sa may sidewalk at tinabi ang bag ko - i
niisip ang lahat ng bagay na nangyari sa akin sa i
sang linggo lang.

Nauna si Mao na hindi ako pinansin nang biglaan.

Pumangalawa si Ned na tinulak ko palayo sa akin.

Pangatlo ang grades kong napabayaan.

Pang-apat si Auntie na biglang nagalit sa akin. Na

lagi naman.

At panglima - nagugutom na ako.

Tumingala ako sa padilim nang kalangitan at tiniti

gan ang paparating na buwan. Ilang beses akong hum
inga nang malalim para pigilan ang pagtulo ng luha
ko. Paano nangyaring last time, masaya pa ako tap
os ngayon - parang bumagsak lahat ng kamasalan sa
akin?

"Mari?"

Lumingon ako sa tumawag sa akin. Agad akong ngumit

i kay Chino na papalapit sa akin. Umupo siya sa ta
bi ko nang may pagtataka sa mukha.

"Bakit nandito ka?"

Huminga ako nang malalim, hindi pa rin inaalis ang

ngiti. "Galit sa akin si Auntie, eh."

Ito ata ang naging cue ni Chino para isama ako sa

bahay nila. Humindi pa ako pero pagod na ang kataw
an ko makipagtalo pa kaya pumayag na rin ako. Bini
gyan ako ni Tita Corinne ng napaglumaan niyang dam
it para maging kumportable ako pero humindi ako.

Hindi kumportable ang uniform ko pero kailangan ko

rin namang umuwi, siguro kapag malamig na ang ulo
ni Auntie.

Nalimutan ko saglit ang problema nang kumain kami

ng hapunan. Panay kasi ang kwentuhan nila Tita at
Cai. Panunukso ni Cai kay Chino. At ang university
life ni Chino - sembreak na nila.

Natigil lang ang ngiti ko nang biglang tumunog ang

phone ko. Kinabahan agad ako nang makakita ng unk
nown number na nagtext sa akin.

+639053000561

Why not run?

Napatitig ako sa text. Hindi kaya-pero imposible.

Nakaalis na siya ng bansa sa mga oras na ito. Impo
sibleng siya 'to!

"Tinext ka na ng auntie mo?"

Napatingin ako kay Chino na nakatingin sa akin, nag

hihintay ng sagot. Ngumiti ako.

"Hindi. Globe lang, tapos na raw unli ko."

Tumaas ang dalawa niyang kilay. "Nag-uunli ka pala?

"

"Minsan. Kapag may kailangan kausapin." O kaya nama

n kapag may gusto akong kausapin.

Tumango si Chino at nakaramdam ako ng guilt. Hindi

kasi ako madalas mag-text sa kanya kahit araw-ara
w ay wala siyang palya sa pag-tetext. Mas maaga pa
nga ang texts niya sa akin kaysa sa dating pagtaw
ag ko kay Ned para gisingin-ugh.

Huwag mo na isipin ang lalaking 'yon, Maris-err, Ma

ri Solei.

Napatingin ulit ako sa phone ko nang may nagtext. M

as kinakabahan ako sa nabasa.

+639053000561

Why not run with me?

Mabilis akong napatingin kanila Chino na busy sa p

ag-uusap. Tumingin ulit ako sa phone ko nang tumun
og ulit ito.

AutoloadMax

P100.00 prepaid credits was loaded to ur mobile# 09

055120296 by ***.

Hindi ko na alam kung anong gagawi ko. Tatayo ba a

ko? Lalayo ba ako? Mag-rereply na ba ako? Ang dami
kong tanong. Bakit siya nandito? Akala ko ba aali
s na siya? Anong nangyayari? Halos napasigaw ako n
ang tumunog ulit ang phone ko kaya napatingin sa a
kin sila Tita Corinne, Chino at Cai.

"May problema ba, Mari?" tanong ni Tita Corinne.

Mabilis akong umiling. "May-sa-ano-okay lang po ban

g sa labas muna ako?"

Tiningnan nila ako nang nagtataka. Nagkatinginan s

i Tita at Chino. Pinagmasdan ako ni Chino at dahan
-dahang tumango. Agad akong lumabas para tingnan a
ng text message. Sobrang sakit na ng puso ko kaya
pinukpok ko ang dibdib ko para kumalma. Pero ayaw
kumalma.

+639053000561

Maris

Tinitigan ko ang screen ng phone. Kung anu-ano na

ang pumapasok sa isip ko dahil lang sa mga text. S
i Mao at ang hindi niya pagpansin. Si Auntie at ga
lit niya sa akin. Sa grades kong bumababa. At si N
ed. . .si Ned na nagtetext sa akin.

Nagdadalawang isip pa ako kung mag-rereply ako nan

g biglang tumawag 'yung unknown number! Nakaramdam
ako ng panghihina.

Sasagutin ko ba? O hindi. Sasagutin? Hindi.

Pero bago ko pa masagot, biglang nag-off ang phone

ko. Napakagat ako ng labi. Putek, low batt. Punuk
pok ko nang ilang beses ang noo ko. Nararamdaman k
o na ang sakit pero iba pa rin ang sakit na narara
mdaman ko emotionally.

Pumikit ako nang ilang segundo at ginuhit ang ngit

i sa labi bago pumasok sa loob. Kamuntikan ko pang
mabunggo si Chino dahil nagmamadali siyang lumaba
s pero natigil nang makita ako.

"Mari anong-"

Tinaas ko ang phone ko. "Pwedeng pa-charge?"

Binigay sa akin ni Chino ang charger. Nanatili ako

ng nakaupo sa tabi, pinipilit maging normal habang
nanonood ng TV. Ilang messages na ang natatanggap
ko bago ko tiningnan ang text.
+639053000561

I'm offering you to run, Maris.

Pinilit ko ang sarili kong mag-reply.

To +639053000561

Paano ka nakakapagtext? Umalis kna dba?

+639053000561

Hinihintay kita.

Napakagat ako ng labi.

To +639053000561

Wala kang hihintayin :)

+639053000561

Change your mind.

To +639053000561

Tpos?

+639053000561

Be with me

To+639053000561

Naiisip mo ba sinasabi mo?

Hindi siya agad nag-reply kaya tumingin ako sa TV.

Masaya sila. Tumatawa na nga rin sila Cai pero hi
ndi ko magawang tumawa. Halos mabitawan ko ang pho
ne ko nang tumunog ito. Nilagay ko na rin ito sa s
ilent para hindi na mag-ingay.

+639053000561

I don't need to think. Gusto ko lang umalis kasama

ka
To +639053000561

Hindi pa ako graduate. Di pa tayo graduate. Hs plan

g tayo!

+639053000561

So what? Hindi ka aasenso sa pag graduate lang.

Napakunot ang noo ko sa nababasa ko.

To +639053000561

Aasenso kba sa pakikipagtanan?

+639053000561

Try

To +639053000561

Wlang kasiguraduhan un
Ilang minuto pa ang lumipas bago siya nagreply.

+639053000561

Just like your feelings for me...no assurance

Napahawak ako nang mahigpit sa phone ko. Hindi ko

alam kung bakit sa isang text lang ay parang pinip
isil ang puso ko sa sakit.

+639053000561

See? Pati pagrereply mo wala akong kasiguraduhan

Aray.

+639053000561
Magreply ka please

To +639053000561

Anong irereply q ba?

+639053000561

Anything but no.

To +639053000561

Di nga kasi pwde mangyari sinasabi mo.

+639053000561

Bakit? Ayaw mo ba akong makasama?

Gusto kitang makasama! Ang gusto kong ireply. Pero

hindi pwede. . . hindi talaga! Masyado kaming bat
a! Maganda yung idea sa umpisa. Lagi namang ganun.
Sa umpisa lang masaya. Paano sa susunod? Wala. Wa
la nang mangyayari.

Bakit hindi niya maintindihan 'yun?!

Napatitig ako sa sunod niyang text.

+639053000561

Your feelings for me not enough?

Hindi ako nag-reply.

+639053000561

Bullsht.

Iniisip ko ang irereply ko pero nakatitig lang ako

sa phone ko. Yumuko ako at pinigilan ang pagtulo
ng luha. Nakakahiya. Nagtatawanan sila tapos ako,
lumuluha? Putek, Maris. Umayos ka!

Maris. . .nakakatawa. Nasanay na rin ako sa Maris.

+639053000561

Am I not enough?

+639053000561

Maris...

Pumikit muna ako at huminga nang malalim dahil bumi

bigat na talaga ang loob ko.

To +639053000561

Hindi. Hinding hinding hindi.

+639053000561

What?

Bobo na nga siguro ako nang tipahin ko ang sunod ko

ng reply.
To +639053000561

Walang pera = gwapo ka lang = walang patutunguhan.

Wala na rin akong paki sayo. Sorry :)

Napatayo ako pagkasend ko ng text kaya napatingin

sa akin sila Chino. Ngumiti ako agad at nagpaalam
na mag-c-CR. Pagpasok ng CR, naghilamos kaagad ako
dahil sa mga luhang panay ang bagsak. Nakita ko p
a sa salamin ang braso kong may pasa dahil kay Aun
tie.

Nanatili pa ako sa loob ng CR, pinapakalma ang sar

ili. Nakayuko akong bumalik sa pwesto ko paglabas.
Tinanggal ko ang charge sa phone at binasa ang te
xt.

+639053000561

You're kidding.

Mabilis akong tumipa ng reply.

To +639053000561

Mahirap ako. Mahilig ako sa pera. Kita mo naman ka

y Auntie diba? Sakanya kasi ako nagmana hahahah :)
))) like auntie like niece

Nagpaalam ako kanila Tita Corinne. Gusto ko na uma

lis agad dahil nahihiya na ako. Kita ang gulat sa
mukha nila dahil siguradong mukha na akong sabog.
Namumula ang mukha ko. Ang mata ko pati ang ilong.
Sinisipon na rin ako.

Tumayo si Chino. "Anong nangyari?"

Umiling ako, nagpasalamat kanila Tita Corinne at l

umabas. Malalaki ang hakbang ko pero naabutan ako
kaagad ni Chino. Hahawakan sana niya ako sa braso
pero pinigilan niya ang sarili.

"Bakit?" tanong niya sa akin. "Nag-text na ba Aunti

e mo? Nag-away kayo sa text?"

Umiling ulit ako at dumiretso sa paglalakad.

"Mari!" tawag niya.

Nang mag-vibrate ang phone ko, kamuntikan ko nang

mabitawan ito dahil tumatawag siya. Tumatawag si N
ed! Nilingon ko si Chino at nakita ko ang gulat sa
 mukha niya na hinarap ko siya. Bago pa siya makap
agsalita, nanginginig ang mga kamay kong binigay a
ng phone ko sa kanya.

"Bakit-"

"Pasagot naman," nakangiti kong sabi. Nagtataka pa

siya at magtatanong pa sana nang magsalita ulit a
ko. "Nangungulit kasi sa akin. Ayaw ako tantanan h
angga't hindi ko sinasabi na may boyfriend ako."

Nanlaki ang mata niya. "B-Boyfriend?"

Hindi nawala ang ngiti ko pagkatango. Tinitigan ni

ya ang screen ng phone ko na tumatawag pa rin ang
unknown number. Tiningnan niya ako na parang nag-a
alinlangan. Nagkamot siya ng batok bago sinagot an
g tawag.

Kinabahan agad ako nang mag-hello si Chino pero na

gtaka nang ilayo niya ang phone. "Binabaan ako?"

Napatitig ako sa phone nang kuhanin ko 'yon. Pinip

ilit pa rin ang pagngiti. "Salamat." Tumalikod ako
at naglakad na ulit nang marinig ko ang boses ni
Chino.

"Hatid na ki-"

"Huwag na!" halos pasigaw kong sabi. Nilingon ko s

iya at ngumiti. "Please, Chino. Huwag na."

Naglakad ako na parang lutang, hindi nararamdaman

ang mga paa kong tumatapak sa lupa. Mahigpit ang h
awak ko sa phone nang mag-vibrate ito. Hindi ko pi
nansin nang makitang pangalan ni Chino 'yung nagte
xt.

Umuwi ako nang tulog si Auntie sa sofa at namamaga

ang mata kakaiyak. Dumiretso ako sa kwarto ko at
naligo para mahimasmasan. Pagkabalik ko sa kwarto,
malungkot akong nakatingin sa flower crown.

Anong nagawa ko? Bakit ko sinabi sa kanya 'yun? Pu

tek, Maris. Sinungaling ka pero bakit sumobra na?

Napatitig ako sa phone kong nagva-vibrate. Kinabah

an dahil number niya ang tumatawag. Pikit mata kon
g sinagot 'yon.

Hindi ako nagsalita. Kung dati lang ito, masayang-

masaya akong marinig ang boses niya. Pero ngayon -
nanlaki ang mata ko nang marinig ang isang hikbi.

Hikbi niya sa kabilang linya.

Napatakip ako ng bibig nang magsalita siya gamit an

g nababasag at malalim na boses.

"Kung ayaw mo sa akin, sige," halos pabulong niyan

g sabi. Pumikit ako at pinigilan ang pag-iyak. "Si
ge, Mari Solei."

Nanginginig pa ako pagkatapos niyang ibaba ang taw

ag kaya hindi ko alam kung saan ko nakuha ang laka
s para mag-text pa sa kanya ng kasinungalingan.
To +639053000561

Pasalubong galing NYC pag umuwi ka haha thanks pala

sa load Ned ^__^

Nakangiti kong sinend ang text pero patuloy ang pag

-iyak ko. Hindi na siya nag-reply pa.

=================

Ngprya 19

Ngprya 19 // Aftermath Decisions

"There's more to life than love. Aral muna mga bebe

."

Hands down na siguro ako kay Ramon Bautista pagkab

asa sa sagot niya sa mga love life questions. Toto
o naman kasi. Kailangan mag-aral muna, marami pang
pwedeng mangyari. Masyado pang bata.

Wala lang ang pagluha namin noon. Malayo sa bituka

para masaktan. Ilang months na rin naman nakakara
an.
At kahit sinabihan pa ako ni Maureen na mali ang g
inawa ko o ni Marie na sinampal ako nang ilang bes
es sa pagsisinungaling, papanindigan ko ang ginawa
ko. Hindi ko sigurado kung nasaktan ko talaga si
Ned. . . pero alam kong makakabuti sa aming dalawa
ito.

Kung hindi - malamang, hindi ako naka-graduate ng

honorable mention. Malamang siguro, nakikipagpatay
an na siya sa tatay niya kung hindi siya umalis ng
bansa. At siguradong hindi ako makakapunta ng Man
ila ngayon para mag-college.

Sa first week ko sa Manila, sa bahay ng pinsan sa

tatay ni Maureen ako nakitira - kanila Ate Sef at
Ate Raf - kambal. Kahit isang linggo pa rin, walan
g mapaglagyan ng excitement at kaba ko dahil gusto
ng-gusto ko na ma-enjoy ang Manila.

Siguro enjoy din ako dahil sa kwento nila Ate tung

kol sa college life. O sa mga family stories nila
tulad ng impormasyon na ang mga De Lacerda family
- hindi pwedeng walang Maureen sa pangalan. O kahi
t Mau.

"Tinamad na kasi si Mama mag-isip ng pangalan kaya

Maureen na lang akin," kwento ni Maureen tungkol
sa pangalan niya. Nakasuot siya ng statement shirt
na 'Can you be my V. L. Tine?' "Ewan ko ba anong
trip ng angkan. Kaya tuloy kapag may tumawag ng Ma
u, titingin kaming lahat."

Tumawa si Ate Sef. "Pwera sa akin. Reen ako, eh."

"Madaya ka kasi," sabi ni Ate Raf. "Dapat ikaw naun

a para ikaw 'yung may Mau."
Ngumuso si Ate Sef at tumawa. "Pero kahit wala ako
ng Mau sa pangalan, napapatingin din ako!"

"Feelingera ka girl."

Enjoy talaga sila kausapin - plus points ang pag-al

is ko sa puder ni Auntie.

"Sigurado ka bang aalis ka na?" tanong sa akin ni

Ate Sef habang umiinom sa mug niyang hugis pusa. S
a totoo lang, mukha rin siyang pusa dahil malaki a
ng mata niya pero parang singkit din. Bagay na bag
ay sa kanya ang pag-ko-cosplay ng animes. "Pwede k
a pa naman mag-stay sa amin kung-"

"Okay lang Ate," nakangiti kong sabi. "May nakita

na rin kasi akong boarding house na malapit sa sch
ool."

"Oo nga Sef, hayaan mo na siya," sabi ni Ate Raf.

Hindi tulad ni Ate Sef, medyo may pagkasingkit si

Ate Raf tapos may nunal siya sa may pisngi. Kung h
indi lang siguro sila magkaiba ng hairstyle (black
long hair si Ate Sef; laging naka-messy bun ang b
rown hair ni Ate Raf), ang nunal ni Ate Raf magigi
ng palantandaan ko kung sino ang sino.

"Pero bata pa siya," sabi ni Ate Sef. "Maraming-"

Kumindat si Ate Raf sa akin pagkasabi ng, "she nee

ds to open up her horizon. Big girl na 'yan."
Hindi ko mapigilang humanga kay Ate Raf dahil para
ng strong woman ang nakikita ko sa kanya kahit gir
ly - samantalang si Ate Sef, tahimik - parang ako
- pero siya, sobrang bait.

Kung tatanungin ako, ayaw ko na rin sanang umalis

sa bahay nila Ate Raf at Ate Sef, kaya lang kasi -
nakakahiya na sa kanila. Free loader ako, hindi p
a nakakatulong. Kung sa boarding house ako, mapipi
litan akong kumilos para sa sarili ko.

Wala akong madedependehan pwera sa sarili ko - at

dapat maging ganoon ako para mapatunayan kay Aunti
e na kaya ko.

Magkikita kami ni Chino sa may boarding house dahi

l hindi ako pumayag na sunduin pa niya ako. Out of
the way kasi. Kaya nag-fx na rin ako para mapabil
is. At kahit one week na ako sa Manila, natatakot
pa rin ako mamasahe mag-isa. Pero dapat kayanin!

Ako ang nauna sa FX kaya nagbayad agad ako kahit s

a pinaka likuran ako naupo. Nang magtanong ako kun
g pwede magpababa, sasabihan na lang daw niya ako.
Nanahimik ako habang naghihintay ng mga sasakay p
a nang napatitig ako sa labas ng bintana nang may
makita akong pamilyar na tao.

Pamilyar ang lakad. Ang postura. Ang pagtawa pati n

a ang pagpalo sa katabi habang tumatawa.

Nanlamig ang kamay ko nang i-text ko si Maureen.

To Maureen

Nakita ko si Mao.

Maureen

nakita ka niya ?? nag usap kayo ?

To Maureen

Nasa FX ako, nasa labas siya naglalakad.

Maureen

ah .. ok klang ?

Kung tatanungin siguro ako ni Maureen bago ang gra

duation, o nung prom namin - sasagot siguro ako na
hindi ako okay. Kasi hindi talaga okay. Imbis na
umiyak ako dahil hindi ako sinayaw ng crush ko (wa
la naman din akong crush), si Mao ang iniyakan ko.

Kasi natapos na ang prom namin, hindi pa rin niya a

ko kinikibo.

At kahit nang mag-graduation, naubos na ata ang lu

ha ko at nagsawa na rin ako kakahintay na baka mag
kabati pa kami ni Mao. Kasi hindi na talaga.

Kung galit ako sa kanya - hindi. Pero ang dami kon

g tanong sa isip ko tulad ng: "bakit?" at "anong n
angyari?" na wala pa ring sagot hanggang ngayon.

To Maureen

Okay lang :)

Maureen

gusto mo kita tayo maya ? libre kita?

Agad akong napangiti.

To Maureen

Talaga?

Maureen
 yep .. kita tayo sm manila maya :D

Tahimik ang byahe namin. Naiilang din ako dahil na

papatingin ako sa kaharap kong babae na naka-earph
ones. Nagandahan agad ako sa babae pagkapasok niya
kanina sa FX dahil ang amo ng mukha niya. Sobrang
straight din kasi ng buhok niya. Nadagdag ang pag
hanga ko nang may sumilip na tattoo sa may leeg ni
ya.

Ang astig niya.

Pero bago pa niya maisip na ang creepy ko, tinuon

ko ang tingin sa labas ng bintana. Kinakabisado an
g mga nadadaanan naming hindi kasing ganda ng nasa
probinsya na kalsada pero nakakahanga pa rin sa d
ami ng tao. Totoo nga na polluted ang Maynila: mag
ulo, maingay, madumi - pero nakakaamaze pa rin.

"Hello Sin?"

Napalingon ako, medyo nagulat dahil kung anong kin

aamo ng mukha ng babae ay yun ang kinalalim ng bos
es niya. May kausap siya sa phone.

"Ito putek, ang traffic."

Bumaba ang katabi ko kaya mas lumuwag ang pagkakaup

o ko.

Napansin ko ang pagkunot ng noo ng babae na tuming

in sa akin kaya nag-iwas ako ng tingin. "Ang init
init nga eh tapos ito pang katabi ko, feeling clos
e sa akin. Kung makadikit akala mo hindi malagkit."

Naalala ko bigla si Marie sa kanya kaya hindi ko m

aiwasang mapangiti. Napatingin ako sa katabi niyan
g lalaki na napatingin din sa akin. Nag-iwas ako n
g tingin pero napansin kong sobrang dikit nga sila
bago tumingin sa may labas.

"Tangina di ba?"

Kinilabutan ako sa pagmumura ng babae. Napatingin n

a rin pati ang driver sa kanya.

"Ha? Ah, oo. Pag naputol pasensya ko ewan ko na la

ng kung anong mapuputol gamit gunting ko."

Napausog ako nang lumipat ang lalaki sa tabi ko. N

apaupo ako nang maayos at napansin ko ang pagngisi
ng babae sa tapat ko at umirap pa. May kung anong
binubulong ang lalaki na hindi ko rin maintindiha
n.

Nanahimik muli ang loob ng FX dahil natulog ang ba

baeng katapat ko habang may nakapasak pa ring earp
hones sa tainga. Nag-init naman bigla ang pakiramd
am ko nang may maramdamang kakaiba sa gilid. Halos
hindi ako makahinga nang maramdaman kong may huma
haplos ng gilid ko!

Dahan-dahan akong tumingin at doon ko nakita ang k

amay ng lalaki. Napatingin ako sa harap at parang
nagpanic ang lahat sa akin. Nararamdaman kong may
pinipindot na rin ang daliri niya kaya nanlalamig
na ang mga kamay ko.

Umayos ako nang upo. Nagsorry din ako sa babaeng n

asa tapat ko na nagising at napatingin sa akin. Tu
mingin ako sa may bintana. Akala ko titigil na 'yu
ng lalaki pero naramdaman ko na naman ang pagdikit
ng lalaki ng kamay niya sa gilid ko. Mas lumapit
pa siya!

Gusto ko nang maiyak. Gusto kong sumigaw! Pero nata

takot ako. Sobrang natatakot ako!

"Ah!"

Napatingin halos lahat ng tao sa FX nang sumigaw a

ng lalaking katabi ko. Umatras siya. Nanlaki ang m
ata ko sa nakitang gunting. Hawak ng babaeng katap
at ko ang bakal na gunting. Nakapatong ang matulis
na bahagi sa hita ng lalaki.

"Ano ba?" halos pasigaw ng lalaki.

"Para nga kuyang driver!" sigaw ng babae. Tumigil

ang FX at tiningnan nang masama ng babae yung kata
bi kong lalaki. "Kung ayaw mong ibaon ko tong hawa
k ko sa hita mo, bumaba ka."

Umusog ako palayo sa lalaki. Bumaba naman siya aga

d. Nagsimulang mag-usap ang lahat habang tahimik a
kong nakatingin sa babae na binalik ang gunting sa
bag niya at pumikit na parang walang nangyari.

Kinakabahan pa rin ako. Hindi ko mawari ang narara

mdaman ko. Sobrang thankful ako sa babae pero hind
i ako makapag-thank you. At naiinis ako sa sarili
ko - dahil bakit 'yung babaeng ito na nasa tapat k
o - parehas lang naman kami. Babae.

Pero bakit kaya niyang ipagtanggol ang sarili niya?

Hindi ako nakapag-thank you sa babae dahil bumaba

na rin siya. Naninikip ang dibdib ko kahit nang ma
gkita na kami ni Chino na naka-uniform pa ng schoo
l niya. Hindi ko na inopen up ang topic tungkol ka
nina.

Si Chino ang nagtanong tungkol sa boarding house h

abang ako ay panay tango at sagot sa mga tanong. A
kala nga nila, sasama rin si Chino sa pag-re-rent.

"Ano ang itatawag ko nga pala sa iyo?" tanong ni A

ling Linda, caretaker ng boarding house, pagkakuha
ng mga documents ko. "Dito kasi sa bahay, nicknam
e basis para pamilya tayo."

"Mari-"

Pinutol ko ang sasabihin ni Chino. Tiningnan niya

ako nang nagtataka pero nginitian ko lang siya. Ku
ng gusto kong magbagong buhay - ibaon sa limot ang
dating ako - kailangan ko na simulan ngayon. At h
abang iniisip ko 'yung nangyari sa FX kanina, nang
angako ako sa sarili ko na hindi na mangyayari sa
akin 'yon.

Hindi ko kailangan ng tagapagligtas.

"Aris po."

Takot si Mari Solei. Pero si Aris - hindi na. Dapat

hindi na.

"Aris?" Tumingin sa akin si Chino at inayos ang sal

amin sa mata.

Tumango ako. Hindi na siya nagtanong pa pero kita

ang pagtataka niya. Matagal ko na ring gusto palit
an ang tawag sa akin. Hindi ko kasi malimutan ang
sinabi ni Auntie nung graduation ko na kasing hina
ng pangalan ko ang pagkatao ko.

Mari Solei. Mahinang babae. Ayaw kong maging mahina

ng babae.

Pinagmasdan kami ni Aling Linda na parang natutuwa

siya sa amin ni Chino. May panunukso sa mga mata
niya nang magtanong ulit. "Boyfriend mo ba, Aris?"

"Hindi po!" sabi ko agad. Nakita kong namula ang ta

inga ni Chino. Nakakahiya sa kanya!

Napalingon ako nang may lalaking umakbay kay Chino

. Isa siya sa mga boarders. Pinakita kasi sa akin
ni Aling Linda ang mga pictures nung boarders.

"Grabe 'yung deny doon," natatawang sabi ng lalaki

. Pinalo niya ang dibdib ni Chino kaya naubo pa si
Chino. "Oks lang 'yan bro, madilim talaga dyan sa
mundo ng friendzone pero makakaahon ka rin d'yan."
Pinakilala ako ni Aling Linda sa mga boarders at g
anoon din si Chino. Pinakain din kami pagtapos lib
utin ang boarding house at pinakita sa akin ang kw
arto ko. Nahihiya pa ako dahil kasabay namin ang i
ba pang boarders sa pagkain pero sobrang friendly
nila.

"Hindi talaga kayo?" tanong ng isa. Umiling ako. "

So, ano 'yan? Friends with benefits?"

Naubo si Chino at agad uminom ng tubig. Tiningnan

niya ako. Namumula na ang tainga niya. "H-Hindi-"

"Ay bakit nag-ba-blush?"

Nagtawanan ang lahat ng kasama namin sa hapagkaina

n. Nakingiti at tawa rin ako. Kung magbabagong buh
ay ko - dadalhin ko ang mga nakaraan ko - pero hin
di ako lulubog dahil doon.

Pero hindi ko alam kung babawiin ko ang gusto kong

panindigan nang makauwi na kami ni Maureen galing
SM. Binuksan ko agad ang Facebook dahil nagpa-add
sa akin ang mga boarders na nakilala ko. Facebook
ni Maureen ang naka-log in. Naka-log in ang Faceb
ook ni Maureen. Hindi ko alam bakit ako nag-scroll
. At nagsisi akong nakita sa newsfeed ang post na
inabot ng hundred likes.

Miller E. Loyzaga Hindi DAW babalik ang tropa mo p

ero bakit andito?! Hahahahah painom na yan!! with
- Vane Yboa and 10 others at Makati City, Philippi
nes.
=================

Ngprya 20

Ngprya 20 // Jokes On You

"You finally dated Chino?"

Hindi ko magawang magpaliwanag - dahil hindi ko ri

n alam ang dahilan ko kung bakit pumayag akong mag
-mall kami ni Chino. Hindi 'yun date! Lumabas lang
kami. Kumain. Normal lang, parang mga highschool.
Normal lang din naman ang pinag-usapan namin. Buh
ay probinsiya. School life. Subjects. At Manila.

"Lumabas lang kami, Ate. Hindi date," sabi ko kay

Ate Raf na nakataas ang kilay sa akin. Tumitig ako
sa inorder kong White Caffè Mocha na Venti. Kapa
g kasi kasama ko si Ate Raf - o kaya naman kapag n
ag-aaya siyang gumala, Starbucks ang bagsak namin.
"Atsaka mabait din naman siya sa akin, matagal na."

Tumawa si Ate Raf. "Ayun na nga, Ari," tawag niya

sa akin. Mahilig siya sa nicknames. "For how many
years na naghintay 'yung tao, ngayon ka lang pumay
ag makipag-date?"
"Labas."

"Date," pagpupumilit niya. Nag-give up na ako. "But

why?"

Napalunok ako nang ilang beses.

"Paasa," biglang sabi ni Marie. Napangiwi ako. Umi

ling siya at hinawakan ang mukha ko. "Itong mukhan
g 'to? Napaka heartbreaker talaga. Sinasaktan mo l
ahat ng lalaki, parang si Ed-"

"Hindi, ah!" putol ko kay Marie.

Sumimangot siya at nagpatuloy sa pagkain ng chocol

ate cake na nilibre sa kanya ni Ate Raf (namilit p
a siya at nanampal.)

"Siguro nga dapat nakipagtanan ka na lang sa kanya.

"

Kamuntikan akong maubo sa sinabi ni Marie. Nakita k

o ang pang-asar na ngiti ni Ate Raf.

"Oh, is that the other guy? Yung kakabalik lang ng

Philippines?"

"Oo, 'yung sinaktan niya ka-"

Pinipigalan ko ulit si Marie. "Bakit ko kasi gagawi

n 'yun?"
"Tanan?" Ngumuso siya. "Para hindi ka nagkakaganya
n? Mukha kang pwet na giraffe patingin-tingin sa p
aligid."

Natigilan ako sa sinabi niya. Tiningnan ko si Ate

Raf na nakatingin sa akin, iniinom ang mainit niya
ng kape at tumango na parang sinasabi niyang tama
si Marie habang si Marie naman ay may knowing look
na sinasabing 'tama ako'. Yumuko ako at tinitigan
ang kape ko.

Ayaw ko man aminin, tama nga siya.

Sumasakit na ang leeg ko kakalingon sa labas. Iniis

ip na baka andyan siya.

"Gagraduate ba ako kapag nangyari ang pagtatanan?"

tanong ko kay Marie.

Nagkibit balikat siya. "Nobody's nagmamadali."

"Wow, ang conyo nun, girl," react ni Ate Raf.

"Nakalimutan ko kasi English word ng nagmamadali."

Sumimangot si Marie. "Ano nga ulit 'yun?"

Nagkatitigan kami ni Marie nang ilang segundo, nag

-iisip. Ganoon din si Ate Raf. Nilibot ko ang buon
g utak ko para isipin kung ano ang English ng nagm
amadali, parang pati ako - nahirapan. Alam kong al
am ko 'yung word pero bakit hindi ko maisip?!
Ilang minuto pa kaming nagkatitigan ni Marie nang
mabigla ako sa pagsampal niya sa akin. Sinampal ko
rin siya kaya gumanti siya ulit. Napahinto lang a
ko sa pag-ganti dahil pinigilan kami ni Ate Raf -
na nakakuha rin ng sampal mula kay Marie. Na ginan
tihan niya rin.

Nagtawanan tuloy kaming tatlo sa loob ng coffee sho

p.

Pagkaubos ng cake, kumunot ang noo ni Marie. "Hind

i ako makakatulog kakaisip kung ano 'yung word na
'yun."

Naglakad kami sa mall habang kino-contact ni Ate R

af si Maureen pagkatapos tumambay sa Starbucks. Ha
los isang buwan na rin ako sa Manila. Iba pa rin a
ng kalinisan sa probinsiya pero tulad ng dati - ib
a pa rin ang dating sa akin ng Manila.

Buhay na buhay. . . parang noong. . . kasama ko siy

a?

"So, may balak kang sagutin si Chino guy?" tanong

ni Ate Raf habang naglalakad. Tumingin sa akin si
Marie, naghihintay ng sagot. "I mean, you two are
dating. Kailan official?"

Hindi ko alam bakit kinabahan ako sa tanong na 'yo

n at mabilis akong tumanggi. "Labas lang Ate. Isan
g beses pa lang naman din 'yon."

"No second date?" tanong niya ulit, pinipilit na 'd

ate' nga 'yon. "Basted agad?"
"Ate. . ." Hindi ko tuloy alam kung tama bang ikin
wento ko sa kanila ang desisyon ko. At sa umpisa p
a lang, bakit ako pumayag?

"What? Tell me, Ari. Gusto kong maintindihan."

Dahil natakot ako sa pagbabalik niya? Hindi ko rin

alam!

Imbis na sumagot, tinuro ko ang National Bookstore.

"Baka nandyan si Maureen."

Mukhang nakuha rin naman ni Ate Raf na ayaw ko nan

g pag-usapan ang pinag-uusapan pero hindi ata 'yon
na-gets ni Marie.

"Ah!" bigla niyang sabi dahilan para mapatigil kam

i sa paglalakad ni ate Raf. Nilingon namin siya, n
akatingin siya sa akin. "Parang ginagamit mo ba si
Chino?"

"Ha? Saan?"

Nanigas ang pagkatao ko sa sunod na sinabi ni Marie

.

"Para maka-move on kay Eddard pwet."

"Oohh." May panunukso sa boses ni Ate Raf pati na r

in ang tingin niya sa akin. "Spot on."
Ngumiti ako - at sigurado akong pilit ang ngiti na
'yon kaya umiling na rin ako. "Kung anu-ano pinag
-iisip niyo." Mabilis akong naglakad, inunahan na
sila. "Hindi ko kailangan mag-move on-" Natigil ak
o sa pagsasalita nang natanaw ko si Maureen.

Tatawagin ko sana siya dahil mag-isa lang siyang n

agbabasa ng libro sa dulo, ngunit mali ako. Dahil
may lalaking matangkad na lumapit sa kanya na tini
ngnan ang librong hawak niya. Nanigas sandali ang
katawan ko at nanlamig.

Si Miller.

"Oh anong kalandiang nagaganap dito?"

Hindi ako lumingon sa boses ni Marie. Agad napatin

gin sa amin si Maureen at Miller - mukhang gusto p
a nilang magtago pero kitang-kita na namin silang
dalawa. Mukha silang guilty dalawa kahit wala nama
n silang ginagawang masama. I think.

"B-Bakit kayo nandito?" tanong ni Maureen. Nakita

ko ang kaunting pagtulak niya palayo kay Miller. "
Akala ko ba sa Mcdo magkikita?"

"Apparently, naisip naming matatagalan ka dahil bu

sy ka. . ." tumingin si Ate Raf kay Maureen papunt
a kay Miller. ". . .sa mga libro."

Nag-usap pa at nagkakilanlan. Sabi ni Maureen, nag

kita lang sila biglaan ni Miller sa bookstore. Kuk
westyunin ko sana ngunit bigla kong naalala na mah
ilig nga rin pala magbasa si Miller sabi ni. . .ug
h. Wala pala.
"Nag-iba ka na, Mari, ah," bati sa akin ni Miller.
Nag-init ang pisngi ko sa sunod niyang sinabi na,
"mas gumanda ka."

"Huwag mong tinatawag na Mari 'yan, naooffend ang

Marie ko," sabi ni Marie. "Aris na 'yan, eh. Chang
e name!"

"Aris? Nice name." Nag-angat ang kilay ni Miller.

Kinabahan ako sa ngiti niya. "Birthday ko pala nex
t week," sabi niya sa amin. Tumigil ang mga mata n
iya pagkasabi ng, "sama kayo? Sa isang private res
ort, overnight."

Mabilis pa sa alas kwatro ang pagsagot ko ng, "hin

di. Busy ako," dahilan para magsisi ako hanggang m
akarating sa boarding house. Hindi ako tinantanan
ng paranoia.

Bobo mo kasi Aris, masyadong obvious!

Ngunit kung tutuusin, tama naman ang desisyon kong

humindi. Si Miller 'yun. Kaibigan niya ang taong
dapat kong iwasan. Siguradong nandoon ang taong 'y
on. Ngunit bakit kailangan kong umiwas?

Dahil sinaktan ko siya?

Sinaktan ko nga ba siya?

Nakailang sabunot pa ako sa sarili sa iniisip. Bak

it kasi umuwi siya sa Pilipinas? Bakit kasi nandit
o siya sa Manila? Bakit ba naiisip kong dahil nata
tapakan na namin ang iisang lupa ay makikita ko si
ya? Dahil gusto ko siyang makita?

Hindi. . .hindi.

Malaki ang Manila. Malabong magkita kami.

Kinabahan ako nang maka-receive ako ng text. Akala

ko kung ano na, galing lang pala kay Marie.

Marie

Pucha alam ko na! HURRY.

To Marie

Ang alin?

Marie

English ng 'nagmamadali' nobody's in a hurry! Makak

atulog na rin ako sa wakas gudnayt!

2am siya nag-text. Buti na lang nandyan si Marie p

ara pagaanin kahit papaano ang araw ko bago makatu
log.

Naging normal ang mga sumunod na araw ko. Boarding

house - university ang naging routine ko. Kinakau
sap ko naman ang kasama ko sa boarding house nguni
t madalas din wala ang karamihan dahil sa parties
na pinupuntahan nila.

"Sama ka na, Aris. Baka mabaliw ka kapag puro numb

ers kinakausap mo!" sabi sa akin isang gabi habang
kumakain.

Ang tanging isasagot ko lang ay kaunting ngiti - n

a minsan ay kapag nakabalik na ako sa loob ng kwar
to ko, mapapaisip ako.

Ang tanga ko.

Akala ko ba gusto kong magbago? Bakit hanggang nga

yon pinipigilan ko pa rin ang sarili ko?

Kaya naman nang ayain ako ng mga boardmates ko mag

punta sa isang night party, sumama ako. Inayusan p
a nila ako, hinayaan ko sila. Pinahiram din ako ng
dress na hindi ganoong kaiksi para hindi raw naka
kabastos pero hindi ganoong kahaba para hindi magm
ukhang birhen.

Sa mga parties daw kasi, magpanggap na may alam - p

ara hindi maloko.

Pakiramdam ko sobrang ayos na ayos ako at sa tanan

g buhay ko, ngayon lang ako naging ganito kaayos.
Binati pa ako ng mga kapwa namin boarders pagkakit
a sa akin. Nagpapicture pa sila sa akin at sinabin
g ito raw ang id-DP nila sa Facebook for a month p
ara i-celebrate ang 'pagdadalaga ni Aris Lacsamana
' na pinagtawanan naming lahat.

Bago pa nila ako pagtripan nang sobra, inaya na ak

ong umalis. Kinakabahan pa ako habang nasa taxi ha
bang nagsasalita ang katabi ko tungkol sa mga dapa
t at hindi dapat gawin.

1) Huwag nakikipag usap sa hindi kakilala.

2) Huwag iinom ng inuming hindi mo alam o hind

i mo kilala ang nagbigay

3) Huwag lalayo sa grupo

4) Kung hindi trip ang tao, huwag tingnan o ma

kipagtitigan

5) Kung nababastos na, sumigaw lang at marami

na ang tutulong

6) Mag-enjoy lang

Tinatak ko sa isip ko ang anim na sinabi sa akin h

anggang makarating sa maingay na bahay. Ang una ko
ng napansin ay ang mga sumasayaw na ilaw sa paligi
d, iba-iba ang kulay na kitang-kita dahil sa dilim
ng gabi. Hindi mapapansin na halos magmadaling ar
aw na dahil sa lakas ng tugtugan, sigawan, kwentuh
an at tawanan.
Ang daming tao sa paligid, at halos lahat ay paran
g magkakakilala. Parang halos lahat, nagsasaya.

"Ready ka na sa first party mo, Aris?" tanong sa ak

in ng kasama ko.

Kahit kinakabahan, tumango ako at inalala ang rule

number 6: mag-enjoy.

Kumuha ng maiinom na juice na may kaunting alak an

g kasama ko at inaya ako papasok sa loob ng malaki
ng bahay. Sa bawat sulok, may mga tao. Nabunggo pa
ako ng babae na gumegewang. Nagulat lang ako nang
mapansing hinahalikan ng babae ang leeg ng lalaki
ng umaalalay sa kanya paakyat.

"Mag-aircon kayo para hindi masyadong mainitan!" s

igaw ng lalaking nakaupo sa may sofa habang nakati
ngin sa dalawang paakyat ng hagdan.

Nagtawanan ang grupo niya. Nailang ako nang makita

ng tinaas ng lalaki ang gitnang daliri niya dahila
n para tumawa pa lalo ang grupo. Bumalik ako sa pa
glalakad. Nilingon ko ang kasama ko at agad kinaba
han nang mapansing wala na siya.

Nilingon ko ang buong paligid. Wala na talaga siya!

"Wala kang kasama?"

Nangilabot ang buong pagkatao ko sa naramdamang ma

init na hininga sa may balikat ko. Napapitlag ako
sa humawak sa beywang ko. Para maging polite, ngum
iti muna ako kaunti - kahit natatakot na ako, bago
yumuko at naglakad palayo. Sa kung saan man ay hi
ndi ko alam. Halos malibot ko na ang buong bahay b
ago makarating sa likod.

Pagkalabas, napatingin ako sa grupo ng mga nagtataw

anan. Wala ang kasama ko doon.

Ngunit natigilan ako nang makita ang pamilyar na m

ga mata. . .na sa tuwing tumatawa ay nangungulubot
kaunti ang gilid nito. Para akong binuhusan ng tu
big, at ang tubig na 'yon ay naging glue dahilan p
ara madikit ako sa kinatatayuan ko.

Sa dinami ng tao sa party, tanging nakikita ko lan

g ay ang pag-angat ng braso niya para inumin ang b
aso na hawak ng mahaba at payat niyang mga daliri.
Nakangiti pa rin siyang umiinom.

Ngunit nawala ang ngiting 'yon nang lumingon siya

sa bandang gawi ko. Nagkatinginan kami. Tumigil an
g lahat sa paligid - pati ang pagtibok ng puso ko.
Ilang beses kong tinatak sa isip kong malaki ang
Manila. At parang nag-joke ang tadhana sa aming da
lawa ngunit walang tumawa ni isa.

=================

Ngprya 21

Ngprya 21 // No Right
Anong karapatan ko masaktan sa mga titig niyang tum
atama hanggang kaluluwa?

"Iba pa rin yung babaeng may tattoo," sabi ng isang

lalaking kasama sa grupo.

Sumagot ang isa pa. "Hindi pare. Mas chicks yung ku

lot."

May mga narinig pa akong sa usapan. Mabilis akong

umikot, pabalik sana sa loob nang may makabunggo a
ko. May ilang sumigaw pero nanatili akong tahimik,
hindi iniinda ang juice at beer na tumapon sa aki
n.

"S-Sorry!" Tumingin sa akin ang lalaking nakabungg

uan ko, at parehas na gulat ang expression namin n
i Miller. "Uy-Ma-Ar-" Nakita kong dumiretso ang ma
ta ni Miller papunta sa likuran ko. Papunta sa kan
ya kaya mabilis akong pumasok sa loob.

Gusto ko na umuwi.

Ito ba ang party ni Miller? Pero tapos na 'yun sab

i ni Maureen ilang araw ang nakaraan. Kaya bakit n
andito sila? Siya?

Nanginginig ang mga kamay kong nakahawak sa damit

kong nabasa ng beer. Kasabay ng malakas na tugtuga
n ay ang kabog ng dibdib ko. Nanghihina na ako. Na
nlalambot. Basa pa ako.

Gusto ko na umuwi.
Tinulak ko ang sarili ko sa gitna ng mga tao. Ang
bigat ng paghinga ko. Gusto kong pumikit dahil mas
akit sa mata ang mga ilaw. Naaalala ko ang titig n
iya.. . ang pagkawala ng ngiti niya nang makita ak
o.

Gusto ko na umuwi.

Pagkalabas ko sa gitna party, tinext ko ang boardm

ates ko na kailangan ko nang umuwi. Habang naghihi
ntay ng reply, napalingon ako sa kanan at kaliwa.
Naninigarilyo ang ilan. Nagkukwentuhan at nag-iino
m. Sobrang out of place ko sa lugar na 'to.

At habang patagal nang patagal sa lugar na 'to, mas

nararamdaman ko ang liit ng mundo.

"Hey."

Napalingon ako sa gilid. Hindi pamilyar ang lalaki

na lumapit sa akin habang nakangiti. Inalok niya
sa akin ang panyo niya na tinitigan ko lang.

Gusto kong yakapin ang sarili ko sa hiya nang tingn

an niya ang basa kong dress.

"Tumapon yung beer sa'yo." Nilapit niya ang panyo s

a akin.

Umatras ako nang kuhanin niya ang kamay ko para ib

igay ang panyo. Inudyok niyang punasan ko ang dres
s. Pinagmasdan niya akong ginagawa 'yon. Balewala
rin naman ang pagpupunas dahil basa pa rin ang dre
ss. Nabasa lang din ang panyo.

Amoy juice at beer ako. . .ang sakit sa ilong.

"Gago talaga 'yung si Miller." Umiling 'yung lalak

i pero nakangiti pa rin. Tumingin siya sa akin. "B
y the way, I'm Jax. You're?"

Tiningnan ko ang phone ko, wala pa ring kahit anon

g reply. Kung aalis ako bigla dito - napaka-ungrat
eful ng dating ko. Nagmamagandang loob si Jax, bin
asa ko pa ang panyo niya.

Sana mag-text na ang mga kasama ko.

"Aris," pagpapakilala ko.

Hindi nawala ang ngiti sa labi niya. "Nice name."

Ngumiti ako pero hindi nagsalita. Akala ko aalis n

a siya sa tabi ko pero nanatili kaming nakatayo sa
labas, na pinapalibutan ng iba't ibang tao na nag
dadaldalan. Kahit papaano, kumalma na rin ako mula
sa nangyari kanina.

"By the way Aris," sabi niya. Nilingo ko siya. "Bak

it ngayon lang kita nakita sa mga ganito?"

"First time ko lang." At baka ito na ang huli.

"Sabi na, eh."

"Bakit?"

"You're not the typical party girl." Tumawa si Jax

. "You're too proper to look at. Parang anghel na
pinipilit maging fallen angel."

Kung balak niyang pangitiin ako, medyo gumana nga

'yon. Nang maramdaman kong may nag-text na sa phon
e, agad kong kinuha 'yon. Wait lang daw, sabi ng k
asama ko. Hinawakan ko nang mabuti ang panyong pin
ahiram ni Jax.

"Lalabhan ko muna ito?" sabi ko sa kanya.

Lalong lumawak ang ngiti niya. "So magkikita ulit t

ayo para ibalik mo sa akin 'yan?"

Kung may isa akong napansin sa Manila - may kakaib

a sa tabas ng dila ng ilang lalaki. Para bang natu
ral para sa kanila ang mga sinasabi nila, sanay na
sanay sa mga babae.

Nagulat ako nang may biglang pumagitna sa amin ni

Jax, na halos masubsob ako pagilid. Nahulog ang pa
nyong hawak ko sa lupa dahil hinila 'yon nung nagl
akad sa gitna.

"Hayop ka talaga, Vane!"

Akala ko imagination ko lang ang narinig ko. . .pe

ro naistatwa ako nang mapansing si Eddard Vane Ybo
a ang lalaking pumagitna sa amin ni Jax. Halos mab
uwal siya sa paglalakad dahil sa pagewang-gewang s
iya.

Nakalayo siya na siya kaunti sa amin. Tumawa si Jax

.

"Kita mong may katabi ako, eh!"

Kinuha ko ang panyong nalaglag sa lapag. Napangiwi

ako nang makitang marumi ito, tinapakan pa ata ni
ya. Nang tumayo ako, napatitig ako sa kanya na nak
alingon sa amin.

Kung pipikit ako, ang tanging naaalala ko sa kanya

ay ang mga mata niyang matalim tumingin pero may
pang-aasar, ang pagngiti niya at ang buhok niyang
hindi maikli pero hindi rin ganoong kahaba. Ngunit
nang matitigan ko siyang mabuti ngayon - nakating
in siya sa akin gamit ang matalas niyang tingin, u
bos ng pang-aasar. Dahil sa dilim, kalahati lang n
g mukha niya ang nakikita - at wala akong ngiting
nakikita. Nakatali rin ang buhok niya palikod. Ngu
nit kung anong ikinaaliwalas ng mukha niya ay yon
namang sobrang pagkamisteryo ng nasa isip niya.

Hindi nagtagal ang tingin niya sa mga mata ko. Bum

aba ang tingin niya sa hawak kong panyo saka ngumi
si at tumingin kay Jax.

"Ah."

Huminga ako nang malalim. Mas lumalim ang boses ni

ya sa huli kong rinig. Mas naging buo. Mas naging
binata . . . tulad ng katawan niyang kumpara noon
ay mas lumaki at tumangkad. At napansin kong may s
umisilip na tattoo sa taas ng kanyang dibdib, kita
ng-kita dahil sa v-neck niyang suot.

Tumalikod siya sa amin at nagtaas ng kamay. At tul

ad dati, sa isang simpleng kilos lang niya - may n
aramdaman na agad ako.

Bakit ang sakit?

"Porke't late celebration ng gago."

Nilingon ko si Jax. "Celebration?"

"Yeah, 'yung lalaking 'yan!" Tinuro niya si Ned na

pumasok sa isang pulang kotse. "Nag birthday cele
brate pa. Gustong magpakabayani, eh. Ayaw pang isa
bay sa party  nung August 22. August 8 naman ang
birthday ng loko."

Nanlamig ako sa narinig. Pinagmasdan ko si Ned na

lumabas ng kotse. Naglakad siya at may mga bumati
sa kanya. Napatitig ako nang gumapang ang kamay ni
ya sa beywang ng isang babaeng naninigarilyo. Humi
thit din siya sa sigarilyo ng babae at napaiwas ak
o ng tingin nang halikan siya sa pisngi ng babaeng
'yun.

"Uhm Jax," tawag ko sa katabi ko na may kumausap n

a kaibigan. Tiningnan niya ako. "Balik lang ako sa
loob, hahanapin ko mga kasama ko."

"Samahan na kita."
Pinigilan ko siya habang naglalakad. "Huwag na."

Kasing bilis ng paglalakad ko ang tibok ng puso ko

ng naghihingalo. May time limit. Na kapag nagtagal
pa ako rito, sasabog na ako. At ayaw kong sumabog
ako.

Nakakatakot.

Nakakatakot na pagsisihan ko ang lahat ng ginawa ko

noon kahit yun naman talaga ang tama.

Nanatili ako sa gitna ng mga taong nagsasayawan. M

as nakaramdam ako ng kapayapaan sa ingay ng mga ta
o kaysa sa labas na halos kwentuhan lang ang nagag
anap pero naninikip ang dibdib ko. Hinayaan ko ang
ingay na bumalot sa pagkatao ko.

"Vane, my man!"

Napalingon ako. Sa sobrang gulat, napaatras ako ka

ya may sumigaw. May natapakan ako! Sorry ako nang
sorry pero ang sama pa rin ng tingin sa akin ng ba
bae. Nang tumingin ako kay Ned - na ilang tao lang
ang layo sa akin, nakatingin lang siya sa akin.

Lalayo na dapat ako nang may humatak sa braso ko, d

umiin ang mahabang kuko sa balat ko.

"Aalis ka agad?" tanong ng babaeng naapakan ko. "Na

sira ang strap ng sandalas ko, mahal 'to!"

"A-Ano-"
Hindi ko na maintindihan ang lahat. Ang daming ing
ay. Sigawan. Tawanan. Tuloy-tuloy din ang sinasabi
sa akin ng babae hanggang sa sabayan din siya ng
kasama niyang lalaki. Hindi ko na alam ang gagawin
ko nang lumuluwag na at halos kaming tatlo na lan
g ang nasa gitna, pinagtitinginan ng mga tao.

"Sorry," paulit-ulit kong sabi.

"Mababawi ba ng sorry mo ang sandals ko?"

"Miss, maybe you can pay for my girl's sandals."

Takot na takot ako nang hawakan ako sa braso ng la

laking kasama niya. Maskulado at matangkad ang lal
aki. Malaki. Parang foreigner. Isang tingin ko lan
g sa kamay niya, alam kong higpitan lang niya 'yon
ay mababali ang buto ko.

"What?!" sigaw ng foreigner nang may humawak sa bra

so niya.

Nanlaki ang mata kong nakita si Ned.

"Aris!" Hinila ako ng boardmate ko palayo. "Okay ka

lang?"

Hindi ako makapagsalita. Hila lang nila ako palaba

s. Napasigaw ako nang makitang pinalo ng foreigner
na upuan si Ned sa braso! Nanginginig pa rin ako
hanggang makasakay ng taxi. Kung anu-ano ang sinas
abi nila na lumalabas din sa kabilang tainga.
Nakita ko. Yung bakal na upuan. Nakita kong hinamp
as 'yon sa braso ni Ned! Nakakatakot isiping mas m
alala pa doon ang mangyari.

Kahit pagkarating sa boarding house, hindi pa rin

ako mapakali. Naghihingi ako ng balita sa kasamaha
n ko pero sinabihan lang nila ako na magpahinga.

Hindi ako makapagpahinga!

Sinubukan kong tawagan si Maureen na sinagot din n

iya sa pangatlong ring. Nagpapanic ang boses.

"Si Eddard, sabi ni Miller!" sigaw niya. "Na-ospita

l daw!"

Unang pumasok sa isip ko: kasalanan ko.

Kasalanan ko ang lahat nang ito.

Hindi pumayag si Maureen na dumiretso ako sa ospit

al dahil madaling araw na. Sinundo nila ako ni Mil
ler sa boarding house.

Nakaupo lang naman ako sa buong byahe ngunit pagka

baba namin sa kotse ni Miller ay nanghihina ako. S
i Miller at Maureen ang madalas na magkausap haban
g tahimik akong sumusunod sa kanila, pinapakitang
malakas ako.

Malakas ako - paulit-ulit ko sa sarili.

Sinong niloko ko?

Gusto kong umatras at bumalik na lang sa kotse nan

g nasa tapat na kami ng kwarto niya sa ospital. Ha
los mabingi ako sa sariling tibok ng puso. Unang p
umasok si Miller. Sinenyasan niya si Maureen. Nang
hihina akong pumasok sa loob. Una kong napansin an
g nurse na binaba ang phone sa side table.

"Papunta na raw sila."

Ngumiti sa amin ang nurse, kinausap ni Miller haba

ng nakikita kong nakikinig si Ned. Gusto kong maup
o agad sa panghihina nang tumingin ang mga mata ni
Ned sa akin. Magulo ang siguro ay hanggang balika
t niyang buhok. Kumuyom ang kamay ko sa kalagayan
niya.

Wala nang dugo ngunit may bugbog sa mukha, sugat,

hiwa, at naka-semento ang braso at binti. Unang ki
ta ko sa kanya, maayos pa siya - at ngayon, ito na
ang itsura niya.

Naramdaman kong tinulak ako kaunti ni Maureen pala

pit. Kahit gusto kong lumiko at bumalik sa labas,
nilakasan ko ang loob ko palapit sa kanya.

Nakatingin lang siya sa akin, sinusuong ang kaluluw

a ko. Sa galit, siguro.

Marami akong gustong sabihin sa kanya tulad ng hap

py birthday. . .welcome back . . . kumusta. . . at
sorry. Ngunit parang kinuha ang boses ko sa takot
 na baka ipamukha niya sa akin na ang lahat nang i
to ay kasalanan ko.

Kasi kasalanan ko.

Nanatili kaming tahimik. Gusto ko siyang pangitiin

pero pakiramdam ko ay ako ang dahilan ng pagkawal
a ng pagngiti niya tulad ng unang beses niya akong
nakita kanina sa party.

Nagpasalamat ako nang may makuha akong lakas magsa

lita - kung saan man ay hindi ko alam. Nanginginig
ang boses ko, halos pabulong na sinabi ang, "Ned."

Matagal-tagal na rin simula nang banggitin ko ang

pangalang 'yon - matagal na rin ang lumipas simula
nang tawagin ko siya. At parang nahiya ako sa sar
ili kong tawagin siyang ganito.

Parang. . .hindi dapat.

Nag-iwas siya ng tingin at pumikit.

"Vane." Rinig sa boses niyang sumasakit ang pagkat

ao niya sa bawat pagsasalita ngunit tumuloy siya s
a sinasabi. "I loathe Ned."

I loathe Ned. . .na kulang ay sabihin din niyang he

loathes me.

Pinilit ko ang sarili kong ngumiti. May pumasok na

ibang mga tao sa loob ng kwarto na nakaayos, namu
khaan kong nasa party sila. Umatras ako kasama si
Maureen habang kinakausap na ng mga bagong pasok s
i Ned.

Hindi ako umiyak.

Hindi ako iiyak.

Dahil paulit-ulit ang tanong na anong karapatan ko

ng masaktan. . . at ang sagot ay paulit-ulit na wa
la.

=================

Ngprya 22

Ngprya 22 // Run and Hide

Sinungaling ako.

Ilang beses kong tinatak sa sarili kong hindi ako

iiyak dahil wala akong karapatan pero napaka sinun
galing ko. Dahil sa sobrang pag-iyak, nagkasakit a
ko. Trangkaso ang inabot ko at isang linggong hi
ndi nakapasok. Sinubukan kong ituon ang atensyon k
o sa pag-aaral.

Naging okay ang lahat kahit pinapahirapan ako ni M

aureen sa mga 'updates' niyang sana hindi na lang
niya sinasabi.

Maureen

Magkakastep family na pala si Eddard

Maureen

Hindi raw sila nagkikita ni Miller... mukhang grabe

talaga nangyari sa kanya.

Maureen

Nagstop siya ng school!

Maureen

Nakakalabas na raw siya ng bahay...

Maureen

Napresinto raw si Eddard sa Las Pinas! Nakipag sun

tukan sa bar. Nakaaway daw yung dati sa party daw
:o

Paano ako makakapag-concentrate sa pag-aaral at sa

normal na buhay. . .kung linggo-linggo ay may bag
ong sinasabi sa akin si Maureen?

To Maureen

Mau.

Maureen

Yes?

To Maureen

Tama na.

Maureen

Ang alin?

To Maureen
 Masakit na eh.

Biglang tumawag si Maureen kahit madaling araw na.

Nagdalawang isip pa akong sagutin, baka marinig n
iya kasi ako ngunit hindi ko na napigilan. Kahit i
lang beses ko pang itago ito. . . iba pa rin eh.

Kaya pagkasagot ko at narinig ni Maureen ang paghi

kbing pinipigilan ko, tahimik siya sa kabilang lin
ya. Ilag minuto akong umiyak habang nakikinig siya
. NIyakap ko ang unan ko, kumagat doon para hindi
marinig ng mga nasa kabilang kwarto ang nararamdam
an.

Ang sakit kasi, eh.

Bakit kasi ang sakit?

"Mari. . ."

Mas lalo akong naiyak nang tawagin ako ni Maureen

sa pangalan ko talaga. Tulad ng pangalan ko, mahin
a ako ngayon. Sobrang hina.

"Maureen. . ."

"Umiiyak ka."

Natawa ako sa sinabi niya, ganoon din siya. Para t

uloy akong baliw na iyak-tawa habang hawak ang pho
ne.

"Umiiyak nga ako. . ." at tumatawa. Parang tanga.

"Bakit?"

Umiling ako kahit hindi naman niya nakikita. "Dapat

hindi ako umiiyak, Maureen."

Nanatiling tahimik ang kabilang linya pero may nar

irinig akong mahinang tugtugan. Tiningnan ko ang o
ras. Mukhang nasa labas pa rin si Maureen kahit ma
daling araw na. Kinalma ko ang sarili ko. Kahit pa
paano, nakagaan ng loob ang pag-iyak sa phone.

Kahit nakakahiya, mas gumaan ang loob kong umiyak n

ang naririnig ni Maureen.

"If it hurts, cry."

Boses lalaki.

Sino 'yun?!

Mabilis kong binaba ang tawag. Hindi ko alam bakit

kinabahan ako lalo na nang malamang si Miller 'yu
ng nagsalita!

Maureen
Sorry!!! Ang gara kasi kung umiiyak ka tapos papati
gilin kita kasi naririnig ni Miller!!

To Maureen

Okay lang. Thanks pa rin. Goodnight :)

Sana lang hindi magsabi si Miller kung kanino man.

Maureen

Pinagpromise ko na wag sabihin kay Eddard. Sorry ta

laga!

Naubos ata ang luha ko at napalitan ng kahihiyan a

ng buong pagkatao sa nabasa. Hindi na ako nag-repl
y. Pinilit kong kalimutan ang nangyari kahit nilag
nat ako ng isang araw kinabukasan. Bumalik ako sa
normal na buhay at normal na pag-aaral.

Iniwas ko sa isip ang katotohanang parehas kaming

nasa ilalim ng iisang langit. At tulad ng dati, um
ayos ang magulo kong buhay nang mag-isa.
Kung hindi lang ako nagkaproblema sa tuition fee at
scholarship.

"Gusto mo bang lumipat?" tanong sa akin ni Chino n

ang sabihin ko sa kanya ang problema. "Sa univ ko,
pwede kang mag S. A. Mataas din ang grades mo kay
a pwedeng mag full scholarship. May allowance pa."

Sinamahan ako ni Chino sa university niya para mat

ulungan ako sa requirements. Dahil first year firs
t semester pa lang ang natatapos ko, mas napadali
ang paglipat dahil halos lahat ay na-credit. Inaay
os ko na rin ang mga requirements para maging S. A
. nang mapansin kong patingin-tingin sa paligid ng
school si Chino.

"May hinahanap ka?"

Mukhang natauhan siya at napatingin sa akin. Mabil

is siyang umiling. "Hindi kasi akala ko may nakita
akong pamilyar."

Tumango ako. Habang nagsusulat sa application form

, napansin ko si Chino na parang may kausap base s
a facial expression niya. Kumunot ang noo niya, at
parang ngumuso pa. Ginalaw niya ang mga mata niya
na parang may gustong ipahiwatig.

Sinubukan kong pasimpleng tingnan ang kausap niya

sa may likuran ko pero wala namang particular na t
ao.

May tumawag sa phone ni Chino. Napansin kong iniwa

s niya ang phone bago tumingin sa akin at ngumiti.
"Sasagutin ko lang 'to."

Pagkatango ko, sinagot din naman niya agad ang taw

ag at medyo lumayo. "Bakit ka napatawag John?" kau
nting katahimikan. "Kanina lang." tahimik ulit, tu
mingin siya sa akin. "Hindi pwede, may ginaga—pe
ro—ano—" Inilayo ni Chino ang phone sa tainga.
"Aalis lang ako saglit, hintayin mo ako rito pag
nakatapos ka?"

Tumango ako at hindi na nagtanong pero narinig kong

nag-reklamo pa si Chino sa kausap niya.

"Ate!" Napalingon ako sa humawak sa braso ko. Napa

tingin ako sa babae na nakangiti sa akin. "Pahiram
ng ballpen saglit, okay lang?"

Hindi na siya naghintay pa ng pagsang-ayon ko. Kin

uha na niya ang ballpen at may sinulat sa isang pa
pel bago binigay sa isang lalaki ang papel na 'yun
. Mukhang number ang binigay niya.

"Jillian, right?" sabi nung lalaki sa babae.

Ngumiti 'yung babae. "Jill na lang para close."

Nahiya na ako dahil parang nasa gitna ako ng pangy

ayaring dapat ay wala ako. Hindi ko na kinuha ang
ballpen at lumayo na lang uit para matapos ang app
lication form.

Isang oras bago dumating si Chino na pinagpapawisa

n pa at ang una kong napansin ay ang braso niyang
may drawing ng nature. Mukhang ballpen lang ang ga
mit doon, sketchy. Nang mapansin ni Chino na nakat
ingin ako sa braso niya, tinakpan niya agad 'yon.

"Anong meron?" tanong ko.

Mukhang hesistant pa siyang sabihin pero sumagot p

a rin. "May nakapustahan kasi ako, pinagtripan bra
so ko."

"Si John?"

Pinaghalong gulat at takot ang nakita ko sa expres

sion ng mukha niya. Natawa agad ako dahil obvious
na ang pagsisinungaling niya. Namula ang tainga ni
ya. Nahihiya na siya. Inaya ko na lang siyang kuma
in para maiwas na rin sa topic tugkol kay 'John'.
Sa pagkain sa cafeteria nilang mas malaki at mas m
araming tao kaysa sa university ko noon, nakilala
ko ang mga kaibigan niyang walang ibang pinag-usap
an kung hindi mga laro sa computer.

Ang napansin ko lang. . . wala sa grupo ni Chino si

"John."

Gusto ko sana matakot pero wala akong time para ma

ramdaman 'yon. First day of class, sobrang kinakab
ahan ako. Bagong buhay kasi ulit at bagong school.
Bagong mga mukha at bagong tao ang makakasalamuha.

"Mag-lagay ka ng blush on kaunti pati lip gloss. An

g pale ng skin mo, eh."

Ilang beses akong humindi ngunit wala na akong nag

awa nang pagtulungan ako nang halos lahat ng babae
sa boarding house. Panay pa sila picture sa akin.
Pinagti-tripan talaga ako!

Dahil tapos na ang trip nilang i-DP ang pictures n

a kasama ako last time na nag-ayos ako, trip naman
nilang i-cover ang pictures kasama ako habang ina
ayusan.

Ang lala talaga ng mga boardmates ko – pero naka

katulong silang mas gumaan ang pakiramdam ko.

Kasabay ko dapat si Chino pumasok sa university ng

ayong tanghali pero may gagawin daw siyang kapag h
indi niya ginawa ay malalagot siya. May gut feelin
g akong may kinalaman si "John" doon pero hindi na
ako nagtanong pa.

Sociology ang una kong klase. Kinakabahan akong pu

masok sa room dahil pinagtitinginan ako ng mga tao
pero yumuko ako at naupo sa pinaka unang vacant s
eat na nakita ko. Nanahimik ako sa pwesto ko hangg
ang sa may kumatok sa pinto dahilan para tumingin
kaming lahat doon.

Natulala ako pagbukas ng pintuan at tumambad ang is

ang lalaking. . .sobrang gwapo.

Lumingon ako sa kaklase kong sumigaw. "Sir Marco!"

Binalik ko ang tingin sa lalaki sa pintuan. Halos

mapanganga ako sa kagwapuhan niya nang ngumiti at
kumaway sa mga kaklase ko. "Nandito na ang prof ni
yo?"
"Wala pa, Sir!"

Nakatulala ako. Hindi ko mapigilan. Ang lalim ng b

oses niya at. . .ang gwapo talaga! Napatingin ako
sa ID na suot niya. Doon nag-click sa utak ko ang
lahat pagkaangat ko ng tingin at nakatingin na rin
siya sa akin dahil nasa may pintuan ako.

The Professor God!

Siya 'yung naging viral noong highschool ako!

Ngumiti sa akin ang tinawag nilang Sir Marco pero

para akong tanga na nakatunganga sa kanya. Pagkala
bas niya ng room, nag-ingay ang mga kaklase ko. Na
g-uusap sila tungkol sa kakaalis lang na prof hang
gang sa dumating na nga ang professor namin.

May kung anong sinabi sa amin ang professor hangga

ng sa bumukas ang pintuan at parang alam ko na ang
dahilan kung bakit sobra akong kinakabahan pagpas
ok. Kinusot ko ang mata ko, inaalam kung nag-iimag
ine ba ako.

Ngunit totoo.

Hindi tulad ng huli kong kita sa kanya, maayos na

ang itsura niya. Walang bugbog. Walang pasa. Walan
g cast sa braso o binti. Nakapusod ang buhok niya
at nakasuot siya ng v-neck black shirt, skinny jea
ns at boots. Isang strap lang ng backpack niya ang
nakasukbit sa balikat. . .tulad ng dati. Hindi na
gbabago.
Totoong si Eddard Vane Yboa ang pumasok sa loob ng
room at dire-diretso sa pinaka likuran.

Kasabay niya ay isang babae na pamilyar din sa aki

n. Ang una kong napansin ay ang sleeveless niyang
black na may nakasulat na 'FUCK YOU' sa gitna. Nan
g hawiin ang mahaba at unat na buhok, doon ko na-r
ealize na siya 'yung babaeng tumulong sa akin sa F
X noon dahil doon sa tattoo sa leeg!

"Oh, masyado kayong maaga para sa next class, Yboa

at Valentine."

Napatingin lahat ng nasa room sa dalawang naupo sa

dulo habang ako naman ay yumuko. Nakita kaya niya
ako? Bakit siya nandito? Sabi ni Maureen tumigil
siya sa pag-aaral?

Dito siya nag-aaral o napadaan lang?! At bakit. . .

bakit kasama niya 'yung babaeng astig?

Kinakabahan ako. Gusto kong mag-CR pero natatakot

akong tumayo, at baka makita niya ako. Pinipilit k
ong maging invisible pero hindi ata hahayaan ng pr
ofessor naming maging ganoon ako.

"You're a new face here," sabi niya sa akin. "Trans

fer student?"

Napapikit ako. Humugot ako nang malalim na hininga

bago ngumiti at tumango. Akala ko okay na pero na
nigas ang pagkatao ko nang patayuin niya ako. Para
magpakilala!
Alam kong hindi na ako nakakapagsimba at serve ngu
nit sa tingin ko, hindi dapat ganito ang parusa.

Nanginginig ang mga kamay kong tumayo. Naramdaman

kong nanghihina na rin ang mga tuhod ko. Ginamit k
o ang mahaba kong buhok para takpan ang gilid ng m
ukha ko. Ngunit hindi pa rin sapat!

"Don't be shy, dito ka sa harap magpakilala sa mga

new classmates mo."

Gusto kong lumuhod sa professor at magmakaawa na t

ama na pero kahihiyan din yoon. Para akong masusuk
a nang maglakad papuntang harapan. Tumitig ako sa
pader sa likuran habang nagsasalita.

"Ako po si Mari Solei Lacsamana," nanginginig ang

boses kong nagsalita. At halos pabulong na sinabi
ang, "Aris na lang po."

Babalik na sana ako sa upuan ko nang may magtaas ng

kamay. Sa may harapan ni Ned!

"May boyfriend ka na?"

Imbis na tingnan ang lalaking nagtanong, dumiretso

ang tingin ko kay Ned na nakadikwatrong nakaupo.
Noong una ay nakatigin siya sa katabi at nakangiti
ngunit nang bumaling ang tingin sa akin ay nawala
ulit ang ngiti niya. Nakapatong ang siko niya sa
table ng babaeng astig, ang kamay niya ay nakataki
p sa labi at ang mga mata niya ay diretso sa akin.

"W-Wala," mahina kong sagot bago dumiretso sa upuan

, naghihiyawan ang mga kaklase ko.

Yumuko ako at nagdasal na sana ay mabutas ang sahi

g para malaglag ako at mawala nang tuluyan. Ngunit
sabi nga nila, asa pa ako. Hindi nabutas ang sahi
g. Ang bagal pa ng oras. Parang katumbas ng isang
buong week ay isang 2-hour class ng sociology ko.

Sa sumunod na meeting isang linggo ang nakalipas,

wala siya sa klase pati si Unica Fae Valentine na
kaklase ko rin sa History class. Hindi ko malaman
kung lumuwag o sumikip ba ang dibdib ko dahil hina
hanap ko ang presensya niya ngunit mas gugustuhin
kong wala na lang siya.

Busy si Chino sa gagawin niyang ayaw niyang sabihi

n kaya nanatili ako sa library para tahimik. May r
adio booth kasi sa school at 'yon ang naging liban
gan ng mga tumatambay. At library lang ata ang hin
di apektado ng radio.

Tahimik akong nagbabasa nang mapatingin ako sa gil

id at nagulat nang umupo sa tabi ko si Jax. Ang un
a kong napansin ay sobrang puti niya. Mas maputi s
iya kapag may ilaw kaysa noong kita ko sa kanya na
madilim.

"Sabi ko na pamilyar ka." Tulad ng dati, palangiti

pa rin siya. O dahil maputi ang ngipin niya kaya
panay siya ngiti, parang pang commercial na ngipin
. "Dito ka pala nag-aaral?"

"Nag-transfer."

"Ah. Kaya." Tiningnan niya ang librong hawak ko. "A

nong binabasa—oh, pare."

Nag-angat ang tingin ko sa humawak sa balikat ni J

ax at para akong sasabog sa kaba nang makitang nag
lakad paikot si Ned at naupo sa tapat ni Jax. Hind
i tumagal ng isang segundo ang tingin niya sa akin
. Binaling niya agad ang atensyon kay Jax.

"Library, Jax? Seriously?"

Yumuko ako. Kinakabahan dahil naririnig ko nang mal

apitan ang boses niya.

Tumawa si Jax. "Palagi kang epal talaga, tol."

"Epal? Bakit?"

Nakarinig ako ng katahimikan. Hindi ko na talaga g

usto ang sobrang kaba na nararamdaman ko kaya mabi
lis akong tumayo na kinabigla ni Jax. Hindi ako tu
mingin kay Ned. Nagpaalam na agad ako paalis.

"Saan ka pupunta? Samaha—"

Ngumiti ako. "Huwag na."

Mabilis akong naglakad palabas ng library at ang u

na kong narinig ang musika galing sa radio. Napaka
gat ako ng labi nang marinig ang pamilyar na kanta.

Magkahawak ang ating kamay at walang kamalay-malay

Nagulat ako nang may humawak sa braso ko. Umatras
ako nang makitang sobrang lapit ni Ned. Ang bilis
ng tibok ng puso ko, halos ikamatay ko ang titig n
iya sa akin. Gusto kong umiwas ng tingin. . .nguni
t hindi ko magawa nang ibaba niya ang tingin, at m
arahang pinunas ng hinlalaki niya ang labi ko.

Na tinuruan mo ang puso ko na umibig na tunay

"Mas bagay sa'yo ang wala."

Lahat ng pangarap ko'y bigla lang natunaw

"Vaney!"

Napatingin ako sa sumigaw. Namukhaan ko agad si Ji

ll na kaklase ko sa isang subject, papalapit sa am
in. O kay Ned. Bago pa makakilos si Ned, umikot ag
ad ako at bumaba ng hagdan, halos matumba at matal
isod sa pagmamadali at kaba. Napahawak ako sa labi
kong burado na ang lip gloss.

Sa panaginip na lang pala kita maisasayaw

Gusto ko nang tumakbo palayo. . .pero tumatakbo ng

a ako, paikot-ikot naman pabalik sa kanya.
=================

Ngprya 23

Ngprya 23 // Liar's Smile

Paliit nang paliit ang mundo, hindi na ako makahing

a nang maayos.

Ilang araw na ang nakalipas pero ramdam ko pa rin

sa labi ko ang daliri niya at kung gaano kainit 'y
on sa labi ko. Paulit-ulit din ang sinabi niya sa
akin.

"Mas bagay sa'yo ang wala."

Halos sa isang taon na hindi kami nag-usap – ito

ang una niyang sinabi. Panay ang hawak ko sa labi
ko. Para akong mababaliw!

Pagkalabas ko ng cubicle sa CR, nakita ko si Jill

at ang mga kaibigan niya na nakaharang sa mga sala
min. Nginitian niya ako kaya binalik ko ang ngiti.

"Kinikilig talaga ako!" sabi ni Jill sa mga kaibiga

n niya.

Sinubukan kong sumingit para makapaghugas ng kamay,

buti na lang umusog sila kaunti sa gilid.
"Iba siya, girl. Pilyo na gentleman, tapos parang
nangangain nang buhay!" tuloy pa niya dahilan para
tumili ang mga kasama niya. "And literal, nangang
ain talaga at nakakabuhay."

Napapatingin ako sa kanila dahil nawi-weird-uhan a

ko sa usapan. Mabilis kong iniwas ang tingin ko na
ng muntikang magtama ang tingin namin ni Jill. Bin
anlawan ko na ang sinabunan kong kamay nang matigi
lan sa sinabi ng kaibigan ni Jill.

"Eh ikaw ba, nakain mo siya?"

Hindi ko alam bakit kinabahan ako at napatingin sa

kanila ulit.

"Ayaw, eh. Kahit pahawak, ayaw din."

"Virgin?"

Huminga ako nang malalim. Kakaiba nga talaga ang u

sapan nila! Nag-uusap sila tungkol sa pribadong ba
gay na hindi dapat pag-usapan sa publiko. Binilisa
n ko ang pagbanlaw, kumuha ng maraming tissue para
patuyuin ang kamay.

Ngunit natigil muli ako sa paglabas nang marinig an

g boses ni Jill.

"Si Vaney? Hell no, he's an expert," tumatawa niya

ng sabi. "With his tongue, hands. Kahit siguro buh
ok niya, expert."
Napanganga ako at mabilis na lumabas ng CR. Ang bi
lis ng tibok ng puso ko sa narinig. Napapikit ako
at pinalo nang tatlong beses ang noo ko. Totoo ba?
Anong. . .'yung usapang 'yun, totoo ba?

Hindi ko. . . uh. . ahhh, hindi ko mawari ang gust

o kong isipin! Nakakagulo! Paanong. . .anong klase
ng. . .ilang beses akong huminga nang malalim na p
akiramdam ko ay nahihilo na ako. Dire-diretso ako
sa next class nang mapahinto nang makita si Ned na
naglalakad. Hindi lang 'yon. . .dahil may kasama
siyang magandang babae. Yung babaeng lagi kong nak
ikitang kasama nung Unica.

Sumandal ako sa pader at tumitig sa harap habang n

aririnig ko ang tawanan ng dalawa. Sumilip ako sag
lit, at parang kinukurot ang puso ko nang makitang
masaya silang dalawa.

Ayaw man tanggapin ng utak ko, bagay ang babaeng '

yun kay Ned. Para silang match made in heaven, at
ang aura nila ay pumupukaw ng atensyon ng nadadaan
an nila.

Pumasok sila sa classroom na nasa tapat ng room ko

. Nawalan ako ng gana pumasok, pero kailangan! Nan
g maglakad ako, muntikan na akong makabunggo ng is
ang babae – at napatulala nang makitang si Unica
pala 'yon.

Nakaramdam ako ng takot nang magkatinginan kami. D

ahil matangkad siya, parang ang baba ng tingin niy
a sa akin – o dahil maliit lang ako. Kinilabutan
ako sa tingin niya hanggang sa naglakad na siya u
lit.
Ano bang mayroon sa mga estudyante rito? Bakit halo
s lahat sila intimidating?

Pagkatapos ng klase, kasama ko si Chino at ang mga

kaibigan niya sa cafeteria. Tahimik si Chino haba
ng busy sa mga gawain niya sa course niya. Ito lan
g daw kasi ang free time niya dahil magiging busy
siya mamaya.

"Bakit? Anong gagawin mo?" tanong ko.

"Ah, basta. Sa library ka na lang tambay."

Napapansin kong may kakaiba kay Chino pero hinayaa

n ko na lang. Nakikinig ako sa mga kaibigan niyang
nag-uusap nang lahat kami ay mapatigil dahil sa p
resensya ng isang magandang babae. Yung kasama ni
Ned kanina.

Ngumiti siya sa amin – o sa katabi kong si Chino

, at ito ang naging dahilan para itulak-tulak siya
ng mga kaibigan pagkalayo nung babae. Na-amaze ak
o sa pagka-bouncy ng kulot niyang buhok pero mas n
a-amaze ako sa mukha nung babae. Para siyang manik
a na mamahalin at parang mala-porselana ang balat
niya.

Ang lakas ng dating niya sa malapitan.

"Bakit pinapansin ka ni Sinteya?" sabi ng kaibigan

ni Chino. Sinteya. . .Sinteya ang pangalan nung b
abae? Kakaiba. "Anong gayuma pinainom mo doon?!"
Namula ang tainga ni Chino. "Magkakaklase kasi tayo
sa History, ayun."

Nagulat ako sa pagbatok ng isa kay Chino. "Dahil l

ang doon? May mas malalim pang dahilan, eh!"

"Wala!" Tumayo si Chino. "Aalis na ako, may gagawin

pa."

"Lagi ka naman umaalis!" sabat ng isa. "Dumating l

ang 'yung radio booth, busy ka na. Ayaw mong nakak
arinig ng mga love advice, ano?"

Namula lalo ang tainga ni Chino. Napatingin siya s

a akin at parang nagso-sorry ang mga mata niya sa
akin. "Aalis na ako."

Nagtawanan ang mga kaibigan niya. Siniko ako ng is

a. "Lovesick puppy kasi sa'yo 'yun, baka nabibitte
r sa friendzone tapos naaalala ka kapag may love a
dvice si DJ Andro."

Tinawanan ko ang mga kaibigan niya. Noong una ay a

wkward pa akong kasama ang mga kaibigan ni Chino p
ero nang magdaan ang mga araw, mas natutuwa ako sa
kanila kahit pa lahat sila ay lalaki. O siguro da
hil hindi sila ang mga typical guys na mahilig sa
babae.

Hilig kasi nila ay mga video games.

Tulad ng nakagawian, sa library ako tumambay para

tahimik. Hindi ko pa naririnig ang mga love advice
ni DJ Andro – pero nangako ako sa sarili kong l
alayo ako sa mga ganyan. Love. Issues. Problema.

Ngunit hindi madali para sa akin na kaklase ko si

Ned sa Sociology, at kitang-kita ko ang closeness
nila ni Unica. Hindi rin mawala sa isip ko ang nar
inig kong usapan nila Jill at ang kanyang kaibigan
. Isama pa ang kaibigan ni Unica na si Sinteya.

At ako? Magpanggap na kunwari wala akong pakialam.

"Nasabi ko na ito sa higher ups at pumayag silang

gamitin ang first year classes ng sociology para s
a social program na gagawin."

Nakatuon ang atensyon ko sa professor namin. . .ka

hit naririnig ko ang usapan ng pamilyar na boses n
i Ned at ng malalim na boses ni Unica.

"Lahat ng may first year sociology class ay bibigy

an ng 3 days para makibagay sa isang community. It
o ang magiging finals niyo, tulad ng gagawin ata s
a History class."

"What the fuck?"

Gustuhin ko mang sabihin na napatingin ang buong k

lase sa likuran kung saan nanggaling ang boses ay
hindi ko magawa dahil nanatili ang tingin ko sa pr
ofessor. . .na nakatingin din sa likuran.

"Yes Ms. Valentine, any problem?"

Narinig ko ang ingay ng upuan bago ang boses niya.

 "Oo eh, pwera sa ang boring ng klase natin – an
ong 3 days sa isang community? Para sa finals?"

Kumunot ang noo ng professor. "May problema? Maaari

kang magreklamo sa nakakataas—"

"Pwede ko bang ireklamo na hindi ko mahahati ang k

atawan ko kung sasabay ka sa History class? First
year 'to, eh. Fourth year na ako."

Ngumiti naman ang professor. "I know Ms. Valentine

, kaya nakakapagtakang nandito ka sa first year cl
ass, eh dapat ata ay graduate ka na. At kung gusto
mo pa tumuloy sa graduation, ipapasa mo ang Socio
logy. And to pass my class, you need to comply wit
h the final requirement."

"Eh may History class nga ako, hindi ako—"

"After midterms ang sa History class niyo if I'm n

ot mistaken, sa atin – after prelims."

Nag-react ang ilan sa klase. Doon na ako napatingi

n sa likuran at nakita ko ang amused na mukha ni U
nica. Kung ako siguro ang nandyan, lulubog na ako
sa kahihiyan – ngunit siya – nakatayo siya nan
g maayos, may nakasabit pang earphone sa balikat n
iya.

"Ah, okay." Umupo siya at ngumisi. "Survey lang."

Unang tumawa ay ang katabi niyang si Ned. Tawa siy

a nang tawa na halos lahat ay nakitawa rin habang
ako, natulala sa kanilang dalawa na nagtatawanan a
t nag-usap. May kung anong tumusok sa loob ko lalo
na nang mapansing totoong tawa iyon.

Ngayon ko lang siya nakitang tumawa nang ganyan kas

aya.

Napatingin siya sa akin kaya nag-iwas ako ng tingi

n at bumalik sa tingin ko sa professor na mukhang
naasar sa nangyari. Nawala na ako sa concentration
at nagpasalamat dahil natapos na rin ang klase. P
agkalabas, nakita ko si Chino na naghihintay.

"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko sa kanya.

Tumingin siya sa may pintuan tapos sa akin. "Wala.

Hinihintay ka. Tara?"

Pinanliitan ko siya ng mata. "Bakit? Anong mayroon?

"

Nagkamot siya ng batok. "Wala lang."

Napalingon ako sa classroom namin nang may malakas

na pagbagsak na pinto. Nanlambot ako nang makita
si Unica na dire-diretso sa paglalakad at kasunod
niya ay si Ned. Paglingon ko kay Chino, nakakunot
ang noo niyang sinusundan din ng tingin si Ned at
Unica.

"Kaklase mo rin pala yan?"

"Sino?"
"Yung lalaki."

Lumingon ako kay Ned na kasabay na naglalakad si U

nica. Pinagtitinginan sila ng mga taong nadadaanan
nila. "Ah, oo. Lagi silang magkasama nung babae."
Sobrang close nga nila, parang may something na.
At parang more than pa sa something na iniisip ko.

"Mukha nga." Mahina ang boses ni Chino kaya napati

ngin ako sa kanya. Mula sa seryosong mukha ay ngum
iti siya sa akin. "Tara kain sa Walls?"

Tahimik kami ni Chino habang kumakain at parang pa

rehas kaming may malalim na iniisip. Nakatulala la
ng ako sa kawalan nang makita ko si Sinteya. May k
ausap siya sa phone. Sinundan ko siya nang tingin
hanggang sa likuran niya ay dumating 'yung Profess
or God. Mukhang may pinag-uusapan sila pero umalis
agad si Sir Marco.

Tulad ko, mukhang nanood din si Chino sa nangyari

at may kung ano sa mga mata niyang nanunuri.

Kinabukasan pagkatapos ng shift ko sa office, nagp

aalam na ako kanila ma'am. Medyo pagod ako sa pagl
ipat ng mga papeles ng mga estudyante. Medyo madil
im na sa hallway at nagsisialisan na rin ang ilang
faculty members. Mag-isa akong naglalakad sa hall
way nang makarinig ako ng mga yabag sa likuran ko.

Hindi ako sobrang matatakutin pero nakwento sa aki

n ng mga kaibigan ni Chino na may gumagala raw na
white lady sa school. Sabi nila sa 5th floor daw '
yon, at nasa 2nd floor naman ako – pero nanlalam
ig na ako. Pabilis nang pabilis ang paglalakad ko
tulad ng tibok ng puso at paghinga ko.

Napasigaw ako nang may humatak sa akin at tinulak

ako sa pader. Tinakpan niya ang bibig ko habang na
nlalaki ang mga mata kong nakatitig sa matalas niy
ang paningin.

Pinipilit kong kumalma. Hindi multo – pero ayaw

kumalma ng puso ko dahil sobrang lapit ni Ned sa a
kin na halos ramdam ko na ang mahaba niyang buhok
sa balat ko. Mas kinabahan pa ata ako sa idea na m
alapit siya sa akin at naaamoy ko ang pabango niya
kaysa sa white lady.

Tinanggal niya ang pagtakip sa bibig ko kaya humin

ga ako nang malalim. Napatingin ako sa ibaba at na
gtaka nang mapansing gusot ang uniform niyang hind
i rin nakabutones.

Inangat niya ang tingin ko at napaatras lalo kahit

wala namang aatrasan nang marahan niyang hinaplos
ang buhok ko na tumama sa pisngi ko. Tinitigan ni
ya ako. Mula sa mata, sa ilong, sa pisngi, sa labi
. Ang sarap isiping kinakabisado niya ang itsura k
o. Ang sarap isiping kinukumpara niya ang dating a
ko sa ngayon.

Ngunit nawala ang isiping 'yon nang bumulong siya

gamit ang matigas na boses ng, "anong ginagawa mo
dito?"

Isang tanong na pinalibutan ng galit na para sa aki

n lang.

Nilayo ko ang kamay niya pero mas lumapit pa siya

sa akin – halos maramdaman ko ang paghinga niya.
Pinatong niya ang kamay sa pader na sinasandalan
ko. Pinipilit niya akong titigan, parang hinahanap
ang kaluluwa ko. At pinipilit kong iiwas ang mata
ko dahil ayaw kong mahanap niya ang kaluluwa kong
nasasaktan.

Sabay kaming napatingin sa bulsa ng pantalon niya.

"Hey."

Saved by the ring tone nga bang maitatawag kung pa

gtingin niya sa screen na mula sa seryosong ekspre
syon ay agad siyang ngumiti? Saved by the ring ton
e nga bang maitatawag kung sa simpleng ngiti niyan
g 'yon ay sinaksak ako nang libo-libong kutsilyo?

Napangiti ako, tumalikod at naglakad palayo. Pauwi

. Pinipigilan ang luhang nagpupumilit lumabas.

Ngingiti lang ako tulad ng pagngiti niya dahil sa i

ba.

Oo, tama.

Tulad ni Ned, ngingiti ako. . .kunwaring hindi nas

asaktan at sana masanay ako sa pagkukunwari na kal
aunan ay hindi na talaga masakit. Kasalanan ko to.
Kailangan kong pagbayaran, kahit lokohin ko pa an
g lahat pati sarili ko na okay lang ako.

Smile, Mari Solei Lacsamana.

Smile.

=================

Ngprya 24

Ngprya 24 // When Magic Stops

Ngiti lang. Ngumiti ka lang. Aris, smile.

Naging chant ko na ito sa tuwing nakikita ko si Ne

d sa school. Kahit na ang laki ng university, wala
pa rin akong takas. Kahit na pilitin kong lumayo
o magpaka-invisible sa klase namin sa sociology, l
aging may pagkakataong magkukrus ang landas naming
dalawa.

At kailangan ko lang ngumiti.

Ngiti lang, Aris.

"Tatlong araw na social service?"

Ikinwento ko kay Chino ang sociology finals namin

na kailangan namin magpunta sa adopted community n
g school para mapag-aralan at the same time ay mal
aman namin kung paano ba makisama sa isang communi
ty na malayo sa kinagisnan namin.

Nawi-weird-uhan lang ako dahil parang gulat na gula

t siya.

"Bakit? Anong mayroon?"

Tumigin siya sa gilid at yumuko kaunti. "Ah, wala.

Kasama kayong lahat?"

"Oo, lahat ng may sociology class."

Tumango siya. Nagbuklat siya ng libro dahil napati

ngin sa amin ang librarian. Yumuko rin ako kaunti
dahil napapatingin na rin sa amin ang ilang nakapa
ligid. Nang pansinin ko si Chino, hindi gumagalaw
ang mga mata niya. Kahit magpanggap na magbasa ay
parang hindi niya ginagawa.

Nakatitig lang siya sa papel.

"Okay ka lang, Chino?"

Mukhang natauhan siya sa boses ko at napatingin sa

akin. Ngumiti siya, napansin kong namumula ang ta
inga niya na halos natatago na ng pahaba niyang bu
hok.

"Ah, ano—kasi. . ." Naghahanap siya ng sasabihin

pa. Naghintay lang ako. "Kasama ba 'yung lalaki?"
halos pabulong niyang tanong.

"Lalaki?" Nagtanong ako kahit pakiramdam ko ay alam

ko na kung sino ang tinutukoy niya.

"Yung. . ." Naglipat siya ng page sa librong hawak.

"Yung Vane?"

Nanatili akong tahimik habang pinagmamasdan si Chi

no na nag-angat ng tingin sa akin. Agad akong ngum
iti kahit sa totoo ay parang papatayin na naman ak
o ng puso ko kahit pangalan pa lang naman niya ang
naririnig.

Bakit niya tinatanong? May alam na ba siya tungkol

sa nakaraan? O sa nangyayari ngayon?

Bago pa dumami ang tanong sa utak ko, napalingon h

alos lahat sa marahas na pag-urong sa upuan. Agad
nagsalita ang librarian para pagsabihan ang lalaki
ng umupo. Napakagat ako ng labi dahil likod pa lan
g niya at ang hanggang balikat niyang buhok na med
yo kulot ay alam kong siya na 'yun agad.

Nilingon niya ang librarian at ngumiti. Bago pa si

ya bumalik sa pag-upo nang maayos ay nagtama ang p
aningin naming dalawa. Nag-iwas ako ng tingin at m
abilis na tumayo na gumawa ng ingay dahilan para t
umingin din halos lahat sa akin. Narinig kong pina
gsabihan ako ng librarian pero mabilis kong hinata
k si Chino para ayain siyang kumain na hindi naman
niya tinanggihan.

Sa paglalakad palabas, inisip kong titingin siya s

a amin. Ngunit pagtingin ko sa gawi niya, nakangit
i siya habang hawak ang phone niya.

Mukhang may kausap.

Mukhang masaya siya.

Kaya ngingiti ako para sa kanya.

Nakakamanhid nga sigurong magpanggap na masaya dah

il nakikita ko na ang sarili kong nakangiti na par
ang tanga. Ngingiti ako sa bawat pagngiti niya dah
il sa iba. O sa pagtawa niya sa mga jokes ni Unica
sa classroom. Kahit sa harapang closeness nila ni
Jill.

Siguro nga thankful na rin ako na walang sociology

class si Jill dahil hindi ko siya nakikitang naka
hawak sa braso ni Ned nang makarating kami sa Real
Quezon, ang first stop namin bago magpunta ng ado
pted community ng school. Hindi ko na rin pinansin
ang dahilan kung bakit kasama si Chino sa amin ka
hit wala siyang sociology class. Basta ang kailang
an ko lang ay maging natural sa susunod na mga ara
w na kasama si Ned, na laging kausap si Unica.

"Bawal magpunta sa waterfalls?!" rinig kong reklamo

ng isa.

Sumagot ang prof namin. "Hindi tayo nagpunta dito

para magsaya. Nandito tayo sa Real para mamili at
ayusin ang mga dadalhin natin sa Sitio Masla."

Masaya akong wala akong oras tumunganga. Naging bu

sy ang lahat sa pamimili, pag-pa-pack at pag-aayos
 ng mga gamit. Hindi ako nakaramdam ng kalungkutan
o kahit pekein ang ngiti ay hindi ko rin ginawa s
iguro dahil sa pagod at saya sa pag-aayos.

"Pagod ka na ba? Magpahinga ka muna."

Ngumiti ako kay Chino at tumango. Binuhat niya ang

isang malaking box para ilabas at ilagay sa mga m
otor na dadalhin patungo sa pupuntahan namin. Pagl
abas niya ay napatingin ako kay Unica na tawa nang
tawa.

"Pakitang gilas ka ba? Hindi mo kaya yan!"

Nakakunot ng noo ni Ned na tila hirap na hirap sa

pagbubuhat ng dalawang box na parang binuhat ni Ch
ino. Nakatali nang magulo ang buhok niya at nakiki
ta ko na rin ang tagaktak ng pawis.

Hindi siya nagsalita pero kita ko ang pagngisi niy

a kay Unica bago lumabas. Hindi ko napansin na nan
inikip na pala ang dibdib ko nang mapansin si Unic
a na nakangiti rin habang nakatingin sa pintuan ku
ng saan lumabas si Ned.

Napatingin ako sa pintuan nang mawala ang ngiti ni

Unica. Nagtaka ako dahil mula sa harap ay biglang
tumingin si Chino sa kanan at nagpunta rin doon.
Pagbaling ko ng tingin kay Unica, ako ang mabilis
na nag-iwas ng tingin dahil nakatingin siya sa akin.

Halos tanghali na nang matapos kami sa pag-aayos k

aya naman nagmamadali ang lahat sa pagpunta sa Sit
io Masla para doon na maghapunan at makapagpahinga
. Noong una ay naaagahan pa ako dahil 'hapunan' na
 ang pinag-uusapan nila ngunit napagtanto kong bak
a abutin pa kami nang madaling araw.

Walong motorsiklo ang inarkila para madala ang mga

kailangan dalhin sa Sitio Masla habang kaming lag
pas 50 na estudyante ay kanya-kanyang dala sa mga
gamit namin na naglakad. Noong unang isang oras sa
paglalakad ay maayos pa at masaya. Nag-jo-joke pa
ang karamihan at tumatawa.

May ilang tumitigil at kumukuha ng litrato sa bawa

t dinadaanan naming mga puno, bato at ilan pang na
kikita ng mga kasama ko sa 'nature.'

Enjoy ang lahat sa unang kahoy na tulay na dinaana

n. May ilang nagbasa ng paa at naghilamos ng mukha
sa agos ng tubig. . .hanggang sa pumangalawa at n
ag-enjoy pa rin. . .pangatlong tulay hanggang sa n
agrereklamo na ang lahat sa pang sampung tulay.

"Ma'am, pahinga naman tayo!"

"Malapit na tayo!" sigaw ng isang professor.

"Gaano po kalapit?" tanong ng isang estudyante.

Nanahimik sandali ang lahat para marinig ang sagot

habang naglalakad sa kahabaan ng mabatong daanan.
Halos lahat ay nagreklamo nang sumigaw ang profes
sor ng, "mga walong ilog o batis na lang daw!"

Tahimik ako sa buong paglalakad para hindi ipakita

ng pagod na ako. Hindi ako tumitingin sa may kanan
dahil alam kong nandoon si Ned at kasama niya si
Unica. Kanina ay nagkukwentuhan pa sila pero ngayo
n ay parehas na silang tahimik.

"Gusto mo ng tubig?"

Napatingin ako kay Chino na inalok ang bote ng tub

ig na hawak. Tumanggi ako pero nagpumilit siya kay
a napatingin ang ilan sa amin. Wala tuloy akong na
gawa kundi uminom.

"Wooh! Grabe, nakakauhaw! Sino ba may tubig d'yan?"

Nag-init ang pisngi ko sa narinig na boses ni Unic

a sa may likuran. Naramdaman kong nakatitig siya s
a likuran ko. Napapikit ako at naglakad nang mabil
is pagkabigay ng bote ng tubig kay Chino.

Narinig ko ang boses ni Chino. "Gusto mo ba?"

"Sigurado kang ibibgay mo sa akin 'yan? Ubos 'yan.

Mawawalan ng tubig 'yung isa pa."

Ako ba 'yun?

Napahilamos ako ng mukha at mas binilisan ang pagl

alakad. Kung pwede lang magtago ay gagawin ko. Nar
inig kong may patakbo malapit sa akin. Nakita ko s
i Chino na nginitian ako, hindi na hawak ang bote
ng tubig.

Gusto ko man tingnan ang likuran, pinilit ko ang sa

rili kong humarap lang.
Dahil naglakad lang kami halos lahat papuntang Sit
io Masla, pagabi na nang makarating kami gamit ang
hanging bridge na halos katakutan kong lakaran. N
akakahiya pa kay Chino dahil halos mapunit ko ang
suot niyang shirt sa sobrang higpit ng kapit ko sa
takot na malaglag.

Masyado kasing malakas ang agos ng tubig ng ilog, n

akakatakot pa at pagabi na.

Kung ano ang kinaganda at kinaingay ng Real, Quezo

n ay yon namang kinatahimik ng Sitio Masla. Hindi
ito sira-sira o itsurang binagyo ngunit kitang-kit
a ang kawalan ng ayos sa buong lugar.

Ang akala kong abandoned house ay ang municipal pa

la ng Sitio. Halos madurog ang puso ko kung hindi
lang kami winelcome ni Tatay Bukni, ang Head ng ku
munidad at Ate Nida, ang secretary. Dahil marami k
ami, ang unang nangyari ay ang paghati ng grupo sa
dalawa.

Sa unang araw, ang isang grupo ay sa municipal mat

utulog habang ang isang grupo ay sa kanya-kanyang
assigned families na kulang-kulang limampu.

Maaga kaming kumain ng hapunan para magpahinga at

maiayos ang lahat bago mag-gabi na talaga dahil wa
lang kuryente. Ang grupo ko at ni Chino ay magkaib
a kaya sa assigned families sila habang sa grupo k
o ay sa Municipal.

Matapos namin mag-ayos, mamigay ng mga damit, pagk

ain at maglagay ng books sa library na halos 20 bo
oks lang ang mayroon ay napagdesisyunang magpahing
a na.

"Text mo na lang ako kapag kailangan mo ako," nakan

giting sabi ni Chino.

Tumawa ako. Nagtaka siya. "Walang signal kasi," nat

atawa ko pa ring sabi.

Nagkamot siya ng batok. "Oo nga pala." Natahimik k

ami ulit. Tumingin ako sa itaas ng madilim na lang
it. Ito ang namiss ko sa probinsiya. Ang mga bituw
in na nagliliwanag sa dilim. "Bukas na lang? O gus
to mong tumakas ako at sa municipal na rin matulog?"

Ngumiti ako kay Chino. Isa talaga siya sa pinaka m

abait na taong nakilala ko. Nakakainis lang ang sa
rili ko dahil hindi ko magawang magustuhan siya hi
git pa gusto niyang pagkagusto. Masaya na rin ako
dahil hindi niya ako pinipilit o minamadali.

"Huwag na, makisama ka sa pamilyang naka-assign sa'

yo. Sino nga pala kasa—"

"Lacsamana."

Kinabahan ako sa boses ng tumawag sa akin. Malalim

at parang may urgency. Lumingon ako. Kahit madili
m na sa paligid, kita ko ang seryosong mukha ni Ne
d. Nakapatong ang braso niya sa pintuan at para si
yang nagmomodel ng municipal sa itsura niya.

Isa pa. . . hindi niya ako tinatawag sa pangalan k

o. Tinawag niya ako sa apelido. . . agad akong nap
angiti. Kahit noon, hindi niya ako tinawag sa Lacs
amana. Ngayon lang.

Hindi na ako nagtanong pa dahil dumiretso sa pagsas

alita si Ned.

"We'll close the door already."

Tumango ako. Nagpaalam ako kay Chino na nginitian

ako. Hindi umalis sa pintuan si Ned kaya kinailang
an ko pang magsalita para mag-excuse. Akala ko man
g-aasar pa siya pero lumayo na siya at naupo sa ma
y dulo kung saan may space pa.

Hindi ko lang sigurado kung malas ba o swerte na ka

tabi ko siya sa pwesto.

May isang kandila sa gitna habang nakapalibot kami

ng lahat. Tulog na ang nagbabantay na professor sa
amin at ilang estudyante. Nanatili akong nakaupo,
nakayakap sa tuhod dahil nahihiya akong kumilos n
a katabi ko lang si Ned. Na ilang dangkal lang ang
layo namin sa isa't isa. At ngayon ko na lang uli
t narinig ang bawat paghinga niya.

Nakailang horror stories pa ang naikwento bago kam

i nagsihigaan sa kanya-kanyang pwesto. Pagkahiga s
a nilatag na malong, napatitig agad ako sa mga mat
ang nakatingin sa akin sa dilim.

Mga mata ni Ned.

Ilang dangkal ang layo namin sa isa't isa, ngunit

pakiramdam ko ay isang pulgada lang ang distansya
at halos maramdaman ko ang bawat hangin na lumalab
as galing sa kanya.

Nakatali ang buhok niya ngunit may ilang takas na

hibla ang tumatakip sa mukha niya. Gusto kong umik
ot. Tumalikod o kahit pumikit man lang, ngunit sa
pagtitig na ginagawa niya ay parang tumigil ang la
hat sa akin. Mas lalong tumahimik at mas lalong na
rinig ang pagbilis ng pulso ko sa katawan, na para
bang kumakatok ito sa sarili kong tainga at nagpa
papansin.

Ilang beses akong lumunok. Bumagal ang paghinga ko

. . . at hindi ko na mawari kung ilang minuto na b
a ang titigan naming dalawa, kung may minuto na ng
a bang nagtagal. Dahil sa bagal, pakiramdam ko ay
nasasayang ang oras namin na imbis na magpahinga,
matulog at pakalmahin ang katawan ay pinili naming
magtitigan.

Walang ngumiti.

Walang kumilos.

Parehas kaming parang namahika sa mga mata ng bawa

t isa – na kung kukurap ang isa ay mawawala ang
tinititigan. At kung ako ang tatanungin ay hindi n
a ako kailanman kukurap pa para hindi na siya mawa
la sa tingin ko.

Hinihiling ko na sana hindi muna matapos. . .dahil

ngayon lang ako nagkaroon ng lakas para titigan s
iyang muli sa mga mata. Sana magtagal pa ang katah
imikang ito, dahil simula nang magkita kami ay nga
yon lang ako nakaramdam ng kapayapaan.
Ngunit tulad ng mga mahika, mabilis lang ang bisa
nito. Biglang may humilik nang ubod nang lakas. Na
kita ko ang pagkurap niya. At hindi ko na napigila
n nang gumalaw siya para tumalikod sa akin.

At tulad ng dati, ngumiti akong nakatitig sa likod

niyang hindi na humarap pa sa akin hanggang pumik
it ako.

=================

Ngprya 25

Ngprya 25 // And So

Isa sa mga gusto kong malaman ay kung ano ang nasa

isip niya. Kung ano ang ibig sabihin ng tingin ni
ya at hindi pagtingin. O kahit man lang ang dahila
n niya para kumilos na sobrang nagpapagulo sa akin.

Maaga pa nang magising ako nang nakakumot, at kung

tama ang naaalala ko - natulog akong nakatitig sa
likod ni Ned. . . na walang kumot.

"Kanino to?" tanong ko sa isa kong kaklase.

Akala ko sa kanya, ngunit ngumiti siya at tumango

para ituro ang direksyon sa likuran ko. Paglingon,
tulog si Ned, nakatakip ang braso sa mga mata.
"Sa kanya?" Hindi pa ako naniniwala. . .kahit tuman
go ang kaklase ko.

Tiniklop ko ang kumot at tinabi sa tabi niya. Nags

ulat din ako sa pinunit kong piraso ng karton at n
agsulat ng 'thank you'

Kinakabahan pa rin ako kahit magtanghali na. Ni hi

ndi ko napansin agad ang pagdating ni Chino sa tab
i ko habang nakakayakap ang isang bata sa binti ni
ya na ngiting ngiti.

"Aris, si Mayumi pala." Pinipilit niyang alisin an

g bata sa pagkakapit sa kanya pero mukhang gusto p
a maglaro ng bata. "Mayumi, magtatrabaho pa ako."

"Ang bigat mo!"

Napalingon kami nang biglang sumigaw si Unica haba

ng natatawa sa labas. May bata kasing tumatalon pa
ra makasakay sa likuran niya. Walang tumutulong at
nakikitawa ang ilang nakakakita sa kanila.

"Buhat!"

"Agghh, sakit mo sa likod, Malinang!" Sobra ang ka

pit ng bata kay Unica. "Good for one year na tong
exercise!"

Nakita ko ang ngiti ni Chino habang nakatingin kay

Unica. Kung dahil sa makulit na pangyayari kaya s
iya nakangiti o dahil may iba pang dahilan ay hind
i ko na napagtuunan nang pansin. Napasigaw kasi ak
o dahil parang may kung anong may humawak sa binti
ko! At napahinga nang malalim dahil si Mayumi pal
a 'yon na nakayakap pa rin sa binti ni Chino.

"Ate, ate," tawag nya sa akin. Halos hatakin na an

g t-shirt ko. "May sasabihin ata siya sa'yo."

Sinundan ko ang tinuro ni Mayumi. Bigla akong kina

bahan nang makitang tumayo bigla si Ned at mabilis
na nilagay ang bag sa tabi. Hindi ko alam kung an
ong nagtulak sa akin para titigan siya. Bumabalik
sa isip ko ang titigang nangyari kagabi pati na ri
n ang kumot.

Kinausap siya ng isang kasama namin. Nakatitig pa

rin ako nang lumingon siya sa parte ko. Gusto ko i
iwas ang tingin ko pero hindi ko nagawa. Ngingiti
sana ako, para mapagaan ang tensyon, pero nag-iwas
siya agad ng tingin.

Nakaramdam ako ng bigat sa loob ko.

"Ibabalik ko lang ito doon," sabi ni Chino dahilan

para mapatingin ako sa kanya. May dala siyang isa
ng box at nagsimulang maglakad kahit hirap na hira
p dahil sa pagyakap at bigat ni Mayumi sa binti ni
ya.

Napangiti ako sa itsura nila. Ang cute kasi.

Nakita ko rin na tinuro nung batang Malinang sila

Chino kaya walang nagawa si Unica na buhat ang bat
a para magpunta kay Chino.
Lalo akong na-cute-an sa itsura nila dahil tumawa
si Unica at Chino dahil sa mga bata. Nakakagaan ng
loob.

Sa labas ang paliguan kaya nakdamit kami habang na

g-sha-shampoo at sabon. Pahirapan din tuloy ang pa
gbihis dahil nagpunta pa kami sa municipal.

Dahil wala kaming masyadong ginawa kahapon pagkara

ting, naging busy ang lahat ngayon sa iba't ibang
gawain. Hinati sa grupo kaming mga estudyante. Pag
tatanim, pakikipaglaro at pagtuturo sa mga bata, p
agsama sa mga kalalakihan sa pag-ayos ng sirang pa
aralan ng Sitio, at pagtulong sa mga babae para ma
gluto.

Kasama ako sa pagluluto. . .habang si Chino ay ang

nakahawak sa camera, nagdo-document ng mga pangya
yari.

Umulan sa hapon kaya naging maputik ang lupang daa

nan. Hindi kasi sementado ang lugar. Kaya naman na
ng maglakad ako para ilagay ang gamit ko sa bahay
na tutuluyan ko sa gabi ay na-stuck ang tsinelas k
o sa putik dahilan para kamuntikan akong matumba!

"Ay putek ka!"

Lumingon agad ako sa kanan at kaliwa, napahinga na

ng malalim dahil walang nakakita dahil halos lahat
busy. Pero natigilan ako nang makarinig ng kaunti
ng tawa sa likuran ko. Nang makatayo na nang maayo
s at lumingon, nakita ko si Ned, nakatakip ng kama
y ang bibig niya at mukhang pinipilit ang sarili n
a huwag ngumiti.
Para akong binuhusan ng mainit na tubig na kahit m
ag-gabi na at kausapin kaming apat na nakikituloy
sa pamilya ni Mayumi at ni Malinang, hiyang hiya p
a rin ako.

Nakita ni Ned 'yon. Narinig niya rin ako. At tinawa

nan pa niya ako!

Putek. Nakakahiya talaga.

Pero hindi ko mawari sa isip ko kung bakit nakangi

ti ako nang mahiga sa papag. . .dahil ba parang gu
maan ang tensyon sa aming dalawa?

Siguro nga.

Maganda ang gising ko kinabukasan. Pagkatapos mag-

ayos ay nakisali ulit ako sa pagluluto dahil ito l
ang naman din ang maitutulong ko. Madalas kong kas
ama si Chino pero wala siya ngayon sa kusina dahil
naging busy sa mga bata.

"Close sila, ano?" Masamang makinig sa usapan ng i

ba ngunit mukhang walang pakialam ang dalawa kong
kasama sa kusina kahit may makarinig ng usapan nil
a. "Sila Vane at Unica."

Napahinto ako sandali sa ginagawa.

"Sila ata, eh."

Humigpit ang hawak ko sa hawakan ng kaserola.

"Sila ba? Paano si Jillian?"

"Ang tanong, may something ba sa kanila o gawa-gawa

lang nung Jillian?"

"May isa pang chika, actually."

"Ano?"

"Yung kaibigan ni Unica? Si Sincha ba 'yun?"

"Sinteya?" Tumawa ang babae. "Magkaibigan ba ang ti

nutuhog? Gwapo kasi ni Vane, eh!"

Napatingin ang lahat sa akin sa kusina dahil nasag

i ko ang ilang tupper wares na may lamang pagkain.
Tutulungan sana nila ako pero humindi ako at kaya
ko naman na. Doon ko lang nakitang nanginginig na
pala ang mga kamay ko.

Dapat hindi ako nakikinig. ..dapat huwag.

Inilabas na namin ang pagkain habang naririnig ko

ang tawanan ng dalawang babae na nasa likuran ko.
Nag-iwas ako ng tingin dahil nadaanan namin si Ned
at Unica na busy sa pag-uusap. Nanatili kami sa t
able, at nagtuloy sa kwentuhan ang dalawa.

"Malandi rin kasi 'yung si Sinteya. Balita ko nila

landi niya si Sir Marco."
"The Professor God?! Gosh! Prof pa talaga? Walang p
inipili!"

"Sus, lahat naman ng lalaking makita nung babaeng

'yun kinakalantari niya feeling maganda kasi."

"Wow kalantari? Big word!"

Mula sa tawanan, natahimik sila. Lumingon ako at t

ulad ng expression ko ay nagulat din sila sa pagha
wak ni Unica ng balikat nila, habang nasa tabi si
Ned at nakapamulsa sa shorts na suot. Kita ang pag
kaasar sa mukha ni Unica, hindi maipinta.

"Hindi kaya dapat maghanap na kayo ng sariling buh

ay kaysa pag-usapan ang buhay nang may buhay?"

May diin sa bawat salita na binanggit ni Unica. At

tulad ng bawat bigkas, mukhang dumiin at humigpit
din ang hawak niya sa balikat ng dalawa dahil sa
pagngiwi ng mga babae.

"S-Sorry."

Kitang kita ang tapang ni Unica nang muling nagsali

ta. "Ano ulit?"

"Sorry!"

Pagkabitaw ni Unica, si Ned ang humawak sa balikat

ng dalawa. Binaba niya ang mukha niya para magtam
a ang paningin niya sa babae at ngumisi. "I don't
think she's just feeling it. Sinteya's beautiful."

Nanahimik ang dalawang babae. Mas natahimik ako na

ng tumama ang paningin ni Ned sa akin bago siya tu
mayo at umalis sila ni Unica. Nanatili akong nakat
ingin sa kanila, sa likuran niya at sa seryoso niy
ang paglalakad kasabay si Unica.

Napasandal ako sa upuan.

Sinteya's beautiful.

Bakit ang bigat ng pakiramdam ko bigla?

Nagpaulit-ulit 'yon sa utak ko hanggang makauwi na

sa dorm. Hindi dapat ako masyadong ma-bother sa s
inabi niya pero 'yun ang iniisip ko hanggang sa ma
gtrabaho ako sa registrar na halos tulala ako mada
las.

Nang makasalubong ko si Sinteya sa hallway ng scho

ol, nahahawi ang daan na para bang may red carpet
na nilatag para makapaglakad siya.

Halos lahat napapatingin sa kanya. . .lalo na kapa

g kasama niya si Ned, nag-uusap at parang walang i
bang tao sa paligid.

Sinteya's beautiful.

"Sila nung Vane, ano?"

Nakatulala ako pero naririnig ko ang usapan ng mga
kaibigan ni Chino. Madalas ang usapan nila ay tun
gkol sa mga video games pero mukhang pati sila ay
nakuha ang atensyon nang pumasok sa cafeteria na m
agkasama si Ned at Sinteya na parang mga hari at r
eyna ang aura kahit wala silang kaalam alam.

"Paano magiging sila, di ba 'tol." Siniko ng isa s

i Chino. "May kung ano doon kay Vane at Unica?"

"Wala akong alam sa kanila."

Tumawa ang isa pa. "Oh, wala? Bakit mukhang nagsese

los ka?"

Pinagmasdan ko ang mukha ni Chino na biglang kumun

ot ang noo at parang naasar sa sinabi ng kaibigan.
"Anong selos pinagsasasabi mo?"

"Kita mo 'yang kunot ng noo mo?" natatawang sabi n

g kaibigan ni Chino. "Halatang selos, oh! Dahil ba
wala nang pag-asa kay Aris kaya naisip mo na ang
totoong pagkatao mo at yung Vane na pala talaga an
g tinitibok ng puso mo?"

Pabirong tinulak ni Chino ang kaibigan kaya nagtaw

anan sila. Nakitawa rin ako dahil tinukso na nila
si Chino kay Vane kahit obvious namang wala. Sigur
o para may mapag-usapan at pagtawanan din.

Ngunit hindi ko na magawang tumawa o kahit ngumiti

man lang nang lumingon ako sa pwesto nila Ned, at
nakita kong tumatawa silang dalawa na parang may
sarili silang mundo.
Sinteya's beautiful.

Bakit ba ako sobrang bothered?!

Wala lang dapat sa akin 'yon. Tulad ng sabi ng boa

rdmates ko, ang mga bagay na dapat wala kaming pak
ialam - AND SO?! Ang dapat isipin namin.

And so kung maraming babae si Ned?

And so kung "Sinteya's beautiful" para kay Ned?

And so kung may something kay Sinteya o kay Unica a

t Ned?

And so. . .and so. . . shit.

Shit na malagkit. Putek. Ang sakit!

Para tuloy akong tanga na halos maiyak sa daan pau

wi sa boarding house habang iniisip ang ngiti niya
habang nakatingin kay Sinteya. Siguro nga close s
ila. . .oo, na. Siguro may something sa kanila. Is
ama pa si Unica. Pati si Jill. Pati ang iba pang b
abae.

Siguro nga nasasaktan ako. . .pero bakit? Bakit ka

ilangan kong magpigil ng luha na dapat ay wala nam
an dapat na luha?!

Kailangan ko ng pahinga. Siguro aabsent muna ako s

a Sociology para hindi ko siya makita. Siguro hind
i rin ako papasok sa History para hindi ko makita
si Unica. Siguro kailangan ko lang lumayo.

Kailangan ko magpahinga nang wala si Ned sa paligid

.

Ngunit tulad ko na panay ang 'and so'. . .mukhang p

ati si tadhana ay nakikisabay.

Pagpasok ko sa boarding house at iniisip ang pagpah

inga, natigilan ako sa nakita.

Nakadikwatro siya sa sofa habang nakahawak ang isa

ng kamay sa hanggang balikat at medyo kulot na buh
ok. Bumilis ang tibok ng puso ko nang umangat ang
tingin sa akin ni Miller, katabi ni Jax na katabi
siya. Halos mawalan ako ng hininga nang umangat an
g tingin niya sa akin at tulad dati, nawala ang ng
iti niya sa labi pagkakita sa akin.

"Uy, Aris!" sigaw ng ka-boardmate ko at tinaas ang

hawak na bote ng beer." Sama ka sa inuman kasama
ang mga tropa!"

Habang nakatitig sa mga mata niyang malalim na nak

atingin din sa akin, bumulong sa akin ang tadhana
habang tumatawa. And so kung nasasaktan ka, Aris?
Hindi pwedeng magpahinga. Laliman pa natin ang sug
at.

=================
Ngprya 26

Ngprya 26 // Those Three Words

Paano makakapagpahinga ang isang puso na pinaglalar

uan ng tadhana?

Para matakpan ang nararamdaman, ginamit ko ang pag

ngiti ko para ipakita sa lahat na okay lang ako. K
umaway si Jax at tinawag ako ni Miller, tinataas a
ng isang bote ng beer. Ayaw ko man, napatingin ako
kay Ned. Tumango siya sa akin bago binalik ang ti
ngin sa mga kaboardmates ko.

Kung nantitrip ang tadhana, ako na ang lalayo. . .

pero mukhang kakontsaba rin ng tadhana ang boardm
ates ko dahil inagaw nila sa akin ang bag ko at hi
natak para maupo sa sofa. Nagtawanan pa ang karami
han dahil kamuntikan akong malaglag sa inuupuan ka
ya kinailangan ko pang yumuko para hindi mapansin
ang pag-iinit ng pisngi ko.

"Tagay, Aris!"

Bakit kailangan may ganito pang pangyayari? Nananah

imik naman na ako . . . kaya bakit?

Ito na ba ang way ni Ned para sabihing 'it's payba

ck time'? Ito na ba ang kapalit sa mga desisyon ko
noon? Sa pagsisinungaling? Yung lalayo ako pero l
alapit sa akin ang sakit?
Mukhang may tama na ang ilan sa mga boardmates ko
sa way ng pakikipag-usap nila. Kahit si Queen na b
inigay sa akin ang baso ng beer ay namumungay na a
ng mga mata.

"Hindi ako umiinom," sabi ko.

Sumimangot si Queen at niyugyog pa ako. "Hindi pwe

deng hindi uminom! Kahit isa lang, Aris, please!"
At dahil sa pagyugyog niya, natapon ang laman ng b
aso sa kanya! "Ay taeng malagkit!"

Tumawa ang lahat.

Tinulungan ko si Queen na tumayo. Mukhang wala na

siyang pakialam kahit makitaan siya ng tiyan at ma
raming lalaking nakakakita kaya ako pa ang nagbaba
ng shirt niya papunta sa banyo. Halos masubsob ka
mi dahil gumegewang na siya.

"Lasing ka na," sabi ko sa kanya.

"Hindi ako lasing!"

Sa pag-stay ko sa boarding house, nalaman ko rin n

a kapag lasing na ang isang tao, sinasabi nilang h
indi sila lasing. . .tulad ni Queen.

"Wag ka muna maghubad!"

"Ang init kasi lord!"

Pinipilit kong ibaba ang damit niya pero naghubad
na siya ng basa niyang shirt sa CR. Nagmadali ako
papuntang kwarto niya pero naka-lock kaya nagmadal
i ako sa kwarto ko para kumuha ng pamalit niya. Ha
los kalimutan ko na ang sarili ko kahit naka-unifo
rm pa ako at nabasa rin ako ng beer.

Pagbalik ko sa CR, tulala si Queen habang nakaupo

sa ibabaw ng lababo. Gamit ang basang bimpo, pinun
asan ko siya nang bigla na lang siyang umiyak.

"Ang gwapo niya, Aris!" Humagulgol na lang siya bi

gla kaya natulala ako sa kanya habang hawak ang sh
irt na isusuot sa kanya. Akala ko magiging mabigat
ang gabi dahil nandito sa boarding house si Ned p
ero hindi ko napigilan ang pagtawa nang suminga an
g boardmate ko sa shirt niya! "Ang gwapo talaga hi
ndi makatarungan pati 'yung buhok parang everyday
pinapasalon!"

"Sino ba?"

"Yung Vane! Nakita mo yung long hair sa sala?"

Natigil ako sa pagpupunas sa kanya. Kinuha niya an

g kamay ko at niyugyog ako. Tuwang-tuwa siya.

"Vane?"

"Yes, Aris!" natatawa niyang sabi. "Na-love at fir

st sight ata ako sa kanya pati sa long locks niya.
"

Nakitawa na lang ako kahit gusto kong batukan ang b

oardmate kong ito.

Hindi. . .hindi ako nagseselos. Ang kulit lang kas

i niya! Pero hindi ko mawari ang paninikip ng dibd
ib ko. Dahil ba sa suot kong uniform? Hindi naman
masikip! Tinulungan ko na siya magbihis. Napasigaw
ako nang biglang sumigaw si Queen dahil sa kumatok.

"Hi Vane!"

Nilingon ko ang pintuan at nandoon nga si Ned na n

gumisi sa amin na kumatok ulit sa pinto. Nakaramda
m pa ako ng panic nang bigla siyang pumasok sa loo
b kaya napaatras ako kahit wala naman nang aatrasa
n. Dumiretso siya para umihi at walang sabi-sabing
nagbaba ng zipper!

"Anong ginagawa mo?!"

Nanlalaki pa ang mga mata ko at kinakabahan nang m

arinig ang ginagawa niya. Tumawa si Queen. Lumingo
n sa amin si Ned at tinaas ang kamay na para bang
okay lang sa kanya na may dalawang babaeng naririn
ig ang ginagawa niya.

Nakatalikod naman siya. . .pero kahit na! Nag-init

ang pisngi ko sa kahihiyan. Hinila ko si Queen na
tumatawa. At dahil nakaupo siya sa may lababo, ha
los bumagsak siya sa paghila ko at natamaan ko pa
si Ned sa likuran! Pare-parehas kaming na-out of b
alance at buti na lang natungkod ni Ned ang kamay
niya sa pader sa harap niya.

Putek, ano ba naman 'to?!

"Oh shit."

Nag-init ang tainga ko sa sinabi ni Ned.

Tumayo ako nang maayos at ilang beses na nag-sorry

kahit hindi lumilingon. Wala na akong paki kung a
no man ang nangyari basta gusto ko na makaalis at
pinapahirapan ako ni Queen dahil hinihila niya ako
pabalik sa CR.

"Doon tayo please, gusto ko marinig pagtapos niyang

umihi!"

Nawala na ata ang buong kaba ko mula nang makita k

o si Ned at napalitan ng sobrang kahihiyan. Gusto
ko na lang magkulong sa kwarto ko pero hinawakan a
ko nang mahigpit ni Queen at hinila papasok ng CR!
Bigla siyang sumigaw at tumawa sa kung ano man an
g nakita niya dahil pumikit na ako pagkahila niya.

"Tingnan mo, Aris. Tingin, dali!"

Pinilit idilat ni Queen ang mga mata ko. Sumasakit

na ang mukha ko at talukap ng mata kaya pinalo ko
ang kamay niya.

Dahil napadilat na ako, nakita kong walang pantaas

na damit si Ned. Lalapit sana si Queen sa kanya p
ero hinila ko na ang boardmate ko pabalik sa akin.
Dahil nahihirapan na akong pabalik sa wisyo si Qu
een, naghanap na ako ng back up.

Ang ibang boardmates kong lalaki ang nagbuhat sa b

abaeng makulit. Nakatulog siyang yakap si Ned sa C
R kaya dinala na nila sa kwarto ng isa pa naming k
asama dahil naka-lock ang kwarto niya.

Nang tanungin kasi kung nasaan ang susi, ngumiti s

iya at gumawa ng heart shape na nagmukhang square
gamit ang dalawang kamay sabay sabing, "nasa puso
ni Vane hanapin niyo," na tinawanan ng karamihan.

"Hayop si Queen, iba talaga kapag nalalasing!" nata

tawang sabi nila.

Hindi pa rin bumabalik mula sa CR si Ned. . .at ka

pag naalala kong nakita ko siyang walang saplot sa
taas, nag-iinit na ang pisngi ko! Nakatulala ako
sa sala habang nag-iinom ang lahat mapababae at la
laki.

HIndi mawla sa isip ko ang una kong nakita sa kata

wan ni Ned. Tattoo. . .na bungo. Tumayo ako para m
agpunta na sa kwarto nang hilahin ako ni Kuya Ruel
, isa sa mga nakakatanda sa amin, paupo.

"Saan ka pupunta?" Amoy beer na ang bibig niya. "H

indi ka pa nakakainom kahit isang baso lang."

"Magbibihis lang ako Kuya."

"Ows?"

"Oo nga." Tinaas ko ang kanang kamay ko para mag-pr

omise.
Kumunot ang noo niya pero binitawan na niya ako. A
ng totoo, hindi na ako babalik pa sa sala kahit i-
hostage nila ang bag ko. Matutulog na lang ako dah
il pakiramdam ko napagod ako sa hilahan na naganap
sa amin ni Queen.

Nagmadali akong naglakad pero natigil nang hawakan

ni Jax ang kamay ko. Ngumiti siya sa akin, kitang
-kita na lasing na siya pero nagulat ako nang bigl
ang may humawak sa pulsuhan ko at ni Jax na hinila
para maglayo. Napatingin ako kay Ned na wala pa r
ing saplot ang pang-itaas na tumalon papuntang sof
a para maupo. Dahil hawak pa rin niya ako, muntika
n akong masubsob sa pagtalon niya.

"Pumapagitna ka na naman, pare!" natatawang sabi n

i Jax kay Ned. "Ba't nakahubad ka? Bawal porn dito
uy."

"Nabasa shirt ko," simple niyang sabi.

Pakiramdam ko nabingi ako sa lahat ng ingay dahil

sa titig ko sa kamay niyang nakahawak pa rin sa pu
lsuhan ko. Binitawan naman na niya si Jax pero nak
ahawak pa rin siya sa akin na parang hindi niya al
am.

Doon ko napansin nang tuluyan ang linyang tattoo s

a braso niya. Actually, sa magkabilang braso na pa
taas papunta sa balikat. At doon ko lang din napan
sin na ang vertical line tattoo niya sa braso ay c
onnected sa tattoo niya sa bandang taas ng likod.
Magulong linya ang nandoon.

"Vane naman, napapatagal ang hawak," sabi ni Jax h

abang tumatawa at tinungga ang baso na hawak. Tumi
ngin din siya sa akin at kumindat.

Umangat ang tingin sa akin ni Ned saka niya binitaw

an ang pulsuhan ko.

Hindi ko alam kung bakit mas bumigat ang pakiramda

m ko pagpunta sa kwarto at parang nakikiliti ang k
amay ko sa kuryenteng parang dumadaloy dito.

Hinawakan niya ang pulsuhan ko. . .naramdaman kaya

niya ang bilis ng tibok?

Kasabay ng pagbihis ng pambahay ay naalala ko ang

katawan ni Ned na walang shirt. Gusto ko man kalim
utan, parang tumatak siya sa utak ko – pati na a
ng tattoo niya sa may dibdib na parang bungo at us
ok. May napansin din ako sa may beywang niya. . .S
a halos isang taong hindi pagkikita, gusto ko tulo
y itanong sa kanya kung may ibig sabihin ba ang ka
nyang mga tattoo o alamin ang dahilan ng pagpapaha
ba ng buhok.

Nag-iba na siya.

Kung dati ay may kaunting pagkainusente pa siya, n

gayon, parang naubos na lahat. At sinisigaw ng pag
katao niya ay panganib. Na kapag lumapit ka sa kan
ya ay manganganib ang buhay mo. . .o ang nararamda
man.

"Iniwan na tayo ni Aris!" Narinig kong tawanan sa m

ay sala. "Hindi na tayo binalikan."

Nanatili akong nakatulala sa kama pagkatapos magbi

his. Ayaw ko sa katahimikan. Umiingay kasi ang uta
k ko na kahit gusto ko matulog, hindi ako pinapata
himik ng mga iniisip ko. Kaya narinig ko pa ang ka
ntahan, hiyawan at tawanan ng mga nasa sala hangga
ng sa kumonti na sila at halos puro hilikan na lan
g ang naririnig.

Sa gitna ng katahimikan at dilim, narinig ko ang pa

milyar na boses ng lalaki. "Saan punta?"

"CR."

Kung may mahika man ako para malaman na boses ni N

ed ang sumagot, ay hindi ko alam. Kinakabahan ako
sa narinig kong yabag kaya pumikit ako, pinapakalm
a ang sarili. Ngunit para akong pinapatay ng kabog
ng dibdib nang marealize ang isang bagay.

Palapit sa kwarto ko ang yabag. At napadilat nang

marinig ang doorknob ng kwarto kong gumagalaw.

Pumasok ang taong 'yon - at dahil naamoy ko agad a

ng beer na humalo sa pamilyar na pabango ni Ned, a
lam ko. . .alam kong siya 'yon.

Nagkamali ba siya? Sa sobrang pagkalasing, akala n

iya CR ito? Narinig ko pang bumunggo siya sa dulo
ng higaan ko kaya mas nabuo ang conclusion kong si
Eddard Vane Yboa ang lalaking pumasok sa kwarto k
o.

Boses niya 'yon.

Nakarinig ako ng vibration sa kung saan man at mahi

nang tug na ingay.

Mas diniinan ko ang pagpikit, pinipilit pakalmahin

ang sarili ko nang halos manghina ako sa naramdam
ang paghaplos sa pisngi ko. Narinig ko ang mabagal
niyang paghinga laban sa pagtigil ng paghinga ko.

Bakit? Anong nangyayari? Bakit niya ginagawa 'to?

Gumalaw ako kaunti at mas niyakap ang unan ko para

sana bumagal ang tibok ng puso – pero hindi eff
ective, kaya mas nilapit ko sa akin para hindi niy
a marinig o maramdaman.

Naramdaman kong inalis niya ang mga hibla ng buhok

ko na tumatama sa mukha kaya ni-relax ko ang pagp
ikit. Kapag ba dumilat ako. . .makikita ko siyang
nakatitig sa akin? Naramdaman kong mula sa mga mat
a ay bumaba ang kamay niya at tumigil sa labi ko.
Inawang niya ito kaunti kaya mas lalo akong nakara
mdam ng kaba.

Nanginginig na ang talukap ng mga mata ko at baka

alam niyang gising ako. . . hinihiling ko lang na
dahil sa dilim ay hindi niya napapansin. Uminit an
g paligid. Halos mawalan ako ng hininga nang maram
daman ang pagdami ng labi niya sa noo ko.

Isa. Dalawa. . .tatlo. . .apat. Lima.

Ilang segundong tumigil ang labi niya doon at nara

ramdaman ko na ang pamumuo ng luha sa mga mata ko.
Gusto kong dumilat, o kahit bumulong ng 'sorry' p
ero naduwag ako. Tulad ng Mari Solei noon, duwag a
ko.
At si Aris ngayon, ay halos mawasak nang marinig a
ng bulong sa tainga ko mula sa boses ng lalaking p
inipilit kong kalimutan.

"I hate you."

May tuyong luha sa gilid ng mga mata ko pagkagisin

g. Nagtakip ako ng mata, iniisip ang nangyari kaga
bi. Ang naaalala ko lang ay pagbulong niya ng tatl
ong salitang. . . nararamdaman niya para sa akin.

Nanalangin akong sana ay panaginip lang 'yon. Baka

sa pagod. O baka paranoid lang ako. Dahil kung to
too man, ang sakit pala talaga.

Maaga raw umuwi ang mga bisita. Pagkatapos pagkwen

tuhan ang mga pinag gagagawa ni Queen nang tanghal
ian, hindi rin ako nakaligtas sa panunukso ng boar
dmates ko.

"Crush ka raw nung Jax," sabi ng isa, sinisiko-siko

pa ako. "Hinihingi yung number mo."

"Binigay mo?" tanong ko.

Ngumisi siya. "Syempre hindi! Ilibre niya muna ako

bago bigay number."

Tawa siya nang tawa nang paluin ko siya sa panunuk

so. Natigil lang kami nang tumunog ang phone ko, a
t halos malaglag ako sa pagyugyog ng isa pa dahil
unknown number ang tumatawag.
"Akala ko ba hindi mo binigay?"

"Hala, hindi nga talaga!"

Nagsalita si Kuya Ruel pagkatapos uminom ng kape.

"Masyadong matinik sa lalaki itong si Aris, grabe.
"

Umiling ako sa kanila at tinitigan ang phone kong

hindi pa rin tumitigil sa pagtunog. Tatayo sana ak
o pero hinawakan ako ni Queen at ngumiti sa akin.

"Dito mo na sagutin 'yung tawag, nakaabang kami."

"Ayiee, Jax ka pala, ha."

"Paano ang ChinAris OTP ko!"

Nawala ang tawag bago ko pa masagot. Natawa ako da

hil pare-parehas na nadismaya ang lahat pero mabil
is na nagngitian nang tumunog ulit ang phone ko.

No choice tuloy ako kundi sagutin ang tawag pero bi

gla namang binaba.

"Binaba, eh."

Sabay-sabay ulit ang pagsalampak ng mga likod nila

sa sandalan ng upuan. Natatawa talaga ako dahil p
ara silang may choreography. Natigilan lang ulit a
ng lahat dahil may nagtext sa akin.

Unknown Number

Date me.

"Hala ka, nakikipagdate na!" sigaw ng isa kong kat

abi. Hindi ko na natago dahil tiningnan na nang ha
los lahat ang phone ko. "Baka si Jax 'yan!"

"Sino ba si Jax, gwapo?"

"Oo Mars, maputi, parang anghel na bad boy."

Niyugyog ako ni Queen. "Tanong mo kung sino! Dali n

a!"

Kulang na lang kuhanin ni Queen ang phone ko para

siya na ang mag-text. Hindi siya mapakali nang mag
-reply ako sa nag-text.

To Unknown Number

Sino to?
"Ang cold ng reply!" Napa-aray ako sa pagpalo sa ak
in ni Queen. "Lagyan mo ng emoji!"

Inagaw niya ang phone ko at mabilis na nagtipa ng

emoticon na hindi ko na nahinto pa ang pagsend.

To Unknown Number

;)

"Bakit wink?!" halos mag-hysterical ako habang taw

a naman nang tawa ang boardmates ko. Mukhang tuwan
g-tuwa sila na asarin ako.

"Nagdadalaga na talaga ang baby natin," sabi pa ng

isa.

Nagtititili si Queen nang itulak sa akin ang phone

ko sa mukha! Sa mukha pa talaga! "Tumatawag siya!
"

Napahawak ako sa mukha kong tinamaan niya pero hin

ila niya ang kamay ko at sinabing sagutin na ang t
awag. Kita ko ang pagkasabik sa mukha ng mga board
mates ko habang nasasaktan pa ako. Literal!

Umiling ako at huminga nang malalim. Ngunit para a

kong binuhusan nang malamig na tubig nang marinig
ang pamilyar na malalim na boses sa kabilang linya
. At sa boses na 'yon, isa lang ang pumasok sa mag
ulo kong utak.

"You know me."

Ned.

=================

Ngprya 27

Ngprya 27 // Torture of Past

Tulad ni Ned, hindi ko na rin maintindihan si Chin

o. Tumawag siya nang madaling araw para itanong ku
ng tulog na ba ako. Hindi siya ganito noon. Wala r
in siyang sinabi kaya tanging ingay sa kabilang li
nya ang narinig ko.

Mukhang nasa labas pa rin siya. . .kahit madaling a

raw na.

May gusto siyang tanungin pero binaba niya agad an

g tawag na tila nagmamadali. Hindi ko na siya na-c
ontact pa ulit. Hindi na siya nagreply pa.
At bumalik ako sa ginagawa ko bago pa tumawag si C
hino. Ang titigan ang flower crown na ginawa ni Ne
d noon. . . na hindi ko inisip na itapon kahit kai
lan.

Ayaw ko na talagang pumasok sa sociology class kin

abukasan. Tapos naman na ang trip namin sa adopted
community, pero may tinext ang announcer na may m
ga sasagutan pa rin kami.

Bawal umabsent.

Kaya kahit anong iwas ko, hindi mapakali ang puso

ko dahil nasa iisang classroom lang kami ni Ned. N
aririnig ko ang tawanan at kwentuhan nila ni Unica
sa katahimikan ng klase. Nagugulo ako kung imagin
ation ko ba ang tawag na naganap.

Tiningnan ko ulit ang phone ko. Nandoon ang unknow

n number na tumawag sa akin, nasa call register at
may 00:00:03 na oras ng duration. Napakamot ako n
g noo.

Baka naman imagination ko lang na boses niya 'yon.

Oo tama, ganun na nga siguro.

Naging panatag ang loob ko dahil sa pag-iisip noon

, hindi iniinda o nagtatanong sa sarili na bakit n
ga ba sa bawat tawag sa akin ay boses niya ang nar
irinig ko. Move on, Aris. Move on.
Ngunit para akong binuhusan nang malamig nang tubi
g nang marinig ang ingay ng upuan mula sa likod. N
atigil ako sa pagsusulat nang mas tumahimik ang pa
ligid sa room. Wala nang tawa ni Unica. O ang bose
s ni Ned. Pinagpapawisan na ang kamay ko nang mapa
nsing tumayo ang katabi ko.

Gusto kong bawiin ang tingin ko pagtingin sa umupo

sa upuang inalisan ng katabi ko. Nakatingin siya
sa akin. . .si Ned, at nakangiti siya. Inusog niya
ang upuan para mas lumapit sa akin bago dumikwatr
o at pinatong ang isang braso sa sandalan para pre
nteng umupo. Nakaharap sa akin.

Binalik ko ang tingin ko sa sinasagutan dahil naaa

lala ng buong pagkatao ko ang naramdaman ko noong
highschool ako. Ang kaba, ang pawis at ang panging
inig ng katawan ko nang lumapit din nang ganito si
Ned noon.

Hindi ako nagsalita.

Mas yumuko pa ako sa lamesa na kulang na lang ay m

akipagpalit ang mukha ko sa sinusulatan ko. Narara
mdaman ko na ang panghihina ng tuhod ko kahit naka
upo. Parang dati lang.

Ngunit hindi tulad ng dati na simpleng kaba, may ki

rot akong nararamdaman ngayon.

Isa. . .dalawa. . .tatlo. . .

Nahihilo na ako sa sobrang titig sa papel ko. Ni h

indi na rin ako makapagsulat nang maayos dahil nan
ginginig ang mga daliri ko. Kung anong man ang dah
ilan niya kaya siya lumapit sa akin. Torture ito.

Mabilis akong tumayo pero bago pa makalabas ay nar

amdaman ko ang malamig niyang kamay na humawak sa
braso ko. Tumingin ako sa kanya. Nakangiti siya sa
akin at para akong natigilan saglit sa mga titig
niya.

Anong gusto mo, Ned?

"Saan ka punta?"

Nanatili akong tahimik nang ilang segundo. Hindi p

a rin siya bumibitaw at nahihirapan na akong humin
ga kaya mahina ang sagot ko. "CR."

Ngumisi siya at tumayo. Napansin kong napatingin a

ng mga kaklase namin sa nagaganap. Pagtingin ko ka
y Unica na nasa likod, busy siya sa pagkopya sa ka
tabi ko kanina na nasa pwesto na ni Ned.

"Samahan na kita."

Gusto ko maupo ulit. O kaya naman umuwi. Pero wala

na akong nagawa. Dumiretso na lang ako palabas. H
abang naglalakad papuntang CR, naririnig ko ang pa
glalakad niya sa likuran ko. Alam kong balewala an
g pagbilis ko ng lakad dahil mas malalaki ang hakb
ang niya.

At muli ko na namang naaalala ang nakaraan nang haw

akan niya ulit ako sa braso.
"Why the hurry?"

Hindi ko magawang tumingin sa mga mata niya lalo n

a kung paulit-ulit sa akin ang mga naganap noon. O
kay naman na kami, eh. Hindi nagpapansinan. Nagpap
anggap na hindi magkakilala. Kaya bakit may ganito?

"Ihing-ihi na kasi ako."

Inalis ko ang hawak niya sa braso ko at nagmadalin

g pumasok sa CR. Naghilamos ako para mahimasmasan
ang init ng pisngi ko. Kailangan kong kumalma. Dap
at tulad lang ng nandito.

Kunwari. . .kunwari nakangiti.

Tinagalan ko ang stay sa CR habang iniisip ang mga

isasagot ko sa paper pagbalik ng room. Pero hindi
ako makapag-isip nang maayos dahil sumasagi rin s
a isip ko si Ned. Nakaalis na kaya siya? Sana wala
na siya sa labas.

Sana. . .sana huwag na lang niya akong pansinin.

Ngunit paglabas ko sa CR, nakasandal siya sa tapat

na pader at nakayuko. Kinuha ko ang pagkakataong
'yun para maglakad nang mabilis, halos patakbo na
para makalayo sa kanya. Narinig ko rin ang paglaka
d niya pero hindi ako tumigil sa mabilis na paglal
akad. Hinihingal na tuloy ako pagkapasok ng room.

Narinig kong nagbukas ang pintuan sa likuran ko. T

umingin halos lahat ng nasa room sa akin.
"Maris."

Napaupo ako bigla sa upuan ko sa bulong. Yumuko ak

o at pumikit. Bakit? Bakit ganito. Kinakabahan ako
. Pinapatay na ako ng puso ko. Mapalapit lang siya
sa akin, kinikilabutan na ako. Torture pa rin ang
naganap sa sumunod na oras. Sa tabi ko pa rin siy
a nakaupo habang nagsasagot ako.

Hindi na ako makapag-isip nang maayos kaya nagmada

li ako sa pagsagot, tumayo, pinasa ang paper ko at
umalis na ng room.

Akala ko dahil tapos na ang sociology class, magig

ing panatag na ang loob ko. Wala na rin kasing tum
awag sa akin na unknown number. Naging matiwasay a
ng buhay ko the next day. Tinulungan ko lang din s
i Chino sa preparations sa gaganaping pageant daw
ng school.

"Sali ka na, Aris! Bagay sa'yo maging beauty queen

!" nakangiti pang sabi sa akin ng kaibigan ni Chin
o.

"Wala akong ipanglilibre sa'yo, huwag mo na ako bol

ahin."

Tumawa silang lahat. Mukha namang stressed si Chin

o. Medyo matigil kami nang pumasok sa cafeteria an
g dalawang babaeng intimidating para sa akin. Ang
astig na si Unica at ang kaibigan niyang. . . high
standard na si Sinteya.

Walang pag-iingat nilang dala ang mga naglalakihan

g costumes. Dahil napansin kong mas grabe ang make
up ni Unica – nagawa ko ang conclusion na siya
ang kasali sa pageant.

"Si Teodora kumuha doon sa Unica, di ba Chino?" Si

niko nila si Chino na parang ayaw pa ata niyang pa
nsinin pero mas lumakas ang pagsiko sa kanya.

"Ah, oo. Pinilit." Nagpakabusy ulit siya sa ginagaw

a.

"Grabe 'yun, nakuha niya—"

"Bakit hindi mo kami masusundo?!" Natigilan kami s

a table nang marinig ang sigaw ni Unica sa table n
ila. "Sinong maghahatid sa atin?"

Napatingin kami sa table nila. Nag-iwas ako ng tin

gin dahil nakita ko ang mga mata nung Sinteya na n
akatingin sa amin. Narinig ko ang perpekto niyang
tawa. Bagay na bagay. Hindi mahinhin ngunit hindi
rin brusko. Mas tinuon ko ang pandinig sa boses ni
ya. At para akong natanga nang marinig galing mism
o sa magandang boses ni Sinteya ang pangalang tina
wagan niya sa phone.

"Vane?"

Wala naman dapat akong pakialam kung may something

sa kanila. Pero nang dumating ang sa araw ng kina
bukasan, habang nasa library ako.

Umupo sa tapat na table si Ned, nakatitig sa akin h

abang nakangisi.
Iniwas ko agad ang tingin ko. Kung wrong move ba '
yon o hindi dahil lumapit na siya sa akin at naupo
sa upuan sa tabi ko, ay hindi ko alam. Naging cen
ter of attention ako nang tumayo ako agad dahil sa
ingat ng pag-urong ng table at upuan. Hindi na ak
o nakapag-sorry pa sa librarian at dumiretso ako s
a exit ng library habang hawak ang librong hiniram.

Ang masaklap pa, biglang tumunog ang censor ng lib

rary. Mas lalong dumami ang tumingin sa akin haban
g nilalapitan ako ng librarian para ma-check ang l
ibrong hiniram ko.

"Hindi ata na-punch—"

"Next time ko na lang po hihiramin," dire-diretso

kong sabi, nakatuon ang titig ko sa librarian para
hindi makita ang paligid. "Nagmamadali po kasi ak
o, sorry po."

Lumabas ako ng library nang hinihingal kahit hindi

naman ako tumakbo nang matagal. Sinubukan kong i-
text si Chino, tinanong kung nasaan siya, pero wal
a siyang reply. Bumaba ako at nag-CR. Nakailang ba
sa ako ng mukha bago lumabas.

Napaparanoid na nga siguro ako kaya palingon-lingo

n ako sa paligid. Wala na siya. Hindi ko rin alam
kung maiistress ba ako sa music na pinapatugtog sa
radio booth o hindi.

"Hey."
Halos masubsob ako sa bilis ng paggalaw ko para ma
kalayo. Mas humigpit ang hawak braso ko. Paglingon
ko, putek na 'yan. Para na akong tanga.

"J-Jax."

Ang bigat ng bawat paghinga ko. Bakit iniisip kong

si Ned siya? Bakit ganito, Aris. . . napaparanoid
na talaga ako.

"Alam kong maputi ako pero hindi ako sigurado kung

matutuwa ba akong mukha kang nakakita ng multo."
Nakitawa ako sa kanya kahit para na talaga akong t
anga. Medyo nahimasmasan na ako at tinanggal nang
hindi masyadong halata ang hawak niya sa braso ko.
"You alright, Ms. Beautiful?"

Ngumiti ako. . .pero mukhang naging ngiwi 'yon dah

il sumimangot si Jax kaunti. May sasabihin sana si
ya nang may humawak sa balikat niya at mas lalo ak
ong nakaramdam ng pagkawala nang dugo dahil si Ned
'yon. Nag-apir sila ni Jax.

Tumingin siya sa akin kaya nag-iwas agad ako ng tin

gin.

"O pare, naaalala mo si Aris?" Tumingin sa akin si

Jax at ngumiti. Hindi ko magawang ngumiti rin sa
sobrang kaba. "Siya 'yung sa—"

"Boarding house nila Kuya Ruel."

Napapikit ako sandali. . . maraming mga bagay na pu

mapasok sa isip ko na dapat kalimutan.
"Oo! Buti naaalala mo." May mga pinag-usapan pa si
la kaya nagpaalam na ako paalis pero pinigilan ako
ni Jax. "Teka, Aris." Humarap siya sa akin. Pinip
ilit kong titigan sa mukha si Jax pero nababali an
g atensyon ko dahil nasa tabi niya si Ned. "Yung p
anyo ko pala hindi mo na nasauli."

Nanginginig ang mga labi ko pero nagawa ko pa ring

ngumiti. "Sige, ibabalik ko sa'yo—"

"Huwag na." Hindi pa rin nawawala ang ngiti niya. "

Pero may kapalit."

"Ano?"

Kinuha ni Jax ang mukhang mamahalin niyang phone m

ula sa bulsa at binigay sa akin. "Number mo na lan
g please."

Napatitig ako sa phone, hindi alam kung kukuhanin

ko ba o hindi. Alam kong nakatingin sa amin si Ned
. Nanonood. May bumulong sa isip ko na sana. . .sa
na pigilan niya. . . pero hindi niya ginawa. Nangi
nginig ang mga kamay kong tinipa ang number ko sa
phone ni Jax. Nanonood lang si Ned nang ibalik ko
ang phone.

"Ngiting tagumpay."

Napatingin ako kay Ned na nagsalita, nakatingin kay

Jax.
Wala na akong naintindihan nang magsalita rin si J
ax. "Parang nung pagkauwi mo galing escapade niyo
nung Sinteya. Ngiting manyak."

"Lul."

"Ni-record nga namin nila Miller 'yun, tol. Sarap n

a sarap."

Hindi mawala ang tingin ko kay Ned nang marinig an

g pangalan na Sinteya. Ngiting-ngiti siya habang n
ag-aasaran sila ni Jax. Ang saya niya. Sobrang say
a niya.

Sa bawat pagngiti niyang tunay, kapalit ang ngiti k

ong kailangan ipakitang tunay.

Nababaliw na nga siguro ako. Hinihintay ko ang taw

ag o text niya. . .ni Ned. Sa bawat text ni Jax, g
usto kong mabanggit niya si Ned. Sa bawat receive
ko ng mga tawag o text, iniisip ko na sana nahihiy
a lang si Ned sa akin at gusto talaga niya akong i
-text.

Baliw ako. . .baliw na baliw na ako na gustuhin na

sana dumating sa boarding house si Ned para ayain
ako sa sinabi niyang 'date me' nung nakaraang lin
ggo.

Sa sumunod na sociology class at pasahan na ng iba

ng requirements para sa midterms, inexpect kong na
kaupo siya sa tabi ng pwesto ko. . .pero wala siya
sa room. Mag-isa lang si Unica sa likuran. Matapo
s ng isang oras, nagbukas ang pintuan.
Dumating na si Ned na basa pa ang buhok at nakabuk
as ang butones ng uniform. . . pero hindi siya nau
po sa tabi ko.

Gusto kong maiyak. Pinukpok ko ng kamao ang noo ko

. Expectation, Aris? Para saan? Naiinis na talaga
ako. Gusto ko na lang matulog pero nagulat ako nan
g umurong ang upuan sa tabi ko. Pag-angat ko ng ti
ngin, naupo si Ned doon.

Nakatingin siya sa akin. Nakangiti siya sa akin.

Hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Gusto ko s

iyang kausapin pero ang katangahan ng pagkatao ko
ay mas piniling tumayo, lumabas ng room at maglaka
d palayo doon. Puso't isipan ko ang sumisigaw na b
umalik ako doon. Kausapin si Ned. Ibalik ang nakar
aan.

Ngunit katawan ko ang natatakot bumalik pa.

Tumunog ang phone ko at halos malaglag ko sa nakita

sa screen.

Tumatawag siya.

Nabunggo na ako't lahat ng mga tao nakakasalubong

pero nakatitig pa rin ako sa screen. Nagsimula ako
ng maglakad palayo sa maraming tao. Patuloy lang a
ng tawag. Nang mag-cut, tumawag siya ulit. Hindi t
umitigil.

"Answer my call!"
Napalingon ako sa sumigaw, may ilan ding lumingon.
Sinagot ko ang tawag nang makita si Ned na naglal
akad palapit sa kinatatayuan ko habang hawak ang p
hone na malapit sa tainga.

Hindi ako nagsalita nang sagutin ang tawag pero na

katingin lang ako sa kanya habang palapit nang pal
apit.

"You're running away." Mas bumilis ang tibok ng pu

so ko sa patuloy niyang paglalakad. "Again." Kaunt
i na lang. "And again." Tumigil siya sa harap ko.
"And again." Nakita ko ang paghinga niya nang mala
lim. "Why?" Bumulong siya pero rinig na rinig ko s
a kabilang linya ng phone ang sunod niyang sinabi.
"Not with me."

Nahirapan akong ibuka ang bibig ko. Walang boses n

a gustong lumabas. Nawala ang mga salitang gusto k
ong sabihin. Magkatitigan kaming dalawa, hindi pa
rin binababa ang tawag sa phone.

"Wake me up every morning, Maris." Ngumisi siya sa

akin. . . tulad ng dati. Noong mga highschool pa
lang kami. "Nale-late na naman ako."

Hindi ako umiyak o ngumiti o nagpakita ng kahit na

anong emosyon. Dahil dalawa lang ang gumugulo sa
isip ko: ayaw ko nang matapos ito at nababaliw na
ata ako sa torture na to.

=================
Ngprya 28

Ngprya 28 // One Text

Hindi ako tumawag. Pinatay ko ang phone ko. Hindi a

ko pumasok ng school.

"Wow for the first time hindi pumasok ang baby Aris
natin!"

Pagkabati ni Kuya Ruel sa akin, pinagtripan na nam

an ako ng boardmates ko. Pinipilit nilang mag-pict
ure kasama ako nang lahat sila ay nakapang-alis o
uniform habang ako naman ay nakapambahay. Trip nil
ang i-DP 'yon na may caption na: Papasok na kaming
lahat, patulog pa lang si Aris.

Nang i-DP nila saba-sabay ang picture ko na kasama

sila, nagtawanan sila nang may mag-comment sa isa
ng DP.

Pre...anong meron bat dp niyo lahat ng boardmates n

iyo ung chx?

At nireplyan ng boardmate ko ng:

#ProudMoment kasi pare haha! #HindiPumasokNgSchoolS
iAris #FirstTimes

Nahawa ako sa tawanan nila. Nakakagaan ng loob kah

it papaano dahil sa isang buong araw ay nawala sa
isip ko na may Ned na nag-eexist. Naging tahimik d
in ang kinabukasan ko sa boarding house. NAtulog n
ang may ngiti sa labi dahil sa kwentuhan with boar
dmates.

Ngunit sa sumunod na araw, nawala ang ngiti ko nan

g pagkalabas sa kwarto ay natigil ako sa nakita. N
aglalakad siya habang nagsusuot ng shirt kaya naki
ta ko pa ang tattoo sa may baywang niya. Muntik ni
ya akong mabunggo dahil nakatakip ang shirt sa muk
ha niya. . .pero nang ibaba niya 'yon ay napatitig
siya sa akin.

Sabay ngiti.

Mabilis akong bumalik sa kwarto.

"Ano, kasya ba 'yan?" rinig kong boses ng lalaki ko

ng boardmate.

"Yeah, thanks. Babalik ko sa susunod."

Bakit siya nandito?!

Naririnig ko pa rin ang boses niya at ng iba ko pa
ng boardmates na nagtatawanan at kwentuhan. Mukhan
g may ginagawa sila. Halos matapos ko na lahat ng
kanta sa album ng The Vamps. Iniisip ko kasing ito
ang magpapakalma sa akin pero sa idea na nandito
si Ned sa boarding house namin, nakikipagtawanan a
t kwentuhan sa mga boardmates ko.

Hindi ako mapakalma ng boses ni Brad Simpson.

Nagugutom na rin ako.

Pagtanggal ng earphones, napapikit ako at napahing

a nang malalim sa narinig na tawa, talbog ng bola
at boses ni Queen na tumili. Mukhang may nag-shoot.

Naging cue ko ang tunog ng basketball para lumabas

. Pigil pa ang paghinga ko kaya malakas ang pag-ex
hale ko dahil walang tao sa boarding house pwera s
a boardmate naming nagtatrabaho na tulog sa sofa.

Hindi ko alam bakit nagmamadali ako sa pagkuha ng

pagkain. Isa sa mga rules sa boarding house ay wal
ang makakapasok na pagkain sa mga kwarto. Para tul
oy akong sira nang maging jumpy dahil biglang puma
sok ang isa kong kaboardmate. Pawisan siya. Mukhan
g kasali sa larong basketball.

"Uy pagtapos mong kumain panoorin mo kami magbasket

ball."

Tumango lang ako. Nagpatuloy sa pagkain. Pagkainom

niya ng tubig, lumabas na rin siya kaya nakahinga
ako nang maluwag.

Panay ang tingin ko sa pintuan. Tinititigan ko pa

kapag may humawak sa pintuan o kaya naman magbubuk
as ng kaunti.

Napaparanoid na talaga ako!

Kung anu-ano ang nasa isip ko. Sumasagi sa isip ko

na baka dahil hindi ko siya tinawagan o inoff ko
ang phone ko kaya siya nandito para ipaalala sa ak
in 'yon. Para i-torture niya ako. Mayroon din nama
n sa isip ko na sumisigaw ng asa pa ako.

Ginugulo na talaga ako ni Ned dahil ineexpect ko r

in na sa bawat bukas ng pintuan ay sana. . .sana s
iya ang pumasok para kausapin ako.

Natapos na ako sa pagkain, hindi pa rin sila tapos

sa laro.

Umiinom ako ng tubig habang naglalakad papuntang s

ala nang bumukas ang pintuan sa likod. Napatitig a
ko sa pumasok.

Pawisan siya, halos nangingintab ang walang saplot

niyang taas. Mula sa mga mata niyang nakatingin s
a akin, bumaba ang tingin ko sa tattoo niya sa kat
awan. . . pababa. . .pababa. Hindi ko maiwas ang t
ingin ko. Kahit pinapatay ako ng tibok ng puso ko.
Kahit nanghihinga ang buong pagkatao ko.

Akala ko lalapitan niya ako. O kakausapin. O kahit

ngingitian niya ako nang pang-asar. Pero natigila
n ako nang maglakad siya papunta sa akin. At lumag
pas.

Nilingon ko siya na dire-diretso sa paglalakad patu

ngo sa kusina.

Hindi niya ako pinansin. Parang walang nangyari. P

akiramdam ko nalulunod ako sa iniinom kong tubig.

Dapat okay ako pero putek. . .bakit nasasaktan ako?

"Vane, ako rin pakuha ako ng coke!" Pumasok si Kuy

a Ruel ng bahay na pawisan din. Ngumiti siya pagka
kita sa akin. Narinig ko ang pagbukas ng ref sa ma
y likuran ko. "Oh, Aris. Hindi ka man lang manood
ng laro namin."

Ang tanging nagawa ko lang ay ngumiti. . . hanggan

g sa maghapunan at nandoon pa rin si Ned kasama sa
pagkain. Tinulungan pala nila sa project si Queen
at inaya nila si Ned na tumulong din.

Center of attention si Ned habang niloloko ni Queen

at niyayakap-yakap.

Habang ako, nakatingin lang at nanonood. Naiinis s

a sarili habang paulit-ulit na iniisip na sana nap
apangiti ko rin si Ned. Sana parang si Queen na la
ng ako na kayang lumapit kay Ned nang hindi nasasa
ktan. O nakakasakit.

Nanatili ako sa kwarto ko habang nakikinig sa The

Vamps. Noong pinapagalitan ako ni Auntie sa probin
siya, The Vamps ang nagpapakalma sa akin hanggang
makatulog. Pero dahil sa alam kong nandito sa boar
ding house si Ned, hindi talaga ako makatulog.

Nagulat naman ako nang magbukas ang pintuan ng kwa

rto ko at nakita ko si Ned na bagong ligo, kinukus
ot pa ng twalya ang mahaba niyang buhok.

Napaupo ako nang maayos, inalis ang earphones sa ta

inga ko. "Mali ka ata ng kwarto."

"You turned off your phone."

Na-tense ako nang isara niya ang pintuan at ni-loc

k pa 'yon. Umusog ako sa kama hanggang sa pader na
ang nasasandalan ko.

"L-Lobatt."

Tiningnan niya ang study table kung saan nandoon a

ng phone ko na parang alam na alam niya. Ngumisi s
iya. "For two days?"

"Hindi ko mahanap yung charger."

Tumango-tango siya pero alam kong hindi siya nanin

iwala dahil ngumisi rin siya. Umupo siya sa gilid
ng kama ko saka humiga doon sa dulo. Umusog siya p
ara humarap sa akin ang buong katawan niya pati an
g mukha.

Naiilang ako. Kahit nakahiga lang siya, basta naka

tingin siya sa akin – naiilang pa rin ako.
Ang bilis ng tibok ng puso ko na halos makalimutan
ko nang tumutugtog pa pala ang The Vamps na rinig
sa earphones. Tumingin siya doon sa tablet na hin
iram ko sa boardmate ko. Bumangon siya sa kama at
mas lumapit sa akin.

Umupo siya at tumabi para kuhanin ang earphones na

nakasabit sa leeg ko. Lumingon ako sa kabila. Sob
rang lapit niya sa akin.

"The Vamps," rinig kong sabi niya. Pumikit ako par

a hindi siya makita ngunit halos tumalon ang puso
ko nang maramdamang nilagay niya ang isa pang earp
hones sa tainga ko. Mas luminaw ang boses ni Brad
pero mas malinaw sa akin ang boses ni Ned na sinab
i ang, "hanggang ngayon."

Hindi ako dumilat. Pinakinggan ko lang ang boses n

i Brad habang kinakanta ang Somebody To You. Hindi
ko iniinda ang ingay ng musika. O ng mga nasa isi
p ko. Kahit ang mga babaeng lumalapit kay Ned ay p
arang nawala sa akin. Hindi ko pinapansin ang pagk
abog ng dibdib ko. Ang takot ko sa pwedeng mangyar
i sa susunod. O kahit ang katahimikan sa kabilang
tainga na walang earphones.

Isa lang ang importante ngayon para sa akin, at 'y

un ay ang katahimikan namin ni Ned, magkatabing na
kaupo sa higaan habang nakikinig sa iisang musika.

But baby I need more than thatI need to know your

lipsNothing ever mattered to me more than this
Naramdaman ko ang daliri ni Ned malapit sa akin. N
akakaramdam ako ng kuryente sa mga daliri ko at pa
rang feeling ko sinuntok ako sa sikmura, in a good
way.

Sana ganito na lang. Hindi na tumigil pa ulit.

Ngunit walang nagtatagal.

Napadilat ako nang parang may humila sa earphone s

a tainga ko. Biglang tumayo si Ned na parang nagul
at. Nakatingin ako sa kanya. Gusto kong hawakan an
g kamay niya at sabihing dito lang siya pero nanat
ili akong tahimik.

Mukha siyang nag-panic pero tinatago niya 'yon sa

ngisi niya. Umiling siya at napakagat ng labi. Sa
gesture niyang 'yon, mas naalala ko ang nakaraan.
Kung kailan masaya kaming dalawa.

Nakakatawa. Hindi naman naging kami pero may 'nakar

aan.'

Umalis siya ng boarding house at hinayaan ko siyan

g dalhin ulit ang puso kong medyo sira. Wala pang
isang oras na umalis siya sa boarding house, naka-
receive agad ako ng text galing sa kanya pagkabuka
s ko ng phone.
Text me. Call me. You'll want me. Maghihintay ako,
Maris.

Gusto ko agad tumakbo sa tindahan para magpa-load

pero natulala lang ako sa text niya hanggang makat
ulog na ako. Nagising ako nang nakatulala sa kisam
e at habang inaalala ang napanaginipan ko, namumuo
na ang mga luha ko.

Nanaginip akong tumawag ako sa kanya at pinuntuhan

niya ako at niyakap niya ako nang sobrang mahigpi
t at sinabihan ako nang 'don't ever let go again.'

Tapos nagising ako.

Pinamumukhang panaginip 'yon.

Hindi ko na rin malaman kung panaginip din ba ang

iba pa dahil nakikita ko si Ned kasama si Jill, o
kaya si Unica at minsan si Sinteya. May iba pang b
abae na hindi ko kilala. Pinapatay ko na nga rin s
iguro ang sarili ko nang tingnan ko ang Facebook a
ccount niya para makita lang ang mga pictures niya
na may kasamang iba't ibang babae na nakahalik sa
pisngi niya.

Paikot-ikot lang kami. Iniikot ikot lang niya ang

lahat. At nagpapakatanga naman akong umiikot.

Hinihintay ko ang text niya.

Nang dumating ang birthday ko, nagsimba ako nang m
ataimtim kasama si Chino. Para na akong tanga dahi
l panay ang tingin ko sa phone, ineexpect na batii
n niya ako.

Pero wala. . .walang kahit anong pakiramdam.

Naghihintay nga ba siya sa akin?

"Pumunta ka na lang dito," sabi ni Miller sa phone

. "Chicks?" Tumingin siya sa akin at ngumiti kaya
napatingin ako kay Maureen na nakaabang din sa sin
asabi ni Miller. "Depends pare, define chicks," sa
bay tawa niya.

Ilang beses na akong bumuntong hininga kaya hinawa

kan ako ni Maureen sa balikat saka ako nginitian.
Pwede namang ako na lang ang tumawag at mag-usap k
ami, pero ito ako - natatakot naman. Hindi siya ma
gawang tawagan o kahit i-text man lang. Lumipas na
nga ang pageant sa school, wala pa rin.

Kaya thankful akong naging close si Maureen kay Mil

ler. Putek, ang user ko.

Nasa isang cafe kami sa Manila na lagi raw tambaya

n ni Maureen na naging tambayan din ni Miller. Ka
hit gabi na, sinamahan pa rin nila ako kahit sabi
nila ay hanggang madaling araw pa naman sila sa pa
gtambay.Â

"Boycott mo na yang kasal ng tatay mo." Tumawa si

Miller. "Tapos na kainan, dito ka na--huh? Teka, p
are! Uy!" Binaba ni Miller ang phone niya at nakak
unot noong tumingin sa akin. "May gagawin daw siya
."

"Ano raw gagawin?" tanong ni Maureen.

Nagkibit balikat si Miller. "Narinig ko lang hiyawa

n pati music, eh. Mukhang enjoy sa kasal."

Kasal ngayon ng tatay niya at step mom na hindi ko

kilala. Siguro kung dati lang 'to, ikukwento niya
sa akin 'yon. Siguro malalaman ko lang kung ano i
tsura niya o kung ano ang nangyari kapag inistalk
ko siya sa Facebook at naka for public ang post ni
ya.

Tumitig ako sa kapeng nilibre ni Miller bago ako u

minom. Nanahimik kaming tatlo sa cafe hanggang sa
napansin kong sobrang tahimik na kaya napatingin a
ko kanila Maureen. . .na nakatingin sa akin.

"B-Bakit?"

Hindi pa rin talaga ako sanay sa presensya ni Mill

er. Binaba ni Maureen ang hawak niyang libro. Nagk
atinginan sila ni Miller at parang napansin ko rin
na nagkukurutan sila sa ilalim ng lamesa.

"May tanong kasi si Miller."

"Bakit ako?!" Nag-hysterical si Miller at pinanlak

ihan ng mata si Maureen. Napangiti ako dahil nag-i
was ng tingin si Maureen dahil sa pagkailang sa pa
kikipagtitigan.
"Alangan ako?" tanong ni Maureen habang nakatingin
sa libro sa lamesa. "Ikaw tong curious eh."

"Hindi ka curious?"

"Mas curious ka."

Bumuntong hininga si Miller pero ngumiti siya kay

Maureen na nakatingin pa rin sa libro bago tumingi
n sa akin. Bumuntong hininga ulit siya at tumingin
pa sa ibang lugar bago nagsalita.

"Kasi Aris. . ." huminga siya nang malalim. "Bakit

gusto mong makasama si Vane ngayon?"

Napakagat ako ng labi bago uminom sa kape. Pumikit

ako at huminga nang malalim bago sumagot. "Hindi
ko rin alam."

Kumunot ang noo niya. "Hindi mo alam? Di kaya. . .

gusto mo pa rin siya--aray!" Tumingi sa ilalim si
Miller kaya napatingin din ako. Napangiti ako kaun
ti nang makitang tinapakan ni Maureen ang paa ni M
iller.

Nag-iba na ang usapan namin pero lumilipad pa rin

ang isip ko kay Ned. Nakatitig ako sa phone ko. Ma
y load na ako. Enough para makatawag. Isang pindot
lang, matatawagan ko na siya. . . ang nakakainis
pa, hindi ko magawa.Â

Sana pala nung nagpa-load ako, bumili na rin ako ng

 maraming lakas ng loob.

Tiningnan ko kung paano mag-usap si Miller at Maur

een. Kung paano sila ngumiti sa isa't isa. O mag-a
saran na parang walang problema. Nararamdaman ko n
a ang pag-init ng mga mata ko habang iniisip na na
ndito silang dalawa para sa akin. Para samahan ako
at para sana papuntahin dito si Ned.

At dahil doon, nakakuha ako ng kakaunting lakas ng

loob para magtipa ng text kahit nanginginig ang m
ga kamay.

To HimHi. :)

Takot na takot ako pagkasend ng text at napaparano

id naman ulit ako dahil nakauwi na ako sa boarding
house, binigay na sa akin ang listahan ng 'mga da
pat bilhin ni Aris para sa nag gagandahan at nagpo
pogiang boardmates' sa Vigan kahit next week pa 'y
on at dumating na rin ang kinabukasan.

Wala pa rin siyang reply.

=================

Ngprya 29
Ngprya 29 // Art of Push and Pull

"I just need to give this to Unica."

Natigil ang klase namin sa History nang nang bigla

ng bumukas ang pintuan at nagpakita ang isang maga
ndang babae na nagmamadali. Rinig ang paglalakad n
iya dahil sa suot na heels at kahit naka simpleng
uniform lang ay nadadala niya ang pagkatao niya. S
iguro dahil na rin sa mala-manika niyang mukha at
buhok na medyo kulot.

May aura pa rin si Sinteya na hahangaan at the same

time ay nakaka-intimidate.

Papel ang binigay niya kay Unica na nasa dulo naka

upo. Mukhang may pinag-usapan pa sila sandali dahi
l may pagtataka sa mukha ni Unica pero tumayo rin
agad si Sinteya. Sinundan ng mga kaklase ko ang pa
glalakad niya. Yumuko ako pagkalakad niya sa may p
arte ko.

Paglabas niya ng room, tahimik ang buong paligid na

para bang may anghel na dumaan.

Literal.

"Huwag kalimutan next week ha? Ang historical field

trip natin."

Nagtaas ng kamay si Unica. "Lahat ng may history cl

ass kasama, di ba?"

Tumango si Ginang Teodora. Nang mag-class dismiss,

tinawag ako ni Ma'am. Inaayos niya ang mga bayad.
"Ikaw, Lacsanamana. Anong plano sa'yo?"

Napangiwi ako. Lacsanamana? Pero hindi ko siya maga

wang itama.

Dapat kasi magbabayad na ako para sa trip na ito g

amit ang naipon ko pero tinawagan ako ni Auntie ka
hapon para humingi ng pera. Umiiyak siya . . . nag
ka-dengue raw kasi si Cheche. Wala akong nagawa ku
ng hindi ibigay ang pang trip ko.

"Titingnan ko pa po, Ma'am."

Kumunot ang nangungulubot niyang noo. "Deadline na

ng bayad ngayong araw. Gusto mo ibayad muna kita.
Bayaran mo ako bago ang trip mismo?"

"Hala, Ma'am. Huwag na—" natigil ako dahil sumama

ang tingin niya sa akin.

"Gusto mo bang bumagsak sa History class? Walang ma

gaganap sa pride mo, Lacsanamana."

Natahimik ako sandali habang magkatitigan kami ni

Ginang Teodora. Tulad ni Unica na laging nakakasag
utan niya, maraming may ayaw sa kanya. Hindi rin n
aman kasi siguro siya ang pinaka lovable na profes
sor dahil lagi siyang mali sa surnames o kaya nama
n ang tinis ng boses niya, pero kitang-kita pa rin
sa kanya ang pagpapahalaga niya sa aming mga estu
dyante niya.

"Salamat po. Promise po babayaran ko bago mag trip.

"

May mga pagkakataon pa rin palang makakangiti ako n

ang totoo.

Tinuon ko ang atensyon ko sa ibang exams, projects

at sandamakmak na balance sheets sa buong linggon
g hindi ko nakita si Ned. Inaya rin ako ni Maureen
kasama si ate Raf sa cosplay competition na sinal
ihan ni Ate Sef.

Ikwento ni Ate Raf yung nangyari sa kanya nung nag

-bus siya at may nakatabing lalaki. Dalawa lang an
g naalala ko sa kwento niya: kinikilig siya. At ki
nikilig siya. Ay, hindi rin niya kilala 'yung lala
ki.

"Isang oras na sparks ang title ng kwento namin!"

Natawa na lang tuloy ako.

Pagod ako pagkauwi galing cosplay event pero nagta

ka dahil patay lahat ng ilaw. Kung nawalan man ng
kuryente, weird dahil mayroon sa kapitbahay namin.

Pagbukas ng pintuan, natigilan ako at nanlaki ang

mata nang magsimulang kumanta ang mga boardmates k
o ng Happy Birthday sa dilim. Nagbukas sila ng fla
shlight sa phone habang hawak ni Manang ang maliit
na birthday cake na may 18 na nakalagay.
"T-Tapos na birthday ko!" natatawa kong sabi pagka
kita na mukhang calculator ang cake. "Bakit may ga
nito?"

"Masyado ka kasing magaling sa sikreto, Baby Aris.

Pero hindi sapat ang pagdeactivate sa FB para hin
di namin makita ang katotohanan."

Ngumuso si Queen. "Kung hindi ako napadaan sa FB n

i Chino, hindi ko makikita 'yung picture niyo tapo
s may greeting niya. 18th birthday! December 2 pa.
Ilang days na nakaraan, oh! Debut ang 18th birthd
ay, girl!"

Pinagbigyan ko na ang boardmates ko sa pag-aayos a

t pagbihis sa akin na parang manika nila. Hindi ak
o nag-eexpect na magkaroon ng party sa 18th birthd
ay pero natuwa ako sa sobrang effort nila na gumaw
a ng parang TV gamit ang mga recycled materials at
kunwaring nasa loob sila ng screen na nagsasabi n
g messages.

Hindi ko na talaga mapigilan ang tawa at iyak ko n

ang may sumigaw mula sa dilim ng kantang 'let it g
o.' Tawa ako nang tawa dahil lumabas sa screen-kun
o si Marie na sigaw pa rin nang sigaw habang kumak
anta.

"Thank me for gracing you my beauty, Aris. And tha

nk you dahil Aris ka na, hindi ka na gaya-gaya. Yo
u've learned from the best. Me." Lumapit siya sa a
kin at sumigaw ng, "sampal!" saka niya ako sinampa
l.

Namiss ko rin ang sampal niya. Sana namiss din niya

ang sampal ko sa kanya.

Sumunod si Maureen na suot pa rin ang kanina niyan

g damit. Nandoon din si Ate Raf at Ate Sef. Kaya p
ala nagmamadali silang humiwalay sa akin dahil isu
surprise nila ako. Medyo nalungkot lang ako dahil
inexpect ko si Mao.

Nag-18 roses din ako pero paper mache na roses ang

binigay sa akin ng mga 'bisita' sa mumunting part
y. At dahil hindi naman 18 ang lalaki sa amin, sin
ayaw na rin ako ng mga babaeng boardmates, nila Ma
rie, Maureen, Ate Sef, ate Raf pati na rin si Mana
ng.

"And for the 18th dance. . ."

Tiningnan ko ang pintuan dahil tinutok ng mga boar

dmates ko ang flashlight doon. Nagtatambol na rin
ang ilan at gumagawa ng sound effects.

Kinabahan ako bigla. Para akong batang nag aantici

pate ng something amazing. Nag-expect ako. At pagk
akamali ko ang pag-expect.

Nakangiti si Chino na pumasok ng boarding house. N

akaayos siya na parang sa mga formal occasion tala
ga. Naka-brush up ang buhok niya at mukhang nag-pr
epare talaga siya dito.

"Ang gwapo mo Chino pa-kiss!"

Nagtawanan sila dahil sa sigaw ng lalaki kong ka-bo

ardmate.
"Sorry kung hindi ko sinabi sa'yo plano nilang par
ty," sabi ni Chino habang sinasayaw ako.

Ngumiti ako. . .kahit feeling ko ang bigat ng loob

ko. "Okay lang. Salamat."

Yumakap ako habang nagsasayaw. Naghiyawan ang pali

gid pero nanatili akong tahimik. Kung naiiyak man
ako, sana ang dahilan nito ay sobrang natutuwa ako
na wala na akong ibang nagawa kung hindi ang maiy
ak.

"Dalaga na ang baby Aris! Group picture para gawing

cover sa FB!"

"Jump shot! Jump shot!"

"O sige, ikaw mag-picture tapos tumalon ka," sabi

ni Marie sa boardmate kong nag-suggest.

Tawanan naman ang lahat. Si Chino ang nag-picture

sa aming boardmates. Naging busy na agad ang ilan
para gawing cover photo ang picture namin na may c
aption na: Ang Pagdadalaga ni Aris Lacsamana.

Pinag-speech pa nila ako at binigay sa akin ang rem

ote control ng TV para kunwari mic.

Iniwan ko sila nang nag-iinuman at pinipilit nilan

g lasingin si Chino. Nagkulong ako sa kwarto dahil
sinabi kong pagod na ako at sila na ang bahala. D
oon ako nakakuha ng oras para buksan ang facebook
at tingnan ang page ni Ned.

Siguro nga masaya ako na tinotorture ko ang sarili

ko para makitang sa minutong 'yon, tinag siya ng
kaibigan niya sa isang stolen picture sa bar mula
sa malayo.

Nakatayo siya habang nakahawak sa baywang ng isang

babae na bumubulong sa kanya. May caption ang pic
ture na 'yon na: The Moves of Vane Yboa.

Sa gabing 'yon hanggang magmadaling araw, parang n

asasaktan ako kahit nakatulala lang ako sa kisame.

Kinakabahan akong dumating sa school para sa Histo

rical Trip namin sa Vigan dahil wala pa rin akong
pera. Well, mayroon pala pero hindi sapat para mab
ayaran nang buo ang professor ko.

Mabuti na lang dahil pinagbigyan niya ako.

Dala-dala ang listahan ng mga gustong ipabili ng b

oardmates ko, gamit ko at lakas ng loob – sumaka
y ako ng bus. At natigilan nang makit sa labas ng
bintana si Ned na sumakay sa kabilang bus kasama s
i Jill. Pagtingin ko sa isa pang lugar, nakita ko
si Unica at Sinteya na nag-uusap habang nakatingin
sa may entrance ng bus ng klase namin.

Nabigla naman ako nang sumigaw ang mga kaklase ko

dahil pumasok pala sa loob ay ang The Professor Go
d na si Sir Marco.

Pagbalik ko ng tingin sa pwesto nila Unica at Sint

eya kanina, naghiwalay na sila ng landas. Pumasok
sa loob ng kabilang bus si Sinteya at si Unica sa
bus namin.

"Sir!" bati ni Unica kay Sir Marco at naupo sa kab

ilang side ng mga upuan, katapat si Sir. "Musta ka
na?"

Napalingon naman ulit ako sa labas sa kumatok sa b

intana ko. Tumatalon si Chino kasama ang mga frien
ds niya. Kumakaway sa akin.

Agad akong napangiti at kumaway din. Tinuro ni Chi

no ang bus na sinakyan nila Ned, Jill at Sinteya.
Sumenyas siya na parang nag-tetext. Tumango ako ba
go siya nagsimulang maglakad patungo sa bus nila.

Pagbalik ko ng tingin sa loob ng bus, kinabahan ak

o nang mapansing nakatingin sa akin si Unica kaya
yumuko agad ako.

Nasa gitna kami ng byahe at pag-uusap ng katabi ko

nang tumunog ang phone ko sa isang text. Akala ko
si Chino o kung sino man pero nagulat ako at kina
bahan nang makita ang contact name na hindi ko ine
expect na mag-tetext sa akin.

Nagtaka lang ako dahil sa text niya. Hindi alam kun

g matatawa ba o magtataka.

HimMeow. :3
Sinubukan kong tumipa ng reply. . .pero hindi ko n
agawang i-send sa kanya kahit man lang magtanong k
ung anong mayroon sa meow.

Tanghalian na nang dumating kami sa Ilocos Sur. Pa

nsamantala kong nalimutan ang text ni Ned sa akin
sa ganda ng paligid namin. Tinext ako ni Chino na
nasa ibaba siya ng bus at hihintayin niya ako.

Nasa harap ko si Unica pagbaba at nagulat ako nang

sumigaw siya ng, "tabi! Harang sa daanan!" pagkak
ita kay Chino na nasa may pintuan. Umusog si Chino
at mukhang hindi na pinansin 'yon dahil ngumiti s
iya pagkakita sa akin.

Nawala sa paningin ko si Unica nang sabihin ni Sir

Marco at Ms. Takano na buddy system muna sa pagka
in. Naglalakad kami ni Chino at ng mga kaibigan ni
ya nang mapansin kong nag-uusap sila Jill at Sinte
ya.

Nanlaki ang mata ko nang hawakan ni Ned ang kamay n

i Sinteya.

Nag-iwas ako ng tingin. Inaya ko si Chino lumayo n

a sinang-ayunan niyang parang nakatingin kanila Ji
ll. Muntikan ko namang mabunggo si Sir Marco dahil
mukhang may iniisip siya nang malalim. Hindi na a
ko lumingon pa para tingnan kung ano man ang pwede
niyang tingnan dahil doon din sa pwesto nila Jill
siya nakatingin.
Huminga ako nang malalim.

Naninikip ang dibdib ko.

Dapat maging okay ako dahil nahiwalay kami sa dala

wang grupo. Masaya akong kasama ko si Chino at ang
mga kaibigan niya sa Crisologo Museum at masaya a
kong nakikita ang mga lumang litrato at mga gamit
na naka-display.

Ngunit hindi ko magawang maging okay dahil naiisip

ko na nasa kabilang grupo si Ned, kasama si Sinte
ya. Sila ba? Bakit may hawak ng kamay? Anong mayro
on?

Naiinis ako sa idea na sobrang curious ko sa kanil

a at gusto ko malaman ang totoo. At naiinis din ak
o sa idea na kung malaman ko man ang totoo ay sigu
rado akong masasaktan ako.

Wala pa ring epekto ang Syquia Mansion at ang maga

garang palamuti sa bahay para maging okay ako.

Hindi niya ako pinapansin dahil may iba na. Piliti

n ko man sarili kong tanggapin 'yon, hindi ko maga
wa. Kaya nang dumating kami sa St Paul Metropolita
n Cathedral, hindi ko magawang pumasok sa loob dah
il nakita ko agad ang likod ng dalawa.

Sinteya at Ned. Ned at Sinteya.

Hindi ko kilala si Sinteya pero nakakaramdam ako n

g inis. . .pero mas naiinis ako sa sarili ko para
maramdaman ito.
"Pasok na tayo?" tanong sa akin ni Chino.

Ngumiti ako at tumingin sa kalangitan. Pinaparusah

an ang mga mata kong nakatitig sa likuran ng dalaw
ang taong sinasaktan ako nang walang kaalam-alam.

"Dito muna ako sa labas, ang ganda ng paligid eh."

Hindi ko rin gusto ang nakikita sa loob.

"Samahan na kita."

"Huwag na." Tumingin ako kay Chino at tinulak siya

kaunti. "Mauna ka na sa loob, susunod ako." Kapag
wala na siguro 'yung dalawa. O kung kaya ko nang
makita nang malapitan ang dalawa.

Namilit pa si Chino pero nakuha ko siyang papasuki

n sa simbahan nang magbanta akong hindi ko na siya
ililibre ng Vigan empanada.

Nanatili ako sa labas habang nakatingin sa loob ng

simbahan. Nakaupo sa may gilid sila Sinteya at Ne
d na parang may sariling buhay. Nagkukwentuhan at
nagtatawanan kahit may napapansin akong ilang naka
tingin sa kanila.

Sa kabaliwan ko na siguro nakuha ang lakas ng loob

para mag-dial sa phone ko nang saulado kong numbe
r. Nanginginig pa ang mga kamay kong nilapit ang p
hone sa tainga ko para marinig pag-ring.
Nakatitig ako sa likod ng dalawa hanggang sa parang
nag-usap ulit sila.

Nawala 'yung tawag.

Tumawag ulit ako. Tapos nawala ulit. At nagtawanan

si Ned at Sinteya.

Nagsisimula nang mag-init ang mga mata ko sa pagka

inis. Naiinis ako sa lahat ng bagay. Gusto kong pu
masok sa loob at paghiwalayin sila. Gusto kong hat
akin palayo si Ned kay Sinteya. . .pero anong kara
patan ko?

May karapatan ba akong mainis sa dalawang nagkakagu

stuhan porke't nasasaktan ako?

Anong karapatan ko para mabwisit sa babaeng wala na

mang alam sa nararamdaman ko?

Sa pagkakataong ito, nakaramdam ako ng pagiging ma

kasarili. Pinipigilan ko ang sarili kong umiyak ka
hit nagsisimula nang maging papansin ang mga luha
ko.

Last. Isang tawag na lang.

Pagkatawag ko ulit sa number niya, nagulat ako nan

g marinig ang boses ni Ned sa kabilang linya. Sina
got niya ang tawag ko!

"Bakit?"
Hindi ako makapagsalita. Nakatitig lang ako sa loo
b ng simbahan nang makita kong lumapit si Sir Marc
o sa kanilang dalawa. May sinabi ito na kung ano m
an at bigla akong nag-panic nang tumayo si Ned. Pa
labas!

Naibaba ko ang phone at halos patakbo paalis sa ki

natatayuan ko. Para na nga siguro akong tanga dahi
l nagtago ako sa gilid ng simbahan.

Napatitig ako sa phone ko nang makitang tumatawag s

iya.

Pinatay ko ang tawag.

Wala pang isang minuto, naka-receive ako ng text.

HimPush and pull, eh?

Pumikit ako at huminga nang malalim. Babalik na ak

o doon. Kakausapin ko siya. Pero paglingon ko para
makabalik sa may entrance ng simbahan, nagulat ak
o nang bumunggo ako sa kanya mismo! Hinawakan niya
ang braso ko nang mapansin niyang palayo na ulit
ako.

"What do you want now?"

Kung gusto niyang iparamdam sa akin ang lamig ng V
igan sa boses niya, I give him credit. Para akong
gininaw sa limang salitang binanggit niya.

"S-Sorry."

Kumunot ang noo niya at tumitig sa akin gamit ang

malalim niyang mata. "Sorry saan?" Narinig ko ang
pagkairita niya.

Sa lahat. . .ang gusto kong sabihin. Ngunit napunt

a ako sa, "nung nabugbog ka ng foreigner last time
," na pinagsisihan ko dahil binitawan niya ang haw
ak sa akin at ngumisi.

"Past is past. Your sorry is long overdue, Mari Sol

ei."

Napatahimik ako sa sinabi niya.

Nagkatitigan pa kaming dalawa. Walang nagsalita. N

agbilang ako sa isip. Kung ang segundong lumipas,
ang tibok ng puso o ang tagal kong hindi huminga a
ng binibilang ko ay hindi ko na maalala. Ito dapat
'yung moment na yayakapin niya ako at ibubulong s
a akin na 'huwag ka na bibitaw pa ulit' pero ang n
akuha ko ay ang pag-ayos niya nang tayo, pagngisi
at pagtalikod sa akin.

Gumuho ang buong mundo ko kaya kumapit ako sa kanya

para hindi tuluyang mawasak.
Nilingon niya ako na may iritasyon at pagtataka sa
mukha nang magsalita ako na halos pabulong ng, "s
andali."

"What?" Mas ramdam na ang inis sa boses niya. "Huwa

g kang bumulong."

Tinanggal niya ang hawak ko sa laylayan ng polo sh

irt niya at inayos ang gusot na para bang ayaw niy
ang hawakan ko siya. Naramdaman ko ang panlalamig
ng mga kamay niya. Kinakabahan din ba siya tulad k
o? Ako ba ang dahilan ng kaba niya?

Namamasa na ang mga kamay ko at nanlalamig na rin n

ang magsalita ulit.

"Ned. . ."

Nanliit ang mata niya. Nakita ko rin ang pagkaasar

sa mukha niya.

"V-Vane."Â

Tunog estranghero ang pangalang Vane mula sa boses

ko. Hindi ako sanay. . .pero mukhang kailangan ko
ng masanay.

Nanatili siyang nakatingin sa akin habang nanlalab

o na ang mga mata ko dahil sa nagbabadyang luha.

"A-An—K—"
Bago ko pa matuloy ang sasabihin ko, nagulat na la
ng ako nang hawakan niya ang braso ko gamit ang na
nlalamig na mga kamay, hinila palapit sa kanya at
niyakap niya ako.

Niyakap ko siya pabalik, hindi iniinda ang ilang h

ibla ng mahaba niyang buhok na tumatama sa akin. N
agsimula nang tumulo ang luha ko. Gustuhin ko man
mahiya dahil nababasa na ang shirt niya, ayaw pa r
in tumigil ng luha. Sa saya. Sa lungkot. Sa gulat.
Wala na akong pakialam.

"Nagtext ako. Tinawagan na kita. Hinihintay mo pa

ba ako? Late na ba ako?" tanong ko. "Mali na ba it
ong sitwasyon na pinasok ko? May iba ka na ba? Gus
to mo na ba siya?"

Naghihintay ako ng sagot na maririnig ngunit ang p

aghigpit pa lalo ng yakap niya ay sapat na para ma
ramdaman ko ang sagot niya sa mga tanong ko.

___

Hi guys, a note lang po: Hindi nagmumura si Aris a

t alam ko pong masaya magmura. Pero kung nagawa ng
a ni Aris na sabihin ang mga hinaing niya na walan
g pagmumura (puro putek lang at may isang shit ata
...), sana tayo rin. Please?

Masakit po kasing magbasa (ng comments) na puro mur

a lang ang nakalagay :<
AND. PLEASE. Nakikiusap ako. Huwag niyo basahin ul
it ang Nagpatukso para lang murahin si Sinteya o s
i Vane doon. As you can see, Sinteya doesn't know
anything about Maris and vice versa.Â

Hindi ko sinulat si Sinteya para murahin at i-bash

ng readers dahil sinulat ko si Maris. AND VICE VE
RSA. Para kasing binabash niyo na rin ako. Huhu. S
akit sa heart.

So yeah, medyo avoid lang natin, ah? Kahit konti la

ng naman. Thanks.

=================

Ngprya 30

Ngprya 30 // Long Overdue

NedWait for me at the third bench near the fountain

. I'll be there in a bit.

Kahit nakailang text sa akin si Chino kung nasaan

ako, hindi ko siya pinapansin. Tanging text lang n
i Ned ang parang bible ko na sinusunod ngayong gab
i. May kausap lang si Ned. Babalik din siya sa aki
n.
Naniniwala akong darating siya dito.

"May crush ata sa'yo estudyante mo kaya niya ginawa

'to!"

Lumingon ako pagkarinig ng pamilyar na boses ni Ms

. Takano. Nandoon sila sa may sulok, parang nagtat
ago dahil ayaw nilang marinig ang pinag-uusapan ni
la pero kitang-kita na galit si Ms. Nakatalikod 'y
ung kausap niya pero sa built pa lang, obvious na
si Sir Marco ang kausap niya. Nakayuko, mukhang ma
y tinitingnan na hawak.

"Impossible, Ms Takano." Ah, boses nga ni Sir Marco

. "Baka hindi niya sinasadya."

"Hindi sinasadya?" halos pasigaw na sabi ni Ms. Ta

kano. "Nakikita mo ba ito, Sir Aceveda?" May tinur
o siya na hindi ko makita. "That finger was meant
to block me. Ako lang!"

"I'll talk to her."

"You better, Sir. Masyado na ang babaeng 'yun, wala

ng respeto sa professor."

"Hindi niya sinasadya ito, Ma'am."

"Pinagtatanggol—" Napatingin si Ms Takano sa akin

.

Bigla akong kinabahan at buti na lang nagsimula na

ang dancing fountain. Natatakot akong baka kausap
in ako ni Ms Takano kaya nagpanggap akong may kata
wagan habang kinukwento kung gaano kaganda ang ng
mga tubig na mula sa ibaba ay nagsisitaasan, mga i
law sa baba na nag-iilaw sa tubig pati na rin ang
nakapaligid.

Ang kapayapaan ng fountain kanina ay parang biglang

nagkaroon ng buhay.

Mula sa kinauupuan ko, napansin kong naglakad sa m

ay gilid ko papunta sa kung saan man si Sir. May h
awak siyang tablet. At kung hindi ako nagkakamali,
nagtaka ako nang makita ang ngiti sa labi niya. P
ero mukhang pinipigilan.

Sinundan ko ng tingin si Sir Marco. May kinausap s

iya at may hinatak. Hindi ko masyadong makita dahi
l ang layo nila kaya pinagmasdan ko nang mabuti sa
gitna ng maraming tao, madilim na paligid at magu
long mga ilaw nang mapalingon ako sa gilid.

Gusto kong maiyak nang sundan ng tingin ko ang pag-

upo ni Ned sa tabi ko.

Alam kong darating siya.

At dumating nga siya.

Iniwas ko agad ang tingin ko nang mapansing pating

in siya sa akin. Ngunit hindi ko mapigilan ang sar
ili sa pagngiti.

"Beautiful."
Ngayon ko na lang ulit narinig nang ganito ka-kalm
a ang boses niya habang kausap ako. Nanigas ang ka
tawan ko sa narinig at naramdaman na braso sa may
likuran ko. Tiningnan ko ang kabilang gilid ko at
napansin na nakatungkod ang kamay niya doon. Para
siyang nakayakap sa akin pero hindi. . .putek.

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko.

Napakagat ako ng labi para pigilan ang mas lalong

pagngiti at nagsalita habang nakatingin sa fountai
n at iba't ibang ilaw na nagsasayaw. Ang kanina na
maganda lang ay naging magical dahil sa katabi ko
ngayon.

"Oo nga, ang ganda nga."

Ang sarap sa feeling na kalimutan ang nakaraan at m

agpakasaya sa kung ano ang ngayon.

Nagulat ako nang hawakan ni Ned ang mukha ko. Nanl

alamig ang kamay niyang ibinaling ang mukha ko pal
ingon sa kanya. Kahit madilim, mula sa ilaw sa fou
ntain ay nakita ko ang pagkunot ng noo niya at pag
taas ng kilay ng isa.

Nakangisi siya – parang nang aasar – parang yu

ng dati na wala kaming problema. "You know I'm tal
king about you, right?"

Gusto kong iiwas ang tingin ko pero hinawakan niya

ang kamay kong aalisin dapat ang hawak niya sa pi
sngi ko. Nakatitig lang siya at nakita ko na ang p
agngiti ng mga mata niyang nangulubot ang gilid.
Parang gusto kong maiyak sa sobrang saya na nakangi
ti ngayon si Ned dahil sa akin.

"Smile for me, Maris."

Sumunod ako sa kanya at ngumiti rin habang magkatit

igan.

Isa. . .dalawa. . .tatlo. . .apat. . .lima.

Matapos ng limang segundo ay inalis na niya ang ha

wak sa pisngi ko at dumiretso ng tingin sa dancing
fountain. Naramdaman kong binalik niya ang pagpat
ong ng kamay sa upuan na nasa kabilang side ko. Ha
los ramdam ko ang kahabaan ng braso niya sa likura
n ko.

"Saan ka pala nagpunta?" tanong ko para maalis ang

awkward silence.

"Somewhere."

Nilingon ko siya na nakatingin pa rin sa harap. "Ma

y ginawa ka?"

"May kinausap lang."

"Sino?"

Binaling niya ang tingin sa akin at ngumiti na par

ang natutuwa siya sa nangyari. Masyado na ba akong
madaldal? Matanong? Bumaba ang tingin niya kaya n
apatigin din ako sa phone na hawak ko.

"I thought you can't find your charger."

Halos mapatalon ako dahil hinawakan niya ang kamay

ko para lang kuhanin ang phone na hawak ko.

Para tuloy akong tanga na sumagot ng, "n-nanghiram

ako ng charger."

Napakagat ako ng labi habang sinusubukan niyang hu

laan ang code ko. Hindi ko na naitago ang ngiti ko
dahil alam niyang birthday ko ang code. At kabisa
do niya ang birthday ko.

Nanlaki ang mata ko nang may marinig na bulong mula

sa boses niya.

"Liar."

Binuhusan ako nang malamig na tubig sa narinig. Na

palakas ang hugot ko ng paghinga at napatingin sa
harap nang makita ko si Sinteya na mabilis na nagl
alakad. Parang may humahabol sa kanya. Nanlaki ang
mata ko nang napatingin siya sa akin.

Sa akin mismo!

"Wala kang games dito?"

Nilingon ko si Ned na parang papatayin ang puso ko
. Nilingon ko ulit si Sinteya, naghihintay ata ako
na sugurin ako dahil kasama ko si Ned pero may ka
usap siya sa phone. Hindi si Ned ang kausap niya d
ahil kinakalikot pa rin ni Ned ang phone ko.

"Ang boring ng phone mo," natatawa niyang sabi.

Ngumiti ako. "S-Sorry."

Naka isang sulyap pa ulit ako sa kinatatayuan ni S

inteya pero wala na siya doon at nakita ko na lang
ay si Sir Marco na kausap ni Ginang Teodora.

"You didn't saw it?"

Binalik ko ang tingin kay Ned na binalik sa akin an

g phone ko.

"Ang alin?"

Si Sinteya ba ang sinasabi niya? Puputukin na ba ni

ya ang fairy tale bubble na ito?

"The ticket."

Natapos ang pag-iisip ko at mas lalong nagtaka.

"Anong ticket?"

Ngumiti siya at tumingala. "The ticket on your bag.

So that's why."

Bag ko? Isa siguro sa mga dapat malaman ng lahat a

y hindi ko ginagalaw madalas ang bag ko. Hindi ko
inaayos o nililinis hangga't hindi kailangan.

"Naglagay ka ng ticket sa bag ko? Kailan pa?"

"When I went to your boarding house with Jax and M

iller. The next day, I told you to date me."

Nagkatinginan kaming dalawa nang tumigil na ang tu

gtog at ang pagsayaw ng tubig at ilaw sa fountain.
Naging hudyat 'yon mag-ayos na kami para pumunta
sa Hotel Luna na tutuluyan namin. Ang daming pumas
ok sa isip ko: alam niyang doon ang boarding house
ko?

Nag-research ba siya? Ginamit lang niya sila Jax a

t Miller para pumunta doon? Clinose ba niya ang bo
ardmate ko para makarating doon at makipag-inuman?

Ano pa bang ginawa ni Ned para dumating kami sa pu

ntong ito na hindi ko pinapansin? Iniisip ko na na
sasaktan ako pero ito siya, nalaman kong gumagawa
ng paraan para mahilom ang sugat na ako naman ang
sumusugat?

Habang naglalakad, narinig ko ang bulong niya na p

ara bang gusto niyang iparinig mismo sa akin. "But
you didn't come."

Pagkarating sa kwarto ko sa Hotel Luna, kumain na

kami at nagkanya-kanya. Nakita ko si Chino na busy
 sa mga responsibilidad at hindi na ako nakisama s
a mga kaibigan niya kaya umakyat na ako sa kwarto,
iniisip kung totoo ba o panaginip ang lahat.

Nang maalala ko ang sinabi ni Ned tungkol sa ticke

t, agad kong hinalughog ang bag ko. Naalis ko na a
ng lahat sa loob pero wala pa rin akong nakita. Ka
hit ang lalagyan ng mga pencils at calculator, wal
a namang ticket.

Baka naman hindi totoo?

Ngunit nang makita ko ang secret compartment ng ba

g ko, nanlaki ang mata ko nang may mahawakan na pa
rang papel na matigas. Paglabas ko nun mula sa bag
, napatitig ako sa ticket na may dalawang kulay: l
ight blue at white, pinapagitnaan 'yon ng gitara n
a binalutan ng rolyo ng film. May nakasulat doon s
a ticket na CinemaJam 2014, November 29.

Nanginginig ang mga kamay kong tiningnan ang likod

ng ticket, at napakagat ako ng labi nang may maba
sa na sana ay matagal ko nang nabasa. Sulat kamay
niya iyon.

Meet me near Lolo's statue on this date, text or ca

ll me. You'll love the set of bands.

Nagpapasalamat ako na wala ang kasama ko sa kwarto

dahil malaya akong umiyak. Mas nalulukot pa lalo
ang ticket na lukot na at nababasa na rin ng luha.
Nagpaulit-ulit sa akin ang binulong niya kanina.

"But you didn't come."

Paano ko nagawang saktan nang ganito ang taong akal
a ko sinasaktan ako?

Tinext ko si Ned at tinanong kung nasaan siya. Hin

di siya nagreply kaya tumawag ako pero nagulat nan
g boses ng babae ang narinig ko. . .at ng boses na
'yon ay pamilyar na pamilyar.

"Bakit ka tumatawag sa phone ni Vaney, Aris?" Si Ji

ll. "Close kayo?"

Hindi ako makapagsalita. Nanlamig ang buong pagkat

ao ko habang nakatingin sa ticket. Bakit sila magk
asama? Gumugulo na ang utak ko nang marinig kong m
ay kinausap si Jill. May kung ano siyang sinabi ha
nggang sa narinig ko ang boses ni Ned.

"Who told you to touch my phone?" gusto kong maiya

k sa boses ni Ned. Bakit magkasama sila? Anong—a
kala ko—putek, mali pala talaga ang mag-akala. "
Labas."

"But Vaney, you told me we'll have fu—"

Nawala ang tawag pero hindi nawala ang panlalaki n

g mata ko at ang paglakas ng kabog ng dibdib ko. N
atulog akong hinihiling na sana panaginip na lang
pala ito kahit sumaya ako sandali. Kasi kapalit ng
saya ay sobrang sakit.

Ngunit nagising ako nang sumasakit ang mga mata at

ulo ko. Tiningnan ko ang phone ko, walang text. K
ahit kay Chino. O paliwanag galing kay Ned.
Bakit nga ba ako naghahanap ng paliwanag?

Hindi ako nagsalita. Nang makita ko si Jill pagpas

ok sa may kainan, nakataas ang kilay niya sa akin.
Hindi ko na pinansin. Kahit nang kumain na ang la
hat ng agahan, at pinag-uusapan nila na baka raw b
untis si Sinteya kaya umuwi agad, hindi ko na pina
nsin.

Ang sakit sakit . . . umasa ako na baka okay na ka

mi ni Ned, pero bakit ganoon? Nang tingnan ko siya
, para rin siyang balisa. Alam kong nakikipaglaro
lang siya kay Jill at ang sakit n'un pero mas masa
kit ata para sa akin na nalulungkot siya dahil wal
a si Sinteya.

Gusto ko nga sana alisin na lang sa utak ko ang pa

gtayo ni Ned para higitin ang shirt ng lalaking tu
matawa para sabihing, "you don't have the right to
talk against Sin."

Nanahimik kaming lahat doon. Napatingin kaming lah

at nang tumayo si Sir Marco mula sa teacher's tabl
e habang umiinom ng kape. Naglakad siya palabas, p
apunta sa may swimming pool area. Tumayo rin si Un
ica at nilingon kaming nakatingin sa kanya.

"O, anong tinitingin-tingin niyo sa akin?" Ngumisi

siya. Tinaas niya ang isang kamay. "Tulog muna ak
o!" saka siya humikab at lumabas ng kainan.

Tumayo rin si Ms Takano at parang sinundan si Sir.

Hindi ko alam kung bakit sumunod ako kay Sir Marc
o. Wala si Ms Takano pero nakita ko si Chino na na
katayo at nakatulala sa gilid ng swimming pool. Na
ndito pala siya? Mukhang nag-uusap sila ni Sir Mar
co nang mataimtim.

Palapit na sana ako pero natigil nang marinig ko n

a ang boses ni Chino. "—magkapatid sila, Sir."

"Magkapatid? Yboa si Vane at Yeo si Sinteya, Chino.

Paanong magkapat—"

"Step daw, Sir."

Parehas kami ng reaksyon ni Sir Marco. "Step siblin

gs?"

Nakita ko ang pagtango ni Chino. "Nagpakasal ang ma

gulang nila sa isa't isa, kaya ayun."

"Then why do they act like they're more. . ."

Tumingin si Chino kay Sir kaya mabilis akong nagla

kad paalis dahil baka makita nila ako. Ang unang p
umasok sa isip ko ay: magkapatid si Ned at si Sint
eya. Pangalawa, bakit sinasabi ito ni Chino kay Si
r Marco at pangatlo, paano nalaman ni Chino 'to?

Close ba sila ni Sinteya?

O ni Ned?

Unica?!
"There you are."

Nagulat ako sa humigit sa akin at ang una kong nak

ita ay ang ngisi ni Ned habang nakatingin sa akin.
Para siyang nang-aasar na naman nang hatakin niya
ako paakyat sa hagdan na halos hindi ko na makita
ang naggagandahang paintings na naka-display.

"T-Teka, saan ba tayo pupunta?"

Hindi ko alam kung bakit parang nawala ata ang lah

at ng tanong, takot at kahit ang inis ko habang tu
matakbo. Naghahalo-halo sa akin ang pagod, ang kab
a, ang pag-pump ng dugo sa buong katawan ko at ang
alala namin noon na tumakbo rin kami nang ganito.

"To shake off your jealousy!"

Hinihingal kami nang makarating sa balcony na may

mga upuan at lamesa. Hawak pa rin niya ang kamay k
o kahit nakaupo na siya sa upuan.

"U-Uupo na ako," sabi ko habang nakatingin sa hawak

niya sa akin.

Nag-init ang pisngi ko nang tapikin niya ang hita

niya na para bang hinihintay niya akong maupo doon
. Tumawa siya sa pagnganga ko. Akala ko bibitawan
na niya ako para makaupo na ako pero hawak pa rin
niya ang hintuturo ko kahit naupo na ako sa tapat
na upuan.

Hindi siya bumibitaw.

Nagulat naman ako nang hatakin niya ang daliri ko
para mas mapalapit sa kanya. "You're jealous."

Naiilang ako sa titig niya. Naiilang din ako sa tib

ok ng puso kong sobrang kumakalabog.

"A-Anong sinasabi mo?"

"Why did you call last night, Maris?"

Napakagat ako ng labi. Kumunot ang noo niya.

"W-Wala."

Umakyat ang hawak niya papuntang braso ko para hin

di ako lumayo. "You're jealous when you heard Jill
's voice."

Umiwas ako ng tingin. "Hindi ako nagseselos."

Hinawakan ng isa pa niyang kamay ang pisngi ko para

iharap sa kanya. "Ows?"

Ngiting-ngiti siya na para bang alam niyang nagses

elos nga ako. Huminga ako nang malalim, pinipigila
n ang sarili na malusaw sa mga titig niya.

"Magkapatid pala kayo ni Sinteya?"

Mas lalo siyang ngumisi na para bang may alam siya

 na hindi ko alam. "Sa sobrang selos kaya mo inala
man 'yan?"

"Hindi ako se—"

Halos sumabog ang puso ko nang hilahin niya ang mu

kha ko palapit sa kanya at naglapat ang labi niya
sa akin. Gusto kong tumakbo kasabay ng puso kong t
umatalon pero panlalaki na lamang ng mata ang naga
wa ko. Hindi ko siya magawang maitulak dahil alam
ko sa sariling nanghihina na ako.

Sa isang halik, nawala lahat ng lakas ko.

Lumayo agad ako pero hindi niya ako hinayaang mas

lumayo pa ng tatlong pulgada. Tapos na ang halik p
ero ramdam ko pa rin ang labi niyang gumalaw sa ib
abaw ng akin. Napatingin ako sa mga labi niyang ng
umiti.

"Long overdue gift from New York."

Hindi ko na rin alam sa sarili ko nang ipadausdos

ko ang libre kong kamay sa mahaba niyang buhok at
hinatak siya para halikan ako muli.

___

The pretty dancing fountain of Vigan at the multime

dia part hihi
=================

Ngprya 31

Ngprya 31Â // Endure the Fall

Falling in love.

Isang pangyayari na hahayaan mong mahulog ka, hind

i alam kung masasaktan o kung may sasalo – basta
nahuhulog ka lang.

"Morning."

Walang mapantayan ang ngiti ko sa labi tuwing tata

wag ako sa kanya ng umaga at agad niya akong babat
iin kami hindi ako nagsalita. Maririnig ko pa mins
an ang paghikab niya. Ang boses niya na parang nag
-inat pa. O sinasabi nilang 'bed room voice' na na
gpapainit lagi ng pisngi ko.

"Good morning din."

"I missed you, Maris."

Mahihirapan din ako pigilan ang sarili ko sa pagla

wak pa lalo ng ngiti o ang pagtawa dahil hindi ko
na ma-contain ang kilig na nararamdaman.

"Kakakita lang natin kahapon." Nakangiti pa rin ako

habang nakatingin sa kisame ng kwarto ko.

"Kahit na."

Niyakap ko nang mas mahigpit pa ang unan ko. Tinin

gnan ko ang oras. 6am pa lang. "5 hours ago naman
pag-uusap natin." Madalas na nga kaming puyat sa p
agtatawagan kahit wala kaming sabihin sa isa't isa
. Basta alam namin na nasa kabilang linya ang isa'
t isa at humihinga, okay na 'yon.

"Not enough."

Rinig ko ang parang nang-aasar na boses niya. O ang

pagngiti niya.

"Ewan ko sa'yo."

Gusto ko tumalon sa kilig!

Bigla siyang tumawa sa kabilang linya dahilan para

mag-init ang tainga ko na gumapang papunta sa pis
ngi ko. Parang pabulong siyang tumawa sa gilid ko
at kahit ganoon lang, para akong nanalo sa lotto k
ung makangiti.

"Kinikilig ka?"
Kinagat ko ang labi ko sandali. "Hindi ah!"

"Ewan ko rin sa'yo, Maris."

Nag-gayak na ako papasok at kahit hindi na kami na

g-uusap ni Ned, nakasalampak lang ang isang earpho
ne sa tainga ko para marinig ang ginagawa niya. Ka
sabay ng pagkain ko ay ang pagtunog ng kubyertos s
a kabilang linya. Nang nagtawanan kami ni Eddard d
ahil sa pagdighay niya, napatingin sa akin si Quee
n na may pagtataka sa mukha.

"Dapat ko bang kalimutan na bigla kang tumawa mag-

isa kahit wala namang nakakatawa?" nanlalaki pa an
g mata niya.

Lalo akong tumawa at nag-urong ng pinagkainan haba

ng pinanlilitan pa rin ako ng mata ni Queen. Gumay
ak na ako para hindi ma-late at mukhang ganoon din
si Ned sa kabilang linya.

"Ang blooming ata ng bunso natin," bati sa akin ng

boardmate ko na kinausap pa ang isa.

Nagsusuklay ako ng buhok at medyo naglagay ng cha

pstick na strawberry flavor dahil nanunuyo ang lab
i ko. Hidi ko naman mapigilan ang pagngiti dahil n
aalala ko ang nangyari sa Vigan trip. Hindi ko aka
lain na magiging masaya ako. parang lahat ng nadal
a kong problema papuntang Vigan ay nawala dahil sa
halik na nangyari sa amin ni Ned.

"Kita mo to, ang snob?" Pinatungan ni Kuya Ruel ang

ulo ko. "Rosy cheeks ka ngayon."
Umiling na lang ako sa mga nantitrip kong boardmat
es. Sumigaw pa sila ng "palitan na natin DP natin!
Blooming na si Aris!" na hindi natuloy dahil may
pasok pa ako. Binantaan lang nila ako na kailangan
may selfie dahil nakakasawa na ang cover photo nu
ng debut ko.

Tawa nang tawa si Ned nang makalabas ako.

"Akala nila baliw ako dahil sa'yo!" hindi ko rin ma

pigilan ang ngiti ko.

Napatingin pa nga sa akin ang nakasalubong ko dahi

l bigla akong nagsalita. Naka-earphones lang din k
asi ako kaya naman nilabas ko na ang phone ko para
hindi na magmukhang baliw.

"Blooming ka raw?" Tumatawa siya sa kabilang linya

. Mukhang nagpapatugtog siya dahil narinig kong lu
malakas ang sound sa kabilang linya. "Dahil ba sa
akin 'yan?"

Napangiti ako. "Kung anu-ano sinasabi mo, Ne—Vane

."

Nawala ang ngiti ko dahil kakaiba ang pangalang Va

ne sa pandinig ko pati na rin sa labi. Parang mali
. Pero sabi niya ay yun na ang itawag sa kanya dah
il inaasar pa siya ng tatay niya sa pangalan na 'y
on.

Umoo na lang ako.

Ayaw ko na ng gulo sa aming dalawa. Hindi worth it.

"You're smiling earlier. Why the frown?"

Nagtaka ako. "Huh? Paano mo nalaman?"

"I can see you."

Kumunot ang noo ko at lumingon kung saan-saan. Wal

a akong nakitang gwapong lalaki na matangkad at ma
y mahabang buhok pero may nakita akong kotseng iti
m sa may harap ko. Sobrang tinted ang lahat kaya h
indi ko makita.

Kinabahan ako dahil tumigil din ang sound sa kabila

ng linya.

"Uh, N—Vane. . ."

"Yeah?"

"W-Wala."

Dumiretso na ulit ako sa paglalakad, hindi tinitin

gnan ang kotse dahil nakaramdam ako ng takot nang
narinig kong tumawa si Ned nang medyo nakalayo ako
sa kotse.

"You really like ignoring me, don't you?"

Narinig ko mula sa kabilang linya pati na rin sa k
abila kong tainga ang pagbukas ng pintuan ng kotse
. Lumingon ako sa magarang kotse na nilagpasan ko
at nakita ko si Ned, nakatayo habang nakapatong an
g braso sa hood ng kotse.

Nakangisi siya sa akin habang nagsasalita sa kabila

ng linya. "Need a ride?"

Kung panaginip ito, ayaw ko nang magising pa. Kung

trip to the past ito, sobrang nababalik na ako sa
nakaraan kung saan masaya kaming dalawa at wala k
aming masyadong pinoproblema. Halos isang taon lan
g naman ang nakalipas pero habang nakaupo sa sinab
i niyang shot gun seat na tabi ng driver, parang a
ng tagal nang nangyari noong nakaraan at sobrang n
ostalgic na ngayon.

Pinatigil ko siya bago pa makalapit sa school para

walang issue. Nagpumilit pa siya na ihahatid ko s
iya pero nakiusap na ako.

"Okay then. In one condition?"

"V-Vane. . ." Hindi pa talaga ako sanay dahil sa u

tak at isip at puso ko, siya si Ned. "Male-late na
tayo."

"Let me know the taste."

"Ha?"

Nagulat na lang ako nang hawakan niya ang baba ko

at binaba ang mukha para ilapat ang labi niya sa a
kin. Nabigla din ako dahil naramdaman kong pinasad
ahan ng dila niya ang itaas na parte ng labi ko at
kinagat kaunti ang pambabang labi.

Sa halos wala pang isang segundo niyang ginawa 'yo

n ay pakiramdam ko lumaklak ako nang libong alak d
ahil nalasing agad ako.

Natulala ako sa ginawa niya pagkaatras niya. Ngumis

i siya.

Lumapit siya ulit at parang isang putahe ang labi

ko nang tikman niya ulit nang mas matagal at ngumi
ti nang medyo ilayo ang sarili. "Strawberry."

"A-Ano—"

"Go." Umayos siya ng upo at tumingin sa kalsada. "

Bago pa ako manghingi ng strawberry shake sa'yo."
Ngiting-ngiti siya.

Ako naman ang lumapit sa kanya. Hinawakan ko ang p

isngi niya para humarap sa akin at sandaling hinal
ikan ang labi niya. Agad kong naamoy at nalasahan
ang strawberry doon kaya napangiti ako.

Pagkalayo ko sa kanya, hindi ko malaman kung natuw

a ba siya, nagulat o kung ano man dahil sa reaksyo
n niyang parang nagtataka na nangingiti bago kumag
at ng labi.

Binuksan ko muna ang pintuan bago ngumiti sa kanya.

"Lasang strawberry nga."
Pagkalabas ko, bumusina pa siya kahit hindi ko nam
an nakita dahil sa heavy tint ng bintana. Napating
in nga ang ilang tao sa kotse tapos sa akin na nan
ggaling doon. Nakapasok na ako sa entrance ng scho
ol bago ko pa nakita ang pag andar ng kotse para s
iguro maghanap ng parking.

Tinext ko siya na mamaya na lang magtawagan at focu

s muna sa klase.

At yun nga ang ginawa namin. . .o ako lang, dahil p

anay ang text niya sa akin.

Nedtara cutting namiss na kita

NedJoke lang! Goodluck sa exams

Hindi na ako lumabas ng room dahil ito rin ang roo

m sa mga sumunod ko pang klase. Basically, naging
bahay ko ang classroom dahil nagpabili na rin ako
ng lunch na naging dahilan para magtext sa akin si
Ned.

NedLunch?
To NedSorry review pa. Sa room ako kakain. Kain ka
na rin.

NedOuch. Reviewzoned ako :(

NedDinner mamaya? ;)

To NedHihindi ba ako?

NedI won't let you

To NedDon't let me ;)

Dumating na ang kaklase kong dala ang pagkain ko n

ang biglang may tumawag sa phone ko. Nagtaka ako d
ahil si Ned 'yon. Medyo kinabahan kasi baka emerge
ncy. Nagmadali pa ako sa pagsagot at medyo nagpapa
nic pa ako.

"H-Hello? Anong nangyari?"

Narinig ko ang malalim niyang paghinga. Tahimik sa

kabilang linya. "You're getting good at this."

Nagtaka ako. "Alin? Ang ano?"

"Flirting with me."

Nag-init ang pisngi ko at napanganga sa narinig. N
arinig ko ang tawa niya kaya napakagat ako ng labi
para pigilan ang pagsigaw ko sa kilig.

"Ibaba ko na to."

"Don't. Flirt back again."

"Kakain pa ako, V-Vane."

Na-imagine ko ang pagsimangot niya pati na ang pag

-irap nang pabiro. "Then let's eat together."

"Hi—"

"No. I mean, while in the call," sabi niya na para

ng hindi pa ata sigurado. "Let's eat together. Wai
t for me, bababa ako sa cafeteria."

Ako naman, hinintay nga siya. Rinig ko ang mga kum

ausap sa kanya na mga tao at mga babaeng boses na
bumati sa kanya. Narinig ko rin ang pag 'uy' niya
o 'hello' pero walang kahit anong 'flirt' sa iba n
a naganap. Narinig kong mas umingay na sa kabilang
linya. Cafeteria na 'yon.

"No seats available." Natahimik siya. "Teka. Sa Wal

ls ako kakain."

Narinig ko ang hingal niya, ang pagkausap sa kanya

ng ibang tao at kotse. Narinig kong may umurong n
a bakal. Nag-order siya ng makakain niya at after
ilang minutes, nagsalita na siya.
"Let's eat?"

So kahit hindi magkatabi, hindi nagkikita, at bose

s lang naririig – actually, tunog lang ang narir
inig – kumain kaming dalawa. Katahimikan at norm
al na ingay lang ang naririnig. Mas rinig ko pa ng
a ang ingay ng mga kaklase ko tungkol sa pinag-uus
apan nila sa radio booth. May away daw kasi at iss
ue na naman.

Ikunwento ko naman 'yon kay Ned na tinawanan niya

dahil isa raw sa pathetic na ginawa ng school ay a
ng pag open ng radio booth. Maswerte na nga raw si
ya dahil lagi siyang naka-earphones para hindi niy
a naririnig ang mga 'pathetic problems' sabi niya.

Tinawanan ko rin 'yon.

"This is why I love eating with you."

"Hm?" Hindi ako makapagsalita dahil may nginunguya

pa ako.

"I never felt I was ever alone again."

Natigil ako sa pagnguya at kamuntikan pang malagla

g ang pagkain mula sa bibig ko na buti ay naagapan
agad. Magsasalita pa sana ako, kahit ano – nang
biglang dumating ang professor ko sa accountancy.

"Sinasabi ko na nga ba't mali 'yang radio booth na

'yan," sabi ng professor namin na pinaayos ang mg
a gamit. "Kapag talaga binibigyan ng kalayaan mga
estudyante, inaabuso na!"

Nakipag-usap pa sa kanya ang ilan kong kaklase.

"Dinner ah?" ang huli kong sabi bago pinatay ang ta

wag.

Naging normal ulit ang buhay ko pero excited ako s

a uwian dahil magsasama kami ni Ned sa dinner. O s
i Vane. Ned or Vane, parang iisang tao pa rin nama
n siya. Nag-matured. At siguro nga ay mas naging b
ad boy. Pero tulad ni Mari na mahina, si Maris ni
Ned at si Aris na nagpapakalakas, iisa lang din si
la.

Ako lahat.

Nang mag-uwian na, naisipan kong sa 5th floor CR m

ag-ayos dahil maraming tao sa iba pang CR ng girls
na para bang doon na sila nakatira. Ngiting-ngiti
pa ako nang makita ang chapstick na lasang strawb
erry, iniisip na ilalagay ko sa labi nang may huma
wak sa braso ko.

Sisigaw na sana ako dahil hunted daw ito tuwing ga

bi pero medyo hapon lang naman nang makita ko si J
ill na kinuha ang chapstick. Tiningnan niya ang br
and at napailing at irap bago binalibag palikod.

Hindi na ako umimik.

Nakatingin lang siya sa akin nang inayos ko ang bu

hok ko sa pagkakatali at bangs. Balak ko na sana l
umabas, halos magmadali na nga ako dahil sa takot
na nararamdaman nang hatakin ako ni Jill pabalik s
a CR. Napakagat ako ng labi sa naramdaman ko sa li
kod na malakas na impact.

Bigla kong naalala si Auntie. ..at ang sakit na nar

anasan ko noong highschool ako.

Kailangan kong lumaban.

"Ano ba?" Pagpilit kong lakasan ang loob ko. "Bitaw

an mo ako."

"Right." Pabagsak niyang binitawan ang braso ko. "

Bakit ko nga ba hahawakan ang babaeng santa santit
a pero lumalagablab naman sa kalandian." Tumingin
siya mula ulo ko hanggang paa at umirap. "Hindi na
man maganda."

Huminga ako nang malalim at mas naramdaman ko ang

sakit ng likod ko sa impact ng paghatak niya sa ak
in at pagtama ko sa may lababo.

"Kailangan ko na uma—"

"Ano?!" Tinulak niya ako. "Kailangan mo na mag-ano

? Anong gagawin mo, Aris?!" Panay ang tulak niya h
anggang sa tumama na ang likod ko sa pader.

Hinawakan ko ang braso niya para patigilin siya sa

pagtulak. "Masakit na, Jill."

"Dapat lang masaktan ka!" Napa-aray ako sa pagtula

k niya sa akin. Nauntog ako. "Dapat lang masaktan
kang haliparot ka!"

Tinulak ko siya sa sobrang inis pero nagulat ako n

ang hatakin niya ang buhok ko. Nabigla ako sa nang
yari kaya napadausdos ako sa paghatak niya. Naramd
aman ko ang matulis niyang kuko na parang bumaon s
a ulo ko.

Ang sunod na narinig ko ay ang sunod-sunod niyang

sigaw na para bang misyon niyang mabingi ako: "Mal
andi ka! Nilalandi mo si Vane!" Nagpaulit-ulit yon
habang nararamdaman ko ang sarili kong braso para
protektahan ako sa pagsampal, pakalmot at pagsabu
not niya.

Pero hindi 'yon naging sapat. Sa isang hampas niya

ay napaluhod ako at nawalan ng lakas na ipagtangg
ol ang sarili. Kung tama man ang mga salitang "tam
a na!" sa pagsigaw ko ay hindi 'yon naiintindihan
ni Jill dahil nararamdaman ko ang bilis ng tibok n
g puso ko kasabay ng lahat ng pulso sa katawan kon
g napapagod na.

Umiyak ako.

Nakakatawa lang dahil ang tangi kong nagawa ay ang

umiyak na parang naghihintay ng knight in shining
armor dahil isa akong damsel in distress.

"What the fuck!"

Naramdaman ko ang paglayo ng hampas, kalmot at sun

tok sa akin. Nahirapan man ay dumilat ako at nakit
a ko si Sinteya na nakatingin sa akin. Lumayo ako
nang lumayo hanggang sa napasandal na ako sa pader
habang nakatingin kung paano ako iligtas ng babae
ng hindi ko akalaing ililigtas ako laban kay Jill.

Pagkasuntok ni Sinteya sa mukha ni Jill ay kinuha

niya ang phone niya at pinadulas papunta sa akin.

"Call Vane, mukhang siya dahilan bakit nagkakaganit

o ang bitch na 'to."

Nagdodoble na ang paningin ko sa hilo. Nararamdama

n ko na rin ang pananakit ng lahat sa akin. Nangin
ginig at nanlalamig ang mga daliri ko nang buksan
ang phone niya at nadismaya nang makitang ay patte
rn siya.

"A-Anong password?" tanong ko kahit nasa gitna ng

pakikipag-away si Sinteya. Putek. Putek! Naiiyak n
a ulit ako dahil napaka walang kwenta ko. Sobra! S
i Sinteya ang lumalaban para sa akin kahit hindi n
aman niya ako kilala!

Masama ang tingin ko sa kanya pero ito siya at tinu

tulungan ako.

Sino ba naman ako?!

Kinuha ko ang phone ko. Tinawagan ko na si Ned at

sa isang ring lang ay narinig ko ang boses ni Ned
na parang masaya. Gusto kong umiyak at ngumawa per
o ayaw kong ipakita sa kanyang sa sobrang hina ko
ay step sister pa niya ang lumalaban para sa akin.

"H-Hello, Vane?"
"Hey, dinner na ba?"

"Fuck!"

Napaangat ang tingin ko at nakita ko si Jill na ti

nulak si Sinteya at mabilis na nagpunta sa akin. K
inuha niya ang phone ko at hinagis! "Fuck you!" si
gaw niya sa akin. "Kunwari ka pang mahinhin, nilal
andi mo naman si Vane!" Sinampal pa niya ako.

At ako, walang ibang nagawa kung hindi ang maiyak p

a lalo.

Lumapit si Sinteya kay Jill. Hinawakan ko ang paa

ni Jill para hindi siya makaalis agad at sinipa si
ya ni Sinteya. Nakailang sigaw si Jill.

"Fuck you Sinteya! Gaganti ako sa'yo!" Umiiyak na r

in si Jill.

Tumawa si Sinteya. "Sa akin lang?" At kahit tumata

wa siya ay kita kong may kalmot at bugbog na rin s
iya.

Pagkatakbo ni Jill palabas ng CR, tinulungan ako n

i Sinteya makatayo. Hindi ako makapaniwala na ang
babaeng ito, ang nag-ayos ng buhok ko ngayon sa ha
rap ng salamin, ay ang babaeng kinainisan ko noon.

"T-Thank you."
Sa unang pagkakataon, nakita ko ang ganda ng ngiti
niya na parang naniniwala na ako sa nakikita ni N
ed. Sinteya is indeed beautiful. Kinuha niya ang p
hone niya sa lapag. "Do you want me to call Vane f
or you?" Alam niya? "Or do you want me to call Chi
no?"

Alam niya?! May alam siya! Naguguluhan na ako. "A-A

no—"

Bigla siyang tumawa. Ang ganda pati ng tawa nya ka

hit gulo gulo ang buhok niya. "Joke, wala akong nu
mber ni Chino."

May alam si Sinteya. . .sa akin. . .kay Ned. Alam

din ba niya ang nangyari noon? Nangyayari ngayon?
Pero step siblings sila. Mukha rin silang close. B
aka alam talaga niya at ayaw lang niyang masyadong
magtanong para hindi ako mahiya?

Tinanong niya ang pangalan ko at kahit nakakahiya

ay pinakilala ko ang sarili ko bilang Aris. Ramdam
na ramdam ang kabaitan niya nang humingi siya ng
pabor para umuwi na ako o magpaclinic dahil sa mga
kalmot at sugat.

Nagkamali ako para husgahan siya at kainisan.

Sa kabila ng intimidating aura niya at mga chismis

tungkol sa kanya, isa siya sa pinaka mababait na
taong nakilala ko.

Hindi ko na maiayos ang phone ko kahit anong gawin

ko kaya sobrang balisa. Pagod na pagod din ang ka
tawan ko at nanakit ang anit ko. Bago pa ako makap
asok mismo sa boarding house, natigil ako sa pagla
lakad nang makakita ng pamilyar na kotse kahit mad
ilim na.

Kinabahan ako nang bumaba si Ned sa kotseng 'yon a

t naka ilang hakbang lang para makalapit sa akin.
Nagpapasalamat akong madilim na. Hindi kita ang ku
ng ano mang mayroon sa akin ngayon.

"What happened?" mabilis niyang sabi.

"W-Wala."

"Wala? I can't contact your phone!"

"N-Nahulog lang kaya medyo nasira."

"Nahulog?" Hinawakan niya ang braso ko at mabilis

akong napadaing sa sakit na naramdaman. Inalis niy
a ang hawak niya sa akin at tiningnan ang braso ko
. Tinaas pa niya 'yon kaya napangiwi ako para maki
ta sa liwanag ang mahabang kalmot na medyo nagduru
go pa. "Fuck. Who did this?"

"Wala. . ."

Kahit iniwas ko na ang tingin ko ay hinawakan pa n

iya ang mukha ko. Inobserbahan niya ako kaya napap
ikit ako at napakagat ng labi dahil kitang-kita na
sigurado kung ano man ang nangyari sa akin.

"Don't lie to me, Maris." Rinig ang galit sa boses

niya. "Sinong gumawa sa'yo nito?"
Huminga ako nang malalim. "Hayaan mo na—"

"Paano ko hahayaan? Tell me, do you want me to not

care at all?"

"Hayaan mo na nga!" halos maiyak na ako sa sigaw.

Hindi ko malaman kung sino ang dapat sisihin sa na
ngyaring to. Si Ned ba na dahilan o ako na hinayaa
n mangyari sa sarili to? "Nangyari na nangyari."Â

Naalala ko kung paano ako umiyak at kung paano ako

iligtas ni Sinteya. Paano ba ako magiging katulad
niya? Ng mga babaeng malakas? Lumalaban? Mga baba
eng hindi na kailangan ng prince charming o knight
in shining armor kasi kaya na nila ang sarili nila?

"Maris—"

"Hayaan mo na kasi tapos na." Kinagat ko sandali a

ng labi ko. "Wala naman tayo sa telenobela na gaga
ntihan ng lalaki ang umaaway sa babae. . .kasi hin
di naman dapat ganoon." Humina ang boses ko at par
ang sarili ko na ang sinasabihan ko ng, "dapat ipa
gtanggol ko sarili ko." na hindi ko nagawa.

"I can do tha—"

"Huwag na." Pakikiusap ko. "Ganito na lang. Hanggan

g dito na lang. Okay na ako dito."

Tinitigan niya ako gamit ang malalim niyang mga ma

ta. Sobrang seryoso niya na kaunting kaunti na lan
g ay pakiramdam ko ay sobrang lalim na ng huhuluga
n ko kapag nagtagap pa ang titig sa mata niya. Niy
akap niya ako nang mahigpit kaya nagsimulang tumul
o ang luha ko at mahina akong umiyak.

Hindi gamot ang bisig niya o ang katawan niya kaht

ang init mula sa kanya ngunit pakiramdam ko ay ku
malma ang pagkatao ko sa higpit ng yakap niya.

Nasasaktan na ako. . .pero hindi pa rin ako tapos

mahulog nang tuluyan. May mas ilalalim pa itong na
raramdaman ko para kay Ned. At handa na ako sa sak
it na pwede ko pang maramdaman. Sana makayanan ko.
Kakayanin ko.

Basta sa huli ng lahat ng ito, yakap niya ang babag

sakan ko - okay na ako.

=================

Ngprya 32

Ngprya 32 // A Jealous Heart

"Kakalbuhin ko talaga 'yung babaitang 'yun!"

Hindi natigil ang usapan tungkol sa nangyari sa aki
n kahit nag Christmas break na.

"Resbakan na ba natin?"

Tulad ng usapan, hindi rin matigil ang ngiti ko da

hil sa pagpaparamdam sa akin ng boardmates kong ii
sang pamilya talaga kami. At ipagtatanggol nila ak
o kahit hindi kami makakadugo.

"Ano bang ginawa mo sa babaeng gumawa n'yan sa'yo?

Masyado bang natalbugan ng ganda mo kaya sinisira
niya beauty mo?"

"Sayang." Sumimangot ang isa kong boardmate. "Hind

i tayo makakapag DP kasama si Aris. O pwede rin,
hashtag first time mabugbog ni Aris!"

Kaya naman na-miss ko agad sila nang magsiuwian si

la sa kanya-kanyang probinsya nang mag-break. Tatl
o na lang kaming natira kasama si Manang at sa dal
awang natira na si Kuya Ruel at si Ate Rowena, sob
rang busy sila sa kanya-kanyang trabaho.

Minsan na lang tuloy kami makapag-usap.

Pinahiram ako ng tablet ng isa kong boardmate para

hindi ako ma-bored sa boarding house kaya madalas
akong tutok sa tablet. Nakikinig ng music, nagbab
asa ng fantasy stories, nag-fe-facebook, at nagpap
agaling ng pasa at kalmot ang pampalipas oras ko.

Nasa gitna ako ng pagbabasa nang tumunog ang notif

ication ko sa Facebook, hudyat na may nag message.

Chino Alejandro: Hindi kita macontact. Ays ka lang?

Aris Lacsamana: Uy! Ok lang ako. Sorry sira kasi ph

one ko

Chino Alejandro: Sira? Bakit? Anong nangyari?

Aris Lacsamana:Â Basta :))

Chino Alejandro: Di na kita nalibre bago ako umuwi

ng Bulacan :(

Aris Lacsamana: Ok lang un! Family first dba? :D

Chino Alejandro: Basta libre kita sa susunod bawal

na tumanggi

Aris Lacsamana: Opo. Next time.

Siguro kapag magaling na ang kalmot at pasa ko, pw

ede na akong magpakita sa iba. Ayaw kong magtanong
pa si Chino. Ang weird kasi na magsumbong pa ako
kung tapos na at wala naman na ring mangyayari pa.
Nang maggabi at nasa intense part na ako ng binaba
sa, mas nakaramdam ako ng intense feelings sa noti
fication ko sa FB. Friend request mula kay Vane Yb
oa. May message pang "Hi. I forgot your name so ca
n I call you mine?" na tinawanan ko nang sobra.

Ang pakikipag-usap kay Ned sa Facebook ang nagbiga

y buhay sa ilang araw kong stay sa boarding house
nang may kumatok sa gate at sumigaw ang isang pami
lyar na boses.

"Maris! Help!"

Nagpanic ako. Ako lang ang tao sa boarding house k

aya ako lang ang makakapagbukas ng gate. Walang ay
os-ayos. Nakapambahay akong binuksan ang gate. Aka
la ko may nangyaring masama kay Ned pero ngiting-n
giti siya na pinapasok ang sarili.

"Bakit help?" pagtataka ko habang sinusundan siya p

apasok ng boarding house.

Lumingon siya at hinawakan ang kamay ko. Tiningnan

niya ang braso kong pagaling. Hinimas din niya an
g daliri sa pisngi ko bago sumagot ng, "help, I'm
missing you too much."

Ang salitang 'masaya' ay hindi mapapanindigan kung

ano man ang nararamdaman ko ngayong kasama ko si
Ned. Buong akala ko magiging malungkot ang Christm
as ko dahil wala sila Ate Rowena at Ruel dahil sa
kanya-kanyang trabaho at si Manang naman ay ininvi
te ng mga kumare para sa overnight celebration. An
g pagdating ni Ned ay isang hindi inaasahan na pag
kakataon pero nasa tamang oras.
Walang regalong binigay at tinanggap, pero ang pag
-stay niya kasama ako sa napaka laking boarding ho
use ay sapat na. Nag-marathon lang kami ng mga mov
ies. Tinulungan niya akong magluto at kumain kami
nang sabay. Kahit dalawa lang kami, ang tanging ma
ririnig ay ang mga boses namin na nag-uusap at nag
tatawanan.

Hindi tulad noong bata kami, mas kumportable na ako

sa kanya.

Habang nag-uurong ng mga pinagkainan, naramdaman k

o ang init ng katawan niya sa likuran ko. Gusto ko
ng mahiya pero nangiti agad ako nang yakapin niya
ako mula sa likod. Ramdam ang paghinga niya sa lee
g ko.

"This. . ." bulong niya. "Is the best Christmas."

Malamig ang tubig na umaagos mula sa gripo papunta

sa kamay ko at pinggan pero mas ramdam ko ang pag
kapaso ko sa mainit niyang hininga.

"Bakit. . .bakit hindi ka mag-Chrismas sa family mo

?"

Tumalon ang kung ano man mayroon sa tiyan ko nang

mas higpitan ni Ned ang pagyakap niya. "I want to
spend mine with you. May sari-sarili rin silang mg
a plano."

Lumingon ako sa kanya at nagulat ako sa sobrang la

pit niya. Hinalikan niya ang pisngi ko kaya binali
k ko ang tingin sa inuurong.

"First Christmas kasama ang family mo, hindi kayo m

agkakasama?"

"My dad's busy with my step mom."

Sinasabi na niya ang tungkol sa pamilya niya sa aki

n!

"Step mom?"

"Yeah." Hinalikan niya ang balikat ko. "They're in

their honeymoon."

"May kapatid ka sa step-mom mo?"

Inangat niya ang ulo. Lumuwag din ang yakap niya s

a akin. Agad akong kinabahan. Parang may kung anon
g kumikirot sa puso ko. Napapikit ako sandali par
a huminga nang malalim. Bakit ganun? Kahit pinagta
nggol at niligtas ako ni Sinteya noon, kapag naaal
ala ko 'yung mga nakita ko sa kanila ni Ned – na
kakaramdam ako ng sakit?

"An older sister."

"Maganda?"

Bakit ko tinatanong ang mga 'to?

Mula sa pagyakap sa akin ay bumitaw siya. Lalo ako
ng nakaramdam ng sakit pero kinilabutan ako nanh h
awakan niya ang braso ko at dinulas papunta sa mga
kamay ko. Pinagsalikop niya ang kamay namin at ti
naas niya ang kanang kamay ko para halikan 'yon.

"You're prettier."

Napahinga ako nang malalim. Sana totoo ito. Ang sar

ap isipin na totoo ito.

Nang matapos ako sa pag-urong na pinagmasdan lang

ni Ned, hindi ko magawang magalit na hindi siya tu
mulong. Siguro kasi pinagmamasdan niya ako. Siguro
kasi nakikita ko na sa akin siya nakatingin. At s
ana ako ang nasa isip niya habang pinapanood ako.

Nagtanong ako nang nagtanong tungkol sa family niy

a at sinagot naman niya 'yon pero napapansin kong
parang may tinatago siya. Isang maliit na fact na
mas makakapagpagaan ng loob ko. Hindi niya sinasab
ing si Sinteya ang step sister niya.

"She's the sister I never thought I'd have," nakan

giting sabi niya nang tanungin ko kung anong feeli
ng niya sa 'ate' niya. Prente siyang nakaupo sa so
fa. "A few things happened. . . we . . ." Sumeryos
o ang mukha niya pero agad ngumiti na para bang ti
natago niya kung ano man 'yun. "Uh, yeah. Forget i
t."

Napakagat ako ng labi pero nagtanong ulit na marah

il ay pwedeng gumuho ang mundo ko sa magiging sago
t. "Gusto mo siya?"
Natigil siya sa pag-inom at napatitig sa akin. Unt
i-unti siyang ngumiti matapos ng ilang segudo. "Sh
e's likeable. Want to meet her?" Tinaas-taas niya
ang kilay niya.

"Gusto ba niya akong makilala?"

Nakakatakot. Nakakahiya. Ngumiti na sa akin noon s

i Sinteya at tinulungan na rin ako. Alam kong maba
it siya pero. . .ugh, naguguluhan ako!

"I think she'll like you."

"Ah, anong panga—"

"Ikaw, what's new for you?"

Pinigilan niya. . .ayaw niyang ipaalam.

"Walang bago sa akin."

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Nagbihis

kasi ako ng mas maayos na damit. Ngumiti siya pag
katapos uminom sa baso.

"Better outfit."

Nanlaki ang mata ko at nahiya. Pinalo ko siya sa b

raso dahil bigla siyang tumawa na parang nang-aasa
r.
"Ang sama mo!"

"But I missed your girly dresses."

Nawala sa isip ko sandali ang kung ano man ang nar

aramdaman pwera sa hiya! Inaasar niya ulit ako! Tu
mayo na ako para paluin siya kaya tumayo na rin si
ya para pigilan ako at hawakan ang magkabila kong
braso.

Pinipigilan ko ang tuwa habang nakikita ang pagngit

i ng mga mata niya.

Sa akin na itong ngiting 'to.

Ako na ang dahilan nito.

Ngiting-ngiti pa rin siya nang magkatitigan kami s

a pagpigil niya sa braso ko. Wala nang force ang m
agkabila kong kamay pero hawak-hawak pa rin niya i
to. Sumeryoso ang mukha niya at kinabahan ako muli
sa titig ng mga mata niya.

"How was. . .your 18th birthday?"

"H-Ha?"

Ngumiti ang labi niya, hindi ang mga mata. "I didn'
t get an invite."

"N-Ned."
Natigil siya sa sinabi ko. Napakagat ako ng labi.
Dapat babawiin ko na 'yon at tatawagin siyang Vane
nang magsalita siya ulit.

"It's my dream to be your last dance."

Unti-unti niyang binitawan ang braso ko. Tumayo ka

ming dalawa nang maayos, magkaharap sa isa't isa a
t biglang naging tahimik. Kinagat niya ang labi ni
ya. Kinakabahan ako pero in a good way nang itaas
niya ang kanang kamay. Tinitigan ko 'yon habang na
gsasalita siya.

"May I have this dance?"

Sa gitna ng sofa, TV at ilang mga kalat sa sofa â€

“ tinanggap ko ang kamay niya. Hinawakan niya ang
kamay ko at nilagay para ipalibot sa leeg niya pag
katapos ay niyakap ako sa baywang. Mas nilapit niy
a ako sa kanya. Ramdam ko ang pagsalikop ng daliri
niya sa likuran ko.

"Ned. . ."

Hinalikan niya ang noo ko bago siya nagsimulang mag

-sway na sinundan ko.

Ang lalim ng bawat paghinga ko. Sinandal ko ang mu

kha ko sa dibdib niya habang pinapakiramdaman ang
tibok ng puso niya. Mabilis 'yon. Sobra. Parang tu
lad ng akin na kinakabahan din.

Ito ba ang epekto ko sa kanya?

Sana manatiling ganito.

Humugot siya nang malalim na hininga at bumulong s

a may tainga ko. "Ang hirap huminga." Dapat makili
ti ako sa paghalik niya sa tainga ko pero mas naka
ramdam ako ng pagsabog ng puso ko. Mas lalong bumi
lis ang tibok ng puso ko. Mas lalo akong nanghina.

Ang sarap isigaw ng nararamdaman ko sa gitna ng pa

gsayaw at katahimikan nang paligid para marinig ni
ya agad.

Pero may kung ano rin sa akin na nakakaramdam. . .n

g takot?

Inalis niya ang yakap sa baywang ko at tumigil sa

pagsayaw. Hinawakan niya ang pisngi ko at hinaplos
'yon habang magkatitigan kami. Na parang kaming d
alawa lang, hindi sa boarding house, kundi sa buon
g mundo.

Yumuko siya, nilapit ang mukha sa akin at hinintay

ko ang paglapat ng labi niya sa akin. Gusto kong
maiyak nang maramdaman 'yon. Walang chapstick na m
atitikman. Walang galit o tampo o kahit anong mara
ramdaman.

Isang halik ng pagmamahal.

Saglit lang pero pang habang buhay kong matatandaan

.
Walang nagsalita sa amin nang ilayo niya sandali a
ng mukha. Nakita ko ang pangingintab ng mga mata n
iya nang ngumiti siya ulit at hinalikan ako sa noo
. Tapos bumaba sa ilong ko. Sa kanang pisngi. Tapo
s sa kabila.

Natawa na ako dahil binibigyan niya ako ng malokon

g halik kung saan-saan. Nakikiliti na rin ako kaya
pinatigil ko siya.

"Nakikiliti ako!" natatawa kong sabi.

Tumigil siya pero ngiting-ngiti pa rin. "Binabaon

kita sa halik, Maris." Hindi ako nakaiwas nang hal
ikan niya ulit ako sa labi. "Para wala kang kawala
."

Ito rin ang sinabi niya sa akin noon. Gusto kong m

aiyak. Paano niya ako napapasaya nang ganito lang
kasimple?

"Hindi ako kakawala."

Humigpit ang yakap niya at mapagbirong diniin ang

labi sa akin. Sa sobrang force ay napaatras ako at
natumba sa sofa. Tawa kami nang tawa habang panay
ang halik niya. Kinagat ko ang labi niya isang be
ses at napa-aray siya kaagad at napaupo.

"Shit, galit ka ba sa akin?"

Hinakawan niya ang pang ibabang labi na kinagat ko

. Namumula 'yon kaya nakaramdam agad ako ng kunens
ya.
"S-Sorry, masakit ba? Sorry!" Hinayaan niyang hawa
kan ko ang labi niya. Wala namang dugo, pero natat
akot ako. Nung kinagat niya ang labi ko, hindi nam
an masakit. Bakit nasasaktan siya?!

Napansin kong nakatitig lang siya sa akin, mapunga

y ang mga mata. Nakaramdam ako agad ng kaba. Isang
kakaibang kaba nang hawakan niya ang daliri kong
nakahawak sa labi niya.

Napatitig ako sa ginawa niyang paghalik sa daliri

ko. Kahit namamasa ang palad ko ay bumaba ang labi
niya doon at hinalikan 'yon.

Nag-init bigla ang buong pagkatao ko.

Hindi ko alam kung takot, bigla o kung ano pa ang

dahilan ko para biglang ialis ang hawak niya sa ka
may ko. Napaatras din ako na kinabigla naming dala
wa. Hinahabol ko ang hininga ko kahit wala namang
naghahabol sa akin.

Tumayo ako kahit nanghihina. Pagtingin ko sa orasan

, madaling araw na.

"A-Ano, madaling araw na – mag-da-drive ka pa."

"Can I sleep here?"

Natigil ako. "Dito sa sofa? Sa boarding house?"

Gusto kong sampalin ang sarili ko sa katangahang ta
nong.

Tumayo rin siya at napaatras ako kaunti. Bakit ba

ganito ako?! Nakita ko ang pain sa mga mata niya.
Napatingin siya sa paa kong umatras. Nakita ko rin
ang paghinga niya nang malalim.

"Sige, aalis na lang pala—"

"Ah hindi!" Pagpigil ko. Kahit pinapatay ako ng ka

ba, lumapit ako sa kanya para hatakin siya. "Sa kw
arto ko ikaw matulog para kumportable." Bumuga ako
ng hangin pagpasok ng kwarto ko. "Dito ka, bigyan
kita ng kumportableng damit. Itatanong ko kay Kuy
a Ruel."

Pinaupo ko siya sa kama ko. Hahanapin ko sana ang

phone ko pero narealize ko ang isang bagay: sira p
ala ang phone ko.

"Wala pa rin pala ang phone mo."

Napahinga ako nang malalim. Naalala ko na naman si

Jill. "Mag-pm na lang ako sa—baka hindi pala si
ya online. Teka, try ko—"

"Huwag na, hayaan mo na," sabi niya. "Pahiram na la

ng ng twalya, shower lang."

Nagmadali akong umalis ng kwarto para maghanap ng

twalya. Naka-lock ang lahat ng kwarto ng boardmate
s ko at basa pa ang isa kong twalya. Napatitig ako
sa twalya kong nakasampay dahil kakagamit ko lang.
Baka pwede na ito?

Nakakahiya na ipagamit ko ang twalyang ginamit ko

pero wala na talaga. Papasok na sana ako sa kwarto
nang marinig ko ang boses ni Ned sa loob. Parang
may kausap.

"—without you, Ate Sinteya." Tumahimik. "How will

I have fun when you're not here?"

Binuhusan ako ng malamig na tubig habang sigurado

akong pinagtatawanan ako ng tadhana sa narinig. Na
nginginig ang kamay ko nang buksan ang pinto at ng
umiti.

"Sorry 'yung twalya ito lang—"

Nagmadali siya sa pagpaalam sa kausap niya at tina

go ang phone. Lalo akong napangiti. Pero hindi ko
magawang maramdaman maging masaya.

Naghintay ako sa sofa habang naliligo siya. Pagkat

apos niya ay basa pa ang buhok niya. Nakabihis na
siya ng maluwag na shirt na nakita ko sa sampayan
at shorts na mukhang suot niyang boxers kanina pa.

Sumunod ako sa pagligo. Pinipilit kong kalimutan a

ng narinig ko pero hindi ko magawa. Si Sinteya? At
e Sinteya?

Gusto ba niya ang step sister niya? Sila ba?Â

Bakit ganun? Bakit. . .bakit kung kailan akala ko
okay na, tsaka naman ganito? Hindi ba siya masaya
na ako ang kasama niya?

Bakit si Sinteya? Bakit hindi ako?

Huli na ba ako?

Nagbubuhos agad ako ng tubig sa buong pagkatao ko

bago pa bumagsak ang luhang nagbabadya sa akin. An
g sakit ng pagtibok ng puso ko. Ang sakit ng lahat
sa akin. Kapag ba masaya ako, biglang may mangyay
ari na masakit?

Hawak ang twalyang nakatapis sa katawan ko, pumaso

k ako ng kwarto dahilan para magulat siya. Nanging
inig ang buong pagkatao ko, kahit ang boses ko nan
g magsalita dahil napatingin siya sa akin.

"N-Nakalimutan ko kasi. . kasi 'yung damit ko."

Pagbukas ko ng cabinet, una kong nakita ang flower

crown na binigay niya sa akin noon. Biglang tumul
o ang luha ko at kasabay n'on ay ang pagtunog ng p
hone ni Ned.

Lumingon ako at naglakad palapit sa kanya. Nagulat

siya sa pagkuha ko ng phone niya. Napatingin siya
sa akin, nakatapis pa rin ako ng twalya. Kung saa
n ko man nakuha ang lakas ng loob para halikan siy
a at itulak pahiga sa kama – ay hindi ko alam.

"W-Wait, Ma-Maris—Wha—"
Gusto niyang itigil to. Ayaw na niya sa akin. May i
ba na siya. . .huli na ako!

Bago pa makarinig ng mas dudurog sa puso ko, mas d

iniinan ko ang paghalik sa kanya. Hinawakan ko ang
kamay niya para gabayan ang nanlalamig niyang kam
ay sa twalyang nakabalot sa akin para tanggalin 'y
on.

=================

Ngprya 33

Ngprya 33 // Blind Emotions | KKK

"Don't do this."

Para akong tanga. Gusto ko kalimutan ang nangyari

nung madaling araw na 'yon pero parang sirang plak
a na paulit-ulit kong nakikita sa isip ko. Paulit-
ulit din ang pagbulong ni Ned sa akin.

"Don't do this, Maris."

Nakakahiya. . .siya pa mismo ang pumigil sa akin.

Siya pa mismo ang nagbalot ulit sa akin. Siya pa m
ismo ang yumakap sa akin para itigil ko ang gusto
kong gawin.
Umuwi siya.

Ngunit matapos ng ilang araw ay nakita ko si Mille

r sa sofa na nakikitawa sa boardmates kong umuwi n
a rito. Tapos galing sa CR, ay si Ned na nginitian
ako.

Kung pu-pwede lang ako magtago sa kailaliman ng lu

pa ay gagawin ko sa kahihiyan at katangahan. Noong
una ay umiiwas pa ako. Sinubukan kong maging busy
nang turuan ko sa pag-gawa ng chocolate si Queen
na tinuro sa akin ng Mama ni Chino noon.

Rinig ang sigawan at tawanan at kwentuhan nila sa

sala habang naglalaro ng ng Tekken sa PS3 na dinal
a ng isa kong boardmate.

Noong una pa ay dapat hindi na ako mag-stay sa sal

a pero inaya ako nila Kuya Ruel. Pinaupo ako ni Mi
ller sa tabi niya. Kahit nasa gitna namin ni Ned s
i Miller, ramdam na ramdam ko pa rin ang presensya
niya.

Tumayo pa si Miller kaya nagkaroon ng space sa gitn

a namin ni Ned.

At inalis niya ang puwang na 'yon nang umusog siya

sa tabi ko. Binigay niya sa akin ang controller.
Kinakabahan pa ako nang tumingin sa kanya. Nakangi
ti siya.

Kapag ba nakikita niya ako, naaalala niya ang katan

gahan ko?
"Laro tayo?"

Aayaw sana ako pero nagsalita pa ang isa kong boar

dmate na i-try ko. Kami ni Ned ang magkakampi. Sal
itan per round. Hindi ako sanay sa paglalaro pero
naaalala ko ang laro ni Chino at ng kapatid niya k
aya medyo nagegets ko naman at tinuruan pa ako in
the process ng ibang nanonood ng mga actions kaya
calculated ang mga galaw ko.

Pero natalo ako.

Panay sila tawanan pero hindi ko magawang makisali

dahil siguradong disappointed si Ned. Napaatras a
ko nang maramdaman kong tumama ang kamay namin sa
isa't isa pagkakuha niya ng controller. Napatingin
din siya sa akin nang nagtataka.

Napakagat ako ng labi. Nagsimula ulit ang laro.

Kung anu-ano ang pinipindot ni Ned sa button kaya

hindi calculated ang mga moves ng character na pin
ili namin. Kaya naman sa dulo, nanalo siya na perf
ect pa ang life.

"Ang daya n'un bakit ganun!" reklamo ni Queen.

Ngiting-ngiti si Ned. "Move freely. Don't restrict

yourself by the pattern of movements." Habang sin
asabi niya 'yon ay nakatingin siya sa akin habang
nakangiti.

"Woah, grabe!" Nilapit ni Miller ang daliri niya sa

 ibaba ng ilong. "Nosebleed, Vane!"

Nagtawanan ulit.

Sa sumunod na game dahil tie, ako na ulit ang luma

ban. Binulong sa akin ni Ned na move freely. Kung
ano lang ang feel kong gawin, yun ang gawin ko.

Nanalo kami sa game.

Iba na ang naglaro habang nanonood kami. Halos ubu

sin na ng boardmates ko ang chocolate at buti na l
ang nagtabi ako sa ref. Gusto ko kasing ipatikim k
ay Ned ang gawa ko. Ngunit nakuha ng atensyon ko a
ng pagtunog ng phone ni Ned.

Pagpikit sana ang dapat kong gawin para wala na ak

ong makita pero napatitig ako sa screen ng phone n
iya habang nagtetext. Tinago rin niya agad 'yon na
ng matapos magreply.

"Aalis na ako."

Sabi ko na.

"Saan punta, pre?" tanong ni Miller.

Tumayo na si Ned. "Pinapauwi na ako, eh."

Tumawa si Miller. "Ng ano? Chicks mo?" Tumingin sa

akin si Miller kaya nag-iwas ako ng tingin.
Tumayo ako at nagpunta sa kusina. Narinig ko ang b
oses ni Ned na sinabing uuwi raw muna siya sa kani
la, pinapauwi siya ng step mom niya.

Kinuha ko ang chocolates na ginawa ko at binigay s

a kanya. Nagulat pa siya pero sabi ko na ibigay ni
ya sa step mom niya. . .yun ay kung uuwi siya. San
a nga ay step mom niya nagtext sa kanyang sinabi a
y 'uwi ka pls let's celebrate new year together' n
a may pangalan na 'Erica.'

Wala akong contact sa kanya at para akong adik na

napaparanoid. Musta na kaya ang pagcecelebrate niy
a ng new year kasama ang iba? Masaya kaya siya? Ma
saya siguro siya. . . dahil sa akin, walang 'fun'.

Gaano kaya karaming babae ang nagpapasaya sa kanya?

Pinilit kong maging busy sa iba at nag-aral kahit

wala akong naiintindihan kahit may advance study n
ang may kumatok sa kwarto ko. Pagbukas, wala naman
g tao pero pagtingin sa baba, may cellphone na nan
doon.

Tiningnan ko ang hallway pero wala naman ang boardm

ates ko.

Pagkakuha ko ng napaka pamilyar na phone, may note

sa ilalim. Ang nakalagay lang ay, 'Use this. Don'
t text other guys & wait for mine.'

Tinanong ko sa boardmates ko kung para saan ang ph

one. Walang sumagot pero nang maggabi, binulong sa
akin ng isa kong boardmate na dumating daw si Ned
para ibigay ang phone para sa akin. Binigyan niya
ng chocolate na natira bilang kapalit.

Pagtingin ko sa phone, wala nang kahit ano pwera s

a tatlong picture ko, at lahat nang 'yon ay noong
nagpunta kami sa adopted community namin. Ang isa
ay tulog pa ako. Ang hinahainan ko ang isang bata.
At ang isa pang picture ay yung muntikan akong ma
dapa.

Bakit ganun? Kahit anong pakiramdam kong inis o ga

lit sa kanya dahil sa selos . . . mas lalo akong l
umulubog? Pailalim nang pailalim. Hindi na ako mak
aahon.

Hindi siya nagtext kahit nang magpasukan. Hindi rin

siya pumasok.

Nang puntahan ko sa cafeteria sila Chino at mga ka

ibigan niya, pinagkakaguluhan nila si Chino. At da
hil 'yon sa kanang braso niya.

"Bakit rosas?" natatawang sabi ng kaibigan niya.

Pinindot nila ang braso ni Chino na may nakaguhit

na rosas. "Ang astig-astig. Bakit ganyan ka na, Ch
ino?"

Nagpatattoo nga talaga si Chino! Naka-long sleeves

siya at mukhang gusto niyang itago pero pinagtrip
an siya ng mga kaibigan. Maputi si Chino. . .kaya
siguro bagay sa kanya ang rosas na tattoo. Lumilip
ad ang ilang rose petals na nagiging line na lang
tapos nag-fade.
Patuloy ang topic nila habang papunta kami sa libr
ary. Tahimik si Chino sa tabi ko, mukhang nahihiya
. Nakatago rin sa long sleeves niya ang tattoo.

Hindi ko naisip na kakayanin niyang magpatattoo da

hil sa pagkakaalam ko ay takot siya masaktan physi
cally. Takot mag risk. . .parang ako.

Parang gusto ko lumiko nang mapansing makakasalubo

ng namin si Unica kasama si Sinteya. Dahil nakita
ko na naman ang intimidating aura ni Sin, napayuko
ako. Fun raw, sabi ni Ned. Tama ba ang naiisip ko
ng 'fun'?

Ayaw ko na mag-isip.

Baka naman wala lang 'yon.

Alam ng iba na wala pa rin akong phone kaya nagula

t si Chino na biglang may tumunog sa bag ko. Tinin
gnan niya ako na parang nagtataka. Napatayo ako at
lumabas. Hindi ko sigurado kung na-gi-guilty ba a
ko o matutuwa dahil pagkasagot, pamilyar na boses
ang narinig ko.

"Do you want to meet my family?"

Kung bibiglain niya ako, hindi man ako prepared, a

y umoo ako. Gusto kong malaman kung bakit gusto ni
ya akong ipakilala sa family niya. Ipapakita na ba
niyang may something sa kanila ng step sister niy
a?
O imagination ko lang ang something na 'yon?

Ang 'fun' na 'yon?

Malaki ang bahay nila. Nanlalamig ang kamay ko sa

kaba. Ang lakas din kasi ng aircon sa kotse ni Ned
. Mukhang kinakabahan din siya at hindi mapakali n
ang mag-doorbell siya.

At ako. . .napatulala sa babaeng pinagbuksan kami.

Pinakilala niya ang sarili na Erica, ang 'mama' n
i Ned. Step mom ni Ned. Ang unang pumasok sa isip
ko unang pagpapakilala niya sa akin ay 'ang ganda
niya' at 'totoo nga sigurong pinapauwi noon si Ned
' na sinundan ng tanong na, 'siya ang nanay ni Sin
teya?'

Nasagot ang tanong ko nang makita si Sinteya sa ha

pagkainan. Expected ko na, pero nagulat pa rin ako
. Step siblings sila. Totoo nga. Ngumiti siya sa a
kin. Binalik ko 'yon.

Natakot ako sa tatay niya nang tingnan ako. Parang

kinikilatis niya ako. At ako naman ay nakatingin
lang sa kanya. Ang lapit ko lang sa taong kinaiini
san ni Ned. Sa taong nagpumilit kay Ned para umali
s papuntang ibang bansa. Ngunit bakit nandito ulit
si Ned nang ilang buwan lang nkalipas? Dahil kay
Tita Erica? Para ipakilala sa kanya?

Kung anong kina-smiling face ng step mom ay yon na

mang kinaseryoso ng mukha ng tatay. Ang ganda at g
wapo nilang lahat. Intimidating lahat. Picture per
fect sila ng isang pamilya na parang galing sa isa
ng fashion magazine. Para nga lang silang magkakap
atid.

"This is Mari—"

Tinigil ko si Ned. "A-Aris po."

Lalong ngumiti si Tita Erica. Kaunting ngiti sa ta

tay ni Ned. At tingin lang ang galing kay Sinteya.

Tahimik ako pero nag-usap usap sila.Nanginginig ng

a ang kamay ko. Natatakot akong gumawa ng ingay ka
ya maingat akong kumakain. Kinakausap naman ako ng
step mom ni Ned.

"Saan ka nag-aral nung highschool?" tanong ng step

mom niya.

Napansin kong nakatingin lang sa akin si Sinteya,

naghihintay ng sagot. Nag-iwas ako ng tingin.

"Sa Bulacan po."

"Ah, kaya pala pamilyar ka," nakangiting sabi ng t

atay ni Ned. "You're Ned's former classmate, right
?"

Naaalala niya ako?

"Opo."

Napansin ko ang pagkunot ng noo ni Sinteya. Naiini

s ba siya sa akin? May gusto ba siya kay Ned? Hind
i ko alam kung nasagot ba ang tanong ko nang mapat
ingin si Sinteya nang ipadausdos ni Ned ang kamay
sa baywang ko habang nanonood sa malaki nilang sala.

Naiinis siya sa akin. . .ang talas ng tingin niya.

Nawala ang lahat ng bakas ng ngiti niya kanina pa
ra sa akin.

Nilapit ni Ned ang mukha sa gilid ko at bumulong. "

Are you okay?"

Hindi ko alam. . .hindi ko alam kung okay ba ako.

Tumayo ako. "Pwede mag-CR?"

Gusto pa sana ako samahan ni Ned papuntang CR pero

nagpumilit akong ituro na lang niya. Sa taas ng s
osyal nilang CR. Nahiya pa ako baka may ginto ang
tubig sa gripo nila. Habang nakatingin sa sarili k
o sa full length mirror - napahawak ako sa baywang
ko. Sa hinaharap. Sa balakang. Kahit sa pisngi.

Naiimagine ko ang pagkabalingkinitan ng katawan ni

Sinteya na kahit nakapambahay lang ay kitang-kita
ang magandang hubog ng katawan niya.

Walang-wala ako sa kanya.

Nakakainis. Wala akong panama.

Nawala ang pinilit kong ngiti pagkalabas nang maki

ta ko sa ibaba na nagkatinginan sandali si Sinteya
 at Ned. Mukhang nag-uusap sila gamit ang mga mata
. . .na para bang panandalian silang nagkaroon ng
mundo.

"Aalis na po ako," pagpapaalam ko.

Hindi pa sana sila papayag pero sinabi kong kailan

gan ko na talaga umalis. Dahil ang sakit na. Dahil
nakikita ko na nga talaga ang katotohanan. Pero p
wede ba itong nangyayari kanila Sinteya at Ned? Pw
ede ba ang ganito?

Sa nakikita ko, walang alam ang magulang nila.

May kakaibang tingin lang sa akin ang tatay niya.

"Hatid mo na siya, Ned," sabi ng tatay niya sa kany

a. "Gabi na."

Ang huling nakita ko bago lumabas ay ang tingin ni

Sinteya sa akin at kay Ned.

Never assume unless otherwise stated. Never assume

, Aris. Ito ang number one rule sa accountancy. Pe
ro sa tingin ni Sinteya at Ned sa isa't isa nang d
umating ako sa kanila, pakiramdam ko dinala ako ni
Ned para ipakitang wala na ako sa picture.

Silang dalawa na. Tapos na kami ni Ned.

At nagpaulit-ulit ang isip ko na sana. . . sana ako

na lang.
Wala akong panama kay Sinteya.

"Ned," tawag ko. Napalingon siya sa akin saglit at

binalik din agad ang tingin sa daan. Nagda-drive
siya. "Ayaw ko munang umuwi."

"Hm?"

"Doon muna tayo. . . sa. . ." tumigil ako sandali.

Tama ba ito? Pumikit ako at huminga nang malalim.
"sa condo mo."

Numbers. Profits. Balance sheets. Lahat nag-me-mak

e sense lalo na kapag pinag-aaralan, o kaya naman
pinag-iisipan. Pero kapag emosyon na ang pinag-uus
apan, siguro nga nawawala ang lahat sa tamang pag-
iisip.

Dahil ang tama lang para sa akin ngayon. . .ay magi

ng akin si Ned, ulit.

Hinawakan ko ang kamay niya nang makasakay kami sa

elevator. Sinabi ko sa kanyang gusto ko lang maki
ta muli ang view mula sa bintana ng condo niya. Na
kakamiss kasi. Naniwala siya.

Pinipilit kong ilapit ang katawan ko sa kanya. Wal

a na nga ata ako sa katinuan nang yakapin ko na si
ya at hinalikan ko pa ang leeg niya. Ngumiti siya
sa ginawa ko.

"Woah, rape?" natawa niyang sabi.

Tumawa rin ako, at mas diniin ang katawan ko sa kan
ya.

Paulit-ulit sa utak ko ang bulong ko kay Ned. Sana

ako ang piliin mo. Ako na lang, Ned. Mas masakit
para sa akin ang makitang nagtinginan si Sinteya
at Ned kaysa marinig sa boses ni Ned ang tungkol s
a 'fun' at 'Sinteya.'

Beer ang hiningi kong inumin na kinagulat niya per

o binigay pa rin sa akin. Nakaupo lang kami sa sof
a habang nakatingin ako sa labas. Habang umiinom n
g beer. Kumukuha ng lakas ng loob.

"Bakit gusto mong magpunta rito?" rinig kong sabi n

iya.

Hindi ko siya nilingon at mas niramihan pa ang ino

m. Sobrang pakla ng beer. Gusto ko na nga iluwa at
isuka pero kailagan ko ito. Nag-iinit na rin ang
pakiramdam ko.

"Wala lang."

"Really. What's up?"

Nilingon ko siya nang nakatingin lang sa akin. Hab

ang nakatitig sa kanya - Â at sa loob ng condo niy
a, kahit sa sofa - hindi ko maiwasang isipin ang m
ga ginagawa niya rito. Dati, kami ang may moment d
ito.

Pero ilan na ba ang babaeng naiuwi niya rito?

Ilan na ang babaeng nakakuha ng 'fun' dito?

Inubos ko ang beer nang isang lagok na pinagtaka n

i Ned. Lumapit ako sa kanya at walang sabi-sabi na
hinatak siya para halikan ko. Nagulat siya at nil
ayo ang sarili sa akin.

"Anong ginagawa mo?"

"Hindi ko alam. . ." pabulong kong sabi habang nam

umuo na ang mga luha sa mata ko. Hinalikan ko siya
ulit at bumulong sa gitna ng mga halik ng, "pinip
ilit ka. . ." para ako piliin mo.

Hindi na niya ako tinulak at naramdaman ko na rin

ang kamay niyang gumapang sa baywang ko para ilapi
t pa lalo sa kanya. Napangiti ako. Tama ito. . .ak
o, Ned. Ako ang piliin mo.

Mula sa labi ko ay bumaba siya sa leeg. Nararamdam

an ko ang ilang mahihina niyang kagat na dapat ay
kikiliti sa akin ngunit nararamdaman ko ang sakit.
Hinawakan ko ang buhok niya at diniinan ang mukha
niya sa leeg ko.Â

"I hate you."

Napadilat ako sa narinig.Â

Akala ko imagination ko lang 'yon nang maramdaman

kong humalik si Ned sa leeg ko at tumigil nang hin
di inaalis ang mukha roon.
"I hate you," pag-ulit niya na dumiretso sa puso ko
.

Hindi siya galit sa akin! Hindi. . . hindi! Baka h

indi lang ako kasing galing ng iba sa paghalik. O
sa pagbibigay sa kanya ng kaligayahan. Pero matutu
to ako. Willing akong matuto! Hinawakan ko ang muk
ha niya at tinaas 'yon.

"Hindi ka galit sa akin," bulong ko bago siya hina

likan muli sa labi niya. Mas diniinan ko pa 'yon a
t mas binilisan. "Hindi. . . Ned, hindi."

Pinipilit niyang ilayo ang sarili ngunit mas dinii

n ko ang halik. Nalalasahan ko na ang alat. Sa bee
r 'yon. Oo tama. Sa beer. Hindi sa luha. O luha 'y
on dahil sa sobrang saya.

Ako ang gusto ni Ned. Ako ang mahal niya.

Konting tulak lang. . .magiging akin siya ulit.

Naramdaman kong ilalayo niya sana ang labi niya sa

akin pero dinausdos ko ang kamay ko sa mahaba niy
ang buhok at mas nilapit siya sa akin. Mas diniin.
Gusto kong maiyak sa tuwa dahil hindi na niya ako
pinigilan o tinulak o pinagbawalan.

Ipinilit ko ang sarili ko sa kanya at hindi ko siy

a hinayaang lumayo sa akin. Hinawakan ko agad ang
laylayan ng shirt niya para itaas 'yon sa gitna ng
halikan. Hinawakan niya ang kamay ko, pinipilit p
igilan. Nang kagatin ko ang labi niya, napasinghap
 siya at hinayaan na rin niyang alisin ko ang suot
niya.

Tinayo ko siya at hinalikan habang tinutulak patun

go sa kwarto niya. Kailangan ako lang ang naiisip
niya. Dapat ako lang ang nasa isip niya. Kasi hind
i siya galit sa akin. Hindi niya ako kinamumuhian.

Mahal niya ako. Sobrang mahal ako ni Ned.

Na-ilock ko ang doorknob ng kwarto niya nang hindi

pa rin ako lumalayo sa kanya. Hinawakan ko ang ka
may niya para gabayan sa katawan ko. Nararamdaman
ko pa rin ang pag-ayaw niya kaya sinubukan kong il
apit pa lalo ang sarili ko sa hubad niyang taas.

Ako na lang, Ned. Ako na lang. . .

Wala na akong maintindihan sa lahat pwera sa narar

amdaman kong sakit, init at ang pagsigaw ng puso't
isip ko na ako ang pipiliin ni Ned.

Ako ang mahal niya.

Ginagawa namin ito dahil mahal niya ako.

Hinalikan niya ang pisngi ko. Mas niyakap ko siya

nang bumaba ang halik niya sa leeg ko, nakakaramda
m ako ng kiliti dahil sa buhok niya. Tumigil siya
sa paghalik at pinatong ang noo niya sa akin.

"This should not happen."

"Dapat mangyari to," bulong ko. Siniil ko siya ulit
ng halik. "Kasi mahal mo ako."

Naramdaman ko ang paghaplos ng dalawa niyang kamay

sa likod ko at baywang. Hinawakan ko ang isa niya
ng kamay at ginabay sa laylayan ng suot kong shirt
. Tinigil niya ang halik saka tumingin sa kamay na
min.

"Ned . . ." pagbulong ko. Pinilit kong hawakan niy

a ang laylayan. Nakatingin pa rin siya roon. Tinaa
s ko na ang shirt ko at halos magmakaawa na ituloy
niya ang pag-alis. "Please."

Imbis na mabilis at marahas, maingat na inalis ni

Ned ang suot kong pantaas. Pumikit siya at tuminga
la na para bang ayaw niya akong tingnan. Ginabayan
ko muli ang kamay niya palikod habang nakatitig a
ko sa bungong tattoo niya sa may collarbone. Hindi
niya tinanggal ang bra ko kaya ako ang gumawa n'on.

"Maris. . ." bulong niya sa gilid ng noo ko.

Niyakap ko siya at muling diniin ang sarili. Narar

amdaman ko ang mabagal niyang paghinga kasabay ng
bilis ng tibok ng puso ko.

Alam kong ako ang gusto niya. Hindi dapat niya pin
ipigilan ang sarili dahil ako ang mahal niya.

"Don't."

Hinalikan ko ang leeg niya. Hinawakan ko ang mukha

 niya para ilapit sa akin. Hinalikan ko 'yon muli
habang nagsisimula na namang tumulo ang luha sa m
ga mata ko.

"Please, Ned."

Nanginginig ang mga labi ko pero hindi ako tumigil

sa paghalik.Â

"To forget," bulong niya. Pinagsalikop ko ang kama

y namin at inilapit 'yon sa hinaharap ko. "I want
to forget you."

"Hindi mo kaya. . ."

Hinalikan niya ang mata ko. "I can't."

At hindi na niya ako makakalimutan pa. Hinding-hind

i na.

Hinawakan ko ang zipper ng pants niya nang pigilan

niya ako. Akala ko ititigil niya pero nag-umapaw
ang saya ko nang idiin niya ang halik sa akin paik
ot at inihiga sa kama. Kung nalulunod ang pagmamah
al, sabay kaming mamamatay sa sensasyon.

Pagkatanggal ng mga natitirang damit, iniisip kong

lalamigin ako. Ngunit ang mga haplos niya at hali
k sa buong pagkatao ko ang dahilan para masunog ak
o sa nararamdaman.

"Mahal mo ako," paulit-ulit kong bulong nang pilit

in ko siyang pumasok sa akin at hinalikan ko siya
sa labi. "Mahal mo ako."

Mas malakas pa sa alon ng dagat ang nararamdaman k

o para sa kanya. Mas malakas pa ang hampas ng pagm
amahalan namin sa kalikasan. Sigurado ako. Sigurad
ong-sigurado ako. Niyakap ng binti ko ang baywang
niya para hindi siya makalayo nang maramdaman ko s
iya sa akin. Paulit-ulit sa utak ko na masaya akon
g naibigay ko sa kanya ang saya na alam kong ako l
ang makakapagbigay sa kanya.

Sa bawat haplos niya sa katawan ko, ako ang dapat

niyang makita. Sa bawat paglapat ng labi niya sa a
kin, ako dapat ang nalalasahan niya. Sa bawat pagm
amahal ko sa kanya, ako dapat ang minamahal niya.

Ako lang dapat makapagbigay sa kanya ng saya dahil

mahal na mahal ko siya.

At dapat. . . dapat ako ang mahal niya. Â Walang ib

a.

Walang Sinteya, o kahit sino pang babae.

Hindi pa ako huli.

Ako lang dapat.

Ako.

Nang akala niyang tulog na ako, naramdaman ko ang

pagbangon niya sa kama. Pinipilit kong pigilan ang
sarili kong lumuha nang maramdaman ang paghaplos
niya sa pisngi ko. Sana totoo na lang ang lahat ng
ito. Sana ko na lang.

Pero bakit mas masakit ang nararamdaman ng puso ko

kaysa sa isa?

Lumabas siya ng kwarto at napatitig ako sa pinto n

ang marinig ang pagbukas ng shower. Nanghihina ako
ng bumangon habang nakatingin sa magulong paligid.
Pagkatapos kong magbihis ay tumunog ang phone niy
a.

Ignore this Calling. . .

Napangiti ako.

Siguradong ginamit niya ang pangalan na ito para i

tago ang napaka gandang pangalan na Sinteya. Gusto
ko man sagutin ang tawag at sabihing ako. . . ako
. . .ako ang mahal ni Ned.

Hindi ko magawa.

Akala ko magagamit ko ang beer para bigyan ako ng

lakas ng loob. O itago kahit papaano ang sakit na
nararamdaman ko.

Hindi ko pa rin pala magagawang lokohin ang sarili

ko sa katotohanan. Hinahanap na siya ng iba. Luma
bas ako ng kwarto niya, naririnig ang tubig mula s
a CR. Lumabas ako ng condo habang hinihiling na sa
na. . . kaya kong tumakbo para hindi na ako mahabo
l ng pagmamahal ko sa kanya.
Wala na akong maisalba.

Huli na nga ata ako.

____

Aahhh this is freaking haaarrrdd men. Ang emo ni M

aris sa bs shit omg huhu di ko na keri!! Sa gitna
ng pagsusulat nito napasabi ako ng, "shit ayoko na
i give up!" pero sinulat ko pa rin 2 times. Hayst.

Can't find the right words. /dedz

Alam kong badtrip forevs na kayo. Thanks dahil wal

ang masyadong nagmura. Thank youu!!! Sana kahit sa
ibang stories (ng ibang writers) ay di tayo masya
dong into curses.

No Vane's POV. Explanation: click external link or

go to this page: fb.com/plsptsya (search: Pilosop
otasya on facebook)

=================

Ngprya 34
Ngprya 34 // Space to Breathe

"Aris."

Ilang katok. Ilang hugot ng hininga. Ilang boses na

naririnig.

"Aris, pinauwi na namin si Vane," boses ni Kuya Rue

l. "Sagutin mo raw tawag niya?"

Tiningnan ko ang phone na nakapatay.

"Inuwi na ni Miller si Vane, pinapatawag na ng dad

niya."

Nanahimik ako, walang luhang tumutulo.

Ubos na ako. Tapos na ako.

Hindi kailanman makakapagsinungaling ang tao sa isa

pang sinungaling.

Nilagnat ako. Nanghihina. Narinig ko ang boses ni

Ned kinabukasan na kinakausap ang boardmates ko. K
inausap na rin siya ni Manang na hayaan muna akong
magpahinga. Sa sumunod na araw n'on, dumating uli
t siya. . . pero hindi ko pa rin nilabas.

"May something sa inyo ni Vane?" tanong ng boardma

te ko habang tinitingnan kung okay na ba ako. Kina
pa niya ang noo ko at sumimangot. "Parehas kayong
mukhang problemado. Naging kayo ba nang hindi nami
n nalalaman?"

Nanahimik ako, wala pa ring luhang tumutulo.

Isang linggo pang pabalik-balik si Ned sa boarding

house at laking pasasalamat ko na tinutulungan ak
o ng boardmates ko. Hindi na sila nagtanong pero a
lam kong kapag wala ako ay pinag-uusapan nila kung
anong mayroon.

Bago pumasok sa school at mag back to normal na pa

rang walang nangyari, inaya ako nila Maureen at Ma
rie na mag-mall dahil lumuwas ng Manila si Marie.
Nasa laguna kasi siya nag-iistay dahil sa school,
tapos ngayon niya naisipan magpunta.

Kung kailan talaga malapit na finals.

"Mukha kang ni-rape ng tatlong dosenang lasing na

goons tapos may tattoo sila sa braso na powerpuff
girls, ganyan ba after-effect ng accounting?"

Mabuti na lang dahil namiss ko rin sila kahit papa

ano. Diversion din ito. Makakabuti sa akin.

"Ang specific n'un, ah?" natatawang sabi ni Maureen

kay Marie.

Tinulak ni Marie ang mukha ni Maureen. "Mukha mo, s

pecific."

"Hindi pa rin nagbabago," naiiling kong sabi.

"Oo nga, ganda ko pa rin."

"Anyway!" biglang paglalakas ng boses ni Maureen n

a tinawanan ko. Sumimangot si Marie pero hinayaan
niyang magsalita si Maureen. "Alam niyo ba, alam n
iyo ba. . .magsusulat na ulit si V. L. Tine!"

"Walang may paki," diretsong sabi ni Marie.

"Sabi sa blog nainspire daw siya sa isang pang—"

"Walang may paki!"

Sasampalin sana ni Marie si Maureen pero napigilan

agad ni Marie. Tinitigan niya si Marie kaya nataw
a na ako nang mailang si Maureen. Namiss ko ang ka
kulitan nila. . .parang pakiramdam ko nawalan ng d
rama ang buhay ko saglit dahil sa kanila.

"Ay wait ulit!" sigaw ni Maureen. Kinuha niya ang

phone niya at may ginawa doon. "May papakita ako s
a'yo!" sabi niya sa akin.

"Sa kanya lang?" simpleng tanong ni Marie habang pi

nanlalakihan ng mata si Maureen.

Tiningnan lang sandali ni Maureen si Marie tapos b

inaling sa akin. Nagwala si Marie kaya natawa ako.
Nagpatuloy si Maureen sa sasabihin.

"Nakita ko na sa personal 'yung The Professor God!"

Nagtaka pa ako nung umpisa pero naalala ko agad si
Sir Marco. Naging crush nga pala niya si Sir simu
la nang mag-viral 'yung video noong highschool kam
i. Ikukwento ko sana sa kanya ang mga nadatnan ko
sa Vigan noon nang pakita niya sa akin ang picture
galing sa phone niya.

"Tingnan mo! Si Sir 'to, di ba?"

Nawala ang ngiti ko.

Naka-side view si Sir at napansin kong may babae s

iyang ka-holding hands. Nag-scroll right ako, inii
sip na baka marami pang shots at tama nga ako. Bab
aeng naka-uniform ng school namin. Ka-holding hand
s ni Sir.

"Kaya lang parang girlfriend niya 'yung kaholding h

ands, no?"

Kulot na medyo wavy na magandang brown na buhok. M

aliit na mukha, at magandang hugis ng panga. Masay
ang ngiti. Balingkinitan na katawan, mga kurbang n
asa tamang posisyon—na alam kong hinding-hindi k
o matutumbasan.

"Nung nakita ko 'yan, ang ganda nung girlet. Bagay

sila. Ang sweet, eh."

Inangat ko ang tingin kay Maureen. "Anong itsura ng

babae?"
Kumunot ang noo niya at parang nag-isip. Nakatingi
n lang sa amin si Marie na mukhang nakikinig din s
a pag-uusap habang masayang-masaya sa pagkain ng c
ake.

"Hindi ko maalala, eh. Basta maganda."

Dinescribe ko sa kanya ang naaalala kong feature n

g babaeng iniisip kong nasa picture. Panay ang tin
gin ko ulit sa nakangiting si Sir Marco at sa kaun
ting kita sa mukha ng babae.

"Oo, siya nga ata 'yon? Parang artista tapos ang i

ntimidating ng aura. Parang babaeng galing sa maga
zine?"

Sinteya Yeo.

Holding hands?

Sir Marco?

Pero. . .anong mayroon kay Ned?

Sa Alabang daw ito nakita, sa isang mall doon. Sob

rang layo. Bakit? Ayaw ipaalam? Kasi. . .delikado?
Kaya ba parang may kakaiba sa kanila? Interesado
si Sir Maarco kung anong mayroon kay Ned at Sintey
a nung Vigan. Nagseselos ba si Sir? Kaya rin ba cl
ose si Unica kay Sir nung sa bus papuntang Vigan?

Pinilit kong huwag gumulo ang utak ko pero pagkauw

i, nag FB ako. Sinearch ko sila Sinteya at Sir Mar
co na wala namang ibang posts na tungkol sa kanila
. May isang status si Sinteya na, "Sir, wag po" na
may comment ni Unica ng poop emoji at ilan pang n
ag-comment na halos isang daan. Halos libo na rin
ang likes.

Yun ba 'yon? Si Sir Marco 'yun?

Again, never assume unless otherwise stated, pero

litrato na ang nagsasalita para ipaalam ang katoto
hanan. Tinitigan ko ang pictures na pinasend ko ka
y Maureen sa Facebook ko.

Ano bang mayroon kay Sinteya? Bakit ba siya na lang

lagi? Nakakainis.

Nang makita ko si Sir sa school habang may kausap

na estudyante, hindi ko mawala sa isip ang picture
. Nakangiti siya, na siguradong dahilan para magus
tuhan siya ng karamihan ng estudyante. Pero. . . s
iya? Si Sir Marco. . . sa estudyante?

Gusto kong tanungin si Sir Marco kung anong nakita

niya kay Sinteya. Bakit magririsk siya ng ganito
para lang sa babaeng 'yun? Student? Teacher? Pati
ba si Sir Marco, binibigyan ng 'fun' ng Sinteya na
'yun?

Tapos kapag tinamad kay Sir, doon si Sinteya sa kap

atid niya?

Anong nakita ni Ned kay Sinteya?

Wala namang ginagawa sa akin ang babaeng 'yun pero

 bakit nakakainis siya? Bakit kahit tumayo lang si
ya sa imagination ko, nababadtrip ako? Makita ko l
ang kung gaano kaganda ang buhok niya, o ang mata
niyang may mahabang pilikmata o ang hubog ng kataw
an. . .

Bakit kasi siya, Ned, at hindi ako?

Sinubukan kong makinig sa school radio para makali

mot sandali sa problema. Sinabihan ako ng kasama k
ong kaklase na malas dahil hindi si DJ Andro ang n
andoon. Gwapo raw kasi ang boses. Pagkasabi pa lan
g ng babaeng DJ na si DJ Love na pwede nang tumawa
g, may caller agad.

"Call me J.Law." Pamilyar ang boses ng babae. "Call

er ako last time ni DJ Andro."

"Ah!" sabi ng babaeng DJ. "Kaya pala pamilyar ang

codename mo. Sige J.Law, anong problema natin at b
aka maayos natin 'yan."

Nanlaki ang mata ko habang nasa cafeteria sa narin

ig. . .at narealize. Napatingin ako sa speaker nan
g magsalita ulit si J. Law.

"Okay, here it is. Nabubwisit kasi ako sa isang ta

o na sobrang landi. Paano ko siya maaalis sa buhay
ko?"

Si Jill! Sigurado akong si Jill ang nagsasalita.

"Ay nako, paano mo naman nasabing malandi?"

"Nilalandi niya ang dapat na boyfriend ko. Akala m
o kung sinong mabait at santa, umaapaw pala sa kal
andian."

Ako ba. . .'yun?

Tinuloy ni Jill ang sinabi niya habang nararamdama

n ko ang kahihiyan. Naririnig ko ang sinasabi ng m
ga kasama ko na nasa loob talaga ang kulo ng mga n
agbabait-baitan. Bakit ang bilis nila mag-judge da
hil lang sa isang statement ng tao?

Anong alam nila sa kwento ko? At sa mga nararamdama

n ko?

"Here's the thing. Kinaiinisan mo siya dahil pinip

ili mong tingnan siya in a nakakainis way. All kin
dness, gone. Naiwan lang ang nakakainis. You only
want to see mistake, and that's why you only see t
he mistake."

"No, you don't understand."

"Ramdam kita, J. Law. May mga tao talagang nakakai

nis at nakakastress. But why not see kung bakit ng
a ba siya tinuring na 'mabait' ng iba? You see, ka
pag talaga ang dumi, nilinis – hindi pansin. Sam
antalang ang matagal nang malinis, mamantsahan lan
g ng isang tuldok – sobrang kapansin-pansin na.
Always the negative. Always. So see the positive s
ide for a change. Gagaan ang loob mo."

Napangiti ako sa sinabi ni DJ Love. Kung ganito pa

la ang mga sinasabi ng DJ sa school radio, dapat p
ala matagal na akong nakinig sa kanila.

See the positive side. . .

Putek. Hindi ko makita ang positive side kay Sintey

a o kay Ned ngayon.

Kahit sa sarili ko, wala akong makitang positibo!

Pagkauwi ng boarding house, sinubukan kong tawagan

si Chino. For a change. Positibo sa buhay si Chin
o at gusto ko sanang pahiramin niya ako n'on pero
ibang tao ang sumagot sa tawag ko kahit magmamadal
ing araw na.

Hindi siya pumasok. Natakot agad ako dahil baka na

nakaw o naholdap o kung ano man nangyari pero pina
rinig naman sa akin 'yung pag ungol ni Chino na pa
rang ayaw paistorbo. Tawanan ang nasa kabilang lin
ya bago nagsalita ulit ung lalaking kumakausap sa
akin.

"Naaksidente kasi si trops, knock out agad."

Nanlaki ang mata ko. "Naaksidente?"

"Oo? May mga sugat siya pero malayo naman sa bituka

, nag iinarte lang si kumag."

Hindi pamilyar ang boses. . .bagong kaibigan ba ito

ni Chino?
Magtatanong pa sana ako at makikibalita nang marin
ig kong may nagsalita sa background. Mukhang tinaw
ag 'yung sumagot kaya nagpaalam siya. Nakarinig ak
o ng tawanan at parang ingay na hindi ko malaman b
ago binaba ang tawag.

Pinakiramdam ko ang sarili ko nang patulog na ako.

Wasak pa rin ako . . . pero kailangan kong ngumit
i ulit. Wala namang nangyari sa akin. Hindi ako na
matay. Buhay ako. . . pilit na binubuhay ang saril
i.

Pasalamat na rin ako dahil naging busy ako sa scho

ol works. Madalas din akong overtime sa registrar
dahil ang tagal kong nag-absent, at para makaiwas
sa mga naiisip.

Mas nakakatakot na na talaga ngayon ang katahimika

n para sa akin dahil mas umiingay ang isip ko. Mar
aming boses. Maraming pangyayari.

Sinubukan kong sumali sa usapan ng mga boardmates

ko kinabukasan pagkagaling ng school. Noong una, o
kay pa. Nakakaiwas ako sa ingay ng utak ko. Ngunit
nang mag-gabi ay hindi na ako naging kumportable
sa usapan.

"Ganito kasi 'yan, ang pagbibigay ng virginity sa i

sang tao ay pagmamahal—"

"Katangahan."

Ouch.
"No!" sigaw ni Queen. "I'm not saying this dahil n
a-experience ko na, ha. But my sister said that sh
e wasn't a virgin when my bro-in-law married her.
He accepted her despite the past. When I asked her
if she regrets giving her v card to the ex boyfri
end before kuya. . ."

Pinutol ng boardmate ko si Queen. "Eh bakit ka muna

nosebleed?"

Nagtawanan kami. Kinakabahan ako nang tumingin sa

akin si Queen pero nilibot ang tingin sa iba pang
nakikinig sa kanya.

"Eh kasi para sosyal! So ayun, sabi ni Ate, hindi

raw siya nagsisi kasi minahal niya nang buong puso
'yung ex niya noong sila pa. Nagkataon lang na hi
ndi pala talaga sila sa huli. At nalaman din niya
na mahal talaga siya ni Kuya dahil tinanggap siya
at minahal pa lalo kahit na may ganoong nakaraan."

"Nasabihan siya ng slut dati?"

"Actually, hindi. Cumlaude nga siya, eh. People lo

ok up at her dahil role model siya sa school nung
college siya. Naaalala ko nga may nagpupuntang eld
erly sa amin para bigyan din siya ng pagkain para
raw kapalit ng pagtulong niya."

Sumabat ang isa pang nakikinig. "Pero hindi na siya

virgin. Hindi na siya pure."

"Yes. And that doesn't mean she's not capable to do

good things."
"Hindi pa rin siya virgin."

"Oo nga, pero wala siyang tinatapakan na tao."

"Hindi virgin."

"Bakit sa trabaho ba tinatanong bago tanggapin kun

g virgin o willing to have sex? Kapag nagpunta tay
o sa langit, itatanong ba ni San Pedro kung virgin
pa ba o hindi?"

"Malay mo. . ."

"Eh ano bang pinaglalaban mo suntukan na lang kaya

tayo?"

Nagtawanan ulit sila pero nanatili akong tahimik.

Para akong sinuntok nang paulit-ulit habang nangya
yari ang debate. Gusto ko umiyak. Mag-confess. Sa
bible, kasalanan ang ginawa ko. Hindi pa ako kasal.

Pero bakit sa tuwing naaalala ko ang nangyari, wal

a akong ibang maisip kung hindi – mahal ko siya.

"Katawan naman nila 'yon, free will."

"Free will makipag-sex?"

"Ay hala!" Nagulat ako nang takpan ng katabi ko an

g tainga ko gamit ang dalawang mata. "Naririnig ka
yo ng baby natin."
Tumawa sila. . .habang pinipilit kong ngumiti.

"Teka Vane—"

Napalingon kaming lahat nang bumukas ang pintuan.

Tumambad sa amin si Kuya Ruel na pinipigilan ang l
alaking matagal ko nang tinataguan at tinatakbuhan
.Â

Nakasimpleng shirt at pants siya. Hindi na lumibot

ang mata niya at dumiretso 'yon sa akin. Nagtama
ang tingin namin sa isa't isa.

Napatingin sa akin lahat ng boardmates ko.

"I've had enough of this."

Hinatak niya ako patayo. Wala akong nagawa – pat

i ang boardmates ko nang hatakin ako ni Ned palaba
s ng boarding house. Walang nagsalita o kahit kumi
los. Pakiramdam ko tulad ko, wala ring huminga.

=================

Ngprya 35

Ngprya 35 // Desperate Miserable Comeback

"A-Ano ba—"

Pinipilit kong kumawala pero hinatak lang niya ako

papasok sa kotse niya. Sineatbelt niya pa ako. Im
bis na umikot pa, sa pwesto ko siya dumaan papunta
ng driver's seat. Ganito ba siya kadesperado para
hindi ako paalisin?

"Time's up for that stupid space," sabi niya nang

mag-seatbelt at pinaandar ang kotse. "Stop hiding
and running. Hindi na nakakatuwa."

Kung anu-ano ang pumapasok sa utak ko dahil sa kat

ahimikan. At dahil na rin nasa tabi ko ang lalakin
g. . . dapat ko nang iwasan. Dapat kong kalimutan.
Sinteya. Sir Marco. Babae. Sex. Love. Step siblin
gs? Incest!

Ang tahimik ng kotse pero ang ingay ng utak ko!

Yumuko ako at pumikit. Hindi ako mapakali sa sobra

ng takot sa mga naiisip nang mapadilat ako sa pagb
ukas ni Ned ng dashboard. May hinalungkat siya at
binigay sa akin ang isang bubble wrap na mukhang p
inaglaruan na.

"That made me sane," sabi niya. "Baka gumana rin sa

'yo."

Hinawakan ko lang pero hindi ko pinutok. Bigla siy

ang bumisina na kinagulat ko. Pagtingin ko sa kany
a, nakakunot ang noo niyang nakatingin sa kalsada.
Wala namang nakaharang sa daan.
"Shit. Shit. Shit."

Paulit-ulit niyang sinasabi 'yon. Mahigpit ang haw

ak niya sa manibela. Nakailang suklay din siya sa
magulo niyang buhok at doon ko lang napansin na pa
rang pagod siya. Tinali niyo 'yon dahil parang naa
asar na siya. Nangingitim ang eyebags, may tigyawa
t sa mukha at walang bakas na ngumiti siya nitong
mga nakaraang araw.

Binaling ko ang tingin sa bintana, sinusubukang pak

almahin ang sarili ko.

Palihim kong pinutok ang bubble wrap.

Mas ikakabaliw ko ata 'to.

Sa parking lot ng condo niya kami bumaba. Hatak la

ng niya ako habang tahimik akong nagpatianod. Wala
na akong lakas pa para kumawala o kumalas. Mas bi
nibigyan kong pansin ang mabilis niyang paghinga h
abang nasa elevator.

Tahimik kaming dalawa habang hinihintay ang paakyat

ng 43rd floor.

Hinawakan niya ang braso ko at hinatak palapit sa

kanya. Nagkatinginan kami at parang nalunod ako sa
malalim niyang tingin.

"Mar—"
Natigil siya nang magbukas ang pinto ng elevator.
May pumasok na dalawang nakakatandang babae na nap
atingin sa amin at sa kamay ni Ned na nasa braso k
o. Pinilit ko siyang bitawan pero hindi bumitaw si
Ned. P para sa Penthouse ang pinindot ng babae, m
as mataas pa sa 43rd floor.

Nanahimik kami nang mahigpit pa rin ang hawak ni Ne

d sa braso ko.

Hatak niya ako patungo sa condo niya. Sobrang kala

t ng loob hanggang sa kwarto. Nilock niya ang door
knob at agad naghubad ng t-shirt, dahilan magulo s
a pagkakatali ang buhok niya. Nanlaki ang mata ko
at napasinghap nang bigla niyang siniil ng halik a
ng labi ko at tinulak pahiga sa kama niya.

Pinipilit ko siyang itulak pero panay pa rin ang ma

pusok niyang halik.

Kahit anong pilit kong pagtakbo at pagtago at pagk

alimot, isang halik lang – babalik at babalik ak
o sa kanya. Nagmamadali lahat ng nararamdaman ko p
atungo sa kanya.

Hindi ko namalayan na tumigil na siya sa paghalik

at nakatitig na lang sa akin mula sa itaas ko.

Hindi ko rin namalayan ang pagluha ko.

"You're driving me crazy!" bigla niyang sigaw sa a

kin dahilan para mapapikit ako sa takot. "Bakit ga
nito? Hindi dapat mangyari 'to!"
Kinagat ko ang labi ko at mas diniin ang pagpikit.

Napaawang ang bibig ko nang maramdamang binagsak n

iya ang sarili at ang labi niya ay halos nasa tain
ga ko.

"Why did you left?" bulong niya na nagpakalibot sa

buong pagkatao ko. "You're doing it again."

"Hindi ba dapat?"

Napatingin ako sa tumunog na phone sa bed side tab

le. Tinulak ko si Ned palayo sa akin at pinunasan
ang luha sa pisngi ko. Tumayo ako at tumingala.

Tama na mga luha, hindi ba kayo pagod tumulo?

May nag-text na naman sa kanya.

Umupo sa gilid ng kama si Ned at tumingin sa akin.

"Anong hindi dapat?"

Inis at bwisit ang tumulak sa akin para ngumiti. "

Tinawagan ka na pagkatapos. Alam kong kinailangan
mo nang umuwi dahil hinahanap ka na sa inyo. Ng ta
tay mo,sabi nga nila. Masaya ba?"

Kumunot ang noo niya na para bang may naalala. Nad

urog ang puso ko dahil napahinga siya nang malalim
at pumikit.

Pinapauwi na siya ng 'dad' niya? Pangalan ba ng da

d niya ay Sinteya? Na 'ignore this' ang pangalan s
a phone?

"Fuck," bulong niya nang pagalit. "Mistakes. Mistak

es over mistakes. . ."

Tumayo siya at dapat lalapit sa akin pero lumayo a

ko lalo. Naging maamo ang mukha niya, nawala ang g
alit sa mga mata  . . . at pinipilit ko ang saril
i ko na huwag magpaulit-ulit mahulog. Kasi sugat s
ugat na ako.

Kasi hindi na niya yakap ang babagsakan ko.

"Maris. . ."

Bakit may ganito pa? Tama na! Paikot-ikot na.

"Gusto mo ang ate mo."

Natigil siya sa sinabi ko. Gusto kong maiyak kahit

pagod na ako dahil sa gulat sa mukha niya. Pinapa
kita ng expression niya na dapat ay hindi ko alam
ang isang fact na 'yon.

Pakiramdam ko pumapalakpak ang tadhana sa tainga k

o dahil sa nasabi ko na ang katotohanan.

Hindi siya nagsalita kaya nagpatuloy ako.

"Gusto mo siya. Gustong-gusto. Baka nga. . ." Nangi

nginig na ang labi ko. "Mahal mo na siya."
"You're dead wrong."

"Mali nga ba ako?" Nanghihina na ako. Gusto kong m

aupo. Mahiga. Nahihilo na ako. . . "Kasi sa nakiki
ta ko sa'yo, gustong-gusto mo siya. At ginagamit m
o ako para pagtakpan ang kung ano man ang ginagawa
niyong 'fun' na hindi alam ng laha—"

Napasigaw ako nang mabilis siyang lumapit sa akin

at tinakpan ang bibig ko. "It's not like tha—fuc
k!"

Kinagat ko siya sa kamay at tinulak. Mas lumayo ak

o. "Totoo 'yun. Kasi narinig kita nung pasko. Ate
Sinteya? It's not fun without her? Hindi ako bingi
. Hindi rin ako bulag para makitang sobrang saya m
o kapag nandyan siya."

"Maris—"

"Sorry ha," sabi ko. "Sorry kung hindi ako kasing

sexy o kasing hot o kasing liberated ng Ate mo! So
rry talaga kasi hindi ako sapat para matugunan ang
sex drive mo na inaayawan mo pa ako dahil hindi n
a ako ang gusto mo."

"Stop this, enough," matigas ang boses niyang sabi

. "Sinteya's going to be here and I'd like you to
meet her, tal—"

"Meet her? Your future? Para ano, para ipamukha sa

akin na sinaktan kita noon at gusto mo akong sakt
an ngayon? Gets ko na, Ned. Sobrang pinapamukha mo
 na nga sa aki—"

"I said enough!"

"Nakakapagod na!"

Natigil siya sa pagsigaw ko. Nawala ang echo sa pa

ligid at naging tahimik. Ang tanging naririnig ko
lang ay ang tibok ng puso ko. Ang mga ingay sa uta
k ko na sumisigaw sa akin ng mga katotohanang ang
sakit tanggapin.

"I'm tired t—"

"Kaya nga. Paikot-ikot na tayo."

Matalas ang paghinga niya. "Shit."

Pinigilan ko ang pag-iyak. Hindi ako iiyak. Hindi.

. .hinding hinding hindi.

"Dapat fuck. . ." natatawa ako kahit gusto kong ma

pangiwi sa sinabi ko. Ang sakit sa tainga. Ang sak
it sa puso. "Fuck kasi yun ang uso, di ba?" Huwag
manginig, Aris. Huwag. "Fuck buddy nga ba 'yun? Ji
ll. . . ibang babae. Unica. Sinteya. . .ako."

"What—"

Ngumiti ako. "Sa huli, ang nanalo. . .ay ate mo."

Tuloy-tuloy ang pagsasalita ko. "Congrats sa inyo,
hindi ako nag-ja-judge."
Nanahimik ulit kami. Mula sa maamong mukha ay para
ng nakita ko ang tunay niyang itsura. Tunay na nar
aramdaman. Tumitig siya sa akin na para bang hindi
niya papakawalan ang mga mata ko. Matalas ang tin
gin niya, malalim. Nakakalunod.

Pinipilit ko pa ring ngumiti. . .pero hindi ko kaya

.

"You know what?" Huminga siya nang malalim, bawat

segundo ay parang tinutusok ako sa buong katawan.
"You're right. I do like her."

Napakagat ako ng labi, pinipilit pigilan ang saril

ing ngumawa sa harap niya. Nagsisimula na naman an
g mga luha kong kasing tigas ng ulo ko. Napatingin
si Ned sa phone niyang tumunog ulit.

"Alam ko. . ." Kahit nahihirapan, nagawa ko pa ring

sabihin 'yon. "Alam ko. . ."

"I was pushing myself to like her, too much. Tryin

g too much just to forget the fucking pain you've
caused me." Hinawakan niya ang braso ko at napapik
it ako sa higpit ng hawak niya. "Alam mo ba kung g
aano kahirap 'yon?"

Tumawa ako habang umiiyak.

"Ang alin ba ang mahirap? Makipag-sex kung kani-ka

nino? Lumipat sa iba't ibang babae? Ikama ang ate
mo? Paglaruan ako? Hindi ka makaalis agad dahil pi
nagpipilitan ko sarili ko sa'yo dahil excited kang
 umuwi sa ate mo?"

"I di—ahh, fuck. Let's fi—"

Napatigil kaming dalawa nang may kumatok. Tumingin

siyang muli sa akin. Hindi ko na maintindihan kun
g anong gusto niyang gawin o sabihin o kung ano pa
. Bakas ang ugat sa braso niyang may linyang tatto
o na pahaba. Isang katok pa.

"She's here."

Nanikip ang dibdib ko sa boses niya. Kung gusto ni

yang tumalon sa tuwa o ma-excite, hindi na niya ka
ilangan pa itago.

"Pakasaya ka na sa kanya. Have 'fun', alam kong exc

ited ka."

Humugot siya nang malalim na hininga. Tinitigan ni

ya ako habang pinapakita kong kaya kong makipagtit
igan. Mas humigpit ang hawak niya sa braso ko. Tin
atanggal ko 'yon.

"Watch how I push myself to forget. . . too much."

Pagkabitaw niya sa akin ay agad akong nanghina na

para bang siya ang naging dahilan ng lakas ko. Lum
abas siya ng kwarto nang tinititigan ko ang likod
niya at ang tattoo na nakaguhit doon. Kasing gulo
ng mga linya sa likod niya ang utak ko.

Narinig ko ang pagbukas ng pintuan, at ang boses ni

Ned.

Sinibukan kong sumandal sa pader para hindi ako ma

paupo sa panghihina. Naririnig ko na ang pamilyar
na boses ng babae na nasa sala. Nandoon na nga si
Sinteya. May narinig akong ilang ingay bago natahi
mik. Tapos boses nila, nagsasagutan. Nag-uusap.

At nagulat na lang ako nang makarinig ako nang mas

malakas pang ingay, at sinigaw ni Ned ang alam ko
ng totoo pero pilit kong tinatakasan.

"Fuck? You call that fuck?"

Huwag. . . huwag. Paulit-ulit kong binubulong na i

tigil na ni Ned ang lahat. Ito ba? Ganito ba ang g
usto niyang marinig ko? May kung ano pa siyang sin
abi bago sumigaw ulit.

"C'mon, Ate Sin. Let's fuck!"

Tulo nang tulo ang luha ko habang nanginginig ang

mga labi. Pinipilit kong takpan ang bibig ko para
hindi makagawa ng ingay. Napapikit ako nang marini
g ang malakas na pagtama ng kung ano sa isang baga
y.

"Tangina. Bakit nasasaktan na naman ako?"

Napadilat ako at napatitig sa pinto.

"Why do you all keep on pushing me away?"

Parang sumabog bigla ang puso ko sa narinig. Gusto
ko agad lumabas at yakapin si Ned para paulit-uli
t na mag-sorry. Ako ang gumawa sa kanya nito. Tinu
lak ko siya palayo. Kasalanan ko!

Baka hindi naman totoo ang lahat. Baka nagpapanggap

lang siyang galit. Baka ako pa rin.

Lumapit ako sa pinto at narinig ang boses ni Sintey

a.

"—about Aris—"

"That girl is nothing from the past!"

Tumigil ang lahat sa akin.

"Stop being jealous of her!"

Past? Stop being jealous? That girl?

"I'm not jealous!"

Lumayo ako sa pinto.

"Stop acting you're not."

Napapikit ako.
Ayaw ko na. Tama na. Sobra na. Ang sakit na. Wasak
na ako. Masisira na ako. Tama na. Pinipilit kong
alisin ang luha sa mga mata ko. Hindi na. Tama na,
Aris. Kailangan mo na umalis.

"Oh di ano?!" rinig kong boses ni Ned.

Tinakpan ko ang tainga ko.

"Tama na. . ." bulong ko sa sarili ko. "Okay na. Ge

ts ko na. Tama na."

Napaatras ako nang tumama ako sa bookshelves. Para

na akong tanga na nag-sorry sa bookshelf kahit ak
o ang nakaramdam ng sakit. Ang sakit-sakit ng paa
ko. Ang sakit-sakit ng mata ko. Ang sakit ng lahat
sa akin. Mas sumakit pa nang marinig kong lumapit
na ang boses ni Ned sa pintuan.

Umupo ako sa kama at doon pinilit ang sarili huming

a nang maayos.

Inhale. Exhale. Breathe in. Breathe out.

Simpleng gawain lang, hindi ko pa magawa nang maayo

s.

Nag-angat ang tingin ko pagbukas ng pintuan at tum

ambad sa akin si Ned. Kahit medyo madilim na ang p
aligid, nakita ko mula sa ilaw sa sala ang pamumul
a ng mga mata niya. Kumikintab.

"Is that it?" Sana hindi na lang siya magsalita. A

yaw ko nang marinig pa ang boses niya – o kahit
kay Sinteya. O kahit sino pa! "Okay na ba mga nari
nig mo, Mari Solei Lacsamana? Happy now?"

Pinahid ko ang natitirang luha ko at tumayo. Pinil

it kong ngumiti. Mukhang nagulat siya sa ginawa ko
at kahit ako ay nagugulat na may lakas pa rin pal
a ako.

Lumapit ako sa kanya, at bumulong ng "okay na. . ."

bago lumabas.

Sino ba ako kumpara sa Sinteya Yeo na 'yon?

Dapat maging masaya ako na makita ang city lights

ng napaka gandang Makati pero sa bawat liwanag na
nakikita ko ay nakakaramdam ako ng sakit. Nagpauli
t-ulit sa akin ang mga narinig ko na para bang gus
tong itatak sa akin ni Ned ang lahat nang 'yon.

I'm from the past. Sinteya's his future. Fuck? Tapo

s. . .may Sir Marco pa?

Sinubukan kong magpakasaya kasama ang boardmates k

o pero hindi rin naging sapat. Sa Facebook ako nag
hanap ng pampalipas oras. Pampaalis ng mga gusto k
ong maalis sa utak ko. Scroll ako nang scroll pero
wala akong maintindihan.

Nilibot ko ang lahat sa Facebook hanggang sa nagpu

nta ako sa chat namin ni Maureen. Tinitigan ko mul
i ang pictures na nandoon. Sinteya. Sir Marco. . .
Fuck? You call that fuck?! Tama na. That girl is
from the past! Please, tama na.
Bakit siya pa? May prof na siya, may step brother p
a?

Umiikot ang lahat ng lalaki sa kanya habang ako, mi

serable?!

Napatitig ako sa blangkong chat box ng account na

Elos at ni Jill. Unti-unti akong tumipa ng mga let
rang hindi ko alam kung may sense ba.

Elos Ira: Sinteya Yeo?

Jill: huh who's this

Jill: cant read my name? di ako kasing landi nung

babaeng yun ok so fuck off dummy account

Ilang minuto akong napapatitig sa screen. Pagkapin

dot ng send, mabilis na nagload ang picture ng isa
ng lalaking professor at isang babaeng estudyante
na magkaholding hands sa Alabang.

Jill: WTF OMG I KNEW IT!

Jill: Sino ka?!

Seen.

=================

Ngprya 36

Ngprya 36 // Karma, Girls and Bitches

Tinitigan ko ang magarang phone na pinahiram sa ak

in ni Ned. Dapat ko nang isauli ito, hindi ko nama
n ginagamit. Ngunit sa bawat isip ko na lalapit ak
o sa kanya ulit, pakiramdam ko ikakamatay ko. Kahi
t makita ko lang ang strand ng buhok niya, hindi k
o ata kakayanin.

Itinapon ko ang flower crown na gawa niya noon. . .

pero pinulot ko ulit.

Natatanga na talaga ako. Sobra pa sa sobra.

Gusto ko sanang magkatrangkaso ako. Kapag sobrang

sakit ng loob ko, madalas sumasakit din ang panlab
as. Ngunit ngayon, loob ko lang ang pumapatay sa a
kin.

Sa panlabas na anyo, mukha akong maayos.

Pati ba naman katawan ko, marunong na rin magsinung

aling?

"Grabe nga eh!" rinig ang boses ni Jill kahit na m

aingay sa buong klase. Wala kasi ang professor. Ka
usap niya ang mga kaibigan niya. "Parang alam niya
na nag-stalk ako kanila Sir tapos para hindi ako
mahirapan, binigay na niya sa akin 'yung picture."

Agad akong kinabahan, parang sinuntok ako sa loob.

"May hula ka na ba kung sinong nagbigay?" sabi ng

isang kaibigan niya. "Ang paparazzi ng peg ng pict
ure, ano 'yun, talagang sinusundan niya?"

"I have a few. Maraming galit sa babaeng 'yun, no."

Lumingon sa akin si Jill. Nanlaki ang mata ko at b

ago pa ako makaiwas ng tingin ay ngumisi siya sa a
kin at umirap. Sinubukan kong basahin ang reviewer
nang tahimik. Pinipilit ang sarili na walang paki
nggan na ingay.

Dumiretso ako sa registrar para sa trabaho. Inutus

an ako na ayusin ang listahan ng graduating this s
emester pero college at alphabetical order. Dahil
dito, naging busy ang utak ko hanggang sa BA colle
ge, nakita ko ang pinaka ayaw kong makita sa ngayon.
Yeo, Sinteya

Pati ba naman sa 1 by 1 picture niya, maganda pa ri

n siya?

Gusto ko i-delete ang information sa kanya. Kahit

sana sa school records ay mawala na siya. Kahit sa
paningin ko lang! Nilingon ko ang paligid, at ako
lang ang nasa back office. Ni-lock ko ang pinto b
ago ko sinimulang mag-scroll sa accessible record
niya.

Single. . . sana nilagay din ang malandi.

Mother's name, Erica Serenity Yeo. Nakatira sa isa

ng subdivision, oo. Mayaman. Sosyal. Nasa kanya na
ang lahat. Sa record niya, father's name is blank
. . . no siblings.

Pero may step brother. Tapos nakaka 'fun' niya pa

siguro sa kama. C'mon, Ate Sin. Let's fuck! Pumiki
t ako at huminga nang malalim.

Grabe.

Hindi ko maaccess ang grades pero kita ko ang sche

dule niya. Isang major, minors. Bakit gan'un? Iba
ang schedule niya sa iba? Ano siya, bagsak sa subj
ect tapos ni-repeat niya?

Turn off.
Hindi pala matalino.

Puro mukha at katawan lang ang panglaban.

Gustong-gusto ko babuyin ang record niya pero hind

i ko naman pwedeng ma-access. Nagulat pa ako nang
biglang gumalaw ang doorknob at may kumatok. Sa so
brang panic, na-restart ko ang PC at napa kagat ng
labi dahil hindi ko na-save sa excel ang mga tina
yp ko!

Back to zero! Putek.

Naiinis ako at nararamdaman ko na ang init ng ulo

ko pagkabukas ng pintuan. Ngumiti ako kay Ma'am na
mukhang nagtataka.

"Bakit naka-lock ang pinto? Nag-fe-facebook ka, ano

?"

"Ah, sorry Ma'am. Hindi po. Napindot ko po siguro n

ang di sadya 'yung lock."

Tinanguan niya ako pero kita kong hindi pa rin siy

a naniniwala. Pero hindi na niya pinagpatuloy pa a
ng gustong sabihin. Tiningnan niya ang computer na
nag-lo-loading dahil sa restart.

"What happened?"

Nilingon ko ang computer. Huminga muna ako ng mala

lim bago nagsalita. "Ma'am kasi po, nag-restart po
bigla."
"Na-save mo 'yung listahan?"

Napayuko ako. "Hindi po, eh."

"Ay, sabi ko sa'yo always ctrl – s every now and

then." Lumapit siya sa computer para i-sign in an
g account niya at ilagay ang password. "Malayo na
ba nai-type mo?"

"Business Ad na po, surname Y."

Ngumiwi si Ma'am. "Yikes, kakayanin ba this day ang

listahan?"

Tumango ako. "Kakayanin ko po."

Ngumiti siya sa akin. Binuksan niya ang school rec

ord at tinayp ulit ang password. Tiningnan ko kung
paano maitatayp ang password niya para ma-access
ko pa ang iba pero hindi ako nakahabol. May hinana
p na printed file si Ma'am bago lumabas ng back of
fice.

Pagkaupo at pagtingin sa school records, sinearch

ko ang Y surname. Tinitigan ko ang 1 by 1 picture
ng Sinteya Yeo na 'to. Ngiting-ngiti siya, na para
bang masaya siyang nangyayari sa akin 'to.

"Ikaw may kasalanan nito." Ilang beses kong clinic

k ang picture niya, iniisip na sana maramdaman niy
a ang sakit na nararamdaman ko via clicks. "Ang sa
ya-saya mo siguro ngayon."
TInitigan ko ang picture niya. . .hanggang sa nama
layan kong nag-iinit ang mga mata ko at tumataas a
ng lahat ng tubig sa katawan ko patungo sa mata.

Inhale, exhale. Inhale, exhale.

Gamit ang phone na bagong bili ko, tinawagan ko si

Chino para makahanap ng positivity. Nauubusan na
ako at kailangan ko na talaga 'yun. Sinagot ang ta
wag ko matapos ang tatlong ring.

"Aris?"

Napahinga ako nang malalim nang marinig ang kalman

g boses ni Chino. Sa tagal naming hindi nag-usap,
pakiramdam ko mas narinig ko ang totoo niyang bose
s. Kalmado, hindi gaanong kalalim at hindi rin gaa
nong kataas. Masarap sa tainga.

"Napatawag ka? May problema?"

"Uhm, wala lang. . ."

"Hindi nga?" May isa pa akong boses na narinig na

parang tumawag sa kanya. Nagsandali si Chino sa ka
usap na 'yon. "Bakit? Anong mayroon—Chino!—eto
na. Sorry, Aris. Mamaya, tatawag ako. May kailang
an lang akong gawin."

Ngumiti ako kahit wala namang dapat pagsinungalinga

n. Sarili ko lang.
"Sige, okay lang. Napindot ko lang din 'yung call."

"Chino!!! Oras na!"

Nagpaalam na ako bago pa makapagsalita si Chino. M

ukhang kailangan na kailangan siya. Nagmamadali.

Kung sinundan ko lang siguro ang 'date' namin noon

, sana hindi ito nangyayari ngayon. Sana buo pa ak
o. Sana mas nakilala ko pa si Chino, at baka mas m
agustuhan kong nasa tabi ko siya.

Ilang beses kong pinalo ang mukha ko para matauhan

. Hindi. Hindi ko kailangan ng lalaki. Kaya kong m
ag-isa ito. Nabuhay ako nang walang Eddard Vane Yb
oa na gumugulo sa akin noon, magagawa ko rin 'yun
ngayon.

Kung hindi man, kailangan kong pilitin na kaya ko.

Walang mangyayaring masama.

Inhale, exhale.

Bumalik ako sa mga gawain nang may kumatok. Paglin

gon ko, nakita ko si Ma'am na may hawak na isang f
older.

"Aris, pwede ka sandali?"

Binigay niya sa akin ang folder na 'yon. Ang nakak
atawa lang, kay Sir Marco ko ibibigay ang folder n
a 'yon. Para sa Historical trip files.

Sige, tadhana. Tawa pa.

Habang naglalakad, tumutugtog na ang radio booth.

Ang registrar ay medyo malayo sa room na pinagtutu
ruan ni Sir Marco kaya halos ikutin ko na ang buon
g school para lang dalhin ang files. Natigil lang
ako nang marinig ang boses ng DJ.

"Yes, hello, this is DJ Andro."

Pamilyar na boses ng lalaki. Kalmado. . . magaan sa

pandinig. . . kilala ko.

"DJ Andro! Na-miss kita!" boses ni Jill. "J.Law 't

o, hi. Bakit absent ka ata nitong nung last week?
Hinintay talaga kita para magtanong ako."

Tumawa si DJ Andro. . . at halos mapatigil ako sa

pag-akyat ng hagdan dahil sa boses. Putek. Seryoso
ba ito?Â

Narinig kong tumawa ang dalawang babae na nakasalub

ong ko.

"Crush talaga ng J. Law na 'yan si DJ Andro."

"True. Pogi kasi ng boses, pa-mysterious pa. Kainis

."
Simula nang dumating ako sa university, ngayon ko
lang narinig ang boses ni DJ Andro kahit na marami
ng usap-usapan tungkol sa kanya. At ngayon ko lang
din na-realize kung bakit lagi akong pinapapunta
ng library kapag mga ganitong oras.

"Naks, salamat," sabi ni DJ Andro. Bakit nga ba hi

ndi ko naisip 'yon? Chino! Chino Alejandro! Kaya b
a lagi siyang busy dahil dito? "Ano bang tanong 'y
an?"

Mas confident siya sa boses na ganito, parang hindi

siya - pero siya talaga!

Nakasalubong ko ang pamilyar na maamong mukha, ngu

nit intimidating ang aura na si Unica. Hindi siya
naka-uniform, long sleeves ang suot niya tapos nak
atali ang mahabang buhok. Mas nakita ang tattoo ni
ya sa leeg.

Hindi nagtagal ang tingin niya sa akin at mas nagm

adali pagbaba. Ngayon ko na lang ulit siya nakita
sa school.

Lumiko ako sa hallway pagkarating sa 4th floor. Na

kita ko na sa bintana ng pinto ng classroom si Sir
Marco na nagtuturo. Palaisipan pa rin para sa aki
n kung bakit si Sinteya pa. Isang professor? Sa is
ang estudyante?

Pinagbabawal 'yun sa university. Sa school!

Professor. . .step-brother. . . hindi na ako magug

ulat kung kabit din ang Sinteya na 'yon. Mukhang m
ahilig siya sa mga bawal. . . at nakakadiri?

Kumatok ako isang beses. Napatingin agad si Sir Ma

rco. Ngumiti siya. . . kung tutuusin, hindi siya m
ukhang professor. Pero hindi mawala sa isip ko ang
pupwedeng ginagawa niya kasama ang estudyante niy
a.

Sa likod ng mga ngiti at mala-anghel na mukha, may

nakatagong hindi aakalaing gagawin.

Parang sinasabi ko 'to sa sarili ko.

"Kasi DJ Andro, may problema ako."

"Sige, ano 'yun?"

May kung ano pang sinabi si Sir Marco sa klase niy

a bago tumungo sa akin sa labas ng room.

May sikreto ako na alam tapos gusto ko i-share dahi

l feeling ko worth sharing 'yun."

"O sige?"

"Sir," sabi ko nang buksan niya ang pintuan.Â

Na-a-amaze pa rin ako sa kagwapuhan niyang taglay.

Mas malapit, mas kapansin-pansin ang ganda ng mga
mata niya, mukhang matapang. Ngunit dahil nakangi
ti, ang sarap sa mata makita. Mukha siyang malinis
. Professional. Kagalang-galang. Ngunit nakakaramd
am din ako ng inis.Â

"Pinapabigay po ito, para sa Historical trip daw?"

"Itago natin ang mga characters— "

 "Ah, yes." Kahit ang boses niya, masarap sa tain

ga. Pero nakakainis pa rin. "Sige. Thank—"

"—bilang The Professor God—"

Napatingin ako kay Sir Marco na natigilan sa narini

g.

"—at ang isa naman ay Kasalanan."

Nanlaki ang mata ko.

"And maybe we can give their love story a title, St

udent-Teacher Taboo Relationship."

Nagkatinginan kami ni Sir Marco. Ang kaninang ngit

i niya, kahit ayaw ipahalata, ay biglang nawala. M
abilis ang pag-iba ng pinapakita ng mga mata niya.
Gulo. Takot. Gulat. At naging blangko – ngunit
kita ko sa paghawak niya sa folder ang. . .galit.
O takot? Sa higpit ng pagkakahawak.

"T-Thanks for this," sabi niya at pumasok sa classr

oom.
Paglingon ko sa paligid, napansin kong nakatingin
ang karamihan ng estudyante sa hallway sa akin –
o sa pwesto ng professor na kanina ay kausap ko.

"J. Law, anong—"

"No, no! Listen, kasi secret lang talaga 'yon. I m

ean, tama naman. Taboo and against the school rule
s yun. But at the end, hindi matiis ni Kasalanan a
ng kalandian niya then poof, the professor got tem
pted. At nag-de-date sa malayong—"

Tumawa ang boses ni Chino pero pansin ko ang pagka

peke nito. Pinipigilan niya si Jill sa pagsasalita
! "Patay  tayo d'yan, wala tayong proof—"

"May proof! With pictures. Wait, ipopost ko sa FB

page ng School Files natin. Loading na. Gusto mo i
-tag ko pa'yung characters? Ang saya nila sa pictu
re promise, parang hindi sila student teacher HHWW
p—" biglang tumahimik ang radio at nagpatugtog
ng masayang kanta. Sa sobrang saya, nagmumukha na
itong peke.

Nanlulumo ako. Nanginginig ang mga kamay kong sinu

bukan tawagan si Chino pero walang sumasagot. May
ilang estudyante na nakatingin sa kanya-kanyang ph
one at tablet.

Paglingon ko kay Sir sa loob ng klase niya, tulala

siya.

Nakailang beses akong kurap. Kasing lamig ng yelo

ang buong pagkatao ko. Tumigil sandali ang pagtibo
k ng puso ko. Hanggang sa tumibok ito. Pabilis. Pa
bilis. Pabilis. Hindi na ako makahinga!

A-Anong nagawa ko?

Anong nagawa mo, Mari Solei Lacsamana?!

=================

Ngprya 37

Ngprya 37 // Butterfly Effect

Hindi. Hindi. Hindi. Hindi.

Ilang beses pumasok sa utak ko ang salitang hindi.

Hindi talaga. Hindi. . . walang mangyayari. Malal
aman ba ni Sinteya? Ni Sir Marco? Ni Ned? Walang m
akakaalam. Isa pa, school radio lang 'yon, walang
makakaisip na totoo nga 'yun.

Kakausapin ko ba si Jill? Tapos ano? Magtataka siy

a kung bakit concerned ako? Kung bakit alam ko ang
tungkol sa picture?

Pero pinost niya ang picture sa school radio page!

Sa Facebook! Gamit ang isang dummy account.

Pwede kong sabihin sa kanya na alam kong siya 'yon,

at itigil na niya ang lahat ng ito.
Ngunit. . .tapos na. Nasabi na.

Putek, akong nagsasabi nito pero ginawa ko rin nama

n!

Hindi. Hindi. Hindi. Hindi.

Hindi talaga!

"Ayos ka lang?"

Natigil ako sa pag-inom ng tubig sa basong kakakuh

a ko lang sa kusina. Dahan-dahan pa ang paglingon
ko kay Queen na tinititigan ako nang may pagtataka.

"O-Oo naman, bakit?"

Ngumuso siya. "Sigurado ka?"

Tumango ako. "Oo nga." Ngumiti. "Promise, bakit?"

"Sabog ka ba?" natatawa niyang sabi. Tinuro niya a

ng lamesa sa harap namin. "Tingnan mo kung gaano k
araming baso na dinala mo rito sa sala."

Isa. Dalawa. Tatlo. . .apat. Panglima na ang hawak

ko.

Tiningnan ako ni Queen gamit ang nanliliit niyang

mga mata. Nakatitig lang siya, hinihintay na magsa
lita ako – o may sabihin ako na magsasabi ng dah
ilan na ito. Pagkabuka ko ng bibig, napangiti siya
at lumapit sa akin, mas naging attentive.

Binaba ko ang panglimang baso sa coffee table, kat

abi ng iba pang dinala ko rito sa sala, at tumayo.

"Naiihi na ako."

Tumawa si Queen at sumigaw na ang daya ko. Dumiret

so ako sa CR, ni-lock ang pinto at tumitig sa sala
min. Naghilamos ako para mahimasmasan, sinampal an
g sarili pero . . . ang gulo pa rin ng utak ko.

Narinig ko ang boses ng lalaki kong boardmate haba

ng kumakatok sa pinto. Binksan ko ang pinto. Nagta
taka siyang tiningnan ako, ang twalya ay nakasabit
sa balikat niya. Pagkakuha niya ng shampoo sa may
table, tinawag ko siya.

"Pakisampal nga ako."

Kumunot ang noo niya at nilapitan ako. Pinakiramda

man niya ang noo ko at sumimangot. "Wala ka namang
lagnat. Ayos ka lang?"

"Isang sampal lang, please?"

Tumawa siya,na para bang nagjoke ako. "Kita mo ton

g kamay ko?" Tinaas niya kaunti ang malaki at maug
at na kamay, siguro dahil sa paglalaro ng basketba
ll. "Baka matanggal ko ulo mo pag ginawa ko 'yun."
"Please?"

Umiling siya habang tumatawa. Nilapitan niya ako,

at akala ko sasampalin na niya ako para matauhan p
ero dinampi lang niya ang kamay niya sa pisngi ko.

"Kung ano man yang problema mo, lilipas din yan. H

ayaan mo na, huwag mong isipin masyado." Ilang bes
es niyang pinalo nang mahina ang pisngi ko. "Yung
long hair ba 'yan? Yung Vane? Papogi kasi 'yun, Ar
is. Masyado kang mabait para sa kanya, maloko 'yun."

Iniwan ako ng boardmate ko nang may ngiti siya sa

labi habang ako, hindi ko pa rin ako makangiti kah
it peke.

Sinubukan kong mag-text kay Chino pero wala siyang

reply. Wala akong pantawag dahil mag-fa-finals na
at hindi ko kakayaning mag-paload pa sa dami ng g
astusin. Nanghiram ako ng tablet para sana mag-pm
kay Chino sa Facebook pero pinigilan ko ang sarili
ko.

Matagal na siyang hindi nag-a-update sa Facebook n

iya kaya nagulat ako sa shared post niyang may quo
te na, Misunderstanding can ruin what's building u
p. May caption itong, 'Sa ilang taon ko sa mundo,
natutunan kong naaayos ang lahat sa pag-uusap ufv
sana di ko na lang tinanggap kung magkakaganito.'

Imbis na magtanong tungkol sa nangyari sa School R

adio, DJ Andro, J. Law at ang sinabi ni Jill tungk
ol kanila Sir Marco at Sinteya, isa ang sinabi ko.
Aris Lacsamana: Pst! Kailangan mo kausap? :)

Alam kong may problema siya, dahil nabalitaan ko n

a may nakaaway pa siya as DJ pagtapos ng tawag ni
Jill. Hindi ko na pinakinggan 'yon dahil para akon
g papatayin. Umuwi ako kaagad dahil hindi ko kakay
anin kung mananatili pa ako sa school.

Wala nga lang siyang reply.

Sinubukan kong mag-search sa Facebook, kay Jill na

may picture niya sa isang bar at nakataas ang kam
ay pati nakangiti. May caption doon na, 'final vic
tory'. Natatakot man, tumingin ako sa School Radio
FB Page, walang bakas ng nangyari kahapon. Kahit
picture, wala.

Pero nang masinsinan kong binasa ang mga comments,

napansin kong may binubura sila.

Siguradong. . .siguradong tungkol 'yon doon.

Sa FB ni Sir Marco ako sumunod nagpunta, tapos kay

Sinteya – walang bakas ng kahit ano tungkol sa
issue.

Good sign 'yon, tama?

Tama?

Hibang na nga ata ako para mag-isip ng positibo da

hil pagkarating ng kinabukasan, nanlalamig na agad
ako. Walang nakakaalam, ngunit pakiramdam ko laha
t ng taong nakatingin sa akin ay hinuhusgahan na a
ko. Pinapatay na ako sa ginawa ko.

Litrato lang iyon! Anong kaso sa isang litrato? Ma

raming pwedeng ibig sabihin n'un. Marahil ay magpi
nsan sila, magtito, o magkaibigan na sweet, kaya m
agkaholding hands. O baka naman may ibinigay lang
si Sir kay Sinteya, at nakuha lang sa akto ang lah
at!

Pero ako mismo, hinusgahan sila.

Ano pa kaya ang iba? Ugh.

Kamuntikan akong tumakbo para magtago nang makasal

ubong ko papasok, at siya naman ay palabas, ang is
ang pamilyar na tao. Maamo ang mukha niya tulad ng
una kong kita sa kanya, pero may kung ano sa expr
ession ni Unica na parang ayaw niya ang nangyayari
. O ayaw niya ng lalaking sumasabay sa kanya sa pa
glalakad. Malaki ang lalaking sinusundan siya haba
ng may katawagan sa phone. Nilingon ko sila, mukha
ng gustong alalayan ng lalaki si Unica pero umiwas
siya, at dumiretso sa isang magarang kotse.

Ano 'yon, boyfriend niya? Mayaman?

Huminga ako nang malalim.

Tama na, Aris! Tigilan mo na ang pag-iisip!

Pagpasok ko ng cafeteria, habang kasama ang mga ka

ibigan ni Chino, sa kabila ng ingay ng table namin
, naririnig ko ang usapan sa kabila. Kumuyom ang n
anlalamig at pinagpapawisan kong kamay nang sundan
ko ang tingin nila – Sir Marco.

"—tanga!" natatawang sabi ng babae. "Kasalanan n

a nga eh, it's a giveaway. Naaalala mo 'yung kakla
se natin sa isang subject? They're calling her—"

"Yung chicks?" boses ng lalaki.

Mahina ang boses ng babae pero narinig ko ang sinab

i niyang, "—Sin, in tagalog: kasalanan."

Nagbulungan sila, tapos tawanan.

Pumikit ako at huminga nang malalim. Pinipilit kon

g huwag makinig. Pinipilit kong pakinggan ang usap
an ng mga kasama ko sa table na pinag-uusapan ang
mga school works. Napalingon ako nang marinig ang
malakas na bulungan.

At sa may hallway, naglalakad si Sinteya, mukhang

walang pakialam na pinagtitinginan ng iba.

Pumikit ako. Pabagsak kong sinandal ang ulo ko sa

table. At pinipilit ang utak sa pag-iisip.

"Uy Aris, ayos ka lang?"

Tinaas ko ang kamay ko nakakuyom, at pinakita ang n
akataas na hinlalaki.

Pero hindi ako okay.

Akala ko sa pagpasok sa History Class, magiging ka

lmado ang utak ko – ngunit nagulat ako, halos at
akahin sa puso nang may kumatok sa pinto, at nakit
a ko agad ang mukha ni Sinteya. Kinausap niya ang
isa kong kaklase. Nanlamig agad ang pakiramdam ko.

Alam na ba niya? Gaganti na ba siya sa akin? Isa s

a napansin ko ay ang pagod sa itsura niya, at ang
ngiti niya ay tila pinipilit na lang niya. Halos s
umabog ang puso ko nang tumingin siya sa akin. Par
a akong pinapatay ng puso ko!

Umiwas ako ng tingin. Pumikit ako, naghihintay ng

sasabihin niya – ngunit walang sigaw, o sampal o
kahit ano akong related doon ang nangyari.

Lumabas lang siya ng room na parang wala lang.

At dahil doon, pakiramdam ko ay mas kinakain ako sa

loob. Pinapatay ako ng kunsensya.

Bakit hindi na lang niya ako awayin? Para matapos n

a?

Nang mag-roll call ang prof namin, napatingin kami

ng lahat sa upuan ni Unica na walang nakaupo. "Nak
o ang Balentinong 'yun, kung kailan mag-finals tsa
ka nag-aaabsent absent." Umingay ang klase. "Kayo,
 huwag kayong tutulad sa kaklase niyo. Mag-aral ka
yo, magtapos, para maging masaya mga magulang niyo."

Magulang. . . ang dami kong issue. Nakakainis!

Nagsimulang magbigay ng words of wisdom si Gng. Te

odora sa amin na tumagal ng halos isang oras bago
kami nagsimula sa klase. Doon ko napag-isip isip n
a hindi ako magsasalita. Hahayaan ko na, tulad ng
sabi ng boardmate ko.

Walang maniniwala sa ganoon. Hindi lahat kilala an

g 'kasalanan' at sana pati na rin ang 'the profess
or god.' Kung kilala man, wala namang mangyayari.
Issue lang. Chismis.

Lalayo na ako. Iiwas. Mawawala sa buhay ni Ned, sa

gulo kasama ng pagdikit ko sa kanya.

At sisimulan ko 'yon sa pagsauli sa phone niya.

Nakaupo ako sa lobby ng condo ni Ned, hinihintay a

ng receptionist para alamin kung nasa loob ba ng c
ondo si Ned. Wala akong ibang sasabihin sa kanya.
Kakatok ako, pagbukas ng pinto, ibibigay ang phone
tapos diretso alis.

Kinakabahan pa ako dahil biglang bumukas ang eleva

tor. Akala ko makikita ko siya, hindi ako handa â€
“ ngunit mas mapapabilis pa ang pag-alis kop ag na
gkataon. Nanlaki ang mata ko sa nakitang babae pal
abas ng elevator.

Si Jill!
Akala ko makikita niya ako pero dire-diretso lang
siya habang nakangisi. Nakakilos at nakahinga lang
ako nang lumabas na si Jill. Agad akong lumapit s
a receptionist at binigay ang phone.

"Miss, pakibigay na lang po ito kay Yboa."

May sasabihin pa sana siya pero lumabas na rin ako

. Hinanap ko si Jill, at nanlaki ang mata ko nang
nakita ko ang nadaan na taxi sa tapat ko – at na
katingin sa akin si Jill na sinasalamin ang itsura
ko.

Kinabukasan, normal ang lahat. Ang problema, nagig

ing problema lang kapag pinoproblema. Hindi na ako
mag-iisip. Kahit papaano, kumonti ang bulungan tu
ngkol sa school radio issue. Nakakangiti na ako ka
hit pilit pumapasok sa isip ko ang tanong kung bak
it nasa condo ni Ned si Jill.

Ngunit nawala ang ngiti ko nang marinig ang pinag-

uusapan ng mga nasa registrar office habang nag-aa
yos ako ng files sa computer. Nilagay ko pa ang ea
rphones ko, kunwaring nakikinig ng music.

"Yes, Ma'am. Pinatawag kahapon ni Dean dahil sa iss

ue."

"What?" Hininaan nila ang boses nila, pero rinig ko

pa rin. "Totoo ba 'yun?"

"May pictures as proof Ma'am," narinig kong sabi.

Napakagat ako ng labi. "HHWW with a girl student i
n uniform."

"May action bang gagawin?"

Halos hindi ako makahinga sa sunod na narinig.

"Patatalsikin ata sa trabaho si Sir, Ma'am. Deliber

ation pa."

Pumikit ako at tinakpan ang mukha. Pinipilit kong

huminga nang maayos, ngunit pakiramdam ko nalalaso
n ako sa bawat paglanghap ko ng hangin.

Sa isang pagkakamali, nagkasunod-sunod na ang lahat

.

Putek. Hindi ko na alam. Hindi ko na talaga alam.

____

note: nilagay ko yung fb part ni Chino dito kasi n

agkamali ako ng timeline, dito talaga un :))

Rules!1. Huwag magreply sa comments na sumasalunga

t sa paniniwala niyo. Pls, I'm begging you. Huwag
mag palitan ng masasakit na salita sa comment box.
2. Stop texting the number in this story (dinelete
ko na ung number sa story mismo, so please delete
it in your phones) nakakaabala na kayo sa may ari
nung simcard at nadudungisan na ang pangalan ng W
attpad.

3. Bawal magmura. Masakit sa mata.

4. Avoid spoiling clueless readers, let them read t

he other story to know answers.

=================

Ngprya 38

Ngprya 38 // Bitch Slap

Deserve ko ang sampal ni Marie.

At isa pa.

At isa pa.

"Bakit mo nagawa mo 'yun?"

Kitang-kita ko ang disappointment sa mukha ni Mari

e, pati na rin ni Maureen na natigil sa pagbabasa
dahil sa sinabi ko. Sa kwento ko. Nakakunot ang no
o nila, nakasimangot, nakatitig sa akin na para ba
ng nanghihingi ng isang matinding sagot.

Wala akong sagot.

Isang matindi pa kaya?

Pinuntahan ko sila dahil pakiramdam ko mababaliw n

a ako kapag wala akong mapagsasabihan. Mababaliw a
ko kapag walang sumampal sa akin. Masisiraan ako n
g ulo kapag walang magsasabing masama ang ginawa k
o.

"Isa pang sampal, please?"

Nakakuha ulit ako ng sampal kay Marie.

Ang sakit-sakit na ng pisngi ko pero bakit pakiramd

am ko hindi pa sapat.

"Kaya ba pina-send mo sa akin 'yung pictures?" mara

hang tanong ni Maureen.

Pinatong ko ang siko ko sa lamesa, hinilamos ang k

amay ko sa mukha at yumuko. "H-Hindi ko rin alam.
. . parang. . .parang bigla na lang akong gumawa n
g isang bagay na hindi ko alam. Hindi ko naisip."

"Ano 'yun, sinapian ka ng masamang espiritu?"

Pumikit ako at huminga. Ang sarap sabihing totoo a

ng sinabi ni Marie pero. . .hindi, eh. Hindi talag
a. Umiling ako. Narinig ko ang buntong hininga nil
ang dalawa.

"Kay Eddard Vane, no?"

Humahapdi ang mga mata kong nag-angat ng tingin ka

y Maureen. Naka-ilang kurap ako. Pati si Marie, na
patingin sa kanya. Hindi ako nagsalita.

"Anong kay Eddard Vane?"

Huminga nang malalim si Maureen. "Nasabi ko na sa'

yo to, di ba?" Nagkatinginan sila Marie at Maureen
, napanganga si Marie na para bang may naalala. "A
yaw ko sana makisali sa nangyayari sa inyo. Pero k
wento sa akin ni Miller dati, tinutukso pa rin daw
niya si Vane sa'yo." Huminto sandali si Maureen a
t uminom. "Kaya parang pinatunayan ni Vane sa grup
o nila na may something sa kanila nung Sinteya. Pa
ra masabing naka-move on na siya sa'yo."

"So, may something nga?" tanong ni Marie. "Naka-mov

e on na?"

Ang sakit marinig sa iba ang tanong na pilit kong

iniiwasan. Pilit kong huwag marinig. Naka-move on
na?

Nagkibit balikat si Mareen. Magsasalita sana siya p

ero ako na ang nagsalita.

"Mayroon."
Tumingin silang dalawa sa akin.

"Paano mo nalaman?" tanong ni Marie.

Pumikit ako. Ang sakit sa loob ng bawat hugot ko n

g malalim na hininga pero ginawa ko pa rin. "Narin
ig ko." Nakita ko ang mga gulat na mukha nila pagk
adilat. "Sinabi sa akin ni Vane."

"So 'yan ang rason kaya sinisira mo si Sinteya? At

nung Professor God? Kasi naka move on na si Vane
sa'yo?"

"Hindi ko alam!" Pinigilan ko ang pagsigaw ko at k

umalma. "Hindi ko. . .hindi ko sinasadya."

Tumaas ang kilay ni Marie. "Hindi sinasadya? Accid

entally ba ang paggawa mo ng dummy account? Nabigl
a ka ba nung kinausap mo 'yung malandi mong kaklas
e? Hindi mo ba sadya ang pagsend ng pictures nung
dalawang inusente? So pinapahiwatig mo nga na nasa
pian ka ng masamang espiritu?"

Para akong binato sa bawat tanong ni Marie, masaki

t. Nakakainis. Ang gulo. Napakagat ako ng labi dah
il nanginginig na ito. Yumuko ako dahil nakakaramd
am na ako ng hirap sa paghinga.

"Marie. . ." boses ni Maureen.

"Vane is a fucked up guy," sabi ni Marie. Umangat

ang tingin ko sa kanya. "Alam ko kasi magkaibigan
kami. May mga kwento siya, kalokohan at kaadikan.
Akala ko mapapatino mo siya kaya pumayag akong map
aglapit kayo." Sumimangot si Marie. "But I think m
y calculations were fucked up too. Hindi ko naisip
na baka mahawa ka sa kany—"

"Hindi ako nahawa sa kanya."

"Eh ano?" taas kilay na tanong ni Marie. "Do you th

ink I can tolerate this attitude, Mari?"

Nagkatitigan kami ni Marie. Tinawag niya ako sa Ma

ri. Walang two. Walang pwet. Kahit ang ngiti ay na
wala. Mas lalo kong naramdaman ang consequence ng
mga pinaggagagawa ko.

Bumuntong hininga si Maureen. Akala ko magsasalita

siya pero uminom lang siya. Nakikinig. Nakatingin
sa akin. Sa utak ba niya, kung anu-ano na rin nai
isip tungkol sa akin? Hinuhusgahan na rin ba niya
ako tulad nang panghuhusga ko sa sarili ko?

"Mahal mo pa rin ba?" tanong ni Maureen.

Tumango ako.

"Sigurado ka bang pagmamahal 'yan?" tanong ni Mari

e. Nagkatinginan kami habang tuloy-tuloy ang sinas
abi niya. "Kasi mamaya it's just the longing you b
oth feel. Maybe the idea of the past made you two
do things. Kasi sa totoo lang, kung mahal niyo ang
isa't isa, you won't be this miserable girl right
now who tried to ruin innocent careers and life.
Nasaan na ang matalinong Mari na hindi pumayag sa
pakikipagtanan kasi may priorities sa buhay?"
Tuluyan na akong naiyak sa huling sinabi ni Marie.
Ilang segundo silang nakatingin sa akin hanggang
sa tumayo si Marie at niyakap ako. Sumunod din si
Maureen. Hindi iniinda ang mga taong nakapaligid s
a coffee shop.

"I'm disappointed at myself for letting you feel t

his," bulong ni Marie sa akin. "Kung hindi ako nak
ipag-deal sa pwet na 'yun dati, eh di sana hindi m
agkakaganito."

"Sorry. . ." bulong ko kay Marie.

"Nakakaiyak naman itong tagpong 'to," naiiyak na s

abi ni Maureen. "Parang sa mga nababasa kong frien
dship sa books. Squad goals!"

Mula sa iyakan ay nagtawanan kami na parang mga ba

liw matapos ng ilang minuto. Nanahimik kami sandal
i para mahimasmasan. Gumaan kahit papaano ang loob
ko. Ito nga siguro ang kailangan ko.

Isang malakas na sampal.

Literal. At figurative. Hindi ko lang akalain na ma

nggagaling 'yon kay Marie.

"Alam mo na next step mo?" tanong ni Marie.

Tumango ako.

Kahit mag-gagabi na, nagpunta pa rin ako sa school

. Pumunta ako ng faculty room, at nakaramdam ng bi
gat sa loob dahil wala si Sir Marco. Dumiretso ako
sa registrar, nag-sorry na ngayon lang at nagsimu
la nang mag-file. Agad kong sinearch ang Yeo na su
rname, at kinuha ang number na nakasulat doon.

Kung hindi ko makakausap si Sir Marco, kahit si Sin

teya na lang muna.

Akala ko kakayanin ko, ni-lock ko pa ang pinto ng

back office, pero nakatitig lang ako sa number niy
a. Nanginginig at namamasa na ang kamay ko. Naka-i
lang beses kong pinahid ang kamay ko sa panyo. Ila
ng beses din akong huminga nang malalim.

Sinubukan kong pindutin ang call – pero agad kong

binaba.

Kinakabahan ako. Pinapatay na agad ako.

Pumikit ako at huminga nang malalim. Kailangan ko

gawin 'to. Wala silang kasalanan. Ako lang ang may
kasalanan. Ako lang. . . Nakailang subok kong pin
dutin ang tawag ngunit hindi ko pa rin magawa. Nai
inis na ako sa sarili ko. Sumigaw ako nang mahina
at pinalo ang noo.

Nagsimula nang tumulo ang luha ko, pinipilit kong

patigilin pero ayaw talaga. Walang isip-isip na pi
nindot ko muli ang call, at pagkasagot – bigla n
a lang akong nagsalita.

"Sorry Sinteya." Pumikit ako, pinipigilan ang pagh

ikbi. "Sorry. . .sorry hindi ko sinasadya. Sorry."
Alam kong kulang ang sorry ko.

"Sino 'to?"

Mas lalo akong nanghina nang marinig ang maganda ni

yang boses.

"Si—Si. . . " Hindi ko magawa! Binagsak ko ang u

lo ko sa lamesa at nagpakalunod sa sariling luha.
"sorry talaga, Sinteya. Sorry!"

Binaba ko ang tawag. Gumaan kahit papaano ang paki

ramdam ko pero iyak ako nang iyak habang nag-ri-ri
ng ang phone ko. Tumatawag siya ulit. Hindi ko na
ata kayang makipag-usap kaya pinatay ko ang phone
ko hanggang sa may biglang kumatok sa pinto.

Inalis ko muna ang files bago buksan ang pintuan.

"Why are you crying?" tanong sa akin.

Ngumiti ako at umiling pero patuloy lang ang paglu

ha ko. Nang sabihin niyang umuwi muna ako at magpa
hinga, hindi na ako nakipagtalo pa.

Umuwi ako. At nagpahinga.

Kinabukasan, ipinabigay ko sa Dean ang sulat na gi

nawa ko, ineexplain ang lahat ng alam ko. Hindi ko
alam kung nag-me-make sense ba ang mga sinabi at
kinwento ko sa letter. Hindi ko rin alam kung anon
g pwedeng magyari pagkatapos.
Hindi ako tatakbo sa kasalanan ko. Hindi man ako h
anda sa pwedeng mangyari, gagawin ko pa rin. At pa
gkatapos, lalayo na ako sa kanila. Ayaw kong magin
g miserable ang ibang tao dahil lang sa kagagawan
ko.

Naging tahimik ang ilang araw ko, hindi alam kung

ano nang nangyayari. Hindi ako pinapatawag ng Dean
. Walang kahit anong balita. Patapos ko na ang ila
ng final project namin at natapos ko na rin ang li
stahan ng graduates.

"Buntis daw yung estudyante?"

Pinilit kong huwag lumingon nang magsimulang magkw

entuhan ang mga nasa registrar. Hininaan ko ang vo
lume ng sound sa phone ko para kahit naka-earphone
s ay rinig ko pa rin.

"Yes Ma'am, nagugulat na nga rin kami sa mga usap-u

sapan."

"Baka naman gawa-gawa na lang 'yan ng mga estudyant

e?"

"Well, pwede rin." Tumahimik. "Pinatigil na nga ri

n muna ni Dean ang operation ng School Radio."

"Ah, kaya pala hindi na maingay."

Kinabahan ako. Si Sinteya ba ang pinag-uusapan nil

a? Tungkol kay Sir Marco? Ned? Sumakit ang ulo ko
sa kakaisip. Pwedeng chismis lang 'yon. Sabi nga n
ila ang isang kwento, nadadagdagan at nababawasan
sa paglipas.

Hindi. Wala. Tama na. Ayaw ko na.Â

Ngunit nang dumating ang gabi, nakita ko sa labas

ang boardmate ko na parang may kausap na nakaupo s
a may mga halaman. Kinabahan agad ako dahil ang pa
milyar na buhok niyang nakatali ang una kong napan
sin. Hanggang sa lumingon sila sa kinatatayuan ko,
at kahit hindi ko nakikita ang mukha nila sa dili
m – alam kong nakatitig sa akin ang malalim na m
ata ng lalaking 'yon.

Ayaw ko nang lumapit, ngunit nasa may gate sila pap

asok.

Pikit mata akong naglakad. Gusto ko nang dumiretso

sa loob nang tinawag ako ng boardmate ko. Ngumiti
ako, hindi ko sigurado kung nakita nila at pabuka
s na sana ng gate nang magsalita siya.

Ang tagal ko nang hindi naririnig ang boses niya.

"Maris."

Na tinatawag ang pangalan ko sa kanya.

"Ah, sige. Usap muna kayo."

Imbis na ako ang pumasok sa loob, boardmate ko ang

pumasok. Hindi niya ako hinayaang sumunod. Tining
nan ako ng boardmate ko nang maigi. Bumulong din s
iya ng, "kanina ka pa hinihintay n'yan, ayaw din p
umasok."

Wala akong nagawa kung hindi lumapit sa nakaupong

si Ned. Nasa gilid lang niya ako habang nakayuko s
iya, nakapatong ang tigkabilang braso sa hita. Una
kong naamoy sa kanya ang sigarilyo. . . pagtingin
ko sa ibaba, may mga upos doon.

Walang nagsalita sa aming dalawa. . . at kahit map

ayapa ang gabi, hindi ko magawang huminahon.

Inangat niya ang kamay niya, at gamit ang nanlalam

ig na kamay, hinawakan niya ang akin. Ang abot niy
a. Binalot niya ang kamay sa akin, at habang ginag
awa niya 'yon ay pinipigilan ko ang kuryenteng nar
aramdaman ko sa daliri patungo sa puso.

Para akong pinapatay ng kuryenteng 'yon – imbis n

a binubuhay.

Nakaganoon lang kami nang ilang minuto. Walang nag

sasalita. Walang kumikibo. Ni hindi siya nag-angat
ng tingin. Nararamdaman ko lang ang marahang pagg
alaw ng hinlalaki niya. Marahang hinihimas ang pal
ad ko.

Pumikit ako at pinakiramdam 'yon. Gusto ko maiyak.

. . dahil kahit tahimik, kahit tahimik, o payapa
– ang sakit ng lahat. Ng katawan ko. Ng isip ko.
Ng puso ko. Lalo na nang bitawan niya ang kamay k
o.

Tumayo siya. May kinuha siyang papel sa bulsa niya

at humarap sa akin. Binigay niya sa akin ang pape
l na 'yon pero imbis na tingnan 'yon ay nakatitig
lang ako sa mga mata niyang nakatingin sa akin. Ki
ta ko ang pagod sa mukha niya. Ngayon ko lang din
nakita ang nangingintab niyang mga mata.

"Sa'yo ba 'to?" mahina niyang sabi.

Tiningnan ko ang hawak kong papel. Natulala ako sa

sandali at para bang hindi gumana ang utak ko sa
gulo ng nasa litrato. Hindi ako bobo. Alam ko ito.
. .ngunit hindi ko magawang tanggapin.

"Are you pregnant?"

Nagsisimula nang mag-init ang pisngi ko habang humi

higpit ang hawak ko sa picture.

"Do I have a baby inside you?"

Hinawakan ni Ned ang pisngi ko at inangat 'yon. Mu

li kaming nagkatitigan, ngunit nanlalabo na ang mg
a mata ko dahil sa luha. Kung anu-ano ang pumasok
sa isip ko. Mga usapan. Mga nangyari. Mga alam ko.
Mga nakita ko. Ultrasound?

"Please tell me yes."

Tuluyan nang tumulo ang luha ko dahil sa gulo ng u

tak at puso. Gusto ko maging masaya dahil ako ang
pinuntahan niya para itanong ito at sabihin. Nguni
t para akong pinapatay ng litratong ngayon ko lang
nahawakan at nakita buong buhay ko.
Kinagat ko ang labi ko, hindi ko magawang makapags
alita. Umiling ako at nagtakip ng bibig. Sa bawat
luhang lumalabas, nawawalan ako ng lakas. Hindi na
ako makahinga.

Nanlalaki ang mata niya sa reaksyon ko, at hindi r

in nakaiwas sa paningin ko ang pagtakas ng luha ga
ling doon. Hindi ko na napigilang humagulgol nang
ipatong ni Ned ang noo niya sa akin at ilang ulit
bumulong habang pinipilit akong hagkan.

"Shit. . ." Humugot siya nang malalim na hininga. "

Shit. . . shit."

Isang halakhak muli galing kay tadhana sa pagsampa

l sa akin ng katotohanang ikakamatay namin ang pag
-ibig na 'to.

_____Thank you dahil wala nang nag-away. . . hindi

ako galit pero kapag nagsasabihan na kayo ng 'tan
ga' at kung anu-ano pang words lalo na kung tungko
l lang naman dito sa kwento, masakit para sa akin
'yon. Hindi worth it ang Nagparaya o si Maris para
lang magsalitan kayo nang masasakit na salita.

:(

Pwede mag-debate (in the nicest way), kwentuhan at

bigayan ng speculations kasi natutuwa ako pag nag
egets niyo yung kwento, or yung mga gusto ko ipahi
watig. Don't go overboard lang, at huwag spoiler m
asyado sa clueless readers :>
Sana rin hindi lang sa comment box ng stories ko g
anito. Respetuhin din ang comment box ng ibang aut
hors para healthy ang community natin. Okie? Okay.
Hug!! *hugs

=================

Ngprya 39

Ngprya 39 // Destructive Love

Sabi nila, kapag sobrang sakit na ng nararamdaman

– kailangan lang huminga nang malalim. Inhale, e
xhale. Hindi dapat iniisip ang sakit. Focus sa pag
hinga nang malalim. At huwag damhin ang sakit.

Ngunit bakit sa gabing ito, hindi ko magawang humin

ga.

Parang nalimutan ko kung paano huminga nang tama. N

ang hindi nasasaktan.

"M-May. . .may nabuntis ka?"

Kumalas ako sa yakap niya. Pinipigilan niya ang pa
gtulo ng luha galing sa mga mata niya pero kitang-
kita kong nahihirapan na rin siya. At sa pagtitig
ko sa mga mata niya, mas napapansin ko na nangingi
tim ang kanan niyang mata. Kinuha niya ang ultraso
und sa kamay ko.

"This was on my doorstep."

Mas nakaramdam ako ng sakit.

"Manang was the one who got this."

Pumikit ako at tumango, hindi ko alam kung bakit.

Ilang segundo, pagdilat ko – may kinukuha siya s
a bulsa ng pants niya. Cellphone. Yung binalik ko
sa kanya.

"Sa'yo ko binigay 'to," pabulong niyang sabi, mahi

gpit na hawak ang phone. "The receptionist gave me
this when I went to the building. The day after t
hat ultrasound was given to dad."

Nagkatinginan kaming dalawa, parehas na tumutulo a

ng luha. Marahil ay namumula na rin ang mga mata k
o sa kakaiyak simula nang magkita kami muli ni Ned
hanggang ngayon.

"Binalik ko sa'yo ang phone—" Nanginig ang mga l

abi ko sa naalala. Napakagat ako ng labi at muling
nahirapan sa paghinga. Bakit nga ba hindi ko nais
ip agad? Bakit. . . "Si Jill."

"Jill?"
Tumango ako. "Nakita ko siyang palabas nung sinauli
ko yan."

Hinawakan niya ang balikat ko at tinitigan ako sa m

ga mata. "You're kidding, right?"

Umiling ako. . . sa bawat segundong lumilipas na n

agkakaroon ng sense ang lahat, nadudurog ako. Pino
ng-pino. Sirang-sira.

"Si Jill. . ." pagbulong ko. "Ned. . .si Jill."

Nakita ko ang pagkuyom ng kamay niya, habang hawak

ang ultrasound na nalukot na rin. Sa pagkuyom niy
ang 'yon ay pakiramdam ko pinigil na rin ang paghi
nga ko.

Kulang na lang ang pagsabunot niya sa sarili. Kita

ng kita ko ang pagkaasar niya, na tila pinipigilan
pa. Hindi ako nakaramdam ng sakit nang malamang s
i Jill. . . ngunit pinapatay ako habang patagal na
ng patagal – mas pinaparamdam sa aming hindi pwe
de mangyari ito.

Nagkasakit ako kinabukasan. Hilong-hilo ako at pak

iramdam ko ay pagod ako sa lahat. Kahit sa pagdila
t ay kinapaguran ko na. Kung hindi ko lang kailang
an huminga para mabuhay, sigurado akong kapapagura
n ko rin ito.

Sa sumunod na araw, pumasok ako kahit mainit pa ri

n ang pakiramdam ko. Kailangan magpasa ng mga requ
irements, at kailangan tumulong sa registrar dahil
 bayaran na ng tuition. Sa tuwing walang ginagawa
ang daliri ko, ginagamit ko ang bubble wrap na gal
ing sa pambalot ng binili ng boardmate ko.

Iniisip na sana. . .sana maging maayos ako sa pagpu

tok ng bubble wrap.

Ngunit pakiramdam ko nagdudugo na ang daliri ko, hi

ndi pa rin ako maayos.

Pinatawag ako sa Dean matapos ang tanghalian. Hind

i ako nagkamali na ang pag-uusap namin ay mauuwi s
a sulat na ibinigay ko.

"I think, yes, prinovoke mo ang tumawag sa school

radio. Because that's evidence, the picture," sabi
niya habang nakatitig sa mga mata ko. "But the th
ing is, I was willing to help Sir Aceveda para ma-
uplift 'yon. Kaya lang. . ."

"Kaya lang po?"

May kinuha siyang papel sa ibabang table at tinaas

'yon. "He's already resigning."

Pakiramdam ko sinasaksak ako nang ilang beses sa na

rinig.

"Po?!"

Tumango ang Dean. "Yeah, nagulat din ako. Actually

we're going to talk tomorrow para rito, baka kasi
na-ooverwhelm lang din siya sa issue. Ang bilis d
in kasi ng mga nangyayari."

Mahigpit ang pagkakahawak ko sa panyo ko.

"I remembered the time when his video got viral on

Facebook. Na-overwhelm din siya, kamuntikan nang
mag-resign dahil puro pa-picture sa kanya ang mga
estudyante, hindi na nakikinig sa klase. Gwapo kas
i." Pinipilit pagaanin ng Dean ang pakiramdam ko,
pero hindi umeepekto. "Ah, pati dati takot na tako
t siya nung nagkaroon ng indecent proposal. Para s
iyang bata na nanghihingi ng tulong sa akin. Fresh
graduate pa kasi siya noon."

Tumawa siya.

Kahit pagngiti, hindi ko magawa.

Napansin ni Dean na hindi ko kayang maging masaya

kaya tumigil siya sa pagtawa at ngumiti. "I'm sorr
y but there's nothing I can do."

"Kahit anong punishment po, Ma'am," pagmamakaawa ko

. "Expel? Kickout? Kahit ano po!"

Umiling si Dean. "You can only be expelled once yo

u got yourself into some serious issue. Nagda-drug
s ka ba?" Nagkatinginan kami sandali. "Mukhang hin
di naman. Nakikipagbubugan? Wala ka namang mga pas
a. I can't punish someone without any serious viol
ation."

Nanahimik ako. At tumango.

"I know, nakakakunsensya. You said you're already
sorry, and you're willing to receive punishment. B
ut I can't get you that. Kung gusto mo, ipatawag n
atin si Sir Aceveda para makapag-usap—"

"W-Wag po," pagputol ko. Tiningnan ako ng Dean na

para bang kinikilatis ako. Napayuko ako at huminga
nang malalim dahil sa kabang naramdaman ko. "A-Ak
o na lang po kakausap sa kanya."

Tumango ang Dean, at umalis ako ng office niya nan

g hindi handang kausapin si Sir Marco. Hindi ata a
ko magiging handa kailanman.

Hindi ako sumsusuko ngunit wala na akong ibang mag

awa para maitama ang pagkakamali ko. Ilang beses s
inabi ng Dean na hindi mabigat ang mali ko, ngunit
pakiramdam ko ay kasalanan ko ang lahat. Nang mak
ita ko si Sir Marco sa faculty, hindi na ako naghi
ntay pa ng kinabukasan.

Pinuntahan ko siya, kahit kailangan pa ako sa regis

trar.

"Sir."

Paglingon niya sa akin, kinabahan ako agad. Last n

a kita ko sa kanya ay totoo ang ngiti niya, ngunit
ngayon – pinipilit na lang niya. Nangingitim an
g eyebags niya at mukhang pagod. Ako ang dahilan n
ito. Marahil wala na rin siyang oras mag-ahit ng b
albas at bigote dahil sa stress na naidulot ko.

"Yes? Estudyante ba kita?" tanong niya sa akin. "P

amilyar ka, but I can't seem to remember your name
. You're the one who gave me the Historical trip f
iles, right?"

Tumango ako. Tinanong niya kung may kailangan ako

pero hindi ako makapag-isip nang matino. Tumayo si
ya, mukhang nagmamadali.

"May klase pa kasi ako, wala ka talagang sasabihin?

Mauuna na—"

"Samahan ko na po kayo."

Pinauna ako ni Sir Marco sa paglalakad. Sa ilang h

allway na dinaanan namin, maraming estudyante ang
ngumiti sa kanya, binati siya at ang ilan naman ay
nakatingin sa kanya. Narinig ko rin ang isang bul
ong na, 'siya ba 'yung girl ni sir?'

Nanatili akong tahimik hanggang sa makarating na k

ami sa klase ni Sir. Bago siya pumasok, muli niya
akong tinanong kung may kailangan ba akong sabihin
. Umiling ako. Papasok na sana siya nang tawagin k
o siya.

"Yes?"

Huminga ako nang malalim. "Sorry, Sir."

Unti-unting umangat ang gilid ng labi niya at tuma

ngo. "Kung ano man 'yan, sige na. You're forgiven.
Huwag isipin masyado. Mag-aral kang mabuti." Puma
sok siya ng room at nagsimula na ang klase nila. .
. pero hindi ko magawang alisin ang mga mata ko k
ay Sir Marco.

Totoo ba siya? Seryoso ba 'to?

Tuluyang tumulo ang luha ko habang nakatingin kay

Sir na nasa loob. Lumingon siya sa akin, ngumiti â
€“ ngunit nang makitang para akong tanga na umiiya
k sa labas ng classroom niya, nawala ang ngiti niy
a. Papunta na sana siya sa akin pero ngumiti ako k
ay Sir at bumulong ng, 'thank you' bago mabilis na
umalis.

Hanggang sa makauwi, pinuputok ko lang ang bubble

wrap at kahit papaano, nararamdaman ko na ang pag-
gaan ng pakiramdam ko.

"Putspa talaga, pagtapos ng exams kailangan natin

mag-party! Ngarag na ako, pakiramdam ko na-devirgi
nize ako ng mga school works!"

Tawanan ang maririnig sa boarding house, at sa kau

nting sandali na 'yon ay nakangiti ako nang totoo.
Naglaro rin kami ng bluff sa baraha. Ang simple l
ang ng game. Uubusin ang baraha sa mga naglalaro,
tapos magbababa kami clockwise ng sunod-sunod: fro
m 1 na kahit anong symbol at kahit gaano karami to
alas.

Maayos pa ang game sa umpisa, ngunit nang dumating

ang dehadong pangyayari – binaba ng katabi ko a
y dalawang 2. Wala akong 3, kaya ginamit ko ang ba
raha kong 10 para patalikod na ibaba.

"Isang 3," pagsisinungaling ko.

Masama ang tingin sa akin ng boardmate kong marami
ng hawak na baraha. Kanina pa kasi siya nahuhuling
nagsisinungaling kaya sa kanya napupunta lahat ng
binababa namin.

"Alam mo Aris, mukha kang hindi nagsisinungaling,

eh. Pero nasa akin lahat ng 3 na baraha. Anong sym
bol ng 3 mo, 3 stars?! BLUFF!"

Tawa ako nang tawa nang tingnan nila ang baraha ko

at 10 diamond ang nandoon. Kinuha ko tuloy ang la
gpas sampung baraha na binaba ng iba pa.

"Gumagaling na sa pagsisinungaling si Aris," bati

sa akin ng isa ko pang boardmate. "Pero not enough
, baby Aris. Not enough."

Puyat kaming lahat kinabukasan kaya ang tagal ng t

ulog ko. Pumasok akong hilong-hilo sa antok. Nag-C
R pa ako para mahimasmasan ngunit nagulat nang mak
ita ko si Jill sa dulo ng CR habang umiiyak, inaal
o ng mga kaibigan.

Lumingon lahat sa akin nang tingnan ako ni Jill. N

amumula na ang lahat sa kanya at agad akong nakara
mdam ng kaba nang tingnan ko ang tiyan niya. Pakir
amdam ko pinipiga rin ang tiyan ko.

Baka shineshare niya sa kaibigan niya. . . baka te

ars of joy. Baka gusto niya sabihin sa akin na aak
uin ni Ned ang anak nila.

Pinilit kong ngumiti. Ganoon lang ako hanggang sa

may tumawag sa phone ko na unknown number. Akala k
o si Chino dahil ang tagal ko na siyang hindi naka
kausap at nakikita ngunit mali ako.

"Aris, saan ka?"

"Sino 'to?"

"Miller—Vane, shut up! I'm talking to—" Sumuno

d ang napaka pamilyar na boses sa background. "Mar
i. . .Mari. . .the girl who broke me." Napakagat a
ko ng labi. "Hah! Rhyming—pre, shut up, sleep! S
orry Aris, I really need you here. Ayos lang?"

Gusto ko sabihin na hindi okay. . .pero nagpunta p

a rin ako sa bahay nila Miller sa Pasig. Stressed
na ang itsura ni Miller pagbukas ng pintuan.

"Sorry, naabala pa kita. Darating kasi magulang ko

, and Vane is. . .drunk. Papagalitan ako kapag nak
ita siyang ganito kasabog."

Ngumiti ako. Hindi ko alam kung bakit.

Nakahiga si Ned doon. Lumapit ako sa kanya at napa

ngiwi sa naamoy. Pinaghalo-halong sigarilyo, beer
at kung ano pang masakit sa ilong.

"Iniisip ko kasi na baka ikaw ang sundin niya, kasi

. . ."

Binaba ko ang sarili para makitang mabuti si Ned.

Gulo-gulo ang buhok niya kaya inalis ko ang mga hi
blang natatakpan ang mukha niya. Magaan ang mga ka
may kong hinawakan ang pisngi niya, tinrace ang pa
sang nakita ko roon. Kahit natutulog at nakapikit,
nakakunot ang noo niya.

Nahihirapan din siya.

Pumikit ako at huminga nang malalim nang magulat a

ko sa humawak ng kamay ko. Pagdilat, unti-unting d
umilat ang mapungay na mata ni Ned. Una kong napan
sin ang pangingintab ng mga mata niya dahil sa luh
a. At ang pamumula nito.

Magkatitigan lang kami nang umupo siya, hindi bini

bitawan ang kamay ko. Hindi siya nagsalita, kaya k
ahit pakiramdam ko umiikot ang tiyan ko at nasusuk
a ako, inunahan ko na siya.

"Uwi na tayo?"

Ngumiti siya. Tumango.

Narinig kong bumuntong hininga si Miller.

Nasa backseat kami ni Ned habang si Miller ang nag

da-drive pauwi sa condo ni Ned. May kausap siya sa
phone, at alam kong si Maureen 'yon. Hinayaan ko
na. Nanahimik ako habang nakatingin sa labas ng bi
ntana. Kung gaano kaganda ang city lights, 'yon ay
kinasira ng lahat.

Napaupo ako nang maayos nang maramdaman kong pumat

ong ang ulo ni Ned sa balikat ko. Lumapit din siya
sa akin. Huminto ang paghinga ko nang maramdamang
gumapang ang kamay niya sa baywang ko para yakapi
n ako. Mas nilapit niya ang sarili sa akin.

Narinig ko ang ngiti niya, at ang mahina at mainit

niyang paghinga sa leeg ko.

Pumikit ako, at pinapakiramdaman ang sira-sira kon

g pusong hinihiling na sana. . .sana umayos na ang
lahat.

"I'm a fucked up guy," bulong niya sa akin. ". . .

in this fucked up world." Bumaliktad ang sikmura
ko sa sunod niyang sinabi dahil naaalala ko na nam
an si Jill at ang iyak niya kanina. Naguguluhan na
ako. "All I want is to ruuuuunnnn awaaayyy with y
ou."

Pinatong ko ang kamay ko sa gilid ng ulo niya at m

ahinang tinapik. "Matulog ka na, Ned. Magpahinga n
a tayo." Sa sakit. Sa isa't isa.

Walang nagsalita hanggang sa nag-parking si Miller

sa may Jollibee. Nilingon ako ni Miller. "Do you
want me to come or. . ." Tiningnan niya si Ned na
natutulog sa balikat ko.

"Huwag na, Miller. Umuwi ka na—"

"Ihahatid kita sa inyo," sabi niya. "Gabi na, at p

roblema ko si Vane pero pinasa ko sa'yo kaya—"

"Sige. Sandali lang 'to. Bababa ako agad."

Tumango si Miller. Ginising ko si Ned. Nanlaki ang

 mata ko kasabay ng bilis ng tibok ng puso nang ma
ramdamang hinalikan niya ang leeg ko at ngumiti. L
umabas ako at inalalayan siya patungo sa building
nila.

Pinapasok ako ng guard at namukhaan ng receptionis

t si Ned kaya dire-diretso kami sa elevator. May s
asakay sanang dalawang tao nang biglang nagsalita
si Ned.

"Don't dare stepping your foot inside the elevator.

"

Nilingon ko si Ned nang nanlalaki ang mata. Nakara

mdam ako ng hiya dahil natakot ang dalawa sanang p
apasok na babae. Yumuko na lang ako. Pinindot ni N
ed ang close button. Ako ang nagpindot ng floor ni
ya.

Tahimik ako habang nakatingin sa number ng floor.

Wala pa kami sa 3rd floor nang magsalita siya, nak
atitig lang sa akin.

"That Jill is a fucking liar," sabi niya. Binaba k

o ang tingin sa kanya, hindi pa rin nagsasalita. "
She said so, herself." Ngumiti siya. "So don't wor
ry, alright?" Lumapit siya sa akin at hinawakan an
g pisngi ko. "I didn't get any other girl. . . pre
gnant. I even made her use the kit!"

Good news nga. . .pero hindi maibsan ng good news n

a 'yon ang pagod ko.

Tinanggal ko ang hawak niya sa pisngi ko. "Ned, tam

a na. . ."
"No!" Nagulat ako sa paghawak niya sa balikat ko.
"Please, please, hear me out!" Napapatitig ako sa
mapula niyang mata. . .at hindi ko alam bakit gust
o kong maiyak. "Wala akong nabuntis, can't you get
it?" Ngumiti siya at niyakap ako. "That Jill just
wants to mess with me, that's all!" Hinigpitan ni
ya ang yakap at binaon ang mukha sa balikat ko. "W
ala. . .wala, Maris."

Nanghihina ako sa yakap niya kaya hinayaan ko lang

siya. Nanahimik kami. Bumukas ang elevator, nguni
t nahiya ang sasakay sana, kaya kami pa rin ang na
sa loob hanggang sa dumating sa floor ng condo niy
a.

Kumalas ako sa yakap. Gumegewang siya sa paglalakad

kaya kailangan ko siyang alalayan.

"We're going to be okay, right?" tanong niya sa ak

in habang naglalakad. "Right?" Hindi ako nagsalita
. "Hey." Hinawakan niya ang pisngi ko para ibaling
sa kanya ang ulo ko. "We're going to be okay now."

Lumayo ako sa kanya at tinanggal ang hawak sa pisn

gi ko. Hindi ko na malaman kung bakit naluluha ako
pero pinalis ko 'yon at hinarap siya. "Tama na,"
pagbulong ko. "Hindi na tayo okay, Ned. Sirang-sir
a na tayong dalawa."

Kumunot ang noo niya habang nakatitig sa akin, na

para bang inaabsorb niya ang sinabi ko ngunit hind
i  nanunuot. "What?"

Umiling ako at tiningnan ang pintuan ng condo niya.

 "Umuwi ka na, matulog, magpahinga."

"What are you saying?" Sinuklay niya ang buhok pali

kod. "I can't—"

"Hindi na tayo okay."

"What do you mean?" Mula sa mahinahon na hawak kan

ina sa balikat ko ay mas marahas ito, pakiramdam k
o ay bumaon saglit ang kuko niya sa balikat ko. "I
'm trying to fix everything already! What do you m
ean we're not okay?"

"Nakikita mo ba sarili mo ngayon? Wasak ka na!"

Nagkatitigan kami, nang pumikit siya at parang nak

aramdam ng hilo. Pakiramdam ko nahihilo na rin ako
at gusto ko na lang pumikit, matulog at magpahing
a.

"I give up, game over." Bulong niya. "I lost my mak
e believe game."

Napakagat ako ng labi. Ilang beses ko na nga bang

sinubukang pigilan ang pagtulo ng luha ko? At ilan
g beses na rin akong nabigo?

Tulad ngayon.

"I want you. . . to feel my pain." Nanginginig ang

boses niya, at tumutulo na rin ang luha sa mga ma
ta niya. "Twice, how it hurts."
Hinatak ako ni Ned at hinagkan. Ang isang kamay ni
ya ay nasa likuran ng ulo ko, habang ang isa ay na
sa ibabang likuran. Wala na akong ibang makita dah
il sa pagtulo ng luha. Wala akong ibang marinig ku
ng hindi ang pagkabasag ng lahat.

Sinubsob niya ang ulo ko sa dibdib niya, at bumulo

ng. "Congratulations. . . for breaking me. . .over
and over again."

Nanghihina na ang katawan ko ngunit nagawa ko pa r

ing yakapin siya pabalik. "Mauubos tayo, Ned."

Sabay kaming umiyak. Sabay kaming nasasaktan. At s

abay din kaming nauubos habang patagal nang pataga
l ang oras na magkalapit kami sa isa't isa.

Naupo kami sa tapat ng pintuan niya. Tulala si Ned

, habang pinaglalaruan ang kamay ko. "I was just u
sing her," bulong niya. "I promised myself to like
her, but she's my sister." Pakiramdam ko ay kinak
ausap na rin niya ang sarili imbis na sa akin sabi
hin. "Akala ko maliligtas niya ako sa sakit." Sina
ndal niya ang ulo sa balikat ko. "I can't be saved."

Tumango ako at pumikit habang umiiyak.

"Ako rin."

Nakatulog si Ned makalipas ang sampung minuto pero

hindi pa rin tumitigil ang pagluha ko. Hindi pa r
in nawawala ang amoy ng iba't ibang bisyo sa kanya
. Biglang tumunog ang isang phone – sa bulsa ni
Ned. Hinayaan ko 'yon ngunit nang magtagal, tining
nan ko na ang tawag.

Sinteya. Ang magliligtas kay Ned mula sa akin.

"Nakikiusap ako," pagpigil ko sa pag-iyak. "Si Vane

, tulungan mo si Vane."

"Nasaan kayo?"Â Mahina ang maganda niyang boses, ng

unit rinig ko ang kaunting panic.

"Condo."

Nang maka-receive ng text ang phone ni Ned galing

kay Sinteya na malapit na siya, sinandal ko sa kab
ila ang ulo ni Ned. Naglagay ako ng message sa pho
ne ni Ned na siguradong mababasa ni Sinteya. Narir
inig ko na ang elevator kaya mabilis akong tumayo
– ngunit natigil nang hawakan ni Ned ang kamay ko.

"You're running away," garalgal ang boses niyang sa

bi. "Again."

Nakapikit pa rin siya at mukhang nahihilo. Hinawak

an ko ang kamay niya para tanggalin sa akin. "Para
maligtas tayo mula sa isa't isa."

Nakapunta ako sa fire exit bago magbukas ang eleva

tor at narinig ko na may taong lumabas doon. Kinak
abahan ako. Umiiyak. Parang tanga akong sumakay ng
elevator sa ibang floor pababa. Hindi na ako tina
nong ni Miller kung anong nangyari. Diretso lang s
iya sa pag-da-drive at inalok pa ako ng pagkain.
Napatingin ako sa phone ko dahil tumatawag si Ned p
ero tinitigan ko lang 'yon.

Ang balak ko ay lumayo na muna. Hindi ko alam na g

anoon din pala ang balak ni Ned. Dahil sa sumunod
na gabi, nalaman ko na lang sa boardmate ko ang ba
lita.

"Nagpunta na raw si Vane sa New York!" sabi ni Quee

n. "Hindi na niya ako nahintay!"

Walang kami. Walang sabi. Walang paalam. Walang kah

it ano.

Inhale. Exhale.

=================

Ngprya 40

Ngprya 40 // Stressed and Delayed

Minsan napapatanong na lang ako kung saan nga ba na

gsimula ang lahat.
Sa pagkakaalala ko, normal pa noong highschool. Al
am ko pa ang tama at mali. Kaya ko pang tiisin ang
lahat ng sigaw at galit ni Auntie. Hindi ko rin p
inapansin ang kamalditahan ng pinsan kong si Chech
e. Bookworm si Maureen. Sabog si Marie. Okay pa ka
mi ni Mao.

Noon, okay pa ako.

Nagsimula ba ang lahat nang bumalik si Ned mula sa

New York ilang buwan ang nakaraan? O noong sinakt
an ko siya at nagsabi ng kung anu-ano para ma-gets
niyang hindi kami pwedeng magtanan? Pwede ring na
gsimula ito noong naging close kami, o kaya naging
magkaklase.

Kung hindi ako nag-CR nung 3rd year nang oras na n

akatambay si Ned malapit doon, o noong time na nag
-usap kami, sinabi kong siya si Edward Bae, at sin
abi niyang siya si Eddard Vane. . . mangyayari ba
ang lahat ng ito?

Masisira ba kami nang ganito kalalim?

Sa simpleng pagkakakilala, nawasak kami nang hindi

pa nabubuo.

Sa dinami-dami ng tanong, hindi na kailanman masas

agot ang pinagsamang 'what' at 'if.' Kahit ikutin
at takbuhin ko man ang mundo, isa lang ang sagot s
a lahat ng nangyayari: ituloy ang buhay at huwag n
ang magtanong ng mga imposible.

Kaya sa mga sumunod na araw matapos umalis ni Ned

nang biglaan, tinuloy ko ang buhay ko. Mas naging
busy dahil sa finals, tumahimik din dahil nawala n
a ang radio booth. At sumunod din ang balitang wal
a na raw si Sir Marco sa school.

Sa tuwing naaalala ko ang nagawa ko, kung anu-anon

g hindi kanais-nais ang naiisip ko. Ngunit sa dulo
, kapag naaalala ko ang ngiti ni Sir Marco, ang bo
ses niya at ang sinabi niya sa akin - napapanatag
ang loob ko.

Kung bibigyan ng pagkakataon, kakausapin ko rin si

Sinteya. . . malakas lang ang pakiramdam ko na hi
ndi pa ngayon ang tamang oras.

"Bakit daw?" tanong ko.

Nasa cafeteria kami ng mga kaibigan ni Chino. Halo

s palagi kaming magkakasama. May isa lang na kulan
g.

Nagkibit balikat ang isa. "Hindi ko rin alam, eh.

Sabi lang din ng kaklase ko sa isang minor."

"Eh ang tanong," sabi ng isa pa. "Nasaan na si Chi

no? MIA. Mag-finals na!" Binaling nila ang tingin
sa akin. "Alam mo ba nasaan si Chino?"

Umiling ako. "Hindi ko rin ma-contact phone niya."

Nauna akong dumating sa classroom para makapag-han

da sa exams nang bumukas ang pintuan, at nakita ko
si Jill. Nagkatinginan kami saglit bago ko iniwas
ang tingin at sinibukang mag-review.
Pero nakatitig lang ako sa notebook ko.

Nilingon ko ang ang upuan na umurong. Doon naupo s

i Jill. At ang una kong napansin ay ang pamamaga n
g mga mata niya.

Sa kahabaan ng exam namin, tahimik ang lahat. Napa

palingon lang ako minsan dahil naririnig ko ang ma
hinang hikbi ni Jill sa tabi ko. Kalahati na ng kl
ase ang nagpasa ng papel nang matapos ako. Pagkapa
sa, inaayos ko na ang gamit ko para makaalis nang
tumayo si Jill, ipasa ang papel niya at tumingin s
a akin.

"Usap tayo."

Hindi niya ako tinanong. Sinabi lang niya.

Tinanguan niya ang mga kaibigan niyang palabas ng

room. Naupo siya sa pwesto niya, at mukhang hinihi
ntay niyang umupo ako sa pwesto ko.

Nanatili kaming tahimik hanggang sa matapos ang or

as at kaming dalawa na lang ang nasa room.

"Bakit umalis si Vane?" ang pambungad niyang tanong

.

Hinigpitan ko ang hawak sa panyo ko. "Hindi ko alam

."
Nanahimik ulit kami. Narinig ko ang pagbuntong hin
inga niya. Nangingintab ang mga mata ni Jill nang
tingnan ko siya. Ngumisi siya, pinipilit ipakitang
okay lang.

Sumandal siya sa upuan at tumingala. Bumuntong hin

inga ulit siya. "Gagawin ko ang lahat. . . para ma
ging akin 'yung taong ayaw naman maging akin." Pum
ikit siya. May tumulong luha sa gilid ng mata na p
inalis niya agad. "Akala ko magiging akin siya. Du
mating ka pa kasi sa eksena, eh."

Pagdilat ng mga mata niya, napatingin siya sa akin

at sa kamay kong nakaalok sa panyong hawak. Hindi
niya 'yon kinuha. May sarili siyang panyo.

"Ang swerte mo na nga dahil ikaw pinili niya." Tum

alim ang titig niya. "Pero bakit nasa ibang bansa
siya, Aris? Aayusin daw niya lahat para sayo. Sabi
niya mahal niyo isa't isa. Kaya bakit may ganiton
g drama?"

Sa sobrang titig at gulat, hindi ko namalayan na tu

mulo ang luha ko.

Tumawa siya. "Ano bang kwentong bullshit mo, ha? A

lam mo bang ikaw ang sinisisi ko sa lahat? Kung hi
ndi dahil sa'yo, hindi ko maiisip ang lahat ng nag
awa ko the past few weeks." Kinuha niya ang phone
niya, may kung anong ginawa at pinakita sa akin an
g isang picture. Print screen.

Ng pag-chat ko sa kanya gamit ang dummy account. At

ang pagbigay ko ng photos ni Sir.
"You have this goody two shoes façade and yet, yo
u gave me this picture." Tiningnan niya ang screen
at pinakita ulit sa akin. "Elos Ira, really, Mari
Solei? You thought I'm that stupid? Wala na bang
mas creative na dummy account?"

Sinuntok ang loob ko sa sinabi ni Jill. Umirap siy

a at ngumisi nang hindi pa rin ako nagsasalita.

"Fuck." Bumuntong hininga siya. "I don't get it."

Binalik niya ang phone sa bag niya. "Look, I'm not
pregnant. Pinag test ako ni Vane nang limang bese
s, all negative. But I was wishing na sana kahit i
sa mag positive," patuloy niyang sabi. "And all th
ose things he made me do, just for you. Hinayaan k
o siya! Tapos ano, nasa New York siya ngayon? He d
eactivated his account. Wala. Lahat. Nabalewala an
g lahat ng ginawa kong pagpaparaya."

"Sorry."

Kumunot ang noo niya. "Sorry? Sorry saan? Sa exist

ence mo sa mundo ko? Sa pagpapaalala ng mukha mo n
a dapat lumalayo ako sa mga nagpapanggap na mabait
?"

Huminga ako nang malalim. "Sorry kung sinaktan ka n

i V-Vane."

Tumulo muli ang luha niya habang nakatingin sa aki

n. "Sinaktan niya ako dahil sa'yo. Pinaubaya ko si
ya kasi akala ko magiging masaya siya sa'yo kasi '
yun yung sabi niya."

Umiling ako. "Sorry. . . sa desisyon ko."

"Gusto kitang saktan talaga." Kumuyom ang kamay niy
a. "But I'm too tired."

Ngumiti ako at tumayo. "Ako rin. Siguradong siya ri

n."

Nagkatitigan kami ni Jill bago siya bumuntong hini

nga. Inayos niya ang bag at tumayo. Umirap siya pa
gkatalikod ngunit tumigil nang tawagin ko siya.

"Kumain ka na ba? Gusto mo bang—"

Lumingon siya sa akin, nakataas ang kilay. "Ano, f

eeling close lang? I still hate you. All along I t
hought Sinteya and Unica will be the villain of my
life. Mukha kasi, eh. Didn't know that a face lik
e that—will make me feel miserable." Umirap siya
ulit. Bago tuluyang lumabas, nagsalita siya muli.
"Sana hindi tayo classmates next sem, ayaw kong m
aging kaibigan ka."

"Ingat."

"Yeah!" sigaw ni Jill mula sa labas. "Right."

Ilang minuto pa ang tinagal ko sa room bago lumaba

s at dumiretso sa registrar para tapusin ang hours
ko bilang Student Assistant. Binigay din sa akin
ni Ma'am ang hinihinging requirements para sa pagt
atrabahuhan ko sa bakasyon.

Unti-unti. . . umaayos ang magulo kong mundo.

Sa sumunod na araw, habang kasama ko ang groupmate
s ko sa isang subject, nakasalubong ko ang grupo n
i Jill. Ngumiti ako nang magkatinginan kami, pero
umirap siya at nakita ko ang pag ngisi niya.

"Ang arte talaga nung grupong 'yun!" sabi ng isa k

ong groupmate. "Di ba kaklase mo sa isang subject
'yung medyo blonde hair? Di ba kapag blonde, paran
g mean girl ang dating?"

Tumawa ako at umiling. "Medyo. . . mutual naman ang

feelings."

"Ay grabe Aris!" natawa sila. "Medyo bad girl, ha."

Mas naging busy ako at gusto ko ang pagkabusy na i

to. Nawawalan kasi ako ng oras sa pag-iyak at sa p
ag-iisip. Stressed ako, pero in a good way. Pakira
mdam ko ay unti-unting bumabalik ang pagkagusto ko
ng kumilos.

Sana ganito rin si Ned.

Isang week na lang at halos patapos na ang lahat n

g school works kaya nag-ayang mag inuman ang mga b
oardmates ko. Walang lasingang magaganap kaya inay
a nila ako. Saktong kwentuhan at sayahan lang. Ang
huli kong inom ng beer ay noong. . .nasa condo ka
mi ni Ned kaya parang nanibago ako sa lasa.

Mas nanunuot sa lalamunan.

"QUEENIE!!!"

Nilingon namin si Ate Rowena na galing sa CR, nanla

laki ang mata at tila nagagalit.

"Yes, ate?" tanong ni Queen.

"Anong ginagawa ng napkin mo sa may counter? Close

ba sila ng gripo para ipunta mo doon?"

Nagtawanan ang lahat. Hindi na kasi bago sa amin a

ng usapang ganito. Para lang kaming magkakapatid n
a walang hiyaan pagdating sa mga 'pangyayaring' ga
nito.

"Hala bakit ako?!" natatawang sabi ni Queen sabay

turo sa akin. "Si Aris pa! Sabay kaya kaming nagka
karoon!"

Nanlaki ang mata ko. "Hala? Bakit ako, hindi akoâ€

”" Natigil ako sa sinabi ko. May kung ano pang sin
abi si Queen habang tinutukso siya ng iba pa namin
g boardmates. Nakatitig ako kay Queen habang padab
og na naglakad siya papuntang CR.

Pinipilit kong ngumiti.

"Ayan na ha, natapon ko na!" sabi ni Queen pagkaba

lik sa pwesto. "Nalimutan lang naman itapon, grabe
. Dugo lang 'yan, hindi naman lason."

"Grabe 'yon, teh. Too much information!"

Nagtawanan ulit ang lahat.

"Nakaka-stress kayo." Kumuha ng bote si Ate Rowena

at naupo. "Only child nga ako, nagkaroon naman ak
o ng makukulit na kapatid dito sa bahay."

"Mahal mo naman kami, Ate."

Isa pang tawanan.

"Uy, ayos ka lang?" Siniko ako ng katabi ko. "Namum

utla ka."

Tumayo ako at nag-excuse papuntang CR. Kinabahan a

gad ako pagkaupo. Pagtingin ko, walang dugo. Walan
g kahit ano. Pumikit ako at huminga nang malalim.
Dumiretso ako sa kwarto ko para tingnan ang date.

Napatitig ako sa date. . . dahil dapat. . .dapat n

agkaroon na ako. Tulad ng sinabi ni Queen, sabay k
ami. Stressed ba 'to? Nung nasa dati pa akong scho
ol, naging irregular ako dahil sa stressed. Marami
akong iniyak this past few months. Marami akong i
niisip. Stressed ako.

Delayed ba? Irregular ulit?

Tumigil ako saglit. Hindi ako nasusuka. Hindi ako

nahihilo. Nagugutom ba ako? Napahawak ako sa tiyan
ko, pinapakiramdaman ang nasa loob.Â
M-Mayroon ba?!

=================

Ngprya 41

Ngprya 41 // To Be Alive

Nakatitig sa akin sila Maureen at Marie na para ak

ong multong nagpakita sa kanila – o para akong p
ipi na nagsalita bigla. Nag-expect ako ng sampal m
ula kay Marie, ngunit nanatili siyang tahimik na n
akatingin sa akin. Ganoon din si Maureen.

Unti-unti akong nakakaramdam ng kaba dahil sa katah

imikan. Kaya nagsalita ulit ako.

"Ma—"

"Paano?" biglang sabi ni Marie.

Sumunod si Maureen. "Bakit?"

"Ano?"
"Saan?"

"Sino?!"

Napalunok ako. Sunod-sunod ang tanong nila. Naghih

intay pa rin ng sagot nang tumingin si Maureen sa
mga mata ko, at lumipat sa tiyan ko.

"Bakit hindi ka umiiyak ngayon?"

Ngumiti ako kaunti. "Hindi ko rin alam."

Marami na akong naiyak noong mga nakaraang buwan.

Pagod na nga siguro ako umiyak. Wala nang lumalaba
s – kahit nang malaman ko ang katotohanan – hi
ndi ako umiyak. Wala akong inisip.

"I have no words," sabi ni Marie habang nakatingin

pa rin sa akin. Kumunot ang noo niyang tiningnan
ang tiyan ko. "Kailan pa?"

Huminga ako nang malalim. "Last week ko nalaman."

Mas lalong kumunot ang noo nilang dalawa.

Tumayo si Maureen at lumabas ng kwarto, habang si

Marie ay nakatingin pa rin sa akin. Walang nagsasa
lita. Dumating si Maureen nang may hawak na tray,
dala ang tatlong mainit na gatas.
"Kape sana kaya lang baka. . ." Humina ang boses n
i Maureen pagkaupo. "Delikado sa kanya."

Ngumiti ako pagtapos sumipsip ng gatas. "Salamat."

Nanatili kaming tahimik habang umiinom ng gatas na

ng marinig kong binagsak ni Marie ang baso sa lapa
g na inuupuan at tumingin sa akin.

"Hindi ko na kaya 'to. Ano 'yan, nakipag. . .ano ka

? You know. . .yon?"

"Make love?"

"Wala bang mas minimal word d'yan? Hindi ko nga bi

nanggit tapos sasabihin mo?" reklamo ni Marie kay
Maureen.

Nagkibit balikat si Maureen. "Mas malala pa nga 'y

ung sa mga nababasa ko. Minsan sexual intercourse.
" Nag-isip pa si Maureen, parang nagbibilang haban
g nagsasabi ng iba't ibang words. "Mating, tapos f
ornication, screwing around tapos minsan pa nga fu
ck na—"

"Shut up, Maureen!" sigaw ni Marie. Bigla niyang s

inampal si Maureen kaya tumapon kaunti ang gatas s
a baso. "Gusto mo bang ipamumog ko 'yang bibig mo
ng alcohol?"

Bigla na lang silang nasampalang dalawa kaya tumawa

ako.
"Sa totoo nga ang tawag sa mga ganyan ay bed sce—
hmm!"

Tinakpan ni Marie ang bibig ni Maureen. Lumayo siy

a at tinakpan ang sariling tainga saka kumanta. "L
et it goo!!! Let it goo!!! The cold never bothered
me anyway!!!!!!!"

Sa sobrang lakas ng tawa ko, biglang may kumatok.

Bumukas ang pintuan at tumambad si Ate Sef na mukh
ang kakagaling lang sa labas dahil naka-ayos pa si
ya.

"Mukhang masaya kayo ah?" nakangiti niyang sabi.

Naabutan niyang nagbabangayan sila Maureen, pero u

malis din siya nang mag-'okay' sign siya na binali
k ko rin.

Bakit ang saya ko?

Akala ko papagalitan nila ako, o i-ja-judge. Hinan

da ko na ang sarili ko sa mga pwede nilang reaksyo
n sa balita. At lahat nang yon, iniisip ko – neg
ative. Sisigawan nila ako. O baka itakwil na bilan
g kaibigan. Nakita ko ang disappointment – nguni
t 'yon lang.

"Sino?" tanong ni Maureen. "Kilala ba. . ." nagting

inan sila ni Marie. "Namin?"

"O baka sa sobrang stress mo, pumayag kang makipag-

ano sa ibang lalaki?"
"Ay! Oo! Tama!" biglang sabi ni Maureen. "Yung gus
to talaga makalimot at broken, nagpupunta sa mga b
ar tapos nakikipag one night stand sa gwapo tapos
mabubuntis tapos—"

Sumama ang tingin ni Marie kay Maureen. "Wala ka n

a bang ibang reference pwera sa mga binabasa mo?"

"Atleast may reference."

Tinitigan ni Marie si Maureen, kaya medyo natawa a

ko nang itulak at takpan ni Maureen ang mata ni Ma
rie. Tinulak din ni Marie si Maureen bago umayos.

"Sino nga?"

Hindi na ako bago sa pagsisinungaling. Ngunit sa p

agkakataong ito – pakiramadam ko, wala na akong
dapat patunayan sa kasinungalingan.

"Si—"

"Vane?"

Bigla akong kinabahan sa sinabi ni Maureen.

"Yung Eddard pwet na yon?!" sigaw ni Marie. "Sabi

niya hindi daw niya makakaya? Sinungaling talaga '
yung lalaking 'yon? Ano, Mari Solei Lacsamana? Sab
ihin mo ang totoo!" Niyugyog niya ako paglapit sa
akin. "Ano ang katotohanan?!"
Ngumiti ako. At sa ngiting 'yon, mukhang alam na ni
la ang sagot.

Pinakwento nila ang mga nangyari kung bakit. Sinim

ulan ko sa umpisa sa tanan, hanggang sa nakita kam
i ulit, mga nangyari – ang pagiging miserable ko
hanggang sa mga naaalala ko patungo ngayon. Wala
pa ako sa kalahati, umiiyak na si Maureen at niyak
ap ako.

"Ang daming nangyari, ang lakas maka-romance novel

! Isulat natin ang love story niyo, Aris!"

Tumawa lang ako. Isang love story na nauwi saan? S

a paghihiwalay din. Ang saya sigurong makabasa ng
ganoon. Pero hindi masayang maranasan.

"So you're telling me, iniwan mo siya para mabuo k

ayo ulit? Kasi nagiging bad influence kayo ng isa'
t isa? Hindi na okay nangyayari sa inyo?" Hindi ak
o nagsalita sa sinabi ni Marie. "That sucks."

"Oo nga." Pinahirapan ni Maureen ang luha niya. "Sh

iniship ko pa naman kayo."

"Anong balak mo?"

"Sabihin natin kay Eddard!" sabi ni Maureen.

"Ha? Paano, may contact ka sa kanya?"

"Wala pero si Mi—" Natigil si Maureen, nawala ang

 ngiti. "Oo nga, wala tayong contact."

Tumawa si Marie. "Try mo kay Miller, kausapin mo."

Umirap si Maureen at tiningnan ako. Napansin ko an

g pag-iiba niya ng topic kaya na-curious ako. Ilan
g beses kong kinulit si Maureen. Tawa nang tawa si
Marie kaya siguradong may alam siya. Matapos ng i
lang minutong pangungulit, kinwento sa akin ni Mau
reen na. . .bigla na lang siyang hindi pinansin ni
Miller.

The end.

"Bakit?!" sabi ko. "Akala ko may something. . ." N

akita ko ang expression ng mukha ni Maureen kaya n
atigil ako.

"Hayaan mo na. Hindi kawalan."

Tumawa ulit si Marie. "Riiiiiiiight."

Nakakaluwag pala talaga makipag-usap. Lalo na sa m

ga taong hindi ako huhusgahan. Lalo na sa mga kaib
igang tutulungan ako emotionally maging maayos.

"Namimiss ko na si Mao," sabi ko bigla habang nakat

itig sa kisame.

Naaalala ko kung paano niya asarin si Marie. O kah

it si Maureen. Nakakamiss ang kwentuhan namin. O a
ng ilang kilig moments niya sa mga crush niyang la
laki.
"Ako rin," sabi ni Marie. "Paksyet kasi 'yun eh."

Nasa gilid pa si Maureen, may flashlight na hawak

habang nagbabasa ng libro. Umiiyak siya kaya hindi
namin siya ginugulo. Kailangan niya ng oras at sp
ace.

Hindi kami kasya sa kama ni Maureen kaya binaba na

lang ang kutsyon at nanghingi pa ng isa kay ate R
af para magkakatabi kaming tatlo. Pinatong ko ang
kamay ko sa tiyan ko at pinakiramdam 'yon. Wala ak
ong ibang maramdaman kung hindi kaba.

"Uuwi ka ba sa Bulacan?"

Napangiti ako. "Papatayin ako ni Auntie kapag umuwi

ako na dalawa na kami."

Tiningnan ako ni Marie. "Eh anong plano? Mag-aaral

ka?"

"Pagtapos siguro nito."

"Paano 'yung pera?"

"Scholar pa rin ako. May summer job din ako, magsi

simula next week," sabi ko. "Mag-iipon muna."

Kumunot ang noo ni Marie. "Sinong mag-aalaga sa'yo?

Sa inyo?"
"Ako."

"Mag-stay ka sa boarding house?"

"Aalis din siguro." Huminga ako nang malalim haban

g naaalala ko ang boardmates ko. "Mamimiss ko nga
lang sila."

"Mag-stay ka na lang doon."

"Bahala na. Baka maabala ko kasi sila."

Sumimangot si Marie. Tumitig siya sa akin nang ila

ng minuto hanggang sa biglang nagsalita si Maureen
pagkatapos suminghot.

"Pwede ka sa amin dito, Aris. Welcome ka anytime."

Inangat ko ang tingin kay Maureen. "Okay lang, kay

a ko naman. Salamat." Pero hindi na niya ako pinap
ansin dahil mas lalo siyang umiyak sa binabasa.

"Kakayanin mo ba?" tanong ni Marie. "Sasabihin mo b

a kay pwet yan?"

Binaling ko ang tingin sa ilaw.

Hindi ko rin alam ang sagot. Nasa New York na siya

, nagbabagong buhay. At ako? Nagdadala ng panibago
ng buhay.
Sana maging maayos na ang lahat. Hindi man ngayon,
maghihintay ako.

Naging normal ang lahat sa mga sumunod na araw pag

-uwi ko ng boarding house. Nakatulong talaga ang p
akikipag usap ko sa mga taong hindi ako huhusgahan
. Ang sarap sa pakiramdam.

Dahil tapos na karamihan ng exams at kuhanan na la

ng ng grades ang hinihintay, mas maraming tao sa b
ahay. Hanggang pag-gabi, maingay at magulo ang lah
at.

Lumabas ako at naupo sa upuan doon para magpahangi

n. Tumitig ako sa langit. Madilim. Walang bituwin.
Pumikit ako. Walang iniisip. At napansin ko na la
ng. . .na nagsisimulang tumulo ang luha ko. Pinali
s ko agad 'yon nang marinig ang boses ni Manang.

"Nagmumuni-muni ka sa labas, mahahamugan ka." Umu

po sa tabi ko si Manang. Tiningnan ko siyang tumin
gin sa langit. "Noong araw, napaka raming bituwin
sa kalangitan. Nakakapanghinayang na nahihiya na a
ng mga ito magpakita ngayon."

Unti-unting naging payapa ang loob ko habang nakat

ingin kami ni Manang sa kadiliman ng langit. Hindi
mainit, ngunit hindi rin malamig. Sa puntong ito,
pakiramdam ko ang saya ko na wala akong iniisip n
gayon.

Pakiramdam ko sa minutong ito, nakatakas ako sa lah

at ng iisipin.
"Manang."

"O?"

"May words of wisdom ka ba d'yan?"

Nagkatinginan kami ni Manang. . .at unti-unti ay b

iglang tumawa. Ilang segundo lang ay lumabas ang i
sa kong boardmate, at ang isa pa, at isa pa – ha
nggang sa dumami na kami sa labas. Naging maingay
kami kahit gabi na. Nagtawanan, kainan at kwentuha
n. Madalas, inuuto ng mga lalaki si Manang – nag
papauto naman si Manang.

Bago matulog, tinawag ako ni Manang. Nginitian niy

a ako bago sinabi ang isang bagay na nagpangiti ri
n sa akin.

"Be alive."

Kinabukasan, pagkagising – nakahawak ako sa tiya

n ko at ngumiti habang paulit-ulit ang sinabi sa a
kin ni Manang. Be alive. Sa lahat ng desisyon ko,
ito ang pinaka sigurado akong hindi pagsisisihan.
Mahirap man. Mali man.Â

Napatingin ako sa pintuan nang may kumatok.

"Aris? Gising ka na?"

"Gising na." Bumangon ako sa kama. Hindi ako nahihi

lo. Wala ring pagsusuka. "Bakit?"
Nagsimula akong mag-ayos ngunit natigil sa sunod k
ong narinig. Bigla akong kinabahan, nanghina at pa
kiramdam ko ay nahilo ako bigla.

"May bisita ka."

=================

Ngprya 42

Ngprya 42 // The Other Someone

Masama bang nag-expect ako ng iba?

Sa tagal kong hindi siya nakita, parang ibang tao

na ang nakatinginan ko. Parehas pa rin ang ngiti n
iya pero may kakaiba na sa mga mata niya. Nawala a
ng kintab? Nawala ang. . .saya? Hindi ko mawari. G
ulo-gulo rin ang humahaba na niyang buhok. Ang lak
i ng bag na dala niya at wala siyang salamin sa ma
ta na suot.

"Hi."
Ganoon pa rin ang boses niya . . . pero bakit pakir
amdam ko may kulang?

Lumapit ako sa kanya. "Pasok ka—"

"Huwag na. Dumaan lang ako rito."

"Ha?" kumunot ang noo ko. "Ang aga-aga pa? Saan ka

galing?"

"Kung saan-saan lang."

Mas lalo akong naguluhan. Nakatitig lang siya sa a

kin na para bang pinag-aaralan niya ang lahat sa a
kin. Nakaramdam ako ng hiya pero nanatili akong na
kangiti.

"Tara, pumasok ka muna, parang pagod—"

"Aalis na ako." Inayos niya ang backpack at ngumiti

.

Nagtataka na talaga ako dahil naglakad na siya pal

ayo. Nabibigatan pati ako sa bag niya. "Chino!"

Ilang segundo pa ang tinigil niya sa paglalakad ba

go lumingon. Hindi nawala ang ngiti niya. "Ayos ka
lang ba?"

Tumango siya, nanliit ang mata siguro dahil sa kal

abuan. Nasaan ang salamin niya? Bakit hindi niya s
uot? Ang dami kong tanong pero mukhang wala pa siy
a sa wisyo talaga. Natulala siya sandali na parang
nag-isip.

"Babalik ako bukas."

"S-Sige?"

Ilang buwan lang naman nawala si Chino, pero bakit

parang ang laki ng pinagbago niya?

Weird.

Ang lakas ko magsalita nang ganito. . .eh pati ako

, sa akin, sa tiyan ko at sa nasa loob – ang dam
i ring nagbago.

Ngunit kinabukasan, hindi pumunta si Chino. At sa s

umunod. At sa mga sumunod na araw pa.

Nang magsimula akong magtrabaho, napapansin ko na

mas mabilis akong gutumin kaya madalas akong kumak
ain. Hindi ako masyadong mahilig sa gulay pero pin
ilit ko ang sarili para sa baby sa tiyan ko. Wala
pa akong pang doktor, kaya kailangan kong magpaka-
healthy kahit ang alam ko lang ay ang tatlong preg
nancy kit na may tig dadalawang pulang linya.

Ilang buwan na siya sa loob, ngunit halos hindi na

man lumaki ang tiyan ko. O siguro kaunti? Medyo lu
maki? Nakakapagtaka man na ang positive ng feedbac
k ko sa nangyaring ito kahit wala pa akong alam sa
pwedeng mangyari, hindi ko pa rin mapigilan ang n
gumiti.
Pag-uwi sa boarding house, nadatnan ko si Chino na
pinapainom ng mga lalaki kong boardmates. Pagling
on ng ilan sa akin, tinaas nila ang baso at sumiga
w.

"Pinapainom lang namin ang tropa, mukhang problemad

o!"

Lumingon din si Chino sa akin, wala pa rin ang sal

amin niya sa mata. Nakailang segundo siyang tumiti
g sa akin bago ngumiti at tinaas ang baso ng beer.

Lumapit ako kay Chino at naupo sa harap niya. Tini

ngnan ko lang siya at kung paano niya inumin ng di
retso ang baso ng beer na ibinigay sa kanya. Ngayo
n ko lang siya nakita na umiinom. Hindi ako sanay.

"Ano, isa pa?" sabi ng boardmate ko.

"Uy, tama na. Malalasing na siya."

"Hindi! Isa pa!"

Bago pa magsalin ng beer sa baso, tinakpan ni Chin

o ang bunganga ng baso gamit ang kamay. "Medyo nah
ihilo na ako, uuwi pa."

"Ay grabe 'yun oh, weak."

Nagtawanan sila. Hinatak ko patayo si Chino at med

yo gumewang pa siya. Inalalayan ko siya patungo sa
kusina. Pinagtimpla ko siya ng kape para mahimasm
asan siya at para mamaya ay makauwi siya nang ligt
as.

"Ayos ka lang?" tanong ko habang naghahalo. "Bakit

nagpunta ka rito?" Binigay ko sa kanya ang baso h
abang mainit-init pa.

Ngumiti siya at hinalo rin ang kape. "Hindi ko rin

alam."

May kung ano talaga sa kanya na nagbago, hindi ko

malaman kung ano. Nagkwentuhan kami habang umiinom
siya ng kape sa hapagkainan. Ilang beses kong tin
anong sa kanya kung saan siya nagpunta at bakit na
wala siya nang ilang buwan pero ngingiti lang siya
at iinom ulit ng kape.

Iniiwasan niya 'yung usapan. Tinatago rin niya ng

sleeves ang tattoo na binalutan din niya ng panyo
para takpan. Bakit?

Umuwi siya nang naguguluhan pa rin ako.

Sa sumunod na araw, pagkatapos ko sa trabaho – n

adatnan ko ulit si Chino sa labas ng boarding hous
e. Naghihintay. Pagkalapit ko sa kanya, nakangiti
siya agad.

"Kumain ka na?" Hindi pa ako nakakasagot, hinawaka

n na niya ang tiyan niya. "Tara, kain tayo?"

Dahil ba hindi ako sanay na walang salamin si Chin

o kaya naninibago ako? O dahil pagkatapos magsalit
a, ay bigla na lang siyang tutulala at mananahimik
? Pwede ring dahil nanlilibre siya sa mamahaling r
estaurant para lang sa 'dinner.'

Habang naglalakad pauwi dahil pinipilit niyang ihah

atid niya ako, nagulat ako sa sinabi niya.

"Ikaw ang gustong gusto ko."

Napatingin ako sa kanya, pero nakatingin lang siya

sa kalsada. "Chino?"

"Bakit ganun?" tanong niya. Binaling niya ang ting

in sa akin, tumitig hanggang sa bumuntong hininga.
"Wala. . .wala." Ginulo niya ang buhok at nagkuso
t ng mata.

Bago pumasok sa gate, tinawag niya ako. "Gusto mo b

ang umalis?"

"Hm? Bakit? Saan?"

Nagkamot siya ng batok. "Umalis? Bakasyon? Sa ibang

lugar? Hiking? Dagat?"

"Mga extremes ba 'yan?" tanong ko. "Kailan mo pa na

ging hilig ang mga 'yan?"

Mukhang nahiya siya pero tumango. "Gusto mo ba?"

"Uhm. . ." Iniwas ko ang tingin ko sa kanya. Sasabi

hin ko ba?
"Ayaw mo ba?"

Napakagat ako ng labi. "Hindi, gusto ko – kaya la

ng kasi. . ."

Pumikit ako. Bakit kinakabahan ako?! Padilat ko, n

akita ko ang disappointment sa mukha ni Chino. Mas
kunsensya ako. Parang naging mas problemado siya.

"May trabaho kasi ako," sagot ko na lang.

"Sa weekends."

Napahinga ako nang malalim. Bahala na. "Hindi kasi

ako pwede magpagod masyado, Chino."

Kumunot ang noo niya. "Bakit? May sakit ka ba?" Ba

go pa niya hawakan ang noo ko, hinawakan ko agad a
ng braso niya at ngumiti tsaka umiling.

Walang hinga akong sumagot. "Buntis kasi ako."

Nakailang kurap siya nang bitawan ko ang braso niy

a. Nakatitig lang siya, hanggang sa kumunot ang no
o niya at bumaba ang tingin sa tiyan ko. Binalik n
iya ang tingin sa akin.

"Ha?"

Ngumiti ako. "Hindi pa ako nakakapagpa-doktor pero

. . ." Pinatong ko ang kamay ko sa tiyan ko at hin
imas 'yon. "Siguro nasa 2 to 3 months na siya."

Nanahimik kaming dalawa hanggang sa una na akong n

agsalita para magpaalam. Bago ko pa masara ang gat
e, nagsabi siya na babalik siya ulit bukas. Tumang
o na lang ako.

Bumalik nga siya kinabukasan na para bang routine

na niyang magpunta ng boarding house. Noong una ay
iniiwasan pa niyang tumingin sa tiyan ko, ngunit
napapansin kong napapasulyap siya. Naglalakad lang
kami na walang patutunguhan.

"Bakit hindi ka pa nagpapadoktor?" tanong niya. "Si

gurado ka bang. . .mayroong . . . baby?"

Napangiti ako. "Nag-iipon pa kasi ako. At siguro n

aman hindi mag-jo-joke sa akin ang tatlong pregnan
cy test."

"Pero bakit?" Nilingon niya ako. Pumikit, at paran

g nagsisi sa tanong niya. "Sorry sa tanong."

Tumawa ako. . .pero nakakaramdam ng pag-init ng mg

a mata. "Ang desperada ko kasi. Pero okay lang. Ma
saya pa rin ako sa nangyayari."

"Gusto mo bang umuwi sa Bulacan?" Tinigil niya ako

sa paglalakad. "Gusto mo bang samahan kita magpad
oktor para malaman mo kung ano nang kalagayan? May
kaibigan si Mama—"

"Huwag na."
Hinawakan niya ang magkabila kong braso. Mahigpit.
"Please," pakiusap niya. "Hayaan mo na akong gawi
n 'to para sa'yo. Baka mabaliw ako kapag hindi ko
nalamang ayos ka."

"Ikaw, okay ka lang ba talaga?"

Tumango siya. "Magiging okay ako kapag alam kong m

agiging okay ka at 'yung. . .dinadala mo."

Pagdating ng weekend, sumama ako kay Chino pabalik

ng Bulacan. Hindi na ako nagulat nang alam na 'yo
n ni Tita Corinne, pero pinapakita niyang hindi ni
ya alam. Todo alaga naman sa akin.

Matagal na ang huling iyak ko ngunit nang makita k

o ang ultrasound, hindi ko mapigilang humagulgol.
Ito na ang pruweba na totoo na nga siya, at ito na
siya. Nabubuo na sa tiyan ko.

Niyakap ako ni Chino. Iyak lang ako nang iyak. Sa

sobrang tuwa? Sa sobrang. . .saya? Na makita na ta
laga ang baby?

Pagkauwi, hindi ko napigilan ang sarili nang sabih

in ko ito kay Tita Corinne na nagpanggap na gulat
at si Cai na totoong nagulat. Pinakita ko sa kanil
a ang ultrasound.

"Hindi nga?!" sabi ni Cai habang nakatingin sa tiy

an ko. "May baby ka na? Bakit hindi masyadong obvi
ous?" Nanlalaki ang mata niyang binaling kay Chino
. "Kuya?! Akala ko ba—"
"Hindi si Chino."

"Ows?" natatawang sabi ni Cai. "Eh nabalitaan ko s

a 'chismis', nambababae si Kuya sa Manila—hmm!"
Tinakpan ni Chino ang bibig ni Cai nang kagatin si
ya sa kamay ng kapatid. "Nahiya ka pa Kuya eh sabi
'yon ni Ate!"

"Sinong Ate?" pagtataka ko.

"Wala!" sigaw ni Chino. Tiningnan niya nang masama

si Cai. "Umakyat ka na nga sa taas!"

Tumatawa si Cai na sumunod sa kuya pero sumigaw ng,

"yung astig!"

"Ma! Ang kulit ni Cai!"

Natatawa ako dahil parang batang nagsusumbong si Ch

ino kay Tita Corinne.

"Hayaan mo na. Namimiss ka lang ng kapatid mo. Gus

to ka ngang puntahan sana sa Manila." Napatingin a
ko kay Chino, tapos kay Tita Corinne. Hindi talaga
alam ni Tita na hindi umuwi pumasok si Chino. Bag
o pa ako makapagtanong, binigay sa akin ni Tita an
g basong dala. "Oh ito ang gatas na iniinom ko hab
ang pinagbubuntis si Cai."

"Salamat po."

Habang umiinom, kinukwentuhan ako ni Tita Corinne

ng mga bagay na sobrang interesting para sa akin.
Siguro dahil buntis ako? Siguro dahil alam ko na a
ng pwedeng mangyari sa mga susunod na panahon? Nag
-enjoy ako sa kwentong buntis at panganganak ni Ti
ta Corinne pero mukhang hindi enjoy si Chino..

"Tama na, madetalye na masyado!"

"Hindi ah, iba pa rin talaga ang natural na labas k

asi hinihiwa—"

"MA!"

Nagtawanan kami ni Tita Corinne. Nawala lang ang m

asayang vibe nang bigla niya akong tanungin kung a
nong balak ko. Bakit kapag sa nakakatanda, nakakar
amdam ako ng. . .hiya? Sinabi ko sa kanya ang mga
plano ko.

Pinagalitan niya ako.

"Na-realize mo naman na buntis ka, hindi ba?" tano

ng niya. Tumango ako. "At ang mga buntis, hindi da
pat nagpapagod. Dapat nagpapahinga ka lang kahit n
a wala kang sickness!"

"Tita Corinne—"

"Hindi ko sasabihin sa Auntie mo," sabi niya. Naka

hinga ako nang maluwag. "But if you want, stay wit
h us."

"Po?"
"Stay. Isipin mong nagbabakasyon ka rito. Habang n
aghihintay ng panganganak mo, magbantay ka muna sa
tindahan. Ito naman ang summer job mo noon, hindi
ba? Kapag lumalaki na, dito ka sa bahay. Hindi ka
na iba sa amin."

"Pero—"

"Mamili ka: yun o sasabihin ko sa Auntie mo para si

ya ang mag-alaga sa'yo."

Sumingit si Chino. "Si Tita Carlota? Mag-aalaga kay

Aris?"

Tumawa si Tita Corinne. "May kabaitan din naman si

Carlota." Binaling ni Tita Corinne ang tingin sa
akin. "Ano na ang desisyon mo?"

Isa sa mga nalaman ko: tuso pala si Tita Corinne.

Isang buwan pa ang nilagi ko sa Manila bago ako na

gpaalam sa boardmates kong uuwi muna ako sa probin
siya. Nagtaka pa sila dahil magpapasukan na. Ngumi
ti na lang ako at sinabing babalik din. Hindi ko a
lam kung sapat na ba ang ipon ko pero pinilit na a
ko ni Tita Corinne na umuwi na sa kanila at magpah
inga.

Gumaan ang lahat nang manirahan ako kanila Chino.

Nang magpasukan, bumalik na si Chino sa Manila pag

katapos magpagawa ng salamin - pero sa tuwing wala
 siyang pasok, umuuwi siya para 'alagaan' ako.

"Hindi mo kailangan gawin 'to, Chino." Kahit kasi

busy siya sa school at maraming gawain, umuuwi pa
rin siya. "Nakikiusap ako, okay na ako. Maayos ako
rito."

Ngunit hindi naman niya ako pinapansin. "Sabihin mo

na lang sa akin, kanino?"

Tulad ng dati. "Ayaw ko sabihin."

Ayaw ko kasing magalit siya o kung ano ang isipin

niya. Gusto ko, sa akin na lang niya isipin ang la
hat. Ngunit nagulat ako sa sunod niyang sinabi na
nagpawala ng ngiti ko.

"Kay Vane."

Nagkatitigan kami.

"A-Ano?"

Ngumiti siya. "Dati pa 'yun, nakikita kong may kung

ano kayo. Sinabi rin sa akin ni—"

"Ni?"

Natigil siya. "Wala."

Nagtaas ako ng kilay. "Ni John?"

Nag-iwas siya ng tingin sa akin at nagkunwari na b
usy sa mga paperworks niya. "Ha? Ano.. hindi. Hind
i. Basta, sige. Hindi na ako mamimilit."

May two weeks silang walang pasok kaya nanatili si

ya ulit sa Bulacan para samahan ako. Minsan iniisi
p ko, hindi ako buntis. Para kasi akong disabled k
ung alalayan ni Chino at asikasuhin. Sinamahan din
niya ako sa puntod ni Tatay, at hinintay ako haba
ng kinwento kay Tatay ang lahat.

6 months na, pero mas excited pa sila Tita Corinne

at Cai kaysa sa akin. Ayaw sana nila pero nagpumi
lit akong magbantay sa RTW store kahit sa counter
lang. Dahil walang tao, pinagtripan ko si Chino.

"Try mo na, isang beses lang!" natatawa kong sabi.

"Magtatampo si Baby ayaw mo siyang hawakan."

Takot na takot pa rin ang itsura ni Chino. Pinilit

ko siyang hawakan ang tiyan ko at para siyang mag
hahawak ng nakakatakot na hayop kung makapikit. Na
padilat siya nang maramdaman niya ang balat ko.

Napalingon ako nang tumunog ang chimes ng store. U

nti-unti, nawala ang ngiti ko nang bumaba ang ting
in ng kakapasok lang mula sa mukha papunta sa kama
y kong nakahawak sa kamay ni Chino na nakahawak sa
tiyan ko.

Binitawan ko ang kamay ni Chino kaya bumagsak 'yon

nang umingay at pumasok ang isang grupo na nag-uu
sap. Kinakausap din nila ang nauna sa kanila na si
Unica na tulala pa rin.
"Chino pare!"

Napatingin ako kay Chino na mula sa pagkakatulala

ay ngumiti at lumapit sa tumawag sa kanya. Nakaila
ng kurap ako. Halos lahat ay nagtatangkaran, at in
timidating tingnan. Karamihan sa kanila ay may tat
too, piercing at ang isa ay kulay violet ang buong
buhok.

Kailan pa naging kaibigan ni Chino ang mga ito?

Pinipilit kong iiwas ang tingin ko ngunit napapati

tig ako kay Unica na nakatitig lang sa akin. Blang
ko ang expression ng mukha niya hanggang sa unti-u
nti siyang ngumisi at umiwas ng tingin.

"Tara, wala akong mapiling bilhin."

Tumahimik ang store pagkalabas ng grupong matatawa

g kong pinaka astig sa lahat ng nakita ko buong bu
hay ko. Nakatayo lang si Chino sa pwesto niya sa m
ay pintuan, nakatingin sa kawalan, at huminga nang
malalim.

Ang dami kong gustong tanungin pero mukhang ayaw m

agkwento ni Chino. Hanggang sa hapunan, medyo luta
ng siya. Soda in can ang binili niya para sa inumi
n. Nagtaka kami nang i-shake niya ang lata at bini
gay sa akin.

"Ino?! Bakit mo shinake yung coke?!"

"Ha?" Mukhang natauhan si Chino at napatingin sa a
kin. "Ah, sorry—pampawala kasi ng espiritu—ah,
wala. Wala. Sorry. Bibili na lang ako ng bago."

"Hindi, okay lang," sabi ko at ngumiti.Â

Pansin pa rin ang pagka-bother ni Chino, kanina pa

nang makita namin si Unica at ang astig na grupo.
Dito. Sa bulacan. Mukhang dapat magkausap sila pe
ro hindi naman sila nag-usap, hindi ko rin sila na
kitang nagkabatian.

Nang maggabi, napansin kong wala si Chino kahit sa

an. Nadatnan ko siya sa labas. Nagulat siya paglap
it ko sa kanya saka ako tumingin sa kalangitan. Na
pangiti dahil maraming stars ngayong gabi.

"Anong mayroon?" tanong ko.

"Hm?" Napansin kong tinago niya ang phone niya.

"Pumunta dito sila Unica. . .sa bulacan. Sa store n

iyo. Anong mayroon?"

"Wala. Baka naligaw lang."

Tiningnan ko siya. "Seryoso? Dito talaga sila nalig

aw? Saktong-sakto?"

"Hayaan mo na." Ngumiti siya. "Tara, balik na tayo

sa loob baka mahamugan ka, kasalanan ko pa," nata
tawa niyang sabi.
Pero obvious na problemado talaga siya.

Sa mga sumunod na araw, tahimik pa rin si Chino. M

atamlay pa rin siya kaya bago bumalik sa Manila, b
inigyan ko siya ng home made chocolates. Kahit pap
aano, nakita ko siyang ngumiti.

Kinabukasan, pagbaba ko para tumulong kay Tita Cor

inne sa pagluluto – natigil ako nang madatnan ko
ang pamilyar na mukha na nakaupo sa sofa. Nag-ini
t bigla ang buong pagkatao ko at tumigil sandali a
ng puso ko.

Nagkatitigan kaming dalawa. . .at hindi ko malaman

kung ano ang dapat kong isipin. Gusto kong tumakb
o paakyat. O magtago na lang.

Tumayo si Auntie at ngumiti sa akin.

Pakiramdam ko ay guguho ang mundo.

=================

Ngprya 43

Ngprya 43 // A Mother's Wholeness

Cease fire.
Ang pag guho na inaasahan ko ay hindi nangyari. Na
ka-depensa na ako laban sa ngiti niya, ngunit hind
i siya sumugod.

"Kumusta?"

Sa dami ng masasakit na salita na inaasahan ko gal

ing sa nakakarindi niyang boses, ito ang narinig k
o.

Naramdaman siguro ni Tita Corinne na malayo sa pag

katuwa ang pinapakita ng mukha ko. Pinaliwanag niy
a na nalaman ni Auntie na nandito ako sa Bulacan d
ahil may nakakita sa akin na kumare ni Auntie. At
kinausap siya ni Auntie para sana magkita kami.

"Okay lang po," ang tangi kong sagot.

Mula sa mukha, bumaba ang tingin niya sa tiyan kon

g medyo lumalaki na. Bumuntong hininga siya. Pansi
n na parang nairita siya pero hindi niya pinakita.

"Kailan pa?" tanong niya. Hindi ako sumagot. "May m

aninindigan ba?"

Nagsukatan kami ng tingin. Naka-depensa pa rin ako

kahit wala sa itsura niya ang saktan ako. Ngunit
kinakabahan ako. Sa tagal kong nawalay sa kanya, a
ng makita siya ulit na malapit sa akin ay parang i
sang masamang panaginip – pero totoo.

Natatakot ako. Sobra.

"Ako po."

Ngumisi siya. "Kakayanin mo ba?"

Hindi ko maintindihan kung nanunutya ba siya o isa

lang simpleng nagtatanong lang siya.

"Nakayanan mo, kakayanin ko rin," diretso kong sago

t.

Kumunot ang noo niya. Nangintab ang mga mata niya p

ero nakangiti pa rin. "Mahirap."

"Opo," pagsang-ayon ko. Pinatong ko ang kamay ko s

a tiyan at pinakiramdaman 'yon. Ngumiti ako, iniis
ip na nandito sa loo bang baby at nagugustuhan ng
baby ang init ng palad ko. "Sa kanya ko po ibubuho
s ang lahat ng pagmamahal na hindi ko naranasan."

Tumaas ang kilay niya, naririnig siguro ang lahat

ng hinanakit ko sa kanya dahil sa boses ko. Maikli
ng tawa ang pinakawalan niya at huminga nang malal
im.

"Bukas ang bahay," sabi niya habang nag-aayos. "Ni

lilinis ko ang kwarto mo isang beses sa isang ling
go." Pumikit muna siya bago tiningnan ako muli at
ngumiti. "Ikaw na ang bahala." Binaling niya ang t
ingin kay Tita Corinne. "Salamat Corinne."

Doon natapos ang pag-uusap namin.

Walang gulo. Walang pagkaladkad. Walang pananakit.

Sa ilang minutong nakatayo siya sa harap ko, nagp

ipigil ako ng hininga. Para akong nasa trial, at n
analo ako sa trial na 'yon.

Sana.

Hindi naging hadlang ang pagbubuntis ko para hindi

ako hilahin ni Maureen sa mga 'fangirl' moment ni
ya. Pinabuhat pa niya ako ng libro nang magka book
fair para mapapirmahan niya ang mga librong dinal
a sa mga authors.

"Paunahin niyo siya, please!" sigaw niya habang na

g-aala body guard ko na hinahawi ang mga babaeng n
agrereklamo sa pila. "Please, paunahin niyo po! Bu
ntis po siya, baka ma-stress tapos biglang mangana
k ayaw naman natin 'yon di ba?" Pinagtitinginan ka
mi ng mga tao, mukhang hindi naniniwala dahil sa l
iit ng tiyan ko. "Promise, buntis siya! Ito ultras
ound! 7 months na! Nakikita na nga po 'yung privat
e parts oh, ito—"

"Maureen!" Kinuha ko ang picture ng ultrasound at

nagtaka. Hindi akin 'to! "Saan galing 'to?" tanong
ko.

Bumulong siya sa akin. "Internet. Nakuha ko sa ide

a nung kinwento mong si Jill." Nangingiti pa siya.

Ilang beses ko siyang tinawag nang lumapit siya sa

nagbabantay ng pila. "Kuya, Kuya! Buntis po 'yung
kaibigan ko at sobrang fangirl siya pero baka ma-
stress po siya sa pila please po paunahin niyo na
po siya!"

Tiningnan ako ng nagbabantay habang nanlalaki ang

mga mata ko sa kahihiyan. Gusto kong sumigaw ng 'h
indi ko po siya kilala!' pero niyakag ako ni Maure
en patungo sa bantay.

"Dali Aris, pakita mo sa kanila tiyan mo!"

Napasigaw ako nang itaas niya ang shirt na suot ko

kaya biglang nagsalita 'yung author na nagpipirma
.

"Teka! Ito, tara po, pirmahan natin 'yung mga books

."

Ngiting tagumpay ang pumaskil labi ni Maureen nang

bigla niyang kuhanin ang apat na books na pinadal
a niya sa akin at dumiretso sa unahan ng pila. Ang
daming nagreklamo.

"Wow," natatawang sabi ng author. "Nice shirt, ha?"

Napangiwi ako dahil binati ng author ang shirt ni

Maureen na hubad na katawan ng babae na censored o
r pixelated ang 'sensitive' part.

"Pa-picture po!" masayang sabi ni Maureen. Sinenya

san niya akong lumapit, at binigay ang phone niya
sa akin. "Dali, Aris—"

"Wait po sorry, hindi po ba siya ang magpapapictur

e?" tanong ng author habang nakatingin sa akin.

Umiling si Maureen habang tumatawa na hindi ko mal

aman. "Nako, hindi po. Mahiyain po kasi 'yan, masa
ya na siyang makita ka po sa personal tapos titing
nan niya yung pictures na magkasama tayo."

Hindi ko malaman kung saan banda sa sinabi ni Maur

een ang makatotohanan ngunit mukhang naniwala ang
lahat – pwera sa mga galit na naunahan namin sa
pila.

Sobrang saya ni Maureen habang tinitingnan ang mga

pirmado niyang libro. Isang stroller ang dala niy
a, binabantayan ni Marie sa may coffee shop.

"Anong oras na ba?" tanong ni Maureen.

Pinanliitan ng mata ni Marie si Maureen. "Mukha ba

akong orasan?"

Tumango si Maureen at tinuro ang mga tigyawat ni M

arie sa mukha. "Ayan oh, ala-una, alas dos, alas t
res—"

"Gusto mo mamatay?"

Sinampal ni Marie si Maureen. Gumanti si Maureen.

At nag gantihan sila kaya medyo lumayo ako nang ma
pansing pinagtitinginan na sila ng mga nakapaligid.

"Hi!" Natulala si Maureen sa boses sa speaker. Gwa

pong boses. "My new book signed and limited editio
n Of Sparks and Hours is now available at booth A-
14c. And yeah, this is V.L. Tine speaking. I hope
you—"

"OMAYGAHD!" tili ni Maureen. "OMAYGAHD SI V. L. Ti

ne! Bed room voice! It's time omaygaaskjhasfkjjfah
faKINIKILIG AKO!" Hindi ko na naintindihan ang sin
asabi niya dahil parang isang kumpon ng kababaihan
ang tumili nang sabay-sabay. Bigla na lang niya a
kong hinatak, at dahil hindi ako makakatakbo, mabi
lis ang lakad namin. "EXCUSE ME BUNTIS YUNG KASAMA
KO PLEASE EXCUSE ME."

Humahawi ang tao sa amin, ngunit yumuko ako sa kahi

hiyan.

Nagmadali si Maureen, ramdam ko ang rush. Ang dami

ng babaeng nagmamadali habang paulit-ulit ang gwap
ong boses ng V. L. Tine sa speaker.

"Buntis po itong kasama ko, buntis po!" Panay ang

turo niya sa akin. "Ayaw natin ma-stress ang bunti
s at baka biglang mag early delivery!"

"Maureen?!"

Mabilis akong umiwas sa babaeng muntik ko na mabun

ggo. Nagkagulutan pa kami. May hawak na siyang lib
ro ni V.L. Tine. Pamilyar yung babae pero nagtatak
a ako dahil parang undas na sa get up niya na all-
black.

Damit. Buhok. Pati make up. Black.

"Sorry!" Sabi niya sa akin. Sinagot niya ang tumut
unog niyang phone, at narinig ko ang "Sir!" Bago s
iya nagmadali paalis.

Bago pa makapag-isip, pinilit ako ni Maureen bumi

li para bigyaang daan ng mga tao. Kaya naman tuwan
g-tuwa siya at iniyakan ako nang makabili ako ng l
ibro ng paborito niya.

Ang pagbili ng libro na ata ang hindi ko aakalain

na makakapagbigay ng thrill hindi lang sa buhay pa
gbubuntis kundi pati buong buhay ko. Ganito pala m
aging fangirl – at gamitin ng isang fangirl para
sa advantage.

Nang makabalik sa bahay nila Ate Sef at Ate Raf â€

“ hindi na namansin si Maureen at tinuon ang pansi
n sa binabasa.

Madalas akong sinasama ni Marie sa mga gala niya pa

puntang mga toycon.Â

Dahil MRT at LRT ang madalas na sakyan, pinagkakal

at niyang buntis ako para makaupo kami doon sa pin
aka unang bahagi ng tren. O kaya naman ay lalakasa
n niya ang boses habang nakikipag usap sa akin sa
pang lalaking part para makipag kamustahan sa 'pag
iging buntis naming dalawa.'

Dahilan para makaupo kami.

Ginagamit ako ng mga kaibigan ko.

Hindi ko alam kung dapat akong matuwa.

Nang malaman namin ang kasarian ng baby, babae, hi
ndi magkamayaw sila Maureen sa pag-suggest ng pang
alan. Nanguna si Marie.

"Marie na lang!" masaya niyang sabi. "Para siya na

si Marie three. Gagawin ko siyang alagad ng kagan
dahan ko." Tumango-tango siya, feeling ata niya ay
good idea 'yon.

Ngumiwi si Maureen. "Korni naman. Maureen na lang."

"Maureen? Eh ang dami-dami nang Maureen sa mundo, a

ngkan niyo pa lang."

Tumawa si Ate Raf. "Hoy ah, tandaan mong nakiki sl

eep over ka sa bahay ng magpipinsang Maureen." Siy
a ang kasama namin dahil may kina-bi-busy-han si A
te Sef. Gagabihin daw ng uwi.

Ang sabi ni Ate Raf, lumalove life na raw ang kamb

al niya, nafi-feel niya daw kasi ang 'jitters' sa
tiyan niya na para bang siya ang kinikilig kahit a
ng totoo ay natatae siya.

"Pssh, ganyan naman, eh." Sumimangot si Marie. "Pi

nagkakaisahan niyo 'yung magaganda. Unfair naman s
a akin. Mag isa lang ako laban sa inyo!"

Nanatili akong tahimik habang tumatawa, sa loob-loo

b – ay pinangalanan ko na si Baby.
Sabihin na nating masaya ako. . .dahil pakiramdam
ko ay unti-unti akong nabubuo habang nabubuo rin a
ng baby sa loob ko – ngunit nang samahan ako ni
Chino para magsimba sa Manila, para kausapin sa ta
hanan ang Panginoon, hindi nawala sa tainga ko ang
bulungan ng iba.

"Tingnan mo 'yun oh, ang bata pa, mukhang buntis."

"Baka naman malaki lang ang tiyan?"

"Nako, nakikita mo naman kasama 'yung boyfriend. M

apupusok na talaga mga kabataan ngayon."

"Mare talaga, oh."

Sinubukan kong lumayo kay Chino para hindi siya ma

sali sa panghuhusga ng iba sa akin. Gawa koi to, h
indi rin kasalanan. Ngunit kung tingnan ako ng ila
n, at ng halos lahat ng nakakasalubong ay tiniting
nan nila ako bilang makasalanan.

Mas nilayo ko ang sarili pero nagulat ako nang akb

ayan ako ni Chino at nilingon niya ang naririnig n
a nag-uusap. Kinabahan ako dahil hindi naman ganit
o si Chino noon.

"Hayaan mo sila, hindi nila alam 'yung kwento," bul

ong niya.

Gumaan kahit papaano ang pakiramdam ko doon. . . p

ero hindi talaga dapat ito ginagawa ni Chino. Sobr
a na. Pagtapos ng simba, kumain muna kami sa malap
it na lugawan.
"Gusto mong samahan kita?"

Natauhan siya mula sa pagkakatulala. "Samahan saan?

"

"Sa exhibit."

"Anong exhibit? Nino?"

Ngumiti ako. "John."

Mukhang nagulat siya na may alam ako. Naghahanap p

a ata siya ng excuse, at tanging, "ha?" na lang an
g nasabi niya.

"Mauuna ang due date ni Baby kaysa ang exhibit. Kau

sapin mo siya."

"A-Ano?"

"Ilang months na kitang inaalila, hindi ka pa ba n

agsasawa magpanggap na okay lang?" Dahil sa tanong
ko, mas natauhan siya at tiningnan ako nang matam
an. "Nakita ko kasi sa photos sa FB, naka-tag sa k
anya 'yung isang picture. Tapos. . .parehas ng. .
." tiningnan ko ang tattoo niya sa braso. "Sa'yo."

Panay lang ang subo niya sa lugaw, kamuntikan pa s

iyang mabulunan kakamadali kaya tinawanan ko siya.
Bumuntong hininga siya. "Hindi ko alam. . ."
"Kausapin mo na!" pagtulak ko sa kanya. "Baka mauna
han ka nung Dante Ang III, ikaw din."

"Paano mo nalaman 'yan?"

Tumawa ako. "Nag-iinternet si Cai, medyo mahilig p

ala siya sa mga articles tungkol kay 'ate astig'."

Sa tuwing nagkakasalubong kami ni Chino sa bahay,

tinitingnan ko siya nang makahulugan. Para lang tu
ksuhin siya. Kaya magkakamot siya ng batok. Nagpar
inig pa ako sa hapag kainan.

"Cai, close ba kayo ni Ate Astig?"

Magsasalita pa lang si Cai, sinamaan na ng tingin

ni Chino ang kapatid. "Subukan mo lang magsalita."

Na tatawanan namin ni Cai, at makikitawa rin si Tit

a Corinne.

Ilang beses ko rin siyang tahimik na tinutukso. Ti

nitingnan nang makahulugan, tapos ibaba ang tingin
sa tattoo niya saka ako ngingiti. Madalas na nga
niyang iwasan ang tingin ko hanggang sa isang bese
s ay napatitig ako sa kanya at natulala – bigla
na lang siyang tumayo.

"Oo na, sige na!"

Kinabigla ko 'yon, akala ko kung ano – at natawa

na lang nang ma-realize ang pag-oo niya.

Tinulungan niya ako, at ng pamilya niya. Gusto ko

ay matulungan ko rin siya kahit moral support man
lang.

Sa mga sumunod na araw, linggo, at buwan. . . tumah

imik muli ang mundo ko.

Sa sobrang katahimikan, mukhang gusto nang mag-inga

y ni Baby palabas ng mundo.

Hindi ko masabi kung tumigil ba ang lahat sa sobra

ng sakit o namanhid ang buong pagkatao ko nang dum
ating ang November, 2nd week. Nagawa kong pigilan
ang paghiyaw ko sa nanunuot na sakit sa akin, na p
ara bang gusto akong biyakin sa dalawa.

Kinagat ko ang labi ko, halos nalalasahan ko na ang

dugo sa pagtitiis.

Hilo, pinapatay at parang mahihimatay. Naghalo-hal

o na ang lahat ng nararamdaman ko. Ilang beses sin
abi ni Tita Corinne na huminga lang ako. Si Chino
na nagpapanic habang buhat ako at si Cai na sumisi
gaw ng, "manganganak na si Ate Aris!"

Humugot ako nang malalim na hininga.

Mamamatay ako. . . .ikakamatay ko 'to!

Pumikit ako nang mariin, pero hindi ito naging sap

at para maibsan ang sakit na nararamdaman ko.
Ito na siguro ang paghihiganti ni Baby sa lahat ng
stress na naransanan niya. Ito na siguro ang toto
ong sakit na gusto niyang iparamdam na pinigilan n
iya noong mga panahong pinagbubuntis ko pa lang si
ya.

"WAIT FOR US! HUWAG KA MUNANG MANGANAK!" Napadilat

ako nang marinig ang boses ni Marie sa telepono.
At boses ni Maureen. "Siopao, mani popcorn! ito na
ang climax ng kwento!" Natatawa niyang sabi nguni
t rinig ko rin ang pag-iyak. "Goodluck daw!" sabi
ni Maureen, at sabay na boses ng dalawa ang sinabi
nilang, "sabi ni Mao!"

Pinilit ko ang sarili sa pagtawa para hindi maramd

aman ang sakit. Parang gumaan ang pakiramdam ko â€
“ pero hindi!

Lutang na ako habang tinutulak nila ako. Naghahalo

halo na ang mga pamilyar na mukha sa paningin ko.
Ilang tao ang bumubulong, pero nanririndi ako sa
sakit sa tainga ng mga boses.

Mahigpit kong hinawakan ang damit ko sa dibdib at

pumikit. . . at unti-unting naglabasan ang luha ko
habang paulit-ulit na binabanggit sa utak ko ang
pangalan niya.

Ned. . .Ned. . .Ned.

Kaya ko.

"Pupwede pong sumama ang isa—"

Narinig ko ang boses ni Chino ngunit tinaas ko ang
kamay ko kahit nanginginig. Ngumiti ako, kahit na
nlalabo ang mga mata kong tumutulo na ang luha. "K
-Kaya ko. . . hintayin niyo. . . ako. Kakayanin ko
."

Natigil sila.

Pinasok na ako sa DR.

Pinaparusahan ako ng baby ko.

Paulit-ulit kong kinausap ang Itaas para hawakan a

kong mabuti. Ilang oras ang nagtagal. Pinatunayan
Niya na kakayanin ko nga.

Pagod na pagod ako, pakiramdam ko ay malalagutan a

ko nang hininga. Ang sakit ng lahat sa akin, namam
anhid ako.

Ilang beses kong sinasabi na hindi ko na kaya, sob

rang sakit na, pagod na pagod na ako – ngunit na
ng maramdaman ko ang mainit niyang katawan sa akin
, at ang mumunti niyang bigat sa aking dibdib, kun
g paano siya gumalaw – hindi ko mapigilang humag
ulgol.

Nanghihina at mabigat man ang katawan ay pinilit k

o ang sarili na hawakan siya sa unang pagkakataon.
Marahan. Magaan. Puno ng pagmamahal.

Hindi sapat ang kahit anong salita para mailarawan

 ang lahat. Sa dinami ng iniyak at nginiti ko nang
peke buong buhay ko, hindi ko akalaing kasabay ng
pag-iyak ko ngayon ang pagngiti ko nang totoo.

Salamat sa pagbuo ng pagkatao ko. Salamat, Baby Ner

i.

Nakaya natin.

_____

Yay for ze new baby!!! Muntik ako maiyak kasi. . .

choose one answer:

a) Nahihirapan ako igapang ang update (sulat bura

ako sa chap na 'to + emo mo Maris huhu!!!) >:(

b) Nakaka-touch yung 4th to the last paragraph. :'>

c) Walang internet!!!! D:

d) Hinintay niyo ang update :""">

Nag online para makapag update. Sorry na-de-delay!

Til next update. Sana magka internet na bukaaasss
!!! Nayt. :)
=================

Ngprya 44

Ngprya 44 // Broken Gaze

Nabuo ang pagkatao ko kahit sa simpleng paghinga ni

Baby Neri sa tabi ko.

Nahihiya man ako, pinilit ni Tita Corinne na manat

ili sa kanila hanggang sa kakayanin ko na lumipat.
Nakikita ko rin na masaya sila kapag hinahayaan k
o silang alagaan si Baby Neri, kaya dumoble kayod
na lang ako sa store nila para hindi nakakahiya.

Dahil madalas na dalawa lang sila ni Cai sa bahay,

ang presensya namin ni Baby Neri ang naging dahil
an ng pagbuhay muli ng 'tirahan' nila. Mas umingay
, mas sumaya – nawala ang 'plain' feeling.

Kapag bumibisita si Maureen at Marie, lagi kaming

naka-skype para makita ni Ate Raf at Ate Sef si Ba
by Neri. Doon ko lang din nalaman na pare-parehas
sila ng 'fangirl scream' na magpipinsang De Lacerd
a. Nang tanungin ko kung nasaan si Mao isang beses
, ngumiti si Maureen.
"Nagrason siya na busy."

Si Marie ang sunod na nagsalita. "Maarte lang 'yun

, baka nahihiya kasi sa'yo. Kukuha siguro ng lakas
ng loob."

Well, atleast okay na ako na parang 'okay' na kami.

Halos dalawang buwan ang nakalipas na si Baby Neri

ang center of attention, dumalaw si Auntie mag-is
a. Gusto nga raw ni Cheche kaya lang ayaw ni Aunti
e na mahawaan si Baby Neri ng sakit ng pinsan ko.
Pagpasok niya sa kwarto namin ni Baby, pinagmasdan
ko ang bawat kilos ni Auntie.

Nanlambot ang puso ko panandalian nang makitang ngu

miti si Auntie.

"Kahawig ba niya?"

"Po?"

"Ang ama niya."

Nag-iwas ako ng tingin, natatakot na baka kapag tu

mitig siya ay malaman niya ang sagot. "H-Hindi ko
alam."

Alam ko.

Alam kong nakuha ni Neri ang mga mata ni Ned, kung

 paano ito tumingin sa kawalan, at kung paano ito
magningning na para bang bituwin sa kalangitan. Ni
liliwanagan ang madilim kong mundo. Alam ko ring n
akuha ni Neri ang pagngiti ni Ned, ang mumunting n
giti na nagpapagaan sa loob ko kapag pakiramdam ko
ay pagod na ako sa lahat.

Silang dalawa lang, si Ned at Neri, ang tanging na

kakapag paiyak sa akin habang nararamdaman ang kas
iyahan.

Hindi ko sinabi kay Auntie ang totoo. Hindi na rin

naman siya nagtanong, mukhang nakahalata na kung
maaari ay ayaw kong makisali siya sa nangyayari sa
akin. Kung ganti man ito para sa pagpapakita niya
sa akin na wala akong karapatan makakuha ng pagma
mahal noon, ay hindi ko sigurado.

Si Neri ang nagparamdam sa akin ng pagmamahal na b

ubuo sa pagkatao ko. Pinaalam niya kung paano magm
ahal at paano ang minamahal nang walang kapalit o
sakit. Umiiyak siya sa tuwing nawawalay ako sa kan
ya, at tanging boses ko lang ang madalas na nagpap
atahan sa kanya.

Umuwi si Auntie matapos kuhanan ng litrato si Baby

Neri para ipakita raw kay Cheche, at binigyan niy
a kami ng imported milk. Nang tanungin kung saan g
aling, sinabi lang niya ang, "basta, para sa anak
mo 'yan."

Weird man, sinabi din ni Tita Corinne na, "lumalamb

ot na ang puso ni Carlota."

May bumubulong sa isip ko na hinihiling na totoo na

sana talaga 'yon.
Dumating ang oras ng exhibit ni Unica. Ready na ak
ong samahan si Chino sa Manila para maayos na ang
kung ano man ang gumugulo sa buhay niya. Tinulunga
n niya ako sa pagbubuntis, gusto ko sana ay matulu
ngan ko rin siya kahit moral support man lang.

"Tara na!" pagpupumilit ko.

"Magpahinga ka na, Aris. Sige na."

"Hindi!" pagmamaktol ko. "Magpapahinga ako pagkata

pos natin magpunta ng Manila. Um-oo ka na last tim
e, eh."

Pinigilan kong magtatatalon sa tuwa nang sumang-ay

on na nga siya sa pagpilit ko. Sosyal ang exhibit,
at hindi na ako pumasok dahil nahihiya ako. Last
time na nagkita kami ni Unica, tinitigan niya ako,
na sigurado akong may kakaiba siyang iniisip.

Sana ay maayos na ni Chino.

Mali ako.

Nag-text si Chino matapos ng ilang minuto pagkapas

ok niya. Lalabas na raw siya, uuwi na raw kami. Sa
salubungin ko sana siya, para i-push pa siya na ka
ya niya. Natigilan lang ako nang makita ang isa sa
mga hindi ako handang makita.

Sinteya.
Maganda ang ayos ng mahaba at kulot niyang buhok n
a nakaipit nang simple. Katabi niya ang pamilyar n
a mukha, ang Mama niya, step mother ni Ned. Ngunit
hindi sa kanila na-focus ang tingin ko.

Sa baby na hawak ng nanay ni Sinteya.Â

Kinabahan ako nang magkatitigan kami ng baby, agad

akong yumuko, at nagpasalamat sa isip dahil nasa
likod lang nila si Chino. Nawala sa isip ko ang pa
gpilit pa kay Chino dahil mas ginusto kong lumayo.
Nakita ko pa ang paghalik ni Sinteya sa baby na p
arang nagpaalam.

Bakit kinakabahan ako? Anak kaya niya 'yon? Ni Sir

Marco? O . . .hindi?

Tahimik kami sandali ni Chino habang naglalakad na

ng basagin ko ang katahimikan. Inalis sa isipan an
g lumalamon sa dapat masaya kong isip.

"A-Anong nangyari?"

"Hindi ko kaya," walang lingon niyang sabi.

"Kaya mo yan. Kausapin mo—"

Binalingan niya ako ng tingin, tapos ngumiti. "Wala

naman akong sasabihin, eh."

Gusto kong sabihin ang 'peke' pero wala akong kara

patan dahil gawain ko rin 'yon. Ngumiti, kahit hin
di naman talaga masaya. Ngumiti. . .hanggang sa ma
gmukang totoo na ang kasinungalingan.

Doon natapos ang usapan namin.

Minsan, naririnig kong may pinapanood siya sa kwar

to niya. Mga sigawan at tawanan at kwentuhan at ka
ntahan na parang magbabarkada na nagsasaya. Narini
g ko nga rin ang sigaw niya, pero nang katukin ko
siya sa kwarto - biglang mawawala ang sounds, bubu
ksan ang pintuan, at tatanungin ako ng 'bakit?' sa
ka ngingiti.

Titingnan ko ang computer niya, nakapatay ang monit

or, nakabukas ang CPU.

Ayaw niyang malaman ko, o kahit makita ko man lang.

Kung pinuprove niyang okay lang siya, bagsak siya s

a subject na 'yon.

Nagpatuloy ako ng pag-aaral sa probinsiya nang mag

pasukan. Nagpakasubsob din sa pag-aaral si Chino d
ahil malapit na siya grumaduate, kahit late, at ba
lak mag board exam para makaalis ng bansa at makap
agtrabaho, para kuhanin sila Tita Corinne at Cai,
at mamuhay ng masagana.

Habang sinasabi niya ang planado niyang buhay, wal

a ni isa sa amin nila Tita Corinne, Cai, at kahit
Baby Neri - ang naniniwala sa kanya.

Habang ako, wala pa akong concrete plan. Nag-conce

ntrate lang ako, overload ang subjects at nag stud
ent assistant para sa scholarship at allowance.

Nakakapagod, ngunit kung uuwi ako pagtapos ng napa

kahabang araw, worth it lahat kapag nakita ko na s
i Baby Neri, hinihintay ako.

Walang nakalagpas na pangyayari sa akin. Nakatatak

na sa utak ko ang paglingon sa akin ng anak ko na
ng tawagin ko siyang Neri at narinig niya ako. At
nakaukit na sa puso ko ang pagtitigan namin, ngiti
an at unang pagtawa niya habang nilalaro ko siya.

Parang mawawasak ang labi ko dahil sa sobrang pagn

giti nang matutong umupo si Baby Neri, at tumawa a
ko nang magsimula siyang gumapang papunta sa akin.
Hindi ko malilimutan ang takot ko nang tumayo siy
a, muntik madapa, pero pipiliting bumangon para ma
gsimulang maglakad.

Ang pagbanggit niya ng unang salita na, "Mama", an

g dahilan para maramdaman kong sasabog ako sa kasi
yahan.

Sa isang taon na lumipas, tuluyan kong naramdaman k

ung paano mabuhay nang masaya.

At dahil lang 'yon kay Baby Neri.

"Grab the OJT opportunity, Aris, isang summer lang

naman 'yan," sabi ni Tita Corinne. Ikunwento ko k
asi ang pagpilit sa akin ng professor ko na sumaba
k sa isang prestigious accounting firm sa Manila.
"Makakapag ipon ka sa malaking allowance, kaibigan
ko naman may ari ng titirhan mo, at uuwi ka every
 weekend."

"Ma-mimiss ko si Neri. . ."

Iniisip ko pa lang na mawawalay na siya sa akin ka

hit natutulog lang siya sa tabi ko, naiiyak na ako
.

Umiling si Tita Corinne. "2-3 hours lang ang byahe

kung gugustuhin mong umuwi bigla. I'm just offeri
ng you a shelter in case mapagod ka sa matagalang
byahe."

"Pero—"

"Live your life, Aris. Baby Neri will always wait f

or your return."

Mukha mang madali ang pagbalik ko ng Manila para m

ag OJT, nangungulila ako kay Baby Neri kahit araw-
araw akong tumatawag sa kanya. Excited akong umuwi
every weekend, at pinipilit ko ring umuwi kapag w
alang pasok.

Kahit balikan mula Manila to Bulacan, Bulacan to M

anila, masulyapan ko lang si Baby Neri, okay lang
sa akin.

Nang malaman ni Maureen na nagtatrabaho ako sa bui

lding ng publisher ni V. L. Tine, agad niyang sina
bi na 'dapat mag-bonding tayo para mas tumatag ang
friendship natin' kaya nang mag biyernes, sinundo
niya ako sa office.
Pinilit niya akong samahan siya sa floor ng publis
her para ma-admire kahit man lang ang lobby. Napai
ling na lang ako at nag-sorry sa guard dahil pinip
ilit niyang nasa floor na 'yon si V. L. Tine, at n
anghihingi ng 'inside report' tungkol sa itsura ng
author na 'yon. Panay din ang picture ni Maureen
sa mga librong naka-display, at kahit sa logo ng p
ublishing house.

Nakipag picture din siya sa guard at sa receptionis

t.

"Iba kasi talaga 'yung Of Sparks and Hours niya."

Matagal na ang librong 'yon. Bukambibig pa rin ni
Maureen. "Kakaiba kasi. Love at first sight na hin
di. Tapos ramdam na ramdam 'yung attraction kahit
isang araw lang nagkausap 'yung dalawang bida."

"Tapos bitin dahil kailangan na nila bumalik sa ka

nya-kanyang buhay, tapos may rumored book 2 daw na
ginagawa si V. L. Tine at nakakainip na dahil isa
ng taon na ang nakalipas."

"Paano mo nalaman 'yan?! FAN KA NA RIN BA NIYA? Na-

convert na ba kita?"

"Actually, mga one year mo na kasing binabanggit.

Nakakainis na nga, eh," natatawang kong sabi. Sumi
mangot siya. "Joke!"

Mas lumala ang fangirl feels niya nang mapansin na

ang katabi kong babae sa elevator ay may hawak na
libro ni V. L. Tine. Hindi 'yon ang napansin ko â
€“ mas rinig ko kasi ang tugtog sa earphones ng ba
bae na sobrang lakas.
The Vamps. She Was The One!

Paborito ko!

Panay pa rin ang yugyog sa akin ni Maureen nang ma

isipan kong tawagan si Baby Neri. Biglaang pagka-m
iss – o gusto ko lang iwasan ang fangirl moment
ni Maureen. Either way, napakunot ang noo ko nang
sumagot ang pamilyar na boses sa kabilang linya.

Ito 'yung boses na hindi ko inaasahan na sasagot.

"Auntie?" pagtataka ko. Tiningnan ko pa ang numbe

r, kay Tita Corinne naman 'yon. "B-Bakit kayo 'yun
g—"

"Bumisita lang ako kay Baby Neri."

"Ah. . ." Natahimik ako. Awkward. . ."P-Pwedeng pak

ausap kay. . .kay Baby Neri?"

Narinig ko pa lang sa background ang hindi maintin

dihan na sinasabi ng mumunti kong baby ay gusto ko
na agad maiyak. Tinakpan ko ang bibig ko nang mas
marinig ko ang boses niya.

"H-Hello? Neri?"

Napangiti ako at natawa sandali dahil sa maliit niy

ang sigaw na, "Mama!"
"Hi, namiss na kita." Kahit ilang araw lang ang hu
li naming pagkikita. "Namiss mo ba ako?"

Natawa ako dahil hindi ko maintindihan ang sinabi

niya, iniisip ko na lang na sana ay 'opo' ang sago
t. Para na akong tanga na naiiyak habang nakangiti
habang pinapakingganan ang pinaka paborito kong b
oses nang nawala ang tawag.

Napahinga ako nang malalim. Walang signal.

Bumukas ang elevator. napa-aray ako sa kurot ni Mau

reen kaya tiningnan ko siya nang masama.

"A-Ang gwapo!" pagbulong niya na halos pasigaw din.

Paglingon ko, napahigpit ang hawak ko sa phone sa

lalaking nasa tapat ko, sa labas ng elevator.

"Siopao, kaya pala pamilyar sa akin!" bulong ni Mau

reen. "Yung Professor God to!"

Bakit nandito si Sir?

Nagkatitigan kami sandali ni Sir Marco, mukhang in

iisip niyang pamilyar ako sa kanya. Nagdadalawang
isip din siya kung papasok na ba o hindi dahil nak
ita ko ang paghakbang niya at umurong din ulit.

Lumingon siya sa kaliwa. "Miko! Nandito na 'yung el

evator."
May malalakas na yabag, parang tumatakbo.

Nagkatinginan ulit kami ni Sir Marco. Ngumiti ako,

incase na naalala niya ako, at binalik niya 'yon
– hindi dahil sa familiarity. Mukha siyang nahih
iya.

"Down?" sabi ko na lang.

Yumuko siya at bumaling ulit sa hinihintay niya. N

arinig ko ang bulong ni Maureen ng, 'gwapo!' bago
nagsalita si Sir. "Ah, sige. Sa susunod na lang ka
mi."

Pinindot ng babaeng may earphones ang close button

. Bago sumara ang elevator, may naaninag akong lal
aking tumakbo patungo sa pinto at sumigaw ng, "wai
t lang!" na tinawanan ni Sir Marco.

Bago ko mapindot pa ang open button, diniinan ng ba

baeng pinagkaitan ng saya 'yung close.

Medyo rude?

Pagkatingin ko sa kanya, nagbabasa lang siya sa li

bro niya na parang wala lang sa kanya ang ginawa.
O hindi niya napansin 'yung lalaki? Ang lakas din
ng tugtog sa earphones niya, naririnig ko ang lyri
cs ng Risk it All na kinakanta ni Brad. Even if I
had a heart of stone. You could make it bleed all
on your own. You could break it but I hope you wo
n't. Hinayaan ko na lang, maganda naman 'yung tugt
ugan niya.
Nang magkalkal ng bag ang babae at kinuha ang cell
phone, may nalaglag siyang ID. Hindi ko na sana pa
pansinin dahil sa rudeness niya kanina kaya lang m
as nanaig ang kunsensya ko kaya pinulot ko.

Napatitig ako sa picture dahil sa ngiti ng babae s

a ID. Labas ang maputing ngipin, nakangiti rin pat
i ang mga mata niya. Sobrang saya ng ngiti. Jhing.
Kinuha niya ang ID at nagpasalamat gamit ang mahi
nang boses bago ko pa makita ang buo niyang pangal
an. Lumabas siya nang magbukas ang elevator. Groun
d floor na.

"Sayang 'yung ngiti nung babaeng nakasabay natin s

a elevator," sabi ko kay Maureen nang medyo nakala
yo na kami.

"Bakit? Hindi naman nakangiti ah?" sabi ni Maureen

. "Mukha ngang masungit, eh. Pinagsarhan ba naman
ng elevator yung gwapong professor?!"

Natawa ako.

"Sa ID niya." Inalala ko kung gaano kasaya ang sim

pleng ID picture na 'yon. Para bang sa ngiti nung
babae, wala siyang tinatagong masakit. Ngunit sa t
otoo, sa personal, mukhang sobrang problemado, at
tanging pagbabasa at pakikinig na lang ng music an
g nakakagaan ng loob niya. "Parang pinagkaitan niy
a 'yung mundo ng magandang ngiti. Sayang talaga."

"Ano ka ba, Of Sparks and Hours by V. L. Tine ang

binabasa niya. Poker face kunwari. Sa loob-loob, s
umisigaw na 'yun sa kilig! Baka nga gusto na n'un
gumulong-gulong, eh" natatawang sabi ni Maureen. "
Masyado mong dinidibdib 'yang si ate sa elevator,
kaya ka nawawalan ng dibdib, eh."

Natawa ako at pinalo siya sa braso. "Sorry ha!"

Sinamahan ko siya sa mall para bumili ng cake, cel

ebration sa 100th book na binili niya. Hindi ko al
am kung bakit may ganoon, hinayaan ko na.

"Ito, chocolate with peanut!" turo ko sa isang cake

na nakakalaway.

"Ay, hindi pwede. Bawal kay Ate Sef 'yan, hindi niy
a ma-e-enjoy."

Nilingon ko siya. "Ha? Bakit? Allergic?"

"Yeah. Kaya itong ube cake na lang!" Turo niya. Na

pangiwi ako dahil hindi ko gusto ang lasa ng ube.
"Ayaw kasi n'yan nila Ate Sef at Ate Raf."

"Eh, bakit mo bibilhin?"

Tumawa siya. "Para akin lahat."

Pinanliitan ko siya ng mata. "Maureen, anong nangya

yari sa'yo?"

"Ha? Ano? Bakit?"

"Sinasaniban ka ba ni Marie?"

Tinawanan lang niya ako.

Buong summer akong nagpaka-busy sa OJT para matapo

s agad ang hours na kailangan kong punan. Bumalik
ako sa probinsiya dala-dala ang sinabi sa akin ng
boss ko na "let us know if you're in. A person who
's hardworking, innovative and resourceful like yo
u is needed in our firm, Aris," na sinabi kong pag
-iisipan after graduation.

Buong next semester kong inisip 'yon. Paano si Bab

y Neri? Kung isasama ko siya sa Manila, sinong mag
-aalaga sa kanya habang nagtatrabaho ako? Kung iiw
an ko siya kanila Tita Corinne, may mag-aalaga sa
kanya, ngunit mamimiss ko siya nang sobra. Pero sa
an ko kukuhanin ang pera kung hindi ako magtatraba
ho?

Kung dati ay okay lang na takbuhan ko ang lahat, n

gayon ay laging pumapasok sa isip ko si Baby Neri.

Paano siya? Paano ako? Paano ako kapag wala siya? P

aano kami?Â

Ang gulo tuloy bigla.

Mas gumulo ang isip ko nang turuan ni Cai si Baby

Neri ng iba pang words. Kamuntikan kong mahulog an
g pagkain na ginawa ko para sa kanila, nang paulit
-ulit na sumigaw si Baby Neri ng, "Papa!" habang h
umahagikgik at nakataas ang dalawang kamay.
Nagkatinginan kami ni Cai. Mukhang nagulat siya sa
narinig, na para bang nagsabi si Baby Neri ng baw
al na salita.

Pinilit kong ngumiti. Kinabahan.

Dahil siguro sa paulit-ulit na nagsasalita si Neri

ng "Papa," ay naghahallucinate na ako sa mga nari
rinig at nakikita. Long hair lang, napapalingon na
agad ako. May tattoo lang, napapatitig na ako. Ka
hit naka-bonnet na highschooler, kinakabahan ako.Â

Mas na-feel kong nababaliw ako nang sa classroom,

ay sinulat ng professor ko ang 'ned' sa board. Nee
d talaga 'yon. Parang tumalsik ang puso ko bigla d
ahil doon.

Sa sumunod na araw habang nagbabantay ako sa libra

ry, nilapitan ko ang medyo nag-iingay na mga estud
yante para pahinaan ang mga boses nila. Ang una ko
ng narinig ay pangalan na 'Edward' na dahilan para
kabahan ako.

Turns out, si Edward Cullen ang pinag-uusapan nila.

Pinilit kong maging busy. Nakinig ako sa The Vamps

para mawala sa isip ko ang lahat. Akala ko nga na
tigil na ang hallucination nang isang buwan na ang
nakalipas, at sinamahan ko si Cai sa Manila para
mag college entrance exam.

Habang naghihintay sa labas, may magbabarkada na n

agkakantahan. At ang narinig kong kinanta nila ay,
 I don't wanna wait in vain for your love
Nice.

Hindi na rin ako magtataka kung marinig ko ang ape

lido niya, pero mahirap 'yon. Ngunit masyado kong
minaliit ang tadhana dahil habang iniisip ko na im
posible, pagtapos ng exam ni Cai, may nakasabay ka
ming dawalang highschool girls na nag-de-debate sa
loob ng jeep.

"Pwede na kasi gan'un lang!" sabi ng isa.

"Eeehhh, bow nga 'yun dapat!"

Napatitig ako sa dawalang babae. Napatingin sila s

a akin, mukhang nagtaka. Tinawanan ko na lang.

Close enough.

Para makapagpahinga si Chino sa pag-rereview, mag-

celebrate daw kami sa Manila ng birthday niya at n
i Tita Corinne, at isama na rin si Neri. Nakisali
na rin sila Marie at Maureen, sinabing 'busy-kuno
pa rin si Mao, at babawi na lang pero ang totoo, n
ahihiya pa rin talaga.'

Minsan, pumapasok sa isip ko ang pagkakataon kung

kailan kami magkikita muli ni Ned. Marahil ay may
kanya-kanya na kaming buhay, o pwedeng hindi na ka
mi magkita pa ulit.

Ngunit nang makasakay ako ng escalator, inangat an

g paningin – ang idea na baka hindi na kami magk
ita ay biglang nalusaw. Tumigil ang mundo at pinak
iramdaman ang puso kong tinakasan na ata ako.

Kahawig lang niya 'yan, Aris. Â Sana. . . hindi.

Bumalik na siya? Sana. . .

Sa kabilang escalator, nakatayo siya, nakasuot ng

v-neck shirt at dark jeans, ang buhok ay nakatali.
Nakatingin siya sa kawalan, ngunit makikita ang p
amilyar na playfulness dahil sa masaya niyang ngit
i habang may kausap sa phone. Nang mas magkalapit,
kita ang sumisilip na tattoo sa kanyang dibdib, a
t mas na-define ang long vertical line tattoo sa t
igkabilang braso.

Halos ilang dangkal na lang ang layo namin, nang b

umaling ang tingin niya sa akin. Napatigil siya, a
t tulad ng dati - nawala ang kanyang ngiti nang ma
kita ako.

Nagkatitigan kami.

Ned.

Para na nga siguro akong tanga nang marinig ko sa

utak ang boses niya na tinawag ako kasabay ng titi
g niya.

Maris.

Wala pang isang segundo nang mawala siya sa diretso

kong paningin. Natulala ako.Â
Pababa siya, paakyat ako.

Lumagpas siya sa akin. Lumagpas ako sa kanya.

Hinabol ko siya ng tingin dahil sa kusang pag-akya

t ng tinatapakan ko, ngunit bago ko pa siya maanin
ag ulit - kamuntikan akong matapilok.

Binaba ko ang tingin para makita siya ulit, nakaha

wak pa rin siya sa phone, na nakataas ang tingin s
a akin. Nawala na ako sa pagbibilang kung ilang ta
o na ang nakabunggo sa akin o kung ilang segundo o
minuto kaming magkatitigan nang ganoon kalayo.

Sa ilang taon na nakalipas, nalimutan ko na ang pa

kiramdam kung paano tumitig sa taong tinititigan a
ko pabalik.Â

Nakalulusaw pala.

Nakapanghihina pa rin.

Nakamamatay pa rin talaga.

Nang may taong nag-excuse dahil nakaharang ako sa

escalator, at napansin kong may kumausap sa kanyan
g lalaking foreigner, sabay naming inalis ang ting
in sa isa't isa.

=================
Ngprya 45

Ngprya 45 // Haunting Secrets

Napanaginipan ko na naman siya.

Pagkadilat, una kong nakita ang madilim na kwarto.

Paglingon ko sa kaliwa, natutulog nang mahimbing
si Neri. Doon ko lang napansin ang mabilis at mala
lim kong paghinga. Hindi naman mainit, ngunit pina
gpapawisan ako.

Ang bigat na naman ng pakiramdam ko.

Dalawang linggo makalipas ng nakita ko ulit si Ned

, gabi-gabi ko na siyang nakikita sa panaginip ko.

Niyakap at hinalikan ko si Neri para mapanatag ang

loob ko. Pinilit kong makatulog pero hindi ko na
magawa kaya minabuti kong bumangon para magtimpla
ng gatas. Ngunit bago ako makababa, nakarinig ako
ng nagsasalita.

Hindi ako matatakutin, pero kinabahan pa rin ako.

Napahinga ako nang malalim dahil boses ni Chino sa

ibaba ang narinig, mukhang may kinakausap siya. L
umalapit ang boses niya hanggang sa inangat niya a
ng tingin, at napasigaw sandali nang makita ako sa
itaas ng hagdan.
Ayaw ko man, hindi ko napigilan ang pagtawa.

"B-Bakit gising ka pa?" Nanlalaki ang mata niya, a

t nakahawak din sa dibdib. Wala siyang suot na sal
amin.

"Natakot ba kita?" natatawa kong tanong. Sinalubon

g ko siya sa hagdan at nakita ko ang screen ng pho
ne niya na may katawagan siya. "Mag-gagatas lang s
ana ako, ikaw bakit gising ka?"

"Review."

Nakita niya atang nakatingin ako sa phone niya kaya

tinago niya 'yon.

"Akyat ka na?"

Tumango siya. Paakyat na siya at pababa na ako nang

tawagin niya ulit ako.

"Anong blood type mo?"

Nagtaka ako sandali. "AB. Bakit?"

Umiling siya. Paakyat na sana siya ulit pero tinaw

ag niya ulit ako. "May kilala ka bang B negative a
ng blood type?"

"Si Neri, B negative."

Tumagal ang tingin sa akin ni Chino, na para bang
may naisip siya bigla. Bumuka ang bibig niya pero
tinikom niya ulit. Nagtaka na ako. Pagkatanong ko
kung bakit, umiling siya at ngumiti. "Sige, goodni
ght. Matulog ka na pagkatapos, may pasok ka pa sa
school."

Tumawa ako at tumango.

"Goodnight," sabi ko habang nakangiti. Nang marini

g kong binuksan niya ang kwarto, at narinig ko ang
boses niyang may kausap ulit, dinadagdag ko ang,
"sa inyo."

Sa sumunod na araw, pagkauwi galing school, nakita

ko si Chino na palakad-lakad sa sala. Nang tanung
in, nagkakabisa lang siya, at nagrereview kaya hin
ayaan ko na. Habang nilalaro naman namin ni Cai si
Neri sa RTW store, dumating si Chino.

"May tanong ako."

"Ano, kuya?" nakangiting sabi ni Cai.

"Hindi ikaw. Kay Aris."

"Oh eh di tanong mo na."

Hinawakan ni Chino ang ulo ni Cai. "Itatanong ko ka

pag umalis ka na."
"Ha? Bakit ako aalis eh nauna ako sa'yo dito?!"

"Dali na." Tinulak ni Chino ang kapatid. "Ang kuli

t nito, susumbong kita sa boyfriend mo."

Natawa ako nang makitang namula ang pisngi ni Cai a

t ngumuso. "Wala akong boyfriend!"

"Kwento mo 'yan sa boyfriend mo."

Umalis si Chino nang kurutin niya sa tainga ang ku

ya niya. Natatawa pa ako habang si Neri ay busy sa
pagyakap sa teddy bear niya.

"May boyfriend na si Cai?" ang una kong tanong.

Nagkibit balikat siya. "Tumawag kasi sa telepono,

ang old style lang," natatawang sabi ni Chino. Mag
tatanong pa sana ako dahil hindi ito nakukwento ni
Cai sa akin pero nagseryoso ang mukha ni Chino. "
Alam mo ba na. . ."

"Na?"

"Nandito na si Vane? Sa Pinas?"

Nanahimik ako sandali. Wala akong pinagsabihan ng

pagkikita namin ni Ned sa Mall. Walang nakaalam ng
pagsalubong ng escalator. Para saan pa, hindi ba?

"Bakit? Anong mayroon?"

"Si Vane ang tatay ni Neri, di ba?" tanong niya. H
indi ko na alam kung saan patutunguhan ng pag-uusa
p na ito kaya nanatili akong tahimik. Nagkamot siy
a ng batok, at huminga nang malalim. "Alam mo ba a
ng blood type niya? B negative din ba?"

"H-Hindi ko alam."

"Ah, sige."

"Bakit?"

Ngumiti siya. Umiling. "Wala. Wala."

Bothered ako sa tanong. Bakit panay ang tanong niy

a tungkol sa mga blood type? May inaalam kaya siya
? Hindi kaya – nakakausap niya si Ned? At alam n
a ni Ned ang existence ni Neri?!

Ang gumugulo sa isipan ko ay nasagot – sandali,

nang makakuha ako ng tawag mula sa unknown number.
Pagkasagot, kinabahan agad ako.

"Hey."

At dahil 'yon. . .sa pamilyar na boses ni Eddard Va

ne Yboa.

"S-Sino 'to?" Pumikit ako nang mariin nang marinig

ko ang paghinga niya sa kabilang linya. Ang damin
g tanong tulad ng, 'paano mo nalaman ang number ko
?' o kaya naman 'kumusta na?' pero pinili ko ang '
sino 'to'.

Imbis na sagutin ang tanong, may sinabi siyang inaa

sahan ko na hindi. "Let's meet."

"H-Ha?"

"Bring the things you want to bring, and let's meet

."

Para akong papatayin sa bilis ng tibok ng puso ko.

Alam na ba niya si Baby Neri? Sinabi kaya ni Unic
a nang makita niyang malaki ang tiyan ko noon? Ang
daming pumapasok sa isip ko.

Pagtingin ko kay Neri, natutulog siya nang mahimbi

ng. . . at hindi ko malaman bakit nakaramdam ako n
g sakit sa puso kapag iniisip kong ayaw siya ni Ne
d.

Binigay niya ang pagkikitaan namin dito sa probins

iya ngunit pinilit ko na magkita na lang kami sa M
anila dahil may 'pupuntahan' pa ako at busy ako. P
umayag naman siya agad.

Ilang beses kong pinukpok ang dibdib ko dahil sa s

akit. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko habang pap
alapit ako nang papalapit sa meeting place. Isang
simpleng coffee shop lang ito, paborito kong lugar
nang ituro sa akin ni Maureen.

KapeLibro – Fiction library and coffee shop combi

ned.
Nginitian ako ng staff pagpasok ko. Wala sa first
floor si Ned kaya umakyat ako. Nanginginig na ang
mga tuhod ko sa kaba. Binabaling ko ang atensyon s
a mga librong nakadisplay sa hagdan, at ilang pain
tings – pero hindi pa rin mawala sa isip ko na m
agkikita kami ni Ned.

After ilang years, magkikita na kami. Magkakausap.

At. . . natatakot ako sa kung ano man ang pag-uus
apan namin.

Pag-akyat, nakita ko agad ang side view ni Ned na

nagbabasa ng libro. Nanginginig ang mga labi kong
umangat, at parang nag-iinit din ang mga mata ko.

Nakalugay ang buhok niya, pero hindi na ito kasing

haba tulad ng huli kong kita sa pagkalugay ng buh
ok niya. Matangos pa rin ang ilong, seryoso ang mu
kha – mukhang may nangyayari nang kakaiba sa bin
abasa.

Habang papalapit, mas napapansin ko ang pagkamatur

e ng itsura niya, pati na rin ang pananamit. Hindi
ko maialis ang tingin ko sa kanya nang inangat ni
ya ang tingin, at nagkatitigan ulit kami.

Hindi ako makangiti. Seryoso lang din siyang nakati

ngin.

"Hi."

Umupo ako sa tapat na upuan.

Binaba niya ang hawak na libro at sinara, napansin
kong wala siyang bookmark na nilagay kahit medyo
nasa kalahati na siya.

Nakatingin pa rin siya sa akin, kaya binasag ko uli

t ang katahimikan.

"Kanina ka pa ba?" Pinilit kong ngumiti, kahit nan

ginginig. "Sorry medyo traffic kasi. Anong gusto m
ong inumin? Libre na kita."

Nagbadya akong tumayo nang hawakan niya ang braso

ko. Nanlalamig ang kamay niya pero nag-init bigla
ang pakiramdam ko dahil doon.

"Stay."

Para akong tuta na sumunod at umupo ulit.

Dahil sa katahimikan at titig niya sa akin, mas la

lo kong nararamdaman ang kaba. Pumapasok sa isip k
o si Neri, at kung paano nagkapareho ang mga mata
nila. Sumasagi din sa isip ko ang pwedeng iniisip
ngayon ni Ned. At ang pwedeng pagkaalam niya tungk
ol kay Neri.

Tumingin siya sa ibaba, sa tiyan ko, kaya para akon

g nasuntok doon.

"Thought you didn't know me, 'sino ka?'." Ngumisi

siya. "Hindi ka rin nagdala ng kahit ano."

Si Neri ba ang gusto niyang dalhin ko?!

Naguguluhan na ako.

Sa gusto kong malaman niya, at sa ayaw kong malaman

niya.

Aris, gugulo ulit ang buhay mo kapag pinilit mo pa

ang sarili mo kay Ned. Nangako kang iiwas ka na,
hindi ba? Ngunit tulad ng dati, paikot-ikot ulit a
ko papunta sa kanya.

"Galing kasi ako sa fir—"

Sumandal siya at prenteng umupo. Tulad ng dati, na

kadikwatro pa rin siya at inayos palikod ang buhok
. "Musta?"

"O-Okay lang." Napalunok ako. Hindi ko maialis ang

tingin ko sa mga mata niyang hindi rin inaalis an
g tingin sa akin. "I-Ikaw?"

"Graduate na."

Umangat ang kilay ko. "Hala, ang bilis?"

"Mabilis ang mundo sa New York."

New York. Bakit ba naiinis na ako sa New York? Baki

t nauso pa ang lugar na 'yon?

"Ah," sabi ko na lang. "Bakit ka nandito? Hindi ka

 ba masaya sa New York?" Para namang masaya ka sa
Pilipinas kaya ka umuwi.

Nagkibit balikat siya. "Bakasyon. Just to see how t

hings are doing."

Kumuyom ang kamao ko na nakalapat sa binti. Hindi

ko alam kung hinuhuli ba niya ako o wala siyang al
am. Galit pa rin ba siya, o ganito na lang talaga
ang pakikitungo niya sa akin?

Ilang segundo pa ang naging titigan namin. Siya an

g unang umiwas ng tingin at bumuntong hininga. Sin
undan ko ng tingin ang pagtayo niya. "I'll order,
my treat." Hindi na siya naghintay pa ng sasabihin
ko. Diretso siya sa pagtalikod at paglalakad paba
ba.

Tiningnan ko lang kung paano siya maglakad na may

aura, na pinagtitinginan siya ng ilang estudyanten
g nadadaanan niya. Sinusuklay din niya ang buhok p
ababa. Narinig kong nagtilian ang dalawang babae.
Kung sa binabasa nila o dahil sa pagdaan ni Ned â€
“ ay hindi ko alam.

Nakakaramdam ako ng hilo dahil sa kaba. Sinubsob k

o ang ulo sa lamesa at pumikit. Bumibigat ang ulo
ko pati na ang katawan. Nanghihinga ako at nanging
inig. Gusto ko na lang umuwi.

Nakatulog ata ako sandali kaya pagdilat, ang sakit

ng leeg ko at pinagpapawisan din ako. Pinakinggan
ko ang paligid, pero hindi ko naririnig ang yabag
ni Ned. O kahit boses niya.
Pag-angat ko ng mukha, napaatras ako dahil sa lapi
t ng mukha ni Ned sa akin na nakapatong din ang ul
o sa lamesa. Nakatitig lang siya, hindi iniinda an
g lapit namin sa isa't isa. Umupo ako nang maayos.
Nakatabi na pala talaga siya sa akin. May dalawan
g baso ng kape sa may ulunan niya.

"A-An—h—"

Nakatingin pa rin siya sa akin habang nakapatong a

ng ulo sa brasong nakapatong sa lamesa. Medyo nagu
gulo ang buhok. "Tell me a story. The truth."

Nanatili akong nakatingin sa kanya, nanlalaki ang

mga mata. Nalimutan ko ata ang paghinga, kahit ang
pagkurap ng mga mata na nagsisimula nang mag-init.

Sa tagal naming magkatinginan, nang hindi nagsasal

ita, ay hindi ko agad napansin ang pagngisi niya.
Umupo siya nang maayos, sinuklay palikod ang buhok
at nagulat ako nang mabilis niyang hinawakan ang
pisngi ko at nilapit ang mukha sa akin.

Ilang pulgada na lang ang layo namin sa isa't isa,

halos nagpapalitan ng hangin sa paghinga.

"Bakit?" tanong niya. "Why are you proving to me th

e lies were really the truth?"

Nanatili akong tahimik. Lumayo siya, may kinuha sa

bulsa at naglapag ng pera sa lamesa. Ilang libong
pera.

Tiningnan ko siya. "A-Ano 'to?"

Ngumisi siya. "You want money, right?" Natigilan a
ko. "I'm not really fond of my father, but to know
you're asking a lot of money to him for a non exi
stent child?"

Nanlaki ang mata ko.

Tumawa siya at umiling. Kinagat niya ang pang-ibab

ang labi, at halos mangitim na 'yon sa kagat niya.
"You told me once, actually, it was just a text m
essage." Tumawa ulit siya. "A text." Kinuha niya
ang phone sa bulsa at pinatingin sa akin ang screen.

Gusto kong maiyak nang mabasa ang pamilyar na text

na print screen lang.

Walang pera = gwapo ka lang = walang patutunguhan.

Wala na rin akong paki sayo. Sorry :)

--

Mahirap ako. Mahilig ako sa pera. Kita mo naman ka

y Auntie diba? Sakanya kasi ako nagmana hahahah :)
))) like auntie like niece

Naghalo-halo sa isip ko ang iba't ibang bagay. Bak

it may picture siya ng texts na 'yan? Ilang taon n
a ang nakalipas. Bakit niya sinasabi ito sa akin?
Ano bang nangyayari?!

"After all those years, these texts became the trut

h."

"Ned—"

Binagsak niya ang kamay sa lamesa. "Don't. Call. Me

. That."

Wala akong ibang magawa kundi tumitig sa pagtago n

iya ng phone at pagtayo. Lahat ng kilos niya, mula
sa mabilis na paghinga, pagkagat ng labi at sa pa
gngisi at kitang-kita ko. Pagkatayo, nakita ko ang
pagkuyom ng kamao niya.

Nilingon niya ako.

"Beautiful things don't ask for attention," sabi n

iya habang nakatingin sa akin. "You were that pers
on when I first knew you." Ngumisi siya ulit nguni
t alam kong may inisiip pa siyang iba. Mula sa nan
gingintab na mga mata ay naging blangko 'yon. "The
re's the money already. Don't claim for my child t
hat never existed. Enough on breaking me again, Ma
ri Solei."

Natulala ako sa pera sa harap ko.

Ang inaasahan ko na pagbabati, ay biglang nasunog n

a lang bigla.
Nawalan ako ng lakas makatayo o kahit makapagsalit
a nang umalis siya. Gusto kong mag-explain, o magm
akaawa pero para saan? Para ano? Lalong lalalim an
g sugat.

Napapikit ako at napakagat ng labi. Lalayo na ako,

di ba? Bakit ganito?

Pinipilit kong huminga ngunit pakiramdam ko ay nawa

walan na ng hangin sa paligid.

Tinago ko ang pera at naglakad na walang patutungu

han. Ilang beses pumasok sa utak ko ang pinakitang
texts sa akin ni Ned. At sa mga tingin niyang 'yo
n, o ang paghawak niya sa cellphone habang pinapak
ita 'yon – mas naramdaman ko ang sakit na naibig
ay ko sa kanya noon.

Ngunit anong pera? Sa tatay nya? Ako?!

Paano – sinong—nanlaki ang mata ko sa mga naii

sip. Imported milk? Mga binibigay sa akin? Kay Bab
y Neri? Pagdalaw ni Auntie Carlota?!

Kaya ba bumabait na naman siya? Dahil dito?!

Dumiretso ako kanila Auntie nang bumalik ako sa pr

obinsiya. Kahit pagod, pinilit ko pa rin ang saril
i ko. Pinagtitinginan pa ako ng ilang kapitbahay n
amin. Nakailang katok ako bago binuksan ni Auntie
ang pintuan.

Nag-init bigla ang ulo ko pero nanatili akong tahim

ik pagpasok.
"Bakit ka naparito?" tanong niya. Napansin kong na
kabihis siya, mukhang paalis. May pupuntahan. Gaga
stusin ba niya ang perang binibigay sa kanya? Mula
sa seryoso ay umangat ang labi niya. "Uuwi na ba
kayo ni Baby Neri—"

"Saan niyo nakukuha ang pera niyo?"

Nakailang kurap siya. Mas nakaramdam ako ng sakit

nang umiwas siya ng tingin. Totoo ba? Totoo nga. K
umuha siya ng maiinom para sa akin. Bumabait siya.
. .dahil ba ito sa pera? Kumuyom ang kamay ko, ha
los mamuti na.

"Kumusta na ba si Neri? Matagal ko na—"

"Saan niyo nakukuha ang pera niyo?"

Kumunot ang noo niya. "Ano bang—"

"Sobrang galit ba kayo sa akin kaya nanghihingi ka

yo ng pera sa taong dapat ay hindi niyo hinihingan
ng pera?!" Sumabog na ako. "Bakit Auntie?!" Nilap
ag ko ang basong hawak. "Inaano po ba kita para ga
nituhin niyo ang buhay k—"

Akala ko ay sasaktan ako ni Auntie nang bigla na l

ang siyang sumigaw. Na para bang matagal na niyang
gustong gawin ito, kinikimkim lang niya, kaya sum
abog na rin siya.

"Inaano mo ako?!" Natahimik ako. "Inaano mo ako?!"

 pagsigaw niya ulit. Nakailang hinga siya nang mal
alim na para bang gusto niyang kumalma. "Sa tingin
mo ba masaya akong nakikita ka sa araw-araw na gi
nawa ng Diyos?!"

"Hind—"

"Sa tingin mo masaya akong nakikita ko ang bunga n

g walangya kong kapatid at ng taong mahal ko?!" si
gaw niya ulit. Nanlaki ang mata ko nang magsimulan
g tumulo ang luha niya pero pinahid niya ulit. "Ak
o ang niligawan, ako ang gustong pakasalan at ako
raw ang mahal pero ano? Ikaw ang naging anak? Nila
?! Putang-ina, Mari! Hindi ako santo para tanggap
lang nang tanggap!"

"A-Ano?" Sumakit bigla ang ulo ko. Sa pera lang nam

an ang issue pero bakit. . .nagkaganito?

"Iniwan ka ng nanay mo sa akin, kasi ano? Nahihiya

siya sa ginawa nila ni Sergio? Tapos ako ang mag-
aalaga sa'yo kasi ako dapat—dapat—tapos si Che
che pa, tapos—" Umupo siya sa matigas pa rin na
upuan at tuluyang umiyak, tinatakpan ng kamay ang
mukha. "Ano bang nagawa ko noon para magkaganito n
gayon? Dyosko, hindi ko na maintindihan."

"Auntie. . ." Kumuha ako ng lakas ng loob. "Anong n

angyari kay Cheche?"

Hindi siya sumagot. Tumayo siya at pinunasan ang p

agtulo ng luha saka ako tiningnan, namumula ang mg
a mata pati na ang mukha. Ngumiti siya. "Pasensya
na. Ginagawa ko naman ang lahat, pero kailangan ko
ng pera pampagamot. Hindi ko—Ah—dyosko—"
"Auntie, anong—papagamot? Si Cheche—"

Inalis niya ang paghawak ko sakanya. "Hayaan mo. B

abayaran kita, pero pwede bang huwag muna ngayon?
Napapagod ako, Mari. Napapagod na ako. . ."

Iniwan ako ni Auntie sa bahay at sinabing i-lock n

a lang ang pinto kapag aalis na ako. Nanatili akon
g tahimik. Nang libutin ang bahay, doon ko napansi
n na malinis nga ang kwarto ko. Naka-lock ang kwar
to nila Cheche.

Sinubukan kong tanungin ko kapitbahay ang nangyari

. Ayaw pa atang sabihin. Nang makita siguro ang pa
ngingintab ng mga mata ko, ay sinabi na niya.

"Ilang beses nang sinusugod sa ospital iyong si Ch

eche, sa pagkakaalam ko ay sinangla na rin ni Carl
ota ang bahay niya para sa pagpapagamot."

Pagtanong ko kung anong mayroon, anong sakit – a

ng unang sugod daw sa ospital ay dahil sa dengue.
Hindi na sinabi ni Auntie kung ano pa ang dahilan
ng mga sumunod na pagkakataon.

Gusto kong sisihin si Auntie sa lahat – pero naw

alan ako ng karapatan para gawin 'yon. Iniwan ko a
ng perang binigay ni Ned sa akin sa itaas ng ref s
aka umalis na.

Balak kong bayaran si Ned, o ang tatay niya – ng

unit wala akong pera. Dadalhin ko ba si Neri? Ngun
it anong iisipin nila? Na nagsisinungaling ako? Na
ginagawa ko ito sa pera?
Pagkauwi kanila Tita Corinne, nilalaro nila ni Cai
si Baby Neri. Niyakap ko si Neri, at hinihiling n
a maibsan niya ang pagod na nararamdaman ko. Matap
os ng ilang minutong paglalaro, nagtaka ako nang m
agtanong si Tita Corinne.

"Natanong na ba ni Chino ang blood type mo?"

Ito na naman ang usapan na ito. "Opo. Bakit?"

"Ay, kailangan daw kasi ng blood donor. Sa anak daw

ng kaibigan ng kaibigan niya."

Hindi ko malaman. . .kung bakit kinabahan ako agad.

"Ano daw pong nangyari?" At sinong kaibigan ng kai

bigan? Sinong anak? Ang dami kong tanong. Masyado
akong na-cu-curious.

"May sakit 'yung anak? Ano nga ulit 'yun, Cai? Her
o—hemopo—hindi ko na maalala. Kakaiba kasi ang
tawag, mukhang pang mayamang sakit, eh."

Natawa si Cai. "Ma, pang royalties na sakit kasi.

Hemophilia, 'the royal disease'. Sinearch ko pa 'y
un, eh. Nosebleed pa nga. Akala ko kasi si Kuya 'y
ung may sakit tapos tinatago lang." Tumawa siya. M
ukhang nag-isip pa si Cai at nagkaroon ng 'aha' mo
ment. "Sa tingin ko si Ate Astig yung naghahanap n
g dugo?"
"Si Unica?" tanong ni Tita Corinne.

Kilala talaga nila si Unica.

"Opo, Ma. Kasi may status siya last time sa Facebo

ok na nagtatanong kung sino may B negative blood t
ype na willing mag-donate. Nagbasa ako ng comments
, tapos parang pamangkin ata niya 'yung may sakit?
O parang inaanak ba? Tapos napag-connect ko sa si
nasabi ni Kuya."

Ang unang pumasok sa isip ko ay ang baby na hawak

ng nanay ni Sinteya nang huli kong kita sa kanila.
O baka paranoid lang ako? Pero may iba pa ba? May
kapatid pa ba si Unica? Bakit niya kailangan ng d
ugo na kaparehas ng dugo ni Baby Neri?

"May Hero—"

Tinama ako ni Cai. "Hemophilia."

Kumunot ang noo ko. "May Hemophilia 'yung anak ng

kaibigan ng kaibigan ni Chino? Sa tingin mo, kaibi
gan 'yun ni Unica?"

"Pwede? Kasi tungkol sa dugo. May hinahanap na blo

od type parehas? So fishy!" natatawa niyang sabi.
"O baka sa sobrang meant to be, parehas ng hinahan
ap?"

Nagkatinginan kaming tatlo.

Bumalik ulit sila sa ginagawa, habang para akong b

inuhusan ng malamig na tubig sa narinig at nalaman
. Biglang sumigaw si Neri at humagikgik nang malak
as. Napatitig ako kay Neri, natulala nang lumakbay
ang utak ko at dumiretso kay Ned – kay Sinteya
– at doon sa baby na nakita kong hinalikan pa ni
ya.

Fuck? You call that fuck? Pumikit ako, pinipigilan

ang boses na naririnig. C'mon Ate Sinteya, let's
fuck!

"Ate, okay ka lang?"

Natauhan ako nang hawakan ni Cai ang balikat ko. G

usto kong ngumiti, ngunit hindi ko magawa. Bakit.
. . bakit ganito? Binabalot na naman ako ng takot?
Ng mga boses?

"Anong—anong na-search mo tungkol dun?" Nangingi

nig ang boses ko. "Bakit. . ganun? Paano nagkakaro
n daw?"

"Yung Hemophilia?" proud niyang sabi. Tumango ako.

"Hindi ko masyadong na-gets, basta may broken gen
es daw something," diretsong sagot ni Cai. Nanlala
mig na ang mga kamay ko kaya bumitaw muna ako kay
Neri. "Ang pinaka naintindihan ko lang is 'yung ro
yal disease nga raw? Kasi di ba sa royalty, keepin
g the blood pure kaya mga incest product nagkakaga
nun?"

"Incest? Yung magkadugo?" tanong ni Tita Corinne.

"Kawawa naman 'yung bata kung ganoon, ano? Ano nga
ulit—"
Wala na akong maintindihan sa pinag-uusapan. Nakat
itig lang ako kay Neri na tumatawa pa rin at nag-e
enjoy. Nanghihina ako. Pinapatay ako ng tibok ng p
uso ko.

Incest product?

C'mon Ate Sinteya, let's fuck!

Napapikit ako at napakagat ng labi. . . B negative

blood type? Tulad ni Neri. . . Kaya ba nagtanong
din si Chino? Sa sinasabi ni Cai tungkol sa status
ni Unica? At sino 'yung may kailangan? Anak ba 'y
un ni Sinteya? Kay Sir Marco? Kay. . .Ned? Â Step
siblings lang sila. Hindi magkadugo! Paano 'yun?

Ngunit. . .kaya ba nandito si Ned? Dahil. . .sa. .

.anak. . .niya?

At hindi 'yon dahil kay Baby Neri?

"Ma-Ma!"

Shut up, brain. Shut. . .up.

____

lolz sorry baka i-edit / revise / re-write ko pa i

tong chapter. Baka...baka? Depends. :)))))) Salama
t sa pagbabasa. Last 5 chapters (para di na kayo m
abigla :))) )

=================

Ngprya 46

Ngprya 46 // A Sinner's Atonement

Umiiyak na naman si Neri.

"Baby, anong kailangan? Kain? May masakit ba? Makat

i?"

Ilang beses kong tiningnan ang diaper niya na wala

namang kahit ano. Tinanggal ko na rin 'yon, hinug
asan siya at sinabon pero hindi pa rin tumitigil s
i Neri. Hindi ko na alam ang gagawin ko.

"Neri. . . tahan na."

Pinipigilan ko. Sobra. Nagsimulang manginig ang mg

a labi ko. Kinagat ko 'yon. Hindi nagpapigil ang m
ga luha. Kasabay ni Neri, para akong tanga na umii
yak.
"Tahan na. . ." Baby Neri. "Tahan na. . ." Aris.

"Aris?"

Hindi ko nilingon ang tumawag sa akin. Lumapit si

Tita Corinne at kinuha ang umiiyak na si Neri. Wal
a pa rin siyang tigil, at nahihiya ako dahil wala
rin akong tigil sa pag-iyak.

"Ako nang bahala, matulog ka na," sabi ni Tita Cori

nne.

Umiling ako. Kukuhanin ko sana ulit si Neri pero h

indi na ako pinayagan ni Tita. Pinipilit niya akon
g matulog dahil madaling araw na, at exams ko pa â
€“ pero panay pa rin ang iyak ko.

"Ako na po, Tita."

"Hindi. Matulog ka na at magpahinga." Nagsimula si

yang magtimpla ng gatas. Kinuha ko 'yon pero natat
apon ang ilang gatas dahil sa nanginginig kong mga
kamay. Pagkabigay, ayaw din ni Neri. Lalo akong u
miyak na parang tanga.

"Neri, sige na, please. . ."

Huminga nang malalim si Tita at sinimulang ihele si

Neri. "Ako na rito, Aris, dali na."

"Ako na lang po—"

"Aris," sabi niya sa gitna ng paghele. Tumitingin
sa akin si Neri habang umiiyak, pero unti unti na
siyang tumatahan. "Nararamdaman at nakikita ni Ner
i ang pag-iyak mo. Tahan na."

Tumango ako. Pinalis ko ang luha sa mukha ko haban

g paulit-ulit na nag-so-sorry. Nang tumahan na ako
, nagsisimula na ring tumahan si Neri. Binigay sa
akin ni Tita si Neri nang nakapikit na. Ilang minu
to ang lumipas, tumahimik na ang buong bahay.

"Sabi sa'yo, hindi ba?" Ngumiti si Tita.

Tumango ako, nahihiya. "Sorry."

"Nag-so-sorry ka ba saan? Sa pag-iyak?" natatawa ni

yang sabi. "Sige na, matulog na kayo."

"Salamat po."

Nakatulog ulit ako nang paulit-ulit na bumulong ng

sorry kay Neri. Nakatulog ako nang tahimik na tum
utulo ang luha ng mga mata ko. Isang linggo na ang
nakalipas, pero bakit mas lumalala ang nararamdam
an ko?

Nang makapag-ipon ako kahit papaano mula sa sweldo

ko sa RTW store, nagpunta muli ako ng Manila para
bayaran ang alam kong hindi sapat na pera na bini
bigay kay Auntie. Hindi ko na kinausap si Auntie d
ahil ayaw kong magkaproblema pa siya.

Ako na lang ang lulutas.

Nagpunta ako sa bahay na base sa memorya ko. Noong
una ay muntik pa akong maligaw kaya nagtanong-tan
ong pa ako. Pagkarating sa pamilyar na bahay, wala
ng kahit isang kotse na nakaparada. Nakailang kato
k, doorbell, at 'tao po' ako.

"Neng, sinong kailangan nila?"

Nilingon ko ang matandang lalaki na nagdidilig ng

halaman sa katapat na bahay. "Uhm, yung nakatira p
o rito? Yung mga Yboa po?"

"Wala sila d'yan, umalis sila ng madaling araw."

Kinabahan ako. "Saan po nagpunta?"

"Hindi rin ako maalam, Neng. Nagmamadali sila, sig

uro ay sinugod na naman sa ospital 'yung bata."

Bata. Napakagat ako ng labi pagkatapos magpasalama

t sa kapitbahay. Isipin ko man na magpunta sa mala
pit na ospital, aabutin ako ng siyam-siyam.

User na nga siguro – pero tinext ko si Chino para

sa tulong.

ChinoNumber ni Sinteya?
To ChinoOo sana. Okay lang ba?

ChinoUh, tingnan ko. Hingin ko number niya. Itext k

ita pag alam ko na.

To ChinoSalamat. Sorry sa istorbo.

Ilang beses ba akong mag-so-sorry sa lahat hanggang

sa maisip kong napatawad na ako?

Nanlalamig at pinapasmado ang kamay ko habang nagh

ihintay, pinapractice kung ano ang pwedeng sabihin
. Ano nga ba ang sasabihin ko kay Sinteya? Bakit n
ga ba siya ang kakausapin ko? Naglakad ako patungo
sa may highway, magulo ang utak, at pinapatay ng
puso

Nag-text ulit si Chino, may number ni Sinteya.

Mas lalo akong nanlamig, maswerte na at nakapagpasa

lamat pa ako kay Chino sa text.

Tinitigan ko ang number na sinave ko. Tinitigan ko

ito hanggang sa pakiramdaman ko ang sarili kung m
ay lakas ng loob na ba ako. Tatawag ba ako? O magt
etext na lang?

Tapos?

Anong sunod?
Wala sa sarili kong pinindot ang call. Pinatay ko
bigla pagka-ring. Humugot ulit ako ng malalim na h
ininga at nag-call ulit. Pumikit ako para mag-conc
entrate at mag-relax. Gusto ko agad maiyak sa hind
i ko malamang dahilan nang marinig ang boses sa ka
bilang linya.

"Hello?" Boses ni Sinteya – pero hindi normal. .

. garalgal ito. "Hello? Sino 'to?"

Sa sobrang expert ko sa pag-iyak, alam kong boses i

to ng kakaiyak lang.

Pinatay ko ulit ang tawag.

Ikakamatay ko ata ito.

Hindi nagtext o nag-call back si Sinteya. Kumuha a

ko ng lakas ng loob para mag-text, at sabihin na s
ana ay may kaunting oras siya para magkita kami ng
ayon. Sa isang restaurant.

Ang nireply lang niya ay, 'who are you?'

Diretso ako sa meeting place na sinabi ko, ineexpe

ct na pupunta siya dahil malapit ito ang resto na
malapit sa kanila at ospital. Mga dalawang oras ak
ong naghintay, almost giving up, nang marinig ko a
ng chimes.

Hindi ako lumingon.Kinakabahan agad ako nang makit

a ang phone kong tumutunog. Ibang number ang tumat
awag. Nanginginig ang mga kamay kong sinagot 'yon,
hindi nagsasalita.

"Will you tell me who this is?"

Nanlaki agad ang mata ko at tumalon bigla ang puso

ko dahil sa boses ng lalaki. Akala ko si Ned. Aka
la ko kung ano – pero hindi. Mas malumanay ang b
oses na ito, at mas malalim.

"Nandito na si Sinteya sa meeting place."

"A—Ah—"

"Ikaw pala."

Nag-angat ang tingin ko sa gilid nang makitang nak

atayo roon ang matangkad na si Sinteya. Ang una ko
ng napansin sa kanya ay tanggal ang lahat ng make
up sa mukha, at ang mga mata niyang namamaga. Nang
mapansin niyang nakatitig ako roon, naglagay siya
ng salamin – pero pansin pa rin.

Sa may likuran niya ay si Sir Marco na binaba ang t

awag.

Siya pala.

Nilingon niya si Sir Marco, at nakita ko ang pagti

ngin sa akin ni Sir kaya umiwas ako ng tingin. Ngu
nit nakita ko ang pagngiti niya nang magpasalamat
sa kanya si Sinteya.
"We'll just talk," sabi ni Sinteya. "Sunod na lang
ako mamaya? Don't wait for me, okay?"

"You sure?"

"Yeah." Hinagkan ni Sinteya si Sir Marco. "Thanks."

Pumikit ako bago ko makitang hinalikan ni Sir Marc

o ang pisngi ni Sinteya. May kung anong kumurot sa
puso ko. Naghalo-halo sa isip ko ang saya para sa
kanya? Lungkot? Takot. Kaba. . .at. . .inggit?

"What's up?"

Nakaupo na siya sa harap ko nang dumilat ako. Baki

t ganoon? Kahit mukhang stressed, kahit mukhang ma
y problema – at ang tagal nang umiiyak, ang gand
a pa rin niya? Kahit simpleng nakatali ang buhok n
iya, shirt at pants na parang pambahay – ang gan
da-ganda pa rin niya?

"Uhm, g-gusto mo bang ano. . .inumin? Kape? Juice?"

Sa simpleng pagtaas niya ng kilay, kinabahan na ag

ad ako. "I don't think you calling me, not wanting
to tell who you are, and asking me to meet you, i
s just an urge to treat me. So what's up?"

Bakit parang wala siyang problema? Bakit ganoon?

Nagsimula ako sa isang salita.

"Sorry."

Kumunot ang noo niya. "Sorry saan?"

Napakagat ako ng labi. Gusto ko nang tumayo, tumak

bo at lumayo pero kahit ang pag-galaw ng mga dalir
i ko ay kinakatakutan ko ngayon. Pumikit ako at hu
mugot nang malalim na hininga.

"S-Sa pictures."

"What pictures?"

Putek, gusto ko na umiyak!

"Sa—sa. . ." Yumuko ako, natatakot makita ang mg

a mata niya. "Sa picture niyo ni Sir Marco, nung.
. .ano, 'yung pinakita ni. . ."

"That picture we're holding hands."

Hindi 'yon tanong. Declaration 'yon. Nag-angat ang

tingin ko nang makita ang pagkuyom ng kamay ni Si
nteya. Ang una kong napansin ay ang pagkintab sing
sing sa kanyang palasingsingan.

Tinitigan niya ako nang mataman.

"That picture that became the reason for Marco losi

ng his job."

Putek. . .para akong sinasaksak.

"That picture that captured our smile, trying to h

ide it from everyone."

"Sorry!" Kinuha ko ang kamay ni Sinteya, kahit nah

ihiya sa panlalamig at pawisan na kamay. "Sorry ta
laga!"

Kinuha niya ang kamay niya, marahas, nakakatakot.

Buong akala ko ay sasampalin niya ako, well, deser
ve ko 'yon – at sana ay ginawa na niya 'yon dati
pa, pero hindi. Walang sampal na naganap. Walang
kahit ano kundi isang titig lang.

"Pa-isa lang, ha?" sabi niya. Pumikit ako nang mar

iin, sasampalin na niya ak— "Fuck you." Napadila
t ako roon. "Did you know it was torture, knowing
Marco is willing to lose his job because of that f
reaking photo? Dahil lang sa akin?" Hindi nagtaas
ang tono ng boses niya, ngunit nararamdaman ko ang
galit niya. "Ikaw pala ang gumawa? Accomplice ka
nung Jill na 'yon?"

Yumuko ako. "Sorry."

"Still, thanks."

Nag-angat ako ng tingin. "H-Ha?"

Hindi pa rin siya ngumingiti, kaya nakakatakot na

baka bigla niya akong sunggaban sa inis. "Without
that shitty experience, I won't really learn." Ngu
misi siya. "Hindi ako matatauhan kung ano talaga a
ng gusto ko. Maybe it had a good effect. Without t
hat, maybe I won't be with the person I love."

Sir Marco.

Wala akong ibang sinabi kundi, "s-sorry."

Nagulat ako sa pagbagsak ng kamay niya sa mesa. Bi

gla kong naaalala si Ned sa kilos na 'yon. Parehas
sila.

"Isa pang sorry mo maiinis na talaga ako." Nagkati

nginan kami, nakataas ang kilay niya. "So what now
? Ano ba dapat pag-usapan? Okay na ba? That was ye
ars ago, for pete's sake, hindi ka ba naka-move on
?"

Sa bawat salitang lumalabas sa mga maputla niyang

labi, nakakaramdam ako ng sakit. Kirot. Parang lah
at, totoo. Nanliit ang mata niya, mukhang hinihint
ay ang susunod kong sasabihin. Kumuha ako ng lakas
ng loob, kung saan man ay hindi ko alam, at nagta
nong.

"T-Tungkol sa baby mo?"

Pansin ko ang paninigas ng katawan niya, ang pag-u

po nang maayos, at ang pagtitig niya sa akin. "Huh
?"

Inulit ko. "B-Baby mo?" Sa bawat segundong magkati

nginan kami, hinihiling ko na sana. . .sana hindi
siya. Sana humindi siya. Sana pagtawanan niya ako,
ipahiya na para akong sira para isipin 'yon. Sana
sabihin niya na hindi niya baby ang iniisip ko.

Sana. . .sana. Sana.

At sana rin ay hindi nangintab ang mga mata ni Sin

teya – nagpapahiwatig na lahat ng sana ko, ay hi
ndi magkakatotoo.

"What about?"

Putek. . putek. . .pinapatay na ako ng puso ko. La

labas na sa dibdib ko. Putek. . .Aris, hinga. Humi
nga ka please. Mag-relax ka.

"M-May—may sakit ba siya?"

Kinagat ko ang pang ibabang labi nang magsalubong a

ng kilay niya.

"Saan patungo ang usapan na 'to?"

Nanginginig ang boses ko. "Pakisagot ako, Sinteya,

" pagmamakaawa ko. Nag-iinit na ang mga mata ko, a
t parang tumataas ang lahat ng dugo ko sa katawan.
"Hemophilia ba? Blood disease? Anong blood type n
iya, B negative ba? Kakailanganin ba niya ng blood
donor?"

Lumayo siya. "W-Why. . ." mas lumakas ang boses. "W

hy are you asking all these things?"
Nakatama ako ng bull's eye. Hindi ko alam kung dapa
t akong matuwa.

Nagsisimula nang manlabo ang mga mata ko dahil sa

luhang gustong-gusto na lumabas. "Bakit hindi si S
ir Marco ang mag blood donor—"

"You don't have the right to—"

Tinuloy ko ang sasabihin ko. "Hindi ba siya yung ta

tay?"

"What are you—"

Pumikit ako, at pinalis ang luhang kusang tumakas.

Huminga ako nang malalim, garalgal ang boses nang
sabihin ang, "S-Si Ned . . ."

Nagtuloy ang mga luha sa pagpigil ng hininga ni Si

nteya. Na-tense siya. Nanlalambot siya. Sigurado a
ko. . .putek. Ayoko na.

"W-What—"

"Si Vane. . ." pag-ulit ko, sa pangalan na tinatawa

g sa kanya ngayon.

Kasabay ng pagtulo ng luha ko ay ang pagkakita ko

sa pangingintab ng mga mata niya. Namumula na rin
'yon, pinipigilan ang muling pag-iyak.
"Oh gods. What are you—"

Napahawak ako sa bibig ko sandali, para pigilan an

g paghagulgol. "N-Narinig ko kayo noon, alam ko no
on na. . . may mga ginagawa—"

"Stop. . ." pagpigil niya. Huminga siya nang malali

m. "Just stop it."

Hindi ako nakinig.

"Nasa kwarto niya ako nung isang pagkakataon na du

mating ka rin. . ." Paulit-ulit sa utak ko ang mga
sinabi sa akin ni Ned, ang boses niya, ang mata n
iyang galit. "N-Nung pinaparinig niya kung gaano s
iya nasaktan. Nung pinahiwatig niya kung gaano ka
niya nagustuhan—dahil. . ."

Humugot siya nang malalim na hininga, nangingintab

pa rin ang mga mata. Pinipigilan ang pagbabadya n
g luha. "He doesn't like me."

"Gusto ka niya."

"No." Sana nga. "He doesn't." Sana nga, pakiusap.

"It's lust. He was a kid. He doesn't know—"

Pinapatay ako ng mga boses na naririnig ko. I was

liking her. . .too much. Siya, si Sinteya. Liking
her. . .too much.

"S-Sabi niya ginusto ka talaga niya."

Pinipilit niya ang paghinahon. "He doesn't. Bakit
mo ba pinagpipilitan? Ano bang gusto mo mangyari?"

"Sinteya. . ."

"Gods!" Kumukunot ang noo niya. "You're sorry alrea

dy. So stop—"

"Anak niyo ba 'yun?"

Kasabay ng pag-iyak ko, ay ang panlalaki ng mga ma

ta niya. Gusto kong isuka ang mga sinabi ko, ayaw
ko nang lunukin, ayaw ko nang marinig o sabihin pa
ulit.

Ngunit binabaon ako ng katotohanan na malapit ko na

ng malaman.

"Wha—"

"Hemophilia," pagsabi ko ulit, kinukuha sa magulo

kong isip ang mga sinearch at tinanong ko sa mga k
akilala. "M-Malaki risk nito sa mga incest product
. Same genes, na kapag may broken genes na nagsama
—it causes damages—"

Tumulo ang kaisa-isang luha na nagpumiglas sa kany

ang mata. Sinubukan niyang punasan, ngunit humahar
ang ang salamin niya sa mata.

"What the hell. . ."

Pinalis ko ang luha sa pisngi. "Pero di ba step si
blings lang kayo? Nagpakasal lang 'yung parents ni
y—"

Pumikit siya. "Stop it. Stop." Magsasalita pa sana

ulit ako nang dumilat siya at tinitigan ako sa ma
ta. "Why do you know too much?"

Dahil pakiramdam ko ay ang pag-ikot ko ay kay Ned a

t sa buhay niya.

Napapatitig ako, pakiramdam ko ay wala akong laban

sa kung ano man ang dapat niyang sabihin. "Pakius
ap, sabihin mo na hindi totoo? Sabihin mo na paran
oid lang ako kaya ganito naiisip ko? Please, Sinte
ya. . . nagmamakaawa ako."

"What do you want me to do?" Humina ang boses niya

. "Hell." Lumingon siya sa paligid at tulad ni Ned
, nagsuklay ng buhok, tinanggal ang pagkakatali ng
buhok. Lumugay ang mahaba niyang brown at medyo k
ulot na buhok. "I'm doing my best to get my son ou
t of this situation. No. Do not cross that line."

Kinagat ko ang labi ko, ngunit nagsalita muli. Nan

ghihinga, pero pinipilit ang sarili sa isang bagay
na hindi ko rin alam kung ano. "Naguguluhan na ak
o—"

"Then don't get into this mess."

Tumayo siya bigla. Hindi ko siya mapigilan kahit m

arami pa akong gustong malaman, at alamin, ang dam
i pang magulo. Akala ko aalis siya, ngunit nagpunt
a siya sa counter.

Habang kinakausap niya ang nasa cashier, naiisip ko

ang isang bagay: I'm a mess.

Natatakot akong tumingin sa salamin na nasa gilid

ko lang. Natatakot akong pinapakita ng itsura ko n
gayon ay isang babaeng walang ibang ginawa kundi u
miyak nang umiyak. Habang si Sinteya ay kinayang t
umayo, makipag-usap, ngumiti at humarap sa salamin
para ayusin ang sarili.

Bakit ganoon? Mas nakakaya niya. . . bakit mas mala

kas siya kaysa sa akin? Mas maayos siya?

Pagbalik niya, may dala siyang tray na may dalawan

g shake. Binigay niya ang isa sa akin ang isang ch
ocolate shake, tahimik na binigay din ang straw at
naupo sa tapat ko. Nakatingin lang ako sa kanya h
abang nagsimula siyang uminom, hindi pinapansin an
g pagtitig ko.

"Sinteya, 'yung—"

"Oh hell." Bigla na lang niyang sabi at tinigil an

g pag-inom. Tinanggal niya ang salamin sa mata at
tinitigan ako sa mata. "I had fun, I was fucked up
, I got pregnant, so what? Anong paki mo?" Natigil
an ako, nanlalaki ang mata. "Hindi ako nakisali sa
kung ano man ang dahilan mo sa paglaganap ng phot
o na 'yun, so huwag ka rin makisali sa akin. You k
now nothing about me, my life or what I've been go
ing through right now."
Sa dami ng gusto kong sabihin, hindi ako makapagsal
ita bigla.

Pinipigilan niyang umiyak. Alam ko ang itsurang 'y

on, masyado na akong sanay para hindi malaman na a
ng pagkagat niya ng labi ay ang pagpigil niyang su
migaw sa sakit.

"I-I'm trying, okay? Akala ko ayos na lahat but th

at freaking hemophilia showed up." Hinawakan niya
ang noo at yumuko. "Fuck," bulong niya. "Shit."

Pinagmasdan ko ang pagpikit niya, binilang kung il

ang beses siyang humugot nang malalim na hininga.

"My sorry isn't enough to save my son, right? He d

oesn't deserve a mother like me. If I could just r
ewind everything—"

Lumunok ako. "Bakit—"

"Anong bakit na naman?" Tiningnan niya ako, may lu

hang dumulas sa kanyang pisngi. "Okay, you want to
know the truth? Well, here's the shocking truth."
Ngumisi siya. "We're siblings, Vane and I."

Shit.

"Real, and blood related siblings." Mas lalong dum

ami ang pinipigilan niyang luha sa mata. Ngumisi s
iya. "As in iisang dugo lang ang nananalaytay sa a
min." Tumatalas ang bawat paghinga niya. "At alam
mo ang twist?" Tumawa siya. "We didn't freaking kn
ow anything about it! And we fucked. . ."
Tumigil ang paghinga ko. Ito na. . .ang totoo.

Ang katotohanang matagal ko nang gustong malaman.

"Like we're having fun." Huminga siya nang malalim

, at pumikit, pinigipilan ang sarili. "Like, shits
. . ." Garalgal ang boses niya nang bumulong. "We'
re a shit. . .siblings."

Kasabay ng pagtulo ng luha niya ay tumulo rin ang

sa akin. Pakiramdam ko ay naramdaman ko ang sakit
ng nararamdaman niya, ngunit hindi pa 'yon kahalat
i. Wala pa sa kalahati.

"Ang pinaka masaya pa, buntis na ako nang malaman

kong magkapatid pala kami. Then all hell breaks lo
se. Because like what they said; I'm a slut, a who
re, a ho who have no right to live. . .oh gods." H
inilamos niya ng kamay ang mukha, at pinipilit suk
layin ang buhok – na para bang sa pag-gawa ay ma
iibsan ang sakit.

Pero hindi. . .hindi mawawala ang sakit.

Mas nadadagdagan lang.

Sobra. Sobra pa sa sobra.

"Do you know how it feels? To know everything you

wished you didn't? Na sana bulag at bingi na lang
ako sa lahat?" Tiningnan niya ako, na naghihintay
ng sagot – ngunit tumahimik ako, hindi gumagalaw
. "It was fucking. . ." Bumulong siya. "Hell. Excr
uciating hell." Umiling siya na para bang inaalala
ang nakaraan, at sa pag-aalala nun ay pinapatay d
in siya. "Everything hurts. I almost gave up. Almo
st killed my own son. Lied to everyone who loves m
e. I gave up Marco. I don't want him to get into m
y own demon hole. It'll haunt me. . .for the rest
of my life."

Tumatagos ang bawat salitang binibitawan niya, at

napatanong ako sa sarili ko kung anong karapatan k
o para umiyak, kung ang taong kaharap ko ay pinipi
lit ang sarili tumayo sa sariling paa.

Tumigil na siya sa pag-iyak, ngunit patuloy pa rin

ako.

"I decided to move on para sa baby ko. Then this.

. .this happened." Huminga siya nang malalim, umin
om ng shake. "And now you're asking me bakit?"

Tumawa siya.

"If I could just have that disease kesa sa anak ko

, eh di sana masaya na tayong lahat." Nasasaktan n
a siya, pero bakit nagagawa pa rin niyang maging m
atapang? "But no. I have to live with this dahil k
asalanan ko. Hindi ako nagrereklamo, I just feel.
. ." Tumigil siya sandali at pumikit. "I just feel
like I'm a fucking bullshit, I don't deserve to l
ive."

Tinakpan niya ang mukha niya. Taas-baba ang kanyan

g balikat, ngunit walang naririnig na pag-iyak –
na para bang pinipigilan niya, pero hindi na pwed
e. Nauubos ang lakas niya para pigilan ang sarili
maging mahina.

"A-Alam ba ng mga magulang niyo?"

Hindi siya sumagot agad. Nanatili siyang ganoon sa

harap ko hanggang sa narinig ko ang pagsinghot ni
ya at tiningnan ako muli.

"Ano sa tingin mo ang mangyayari kapag nalaman nil

a?" Disaster."Enough of the damage." Nakakalahati
na ang shake niya, hindi ko pa rin nagagalaw ang a
kin. "Ayoko nang dagdagan pa. I want peace. Hangga
ng sa akin na lang 'yon, and you forced me to tell
it to you." Nanliit at tumalas ang mata niyang na
katingin sa akin. "So I hate you."

Deserve ko 'yon. Sobra.

Pinunasan ko ulit ang sarili kong alam kong mukha

nang basahan. Uminom na rin ako ng shake na binili
niya, at naalala kong sa kanya ko ibibigay ang pe
ra na ibabalik sa Tatay ni Ned. . .nila. Totoong t
atay nila.

"A-Alam ba ni V-Vane?"

Kumunot ang noo niya. "Again, ano sa tingin mo ang

mangyayari kapag nalaman niya?" Magiging masaya s
iguro? "Sa tingin mo ba magtatatalon siya sa tuwa
kapag nalaman niyang may anak siya sa ate niya?" B
aka ipaglaban niya kayong mag-ina. "Plus, he has t
his child with another girl, I think."

Nanlaki ang mata ko. Alam niya?

"That Vane needs to take care of the other family,
get his maturity up already."

Hindi ako ang alam niya? Ito ba 'yung kay Jill?

"S-Sino. . .ano 'yun?"

Wala siyang alam. At sa pagkuha ng pera ni Auntie?

Huminga siya nang malalim. "Really, ano ka? Interv

iewer na aalamin buong family background namin? Cl
ose kayo ni Vane, why don't you two talk about it.
" Tumaas na ang kilay niya, ang kaninang natibag n
a pader, ay bumalik muli. "Or maybe ask my dad. He
's the one who knows things."

Ubos na ang iniinom niyang shake nang magtanong uli

t ako.

"Hindi mo ba naisip na. . .tanungin si Vane?"

Hindi nawala ang taas ng kilay niya. "Huh? I don't

meddle with other's lives—"

Sa bawat lunok ko, nahihirapan akong huminga.

"H-Hindi 'yun," pagputol ko. "Yung. . .Kung ano 'y

ung blood type niya? Para sa anak mo?" Ouch. "Niyo
?"
Ikakamatay ko ito.

Ngumiti siya. "Hindi dapat siya mapasama sa ganito

ng gulo. He has his own issues. If you're asking w
hat about our parents blood, they're both AB. A na
man ako. Cute, no? Family."

Pagkahinga nang malalim, inayos niya muli ang buho

k. Sinuot niya ang salamin sa mata, siguro ay hini
hiling na walang makahalata ng pamamaga ng mata.

Pinatong niya ang braso sa lamesa at lumapit sa ak

in. "Let me take care of my problems, and you take
care of yourself, too. This is hell; you don't wa
nt hell, do you?" Nanigas ang pagkatao ko nang lum
apat ang hintuturo niya sa noo ko. "Look at those
lines." Hinimas din niya ang ibaba ng mata ko. "An
d those bags." Umiling siya. "Don't overthink abou
t too much that doesn't relate to you, sayang ang
ganda mo kung iniistress mo ang sarili." Lumayo si
ya at saka umirap. "And we're not really friends,
yes?"

"Sin—"

Pinutol niya ang sasabihin ko. "Thank you, you're

a sweet girl for letting me burst like that. I jus
t needed someone out of my circle. . . to talk to.
Or shit." Umiling siya. "Ah, hindi ko na alam. Wa
la akong paki kung i-judge mo na ako. Still, thank
s." Tumawa siya ulit, pero walang bitterness. O lu
ngkot man lang. "Medyo gumaan kahit papaano pakira
mdam ko, ugh, I feel so pathetic."

Tumayo siya, nanatili akong nakatitig sa shake na h

awak.
"And oh, Aris," tawag niya. Inangat ko ang tingin
ko. "Hindi na kita mapapatawad pa kapag gumawa ka
ulit ng issue tungkol sa amin ni Marco. Lalo na ka
pag nadadamay si Marco. Alright?"

Tumango ako, walang lakas para makapagsalita.

Tumalikod siya ulit, palakad na – ngunit bumaling

ulit sa akin.

"I'm sorry for the entire ruckus me and Vane did.

Kung may love story kayo noon na naputol dahil sa
presensya ko, by all means, I won't get in between
the two of you." Sa unang pagkakataon, doon ko na
kita ang pinaka magandang ngiti na nakita ko.

Bakit ang ganda niya? Sobra.

"You're his first love, right?" Alam niya. . .may

alam siya. "Just pray to the gods he doesn't love
the other girl he got pregnant a few years back, o
r just ask him. And maybe you two will have your o
wn fairtale."

Bago pa ako makapagsalita, tumalikod ulit siya. Pe

ro wala pang ilang hakbang nang bumalik siya ulit
at binagsak ang kamay sa harapan ko, mas nakita ko
nang malapitan ang singsing sa daliri. Kinabahan
ako agad nang hinawakan ng mainit niyang daliri an
g baba ko at inangat 'yon.

Nagtama ang tingin naming dalawa.

"I beg of you, don't try to mend everything. It's n
ot your own thing to fix."

Pakiramdam ko ay nawalan ako ng lakas magalit.

At hindi ko na naibalik ang pera.

Nagtipa ako ng text.

To SinteyaI'm sorry.

Hindi na siya nag-reply pa.

____

Ngprya 50 lang guyzz, no epilogue :)

=================

Ngprya 47

Ngprya 47 // A Delusional's Repentance

Ano ba ang tama at mali?

Paano ba mapapatunayan kung tama ang mga ginagawa

natin? May pagkakataon bang ang akala nating tama
ay mali pala talaga?

Tagos ang mga sinabi sa akin ni Sinteya; mula sa m

ga nararamdaman niya, sa katotohanan, at sa sinabi
niya sa akin.

Ilang beses ko nang sinabi sa isip ko na step sibl

ings sila, at may nangyayari sa kanila – ngunit
ang marinig ang katotohanang tunay silang magkapat
id, may nangyari sa kanila, at may naging produkto
, na ngayon ay naghihirap - parang. . .mas masakit?

Mas nakakalubog.

Mas nawalan ako ng karapatan.

Ginawa kong busy ang sarili sa pag-aral pagkabalik

sa probinsya. Sa mga calculations, equations at s
a iba pang accountancy related things. Marami-rami
pa ang dapat kong tapusin para maka-graduate, mak
apag-review at makapag exams na. Ilang buwan at ta
on pa.

Tinuon ko rin ang buong atensyon ko kay Neri.

Hindi na ako makikialam.

Titigil na ako.

Ayaw ko na.

Ito na naman ako.

Nang mag-sembreak, inaya ako ng mga boardmates ko

noon na sumama naman ako sa kanila. Nang magkita-k
ita kami, ang iba ang graduate na. Kinamusta nila
ako, ano na ang balita sa akin at kung may boyfrie
nd na raw ba ako.

Sinagot ko ng puro katotohanan ang mga katanungan n

ila.

Hindi nga lang nila tinanong kung may anak na ba ak

o. O nabuntis. O kung ano man.

Wala pa rin silang alam sa nangyari.

Siguro may tamang oras para makilala nila si Neri.

Tamang oras. Kailan kaya ang tamang oras? May tama

ng oras nga ba? O lahat na lang ay maling oras na
hindi na maitatama pa?
"Dito na kayo matulog," pag-aya sa amin ni Mang sa
aming mga hindi na doon nakatira.

"Si Manang, na-miss kami," panunukso ng isa.

Obvious ang pagtakip ni Manang sa kanyang ngiti ka

ya kinulit siya nang kinulit. Hindi talaga siya ti
nigilan at nagawa pang kilitiin si Manang para lan
g mapa-amin. O ma-torture. "Oo na, nakaka-miss ang
ingay niyo dahil halos halos tahimik at mahiyain
ang mga bagong salta"

"Parang Aris times infinity ba 'yan?" natatawang s

abi ng dati kong boardmate. "Nako, nakakatakot kap
ag ganun! Feeling nasa langit ka kasi puro anghel
nakapaligid."

"Hala! Hindi naman ako sobrang tahimik. . ."

Tumaas ang kilay ni Queen. "Parang sinabi mo na rin

g ang hinhin ko."

Nagtawanan na naman.

Nakakamiss talaga ang ganito.

Sa sumunod na araw, karamihan ay magsisiuwian na s

a kanya-kanyang probinsiya at sariling apartment.
Napagdesisyunan ko na nga ring umuwi nang mag-text
sa akin si Chino.
ChinoNasa Manila ka raw sabi ni Mama?

To Chino Oo pero pauwi na rin. Sabay kba?

Sa Manila kasi siya ngayon dahil may ginagawa sila

ng mga kaibigan.

ChinoPwede ba tayo magkita?

To Chino Ngayon na? Saan?

Chino Mamaya. Mga 7pm. Ayos lang?

To Chino Anong meron?

Wala siyang naging reply kaya tumambay muna ako sa

Mall malapit sa boarding house. Makalipas ng ilan
g minuto, nagtext ulit ako
To ChinoWag na mahiya kung sasabay ka pauwi! Reply
na haha :D

Wala pa ring reply.Â

Habang naglalakad, bumaling ang tingin ko sa coffe

e shop. Sa may mga lamesa sa labas. Sa babaeng nak
aupo – sa pamilyar na mukha.

"Ate Raf?"

Nilingon ako ni Ate Raf na nakahawak sa phone niya

. Nanlaki ang mata niya, halatang gulat, nang maki
ta ako. Lumapit ako sa kanya at naupo sa tapat na
upuan.

"Aris? Bakit nandito ka?"

"Malapit kasi sa dati kong boarding house ito. Ikaw

, bakit nandito ka?"

Ang layo kasi nito sa bahay nila.

"Uhm." Naghahanap ata siya ng irarason? "Ano, kasi

. . ." Nakatingin lang ako nang nagtataka sa kanya
nang mapansin kong lumagpas ang paningin niya sa
akin. "Wala. . .wala, tambay lang."

May tinitingnan siya sa likuran ko? Lumingon ako.

Ang una kong napansin ay lalaking naglalakad na di
retso ang tingin. Ang ganda ng tindig at presko an
g paglalakad kaya nakuha agad ang atensyon ko.

Sa unang tingin, akala ko si Sir Marco, kung hindi

lang mas matapang ang mata ng lalaki pero mas may
'gaan' ang aura kaysa sa prim and proper look ni
Sir. Naka-dark aqua shirt na medyo fit, black pant
s na nakatupi yung ibaba tapos brown boat shoes. H
inawi niya 'yung medyo mahabang buhok na hanggang
batok lang.

"Hi Pogi," rinig kong tawag nung dalawang babae na

nakasalubong niya.

Hindi niya nilingon ang tumawag sa kanya. Sumigaw

pa 'yung isang babae ng, "snob ni pogi!"Â

Diretso ang lakad ng lalaki, nakapamulsa at diretso

ang tingin sa akin?

O kay ate Raf?

Kinabahan ako nang ngumisi 'yung lalaki, dahilan p

ara mas maging gwapo siya at mukhang manly dahil s
a bigote niya. Binalik ko ang tingin kay Ate Raf n
a mula sa kunot noo, bumalik sa normal at ngumiti
sa akin. Pagbaling ko ng tingin sa lalaki, nagulat
ako dahil sobrang lapit na niya sa amin.

Sa lapit ng paglalakad niya sa table, naamoy ko aga

d siya.

Putek, ang gwapo ng amoy niya?

Napansin ko si Ate Raf na napapikit at huminga nan
g malalim. . . saka ako ngumiti nang lumagpas na '
yung lalaki.

"Ang gwapo ng pabango nung lalaki," sabi ko na lang

.

Napadilat si Ate Raf at parang nagulat. "Ha? Ah. .

.oo nga."

Mukhang wala sa wisyo si Ate Raf pero kinwentuhan

pa rin niya ako. Nagtanong din siya tungkol kay Ne
ri at kung bakit nga ba ako nasa Mall. Sobrang cur
ious siya sa dahilan ng pag-Mall ko, eh siya dapat
ang tanungin ko kung bakit ang layo ng narating n
iya.

Nang mapansin kong panay ang tunog ng phone ni Ate

Raf, napagdesisyunan kong magpaalam na.

"Ha? Saan ka pupunta?"

Nagkibit balikat ako. "Baka maglakad-lakad, or magp

apaload para matawagan si Chino."

"Oh, sure ka?" tanong niya ulit. Hesitant pero par

ang hindi ang itsura. "Sige, text ka na lang if ev
er."

Habang naglalakad, kinapa ko ang bulsa ko dahil pa

rang may nalimutan ako. Pagtingin ko sa bag, wala
nga talaga! Pabalik na ako kay Ate Raf just incase
nandoon ang panyo ko. Natigil ako sa paglalakad n
ang may mapansing nakaupo sa kaninang upuan ko, ka
tapad ni Ate Raf.

Yung lalaking gwapo na nadaan sa may amin.

Para siyang model ng coffee shop sa pag-upo niya.

Actually, para siyang model talaga at feeling ko n

akita ko na talaga siya kung saan man dahil pamily
ar siya. Magazine ba? Poster? Billboard? O sa pers
onal din?

Hindi ko talaga maalala!

Mukhang may pinag-uusapan sila kaya tiningnan ko s

a malayuan ang pwesto na 'yon kung nandoon ang pan
yo ko. Nakita ko sa lamesa ang hinahanap ko, nakat
abi, kaya para hindi makaistorbo sa kung ano man,
mabilis akong lumapit.

Ngunit paglapit ko, parang nabigla si Ate Raf at tu

mayo.

"Ah, sorry talaga, hindi ko talaga kilala hinahana

p mo, eh." Nilingon ako ni Ate Raf. Napalingon ako
sa lalaki na may ngisi sa labi. "Sorry, sige bye.
" Hinawakan ni Ate Raf ang braso ko. "Aris, tara?
Samaha—"

"Your handkerchief?"

Natigil si Ate Raf nang ibigay sa akin nung lalaki

'yung panyo ko. Pagkapasalamat ko, nginitian ako
ng lalaki, at sigurado akong lahat ng nakatingin d
oon sa ngiting 'yon ay mahihimatay sa kilig.

"Tara na, Aris!"

Hinila ako ni Ate Raf palayo sa lalaki. Niyakap pa

ni Ate Raf ang braso ko, nagmamadali. Nilingon ko
'yung lalaki. Nakahawak siya sa labing nakangisi,
mukhang na-aamuse ang itsura na nakatingin pa rin
sa amin. Pagbaling ko ng tingin kay Ate Raf, mukh
ang tensed siyang nakadiretso ang tingin sa dinada
anan namin.

Weird.

"Anong mayroon?" tanong ko.

"Ha?" Natauhan si Ate Raf, medyo bumagal ang paglal

akad. "Anong anong mayroon?"

"Doon sa lalaki?"

"Malay ko sa lalaking 'yun," diretso niyang sabi.

"Naupo bigla sa tapos may hinanap sa akin na hindi
ko naman kilala."

Ngumiti ako. "Baka type ka? Ganun mga pick up lines

, di ba?"

Kumunot ang noo ni Ate Raf at umiling. "Adik. Paran

g di naman."
Pero nakikita kong pinipigilan niya ang ngiti niya
. Kinikilig lang? Ngayon ko lang nakita si Ate Raf
na ganito! Ang cute. Para na nga siguro akong sir
a dahil ngiting ngiti ako kaya tinakpan ni Ate Raf
ang mukha ko.

"Alam mo, makinig na lang tayo ng music." Kumalas

siya sa yakap niya sa braso ko at kinuha ang phone
, inaayos. "Paparinig ko sa'yo tong kanta na nakit
a ko sa youtube. Gwyneth pangalan ng artist."

Nilagay niya sa tainga ko ang isang earphone. Sa u

mpisa, akala ko okay lang – pero kinabahan bigla
nang mas marinig at maintindihan ang lyrics.

Para bang pinagkakait ng tadhana,Na tayo'y magkasam

a.

Sinabayan ni Ate Ra fang sumunod na mga lyrics, na

para bang binubulong sa akin ng dalawang tao. "Sa
araw-araw, na ika'y aking nakikita, puso'y parang
winawasak ng paulit-ulit, wala na bang pag-asang,
maibalik ang dating nasimulan?"

"Ate Raf. . ."

Hindi niya ako narinig. Nagpatuloy siya sa pagkanta

. May kumikirot sa puso ko.
"Unang pag-ibig, unang pagluha. Para bang 'di tayo
ang itinadhana—tuut."

Napatingin ako sa phone ni Ate Raf. May tumatawag.

Agad niyang sinagot 'yon kaya hindi ko nakita ang
nasa screen. Natigil ang kanta. Dahil nasa akin a
ng isang earphone, narinig ko ang ingay sa paligid
sa kabilang linya.

"Goo—"

Pati ang kaunting boses.

Biglang inalis ni Ate Raf ang pagkakasaksak sa ear

phone at nilapit agad ang phone sa tainga. "Oo na
Sef." Napalingon ako dahil sa pagtataka. "Papunta
na ako d'yan," sabi pa niya. Mas lalo akong nagtak
a. "Kasama ko kasi si Aris, nagkita kami sa coffee
shop kanina." Mukhang ineemphasis niya lahat ng w
ords. "Wag ka na tumawag please, ang kulit nito. Y
eah, I'll be right there." Pause. Napangiti si Ate
Raf pero nagpigil. "Adik. Sige, maghintay ka. Bye."

"Si Ate Sef?"

Binulsa ni Ate Raf ang phone at tumango. Hmm, baka

lumalim lang ang boses ni Ate Sef? Nagulat ako na
ng phone ko naman ang tumunog. Akala ko si Chino n
a pero si Ate Sef pala.

Ate Sef Aris! Tanong ko lang kung alam mo nasaan s

i Raf? Hindi ko kasi ma-contact phone niya eh. Lag
ing cannot be reach.

Kahit nagtataka at naguguluhan, pinakita ko kay At

e Raf ang text. Nanlaki ang mata niya, mukhang nag
-panic ulit. Bakit ang hilig niya mag-panic ata ng
ayon? Wala ako sa posisyon para kwestyunin ang mga
nangyayari sa kanya pero sobrang fishy talaga nan
g magpaalam siya sa akin, at naglakad papunta sa p
inanggalingan namin.

Eksakto namang may tumawag na unknown number sa aki

n.

Pagkasagot, boses ni Chino ang narinig ko.

"Kaninong number 'to?" tanong ko. "Bago mo?"

"Ha? Hindi. Nakigamit lang ako. Pwede na ba tayo ma

gkita ngayon?"

"Sige. Nasa mall ak—"

"Sa condo sana."

Napatigil ako sa paglalakad. "Condo? Saan?"

Pumapasok sa isip ko ang kaisa-isang condo na napu

ntahan ko sa Makati – ngunit hindi 'yon ang sina
bi ni Chino. Mag-taxi na lang daw ako at babayaran
niya ang pamasahe ko. Kahit alam kong babayaran n
ga niya, nag-jeep lang ako kaya medyo natagalan.

ChinoNasaan ka na?

Nakailang text sa akin si Chino, mukhang madaling-

madali kahit wala pa namang 7pm dapat. Pagkarating
ko sa floor, hinanap ko pa ang room, at kinabahan
nang mag-doorbell.

Bakit dito kami magkikita ni Chino? Bakit iba ang p

akiramdam ko?

To ChinoNandito na ako? Nagdoorbell na ako

Imbis na reply mula kay Chino, bumukas ang pintuan

at tumambad ang babaeng mas maliit sa akin na may
mala-chandelier na hikaw. Ngiting-ngiti siya.

"Ya' mus' be A'is?"

Napakunot ang noo ko. "A-Ano po?"

"Ya' A'is aight?"

Napakagat ako ng labi. Ayaw ko sanang maging rude

pero. . .hindi ko talaga maintindihan. Pinay na pi
nay naman ang itsura niya pero sobrang thick accen
t. Hindi naman british pero. . .iba talaga, eh.

"Po?"

Umirap 'yung babae. "Ay gravity yun ha, sabi ko ik

aw ba si Aris? Mukhang ikaw naman ata 'yun kaya, h
alika, pasok ka."

Gusto ko sana sabihin ang, 'marunong naman po pala

magtagalog' pero nanatili akong tahimik nang papa
sukin ako sa loob ng condo. Tinext ko ulit si Chin
o dahil nakakaramdam ako ng takot. Kung ang condo
na una kong napuntahan ay malaki, mas malaki ang c
ondo na ito. Ang daming pintuan, ang ayos – at a
ng ganda.

"Maupo ka muna, hintayin mo lang at darating na 'yu

ng kakausap sa'yo."

"Si Chino po?"

Ngiti ang naging sagot sa akin ni ate.

Binigyan niya ako ng juice bago umalis na talaga.

O padabog na sinarahan ako ng pinto habang bumubul
ong ng 'sayang accent ko sa babaeng 'to' na dahila
n para mapangiti ako. Buti na lang, may mga painti
ngs na nakasabit sa mga pader kaya may naging dahi
lan para hindi ako ma-bored.
Ang napansin ko sa paintings, sobrang lakas ng emos
yon – at pamilyar ang style.

Bago ko pa makita ang signature ng artist, napalin

gon ako nang marinig ang doorknob na gumalaw. May
malabo ring boses sa kabilang side. Nakatingin lan
g ako hanggang sa magbukas ang pintuan.

Napatitig ako sa taong pumasok nang diretso rin ang

tingin sa akin.

"Yeah." Mahina lang naman ang boses niya pero para

ng kumalabog sa tainga ko 'yon. Ngumisi siya – s
a kausap o sa akin, hindi ko sigurado. Sinarado ni
ya ang pintuan sa likod. "Nandito na ako." Hindi k
o maiwas ang tingin ko sa kanya. Na naman. Parang
dati lang. "She's here already. Thanks."

Pagkabulsa ng phone, lumapit siya sa akin.

Sa bawat hakbang ng mga paa niya patungo sa akin,

mas nadidikit ako sa kinatatayuan ko. Hindi makaga
law. Naubusan ng boses at salitang gusto sabihin.

Nalunod sa mga mata niyang nakatitig sa akin.

"Hey."

Ang pagbati niya sa akin ang dahilan para matauhan

ako at kahit nanlalambot ang mga tuhod ay dumiret
so ako sa sofa. Kinuha ko ang bag ko nang hawakan
niya ang braso ko.
"Saan ka pupunta?"

Sinukbit ko ang bag ko pero tinanggal niya 'yon. S

inukbit ko ulit, tinanggal niya na naman. Pagkasuk
ibit ko ulit, marahas niyang tinanggal 'yon at bin
ato palayo sa akin ang bag.

Habang patagal nang patagal ang pagtitig ko sa kany

a, naalala ko ang pag-iyak ni Sinteya.

Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman.

O kahit isipin man lang.

Kukuhanin ko na sana ang bag ko nang mahigpit niya

ng hinawakan ang braso ko para pigilan. Hinila niy
a ako at pinaupo sa sofa. Nanatili akong tahimik.

"You won't talk?"

Huminga ako nang malalim. Wala pa ring boses. Wala

ng kahit ano. Huminga rin siya nang malalim at nau
po sa tabi ko. Nanatili akong nakatingin sa kawala
n nang mapatingin ako sa litratong pinakita niya s
a akin.

Para akong sinaksak nang makita ang picture ni Ner

i na mukhang nito lang kinuhanan. Ilang sandali, d
inulas niya ang daliri. Mas lalong nanlaki ang mat
a ko dahil sa ilalim ng picture na 'yon, ay may ta
tlo pa.
Noong months pa lang si Neri patungo sa present.

Paano niya nakuha ang mga pictures na 'yan?! Dahil

kay Auntie noon? O sa tatay niya?

"Based on your expression, you know her."

Napansin ko ang paghigpit ng hawak niya sa mga lit

rato. Ibinaba niya ang ulo niya para tingnan ako.
Nag-angat ang isang gilid ng labi niya, ngunit hin
di siya nakangiti.

"Sino siya?"

Napapikit ako. Kaunting hinga lang, Aris. Kaya mo '

yan.

"Sino siya, Mari Solei?"

Dumilat ako. Nagsisimula nang mag-init ang mga mat

a ko kasabay ng pagsabog ng puso ko sa bawat segun
dong lumilipas. Sa sobrang daming pumapasok sa isi
p ko, para bang nag-shut down na lang bigla ang ut
ak ko.

Nanlalamig ang kamay ni Ned na hinawakan ang mukha

ko para magtama ang mga mata namin. Umiwas ako pe
ro hinanap niya ang paningin ko.Â

"Where is she?"
Tahimik pa rin.

Pumikit siya at bumitaw sa mukha ko. "Pagod ka na

ba magsinungaling kaya tahimik ka na lang?" Nangin
ginig ang labi ko. Sa takot? Sa kaba? Sa. . .hindi
ko alam?! "I'm tired of all your lies, so please.
. ." Muli niyang inangat ang pictures. "Just tell
me one truth this time."

Isang tama.

Isang katotohanan.

"Is this our baby?"

Bumigat ang paghinga ko sa narinig. Dinidilat ko a

ng mga mata, pinipigilang kumurap para hindi bumag
sak ang mga luha.

"Maris." Lumambot ang boses niya at hinawakan ang

kamay ko. Nilapat niya ang noo sa gilid ko at bumu
long. "Answer me." Pinagmasdan ko ang paglagay niy
a ng picture ni Neri sa gitna ng mga kamay namin.
"Anak ba natin siya?"

Isang luha ang pumatak mula sa mga mata ko patungo

sa litrato ni Neri.

At isang luha ang pumatak sa daliri ko – ngunit h

indi akin.

Kinagat ko ang labi para pigilan ang paghagulgol.

Nanatili akong tahimik, ngunit gusto ko na lang um
iyak nang wala sawa sa harap niya. Gusto kong kuha
nin ang litratong hawak namin at itago sa kanya, b
urahin sa isip niya.

Pwede akong humindi. . . wala siyang magagawa roon.

Ngunit natigil ako sa sunod niyang sinabi.

"Minsan ang gulo na," bulong niya. Pinipilit niyan

g hawakan nang buo ang kamay ko. Tulad noon, kayan
g-kayang sakupin ng kamay niya ang maliit kong kam
ay,  pero hindi ko hinayaan – dahil hindi mawal
a sa isip ko ang mga alam ko, at ang tama. . . at
itong mali. "Ano nga ba ang totoo sa hindi?"

Walang isip-isip kong sinabi ang, "may anak ka."

Umangat ang ulo niya. Hinawakan niya ang akin at b

inaling sa kanya. Ayaw ko siyang tingnan, ngunit w
ala na akong nagawa nang magkatinginan kami – pa
rehas na wala sa sarili – parehas na naghahanap
ng katotohanan sa lahat ng kasinungalingan.

Pero bigo parehas. . .

"Bakit. . .why are you hiding her from me? I was wa

iting but–"

. . . bigo kami, dahil sa dapat maging tama ito.

"May anak ka," pag-ulit ko ulit nang magsiunahan an

g mga luha sa pisngi ko.
Mas humina ang boses niya, garalgal. "You never sa
id she truly exists when we met. I didn't kn–"

"May a-anak ka sa ate mo." Pagkasabi ay bigla na l

ang bumuhos ang lahat sa akin. "Anak niyo siya. .
. yung. . . 'yung akala mong pamangkin mo, 'yung s
iguro ay nasa ospital ngayon." Inalis ko ang hawak
niya sa mukha ko. Pinipilit kong pigilan ang pagh
agulgol – pero ang sakit.

Sobrang sakit kapag kinakain ka ng kung ano ang tam

a.

"May sakit siya, Ned." Umiling ako at kinagat ang

labi. "May sakit siya sa dugo dahil sa genes niyo
ng ate mo."

Kasabay ng pagpigil ko sa pagkawasak ay ang pagtul

o ng luha niya galing sa mga nanlalaking matang na
katitig sa akin.

"W-What?"

___

"Una" Lyrics / song by Gwyneth Jewel (click externa

l link for the soundcloud link)
=================

Ngprya 48

Ngprya 48 // Lacsamana

"Ano ba naman tong gagong to. Bobo mo, wag ka na m

aglaro tangina, mag-aral ka nga muna! Mag iinsert
pa ako ng maraming mura kaya lang naawa na ako bak
a lumubog ka pa eh lubog ka na nga! Lul pakyu!"

Nagpapasalamat na rin ako dahil hindi ako kalaro n

i Marie sa League of Legends dahil siguradong mas
malala pa ang makukuha kong mga salita kung sakali
man. Pinatapos muna namin siya sa paglalaro, man-
'trashtalk' at makipag-away bago sumakay ng jeep.

"Bakit ka pa kasi naglalaro nun, kulang na lang ma

matay sa hiya 'yung tao," natatawang sabi ni Maure
en habang nasa byahe.

"Eh ang bobo kasi, hindi ginagamit ang utak." Naii

nis pa rin siya dahil natalo sila dahil doon sa ka
-team niya roon sa computer shop. "Nakalimutan ko
sabihin na dapat mag sign up siya sa e-bay nang ma
benta 'yung utak niyang hindi ginagamit, parang br
and new eh!"

Nagkatinginan kami ni Maureen, nag-me-mental talk

sa isa't isa na siguro ay dapat pakalmahin muna na
min si Marie. Dumiretso kami sa isang cake shop, b
umili ng chocolate cake para makain sa apartment n
ila Ate Raf.
Habang kumakain ng cake, nagsimula kaming magkwent
uhan. Pinupush ko ang usapan kanila Marie at Maure
en, tinanong ko na rin kung anong nangyari na kay
Mao – ngunit napunta ang usapan sa akin.

"Anong nangyari na?"

Nag-aabang sila ng sagot. "Anong anong nangyari na?

"

"Hindi pa rin kayo nakakapag-usap ni Vane?" tanong

ni Maureen. Nakatingin lang si Marie sa amin, sob
rang daming cake na nasa loob ng bibig.

Nag-aalinlangan pa akong sumagot. "Nag-usap."

"O anyare?" tanong ni Marie, halos malaglag ang ila

ng tidbits ng cake mula sa bibig.

Gusto ko na lang manatili sa pagtahimik, o tumayo

para umalis – ngunit napagdesisyunan naming dito
hihintayin si Tita Corinne at Cai kasama si Baby
Neri. Kinabahan ako sa titig ng dalawa kong kaibig
an. . . kaya nagsimula akong magkwento.

Nakatitig lang sila sa mga sinabi ko.

Pagtapos kong magkwento mula sa usapan na mukhang

alam ni Chino hanggang sa pagtanggi ni Sir Yboa sa
perang ibabalik ko, natahimik kami. . . isang lin
ggo na ang nakalipas pero nang ikwento ko ang naga
nap at na-refresh sa utak ko, parang bumalik sa ak
in ang lahat.

Siguro masaya na si Ned. Baka okay na sila ng ate

niya. Happy family na nga siguro sila, at maayos n
a ang kalagayan ng anak nila. Magkapatid man na tu
nay, ano pa ang kasabihan na 'me and you against t
he world' kung hindi nila papatunayan? Against all
odds.

Ang gandang kwento. Ang sarap ikwento sa iba.

Okay na siguro sila.

Nagulat ako nang bigla akong sinampal ni Marie. Ak

ala ko tapos na pero sinampal din niya ang isa, ha
nggang sa ilang beses niya akong pinalo sa mukha.
Inalog din niya ang ulo ko habang sinasabi ang, "o
masamang espiritu lumayo ka sa utak ni Mari Solei
nakikiusap ako!"

Naririnig ko ang tawa ni Maureen. Tahimik kong tina

nggal ang hawak ni Marie sa ulo ko.

"Marie. . ."

Kumunot ang noo niya, ngumuso at ginamit ang tinid

or na may chocolate cake para ituro ako. "Sabi nun
g Sinteya, wag ka na raw makialam." Winagayway niy
a 'yung tinidor kaya tumama kay Maureen 'yung nata
nggal na cake pero hindi pinansin ni Marie. "You c
an't fix things you don't own."

Ito na. . .simula na.

"Anak ni Ned 'yung bata, he owns the baby," sagot
ko para maintindihan nila ako. "Hindi ko kayang ay
usin 'yon pero kaya niya. Dugo niya ang kailangan!"

"Ano ba, Marie!" Kinuha ni Maureen ang tinidor na

may cake sa kamay ni Marie at kinain 'yon. "Natata
maan ako ng cake mo, eh! Akin na nga, ako na lang
kakain!"

Nag-agawan pa silang dalawa hanggang sa sinubo ng

buo ni Marie ang cake at niluwa. "O ayan, kainin m
o!" Tinulak ni Marie ang platito papunta kay Maure
en at tinuon ulit ang pansin sa akin. "Problema na
'yun nung Sinteya kung paano niya sasabihin—"

"Wala nga raw kasi siyang balak."

"Kaya nga bakit mo sinabi?!"

"Kasi mamamatay 'yung anak niya!"

Natigil si Marie, tumaas ang dalawang kilay at ngu

muso. "Grabe naman 'yun, baka di naman mamamatay."

Pinunas ko ang pinapasmadong kamay sa pants na suo

t at sumagot. "Kapag naging severe 'yun, pwede siy
ang maubusan ng dugo kaya. . ." Yumuko ako. ". . .
kailangan niya si Ned. Yung tatay niya."

Hinimas niya ang noo. "Paano si Neri?"

"Paanong paano si Neri?"

"Kawawa siya. Wala siyang—"

Pinutol ako ang sasabihin niya. "Paano siya magigi

ng kawawa? May sakit ba siya?" Nanatili siyang tah
imik kaya nagpatuloy ako. "Ikakamatay ba niya kapa
g hindi nakilala si Ned?" Tahimik ulit. "Nandito n
aman ako, eh. Wala siyang sakit. Nakaya ko ring ma
buhay na parang mag-isa at buo naman ako."

"Buo ka? Sigurado ka?"

Nagsukatan kami ng tingin ni Marie nang bumuntong

hininga ako. "Kasama ko si Neri, kakayanin namin '
to."

"Sigurado ka?!" pagsigaw niya ulit.

"Ano bang pinapatunayan mo?"

"Bakit ba tayo nagsisigawan?!"

Napakunot ang noo ko. "Ewan ko!

"Para intense ba?!"

Tumawa si Maureen kaya natigil ang sigawan. Sinubo

niya ang cake kay Marie. Nakakunot noo ang ni Mar
ie habang ngumunguya.

"Kaya lang bakit nag-walk out ka?" tanong ni Maure

en. Bumaling ang tingin ko sa kanya, hindi nagsasa
lita. "I mean, hindi mo kayang sabihin kaya umalis
ka? Iniisip mo ba na susundan ka niya kapag nagwa
lk out ka pagkatapos sabihin 'yung katotohanan? Sa
fiction lang nangyayari 'yung sinusundan kapag ma
y walk out scene!"

Nilingon ni Marie si Maureen. "Ay wow, hugot 'yun a

h."

"Totoo naman!" Tumaas ang boses ni Maureen. "Huwag

kasi natin iasang maging kaparehas ng totoong buh
ay ang manipulated romance fiction! Hindi ka hahab
ulin kung hindi mo sasabihing nagpapahabol ka."

Tumawa si Marie. "Woah. Miller-related hugot ba 'ya

n?"

Tinulak ni Maureen ang mukha ni Marie. "Tse." Umir

ap si Maureen kay Marie at tiningnan muli ako. "Pa
ano ka na ngayon? Kayo?"

Naninikip ang dibdib ko, ngunit gumagaan din dahil

nasasabi ko ang gusto ko sabihin.

"Hayaan ko na sila. Hindi naman ako nagpapahabol. K

akayanin ko naman, eh."

Napatingin ako sa simot na platito ni Marie pagkaba

gsak ng tinidor niya roon.

"So ano, magpaparaya ka?" tanong niya. Umangat ang

tingin ko sa mga mata niya, nakataas ang kilay. "
Ikaw na ba ang mabait? Kasi ito 'yung naiisip mong
 tamang gawin? Ikaw na ba dapat kaawaan?"

"Marie—"

Tinigil ko sa pagsasalita si Maureen, tumuloy si Ma

rie.

"Hindi kaya pinapaubaya mo na si Vane sa ate at an

ak niya kasi natatakot ka na baka in the long proc
ess, hindi pala talaga ikaw ang piliin niya? Na th
at choice is just a facade to hide the hurt kapag
si Sinteya ang pinili niya kaysa sa'yo?"

Nanlamig ang buong pagkatao ko sa narinig. Nakatin

gin ako kay Marie ngunit hindi ko ma-focus sa kany
a ang tingin ko. Nanatili akong tahimik nang may k
umatok dahilan para tingnan ni Maureen kung sinong
tao ang nasal abas.

Dumiretso si Marie. "Iniisip mo ba na dahil yan an

g naiisip mong tama, ikaw na ang hero? Kaya ka lum
alayo? Tumatakbo?" Nanliit ang mata niya. "Takot k
a lang siguro, Aris. Duwag. Spineless!" Sa bawat s
alita, tumatagos sa puso ko. "Parehas kayo nung pw
et na 'yun and seriously, that pwet will get a pie
ce of my mind too. SERIOUSLY! Aalugin ko rin ang u
tak nun!"

Ang sakit. . .sa sobrang sakit, kahit gusto kong u

miyak, walang kahit anong luhang nagsisilabasan.

"Hindi sa ganun—"

"Oo nga, gets ko na kasi ito ang tama. May batang

dehado, at ano? Ngayon? Na-prove na ba ng kinakata
kutan mo noon ang nangyayari ngayon? Tinakbuhan mo
na si Vane! Nagsisimula na ba 'yung takot? Kasi h
indi ka niya hinabol?"

Pumikit ako at huminga nang malalim. Pinipilit kon

g huwag damdamin ang mga sinasabi ni Marie ngunit
parang kahit ilang beses kong isipin na malayo ang
iniisip niya sa iniisip ko, pakiramdam ko ay pina
patay pa rin ako ng katotohanan.

"Ayaw ko talagang nakikialam kaya lang, ilang year

s na 'yan?" tanong niya. Dumilat ako nang mapansin
g napatingin siya sa likod ko at binalik sa akin a
ng paningin. "Mag 2 years old na si Neri, baka mas
abi na niya 'yung supercalifragilisticexpialidocio
us, hindi pa rin kayo maayos ni Vane. Kahit siguro
maging lalaki si Mao, wala pa rin. Nganga!"

"Yuck ha!"

Napalingon ako bigla nang marinig ang pamilyar na

boses na matagal ko nang hindi naririnig. Sinundan
ko ng tingin ang paglapit at pag-upo ng bagong da
ting sa tabi ko. Naghiwa siya ng cake at nilagay s
a isang platito saka binigay sa akin.

Nalunok ko ata ang boses ko.

"Kung binabasa ko siguro 'yung kwento niyo ni Vane

," rinig kong boses ni Maureen pero nakatingin pa
rin ako sa taong katabi ko. "Ang emotionally and m
entally draining. OTP ko pa rin kayo, don't get me
wrong. Ang draining lang talaga."
Ngumisi ang tinititigan kong tao at umiling.

"Kakainin mo ba 'yan, girl?"

Sa pagtitig ko sa kanya ay unti-unting tumulo ang

luha ko. Nanginginig ang labi ko sa hindi ko malam
an. May kung ano sa tiyan ko, at ang lakas ng kabo
g ng dibdib ko.

"M-Mao."

Ngumuso siya para takpan ang panginginig ng labi s

aka tumango. Napakagat ako ng labi nang makita ang
pangingintab ng mga mata niyang nakatingin sa aki
n. Hindi ko na napigilan ang buhos ng luha ko. Niy
akap niya ako nang mahigpit, pinaparamdaman na tot
oo na talaga ito at hindi imagination o panaginip
lang.

"Sorry ha. Sorry, sorry sa nagawa ko, girl," pauli

t-ulit ang paghingi niya ng tawad ngunit hindi ko
magawang magsalita dahil kinakabisado ko ang boses
niyang matagal ko nang hindi naririnig. "Sorry ku
ng naduwag ako at hindi kita tinulungan nung kaila
ngan mo ng magandang friend."

Tumawa ako. Humigpit ang yakap ko sa kanya.

"Sorry. . ." pagbulong ko at binaon ang mukha sa ba

likat niya. "Sorry Mao."

"Bakit ka nag-so-sorry eh ako 'yung may kasalanan?"

"Basta, sorry! Hindi ko alam kung bakit. . .hindi
ko alam kung para saan. . .basta sorry. Sorry sa l
ahat."

"Girl," rinig kong tawa niya. "Can't breathe na, hu

mihigpit, eh."

Iyak-tawa akong kumalas sa yakapan namin. Mas lalo

akong natawa dahil sa namumula niyang mukha, para
ng sabog – at siguradong ganoon din ang itsura k
o. Nagtawanan kaming dalawa. Pagtingin ko kanila M
aureen at Marie, nakangiti sila – at umiiyak din.

Napalingon ako nang hawakan ni Mao ang braso ko. "

Getsung ko kung hindi mo ako mapapatawad ngayon, i
lang years ang sinayang ko, pero girl, sorry talag
a sa pagka-fickle minded ko."

"Wow fickle minded, big word," natatawang sabi ni M

arie.

Nagtawanan kaming apat nang magsampalan si Mao at

Marie – isang senaryo na mas nagpahagulgol sa ak
in dahil sa pagka-miss. Nang medyo mahimasmasan na
kaming apat – biglang sumigaw si Maureen.

"Groufie!!!"

Sabog ang mga mukha namin sa pag-iyak pero nagawa

pa naming magpa-cute sa pictures. Natatawa ako dah
il tulad ng sabog na itsura ay sabog din ang expre
ssions at mga poses namin.
Pinagpatuloy namin ang pagkain nang dumating si At
e Sef at nakisali sa amin. Nagkwentuhan kami, pina
kilala si Mao kay Ate Sef, at nag-click na lang si
la sa make ups dahil sa cosplaying ni Ate Sef.

Nakakaramdam pa rin ako ng hiya kay Mao, pero naku

kuha ko na siyang tingnan, at kapag magkakatitigan
ay ngingiti kaming dalawa. Mukhang napansin ni Ma
ureen ang ilang sa aming dalawa kaya ni-lock niya
kami sa kwarto niya.

Binasag ko ang katahimikan.

"Kumusta ka na?" una kong tanong.

Ngumiti siya. "Ito, dyosa pa rin." Tumawa ako kaya

sumama ang tingin niya sa akin at malokong umirap
. "Ikaw ba beh, kailan mo ipapakita sa akin ang in
aanak ko para mapamanahan ko ng kagandahan? Alam m
o na baka mahawaan ni Maureen ng pagka-hopeless ro
mantic tapos mahawaan ni Marie ng pagka-maton. Atl
east kapag ako, may finesse at class."

Lumawak ang ngiti ko sa narinig. Umupo siya sa kam

a ni Maureen at pinalo ang tabi niya, inaya akong
umupo rin doon. Bumuntong hininga siya saka pinato
ng ang ulo sa balikat ko.

"I know nasaktan kita nang uber nung highschool, k

aya super sorry, girl," sabi niya. Tumango ako, pi
nipigilan ang sarili sa pag-iyak. "Sobrang immatur
e talaga, kainis." Tumawa siya sandali. "Yung imma
turity ko, nagtagal dahil sa takot ko rin. I'm sor
ry."
"Okay lang."

Umangat ang ulo niya at tiningnan ako, ngumuso pa.

"Wala ka bang masakit na sasabihin? Or itatanong
mo ang immaturity ko?"

"Halos 5 to 6 years ago na 'yun, eh. Nawala na rin

sa isip ko."

"Kahit na ba! Okay, I tell you." Huminga siya nang

malalim. "Inggit? Insecurity siguro? Kasi masyado
kang mabait? Tapos ako. . .ganito? Hindi ko na ri
n pala maalala 'yung dahilan."

Ngumiti ako. "Kaya nga huwag na natin alalahanin eh

!"

"Kainis ka!" Nagsisimula na naman siya sa pagluha

kaya natatawa ako. "Bakit ang bait mo? Nasobrahan
na teh. Tingnan mo, inaabuso ko na! Ikakapahamak m
o talaga 'yan!"

Niyakap niya ulit ako nang mahigpit . . . at naram

daman kong marami ang nagbago, pero parang ganoon
pa rin. Ang gulo, pero ang saya. Ang gaan sa pakir
amdam.

"Maureen told me things, anong balak mong gawin?" t

anong niya pagkalayo sa akin.

"Grumaduate," nakangiti kong sabi. "Pumasa sa CPA

exam, pag-aralin si Neri, alagaan siya at tuturuan
siyang hindi tumulad sa akin."
Tumaas ang kilay niya. "Wow, that's a very controll
ed future."

"Yun kasi talaga ang dapat."

Umiling si Mao at pinatong ang kamay sa balikat ko

. "Girl, a few years ago, I never thought this fut
ure will be our present," natatawa niyang sabi. "Y
ou can't control future, and I think I like this a
bout life."

Nagkatinginan kami ni Mao sandali saka ako tumango.

Pagkatayo at pagbukas ng pinto, napahinto ako dahil

may force na pumigil sa pagbukas.

"Ang sakit!"

"Aray!"

"Bakit kayo nandyan?" natatawa kong sabi nang maki

tang nasa likod ng pintuan sila Maureen at Mao.

"Eh bakit mo ba kasi binuksan?!" reklamo ni Marie h

abang hinihimas ang noo.

Natigil ang bangayan nang dumating sila Tita Corin

ne at Cai kasama si Neri. Pinagkaguluhan nila si N
eri pero dumiretso sa akin si Neri habang ngiting-
ngiti.
"Anong dapat kong gawin, Neri?" bulong ko sa kanya
pagkabuhat.

Tila naintindihan niya ang tanong ko nang ngumiti

siya, kita ang maliit niyang ngipin, at hinawakan
ang labi ko. Tumawa siya, inaangat ang labi ko. Pi
nipilit niya ako. Sinasabi niya ang dapat kong gaw
in.

Smile again, Mari Solei Lacsamana. Para sa'yo, para

sa kanya.

At ngayon, dapat totoo na talaga. Susubukan ko, one

step at a time.

_____

Lol this was hard. Thank you kay editor (jobelle /

real life Marie haha!) para sa tulong. Sakit sa u
lo ng last few sentences ng chap na to dahil 1) me
dyo pure tagalog at ayaw naman natin mag out of ch
aracter si Aris at 2) ayaw ata ni Aris mag move on
at maging masaya sa utak ko haha lols <//3

Konting tiis na lang!!! O___O !!!!

PS: Thank you sa mga nagtweet ng "Nagpatukso by pi

losopotasy #MyWattysChoice #Wattys2015", panalo na
ako sa inyo pa lang kahit di naman ako sumali dun
!! Haha salamat ;)
=================

Ngprya 49

Ngprya 49 // Yboa

"Lacsamana, Mari Solei C."

Walang makapapantay ng tuwa ko nang makitang pumal

akpak si Neri sa pag-akyat ko sa stage. Pagkakuha
ng diploma ay lumapit si Cai para kuhanan din ako
ng litrato. Ngiting-ngiti pa ako nang makitang gus
to ako puntahan ni Neri.

Pagkababa, nagmadali si Neri papunta sa akin. Niyak

ap ko siya at hinalikan.

"Wala bang congrats para kay Mama?" nakangiti kong

tanong sa napaka cute at bumibigat ko nang baby.

Tinuro ko ang pisngi ko. Hinalikan 'yon ni Neri at

niyakap ako. "Congratulations Mama!"

Pinagtitinginan ako ng karamihan ng nasa lugar, si

guro ay nagtataka kung sino ang three year old cut
e girl na buhat-buhat ko. Bago bumalik sa pwesto,
binigay ko na si Neri kay Cai.

"Ito ah?" Binigay ko kay Neri ang diploma ko. "Para

 sa atin 'to."

Gusto pa sana niyang sumama sa pwesto ko pero hina

yaan kong hilahin siya ni Cai, baka kasi pagkagulu
han. Pagkaupo sa pwesto, nakatingin sa akin ang il
an kong kaklase na parang nagtataka.

"Kaano-ano mo 'yun?" tanong ng isa. "Kapatid mo?"

Ngumiti ako. "Anak ko."

"Ay weh?!"

Tumawa ako at tumango. Pagkabalik ng katabi ko ay

nakisali din siya sa usapan. "Anak daw ni Aris 'yu
ng bata!"

"Hindi obvious!"

"Ang daya, bakit ang slim mo pa rin?"

Kinalabit ako ng kaklase kong lalaki. "Kaya ba aya

w mo akong sagutin kasi may baby ka na? Tanggap ko
pa rin naman siya, eh."

"Nako! Pa-graduate na, umaariba pa rin," panunukso

ng isa. Inasar pa ako ng ilan at mahina akong bin
unggo ng katabi ko. "Huwag kayong ganyan, baka mag
alit 'yung asawa niya, kayo rin."

Natahimik ako sa narinig, at ngumiti.

Lumingon naman ang lalaki kong kaklase at tiningna
n ang paligid. Nakita ko ang pagtingin niya kay Ne
ri na nakakandong kay Auntie, nilalaro ng pinsan k
ong si Cheche at Cai. Nang mapansing kumunot ang n
oo niya, nagsalita na agad ako.

"Actually, wala."

Bumaling ang tingin ng karamihan sa akin. "Wala?" m

ukhang gulat pa sila.

Ngumiti ako at tumango. "Single mom."

Mas pinagkaguluhan ako sa sinabi ko, nagtanong sil

a kung pwede bang malaman ang nangyari. Sa buong g
raduation ceremony, halos nagtanong lang sila at n
agsagot ako, hindi sinasagot ang mga bagay na dapa
t ay hindi ako ang magsabi.

Kung dati ay parang ikakamatay ko ang lahat ng nan

gyari, ngayon ay parang isang memorya na lang ito
– halos nalimutan ko na rin ang ilang detalye. K
ung dati ay siguradong iiyak ako, sa tinagal ng ta
on, ay mas naramdaman kong okay na ako.

Natapos ang graduation na halos mapaos ako sa kakas

agot ng mga tanong nila.

Nagkuhanan ang batch namin ng litrato, at ang ilan

ay naglakas loob pang makipag-picture kay Neri. T
uwang-tuwa naman si Neri sa atensyon na nakukuha m
ula sa mga kaklase ko.
Hinayaan ko na.

Naka-receive naman ako ng text na nagpangiti sa aki

n.

ChinoCongrats sa isang future Accountant sa gradua

tion. Pasensya na kung hindi ako makakauwi sa prob
insiya. See you soon! :)

To ChinoThank yooouuu!!! Ayos lang, alam ko namang

nililibot mo pa ang Pinas. Haha!

ChinoMagkikita rin tayo, malapit na.

To ChinoUuwi ka na?

Wala na akong reply na natanggap.

"Aris!"

Paglingon, papalapit ang tatlong M ng buhay ko. Tu

malon-talon si Mao pagkayakap sa akin habang sumis
igaw ng, "may professional taga-compute na tayo sa
grupo!" na tinawanan naming lahat.

Nagpasalamat ako sa effort nilang umuwi ng probins

iya kahit busy sila sa mga kanya-kanyang trabaho.
Sa aming apat, ako na ang huling grumaduate. Kaila
ngan ko pang mag-review para sa exam!

"Neri!" Nilingon ko si Marie na papalapit kay Neri.

"Apir tayo!"

Mag-aapir na sana silang dalawa nang iiwas ni Mari

e ang kamay niya. Pinilit ni Neri na makipag apir
kay Marie hanggang sa pinalo na lang niya 'yung ka
ibigan ko.

Tumawa ako. Kailangan kong sabihan ng 'good job' an

g anak ko sa ginawa.

Pagkatapos ng maliit na kainan at salu-salo, nakat

ulog na si Neri. Dapat ay iuuwi ko na siya pero pi
nigilan ako nila Maureen.

"Karaoke muna tayo!"

"Si Neri—"

Nginitian ako ni Auntie, isang ngiti na kung dati

ay kakatakutan ko, ngunit ngayon ay hindi na. Medy
o nasasanay na rin akong medyo okay na kami. "Iuuw
i na namin siya kanila Corinne, magsaya ka muna da
hil araw mo ngayon."

"Oo nga, Ate, kami na bahala," sabi ni Cai.

Akala ko may sasabihin si Cheche, pero nanatili si

yang tahimik at nag-iwas ng tingin sa akin – muk
hang nahihiya pa rin siya sa mga nangyari. Sa dala
wang taon na lumipas, tumulong din ako sa pagpapag
amot niya – asthma, ngayon ay okay na rin siya.

Pumayag ako dahil nangungulit din ang mga kaibigan

ko.

Napagtanto kong hindi magandang idea ang makasama s

i Mao at Marie sa karaoke.

"LET IT GOOO!!! LET IT GOOO!!"

"Ayaw ko na!" sigaw ni Maureen, nakatakipang taing

a. "Ang sakit na ng tainga ko, tama na!"

"THE COLD NEVER BOTHERED ME ANYWAYY!! AAHHHHH!!!"

Tawa ako nang tawa pero totoong masakit sa tainga

ang kinakanta ng dalawa. Ang dating kanta ng Disne
y movie ay biglang nagkaroon ng growl at scream.

Doon lang din namin napansin na hindi pala sound p

roof ang karaoke booth dahil pagtapos ng kanta –
o sigaw nila Mao at Marie, ay pinagtitinginan kam
i ng mga tao mula sa bintana sa pinto.

Madalas si Marie ang may hawak ng mic, nakikisabay

si Mao habang si Maureen ay panay kuha ng pagkain
sa table. Habang naghahanap ako ng kantang ipapak
anta kay Marie, bigla niyang binaba ang mic.

"Naiihi ako," sabi niya bigla. Hinila niya bigla si

Maureen patayo. "Samahan mo ako!"
Pagkalabas nila, nagtuloy sa pagkanta si Mao. Pini
pilit pa niyang ibigay sa akin ang binitawan ni Ma
rie. Nahihiya man ako, nakikanta na rin ako kahit
hindi ako sobrang galing sa pagkanta.

Napalingon ako nang tumunog ang phone sa lamesa â€

“ kay Mao. Bago ko pa makuha ang phone para ibigay
sa kanya ay bigla niya itong kinuha at sinagot, n
akatingin sa akin.

Nakatitig lang si Mao sa akin hanggang sa sumenyas

siya na lalabas muna siya kaya tumango ako. Pagti
ngin ko sa screen, 99 ang score namin.

Tensionado by Soapdish ang sunod na nag-play.

Wala pa rin ang mga kasama ko kaya tinuon ko na lan

g ang pansin sa song list.

Ang lungkot naman mag-isa sa karaoke – tapos may

minus one pa akong background music.

Ilalagay ko sana ang number code ng I ng 6 cycle m

ind nang magbukas ang pintuan. Nakangiti akong nil
ingon ang pinto. "Ilalagay ko 'yung—" Natigil ak
o sa nakita.

Ilang taon na ang nakalipas simula nang huli namin

g nakita ngunit tulad ng dati – pabilis na naman
nang pabilis ang tibok ng puso ko. Ang unang puma
sok sa isip ko ay, "bakit?"

Bakit nandito si Ned?

"A-Anong—"

Mabilis na nakaramdam ako ng panlalamig at the sam

e time ay parang uminit ang lahat. Sinundan ko ang
kamay niyang kinuha ang mic at naupo sa tabi kong
nakatuon ang tingin sa screen na may lyrics na: A
ng iniisip ko kung pwede pa ba tayo.

Pagbalik ng tingin kay Ned, tinitigan ko ang pagbu

ka ng bibig niya nang kantahin ang lyrics. "At mis
erable paulit-ulit lang. Ang nangyayari paikot-iko
t tayong parang bote at nasanay ka na ba dun."

Milagro na atang naririnig ko ang boses niya kahit

nabibingi na ako sa tibok ng puso ko.

"A-Anong—"

Tumigil siya sa pagkanta, ngumiti at binaling ang

tingin sa akin. Walang sabi niyang binigay sa akin
ang mic na kinuha ko rin.

Dumikwatro siya, prenteng umupo na tulad ng dati â

€“ ngunit ngayon ay mas umiksi ang buhok niya, per
o hindi sobrang iksi. Sa dalawang taon na hindi ko
siya nakita, mas napansin ko ang maturity niya.

"Congrats," nakangiti niyang sabi. "Graduate ka na.

"

Tumango ako, hindi pa rin makapagsalita.

Sabi ko sa sarili ko, ang susunod na pagkikita nam
in ni Ned mula nang sabihin ko sa kanya ang katoto
hanan – ay dapat hindi ako apektado. Dapat paran
g wala lang – pero sa pagsalita lang niya, pagti
tig sa akin gamit ang malalim na mga mata – paki
ramdam ko ay bumalik ako sa dati.

Sa dating Maris na mahina. Sa dating Maris na hindi

mabuo-buo. Sa Maris niya.

Nahulog ulit ako, nang walang kahirap-hirap.

Humigpit ang hawak ko sa mic at sa dress na nagugu

sot na. Gusto ko biglang umiyak. Kung hindi siguro
ako nakaupo, natumba ako sa panghihina ng tuhod.
Mukha na nga siguro akong tanga dahil sa tense lal
o na nang ilapit niya ang kamay sa pisngi ko at hi
nimas 'yon kaunti.

"You never changed," sabi niya dahilan para mas ku

mabog ang dibdib ko. "Parang hindi lumipas ang pan
ahon."

Nagpasalamat ako nang makakuha ng lakas para makapa

gsalita.

"B-Bakit ka nandito?"

Binaba ko ang kamay niya, palayo sa pisngi ko. Nak

aramdam agad ako ng takot dahil sa pamilyar na ini
t ng balat niya. Tumayo ako at umiwas agad, maswer
te na hindi natumba kahit nanlalambot.
"Hindi ka dapat nandito." Tinuon ko ang tingin sa
screen; Di ko hahayaan lahat ito ay mawala. Mabili
s kong iniwas ang tingin sa nabasang lyrics. "D-Da
pat wala ka rito, 'y-'yung. . ."

"What? Yung ano?" Rinig kong may galit ang boses n

iya. "Ano na naman? Nagparaya na ako sa dapat na '
space' mo, ano pa ba kulang?"

Ayaw ko na – ito ang pinangako ko sa sarili ko.

Hindi na ako makikialam. Sa dalawang taon, nakuha
kong manahimik, magsabi ng totoo nang walang halon
g kasinungalingan, at huwag makialam sa iba.

Pero bakit. . .bakit ngayong nakikita ko si Ned. .

. nawawala ang lahat ng 'yon?

"May anak ka sa iba."

Shut up, Aris. Shut up.

Tumigil ka sa pagsasalita, tigil na!

"Again?" Nakita ko ang galit sa mga mata niya nang

tumingin sa akin. Pagkatayo niya ay umatras ako,
natatakot. Saan? Bakit? Hindi ko alam! "Yan na nam
an?"

"Y-Yung anak—"

Mabilis ang paglapit niya sa akin at hinawakan ako

sa magkabilang braso. Tiningnan niya ako nang kit
a ko ang galit sa mga mata. "What do you want me t
o do?"

"K-Kailangan ka ng anak mo. Si Sinteya—"

Napakagat ako ng labi sa paghigpit niya ng hawak sa

akin.

Shut up, Aris. . .bakit ganito? Bakit bumabalik ka

na naman sa dati?

Huwag, nakikiusap ako.

Tigilan mo na.

"What do you want me to do?!" sigaw niya. "Go to h

er even though I know that you love me? Just leave
you behind?"

Alam niya na mahal ko pa rin siya. Sa tinagal-taga

l ng panahon, alam niyang hulog pa rin ako sa kany
a.

Kasing lakas ng kabog ng dibdib ko ang bawat salit

ang sinasabi niya. "Do you think that can solve ev
erything?"

"Hindi ko alam!"

Bumitaw siya nang mapansing nasasaktan na ako. "Th

is is my own problem, for fuck's sake, 2 years ago
na 'yun! My sister is happy with someone she love
s and loves her too, hayaan mo na sila!"
Hayaan ko na sila. Yun din ba ang ginawa niya? Hin
ayaan na lang niya – nagparaya siya – dahil al
am niya, tulad ko, na talo siya? Hindi siya ang pi
nili?

Sa dalawang taon na pinilit ko ang sarili kong tam

a na, tigil na – babalik ako sa ganito? Tira-tir
ang pagmamahal na lang dahil hindi siya ang pinili
ng taong gusto niya?

"Yun na nga," paglalakas loob kong sinabi. "Kaya ka

nandito dahil masaya siya sa iba."

Tumawa siya bigla. Nanlabo na ang mga mata ko dahi

l sa nagbabadyang luha ngunit tinatagan ko ang sar
ili. Alam ko naman, talo na ako. Hinayaan ko siya
dahil alam kong talo ako – hindi na ako lumaban
dahil natatakot akong mas masaktan.

Pero bakit binabalik-balikan pa niya ako?

Para saktan nang paulit-ulit?

Kung kailan iniisip kong okay na ako?

"Bullshit!" bigla niyang sigaw dahilan para matigi

lan ako. Umiwas siya ng tingin, mukhang naiinis na
. Gusto ko na lang din umalis ngunit na-corner niy
a ako. "Babalik ba tayo sa insecurities mo?" Tama
na. . .alam ko na. Tanggap ko na. "Are you blind w
ith jealousy?! I'm sorry for what I've done. Nasak
tan kita, I know. But this is too much! Hindi mo p
a rin ba nakikita ang katotohanan dahil puro na ka
sinungalingan ang pinapaniwalaan mo?"

"Masaya na kasi siya. . .kaya ganyan. . ."

Napatingin ako sa mga mata niya nang hawakan ang p

isngi ko. "She's happy because she chose to be hap
py! Why don't you choose happiness with me?"

Nanatili akong tahimik, nakatitig sa mga mata niya

. Wala na akong maramdaman. Wala na akong makita.
Walang marinig.

Namamanhid na ata ako.

"Fine!"

Bumitaw siya. May kinuha siyang papel sa bulsa niy

a. Napangiwi ako nang hawakan niya nang mahigpit a
ng braso ko at binigay sa akin ang papel.

"This is an invitation," mariin niyang sabi. "And

this will be the last." Lumayo siya sa akin, bago
lumabas ay nilingon niya ako. Nakatitig. Nakakasak
it ang masamang tingin. "Witness how I ask the wom
an I love become an Yboa."

Napatitig ako sa pintuan kung saan nandoon sila Ma

rie, Mao at Maureen. Gusto kong magalit sa kanila,
siguradong may alam sila rito – ngunit nawalan
ako ng lakas. Sa lahat. Makinig. Umintindi. Magsal
ita.

Tinitigan ko hanggang makauwi ang papel na binigay

sa akin ni Ned.

You are cordially invitedÂ

Witness the first of the many journey of soulmates

From two hearts that will beat as one

Iniinvite ba niya ako. . .sa kasal niya? Ito na ba

ang huli niyang ganti sa akin?

May mapa kung saan gaganapin ang kasal pati ang re

ception, ngunit place at time lang ang nandoon. Na
tawa ako. Ayaw ba niyang ilagay ang pangalan niya
para surprise? Ayaw din ba niyang sabihin sa akin
kung sino ang babaeng papakasalan niya?

Sigurado naman akong 'yung ina ng anak niya ang pap

akasalan niya.

Sa dalawang taon na nakalipas, baka nga naman nata

nggap na sila. A love story against all odds, a yo
u and me against the world – and won the battle.

Dapat bang magpunta ako? To congratulate them?

At saksakin ako nang paharap?

"Ang bastos naman ng lalaking 'yon?" nakakunot noo

ng sabi ni Marie nang ipakita ko ang papel. Kinwen
to ko rin sa kanila ang mga nangyari – pero halo
s nalimutan ko na rin ang lahat. Sobrang labo –
parang panaginip lang. "Sabi niya may sasabihin la
ng siya sa'yo, bakit ganito 'to?"

Nanlaki ang mata ni Mao. "Hindi na niya ako nahinta

y!"

Tinulak ni Marie ang noo ni Mao kaya tumawa si Maur

een.

"Mama!" Napalingon kami kay Neri na papalapit sa a

min. Nagpumilit siyang maupo sa harap ko at tiniti
gan ang hawak ni Maureen na papel. Wedding invitat
ion. Tinuro niya 'yung papel. "Ano 'yan?"

"Neri, yan ang wedding invitation ng—hmm!" Tinakp

an ni Marie ang bibig ni Mao.

Napasigaw si Marie at pinahid ang kamay sa mukha ni

Mao. "Kadiri ka!"

"Ang alat ng kamay mo!"

Imbis na sa tawanan nila, natuon ang atensyon ko s

a curious look ni Neri sa papel. Nilulukot na niya
'yon at gustong punitin!

"Wag baby!" Pagpigil ko, tumigil panandalian ang p

agtibok ng puso ko. Ayaw niyang ibigay sa akin ang
papel kahit anong pilit kong kuhanin. "Akin na, N
eri. Bigay mo na sa akin."

"Eeehhh, akin na lang!"

Kakagatin niya sana ang papel nang buhatin ni Maur
een si Neri mula sa kandong ko. "Tara na, Neri. Ba
d 'yan, importante 'yan kay Mama mo." Kakaiba ang
ngiti ni Maureen nang kuhanin ang papel sa kamay n
i Neri at binigay sa akin.

"Eehh, papel! Akin na papel!"

"Neri!" Hinawakan ni Marie ang magkabilang kamay n

i Neri at nilaro-laro. "Doon tayo sa Barbie mo, ta
ra!"

"Marie, buhat," pabulong na sabi ni Maureen. "Ang b

igat na niya."

"Ayoko nga, bahala ka d'yan!"

Hindi mawala sa isip ko ang invitation, at kung pa

ano sabihin sa akin ni Ned na ito na ang huli. Mas
asaksihan ko ang pagiging Yboa ng babaeng mamahali
n niya?

Wow.

Nang dumating ang araw na 'yon, nakatitig ako sa k

isame habang natutulog sa tabi ko si Neri. Niyakap
ko si Neri at pumikit, pinipilit ang sarili na it
igil ang mga naiisip na makakasakit lang sa akin.

Ngunit masokista na nga siguro ako nang halikan ko

si Neri, bumangon, at nag-ayos.
Shirt at jeans ang suot, nagpaalam ako kay Tita Co
rinne na aalis muna ako. Mahigpit ang hawak ko sa
invitation. May dalawang oras akong byahe, sigurad
ong sasakto ako sa kasal.

Sasakto ako sa siguradong dudurog sa puso ko.

Hindi ako handa, pero siguro ito ang kailangan ko n

ang matigil na ang kahibangan ko.

Nagtaka ako nang makita ang pamilyar na mukha ni M

iller pagkarating ko sa may kanto. Hindi ko na san
a siya papansinin nang tawagin niya ako saka lumap
it sa akin.

"Saan punta mo?" tanong niya. Pinagmasdan niya ang

buong itsura ko saka ngumiti nang malapad. Mataga
l na ang huli kong kita sa kanya, at parang wala p
a ring nagbago sa itsura niya. Nag-mature lang nan
g kaunti. "Mukhang ang aga natin ah?"

"Bakit ka nandito?"

Lalong lumawak ang ngiti niya. Napalingon kami nan

g may bumisina mula sa sinasandalan niyang kotse k
anina. Kinabahan agad ako nang hatakin ako ni Mill
er patungo sa kotse at binuksan ang backseat.

"Ipupunta na kita sa pupuntahan mo."

"Hi Aris!" Si Maureen? Nasa passenger's seat siya.

Hinatak niya ako paupo saka sinara ni Miller ang
pintuan sa side ko. Umikot siya patungo sa driver'
s seat. Kumunot ang noo ni Maureen. "Bakit naka sh
irt at jeans ka lang?"

"Bakit ka nandito?" pag-ulit ko ng tanong.

Nagsimulang mag-drive si Miller.

"Ihahatid ka namin. Sa kasal, di ba?"

Gusto ko pa sana itago ang desisyon ko pero no use

na. "Pinagkakaisahan niyo ba akong dalawa?" Hindi
sila nagsalita. "At kailan pa kayo nagkabati? Di
ba nag-away kayo?"

Tumawa silang dalawa na para bang nag-joke ako. Na

karamdam agad ako ng inggit – bakit? Bakit masay
a sila agad?

"Past is past, di ba Mils?"

Nagkatinginan silang dalawa, saka ngumiti.

Nag-iwas ako ng tingin. . . at parang gusto ko na

lang buksan ang pintuan at magpahulog para makatak
as. Habang patagal nang patagal, para akong kinaka
in ng kaba.

"Hindi na ata ako pupunta," sabi ko sa gitna ng bya

he.

"What? No!" sigaw ni Maureen at tiningnan ako. "Ca

nnot be, sayang gasolina. Ituloy na natin 'to."
Tumawa si Miller at tumingin sa akin mula sa rear-v
iew mirror.

Mas lalo akong kinabahan.

Wala akong gana kumain ngunit nagrereklamo na ang

tiyan ko kaya nag drive tru kami. Imbis na ako ang
manlibre, sila pa ang nanlibre kahit anong tanggi
ko.

Nanahimik ulit ako.

Hanggang sa dumating kami sa pupuntahan, sa isang

magandang simbahan, ay para akong masusuka sa kaba
.

"Ready ka na?" nakangiting sabi ni Maureen. Tinitig

an niya ako, hopeful ang mga mata.

Nahihiya na ako kaya tumango ako at nagpasalamat.

Pagkalabas, mas nakita ko ang labas ng simbahan. I
naayos ng ibang tao ang babae sa gitna na nakasuot
ng isa sa pinaka magandang gown na nakita ko buon
g buhay ko.

Lumingon ako sa kotse ni Miller. Nag-thumbs up sa

akin si Maureen habang si Miller naman ay tumango
sa akin. Pinunas ko muna ang kamay kong napapasma
bago sinimulan ang paglalakad.

At sa bawat hakbang ko palapit, ay parang bumabagsa

k ang langit sa akin.
Lalo na nang mas maaninag ko ang babaeng naka weddi
ng gown.

Sinteya Yeo.

Witness how I ask the woman I love become an Yboa.

Smile, Mari Solei. Dapat maging masaya ka. Ito na,

hindi ba? Ito na ang hinihintay mong closure. Nga
yon alam mo na ang totoo. Hindi na lang assume. Hi
ndi na lang sa isip.

Nakikita na ng mga mata mo.

Narinig ko ang tugtog sa loob ng simbahan. Nakabab

a ang blonde at kinulot na buhok. Matagal na ang h
uling kita ko sa kanya, ngunit nang makita ang ngi
ti niya – ang masaya niyang ngiti – ay hindi k
o magawang ngumiti.

Hindi ko magawang maging masaya.

Shit.

Kumuyom ang kamao ko nang lumayo ang mga taong nag

-aayos sa kanya. Saka siya humakbang. . . papasok
sa simbahan.

Kalkulado madalas ang mga ginagawa ko. Bago magsal

ita o gumawa ng isang bagay, iniisip kong mabuti a
ng pros at cons o kung may magagawa pa ba ako para
maiayos ang lahat. Ngunit nawala na ang lahat ng
katinuan ko, kahihiyan, at reasoning nang tila may
sariling isip ang mga paa kong tumakbo, kasing bi
lis ng tibok ng puso ko, patungo kay Sinteya.

Sa tuwing may kinalaman si Ned, hindi na ako nakaka

pag-isip.

Bago siya makapasok sa simbahan, lakas loob akong

humarang sa harap niya. Hindi nag-aalinlangan. Pin
apatay ng kaba. Nakatitig sa mga mata niya.

"What the—"

Tumulo na agad ang luha ko nang mawala ang ngiti n

i Sinteya pagkakita sa akin. Napakagat ako ng labi
. May bulungan na sa likuran, at sigurado akong na
katingin ang lahat sa akin. Sa likuran ko. Sino na
man tong babaeng to? Ang malamang na iniisip nila
o sinasabi.

Pumikit ako at huminga nang malalim. "Huwag, pleas

e," bulong ko. "Sorry sa ginawa ko, pero Sinteyaâ€
”"

Tumaas ang kilay niya. "You're blocking my path."

Umiling ako habang nakaharang. Naghihintay ako ng

mga taong titigil sa akin o hahawakan ako para mak
alayo pero wala akong naramdaman.

Hindi ko na kaya. Siguro nga tama na.

Tama na tong paikot-ikot na 'to, Mari Solei.

"Si Ned. . ." Kumuyom ang kamao ko. Nakita ko ang
pag-angat ng isang gilid ng labi ni Sinteya. "H-hu
wag mong pakasalan si Ned."

Ang kapal na nga siguro ng mukha ko. Wala na akong

paki kung tumigil ang kasal.O sobrang layo ng mag
andang suot ni Sinteya laban sa shirt at jeans ko.
Kahit pa mukha akong dugyot, laban sa mala-diyosa
ng itsura ni Sinteya.

Me and you against the world na drama nila?

Hindi! Ayaw ko. Ayaw ko!

Mahal ko si Ned. Mali ako. Sobrang mali ako sa lah

at ng ginawa ko. Hindi ko kayang mangyari 'to. Wal
a akong lakas para tanggapin ito. Ako lang dapat.
Ako lang dapat ang gawin niyang Yboa at si Neri!

"Vane," sabi niya habang nakatingin sa akin. Mas k

inabahan ako, bakit niya tinatawag si Ned? Nanliit
ang mata niya. "Kindly get your girl out of my wa
y. Ito na naman siya, eh. Nakikialam."

Napalingon ako sa kanan nang maramdamang may humat

ak sa akin palayo kay Sinteya. Nanlaki ang mata ko
, mula kay Sinteya na ngumisi at umirap sa akin sa
ka nagbalik sa paglalakad – at sa pamilyar na ka
may na humawak sa pulsuhan ko at hinatak ako palayo.

Narinig ko ang pagpatuloy ng tugtog sa simbahan, na

para bang walang nangyari.
"That was a brave stunt for me, Maris."

Halos mabingi ako sobrang pamilyar na boses na nagb

ibigay saya at wumawasak sa akin.

Napatitig ako sa kanya nang tumawa siya. Ramdam ko

ang mainit niyang kamay na nakahawak pa rin sa pu
lsuhan ko. Panaginip ba 'to? Tila nag shut down an
g utak ko. Nanginginig ang mga kamay kong hinawaka
n ang mukha niya nang magsimula na namang tumulo a
ng luha mula sa mga mata ko.

Narinig ko ang mahina at garalgal kong boses na tin

awag siya, "N-Ned."

____

Baka iedit pa kasi sabog utak ako haha :<Â

Salamat sa mga hindi nag give up kay Maris , sa mg

a nakaintindi sa kanya kahit nakakainis na at sa p
agmahal / pag tanggap sa mga flaws niya. Next chap
ter will be the last for Nagparaya :)
=================

Ngprya 50

Ngprya 50 // Nerisha Mae

Totoo ba 'to? O panaginip lang?

"I can't believe you're really here."

Naglalaban ang puso't isip ko sa kagustuhang mangy

ari. Sana panaginip na lang ito, dahil unti-unti k
o nang nararamdaman ang bigat ng loob ko at pag-ii
nit ng buong katawan sa kahihiyan.

Anong nagawa ko?

Ngunit gusto rin ng puso ko na sana ay malayo ito

sa panaginip. Sana totoo na lang ang lahat nang it
o, dahil sa gitna ng kahihiyan, naaamoy ko ang fam
iliar scent ng taong nagpapalakas at nagpapahina s
a akin. My kryptonite. Nakapulupot ang braso niya
sa akin, habang nakapatong ang kamay ko sa kanyang
dibdib.

Mula sa pagtawa ay narinig ko ang garalgal na bose

s ni Ned. "Thank you," bulong niya. Hinalikan niya
ang tuktok ng ulo ko. "Thank you for coming."

Tila hawak ko ang puso niya dahil sobrang ramdam k

o ang mabilis na tibok n'un, tulad ng mabilis na t
ibok ng sa akin. Wala na akong paki kahit nasa lab
as kami ng simbahan at para kaming tanga – ang i
mportante ay totoo 'to.
Ang lahat ng ito ay totoo.

"N-Ned, sorry—"

"Me first."

Humigpit ang yakap niya sa akin. Napakagat ako ng

labi nang isandal niya ang ulo ko sa dibdib niya.
Pumikit ako, naghihintay.

"Maling mali ako umpisa pa lang. Sorry for pressur

ing you to run with me. Nagawa ko pang magalit kah
it ako ang may kasalanan. For years, I drowned mys
elf in my make believe truth. A make believe game
of anger and stupidity."

Hinigpitan ko ang hawak sa suot niyang magarang su

it, natatakot na baka bigla akong bumulagta sa pan
ghihina. Naramdaman ko ang pag-iling niya.

"All I did was to hurt you, didn't prove anything

that I'm worth your love." Dumilat ako dahil narir
inig ko na ang paghikbi niya. Tumingala ako para t
ingnan siya pero mas hinigpitan niya ang yakap sa
akin. "Sorry sa lahat—"

"Hindi!" pagputol ko. "Ako dapat humingi ng tawad.

Sorry sa lahat. Sa kasinungalingan. Sa insecuriti
es, sobrang gulo ko pa. Para na akong tanga—"

"No, Maris. Listen." Kumalas siya sa yakap, hinawa

kan niya ang magkabila kong pisngi at tinitigan ak
o sa mga mata. "You're so beautiful." Pinalis niya
gamit ang hinlalaki ang mga luhang dumudulas sa p
isngi ko. "And I'm sorry for being a jerk. Stupid.
Immature." Napapikit ako nang ilapit niya ang noo
ko sa labi. Nang lumapat 'yon ay mas humagulgol a
ko – at nakakapanibago dahil hindi ito sa lungkot.

Sobrang saya ko.

Sobra.

"Ehem."

Pagdilat at paglingon, nakangisi si Miller at Maure

en sa amin.

"Thanks guys," nakangiting sabi ni Ned sa dalawa.

Nginitian ako ni Maureen, tumango si Miller. "Paki
sabi rin kay Valderama at Buenaobra." Si Marie at
Mao – sabi na nga ba at kasama rin ang dalawang
'yun dito.

"Kulang na lang iuntog namin kayong dalawa," natat

awang sabi ni Miller. "Ang tagal din nito, ah."

"Oo nga!"

"Nahirapan pa ako iexplain kay Jax na off limits na

si Aris."

Nakita ko ang pag-iwas ng tingin ni Ned, na parang

nahihiya. Kaya ba hindi na rin lumapit sa akin si
Jax noon?
Sumabay sa pagtawa si Maureen at tinaas-taas ang k
ilay na nakatingin pa rin sa akin. "Ikaw naman, Ar
is. Bakit kailangan mo pigilan paglalakad nung bri
de?"

Pagkarinig ng malakas na tawa ni Miller at Maureen

, bumalik sa akin ang mga nagawa ko. Nanlaki ang m
ata ko at napanganga. Naramdaman ata ni Ned na nap
ahigpit ang hawak ko sa kanya kaya tumawa rin siya
habang lumuluha.

Wala namang mapaglagyan ang hiya ko.

Pinagtitinginan ako ng mga tao nang pumasok kami s

a simbahan. Sa kahihiyan ko o dahil sa suot kong m
alayo sa magagarbo nilang kasuotan, ay siguro both
. Nakaakbay sa akin si Ned, isang kamay ay yakap â
€“ hindi bumibitaw o lumalayo.

"Nahihiya ako," bulong ko.

"Don't be," bulong niya sa noo ko. "Masyado kang ma

ganda para mahiya."

Gusto kong matuwa sa sinasabi niya – ngunit hind

i naman siya ang humarang sa dinadaanan ng bride s
a paglalakad. Hindi rin siya ang naka shirt at jea
ns sa gitna ng kasal. Masyado siyang gwapo ngayong
araw, sa suit and tie at brush up na buhok.

Hindi talaga napalubag ang loob ko.

Nakayuko ako buong kasal ng ate niyang si Sinteya
at Sir Marco. Nakita ko pang lumingon sa akin 'yun
g isang best man ni Sir Marco na malawak ang ngiti
, mukhang sobrang saya niya. Sa tabi nung lalaking
palangiti ay nanlaki ang mata ko sa nakita. Si Ku
ya Ulysses? Yung pinakilala ni ate Raf sa amin?

Nakatingin din sa akin!

Shit. Shit. Shit.

Nakakahiya talaga!

Gustong-gusto ko nang umalis sa simbahan sa sobran

g kahihiyan ngunit kailangan kong respetuhin ang p
ag iisang dibdib ng dalawang nagmamahalan. Hawak n
i Ned ang kamay ko nang itaas niya 'yon saka hinal
ikan ang daliri.

"Relax."

Humigpit ang hawak ko sa kamay niya. "H-Hindi ko ka

ya."

Nakita ko ang pag-ngiti niya. Gusto ko ring ngumit

i pero gusto ko na ring magpalamon sa sahig! Nabal
ing ang tingin ko sa kamay kong nilagyan niya ng b
agay.

Bubble wrap.

Ngumisi siya ulit. "That made me sane while waitin

g for your uncertain arrival." Hawak ang daliri ko
, pinaputok namin ang isa. "Try it."

Hindi umepekto ang pagputok ng bubble wrap.

Okay, siguro. Medyo. Naging busy ako sa pagputok n

g bubble wrap habang naririnig ang pagpapalitan ng
vows ni Sinteya at Marco. Bumabalik-balik sa isip
ko ang nagawang pagharang.

Ang tanga mo talaga, Aris.

"You okay?"

Paglingon sa humawak sa akin sa braso, mas naramda

man ko ang kahihiyan. Mama at Papa nila! Ngumiti s
ila sa akin, kaya sinubukan ko ring ngumiti – ng
unit natuon ang pansin ko sa batang lalaki na naka
ayos at nakatingin din sa akin.

Siya ba si Winter Knight? The son.

Ngumiti sa akin 'yung bata, at parang gusto ko na

lang ulit umiyak. Sobrang cute niya, at. . .maayos
siya. Buhay. Walang kahit anong bakas ng sakit.

Naligtas na siya? Okay na siya?

Gusto ko siyang yakapin bigla.

Napalingon ako kay Ned na humigpit ang hawak sa ka

may ko. Tumaas ang kilay niya sa akin, saka tinuro
gamit ang labi ang kabila. Paglingon, napanganga
ako nang makita ang pagkaway ni Chino sa akin! Tin
uro niya 'yung medyo harap at nakita ko roon si Un
ica na tinanguan ako.

"Nice stunt," sabi ni Unica dahilan para mas mahiya

ako sa ginawa.

Nakakuha ako ng pagkakataong makapag-sorry kay Sin

teya nang mag-reception at dadaanan namin siya. Tu
migil si Ned sa tapat ng ate niya saka nag-congrat
ulate. Kinamayan din niya si Sir Marco na ngumiti
sa akin.

"Sorry," sabi ko kay Sinteya.

"Sa pagtigil sa akin sa paglalakad sa aisle? Sabot

age lang ng wedding?" Tumawa siya. Mas lalo akong
nanlubog sa kahihiyan nang makitang ngumisi rin si
Sir Marco. "Seriously, you need to stop saying so
rry," sabi niya habang nakangiti. "Move on, girl.
Okay na."

Tumango-tango ako, naiiyak. "Pwedeng payakap?"

Nagkatinginan sila Sinteya at Ned. Nakita ko ang p

agngisi ni Ned saka naman umirap si Sinteya na nat
atawa.

"Come here." Imbis na ako ang yumakap, si Sinteya

ang yumakap sa akin nang sobrang higpit. "I'm not
fond of you almost sabotaging my wedding, and tell
ing the truth, but thanks," bulong niya sa akin. "
I owe you one. We, actually."
Bumulong din ako ng, "sorry at thank you," saka kam
i kumalas sa pagyakap.

Pinatong ni Sinteya ang kamay niya sa balikat ko.

"Enjoy the night," nakangiti niyang sabi nang tawa
gin na sila sa gitna.

Pagkatapos kumain, hinatak agad ako ni Ned palabas

, hindi pinapansin ang ilang nakakasalubong. Pagka
labas at paghinto sa paglalakad, huminga nang mala
lim si Ned at inangat ang mga kamay, inaabot ang l
angit.

Humiyaw siya at tumawa.

Tumulo ang luha ko habang tinitingnan ang masaya n

iyang mukha. Matagal ko na ring hindi nakita ang m
ga linya sa gilid ng mga mata niya habang tumatawa
, habang sobrang saya – at ngayon ko na nakikita
ko 'yon.

Nag-uumapaw ang sayang nararamdaman ko.

At nag uumapaw din ang nararamdaman kong pagmamahal

.

"I love you, Ned."

Nawala ang ngiti niya. Lumingon siya sa akin at ti

nitigan ako, dahilan para mag-init ang pisngi ko.
Mula sa seryosong mukha, ngumiti siya, hindi malak
i, ngunit hindi rin sobrang liit. Nakita ko ang pa
gkuyom ng kamao niya.
Napakagat ako ng labi nang makitang tinapat niya a
ng kamao at pinukpok ang dibdib. Saka huminga nang
malalim. Kinagat niya ang labi, nagpipigil ngumit
i.

Parang dati lang.

Napalingon kami sa venue dahil tinatawag si Ned. B

ago pa mabalik ang tingin kay Ned ay hinawakan niy
a ang kamay ko papasok sa loob. Lumingon sa amin h
alos lahat dahil sa pagtuon ng ilaw sa amin pagpas
ok. Nagpaiwan ako sa may likuran habang diretso si
Ned sa gitna, pinisil pa ang pisngi ng batang haw
ak ng mama niya.

Binigay sa kanya ang mic.

"First of, congratulations to the newly wed." Kinu

ha ni Ned ang wine glass ni Sinteya saka itinaas,
dahilan para matawa ang karamihan. Tumingin siya s
a ate niya. "Ate Sin, we've been through a lot for
the past few years, you too, Marco." Tumango ang
dalawang kinausap niya. "Seriously, without you tw
o, maybe I'm still the jerk I was before if you w
eren't there for me."

Tumawa ang ilang tao. Binalik ni Ned ang wine glass

sa table at tumingin sa audience.

"And maybe without their help, I won't have this t

ime to tell the things I needed to say. Mari Solei
."

Biglang kumabog ang puso ko nang tingnan ako ni Ned

. "A-Ano—"

"I promised your dad I'll never let go." Nagsimula

siyang maglakad, habang natigil ata ang buong mun
do sa akin pwera sa kanya. "Let's stop running awa
y from each other." Umangat ang tingin ko nang mak
alapit na siya. Nangingintab ang mga mata niyang n
gumiti, garalgal ang boses nang magsalita ulit. "A
ko dapat ang mauuna pero sabi ni Mama, sukob kapag
isang taon lang nagpakasal ang magkapatid."

Narinig ko pa ang mga tawa ng tao sa paligid kahit

nabibingi ako sa pag echo ng boses ni Ned sa tain
ga ko.

"So they let me do this instead." Nanlaki ang mata

ko nang ibigay niya ang mic sa iba at may kinuha
sa coat niya. Lumuhod siya sa harap ko. Sabay na t
umulo ang luha naming dalawa, sa pagkinang ng sing
sing na inilabas niya.

"N-Ned—"

Napatakip ako ng bibig ngunit kinuha niya 'yon at

iyak tawa na nagsalita, walang mic, sa akin lang n
akatitig.

"I'm not the best guy in this world, but I'll try
to be the best guy for you. Let's skip the girlfri
end boyfriend thing, it has been long overdue." Ki
nagat niya ang labi bago tumuloy. "Now, will you o
wn me, Mari Solei Lacsamana?"

Nanginginig ang mga kamay kong pinalis ang luha sa

pisngi niya. Tumango ako na parang tanga, halos b
aliin ko ang leeg sa sobrang pagtango. Pagkasuot n
iya ng singsing, pinatayo ko siya agad at niyakap.

Bumulong ako nang paulit-ulit na, "akin ka. Akin ka

."

"Well, this sucks." Lumingon kami dahil sa boses n

i Sinteya mula sa speaker. "My brother is getting
a lot more attention than us."

Nagtawanan ang mga tao. Iyak tawa ako na parang ba

liw, kahit si Ned ay ganoon din. Inangat ni Sintey
a ang wine glass na hawak at niyakap ang braso ni
Sir Marco na katabi niya.

"This is a toast, a step towards our happily ever

after." Nilingon ni Sinteya si Sir Marco, saka ngu
miti sa isa't isa.

Bakit ang saya ko? Bakit sobrang saya ko?

"I love you," rinig sa speaker na sabi ni Sir Marco

at hinalikan muli si Sinteya.

Mula sa audience, tumakbo si Winter Knight patungo

kay Sinteya na binuhat ni Sir Marco. Habang nakat
ingin sa kanila ay hindi ko mapigilang hindi maluh
a. A happy family.

Humigpit ang hawak ni Ned sa kamay ko. Paglingon k

o sa kanya, nakatingin din siya sa happy family ng
ate niya habang nakangiti.
Naglakas loob akong nagtanong. "Paano—anong—si
Winter Knight?"

"Nag-usap na kami ni Ate at Marco," sabi niya haba

ng nakatingin pa rin sa nagsasaya sa harap. "Had a
fight, but heck, everything was worth it. Winter
is alright, Marco loves Winter and Ate Sin. That's
all that matters."

Humigpit ang hawak ko sa kamay niya, ramdam ko ang

singsing na sinuot niya sa akin. "Alam na ng magu
lang niyo?"

Nagkibit balikat siya. "Maybe. Maybe not. They didn

't tell. It doesn't matter anymore."

Tama nga siguro siya.

Ano pa bang dapat gawin?

Bumilis ang oras nang ipakilala ako ni Ned sa iban

g bisita, na para bang kami ang kinasal. Nahihiya
man sa suot kong sobrang layo sa okasyon, at katab
i ko pa si Ned na sobrang ayos ng itsura, ay ngumi
ti ako, nakipag-usap, at naging masaya.

Nakalimutan na ata nila ang kalokohan na ginawa ko

ng pagharang sa bride. O siguro ay hinayaan na lan
g nila.

Bago umuwi, pinuntahan ko si Winter. Kinausap pa m

una ako nila Tita Erica at Tito Javier bago natuon
ang atensyon ko sa batang nilalaro ang ribbon niy
a sa suit.
"Hi."

Sobrang gwapo niyang bata.

"Hello," nakangiti niyang sabi.

Hinawakan ko ang pisngi niya at ngiting-ngiti lang

. Ang gwapong bata. Sobrang saya kong okay na siya
. Inangat ko ang tingin ko nang hawakan ni Ned ang
balikat ko. Inaaya akong umalis na.

Buong byahe pauwi akong nakangiti, hawak ni Ned ang

kamay ko.

Nang makarating sa tapat ng bahay, inaya ko siyang

pumasok sa loob at doon na lang magpalipas ng gab
i. Gustong-gusto ko na siyang hatakin papasok ng k
warto kung nasaan natutulog si Neri ngunit tulog p
a ang bata. Baka mabadtrip.

Kaya ang ginawa namin sa buong madaling araw, ay m

agkwentuhan nang walang patutunguhan. Isa sa mga n
apagdesisyunan namin ay ayusin lahat. Unang-una an
g communication. Tinanong ko sa kanya ang mga dahi
lan ng tattoo niya. Tinawanan niya ako at umiling.

"Don't bother to know."

"Bakit?"

"Just don't." Napapailing siya at tawa. "Nakakahiya

."

"Next time?"

Tumango siya. "Next time."

Nagtanong din siya sa mga nangyari sa akin, mula s

a pagpatuloy sa pag-aaral, mga nakakatawang pangya
yari, pagkagalit at pagkabati namin ni Mao.

"Si Miller at Maureen—"

"Yeah, those two." Pinaglaruan niya ang daliri ko.

"May tinatago."

"Oo!" Napapansin din pala ni Ned! "Sila na ba?"

Nagkibit balikat siya. "Miller is a romantic. Hindi

ko lang sigurado kung kumilos na 'yon."

Nang ikwento ko sa kanya si Marie at ang mga sinab

i niya sa akin, napangiwi si Ned na parang may naa
lala.

"Nagpunta siya sa akin, sinapak ako," natatawa niy

ang sabi. "Pinagmumura ako. Asked me to get my shi
t together."

"Ang harsh talaga niya."

"Still thankful though."

Ilang beses din akong humingi ng tawad nang malama
ng nakikuntsaba siya kanila Unica at Chino noon pa
ra sana sabihin ko na ang katotohanan tungkol kay
Neri, na sinabi ko naman ang katotohanan sa isa pa.

"It's okay," sabi niya. "Gumaling siya dahil sa sin

abi mo."

"Pero—"

"We're still broken then," pagpatuloy niya. "It wa

s not the right time. I need to fix that piece of
mine with Winter."

Nagkangitian muli kami.

Hindi na rin namin namalayan na nakatulog pala ako

. Nagising ako nang gisingin ako ni Neri. Napaling
on ako sa paligid, nasa kwarto na ako. Nakakumot p
a!

"B-Bakit—"

"You're awake."

Pagtingin sa pintuan, halos malaglag ang panga ko

dahil nakapambahay na rin si Ned. Pinagmasdan ko a
ng pagtakbo ni Neri papunta kay Ned. Nakita ko rin
ang pagngiti ni Ned nang buhatin si Neri.

Hindi ako makapaniwala. . . sa nakikita ko.

"She introduced herself as Neri," sabi ni Ned nang
lumapit at naupo sa gilid ng kama. Binigay din ni
ya ang isang baso ng tubig sa akin. "I introduced
myself as Ned."

"At Papa!" sigaw ni Neri.

Napanganga ako habang ngiting-ngiti si Ned na nakat

ingin sa akin. "At Papa."

Hindi pa ako nakakabangon talaga ay nagsisimula na

ng tumulo ang luha sa mga mata ko. Umupo ako saka
humagulgol na lang. Hirap na hirap akong huminga n
ang maramdamang yumakap si Neri sa akin.

"Bakit ka umiiyak, Mama?"

Inangat ko ang tingin kay Neri. "Masaya lang."

"Eh bakit umiiyak po?"

Tiningnan ko si Ned na pinipigilan ang pagtulo ng

luha. Hinalikan ko ang noo ng anak ko saka bumulon
g. "Sa sobrang saya."

Habang nag-aayos, hindi mawala ang ngiti sa labi k

o. Hindi mabitawan ni Ned si Neri – at ganoon di
n ang anak ko sa kanya. Ilang beses na akong lumuh
a kahit kumakain na kami ng agahan kasabay nila Ti
ta Corinne.
"Getting married?" tanong sa akin ni Tita Corinne
nang ituro niya gamit ang labi ang singsing sa dal
iri ko. "Mukhang getting closer na rin mag-ama mo
kahit ngayon lang nagkita."

Nilingon ko si Ned, at nagpigil ng ngiti dahil sin

uotan ni Neri ng flower crown si Ned sa sofa. Naka
titig lang si Ned kay Neri, nang paluin ni Neri an
g magkabilang pisngi ni Ned.

Tumutulo na ang luha ko sa sobrang saya. Umaapaw.

"Mama oh!" Nilingon ako ni Neri saka tinuro si Ned.

"Fairy princess!"

Tumawa ako at tumango. Tiningnan din ako ni Ned na

ng malawak ang ngiti, sobrang layo sa maloko at ma
pang-asar.

Pagkatapos mag-urong, ingat na ingat ako sa singsi

ng. Pinakiusapan ko si Tita Corinne na makipaglaro
muna kay Neri at kakausapin ko muna si Ned. Hinat
ak ko si Ned patungo sa kwarto, natatawa dahil nak
a flower crown pa rin siya.

"After all these years, this flower crown is still

with you."

Tumango ako. "Keep holding on."

Tatanggalin sana niya ang flower crown pero tinigi

l ko. Hindi man totoo ang bulaklak sa ginawa niyan
g flower crown noon, maayos pa rin ito ngayon. Nag
agamit pa ni Neri. Hinawakan ni Ned ang baywang ko.
"What's Neri's name?" Maloko ang ngiti niya. "Neri
lang ba?"

Umiling ako saka ngumiti, tinitigan ko ang mga mat

a niyang nakatingin sa akin. "It's Nerisha Mae Ybo
a. . .Bae." Lalong lumawak ang ngiti ko nang bigla
siyang tumawa.Â

"That's a pretty name for a pretty girl."

"Parang ikaw?" tanong ko, saka ginalaw ang flower c

rown. "You're a pretty guy."

Namula siya sa sinabi ko kaya tumawa ako. Pinigila

n ko ang pagtanggal niya sa flower crown sa ulo ni
ya. "Huwag." Kumunot ang noo niya, nagtaka nang tu
mingkayad ako at hinila siya palapit sa akin. "I'm
going to kiss my husband now."

Tulad noong unang beses, naramdaman ko ang dumadal

oy na kuryente nang maglapat ang labi namin sa isa
't isa. Walang kumilos. Walang nagsalita. Ganoon l
ang kami. Nang magkalayo, kitang-kita ko ang pagng
isi niya.

Lumawak ang ngiti ko.

"Binabaon na kita sa halik, Ned." Hinalikan ko siya

muli. "Para wala kang kawala."

Nagtawanan kaming dalawa. Sobrang saya. Sobrang gaa

n.
Niyakap naman niya ako nang mahigpit sabay bumulong
, "I want to marry you right now."

"Hindi pwede! Sukob," natatawa kong sabi. "Paano n

ga pala. . .si Neri, paano mo nakausap?"

"She woke me up." Nararamdaman ko ang mainit niyan

g paghinga sa leeg ko. "Introduced herself to me,
and asked me who I am."

"At sinabi mong ikaw ang Papa niya?"

Kumalas siya sa yakap, nakataas ang kilay. "What d

o you want me to say? Her name's starting with Ne,
parang sa akin!"

Tumawa ako. "Ayaw mo ng Daddy?"

Hindi na rin nawala ang ngiti niya. "Next time." H

inalikan niya ang noo ko. "Kapag nakuha ko na ang
puso niya."

"Hindi mahirap," sabi ko. "Hindi ka nga nahirapan k

uhanin 'yung akin."

Sumimangot siya. "Sobrang hirap, but worth it."

"Fairy princess!"

Hindi ko sigurado kung nagegets na ba ni Neri ang

lahat, at siguro sa susunod, sa tamang oras, ay ik
ukwento ko sa kanya ang lahat ng katangahan ko. Na
kahit anong takbo ko, bumabalik-balik ako sa tata
y niya. Sa taong mahal ko. Kay Ned.

Hindi kami perpekto, at marami pa kaming dapat gaw

in sa mga susunod. Hindi na namin mababalik ang na
karaan, pero okay na ako. Hindi ako mag-iisip nang
sobra. Go with the flow.

"Hinahanap na tayo ng makulit," sabi ni Ned.

Tumawa ako. "Ikaw ang hinahanap, Fairy princess."

Kinagat niya ang labi at ngumiti, nagpipigil na na

man siguro ang loko. Bago pa siya makalabas sa kwa
rto, pinagsalikop ko ang kamay namin at sumandal s
a balikat niya.

Wala na akong iisipin pang iba.

"Fairy princess!"

Ngiting-ngiti na hinatak ni Neri si Ned. Nagpatian

od kami dahil mahigpit din ang hawak sa akin ni Ne
d.

Noon, ang gusto ko ay tumakbo palayo sa buhay ko.

Kasi takot? Galit? Feeling ko ay may mangyayari pa
ng iba sa akin? Ngunit ngayon? Hindi na ako tatakb
o. Hindi rin ako titigil. Hihigpitan ko ang hawak.
Hindi na ako bibitaw pa.
Maglalakad ako, taking my time, kasama si Ned, at s
i Neri.

At sigurado akong magiging masaya kami.

THE END

__________

Huwag na po maghintay ng update, kasi po the end na

. THE END. TAPOS NA. Yehey!

Wala talagang SinNed kaya please, tama na. Move on

na, girl. Walang plot twist na hindi sila magkapa
tid dahil 'yun talaga ang iniiwasan kong gasgas st
ory line :)

Kung hindi niyo pa rin trip si Vane / Maris o silan

g dalawa, tama na, girl. Move on na.

Annndddd thankk yooouuuu for enduring the pain.

Next stop: UNCENSORED