Miłość, jedne z najbardziej pożądanych ale i tajemniczych uczuć od zawsze

stanowiła pewne sacrum, coś powyżej wszystkich aspektów życia codziennego,

coś zarazem powszechnego ale i niezwykłego. Nie dziwne jest więc to, że
miłość także dla artystów każdej epoki stanowiła pewną wyższość, była
natchnieniem, interpretowana i ukazywana na wszelakie sposoby we wszystkich
tekstach kultury.

Jak? Przykładem może być dzieło Gustava Klimta pt. "Pocałunek" Na tym
obrazie widoczna jest tonąca w swoich objęciach para; mężczyzna i kobieta,
stoją oni na skraju kwiecistej łąki. Ich poza, a także sam tytuł obrazu pozwala
twierdzić, że rzeczona para daje dowód miłości - w postaci pocałunku. Pomimo
różnic w przedstawieniu obu postaci (mężczyzna nosi luźną szatę w kanciaste
wzory, na głowie ma laurowy wieniec, z kolei kobieta ma na sobie opinającą
suknię w kwieciste, harmonijne wzory, z kolei na głowie wianek z kwiatków) są
oni dopełnieniem, żadna z nich nie dominuje, co potwierdzać zdaje się złota
aureola unosząca się nad nimi. Klimt w taki sposób chce ukazać prawdziwą
miłość, jako coś spójnego, jednowymiarowego. Miłość w takim przedstawieniu
jest stanem, który wyklucza istnienie innych stanów. Dlaczego? Na obrazie
widoczne jest, że kobieta jedną stopą opiera się już o sam skraj skarpy, jest więc
w niebezpieczeństwie. Bezgranicznie ufa jednak swojemu partnerowi, opiera na
nim całe swoje życie, zarówno w postaci metaforycznej jak i bezpośredniej,
stanowi dla niej najwyższą wartość, ale i oparcie, trzymając się jego szyi
asekuruje się, by nie runąć w przepaść. Można nazwać to więc miłością totalną,
najpełniejszym obrazem miłości, gdzie obie połówki w równy sposób stanowią
jedną całość, przez wspólne zaufanie, wierność i zdrową fascynację stanowią
jedno ogniwo, które jest bardzo silne i przez to może przetrwać nawet
największe sztormy. Ważnym aspektem jest również intymność, para zdaje się
znać i ufać sobie tak bardzo, że pozbyli się wszelkich barier między sobą, co
przecież tym bardziej pomaga w kształtowaniu zdrowej, dobrej relacji.
Potwierdza to także sama forma obrazu, złote tło oraz barwna, także złota
rzucająca się w oczy postać kochanków stanowi pewien dowód na to, że ich
miłość sięga dalej poza ziemskie ramy, poza sacrum, które jest uosobione tu
złotymi barwami.

Gdzie znajdziemy podobny obraz miłości totalnej? Dobrym przykładem może

być ballada Adama Mickiewicza pt. "Romantyczność" W tym przypadku,
oprócz standardowego kontekstu, możemy poszerzyć interpretację o aspekt
trwania tego typu miłości. W pierwszej z cyklu "Ballad" bohaterem jest młoda
dziewczyna, która chodzi po ulicach miasteczka rozpaczając za stratą swojego
partnera. Z tekstu możemy wywnioskować, że ich miłość, gdy jeszcze jej
kochanek, Jasiek żył opierała się na podobnych ramach, jak miłość
przedstawiona przez Klimta. Jasiek umarł dwa lata od momentu, kiedy dzieje
się fabuła "Romantyczności" jednak partnerka, którą pozostawił doświadcza
jego śmierci w takim samym stopniu, jak zaraz po pogrzebie. Można więc
przypuszczać, że powodem tego jest więź wytworzona przez nich za życia
Jaśka, ich miłość była totalną, Karusia i Jasiek byli dwoma równymi połówkami
i razem stanowili jedno, silne ogniwo. Dokładnie tak, jak w obrazie Klimta.
Tekst ten daje nam więc odpowiedź na to, w jaki sposób miłość tego typu,
miłość która stanowi dla obu stron pewną opokę, ich całe życie, przetrwa po
śmierci z jednego z parterów. Zakładając, na przykład że przedstawiona na
obrazie Klimta kobieta jednak puszcza się partnera i spada w przepaść,
znajdujemy odpowiedź na to, co działoby się z ich relacją po jej śmierci. Jasiek
wraca do Karusi w postaci ducha, zjawy, Karusia tego doświadcza i dalej
pielęgnuje miłość, rozpaczając jednak że jego śmierć pociągnęła za sobą
zakończenie kilku aspektów z ich pożycia, jak np. intymności o której
wspomina. Karusia, doświadczająca zjawy swojego kochanka musi mierzyć się
z wyszydzaniem opinii społecznej, która nie potrafi pojąć istoty miłości ponad
granicznej, i uznaje jej rozpacz i starania na rzecz miłości za obraz opętania.

Podsumowując, miłość totalną, przedstawiona przez Klimta oraz Mickiewicza

można uznać za najpełniejszy obraz tego uczucia. Miłość ta przetrwa nawet
śmierć, i już do końca życia będzie towarzyszyć obu połówkom. Sposoby na
przedstawianie tego typu miłości są różne, jednak głównym, łączącym medium
jest ukazanie dwóch połówek
jako jednej całości, która zawsze, niezależnie od okoliczności będzie ze sobą
razem, fizycznie lub psychicznie, jednak najczęściej na obu tych płaszczyznach.