You are on page 1of 11

The Last Leaf Ang Huling Dahon

by O. Henry Salin ni Dave A. De Los Martirez


In a small part of the city west of Washington Sa maliit na bahagi ng lungsod sa kanluran ng
Square, the streets have gone wild. They turn in different Washington Square, ang mga kalye ay nagkagulo. Kung
directions. They are broken into small pieces called saan-saan ang direksiyon ng mga ito. Ang mga ito ay
“places.” One street goes across itself one or two times. pinagpira-piraso at tinawag na mga “lugar”. Ang isang
A painter once discovered something possible and kalye ay tumatawid sa kanyang sarili ng isa o dalawang
valuable about this street. Suppose a painter had some beses. Ang isang pintor ay minsang may natuklasan na
painting materials for which he had not paid. Suppose he posible at mahalaga sa kalyeng ito. Ipagpalagay na ang
had no money. Suppose a man came to get the money. The isang pintor ay may mga materyales sa pagpipinta na
man might walk down that street and suddenly meet hindi niya binayaran. Ipagpalagay na wala siyang pera.
himself coming back, without having received a cent! This Ipagpalagay na may isang lalaki na dumating para kunin
part of the city is called Greenwich Village. And to old ang pera. Maaaring dumaan siya sa kalyeng iyon at
Greenwich Village the painters soon came. Here they bumalik ulit na wala man lang natatanggap ni sentimo.
found rooms they like, with good light and at a low cost. Ang bahagi ng lungsod na ito ay tinatawag na Nayon ng
Greenwich. At sa lumang Nayon ng Greenwich ang mga
Sue and Johnsy lived at the top of a building with
pintor ay dumating. Dito sila nakahanap ng mga kwartong
three floors. One of these young women came from
kanilang gusto, may magandang ilaw at nasa murang
Maine, the other from California. They had met at a
halaga.
restaurant on Eighth Street. There they discovered that
they liked the same kind of art, the same kind of food, and Sina Sue at Johnsy ay naninirahan sa tuktok ng
the same kind of clothes. So they decided to live and work isang gusali na may tatlong palapag. Ang isa sa mga
together. dalagang ito ay nagmula sa Maine, ang isa naman ay sa
California. Nagkakilala sila sa isang restawran sa Eighth
That was in the spring.
Street. Doon ay nadiskubre nila na pareho sila ng gusto
pagdating sa sining, pagkain, at mga damit kung kaya ay
napagdesisyunan nila na tumira at magtrabaho nang
magkasama.
Iyon ay panahon ng tagsibol.
Toward winter a cold stranger entered Greenwich Dumating ang tagginaw, isang malamig na
Village. No one could see him. He walked around touching estranghero ang pumasok sa Nayon ng Greenwich.
one person here and another there with his icy fingers. Walang nakakakita sa kanya. Naglibot siya at
He was a bad sickness. Doctors called him Pneumonia. hinahawakan ang isang tao dito at isa pa roon ng kanyang
On the east side of the city he hurried, touching many malalamig na mga daliri. Isa siyang malubhang sakit.
people; but in the narrow streets of Greenwich Village he Tinatawag siya ng mga doktor na Pulmonya. Sa silangan
did not move so quickly. ng siyudad ay siya ay nagtungo, hinahawakan ang
maraming tao; ngunit sa makipot na kalye ng Nayon ng
Mr. Pneumonia was not a nice old gentleman. A
Greenwich, hindi siya nakagalaw nang mabilis.
nice old gentleman would not hurt a weak little woman
from California. But Mr. Pneumonia touched Johnsy with Si Ginoong Pulmonya ay isang hindi mabuting
his cold fingers. She lay on her bed almost without ginoo. Ang isang mabuting ginoo ay hindi sasaktan ang
moving, and she looked through the window at the wall of isang mahinang maliit na babae mula sa California. Ngunit
the house next to hers. si Ginoong Pulmonya ay hinawakan si Johnsy ng kanyang
malamig na mga daliri. Siya ay nakahiga sa kanyang kama
One morning the busy doctor spoke to Sue alone in
na halos hindi na gumagalaw, at sa bintana ay nakatingin
the hall, where Johnsy could not hear.
siya sa pader ng bahay na katabi nila.
“She has a very small chance,” he said. “She has a
Isang umaga, kinausap ng doktor si Sue nang mag-
chance, if she wants to live. If people don’t want to live, I
isa sa pasilyo, kung saan ay hindi naririnig ni Johnsy.
can’t do much for them. Your little lady has decided that
she is not going to get well. Is there something that is “Siya ay mayroon ng napakaliit na pag-asa”, sabi
troubling her?” niya. “Siya ay may pag-asa, kung gusto niyang mabuhay.
Kung ang mga tao ay ayaw nang mabuhay, wala na akong
“She always wanted to go to Italy and paint a
magagawa para sa kanila. Ang iyong kaibigan ay
picture of the Bay of Naples,” said Sue.
nakapagdesisyon na na hindi na siya gagaling. May
“Paint! Not paint. Is there anything worth being bumabagabag ba sa kanya?”
troubled about? A man?”
“Lagi niyang gustong pumunta sa Italya at ipinta
ang Look ng Naples”, wika ni Sue.
“Pagpipinta! Hindi pagpipinta. May iba pa bang
kabagabagabag? Lalaki?”
“A man?” said Sue. “Is a man worth—No, doctor. “Lalaki?”, tanong ni Sue. “Ang lalaki ba ay dapat—
There is not a man.” Hindi, doktor. Walang lalaki.”
“It is weakness,” said the doctor. “I will do all I know “Iyon ay kahinaan,” wika ng doktor. “Gagawin ko
how to do. But when a sick person begins to feel that he’s lahat ng aking makakaya. Ngunit kung ang may sakit ay
going to die, half my work is useless. Talk to her about nagsimulang makaramdam na siya ay mamamatay na,
new winter clothes. If she were interested in the future, kalahati ng aking trabaho ay wala ng saysay. Kausapin mo
her chances would be better.” siya tungkol sa mga bagong damit pangtagginaw. Kung
siya ay interesado sa hinaharap, ang pag-asa niya ay
After the doctor had gone, Sue went into the
magiging mas mabuti.
workroom to cry. Then she walked into Johnsy’s room.
She carried some of her painting materials, and she was Pagkaalis ng doktor, si Sue ay nagtungo sa silid-
singing. trabahuhan para umiyak. Pagkatapos ay pumasok naman
siya sa silid ni Johnsy. Nagdala siya ng ilang materyales
Johnsy lay there, very thin and very quiet. Her face
sa pagpipinta, at siya ay umaawit
was turned toward the window. Sue stopped singing,
thinking that Johnsy was asleep. Si Johnsy ay nakahiga, sobrang payat at
napakatahimik. Siya ay lumingon sa bintana. Tumigil sa
Sue began to work. As she worked she heard a low
pag-awit si Sue dahil iniisip niyang natutulog si Johnsy.
sound, again and again. She went quickly to the bedside.
Nagsimulang magtrabaho si Sue. Sa kanyang
Johnsy’s eyes were open wide. She was looking
pagtatrabaho ay paulit-ulit siyang nakarinig ng mahinang
out the window and counting—counting back.
tunog. Nagmadali siyang nagtungo sa tabi ng kama.
“Twelve,” she said; and a little later, “Eleven”; and
Ang mga mata ni Johnsy ay mulat na mulat. Siya ay
then, “Ten,” and, “Nine”; and then, “Eight,” and, “Seven,”
nakatingin sa bintana at nagbibilang—pabalik na
almost together.
nagbibilang.
“Labindalawa,” sabi niya; maya-maya pa, “Labing-
isa”; at sumunod, “Sampu,”at “Siyam”; at sumunod, “Walo,”
at, “Pito,” halos magkasabay.
Sue looked out the window. What was there to Si Sue ay tumingin sa bintana. Ano ba ang mayroon
count? There was only the side wall of the next house, a doon para bilangin? Ang meron lamang doon ay ang pader
short distance away. The wall had no window. An old, old ng kabilang bahay na malapit sa kanila. Ang pader na ito
tree grew against the wall. The cold breath of winter had ay walang bintana. Isang matandang puno ang lumaki sa
already touched it. Almost all its leaves had fallen from pader. Ito ay nadampian na ng malamig na hangin na dulot
its dark branches. ng tagginaw. Halos lahat ng mga dahon nito ay nahulog na
mula sa maiitim nitong mga sanga.
“What is it, dear?” asked Sue.
“Ano iyon, giliw?” tanong ni Sue.
“Six,” said Johnsy, in a voice still lower. “They’re
falling faster now. Three days ago there were almost a “Anim,” wika ni Johnsy, sa mahina pa ring boses.
hundred. It hurt my head to count them. But now it’s easy. “Ngayon, sila ay nahuhulog nang mas mabilis. Noong
There goes another one. There are only five now.” nakaraang tatlong araw, halos nasa isandaan ang mga ito.
Sumakit ang ulo ko kaya binilang ko na lamang sila.
“Five what, dear? Tell your Sue.”
Ngunit ngayon ay madali na. May isa pang nahulog.
“Leaves. On the tree. When the last one falls, I must Ngayon ay lilima na lamang sila.”
go, too. I’ve known that for three days. Didn’t the doctor
“Limang ano, giliw? Sabihin mo sa akin.”
tell you?”
“Mga dahon. Sa puno. Kapag ang huling dahon ay
“Oh, I never heard of such a thing,” said Sue. “It
nahulog na, kailangan ko na ring lumisan. Tatlong araw ko
doesn’t have any sense in it. What does an old tree have
na iyong nalalaman. Hindi ba sinabi sa iyo ng doktor?”
to do with you? Or with your getting well? And you used to
love that tree so much. Don’t be a little fool. The doctor “Wala akong narinig na ganyang bagay mula sa
told me your chances for getting well. He told me this kanya,” wika ni Sue. “Wala man lang kabuluhan iyon. Ano
morning. He said you had very good chances! Try to eat a ang kinalaman ng matandang puno sa iyo? O sa iyong
little now. And then I’ll go back to work. And then I can sell paggaling? At minahal mo rin nang sobra ang punong iyon.
my picture, and then I can buy something more for you to Huwag kang maging tanga. Sinabi sa akin ng doktor ang
eat to make you strong.” iyong tsansa na gumaling. Sinabi niya sa akin kaninang
umaga. Sabi niya ay may malaki kang pag-asa! Subukan
mong kumain ngayon nang paunti-unti. At ako ay babalik
na sa aking pagtatrabaho. At nang maibenta ko na ang
aking larawan, at makabili ako ng marami pang pagkain
para iyong kainin upang ikaw ay lumakas.
“You don’t have to buy anything for me,” said “Hindi mo kailangang bumili ng kahit ano para sa
Johnsy. She still looked out the window. “There goes akin,” wika ni Johnsy. Siya ay tumingin muli sa bintana.
another. No, I don’t want anything to eat. Now there are “May isa pang nahulog. Hindi, ayaw kong kumain ng kahit
four. I want to see the last one fall before night. Then I’ll na ano. Ngayon ay may apat na lamang. Gusto kong
go, too.” masaksihan ang pagkahulog ng huling dahon bago
dumilim. Tapos, ako’y aalis na rin.”
“Johnsy, dear,” said Sue, “will you promise me to
close your eyes and keep them closed? Will you promise “Johnsy, aking giliw,” sambit ni Sue,
not to look out the window until I finish working? I must “maipapangako mo ba sa akin na ipipikit mo ang iyong
have this picture ready tomorrow. I need the light; I can’t mga mata at panatilihin ang mga itong nakapikit?
cover the window.” Maipapangako mo ba sa akin na hindi ka titingin sa
bintana hanggang sa matapos ako sa aking pagtatrabaho?
“Couldn’t you work in the other room?” asked
Kailangan kong matapos at maihanda ang larawang ito
Johnsy coldly.
para bukas. Kakailanganin ko ang ilaw; hindi ko pwedeng
“I’d rather be here by you,” said Sue. “And I don’t takpan ang bintana.”
want you to look at those leaves.”
“Hindi ba pwedeng sa ibang silid ka magtrabaho?”
“Tell me as soon as you have finished,” said Johnsy. tanong ni Johnsy nang walang sigla.
She closed her eyes and lay white and still. “Because I
“Mas gugustuhin kong naririto ako kasama ka,”
want to see the last leaf fall. I have done enough waiting.
wika ni Sue. “At ayaw kong tumingin ka sa mga dahong
I have done enough thinking. I want to go sailing down,
iyon.”
down, like one of those leaves.”
“Sabihin mo agad sa akin kapag ikaw ay tapos na,”
wika ni Johnsy. Ipinikit niya ang kanyang mga mata at
humiga. “Dahil nais kong makita ang pagkahulog ng huling
dahon. Pagod na ako sa kakahintay. Pagod na ako sa
kakaisip. Gusto ko na ring maglayag, katulad ng isa sa
mga dahong iyon.”
“Try to sleep,” said Sue. “I must call Behrman to “Subukan mong matulog,” wika ni Sue. “Kailangan
come up here. I want to paint a man in this picture, and I’ll kong tawagan si Behrman para magtungo rito. Nais kong
make him look like Behrman. I won’t be gone a minute. magpinta ng isang lalaki sa larawang ito at si Behrman
Don’t try to move till I come back.” ang gusto kong maging kamukha niya. Hindi ako
magtatagal. Huwag kang gagalaw hangga’t hindi ako
Old Behrman was a painter who lived on the first
bumabalik.”
floor of their house. He was past sixty. He had had no
success as a painter. For forty years he had painted, Si Ginoong Behrman ay isang pintor na naninirahan
without ever painting a good picture. He had always talked sa unang palapag ng gusaling kanila ring tinitirhan. Siya
of painting a great picture, a masterpiece, but he had ay mahigit animnapung taong gulang na. Wala siyang
never yet started it. napagtagumpayan bilang pintor. Sa apatnapung taon na
kanyang pagpipinta, wala man lamang siyang naipinta na
He got a little money by letting others paint
maayos na larawan. Lagi niyang nababanggit ang gawa na
pictures of him. He drank too much. He still talked of his
may magandang larawan, isang obra maestra, ngunit
great masterpiece. And he believed that it was his special
hindi pa niya ito nasisimulan.
duty to do everything possible to help Sue and Johnsy.
Kumikita siya ng pera sa pamamagitan ng
Sue found him in his dark room, and she knew that
pagpipinta sa kanya ng ibang pintor. Lagi siyang umiinom.
he had been drinking. She could smell it. She told him
Palagi niya pa ring nakukwento ang kanyang mga obra. At
about Johnsy and the leaves on the vine. She said that she
naniniwala siyang ispesyal niyang tungkulin ang gawin
was afraid that Johnsy would indeed sail down, down like
ang lahat ng posible para tulungan sina Sue at Johnsy.
the leaf. Her hold on the world was growing weaker.
Nakita siya ni Sue sa kanyang madilim na silid, at
Old Behrman shouted his anger over such an idea.
nalaman niyang siya ay umiinom. Naaamoy niya ito. Sinabi
niya kay Berhman ang tungkol kay Johnsy at sa mga
dahon sa baging. Sinabi niya na natatakot siya na lumisan
din si Johnsy gaya ng pagkahulog ng dahon. Ang kanyang
pagkapit sa mundo ay lumuluwag.
Isinigaw ni Ginoong Berhman ang kanyang galit sa
kanyang narinig.
“What!” he cried. “Are there such fools? Do people “Ano!” aniya. “May mga tao ba talagang tanga? May
die because leaves drop off a tree? I have not heard of mga namamatay ba dahil sa mga dahong nahuhulog mula
such a thing. No, I will not come up and sit while you make sa puno? Wala pa akong naririnig na ganyang bagay. Hindi,
a picture of me. Why do you allow her to think such a hindi ako aakyat at uupo habang ipinipinta mo ako. Bakit
thing? That poor little Johnsy!” “ mo siya hinahayaang mag-isip ng ganoong bagay?
Kawawang Johnsy!”
“She is very sick and weak,” said Sue. “The sickness
has put these strange ideas into her mind. Mr. Behrman, “Siya ay may lubhang sakit at mahina,” wika ni Sue.
if you won’t come, you won’t. But I don’t think you’re very “Ang kanyang sakit ang nagpasok nitong mga kakaibang
nice.” ideya sa kanyang pag-iisip. Ginoong Behrman, kung hindi
ka sasama, huwag! Ngunit hindi ko alam kung mabuti
“This is like a woman!” shouted Behrman. “Who
kang talaga.
said I will not come? Go. I come with you. For half an hour
I have been trying to say that I will come. God! This is not “Ang babae nga naman!” sigaw ni Behrman. “Sino
any place for someone so good as Johnsy to lie sick. ang nagsabi na hindi ako sasama? Tayo na. Ako ay sasama
Some day I shall paint my masterpiece, and we shall all sa iyo. Sa loob ng kalahating oras ay sinusubukan kong
go away from here. God! Yes.” sabihin sa iyo na ako ay pupunta. Diyos ko! Hindi ito ang
lugar para sa sinumang ‘sing buti ni Johnsy na
Johnsy was sleeping when they went up. Sue
magkasakit. Balang araw ay maiipinta ko rin ang aking
covered the window, and took Behrman into the other
obra, at lahat tayo ay lilisan. Diyos ko! Oo.”
room. There they looked out the window fearfully at the
tree. Then they looked at each other for a moment without Natutulog si Johnsy nang sila ay umakyat.
speaking. A cold rain was falling, with a little snow in it Tinakpan ni Sue ang bintana, at dinala sa ibang silid si
too. Behrman. Doon ay tinitigan nila sa bintana ang puno nang
may takot. Pagkatapos, sila ay sandaling nagkatitigan at
Behrman sat down, and Sue began to paint.
walang mga imik. Ang malamig na ulan ay bumuhos, na
She worked through most of the night. may kasamang niyebe.
Umupo si Behrman, at nagsimula na sa pagpipinta
si Sue.
Halos magdamag na siyang nagtrabaho.
In the morning, after an hour’s sleep, she went to Nang pagkaumaga, pagkatapos ng isang oras na
Johnsy’s bedside. Johnsy with wide-open eyes was pagtulog, siya ay nagtungo sa tabi ng kama ni Johnsy. Si
looking toward the window. “I want to see,” she told Sue. Johnsy na mulat na mulat ang mga mata ay nakatingin sa
bintana. “Gusto kong makita,” wika niya kay Sue.
Sue took the cover from the window.
Inalis ni Sue ang takip sa bintana.
But after the beating rain and the wild wind that
had not stopped through the whole night, there still was Ngunit pagkatapos ng napakalakas na ulan at
one leaf to be seen against the wall. It was the last on the matinding hangin na hindi tumigil buong gabi, may isang
tree. It was still dark green near the branch. But at the dahon pa rin na makikita sa pader. Iyon na lamang ang
edges it was turning yellow with age. There it was hanging natitira sa puno. Ito ay kulay berde pa rin sa sanga. Ngunit
from a branch nearly twenty feet above the ground. ang mga gilid nito ay naninilaw na. Ito ay nakadikit sa
sanga na nasa may dalawampung talampakan mula sa
“It is the last one,” said Johnsy. “I thought it would
lupa.
surely fall during the night. I heard the wind. It will fall
today, and I shall die at the same time.” “Iyon na ang huli,” sabi ni Johnsy. “Akala ko ay
siguradong mahuhulog na iyon kagabi. Napakinggan ko
“Dear, dear Johnsy!” said Sue. “Think of me, if you
ang hangin. Ngayon iyon mahuhulog, at ako na rin ay
won’t think of yourself. What would I do?”
mamamatay.”
But Johnsy did not answer. The most lonely thing
“Giliw ko, Johnsy!” wika ni Sue. “Isipin mo naman
in the world is a soul when it is preparing to go on its far
ako, kung hindi mo iniisip ang iyong sarili. Ano ang aking
journey. The ties that held her to friendship and to earth
gagawin?”
were breaking, one by one.
Ngunit hindi sumagot si Johnsy. Ang
pinakamalungkot sa mundo ay ang kaluluwa na
naghahanda sa kanyang malayong paglalakbay. Ang tali
na sa kanilang pagkakaibigan at sa mundo na nakatali ay
unti-unti nang napuputol.
The day slowly passed. As it grew dark, they could Ang araw ay mabagal na lumipas. Habang
still see the leaf hanging from its branch against the wall. dumidilim, nakikita pa rin nila ang dahon sa sanga na nasa
And then, as the night came, the north wind began again pader. Pagkatapos, nang gumabi na, ang hanging amihan
to blow. The rain still beat against the windows. ay nagsimulang umihip. Ang malakas na ulan ay
nagpatuloy sa pagbuhos sa mga bintana.
When it was light enough the next morning, Johnsy
again commanded that she be allowed to see. Nang lumiwanag kinabukasan, inutusan ni Johnsy
si Sue na buksan ang bintana para tingnan ang dahon.
The leaf was still there.
Naroroon pa rin ang dahon.
Johnsy lay for a long time looking at it. And then
she called to Sue, who was cooking something for her to Tinitigan ni Johnsy nang mahabang oras ang dahon
eat. habang siya ay nakahiga. Pagkatapos, tinawag niya si Sue,
na nagluluto ng pagkain para sa kanya.
“I’ve been a bad girl, Sue,” said Johnsy. “Something
has made that last leaf stay there to show me how bad I “Hindi ako naging mabuting babae, Sue,” wika ni
was. It is wrong to want to die. I’ll try to eat now. But first Johnsy. “May dahilan kung bakit nanatili ang dahong iyon
bring me a looking-glass, so that I can see myself. And doon at iyon ay para ipakita sa akin kung gaano ako
then I’ll sit up and watch you cook.” kasama. Masamang isipin ang pagnanais na mamatay.
Simula ngayon, ako ay kakain na. Ngunit ikuha mo muna
An hour later she said, “Sue, some day I hope to
ako ng salamin para makita ang aking sarili. Tapos, ako
paint the Bay of Naples.”
ay uupo at panonoorin kang magluto.”
The doctor came in the afternoon. Sue followed him
Paglipas ng isang oras, sinabi niya, “Sue, balang
into the hall outside Johnsy’s room to talk to him.
araw maipipinta ko rin ang Look ng Naples.”
“The chances are good,” said the doctor. He took
Dumating ang doktor noong tanghali. Sinundan
Sue’s thin, shaking hand in his. “Give her good care, and
niya ito sa pasilya sa labas ng silid ni Johnsy para siya ay
she’ll get well. And now I must see another sick person in
kausapin.
this house. His name is Behrman. A painter, I believe.
“Ang pag-asa niya ay maganda,” sabi ng doktor.
Hinawakan niya ang manipis na nanginginig na kamay ni
Sue. “Alagaan mo siya, at siya ay gagaling. Ngayon, ako ay
aalis na at bibisitahin ko ang isa pang tao dito sa gusali na
may sakit. Behrman ang kanyang pangalan. Isang pintor.
Pneumonia, too. Mike is an old, weak man, and he is very Pulmonya rin. Si Mike ay isang matanda, mahinang
ill. There is no hope for him. But we take him to the tao, at siya ay may malubhang sakit. Wala na siyang pag-
hospital today. We’ll make it as easy for him as we can.” asa. Ngunit dadalhin namin siya sa ospital ngayon.
Gagawin namin ang aming makakaya para gawin itong
The next day the doctor said to Sue: “She’s safe. You
madali para sa kanya.
have done it. Food and care now—that’s all.”
Noong sumunod na araw, sinabi ng doktor kay Sue:
And that afternoon Sue came to the bed where
“Ligtas na siya. Nagawa mo. Pagkain at pag-aalaga—iyon
Johnsy lay. She put one arm around her.
lamang.”
“I have something to tell you,” she said. “Mr.
At noong tanghali, lumapit si Sue sa kama kung
Behrman died of pneumonia today in the hospital. He was
saan nakahiga si Johnsy. Inilagay niya ang kanyang braso
ill only two days. Someone found him on the morning of
sa palibot ni Johnsy.
the first day, in his room. He was helpless with pain.”
“May nais akong sabihin sa iyo,” wika niya. “Si
“His shoes and his clothes were wet and as cold as
Ginoong Behrman ay pumanaw na ngayon sa ospital dahil
ice. Everyone wondered where he had been. The night had
sa pulmonya. Siya ay may sakit ng dalawang araw. May
been so cold and wild.
nakakita sa kanya noong unang araw, sa kanya silid. Siya
“And then they found some things. There was a ay kaawa-awang naghihirap.”
light that he had taken outside. And there were his
“Ang kanyang mga sapatos at mga damit ay basa
materials for painting. There was paint, green paint and
at kasing lamig ng yelo. Lahat ay nagtataka kung saan siya
yellow paint. And—
nanggaling. Noong gabi bago ang araw na iyon ay
napakalamig at napakatindi.
“At may mga natagpuan silang mga kagamitan. May
ilaw siyang dinala sa labas. Naroroon din ang kaniyang
mga materyales sa pagpipinta. May pintura, berde at dilaw
na pintura. At—
“Look out the window, dear, at the last leaf on the “Tumingin ka sa bintana, giliw ko, sa dahon na nasa
wall. Didn’t you wonder why it never moved when the wind pader. Hindi ka ba nagtataka kung bakit hindi man lang ito
was blowing? Oh, my dear, it is Behrman’s great nahulog nang umihip nang malakas ang hangin? O, aking
masterpiece—he painted it there the night that the last giliw, iyon ay ang dakilang obra maestra ni Ginoong
leaf fell.” Behrman—ipininta niya iyon noong gabing nahulog ang
huling dahon.”

You might also like