1.

Histologija

Histologija (grč. histos – tkivo; logos - riječ, znanost), je biološka disciplina koja se bavi

izučavanjem tkiva. Neke od grana histologije su: histofizika, histokemija i histofiziologija.
Histologija se obično povezuje s embriologijom te se kao takva dijeli na četiri osnovna područja:
opća histologija, opća embriologija, specijalna histologija i specijalna embriologija.
Današnja histologija proučava mikroskopsku građu organizma, no histologija je znanost koja se
razvijala i prije upotrebe mikroskopa. Već je Aristotel razlikovao pojedina osnovna tkiva u
organizmu te je izučavao njihova bitna svojstva. Tek je upotreba mikroskopa otvorila vrata
novim spoznajama. Prvi korak u poznavanju bolje građe tkiva napravio je Robert Hooke kad je
pomoću mikroskopa utvrdio da je svako tkivo sastavljeno od sitnijih dijelova - stanica. Prvi koji
u svojim radovima iznose shvaćanja da je organizam izgrađen od stanica su Henri Dutrochet
i Pierre Jean Francois Turpin.

1
 2. Podjela tkiva
 
Prema svojoj građi i funkciji životinjska tkiva se dijele na (slika br. 1):
- Epitelno
- Vezivno
- Mišićno
- Živčano

1. Podjela životinjskih tkiva prema građi i funkciji

2
 2.1. Epitelna tkiva

Epitelna tkiva ili epiteli su najmanje diferencirana životinjska tkiva, koja pokrivaju površinu
tijela, oblažu unutrašnje tjelesne duplje i učestvuju u građi žlijezda. Osnovna uloga im je
zaštitna. Sagrađena su od gusto zbijenih stanica koje formiraju kontinuirani sloj. Takvi slojevi
pokrivaju spoljašnju površinu tijela ili oblažu unutrašnje šupljine pojedinih organa i odvodnih
kanala. U epitelna tkiva nikada ne zalaze krvni sudovi, tako da hrana i kisik do stanica epitela
dospijevaju iz tkiva koja se nalaze ispod njih.

2.1.1. Oblik

Epitelna tkiva – epiteli, u zavisnosti od položaja tijela i funkcije koju obavljaju mogu biti
različitog oblika. Neka epitelna tkiva sagrađena su od stanica raspoređenih samo u jednom sloju
– jednoslojni epitel, a druga od stanica raspoređenih u veći broj slojeva – višeslojni epitel (slika
br. 2).
Kako su stanice epitela jednom svojom stranom okrenute prema spoljašnjoj sredini, a drugom
prema dublje položenim slojevima tkiva, pa se kod jednoslojnih epitela mogu uočiti veće ili
manje razlike između ta dva kraja stanica. I kod višeslojnih epitela postoje određene razlike
između stanica na površinskom i onih u bazalnom sloju.

2. Podjela prema broju slojeva

3
2.1.2. Podjela prema obliku stanica

Jednoslojni epitel može biti (slika br. 3):

1) Pločasti - sagrađen od spljoštenih stanica; oblaže krvne kapilare, pluća i druge površine
gdje omogućava prolazak plinova i tečnosti u organe i iz organa koje oblaže.
2) Kockasti - sagrađen od stanica koje imaju istu širinu i visinu: obično oblaže male kanale,
na primjer, u bubrezima; može imati ulogu u izlučivanju sekreta ili u apsorpciji.
3) Cilindrični - sagrađen od izduženih stanica: obično oblaže crijevni kanal i ima
apsorptivnu ulogu. Stanice su na svojim krajevima, okrenutim prema crijevenoj šupljini,
snabdijevene malim prstolikim izraštajima (mikroresice), koji povećavaju apsorptivnu
površinu.

3. Podjela prema obliku stanica

4
2.1.3. Podjela prema funkciji

Prema funkciji epitel je podijeljen na (slika br. 4):

1) Trepljasti epitel
2) Čulni epitel
3) Žlijezdani epitel
Stanice nekih epitelnih tkiva na svojim krajevima okrenutim prema šupljinama organa koji
oblažu snabdijevene su brojnim trepljama – trepljasti epitel. Ovakav epitel postoji u dušniku.
U sastav čulnih organa ulazi čulni epitel, čije su stanice snabdijevene posebnim nastavcima
sposobnim da primaju draži.
Na mnogim mjestima epitelne stanice imaju sposobnost da luče različite materijale (sluz,
hormone, enzime, npr.): ove stanice formiraju žlijezdani epitel.

4. Izgled epitela drukčijih funkcija

5
 2.2. Vezivna tkiva
Vezivna tkiva su brojna, raznolika i toliko rasprostranjena u tijelu da bi, i nakon odstranjivanja
svih ostalih tkiva, organizam još uvek zadržao svoj oblik. Vezivna tkiva povezuju druga tkiva i
pružaju značajnu potporu organizmu i imaju značajnu ulogu u odbrani od stranih tijela i
organizama. Vezivne stanice mogu biti različitog oblika (nepravilnog, zvjezdanog, ovalnog,
okruglog). U sastav vezivnih tkiva, pored malobrojnih stanica, ulazi i međustanična supstanca
koju luče stanice ovog tkiva i znatan broj vlakana smještenih u matriksu.

2.2.1.Klasifikacija vezivnog tkiva:

A. Pravo vezivno tkivo
1. Rastresito vezivno tkivo
2. Gusto vezivno tkivo
a) Nepravilno
b) Pravilno
B. Specijalizirano vezivno tkivo
1. Hrskavično tkivo
2. Masno tkivo
3. Koštano tkivo
4. Krv
5. Hematopoetsko tkivo
6. Limfatičko tkivo
C. Embrionalno vezivno tkivo
1. Mezenhim
2. Sluzavo vezivno tkivo

2.2.2. Pravo vezivno tkivo - Rastresito

Rastresito vezivno tkivo sagrađeno je od kolagenih i elastičnih vlakana i stanica utopljenih u

osnovnu supstancu. Ovo tkivo nalazi se oko krvnih sudova, nerava i pojedinih organa.
Predstavlja najčešći oblik vezivnog tkiva, npr. stroma većine organa, obavija većinu krvnih žila,
živaca i mišića
Rastresito uređena vlakna, vrlo mnogo osnovne tvari, mnogo različitih stalno i povremeno
prisutnih stanica.
Funkcija mu je: difuzija O2, metabolita, regulatornih tvari između stanica drugih tkiva i krvnih
žila.

6
2.2.3. Pravo vezivno tkivo – Gusto tkivo
Gusto vezivno tkivo sagrađeno je uglavnom od gusto sabijenih vlakana (kolagenih ili elastičnih).
Ovo tkivo formira tetive, ligamente i vezivne omotače okos keletnih mišića.
Nepravilno gusto vezivno tkivo
- vlakna su isprepletena
- npr. derma, periostij, perihondrij, submukoza
- kapsule limfnih čvorova, slezene, testisa, jetre i dr.
Pravilno gusto vezivno tkivo
- vlakna su paralelna, tijesno pakirna, s ujednačenim razmakom
- npr. tetive, ligamenti, stroma rožnice
- kolageno, elastično i retikularno tkivo

2.2.4. Specijalizirano vezivno tkivo - Hrskavičavo tkivo

Predstavlja specijalizirani oblik vezivnog tkiva. Hrskavičavo tkivo ima kompaktnu osnovnu
masu koja je, na prvi pogled, homogena. U suštini ona se sastoji od velikog broja tankih niti od
posebne materije-kolagena, međusobno povezanih amorfnom masom.
Izgrađeno je iz (slika br.5): čahurice s hrskavičavom stanicom, jezgra hrskavičave stanice,
citoplazme i međustanične stvari.
Hrskavica je vrlo čvrsta i elsastična, a široko
je zastupljena među kičmenjacima. Kod nekih
grupa, tijekom cijelog života gradi osovinski
skelet. Kod beskičmenjaka, hrskavica se javlja
samo kod glavonožaca.

Postoje tri tipa hrskavičnog tkiva:

1) Hijalina (staklasta) hrskavica
2) Elastična hrskavica
3) Fibrozna (vezivna) hrskavica

5. Građa hrskavičavog tkiva

7
2.2.5. Specijalizirano vezivno tkivo - Masno tkivo
Masno tkivo, adipocit (lipocit) je gradivna i funkcionalna stanica masnog vezivnog tkiva i po
izgledu ne podsjeća na stanice pravih vezivnih tkiva. U njemu se skladište rezerve energije u
obliku triglicerida, jedinjenja bogatih energijom. Broj stanica ne mijenja se kod odraslih osoba;
ukoliko se neka osoba goji ili mršavi, mijenja se samo veličina ovih stanica zavisno od količine
rezervne masti u njima.
Razlikuju se dvije vrste masnog tkiva (slika br.6):
1. Bijelo ( unilokusno) masno tkivo, čiji adipociti u diferenciranoj formi sadrže jednu krupnu
masnu kap,
2. Mrko (multilokusno) masno tkivo, čiji adipociti sadrže veći broj masnih kapi.

6. Mikroskopski prikaz bijelog i mrkog masnog tkiva

8
2.2.6. Specijalizirano vezivno tkivo - Krv
Krv predstavlja poseban vid vezivnog tkiva sagrađenog od pojedinačnih stanica smještenih u
tečnom matriksu, tj. plazmi, smatra se tečnim vezivnim tkivom. Pod normalnim okolnostima ovo
tkivo nema vlakna.
Postoji nekoliko tipova krvnih stanica (izgled prikazan na slici br.7):
a) crvena krvna zrnca (eritrociti),
b) bijela krvna zrnca (leukociti),
c) krvne pločice (trombociti).

7. Izgled tri tipa krvnih stanica

U krvnoj tečnosti mnogih životinja nalaze se respiratorni pigmenti koji služe za vezivanje i
prenošenje kisika. Kod kičmenjaka respiratorni pigment – hemoglobin smješten je u eritrocitima.
Hemoglobin se lako spaja sa kisikom i služi kao njegov prenosilac od organa za disanje do
ostalih dijelova tijela. Kod viših kičmenjaka eritrociti se stvaraju u koštanoj srži; međutim kod
riba i vodozemaca, koji je nemaju, eritrociti nastaju u slezeni.
Bijela krva zrnca ili leukociti su znatno malobrojniji u odnosu na eritrocite. Leukociti uvijek
imaju jedno jedro i ne sadrže hemoglobin. Imaju značajnu ulogu u odbrani organizma. Leukociti
se stvaraju u koštanoj srži, slezeni i limfnim žlezdama. Krv beskičmenjaka sadrži samo bijela
krva zrnca.
Trombociti su sitna zrnca pločastog oblika, brojno veoma zastupljena u krvi; žive veoma kratko.
Imaju važnu ulogu u zgrušavanju i sprječavanju otjecanja krvi. Nastaju u koštanoj srži.

9
2.2.7. Specijalizirano vezivno tkivo – Hematopoetsko tkivo
Hematopoeza (grč. αἷμα - hema = krv + ποιεῖν - poesis = tvoriti, napraviti) je proces formiranja
staničnih krvnih komponenti. Sve stanične komponente krvi su izvedenice stanica. Da bi se
održale stabilne razine krvnih stanica u perifernoj cirkulaciji, zdrava odrasla osoba, dnevno
proizvede približno 10 novih uobličenih krvnih elemenata.
Matične hematopoetske stanice (HSC) se nalaze u srži kostiju (koštanoj srži). One imaju
jedinstvenu sposobnost da stvaraju sve druge tipove krvnih stanica. Ove matične stanice su
samoobnavljajuće; kad se umnožavaju, bar dio novonastalih stanica ostaje u matičnom obliku,
tako da se zaliha matičnih stanica, u normalnim okolnostima, ne iscrpljuje. Preostale kćeri HSC
stanica (mijeloidne i limfoidne progenitorske stanice), međutim, mogu se usmjeriti na bilo koji
od alternativnih puteva diferencijacije, u procesima koji dovode do proizvodnje jednog ili više
specifičnih tipova krvnih stanica, koje nisu samoobnovljive (ovaj proces predstavljen je
dijagramom na slici br.8). Hematopoeza predstavlja jedan od životno najznačajnijih procesa u
organizmu.

8. Dijagram koji pokazuje razvoj različitih krvnih stanica iz matičnih stanica hematopoeze u zrele stanice

10
2.2.8. Embrionalno vezivno tkivo - Mazenhim
Mezenhim (slika br. 9) je embrionalno vezivno tkivo iz
kojega nastaju sva ostala vezivna i potporna tkiva. Sastoji se
od zvjezdolikih, pluripotentnih stanica koje su sa svojim
dugačkim citoplazmatskim izdancima povezane u
trodimenzionalnu mrežu smještenu u polutekućoj,
želatinoznoj međustaničnoj tvari koja je sastavljena
od hijaluronske kiseline i manjih količina tankih vezivnih
vlakana (kolagen tipa III). Imaju svijetlu jezgru sa
vidljivom jezgricom. 
Blastem je nakupina mazenhimskih stanica koje su se počele
diferencirati u smjeru nekog određenog tkiva ili strukture.
Mezenhimu je karakteristika labava zadruženost stanica koje
nemaju polarnosti i okružuje ih velika izvanstanična matrica.

9. Elektronska mikrografija mazenhima

2.2.9. Embrionalno vezivno tkivo – Sluzavo tkivo

Sluzokoža ili sluznica (latinski: mucosa) je naziv
za tkivo koje oblaže unutrašnjost pojedinih organa i tjelesnih
šupljina: usne i nosne duplje, ždrijelo, jednjak, želudac (slika
br. 10), tanko crijevo i debelo
crijevo, mokraćovod, mokraćna bešika, mokraćna
cijev, dušnik i bronhije.
Uglavnom je endodermnog porijekla i uključena je u procese
sekrecije i apsorpcije.
Sluzokoža predstavlja morfo-funkcionalno
jedinstvo epitela i rastresitog vezivnog tkiva, odnosno
izgrađena je najčešće od epitelnog lista (latinski: lamina
epithelialis) i krzna (latinski: lamina propria), mada mogu
biti prisutni i mišićni (latinski: lamina muscularis) i elastični
list (latinski: lamina elastica).
Postoji gruba podjela na: žljezdanu i dermo papilarnu
(kožnu) sluznicu. Prva sadrži jednoslojni prizmatični, a
druga pločasto slojeviti epitel.
10. Histološki presjek sluznice želudca

11
 2.3. Mišićno tkivo

Mišićno tkivo je najčešće tkivo u tijelu životinja.

Sagrađeno je od stanica izduženog oblika – mišićnih vlakana, koje imaju sposobnost da se
kontrahuju (na taj način vrlo brzo menjaju svoju dužinu). U citoplazmi mišićnih stanica nalazi se
citoskelet specifično organizovan u miofibrile (slika br. 12), čijom aktivnošću stanica može da se
grči i opušta. Razlikuju se tri tipa mišićnog tkiva (slika br. 11):
1) Glatko mišićno tkivo, koje je sagrađeno od stanica vretenastog oblika sa jednim jedrom, Ovo
je najčešće mišićno tkivo beskičmenjaka, u čiji sastav tjelesnog zida ulaze i oblažu razne
kanale i otvore unutar tijela. Kod kičmenjaka glatko mišićno tkivo ulazi u sastav zidova
različitih unutrašnjih organa (krvnih sudova, crijeva, mokraćne mjehur, spolnih kanala i dr. ).
Kontrakcije su sporije i kod kičmenjaka su pod kontrolom autonomnog živčanog sustava.
2) Poprečno-prugasto mišićno tkivo, sagrađeno je od veoma dugih cilindričnih stanica sa
velikim brojem jedara smještenih u površinskom dijelu citoplazme ispod stanične membrane.
Stanice poprečno-prugastog mišićnog tkiva spadaju u najkrupije stanice ( kod čovjeka mogu
biti duge i do četiri centimetra). Ova muskulatura sačinjava oko 40% ukupne tjelesne težine.
Ukoliko se ove stanice posmatraju pod mikroskopom, čitavom njihovom dužinom uočavaju
se poprečne-svijetle i tamne pruge koje se pravilo smenjuju. Kod kičmenjaka poprečno-
prugasti mišići uglavnom su vezani za skelet i svojim grčenjem i opružanjem omogućavaju
pomjeranje pojedinih dijelova tijela ili kretanje čitavog organizma. Poprečno-prugasti mišići
se kontrahuju brže od glatkih mišića.
3) Srčano mišićno tkivo postoji samo u srcu kičmenjaka (slika br. 13). Stanice ovog tkiva
međusobno su povezane nastavcima, mnogo su kraće i sadrže samo jedno jedro. Od
poprečno-prugastog mišićnog tkiva razlikuje se i po tome što se kontrahuje automatski pod
utjecajem specijalnih stanica smještenih u samom srcu.

12
 11. Podjela mišićnih tkiva

12. Presjek
mišićne stanice s rasporedom i izgledom miofibrila, šematski prikaz

13
 13.Građa i nalaženje tri vrste mišićnog tkiva

2.4. Živčano tkivo

Živčano tkivo (slika br. 14) ima ulogu da prima informacije i da ih sprovodi do različitih delova
tijela. Dobijene informacije živčani sustav dovodi u vezu, kombinuje i obezbjeđuje adekvatan
odgovor na njih. Karakteristični stanični elementi živčanog tkiva su visokospecijalizovane
živčane stanice – neuroni.
Veličina i izgled živčane stanice mogu biti različiti, ali svaka ima tijelo stanice u kojem je
smješteno jedro. Od tijela živčanih stanica najčešće polazi veliki broj kraćih nastavaka –
dendrita, koji dovode informaciju do tijela stanice, i jedan duži nastavak – akson, koji
informaciju odvodi od tijela stanica.
Tijela živčanih stanica imaju jedan ili više nastavaka ili živčanih vlakana, pa tako postoje
unipolarni, bipolarni i multipolarni neuroni (slika br. 15).
Unipolarne živčane stanicese sreću u ganglijama kopnenih puževa, kod mnogih glista i drugih
beskičmenjaka, kao i u sluzokoži čula mirisa kod kičmenjaka. Bipolarne stanice su zastupljene
kod organizama sa vrpčastim živčanim sustavom i u spinalnoj gangliji kičmenjaka. Multipolarne
se nalaze u centralnom živčanom sustavu kičmenjaka, ali i kod mnogih beskičmenjaka.

1
4. Primjer živčanog tkiva 15. Tipovi i građa neurona

14
Svaka živčana stanica predstavlja morfološku i fiziološku jedinicu koja ulazi u sastav živaca.
Neuriti sadrže fina tanka vlakna – neurofibrile, koji su neposredni sprovodnici nadražaja. Neuriti
koji ulaze u sastav živaca i nalaze se izvan živčanih centara okruženi su posebnom opnom
neurilemom ili Švanovom opnom, sastavljenom od Švanovih stanica. Međutim, većina živaca
kičmenjaka ispod te sadrže još jednu – mijelinsku opnu. Karakteristično je da se živčane stanice
odraslih jedniki više ne dijele. Pored živčanih stanica, živčano tkivo sadrži i potporne stanice,
koje su razgranate i obrazuju posebno mrežasto tkivo, označeno kao neuroglije. Kod organizama
sa centralizovanim živčanim sustavom nadražaj se prenosi samo u jedom smjeru: od dendrita,
preko tiela živčane stanice, na neurite, pa na dendrite susjedne stanice, itd.
Prema ulozi koju obavljaju razlikuju se:
1) Senzitivni neuroni, koji od čulnih stanica primaju informacije o nekoj promjeni u
vanjskoj i unutrašnjoj sredini.
2) Interneuroni, koji sprovode informacije do drugih živčanih stanica.
3) Motorni neuroni, koji sprovode informacije do organa koji će na promjene reagovati.

15
 2.5 Bolesti životinjskih tkiva

Poznate su bolesti različitih vrsta tkiva kao i miješane bolesti vezivnog tkiva. Najčešće su:
trihineloza , leptospiroza, antraks, tularemija.

2.5.1 Trihineloza
Trihineloza je parazitarna bolest koja se javlja nakon jedenja nedovoljno kuhanog ili pečenog
mesa, najčešće je riječ o svinjetini, a koje sadrži ciste parazita pod imenom Trichinella spiralis
(slika br. 16). To je relativno česta bolest diljem svijeta. Mišićno tkivo zaraženih životinja sadrži
ciste (učahurene oblike) parazita, koje u crijevu, kada ih osoba
proguta sazrijevaju do odraslih oblika. Odrasli paraziti stvaraju
brojne ličinke koje se probijaju kroz stijenku crijeva do krvotoka,
da bi krvlju bile raznesene do mišića gdje stvaraju ciste. Ciste su
dio životnog ciklusa trihinele u kojem se prenose s jedne životinje
na drugu, i to tako da mišići zaražene životinje bivaju pojedeni od
druge životinje. Čovjek je, međutim krajnji domaćin, i parazit se
ne prenosi dalje.
Domaće životinje uzgajane za potrebe ljudske prehrane uglavnom
se mogu smatrati sigurnima, no valja biti na oprezu kada se
konzumira meso divljih životinja kao što su mesojedi i svejedi, jer
često mogu biti rezervoari parazita.
16. Trichinella spiralis

2.5.2 Leptospiroza
Leptospiroza je akutna, septikemijska zarazna bolest domaćih i divljih životinja, te čovjeka
(zoonoza povezana uz zanimanje). Bolest se očituje općim infekcijskim sindromom, žuticom,
pobačajem i krvavim mastitisom.
Uzročnici leptospiroze su pokretne spiralno zavijene bakterije iz porodice Leptospiraceae' (slika
br. 17), rod Leptospira', a značajno je da tvore neke enzime koji svojim štetnim učinkom utječu
na oštećenja različitih tkiva. To su: hijaluronidaza, oksidaza, katalaza, transaminaza, lipaza i neki
drugi. Neki serovarovi imaju sposobnost lize eritrocita (npr. hemolitički toksin L. interrogans
serovar pomona).
Leptospire su podijeljene u dvije vrste: Leptospira interrogans i Leptospira biflexa. L.
interrogans predstavnik je svih patogenih leptospira, a podijeljena je na osnovi antigenskih
svojstava u dvadesetak seroloških grupa, a svaka serološka grupa ima desetak i više serovarova.
Vrsta L. biflexa predstavnik je apatogenih leptospira.

16
 17. Spiralni mikroorganizmi iz porodice Leptospiraceae

Izvori zaraze su bolesne životinje (slika br. 18), rekonvalescenti kao i životinje dugo vremena
nakon ozdravljenja (zbog leptospirurije) značajan su izvor zaraze kako za druge životinja tako i
za čovjeka (mada se čovjek može zaraziti i na nekom drugom izvoru npr. voda ili tlo
kontaminirano leptospirama). Štakori i miševi doživotni su izlučivači leptospira urinom (ujedno
su i rezervoari uzročnika). Bolest se prenosi izravno – spolnim kontaktom, preko placente i
ugriznih rana i posredno – kontaminiranom vodom, hranom i predmetima.

18. Bakterije leptospiroze u tkivu bubrega bolesne životinje

17
 Zaključak

Stanice slične strukture i funkcije združene su međusobno u tkivima. Tkiva nastaju udruživanjem
stanica i te stanice zajedno imaju nove osobine koje pojedinačno ne bi imale. Tkiva se nadalje
združuju u organe i organske sustave, te se na taj nacin organizira funkcioniranje svakog
organizma.
Kao što je spomenuto u radu, u životinjskom organizmu razlikuju se četiri osnovne vrste tkiva:
pokrovno, vezivno, mišićno, živčano. Pokrovno tkivo prekriva tjelesne površine i unutrašnje
šupljine. Vezivno tkivo povezuje i podupire druga tkiva. Mišićno tkivo sadrži snopove stezljivih
proteinskih molekula. Živčano tkivo sadrži stanice koje izgrađuju mozak i leđnu moždinu, te
periferne živce i ganglije.
Životinjska tkiva su podložna brojnim specifičnim oboljenjima (trihineloza, leptospiroza i sl.).
Neka tkiva se stalno obnavljaju, epitelna tkiva, a neka nakon oštećenja nemaju mogućnost
obnavljanja, to je živčano tkivo.

18
 Literatura

 Z. Anđelković, Lj. Somer, M. Perović, V. Avramović, Lj. Milenkova, N. Kostovska, A.

 Petrović (2001.), Histološka građa organa, Bonafides, Niš
 prof. dr M. Matavulj (2007.), Embriologija-skripta za studente biologije, Novi Sad
 B. Petrov, M. Kalezić (2003-2013.), Biologija za 2. razred gimnazije prirodno-
matematičkog smera i 2. razred poljoprivredne škole, Zavod za udžbenike, Beograd
 dr M. Krunić, dr I. Savić, dr B. Ćurčić (1992.) Biologija 2 za drugi ili prvi razred
medicinske i drugi razred veterinarske škole, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva,
Beograd
 http://www.scribd.com/doc/183208361/ANIMAL-CELLS-AND-TISSUES-Lecture-
notespdf#scribd
 https://hr.wikipedia.org/wiki/Tkivo
 https://www.bionet-skola.com/w/Vezivno_tkivo
 https://www.bionet-skola.com/w/Mišićno_tkivo
 https://www.bionet-skola.com/w/Nervno_tkivo
 https://www.bionet-skola.com/w/Epitelsko_tkivo
 Marijana Krsnik-Rasol, Mladen Krajačić, Od molekule do organizma, Školska knjiga,
Zagreb 2003.

19
20