Professional Documents
Culture Documents
1
Since this is not my first go at the issue, some passages in this paper are “lifted” from some
of my earlier papers. But it does contain substantial new research, too.
2
Of course, the guiding principle here is the Aristotelian idea of the convertibility of being
and unity, to be discussed here in more detail later. But see also Klima (2013). In general, as
I am using these phrases here, a primary unit is something that is counted as one in a process
of counting and relative to which everything else that is not a primary unit is counted as a
secondary unit, which is either a part or a (possibly structured) collection of primary units.
3
By saying that the parts of a material substance are conceptually divided, it is not implied
that the parts so divided are merely conceptually distinct (i.e., that they are one and the same
in reality, but merely conceived in different ways), for of course my left and right sides are
merely conceptually divided as long as they are not (God forbid!) physically separated, but
they are still really distinct, insofar as they are not the same (the one is not the other and vice
versa) regardless of whether anyone considers this fact or not. As will be clear later, however,
that they are not the same in reality does not mean either that they are two distinct entities or
two real beings.
4
“… nullus philosophus potuit unquam perfecte investigare naturam unius muscae”.
5
I am reviving here this obsolete verb to distinguish a form enforming matter, actualizing it
in real being, from an intention informing a cognitive subject, actualizing the object of its
cognition in intentional being. Cf. https://www.academia.edu/38437877/Two_Recent_
Lectures_on_Form_Intention_Information_and_Art.pdf
6
For an excellent historical summary, see Callus (1967–1979).
7
See, e.g., SN2 d. 18, q. 1, a. 2 co. “… cum omnis forma det aliquod esse, et impossibile sit
unam rem habere duplex esse substantiale, oportet, si prima forma substantialis adveniens
materiae det sibi esse substantiale, quod secunda superveniens det esse accidentale...”
8
For more on this, see Klima (2011a).
9
Super Sent., lib. 1 d. 24 q. 1 a. 3 co. [...]-14 Unde ens et unum convertuntur, sicut quae sunt
idem re, et differunt per rationem tantum, secundum quod unum addit negationem super ens.
Unde si consideretur ratio unius quantum ad id quod addit supra ens, non dicit nisi
negationem tantum: et eadem ratione multitudo non addit supra res multas nisi rationem
quamdam, scilicet divisionis. Sicut enim unum dicitur ex eo quod non dividitur, ita multa
dicuntur ex eo quod dividuntur; prima autem ratio divisionis, secundum quam aliquid ab
aliquo distinguitur, est in affirmatione et negatione; et ideo multitudo dicit in ratione sua
negationem, secundum scilicet quod multa sunt quorum unum non est alterum: et hujusmodi
divisionis hoc modo acceptae in ratione multitudinis, negatio importatur in ratione unius. Cf.
Super Sent., lib. 4 d. 10 q. 1 a. 3 qc. 3 ad 1. unitas rei consequitur esse ipsius: partes autem
alicujus homogenei continui ante divisionem non habent esse actu, sed potentia tantum; et
ideo nulla illarum habet unitatem propriam in actu; unde actu non est accipere ipsarum
numerum, sed potentia tantum. Et propter hoc forma quae est tota in toto tali, et tota in
partibus ejus, non dicitur ante divisionem continui esse ibi pluries actu, sed solum potentia:
sed post divisionem multiplicatur secundum actum, sicut patet de anima in animalibus
anulosis. Et similiter corpus Christi ante divisionem hostiae, quamvis sit totum sub qualibet
parte hostiae, non est tamen pluries actu sub partibus illis, sed tantum potentia.
10
Super Sent., lib. 3 d. 6 q. 2 a. 2 co. “Impossibile est enim quod unum aliquid habeat duo
esse substantialia; quia unum fundatur super ens: unde si sint plura esse, secundum quae
aliquid dicitur ens simpliciter, impossibile est quod dicatur unum.”
11
IIIª q. 17 a. 2 co. “Respondeo dicendum quod, quia in Christo sunt duae naturae et una
hypostasis, necesse est quod ea quae ad naturam pertinent in Christo sint duo, quae autem
pertinent ad hypostasim in Christo sint unum tantum. Esse autem pertinet ad hypostasim et
ad naturam, ad hypostasim quidem sicut ad id quod habet esse; ad naturam autem sicut ad id
quo aliquid habet esse; natura enim significatur per modum formae, quae dicitur ens ex eo
quod ea aliquid est, sicut albedine est aliquid album, et humanitate est aliquis homo. Est
autem considerandum quod, si aliqua forma vel natura est quae non pertineat ad esse
personale hypostasis subsistentis, illud esse non dicitur esse illius personae simpliciter, sed
secundum quid, sicut esse album est esse Socratis, non inquantum est Socrates, sed
inquantum est albus. Et huiusmodi esse nihil prohibet multiplicari in una hypostasi vel
persona, aliud enim est esse quo Socrates est albus, et quo Socrates est musicus. Sed illud
esse quod pertinet ad ipsam hypostasim vel personam secundum se impossibile est in una
hypostasi vel persona multiplicari, quia impossibile est quod unius rei non sit unum esse. Si
igitur humana natura adveniret filio Dei, non hypostatice vel personaliter, sed accidentaliter,
sicut quidam posuerunt, oporteret ponere in Christo duo esse, unum quidem secundum quod
est Deus; aliud autem secundum quod est homo. Sicut in Socrate ponitur aliud esse secundum
quod est albus, aliud secundum quod est homo, quia esse album non pertinet ad ipsum esse
personale Socratis. Esse autem capitatum, et esse corporeum, et esse animatum, totum
pertinet ad unam personam Socratis, et ideo ex omnibus his non fit nisi unum esse in Socrate.
Et si contingeret quod, post constitutionem personae Socratis, advenirent Socrati manus vel
pedes vel oculi, sicut accidit in caeco nato, ex his non accresceret Socrati aliud esse, sed
solum relatio quaedam ad huiusmodi, quia scilicet diceretur esse non solum secundum ea
quae prius habebat, sed etiam secundum ea quae postmodum sibi adveniunt. Sic igitur, cum
humana natura coniungatur filio Dei hypostatice vel personaliter, ut supra dictum est, et non
accidentaliter, consequens est quod secundum humanam naturam non adveniat sibi novum
esse personale, sed solum nova habitudo esse personalis praeexistentis ad naturam humanam,
ut scilicet persona illa iam dicatur subsistere, non solum secundum naturam divinam, sed
etiam humanam.”
12
Quaestiones Quodlibetales 9, 2, 2, in corp.: “… esse dicitur actus entis in quantum est
ens, idest quo denominatur aliquid ens actu in rerum natura. Et sic esse non attribuitur nisi
rebus ipsis quae in decem generibus continentur; unde ens a tali esse dictum per decem
genera dividitur. Sed hoc esse attribuitur alicui dupliciter. Uno modo ut sicut ei quod proprie
et vere habet esse vel est. Et sic attribuitur soli substantiae per se subsistenti: unde quod vere
est, dicitur substantia in i Physic. Omnia vero quae non per se subsistunt, sed in alio et cum
alio, sive sint accidentia sive formae substantiales aut quaelibet partes, non habent esse ita ut
ipsa vere sint, sed attribuitur eis esse alio modo, idest ut quo aliquid est; sicut albedo dicitur
esse, non quia ipsa in se subsistat, sed quia ea aliquid habet esse album. Esse ergo proprie et
vere non attribuitur nisi rei per se subsistenti. Huic autem attribuitur esse duplex. Unum
scilicet esse resultans ex his ex quibus eius unitas integratur, quod proprium est esse suppositi
substantiale. Aliud esse est supposito attributum praeter ea quae integrant ipsum, quod est
esse superadditum, scilicet accidentale; ut esse album attribuitur Socrati cum dicitur:
Socrates est albus.”
13
De potentia, q. 3 a. 8 co. “Forma enim naturalis non dicitur univoce esse cum re generata.
Res enim naturalis generata dicitur esse per se et proprie, quasi habens esse, et in suo esse
subsistens; forma autem non sic esse dicitur, cum non subsistat, nec per se esse habeat; sed
dicitur esse vel ens, quia ea aliquid est; sicut et accidentia dicuntur entia, quia substantia eis
est vel qualis vel quanta, non quod eis sit simpliciter sicut per formam substantialem: unde
accidentia magis proprie dicuntur entis, quam entia, ut patet in Metaphys. Unumquodque
autem factum, hoc modo dicitur fieri quo dicitur esse.”
14
See Russell’s paradox in set theory or the analogous impredicable paradox in logic, which
both result from lumping together items under the same common term, such as ‘set’ or
‘property’, and both demand some type theory for their solution.
15
For more on this, see Klima (2018b)
16
For more on this, see Klima (2000).
17
Otherwise we could end up with the story of the facetious job applicant boasting about the
hundreds of books he authored, on the basis that his thesis was printed in two hundred copies,
or with the story of Geach’s cheeky schoolboy listing at the request of his teacher five
animals they saw in the zoo thusly: zebra, giraffe, and three monkeys, etc., etc., the examples
could be multiplied ad nauseam.
18
Contra impugnantes, pars 2 cap. 2 ad 3.
19
“Ad primum ergo dicendum, quod cum dicimus totam animam esse in qualibet parte
corporis, intelligimus per totum perfectionem naturae suae, et non aliquam totalitatem
partium; totum enim et perfectum est idem, ut dicit Philosophus.” Cf. Aristotle, PHYS III, 6,
207a13, 4. See also De spirit. creat. a. 4, co; ST Iª q. 76 a. 8.
20
See 4SN d. 10, q. 1, a. 3, qc. 3 co. “tota forma substantialis ligni est in qualibet parte ejus,
quia totalitas formae substantialis non recipit quantitatis totalitatem, sicut est de totalitate
formarum accidentalium quae fundantur in quantitate, et praesupponunt ipsam”
21
“Ad tertium dicendum quod de ratione individui est quod sit in se indivisum et ab aliis
ultima divisione divisum. Nullum autem accidens habet ex se propriam rationem divisionis
nisi quantitas. Unde dimensiones ex se ipsis habent quandam rationem individuationis
secundum determinatum situm, prout situs est differentia quantitatis.” Together with the
quote in the previous note, this passage clearly entails the claim made here. For further
discussion, see Klima (2006).
22
For a detailed discussion of what I take to be the most effective of Aquinas’ arguments for
this claim, along with a discussion of Buridan’s critique of this argument, see Klima (2015)
and (2018a).
23
“Praeterea, animal est quod est compositum ex anima et corpore. Si igitur anima esset in
qualibet parte corporis tota, quaelibet pars corporis esset animal, sicut quaelibet pars ignis
est ignis. Ergo etc.” Cf. De spirit. creat. a. 4 obj. 2.
24
“Ad secundum dicendum, quod perfectibile debet esse proportionatum suae perfectioni.
Anima autem quamvis sit forma simplex, est tamen multiplex in virtute, secundum quod ex
ejus essentia oriuntur diversae potentiae; et ideo oportet corpus proportionatum sibi habere
partes distinctas ad recipiendum diversas potentias; unde etiam anima dicitur esse actus
corporis organici. Et quia non quaelibet pars animalis habet talem distinctionem, non potest
dici animal. Sed animae minus nobiles quae habent parvam diversitatem in potentiis,
perficiunt etiam corpus quod est quasi uniforme in toto et partibus; et ideo ad divisionem
partium efficiuntur diversae animae actu in partibus, sicut etiam in animalibus annulosis et
plantis. Non tamen ante divisionem in hujusmodi animalibus quaelibet pars dicitur animal,
nisi in potentia; sicut nullius continui pars est nisi in potentia: unde nec pars ignis est aliquid
actu, nisi post divisionem.”
25
“Unde si consideretur anima prout est forma et essentia, est in qualibet parte corporis tota;
si autem prout est motor secundum potentias suas, sic est tota in toto, et in diversis partibus
secundum diversas potentias.”
26
“Unde sic accepta totalitate animae secundum virtutem, non solum non est tota in qualibet
parte, sed nec tota in toto: quia virtus animae capacitatem corporis excedit, ut supra dictum
est.”
27
This paragraph is just a brief paraphrase of 1SN d. 37, q. 3, a. 1.
28
For more detail, see Klima (2018a)