Mayroong isang

mapagmataas na
puno ng Narra sa
kagubatan.
 Matangkad siya at
malakas. May isang
maliit na halaman sa
tabi ng puno.
 Sinabi ng puno ng
Narra, “Napaka
gwapo at malakas ko.
Walang makakatalo
sa akin. "
Narinig ito, ang damo
ay sumagot, "Mahal
 kong kaibigan, ang
labis na pagmamalaki
ay nakakasama.
Kahit na ang malakas
ay mahuhulog balang
araw. "
Hindi pinansin ng tsaa
ang mga salita ng
halaman.
Patuloy niyang
pinupuri ang sarili.
Isang malakas na
hangin ang humihip.
 Matatag na tumayo
ang Narra.
Sa mga oras na ito,
ang damo ay yumuko
nang mababa.
Tinawanan ng Narra
ang halaman.
 Isang araw,
nagkaroon ng bagyo
sa kagubatan.
Yumuko ang damo.
Tulad ng nakagawian,
ayaw ng yumuko ng
puno.
 Patuloy na
lumalakas ang
bagyo.
Hindi na kinaya ng
Narra.
 Naramdaman niya
ang pagbibigay
lakas niya.
Sinubukan niya ang
kanyang makakaya
na tumayo.
 Ngunit sa huli,
natumba siya.
Dulo na iyon ng
mayabang na puno.
Nang muling kalmado
ang lahat, tuwid na
tumayo ang halaman.

Tumingin siya sa
paligid. Nakita niyang
 bumagsak ang
mayabang na Narra.

Moral: Ang
pagmamataas ay
nagbubunga ng
kapahamakan, ngunit
ang pagpapakumbaba
ay karangalan.