Wrocław, dnia 14.04.2020 r.

Bank Millennium S.A.

ul. Stanisława Żaryna 2A
02-593 Warszawa

Nasz znak: 2019/09/0252623 (prosimy powoływać w dalszej korespondencji)

Wasz znak: nowa sprawa
Kredytobiorcy: Beata Zaremba, PESEL: 68011203342,
zam. ul. Krzemienica 792A, 37-127 Krzemienica
Dotyczy: umowy kredytu hipotecznego indeksowanego do waluty
obcej
Numer umowy kredyt.: KH/3356/06/2008 z dnia 11.07.2008 r.
71 33 93 556 071 334 38 03

REKL AM A C J A

Na podstawie art. 3 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1348 ze zm.) o rozpatrywaniu
reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym, składam reklamację dotyczącą umowy o
kredyt nr KH/3356/06/2008 z dnia 11.07.2008 r. Tym samym wnoszę o:

1.zapłatę przez Bank Millennium S.A. z siedzibą w Warszawie na rzecz Kredytobiorców kwoty 112.050,15 zł
z tytułu nienależnie pobranych świadczeń z umowy kredytowej nr KH/3356/06/2008 w okresie od dnia
18.09.2008 r. do dnia 20.03.2020 r., w związku z zastosowaniem w umowie niedozwolonych klauzul
umownych z uwagi na nieważność przedmiotowej umowy w świetle przepisów prawa;

ewentualnie, w przypadku uznania przez Bank stanowiska Kredytobiorcy w zakresie abuzywnego charakteru
kwestionowanych zapisów umownych przy jednoczesnym zanegowaniu nieważności całej umowy, wnoszę o:

2.zapłatę przez Bank Millennium S.A. z siedzibą w Warszawie na rzecz Kredytobiorców kwoty 44.677,61 zł z
tytułu nienależnie pobranych świadczeń z umowy kredytowej nr KH/3356/06/2008 w okresie od dnia
19.04.2010 r. do dnia 20.03.2020 r., w związku z zastosowaniem w umowie niedozwolonych klauzul
umownych;

Powyższą kwotę 112.050,15 zł, bądź alternatywnie kwotę 44.677,61 zł prosimy przekazać na moje konto bankowe
obsługiwane w tutejszym banku,

Jednocześnie na podstawie art. 455 kodeksu cywilnego wnoszę o niezwłoczne zaspokojenie roszczenia.

UZASADNIENIE

W dniu 11.07.2008 r. Beata Zaremba (zwana dalej: Kredytobiorca, Klient, Wnioskodawca), działając jako
konsument w rozumieniu art. 221 k.c. zawarła z Bankiem Millennium S.A. z siedzibą w Warszawie (zwany dalej:
Kredytodawca, Bank). działającym jako przedsiębiorca w rozumieniu art. 431 k.c. umowę o kredyt hipoteczny nr
KH/3356/06/2008 (dalej: umowa) na kwotę 175.000,00 zł (§ 2 ust. 1 umowy). Wskazana powyżej kwota kredytu
została przeznaczona na wykończenie domu lub mieszkania, spłatę innego kredytu mieszkaniowego, koszty wliczone w
kredyt (§ 2 ust. 3 umowy). W treści umowy znajdują się zapisy dotyczące w szczególności: kwoty i przeznaczenia
kredytu (§ 2 umowy), wypłaty kredytu (§ 3 umowy), opłat i prowizji (§ 4 umowy), oprocentowania (§ 6 umowy), spłaty
kredytu (§ 7 umowy), wcześniejszej spłaty kredytu (§ 8 umowy), zabezpieczenia (§ 9 umowy), oświadczenia o
poddaniu się egzekucji (§ 10 umowy), postanowienia końcowe umowy (§ 11 umowy) oraz kosztów kredytu (§ 12
umowy). Zgodnie z postanowieniami końcowymi umowy,

W ocenie Kredytobiorcy postanowienia umowne zawarte w umowie kredytu w zakresie klauzuli

waloryzacyjnej, tj.:

- §2 ust. 2 umowy, tj. „Kredyt jest indeksowany do CHF, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna
CHF według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku Millennium w dniu uruchomienia kredytu lub
transzy. Po uruchomieniu kredytu lub pierwszej transzy kredytu wypłaconego w transzach Bank wysyła do
Kredytobiorcy pismo, informujące o wysokości pierwszej raty kredytu, kwocie kredytu w CHF oraz jego równowartości
w PLN zgodnie z kursem kupna CHF według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku Millennium w dniu
uruchomienia kredytu/ transzy, przy czym zmiany kursów walut w trakcie okresu kredytowania mają wpływ na
wysokość kwoty zaciągniętego kredytu”,
- § 4 ust. 4 pkt. 2 umowy, tj. „ Zamiana waluty kredytu dokonywana jest w oparciu o następujące zasady:
2) w przypadku zmiany waluty z waluty obcej na PLN stosowany jest kurs sprzedaży dewiz z dnia złożenia wniosku o
przewalutowanie na podstawie obowiązującej w Banku Tabeli Kursów Walut Obcych.”,
- §7 ust. 1 umowy, tj. „Kredytobiorca zobowiązuje się spłacić kwotę kredytu w CHF ustaloną zgodnie z §2 w złotych
polskich, z zastosowaniem kursu sprzedaży CHF obowiązującego w dniu płatności raty kredytu, zgodnie z Tabelą
Kursów Walut Obcych Banku Millennium S.A.”,
- § 7 ust. 12 regulaminu tj. „ W przypadku braku możliwości ubezpieczenia kredytu do czasu ustanowienia hipoteki,
Bank pobiera prowizję za podwyższone ryzyko. Wysokość prowizji
za podwyższone ryzyko określona jest w cenniku obowiązującym w dniu zawarcia umowy kredytu. W przypadku kredytu
w walucie obcej prowizja za podwyższone ryzyko ustalana jest od kwoty kredytu z umowy kredytu, przeliczonej według
kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w Banku w dniu zawarcia umowy Tabeli Kursów Walut Obcych.”,
- § 8 ust. 3 regulaminu tj. „W przypadku kredytu w walucie obcej, kwota raty spłaty obliczana jest według kursu
sprzedaży dewiz, obowiązującego w Banku na podstawie obowiązującej w Banku Tabeli Kursów Walut Obcych z dnia
spłaty”,
- § 9 ust. 4 regulaminu tj. „W przypadku kredytu w walucie obcej, Bank w następnym dniu po upływie terminu
wymagalności kredytu, dokonuje przewalutowania całego wymagalnego zadłużenia na PLN, z zastosowaniem
aktualnego kursu sprzedaży dewiz, określonego przez Bank w Tabeli Kursów Walut Obcych. Od wymagalnego kapitału,
wyrażonego w PLN Bank nalicza dalsze odsetki w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych”,
- § 10 ust. 4 regulaminu tj. „W przypadku kredytu w walucie obcej, kwota wcześniejszej spłaty jest obliczana według
kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w Banku Tabeli Kursów Walut Obcych z dnia realizacji,
wskazanego przez Kredytobiorcę w dyspozycji o dokonanie wcześniejszej spłaty.”
- § 10 ust. 5 regulaminu tj. „ W przypadku kredytu w walucie obcej prowizja za wcześniejszą spłatę ustalana jest od
kwoty wcześniejszej spłaty, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w Banku Tabeli
Kursów Walut Obcych z dnia realizacji wcześniejszej spłaty.”
- § 11 ust. 4 regulaminu tj.” Przewalutowanie następuje według kursów (…):
1) kupna dewiz z dnia złożenia wniosku o przewalutowanie na podstawie obowiązującej
w Banku Tabeli Kursów Walut Obcych w przypadku zmiany waluty z PLN na walutę obcą,
2) sprzedaży dewiz z dnia złożenia wniosku o przewalutowanie na podstawie obowiązującej
w Banku Tabeli Kursów Walut Obcych w przypadku zmiany waluty z waluty obcej na PLN”.
- § 11 ust. 11 regulaminu tj. „W przypadku kredytu w walucie obcej prowizja za przewalutowanie ustalana jest od
kwoty sprzed przewalutowania, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w Banku Tabeli
Kursów Walut Obcych z dnia dokonania przewalutowania.”,
- § 12 ust. 3 regulaminu tj. „W przypadku kredytu w walucie obcej prowizja za podwyższenie kwoty kredytu ustalana
jest od kwoty podwyższenia, przeliczonej według kursu sprzedaży dewiz na podstawie obowiązującej w Banku Tabeli
Kursów Walut Obcych z dnia sporządzenia aneksu.”
- § 13 ust. 4 regulaminu tj. „W przypadku kredytu w walucie obcej dla odnawiania zabezpieczeń kredytu stosuje się
kurs sprzedaży dewiz obowiązujący w dniu odnawiania zabezpieczenia na podstawie obowiązującej w Banku Tabeli
Kursów Walut Obcych.”

- mają charakter abuzywny w myśl art. 3851 k.c. i następne.

I.NIEWAŻNOŚĆ UMOW Y
W pierwszej kolejności Kredytobiorca wskazuje, że w jego ocenie bank, przy konstruowaniu
kwestionowanego wzorca, dopuścił się szeregu naruszeń obowiązujących przepisów prawa. W ocenie Kredytobiorcy
naruszenia te są tak daleko idące, że skutkują nieważnością całej umowy jako naruszającej treść art. 58 k.c. Zgodnie z
treścią art. 58 § 1 k.c. „ Czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba
że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności
prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.” Zgodnie zaś z treścią § 2 „Nieważna jest czynność prawna sprzeczna
z zasadami współżycia społecznego.
Do ww. naruszeń należy zaliczyć brak określenia essentialia negotii umów kredytu we wzorcu umownym
wskutek abuzywności postanowień dotyczących tzw. klauzuli denominacyjnej (waloryzacyjnej). Bank stosował w
umowie kredytu różne kursy do wypłaty świadczenia (kurs kupna dewiz CHF) oraz do spłaty zobowiązania przez
Kredytobiorcę (kurs sprzedaży dewiz CHF), stosując przy tym wyższy wskaźnik wartości (kurs sprzedaży) do
określenia wysokości świadczenia Kredytobiorcy. W rzeczywistości nie dochodziło do żadnych operacji walutowych z
udziałem banku; indeksacja miała na celu jedynie określenie w celach księgowych i rachunkowych wartości
wypłacanego i spłacanego świadczenia. Ponadto bank mógł w sposób arbitralny ustalać wysokość kursu na potrzeby
realizacji umowy, a tym samym w sposób arbitralny i jednostronny ustalać wysokość zobowiązania Kredytobiorcy.
Żaden z przepisów umownych nie ograniczał banku w wysokości ustalonego kursu; nie odnosił się tez do
obiektywnego parametru, np. średniego kursu NBP, który pozwoliłby Kredytobiorcy na zobiektywizowaną kontrolę
wysokości kursu, po którym ustalane są jego zobowiązania. Zgodnie z powyższym czynność prawna w postaci
zawarcia umowy jest nieważna, z uwagi na jej sprzeczność z zasadami współżycia społecznego oraz sprzeczność z
ustawą.

II.ABUZYWNOŚ Ć POSTANOWIEŃ WZOR CA DOTY C Z Ą C Y CH TZW. K L AUZULI WALORYZ A C Y JNE J

Przedmiotowe postanowienia nie dotyczą głównych świadczeń stron umowy, gdyż należą do nich tylko takie
elementy konstrukcyjne umowy, bez uzgodnienia których nie doszło by do jej zawarcia (tzw. essentialia negotii).
W przypadku umowy kredytu trzeba zwrócić uwagę na treść
art. 69 ust. 1 ustawy Prawo Bankowe, który określa elementy przedmiotowo istotne umowy kredytu, bez których nie
doszło by do zawarcia umowy kredytu w rozumieniu ustawy Prawo Bankowe. Celem umowy kredytu bankowego jest
postawienie środków pieniężnych do dyspozycji Kredytobiorcy, w zamian za co bank uzyskuje określony zysk z tytułu
oprocentowania i prowizji. Świadczeniem głównym Kredytobiorcy jest zwrot otrzymanych środków pieniężnych,
uiszczenie opłaty z tytułu oprocentowania i z tytułu prowizji. Czym innym natomiast jest postanowienie określające
główne świadczenie stron (art. 69 ust. 1 ustawy- Prawo bankowe), a czym innym sposób oraz mechanizm przeliczania
kwoty kredytu czy rat kredytowych.

Zgodnie z art. 3851 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie
wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego
interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron,
w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Jeżeli postanowienie umowy
zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione
indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu.
W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi
przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się
na to powołuje (§ 4).

Mając na uwadze powyższe, aby uznać dane postanowienie umowy za niewiążące w myśl art. 3851 § 1
kodeksu cywilnego, muszą zostać spełnione kumulatywnie następujące przesłanki:
• umowa musi zostać zawarta z konsumentem,
• kwestionowane postanowienie umowy nie było uzgodnione indywidualnie,
• postanowienie to kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny
z dobrymi obyczajami,
• zastrzeżenie umowne rażąco narusza interesy konsumenta,
• postanowienie nie dotyczy głównych świadczeń stron, takich jak cena czy wynagrodzenie, chyba, że nie zostały
sformułowane w sposób jednoznaczny.

W niniejszej sprawie zostały spełnione wszystkie wskazane przesłanki, co pozwala uznać, że zakwestionowane
przez Kredytobiorcę postanowienia umowne, są postanowieniami niedozwolonymi w myśl regulacji art. 3851 § 1 k.c.

Wskazać należy, iż postanowienia umowne regulujące klauzulę waloryzacją nie były indywidualnie
negocjowane z Kredytobiorcą, a także kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami,
rażąco naruszając jego interesy, w szczególności ekonomiczne. Powyższe postanowienia spowodowały, iż
Kredytobiorca zobowiązany jest do spłaty wyższych rat kredytu hipotecznego, aniżeli winien spłacać w rzeczywistości.
W konsekwencji, wywiązuje się on w sposób prawidłowy z obowiązków wynikających z zawartej umowy, zawierającej
klauzule abuzywne – spłacając raty kredytu w wyższej wysokości niż powinien, gdyby postanowienia umowne
odnoszące się do klauzuli waloryzacyjnej nie były postanowieniami abuzywnymi, co doprowadziło do powstania
żądanej należności.

O abuzywności tych postanowień świadczy ich nietransparentność. Umowa kredytu nie przedstawiała
w sposób przejrzysty konkretnych działań mechanizmu wymiany waluty obcej, tak by Kredytobiorca był w stanie
samodzielnie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające dla niego z umowy
konsekwencje ekonomiczne. Kredytobiorca nie znał sposobu w jaki Bank kształtował kurs kupna i sprzedaży waluty
CHF. Niewątpliwie kodeks cywilny stanowi, że postanowienia, które nie zostały uzgodnione indywidualnie, nie wiążą
konsumenta, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszający
jego interesy, dlatego powyższe postanowienia umowne należy uznać za bezskuteczne w stosunku do Kredytobiorców.
Umowa zawarta przez strony stanowi wzorzec umowny, na który Kredytobiorca nie miał wpływu. Ponadto nie został
on poinformowany o warunkach udzielenia kredytu złotowego waloryzowanego kursem CHF, zasad dotyczących
ustalania kapitału oraz spłaty rat kredytu, a także podstaw do rozróżnienia kursu wypłaty należności i spłaty rat kredytu.
Podnieść również należy, iż powyższe informacje nie zostały zawarte w umowie kredytu hipotecznego nominowanego
do CHF łączącej strony. Bank w żadnej mierze nie wskazał, w jaki sposób ustali kurs kupna CHF, który posłuży do
ustalenia rachunkowego zapisu zadłużenia Kredytobiorcy w walucie waloryzacji. To samo dotyczy sposobu ustalenia
przez Bank kursu sprzedaży waluty CHF, według której dochodzi do ustalenia wysokości rat kredytu. Przedmiotowa
klauzula wyczerpuje też dyspozycję art. 3853 pkt 8 i 9 k.c. W przypadku odmiennego stanowiska, co do
poinformowania Krydytobiorców o wyżej wymienionych okolicznościach wnosimy o przedstawienie stosownych
dokumentów na tę okoliczność. Dowolność określania kursu przeliczenia kwoty kredytu według kursu kupna
obowiązującego w Banku, a raty kredytu według kursu sprzedaży obowiązującego w Banku, oznacza brak związania
Kredytobiorcy klauzulą waloryzacyjną (zgodnie z dyspozycją art. 385¹ § 1 k.c.), albowiem nie jest możliwe określenie,
według jakich weryfikowalnych i obiektywnych kryteriów Bank ustalał kurs kupna waluty do ustalenia kapitału kredytu
oraz kurs sprzedaży waluty do przeliczenia rat kredytu.

Warto zaznaczyć, iż zakwestionowane przez Kredytobiorców postanowienia umowne zostały wpisane do

rejestru klauzul niedozwolonych prowadzonego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów pod
numerem 3178 i 3179 w związku z wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i
Konsumentów z dnia 14 grudnia 2010 roku (sygn. akt X VII AmC 426/09) – w wyroku tym uznano bowiem za
niedozwolone i zakazano wykorzystywania ich w obrocie z konsumentami. Z uwagi na to, że zastosowane przez Bank
Millennium postanowienia dotyczące indeksacji są niedozwolone, nie były z Kredytobiorcą indywidualnie uzgodnione
oraz że w umowie z Bankiem Kredytobiorca występuje jako konsument, przedmiotowe postanowienia dotyczące
indeksacji nie wiążą Kredytobiorcy, a umowa kredytowa pozostaje w mocy w pozostałym zakresie. Za powyższym
stanowiskiem przemawia również treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2015 r. sygn. akt III CZP 17/15.
Zgodnie z treścią wskazanej uchwały wskazać należy, rozciągnięcie prawomocności materialnej wyroku
uwzględniającego powództwo o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolone na każdego z konsumentów,
którzy zawarli umowy z pozwanym przedsiębiorcą z zastosowaniem zakwestionowanego postanowienia wzorca
umowy, choćby nie uczestniczyli w postępowaniu przeciw temu przedsiębiorcy. Natomiast postanowienie wzorca jest
konkretyzowane przez swoją treść normatywną, ustalaną na podstawie jego brzmienia, ewentualnie w powiązaniu z
innymi postanowieniami wzorca, a nie przez samo to brzmienie i jego językowy kontekst w ramach wzorca. Chociaż ta
treść normatywna odzwierciedlona jest w żądaniu i sentencji wyroku za pomocą konkretnego sformułowania, to jednak
pozostaje ono tylko jej nośnikiem, natomiast w sensie materialnym stwierdzenie niedozwolonego charakteru i zakaz
wykorzystywania mają za przedmiot właśnie tę treść. Przedmiotem uznania za niedozwolone i zakazu wykorzystywania
jest więc postanowienie w ujęciu materialnym, a nie formalnym. Nie chodzi o postanowienie o określonym brzmieniu,
łącznie z językowym kontekstem wzorca, ale o wysłowioną w nim, przy uwzględnieniu normatywnego kontekstu
wzorca umowy, skonkretyzowaną treść normatywną, tj. normę lub jej element, określające prawa lub obowiązki stron.
Oznacza to, że pod względem przedmiotowym sąd rozstrzyga o niedozwolonym charakterze postanowienia, które ma
daną treść normatywną, wynikającą z przytoczonego jego brzmienia i językowego kontekstu wzorca, w związku z czym
ewentualne zmiany tego brzmienia i kontekstu nie wymykają się spod zakresu działania wyroku dopóty, dopóki nie
mają wpływu na tę normatywną treść, gdyż zachowuje ona swoją tożsamość. Tożsamość ta jest zachowana, gdy zmiany
językowe brzmienia postanowienia nie mają znaczenia normatywnego albo jest ono pomijalne. Podobnie jest ze zmianą
pozostałych części wzorca. W razie zmiany wzorca, z którego pochodzi postanowienie uznane za niedozwolone,
postanowienie umieszczone w zmienionym wzorcu jest tożsame z postanowieniem uznanym za niedozwolone tylko
wtedy, gdy zmiany wzorca nie wpłynęły lub wpłynęły wyłącznie pomijalnie na treść normatywną postanowienia. O
zachowaniu tożsamości nie można jednak mówić, gdy zmiany brzmienia postanowienia lub językowego kontekstu
wzorca pociągają za sobą zmianę treści normatywnej postanowienia, w szczególności prowadzą do tego, że jest ona
jedynie podobna do treści normatywnej postanowienia uznanego za niedozwolone. Łączenie przedmiotowych granic
prawomocności materialnej wyroku, który stwierdza abuzywność postanowienia wzorca umowy, z jego treścią
normatywną, a nie jego brzmieniem, należycie racjonalizuje działanie skuteczności takiego wyroku i pozwala na
uniknięcie sytuacji, w których konieczne byłoby wszczynanie - nawet w tym samym układzie podmiotowym -
kolejnych postępowań o uznanie za niedozwolone postanowień wzorca umowy mających wprawdzie nieco odmienne
brzmienie, ale w tym samym lub zmienionym kontekście wzorca wyrażających tożsamą treść normatywną, w związku z
czym można przyjąć, że wynik ich kontroli w tychże kolejnych postępowaniach musiałby być identyczny. Rozwiązanie
to pozwala na ocenę - z tego punktu widzenia - regulacji polskiej w kategoriach środka stosownego i skutecznego,
zgodnie z wymaganiami płynącymi z art. 7 ust. 2 dyrektywy 93/13. Zgodnie z treścią art. 47943 k.p.c. wyrok
prawomocny ma skutek wobec osób trzecich od chwili wpisania uznanego za niedozwolone postanowienia wzorca
umowy do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa w art. 47945 k.p.c.
Zakwestionowane przez naszego Mandanta postanowienie określające klauzulę waloryzacyjną zawarte w powyższej
części pisma są tożsame z postanowieniami wpisanymi do rejestru klauzul abuzywnych pod numerem 3178 i 3179.

W świetle powyższego, Bank mógł w sposób dowolny ustalać wysokość kursów, co przedkłada się na jego
korzyści finansowe, z kolei dla konsumenta stanowi dodatkowe (nieprzewidywalne) koszty kredytu, co w ocenie
Kredytobiorców jest sprzeczne dobrymi obyczajami. Jednostronna swoboda kształtowania przez Bank sytuacji
finansowej Kredytobiorcy powoduje zakłócenie równowagi stron. Brak określenia sposobu ustalania kursów walut dla
przeliczenia wysokości całego zadłużenia na CHF do dnia spłaty kredytu, uniemożliwia zweryfikowanie zasadności i
prawidłowości decyzji Banku, co wkracza i narusza prawa konsumenta (zgodnie z art. 3851 § 1 k.c.). W związku z
powyższym umowa kredytowa powinna być stosowana bez dokonywania indeksowania walutowego. Ponieważ
stosowana przez Bank klauzula indeksacyjna zawiera zapisy abuzywne, doprowadziło to do pobrania od
Kredytobiorców wyższych rat spłaty, niż gdyby umowa kredytowa była wykonywana z pominięciem niedozwolonych
postanowień. Działania te doprowadziły do bezpodstawnego wzbogacenia Banku.

III. WY LI C ZENIE ROSZ C ZEŃ

Wskazać należy, że w przypadku nieważności umowy kredytowej nienależnymi stają się wszystkie
świadczenia spełnione na jej podstawie. Roszczenie określone w pkt 1 wskazane zostało w związku z faktem, iż
abuzywność kwestionowanych postanowień umownych, powodująca brak związania nimi Kredytobiorcy od samego
momentu zawarcia umowy, a w konsekwencji nieważność umowy w całości, czyniła jednocześnie bezzasadnym
pobranie jakichkolwiek świadczeń przez Bank od Wnioskodawcy w walucie indeksacji.

Z kolei wysokość roszczeń wskazanych w pkt 2 petitum obliczona została w oparciu o założenie, że
abuzywność kwestionowanych postanowień nie prowadziłaby do nieważności całej umowy kredytu. W powyższym
przypadku, skoro niedozwolone postanowienie umowne nie wiąże Kredytobiorcy, to nie ma podstawy do uiszczania rat
kapitałowo-odsetkowych ustalanych w oparciu o jego treść, zgodnie z brakiem związania stron abuzywnymi
postanowieniami umowy. Kwota wskazanych w przedmiotowej części petitum wniosku roszczeń stanowi zatem sumę
obliczoną jako część świadczeń spełnionych ponad te należne na podstawie pozostałych, nieabuzywnych postanowień
umowy kredytu.
 Mając na uwadze, powyższe, oczekujemy niezwłocznej wypłaty kwoty w wysokości 112.050,15 zł bądź
alternatywnie kwotę 44.677,61 zł na numer rachunku bankowego Kredytobiorcy, nie później niż w terminie 30 dni od
otrzymania niniejszego pisma. W przypadku braku wypłaty oczekujemy pisemnego uzasadnienia ze wskazaniem na
okoliczności oraz podstawę prawną uzasadniającą całkowitą lub częściową odmowę wypłaty, jak również na przyczyny,
dla których odmawiają Państwo wiarygodności okolicznościom dowodowym podniesionym przez zgłaszającego
roszczenie.