Mhorfell Academy of Gangsters

by alerayve

[FIL/ENG] The Mhorfell Academy of Gangsters was innovated mainly for the
accommodation of the so-called black sheeps of the society and their families.
Mafiosos, gangsters, rebels and delinquents were all welcomed to enter the mortal
gates of hell in the academy and encounter experiences that they would never
forget.

Alex Cromello, a rebel and a victim of a traumatic event has been condemned by his
uncle to study inside the dormitory school, Mhorfell Academy. Little did she know
that she'll be meeting with the school's most powerful and influential students who
are reigning the student body with their strength and authority. Aside from that,
her friends who were also victims of the incident four years ago joined her to face
a new pace and new set of opponents.

As their new school year runs, mysteries are set to happen, different emotions
will linger, feelings deep inside will rise, and a ten year old case will be
investigated. Together, they were put up to solve them, to battle against the odds
inside and to struggle to graduate alive.

#1 Science Fiction (Highest rank) | Book Two: "The Onyx Council"

=================

Prologue

© Copyright 2014 - alerayve

Published in Wattpad : April 2014

Date Finishied: July 25, 2015

All Rights Reserved. No part of this story may be reproduced, stored in a retrieval
system, or transmitted, in any form or by any means without the prior permission of
the author. All characters in this story are fictional and any resemblance to real
persons, living or dead is purely coincidental.

Author's Note: For those new readers, I want to inform you that this book never
copied the plot of other stories so, please prevent yourselves to compare
especially if it will cause an issue and if you're still not done reading the
story. Names are completely invented and researched by me. I hope for the "Re-
readers" to refrain from spoiling the major twists of the story but if I can't
really stop you then, go on and spoil the fun and thrill. READ BEFORE YOU JUDGE IT.
Thank you and enjoy :) God bless.

****
PROLOGUE

Have you ever felt the sensation of living while dying inside? Maybe. Maybe not. As
for me, my world deteriorated into pieces when I got this so-called thing Escape.
I've never been grateful for this nor did I even want it in my whole life to have
this. Because the day I had this was also the day when I lost the most precious
friend of mine.

Being wealthy is worthless. So do being an heiress. And being Alex Cromello is

probably one of the last thing that I would ask for. Prosaic through being a rebel
and a badass but aberrant through being someone contrary to her outside appearance
and actions.

I thought everything was really just for thrill and new environment. But everything
changed when I entered this academy and met those ten with my new friends. I don't
know what's coming for us but I'm certain that it is absolutely out of this world.
And out of this world for us signifies dangers, mazes, and mysteries.

Now, if you still have what it takes in order to be here, it's your choice. Just
like how miracles come into your life without you noticing. It's your choice to see
them or to never release from their secret boxes. But if you will, then,
congratulations and good luck in advance. May you graduate and come out of this
school alive after you've been welcomed by "out of this world" things.

Welcome to the Mhorfell Academy.

Alexandria Cromello

****

=================

Chapter 1: Meeting the King

CHAPTER 1: MEETING THE KING

"What have you done this time, Alex?" tila nagtitimping tanog sa akin ni Uncle
Johan habang hinihilot ang sentido niya pero halata mong nagpipigil lang siya na
maglabas ng galit. Hindi ko na rin mabilang kung pang-ilang beses na ito tinanong
ni uncle sa akin. Kaya nga parang labas na lang sa kabilang tenga ang lahat ng mga
pangaral niya. Nasanay na kasi ako sa question and answer portion namin na ito.
I made no effort to controvert what I've done because I know to myself that it was
not my fault. "Binasag ko lang naman 'yung pagmumukha ng babaeng iyon." I answered
him confidently.

Paanong hindi ko babasagin ang mukha ng babaeng 'yun eh, sinubukan ba naman akong
ipabugbog sa mga bodyguards niya dahil inagaw ko raw

ang boyfriend niya.

Psh. Is it my fault that his boyfriend fell attracted to me? In the first place,
she didn't even try finding out the whole story before she had let her dumbass
stupidity rule. Madali lang naman akong kausap. Edi sana hindi duguan 'yung mukha
niya ngayon at hindi niya kailangan bumisita ng ospital.

Napabuntong hininga naman ng malakas ang lalaking nasa harapan ko. "Hindi ko na
alam kung ano pa ang dapat kong gawin sa iyo. Hindi naman kami nagkulang ng Kuya
Xander mo sa pagpapalaki sa iyo 'di ba? I think I don't have any choice but to
transfer you to Mhorfell Academy." Deklara niya habang patungo sa isa sa mga couch
upang umupo.

Mhorfell Academy? Hm, I've heard about that school once from my former classmates.
According to them, it is open for all students who have a not-so-clean background
on their documents label, it is also dangerous due to the risk of being involved
with mafias and gangs. Anyway, not bad. I think it's just the right place for me.

"Fine." 'yun na lang ang nasabi ko at umakyat na ako ng hagdan.

My opinion about transferring doesn't matteranyway, because in the end, uncle is

the one who has the final decision about my education eversince my parents died.
Wala rin namang pupuntahan ang usapan at mas lalong walang magbabago kung tututol
man ako. Kung lilipat, edi sige.

Bukas na bukas, lilipat na ako kaagad ng school,

iyan ang huling pinaalam ni Uncle Johan bago ako tuluyang umakyat papunta sa kwarto
ko.I've been to different schools. Public, private, and even Christian schools! But
I always end up in the same situation. That is to be kicked out.

Reason?
My attitude. My lack of will to deal with people and my treatment to those people.

Sumalampak na lang ako sa kama ko. It will be a long day tomorrow.

Habang nag-uunat ay nakapa ko ang isang envelope sa may side table ko. Agad ko
iyong binuksan nang makaayos ako ng upo sa kama ko. Pagkatingin ko ay admission
papers lang naman pala. Ang bilis talaga ni uncle. He already expected that I'm
going to be kicked out again that's why he arranged this so that I can still catch
up with the upcoming school year.

Ano nga naman ang aasahan mo sa isang maimpluwensyang tao na katulad ni Johan Dela
Vega. Maliban sa mataas ang pinag-aralan ay napakarami niyang koneksyon sa iba't
ibang establisyemento. Ngayon pa lang pwede na ako bigyan ng award dahil halos
makukumpleto ko na yata ang lahat ng uniforms sa bawat school na meron sa
Pilipinas.

To be honest, I'm not really bothered with the "kicked-out-again' situation". It's
not like I've ever enjoyed being at school. Those teachers who always declare
themselves as'role models', the never ending reign of bullies and immature bitches,
the handbooks which are not even being followed at all. Lahat 'yan na-encounter ko
na. I just need

something new, that's all.

Maybe it was enjoyable. Before. When she was still alive four years ago.

Binalik ko na lang ang envelope sa sidetable at tumingin sa orasan nang maalala ko

na naman ang nakaraan. It's nine o' clock in the evening. My eyes are slowly
getting heavy. Siguro nga'ykailangan ko ng matulog. I still need to prepare for
tomorrow.

Kringggggg! Kringggggg! Kringgggg!

Ah! I don't want to wake up yet.I can't believe it. It's just 5:30 in the morning!

Bumungad sa umaga ko ang nakakarinding tunog ng alarm clock. Muntikan ko na sanang

ibato ito nang maalala kong baka marinig na naman ni uncle ang paninira ko ng
gamit. Wala akong nagawa kundi ang ibalik ito sa kaninang kinalalagyan nito at
mapatingin sa malaking espasyo ng kwarto ko. 7:30 ang first class ko.

Since I don't want to get scolded again, I decided to lift my ass out of my bed and
do my morning rituals. Nakahanda na rin ang mga maleta ko na hindi ko na ikinagulat
dahil sigurado ako na si uncle ang nagpautos na ipa-empake ang mga gamit ko.

Oh yeah, Mhorfell Academy is a dormitory school. That's one good thing about it.
I'll finally be able to get out of this huge mansion. To add a cherry on top, I
don't need to worry about washing my clothes, ironing them, cleaning my room and
even changing my bed sheets! Although known with

a weird preference of students, the school has an exemplary reputation and is a

prestigious one.

Matapos kong makapag-ayos ay bumaba na rin ako kaagad. I finished my breakfast as

soon as possible and I made it to the door only to find uncle leaning on his black
car. It'll probably take us over an hour to reach the school's location. Nakita ko
iyon sa isang maliit na papel sa sobre. Sumakay na rin naman na ako kaagad nang
mailagay na sa trunk ang mga gamit ko.

"Don't you dare go out of the school without authorization. Hindi ka rin
makakatakas doon dahil mahigpit ang security. Malaman ko lang na-"
"Yes, yes, I won't, uncle. I'm not that extremely hardheaded to try to climb on the
walls."

"Sinasabi ko lang. Matigas pa naman ang ulo mo. Huwag kang gagawa ng gulo sa unang
araw mo ah? Please lang. Besides, after dropping you, I need to fly to Barcelona to
accompany your brother. Kaya wala akong oras na bumalik para lang makipag-usap sa
principal o sa guidance counselor."

"Uncle Johan, just go on and let it be. I'm not a baby anymore. Lagi niyo na lang
akong bini-baby ni kuya." Reklamo ko. Lagi kasi silang ganito eh. Kung hindi sobra
makapaalala, sobrang protective naman.

Nang huminto na ang kotse ay hinintay ko muna na pagbuksan ako ng uncle bago
bumaba. Habang nasa loob pa ako ay napansin ko ang mahigpit

na patakaran rito pagdating sa seguridad. Maraming guwardiya ang nakabantay sa

entrance. Mayroon ding mga proseso tulad ng identity presentation, at pagpapakita
ng admission papers bago kunin ng mga tauhan nila ang maleta ko para dalhin sa
dorm.

Nang mapansin ko na papunta na si uncle para pagbuksan ako ay naghanda na ako

lumabas. "Alex, you are still our baby princess." He said, opposing to what I said
earlier. They haven't changed a bit. Hindi na lang ako sumagot at inabot ko ang
backpack na binigay niya upang suotin. Nandito na ang mga kailangan ko ngayong
unang araw ng klase.

"Ako na bahala sa mga gamit mo sa dorm. You should go now. And please, behave.
Parang awa mo na, sana dito kana grumaduate." That's the last reminder he gave with
his pleading voice before instructing me to follow the guards. Sinundan ko naman
ang guwardiya para makapasok na at makalagpas na sa mala-higanteng gates na gawa sa
metal.

Habang naglalakad papasok, naalala ko na naman ang paalala sa akin ng tiyuhin ko.

I know he's fed up of fixing and processing my school transfer papers. Of course, I
feel bad too whenever I see him exhausted on searching for a new school for me. So,
maybe I'll try to be a good girl once. Even if I don't know how. Magnet nayata kasi
ako ng gulo eh.

Even before, I was always involved in trouble. Pero hindi naman ako ang nag-
uumpisa. Sila ang unang gustong kumalaban sa akin at wala akong balak na manatili
sa isang tabi kapag ako

na ang naagrabyado. May pagka-tahimik ako pero hindi ko hinahayaan ang sarili ko na
maabuso ng kung sinu-sino lang. Kaya ang ending, binabalik ko sa kanila ang ginawa
nila sa akin at ako pa ang napapatalsik.
"I'd try. However, don't expect me to put up with those who will try to messwith
me. Because I know you know me very well. I'll never let them off the hookeasily."
I whispered as I follow the guard's footsteps.

Matapos nun ay naagaw na ng atensyon ko ang itsura ng lugar na ito. Malaki ang
eskwelahan na ito. The sun beamed brightly while the sky established its vast blue
kingdom. The wide green field overwhelmed my eyes, a huge temptation for those who
love sports, it is. Wonderful fountains are scattered around, which are
surprisingly clean. Malamig din ang simoy ng hangin dulot nang napapaligiran ng
iilang mabababang bundok at kagubatan ang kabuuan ng eskwelahan.

What astonished me even more are the enchanting flowers which blossomed beautifully
everywhere. May mga puno na pinagtatambayan ng mga estudyanteng may kanya-kanyang
ginagawa tulad na lang ng mga mahilig magbasa, magsanay ng ilang isports, at
pagigitara. There is also a playground which serves like a waiting area for the
guests' children. Pati ang mga gusali, malalaki at may mga madetalyeng disenyo na
tila ba mga gusali sa Europa.

Somehow, I'm quite comfortable with the buildings' facilities and architectural
design because I've been in Europe eversince I was eight years old. Umuwi

lang kami nang makatapos na ako ng grade school level. It's like bringing a
European denizen here. Even the streetlights are European-style!
On the other hand, the pillars around the school and in some areas are definitely
Roman-style. Kahit kanina sa labas ay nakita ko na na ganito rin ang disenyo ng
division ng school sa paligid.

You won't be able to think of this place as a camp for rebels and black sheep like
me. It's really prestigious, indeed. Pero hindi ko naman sinasabi na wala na akong
nakikitang hindi kaaya-aya. Para namang mawawala ang mga mag-syota na
naglalampungan sa daan. May iilan ding nagyayabangan ng mga dala nilang kotse at
mga bagong bigay na regalo ng mga magulang nila. Meron ring mga pasimpleng
naninigarilyo at umiinom sa gilid gilid.

Seriously? Ganito kaaga?

This school is intentionally for people like me but that doesn't mean that they are
closing their doors for aspiring good girls and boys. I watched them as they passed
by while carrying their pile of books while wearing their heavy eyeglasses slowly
sliding down their noses. Siyempre hindi rin nakaligtas sa paningin ko ang
pagbabato ng iba ng mga nakapamilog na papel sa kanila. Bullies.

Habang naglalakad ako at nagmamasid pa rin ako, samu't saring usap-usapan narin ang
narinig ko. Ito na nga ba ang sinasabi ko, mga tsismosa at mga taong walang magawa
sa buhay kung hindi ang pakialaman ang mga taong nananahimik. Hindi na talaga sila

nawala sa landas ko. Isa pa naman sila sa mga pinakakinaiinisan ko.

"Hey girl! Kilala mo ba 'yung girl na 'yan? Ang ganda niya infairness!"

"I think she's a newcomer. Yep, ang ganda niya.I hope she's not a bitch."

"Let's try to make her join on our group!"

"Sana lang hindi siya katulad ng iba diyan kung hindi, wala siyang paglulugaran."

Woah! Don't worry, my new sisters and brothers. Me being a bitch depends on your
actions. It's like how attitude defers from personality. As they say, treat others
the way they treat you. If you'd dare hurt me or the people I love, there's no such
word as mercy in my vocabulary but if you are a nice pal, then we'll be in good
terms. That's my only condition.

"Witweew! Ang sexy pare! Sarap sarap beybe! Lapitan natin 'tol!"

"Makinis! Ang puti! Mukang masarap ang isang 'to!"

"Ganda dre! Ano kaya pangalan niyan? Virgin pa kaya? Haha."

Ang mga hindi magpapahuli, mga manyak. Isa rin sila sa mga inaasahan kong
nananatiling buhay sa mundong ito. May all of you just kill yourselves and rest in
peace. I'm not even wearing something revealing. Simpleng loose white shirt, black
pants, at gray rubber shoes ang suot ko habang nakalugay ang buhok ko. It's not
that I can change the nature of men. Mayroon lang talagang mga lalaki na hindi
marunong umintindi ng salitang 'kontrol'.
Hindi

ko na lang pinansin ang mga usap-usapan nila at nagpatuloy lang sa pagsunod sa

guwardiyang magtuturo sa akin ng daan papunta sa Senior High School Department
building. Inilabas ko mula sa bulsa ko ang kopya ng schedule at map. Ang first
class ko ay English Class at Room 536. Napatingin ako sa kwartong nasa harapan ko.
Sakto.

"Ma'am, Crimson Building po ang tawag dito sa gusali ng senior high. Russet
Building naman po ang sa junior high. Kung dadaan naman po kayo sagusali kung
nasaan ang faculty at guidance counselors, sa Alfus Beige Bulding po iyon. Sa
Citrine Doctrine Building naman po matatagpuan ang Principal's office at Records'
office. Sa Hoary Hall ay ang auditorium at ballroom. Sa Niveous Ruffus, makikita
ang library at laboratories. Konetakdo naman po dito sa Crimson Building ang
cafeteria. Kung may makalimutan man po kayo, magtanong na lang po kayo sa ibang
estudyante o kaya tingnan niyo na lang po sa bulletin boards." Wala man lang tigil
na pagpapaliwanag ng kasama ko bago siya nagpaalam sa akin.

Tinanguan ko lang siya nang tinanguan dahil maliban sa halos hindi ko na matandaan
ang mga sinabi niya ay paniguradong nakalagay din ang mga sinabi niya sa handbook.
I smiled a little bit for the little help that he gave.

Damn. This school has lots of buildings. Sana lang hindi ako maligaw.
Napansin ko lang, halos puro sa kulay ipinangalan ang mga building. Pero 'yung iba
hinaluan ng ilang pangalan. Pati ang mga animo'y flags or banners na nakasabit sa
mga building ay

naka-ayon sa kulay na pinagbasihan ng pangalan ng buildings kasama ang kanya-

kanyang simbolo nito. It looks like a various noble houses in one huge field. I'll
try to explore the whole place later. Tutal mayroon naman akong kopya ng school map
at may handbook na ring naibigay sa akin.

This is it.

I was not hesitant as I knocked thrice. Mabilis naman itong binuksan ng isang
babaeng nasa tantya ko ay nasa 30's na. Nakita ko namang napunta ang tingin ng
lahat sa akin. Oh how I hate attention! Ang kaninang mumunting kaba na mayroon ako
kanina ay napalitan ng inis dahil nakatuon sa akin ang atensyon nila.

"Good morning, young lady. I'm Kristine Cruz. Just call me Miss Cruz. Please come
in and introduce yourself infront of the class." Dali dali niya akong inalo papunta
sa harapan. Wearing my usual poker face, I glanced at everyone inside this
classroom. Sa totoo lang, gusto ko na ngang sabihin na 'Damn it! Hindi ako
kriminal, alisin niyo ang mga tingin niyo sa akin! Kaso hindi pwede. Baka pabalik
pa lang ng bahay si Uncle Johan ay kailangan niya na akong balikan dito.
"Hi. I'm Alex Cromello. 17 years old." Matipid kong pagpapakilala. Mukha namang
napansin ni Miss Cruz na 'yun lang ang nais kong sabihin kaya naman tinuro niya na
lang ang magiging upuan ko. Good news, last row at malapit sa may bintana. Bad
news, may katabi ako.

I followed the teacher's instructions. Pagkaupong-pagkaupo

ko, umub-ob na ako at 'di pinansin ang katabi kong magsisimula pa lang yata na
makipagkilala sa akin. I don't want to listen to her nonsensical small talks or to
that teacher's lectures. Ang sabi naman sa student's handbook nila ay hindi
required ang mga estudyante na makinig o pumasok sa klase nila basta't ipapasa nila
ang examinations at hindi sila gagawa ng gulo habang may klase.

By the way, my name is Alexandria Cromello. I have a second name but I'm not used
to mentioning it during greetings or introductions. I'm currently at the last year
of senior high. I have an older brother who is currently handling our company and
being accompanied by our maternal uncle often.

Parents? They died from a car accident. Uncle Johan, my mother's older brother took
the responsibility of taking care of us since tumanda narin siyang walang pamilya.
Sa pagkakaalam ko, may naging anak siya noong pagkabinata niya pero hindi ko na ang
alam ang buong kwento tungkol doon. What's important to our families is that we
could continue our legitimate bloodline.

Aish! Hindi ako makatulog sa daldal nitong katabi ko! Nako unang araw pa lang baka
makabasag na ako ng mukha! Nang hindi na ako makatiis ay inangat ko na ang ulo ko
at tiningnan siya ng masama samantalang siya, nakangiti na halos abot tenga habang
nakatingin din sa akin.

"Ano bang problema mo?" I asked with my cold voice.

"Haha. Hi, I'm Janessa! Janessa Riell Salvador. Let's be friends, please?" What a
weird lady.

My female classmates used to distance themselves from me because of their made-up

reasons. Like me loving to intimidate others, me being too proud only because I
came from a wealthy family, me being a gold digger, me being a social climber, you
name it. To sum it up, the word 'insecurity' says it all.

"Alright." I replied half-heartedly. Just don't expect me to be a jolly and a

cheerful friend because I don't even expect anything from her. Kapag nalaman niya
na ang pinagdaanan ko, siguradong lalayuan niya ako. So, mere acquaintances. Sana
lang 'wag siyang maging masyadong feeling close.
Mabilis lang lumipas ang oras at nagising na lang ako sa malakas na pagtunong ng
bell na siyang hudyat na tapos na ang first half ng klase ngayong araw. Napansin

ko rin namang mas mabilis pa sa alas kwatro kung lumabas ang mga estudyante. Ako
naman, tumayo na para kunin ang gamit ko at nagsimula na rin maglakad papuntang
cafeteria tutal nadaanan ko na 'yun kanina. Si Janessa naman napansin kong
sumusunod lang sa akin mula sa likod. Ano? Aso lang?

Pagpasok ko, sumalubong sa akin ang maiingay na mga estudyante sa cafeteria. Dito
ko na yata makikita ang pinagkaiba ng mga asal ng estudyante rito kumpara sa ganda
ng eskwelahan.

"Umm .. Alex, ako na lang bibili ng makakain natin. My treat! Hanap kana lang ng
upuan natin." Patakbong pumunta sa counter si Janessa. Sasabihin ko nga sana na
huwag na siyang mag-abala dahil kaya ko naman at may pera akong dala kaso mabilis
na siyang nawala sa paningin ko nang dahil sa dami ng mag-aaral na nandito.

Nakahanap naman ako ng table for four persons. Nasa sulok lang kaya medyo malayo sa
mga naglilipanang mga megaphone kong schoolmates. Marami pa kasing bakante at sa
may unahan at sentro lang ang may pinakamaraming tao. Tumingin-tingin lang ako sa
paligid habang naghihintay.

Mga ilang minuto rin, dumating na si Janessa. Talagang nilibre nga ako. Hmm... Sino
ba naman ako para tumanggi sa grasya? Libre naman eh. She ordered two slices of
chocolate mousse cake. Buti na lang at sumakto sa paborito kong cake.
I plainly thanked her and that's when we started eating. Kahit papaano ay maayos
naman at walang nangyaring kakaiba. Both of us enjoyed

the meal, or the snack rather, and I unconsciously answered her questions about me
like my age, birthday, and hobbies. The moment we finished eating, Janessa stood up
to get us another bottle of mineral water.

Hinayaan ko naman siyang mawala ulit sa paningin ko nang makarating siya sa parte
ng cafeteria na matao. Isinibat ko naman ang phone ko mula sa bulsa ko para may
magawa habang naghihintay sa kanya.

Minutes passed and I noticed she's gone too long. Nagtaka naman ako dahil hindi
naman gaanong mahaba ang pila sa may counter ngayon. What caught my attention is
that there's a circle of the students at the center. Mukhang may pinagkakaabalahan
sila. May kutob na ako at ayaw ko sanang makialam dahil ayoko nang ma-involved ulit
sa kahit na sino kaya lang...

Kaya lang hindi kaya ng konsensya ko. Lalo na at wala naman siyang ibang ginawa
kung hindi ang makipagkaibigan sa akin.
Kaya naman agad kong binalik ang phone ko sa bulsa ko at tumayo para makisingit sa
kumpulan ng mga tao roon sa sentro. Naging maingat ako na hindi makasakit habang
pinipilit kong makalapit dahil ayokong magkaroon ng kaaway sa unang araw ko.
Pagkarating ko ay napatigil na lang ako nang makita ang isang babaeng mukhang
sinubsob sa harina na hinihila ang buhok ni Janessa.

"A ... a ... M-m-miss B-Blair...ano pong kailangan n-niyo?" garalgal nawika ni
Janessa. She's still holding the two bottles of water she promised to me. Kita ko
na nasasaktan

siya sa hawak ng babaeng iyon.

"Wala ako kailangan sa cheap na katulad mo. Nasaan na 'yung newcomer na kasama mo,
ha? Nasaan siya?" Mataray na pagsagot ng nagngangalang Blair. Taas noo pa siyang
tila naghahanap sa mga estudyanteng tinawag ng eskandalong ginagawa niya ngayon.

Tss. Ito na nga ba ang sinasabi ko eh. Kaso nandito naman na ako. Saka ako ang
hinahanap niya kaya niya hinarang si Janessa.

"Ako ba hinahanap mo?" I stepped forward so that she can see me clearly. The others
gasped as I entered the scene.
Binitawan niya na si Janessa nang dumapo na sa akin ang tingin niya. Napatingin
siya sa dalawa pang babaeng nasa likod niya na sa tingin ko ay mga alipores niya na
tila ba pinagpaplanuhan nila ako.

Abang napangisi siya nang humarap siyang muli sa akin at lumapit. I let her come
near me as I glared at her as if to tell her that she's going against the person
who will make her suffer.

"How dare you stare at me like that?! Hindi ka ba tinuruan ng mabuting asal?!" So
ako pa ang walang mabuting asal? Siya nga 'tong nanghila ng buhok ng inosenteng tao
para lang makakuha ng atensyon.

Dahil ayokong mapaaway tulad ng pangako ko kay uncle, I shrugged. She's so close to
me when I decided to depart from her and help this girl on the floor to stand up
instead. We need to get away from her as soon as possible. Hangga't kaya

ko pa magtimpi sa mga ito. Purokung anu-ano na kasing sinasabi nila tungkol sa

amin.

Hihilahin ko na sana palabas ng cafeteria at sa gulo na iyon ang kasama ko nang

maramdaman kong may papatama sa akin. My reflexes reacted so fast that I was able
to hold on to that girl's hand before it can even touch a single strand of my hair.
Bagong kulay at plantsa lang ng buhok ko. What a crazy chick.
Tinapunan ko siya ng matalim na tingin na siyang nagpatigil at nagpa-estatwa sa
kinatatayuan niya. Napansin ko na rin na suminghap muli ang mga tao sa ginawa ko.
Now I'm thinking who I am going against.

"Ahhh why you?! Let go of me!" Sigaw niya.

Balak ko na sana siyang bitawan nang papahina na at may tono na ng pagpapakumbaba

ang boses niya nang masaglit ng paningin ko ang baso ng juice at plato ng carbonara
na bitbit ng dalawa niyang alipores sa may gilid ko. I waited for a bit. Hanggang
sa mabilis kong pinilipit ang braso niyang hawak ko at pinagpalit ko ang pwesto
namin na siyang nagresulta para siya ang sumalo ng juice at carbonara surprise ng
mga kaibigan niya.

At dahil kakasabi niya lang na bitawan siya ay binitawan ko siya habang

nagpupumilit siyang tumakbo sa pagkakahawak ko. Kaya naman napasalubsob sila ng
dalawa niyang kasama at sama-sama silang tumumba sa sahig. The people around us
cheered and some of them are surprise and the others gave a disapproving look.
Pasikreto na lang akong

napairap at saka lumapit kay Janessa. "Let's go."

"Where do you think you are going, newcomer?" A male voice from my back called. I
can sense a dignified and full of pride soul within the voice.

I stopped from making any move. Unti-unti ring may humarang sa lahat ng daanan
palabas ng cafeteria. Shit.

"Shocks! Ang HEAD!"

"Holy shit! Ang gagwapo at ang gaganda talaga nila!"

"Patay! Mukhang may hindi magandang mangyayari dun sa transferee."

"Oo nga. Dapat hindi na niya kinalaban si Blair. Lagot tuloy siya nito."

"Kabago-bago, kung umasta akala mo kung sino."

"That's what she get from trying to be a hero. Sayang siya."

"She should've let that girl suffer and saved herself instead."

Bulungan nila. Kung matatawag na bulong 'yun. Kung ganoon, anak pala ng may-ari ng
school ang Blair na iyon. Oh well, hindi naman nagbago ang paningin ko sa kanya. I
can even pull some strings if I want her family to starve to death. But from the
looks of it, I seemed to be cornered by everyone now. Head, huh?

Napalingon kami ng kasama ko. There are three girls and seven boys who are
outstandingly stepping towards us. Sa dating pa lang nila, ramdam mo na ang
awtoridad. Mukhang hindi naman ako nasabihan ng tungkol dito.

"What is happening here? Blair, are you alright?"

Narinig kong nag-aalalang boses ng isa sa mga babae.

"Kia, that transferee! She twisted my arm! Wala naman akong ginagawang masama sa
kanya!" angal naman ni Blair. Heh, pang international awards ang arte! Ako pa
talaga ang tinurong may kasalanan. Parang hindi naman na ako nasanay sa ganito. Ako
na naman ang lalabas na masama at kontrabida.

Binigyan naman ako ng mapanghusgang tingin ng sampu. Samantalang mas lumapit naman
sa akin 'yung parang pinakapinuno yata nila. I must admit, may maipagmamalaki siya.
He's handsome with his black hair but he owns two pieces of emotionless orbs like
mine. A sign that we would never be in good terms.
Nakasuksok ang dalawa niyang kamay sa magkabilang bulsa ng pantalon niya habang
unti-unting lumalapit sa akin. Ni katiting na kaba ay hindi dumapo sa akin.

"Kabago-bago mo pa lang, away na kaagad ang sinimulan mo. I think you need to learn
a lesson so that you can understand the rules here." Pangangaral niya na akala mo
ba ay siya ang principal ng school na ito. Sa mga ganitong salitaan, hindi ko
hahayaang kayan-kayanin lang nila ako porket mag-isa ako at bagong salta lang ako
rito.

"Is that how you welcome a transferee in this academy? Unique. Unfortunately, I
don't give a fuck on what you are saying. Thanks for the warm welcome, anyway. And
by the way, try visiting a doctor. Nagbubulag-bulagan kasi kayo kung sino talaga

ang may kasalanan sa commotion na ito." Sorry uncle. I had enough of their
bullshits. Mamaya ko na iisipin kung tama nga ba na banggain ko ang mga 'to.

" Why don't you try to ask everyone? You know what? A leader should not act poorly
like this. Am I right?" I added.

"OMG! Ginanun niya lang si King Spade!"

"Nako, lagot siya! Kinalaban niya pa si Spade."

"Di na sisikatan ng araw 'yan kinabukasan!"

"Grabe kinalaban niya ang leader ng HEAD!"

Binalewala ko na lang 'yung mga nakapaligid sa akin. Nakipagtagisan ako ng tingin
sa lalaking nasa harapan ko na sa pagkakarinig ko ay Spade ang pangalan.

"You have some guts there, woman. 'Kay, I'll let this one pass." Then he smirked
wickedly at me. Mas lumapit pa siya sa akin hanggang sa isang metro na lang ang
layo naming sa isa't isa. "But do remember this day. The day when your name got
written on our watchlist. Let's see if that pretty mouth of yours can save you for
the whole school year." Pagbabanta niya na bahagyang naramdaman ko ang
pagkaseryoso.

I am still looking at his eyes when I heard the people withdrawing from blocking
the way out. I won't let myself to get intimidated by him. "Do also remember this
day, king. The day when you stepped on the wrong side of me. Let's see if that
proud self-esteem and aura of yours can save you from my cacodemonic attitude." He
just smirked as he gestured for me to go on my own way.
We turned our feet to leave the cafeteria, still hearing the noise that I caused.
But, I felt something that this will be a different school year for me. Especially
now that I earned a new set of interesting people to go against. They will be a
perfect fit for my entertainment.

I can't help but to smile while excitement and ecstacy engulfed my head.

****

Author's Note: Revised the chapter a little. Nagdagdag din ako ng detalye ng
tungkol sa itsura ng academy. Salamat sa operator ni Sean at sa dalawang readers ko
pa na itatago ko na lang sa mga pangalang, Miss GF at Miss AN sa pagtulong sa akin
sa pag-edit :) Enjoy reading and God bless! [06|29|16]

=================

Chapter 2: Upcoming Storm

CHAPTER 2: UPCOMING STORM

"Oh God! Alex, alam mo ba kung ano ang ginawa mo kanina?"

My goodness! Nakakarindi na itong si Janessa. Kanina pa siya dada nang dada tungkol
sa nangyari kanina. Why can't she just be grateful to what I did? I still saved her
even though I just want to calm my conscience. Unfortunately, magka-roommates pa
kami. Kung mamalasin ka nga naman.

There are two buildings which serves as the students dormitories. The girls'
dormitory is called Queen Anne's while the boys' dormitory is called Gladiolus
Building. Every room is large enough to accommodate five students inside. Two
bathrooms, two long couches, two single person couches, one coffeetable, one dining
table, a mini kitchen, and there's WiFi to everyone's joy.

Even so, I don't think I can enjoy the grandeur of this room if I still have this
persecuting girl with me who keeps on blabbering about what those ten can do to me.

"What? What have I done? Can't you just shut up?" Singit ko sa kanya.

I may look rude but she is starting to get on my nerves! Moreover, what is she
talking about? I can't even understand any single thing she is saying because she's
being all hysterical here.
I heard her sighed heavily as a defeat. Mukhang napansin

na rin niya na hindi naman ako nakikinig sa mga sinabi niya kanina.Mas dumarami
tuloy ang mga tanong sa utak ko kung sino ba talaga ang mga iyon.

"Alright. Before you came here, have you ever heard of the ten students who were
reigning the student body? Then let me tell you, they are ones you've met a while
ago!"

"Ah, Okay."

She looked at me as if I answered the worst response ever in the whole wide world.
Napasampal na lang siya sa noo niya nang sunod namang kumunot ang noo ko. Ano bang
meron doon sa mga 'yun? Who are they for the whole studentry to respect and follow
them as if they're goddamn saints? I can't really see the point why I should be
scared of the threat that guy gave me.

Ilang sandal lang ay tinanggal naman na niya ang kamay niya sa noo niya at huminga
ng malalim bago umayos ng upo sa tabi sa katapat kong couch. "Then ipapaliwanag ko
sa'yo ng mabuti. So you better listen to me, Alex Cromello because it's for your
own sake. I don't want you to dig your own grave this early." Ako naman napairap na
lang.
Hindi naman kasi ako interesado na malaman kung sino ang mga iyon. Kaso, mas
maganda rin na may alam na ako sa kanila kaysa nagmumukha akong walang kamuwang
muwang.

I glanced at the wall clock and it's already eight o' clock in the evening yet I
still have to listen to Janessa for the real introduction of studentry's
regulations and authority.

"Heired Eminence Approbate Decarchy or simply HEAD is a group consisted of three

females and seven males who were ranked as the most powerful, most influential,
most intelligent academically, the wealthiest, and the strongest among anybody here
in the academy. They've been Mhorfell's queens and kings eversince they were first
years. The authority within this school is distributed to three different sectors.
First, the administration. I mean, the owner, founder, benefactors, and the
investors. Second, the faculty including the principal of course. Lastly, the HEAD.
They represent the whole studentry."

"So you are saying that those ten has some power on me because I'm part of their so
called people?"
"Absolutely. At ang lalaking sinagot mo nang pabalang at binantaan mo? He's Spade
Vantress. The one who holds the first rank. The leader."

"Oooh. Now that's some information you have there. Tell me more about them."

"Are you even serious?" Gulat na gulat siya sa bawat kalmadong reaksyon ko sa mga
pinagsasasabi niya. What? Should

I be shocked or something?

Does she think that those things would be enough scare me? I mean, seriously? I
know that I should not underestimate them and then what? Do I have to tremble in
front of them? Do I have to kneel in front of them and apologize? Or oh! Should I
pay them with all glory and respect like the other scaredy cats in this school?

To be honest, instead of being afraid, I'm getting thrilled here! I can't wait to
be on the run with every single of them and to intentionally do boisterous acts to
piss them off. Heh, kidding aside. Siyempre hindi ko gagawin iyon. Being an
attention-seeker is one of the last things that I would like to be. Let's just say
that I'm looking forward on our future encounters.
"Hay, hindi ko na alam gagawin ko sa iyo. Pero dahil paniguradong kakailanganin mo
rin ang mga impormasyon na ito, sige."

"Start." I declared with a grin on my face.

"First up, Spade Vantress. Cold in and out. A certified playboy. If he wants
something, he will surely do everything to achieve it. Kapag hindi pa rin 'yun
napupunta sa kanya, he tends to control and manipulate the whole scene to get it by
force. He's not totally silent. Gusto lang talaga niya na madalas mapag-isa. His
father is one of the benefactors of this school. Heir of Vantress Mafia and
Vantress Entrerprises, Inc."

"So he's like a little boy who throws tantrums if he doesn't get what he wants."

"Are you saying something, Alex?"

"Nothing." I lied. Mukhang napalakas lang naman ang pagkakaintindi ko sa mga

binanggit niya. I'm really interested on that guy's character.
Don't get me wrong. Sadyang may pakiramdam lang ako na may iba pang nakatago sa
pagkatao ng lalaking iyon.

"Zhen Edward Martinez, mostly known as Ed or Edward. Rank two. A strategist. He's
the captain of the basketball team. He prefers working in the shadows. Heir of
their family's beach resort business. Colder than Spade but more approachable when
you get to know him. There's not much to know."

Napatango naman ako nang napatango habang nilalarawan niya ang pangalawa sa sampu.
I tried to reach for my phone on the coffee table to text someone.

"Third is ---- " Janessa's reporting was interrupted when a sudden knock from our
room's door was heard.

I was about to get it but she told me that she'll go instead. I nodded as a
response and I continue on constructing a message to those three while waiting for
this night's reporter.
A minute or two have passed and she finally came back. Sinundan ko lang siya ng
tingin. "Sorry. Kailangan ko munang lumabas ah? Nandyan kasi 'yung kaibigan ko. May
emergency daw. Sige, good night na lang." at nagmamadali niyang kinuha ang cardigan
niya sa kwarto niya at lumabas.

Hmm?

Sa pagkakaalam ko hindi basta-basta pwedeng lumabas ng school. Though, ten o' clock
pa ang umpisa ng curfew. I don't really know her a lot since we just met today and
I'm not really into knowing her more but I guess I could let my guards down when
she's around. After all, as what she told me, she's only a scholar through helping
teachers on their works everyday.

I sighed and decided to retreat now to my chambers. Wala rin naman na akong
makakausap at mapapakinggan eh. I threw my phone on the bed before going to my
cabinet to get some comfortable clothes to wear. After changing my clothes and
washing my face, I found my phone ringing unceasingly.

Napaupo ako sa gilid ng kama ko at kinuha ang phone para buksan ang mga bagong
dating na messages. As expected, they replied fast. Magsisimula na sana akong
magbalik ng mensahe sa kanila nang tumunog ulit ang hawak ko. Dereen.

Sinagot ko naman kaagad dahil baka ma-badtrip pa ito sa akin. Mahirap na. "Hello."
Walang gana kong pagsagot.
[Alexandri----]

"Maria Dereena Santos. I know my name is damn beautiful but it's still damn long so
no need to recite it everytime." Pagputol ko sa muntikan niya nang pagsasabi ng
buong pangalan ko.

The clicky sound she made reached my ears and I somehow smile at the back of my
mind. [Buti na lang talaga nagtext ka! Wala na akong magawa rito sa Hong Kong!
Utang na loob sawang-sawa na ako kakalibot

dito. Pero pinaalam ko kaagad kay dad ang alok mo na pumasok din kami diyan kaya
naman pumayag kaagad siya. Thanks, Lex.] Ang sabihin mo, mabilis kang manawa sa mga
nakikita mo. 'Yung boses pa halata talagang akala mo may bumagsak na kung anong
biyaya mula sa langit.

"You're welcome. How about the other two girls?" I asked. Pertaining to Rennei and
Fiacre.
[Do you even expect any changes about them? Ganoon pa rin. Pero pinayagan sila ng
mga auntie nila na lumipat first thing tomorrow morning. Mukhang sakit na sakit na
yata sila sa perwisyo na dinadala ng dalawa.] Natatawang pagpapaalam niya sa akin
na ikinangiti ko naman. Ang dalawang iyon talaga.

[Eh ikaw? Kamusta naman naging bakasyon mo? Wala naman na sigurong sumusunod sa iyo
ano? Tumigil na rin kasi sila sa amin.]

Dereen, do you even have to mention that thing again?

"I'm perfectly fine, Dereen. No need to worry. Ayos na ang buhay natin niyan
siguro. Basta magsimula na lang ulit tayo. 'Wag na nating alalahanin masyado 'yung
nangyari noon."

[Sabi mo eh.]

Tumahimik ang usapan naming dalawa. Marahil dahil na rin sa pagbanggit sa bagay na
iyon. Apat na taon na ang nakalilipas pero parang kahapon lang nangyari ang lahat
ng iyon. The same heartache. The same pain. The same memory of the past.
/>

"Bali makakapasok na ba kayo bukas na bukas din?" Pag-iiba ko ng usapan.

Nakarinig naman ako ng mahinang pagtawa sa kabilang linya. [Is it that hard for an
Alex Cromello to say the 'I miss you already' phrase?] Napairap naman ako sa
sinagot niya sa akin.

"Maria." I warned. We've been bestfriends along the other two and calling her first
name is something we used as a warning whenever her mouth becomes unnecessarily
vulgar.

[Yes, yes, tatahimik na po. Anyway, I'll be packing my things later. Nakapagpa-book
na rin ako ng flight. 'Yung dalawa naman, the day after tomorrow pa siguro
makakarating. Now,tell me. Sino na naman nakabangga mong babae ka?] I grinned
cruelly. Alam niya ang ibig sabihin ng mga tinext ko.

Just like me, my bestfriend is also a rebel. Kumbaga we're partners in crime.
Madali niyang malaman kung may gusto akong gawin na kalokohan o kung may naiisip
akong masama. At kapag nalaman niya na ang gusto kong gawin, hindi siya mahirap
yayain na makisali.

Sayang nga lang at sa susunod na araw pa dadating ang dalawa. It'll be really
chaotic and catastrophic once those two step their feet on this school! Ngayon pa
lang, sigurado na akong magiging apat na ang nasa listahan ng mga HEAD.

"A big one. King of the school. Typical cold guy. Handsome. Hot? And enigmatic?"
Paisa-isa

kong pang-iinggit at pang-eexcite sa kanya. Mabilis gumana ang imahinasyon ng

babaeng ito dahil may pagkaisip-bata tulad ni Fiacre kaya tiyak na magugustuhan
niyang makilala ang Spade na iyon.

[Ooooh. Sounds interesting.]

"And guess what? They are ten. Ten little friends who can spice up our lives with
thrills and excitement."

[Really? Nako, ngayon pa lang gusto ko na sila makilala. I'm really looking forwand
on my stay there.]

You should be. After that event four years ago, it's been our goal to find new
places to go to. May it be temporarily or not, we just need a place where we can
feel that we belong and a place where we can find challenging and stimulating.

My original plan is to behave and be a good girl for uncle but now that I've find
what I am searching for, should I stop? Of course not! Mag-iingat na lang ako para
hindi na makaabot pa sa faculty o sa administration ang mga maaari ko pang gawin sa
hinaharap.

Spade Vantress. You don't know me. Threatening me is balderdash. I've been on the
edge of dying yet I'm still alive and kicking here. I've seen death many times
already and I'm not afraid on meeting him once again. That is... if you can make me
meet him again.

Naalala ko tuloy 'yung mga narinig kong mga nag-uusap usap sa may garden mga ilang
oras matapos nang nangyari sa cafeteria.
Flashback.

/>

After what happened to the cafeteria, nagpaalam na ako kay Janessa na hindi na ako
papasok hanggang sa last period. Hindi ko rin naman na siya hinintay na magbigay ng
sagot at naglakad ako papunta sa kung saan tahimik at walang tao.

And that's where I found the greenhouse surrounded by an assemblage of gardens.

Luckily the greenhouse is not locked so I let myself be welcomed by the cold breeze
inside. Nakakapresko talaga kapag napapaligiran ka ng mga bulaklak at halaman.

Naghanap ako ng pwedeng maupuan at saktong may iilang benches na nandito kaya
humiga ako sa isa sa mga iyon at ipinatong ang kamay ko sa mga mata ko para hindi
matamaan ng sinag ng araw.

Napabalikwas ako nang makarinig ako ng malakas na pagtunog ng bell. Fuck. Nakatulog
pala ako. Kinusot kusot ko naman ang mata ko dahil pakiramdam ko ay ilang oras din
akong nakatulog. Pinagmasdan ko ang paligid at maliwanag pa naman pero bahagya mo
nang mapapansin ang paglalim ng pagkadilaw ng mga lugar na nasisinagan ng araw.
Hapon na. What a sleepyhead.
I was on my way to the girls' dormitory when I heard a group of girls talking. And
because curiosity kills me, I hid myself from a nearby tree. Big and wide enough to
cover me and close enough not to be seen and to eavesdrop.

"Grabe girl! Ang tindi nung transferee kanina! For the first time, may gumawa ng
ganun kay King Spade at sa iba pang miyembro ng HEAD!" A

girl exclaimed.

"At sa ginawa niyang 'yun, siguradong di papalampasin ng student body ang babaeng
'yun. Sayang ang ganda pa naman niya kaso walang lugar ang pakikipagtapang-tapangan
niya dito sa Mhorfell." Another girl stated.

Hm, walang lugar? Well lets see. They are yet to know the real Alex Cromello. The
game is not even starting. If there's no place for me then, I'll make one. For me
and for everyone like me.

Based on the girl's statement, their group is indeed influential for the whole
studentry to react that much from what I did. But I respect every individual's
reasons when they come to respect and follow someone so I can't blame them too.
I guess, I just need to play the game that we'll start tomorrow.

"Eh ano kaya ang parusang ibibigay sa kanya ng mga heads? Take note wala pa dun
ang mga gagawin ng fansclub at mga alipores nila. For sure may gagawin din sila sa
transferee na 'yun!" A new voice butted in.

So, going against that single person means going against numerous students here in
the academy. But aren't they overreacting or I just really don't get the point?
Lumaban lang ako sa salita dahil hindi ko gusto ang inasta nila kanina. Ni hindi
man lang nila muna pinakinggan ang totoong nangyari. Tapos may parusa pa? Damn,
what are they taking theirselves for?

End

of Flashback.

I already entered every school and tried to hide the real me. If this is the real
me. However, I redundantly fail because of my principles and the values that I am
keeping. If they really are coming for me then, so be it. I won't hold myself back.
I'll make sure that I'm not going to be the loser in this game.
I didn't ask my friends to enter this school because I would be needing their help
if ever something happens but of course, I miss them too. Hindi ko lang sinasabi
dahil hindi ako sanay na maglambing sa kanila. Gayunpaman, gusto ko na talaga sila
makasama sa lalong madaling panahon. Si Fiacre, Rennei at Dereen lang ang
nakakasama ko ng madalas sa buong apat na taon.

Well then, I need to sleep now. It will be another long day for me tomorrow. Well,
a longer one, I guess. Ipinatong ko ang phone ko sa may side table at saka nag-ayos
ng higa sa kama. Hindi ko na inabalang patayin ang lampshade dahil hindi ako
komportable kapag madilim lalo na at ako lang mag-isa rito ngayon.

Nagmumuni-muni pa ako nang biglang nag-vibrate ang phone ko. Kinapa ko naman kaagad
ito mula sa side table at kinuha. I opened it as soon I got it and I found a
message sent by Dereen.

From : Dereen

9:45 PM - Hey you, crazy woman! The king you mentioned, his name is Spade Vantress
huh? What a hottie lion in a zoo filled withwild animals haha.

Napailing na lang ako pagkabasa ko sa text niya. Mabilis talaga siyang makakalap ng
impormasyon lalo na kapag sinabi mong gwapo at malakas ang dating. I'm not against
that though. Nagiging adbantahe rin naman naming ang pagiging ganyan niya kapag may
kailangan kami. It's like hitting two birds with one stone.

Nakapaglandi na siya, nakatulong pa siya. Yes, I do love my bestfriend.

****

Author's Note: Added some details about the meaning behind the HEAD. Nawa'y wala
nang ma-GM pa tungkol dito. Hahaha! Anyway, naiba rin ang ilang sentences para sa
mas mabuting pagbabasa. Enjoy reading! God bless! :) [06|29|16]

=================

Chapter 3: Welcoming

"Try to check her heartbeat."

"Still normal Doc. U-uhm... Doc, do we really have to do this?"

"We don't have a choice. Mamamatay siya kapag hindi tayo sumugal. Hindi siya
pwedeng mamatay nang ganito ganito lang."

Huh? Nasaan ako? I keep on hearing various voices. Voices that seemed very
familiar. Minulat ko ang mata ko kahit parang may tumutusok sa mga ito at may tila
naaaninag akong liwanag. Nasa langit na ba ko? O kung anu-ano lang 'tong iniisip ko
at talagang nasa hospital lang ako? Pero bakit? Anong ginagawa ko rito?

Argh! Ramdam ko ang pananakit ng katawan ko na para bang ilang daang karayom ang
tinusok dito nang subukan kong gumalaw. Igalaw ang katawan ko na hindi ko man lang
makita. Gusto kong sumigaw at magpumiglas sa sakit! Subalit, kahit anong gawin ko
ay walang nangyayari at wala ni isa ang nakakapansin sa akin ---

"Hoy! Alex! Uy, gumising ka na! Male-late na tayo oh!"

Hmm? Si Janessa?
Wait a moment.

Hay, napanaginipan ko na naman ang sinaryong yun. Lagi na lang. Kailan ba ito
matatapos? Di bale na nga lang. Tumayo na ako sa higaan kahit gusto ko pang
humilata. Kaysa naman mahuli pa ako sa klase ko.

Kukunin ko pa lang ang towel ko mula sa cabinet

nang masapo ng noo ko ang kamay ko. Shit. Parang binuhusan ako ng isang balde ng
malamig na tubig nang maalala ko ang mga pinaggagagawa ko kahapon. Mula sa Blair na
iyon hanggang sa hamunan namin ni Spade. Geez, Alex Cromello!

Para bang nakainom ako ng maraming bote ng alak kahapon at ngayon ko lang natandaan
ang mga kalokohan na ginawa ko. Tch. Bahala na nga. Papanindigan ko na ito. Isa pa,
nagtawag na ako ng mga kasama eh.

I went to the bathroom and showered fast. Pagkalabas ko ay dumiretso na ako sa

lugar ko para magbihis. I got a white blouse and a dark blue skirt with enough
length to wear for today.
Instead of stressing myself about what will happen today because of what I did
yesterday, I thought about my friends coming here to join me.

Sabik na akong makita sila. We've been seperated for almost 6 months because I've
been to Canada for an important business seminar. Dereen was forced to take a
vacation upon her dad's wishes while the other two were also forced to went to
China to study for a little bit and yeah, to learn some discipline.

Among the four of us, Dereen is the only one who still has one of her parents, her
father. Her mom died from giving birth and she blames herself for that before. But
then, she realized that she's still lucky to have her father. Lalo na nang malaman
niya ang kalagayan ng pamilya naming tatlo na puro patay na ang mga magulang.

I can't remember how old I was when my mom and dad

died. I don't know why but I just can't bring myself to ask any member of our
family about it anymore. Sumasakit lang ang ulo ko sa tuwing naaalala ko ang lahat
ng iyon. Sino ba namang anak ang gustong mawalan ng magulang sa murang edad?

Nakakatuwa bang isipin na hindi mo kasama ni isa sa mga magulang mo kada sasapit
ang kaarawan mo? Hindi naman di ba? Kaya nga halos hindi namin pinag-uusapan ang
tungkol sa pamilya sa tuwing magkasama kaming apat. Basta masaya kaming apat na
magkasama, ayos lang ang lahat para sa amin.

Okay. Enough with this dramatic and gloomy atmosphere. Hindi bagay sa akin. As for
now, Janessa and I are here walking along the hallway of the Crimson Building. I
can feel everyone's eyes on me. And I am perfectly aware that it's all because of
what I did to their almighty king.

I let Janessa to go first since I need to take care of some business in my locker
and with the people who were having their eyes on me. I don't want her to get
involved because of me again.

After about six careful steps, a group of boys and girls blocked my way all of a
sudden. Nasa walong katao sila. Oh, are they gonna start? Anyway, I kept my bored
and expressionless look on them. People like them can get pissed easily with this
small tactic. It's really useful. Believe me.

"Hey you! Talagang may lakas ng loob ka pang pumasok matapos mong sagut-sagutin ng
pabalang ang leader ng HEAD? Unbelievable!" Lumabas sa kumpol

ang isang babaeng may pinupunas-punasan na isang baseball bat.

I don't know her name but I can feel her rage flaming towards me. Even if it's for
entertainment, I should be careful next time. Look at this, I've brought this
trouble to myself. Kapag naumpisahan talaga ako ng inis at pagkulo ng dugo, kusa na
lang aaksyon ang bibig at katawan ko. But hey, it's only a threat. Are they
worshiping those ten that badly? Grabe naman sila makasanto, tao lang yung sampung
'yon.

"Ang kapal ng mukha! Di ba niya alam na sa ginawa niyang 'yon, pwede siyang
ipapatay ng ten heads dito sa mismong harap natin?" dagdag naman ni kuya na akala
mo ay naligo ng gel.

Eh kung ikaw kaya patayin ko?

Tss. Butthurt. Naiintindihan ko naman ang pakiramdam kapag nabastos ang taong
ginagalang mo ng sobra. Pero tulad nga ng paniniwala ko, hangga't hindi ako
nakakahanap ng magandang rason para i-respeto sila, pwes manigas sila. Umiwas na
lang ako at dumaan sa gilid para makaraan.

Akala ko tapos na ang teleserye na ginagawa nila este namin pero hindi pa pala.
Bubuksan ko pa lang ang locker ko nang may humablot sa mahaba kong buhok at tinulak
ako sa pader. Aba't may panibago na naman na humarap sa akin. I'm really
outnumbered by them. But it doesn't mean that I can't beat them.
"What's your problem, you old hag?" Bungad ko sa kanya nang makabawi ako sa ginawa
niya sa akin. Sige

lang. Magtitimpi muna ako. Medyo napaatras naman siya nang marinig niya ang boses
ko. But she still tried to look as if nothing can scare her. See? I can intimidate
them with my tone alone.

"S-sino ka ba sa akala mo ha? W-wala kang karapatan na lagpas-lagpasan lang kami!

Isa pa, may atraso ka samga heads! Di lang basta basta yung taong sinagot-sagot
mo!" Oops, namumula na siya sa inis.

I know that my maintained bored look infuriates her and her companions more and
more. Napansin ko naman na halos lahat ng estudyante, nakatingin na sa amin. Pati
yung mga nasa classroom, lumabas na para lang makiusisa. Damn, these insane people
are making a bigger fuss than I expected.

Hindi ko siya ulit sinagot at tinangka ko ulit na umalis nang maramdaman kong may
kamaong patama sa akin mula sa likod. Sasaluhin ko sana yun para baliin ang buto ng
lalaking may lakas ng loob para suntukin ako habang wala siyang kaalam alam, pero
may nauna na sa akin.
Tch. Napangisina lang ako nang makita ko ang sumalo dun sa kamaong dapat ay para sa
akin.Hindi pa rin nagbabago. Wala nang dapat ikagulat. Pero sila, mayroon.

Sandali ko yatang nakalimutan na ngayon ang dating ng walang kakupas-kupas na

babaeng ito. Malamang kaninang umaga pa lumapag ang eroplanong sinakyan niya. Wrong
move for you young man. Walang binatbat kahit isang dosenang lalaki sa kanya.

Lahat sila ay napahangos ng dahil sa nasaksihan. At isang iglap

ay minani lang niya ang pagbalibag doon sa lalaki. Bakas ang gulat, takot at
pagkamangha sa mga mata ng mga estudyante. Malamang, black belter ba naman iyang
nasa harapan niyo eh. Hindi lang halata sa itsura.

"Grabe, Alex! How come you're just tolerating these bullies? Anyway, can we go to
our room first? Accompany me!" aligagang tanong niya ng may pa-cute tone pa
sabandang dulo nang makalapit siya sa akin. Samantalang ang lalaking binalibag niya
puro mahinang usal ang nasasambit sa sakit ng katawan.

Meet this girl with fast changing moods and attitudes, Maria Dereena Santos. A
bipolar.
Yep, you read it right. The woman who got that man's fist is my bestfriend, Dereen.
A black belter in martial arts and is very good in swordsmanship. The friendly yet
deadly type of woman.

Sumang-ayon na ako sa gusto ni Dereen nang makaramdam ako na may iba pang
nagmamasid na mula sa hindi kalayuan. Masyadong maraming tao. Baka nagmamatyag
lang.

Alam na nilang mangyayari ito.

Mabilis na pumulupot ang kamay ni Dereen sa braso ko na madalas naman talaga niyang
gawin at saka ako hinatak paalis. Sa paglalakad namin muli sa pasilyo ay kita namin
ang pagkabato ng bawat isa habang nakatingin pa rin sa amin. Siguro naman kahit
papaano, nagising na sila.

Tahimik lang ang naging paglalakad namin ni Dereen. Hindi naman kasi gaanong
kadaldal to lalo nakung maraming tao sa paligid. Sa kabilang banda, matapang
magsalita iyan at matalas magsalita kapag kakaunti lang ang tao.
Ang pinagkaibalang naming dalawa ay hindi siya yung tipong tatahimik kapag may away
na sa harap niya. Ako kasi wala naman akong pakialam maliban na lang kung damay
ako. Mas dakila pa siya umawat ng away kumpara sa aming tatlo na halos walang
pakialam. Kumikilos lang naman ako kapag namumuro na sa akin ang nagsimula ng away.
As simple as that.

Before we could even reach the path to Queen Anne's, the school bell rang. A signal
indicating that all the students should go on their respected classrooms. I looked
at her and saw her shoulders down, somewhat disappointed. Seconds later, she nodded
as if she already knew what I wanted to ask.

Kaya bumalik na lang din kami sa Crimson Building. Habang pabalik ay nakwento niya
na ka-batchmate ng dad niya ang may-ari ng school kaya nagawa niya na maging
kaparehas ko ng schedule at ng room. Wala eh. Nadala sa koneksyon.

When we finally arrived, all of

their eyes are still on us. Miss Cruz seems not to be paying attention with my
classmates gazes because she's busy fixing the problem on her laptop for the
presentation later. But I'm quite sure that she knew what happened.

Inaya ni Miss Cruz si Dereen na magpakilala sa harapan pero mabilis na nagpalusot

ang kaibigan ko na huwag na dahil kilala na raw siya ng mga ito at baka maubos na
ang oras para sa presentation. Walang abala nakaming umupo sa mga upuan namin.
Dahil katabi ko si Janessa, sa sumunod na upuan si Dereen. Si Janessa naman agad
akong kinalabit.
Akmang lilingon na sa akin si Janessa nang unahan ko na siya. "Later." Malamang sa
malamang kasi ay itatanong niya kung saan ako galing at sino ang kasama ko.

Mabilis lang na natapos ang mga boring na subjects. Sumabay naman si Janessa sa
amin ni Dereen. Dumiretso kami sa cafeteria kahit alam naman naming pagtsitsismisan
lang kami. We can't even eat or digest those gossips, so why bother? Ang kailangan
lang namin gawin ay ang magbingi-bingihan nang makakain kami ng maayos na para bang
walang nangyari.

Nagpabili na lang kami kay Janessa dahil kailangan namin mag-usap nitong bagong-
dating kong kaibigan kahit sandali. One on one. Tutal mukhang parehas lang yata
kami ng panlasa sa pagkain.

Magkatapat kaming umupo satable sa may bandang sulok kung saan parang kami lang ang
nakaupo dahil ayaw naman namin na may makarinig sa usapan namin. Mga ilang minuto
ang tumagal bago nagsalita si Dereen.

/>

"So how's life in here Alex? Are you doing well? Baka naman nagpapaapi ka na dito
ah. Sinasabi ko na sa'yo, hindi ko papalampasin yang mga 'yan!" pagbabanta pa niya
sa akin habang magkasalubong ang mga kilay niya.

Ako naman itong napakunot ang noo. Anong akala niya sa akin, sanggol? Bata? Para
namang ang laki ng pinagkaiba namin at para namang hindi ko kayang protektahan ang
sarili ko.

Minsan ang sarap batukan ng isang to eh.

"Napaparanoid ka na naman Maria. Okay lang naman na i-bully nila ako basta wag
nilang sasagarin ang pasensya ko. Balita pala kay Fiacre at Rennei?"

I almost chuckled when I caught some daggering looks from her because I called her
Maria. Dereen really hates being called by her first name. Baduy daw kasi at hindi
bagay sa kanya.

Ayon sa kwento ng tatay niya, talagang napagkatuwaan lang daw niya at ng asawa niya
ang pangalan na ito noong nabubuhay pa ang asawa. Kaso noong orasna tinatanong na
sila ng nurse sa ospital kung ano ang ipapangalan sa anak nila, wala na siyang
nasabi kung hindi iyon. I guess, he also chose his name as a commemoration of his
wife.

Napairap na lang siya pagkakita sa ginawa ko. "Sina Fiacre at Rennei, inaayos pa
ang transfer papers. Late ko kasing nasabihan. And please, would you stop calling
me Maria? It's so damn irritating! Don't remind me of my dad's lunacy." Sumilay

sa akin ang isang ngiti at itinaas ko ang dalawang kamay ko bilang pagsuko. Mamaya
mainis pa ito lalo.

"Sige na, 'wag ka na mainis. Tinatawag kalang naman ng Maria eh. Kamusta naman ang
bakasyon?" Pag-iiba ko ng paksa ng usapan.

"Nakakasakal na bakasyon. May bantay kahit saan. Puro mga tauhan ni dad ang
nakabuntot sa akin. Kulang na lang pasukin nila ang condo unit na tinutulugan ko."

"Chill. Dadami tigyawat mo niyan."

"Hindi ka nakakatulong, Alexandria."

"Bakit? May problema ka ba?"

"Wala naman. Nung nasa Hong Kong kasi ako, nakita ko si Rieda. Mabuti pa siya
nagpapakasaya sa mga lalaki doon sa mga club. Samantalang ako hindi pwede. Leche
kasi ang mga bodyguards na iyon."

Rieda? Oh. Our agent friend two years ago. Sa club din namin siya nakilala at
nagkasundo naman kami dahil may pagkaparehas ang mga ugali namin. Kung paano man
kami nagkakilala, sa tingin ko hindi na masyadong dapat halungkatin iyon. That was
one of our long nights before. During the rebellious days outside the country.

"Maybe she had an assignment. Kung gusto mo maging katulad niya, go. Mag-training
ka. Good luck." I told her and for the second time, she threw me sharp looks.
Hindi na niya nadugtungan pa ang usapan naming nang mapansin niya ang bigla kong
pagtikhim at pagtikom ng bibig. Papalapit na kasi sa amin si Janessa. Napalingon
naman si Dereen doon sabay iba ng ekspresyon na naman. Tumayo siya at tinulungan
niya ito sa pagbubuhat ng mga pagkain namin.

Pagkaupong-pagkaupo nila ay umarangkada naman ang friendly side ng babaeng ito.

"Hi! Are you a friend of Alex? I'm Dereen. Dereen Santos. Nice to meet you!"
pagpapakilala niya. You'll never know that there's a devil residing in this bubbly
and friendly girl.

"U-uhm... h-hel-lo.. I'm J-Janessa. Janessa Riell Salvador. Riell na lang."

Mahiyain talaga to kahit kailan.

Hmm? Riell? Now that she mentioned it, it's actually her second name. Sorry, I
can't easily remember names especially if it's owned by someone new to me. Riell
then. It would be way easier to call her that

instead of Janessa.
The atmosphere between the three of us seems off. Probably because we just met each
other. Nag-umpisa na lang akong kumain para matigil na ang pakikipagpakiramdaman
nila.

When we're done eating, Dereen began to be talkative and keeps on talking with
Riell as if I don't exist. Initsipwera pa ako ng sarili kong bestfriend. Hinayaan
ko na lang tutal go-with-the-flow naman lagi ito at sa tingin ko kinikilala lang
naman niya ang babaeng makakasama namin sa isang buong taon sa iisang kwarto.

I was just busy sipping fresh milk from a straw when I felt someone coming. Hindi
ko pinahalata ang pagkakaalam ko pero sinulyapan ko ng palihim si Dereen. Nakuha
naman niya kaagad ang ibig kong sabihin.

Sunod ko na lang napansin ay ang paglapag ng isang mumunting pulang sobre sa lamesa
namin. Tumaas kaagad ang kilay ni Dereen dito. Ako naman ay sinundan ko ang
direksyon kung kaninong kamay ang naglapag ng sobre.

A girl with a long brown hair is standing right beside our table. She has this
businesswoman aura and it's possible that she has a strong and full of pride type.
Either way, she's still that girl who came to that Blair's rescue yesterday.
"Is there a problem?" Dereen asked suspiciously.

The girl ignored the question and the audience's increasing number. "First of all,
I'm Kiara Marisse Delaverde. Panglima sa HEAD. I'm the reigning Queen of Archery
here in Mhorfell Academy."

At humalukipkip siya habang nakatingin sa mga mata ko.

"I didn't even ask who you are and what you are in this school." I said. A devil's
friend will always gonna be a devil too.

Gasps have been heard after that. But instead of fighting back, she continued
speaking to me in her own fierce way. "You are lucky that I personally came here
just to give you that invitation. You better take a look at it. Don't you worry,
it's just about what you did to our King and leader. See you tomorrow, Alex
Cromello."

Then she turned her heels towards the exit of the cafeteria. Ang ibang tao naman
hindi na magkamayaw sa paghahati ng tingin nila sa ibang direksyon para hindi
mapaghalataan at para naman makialam sa kung ano ang laman ng sobre. Hindi pa
nahiyang ingudngod ang mga mukha nila rito. Tsk.
Since I don't have the mood to stress myself out for a fucking red envelope, I gave
Dereen the honor to get that thing and open it. I let her take her time reading it
for as many times she want while I still keep on sipping my fresh milk.

A minute later, she laughed as if she's crazy. So crazy the whole cafeteria's
attention was directed to us in a blink of an eye.

I gave her a 'what-the-fuck-are-you-laughing-at' look that didn't even make her

stop for a bit. She keeps laughing harder and harder. Si Riell nga nakatungo na
lang na nilalaro-laro ang mga daliri. Matapos ang ilang sandali na pagtawa niya ay
medyo

nagpipigil ng tawa pa rin niyang iniabot sa akin ang sobre.

"Here you go, young missy. Be careful, it's so scary." Sarkastikong wika niya
habang nakaturo sa sobre.

Ano ba naman kasi ang nakakatawa? Minsan, hindi ko matandaan ang pag-iisip nang
kaibigan kong ito.
Kaya naman inabot ko na ang sobre at inilabas ang papel na nakapaloob dito. Ramdam
ko na tila ba iniintay ng buong eskwelahan ang magiging reaksyon ko at kung ano ang
laman nito kaya binilisan ko ang pagbabasa.

Dear Ms. Alexandria D. Cromello,

From the deepest and warmest greetings of the Heired Eminence Approbate Decarchy,
we are inviting you to a party which will be held at the school's warehouse, at
exactly 8pm. This will be our treat to you for the magnificent performance you have
shown yesterday. Our king will absolutely be honored to have you as our guest.

I must apologize in advance because we can only set up a small party for you. We
would also like to inform you that you no longer need to wear elegant dress
tomorrow night. Seeing and meeting you more would be the best part of the evening,
for sure.

We are expecting you presence for the tomorrow night. You don't have to take this
invitation to the venue. Someone will approach you for assistance. Good luck.

/>

Sincerely,

HEAD.
"Don't you agree with me? It's quite scary, isn't? Hahaha hell. Para namang kaya ka
nila." Dereen keeps on laughing with sarcastic words coming from her mouth.
Napailing iling na lang ako. She's really insane.

Ganito talaga siya lalo na kung alam niya na ang magiging kalabasan ng lahat ng
mangyayari. At dahil alam niya, tuwang tuwa niyang pinagpepyestahan ang mga
pananakot sa akin ng HEAD na naikwento sa kanya ni Riell. Nababaliw na talaga.

Yeah, sure, it's not scary. This is only an invitation for Pete's sake! They are
inviting me, only me! Their motive for doing this is most likely to show me how
serious they are with that threat. Red ... Red means it will be bloody.

I'm interested on what they can do and what are the surprises that they have
prepared for me but I would chose a silent and quick fight rather than a bloody
fight. Bloodshed for a mere nonsensical thing made by these nonsensical people is
totally unnecessary.

Seeing me with my maintained look, Dereen stopped from making jokes out of the
invitation. Meanwhile, I decided not to really worry about it. So I stood up and
stepped forward near the crowd who still has their attention with the thing I'm
holding.
Paunti-unti silang nagsilingunan sa akin ng may pagtataka sa kanya-kanyang mukha. I
lifted the other side of my lips and raise the red envelope in front

of their faces. I showed it to them proudly until I tore it into small pieces still
in front of their faces. I almost laughed just by watching their pale reactions
from what I did.

Sa tingin ba nila matatakot ako nito?

Sila pa talaga ang naglakas-loob na magsimula.

Pinagmasdan ko rin ang mabagal na pagbagsak ng ilang piraso nito papunta sa sahig
na kinatatayuan ko. Matapos nun ay bumalik ako sa kung saan naroroon sina Riell.
"I'm going out for a little bit. You don't have to follow me."

I stormed out of the cafeteria after I bid my goodbye. Nakita ko na lang ang sarili
ko na bumalik sa pwesto na nakatulugan at nakagisingan ko na kahapon. The
greenhouse.
Ewan pero napapanatag ang loob ko rito. Mabuti na lang at mukhang bukas naman ito
lagi. Within a school filled with suffocating people, this kind of place is
seriously heaven. I can put my mind at ease. Hinanap ko ang upuan na nagamit ko at
pumunta roon. I heaved a sigh when the thought of going to that party intruded my
head again. Bakit pa pakiramdam ko may kung anong mangyayari bukas ng gabi?

Mangyayaring masama? Hindi eh. Hindi ako kinukutuban tungkol doon eh.

Takot? Hindi rin eh. I take pride with my fighting skills, you see.

Pero ano?

Basta. It's as if something twisted will happen tomorrow night.

/>
Damn. Pero walang mas tatalo sa panaginip ko ngayong umaga. Escape. Escape. Escape.
But it locks us down to our past until now. Napatingin tuloy ako sa kalangitan na
makikita mo pa rin dito dahil gawa naman sa matibay na salamin ang greenhouse na
ito.

Lorraine. Kung buhay ka pa kaya, ganito pa rin ang kakahinatnatan ko?

Saka ano ba talaga gagawin ko sa huling kahilingan mo?

Ang hirap naman kasi ng pinapagawa mo. Ni hindi ko nga sila kilala at hindi ko man
lang alam kung saan ko sila matatagpuan. Apat na taon na ang nakararaan. Paano ko
pa sila mahahanap? Apat na taon na ang nakakalipas eh.

Hay, buhay. Bakit ba lagi ko pa ring napapanaginipan iyon? Gusto ko na talaga

makalimot. Sobra. Pati kasi sina Kuya at Tito parang nalalayuan ko na. Pati ang
tiyansa na magkaroon ng mas maraming kaibigan.

Pero natural lang naman di ba? Ang matakot kapag alam mong may posibilidad na
layuan ka nila dahil sa kung anong mayroon sa'yo? Sa loob ng apat na taon, kami
lang magkakasamang apat. Kasi kami-kami lang nagkakaintindihan ng sitwasyon. We
thought that isolating ourselves will be a proper move to lessen the pain that they
might bring once we've been too attached and left without words.

"Bakit ba pinapamukha sa akin ang katotohanang yun nang paulit-ulit!?" Bulyaw ko at

hindi ko na namalayan na puro mga bato nga pala ang sahigan ng greenhouse na ito.
At may isa akong pinalipad dahil sa malakas na pagtadyak ko.

Uh-oh. Sana walang natamaan.

Sana walang natamaan.

Sana walang -----

"WHAT THE HELL!? WHO THE FUCK IS THE ONE WHO FUCKING THREW THIS?!"
Oops, may natamaan nga.

Nagulat ako nang ibato pabalik ang bato sa akin. Buti na nga lang at nailagan ko.
Pero mas ikinagulat ko kung sino ang natamaan ko at nagbalik ng bato sa akin. He
slowly walks towards my direction. Looking completely pissed and irritated while
massaging his head.

I didn't show any signs of surprise.

Makikita ko naman siya bukas, bakit ngayon pa?

Nagpapatayan na kami ngayon sa tingin pa lang, ano pang mangyayari bukas?

At sa lahat ng matatamaan at makakasama ko rito sa greenhouse, bakit siya pa?

Palapit siya ng palapitsa akin nang sumagi sa isipan ko na asarin man lang siya
kahit sandali. Pampatanggal problema ko lang. Siya naman gagawin kong problemado
dahil sa akin.

"Don't you think it's too early for us to meet again, King Spade?"

****

Author's Note: Rieda is the protagonist of my another story, The Maid's Secret.
Kindly read the story if you are curious about her and to her story :) We changed
some terms, added details, deleted unnecessary words, and revised minor parts.
Thank you for reading and God bless. [07|04|16]

=================

Chapter 4: Our So-Called Party

"Don't you think it's too early for us to meet again, King Spade?" I smirked.
He instantly changes his expression. It became calmed and composed again. However,
he replied to me with an evil grin on his face. "Not too early. Seeing you today is
like making my nerves excited to hear you scream to death sooner or later."

Then, he stopped about two meters away from the bench I'm sitting on.

"Why? Natapakan ko ba ang pagkalaki-laking ego mo? Aww. One of the awful and hated
story of girls. Men and their ego." Pang-aasar ko sa kanya.

But he didn't even flinch. "If I said yes, will there be any change? Nothing,
right?" he said. This guy sure knows how to talk back.

"There will be a change if you stop following this depraved world's axis and make
your own through your own choices and lead others to that axis of yours."
Makahulugan kong sagot sa kanya. Pero sa puntong ito, hindi na ito pang-aasar.
Talagang sagot ko lang sa tinanong niya. Paano nga ba napunta rito ang usapan?
I noticed that he became somewhat dazed on a second. My brows furrowed and he
returns to his composure again. "And make others make their own axis too if they
didn't like the way I lead?" He continued.

/>

Somehow, I felt like we're debating about something I don't know. But on the second
thought, I felt like he knows what we are talking about totally. "That depends on
your choices and to the world you've created. Whether it will be depraved or
abundant." I answered again.

This time, he really did stop. Para bang may malalim siyang iniisip pero sa akin
lang siya nakatingin na parang sinusuri ako. I became uncomfortable with his gaze
and so I shifted my eyes to the flowers arranged in here.

Wala kaming sinasabi. Wala rin kaming ibang ginagawa.

Pero alam ko na nakatingin pa rin siya sa akin.

Hindi ko na inalam pa kung anong klase ang tingin na iyon at ako na ang naunang
umalis sa greenhouse. Naglakad ako papunta sa comfort room para makapaghilamos man
lang at mahimasmasan naman ako sandali.

What kind of conversation is that?

Iyan ang tanong ko sa sarili mula pagtingin ko salamin hanggang sa ngayon na

pabalik na ako ng classroom.

Malapit lapit na ako nang makita kong nakabukas pa rin ang pintuan ng room. Which
is usually closed when the classes are already starting. At alam ko na late na ako.
Sa Crimson Building lang naman kasi maririnig ang bell para sa simula at pagtatapos
ng break time dahil may kanya-kanyang oras ang mga tao at empleyado rito ng break
time nila.

Bahagyang

binilisan ko ang paglalakad ko nang makarinig ako ng nagsesermon. Sa lahat pa naman

ng klase ng guro, ito ang pinaka-ayaw ko. The state of the nation speaker type.
I discovered that the reason why the door is still open is because someone is being
scolded. To add some spice on the moment, it's Spade Vantress. I mean, woah.

When I stride inside the room, the attention was then altered to me. Ugh. The same
goes to the professor that I don't even know yet. "You two are late! Don't you know
that being late is a rude manner towards your teacher?" A male professor with
pointed eyeglasses claimed.

Pero parang walang narinig si Spade ni isang salita mula sa guro at dire-diretso
lang siyang naglakad papunta sa isa sa mga bakanteng upuan sa likod. Hindi pa siya
nakakalayo nang magsalitang muli ang guro. "Young master, you don't turn your back
when I'm talking! Hindi ka ba tinuruan ng nanay mo na gumalang sa nakakatanda? O
ganyan din siya umasta? Kaya ba ganyan ka lumaki na parang walang pinag-aralan?"
Mapanghusgang turan niya na ikinalingon kaagad ng kapwa ko nahuli sa klase.

Sa kabilang panig ay nananahimik lang si Dereen sa sulok. Alam naman niyang kapag
damay ako sa isang maliit na gulo o away, hindi na niya ako kailangan alalahanin
lalo na sa ganito.

"For your information, old man, you don't have any right to insult my mother like
that.

You don't insult my mother in front of my face nor in front of anybody!" Bakas ang
galit sa mga mata ni Spade. Animo'y may natamaang ugat sa katawan niya na siyang
nakakapagpalala pa ng kulo ng dugo niya.
Bumilog ang kamao niya at ambang susugurin na ang guro dahil pawang nginingisian
lang siya ng propesor nang sumingit ako. "I wasn't informed that teachers can now
talk trash like that especially insulting a woman from a family that is paying you
for your service. Aren't we being shameless? After all, the money you are getting
from them is also the money you used to feed yourself and your family." Kahit naman
siguro ako, maiinsulto rin sa mga pinagsasasabi nito.

Sabihin man niya na nahuli kami pero wala siyang karapatan na idamay ang pangalan
ng isang ina at husgahan ang pagpapalaki nito sa kanyang anak lalo na kung wala ka
namang kaalam alam.

"How

dare you!? Hindi rin ba nasabi sa iyo na masama ang sumagot sa mga nakakatanda?!"
Pasigaw na ang tono ng pananalita niya kaya mas lalong lumalakas ang loob ko na
turuan siya ng leksyon.

Lumapit naman ako sa kung saan nanatiling nakatayo si Spade at hinablot ang kamao
niyang nanginginig sa galit. Itinaas ko ito at ipinakita sa lintik na kalbong
propesor. "You see this? Nagtitimpi siya sa'yo. Just by hearing how loud your voice
is, you're very unprofessional. At nakakatawang ngang isipin na kailangan ko pang
sumagot sa isang nakakatandang tulad mo dahil sa di hamak na mas makitid ang pag-
iisip mo at pag-uugali mo kaysa sa mga narito." Sagot ko pabalik na ikinausok na ng
ilong ng guro.

Namumula na rin ang mga tenga at ang mukha niya. Lalo na at sinabayan pa ng
mahihinang pagtawa ng mga kaklase namin dito. Napansin ko naman na nawala na ang
panginginig ng kamao ni Spade kaya marahan ko itong binaba nang sinulyapan ko siya
ng tingin.

"I will report you! I'll report the two of you! No. I'll report all of you!
Sisiguraduhin kong mapapatalsik kayong lahat lalong lalo ka na!" Padabog na kinuha
ng lalaki ang mga gamit niya at nagmartsa palabas ng kwarto.

Pagkalabas naman niya ay sari-saring sigawan at hiyawan ang nagkaroon ang loob ng
kwarto namin. Pawang nagpapasalamat na umalis na guro na iyon. I sighed due to the
last remarks that baldy left. Papatalsikin? Let's see.

/>

"Naks naman king! Libreng tyansing ah!" Dinig kong hirit nang isa sa mga nakita
kong kasama niya kahapon. Kasama niya sa grupo nilang HEAD.
"Wooo! Kaya pala late kayong dalawa hahaha!"

"Naka-score ka ba king?"

"Malambot ba kamay niya?"

"Pfft. Natulala ka na diyan, Spade ah!"

Doon ko lang naalalang hawak ko pa rin pala ang kamay niya kaya mabilis ako
bumitaw. Hindi na ako nagdalawang-isip pa na pumunta na rin sa pwesto ko at umupo.
Sina Dereen at Riell naman may mga ngiting hindi ko alam kung nang-aasar ba o
natutuwa sa ginawa kong pagpapaalis sa lalaking iyon.

"Mga gago." Iyan ang tanging sinambit ni Spade sa kanila bago sila muling bumalik
sa pagtatawanan.
I just shook my head from the way those men tease their king.

"Heh. Those guys are crazy. Marco Joe Llanes, John Alexis Samonte, Jonathan
Castillo, Colllen Matthew Lee, and Zhen Edward Castillo. 10th, 9th, 8th, 6th, and
2nd sa HEAD." Sabay pakumpas na

tinuro ang mga lalaking nasa linya rin ng inupuan ni Spade.

Tinandaan ko naman ang mga itsura, mga pangalan, at mga ranggo nila ayon sa
pagtuturo ni Dereen. Teka. "How did you know?" I asked. Parang ang bilis niyang
nakuha ang lahat ng tungkol sa mga bagay-bagay na tumatakbo sa eskwelahan na ito.
Mas nauna pa siya sa akin na makilala ang mga lalaking iyon.

"Maliban sa kwinento sa akin ni Riell, may mga nauto akong lalaki kanina. Ayun,
nakakuha kaagad ako ng impormasyon. Grabe Alex. May party na nga kayo bukas ng
gabi, inunahan niyo na ng date hahaha." Pang-aasar niya pa sa akin nang may
makahulugang tingin.
Inirapan ko na lang siya bilang pagsasawalang bahala sa sinabi niya. Ang mga tao
talaga ngayon napakamalisyoso't malisyosa na. Porket nahuli lang kami parehas sa
klase at hindi ko kaagad nabitawan ang kamay niya, malaking bagay na. Tss.

Tumungo na lang ako sa desk ko at inintay ang pagdalaw ng antok. "Handa ka na bang
makalaban sila bukas? 'Yung tatlong babae hindi naman problema eh. Yakang-yaka mo
bes. Ikaw pa." she added.

Hindi na ako sumagot at hinayaang bumagsak ang mga talukap ng mga mata ko kalaunan.

--

"Alex, ready ka na ba? Gusto mo ba ihatid ka pa namin

doon sa loob?" nag-aalalang wika ni Janessa sa akin at kinapaan pa ako na akala mo

ba ay isa siyang security guard o di kaya ay isang nanay na unang beses ihahatid
ang anak sa eskwelahan.

Ngayon na ang araw na itinakda para sa pagdiriwang kuno ng HEAD. Kasalukuyan kaming
nasa harapan na ng pintuan ng warehouse. Ilang minuto pa naman bago sumapit ang
eksaktong alas otso ng gabi kaya ito sinasamantala ni Riell at kung makaasta akala
mo ay mawawala na ako habang buhay.

Ang bestfriend ko naman, papetiks-petiks lang. Nakapamulsa at pasipol sipol na lang

habang nagmumuni-muni. "Seriously, Riell. Kailan ka ba matatapos diyan? Nagugutom
na ako eh. Balik na tayo. Kaya na iyan ni Alex. Matibay bungo niyan. Subok na. Kung
hindi, edi sa doktor ang punta. Ganun lang kadali ang usapan kaya halika na."
Naiinip na wika ni Dereen.

"Sigurado ka bang okay ka lang? Baka kasi-"

"Thanks for the pinch of confidence."

Napatigil naman na siya kakapaalala sa akin na mag-ingat ako. Nako, Riell, kung
alam mo lang ang napagdaanan ko bago mo ako nakikita ngayon sa harap mo, hindi mo
aakalaing mabubuhay pa pala ko.

Dala ng pagkainip ay marahas nang hinablot ni Dereen si Riell sa kwelyo at hinatak

paalis. "Enjoy the party, Alex."

Nang mawala na ang mga anino nila, tumalikod na ako. This is it. I've listened to a
little lecture from Dereen and Riell

a while ago before coming here. Kaso ang tinanong ko na lang ay 'yung sa dalawa
pang babae dahil kilala ko naman na lahat ng lalaki ang isang babae dahil siya ang
naghatid ng imbitasyon kahapon.

Thelina Ray Valdez, 7th and Courtney Chua, 4th. Along with Kiara Delaverde and
Marco Joe Llanes, they are a group of experts in computer programming, decoding,
and such. As disciplinarians, they are the ones assigned to block any attempts from
the other Mhorfell Academy students from hacking the system to steal answer keys,
examination copies, and student informations.

Phew. Let's see what will happen. Before I could even touch the doorknob, the doors
opened automatically as if they knew that I'm already here. May mga nakabantay na
dito pa lang, kung ganoon.

Wearing a loose black tank top, camel waistcoat, black pants, and rubber shoes, I
entered the venue confidently as my long hair glide as I move. As I expected, the
doors closed as soon as I set my foot four meters away from the doorstep.
The members of HEAD are scattered everywhere along with an unknown number of men
and women here. Ang iba prenteng nakaupo sa mga sofa na naririto. Ang ilan naman ay
naglalaro-laro at naglilinis ng mga sandata nila habang masama ang tingin nila sa
akin lahat.

"Party? But no wines, tables, candles, chocolate fountains, curtains, and catering?
Hindi ako nasabihan na

naghihirap na pala kayo." I commented as I simply observe the surrounding from the
ceiling up to the tiniest dirt on the ground.

Kahit alam kong basagan lang ng ulo ang magiging kahihinatnatan nito, sabihin na
nating isa itong paraan para mas makilala ko ang mga binangga ko. Dito ko rin
siguro masasabi kung maaayos ko ang una naming naging impresyon sa isa't isa o
hindi na.

Kulob na kulob dito sa warehouse. Dahil sa likod ito ng pangalawang gymnasium,

malayo layo na ito sa dorm at sa mga office buildings. Kaya kahit anong mangyari
ngayon, siguradong walang makakaalam maliban sa amin.

Now, it's either they'll watch me die or make me watch them to do the same.
I heaved a sigh for that thought. "Is this even legal? You know, killing or
anything? Here at Mhorfell Academy?" I can't help but to ask. I already heard it
from the others before. Masyadong maraming galamay ang mga taong ito sa mga
estudyante.

I saw Thelina stand from the seat beside Spade's. "Of course we don't kill our
fellow students. We're just torturing them." Tila balewang sagot nito.

"Nasa kanila kung hindi nila makakayanan ang sakit." Collen.

"Desisyon nila kung susuko na sila o hindi. Mamamatay o hindi." Jonathan.

Kung sa bagay, bakit ko pa nga naman tinanong. Ang eskwelahan na ito, sa madaling
sabi ay kontrolado

ng mga bigating tao. Karamihan mga Mafioso. Every mafia member knows how to kill
and to be killed in an honorable manner. While gangsters fight as long as they can
fight even if they're already showing their flaws.
Siyempre hindi sila manghihinayang. Sanay na sila sa ganito. "Life doesn't mean
much to all of you, does it?" Mas pinapahaba ko ang oras ko sa pagmamatyag ang
pagkakalkula ng mga kilos ko.

Masyado silang marami, fuck.

"It means a lot to us, Alexandria. Just like how it would mean to us if you beg for
your life now." That Alexis answered.

About twenty men. With them, thirty. Armed with baseball bats, swiss army knives,
shurikens, ropes, knuckles, and that bastard, Spade is holding a goddamn gun. "I
won't beg for my life. Not to the ten of you, at least." Pagpapatuloy ko sa usapan
hanggang sa mabilis na dumako ang tingin ko sa tig-dalawang lalaking sa magkabilang
gilid na papasugod sa akin.

Una kong nasapo ang braso ng isang lalaki at pinilipit iyon papunta sa likod niya.
Sinubukan pa niyang gamitin ang natitira niyang braso kaya hinablot ko rin iyon at
pinilipit sabay tadyak naman sa isang paparating sa kabilang gilid.
Pinangharang ko ang lalaking hawak ko sa baseball bat na dala ng isa pa nilang
kasamahan saka agad kong hinampas ang kamay niya na may hawak sa bat kaya

nabitawan niya ito. Tinulak ko naman ang lalaking kaninang hawak ko kaya
napasalampak siya sa semento.

Dinakot ko ang palapulsuhan ng lalaking nakabitaw ng bat at hinila ito pababa para
maabot ito ng tuhod ko. Tinuhod ko ng dalawang beses ang siko niya dalihan para
manghina ito at madali ko siyang mabalibag.

Tinapakan ko naman nang marahas ang dulo ng bat na siyang ikinatapon nito sa ere
para masalo ko. Inunahan ko ang papatamang bat ng natitirang lalaki sa apat sa
pamamagitan ng paghampas ko sa kanya sa kamay, balikat, tagiliran, at likod. 4
down.

"Sugurin niyo na." utos ni Kiara sa natitirang labing-anim na tauhan nila rito.

Napangisi na lang ako dahil mas mabilis pa ito kaysa sa inaasahan ko. Panay pagtira
sa batok, balikat, binti, at tagiliran ang mabilis na ikinabagsak ng sampu.
Hangga't maaari, iniingatan ko ang galaw ko dahil delikado kung mapatay ko sila
kapag maling pressure point ang matamaan ko.

Nakakuha pa ako ng isang bat nang mapatumba ko pa ang tatlo. Hinagis ko ito sa
kanila para maiba muna ang pokus nila at para na rin makuha ko ang mahabang bakal
na nahagip ng paningin ko kanina. Parating na sila sa likod ko ng maagap kong
iniharang ang bakal at matagumpay na nasangga ang tatlong bats. Mabibigat ang atake
nila.

Ginamit ko ang aking lakas para maitulak sila gamit ang bakal na hawak ko. Maliksi
kong pinagtatadyakan ang mga tuhod

nila bago ko pinaikot ang bakal sa mga kamay ko upang sampalin sila nito. Knockout.

Rinig ko ang aking paghinga habang pinagmamasdan ang dalawampung katao na napatumba
ko nang masagap ng pandama ko ang mga papatamang patalim sa likod ko. Shit. Dirty
moves. Nabitawan ko ang bakal at mabilis akong lumingon upang saluhin ang eksaktong
anim na shuriken.

Nakipagtitigan muna ako sa sampung natitira. Hanggang sa mahanap ko kung sino ang
pinakamahilig sa mga matalim na nagbato nitong mga shuriken. Jonathan Castillo. I
smiled sweetly first before throwing shurikens to each one of them. Sina Spade,
Edward, at Courtney lang ang hindi ko natapunan dahil saktong anim lang ang hawak
ko.
Sandali. Kulang sila. Kulang sila ng isa. Nasaan na iyong isa? "Damn. Muntikan na
ang sandata ko!" hiyaw nung Marc habang nakatingin ng masama sa patalim na tumama
sa sopang kinauupuan niya. He nearly splitted because of the sudden landing of the
shuriken near the thing between his thighs.

"Babe, ayokong gawin ito sa'yo eh kaso muntikan na akong mawalan ng tiyansa
magkaanak dahil sa ginawa mo." Flirt. Riell told me this is the so-called ultimate
playboy among the seven male members of HEAD. Marco Joe Llanes.

He pulled the shuriken out of the sofa and threw it to my direction again. I easily
dodged it. Marc was already about to attack when I sensed a set of daggers coming.
Lintik na iyan. Pinagtutulungan nila ko.

Sinubukan kong saluhin ulit bawat patalim habang maliksing iniiwasan ang mga suntok
na ibinabato ni Marc. I looked out for the last dagger but it's quite far I needed
to tumble about two times to get it. Dahil nakalayo na ako kay Marc kahit papaano
ay binato ko naman sa kanya ang huling patalim na nakuha na hindi niya inaasahan
dahil sa bilis ng pangyayari.

"Shit!" Papalapit pa sana ako sa kanya nang maramdaman ko ulit ang paambang atake.
I got the four daggers from the eight daggers that I caught to slice some flesh on
that Jonathan Castillo and to the guy beside him, John Alexis Samonte.

Puros binti, hita, at braso ang pinatamaan ko pero sinadya kong daplisan lang ito
dahil hindi ko naman intensyon na makasakit ng malalim. Siyempre iniwasan ko ang
mga mukha nila.

Ang paalala kasi sa akin ni Dereen kanina, sayang naman raw dahil gwapo naman sila
at baka mas uminit ang dugo sa akin ng mga babaeng baliw na baliw sa kanila.
Nanganganib na nga raw ang lahi ng mga gwapo't makikisig, babawasan ko pa raw.

I mean, anong pakialam ko?

Pero sinunod ko na rin si Dereen at baka nga lumala pa ang galit sa akin ng iba.
Masama pa si Dereen sa mga galit sa akin, tch.

/>

Nakita ko naman sa peripheral vision ko na umangat na ang ulo ni Marc at

magtatangka na sanang sumugod nang sipain ko siya mukha. Argh, sorry. Bakit ka kasi
biglaang kumikilos?
I wasn't able to see what happened but I do know that I hit him hard. I heard loud
footsteps coming and so I threw the remaining daggers to Alexis' and Jonathan's
legs. Hindi ko naman agad napansin na sumama na rin sa pag-atake si Collen.

Papatayo na si Alexis noon. Pinipilit na tumayo at umatake nang papalapit ako sa

kanya kaso papalapit na rin ang kamao ng kasunod na kalaban ko. Umilag kaagad ako
dahilan para si Alexis ang masuntok ni Collen. I gave a hard punch on the face and
simply hit a pressure point on the back of his head.

I know it's risky using pressure points but it's the only way to get this shit done
without too much blood.

Napalihis naman ako nang may muntikan nang tumama sa akin na palaso. The so-called
Queen of Archery, Kia. I used cartwheels and tumblings to dodge every single one of
it until I reached a huge wooden box, just enough to cover me.

Not showing my presence at the center silenced everyone. The whole place. But the
sneaky sounds of rough yet careful footsteps cannot be ignored. Mabagal pero
maingat akong lumipat nang pwesto sa likod ng mga kahon hanggang sa malapit na ako
sa kinaroroonan ni Kiara.

I waited until the steps reached about a meter away from me when I exposed myself

on Kiara's viewpoint. I immediately evade the arrows resulting for Courtney and
Thelina to almost scream with the sudden attacks of arrows. So they are the ones
who are following me.

I ran towards the girl with the arrow and kicked her arm to make her release the
bow. Tumilapon sa ere ang pana pero mas inasikaso ko munang pilipitin ang braso ng
babaeng ito para makuha ang natitirang dalawang palasong nakalagay sa lalagyanan
niya sa likod niya.

Sakto namang nahulog sa mga kamay ko ang pana kaya agad kong inilagay ang palaso
para idirekta sa dalawang nananatiling prente pa rin sa pag-upo na sina Edward at
Spade. Aren't you two so confident? However, before I could even finalize a good
shot on any of them, a creaking sound from the warehouse's entrance disturbed the
intense scene. My hands automatically stanced to the person who will enter.

"Hello, guys! Nandito na ako! Sorry natagal--- Fuck!?" He exclaimed when my arrow
landed on one of his plastic bags. Eventually, a color orange juice was spilling
from it.
That guy with stylish black hair wearing white shirt and black pants came in while
holding about six supermarket bags. He looks shocked and surprised for the scene he
found right after he entered the venue of this damn party.

Men lying on the ground, obviously unconscious. Members of HEAD with bleeding arms,
shoulders, and legs. Putok ang labi ni Marc at nagkaroon ng pasa sa mukha. Si
Alexis na nagkaroon ng black eye. Ano pa ba?

/>

Everything left silent.

Until, I realized something.

Something familiar. Very familiar.

"Skyzzer?" Mataas ang tonong pagtatanong ko nang mamukhaan ko ang lalaking
kararating lang.

"Alexandria?" He replied back with eyes scanning my facial features, checking if

it's really me or not.

Shit. I'm in a one deep hole of shit.

How come I didn't know he was studying here as well?!

Walang nasabi sina Kuya at Uncle tungkol dito!

"You know each other?" I heard Edward's curious and confused tone. I can feel that
he's exchanging looks on both of us.
I unknowingly dropped the bow and arrow because I guess, my head is starting to
focus on thinking of excuses, reasons, and stories to tell Skyzzer if ever he asks.

I'm starting to get nervous.

Oh man. I need to shut his mouth.

"Of course." He nodded awkwardly while giving me suspicious looks. Skyzzer is

definitely having a brainstorming and collecting process of ideas about what I
possibly have done before he came.

Just for this time, cooperate and understand the message I'm giving you through my
eyes! Makuha ka sa tingin! Ugh!

"I know her because she's my cousin."

"COUSIN?!" Everyone except from me and Sky cried out.

Skyzzer Yuan Cromello Sanchez, you're still the best ruiner of the moment.

****

Author's Note: Edited. The part for the bloody party has been revised for a little
bit. Added more details and less errors. Thank you for the good feedbacks,
everyone! God bless. [07|05|16]

=================

Chapter 5: Troublemakers

It's Monday today. It's quite relieving that the thunderstorm stopped yesterday
night or else I would seriously become mad. Good thing headsets and rock music were
invented and made. They've turned into the best armor that I could ever have in my
life these past few days.
I fear thunders. I hate the feeling that every raindrop gives. They turn everything
wet yet I feel so dry and empty everytime they begin to drop on my skin.

As for what happened to that party, it ended awkwardly with me trying to leave the
place as if I was on a walking marathon. I didn't try to make any eye contact to
any one of them, including my cousin.

Skyzzer. Born as Skyzzer Yuan Cromello-Sanchez is my cousin from my father's side.

Barely two months older than me. Aunt Edeline's one and only son. She died giving

birth to him while on the other hand, his father died from a plane crush on his way
to Japan for a business project. Luckily, his father remarried a lovely woman who
raised him like her own son before he died - Genevieve Montreal.

Among my cousins, he is the closest one to me. We were raised together along with
my elder brother, Alexander eversince we were little and until he turned ten. Iyon
ang panahong namatay ang ama niya at kinailangan siyang samahan ng iba pa niyang
kamag-anak para magtungo sa Japan at ayusin ang mga bagay bagay mula sa burol ng
ama hanggang sa pagdedeklara ng last will and testament ni Uncle Tomas.
After that, I had never got a chance to talk to him or to communicate with him on
any other way. That is why I was left alone most of the time, given that my brother
is already starting his training to handle our company.

To be honest, I still can't believe that we'll be meeting again after how many
years, not to mention in this school. Uncle Johan didn't mention anything about me
enrolling to the same school where Sky is enrolled. Somehow, I felt excitement and
thrill seeing my playmate once again but discovering that he is one of the HEAD
made me desist from the thoughts of having a peaceful bonding time with him.

It's not that I am keeping a grudge towards the HEAD. It's just that first
impression bugs the hell inside of me saying that they're not amiable enough to
take on my attitude as of now. Pero ano nga bang magagawa ko? Hindi lang

isang miyembro ang pinsan kong iyon. He's the third highest ranking member!

Parang dati lang napakaiyakin niyan dahil lagi ko siyang natatalo sa snake and
ladders at sa iba pang boardgames.
Having spoken to him later that night, he assured me that he won't tell about our
real connection to anyone. Well, except the HEAD members who were the first ones to
know. Provided that I blackmailed him through using Fiacre's name on him. Why? It's
because he has a crush on my friend and he has an unstoppable mouth.

I asked him to do that to prevent greater insecurity and attention from the student
body. Mamatahin nila ako lalo kapag nalaman nilang pinsan ako ng isa sa mga
iniidolo nila. Kung alam lang talaga nila. Dati, napakalampa ng lalaking iyan at
laging nadadapa sa daan.

Tapos ngayon kinikilala nang isa sa mga pinakamalakas, pinakamatalino, at

pinagkamaimpluwensya rito? Aba'y saan ka pa.

Nagawan na rin niya ng paraan ang nangyari ng gabing iyon kaya wala na ni isang
estudyante ang nag-uusap ng kung para saan talaga ang imbitasyon na ibinigay ni
Kiara. At least, iyon ang alam ko at iyon ang ginagawa ng mga tao sa ngayon.

We're on our way to the Crimson Building right now. It's still the same as my first
days here except for one thing. The whole place is in deep silence.
It's very unusual. Kahit naman kasing nitong mga lumipas na araw na walang pasok
dala ng

renovation ng ilang bahagi ng Crimson Building at Niveous Owl ay wala namang naging
pagbabago sa pang-araw-araw na gawi ng mga kapwa ko estudyante. Hindi na sana dapat
isususpende kaso apektado ang lahat ng klase dahil walang magagamit na laboratoryo,
silid-aklatan, at ilang silid-aralan. Gayunpaman, naghanda ng mga hand-outs ang mga
propesor para mapag-aralan ng bawat isa.

Sa mga araw din na iyon ay nagkaroon ng pagpupulong ang administrasyon ng Mhorfell

Academy sa iba pang mga prestihiyosong mga paaralan. Walang nakakaalam kung tungkol
saan. Iyon lang kasi ang nakwento ni Riell sa amin. Advantage of being a teacher's
pet.

Pero ang mas malalang nangyari sa mga araw na iyon ay ang mga pananakot ng iba pang
estudyante. At hindi na lang sa pamamagitan ng salita. Pati na rin sa gawa. May
iilang insidente na muntikan nang may mahulog sa akin na baso, banga, o ilang
patalim mula itaas at sa kung saan pa.

Tumigil naman kahit hindi ako nagsumbong. Dahil ang kaibigan ko ang nagsumbong kay
Sky. Standing her grounds as a protective and concerned bestfriend is Dereen
Santos.

"Don't you think it's unusually quiet today? Where the hell did people go?" Dereen
asked as she swiftly slips her arm to my left arm while still walking.
Actually, I'm expecting loud gossips and conversations of the students like it has
always been. The irritating noise of the boys clashing for a goddamn ball. The
tapping sounds that the social media addicts are making from their

unbreakable hobbies of posting everything online. But today? Wala.

Sobrang tahimik.

Sobrang tahimik sa puntong ang mga maririnig mo lang ay ang mahinahong pagwasiwas
ng mga sanga ng puno dulot ng malamig na simoy ng hangin, ang huni ng mga ibong
napapadpad dito, at ang tunog na ginagawa ng pagtapak namin sa mga dahong nahulog
mula sa mga puno rito. Para kaming nasa disyerto nang kawalan.

Oh God. It's creepy.

"Oo nga. Kanina rin paglabas natin sa corridor, wala na ring katao-tao." Segunda ni
Riell sa sinabi ni Dereen. Napansin ko ang pagkapit niya sa kanang laylayan ng t-
shirt na suot ko.
"I don't know. Magkakasama tayo paano ako magkakaroon ng ideya." I responded as we
continued to glide down the path towards the senior high building even though I'm
already doubting if we're going to find someone present there.

Their grasps on my arm and hem of my shirt tightened. Don't tell me they are
scared? It's creepy but there has to be some reason why the students are missing to
their usual places. "Alex naman eh! Alam mo namang ayoko ng ganitong sitwasyon eh!
Eh kung bumalik na lang kaya tayo sa dorm? Natatakot ako eh." My bestfriend
requested as she shots her signature puppy eyes to me when I tried to glance at
her.

I took away my eyes from her and I start on observing the surrounding more. "We
can't, Maria Dereena Santos. Get your

senses back. Wala tayo sa isang setting ng horror movie kaya umayos ka." I told her
as a feeling of unfamiliarity and strangeness begin to reach over my skin.

Someone. Someone is looking. Observing. Staring us. Exactly on our direction. On my

way.
Pasimple akong sumulyap sa paligid ko. Sa mga puno, sa mga kanto at gilid ng mga
gusali, bintana at sa mga posibleng lugar na pwedeng pagtaguan ng isang nagmamatyag
na nilalang. Despite the examining that I did, I didn't find anyone except from the
two janitors roaming around this area. Geez.

Baka napaparanoid lang ako. Baka nahawa lang ako sa mga kasama ko. Ibabalik ko na
sana ang tingin ko sa harap nang saktong may nakabunggo sa akin. I wasn't
especially hurt. Lalo na at 'yung taong nakabangga rin sa akin ang siyang natumba
at hindi ako.

Kumalas naman ang dalawang kasama ko para tulungan siya tumayo. Pagkatayong
pagkatayo niya, ang pamumutla niya kaagad ang napansin ko. Pasasalamat ang mabilis
niyang iniabot sa amin at akmang tatakbo na naman paalis nang mahablot kaagad ni
Dereen ang kamay niya upang pigilan ito.

"Excuse me. Matanong ko lang, bakit ka ba tumatakbo? Anong meron? At may alam ka ba
kung nasaan ang mga tao rito?"

"Please, miss. Bitawan mo na ako. Kailangan ko na umalis."

Nagpumiglas lang siya na mas ikinataka ni Dereen. As she struggles to get away from
my friend, I found her identification

card on the ground which I picked up.

Syrra Rouellies. Second year of Junior High School Department.

Halos katabi lang ng Crimson Building ang Russet Building kung saan matatagpuan ang
department nila. Posibleng may alam siya.

"K-Kagagaling ko l-lang po sa m-may field! M-May away p-po kasi. Ang H-HEAD at d-
dalawang babae po na m-mukhang bagong l-lipat lang po r-rito. 'Yun lang p-po! A-
alis na po ako para s-sabihin ito sa office!"

Dereen loosened her grip to her hand and she was able to run again as if her life
depends on it. Speaking of what she just said.
"A fight?" Riell muttered, still looking at the direction the girl went to.

"Against two girls?"

Two girls. Two girls against the HEAD. Fight? Bagong lipat? Wait. No one have ever
tried to go against the HEAD until I came and became the first one. Ngayon, may mga
bagong dating at kinalaban sila?

Holy mother of pearl.

Of course, they have to be someone like me to do that!

"Maria." I called as I saw her looking at me the way I look at her. Both looks
saying that we are thinking the same thing.
"I know, Alexandria."

/>

Kaya naman mabilis kaming kumilos at napatakbo na lang papunta sa field. Hindi na
baleng maiwan naming si Riell doon dahil mas malaking gulo kung hahayaan namin ang
dalawang iyon.

Bakit ba nakalimutan namin? Ugh. Bakit kasi ngayon lang sila dumating kung kailan
hindi namin inaasahan?

The field is located at the far eastern part of the academy but we don't have any
plans to stop anytime soon for we know what kind of trouble those two can do. Kung
ako pa lang, sakit na ng ulo at marunong mamilosopo o managot pabalik pwes mas
malala sina Fiacre at Rennei.

They are way better trashtalkers and way greater troublemakers than Dereen and I!
"Shit." Mahinang sambit ni Dereen na bahagyang nauuna sa akin nang mahagip ng mga
mata namin ang kumpulan ng mga estudyante sa parte ng field kung saan nagkakaroon
ng mga outdoor practice ang mga miyembro ng Archery Club.

Postura at pigura pa lang, kilalang kilala ko na. Lei Fiacre Sancuevas and
Renneisme Martin. Wala ring kakupas-kupas.

Mabilis kaming nakisiksik sa dami ng taong pumapalibot sa mga nagmimistulang nang-

aaliw sa kanila. Nakakarindi ang ingay ng mga tao dulot ng paghiyaw sa kasalukuyang
nakikita nila ngayon. Palapit na kami sa unahan at mas narinig pa naming ang usap-
usapan ng mga tao.

'Grabe pare! Ang sexy nung dalawang babae kaso nandyan ang HEAD eh."

"Oo nga eh. Sayang chicks pa naman"

"Pero dapat kasi tiningnan na lang nila ang daanan nila para hindi nila natapunan
si Collen. Edi sana hindi nila kailangan maghamunan."

"Ano pare? Kanino ka? Mukhang may laban 'yung dalawang iyon 'o!"

"Sa tingin mo hahayaan sila ng HEAD na manalo?"

Collen?

"The sixth king." Biglaang pagsulpot ni Dereen. She looks quite serious right now
but more like pissed off, being jammed by these people.

I pulled her a little bit to give her a more acceptable place to watch the fight.
It's not literally a fight but a drinking contest. Iinom sila bago kumuha ng
patalim na dala-dala ng sa tingin ko ay mga alipores ng mga HEAD at saka ibabato sa
isang board. Parang darts lang. Ang pinagkaiba, mga kutsilyo, balisong, at mga
shuriken ang gamit.

"Kaya mo pa ba? Mukhang lutang ka na eh." The woman raises her hand holding a mug
of alcoholic drink. Marc's face was all crumpled by the mocking of the woman. She
drank her drink as if it's just water and

without even concentrating that much on the board, she threw the dagger. And it
landed almost at the center.

At the back of my mind, I want to ask why the fuck these alcoholic drinks are
existing here. I mean, this is still a school, you know!
What Renneisme did earned a loud cheer from men. Although Dereen and I wanted to
butt in to the scene to stop the commotion, I guess we're too late for that.

Naghahamon na ngumisi si Rennei sa harap ni Marc. The tenth king. The ultimate
swift player of women's hearts. Definitely a type of man that Renneisme despises
the most.

While the drinking contest with a dagger-throwing twist is ongoing, I realized that
some of the HEADs are not present, including their king.

"Stop talking as if you have already predicted the results of this challenge,
woman." Collen said, gritting his teeth as he prepares his self to drink another
mug of alcohol.

"Believe me,we have already predicted who will win and who will lose." Fiacre
stated with a smile as she crossed her forearms close to her body.
Nagtinginan pa silang dalawa ni Rennei nang may magkaparehas na klase ng ngiti na
siyang mas ikinangitngit ng mga lalaking kaharap nila. Well, except for Sky who is
watching the show withfull interest and enthusiasm.

If I know, he's only looking out for Fiacre.

Mabilis

na sumunod ang pagbato ni Collen sa patalim na kanina'y hawak niya at pawang

parehas lamang ang puntos nilang dalawa ni Rennei. This didn't change the two girls
expressions. At nagtagal pa ng ilang minuto ang laban hanggang sa nababakas na sa
mga mukha nina Marc, Collen, Alexis, at Jonathan ang pagkalasing.

Samantalang nasa likuran naman nila sina Edward at Skyzzer na napapailing na lang
sa nangyari sa mga kasamahan nila.

Since this match wasn't go any further and this thing doesn't really have sense to
go further, Dereen and I decided to step up to stop them. "Rennei and Fiacre, stop
that already. You won't be able to enter the class with that unpleasant smell on
your mouths." Their looks drifted to me.
"Oh, Alex! Don't worry, we'll not be going to class today. We're already excused."

"What?" Paanong excused? Did Rennei and Fiacre use their families' strings of
connections again?

"Oh come on. Samahan niyo na lang kami sa kwarto." Nauna nang iwan ni Fiacre ang
lugar ng paglalaban at sumunod sa likod niya si Rennei. Napatahimik naman ang iba
pang nandirito at abang may mga nagugulumihanang mga tingin habang pinagmamasdan
kaming apat na magsama-sama.

Pagkalapit na pagkalapit nilang dalawang ay niyakap nila kami nang may pagkasabik
at pagkatuwa. Ang kaninang seryoso nilang mukha ay napalitan ng mukhang animo'y
nakasalubong ang matagal nang hindi nakikitang kaibigan.

The HEADs are also confused by the oh-so-touching scene especially Marc and Collen.
Natural. Malaman mo ba namang ang babaeng nakatalo sa'yo sa laban at ang mga
babaeng nakatapon sayo ng juice ay magkakaibigan, maglululundag ka ba sa tuwa?

Nang malaman nga nila na pinsan ako ni Sky, ikinagulat at halos hindi na sila
makapaniwala eh. Dismayado rin sila na hindi nila ako basta-basta pwede nang
pagbantaan dahil nga sa pinsan ako ng kaibigan nila. Ano pa kaya ngayon?
"Magkakilala kayo?" maang na tanong sa amin ni Collen. His ego and pride demanding
a real serious answer.

"Isn't it obvious, King Collen? As if we're going to let some strangers to hug us
as intimate as what they did to us?" Pamimilosopo ko.

"Duh. Lalapit ba kami sa kanila kung hindi. Minsan ang tanga natin, bes." Patong pa
ni Fiacre.

Sky smirks. Not only because the love of his life is here, but he knows that the
bitches have been reunited once again.

Edward didn't say anything nor he looks as if he wants to say something. He just
move towards his friends to help them to stand properly, at least. Collen who is
the victim of the juice accident bit his lower lip to control his self from
bursting out. He's really a hot-headed one.
Sumenyas ako kina Dereen na mauna na sila kaya hindi naman na sila nagdalawang isip
pa na lumakad palabas ng field.

Tinitigan ko kung paano lumapit si Sky kina Alexis na parang pinapakalma ang mga
ito. "Bro, 'di ka uubra doon sa dalawang iyon. Hayaan mo na lang. Babae pa rin ang
mga iyon. Makakabili ka pa naman ng bagong damit eh. Afterall, they didn't mean to
spill it on you. Kay Alex nga, ilang tira lang bagsak ka na eh. Ano pa kaya sa mga
'yun na halos kasing galing lang din ni Alex? Kalimutan mo na lang. Kahit masakit
sa pride." Nakangisi pa ring sambit ng pinsan ko pero binulong lang niya 'yung sa
bandang huli upang hindi makaabot sa mga tenga ng mga naririto.

Nanlilisik naman akong tiningnan ni Collen. Kung nakamamatay lang ang tingin,
siguro pinaglalamayan na ako. Kaso hindi kaya tumalikod na ako at naglakad upang
sundan ang mga kaibigan ko. Mas marami kaming kailangan pag-usapan ng mga babaeng
kakarating lang kaysa mag-aksaya ng oras habang pinalilibutan ng mga taong
nagpapaalipin sa kapangyarihan at impluwensya ng sampu na ito.

The students even gave way for me. If I know, they are just scared. Scared of
humiliation and defeat.

Habang palabas ay narinig ko ang sabay sabay na paglalabas ng inisng apat na HEADs.
"Damn those women, those four are fucking bitches!"

Napatigil ako sa paghakbang. Liningon ko sila at nagtama ang mga paningin namin ng
mga lalaking iyon. Kita ko ring pinagbabatukan ni Skyzzer ang apat dahil sa pag-
angal ng mga ito.

"Calling us bitches won't make that sticky

clothes of yours fixed. Aside from that, calling us bitches will never be an insult
to us because we're perfectly aware of that. That's why, if you need some spice too
in your own boring lives, our door is always open for a service offer."

Hindiko na hinintay pa ang reaksyon nila at naglakad na kaagad ako paalis.I've met
Rennei and the other two waiting outside the Queen Anne's. I smiled at them as I
can feel the same feeling I had a while ago. The feeling of someone watching you so
eagerly.

"Trouble first thing in the morning." I mentioned as I reached them. Still making
sure that someone wouldn't notice that I already sensed his watch on me.

Nakiramdam pa ako pero habang tumatagal, nawawala na naman ang presensya nito sa
kapaligiran. Who are you?
"Oo nga pala, Alex and Dereen. We have a good news." Rennei said with excitement
present on her voice, face, and eyes.

Fiacre and Rennei gave another look to each other before breathing out their so-
called good news to us. "May lead na kami kung sino ang salarin sa nangyari sa atin
four years ago." My heart skipped a beat. It's like dropping a bomb on a peace-
focused community in a desert.

I don't know if it should be considered as a good news or not. I want to move on

from the past. Spending four years of being a rebel and trying everything that
might satisfy me and make me happy is one good reason to call us almost pathetic.
Hopeless, worthless, and less human. Those are the fitting words for us four during
that fucking four years.

And now, a lead has come to our hands. A progress we've been waiting for a long
time. Albeit it will jeopardize the moving on process, my determination to
accomplish my late bestfriend's last wishes will never waver no matter how hard it
will be along the way.

"Hindi pa ito sobrang lapit sa minimithi natin pero ito na ang pinakasimula."
Napangiti ako sa pagkakarinig ng salitang iyon. Simula. But where did everything
really started?

No one really knows because the world won't stop even if someone died or something
terrible happened to you. It's like a poison injected to you and won't stop from
spreading to your veins.

Pero wala namang mawawala kung ikaw ang magtatakda ng sarili mong simula, hindi ba?

Finally. After four years of hardships and isolation, the justice we're yearning
for is sparkling from afar, waiting for us to be found and to be known.

I will surely make him pay for what he did to us and to you, Lorraine.

Your death will never be put in vain.

****

Author's Note: The confrontation part has been revised a little. If you are
interested on meeting your fellow readers, join here:
https://www.facebook.com/groups/TheHeadquarters/ Thank you and God bless! [07|13|
16]

=================

Chapter 6: Single Arrow

12:23 o' clock on the afternoon. An hour and a half before our scheduled third
class for this day. I'm on my duty to clean the table we used when Dereen called
for a delivery service from the nearest fast food chain.

These girls really did wave their strings of connections to save the four of us
from the three school hours that were supposed to spend today. I don't know what
kind of reasoning they did but I'm thankful being saved for three hours of being
watched by someone I don't know and the whole studentry.

"We're sharing this room with that nerdy girl with eyeglasses, right?" Fiacre
shouted from the bathroom, removing every trace of the alcohol's effects.
I put the rag near the sink first before answering her. "Yes. She's Riell. That
reminds me, Dereen, where is she?" I asked.

Hindi naman namin siya nakita o nakasalubong sa daan naming pabalik dito sa
dormitory o ni sa kaninang drinking contest. Kung wala siya kanina, posibleng hindi
niya kami sinundan pero kung wala rin naman siya rito, siguro nasa klase na iyon.

"Ah, kaninang paglabas ko para kunin ang delivery, nakita ko siyang may kausap eh.
Lalaki. Siguro boyfriend." Kibit balikat na sagot niya habang prenteng nakaupo at
nagbabasa ng magazine habang nakapatong ang paa sa coffee table.

Napatango tango

na lang ako. I don't have a say on that after all.

Umupo naman ako sa couch na katapat ng couch na inuupuan nina Dereen para
magpahinga sandali. On my right, I can see Rennei memorizing the arrangement of her
stuff made by Fiacre. Siya kasi ang tipo ng babae na mukhang wala masyadong
pakialam sa paligid pero sa totoo lang, ayaw niya ng makalat. Gusto niya,
organisado lahat.
Kapag natulog kang gulo-gulo ang kwarto, pagkagising mo, ayos na ang lahat na
parang hindi dinaanan ng bagyo o kung ano pa man. That's Fiacre's cleaning
power.Mas matindi pa sa kahit anong brand ng panglinis.

I sigh by watching the four of us alone in this room. It's like what we've been
before on our condominium unit. Yes, we bought one before. 'Yung para sa amin lang.
Hindi kasi namin gustong nasa bahay lang kami noon. Sadyang napauwi lang kami sa
kanya-kanyang bahay nang ipatawag kami ng mga kamag-anak namin pabalik hanggang sa
nagkahiwa-hiwalay kami kesyo para sa bakasyon o pagpapatapon sa ibang bansa.

We're not suffocated on our own houses. For us, they're houses but not homes.
There's no place like home, they said. But how can you really define a house as a
home? Maybe, before when I was still happy playing with mom, dad, uncle, brother,
and my cousin. That incident made us what we are now and the reason why we, the
angels of the past became the bitches of the present.

That man stole something very important to us. Confidence? Innocence? Old
perceptions?

The rainbows and glitters? And ultimately, my bestfriend, Lorraine. She died
instead of me. She died in front of us. Lying beyond the cold cells where number of
hopeless women was staring at her with their cold and lifeless eyes, she lost the
chance to come back.
Yet, we have come to realize and understand the world in a wider point of view.
It's not always about rainbows, glitters, unicorns, hearts, and stuff. It's all
about reality and you, yourself. Therefore, we learned to be independent, the time
to trust or not to trust, to suspect, and of course, to fight back.

We learned together.

"Having a deep realization in life, young lady of the Cromello?"

Nabalik naman ako wisyo nang mapagtantong sobrang lapit na ng mukha ni Rennei sa
akin. My eyes blinked for a while and she stood up to go back to her seat. "Nah.
Just thinking about what we had for four years." I answered.

"Now that was deep." Fiacre said as she came out from the bathroom dressed and a
towel holding her hair up on her head.
She later joined us in the living room, taking the seat beside me. "Hindi naman
sila nagpapakita, di ba? Siguro naman napagod na sila kakahabol sa atin. Kulang na
lang ipabalita nila sa buong mundo ang tungkol sa atin para makuha nila tayo at
pagkakitaan." She added.

"Perhaps, but we can't let our guards down just because of

that. We're not really sure. Isa pa, ang isang rason lang naman kaya hindi nila
kayang ipamalita ang buong ang tungkol sa atin ay dahil ayaw nila madagdagan ang
karibal nila sa paghahanap sa atin. We're like prizes waiting to be won." Rennei
stated with an obviously bitter tone.

Dereen rolled her eyes after. Surely, she's tired of hearing about those guys.
"Can't we change the topic? It's ruining my day and I want to save it." The past
being the subject of the conversation was put into halt by that.

Silence came thereafter. The sound of the air conditioner dominating the four sided
room. We looked onto each other's eyes and we saw the same phrase screaming inside
us. Since we are being idiot on what we are doing, I became the first one to break
the silence.

"Pfft. I miss you, bitches."

Then, before I knew, we are already hugging each other while sitting on the coffee
table. Smiles reaching our ears. Reddening cheeks out of joy to seeing each other
again. Damn, I really miss them. Hugging them is like welcoming a very comfortable
and cozy feeling. Living without them is like being alone in a never ending site.

"We have a lot to catch up."

All of us agreed to what Dereen asserted. "Sigurado naman akong lahat tayo
naboring-an sa ilang buwan na hindi tayo magkakasama. Why don't we just talk about
those hotties a while ago?"

/>

The attention has gone for Fiacre. The forever hunter of hotties and demi-god
looking men. "Nandiyan naman si Sky, naghahanap ka pa?" I tease with a meaningful
look which the other two approved.

"Alex, ang sabi ko hottie, hindi abnormal. At utang na loob, hindi ba nagsasawa
'yang pinsan mo kakahabol sa akin? Gosh, I hate drugs." Umakto pa itong tila
asiwang-asiwa na sa pangalan ng pinsan ko at sa mga ginawang panunuyo sa kanya na
siyang ikinatawa na lang namin.
Kahit kailan talaga, nakakatuwa ang dalawang ito na asarin. Si Fiacre kasi pakipot
pa samantalang halos nasa pinsan ko naman na lahat ng katangian na hinahanap niya
sa lalaki. Mayaman, gwapo, may katawan na ipagmamalaki, edukado, galing sa disente
at respetadong pamilya, at iba pa.

Mahinang sinampal naman ang braso niya ni Dereen. "Ang choosy mo pa. Big time
nayang si Sky 'no. Buti nga hindi siya katulad ng pinsan niya diyan na masungit."
At pahapyaw pang tumingin sa akin na ikinairap ko na lang din.

Napabalik naman sila sa tawa nang dahil doon. Hindi talaga matatapos ang usapan
nang hindi nila sinisita ang kasungitan ko. "Isa pang big time ang nabangga mo, di
ba? Ano ulit pangalan niya, Fiacre? 'Yung tagapagmana lang naman ng pamilya ng mga
Vantress at ang leader ng HEAD." Makahulugang turan naman ni Rennei na halata mong
sa akin tinutuon ang pang-aasar tungkol sa lalaki.

Mas lalo pa silang tumawa nang lumingon ako sa ibang direksyon

at bumuntong hininga.

"Ah! Are you talking about Spade Vantress? The heir of that famous chain of
shopping malls. The next heir of Vantress Mafia. Ang pinagpapantasyahan ng mga
babae rito. He had flings and some relationships. Some sources of mine even told me
he's a beast on bed."

"I'm not one of those women and never will be." I said.

"Oh yeah? Hindi pa man naming siya kilala, sa research pa lang namin ni Rennei sa
kanya, parehas na parehas na kayo mula ugali hanggang sa background ng mga angkan
niyo." Fiacre said in a matter-of-fact tone.

"And so? Both coming from a mafia family is not a big deal."

"For you. Pero sa pamilya niya, oo."

"Binubugaw niyo ba ako?" asar kong tanong sa kanila na mas ikinatuwa nila.
Dito lang ako naiinis sa kanila eh. "Hindi ah. Nag-susuggest lang ng pwedeng
landiin." Pang-aasar pa nila at nagsi-apiran pa habang ako, napapabuntong hininga
na lang sa mga pinagsasasabi nila.

"Pwes wala akong balak landiin ang isang malanding tulad niya."

At nagtuloy ang usapan na wala na akong interes sa pinag-uusapan nila.

Gosh. I hate drugs.

***

/>

MARC'S POV
Pagkatapos kong mahimasmasan ng isang mahaba-habang ligo, lumabas na rin ako at
nagtungo sa salas. Natagpuan ko naman ang mga kasamahan ko na puros mga bagong ligo
rin. Paniguradong hindi papapasukin sa klase kapag naamoy ang bakas ng alak sa
bibig namin.

Pero tangina talaga. Durog na durog ang ego ko sa mga babaeng 'yun. Nakakagigil.
Ang sarap patulan kung hindi lang sana babae eh.

Especially that short-haired girl.

"Oh, anong nangyari? Balita ko may mga nakabangga kayo ah. At mga bagong salta na
naman." Courtney asked first thing as she saw us here sitting in round living room
of our headquarters.
The administration granted this lavish two-story

house as the official headquarters and meeting place to the members of HEAD. Lahat
kaming sampu, dito nakatira simula nang maupo kami sa pwesto noong unang taon namin
dito.

Tumayo naman ako para tulungan magbitbit ng mga plastic bags na dala nina Kia at
Thelina na kararating lang din. Pati sila Collen, napatayo na rin. Si Jona ---
Nakanang! Kahit kailan talaga hindi na nadaluyan ng dugong gentleman ang gagong si
Jonathan.

Halos katabi lang ng salas ang kusina at dining room kaya sinagot ko na ang tanong
ni Courtney habang nilalapag ang mga plastik. "Mga kaibigan ng pinsan ni Sky. Mas
malala nga lang sila. Mas malakas ang loob at mas walang inuurungan." Hindi ko
talaga makalimutan ang mga sinabi ng babaeng 'yun sa akin habang naglalaban kami
kanina sa inuman at tapunan ng patalim.

"'Yan lang ba ang kaya mo? Balita ko, matinding shooter ka sa kama pero dito,
hindi? What a dissapoinment."

"Casanova my ass."
"Marco Joe Llanes, a man included to the group of men I despise the most."

"Sa susunod magpapadala ako ng ilang doktor sa eskwelahan na ito. Bulag na yata ang
mga babae. Ikaw pa nagustuhan. Tch. Poor them."

Ugh. Putangina. Sirang-sira ang umaga ko nang dahil sa babaeng iyon. Siya na siguro
ang may pinakamatalas ang dila sa

kanilang apat na magkakaibigan. 'Yung isang kasama niya kasi na kursunada ni Sky,
malambing naman ang tono pero hindi gaano nananakit ng ego eh. Pilosopo lang.

Pero siya? Please remind me to teach that woman a lesson the next time I see her.

"Uy, gago! 'Wag mong pag-initan 'yang Pringles ko! Hindi ko 'yan pinabili para
sirain mo mula sa lalagyanan." At marahas na kinuha ni Alexis mula sa kamay ko ang
lalagyanan ng Pringles na hindi ko naman namalayan na nakuha ko.
Napakagat na lang ako sa labi ko dahil hindi ko talaga matanggal sa isip ko lahat
ng pang-iinis na ginawa ng babaeng iyon. Tiningnan ko na lang sina Thelina na mag-
ayos ng mga pinamili nila. Sila ang namili ngayon buhat ng wala silang klase
ngayong araw.

"Looks like you're really affected by that girl, Marc. Pero iwasan mong mapaaway sa
kanya. Her records on gun-shooting are way greater than Thelina's. You don't want
your head to get shot anytime soon, am I right?" Paalala sa akin ni Ed habang may
dala-dalang magazine paakyat sa taas.

Iwasan? Sinasabi ba niyang mag-ingat ako sa babaeng iyon nang dahil lang mas
maganda ang record niya kay Thelina? Ano naman? Tsk.

"Don't worry Ed! Ibang ulo naman ang uunahin nun target-in eh!" Jonathan yelled.

Bago pa niya mabalik ang tingin sa inaayos na mga cups ng instant noddles, malaking
pack ng chichirya ang sumapo sa

mukha niya. "Bago mo unahin 'yang kalokohan mo, baka gusto niyo pa pumasok, ano?"
Inambangan pa ni Courtney si Nathan ng hawak na kutsilyo kaya hindi na nakaangal
ang loko.
Doon ko lang naalala na may pasok pa nga pala kami ngayon nina Kia, Alexis, Spade,
Collen, at Jonathan. Sa Physical Education class kami ngayon at try-outs sa
archery. Gusto ko sanang huwag na lang pumasok dahil baka makasalubong ko na naman
ang babaeng iyon kaso naisip ko.

Hindi ba't mas madali akong makakaganti kung makikita ko siya lagi? Nice. Nice.

Matapos naming tumulong sa pag-aayos ng mga pinamili ay naghanda na kami at si

Spade na lang ang hinihintay naming dito sa labas ng bahay. Panigurado, puyat
nanaman iyan. Hindi na natapos sa ginagawa niya na ayaw naman niyang ipaalam kung
ano.

Sanay naman na kaming palasikreto ang lalaki iyan. Kaso may mga ilang partikular na
bagay na ayaw niya talagang kinekwento sa amin. Kung ano man 'yun, hihintayin lang
naming na siya ang magsabi. Hindi rin naman kasi namin siya mapipilit eh.

'Yun pa? Baka kami pa paputukan ng baril nun. Edi nabawasan ng gwapo sa mundong
ibabaw. Tsk.
Nag-uusap-usap lang kami nina Alexis tungkol sa mga present relationship namin
ngayon na pawang hindi naman seryoso nang marinig naming bumukas ang pinto sa likod
namin.

Bugnot na bugnot ang itsurang lumabas si Spade. Bago pa man sumarado ang pinto ay
nakita namin

ang masayang pag-ngiti ng tatlong babae sa amin. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin
alam kung paano napipilit ng tatlong iyon na gisingin at paalisin sa kama 'yang si
Spade.

Kami nga hindi makalapit kahit sa kwarto niyan kapag tulog eh.

Nauna nang naglakad sa amin si Spade at dinaanan kami na para bang wala siyang
kasama. Napakibit balikat na lang kami at sinundan siya papunta sa Russet Building
kung saan matatagpuan ang indoor archery practice area.

When we arrived, the try-out has already started and the long line of students
welcomed us. Pinadaan naman kami ng mga estudyanteng nadadaanan namin. Ang ilan pa
ay nakayuko at napapalingon na lang sa ibang direksyon.

We are actually planning to be the last participants and to spend the remaining
time sitting and to tap on our phones when Kia suddenly speak. "Guys, let's get
in." is all what she told us then she left us.

Sinundan naman namin siya ng tingin at sakto kung saan siya pumunta, doon ko rin
nakita ang panira ng araw ko.

"Anong meron? Saan punta ng babaeng iyon?" tanong ni Collen.

"Oh, Spade. Susundan mo si Kia? Saan ba kayo pupunta?" Napatanong na rin ako dahil
pati itong si Spade papalakad na rin sa pinuntahan ni Kia.

Doon lang namin napansin na sa counter section sila nagpunta.

That section is the area

wherein we give our student identification cards to update their database for our
attendance. It is controlled by five female attendants who are also responsible for
taking our scores down for the teachers' records and also to imprint it in a clean
white card if we wanted to check out our scores.

After we're done on the attendance checking, bumalandra na sa amin ang mahabang
lamesa ng busog o mas kilala sa tawag na bow, mga quiver ng tig-aanim na palaso, at
iba pang kagamitan na kailangang suotin para sa kaligtasan ng bawat practitioner.
Each arrow corresponds to the score you'll get. The lowest is seventy, of course
but each arrow is equivalent to five points. Well, it's still depends if your arrow
will land on the consideration circle.

Try-out pa lang naman ito eh.

Therefore, if you were able bring those arrows on that board successfully, one
hundred points! "Kia, ano bang balak mo at naisipan mong ngayon na tayo pumasok?"
pangungulit na naman ni Collen matapos naming kumuha isa-isa nang gagamitin.

"Shut your mouths. Just be sure not to fail on any arrow. You've got to save your
prides, gentlemen." Spade hissed as we walk towards the shooting line.
The teacher of the class seems surprised that our group volunteered to be on the
shooting line first but even so, he gladly did the two whistle blasts. It means the
archers may proceed from the waiting line to the shooting line.

"Cromello,

Vantress, Llanes, Delaverde, Lee, Castillo, Samonte." He called.

Pagkarinig na pagkarinig ko pa lang ng epilyido ng babae na pinag-iinitan ng dugo

ni Spade, napangisi na ako. Kaya naman pala.

After the teacher was done checking our stances, he did the one whistle blast. A
signal for us to place an arrow on the bowstring. I can feel the intensity
surrounding us. On my peripheral view, I can see that the number of people
increasing as fast as the news spread about our group being on the shooting line
with the new girls of the school.

We are all set and it's not too long when the teacher whistled again. All of us
released the arrows and the people almost gasp when every arrow landed on each of
our board's bull's eye respectively.

Nasundan pa iyon nang sa sumunod na tira ay parehas na naman nang naging resulta.
Sa pangatlong tira ay natanggal sina Collen at Alexis dahil hindi umabot sa board
ang mga pinakawalang pana nila. Mas lumala ang bulung-bulungan nang sina Kia at
Alex na lang ang nakakakuha ng bull's eye. Natanggal na rin si Jonathan at kaming
apat na lang ang natitira para sa pang-limang round.

Ramdam ko ang namumuong pawis sa noo ko dala na rin ng kakaibang aura sa tatlong
tao kinapapagitnaan ko. Bago pa man pumitong muli ang guro ay nahuli ng tingin ko
ang makahulugang tinginan nina Kia at Spade. Dahil na rin sa kawalan ng
konsentrasyon, hindi ko nagawang patamain sa board ang pana ko.

Ang

mas nakakapagtaka pa ay kung bakit parang sinadya ni Spade na ipatalo ang round na
iyon. Wait. Hala, shit.

He is thinking of leaving the game to Kia since Kia is the title holder of the
Queen of Archery here in Mhorfell Academy. Sa husay sa pag-obserba ni Spade,
sigurado akong napakapansin siya sa potensyal na mayroon ang pinsan ni Sky.
One last arrow left and everyone inside the room looks nervous with the next series
of events. Kaht naman ako, aligagang malaman ang magiging resulta. Pero bigla iyon
sinira ni king.

"Mr. Romualdez, to give our respects to our defending holder of Queen of Archery,
why don't we make the last round a little bit more exciting?" he suggested.

Napamaang naman kaming lahat sa sinuhestiyon niya. "And how can we do that, Mr.
Vantress?" the middle-aged man asked. I know he's aware of the tension.

"Make them stand on a further position. Longer arrows, bigger bows."

The idea of him made Alex Cromello smirk. I have seen it wide and clear. Even her
other three friends are smiling confidently while standing along the crowd.
Neither Kia nor Alex opposed the suggestion so that it proceeded the way Spade
likes to. Sa tingin ko ito ang ibig sabihin ng tinginan nila kanina. Kia is very
confident that she'll come back to our headquarters along with her precious title.
A title she held and

preserved eversince she was first year.

As they aim for the bull's eye, the time have stopped. Nanahimik ang lahat mula sa
mga malalakas na usap-usapan tungkol sa namumuong tensyon kanina pa. Kahit ang guro
ay panay punas ng pawis niya sa noo bago niya dalhin sa bibig niya ang pito at
pumito.

It's as if everything is in a slow motion when they released the arrows from their
bowstrings. It's breathtaking, waiting for their respective arrows to land on those
fucking boards.

Until, the decision has been made.

A while ago, they were dangling the title in front of Alex Cromello's face and now,
she got it not by force but in a completely dignified and fair match. Though it's
just one round, the results are already the judges.

"Congratulations,

Ms. Cromello. You got a perfect score for this try-out." Is all what everyone is
saying.

Although, she didn't make a good impression on her first day, the talent she had
shown should not left on the shadows. She hit the bull's eye and Kia? She almost
hit it but failed.

Kia is totally shocked with the results. Totally shocked to the point she
immediately left the room after she handed out her equipments to the attendants.
Nagkatinginan na lang kami nina Collen, Alexis, at Jonathan. Spade still with his
poker face while looking at the direction where Alex and her friends are located.

We feel sorry for our fellow member but leaving her alone this time would be the
best.
It was so fast, it's still unbelievable. I don't want to say this but Kia should
learn her lesson. Even the HEAD did realize this that night of the party.

That we should not underestimate anyone.

And now? Kia received one of her most painful defeats and it happened in just a
blink of an eye and with a single arrow.

I don't blame Alex for it. She won fair and square.

And now? She won my respect. Alex Cromello is someone to be admired.

Lalo na ngayon na nakikita kong may kakaramput pa ring pag-aalala sa mukha niya
habang nakatingin sa pintuang pinaglabasan ng dismayadong si Kia.
A bitch? Yes, you are. But you're still not that bad, you know.

****

Author's Note: For those who are asking about how to pronounce Fiacre's name, it's
Fi-ya-kri. Marami pong salamat sa pagbabasa! Masakit man i-revise ang chapter na
ito ay ginawa ko na para rin sa mas mabuting pagbabasa. Ginawa kong mas detalyado
para mas makatarungan naman pagdating niyo sa book two. Yes, may book two po ito :)
Enjoy reading! God bless. [07|14|16]

=================

Chapter 7: Show Some Skin

Alex's POV

It's a usual morning here in Queen Anne's. It's been two days since I got really
bothered by Kia's reaction after the match. I never meant for anyone to get hurt or
to offend that time.

Believe me, I was just doing my responsibilities as a student!

Hindi ko naman inaakala na seseryosohin nila ang isang round na iyon. I felt really
bad when I caught Kia refraining herself to cry in front of the crowd as she walked
out of the room. Doon ko mas napagtanto kung gaano kahalaga sa kanya ang titulo ng
pagiging magaling sa pagpana.

But the damage is done.

Everyone is calling me now the new Queen of Archery after that match.

For me, it's should not even be considered as a match since it's only a single
round. Taking the bull's eye on a single round or not are still possible

for calculations of probabilities. That's why I talked to Sky to help me stop the
students calling me with that title because the game is not fair, to be honest.
Nagtaka siya sa sinabi ko pero kalaunan naman ay pumayag siya.

My main reason why I regard that round an unfair one?

Definitely, it's because of me, for who I am, and for what I am.

"Oh, kanina ka pa? Ang aga yata natapos ng klase mo." Dumating si Dereen kasunod pa
ang dalawa ko pang kaibigan na sina Fiacre at Dereen.

I log out from my facebook account and shut the laptop down. "Yeah. May emergency
daw kasi si Ms. Cruz kaya nagbigay na lang siya ng reminders. Si Riell nga pala?"
natanong ko.

Nitong mga araw kasi parang hindi ko na siya madalas nakikita. To think that the
five of us are sharing a room and are living on a same dorm. Nagtataka na tuloy
ako. Kapag naaabutan o nakakasalubong naman namin siya parang lagi siyang seryoso
at laging palatingin sa paligid na parang napapraning na.
Nung tinanong naman siya ni Rennei kung ayos lang ba siya, "Okay lang ako. 'Wag
niyo ko alalahanin." Is all what she gave to us as a response.

It's not that I am worried. Nakakapagtaka lang kasi.

Ibinato naman ni Rennei ang itim na backpack niya sa may coffee table nang
mailigpit ko ang laptop sa bag nito. "Don't mind her anymore. She

seems busy assisting the teachers." Rennei said as she went to the kitchen.

"That's right. Isa pa, 'wag mo na rin masyadong alalahanin si Kia. Natural lang na
masaktan ang pride niya dahil simula bata pa lang, archery is her passion."
Pagpapaalala na naman sa akin ni Dereen nang makaupo siya sa katapat kong couch.

I nodded to show that I understand.

"And getting sad over a defeat is something that someone should not be passionate
about, Alex. They should learn their lesson and to realize where have they gone
wrong to be better the next time around." I smiled when Fiacre reassures me with
her professional adviser tone while fixing her hair in front of the huge mirror.

I sighed from the overwhelming assurance these three giving me. Minutes later,
Rennei came out from the kitchen holding two mugs of hot chocolate and she put them
on

the coffee table.

"There you go, hot chocolate for a worried schoolmate." And she pushed the mug
through it's handle a little bit to my side.

I gladly take the handle and drink from it. Hmm, tastes good. "Saan pala tayo
maglalunch? Anong oras na rin eh." I asked when I'm done having a sip from the
drink.
"Sa cafeteria na lang. Nagyaya si Sky."

"Fiacre, don't tell me-"

"Oh shut up, Maria. Manlilibre daw kasi 'yung mga gunggong niyang kasamahan. Libre
naman eh. Aba'y patusin na natin."

"Sabihin mo lang, pa-hard to get ka pa." nasabi ko na lang habang sinusubukan

siyang asarin ni Rennei.

She rolled her eyes and turned her heel towards her part of this room. We chuckled
on how she can easily get pissed off just by mentioning Sky and his never-ending
determination to obtain Fiacre's love.
"So, ayos lang ba sa inyo 'yun?" Dereen questioned.

Wala naman na kaming ibang sinabi pa ni Rennei at tumango na lang. It's not like
were going to have a lunch with them with a bunch of dangerous and dark motives,
right?

Hindi naman siguro kami magpapatayan doon.

***

As we set our feet inside the

cafeteria, the lingering noise of conversations and gossips are evident. Mapa 'yung
mga kumakain na, nakaupo, at mga nakapila, pinagtitinginan kami na parang kami ang
pinakahihintay ng lahat sa buong araw na ito. I hate this.

Naglakad pa kami lalo papunta sa mga hilera ng lamesa at mga upuan para hanapin ang
kumag kong pinsan na hindi namin mahanap hanap samantalang siya itong nagyaya.
"Nasaan na ba iyang pinsan mo, Alex? Naiirita na naman ako nito eh." Fiacre
whispered on my right.

Pare-parehas lang naman kaming naaalibadbaran sa mga tingin ng mga tao sa amin. Ni
hindi nga rin namin alam kung ano ang naisipan ni Sky para imbitahin kami sa
pagkain nila kung saan manlilibre ang mga kasamahan niya. All we know is that they
didn't like us and both of us have mutual impressions to each other.

Nagtingin-tingin pa kami sa kung saan-saan. Pansin ko nga ang pagkainip ni Rennei

dahil kanina pa siya bumubuntong hininga. Ayaw pa naman nitong naiinip siya o
sinasayang ang oras niya.

Nang sumuko na kami at napagdesisyunan na lang naming magsarili ng lamesa at bumili

na ng sariling pagkain ay saka naman namin narinig ang isang pamilyar na boses.
Boses na pagmamay-ari ng lalaking awtomatikong kinabibwisitan ni Fiacre.

"Psst! Pinsaaaaaan! Alexandriaaaa! Dito! Dito kayo dali!" Parang baliw na

nagtatawag ng pasahero ng dyip ang pinsan ko habang nakatuntong sa isa sa mga upuan
dito.
Oh God. Nakakahiya talaga

itong lalaking ito. Talagang sinigaw pa ang pangalan ko at tinawag akong pinsan.
Resulta? Ayan, mas lalong lumakas ang bulungan. Bulungang hindi na natapos ng mga
walang magawa sa buhay nila.

Pansin ko din ang pagkaramdam ng hiya ng mga kaibigan ko sa pinaggagagawa ni Sky

kaya napangiwi na lang akong nauna papunta sa kinapepwestuhan niya. I mean, nila.

They were occupying a long table available for fourteen people. The HEADs'
attention were also on us but I can see the grimace on them while taking a glance
on Sky who continues his call for us.

"Dito na kayo dali! E-ehem ehem! Mhorfell Academy studentry, meet my oh-so-
beautiful cousin, Alexandria!"

I threw him dagger looks from what he just stated. Fuck, ikamamatay ko yata ang mga
pinaggagagawa ng pinsan kong ito. Minsan nga ipapasama ko sa ospital ng ninong
naming para naman masuri kung maluwag na tornilyo sa utak.
Hinayaan ko na lang na magpatuloy ang mga naglalakbay na tanong sa buong cafeteria.
Wala na rin namang saysay na itanggi pa eh siya naman na mismo ang nagsalita. Kung
sa amin lang ding dalawa, aba'y mas paniniwalaan siya ng mga estudyante rito.
Hanggang sa makaupo ako sa tabi ni Sky ay dama ko pa rin ang tingin nila sa amin
kaya ako na ang nagsalita. "Uhm. Care to take your eyes off me?"

That gained smiles from the HEAD members which I didn't get the point, actually. I
don't know if it's a sarcastic one or a

welcoming one. Anyway, both are still acceptable. We're not here to fight or to
remind each of ourselves about the unpleasant encounters but to eat at least, in a
civil way.

"Sa susunod Sky, 'wag mong ibabalandra ang pangit mong boses. Nakakarindi. Kulang
na lang ipapalit na kita sa parrot sa zoo." Asar na asar na umupo si Fiacre sa tabi
ni Rennei na siyang nakaupo rin naman sa tabi ng isang HEAD member na sa
pagkakaalala ko ay si Marco.

"Minsan, iwas-iwasan natin maging denial, babes. Mahirap bang sabihin na gusto mong
naririnig mo maya't maya ang nakakaakit kong boses?"

"Fuck you." His love of his life muttered as she rolled her eyes on him.
Sky's lips formed a grin as if he's thinking another one hell of damn nonsensical
thing. "Fuck me? Uy, ano ka ba, Lei! 'Wag muna! I believe on making love after
marriage!" Umarte pa itong pinsan ko na akala mo ay siya pa ang agrabyado at
gustong pagsamantalahan.

Kapal talaga ng mukha.

Napaangat naman kaagad ang tingin ni Fiacre sa kanya. Her forehead creased and a
single brow arched. "What the hell. As if, you crybaby jerk!" Inambahan pa nga nito
si Sky habang hawak ang isang tinidor sa kamay niya.

Napatigil naman ang katabi ko at nakasimangot na umayos na ng upo. Narinig naman

ang mahihinang pagtawa ng mga kasama pa naming sa mesa. "Bro, nakakahiya ka.
Tumigil ka na." Alexis

advised as he stood up from the table.

"Hindi porket ikaw ang manlilibre, may karapatan ka nang ganyanin ako.
Makapagsalita ito akala mo may matinong relasyon. Dalagang pilipina kasi." Pambalik
ng katabi ko sa sinabi ni Alexis.
I saw Rennei massaging the side of her forehead while her eyes closed. Ayaw niya
kasi ng puros mga bangayan ang naririnig. Naririndi talaga siya. "So what do you
girls want? Come on, my treat." Alexis asked, looking on the four of us, smiling
with his teeth exposed, ignoring Sky's reply.

Nagkatinginan na naman kaming lahat sa tanong niya. Hindi man halata sa panlabas na
aksyon ko, I feel awkward being with them on the same table. I'm not comfortable
with strangers.

Naaalala ko lang ang lalaking iyon kapag may lumalapit sa amin na hindi namin
kilala.

Nagpakiramdaman

kaming apat at alam kong pati na rin ang iba. Dahil mukhang wala ring balak
magsalita sina Dereen at Rennei ay abang kumalampag ng ilang beses si Fiacre sa
mesa gamit ang isang kamay niya para kunin ang atensyon naming lahat.

"Seriously? Kakain tayo nang ganyan? Grabe, kakain na lang may tensyon pa! Dinaig
pa natin ang katahimikan ng mga death eaters sa mga meeting nila kasama si
Voldemort!"

Again, nagpatawa iyon sa iba. Pati na rin sa aming tatlo. Kaya kahit hindi talaga
ako komportable pero may nagtutulak sa akin na ipursigi ko lang ang sarili ko na
makisama sa kanila kahit ngayon man lang ay makahulugan akong ngumiti kina Dereen
at Rennei.

Signal to show at least some skin.

A real skin of ourselves.

Bumuntong hininga muna ako at umalis sa pagkakadekwatro ko. "Any rice meal, milk
tea, bottle of water, hot soup, and a slice of Pecan Pie please, Mr. Samonte." I
recited as if I'm telling my orders to a respectable waiter who have come to my
table.
The HEADs stopped from their own personal matters like tapping on their phones,
playing mobiles games, etc. when they notice that I broke the ice between them and
us. For I started, the two followed.

"Any rice meal too, pineapple juice, some slices of fruits, and water." The usual
plate arrangement for Rennei.

As

for Fiacre, "Dahil libre naman ito, lulubus-lubusin ko na. Any rice meal, chocolate
mousse, milk tea, water, and fruit salad." Wala eh. Masiba talaga kumain ang isang
'to.

Her motto? Mas mabuti na raw ang magpakabusog nang masaya kaysa patayin ang sarili
niya sa gutom para lang sa lecheng diet.

And also because of that motto, her and Rennei would always come to a debate about
it. Like Fiacre doesn't know how much other people value their looks and Rennei
missing half of her life for eating strict meals.

"Masanay na kayo sa tatlong 'yan. Any rice meal will do and perhaps, a bottle of
water please?" Akala mo kung sinong magsalita itong si Dereen.

Any rice meal will do? Goodness, kaya niyang makaulit ng limang beses kapag
lumalabas kami! Minsan nga binabaunan na naming siya ng kanin para hindi na
napapagod ang waiter sa kanya kakarequest niya ng extra rice. Pero, hayaan na nga.
Tutal mabuting kaibigan naman ako.

Nakita ko namang tila nagliwanag ang mga mukha ng mga HEADs. "You smiled!" Thelina
cried.

Consciousness immediately take over me. I smiled?

Napangiti na rin naman sila and the next thing we know? Kumaripas na ng takbo si
Alexis kasabay nina Collen at Jonathan papunta sa counter. Napahagikgik at
napailing na lang ang mga natirang kasamahan sa mesa.
"Bastards. Ni hindi man lang tayo tinanong

ng gusto nating kainin." Edward almost whispered from Sky's left side.

"Kapag mali nabili nila sa akin, sisiguraduhin kong wala silang kakainin mamayang
hapunan." Nagbabantang pahayag naman ni Kia na sa tingin ko ay nakaget-over na nga
talaga sa mga kaganapan nitong mga nakalipas na araw.

We're good, then.

Nasa tatlong lalaki pa rin ang tingin ko habang pilit na nakikisingit sa pila nang
magsalita si Courtney na nakaupo naman sa upuang katapat ng kay Edward. "You look
really pretty when you smile." Her statement gained the agreements of the others.

"Court, wala eh. Nasa lahi na talaga namin 'yan."

"Shut up." Muling banta ni Fiacre kay Skyzzer.

At dahil masyado na nila akong pinagmamasdan dahil sa hindi ko namalayang pag-

ngiti, nag-ayos na lang akong muli ng upo at naglayo ng tingin para iwasan ang sa
kanila. Dahil na rin sa pagligoy-ligoy ng mga mata ko ay napansin kong wala ang
magaling nilang leader.

Where is he?

I set the question aside to the back of my mind. There's no sense on asking them
that. I'm just curious. Kahit naman na nandirito 'yon, paniguradong hindi rin namin
mapapansin ang presensya niya dahil madalang lang siya magsalita tulad ni Edward.

The conversation continues without me noticing. Sumasagot din ako kapag

sa akin napupunta ang mga tanungan. Sumasali rin ako kung gusto ko ang mga
binabanggit nilang paksa. It's all about basic informations, opinions about
something like that or this, first impressions, boys, until the topic has gone
about Spade.
"Too bad, Spade is not present. I'm sure he's busy handling those cases. Kailan
kaya siya titigil? Parang napapabayaan na niya ang sarili niya." Halata ang
pagkadismaya sa mukha ni Thelina habang nilalaro ang kanyang mga daliri sa lamesa.

"Bakit? Anong mga kaso?" Dereen asked out of curiosity. She just took the question
from the bottom of my tongue out. Thanks, my friend.

"Aside from having a share of work on their family businesses, Spade has been
really busy about the a particular murder case even before we met him. Hindi niya
nababanggit sa amin ang tungkol doon pero nakita namin sa kwarto niya ang iba't
ibang klase ng papeles." Kwento ni Marco na sa tingin ko ay hindi komportable na
makatabi si Rennei. Kanina ko pa kasi sila napapansin na nagpapalitan ng mga
nakamamatay na tingin.

Napakunot naman kaagad ang noo ko sa narinig ko. "Murder case?" I almost whispered.

"Yes, cousin. Hindi namin alam kung sino ang namatay pero sa pagkakaalam ko hindi
lang iyon ang kasong inaatupag niya." Mas umiigting naman ang mga katanungan sa
isip ko. Kung ganoon, may mga ganitong problema rin palang inaasikaso ang lalaking
iyon.
/>

"As far as I know, the other case is about a search for a long lost item of their
family. A treasured item of the Vantress family. Perhaps, it's a brooch or
something of an heirloom." Napatango-tango naman ang ilan sa suhestiyong nakapaloob
sa pangungusap ni Edward.

"Don't worry, it's not like these two cases are secrets from the studentry.
Stalkers and fans are hard to get rid of, after all." Marc reassured us with a
serious but cozy look.

That's fine, then. At least, we found out more things about the king of Mhorfell
Academy. Getting to know these is not that bad, I think.

But, lost item? Pero bakit siya lang ang umaatupag sa paghahanap. Hindi ba't dapat
ang mga tauhan ng pamilya nila ang naaatasan para hanapin iyon. Kung totoo din na
ito ang pinagkakaabalahan ni Spade bago pa man sila magkakilalang lahat then, it
must really be a very important item yet have been lost in a very complicated way.

The subject about Spade's absence this time has been replaced by sounds of glee and
joy when the three idiots came. Alexis, Jonathan, and Collen came with a few
students behind them. They were carrying trays of different sets of foods which I
guess are ours. They really are the kings and queens here. Little innocents act
like little peasants for them.

We are in the middle of our respective meals when Collen opened another topic to
tackle about. "Oh Alex, how come you're so good at fighting? Your reflexes are
great

too. Are you a bad-ass as well on your former school?" Bahagyang tumigil din ang
iilan sa pagsubo ng mga kinakain nila at binigyang oras ang tumingin sa akin.

I slowed down from chewing and take my time swallowing it before I give a shot.
"Not really." Panimula ko. Hindi ko rin kasi alam kung paano ko ipapaliwanag sa
kanila kung paano ako natutong makipaglaban. For all I know, I'm just an innocent,
shy, and optimistic girl four years ago.

I can feel the stares coming from Dereen, Fiacre, and Rennei. But I don't want to
make them worry just for a mere question that I can easily get through with.
"Nitong first year of senior high lang ako nagkaganito." I simply added.

Though unsatisfied with my answer, Jonathan pulled another question to make the
conversation survive. "May boyfriend ka na?" And all of a sudden, table napkins,
forks, spoons, tomatoes, and bags have been thrown to him by asking that.
"You're not the top Casanova here, you idiot. Don't steal my line." Marc snorted as
he fix his posture as he also fixes his gaze on me.

Rennei immediately interferes with the posture fixing and expertly squeezes her can
of pineapple juice to spill some on Marc's maroon jacket. Maagap na nasundan nina
Fiacre at Dereen ang ginawang kilos ng kaibigan naming. Subalit, wala naman na
silang ibang nagawa nang mabilis nang napatayo si Marc para tanggalin ang suot
niyang jacket.

"Shit." He cursed as he carefully wear it off.

The others just laugh at him while the four of us smiled with all rightful meanings
secretly.

"I'm overqualified to be someone's girlfriend, Mr. Llanes." I answered his question

as I join the others on laughing at him.
Although laughing with them is quite easier than that I expected. There's still one
question that should be given a real sure answer along the way the four of us are
taking. Will they be are friends or enemies? Will they be are saviors from our
miserable past or will be they another reason of the death of us?

****

Author's Note: This chapter will have a continuation. Don't forget to vote and to
leave a comment :) Thank you for all the good feedbacks! Some parts are revised.
Inserted more details and hints. Edited. God bless! [07|21|16]

=================

Chapter 8: Competition

"How about you, Alex? Saang school ka nag-aral bago rito?" Again the question was
set upon me. I can see that our groups are doing well on accompanying each other
and we are doing fine on fixing our terms with each other.

We even discussed about the party that night. I told them I'm not really someone to
be frightened about because they just really underestimated me that time. Jokes and
deals rose for another match which we only laugh at. Now, the topic is about alma
maters.
I put the bottle of milk tea down before I answer. "Antrenica University." Then, I
reach for the slice of apple from Rennei.

"Wait. What?" Tila nagugulumihanang tanong ni Alexis.

Hindi ko naman na pinansin ang tanong niyang iyon at mas nag-abala sa pagsubo ng
prutas. I let my friends and cousin do the work. "Yes. Antrenica University wherein
you need to pass their admission test with an almost perfect score to enter. Most
of the students are foreigners, elites, geniuses, nerds." Sky stated as he reach
for a cup to coffee that the three got for him.

"Adik, alam ko iyon. Wala namang ibang hindi nakakaalam ng tungkol sa eskwelahan na
iyon. I mean, except from their one of a kind reputation and exquisite services to
their students, that school is known for being strict when it comes to academic
grades. They'll squeeze your brain to death!" Alexis said almost hysterical.

"P're, try mo naman kumalma,

ano? Kalma. 'Yung puso mo nako."

"Gago."

The others agreed to what the latter said about Antrenica and ignored the idiotic
conversation of the two. Rennei gave me the last piece from the slices of apple to
join the conversation. "That's right. Well, you see, before she became a bitch like
us, she's an outstanding student. Just like any other young lady out there to
expect the expectations of an elite family. Antrenica even tolerated a set of
complains in order to keep her as one of their treasured trophies."

"Woah. I never expected that I'll be meeting an Antrenica University graduate."

Nabulalas na lang ni Marc habang tinatapos ang pangalawang ulit niya ng kanin.

Inirapan naman ito ni Rennei na sa tingin ko ay hindi rin nasa mabuting pakikisama
kay Marc. "Of course, you didn't." Hindi man malakas ang pagkakasabi nito ay

mukhang umabot pa rin ito sa pandinig ng katabi niya dahil sa talim ng tingin na
ipinukol nito sa kanya.
"Eh ikaw Rennei?" Nakahalata na rin yata si Kia kaya naman napunta naman ngayon ang
tingin ng lahat kay Rennei na nilalaro-laro na lang ang tinidor na hawak.

She glanced on them with a bored look before she take her gaze back on her plate.
"I spent my childhood days on Korea and America until we moved here in the
Philippines. My alma mater is not really that interesting to talk about."
Nagkatinginan na lang ang iba sa sagot niya.

Hindi mo talaga siya matatanong ng matino kapag tungkol sa dati niyang pinapasukan.
She's been a loner before we met each other. She doesn't like socializing much
because she thinks everyone is only after about the idea of her being the baby
sister of the three most handsome and most popular guys in their school. Instead of
trying to find a place to belong, Rennei chose to be alone not until she found us
four years ago due to an incident.

"Halata nga eh." Napatingin naman ako kay Marc na pinaringgan din si Rennei. I
can't help but to smirk. This guy is trying to go against Renneisme Martin. Our
friend who is a silent killer type but very meticulous. Mukhang may aabangan ako sa
dalawang ito.

Napabalik sa usapan ang mga tenga ko nang narinig ko ang pangalan ng kuya ko mula
sa mga bibig nina Kia, Thelina, at Courtney na sinasabayan naman ng pagtutol nina
Collen at Jonathan.
"Sky, you didn't tell them that Xander is my brother?" I asked Sky. They fell
silent after hearing my question.

Unti-unting napalingon sa amin ang mga HEADs na nagtatalo tungkol sa kuya ko.
"Brother? You're Alexander Kristian's sister? That handsome basketball player?"
tanong ni Thelina na animo'y may mga nagkikiningang mga mata.

Napamaang naman ako sa mga reaksyon nila. Parang hindi sila makapaniwala. I mean,
hindi pa ba halata? Sa pagkakaalam ko naman, parehas pa rin kami ng ginagamit na
epilyido.

"I didn't tell them, cousin. They'll be far from being sane if I did tell them that
before. Look at their reactions now." My cousin just shrugged her shoulders as he
still continue eating from his plate.

Kaya naman pala. Then, didn't they ask for Sky's middle name? Pero teka nga, paano
nila nakilala ang kuya ko? Handsome basketball player? I wasn't informed that my
brother is a basketball player.
I know he played that a lot on our court but he never mention anything about being
a player. Player sa larangan ng mga babae siguro, baka paniwalaan ko pa.

Sky then pat my shoulder. "I'm sure Xander didn't mention it. Panigurado kasing
hindi siya papayagan ni Uncle. Alam mo naman kung gaano kasensitibo ang pagiging
exposed ng isang tagapagmana sa maraming tao di ba?" Napatango-tango na lang ako.
But there's still one question here.

"You mean Xander studied here before?" Dereen already put the words out from my
mouth.

The HEAD exchanged looks from me to my friends and to Sky. "Yeah. He spent his
third and fourth year in junior high here." And he drinks from his bottle of water
to finish up his meal.

"Damn. Bakit hindi kaagad natin napansin sa epilyido pa lang? Anyway, it's an honor
to meet his sister. Magaling na player ang kuya mo. Siya ang idol ko nung freshman
pa lang ako." Tumayo si Jonathan para abutan ako ng kamay na inabot ko naman nang
medyo nag-aalinlangan. Halos magkalas-kalas ang buto ko sa pagyugyog niya sa kamay
ko.
Wala akong kaalam-alam na nag-aral din pala rito si Kuya at kilala pa siya. Hindi
ko naman kasi siya natatanong tungkol sa school niya dati. Laging pag-uwi niya,
maglalaro kami sa bahay o kaya tutulungan niya ako sa mga homeworks ko. Alexander
is very smart and cunning sometimes though he's really overprotective when it comes
to me.

Gosh, these are all new

to me.

"Nasaan na nga pala siya ngayon?" usisa ni Edward na mabilis ko rin namang sinagot.

"Ah. He's on Spain for some projects."

Nalipat naman ang atensyon namin nang mapabuntong hininga si Courtney sa isang
tabi. "Buti pa kayo nakakaya niyong i-kwento 'yan. Si Spade, madalas tahimik kapag
pagdating sa pamilya na ang pinag-uusapan eh. Ang alam lang namin, tatay na lang
ang meron siya ng kapatid niyang si Sean. Pero base sa database na kami ang nag-
aayos, apat talaga silang magkakapatid." Pinahiran naman niya ng tissue ang ilang
parte ng labi niya.
Nagkatinginan naman kaming apat sa narinig namin. So even with his friends, he's
still somewhat mysterious and secretive, huh? When we were able to talk through our
stares, we drifted our looks back on the other HEAD members.

"Perhaps, an assassination? The Vantress family is a mafia, am I right?" Hininaan

bahagya ni Fiacre ang boses niya nang magtanong. Maliban kasi sa mabigat na paksa
ang tungkol sa mga mafia ay isa rin itong sensitibong tanong tungkol sa pamilya
nila Spade.

We can't let our guards down if we're on a school filled with people connected to
mafias and such. Issues like this are way big deals for them.

We thought the HEADs will give us an immediate answer after we laid the question
but they didn't. Instead, they steadily keep their mouths shut

about it. Since Fiacre is not the kind of person to give up on something, she tried
again but stopped when the school's official tone signal for announcements echoed
inside the whole cafeteria.

The mini speakers attached to every corner of the school which are controlled from
the control room by the administrators, officials, teachers, and other authorized
personels.

Aakalain mong tila nahulugan ng malaking karayom ang buong lugar nang magsitigil sa
kani-kanilang mundo at mga ginagawa ang mga estudyante at prenteng napaayos upang
making sa kung anumang pahayag ng sasabihin ng may awtoridad. Gayun na rin kami.

"Good day, Morphousses. For those who didn't know, Morphous is the official name
for every We apologize for this sudden announcement and to interrupt you on your
respectful break. As you all know, our academy and the other elite schools'
representatives have gone to an important meeting regarding our schools'
connections and coordination. We are requiring everyone to attend the assembly in
our auditorium now. That's all for now."

A sudden assembly? I guess they're going to announce something big about the
meeting that happened. Anyway, we're still required to go so we let the topic about
the assassination go and stood up to have our way to the Hoary Hall where the
auditorium is located.

Our way to the auditorium has been quiet. We're not talking about anything, I mean.
When we finally arrived, the first long row of seats have been especially

reserved for the HEAD. Dahil may mga hindi naman sila maookupa ay niyaya na rin
nila kaming umupo kahilera nila. We gladly accepted the offer, of course.
Paupo na kami nang mapansin namin na nandoon na pala si Spade. Mukhang kanina pa
siya rito. I thought he was busy? This guy sure hides a lot of things that
seriously arouse my curiosity.

Natanggal na lang ang tingin ko sa kanya nang dumating na ang principal sa

entablado at inangkin ang mikropono. Sumunod naman sa kanya ang iba pang opisyal na
umupo naman sa mga nakahandang upuan kung kaya't napakuha na lang kami isa-isa ng
kanya-kanya naming pwesto.

"I'm glad that everyone did come. For you not to lose patience, I shall announce
now the thrilling news that we've received." Pag-uumpisa nito na halatang halata na
ang pagkasabik na sabihin sa lahat ang dala nilang impormasyon.

Huminga pa muna ito ng malalim habang hindi natatanggal ang abot tengang ngiti.
"Students, we're on a battle." Napataas kaagad ang isang kilay ko.

"A battle of skills, intelligence, strategies and agility. Of course, as a school

that is very active when it comes to these kinds of competitions, there's no more
questions to ask about our attendance. Not to mention that we are the host! Most of
you are expecting a generous compensation for your participation and hardwork so we
are going to give points and bonuses for all the participants such as permissions,
favors and requests, will be allowed to consider if
the contestants requested. This will be a great opportunity for Mhorfell Academy to
gain more sponsors and donations for our future projects. That is why we are
expecting a lot from you, our beloved students."

Sa unang parte pa lang ng anunsyo ay sumiklab na ang sari-saring bulungan mula sa

iba't ibang dako ng auditorium. Iba't ibang opinyon at iba't ibang reaksyon. May
ilang sabik din katulad ng mga matatandang nasa harapan namin na animo'y ito na ang
pinakahihintay nilang break sa buong buhay nila samantalang may iilan namang
dismayado at walang interes sa naturang paligsahan.

Kung sa akin lang naman, masaya rin ang mga ganitong kompetisyon. Maliban na lang
kung hindi nakakatuwa ang magiging kalaban. Although I look anti-social sometimes,
I still search for you know, thrill and excitement.

"The categories are piano recital, archery, swimming, basketball, dancing, quiz
bee, gun shooting, taekwondo, fencing, painting, and since we are very aware that
our students are not your ordinary children, we decided to have a fighting match
for this year! The rules will be posted on our respective bulletin boards later on.
Classes for fifteen days will be suspended as a cue for your practices and
meetings. Teachers will give you hand-outs or PDFs to make you updated with the
lessons!"

What the hell. No classes again.

Ibuburyo na naman namin ang mga utak naming sa self-study. Pagkatapos naman ng
sampung araw na iyon ay paniguradong mga

pagsusulit ang kasunod. Talagang walang kawala. Kahit na ba sabihing ang eskwelahan
na ito ang tagatanggap ng mga itinakwil na o pinatapon, hindi nila tinatanggal na
pagdidisiplina para matuto pa rin ang bawat lumalagi ritong estudyante.

"This academy will also accommodate visitors from the outside for you to enjoy even
if you are not a contestant and the event will happen here in our grounds so there
will be various booths arranged by the our student council and other clubs. The
Heired Eminence Approbate Decarchy is automatically included on the list of
participants. They will be the ones who will decide for the other categories as
well."

So all in all, it will be the HEAD's responsibility for the victory or defeat of
our school. May ganitong silbi rin pala sila. Akala ko puro paghahari-harian at
pagrereyna-reynahan lang talaga ang Gawain nila. Mukhang dito ko makikita kung
karapatdapat nga sila sa tinatamasa nilang mga pagtrato.

"That's all, you can now go back to your dorms."

Mabilis na nagsialisan ang mga kapwa ko estudyante na parang walang nangyari. Ni
walang nagtanong man lang ukol sa inanunsyo. Given that my friends and our new
friends are not standing yet, I stayed on my seat. Hearing the rampage the
students' feet are making towards the two exits of the auditorium at the back.

Habang nawawala ang presensya ng mga taong 'yun isa-isa ay sumagi na naman sa isip
ko ang mapait na alaala. Ito

rin ang nagtulak sa akin na mag-alala sa gagawing kompetisyon. They're going to

welcome outsiders.

Paano kung-

No, they won't be able to get me. Sky is here. A relative of mine. Xander knows
this school as well. Uncle Johan brought me here.

I convince myself that I'm just being paranoid about things however, the fact that
the school has been strict with visitors and the students' request to go outside,
it's a little bit alarming for me. The academy only allows 2-3 times for you to go
outside the school for the whole school year and there should be a valid reason to
get an approval such as house emergencies, family issues, personal matters, and if
you're going to die.
Maaari namang lumagpas sa tatlong beses pero kailangan ng formal letter na ipapasa
sa office ng Principal.

Then another thought came in to my brain. Paanong nakakalabas-masok si Spade rito

ng walang pagdaan sa proseso? Kung katulad nga ng kwento ng mga kaibigan niya na
simula first year pa lang sila ay ganito na siya na maraming inaasikaso, ibig
sabihin ay lumagpas na siya sa dalawa hanggang tatlong beses.

Oh, I forgot! He's the king of this school. Tch.

Kalaunan ay kami na lang ang naiwan at doon kinuha ni Spade ang pagkakataon upang
pangunahan ang isang pagpupulong. Tumayo siya mula sa kaninang kinauupuan niya at
nagtungo sa harapan namin.

"I think we should decide

the representatives now so that we can prepare for that competition. The officials
are rooting from us."
Itutuloy na sana niya ang iba pa niyang sasabihin nang dumako sa aming apat ang
tingin niya.

"Bakit niyo kasama ang mga 'yan?" may tunog ng pang-iinsulto sa boses niya.

Nagkatinginan naman kaming lahat na nakaupo. Napansin ko naman na kaagad ang pag-
arko ng mga kilay nina Fiacre at Rennei.

"It's because we became friends. So maybe there's nothing wrong if they will join
us, right? Let's just proceed to the selection of contestants to every category.
Masanay ka na lang sa presensya nila." Mabilis na pag-iiba ng usapan ni Sky para sa
ikatatahimik ng lalaking ito.

Buti na lang at gumana ang utak ngayon ng pinsan ko. Matalim na napabuntong hininga
na lang si Spade na akala mo ay iniisip niya na wala rin naman siyang magagawa
dahil ang mga kaibigan niya na ang nagsalita.
Hindi na rin kami umimik. The meeting went smoothly and we were able to insert our
own existence along the talk. I thought the king will ignore us but he considered
our suggestions and opinions. He also listened to our explanations when we are
trying to give them tips for strategies and plans for the competition day.

On that moment, I realized that he's very professional. Ugh, leader-like? Yeah,
like that. He has the ears and attitude of being a leader. Separating personal
issues

from responsibilities.

We spent about three hours constructing the list, plans, and other preparational
outlines for the whole event. It's really a pain on the ass to host the event here.
Pero wala eh. Nadamay na kami rito sa balak naming ayusin ang kung anong iringan na
mayroon sa pagitan ng mga grupo namin.

May isang kategorya na hinatak naming si Riell kahit na hindi pa namin siya
natatanong. Papayag naman siguro siya kung malalaman niyang para sa gaganapin na
event 'to. Sasabihan na lang naming siya mamaya total isang tao lang naman ang
kulang naming at siya na ang napili namin. Wala namang naging ibang pagtutol dito
ang iba marahil ay kilala nila si Riell bilang katuwang ng mga guro rito.
Sa sandaling panahon na iyon ay nakita naming apat ang sarili naming nasasanay sa
presensya at pag-uugali nila. Mas nakakasalamuha namin sila at gayon na rin ang
pagkakilala naming sa kanila. Kahit nga ako, hindi ko rin inaasahan na may mga
pagkakataon na magkakasundo rin kami ng ungas na 'yun.

Kilala naman na kung sino 'yun.

Spade almost adjourned the meeting when he suddenly brought up something.

"Guys, we should win this. I mean...we need to win this competition." he said while
gritting his teeth. Each one of us became curious about the determination Spade is
showing.

Somehow, those cold orbs spark with a tiny piece of different expression that I
cannot define.

/>

Napalapit na lang kami sa kinatatayuan niya at pinaikutan siya nang marinig naming
lahat ang pagkaklaro niya sa sinabi niya.
"We will encounter the defending champion, the Reighzine Academy. Their leader
knows something about the murder case that I'm getting busy for. We need to win
this game so that I can find a lead for my sister, Lorraine's death four years
ago."

Suddenly, my body stiffened.

It's as if a very sensitive scar from the past has been revived once again.

Lorraine?

Lorraine ba ang pangalang binanggit niya? Imposibleng mali ako ng pagkakarinig.

Lorraine. Lorraine nga ang sinabi niya.
No, they're different to one another.

Magkaiba sila. Huwag kang maalarma. Nagkataon lang. Nagkataon lang na parehas ang
pangalan nila.

But why? Why do I have this strange feeling?

Am I really getting paranoid?

Hindi pa rin ba talaga ako matapos-tapos sa nangyari noon?

Argh! Sumasakit na naman ang ulo ko!

"Alex? Is there something wrong?" mahinang untag sa akin ng katabi kong si Alexis.

Napatingin naman ako sa kanya nang walang wala ang mga kalasag ng mga mata ko.
Hindi ko kaagad natago ang pagtatanong, kaba, at takot sa mga mata ko. Naramdaman
ko na lang na hinawakan niya ang balikat ko upang yugyugin ng kaunti.

I know king is still speaking so I told him I'm okay but it felt like I just
mouthed those words out. Sounds are starting to fade and impossible for me to hear
anymore. Little by little, my senses are shutting down.

"Oh my God! Alex, your nose is bleeding!" Ito ang huling narinig ko na sa tingin ko
ay galing kay Dereen bago tuluyang mawala ang pandinig ko.

I unconsciously try to check my nose with my hand only to find red liquid.
Shock and surprise start to register on me as I look to these people's faces but
then, my last sense left me and everything went black.

****

Author's Note: FI-YA-KRI po ang basa sa name ni Fiacre. Pero may iba't ibang way po
kasi ang pagbasa according sa ibang mga readers na nagresearch pa lol. Mas prefer
ko lang po 'yan. Anyway, it depends on you :) Wanna check me out on twitter for
updates? Here's the link of my twitter account! https://twitter.com/alerayve Thank
you for reading and God bless!

=================

Chapter 9: Charlene

KIARA'S POV

"Alex!" sabay sabay nilang sigaw nang sa isang iglap ay bumagsak sa malamig na
sahig ng auditorium ang bagong hinirang na reyna ng pagpana.

At sa isang kurap din ay nagawa niyang pangambahin ang lahat dulot ng kanyang
pagkawala ng malay. Lumutang ang pagtawag ni Sky sa pangalan ng pinsan ng paulit-
ulit at walang sawa. Halos hindi maipinta ang pagmumukha nito.
As whoever check out our whole picture, they were all in chaos and panic for the
girl. The girl who defeated me. The girl who got my title from me. It was like a
dramatic slow motion as I watch my friends being concerned to a person they aren't
familiar yet. To a person who somehow offended their friend's pride.

Hindi ko alam kung may natitira pa akong sama ng loob dulot ng pagkatalo pero hindi
mapagkakaila na kahit bali-baliktarin ko man ang mundo, hindi ko mababago ang
naging

resulta. Na sa bawat laban at laro ay may talo at panalo. Na may mga desisyon na
dapat tanggapin kahit anong mangyari.

Past is something you cannot change but you can still learn from it.

I'm still standing there. Staring the other three's pale and now full of
expressions faces. Every second seems like waiting for minutes before it pass. I
was between the urge to help her or not. Weird it may be but I don't even know the
reason why my body remains so stiff here on the side.
Then, my eyes met Spade's eyes. They were pitch black yet expressive on the other
side of them. He was looking at me intently as if he saw through me and he's asking
me quietly what would I do.

Nagsanay ako para maging mahusay na archer sa pamilya. Para mapantayan ko sina kuya
na mga nagkampyon na sa nasabing larangan. Gusto kong matumbasan at malagpasan ang
mga tropeyo, medalya, sertipiko, at karangalang dinala nila sa pamilya namin. Gusto
ko ring magdala ng tuwa't saya sa mga mukha ng mga magulang namin.

Lahat ginawa ko para maging katangi-tangi. Pero natalo pa rin ako.

However, should I blame her for it? No. She have fought fair and square. We
challenged her and it is now my turn to be challenged by the consequences if my
prideful inner self will be able to accept it.

Wala sa sariling nailabas ko na lang ang telepono ko mula sa bulsa ko at pumindot

ng mga numero. Numerong didirekta sa isang kakilala

na marahil ay makakatulong sa babaeng ito. Sunod ko na lang na narinig ay ang

mabilis na pagsagot ng taong natawagan ko.
[Hello?]

"Is this Celine from the Student Assitance Office?" I asked, trying to reach out
one of the school's scholars from the office of the teachers' pets.

[Speaking. How may I help you, Miss Delaverde?]

"I want you to contact the infirmary's doctor to prepare a slot. We're going to
bring an unconscious student. This is urgent so kindly coordinate. Thank you." I
said and I immediately ended the call to check out on Alex's condition as well.

My eyes wandered on where to look first because panic is also slowly reaching over
me but I am certain that the king smirked on me before he finally sits down along
with Sky and Edward, inserting his self to the circle of worried people beside the
queen.
Hindi ko alam kung ano maiinis ba ako o ano. Kilala na ako ni Spade. I always take
pride with my abilities and capabilities. He is definitely aware of the impact of
losing to me. Siguro ay tila isang nakatutuwang palabas na makita na magpakita rin
ako ng pag-alala sa taong nakabulagta ngayon. Ganito naman talaga siya.

Pero kadalasan, talagang ang hirap niyang basahin.

Gayunpaman, kilala ko na kahit papaano si Spade. He will never help someone he

dislikes unless necessary and obligatory. He was never worried to strangers.

He will never sit down beside an unconscious woman lying on the floor. Ultimately,
he will never try to make an effort such as to carry a dangerous lady on his arms
in a bridal way.

"Clear the path." At sa ilang mga salitang iyon ay nagparamdam muli ng

kapangyarihan niya ang hari. Kusang kumilos na sina Alexis, Thelina, at Courtney
para siguraduhing malinis ang dadaanan at walang makaaabala.

I don't have any idea what is he planning or why is he even doing this but let me
assume that he really is just a concerned citizen for our friend's cousin.
Pumarinig ang malakas na pagbukas ng mga pintuan ng auditorium. The light from the
outside invaded the entrance of this four sided closed room. And as if the signal
has been given, the king prepared his self to run while carrying a queen from the
other world for their perfect plan of escape from a dark and haunted palace.

They look surprisingly good yet contrasting. So contradicting.

Sa sobrang paglipad na naman ng aking isipan ay hindi ko namalayang tumatakbo na

rin pala ako palabas ng Hoary Hall kasama ang mga kaibigan at mga bagong kaibigan
namin. Sinusundan lang namin ang mga malalaking yapak ni Spade.

Naging maayos at walang kaharang-harang ang daanan patungo sa infirmary. Hindi rin
nagtagal ay nakarating na kami sa pagamutan kung saan inaabangan at inaasahan na
kami ng taong tinawagan ko kanina.

"HEAD, do come in. The doctor

is already waiting." She informed us politely with a bow.

Celine gestured the way in and we, on Spade's lead entered the room. Naging mabilis
ang mga pagkilos namin hanggang sa mailagay na namin siya sa naipahandang higaan.
Dulot na rin ng pag-aalala at pagpapakita ng kabutihan ng mga kasama ko sa bagong
kakilala ay napagdesisyunan naming hintayin siya gumising.

Nakakainip, oo. Pero may mga napagtanto ako sa bawat minuto na lumipas. Walang
mangyayari kung maglulugmok ka sa nakaraan. Walang bagay ang nangyayari ng walang
dahilan. At hindi hadlang ang personal na kagulumihanan para tumulong sa isang tao.

She seems nice though. Bakit ko nga ba kasi pinapalaki pa iyon? Hayst.

Pawang nagkanya-kanya kaming upo habang hinihintay ang reyna na magising sa kanyang
pagkakahimbing. Nanatiling nakahawak sa kanyang mga kamay sina Dereen at Skyzzer na
animo'y mawawala na lang na parang bula sa kahit anong sandali ang taong hawak
nila.

Ilang metro rin ang layo sa kanyang kinahihigaan ay sinamahan ko sa pag-upo si

Collen sa gilid ng kama na kinaroroonan niya. "Bored?" una kong nasabi pagkalapat
ng aking pwetan sa malambot na kama.
"Nope. It's kinda interesting to see the king helping an opposing queen. Saka
nakakatamad pa bumalik ng klase. Si Sir Emman pa eh." He shrugged, gaze fixed on
the almost-burial looking scene few meters away.

Napasinghal naman ako sa sagot niya. Kahit kailan

talaga 'tong batugan na ito. Pustahan tayo, wala lang talaga sigurong assignment
'yan o kaya project.

"You can drop his subject and choose another alternative subject. Ba't
nagpapakahirap ka pa?"

Bakit kailangan mo pahirapan ang sarili mo sa isang bagay na sa tingin mo ay hindi

ka nababagay? Panay reklamo kasi naririnig ko sa mga bugok na ito pagkadating sa
headquarters mula sa klase ni Sir Emmanuel. Magaling naman siyang magturo para sa
akin. Siguro sadyang nasa estudyante na lang talaga kung magiging hiyang sila sa
paraan ng pagtuturo ng isang guro o hindi.
"I want to learn how to cure. Bakit ko ida-drop ang extra-subject na iyon? Sayang
naman. Malay mo baka magamit ko pa. Lalo na hindi naman natatapos ang bawat taon
dito sa Mhorfell Academy na walang namamatay."

Napailing iling na lang ako sa naging makahulugan at biglaang seryoso niyang

responda. He has a point. It's our last year here in Mhorfell Academy. Last year as
the reigning HEAD. We've witnessed numerous deaths more than any person who is
under the Witness Protection Program.

It's horrifying. Terrifying. Traumatic. Sanayan na lang talaga dahil bago pa man
kami dumating sa eskwelahan na ito, ganito na.

Akala ba talaga ng mga estudyante ay masaya at paghahayahay lang ang ginagawa ng

mga miyembro ng HEAD?

Akala ba talaga ng mga tagalabas ay napakagandang pribelehiyo ng pagiging isa sa

HEAD?

/>

Most of the time, yes. But the least is a greater force. A greater fear.
Have you experienced hearing the brutal cracking of bones? Do you know the real
color of blood flowing from the bodies of innocent victims? Do you know how
deafening the screams and pleads are? Even hearing stories and reports from other
students send shivers to our spines.

That's when we realized that being a HEAD is not a privilege for an outstanding
student. It's a responsibility and authority for a potential fighter.

"Hahahaha!"

"Ay putangina! Hayop!

"Kung nakita mo lang mukha mo, Kia! Hahaha! Ang lakas maka-mapagkailanman ang
mukha!"
"Hayop ka! Akin na 'yang lintik na cellphone na 'yan! Burahin mo 'yan! You,
bastard!"

Kahit kailan talaga 'tong Collen na 'to! Kuhanan ba naman ako ng litrato habang
inaalala 'yung nakaraan! Nananahimik lang ako eh! Akala ko pa naman dahil seryoso
ang pinag-uusapan, magiging matino na siya! Hindi pa rin pala!

"Edi kunin mo! Hahaha! Nako mahirap pa naman kapag maiksi binti. Mahihirapan
tumakbo at manghabol! Lapit ka nga! Heto na 'yung cellphone ko 'o."

Aba't siraulo talaga! Nang-insulto na nga porket kinulang ako sa height, naghamon
pa! Binalandra pa ang stolen shot ko rito sa mga tao sa infirmary! Kaunti na lang
talaga mapapatay ko na 'to eh!

/>

Mabilis akong tumayo sa pagkakaupo at akmang aabutin ang laylayan ng t-shirt niya
dahil malapit lang siya sa akin nang maagap siyang lumayo. Sinamaan ko naman siya
ng tingin kaso ang loko, hindi natinag. Aba't!
"Uhm. Miss Delaverde and Mr. Lee, hindi po pwede ang maingay dito." Paalala sa amin
ng doktor na nasa kanyang parte ng opisina. Kita mo rito na nag-aalalangan siyang
sawayin kami dulot na rin sa bago siya rito at alam niya ang kakayanan naming lahat
na nandirito.

Pero hindi naman ako ganoong kabastos tulad ni Collen para hindi alamin ang lugar
ko. Kaya hinabol ko na siya dahil paniguradong sa labas dadaan ang isang 'to.

Malilintikan ka talaga sa akin, Collen Matthew Lee!

****

SKY'S POV

"Cousin, please. Please wake up." Pagmamakaawa ko sa walang malay na si Alex na

nakaratang kama.

Naramdaman ko naman ang paghagod ng isang malambot na palad sa aking likod habang
nakatuon pa rin ang titig ko sa pinsan ko. Hindi ko magawang tumingin para makita
ang taong iyon dahil natatakot ako na baka mawala na naman siya sa paningin ko.
Ayoko nun.

"She will be alright, Sky. Nawalan lang naman siya ng malay. Isa pa, sabi naman ng
doktor, stress, pagpupuyat, at init-lamig lang ang nangyari."Base sa boses at
pananalita nito, galing kay Courtney ang pampakalma na hagod na iyon sa likod.

Naiintindihan

ko naman. Argh.

"Oo, narinig ko rin naman. Kaso ang hirap na hindi mag-alala."

"Tama si Courtney, pare. 'Wag kang O.A." segunda naman ni Jonathan na nasa katabing
kama lang nakaupo at nakamasid sa amin.
Kahit papaano ay gumaan ang loob ko sa mga sinabi nila at sa iba pang pampalakas-
loob na mga salitang binigay din ng iba ko pang kaibigan. Kaya, Alex. Please wake
up soon.

"Thirty minutes nang wala 'yung dalawa ha. Grabeng habulan naman yata ginawa nila."
ani ni Thelina na nakasandal sa may sulok at gilid ng bintana. Mukhang maliban sa
iba pa niyang pinagmamasdan ay hinihintay niya ring bumalik sina Collen at Kia.

Ewan ko ba sa dalawang iyon. Ang lakas ng topak. Si Kia naman, alam naman na niyang
may saltik ang lalaking iyon pero hindi niya talaga mapag-tiisan. Basta 'wag lang
silang aabot sa Forbidden Gate. Mahihirapan kaming hanapin sila kapag nagkataon.
Bandang parteng magubat na iyon ng school eh.

Napabuntong hiningan naman si Edward na nakaupo sa katapat na upuan ng doktor at

nagbabasa ng isang makapal na libro na hindi ko na aalamin pa kung tungkol saan
dahil sa kapal.

"Baka kasi habulan na ng feelings ginagawa nila." Komento nito nang nakapokus pa
rin sa binabasa.

Napatawa naman niya kami sa kinomento niya. Oo nga naman. Baka nga. Wala namang
imposible eh. Siguro nga the more you hate, the more you love. Hahaha!

Being known as a calm but fierce woman like Kia, si Collen lang talaga ang
nakakapagpasagad ng pasensya niya.

Natigil naman ang kantsawan at tawanan nang mapansin naming umalis na sa

pagkakasandal niya si Rennei at mukhang papalabas yata siya.

"Where are you going?" tanong ni Fiacre my loves na napatayo na rin.

Aba'y ngayon ko lang napansin! Bakit nasa iisang couch ang mga hinayupak na sina
Marc at Alexis kasama si Fiacre my loves?! Kanina pa ba sila magkakatabi?! Langya,
ang landi talaga nito ni Marc!

Rennei then halted in instance by hearing her friend's question. Napalingon naman
siya sa amin na dala na naman ang nagbabalik niyang mga walang emosyong mga mata.
"I want to go out. I don't want to overthink." She answered plainly and then she
swiftly strided across to the exit.

Sa kanilang magkakaibigan, si Rennei ang never kong naintindihan. Promise! Seryoso!

Si Fiacre naman, ang feelings ko ang hindi maintindihan. 'Yun tuloy hindi kami
mutual understanding. So sad.

Kidding aside, para silang magkakambal ni Ed. Mas tahimik nga lang si Rennei at mas
ilap sa ibang tao. Hindi ko rin naman siya natatanong kay Alex kasi mas tutok ako
sa future wife ko 'no.

"She doesn't look fine." Fiacre said.

Napatingin naman ako sa pailing-iling na si Dereen na katapat ko lang. "Bakit,

Dereen?" hindi ko na rin naiwasan

ang hindi magtanong. Sila lang din kasing magkakaibigan ang paniguradong
magkakaintindihan eh.
"Nothing, Sky. Fiacre, just leave her alone for now. I'm sure she remembered
something that might be connected as to why Alex lost consciousness. Kaya 'wag mo
na siya alalahanin. Magpapalipas lang 'yan."

Binalikan ko naman ng tingin si Fiacre pero bakas sa mukha niya ang pagkalutang.
Nakayuko lang siya at para bang nakuha niya ang pinupunto ni Dereen. Kaso ako
naman, wala akong na-gets. Something connected to why Alex is unconscious?

Mag-iisip pa sana ako kung ano 'yun nang napatikhim na lang si Dereen para matawag
ang atensyon naming lahat.

"Ah, guys. Nasa mahigit isang oras niyo na rin kaming sinamahan dito. You can go if
you want. Kami na bahala kay Alex. Isa pa, you still have your duties to tend to."

"Pinsan ako ni Alex. Dito lang a-"

"Sky, just go. Come on. Ayaw mo naman sigurong mas lalong sumama ang tingin ng iba
kay Alex kapag narinig nila na nawawalan ka na ng focus sa iba mo pang gawain."

That shut me up. Not just because she is on point but instead, she sounds like
she's really trying to push me out of this place. I don't know. But I guess,
Dereen's right. May iba pa kaming kailangan asikasuhin.

Siguro guni-guni ko lang 'yun. Why would Dereen want us out of here, right?
Nakisama naman na sila sa tropa namin

kanina. Yeah, wala lang 'to.

"Then." Spade started as he finally let his presence to be noticed once again.

He stood up from the same bed where Jonathan is sitting and fixed some wrinkles on
his shirt. It's been a while and we didn't hear that much from him since we came
here. Hindi ko na rin naman na siya masyadong napansin dahil alalang-alala na ako
at saka mukhang ang lalim ng iniisip niya kanina pa.
"Mauuna na kami. Heads, let's go. We also need to find the two kids before our next
class starts." Pagpapaalam niya sa amin kaya naman nagsitayuan na rin kami sa
kanya-kanyang naming pwesto at sumunod na kay Spade na nagdire-diretso na palabas.

Ako naman ay pawang tumigil sandali para sulyapan sa huling pagkakataon si Alex
bago kami umalis. Mukhang nakuha naman ni Fiacre ang ibig sabihin ng pagtigil ko
kung kaya't tumayo na siya sa kinauupuan niyang couch at nagpunta sa kaninang
kinauupuan ko para daluhan din si Alex.

Abang tumango siya sa akin na para bang pinaparating niya sa akin na mahal niya
ako.

Joke! Asa pa ako. Pinaparating niya lang na sila na bahala kay pinsan.

Tsk. Makaalis na nga.

****

DEREEN'S POV

Hay, salamat. Nakaalis na rin sila. Buti na lang din at nagpaalam din muna 'yung
doktor na in charge dito para kumain sandali at 'yung isang estudyante na bumalik

na sa klase niya. Feeling ko kanina cornered kami na hindi malaman eh.

"L-Lorraine!"

Mas mabilis pa sa kidlat na napaalarma at napakilos ang katawan ko nang marinig ko

ang sigaw na iyon mula kay Alex. Napatayo na ako kaagad at gayun din si Fiacre.

"Shit. Alex, are you alright?!" nag-aalalang tanong ko sa kanya.

Nanlalaki ang mga mata niya. Namumutla at mukhang takot na takot na animo'y may
tinatakbuhan na kung anong halimaw o nakakatakot na nilalang. Mabilis ang pagtaas-
baba ng kanyang dibdib sa kaba kaya naman pati tuloy kami kinakabahan.

"Dereen! What's happening to Alex?!" aligagang pagtatanong na rin sa akin ni

Fiacre.

Ugh. Bakit kasi wala rito si Rennei kung kailan kailangan namin siya?! Wrong timing
talaga ma-bad trip ang isang 'yun.

Since I'm getting confused by which should I do first, I decided to put my hands on
Alex's shoulders and told Fiacre to hold her sweating palms tightly so that she can
feel our presence. We need to calm her.

"Can you hear me, Lex? It's me, Dereen!" tawag ko sa kanya.

Tila naman natamaan na siya ng wisyo kaya unti-unti na ring kumalma ang katawan
niya. Pati ang paghinga niya ay hindi na gaanong kabigatan. Doon lang namin siya
inalalayan na bumangon. Basang basa siya ng pawis na para bang tumakbo siya ng
ilang kilometro. Lamig na lamig ang mga kamay niya na para bang naligo siya sa

yelo.

"Dereen! Napanaginipan ko siya. Siya!"

"At siya rin ang naiisip na dahilan ni Rennei. Kaya ayun, nag-walk out ang lola
mo." Singit ni Fiacre. Kumunot naman ang noo ni Alex sa sinabi ng nahuli.

Napahinga na lang ako ng malalim. "Nako, nagtatampo lang 'yun. Alam mo namang hindi
ka natitiis nun. Kaya ikaw, kalimutan mo ang pangalan na iyon. Kung ayaw mo lang
naman na mainis si Rennei." Suhestiyon ko.

Napatungo naman si Alex sa sinuhestiyon ko.

Bakit kasi kailangan Lorraine rin ang pangalan ng kapatid ni Spade? Hindi ba
pwedeng Clara? Janine? Sofia? Diana? Alicia? Bakit sa dinami dami pang pangalan sa
mundo ay Lorraine pa ang pangalan?! Bakit kailangang kaparehas ng pangalan niya?!
Pati tuloy ang mga hindi na dapat inuungkat, nabubuhay pa dahil diyan.

If there's something we called the block of every moving on stage, it will those
things that will trigger you to remember everything.

And I swear, it's the fuckest thing you'd never want to suffer from. Been there,
done that, kumbaga.

Nabalik naman ako sa ulirat nang kumapit si Alexandria sa kamay ko ng mahigpit na

para bang nakasalalay ang oras ng mundo rito.

"Call Detective Chavez and ask him for Lorraine's family background. Details and
everything. I need as soon as possible."
/>

Bakas ang determinasyon at pagpupursigi nito habang binibigkas ang mga mapangahas
niyang salita. Tiningnan ko siya nang parang hindi makapaniwala.

Maliban sa magiging lubus-lubusan ang magiging pagtutol dito ni Rennei, masyado

lang niyang hinahalungkat ang mga bagay na hindi na dapat niya pakialaman. Mga
bagay na mas mabuti nang huwag pang dikdikin ng mas malalim.

Aside from it being dangerous and risky, she might discover something more
heartbreaking or painful. Something that we would wish she didn't find out.

Masaya na kami sa ganitong mapayapa na ang buhay. Bakit kailangan pa naming balikan
'yun?

"Please."

Nagkatinginan na lang kaming dalawa ni Fiacre. Nagkakaintindihan na wala rin kaming

magagawa kung hindi ang gawin ang nais niya. I admit, I want the answers too. I
want to know.

Dear God, don't make us regret this decision.

****

ALEX'S POV

"Alex! Dali na! Please! Hindi ko na kaya!"

"At mukha bang kaya kitang palitan diyan sa pagpa-piano? Matagal ko nang
nakalimutan ang mga piyesa kaya tigil-tigilan mo ko."
Naglulupasay na ang magaling kong pinsan dito sa harap ko para palitan daw ang
piece niya kaso hindi na pwede dahil naipasa na namin sa office iyon at may
approval na. Dapat noong unang araw pa lang kasi, nagsalita

na siya. This idiot, really.

"Kapag ikaw hindi mo naipanalo 'yang lintik na piano recital na 'yan, I will make
sure that you won't be able to get close with Fiacre anymore." Banta ko sa kanya
kaya napaayos siya ng postura.

Nakaisip naman ako ng mas magandang paraan para mamotivate si Sky kaya kahit alam
kong bubungangaan ako ni Fiacre, gagawin ko na.

"Ah, these gorgeous childhood pictures of Fiacre. Sayang. Balak ko pa naman sanang
iregalo 'to sa'yo kapag nanalo ka kaso mukhang suko ka na." pang-iinggit ko pa.

Nakita ko naman na nagningning at para bang naghugis puso ang mga mata niya nang
makita niya ang nagsa-slideshow na pictures ni Fiacre sa phone ko. Iba na talaga
kapag natamaan ng pana ni kupido. Mas nagiging uto-uto.
"Sabi ko nga mag-eensayo na ako eh. Sige, maiwan na kita diyan." At ayun. Bumalik
na siya sa pag-upo sa tapat ng magiging ka-date niya sa mga susunod na araw-ang
piano.

Kasalukuyan na ako ang naatasan na bantayan ang pagsasanay ni Sky dito sa

headquarters ng HEAD. Sina Courtney naman at Riell nasa taas. Kararating lang
galing sa panghihiram ng mga libro sa library.

They are up for the quiz bee. Since the school is also eager to win, they gave them
passes to enter the library anytime and they can borrow as many books and as long
as they want.

Ang mga lalaki naman ay nasa gymnasium para magpraktis para sa basketball

match. Si Marc lang ang nakahiwalay dahil sa isang gymnasium siya nag-eensayo para
sa swimming. Pero kasama naman niya si Rennei na komportable na na hindi mag-ensayo
para sa fencing kaya ayun, bantay-bantay na lang.

Ang hiling ko lang, sana huwag sila maglunuran ni Marc dun. Lugi nga lang si Marc.
Dereen is not here because she was given the permission to go out for the reason of
practicing for her Taekwondo match but actually she will meet with Detective Chavez
as for my request.

I gave Kia the honor to represent the school for archery which she is glad to do so
while Thelina is on their gunshooting club house. Sa amin ding apat natoka ang
intermission number para sa araw ng pagsisimula ng event pero heto at kanya-kanyang
aral dawn g steps ayon kay Fiacre na siyang pumili ng mula kanta, konsepto, at
damit. As for the duel, all of us are included except for Riell.

Either way, everything is already settled for the upcoming competition. Kahit ang
pagtatampo sa akin ni Rennei, ayos na. Kaya heto, walang ginagawa. Nga-nga.

That is why I went out first to reduce boredom. Taking a stroll for a moment won't
hurt the practice schedule, will it?

These days, only a few students can be seen outside the school grounds. Afterall,
every department had already set their booths up to perfection. Even the decoration
inside the buildings are magnificent. The school overdid the work of being the
host, I assure you.
/>

Magpapatuloy na sana ako sa paglalakad ko nang may marinig akong pagngawa. Boses ng
isang bata. Napalinga-linga ako at nakita ko naman kaagad kung saan nanggagaling
'yun.

Without thinking, lumapit ako sa kinaroroonan nung bata at ang lalaking tinataboy
niya na sa uniporme nito ay sa tingin ko'y janitor.

"Kuya, may problema po ba?" I approached.

The janitor is a little bit surprised to my sudden appearance while the kid
immediately pulled her hand off from the man's grip and went behind me. What is the
problem of this kid?

"A-ah, eh k-kasi po iyang bata. Mukha pong n-nawawala eh. Kanina pa po umiiyak. Ang
dungis dungis na nga po 'o. Ayaw niya naman pong magpatulong." sagot niya sa akin.
Is it just me or parang may pagkaweird talaga siya? Sabayan pa ngpakakautal
niya.Tss. Mukhang hindi pa talaga ako nakakarecover sa pagiging paranoid.

"Doon ka! I hate you! Lumayo ka sa akin! You're a bad guy!" pagtataboy ng bata doon
sa janitor sabay wasiwas pa ng kanyang mga kamay habang nananatiling nagtatago sa
likuran ko.

Ano bang problema ng batang ito at parang takot na takot siya kay manong janitor?
Minsan talaga ang komplikado ng mga bata. You can't guess what they are thinking. I
just can't imagine that I was once like this before.

"Ah manong, sige po mauna na kayo. Ako na po ang bahala rito." tinanguan na lang
ako ng janitor at dali dali na rin siyang umalis kasama ng nahulog pa niyang walis.

Ako naman, humarap ako sa bata at umupo para maging kapantay niya ko. Agad kong
napansin ang pagiging madungis niya. Ngunit, kitang-kita rin na kagagaling lang
niya sa pag-iyak. Kinuha ko naman 'yung panyo ko sa bulsa at pinahiran ko ang mga
luhang nagbabadya nang bumagsak.
"Hey sweetheart, are you lost? What's your name? Where's your guardian?"

"Yes, lady. My name is Charlene. Mom and Dad told me and my brother, Charles that
we should stay here until they come to pick us up. Anyway, why does your school
have a villain for a janitor?" she complained cutely with her arms crossed.

Setting that aside, villain? Is she pertaining to that janitor a while ago?

Shh, nevermind."Then, where's Charles?"

"I don't know. Can you help me find him? Also, I am already hungry." Charlene
pleaded while caressing her stomach in circles.

Aww. This child is too cute to be refused.

"I can treat you if you want. But I guess it will be more exciting to eat while
watching a game don't you think?" pag-aalok ko sa kanya.

Halos manginang-nginang ang mga mata niya sa mga narinig niya mula sa akin. Medyo
nasurpresa nga lang ako nang hawakan niya ang magkabila kong kamay.

"Is Spade Vantress really here?! How about Collen? Alexis? Jonathan?"

Oh god.

****

Author's note: Follow me on twitter! @alerayve Send me your feedbacks! Thank you
for reading! Have a happy weekend! God bless! :) [09|24|16]

=================
Chapter 10: Watched

ALEX'S POV

"We're here." I informed my little buddy.

She jumps in rejoice and runs inside the gymnasium with her arms stretched on the
air. It's as if she's sort of imitating a bird with big wings that can fly along
the vast sky.

During our walk, I found out that Charlene is an avid fan of the Mhorfell Academy's
basketball team. A certainly Spade-biased fan but she told me that Edward is her
bias wrecker. Although, I don't know how this fandom system works, I can say that
she likes Jonathan, Collen, Alexis, and the others.

If you're gonna ask me if we have talked about other things, well no. Talagang
binida niya lahat ng nalalaman niya sa mga lalaking iyon sa akin. Which I'm not
really interested on knowing in the first place.
Sa pagsunod ko papasok ay natagpuan ko si Charlene na pinagkukukurot at
pinagyayayakap na ng mga babaeng heads. Looks like I'm not the only one who is
charmed by that kid's cuteness.

Abang napatigil naman sandali ang mga manlalaro ng team namin dahil mukhang
napansin nila na nawala na sa kanila ang atensyon ng mga kaibigan nilang manonood.
Kanya-kanya na rin silang lapit sa may mga bench para magpahinga at upang tingnan
ang bata.

"Hello! My name is Charlene!" she introduced herself. Kia and the others almost
squealed by how adorable the kid is.

/>

"Anak ng! Sino 'yang bata na 'yan, pinsan?! Baka makasuhan tayo ng kidnapping niyan
ha!"

"Loko. Ba't ka nandito? 'Di ba ang sabi ko mag-ensayo ka lang doon?" puna ko nang
mapansin kong nandito na ang pinsan kong kani-kanina lang ay puno ng reklamo sa
katawan.
Edward then came in while wiping his sweat at the back of his head. "We decided to
call everyone up including Riell so that we can eat together after our practice."
He explained.

They nodded as a response with Skyzzer almost banging his head to convince me that
he didn't try to sneak out from practice.

"Anyway, where is her parents? How about the nanny?" Thelina asked as she lifted
Charlene up and hugged her like a stuffed toy.

I crossed my two arms and occupied the nearest seat to them. "Dumaan na kami sa
office para tawagan ang mga magulang niya. It turned out that Charlene is the
daughter of our family's close friend. Kaya naman pinagkatiwala muna nila sa akin
'yung bata dahil baka bukas pa nila mabalikan ang kambal." I told them.

Kumunot naman ang mga noo nila. "Wait. Kambal?"

"Yes! I have my twin brother, Charles. I lost him a while ago but that pretty lady
on the assistance office assured me that they'll find him."

Si Jonathan

naman ay napasingit na lang habang hawak ang isang bote ng mineral water. "What you
are trying to say is that we're going to babysit until tomorrow?! Hey, it's the
last day of practice!"

"Number 26! Castillo!" Charlene screamed all of a sudden with huge excitement.

"Hey, wait!"

"She's a huge fan of our school's basketball team. Tell me, Jonathan. Are you still
not going to accept that kid in our care?" pangongonsensya ko sa kanya.

Lumambot naman ang ekspresyon niya at napatingin na lang sa batang tumakbo

papayakap sa may bewang niya ng mahigpit. Ngiting-ngiti si Charlene habang
nakatingin lang kay Jonathan na para bang nais niyang kabisaduhin ang bawat detalye
ng mukha nito.

Matapos itong tingnan ni Jonathan ay napabalik na lang siya ng tingin sa akin.

"Aww. I want to adopt this little girl!" he exclaimed as he throws the bottle of
mineral water away and lifts the Charlene over and over again.

The others just shook their heads by seeing their friend's change of heart after
getting hypnotized by the little girl's smile.

I should have treated Charlene before we went here however she insisted on checking
the boys out so I guess she'll be joining us for an early dinner.

Kami-kami muna ang nag-alaga at nang-aliw kay Charlene samantalang nagsibihis na

lang muna ang mga lalaki

para makadiretso na rin kami sa cafeteria para kumain. Ilang minuto rin ang
nakalilipas ay may isang batang lalaki ang pumasok sa gymnasium na tumatakbo
papunta sa direksyon namin.
"Charles!" sigaw ng batang nakaupo sa mga hita ko.

Minabuti kong ibaba siya para masalubong niya ang batang tinawag niya Charles.
Looks like she finally found his twin brother.

Magkasing-laki lang sila at magkamukhang-magkamukha pa. Twins are really

fascinating to see due to the strong bond of connections between them. Oh, how I
wish I have a twin brother like her. Will he looks just exactly like me? Are we
going to be the same in a lot of things or are we going to argue?

"Nakita kong nasa likod lang ng gymnasium ang batang 'yan. I notice that he
resembles the kid you brought kaya sinama ko na siya rito." Alexis said as he
arrived with the other boys still using towels to dry their hair.

"Charlene! Where did you go? I'm looking for you all this time!" The little boy
asked when he separated from their hug. He is looking so worried as if he's been
looking for his sister for years.
Brother's love. Namiss ko na tuloy bigla si Kuya Xander. Sana umuwi na siya. Miss
na miss ko na siya. Bakit kasi laging trabaho na lang ang inaatupag niya? Geez.

"I'm sorry. I thought you're following me the whole time so I wasn't able

to tell that I already walked so far." And Charlene just burst into tears.

I feel like my heart has softened as I watch them. Sana may kakambal din ako.
Nakakainggit silang dalawa. They look so close and it's as if they are the other
part of one another.

Inalo naman ng batang lalaki ang kapatid niya. Charles looks so manly and
independent with him pulling his handkerchief out from his pocket to wipe his
sister's tears. "Tama na. Hindi naman ako galit eh. Sa susunod 'wag ka ng hihiwalay
sa akin, okay? I called mom a while ago. She told me that we're going to stay with
Ate Alex for the meantime then they're going to pick us up tomorrow. So don't
worry."

"Yes, kuya." Humihikbi pa ring sagot ni Charlene. Hinagod naman ng kuya niya ang
likod niya upang mas pakalmahin ito sa kakaiyak.
Napabuntong hininga na lang ako. Really. Among all the wrong deeds and cruelty
occurring in this world, there's this event that will make you aware that kids just
don't live that way nor live with that kind of perspective.

"Hindi pa ba tayo kakain? Langya, gutom na gutom na ako eh." Angal ni Marc na
halatang alis na alis na dahil nakasukbit na ang bag niya sa balikat niya.

Napatayo naman si Rennei mula sa tabi namin nina Fiacre at abang nilapitan si March
na nakasibangot na. "Tsk. Patay-gutom." At nauna na siyang lumabas ng gymnasium.

Sandaling

napatameme si Marc sa sinabi ni Rennei na siyang ikinahagikgik naman ng iba sa

amin. Panay kantsaw naman ang inabot niya sa mga katropa niyang mga lalaki.

"Tangina. Ano ba problema sa akin ng babaeng 'yun, ha?" magkasalubong na kilay na

bulalas niya. Basta-basta rin na lang niya ibinagsak ang bag niya sa sahig ng may
purong inis.
Ang pinsan ko namang magaling, tawa lang nang tawa habang nakaturo pa kay Marc.
"Pare buti nga hindi pulubi ang tinawag sa'yo eh!" asar pa nito.

Marc then walked out as soon as he got his bag out. Natatawa na lang kaming sumunod
sa dalawa palabas at papunta sa Crimson Building. Pagkarating namin ay wala na ring
katao-tao maliban sa mga officials namin na may kanya-kanyang nilalakad na papeles
at ang mga tauhan sa cafeteria.

Dulot na wala na rin estudyante rito at walang kapila-pila, sama-sama kaming

nagtungo sa counter upang ipaasikaso ang mga order naming. Napatuon naman ako kay
Charlene at Charles na akay-akay ko.

"What do you two want to eat? Come on, I'll buy it no matter how many or how much
they are." I offered and it seems like my question really did make them excited to
scan the displayed menus in front of them.

"Hoy Alex, grabe kapag ako nagpapalibre ng isang C2, hindi pwede. Pero iyang kutong
lupa na 'yan, kahit ano pwede?!" sinamaan ko naman ng tingin si Sky. Aba't
pagsabihan ba naman ng kutong lupa 'yung bata?!

/>
The twins looked at me with worried faces which make me realized that they're a bit
uncomfortable with my Skyzzer. I asked Thelina and Courtney first to handle the
two's orders as I handle my own cousin's complaints.

However, before I could even utter a big shot of words, Fiacre already did the job
for me and I know it will be the biggest shot for him. "Idiot! Bata 'yan eh! Oo
bata ka pa pero damulag ka na! To add a cherry on top, you have lots of money. You
can buy any food or drink you want on your own. 'Wag kang parasite." pangangaral ni
Fiacre na nasundan pa ng sunud-sunod na pamamatok kay Sky.

He wasn't able to fight back kaya matapos nun ay napaka-iritable na niya.

"Shh! Shut your mouths! Kapag hindi kayo tumigil kakagulat sa mga bata, hindi namin
kayo papakainin ng isang linggo!" narinig ko namang pagbabanta nina Kia at ng iba
pang babaeng heads sabay pinagkukutusan sina Collen.

Tch. These boys are not giving me a favor on helping me to take care of these kids.
Pagsasabihan ko na sana sila isa-isa nang masurpresa kami sa pag-iyak ni Charlene.
Pumarinig sa buong cafeteria ang pagngawa niya na kahit ang kuya niya ay naiyak na
rin.
Holy shit. Ngayon dalawa na silang umiiyak. Tangina talaga 'o.

Aaluhin at kukunin ko n asana ang mga bata nang may malalakas na bisig ang
pumulupot sa kani-kanilang bewang at binuhat silang dalawa ng

sabay. Napatigil naman sa isang iglap sina Charles sa pag-iyak pagkakita sa taong
may hawak sa kanila.

"On my group's behalf, I apologize for their rude and immature acts. Now, point
what you want to eat and we're going buy it."

Sumilay naman ang napakalawak na ngiti sa magkapatid na halos umabot pa sa kani-

kanilang mga tenga. Mabilis silang naging malapit at komportable sa atensyon na
ibinibigay sa kanila ng lalaking higit sa lahat ay hindi ko aakalain magagawang
paamuhin ang mga bata nang dahil sa pagiging tahimik at ilap niya.

"Is that really Spade?" I heard Fiacre whispered behind me.

Hmph. I know. Kahit ako hindi ko rin talaga inaasahan na siya pa ang makakapagpaamo
sa mga ito. Itong mga loko kasi na ito eh! Seriously. Makapamili na nga lang din ng
makakain. Tutal mukhang aliw na aliw din ang dalawa sa pagpili ng mga pagkain
habang buhat buhat ng pagkataas-taas.

Napangiti na lang ako ng palihim.

Sa pagkain namin ay pinili namin ang pinakamalaking lamesa na kayang umokupa ng

dami naming lahat. Naging tahimik na rin dahil sa si King na ang pumagitna sa mga
pinaggagagawa ng mga kagrupo niya. Hindi lang talaga maalis ay ang masasamang
tingin ng mga babae lalo na nina Kia kina Collen. Kaya itong mga lalaki, ayun
nagsibawi sa pamamagitan ng pagbubuhat ng mga tray namin.

Nang maiayos na ang lahat ay paupo na ako sa may

tabi ni Sky nang tawagin ako ni Charlene. "Ate Alex, don't sit there! Sit here! Sit
here!"

"Where?" taking tanong ko sa batang humihigit ng laylayan ng shirt ko.

"Beside Daddy Spade!" sagot naman ni Charles na nakakalong na kay Spade sa katapat
naming upuan. Daddy? And what? They want me to sit where?

For Pete's sake. "No. I'm fine sitting beside this foul-mouthed cousin of mine,
sweetheart." Pagtanggi ko ng malumanay at baka mapaiyak ko rin ang batang 'to. Isa
pa, ramdam ko na ang masusuri at nagpapakiramdaman na tingin ng grupo sa akin.

Hell yeah. I would prefer sitting beside Sky than the monster itself.

"Eh?! Please, Ate Alex. I want you to be our mom. In a playhouse, there should be a
mom and dad, right?" sabik niyang pamimilit pa rin sa akin. Sa pagkakataon na ito
pati ang kamay ko sinusubukan niya ng hatakin.

Nako bata ka. Hindi mo alam kung saan mo ko hinahatak.

"And who started this playhouse thing?" Edward questioned as he sips on his can of
rootbeer.
The twins look on each others eyes as if there's some telepathy exhibition going on
and they answered in chorus. "Daddy Spade!"

"Fuck!"

"Zhen Edward Martinez!"

Courtney shouted, trying to cover the cuss Edward just said after spilling the
rootbeer just by hearing the kids' answer.

Ano ba kasi talaga ang trip ng Spade na 'yan!?

Halos magkanda-ugaga naman si Ed sa pagpunas sa bibig niya at sa parte ng lamesa na

nawisikan niya ng inumin. At dahil mas lalo lang tumatagal ang oras para kumain ay
wala na rin akong nagawa kung hindi ang pumayag na lang sa kagustuhan ng
magkapatid.
I checked out Spade if he has some reactions here since he started this playhouse
thing after all but no. Nothing. He's busy playing with Charles and feeding him.

I have met and fought Death many times. What more is to sit beside an evil king?

Sa una ay tahimik ang pag-uumpisa ng kainan ngunit kalaunan ay nagkalimutan na lang

ng mga nangyari kanina at bumalik na sa dati ang ingay ng mga lalaki. Kung lalaki
mo nga ba masasabi dahil tingin ko ay mas maingay pa sila sa babae.

Pero kahit sabihin nilang walang kinokomento, basang-basa ko ang mga malisyosong
mga tingin at ngisi ng mga tao sa paligid ng lamesa sa aming dalawa ni Spade. Shit.
Kung hindi lang talaga para sa bata.

"Mommy Alex, we're full already. Right, brother?" Charlene said with a wink. I
can't understand the reason behind the wink but I have a not so good feeling about
it.
I tried to

hide the confusion her wink brought me. "Is that so? Alright." I'm about to put the
spoon down when Charlene reached for my wrist and held it tight.

Awtomatikong napatingin ako sa kanya. "What is it?"

She has this somewhat sly smile on her face. Clearly thinking of something that I
would definitely oppose on. Whatever it is, I'm sure she prepared a plan to make me
do it.

"Feed Daddy too!" the little boy cheered.

What the fuck. He can feed himself, you know. But of course, I cannot say
straightforwardly or else the two will give me sad faces again.

Sinubukan kong humingi ng tulong sa mga kaibigan ko sa pagtingin sa kanila pero

wala sinuman ang naglakas loob na depensahan ako. More like, they are acting in
accordance to the siblings' wish and they seem to approve it willingly. Maski si
Riell! Pinagkakaisahan nila ako. Lintik.

Sumulyap naman ako sa katabi ko
na ngiti habang nasa nakaupo sa
challenging me on this. It's as
he's totally enjoying this! The
this is playing a child's game!
na abang nakatingin lang sa akin ng may mapang-asar
may hita niya si Charles. It's as if he's
if he's curious about how will I act. Ultimately,
person who I thought will be in discomfort with

"Mommy, didn't you hear our prince and princess? Feed me." Bullshit.

I saw the heads'

jaws dropped in instant and even my bestfriends watch with disbelief. Can you even
imagine it? Spade Vantress saying those words?! Nasurpresa niya na ako sa kakayahan
niya na mag-alaga ng bata. Pati ba naman ngayon? Isn't he the king of surprises?

Oh god. I feel like I'm torn. I'm doomed or what so ever. I just feel like my whole
body is already tied by a large rope and I don't have any single way out.
So for another time around, I allowed these people to get what they want.

"Yoohoo!" everyone cheered except Spade and I. Spade smirking while chewing and
here I am faking a sweet and lovely smile.

I'm so outnumbered.

****

Last day of practice today. Later, afternoon, Charles and Charlene's parents will
come to pick them up. Those two are exhausted on playing yesterday with the idiots
too much. Too much they are still asleep 'till now at the HEAD's headquarters.

It's a very fair morning and it looks like I'm the only one who was able to wake up
to monitor the boys' practice. Very untimely, Llanes caught a cold last night so he
is advised by the doctor to stay the whole inside his room with of course a
companion. Edward on the other hand, was injured due to practicing late at night.
It's not that serious though. In order to participate tomorrow, he needs to rest
and a little service from us.

/>

"Coffee?" Umakyat ang tingin ko sa taong nag-alok ng kape at nagtatanong ko siyang

tiningnan. Injured na nga, palakad-lakad pa rin kung saan-saan. Talagang hindi na
nadala.

To not be rude, I thanked him for the coffee and got it from his grip. Hmm, brewed
coffee. My favorite.

Napansin ko namang bahagyang nahihirapan siya sa pag-upo kaya naman isnantabi ko

muna ang kape sa isang tabi at tinulungan siyang makaupo sa tabi ko.

"Thanks and sorry for the trouble. Para tuloy ako nitong baldado." Pabirong ani
niya.

I automatically tsked by his statement. "No, you're not. You're just too
thickheaded to think that practicing late at night will make us champion in
instant." wika ko.
To my amusement, tumawa pa siya sa inani ko kaysa ang magsisi man lang. Isa pa
talaga 'tong lalaking 'to na hindi ko mabasa. Makainom na nga lang ng kape.

So far, Spade and the others are doing good. He's really determined to bring home
the bacon. For Lorraine.

Ano na kayang nangyari sa pagpunta ni Dereen kay Detective Chavez? Sana sa

pagbabalik niya ay may dala na siyang mga impormasyon na makakasagot sa mga
katanungan ko.

"You know what? Bagay kayo ni Spade."

Nagising naman kaagad ang diwa ko sa narinig kong komento ng katabi ko. Nasamid pa
tuloy ako kaya hindi ko naiwasan na tapunan siya ng masamang tingin.
"Nah. You're spacing out so I tried to pop the bubble covering your head." At halos
hindi siya makunte-kuntento sa kakatawa.

Aba't talagang may dumagdag pa sa mga nang-aasar sa akin sa kumag na iyon? Nung
una, sina Fiacre lang. Ngayon, dumagdag pa ang isang 'to at paniguradong base sa
nangyari kahapon ay marahil lahat na sila. I didn't even expect Edward to be this
kind of bully!

Balak ko sana siyang hampasin sa braso nang walang pagdadalawang isip subalit agad
niyang nasalo ang kamay ko kaya naman pasikreto ko na lang na nginitngit ang mga
ngipin ko.

And just like what Riell told me before, Ed is the bestfriend of a womanizer.
There's no question of him being one as well. Unti-unti niyang inilapit ang mukha
niya sa akin habang ako naman ay sinubukan kong kumawala sa pagkakahawak niya sa
akin sa pamamagitan ng paggamit ng isa ko pang kabay ngunit nabalewala lamang ito.
Pawang hawak-hawak niya ako sa may palapulsuhan ko.

Is it just me or I just miscalculated his strength? Hindi ako makawala!

Mas lalo niyang inilapit ang mukha niya sa akin kaya mas lalo akong naalarma.
Akmang gagamit na talaga ako pwersa at ng mga binti

ko nang mabitawan ako ni Edward sa isang mabilis na paghagip ng bola.

Luckily, I have a good balance but for Ed? Medyo napangiwi siya sa sobrang lakas ng
impact ng bolang nasalo niya. Woah, where did that ball come from?

"Oopss! Sorry Ed! Di ko napansin yung bola. Okay ka lang? Spade, bro hinaan at
bagalan mo naman 'yung pagpasa mo sa bola. Para ka namang may galit eh. Buti na
lang at nasalo ni Ed." sigaw ni Jonathan mula sa may court at pakaway-kaway pa.

"Tsk. Don't attack while I'm not looking, you wild fox." Dinig kong bulong ng
katabi ko sa paghahanda niya na ibato ang bola muli kina Jonathan na prenteng
nakatayo't hingal na hingal na sa kakalaro.

"You're saying something?"

"Nah. Nothing. Sa susunod, mag-ingat naman kayo! Injured na nga ako eh!" he replied
with same loud voice.

Sky is right. Rennei and this guy are almost the same but have different choices of
situations in where and when they can open their mouths.

Napailing-iling na lang ako sa nangyari. Buti na lang.

****

Finally. It's the day of the competition. The day we are waiting for! Nakaayos na
ang lahat at nakapwesto na ang bawat estudyanteng naatasan sa bawat booth ng klase
nila. Halos mapuno rin ng bandaritas at mga

simbolo ng iba't ibang eskwelahang dadalo ang buong school ground.

Nice. It looks wonderful outside. The colors are well-picked too. Even the so-
called gangsters and black sheep do know how to make an event extravagant and
marvelous, eh?

"Mommy Alex, what are you looking at?" a tiny sleepy voice asked from my back.

Inialis ko muna ang tingin ko sa may bintana at pinagtuunan muna ng pansin ang
dalawang bata na halatang kagigising lang. Their parents wasn't able to make it
yesterday due to the cancellation of flights so the twins have to stay with us
until this day ends.

"The pretty decorations outside. So, how's your sleep?" Lumuhod ako upang maging
magkasing lebel kami ng taas at nakakatuwa silang tingnan habang nagkukusot ng
kani-kanilang mga mata. Sa isa pa nilang kamay ay hawak hawak nila ang stuff toy na
binigay sa kanila ni Courtney kahapon.

Aww. If only these kids could stay here. However, they can't. This place is too
dangerous for them. This academy is no place for innocent children like them.
"Fine. Where's Daddy and the idiotic boys?" Charles said. Matapos ng pagtatanong
nito ay saka niya ito sinabayan ng paghikad na mas ikinangiti ko.

I wasn't able to refrain my hand to pinch this little boy's cheeks. "Daddy Spade
and the others went out first to check if everything for the event

are done and organized. Ako na lang ang naiwan dito para hintayin kayo magising." I
answered though it's feels so awkward and ridiculous to refer Spade as their daddy
and I'm the temporary mother of theirs.

Sumunod naman na humikad si Charlene na walang sawang nagkukusot ng mga mata. "Are
you two hungry?" naitanong ko na lang. Hindi ko naman kasi sila basta-basta pwedeng
iwanan ng hindi pa kumakain.

Pero siyempre hindi ko rin sila maiiwan dito kaya isasama ko na lang sila sa
panonood ng mga mauunang kompetisyon. Mamaya-maya pa naman ang laban namin sa sayaw
kaya ayos lang na sila muna ang samahan at aliwin ko hanggang tanghali.

Abang tumango naman ang mga ito kaya nagpaalam muna ako para bumaba sandali sa
kusina ng HEAD para ipaghanda sila ng makakain. Inuna kong buksan ang refrigerator
para tingnan kung ano ang pwede kong lutuin para sa kanila nang may iba akong
nadama.
Pakiramdam na may nagmamasid sa direksyon ko.

Agad akong nabato sa kinatatayuan ko. Alam na alam ko ang pakiramdam na ito. Sa
loob ng apat na taon, hindi naging estranghero ang pakiramdam na ito sa akin at sa
katawan ko. Mabibigat na hiningang sinarado ko ng dahan-dahan ang refrigerator
habang tinatanya ko rin ang eksistensya ng mga matang nakatingin sa akin.

Damn. Ako lang mag-isa rito para bantayan ang mga bata. Ugh.

Mabilis kong pinuslit sa loob ng sweatshirt

ko ang maliit na kutsilyo na natagpuan ko sa may counter at saka marahang tinungo

ang papalabas ng pamamahay na kinaroroonan ko ngayon.

Sa pagdampi ng kamay ko sa seradura ay hinanda ko na ang sarili ko na maaaring may

sumambulat sa akin na kung sino sa likod ng pintuang ito. Mahigpit kong hinawakan
ang nag-iisang bagay na mayroon ako para gamiting panlaban bago ko tuluyang buksan
ang pinto.
Dama ko pa rin ang patuloy na pagkabog ng puso kahit na ba wala akong nadatnan sa
pagbukas ng pinto. Maingat kong inihakbang ang kanang paa ko sa lupang nababalot ng
mga lagas na mga dahon upang pagmatyagan pa ng mabuti ang paligid.

Mataman ang pagtingin nito sa akin. Hindi ako pwedeng magkamali.

Since I'm really certain with what I felt, I took the risk of searching the source
of it. Isn't the nature of men ridiculous and foolish? They tend to insist on
discovering what arouses their curiosity even though their instincts have warned
them about the danger and harm they might face. It's a totally risky and life-
threatening nature of men.

Halos palabas na ako ng isolated area na kinatatayuan ng tirahan ng mga miyembro ng

HEAD nang makasalubong ko ang grupo ng mga babaeng hindi ko na hiniling pa na
makasalamuhang muli. They ruined my first day. I won't let them ruin my competition
day.

Balak ko sanang bumalik na kaso nag-init na kaagad ang dugo ko nang makita ko ang
tila ngiting tagumpay ng mga babaeng

'yun ilang metro lamang ang layo sa akin. Para bang pinapahiwatig nila na nahanap
na nila ang pinakamasarap na dagitin na pagkain para sa almusal.

"Well, well. Aren't you so good at brainwashing? Pati ang HEAD napaikot mo. Paano
ka kaya naging pinsan ni King Sky? Ang layo niya sa'yo! At pwede ba layuan mo si
King Spade! Ang landi landi mo!" pang-iinsultong bungad sa akin ni Blair na kung
matatandaan ay siya ay naturang anak ng kasalukuyang may-ari ng eskwelahan na ito.

"Sino ka ba para umasta na parang kalebel mo ang HEAD?"

"Isa ka rin namang patapon tulad ng ibang estudyante rito, tama ba?"

Hay, napakagandang sambulat sa umaga.

This time, it is my turn to look at them from head to toe. No expression can be
seen on my face. Not even one of them is worth it to be given the chance of seeing
any expression of me. A bunch of immature girls who were desperate of taking all
the attention of the HEAD for themselves.

Awtomatikong napapamewang na lang ako. "Unang-una, hindi nahuhugasan ang utak kaya
paanong brainwash? Pangalawa, paano niyo nasasabi na niloko ko ang mga iniidolo
niyo kung halos ipangalandakan niyo na sila ang pinakamatatalino na mga estudyante
rito?" pananagot ko sa kanya ng may pang-aasar pa sa boses ko.

Mabilis na lumutang ang pagkainis sa mga mukha nila ng dahil sa panloloko ko sa mga

pagbabanta nila kaya mas lalo akong ginanahan na asarin pa sila.

"Third one, it's not my fault that Sky happened to be my cousin. Why don't you ask
his parents? And please don't compare your pathetic selves to me because among the
people in here, I know Sky the most. I know his darkest secrets. Even darker than
your schemes to kick me out of here." I added.

Their faces were flaming red and they were on the verge of launching their nails
on me when I stopped them. These ladies must learn a lesson. At least for once.
"Oops. Wait a minute. Hindi pa ako tapos. Sunod, hindi ko nilalandi ang Spade ninyo
at lalong wala rin akong balak na gawin iyon. Hindi ba kayo napapagod sa pagiging
desperada? Isa pang beses na guluhin niyo ko, hindi lang sahig at carbonara ang
dadampi sa'yo. Try me." And with that, Blair and her friends stepped back in horror
by hearing a threat from yours truly.

Alam kong marami pa siyang gustong ibato sa akin pero alam din niya na wala siyang
maipangkakana sa mga sinalita ko sa mga pagmumukha nila. Kita ang hiya at pagkatalo
sa itsura nila kaya hindi na ako nagtaka nang tahimik at patakbo nilang nilisan ang
pagkakatayo sa harapan ko.

Next time, make sure you have brought enough weapons to fight me, ladies.

Nakatingin pa rin ako kung saan sila tumakbo paalis nang may marinig akong
pumalakpak. Nakuha naman nun

kaagad ang atensyon ko. Pagkatingin ko sa bandang kaliwa ko ay mayroong isang

lalaki. Halos kasing tangkad lang nina Sky, matipuno ang pangangatawan, at may
kakaibang dalang hangin na hindi masasabi ko nang hindi kanais-nais para sa akin.

"Who the hell are you?" sambit ko at tahimik kong kinapa ang malamig na patalim na
nakapaloob sa damit ko.
"What a greeting for someone who have always look out on you secretly. Compared to
the girls that I have met, they will be clingy and sweet but you? You're really
different." ngiting-ngiti niyang wika na para bang isang kagila-gilalas na larawan
ang nakikita niya sa akin.

Ang ibig sabihin ba niya ay siya yung nararamdaman kong nagmamasid sa akin? Buti
naman at nagpapakilala na siya. Bakit ba niya kasi ako sinusundan? Estudyante ba
siya dito o isa siya sa mga taong inutusan para dukutin kaming apat?

"At bakit mo ako sinusundan? Are you a spy? Do you intend to kill the four of us?"
diretsahang tanong ko sa kanya. Napaseryoso naman ang mukha niya.

"Nope. I'm just a student here. You caught my attention, that's why." Tugon niya.
Do you really think I would believe that piece of crap?

"But who are you?"

"I'm Juno Alston Domzelle. Nice to meet you Alexandria Cromello. The daughter of
Cromello and Dela Vega clan."

Damn. How?!

=================

Chapter 11: Symptoms

"How the hell did you find out which clan I came from?" Just how?

On my previous schools such as Antrenica, I was able to conceal everything about

my background information, only giving the basics to stay in low profile. With me
carrying the surname, yes it is capable of being a good lead but it would still be
a difficult task to dig down my real connections to the family.
The man sighed in disappointment with my response. "Aren't the Dela Vegas taking
their grudges too far? Tsk tsk." He mumbled while playfully orchestrating his hands
on the air.

Is he kidding? I never knew or even met someone from the Domzelle clan from my
family's business meetings and conferences. Kaya ang lakas naman ng loob niya na
magsalita na para bang kilalang-kilala niya ang pamilya ko.

But if he really is an acquaintance, I doubt if my attitude towards him will even

change.

"Chill, hahaha! I am a man whom you can trust without a doubt." bawi niya.

I can't help but to snicker. "I am already doubting you even before you showed me
your face so how much do you think I doubt you now that you even uttered some
nonsense."
I don't know which word among what I said made him laugh but it would just take me
a little more moment and I'll mark him as a mad man and ask the guards not to let
him enter the premises again.

He

seems to be enjoying his good laugh not until he noticed about me having a resting
bitch face in front of him. Juno then straightened up.

"You sure answers just like any brave Dela Vega or any wise Cromello on your
family." This time he have let his jokes out of the atmosphere and I can sense the
way it changed the surrounding without any concrete explanation of it.

The wind blew as if a terrible storm is coming to wreck the beautiful garden within
the HEAD's quarters area. The dried leaves taking every moment dramatically until
they are lost to every person's watch. "Hindi ako dumito para makipag-away. Nandito
ako para sabihin sa'yo na..." Juno took up a step towards me.

Hindi ko siya lubusang kilala para akusahan agad ngunit hindi ko rin siya lubusang
kilala para pagkatiwalaan. Malay ko ba kung may masama talaga siyang tangka at may
mga kasamahan siyang nagmamatyag sa amin sa hindi kalayuan? Paano kung madamay pati
ang mga batang binabantayan ko? Mahirap din naman na isugal ang apat na taong
pagtatago para maprotektahan ang sarili ko at ang iba pa.
 I was so absorbed by thinking that I wasn't able to notice the presence of the
young man standing just a meter away from me now.

"Nandito ako para sabihin sa'yo na sa ayaw at sa gusto mo, dapat mong pagkatiwalaan
simula sa mga oras na ito." And then he takes his final step towards me.

"Ano bang kailangan

mo sa akin, ha?" Hindi ako pwede magpadalos-dalos. Hindi ako pwedeng magpadala sa
kabog ng dibdib ko. Might as well question him to know him a little bit better.

However, I expect him to make his jokes resurface again to go around the bush but
he didn't. Instead, he stay still. "Your clan is referred highly like a genie on
the underground. You have the connections, the power, and the money. An only
daughter like you could get everything you want in just one swish of your uncle or
your brother's finger. Good for you."
Agad na kumunot ang noo ko sa ginawa niyang paghahambing at sa pagbanggit niya kina
uncle at kuya. Hindi ko talaga mabasa kung anong gusto niyang ipunto sa akin para
sabihin ang mga bagay na iyon pero ramdam ko ang diin niya sa bawat salitang
tumutukoy sa pamilya ko. I was about to ask more due to confusion when he
continued.

"But even genies have their own restrictions and weaknesses. Even emperors of
empires, kings of kingdoms, ministers of courts all have. You know what? Your clan
is tied to their weakest point."

Unusually and strangely, I can feel the heaviness in my breathing. What does he
mean? "Weakest point? And what is that?"

Idiot! You shouldn't have asked that!

It is too late to retrieve the question back, for a little spell is casted upon me
and I just can't move. What kind of sorcery is this? Juno leans forward to reach my
right

ear and then he whispered something that made me froze.

"You."

Then he look at me straight in the eye as if convicting me of a crime that I wasn't

even aware of in the first place.

"You are their weakest point. The range or whole area of that point is everything
that is connected with you---" I am surprised myself with his answer. He even
mentioned a name that is forbidden to be heard by anybody from our family. Halos
mawalan na ng lakas ang katawan ko nang marinig ko muli iyon.

Hindi ko inaasahan na iyon ang isasagot niya sa akin at sa paraan pa na hindi ko

inaasahan. Hindi ako kaagad nakakilos o nakapaghanda ng reaksyon. Thus, my legs
were left in panic on where to run. To run away from this creepy mad man. I am so
bewildered as to how was he able to find out those things and the name! Paano?
Paano niya nalaman ang pangalang iyon?

Subalit mismong mga binti ko na ang bumigo sa akin. His spell is making me forget
about the fall. It's as if I'm enchanted to the point my senses have malfunctioned.
The strong wind blew continuously but the time seems to stop as something enveloped
my waist to prevent me from falling. That thing gave me warmth that breaks the
spell and allows me to gain my senses back.

"You are no ordinary woman. Do you want to play with me?" He offered all of a
sudden and he strikes a smirk that really infuriates me from the inside. Oh, how I
wish I can

hack that smirk off of his face right now, right here!

If I think about it, I'm not really obligated to take on the offer. Sa simula pa
lang, wala na akong tiwala sa kanya kaya bakit ako sasabak sa labanan nang hindi ko
man lang gamay ang kaaway ko? Para lang akong makikipaglaban na makikipaghulaan ng
kilos.

Gayunpaman, iba pa ang pinapahiwatig ng mga mata niya. Mga matang tila nagbibigay
mensahe na may posibilidad na hindi ko kayanin ang bagyong paparating. Na tulad ng
kahit na sino na hindi kayang tumbasan ang bagyo ay dapat na akong sumuko at
lumikas. I admit I'm impressed to how meaningful and expressive his eyes are and
it's messages are good enough for me to contemplate.

With the spell gone, I reach for the arm that keeps me locked around him and wipes
it away from me swiftly. Domzelle doesn't look that bothered by the way I act but
he just let me stand properly on my own.

"You better watch your back then." I said determinedly. Because I will be the storm
that you won't be able to contain.

This is the only choice. For me not to be used as an object of his schemes, I
should play along and make him down to his knees for mocking our family using that
name.

He only grinned as a reply to me. Though I want to demonstrate to him how I punish
people who infuriates me, I won't give it to him. I won't give what he wants - for
me to be intimidated and affected.

"Ano

kayang pakay ng student council president ng Reighzine Academy dito?"

Kaagad kaming napalingon sa direksyon kung saan nagmula ang boses na siyang
pumagitna sa tagisan namin ng tingin ni Juno. Ngunit kahit na ba hindi ko iyon
tingnan pa, mabilis kong napagtanto kung sino ang nagmamay-ari ng boses na iyon.

On the other hand, Juno being a student council president doesn't surprise me at
all. With all the arrogance and power he emits, the probability is quite high and
positive.

Spade came in with Edward, Sky, and Marc on his side while Juno fixes his posture
gracefully as if the president of a company has arrived to meet him formally to
give him an award.

"Oho! Nice to meet you here, Spade. It's been a long time, isn't it?" bati nito sa
hari habang papalapit ito sa aming kinaroroonan. Mapapansing hindi natatanggal ang
masamang pagtitig ng bawat isa sa kani-kanilang mga mata na para bang sa tingin na
sila nagtatagisan ng mga mensahe nila para sa isa't isa.

Alright. Am I missing something here? Did they have something from the past that
keeps them to act this way to each other?

As he finally set his foot close to me and the guy in question, I notice that he
gave me a look that is almost the same way as when the manager is called by a
customer for his subordinate's mistake on his job.

Believe me, wala akong kinalaman dito. Itong Juno lang naman ang makulit.

/>

Knowing me, he just shrugged his shoulders and shook his head in disapproval when I
gave him the same response he have always shown to every person he encounters.

"I'm sorry for invading this area. Nakita ko kasing nagpapasok kayo ng non-member
eh. Mukha malapit kayo kay Alexandria." pag-uumpisa ni Juno sa usapan sa tila ba
mga magkakakilala na ngayon na lang nagkita matapos ang ilang taon.

At ang ungas na taga-ibang eskwelahan na ito, hinatak ba naman ako papalapit sa

katawan niya at inakbayan pa ako na para bang sobrang matalik na kaming
magkaibigan. We're not even friends, to start with! I was caught off-guard. This
guy is too bold!

I want to punch him in the face so hard that he will be thrown to the garbage bin
for touching me without my consent when I was able to catch a glance of the twins
standing at the doorstep. They have those worried faces towards our direction and
they might be the ones who called Spade for me.

Kung wala lang batang nanonood, kanina ka pa nalintikan, Juno.

"How dare you put your filthy hand on my cousin?" mapang-insultong pagpuna ni Sky
sa inasta ni Juno sa akin. Pero hindi natinag ang katabi ko. Pawang nakasabit pa
rin ang ngiting tila hindi na yata matatanggal pa sa kanyang mukha.

Sumunod siyang tumingin sa akin at mas nilakihan ang ngiting mayroon siya upang mas
maipamukha pa sa mga kaibigan ko na siya ang may hawak ngayon

sa sitwasyon. "This lady here is my ally. Masama bang mas magkakilanlan kami? Hindi
niyo naman siya pag-aari, ha. Tama naman ako, hindi ba?"

Naramdaman ko bigla ang matensyong tingin nina Sky sa akin para kumpirmahin o
ipagkaila ang sinabi ng lalaking ito. Subalit, mas pinili ko na lang na manahimik
at baka kung ano pa ang isipin ng mga bata mula sa hindi kalayuan na nangyayari
rito. Alam kong may kung anong masamang nakaraan ang dalawang panig na ito at
ayokong makisasaw pa sa kung anong mayroon sila.
Maaaring may punto siya pero hindi naman ibig sabihin nun ay may karapatan na rin
siyang basta basta manghatak at magdeklara ng pagkakaibigan nang wala man lang
pasabi.

"See?" Juno said triumphantly, still squeezing my left shoulder softly that makes
me wanna vomit on his luxurious shirt and pants.

Pansin ko ang pagsunod ng mga maiinit na mata ng mga kasamahan ko sa bawat kilos
niya at alam kong hindi na nila nagugustuhan ang kinapupuntahan ng usapang ito. But
why should they even care about me? Ahh, yes. I'm their friend's cousin and the
scandalous student of Mhorfell Academy. Of course they would prefer to had me
tamable.

"Pare, itigil mo na 'to. Sa kompetisyon na lang mamaya natin ito ituloy. Hindi mo
magugustuhan ang mga kaya naming gawin lalo na't nasa teritoryo ka namin." paalala
ni Marc ngunit may kung anong pag-aalala ang tono nito. Hindi ko nga lang masabi
kung ito'y pag-aalala sa kung

anong posibleng mangyari o kay Juno.

"Contrary to your subject, I know that behind this is a something bigger of an

issue. Don't use Alex and let's talk later." segunda pa ni Edward na halatang hindi
rin basta basta minamaliit ang mga pasimpleng patutyada ng kausap.
Nilingon ko ang katabi ko ngunit tila wala pa ring epekto sa kanya ang mahinahong
pagpapaalala sa kanya. Oh god. Bakit ba ako naipit dito?

Buhat ng hindi umaayon sa positibo o gusto niya ay muling humakbang papalapit si

Spade nang may nakahanda ng pang-aasar sa kanyang mukha. "Marc, I know that your
friend remembers who owns this area, as much as he remembers the days when he was
still dreaming of becoming one of the masters of it. Am I right, Juno Alston
Domzelle?" Spade added with contempt.

And that obviously hits hard.

"Spade." Marc called.

The words that just came from the king made the opposite king lose all of his
confidence on his face and form his hand into fist. Ang pagnginig pa ng kanyang
kamao ang mas nagpatunay sa akin ng naging epekto sa kanya ng mga salitang iyon.
Para bang mga maliit na laruang kutsilyo na hindi niya inaasahang makakapanakit sa
parte sa kung saan siya pinakamahina.
Pinagpatuloy lang nila ang pagsusukatan nila sa tingin ngunit sa pagkakataong ito,
si Spade na ang may suot-suot ng ngiting tagumpay habang si Juno ay tila
nagngingitngit dulot ng

halatang pagkuha ni Spade sa takbo ng nangyayari.

Kung ganoon, dating estudyante ng Mhorfell Academy ang lalaking ito? Dati niyang
hinangad din ang isa sa mga trono na hawak ng HEAD? Pero anong nangyari? Bakit
parang magkakaaway na sila?

Bago pa man ako makapag-isip ng mga posibleng sagot sa mga katanungang hindi naman
gaanong kahalaga ay binitawan na ako ni Juno at siya na ang kusang lumayo sa akin.
Bumalik siya sa postura niya kanina nang una siyang magpakilala sa akin. Misteryoso
at animo'y walang naganap.

"Fine. I shall leave it to the competition's results on how are we going to settle
this one. But allow me to leave a few more words." turan niya.

Bahagyang nakahinga naman ng maluwag ang pinsan ko at mukhang humupa na rin ang
tensyon kahit papaano. All I need is to wait for what he is going to say and after
that, I'm going to fix the kids' meals.

Sa hindi ko inaasahan muli ay sa akin siya humarap at ipinatong niya ang dalawang
kamay niya sa magkabilang balikat ko. "You better watch yours too, okay? You know,
the game."

I rolled my eyes at him. Don't worry. I will seize every opportunity to take the
upper hand of this game and end this as soon as possible with you being the loser.
"No need to say that. You did a lot of unexpected things today. It's already
enough. Umalis ka na." sagot ko sa kanya at akmang dadaanan ko na lang siya upang
puntahan ang mga bata nang magpamalas siyang muli

ng isang sumpang mas lalong hindi ko nagustuhan.

And in a blink of an eye, I felt the sorcerer's sinful lips upon mine.

It was out of the blue. It was short but it only gives me the more reason to hate
him and to make him feel the frustration I am feeling right now. It wasn't even a
bit of magical but a complete disaster!
I was left in shock and I can only look at him with disgust through my widened
eyes.

"We'll not be seeing each other that much after this competition so might as well
leave you with a very unforgettable and very unexpected gift. Then, bye!"

What the ...

"You bastard!" I heard Sky screamed as he chase after the deep shit guy who ran off
after he stole a kiss from me. Damn.

Halos nakabawi na ako sa pagkabigla sa ginawa niya at akmang hahabulin din siya
para pagbayarin nang marinig ko ang mga mahihinang hikbi sa likod ko. Mabilis na
napunta sa may humahatak ng damit ko ang atensyon ko.

"Mommy, why did you let him kiss you? Ni hindi pa nga namin kayo nakikita ni Daddy
Spade mag-kiss eh! I hate that guy! Waaaaah!" Charlene cried out and I saw Charles'
upset expression as well while patting his sister's head.
I sighed as I have no choice but to let that Juno off the hook for now. I will
surely get his tail at the game and will make him pay for this. May

araw din siya.

Pawang nagkasalubong ang tingin namin ni Spade bago pa man ako umupo upang maging
kasing lebel ng mga bata. Dinukot ko agad ang panyong mayroon ako para punasan ang
mga munting luhang nagmumula sa magagandang mga mata ni Charlene. Somehow, this
made her calm a little bit.

I also tried to reach out our Charles' adorable face and gave the two of them a
sincere smile. I restrained myself from punching that asshole to prevent these kids
to see violence and I didn't mean to hurt them on the process.

As I was consoling them, I noticed Edward stepping closer to pat the little girl's
head. It was just a matter of seconds when he had to clear his throat to catch my
attention of what he is going to say.
"I'm sure Kia is looking for us now. Marc and I should get going."

Tumango na lang ako biglang tugon sa pagpapaalam niya at ibinalik ko na ang pokus
ko sa mga bata. Kalaunan ay narinig ko ang papawalang yabag ng mga paa nina Edward
at Marc.

Inaayos ko ng kaunti ang mga nagusot na damit ng kambal nang maramdaman ko ang
isang pares ng mga matang nakatingin sa akin. "Why don't you follow Ed and Marc?"
and I'm not even asking a question. I'm suggesting. After all, I'm still not that
comfortable with him. Pinalala pa nang maisama ako sa bahay-bahayang laro na ito.

"Not until the kids are ready to go. Their parents are waiting

at the eastern gate." he informed.

Halos bumagsak naman ang mga balikat ko nang marinig ko iyon. Mukhang mapapaaga ang
pag-uwi nila ah. Paniguradong mamimiss ko ang mga batang ito.

Oh well, it's their real parents after all.

****

"Alexandria Cromello? Oh my god! Ang laki mo na, iha. Parang noong huling bisita ko
sa inyo ay halos kasing laki mo lang si Charlene." Mrs. Elena Veynn.

Uh. I'm not really used to this. "Ikamusta niyo na lang po ako kay Sir Arturo. My
uncle wasn't able to attend his birthday party last month due to a severe cold. Our
deepest apologies." pag-iiba ko ng paksa.

Isang malapit na kaibigan ng aming pamilya ang mga Veynn. Tulad ng angkan ng mga
Dela Vega ay namamahala sa isang Cosa Nostra o sindikato. Alam ko na ito sa simula
pa lang. At alam ko rin na balang araw, ang mga batang ito ang hahawak ng
pinakamahirap na posisyon sa grupo. Ang posisyon na siyang may buhat buhat na
malalaking responsibilidad.

I am perfectly aware of that since I was groomed to be one of the leaders as well.
Being one of the last descendants of the family, it's our duty to keep the
traditions and the business well as a commemoration to our late forefathers. I know
that but I refuse to show violence in front of these kids.
"Nako iha, no need to be formal. Our families have been friends for years. Maraming
salamat

nga pala sa pag-aalaga niyo sa mga anak namin habang wala kami. Pasensya na rin
kung nakaabala sina Charles at Charlene." at yumuko pa ito sa harapan ko bilang
taus-pusong pasasalamat at paghingi ng paumanhin.

Nais ko man na huwag niya na itong gawin ay pinalaki ako sa sambahayan namin na isa
itong pormal na aksyon na hindi dapat naming tanggihan.

Nang maangat niyang muli ang kanyang ulo ay binigyang ngiti ko rin siya bilang
ganti. "Walang anuman po iyon. Naging masaya naman po kami sa pag-aalaga sa
kanila." Na siyang tunay naman.

Kahit na ba ilang beses naming nabatukan at nakutusan sina Alexis dahil sa pagtawag
nila minsan ng kutonglupa sa mga bata. Kahit na ba nagpuyat kami para lang
patulugin sila sa pamamagitan ng mga bedtime stories. Kahit na ba halos mabugbog na
ni Fiacre si Sky sa pang-aasar sa mga bata, alam kong sa kaloob-looban nila ay
natuwa rin sila na nakasama nila ang kambal.

"That young man."

Naialis naman ang tingin ko sa kambal na nakikipag-usap at nakikipagkulitan kay
Spade nang matawag ng pansin ko ang iniuukol ni Mrs. Veynn. "Po?"

"Isn't he the heir of the Vantress Mafia?" tanong ng ginang.

Bahagyang nagulat ako na kilala niya si Spade ng hindi lang sa pangalan. Mukhang
malawak nga ang impluwensya ng mga Vantress sa lipunan. "Yes, tita. Siya nga po."

Nagtagpo naman ang dalawang kilay ko nang

matahin ni Mrs. Veynn si Spade na para bang inoobserbahan at tila may kinukumpirma.

"May problema po ba?" I asked.

Napansin din niya yatang mataman akong nakatingin sa kanya kung kaya't napaayos
siyang muli at binawi ang tingin na iyon. "Ah, wala. May naalala lang ako. But
never mind that. Sige, mauuna na kami." paalam nito.

"Ah, yes. Have a safe ride." nasabi ko na lang at nagtuloy-tuloy na si Tita Elena
papunta sa mga bata para isakay sila sa kotse kung saan naroroon ang kanilang ama.

Nakita ko rin na binati at namaalam din siya kay Spade bago ito tuluyang sumakay at
umalis. Subalit, nakakapanghinala pa rin ang klase ng tingin na binigay niya kay
Spade. Ano bang mayroon sa mga Vantress at parang lahat ng tao ay nahihiwagaan sa
kanila na para bang mga artifacts?

Hindi ko tuloy maiwasan isipin.

"Aww! What is that for? Bakit kailangan mo mamitik, ha? Geez."

"Lumilipad na kasi ang isip mo. Kailangan na natin bumalik. Nag-uumpisa na ang
competition." sagot ng lalaking basta-basta na lang namimitik sa noo habang
naglalakas na paalis.

Aba't napakabastos talaga. Pwede naman akong tapikin.

Since I know that ranting about it is quite childish, naglakad na lang din ako
kasunod niya. Siguradong nagsisimula na ang gun-shooting contest ni Thelina. Sana
lang talaga ay magbunga

ang lahat ng pag-eensayo nila. Lalo na at limang eskwelahan ang naglalaban sa

championship. Hindi magiging gaanong kadali ang laban na ito at ang pagpapanalo
nito.

"You seem to be bothered by something. What is it?"

Agad na napalingon naman ako kay Spade nang marinig ko siyang magtanong. "Woah. I'm
surprised you are capable of starting a conversation." at napailing na lang ako.
Hay. Tanghali pa lang pero pakiramdam ko mag-gagabi na. Dahil ba sa may dumagdag na
sakit na ulo? Yeah, that Juno guy. Ano nga kaya ang kailangan niya sa akin para
sadyain akong makita sa personal? Bakit parang may alam siya na hindi ko alam sa
pamilya ko? I really hate the feeling of having no knowledge at all.

"I am the king. How could I communicate with other if I don't?" he replied.

He's right. "Yeah." at napabuntong hininga na lang ako. Ewan ko ba. Wala ako sa
mood ngayon para makipag-usap. Kung kailan nagdadaldal 'tong lalaking ito at saka
naman wala akong kaamor-amor na makipagtalastasan.

Both of us have become silent after that last remark. It's an absolute dull moment
until we reach the gun-shooting field. Numerous cheers can be heard all over the
place. People roaming around are in all directions. Eye-soaring colors everywhere.
Somehow, I no longer want to go inside. It's too crowded. It will just stress me
up. I'll just probably go back to Queen Anne's for some rest. Tutal basketball
naman na ang

sunod na laro pagkatapos ng gun-firing.

"Where are you going?"

Oh. Oo nga pala. Kasama ko siya. Akala ko makakaalis na ako ng tuluyan at ng wala
ng paalaman pa. "I'm not really feeling well seeing this kind of crowd. Mauna muna
ako." sagot ko na pawang nanghihina at nagmamakaawang hayaan niya na ako umalis.

Hindi talaga ako komportable sa dami ng tao, sa ingay, at sa dami ng bagay na

nakikita sa paligid. Ugh. Ito na nga ba ang sinasabi ko. Ito ang pinakarason ko
kaya kahit kailan ay hindi ako sumasama sa mga amusement parks, carnivals, arcades,
at mga tulad nun.

"Alex ..."

"Huh? Lorraine, is that--- ouch!"

"Oh, sorry! Hindi ko po sinasadya. Ayos lang po ba kayo, miss?" nang makita ko ang
mukha ng nakatulak sa akin ay isa pala itong junior high school student. Mukha rin
namang nagmamadali siya at ayos lang naman ako kaya impit akong ngumiti bilang
sagot.

Is that Lorraine? 'Yung boses na iyon. Hindi. Imposible. Matagal na siyang patay.
Baka guni-guni ko lang. Alex, come to your senses, seriously!

"Gusto mo bang ihatid na lang kita?"

Then, doon ko lang napagtanto ang lahat. Kaya naman pala hindi ako sa semento
bumagsak nang maitulak ng hindi sinasadya ay dahil hinatak ako ng lalaking ito.
"No, I'm fine. Go to the group. Mas kailangan ka nila doon. Sige, salamat."at ako
na ang kumalas sa pagkakahawak niya sa mga braso ko.

Bakit ba wala ako sa sarili ngayon? Buti pa uminom muna ako ng gamot. Kilalang-
kilala ko na ang mga sintomas na ito. Kailangan kong uminom ng gamot na binigay ni
Dr. Devroid. Kung hindi, paniguradong hindi ako makakapunta sa laban ko mamaya.
He said 'it' can gives me strength but having these sudden symptoms is quite a pain
on the ass.

Dr. Devroid, what is this, really?

If you were only alive.

=================

Chapter 12: End of the First Round

Masasabi kong nagsimula ang lahat ng nangyayaring ito sa akin at sa mga kaibigan ko
sa mismong babaeng nagsilang sa akin sa mundong ito. My mother, Alexandra Dela
Vega, was a member of a private medical group arranged by the government called
Fermarlix.
The group aims to prevent illegal therapeutic drugs, beverages, and elixirs through
examining samples from the intelligence and research agencies who got them from the
underground society and black markets.

One that really became a huge topic is about the elixir of prolonging an
individual's life. Many syndicate leaders have been interested and worse, been
obsessed with the idea. To make their reign longer. To keep their throne for a
little more longer. The obsession is not about the life itself but how much time
life can give them. It all involves money, power, and fame. An epidemic that is
much worse than that of the dark ages.

Therefore, they paid millions of dollars to every scientist in their respected

laboratories to formulate one that will grant them ability of evading
ageing.Napaka-imposible nga sabi ng marami. Hindi naman nga kasi imortal ang mga
tao para mapasakatotohanan ito. Maaaring hindi pinaniniwalaan ng mga tauhan ng
siyensya ang mga paranormal na bagay at iba pang hindi nila nakikita.

However, it is the fire of their blood to find methods of how to make those things
possible and visible.
Sa madaling salita, nakagawa

ng isang matagumpay na panimula ang Fermarlix para sa elixir na ito. My mom did the
calculations and formulations herself.Ito siguro ang maituturing niyang naging
pinakamalaking diskubre at pinakamataas na nakamit ng siyensya sa loob ng ilang
dekada. Her and her group's efforts for two years have been definitely worth it.

Unfortunately, this discovery was never mentioned or even appreciated within the
medical records and human history. Why you ask?It's because this elixir became the
root of another chaos in the society as for the raging greed of people eats them
continuously.

By the official order of the government, the experimentation has been stopped
immediately by the group's leader, Dr. Pete Andrewine Devroid but to the fear of my
mom about this action resulting to a worse situation, they secretly reformulate the
original plan and thus, created ESCAPE.

ESCAPE is capable of enhancing the human strength, metabolism, adrenaline, and

senses in a greater level to the point of almost making someone a superhuman. This
is to ensure that they will be able to inject this to individuals who are
trustworthy and powerful enough to eliminate everything about the obsession of the
syndicates to a longer life.
And so after I woke up from the incident four years ago, Rennei, Dereen, Fiacre,
and I were already injected by this elixir. We're not totally sure if Dr. Devroid
personally chose us because after taking care of us for two months, he mysteriously
died. He only left us with the necessary medicines that we need to take once in a
while to assure if our body is still maintaining a good balance with the liquid.

"Alex! Masamang balita!"

"My goodness!" turan ko nang biglaang pumasok sa kwarto si Riell nang walang
pakundangan at wala ni katok-katok man lang. Aatakihin ako sa puso sa babaeng ito
eh. Hindi ba siya tinuruang kumatok?

Napakamot naman siya ng ulo at mabilis na humingi ng paumanhin saka dali-daling

isinarado ang pinto bago nagtungo sa akin dito sa couch. Ano bang mayroon at parang
hinahabol na kriminal itong si Riell?

"Edward is badly injured! Ipinasok nila si Marc kahit na ba hindi na rin maganda
ang pakiramdam niya. We need a substitute as soon as possible or else, we'll lose
for this round." hinihingal niyang balita. Tagaktak ang pawis

niya habang ginagawan pa ng aksyon ang bawat pangyayaring nalalaman niya.

"What? Paanong nangyari iyon?" iyan ang una kong nasabi nang makuha ko ang hirap ng
sitwasyon ng koponan namin sa ngayon.

"Sa hula namin, sinuhulan ng mga kalaban ang mga referee na naka-assign sa game.
Ang mas masama, ang Reighzine pa ang kalaban. Sila ang defending champion. Hindi
sila nahihiya sa dumi nila maglaro!"

Malaki ang tiyansa na matalo kami kung magkataon o hindi kaya'y ma-default sa
kulang ng manlalaro sa panig namin. Mabilis na dumako sa isipan ko ang mga
pangyayari sa mga nagdaang mga araw.

Ang pagtamo ng injury ni Edward buhat ng kakaensayo hanggang gabi at ang araw na
pinulong kami ni Spade para sabihin ang importansya ng pagkapanalo ng Mhorfell sa
paligsahan na ito. Para may makuha siyang kapaki-pakinabang ukol sa pagkamatay ng
kapatid niya.

Pero hindi ko naman laban ito. Laban nila. Why do I have to be so worked up?
"Alex, sana manalo tayo 'no? Kakaiba kasi ang pakiramdam ko. This time, I want to
win. Sa tuwing nakikita ko kung paano nagpapakapagod ang mga ugok, napapaisip ako
na, bakit kaya hindi ako nag-eensayo tulad nila?"

"Hay nako, Dereen. Ang sabihin mo, tamad ka lang talaga. Saka hindi naman na natin
kailangan magpagod. Sapat na ang kakayahan at lakas na mayroon tayo."

"Aish. Ang nega mo naman, Rennei. May punto rin naman si Dereen eh. We've been an
outcast all these years. Pero simula nang makilala natin sila? Para bang bumalik
tayo sa dating tayo. Noong wala pang ESCAPE."

Bakit ba hindi ko maalis sa utak ko ang usapan ng tatlong iyon? Sila ang naging
kaibigan ko at sa kanila ang mga balikat na naging sandalan ko sa loob ng apat na
taon. Although I don't admit it in front of the others, I am already aware that I,
myself have enjoyed their company. They're not the type of people I used to imagine
on them.
"Alex?"

At nabalik na lang ako sa wisyo. Nandito pa nga rin pala si Riell. "Ah, yes."

"Anong gagawin natin?" namomoblemang tanong niya sa akin. Why is she even asking
me? It's not like I can bring the group rise again in one flick, you know.

But ...

Seriously, I can't just give a closed ear to those ladies.

/>

Yeah, I know I can do something about it.

"Do you want for us to win?" I asked her as I look on a different way. Mukhang
tapos na ang mahabang panata ko na huwag makisalamuha sa kanila ha. Once again, I'm
ought to do something that will help other people who I still don't know that much.

Pero ano naman ang mali?

Ni hindi rin naman nila kami lubusang kilala. The feeling is mutual.

Sa gilid ng paningin ko ay tila ba hindi niya makuha ang ibig kong sabihin kung
kaya't mas ginawa ko pa direkta ang nais kong imungkahi sa kanya. Ang slow naman
kasi ng babaeng ito. Instead of not being comfortable with saying it, why can't she
just at least analyze it? Geez.

"Go to the storage room of the gymnasium. Tell the personnel to get my jerseys for
me. I'll beat the hell out of that Domzelle asshole." I said.
Iniwasan ko pa rin ang tingnan siya sa mata dahil hindi na ako sanay sa ganitong
pagpapakita ng boluntaryong pagtulong. Apat na taon akong naging layo sa mga tao.

Gayunpaman, narinig ko ang ingay ng pagmamadali ni Riell papalabas ng kwarto. Sa

malakas na pagsara muli ng pinto ay doon ko lamang inialis ang tingin ko sa iisang
direksyon.

Hindi ko nakalilimutan ang laro natin, Juno.

Napabuntong hininga na lang ako

dahil tiyak na mapapalaban ako mamaya-maya lang. Kaya naman siguro nina Spade
panatilihin munang buhay ang grupo habang wala pa ako. After all, this is important
to him. He won't stand on the side and give up eventually without doing anything.

And yeah, I think I have mistaken on something.

This is not only their fight. It's also mine. It's our fight. Ours.
****

RENNEI'S POV

"Where the hell is Alex?" iritableng sabi ni Fiacre nang mapansin niyang kanina pa
nawawala ang kaibigan namin na alam naman niyang may sariling mundo at kayang-
kayang magsususuot sa kung saan-saan kung gustuhin niya.

Napailing na lang ako sa kung paano na naman magsobra-sobra ng reaksyon itong si

Fiacre. Alex is not a kid anymore. Kayang-kaya niyang ipagtanggol ang sarili niya
kahit anong mangyari. She doesn't need to overreact. Nothing will even change with
it for Pete's sake.

Kung siya naiirita sa kawalan ng presensya ni Alex, ako naman ay naiirita sa ingay
ng eksaktong isang libo, dalawang daan at walumput anim na estudyanteng nandito.
Kasing dami ng presensya nila ang dami ng mga bibig nila. Pagpunta pa lang sa labas
ng imprastraktura na ito ay isang malaki ng lihis sa paniniwala at kagawian ko.
But it's not because I want to be isolated. Then, to be all alone and leave
everyone on their own? Nah. That's so not my style.

Cowards would but not me. Alex, I know she will come soon. Kilala ko siya. Hindi
siya ang tipo ng taong may walang kahiya-hiyang konsensya. I've met the previous
her before and I know that person is still in her.

Sana lang hindi madulas si Riell na ako ang nagsabi sa kanya na pumunta kay Alex at
ipaalam sa kanya ang kasalukuyang nangyayari rito.

"Hay! Ano ka ba, Rennei! Bakit ba nakaupo ka lang diyan at sobrang kalmado na para
bang nanonood ka lang ng mga taong dumadaan sa kalsada? Susmeyo! Kinakawawa na ang
mga kagrupo natin 'o!"

Nako. Kung hindi ko lang kaibigan itong napapraning na ito, kanina ko pa binusalan
ang bibig nito. Napakaingay. Daig pa ang bibig ng sampung tsismosa. Kulang na lang
ay putulin ko ang tenga ko at ibigay ko sa kanya para makuntento siya na naririnig
ko ang mga sinasabi niya.

"Then what do you want me to do? Do you want me to tell them the exact number of
probabilities they have to win or even the number of ways they have left to win?"
pang-aasar ko sa kanya habang patuloy pa rin akong nakadekwatro at nakahalukipkip
sa panonood sa halos patayan na na paglalaro ng mga taas-noong hari.

These kings won't accept the fate of losing or even giving up. Heh, that's quite
impressive of them.

Mas lalo namang nagpapadyak si Fiacre sa tabi ko nang dahil sa sinabi ko. I can't
help but to smile with her childishness. This is so her.

/>

"Nakakainis ka! Nagawa mo pang mang-asar! I mean, why don't you ---" at abang
natigilan siya dapat na iwiwika niya sa akin. Nag-iba rin ang timpla ng kanyang
mukha na para bang isang batang may nagawang munting kasalanan sa kanyang mga
magulang.

Hinigit ko sandali ang aking hininga bago ko hawakan ang kanya ngayo'y nanginginig
na mga kamay. "Alam mo namang may dahilan ako kung bakit kahit kailan ay hindi na
ako tumuntong sa court, hindi ba? Iyon din ang dahilan na pumipigil sa akin para
tulungan sila." I told her once again.
It's short and sudden but the number of memories I had with the floor they called
court have been reminisced again after four years.

"Bakit hindi ka lumaban? Siga ka 'di ba? Kung makaasta ka akala mo kung sino."

"Matalino ka? O baka naman nilalandi mo lang talaga si Mr. Reyes? Kalat na sa buong
campus na madalas kayong magkasabay umuwi at pumasok."

"Hindi totoo 'yan! W-Wala akong g-ginagawang masama! Magkaibigan la-lang kami ni
sir. T-Tama na. Pakawalan niyo na a-ako. H-Hinahanap na ako nina mama."

"Oooh. Ano nga ulit laging sinasabi ng mga teachers natin? It's impossible for a
Renneisme Martin to do that. Hahaha! Kung hindi ka namin madaan sa paninira, puwes
mas maganda gawin naming basahan 'yang mukha mo dito sa court."

"Anong gagawin namin dito

sa mga gamit niya, Leana?"

"Mahilig ka sa libro, 'di ba Rennei? Edi dapat maging basahan din ang mga bagay na
nasa bag mo. Itapos niyo sa comfort room ng mga boys sa third floor. Balita ko
maraming nagpapakita roon. Let's see what will be the reaction of the teachers once
they see their favorite honor student picking up her beloved books inside the boys'
comfort room!"

Shit. That old memory of mine is still as terrifying as it has been even when
before I woke up with a body with enhanced abilities and a mind with greater
intelligence. No such as drug or therapy can cure a traumatic experience that has
been engraved within the victim's heart and mind.

Tsk. Sa tuwing naaalala ko ang pagmumukha ng mga babaeng iyon, gustong-gusto kong
ingudngod ang mga mukha nila sa mismong mga inidoro kung saan nila pinagsisisira
ang mga libro ko. Pero, matagal na iyon. I will never step down to their level.

As the students are in uproar for the game of the kings, both Fiacre and I have
take the short moment to make ourselves remember that no matter how strong we are,
no matter how smarter we are from the others, no matter how different we are to the
millions of people around the world, we are still humans.
Not the animals those scientists and syndicates are chasing for.

We're not the products of Science but the keepers of it's legacy.

/>

"Ilan na ang total score natin?"

Napawi sa akin ang pagdaramdam sa pagkakaalala ng nakaraan ko at napalitan ito ng

ngiti nang marinig ko na ang boses ng hinihintay namin.

Maaari ngang hindi ko magawang makapaglaro at tulungan sila pero alam kong may kaya
ako kumbinsihin para ipapanalo pa ang laban na ito. It's not that bad of a method
to help, anyway.

See? No matter what changes have come to make us transform, the engraved nature of
one's self will stay within forever.
This time, using the accuracy and intelligence blessed to me by ESCAPE, I can say
that all odds are with us to win this round.

****

ALEX'S POV

"Tie ang Mhorfell Academy at ang Reighzine Academy. Sumusunod ang Rusworth at
Eletia samantalang nahuhuli naman ang Marywell Austin." sagot sa akin ni Courtney
na napatayo sa pagdating ko sa pwesto ng koponan namin.

Bakas na ang pangamba at kawalan ng pag-asa ng mga kapwa-estudyante namin dahil sa

pag-ungos ng lamang ng koponan nina Juno sa laban. At ang walanghiyang magnanakaw
ng halik, nakangisi pa kung maglaro ng madumi.

Mas lalo tuloy akong ginanahan na talunin 'tong ungas na ito.

"Saan ka ba nanggaling? Kanina ka pa namin hinahanap. And why are you wearing your
basketball jerseys? Don't tell me ---" napatakip

ng bibig niya si Courtney nang makuha niya ang pinaplano kong gawin.

Napatahimik naman sila nina Thelina at ng iba pa naming kasamahang nandito sa

gilid. Wala na rito si Edward na sa tingin ko ay diniretso na sa infirmary. Nang
mapansin kong hindi sila malapagdesisyon at tanging nagtitinginan na lamang ay
walang pasabi kong kinuha ang kard at itinaas ito para ipahayag ang substitution na
mangyayari.

Nahalata ko ang hindi pagpansin sa akin ng referee at ng iba pang staff ng laro
kaya naman mas lalo lang itong nagpakulo sa dugo ko. Ang mga mandurugas.

Halos malukot ko na ang buong kard nang mabibigat na mga paa akong lumapit sa mini-
buzzer ng grupo namin para kunin ang atensyon ng lahat ukol sa pagpasok ko sa
court. Marami ang napatingin at napatahimik sa ginawa ko pero buong kapal at tigas
ng mukha kong minata ang referee at mga hurado.
Nasa teritoryo namin sila. Hindi nila kami pwedeng i-dehado ng ganito. Umayos sila.

Nagkukumarag namang nagtungo ang referee sa staff para kumpirmahin ang pagpasok ko
at habang ginagawa niya iyon ay abang nilapitan ako ni Kia at hinawakan ang kamay
ko na para bang pinapahiwatig niya na itigil ko ito at umatras na lang.

"They are all boys! Gumagamit pa sila ng patalim! Mapapahamak ka lang sa ginagawa
mo. Siguradong malalagot kami kay Sky sa oras na malaman niya na hinayaan ka naming
lumaban."

Tiningnan

ko naman siya ng mabuti mata sa mata. "When you fought on Archery this morning,
which gender dominates the number of the participants?"

Bahagyang nabigla siya sa tanong ko. Tila nagtataka kung bakit ko iyon nabanggit
gayong alam ko naman na naipanalo niya ang larong iyon kanina.
"Boys." mahinang sagot niya sa akin ng may pag-aalinlangan.

"But you won, didn't you? All alone. As yourself, you won. Don't belittle the one
who mentored you for a while." and then I gave her an assuring smile so that she
can just sit on the side calmly. Though, she won't be calmed as much as I want her
to, I just want her to understand that she can trust me with this.

Unti-unti kong inabot ang kamay niya na nakapatong sa kamay ko nang makita ko nang
papalapit ang referee sa akin at tinanggal ito ng marahan. "'Wag kang mag-alala.
Ako pa ang babatok kay Sky kapag pinagsabihan niya kayo. Isa pa, siya ang dapat
niyong takutin sa oras na hindi niya ipapanalo ang piano recital niya." at sa
sinabi kong iyon ay napangiti sa akin si Kia na tila ba hindi makapaniwala na
nagagawa kong sabihin ang mga salitang iyon.

She then nodded to me as I set my foot inside the court. I heard the cheers from
Dereen and Fiacre while I can see smile Rennei is wearing for me. That time, their
smiles became my own assurance.

Well, Rennei's mostly. ESCAPE gave her the ability of accuracy and the capability
to calculate

the chances and to visualize statistical results of different situations in her

mind after all.
Sa paglapit ko sa kanila ay kasabay din ng pag-alalay ng mga awtoridad ng Mhorfell
Academy kay Marc papalabas ng court. Naging mahirap sa kanya ang paglaban dito
gayong kagagaling niya lang sa paligsahan ng paglangoy. Sorry, pal. I just took
some precautionary measures with me to be ready for this fight. That's why I'm
late.

Ramdam ko ang tingin ng halos lahat ng tao sa loob ng gymnasium. Nakakaalibadbad

pero sa tingin ko nawala iyon nang makarinig ako ng napakabuting mensahe galing kay
Spade.

"Just don't be a burden to us and we'll be fine." turan niya at nilagpasan na niya
ako upang magtungo sa pwesto niya. Tanging pag-ngiti naman lamang ang tinugon ko sa
mga kindat nina Jonathan, Collen, Alexis, at Cedric na siyang tumatayong coach sa
koponan namin.

Nice. I'll treat that as a go-signal for me not to restrain my skills.

Sa pagpito ng referee ay muling bumalik ang sigawan ng mga tao. Panay din ang mga
tensyonadong tingin ng iba sa akin at ang mga bulung-bulungan sa magiging resulta
ng laro. Nagmasid muna ako at inobserbahan ng mabilisan ang kasalukuyang pwesto ng
lahat ng manlalaro. Nang matiyak ko na ang mga pwedeng daanan papunta sa
pinakatinutumpok kong kalaban ay mailap na akong kumilos nang hindi napapansin ng
nagbabantay sa akin.

Pawang napatili ang lahat sa gulat nang mapagtanto

nila na katapat ko na ang may hawak ng bola. Juno, my friend. "Didn't I tell you to
watch your back?" Kahit na ba siya ay nabigla sa mabilis kong pagkilos at pansin ko
na agad ang nalilitong mga mata niya. Habang hinihintay ko siyang kumilos o 'di
kaya'y magsalita ay pinapakiramdaman ko rin ang bawat direksyon ko kung may
sakaling aatake sa akin.

"Do you think you can beat me? You're just a girl, how can -- "

Hindi ko na siya pinatapos at madali kong inagaw ang bola sa kanya. Lumipat ako sa
ibang pwesto at ang mismong pagkakaagaw ko ng bola ang siyang nagpalakas sa hiyawan
ng mga kapwa ko ka-eskuwela sa mga manonood.

Gaya niya ay pinatalbog ko lang nang pinatalbog lang muna ang bola at nang papunta
na siya sakin, agad akong naghanda upang tumalon at i-shoot ang bola. Naging
mabilis ang pagpunta at pagpasok nito sa ring. Kasing bilis din ng pagdagdag ng
tatlong puntos sa score ng team namin.
Malakas na hiyawan ang bumalot sa buong lugar at animo'y hindi pa rin tumatatak sa
mga kokote nina Juno ang pagkakasunud-sunod ng mga naganap. Habang tulala pa rin
siya ay ginamit ko ang pagkakataon na iyon para lapitan siya.

"What did I tell you? You should look out." at nginisian ko siya bago ko siya
tuluyang iwan at ipagpatuloy ang laro.

****

"Alex!" sigaw sa akin ni Jonathan sabay pasa ng bola.

Two more

minutes left and we will know who is the winner of this game. Also, the winner of
our game's first round. Sounds thrilling. Pabor sa amin sa kasalukuyang score.
Halos tuloy-tuloy na ang laro at walang humpay din ang mga nakabibinging pag-iingay
ng mga manonood. Hindi hamak na mas dumami ang sumusuporta sa amin. Kahit na ba ang
mga taga-Rusworth High School at iba pang eskwelahan ay sa amin na nakikisigaw.

Noong una, si Juno lang ang panay nakabantay sa akin pero nang makapuntos ako ng
sunod-sunod, mas dumarami sila na para bang napagdesisyunan nila na magtulung-
tulong para pigilan ako.

Mabuti na lang at nakahalata naman sina Collen at Spade kaya nakaisip agad sila ng
taktika para guluhin ang ilang nakabantay na kalaban sa akin kaya sa ngayon ay isa
lang itong humaharang sa daanan ko.

Damn. Mauubos ang oras ko rito. Magaling ang natapat sa akin. I think his specialty
is defense. Is he giving his fellow players some time to escape from my team mates'
tactic? But it will not make any sense at all as long as I have the ball.

"Alex, ipasa mo na lang kay Spade!" narinig kong sabi ni Collen mula sa hindi
kalayuan. Daglian kong nilingon ang kinalulugaran ni Spade at medyo nakahinga ako
ng maluwag nang bukas nga sa banda niya. Nilayo ko ang bola sa nakabantay sa akin
at sa ako umikot papakaliwa kung saan naroroon ang pagpapasahan ko.

I was about to wait for the dunk considering the king's position is quite close to
the ring when

my peripheral view caught an eye to one of the Reighzine Academy players pulling
out a dagger from the underneath of his shirt.
I saw that he is going to target the king's leg and so I went to him as fast as I
can. Pumwesto ako sa gilid ng mandurugas at animo'y tinakpan ang braso niyang may
hawak ng lakas sa pagtapon ng patalim upang pasimple itong sanggain.

Saktong pagpasok ng bola sa ring at siya ring pagdaplis ng patalim sa may paanan ng
lalaking kanina humaharang sa akin. Bago pa man niya mapansin ang presensya ko ay
tumakbo na tila ba walang nangyari at nagpatuloy na sa laro.

There's still one more minute. Basketball is the first day's main event. We need to
assure that we will be the ones to take the bacon home and not those damn cheaters.

Akmang tataas nang muli ang tensyon sa panibagong agawan ng bola nang tumawag nang
time-out ang panig nina Juno. Ang sunod na eksena na lang na nasilayan namin ay
inaasikaso na ng mga tauhan ng Reighzine ang lalaking kaninang nagtangkang saktan
si Spade papunta sa mga upuan. Napansin ko ang tila ba walang buhay at palyado
niyang paa na may mahinang pagdurugo.

Kung ganoon, may pampamanhid na kakambal ang patalim na iyon.

Nagkatinginan kami nina Cedric ngunit pinabayaan na lang namin ang nakita at
nagsilapitan na kami kina Dereen nang makapagpunas ng pawis at makainom na rin ng
tubig.

"Nakarma ang loko." nakangising

bungad sa akin ni Rennei nang iabot niya sa akin ang isang bote ng tubig. Sumabay
din ng pagpunas ng pawis ko si Dereen na kulang na lang ay suyurin ang buong
katawan ko sa matiyak lang na hindi ako matutuyuan ng pawis.

Napakananay mo talaga, Maria Dereena Santos.

"Serves him right." pagtataray naman ni Thelina sa tabi namin habang inaasikaso
sina Alexis at Jonathan. Marami rin pala ang nakapuna sa akmang pananakit ng
kalaban namin.

"Never mind that. Alex is doing a great job! I'm sure we're going to celebrate
tonight!" masayang ani ni Collen na sa mukha'y kita na ang pagkawala ng tinik sa
dibdib habang pinagmamasdan ang scoreboard nang nakasandal sa barrier.
Sa sobrang ngiti niya ay hindi niya namalayan ang lumilipad na kamay ni Kia sa
braso niya. "Eh kung tumulong ka rin sana sa pagdagdag ng puntos? 'Wag mo iasa kay
Alex ang lahat at baka ikaw ang ihawin ko mamaya." pananakot sa kanya nito saka
hinampas ni Kia ang bote ng tubig sa dibdib ni Collen bago bumalik sa pag-aasikaso
sa iba.

Magrereklamo pa sana si Collen nang makita niya kaming nagpipigil ng tawa. Aso't
pusa talaga ang dalawang iyon. Kaya naman napuno kami ng tawanan at kantsawan bago
tapusin ang laro.

Pagkabalik namin ay may pumalit na sa pwesto nung kaninang mandurugas. Maagang

nakuha ni Jonathan ang bola sa kalaban ngunit sadyang sakit sa ulo ang mga
mababatong katawan ng mga katapat namin sa pagpunta niya sa

may shooting circle.

Nagmumurahan na sina Alexis at Jonathan dahil sa nauubos na ang oras at kailangan

pa namin palayuin ang agwat ng puntos nang sa ganoon ay masigurado ang pagkapanalo.
Pero nakapansin na kami na balak nilang ubusin ang oras nang sa gayo'y mabaliktad
nila kahit papaano ang laro.

Muli akong napatingin sa scoreboard at nakapagtatakang nadagdagan ng tatlong puntos

ang panig nina Juno. Kung kanina'y anim na puntos ang lamang namin, ngayon ay tatlo
na lang. Dali-dali kong hinanap ang taong humahawak sa scoreboard machine. Napuna
ko kaagad na hindi iyon ang tinoka ni Spade na committee member para magbantay.

Argh. Sa puntong ito, sa pag-ubos nila ng oras ay siya ring pagsasamantala ng

kalaban para dayain kami. Kailangan may gawin kami.

Wala sa plano na kumilos ako papunta kay Alexis. Naalarma naman ang mga kagrupo ko
sa ginawa ko ngunit isa lamang itong panlito upang mawala sa konsentrasyon ng mga
nagbabantay kay Alexis at mapunta sa akin.

Nakuha naman nina Jonathan ang balak ko at sinamantala nila ang pagkakataon para
makapagpasa si Alexis ng bola sa isa sa kanila. Ako naman ay nagtungo malapit sa
may ring kung saan papunta na rin si Spade na siyang may kasalukuyang may hawak ng
bola.

Tulad ng inaasahan ay napunta sa akin ang halos lahat ng tagabantay. However, I

don't have any trust on these people. I'm sure they're going to find a way to stop
our winning shot.

Napatingin naman ako sa mga nakapaligid sa akin at sa isang iglap ay nakaisip ako
ng paraan para makatakas sa kanila.
Let's see if you can consider this as cheating.

Umakma akong sumusubok sa tumakas sa iba't ibang direksyon. Pawang pakaliwa-pakanan

ako. Para ba akong isang lasing na gumegewang-gewang ang galaw ngunit binagalan ko
ito ay bahagyang iginiling ko ang bewang ko. I even make my upper body down to add
more teasing to these little children around me.

Ilang sandali pa ay nalingat sila at ito na ang ginamit kong oras upang salubungin
ang bolang dumulas sa kamay ni Spade gawa ng marahil na pagkakasangga ng isa sa mga
kalaban. Dinakma ko ng aking kamay ito pagkatalon ko at marahas na ibinalibag ito
papasok sa ring.

Pumarinig ang tunog ng kalansing ng mga rehas na nakapaligid sa ring at naramdaman

ko ang pagbagsak ko sa sahig matapos kong idakdak ang bola. Tumahimik ang buong
kapaligiran na para bang may dumaang delubyo. Makapigil hininga ang naging bawat
sandali. Bawat sandali na naging mga matatagal na minuto para sa aming lahat na
naghihintay ng kakahinatnatan ng laro.

Somehow, I suddenly can't hear anything. I can't even feel anything that much. My
eyes seems to only focus at the ball that is now bouncing.
It has been left like that for a matter of seconds until I find myself up at the
back of Collen, being carried around the whole gymnasium while being greet by
everyone. Wait.

Did we just win?

"Panalo tayo, Alex! Panalo! We won! Long live, the Morphousses!" hiyaw ni Jonathan
na siyang nakaalalay sa harapan ko habang winawagayway ang tuwalya sa ere.

What? We really did win?

"WOOOOO! ALEX! ALEX! ALEX!"

"ANG GALING MO ALEX! NANALO TAYO!"

"Tayo na ang champion ngayon sa basketball, Mhorfell Academy!"

"Mhorfell Academy won!"

Wait. I ... I did it. I just did it!

Heck. Why am I getting teary-eyed?! I only came here to beat that Juno.

Ugh. I so hate being emotional. I so hate this moment. I'm losing all my defenses.
I don't even want to admit it but hell these smiles, cheers, and tears are saying
it all.

I am happy I won this game with them.

=================

Chapter 13: Magic Word

MARC'S POV

It was past the curfew time already. Pero kami ng mga kaibigan ko? Heto at bigay na
bigay pa rin sa pagdidiwang sa pangunguna namin para sa unang araw ng palaro.
Magandang simula ito para maangkin ang championship mula sa mga madudugang bakulaw
ng Reighzine na iyon.

M" abuti nga at gamot at pahinga lang ang katapat ng sama ng pakiramdam ko kanina
eh. Kung hindi, wala na akong maaabutang pagkain dahil sigurado akong bago pa
pumatak ang alasdose ay nilamon na nina Jonathan ang mga handa. Mga patay-gutom pa
naman iyon!

"Oy, Marc. Barbecue 'o." pagkuha ni Courtney sa atensyon ko na kanina'y nakatuon sa

liwanag na dulot ng buwan sa malawak na kalangitan. Napangiti naman ako at walang
pagdadalawang-isip kong inabot ang pagkaing inaalok niya.

Mamaya masulot pa ito ni Alexis eh.

Sarap na sarap akong kumakain at kumukuha sa mga nakahanda sa hapagkainan namin

dito sa headquarters nang mapansin kong sinasagi ni Thelina ang braso nang pasadya.
I have easily sensed that there is something she wants to say so I stop from
picking up food for a moment.
Inilapit ko ang tenga ko para marinig ko ang sasabihin niya kaya lang daig pa ni
Sky ngayon ang mga lasinggero sa kanto sa pagkanta sa karaoke. Gabing-gabi
nambubulabog. Palibhasa nandito si Fiacre. Tsk.

Kaming

mga HEADs naman ay hindi maiwasang tingnan ng masama ang kasamahan sa nakakahiyang
pinaggagagawa niya. Paano pa kaya kung nakainom ang loko? Nang muli kong lingunin
si Theline ay sinenyasan niya ako na umalis muna kami at magpunta sa may likod
upang makapag-usap ng maayos.

Siyempre sumang-ayon ako. Girl bestfriend ko ang nagsabi eh. Aba't susunod ako!
Mamaya, ako pa mabanatan nito. Aba'y mahirap na at baka madisgrasya pa ang pagiging
gandang lalaki ko. Heh.

"Anong gusto mong pag-usapan, Lin-lin?" tanong ko sa kanya. Mula pagkabata ay

magkasama na kami ni Thelina Ray Valdez o Lin-lin na palayaw ko sa kanya. Parehas
kami ng pinasukang eskwelahan at parehas kami ng mga interes sa buhay.

Kaya nga hindi na ako magtataka kung parehas pa rin kami ng mapapasukang trabaho
eh. That would be great, though!
Pumaharap naman siya sa akin kasabay ng pagsilay niya sa akin ng ngiti niyang hindi
niya basta-basta pinapakita kumpara sa katarayan niya. "Wala naman talaga, sa totoo
lang. Ang lalim lang kasi ng iniisip mo kanina pa." ani niya.

"Ako? Hahaha! Hindi naman sa ganoon. Masaya lang ako na nanalo tayo sa araw na ito.
Sana sa laban bukas, tayo rin ang manalo at walang masasaktan sa atin. Ayoko nang
makita ulit ang kahit na sino sa atin na nahihirapan. Like Edward. He needs to stay
on his room for almost two weeks for a full recovery." pagpapaliwanag ko.

I'm not used

to seeing the headquarters without our silent but naughty Edward's presence. Para
kasing may kulang. Parang hindi kami buo. Oo nga nandito siya sa bahay kaso hindi
ko naman ramdam na nandito siya dahil nga kailangan niya magpagaling. Even though
that man teases me a lot, he's still like a brother to me. He's important to us.

Napatango-tango naman si Thelina sa sinabi ko na tila ba sumasang-ayon sa akin.

"Kahit na ba si Renneisme?"
Nabigla naman ako sa sumunod niyang tanong. Si Rennei? Bakit naman nasali rito ang
maangas at mayabang na babaeng iyon? Saka bakit naman siya sinisingit sa usapan
nitong bestfriend ko?

In a matter of seconds, my mood changed. Itinuon ko na lang ang tingin ko sa lugar

kung saan matatagpuan ang mga matataas na ulap habang pinaliligiran ang
nagliliwanag na buwan. Mas gusto ko pa pagmasdan ang buwan kaysa ang pag-usapan ang
babaeng iyon.

Even if we're in the same group now and we have the same goal of making the school
win for this league, it doesn't change the fact that I hate her attitude. She's too
icy, too quiet, that I don't even know what she is thinking or if she even have a
damn concern to her surroundings!

Kaya kahit kailan, hindi ko talaga mafi-feel makasama ang Renneisme Martin na iyon.
Never.

"Asus. May tinanong lang ako pero sigurado ako na ang dami mo ng himutok na
binubulong

sa kaloob-looban mo."
Ugh. This is why I hate my bestfriends sometimes. They know me too much. Am I that
transparent? Pero totoo naman kasi na hindi ko gustong makasama ang isang iyon. I'm
one of the Heired Eminence Approbate Decarchy and she's just one of students that
must abide on to our rules and regulations. Hindi niya dapat ako binabasta-basta.

Napabuntong hininga naman ako at wala na akong nagawa pa kung hindi ang balikan ng
tingin ang kaibigan ko. "I don't like her. She's too arrogant. Akala niya alam niya
lahat. 'Yun lang."

I don't know why but Thelina bursts into giggling.

"Anong nakakatawa, ha?"

Napansin naman niya ang tila hindi ko komportableng pag-akto na gawa ng paghagikgik
niya kung kaya't mabilis niyang pinatigil ang sarili at umayos. "Sorry. I guess you
don't really the logic of your own self, bestfriend." halos abot tengang ngiting
sabi sa akin.
Napakunot naman ako kaagad ng noo sa sinabi niya. Anong ibig niyang sabihin? Na
hindi ko gaano kilala ang sarili ko? Teka. Ano ba kasi talaga ang pinupunto niya?
Hays.

"Nakasingot ka ba, ha? Ano bang pinagsasasabi mo?" naguguluhang tanong ko sa kanya
at sinubukan ko siyang yugyugin upang gising kung sakali ngang nasa ilalim ng
impluwensya ng kung anong pinagbabawal na gamot o inumin ang kaibigan ko.

Pero

si Thelina, tinanggal lang ng mabilisan ang mga kamay ko at sinampal ba naman ako
ng pagkalakas-lakas sa noo. Sa sobrang lakas ng atake niya ay napaatras ako. Agad
ko naman nailapat ang kamay ko sa nananakit kong paliparan.

Tangina. Nadisgrasya ang pagiging gandang lalaki ko. Mamumula 'to. Kung mamalasin
ka nga naman 'o.

"What I mean is that you proclaimed yourself as a casanova. You like meddling into
people's feelings and stories particulary, women. But even so, you don't meddle
with how your system of feelings work." nakapamewang niyang sermon sa akin.
Ni hindi ko nga magawang barahin o kontrahin dahil seryoso ang ekspresyon sa mukha
eh. Baka hindi lang noo ang matamaan sa akin at baka bago pa lumalim lalo ang gabi
ay lumalim din ang pananakit ng katawan ko.

Tatanungin ko pa sana siya sa kung ano talaga ang gusto niyang ipahiwatig kaso
naglakad na kaagad pabalik sa loob ng bahay si Thelina nang wala ng ibang
pagpapaalam.

Tch. Ang mga babae talaga minsan ang hirap basahin at intindihin. Sometimes, I'm
thinking that they might be from another planet. Men and women are all humans but
why are they completely different especially on treating every single thing in this
world.

For example, feelings and emotions. Madaling masaktan ang mga babae kahit kamo
sabihin mong kasing liit ng ipis ang bagay na pinag-uusapan. Kaunting selos at
kaunting usap lang sa ibang babae, nag-iinarte

na. Gusto nila sa kanila lang lahat ng oras ng mga lalaki nila. Aba'y paano iyon
kapag naging mag-asawa na sila? Sa bahay na lang si mister, ganoon ba? Paano siya
magtatrabaho?
Kaya ako, napagdesisyunan kong tumandang binata. Pipili na lang ako ng aanakan para
naman mabiyayaan ko pa ang mundong ito ng magandang lahi nang sa ganoon ay hindi
naman nila ako sisihin na ipinagkait ko ang dugo at katawan ko. I don't want to
enter any serious relationship or marriage. It's like being inside the cage for
eternity and you're forbidden to interact with the gorgeous ladies ----

"Aray!"

"Goodness. Paharang-harang kasi." at sa boses lang na iyon, kilala ko na kung sino

'yung bumangga sa akin. Lintik. Nasubsob pa ako dito sa damuhan!

Bakit ba kasi sa lahat ng makakabunggo ngayong gabi eh siya pa? Siya nga 'tong
dahilan kung bakit nabalik na naman ako sa pag-iisip na mahirap makipagkaunawaan sa
mga babae eh.

I tried to wait for a few seconds if she will offer me some help to stand up
because after all, it's her fault that I got my shirt dirty, but as I assumed, she
really has an attitude problem and a bad characters. She doesn't have empathy or
even sympathy at all. The worst type of woman that I ever encountered is someone
like this Renneisme Martin.
Dahil alam ko namang walang tutulong sa akin at umaasa lang ako sa wala ay kusa ko
nang ibinangon ang sarili ko. Medyo mahapdi

ang bandang tuhod ko buhat na rin siguro ng malakas na pagbagsak ko. Maryosep,
amazona ba ang babaeng ito? Bakit ang lakas niya? Sa lahat ng nambunggo, siya 'tong
kala mo sinadya eh.

Pero paano nga kung sinadya?

Aish. Ano ba ang problema sa akin ng babaeng 'to?!

Sa sobrang inis ko kahit na ba hindi ko pa napapagpagan ang sarili ko ay tinawag ko

siya.

"Hoy! Ganyan ka ba talaga? Masungit ka na nga, wala ka na ngang galang, hindi ka pa

marunong makipagkapwa-tao!"
At alam kong natamaan sa sa mga tinawag ko sa kanya. Iyon ay dahil napatigil siya
sa paglalakad niya papunta sa loob ng bahay. Pero hindi siya humaharap sa akin.
Napakabastos talaga!

Pinagpagan ko nang mabilisan ang damit ko at abang lumapit ako sa bulto niyang
nakatalikod ng kakaunti. "Ano? Natamaan ka 'no? Kahit na ba noong nag-eensayo ako
sa paglangoy, hindi ba? Iniwanan mo ako nang kamuntikan na ako malunod!" dagdag
patutyada ko pa sa kanya subalit ewan ko ba at hindi pa rin siya nauudyukan na
humarap sa akin.

I can still remember that day. Pinulikat ako habang nasa kalagitnaan ng pag-
eensayo. Pero walang sumigaw ng tulong para sa akin. Ni wala ring tumalon para
iligtas ako hanggang sa maubusan ako ng hininga sa ilalim ng tubig. I doubt she can
even swim or do some floating. Basta paggising ko, nakahiga na ako sa kwarto ko at
binabantayan ni Lin-lin.

/>

This girl. She volunteered to help me through accompanying me on the practice but
she didn't do anything but to sit on the side and look at only one direction
blankly. Is she even human?

"Eolin-ae gat-eun."
"Ano? What did you say?" I asked when I heard a few alien words from her. Yeah, she
really did answer my question about me doubting if she's a human.

Gayunpaman, binalewala lang niya ang pagtatanong ko nang sulyapan niya lang ako ng
tingin at tuloy-tuloy na siyang bumalik sa selebrasyon sa loob.

Seriously. She is not a human.

****

ALEX'S POV

"Oh, Rennei, why aren't you preparing? Isn't today your favorite round?" puna ko
kay Rennei nang makita ko siyang prenteng nakahiga sa kama habang nagbabasa ng isa
sa mga makakapal niyang libro na hindi ko malamang kung naaalala pa ba niya ang
lahat ng binabasa niya.

Gaya ng kadalasan, naging tahimik lamang ito at nanatiling nakatingin ang mga mata
niya sa bawat salitang nakaimprinta sa mga pahina ng kanyang libro.

Pawang pinatong naman ni Fiacre sa balikat ko ang kamay niya na siyang

nakapagpalingon sa akin sa kinaroroonan niya.

"I saw her last night being confronted

by Marc. He called her disrespecful, cold, and anti-social." she informs me as she
looks at Rennei.

It's not that of a news though. Not only Rennei is used to those kind of words. We
used to receive them a long in a very welcoming way. Fiacre and Dereen doesn't have
to worry about socializing. They are way too good at that. But for her and I? Yes,
I don't really like interactions that much ever since the incident but her?
She wants to be alone all the time. Especially within the school.

"Just let her be, Alex. Sa ating apat, siya ang pinakabata pero siya ang may
pinakapinagdaanan bago pa man tayo magkakilala. Malay ba natin kung natamaan ni
Marc ang isa sa mga nakatagong sugat niya?"

"Dereen." I uttered when Dereen came in as she fixes her hair.

She has a point. Icy and isolated, that would be Renneisme Martin. Pero sa
ikabuturan ng kalooban? Alam kong may iba pa siyang parte ng sarili niya na hindi
pa nakikita ni Marc. Parte ng bunso namin na tiyak akong ikalalambot ng babaerong
iyon.

Napangisi na lang ako nang maisip ko ang mga posibleng mangyari sa oras na dumating
ang pagkakataon na iyon. It will be more exciting to watch over the two of them,
I'm sure.

Nang dahil sa ako ang unang nakabalik sa katotohanan na may laban pa kaming dapat
puntahan ay ako

na ang kumalabit kina Fiacre at Dereen upang ipagpatuloy ang pag-aayos para
gaganapin duwelo sa papasapit na gabing ito. Nagsimadali na rin naman silang
bumalik sa kani-kanilang pwesto.

Bago ko pa man lisanin ang pwesto ng aming bunso ay muli ko siyang sinilip.

And she's opening her drawers that contains her best weapons now.

I knew it.

****

"Good evening, ladies and gentlemen! For the main event of the second day of the
league!" bati ng host sa kategoryang ito sa daan-daang mga taong nandirito ngayon
sa abandonadong gusali kung saan magaganap ang duwelo sa pagitan namin at ng iba
pang mga eskwelahan.
Naging masigla at malakas ang hiyawan ng mga tao bilang tugon sa taong nagsasalita
sa taas ng entablado. Ng malaki at malawak na entablado kung saan dadanak ang dugo
at mga katawan mamaya-maya lang.

Hanggang ngayon nga ay palaisipan pa rin sa akin kung paano nailulusot ng limang
prestihiyosong mga paaralan na ito ang iligal na duwelong ito. But what am I even
expecting? Kung totoo nga ang mga kwento-kwento ng mga kaklase ko tungkol sa mga
estudyanteng mga namatay sa lupaing ito dulot ng napakaraming dahil ay hindi nga
malabong matagal na ang pagpapanatili ng kagawian na ito.

Ang paglalaban at halos pagpapatayan ng mga mag-aaral para lang sa karangalan at

titulo.

/>

Parang mga mumunting mga manok na panabong na makikipaglabanan hanggang sa may

masugatan ng malubha. Lahat ng iyon ay para sa mga nagmamay-ari sa kanila. Para sa
sarili rin nilang benepisyo.

"I heard this duel is held every three years. Wherein every school will stake their
gangster students' pride and lives in order to make a little entertainment for them
and for the school body which has been dominated by the black sheep community."
turan sa akin ni Dereen nang matagpuan niya akong nakasandal dito sa gilid ng
patago habang nanonood sa ngayon ay nagsisimula nang laban ng mga taga-Rusworth at
Marywell Austin.

Nakita ko naman sa gilid ng paningin ko na humatak siya ng isa sa mga upuang

hinanda sa mga kalahok upang umupo muna at uminom ng isang bote ng alak. Balak ko
sana siyang pigilan pero alam kong hindi niya ako hahayaan na makuha ko ang bote sa
mga kamay niya.

Bahala nga siya. Tutal makakatulong din naman iyan kapag lumaban na siya. Mas
malakas ang tama niya. mas malaki ang posibilidad na matatamaan ang mga makakalaban
niya ng matindi.

Gaya sa ganitong mga pagkakataon, masasabi kong kapayo-payo ang painumin siya kahit
kaunti.

Naramdaman ko naman mula sa likod ko ang mabilis na pagdagan sa akin ng isang tao.
Hay nako, Fiacre.
"Dito muna ako, Alex ha? Nakakatamad manood sa laban ng iba. I

hate seeing blood!" pagmamaktol nito sa likuran.

Napairap na lang ako sa pagrereklamo niya. Maniwala.

Hates seeing blood or do you mean that their blood is not the one you want to see
to flow tonight?

"Si Rennei nga pala?"

"I don't know. Like what you said, let her be." I answered Dereen.

Gaya ko ay tila hinihintay niya rin ang pagdating ni Rennei sa labang ito. Alam ko
naman na alam niya ang halaga at laki ng gagampanan niya para sa tagumpay namin
dito. Kung pag-uusapan lang ang talas ng mga mata niya at ang kagila-gilalas niyang
pagkalkula sa mga bagay-bagay ay tiyak na mapapadali ang pagtatapos ng labang ito.
Will she come?

****

FIACRE'S POV

Urgh. The fight between Rusworth and Marywell Austin is too boring! Gusto ko na
makita ang pagbaha at pagdaloy ng dugo ng mga taga-Reighzine na iyon kaagad. 'Yung
tipong kasing makikita ko ang dugo nila na kasing pula ng mga labi ko sa tuwing
kumakain ako ng mga kendi.

Naghanap-hanap ako ng mga pwede kong pagka-abalahan muna habang hindi pa kami
tinatawag kaso wala akong mahanap na interesadong gawin dito. Maliban na lang kung
lalabas kami! Hahaha, tama!
/>

I glances back to the corner where my friends are but I got disappointed when I saw
Alex having a short nap while sitting on a wooden chair. While on the other side is
Dereen who looks so busy on taking some calls.

Aww! Wala akong mayaya! Ayoko naman magpasama sa mga miyembro ng HEAD. Lahat kasi
sila looking-so-serious ang peg! Ni hindi man lang sila ngumingiti! Kala mo fight
of the century na ang mangyayari. Paunti-unti lang ang pag-uusap nila. Talagang
akala mo ay nakasalalay na ang buhay nila para lang sa championship. Panay titigan
pa sa mga kalaban. Sobrang matensyon aakalain mong may mga relasyon eh. Joke!
Hahaha!

Makalabas na nga. Bakit kasi ngayon pa nagmissing-in-action si Rennei eh!? Oo,

nakakainis siya kasi lagi niya akong inaasar pero love ko naman siya eh! Siya 'tong
laging sumasama sa akin kung saan-saan kapag wala si Alex. Nakakatampo naman.

Bagsak ang mga balikat tuloy akong lumabas ng gusali. Mabuti nga at sineswerte pa
ako dahil naaaninag ko pa ang mga bukas na ilaw mula sa Crimson Building sa
kalayuan. Specifically, the cafeteria! This is it! This is my chance to eat! Hindi
kasi ako hinayaang kumain muna ni Dereen bago pumunta dito eh. Sabi niya sa akin,
bibigat daw ako at baka pagulungin na lang daw ako ng mga kalaban. Hmph.

I'm on my way to the Crimson Building when I caught the view of Juno to one of the
familiar girls I've seen on my first day beside the fountain. What is he doing
here? Hindi ba't dapat nasa loob siya ngayon?

At ano ang ginagawa niya kasama ang babaeng iyon?

Teka. That woman.

Isn't she Celine from the Student Assistance Office? Didn't Kiara ordered her to
guard all the technicalities and to lead the logistics team that will be assigned
to the fight today? Ano rin ang ginagawa niya rito? Bakit kasama niya si Juno?

Ayos na ang mga gagamitin sa laban pero kung wala si Celine roon, ibig sabihin ba
nito ay wala ring nagbabantay sa mga teknikal na bagay at iba pang detalye sa laban
ngayon? Imposible namang makalalabas siya sa gusali nang hindi mapupuna o ni
mapipigilan ng mga kasamahan niya.

I immediately pulled my phone inside my pocket to call anyone in our team to inform
them about this but all of them are not answering!

I was all irritable and in panic due to my friends' negligence to call me back at
least when I heard someone calling for help. It was not loud but was enough to be
heard by anyone like who is only meters away.

Mabilis akong napasulyap ulit sa kinalulugaran ni Celine pero sa paglingon ko ay

ibang tao ang nakita ko. Nayanig ang katawan ko sa gulat sa pagkakita sa mga
nanlilisik niyang mga mata. Awtomatikong napaatras nang mapagtanto ang matalim
niyang tingin sa akin.

"Tell me, young lady. Nakita mo ba ang ginawa ko sa babaeng iyon?" Juno asked and
then he points out the body that is being carried

by other Reighzine guys. The scene almost makes me scream but I restrained myself
from doing so.

Agad kong inilagay sa likod ko ang telepono ko at pinatay bago isinuksok sa aking
bulsa. "What have you done to her?" balik tanong ko sa kanya. Kung akala niya
matatakot ako sa kanya, puwes hindi. Di hamak na mas nakakatakot pa rin si Alex
kapag nagalit kaysa sa kanya kaya hinding hindi ko siya uurungan.
He then steps forward towards me. "Kung ayaw mong matulad sa kanya binibini,
tumahimik ka na lang, okay?" at abang kinindatan niya pa ako na animo'y isang bata
lamang ako na mauuto niya para panahimik sa kabalastugang ginawa niya.

Halos manginig ang kamao ko sa kung gaano kabasura ang lalaking ito. Nanatili akong
tahimik at hinayaan kong ang mga mata ko muna ang

tumapat sa kanya hanggang sa mapagdesisyunan niyang tumalikod sa akin at maglakad

paalis.

Pasimple kong hinatak ang hairpin ko sa ulo ko at saka lumaylay ang mahabang
berdeng laso na nakatali rito na nararapat ay gagamitin ko pa mamaya sa laban pero
ngayong nandito sa harapan ko mismo ang nagmamay-ari ng dugong gusto kong dumanak
ngayong gabi, hindi na ako magpipigil pa.

Hinataw ko ang aking laso papunta sa kanang binti niya at mabilis itong pumulupot
sa kanya. Dali-dali napatingin sa akin si Juno sa ginawa ko at bago pa man siya
makagawa ng kilos ay hinatak ko ang laso ko na siyang nakapagpabagsak sa kanya sa
lupa.

"Fuck! Guys, get that girl!" sigaw niya at naalarma ang dalawang lalaking
nagbubuhat sa katawan ni Celine kung ano ang unang gagawin. Gayunpaman, ang utos ni
Juno ang sinunod nila at nagkukumaraga silang tumakbo papunta sa akin.
Bago pa man ako tumakbo paalis ay tinapunan ko ng apat na kutsilyo ang mga laylayan
ng damit ni Juno upang hindi siya makawala sa pagkakasalampak sa lupa. Binalingan
ko ang mga lalaking paatake na sa akin at plano ko sana silang balian ng buto nang
maramdaman kong may mga paparating na upang gawin iyon para sa akin.

At sa isang iglap ay natumba ang dalawang lalaki sa lupa ng walang malay. Napangisi
na lang ako nang makita ko ang walang kupas pa ring galing ni Rennei sa pagkalkula
ng distansya at bilis.

"Poor children. They don't think they would

fail in just a matter of twenty seconds with a distance to their target of four
meters, huh." she said as she came out from a post with her favorite flute weapon.

Isang gamit na inayusang tila isang plawta ngunit sa totoo lang ay kapag hinipan ay
hindi mga kaaya-ayang musika ang maririnig kung hindi mga nakakamatay o hindi
kaya'y mga may dagta ng gamot na mga mumunting palaso.
We should really go back and be serious with this fight.

****

ALEX'S POV

"Good thing you were able to hurt Juno's leg. Karma 'yan sa muntikan nilang
pagsabotahe sa amin sa laro kahapon." I commented as it is obvious that the asshole
keeps on defending his leg from our boys' attacks.

It is not necessary for all the team's fighters to enter the stage. Ubusan ng

lahi ito kumbaga. At dahil mas pinili nina Spade na mauna na ay hinayaan na namin
sila tutal mukhang kaya naman na nila yata ang labang ito. Lalampa pa naman din ang
dalawa sa mga kalaban gawa nga ng epekto ng pampamanhid ni Rennei sa kanila kanina.
Sandali lang ang epekto ng gamot na iyon subalit hindi kaagad matatanggal ang
nadulot nitong sakit sa laman ng katawan. Kaunting sandali na lang at babagsak din
sila. Samantala, nagtungo na si Kiara kasama ang iba pang alipores niya para
puntahan si Celine na siyang dinala nina Fiacre kanina sa kalapit na bodega upang
maitago ng panandalian kina Juno.

"On your left. Approximately one meter and four centimeters in distance. Throwing a
shuriken will not that be fatal and it will be only easily avoided by the foe. I
suggest you receive his upcoming short-range attack and then hits him at the back
of his head to make him fall unconscious. The nerve that you are about to target
should be precise or else you will kill him."

Napatingin naman kami kay Rennei na kanina pa nagsusubaybay at gumagabay sa mga

kilos ng mga manlalaro namin sa entablado gamit ang ear piece niyang matagal na
naitago sa baul. Patagal-tagal pa mag-ayos pero tutulong pa rin naman. Minsan, ang
pakipot lang talaga niya.

Sa kakaganyan niya ay naalala ko na naman si Rieda na kaibigan naming secret agent.

I'm sure she's on a different mission as of now. She always carry an ear piece with
her and dictates something like Rennei is saying

whenever she is guiding her juniors.

Sapak dito, sapak doon. Tadyak dito, tadyak doon. Paulit ulit na siklo ngunit ito
ang siyang kasiyahan at kasiglahan ng mga manonood. Ang makitang nagpapatayang ang
mga ito.

Since Jonathan and the others are doing a good job and I think the odds are with us
today as well, I decided to go out for a while to breath some fresh air. The
crowd's noise and the sight of numerous people still gives me a bad feeling just
like yesterday. So might as well leave for a moment. Hindi naman na ako
kakailanganin dito. Sobra pa sa kailangan ang sandata na mayroon ang koponan namin.

Hindi ko na inabala pang-magpaalam sa kanila dahil hindi rin naman nila ako
maririnig nang dahil sa ingay. I'm on the edge of opening the doors of the exit
when I heard a sudden uproar and set of screams from my back. I don't know why but
I just stop from stepping forward.

Ibang bigat ng pakiramdam ang biglaan kong naramdaman sa kalagitnaan ng mas

tumitinding ingay sa direksyon na ikinatatakot kong tingnan. Bakit ganito? Anong
nangyayari sa akin? Bakit bigla akong kinabahan? Bakit bigla akong natakot?

"SKY!"
As I heard the name of mischievous cousin in an alerting way, I just found myself
turning back and heading to where he is now. No ... no ... this can't be. How ---

Sa

pagtakbo ko papunta sa kinaroroonan niya ay panay ang pagbigat ng hininga ko at ang

kabog ng puso ko. Nabalot ako ng pangamba para sa kanya. Para sa taong pinakahindi
ko inaasahan na siya pa ang mapupuruhan. Mabilisang dumaan sa isipan ko ang mga
panahong lagi ko siyang inaaway at pinagsasabihan.

Bakit? Bakit sa kanya ito nangyari? Bakit siya pa? Paano siya pa?

"Alex! Get back here! The fight is not yet over!" dinig kong tawag sa akin ni
Fiacre sa gilid ng center stage. Pero wala akong pakialam. Walang akong pakialam!
Nakahiga ang pinsan ko rito sa sahig ng walang malay at napapaliguan ng sarili
niyang dugo. Paano ako aalis dito sa tabi niya?!

Hinatak ko papalapit sa akin ang katawan ni Skyzzer na para bang kahit anong oras
ay aagawin ito sa akin. Parang bata na ipinagkakait na bitawan ang pinakapaborito
niyang laruan na siyang naging kaibigan niya ng ilang taon.
Pero para sa akin, hawak ko ang pinsan ko. Ang kuya ko. Ang Kuya Sky ko.

Nadama ko ang pagtahimik ng kapaligiran at pagsalawang kibo ng ninuman. Even so, I

have something in certain on my veins. I can feel Juno's team's triumphant
expressions on their face while watching me in this hateful dramatic scene that I
wish I was not involved in the first place.

Unti-unti, dinadapuan ng inis --- mali, galit ang kaloob-looban ko. Nanindig pa
lalo ang laman at dugo ko nang masulyapan ko ang pagtatawanan at

mapagmataas na mga tingin ng mga taga-Reighzine Academy. Marahil ay iniisip na nila

na naputulan nila ng paa ang grupo namin sa ginawa nila.

Kahit ako, hindi ko lubos isipin na ganito kabilis ang pangyayari. Na kung kailan
akala ko ay ayos na ang lahat at handa na akong ipaubaya ang lahat ay saka naman
may mangyayaring hahatak sa iyo pabalik.

"King." I called. This will be my first time to ask you this and I wish it will be
the last time too.
Narinig ko ang kaluskos ng sapatos niya papalapit sa akin ngunit gaya ng iba ay
wala siyang sinasalita na makaaabot sa pandinig ko. Siguro iniisip niya na
napakahina ko. Na nakakaawa ako ngayon. Pero hindi nga ba?

Nanginginig ang mga panga na tiningnan ko siya. "Can you take care of my cousin for
a while?"

Tila hindi naman siya mapaniwala sa hinihingi kong pabor sa kanya at

nakipagtinginan pa siya kina Cedric sa kung ano ba ang dapat na susunod na gagawin.
Even the king's mind seems to stop to think with the sudden entrance of this event.

Napayuko ako pagpakakita ko sa pag-aalinlangan niya. And then, there was this word.
The word that I used to say whenever I want something. The word that I swear if I
utter it, everything will follow as I wishes. Wala namang mawawala kung susubukan
ko ulit ngayon na malaki na ako, hindi ba?

Mariin

akong napapikit. "Please." I added.

"Tulungan mo ang Kuya Sky ko. Please."

And as if on cue, my wish really did happen. The magic word helped. "Fine, your
highness." he answered as I watch him take Skyzzer's unconscious body from my lap.
"It has been his wish to hear you call him that. You should call him that at least
once, once he recovers." at iniangat niya na ito mula sa sahig.

Iyon lamang ang mga salitang iniwan sa akin ng hari bago siya tuluyang humakbang
papalabang ng entablado. Sa paglabas ng huling yapak niya ay doon ko na lang din
ipinaalala sa sarili ko na hindi ko magagawang lumabas ng gusaling ito nang hindi
ko napagbabayad ang mga taong nanakit sa pinsan ko.

I pull all my strength altogether and was able to get back to my feet. The drama
will be set aside for now. It's time for some action. "Cedric, Collen, Alexis,
Jonathan, Louie, Marc, and Reymart, out." I told my groupmates.

Kapwa naman sila nagtinginan at nagsinlalakihan ang mga mata gawa ng winika ko. But
what I said is clear and solid as a diamond. I want them out.
"Nasisiraan ka na ba, Alex? Hindi mo kakayanin ang siyam na katao ng mag-isa!"

Mali ka, Courtney. Hindi ako nasisiraan. Sila ang nasisiraan dahil sinaktan nila
ang isang taong mahalaga sa akin. Isa pa, hindi kakayanin ng siyam na katao ang
isang kagaya ko.

"Hayaan niyo siya. Iwan niyo siya diyan. Give her the moment she wants."

With Renneisme's 'go' signal, I can't help but to grin.

I will just make this short but painful, Juno. Good luck.
=================

Chapter 14: Promise

SPADE'S POV

"Ang tanga-tanga talaga ni Sanchez kahit kailan." asar na komento ni Alexis

pagkababa niya sa entablado habang mas lalong ginugulo lamang ang ayos ng kanyang
buhok.
As per my comrade's cousin's request for my other men to retreat, it was granted.
Siya na lang ang natitirang tao sa harapan ng napakaraming tao upang irepresenta
ang Mhorfell Academy.

Sumagunda namang sunod ang iba pa naming kasamahan na pawang dismayado sa

kinahitnatan ng pinakahihintay na laban.

"Wala eh. Nagpasaksak ang gago." inis na turan ni Jonathan nang halos papadyak pa.

We, the men of the Heired Eminence Approbate Decarchy have swore to protect the
dignity, pride, and name of this academy up to our last second to breathe.
We never knew about the how the system works in here. Not until we were admitted.
The high walls around were a hint

already of being locked. All we thought was a school full of teachers who are only
present due to the salary value's existence and a structure wherein the
administrators will discipline and rule over the whole campus with their rules and
regulations.

But we're wrong. This place is no school.

This is a huge maze. A labyrinth. A battle field with only surviving and dying as
your options to make your way out.

We've been thrown into a den of raging lions that are thrilled to express their
long-time suppressed feelings such as anger, hatred, loathe, loneliness,
frustrations, and confusions through this kind of unhumaned game.

We, the HEAD, is nothing but a group of puppets as well just like anybody in here.
Still being under by the people who have fully accepted their students'identities
as gangsters and mafiosos, they thought having this as an entertainment would make
us relieved from our own problems.
Our family names, our family's wealth, our family's connections, our family's
power, everything about our family background and our capabilities were the source
of our courage to oppose the administration. That is also why the decarchy have
been an autonomous government within the school. We have our utmost respect to the
first generation of Heads.

Our main purpose, is to empower every student to choose their own path with their
own methods especially if the situation calls for unity of the student body against
the school's any

particular decision.

Bagaman wala pang nangyayaring ganoong kalala, alam naming kahit anong oras ay
maaaring dumating ang araw na iyon.

Isa na sa mga senyales itong nangyari kay Skyzzer.

O siguro ito ang karma namin dahil sa wala kaming kasolidong kapangyarihan para
bigyan ng hustisya ang mga namatay sa lupain kung saan nakatayo ang matayog na
eskwelahan na ito.
"Will he be alright?"

"I don't know, Courtney. I don't know. But he needs an urgent treatment from the
hospital. I don't think I can trust the infirmary's security at the moment as long
as the filthy pests are still here in our territory." I answered Courtney who, like
anybody else here in our corner, is worried about Sky's condition.

Of all

people, she knew very well how dirty Reighzine students could play inside or
outside the game venue.

Kapwa nagpipigil ng mga emosyong dulot ng mabilis na mga pangyayari sa laban. Wala
kaming magawa kung hindi ang manatili rito hangga't hindi nagkakaroon ng hatol ang
laban. Iyon ang patakaran. Walang makalalabas na kalahok na naisalang na liban na
lang kung tapos na ang labanan.
Samantala, patuloy pa rin ang pagtakbo ng oras sa sentro ng gusaling ito. I don't
have any single idea what is Alex's plan for this or why do I even allow her to
make the rest of us retreat and worse, why didn't I say anything about it.

Somehow, I saw a glint of burning hope on her eyes when she begged for me to take
care of her cousin. The same glint had convinces me that my judgment to give her
the right to hold Mhorfell Academy's fate tonight may be right. Or may at least be
righteous enough.

Muli kong binalik ang tingin ko sa lalaking wala pa ring malay hanggang ngayon.
"Skyzzer Yuan Sanchez, bakit mo sinalo ang saksak na dapat ay sa iba? Why did you
let yourself to be stabbed while being cornered by Juno's men?"

Although, he is unconscious, I can't help but to whisper these questions.

Sadya bang hindi mo nakita ang mga paparating na tadyak at suntok? O sinadya mong
akuhin ang lahat upang magmukha kang bayani sa mga mata ni Alexandria?
"Fiacre, come here and take a quick look on him." I

heard Renneisme calling Fiacre while standing so confidently beside me.

How could this woman be so confident when someone has been stabbed? Moreover, it's
her best friend's cousin. Yes, I do heard from Marc that this one has a pretty
feisty attitude but seriously ...

Fiacre then came running with a medium-sized vintage box with her. Concern all over
her face.

You're one lucky man, Sky. For tonight, somehow, at least.

"What are you going to do?" Kia asked her but she didn't respond. Tanging nakatuon
lang ang mga mata niya sa pag-oobserba sa kasalukuyang lagay ng lalaking hawak ko
habang nakaluhod sa malamig na sahig.
Sinuri niya ang mga mata nito, pulso, at tiningnan kung may iba pa ba itong tama
maliban sa saksak na natamo nito na animo'y isang eksperto sa medisina. Ngunit
ikinagulat namin ang sumunod niyang aksyon.

"Hey! Don't you think what you're doing is dangerous?" tutol ni Collen nang walang
pakundangang hinugot ni Fiacre ang patalim na nakabaon sa may bandang dibdib ng
aming kasamahan.

Mas pinaulanan pa ng mga nag-aalalang babala ang babaeng may hawak ng patalim sa
ngayon nang marinig namin ang sunud-sunod na pag-ubo ni Sky ng dugo.

He woke up!

Hindi inda ang mantsang dulot ng dugong iniubo niya sa damit ko ay nagawa ko pang
tanungin ito ukol sa nararamdaman niya. "What

do you feel now? Kaunting tiis lang. Matatapos din itong laban."
Ang akala ko ay papairalin niya ang pagiging pilosopo at loko-loko niya pero hindi.
Bagkus, seryoso itong tumuon sa akin.

"N-Nasaan s-si Alex?" nahihirapan niyang pagbigkas.

Napalingon naman ako sa ibang direksyon sa katanungan niya. I can fully remember
that time when he told me that he wanted to look cool in front of his cousin. That
he wanted to show a good and manly side of him. That he wanted to bring those men
out without the others' help.

Napansin ko naman ang paglapit ni Dereen nang nakahalukipkip. "She's fighting for
you, you idiot. It will only take her about less than eight minutes to take them
down so give your body a rest." she said in a matter-of-fact tone.

Bahagyang sinulyapan kong muli ng tingin si Sky nang umabot sa pandinig ko ang
hirap na hirap niyang pagtawa.
"I e-even practiced m-more for this duel t-than my own p-piano recital but look, I
mess e-everything up. Siya p-pa rin ang lu-lumalaban."

Lahat kami ay pawang napayuko na lang. Alam ko at alam namin kung gaano kahirap ang
ginawa niya para sa pag-eensayo. Kahit na ba pinapagsabihan na siya na mas bigyan
pansin ang pagtugtog niya, mas pinipili pa rin niya na maglaan ng kaunting oras na
nararapat ay para sa pagpapahinga niya masigurado lang na sapat ang husay niya para
sa laban ngayong araw.

Pero

heto nga at nangyari ito.

"Maria, pwede bang ikaw muna ang umagapay sa sugat niya? May kailangan lang akong
gawin sa patalim na ito."

"Sure thing. Go on. Don't forget to spit it out, Lei."

"Dereen, do you have something on your collection to make him feel better?"
pangongonsulta na ni Rennei kay Dereen na animo'y may nakatagong napakaraming klase
ng gamot ang kaibigan.

Mabilis din namang lumayo sa amin ng ilang metro si Fiacre na tila ba isang
malaking lihim kung ano ang balak niya sa patalim. Lihim na sa tingin ko ay silang
apat lang ang nakaaalam. Lihim na hindi rin namin malaman mula sa pinsan ng
kaibigan nila. Lihim na nais din naming malaman.

"I guess we shouldn't give him anything to drink. Hindi natin alam ang sanhi kung
bakit biglang bumagsak ang katawan niya at nawalan agad ng malay gayong hindi naman
malakas ang pag-agos ng dugo. Knowing this guy, his body is quite healthy so how
could that be?" sagot nito habang nilalapatan ng isang malinis na tela ang dibdib
ni Sky.

Is she suggesting that something has been wrong even from the time the fight has
started?

But there's nothing wrong with him a while ago. He's still active and lively.
Wait.

Juno.

That's right. Juno. Juno might be the person who is behind this.

/>

"And the decision has been given! Let's all greet the new champion of duels,
Mhorfell Academy!"

****

ALEX'S POV
"Aray! Holy shit! Tama na! A-Ayoko na!" sabay-sabay na pagmamakaawa ng mga walang
hiya na ito habang nananatili silang pinapahirapan ng pagkakaparalisa nila. I also
dislocated some of their bones to make them really pay hard for what they did to my
cousin.

Although I like teasing him a lot and even bullying him, no one can do the same and
no one can hurt him without my permission.

"And the decision has been given! Let's all greet the new champion of duels,
Mhorfell Academy!" sigaw ng tagapagpahayag mula sa likod ko at narinig ko pa ang
pagtawag niya sa mga nakaalalay na mga estudyante sa baba ng entablado upang
tulungan ang mga binanatan ko nang ilayo niya ang mikropono sa kanyang bibig.

I wasn't able to look out for the time. Kamusta na kaya siya?

Lumingon ako ng panandalian sa pwesto nina Renneisme at agarang nawala ang bigat sa
dibdib ko nang makita kong may malay na ngunit halata pa rin ang pagpalya ng kulay
ng kanyang katawan at paghihirap sa sakit na nararanasan.
Napuna ko na rin naman na na nagsisilapitan na ang iba pang mga tao kung kaya't
tinanggal ko na ang pagkakadiin ng aking paa sa braso ng isa sa mga kasamahan ni
Juno.

Sa susunod na ngingisi siya,

siguraduhin niyang hindi niya ipapakita sa akin 'yon.

I no longer have the time to check out the audience's reactions. I don't have such
time even to say thank you to those who are shouting their congratulations. Every
second is significant. They are little drops of the rain. Each drop fulfills the
rain. Every second fulfills the time.

Mabilis akong nakababa mula sa entablado dahil sa iniwasan ko na ang madumog pa sa

harapan at sa mga papaakyat pang mga awtoridad. Walang anupa't ang grupo namin ang
una kong nilapitan.

"Is he alright now?" iyan ang unang lumabas sa bibig ko. Pawang napasaakin naman
ang kanilang mga tingin.
"H-How did you ---" nauutal at hindi matapos-tapos na turan ni Jonathan.

"What I have done to those people were no longer important. The paralysis will take
about thirty minutes to subside. Sufficient time to bring him to the hospital."

Wala na rin namang umangal sa mga sinabi ko gawa na rin na nakikita nila ang
pangangailangan ni Sky na madala kaagad sa ospital. Kung hindi, ay paniguradong
manganganib lalo ang buhay niya.

Since the fight has ended, the medical assistants can now enter the premises. With
one snap from the highest king, four of them came to us rushing with a stretcher. I
was so concentrated on getting Sky treated as soon as possible that a realization
came in late.

Hospital. Doctors. Nurses. Experiments.

Chemicals. Laboratories.
All of a sudden, my legs stopped and my hands lost the grip from the stretcher. I
have been left in a particular spot but that thing with rolling wheels on it's feet
didn't. His friends have kept it moving until I lost the track of it's existence
from my eyes.

I felt myself getting transported again from the situation when I and Lorraine were
being kidnapped while walking around Antrenica University's school grounds four
years ago. No.

"You still can't do it, can you?"

Both of my hands formed into fists. I am fully aware how the trauma keeps on
corrupting my sanity on every little thing that has even the tiniest relation with
my past.
With my peripheral view, I can see that she's just standing beside me and looking
straight ahead.

How I wish I can look as composed as she is.

"Alex, Sky's seemed to have been attacked even before the battle have started."

My brows met instantly as soon as I heard this news. How could that be?

I turned to see from my other side a Fiacre who is quite bothered and serious and
it's probably due to what happened a while ago.

Lei Fiacre Sancuevas, another victim of kidnapping and drugging, after being
injected by Escape, had received the immunity from potions, poison, and any harmful
chemicals. Along side with this is her knowledge and memory on each one of it.

It was like a knife ripping you out. That's what I am feeling right now. First, I
saw my cousin soaked with his own blood on the cold floor. Then, this one. "What
did you find out?" though hard, I need to know.

Nakita ko ang pag-aalinlangan ng kaibigan ko kung sasabihin niya ba sa akin ang

nalaman niya. Ganito naman talaga siya lagi. Laging nagdadalawang isip na magsalita
ng kahit anong bagay na alam niyang makakapanakit sa damdamin ko.

"Fiacre examined the blade which was used to stab Sky earlier and strangely, her
tastebuds was not able to detect any signs of poison." Dereen explained as she take
her stand in front of me.

"Ni hindi malaki ang tinamo niyang mga sugat at pati ang paglabas ng dugo mula sa
pagkakasaksak ay mabagal na siyang nagsasabi rin na hindi naging ganoong kalalim

ang pinsala na dinulot nito sa katawan niya."

Walang lason? Pero nakakapagtaka. Para manghina ng basta-basta nang ganoon. Hindi
kaya ...
"Are you suggesting that my cousin has possibly been poisoned or drugged before the
fight?"

Bawat isa sa kanila ay nagtinginan at kapwa silang nagkasundo na tumango sa

itinanong ko. Aksyon na sapat na para rumehistro sa akin ang pakiramdam na
natagpuan na naman ako ng kapahamakan sa bagong lungga ko at ngayo'y pati ang mga
malalapit sa akin ay inaambahan niya na ring saktan.

****

"How is he?"

"Inaanak, huwag kang mag-alala. Maayos na ang lagay ni Skyzzer. Alam mo namang
matagal mamatay ang mga tulad natin e. Hahahaha."biro ni Ninong Rome na tila ba
hindi niya daplis lang ang nangyari sa isa pa niyang inaanak. Siya ang may-ari ng
ospital na ito at siya ang pinakapinagkakatiwalaang doktor ng pamilya namin.

I really can't believe with this old man. "Ninong."

"Alexandria, you worry too much. Thanks to Dereen's antidote, we were able to
counteract the poison. But I tell you, young lady. The poison in topic is not a
common one."

Sabay ng pagbago ng ekspresyon ng mukha ni ninong ang pagbigat muli ng pakiramdam

ko. Muling napaalala sa akin na may mga bagay na hindi talaga mawawala-wala sa
tuwing lagi mo itong tatakbuhan.

"Doctor Blues, gising

na po ang pasyente niyo sa Room 301." pag-iimporma ng isang nars.

"Paano ba 'yan. Maiwan muna kita, iha. Gagaling agad 'yang si Sky. Ikamusta mo na
lang ako kina Xander at Johan, ha? Sige na." paalam nito sa akin at nagmamadali na
itong sumunod sa nars.

Naiwan akong mag-isa sa harap ng malaking bintana na gawa sa salamin kung saan
nakikita ang buong siyudad. Kay gandang pagmasdan ng mga ilaw mula sa mga gusali at
mga sasakyan. Parang laging buhay at walang katapusan.

Pero ang nakaraan, pwede ko pang tapusin. Pwede ko pa bigyan ng katapusan.

"Alex, can we talk to you for a little bit?"

"O, Dereen. Bakit? Bakit parang pinagsakluban kayo ng langit at lupa diyan, ha?
Saan ba kayo nagpunta?"

Ni hindi ko nga napansin ang pag-alis nila sa tabi ko kanina. Ni hindi rin sila
nagpaalam. What bothers me is their faces. There's something wrong, I know. But
what is it?

And it seems like I no longer need to ask, since Dereen hands over a brown envelope
to me. A plain brown envelope which I have a feeling of breaking my heart as well.
Confusion making me wonder if I should take it and see it for myself or refuse it
and live my life without knowing anything about what is inside.
"Open it. It was from Detective Chavez. It contains the results of his
investigation about Lorraine's background." Dereen added.

/>

Mas lalo akong pinangambahan. Ang pangamba na umabot sa aking mga kamay. Pangamba
na siyang nag-udyok sa mga kamay ko na manginig at para lamigin ang buong
pangangatawan ko.

At last. I will be able to find out the truth.

Though hesitant, I still reaches for it, Rennei and Fiacre not even saying a word
about it.

Hinanda ko ang sarili ko para rito. Now, all I have to do is to check it out.
Dahan-dahan kong binuksan ang sobre at kinuha ang mga papeles na nakapaloob dito.
Kinuha ni Fiacre mula sa akin ang wala na ngayong laman na sobre ngunit sa pagkuha
niya nito ay hindi namin inaasahan ang pagkahulog ng isang litrato mula rito.

Dadamputin ko na sana ito nang mapatigil ako sa larawang nakita ko. Napatigil ang
buong sistema ko nang siyasatin ng mga mata ko ang bawat taong naroroon sa litrato.

"Iyan ang huling litrato ng pamilya ng mga Vantress noong kumpleto pa sila. The
last photo taken at their villa ten years ago." ani ni Fiacre.

Sa isang iglap ay nawala na lang ang lakas sa aking mga binti. Abang napaupo na
lang ako sa malamig na sahig. Hindi alam ang gagawin. At lalong hindi matanggap ng
puso't isipan ko ang mga sagot na panigurado ako na kukumpirmahin din ng mga
papeles na hawak ko.

Gayunpaman, naglakas loob akong tingnan at basahin pa rin ang mga ito.
"Ashley Lorraine B. Vantress,

huh?" halos hindi makapaniwalang pagbasa ko sa pangalang nakatala sa registration

form na mismong mula pa sa Antrenica University.

"The first daughter and child of Clyde and Amaluna Vantress. She's the elder sister
of Spade William, Sean Kyle, and Kanaris Ann."

"You must be kidding, Rennei."

How? Paano nangyari ito? Paanong isa siya sa mga anak ng mga Vantress? Paanong siya
ang kapatid ni Spade? Bakit? Bakit ka nagsinungaling sa akin, Lorraine? Bakit hindi
mo sinasabi sa akin ang mga bagay na ito?

Now, it makes sense. Why she never introduce me to her family nor why did she never
let me to introduce her to my family. The kidnapping thing. Dammit.

Sa pagdadamdam ko ay napansin ko na lamang ang ilang patak ng luha sa mga

dokumentong nasa sa akin. Mga patak ng luha na mula sa akin at pawang binubura ang
letrang naaabutan nito.

Hindi ko kinakaya ang mga impormasyon na ito. Kahit ang puso ko ay tumatanggi ang
mga nakasulat rito. All this time, Lorraine knew that our families came from the
same kind. From the same world and battlefield. If she didn't, she would'nt have
asked me that before she died.

"P-Please protect my s-siblings. I am a-about to leave them t-the burdens that I

should've c-carried to my g-grave. T-Tell them I'm sorry I c-cannot return and cook
for t-them anymore. Please, Alex. Take care of them for m-me."

/>

You did know I'm a daughter of a mafia clan. But you never made me feel like I am
one. You gave the best shoulder that I can lean on during those times of my own
grief of being one, not knowing you share the same load of burden. You, of all
people, does not deserved to die young. Someone like you could've change the world.

"Lorraine ..." usal ko sa pangalan niya sa pagitan ng aking pagluha. It's been four
years and yet the wound is still as deep as an ocean is.
This time, I don't want to run away anymore. I know that there's still some stories
behind your death. Ayoko ng tumakas pa. Hindi dahil sa wala na akong ibang
mapuntahan. Ayoko na tumakas dahil nasa harapan ko na ang landas na dapat kong
tahakin. At iyon ang alamin ang katotohanan sa kung bakit tayo kinuha at dinala sa
mansyong iyon.

Sa mansyon kung saan kasama sina Rennei, Fiacre, at Dereen sa mga babaeng naabutan
natin doon na tinurukan ng iba't ibang klase ng droga sa likod ng mga rehas na
iyon.

"You know my sister, Cromello?"

Then, my body stiffened. And I am sure that my friends do too. That voice.

Why does he have to find out about this so sooner?

"Dereen, Fiacre, follow me. Iwan muna natin silang dalawa. Kailangan nilang
makapag-usap." halos nangangarag na na pag-aya ni Renneisme paalis.

Ramdam ko ang pag-aalinlangan ng

dalawa ngunit kalaunan din ay nakita ko na ang mga paa nila na humakbang paalis at
ang kanyang mga hakbang naman ang pumarinig papalapit sa akin.

Hindi ko pa rin napipigilan ang mga luhang matagal kong naipon dulot ng pagtatago
ng sakit ng pagkamatay ng mahal kong kaibigan. Subalit, huli na rin naman na upang
itago pa ang mga ito.

Iniluhod niya ang isa niyang binti at saka iniabot ang mga dokumentong nasa aking
mga kamay. Hindi na ako nagmatigas pa at hinayaan kong malaman din niya ang mga
naroroon.

Ilang sandali ng katahimikan ay narinig ko na lamang ang pagkabagsak ng mga papeles

sa sahig. Now, he was able to confirm it.

"You know her. You were the best friend that she was talking about every fucking
time." Spade said, realizing the real picture that separated pieces were really
filling.

I can't look at him on the eye. I just can't. Wala akong mukhang maiharap sa
kapatid ng yumao kong kaibigan. Dahil hanggang ngayon, may parte pa rin sa akin na
sumisisi sa sarili ko sa nangyari. Na kung sana ako na lang ang namatay.

"The reason why you fainted over hearing her name. It was because you were with her
during the kidnapping, am I right?" halos basag na boses niyang tanong sa akin.

Ngunit hindi pa rin ako makakibo. Nahihiya ako. Nahihiya ako na ako ang nabuhay at
hindi ang kapatid niya. Ang kapatid niya na sobrang halaga sa kanya.

Dala na rin siguro ng bugso ng damdamin ay hinawakan na ni Spade ang magkabilang

balikat ko ng mahigpit at niyugyog ang mga ito. Dahil dito ay hindi ko na maiiwas
ang mga mata ko sa kanya o ni makatakas. Hindi ako sinusuportahan ng mga binti ko
at hindi ko na maialis ang tingin ko sa mga nagtutubig na mga mata niya.

"Sagutin mo ako. Pakiusap. Anong nangyari sa kapatid ko? Anong nangyari kay Ate
nang hulihin nila kayo? Bakit nila pinatay si Lorraine?!" sigaw niya na
umalingawngaw sa kanina ay napakatahimik na pasilyo.
Hindi ko alam ngunit ang pag-iling ang siyang una kong naging tugon sa kanya. "I
don' t know! I don't know! Sorry! Patawarin mo 'ko! Wala akong nagawa para iligtas
siya! Hindi ko kilala ang mga dumukot sa amin! Hindi ko alam kung ano ang
pinakadahilan nila kung bakit nila ginawa iyon!"

At sa pagkakarinig noon ay bumagsak ang luhang kanina pa niya pinipigilang

kumawala. Para bang mga emosyon niyang hindi makawala sa kulungan ng kanyang laging
kampanteng mukha.

I can't believe it. The one shedding tears in front of me is the almighty king,
Spade William Vantress.

Alam ko na kailangan niyang malaman kahit papaano ang ibang detalye. Alam kong
nararapat lang na malaman niya.

"We originally planned to go out that time until some men got us inside a van. They
injected something on us that made us unconscious for a while."
Ni hindi ko mapigilan

na mautal at kabahan sa pagsasalita sa mataman niyang mga tingin sa akin. Lorraine,

you were so loved by your brother.

"Nang magising kami, nasa isang mansyon na kami. Pero hindi mga figurines o mga
paintings ang naroroon kundi mga selda kung saan nilagay din nila kami. Araw-araw,
halos limang klase ng droga ang nilalagay nila sa katawan namin. Hindi sila
tumitigil hanggang sa mawala kami sa katinuan!"

Ang sakit ... Ang sakit muling alalahanin ang mga nangyari na tila ba kahapon
lamang nangyari. Ang hirap muling buklatin ang librong akala ko ay makalilimutan ko
na ang istorya.

Pero ...

"When they were about to kill her, I asked them to make me instead. Na papakawalan
at ibabalik nila si Lorraine sa bahay niyo. I trusted them! But they betrayed me!
Pinatay pa rin nila siya! At ako? Mas pinahirapan lang nila ako na umabot sa punto
na gusto ko na lang ding mamatay!"
Pero nasa wala pa ako sa kalagitnaan ng istorya ng aklat na iyon.

"I'm sorry. Wala akong nagawa. If you want to kill me, then so be it. I will be
glad to die on my best friend's brother's hands." I told him with determination.

However, he only pulled his hands off of me. There, he stood up as if he's
Frankestein. The pair of emotional and so expressive eyes a while ago suddenly
turned back to a pair of orbs that only shows blanks. The tears a while ago have

transformed into little ice droplets which he wipes off like nothing.

It was like seeing myself four years ago. Setting aside all the pain and tears and
transform not into a butterfly but a survivor. A survivor that endures and hides
what he really feels. Pretending to be alright in front of others so that they
might not pity you. To show that you are strong no matter what.

Even so, deep inside, you wanted to be comforted.

You want to feel like that there's someone beside you.

I have this urge to reach his trembling fist but I eliminated the idea from my
mind. It was a ridiculous idea to touch a flaming fire. A fire that can kill a moth
like me.

"Thank you. Thank you very much for telling me. Excuse me."

At hindi ko na nagawa pang mapigilan ang pag-lisan niya. Bawat hakbang niya ay
nagpapalayo sa presensya niya sa akin. Matayog man siyang naglalakad, dama ko ang
bigat ng emosyong dinadala niya ngayon.

Freedom does not requires sacrifice all the time.

That is what I realized the moment Lorraine lost her last breath.

The book is not yet finished and so I shall continue reading it. Such as I will
continue to find justice. Running away will only make the path longer and more
exhausting. It's time to face my past.

For my loved ones, for my best friend's last wish.

Spade, you may be a flaming fire but I will dare to come near you and protect you
even if it kills me so that you might not lose your light. In exchange, guide me
with that light.

This is my promise.

=================

Chapter 15: Fire and the Shooting Stars

JONATHAN'S POV
Hay nako pare. Nasaksak ka lang, ang dami ng nangyari. Mga pangyayaring hindi namin
inaasahan. Ikaw din ang siyang naging tulay para makilala namin sina Alex, Dereen,
Fiacre, at Rennei.

Grabe, bro. Kung nakikita mo lang ang mga nagaganap ngayon, panigurado masusurpresa
ka rin.

Kailan ka ba kasi gigising?

"Nathan, kape 'o."

"Thanks, Court."
Matapos niyang maiabot ang kapeng nabili niya sa isang convenience store sa labas
ng ospital ay tinungo niya na kaagad ang couch kung saan mahimbing na ang tulog
nina Kia at Thelina.

Ako naman ay ibinalik ko ang tingin ko kay Sky na nananatili pa ring nakaratay sa
kama. Nakapikit at pinagkakabitan ng ilang makinarya.

Wake up soon, Sky. Ang swerte mo kanina pala ha. Fiacre looks so worried about you.
I'm not really good with reading women's actions but I am certain about is that she
cares for you.

Finally, there are signs that you have made her recognize you. It's a good start,
man.

Buti ka pa.

Napabuntong hininga na lamang ako. Why should I even compare my situation to him?
We're two different persons. We are different on handling every little thing in our
lives.
/>

"Hindi mo ba pupuntahan si Elize? You can finally meet her and yet ..."

Mabilis namang bumagsak ang mga balikat ko nang mapaalala sa akin ni Courtney ang
bagay na nais ko munang isantabi sa ngayon. Nilingon ko siya at kita kong gusto na
naman ako gisahin sa mga tanong ng babaeng ito.

Kaya naman iniwan ko muna ang tabi ni Sky at umupo sa katapat na couch na
kinauupuan niya. Mabigat na paghinga ang kasabay ng pag-upo ko na tila ba may
walang kasing bigat na nadarama.

"Yeah. I have waited for the time that I will be able to meet her again. I waited
for this league in order to see her and to hug her."

"Pero bakit parang nagbago na ang isip mo?"

Courtney is staring at me so intently that I know that I can't really lie to her.
She was the only person who knew about Elize. A daughter of a politician studying
from Marywell Austin Academy.

Yes, she's from one of the schools that we have fought with for the championship.
But before, Elize is a former student of Mhorfell Academy and I, Jonathan Castillo
has been an avid pursuer of her. We've lost connections with each other when she
transferred but I was able to reach her out and now, I have the chance to properly
introduce myself to her and such.

Kaso hindi ko malaman kung bakit nawala na ang determinasyon ko na puntahan at

makita siya.

/>

Napatingin akong muli sa babaeng sumisiyasat sa akin.

I can't help but to praise every single thing about her. If I could only instruct
my heart to love someone else, I would choose her.
"Castillo, that's rude, you know." she said, breaking the thinking balloons
surrounding me.

To cover it up, I just smiled. "Come closer."

"Hmm?"

"Come on."

At gaya ng sinabi ko ay linapit niya ang mukha niya sa akin, sa pag-aakala na mas
gusto kong malaman niya ang kasagutan ko nang malapitan.

Nakakatuwa talaga 'tong babaeng 'to. Sana ikaw na lang. Sana ikaw na lang talaga
ang nagustuhan ko, Courtney.
"Hey. Answer my question. Nangangawit na ako eh." reklamo niya habang nasa kamay pa
rin ang tsitsirya na kasama sa mga pinamili niya.

Mas lalo akong napangiti. "Joke lang. Nevermind. Kaysa love life ng iba ang
iniisyoso mo, bakit kaya hindi ka humanap ng magiging forever mo?" at napatawa na
lang ako dahil agad na rumehistro ang pagkainis sa mukha niya.

Ang sarap mo talagang asarin kahit kailan.

Napabalik naman siya kaagad sa pagkakaayos ng upo at hindi ko mapigil ang mas
lalong matawa dahil sa namumula na ang mga pisngi

niya sa pagkairita.

Ambang babatuhin niya na ako ng unan nang tumayo ako kaagad at itinaas ang dalawa
kong kamay na para bang isa akong kriminal na nasaktuhan na sa akto ng isang pulis.
"Oops. Labas muna ako. I'm going to check king. Kanina pa lumabas 'yun eh." bara-
bara kong paalam at mas mabilis pa sa kidlat akong tumakbo papalabas ng kwarto bago
pa man ako maabutan ng unang papalipad na sa akin.

Pagkalabas na pagkalabas ko ay huminto muna ako upang huminga sandali. Medyo

hiningal ako. Iba pa naman ang lakas ng babaeng pinalaki ng isang tatay na isang
martial arts master. Baka imbes na unan ang maramdaman ko, hollow block na pala sa
lakas ng pagkakabato.

Nasaan na kaya si king? Parehas talaga sila ni Edward. Kung saan-saan nagsususuot.
Pati 'yung mga bading na sina Alexis biglang missing in action. Panigurado
nanlalandi lang ng mga nars at doktora iyon o kaya ayaw lang talagang magbantay.

I decided to try the rooftop first since Spade likes going to places where he can
be alone but I stopped from my footsteps when I caught a glimpse of Alex and Spade,
not too far away from where I am standing.

Naks. Dumadamoves ba si king kay Alex? Ayun 'o! May maipang-aasar na ako!
I was about to approach them when I see Spade walking away as if he's a zombie from
the movies. He seems to be lifeless. Yes, his expressions

were really dull most of the time but tonight, there's something on his eyes that I
can't really elaborate.

Reasons? Disheartened? Ewan. Basta hindi na blanko ang nakikita ko rito. Para bang
may kung ano na ang nadagdag at ito ang nagpapamukhang buhay sa kanya sa kabila ng
kalungkutan na mayroon sa mukha niya.

Sky, pati yata si king may Alex syndrome na.

****

FIACRE'S POV
Ugh. I'm so sleepy already! Hindi naman ako makatulog-tulog sa kahit na saang parte
ng gusali na ito dahil takot ko na lang na baka madukot na naman ako at kung saan
pa ako madala.

Tulad ni Alex, may takot at pangamba pa rin ako sa tuwing napaparito ako.

As I watch various people pass by in front of me, I can still see the purpose of
the hospital as being the area for those who are sick and need treatments.

I have forgotten the essence of the hospital eversince we've been on a chase from
the men of science and doctors are obviously included on the group.

Sa kasagsagan ng pagtakas, nakakawala sa katinuan. Nakakawala ng tiwala sa bawat

bagay. Kahit na ba sa mundong ito na natatakbuhan mo, hindi mo na mapagkatiwalaan.
Kung saan ka dadalhin nito at kung ano ba ang balak nito sa iyo.
Sinong mag-aakala na ang mga doktor

na siyang mahihingan ng tulong ukol sa kondisyon namin ay siya rin palang

magkakaroon ng interes sa amin upang hulihin at ibenta? Para pagkakitaan. Para
maging ruta ng kanilang kasikatan at katanyagan.

With that case, during those four years, nakatatak na sa isipan naming apat na
lahat ng tao ay gagamitin lang kami para sa mga personal nilang ambisyon. Na wala
talaga silang pakialam sa amin.

And that's one of the reasons why I keep on refusing Sky. It's not that I don't
like him. Iba ang tatak ng isang may dugong Cromello. Napatunayan ko na iyan kay
Alex, Kuya Xander, at Uncle Johan. Their clan is made up of brilliance, talent, and
boldness.

Sino bang hindi magkakainteres sa kanya? Lahat ng iyon mayroon siya. However, he
doesn't know what we really have become and what kind of abnormality this is. Can
he handle it? Can he accept me? Can he also embrace the danger which we are
attached of?

"Fiacre, hindi ka ba babalik sa eskuwelahan? Alam kong ayaw mo rito. Sige na. Kami
na lang dito." bungad sa akin ni Dereen na inokupahan ang upuang nasa tabi ko.
Nadadaan-daanan pa rin kami ng kung sinu-sinong mga tao. Maya't maya rin ang mga
anunsyo mula sa mga palakas-tinig na nakakabit sa lahat ng sulok ng ospital. Kada
oras din ay pabalik-balik ang mga taong naka-unipormeng puti sa mga silid.

Napangiti na lang ako ng walang rason.

/>

"Mukhang may iniisip kang malalim ah. What is it?" then the mother-like friend of
ours envelopes me with a warm hug as if she's hugging a huge stuff toy or what.

Hindi ako tumutol dahil pakiramdam ko, kailangan ko nito. I need a hug full of
warmth and love. "Alex wants to end the chase. Sooner or later, we're going to
confront everything we have ran away from. Magtatagumpay kaya tayo?" ito na lang
ang lumabas sa bibig ko.

Pansin ko ang tila pagluwag ng yakap niya. She's definitely aware of what I am
pointing out.
"The chase have exhausting and it has become tiring. I can understand why Alex
wants to wrap everything up this time. May mga nadadamay na rin. Tulad ni Sky. Can
we afford to let other people to suffer as well?"

Then she pulled her arms off from me to look at my reaction.

She's right. We can't afford to let them suffer. We can't afford to lose anyone
from our new friends.

"Oo nga pala! I don't if it's really him but Alexis is asking us to go out for a
bit. May sasabihin yata. Let's go?" Tumayo na siya at para bang walang nangyaring
nakangiti siya tulad ng kanina at inalok ang kanyang kamay sa akin.

Her smile is so radiant I can't but to smile too. I accepted her hand and stood up
from the seat that I've been sitting for almost two hours. "Let's go!"
According to

Dereen, she received a text message from Alexis saying that we are being called for
a short meeting on the garden which I found a bit weird when I was able to
contemplate a lot clearer now.

Why would Alexis use a different number if he has a lot of gadgets that he can use
as an alternative? If there is a short meeting, why should it be held on the garden
if we can take the rooftop instead?

Alam kong hindi tanga si Dereen para maniwala kaagad sa isang simpleng mensahe na
sa umpisa pa lamang ay kahina-hinala na. Kaya naman sa tingin ko ay isinama niya pa
rin ako upang kumpirmahin ang kutob naming ito.

Sinalubong kami ng malamig na simoy ng hangin at ang pagwasiwas ng mga halaman sa

paligid. Pawang walang tao ang umuokupa sa mga upuang gawa sa kahoy. Masasabi
maala-pelikula ang disenyo at ganda ng mga halaman at mga bulaklak na naririto.

Gayunpaman, kahit na ba gaano pa kadilim at gaano katahimik, walang takas ang isang
tao o hayop mula sa napakasensitibong pakiramdam ni Dereen. Isang kakayahang nakuha
niya sa Escape.
"Come out now. You are there, aren't you?" tanong ni Dereen na pumarinig sa
paligid. Ngunit walang tumugon rito maliban sa malakas na hangin na hindi
nagpapapigil.

Pero hindi hadlang na walang tumugon sa kanyang tinig para umalis na lamang kami
nang walang nakukumpirma. At sa ilang paghihintay namin ay agaran akong sinenyasan
ng kaibigan ko sa paparating

na panganib.

"Shit!" nautal ko na lang nang sa isang iglap ay hindi mabilang na mga maliliit na
patalim na may kakarampot na liyap ng apoy ang papunta sa amin.

Alertong pinuslit ko mula sa bulsa ng dyaket ko ang isang pares ng mga pamaypay at
binuksan ito upang harangan at iwasan ang mga papatamang patalim. These fans'
leaves were made of fire conductive and fire-shielding fabric which I got from an
auction on Hong Kong.

May iilan na hindi lang sa katawan nakatuon kung kaya't kinailangan naming tumalon,
tumambling, at iba pa nang hindi madaplisan.
Nang mawala na ang mga ito ay pawang nakahanda pa rin kami kung may kasunod pa ang
mga ito. "Those things are called shooting stars. A deadly method of using a fire-
wielding metals as weapons." banggit ko.

We waited once again. Waiting for another wave of attacks.

"Hindi ko na maramdaman ang presensya niya. Nasa may kalayuan na siya. I think we
need to go and hurry. We have to inform Alex and Rennei about this."

Akmang papaalis na kami nang magulat ako nang itulak ako ni Dereen sa may damuhan.
"Argh!" usal ko dahil mukhang nagasgasan ang siko ko sa pagkakabagsak.

Dali-dali namang lumapit sa akin si Dereen upang kamustahin ang naging lagay ko.
"Are you hurt?"

But I don't want to answer her question. What I want to know

is who is the one who keeps on attacking us. What are his or her intentions for
doing so? Is he or she one of our pursuers and enemies? And where the hell did that
arrow come from?!

She seems to notice that my focus is on the arrow so she got it quickly and brought
it to share it with me as well. We're bewildered to find out that it is just a
common arrow and there's nothing special with it except from a paper tied on it.

"Anong sabi, Reen?" I asked since she is the one who is holding the paper.

Kinutuban na ako ng masama nang makita kong nagtagpo ang mga kilay niya. Nang sa
tingin ko ay matapos niya na itong basahin ay agad siyang napatingin sa akin. "This
letter is a threat. A threat n-not only f-for us. But for t-the rest of the whole
Cromello and D-Dela Vega clans."

"What?!" I exclaimed.

"We need to give this to Alex as soon as possible. Hindi na rin ligtas ang Mhorfell
Academy. Nasusubaybayan nila tayo."
And with that, there is that again. The horror, I mean. The horror of being watched
so closely until they find a perfect chance to abduct you and kill you slowly.

No ... Ayoko na ulit mangyari ang naganap noong apat na taon na ang nakalilipas. I
won't be a lifeless doll again! Never! Never will I be used again to become
anyone's entertainment!

Pero paanong nasundan pa rin

nila tayo?!

****

EDWARD'S POV

"Ed, may ideya ka ba kung bakit hanggang ngayon parang nag-iiwasan pa rin sina
Spade at Alex?" pang-sampung tanong na sa akin ni Jonathan.
Kaunting-kaunti na lang at mauubusan na ako ng pasensya sa kanya. Kanina pa siya
nangungulit tungkol diyan. Halos mag-iisang buwan na nang matapos ang paligsahan.
Even though our team weren't able to win every category, we still won the
championship trophy and title.

The school gave us their congratulations and granted all the participants once-in-
a-lifetime passes to go out of the school. Well, for three times only for this
month. Everyone has been talking about what happened on the league for the whole
month and Sky's accident and Alex's one versus a group of men from Reighzine are
the hottest topics.

Thank God, they are slowly fading. Nakakarindi sa pandinig ang paulit-ulit na
pagpapaalala ng mga nangyari. At salamat sa Diyos, maayos na ulit ako.

Kaso nga lang, sa paggaling ko, pag-iiwasan pa nina Spade at Alex ang naunang
bungad sa akin. Ang kwento ni Jonathan, nakita raw niyang magkasama noong nasa
ospital. But how can I conclude with only that? Wala naman ng ibang nagsasalita
kapag nababanggit ito.

When he was about to attempt to ask for another time, I just can't hold it anymore
so I resulted

on hurling the book I've been reading. "Shut up." and he instantly zipped his
mouth. Probably due to the shock from what I did.

Nawalan na rin ako ng gana magmuni-muni lalo na kung si Jonathan lang din naman ang
makakasama ko sa kwarto kung kaya't lumabas na lang ako. Balak ko sanang magpaluto
kay Kia ng makakain nang madaanan ko si Spade na nasa loob ng music room.

Nakakapagtaka. Hindi ba't siya mismo ang nagbawal sa kahit na sino na magnanais
pumasok dito? Ni siya hindi namin nahuling pumasok sa higit apat na taon. Ngayon
lang. Agad akong napatigil sa paglalakad ko at inabangan ko kung ano nga bang pakay
niya sa loob nito.

Anupa't tinanggal niya ang telang bumabalot sa grand piano na pamana pa sa amin ng
mga naunang Heads. Kita ng mga mata ko ang makapal na alikabok na nagkalat dulot ng
hindi maayos na pagkakatanggal niya rito.

Sa totoo lang, kahit na ba sabihin pa nilang ako ang pinakamalapit sa ugali at sa

kung anong personalidad ang mayroon si Spade, masasabi kong hindi ko pa rin siya
lubusang nababasa. May kung anong humaharang sa amin para gawin iyon. Animo'y
kinukulong din nito ang Spade na hindi pa namin nakikilala.
Sa kabilang banda, hindi ginalaw ni king ang piano. Hinawakan at hinaplos niya
lamang ito ng buong ingat habang sinusundan ng kanyang tingin na para bang may
inaalala siyang bawat parte nito. There's something that is making him nostalgic
today.

But I'm quite sure

that Alex has a sort of a contribution with it. Alex Syndrome, Jonathan called.

"Ed! Spade! Jonathan! Bumaba kayo rito! Dalian niyo!" biglang sigaw ni Thelina mula
sa baba. Mabilis ko namang nakuha rin ang tingin ni Spade na nito lang nakapansin
ng presensya ko.

I have a bad feeling about this.

Nang makaulit pang tawag ay nagmadali na rin ako para hatakin si Jonathan kasama ko
pababa at kasunod naman namin si Spade na tila bugnot na bugnot nang dahil sa pang-
iistorbo sa kanya.
Pagkababa namin ay si Liana agad ang bumungad sa amin. She is a student assistant
from the teachers' faculty. Pawis na pawis, hingal na hingal, at para bang
hinahabol ng kung ano si Liana. "What is happening in here?" I asked.

"Heads! Nasusunog po ang Citrine Doctrine Building!" balita nito na siyang

nakapagpabahala sa aming lahat na naririto sa headquarters.

"Ano?! Paanong nangyari 'yon?! Nasaan si Principal Gonzales?!" nababahala na ring

tanong ni Jonathan sa dalaga nang may naglalakihang mga mata.

Nang hindi ito sumagot ay mas lalo kaming nangamba. Marahil nga't hindi talaga
namin kagustuhan na maging sunud-sunuran minsan sa mga nakatataas subalit hindi rin
namin maaaring pabayaan ang tungkuling iniatang sa amin.

And with the king's orders, we have decided to go together with Liana as our lead.
Nasa

daan pa lang ay nagpatawag na ng mga bumbero si Spade kina Marc sa lalong madaling
panahon. Citrine Doctrine Building is not only the place where the Principal's
office and Records' office are located but the area includes the Amural lounge
where numerous students used to stay on their leisure time. May posibilidad na may
mga estudyante pang naroroon.
"Oh god." ito lang ang mga salitang nabanggit namin nang masilayan kung gaano na
kalaki ang sunog.

I can't believe this! Bakit ang bilis naman yatang kumalat ng apoy?! At bakit kami
kaagad nasabihan tungkol dito?! But when I was about to interrogate Liana about
these, I can't find her anymore. Damn.

Lumapit kami sa bawat estudyante upang kamustahin ang kalagayan nila at para
magtanong kung may mga natira pa ba sa loob pero walang makapagbigay sa amin ng
konkretong kasagutan. At ito ang siyang mas ikinakatakot namin. Are we going to
lose students again?

"Are you crazy?! Bakit mo gustong pumasok doon, ha?! Do you really want to die that
bad, Cromello? Or are you that stupid that you cannot think right anymore?"

Mas mabilis pa sa alas-kwatrong napalingon ako nang marinig ko ang malakas na sigaw
ni Spade mula sa hindi kalayuan. Bullshit. Kapag ganoon ang tono niya, walang
dudang galit siya.
"Spade!"

"Alex!"

/>

Sari-saring pagtawag ang nagmula mula sa lahat habang niyuyugyog ni Spade si Alex
na nagpupumilit na kumawala. Pwersang hinihila ni Alex si Spade papunta sa gusali
dulot na rin sa ayaw ding bumitaw ng nahuli.

Naloko na.

Ni hindi rin kami makalapit dahil alam naming lahat na dalawang mababagsik na bagyo
ang dalawang ito. Para na rin kaming pumigil ng ipo-ipo kung susubukan pa naming
makiawat.

"Ano bang pumasok sa kokote mong babae ka?! Paparating na ang mga bumbero! Your
friends are going to be rescued! Tumigil ka na! Makakadagdag ka lang sa abala sa
ginagawa mo!" he added. Alam kong malakas din si Alex pero nanlalaban tin ng lakas
si king kaya animo'y nagtatagisan sila ng lakas sa ngayon. Pawang naghahatakan.

Sinesenyasan ako ng iba na pumagitna sa kanila kaso baka ako pa ang lalong
mapahamak sa tensyon namumuo sa pagitan nila. Nagtuluy-tuloy sa pangangaral si
Spade hanggang dumami na rin sa mga estudyante ang humihiling na tumigil na silang
dalawa.

"Tama na 'yan Spade. Umiiyak na siya!" ang pagkakadinig ko mula kina Collen at
Marc.

At totoo nga. Alexandria Cromello is crying and I saw that the scene itself
literally shut Spade up. Tsk tsk. Looks like another victim of Alex syndrome.

"Hindi mo 'ko naiintindihan, Vantress! Nandoon sa loob ang mga kaibigan ko! Paano
kung napano na

sila?! Paano kung may mangyari na talagang masama sa kanila?! Kakarguhin ba iyon ng
konsensya mo?! Hindi naman 'di ba? That's because you're a selfish jerk!"
Nagulantang kami sa kung paano niya sinagot ang mga pangaral ni Spade. Wala sinuman
ang naglakas loob na tumayo at kumontra sa naturang hari. All this time, everyone
thinks he is always right so everyone does anything he says. But this woman, she
refuses and keeps on rampaging to get out of his reach.

"If you want to die then, let me do it for you."

"What do you want from me, Vantress? Sinabi ko na sa'yo lahat, 'di ba? Ano pa ba?"

Seriously. I know this will destroy the scene but they are a bit going too
dramatic. I hate drama.

"Alex!"

Luckily, her friends are not really inside the burning premises but they just came
in to go between Alex and Spade. Nakahinga na kami ng maluwag kahit papaano dahil
napatigil na sila. Base sa pinapakita at pinaparinig nila, sa tingin ko ay may iba
pang pinanggagalingan ang mga malulutong nilang salita.

May posibilidad na tungkol ito sa kung bakit sila magkasama noong nasa ospital sila
para kay Skyzzer kagaya nga ng sinabi ni Jonathan. Kung anuman iyon, iyon ang dapat
malaman ko at ng buong grupo.

Walang sikretong nabubunyag. At alam kong napipinto na ang pagkakataon na iyon.

More specifically, I have the feeling that today is that day.

It's time for the four of you to confirm or not our speculations.

Tingin niyo ba porket magkakaibigan na ang turingan natin at nagkasama na tayo sa

laban ay mawawala na ang mga pagdududa namin sa inyo?
Wala pa rin kayong takas.

Just what is the relation of the four of you to the kidnapping and human and drug
trafficking accident that happened four years ago? Sino ba talaga kayo?

=================

Chapter 16: Message

SKY'S POV

"Thank you for letting us in." pagpapasalamat ni Dereen nang wala sa amin ang
kanyang tingin kundi sa babaeng nahihimbing sa sopa.

I don't really know what happened exactly earlier but I am definitely sure that
there is something that we must confirm right now, right here.

I can remember it crystal clear yesterday when our cyber unit squad, Thelina,
Courtney, and Marc did Spade's out of the blue command. The command to search
everything that may be found relative with these four.
Bahagyang nagtataka ako nang dahil sa hindi sa akin muna ipinaalam ni king ang nais
niyang ito. Samantalang, kayang-kaya niya naman akong lapitan at tanungin sa mga
bagay-bagay na gusto niyang malaman tungkol kina Alex kung nanaisin lang niya. Pero
hindi. Hindi niya ginawa.

Bagkus ay nagulat na lang ako sa paglabas ng utos niyang ito. I'm trying to evade
any negative thoughts about him not trusting me but I just can't help it.

We've been friends for years and God knows the number of moments we have shared.
Hindi ko nga lang alam kung bakit parang may nag-iba sa pakikitungo niya sa akin.
Ganoon na rin si Edward na siyang kanang kamay niya.

Is it because I'm Alex's cousin? Probably.

Even so, I can see his point. It's quite understandable. But why hid it and the
information that have been gathered?
For a man like who grew

up with the most dangerous kind of people in the world, have been tought to also
act and to think like I'm one of them. And that's when I, a man who doesn't even
have the tiniest blood of being a Dela Vega Mafia clan, involves myself to the
reason why those people are branded dangerous.

At sa tingin ko, hindi iyon ang naging unang beses na inimbestigahan ni Spade ang
pinsan ko. Dahil ramdam ko na nakakatunog siya sa mga posibleng koneksyon pa naming
dalawa.

Kung may hinala nga siya na nanggaling nga sa isang angkan ng mga mafioso si Alex,
sunod na sa ideya na kaisa rin ako ang maaaring nag-udyok sa kanya upang magtago sa
akin.

You're really wise and logical, King.

"Don't worry. Aalis din kami kaagad sa oras na magkaroon ng malay si Alex.
Pinapatanggal lang namin ang bisa ng pampakalma at pampatulog sa kanya." turan ni
Fiacre na halata ang pagkabilasa sa ngiti pa lamang niya.
Mukhang hindi lang siya ang nakararamdam ng tensyon sa loob ng pamamahay na ito
gayong napapalibutan namin silang apat.

She may be the one I like but a king is a king.

I may be the third one however, that doesn't make me any different. That doesn't
change the fact that a king must prioritize the essence of his role before anything
else.

Even though the name of the one he loves is at stake.

"Cerca."
Napatingin

ang lahat kay Kia na siyang binigkas ang kataga na siyang awtomatikong
magpapasarado sa lahat ng mga bintana, pinto, at iba pang maaaring maging lagusan
sa paglabas-masok dito.

Abang napatigil si Dereen sa paghaplos ng buhok ni Alex na nananatili pa rin namang

nahihimbing. "What is the meaning of this, HEAD?" seryosong tonong tanong niya.

Collen then steps forward, lifting a white folder which compiles numerous papers in
it.

"There are the compilation of articles and reports about a certain kidnapping
incident which happened four years ago. The same incident where in Spade lost his
sister." he said.

I might be just hallucinating but I somewhat saw Rennei, Dereen, and Fiacre grinned
while listening to Collen.
What are you trying to do?

Courtney, who is seating on the single couch beside them crosses her legs. "Napag-
alaman din namin na sangkot kayo sa iba't ibang rambulan at mga away pagkatapos ng
halos tatlong buwan na pagkawala." she added.

Damn, guys. Don't make it sound and look like you're cornering them all of a sudden
after declaring an alliance.

"Ang isa pang nakakapagtaka, kahit na ba nalaman na naming laging kayo ang
nagwawagi sa mga rambulan na iyon at kahit na ba kasama rin kayo sa iba pang
kaganapan, walang kahit anong nakatagong impormasyon ang mga doktor at mga pulis sa
inyo." nakangisi namang segunda

ni Alexis sa isang tabi habang nakasandal sa pader.

Naging matahimik ang paligid. Pawang nagpapakiramdaman ang bawat isa sa kahit anong
maaaring maging aksyon ng kahit na sino na nasa sa amin. Matiyagang naghihintay ng
mga kasagutan mula sa mga babaeng nadadawit ngunit tila mga tanga lamang kaming
nakatuon sa kanila.
The incident four years ago. The incident who took the old Alex away from me.

Ni ako, walang kaalam-alam sa nangyari na iyon. Ito ba ang oras para magulat? Nope.

What keeps on surprising me is the determination my friends are showing to know

everything about it.

Anong mayroon?

Marc is about to add some more fuel to make the fire bigger when Renneisme tsk-ed.

Napabuntong hininga siya at saka ipinasok ang mga kamay sa magkabilang bulsa ng
pantalon niya bago magsalita. "Just as I expected. Iimbestigahan at iimbestigahan
niyo pa rin kami."
Mas nagpatahimik pa sa amin ay ang mahina niyang pagtawa na para bang alam na
niyang mangyayari ito at kami ang siyang hinihintay niyang makapagtanto nito.

"Ano bang sabi ko sa inyo, Fiacre at Dereen? See? They're not as sincere as you
thought they were. Katulad lang sila ng mga taong humahabol sa atin."

I don't know how and what to react. I feel like this is my time of knowing a
revelation. Unlike

my fellow Heads who are waiting for a confirmation of their speculations.

Tila nagpintig naman ang mga tengang napatayo si Marc mula sa pagkakaupo sa
kabilang sopa. "That's not what we meant, Rennei."

"Then what?" mabilis na kontra nito.

"We only want for you to tell us everything. No more, no less. Paano kung may iba
pa pala kayong tinatago sa amin? Habang buhay na lang ba kami maghihintay ng tamang
panahon? At sino ba kasi ang mga taong humahabol sa inyo?! We are only concerned!"
Marc replied in a surprising loud voice.

He is not the type of person to be this enthusiastic to know something. He tends to

be easy going and go with the flow. He doesn't care much about this surroundings.
Higit sa lahat, kahit kailan, hindi pa siya nagtaas ng boses sa kahit na sinong
babae. Ngayon lang.

This totally breaks your record and casanova image, dude.

And when almost everyone thought they will be touched, Fiacre, the girl they never
expect to be their most difficult opponent in this argument, broke her silence.

"That's bullshit, you know."

The Heads, including me gasped. Just like Marc, this is my first time. First time
to see this side of her.

But, instead of being intimidated and nervous, I feel somewhat hilarious.

Looks can really be deceiving. But

acting innocently as if you're a damsel in distress with a cute image is way more
deceiving.

Kaya gusto ko ang babaeng ito eh.

I can't help but to smile here on the corner.

"What do you mean, Fiacre?" tanging nasambit na lang ni Jonathan.

"Concern about us? That's bullshit, you deaf. Let me say this to all of you. We've
been chased for four years and we don't know who to trust. Wala talaga kayong
makukuha sa mga pulis at doktor dahil sa una pa lang, sinigurado na namin malinis
ang lahat sa oras na pumasok kami rito." ani niya.

Minata ni Fiacre ang bawat isa sa amin na naririto sa headquarters. Pawang

tinitingnan mula ulo hanggang paa. Abang naglakad din siya upang mas siyasatin kami
isa-isa.

"Tell me. Magkano niyo kami balak ibenta? Kanino?" she asks when she stopped in
front of Edward who still looks so calmed and composed.

Gayunpaman, sapat na ang katanungan na iyon para mas makapagpalala ng mga naiisip
namin. Kung ganoon, hindi lang basta bastang habol lang ang naranasan nila. At
hindi lang isang tao o grupo.

Oh god, Alexandria. What really happened to the four of you?

Tulad namin, naguguluhang humakbang papunta kay Fiacre si Spade. "Wait a second. We
can't follow what you're saying."

That leads to confusion more. Fiacre then looks at Dereen who is still

like a stone staring at the peaceful expression on Alex's face.

"We are victims of assault and drugging, to make it short. We've been human
testers. Like a sketch that once has been smudged by dirt, the only place left is
the trash bin." and that made us shut up.

Drugs? Assault? Holy shit. Not even Uncle Johan and Xander know about this!

"So you mean, the guys who were chasing after you were not aiming for your family's
wealth or something?" pangkwekwestiyon ni Collen na tila ba naliwanagan sa mga
ipinahayag ni Dereen.
"No. To search for us for four years, don't you think it was desparate of them if
they are really aiming for their wealth, Lee?" mismong si Spade na ang sumagot sa
kanya.

Kinumpirma rin naman ito ni Dereen gamit ang pagtango. "Hinahanap nila kami para
mapag-eksperementuhan ulit. Dahil nasa amin ang Escape."

"Escape?" sabay-sabay naming tanong.

Rennei can't help but to do a facepalm with the way this situation is turning out.
"Maria, is this really the time to reveal it?"

"Uh-huh. Remember, Alex told us to confront everything now. We shall stop hiding
and running away." and Dereen flashed a smile that even the harsh and stone-like
woman, Rennei can't resist.
The latter then sighed loudly as if she has been forced to surrender and admit for
the crimes she hid for how many years.

/>

On the other hand, all of us took our places closer to her as if we're some
children who wants to hear a very interesting story.

"It all begins with the goal of the private medical group named Fermarlix. A group
where in Alex's mother, the late Alexandria Dela Vega was a member of." panimula ni
Rennei at matapos nito ay tinungo niya ang isa pang bakanteng silya upang umupo.

"Auntie?" naibulalas ko na lang. Paanong nasama ang pangalan ni Auntie Xandra dito?

Nako naman, Alex. Ang tagal nang patay ni Auntie tapos nadawit niyo pa ang pangalan
niya sa nangyari sa inyo. Sumalangit naman po nawa ang kaluluwa niya.
"Yes. Fermarlix was able to find a good start of creating an elixir which has the
capability to prolong anyone's life. Due to a leakage of information..."

"Maraming gahaman ang nagkagusto rito at nagnais na makakuha para sa sarili nilang
benepisyo." pagdugtong ni Courtney sa litanya ni Rennei.

Woah. Auntie is a part of that cool group! Wait, when does the atmosphere changed?
I wasn't informed! Anyway, it's good that the tension somehow subsided. Back to the
topic, I thought everything about the elixir of life is nothing but a ridiculous
idea! Who the hell will be able to think of defying the laws of life in order to
extend your life span?

I can't believe it. My aunt did it.

"Then?"

Marc curiously demands.

Napabuntong hininga naman si Fiacre at siya na ang kumuha sa posisyon upang

magsalita. "Alexandra Dela Vega thought of reformulating it in order to destroy the
greed's dreams. Instead of being something that can grant anyone a longer life, it
was then made to be an elixir which enhances any human senses and abilities. From
the sharpness of sight to the sensitivity of touch." she explained.

Halos para kaming mga batang namamangha sa mga naririnig namin. Paanong hindi ito
naibalita man lang? This might be one of Science's greatest discovery, for Pete's
sake! It will be the talk of the century!

"Gayunpaman, ang pagprotekta nila sa mahalagang likido na ito ang siyang naging
dahilan para isakripisyo nila ang mga sarili nilang buhay. Para maiwasan ang lalong
korapsyon ng mundo, para mapigilan ang matinding ganid sa lipunan, para sa mga
mahihina at maaagrabyado, para sa pamilya, at higit sa lahat, para sa siyensya."
makahulugang wika ni Dereen na bumalik sa pag-aayos sa kumot na bumabalot sa
katawan ng kanyang kaibigan.

Dulot ng mga sinabi niya ay napabagsak ang mga balikat ko. Buong akala ko ay
sadyang may pumatay lamang kay auntie nang dahil sa pamilya namin ngunit hindi.
There's a bigger reason why she died. A reason which is as big as the honor,
dignity, pride, and sacrifice she had made.

Ang sakit isipin na marami pala ang nagbubuwis ng buhay nang hindi natin nalalaman.
Mga taong nagbubuwis

pala ng buhay habang tayo ay puros reklamo sa hirap ng buhay gayong may mga taong
ganoon na nagpakasakit upang paunlarin ang mundo at kaalaman. Mga tao at kanilang
mga kontribusyong kahit kailan ay hindi na maaari pang isapubliko. Talentong
mababaon na lamang sa lupa kasama ng kanilang mga pinagmulang amo.

It's heartbreaking. "And that also leads to Alex losing her mom." hindi ko na
maiwasan pang masabi.

Kapwa tuloy napayuko at nanghinayang ang mga kasamahan ko.

"Huwag kayong mag-alala. Those monsters we're not able to get the elixir for their
selves."

At tila ba may nagpatunog ng kampana sa aming mga tenga at muli kaming nabuhayan ng
loob. "Really?" Alexis exclaimed.

"May ilang miyembro pa rin ang namuhay pagkatapos noon. Tinago nila iyon hanggang
sa makahanap sila ng mga nararapat na taong mapagbibigyan nito." nakangiting sabi
ni Fiacre.
Pawang nilalasap namin ang bawat salitang binibitawan nila. Tila ba nagsisiunahan
kaming maglikha ng sari-sarili naming mga teorya ukol sa naganap. Ngunit mas
mahirap pa rin damhin ang bigat ng nakalipas na. Mga bagay na lumipas ng iilan
lamang pala ang nakaaalam.

"Are you pertaining to the four of you?" sigaw ni Jonathan.

Rumesponda naman dito si Dereen at kinumpirma ito. Ngunit dahil sa sigaw niya ay
nakatikim din siya ng hampas at palo mula kina Kia at Thelina. Abang napagsabihan
na hinaan

ang boses ay baka may makarinig pang iba.

"Ang ibig sabihin, kaya kayo nawala ng ilang buwan mula sa pangyayari ng krimen
kung saan napatay ang kapatid ko ay dahil kinupkop kayo ng mga natirang miyembro
upang salinan ng likidong iyon?" pagtatagpi-tagpi ni Spade sa mga nangyari.

"That's right, Spade Vantress." Rennei guaranteed.

We are all so dumbfounded we didn't notice that our jaws have dropped! What a
revelation! Pakiramdam ko pinaglaruan ang utak ko, maryosep! Namumugto yata ang
utak ko!

"'Wag mo nga akong daganan, Sky!" at ambang hahampasin pa ako ni Courtney nang ako
na mismo ang lumayo ng kinauupuan. Para sasandal lang eh.

Ikaw kaya lumamon ng mga bagong impormasyon na iyon. Sabay idagdag pa ang mga
naikwento nga ni Spade na nalaman daw niya sa mismong bibig ng pinsan ko. It's
kinda disappointing that I, her cousin was not the first person to know about this.
Pero ayos lang. Naiintindihan ko naman kung bakit nila tinago ito ng matagal.

"That's the reason why we isolated ourselves. Biktima kami ng mga pinagbabawal na
gamot. Kakaiba kami. Ang mga kaya naming gawin. Ang mga bagay na dati'y normal lang
kung gawin namin pero nagiging kakaiba na. Pakiramdam namin mga abnormal kami." my
love frustratingly revealed.

Halos mapamaang ako sa sinabi niya. Para iyon lang? Kung gusto niya, ako pa
bubugbog sa mga humahabol sa kanila eh! Untog ko sila sa matipunong

katawan ko nako. Panigurado talo sila.

It was all quiet in here when Alexis bursts into laughter with his hand on his
stomach. "You're too paranoid. Hindi kami ganoong klase ng tao. Just like what Marc
said, we are only concerned! The story is heavy, yes. Pero hindi ibig sabihin nun
ay wala kaming kakayahan para umintindi 'no." makuwelang turan nito na tila
ikinabigla ng tatlo.

Other people might give a different reaction with this but for us? Nah. Mhorfell
Academy has been the grounds of mystery and surprise for all the years we've been
here and I know we have yet to discover everything. Ano pa ba ang isang 'to, hindi
ba?

Whatever they say, the four ladies suffered a lot. Being drugged and being played
like puppets by those who killed Spade's sisters, aunt, and mother, are one of the
worsts. It will be unfair to us that we demand the story and we're not going to
give an effort to analyze it and to try to fit on their shoes.

Tumayo naman na sa pagkakaupo sa sahig si Thelina. "If Escape is what they want,
will they be able to extract it from you? Are there some side effects or something
that can reverse it's effects?"
Kapwa nagtinginan namang ang magkakaibigan at pare-parehas umiling.

"Mr. Devroid was killed even before he was able to fully tought us everything about
the elixir. Wala ring naiwang dokumento ang Fermarlix ukol dito kaya hindi rin
namin alam." si Fiacre na ang sumagot.

/>

Nakakagulat, nakakagimbal, hindi kapani-paniwala, ano pa ba ang pwede kong masabi?

The moment has been ruined when a loud sound of the telephone rings. Aligagang
napatakbo sa may kusina si Jonathan kung saan matatagpuan ang telepono malapit.
Kung anuman at sinuman ang tumawag, napakapanira niya ng eksena. Hays.

Habang hinihintay namin ang makupad na si Nathan ay sinisigurado na ng mga

kasamahan kong Heads na walang makalalabas ni isang salita sa napag-usapan ngayong
gabi. At sana nga'y ito na ang simula ng pagkakaisa at pagtatapos ng pagdududa.

Hindi ko tuloy maiwasang mapangiti sa mga nakikita ko. Ang pinsan ko, ang mga
kaibigan niya, at ang buong tropa ko, magkakasama. Sa isip isip ko, squad goals!

"Guys, bad news!"

"Anak ng tinola!" nabanggit ko na lang nang maisubsob ako ni Nathan sa sahig.

Tangina. Nananahimik na nga lang ako rito at hindi nagsasalita masyado tas ito pa
ibabalik sa akin ng lokong 'to. Aba't!

"Three students have been reportedly dead on the soccer field! We need to go as
soon as possible!" pagbabalita nito na siyang nakapagpapigil sa suntok na sana ay
papalipad na sa mukha nitong si Jonathan.

Nagsisilakihang mga mata naman kaming napatuon sa kanya. Paanong?! Parang kanina
lang ay inutusan namin ang mga guwardya na rumonda ha. Anong nangyari?!

"E ano pa bang ginagawa

natin dito? Halika na!" pag-aaya ko ngunit agad din naman akong pinigilan ng loko
sa paghakbang ko papunta sa pintuan.
Nagtatakang tiningnan ko siya at nakuha rin naman niya ang pinaparating kong
katanungan. "Pero may iniwan siyang mensahe para kay Spade eh. Sabihin ko raw
agad." nagugulumihanang sagot nito na para bang kahit alam niyang dapat itong
sabihin ay tila ba may humahatak sa kanya na huwag man lang ibuka ang kanyang bibig
para rito.

Mas mabilis pa sa alas-kwatrong napahakbang paabante ang pinuno namin. "Anong

sabi?" kalmado at nakapostura pa rin nitong wika.

Spade, kaunting ekspresyon naman diyan. Utang na loob.

Although reluctant, Nathan pulled all his strength together to tell us.

"He said he already found Kirsten."

****

DEREEN'S POV

"Kamusta na ang pakiramdam mo, Nathan?" pangangamusta ko sa isa sa mga Head na kung
titingnan mo nga naman ay isa sa mga kaklase ko sa Philosophy class.

Bahagyang kinapa-kapa ko pa ang ilang maliliit na bakas ng mga daliri sa leeg niya
at napatunayan kong naging sobrang lakas ng atakeng ginawa ni Spade sa katabi ko
ngayon. Matapos kasing malaman nito ang mensaheng pinaiwan ng taong nagpaalam ukol
sa pagkamatay ng tatlong estudyante ay bigla-bigla na lang nag-iba ang timpla niya.

/>

Ni sa panaginip, hindi ko inaasahan na magagawa niyang sakalin si Jonathan dulot ng

matinding pagdaloy ng emosyon sa kanya. Para bang may kung ano sumapi kay Spade
nang dahil lang sa pagkakarinig ng pangalan na iyon.

Kirsten.
"Medyo ayos na." maikling sagot nito habang paisa-isang binubuklat ang mga pahina
ng kanyang kwaderno.

Strange. Seems like there's something with that name. Something powerful that can
drive the tamed lion to become a wild beast.

Napatingin na lang ako sa labas ng bintana nang mapansin kong lumilipad na naman
ang mga turo ng propesor na nasa harapan. At kahit hindi man kasing talas ng
paningin ni Rennei ang paningin ko, alam kong malinaw ang mga nakikita ko.

I don't know how and when did they become close but I'm sure that I still have to
observe that Juno guy. I don't like him. Basta. Sadyang may masamang kutob lang
talaga ako sa kanya. Was this because of my advanced sensitivity?

"What are you looking at, Dereen?"

Napalingon naman ako kaagad sa katabi ko na kanina pa pala ako kinakalabit. "Oh,
sorry. Nevermind. What is the page again?" palusot ko na lang kahit na ba
pumapasimpleng tingin pa rin ako sa kinaroroonan nina Alex at Juno.

Beware Alexandria. Beware.

****

ALEX'S

POV

Lumipas ang tatlong linggo at napuno ang bawat araw na iyon ng kaguluhan at
pabigla-biglang katahimikan na mas lalo pang nakakapangamba. Ilang araw matapos
mapag-alaman ng HEAD ang tunay naming kondisyon ay nagkaroon ng pagsabog mula sa
isa sa mga abandonadong gusaling sa may bandang parteng timog ng eskwelahan.
Hindi lang iyon. The school body seems unstable right now. It's as if they are
scared of something. Something they can't determine and fight. Something that can
turn them really anxious. Whatever it is, the HEAD is pursuing all odds to find out
what is really happening among the whole studentry.

Mabuti na nga lang at hindi pa nakakaabot sa pandinig nina Uncle Johan at Kuya
Xander ang mga kaganapan dito. Kung hindi ay paniguradong ipapalipat na naman nila
ako.

"Hey, Alex!" tawag sa akin ng lalaking nagsabi sa akin na wala akong ibang magagawa
kung hindi ang pagkatiwalaan siya. Ang lalaking hindi siguro inaasahan ng marami na
makakasundo ko.

I stood up from the bench where I am patiently waiting for him since a while ago
and greeted him a good afternoon. As I heard, Reighzine Academy will be holding a
fancy celebration party for it's forty-fourth anniversary tomorrow so, I'm pretty
sure that it's quite hard for Juno to go and back forth just to give me what I am
asking a favor of, considering he's the student council president.

Dali-daling iniabot niya sa akin ang isang

sobre na nasisigurado ko ay naglalaman ng kasagutang hinihintay ko. Pagkakuha sa

mga papeles na nasa loob ay sinimulan ko rin ito kaagad basahin.
Hmm. Just like what Sky asked, the Vantress clan and the Dela Vega clan had some
connections even during the times of our great-grandfathers, huh. Remarkable.

"Ah, Alex. You see..."

"What is it, Juno?" I replied without looking at him on the eye, my focus still on
the papers I am scanning.

Our parents went to the same school named Lefroma Delazelle University. It's not
stated on the document where does this university is located but it is enough to
prove that our families shared a bond even before. Kaso, ano ang dahilan ni Sky
para ipahalugilap sa akin 'to? At bakit hindi siya ang mismong naghanap ng
ebidensya?

"Every student is allowed to invite anyone as their partner. So ... if you're

available --" I cut him off.
"So you're asking me out to be your partner tomorrow?" Kung gusto niya akong
yayain, bakit hindi na lang diretsuhin. Mga lalaki nga naman.

"Sort of." he answered.

I smirked with the idea. Who would imagine that the man I hate due to the
competition will be the one who would ask me out for the party?

At dahil napapansin ko na ring hindi siya mapakali sa pagtingin-tingin sa relo niya

ay hindi na

ako nagpaligoy-ligoy pa. "Sunduin mo na lang ako rito. Text me the time and waiting
place and other details. Alam kong kailangan mo na bumalik, sige na. Salamat." at
binigyan ko siya ng isang sinserong ngiti dulot ng naitulong niya sa akin.

Gayunpaman, bago pa siya makaalis sa kinatatayuan niya ay binalingan niya akong

muli ng tingin. "Are you sure you're going to trust me?"
Napakunot naman ang noo ko sa tanong niya. What is this guy saying? "Do you mean
the party? Of course. I trust you, Juno." tugon ko ng walang alinlangan at may kung
anong tinik sa dibdib niya ang tila natanggal sa hindi ko malamang dahilan. Aish.
Sometimes, he's really weird.

Tama rin naman ako. Humingi siya ng paulit-ulit na pasensya nang dahil sa mahigpit
niyang oras gawa na nga rin ng sari-saring preperasyon para sa selebrasyon. Tumango
na lang ako nang tumango bilang sagot dito at ako na ang nagpaalis sa kanya lalo
na't paniguradong hinahanap na siya roon.

Napasulyap na rin ako sa relo ko at napagtantong hindi pa pala ako kumakain kaya
naman nagdesisyon na akong magtungo muna sa Crimson Building para makabili ng
makakain.

****

"Hey, you fucking whore Cromello!" tawag sa akin ng isang babaeng may matinis na
boses nang saktong handa na akong lisanin ang kantina.

Nako, Huwag niyo kong umpisahan ngayon. Alam kong hindi maubos-ubos ang mga taong
may galit sa akin pero

pwede bang huwag ngayon? Gutom ako.

I originally planned to just let slide and to get my ass out of this building to
eat peacefully on Queen Anne's when someone pulled my hair from the back. Shit.

Gawa na rin ng wala naman talaga ako sa kondisyon para makipagbiruan sa kanila,
agad kong hinawakan ang kamay ng kung sino mang hayop ang humatak sa buhok ko at
inuntog ko siya gamit ang sarili kong ulo. Kung palakasan at patibayan lang ng
bungo ang pag-uusapan, aba'y hindi ko ito uurungan.

Napabitaw naman siya at napahiga sa sahig. Samantalang ako, inayos ko ang buhok
kong nagulo at tiningnan ko kung tumapon ba ang binili ko inumin mula sa supot na
dala ko.

"Teach that girl a lesson!" shouted by the girl on the floor.

Eventually, female students holding baseball bats keep on coming forward as if they
have prepared their selves for this. All I want is to eat and rest, damn.
Nang magsisugod na sila akin ay pawang iniiwasan ko lang lahat ng mga tira nila.
Mahirap na at baka hindi ko pa magawa ang ipinangako ko kay Uncle Johan. At kagaya
nga ng inaasahan ko ay hindi nila naiwasan ang masaktan ang isa't isa kakawasisas
nila ng mga dala nilang baseball bats.

My eyes caught a glance at Riell's presence at the side so to properly end these
girls' insanity, I threw the bag containing my food and beverage to her and then, I
go back on defending. I was

so busy handling the girls with the bats that I didn't saw a hollow block coming on
my way.

Fuck! Bahala na!

At sa kakaunting oras na mayroon ako para makagawa ng paraan upang hindi matamaan
ay naisip ko na lang na ipangharang ang braso ko. Pero lubos akong hindi
makapaniwala nang wala ni kakarampot na hapdi o sakit ang dumapo sa akin.

"King!"
"Spade ..." usal ko na lang sa pangalan niya dulot na rin ng pagkabigla. I never
expected him to use his own self to cover me up from that attack.

And look at that ... due to the shattered pieces of the blocks, blood came running
down from his head slowly

Maaari ngang nasalag niya ang pagtama nito gamit ang isa sa mga kamay niya pero
hindi ibig sabihin nun ay makakalkula niya ang lahat ng atake. There are other
hollow blocks that have been pushed to him. Him, penetrating those blocks was
already amusing...

"S-Sorry! H-Hindi na-namin sinasadya!" depensa ng mga babae na kamakailan lang ay

may buong giting at tapang sa mga mukha nila nang sunud-sunod nang nagsitayuan ang
mga estudyante rito sa cafeteria dulot ng eksenang napuruhan ang haring tinatangi
ng lahat.

Parang nabato ako sa kinatatayuan ko. Why did he do that?

"Alex! What happened?!" bungad na tanong

sa akin ni Collen kasama pa sina Alexis at Sky na sa tingin ko ay tinawag ng ilang

mga nakakita ng mga kaganapan kani-kanina lang.

However, no words have been able to escape from my mouth. I can only look at
Collen's eyes to deliver the message that I have.

I wasn't able to know if he was able to get what I'm trying to say but I'm glad he
only nodded as a response. That's my cue to go into motion again and get the bad
ass but reckless king who seems to start feeling the pain from his head.

Bago pa man siya magsimula na mawalan ng balanse ay sinalo ko na ang bigat ng

kanyang katawan ng walang alinlangan. Maingat kong ipinatong ang kanan niyang braso
sa balikat at ikinapit ko naman ang kamay ko sa beywang niya upang masuportahan
siya sa paglalakad.

Fortunately, Cedric who is one of our team mates last time on the competition and
the others helped us out to have the way cleared. Someone even got the other side
of Spade so that we can reach the infirmary as soon as possible.
I didn't bother to ask Collen, Alexis, or even my own cousin on how they are going
to handle the situation but they asked me to trust them with this so all I have to
do is to get this guy treated.

Pagkakita pa lamang ng mga tao sa daanan sa lalaking kasama ko ay awtomatiko na

silang gumilid sa dadaanan. Mabilis din kaming nirespondahan ng mga nars na nasa
klinika kung kaya't nailapat na rin kaagad ni Spade ang katawan niya sa malambot na
kama.

Halos gustong-gusto na ni Spade na pumikit at humimbing pero hindi pa pwede dahil

hindi pa siya natitingnan ng maayos ng mga nars kaya naman ako, wala na akong
nagawa kung hindi ang sampalin siya. Pawang napasinghap naman ang ilang nandirito
sa ginawa ko pero pakialam ba nila?

Sasampalin ko ito o hindi masuri ng maayos itong lalaking ito?

"What the fuck! Pasyente ako rito, Cromello. Pasyente!" angal niya sabay hawi sa
kamay ko.
Sinamaan ko naman siya ng tingin sa katigasan ng ulo niya. Instead of showing some
sense of obedience, he gave me a dagger look as well. I am really right that he's
someone who has the same personality as mine.

I was about to piss him off more when I heard my phone rang from my pocket. Agad-
agad ko muna itong hinugot sa pantalon ko at saka tiningnan kung sino ang
tumatawag.

And the moment I saw the name on the screen, my mood changes.

=================

Chapter 17: School of Mystery and Danger

ALEX'S POV

"Yes, Uncle?"
[Are you doing fine? O kailangan na naman ako sa principal's office?]

I can't but to giggle with how worried he is about how I'm doing here. The always
protective uncle, of course. "Hindi pa naman, Uncle Johan. Just trust me, okay? So,
did you only call me to check me out?" I asked as I still walks away from the
infirmary.

[Uh no. I just want to inform you that your brother will be coming back soon. He
wants to meet you soon. You're about to have your debut on March. Xander will be
handling it.]

Napabagsak naman ang mga balikat ko sa balitang dala nito. Yes, I'm happy that my
elder brother is coming back but debut? Nah. It's only for those girls who wanted
to be princesses of the day. I don't need that. Not because I'm already being
treated like a princess in our family but because I don't feel like one and I don't
think I deserve to feel to be like one.

[You still there?]

"Ah, opo. Sige po. I need to go now." pagsisinungaling ko. Ayoko nang humaba pa ang
usapan at baka pati ang pagpapakasal ay mabanggit pa.

Mayroong kagawian ang pamilya namin na sa pagsapit ng ikalabing walong kaarawan ng

mga babaeng miyembro ay nararapat na silang maipakilala ng pormal sa mga kakilala,
kasosyo sa mga negosyo at iba pa sa pamamagitan ng gaganaping selebrasyon. Ito na
rin

ang gagamiting tiyansa upang mahanapan ang isa ng mapapangasawa nito.

In short, an arranged marriage. It sounds ridiculous since it's the twenty-first

century and yet this method is still a common thing to tie two people in a marriage
where only their families will benefit.

Kahit na ba sabihin ko pang kilalang-kilala na ako ng tiyuhin at kuya ko,

paniguradong doon din ang hantungan ko. I don't want to though. Our family
traditions suck.

Nagpaalam naman na rin siya kung kaya't kapwa na naming binaba ang aming mga
telepono. Malakas na buntong hininga na lang ang nagawa ko.
This is not the time to be stressed, Alex.

Alright. Time to go back to the infirmary to see if the king is fine now or maybe
dying.

Pagkabalik ko ay nakakapagtakang tahimik at pawang ang pwesto na lamang ni Spade

ang may nakatabing na kurtina na ibig sabihin ay siya na lamang ang pasyenteng
naririto. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalingon sa doktor na nagbabantay dito sa
bungad pagkapasok pa lamang. Ngunit pati siya ay napakibit balikat na lang sa akin.

Don't tell me those students ran away just because of his presence? Or did he scare
them for them to leave the premise? Ugh, whatever.

Nilapitan ko ang pwestong pinag-iwanan ko sa kanya at saka marahang hinawi ang

kurtina. "King, are you－"
"Kirsten..."

Natigilan na lang ako sa natagpuan ko. The king looks so bothered while on his
sleep. You can't find any sign of peace on his face. He seems so stressed and
lonely.

Hinigit ko ang nag-iisang upuan naririto sa tabi niya at dito umupo.

I can't believe I could see him like this. Naalala ko tuloy ang turo ni Ginang
Santos kanina sa unang klase ko.

All kings must be fierce and rule like steel. However, kings may have been as soft
and fragile like kids on the background, for they are the people who have to be
strong in all times and can not show even a flinch of terror in front of his
kingdom.

"Kirsten..." usal muli nito.

Ewan ko ba pero nakaramdam ako ng lungkot nang biglaan habang pinagmamasdan ko
siya. Para bang hirap na hirap siya. At bakit niya ba paulit-ulit na binibigkas ang
pangalan na iyon?

He said he already found Kirsten.

That's right. That is the name that was mentioned by the person who called last
time to tell us that three of our students have been killed. While in all
actuality, he is the one behind the killings.

"Don't f-follow me... You'll g-get h-hurt." at sa pagkakataong ito ay makislap na

butil ang nahulog mula sa mga mata niyang nakapikit. Mga luhang hindi napigilan ng
pagpikit upang lumabas.

Nung nakaraan pa namin napapansin

ang pagkabalisa at madalas na pagkalutang ni Spade. Wala kaming kamalay-malay kung

ano ba ang nangyayari sa kanya at kung ano ang bumabagabag sa kanya.
Subalit ayon kay Thelina, may kung sinong nabanggit din si Spade sa kanila noon na
nagngangalang Kirsten. Isang kakilalang hindi na gaano pang naikwento sa kanila ng
kaibigan ngunit nakasisigurado sila na ito marahil ang muling nagpabuhay sa dugo
niya nang marinig ang mensahe ng taong tumawag.

But who is she? Who is she to make you look so miserable and vulnerable? Is she
someone special to you? Is she someone who seemed to be your weakness?

Whoever she is, she's very lucky. She is Spade's achilles' heel.

Nailabas ko na lang ang panyong mayroon ako sa bulsa ko at bahagyang tinupi pa

itong muli nang madampian nito ang pisngi ni Spade na nadaanan ng luhang bumagsak.

/>
Nakakalungkot siyang tingnan ng ganito.

"Andito ka lang pala. Kanina pa kita hinahanap."

Halos mapatalon naman ako sa gulat nang makita ko ang pagdating ni Dereen.
Napahawak pa tuloy ako sa aking dibdib. Akala ko pa naman kung sino na.

"Bakit? May balita na ba?" nasabi ko na lang habang muling binabalik ang postura
ko.

"Nakasalubong ko si Juno kanina. He told me that he invited you to a party on

Reighzine." nakapamewang niyang sagot sa akin.

"Then?" bitin kong tanong.

"Well, coincidentally, Sky received a tip that the suspect for the murder last time
will be attending the party. Therefore, we must prepare to catch him up."

"Is that so? Sige. Mag-iingat ako." paninigurado ko sa kanya.

Napataas naman ang kilay niya sa sagot ko. "Ako? No, Alexandria. We will come with
you."

And this time, it is my turn to raise my brow against her.

"We will come whether you like it or not. That's final. After all, the message is
quite a threat to you. Hindi mo man lang ba naisip 'yon?" magkasalubong na kilay
niyang pangangaral sa akin na para bang bata pa rin ako para magdesisyon.

I admit, Dereen has a point. That person was able to pass the school's
security with ease and took three lives swiftly like wind with no such trace of his
crime. Kailangan talagang mag-ingat at hindi ko masisigurado na makakaya ko kung
sakaling ako ang maging target niya sa gabing iyon.

Furthermore, it might not only just a threat for me but also to my friends. Iisa
lang naman kasi ang unang pumapasok sa mga isipan namin sa tuwing may nagkakagulo
sa mga lugar na kinaroroonan namin. At iyon ang mga humahabol sa amin noon pa man.
Ang mga taong nagdala sa amin sa kaharian ng demonyong iyon. Ang demonyong dahilan
ng lahat ng paghihirap namin sa loob ng apat na taon.

Napatango na lang ako sa suhestiyon niya. That message was a threat to me. I have
to be fully aware of myself and my surrounding.

We decided to leave together for us to get ready. As for Spade, I asked the doctor
in charge to watch over him while the Heads are still not here.

We were almost on the entrance of Queen Anne's when Celine called Dereen out for
something. I guess it's something related to the Performing Arts Club or what so
ever so I told her that I will be coming in first.
Hinintay ko munang makalayo sina Dereen bago ako tuluyang pumasok. Gayunpaman,
napatigil ako sa paghakbang nang mahagip ng paningin ko ang isang matandang lalaki
na nakaupo sa mga malalamig na baitang ng gusali.

May kung anong humatak sa akin para lapitan siya. At tutal lumapit na rin ako ay
naglakas loob na rin akong kausapin siya.

"Manong? May problema po ba? Bawal po ditong umupo. Baka masita po kayo." mahinahon
kong pagpapaalam sa kanya nang nakayuko ng bahagya upang maaninagan ko ang mukha
niya.

Mabilis naman nitong itinago ang litratong sa tingin ko ay kanina pa niya hawak sa
loob ng kanyang dalang bag. "Nako, iha. Pasensya na. Aalis na rin naman na ako.
Teka..." at abang napatingin naman ito sa akin mula ulo hanggang paa.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maging reaksyon dahil medyo kinilabutan ako
sa kung paano niya ako tingnan kaya naman, "Bakit po?" tanong ko.

Napansin ko namang balak abutin ng kanyang kamay ang mukha ko. Nakakakaba na hindi
ko matukoy pero hindi ko rin magawang lumayo sa kanya sa hindi malamang dahilan
nang tumama ang tingin ko sa mga mata nito.
His eyes are so alluring and somehow, manipulating.

"－ra... Wala ka pa ring kasing ganda. T-Tunay kang isang dyosa." I wasn't able to
hear what he said before these but it's enough to make me shiver.

Strangely, I somehow can not take my eyes off on his eyes too! Ano bang mayroon sa
matandang ito?

"Alex? Anong ginagawa mo diyan? Halika na. Akyat na tayo."

At napakurap na lang ako ng ilang beses. Sa paglingon ko ay si Dereen na nakatingin

sa akin na tila nagtatanong at nagugulumihanan sa kung ano ang ginagawa ko.

Nabagabag
na rin ako pero nagawa ko pa ring balikan sana ng tingin ang matanda ngunit para
bang isang bula ay bigla na lamang siyang nawala.

"Manong?" tawag ko at pinalibot ko ang mga mata ko sa paligid pero wala akong
nakitang ibang bulto ng tao maliban lang sa aming dalawa ni Dereen.

Muli tuloy akong kinalabit ni Dereen sa pinaggagagawa ko. "Hoy. Ano bang hinahanap
mo? Sinong manong e wala ka namang kasamang ibang tao rito nang maabutan kita? Kaya
nga nilapitan kita kaagad e." turan nito na mas ikinakaba ko.

The fuck. I am not into paranormal stories and I seriously hate it. Xander used to
love scaring me with those. Holy shit. Am I seeing things? Is that man only my
imagination?

But I was able to talk to him!

"Mga iha, bakit hindi pa kayo pumasok sa loob?" dating ng napadaan naming guro sa
asignaturang Filipino na si Ginang Romualdez.
Tulad ng nakasanayan naming imahe sa kanya ay lagi pa rin siyang nakasuot ng isang
mahabang bistida na kulay rosas at tsalekong itim habang mahigpit na hawak ang
makakapal na libro gamit ang kanyang mga kamay. Ni hindi pa rin niya nililinis
ngayong araw ang kanyang salamin na malapit ng matabunan ng alikabok.

"Papasok na po kami, Ma'am. Siya nga po pala. May nakita o may nakasalubong po ba
kayong lalaki na galing sa rutang ito?" Dereen asked.

Mukhang pati siya ay nababagabag sa mga

ikinilos ko at sa mga nasabi ko. Totoo naman kasi. May nakita ako! May nakausap
ako!

Nagtatakang namang napailing ang ginang bilang sagot. Mas lalong lumakas ang kabog
ng puso ko. Who is the man who I just saw and talk to?

"Nakong mga batang ito. Magpahinga na nga lang kayo." payo nito na siyang kapwa na
naming napagsang-ayunan ni Dereen.
Baka namamalikmata lang ako. Baka imahinasyon ko lang iyon. Calm, Alex. Relax.

Hawak ko na ang bukasan ng pinto nang muli kaming tawagin ng boses ng ginang. Abang
napasulyap namin kami sa kanya na ngayon ay papunta na yata sa ruta ng Alfus Beige
Building kung saan matatagpuan ang silid ng mga guro.

"Kahit noong wala pa kayo rito, marami ng kababalaghan at misteryong nagaganap sa

eskwelahan na ito. Walang nakakaalam ng mga kasagutan sa bawat tanong ng mga
estudyante. Naalala ko pa nga maramig sikretong ruta at mga lagusan ang lugar na
ito. Minsan may mga nakaitim akong nakitang doon dumadaan." kwento niya.

When we were about to say something, she told us to hold out mouths. Hindi ko na
tuloy alam kung maniniwala pa ako sa mga sabi-sabi ng mga kaklase ko tungkol sa
kanya.

According to them, she was an alumni of this school. Moreover, Ma'am Romualdez have
never left this school when she had been pranked by her classmates before. Kinulong
daw siya sa isa sa mga bodega rito at dahil nga sa hindi
na siya mapaalis dito ay binigyan na lamang siya ng isa sa mga silid dito upang
matulugan.

Madalas daw itong nagbabagi ng mga kwentong walang makakapagpatunay na totoo o

hindi. Sa madaling sabi, may katok o 'di kaya'y saltik na ang ginang sa apatnapu't
walong taong pagtuturo nito dito.

Secret passageways? Maybe there were. Considering the numerous cases of death of
the students and teachers here and the recent murder, there's a possibility.

Ako mismo, hindi ko rin talaga masabi kung may katotohanan nga ang mga kinekwento
niya pero sa tagal niya rito, marahil nga ay may mga nasilayan na siya na
kababalaghan na tanging siya lamang ang nakaaalam.

"O siya, mauna na ako, mga iha. Marami pa akong aasikasuhin. Magandang huwag ka na
magpalaboy-laboy sa mga oras kapag pagabi na..."

We bowed our heads as a sign of respect to her bid of farewell.

"at huwag kang magpapahuli sa kanila."

Mabilis na napaangat ako ng ulo upang tanungin sana ang ginang ngunit nang
pagkatingala ko ay malayo na siya upang tawagin pa.

Naramdaman ko na lang ang pagpatong ng kamay ni Dereen sa balikat ko. "That woman
is really really weird. Don't let her bother you more. Come on, Fiacre brought some
baked goods from their class." at hinayaan ko na na mahatak niya ako papasok ng
gusali.

/>

As I followed Dereen to our room, Fiacre excitingly jumped on me with a sketchbook

on her hand. Luckily, I was able to maintain my balance. This girl is too thrilled
on everything!

"Woah. Wait a minute. What are those?" tukoy ko sa mga sari-saring nakaguhit sa mga
pahina na ibinibida niya sa mukha ko.
Parang bata naman itong ngumisi sa akin at bahagyang lumayo mula sa akin upang mas
mapakita ang mga ginuhit niyang disenyo.

"I heard from Dereen that we are going undercover to a party to catch the killer.
Kaya Alex, here you go!" at itinulak pa nito sa akin ang sketchbook kung kaya't
napahawak na lang ako nito nang bigla niya itong bitawan nang iabot sa akin.

Kahit kailan talaga. Well, let's see what she has.

Dahan-dahan kong binuklat ito at dito ay nakita ko ang naging malaking pag-unlad ng
talento ni Fiacre sa pagdidisenyo. And believe it or not, her designs are not about
fancy dresses shoes, and jewelries. Well, they are but with a twist.

"Matagal ko ng tinatago ang mga iyan. I am waiting for the time that we can make
use some of them. I think this is the time for it so I thought of showing it to
you." Fiacre said.
Nakakamangha ang mga nakaguhit na mga kagamitan ginawan niya ng disenyo. Mga
karaniwang kagamitan na sa totoo lang ay maaaring maging armas at sandata sa kung
sinumang mga kalaban.

"Good

job, Fiacre! Think you can make all the preparations for tomorrow night?" I asked
her, fully giving my praise to her talent and help.

"Siyempre naman!" masiglang tugon nito at agad na niyang hininging muli ang mga
disenyo upang makapagsimula na sa kanyang parte ng silid na ito.

I can't help but to smile with how much Fiacre improved. She is way happier now
that we have the Heads as our companions. Hindi na rin gaanong masama ang tingin sa
amin ng mga estudyante dahil paunti-unti na rin kaming nakikisalamuha sa kanila.

Freedom really makes way for your happiness.

"Habang tumatagal, mas nagpapakita ng mga senyales si Juno." ani ni Renneisme sa
sopa habang inilalabas mula sa kahon ang iba pa sa mga kagamitan ni Fiacre.

I sigh when I got what she is talking about. "We're just friends, Rennei. E kayo ni
Marc?" balik kong tanong sa kanya pagkabagsak ng aking pwetan sa sopa na kaharap
lang ng kinauupuan niya.

Agad naman niya akong pinukulan ng mga nanlilisik niyang mga mata. Naitaas ko na
lang ang dalawang kamay ko bilang pagsuko. Para binibiro lang eh.

"'Wag na 'wag mo ngang mabanggit-banggit ang kutonglupa na iyon." asar na wika niya
at ibinalik na niyang muli ang kanyang konsentrasyon sa pagsansan sa mga kagamitan
ni Fiacre.

Natatawang lumapit naman sa amin si Dereen habang dala-dala ang plato ng pagkain na
ginawa ni Fiacre sa klase nila. "Hayaan mo na 'yan si Rennei. Ano pa bang bago?
Nag-away na naman sila ng best friend niya." at humahagikgik pa rin ito nang
ipatong nito ang plato sa mesa.
Tatawa pa sana kaming sabay ni Dereen pero napatahimik na lang kami nang ilabas ni
Rennei ang pamaypay niya na ilang beses pa ang talim sa isang dosenang
pangkaraniwang mga patalim.

Oops.

****

Mga nasa bandang mag-aalas nuwebe na ng gabi nang makaramdam kaming apat ng gutom.
Tapos na naming asikasuhin ang mga gagawin at mga sandatang itatago namin sa mga
kasuotan na personal na palang naihanda ni Fiacre noong nasa Hong Kong palang siya.

Kaunti na lang at matatapos na kami. That is why we decided to go

out and buy some meals before the cafeteria closes. Kumuha lang kami ng kanya-
kanyang masusuot laban sa lamig ng simoy ng hangin at sapat na pera para sa
pagkain.
Pagkalabas namin ay may iilan pa ring mga estudyanteng nakakalat kagaya na rin ng
mga ilaw na siyang nagbibigay liwanag sa bawat sulok ng paaralan. May ilang
naninigarilyo habang nagmumuni. May iba namang naglalakad-lakad na tila ba kay
lalim ng mga iniisip.

Nakakangatog ng balahibo ang malakas na hangin. Tinatangay rin ng hangin ang mga
buhok namin at maraming nagsisilipana na mga tuyot na dahon. Sobrang tahimik na rin
ang paligid na siyang mas nakapagdagdag pa sa dalang lamig ng hangin.

Nang nasa loob na kami ng cafeteria, hinayaan na lang namin na si Rennei na ang
bumili at maghihintay na lang kami sa isa sa mga mesa rito. Malaki ang kantina kaya
may kalayuan ang mapagbibilan ng mga pagkain.

Pagkaupo namin, isang malakas na buntong hininga ang nilabas ni Fiacre at Dereen.
"This school is hell. It really sucks so much! Everything is spooky in here. Para
bang araw-araw tayong nasa horror movies!" bulalas ni Fiacre pagkainat niya ng
kanyang likod at mga braso.

Si Dereen naman na abala sa pagtipa sa cellphone niya ay naging iritado sa lakas ng

boses ni Fiacre at tinakpan ang bibig nito. "Stop throwing tantrums here. A bit of
dignity Miss Lei Fiacre Sancuevas. Don't you worry because it's good to practice
living in hell like here before I send you to hell." may nakakapanindig
na tono ang boses ni Dereen. Paalala lang ito na nagsisimula na siyang mainis.

Napairap na lang si Fiacre pagkataboy sa kamay ni Dereen na bumalik lang sa

pagtipa. Nang makita naman niya ako ay dumaldal na naman siya. "Alex, hindi na ba
talaga magbabago ang isip mo na sabihan ang HEAD na inimbitahan ka ni Juno? Don't
you think it will be good if we have back ups? Paano kung hindi lang isa ang
kalaban natin?"

I grinned with the question of hers. "Oho. Are you afraid, Ms. Sancuevas? Sa
pagkakaalam ko, noong tayo ang gumagawa ng gulo, ikaw pa ang nangunguna sa pag-
atake." sagot ko sa kanya nang nakahalukipkip. Ang lamig.

Hindi naman sa away ko na malaman nila. Sadyang masyadong mainit ang mga mata ng
bawat isa ng mga eskwelahan at iniiwasan ko lang na magkaroon ng away habang
naghihintay kami ng pagkakataon na mahanap ang salarin sa mga pagpatay.

Napasimangot naman ito. "Dati iyon. I don't want to cause any harm or fight
anymore. I'm a good girl na. Promise!" at tinaas pa nito ang isa sa kanyang mga
kamay bilang pangangako.
Cutie.

I just gave her a smile. Our Fiacre is always the good girl that I have on my side.
Nang dahil sa antok ay hindi ko na napigilan pang umub-ob sa lamesa at yakapin ang
sarili ko.

"The name, Kirsten." agad akong napaangat ng ulo at mabilis

na nabuhay ang dugo ko nang marinig ko na naman ang pangalan na iyon.

"I'm curious. Bakit kahit kailan hindi pinagamit sa iyo ni Kuya Xander at Uncle ang
name na iyon sa'yo?" pang-iintriga ni Dereen na alam kong darating at darating.

Nito na lang muling naungkat ang bagay tungkol sa pangalan na iyan. Dumaan ang
dekada na hindi nababanggit sa kahit saang sulok ng pamamahay namin ang ngalang
Kirsten.
Kwento pa nga ni Uncle Johan ay galing pa ito sa pangalan ng yumaong lola ko. Kaya
nga kahit ako, nagtataka rin kung bakit sa kabila ng halaga at kwento na mayroon sa
likod ng pangalan na iyon ay hindi ito pinapagamit sa akin. Ni hindi ko rin alam
kung paano nailulusot nina Uncle ang mga papeles kung saan tinanggal nila ang
pangalawang pangalan ko.

No matter what I do in order to find any tiny reason for it, I can't find anything.
Tumigil lang ako nang isang beses akong lubusang napagalitan nang dahil sa naisulat
ko ang Kirsten sa isa sa mga eksaminasyon sa Antrenica. Kumalabog ang galit na
boses noon ni Kuya at hindi niya rin ako pinalabas ng bahay ng isang linggo bilang
parusa.

Ugh. Remembering those are enough for me to have a headache so I just shrugged as a
response and got my head back to the table.

Base sa aksyon ko ay mukhang hindi na rin nila nagawang magtanong pa. Isa pa,
dumating na rin si Rennei matapos ang ilang minuto. Thankfully, Rennei is done with
the food. We need

to go back as fast as we can or else we're doomed!

Naririnig na naming nag-aayos at nagliligpit ang mga taga-kantina nang nilisan

namin ang lugar. Binilisan na namin ang paglalakad dahil sa oras na maglibot ang
mga guwardiya ay paniguradong sa opisina ng isa sa mga awtoridad ng eskwelahan ang
bagsak naming apat.
Mga ilang metro na lang at nasa bukana na kami ng gusali ng dormitoryo nang may
humarang at pumalibot sa amin na mga nakaitim na lalaki at pawang nakatakip pa ang
kanilang mga mukha. No doubt they were hired to kill us.

Batay sa posisyon namin, tanging ang dormitoryo lang ang pinakamalapit na

mapupuntahan pero kung titingnan ang distansya, malabong marinig o mapansin din
kami ng mga tao sa loob. Sabayan pa na maaaring tulog na ang karamihan o 'di kaya'y
may kapwa na mga ginagawa. Wala kaming mahihingan ng saklolo. Heto na nga ba ang
sinasabi ko. Dapat nagdala kami ng mga armas.

Nagkumpol kaming apat sa gitna at nagtalikuran. Nasa mga dalawampu sila at may mga
hawak na iba't-ibang klase ng mga sandata. Latigo, shuriken, kutsilyo, katana, at
iba pa. We're even more doomed! We just wanted to calm our hungry anacondas on our
stomachs and now there's about twenty men who came to end our lives.

Nilapag ni Rennei ang mga supot ng pagkain sa pinakalikod namin at pasimpleng in-
activate ang smoky spray ng relo niya na siyang kakayahan para maglabas ng usok sa
kapaligiran. Nang sa ganoon ay magkaroon kami ng sapat na oras para tumakbo at
tumakas.

It's just a matter of time and we are already counting in our heads.
Then all of a sudden, the smoke is everywhere.

It's not that we can't fight. We are only implying the decision we chose. To
change.

We only have half of a minute to run for our lives. Kaso mukhang tadhana talaga
namin na makabunggo ang mga ito at naabutan nila kami. Hinanda na namin ang mga
bagay na maaari naming magamit panlaban na nakatago sa loob ng mga dyaket at damit
namin. Aasa na lang kami na kahit kakaunti ang mga ito ay masasaklolohan kami ng
lakas na ginawad ng Escape.

Nagpapakiramdaman ang bawat isa para sa tamang oras ng pagsugod.

Bawat pagpatak ng segundo ay tila nakalilimutan na namin ang lamig na dala ng

hangin.

"YAAAAAAAAAH DIE!" naunang sumugod ang isang lalaking may mahabang buhok at may
dalang latigo.

Humakbang ako at sinalo ang tira niya. Pinulupot niya ang latigo sa braso ko kaya
mabilis naman siyang napangiti. 'Wag ka munang magsaya.

Ginamit ko ang braso ko para paikutin ulit ang latigo at mabalik sa may hawak ang
pagkakapulupot nito. Hinatak ko nang biglaan ang latigo na siyang dahilan ng
pagkabagsak niya sa lupa. Ngayong hawak ko na ang armas niya ay sa kanya ko naman
hinampas ito sa leeg niya na siyang nagpasakal sa kanya.

At dahil wala naman akong planong pumatay, hinagisan

ko ito ng mga ipit ko sa buhok na sa totoo lang ay naibabad sa ilang kemikal na

kayang magpatulog ng kahit na sino. Ang mga karayom na nasa loob nito ay ang siyang
sumipsip na likido na iyon kaya sa oras na bumaon ito sa kanilang mga balat ay
tiyak na makatutulog sila ng ilang oras.

Pagkatapos ng unang sumugod ay nagsisugod na rin ang lahat. Nilabas na rin nila
Dereen, Fiacre at Rennei ang mga nadala lang nilang panlaban. Hindi naman kami
masyadong nahirapan sa pagpapatumba sa labing lima lalo na't sabay-sabay kaming
umatake. Gayunpaman, mukhang nahasa ang mga ito ng mabuti sa pakikipaglaban.
Sa ngayon, magkakatapat na kaming apat sa limang natitira. Lahat sila may hawak na
mga matatalim at makikinang na katana. Nang magawa naming sulyapan ang mga natitira
naming armas ay ubos na pala ang mga ito.

Wala na kaming magagamit para sa pangdepensa at opensa. Kahit anong gawin ko ring
pakikipaglaban, talagang ayaw akong lubayan ng antok. Ano bang problema ngayon ng
katawan ko?! Hindi naman ako ganito dati! Argh! Bakit ngayon pa!?

Nang pasugod na kami, bigla na lang nawala ang balanse ko. Shit.

Abang bumagsak na lang ako sa malamig na semento. Hindi ko ininda ang sakit ng
pagkabagsak. Sa mga oras na iyon, nakita kong sinusubukan pa rin na kalabanin ng
mga kaibigan ko ang mga kalaban. I'm seriously pissed off because I can't help
them!

Pinilit kong tumayo man lang ngunit walang silbi. Tila ba naparalisa ang buo kong
katawan. Wala akong magalaw ni isa sa mga parte ng katawan ko. Binalot na rin ako
ng lamig at ramdam ko na malapit na ring pumikit ang mga mata ko.
Naramdaman kong may mga umalo sa akin at bahagyang iniangat ako sa semento. Nang
pinagsikapan ko pang idilat ang mga mata ko gamit ang natitira kong lakas, may
tatatlo pang mga tauhan ang pasugod sa amin ng mga kaibigan ko.

Hindi! Hindi pwedeng mamatay kami ng ganito lang!

Kaya lang talagang hindi na kinaya ng mga talukap ng mga mata ko ang kung anong
nagpapabigat dito kaya wala na akong nagawa pa kung hindi ipikit ang mga ito.

Sa bandang halos wala na akong ulirat at pag-asa pa ay naaninag ko ang pagdating ng

tatlong bulto ng mga lalaki na tumapos sa mga natirang mga mamamatay-tao.

At doon nakahinga ako ng maluwag. Naging madali na sa akin na magpalamon sa

panghihina at antok malaman ko lamang na ligtas na kaming apat mula sa kahit anong
peligro.

=================
Chapter 18: The Prince's Sword Dance

COLLEN'S POV

"Siguraduhin niyong mas madalas na ang pagroronda ng mga guwardiya. We can't afford
to have another fire incident here." I requested.

We've received calls and formal messages from the parents and guardians about their
concern for their children's security here in Mhorfell Academy. The fire incident
seems to be well-informed about it and therefore, Mhorfell's security system and
regulations' credibility have been being questioned so as a HEAD member, we need to
maintain their trust and to assure them that something like that would never happen
again.

"Yes, milord." answered by Alvin, a member of Ozna, the academy's group of students
who stands as the maintenance or the moderators

of the security system. The guards and the guideposts of every corner of the school
submit to them.
When I caught a glance of Alexis and Jonathan coming back from the storage rooms, I
decided to dismiss Alvin so that he could execute the order as soon as possible. He
then bowed to me before leaving the place.

"Maayos ba? Wala namang nawawala? Walang kakaiba?" tanong ko nang makalapit na
sila.

Nagkatinginan naman sila at sabay pa na sumagot. "Wala."

"Pero kataka-taka. Why does Edward and Sky also wanted to strengthen the protection
of the treasury room? Even the previous generation of HEAD never used the precious
treasures inside." nagugulumihanang wika ni Alexis.
"Isa pa, ginagamit lamang ang mga kagamitang naroroon kung may banta ng

panganib sa eskwenlahan. Pero wala. Well, except for the recent fire and murder."
Jonathan added.

Ako man, nahihiwagaan din. Hindi basta-basta pinahihigpitan ang pagbabantay doon
dahil maliban sa natural na mahigpit na ito ay wala sinumang tao sa eskwelahan ang
magtatangkang magtungo roon. Kahit na ba ang mga makakapangyarihang awtoridad. Lalo
na at mabigat na kaparusahan ang ipapataw namin sa lalabag sa kagustahan namin.

Hindi lang basta-basta mga kayamanang tulad ng pera o ginto ang naroroon. That is
the room where the source of power, the root of strength, and the only key to
oppose the management of HEAD are hidden.

Napatingin din ako sa ilan sa mga tauhang nanggaling pa sa pamilya ng mga Delaverde
sa paligid. "Even Kia's men are on alarm. May hindi sila sinasabi." nasabi ko na
lang.

"But you know what, guys? Why don't we walk around? Malay natin may mga
nagliliwaliw pang mga babae diyan sa gilid-gilid?" hapyaw ni Alexis sa nais niyang
gawin.
Tunay ngang parang kambal sila ni Marc. Parehas babaero. Kaya hindi rin matapos-
tapos ang tawag ng samu't saring mga babae sa linya ng eskwelahan eh.

Napailing na lang kaming dalawa ni Nathan. "Let's just have a short walk and then
we'll go back to the headquarters, 'kay?" I suggested and both of them agreed.

Malamig ang simoy ng hangin na humahaplos sa mga

balat namin. Kakaibang lamig. Iyan ang naisip ko. Oo at natural nang malakas ang
ihip nito sa ilang taon ko ba namang nandito.

Pero sa hinaba-haba na rin ng pagtira ko rito, kaya ko na marahil malaman kung may
masamang mensahe na dala ito.

And that's the kind of air I am feeling right now.

"Collen, nasaan nga pala si Courtney? Ang sabi-sabi, nauna na raw siya kumuha ng
eksaminasyon kaysa sa lahat. I know she's smart but she is not the type to make the
student body to be on uproar about her strings of connection to the
administration."

Nabalik naman ako sa wisyo sa pagbubukas ng paksa ni Nathan. "Ang alam ko, may
pinaasikaso sa kanya si Spade sa labas. 'Yun lang." tugon ko.

Wait. Spade, Edward, Sky, Courtney, and Kiara. The top five kings and queens are up
into something. Pero bakit hindi sinasabi sa amin? Bakit pawang pagbabantay lang
ang pinapaubaya nila sa amin na trabaho?

Simula talaga na dumating 'yang apat na mga babaeng 'yan, ang dami ng nagbago rito.
Nakakapang-init ng dugo na hindi ko malaman. Ano bang mayroon sa mga babaeng iyon
para ituring silang kakaiba ng mga kaibigan ko?

Porket ba may kung anong kemikal sa mga ugat nila? O dahil kakaiba ang lakas,
liksi, at talino nila? Tch. The hell I care.
Hindi naman sa hindi ko

sila gustong pakisamahan. I treat them as my friends too but isn't a great timing
that ruckus have arises ever since they stepped in to this school? Hindi kaya ang
mga taong nabanggit nila na sumusunod sa kanila ang naririto at nanggugulo ng
walang hampay? Hindi kaya sila ang puno't dulo ng mga nangyaring pagkamatay at
sunog?

My fellow HEAD members can't blame me. Laws are laws. Mhorfell Academy is our
priority no matter what. I will doubt anyone whether they are my friends or not as
long as the academy's dignity is at stake.

"Hey! Collen! Hey! Nakita mo ba 'yun?"

"Ha?"

"May mga namatay na ilaw sa banda roon. It looks like the bulbs from the lightposts
have been shattered." tingin ng katabi kong si Nathan na nagtataka rin sa nakita ni
Alexis sa hindi kalayuan.
That reminds me. We're taking the road towards Queen Anne's building. The female
students' dormitory. Shit.

Hindi ko naman na hinintay pa ang pagtitig ng dalawa sa lugar kung saan nawalan ng
ilaw kung kaya't tumakbo na ako papunta roon. May kutob na talaga ako na may
masamang magaganap ngayong gabi.

"Holy-"

Anong nangyari rito? Bakit ang daming mga taong nakaitim ang nakabulagta sa daan?
At bakit may mga patalim na nakakalat? Nagsilipana rin ang mga bubog dulot ng
pagkabasag ng

ilang mga ilaw dito.

Iniikot ko ang paligid at kahit ang gusali ng Queen Anne's ay nawalan na ng ilaw na
maaari sanang makapagpadali sa akin na masilayan ang lugar. Kinapa-kapa ko naman
ang telepono ko sa bulsa pero naalala kong naiwan ko nga pala ito sa bahay.
No choice. I have to look harder.

Shurikens, daggers, swords, and the smell of a smoke.

And that's where I found the figures of females and two men in black near a huge
tree. Hindi rin nakalampas sa paningin ko ang makinang na bagay na hawak ng
dalawang bulto ng mga lalaking nakaitim.

Nang mapansin kong akma na nitong umatake ay hindi na ako nagdalawang-isip pa na

bunutin ang balisong na natatanging mayroon lang ako sa ngayon.

Walang anupa't walang alinlangan ko itong itinapon papunta sa direksyon kung saan
nakatayo ang isa sa mga lalaki.

Tangina. Ba't ang kukupad tumakbo ng mga kaibigan ko? Ugh.

****

ALEX'S POV

"S-Stay ... please."

"No!" napabalikwas ako ng wala sa oras. Napakalakas ng pintig ng puso ko na para

bang hinabol ako ng mga nangangaing hayop at ramdam ko ang nag-uunahan kong mga
pawis.

"Oh my god! I'm glad you're fine! Mabuti na lang at hindi ka

napano!" bungad sa akin ni Janessa at niyakap pa ako ng pagkahigpit-higpit.

Bakas sa mukha nito ang pag-aalala sa akin pero mas pumaibabaw sa akin na matagal
ko rin siyang hindi nakita. Kung madalas din ay madalang ko lang siya kung maabutan
dito o makasabay man sa mga klase.
"Riell... how come you're here? Don't you have something to do for today? Where's
Dereen, Fiacre, and Rennei? How did I end up in here?" naguguluhang pagbato ko ng
mga tanong sa kanya na siyang ikinatawa na lang niya.

Bago pa man niya ako sagutin ay iniabot niya sa akin ang isang baso ng gatas na
siya ko namang kinuha. "They went to their classes already. Collen, Alexis, and
Jonathan were with your best friends when they brought you here. I don't know the
story but I'm really worried, you know! Ako naman, sadyang abala lang." sagot nito
sa akin nang may ngiti at kung anong liwanag akong naaanigan sa kanyang mukha.

"At ano naman ang pinagkakaabalahan mo? Parang dati lang, ang hilig mong sinusundan
ako kahit saan." panghuhuli ko sa kanya. Hindi naman na iba si Riell sa amin. Kahit
na ba minsanan na lang kami magkasama at magkausap ay hindi naman ibig sabihin nun
ay nakalimutan ko na na gusto niya na maging magkaibigan kami.

She's the only one and the first one to approach me on my first day, after all.

Pero sina Collen, Alexis, at Jonathan? Oh god. Why them of all people?
Paniguradong makakaabot ang nangyari sa mga tenga ng iba pang miyembro ng HEAD.

Bigla naman siyang tila naalarma sa tanong ko. Her face has the word of 'panic'.
"Ah. K-Kasi m-may inaasahan akong dadating mula sa i-ibang bansa." and I saw how
she blushed as she uttered every piece of word on her sentence.

Napangisi naman ako nang di oras. "Boyfriend?" I dared to ask.

"Ha? N-No! H-Hindi ko s-siya boyfriend. Imposible. Hindi kami pwede."

Naging makahulugan naman ang huli niyang binanggit. Hindi sila pwede? Looks like
Janessa Riell Salvador is experiencing the circumstances of having an unrequited
love, huh. Kung ganoon, hindi na nga ako mang-uusisa pa. Baka malalim pa na sugat
ang mabungkal ko kapag mas napag-usapan namin ito.

Sinamahan niya lang ako ng mga ilang oras at nagpaalam na rin siya na kinakailangan
niya ng umalis para salubungin ang taong nabanggit niya sa pag-uusap namin. Napag-
alaman niyang kasi na ngayon ang dating nito mula sa isang tawag. Hindi pa nga sana
siya aalis dahil nag-aalala pa rin daw siya sa akin ngunit tinulak ko na siya
palabas ng kwarto dahil alam ko naman na kaya ko na at alam kong gusto niyang
makita ang taong iyon kahit na ba hindi sila pwede.

Pagkaalis niya ay humiga akong muli at sinarado ang mga mata ko. Nakabulagta lang
ako rito sa kama, mag-isa sa kwarto at huni lang ng mga ibon mula sa labas ang
naririnig ko mula

sa maliit na bintana sa sulok ng silid. Sana ganito na lang lagi. Kaso iyon ang
problema. Sana lang. Iyan ang masakit na katotohanan.

Pwedeng may ilang segundo, minuto, oras, araw, linggo, buwan o taon kang magpahinga
at maging malaya na gawin ang gusto mo pero sa huli, kailangan mo pa ring tapusin
ang mga gawain na nag-aantay sa'yo. Kumbaga sa isang laro, hindi ka makakapunta sa
susunod na lebel hangga't hindi mo pa nakukumpleto ang hamon ng isa sa mga lebel.

But am I not right? Life is like a game that everyone wants to play. Not knowing
they are being played by their own choices and tactics. All of us are being played
by our own selves.

At the start of the game, we have nothing. We are powerless. Absolutely unaware of
the path to choose to go through. Once we found the opportunity to get some coins,
powers, and boosters which signifies as our achievements, goals, strength, courage
and dreams, we suddenly become all excited to reach for it.
However, when an enemy appears, you have to get rid of that enemy as much as
possible even before he gets rid of you. It's just like how you were able to solve
your problems. At habang patagal nang patagal, mas humihirap.

The target is getting higher. The requirements are getting harder to achieve. And
soon enough you'll have the option if you'll quit or you'll continue until the end.
If you quit, you're out. If you continue then it's either you lose and go back from
the start or to win

and conquer all.

Naalala ko na naman ang gagawin namin para mamaya. Hindi na ako magtataka kung
magdudududa na naman ang HEAD. Gayunpaman, bago nila maging problema ang taong
pinaghahahanap namin ay nauna namin itong kailangan. Para malaman kung may
koneksyon ito sa nangyari noon o hindi. Nauna namin itong naging laban. Kaya
nararapat lang na kami na ang tumapos.

I was about to stand up and prepare for the next class since we'll be having our
practical examinations on archery when my phone vibrated due to a newly-arrived
text message. Inabot ko naman ang telepono ko sa gilid ko at saka binuksan ito
upang mabasa ang mensahe.
I found that it came from Juno. He's informing me that he will be waiting outside
the main gate at seven o'clock and that the party is masquerade themed. Good thing
I have someone to get information from. Masks, huh.

I told him that I'm good with it but then after sending my reply, I thought of
another thing. Reighzine Academy is not safe just because I have Juno. I should
think of a better plan for tonight.

****

"Cromello, Alexandria D.," Sir Noel, our physical education teacher called.
Napaangat ako ng ulo at napansing nasa akin na pala ang mga mata ng lahat. We're on
the outdoors for today's practical examination and it turns out that the other
sections are having their own respective classes here in the field.

immediately pulled my earphones off. Maingay kasi eh.

Kita ko ang pagtitig sa akin ng mga kaklase ko na pawang naghihintay na kani-
kanilang pagkakataon sa pagpana. I didn't think twice to step forward and to pick
up the bow and arrow from the long table of various sets of archery equipments.

Alright, Alex. Hingang malalim. First, assume the shooting position. Okay, got it.
Next, nock the arrow. Carefully draw and anchor the bow. Then, aim.

Nang malapit ko ng bitawan ang dulo ng palaso, nakaramdam ako ng kung anong banta
ng panganib mula sa kung saan. May iba ring nakatingin sa akin mula sa hindi
kalayuan.

"Alex, proceed. The time's running." Sir Noel ordered, considering also the
remaining number of students who have to take their turns.

How could I focus if I'm having a bad feeling?

"Miss, bumaba ka diyan!"

Napalingat naman ang lahat kasama na rin ako nang may makarinig kami ng mga samu't
saring mga sigawan mula sa kalapit na gusali rito. Nagkanya-kanya pakikiusyoso
naman ang karamihan sa mga estudyante at gayon na rin ang mga gurong natataranta sa
pagtawag ng iba pang mga kasamahan nila.

What's happening? Naibaba ko na lang ang hawak ko at sinundan ng tingin ang mga
kaklase kong nagsialisan sa kani-kanilang mga linya upang makibalita. I tried to
look at our

teacher but he, as well, is worried about the sudden commotion.

"Yanna, anong mayroon?" pagharang ko sa isa sa mga kaklase ko sa ibang asignatura

na tumatakbo mula sa kinaroroonan ng kaguluhan.

Putlang-putla naman siya na para bang hindi niya rin alam kung ano ang nagaganap.
"Remember Blair? The school's owner's daughter. She's up there." pagturo nito sa
tuktok ng gusali kung saan dumudumog ang lahat.
"Professor Emman asked me to reach for the HEAD as soon as I can so if you excuse
me."

"Ah, yes. Go on. Thank you." pagpapasalamat ko sa pagsagot niya sa tanon ko at

nagmamadali na siyang umalis upang puntahan ang tahanan ng mga miyembro ng HEAD.

Ako naman ay kusang dinala na ng aking mga paa sa pinangyayarihan ng kaguluhan.

Why would Blair go to the top of building? To gain attention like she always does?
No way. A spoiled princess like her would never even dare to take a step towards
the edge of danger. I know she's a war freak but she's not someone you could
suspect of doing a suicide attempt.

Malakas ang pag-iyak niya mula sa itaas. Para bang ayaw pa niyang mamatay pero wala
na siyang iba pang mapagpipilian. Hindi ko rin naman masabi na tama ang iniisip ko
dahil walang ibang tao sa likod niya o may nakaalalay man lang. Kaya bakit siya
umiiyak?
Maybe she's waiting for

the heads to take action and to go up there wearing the shining armors? Ugh. Bakit
hindi ko nga pala naisip 'yon? Blair is an avid follower of the group and she
desires the current relationship with each one of them. Of course, she can be as
desperate as that to make them look for her.

Napailing na lang ako. Kung gusto niyang makalapit kina Sky, hindi naman na niya
kailangan gawin ito. Makaalis na nga. Paniguradong sa ibang araw na lang ulit
itutuloy ang practical.

Tumalikod na ako at naglakad papalayo.I just threw the bow and arrow from wherever
I can throw it out. Besides, the staff of the sports committee will probably clean
everything here to return it back to the storage room.

Tinanggal ko na rin ang panali ko sa buhok nang makaabot sa lamesang nagkakarga ng

sandamakmak na mga tuwalya para sa mga estudyante. I also got one. Nagpunas lang
ako sandali at saka ko isinampay na lang ang tuwalya sa balikat nang makabalik na
sa paglalakad.

"Blair!"
My curiosity begs for me to check the situation again. Having said that I'm leaving
to myself, my conscience just can't take to imagine what kind of picture will I see
once that lady fell on to the ground.

I thought... shit.

Napabalik ako nang 'di oras doon at marahas ko na lang na hinablot ang hawak na
pana ng isa sa mga kaklase ko. Without further ado, I positioned myself to seek out
for a good place

and timing to release the arrow. One wrong move or even a one second delay would
endanger her life. Napakagat ako ng labi sa ideyang iyon.

Three, two, one...

"AAAAAHHHHHHH!"
Napapikit ako ng mata matapos kong bitawan ang palaso. Isang mahabang katahimikan
na yumanig sa buong kapaligiran. Sa sobrang pagtutok nila sa itaas ay hindi na nila
namalayan ang ginawa ko. Dahan dahan kong idinilat ang mga mata ko.

At nagpapasalamat ako sa Diyos na ligtas si Blair. Mabuti na lang at matibay ang

arrow na ginagamit namin kaya nang pababa na ng pangatlong palapag ang bagsak niya
ay natamaan ko ang pantalon niya at matagumpay na bumaon ang pana sa pader ng
gusali

In short, she sort of hanging right there but at least, she's safe now. Nakahinga
na ako ng maluwag. Ganun na rin ang lahat. Nagsidatingan na rin naman na ang mga
awtoridad at pati ang HEAD upang agad na masoklolohan ang dalaga.

Bago pa man ako tuluyang makaalis pinangyarihan ay nahapyawan ko ang mapanuring

tingin sa akin ni Collen nang madaanan nila ako. Ito na nga ba ang sinasabi ko.

Pagkabalik ko sa dormitoryo, kumpleto na ang lahat ng kakailangan namin. Mukha

ngang ako na lang ang hinihintay. Tumanggi akong ikwento sa kanila kung bakit ako
natagalan. Maliban sa mababahala lang sila, sigurado naman akong mababalitaan din
nila kinabukasan.
From the very tip of our weapons

to our outer appearance. The weapons are all hidden within our clothes. The gowns
have been customized and exceptionally outstanding. For sure, no one will doubt us
carrying a set of arms. Even our masks have multiples functions such as tracking,
monitoring, and spotting.

"You guys ready?" I asked with a grin. An evil grin.

"Grabe! I miss this hobby of mine! Medyo nakakasawa rin pala ang sobrang
pagpapakababae at pagdikit sa mga lalaki. My hands are itching to kill flesh
meats." ani ni Fiacre at pinatunog pa ang mga buto niya sa kamay. This is it. You
will know how this jolly girl works on her field of expertise.

"Matagal-tagal na akong walang ensayo. Let's see if my ribbons are still as deadly
as before." Dereen said as she gives ribbon whips a kiss.

You may think ribbons won't hurt yet once a woman of power gets a hold of them, the
weapon and body will be one. Sharing the strength and flexibility to one another.
Sa bawat hampas nito ay makakaya nitong magpatumba ng kahit na sino o ano. Sapat
din ito upang makapagpatay ng sindi ng kandila at makapag-iwan ng mga pasa sa
sinumang makakatikim ng lingkis nito.
"Tsk. Let's just kill them all and go. I want to sleep." maikling tugon ni Rennei
who is a silent killer.

Iniwasan ko na mapabulong. Renneisme is as quiet as a catastrophe's arrival. Sudden

and deadly. Clean and neat. Sa oras na

mawala ang tingin mo sa kanya, kabahan ka na at gawin mo ang lahat para makita
siya. Kung hindi ay ikaw ang kusang maglalaho sa paningin ng lahat.

"Girls, remember, blend in with all the visitors and guests. Ears and eyes open.
Every single move should be noted, any strange individual and action you'll notice
should be informed to each one of us. Use our signals if you want to inform
something and lastly, don't die." I told them.

They all smiled as a response. It's fine to shed blood but not a life.

I won't let another friend of mine to be killed again.

****

Pinili naming daanan ang isang lumang daan papunta sa punong pintuang-daan na
nabanggit sa amin ng isa sa mga dyanito dito. Matagal na itong hindi nagagamit at
halos wala ng nagtatangka na pumaroon dito. Sa mga oras na ito ay malapit na
magpalit ng mga guwardiya sa guard house sa hilagang pasukan.

Nang makaalis na ang mga guwardiya ay saktong namang napasok na ni Rennei ang
security portal na ginagamit ng isa sa mga miyembro ng Ozna. Na siyang nauto ni
Dereen sa isang pustahan. This became our key to shut the CCTV cameras around the
northern gate down.

Sinenyasan ko ang tatlo kong kaibigan para tumuloy na sa napag-usapan naming lugar
kung saan nakaparada ang pinahatid ni Fiacre na isang van sa tauhan ng pamilya
nila. Iyon ang gagamitin nila sa pagsunod sa

selebrasyon at para sa pagtakas namin kung sakali mang may pumalya sa plano namin.
Nakapaloob din dito ang ilan pang armas na hinanda namin upang maging panatag.
Nang masigurado ko ng wala na sila, doon ko naman naaninag ang itim na 1969 Chevy
Camaro ni Juno. Just on time.

Huminto siya sa harapan ko at binuksan ang isang pintuan mula sa loob upang
papasukin ako. Walang atubiling sumakay na ako dahil mahirap na kung maaabutan pa
ako ng mga guwardiya. Pagkaayos ko ng seatbelt ay pinaandar na rin niya ang makina.

"You look stunning." he complimented.

"What do you expect?" tugon ko. Napatawa na lang din siya sa nasabi ko.

"Well, the usual Alex? But I'm wrong, I am sitting beside the most beautiful girl
that I've ever seen in my whole life." he added as if his eyes are stuck on me and
not on the road.

Naihampas ko naman sa braso niya ang dala kong dala kong bag nang mapansin kong
hindi pa rin siya tumitigil sa kakatingin sa akin. "Look at the road, bastard."

Imbes na umayos ay tumatawa pa rin itong humingi ng paumanhin. "Sorry. I just can't
take my off of you."

Halos maubo naman ako sa rason niya. "Coming from a man who came into my life with
an insulting smirk on his face." paglilihis ko kahit papaano ng pinag-uusapan. I am
not into talking about that kind

of lines. It's just really not my style. Naipako ko na lang ang tingin ko sa labas
ng bintana.

"At least I got your trust after I help you out on your gift for your uncle. I
guess the bad boy image don't stand a chance against you, huh." komento niya at
pag-alala sa kung paano kami nagkasundong dalawa.

"Definitely. If that day didn't come, I must've ripped your throat out already." At
sa pag-aakala kong mananahimik na siya ay inaasahan kong magiging mapayapa na ang
biyahe namin.
Nevertheless, I guess Juno Alston Domzelle likes to make fun of people not only
with his infamous smirk but as well with his laughter. Argh.

****

When we set our feet to the venue, the decorations for every corner are amazing.
The motifs were white and sky blue. The curtains and table cloths were embroidered
with Indonesian pattern designs. Various guests wearing glamorous jewelries and
gowns. Figures dancing gracefully on the dance floor along with the classical
music. Decorations which will only be tainted by the disgusting blood of those
people who have ruined our lives.

[We're here, Alex. Fiacre's on the bar counter. Dereen is talking with the guests
while I'm here near the control room.] balita sa akin ni Renneisme mula sa earpiece
na dinesenyuhan ng pagiging hikaw upang hindi makaagaw ng atensyon.

My partner leads me to one of the VIP tables where three men

and two women are also seating. Pagkaupo ko ay may lumapit na kakilala si Juno at
may binulong sa kanya na tila nangangailangan na ng atensyon niya. Sumenyas naman
ako sa kanya na puntahan niya muna iyon.
"Don't worry, I'll come back as soon as I'm done with it. Just ask the waiter for
anything you need." bilin niya sa akin at sabay na silang tumakbo ng kakilala niya
papunta sa likod ng entablado.

Hindi naman naging problema sa akin ang pakikipag-usap dahil may kanya-kanya ring
mundo ang mga kasama ko sa mesa. I ordered a cocktail drink to somehow relieve
myself from being all alone here. "Any strange thing?" bulong ko.

[Nah. More on creepy man thing.] sagot sa akin ni Fiacre na malamang sa malamang ay
nakatingin sa bawat taong naririto mula sa hindi kalayuan. More specifically, on
the guys.

Several minutes have passed and the program is not getting better and more
entertaining. I would like to tell it to Juno once he comes back but I think that
would be rude and offensive for someone who have exerted his efforts for this
party.

An hour have passed and I was about to go to the washroom when Juno finally
appeared. "A little technical problem." ito kaagad una niyang nasabi habang
tagaktak ang pawis niya.
"Ayos lang. Sige na. Kumain ka muna. I will be going to the washroom first." paalam
ko at mapagpasensya naman niya akong inalalayan patayo mula sa upuan. I am actually
planning

to check out on Dereen. Kaso may nahagip ang mga mata ko. Mukhang pamilyar sa akin
ang taong iyon ah.

Parami nang parami ang mga bisitang dumarating. Susundan ko sana ang bultong nakita
ko nang maipit ako sa dami ng tao at sa pag-akyat ng bagong tagapagsalita sa
entablado.

"And now it's time for our main event of the evening. The Prince's Sword Dance."
the emcee announced. Bigla namang napahawi ang lahat ng tao sa kalagitnaan ng buong
lugar. At gawa na rin sa pagkakaipit ko ay naitangay na lang ako sa gilid. The
prince's sword dance? What the hell is that?

Malaking pabilog ang pinorma ng ilang kalalakihan na nakasuot ng kasuotang pang-

musketero at may hawak-hawak na mga espada. Pansin ko naman ang kakaibang tinginan
ng mga dalaga dulot ng naanunsyong parte ng programa.

And here I am, struggling to get out of the crowd.

Nakailang palinga-linga pa ako nang makini-kinita ko si Renneisme sa may fire exit.
Hay, salamat. Makikisiksik na sana ako papunta roon nang maramdaman ko na may
tumapik sa balikat ko.

Napatigil tuloy ako nang 'di oras. I also got conscious with how the people around
me have stepped away from where I am standing. Seriously. What is it this time?
Handa na akong patikimin ang taong iyon ng tabas ng dila ko pero napaurong na lang
ang mga salitang ibabato ko sa kung sino ang kumalabit sa akin.

Down

on his one knee and his hand reaching out with his eyes staring at me, this guy who
is wearing a costume of a prince have been drawing more attention than ever to the
both of us. "May I have this dance, mademoiselle?" he asked. Cheers from the crowd
and screams from the other young ladies then came after.

For Pete's sake. Why do I always got confronted by men?

[Accept it, girl. Baka mapag-initan ka pa. You don't want another batch of Blairs,
do you?] Dereen advises from somewhere.

Do I have a choice?

I faked a smile and I unwillingly gave my hand. As soon as he stood up, he escorts
me gently to the center where the musketeers are surrounding and that's when a more
intimate music was heard and the lights have been focused on us. Ang iba ay magiliw
na nanonood sa mga sumasayaw samantalang ang iba ay mga nag-aaya ng sumayaw.

Simple lang ang takbo ng sayaw. Iikot, maghahawakan ng palad, tititig sa mga mata,
haharap sa kabilang direksyon, at uulit-ulitin lang. This is the so-called sword
dance since the prince and his musketeers have their swords with them. Fake swords
though. Sa bandang bahagi ng sayaw kung saan pag-ikot na lang ang ginagawa namin,
habang magkasalungat ang mga kamay namin, ay nag-umpisa ang mahal na prinsepe ng
usapan.

"Are you bored, young lady?" Malalim ang boses niya.

"Obviously, yes. I am not usually impressed by this kind of events." I answered
with no interest on my voice.

He then chuckled for how blunt I gave my answer. "You're a straightforward one.
Interesting. What school do you came from by the way?"

And why do I have to tell you? "I'm from Italy. I just got here last week for my
cousin's wedding. He's an alumni of this school. Unfortunately, he can't come and
that's why I'm here dancing with a stranger."

He smirked mysteriously. "I won't be a stranger to you anymore unless you would
tell me your name, Miss Ice."

Now I have an urge to know the man behind that fucking mask.

=================

Chapter 19: Hide and Seek

Sa isang gabi na puno ng dilim ngunit napalilibutan ng mga maliliwanag na ilaw ng

lugar na ito, nakikipagsayaw ako sa isang lalaking hindi ko naman kilala. Sa isang
lalaking nabigyan ng pagkakataon upang pumili ng isang dalaga mula sa dinami-dami
ng kababaihan dito upang maisayaw sa harap ng lahat ng bisita.
Hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa sitwasyon ko pero isa lang ang maisisigurado
ko sa sarili ko.

Gusto kong tanggalin ang maskara ng prinsepeng ito nang sa gayon ay masilayan ko
ang itsura niya. Nang malaman mo kung sino ang nagmamay-ari ng isang kakaibang
ngisi.

I don't why I'm curious about him. Does it matter anyway? Buti nga ako nangingilala
lang para matahimik ang kuryosidad ko. 'Yung iba nangingilala para may masubaybayan
kesyo gwapo ganyan o matalino ganito.

"So, may I know your name?" the prince asked me once again. It's been a while since
the sword dance have started and it's kind of boring waiting for those rascals to
exploit their bad schemes.

Inalala ko na lang na may ibang bagay akong dapat asikasuhin para mailihis ko ang
pag-iisip ko. "Oh, is it for stalking purposes? Or you're going to hunt me down to
kill me on my sleep?" I tease.

Another laugh from his was heard. "What a rude mouth you have there. But

I like it." he said. Trying to compliment my wit.

I'm rude when it comes to my way of talking but sometimes it's just a way of mine
to extend my reach to my goal. And this time, my goal is to escape from this
freaking dance and find the girls.

"By any chance, are you a friend of Juno Domzelle?" pagbubukas niya ng bagong paksa
sa kalagitnaan pa rin ng sayaw at kasiyahan.

Halos mapataas naman ang kilay ko sa tanong niya. "Why do you ask?"

"Nothing in particular. I heard he's the one of the organizers of this event and I
don't like him." he answered bluntly.
A sudden change, huh? What about Juno, prince?

Sa saliw ng sayaw ay muling nagkatinginan kaming dalawa at gayon na rin ang aming
mga palad. "And why is that? What did that guy do for the prince to dislike him?"
ako naman ang nagkaroon ng tiyansa upang magtanong.

"You see, Juno is not as fascinating as he is like what his subordinates always
brag about. He's also a piece of scumbag, young lady." the prince scorned - which
surprised me.

tila nawala naman ang timpla ng mukha ko nang paunti-unting nilalamon ng

katahimikan ang personal kong kapaligiran.

Patuloy ang pag-ikot namin ngunit animo'y nawala ang musika sa buong paligid. Hindi
natatapos ang kasiyahan sa mukha ng mga

bisita ngunit ako naman ang nawalan ng sandaling reaksyon sa pagpasok ng

nakabibinging tunog kung saan ang mga sumunod na mga salita na lang ng prinsepe ang
narinig ko.
"Mahina kasi siya."

What? I can't help but to look at those powerful and expressive pitch black eyes.
Even my feet stopped from the flow of the dance and my body seemed to be froze all
of a sudden. Somehow, the same color is undoubtedly conquering my world.

"Having said that, he's a competitor to catch the biggest fish in town."

What do you mean...?

He then bowed his head with his hand on his back as he steps backward.
Wait. Where are you going?

But it's as if every foot of mine is glued to the floor that I cannot do anything
with the prince having his retreat from the dance floor.

Sandali lang. Bakit? Bakit mo nasabing mahina si Juno? Paano mo nasabing karibal mo
siya? Ano ba ang natatanging bagay na nagbubuklod sa inyong dalawa?

"Wait a second!"

At sa bawat segundong hindi ko maigalaw ang mga paa ko ay unti-unti namang malayang
sinasalubong ng kadiliman ang prinsepeng nananatiling nakayuko sa akin habang may
naroroon pa rin ang ngisi sa kanyang mukha.

/>

Holy shit.
"Fuck, the lights are off! And I'm here in the comfort room retouching! Bullshit!"
bulyaw ni Fiacre na halos ikinatakip ko ng tenga sa lakas ng boses niya nang kusang
tanggapin ng earpiece ko ang sunud-sunod na mga mensahe at tangkang pagkonekta
rito.

"Aish. Stop cussing around Lei. Just go out and watch for your moves. The rascals
are here. Eyes and ears open." Rennei hushed Fiacre from the other line.

Malalakas na hiyawan at tilian ang pumarinig sa parte na ito ng Reighzine Academy.

Pawang naghuhumingi ng saklolo ang bawat bisita ng tulong na makahingi ng isang
kislap man lang ng liwanag na siyang magbibigay kapanatagan sa kanila.

However, I guess there is no such help that is coming any soon. Ni wala nga ring
awtoridad ang humahawak ng mikropono upang mag-anunsyo ng kahit anong maaaring
makapagpakalma sa mga bisita.

Ano ba talagang nangyari? Paanong-

Those words... Those words from that mysterious prince. I can't explain it but I
have this feeling that he might be a part of this show. A show which just started
the moment the lights' switches have been off. A show that we are about to be a
part of. We need to do great or else it will go the other way around.

"Girls, watch out for those musketeers.

A portion of swords from the boxes of props are proven legit. Don't worry, you can
trust my dad's weirdness. And I hope everything he learned from collecting weapons
is reliable. Well, at least on that part." Dereen warned.

Mas naging mapagmatyag naman kami sa ipinaalam niya. Ngayon na nga nila isasagawa
ang pag-atake. Ang nakakapagtaka lang, ano ang kailangan nila rito sa Reighzine?
After forming quite a ruckus on Mhorfell Academy, why switch to Reighzine?

Why is the suspect keep on playing with us?

And out of the blue, my arm automatically moves on it's own to ward off an attack
from my right. "Argh. Asshole." I muttered as my body slowly realizes the pain from
the wooden stick's hit.
As my eyes have adjusted to the dark completely, I have notice that the one who is
still holding the stick wears the same outfit like those who attacked us in front
of the Queen Anne's building. Mukhang iisang tao nga lang talaga ang puno't dulo ng
mga atakeng ito.

Itinulak ko palayo ang patpat gamit ang lakas ng braso ko. Agad ko naman siyang
tinadyakan sa may tiyan niya bago pa siya makagawa ng panibagong tira. Napaatras
naman ito ng ilang hakbang mula sa akin.

Bahagyang napahawak pa ito sa tiyan niya. Ginamit ko ang pagkakataon na iniinda

niya ang lakas ng tadyak ko upang tanggaling ang telang bumabalot sa bewang ko

hanggang sa paanan ko. Imbes na itapon ay inipon ko ang tela at hinawakan sa bawat
dulo nang magamit ko itong pansalag.

Napangisi naman ako nang maiipit ko sa tela ang sandata niya. Abang napahigpit
naman ang panga niya sa pagkawala ng kontrol sa kanyang armas. I let the panic do
the rest for me to get the sword stick from him easily on his weakest state. Sa
sobrang pagpupumilit pa rin niya na mabawi ang kontrol ay napatalsik siya nang ang
lakas ko ang magwagi sa hatakan naming dalawa. Nagkukumarag siyang tumayo at
nagkukumahog pang tumakas nang ibato ko sa kanya ang sarili niyang armas na tumama
naman sa ulo niya at nagresulta sa pagkawala ng malay niya. Ayun, plakda sa sahig.
"There she is!"

Napalingon naman ako kaagad sa kung saan nanggaling ang mga boses na iyon. They
came from the second floor, wearing the same outfit as the guy I just knocked out,
and they have guns.

I started to do a cartwheel from my previous position to the nearest table that I

was able to locate as they begin to shoot me. Seconds passed and the loud noise
from the guns' processors have stopped. Everything went silent as if there's a mass
happening and here I am hiding with my head lowered. What a pain in the ass.

I thought of changing tables but I accidentally shove something. When I take a

little time to look at what it is, I just fall on to the floor. Terrified with the
numerous bodies lying and drenching on their own blood everywhere. I almost can't
move

with the woman in front of me still has her eyes open, horrified.

"Oh my god." I whispered as I try to make everything sink in to my mind. There's no

time to be shaken. The enemies are here, you idiot.
My eyes unfolded back as soon as I hear the reconnecting signal from my earpiece.
"Alexandria, are you there? Most of the guests are already dead! They were
poisoned! Some fell asleep. Stay where you are, okay? We have to retreat."

"What? Nandito na tayo! Bakit pa tayo aatras? Ang kailangan naman na lang natin
gawin ay ang hanapin ang pinakapuno't dulo nito." pagkontra ko sa sinusuhestiyon ni
Rennei sa kabilang linya.

Narinig ko naman ang malakas na pagbuntong hininga nito na para bang isang malaking
misyon ang kumbinsihin akong umalis sa lugar na ito. Well, it really is! The
mastermind is here! Why should I escape if I can confront him here right here,
right now!?

[Listen to me, honey. Someone had tipped the cops that there would be an attack
tonight. We don't know who it is and we're not totally sure if the mastermind is
really here or if he only sent his men. If the cops were to find us here, they will
suspect us to be the killers! You don't want that, do you?]

Argh! Hell with that guy! Is this just a set-up? "Fine. Prepare the car." labag sa
loob kong pagsang-ayon sa gusto

ng kaibigan ko. She has a point. We can't afford for the authorities to suspect us.
Not only the academy will get involved but also my family who is unfortunately, a
part of the society which the government is very opposed with.

Papalipat na sana ako ng lamesa nang maramdaman ng balat ko sa batok ang kakaibang
lamig ng metal at imposibleng hindi ko malaman kung ano ang bagay na nakatutok sa
akin ngayon. I've seen this thing more than the number of times I've watched The
Matrix.

"I can still remember your face, young lady. Ikaw 'yung babaeng nagpakabayani na
makipagpalit ng pwesto sa panganay na anak ng mga Vantress. Nakakamanghang makita
kang buhay pa. Kaso babawiin din ng amo ko ang buhay na iyan ngayong nahuli na
kita." malumanay na litanya ng taong sa tingin ko ay babae base sa kanyang boses.
Habang sinasabi pa niya ang mga salitang ito ay pinahahaplos niya ang baril niya
balikat at buong leeg ko.

She's one of them. One of those people who kidnapped us! Tama nga ang hinala ko!
Sila nga ang gumagawa ng mga kaguluhan sa Mhorfell!

"Not yet, you bitch." and I headbutted her from the back which give me the time to
steal her gun off from her hand. Before she can even think of making another
attack, I directed the gun toward her. She stopped.
She slowly lifts her two hands on the same level of her head as if surrendering but
I'm no fool, woman. I won't be fooled twice by you

and your master. Not again. "Where is he? Who is your master?" I tried to ask.

Pero hindi niya binigay ang impormasyong hinihingi ko. Sa halip, unti-unti lamang
siyang tumawa habang may takip pa rin ang mula sa ilalim ng ilong hanggang sa
kanyang baba. "Hanggang ngayon ba hinahanap mo pa rin siya? Aww. Hahahaha! You're
playing hide and seek! Kill me but you won't have what you want, Alex."
nangungutyang turan nito.

Mga hayop! Mga halang ang kaluluwa! Paano niyo nagagawang tumawa sa dinami-dami ng
krimen at mga kasalanan nagawa ninyo sa mga inosenteng tao?! Akma ko nang hugutin
ang gatilyo nang makaramdam ako ng presensyang papalapit sa likod ko. Dama rin ito
ng mga balahibo ko.

Kaya kahit na ba alam kong mapapatakas ko lang ang babaeng nasa harapan ko ay mas
pinili ko na lang na hugutin ang kutsilyong nakasuksok sa sinturon ko. I shoot the
remaining bullets from the gun to the woman only to know that there is no such
bullet in it and that she only played with me.

Fuck! Mabilis akong pumahiling at saka ibinato ang kutsilyo sa isa sa mga lalaking
paparating. Matagumpay itong bumaon sa kaliwang braso niya. Hinanap kong muli ang
babae ngunit gaya ng inaasahan, ginamit niya ang pagkakataong iyon para makatakas.
Nang tingnan ko naman na ang mga paparating ay naalala kong hindi na ako nararapat
pang magsayang ng oras dahil kahit anong sandali lang ay maririnig

na namin ang tunog ng sasakyan ng mga pulis sa labas. Kaya naman kinuha ko mula sa
bulsa ko ang isang lalagyanang puno ng pabangong mismong si Dereen ang gumawa.

This is not just an ordinary perfume. It might looked like any other women's
cologne but actually it has tedious effects once sprayed. It is mainly for the aim
of protection and hiding since it can defect anyone's eyes and can result to
blindness once not treated within eighteen hours.

Masagap man ito ay paniguradong magdadala ito ng pagkahilo, pagkawalang malay at

paghina ng kakayahang pang-amoy. Ultimately, once tasted, you should treat yourself
as poisoned. You need to go to the hospital before the day ends if you are still
willing to live in this planet.

Before I smashed the vial of the dangerous perfume, I pulled my handkerchief from
my pocket to evade the same fate of my opponents. Good night, fellas.
As the vial touched the floor, shattered pieces of glass have been thrown
everywhere and so as the smoke that the harmful perfume created. Provided that the
enemies will be on panic due to it, I decided to find the switch in order to give
my last attack before I have my way out.

Nasaan na ba ang lintik na bukasan ng ilaw?

Ayun! Near the fire exit's door! I didn't waste any time and I immediately run on
to the fire exit to turn the lights on. However, as the light covered the whole
venue, my chances

of escaping anonymously have been covered by darkness when my mask fell off my
face.

Kapag minamalas ka nga naman

****

SPADE'S POV
"What the hell is happening?!" Marc exclaimed when the lights are finally on.

Lights that we have been longing for since a while ago. Seriously, what kind of
crap is this, Reighzine Academy? A mysterious sender sent an invitation to our
headquarters to this party which turns out to be unpleasant not even for a second
ever since we've got our asses on the elegant chairs.

There's this freaking sword dance that we don't really know the real essence for
this celebration and all of a sudden, the lights were turned off then, when we were
able to get a sight of what is happening, this kind of picture welcomed us! To add
a cherry on top, some men attacked us when they found out that we're still alive
unlike the other guests who were dropped dead!

Damn you, Juno. If you want to kill me and the rest of the members as a retribution
for you not being able to attain any HEAD position, don't put us up to your dirty
tactics of getting us down to your territory.

"This is such a mess." I commented as I look around the venue. The glamorous and
extravagant venue a while ago. Everything has been stained by blood and nothing but
red.
The swimming pool outside looks like

a pool filled with blood and corpses. The extravagant chandeliers, glasses and wine
bottles were all broken. The wonderful motifs and wallpapers were all ended up as a
mess.

"I guess what we have thought is right. The invitation was really intended for us
to fall on this disaster. Unfortunately, we came here out of our whim."
panghihinayang ni Collen sa kinalalagyan naming sitwasyon.

Collen Matthew has always been like this. He wants everything to be planned and
organized to avoid any possible problem along the way. Pero ano ang magagawa niya
sa kaibigan naming nagpupumilit kitain ang hinahangaang guro niya rito?

Kung nandiyan lang sina Thelina, hindi na namin siya sasamahan dahil kung hindi ay
siguradong pagsasaraduhan kami ng pinto ng bahay. But since it has gone the other
way around due to the sudden assemblies of their clubs, we were able to escape from
their monstrous grasps.
Yet, the same goes to us. Instead of stressing out, we're in the middle of being
attacked by assassins. Again. Collen told me what happened the night when they
found Alex and her girlfriends-

"Holy shit." Alexis whispered with just the right volume of voice for us to hear
him and to call our attention to where he is looking at.

Speaking of the devil. Looking at her from head to toe, I'm quite positive that she
knows what is going around here. And why didn't she tell me about this? We

agreed to an alliance primarily for the justice of Ashley's death and now, this?!

Hindi ba napag-usapan na namin na lahat ng bagay na maaaring makatulong sa pagsagot

namin sa mga kinakaharap naming tanong ay dapat pinapaalam niya muna sa akin?! What
happened to that fucking deal?! Cromello, you damn woman. I can't understand you!
You and your friends!

"Pare, kung anuman ang gusto mo itanong, sarilinin mo muna. Mahirap magtanong sa
taong may kumukulong dugo. Baka dugo mo pa ang bumuhos." ani ni Marc nang akmang
itatanong din yata ni Alexis ang rason kung bakit naririto ang mga bago naming
kaibigan.
Taking them out with us would be the best way to find out.

As the attack continues for the reason to eliminate everyone who have witnessed the
scenes after the crime, I asked my fellow Heads to steal weapons from their
opponents and to keep it as if their lives depend on it.

And as I relentlessly defend myself, I've felt the feeling that I hate the most.
"Marc!" I roared as countered the sword that almost make lose my friend. I already
lost his younger brother. I won't lose another one. I won't lose another friend
just because I wasn't able to help.

We are all fighting to get out of here. Some survivors have taken the advantage of
us playing with these idiots and have escaped, not worrying about us who were left
behind. It's like the

dramatic moment on every late night shows. Everything seems so slow and sentimental
when you are feeling so hopeless about being alive. The enemies won't even stop
coming to us.

"Bastard." I mumbled as I got a hold of one of the men's fist. "Ano ba ang
binabalak niyo rito?" agad kong tanong sa kanya. Umaasang kahit isa man sa mga
salita niya ay makakasagot sa mga misteryong gusto kong mairesolba.
Pero tinawanan lang niya ako na para bang isa akong nahihibang na nagtatanong sa
bagay na walang katuturan. "Getting rid of your happiness as always, little
Vantress. Killing your sisters, aunties, and mother is not enough. We have to make
you live a life with endless entrance of questions that you won't be able to solve
forever!"

"Ano bang kasalanan ko sa inyo? Ng pamilya namin? Bakit ba ayaw niyo kami tigilan?"
pagod na pagod na ako. Ayokong matulak sa hangganan ng limitasyon ko. Ayokong
sumuko nang walang nakukuhang sagot.

The man devilishly smirks to me. I know he can see the desperation on me. "How
about watching your back for a second?" Huh?

"Argh!" I cried as a slash came upon to my right arm as soon as I turned my back.
Shit. Mabilis na dumapo ang kamay ko sa parteng pinagmumulan na ng paglabas ng dugo
ko. At sa pagdapo nito ay siya ring pagbitaw ko sa armas na hawak ko.

Born as Spade William Vantress.

The heir of the prestigious Vantress family. The second child and the eldest son of
the house thought of how God gave him the best life a human could ever received.
We're wealthy, we have loyal workers, we eat three to four times a day, I can get
everything I want and I am happily living with the one-big-happy family set-up
everyone envied.

It was wonderful. Having a vacation on that villa, celebrating for a romantic and
sweet reason only with our ten most trusted guards. Everything is well. Not until
that dreamy day became the worst nightmare of mine.

The feeling I hate the most. It is the feeling of being hopeless, of being useless,
and of being merely useless.

Kung nagawa ko lang sana maging matatag noong panahong iyon. Kung sana kaya kong
ipagtanggol ang mga mahal ko sa buhay noon. Kung nakaya ko lang sana na manatili sa
tabi niya. Kung kaya ko lang sana ibalik ang mga buhay na nawala sa mismong harapan
ng dalawang mata ko. Lahat ng gusto kong sabihing tungkol sa araw na iyon ay
nagsisimula sa sana at kung.

Dahil marami akong pinagsisisihan.

Iyon rin ang pinakarason kung bakit ayokong may kung sinong tao lang ang
magpaparamdam sa akin na wala akong magawa at wala akong ibang mapipili kung hindi
ang manahimik at tumunganga.

Because the last time I felt that was the time when I lost the two most important
women of my life. My mom and my fiancée.

/>

I can still remember what she looks like. Even on the verge of getting killed right
now. Her shiny golden hair which beats the glow of the sun. Her magical black eyes
turning into somehow gray once been stricken by sunlight. Her smile that could melt
anyone's heart.

Ten years ago, I never expected to lose her image. How I wish I could see her in
her adolescence look. How I wish I could at least see her alive.

It was heartbreaking. That day when I have to bid my farewell to her after spending
four days of laughter with her. Despite that, I tried to hold on to my father's
promise. That someday, I will be able to see her again. That I will be able to
recognize her through a so-called mafia pendant which identifies any keeper of it
as the next heir and any receiver of it as the future partner of an heir.
Ang bagay lang na iyon ang tanging paraan ko para mahanap siya. Subalit sabay sa
pagkawala ng palawit na iyon ang pagkawala ng balita ko sa babaeng lagpas isang
dekada ko ng hinahanap. At ganoon na rin ang hustisya sa pagkamatay ng aking ina.

Sa loob ng maraming taon, dinanas ko ang hirap ng pagiging walang alam sa kung ano
talaga ang tunay na pangyayari. Halos parehas lang ng hirap nito ang sakit ng
kamatayan. Ngayong nasa bingit na ako ng kamatayan, makakaya ko na bang sumuko?

****

ALEX'S POV

"Nasa

katinuan pa ba ang hari ng HEAD?"

"Ano?"

Anong sa tingin mo ang ginagawa mo, Spade William Vantress?!

Nang may papalapit na namang mga kalaban sa akin ay inikutan ko siya kaagad at
maliksi kong naitarak ang katana sa dibdib niya. Patapos ko na siyang kalabanin
nang mapansin ko ang paamabang pagtapos sa buhay ng haring gusto ko pa mapatunayang
mali.

Hindi ka pa pwede mamatay.

Hinugot ko ang espadang nakasaksak sa pinakamalapit na bangkay sa akin at buong

higpit ko itong hinawakan habang tinatantya ang layo na kailangan nitong malagpasan
upang masalag ang nakaambang kamatayan.

"Give me that sword, lady." turan ni Rennei nang maagaw niya sa mga kamay ko ang
sandata.
Napatulala na lang ako sa mga inaksyon siya. Alam kong hindi si Spade ang klase ng
tao na gugustuhin niyang makasundo. More or less to save from a life and death
situation. "I'm doing you a favor, princess. I'm better than you when it comes to
targeting. Trust me he'll owe his life on me." depensa nito sa hindi ko pa rin
makapaniwalang tingin sa kanya.

Gayunpaman, mas minabuti ko na na pagkatiwalaan siya. Bawat isa sa aming apat, may
kanya-kanyang kagalingan na dulot ng Escape. At hindi ko dapat pagdudahan ang
siyensiya lalo na kung ang ina ko ang mismong lumikha nito.

/>

Tinuon ko na lang ang pansin ko sa iba pang natitirang kalaban. Kinuha kong muli sa
pagkakatarak ang espadang ginamit ko sa isa at hinarap ang mga paparating. Kapwa
naglalaban ang mga patalim na hawak namin at mahusay sila kung tatanungin.

At kung pantay kayo ng kalaban mo sa pahusayan, idaan mo sa utakan.

Pahalang kong pinangsalag ang sandatang hawak ko nang pagsabayin ng dalawang

kalaban ang tira nila. Pasimple kong tila tinaktak ang sapatos at awtomatikong
lumabas ang patalim mula rito. Muntikan ko nang makalimutan.
Buong pwersa kong ginamit ito sa pagsipa sa mga tuhod nila at mabilis din naman
silang bumagsak sa sahig sa sakit at lakas ng pag-atake ko. "Umalis na tayo rito!"
sigaw ko sa kanila. Hindi baleng sagutin ko ang mga sentimyento ni Spade. Ang
mahalaga makalabas kami ng buhay dito.

Wait a moment. What about Juno? Nakatakas kaya siya? Sana naman. Mukhang hindi
maganda ang tingin sa kanya ng prinsepeng nakasayaw ko kanina. Dapat mapaalalahanan
ko siya kaagad. Kailangan ko ring malaman kung ano ang balak ng prinsepe sa
pagiging kasabwat nito. Alam niya ang lahat ng 'to. May masama siyang balak kay
Juno!

"Come on Alex! Let's go!" untag sa akin ng matinis na boses ni Fiacre kung kaya't
nagmamadali ko na ring tinahak ang daanan na binabagtas nila.

Sinadya kong magpahuli sa linya namin habang patuloy

pa rin kami sa pagtakbo papunta sa kung saan naroroon ang mga sasakyan namin.
Pawang inilabas ko ang mga holen na inihanda ko sa isang maliit na supot.
Pinanghuli ko talaga ang mga ito dahil magagamit namin ito kung sakali mang may
mangyaring hindi inaasahan.
Padiretso nang muli ang tingin ko nang makarinig na ako ng mga putok ng baril mula
sa likod. "Hurry! Faster! Get on your cars!" pag-aalarma ko sa mga kasamahan ko.

Kanya-kanya kami ng punta sa mga kotseng nakalinya. Sunud-sunod na nagsisimula ang

mga makina ng bawat isa at gayon na rin ang akin. I was about to depart when I
notice that Spade's car is not even starting yet. Oh, dear.

Napatingin naman ako sa mga humahabol sa amin. Napaisip ako kung kakayanin pa ba ng
oras kung tutulungan ko pa siya. May posibilidad na parehas kaming mahuli. But I
can't let him die, can I?

Whatever! Napababa na lang ako mula sa sasakyan at tumakbo papunta sa kinalalagakan

ng kotse ni Vantress. Aligaga ko siyang kinatok at ibinaba naman niya ang bintana
bilang resulta.

"Why can't you just go?! I can do it all by myself! Leave me alone!" bulyaw niya sa
segundong matapos na ang pagbaba ng bintana dulot ng pagkatok ko.

"You dumbass! I can't leave you here! Shut your freaking mouth and let's fix it!"
kontra ko naman sa kanya. Abang hindi siya nakapagsalita sa pagtataas ko ng boses
sa kanya. Ang tigas kasi ng ulo niya! Masyado niyang sinasalo lahat!

Wala naman na rin siyang nagawa pa dahil pansinin na ang distansya ng mga kalaban
sa amin. Mas tinutok na lang namin ang pag-aayos ng problema sa kotse niya.
Kalaunan naman ay umandar na ito na siyang ikinapapasalamat naming dalawa. Inaya na
niya akong sumakay na ngunit tumanggi ako. Mas pinili kong bumalik sa sasakyang
naiwan ko lalo na at naroroon ang ilang mahahalagang gamit at armas ko.

"Alright. It's time to-"

"Nice to meet you again, young lady."

Maluha-luha kong pinagmasdan ang paglagpas ng sasakyan ni Spade sa akin. Akmang

bubusina sana ako nang maramdaman ko ang mahigpit at magaspang na pagkakatali ng
lubid sa likod ko. Paanong...
Unang tumuon ang mga mata ko sa rear view mirror at doon, doon ko nakilala ang
tunay kong kaaway. Gusto kong kumawala at magsisisigaw pero naunahan na nila akong
matabingan ng panyo sa bibig ko. Unti-unti ko na ring naaamoy at nararamdaman ang
gamot na mayroon sa panyong ginamit nila.

How could this be?

Sinusubukan kong makaalis pero tinatraydor na ako mismo ng sarili kong isipan at
katawan. Nawawala na ako sa ulirat at nauubusan na ng enerhiya at lakas ang katawan
ko para pumalag pa sa mga lalaking nasa loob ng sasakyan. Kapwa mga nakaitim at mga
may maskara maliban sa isa.

His sweet words are traps.

His smirk is merely a warning.

Why? Why do you even ask me to trust you...

=================

Chapter 20: Coming Back

ALEX'S POV

"Do you trust me?"

That question have been inside my head for hours already. Ever since they got me
here, tied up, and hopeless, that question never failed to wreck even a little
moment of rest for me. As I blink, his voice rings. As I try to empty my mind,
those words remain. As I let myself think for a second, vengeance is all I can come
up with.

Democritus, the laughing philosopher said, do not trust all men, but men of worth;
the former course is silly, the latter a mark of prudence.

I may really have been silly all this time.

I guess I am still not prudent enough to avoid this kind of circumstances. I
trusted him. I trusted Juno. For all what happened to me from the past, why can't I
learn to pay attention if someone is scheming behind my back or not?

Bakit ba hindi mawala-wala sa akin ang dating Alexandria? Ayoko na ulit magtiwala.
Ayoko na. They always leave me disappointed to the point where I can't go back to
anywhere I wanted to start again. They leave me with no legs and no arms to depend
on.

How could I find justice if I'm still like this?

I lifted my head as I hear a sound of footsteps coming down the hall. Floorboards
creak just outside the door of this dark room where the shaky hanging bulb is my
only light. A shadow

then creeps along the threshold.

Mukhang nandito na siya.

My hands automatically turned into fists as I grit my teeth due to the anger
arising within me.

For the nth time, I tried to get myself out of the numerous rounds of ropes that
binds me to this wooden chair. I came to think that Juno have finally finished a
full background check on me and therefore, aware of my body condition.

Kung hindi, hindi niya ako papatalian ng ganito kahigpit na akala mo ba ay isang
toro ang pilit niyang kinukubli sa silid na ito. Hindi niya rin ako gugutumin at
uuhawin ng husto kung hindi niya alam na isa sa paraan para hindi ko magamit ang
tunay na lakas na dala ng Escape ang pagpapahina muna sa pisikal na katawan ko.

Escape is like any power booster on digital games. There should be a vessel which
is strong enough to handle it in order to use it to it's utmost capability.
Limitado na lang ang naisusuporta sa akin ng Escape at tingin ko ito rin ang
dahilan kung bakit hindi pa ako nawawalan ng malay hanggang ngayon.

Before I knew it, the door creaks as I watch the snake carefully takes his
entrance. "Dummy. You should've have seen this coming. I didn't know you will give
up your trust that easily." he mocks as his infamous grin starts to be visible on
my eyes.

Yes and I do know how big of a mistake I've done. I trusted him not knowing that he
has a dagger

behind my back. I should really have silence you when I have the opportunity. I
shouldn't have open my doors for you and for your fabricated drama in life.

"Was it fun having a dance with me?"

Mas lalong nagkiskisan ang mga ngipin ko sa sinabi niya. Doon ko lang din napansin
na suot-suot pa rin niya ang kasuotang pamprinsepe na sinuot niya. Everything was
scripted. Everything has been planned plain and smooth!

"It was fun dancing with the prince until I found out it's you." balik kong sagot
sa kanya na nakapagpatigil sa bibig niyang kanina ko pa nais tanggaling sa mukha
niya.
Pinakiramdaman ko ang hapding dulot ng pagkikipagtagisan ng makapal na lubid at ng
balat ko at gayon na rin ang mga sugat sa paa ko. Bawat kirot ay pinilit kong
gawing kalakasan ko para manatiling matatag sa pakikipag-usap sa taong hindi ko na
nais pang makitang maisahan ako.

"Helping me on shopping, giving me a hand to the cases I am taking care of,

cooperating on pursuing the criminals I am searching for, taking the trouble to
help the arch enemy of your school, taking the initiative to be my entertainment
while I'm being frustrated on everything. Hah! You've made yourself so worthy in
front of me that I can't seem to deem myself silly now." turan at doon ko
napagdesisyunan na tingnan siya lalo sa mga mata niya.

I am trying to feel every bit of disappointment, hatred, and pain burning inside

me. I want to destroy every reason that I have to trust him like I said so. "You
will regret this, Juno Alston Domzelle. A Dela Vega's trust is as valuable as gold.
You should've been careful on having one. Now that you took it for granted, I'll
make you realize it's worth until you kneel down begging for forgiveness." I told
him as I keep glaring at him.

I might be still on these ropes but it doesn't mean I can't have my way on you too,
bastard. Mas lalong nawala ang sigla ng kasiyahan sa mukha niya dulot ng banta ko.
Nagtagisan ang mga tingin namin sa isa't isa. Kung talagang pinaimbestigahan niya
ako ng masinsinan, alam kong alam niya na hindi basta basta nagbibitaw ng isang
babala ang isang Cromello o ni ang kahit na sinong Dela Vega.

At mas lalong hindi nagsasabi ang kahit na sino sa angkan namin ng mga bagay na
hindi namin tutuparin.

Muling nagbukas ang pinto at sumambulat mula rito ang ilan pa sa mga lalaking
naglalakihan ang mga katawan. Pansinin ang mga baril na nakasukbit sa kanilang mga
sinturon na para bang kahit na anong oras ay papatay sila ng kahit na sinong
haharang sa daanan nila.

I hate to admit it but I'm sort of starting to be scared for my own safety now. I
hope my friends will be able to know that I have been caught. I hope they are on
the process of planning a rescue for me.

Napapikit na lang ako ng mariin nang mawalan na ako ng lakas upang panatilihin

ang titig ko sa mga mata ng walang hiyang nasa harapan ko. Nagsisimula nang manakit
ang balikat at likod ko sa pangangalay.

"Y-You're too soft. You don't even notice that I've been sending men to watch you
and to get you killed. It's not my fault, heiress. You, of all people should know
what identity you have yet you took it for granted." pagkontra niya sa inani ko
kani-kanina lang. Hindi ko alam kung bakit may tila pangangarag sa tinig niya pero
nararapat lang na mas alam kong hindi na talaga siya mapagkakatiwalaan pa.
Napangisi ako sa paggamit niya sa parehong mga salitang ginamit ko laban sa kanya.
"And now you're being worthy of my hatred. You didn't just attempted to kill me but
also my friends. You are not after the Heads but us, who has the wanted elixir on
our veins. Congratulations, you've caught one." may paghihinanakit kong wika sa
kanya habang kadiliman pa rin ang hinaharap ng aking mga mata.

Great. The four years of chase is finally done. Just having me will give them
sufficient accessibility to the elixir's contents and substances. Sa oras na mapag-
aralan nila ito ng lubusan, paniguradong mapag-aalaman na rin nila ang mga maaaring
kahinaan at mga pangontra nito. Magtutuloy ang paglaki ng posibilidad na mangyari
ang mga pinakamasamang pangyayari hangga't naririto ako para gamitin nila.

They will not just continue the works of the previous benefactors of a longer life
span but also

achieve the poisonous fame and wealth for themselves. In a worst case scenario,
this knowledge might become a serious threat to humanity.

"Bring her to the guest room. She needs to have a little rest before the
experiment. Don't let anyone get near to the room without my permission." Juno
ordered.

The men then got close to me to remove the ropes out of me. Sa bawat bara-barang
pagkilos nila ay mas lalo lang nagiging miserable ang sakit na binibigay sa akin ng
mga sugat ko. Wala akong ibang magawa kung hindi ang tiisin ang sakit kahit na ba
sa pinakamaliit na paraang alam ko.

Rennei... Dereen... Fiacre... please do something! I know he would not be able to

get it what he wants through my blood but I'm afraid to how far is he going to make
Escape beneficial to him.

Bago pa man ako tuluyang makaalis sa upuan ay tinalikuran na ako ni Juno upang
magmartsa papalabas ng kwarto. Hinayaan kong mabura siya sa paningin ko tulad ng
pagbura ko sa kahit anong koneksyon at memoryang mayroon ako sa kanya.

Halos mapamura ako nang biglaan na lang akong sinikmuraan ng isa sa mga lalaking
naatasan ni Juno. "Ahh! What the-! How dare you?!" bulalas ko pero isang palo mula
sa batok ang natanggap ko na siyang nakapagpaluhod sa akin sa sahig. Just wait
until I got out of here!

Bago pa man ako makainda ay naihatak na nila ang mga braso ko at walang sabi-sabing
kinaladkad

nila ako papalabas hanggang sa makarating kami sa harap ng isang puting pintuan sa
kadulu-duluhan ng pasilyo ng palapag na ito. Patuloy ang panghihina ko at sa tingin
ko ay sa kahit anong sandali ay mawawalan na rin ako ng malay kung hindi pa ako
makakainom ng tubig at makakain ng ni isang kagat ng pagkain.
Sa labas ng kwarto ay may isang lalaking may katandaan na may kagalang-galang na
kasuotan. "To assist a young lady especially someone from an elite house, like that
is rude. I suggest you hand her to me carefully." the man who I assumed the
household's butler asked to the men beside me.

"Tanda, wala kaming pakialam sa'yo. Hala, sige, ibigay niyo na 'yang babaeng 'yan
sa kanya nang makapagmiryenda na tayo." bruskong utos ng isa pang lalaking
nakasunod sa amin.

Tulad ng sinuhestiyon ng matanda ay ibinigay nila ako ng maayos rito na siyang

hindi ko inaasahan. Mukhang kahit papaano ay may kakaunti silang respeto sa
presensya nito sa mansyon na ito. Isang magalang na ngiti naman ang unang pinakita
sa akin nito habang inaalalayan ako papasok sa silid na tinutukoy ni Juno.

"Pagpasensyahan niyo na po ang mga tauhan ni Master Juno. Sadyang hindi lang sila
naturuan ng tamang asal." paghingi nito ng paumanhin sa akin nang makaupo na ako sa
gilid ng kama. Narinig ko rin ang pag-alis ng yabag ng mga paa ng mga lalaking
naiwan sa labas.

Pawang hindi naman ako nagsalita dahil bukod sa hindi ko alam kung
mapagkakatiwalaan siya
ay isa pa rin siya sa mga tauhan ng sambahayan na ito.

I scan the room while I'm at it. The glowing pinkish wallpaper tell me that the
owner of this room is a girl. There's also a set of stuff toys at the side and a
line up of trophies displayed on the tables. Seems to be a girl who is bright and
talented.

Sa pagkakaalala ko naman ay walang nabanggit sa akin si Juno tungkol sa pagkakaroon

ng kapatid na babae. Kanino kaya ang kwarto na ito?

As I let my eyes wander, I can hear wiggling of trees, birds chirping and the
strong wind coming in and out from the windows. It's as if the ambiance is similar
to the usual Sunday afternoon. Except from the fact that I was kidnapped and I
don't know where am I.

Napatingin ako sa pinakamalapit na bintanang nakabukas. Malayang nakapapasok ang

sikat ng araw sa silid na tila wala na yatang liwanag ng pag-asa para sa akin.
Hindi ko tuloy maiwasang mapabuntong hininga. What will I do now? Paano ako
makakatakas? I don't have my cellphone and weapons with me. Mukhang pinapalitan na
rin nila ako ng damit nang bago pa man kami makarating dito. That being said, my
last resort, my GPS device has already been eliminated from the scene.
Hinayaan ko na lamang magsalita ang katiwala habang isa-isa niyang isinasaayos ang
mga kakailanganin ko rito sa silid habang hindi pa dumarating ang oras na
ipapatawag ako ni Juno ulit para sa eksperimentasyon.

Eksperimento...

ulit...

"Ako nga po pala si Theodore. Ako ang pangunahing katiwala ng sambahayan na ito.
Ilang taon na rin akong naglilingkod sa mga Domzelle." introduksyon niya nang
maiabot niya na sa akin ang isang baso ng tubig.

I look at his eyes first and I try to search for something suspicious or anything
but all I can see is a kind man offering me a drink. "Don't worry. I didn't put
anything to the drink. So, go and have it." pag-udyok nito sa akin.

I guess having a drink won't hurt.

Malaya kong inabot ang baso ng tubig at saka ininom ito. Makailang ulit din akong
nakahingi pa gayon na rin ng pagkaing inihanda niya sa akin. Ni hindi ko na
namalayan na inaalagaan lang nila ako sa mga oras na ito upang maging pisikal na
handa mamaya.

What only I can't understand is that why do they have to lock me up and to refuse
to give me food and drink, then?

Pinagmasdan ko si Theodore habang magiliw niyang binubuksan ang mga bintana.

Paanong napunta ang isang mabuting katiwalang tulad mo sa mansyon ng mga demonyo?

Ilang sandali pa ay naglakas loob na akong magsalita. "Why do you keep on staying
here?" I asked. I saw him stop from what he is doing and he didn't hesitate to
glance at me.

Just like before, he smiled as if there's nothing wrong going on here. "Three
generations of

my family have served the Domzelles with their utmost loyalty and passion for the
past decades. I have watched the young master and the young lady grow while I watch
milord being lost to greed and selfishness. I can't seem to find the reason to
leave." he answered with his eyes showing contentment and accomplishment.
Napakunot ang noo sa kasagutan niya. "Being lost?"

Abang binitawan niya ang huling kurtinang isasaayos niya at nagsimula siyang
lumapit muli sa aking kinauupuan. "Sa palagay ko ay hindi ako ang nararapat na tao
upang magpaliwanag sa inyo niyan." ani niya.

Anong ibig niyang sabihin?

My eyebrows creases even more when the door suddenly open only to reveal someone
familiar to me. Someone I never expected to be here considering the time and
situation. She is wearing the usual black clothes get up and an expression that
shows nervousness and uncertainty as she steps carefully inside the room.

"Riell? As in Janessa Riell Salvador? What are you doing here?!" nasambit ko na
lang nang tuluyan na siyang makapasok dito sa loob. Sinenyasan naman niya akong
tumahimik sa pamamagitan ng paglapat ng kanyang hintuturo sa kanyang labi.
I was a bit taken aback by her sudden appearance but I was able to at least silence
myself like she gestured so. Napansin ko naman ang pagyukong ginawa ni Theodore sa
kanya na siyang ipinagtaka ko. Dahil dito ay nawalan rin ang kakaunting

saya na dulot ng pagkakita ko sa isa sa mga kaibigan ko. Unti-unting nabalot ang
pakiramdam ko muli ng duda at mga katanungan.

"Miss Janice, lalabas po muna ako upang magmanman." paalam ni Theodore sa kanya
matapos ng pagpapakita niya ng paggalang kay Riell. Pawang napatango lang naman ang
nahuli at dire-diretso nang lumabas ito sa silid.

Nang marinig ko na ang pagsara ng pinto ay nagkasalubungan ang mga mata naming
dalawa ni Riell. Naging uhaw na uhaw sa mga kasagutan ang aking isipan na para bang
hindi ko siya magagawang pakawalan sa ngayon. Namamantsahan ang pagpunta at
pagbisita niya sa akin ng pagdududa na hindi ko na muling nais pang maramdaman.
Ayokong may mabawas pang muli sa mga pinagkakatiwalaan ko.

She took slow steps towards to me and she finally kneeled down as soon as she have
caught my hands between her own. Riell caresses my hands as if I'm some pet that
has been abused. "I know you have a lot of questions. I'm sorry I lied to you, too
all of you. But I'm here to help you out. There's no way you're going to stay here
and become an instrument of my father." she said as she avoids an eye contact with
me.
I can't understand. Why is she apologizing? She's always been out of the picture
this whole time and now she's here asking for my forgiveness and telling me she
will help me to escape. What's going on? Who is the one she is referring to as
father? Is she connected to Juno?

She sighed as she

finally earned the courage to face me. "I know it's too late for an introduction
but my real name is Janice Domzelle. Believe it or not, Juno is my brother. I've
been sticking around you since I am very well aware of the danger he might bring to
you. However, I failed to protect you from him. Look at you." at nakita ko ang
unti-unting pagtutubig ng kanyang magkabilang mga mata.

I don't know what to say. Kung ganoon, kaya siya nakipagkaibigan sa akin kaagad at
dikit nang dikit sa akin noong una pa lang ay dahil alam niyang may binabalak ang
kuya niya sa akin? Pero... Pero... Pero bakit ngayon niya lang ito sinabi sa akin?!

"But why didn't you tell me? You should have at least give me a hint for Pete's
sake, Riell! All this time, you've been lying to all of us! If only I was able to
get hold of the truth, I shouldn't have let all of these things to happen!" I burst
out. If only she informed me earlier than ever, things should have not been out of
control!

A lot of people died! They got involved to a matter they do not know a single thing
about! My friends and should have not proceeded to the plan and make ourselves be
open to any attack! If only I know that Juno is behind all this, those students
could have been alive today! They could have pursued the life they want! The bright
future awaiting for them!

"Alex, I am really sorry. Believe me, I don't mean to lie. Please hear me out for a
moment! I have to get away from here as soon

as possible to report to the HEAD!" pagpapakalma niya sa akin. Ramdam ko ang

paghigpit ng pagkapit ng mga kamay niya sa akin.

Labag man sa loob ko na isantabi muna ang mga katanungan ko ay ginawa ko pa rin ito
alang-alang na rin sa sarili kong kaligtasan. Kung totoong may limitadong oras
lamang siya, wala dapat masayang na oras. Gayunpaman, naghahangad ako ng paliwanag
mula sa mismong bibig niya.

"So what does your father have to do with this?"

"My dad, Howard Domzelle is used to be a close friend of your parents. He's on the
same course with your mother and so he envied your mother's talent in chemistry and
physics. He can't accept the fact that Alexandra Dela Vega is the one who created
something that would put science on it's highest point of glory and not him. That's
why he hired some agents to kill your mother."
W-What?! He is the one who exploited the plan to kill my mother?! How could he?! To
be swayed by jealousy and insecurity so easily, how could he call his self my
parents' close friend?! Para roon lang? Para lang sa rason na iyon ay binalak
niyang patayin ang nanay ko?

"Sa awa ng Diyos, nagawang matakasan ni Alexandra ang mga bitag nila. Kaya lang
mukhang hindi laging sineswerte ang mga inosenteng tao." she added.

The fire of anger begins to build up inside me. Methods of how will I kill that man
are beginning to be wielded up to my mind and to my system.

The bed sheets gripped tightly in my balled fists. Just to think the struggle my
mother had makes me more motivated to end that man's life.

"My father managed to locate your mom's personal laboratory. Devroid was able to
escape due to your mother's help while she... was not that lucky. Once they got her
body, they turned to kill your father next. Pinagsama nila ang dalawang bangkay sa
isang kotse na tinanggalan nila ng preno at pinalabas nilang namatay ang mga
magulang mo sa isang aksidente. At dahil si Kuya Juno ang susunod na mamumuno sa
pamilya, binilog ni papa ang isipan ni kuya at pinaniwala siya sa mga gawa-gawang
kwento na kesyo ang masasamang tao ay ang mga magulang mo." Riell explained.

Wala akong masabi. Nawalan ng lakas ang katawan ko upang mapanatili ang postura ng
pag-upo ko. I almost crumple myself up to the various feelings invading my
interior. Hindi ko rin lubos maisip ang pag-isip sa kung ano maaari ang naging
itsura ng mga pangyayaring iyon. Hindi... Hindi ko kaya...

Especially if it's about my parents.

They were killed! It's not like what Uncle Johan and Xander told me! They didn't
die from a car accident but from the hands of their former friend! Higit sa lahat,
ang tao pa na iyon ang pinakapuno't dulo ng pagkakadala sa akin rito! If he is
hunting me down, is it possible that he could be also the one who must be blamed
for the incident four years ago? Could he be the man who caused Lorraine's death?

/>

The next thing I knew, a tear fell off from my eye. Just when does everything
starts to be complicated?

This is too much to bare. Ngayon alam ko na ang buong kwento ng pagkamatay ng nanay
at tatay ko. Mga halang ang kaluluwa nila! Ganoon ba kasakim ang Howard na iyan
para sa kasikatan at pera at pinapatay niya ang mga kaibigan niya? Anong klase rin
siyang ama para gawing walang kamalay-malay ang mga anak niya? Paano niya
nagagawang paikutin sa mga daliri ang sarili niyang mga anak? Wala na ba talaga
siyang konsensya o ni awa man lang?
Sa mga sandaling ito, mas nananaig sa akin ang galit. All this time, I thought
everything was an accident. A phenomena wherein I can't blame anyone but the time
and circumstance. But I was wrong. There's no such thing in this world as
coincidence nor accidents. Everything happens for a reason.

Kahit na ba kinakalabog ng sakit at galit ang dibdib ko ay hinugot ko pa rin ang

natitirang katinuan ko upang pamunuan ang pag-iisip ko. "H-How... How did you k-
know?"

Tinanggal namang muli ni Riell ang tingin sa mga mata ko at saka siya tumayo mula
sa pagkakaluhod sa harapan ko. Binitawan na rin niya ang mga kamay ko at bagkus
niyakap niya ako sa segundong nakatayo na siya. "It's not important anymore. I'm
sorry you have to be my brother's victim. I tried to convince him to leave the
house for good together but it's already too late. He's been manipulated by our
dad. I don't have that much of power in

this house either. What can an illegitimate daughter possibly do? I'm of no value
even for my father. That's why I chose to cut my ties with them."

Napapikit na lang ako habang nararamdaman ko ang sakit ng pinagdaanan ni Riell sa

ama at sa lugar na inakala niyang matuturing na bahay. I can't even imagine how
life has been hard on her. I wonder how did she survive after she left this house?
Where did she sleep when the storms are whirling around and continues to make every
moment cold and sharp? Was she able to celebrate holidays or even her birthday
comfortably? What about the food? And how did she even enter Mhorfell Academy,
then?
Ilang sandali pa ay nakarinig kami ng ilang beses na pagkatok mula sa labas
hanggang sa makita namin ang pagsilip ni Theodore sa amin mula sa labas. "I'm
afraid I must interrupt the scene. The guards will be checking on her anytime soon.
Please leave as soon as possible, Miss Janice." he informed.

Nagkatinginan naman kaming dalawa dulot sa balitang iyon. Bakas ng pagmamadali at

kaba ang pinaparating namin sa isa't isa. Kapwa pinunasan din namin ang mga luhang
dapat munang isantabi sa ngayon.

"Tell the HEAD I can endure a little bit more. If possible, do ask some help from
my household. They would be more than ready to help. I will be waiting... for all
of you." naghihikahos kong bilin sa kanya.

Umaasa ako na sana makarating silang lahat sa tamang oras. Na kayanin ko pa

hanggang sa makarating sila para

iligtas ako. For once, I can say I am fully being faithful not only to Dereen,
Fiacre, and Rennei, but also to the others at the moment. And I hope we can share
more time together as friends.

Nanginginig man ang boses ay hinatak ni Riell ang lahat ng natitira sa kanya upang
bigyan ako ng isang kasiguraduhan na panghahawakan ko hanggang sa pagdating nila.
"We will... We will surely come for you, Miss Alexandria. I promise."

****

Sa pagsapit ng paglubog ng araw ay nagbaba na ng utos si Juno upang ilabas na ako

sa silid na ginawa niyang kulungan para sa akin. Sa ilang oras na nanatili ako sa
loob ay hindi kami pumalya ni Theodore sa paghahanap ng paraan upang maitakas ako
subalit, masyadong gwardiyado ang bawat sulok ng sambahayan. Ganoon na rin ang
lupaing sakop nito. Kung kaya't wala ring nagawa pa ang matanda kung hindi ang
ibigay ako sa mga tauhan ni Juno.

Habang kinakaladkad nila ako, pakiramdam ko ay isa akong presong sinintensyahan ng

pagbitay. I don't have a single idea about how will the experiment affect my body
this time but I'm sure it would be nearly death. I can't even bring myself to
unleash the tears from my eyes to at least convince myself that I will be just
fine. That Janice would surely keep her promise.

Mom... Dad... I'm scared. What should I do? Xander is not here.
I must not show any hint of

weakness for they are my enemies' strength and motivation.

For every corridor we turned to, I came to realize how dull this place is. The dark
paintings hung on almost everywhere. The pale color used for the doors and the
upsetting ambiance the wallpapers give. Looking back at the room I stayed in a
while ago, I think that's the only place that has been kept fine. It's as if this
whole mansion have drastically changed for so many years.

Then, we were about to go down the basement. However, I find it weird to have such
a huge door for a basement, provided that they are even more corridors down here
with Juno's men all over. As I observe my surrounding, my attention got back to
where it should be when I heard the loud noise coming from the vault-like doors. I
wasn't certain what's inside when I was about to step in but it left me speechless
the time I sensed the smell of the place, the usual white gowns, the laboratory
glassware, and many more.

Just the tip of drops from those test tubes were enough for me to feel so sick more
than I ever had in my life. Every little thing reminds me everything from that
place years ago. And I know it was not helping me to pull my strength altogether.
Rather, I'm losing it again.
"Is this where you're going to kill me?" I whispered as every scientist keep on
working on rows and lines with their masks and gloves on.

I noticed a particular one scientist holding a clipboard coming

right to us. He was wearing glasses and um... I don't have a good feeling about
this guy.

"The chip is ready. Now, we have to get a diagnosis first. That means we would also
be needing specimens such as samples of urine, blood, sputum, and other things you
don't have knowledge about."

"W-Wait... chip? What are you saying?" but before I could even complain more and
think of what really happened, I found myself lying on the floor, absorbing all the
coldness it may offer. It was so sudden and yet it doesn't feel wrong so much.

They injected something on me. I can only feel it now.

Hindi ko alam kung bakit ganito. Nawawala na ang pandama ko. Hindi ko na maramdaman
pa ang lamig ng sahig o ni ang tekstura ng suot ko. Ang alam ko lang ay ilang beses
na akong dinadaanan ng mga taong nakaputi habang pinalilibutan ako ng ilang mga tao
na paunti-unti ko nang hindi masilayan man lang. Lumabo nang lumabo ang paningin ko
hanggang sa tanging ang liwanag na lang ang naaanigan ko.

Hanggang sa ang dilim dulot ng unti-unting pagbagsak ng mga pilikmata ko na lang

ang tanging napapansin ko.

Yeah, it doesn't feel so wrong.

Why? Because... This situation... this should have happened a long, long time ago.
Four years to be exact.

I am completely aware of myself. I know this should have happened to me before. To

be experimented. Until I lose the last drop of chance on living...

That's why it doesn't feel so wrong. How could I say everything is wrong if in the
first place, this should have been done and I should have been gone. I'm just
getting back to where it started back then. Back to the time I must fulfill the
consequences of dealing with the demon. The demon who never kept his promise of
making Lorraine alive.

It was so unfair. So unfair because I still have to suffer from the conditions of
the deal whether I like it or not. I thought I have escaped but I haven't... I
really have never escaped from his grasp... and from the past.

=================

Chapter 21:

JANICE'S POV

"Miss Janice..." untag sa akin ni Theodore.

Tinapos ko na ang huling sulyap ko kay Miss Alexandria at saka ko marahan na
sinarado ang pinto ng kwartong kinalalagyan niya. Tumatakbo ang oras. Walang
segundo ang nararapat na masayang.

I turned to see Theodore looking at me with his usual worried face. Instead of
putting another weight on him, I tried to pull of a smile in front of him. "How are
you? Are they hurting you? Have you been doing well?"

Ngunit kagaya ng dati, walang salita ang lumabas mula sa bibig niya sa tuwing
lumulutang ang mga katanungang ito. Tila ba mga katanungang walang kasagutan.
Subalit ang katotohanan ay hindi niya nais marinig ang sarili niya na magsumbong o
hindi kaya'y magpakita ng kahit anong hinagpis sa harapan ko.

Looking at him is quite painful. What right do I have to ask him if he's alright.
I, his so called young lady have left him in this house where a psychopath and a
demon are living. It's as if I left him here to suffer and to struggle to death.

The fact that I left two years ago to escape from my father and brothers have
always been there. What could I even say to his face? Even so, I'm glad he is still
alive and kicking.
"Kamusta naman po kayo? Nakakakain po ba kayo tatlong beses sa isang araw?

Nakakatulog po ba kayo kaga gabi? Nakakainom po ba kayo ng gamot araw-araw para sa

paninikip ng dibdib?" at umarangkada na naman ang samu't saring mga tanong niya sa
akin.

Mga ilang araw nang malaman kong bumisita si kuya sa Mhorfell Academy ay nagtungo
rin ako rito, umaasang makakahagilap ako ng balita sa kung ano ang binabalak niya.
Mabuti na lamang at pinanigan niya ako at tinulungan para roon.

Hindi ko aasahan na ang dating manananggol namin ni mama noon sa pamilya ni papa ay
siya ring walang alinlangang tutulong sa akin ngayon.

"Don't worry about me. Take care of yourself and thank you. Thank you very much,
Theodore. I would never forget how good you've been to me and to my mom."
pagpapasalamat ko habang pinagmamasdan ko siyang tumayo nang may buong dignidad ng
isang walang kasing tulad na katiwala ng tahanan na ito.

He's one of those staffs who never left our household even though our family name
has lost it's shine and has been drenched in blood and injustice. And I can't thank
him enough for not losing hope on my father who is constantly having serious
nightmares that keep on hunting him everytime.
This man deserves a better master and family. To think his family never
disappointed anyone in our family ever since to the first generation. We are so
indebted to him.

Nabalik naman ako sa wisyo nang

makarinig ako ng ilang mabibigat na yabag mula ibabang palapag. Kapwa nanlaki ang
mga mata namin sa isa't isa ni Theodore. Alam namin na parehas kaming malilintikan
sa oras na malaman ni papa na naririto ako.

Dali-dali namang lumapit sa akin ang matanda at inaalo ako sa isang sikretong daan
papalabas ng mansyon. "Magmadali kayo! Hindi kayo pwede makita ng mga tauhan ng
inyong ama! Isa pa, kailangan ng dilag na iyon ng magliligtas sa kanya at alam kong
ikaw lang ang makakapaghatid ng mensahe sa mga kaibigan at mga kapamilya niya. Kaya
humayo na kayo, Miss Janice." halos pabulong niyang sabi sa akin at pilit pa niya
akong tinutulak upang ihakbang ko na ang mga paa ko.

"Paano ka?" agad kong balik sa kanya. Hindi ko maatim na iwan siya rito. Hindi na
ulit...
Ikaw ang tumanggap ng mga latay na dapat para sa akin sa tuwing ako ang nasisisi ni
papa. Ikaw lang ang nag-atubiling bigyan ng maayos na libing si mama kahit na ba
isa lang siya sa mga babaeng dinala ni papa sa pamamahay na ito. Ikaw lang ang
nagpupuslit sa akin ng pagkain at inumin noong mga panahong ikinukulong ako ni
papa. Ikaw... tanging ikaw lang...

Paano kita magagawang iwan ulit sa pangalawang pagkakataon? Ikaw na parang tinuring
ko na ring isang tunay na ama.

Napatigil naman siya sa pag-udyok sa

akin at mahigpit na hinawakan niya ang aking mga kamay na nanlalamig na sa takot na
kung ano pa ang maaaring gawin sa kanya ni papa sa bawat oras na naririto siya. "I
will protect the young lady as long as I can. Gamitin mo ang mga oras na magagawa
ko para dalhin ang panig ng mga Cromello at mga Dela Vega."

Napamaang naman ako nang masambit niya ang mga pinagbabawal na epilyido sa
pamamahay na ito. "Paano mo nalaman na-"

"Ilang dekada na ang alitan ng mga Dela Vega at Domzelle. At saka... kamukhang-
kamukha niya si Miss Alexandra. Paanong hindi ko mapagtatanto?" paliwanag niya.
Tama siya. Matagal-tagal na rin ang alitan sa pagitan ng dalawang pamilya. Naging
malala lang lalo nang maidamay si Master Kristoffer sa plano nina papa. Siya mismo
ang gumawa ng dahilan upang iwan siya ng mga kaalyansa niya. Sinira lang niya at
lahat ng pagtataguyod na ginawa ni lolo sa kasakiman at walang kwentang
paghihiganti niya.

Nabalik ang atensyon ko sa kay Theodore nang maramdaman ko ang lalong paghigpit ng
hawak niya. "Iligtas niyo siya. Baka siya na lang din ang natitirang daan para
mairesolba ang lahat ng pinag-ugatan ng alitan. At sa pagbabalik mo, asahan mong
sasama na ako sa inyo, Miss Janice. Karangalan kong paglingkuran kayo. Kaya sige
na. Umalis na kayo." at dali-dali niya akong hinigit papunta sa pintuan na ginamit
ko

rin papasok rito. Ang sikretong daanan.

Gusto kong sabihin na mag-ingat siya. Gusto kong sabihin na hindi niya na kailangan
pang idamay ang sarili niyang buhay sa misyon ko. Masyado na ang mga dinanas niya
para sa akin.

But before I could even utter the words, he pushed me in to the room and closed the
door as fast as thunder. I could feel my hands trembling as I found myself still
staring at the door.

Please be safe.
****

SKY'S POV

Damn! What happened to the two of them? 30 minutes na kaming naghihintay dito sa
isang kanto na siguradong madadaanan papunta at papauwi galing sa Reighzine
Academy. Collen, Alexis, Marc and other heads were here too matapos kaming tawagan
ni Dereen. Lahat kami hindi magkandaugaga sa pagpunta rito dahil nag-aalala rin ako
sa pinsan ko lalo na nang malaman kong naiwan sila ni Spade.

Dear Jesus, sana po walang nangyaring masama sa kaibigan ko at kay Alex. Hindi ko
alam ang gagawin ko kapag may nangyaring masama sa kanila. At siguradong lagot ako
nito kay Kuya Xander kapag nalaman niyang hindi ko nagawang bantayan ng maayos ang
kapatid niya.

Lahat kami rito nag-aabang at umaasa na may dadating na sasakyan papunta sa

direksyon namin at sila ang sakay. Madilim na rito at nakahinto kami sa gilid lang
ng kalsada. Napaupo na lang ako sa isang tabi dahil

sa frustration. Kuya Xander requested me to take care of Alex while he is doing

some business overseas. He told me to watch every actions of her and to protect her
in his position. Pero ngayon, wala akong magawa at wala man lang akong kaalam alam
tungkol sa nangyari.

Marc just told us that they were attacked in the party and they were shocked na
makita ang apat doon. Napahilamos ako ng mukha at hinayaang nakatakip lang ang
dalawa kong kamay sa mukha ko.

"Nandito na sila!" I heard Kia's remarks. Agad akong napatayo at chineck ang
kalsada. At oo, may isang itim na kotse akong nakikita na papunta dito. But, laking
dismaya ko nang di ko masilayan ang mukha ni Alex. Parang napagbagsakan ako ng
langit at lupa.

"Where's Alex?" diretsang tanong ko nang napagtanto ko na na wala nang ibang bababa
mula sa kotseng iyon. Tanging ang nasagot lang sa akin ni Spade ay ang pagyuko niya
at pag-iling. Tila ba nanlambot ang mga tuhod ko at napaatras na lang ako. Where is
she?

"Nung time na paalis na tayo, my car was not functioning so she helped me out.
That's why I drive and drive but then I noticed that no one is following me from
behind. That is when I went back. Kaso pagbalik ko, wala na 'yung kotse na dapat na
sasakyan niya. She just dissapeared." kwento ni Spade sa aming lahat.

Walang nagtatangkang magsalita. Sa tamang tiyempo ay bigla akong nakatanggap ng

phone call. And with God's grace, it is from Xander. I immediately answer the call.

"Hello? Kuya .." I muttered.

Napatingin sa akin ang lahat nang marinig ang salitang 'Kuya'. I'm an only child so
for sure nagtataka sila kung sino 'yung tinatawag kong kuya.

"Ah, I call because I want to check on Alex. Is she doing well? Or she's asleep?"
hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa kanya. Paano ko nga ba sasabihin na,
bigla na lang nawala ang kapatid niya at wala kung sinoman sa amin ang nakakaalam
kung nasaang lupalop siya ngayon.

"Kuya Xander, si Alex po ..." hindi ko magawang sabihin ang totoo sa kanya.

"May nangyari bang masama sa kanya? Tell me, Sky." sa tono ng boses niya dama ko na
ang pagkanerbyos ni Kuya Xander. Ngayon na wala na silang magulang, I know how much
he loves his younger sister. Regardless of the law or what, he'll do everything
just to make sure that his sister is safe and sound.

"Alex is nowhere to be found. Nawala na lang siyang bigla. Hindi ko alam ang
gagawin ko." naggagaralgal na ang boses ko habang sinasabi ko ang mga salitang ito.
I heard a loud sigh from the other line and it took him a few minutes before he
speak again.

"Actually, I want to tell you that I'm here in the Philippines. I will be staying
here for one to two months. Huwag kang magpanic Sky. For now, come here to
Cromello's second headquarters. Uncle and your mother are also here too. We'll do
something about her dissapearance. Tell me about the whole thing. I'll be waiting."
he told me

in a serious tone. And with that he ended the call.

Napapikit na lang ako. I definitely know that this will be a difficult trial for
the Cromello family. Their family is full of males. At dahil ang nag-iisang
tagapagmana na si Tito Kristoffer ay ang natitirang anak dahil sa pagkamatay ng
kanyang kapatid nang dahil sa isang sakit, nakaatang sa kanya ang malaking
obligasyon na magkaroon ng anak na lalaki para sa pagpapatuloy ng kanilang blood
line.

Iyon ang una niyang naisip nang mapunta sa kanya ang responsibilidad as the head of
the family. Dahil di nagtagal, ay halos lahat ng miyembro ng pamilya ay humihiling
ng isang batang babae. Batang babae na siyang naging si Alex. According to Xander,
when Alex was born, everyone rejoiced because at last, after several years of
waiting, a female has come again to the Cromellos. That is why mahalaga si Alex sa
pamilya. Not just as a heiress but also as the princess of the Cromellos' business
empire.

"That was Alex's older brother, right?" Collen asked. They have their eyes on me.
"Yup. Alam na niya ang sitwasyon. He ordered me to come to the second headquarters
of the Cromellos. All of you, kailangan niyong sumama sa akin." I revealed. They
were a bit shocked when they heard me.

"You mean, Alex's home?" Courtney questioned me.

"Well, you can consider it as her home since it is one of the houses that their
family owned. Pero tumira at lumaki si Alex sa main headquarters. The main
quarters, hindi pwedeng pumunta lang doon basta basta.

You need permission first before you can enter. Sa second house naman, hindi
gaanong mahigpit ang security. Kaya pwede kayong sumama. Kuya Xander will think of
something to find Alex. As her friends, all of you should come. Am I right?" I
smiled. Lahat sila ay tumango at dinukot na ang mga susi ng mga sasakyan nila. And
in just a few seconds, we're already off.

Since quarter to two na. Makakarating kami sa mansion bago sumikat ang araw. May
pagkaliblib kasi ang top three headquarters ng mga Cromello. The third mansion is
mainly for the selection of employees, exclusive business meetings, private
interviews and security training center. The second one focused for the
confidential appointments or meetings, library filled with the history and ancestry
of the family, education place for the heirs and a shelter for important matters
about a member of the lineage. The main one is a mansion built for the merging of
Cromello and Dela Vega. It is amazingly huge. That house is only for the major
members of Cromello and Dela Vega families. Especially din para sa magiging mag-
anak ng current head. Ito ang sentro ng pangkalahatan ng dalawang angkan.

If you're asking about Xander, well he ascended the position as the head of the
family when he was 15 with the guidance of our uncle. Siya ang successor para sa
mga Cromello while the chosen heir for the Dela Vegas is Alexandria. But even so
they have rights to pursue what is the best on both sides.

Alexander is a brother who always loves to tease his sister. Pero kahit ganoon,
hindi niya hinahayaan na may iba pang mang-aasar

dito. Protective rin siya na never niyang inaallow na umalis si Alex na walang
bodyguards. Off limits din ang mga lalaki or mga suitors. In short, it's a sister's
complex. Kung inaakala niyong walang alam sa pakikipaglaban ang taong 'yun puwes
nagkakamali kayo. Sa batang edad, nagpumilit siya na maturuan dahil gusto niya na
balang araw mapoprotektahan niya ang kapatid niya sa kahit anong kapamahakan.

Noong mga bata pa kami ni Alex, she doesn't like playing dolls o kaya bahay-
bahayan. She prefers painting and reading. So hindi na nakapagtataka na nakapasa
siya sa isang elite school. Paborito rin siya ng lahat dahil maganda siya at
mabait. Palangiti, makulit at malambing. Halos gabundok ang mga damit, sapatos at
alahas ang pinapadala sa kanya ng mga kaanak at mga business partners ng pamilya
namin dahil kahit ano daw ang ipasuot sa kanya, mukha siyang manika.

Sadyang nagbago nga lang simula noong kidnapping incident at nang maturukan siya ng
'ESCAPE'. Her glares are cold and she doesn't show much expressions. I wonder kung
kailan mababalik iyong mga matatamis na ngiti na iyon?

Para bang kasing bilis ng kidlat ang pagdating namin sa residence. Nang makalagpas
na kami sa gates at guard house, dosena na mga guards ang nagbow sa pagdaan ng mga
sasakyan namin. Agad din naming nasulyapan ang napakagandang mansyon. May mga nag-
assist sa amin at nag-offer na sila na ang magpapark ng mga kotse. Kaya naman
nagsilabasan na kami at binigay sa kanila ang mga car keys.
"Wow, Alex is sure living like a princess in here. It's huge and looks great. At
ang daming mga nakabantay na

guards. Yeah ito nga ang tinatawag mong hindi mahigpit ang security ha." puri ni
Alexis na dama ang pagkasarcastic.

"Yeah. Wherever she is, as long as she holds the title as the heiress of the
family, she is a princess. But actually, her palace is the main residence." pag-
eexplain ko naman sa kanila.

"Sir Sky, kanina pa po kayo iniintay ni Young Master Alexander. Nasa study room po
siya ngayon." biglaang dating ng isa sa mga katulong dito. Tumango naman ako at
inaya na ang tropa para pumasok.

Mas namangha sila sa ganda ng interiors ng bahay. Alam ko namang sanay na silang
lahat sa mga engrandeng pamamahay pero ang mansyon na ito ay trinansfer pa from
Venice nang bilin ito. Kaya naman kakaiba ang mga muwebles. Dinaanan na namin ang
living room and dining room. Malolocate kasi ang study room sa bandang dulo ng
mansyon at mararaanan pa ang mga litrato ng mga naunang head ng pamilya.

"So preserved pala ang history ng pamilya niyo. Wait, sino 'to?" pagtuturo ni Marc
sa isang painting na may silver frame.

"That is the portrait of Madamme Leanne Crisse. She is our late great-grandmother.
She is a great leader of the business empire when her husband passed away. Alex's
mother and Madammer Leanne have such resemblance to one another." I told them. She
may be great but a bit of miserable dahil nagsuicide siya sa sobrang lungkot.
Namatay siya sa gulang na 68.

"Ang ganda niya. Ang ganda pala ng lahi niyo." pagcocompliment

naman ni Edward. Matapos nilang tumingin tingin sa ala gallery walk dito, pinauna
ko na sila. Tinuro ko lang sa kanila ang pinakadulong kwarto. Hinintuan ko kasi ang
isang malaking litrato na nakagolden frame naman na siyang pinakamalapit sa silid
na pupuntahan namin. The Queen Alexandra and Princess Alexandria.

What a fascinating picture of a mother and daughter. Kung titignan mo sila, halos
parehas na parehas. Their shiny black hair, sparkly eyes and sweet smiles. Noong
bata pa ako, nawiwirduhan ako kung bakit royal families' style of traditions ang
sinusunod namin sa pamilya, pero nasanay din ako. Sabi nila, ang pinakaninuno daw
ng Cromello family ay relative ng isang particular royal family sa Europe. Anyway,
I don't really believe those.

Dahil sa para sa akin ang rason kung bakit gumagamit sila ng ganoong klaseng
tradisyon ay dahil may kanya kanyang imperyo ang dalawang pamilya. Business empire
and a brutal empire. A brutal empire which is pertaining to it's head as a king or
emperor.

They are certain mysteries and secrets in our family na kahit ako di ko alam. Pero
alam ko na si Alex ang pinakawalang kamalay-malay. Kaya nga sa akin siya hinabilin
ni Xander.

Because she needs to hide her identity as someone's crown princess as much as
possible...

___________________________________________________________

A/N: Hello guys! 17K reads! DAEBAK :) Oo nga pala, reminding lang na iyong story ko
na 'JUST ONE DAY' madedelete at matatransfer sa ibang account. May kaunting
marerevise doon to leave no marks. And next week po ang chapter 22. Sa next
chapter, makikita niyo na si Xander <3 Magpapatuloy lang ang POV ng ibang
characters hanggang mga chapter 25 para maclear ung mga questions niyo about their
backgrounds and thoughts. Be aware of the informations or ung mga kwento ng mga
characters dahil THEY ARE VERY IMPORTANT FOR THE FINALE SO DO REMEMBER THEM ALWAYS.
HAHA XD Hindi ko naman sinasabi na malapit na finale. Pero baka before mag-end ang
year na ito, tapos na ang Mhorfell. Baka hanggang September or October siguro. Baka
kasi dumalas ang update since may papal visit at malapit na ang end of school year!

READ - VOTE - COMMENT - ADD TO YOUR LIBRARY - FOLLOW ME FOR MORE UPDATES :)

Feel free to post on my message board or to send me a message! ^^ XOXO

=================

Chapter 22 : A New Ally

[ S K Y ' S P O V ]

"Hey Sky, what are you doing there?" untag sa akin ni Kia.

"Nothing. Halika na hinihintay na tayo ni Kuya Xander." pagyaya ko sa kanya. Nang

makita namin ang mga iba bang heads, nakahinto sila sa mismong harapan ng pintuan
ng study room.

"What's wrong? Ba't hindi pa kayo kumatok?" tanong ko sa kanila. Tinuro naman nila
ang likuran nila at doon ko lang napagtanto na nakatutok sa mga leeg nila ang mga
espada ng mga tagapagbantay ni Kuya Xander.

Tsk oo nga pala. Nakalimutan ko. Madali naman kaming lumapit sa kanila dahil baka
magilitan pa itong mga 'to kapag nagkataon.

"Knights, please pardon my friends' rudeness to just come so suddenly. But, we are
here based from the young master's orders." I declared. Nagkatinginan pa sila at
parang hindi naniniwala sa mga pinagsasasabe ko.

"How can we know that you are stating the truth? And we don't even know who you
are. So how can we let you enter?" magiting na sabi ng isa sa mga knights. Agad
namang kumulo ang dugo ko. I'm funny and a happy go lucky guy but the heck wala pa
akong tulog, stressed ang buong katawan ko at higit sa lahat ayokong sinasagot ako
ng pabalang ng mga knights na ito na hindi man lang alam kung sino ang kaharap
nila.

Lumapit ako sa kanila at sinenyasan ang mga heads na pumunta sa likod ko. Even so,
the knights didn't ever dare to put their swords down. Naramdaman ko namang
napaatras din ang mga kasama ko siguro dahil bad aura

na ang nakikita nila sa akin. Kasi paano ba namang hindi magiging bad aura?
Nawawala na nga si Alex tapos inuubos pa nila ang oras ko na sana ginagamit na
namin para mahanap siya ngayon.

"Then, I'll introduce myself to you. My name is Skyzzer Yuan Cromello Sanchez.
Grandson of Don Ariel and Dona Cristina. Nephew of the late Sir Kristoffer Cromello
and the cousin of current head, Alexander and his sister, Alexandria. Oh, and the
one and only child of Miss Edeline Cromello." sinabi ko 'yan ng may diin para naman
pumasok sa mga kokote nila. Siguro mga bago lang ang mga ito. I think I need to
suggest to Xander later that the knights should be aware of the family members.

Hindi ko alam kung coincidence pero thank God at dumating sa akto si Mom. I can't
really say that she's my mom since stepmother ko siya. Ang tunay kong nanay ay ang
namatay sa pagsilang sa akin. That's why after her death , the family is desperate
to have a girl in the family. A girl who really comes from the blood line of
Cromellos. Ang dad ko naman, well, he died from a business trip when I was 15.
Bumagsak iyong eroplano na sinasakyan niya at ng mga staffs niya. Kaya nga I'm
lucky na may nag-aalaga pa sa akin kahit na di ko siya kadugo.

"Oh my gosh, anak. Sky, I'm glad to see you." agad niya akong niyakap at pinaulanan
ng halik. My stepmother loves me so much. She doesn't have the capability to have a
child that's why she dedicated her life on taking care of me.

"Ms. Genevieve. Greetings, milady." pagbow at pagbati ng mga knights sa mom

ko. Wala pang apat na segundo ay naitago nila ang kanilang mga espada.

"Sir Knights, please let them enter. This child is my son. He is telling you the
truth." pahayag niya sa mga tagapagbantay kaya naman tila ba napahiya sila sa
inasal nila sa harap ko. Isang maling manner kasi sa household ng mga Cromello ang
pagtutok ng sandata sa kahit na sinong miyembro ng pamilya. It means disrespect and
opposition.

"Young Master, please take our lives now. Our impolite actions and words are quite
sinful." at lumuhod pa sila sa harap ko. Hay, mukhang naging malaking abala pa
tuloy.

"You are forgiven. But next time, please be aware of your actions. I will not say a
word about this so for now, let us enter." agad din naman silang umalis sa daanan
at binuksan ang pintuan. Tinapik naman ako ni mom and she mouthed 'Good luck, come
visit me when it's all over.' Tumungo na lang ako bilang sagot at naglakad na siya
paalis. Even if she's just a second wife or a stepmother of mine, the family let
her live in the second headquarters as for her rights and my dad's request.

Sinenyasan ko ang lahat na sumunod sa akin papasok. Mabibigat ang mga hakbang namin
dahil siguro sa kaba. Matapos ang ilang taon, makikita ko nang muli ang isa ko pang
pinsan at si Uncle. Rinig ang pagsara ng pinto nang lahat kami ay nasa loob na. May
dalawang bulto ang nag-uusap sa harap ng malaking bintana habang hawak hawak ang
kanilang mga wine glasses.

As a sign of respect sa nakakataas sa pamilya, I kneeled down. "I

am responsible for her dissapearance. I apologize for I failed you."

Tumatama sa mukha ko ang sinag ng araw. Tanda na sumikat na ang araw. Rinig ko ang
paglapag ng dalawang baso sa desk. Hindi rin nagsasalita ang mga kasamahan ko.

"Tumayo ka Sky." he ordered me. I did what he told me at sa pagkakataong iyon.

Nakita ko na malaki na ang pinagbago niya. Mas mature at may intimidating aura.
( Alex's brother on the side )

"Welcome back, Sky. So, they're your friends, I guess?" uncle Johan asked.

"Opo, mga kaibigan din po sila ni Alex." sagot ko.

Inalok naman kami ni uncle na umupo muna. Tumawag na rin siya sa telepono para
mapagdalhan kami ng makakain at inumin. Pinahanda rin ni uncle ang mga guest rooms
para makapagpahinga muna kami matapos namin pagplanuhan ang gagawin.

"So, tell me. What happened? Paanong nawala si Alex all of a sudden?" tanong naman
na galing kay Kuya Xander. Mariin siyang nakatitig sa akin at papunta sa direksyon
namin.

Para bang napatameme ako bigla. Takot ako sa taong ito. Hindi lang halata sa mukha
niya pero siya ang klase ng tao na hindi mo gugustuhing makabangga. Napayuko akong
muli dahil ayaw bumukas ng bibig ko.

"Good morning, sir. I am Spade William Vantress. I am one of Alex's friends too. At
ako ang huli niyang kasama bago siya mawala. I'll get straight to the point, wala
isa sa amin ang nakakaalam kung nasaan siya. Last night, there was a party in
Reighzine. Some of us came and we

are surprised that they are also on that party. We didn't know that a group of
assassins will attack that night. As we run, Alex is taking the last place and
helped me out when my car is not funtioning. I thought she safely got into the car
and followed me but I'm wrong. Kaya binalikan ko siya sa parking lot. Pero wala na
siya." lakas loob na pagpapaliwanag ni Spade sa kuya ni Alex. What a brave man. I
mean for a man like Spade who is as intimidating or more intimidating than Xander,
I think talking to a family leader will never be a thing to get nervous of after
all.

Habang nakikinig sa paliwanag ni Spade, para bang malalim ang iniisip ni Xander. He
was somewhat bothered when he heard Spade's name. I don't really know why but I
know that he is. May hindi pa ba ako alam? Kahit si uncle, kita kong napalingon
nang marinig ang pangalan ni Spade. What's going on? Mukhang kailangan kong
tanungin si kuya tungkol dito ah. Siguro nga paranoid lang ako pero malakas ang
kutob ko na meron akong dapat malaman.

Ilang minuto ring hindi nagsalita si Xander. Palakad lakad lang siya sa buong
kwarto. Si uncle naman patuloy lang sa pagtingin sa labas ng mansion.

"Wala pa rin ba tayong gagawin? Baka sa mga oras na ito, may ginagawa na silang
masama kay Alex!!" biglang pagtayo at apila ni Edward.

"We can't find her if we don't have any clue where she is and who the hell
kidnapped her. And I swear I will make those idiots regret that they even laid a
hand on my sister." Xander said. Dama mo ang pagkairita sa kanya. Sino

nga naman ang kuya na hindi maiirita kung ang nag-iisa mong kapatid ay kinidnap na
lang basta-basta at hindi mo man lang alam kung nasaan siya.

Napaupo si Xander sa swivel chair at nagpapasok ng sampung kalalakihan. Nang makita

ko ang golden sword pin sa mga lalaking iyon, alam kong mga high ranking guards
sila.

"Shin and Hiro, pumunta kayo ng Mhorfell Academy at Reigzine Academy. Kailangan
makuha niyo ang nilalaman ng cctv cameras. Pati ang mga cameras sa dormitory,
tignan niyo rin. Check all the hints that you can find from what happened last
night." utos ng family head at mabilis nang humayo ang dalawa pagkatapos magbow.

"Sapphire and Emerald, hanapin niyo ang listahan ng mga naencounter nating mga
traydor, spies, agents at mga mafia. Lahat ng mga pwedeng maging suspect sa
pagkawala ng kapatid ko." nagbow din ang dalawa sa kanila at lumabas kaagad ng
kwarto.

"Dione and Rain, inform all our allies about this so that they can help us
searching. Be sure na mapaparating niyo ang messages sa mga nararapat lang na tao.
This is a serious thing. Go now." he commanded and the two followed immediately
while holding their weapons.

"Mark and John, warn all our securities especially in the main house. Prepare all
weapons and men. Guard the training center. Make sure that the trainees are doing
well. And as for Rhian and Clara, contact these students' families and tell them
that they are on a vacation overseas along with the other students. Walang dapat
makaalam at madamay sa gagawin

natin." he remarked.

"Masusunod po." sabi nila at kalaunan ay umalis na rin sila sa kwarto. Mula kanina
hanggang sa huling utos, nakikinig lang ang mga heads at sina Dereen.

"Kuya, I think nakalimutan mo ang isang bagay na ipagawa sa kanila." suhestiyon ko.
Dapat na malaman ito ng mga Dela Vega. Sila ang pinakamakakatulong sa amin sa
sitwasyon na kagaya nito.

"If you are talking about Mafia Dela Vega, hindi na kailangan. Sa pamilyang ang
pundasyon ay ang pamumuno ng isang maimpluwensyang mafia, hindi na nila kailangan
na malaman pa. Because I'm sure that they already knew about this." sa sinabing
iyon ni Xander ay agad na napatingin ang lahat ng mga heads.

"Mafia? You mean Alex came from a mafia family?" Collen exclaimed. Shit mukhang
mapapaaga ang pagsasabi sa kanila ng totoo 'no?

"Guys, no need to be surprise. Coming from a mafia family is common when it comes
to Mhorfell Academy students. It was the field of the gangsters, mafioso, rebels,
etc. As if naman na hindi kayo belong sa mga kategoryang iyon?" Dereen commented.
She has this serious expression na may pagka-evil ang dating.

Napahinahon naman silang lahat nang marinig ang mga salitang iyon mula kay Dereen.
Fiacre, and Rennei knew about Alex's background. Eversince they became friends, our
families got tied to one another too. These three came from noble families and
members of gangs. Kaya naman di na sila nagulat nang malaman nila ang gaano
kadelikado

ang marelate sa isang katulad ni Alex.

"You are the 10 heads. All of your families are our allies. Whether it's about a
matter about mafias or businesses, we need to help each other to find Alex. Kapag
nawala si Alex, pwedeng masira ang ilang alyansahan. Kung bakit, mahabang kwento.
Sa ngayon, maghanda na kayo at tutal alas siyete y medya pa lang, magpahinga muna
kayo. Ready na ang mga guest rooms. Babalik ang mga tauhan ko mamayang hapon. Sa
oras na makabalik sila pwede na natin simulan ang pinakaplano." patungkol sa amin
ni Xander kaya naman nagsitayuan na kami at naglakad na papaalis. Mamaya ko na lang
siguro itatanong 'yung tungkol kanina kay Spade.

Halata naman na exhausted ang lahat. Lahat nag-aalala sa kalagayan ni Alex. Lahat
kami wala pang tulog mula kagabi. Lahat kami may mga tanong pa na di pa nasasagot.
Lahat kami kailangan ng pahinga para sa kung anong puwedeng mangyari.

At nang makailang hakbang na lang ang layo namin sa pintuan ay nagbukas ito. Isang
hindi inaasahang babae ang dumating. Babaeng nakalimutan na namin at hindi namin
alam na dito pa namin siya makikita.
Lumuhod siya sa direksyon ni Xander at nagsalita. "Young Master Alexander."

"RIELL???!!" all of us except uncle and my dear cousin were surprised.

"What happened to your mission?" nagulat ako nang kilala siya ni Kuya. No way. How?
Ibang iba na ang pananamit at itsura ni Riell. She's not that girl that I've seen
before anymore. It's as if she's an elite lady.

"My brother, Juno Domzelle is the one who planned the kidnapping. Dinala siya sa
rest house namin sa Baler. Sa ngayon, wala pa siyang malay. Babalik pa ako roon
para mas makasagap ng kahit anong balita. I will try my best to talk with the
heiress." she reported.

"Job well done. Gumamit ka ng helicopter sa pagbalik mo para mas mabilis. Bumalik
ka dito ng hapon or at least before mag 6PM." Xander ordered Riell and she went out
without looking at us. Parang bang we're total strangers.

Sino ka ba talaga Riell? Paanong naging kapatid mo si Juno? At anong kinalaman ni

Juno at ng pamilya mo sa amin para kidnapin si Alex? Dahil ba sa 'ESCAPE' o dahil
matagal nang lihim ng pamilya namin? Sa ngayon, I'll treat you as our new ally.
Please help Alex survive from that bastardous brother of yours.

_____________________________________________________________

A/N: So hanggang dito muna :) Next update will be on weekends ulit or next Monday.
Spade's POV on the next chapter. Thank you po sa mga nagvovote at nag-aadd sa mga
libraries nila! Sana mag-comment din kayo para malaman ko ung mga thoughts niyo ^^
PLEASE. HAHA XOXO

(Ang gwapo ng kuya ni Alex XD See the attached photo on the side)

=================

Chapter 23 - Hang In There, Cromello

[ S P A D E ' S P O V ]
"Yah, Spade." tawag sa akin ni Edward.

Magkakasama kaming mga lalaki sa iisang kwarto. Nasa kabilang kwarto naman ang mga
babae. Si Sky naman may sariling kwarto dito sa mansion kaya hindi namin siya
kasama. Hanggang ngayon, nakakapagsuspetsa pa rin ang bawat bagay. The time we
entered this property, something is bothering me.

Actually hindi ang lugar ang bumabagabag sa akin kundi iyong mga tingin ng kuya ni
Alex, ng uncle niya at ng iba pang nakakatandang tauhan dito sa mansyon. Para bang
tingin ng pagkaawa. Hindi ko alam kung bakit. Ganoon kasi ang napapansin ko mula
kaninang nag-lunch.

"Hey! Hindi ka ba nawiwirduhan sa mga tao dito at sa mga kinikilos ni Skyzzer?"

kanina pang tanong nila.

Pumilitik na lang ako at lumabas ng kwarto. Napakaingay kasi nila. Hindi ako
makapag-isip. Kung alam lang nila, I am as curious as they are. I never really
thought na may sangay din pala ng mafia ang pamilya ni Alex.

I took my cellphone galing sa bulsa ko at dinial ang number ng isa sa mga tauhan
ko. For sure, he can help me with the informations I need. Siya rin ang nakahagilap
ng mga impormasyon tungkol kay Alex noon kaya subok na ang galing niya sa pag-
iimbestiga. Agad din naman siyang sumagot.
"Hello. I want you to find out if kasama sa listahan ng mga mafiang

kaalyado natin ang mga Cromello at Dela Vega." straight to the point kong utos sa
kanya.

Narinig ko mula sa linya na may binuklat siyang notebook o libro. Medyo natagalan
bago niya ako nasagot kaya naman nadala ako ng mga paa ko sa tapat ng isang malaki
at maengrandeng pintuan. Nababalutan ng ginto ang gilid nito.

"Sir, are you still there? Nahanap ko na po ang impormasyon na kailangan niyo. Wala
sa listahan ang Cromello pero agad kong nakita sa ngalang Dela Vega. Sila ang
madalas nating katransaction and according to the list, matagal na natin silang
kaalyansa. Simula pa sa great-grandfather niyo po young master." pagsusumete niya
sa akin ng mga nakalap niya.

Hindi ko na siya inabalang sagutin pa at pinatay na ang phone. Tinignan tignan ko

naman ang paligid kung may mga tao. I want to know what is the content of this
room. Nang hinawakan ko ang door knob nito, bukas ito. Kaya naman pumasok ako ng
tahimik.

Pagkapasok ko, bumalandra na kaagad sa akin ang kadiliman. Nakapa ko naman ang
switch at nang makita ko ang kabuuan ng kwarto, madali mong malalaman na lalaki ang
may-ari nito. Kung titignan nga magarbo ang mansyon na ito kesa sa inaasahan ko.

Ah, I forgot. Iyong sinabi ng tauhan ko. So Dela Vega, huh. I never heard of that
surname before nor I heard that name from my dad's mouth. Kung noon pa sila
kakilala ng pamilya namin,

bakit hindi ko alam? Eversince I was young, father trained me to be a suitable

heir. He thought me every details about our allies and business partners so how
come na hindi ko kilala ang mga Dela Vega.

"Pero kuya!" shit. Boses ni Sky 'yun ah. Mukhang papunta sila sa kwartong ito. I
need to hide or else. I turned the lights off at tinago ang sarili ko sa loob ng
walk in closet.

"Sky, can you stop bugging me about that! Sinabi ko na sa'yo na wala!" rinig kong
sigaw ni Xander. Naaninag ko din ang mga ilaw sa labas ng closet. Nakapatay kasi
ang ilaw dito sa loob.

"Kuya, sabihin mo nga sa akin. May kinalaman ba si Spade sa nangyari noon sa

nangyaring aksidente ilang taon na ang nakakaraan?" nakuha naman kaagad ng tanong
na iyon ang atensyon ko.

Anong kinalaman ko sa pinag-uusapan nila? Bakit nadamay ang pangalan ko at bakit

parang nagtatalo sila sa isang importanteng bagay. I didn't mean to eavesdrop pero
andito na ako. Baka sa pakikinig ko, malaman ko ang mga sagot sa tanong ko.

"Sky, hindi mo dapat binubuksan ulit ang usapang tungkol diyan. Alam mong
pinagbabawal na ungkatin ang mga nangyari noong gabing iyon." mahinahong pagsuway
ng uncle ni Alex kay Sky.
The more na tinatanggihan nila sagutin ang tanong ni Sky, mas lalo akong nagiging
curious kung may kinalaman nga ba ako sa pamilya nila.

"Bakit uncle?

Dahil ayaw niyong malaman ni Alex ang tunay na dahilan kung bakit namatay ang mga
magulang niya? Ayaw niyong malaman ni Alex na nabura lahat ng alaala niya at
pinaniwala niyo siya sa mga kasinungalingan? Iyon ba?!" sunod-sunod na sabat ni
Sky. Kasunod din noon ay ang malakas na tunog ng suntok. Sinubukan kong silipin
kung sino iyon at ang nakita ko ay si Sky na nakahiga sa sahig habang hawak hawak
ang mukha niya.

"Don't you ever mention that again, Sky. That is not a request but an order! Itikom
mo 'yang bibig mo at wala ka dapat na sasabihin na kahit ano kay Alex, maliwanag
ba? Baka nakakalimutan mo, ginagawa natin 'to para sa kaligtasan niya!" hinawakan
ni Xander sa kwelyo si Sky. Pumutok ang labi ni Sky dahil sa lakas ng impact ng
suntok. Ang uncle naman nila nasa isang tabi lang at nakatingin sa ibang direksyon.

Tinanggal ni Sky ang pagkakahawak ni Xander sa kanya sa pamamagitan ng pagtulak

dito. Marahan siyang tumayo at naglakad papunta sa pintuan. Ngunit bago pa niya
ulit isarado ang pintuan ay may sinabi pa siya.

"Huwag niyong gawing tanga si Alex. Someday, she'll know everything. Hindi niyo
maaalis sa kanya na magalit sa pagkakataong iyon. Dahil tinanggalan niyo siya ng
tiyansa na maging masaya ulit." Iyon lang at pabagsak niyang sinarado ang pinto.
I think I need to investigate something new. As expected hindi nga ako nagkamali sa
pananahimik ko. May mahuhukot nga ako. Makaraan lang ilang minuto ay narinig ko na
ang mga yabag papalabas

kaya naman lumabas na rin ako mula sa closet.

Napabuntong hininga na lang ako. That was close. I should stop intruding someone's
room without any permission after all. Lalo na at teritoryo ito ng isang
maimpluwensyang mafia. Kung talagang matagal na nga magkakilala ang pamilya namin,
may possibility na halos kaparehas lang namin sila sa lakas at kapangyarihan. I
will be dead for sure kapag hindi ako nag-ingat sa mga kilos ko.

I checked the closet again if I left any marks. Luckily, there is none. When I was
about to go out from Xander's room, I noticed a big canvas on the corner.

Actually hindi ko alam kung ano meron sa akin ngayon at parang curious na curious
ako sa bawat sulok ng bahay na ito kaya naman nilapitan ko iyon. May nakatabing na
pulang tela. Dahan dahan ko itong inalis. Sa mga oras na iyon, hindi ko alam ang
mararamdaman ko nang makita ko ang nakapinta sa canvas.

"N-no ... this is i-impossible." I muttered at nanlambot ang mga tuhod ko. Wala
akong nagawa at napaluhod na lang ako.

Bakit magkakaroon ng painting si Kirsten dito? Dito sa bahay ng mga Cromello?!

Hindi ako pwedeng magkamali. Si Kirsten ang batang nasa painting. Itong ito mismo
ang suot niya noong unang araw ko siyang nakilala sa villa. Iyong halamanan na
background, imposibleng makalimutan ko ang lugar na iyan. Diyan ang lugar kung saan
kami madalas maglaro. Iyong mga mata niya na kapag nasinagan ng araw ay nagiging
gray ang kulay.

Bakit? Bakit?! Imbes na mabawasan ang mga tanong sa utak ko, mas lalo lang
nadadagdagan. But no, I can't conclude anything at all first. I won't ever dare to
ask anyone in this household. Ako mismo ang aalam.

Binalik ko sa kaninang ayos ang canvas at lumabas na. Kaso may problema. May apat
na cctv camera pa lang nakapalibot dito sa labas ng kwarto. Nilabas ko kaagad ang
apat na punyal sa coat ko at tinarget ang wire na nagkokonekta sa mga camerang ito
sa controlling system. Ginawan ko rin ng paraan ang mga wire para walang
maghihinala na may nakapasok na iba dito.

Sa mga oras na ito, break ng mga tauhan at tanging ang mga nasa labas lang na mga
knights ang nakabantay. Sana walang nakakita sa monitor.

Mabuti pa, pumunta na lang ako sa study room ulit. Hapon na at ngayon na ang oras
na sinabi sa amin para magtipon tipon ulit para sa mga detalye ng plano.

Nadaanan kong muli ang gallery ng mga portraits ng mga mahahalagang tao siguro sa
pamilya ng mga Cromello. Hindi ko na inabalang tignan ang bawat painting kaya agad
na akong dumiretso sa loob ng study room. This time, kilala na kami ng mga knights
kaya pinapasok na nila ako ng walang alinlangan.
"You're late. Saan ka nagpunta Spade?" Jonathan asked.

As usual, I didn't answer him at sumandal lang ako sa pader habang nakahalukipkip

ang dalawang braso ko. Ramdam ko ang mga tingin na nakapukol sa akin but I just
ignored it.

"Then, shall we -----" naputol ang sasabihin pa lang ni Xander nang dahil sa isang
malakas na pagbukas ng pinto.

Si Riell. Hinahabol niya ang hininga niya. Punong puno ng luha ang mukha niya.
Panic at takot ang makikita mo sa mga mata niya.

"Young Master, nakikiusap ako sa inyo! Iligtas niyo si Alex bago pa mahuli ang
lahat! May device akong nilagay sa bahay para malocate niyo siya so please iligtas
niyo siya!" sigaw niya na halos um-echo sa buong kwarto.

"What are you talking about?" biglang pagtayo ni Rennei at nilapitan niya si Riell.
"Juno. He's crazy! Balak niyang kabitan ng microchip sa katawan si Alex para
makontrol niya ito ng buong buo. At kapag nangyari iyon, magiging malaking
problema!" sa sinabi niyang iyon ay napatayo silang lahat. I still composed myself.

Juno, you traitor. How could you do something like this? Sabi ko na nga ba walang
maidudulot na maganda ang pakikipag-alyansa namin sa'yo. We didn't notice that we
have kept a deadly snake with us.

"Kuya Xander, it will be chaotic! Sa aming apat, Alex is carrying the greatest
ability of the chemical. Kapag nagamit lang iyon ni Juno, siguradong magkakagulo!
He can use her

to kill people!" naghyhysterical na sambit ni Fiacre.

"Young master! By this time, nasa laboratory na sila. Aabot sa apat na oras ang
gagawin nilang pagkakabit ng chip kaya may oras pa tayo. Ang kailangan lang
makarating tayo bago makabit ang main wire na siyang magdidikta sa utak ni Alex."
dugtong na balita pa ni Riell.

Hayop ka Juno. Humanda ka talaga kapag nagkita tayo. Sisiguraduhin kong

pagpipirasuhin ko ang katawan mo na kahit magulang mo hindi ka na makikilala.

"What's worst is, may self-destruction program ang chip na iyon! Sa oras na
pindutin ni Juno ang self-destuction button sa controller, mamamatay si Alex." and
she broke down. Mabilis siyang inalalayan ni Rennei na nasa tabi lang niya.
Sa narinig kong iyon, I've had enough. Nilisan ko ang kwarto nang hindi tumitingin
sa kanila. Wala na akong paki kung ano ang magiging plano nila. Basta ang alam ko
may kakarampot lang kaming oras na natitira para sagipin ang babaeng iyon.

Walang pasabi kong kinuha ang car keys ko sa tauhan ni Xander at pinaandar na
kaagad ang makina ng sasakyan. Pinaharurot ko ang kotse ko papunta sa mansyon.
Mansyon kung saan ako nakatira. Ang mansyon ng mga Vantress.

Habang tinatahak ko pa ang daan, tinawagan ko na ang mga reapers sa mafia.

Tinawagan ko rin ang gangsters na kakilala ko para pumunta. I received the location
dahil nalocate ko ang gps device na nilagay ni Riell sa bahay kung saan tinatago ni
Juno si Alex.

Just wait until I got my hands on your neck, Domzelle. I'll give you the worst
nightmare that you will ever experience in your fucking damn life. Kakalimutan ko
muna ang tungkol sa canvas. I need to rescue her.

Cromello, hang in there. Huwag kang magpapagamit sa gagong iyan kahit anong
mangyari! Hindi ka dapat mapasakamay ng Juno na 'yan. Hindi ba ang sabi ko sa'yo
ako ang papatay sa'yo sa tamang panahon? So stay alive until that time comes.

May mga kasagutan pa akong gustong malaman na maaaring may kinalaman ka. You can't
die that easily. I'll show you that I can do something. You're a bitch right? You
declared that yourself before. Bitches don't die that easily, Cromello. Tch.
_____________________________________________________________

A/N: Waaaah happy 20K reads Mhorfell! Thank you po sa suporta na binibigay niyo sa
istoryang ito! Sobrang nakakaoverwhelm! :) Kaya naman itong chapter na ito ay isang
early bonus para sa lahat ng comments at votes niyo! Sana dumami pa ang
nagcocomment XD Gusto ko malaman ang thoughts niyo! Di ko po sure if hindi pa rin
POV ni Alex ang next chapter. Kaya abangan niyo na lang po ang next update!
Hanggang ngayon na lang po ang active na update dahil magiging busy na po ako for
these last months of the school year pero I'll try to update somehow. ^^ Go lang ng
go sa pagbabasa!

=================
Chapter 24 - The Missing Mafia Pendant of Vantress

[ S K Y ' S P O V ]

Kasalukuyang nagkakagulo sa pangalawang pamamahay ng mga Cromello dahil sa dumating

na balita at ang mga padalos dalos na aksyon ni Spade. Nang tuluyan nga siyang
umalis kanina, inutusan namin na manatili si Kia para mabantayan ang nahimatay na
si Riell. Pati sina Courtney at Thelina, sumang-ayon din sila na magpaiwan at
tutulong na lamang pagdating sa paghahack ng security system ng mga kalaban. Fiacre
volunteered to maintain the safety in the household. Si Uncle naman ay inatake sa
puso nang malaman ang kalagayan ni Alex kaya nagpapahinga rin siya sa kwarto niya.

Ngayon, lahat ng mga tauhan ay abala para sa mga paghahanda ng pag-atake sa kuta ng
kalaban. Kidnapping the heiress will do no good on them. They dare lay hands on
her? Then our family is ready anytime to go into the battle just to get her back.

"Xander, susundan ko si Spade. Mas mabuti nang alam natin ang mga gagawin niya."
tawag ko sa pinsan ko. Tanging tango lamang ang binigay niyang sagot sa akin.
Kailangan ko muna isantabi ang naging alitan namin kanina. What is important within
these hours is Alex's life.

"Sky, no matter what happens, you need to be sure that Spade will not do anything
insane. We'll follow you later on. So, ikaw na bahala sa king natin." huling
paalala sa akin ni Jonathan bago ko isara ang pintuan ng kotse ko. With that I
smiled to them even if there's no assurance that I can get a hold on Spade.

Habang nagmamaneho ay kinuha

ko ang cellphone ko at sinubuhan kong tawagan si Spade. Buti na nga lang ay sumagot
siya.

"Hey Spade! Where the hell are you?" salubong na tanong ko sa kanya.

"You shit head. I'm just about to go into hell. If you want to come with then come
here. The monsters' lair." iyon lamang at pinatayan niya na ako.

This man sure is rude. He can't even talk on the phone properly even if he was born
in a noble and wealthy family. Monsters' lair. He means the mansion. Fuck, is he
planning to set those reapers out? Napapalo na lang ako sa noo ko sa ideyang naisip
ko.

No, Spade may be reckless but he's not that stupid to use his army to go in this
mission. This is not his business for damn sake! All we need is him to help us, him
alone. Releasing an official order to those hellish reapers using with his title as
the heir is unheard of.
But if he is that stupid? Why would he go that far for Alex? I'm certain that it's
not about romantic feelings. Spade's heart has been locked up eversince he found
out the deaths of Vantress women. There's no way Alex can move him this much.

Aish. Ano ba 'tong iniisip ko? Sa mga oras na ito, maaaring nagpapatuloy pa rin ang
operasyon. Sana lang hindi kami mahuli ng dating.

Pagkarating ko sa isang private subdivision ay napalunok na lang ako. I'm about to

enter the monsters' lair. Ang subdivision na ito ay tinawag ng ganoon dahil maliban
sa liblib ang lugar na ito, tahimik din dito. Hindi mo aakalain

na mga makakapangyarihang tao ang mga nakatira dito. All of them live peacefully in
here without knowing that their neighbors are killers.

Nang papalapit na ako sa malaking mansyon, namataan ko na ang mga reapers na

nakahilera at nagbabantay sa paligid. Lahat sila armado. Kaya ayaw kong pumupunta
dito eh! Kapag may nakita silang nakakapangsuspetsa o nakita ka man lang nila na
may ginawang maliit na pagkakamali, they will not hesitate to shot your head.

Huminto ako mga ilang metro ang layo sa bahay. May tatlong lalaking lumapit at
tinanong ako kung bakit ako nandirito. Sinabi ko sa kanila ang pakay ko at
nagpakita ng proweba gamit ang I.D ko. Nang maconfirm nila na ako nga ang kaibigan
ng master nila, pinapasok na din nila ako. Mga nakakatakot na tingin ang sumusunod
na akin mula sa labas hanggang papasok sa mansyon.

I heard that a butler called Spade already. That's why I sat first on the couch.
Vantress Family is damn rich. Both our families have been friends for decades. Kaya
nga hindi mawawala sa akin ang teoryang ko. Ang teorya ko na si Spade ang batang
lalaki na hinahanap hanap ni Alex noong naaksidente siya pagkauwi niya mula sa mga
pagmamay-aring villa ng pamilya namin.

That idea came out nowhere actually. I mean there's a possibility because our
families have been well allies from the time of our great grandfather to the
current head. Pero wala pa rin akong mapapatunayan dahil wala akong katibayan.
Pilit na tinatanggi ni Xander ang pagkakadamay ng pangalan ni Spade sa nangyaring
iyon kaya mas lalo akong nagtataka. Ang sabi niya lang sa akin noong sampung

taon na ang nakakalipas,

F L A S H B A C K

"Sky, don't ever mention something about from the past to Alex, okay? Hindi dapat
natin mapaalala sa kanya ang nangyari, do you understand?" pakiusap sa akin ni Kuya
Xander habang hawak niya ng mahigpit ang magkabilang balikat ko. I was just 8 yrs.
old back then. Naiwan lang akong mag-isa noon sa main house at ako ang unang
sumugod sa ospital nang marinig ko na naaksidente si ang pinsan ko.

"But why Kuya? I don't want Alex to forget about me! It's just so mean and unfair,
Kuya Xander! Alex is my favorite cousin! How could I not tell her our good memories
together?" angal ko sa kanya. I never really understand him that time. Naroroon ako
nang lumabas ang doktor sa emergency room. Naroroon din ako nang sinabi nito na may
temporary amnesia ang pinsan ko.

Sa una ay hindi ko matanggap at napuno na kaagad ng mga luha ang mga mata ko.
Gayunpaman, hindi ako bulag at bingi para hindi marealize ang mga hakbang na ginawa
noon nina kuya at uncle.

They booked a flight para tangayin si Alex sa ibang bansa upang doon mas
makapagpagaling. I heard how uncle was furious and demanded some people's heads.
They managed to fasten tita Xandra's and tito Kristoffer's release from the
hospital. I saw that tremendous scene when that 11 years old Xander killed ten men
with a silencer. I can't believe it. All what I did was to keep my mouth

quiet. I was scared to know more. Uncle even did something so that the doctors will
destroy the files and records of the Cromellos in this hospital.

"Listen to me, cousin. Our family survived from numerous wars and we're on the top
along with our allies. You know that Alex is an important person in our family
right? Siya ang inaasahan na magpakasal sa isang kaalyado natin para mapalakas ang
kapit natin sa ibang mafia. But I don't want Alex to face such danger. I don't want
her to marry a boy from a mafia family!" tama. Siya ang taong hinantulad sa lubid.
She will be the object to tighten the ties between our familiy and an unknown
family. They never mention the name of that family.

"But, we can't do anything about that! She is already engaged with someone! One
day, she will retrieve her memories and that will be a big problem. I can't afford
to lose Alex's trust." umiiyak na sabi ko. Alam kong mahalaga kay Alex ang batang
lalaki na pinakilala sa kanya. Ayokong isipin ni Alex na pinagkait ko ang
kaligayahan niya sa oras na malaman niya ang totoo.
"That's why mas lalo pa dapat natin siyang protektahan! She is someone's princess
and it's future queen. We need to protect her no matter what because neither uncle
nor I can eliminate that tradition! Please Sky." at niyakap ako ni kuya. As a
child, I agreed to whatever the elders told me. I have no power and I have no such
strength to go against them.

E N D O F F L A S H B A C K

Even now, nababagabag pa rin ako kung ano nga talaga ang nangyari noon at kung ano
ba talaga ang dahilan kung bakit tinatago nila si Alex sa nararapat nitong
pakasalan at kung sino ang bata na iyon. Sa pamilya namin, maaari nang magpakasal
ang babae pagtungtong niya ng nineteen years old. Siya nga pala, ilang buwan na
lang ang kaarawan na niya. I wonder kung sa panahon na iyon ay sasabihin na sa
kanya nina uncle ang totoo.

"Boo!" panggugulat sa akin ng isang binata. Somehow, I tossed aside what I'm
thinking a while ago

"Sean." tawag ko sa kanya at di mawala ang mischievous smile sa kanyang bibig.

He is the only one left. He is Spade's younger brother. Sean is just 15. Sa
pagkakaalam ko, five lang siya noon nang mamatay ang mama at auntie nila. Unlike
Spade, he is childish but a very wise kid. Ginulo ko ang buhok niya at tumayo mula
sa pagkakaupo.

"Stop it!" protesta niya. Walang babalang kinagat niya ang kamay ko at tumakbo
paakyat sa kwarto niya. Shit. Hindi na talaga nagbago ang batang iyon. Napansin
kong may naiwan siyang libro. Dinampot ko iyon at pinatong sa table.

"You're here. Let's go now." tawag pansin naman ni Spade. Mahahalata mong handa na
ito dahil nagpalit na siya ng damit. May iilang reapers sa likuran niya pero ang

mas napansin ko ay ang dalawang baril sa beywang niya. He wants bloodshed.

"What's your plan?" tanong ko sa kanya.

Nanatiling malamig ang ekspresyon niya at kinuha niya ang isang baril. Inangat niya
ito at kinasa. "My plan? Well it is to end that bastard's life and to take my prey
back. Of course, I will not allow a battle without bloodshed. I'll kill anyone
involve in the kidnapping. I'll make sure that his mafia will deteriorate like
him." then he was off. So he really mean to set his men.

Maybe this is the right choice because afterall we have no choice. As if those
kidnappers will just let us off the hook. This maybe the key para mas lumabas ang
katotohanan at ang iba pang mga kaaway. Maaaring makilala ko rin ang iba pa naming
kakampi na pamilya at sa pagkakataon na iyon ay kailangan kong malaman kung sino
ang lalaking nakatakda para kay Alex.
I called someone. Someone who is very trustworthy. Isang taong handang ilaan ang
buhay niya para kay Alex at sa buong pamilya ng mga Cromello at Dela Vega.

"Maintain the security. We'll rescue her, don't worry. Maraming salamat sa
pagpapadala ng tulong." ani ko. Narinig ko namang napabuntong hininga siya.

"Make those people pay for me. I trust you. Save her. If you need something, 'wag
kang magdadalawang isip na tawagan ako. Gagawin ko ang lahat para kay Alex." he

remarked at siya na mismo ang tumapos ng usapan. Hindi kami pwedeng mag-usap ng
matagal dahil baka madetect ng kung anong system ang pag-uusap naming dalawa.
Delikado na.

Nang marinig ko ang malakas na pagstart ng mga kotse at motor sa labas ay wala na
akong sinayang na oras at lumabas na. Pero napabaling ang mga mata ko sa librong
naiwan ni Sean. Lumapit ako ng madali rito at napakurap sa nakikitang title ng
libro.

Hindi. Hindi ito isang libro. Isa itong talaan. Talaan na tanging mga heads lang ng
mga mafia ang nakakaalam. Siguro ay pumasok na naman si Sean sa study room ng tatay
nila. Paniguradong makakaharap sa matinding parusa si Sean kapag nalaman ng tatay
niya ang kinuha niya.
'CONFIDENTIAL : THE MISSING MAFIA PENDANT'

The Mafia Vantress' pendant is missing?! Then where could it be? Kapag nalaman ito
ng ibang mafia na taliwas sa pamamalakad ng mga Vantress, siguradong sasamantalahin
nila ang pagkakataon na mahanap ito at para gamitin ang kapangyarihan for their own
advantage.

Napansin ko naman na hindi abot sa lugar ko ang cctv camera. Kaya naman pinasok ko
ito sa t-shirt ko nang walang nakakakita. I know that stealing this confidential
object is a crime and I can ruin the alliance between the two families but there's
this side of me na nagsasabi na kailangan kong kunin ang bagay na ito. Baka kapag
nalama ko kung kanino dapat ito namamalagi ay matahimik na ako sa kakaisip sa
teoryang may kinalaman si Spade sa aksidente noon.

Nang maayos ko ang pananamit ko ay lumabas na rin ako. Hindi dapat sila maghinala
sa akin. May dapat pa ako asikasuhin. I'll take care of this pendant matter after
we rescue Alex.

____________________________________________________________

A/N: Try to re-read the chapter kung kailan dumating si Charlene. Doon niyo po
mahahanap kung para saan 'yung mafia pendant. The next update will be on 31 or on
the first week of February. :) Busy na po eh. Sadyang di ko lang kayo matiis! Keep
reading! Comment pa more haha

=================

Chapter 25 - Vantress, You Must Not

[ M A R C ' S P O V ]

"Are you guys ready for a battle?" sambulat ko sa labing apat na assassin na nasa
ilalim ng pamamahala ko. Every member in our family keeps a certain number of
assassins to be on their service. And this time, I'll be testing their courage to
risk their lives for someone who is special to their master.

Juno, how could you ever do this? Magkasabay tayong
at sabay din tayong naghangad ng pwesto ng pagiging
kinalabasan? Bakit umabot sa ganitong sitwasyon ang
talagang ang totoong rason kung bakit nagkakaganyan
stupid to Alex.
nangarap makapasok sa Mhorfell
head pero bakit ganito ang
lahat? Ano o sino nga ba
ka? Please don't do anything

Alam ko kung hanggang saan ang lakas at galing mo pero hindi mo alam kung hanggang
saan lang ang pasensya ng isang Spade Vantress. Neither do I nor the other heads
are aware of Spade's limit. I remember that time when Sean was almost killed by a
traitor inside their mafia. He cutted the man's throat after he skinned him alive
without mercy. Inutos naman niya na barilin ng paulit-ulit sa ulo ang mga
kakuntsaba nito. You would never want to see that scene. A fifteen years old can do
something that cruel in just a few seconds ... with his few words alone. Ano pa
kaya ngayon? Juno knew that Alex is not just an experimentation toy, she's also the
best pawn you could ever use to the great heir of the mafia Vantress.

We are already on our way to the battlefield. Since

ako ang naatasan ng second highest ranking head na si Edward para siguraduhin na
walang bakas ang rescue mission na ito, medyo natagalan ako at baka nga any minute
by now ay mag-uumpisa na sila sa pagpapaulan ng mga bala sa bahay na pinagtataguan
ni Juno.

Hangga't maaari, I don't want any bloodshed. We just want to rescue Alex and to get
her back to Mhorfell. Noong una kong nakilala ang babaeng iyon, alam kong may
kakaiba na sa kanya. Iba siya sa lahat ng babaeng dinate ko o kinama ko.

She is a kind of girl that would never allow herself to get bullied or to get
stepped on. Ni hindi nga siya natakot sa kahit anong banta na ipinamukha sa kanya
ng mga estudyante sa academy. More than that, she has an unchallenged beauty that
you can never guess that there's an untamed lion inside her. That is why, I respect
her so much.

"How are things going?" tipid kong tanong sa secretary ko.

"Kung sa mismong pinangyayarihan po ng kidnapping, well, hindi pa po sila gumagawa

ng aksyon. Pero ayon sa mga agents ni Sir Alexis, naghihintay na lang po sila ng
tamang tiyempo para sumugod. Kasalukuyan pa po kasing tinutunton nila ang lokasyon
ng laboratory. As for the main mansion ng mga Domzelle, wala naman pong kahit anong
kahina-hinala sa mga kinikilos ng mga tauhan nila." pagrereport niya.
So the main household is not intending to give some reinforcements for their heir?
Or there is something else? Shit. Baka may iba pa silang binabalak na gawin.
Imposibleng hindi nila alam

ang kayang gawin ng mafia Vantress kaya bakit parang wala lang silang pakielam kung
may mangyari sa tagapagmana nila?

"Tell our agents to watch the main mansion closely. Contact Cromello's second
headquarters para malaman natin ang state ng security ng lugar doon. I-try mo rin
makaconnect sa ibang heads so that we can ask them for some suspicions." utos ko sa
kanya na agad agaran niya namang isinagawa. Mabilis siyang nagtype ng ilang mga
command sa laptop niya para mas mabilis na maka-access ng communications sa
magkabilang panig.

Mga ilang metro na lang at medyo naaaninag ko na ang signal na inihanda para sa
akin ni Alexis. Mabilis naman na itinabi ng driver ko ang kotse sa likod ng mga
matataas na pananim. Pagkababa ko sa sasakyan, nakita ko rin na tapos na rin sa
pagtabi ng kani-kanilang mga sasakyan ang mga assassins ko.

Lumapit naman ako kay Alexis para makibalita kung ano na ang nangyayari sa loob. Di
kalayuan ay ang bahay kung saan tinatago ni Juno si Alex. Sana lang ay hindi pa
kami huli para iligtas si Alex mula sa posibleng pangongontrol ni Juno.

Napapikit na lang ako at nagdasal na sana walang mangyaring masama sa kahit na sino
sa amin na naririto ngayon. Ngunit bigla akong napadilat ng makarinig ng isang
malakas na pagsabog. Tumalsik malapit sa aming kinalalagyan ang ilang piraso ng mga
bakal, bricks at ilan pang kagamitan mula sa bahay. They are already starting but
how come no one bothered to give us a signal?
"Young master!" nag-aaligagang tawag ng secretary ko sa akin at saka siya sumiksik
sa tabi ko dahil na rin sa pag-iwas na makita ng mga kalaban.

"News!" hinihingal pa niyang sabi.

"What is it?" nag-aalalang tanong ko sa kanya.

"Based from our agents' report, nagkakagulo na ngayon sa Domzelle mansion. Mukhang
may nanghack ng communication system nila na siyang nagpabagal ng pagtransfer ng
mga informations." ani niya. I smirked on that. Great job Courtney and Thelina.

"One more thing sir ---" hindi na niya natapos ang sasabihin niya dahil nasundan pa
ng isa pang pagsabog ang kanina.

Mabilis na inorgisa namin ni Alexis ang mga tauhan namin para ligpitin ang mga
tagapagbantay. I sent my assassins to surround the whole place and kill anyone
suspicious. With or without a valid reason.
Kinasa ko na ang baril ko at ganoon din naman si Alexis. "Tell Jonathan, and the
others that we're going in." huli kong paalala at nagmadali na kami papasok sa
mansyon.

Nang dahil sa malawakang usok dulot ng mga pagsabog, medyo nahirapan kaming
tuntunin ang lagusan papasok. Pagkapasok namin ay natagpuan namin sina Jonathan at
Edward na nagbabantay sa back door at sa ikalawang palapag.

"Where are they?" sigaw ni Alexis. Hindi na inabala ni Edward na magsalita kung
kaya't tinuro na lang niya sa amin ang

daan papunta sa isang basement. He means there's a full-equipped laboratory inside

the tiny basement?

Hinahabol na namin ang mga hininga namin habang binabagtas ang daan papunta sa
basement. Pagkarating namin ay wala nang pintuan ang haharap sa amin. Mukhang
gumamit sila ng bomba para pasabugin ang entrance. Hindi mo ba alam kung gusto lang
nila ng grand entrance o sadyang atat silang mangrescue na hindi na nila naisip na
madali lang buksan ang isang simpleng pintuan.

Nang tignan namin ang kabuuan ng laboratoryo, 'I'm not yet late, I guess' I
murmured within my heavy breathing. The two camps are all organized and ready to
set for the battle. Umakyat ako ng palihim sa isang hagdanan na nakadugtong mula
dito sa basement papunta sa isa pang kwarto na may itim na pintuan. This may be the
black room where the control system of the whole property is in.

Nasa ikaapat na hakbang pa lang ako ng mabalot sa usok ang buong laboratoryo. Shit,
bombing! Why can't they find another way? I swiftly entered the room. And I am
right. It really is the control room. No one is here. What a big mistake of them.
Maybe they got carried away by the tension and sudden attacks.

Maigi kong sinara ang pintuan at nagmuni-muni sa loob. Maliit lang ito at tanging
banyo lamang ang naka-attached pa na kwarto rito. Naglalaman ang buong kwarto ng
siyam na computers at isang super computer. Agad kong hinatak ang plastik na upuan
at umupo sa harapan ng controller.

Amazing. These computers are all connected to one another. Three computers were

hacked. Siguro itong tatlo na ito ang communication line. Sa apat naman na
computers, madali mong makikita ang iba't ibang anggulo ng bahay mula loob at sa
labas. The other two were connected in this lab. Hindi siya monitor for cctv
footages pero madali mong makikita ang mga pangyayari sa labas gamit ng mga ito na
para bang ikaw mismo ang nagrerecord ng buong eksena sa harapan mo. Kaya naman
rinig na rinig ko ang mga putok ng baril at talsik ng dugo mula sa labas. When I
went here inside, I can easily determine that it is a soundproof room. Tama,
marahil ay nasagi ko ang switch at na-on ko ang monitor.

The super computer holds a destructivity button. One click and the whole place will
be put in to ruins. I'll keep this for the last blow. At ang mas kinagulat ko ay
dahil dito rin nakatago ang ilang data tungkol kay Alex at pati na rin ang
statistics o kondisyon ng katawan niya ngayon.

Wala na akong sinayang na oras at nag-enter ng command gamit ang keyboard para
malaman ko ang eksaktong lugar kung nasaan si Alex.

And tadah! Got it. Pero fuck! Anong ginagawa ng mga doktor sa kanya? Bakit ang
daming nakakabit na aparato sa katawan niya? Nako naman sana hindi pa nila
nakakabit ang chip dahil sa oras na makabit iyon at ginamit nila siya bilang weapon
o trap para sa amin, their victory will be as clear as crystal clear.

I tried to contact Alexis and thank God he answered.

"You! Get those machines off from Alex's body! I don't care what method will you
use but I'm telling

you, Spade will beat us if we lose this opportunity to rescue her! Now go!" iyon
lang at binagsak ko na ang phone ko. Wala akong paki kung masira iyan. Materyal na
bagay iyan, mapapalitan at mapapalitan iyan pero ang buhay ni Alex, kung ano siya
para sa amin, iyon ang walang katumbas na halaga at hindi mapapalitan kahit kailan.
Please hold on Alex.

Tinuon ko naman ang tingin ko sa dalawang kampo na nagtutunggalian. Xander is

already here. Magkapatid nga sila. He doesn't bother to look for a second, he would
kill anyone who will block his way. Spade's troops are giving their all clashing
their swords to the enemies' weapons.

Teka where's Spade and Juno?

Then my phone rang. Sino naman itong istorbo na ito?

Magsasalita pa lang ako nang maunahan na ako ng kung sino man na tumawag sa akin.
"Hey you shit head! Where's Alex? Did you find her?" may maingay na tunog ng mga
baril at pagsabog ang umaalingawngaw kasama ng boses.

"She's on the back. Head straight and you'll the huge machines there. Wait, do you
know where's Spade?" tanong ko sa kausap ko na maaaring si Edward o si Jonathan
ayon sa tinig.

"He's with me. And I swear you bro, Spade is like a mad man! He's killing without
mercy! May it be an innocent doctor or assistants! Mataas pa naman ang kalibre ng
baril na

hawak ng lalaking ito! Mukhang walang makakalabas sa laboratory na ito ng buhay..."

may halong panginginig sa boses niya habang binabalita niya sa akin ang mga
pinaggagagawa ng leader namin. Oh no. Mukhang nasagad na nga ni Juno ang pasensya
niya. He is originally calm while cutting people's life lines. Furthermore, that
man knows how to use a deadly weapon wisely. How come he is being so reckless!?

"Listen to me 'Pal. I'm here inside the cotroller room. I can help yo---"

"Spade! Maghunos dili ka muna! Nasa pinakalikod daw si Alex. Hayaan mo na ang mga
'yan!" parang napaurong ang dila ko habang nakikinig.
I think he is pertaining to Spade.

"How could I relax?! What the hell?! Where's that bastard, Juno?! My hands can't
wait to shot him to death!" kayo na po ang bahala Panginoon sa lalaking ito.

Ako na ang nagbaba ng telepono dahil ayoko nang marinig pa ang mga ingay ng
karahasan. Yes, I'm a gangster, a part of a mafia and I'm a good fighter but just
like anyone else, I prefer an ideal environment. No pain, no sufferings, no
hardships, nothing but peace and laughter. What a dumb idea. What right do I have
to wish for something like that? I chose this survival kind of life. I should
expect that in this life, peace can only be obtained if thousands of lives will be
sacrificed. That's the awful truth.

Juno and Spade, they are both my friends. But this

time, Juno did something unforgivable. Muli akong nagtype ng ilang command para sa
binabalak ko. Hindi kami pwedeng magtagal dito. Sa oras na malaman nila na may
kalaban sa loob ng control room, baka matodas ako ng di oras nito. Pero ang mas
malala ay baka kung umabot sa pandinig ng tatay ni Spade ang mga ito. Nasa ibang
bansa siya ngayon ngunit alam ko naman na pinababantayan pa rin niya ang anak niya.

"Damn! What is this?" naibulaslas ko. May mga nagsidatingan sa silid. They are the
Mafia Vantress' outstanding reapers. Impossible! Those reapers are reserved for the
greastest missions. Don't tell me, king finally uses his authority as the second in
command in the mafia just to bring them out?

Habang tumatagal tila bumabaha na ng dugo sa buong laboratory. Patong patong na mga
patay at kitang kita ko mula sa screen ang mga nagtatagong doktor na balot na balot
ng takot. Zinoom in ko ang kinalalagyan nina Spade. He is holding Thompson M1921
Submachine gun. Invented by the American John T. Thompson in 1919, this weapon is
popularly known as Tommy gun. Favored by soldiers, officers as well as criminals
due to its compactness, reliability and high volume of automatic fire, it is still
very widely used in the world.

Malapit na sila kung nasaan si Alex. Nagpapanic na rin ang mga nagpapatakbo ng mga
aparato sa tabi ni Alex. Saktong sakto andoon mismo si Juno. May hawak siyang
dalawang katana. May mga

nasa dalawampung lalaki ang nakapalibot sa parte nila. Lahat sla armado. It seems
like they're going to protect their master until their last breathes. Too bad,
those powerful spirits won't help them in any way. I can see anger on our leader's
eyes. There's no way they can escape from here alive.

Dahil ayoko naman na tumunganga lang dito habang nagbubuwis ng buhay ang mga
kaibigan at mga tauhan ko, sinira ko ang connections ng siyam na computers
samantalang sinet ko ang super computer in it's self-destruction mode. May 30
minutes na lang kaming natitira para mailigtas si Alex at makaalis dito. Alam kong
delikado ang ginawa ko pero mas mabuti nang walang matirang ebidensya o traces
namin kung sakaling magsidatingan ang mga pulis.

Dinukot ko ang silencer ko mula sa loob ng damit ko, tinago ko na rin ang cellphone
ko at lumabas na ng tahimik. Busy pa rin ang lahat sa pakikipagpatayan. May mga
dumadako ring bala ng baril sa bawat hakbang ko pero naiilagan ko naman. Yumuko ako
at nagtago sa likod ng mga makina at paunti-unti ko nang naaninagan ang imahe nina
Edward.

May lumapit sa likod ko at handa na sana akong patayin kung sino man ito nang
makita kong ang secretary ko lang pala na may maraming bakas ng dugo sa puti niyang
coat.
"Master, okay lang po ba kayo?" nag-aalalang tanong niya sa akin.

"I'm alright. Patay na ba ang lahat ng kalaban?" pabalik ko namang

pagtatanong sa kanya.

"Based from my inspections, tanging ang mga personal reapers na lang ni Mr. Juno
Domzelle ang natitira. Ready na rin po ang mga sasakyan at helicopters na gagamit
ng lahat para sa pagtakas natin." pag-iinporma niya pa.

"Get out of here and inform them to be ready in about 20 minutes. Ang archery unit
na pinadala ni Kia, ipwesto mo sila front line pero hindi kalayuan sa mga sasakyan
na gagamitin natin sa pag-alis." I instructed him. Sasalungat sana siya ngunit
binigyan ko siya ng death glare kaya naman kahit labag sa loob niya na iwanan ako
rito ay ginawa na rin niya.

Since iilan na lang ang natitirang tauhan ni Juno dahil nawipe na namin silang
lahat, nagmadali na ako na samahan ang mga heads sa pagtapos sa mga kalaban. Kahit
na magpadala pa ng reinforcements ang Mafia Domzelle, it will be too late.

Naabutan ko ang mga reapers ni Spade na tumatapos sa ilan pang kalaban samantalang
si Jonathan, Alexis at ang mga tauhan namin ay hinahabol ang mga nais tumakas. Si
Xander at Sky naman ay di na nagsayang ng oras at pinagtatatanggal ang mga
nakakabit kay Alex. Patay na ang mga espesyalista na nagsasagawa ng operasyon
kanina. Mukhang hawak na talaga namin ang sitwasyon. Tanging ang one on one nina
Juno at Spade na lang ang natitira. Ang tanging hawak na lang nilang dalawa ay ang
mga katana nila.

Saktong natapakan akong bow and arrow at agad kong dinampot ito. Binatak ko ito ng
maigi at siniguradong matatamaan ang braso ng lintik na ahas na ito. You're not the
Juno that I used

to know anymore. Walang pag-aalinlangan kong binitawan ang palaso at ang malakas na
pagsigaw ni Juno mula sa sakit ang nanaig sa buong silid. Sa tingin ko may lason
ang palaso.

Nabitawan niya ang katana niya at ginamit ni Spade ang pagkakataon para lagyan din
ng hiwa ang kaliwang hita nito na siyang nagpabagsak din sa kanya. Muntik na sana
siyang patayin ni Vantress pero may nakielam na na mga assassins. May kung ano
silang tinapon na siyang bumalot sa kalahating parte ng kwarto sa usok. Lahat kami
ay napaubo at matapos ang isang minuto lang ay nawala na ang usok. Sa pagkawala ng
usok ay gayun din si Juno.

Magkikita pa tayong muli Domzelle. Hinding hindi ko kakalimutan ang ginawa mong
ito.

"Spade, let's hurry! 12 minutes left!" sigaw ko sa kanya.

"What do you mean?" naguguluhang tanong niya.

"Sasabog ang buong lugar na ito sa loob ng labingdalawang minuto. Kailangan na
nating makalabas kasama si Alex!" pagsasagot ko sa katanungan niya.

Narinig ko namang napamura siya at sabay na kaming lumapit sa tila hospital bed na
kinahihigaan ni Alex. Sinigurado naman nina Xander na walang device ang nalagay sa
katawan ni Alex. Thank God we made it in time.

Pinaalala ko muli sa kanila ang oras kung kaya't binitawan si Spade ang katana niya
at binuhat na si Alex in a bridal way. Tumingin akong muli sa wristwatch ko. 10
minutes left. Patungo

na kami sa fire exit ng nang may tumamang matalim sa tuhod ko. Bumaon ito kaya
naman napapikit na lang ako nang pilitan kong tinanggal ito sa tuhod ko. Shuriken.

Papatamaan na sana ni Sky ng silencer ang lalaking nakahalupasay na bumaril sa akin

nang pigilan siya ni Kuya Xander.

"Don't! We can use him as a witness and as a source. Patulugin mo na lang siya Sky
at tsaka natin siya dalin. Dalian mo!" walang nagawa si Sky kundi ang sundin ang
utos ng nakakatandang pinsan. Mabilis na kaming kumilos papalabas dahil ilang
minuto na lang ang natitira. Kahit pa na kumikirot ang tuhod ko ay hindi ko na
ininda dahil baka magpabagal lang iyon sa amin.

Malapit na kami sa mga nakahilerang sports car at mga helicopter. Mas binilisan pa
namin nang sumigaw ang sekretarya ko na sandali na lang at gagana na ang self-
destruction mode ng super computer mula sa control room.
Sa kabutihang palad ay nagawa naming makasakay lahat sa kanya kanyang sasakyan at
makaalis ng ligtas. May ilan lang debris ang tumama sa likod ng mga sasakyan namin
dahil na din siguro sa lakas ng impact ng pagsabog. Napasandal na lang ako bintana
ng kotse habang ginagamot ng assistant ko ang sugat ko sa tuhod. Habang nakasandal
ay nasilayan ko sa kabilang kotse si Spade habang yakap yakap ang katawan ni Alex.
Para bang may sinasabi pa si Spade rito ngunit imposible na marinig ko pa ang iyon.
Sa sandaling pagpikit ko dahil sa kirot ng sugat ko ay napansin ko na lang na nasa
unahan na namin ang kotse ng leader namin.

Alexandria Cromello, you're the only woman na hinagkan ni Spade William Vantress ng
ganoong kahigpit. Magkasama na kami noon pa lang ng mga heads at alam kong marami
na ring babae ang napaglaruan ng lalaking iyan. Marami na rin siyang hinagkan nang
dahil lang sa lust pero ikaw, hawak hawak ka niya ng may pag-aalala. Sana mali ang
naiisip ko. Hindi maaari.

Sana nga hindi pa nahuhulog ang loob ni Spade kay Alex. Sana wala siyang
nararamdaman para kay Alex. Alam kong alam niya kung ano ang maaaring mangyari sa
babaeng mamahalin niya.

Vantress must not love any woman. Because once he did, might as well consider that
girl as dead.
__________________________________________________________

A/N: Happy 24K+ reads Mhofell! :) Thank you po sa mga readers ko na patuloy sa
pagsuporta at pagbabasa! Marami rin pong salamat sa pag-intindi sa akin! Sorry po
kung naghintay po kayo ng matagal para sa update na ito. May rason naman po ako.
Actually noong last week ginagawa ko na po ito para mapost na kaagad kaso
nakatulog. Biglaan din po ung announcement sa amin na may intensive military
training kami for 5 days straight. Kaya naman ang pasok ko ay 7AM then mga 7:30PM
na po ako nakakauwi. Bugbugan po ang schedule ko sorry. Next update will be on
February 14 <3 <3 <3 Sure po 'yan.

Comment pa po kayo! Doon po kasi ako kumukuha ng idea at strength para mag-ud :)

=================

Chapter 26 - The Real Power of ESCAPE?

[ A L E X ' S P O V ]

Unti unting sumisikip ang dibdib ko. Hindi ko na mabilang kung ilang beses nila ako
tinurukan ng mga kung anong gamot o elixir. Sa kada pagbukas ko sa mga mata ko,
kung hindi madilim, umiikot naman ang lahat ng makita ko.

Nagawa kaya ni Riell ang pinapakiusap ko sa kanya? Nagawa nga ba niyang ma-contact
ang mga heads? Hindi ako natatakot para sa sarili kong kaligtasan. Ang kinakatakot
ko lang ay kung magamit ako ng ibang tao para abusuhin ang kakayahan na meron ako
para saktan ang mga mahal ko.

Narinig ko ang mga yabag ng isang papalapit na doktor sa akin. Mga ilang segundo
lang ay naramdaman ko na namang muli ang sakit at hilo na naranasan ko noon. It is
the same feeling when I first received the ESCAPE.

"Is she ready?" Juno asked. Sa buong oras ng operasyon, andirito lang siya.
"No sir. Just what I told you last time, this is technically impossible! Kung gusto
mo kumontrol ng isang tao gamit ang isang solid device, dapat kumuha ka ng taong
nag-aagaw buhay na at walang malay! Pero ang babaeng ito, we had her injected for
almost forty times and yet she can still open her eyes!" malaking pagtutol ng head
doctor. Siya ang kanina pa nagsusupervise ng mga iniinject at kinakabit sa akin.

Malamig na mga

matang tumingin si Juno rito. Hindi ito ang Junong nakilala ko. Ang nasa tabi ko,
ang nakikita kong lalaki sa harapan ko ay isang halimaw. Walang puso at walang awa.

"You're really useless, aren't you?" he is referring to the doctor. Nilabas niya
ang kanyang katana at itinapat sa leeg ng walang kalaban laban na doktor. Tila
nauutal naman na nagmamakaawa ang doktor. Sa tingin ko ay nasa 30's pa niya ito.

Makailang sandali lang at inangat muli ni Juno ang katana niya. Inayos niya ang
posisyon niya para maitutok ang patalim sa katawan ko. Is he going to ...?

"Then what if I will stab her until she lose her consciousness?" He is really out
of his mind. He is thinking of getting me half-killed! And it's all just for his
goal to use me against the heads and to use me in order to corner every ally of our
mafia.

Where are you guys? I need all of you right now!

Then it's as if on cue when a loud crash was heard. Oh thank God! They're here
finally!

"Fuck! Who the hell is it?" malakas na bulaslas ni Juno sa mga tauhan niya sa loob
ng laboratoryo. May narinig na lamang ako na nagbalita sa kanya na may mga di
kilalang lalaki ang sumusugod sa mansyon. Pero di ko malilimutan ang pagkakataon ng
marinig ko na sina Sky, Spade at isa pang lalaki ang namumuno sa pag-atake.

Sino naman kaya ang lalaking nasa

likod din ng pagliligtas sa akin? Hindi kaya ...

Mukhang hindi rin nakatiis si Juno at umalis siya sa area kung saan ginaganap ang
pagkakabit ng device sa katawan ko. Sunod sunod ang mga putok ng baril at kalansing
ng mga metal na sandata. Bawat segundo na lumilipas ay ipinagdadasal ko na wala
sanang mangyaring masama sa mga kaibigan ko. I have done at lot of sins but I still
hope that God will hear my prayers. I know he is true. If he's not, then why would
I be alive after all the things that I've gone through?

Hindi ko namalayang may nagtatanggal na ng ilang aparato sa akin. Muli kong

idinilat ang mga mata ko kung sino ang mga iyon. At nagulat ako ng makita na ang
mga doktor ang mga iyon. Iilan lang ang natanggal nila dahil pati ang mga buhay
nila ay delikado na. Lalo na kung may mga dalang reapers sina Vantress. Alam kong
walang sinasanto ang mga mafia reapers. Basta utos ng leader nila, susundin nila.
Ni bubwit na daga ay hindi nila papatakasin hangga't hindi nila nakukumpira na wala
itong kinalaman sa kahit anong misyon nila.
Kahit mahirap ay sinubukan kong sabihin ang mga katagang, 'Thank You'. Ngunit hindi
ko magawa. Tila ba'y naging baldado ako dala na rin ng samu't saring mga gamot na
naipaloob sa laman at dugo ko. Lumingon sa akin ang mga mabutihing doktor bago sila
pumaroon sa exit. They simply nodded their heads and smiled at me.

After that day, I have lost my trust for all the existing science-men in the world.
But they proved to me that not all of them are bad and ambitious.

Mga ilang

minuto rin tinagal bago ko marinig ulit ang mga hininga at boses ng mga bastardong
nagkulong sa akin dito. Heh, they are trapped in this area.

"Drop your weapons, fools." Imposibleng makalimutan ko ang boses na iyon. Kalmado
ngunit ramdam ang talim sa bawat salitang binibitiwan niya. Spade William Vantress.
You actually came to rescue me.

"Release my cousin or else, all of you will get killed!" Sky. Sa unang pagkakataon,
kahit ang pandinig ko lang ang pinanghahawakan ko bilang gabay, I noticed how
raging Sky is. But I think this is not the only thing that surprised me.

"You have the guts the kidnap a mafia heiress? Don't you know what will the
consequences be with what you've done, fuckers?" sigaw ng pinakamamahal kong kuya,
Xander. I don't know what to feel right now. I miss him so much. The man who always
protects me. The man who dedicated his life in order for me to be safe and healthy.
But even so, I am afraid of him. I am afraid of what he can do for me. And to put a
cherry on top, he's also a mafia leader. The one who holds the highest rank and a
brutal man.

"So, nagsama sama pala ang mga mafia leaders para iligtas ang prinsesa. What a
touching moment!" Sarcastic words from Juno. He can't possibly win over them.
Xander can defeat fifty men within five minutes or less. I may not know the number
of men that Juno has but I am sure that the battle's results have been decided.

Pagkatapos ng maiksi nilang

usapan ay nagbalik sa pandinig ko ang mga tunog ng mga patalim at putok ng mga
baril. Sinara ko ng maigi ang aking mga mata dahil nagsisimula nang may
magsibagsakan mula sa itaas. Sa bandang iyon ay pinili ko na lang na matulog. Alam
kong magagawa nilang mapagtagumpayan na matalo si Juno.

Naalimpungatan na lang ako ng marinig ko ang tinig ni Spade. Matipid lang ang mga
salitang sinambit niya kaya hindi ko hinayaan ang utak ko na kalimutan ang mga ito.

"You seems to not know but there's a lot of questions running in my mind. Most of
them were about you. Who really are you? Are you Kirsten?"
Isang maaliwalas na umaga ang sumalubong sa akin paglabas na paglabas ko sa
balkonahe mula dito sa kwarto ko ngayong araw. Kakalabas ko lang sa ospital kahapon
kaya naman nag-iinat ako ngayon. Ikaw kaya ang maconfine sa loob ng halos isang
buwan. Daig ko pa ang tagal ng confinement ng mga nainjure. Pero pinaliwanag naman
sa akin ng mga espesyalista na hindi raw madaling tukuyin kung ano ang unang
gagalawin sa katawan ko. Kaya naman pinagaling muna nila ang mga galos ko at ilang
sugat habang inoobserbahan pa nila ang mga nakakonekta sa loob ng katawan ko.

Maswerte raw ako kasi hindi natapos ang paglalagay nila ng controlling device sa
akin kung hindi tanging ang pagpatay na lang sa akin ang magiging susi para masira
ang device na iyon.

In one month, mabusisi nila tinanggal ang mga nakakabit sa akin at pinainnom nila
ako araw-araw ng antidote panlaban sa droga at ilan pang mga gamot na naiturok sa
akin.

Alam ko na rin na matagal nang walang koneksyon si Riell sa tunay niyang pamilya
simula nang maglayas siya. Kaya naman ang tanging bumubuhay sa kanya ay ang
sweldong natatanggap niya sa pamamagitan ng paglilingkod bilang secret agent ng
pamilya namin. That time na nakapasok siya sa kwarto kung saan ako kinulong
pansamantala, nagawa lang pala niyang pumuslit noon dahil wala naman palang kaalam
alam ang mga tauhan ng Mafia Domzelle na nagbitaw na siya bilang anak ng family
head ng mga Domzelle.
Nakapag-usap na rin kami ni kuya. And if it's not obvious, andito ako sa second
headquarters ng mga Cromello. At siyempre mas naghigpit ang seguridad sa paligid
ko. Ilang araw na lang ang itatagal ni kuya Xander dito sa Pilipinas dahil hindi
naman na kayang i-extend pa ang leave niya since malaking business ang minamanage
niya. Kasama si Sky ay nadiscuss na namin ang tungkol sa ESCAPE at sa aksidente
kung saan napatay si Lorraine. Brother promised me to help me find the culprit but
in exchange I need to finally claim my position as a mafia heiress. Well after all,
I've got no choice. This is something that has been finalized even before I was
born. Anyway, I'll do this for my ancestors and to improve my skills and to
discover the other abilities that ESCAPE has given me.

Pagdating naman sa mga heads, hindi naman na nakapagtataka na pinagalitan ako ni

Spade at ng iba pa. Puro sermon ang narinig ko simula nang makarecover ang katawan
ko. I never dare to complain during that time. Each one of them has their faces
crampled except for the leader who always maintains his coldness.

"What a wonderful morning." napatingin ako sa likod ko at nakita kong nasa pintuan
ang tatlong kong girlfriends. I smiled and the three of them sat on my couch.

"How are you?" paumpisang tanong ni Dereen.

Tumango tango naman ako at umupo na rin tapat nila.

"It will be Christmas sooner or later. The maids are all busy for the celebration.
Mafia Cromello and Dela Vega are really something. They actually celebrate for this
day." Dereen added.

"Hmph, you see, our family has been existing for so long already. In that span of
time, this family keeps the traditions and customs that our ancestors have passed
for generations. Kasama na ang Christmas doon. Mapapansin naman iyon sa mga motifs,
interior designs, furnitures, paintings, at sa way ng pagtawag sa amin ng mga
tauhan namin eh. Like 'Young Master', 'Young Miss', 'Young Lady', etc."
pagpapaliwanag ko sa kanila.

"By the way, what's your plan? Sa second week ng January, everyone needs to go back
to Mhorfell once again." pangkwekwestyon ni Fiacre.

"Ganoon

pa rin naman. Kailangan makagraduate na ako alang alang na rin kay Uncle Johan. And
since ilang buwan na lang ang natitira before graduation, hindi ko iyon sasayangin
kaya naman magpapatuloy pa rin ang mga imbestigasyon." sagot ko. Hindi ko naman
problema ang mga grades ko dahil inaayos ko naman ang pag-aaral ko bilang pangako
ko kay Uncle noong simula ng pagpasok ko dito. At kung tatanungin niyo ako kung ano
ang plano ko kapag grumaduate na ako? Sa tingin ko, I'll be studying abroad to
concentrate on our business more. Pero wala pa namang assurance for that. Ang
desisyon ko pa rin naman ang tatanungin when it comes to that.

"Uh-huh. Then talagang tatanggapin mo na talaga ang pagiging mafia leader,

bestfriend? Baka naman mawalan ka na ng time magkaroon ng love life niyan ah!
Malapit pa naman na ang February!" pandagdag na katanungan ni Fiacre.
Napatawa naman kaming lahat sa tanong niya. Nasira na naman kasi ang seryosong
atmosphere namin nang dahil sa kanya. Nagkaroon ng sandaling katahimikan at sumagot
na ako.

"Yeah. My decision is final. At tsaka Fiacre, it doesn't mean na porket magiging

full pledge mafia leader na ako ay hindi na ako magkakalove life. Baka nga
magkaroon ng maraming chances eh. Alam mo naman na dahil galing ako sa pamilyang
mayaman, maimpluwensya, maraming koneksyon at mas matanda pa kaysa kay Jose Rizal,
it is my obligation to get married with someone who is capable of and has

the guts to stand beside me while ruling this empire. Siyempre aside sa pag-aasawa,
susunod diyan ang pagkakaroon ng anak dahil kailangan i-preserve ang bloodline.
Bukas i-aannounce ni kuya Xander sa mga business partners niya at mga kaalyado
namin na tatanggap na ang mga Cromello at Dela Vega ng mga magiging candidates para
sa magiging asawa ko." mahabang litanya ko. I have so much things on my shoulders.

I am nervous as well. I want to marry a guy who can carry these burdens with me. A
man who can treat me as his only queen. I don't need a man who only wants to get
married with our family's wealth and power. Sa totoo lang, hindi naman talaga
tumitingin ang mga nakakatanda sa pamilya namin sa status ng lalaki. Mas habol nila
ang talent, personality at kakayahan. Kumbaga, ang appearance at status ay mga
bonus lang.

"I forgot to ask something, Alex." diretsang sabi sa akin ni Rennei. She has these
piercing eyes on me.

"Before Mr.Devroid was killed, he left a message inside a test tube. Na hindi dapat
ma-misuse ang ESCAPE. Sa kanya rin namin nalaman na mas maraming elixir ang naturok
sa'yo. Meaning, mas malakas ang epekto nuon sa'yo. Gusto namin malaman kung
hanggang saan talaga ang limit ng chemical na iyan? What is the real power of it?"
Rennei explained.
Hindi ko na pinatagal ang sagot ko at nagsalita na ako.

"The real power of ESCAPE is incredible. It is incredible na hindi mo na gugustuhin

malaman pa kung ano ang pinakamalakas na abilidad ang maibibigay nito sa'yo."

Napatahimik naman sila sa sinabi ko. Tumayo akong muli at tinungo ang balkonahe.
Ang ganda talaga ng view dito. Sana ang ganito na lang lagi. Iyong wala akong ibang
iniintindi. Napabuntong hininga na lang ako.

Oo naman may time na talagang frustrated ako sa fact na hindi na lang ako basta
basta isang ordinaryong babae. Feeling ko koon abnormal ako at hindi na ako tao.
That time wala akong kamalay malay sa pinaggagagawa ko. Pinag-experimentuhan ko ang
mga kayang ibigay nito sa akin.

Nangbugbog ako ng sandamakmak na mga tao, sinubukan ang reflexes ko at flexibility

ko sa sports. Ibang iba noong hindi pa ako naiinjectionan ng ESCAPE. Mas lumala ang
confusion at frustration ko at dumating sa point na hindi ko inaasahan.
Palaboy laboy lang sa daan at gabing gabi na rin noon. Malalakas ang mga busina ng
mga sasakyan dahil sa mabigat na traffic sa kalsada. Mga mga batang nagbebenta ng
sampaguita at mga pulubing natutulog sa gilid ng mga tulay.

Sa pagliko ko sa isang eskenita ay hinarang ako ng mga gangsters. Iyon naman pala
ay napasok ko ang isang kuta ng di mabilang na mga gangsters. Sinubukan kong
tumakbo pero nacorner na nila ako. Sabay sabay nilang nilabas ang mga patalim nila
at mas nakakatakot ang lugar na iyon kung pagmamasdan mo. Mga mga bangkay sa ilang
banda at bakas ang mga dugo sa sahig. Nang dahil sa pagmumuni

muni ko sa lugar ay di ko namalayang may patama sa akin na balisong.

Honestly, pagkatapos ng part na iyon, wala na akong maalala. Nagising na lang ako
na nasa kwarto ako at nakahiga sa kama ko. May mga iilang bandage ang mga paa at
braso ko. Isang araw at kalahati na raw akong tulog. Tinanong ko si kuya Xander
kung anong nangyari sa mga gangsters pero dapat pala hindi ko na tinanong. Kasi mas
naawa pa ako sa sarili kong kalagayan.

"Kahit ako hindi ako makapaniwala na you took down a hundred of gangsters for just
less than ten minutes. Ayaw mo pa nga daw magpaawat at napatulog mo ng di oras ang
dalawang pulis na umaawat sa'yo. Kaya naman wala silang nagawa kung hindi turukan
ka ng pampakalma."

"Ayon sa report ng mga pulis, ang kalahati sa kanila ay binalian mo ng mga buto at
ang kalahati naman ay pinaralisa mo ang mga katawan sa pamamagitan lang ng
pagsuntok sa ilang parte ng mga katawan nila. Don't worry I got this case covered."
I was shocked from what I have done. Then I realized the real power of ESCAPE. It
can controls the mind and body of the one carrying it. Making that body a doll.
While it is controlling your body, you can do a lot of impossible things for a
teenage girl. Sabi pa nga ng mga witnesses, nag-iba daw ang kulay ng mata ko.
Nakakatakot daw ako at sobrang bilis ng mga galaw na sa isang iglap lang ay
napatumba ko na ang mga humarang sa akin.

Therefore, that's why I can't tell them about the other things that ESCAPE can do.
It

is scary that you will not be able to believe it. What's worst is that, I don't
know how to control it.

____________________________________________________________

A/N: Happy 27K reads! Thank you po sa mga positive comments na kinocomment niyo!
Mas lalo po akong naiinspire magtype ng dahil sa inyo :) Sana po mas dumami pa ang
magpopost ng mga thoughts and opinions nila about Mhorfell. Para naman may
maidagdag pa ako and para mas maentertain ko kayong lahat ^^ Sa mga silent readers,
kahit unting paramdam lang dyan oh hihi.
FOR ANSWERS AND QUESTIONS :

1) May ending na po ba kayong naisip for Mhorfell Academy of Gangsters? Meron na

po. Mas nauna ko pa pong nafinalized ang ending bago ang flow ng story XD And ang
ending ay magiging private. It means, magiging accessible lang ito sa mga followers
ko.

2) May book 2 po ba? Didiretsuhin ko na kayong lahat, and NO is my answer. Wala na

pong book 2 ang Mhorfell. I am planning to end the story with a twist so stay
tune :) May mga kasunod pa po kasi akong stories and I hope susuportahan niyo rin
po ang mga iyon.

3) Insprired po ba ito ng Montello High? Yes. It is one of my favorite wattpad

stories. Ito po ang dahilan kung bakit ako nahilig sa gangster stories. Basta po
iba pa rin ang story

na ito at iba ang outcome. Iba rin ang twists and conflicts. Akin po si Giovanni
haha. Kung may gustong magdonate ng hard copy ng Montello, parang awa niyo na i-
message niyo lang ako haha.

4) Ilang chapters po ba ang Mhorfell? I don't know actually. Siguro mga 40+ pa.
Umpisa pa lang ng action. May mga darating pang new characters na pwedeng manira or
makatulong sa mga current characters natin.

5) College ka na po ba? No. High School student pa lang po ako. Single and ready to
mingle lol. Ganyan talaga Feb 15 po kase ngayon! XD #WalangForever joke lang! Anjan
pa naman si God so kapit lang :D

6) Kailan po next update? Madalas na kada weekend ako nag-uupdate and lagi ko naman
iniindicate kung may problema sa sched ko para maunawaan na ng mga readers if
matatagalan. This time, JS Rehearsals at Election ang mga pinoproblema ko. Pero
next week ang ud ^^

7) Sino po makakatuluyan ni Alex? Sa mga boto kay Spade, huwag muna magsigurado.
Andiyan pa si Juno. Tapos si Marc malay niyo meron din palang feelings kay Alex.
Re-read the chapter kung kelan sobrang bilis ni Marc nung marinig lang nya ang
gustong pagkain ni Alex? haha.

8) Si Alex po ba iyung Kirsten? Secret. Most of you iniisip na si Alex ang

nawawalang Kirsten ni Spade. Ang tanong, SI ALEX NGA BA?! Yun lang. Malay niyo
hindi naman pala. Tignan niyo bakit mag-oopen pa ng candidacy para sa magiging
asawa ni Alex kung mag-fiance naman na pala sila? O_O

9) Bakit ang gwapo po ni Marc? Wala tayong magagawa ganyan siya pinanganak haha.
Search niyo na lang BOYFRIEND YOUNGMIN para mas makita niyong ibang photos niya.
Member of Kpop boy group, Boyfriend.

10) Bakit ginawa niyo pong masama si Juno? Lahat ba ng masama, masama na rin deep
inside? Well I can't tell pa kung anong mangyayari kay Juno. So abangan niyo na
lang~

READ - VOTE - COMMENT - BE A FAN/MESSAGE ME/POST ON MY MESSAGE BOARD/FOLLOW ME FOR

MORE INFORMATIONS AND UPDATES!

=================

Chapter 27 - Creepy Handsome Man

"Xander, are you really going back now?" pang ikatlong tanong ko na yata ito kay
kuya. We are just waiting for the time of his flight at mga ilang buwan na naman
bago ko siya ulit makita.
"Alex, don't worry I'll be back before your birthday comes." pagpapagaan niya sa
loob ko. I'll miss him. He never failed as a brother. Well then, all I need to do
is to wait for him. My birthday, March 14 huh?

"Be a good girl, okay?" paalala naman sa akin ni uncle na mukhang kagagaling sa
counter upang i-check ang flight nilang dalawa ni kuya at ng iba pang bodyguards.

"I will." I gave them an assuring smile. Nang tinawag na ang flight nila ay humingi
ng sandaling oras si kuya.

Pinatong niya ang kanyang kaliwang kamay sa ulo ko at ginulo ang buhok ko at saka
ako niyakap. "Please be safe when that time comes." iyon lang at humiwalay na siya
sa akin.

Hindi na siya muling lumingon pa at taas noo na siyang naglalakad habang hinahatak
ang maleta niya. I find his words mysterious and creepy. What time is he referring
to? Anyway, I didn't have a chance to ask him after that.

Pagkatapos kong maihatid sila ay niyaya na ako ng isa sa mga trusted butler ni kuya
pabalik sa mansion. It's still seven in the morning and later, at eight, I'm going
to attend some
classes again.

That's right. Mamaya ay babalik na ako sa Mhorfell. Mabilis lang na lumipas ang
Christmas at New Year. Wala namang kakaibang nangyari at kahit papaano ay
nakapagsaya naman kaming lahat kasama pa ang ibang heads. Oh well, except for Spade
na prenteng nakasandal lang sa pader the whole time nuong dinaos ang celebration sa
bahay namin.

I forgot to tell you na hindi na sa second headquarters ang balik ko kundi sa main
headquarters na. Actually, I have the right to go there whenever I want but Xander
insisted that I should stay there since I accepted the position as a mafia leader
like him.

Pagkabalik ko ay dumiretso na ako sa kwarto ko upang mag-ayos. Tinignan ko rin kung

may kulang pa sa mga gamit ko at habang nag-aaligaga ay nakabig ko ang box na may
tamang size lang tulad ng isang ordinary notebook sa desk ko. Oh, it was Xander's
gift for me nuong pasko. Hindi ko pa pala ito nabubuksan.

Tinangay ko na lang din ito at pumunta sa ground floor upang salubungin ang driver
ko. As usual, araw-araw na bumabati sa akin ang mga maids at butlers na naka assign
sa household na ito. Tinanggihan ko rin ang kahit anong suhestiyon ng mga
nakakatanda sa Mafia Dela Vega na maghire ng mga bodyguards. I know they are
worried for my safety but I can protect myself and I have my friends with me who
can fight better than their recommended men.
"Let's go." pagyaya ko kay manong. Unlike sa expectations,

hindi naman sobrang strict dito sa main house. Masaya at mababait ang mga tao rito.
Magiliw silang nakikisalamuha sa akin kaya naman wala akong nararamdamang stress o
pressure.

Binuksan niya ang pintuan para sa akin at pumasok naman ako habang hawak hawak pa
rin ang regalo. Nang umandar na ang limousine ay doon ko na tinanggal sa
pagkakabalot nito ang regalo sa akin ni Xander. Inalis ko muna ang mga kulay puting
wrappers nito sa loob at saka nilabas ang laman.

It's an elegant red treasure box na may mga nakaukit pang mga ginto sa paligid
nito. I tried to open it pero ayaw bumakas. Nang inspeksyunin ko pa ang kahon ay
doon ko nalaman na kailangan pala ng susi nito para magbukas. Kinuha ko muli ang
kaninang pinagkakalagyan nito pero wala namang susi. Eh? Why would Xander give me a
locked box as a gift? I can't even open it. Ayoko naman na gumamit ng tools or
pwersa para lang buksan ito. Siguro this is a part of his surprise for my birthday.
Hihintayin ko na lang siyang bumalik para mabuksan ito.

Tinago kong muli ang regalo sa box nito at nilagay sa loob ng bag ko. Hindi ko rin
namalayan na malapit na kami sa gate ng Mhorfell Academy. Ang bilis ng oras.
Hinanda ko na ang gamit ko. Nang huminto ang limousine ay hindi ko na inintay ang
driver na pagbuksan ko at ako na ang agarang lumabas. Tumakbo na ako papasok at
kumaway na lang kay manong bilang paalam. At siyempre para mapanatag siya ay
ngumiti na rin ako sa kanya.
Kakaunti pa lang ang mga estudyante kaya

tahimik pa. Kaya lang nagulat na lang ako nang may lumapit sa akin na lalaki na sa
tingin ko ay kapareha ko ng year pero sa iba section nanggaling.

"Please accept this!" napamaang na lang ako ng kinuha niya ang mga kamay ko para
kunin ang kulay puting letter na nasa kamay niya kanina at bigla na lang tumakbo
papaalis.

What a weird guy. I don't even know his name. Dahil maaga pa naman ay binasa ko
muna ang laman ng puting letter. Then I found out that it was a love letter for me.
I can't even believe it! Noong estudyante pa ako sa Antrenica, oo nakakatanggap ng
mga ganito lagi pero natigil iyon nang mag-iba ang aura ko. Wow, a guy dared to
give a love letter to me. How sweet and cute.

Nilagay ko rin ito sa loob ng bag ko para itago at nagsimulang maglakad ulit
papunta sa room. But I never expected that a group of guys will come to surround me
and requesting to be their dates and girlfriend. What the heck? What is happening
here?
Nang makakita ako ng tiyempo at ng butas papalabas sa bilog na ginawa nila ay
mabilis akong tumakbo. Naririnig ko pa rin ang mga yabag nila at tawag pero hindi
iyon inintindi at tumakbo lang ako ng tumakbo hanggang sa makarating ako sa room.
Sinarado ko rin ang pintuan para naman walang makakapasok ni isa sa mga iyon.

"Oh bakit parang hinahabol ka ng isang batalyon

diyan?" pagsalubong sa akin ni Jonathan.

"Apparently, yes. They are all like crazy asking me to go out." hindi maipinta ang
mukha ko dahil sa hingal. Nakahinga rin naman na ako ng maluwag nang mapansing wala
nang ibang lumapit sa akin na katulad ng mga lalaking iyon.

"Paanong hindi ka nila hahabulin eh ilang weeks na lang ay junior-senior promenade

na at Valentine's day na rin!" biglang tumalon sa akin si Fiacre at nakaakap sa
akin. Nakasabit lang siya na parang koala.

"Hindi ba mga gangsters at rebelde ang mga students dito?" pag-angal ko.
"Cromello, the enrollees here may be harsh and brutal type of humans but it doesn't
mean that they can't celebrate on their own nor they are heartless." rinig kong
tinig mula sa bintanang nakabukas na katabi lang ng sinasandalan kong pintuan.

It's Vantress. Still the same expression habang nakasabit sa kanang balikat niya
ang itim niyang bag. Nakasilip lang siya sa bintana. Hindi ko kaagad napansin na
nakaharang ako sa pintuan kaya naman pinaalis ko muna si Fiacre sa pagkakayakap sa
akin at pinagbuksan ko siya ng pintuan.

/>

"Then it means you will participate on this year's promenade? Come on dude from
first year to third year, never kang dumalo. Ga-graduate na tayo." pangangantyaw ni
Edward.

Spade didn't bother to utter a word as a reply to them and he just simply walked to
his designated seat. As cold as an ice as always. Hindi na namin siya kinulit at
umupo na rin dahil time na rin pala.

Valentine's day? For four years, never kong inintindi ang araw na iyan. Maybe I'll
just spend it with the rest of my friends here. Dahil sa malamang, ang araw na iyan
ay ang time kung kailan magsisilabasan ang mga couples na PDA at uulan ng mga
babaeng may hawak na bulaklak na sa tingin ko ay papunta sa hospital. I'm not
bitter. Nasanay lang kasi ako na nakikita ng mga magkasintahan na halos langgamin
na sa sobrang kasweetan. Na hindi nila namamalayan na nasa public place sila.

Nang kumpleto na ang attendance at pumasok na ang advicer namin ay natahimik na ang
buong klase. Himala sobrang tahimik? It's not like the usual class before.

"Today, you'll be having a new classmate. Please enter Mr. Gomez." ani ng guro at
samu't saring mga bulung bulungan at tilian ang nanaig sa loob ng klase. Kaya naman
pala. May bagong transferee. Ang nakapagtataka lang is kung bakit sa ganitong oras
pa siya dumating. Malapit na matapos ang school year then biglang siyang sisipot?

Pumasok

ang isang matangkad at matipunong lalaki na may itim na buhok. May malamig siyang
aura makita mo lang ang kanyang mga mata. I admit, gwapo siya at may ipagmamalaking
features. Hindi tuloy matigil ang tilian ng mga babae rito. Pati si Fiacre at
Dereen nakikisigaw.

"Please introduce yourself in front of the class." our professor instructed.

"I'm Alexel Kormian Gomez. 18 years old. Just call me, Axel. I'm looking forward on
being friends with all of you." he ended his introduction with a killer smile.

Hindi makakaligtas sa akin ang fact na peke ang ngit na iyon. Halatang pinapahulog
lang niya sa charms niya ang mga tao rito. But why? He is somewhat an unpredictable
person just like Spade. Ang pinagkaiba lang ay ginagamit niyang ang features niya
para magset ng trap. I should not let my guard off.

"Then as for your seat, why don't you seat beside Ms. Cromello?" she suggested. He
nodded and came beside me. Nang makita ng guro na maayos na siyang nakaupo ay nag-
umpisa na rin siyang magturo. I don't know if I was just being delusional or Sky is
really staring at this man. Nevermind.

Buong klase hindi ko binalak na kausapin siya o tignan man lang. Tuwing recess and
lunch ay lumalabas na kaagad ako dahil sandamakmak na mga babae ang dumudumog sa
kanya mapakaklase namin o taga ibang year o section.

/>

It was just a common day. Nothing is unsual except for that guy. Pinauna ko na sina
Rennei sa dorm dahil nagsubmit pa ako ng letter of excuse sa principal's office.
Tinanong tanong lang ako ukol sa kondisyon ko then pinaalis na rin ako.
"Wala kang kasabang pabalik sa dorm?" pagsulpot ni Collen. Base sa direksyon kung
saan siya galing, mukhang nanggaling siya sa field.

"Yup." maiksing sagot ko. At di kalaunan ay sumabay na siya sa paglalakad ko.

Habang naglalakad papunta sa dormitory ay nag-open siya ng conversation.

"I heard there was a handsome guy who transfered." he started.

"He seems to be a guy with dark intentions." I said. Napatawa siya ng kaunti kaya
naman napatingin ako sa kanya.

"Hmm, to be honest, the heads are suspicious about him. Pinatawag kanina ni King
Spade ang ilang alipores namin para manmanan ang Axel na iyon." pagsisiwalat niya.
Then hindi na pala ako mahihirapan sa pagsubaybay sa kanya. Akala ko naman kasi ako
lang ang nakapansin na may kakaiba sa lalaking iyon.
"Good to hear that I'm not the only one who thinks of that Axel as a question

mark." I told him.

"Sa tingin ko half ng reason kung bakit pinamanmanan siya ni Spade is dahil karibal
siya."

"Huh?" tanong ko at tila ba nagulat at naalerto siya sa pagkekwestyon ko. Mabilis

naman siyang nakabawi at kinompose ang sarili niya habang nakahawak sa batok.

"Ah wala. Ang ibig kong sabihin is karibal sa popularity sa mga babae at sa mga
Mhorfell students." he replied. Is that so? That can't be helped. After all, Spade
Vantress is the king and the center of attention of this school. Having someone
like Axel as a rival is surely a pressure for him.

"Then mauna na ako. See you tomorrow!" masigla niyang paalam nang nasa harapan na
kami ng dorm building ng mga girls. Bago pumasok ay tinanaw ko pa si Collen at
kumaway pa siya sa akin.
Pagpasok ko sa dorm room namin ay agad akong sumalampak sa kama ko. Nakakamiss din
pala ang school kung minsan lalo na kung nabagot ka ng sobra sa bahay. Rinig ko ang
pagbukas ng shower na sa tingin ko ay si Rennei ang gumagamit at mga busy-ing mga
kamay nina Dereen at Fiacre habang gumagawa ng damit para sa JS. Nagpapagulong gulo
pa ako nang tumunog ang phone ko. Sino kaya ang nagtext?

Inabot ko ang bag ko at kinapa ang phone ko. Umayos ako ng upo sa kama and I opened
the

inbox.

****************************************************************************

From : Unknown

Subject : -------

It looks like hindi naging maganda ang first impression mo sa akin. Huwag kang
mag-alala, I'm not a threat nor I will plot something against you or to your
friends. I only have one mission here and that is to protect you.

***************************************************************************

Wait! I think I know who sent this. Axel. Pero paanong alam niya ang phone number
ko? At paanong alam niya ang iniisip ko about sa kanya? Narinig ba niya ang pag-
uusap namin ni Collen? But kung may nakikinig nga kanina or kung may sumusunod sa
amin kanina ay dapat masesense ko. He is creepying me out!

It's very much impossible na isa siya sa mga pinadala ng kuya ko or ng pamilya na
guwardiya ko dahil kung pinadala nga siya, dapat pinaalam niya na ang identity niya
kanina pa lang. Naalala ko tuloy iyong pagtitig sa kanya ni Sky. Namalik mata nga
lang ba ako or posibleng kakilala ni Sky ang lalaking ito?

Kakaumpisa pa lang taon at may bagong sakit ng ulo na naman! Give me a break!
Napahawak na lang ako sa sintido ko. Who the hell are you? What do you mean with
your mission? Are you related to Cromello or Dela Vega family?

_____________________________________________________________

A/N: Heto na po ang update! Medyo natagalan dahil busy, problem sa internet
connection at nag-isip pa ako ng topic for this chapter. Mabuti na lang at nakaisip
ako ng idea. Sabi ko nga sa inyo ung ending meron na akong nakatabi pero ung flow
laging on the spot ko kung isulat. Next update will be next week again! Please
prepare all yourselves for the next chapters dahil dadating na ang mas maraming
pangpagulo, twists, revelations, mysteries and madami questions. Kung ako sa inyo,
mag-comment kayo! Hihi. I want to know your thoughts! Malay niyo magbigay ako ng
spoiler haha.

READ - VOTE - COMMENT - ADD TO YOUR READING LIST/ FOLLOW ME FOR MORE UPDATES!

FEEL FREE TO PM ME :)

( Axel on the side ----> )

=================

Chapter 28 - Peace Inside the Woods

"KAY GANDANG UMAGA WORLD!" matinis na boses na pagkakasabi ni Fiacre na siyang

rinig sa buong kwarto. Napabalikwas naman ako mula sa pagkakahiga sa gulat.

Morning already? But feeling ko hindi pa eh. "Fuck." nabulaslas ko na lang. Wala pa
akong tulog. Masyado akong nabagabag sa mga text messages ng kumag na Axel na iyon.
Why can't he just introduce his self properly? Para naman hindi ako napapraning
kaso wala na akong magagawa. May pasok ngayon at kahit alam kong puyat ako at gusto
ko lang matulog, kailangan ko pa rin mag-ayos.

"Ito namang babaeg 'to! Umagang umaga mura kaagad lumalabas sa bibig." pagtataray
ni Fiacre. Siya nga itong iritable kapag umaga eh. Tignan niyo sobrang sensitive
kapag kagigising pa lang. Samantalang ilang taon na kami magkasama at hindi na
kakaibang bagay kapag nagmura ako.

"Guys, hurry." rinig ko namang tawag ni Rennei mula sa labas. Isa pang iritable.
Rennei doesn't like people who were used on being late. Kaya kahit a woman with a
few words siya, hindi niya naiiwasan ang magsalita or magparinig kapag naiinip na
siya.

Napatango naman ang maingay na babae nasa harapan ko. Umalis din siya kaagad bitbit
ang bag niya. Nang tignan ko ang oras, may time pa naman para mag-ayos ako.
Papatayo pa lang ako nang tumunog ang cellphone ko.

When I opened the message, I found out that it is from Sphinx. He is uncle's
trusted agent. Pinaiwan siya dito sa Pilipinas para gabayan at bantayan ako habang
hindi pa bumabalik sina kuya. At dahil nga tinanggap ko na nang lubusan

ang pagiging mafia leader, nadagdagan ang mga guards, at responsibilities ko.
Tanging itong tatlong kasama ko ang lang ang nakakaalam nito. I didn't inform the
heads. Brother announced that he will choose wisely among the candidates para sa
magiging fiance ko and he blurted out about having another mafia leader. Pero hindi
niya sinabi na ako iyon.

Meaning, kung may mga parties na dapat puntahan ko as a representative of our

family, I am required to use a mask to cover my identity and to protect myself. And
since I became a ruler now, my orders are to be executed as soon as possible to
avoid any severe punishment. My orders will be laws inside the circle of the group.

Back to the text message, Sphinx
and judge the graduated trainees
me to come and to supervise this
comes to earning money and power
one of you will fall.
is asking me to come to the main house to observe
from our security center. He said it is a must for
crucial matter. Mafia may be advantageous when it
but if you don't guard your followers well, each

Tumayo na ako at pumunta sa bungaran ng pintuan. Prenteng nakatayo ang tatlo at

mukhang hinihintay ako. "Girls, tell the teacher that I'm not feeling well. I need
to go to the main headquarters." I told them.

"It seems like, this will be your first duty. Well then, good luck. Don't worry, we
can handle that thing about prof." Dereen assured me and she kindly patted my
shoulders. I just look at them and see them off. Pumasok na rin ako kaagad sa silid
namin at nag-ayos na.

Dereen is right. I

will be showing myself today as Alexandria Cromello, the heiress. I need to show a
fierce and strong image for them not to belittle me. They are used on Xander's
supervision and so I should do my best to gain their loyalty and respect.

When I finished showering, I wore a black backless cross-over crop top and a ripped
mid rise skinny jeans , curled my hair and I put some make up on. Pagkatapos ng mga
ritwal ko ay sinigurado ko na wala akong nakalimutan na ilagay sa bag. Nang ma-
assure ko na okay na ang lahat, lumabas na ako at nilock ang pintuan ng kwarto.

Dadaan na lang ako sa eastern gate ng Mhorfell. Abandonado na ang gate na iyon for
years dahil napag-isipan ng faculty na mas maayos kapag iisa na lang ang main
entrance and exit ng academy. Gayunpaman, ito rin ang madalas na daan na ginagamit
ng mga nagcucutting classes. Dahil nga walang nagbabantay dito. Doon nakaparada ang
Moto Guzzi California 1400 ko kaya mas mabuti na ang doon dumaan kaysa umikot pa.

As expected may iilan na tumatakas sa mga klase nila. Kaya naman wala masyadong
nakapansin sa akin. Busy naman sila sa pagcucutting eh. Baka kasi may sumunod sa
akin at may mag-inform sa mga heads na lumalabas labas ako ng campus ng walang
permiso. Edi nabulyaso pa 'yung plano ko na itago sa kanila 'yung tungkol dito kung
ganoon. Bakit hindi nila pwede malaman? Ask my brother and uncle who were currently
in Singapore. Duh.

Wala namang ganoong traffic sa mga kalsada na dinaanan ko. Tsaka may pagkaliblib
naman na ang papunta sa mansyon kaya wala na akong problema pagdating sa
overspeeding. Habang nagmamaneho

ay nakakuha ng atensyon ko ang isang lalaki na naka black leather jacket, black
pants at may dark brown na buhok na papalapit sa isang batang babae sa gilid ng
daan. At dahil naintriga ako kung anong gagawin niya sa bata, itinabi ko muna ang
motorcycle ko sa bandang mahalaman para naman hindi niya mapansin sa paligid niya.
Tinanggal ko rin ang helmet ko para makita ng maayos ang dalawa.

The little girl looks like those children on the streets that are starving and
thirsty. She is wearing dirty clothes but you can see her adorable face very well.
Oh well, masasabi kong may maipagmamalaki sa mukha at katawan si kuyang nakaitim.
Nang papalapit na siya sa bata ay akmang may dudukutin siya. Medyo naalarma naman
ako nang makita ko ang takot sa mga mata ng bata. Muntik na sana akong makielam
pero tinanggal ko iyon sa isip ko nang makita na naglabas lang pala ng pitaka ang
lalaki.

He pulled out a one thousand peso bill from his leather wallet and smiled to the
child. I didn't hear what he told to the young girl but I can conclude that he has
a good heart for that girl to leave with a smile. Pati tuloy ako napangiti. Kaya
lang nawala iyon nang dumako sa akin ang tingin nuong lalaki. Mabilis siyang
tumakbo papunta sa puti niyang kotse at pinaandar ito.

Mabilis na nagsink in sa utak ko kung bakit siya nagmamadaling sumakay sa kotse. At

iyon ay para habulin ako. Binalik ko kaagad ang pagkakasuot ko sa helmet at
inistart ang makina. Takte. Tch.

Pinaharurot ko ang motor ko na siyang naglabas ng usok na pumalibot sa daan.

Patigin tigin ako sa side mirror pero lagi kong nadadatnan ang sasakyan

ng lalaki sa likuran ko. Mailigaw nga ang isang 'to. Nagpasikot sikot ako ng daan
pero mukhang kabisado niya rin ang lugar na ito. Damn, paano ako makakapunta sa
destinasyon ko nito?

Biglang nagpop in sa utak ko ang nalalaman kong private shortcut. Isang shortcut
ito na natatabunan ng mga puno at halamanan. Upang makita ang tunay na form ng
lagusan, you need to show your identification card to the scanner. Identification
card sa mafia, I mean. Kapag nakapasok ka dito, diretsang ikokonekta ka nito sa
lugar na ilang metro na lang ang layo sa gates sa main house sa pamamagitan ng
pagbaybay sa underground. Tanging mga may matataas na posisyon lang sa grupo ang
nakakaalam ng mga shortcuts na ito.

Wala pang sampung minuto ay hindi ko na siya muling nakita pa. Andito na rin ako
papunta sa gate. The men who were guarding the gates recognized me and opened the
gates for me. Pagkapark ko ng motor ko sa garahe ay tinungo ko na ang field. It is
the largest part of this area. That is the place for battles, trainings, sparring,
sports and outdoor activities for the trainees and for the members of the mafia as
well.

Nakakabastos lang nang may mga bumangga sa akin na dalawang babae at may tumawa na
isang grupo ng mga lalaki habang papunta sa field. By that, nalaman ko kaagad na
sila 'yung mga graduates from the second hearquarters. After kasing matapos ng
training nila, they need to pass a test given by the holder of the highest rank in
the mafia before they can assume a position. Siyempre hindi nila ako nakilala dahil
sa training nila, hindi gumagamit ang mga trainers nila ng

mga pictures namin para makilala kami. They only know me by name. Kaya hinayaan ko
na lang. Only those who are really staying inside the main house can recognize me.
Tignan natin kung makakaya pa nilang ipakita sa akin ang ganyang attitude mamaya.

Pagkarating ko, nakapalibot at nagkalat ang mga guards sa bawat sulot ng lugar.
Sinulyapan ko rin ang observation room na kita mula dito sa labas. Ang room na iyon
ay ginawa para sa mga officials na gustong manood sa mga trainees. May malaking
salamin ito mula sa loob na nagagamit nila para makita ang kabuuan ng buong area.
While sa labas naman, hindi mo makikita ang mga nasa loob ng kwarto o ang mga tao
na nanonood. Bulletproof din ang glass na iyon kaya safe ang panood. Ako kasi imbes
na doon ako sa kwartong iyon, I prefer watching them up close. 'Yung tipong
makakaeye to eye ko sila. I want to know each one of them. And one of my ways is to
look at their eyes.

"Hey Dash! Saan ka ba nagpunta?" I heard a guy calling someone. Even the girls are
yelling for his attention. Tinignan ko naman kung sino 'yung bagong dating and shit
paanong kasama siya sa mga magtetest ngayon?

That guy who helped a girl, he is one of our trainees! Hindi niya ako dapat
makilala. Kaya naisip ko na I'll try to blend in with the others muna para hindi
niya ako mapansin.

"Sandali lang." uh-oh too late. Para bang naging bato ang katawan ko nang may
humawak sa balikat ko. Tumahimik din ang paligid sa sinabi ng lalaking ito.

"May I see your face?" nalintikan na. Tinake

ko lang ang time ko. Then hinawakan ko ang kamay niya at pinilipit ito kasabay ng
pagharap ko sa kanya. Mabilis naman akong nakatakbo papasok sa mansyon. Hindi nila
ako nagawang habulin dahil sa pag-aalala nila sa Dash na iyon. Looks like he was
the idol of their batch.

Ang ending ko tuloy, andito ako sa observation room habang pinagmamasdan sila na
nagwawarm-up. Of course, I'm still going to stick with my way kaya pinaayos ko ang
mga monitor para makikita ko sila ng sobrang linaw. Kumbaga sa laban ni Pacquiao,
live telecast 'to. Nasa tabi ko naman si Sphinx. Kasama ko sa loob ang mga
sumusunod:

Rouie - Head of the Archery Unit

Roxanne - Security Center Monitor

Kash - Head of Swordmanship Unit

Brock - Official Trainer and recommended judge by the elders

Black - Chief of Martial Arts Unit

Sera - holder of the 'Mighty Valkyrie' title. Valkyries are female reapers assigned
for special missions only. Usually the trainees are required to train for about 2
years while Valkyries trained for 4 years, mastering various units. This title
proves that the holder is the best of the mentioned department.

"Ma'am, they are ready. So to brief everything. These graduates need to pass five
tests decided and given by the leader. The leader can suggest anything the he or
she likes for the flow of the tests. So, what will be your first test for them?"
magalang na sambit ni Brock. May edad na ito pero halata pa rin kung gaano kalakas
ang mga kasukasuan nito.

Napaisip naman tuloy ako bigla.

Bakit kasi hindi nila maagang sinabi na may ganito edi sana nakapaghanda ako ng mga
malulupit na tests. Ano nga ba? "Ah! Remember Xander's fastest and most agressive
dog? Release him. We need a hunter like him." sabi ko.

"Sphinx, carry on this order that I will say. First, Sera, release five members
from the Valkyries catergory to allure the men. Next, release King Xander's most
agressive dog from his cage. He will be the hunter for today. Then, be sure to
surround the area so that no one will be able to escape from their fortunes. Their
mission is to find 'peace' inside the woods. They need to find it while being
hunted by those dogs and women. Also, set a lot of traps and cameras. Order some of
our spies to do the honor for that job. They are allowed to answer anything that
comes into their minds but as long as they unfamiliar with the correct answer,
they'll stay inside. No more no less." pag-uutos ko sa kanila isa isa. This will be
a matter of life and death for them. Kahit na ang totoo ay imposible silang mamatay
sa loob. Sa oras kasi na talagang hindi na nila kaya, may nakaready na medics.
Naturuan naman na rin ang alagang hayop ni kuya. That dog can't kill. Ngayon, let's
see who can find 'peace' while being hunted by that wild dog.

"I see. You are testing their skills, aren't you?" tanong ni Black.

"Nope. I am testing their hearts and minds. How could they find peace during a
test? And I want to know what is the real meaning of peace for them." sagot ko.
Wala naman akong doubt na natrain sila ng maayos at sigurado akong walang mintis
ang mga kakayahan nila pero I want them to learn a lesson sa bawat test.

Tests are not worth it if you'll not learn from your mistakes there. They are not
deserving enough to be one of us if they will always think of the lust in killing.
We didn't train them to kill. We trained them to avoid unnecessary killing. Because
after all, everyone demands for peace.

"Everything is ready." Sphinx declared.

"Let them begin." tugon ko at nakarinig na ako ng isang putok ng baril. Paalala na
umpisa na ng paghahanap.

Will they be able to find peace?

_____________________________________________________________

A/N: Hanapin ang 'Peace'! Sorry po sa matagal na pag-uupdate. Parating na ang hell
week that's why. So this is the 28th chapter. Napag-isipan ko po na ibahin ang
laman ng chapter na ito dahil sa tingin ko hindi pa malinaw ang whole set up ng
pagbabalik ni Alex. Sa 30th chapter, pakiready na po ang mga sarili niyo sa inis at
irita. Hindi dahil sa matagal na ud or pangit na ud kundi sa susunod na mangyayari.
Medyo mahaba ang examinations part na ito kaya baka imbes na 30th, maging 31st or
32nd chapter. Don't worry I'll try my best na tapusin itong exams nila next
chapter.

P.S: I am thinking of making a page or a group for Mhorfell Academy of Gangsters'

readers. Kaso hindi ko alam kung magpaparamdam na ang mga silent readers pag
ganoon. So tell me naman kung agree kayo! Comment, message or by voting this
chapter, para maconsider ko. Thank you sa mga comments and votes guys! :) God
bless! More twists to come!

=================

Chapter 29 - Second and Third Examinations

"Four hours have passed." Sphinx announced. Uptil now, hindi pa rin nila nakukuha
ang tamang sagot. Ilang beses na rin naman silang nagtangkang sumagot pero wala pa
ring nakakatama. Kahit ang mga kasama ko dito sa loob ng kwarto ay nagtataka sa mga
pinaggagagawa ko.

May mga sumagot kasi na ang 'peace' ay kapag daw tahimik at walang nanggagambala.
'Yung iba namang hula ay pangalan daw ng puno ang 'peace' na pinapahanap ko. At
dahil may mga monitors kami at nakasagad ang mga volume ng speakers sa loob, I can
hear how hard it is for them, them cussing around, and complaining about what
'peace' am I demanding for. Oh well, it's for them to find out.

"It seems like their hearts were filled with tension at iyon ang dahilan kung bakit
hindi nila makita kung ano ba talaga iyon. They can't see 'peace' samantalang halos
tukain na sila sa sobrang lapit ng mga lugar nila sa tamang sagot," napailing na
lang ako. Napansin ko namang napatingin ang lahat sa akin. I am the only one who
knows the answer.

"Boss, ano po ba talaga ang sagot? Kahit ako napapakamot na rin ng ulo kakaisip.
Nasagot na yata nilang lahat ang mga naisip kong tamang sagot." pagmamaktol ng isa
sa mga tauhan namin. Nandito siya ngayon dahil tagahatid siya ng mga mensahe namin
mula sa loob para sa mga tauhan sa labas.

Ngumiti lang ako ng matamis sa kanya. Natawa na lang nang makita na binatukan siya
ni Sphinx. "Don't you ever talk to the leader without honorifics! Do it again and
it will be your head!" pagsesermon pa sa kanya.

/>

"That's enough." pagsasaway ko sa dalawa habang may nakakalokong ngiti dahil sa mga
napapanood ko sa mga monitor. Hindi sila masyadong makapag-isip ng maayos dahil sa
mga naggagandahang mga Valkyries na pinalabas ko at sa agresibong aso ni kuya.

Makailang minuto lang ay may humahangos na lalaki na pumasok sa loob ng observation

room. When he noticed that we are looking at him, he bowed politely. Black asked
him what is his business for intruding this private room and he told us that three
of the examinees dared to answer the question once again.
When I found out what those three answered, I gave out a fierce look and I took a
glimpse towards the footages. I saw that Dash guy's smirk on his face. Tss, what a
dumbass. So he is one of those three. Fascinating. As far as I can remember, this
is the first time he tried to answer the damn question of mine.

"Let those three out from the wood. Brock, give them a perfect score for this
round. They got the correct answer. As for the others, if they still can't find
what I'm looking for until dawn, they're out.That's all for today." iyon lang and I
rushed out of the room. Hindi ko nga makalimutan ang mga dumbfounded faces ng mga
tao sa loob kanina nang malaman ang tunay na sagot.

Pumunta na ako sa kwarto ko. I can't give them the second examination today dahil
may mga naiwan pa sa gubat. SIguradong manghihinayang ako kung tatlo lang ang
matitira. But I can't let foolish people enter this empire without even practicing
simple thinking. They are too nervous that they can't see

what is in front of them.

Umupo ako sa kama ko at tinignan muli ang regalo sa akin ni Xander. I'm really
curious kung ano ang laman nito. Kaso ayoko naman sirain ang lalagyanan para lang
makita ang loob. Bakit kasi sa March 14 pa? And why do I need to be extra careful
on that specific day? My brother is really weird at times.

Tinago ko muna ang box sa drawer ko. Tumingin ako sa orasan at sandali na lang at
hapon na. I hear my stomach growling and so I went out to have some deserts and
beverage. Kaya ko naman pumunta sa kusina kaya hindi ko na kailangan na tumawag pa
ng maid. I'm not a spoiled brat. Isa pa, hindi pa ako baldado. Tsk.

What will be the second round for them? Iyan ang tumatakbo sa isip ko habang
patungo sa kusina. I need to set the second, third, and fourth tests tomorrow.
Napabuntong hininga tuloy ako. Absent na naman ako bukas. At hindi ko pa alam kung
talaga ngang magagawa kong ibigay ang tatlong pagsubok bukas dahil depende rin iyon
sa performance nila.

Nang nasa first floor na ako at papasok na sa kitchen, I found the first three
survivors eating at the counter. Bad timing. Kaya lang naisip ko naman na bakit nga
ba ako nagtatago? Baka naman maganda ang pakay nitong lalaking ito nung hinabol
niya ako sa daan. And most of all, bakit ko kailangan magtago sa loob ng sarili
kong pamamahay? Dito ako nakatira eh.

Pasimple akong pumasok at binuksan ang refrigerator like I always do when I'm here.
Ramdam ko ang pagsunod ng mga tingin nila sa likod but I didn't bother to look at
them. Nakita

ko ang isang slice ng chocolate flavoured cake at pitsel ng melon juice. Ginamit ko
ang binti ko upang ipangharang sa papasaradong refrigerator habang kinukuha ng
dalawang kamay ko ang mga nabanggit ko.

Pagkasarado ko ng ref, I caught them staring at me as if I am a target. Seriously,

I'm one of the owners of this house and I have the right to use or to get anything
in here to my heart's content. Hindi ko pinahalatang hindi ako komportable sa mga
titig nila at umupo rin sa counter. Kumuha ako ng kutsara at baso mula sa
lalagyanan na nasa tabi ko and there, I started eating.

"How dare you eat that without master Sphinx's permission?" one of them exclaimed.
Master Sphinx? Wow, then what will you call me when you found out that I'm your
employer and mafia boss?

"Paki mo ba?" sabi ko habang nasa cake pa rin ang tingin ko. Kampante lang akong
ngumunguya at uminom ng juice mula sa baso. Sarap.

"Miss, I think you don't know where you are and who we are." pananakot na sabi ng
isa pa.

At dahil gumana na naman ang pagkabitch ko, "And do I look like I care? You don't
even know me too so shut the fuck up." sagot ko. Nagugutom ako at ang isa sa mga
pinakaayaw ko ay ang inaabala ako habang kumakain. I heard the two tss-ed pero
inirapan ko lang sila.
"Hey look, I am trained to be a reaper and one wrong word again and I'll make your
bloon run down on this floor." bakit ba hindi na lang sila manahimik at kumain?
Pasalamat nga sila pinapakain ko sila. 'Yung Dash nga tahimik lang na nakikinig eh.

Nag-iiba na talaga ang panahon. Pati mga lalaki nagiging madaldal na.

"Then why don't you do it? Tignan nga natin kung ano ang ipinagmamalaki mo." hamon
ko sa kanya na may ngisi. Tinangay ko na ang platito at baso ko sa lababo. Maliit
lang naman 'yung portion ng cake na kinain ko kaya natapos kaagad ako. At isa pa,
hindi naman ako puro daldal katulad ng mga ito kaya there's no way na matatagalan
ako kumain. After all, bumaba lang naman talaga ako dito para kumain.

Mabilis na nasagap ng reflexes ko na may papalakad papunta sa likod ko kaya naman

pinagpatuloy ko lang ang pag-aayos ng pinagkaininan ko sa sink. Nang maramdaman
kong may papatama sa akin ay mabilis akong nag-cartwheel papakaliwa na siyang
naging sanhi para matamaan ko at mapatalsik ang kutsilyo na dapat ay para sa akin.
Malaki ang kusina kaya malaya akong maggagagalaw dito. Nahulog ang kutsilyo sa
sahig at nabakas ko ang gulat sa mukha ng nagtangkang saksakin ako. He was giving
me a death glare while holding his right hand na natamaan rin ng paa ko.

"That is a very dirty way." at umiling iling pa ako na sa tingin ko ay nagpainis pa

lalo sa kanya. He was about to pull a throwing knife when Dash ordered him not to.

"Mir, this is our boss' mansion. We should not make any noise to disturb her on her
chambers. Pinaalalahanan na tayo ni master Sphinx na 'wag makikipag-away." tinignan
ko si Dash at papalapit siya sa sink upang ilagay din ang pinagkainan niya.
Pagkalagay niya ako na naman ang dinakuan niya ng tingin.

"As for

you young miss, I want to know the reason why are you here, why were you there this
morning and why the hell did you twist my arm?" hindi siya cold pero I sensed an
intimidating aura around him. Lumipas lang ang oras at nakipagtitigan lang siya sa
akin. He is testing how far my bravery and boldness can carry me to.
Sa huli ay ako na ang pumutol at naglakad na ako papalabas. Pero bago pa ako
tuluyang makalabas ay nag-iwan pa ako ng ilang salita sa kanilang tatlo. "The
heiress wants to congratulate the three of you. She is expecting for you to keep
your top scores hanggang sa matapos ang lahat ng pagsubok."

"Who are you?"

"Me? You'll know me when the examinations are finished. Don't get excited." at
umakyat na ako papunta muli sa silid ko. I'll introduce myself to them on the final
day. 'Yung tatlong 'yun, their name will be noted. I'll look forward for their
performances closer from now on.
Natapos lang ang araw na iyon na tahimik ang lahat. Nakarating naman sa akin ang
balita na may iilan pang nakapasa sa first round. This is the second day at maaga
kong pinatawag ang mga examinees hindi sa field kundi sa isang secret training
room. Ang training room na ito ay located sa separated building na malapit lang din
sa mansyon.

I stayed in the observatory room along with Sphinx. Ang mga chiefs na

kasama ko kahapon ay pinadala ko rin doon sa kwartong iyon dahil ang gaganap sa mga
pinakamahalagang roles sa second round.

Pinindot ko ang isang button na siyang nakakonekta sa mga speakers sa loob ng

training room. that's why they can absolutely hear what will I say. Yesterday, they
were fifty. Ngayon, bente na lang sila. Para sa mga natanggal, they are to choose
between two option. It's either they'll train another year of they'll leave the
second hearquarters of the Cromello and Dela Vegas. Kung pipiliin nila ang magtrain
ulit, hindi pa rin nila malalaman ang tamang sagot sa tanong ko at makakatanggap
din sila ng parusa para sa pagkabigo nila. Kung ano ang parusa, iyon ay bahala na
sa mga trainers nila.
"Good morning ladies and gentlemen. I apologize for a very early morning assembly.
But today, we will start the next round. The chiefs there will determine how much
you've trained for these 2 years. They will test your skills on archery,
swordmanship, throwing of weapons, hand-to-hand combat, martial arts, horse riding,
shooting, etc. This round will lasts until lunch. Two hours after lunch, we'll
start the third round so be ready." iba ang boses ko na naririnig nila doon sa loob
para na rin maitago ko ang identity ko. This will be just an ordinary round for
them. I mean ito ang pinag-aaralan nila araw araw doon sa headquarters. Well, a
painful one nga lang dahil mga professional mafioso na ang mga makakalaban nila.

"As for the exam yesterday, you guessed right. 'Peace' is the name of my brother's
dog. I don't think I should still explain

the real meaning of my previous test dahil kung hindi niyo iyon naiintindihan ay
obviously dapat wala na kayo dito ngayon. That's all and good luck." at in-off ko
na ang button.

Bumalik ako sa upuan ko na maihahantulad sa mga upuan sa sinehan. Pinauna ko sa

listahan ang unang tatlo na nakahula sa tamang sagot kahapon. Alam ko na ang mga
pangalan nila at ang backgrounds nila. Dash Nawrey, Vladimir Vinson, and Jerson
Smith. Lahat sila ay may halong American blood at lumaki roon. According to their
datas, nag-migrate sila dito sa Pilipinas noong 10 years old pa lang sila at may
mga malalaking kumpanya at mga properties ang mga magulang nila.

Actually, 'yung mga laban talaga nila ang pinakatinututukan ko. Mahuhusay sila at
maliliksing kumilos. They have good reflexes and excellent skills on each category.
Mabilis silang makapag-isip at makiramdam sa mga susunod na mangyayari sa pagitan
nila at ng kalaban. I smiled while watching the three of them.

Medyo natagalan ang level na iyon dahil sa ibang sumubok kaya natapos ang second
test ng hapon. Sa ngayon, may natitirang time pa ako para i-check ang mga scores na
natanggap nila mula sa mga judges. At hindi ako nagkamali ng akala. Silang tatlo na
naman ang nanguna. May limang natanggal sa part na ito at ganoon pa rin ang
kakahinatnatan nila.

"I can see you smile while looking on those triplets' papers." sita sa akin ni
Sera. Doon ko lang napansin na may malalawak na ngiti rin ang mga kasama ko.
Nandito kami sa study room at pinag-uusapan ang mga highlights ng laban
kanina.

"Well I am very pleased with them. Kahit na may pagkabastos." I told them smirking.

"Yeah, based on what I heard, one of them tried to strike a knife at you." Sphinx
stated. The other members' eyes widened and were about to stand up when I gestured
at them to calm down.

"That's true. But you don't have anything to worry. I'll give their punishments
later. Ngayon, I want to submit to you my third round. Hindi ko magagawang
subaybayan ang susunod na round dahil kailangan kong kakitain ang mga kaibigan ko
for some important matters." nagsiayos naman sila ng pagkakaupo at inihanda ang mga
sarili nila na makinig ng mabuti.

"They are currently resting sa isang pang building right? I want you to execute an
unexpected attack sa mga quarters nila. Send our men to every room. Macoconsider
nang tanggal ang mapupuruhan, mapapatulog, or mapapawalang malay ng mga tauhan
natin. And you will only consider them a winnr kapag napatumba nila or nahuli nila
ang kahit na sinong pinadala natin. Kapag natapos iyon, bring all the survivors to
rest in the guest rooms dito sa mismong mansyon. Bukas, ako na ang haharap sa
kanila para sa mga huling pagsubok." tumango tango naman sila.

Nang makasigurado ko na naintindihan nilang lahat ang mga gusto kong mangyari ay
dinismiss ko na sila. Pagkalabas nila ay pinaikot ikot ko ang swivel chair ko. At
napastop ako nang mapansing may nakaawang na tela sa isang drawer ng desk. Lumapit
ako rito at yumuko upang i-confirm kung nga ang nakita ko.

/>

Si Kuya Xander lang naman ang gumagamit ng desk na ito simula ng mamatay ang mga
magulang namin. Kahit mga maids takot lapitan ang desk ni kuya dahil ayaw ni kuya
na may nangingielam sa mga gamit niya. Binuksan ko ang pangatlong drawer na ito at
natagpuan ang kulay puting panyo. Hindi ko na sana papakilaman ito nang makita ko
ang mga katagang, LEFROMA.
Kinuha ko ang panyo ay may maliit at matigas na bagay akong nakapa dito. Binuklat
ko ang panyo at nakita ko ang isang ginintuang bagay na binudburan ng iba;t ibang
klaseng dyamante. Nang subukan ko itong buksan, ay ayaw niya talaga mabuksan.
Xander is quite secretive, isn't he?

I sighed at pinatong na lang sa table ang bagay na iyon. Nakakawalang gana. tatayo
na sana ako sa pagkakaupo nang mahagip ng paningin ko ang mga nakaukit na letra sa
golden object na nakita ko.

I got a magnifying glass para mainspeksyon pa ito lalo. Paunti unti ay inaalam alam
ko ang mga nakaukit. Medyo mahirap nga lang dahil mukhang luma na ito at may mga
nakabarang dumi. At nang matapos ko na ang pagsuri dito, naibulaslas ko na lang ang
salitang nabuo ko nang pinagsama sama ko ang mga titik ayon sa pagkakasunod sunod
nito.
"Domzelle-Dela Vega"

_____________________________________________________________________

A/N : Siguro iniisip niyo himala dahil nag-update pa ako ulit. 2 updates for 1
week! Well, pasalamatan niyo po ang kaibigan ko na nagwish ng 2 updates. Hindi kasi
ako nkpunta sa isang important event niya today kaya this is my way para makabawi.
Aside from that, gusto ko rin talaga mag-update pa. So enjoy this chapter! Please
lang mag-comment naman 'yung iba oh! :D Diyan ako kumukuha ng inspirasyon :(
God bless! XOXO

=================

Chapter 30 - Good Luck To Us, Bastards

"So what's up?" untag sa akin ni Dereen. Natanggal ang tingin ko sa view mula dito
sa hotel at napatingin sa mga kaibigan ko. Umayos naman ako ng upo nang maalalang
andito nga pala ako para makausap sila.

"Ah, you're saying?" pagtatanong ko kung ano na nga ba ang huling topic namin.
Aish, lumilipad na naman ang utak ko kakaisip doon sa golden object na iyon. Kaya
naman sinet aside ko muna iyon at baka magtampo pa ang mga ito.

"I am saying, kailan ka pa papasok? Hinahanap ka ng mga teachers at nauubos na ang

mga palusot namin." iritableng tugon ni Fiacre. Kahit kailan talaga napakaiksi ng
pasensya ng babaeng ito.

"Baka next Monday pa. There are two more tests left so please bare with those
professors for me until I come back." tumingin akong muli sa kanila at kita ang
dismaya sa mga mukha nila. Miyerkules pa lang kasi ngayon. Bali dalawang araw pa
ang kailangan nilang i-cover para sa akin. Sorry my friends.

Nang mapansin kong parang ayaw nilang pumayag, mas pinagmukha kong nakakaawa ang
ekspresyon ko para mas effective. Ilang sandali lang ay sumuko na rin sila at
tinaas pa ang dalawa nilang kamay. Sabi ko na nga ba eh. Wala silang palag sa akin.
"Eh ang mga heads? Did they believe the excuses you've made?" pagbubukas ko ng
bagong pag-uusapan. Ten heads are not that dumb to believe that I skipped classes
because of diarrhea.

They knew that I have ESCAPE in my body and so any virus will be very much
uneffective on me.

"As expected, they didn't buy it." nakapangalumbabang sabi ni Rennei and she sipped
her strawberry shake.

"Then what did you do?"

"We told them that you are currently on abroad with your brother. And yeah,
naniwala naman sila." sagot ni Dereen. Mabuti naman at naniwala sila. Ayoko namang
maghinala sila sa mga kinikilos ko.

"Girls, can you do me a favor?" ani ko nang maalala ko ang bagay na natagpuan ko
kanina. Sa husay ng mga sources ng mga ito, may tiwala akong may malalaman silang
kapaki-pakinabang sa gamit na ito. Tumango naman sila bilang sagot kaya nilabas ko
ang gintong bagay na ito na nakabalot pa rin sa puting panyo.

Ipinatong ko sa table at inislide papunta sa side nila para mas makita pa nilang
mabuti. They didn't bother to ask me at binuksan na lang nila kaagad ang laman
nito. Naunang madampot ito ni Rennei kaya napatahimik ang dalawa.

"I want to know the real use of that thing. May mga nakita rin akong mga letra na
nakaukit diyan kaya lang hindi ko na masyadong makita." paglalahad ko habang
tinititigan si Rennei na sinusuri ang bawat anggulo ng bagay na ibinigay ko.
At katulad nga ng sinabi ko sa inyo, she is a woman with a few words kaya nagthumbs
up lang siya sa akin bilang sagot niya. Bumalik naman ang tingin nila sa akin.

"What?" they

are looking at me meticulously.

"You don't look well. Are you sick?" dito ay nagsilabasan na ang pag-alala sa mga
mukha nila kaya medyo naalarma ako. Kinapa kapa ko ng kaunti ang mukha ko.
Namumutla ba talaga ako?

"Siguro sa pagod lang ito. Don't worry aalis na rin ako para makapagpahinga. Tsaka
malayo layo pa ang biyahe ko sabayan pa ng heavy traffic ngayong gabi na."
nakumbinsi ko naman sila sa sinabi ko. Hindi na rin kami nagtagal at umalis na rin
kami sa table namin. Hinatid pa nga nila ako sa labas ng hotel kung saan
naghihintay ang driver ko. Bago pa ako umalis ay pinaalalahanan pa nila ako na
huwag ko masyadong pagurin ang sarili ko sa mga matters ng mafia. Nagpromise naman
ako sa kanila na susundin ko ang mga bilin nila and so they set me off.

Napagpasyahan ko na matulog muna sa biyahe dahil sa sumasakit na naman ang ulo ko.
I don't know why I am feeling sick samantalang sa pagkakaalam ko ay hindi naman ako
nakakaramdam ng mga ganito dati. I don't need to worry about my safety even if I
only have a driver with me. This man is once a legendary reaper nuong mga
kapanahunan niya. He was my mom's bodyguard at matagal na siyang nagtatrabaho sa
pamilya namin. Bulletproof din naman ang kotse na gamit namin kaya okay lang.
Kumbaga, 2 in one na ang kasama ko.

Nagising ako na papasok na kami sa loob ng headquarters. Pagkalabas na pagkalabas

ko sa sasakyan ay sinalubong na kaagad ako ni Sphinx na humahangos pa.

"Boss, kakatapos lang

po ng third exam." balita niya. He handled a sheet of paper to me. Binasa ko naman
'yun and I found out that from 15, there are only seven left. I checked those three
bastards' names on the list at hindi ko na naiwasan na tumaas ang isang sulok ng
labi ko nang makita ang mga pangalan nila sa mga nakapasa. Great. Really great.

"Sphinx, give them a feast and after that, let them rest on their individual
chambers. Be sure to assign some of our men to guard them, are we clear?" He bowed
to me as a sign of respect and as a yes. I can finally go to sleep peacefully. With
that I retired for the night.

I woke up at exactly ten in the morning. I can't feel any pain from last night
anymore kaya bumangon na ako para mag-ayos. Today was a very cold morning kaya
nagjacket ako. Bago matapos ang araw na ito, malalaman na nila ang kung sino talaga
ako. I smirked for that idea.

I called the judges through phone and lucky they are all awake. I asked them to
call the finalists as well to the observation room. Mahigpit ko ding pinagbilin na
paupuin sila isa isa pero huwag sila ihaharap sa upuang uupuan ko. Binilin ko rin
na lagyan silang lahat ng blindfolds para hindi nila ko makita pagpasok ko.

Nang matapos ako ay tsaka ko naalala na hanapin ang isang red box. Mamaya ko na
sasabihin kung ano ang laman nuon. Makailang minuto pa ay nahanap ko ito sa
treasure box ko sa loob ng closet room. Wala

naman akong paki kung mag-intay sila ng matagal. Aba dapat sila ang maghintay dahil
kapag wala ako, wala rin ang mga pinaghirapan nila.

Lumabas din ako kaagad mula sa kwarto ko at tanging mga tunog lang ng sapatos ko
ang maririnig sa mga koridor. Siguro nagtataka kayo kung bakit walang nakabantay na
guard o maid man lang sa labas ng kwarto ko, well ayoko naman kasi na may
nakabuntot pa rin sa akin hanggang sa pinakaprivate place ko.

Pagkarating ko sa harap ng pintuan ng observation room, hindi na ako kumatok at

pumasok na. Sa pagpasok ko ay nasilayan ko ang pitong mga lalaki na nakapasa. You
read it right. Sa batch kasi nila, may walong babae lang. Sa kasamaang palad,
walang nakapasok na babae. Tulad nga ng sabi nila, mas pangkaraniwan ang trabahong
ito para sa mga lalaki.

"Good morning, milady." sabay sabay na bati at yuko ng mga tauhan ko sa loob ng
observation room. Kung tinatanong niyo kung gaano kalaki ang kwartong ito, well,
parang pinagdikit na dalawang classroom siguro.

Sumenyas naman ako sa kanila na okay na at maaari na silang tumayo muli ng tuwid.
Inabot naman sa akin ni Brock ang isang mouth piece. Ito ang gagamitin ko for the
last two tests. Sinet ko ang tone style nito sa pangbarakong lalaki na boses.

Wala naman nang duda ang galing at husay nila pagdating sa mental and physical
challenges. So ngayon, it's time for them to reveal their real selves, their real
feelings and their real stories. Dapat

kilatisin ko ang bawat isa sa kanila kahit na para sa akin ay pasado na silang
pito.

"Here, I'll present the heiress' last two tests for all of you. This will not be a
physical challenge nor a mentality test. Our boss prepared two questions that each
one of you should answer. We are hoping for your outmost sincerity and honesty. May
mga nakakabit din sa inyong lie detector tests para mas makasigurado." banggit ni
Kash. Sumang-ayon naman ang pito at napansin kong napalunok sila maliban kay Dash.
May mga names kasi sa mga upuan nila kaya nalalaman ko.

"First question, what did you come here for?" pagsisimula ko. Sinenyasan ko naman
ang mga tauhan ko na pasagutin na ang bawat isa. Tahimik ang buong paligid para
marinig namin ng malinaw ang mga sagot nila.
"I came here to find the real me. My father is once a reaper of this group but
unfortunately, he died by protecting the late young lady. Instead of having a
grudge, I decided to dedicate my whole life for the members of this family. That I
will serve them like what my father did until his last breathe. I want to
compensate my service to all good deeds they have shown to our family." Jake
Montreal. I remembered mom having two bodyguards. My current driver while the other
one died when our enemies tried to ambush the van we are riding.

"I risked everything to train and to be your humble servant to prove my worthiness.
My whole life, I've been treated as if I'm a garbage. No one cares about me and no
one dares to accept me.

But the Mafia Dela Vega showed me the way to find a place for myself. And there, I
realized, I was called to protect and to preserve this mafia's glory." Achilles
Samuels. So siya pala ang nabanggit sa akin ni kuya na natagpuan nila na palaboy
laboy sa daan. Ang layo na ng narating niya ngayon. Hanga ako sa determinasyon
niya.

"Me, Vladimir Vinson has killed two men when I was just ten. Eversince that day, I
considered myself a killer. But for each day that I was learning inside the second
headquarters, I learned that what I did is something that is very inevitable. That
in this world, you need to do everything to survive. Killing those two men? Ngayon,
wala na lang sa akin 'yun. Dahil napag-isip isip ko na, ginawa ko iyon dahil
kinakailangan. Kinakailangan kong protektahan ang mga mahal ko sa buhay." believe
it or not, I was touched by this guy's confession. Talagang may mga taong mukhang
matapang sa panlabas na kaanyuan pero kung aalamin mo lang ang mga pinagdaanan nila
ay manlulumo ka.

"I, Jerson Smith came here for only one reason. And that is to learn. Learn how to
stand with own feet. Without my parents' help and support. I want to show them that
I can protect, that I can serve someone, that I save a life just like my older
brother. My older brother died from saving a child's life from a huge fire. All
these years, sinisi ko ang Diyos dahil kinuha niya kaagad si kuya pero dumating sa
utak ko na, hindi 'yun dapat. Na imbes sayangin ko ang oras ko sa karangyaan, gusto
kong gamitin ang kakayahan ko para magligtas ng buhay." malapit ko nang makalimutan
ang

bastos na ito. Kahit na muntik niya na akong saksakin, para bang wala na rin sa
akin 'yun.
The other two were also touching and heartbreaking that I almost cry. They have too
much on their shoulders. They felt so much rejection, resentment and pain from
their special someones. Then the last one, it's Dash's turn to tell his answer.

"Milady, I am here to give my life to you. My father told me when I was young na
dapat ay patay na talaga ako. Pero nabigyan ako ng pagkakataon mabuhay nang dahil
sa isang batang babae na naglakas loob na sagipin ako sa pagkakalunod sa dagat. Ang
huli ko lang naaalala ay ang pagpunta niya sa kinalalagyan ko sa ilalim ng tubig.
Dumating siya na akala mo ay sinugo ng mga maliliwanag na sinag ng araw. By that
time, I told myself to live for this sunshine. I want to protect and keep this
sunshine as long as I can. And that girl and none other that you, princess."
pagkekwento niya. Para bang bumalik sa akin ang mga alaala ko. Tama.

Natatandaan ko nuong ten or eleven ata ako ay nagtungo kami sa beach. Madaling araw
na noon at nafeel kong lumabas ng bahay at maglakad lakad sa buhanginan. But a boy
captured my attention. He was drowning. Hindi na ako nagdalawang isip pa lumangoy
ako sa kinaroroonan niya. Inabot ko ang kamay niya at iniangat ko siya papunta sa
ibabaw. Inalo ko siya sa pangpang at tumawag ng tulong. May dumating na mag-asawa
at nakita ko rin na nagkukumahos si uncle sa direksyon namin. Nagpasalamat ang mag-
asawa nang marevive nila ang batang lalaki. Wow, siya pala 'yun. Can't believe it.

"Then

the last question, will you risk your life for the female leader? Are you ready to
sacrifice even your life for her happiness and needs?" actually I exaggerated with
the happiness and needs part. Because I would never let anyone to die just for my
own satisfaction. As a leader, I am the one who should sacrifice the most.

"Tanggalin niyo ang mga blindfolds nila at ipaharap sila dito." utos ko at ibinalik
ko na ang mouth piece kay Brock. Sumalampak naman ako ng upo couch dito. Hinihintay
na makita ang mga mukha nila.

When the folds are gone, lahat sila ay gulat na gulat na makita ako sa harapan
nila.
"IKAW?! ANONG GINAGAWA MO DITO?!" tila choir nilang sabi. Take note, pati si Dash
ay nasurpresa sa nakikita niya ngayon.

"Assholes, don't talk as if she's a stranger. She's our boss. She's our ruler and
the Mafia's princess." paninita ni Sphinx sa kanila. Nagpapalit palit ang mga
tingin nila sa akin at kay Sphinx. Tila ba hindi sila makapaniwala na ang babaeng
binastos at dinaandaanan lang nila nitong mga nakaraang araw ay ang babaeng
paglilingkuran nila.

Nang magsink in na kahit papaano sa mga kokote nila ang mga nangyayari, bumalik na
sa pagkakalma ang mga mukha nila pero may takot naman sa mga mata nila. Tumayo ako
at kinuha ang red box na dala ko. Binuksan ko ito sa harapan nila at nagtatakang
tumingin sila sa akin.

"These brooches will be given to all of you. These will be the symbols of your
positions. Gentlemen, congratulations. You are now, mafia Dela Vega's honorable
reapers. And as for your punishments

for disrespecting me ..." hindi pa ako natatapos sa sinasabi ko lahat sila ay

nagsiluhod sa harap ko.

"Kill us if you want! We are very ashamed of what kind of behaviour we have showed
to you." nagulat ako sa mga sinabi nila. Pero napanatag ako sa ideyang kaya nilang
ibuwis ang mga buhay nila para sa akin. Na hindi nila hahayaan na matrato ng masama
ang kanilang pinuno. Dahi dito ay napatawa na lang ako. Isa isa ko silang inalong
tumayo at saka inilagay sa kanilang mga kasuotan ang mga brooch. Bumalik ako sa
harapan para tapusin ang sasabihin ko.

"Ang totoo niyan, your punishment is to guard me as long as I live. The seven of
you proved to me that you are loyal and trustworthy for the positions that I have
given to you. Simula sa Lunes, papasok din kayo sa Mhorfell Academy bilang mga
estudyante. Sphinx, prepare their papers." at nakita ko ng may tinawagan si Sphinx
mula sa telepono.
"What do you mean, m-milady?" it seems like they are still not used on speaking
with formality when it comes to me huh?

"Ang ibig kong sabihin, hindi lang kayo basta basta reapers. Ilalagay ko kayo sa
rank na kung saan ay malayang kayong makakapanatili sa tabi ko. You will be my
personal guards. Sasama kayo sa akin sa Mhorfell. You can search for that school's
background para mas maintindihan niyo ang sinasabi ko. And may mga problems ako na
kakailanganin ko ang tulong niyo kaya kayo ang mga napili ko na bigyan ng ganyang
posisyon." with that lumuhod

na naman sila at yumuko.

"Lubos kaming nagpapasalamat sa binigay niyong misyon sa amin. Gagawin po namin ang
lahat ng aming makakaya para maisagawa ang inyong mga kagustuhan!"

"Stand please. And yeah, before I forgot, Mr. Dash Nawrey, I am amused by what you
did to that girl and I witnessed your exceptional skills. Therefore, I am assigning
you to be with me all the time. Sa Mhorfell, magkakahiwalay hiwalay tayo ng mga
klase pero ikaw, you need to be on the same room kung nasaan ako. I am giving you
the right to lead these six. And I am hoping for you cooperation. Ayokong
mababalitaan na may maiinggit kay Dash dahil siya ang pinakamalapit sa akin na
reaper." paglilinaw ko sa kanila.

"Imposible po 'yun. Kaming pito, we've trained together and we've suffered
together. Tropa na po kami boss. Tsaka kuya na po talaga ang turing namin diyan kay
Dash kaya wala po kayong dapat alalahanin." pagsisigurado nila sa akin at nagkumpol
kumpol pa sila. Halos magkulitan na nga sila sa harapan ko. Hindi ko tuloy maiwasan
mapangiti.

Now, I am sure that I have chosen the right people. Just like what I said, I didn't
let Xander to assign a number of guards for me. But I changed my mind. Someone, no,
there's a lot of people who were after my life. I can't lose to them. I still need
to find the justice for Lorraine and for my parents. Kaya nga imbes na sa pisikal
ko subukin ang mga ito, I prefer giving them questions and test of concentration.
From today on, I will entrust my life to these idiots. Alam kong hindi ako
nagkamali sa pagpili sa kanila. Sa Lunes, sasabay na sila sa akin sa pagtahak sa
tunay na mga problema, labanan at tensyon. This time, it will not be like their
trainings or camps. At sa pagkakataon din na ito, mas masusubukan ko ang mga
kakayahan nila.

Good luck to us, bastards. My only wish for all of you is to stay alive. Please
don't let each other's hands go. Stick with me from now on. We'll protect each
other and I won't let you down as your leader.

___________________________________________________________

A/N: Okay guys himala na talaga ito! Hahaha 3 UPDATES in ONE WEEK! Actually hindi
ko alam kung bakit parang ang sipag ko mag-ud ngayon pero samantalahin niyo na
haha. 'Wag kayong mag-alala hindi naman ibig sabihin na ang dami kong update ay
matatagalan ang next. Sabado siguro or kapag may time. Paki tingin tingin ang 2
previous chapters na pinost ko dahil iibahin ko ang mga attached photos nila
ngayon. Comment kayo guys! Umaasa ako na balang araw mag-iingay din ang mga silent
readers. Hahaha God Bless! XOXO

P.S: Sa mga nagsasabing parang ang arte ko naman kesyo ipa-private ko ung last
chapter, well ang masasabi ko lang, bahala na kayo kung maiinis kayo sa akin. Basta
magiging private 'yun. Bakit? Dahil gusto kong i-dedicate ang final chapter sa mga
tunay talagang readers na marunong maghintay at totoong willing na malaman ang
ending ng story na ito. Kung gusto may paraan, kapag ayaw maraming dahilan. Iyon
lang. So sana maintindihan niyo. First story ko po kasi ito so special po talaga sa
akin ang kwento na ito~

=================

Chapter 31 - Don't Ever Dare To Mess With Him

"Geez! Why can't you let me win even for once?" inis na bulakbol ni Dash habang
nakapahiga sa sahig. Nakatutok sa kanya ang katana ko na may bahid ng dugo niya.

Daplis lang naman kaya mabilis lang din maghihilom ang mga iyon. Ang iba pang anim?
Ito aliw na aliw na nanonood sa amin na akala mo ay they are witnessing a shoot for
an international action movie.

Napabuntong hininga ng malakas si Dash at inabot ko na ang sandata ko kay Sphinx

nang lumapit siya sa akin. Inabot ko ang kamay ko at inabot naman ito ni Nawrey.

"There's always a next time. Well then, we're going to end the training in here." I
dismissed all of them.

I've been training them recently so that they can be well-prepared when it comes to
those people in Mhorfell. Mahirap na dahil baka mapag-initan pa ang mga ito. Except
from having good looking faces, they are smart, humurous and skillful as well.
Sigurado akong pagkakaguluhan sila ng mga tao sa school kaya mas magandang maging
ready na sila kung sakaling may tumarget sa kanila.

Tinuro rin namin sa kanila ang mga isasagot nila sa mga posibleng tanong na
maaaring ibato sa kanila. I even reviewed them for the upcoming exams para mas
maging aware sila sa mga subjects. Sa traning center kasi nila, oo tinuturuan din
sila ng mga pang-academics pero ang pakikipaglaban pa rin ang priority.
I allowed them to still use their original profiles. It

would be very suspicious to make them use another bunch of names. Tapos na rin
iproseso ni Sphinx ang mga documents of transferring kaya naman bukas na bukas din
ay makakapasok na sila.

Of course, I've used some strings of connections para mas mapadali ang mga papeles
nila. Magdodorm din sila at they are free to use their cars and gadgets inside the
campus.

"Our master's the best. Are you really a female?" at nagtawanan naman sila. Loko
'tong mga ito ah. Nitong mga araw, naging magkasundong magkasundo na kami ng mga
ito kaya naman nakakasama ko na rin sila sa mga biruan. At siyempre hindi na rin
sila nasasaway ni Sphinx. Nuong nangangapa pa lang sila sa pagkilala sa akin in a
formal way, laging mga hampas at batok ang natatanggap nila galing sa mga higher
officials sa mafia.

"Kahit si Dash hindi ka magawang patumbahin. Tsk." umiiling pang sabi ni Jerson.

"Alam niyo gabi na rin kaya magsitulog na tayo. Papadalhan kayo ng mga medicine
kits sa mga kwarto niyo para magamot niyo 'yung mga ilang daplis niyo." pag-aaya ko
sa kanila para matulog na. Maaga pa kasi ang pasok namin bukas. Ayoko namang mag
grand entrance kami duon.

Umayos naman sila ng ekspresyon at nagbow. "Sweet dreams, master." they greeted me
in chorus. Tinapik ko na lang ang mga balikat nila. Senyales na mauuna na

akong magpahinga at bumalik sa mansyon. Nandito kasi kami sa isang building.

Pagkabalik ko sa silid ko, I filled the bathtub with hot water. Gusto ko munang
magbabad bago matulog. Bukas din kasi, babalik na ako at alam kong baka cornerin pa
ako ng mga heads para tanungin. And since I'm bringing these men inside the hell
academy, oh I mean Mhorfell Academy, it will be another responsibility for me.
Their job is to protect me with their lives but I still have that part of me to
keep them alive and protect them as much as possible. There are still bright
chances along their ways.

"Is this it?" buong boses na tanong na Vladimir. Mir for short. I am with my driver
and the three idiots. Oh well, you already knew them. Mir, Dash and Jerson.
Pinasakay namin sa ibang kotse ang iba pang guwardya ko para naman hindi
kahinahinala. May gap din sa oras ng pagpasok nila sa loob.
"Yup. Mhorfell Academy. The home of the gangsters, mafioso and rebels. Good luck."
huli kong sabi kina Jerson at Mir bago ko sila tinapik sa likod. Naintindihan naman
nila kaagad ang rason ng pagtapik ko kaya lumabas na rin sila mula sa kotse.

"Main Entrance." I ordered. At mabilis na pinaandar ni manong ang sasakyan papunta

sa entrance. 'Yung mga ugok kasi, pinababa namin sa iba't ibang pwedeng pasukan

papasok sa Mhorfell.

"Master --"

"Inside the school or if there are people unrelated to the business around us,
you'll call me Alex. Put that in your mind, Dash." at sinulyapan ko siya ng tingin.
Katabi ko kasi siya dito sa backseat. I saw him nodding.

Nang andito na kami, my driver opened the door for us. Ako ang naunang bumaba.
Nilibot ko ang paningin ko at napagtantong sandamakmak na mga estudyante na ang
nakatingin sa akin. Nasense ko naman na nasa tabi ko na si Dash kaya naglakad na
ako. Ramdam ko ang pagsunod niya sa akin. Kidaming mga bulungan na naman ang mga
naririnig ko.

Pagdating namin sa room, nasa amin ang lahat ng tingin nila. I simply went to my
usual seat and left Dash's side. He can manage to blend in while being alert as
always. That's the real point of their training these previous days. Umub-ob lang
and I counted about five seconds before I heard the screams and flirty voices of
the girls calling for that guy. Sabi ko na nga ba.

May kumalabit naman sa akin kaya napaangat ako ng tingin. I saw the three girls
smiling at me. "Who is he?" may mga dala silang nakakalokong ngiti. Hindi ko pa nga
pala napapakilala sa kanina ang mga personal reapers ko. I gestured for them to
come closer.

"Head of my six personal reapers. All in all seven reapers with me. Here in the
school." they gasped from what I whispered. Inirapan ko lang sila at ipinamulsa ang

dalawa kong kamay.

"What is his name? He looks hot and sexy." puri ni Fiacre. Talaga naman oh.
Pagdating talaga sa lalaki. Nakita ko naman ang mga nanlilisik na tingin ni Sky at
ng ibang lalaking heads kay Dash. Well, except for the king. It will be an
interrogation when it comes to Sky later on.

Habang pinagnanasaan pa ng mga babae ang personal reaper ko, ay saktong dating ng
professor. Nakita ko namang nakahinga na ng maluwag si Dash at tumungo sa harap
para sa introduction.

"It looks like we have a new member for this class. Go on with your introduction."
panimula ni Sir. Malinaw na malinaw sa mga mukha ng kababaihan dito sa room ang
pagkakagusto nila sa lalaking dinala ko. He's deadly gorgeous, of course.
"Dash Nawrey. 19. Pleased to meet you everyone." and he bowed like a knight in
shining armor bowing to his princess. And so the girls screamed with delight one
again. At doon na nagsimula ang araw nila bilang mga estudyante sa Mhorfell. A
start for another dangerous trip as well, I mean.

S P A D E ' S P O V
"Putangina! Sino ba siya sa akala niya ha? Tarantadong 'yun!" prenteng nakaupo lang
ako dito sa headquarters ng 10 Heads habang nakikinig sa mga malulutong na mura

nina Jonathan at Collen. They are referring to the guy named Vladimir Vinson.

Sa buong araw na ito, I encountered about six transferees. Which is quite unusual
and suspicious. Pero I don't need to worry that much about them, ipinaasikaso ko na
sa tauhan ko ang pag-aalam sa mga profiles nila. Para naman kung sakaling mga
masasamang damo sila ay maaga ko na kaagad silang bunutin mula sa lupa at itapon sa
impyerno.

Kung ano ang ikinagagalit ng dalawa ay 'yun ay dahil inagaw at ipinahiya daw silang
dalawa sa mga babaeng kursunada daw nila. Naririnig ko rin sa mga alipores namin na
may mga maipagmamalaking mukha, katawan at talino ang mga bagong salta. But
actually, I don't really give a fuck for them. What I only want to know is their
real intention entering this school.

"Hay nako! Tigilan niyo na nga 'yan. Aminin niyo na lang kasi, mas gwapo sila sa
inyo. Lalo na si Jerson, si Jake, si Achilles, si Kane at si Keith! Ang gagwapo
nila grabe." matinis na hiyaw ni Kia. Sinamaan naman siya ng tingin ng ibang heads
sa sinabi niya. Are they that handsome for a Kia Delaverde to compliment them so
much?

"Akin si Keith. Huwag kang ambisyosa Kia." pagtataray naman ni Thelina na may
kasabay pang hair flip. Mga babae talaga. Basta may makita lang na gwapo,
nagkakandarapa na. Palibhasa sanay na sa mga pagmumukha naming pito.
"Stop." saway ni Courtney. Here comes the peacekeeper. But I think I'm wrong with
that thought.

"Kane is already reserved, okay?" akala

ko pa naman exception si Courtney sa kanila. 'Yun naman pala hindi rin. Never pang
nagkagusto 'yan or nagkainteres man lang sa mga lalaki. Mas lalo tuloy akong
naghihinala sa mga iyan.

"You know, guys. Can we stop this fuss already? What we should be doing is to find
out who are those people! Seven good-looking guys who transferred today! Not just
good looking but also outstanding in academics, sports and strength as well. "
napatingin naman ako kaagad kay Edward. Seven? May isa pa? Akala ko anim lang ang
mga surot na kailangan kong tirisin.

"Seven?"

"Yeah. Dash Nawrey. Hindi mo pa ba siya nakikita, Spade?" then I saw Marc who just
arrived.

When he found a seat, he looked at me. "Siya 'yung kaninang kasabay ni Alex sa
pagpasok. Nakabuntot kay Alex for the whole time. Ang bagong pinagkakaguluhan. And
the man who took care of our princess everywhere. He is in the same schedule and
classes like Cromello." he informed us.
Napatayo naman sina Jonathan sa mga narinig nila. May mga mukha silang nagsasabi na
sugurin na ang Dash na iyon. Ako, I remained calm.

"What the?! What do you mean? Huwag mong sabihing hinahayaan lang siya ni Alex?"
nakataas na ang kilay ni Sky. Wala ring alam si Sky? Pinsan niya 'yan pero wala man
lang siyang kaalam alam na nagdala ng lalaki

si Alex. I'm starting to doubt that close relationship between the cousins.

"Hindi lang hinahayaan Sky. It seems like Alex is enjoying his company." nasilayan
ko ang mga downed expressions nila. But I found Sky, still on his composed self.
And that is where I concluded that maybe, he knew something.

"Do you know something, Sanchez?" pagababato ko ng tanong sa kanya. Napunta naman
sa kanya ang tingin ng lahat. Itinaas niya ang dalawa niyang kamay at umiling pa.
"I don't know anything guys. Believe me." impossible. You can't fool me with that.

I nodded as a sign na okay na. Pero ang totoo, oobserbahan ko na lang ang mga
susunod na kilos ni Sky. Nuong una, he hid Alex's identity from us. It won't be
surprising to know if he really is hiding those boys' missions here. It's not that
I don't trust him anymore but I know that when it comes to the family, he will be
definitely careful.

I stood up at sinabi sa kanilang babalik na kami sa dorm. Nagsiayos naman na sila

at nanahimik. Naglakad na kami papalabas at papunta sa dorm katulad ng dating gawi.
Ako ang nasa lead at nasa likod ko sila. Sky is on my left while Edward on the
right.
We're just walking confidently when I felt the other heads stopped. I glanced at
them only to find them staring on somebody. Lumapit ako sa kanila and sinundan ang
mga tingin nila. What

an insect.

A L E X ' S P O V
"Who is that guy?" bulong na tanong sa akin ni Dash. Katabi ko siya at pabalik na
rin kami sa dorm. Nagpumilit kasi siya na ihatid man lang ako sa tapat ng building
para naman ma-assure niya ang safety ko bago siya magpahinga sa dorm niya. And now
nakasalubong pa namin ang sampu.

"Spade William Vantress. The most powerful student, leader of 10 HEADS and their so
called king." pagtalakay ko sa kanya na para bang maliit lang na matter ang bagay
na iyon.

"He is killing me with his threating stares." he needs to get used to that.
Nagpatuloy kami sa paglalakad pero tumigil din kami nang harangin kami nina Alexis.

"So, you're with the pest again." nakapamulsang si Alexis.

"Akala ko anim na lang na virus ang kailangan namin puksain. May isa pa pala and
what's worse is that nakapitan pa niya si Alex." dagdag naman ni Collen.

What's wrong with these guys? Wala namang angal 'yung mga babae. Ano bang problema
nila kay Dash? Buong araw ko namang kasama ang lalaking ito kaya sigurado ako na
wala namang ginawang masama or aksyon si Dash.
Hinayaan ko na lang sila at humanap ng madadaanan. I want to avoid a commotion
where all the students are already watching. You people knew how much

I hate unnecessary attention.

"Wait, Alex. Where are you going? Aren't you going to introduce that motherfucker
to us?" nakaduro si Jonathan kay Dash na nasa likod ko lang. Hinarangan ng anim na
lalaking heads ang daanan. Na-explain ko naman kay Dash kung sino ang mga 10 Heads
at ang mga kakayanan nila. That's why he is not doing anything.

"Yah! Pwede ba paalisin niyo na kami? At pwede rin ba tigilan niyo na si Dash. Wala
naman siya ginagawang masama sa inyo eh. Look, he just transferred here and we can
trust him." pagpapaliwanag ko sa kanila para naman maalis na ang mga nagpapatayan
nilang isipan at tinginan. Hindi naman kasi kinakailangan na magkaroon pa ng
malaking gulo kasi alam kong wala namang ginawa si Dash na maaaring maka-offend sa
kanila.

Nagkaroon ng katahimikan. Then napansin ko na lang na pinausog ni Vantress sina

Edward na nasa tabi niya at nagkaroon tuloy kami ng madadaanan. Tahimik kaming
pumaroon pero bago pa makalagpas si Dash ay hinarang niya ito gamit ang kamay lang
nito at narinig ko ang isang banta mula kay Spade. Napatingin tuloy kaagad ako sa
kanila.

"If you want us to leave you alone, pwes itatak mo utak mo na mag-ingat ingat ka sa
mga binabangga mo. No, mga binabangga niyo pala." then mas lumapit pa siya lalo kay
Dash. "Dash Nawrey, congratulations on having your name noted on my mind. Be
careful not to get killed by me." at naglakad na siya papaalis. Ang weirdo talaga
ng isang 'yun.
Tinitigan lang ni Dash ang mga heads habang naglalakad paalis. I am standing beside
him at ipinatong ko ang kamay ko sa kaliwang balikat niya. When started to utter a
word, I stayed silent to hear it.

"That man, should I take his words seriously? Should I not mess with him?" tanong
niya habang nakatingin pa rin sa mga heads na patungo sa kabilang direksyon.

"Yeah. Don't ever dare to mess with him." doon lang at tinapik ko na siya.
Tumalikod na ako at nag-umpisa ulit na maglakad. Mga ilang segundo lang ay narinig
ko na ang yapak niya mula sa likod ko.

_________________________________________________________

A/N: Happy 36K reads! Love your comments and messages guys! Keep on commenting,
doon ako nakakakuha ng idea at inspiration eh :) Sorry di ko napost kaninang umaga,
may pinuntahan kasi ako eh. Kaya ngayon ko lang napost. Anyway, enjoy your reading!
For sure maraming magsasabi na parang ang iksi at sobrang bitin nito, well yeah
aminado ako XD Kaya abangan niyo na lang po ung next chapter. Dahil 3 days of
examinations, maaga ang uwi. So baka 2-3 updates muli next week. March 16, wala na
akong pasok kaya baka mapabilis at mapadami na rin ang updates \( ^ O ^ )/ Hahaha,
don't worry mahaba haba pa ito.
Spoiler: Sa next next chapter, masisira ang mga mood niyo. Hindi dahil sa story ko
pero dahil sa ISANG TAO.

=================

Chapter 32 - The Incident

S K Y ' S P O V

"I know who you really are. So, why don't you just admit it?" I'm getting pissed
off with this Alexel Kormian Gomez. I keep on asking him but he never said a word.
Malapit ng maubos ang pasensya ko!

Alam ko naman na siya 'yun. Bakit hindi na lang niya kasi aminin?
"Fine. You won." he surrendered. Hinatak ko kasi siya dito sa warehouse kahit na
gabing gabi na. Nung unang araw pa lang, naghinala na ako sa kanya. And now, I just
confirmed that my conclusions were right.

"Why are you here? Akala ko ba ang sabi mo sapat na sa'yo na ako na ang sumubaybay
kay Alex? Ano ba talaga ang koneksyon mo sa kanya? Bakit ba pilit kang lumalapit sa
kanya? Tapatin mo nga ako pare!" sunud-sunod kong pagtatanong sa kanya.

He was the guy who helped me when Alex was kidnapped. Hindi lang sina Thelina ang
nanghack ng mga computer programs ng mga Domzelle. Hindi lang ang mga tauhan namin
ang sumagip kay Alex kundi ang mga pinadala niyang mga tauhan.

No one noticed about these thing all along. When the reports about Alex's parents'
death was revealed in international television, I've encountered a call. A call
from this man. He introduced himself as someone who owes a lot to the family and so
he wants to extend his help and support to the heir and heiress. Siyempre hindi ko
kaagad tinanggap ang tulong niya dahil baka masamang tao siya.

Marami pa namang nagogoyo sa mga ganyang phone calls.

Pero never siyang tumigil. Araw-araw niya akong pinipilit na hayaan siya nito at
ako ang maging tulay niya para sa pag-aabot tulong niya sa mga Cromello at Dela
Vega. Pinaimbestigahan ko ang pagkatao niya sa mga tauhan ko. But there are only
few things they have discovered. First, he is a powerful and wealthy man. Second,
he comes from a well-known mafia. Lastly, he is a type of guy who is very genuine
and trustworthy.
That's why, I decided to trust him but I never know why he is very concerned about
our family and most especially about Alexandria. Maraming ideya ang pumapasok sa
utak ko tulad na lang na baka stalker siya, spy o agent. At ngayon na kaharap ko na
ang dating tao na nakakausap ko lang sa phone noon, heto na ang pagkakataon ko para
malaman ang totoo niyang rason.

"I'm sorry but I can't tell you Sky." pumailing iling pa siya at saka nagpalabas ng
malakas na buntong hininga, "I know how curious you are about my real intentions
but trust me. I would never harm Alex. Wala akong balak na masama sa kanya. Let me
stay here. Alam kong mas delikado na ang kalagayan niya ngayon. At kahit na may
hinire na siyang pitong personal reapers, wala tayong katiyakan na matatapos na
roon ang lahat ang pag-aalala tungkol sa kaligtasan niya." he was begging. This
Axel is a mafioso and yet he is begging just to stay

with Alex. And look, he knows everything.

Nang malaman ko na may pitong transferee ang sabay sabay na lumipat, nagkaroon na
ako ng mga palaisipan kung ano ang pakay nila. Pero nang marinig ko mula sa mga
heads kung gaano pinapabayaan ni Alex ang Dash na iyon sa pagsama sa kanya sa kung
saan saan, doon ko napagtanto na baka isa itong personal reaper. Tradisyon na kasi
sa pamilya namin na mag-hire ng mga personal reapers para sa mga tagapagmana kapag
natotally claimed na nila ang mga positions nila. My cousins' mom, Queen Alexandra,
had two reapers with her all the time before. One of them is currently Alex's
personal driver. Hindi ko na alam ang nangyari doon sa isa.

'Yung araw na nagkakomprontahan ang mga heads at sina Alex, sinundan ko ang pinsan
kong iyon hanggang sa tapat ng dorm building nila para i-confirm ito at tama nga
ako ng hinala. Pinakilala niya rin sa akin si Dash at ang iba pa by their names.
That day din, alam kong naging pabaya ako sa mga expressions ko. Bakit? Kasi nahuli
ako ni Spade na kalmado about sa matter about these transferees. Kaunti na lang at
alam kong quotang-quota na ako kay King. I need to be more careful. I'm loyal to
him but I can't set my family's legacy aside.
"Axel, kailan ko pa malalaman?" mahinahon ko ng tanong sa kanya. Nakapanatag na ang
mga balikat ko.

"Someday. And I'm telling 'ya, it is coming nearer and nearer." he replied then
tinapik niya na ang balikat ko bago niya nilisan ang warehouse.

Then bakit hindi mo pa sabihin sa akin ngayon?

Bakit kailangan mong itago kung sino ka ba talaga? Pero para kay Alex, aasahan ko
ang pakikipagkoopera mo para maprotektahan siya.

A L E X ' S P O V
"Hi Alex! I'm back!" masiglang sabi ng isang babae na ngayon ay nakabackhug sa
akin. Pinakalas ko muna siya sa pagkakayakap sa akin upang makita ko ng maayos ang
mukha niya.

"Janessa! You're here!" at niyakap ko siya ng mahigpit. Sinuklian naman din niya
ito. After ng ilang segundo ay kumalas na kaming dalawa upang tignan ang pinagbago
ng isa't isa.

"Teka paanong nandito ka? And you're not carrying those nerdy vibes anymore."
nginitian ko siya at mahinang sinuntok suntok pa ang braso niya bilang
pangangantyaw.

"Don't call me Janessa here. Your brother told me that I can go back to Mhorfell
but not as Janessa Riell Salvador, the teachers' pet but, Janice Domzelle, the
owner of this academy." I was shocked from what she told me. Owner? How come?

"Sshhh! Young master Xander bought this school as my reward. Sabi din niya, mas
magagawa din kitang masubaybayan kung nandito ako. After all, I'm still a secret
agent of Mafia Dela Vega." bulong niya. Tinignan ko ulit ang itsura niya. She is
wearing something like officewomen should be wearing. I'm sure walang nakapansin na
kahit sinong estudyante na siya 'yung

mahiyain at tahimik na babae nuon.

"Seriously, ilang tao ba ang nandito sa Mhorfell para protektahan ako?" I asked
sarcastically. I mean, it's obvious that I'm being guarded. Kaya nga ako nag-hire
ng pitong guards ko para hindi ko na kailangan ng batalyon na bodyguards mula sa
kuya ko eh. Andiyan pa ang pinsan kong si Sky at pati ang mga heads, alam kong
nanlilisik ang mga mata dahil sa pagsasama kay Dash sa tabi ko. Siguro akala nila,
masamang tao si Dash.

"Oh wait! I think someone is calling me. Gotta go!" she cheerfully bidded her
goodbye and left me. Bumalik na ako sa pag-aayos ng mga decorations dito sa venue
ng junior-senior promenade namin. Pinapatulong kami kahit kaunti para naman daw
hindi kami nakatunganga sa mga dorm rooms namin. Pumayag na rin kami dahil walang
klase at ang pagtulong na daw namin ang project namin sa ibang subjects.

I don't know why they are rushing the preparations. Magtatapos pa lang naman ang
January. Ilang araw na lang parating na ang mga naiimagine kong love letters sa
locker ko at mga chocolates na ipapadala sa kwarto ko. Nitong mga araw kasi,
nakakatanggap na ako. Ano pa kaya sa mismong araw ng mga puso? Ilang araw na rin na
wala kaming kibuan ng mga heads. Well, except kay Sky na alam na kung sino ang pito
at kay Spade na wala naman talagang paki. Sina Dereen naman, nakakausap pa nila
sila pero ako, talagang hindi eh. Maghahanap na lang ako ng tamang tiyempo kung
kailan ko sasabihin sa kanila.

"AHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!!! HELP MEEEEEEEE!!!" isang malakas na sigaw na nanggagaling

sa labas ang narinig sa buong venue.
Nasundan pa ito ng mga kaparehang kataga kaya naalarma naman ang lahat at
nagsilabasan. Sinundan namin kung saan nanggagaling ang boses at napunta kami sa
parteng kagubatan ng Mhorfell. And there we found the girl. Tinanong namin siya
kung bakit siya umiiyak at kung bakit siya sumisigaw. Pero yumakap lang siya sa
kaibigan niyang dumating, binaon ang ulo niya sa dibdib nito at itinuro sa amin ang
katabi naming mga halamanan.

Naglakas loob akong siyasatin kung ano ang meron sa mga ito at napaatras na lang
ako sa nakita ko. Bullshit! Kailan ba talaga sila titigil?

"Anong nangyayari dito?" Janice. She gasped when she was the corpse. Marami ang
lumapit at napabalik din sa likod nang makita ang malamig na bangkay.

Hinubad ko ang jacket ko at itinaklob sa mukha ng wala ng buhay na janitor.

Remember the janitor that I used to talk to before? He is now dead. And I therefore
conclude that he was poisoned.

Dilat pa ang mga mata at may dugong umaagos mula sa bibig. Was he poisoned by
someone or he decided to kill his self? But I can't understand, imposible namang
magpakamatay si manong janitor. Pero wala rin akong naiisip na rason para patayin
siya ng mga hayop na iyon.

Tumingin ako sa paligid ko at binusisi bawat parte ng pinangyarihan. Tsk. Masyadong

malinis. Walang

kahit anong puwedeng paghinalaan. Napakinggan ko naman na pumunta lang ang babaeng
nakakita rito upang magcutting pero habang naglalakad daw siya at nakita niya ang
janitor.

Nasa malalim pa akong pag-iisip nang umeksena si Janice. "All of you, bumalik muna
kayo sa mga dorm niyo. Hangga't hindi pa nalilinis ang kaso na ito, walang palaboy
laboy sa school grounds. As much as possible, wala na rin sanang pupunta sa lugar
na ito at wala na rin sanang tatakas kapag lumagpas na sa curfew time."
nagsibalikan na ang mga estudyante at pati ako ay pinabalik na rin.

Palabas na kami sa kagubatan nang mapansin ko si Kane na walang malay na hinahatak

nina Collen at Alexis papunta sa field. Bakit nila tangay tangay ang isa sa mga
reapers ko?

Tumakbo ako para habulin sila. "Bakit niyo siya dala?" hinarang ko silang dalawa.

"This guy is suspected to be the one who killed the janitor." Alexis said bluntly.
At tinuloy na ulit nila ang panghahatak kay Kane. Nasaan na ang 'yung ibang bugok?
Ba't nila hinayaan na kunin nila si Kane? Doon ko lang din napansin na wala sa tabi
ko si Dash.

I called the six of them habang tinititigan ang wala pa ring malay na si Kane. Wala
pa sa alas kwatrong dumating ang anim.

"Bakit niyo po kami pinatawag, young lady?" kwestiyon ni Keith.

"Don't tell me you don't know anything what happened to Kane? Dash, ikaw! Saan ka
nagpunta?" ano bang ginagawa

nila at parang wala silang kaalam alam?

Nagtinginan silang lahat at nagsiluhuran nang makita na ang inis sa mga mata ko.
"Ang paalam lang po sa akin ni Kane, he'll sleep in the woods." pagsusumete ni
Keith na pinakamalapit na kaibigan ni Kane.

Tumingin naman ako kay Dash na nakapikit pa. "And you?"

"Sinundan ko po ang killer, master." may eyes widen to what he answered. Kung
ganoon pala, bakit si Kane ang hatak hatak nuong dalawa?

"Kane excused himself to Keith because I called him that someone is suspicious.
That time nagpaalam po ako sa inyo na magrerestroom pero ang totoo po nuon, I want
to clear the matter before it reaches you." Dash confessed.

"Alam mo ba ang ginawa mo Dash? Bakit hindi mo muna pinaalam sa akin bago kayo
kumilos? I am your master and you should inform me about your actions first!
Ngayon, anong nangyari sa killer?" tumataas na ang boses at nakikita ko na
pinagpapawisan na ng malagkit ang mga ito. Naging pabaya sila. Oo at maaaring
maliit na bagay lang ito dahil gusto lang nilang hindi ako mag-alala at hindi naman
related ang pagkamatay sa akin pero dapat inisip nila na kahit kaunting butas ay
hindi dapat nila hinahayaan.

"He ran away, ma'am." nakatungong sabi niya.

"Alam niyo ba na nang dahil sa pagkukulang niyo sa cooperation, si Kane ang

pinagbibintangan ngayon ng mga heads bilang salarin?" with that mas lalong pa
silang lumuhod at nagbow. Paulit ulit silang humihingi ng tawad sa akin samantalang
nag-iisip na ako ng plano para malinis ang pangalan ng personal reaper ko.
Probably, they will be holding a judging like event sa field para litisin si Kane.
Kahit anong gawin namin, ang 10 Heads pa rin ang may hawak at kontrol sa mga
estudyante dito. Maaaring owner na ng school si Janice pero wala pa ring nababago
sa mga rules and regulations. Mananatiling nasa kamay pa rin ito ng mga gangsters
at mga mafioso.

"Stand up. We need to go to the field." they stood up and have asking looks on
their faces.

"We're going to save that idiot." I answered at kinuha ang baril ko na nakasukbit
sa hita ko at ikinasa ito. I hope this will not lead to something bloody. In the
end, their King will be the one who shall decide about this incident.
____________________________________________________________

A/N: Ginanahan lang mag-update dahil ang daming nag-comment sa chapter na inupdate
ko kahapon :D Ipagpatuloy niyo lang po 'yan! Mukhang mauurong pa 'yung sinasabi ko
sa inyong tao na mambibwisit sa inyo haha. Maging handa na lang kayo sa mga susunod
na mangyayare ^^

=================

Chapter 33 - Saving The Idiot

"Ginagago mo ba ako, Cromello?" patuloy pa rin akong sinusundan ni Spade sa

paglalakad. Pilit niya akong hinahabol simula nang sinabi ko ang mga salitang iyon.
I didn't mean it. But I just can't let them hurt one of my men and to disobey my
brother. Other than being a brother, Xander is also holding the same rank as I am
inside the mafia so I can't just set his advices aside.

"Leave me alone, Vantress. The talk is over." walang tigil ang mga pabulong niyang
mga mura. Nasaan na ba si Dash? Nasaan na ang mga reapers ko? 'Wag nilang sabihin
na napatiklop sila ng basta basta ni Spade nang dahil lang sa pagbabanta niya?

Nasapo niya ang isang siko ko at napaharap ako sa kanya. "Ano ba!? What do you
need? You heard it. Are you happy now?" iritadong sabi ko sa kanya at sinusubukan
kong kalasin ang pagkakahawak niya sa akin. Kaya lang talagang ayaw niya ako
bitiwan. He has this serious looking face at nakakunot ang noo niya. Magkasalubong
ang dalawang kilay at tila nanggagalaiti ang mga mata niya. Sure, sino nga ba naman
ang matutuwa sa mga sinabi ko?

"Stop kidding around. You're hiding something. Why can't you just spit it out?
Fuck!" doon lang niya binitawan ang siko ko ng marahas. Muntik pa tuloy akong ma-
out of balance. Mas pinili ko pa rin ang tumahimik. After all, dito naman ako
magaling eh. Ang manahimik kahit ang dami kong gustong sabihin. Baka kasi kapag
nagsalita pa ako ay makapagsalita pa ako ng masama at something na labag pa sa loob
ko. God knows how much I care for those ten kiddos. Meddling

on my past is already enough, I wouldn't allow them to get entangled with some
family business of mine.

"Hindi ka pa rin sasagot? Nakakagago ka! Sana talaga hindi ka na lang napunta sa
eskwelahan na ito! I should have killed you even from the start! If it isn't for
Sky, you should have been a cold corpse right now." maanghang na pananalita pa niya
samantalang nakatingin lang ako sa ibang direksyon at nakikinig lang sa bawat
salitang binibitiwan niya.
Edi lumabas din! I know when it comes to this man, he's always after for my life.
So, all this time, he only let me live because I'm Skyzzer Sanchez's cousin? Lame.

"Then you are really a fool for not doing so!" tumingin na ako sa kanya at
nakipagsukatan ng titig. Walang gustong sumuko. Walang gustong magpatalo sa mga
nakakasindak na titig na binibigay namin sa isa't isa. But I was surprised for what
he did next. Hinawakan niya ako sa leeg gamit ang kanang kamay niya at akmang
sasakalin na talaga niya ako. He is really a monster.

"Don't worry, you opened the way for me to do that sooner or later. One more wrong
move, Cromello. I swear kayang kaya kong pilipitin ang leeg mo ng walang kahirap
hirap." at pagkatapos nuon ay nakita ko na lang ang sarili ko na nakasalampak sa
semento. Umabot kasi kami hanggang dito sa mga hallways. Fortunately, the students
left already for a rest due to that incident that happened today or else, kakalat
na naman 'to sa buong school.

Kinapa ko ang leeg ko at mabigat na huminga. Napaisip na naman tuloy ako. Pero
kahit anong balik

ko sa mga ikinilos at isinalita ko kanina, wala akong nakikitang masama sa mga

ginawa ko. Siguro maliban na lang sa pagsisinungaling sa mga heads. Mga kaibigan ko
sila at alam kong mali ang magsinungaling at maglihim kaya lang kailangan. Never
naman akong gumawa ng ganitong mga desisyon ng walang dahilan eh. Sina Kane, they
are both my reapers and friends too. Sakop sila ng pamamahala naming magkapatid sa
loob ng mafia at ng business empire ng pamilya namin kaya walang pag-aalinlangan
ako sigurado na alam nila lahat lahat ng tungkol sa mga nangyayari ngayon.

Those heads, yeah, they may know about the 'ESCAPE' thingy, Lorraine's case, and me
being related to a dangerous group. But not about the real story. I mean, hay,
paano ko ba maeexplain? Masyadong komplikado kasi. Basta it's all about what we
happened to know about the golden object that I found from Xander's drawer.

"Alex!" rinig ko tawag sa akin ng pito. Humahangos silang lumapit sa akin at

lumuhod upang tignan ang kondisyon ko.

"Ayos ka lang ba?" nag-aalalang banggit ni Dash. Hinawakan ko ang kanang balikat
niya at tinapik tapik ito.

"I'm fine. Kayo? Ayos lang ba kayo? Ikaw, Kane? May masakit ba sa'yo?" dinako ko
ang tingin ko kay Kane na may putok na labi at black eye.

"Hindi niyo na po ako kailangan alalahanin. I am living to serve you and to protect
you. This is nothing. Furthermore, gusto mong humingi ng paumanhin sa pagiging
pabaya at pagkukulang ko. Masyado akong naging kampante sa sampu na iyon and I let
my

guard off. Edi sana hindi na nangyari 'yung kanina. Edi sana there's no such
misunderstanding between you and those people." mapait pa siyang ngumiti na siyang
ikinabahala ko. Wala naman siyang kasalanan eh. Responsibilidad ko bilang master
nila ang pangalagaan sila kapalit ng pag-aalay nila ng buhay nila para sa akin.

"Don't worry about that. Maaayos din naman katagalan 'yun. Now, have you learned
your lessons?" tinignan ko sila isa isa. Halos di nila maipakita ang mga mukha nila
sa akin. Lahat sila nakatungo at akala mo ba ay may kanya kanyang hinahanap sa
semento. Makalipas naman ng ilang saglit ay nagsitanguan sila.

"Good. I hope this will not happen next time. I want you to know that entering
Mhorfell is like entering a battlefield. Wherein everything is possible. Don't ever
let your guard down again. Eyes and ears open, do you understand?" maikling sermon
ko sa kanila.

"We understand, Milady." at inalalayan na nila akong tumayo. Medyo may kalayuan ang
building na ito sa mga dorm kaya baka matagalan kami tapos pakiramdam ko babagsak
na naman ako.

Palabas na kami sa area ng bulding na iyon nang magsalitang muli si Dash. "You
don't mean those words, tama ba?" tanging ako lang ang nakakarinig sa mga sinabi
niya dahil ako ang piakamalapit sa kanya. 'Yung iba kasi, nakapaligid lang. May
nauuna, may nahuhuli. May nasa gilid at may kasabayan lang.

"Yeah. But they left me with no choice."

F L A S H B A C K

Pinaghahanda

ko na ang iba habang gamit ang binoculars ko. Umakyat kami sa second to the top
floor ng pinakamalapit na building dito. Inoobserbahan ko ang mga maaari nilang
gawin kay Kane. Mula kanina nadala siya, walong suntok sa mukha, limang suntok sa
sikmura at dalawang hampas ng baseball bat sa magkabilang binti ang mga natamo
niya. What the hell is really happening inside the heads' minds?

Nang sumenyas na sina Keith at Jerson na everything is all settled, tumango ako
bilang tugon. Hudyat na bababa na kami at tutungo sa field.

When we're finally there, I found almost the whole student body. They are obviously
amazed and gossiping about the tied man up in the stage. Shit.

Nakisiksik kami sa mga tao. We carefully hid our weapons so that no one will
notice. Of course, we're still hoping for a peaceful talk with the heads and to
explain them about everything about this incident pero in the other side of my
mind, may nagsasabing malabong mangyari 'yun.

Sinilip ko ang mga kasama ko. Kalat kalat na kami. Napatahimik naman ang lahat nang
umakyat na isa isa ang mga heads. Nakaupo si Kane sa isang plastik na upuan at
nakatali ng pagkahigpit higpit. Malawak ang stage at may mga nakahandang mga
engrandeng upuan para sa mga tinaguriang mga hari at reyna. I spotted Sky as well
but he definitely looks pale. Alam niya na imposibleng gawin iyon ng tauhan ko. But
he wouldn't stand a chance sa siyam pa. Siyam na taong kumbinsido na ang tauhan ko
nga ang pumatay.

Nang makumpleto na sila ay nagsiupuan na sila. May sumigaw na humihiling na sabihin

ng mga pinuno

nila kung bakit sila pinatawag at kung sino ang lalaking nakagapos. Tumayo naman si
Marc, Alexis, Jonathan at Collen. Lumapit sila sa tabi ni Kane.

Nagsimula ang sagot ni Marc sa paraang hinablot niya pababa ang buhok ni Kane.
Dahilan para mapaangat ang tingin ng binata. "This guy is guilty for being the
killer of the janitor. And you all know that killing is something that we strictly
forbids eversince we stood as your leaders." panimula niya.

Sinugundahan naman ito ni Alexis. "Disobeying our rules is absolutely untolerable.

From these past years, wala sinuman ang nagtangkang kumalaban at lumabag. Ngayon na
lang." mataman niyang tinitignan ang lalaking usap usapan na sa buong campus. Di
makakalampas sa akin ang ngising pinakita ni Alexis sa lahat. How could he?!

"Dahil matagal na rin tayong hindi nagkakasayahan. We'll make this judgement fun.
This time, we'll make you all decide what kind of punishment will this bastard
receive for what he did. And our king, Spade Vantress will approve it as long as it
will satisfy all your likings, people." may masasayang ngiti ang apat sa mga mukha
nila. Hindi nila antala ang buhay na maaaring mapahamak. Lumalabas na ang tunay
nilang kulay. Bakit nga ba ako umaasa na papakinggan nila ako bilang kaibigan nila?
Kahit tignan mo sa labas at sa loob ng eskwelahan na ito, they are still the
leaders. No one is to disobey. They'll punish someone for it's sin may it be small
or big. Hindi ba muna nila aalamin kung totoo ang mga paratang

nila?

Nakakabingi ang mga hiyawan at sigaw ng mga estudyante. Lahat ay nagdedemand para
sa kamatayan ng inosenteng si Kane. Oh please, he's innocent! How could he pay for
that crime kung hindi naman talaga siya ang killer? Bakit ang kikitid ng mga utak
ng mga tao rito? Kapag may sumuway, patayin na kaagad? Kapag hindi rumespeto,
paparusahan kaagad? But no. Sa nakikita ko, kapag hindi nila nagustuhan,
pagkakaisahan na nila.

"May pruweba ba kayo na siya nga ang may sala? Paano kayo nakakapagsalita na parang
isang buhay lang ng ipis ang pinag-uusapan dito?!" bigla akong sumigaw. Alam kong
maaantala ang plano namin dahil sa ginawa ko pero gusto ko pa rin na maligtas ang
tauhan ko sa mapayapang paraan. Hindi ko rin naman gusto na maging mamamatay tao
ang mga kaibigan ko.

"Shut up. Nakita na siya. There is no more to prove, woman." pabalang na sagot sa
akin ni Collen. They are answering me as if I'm only one of their followers. Then
I'll show them what I've got. Kung kailangan mapahiya sila sa mga gagawin ko, bakit
hindi? Wala sila sa lugar para magdesisyon kung ano ang mangyayari sa tao.

"No! You don't have anything to prove in the first place anyway! Dahil sa una pa
lang, hindi niyo na gusto ang lalaking iyan! Paano kung nagkamali lang kayo ng
tingin?" katwiran ko. Nag-uumpisa ng mapunta sa akin ang atensyon ng mga tao. Among
them, I'm the only who dared to oppose.

"Paano kung hindi naman pala siya ang killer ang napagkamalan niyo lang siya?
Makakaya

niyo bang panindigan ang buhay na mawawala kung sakaling ituloy niyo ang mga
binabalak niyo?" Keith shouted. Nasa bandang harapan siya at sa kanya naman dumako
ang tingin ng mga tao.

"Kung totoo ang mga sinasabi niyo, bakit wala kayong pinapakitang ebidensya!? Baka
kung sakaling may maipakita kayo sa amin, baka mapaniwala niyo kami!" dagdag pa ni
Vladimir. Dinuro duro pa niya ang mga heads.

Habang tumatagal, nakakarinig na ako ng mga positibong sabi sabi ng mga nakapaligid
sa akin. May ilang tumatango at may ilan din namang napapailing. Rinig na rinig na
ang mga bulung-bulungan. Nagsisitinginan na sa isa't isa ang mga hari't reyna
maliban kay Spade na kalmado pa ring nakaupo at wala pa ring pinagbago ang
ekspresyon. Is he deaf? Or he really doesn't care? Fuck you, Vantress. How
heartless can you be?

"O sadyang pinaniniwalaan niyo ang gusto niyong paniwalaan? Alam naman nating lahat
na mainit ang mga dugo niyo sa aming transferees. Paano niyo makukumbinsi ang mga
tao na hindi dahil duon sa rason na iyon kaya may pagtitipon ngayon?" Animo'y isang
knight in shining armor na dumating mula sa likod si Dash. Ang pinagkaiba nga lang,
naglalakad lang siya habang nakapamulsa ang dalawang kamay niya sa black pants
niya. He is wearing a leather jacket with a white sando beneath. Sort of a messy
and sexy hair look and pitch black shoes. Halos maglaway na ang mga babaeng katabi
ko.

Lumakas nang lumakas ang mga bulung-bulungan at nagkaisa na ang mga hiling ng bawat
isa.

Ang ebidensya at ang katotohanan. Pero sa isang iglap ay napatahimik ang lahat.
Tumikom ang mga makakating bibig kanina. Napaayos ng tayo na parang estatwa ang mga
nanggagalaiti kanina.

Spade stood up from his throne and went in front. Lahat ay naghihintay para sa
sasabihin niya. Kasama na ako.

"By the humble requests of my followers and with the decision of my fellow leaders,
I'll hear for this man's words to defend his self. Rest assured that we'll inform
everyone regarding the results of this. That's all and you may now go." he said,
dismissing everyone.

Naiwan ako, ang mga heads, and my men. The whole place is filled with silence.
Walang nagsasalita. Masama ang tingin namin sa bawat isa. Tila ba nagtutunggali na
sa mga tinginan.

Dahil walang umiimik, Dash went to the stage. Hinarangan kaagad siya nina Edward
pero hinayaan siya ni Spade. Tatanggalin niya na sana ang tali ni Kane pero
natigilan siya nang may kasunod pa palang sasabihin si Spade.

"Tell me, why are you exerting so much effort to protect this man?" may diin ang
kada salitang sinabi niya. He is staring at me coldly. Those gazes are sending some
chills.

"That is none of your business." Jerson answered in my place. But I think that's a
wrong move.

"Is the king talking to you, asshole?" Edward came in.

"You don't have to know." I answered.

Napatayo na rin pati ang ibang heads mula sa mga kinauupuan nila at nagpunta sa
likod ng hari nila. Nakikiramdam ang lahat.

"I am the king here. You're under my rule, so you need to ---" I didn't let him to
finish what he is to say. I interrupted him. "I don't care if you're the king.
We're talking about his life." at tinuro ko si Kane.

"Alex! Tama na! Ako na ang bahala sa sarili ko!" tawag sa akin ni Kane. Idiot! You
don't know what you are into. They will not let you live. They are not afraid to
kill. Mali ang naisip ko. Hindi ko na kailangan matakot kung magiging mamamatay tao
sila. Dahil noong una pa lang, kaya na talaga nila pumatay.

"Release him, Vantress." hindi natitinag na ani ko. Kaso hindi rin nagpapatinag ang
lalaking kaharap ko. Mataim pa rin siyang nakatingin ng masama sa akin. Nag-aalala
na ang mga babaeng heads sa likod niya pero wala rin silang lakas ng loob na
lumapit sa pinuno nila dahil wala naman silang kaalam alam kung ano ang tumatakbo
sa isipan nito.

"Are you deaf? Release him, I said!" pag-uulit ko. This time gumalaw na rin si
Vantress mula sa kinatatayuan niya. Tinulak niya si Dash kaya napaatras ito at
biglaan na lamang siyang hinawakan nina Collen at Jonathan. Yes, he is a reaper.
His skills cannot be compared to anyone but he knows his limitations. He knows that
he should not fight them.
Lumapit si Spade sa kinauupuan ni Kane

at dinakma ang baba nito. Pero kalaunan ay walang pasabi sabi niya itong binitawan.
Wala akong makitang kahit anong emosyon, wala akong mahanap. May hinugot siya mula
sa bulsa niya at napalapit tuloy ako sa stage pero nabato ako nang makita kong
nakatutok na sa leeg ni Kane ang dagger.

"Then Alex, paano kung wala ring ebidensya na inosente siya?" napakurap ako sa
sinabi niya. What is he saying? Nagpipigil na lang ang mga reapers ko sa paligid.
Isang maling galaw at maaaring mamatay ang kahit na sino.

"Bring that dagger down, Spade." I ordered him with my bravest tune.

"Sino ka para utusan ako?"

"At sino ka para pumatay ng inosenteng tao?"

"Heh. Paano nga kung wala ring ebidensya na inosente siya? Dito sa lugar na ito,
wala ng ibang tao kundi tayo. Kapag ginilitan ko siya ng leeg, wala ring
makakapagsabi kung sino ang killer maliban na lang kung may magsalita ang isa sa
atin. Kahit sabihin na nating ipakalat niyo na pinatay ko siya, sino maniniwala sa
inyo? Hindi ba't mas papaniwalaan ng mga estudyante ang sasabihin namin?" May ngisi
na masisilayan na sa kanya. Is he insane? Paano niya nasasabi ang mga iyon?

"Tangina naman Spade! How can you say those things!? Pwede ba, pakawalan mo na lang
siya? Maling paratang lang naman ang ginagawa niyo eh. Para naman matapos na ito."
pakiusap ko. I can't help on cussing if he's being crazy.

"Kung ganoon,

you are siding with him?" napakunot ang noo ko sa tanong niya. Ano ba ang pinupunto
niya?

"Isang tanong, isang sagot. Us or those transferees?" he added.

Napatawa ako sa tinanong niya. "What kind of childish joke is this?" I asked.

"Just answer the damn question!" tumaas na ang boses niya at magkasalubong pa ang
kanyang mga kilay. He's dead serious, man.

Napahinga ako ng malalim. Sana hindi ko pagsisihan ang isasagot ko pagkatapos nito.
Napapikit muna ako ng mariin at saka tumingin ng diretsa sa lalaking walang puso.

"Stop this already. Release him and we'll go. I'll choose them dahil sobrang close
minded ninyo. Wala na kayo sa tama. Kaya pwede bang itigil niyo na ito? Babawiin na
naming siya. Sana 'wag na kayo ulit mandadamay ng mga walang kasalanan sa mga
pambatang laro niyo. Nakakasira kasi ng respeto."

Hindi ko na alam kung ano na nangyari kasunod nuon. Ang napansin ko na lang, pababa
na ng stage si Kane habang akay akay ni Dash. Sinulyapan ko ng tingin ang mga
heads. Bagsak ang mga balikat nila but not their leader. Nanlilisik ang mga mata
niya para bang makakapatay siya.

I didn't let myself to be bothered by their stares at tinawag ko na ang mga tauhan
ko para umalis. Nauna ako sa paglalakad. Fuck, bakit apektado pa rin ako sa mga
sinabi ko? Am I too hard? Pero sinabi ko lang ang nasa loob ko but ... ugh.
Palapit na ako sa gate ng field nang marinig ko ang tawag sa pangalan ko. I noticed
that it is Spade's. Binilisan ko ang paglalakad hanggang sa mapunta kami sa hallway
ng pinakamalapit na building dito.

END OF FLASHBACK

'Yun na nga ang nangyari kaya humantong sa ganito ang set-up naming lahat. Sa Isang
araw, ang daming nangyari. Habang naglalakad, mas parang nagiging lantang gulay ang
mga tuhod ko. Buti na lang at naalalayan ako kaagad ni Dash. Si Keith na kasi ang
umaalo kay Kane ngayon.

"Are you alright?" umiling lang ako at tinangka ko ulit maglakad pero sa
pagkakataon na ito, bumagsak na talaga ako sa lupa. Napahiga ako dahil buong
katawan ko na ang sumasakit. Ano bang nangyayari sa akin?

Napapunta naman silang lahat sa akin. Nakikita kong bumubuka ang mga bibig nila
pero halos wala na talaga akong marinig. Pilit kong sinusubukan tumayo o bumangon
man lang pero wala. Para akong baldado. Bumibigat na rin ang mga talukap ng mga
mata ko. Mas umiikot ang paningin ko.

Bago pa ako mawalan ng malay, inilibot ko pa ang tingin ko at napako ang titig ko
sa sa isang pamilyar na mukha.

"Dad..."

______________________________________________________________________________

=================

Chapter 34 - The Crying Little Girl In The Midnight

"Sweetie, are you okay? May masakit ba?" mom. Am I dreaming? Yeah, I think so. How
could I see her for real? She's already dead. I can see worry on her eyes. She's
with the most loving man I've ever met. Dad.
"Gising na anak." inalalayan ako ni Dad tumayo mula sa pagkakabangon ko sa sobrang
lambot na higaan. Para bang nakahiga ako sa pinagsama samang kumpol ng mga bulak.

"How come you're here? Aren't you dead?" I said as I am touching my father's face.
I can feel the warmth from his face. It is somehow real. How I miss this man.

"How are you, young lady? Did you miss us?" he didn't answer my question. Parang
bang hindi niya narinig ang mga sinabi ko. My mom held my hand and wrote something
on it with her finger.

"Everytime, dad and mom." para akong batang nangungulila ng sobra. Totoo naman eh.
I'm longing for their hugs, kisses and smiles. Kung hindi lang sana sila kinuha
kaagad sa akin ng maykapal. But I have no such guts to blame God for this. They
were killed by Juno's father. I have never forgot that fact.

"May umaaway ba sa iyo? Inaasar ka na naman ba ni Xander?" then it strucks to me.

Itong senaryo na ito. Naaalala ko na. But why am I here? Sa pagkakaalala

ko, ito ang gabing kakarating lang nina mom and dad from their offices. Buong araw
lang akong binantayan ni kuya at kalaro ko naman ang mga laruan ko. It's a rainy
night. There were thunders. Thunders that I hate the most and thunders that I'm
afraid the most.
I look around. It's all white. It's not raining nor I can see thunders anywhere. I
tried to stand and I asked my parents to walk with me. They agreed and they lead
the way. Wala akong makitang daanan. Para bang walang hangganan ang lugar na ito.
Hindi ko alam pero alam na alam ng mga magulang ko kung saan liliko at pupunta.
Nagpatangay lang ako. Si mama nasa kaliwa ko at si papa naman sa kabila,

"Where are we going?" nagtataka kong tanong at tumingin kay mom. Kanina pa pala
siya tumigil sa kakasulat sa kamay ko. She just smiled. No words from her mouth.

"Mom, what did you write on my hand?" tumingin siya ulit sa akin pero habang
tumatagal mas lalo akong nagtataka at nawiwirduhan. Puro ngiti lang ang binibigay
nila sa akin sa tuwing nagtatanong ako. Ni isa, wala pa silang sinasagot. Then we
stopped.

"Where are we?" binitawan na nila ako at humakbang pa ako pasulong. Inikot ko ang
tingin sa lugar. Wala akong ibang makita kundi kulay puti. Binalik ko ang titig ko
sa mga magulang ko. But they were gone.

Tinawag ko sila nang tinawag. Pero parang nasa gitna ako ng kawalan. Mom, Dad,
nasaan na kayo? Bakit niyo ako iniwan?

Please don't leave me. Where will I go? I'm all alone.

"Listen to your heart, princess. We'll always be there. We apologize for leaving
all of the mess we did to you and to your brother. Please be safe. Find justice.
Gather all the pieces of the unsolved puzzle." I heard them once again. But I can't
find where it came from. Nasaan kayo?
"Now, move forward. Go." iyon lang at tila may tumulak sa akin na maglakad
padiretso. Nakasampung hakbang na ako nang muli kong sinulyapan ang kaninang
kinatatayuan ko.

Mukhang nananaginip nga ako. Imposible naman kasing makita ko ulit ang mga magulang
ko na nakatayo kasama ang ancestors namin na noon ay nakikita ko lamang sa mga
nakasabit na malalaking paintings sa bahay namin. Iba iba ang mga suot nila. May
pangsinauna at may pangdayuhan.

Eventually, they faded away. Naglakad lang ako nang naglakad without knowing where
to go.
Bumalik na lang ako sa wisyo nang maramdaman ang mga malalamig na patak ng tubig sa
balat ko. Unti unti na akong binabalot ng lamig. Nakapanindig sa balahibo ko ang
pagkarinig sa mga malalakas na kidlat. Wait, nasaan ba ako?

Nakakapa ko ang malamig at malambot na lupa gamit ang mga paa ko. Damn! Wala akong
suot na slippers! Isip isip ko. Paano ba ako napunta dito sa harap ng building ng

mga school staffs? Moreover, nakatayo pa ako sa mismong harapan ng principal's

office. Niyakap ko ang sarili ko. Basang basa na ako at pantulog lang pala ang suot
ko. Madilim na ang paligid kaya masasabi kong gabi na. Bakit kasi may mga kidlat
pa?! Argh ayoko na dito.

Sinubukan kong maglakad pabalik pero hindi ko alam kung saan ako dadaan. Halos
hindi ko na kasi makita ang daan. Walang ilaw o tao akong nakikita sa paligid. This
is creepy.

Habang naglalakad ay may naaninag na akong liwanag. Liwanag na nagmumula sa ilaw ng

streetlight. Ito na lang ang nag-iisang bukas. Umaliwalas ang mukha ko nang dahil
doon. Pero nagsisimula na akong matakot nang may makita akong batang babae na sa
tingin ko ay nadapa sa kalsada. Hindi ako fan ng mga horror movies at mas lalong
ayokong maalala na takot din ako sa mga multo at kung ano pa mang paranormal
creatures. Nakuha ko raw ang takot na iyon dahil lagi akong kinekwentuhan ni Kuya
Xander about sa mga iyon. Malay ko ba kung bakit hanggang ngayon dala dala ko pa
rin ang takot na ito. Hindi ako takot kay kamatayan pero takot ako sa mga multo.
Fuck.

Kahit na sinasabi ng isipan ko na huwag ko itong lapitan, ay ginawa ko pa rin. I

have no choice. This is the only way to go back sa dorm. Mararaanan at mararaanan
ko pa rin ang paslit. Tatlong metro na lang ang layo ko sa kanya nang tumayo ito sa
pagkakadapa. May mainit akong naramdaman sa paa ko. Tinanggal ko ang tingin ko sa
bata at nagitla na lang sa nakita. Sariwang dugo.
Umaagos ito mula sa harapan ko.

Sinundan ko kung saan ang tunay na pinanggagalingan ko at napaatras na lang ako

nang makita ang bata sa mismong harapan ko. Shit! Ilang dangkal lang ang layo namin
sa isa't isa.

"Please help me." she said. Mas lalo pa akong dinaluyan ng takot nang makita ang
dugong rumaragasa mula sa ulo niya. Hindi na nakakatuwa ang mga nakikita ko.

Humakbang ako paatras pero humahakbang din siya paabante sa akin hanggang sa
napasalampak na lang ako sa lupa pero di ko inaalis ang tingin ko sa kanya.

Nang mabuti ko pang sinuri ang itsura ng bata. She was wearing a cute dress pero
basang basa na ito. Maamo ang mukha nito kung hindi lang sana sa dugo nasa ulo
nito. Her eyes, I can't say if it's gray or black. Her hair is blond. Mabigat na
ang paghinga ko pero ang mumunting bata na ito mukha siyang nagmamakaawa.

"He left me. But he said he'll come back and find me. It's been years. Please help
me find him. Please help me to get him back, Alex." I was shocked. Paano niya
nalaman ang pangalan ko?

"Tumigil ka na! I don't have the capability to help you! Leave me alone!" sigaw ko.
Hindi ko na kaya. Sobrang bilis na ng tibok ng puso ko at umaatake pa ang sakit ng
ulo ko.

"You are the only one who can help me. You are the only one who can help the both
of us." she told me. Then biglang tumigil ang mga kidlat at ang pagbagsak ng ulan.

What happened?

"What do you mean?" tanong ko. Gumapang siya papunta sa akin and I swear, there are
only inches as our gap. Para bang nabato ang buong katawan ko. Napakagat ako sa
lower lip ko. Ramdam ko ang tumutulong dugo niya sa pantulog ko.

She looked directly to my eyes and I did the same. "Shhh! Don't be scared. Didn't
mom and dad told you that ghosts were impossible to exist?" kahit na sinabi niya
iyon, di ko maiwasan na mas kilabutan. Then all of a sudden, nag-iba ang ekspresyon
niya. May mga tumutulong luha galing sa kanyang mga mata. They were genuine tears.

"They hid everything from you. They took every part of you away. As well as me."
she paused. Dinikit niya ang mga labi niya sa kaliwang tenga ko.
"Pati ako. Tinago nila ako sa'yo."

"ALEX!! NARIRINIG MO BA KAMI!? ALEX!!! MASTER!!! GUMISING KA! FUCK PLEASE WAKE UP!
CAN YOU HEAR US! I'M BEGGING! GUMISING KA, ALEX!" napamulat ako nang dahil sa mga
malalakas na tawag sa akin.

"Dash? Dereen? Montreal? Sky? Anong ginagawa niyo dito?" lahat sila ay nakahinga ng
maluwag nang magsalita ako. Para bang nabunutan sila ng malaking tinik sa mga

dibdib nila.
"Hindi ba dapat kami ang nagtatanong sa iyo niyan?" bumuntong hininga si Sky bilang
buwelo. "It's already three in the morning nang makatulog kami kakabantay sa'yo
dahil nawalan ka ng malay kaninang pabalik ka sa dorm. Hindi ka naman nilalagnat
kaya hinayaan ka muna namin magpahinga. Then dahil si Rennei ang nakatulog habang
nakaupo sa tabi ng kama mo, naalimpungatan siya nang makita niya na wala ka na sa
kama mo. Ginising niya kaming lahat at 'yun pinaghahahanap ka na namin sa buong
campus. We found you here in the middle of the street habang nakaupo at yakap yakap
ang mga tuhod mo." pagpapaliwanag niya.

"You mean, I sleepwalked?" hindi ako makapaniwala sa kinwento nila sa akin. Teka,
'yung bata! 'Yung bata!

"Nasaan na 'yung bata? 'Yung may dugo sa ulo?" bigla naman silang nagkatinginan at
nagsilakihan ang mga mata.

"What are you saying, Alex? Wala naman kaming bata na nakita dito eh. Kahit mula
nuong maaninagan ka namin, wala." Fiacre replied. Kung ganoon, sino 'yung batang
nakausap ko? Nanaginip lang ba talaga ako? Pero hindi eh. Basa pa rin ang lupa at
basa rin itong mga taong nakapaligid sa akin. It means, it really rained.

"I think you're just seeing things. Come on, we need to go back. Mamaya maya,
sisikat na rin ang araw. We need to rest." kaysa tumayo pa ay binuhat na lang ako
ni Sky in a bridal way. Nangangatog na rin kasi ako. Nilapat ko ang ulo ko sa
dibdib niya at pinatunga naman ako ng jacket ni Dash. Kahit papaano ay naibsan ang
lamig.

Nagsimula na silang maglakad kaya ipinikit ko na ang mga mata ko. Sa wakas,
makakapagpahinga na rin ako ng maayos. Everything is nothing but a dream.
But siguro may mga bagay talagang hindi kayang ipaliwanag ng mundo na ito. Dahil
ang ulo ko nakapahiling sa kanang dibdib ni Sky at may katangkaran ako. Makikita ko
pa rin ang mga puno at bench na nasa likod na nadaanan namin. Subalit, there's only
one figure that caught my attention among them.

The girl who spoke to me a while ago. She was staring at me ...

Napapikit ako ng mariin at idinilat ito, I was relieved. Wala na siya. This night
is crazy. Itutulog ko na nga lang ito. Kaya lang natatakot na rin ako matulog dahil
baka managinip na naman ako at maglakad na lang sa kung saan saan. I'm getting
weirder and weirder.

______________________________________________________________
A/N: More than an update, mas nafeel kong horror ang part na ito XD Kahit ako
kinilabutan habang tinatype ko ito eh! Takot pa naman din ako katulad ni Alex. Kung
talagang observant kayo at matalas ang memory niyo guys, you'll find a hint dito.
Pwede rin na i-review niyo ang ibang chapters. Basta kung inaakala niyo ay nonsense
at parang hindi masyadong mahalaga ang chapter na ito, then sorry you're wrong.
Comment kayo guys! Comment = Inspiration para mag-ud :D

=================

Chapter 35 - All Hail For The Princess

"Is that the best you can do? Then sana hindi na kayo naging reapers. How can you
protect me with those junkful arms?" matapang singhal ko habang naglalakad at
tinitignan ang pito kong tauhan na halos mamatay-matay na nang dahil sa training na
ako mismo ang nag-ayos at nagplano.

Just like what I told you, the exact size of the main headquarters is unimaginable.
Kaya nga naisipan ko na magkaroon ng karera dito. Kaso hindi lang basta basta
karera ito. May tig-iisa silang kabayo at kailangan matapos nila ang thirty laps
habang iniiwasan ang mga atake ng mga machines at ng iba pang reapers para
mapagtagumpayan ito. May nakainstall na mga makina dito na nagpapaputok ng baril
mismo sa kung sino man ang dumaan sa sakop na area nito. Meron ding mga snipers na
nagtatago sa paligid para magpatama ng mga nakakamatay na mga bala ng baril sa
kahit anong oras upang malaman ko kung gaano kabilis ang mga reflexes nila.

Siyempre, hindi pa nagtatapos doon ang pagpapahirap ko sa kanila. May mga nakaset
na booby traps sa course na ito. Planado rin ang oras ng pagsabog ng bawat isa.
Hindi rin mawawala ang shurikens na nanggaling pa sa hasa at gawa ng mga kapanalig
namin mula sa Japan. Papakawalan ito ng mga valkyries na pinatawag ko. Inutusan ko
rin si Sphinx na magpaulan ng mga balisong mula sa kalapit na building para mas
maging exciting ang training nila this time.
And the best part of this? Sa kanilang pito, wala sinuman ang may hawak ng sandata.
Bahala sila kung anong klaseng milagro ang kailangan nilang isagawa para mabuhay at
matapos ang bilang

ng laps na itinala ko. So far, hindi pa nila ako naiimpress. Pero kahit maimpress
nila ako, hindi ko ipapatigil ang training na ito. Baka nga dagdagan ko pa ang laps
na kailangan nilang takbuhin eh.

"Nawrey, are you really the head of my personal guards? Bakit parang lalanta lanta
ka na? Ganyan niyo ba ako poprotektahan? Baka ako pa ang magligtas sa inyo. Brock,
we'll add 5 more laps." diin kong sabi sa katabi kong si Brock. He is noting the
time and every details.

Ilang araw na matapos ako gambalain ng batang iyon. Fortunately, that dream never
happened again but I keep on hearing voices every night. It was my first time to
experience something like this and so I assigned maid na matagal na dito para
magbantay sa labas ng kwarto ko.

"TARANTADO KA SPHINX! BA'T MO KO PINATAMAAN? HUMANDA KA SA AKIN MAMAYA!" matalas na

banta ni Jake. Parang dati lang, master ang tawag nila kay Sphinx, ngayon kung
makapagbanta akala mo kung sino.

"Shut your mouth, Montreal or else I'll add twenty." narinig ko naman na sabay
sabay siyang pinagmumumura ng mga kasama niya nang marinig ang panakot ko sa
kanila. Marami na silang mga galos, pasa at sugat pero kailangan 'yan para mas
gumaling pa sila.

Actually this is part of their punishment too. Maybe the Alex from Mhorfell can
forgive them but not the Alexandria Cromello, who happened to be their master and
leader. We are inside

this property of Dela Vega and Cromello, we need to follow the rules. And the lack
of responsibility, awareness, and teamwork were absolutely forbidden especially if
they are the personal guards of the boss.

"Akin na 'yung latigo." utos ko at dali dali naman itong inabot sa akin ni Brock sa
palad ko. Hinatak hatak ko pa ito at saka hinampas sa lupa.

Lingid sa kaalaman nitong pito na ito, maluwag ang pagkakakabit ng pangontrol nila
sa mga kabayo nila. It means, kapag natamaan ito ng katulad ng latigong hawak ko,
siguradong matatanggal ito ng tuluyan at wala silang magagawa kundi ang yumakap sa
kabayo upang hindi mahulog. Let's see how far they can go. Tutal 14 laps pa naman,
let's make it more thrilling.

"Brock, release them." I ordered. Tila umurong ang dila ng tauhan kong ito nang
maintindihan niya ang sinasabi ko. Nagpabili ako ng mga daga para kapag
pinakawalan, siguradong matataranta ang mga sinasakyan nila. Nang hawak na niya ang
hawla, sinenyasan ko si Kash para ilabas na ang mga pinakuha kong kawali at iba
pang pampaingay. Hindi mapapakali ang mga kabayo kapag nakakarinig sila ng mga
nakapambubulabog na ingay. I can't help but to smirk.

I nod as a signal at doon na pumasok sa eksena ang mga daga at ang mga
nakakarinding ingay. Sumabay dito ang nagkakalampagang mga paa ng mga kabayo.
Sumagundo naman ang mga pagmumura ng

mga halos mahulog nang mga lalaki. Kanya kanyang yakap na sila ngayon sa mga
sinasakyan nila. Hmph, there's more. I went closer to them and slashed their
horses. Achilles is already on the edge of falling to the ground but he managed to
get back on his sitting position.
I asked Brock about the number of laps left, he said there's still eleven. I left
the track through riding my horse and left the training to Roxanne. Without any
words, I've gone to my room to have some rest. The day after tomorrow will be the
day for our promenade. Hell, I don't want to wear high heels and long gowns but I
can't do anything since uncle has sent something already. Binatuhan ko ng tingin
ang malaking box na nakapatong sa couch ko.

Sky told me that the decorations for the venue are all settled. Even the motifs
were elegant and classy. I have decided to leave temporarily to ease the tension
between me and the heads. I bet they are still angry with what I said last time. Is
it so wrong to protect my followers and to correct them?

He also informed me na namatay na ang mga tsismisan tungkol sa nangyari sa field

noong nakaraang araw. Hindi naman din daw kasi nagbigay ng kahit anong pahayag ang
mga heads. Naging abala na raw ang lahat sa nalalapit na okasyon.

"Deeply thinking huh." mabilis akong napatingin sa bukas na pinto ng kwarto ko.
It's my cousin.

"Well, sort of. There's too much

to think." umupo siya rito sa tabi ko. Dito sa gilid ng kama ko.

"Like what?" he asked. Umayos naman ako ng upo, tinanggal ang slippers at nag-
indian seat.
"Nevermind."

"Come on cousin."

"You see, I found a golden object from Xander's table last time." pag-oopen ko ng
topic.

"Then?"

"Tell me, do you know something about the agreement between Domzelles and Dela
Vegas?" napakunot ang noo niya sa tinanong ko.

"What are you talking about? How could our predecessors managed to have an
agreement with those ass-faces?" napabuntong hininga na lang din ako at iwinasiwas
ang kamay ko bilang pagsasara sa usapan.

"By the way, ano naman ang balita sa mga kagrupo mo?" tanong ko nang hindi
nakatingin sa mga mata niya. I was just playing with my fingers.
"They're busy for the prom while Spade is always missing. Kapag tinatanong naman
namin, ang sinasabi niya may aasikasuhin lang daw siyang mahalaga. Aligaga din siya
kung umalis at bumalik. Nakakapanibago nga eh. Para bang may tinatago siya sa
amin." I frowned. What kind of important business is he doing? May kasunod pa sana
akong tanong kaso biglang tumunog ang phone niya. Ipinuslit niya ito mula

sa kanyang bulsa at saka tumay mula sa pagkakaupo. Sinagot niya ito at puro 'oo'
lang ang narinig kong mga reply niya sa taong nasa kabilang linya. Nang matapos
siya ay ibinalik niya na ang cellphone niya sa bulsa at humarap sa akin.

"Gotta go, Alex. Hinahanap na ako ni Thelina. Baka pagbabatuhin na naman ako ng
babaeng 'yun ng mga kutsilyo." he just waved his hand as a goodbye and he closed
the door as he went outside.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa kama ko at nilapitan ang box ng susuotin ko para
sa prom. Do you know that Mhorfell's JS promenade is very different from your dream
balls. Deadly weapons and sharp objects are allowed. Wines and alcohols will be
served too. Hindi ko alam kung bakit ganoon pero alalahanin niyo na lang na ang
pamumuno pa rin ay nasa mga estudyanteng nandoon. I opened the box at niladlad ang
gown. Will I be okay? May kutob akong may mangyayaring kakaiba sa araw na iyon. At
sana mali ang kutob kong ito.
My reapers and I were currently inside the limousine. I can almost see the gates of
Mhorfell Academy. Here we go.

I checked my buddies with me and I admit they are exceptionally handsome tonight.
"Oh, don't tell me you have fallen in love with me master?" biglang pagiging
mahangin na naman ni Jerson. Binabawi ko na 'yung compliment ko sa kanila. Inirapan
ko lang siya at ilang sandali lang ang nakalipas ay huminto na kami sa tapat ng
pinakavenue.

Isa isa kaming lumabas at nakita ko namang hinihintay na pala ako nina Fiacre sa
loob. Nagpaalam na ako sa driver ko at sumabay na sa paglalakad sa mga tauhan ko.
Mainit na yakap naman akong sinalubong ng mga kaibigan ko. Puro mga papuri ang
natanggap ko sa kanilang apat. Kasama kasi nila si Janice. Sinalubong din ako ng di
mabilang na mga tingin. Do I look weird? Unti unti tuloy akong nacoconscious sa
itsura ko. Hindi naman kasi ako sanay mag-gown. Ah, I'm wearing a black one.

"Don't worry about them. You look gorgeous." bulong sa akin ni Dash. Medyo umayos
naman na ang pakiramdam ko. Nag-uumpisa na ring lumakas ang mga tugtugin dito sa
loob. Inalok na kami nina Mir umupo nang magreklamo si Fiacre na masakit na ang paa
niya kakatayo. Umupo kami sa magkatabing tables na bakante pa. Wala naman kasing
assigned seats kaya bahala kayo umupo kung saan. Sa unang table, kaming apat at
sina Dash at Jerson. Sa kabila naman 'yung iba pa. Nag-uunahan pa nga ang mga babae
sa upuang katabi ng mga reapers ko. Tss. Chickmagnet.

Nagsisimula na ang prgram nang makarinig kami ng dumugan sa bandang entrance. Mga
tao nga namang mahilig sa atensyon at gumand entrance. Tsk.

'Yung pagkainis ko napalitan ng pagtataka sa nakita ko. Vantress, he's with

someone. And guess what? It's a lady. A pretty one wearing bloody red tube long
gown with curly dark brown hair. Napatameme ang ilang mga

kalalakihan na nadadaanan nila. Yes, she looks beautiful but I can see a bitchy and
slutty aura on her. Never pang nagkamali ang radar ko. She was holding Spade's arm
as if she's some kind of glue.

Nang mapansin ng mga organizers na paakyat ang dalawa sa stage, ay nagsilalisan

sila. Pati ang waiters at waresses ay napatigil sa paghahain ng mga inumin at
pagkain. Kahit ang mga heads ay tila walang kaalam alam sa mga susunod na gagawin
ng leader nila. Marami rami na ring ang nagbubulungan at naghihinala tungkol sa
babaeng dinala niya. Karamihan ay halos patayin na sa tingin ang babae dahil tila
linta ito kung makakapit sa braso ni Spade. Kaming nasa dalawang tables, tahimik
lang. Nagmamatyag.

Dumiretso sa harap ng microphone ang dalawa at kinuha ng hari ang atensyon ng bawat
isa.

"Good evening everyone. You may wondering who is this girl standing beside me
tonight. Then I'll introduce her to you." panimula niya na siyang nagpaayos ng upo
ng lahat. Tila natuod na rin ang karamihan dahil ni isang clue wala silang alam sa
kung ano ang sasabihin nito sa madla.

"She's Kirsten Horwaide. My fiance." all of us were literally jaw-dropped when we

heard the latter sentence. Fiance?

Binitawan niya na ang mikropono at nanahimik ang lahat. Pero kalaunan ay

nagsihiyawan na ang mga tao. Sino nga ba ang may lakas ng loob na magtanong pa
tungkol sa identity ng babaeng tinuringan ng fiance ng hari nila. The

word 'fiance' said it all. Spade means we need to respect and treat his girl a
princess. She better not be a bitch or else, I'm ready to face Spade's wrath just
to punch her face. I mean it.

"ALL HAIL FOR THE PRINCESS!" 'yun lang ang paulit ulit na mga katagang sinisigaw ng
mga tao. Kami, tahimik pa rin. Bumalik na ulit sa pagseserve ang mga waiters kaya
kumain na lang kami kaysa gambalain pa ang mga sarili namin para sa ipinahayag ni
Vantress. Kaso halata naman ang mga kunot sa noo ng ilan sa mga kasama ko kaya
napailing na lang ako.

Hindi rin nagtagal ay bumalik na sa normal ang atmosphere ng event. May mga
sumasayaw na sa dance floor at nababalot na ng mga ilaw ang paligid. Niyaya akong
sumayaw isa isa ng mga guards ko. This is joyful part for every highschool student,
so i should have fun tonight. Nang magyaya na ako umupo dahil kumikirot na ang
talampakan ko, ay nakasalubong ko sina Spade with his so called fiance. At talagang
kapangalan ko pa. Wait. Kirsten? Kung ganoon, siya ba ang babaeng matagal ng
hinahanp ni Spade noon pa? 'Yung kababata niya ten years ago? So he finally found
her.
"Hello, you're Alexandria, am I right?" inosenteng tanong ni Kirsten. Naramdaman ko
namang humigpit ang pagkakakapit ni dash sa kamay ko. Siya kasi ang huling nagsayaw
sa akin.

I gave out my killer smile and answered her. "Yes, I am. Is there anything you
need?" lumapit pa ang magkapartner na kaharap namin sa amin. Papetiks petiks lang

ang itsura ni Spade samantalang may ngiti naman sa mukha ng babaeng kasama niya.

"No, nothing. I heard you're quite popular here that's why I wantd to meet you.
What they said were true. You are really a beauty." she compliments while looking
at me. Bitch, I know what kind of look you are throwing at me. Plastik.

Pero hindi ko ipinahalata na napansin ko ang nakakainsulto niyang tingin sa akin.

Women have their own radars and instincts to understand each other's gazes. Kung sa
tingin mo papasindak ako sa'yo sorry, but you are wrong. Maling mali ka ng
binabangga. Kahit ikaw pa ang mapapangasawa ng hinayupak na ito, kapag namuro ka sa
akin, talagang makakatikim ka.

"Thank you. I'm honored for your compliment. You too. You look like an old
desperate slut with your trashy gown. Look, your cleavage is greeting me. Why,
hello!" I said at umarte pa na kumakaway sa cleavage niya na litaw na litaw na.
Hindi ko tinatanggal ang nakapang-aasar kong tingin at ngiti sa kanya. Tila umakyat
lahat ng dugo niya sa mukha niya at pulang pula na siya. Bakit natamaan ba talaga
siya?

"CROMELLO." maotoridad na pagbabanta ni Vantress sa akin. Masama ang pinupukol

niyang sa akin na isinawalang bahala ko lang. Mahina na akong hinahatak ni Dash
paalis pero nagmamatigas ako.
"What did you just said, old hag?!" pilit na nagkokontol na sabi ni Kirsten. Aww,
poor girl. It will not affect me. Umpisa pa lang 'yan. Kung bitch ka, pwes I'm
bitchier

than you are.

"Oops. I think I need to go now. My partner wants to have some rest." I excused us
at naglakad na paalis nang mabilis na gumana ang reflexes ko at nahawakan ang
papasabunot na kamay ni Kirsten. Palaban ka ah.

Humarap ako ulit sa kanya and I twisted her arm. Napaaray siya sa sobrang sakit.
Binitawan ko rin naman na siya nang makalapit na si Spade at binatuhan ako ng
nakamamatay na tingin.

Tila nagsusumbong pa ang babae sa kasintahan niya na mas kinainis ko. Ako pa ba ang
lalabas na may kasalanan? Siya itong nauna manakit eh. Kaso naunahan ko siya bago
pa niya ako saktan. Alangan namang hayaan ko ang sarili ko na masabunutan di ba?

"You should learn how to respect her, Cromello. You are in my territory so follow
my orders." may diin na sabi ni Spade sa akin.

"'Yang babae mo ang muntikan ng manabunot. What she did is just self-defense,
Vantress." Dash interrupted.

"I'm not talking to you Nawrey. I am---" hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya
at ako na ang nagsalita. "Then you should teach her how to respect me too."

"Anyone who disrespects her, disrespects me too." sumbat naman ng hari.

"You never gained my respect. And you will never make me respect you because I
don't fucking care to your rules." then I walked out habang hatak si Dash.

You better watch your actions and words, Princess Kirsten. Once you cross the line,
no one can save you from me.

____________________________________________________________
A/N: Baka matagal po ang susunod na chapter so pleas bear with it po muna. Hindi
naman po aabot ng buwan. Mga linggo lang. Kung makikita niyo akong online thenit's
because I'm editing every chapter. Inaayos ko kasi ang mga typo at grammatical
errors na hindi ko napansin kasi type lang ako ng type at on the spot kasi ako kung
mag-ud. Wala namang maiiba, may pinapalitan lang ako na words or may
idinadagdag. :) Habang walang ud, please comment and spread the love for Mhorfell~

=================

Chapter 36 - Celestial Key of the Pacific

"Alex, nilalaman ng envelope na ito ang lahat ng impormasyon tungkol sa bagay na

binigay mo sa akin last time. Just like what you requested, malinis ang pagkakaalam
at walang bakas na malalaman ang kuya mo kung sakali." I was sitting to relax from
all the paperworks for a while when Rennei came in and she put a long brown
envelope on my table. So this is it? Laman nga kaya ng envelope na ito ang mga
kasagutan sa mga katanungan ko?

"I owe you. Thanks for keeping this a secret." she nodded. Inokupa niya ang upuan
na nasa kaliwa banda na malapit sa table ko.

"Not going home?" I asked her. Madalas kasi kapag tapos na ang business niya with
someone, she'll just leave her client and she'll snap out from that mission.
"I want you to look at it. Siguradong may mga katanungan ka pa. Samantalahin mo na
habang may time pa ako para mag-explain." aba't ako pa ang minadali? Ibang klase
talaga ang babaeng ito. But may point naman talaga siya. May tendency pa na hindi
pa dito nagwawakas ang mga tanong ko about sa bagay na 'yun.

"Then just explain everything orally. I'll give you a VIP plane ticket to travel on
your favorite place as your reward." napaangat ang isang sulok ng labi niya.
Sinandal niya ang likod niya sa upuan at dumekwatro habang nakahalukipkip ang
dalawang kamay niya. Tss. Exchanging favors.

"That golden object which has

the 'Domzelle-Dela Vega' on it was indeed mysterious. Nalaman kong dagger pala
talaga ito kapag tinanggal mo sa lalagyan. So, nagpatulong ako sa underground
society about this pero siyempre malinis pa rin ang operasyon. Ayon sa isang source
na napagtanungan ng tauhan ko, Mafia Domzelle and Mafia Dela Vega were allies not
until Juno's father broke the long time alliance." pagpapauna niya.

"Alliance?" itinaas niya ang kamay na nagpapahiwatig ng 'Shut up, I'm not finished
yet.'. Kaya tinikom ko na lang ang bibig ko and I waited for the next suprise.

"A long time ago, your grandfathers were the well known allies. The deal is all
about the Celestial Key of the Pacific. I've researched about that thing and guess
what? That object is worth millions of dollars. Ang may-ari ng pendant na iyon ay
isa daw sa mga naging paboritong concubine ng isang hari sa isang particular ng
country sa Europe. I'm not sure about the story behind that thing pero ito ang
pinakareliable na paniwalaan. That concubine is on the edge of being the queen when
someone killed her using that weapon. There's a lady-in-waiting who stole it from
the crime scene and she left Europe. Nang mamatay ang babaeng iyon ay pinasapasa
ito sa mga anak niya hanggang sa matuklasan ng Royal Family ang nangyari. Nakukang
muli ito ng king at itinago sa pinakatagong lugar bilang pagkalimot na rin sa
masakit na nangyari sa kanyang paborito babae."
"At anong nangyari after noon? At anong kinalaman ng mga lolo namin sa kwentong

'yan?" inip na tugon ko. Ang tagal naman kasi. Hindi ko naman kasi maintindihan
kung ano ang kinalaman ng kwentong 'yan sa tinatanong ko.

"Sumalakay ang di mabilang na mga pirata sa bansa na iyon at iniwanang abo ang
buong lugar. Pinatay ang miyembro ng Royal Court at ng Royal Family. It was a
horrifying massacre. The pirates got the treasures first, of course. And, they
found the dagger. Tinangay nila 'yun papuntang Asya hanggang sa matyempuhan sila ng
malakas na bagyo sa Pacific Ocean. Lumubog ang sasakyang pandagat nila kasama na
rin ang patalim na 'yan. It was 1920 nang matagpuan 'yan ng great-grandfather mo sa
isang expedition. Pinasa niya ito sa lolo mo. Knowing na pinaghahahanap ang ganyang
klase ng bagay, pinakainteresan ng mga Domzelle ito. Your grandfather refused.
Naging maayos naman ang relationship ng dalawang mafia leaders kahit nagkaganoon.
But not Juno's father. Inakala niyang ang pumatay sa tatay niya ay ang lolo mo
dahil sa pilit daw na nangungulit ang tatay nito na makuha ang dagger. Hinatulang
hindi guilty ang lolo mo pero mukhang sarado na ang isip ng tatay ni Juno kaya
dinala niya hanggang sa pagtanda at ipinasa pa sa tagapagmana niya ang maling
kwento. 'Yun daw ang nangyari kaya nabuwag ang matagal na samahan ng dalawang
mafia." tinuon niya ang tingin niya sa akin at ipinatong ang kanang siko niya sa
table ko. Ako naman, dinampot ko ang patalim at binuksan ito.

"And as for the reason kung bakit may Domzelle na nakaukit is because binalak itong
ibigay ng mom mo para matigil

na ang away pero tinanggihan ito ng kabilang panig." pahabol niyang sabi and she
rolled her eyes.

So 'yun pala ang dahilan kung bakit nakaukit ang dalawang epilyido dito. What I'm
getting curious at is about the edge part of this weapon. Sa dulong dulo kasi ng
talim nito ay nag-iba ang hugis nito. A small circle with a star in it. Pero para
saan naman ito?
"Oo nga pala." napatayo sila at pinagpagan ang damit niya na akala mo ba ay madumi
ang naupuan niya. "You once mentioned to me that you found that goldy inside
Xander's drawer and the dagger is covered with a handkerchief na may nakaburdang
'LEFROMA', tama ba?"

I nodded as a response. "Try to play with Mhorfell's name. I'm going home. I'll
wait for my reward. Bye." at nawala na siya sa paningin ko.

Play with Mhorfell's name? Tinago ko ang bagay na hawak ko sa pouch ko at kumuha ng
scratch at ballpen. I wrote the word, Mhorfell. Bumuo buo ako ng mga salita gamit
pa rin ang parehas na bilang ng letra hanggang sa naisip kong bailktarin ang mga
letra mula dulo hanggang sa umpisa. My mouth was left opened when I realized
something.

L-L-E-F-R-O-H-M.

Llfrohm. If you try to read it our loud, you'll easily notice the same
pronunciation of it from Lefroma. Next, kapag inalis mo

ang isang 'L' at ang 'H' tapos kapag nagdagdag ka ng 'A' sa dulo nito, it will be
Lefroma. Damn, ba't ngayon ko lang ito napansin?

If my memory is right, Juno told me once that my parents have gone to Lefroma
Delazelle University. Ibig sabihin dito rin kayo nag-aral at bumuo ng mga alaala
mom, dad?
"Boss? Are you with us?" napabalikwas ako mula sa pagkakaupo nang marinig ang
nagtatanong na boses ni Jerson. Lumulutang na naman ang utak ko. Aish.

"Ugh. Sorry. What is it again?" pagbabawi ko. Nasa kalagitnaan pa naman ako ng
isang importanteng meeting ng kumpanya.

"I was saying na dumating na ang mga sandata na pinagawa natin mula sa Italy at
Russia. May mga clients din tayo na nagrerequest ng prescence niyo po." magalang na
pag-uulit ni Jerson sa sinasabi niya sa akin kanina.
Napabuntong hininga naman ako at nakapag-isip kaagad ng gagawin para sa mga
binalita niya. "Keith and Ken, pumunta kayo sa pier para kunin ang mga sandata.
Nakatago ang mga iyon sa ilalim na bahagi sa loob ng mga kahon. Tinatakluban ito ng
mga imported wines at yelo para hindi mahuli. Jake, get me a copy of my schedule
this week and next week so that I can set the date for the meeting."

"Yes, Ma'am." he bowed at lumabas na ang tatlo sa loob ng opisina ko.

Napahilot ako sa sentido ko. This

is not the right time para isipin ang dagger na iyon. "Wala ka na naman sa sarili
mo, Master." hindi ko namalayang ilang pulgada na lang ang layo ng mga mukha namin.

"Fuck off, Dash." umupo naman siya sa sumunod na upuan sa tabi ko. Pagkatingin ko
sa mga natitirang kasama ko sa loob ng kwarto, nakatingin din sila sa akin. They
are worried about me.

"Siguro naman kilala mo si Cardcaptor Sakura di ba, Master?" naagaw naman kaagad ni
Vladimir ang atensyon ko. Hawak hawak niya ang mga papeles na pinapaayos ko sa
kanya. Aside from being my reapers and guards, they are also required for this kind
of work. Lahat ng category na associated sa Cromello at Dela Vega, ay required
nilang paglingkuran. Pero ano naman ang say ni Sakura dito sa meeting?

"Those powerful cards at those two beasts. Lahat sila dumedepende kay Sakura na
siyang master nila. According to Cerberus, Sakura's magic is considered food for
the cards. Kung nanghihina ang master, ganoon din ang limitasyon ng kapangyarihan
ng mga cards niya. Si Yue naman na judge and the one who held the power of the
moon, his powers were associated to his master's powers too. Sakura never treated
them as her pawns but she treated them as her family and friends. Kaya naman
pinoprotektahan nila ang mistress nila kahit ang mga buhay pa nila ang kapalit."
yeah. Naaalala ko pa ang mga iyon. When I was a kid, lagi kong pinapanood ang anime
na ito. It thought me a lot of things especially on handling and solving problems.

"What

I mean is, apektado kami sa tuwing lutang, malungkot, umiiyak o nasasaktan ang
master namin. Alam naming may mali pero sana huwag mong hayaan na maapektuhan ka
nito masyado. Just like those cards, your strength is our strength too. So please
be strong. Kaya nga we're risking our live eh. To protect that strength of yours."
they are smiling to me.

Napangiti ako dahil sa sinabi ni Mir. Somehow, gumaan na ang pakiramdam ko. Dati
sina Dereen lang ang nandito sa tabi ko. Ngayon, I have seven idiots beside me too.

"Sa wakas! Ngumiti na rin! 'Yun oh! Wala na 'yung pagod namin!" hiyaw ni Dash sabay
tumayo at nag-inat at nagpatunog ng mga buto.

"Shit, Mir! Natouched ako sa sinabi mo kay master pero ba't may cardcaptor Sakura
ka pang nalalaman?! Bakla ka ba 'toy?" sumabay ng akbay sina Jerson at Achilles kay
Mir at tila nang-aasar. Tinanggal naman ito ni Vladimir at pawang binatukan ang
dalawa. Napatawa na lang ako sa kanila. Para silang mga bata.
"Pakyu mga pre! Kapag ako naging bakla, maraming iiyak na babae!" pagmamayabang
nito.

"Tangina mo. Ang kapal ng mukha mo, Mir. Masyado ka lang inggit sa titulo ko bilang
pinakapogi." biglang singit naman ni Jake na kakarating lang at nasa tabi ko na
upang iabot ang copy ng schedule ko.

"Hay nako. Ang iingay niyong lahat! Iligpit niyo na nga 'yan at hintayin niyo na
lang ako baba. Susunod na lang ako. Don't worry kaya kong sumakay sa elevator mag-
isa." sabi

ko para naman wala na silang angal lalo na si Dash na never nang nawala sa tabi ko
simula ng matuto sa training nila. Wais at kusa nang kumikilos ang iba. Hindi mo na
kailangan sabihan kapag may naramdaman kang kakaiba o kahinahinala. Hellish
training lang naman pala ang kailangan ng mga ito eh.

Sabay sabay silang nagtatawanan pa rin nang mag-bow sa akin at nang magsilabasan
sila. Maayos naman na nilang nailagay sa tamang pwesto nito ang mga folders kaya
ipapahabilin ko na lang ito sa secretary ko mamaya. Bago pa lisanin ang desk ko,
naalala ko ulit ang sinabi ni Rennei. Celestial Key of the Pacific.

Bakit nga ba tatawaging key ang isang dagger na katulad nito? Tila ba may nag-
appear na light bulb at kinuha ko ang regalo sa akin ni Xander mula sa bag ko.
Nadala ko kasi ito kanina dahil nagmamadala na ako.

Umupo ako sa swivel chair at kinuha rin ang dagger mula sa bag ko at binuksan ito.
Hinanap ko ang suksukan ng susi nito at inihanda ang sarili ko sa maaaring kong
matuklasan. Ang dulong bahagi ng patalim na ito, hindi 'yan basta basta magkakaroon
ng silbi sa pamilya kung walang ibig sabihin ito. Wala akong pakialam sa istorya na
kwinento ni Rennei dahil in the first place, wala namang kasiguraduhan.

To think na hindi ito pinakawalan ng lolo ko, 'yun ang mas bumabagabag sa akin.
Anong meron sa weapon na ito para hindi ipaubaya sa mga Domzelle? Yeah, it costs
millions of dollars and it is covered with gold but for a brilliant man like my
grandfather who made Mafia Dela Vega more prosperous than ever, hindi siya
magkakaroon ng interes na protektahan ang isang bagay kung wala itong halaga.

Dahan dahan kong pinasok ang patalim sa box. My eyes widen nang kumasya ito. Sorry
Xander, I can't wait until my birthday. I'm going to open this box.

Pinihit ko ito hanggang sa bumukas na ang pulang treasure box. Binuka ko pa ito
lalo upang makita ang laman nito. My jaw dropped when I saw the thing that I think
my grandfather is protecting eversince.

"A mafia pendant?"

______________________________________________________________________

A/N: Wushu! Sorry for the late update~ Kakauwi ko lang po galing Quezon so
nagpahinga muna. Nakakatuwa ang comments and messages ninyo! Sana magpatuloy lang
ang mga iyon at sana dumami pa! :) Malay niyo naman di ba, mapublished rin ito as a
book. Hahaha well that would be a great pleasure pero for now, keep on reading,
voting and commenting! God bless!

=================

Chapter 37 - Regaining and Solving

Nanghihina ang mga tuhod akong napaupo sa sahig nang mapagtanto ko na tama nga ang
hinala ko. This dagger is the key for this box. This box contains a mafia pendant.
Noong pinag-aaralan ko ang mga bagay bagay sa mundo ng mga mafioso, pinakabisado
rin sa akin ang mga sagisag ng mga maiimpluwensyang sindikato at iba pa. But I
never saw this one. Wala sign or kahit anong symbol na nakacarved dito para ma-
identify kung kanino pamilya galing ito.

Why would my grandfather protect this pendant? It's impossible that it's our
family's. Xander is the one keeping the Mafia Dela Vega's mafia pendant and so
kanino ang pendant na ito?
It's also unlikely to think that my grandfather stole this or there are more
stories about this thing? Dad tolde me once that every family made a specialized
verfification method to secure the safety of their treasures. Either brooch or
pendant is considered a symbol of prestige and the family's identity kaya isang
siraulo lamang ang mag-iisip na pinamigay lang ito basta basta.

I'm still on the depth of thinking when my phone vibrated. I pulled it out from my
pocket and I saw Dash's name on the screen. Sinagot ko ang tawag at tinatanong lang
pala nila kung pababa na ako. Tumayo na rin ako sa pagkakasalampak sa sahig at
inayos ang sarili ko. Kapag napansin na naman nilang may bumabagabag sa akin, mag-
aalala na naman sila. Tinago ko na ang box at dagger sa loob ng

bag ko at lumabas na bago i-lock ang pintuan. Mayroon namang susi ang secretary ko.

Don't worry my secretary is one of my subordinates too inside the mafia. Most of
workers here in the company were members of Mafia Dela Vega, actually. Kaya secured
ang lugar na ito at may tiwala ako sa pagtatrabaho nila dito sa kumpanya.

Tinungo ko na ang elevator at pinindot ang ground floor button. Hindi naman na
kailangan ng taga-assist dito sa loob ng elevator dahil may automatic ng
nagmomonitor at nagcocontrol sa elevator na ito. Kaya wala pang records na nasira
ito o nai-stuck man lang.

Since I came from the 26th floor, I need to wait before reaching the ground. May
mga nakakasabay akong employees namin dito at binabati naman nila ako. I returned
their greetings at limitadong ngumingiti sa kanila. Nang ako na lang ang mag-isa sa
loob, ngayon ko lang napansin ang design na napili for the elevator. Two birds
flying in circles together. I wonder kung sino ang pumili ng ganyang design.
When I heard the signal tone from the monitor, lumabas na ako at pumunta sa exit. I
found my reapers and driver waiting for me while standing beside the limousine.

"What took you so long, your highness?" Achilles asked.

"Nothing. May nakalimutan lang akong pirmahan na papeles." palusot ko rito.

Napatango tango na lang sila at pinagbuksan ako ng pintuan sa sasakyan.

It will take us an hour to arrive on Mhorfell. Buti na lang at natapos namin kaagad
ang mga business works. 1PM ang klase namin ngayon kaya okay lang na malate kahit
kaunti. Afterall, si Janice ang owner ng school and Janice is under our rule.
Napatingin na lang ako sa labas ng bintana kaysa tumunganga sa kung ano anong bagay
katulad ng mga kasama ko. Hay, ilang araw na lang Valentine's Day na.

Sa totoo lang, pinag-iisipan ko nang umabsent dahil may kutob na ako sa mga
mangyayari sa araw na iyon. Maybe I'll just spend it inside the main mansion and
watch some movies while having snacks.

"Bigla bigla naman kung bumagsak ang ulan." narinig kong singhal ni Jake. Doon ko
lang narealize na malakas na pala ang ulan sa labas.
Ganitong ganito kalakas ang ulan nang makita ko 'yung bata sa daan. I'm not sure if
it's a dream or a premonition but hindi ko talaga makalimutan ang mga sinabi ng
paslit na iyon.

They hid everything to me? At ang hindi ko pa maintindihan ay ang sinabi niyang
pati siya ay tinago sa akin. Sinong 'they'? What are those things that have been
kept from me? Somehow, naaalibadbaran ako sa tuwing naaalala ko ang nangyari noong
gabing iyon.

I e-mailedXander after that incident kung dati ba ay nagsleepwalk na ako. Ito ang
sinabi niya sa akin.

"Yes. When you are four, we found you on our

grandmother's pavilion. Noong six years old ka naman, may nakakita sa'yo na maid na
naglalakad papunta sa office ni papa. And when you turned eight, sinundan kita
papunta sa backyard. Weird nga eh. That time nakakatakot kang lapitan hahaha.
Anyway the household servants found it creepy dahil lahat ng pinuntahan mo, may mga
pinatay na roon. Hoy! 'Wag kang matakot, matatakutin ka pa naman sa multo. Wala pa
naman ako diyan para yakapin ka! Pero totoo 'yun. Pinacheck-up ka namin twice pero
hindi rin maipaliwanag ng doctor ang nangyayari sa'yo noon. Wait, don't tell me,
nagsleepwalk ka ulit after 10 years?"

Hindi ko na siya nireplyan after noon. The mere fact about me sleepwalking
eversince I was little is giving me goosebumps. The message is kind of unfamiliar
to me dahil wala akong naaalala talaga na nagsleepwalk at kung nagpacheck up ba
kami. Siguro tumatanda na ako kaya nakakalimutan ko na. Then I set that subject
aside.
"Achilles, may progress na ba about sa nangyari doon sa janitor?" tanong ko nang
nakatingin pa rin sa labas.

"Wala pa rin, young lady. Sa mga nakaraang araw, puro pag-iinspeksyon lang sa lugar
at sa mga huling kasama ng biktima ang ginagawa ng mga pulis. Pero sa pagkakaalam
ko, nagpadala na ang mga nakakataas ng isang detective para suriin ang kaso." he
said with confidence.

Wala pa ring progress pero base sa mga kinikilos ng mga estudyante sa Mhorfell,
parang wala lang nangyari. Back to normal kaagad. 'Yung tipong akala mo ba ay isang
buhay lang ng insekto

ang nawala. Tila ba hindi na takot sa mga ganito ang mga mag-aaral. Na sanay na
silang makakita ng ganoong klase ng eksena. Ganoon ba talaga kawalang puso ang mga
estudyante sa Mhorfell?

"Who is that detective?" dugtong ko.

"He is Detective Clarence Arellano. We investigated about him and he was Marc's
distant relative. He graduated a year ago with the title of magna cum laude. Kahit
bata pa siya at kakasimula pa lang, ay nakilala na siya sa mahusay niyang paglutas
sa mga kaso, Ma'am." pagkarinig ko pa lang na distant relative siya ni Marc, alam
ko nang ang may hawak sa kanya ay ang mga heads. Imposibleng makuha namin siya sa
panig namin.

Lahat ng impormasyon sa isang kaso at direkta dapat na sinusumite sa mga directors

o mga kinauukulan pero sigurado akong ipapadala rin ng detective na iyon ang copies
ng investigation sa mga heads. Maliban sa gusto nilang patunayan na si Kane talaga
ang pumatay, alam kong nakakutob din sila na maaaring nagpadala si Juno ng assassin
para magbanta sa amin.

Wala naman nang naging bakas si Juno. Pero ano na nga kaya ang nangyari sa kanya?
Kung totoo ngang nilason lang ng tatay niya ang isipan niya, may chance pa pumanig
siya sa amin dahil alam kong matalinong tao si Juno para malaman ang totoo. He is
the type of person na ayaw magpakontrol sa kahit na sinuman.

"Princess, hide." napabalik ako ng tingin sa mga kasama ko na nagkasa na ng mga

baril nila. Kahit si manong driver, itinigil niya na ang kotse sa gilid at niready

na ang UZI Machine gun na nakatago malapit sa paanan niya. Woah, that gun has the
capability to fire 600 rounds in one minute. Now, I know why lolo chose this man to
be my mom's bodyguard.

Hinabol ko ang tingin nila at nakita kong may ilang mga lalaki ang nakaharang sa
shortcut na madalas naming daanan. Lahat sila armado.

"No. I'll come with you." tutol ko sa sinabi sa akin ni Achilles.

"It is our duty to protect you! Just hide here and be a good girl." seryosong bilin
sa akin nina Keith bago sila bumaba mula sa sasakyan.
But it is also my duty to protect you all. And so I got my F-2000 Assault Rifle
from Belgium na nakatago sa ilalim ng upuan ko. It has a compact of 5.56x45m NATO
caliber and consisting of two main assemblies,with a removable hand guard. I
decided to observe the situation outside bago lumabas. Tinted at bulletproof naman
ang sasakyan kaya ligtas akong makakapagtago dito.

May iilan pa silang sinasabi nang biglang magsimula na ang mga malalakas na putok
ng baril. Akala mo gera dahil sa nakakarinding mga tunog. In this case, bilang lang
ang mga oras namin before kaming madatnan ng mga tao. Hindi masyadong nadadaanan
ang kalsada na ito pero siguradong abot ang ingay sa mga mataong lugar malapit
dito.

Balak ko na sanang tumawag ng reinforcements galing sa second headquarters nang

makita kong bumaba ang isang pamilyar na bulto ng lalaki mula sa isang kulay gray
na van. No way. How could

he ...

Hindi na ako nagdalawang isip pa at bumaba na mula sa sasakyan. Tumakbo ako papunta
sa kanila and I ordered my driver and my reapers to stop firing. They followed my
orders at once. He also commanded his men to stop.

I stood in front of him. I can see his eyes with so much sadness. Hindi ko alam
kung bakit iyon ang nakita ko but I have the feeling that bloodshed is not
necessary this time.

"Long time no see. It's good to see you alive." I greeted him with my usual lazy
tone and emotionless face. He did survive. Sinong mag-aakala na ang kaninang
iniisip ko ay kaharap ko na ngayon.
"Stop being sarcastic, Alex. I know you want me dead after all the things that I've
done to you." he told me. Nakabagsak ang mga balikat niya at may bakas ng pagsisisi
ang tunog ng boses niya.

"Do you think you can fool me twice?" sinira niya na ang tiwala ko noon. Hindi ko
alam kung kaya ko pa siyang paniwalaan. Pero di ba gusto ko rin namang malaman niya
ang totoong nangyari sa lolo niya? Bakit nag-aalinlangan ako ngayon?

"I apologize for the damage that I've done. But you see, it's all an act."
naguluhan ako sa sinabi niya. An act? Ano 'yun, laro lang ang maglagay ng devices
sa katawan ng isang tao, ha?

"An act?" I gave out a fake laugh to emphasize the sarcasm more. "You fooled me,
Juno. You almost killed us! How can you say that it's all for an act?

Are you crazy?" galit kong hinaing sa kanya.

Bumaba ang tingin niya sa sementuhing daanan. He pulled out something from his coat
kaya naman naalerto kaagad kami kaso nagulat na lang ako sa sumunod na nangyari.

Juno Domzelle is kneeling down before me. In front of his men, he actually kneeled!
The next leader of Mafia Domzelle looks so pitiful now. He have these eyes filled
with guilt and sincerity. I was almost touched by what he did. Almost.

"Sa tingin mo ba matitinag na ako porket lumuhod ka sa harap ko? Sa tingin mo ba

mabubura ng pagluhod mo ang lahat ng ginawa mong kasalanan? You want me to trust
you again? Fine. Bigyan mo ako ng katunayan ng loyalty mo. Paano ko masisiguro na
hindi mo na pagtatangkaan ang buhay ko?" Of course, I want to give him a chance.
But I need assurance. Something that I can hold on para mapanatag ang loob ko.

Then pinakita niya ang bagay na dinukot niya sa coat niya. It's a flash drive.

"This USB contains Mafia Domzelle's top secrets, dates and times of transactions,
list of our enemies and allies. Nandito rin ang mga taong nasa black list namin.
Lahat ng legal at illegal na bagay na ginawa namin, nandito rin. I am handling to
you the fate of our Mafia, Miss Alexandria Cromello. Current leader of Mafia Dela
Vega." para bang napipe ako nang marinig ang mga sinambit niya. Inabot niya ang
kamay ko at nilagay dito ang flash drive. Is he serious?

Ang bagay na ito ang magdidikta kung ano ang mangyayari sa buong pamilya nila at ng
mga tauhan nila. "How could you give such important thing?" muli ko siyang
tinanong.

"I considered that incident as an act dahil I pretended to be under my father's

control. Aware ako na nagtatrabaho ang kapatid kong si Janice sa ilalim ng
pamamahala ng pamilya ninyo. Aware din ako sa pagpuslit niya sa mansion para
makausap ko noong kinidnap kita. Hindi ako tanga, Alex. You know who I am. Alam
mong hindi ko magagawang gawin iyon sa iyo."
"Ginawa mo na, Juno. Nagawa mo na." pagputol ko sa sinasabi niya.

Napailing iling siya at huminga muna ng malalim bago magsalitang muli. "Yeah. At
hindi mo alam kung gaano ko pinagsisisihan ang mga iyon. Wala akong magawa. I know
everything about sa kahibangan ni dad! Alam kong hindi naman ang lolo mo ang may
kasalanan. Binulag ni papa ang sarili niyang mga mata at kinamuhian ang pamilya
niyo na siyang nagdulot para ipapatay niya ang mga magulang mo." naririnig kong
humihikbi na siya kaya iniwas ko ang tingin ko papunta sa ibang direksyon. Kahit
ang mga tauhan niya hindi magawang tumingin sa master nila.

"Tiniis ko ang mga katotohanang nalalaman ko. Tinago ko iyon dahil mahal ko ang
natitirang magulang ko! When I found out na nag-aaral ka rin sa Antrenica,
sinubukan kong kausapin

ka pero hindi ako hinayaan ni papa. Tinakot niya ako! Ang sabi niya, papatayin niya
si Janice kapag hindi ko ginawa ang mga ipapagawa niya! It was unbelievable! To
think that my own father can kill his own child just to get what he wants, it's
unbearable, Alex." dagdag pa niya.

Pilit kong huwag bumagsak ang mga luha ko. Naaawa ako sa kanya, Pero may doubt pa
rin akong nararamdaman. Please give me more assurance Juno. I want to trust you.

"Alam kong nagda-doubt ka. Na maybe ito isang akto rin. Pero hindi eh. I am willing
to hand the fate of my men to you just to prove my outmost loyalty to you. Nang
mabulyaso ang plano namin last time, tinakwil niya na ako bilang anak. According to
him, I'm a failure and I'm nothing but a worthless worm to him. Doon, umalis na ako
sa puder niya. And hindi ko aakalain na sasama sa akin ang karamihan sa mga mafioso
namin. Bumuo akong muli ng bagong base para sa aming lahat." I smiled when I heard
the word 'willing'.
That's it. "Manong, pakiandar na po ulit 'yung makina. Aalis na tayo. Malalate pa
kami sa klase." he bowed and he went to the driver's seat smoothly.

"Master?" mukhang aangal pa ang mga reapers ko ah.

"Idiots, don't dare to complain. Assist all of Mr. Domzelle's men. Bilisan niyo
dahil anong oras na. Keith, pakitawagan naman si ninong Morgan. He owns a hospital.
Pakisabi na magpadala ng mga ambulansya para sa mga na-injure niyo." wala naman
silang nagawa at sumunod

na lang sa utos ko.

"As for you, I will be glad to be your guest tonight. Mamaya natin pag-usapan ang
tungkol sa mafia at sa bagong natuklasan ko." tinalikuran ko na siya at akmang
papasok na limousine nang may maalala akong sabihin sa kanya. "By the way, it will
be an honor for you to escort me once again. I'll be waiting. Same time, same
place."

Hindi ata kaagad nagsink in sa utak niya ang mga paalala ko kaya nasa loob na ako
ng sasakyan ng bigla siyang napapunta malapit sa bintanang nasa tabi ko. Binuksan
ko ito para malaman kung ano pa ang pakay niya.
"Thank you. Thank you very much. Lubos kong ipinapangako ang aking katapat sa'yo."
bigkas niya at nagbow sa harapan ko. Ginulo gulo ko lang ng kaunti ang buhok niya
at binalik ko na sa dati ang bintana. Sumenyas ako sa mga tauhan ko na magmadali na
sila kaya dali dali na silang sumakay. Pinatakbo na rin naman kaagad ng driver ko
ang sasakyan. Iniwan namin sina Juno roon. Sakto at dumating kaagad ang mga
ambulansya at siyempre mabuting walang nakakita sa amin.

Napasandal ako sa kinauupuan ko. Another problem was solved. I regained a good man
for my plans. Ang mga heads kaya? Will I be able to regain them once again?

Especially, that Kirsten Horwaide. Nakakarinig ako ng mga balita mula sa mga
kaibigan ko na nagrereynahan daw ang babaeng 'yun ngayon sa Mhorfell. Samantalang
noong una silang mag-infrom sa akin, akala mo ba anghel

ang dinedescribe nila kaso nasampolan daw sila eh. Kaya ngayon, nagngingitngit sila
sa galit kay Kirsten.

To be honest, pinaghihinalaan ko ang babaeng 'yun. Siguro 'yung mga araw na madalas
wala si Spade, inaatupag niya ang tungkol sa kababata niya ito. Kaso, para talagang
may mali.

"Princess, stop frowning, will you?" asar na sabi ni Dash.

"Dash, can you find everything about that Kirsten Horwaide?"

"HUH??!!" sabay sabay na reply nilang lahat.

"The horse-track raining or silence?" then binalik ko ang cold expression ko at

tinaasan pa sila ng kilay. Kapansin pansin na napalunok sila at biglang nanginig
ang mga labi nila. Si manong naman kitang kita kong napangisi mula sa rear mirror.

"Tarantado ka kasi Dash eh. Gawin mo na nga 'yung sinasabi ni boss. Dadamay mo pa
kami." bawi ni Jake. Napailing iling naman ako. Ang bilis magpalusot basta huwag
lang ulit maranasan 'yung last na training at punishment nila.

"Oo nga, Dash. Sige na gawin mo na 'yung pinapagawa ni boss. 'Wag kang mansasama
ah. 'Wag ganyan pre." hirit naman ni Achilles.

"Sorry pre, hindi kita matutulungan diyan. Ayoko na ulit magkasugat sugat galing
doon sa mga nagliliyab na pana na hindi ko malaman kung saan nanggagaling." tinapik
tapik pa ni Jerson ang likod

ni Dash bilang parang pakikisimpatya.

"That's right. Maawa ka sa amin. Ayusin mo ang trabaho mo ah! Kung hindi sama sama
tayong maghuhukay ng sarili nating libingan." kinakabahan na paalala ni Kane.
"Mga gagong ito! Hindi ko naman kayo dinamay ah! Kayo nga itong umangal bigla eh!"
tss. Sabi ko training o silence eh. Ayaw nilang magtraining pero ang ingay ingay
nila!

"Can't you just fucking shut you damned mouths?! I need silence to think of a new
plan. I only gave an order and all of you reacted! Kayong pito, pagkatapos na
pagkatapos ng klase mamaya, dumiretso kayo sa main headquarters and enjoy the
hellish training once again. I'll call Sphinx later to prepare everything."
natahimik silang lahat at all of a sudden, isa isa silang nagsiluhod sa harap ko.

"That's final." tinignan ko sila mata sa mata. Napatikom na lang sila ng kanilang
mga bibig. May mga di maipinta silang mga mukha nang bumalik sila sa mga kinauupuan
nila. Sabi na kasing ayoko ng maingay eh.

Walang nagsasalita sa kanila sa isang oras na biyahe pero bago kami bumaba tila
chorus pa silang nakipagsimpatyahan sa isa't isa.

"Mahal ko kayo guys. Good luck sa atin mamaya. Grabe talaga si boss, feeling ko mas
napaaga ang pagpipinitensya at pagpapako sa krus eh."

Lihim akong napangiti. Well then, wait for your training later.
Pagkalabas na pagkalabas ko sa sasakyan, sumakit kaagad ang mga mata ko. Nakita ko
kasi si Blair na siyang una kong nakaaway noong first day ko kasama ang babaeng
dumagdag sa mga problema ko.

"Kirsten Horwaide. You are next in line."

_______________________________________________________________

A/N : Yipeeeeeee hindi ko kasi alam kung kailan ako makakapag-update kaya nag-ud na
ako ngayon. Naiiyak ako sa mga comments niyo hahaha XD Nag-ud rin ako kasi alam
nakakainspire 'yung mga comments at messages niyo. Pagpatuloy niyo lang po ang
pagcomment~
=================

Chapter 38 - Dinner Meeting

Napapikit ako sandali bago tahakin ang daan papunta sa loob ng eskwelahan. Ang aga
aga kasi, may dalawang babaeng panira na kaagad ang bumungad sa akin. Talagang
nagsama pa silang dalawa ah?

I walked confidently and lifted my chin up to show how fierce I am. May mga tao
kasing hahanap at hahanap ng butas o dahilan para lang masabing insecured o
threatened ka with their prescence. Nang malalagpasan ko na sina Blair at Kirsten,
mabilis na gumana na naman ang reflexes. Napatalikod kaagad ako but I think my
reapers are way faster.

Achilles is holding Blair's hand na sa tingin ko ay ipanghihila niya sana sa buhok

ko. This social climber sucks. "Don't you dare lay your filthy hand on her."
matalim na tingin ang binigay ng iba pang reapers na ngayon ay kalat kalat na. Agad
namang nagpumiglas si Blair pero mukhang hindi siya papalampasin kaagad ng tauhan
ko at pinihit pa ng kaunti ang kamay niya. Mabilis naman siyang napasigaw sa sakit.
Oh well, there's no such saints when it comes to people who came from the
underground society. Never touch their master or else you'll die on the spot.

Humakbang ako papalapit at hinawakan ang kamay ni Achilles bilang pasabi na bitawan
niya na ang kamay ni Blair. She held her hand tightly and she keeps on making hand
gestures to try her hand's condition while the newly coronated princess is just
looking at me coldly. She is really compatible with Spade. The ice prince and the
ice princess.

"Damn you! Ang kapal ng mukha mong saktan ang anak ng---" hindi ko na siya
pinatapos dahil alam ko na

ang sasabihin niya. "dating may-ari ng school na ito. Too bad, there's a new owner
and what's better is she doesn't have any spoiled kid around here." pagdudugtong
ko. Napatameme naman siya and I heard the students' gasps everywhere. This is only
a little revenge from what she did to me on my first day. Tila ba naconscious siya
sa reaksyon ng mga tao sa paligid niya kaya ginawa ko nang tyansa 'yun para umalis
sa eksena.

Nakakailang hakbang pa lang ako nang magsalita si Kirsten. "I think you forgot to
bow down to me, Ms. Cromello. I'm your king's fiance. This school's princess so
it's necessary for you to show your respect in front of me." pagkarinig ko pa lang
sa linya na pinapayuko niya ako sa harap niya, nagpantig na ang mga tenga ko. And
who is she to order me to bow down before her? May iilang grupo na kabarkada yata
ni Blair na nagsihagikgikan nang marinig ang sinabi ng sampid na ito.

Muling ako humarap at lumapit sa harapan niya. An eye to eye battle. I want to
pierce her eyes through my dagger like glares. The student body sensed the tension
around and started gossiping. "You dare to glare at me? Aren't you rude?" she told
me with her sophisticated grin. Yeah a she looks like a sophisticated prostitute
with her short skirts and white button front tank top. Hindi makakalagpas sa akin
ang nangiinsultong nakataas na kilay niya.
"I'm sorry Ms. Horwaide but I won't bow down to someone who is not even deserving
for my respect. You may be Spade's fiance but it doesn't change

the fact that you are only a ... what do you call that again, Dash?" alertong
napatingin naman sa akin si Dash at sinagot ang tinatanong ko. "Sabit?" I gave out
an evil smirk. "Hear that? Isa ka lang sabit dito kaya 'wag na wag mo kong
pagmamataasan." Her eyes widen at nagulantang siya sa magkakasunod kong patutsada
sa kanya.

"Letche ka! Mukhang hindi mo yata kilala ang binabangga mo ah!?" that's it. Her
cover is blown. Hindi naman talaga niya kayang manatiling composed eh. Ginawa niya
lang pala 'yun sa pag-asang masisindak niya ako.

Dahil napansin ko ng dumadami ang nagkukumpulan sa bawat sulok namin, mabilis akong
kumilos at umaktong makikipagbeso beso sa kanya. Pasimple kong pinalo ang likod
niya. Mahina lang ang ginawa ko pero sa loob ng isang minuto, makikita natin kung
kaya pa niyang maglakad ng taas noo sa campus.

"Anong ginawa mo?" takang sambit niya na kami lang dalawa ang nakakarinig. Umatras
kasi ang kasama kong si Dash dahil alam niyang hindi niya na kailangan makisali pa.
"Sshh, why? Are you afraid? Then why don't you call your prince charming?"
pagpapatahimik ko sa kanya. Naramdaman kong parang nabato siya sa sensasyon na
pinaparating ng tono ng pananalita ko.

"Princess, you don't know me enough. Kaya kung ako sa'yo, mananahimik na lang ako
at magtatago sa likuran ng Spade na 'yun. You better follow my advice. I'm not the
only one who wants you off this school. So, fuck off." dahan dahan kong binabanggit
sa kanya ang bawat

salita para naman damang dama niya na hindi ko siya gusto.

Lumayo na ako sa kanya at nginitian siya. I saw her trembled. Spade is looking,
that is what I noticed from my peripheral vision. Tinaas ko ang kamay ko then I put
my index finger to my lips. Halos mapaatras siya sa ginawa ko. Kung sa tingin niya
hahayaan ko siyang maghasik ng kabitchy-han dito, puwes nagkakamali siya.

Tumingin ako sa direksyon kung saan tahimik lang at mahinahong nanonood si Vantress
at ang iba pang heads. Nakipagsukatan akong muli ng tingin sa kanya before I smiled
at him. Binalik ko ang tingin ko sa babaeng takot na takot pa rin sa akin. I leaned
to her, then, "Boo!" at sa isang iglap, napaupo siya sa kalsada. Paralisado na siya
ngayon. Hindi ko mapigilan na mapangisi.

"Dash, let's go. Achilles, go to your class now." Achilles bowed first before he
went off. Pagkaalis ko, doon ko na narinig ang pagsaklolo ni prince charming kay
ice princess. As expected, wala man lang estudyante ang nagvolunteer para tumulong
o umalalay. Siguro nasampolan na rin sila.

The class started without Kirsten Horwaide. Our professor announced that she will
be excused and she is currently in the infirmary. I can hear my classmates
rejoicing when they heard what happened to that girl. But of course they can't let
the king to see their glee.

When the class ended, nauna na akong lumabas ng room. I texted my guards to meet me
sa likod ng dorm building ng mga girls. The time they set their eyes on me, they
gulped. Napaisip ako sandali kung bakit parang kabado ang

mga reapers ko.

Ah. Horse track training. "You ready?" pambungad ko sa kanila. "Dumiretso kayo sa
main house, nakahanda na ang lahat. Hanapin niyo muna si Sphinx before you go."
tumango lang sila ng matamlay. Pinipigilan kong tumawa kasi naman hindi naman ang
hellish training ang naghihintay sa kanila roon. May mga ipapagawa ako sa kanila
regarding to the things I am curious about. But I think, dapat sila na ang umalam
kung training nga ba ang pupuntahan nila.

Pinaliwanag ko lang sa kanila ang ibang ipapadala ko para sa meeting bukas at

dinismiss ko na sila. Next up, prepare for the dinner with Juno tonight. I won't be
having my personal guards with me so I should still be careful not from Juno and
his men but from the unexpected events that might occur.

I was almost on my way to dorm nang humarang bigla si Axel sa daanan ko. Gosh! Kung
saan saan naman ito sumusulpot! "Ano ba, Axel!? Papatayin mo ba ako sa gulat?"
napahawak ako sa dibdib ko dahil sa gulat. Ano ba siya, kabute? Bigla bigla na lang
sumusulpot sa kung saan saan?

"You are meeting Juno Domzelle tonight, aren't you?" naalerto kaagad ako sa
binanggit niya. Paano naman niya nakilala si Juno? At paano niya nalaman na
makikipagkita nga ako sa kanya ngayon gabi?

"It's none of your business." sinubukan kong dumaan pero pilit niyang hinaharangan
lahat ng pwede kong lusutan. "Seriously, Juno! What do you need from me? Stalker ka
ba?" sa pagkakataon

na ito, siya naman ang nabigla sa sinabi ko.

"Excuse me, Ms. Cromello. Sa itsura kong ito, ako stalker? And for your
information, wala akong balak na masama sa'yo kaya pwede ba tigil tigilan mo pag-
iwas sa akin. Hindi ako nagtransfer dito para isnobin mo lang." at ngayon
makikipagtalo siya sa akin?

"You see, I have an urgent meeting to go and obviously, you are wasting my precious
time." I pushed him gently. Sino nga ba kasi ang taong ito? Bakit ba dumating siya
dito all of a sudden?

"Okay okay. Just let me go with you. Juno will surely recognize me." napamaang
naman ako sa request niya. Will recognize him? Padami ng padami naman itong mga
tanong sa isip ko. Kailan kaya matatapos ito?

"At bakit naman kita papaniwalaan?" kita na ang frustration sa mukha niya.
Napabuntong hininga siya at saka sinuklay ng kamay niya ang buhok nya. Mahirap na,
baka may gawing masama sa akin ang lalaking ito.

Binaba niya ang backpack niya at binuksan ito na para bang may hinahanap. Dinukot
niya ito at iniabot sa akin. Nang tignan ko ito, maliit ito na box na kulay gray.
Ano naman ang gagawin ko dito? Niyugyog niya ba ang braso niya bilang senyas na
kunin ko at buksan.

Nang buksan ko ito, I fell silent. I have no choice but to risk. I need to trust
him. "Fine. Come with me." at sinundan niya na ako pabalik sa dorm.

"Tell me, Juno. Paano mo nakilala ang kabuteng ito?" I asked. Busy-ing nagdadrive
sa tabi ko ang tagapagmana

ng Mafia Domzelle while nasa likod naman namin ang ... ugh.

"Oh, Axel? His family is a great investor and stockholder sa company namin. Bakit?"
sagot niya nang hindi pa rin tinutuon sa akin ang tingin niya. I glanced at the
rearview mirror. He is just looking outside. He looks so carefree and harmless.
Para bang wala siya paki sa kung ano man ang mangyari sa paligid niya. When his
eyes met mine, iniwas ko na ang tingin ko.

"Balita ko, you're not in good terms with the heads lately." he said like somewhat
a matter-of-fact. "Shut up." I told him. Ayoko munang pag-usapan ang bagay na iyan.
Naiinis pa rin kasi ako sa tuwing naaalala ko ang pagiging immature ng mga heads
noong araw na iyon.

"More importantly, that Kirsten Horwaide seems suspicious." pag-iiba niya ng topic.
Kaso kahit iniba niya na ang topic, kumukulo pa rin ang dugo ko kapag naalala ko
ang bitch na iyon.

"That girl is a fake." muntik pa kaming tumalsik nang biglang pumreno si Juno sa
gitna ng madilim at liblib na kalsada. Napamura naman kaming dalawa ni Axel sa
ginawa niya.

"Why do you say so, Axel?" the young master questioned the other young master with
a curiosity that can be compared to a child's. Pero kahit ako naintriga din sa
sinabi niya. Fake? But how come? Spade is someone who will not let anyone to fool
him. Especially, it's about her dearest childhood friend.

"Fuck. You almost threw us out. Just drive. I'll tell you later." lihim

akong nadismaya. Samantalang ang katabi ko naman ay bumalik na sa seryosong

pagdadrive.

Makaraan ng kalahating oras, we finally arrived. May mga mumunting inspeksyon pa ng

mga guwardiya like confirmation of identity at iba pa. One of his men pushed the
button from a machine in the guard house to open the huge black gates. The car
entered the property swiftly at inalalayan naman kami pababa ng mga butlers ng
household.

Hindi matapos na pagbati ng mga maids sa amin ang sumunod sa amin hanggang sa
makarating kami sa balcony sa second floor. May nakahandang table at apat na upuan.
Nagtataka akong napasulyap kay Juno dahil sa bilang ng upuan. Bago pa lumabas sa
bibig ko ang tanong ay may pinatawag siya na tao sa kanyang butler.

"Hindi mo pa ba sinasabi kay Janice ang lahat?" bahagyang lumungkot ang mukha ni
Juno nang buksan ko ang usapan tungkol sa nag-iisa niyang kapatid. Nakaupo na kami
ngayon at iniintay ang taong pinatawag.

"Nope. Malakas ang kutob ko na hindi niya ako papaniwalaan. Pero sa totoo lang,
nakakalungkot dito sa mansyon. Puro butlers, maids at reapers lang ang mga kasama
ko." kahit ako nakaramdam ng lungkot para sa kanilang magkapatid. They should be
together pero nang dahil sa ama nilang nabulag sa paghihiganti, napaghiwalay na
pati ang kanilang tiwala sa isa't isa.

"Tama na nga tayo sa usapan na 'yan. Good timing, nandito na rin siya." iginayak
niya ang kanyang kamay sa likuran ko at tinignan ko naman kung sino ang taong
dumating.

Nakasuot ng asul na polo, slocks at makikinang na sapatos. Pormal na pormal ang

dating nito habang naglalakad nang may laptop na nakaipit sa kanyang kili kili.

Kinamayan namin siya at pinakilala siya ni Juno bilang isang private investigator
na dalawang dekada ng nagtatrabaho sa pamilya nila. Umupo na rin kami nang dumating
na ang mga pinahandang pagkain.

"Let's get this started. Ask him anything about the matters in Mhorfell." Juno
offered. Huminga ako ng malalim at hinanap ang pinakamalaking tanong sa akin
ngayon.

"Who's Kirsten for the family of
namin sa Mhorfell, is she a fake
tanong ko. May pakiramdam ako na
susunod na ang mga sagot para sa
talaga?
Vantress? 'Yung Kirsten Horwaide ba na kasama
or not?" nagtagpo tagpo ang mga mata namin sa
kapag nalaman ko ang tungkol sa babaeng 'yun ay
iba ko pang tanong. Kirsten, sino ka nga ba

_____________________________________________________________________

A/N: Writer's block T___T Sorry guys. Bitin tuloy. Hindi ko kaagad masusundan ang
chapter na ito dahil bukas, may gagawin po ako. Friday, may rehearsal sa sayaw
dahil may contest. Sabado, may swimming kaming magkakatropa. Then hindi ko rin alam
kung kailan papaloadan ang broadband so, wait muna kayo please :( Anyway, sana
patuloy lang ang pagcomment :D Nakakatuwa ang mga comment niyo ^^ Watch out for
bigger twists and revelations! Feel free to message me!

=================

Chapter 39 - The Only One Left

"So?" para kasing natigang sa kinatatayuan niya si Mr. Bermudez.

Napabuntong hininga siya at tinanggal ang kanyang salamin. He's acting as if the
information about that girl named Kirsten is something that worth a life.

He heaved another sigh before he answered. "No one knows where she came from or
from what family did she come from. The only information we've got about her
profile is that her name is Kirsten. She was born with a blonde hair and eyes that
were turning a bit of gray when the sun strikes. Naging usap usapan din na maaaring
galing siya sa maimpluwensyang pamilya kaya tagong tago ang background niya. Pero
what is the sense of hiding the information? Hindi mabilang ang mga babaeng
nagpanggap na Kirsten noon and it's all because of the fortune that is waiting for
that girl."
"Ang ibig mong sabihin Mr. Bermudez, hindi lang basta basta isang ordinaryong babae
si Kirsten? Ang pagkakaalam lang kasi namin ay childhood friend siya ni Spade
Vantress." aribang tanong ni Axel. Aba't talagang alam niya nga ang lahat. Ba't
hindi kasi siya kaagad nagpakilala ng maayos noon eh.

"She's not just an ordinary childhood friend, young master. She is the only
legitimate Vantress woman left. Well, uhm, may naleaked na information noon sa
underground society. At ito ay isang arranged marriage between Kirsten and Spade
Vantress. It happened when they are still on the age of 8, I guess. A crown
princess and the future queen of Mafia Vantress." Oh

my God. Kaya naman pala hindi napapagod si Spade hanapin ang kababata niya noon pa
man. They are fiances eversince they were little. And I think, that girl snatched
the king's heart. Usually, men doesn't really like being on a fixed relationship
but he did everything to find that woman.

"Kung ganoon si Kirsten Horwaide, is she a fake or not? Tell me." nababagabag pa
rin kasi ako. Siguro naman nasabihan na siya ni Juno tungkol doon sa babaeng iyon.
Malakas ang kutob ko na hindi siya ang totoong hinahanap ni Vantress. Baka naman
nagpapanggap lang siya para makalapit sa amin and then pagtatangkaan na ang buhay
namin kapag nakakuha na siya ng magandang tiyempo.

"I am very positive that she is a fake." pagkuha ni Axel ng atensyon naming lahat.
"Bawat mafia, gumagawa ng pendant o brooch para ibigay sa susunod na tagapagmana.
It is the symbol of the heir's identity. Pero nasa tradisyon na rin na kung
sakaling makapili ng mapapangasawa ang heir ay dapat ipagkatiwala niya ang pendant
na iyon sa babaeng napili. Ito ang panghahawakan ng babae bilang magiging asawa ng
tagapagmana."

Umayos naman kami ng upo ni Juno. Inaabangan namin ang mag susunod na katagang
manggagaling sa bibig ni Axel. "Most of the mafias revealed the appearances of
their pendants publicly to emphasize their names. But dumating ang time na
lumaganap ang mga pamemeke ng mga pendants. Kaya napagkasunduan ng mga leaders na
mag-isip ng iba't ibang methods para maverify kung totoo nga

ba o hindi ang heirloom." paliwanag niya.

"Then paano natin malalaman kung peke o hindi ang babaeng iyon? We don't even know
how Spade handled the verifying process. At sa pagkakatanda ko, only the members of
the Vantress family can tell if you it is an impostor or the real person. Hindi rin
natin alam kung ano ang itsura ng bagay na iyon." dahil kung alam ko man ang itsura
ng bagay na iyon, tanong pa rin kung paano mo masasabi na authentic 'yun. Napapikit
ako dahil sa matinding frustration. Isang malaking parte ng pamilya ng mga Vantress
si Kirsten kaya sa tingin ko ay maaaring siya rin ang makasagot sa rason kung bakit
pinatay ang tiyahin, nanay at mga kapatid ni Spade.

"I sneaked in from that whore's room." we gasped from what we heard from Axel. Is
he insane? Paano kung nahuli siya o may nakakita sa kanyang pumasok doon? Baka
death penalty pa ang ihatol sa kanya ng mga heads. Lalo na it's a woman's dorm.
Labag 'yun sa school's rules and regulations.

"Yeah yeah, You think I'm kind of insane to do that. But at least I got a picture
of that freaking pendant." then nilapag niya sa table ang mga pinaphotocopy niya na
pictures. Isa isa kaming kumuha ng kopya at mabusising tinignan ito.

Mas mukha itong locket. Sa loob nito may mga lumang pictures na sa tingin ko ay mga
nakalipas na pinuno ng Mafia Vantress. Puro dyamante at perlas ang mga nakaattached
sa locket. Then

may gintong palakwintasan.

"Mr. Bermudez, can you tell if this is legit?" pagbaba ni Juno ng litrato at
binaling ang titig sa private investigator na dinala niya.

"Noon, nagawa kong makapasok sa loob ng pamamahay ng mga Vantress. Ang

nakakapagtaka lang, hindi ganito ang nakita ko." pailing iling niyang sabi habang
sinusuri ang litrato sa iba't ibang anggulo.

Nahulog kami sa malalim na pag-iisip. Then isang matibay na pahiwatig na iyon na

peke nga ang Kirsten na nakuha ni Spade. Pero bakit hindi alam ni Spade? O ...

alam niya pero may rason siya kung bakit siya nagpapanggap na naniniwala siya sa
babaeng 'yun?

May possibility na ganoon nga ang nangyari. Siya ang susunod na tagapagmana kaya
imposible namang hindi niya alam ang tunay na itsura ng pendant. Tumingin kaagad
ako kay Mr. Bermudez and I spilled out my curiosity. "Teka, I think we're missing
something out." bigla naman silang napatigil sa mga ginagawa nila at pinukol sa
akin ang mga tingin nila.
"What really happened at nawala ng biglaan for 10 years si Kirsten?" nagpalakad
lakad muli ang kasama naming imbestigador. Para bang iniisip niya ng maigi ang
nangyari sampung taon na ang nakararaan.

"Ah!" hiyaw niya. Bumalik siya sa pagkakaupo at tinungkod ang dalawa niyang braso
at pinagdikit ang dalawang mga palad niya. "Ten years ago, may nangyaring

massacre sa isang rest house or villa yata 'yun ng mga Vantress. Mabilis na lumikas
ang pamilya sa lugar na iyon. There was a thunderstorm that day, if my memory is
right. Sa mismong araw din na iyon ay lumipad sila papuntang England. About three
weeks nang magpadala ng mga tauhan ang head para hanapin ang nawawalang pendant.
Then napag-alaman na binigay pala ito ng heir sa kanyang crown princess bago sila
tumakas noong araw na iyon. Simula noon, maraming nagkainteres na hanapin ang bata
o kaya ang pendant. Siyempre may mga nagpanggap din, katagalan dahil ilang taon na
ang lumipas." he even showed us some pictures of the well known impostors who
pretended to be the long lost crown princess.

"Edi wala talagang nakakaalam kung ano ang itsura niya? We can't hold on to the
initial findings about her looks since ten years have passed." kinakagat kagat na
ni Axel ang daliri niya dahil sa sobrang pag-iisip ng mga ideya o teorya kung paano
hahanapin ang nawawalang babae.

"Now, I am convinced na hindi nga si Kirsten Horwaide ang nawawalang batang iyon.
Dahil ang tunay na dahilan ng massacre noong araw na iyon ay ..." mabilis na dumapo
ang mga tingin nina Juno at Mr. Bermudez.

"The mysterious group of assassins." sabay nilang sambit.

"'Yung grupo na ang tanging goal lang na patayin ay ang mga babae na kabilang

sa pamilya ng mga Vantress?" tanong ni Axel. Wait wait, bakit hindi ko alam ang
tungkol doon? If it's some big news from the underground, then dapat alam ko 'yan
dahil sina kuya Xander at uncle ang nagturo sa akin ng lahat ng nalalaman ko about
sa mafia.

"Sila ang nanlimas ng bawat babae. Kahit nga mga maids, hindi nakalampas sa bawat
pagsugod nila. Sa pag-oobserba ng mga tauhan ko sa loob ng Mhorfell, dumating ang
babaeng 'yun about one week ago. Ang misteryosong grupo na iyon, sigurado akong
matagal na nilang hinahagilap si Kirsten dahil siya na lang ang natitira at susunod
sa female line for the Vantress family. Kung si Horwaide nga ang tunay na Kirsten,
dapat patay na siya ngayon. Hinding hindi magdadalawang isip ang mga mamamatay tao
na iyon kung papatayin lang naman ang magiging asawa ng isang Spade Vantress."
Juno's right. 'Yun na nga. Ngayon mas kumbinsido na ako na walang katuturan ang mga
sinasabi ng bitch na iyon.

At mas lumalaki ang posibilidad na meron ngang hidden agenda si Spade kung bakit pa
niya pinapanatili sa tabi niya ang impostora. Baka nga katulad ni Juno, may sapat
silang dahilan para gawin ito. Fine, hindi ko dapat muna siya inisipan ng masama.
It is Spade William Vantress, how I can I afford to think of him as a fool while he
is the 'always right' type of man. Then what's left for me to do is to play along
with him.

"It seems like the answer you need has been given." pagpansin sa akin ni Axel. He
has this boyish grin and it sends me the idea that he also thought of what I am

thinking.

"Shut up, Agent Ares." napangisi na lang siya sa turan ko. Sa lahat ba naman kasi
ng pwedeng ipadala ni kuya Xander na spy ay ito pang antipatikong lalaking ito.
Naalala ko pa ang katibayan niya kanina, his golden brooch. Brooch na pinagkakaloob
lamang sa mga high ranking spies and agents.

"Next question please." Mr. Bermudez exclaimed looking so accomplished. Axel raised
his hand and the investigator let him speak out his question. Based from my
observation, iba ang ekspresyon na nasa mukha ni Axel. He looks so rebellious.
Hindi ko tuloy naiwasan ang pagkunot ng noo ko.

He is about to speak nang mabilis niyang kinalabit ang gatilyo ng silencer na hindi
ko alam kung saan niya tinago o dinukot. Sinundan ko ang mararahas na tingin niya.
Napatayo ako at napalayo sa kaninang katabi ko na wala ng malay ngayon.

"Bullshit! A fucking spy!" bulyaw ni Axel at pumaroon siya para tignan pa ang
paligid kung may ibang nakapasok pa rito para manmanan kami.

"Martin! Damn! Where are you!?" mas mabilis pa sa alaskwatrong nagsidatingan ang
mga guwardiya ni Juno. Nagbigay galang sila at alalang tinanong kung ano ang
kailangan ng kanilang pinaglilingkuran.

"Can you explain me how those spies were able to enter my mansion?" maaaring isang
asset niya ang pagiging matagal ng nasa serbisyo ng mga Domzelle pero di naman

kapanipaniwala na nakalusot siya sa mahigpit na security.

Muli kong pinagmasdan ang nakalupasay na bangkay ni Mr. Bermudez sa marmol na
sahig. Patuloy lang ang pag-agos ng sariwang dugo mula sa ulo, dibdib at lalamunan
niya. Dilat pa ang mata niya at malapit nang mangitim ang lahat ng mga daliri niya.
Bakit ba kailangan pang umabot sa ganito?

"Master, may nakita kaming mga kahinahinalang itim na sasakyan sa labas.

Pinansundan na po namin sila sa mga motorracers na mga tauhan natin. Napatay at
nailigpit na rin po namin ang mga katawan ng lahat ng kasama niyang pumasok ng
palihim dito sa mansyon." biglang pagbabalita ng kararating lang na tauhan ni Juno.

"May recorder sa loob ng polo niya. Arggh! Shit! Naisahan tayo." inis na banggit ni
Gomez.

"Mr. Bermudez means to tell us the truth about Kirsten and the Vantress women
killing before he dies. Tingin ko inutusan siya na kumuha ng impormasyon mula sa
atin dahil alam ng mga kalaban na malapit siya sa pamilya namin. Nang marinig nila
sa radio nila na sinabi niya ang mga nalalaman niya tungkol sa tinanong natin, they
came up with the decision to kill him." mabilis na konklusyon ng anak ng mga
Domzelle.

"My apologies, young lady. Hindi ko kaagad napatay ang iba pang spy bago patayin si
Mr. Bermudez." lumapit siya sa akin at walang pakundangang lumuhod sa harap ko.

"No, it's not your fault. Pakicheck na lang ang buong area, Ares." I've called him
with his codename as a spy. He went off after I commanded him. Sinundan ko lang ng
tingin ang nakatalikod at naglalakad na si Axel. Well Axel is actually a FBI
trainee from America but since he got orders from my brother, he traveled all the
way to the Philippines. Inside the Mafia Dela Vega, spies are reserved for the
sneakiest missions. May pagkakaparehas ang trabaho nila sa mga secret agents pero
ang pinagkaiba, mas tuso ang mga spies at tinuruan sila ng mga gawaing pangkriminal
sa training center namin sa third headquarters.

I'm not saying that my family is such a villain for teaching those kinds of things
but what I mean is, they are teaching those in order for our trainees to learn how
to do those if they are in serious trouble while complying to a certain mission.
Kumbaga, tinutulungan silang mas maging wais at gawin ang lahat para sa misyon.
Even if I can say that spies are the most brutal ones, they are also the most
pitiful ones. Ang mga buhay kasi nila ang kaagad na nasa frontline kapag dumating
ang time na may nagtatangkang pumatay sa master nila. Kahit na hindi pa gaanong buo
ang tiwala ko sa kanya, I don't want him to experience that tragic ending. To die
and to be forgotten just to save your employer is so damn foolish for me.

"Alex, dumito ka muna. Hindi natin alam ang pwedeng mangyari pagkalabas mo rito.
Spend the night here. Pinaayos ko na ang guest room at nagpatawag ako ng mas
maraming guwardiya sa paligid para mabantayan ka." I looked to him and he gave me
some keys. I thanked him before one of his maids assist me to the guest room.

"Alex." I look back at him.

"What is it?" tanong ko. Namulsa siya at tila ba naghahanap ng boses para masabi
ang gusto niyang sabihin. Then tumama na ang mga mata niya sa akin. I don't like
the looks on his eyes now.
"Will you transfer to Reighzine Academy?"

I was left both shocked and surprised. Hindi ko alam ang isasagot. But I know na sa
gilid ng isip ko, may nagsasabi sa akin makakabuti muna kung sasang-ayon ako sa
kanya.
_________________________________________________________________________

A/N: Ayan na! Hindi ko kayo matiis eh! Alam kong medyo hindi nakakasatisfy ung
latest update ko so ito na yung kasunod niya. Tska gusto humingi ng tulong sa inyo!
May contest kasi 'yung bestfriend ko and I hope matulungan ko siya sa munting
paraan lang XD Pakilike po ng picture na doon sa external link :)

P.S: Next chapter, ibibigay ko sa inyo 'yung link ng group for the readers of
Mhorfell :) Doon pwede niyo na ako i-chat ng ilang beses haha XD Kaya kung ako sa
inyo comment lng ng comment para mas sumipag si author mag-update haha lol.

=================

Chapter 40 - She is The Key

Note : Please visit www.facebook.com/groups/ARCamp/ A group for all the readers of

Mhorfell! Add niyo ko~ o kaya click the external link, guys! Okay back to serious
mode na ulit. Here's the Chapter 40~

[ M A R C ' S P O V ]
Napakalaking gago talaga nito ni Juno! Hindi pa tapos 'yung tender loving care
session namin ng nuong magandang nurse eh. Bigla bigla na lang kasing tatawag at
sasabihin sa akin na napasok sila ng spy?!

Isa pang katarantaduhan ay ang kasama pa niya si Alex. Paano kung nasaktan si Alex?
Edi nalintikan na. And yeah, alam ko na ang tungkol kay Juno. That time when the
princess is confined, I met him secretly since everyone is busy watching over on
the patient.

At first, I don't really believe on every single thing he was saying but after
further explanations and deeper thoughts, I found a way to my heart to trust my
friends once again. Although he almost killed us, everyone deserves a second
chance. Kahit ba na mas matanda pa sa sirang plaka ang quote na ito, babanggitin ko
na rin. Kung ang Diyos nga nagpapatawad, ano pa kaya ako na isang hamak na taong
nilalang niya? Kahit naman ganito ako, este kami, may takot pa rin sa maykapal 'no.

"Identity checking lang po sir." a tall man approached me. Nang mas pagmasdan ko pa
ang itsura niya, mabilis mong maaaydentipika na reaper ito.

This is something that I really dislike. Checking my

identification cards, getting a sample of my DNA, etc. Eh kasi naman pupunta ba ako
dito sa mismong harap ng gate nila kung may balak akong masama? Alam ko naman na
isang maling galaw ko lang, magagaya ako sa pusang labas ang utak sa tabi tabi.

I heaved a loud sigh. I have a lot of things to discuss with them such as to
clarify the misunderstandings between us and the issues going around inside the
academy.

"Okay na po sir. We apologize for the inconvenience. This is only for the security
and safety of our master. Open the gates!" he signaled the man guarding the
computer system.

Pinaharurot ko na kaagad ang sasakyan ko sa loob at madaliang nagpark. Since

nakapunta na ako dati dito, dineretso ko na ang papunta sa study room ni Juno.

Tanging mga yabag ko lang na tumatapak sa pulang carpet ang maririnig sa koridor na
papunta sa kwartong kailangan kong patunguhan. Hindi na ako kumatok pa at pinihit
ko na ang doorknob.

At kung titignan mo nga naman, nandito rin pala ang hayop na ito. Mula sa
humahangos na kondisyon ay ngumisi ako at pinaulanan ng masasamang tingin si Axel.
Isn't he that creepy and mysterious man who keeps on pestering Alex? What hell of a
business is he coming here for?

"Hey bro. 'Wag mo namang samaan ng tingin si Axel. Mamaya makaramdam ka na lang ng
pamamanhid at di mo namalayang nakahiga ka na pala sa sahig." pagbibiro niya at
tumayo pa siya para suntukin ang braso ko. At bakit naman niya pinagtatanggol ang
lalaking ito?

"Axel Kormian Gomez

a.k.a Agent Ares is a spy from Mafia Dela Vega. He was sent by Alex's brother to
help us on solving the unsolved cases. He is half-American and half-Filipino."
napatingin naman ako kay Juno na may kinuhang libro mula sa isang shelf. Umupo ako
sa katapat na upuan ni Axel at masusi ko pa ring sinusuri ang itsura niya.

Busy pa ako sa pakikipagmata sa mata kay Axel nang sirain ni Juno ang labanan namin
sa pamamagitan ng pagsisingit ng mahalagang usapan.

"Ano ba talaga ang plano ni Vantress sa Kirsten Horwaide na iyon? I texted you
about that, remember?" naalis ang tingin ko sa spy na katapat ko at bumaling sa
ibang direksyon. Pinatong ko ang dalawang kong binti sa maliit na upuan na hindi
naman kalayuan para maabot ng mahahaba kong mga binti.

Pumuslit ako ng isang piraso ng bubble gum mula sa bulsa ko at nginuya nguya muna
ito habang nagmumuni kung paano sasagutin ang tanong ng aking kaibigan. Juno
finally sat on his swivel chair and he put the book on the table. He's just turning
the pages quietly and he's waiting for my answer at the same time.

Pinalobo at pinaputok ko muna ang bubble gum bago ko kinuha ang kaninang lalagyanan
nito para gamiting pambalot. I spit it out and I crumpled the sachet with the used
gum in it and threw it to the trashbin located at the right corner of the room.

"I confronted him the day after the JS promenade. He told me to go along with his
childish play. That girl is a fraud. She can't be Kirsten. Spade told me that his
childhood friend has a blonde colored hair." I revealed.

To be honest para akong nabunutan ng malaking tinik sa dibdib nang malaman kong
fake naman pala ang babaeng 'yun. I swear I won't approve our king's marriage to
that slut.

"Then why is he still keeping that woman?" arangkadang bulaslas ni Juno.

"Spade is using that woman for his plans. He didn't mention anything about what he
is scheming so all we need to do now is to go with the flow and act all goody to
that bitch." sagot ko habang nakapatong ang dalawa kong braso sa table. I glanced
to the man na kasama namin na kanina pa hindi umiimik. Anong problema nito? Para
bang may malalim siyang iniisip.

The atmosphere became silent. We can only heard the roaming guards from the outside
and the sounds of the trees swaying along the cool breeze.

I don't know why but Spade is obviously secretive these days. For some reason,
aligaga siyang labas-masok sa eskwelahan. Para bang may hinahabol na oras. Kesyo
may pinuntahan lang daw siya at hindi na dapat naming alalahanin iyon tutal it's
his own business. Pero ang alam ko lang, as of now, mainit pa rin ang ulo nuon sa
mga transferees. Ako kasi, hindi ko na lang pinapansin. Baka mastress ko lang ang
sarili ko at baka ang sarili ko pang kapogian ang masira ko.

"You know what? Tingin ko magkakadugtong dugtong lang lahat ng kaso na ito. Ang
pagpatay sa mga babaeng kabilang sa pamilya Vantress, ang sunog dati sa isa sa mga
building ng Mhorfell, ang pagpapatihulog ng isang babaeng estudyante mula sa tuktok
ng building, pag-atake ng mga spies, pagkamatay

ni Mr. Bermudez, tingin ko lahat ng iyon related sa matter na tungkol kay Kirsten.
If we can only solve one of them, sigurado akong makakakuha tayo ng ideya para
mapagtagpi tagpi ang mga insidente." turan ni Axel while he is pacing around the
room. Nakapamulsa ang isa niyang kamay at nasa baba naman niya ang isa. Pruweba
lang na maduguang pag-iisip ang ginagawa niya. Hindi na ako nagtaka kung bakit niya
alam lahat ng iyon dahil nga spy siya at pinadala ng kuya ni Alex.

Kung iisipin mo nga naman ang lahat ng mga kababalaghan na nangyari sa school,
talagang may point siya. Pero kung tutuusin din, mas mapapadaling maresolba ang
lahat kung kilala lang namin ang totoong Kirsten. Siya kasi ang maaaring maging
daan namin para matuklasan pa ang mga sagot sa lahat ng katanungan namin. Saan ba
kasi siya nagpunta sa loob ng sampung taon?

"Sang-ayon ako sa sinabi mo, Axel. Kaya lang wala pa ring lead kung nasaan na nga
ba talaga ang babaeng 'yun." napasandal na lang si Juno sa swivel chair niya at
pinaikot ikot ito. Nakakafrustrate naman talaga kasi. How can we solve these if our
only key is nowhere to be found.
"Nga pala, pumayag ba si Alex sa balak mong pagpapalipat sa kanya sa Reighzine?"
Axel mentioned. Agad akong napatingin kay Juno nang marinig ko iyon. At bakit naman
niya naisipan na palipatin si Alex?

"Nope. She didn't agree." bumuntong hininga pa siya bilang pagpapakita ng

pagkadismaya niya sa tugon ni Alex.

"Ah, wait. Marc, Alex mentioned to me na may dumating na detective sa Mhorfell para

imbestigahan ang pagkamatay ng janitor." banggit niya.

"Yep. Unfortunately, wala kaming mahanap na rason para patayin ang biktima. Masyado
ring malinis ang pagkakagawa ng krimen kaya nahihirapan siyang magcome up sa isang
konklusyon." kwento ko naman. Totoo 'yun. Malay ko ba kung bakit sa lahat ng
pwedeng patayin ng mahusay na killer na iyon ay ang janitor pa talaga? Pinatignan
ko naman na ang background ng victim sa secretary ko pero isa lang naman siyang
simpleng matanda. Kaya hindi namin maintindihan kung ano ba talaga ang pakay ng
killer.

Sa linis niya magtrabaho, baka nga makalapit pa siya sa mga heads eh. Bakit ba kasi
biniyayaan ng kayraming kababalaghan ang Mhorfell Academy. Wala ngang problema sa
pagiging rebelde, problema na pampakirot ng utak meron. Tss.

Nalayo ako sa sankaterbang problema nang makarinig kami ng tatlong pagkatok.

Pagkabukas nito ay niluwa nito si Cromello. She was wearing her violet nightgown
and a blue jacket na hindi nakasara ang zipper. Lumalamig na rin kasi ang klima
dito. Dagdagan pa ng mga aircon at ilang bintanang nakabukas.

"Oh, M-marc. H-how come you're here?" she asked me.

"Is that the right way to greet me a 'long time no see'?" balik tanong ko naman.

"Ugh. N-nevermind. Pero may p-pabor sana akong g-gustong hingin s-sa inyo."
patungkol niya sa amin na sa ngayon ay nakaukol ang atensyon sa kanya.

"L-let's g-go to B-Batangas" nang makita namin siya bahagyang nanginginig ay

napalapit

kami sa kanya ng di oras para naman hindi na rin siya mahirapan na lakasan ang
boses niya. Halata kasing naggagaralgal ito.

Tinanong namin siya kung may masakit ba sa kanya o kung masama ang pakiramdam niya
pero ang sabi naman niya wala.

"What's the problem, Alex?" seryosong tanong sa kanya ni Axel.

"Come with me to Batangas. P-please." she told us. Namumungay ang mga mata niya.
Para bang pagod na pagod na. Napasulyap tuloy ako sa orasan na nasa loob ng kwarto.
Halos maghahating gabi na. Tapos may pasok pa bukas. We questioned her why and it
took her about a few minutes before she gave us a reply.

"We need to dig something." nagtaka kaagad kami sa sinabi niya. Ano naman kasi ang
huhukayin namin sa malayong lugar na iyon sa ganitong disoras ng gabi.

"He sent me a box again. But this time, damit ng batang babae na puno ng dugo at
papel kung saan nakasulat ang address ang nakapaloob. " nagsisimula na kaming
kilabutan sa mga sinasabi niya sa amin lalo na nang iabot niya sa amin ang kahon.
Hindi na sariwa ang dugo. Tila ba lipas na ito. I check the address at kung tama
nga ang hinala ko, nasa maliblib na parte na ito ng Batangas. Dinampot naman mula
sa akin ni Axel ang papel.

"Ano ba ang huhukayin natin?" nanginginig na boses na sambit ko.

"Ang labi ni Kirsten." FUCK. Ayan na lang ang naisip ko. Damn, she's dead! But
she's our only key ...
_________________________________________________________________

A/N: Heto na guys! Feel ko lang mag-ud haha. Nakakatuwa kasi ang mga comments niyo!
Join kayo sa group natin ah! Post lang kayo. Add niyo ko kung gusto niyo. Nandun sa
external link 'yung link para mahanap niyo 'yung group. :) Message me there pag may
time.

Comment kayo~ (For inspiration to update once again haha lol)

VOTE - COMMENT - FOLLOW ME!

=================

Chapter 41 - She's Dead All Along

[ S K Y ' S P O V ]
"Kuya Xander, ano ba talaga ang totoo, ha? I am sure that you are hiding something.
Spill it out!" banas na talak ko sa telepono. Kung sa tingin ng mga kaibigan ko ay
papetiks petiks lang ako pwes nagkakamali sila. Ako ang mas naiipit sa makamatay na
logic ng mga nangyayari sa Mhorfell at sa mga mafia de pamilya na nauugnay sa mga
sunod sunod na kaso.

Kasalukuyan akong papunta sa Batangas dahil tinawagan ako ni Spade na pumunta roon.
According to him, natagpuan na raw nila sa Kirsten. I was actually organizing some
files when he called out so everything is upside down to me. Hindi ko na alam ang
uunahin ko. May issue rin ako sa pamilya namin na maaaring ikaipit ko.

When the time comes na malaman ni Alex ang pagtatago ko sa kanya ng tungkol sa
Amnesia niya at sa aksidenteng kinasangkutan ng mag-anak nila, alam ko na hindi
physical pain ang makukuha ko kundi emotional at mental pain. Even so, my reasons
are well enough to consider para panatilihin pa rin itong lihim hangga't wala akong
nakukuhang signal mula kay Xander.

Narinig ko ang pagbuntong hininga niya mula sa kabilang linya. Sa tantya ko ay nasa
opisina siya ngayon at nagtitingin ng mga papeles dahil rinig ang pagbubuklat niya
ng mga ito. "Fine. Panalo ka na." pagsuko niya sa akin. Umabot sa pandinig ko ang
pagtayo niya mula sa kanyang kinauupuan.

"It's true that our parents and Spade's parents were best of friends pero hindi
naman ibig sabihin

noon ay siya na ang batang lalaki na itinakda na ipapakasal kay Alex noon." marahan
niyang pagpapaintindi sa akin.
"Then sino ang batang lalaking iyon?" sumunod kong tanong.

"His name is Liam. Liam Anderson. His family is operating a secret agency under the
supervision of the President of United States of America. Oh, ano pa gusto mong
malaman?" huminto muna ako dahil sa pagpula ng traffic lights. May ilang segunda pa
bago magsi-andaran ang mga kahilera kong mga sasakyan.

"Bakit mo pinapatago kay Alex ang second name niya?" Finally! I blurted it out! Ito
talaga ang gusto kong malaman. Nasigundahan na ako ni Spade na fake ang babaeng
dinala niya sa school dahil maaaring pinadala ito ng kung anong ahensya upang gawin
ang inatas na misyon.

Kaya kung tama nga ang teorya ko na posible na ang Kirsten na hinahanap ni Spade ay
si Alex, edi matitigil na rin ang matagal na paghahanap ni king. What other reasons
are there for Xander to make Alex hide her second name, di ba?

"Siguro naman alam mo ang pagpatay sa mga babaeng kabilang sa mga Vantress di ba?
Since she is holding the same name as the Mafia Vantress' only legitimate crown
princess, hindi malabong pagkamalan siya ng mga killers na siya 'yun. Lalo na at
galing sa pamilya ng mga mafioso si Alex, nag-iingat lang naman ako. Ayokong
madamay ang kapatid ko sa gulo ng pamilya ni Spade kaya inutos ko sa kanyang itago
ang second name niya." pagkaklaro niya. Kalmado lang ang boses niya. Walang bahid
ng pagdududa

o kahit ano pa man.

My shoulders have fallen from what he revealed. So, I am wrong after all? Totoo
kasi lahat ng sinabi niya about sa pamilya nina Spade. Baka nga kung hindi namin
tinago ang second name ni Alex ay maaaring patay na siya ngayon. Isa pa, her fiance
is Liam Anderson. He's my classmate back then when I was studying overseas.

"You seem dissapointed, cousin. Anyway, be sure to guard her well. May tinatapos na
lang ako na mga deals dito sa Brazil at magpapabook na akong ng flight pauwi diyan.
Wala ka na bang itatanong? Because you see, you can't call me often. I'm busy
here."
"That Axel, is it true na pinadala mo siyang spy?" last blow.

"Ah, yeah. He is Janice Domzelle's partner for special missions. Why?"

"Oh, nothing. Sige na, bumalik ka na sa trabaho mo."

"Tch. After you got the answers you need from me ..." bumuntong hininga na naman
siya. If I know, pinaparinig niya lang sa akin ang pagkadismaya niya dahil hindi ko
man nga lang siya kinamusta nang tinawagan ko siya eh. Dineretso ko na kaagad sa
mga tanong ko dahil nga kailangan kong magbawas ng mga problema sa utak ko dahil
baka anytime, sumabog na ito.

Afraid to hear the upcoming naughty hits from my cousin, I ended the call before he
was able to say something. He may be serious most of the time but he is sort of a
childish one. That guy loves to put up a prank to anyone.

Ilang minuto na lang, malapit na ako sa finorward

na address ni Spade. Damn, sunod sunod na ang mga pinapadala na messages ni king na
puro mura. Kesyo bakit ang tagal ko daw at kung nasaan na ba ako napadpad. Kaya
naman pinili ko na lang na tawagan siya. Hindi 'yung pinupuno niya ang inbox at
call logs ko. Buti sana kung number ng mga chicks ko eh, eh kaso hindi.

"Fuck! Where are you Sanchez?!" agad kong nilayo mula sa tenga ko ang phone ko
dahil sa mapagpalang pambunga ng magaling kong kaibigan sa akin.
"Can you stop cussing? I'm on my way. Wait a little longer." sagot ko at
pinaharurot ko na ang sasakyan ko. Wala naman nang masyadong kotse at kung meron
man, wala na akong paki kung makasuhan ako ng paglabag ng batas trapiko. It's
either I'll choose safety and Spade will kill me or to drive fast and save my life.
May mga kamag-anak naman kami na abogado, judge, at pulis kaya malulusutan ko naman
ito kung sakali.

May katagalan bago sumagot ulit si Vantress. Hindi ko alam kung bakit natahimik
siya pero rinig ko ang pag-uusap ng mga tao sa paligid niya. Madaling tinanong ko
naman siya kung nasaan na siya ngayon dahil sabay lang naman kami na umalis sa mga
pamamahay namin.

"Sky, huwag ka na tumuloy doon sa address na binigay ko sa'yo. Remember our one of
our hotels dito sa Batangas? Doon ka na lang dumiretso. Sinabihan ko na ang mga
staff doon so just tell them your name and they will assist you."

Umu-oo lang ako sa mga paalala niya at mariin na pinapakinggan ang tono ng boses
niya. May lungkot, pagkadismaya at poot.

Ano bang nangyari? Ano ba talaga ang meron doon sa address na sinend niya? Bakit
parang ang lumbay niya kung magsalita ngayon? Nawala ang maawtoridad at nakakatakot
na madalas nitong tunog.

Nang matapos ang usapan namin ay pinatay ko na ang phone ko. Tinapon ko lang ito sa
backseat at nag-unat sandali. Sorry, Spade. This time, gagamitin ko muna ang
pagiging pangatlong head ko para tumutol sa inutos mo. The top three of us are
mains. I never used my power on anything pero kahit ngayon lang, let me off.

Mabilis akong nagmaneho papunta pa rin sa una kong destinasyon. I need to know why
does he sounds so sad. Natagalan lang ako sandali sa pagmamaneho dahil umulan pa ng
malakas. Madilim pa naman na.

Pagkarating ko, isang bakanteng lote lang ang sumalubong sa akin. Hindi ko ininda
ang mga tumutulong patak ng bugso ng ulan sa akin at lumabas ako para inspeksyunin
ang lugar. Nang makailang hakbang na ako, napansin kong may natapakan ako dahil na
rin sa tunog ng pag-crack nito.

Yumuko ako at hinawi ang ilang lupa na nagbabaon dito. Napaatras na lang ako nang
masilayan ko ang bagay na natapakan ko. It's a bone. Futhermore, it's a skull.

I noticed a deep pit infront of me, may kulay pambatang babae na damit na puno ng
dugo. May kung sinong nag-iwas ng nitso sa gilid nito at di nakakapaniwalang binasa
ko ito.

Shit.
Kirsten

Wala na akong sinayang na oras at bumalik ako sa loob ng kotse. Pinagana ko kaagad
ang makina upang pumunta sa hotel nina Spade.

She's dead. She's dead all along! Kaya pala hindi ganoon ang tono ng boses niya.
Dahil pala nalaman niya na na patay na ang kababata niya.

Ngayon, mas lalo kaming mahihirapan lutasin ang bawat puzzle piece. Without
Kirsten, it will be difficult for us to solve each problem. But we can't do
anything. She is resting in peace now.

I managed to arrive smoothly sa hotel. May sumalubong na sa akin na tauhan ni Spade

para i-park ang sasakyan ko kaya pumasok na ako kaagad sa loob. Tulad nga ng inutos
sa akin ni king, I told the staff my name and they assisted me sa top floor kung
saan located ang private house ni Spade sa tutok ng building na ito.

Kahit na hatinggabi na, marami rami pa rin ang mga taong naglalabas-masok sa
gusali. Pinagtitinginan nila ako marahil na rin sa basa ako at may mantsa pa ang
pants ko. Pero hindi ko na inabala ang mga tingin nila. Ang mahalaga ay mapuntahan
ko si Spade at itanong ang susunod na plano.

_________________________________________________________________

A/N : Sali kayo sa group natin ah :) www.facebook.com/ARCamp Btw, baka matagalan

ulit. Kabwiset kasi ang internet connection lol. God bless you guys! :) Comment
lang nang comment! :D

=================

Chapter 42 - Seal

[ A L E X ' S P O V ]
"Young lady, there's no use if you'll just stand there the whole day."
pangungumbinsi sa akin ni Sphinx. Hindi pa rin kasi maalis sa isipan ko ang
nangyari noong nakaraang gabi. Kaya nga heto ako at nag-iisip ng malalim habang
nakamasid sa mga nagtataasang gusali mula dito sa opisina ko.

Para ngang dumaan lang na parang hangin ang tinatawag nila araw ng mga puso kung
kaya't imbes na itapon ay ipinamahagi ko na lang ang mga tsokolate sa mga bahay
ampunan.

"Ayos lang ako. You may take your leave." I ordered him. There's also no use for
him to convince me to rest even for a bit.

Strange events keep occuring. How could I even stay composed? Iniisip ko tuloy,
kung talagang wala pang ginagawang kilos ang ama ni Juno sa ngayon at hindi rin ang
ama niya ang dating nagpapadala sa akin ng mga sulat, aba'y sino ang taong 'yun?

Ilang beses na akong nakatanggap ng mga sulat o kahon galing sa misteryosong tao na
iyon. Walang duda na siya rin ang taong nagpadukot sa amin nina Lorraine noon. Sa
una ang akala ko, Juno's father is the one who's guilty for all of these crimes but
it turns out that maybe there's still somebody out there to set a plot for me and
for my friends.

The question is who?

Patuloy lang akong nakaharap sa malaking salamin na nagrereplekta ng buong imahe ng

siyudad nang pumasok si Dash sa kwarto.

"The car is ready. We have classes in about ..." napatigil

muna siya upang sandaling i-check ang relo na nakakabit sa kanyang right wrist. "30
minutes. We should get going." napabuntong hininga muna ako bago tumango sa kanya
bilang sagot.

He went next to my table and got my school bag. "Dash, may balita na ba sa mga
pinaiimbestigahan ko sa inyo?" tinuon ko sa kanya ang tingin ko. He is wearing his
cool shirt and jeans at makikita mo na naman ang usual look niya as a reaper.

"According to Mr. Llanes' secretary, Mr. Vantress knew it already. The problem is
that Kirsten hasn't left anything for them to test if the bone and blood sample are
really hers. But Achilles is on his way to every expert to find the sender of the
box." he reported.

As expected wala na namang bakas na iniwas ang taong 'yun. Why is he doing this?
Anong mapapala niya sa panggugulo sa amin? Dati ako lang, ngayon pati sina Vantress
nadadamay. Am I the reason? Kahit hanggang ngayon hindi ko pa rin alam ang totoong
pinaparating niya sa mensahe niya noon na pinasok ko ang kuta niya imbes na magtago
at magpakalayo.

Nagsimula na akong maglakad papalabas at dinaanan ko lang si Dash. Habang

naglalakad papunta sa elevator, muli ko na namang naalala ang pattern na nakita ko
sa loob ng elevator. Para kasing pamilyar eh. Napatigil tuloy ako.

"May problema po ba?" Dash asked.

Tama nakita ko na 'yun dati. Kaso hindi ko maalala kung saan. "Dash, have you
notice that weird pattern inside the elevator once?" sambit ko habang nasa iisang
direksyon pa rin ang titig.

"You mean those two birds flying in circles?" tumungo tungo lang ako sa
pagkokonpirma niya. Mabilis naman niyang sinagot na salitang 'oo'.
Hay, bakit ba hindi ako mawalan ng iniisip? Nagtuloy tuloy lang ako ng lakad
hanggang sa nasa loob na kaming dalawa ng elevator. Hindi ko na naman maiwasan na
mapatingin sa pattern. Pilit kong inaalala kung saan ko 'to nakita noon.

When I was little, it was forbidden for me to go here in the office. Telling me
that it's not a place for kids. Kaya naman saan ko ba nakita ito maliban dito?
Napapikit naman ako ng mariin ng biglang kumirot ang isang parte ng ulo ko. Argh.

Maagap naman akong inalalayan ni Dash nang halos mawalan na ako ng balanse. "You
okay?" bumibigat ang paghinga ko. Para bang pinipiga ang utak ko. Ba't ba parang
ang bilis kong manghina ngayon? Am I getting weak again?

I couldn't reply to him dahil parang namanhid ang mga labi ko. Walang tinig ang
lumalabas sa bibig ko. Shit, ano ba 'to? Hindi na nga namin namalayan na nasa
ground floor na pala kami. It's good that it is still early for my employees to
come. I don't want them to see me in this condition.

Tinanggal na ni Dash ang nakaalalay niyang braso sa balikat ko kaya sinubukan kong
lumabas na ng elevator kaso may pumigil sa akin na kamay.

"Hop in." is he asking me for a piggyback ride? No way in hell that I will do that
kind of thing. So instead of refusing directly, I tried my best to walk out but
this is the first time that my best was not

good enough to help me through.

"Boss, 'wag na kasing makulit. Sakay na. Malalate pa tayo nito oh." inis na sabi
niya sa akin. Aba't ang lakas ng loob nito ah? Kung hindi lang talaga ako
nanghihina.
Wala naman na din akong magagawa kung hindi ang makisakay sa trip ng lalaking ito.
Hinayaan ko lang siya habang iniinda ko pa rin ang sakit. Puro mga bukas na bibig
naman ang binungad sa amin ng mga reapers ko. Si manong naman, patay malisya. Ito
na nga ba ang sinasabi ko eh.

"Care to tell us about this piggyback ride thing?" Montreal said with excitement
and a tone of teasing.

"Kane and Keith, boss is not feeling so well so please handle that bastard's mouth.
Jerson, pakigawa na ang excuse letter niya dahil hindi siya papasok ngayong araw."
puno ng diin ang boses niya. Gusto kong magprotesta nang inutos niya na ang excuse
letter ko kaso naisip ko rin na may punto siya. Namamanhid ang mga labi ko, ni
hindi ako makapagsalita, hindi ko makuha ang balanse ko at nananakit pa ang ulo ko.
Paano nga ba ako makakapasok, di ba?

Ang malapit na magkaibigan naman ay binusalan ng tape ang bibig ni Jake at saka
isinakay sa sasakyan kung saan papagitnaan nila ito. Sumenyas na lang ito na okay
na ang lahat kaya inasistahan naman nila ako sa pagsakay.

Even if minutes have passed, the pain didn't stop. I'm getting crazy for Pete's
sake! Paulit ulit kong naririnig ang mga nag-aalalang boses ng mga tao sa loob ng
sasakyan pero ang tangi ko lang naisasagot ay ang mabibigat kong paghinga.

"Manong, hit it." and the next thing I knew, nasa kwarto na ako at nakahiga sa kama
ko. Parang mas binibiyak ang ulo ko nang maalala ang mabilis na pagharurot ng
driver kanina.

"Alex? You're awake?" Dereen came and helped me to sit. She then handed me a glass
of water. I checked if my boys are still around but it looks like they've gone to
their classes.

Oh well, but I'm glad that Dereen and Rennei were here. "Where's Fiacre?" at last
narinig ko na ang sarili kong boses.
"Class. Mas mabuti na na may tagabantay tayo sa mga nangyayari sa campus."
nakahingan naman na ako ng maluwag nang marinig 'yun. Akala ko naman kung saan na
naman nagpunta 'yun eh.

"I heard from your head of personal guards that you've experience a sudden pain. Ni
hindi ka rin daw makapagsalita kanina." alam na pala nila. Kahit naman siguro
pagbawalan ko ang mga iyon na 'wag magsalita, these girls have their own ways to
make those boys spill the truth.

"You should rest for the whole day. Bukas din kasi, wala ng pasok. Hihintayin na
lang natin ang graduation day na magaganap then we're out of this school." she
informed me. Ilang araw na lang makakagraduate na ako. Ilang araw na lang aalis na
ako sa ekwelahan na ito. Pero may pakiramdam ako na hindi ako makukuntento na
umalis dito hangga't hindi ko nasasagot ang mga katanungan ko.

Lumabas muna sandali si Dereen para itapos ang basurang naipon sa trash bin namin
dito sa loob ng kwarto. Ang kasama ko naman dito mas nilapit

niya ang upuan niya sa akin.

"I have investigated about those birds and guess what? I've gathered informations
that we're quite attention-worthy." Rennei told me with her usual cold look.
Narinig din pala niya iyon mula kay Dash. She sure have a lot of sources. Nakakuha
kaagad siya ng sagot.

"Ayon sa mga nakuha kong impormasyon, that is the previous seal of your family.
Naiba lang ito nang ang dad mo na ang humawak sa lahat lahat. Ang nakakuha ng
atensyon ko is nawawala na daw ang mismong seal. Walang nakakaalam kung nasaan na
iyon. Sabi nila, your grandfather used to wear a ring na parang pang-stamp so they
speculate that that is the missing seal."
Another missing object? Duh. I'm so tired of this. Kaya naman pala pamilyar. I
won't think about it anymore. I told her to forget about that and to let me give my
excuse letter to the principal. At first, she didn't let me but she gave in, in the
end. Sinamahan niya na lang ako papunta at sabi niya, hihintayin niya na lang daw
ako sa labas.

Hapon na kaya malapit na rin magsi-uwian. Ayokong may iba pang makakita sa akin
habang ganito kaya I gathered all my strength to walk faster. Rennei warned to me
slow down dahil baka mawalan na naman ako ng balanse pero hindi ako nagpapigil.

I knocked three times and yet there's no one who would open the door for me. My
fella asked me to stay inside and seat while she is looking for the principal and
it's assistant.

The room is fully airconditioned. Walang bintana dito sa loob at tanging comfort

room lang ang kwartong nakadugtong dito. May mga lumang aparador at sankaterbang
mga papeles sa paligid. Siyempre nakakayamot na umupo lang kaya namang nilibot
libot ko muna ang buong kwarto.

Tama lang naman ang laki nito at magsusuri suri lang naman ako kaya malayong
mapagod pa ako. Halos mawalan na ako ng gana kakatingin dahil puro tungkol lamang
sa eskwelahan ang nandito tulad ng mga sulat mula sa departamento ng edukasyon, mga
flyers para sa susunod na taon, at iba pa.

Napatigil sa paglilikot ang mga mata ko nang mapatitig ako sa isang pamilya na
simbolo. Oh God, paanong meron nito dito?

I found my family's previous symbol sa isang painting. Tinignan ko bawat sulok ng

canvas. Wala namang kahina-hinala dito. Isang babaeng tila nakasuot ng panlibing na
damit. Nakasuot ng itim na sumbrero at nakaupo sa isa sa mga sementadong upuan na
katulad ng sa mga makikita mo sa parke. Hindi ko nga lang masabi kung sino ang
babae dahil nakayuko ito.
When I tried to touch the symbol, napataas ang kilay ko. Hindi ang surface ng
painting ang nahawakan ko kundi ang sa pader. Hindi kaya ...

Lumapit ako sa pintuan at nilock ito. Binalikan ko ang larawan at tinanggal ito sa
pinagkakasabitan nito. Magaan lang naman ito kaya madali kong naialis. Inilagay ko
muna ito sa isang tabi.

Tama nga ang hinala ko.

Our symbol is carved in this wall. Napansin ko rin ang kwadradong linyang
nakapaligid dito na tila nagpapahiwatig na may lihim na lalagyanan. Unfortunately,
I think it is impossible for me to know further kung wala ang makakapagbukas nito.
Is it that ring? 'Yun kaya ang makakapagbukas nito? Kaso anong ang laman?

Mhorfell is Lefroma. Lefroma is founded by the Domzelles and Dela Vegas. Maaari
kayang may mga importanteng nilalaman ito? Hindi naman pwedeng hindi importante
dahil bakit pa ito itatago rito kung hindi di ba? Isa pa, may seal ito ng pamilya
namin.

Pero ang sabi ni Rennei, nawawala na ang singsing na iyon.

Shit.

__________________________________________________________________

A/N: Hanggang dito muna :) Next update will be one of these days dahil wala na
akong gagawin~ Salamat sa patuloy na suporta at votes! Comment lang ng comment.
Gusto kong malaman 'yung mga hula niyo at thoughts niyo. The more the better! :D
Kalmado na ako ngayon kaya ngayon lang naka-ud. Bwisit na bwisit kasi ako kagabi XD
Haha~

=================

Chapter 43 - Trip to the Principal's Office

"I hope you will take care of yourself more, Ms. Cromello." I thanked our
principal's kind remarks and then I walked out of the room. In fact, I want to ask
him about the history of this school pero parang mga humahatak sa akin na huwag na
lang at magpaalam na para umalis.

Sinalubong naman ako ni Rennei sa labas habang prenteng nakasandal sa pader. Alam
naman niya sa sarili niya na mainipin siya tapos hinintay pa rin niya ako. Tch.

"Done?" she asked. "Yeah." I replied. We went back to our dorm and I finally
spotted Fiacre. She hugged me tight while she keeps on telling how worried she was
when she heard that I fell unconscious. I assured her that I was alright and
there's nothing to worry about. Fiacre felt relieved after I comforted her.

"Ah! Alex, the three of us will go out a bit. Maggo-grocery at magshoshopping na

rin kami. Malapit na kasi maubos 'yung stock natin eh. Kaya lang, kaya mo ba dito
mag-isa?" Dereen has those concerned eyes again. Oh come on stop staring at me like
that. It makes me feel like that I am weak just like a confined patient in the
hospital.

"Okay lang ako. Sige na umalis na kayo para hindi kayo masyadong gabihin." Of
course I questioned them kung bakit silang tatlo pa talaga ang kailangan umalis.
Ang sagot nila is may mga important appointments din sila na dadaanan kaya walang
maiiwan dito na kasama ko.

Bago pa sila umalis ay inilabas nila ang mga snacks namin na nakatago at inilagay
nila sa kung saan abot kamay ko. Para talagang

pasyente ang turing nila sa akin. Pinagbawalan din nila akong magtatatayo. Matapos
ng mga check up nila kung magiging okay ako dito ng mag-isa ay nagpaalam na rin
sila.

I tried to block the boredom that is coming on my way through reading books,
watching television, playing video

games

, sleeping and writing and yet talagang tigang na tigang pa rin ako rito. I gave up
at sinarado na ang librong binabasa ko at saka ipinatong sa side table.

Binuksan ko ang mga drawers ko sa pagbabakasakali na may makikita akong

interesadong bagay na pwedeng pagtuunan muna ng pansin hangga't hindi pa dumadating
ang mga butihin kong mga kaibigan.

Habang nag-iinspeksyon ako ng mga gamit ay napasakamay ko na naman ang kahon na

niregalo sa akin ni Xander. I got it out from the drawer as well as the dagger.
Bumalik ako sa seating position ko at binuksan ulit ang kahon.

Tinanggal ko ang pendant mula sa orihinal na pagkakalagay nito. Nang makapa ko ang
kabuuan nito ay nagtaka ako. Pinasideview ko ang hawak ko sa pendant at
konpirmadong makapal ito para masabi mong maaaring may laman ito mula sa loob.

Chineck ko ang gilid nito kung may bukasan. Nang makita ko na, hirap na hirap akong
buksan ito. Para kasing dikit na dikit na ito sa tagal ng hindi pagkakabukas. Hay,
hindi ko naman pwedeng sirain 'to. Ba't kasi ayaw bumukas? Nakakafrustrate naman
'to!

When I looked at this object, the shining gem on it's middle is really eye-
catching. I wonder how much is this? Sinubukan kong hawakan ito pero imbes na
mahipo

ko ito ng maayos, bumaliktad ang gem mula sa pagkakapwesto nito sa gitna. Sa

pagbagliktad nito, hindi na ang makinang na bato ang nasilayan ko. Kundi ang
mismong itsura ng dalawang ibon na nasa seal namin. Bigla ko ring narinig ang
mahinang pagbukas ng gilid nito na kanina ko pa pinaghihirapan na mabuksan.

This thing sure is mysterious and secretive but it has a lot of surprises. The time
I opened it, my lips can't stop to widen my smile. Ang mga ancestors ko talaga.
Napapailing tuloy ako sa kung gaano kagaling magtago ang mga ninuno ko sa pagtago
ng mga mahahalagang bagay.

The ring of seal is inside, waiting to be shown once again in the mid daylight.
Now, ang tanong naman sa isip ko ay kung alam ba ni kuya ang tungkol sa singsing na
ito. Alam niya ba na may laman ang bagay na ito?

Good timing. Walang pipigil sa akin na pumunta sa principal's office. Anyway, any
minute by now, pwedeng dumating na sila dahil palapit na ang curfew hour. Wala ng
mga estudyante sa mga buildings at nagsi-uwian na ang mga officials.
Inalis ko ang pagkakacover sa akin ng makapal na kumot at tumayo na para maghanda.
Hindi ako maaaring mahuli. Yes, I am very determined to know what kind of mystery
is there behind that painting pero gusto pa rin grumaduate.

Nagdala rin ako ng mga weapons para masiguro ang kaligtasan ko. Pinusod ko rin ang
buhok ko para hindi makaabala sa gagawin ko. Tinakpan ko ang bandang bibig ko para
kung sakaling may makakita sa akin ay wala naman makakapagturo kung sino 'yun.

Nang maalala

ko na naman ang pagsleepwalk ko noon, nabahala ako. I don't want to see that child
again because if she will show up again, I think I would die from fright. I wore my
special glasses upang hindi ko na kailanganin ang flashlight. May nakaattached kasi
dito na device upang makita ng nagsusuot nito ang mga bagay na nasa dilim.

Nilock ko munang maigi ang pintuan ng kwarto at saka tinungo ang bintana. Dito ako
lalabas para hindi ako mahuhuli ng CCTV na nasa koridor at nasa tapat ng building.
Gumamit ako ng lubid pababa. Binilisan ko ang kilos dahil ayoko naman na mahuli ako
ng mga kaibigan ko at sabay sabay na mabatukan. Nang makababa na ako, hinila ko na
ang lubid na ginamit ko at itinali sa sinturera ko.

It took me about 10 minutes bago makarating harap ng school officials' building.

Natagalan ako dahil mukhang mga ilang minuto na lang ay magsisimula ng magronda ang
mga guwardiya. At sa pag-apak kong muli ay nakaramdam ako ng mga tao na nakasunod
sa akin. Bullshit, I'm doomed.

I was about to make a move when I smelled something. Damn! Ano 'to? Ang sakit sa
ulo! Habang abala ako sa sakit ng ulo ko ay kinaladkad ako ng dalawang nakaitim na
lalaki papanta sa guidance office. Hindi ko magawang hatakin ang mga braso ko.
Tangina naman 'o. Ba't ngayon pa?!

Tinulak nila ako na siyang naging dahilan para mapasalampak ako sa maalikabok na
sahig. Nasabi nga sa akin na noong nakaraang linggo pa isinara ang silid na ito
dahil patapos na ang school year. Apat na kwarto lang ang pagitan nitong lugar na
ito sa principal's office. Kailangan

kong makaalis as soon as possible.

The men in black came near me again and then tied my feet and hands with a rope at
saka nila ako pinaupo sa isang upuan na gawa sa kahoy. Dinoble pa nila ang pagtali
sa akin at sa pagkakataon na ito, sa mismong upuan na.

May nagsipasok na tatlo pang kalalakihan at isang babae. One of them switched the
light on.

"Hay nako ang bulok talaga ng building na ito." rinig ko ang maarteng boses na
sigurado akong nanggaling sa isang babae. Sinisita niya ang papatay patay na ilaw
na bumabalot sa buong silid.

At dahil may kakaunting liwanag na, nakita ko na rin ang taong nag-utos para
dakipin at itago ako dito. She's really a bitch. A fucking bitch that should rot in
hell. You don't know how much I want to strangle you to death.

"Poor Alex. Hindi mo dapat ako inunderestimate. Inintay ko rin ang pagbabalik mo
dito sa academy dahil minsan wala ka. At kung madalas naman, kasama mo ang mga tuta
mo." isa sa mga tauhan niya ang nagbigay sa kanya ng upuan na pinunasan pa niya ng
tissue bago upuan. Nakadekwatro siya ngayon at may hinihithit na sigarilyo. Amoy na
amoy ang usok nito.

"Oo nga pala. Where are your guards? Nasaan na sina Dash?" no way. Paano niya
nalaman? Sino ba talaga ang babaeng ito?

"They have some sort of a business that they are currently taking care of. I heard
one of them is about getting the shit like you out of here." I answered with
confidence and coldness. I won't let this slut to push me to my limit.

/>

"Is that so? But I guess, ititigil naman nila 'yun kapag nalaman nila na nasa sa
akin ang master nila di ba?" my blood boiled to her every word. Is she thinking of
blackmailing my reapers to protect herself? What a coward.

"Kawawa ka naman. Wala ng proprotekta sa'yo. Tapos galit pa ang mga heads sa iyo.
Aww, you don't have anyone now. If you are hoping for your beloved friends, well, I
must say my men are keeping them from coming here." No, I won't explode. I must
control myself not to do something impulsive again. I'm not a monster. Pilit kong
kinakalma ang sarili ko kahit na gusto ko ng patayin ang babaeng nasa harap ko
ngayon.

"Fuck you." mariin kong sabi sa kanya na ikinahalakhak lang niya.

Tumingin naman siya sa katabi niyang maskuladong lalaki at sumenyas papunta sa

akin. Sabi ko na nga ba ito ang gagawin niya.

"Beat her hard." utos pa niya.

Tinitiis ko ang bawat suntok, tadyak, hampas at palo nila. Hindi dahil sa hindi ko
kayang makawala. Wala ako sa kondisyon dala na rin ng tuloy tuloy na pagsama ng
pakiramdam ko at kung gagamitin ko ang kasukdulang kakayahan ng ESCAPE ay baka
makagawa na naman ako ng mga bagay na hindi ko inaasahan.

Ang isa sa mga humila sa akin kanina ang sumuntok sa akin sa mukha ko. Sa lakas ng
impact nito ay tumumba ako kasabay ang upuan na kinatatalian ko. Bumibigat ang
paghinga ko kasabay ng nagsisimula pa lang umagos na dugo mula sa ulo at labi ko.
Hindi sila nakukuntento at ipinagpatuloy ang

pambubugbog sa akin. Pinikit ko na lang ng mariin ko ang mga mata ko. Sana ligtas
silang tatlo. Sana walang nangyaring masama sa kanila. May alam ang babaeng ito sa
background ko at naming apat. Sigurado akong merong malaking tao na gumagabay o
nagpapakilos sa kanya mula sa mga lilim.

Kahit kailan, hindi ako magmamakaawa para itigil niya ang pinapagawa niya. Hindi
rin ako magpapakita o sisigaw ng mga salitang magpapakita ng sakit na nararamdaman
ko. Naramdaman ko ang pagtama ng isang baseball bat sa hita ko. I am already
gritting my teeth so that she wouldn't be able to hear that I'm hurting.

"Matibay ka ah. You're boring. Hindi ka naman pala masayang ipabugbog. Ni hindi ka
man lang umaaray. It pisses me off so much. Boys, alam niyo na ang gagawin niyo."
tumayo na siya at tumigil na rin ang panghahampas sa akin. Napaubo ako ng ilang
beses. Sa bawat ubo na iyon, may dugong kasama.

Before she stormed out she told me something. "Sa susunod na hindi mo ako irespeto,
mas malala pa diyan ang gagawin ko sa'yo. Remember that in this place, I am the
their princess." and then narinig ko na ang mga yabag ng mga paa niya papalabas.

Inalis na rin ng mga tauhan niya ang pagkakatali sa akin. Iniwanan nila ako silid
na ito kung saan mga lumang aparador at papatay patay na ilaw lang ang nakikita ko.
Nakawala na nga ako sa mga gapos pero ikinulong naman nila ako rito.

I crawled out to the corner at umupo. Niyakap ko ang dalawang tuhod ko habang
naghahabol ng hininga. Nagsisimula nang kumirot ang mga sugat

ko. Tanging ang malamig na hangin na nanggagaling sa labas ang dumadapo sa buong
katawan ko.

Nang maisandal ko likod ko, may narinig akong pagbukas ng pinto. I glanced at my
back to see what it is. Woah, it seems like this is my lucky day too. I stood up
even if I stagger a bit at first. Mas ibinuka ko pa ang pasukan sa isang secret
passageway kahit na hindi ko alam kung saan ito ako dadalin nito.

"You're a princess? Heh, I'm the queen, you bitch. And you can't hold the queen in
here forever Kirsten Horwaide." I whisper before I enter the passageway and close
it.

Kumakapit ako sa mga pader habang naglalakad dahil nananakit pa rin ang mga binti
ko. Mabuti na lang at 'yung isang lens lang ng glasses ko ang nasira ng mga
nanuntok sa akin kanina kung hindi baka hindi ko na nakita ang dinadaanan ko.

Nang nasa dulo na ako, pinihit ko patagilid ang tila bukasan ng lagusan papalabas.
Tama naman ang hula ko kaya di katagalan ay nagbukas na ito. Lumabas kaagad ako
dahil sa sabik ko nang maaninag ko ang liwanag.

Kusang sumara na ang pinaglabasan ko at nagawa ko nang tignan kung saan ako dinala
ng passageway. Humahangos pa ako nang suriin ang lugar.

"What the heck. Kahit papaano nga talaga, maswerte pa rin ako ngayong araw." sambit
ko nang mapag-alaman ko na nandito na ako sa lugar na kanina ko pa dapat napuntahan
kung hindi lang umeksena ang demonyita na iyon.

Mukhang nakalimutan ng mga personnels na patayin ang ilaw bago sila umalis.
Nagmadali na akong kumilos

at tinanggal ulit ang painting sa kinasasabitan nito. Dinukot ko naman mula sa

bulsa ko ang singsing at saka isinuksok sa mismong pwesto ng nakacarved na simbolo.
Napansin kong wala pa ring nagbubukas kaya sinubukan kong ipihit ito sa ibang
direksyon. It finally opened when I turned it to the left. Naglabas pa nga ito ng
kakarampot na alikabok. Patunay lang na matagal nang walang nakakapagbukas nito.
Hinatak ko pababa ang kwadradong takip nito at nakita na sa wakas ang nilalaman
nito. Puro brown envelopes, mga lumang liham at ilang maliliit na supot ang
nandito.

"Naiwan ko nga kasi 'yung ilaw sa principal's office. Hintayin mo ko papatayin ko

lang. Baka kasi mapagalitan pa ako ni sir."

Wala na akong sinayang na oras at inilagay sa mas malaking supot na dala ko ang
lahat ng laman ng lalagyanan. Sinara ko ulit ito at nilock sa pamamagitan ng
pagpihit pabalik ng singsing. Itinago ko na sa bulsa ko ang seal at binalikan ang
lagusan kanina. Siyempre hindi ko kinalimutan na ibalik 'yung canvas sa
pagkakasabit. Magtatago muna ako rito hangga't hindi pa nakakalabas ng kwarto ang
isa sa mga personnels.

I did escape perfectly from getting caught. Napangsi na lang ako sa ideyang ang
dami kong pinagdaanan bago makuha ang kailangan ko. What a trip to the principal's
office, heh.
__________________________________________________________________

A/N: Walang nagcocomment ah~ HAHA anyway ito na! Mahaba haba 'yan guys. Naloadan
kasi ang broadband ngayon at bored ako so hinabaan ko na XD Baka sa Linggo or sa
Lunes ko pa maupdate ulit! Bukas kasi expire ng internet then, sa Thursday, we'll
prepare for our swimming. Sa Friday 'yung swimming then pahinga sa Sabado :) Basta
kapag naloadan, ud agad :D God bless! XOXO

=================

Chapter 44 - Acting is Over

Iika-ika akong naglalakad habang dumedepende ng balanse sa pader ng mga

nagtataasang gusali. Kailangan kong bumalik as soon as possible para mai-hack ang
CCTV footages ng school sa mga lugar na dinaanan ko.

Napatigil ako nang maramdaman ang hapdi ng sugat ko sa hita. Ni hindi rin tumitigil
sa pagdurugo ang ilan ko pang natamong palo. Mabuti na nga lang at nalinis ko ang
ilang patak ng dugo ko sa opisina dahil kung hindi, maaari nilang ipatest 'yun at
tiyak na mapapatalsik ako sa eskwelahan just right before the graduation.

Mariin kong hinawakan ang parteng nananakit. Mabibigat pa rin ang paghinga ko at
pati ang mga talukap ng mga mata ko ay tila bumabagsak na. Kung iisipin mo nga
naman parang ang bilis ng panahon. It seems like yesterday when I first stood up
against Spade and his friends. Ngayon, it's almost the end of February.

Halos mapaupo na ako sa sobrang panghihina nang makarinig ako ng mga mabibilis na
yabag at maiingay na pagdaan ng mga binti na iyon sa damuhan. Pagtingin ko, para
akong nabunutan ng malaking tinik sa dibdib.

Mabuti naman at ayos lang sila. Kasama na rin nila sina Dash. And speaking of Dash
and my reapers, how come alam ni Kirsten ang tungkol sa kanila? She is somewhat
suspicious for that. Ni ang mga heads nga walang kaalam alam kung sino sila kaya
nga mabilis na pumorma ang mga misunderstandings eh pero bakit siya, bakit alam
niya?

"Hey! Oh my God. I wanna kill that woman right now! She sent some men to hold us
still so that we won't reach you in time and then maaabutan

ka namin na ganito? Damn! If I got my hands on her, I'll surely grab her heart out
of her body!" Rennei exclaimed with a murderous look. Pinalilibutan na nila ako
ngayon. Lahat sila may mga mapag-alalang mga ekspresyon sa mga mukha nila.

"Fuck, I'm not dead yet. Don't put up that kind of face, idiots." I told them.
What's done is done. Nandito na ang mga sugat ko so ano pa bang magagawa namin di
ba?

Napansin ko namang ang tahimik ng mga personal guards ko. Paulit ulit ko silang
inobserbahan sa iba't ibang anggulo upang tignan kung may problema ba pero
ikinagulat ko nang bigla silang tumingala mula sa pagkakatungon kanina.

"Why are you crying?" di ko mapigilang masurpresa sa pagkakita sa mga butil ng

luhang nanggagaling sa mga mata nila. You will notice how hard they are trying just
to hold those tears but they end up rubbing their eyes.

Naisip ko kaagad, marahil ay sinisisi nila ang mga sarili nila about sa nangyari sa
akin. Ang tumatakbo siguro sa mga utak nila ay ang hindi pagsagip muli sa kanilang
master sa pangalawang pagkakataon. It's not their fault at all. It just happened na
may mga pinagawa ako sa kanila at ako ang nag-utos sa kanila na unahin 'yun bago
bumalik. Hindi nila kasalanan na wala sila sa tabi ko nang mangyari ang
pambubugbog.

"F-for the s-second time around, hi-hindi ka na naman namin na p-protektahan.

Sorry, we're really sorry! S-sorry for being so useless! We can't even g-guard our
mistress well and yet we c-call ourselves your personal reapers! Tatanggapin po
namin
ang ka-kahit anong parusa para sa pagkukulang namin! Even the w-whole mafia's wrath
for our unworthiness, we are willing to have it!" nanginginig na boses na tugon sa
akin ni Dash. Bawat isa sa kanila ay nanginginig ang mga kamay. Lahat sila
nakaluhod sa harapan ko. Para bang wala silang mukhang maiharap sa akin dahil mas
pinili nilang iyuko ang kanilang mga ulo.

Napabuntong hininga naman ako sa narinig ko. These boys ... what do you call it?
Ahh, crybabies. That wrath they are talking about a while ago, it's the death
penalty organized by department leaders of the mafia. Depende sa kasalanan mo kung
paano nila isasagawa ang parusa. Maaari kang ipakain sa mga hayop, barilin ng isang
grupo ng mga reapers, ipatapon sa isang malalim na balon, lunurin sa dagat habang
may mabigat na batong nakatali sa mga binti, lason, at iba pa.

How dare these guys mention that unhuman punishment? Tsk.

Nagpatulong muna ako kay Dereen sa pagtayo ng maayos. Pinaalis ko muna si Rennei at
Fiacre para i-hack ang monitoring system ng school. Aangal pa nga dapat sila eh
kaso pinanlakihan ko na sila ng mata. Nakuha naman sila sa tingin kaya agad din
silang lumisan.

"Quit your drama and let's go rest. Your only punishment is to put your lives on
the line in order to keep me alive. Wala kayong kasalanan kaya punasan niyo na ang
mga luha niyo. Hindi ko kailangan ang mga luha na 'yan. You are my reapers, how
could you show such weakness in front of your master?" ma-awtoridad kong panenermon
sa kanila. Napatingala kaagad sila nang marinig nila ang mga sinabi

ko. May mga itsura silang nagsasabi na hindi sila karapatdapat sa kapatawaran ko na
siyang ikinainis ko. They are so thick-headed!

"Guys, sundin niyo na lang itong master niyo at baka lumitaw pa ang mga sungay
niya." Dereen spoke. Nagsitayuan naman na sila at agresibong pinupunasan ang bahid
ng luha sa mga mukha nila. Ngayon ko lang napagtanto na ang dudumi nila. May mga
talsik ng dugo sa mga polo nila. Gulo gulo rin ang buhok nila at medyo punit na ang
laylayan ng mga pantalon nila.
She told them to move forward and they followed her. Actually, they wouldn't follow
it if Dereen didn't mention my name. Of course it is a rule that you can only obey
your master's words.

Malapit lapit na rin naman kami sa dorm kaya binagalan na lang namin ang
paglalakad. Tutal siguradong nahandle na rin naman na ng mga kaibigan ko ang mga
cameras, at ang mga nagrorondang guards.

"We happened to meet your men sa daan kaya nakisabay na rin kami. Then, we
encountered those bullshits. Even if they knew how strong we are, they insisted on
fighting for us. Bunch of fools, aren't they? They killed Kirsten's men like crazy.
Lalo na nang malaman nila na kaya pala nila kami hinarang ay para saktan ka. We are
a bit taken aback kasi mas mukha pa silang demonyo kaysa sa amin. Hindi nga namin
namalayan na napatay na pala nila lahat ng mga humaharang sa amin eh. Hahaha."
natatawang kwento sa akin ni Dereen. I blinked a few times due to unbelief. It
looks like they those trainings from me turned them into beasts, huh. I can't help
but to chuckle.

Idiots, really. Kane, Keith, and the others did everything they can just to come in
time and yet they are still blaming theirselves? For me, it was enough. Them,
coming back safely from those guys is already enough to make me feel relieved.

Tulog na ang lahat at nag-ingat din kami upang hindi makagawa ng kahit anong ingay
kaya naman nagtuloy tuloy na kami sa dorm room namin. Dito muna sa amin matutulog
ang mga bugok na ito. Baka kasi mahuli pa sila ng mga heads na namamalagi roon
ngayon. Mahirap na at baka mapag-initan pa sila. I called Rennei and Fiacre to ask
them to create a huge fuss na pwedeng maging dahilan para mawala muna ang mga
nagbabantay na mga kamera.

Nagtutulong tulong kami sa paglalagay ng ointment sa isa't isa habang hinahainan

naman kami ng pagkain ni Dereen.

"Master, you should be careful. That Kirsten Horwaide, she is not just an impostor
but a spy!" mabilis naman na natuon ang tingin ko kay Keith na hawak hawak ang
braso niya.
"What do you mean, Keith?" I asked.

Sumakto naman ng dating ang dalawang babae at nakarinig kami ng kalabog mula sa
pagkapasok nila. "Ya! Natutulog na ang lahat, huwag kayong mag-ingay." sita ni
Kane. Inirapan lang naman siya nina Fiacre.

"Paanong hindi ako maiinis?! I saw Kirsten kissing that freaking man!" banas na
bulyaw ni Rennei na sumalampak sa couch pagkarating na pagkarating pala.

"Wala ba talagang laman ang utak ni Spade, huh? Talagang naeenjoy pa nila ang
paglalampungan

ng hudas na babaeng 'yun habang ikaw nabugbog?!" inis na inis na gatong pa ni

Fiacre.

Ano bang kinakagalit ng mga ito? They are kissing. It's normal since they are each
other's fiance. Yeah, why would it bother me? They are only kissing. Not as if
they'll do something more than that right?

Muntikan pa ngang lumabas ulit si Fiacre kasama ang katana na nakatago sa ilalim ng
kama niya para sugurin sina Spade kung hindi lang pinigilan nina Achilles eh.
Padalos dalos naman itong babaeng ito. Napahilot na lang ako sa sentido ko. This is
not the time to think about those two. Well, I mean this is not the time to think
about what they are doing as a couple. There are people out there to kill me and my
friends.

"Keith, what are you saying again?" naalala kong may sinasabi pa nga pala sila
tungkol kay Kirsten.

"Her real name is Alyssa Horwaide. Sole daughter and heiress of Mafia Horwaide. She
is working as a spy inside the mafia. According to our reliable sources, hindi siya
pinapaboran ng ama niya. Her mom died from an ambush along with her baby sister.
Maimpluwensya siya pagdating sa mga bachelors na miyembro ng underground society.
To wrap it all, Alyssa is known for being a manipulator." Jake reported. Siya na
ang nagsalita dahil nasa kalagitnaan ng pagtatanggal ng bala si Keith at Kane.
Mababaw lang naman at saka napag-aralan naman na nila ang mga ganitong bagay kaya
wala na daw akong dapat alalahanin.

Mafia Horwaide? Ibig sabihin ba nito may iba pang organisasyon ang kumakalaban

sa amin? But why? Pinadala ba siya para magpanggap na Kirsten? The more I learn,
the more questions are coming. Napapikit na lang ako sa sakit ng ulo ko. Shit, what
a pain in the ass.

"May isa pang bagay." sa pagkakataon naman na ito kay Vladimir naman ako
napatingin.

"Juno is continuously sending spies here. I know that he is our ally now pero hindi
naman siguro masama ang maghinala, di ba?" Juno? I know na may mga tauhan siyang
nakakalat dito sa Mhorfell subalit bakit kailangan niyang magpadala ng sunod sunod?
Kung may dapat man siyang asikasuhin hindi ba't dapat ang kaso 'yun ukol sa mga
babaeng kamag-anak ni Vantress?

May tiwala naman ako sa kanya at napakamaling tira naman yata kung balak nga niyang
hamunin ang pasensya ko. That flash drive, he is definitely aware that I can leak
all of the informations about their family if he will disregard our deal. He won't
betray me, will he?

Hindi naman na nagtagal and everyone decided to have a rest for now. Since wala na
si Janice dito para okupahan ang isang kama at sanay naman matulog kaming
magkakaibigan ng magkakatabi, we shared beds at 'yung iba naman hindi na nagreklamo
para matulog sa sahig dahil may mga ekstrang kutson, unan at kumot naman kami.

Sana matapos na kaagad ang lahat ng ito at mabigyan hustisya na ang mga inosenteng
namatay at nadamay. Maresolba na rin sana ang mga tanong at kababalaghan na
bumabalot sa academy na ito. Sana rin mas maging bukas ang mga mata ko kung sino
talaga ang tunay na kalaban at kakampi at siyempre hindi ako nawawalan

ng pag-asa na sana magkabati na kami ng sampung heads. Iyan ang baon kong mga
hiling bago ako matulog sa gabing ito.

Pagkagising ko ay naabutan ko sina Dash, Jerson at Vladimir na nakaupo sa tabi ko

ng kama ko. Nasaan na ang iba? Napabalikwas tuloy ako mula sa pagkakahiga at sinuri
ang mga kama. May mga nakakalat na mga kumot at unan. May nangyari ba habang
nahihimbing ako?

"Where are they?" para bang napipe ang tatlong kalalakihan na nasa tabi ko sa
tanong ko.
"Speak!" napagtaasan ko na sila ng boses dahil may kutob akong may masamang
mangyayari. Lalo na at wala akong kaalam alam sa mga nangyayari. Ni hindi ko nga
alam kung nasaan sila o kung bakit ang aga nilang umalis.

"10 Heads. They are on their way to their headquarters." Jerson blurted out. He
received dagger looks from the other two and that made it more suspicious and
mysterious.

Mabilis akong tumayo at nagbihis. Binaon ko rin ang mga blades at guns ko.
Naramdaman kong naghilom na kaagad ang mga sugat ko mula kagabi kaya maayos na
akong makakagalaw ngayon. Papalabas na ako nang pigilan ako ng tatlo.

"You are not going anywhere, master. I am ready to receive the penalty for my
disobedience basta hindi ka lalabas ng kwartong ito no matter what." madiin na
sambit ng head ng mga personal guards ko. Napakuyom tuloy ang kamay ko. May hindi
talaga ako alam. Ba't ayaw nilang sabihin sa akin?

Hindi ko sila maintindihan!

Nang dahil sa sobrang asar ko ay sinipa ko ng malakas ang pintuan at tumalsik ito
sa kabilang panig. Agad ko ng inunahan sa pagbunot ng baril ang tatlo at
pinaputukan ko sila sa mga kinatatayuan nila para mabilis akong makatakas.

Nakarinig pa nga ako ng mga mura nila bago ako bumaba papunta sa exit ng dorm
building. I'm very sure that they will follow me kaya nilabas ko ang supot ng mga
thumbtacks at iwinasik sa mismong labas ng gusali. Hindi ko rin hinayaan na makita
ako ng mga iilan na mga estudyante.

Tinakbo ko ng walang tigil ang daan patungo sa headquarters ng mga heads. What are
they thinking? Sugurin ang mga heads? O ... si Kirsten? Oh no.
Inakyat ko ang forbidden gate at tumalon nang nasa tuktok na nito upang makapasok
sa forest area. I used one of my blades to cut all the yellow cords na ikinabit ng
mga pulis at mga officials. Wala akong panahon para magdahan dahan at ilagan ang
mga ito. Shit.

Gumamit ako ng maliit na pasabog para gumawa ng mapapasukan sa loob ng

headquarters. Mas lalong wala akong panahon para kumatok o magdoorbell. Pinasok ko
kaagad ang imprastraktura at hinanap ang meeting room na dating pinaglagian namin.
Pagkarating ko, bukas ang mga pintuan ng kwarto at nadatnan ko ang mga kaibigan ko
na tinatalakan si Spade habang nakaupo lang ito at kalmadong umiinom ng kape.

Naglakad ako papalapit and that's when I got their attention.

"I was wondering who dared to bomb our house pero si Alex lang naman

pala. Hmph." ani ni Collen na nakapatong ang mga paa sa table. Nandito silang lahat
kasama na ang pinsan ko. Halos wala rin kaming naging communication ni Sky ng mga
ilang araw ah.

Hinahabol ko pa lang ang hininga ko nang bumuka na ang bibig ni Vantress. "She
looks fine. Paano niyo mapapatunayan na pinabugbog nga siya ni Kirsten?" so he's
still on his game huh. Going with the flow even if I'm already hurt by that bitch.

"What the heck?! You know very well that she's a fake, Spade! Why do you keep on
doing what she wants? Kick her out of here! She's a spy!" Dereen shouted.
Napasakanya naman ang mga mata ng lahat.

Nagsukatan silang lahat ng tingin nang nakarinig kami ng tunog ng mga takong na
papunta sa kinaroroonan namin. I glanced at my only to find Kirsten Horwaide or
should I said Alyssa Horwaide. And she's not alone. About twenty men, I guess ang
nasa likod niya.
"Acting is over. Anyway, I had fun playing with all of you. Boys, kill all of
them." utos niya at umalis na ng may ngiting tagumpay sa mukha niya.

Naalerto naman kaming lahat ngunit hindi kami dapat magpadalos dalos ng bunot at
kasa dahil mas marami sila kumpara sa bilang namin. Halatang mas armado rin sila at
maaaring may mga iba pa sa labas bilang back up.

Nagpapakiramdaman muna kami kung sino ang unang kikilos. Ako naman, matalas kong
ininspeksyon ang paghinga, mga galaw ng kamay at mga mukha ng mga handang sumugod
sa amin. Unti unti silang lumalapit sa amin na siyang naging sanhi para magdikit
dikit kaming mga

heads.

"King, I thought you prepared for this kind of attack." Jonathan whispers. No reply
has been heard from their king.

We need time to get our weapons out. Cornered kami at di malayong may mapuruhan sa
amin if we act recklessly. Then I thought of something. I stepped forward. Tumigil
ako sa gitna ng malaking silid. Pinabilugan naman ako ng mga tauhan ni Alyssa.

"What are you doing, Cromello?" Thelina asked nervously. I raised my hand to shut
her up. "I'll take down these boys for about 43 seconds. Don't forget to avoid the
bullets, 'kay?" I replied. In that span of time, it will be a bit hard to get my
guns out. I'll sacrifice myself to distract the enemies.

Tumahimik ang paligid at ang mga paghinga na lang namin ang tangi kong naririnig.
Ikinawit ko ang buhok ko sa magkabilang tenga upang mas marinig pa ang lahat ng
tunog sa paligid ko. Masyadong yatang tense ang mga kalaban ko at sabay sabay
nilang tinutok sa akin ang mga baril nila.
Para bang slow motion ang nangyari nang masense ko kaagad ang unang baril na
puputok. Hinayaan ko munang lumabas ito mula sa lalagyan nito at saka madaling
inilagan ang bala na siyang tumama sa katapat niyang kamiyembro. Nagsimula na nila
akong patamaan pero ang tanging ginagaw ko lang ay ang ilagan ang mga ito. I won't
kill anyone of them. Rather, I'll make them kill each other.

Hindi ko sila hinahawakan. Tanging paambang tira na siyang nagpoprovoke sa kanila

upang kalabitin ang gatilyo ang ginagawa ko. Pumapaikot ikot at yumuyuko

ako kapag sa ulo ko dibdib ko nakatutok ang mga baril samantalang tuma-tumbling at
nagbebending naman ako sa tuwing tatargetin nila ang mga binti ko.

Maagap akong nag-iiba ng pwesto sa tuwing nakakakita ako ng tyansa na patamaan ng

isa ang isa pang taong nasa harap niya o kaharap niya. Sa oras na iyon, umiilag ako
o di kaya'y yumuyuko upang ang matamaan nila ay ang isa't isa.

Binibilang ko ang bawat segundo at nang malapit ng mag-43 seconds, naghalf-split

ako na siyang naging katapusan ng tamaan. Malinis ang konsensya ko na hindi ko sila
pinatay. Sila ang pumatay sa mga sarili nila.

Tumayo na ako ng tuwid at nag-inat. "Ready for more?" mukhang natagalan pa silang
makarecover sa ginawa ko kaya medyo naghintay pa ako ng ilang sandali bago ko
marinig ang pagkasa ng mga baril nila.

Pagkalabas namin, nabigla ako sa nakita kong namumuno sa mga tauhan ni Kirsten. The
one who leads them.

"How come!?" Edward as well as us were surprised. That guy ordered his men to end
our lives and then he pulled out sais blades.
Bago pa sila kumilos ay nagsalita muna ako. "Bakit mo 'to ginagawa?"

"Isn't it obvious? You are not my master, Alex. Hindi ko rin master ang kuya mo.
Money is the only thing who can order me around. Kung sino ang may mas malaking
offer, doon ako. Gets?" Traitor. How could you!? Totoo nga na mga tusong nilalang
ang mga spies. And a spy is the only one who understand another spy.

Great acting skills Axel. But I think, my reapers are better than you in that part.

At doon ko na narinig ang di mabilang na mga pana na naglanding sa mga tauhan nina
Kirsten at Axel.

____________________________________________________________________

A/N: Sa next chapter ang kadugtong nito! :) Maybe May 6 po mapopost ang kasunod. Sa
May 10, hindi ako makakapag-ud dahil may pupuntahan akong kpop event :( HAHA wag
kayong malungkot porket malapit na matapos. Marami rami pa nman eh ang mga
mangyayari eh. Wala pang lovelife si Alex, aysus. Sa mga hindi nagjojoin sa group
nten sa fb, oh well bahala kayo. Ayoko naman magpost doon ng 'something' regarding
sa Mhorfell kung kakaunti lang kayo. Hmph. Hindi naman ako magkakalkal eh T____T
Salamat sa votes at support. Sana nga mapublish ito as a book TT_TT Haha comment
kayo ah! :D
=================

Chapter 45 - Who's Next?

"Anong tinutunga-tunganga niyo ha? Shit!" malakas na bulyaw ni Axel sa mga tauhan
niya na hindi magkandaugaga sa paghahanap ng masisilungan dahil sa mga
nagsisitaliman na mga panang bumabagsak mula sa asul na kalangitan.

Napailing-iling na lamang ako. Ang ilan ay tumba na at malubhang nasugatan.

Sinulyapan ko ang kung saan nanggagaling ang mga palaso. Kumindat naman sa akin ang
mga engot at nagthumbs-up pa sa akin habang nakadungaw mula sa helicopter na
papalapit na sa amin. Kaya naman lumakas kaagad ang hangin sa paligid.

Nawala sa isip ko na may mga kalaban pa nga pala subalit pagkatingin ko ay wala na
siya. Hmph, ayos lang. May tamang oras para pagbayarin ang lalaking 'yun. Kailangan
ko makausap si kuya about sa spy na iyon.

It's kind of unusual for my brother to choose the wrong one. Futhermore, magaling
kumilatis ng tao si Xander pero bakit pinadala niya pa ang Gomez na iyon? Tss.
Troublesome.

"Let's finish them off. Sky, follow that bastard!" may diing sabi ng pinuno nila
habang mahigpit na nakahawak sa Uzi Sub-machine Gun niya.
Pumaatras kami ng ilang hakbang nang mapansing nadadagdagan at nadadagdagan pa sila
muna sa orihinal na bilang nila kanina. We are obviously outnumbered here. I
noticed one thing nang ipalibot ko ang tingin ko sa mga papalapit na mga kalaban.

Karamihan sa kanila, mga kaklase o di kaya'y mga schoolmates namin. Ibig sabihin,
it's either nakapuslit sila dito sa Mhorfell ng palihim or that girl, Alyssa
manipulated them.

Seems like the rumor is true. She really is a manipulator.

"Fuck ang dami nila." mahinang hangos ni Collen mula tabi ko. Heh, someone like
Collen is somewhat scared just because we're outnumbered?

"Oh, I didn't know that you're scared when there's a lot of people?" pang-aasar ko
sa kanya na umabot din naman sa pandinig ng iba. Dali kong naramdaman ang masamang
tingin mula kay Collen pero hinayaan ko lang. Napaka-isip bata talaga.

Hindi rin naman kami pinansin ng iba naming kasamahan at mas focus na lang sila sa
tiyempo ko ay nasa siyamnapung tauhan. Kitang kita namin sila lahat dahil na rin sa
lawak ng forest area.

Handang handa na kami makipagbakbakan nang biglang maglanding at magsisulputan ang

pito kong personal guards. 'Yung tatlong iniwan ko sa dorm, iika ika pa. Oh well,
sila may gusto niyan eh. Kung hindi na lang sana nila ako pinigilan at kung
nagsalita na lang sila ng mas maaga edi sana hindi namamaga ang mga talampakan
nila.

"Oh dude! Naglalaro ba kayo ng paunahan gamit ang isang binti lang? Dapat sinabihan
niyo rin kami para nakasali kami!" pambungad na pang-iinis ni Samuels habang
nagkakarga ng mga bala sa dala niyang assault guns.
"Gago! Ikaw kaya makatapak sa sandamakmak na thumbtacks tignan lang natin kung
hindi ka mapaika!" resbak naman ni Smith kasama ang mga nanlilisik na mga mata ng
dalawa pa niyang kasama na nadali rin ng patibong ko.

Napairap na lang ako. They are acting childishly! It's as if they are not the
chosen reapers

of a mafia leader. Damn, I want to smack their faces so much now. Makikipaglaban na
nga lang, mag-aasaran pa. It looks like they want to experience hell again, huh?
But before I think of a good training course again, kailangan muna naming mapatumba
ang mga nasa harapan namin.

"Sorry, we're late boss. Kill or beat? Pwinesto pa namin 'yung helicopter eh."
nakangising tanong ni Kane habang hinahasa pa ang katanang hawak niya.

"Bahala kayo. Basta magtira kayo ng pwede iinterrogate." sa maikling phrase na iyon
ay doon na nagsihanda ang lahat.

Dama mo ang tensyon, kaba, at takot sa marami. Naririnig ko ang mga kalansing ng
mga metal at bakal na sandata. Pati na rin ang magiging malakas na pagwasiwas ng
mga baseball bats at iba pa. Anyway, mas nababanita ko ang pag-agos ng dugo kaysa
sa mga bawat paghinga ng kahit na sino rito.

Hindi namin maiiwasan na masugatan o madaplisan but I'll make sure that it's not
mine's or my friends' bloods will flow in this ground but these assholes'.

Biglang nawasak ang tahimik na atmospera nang sumigaw ng pasugod ang ilang bilang
ng mga kalaban sa amin. Mabilis na naagapan naman ng mga tauhan ko ang mga iyon at
saka kami nagsisugod sa kanila.
Sa bawat pagbagsak ng isa ay may kasunod pa. I'm in the middle of chasing my
breathe nang may sumakal sa akin. Napaatras naman kaagad ako at tumama ang likod ko
sa isang katabing puno. May pagkamalakas ang impact nang pagkakasalpak ko pero mas
inuna ko muna kung ano ang nasa harapan ko. At ang nasa harapan

ko ay kamatayan. I'll take care of this first before concerning my back.

Hinawakan ko ang dalawang kamay niya at tinadyakan siya sa parteng hinding hindi
magugustuhan ng mga lalaki na matamaan sa buong buhay nila. Dalawang beses ko pang
ginawa iyon bago ko siya napagawang bumitiw. Nang makakalas na ako sa kanya ay
sinuntok ko siya ng pagkalakas lakas sa panga. Then, that finishes my game with
him.

I realized na may dalawa pang papunta sa akin kaya naman pinatunog ko na ng mabilis
ang leeg ko at saka binunot ang dalawang sais blades ko mula sa back pockets ko.
Medyo dehado nga lang ako dahil mas malalaking patalim ang dala nila. Papatalo ba
ako? Siyempre hindi.

Nakikipagsabayan ako sa bawat pag-atake nila sa akin. Iniiwasan ko rin ang mga
pagtama ng dulong parte ng mga sandata nila. Abala pa ako sa pakikipaglaban sa mga
lalaking ito nang mapansing kong nakahiga na sa lupa si Jonathan at pumapaatras
mula sa isang babaeng may hawak na samurai.

'Excuse me boys, I need to end this earlier for you too' isip isip ko sa bandang
gilid ng utak ko. Sabay silang tumarget para sa harapan ko kaya naman yumuko ako
and I swiftly moved to their backs. As usual, my favorite technique, I paralized
both of them that they've gone to dreamland first.

May kalapitan ako sa fighting circle ni Courtney. Then I saw a bow and arrow sa isa
sa mga kalaban niya. Pumaroon ako at naghalf-split muna bago pumaikot para mapatid
ang mga binti ng lalaki. Nagulat pa nga sandali si Courtney sa ginawa kong
pagsaglit pero nakabawi

naman siya kaagad nang tinuro ko sa kanya ang mga paparating pang mga kalaban.
Bago pa makatayo ay tinarak ko sa kanya ang silver pin ko mula sa buhok ko. Hindi
pa naman siya patay. May laman lang na lason ang loob ng pin kaya mawawalan muna
siya ng malay. Dinampot ko na ang bow and arrow sa likod niya at saka pumwesto kung
nasaan si Jonathan. When I got the right timing and direction, I released the arrow
softly. Dumirekta naman ito sa tagiliran ng babae.

They stared at me a little before they came up to conclusions. Nagmamadaling tumayo

si Castillo at kinuha ang tumalsik niyang baril. Tinanggal ko na ang tingin ko sa
kanila para naman alalahanin ang sarili kong mga kalaban.

I spinned my blades with my bare hands and threw it sa kalapit na puno ni Kia. Ubos
na kasi ang mga shuriken niya kaya sa tingin mo makakatulong sa kanya iyon. Pinulot
ko naman ang katanang nasa paanan ko na lang at saka nakipag-espadahang muli.

May papasaksak na sana sa akin kung hindi ito hinarang ni Alexis gamit ang samurai
niya. Tinapos na rin niya ang iba pang nakapalibot sa akin sa isang tirahan lang.
Humihingal siyang tumigil habang tagaktak ang mga pawis.

"Just because I saved you, it doesn't mean na okay na tayo." just like that bumalik
na siya sa pakikipaglaban. Para bang tumigil ang buong kapaligiran at napamaang.

So they still think na pinagpalit ko sila? Fools. Hindi niyo kasi alam at alam kong
kasalanan ko rin 'yun dahil hindi ko sinabi pero mas mabuti ng kamuhian niyo ko
kaysa madamay at mapahamak kayo

ng dahil sa akin. Baka kasi kapag ininsist niyo pa lalo ang mga sarili niyo sa mga
problema ko ay mag-iba pa ang tingin niyo sa akin. You don't even know that this
elixir flowing in my veins can transform me into a beast. Isa pa, paano kung dahil
sa pagtutuklas ko ng mga impormasyon ay di sinasadyang maikabit sa inyo ang mga
iyon? It keeps bothering me that idea. That what if one of you is related to my
business and something get ruined?! I can't afford that to happen.

Nabalik na lang ako sa wisyo nang mapansin kong nasa kalagitnaan ako ng lugar at
pasugod na sa akin ang walong tao na nagmula sa iba't ibang direksyon. Hindi ako
gumalaw. Hinihintay ko lang na lumapit pa sila lalo sa akin. The closer they get to
me, the closer they are to their deaths.

When I got my personal signal, I slashed my sword around. Sa maikling eksplanasyon,

umikot ako habang hawak ang weapon ko na siyang naging sanhi para matamaan ko
silang lahat. Tumalsik ang kakarampot na dugo sa mukha ko. Humahangos akong
tumingin sa mga kamay ko na may bahid na ng dugo ng mga masasamang tao. Nabitawan
ko na lang ang hawak ko at tinignan ang mga kasamahan ko.

They are all looking at me. Hindi ko maiwasan na mapayuko na lang. Naramdaman ko
naman ang mainit na kamay na gumulo sa ayos ng buhok ko. "Thank you. Thank you for
fighting with us." I looked up only to find Edward grinning.

"Are you hurt? May daplis ka ba? Putangina ng mga iyon! Sabihin mo sa amin Alex,
may masakit ba?!" nakakatawa ang mukha ni Keith nang nag-aalalang lumapit siya sa
akin

kasama pa ang iba kaya nga napangisi ako.

"Idiot. Tignan mo nga muna ang sarili mo. Wasak wasak ng 'yung polo mo 'o."
naconscious naman kaagad siya at hinanap ang sira. Dumating naman si Mir para
ipahiram ang blazer niya sa kamiyembro.

"Aww, thanks bro. Natouched ako! I love you pre!" Vladimir replied to him with a
middle finger that made everyone laugh.

"Dammit, you made us worried! Next time, don't leave without us guarding you, young
lady." banas na sabat naman ni Dash na akala mo ba ay nabawasan ng sampung taon ang
buhay dahil sa pag-aalala at kaba. I don't if it's because of me or if it's about
the reason why he got hurt a while ago back in the building?
Nakakabinging katahimikan na naman ang bumalot sa amin. I checked their expressions
and all I can see is shock. Kahit nga si Spade tila ba nasurpresa sa kung anong
bagay. Ano ba iyon?

"YOUNG LADY?!!" sabay sabay nilang pag-ulit sa salitang tinawag sa akin ni Dash.
Shit, they found out. Kahit ako hindi ko rin namalayan na kanina pa pala nila ako
tinatawag na boss, young lady at master. But it's alright. Hindi lang naman ako ang
hindi agad nakapansin.

"Yup! Dash, Keith, Kane, Vladimir, Jerson, Achilles and Jake were all Alex's men.
Personal reapers, specifically. Remember that time when Cromello was absent for
more than a week? Sinasala niya ang mga ito noon kaya wala siya." inunahan na ako
ni Sky magpaliwanag. Habang nagsasalita nga siya ay mukha pa siyang iritable eh.

Ikaw ba naman

ang nag-iisa sa ten heads na nakakaalam ng tungkol doon tapos hindi mo pa maaaring
ibulgar kahit nakakarinig ka na ng mga sentimyento ng mga kasama mo about sa issue
na sa totoo lang ay walang katuturan, masisiyahan ka ba?

After all, only he knew. I'm sure maraming naging reklamo ang mga ito sa akin noong
mga araw na iyon at pinigilan lang ni Sky ang sarili niya huwag maasar dahil baka
masiwalat niya ang katotohanan tungkol sa mga reapers ko ng di oras.

"Kung ganoon, we got jealous for nothing?" Marc asked. Nagkatinginan naman silang
siyam samantalang ang tatlo ko pang kaibigan ang mga guards ay napapailing na lang.

"Then that pest ..." Spade muttered while looking at Dash. Dash's brows furrowed
when heard what Spade called him. He was about to start another quarrel when I
interrupted.
"Opo, kamahalan. He's the head of my personal guards. That's why, understood na na
siya ang lagi kong kasama. Gets niyo bang lahat?" pagtutuloy ko sa paglilitanya ng
konklusyon ni Vantress. Wala na akong magagawa kundi kumpirmahin ang binanggit ng
pinsan ko. Nandito na eh, ano pang silbi kung idedeny ko?

Naiayos na namin ang problema sa pagitan namin matapos ang ilan pang mga katanungan
na galing sa kanila. Nawala na rin ang mga sama ng loob, duda at di pagkakaunawaan.
Kaso ang asar, inis at selos, hindi pa yata. Kahit na ba masasabi kong they are
getting along well with the others, tuloy tuloy pa rin ang bangayan ng mga heads at
ng pitong engot. Ang mas malala, pinapangunahan pa nina Collen at Achilles. Ang mga

pinakapikon at may mga di maintindihan na mga ugali.

Even so, we still need to discuss a lot of things with each other. We must find out
the missing puzzle pieces to solve every picture. Ngayon na wala kaming
madedependahan ng source para sumagot ng mga katanungan namin ukol sa ibang bagay
dahil wala na nga ang totoong Kirsten, nararapat lang na humanap kami ng ibang
alternatibong paraan para maresolba ang mga tanong sa aming isipan.

Since their house got destroyed by me and it will took a little cleaning para
malinis ang pinangyarihang lugar ng laban, we decided to stay at Vantress' place.
Sigurado kasing sa amin ikokonekta ang mga nangyari dahil alam naman ng mga
estudyante kung sino lang ang may lakas ng loob para lumagpas sa forbidden gate.
Ipapahack na naman namin ang security system ng school para mawalan ng matibay na
ebidensya para maiugnay kami sa nangyari. According to Marc, siya na raw ang bahala
sa mga awtoridad at investigators dahil relative naman niya ang in charged dito sa
Mhorfell.

Spade called their driver to give us a ride and in just a few minutes, he came with
a shining limousine. Maramirami kami pero kasya naman kaming lahat dahil na rin sa
haba at laki ng sasakyan. While on our way, conversations keep on arising.

"That bitch. Tulad nga ng sinabi ni King, she's a fake! Pasalamat siya pinagtiisan
ko siya kung hindi lumulutang na ang bangkay niya sa Pasig River." kumukulong
dugong banggit ni Thelina. Mukhang hindi masyadong maganda ang naranasan niya mula
doon sa babaeng 'yun ah.
/>

"Alam niyo naman palang peke siya, bakit hindi niyo man lang siya tinanong o
tinakot?" segundang tanong ni Vladimir. Woah, they are speaking with each other
naturally. But of course, hindi naaalis ang tenga ko sa pinag-uusapan nila because
even me, I'm curious about the answer why they pretended.

"Nalaman namin na spy siya mula sa isang certain mafia group kaya pinakuha ko lahat
ng pwedeng makuhang informations about her and if it wasn't for her, hindi pa namin
malalaman na nasa mismong teritoryo tayo ng mga kalaban." biglang lumamig sa loob
ng sasakyan dahil sa tono ng boses ng kinikilalang pinuno nila.

Naguluhan naman ako sa sinagot niya pero somehow that phrase is kinda familiar.
Para bang narinig or nabasa ko na siya dati. Ah! That's right. Someone sent me a
letter before about me entering his kingdom or something. And I am definitely aware
that that someone is the one ordered to kidnap me and the one who ordered to kill
Lorraine.

That devil is still out there having fun with all his freedom and power despite of
killing innocent people. I can't help but clenched my hand with that thought.

"Mhorfell Academy is the enemy's camp." para bang tumigil ang mundo sa narinig
namin mula kay Vantress. What?! How could that be?

"You mean, there's a possibility na simula pagkapasok natin sa Mhorfell, sila

nakahanda na at naroroon lang sa bawat sulok ng lugar na iyon?" naghyhysterical na
kwestyon ni Alexis. I can't even imagine being watched by numerous eyes for all
these time!

So that's the meaning of that guy's words. That I can't get away from him and
instead, I pushed myself into his trap.

Tango lang ang naging tugon ng kaibigan kay Alexis. Nahulog tuloy kaming lahat sa
malalim na pag-iisip. Kung ganoon, kahit sa mismong tinuturing na pangalawang
tahanan ng mga mag-aaral ay hindi na rin ligtas para taguan? Na mula sa umpisa,
sinusubaybayan lang talaga niya kami. Then maaari rin bang isa sa mga officials
Mhorfell ang mastermind? What about Mafia Horwaide?

"Cromello, if you are thinking about the mastermind, yes. Maaaring isa sa mga
kinasalamuha natin sa school na iyon ang may balak pumatay sa atin at ang taong
pumatay sa mga kamag-anak ko. Mafia Horwaide, wala silang kinalaman. Sadyang napag-
utusan lang ang spy na iyon. Kung ano man ang rason niya, wala tayong clue."
seryosong bigkas ni Spade. Sa sobrang pag-iisip ko, he was able to see through me.
Malamang alam na rin niya ang lahat ng bagay na nalaman namin mula sa private
investigator nina Juno dahil sa impluwensya at pera ng pamilya nila. Sabayan pang
damay ang pangalan ng Kirsten dito.

Alyssa Horwaide, she's a spy from Mafia Horwaide and yet her family has nothing to
do with this mess. Everything is still a blur. We can't find the answers that we
want to get.

Nginangata ngata ko lang ang kuko ko habang nag-iisip nang may pumasok na ideya sa
utak ko. Tama! 'Yung mga dokumento at ilan pang mga sulat na nakuha ko sa
principal's office! Pwedeng may mahanap kami tungkol sa mga ito. Kung ganoon na
lang ang pagtatago ng mga ninuno ko sa

susi ng safe na iyon, then maybe those envelopes contain such confidential items.

Kinuha ko ang cellphone ko mula sa bulsa at tinawagan si Juno. He's the only one I
can ask to get those for me. Hindi naman na nagtagal bago niya sagutin.

"Hey, I have a favor to ask." umpisa ko na siyang nakakuha ng atensyon ng lahat.

Matagal bago nagsalita mula sa kabilang linya ang kausap ko. Inispeaker on ko rin
ang phone ko para marinig nila ang usapan. Para na rin iwas pagpapaliwanag at
pagkekwento mamaya.

"O-oh. Alex? Ah, w-what is i-it?" nakakapagtaka naman. Bakit garalgal at halos wala
na siyang boses kung sumagot. Napansin ko rin ang pagsasalubong ng mga kilay ng mga
kaibigan ko.
"Why is your voice shaking? Anything wrong?" again, matagal na naman ang naging
sagot niya. Mas lalo tuloy akong kinakabahan kung ano ang sitwasyon ni Juno ngayon.
Kung may problema ba o kung may masamang nangyari sa pinapagawa ko sa kanya. Sa
pagkakaalala ko, ang nakaassign sa kanya na task is about sa kaso ng pagkamatay ng
mga Vantress women.

Dumaan ang ilang segundo at nakarinig na kami ng pagkabasag ng kung ano ano. Dinig
na dinig din namin ang mga putok ng baril at hiyaw ng mga taong sa tingin ko ay
kasama ni Juno. Fuck, ano ba ang nangyayari? Para kaming mga sira dito dahil
nanghuhula na kami kung ano ang sitwasyon na kinasasadlakan ng kakampi namin. Mga
kaunting paghihintay pa nang sa wakas ay mapakinggan namin ang tunog ng malalakas
na paghinga niya.

/>
"A-ale-ex. Y-you-re ne-next. Be c-caref--" with that naputol na lang bigla ang
linya at tanging beep tones na lang ang umalingawngaw sa loob ng sasakyan.

______________________________________________________________________

A/N: Sa wakas! Tapos ko na i-type! Guys, nagstay ako ng almost 3 hours para matapos
itong chapter na ito, nagpuyat ako! HAHA XD Hindi kasi ako ung tipong nagsusulat sa
papel ng ideas. On the spot ako kung mag-isip about sa Mhorfell lol. Nireview ko pa
ung last update ko and yeah believe it or not, nakakalimutan ko ung mga tinatype ko
HAHA. Anyway, kahit na sabi ko sa sarili ko na mga hapon na lang ako mag-uud, hindi
rin nangyari kasi na-guilty ako sa mga nakakaiyak niyong comments at messages!
Nakakatouched eh! Kaya nama gusto ko bumawi!

--> Oo nga pala. Kaya hindi nagkaroon ng update noong May 6 kasi nung May 4, kinuha
na ni papa ung laptop para ipareformat. Eh May 6 pala expiration ng net tapos May 7
ko pa pala makukuha ang laptop. Kakahuha ko lang ngayon nitong laptop so pagkabukas
ko, puro messages niyo na <3 Love you guys! Namiss ko kayo :( Happy Birthday sa isa
sa aking mga reader! Nawa'y dalawin ka ng mga nagwagwapuhang characters ng Mhorfell
sa iyong panaginip! :)

Guys, basahin niyo ang mga notes at posts ko sa message board okay? Para alam niyo
ung bakit hindi ako kaagad nakakapag-ud! Sa May 10, again baka walang update sa
araw na iyon dahil pupunta ako sa isang kpop event~ Malay niyo magkita tayo XD
comment lang ng comment! feel free to message me! Thank you sa mga votes at endless
support! ^____________^
=================

Chapter 46 - Alex is Kirsten Theory

[ C O L L E N ' S P O V ]

"Pwede bang umupo ka muna Alex? Nahihilo na ako sa'yo." asar na usal ko kay Alex na
kanina pa palakad lakad dito sa study room. Ang dami na nga naming pinagdaanan na
trauma sa pagpasok pa lang ng private property na ito eh. Hanggang ngayon kasi
hindi pa rin namin matukoy kung ano nangyari doon sa gagong Juno na 'yun. Siguro
kung titignan kaming lahat, si Alex ang pinakanag-aalala.

Para naman sa amin nina Alexis at Jonathan, mas nag-aalala kami sa katabi naming
naglalabas ng malalamig at nakakatakot na aura. I'm sure this woman will never be
able to sense it 'cause she's so dense.

Kung bakit kami na lang ang natira, 'yun ay dahil nag-grocery at nagshopping muna
sina Thelina, Kia, Courtney kasama si Edward para sa mga kakailanganin at gagamitin
namin habang naglalagi dito. Si Sky naman, nagpahatid sa second headquarters ng mga
Cromello para kontakin daw ang nakakatandang pinsan from Brazil. Dash is there
outside, guarding the room's doors while his fellow reapers are on a mission. Kane,
Keith and Achilles to get all our items sa Mhorfell at 'yung tatlo pa ay pinag-
imbestiga ni Alex sa kung anong nangyari kay Domzelle. Marc? Oh well, he's busy
with hacking and tracing Juno's whereabouts right now.

He mentioned to us before that he is a long-time friend of that bastard. Marc also

cleared the misunderstanding about the incident last time. Na binablackmail ng ama
ni Juno ang sarili niyang anak para sa

paghihiganti niya sa pamilya ni Cromello. Pero hindi pa rin maaalis ang inis ko sa
kanya. Sadyang wala lang akong confidence para pagkatiwalaan siya.

She stopped on pacing out and she looked at me with her cold and scary pair of
orbs. Napaayos tuloy ako ng upo. Kung kanina halos nakapahiga na ako at nakapatong
pa ang mga paa ko sa lamesa, ngayon daig ko ang proper posture sa pag-upo. This
woman keeps on giving me goosebumps eversince she came to our school up 'till now.
Argh.

"Shut up. I'm worried, 'kay? Paano kung nasa panganib nga talaga si Juno? Ako lang
ba ang concerned citizen dito?" at tinignan tignan niya pa kaming mga kasama niya
dito sa loob ng kwarto. She wasn't able to avoid heaving a sigh due to our silence.

Patalikod na siya at pabalik sa upuan niya nang may magsalita. "He's not a baby
anymore. He can handle it on his own. No need to worry for that freak." Spade
replied though he's not looking at her and instead, reading a black covered book.

Napaharap naman sa amin muli si Alex at para bang hindi makapaniwala sa sinabi sa
kanya ng kagrupo namin. Uh-oh, I have a bad feeling about this. Wala pa namang
malakas sa amin para awatin ang dalawang 'to kung saka-sakali. "Oh, is that so? A
freak? Then what are you? A man who got no balls because he doesn't even have a
little bit of concern to an ally?" bira naman ng kabilang panig.

Jusko po. Nakapabilog kami at magkakatabi kaming mga lalaki, nagkakatinginan na

kami dahil sa nagbabadyang bagyo na parating. Si Alexis nga, nagsign of the

cross na. Tangina talaga nito.

"He's not my ally. It is you who is his ally. And I think the word 'Freak' is not
enough to describe him. Coward. Yup, that's the word because he can't even stand
against his own father's unrighteousness." ni mukhang walang balak pa rin si Spade
na bitawan ang binabasa niya. Nananatiling kalmado ito at walang nababanaag na
emosyon sa mukha nito.

Dumako naman ang tingin namin kay Alex na nakapamewang na pero hindi nawawala ang
mga nakakatakot na titig niya. She gave out a sarcastic laugh. "Says by the man who
kissed a slut named Alyssa Horwaide in the middle of the night." and that's it.
Sinarado na ni king ang librong hawak niya kanina pa at inilapag ito sa lamesa.
Bumuntong hininga muna ito bago tuluyang tumitig kay Alex.

Hindi ko na talaga gusto 'to. I'm serious. Mamaya baka magpatayan na ang dalawang
'to. Teka, ano ulit 'yung sinabi ni Alex? Spade kissed that whore?!

"Pare, hinalikan 'yun ni king? Shit, hindi ko alam 'yun ah." bulong sa akin ni
Jonathan mula kanan ko.

"Collen, ngayon lang may taong may lakas ng loob para hamunin sa isang debate si
Spade. Kanino ka? Kay Alex ako, oh." at akma pang aabutan ako ng limang libo nitong
si Alexis. Mga siraulo talaga.

I know Alexis is right. This is the first time that there is a person who has such
considerable courage to fight with Spade using her own words and beliefs. Kahit
kami, never kaming tumutol pagdating sa padedesisyon ng leader namin. Kasi you
know, lagi kaming nag-eend up sa conclusion

na he's always right.

That Alyssa, plano lang naman niya talaga nagpanggap na naniniwala siyang si
Kirsten 'yun para alamin kung may iba pang kasama ito o kung may hidden agenda ba
ito. But I don't know why it ends up with Spade kissing that girl.

"Mga baliw! Gumawa na nga lang kayo ng paraan para mapatahimik 'yang dalawang 'yan.
Kung hindi, damay damay tayo." sitsit ko naman sa kanila.

"I kissed her for the sake of my plan, Cromello. I'm not like someone out there who
attends a party tapos mahuhuli naman pala ng kalaban." sagot naman ni Vantress.
Palala ng palala at mas humahaba na 'yung pinaghuhugutan ng mga banat nila. Pati
mga nakaraang nangyari, nauungkat pa. Guys, past is past!

"Ah-e-eh, k-king tama na 'yan. Baka marinig k-kayo ng mga m-maids. W-we sh-should
make a h-heavenly atmosphere, right Nathan?" pag-aawat ko sa kanila. Pinanlakihan
ko naman ng mata ang mga katabi ko para sumang-ayos sa sinabi ko.

Tumayo mula sa kanyang kaninang kinauupuan si Spade at tinignan kami ng mariin.

Pilit kaming nagpainosenteng ngiti dahil nanlilisik na ang mga mata niya. "I can
send you three to heaven anytime and anywhere." that shut us up.

"Kung ganoon naman pala ba't hindi mo na lang pala ako pinabayaan na gamitin ni
Juno noon? Ba't ka pa nag-abala na iligtas ako, ha?!" akala ko pa naman ayos na
dahil napatigil namin sila kahit kaunting sandali. Sana dumating na ang mga
kasamahan namin. Hindi namin kaya ang dalawang halimaw na ito.

Napalakas

yata ang boses ni Alex kung kaya't bumukas ang pinto at iniluwa nito si Dash na
nag-aalala. "Is there a problem, young miss?" tanong niya.

Napausog naman kami ng mga upuan namin nang makita naming dumukot ng baril si Spade
at itunutok sa direksyon ng pintuan. "Go out and shut that door." his words have
sent chills down to our spines. No wonder siya ang pinakakinatatakutan sa aming
sampu.

Napalunok naman si Dash at chineck muna kung maayos ang kalagayan ng master niya o
kung may sasabihin ito bago pumaatras at lumabas ng silid. Again, natahimik na
naman ang buong lugar.

"Bro, pwede bang lumabas na muna tayo? Bawat minuto na nandito tayo, nababawasan ng
ilang taon ang buhay ko eh." pasimpleng bulong ni Jonathan sa akin. Si Alexis,
nagyayaya na rin. Kaso sa gantong tahimik, mapapansin at mapapansin kami kung
lalabas kami. Kapag napansin kami, aba'y mas lalong patay.

"Then why, Alex? Bakit mo rin kailangan pa i-mention ang paghalik ko sa babaeng
'yun ha?" pabalik na tanong naman ng isa. Nagsusukatan sila ng tingin. Wala inuman
ang gustong magpatalo. Akala mo ba'y sa titigan na sila nagtatagisan.

Nagdadasal na kaming tatlo na sana huwag muna kaming madamay sa away nila para
hindi pa namin makita si San Pedro nang dumating ang aming tagapagligtas. Thank you
Lord.

Malakas na bumukas muli ang mga pintuan at nakita na namin ang mga pagmumukha ng
mga kasamahan namin na kararating lang. Ang ilan pa nga sa kanila ay may mga dalang
supot ng mga pagkain, inumin, damit at iba pa.

Nabigla pa nga sila nang madatnan nila na seryoso ang mga mukha ng dalawang bulto
na nakatayo pero mabilis din naman nilang nabasa ang sitwasyon kaya umeksena na rin
si Kia.

"Oh guys! Ito na ang foods and drinks niyo. Sorry natagalan. 'Yung security kasi
nina Spade eh." nagsipasok na silang lahat at nagsikuha ng mga mauupuan. Pinatong
na rin nila sa malaking lamesa ang mga supot.
Nagsikuhanan na kami ng mga gusto namin kainin at inumin. Umupo na rin sina Alex.
Hindi nga lang sila nagpapansinan o nagsusulyapan man lang. Ni hindi nga sila nag-
uusap man lang habang nagdidiskusyon kami eh. We don't know if talagang focus lang
sila sa pinag-uusapan o sinasadya nila 'wag magkibuan.

"Where are my reapers, cousin?" pukol niya kay Sky na nagsasalin ng inumin sa mga
baso namin.

"Sina Jake, Jerson at Mir, hindi pa bumabalik but they called a while ago na baka
mamayang gabi pa sila makauwi. Sina Kane naman, pinapaayos pa 'yung mga gamit natin
sa mga guest rooms." he answered. Tumango tango lang si Alex sa sagot ng pinsan.

Nang bumalik na naman ang pagkatahimik ay nagbukas na ako ng bagong usapan. "Ah,
Spade! Buti pinayagan ka ng dad mo na pag-istayin kami dito?" medyo nauutal pa nga
ako nang sabihin ko 'yan eh. Never pa namin nakita ang ama ni king. 'Yung kapatid
niya nameet na namin once or twice pero 'yung dad niya? Not yet. Curious nga kami
kung ano klaseng karakter meron ang isang Vantress Mafia head?

"My dad is not here. He's in Brazil right

now for some deals. Next month pa naman siya babalik kaya okay lang na dito muna
kayo mag-stay." paliwanag niya. "Eh si Sean?" sunod kong kwestiyon.

"Nasa school pa." maikling tugon lang niya. Napa-'ahh' na lang ako. Hay, mauubusan
ako ng kadaldalan sa taong ito.

"Wait a minute. Ba't ba sobrang tahimik niyo? May pinag-awayan ba sina Spade at
Alex habang wala kami?" pagbasag ni Fiacre sa katahimikan. Napunta naman lahat ng
tingin namin doon sa dalawa na parehas at sabay pang sumagot ng 'wala' sa tanong ng
kaibigan.
Nagtagpo tagpo ang mga tingin naming lahat at iisa lang ang naisip namin. 'Oo nga,
wala.' Napailing pa nga sina Dereen eh. Siyempre mas kilala nila si Alex at mas
kilala naman namin ang leader namin. Pareho pa talaga silang nagsinungaling eh kami
ang mga nandito kanina.

Nagpatuloy lang diskusyon namin at pagdidistribute ng mga gagawin para sa mga

susunod naming hakbang. Kailangan ng masugpo ang hinayupak na mga mamamatay tao na
'yun. I can't wait to see that Horwaide girl's blood on the floor. Nabalitaan na
rin namin ang tungkol kay Axel at sa tunay na hangarin niya sa pagpasok sa
Mhorfell. I can say, he's one son of a bitch. Damn him.

Maingat kong nilalagok ang iniinom ko nang marinig ko ang isang komento ni Rennei
kay Alex habang hinihipo hipo pa ang buhok nito. "Your real hair color is coming
back, Alex. Soon, it will be blonde again." mahina lang ang pagkakasabi ni Rennei
at kaming tatlo lang nina Jonathan at Alexis ang pinakamalapit sa kanila. Kaya
siguro kami

lang ang nakarinig, eh kami lang rin ang nasamid nang marinig 'yun eh.

Blonde? Her real hair color is blonde? Isn't just like Kirsten's? "Mag-ingat naman
kayo sa pag-inom." paalala ni Dereen na katapat lang namin. Pinunasan namin kaagad
ang bibig namin at ang ilang natapunang parte ng suot namin. "Yeah. Sina Nathan
kasi eh nakikipagkulitan pa." palusot ko na siyang pinaniwalaan naman nila.
Nagpakiramdaman na nga lang kami ng mga kumag na mga katabi ko eh.

It's kind of ... suspicious. My curiosity is bursting out again. Wala naman talaga
kasing matibay na patunay na patay na talaga si Kirsten. That cloth na may dugo na
natanggap ni Alex, we can't really say na sa kababata ni Spade 'yun dahil walang
kaming DNA sample ng taong 'yun. Kahit ang mga buto na natagpuan nila Sky, hindi
rin mapatest sa laboratory.

According sa pagkekwento ni king, Kirsten is a very pretty girl. In the same age as
him, has long and a little curly blonde hair, has black eyes na kapag natatapat sa
sinag ng araw ay nagmumukhang gray, maputi at pilya. Nabanggit niya rin sa amin na
may half half 'yung bata. Nakalimutan na nga lang daw niya kung anong lahi.
It reminds me, Alex told us once na her family's origin is somewhere in Europe.
Kaya posibleng nasa dugo niya ang pagiging foreigner and that resulted to having a
natural blonde hair. Same age lang naman silang dalawa ni Spade. She has black eyes
pero never ko pang napansin kung nagiging gray ang mga 'yun kapag natatapatan ng
araw.

Oh God. Pwede nga kaya ang iniisip ko? Kasi isa pang

nakakapanakit ng ulo, ba't si Alex lang ang sinesendan ng mga weird boxes na iyon
kung ang mismong taong nagpapadala noon ay ang pumatay sa Vantress women? Hindi
ba't maaari rin namang sendan sina Dereen, Fiacre at Rennei o di kaya ang pamilya
nina Vantress. Pero hindi, si Alex lang. Shit shit shit.

"Spade, buksan ko muna 'yung kurtina at bintana ah. Ang lamig kasi eh saka hindi
naman na nakakasilaw ang araw ngayon." nakuha noon ang atensyon ko. Pinayagan naman
ni king si Edward. Pumunta siya sa likuran namin nina Cromello upang buksan ang
bintana. This is my chance. All I need to do is to call her when the sun's light
strikes. And then, macoconfirm ko na ng kahit ng 50% man lang ang theory ko.

Ayan na ayan na. Ang tagal naman ni Ed magbukas bwisit! Five ... four ... three ...
two ... one ...
"Kuya!" um-echo ang malakas na sigaw ng kilalang kilala ko na binata. "Pinapasabi
ni Butler Kim na isarado lahat ng bintana hanggang bukas dahil may paparating daw
na thunderstorm." para bang binagsakan ako ng langit at lupa. Nawala na ang
pagkakataon ko na makumpirma kung nagiging gray ba ang mga mata ni Alex kapag
nasinagan. Ugh.
"Sean, stop that habit of yours of shouting. We're not deaf." doon lang niya
napansin na nandito kaming lahat at hindi lang ang kuya niya. Napakamot

na lang siya ng batok at nagpaalam muna dahil may gagawin pa daw siyang homework.

"Thunderstorm? Spade, may soundproof ka ba na kwarto? At kung meron man 'yung wala
sanang bintana?" Sky asked.

"Bakit 'tol? May gagawin ka bang milagro?" sabat ni Marc.

"Ginagago mo ba ako? I am asking dahil takot si Alex sa kidlat." banas na banat ni

Sky kay Marc. Binatukan pa nga niya ito.

"Yup meron. Sabihin mo na lang kay Butler Kim sa labas para mailipat niya ang mga
gamit ni Cromello." nag-okay sign lang ang pangatlo sa amin at lumabas na.

So, even a great woman like Alexandria Cromello has her own fear too, huh? But why
thunders? She's not afraid of death but afraid of thunder. I need to take that down
in my mind.
Ako lang ba ang nag-iisip na maaaring buhay pa nga si Kirsten at ang Kirsten na
iyon ay si Alex?
_____________________________________________________________________

A/N: Pati si Collen :O What do you guys think?! Si Alex nga ba? Or patay na talaga
si Kirsten? Haha stay tune for the next update! For my reader na nagwish ng 3
updates before her birthday which is May 14, second update ko na ito! Pinupush ko
talaga para sa request mo :) May susunod pa before your special day so wait na lang
ng kaunti ^^

Ang daming worried kay Juno XD Don't worry nag-iimbestiga na ang mga reapers.
Endangered species na nga ang mga pogi, babawasan ko pa ba? Lol. Oo nga pala! Hindi
na March 6 ang birthday ni Alex! Di ko pa nga lang na-eedit pero iniba ko na 'yung
birthdate niya. March 14 na. Sa time nina Spade, March 1 or 2 pa lang kaya intay
intay~

You are free to post your greetings kay Alex dahil iiindicate ko nman kung bday na
niya doon sa update ko ^_^ Keep on commenting guys! Doon ako kumukuha ng
inspirasyon at ideas! HAHAHA Salamat sa patuloy na pagsuporta at mga votes.

--->Aside from the private chapter (epilogue), I'll post 3-5 special chapters. It's
about the other characters' story, other characters' POV at iba pang side stories.
Pwede ring about sa kung ano na nangyari after ng ending. NakaPRIVATE pa din po
'yun. Why? Because it's special. Follow me for more updates~

Happy Birthday sa crush ko hahaha XD <3 #HanggangSulyapNaLang

[ Ah! May naisip na ako na next story! Ano ba gusto niyong genre? ]
=================

Chapter 47 - Another Meeting With Her

[ A L E X ' S P O V ]
"Why do you even mumble about my fear of thunders?" humugot ako ng hininga at saka
malakas na ibinuga ito dahil sa pagod mula sa paghahanap ng bagong paglalagian ko.

Originally, sa guest room ako sa first floor just like everybody else pero dahil sa
request ng pagkagaling galing kong pinsan, nalipat pa ako sa third floor. What's
more irritating is nasa pinakadulo pa ito ng hallway. I don't even know if meron
pang gumagamit ng palapag na ito. Ang layo ko pa sa mga kaibigan ko.

"O sige na po, sorry na. You know me, I'm worried." Sky grabs something from his
backpack while talking to me with confidence. He's really hateful, isn't he? Tsk.

Napailing na lang ako. Ang taong ito ay pinsan ko for God's sake! Inaayos ko pa ang
mga personal na kagamitan ko nang kalabitin niya ako. I shooked his hand off from
my shoulder kaso talagang pinaglihi sa kakulitan at katigasan ng ulo ang taong ito
kaya hindi niya tinigil ang pangangalabit.

Bumagsak na lang ang mga balikat ko sa pagsuko. Binitawan ko na rin muna ang mga
inaayos ko sa drawer. Lumingon ako sa likod ko at nakita ang ngiting aso ng pinsan
ko habang nagpapatalbog talbog sa malambot na kama na kinauupuan namin ngayon. Ang
sarap sampalin ng lalaking ito eh 'no.

Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa para maramdaman naman niya na naiinis ako sa
kanya. Iniabot naman niya sa akin ang mga di mabilang

na envelopes. Kinuha ko ito ng mabilisan at saka ipinatong sa mga unanan ko. Kumuha
ako ng isa para buksan.
"Those are the documents that you requested for. I've heard what you've done just
to achieve those. My mouth is zipped, don't worry. Sana sa susunod, mag-ingat ka
naman. Hindi mo naman siguro gusto na ipatorture ako niyan ni kuya Xander di ba?"
he revealed. There's a tone of calmness that can compared to the sea from the
start. Such a dissapointment to hear his usual kidding side on the latter part.

"Opo. Mag-iingat na po ako. May balita na ba kay Juno?" tapos na kaming maghapunan
at dalawang oras na lang ay hating gabi na. Maliban sa aming dalawa, lahat ay
nagsiretiro na sa kani-kanilang mga bed chambers kaya wala ka ng maririnig na ingay
o kulitan.

But even though their noises were gone, the tension and fright will always surround
this place. Armed guards, reapers everywhere, kahit nga ang mga maids at butlers,
may mga nakatagong sandata sa mga uniporme nila. Tahimik ang mga tao dito.
Mamatahin ka pa nga ng mga nakakatanda kapag nahuli ka nilang tumatakbo sa pasilyo,
lumalapit sa mga babasagin, at marami pang rason. It seems like we're in a school
for proper upbringing in the times of duchesses and royalties due to their strict
remarks.

A young maid told us to behave correctly so that we won't be beheaded. We should

also be aware of how we speak with their young masters. Na mas malala pa daw ang
mararanasan mong takot sa mansyon na ito kapag bumibisita rito ang mga pangunahing
tauhan ng Vantress

Mafia.

"They found him wounded. Pinalo siya ng vase sa ulo kaya nawalan ng malay. Kalat
kalat ang mga bubog sa kwarto niya. Walo sa mga tauhan niya ang patay at tatlo
naman ang sugatan. Pinadala na namin siya sa hospital ni ninong. Hindi naman
nagkaroon ng major problem ang sa ulo niya. Aside doon, may mga sugat pa siya sa
katawan, kalmot sa mukha at napilay pa. Sabi ng doktor, aabutin pa ng ilang linggo
bago siya makalabas. Sinabihan ko na si ninong na maglagay ng extra security sa
kwarto niya kaya rest assured, my dear cousin." kumpleto niyang report sa akin.

They are quite merciless to leave like that. It is obviously a threat for me and
for everyone with me. Para kaming mga bulag na naiwan sa madilim na silid. Wala
kaming kaalam alam kung ano, sino at kung ano ang pwedeng gawin ng kalaban. At iyon
ang kinaiinisan ko. Kung nasa Mhorfell ang kalaban, sino sa kanila? What their
motives from killing?

"Ah! May pinapasabi pala 'yung sekretarya ni Juno." inialis ko muna ang pag-iisip
at pinili ko munang makinig sa sasabihin ng katabi ko. Tinago ko muna sa ilalim ng
unan ko ang mga envelopes dahil balak kong buksan ito mamaya o di kaya'y bukas.

"What is it?" I continue what I'm doing a while ago. Still waiting for what he is
about to say. I glanced at him. His face became serious.

"Lumayo ka daw sa mga lugar na bukas o may bintana. Kung maaari, ikulong mo daw ang
sarili mo sa kwarto mo. She is with Juno when those men attacked them. They are
assassins. They keep on hitting Domzelle whenever

he refused to tell them your location. Mukhang dahil 'yun sa nawalan sila ng trace
sa'yo pagkalabas natin ng Mhorfell Academy. May hinahanap rin daw silang box, ring,
at dagger. Based from their conversations, those three things are the only chances
para masira ang buong kuta nila. Kaya naman dapat nilang mahanap para sirain." my
brows furrowed on that.

They are after me. Bakit ba kasi kailangan ako ng lalaking iyon? Isn't it enough na
napatay niya na si Lorraine? Why does he keeps on sending his men to hunt me down?
Moreover, the box, the ring, and the dagger. Lahat ng mga iyon nasa akin. Subalit,
paanong ang mga iyon ang kayang sumira sa buong samahan nila? I should hide every
item well. Kahit hindi pa malinaw kung para saan ang lahat ng ginagawa nila, we
need to be careful. They may be watching you.

"Meron pa pala." I looked at him in the eyes. Slowly, I'm getting all exhausted. Sa
tingin ko, dapat na akong magpacheck up kaya lang kanino? There's no one in this
society who could understand the logic of my blood aside from my mom, Mr. Devroid
and his fellow assistants. But they were killed a long time ago.

"You see, after his secretary told me what happened, she was killed on the spot ng
isang rumaragasang kotse. Walang taong nagmamaneho. Walang preno ang sasakyan at
may nakita silang sulat." dinukot niya ang halos magkalasog lasog na papel mula sa
wallet niya. Another letter ... from him.

Binuksan ko ito ng paunti unti. Kumakabog ang puso ko sa bawat sandaling hindi ko
pa nababasa ang kahit isang kataga

mula sa puting sulatan. Gayunpaman, ayokong makita. Kinakabahan ako sa kung anong
nakasulat.

Sa mumunti kong pagtatanggal ng tupi nito dahil sa baka masira ay pinatong si Sky
ang malaki niyang kamay sa balikat ko. "You're trembling. Siguro mas mabuti munang
iwan kita tapos doon mo na lang basahin. Call me or scream if there's something
wrong, okay? Nasa second floor ang kwarto ko, ang mga reapers mo naman nandiyan
lang sa kung saan saan kaya don't hesitate to ask for help." ginulo gulo pa niya
ang buhok ko bago lumabas ng may ngiti sa mukha. More like a smile para i-comfort
ako.

Pumikit ako nang mapagpasyahan na ng mga kamay ko na ibulgar na ang nakalagay dito.
Sa pagbukas ng mga mata ko ay nakita ko ang napakagandang sulat kamay ng nagsulat
nito. Parehas pa rin katulad ng sa mga dating liham. Mabigat sa loob kong binasa
ito.

'Nagustuhan mo ba ang surpresa ko sa'yo? How boring, nalaman mo na kaagad ang

meaning ng nauna kong letter. Anyway, iisa-isahin ko sila. Lahat ng taong mahalaga
sa'yo at malapit sa'yo. I am ready to kill anyone who will dare to help you.
Domzelle's secretary is one of my examples. Let's play hide and seek. It's quite
amusing to see you with the heir of Vantress Mafia. Pero tinitiyak ko sa'yo, hindi
ka niya makakayang protektahan. History will repeat itself.'

Napatayo ako mula sa pagkakaupo ko sa kama nang dahil sa nabasa ko. Dinampot ko ang
lighter ko sa side table at dinala ang liham sa basurahan. Itinaas ko ang hawak ko
at saka nagsindi upang masunog ang bawat maliliit na parte ng kapirasong

papel na ito. Matapos na maging alikabok na lamang ito ay itinapon ko na rin ang
pinansindi ko.
Napahawak ako sa ulo ko dahil umaatake na naman ang tila pagbiyak nito. Para bang
nagpapantig ang bawat ugat ko sa utak. Shit naman ngayon pa 'to umatake! daing ko
sa isipan ko. I am staggering nang subukan kong abutin ang cellphone ko na nasa
kama. Napaupo ako sa sahig nang makuha ko na ito kaso may problema. Umiikot na ang
paningin ko at hindi ko na makita o ni mabasa ang mga nasa phone ko. Hindi ko tuloy
matawagan sina Sky at Dash o kung sinuman na pwede makatulong sa akin.

Naisip ko naman ngayon ang sumigaw kaya lang walang lumalabas na tinig. Para akong
naging pipe. Napadapo ang kamay ko sa leeg ko. Ganitong ganito rin ang nangyari
noon.

I came up with the idea to crawl out of here. Yeah, I know it's kinda ridiculous to
crawl from the third floor to second floor to call somebody for help but hell! I
can't stand the pain!

Nag-struggle pa nga ako sa pag-abot ng doorknob and fortunately, napihit ko naman

ng maayos at nakalabas na ako. Napasandal ako sa pader. Hinihingal na ako.
Pinagmasdan ko ang paligid kung may taong pwedeng mahingan ng tulong. Paulit ulit
kong binalingan ang iba't ibang direksyon hanggang sa mapako ang tingin ko sa
kabilang dulo ng mahabang pasilyo.

"No way. I never asked to see her again. Fuck." nagawa kong mabulong sa sarili ko.
Bumabalik na ang boses ko! That girl! She is here again! Paano niya ako nasundan
hanggang dito? Hindi ba hallucination ko lang siya? Pero ba't siya nandito?

/>

Basa ang kinatatayuan niya. Doon ko lang naalala na may thunderstorm nga pala
ngayon hanggang bukas. Damn, nagsasabay sabay pa ngayon ang sakit, takot at kaba
ko. Ayoko na. I've gathered all my strength together to move backwards but to my
surprise, she is walking towards me.

"Please don't come near me. Go away!" sigaw ko. Sana marinig nila ako. Ayoko na.
Someone please help me.
"Bakit mo ako tinataboy? Ayaw mo bang mabalik ang mga bagay na nakalimutan mo na?"
ani niya habang may malungkot na ekspresyon sa mukha niya. Ito na naman. Ginugulo
na naman niya ako sa mga sinasabi niya sa akin. Nawala rin naman sa isip ko ang
tanong niya dahil hindi na lang tubig ang tumutulo na galing sa kanya. Dugo ...
dugo ... mula sa ulo niya. Hindi ko na alam kung nasisiraan na ba ako ng bait o
dala lang ito ng pagsakit ng ulo ko.

"Huwag kang lalapit! Layuan mo ako! Bakit ba ayaw mo kong lubayan?" napapikit pa
ako ng mariin dahil halos manakit ang lalamunan ko sa lakas ng sigaw ko. Sana sa
pagbukas ng mga mata ko, wala na siya. Sana, namalik mata lang talaga ako. Sana
hindi ko na siya makita.

Pagdilat ko, napahinahon ako. Para bang kahit kaunting sandali lang ay hindi ko na
dinaing ang sakit ng ulo ko dahil sa pagluwag ng loob ko nang hindi na siya makita
pa. Hinahabol ko ang hininga at doon ay bumalik na naman ang kanina sakit na kanina
ko pa iniinda.

"Dahil ikaw ay ako. Ako ay ikaw." nanlaki ang mata ko nang maramdaman ang maliit na
hininga sa kanang tenga ko. Nabato ang buo kong katawan.

Hindi ko magawang lumingon sa sobrang takot. Tanging ang nagawa ko lamang ay ang
hayaan ang mga luha ko na umagos.

"I don't know what you are talking about. Leave me alone, kid." nanginginig kong
tugon sa kanya. She is just bullshitting me! How could I be her? And how could she
be me? It doesn't make sense! Or rather, sounds crazy that it is making me insane
with only just the thought of it.

Seconds have passed and I can no longer feel her breathe. The thing is may basa
akong nakakapa. Darn, papunta siya sa harapan ko.

Nagbend siya para maabot ang mga tuhod niya. Mata sa mata niya akong tinignan.
Nilagay niya ang hintuturo niya sa mga labi niya. Paraan niya upang bigyan ako ng
mensahe na tumahimik.

Nang tanggalin niya ang daliri niya ay may itinuro siya. Ipinukol niya ang munting
daliri niya sa ikaapat na kwarto sa kabilang dulo. Pagkatapos ay inilapit niya na
nang inilapit ang mukha niya sa akin. Dumaan sa dalawang butas ng ilong ko ang amoy
ng malagkit na putik.

At ngayon, magkatapat na ang aming mga mukha. Iilang pulgada lang ang layo namin sa
isa't isa. Hindi ko mapigilan ang panga ko sa panginginig. Tuyot ang mga labi niya.
Ang mga mata niya ay namamaga na parang kagagaling lamang sa iyak. Pumikit akong
muli. I am hoping for this last time na sana mawala na siya.

Nagbilang pa ako ng sampung segundo bago ko napagdesisyunan na tignan ang kaharap

ko. Ngunit dapat pala ay hindi ko na ginawa. Mas pinagsisihan ko ang pagmulat uli.

Salamin .. tila ba nakaharap ako

sa salamin dahil nakikita ko ang sarili ko sa parehong kalagayan ng bata kanina.

May dugong umaagos mula sa ulo, amoy putik, basang basa at may namamagang mata.

"Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!" binigay ko na ang lahat lahat ng lakas ko at boses ko

sa tili na iyon.

Napayakap ako sa mga tuhod ko at yumuko. Patuloy lang ang paghikbi ko. I don't want
to see her again. That fucking kid will seriously kill me if she'll show up again.

Dumadaloy na naman ang sakit ng ulo ko. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko
para lang tumigil ang pananakit. Tinakpan ko ang magkabilang tenga ko dahil
naririnig ko na ang mga malalakas na kulog.
It took several minutes nang may yumugyog sa akin. Hinahatak niya ako patayo at
pinipilit akong tanggalin ang mga kamay ko sa tenga. Hinipo niya rin ang mukha ko
na nagpapahiwatig na buksan ko ang mga mata ko. Agresibo akong umiling iling. I'm
not going to look at it again! No way! Never!

Habang tumatagal, may iilan na yumuyugyog na rin at kumakalabit sa akin. I have no

intention to look or to check who are they. It was like I'm trapped sa kadiliman na
pinoprovide ng mga pikit kong mga mata.

"Alex! Hey! Listen to me, open your eyes! What's wrong?! Alex! Come on! Shit! Sean,
call butler Kim this instance! Now!" rinig kong boses ng isang lalaki. I wasn't
able to hear it clearly. I'm too occupied of protecting myself.

"Alex! Anong nangyayari?! Open your eyes, damn!"

"Master! Master, can you hear us?! What's bothering on you?"

/>

"Cromello! Puta, nanginginig siya! Tumawag kayo ng doktor!"

"Fuck, ang lamig niya king!"

"Wait a second, I'll just get a blanket to keep her warm."

"Young miss, we'll receive any hellish training or what so ever! Please! Just open
your eyes! Tell us what is wrong with you?!"

Ang daming tao sa paligid ko. Lahat sila natataranta at humihiyaw ng mga mura sa
sobrang pag-aalala. Gusto kong tumingin. Gusto kong malaman kung sino ang mga iyon.
Pero paano kung nandiyan na naman siya? Ayoko na siyang makita pa!

"I'll say this for the freaking nth time! Alexandria, open your fucking eyes now!
What is so damn wrong with you! Tell us! Don't make us all look shitty here!" sigaw
na naman ng naunang boses na narinig ko kanina. Yinugyog niya pa ako lalo na siyang
nakapagpamulat sa akin.

I was surprised that it was Spade who keeps on yelling at me. Everybody is here and
they are all looking worried at me. Mga nasa pajamas pa nila sila at mga walang
suot na slippers. Oh, did they run all the way up here? Maybe it's because they
heard my screams. I felt relieved. She's gone now. I'm safe.

"God! Ano bang nangyari sa'yo?" hindi maipinta ang mukha ng taong kaharap ko
ngayon. His handsome and appealing face was crumpled. The man who even told me that
he'll kill me is concerned about me, what a scene.

"I'm scared. S-she's h-here. S-she's hu-hunting me e-everywhere." I answered still

in shock and still scared.

Nilalamig na rin ako kaya pati ang mga salita ko tila nangangatog na rin.

"King, here's the blanket." pagdating ni Marc mula kwartong tinutuluyan ko. Kinuha
kaagad ni Vantress iyon at ibinalot sa akin. The cold has lessen.

"You need to get a check up or a medicine." he said but Rennei butted in while
holding an injection contaxlyng a green liquid substance.
"No such thing is needed. Just inject this to her." she entrusted the injection to
Spade who is currently holding me and protecting me from cold.

"What's this?"

"Pain killer and something to make her calm and to sleep well." ngayon ko lang
narinig ang tinig niya. Marahil ay ngayon lang siya nakaakyat para kunin ang
ituturok sa akin. Nakahalukipkip na siya ngayon at prenteng nakatayo sa gilid.

Vladimir handed out a headset for me to put on to cover my ears. Of course, they
are aware of my fear of thunders. They are my reapers, after all.

What I can hear now is the relaxing songs from it. The volume is just right for me
to hear my friends who were close to me.

The elixir is slowly getting on me. I'm feeling sleepy. Bumagsak ang ulo ko sa
malapad na dibdib ng isang nakakatakot na lalaki. It's a record. I was resting my
head - no, I mean, I was depending on this strong guy beside me. Wala na akong
lakas at hindi ko na rin kayang tumayo.

"I'm s-scared ..." huli kong nautal bago bumigat pa lalo ang mga talukap ng mga
mata ko.

Right

before I lost consciousness, I was able to catch up with Vantress' words.

"Don't be scared. I am here now. No one will be able to hurt you because I'm going
to protect you. Now, sleep well, princess." he muttered in a low and soft tune as
he brushes some strands of my hair.
________________________________________________________________________

A/N: Hayahay! Kinilig ako sa chapter na 'to!!! \m/ Shipper ako guys. Pero syempre
natakot din ako T___T Sino nakanood ng movie sa channel 7 kagabe? Jusko napacurious
ko kasing bata kaya tinapos ko kahit lagpas alas dose na. Kaya ayan nadala ko na
naman sa update ko XD Naging with a touch of horror na ang story ko pero satisfied
naman ako. Dagdag thrill ba. Hihi

Hindi na ako tumuloy sa event since wala ako sa mood tsaka mas mabuting mag-ud na
lang ako kaysa tumunganga di ba? Haha to my reader na may birthday sa May 14, heto
na ang third update! Success ang 3 updates! Advance Happy Birthday :) Pagpahingahin
niyo muna ang utak ko ha? Ahahaha i-eedit ko muna 'yung ibang chapters para mas
madetalye at nang mabawasan ang errors or typos. Bukas expiration ng internet tapos
wala pa ako bukas dahil may practice kami ng sayaw for our next contest na
sasalihan.

FOR YOUR QUESTIONS :

1) HINDI NA PO TALAGA MABABAGO ANG ISIP NIYO? WALA NA PO BA TALAGANG BOOK 2? Pinag-
iisipan ko pa kung magbu-book 2. Pero may chance. Pero may possibility rin na hindi
na story nina Spade 'yun at baka cameo roles na lang ang meron sila.

2) MALAPIT NA PO BA MATAPOS ANG MHORFELL ACADEMY? Medyo. So prepare your tissue

guys haha. Don't worry hindi ako marunong magpa-iyak. Ako 'yung pinapaiyak #hugot
lol hahaha. Huwag kayong malungkot kasi may mga special chapters naman.
If you have more questions, comment below or message me :) Keep on commenting about
this chapter guys! I need your thoughts! Sorry for my clumsiness a while ago. I
clicked publish kaya napost ng hindi pa complete ung chapter. Anyway, remember na
kapag walang A/N ang chapter ko, it means hindi pa 'yun tapos. So, ngayon kayo
magvote at comment XD Malay niyo maging book nga ito someday! Yeah mataas ang
pangarap ko kasi 'yun na lang libre sa mundo ;)

Salamat sa mga nagpopost sa message board ko ^^ 'Yung sa group, binura ko na po

kasi 'yung iba hindi nagjojoin so bahala kayo haha XD Ang swerte nung ibang readers
na nakahanap ng profile ko sa fb~ (nainggit pa eh noh?)

God bless guys! I love you so muccccccchhhh <3

=================

Chapter 48 - Strange Things Did Happen Here

Nagising ako ng may masakit na ulo. Napahawak kaagad ako sa ulo dahil sa sakit.
Talo ko pa yata ang taong uminom buong gabi. Pero sa isang iglap, nawala lahat ng
iyon. Paano ba naman kasi, dito na nakatulog ang mga kaibigan ko sa kwarto ko.
Magkabilaan nilang hawak ang mga kamay ko habang masarap na humihimbing habang
nakapahiling ang mga ulo. I let out a smile.
Tumama naman sa mukha ko ang sinag ng araw na nanggaling sa malaking bintana. Oh, I
guess this is not my room.

"I insisted na ipalipat ka sa ibang kwarto kagabi dahil hindi mukhang mas delikado
ka sa kwarto na iyon." Sky's voice echoed inside the room.

My reapers were gone? Parang kagabi lang, sila ang nagbabantay sa akin.

"Lumabas lang sila para magtraining kasama ang mga tauhan nina Spade." sabi niya
tila ba nabasa niya ang iniisip ko.

I heard my stomach grumbled a little kaya marahan ko na ring ginising ang apat na
anghel na natutulog sa tabi ko para kumain. I remembered the strict butlers and
maids, baka mapagalitan pa nila kami kapag nahuli kami at sermonan like 'hindi
gawain ng matinong young lady ang malate ng gising' o di kaya'y 'that's not the
proper way of being a daughter of a noble family'. Just imagining it alone makes my
head ache.

Pagkababa namin, ito na naman ang tahimik na kapaligiran. Daig pa namin ang nasa
sementeryo sa sobrang tahimik. Hindi ko alam kung dahil ba sa nasa bahay kami ng
mga notorious killers o sadyang ganito lang sa bahay na ito?

Sky

leads us to the garden kung saan natagpuan namin ang lahat na kumakain at
nagsisiinuman ng kape.
"Oh God ... hindi ba pwedeng paalisin 'yang mga nakabantay na mga tauhan dito?
Naaalibadbaran ako eh." Dereen said. Siyempre kami kami lang ang nakakarinig.

Kahit naman ako eh. Kaya lang kahit naman sa loob o sa labas kami kumain ganoon pa
rin. So kung papipiliin ako, dito na lang. At least malamig ang simoy ng hangin
kahit may mga killing aura ang mga nakapaligid sa amin na mga lalaki sa di
kalayuan.

While having a bite on a bread, I suddenly remembered what happened last night and
the words of that creepy girl.

"Dahil ikaw ay ako. Ako ay ikaw."

What does she mean about that? At bakit nagpapakita siya sa akin? I can't really
understand the logic, to be honest. Never pa akong nakakita ng multo in my whole
life hanggang sa araw na nagsleepwalk ako. Hindi ko gugustuhin na makita ulit ang
batang iyon. Dahil kung sakaling makita ko siya ay baka atakihin na ako sa puso.

Napabalikwas naman ako dahil naramdaman kong may kumalabit sa akin sa likod.
Direkta akong napatingin kung sino iyon, si Marc lang pala na may mga malalaking
itim na sako sa mga mata niya. Hay nako, akala ko naman kung ano na.

"Oh, I didn't mean to surprise you. Lutang ka kasi eh. Ito oh pamunas mo sa damit
mo." kinuha ko na lang ang binigay niyang panyo dahil parang wala sa sarili kung
maglakad at umupo si Marc.

Buti na lang at tubig lang ang natapon kung hindi baka bungangaan

pa ako nung pinakamaid nila. I rolled my eyes nang sumaktong paparating pa ito
upang magdala ng karagdagang pagkain sa table.
Pagkaalis niya ay doon ko lang napansin na hindi lang si Marc ang mukhang panda
ngayon. Pati sina Sky, Spade, Collen, Alexis, Edward at Jonathan, ganoon din. Ano
bang ginawa ng mga ito at parang hindi sila natulog?

"King, paabot naman ng salt oh." pakiusap ni Alexis na nasa bandang dulo ng
mahabang table. Bara bara lang itong kinuha ni Spade mula sa harapan niya at nang
ipapasa niya na ay napatigil siya dahil kay Edward.

They were staring at each other as if there's a battle of electric waves in

between. Alright, what's going on?

Vantress pulled off from the glaring battle at saka niya inihagis na lang kay Marc
ang maliit na lalagyanan ng asin. Nagkatinginan naman kaming mga babae. Mukhang
kahit sina Courtney, walang alam kung ano ang namamagitan ngayon sa mga lalaki.

"Sky, may nangyari ba sa inyong mga lalaki kagabi?" Fiacre broke the long silence.
I sighed at nagpalaman na lang ako ng tinapay para hindi nila mapansin ang sobrang
pakikinig ko.

I caught the boys sending threatening looks to one another before they said,
'nothing' in chorus. Fools, nothing is something based from what I heard and saw
just now.

Tahimik lang ang naging pagkain namin. Para kaming nasa misa dahil ni isa walang
gustong magsalita. Hindi na nga namin namalayan na isa isa na kaming nagtatayuan
mula sa pagkakaupo.
Kaming mga babae, we felt

left out. Naghiwahiwalay ng landas ang mga kumag. Si Spade, umakyat sa taas. Si
Edward at Skyzzer, may tatawagan daw na importante. Si Collen at Jonathan,
nagpaalam na magsi-cr daw muna. 'Yung dalawa naman nagtungo sa study room para daw
ipagpatuloy ang researches nila.

"Anong meron sa mga 'yun?" di mapigilan na bulaslas ni Kia na nakapamewang pa

habang katabi namin na nakatingin rin sa mga landas na tinungo ng pitong engot.

We just shrugged. Kung ano man ang meron sa kanila, I think it's serious. Mukha
kasi silang nagkakampihan na ewan. May mga magkasama, meron namang gusto mapag-isa.

Courtney suggested to design new weapons with us sa taas kaya dumiretso na kami sa
stairs. Pasunod na sana ako sa kanila nang mameet ko ang mga mata ng kapatid na
lalaki ni Spade. Dahil nasa pinakalikuran naman ako, hindi naman siguro ako
mapapansin nina Kia kung magpapahuli ako di ba?

Nakaschool uniform si Sean at kamukhang kamukha niya ang kuya niya. Sa tantya ko ay
mas bata siya 2-3 years kay Spade. I went to his direction without breaking the eye
contact. He seems intelligent and mysterious.

"Why are you looking at me?" I asked him as I blink. I'm not smiling for all I know
I'm talking to another son of a mafia boss. He looks young but hey, he will be just
like his brother sooner or later.

Sean doesn't answer my question and yet he is still looking at my eyes. I can't
help but to continue too. There is something that he wants to say, I can feel it!

"Gray." he mumbled.
Dumaan ang malakas na hangin kaya hindi ko narinig ang sinabi niya. Napansin ko
lang na bumuka ang bibig niya.

Nasira ang tensyon sa pagitan namin nang iinform siya ng maid nila na kailangan na
daw niyang lumabas dahil nakahanda na ang kotse. Oo nga pala, may klase pa siya.

He just nodded and the maid went off. Paraan na siya sa akin ng para bang slow
motion siyang bumulong. "That kid won't bother you again unless you found her in
the darkness."

What?! I was a bit dumbfounded to what he whispered. Hahabulin ko pa sana siya para
magtanong kaso nakasakay na siya sa isang motor. Teka, di ba sa kotse siya dapat
sumakay?

"Young master! Talaga namang batang iyon ang hilig sumuway! Sinabi nang magpahatid
sa driver eh!" nag-iinit na ulong wika ni Butler Kim. He was massaging his forehead
when our eyes met. His expression changed. Kaso hindi ko mabasa ang mga salitang
nasa likod ng ekspresyon na iyon. Bigla na lang siyang umalis kasabay ng iilang
maids na tinakasan ni Sean.

Why do I feel like I'm a criminal here? May pagkafeel at home naman si Sky dito
kahit na nakakapressure ang environment at hindi naman ako madalas maconscious sa
mga tingin ng mga tao sa akin kaya lang ... Kaya lang, iba rito. Para ba akong
naiiba.

Napabuntong hininga na lang ako at umakyat sa taas.

Pagkapasok ko sa kwarto nina Courtney, nakalabas na ang mga sketchpads, pencils,

color pens, erasers, markers, rulers, ballpens at maliit na trashbins sa tabi nila.
Kanya kanya
sila ng pwesto. Sina Rennei, Fiacre at Dereen lang ang nandito. Nasaan na 'yung
tatlo?

Nang makarating ako sa kinapepwestuhan nila, I found them watching a drama while
working. Madilim sa buong kwarto kaya siguro hindi nila ako napansin na pumasok.
Tumayo lang muna sa bandang gilid kung saan hindi ako maaabot ng ilaw ng television
dahil parang gusto ko munang mang-eavesdrop sa usapan nila. Pumahalukipkip muna at
saka ko isinabit ang ilang hibla ng buhok ko sa likod ng tenga ko. Prenteng
nakasandal lang ako sa pader.

"Fiacre, pwede bang 'wag kang umiyak diyan! Hindi naman ikaw 'yung namatayan ng
kaibigan oh!" rinig kong boses ni Dereen.

"That's why I told you not to watch dramas. You're such a crybaby." komento naman
ni Rennei sa umiiyak na si Fiacre.

"Paanong hindi ako maiiyak eh namatay 'yung kaibigan niya oh! Six years silang mag-
friendship tapos mamamatay lang 'yung isa dahil sa disease! Tama kayo hindi nga ako
'yung namatayan ... pero soon, ako na." mas lumakas ang paghikbi niya. Napatahimik
rin ang dalawa na siyang ikinabigla ko.

Anong ibig sabihin niya na sa latter sentence nya? Soon, siya na ang mamamatayan ng
kaibigan? Kaming apat, bilang lang ang mga kaibigan namin sa buong mundo kung i-
eexclude mo ang 10 Heads. Mabibilang lang sa mga daliri sa kamay at paa ang mga
napagkakatiwalaan namin. That's what we are before. Sino naman doon 'yung
mamamatay?

"Stop it already. Reen, patayin mo na lang 'yang tv na iyan. Let's work." Rennei
wrapped the whole dramatic

scene with her usual cold tone.

Nang marinig ko na ang mga boses nina Thelina sa labas, nagpakita na ako. Halata
ang pamamaga ng mga mata ni Fiacre. Sinalubong naman kaagad ako ng masiyahing mukha
ni Dereen. "Oh Alex! Saan ka ba nagpunta? Don't mind her. Dahil lang iyan sa
kakapanood ng mga pinapanood niya." napatango tango na lang ako habang palakad ako
papunta sa workplace nila.

Dinaluhan na rin kami ng tatlo at nagsimula na kami. Even I know that I should be
serious while doing these things since it's for our protection, my mind keeps on
flying everywhere. I can't concentrate due to such confusion. Almost everyone is
acting strange. That kid, those guys, and now, my bestfriends. What is happening,
for Pete's sake?

Tumayo na lang ako at nagpaalam muna sa kanila na iinom muna ako ng tubig sa baba
dahil nauuhaw ako. Matamlay akong bumaba at sa nagtungo sa kusina. Pero bago pa ako
makapunta sa kusina ay may narinig na akong mga putok ng baril.

Naagaw kaagad ang atensyon. Mabilis akong tumakbo papalabas. Nadatnan ko ang mga
maids at butlers na nagkukumpulan sa may garden. Nakisiksik ako para makit kung ano
ang nangyari o kung may natamaan ba.

I was devastated from what I saw. "Oh my God." 'yan na lang ang mga nasabi ko bago
ko naisipang lumuhod para tulungang makaupo si Marc mula sa pagkakahiga sa madamong
lupa. Patuloy lang sa pag-agos ang sariwang dugong nagmumula sa braso at dibdib
niya. May tama rin siya ng pana sa binti.

"Guards, inspect the whole area!" utos ng pamilyar na boses.

Mabilis siyang nakarating sa kinalalagyan namin. Hindi ko pinilit na magsalita si

Marc dahil baka mas lalo pang makasama sa kalagayan niya.

"Spade, call a doctor!"

"I already did."

"Hang on, Marc." I told him.

And then, he handed a small piece of paper. "N-n-naka ... nak-katali 'yan s-sa pa-
pana." after those words, he lost his consciousness.

Dali dali kong binuksan ang papel without knowing kung ano ang maaaring laman nito.
Nang mabasa ko ang mga katagang naroon, hindi ko napigilan ang pagngingitngit ko sa
galit kaya napunit ko na lang ito.

"Anong sabi?" Spade asked with his brows furrowed.

"7 reapers, 10 heads, 1 young master, 3 bestfriends. Currently, 2 down, 19 to go."

________________________________________________________________________________

A/N : Yeah, I know ang ikli lang. Haha, I don't know pero medyo bothered ang utak
ko ngayon. Yata? Nagdalawang isip pa ako kung iba POV sa chapter na ito or kay
Alex. But I decided na kay Alex na lang at i-keep ung naisip kong chapter as a
special chapter na ipopost ko after ng epilogue. Hala ung vibes na palapit na tayo
sa climax ng kwento. Awww :(

---> Guys, isip pala kayo ng ship name! Give suggestions dali! :)

Tsaka happy 100K reads to Mhorfell! Whoooooo! Dapat kagabi pa ako nagpost eh kaya
lang I found a 2 nice stories kaya nagbasa muna ako since once in a blue moon na
lang ako magbasa. Haha comment kayo ah! Vote vote din pag may time.

---> Dahil hindi ako makapili sa mga pending stories ko sa 'My Works', I decided na
2 new stories ang ipopost ko! 'Yung isa, a real life kpop fan's story at 'yung isa
naman ay ACTION/MYSTERY ^__^ May pagkamaiksi lang 'yung about sa kpop fan so
masusundan ng another story na under ng either FANTASY or HISTORICAL FICTION (alam
niyo nman si author mahilig sa time travelling at history XD)

God bless! <3

=================

Chapter 49 - Secret Letters

Due to the incident a while ago, Vantress called everyone for a meeting. As of now,
minabuti namin na ipadala na lang si Marc sa ospital para makarecover siya kaagad
at mas maalagaan ng mabuti ng mga espesyalista. Of course, sa ospital ng ninong ko
pa rin namin siya pinadala. You see, may mga doktor, nurse, guard, at ibang
nagtatrabaho doon na under ng mafia kaya maaasahan ang security doon kaysa sa iba.
Saka nandoon din si Juno. Mas mabuti nang magkasama sila kaysa paghiwalayin pa
namin sila ng lugar.

"He is thinking of taking us down one by one. What are we going to do?" Courtney
concluded. Tinignan naman niya kami sa mata isa isa. Pinapalibutan namin ang maliit
na table kung saan nakapatong ang papel kanina na inabot sa akin ni Marc.
Iniisa isa niya na kami. This will just provoke us on doing something reckless,
damn. Ayon naman sa mga nakakita sa nangyari, wala namang kahinahinalang nakapasok
sa area since bantay sarado ito ng Vantress Mafia. Subalit hindi naman imposible na
mga spy or assassins ang ipinadala para gawin ang bagay na ito. Maliban sa magaling
umasintado ang mga ganoong klase ng tao, nasa nature na rin nila ang magtago sa mga
anino kaya mahihirapan pa rin kaming hulihin ang mga iyon. Hindi naman tumitigil
ang mga tauhan ni Spade sa pag-iinspeksyon.

"We should be more careful. Kung maaari, 'wag muna tayong lumabas kung hindi naman
talaga masyadong kailangan. Since made of bulletproof glass ang mga bintana dito sa
mansyon, we'll be safe from bullets and arrows." ani ni Skyzzer.

Tama

siya. Mas makakabuti kung mananatili muna kami dito sa loob kaso ano pa ang
magagawa namin para pigilan ang salarin kung nandito lang kami sa loob at
maghihintay? He is pushing us to our limit. Ginagawa niya ang paraan hanggang sa
wala na kaming magawa sa mga sitwasyon namin.

"I received an update kanina. Naalala niyo 'yung sinabi ko na may kaugnayan si
Alyssa Horwaide sa taong nagpapatumba sa atin?" tumango tango naman kami at sa
kanya naman napunta ang mga tingin namin. "It looks like she's going to a party.
Not just an ordinary party but a celebration exclusive for underground society
members." Spade said.

"You mean, there's a chance na nandoon rin ang taong 'yun?" I asked.

"Tama. If he's still out there to kill us, he'll not abandon a good spy so sooner.
We're able to track her down because of the tracking device that I attached to her.
Sigurado ako na hindi niya malalaman ang device na iyon hanggang sa matapos ang
party." he assured us. Well, if he says so, then hindi na ako magtatanong sa
efficiency ng device niya.
"Wait, so we're going to attend that party?" biglang sabat ni Collen.

"Yeah. Kaso may ibang maiiwan dito para sa monitoring ng mga kinikilos ng bawat tao
doon. Meron din dapat na manghahack ng security cameras para makapasok ang mga
maaassign sa loob." sagot naman sa kanya ni Spade.

Crashing to a gathering, huh? Sounds fun.

"I'll take care of the back ups if anything happens." Kia volunteered

while raising her right hand. Their leader gave his signal as yes to her to
officially give that task to her.

Jonathan asked if he could join Kia on preparing the reinforcements and we gladly
agreed to his suggestions. It would be better if there will be two handling that
task since this is not a play-game kind of move.

Rennei, Fiacre, and Dereen were assigned on managing the security system of the
whole venue. It is the underground society we are talking about so it will be
harder than before. People working on that place are monsters. They won't dare to
let anyone to trick them.

When Alexis is about to raise his hand for some commitment, Spade stopped him.
According to him, he may be the next target of the killer. Maaaring ipanghuli
kasing patayin ng taong iyon ang mga pinakamalalakas at pinakaproductive sa grupo.
So in order to make him bored or offended, the king asked him to give us signals
and informations of the people attending that party along with Collen.

"King, ako na ang bahala sa alternative strategies natin kung may papalya o kung
maiiba man ang plano sa oras na iyon." alok ni Edward na siyang pinayagan ni Spade.
"Courtney and I will came in as waiters. We'll do our best on squeezing some
details at para maalertohan din namin kayo sa loob ng venue." Thelina calmly
mumbled.

Teka, parang may kutob akong may mali rito.

"I'll pretend as one of the guests. Ako na rin ang bahala sa mga invitations na
kakailanganin natin para makapasok." at nagthumbs

up pa ang magaling kong pinsan. Sabi ko na nga ba, heto na naman tayo sa kalokohan
ng mga ito.

"Then, Spade and Alex! Kayo ang the most important agents natin sa mission na ito!
I have the perfect roles for you guys." hindi ko gusto ang iniisip ngayon ni
Fiacre. I mean, she's the root of evil and sneaky ideas.

I rolled my eyes from them. And if you think I'll hope that Vantress will decline,
heh, hindi naman maarte 'yan. He is just cool when he said 'okay' kay Fiacre. See?
Actually hindi pala maarte ang word for him, wala lang talaga siyang paki basta
maisagawa ang goal namin na makahanap ng lead about sa killer.

Napabuntong hininga na lang ako. I have no choice dahil wala ng ibang gawain na
pwede kong pag-volunteeran. Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari, kanina pa
ako nagsuggest ng gagawin ko, tch.

Nagsibalikan na kami ulit sa mga kwarto namin nang matapos namin ang mga plano
namin for the party. It will be 3 days from now before our plan. March 3 na, ilang
araw na lang at birthday ko na.
I remember Xander's last remarks before we parted at the airport. Be careful. Why
do I need to be so aware on that day? Malabo namang naniniwala si kuya sa pamahiin
na hindi dapat lumabas ang birthday celebrant kapag birthday niya dahil baka
mapahamak ang taong iyon. A mafia boss would never believe on that piece of
bullshit.

Bumalik na ako rito sa kwarto na unang naibigay sa akin. Dahil nga para maiwasan
ulit ang nangyari last time, lumipat sina Sky, ang mga reapers

at sina Dereen dito sa 3rd floor para mabantayan ako.

Wala naman silang ibang sinabi nung nagkwento ako tungkol doon sa bata. Eh kasi
naman para na akong nasisiraan ng ulo, di ba? Sino naman kasi ang maniniwala na
nakakakita ako ng babaeng multo? Tama, may sapak na nga siguro ako.

Napahiga na lang ako sa kama. Even so, hindi mawala sa isip ko ang mga misteryosong
mga bagay na nangyayari. Matapos ang problema namin sa tatay ni Juno, may panibago
na naman. Ay, hindi pala bago. It is an unfinished business from my past. The real
answers are still blur. No one really knows what will happen in the end.

Pinahiling ko naman ang katawan ko papunta sa kaliwa. I can't sleep either. Tulog
ang madalas kong paraan para makatakas muna sa reyalidad kaya lang pati yata ito
iniiwasan pa akong tulungan.

Then, may nakapa ang kamay ko sa ilalim ng unan. Ah! Oo nga pala! 'Yung mga
documents! I wasn't able to look at them dahil doon sa creepy girl na iyon. Oh God,
Alexandria would you stop thinking about that kid? Mamaya magpakita talaga sa'yo
'yun!

Bumangon muna ako at umupo ng maayos bago kinuha ang mga brown envelopes mula sa
ilalim ng pillow. Pinatong ko muna sa tabi ko 'yung iba dahil sandamakmak rin ito.
Kinalat ko muna ang bawat isa sa kama ko para makapili ako ng unang bubuksan. Nang
pinagmasdan ko ang mga ito, may napansin ako na kakaiba. Nilapit ko ang mukha ko
para maobserbahan ng mas mabuti ang mga ito.

Walang pangalan ng sender o ng receiver. Pero lahat may previous seal

ng pamilya namin. Para bang lahat ng ito ay pag-aari lang talaga ng pamilya namin.
Kaya lang bakit nakatago sa principal's office? Dating school nina mom and dad ang
Mhorfell. Is it possible na noong panahon nina mom, nagsimula na ang mga ganitong
weird consequences?

Isa pang nakakuha ng atensyon ko ang mga arrows sa bawat envelope. Buti na lang at
nakaayos pa rin ito tulad ng pagkakakuha ko sa office. Baka kasi may kahulugan ang
mga arrows na ito. Dinampot ko na lang ang unang una. Green envelope, arrow
pointing to North.

Tinanggal ko ang sirang taling nakapalibot dito at nilabas ang isang papel na laman
nito. Binasa ko ito maigi kahit medyo mahirap basahin dahil nasa lengwaheng
Italyano. Tinuruan naman ako magsalita, magsulat at magsalita ng mga taga ibang
bansa noon dahil nga mula sa iba't ibang panig ng mundo ang mga katransaction namin
sa business.

Nang matapos ko nang basahin, I concluded that Dela Vegas and Domzelles founded the
Lefroma Delazelle University para sa mga anak ng mga bigatin nilang mga kasosyo sa
negosyo. Noon, walang scholarship. Gayunpaman, hindi naman naging kakaunti ang
bilang ng mga estudyante noon. Nasa ilalim ng pamamahala ng dalawang kampo ang
lahat ng bagay sa eskwelahan. At para mas maging kapakipakinabang ang school sa mga
anak mayaman na mula sa mga pamilyang namamahala ng mafia at mga business empires,
they decided to build a huge basement. Undergound.

What the ... sa ngayon gusto kong magbow down sa mga lolo ko dahil sa mga
nakakabaliw nilang ideya. Mula sa pagtatago ng mga heirloom at

ngayon ito naman. Ano pa bang mga surpresa ang ibibigay niyo sa akin na apo niyo?
Geez.
Sa huling parte ng dokumento ay ang mga pirma ng mga pinuno ng magkabilang panig.
Binalik ko na rin kaagad sa lalagyanan nito ang papel nang matapos ko pang suriin
kung may kakaibang marka ba dito o ano. Kumuha muna ako ng kahon na pwedeng kong
paglagyan ng lahat ng mga ito kapag natapos ko na.

Pagkabalik ko sa kama, sinunod ko na ang pangalawa. This time, 'yung arrow nakaturo
sa West. It's a mail, actually. Luma na ito kaya iningatan kong hindi ito mapunit.
Base pa lang sa likuran ng papel, masasabi mo ng maiksi lang ang nakasulat dito.
Binasa ko ng malakas ang liham.

"Para sa pinakamamahal kong Alexandra,

Patawarin mo ang iyong ama sa mga pagkakasalang nagawa ko. Hindi ko ginusto na
idamay ka sa ganitong klaseng karahas na mundo na pinasok ko. Pero hindi ko na ito
matatalikuran. Ito na ang naging buhay ko at sana balang araw, pangalagaan mo rin
ang kung anong pinangalagaan ko noon. Nawa'y magpatuloy pa ang lakas at mabuting
layunin ng pamilya natin. Sa iyong magiging anak, palakihin mo siyang matapang.
Hindi biro ang kahaharapin niyang mga pagsubok sa oras na malaman niya ang lahat.
Subalit ikaw, anak, ikaw ang prinsesa ko. Gayunpaman, mas pinili mong maging
tagapagtanggol ng isang tao. Hindi ko tinututulan ang nais mo. Alam kong bata pa
lamang, gusto mo na ang pag-aasinta at iba pa. Kaya sana hanggang sa mga apo ko ay
mabaon nila ang katauhan ng pagiging tapat sa pamilyang napili mong paglingkuran.

/>
Nagmamahal,

Ang iyong ama."

Muntik na akong mapaluha sa nasaba ko. Sobrang mahal na mahal ni lolo si mom at
kami ni kuya Xander. Kahit hindi ko siya naabutan, dama ko ang pagmamahal niya para
sa amin. Pero hindi makakaligtas sa pandinig ko ang bandang huling binanggit ni
lolo. Mom is a princess and yet she chose to serve a family. What does it mean? Ang
pagkakaalam ko, isang scientist lang ang mom ko at wala ng iba pa. Instead of
inheriting the whole Dela Vega Mafia thing, she married my dad and had a merging
with his clan. Simula noon, nagtulungan silang i-manage ang lahat ng pinamana sa
kanila.

Nevermind. Mamaya na ako magcoconclude tungkol dito kapag nakakuha pa ako ng ilang
clues sa mga ibang pakete. Mga hindi naman aabot ng bente ito kayang matatapos ko
ito bago maghapunan.

Third envelope. Arrow pointing to North at Japanese naman ang mga nakasulat.
Mabilis ko lang natapos tignan iyon dahil listahan lang pala iyon ng mga yakuza at
ilang candidates para maging asawa ni mom noon. All of them were rich, powerful,
influential, and great origins. I don't need to bother myself with that list dahil
si dad pa rin naman ang pinili ni mom eh. I smiled with that thought.

Next up, violet colored letter. Wala man lang nga itong cover eh. Sadyang 'yung
mismong letter na. Dahil sa violet ang kulay ng papel, puti ang pinansulat ng
sender.
"Dear Alexandra,

Sorry for the

trouble I gave you. From now on, I'll stop from disturbing your life with him.
Please be happy and safe. That's my only wish for you before I marry someone else.
I hope we can still be friends just like before. I love you so much. I've been
captivated by your smile but I know that I'm not the person who can make you smile
everytime. Tell me if that bastard Kristoffer made you cry. I'll seriously give him
a hard punch on the face. I wish you happiness.

Clyde."

Clyde? Hmm, so he loved my mother but sadly, mom chose dad over him. To think that
they are even friends! Anyway, he is a real man for letting her go and to just wish
her to be happy with the man she loves. I think he agreed to a marriage with
someone else to forget mom. Pero wala naman akong say doon dahil siguro naman
natutunan niya na rin mahalin ang babaeng pinakasalan niya. Clyde is a great man.
He deserves to be happy too.

Dadamputin ko na sana ang panlima nang bumukas ang pintuan ng kwarto ko.
"Oh. What is that for?" tanong ko kay Spade nang may inilapag siyang malaking
puting box sa table ko.

"Your dress. Be sure to wear it." maikling sambit niya at nang may sumagi sa isip
ko ay tinawag ko siya ulit.

That Clyde is friends with my mom and dad. Sabi ni Juno dati, magkakilala at
mabuting magkaibigan ang mga magulang namin ni Spade. Hindi kaya ...

"Anong pangalan ng dad mo?" tanong ko all of a sudden.

Tinignan naman niya ako ng may mga mapanuring mata. Ako lang ba o mukha talagang
iritado ngayon si Spade. Hay, as if ngayon ko lang siyang nakitang ganyan.

"It's Clyde Vantress." 'yun lang at malakas niyang sinarado ang pinto na siyang
nag-iwan ng malakas na ingay sa loob ng silid. Napakawalang modo at bipolar talaga
ng lalaking iyon.

Setting that aside, so, his father is one of Queen Alexandra's suitors. I can't
blame mom for that. Maganda naman kasi talaga siya. I'm right. Clyde found his
happiness too pero kinuha kaagad sa kanya. Kapatid niya, asawa niya, at dalawang
anak pa niyang babae ang pinatay ng hindi kilalang killer. I pity him.

Mamaya ko na titignan ang damit na binili niya para sa akin. Bubuksan ko muna 'yung
panlima na may nakaguhit na arrow na nakaturo sa East. Naglalaman ito ng mga
litrato. Ikinagulat ko pa nga ang mga kung ano nasa larawan.

Pictures of a murder scene. Apat na litrato, apat na babaeng marahas na pinatay.

Nanginginig ang mga kamay kong hinawakan ang mga litrato regardless sa ano ang
nakikita ko.
Ibabalik ko na sana ito sa lalagyanan nang may makapa pa akong isang photo sa loob
ng envelope. Nilusot ko ang kamay ko at kinuha ang manipis na papel.

Walang nakadrawing o nakadevelop na photo dito kundi isang date.

"March 14, 2015"

_______________________________________________________________________

A/N: Ito na ang update :) Guys, kapag may problem kayo sa pagbabasa ng chapters,
don't hesitate to comment ah. Sosolusyunan ko kgad yan! Nung nakaraan nabura ung
Chapter 29 na talagang kagimbal gimbal. Hindi ko po alam kung bakit ngkaganoon kaya
tinype ko na lang sya ulit. Thank God at may copy ako sa tablet.

Medyo malungkot ako ngayon kasi yesterday, may isang reader ako na mahilig
magcomment noon na napilitan iwan ang wattpad kaya nga dissapointed sya dhil hnde
daw nya natapos ang Mhorfell. So dedicated for her na lang ito ^^

Keep on commenting guys! Binabasa ko lahat 'yan.

WARNING : Prepare your heart for the next chapter, shippers!

P.S : Para sa mga kpop fans diyan, basahin niyo po ung new story ko! Real life
story 'yan kaya makakarelate talaga kayo lol. Saka may ipopost po akong new action
story in the end of the month. About secret agents naman po iyon. Pinag-iisipan ko
pa kung 'yun ang book 2 ng Mhorfell or not. Hihi God bless guys!

=================

Chapter 50 - Crashing To A Party

"Boss, hindi ba talaga kami pwede sumama?" kaunti na lang at mauubusan na ako ng
pasensya sa mga reapers kong ito eh! Kanina pa sila paulit ulit ng tanong sa akin
kung pwede pa silang sumama sa mission namin.

Dahil nga hindi sila nakasama nung last na meeting due to various reasons, ngayon
lang nila nalaman ang mga plano. Ang nakakainis pa ay hindi sila makuha sa tingin o
sa isang sagot. Sinusubukan na naman ako ng mga ito.

"When I said no, it's a no. That is my order. One more question and I'll rip your
tongue out." walang emosyon kong sambit sa kanila habang diretso pa rin ang tingin
ko.

Tumigil naman na sila sa pangungulit. Mabuti naman. Kung hindi, hindi lang dila
nila ang malilintikan sa akin. May binigay naman na akong trabaho sa kanila, kaya
hindi sila mabobored dito. Hinihintay ko na lang ang mga kasama ko at aalis na
kami. Kababa ko pa lang naman kaso ngawit na ngawit na ako sa pagtaklob ng asul na
tela na ito sa katawan ko. May araw ka rin sa akin, Fiacre.

I dismissed all of my guards nang nasilayan ko na pababa na ang magaling kong

kapartner this time. Spade William Vantress, where the hell part of what I am
wearing do you think is a dress? Shit.

Kasabay niyang bumaba ang mga ilang maiiwan dito sa mansyon. "Hey Alex, bakit ba
balot na balot ka diyan? May tabing pa ang mukha mo." Sky asked. Damn you my dear
cousin, if you only know what kind of a shitless fabric they made me wear.

"Mind your own business, freak." pagtataray

ko sa kanya. Alam ko naman na planado nilang lahat ng ito. Kanina ko lang kasi
nacheck ang binigay na box ni Spade as well as what kind of a party ang pupuntahan
namin.

Lumapit naman sa akin ang kumag na ito habang inaayos ang suit niya. He has a bored
look when he looked at me. "Take that off kung ayaw mong pagkadiskitahan ka ng mga
prostitutes doon." then he went out. You're the one to say that, huh?

Siyempre hindi ko sinunod ang gusto niya. Sinamaan ko lang ng tingin ang mga kasama
namin at lumabas na rin ako. When I mentioned Dash and the others' roles for
tonight, I mean it's guarding from the outside. Medyo nagdalawang isip pa nga ako
na ilagay sila roon kaso para saan pa ang mga training nila kung hindi ko sila
isasabak sa totoong laban? Mula sa labas umaatake ang kalaban kaya ito lang ang
pinakamadaling paraan para mahuli sila.

Magkakahiwalay kami ng sasakyan. Sa kasamaang palad, I must ride with this son of a
devil. Hindi ko pa rin maatim na sinuot ko pa rin ang damit na 'yun. Argh!

Naunang umandar ang mga kotse nina Edward at ng iba pa. Kami naman, naghintay muna
ng 10 minutes bago paganahin ng driver ni Spade ang makina. Tahimik na naman as
usual. Magkatabi kami pero may ilang dangkal pa rin ang pagitan.

I glanced at him in a few seconds. Oh well, he doesn't look so bad. He styled his
hair like the handsome millionaires in movies and wearing a very elegant formal
suit with a black tie. Napatigang na lang ako pagtitig sa labas. Sana walang
thunderstorm na dumating. Mas natatakot

na ako ngayon at dahil iyon sa kapatid ni Spade. These brothers won't stop giving
me hardships, will they?
You see, I got to talk to him the other day accidentally. Sean is watching a meteor
shower that night from the garden at ako naman hindi makatulog kaya pupunta dapat
ako sa kusina kaso nahagip na siya kaagad ng paningin ko.

Everytime there's a meteor, people will make you wish for your greatest dream.
Telling you that it will come true someday. While Cinderella said, the dream is a
wish your heart makes. I don't really believe on fairytales, honestly. There's no
such thing as happily ever after and moreover, there's no such thing as forever. In
this world, everything has an end and no one can change it.

"Making a wish?" pagkuha ko sa atensyon niya ngunit hindi naman niya naibigay.
Lumakad ako papunta sa tabi niya at sinundan ang tingin niya sa kalangitan.

"Father told me that wishing to a meteor is one of the dumbest thing ever." he
blabbered.

"Well, that's true. For me, if you wish for it, then go for it. You are the only
one who can decide for your own." I said without looking at him. Pinamulsa ko naman
ang dalawa kong kamay sa jacket na suot ko. It's midnight already at lumalamig pa
lalo ang simoy ng hangin.

"But believe it or not, I have wished once. I wished for my mom and sisters to come
back. Then, my dad came. The great Clyde Vantress destroyed everything I used

to know about this world." lumipat sa kanya ang mga mata ko. He looks empty. Parang
isang taong nabubuhay na walang nararamdaman.

Sean is a type of a person who doesn't want to show his true self to others in
order to protect his feelings. He's fragile and vulnerable and yet, he keeps on
doing his best to hide everything inside. A good example of the reason why the
chemical substance inside me was named Escape.

"I wished more than thrice. My only wish is to go back from the time when
everything is in it's rightful places. No harm, no violence, no sorrow, no grief,
no tears, only beautiful moments." napataas ang gilid ng labi ko nang maalala ko
ang panahong wala na akong kapag-a-pag-asa.

Bakit kasi kailangan humantong sa ganito ang lahat ng bagay? I just want to live
with my family. Be together with them as long as I live. Pero nagising na ako sa
katotohanan na kahit kailan hindi na maibabalik pa ang nangyari sa kahapon. What
matters now is the current situation you are in.

"That kid is may not be a ghost afterall, young lady." nagtapatan kaming dalawa.
Seryoso ang mukha niya at puno ng sinseridad ang maamong mga mata niya. Tanging ang
nagawa ko lang ay ang pagdikitin ang kasuluksulukan ng mga kilay ko.

"What do you mean?"

"Everything has a reason. That is one of the beliefs I keep on holding. A girl full
of tears with blood on her, what do you think happened to her?"
"An accident?"

/>

"Exactly. Did she ever mention the reason why she keeps on showing up?"

"She said that I am her and she was me."

"Then maybe, she was a part of you." my eyes widen from his conclusion.

"How could that be? I don't even know that child."

"There are some cases like that in the whole world and the nearest cause why those
kind of things happened is because there's a 98% probability that you have only
forgotten about them." he flashed a smile that gave me goosebumps. Why do I feel
like this boy is not an ordinary one?

"Paano mo naman nasabi 'yan, little Vantress?" I replied. Taking my composure back
from pieces.

"What I want to say is, the girl you saw is not a ghost. Rather, she may be a lost
spirit from the past. A sole symbol of the erased memories." my eyes keep on
blinking. Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya.
Erased memories? From the past? Ghost of memory?

"Haha, don't give me a face like that. Kung may sinabi o tinuro siya sa'yo,
pakinggan mo lang siya. Kapag lumapit siya sa'yo, 'wag mo siyang itaboy. Kapag nasa
harapan mo siya, pagmasdan mo lang siya. At kapag nakita mo naman siya, huwag na
huwag kang matatakot. Come on, hatid na kita sa kwarto mo to make sure you are
safe. I would never want to get scolded by brother." Hindi ko man narinig ang
huling niyang sinabi, sapat na sa akin 'yung mga sinabi niya. Kahit na hindi

ko talaga alam kung anong ang dapat kong maramdaman. Kung takot ba, nerbyos,
pagkakalma o ano.

Napakamisteryoso ni Sean kahit saang anggulo ko tignan. Instead of being a

frightening ruthless monster like his sibling, he is somewhat a mysterious and
extraordinary with a scary vibes on him. Gusto ko tuloy malaman kung paano naging
ganito ang combination ng magkapatid na ito.

Napabalik tuloy ang tingin ko sa lalaking katabi ko. Is it the genes that made them
like this? Or is it because of the things they experienced?

"I am absolutely aware that I'm good-looking, Cromello. So, stop staring." he
coldly said with an expressionless face. No doubt, he's really an ice prince.
Kailan kaya matitibag ang mga yelong nakapalibot sa taong ito?

I didn't bother myself to fight against him. Just remembering my role and what I'm
wearing are enough conflicts for me.
Hindi ko na nga napansin na nandito na pala kami sa labas ng venue. "Once we
stepped outside, our new characters should be up." Spade told me before he went out
of the car and opened the door for me. It's now or never.

Inalis ko na ang mga nakabalot sa akin at saka nilitaw ako ang isang binti ko
papalabas. I'm wearing a four-inched heels, and it hurts like damn hell. Pagkalabas
ko ay inalalayan na ako ni Spade na panandaliang nagulat sa itsura ko nang bigyan
niya ako ng pansin.

"I'm absolutely aware that I'm gorgeous, Vantress. So stop staring." panggagaya

ko sa tono niya kanina at nginisian ko pa siya bago ko nilingkis ang mga kamay ko
sa braso niya.

Agaw atensyon na kaagad kami kaya mas pinagpatuloy ko lang ang fierce but flirty
type of character ko. Never in my dream did I imagine to do something like being
the Vantress Mafia's heir's favoured woman. To think that Fiacre asked me to act a
bit of a slut to him if it is needed, ugh.

"Good evening, Mr. Vantress." biglang may sumalubong sa amin na matabang matandang
lalaki na nakaformal attire din at may dala dalang wine glass sa isang kamay niya.

Napatigil naman kami. I let Spade handle all the talking at pasimple kong nilibot
ang paningin ko sa paligid. Lots of bitches and sluts.

"Hey, honey." may malambing na tonong tawag sa akin ng kasama ko. Marahan pa nga
niyang inabot ang baba ko para mapunta sa kanya ang paningin ko. What a good damn
actor.
"Yes?" I gave him one of my sweetest smiles. I even make sure na makikita iyon ng
mga dumadaming lalaki na lumalapit para salubungin si Spade. No one will really
know about me being the Mafia Dela Vega's boss dahil nga confidential pa rin ang
identity ko.

"Oh my God. You have the most stunning woman with you tonight, buddy. Can I try to
taste her later?" ani ng isang lalaking sa tingin ko ay nasa mid-40s niya na. I
want to puke deep inside my thoughts but I won't spoil the fun.

Mas dinikit ko ang katawan ko kay Spade at pinahiling pa ng kaunti ang ulo ko sa
balikat niya. Dumako naman ang

kaliwang kamay ko sa mga labi niya at hinaplos haplos ito. "I'm sorry, sir. But my
everythings belongs to my handsome master. I'll be longing only for his touch, his
groans, and his moans alone. No more no less." I seductively mumbled. Hah! I'm
better than you are, Vantress.

The old men were amazed from what I told them. They look at me with so much desire.
"You picked the best one, young master." puri sa kanya ng isa namang binatang
businessman mula sa tabi niya. Napangisi naman siya. Inalis niya ang pagkakalingkis
ko sa kanya at inilipat ang braso niya sa balikat ko. Pinisil pisil pa nga niya ang
balat ko sa kaliwang braso. "I know. You don't know how this beautiful woman can
give me so much pleasure every night." pambalik naman niya. Sweet talking, huh?

I didn't dissapoint those men with my wit kaya natagalan kaming makaalis sa circle
na iyon. To be more specific, pinagpipyestahan ako ng tingin ng mga matatandang
lalaking iyon.This time, papunta naman kami sa assigned table na para sa amin.
Habang papalakad ay nagsalita siya. "You're good at this." at nginitian pa niya ako
ng nakakalokong tipo.

"You are the one that I should be praising. Hmph, bitch spotted, 2 o'clock. Just
keep going." mahina kong tugon sa kanya. I am referring to Alyssa Horwaide who
pretended to be Kirsten.
Except sa pag-eenjoy ng mga roles namin dito sa party, may trabaho pa rin naman
kami dapat asikasuhin.

Nang makalapit na kami sa table, nauna roon si Spade para ipaghila ako ng upuan.
Nang

maayos na ang lahat ay umupo na rin naman siya. Tsk, a one-day gentleman attitude.

Kasama namin sa table ang tatlong bigating negosyante na pinaimbestigahan namin na

may kaugnayan kay Alyssa. I'm very positive that she won't be able to recognize me.
Pinatungan ko na kasi ng mas intense na brown color ang buhok ko dahil lumilitaw na
naman ang pagkablonde. Isa pa, may nagpahenna rin ako sa likod ko para mas maging
kapanipaniwala ang karakter ko bilang babae ng isang anak ng mafia boss.

7 minutes passed and the waiters are already serving the dishes. Sinadya talaga
naming magpalate para i-skip ang mahabang introduction ng mga hosts ng event. "Do
you want to add anything?" the now violet-haired Thelina asked while holding a
tray. "No, thanks." I answered.

So far, so good. "10 o'clock." I whispered on her. Since nauna sila dito sa venue,
siguradong nakita na nila si Alyssa. Ngayon, I'm pertaining to Axel kasama ang
isang lalaki na may matipunong pangangatawan. Naka-shades ito at may mga ilan pang
bodyguards sa tabi niya.

Umalis na rin naman sina Thelina at Courtney matapos nilang i-serve ang mga
kailangan namin. Makailang sandali pa ay may mga napansin na akong mga nagrorounds
sa lugar. He's here, I can feel it.

"Excuse me. I need to go to the powder room." singit ko sa nagkekwentuhan na mga

lalaki sa table. "Hohoho, come back soon, Ms. Beautiful." one of them said.
Nakatayo na ako when I noticed their unshaken attention on me. I need to do
something swift based

from my new role.

I leaned towards Spade and kissed his left cheek. He was a bit shocked from what I
did but he was able to come back to his senses when he remembered our situation.
"I'll be back, honey." at saka ako naglakad paalis.

Dumarami na ang mga guests kasabay ng mga nagsilipang men in black. Habang
naglalakad, napadapo ang tingin ko sa taong nakaupo sa may counter. I can't help
but to smirk. It's time for you to get your punishment, Ares. A very special
punishment from Aphrodite.

Inokupahan ko ang upuan na katabi ni Axel. Binigyan naman kaagad ako ng wine ni
Courtney na ngayon ay nakatoka sa counter na ito. I caught him staring at my bare
legs. "You have the guts to sit beside me, huh?" malalim na boses niyang sambit sa
akin habang iniinom ang alak na nakasalin sa wine glass niya.

"Why? Sino ba ang katabi ko ngayon?" matamis na ngiti lang ang ipinantapat ko sa
kanya at nakamit ko kaagad ang ngisi niya. Men can't really resist beautiful women.
Isip isip ko.

Pinatong ko ang mga siko ko sa counter habang nilalaro laro ko ang baso ko na may
lamang tatlong cubes ng yelo at alcohol. "Ares is the name. I'm a spy." sinulyapan
naman niya ako. Maybe he was expecting me to get surprised. Sorry, that trick won't
get me. Like Alyssa, he can't recognize me as well. I must give the credits for my
transformation to Fiacre later.

"Not scared?"

"Why would I? Being a spy is really cool. Hunting people down, killing without
mercy,

and fast on everything."

"Is that so? Me too. I like fast everything."

Good. Now, only a bit more flirtation and he will fell on to my trap.

Dumikwatro naman ako para mas mailantad ko pa ang mga legs ko. Fitted ang suot ko,
idagdag mo pa na backless. Kung kanina, Four inches above the knee ito, ngayon, six
inches above na dahil sa galaw ko.

"You? Tell me about you, sexy." just play with it, Alex. You need to get some
information from him.

"Me? I'm Aphrodite." napatawa naman siya sa sagot ko.

"Are we playing some greek mythology guessing game?"

"Maybe, maybe not." binaba ko ang basong hawak ko at humalukipkip ako to seduce him
more with my upper body. He's staring.

"Sino ba sa mga matatanda diyan ang amo mo?" nilapag na rin niya ang baso niya at
magkatapat na kami ngayon.

"It doesn't matter who my master is if you are willing to take me as yours."
naglipbite pa ako para mas makadagdag ng sexiness.

Alam ko na ang mga galawan ng mga lalaking katulad niya. Marami na akong
naencounter na ganito at lahat sila nagawa kong paikutin for my own benefit.

"Well then, would you like to come with me for some private matters?" inalok niya
ang kamay niya sa akin na siyang kinuha ko naman.

I forgot to tell you that the venue is an open area. Sa pagkakaalam ko, dito
madalas nakatambay ang mga members ng underground society.

Walang katapusang party kada kagabi at may malaking mansion pa rito na ipinatayo
para sa pampribadong kasiyahan ng mga miyembro nito. Mga nagsasayang lang talaga
sila ng pera. Knowing these men of illegal transactions, even an ordinary spy or
agent can have millions.

He opened a suite for us at mabilis na niya akong hinatak papasok. Madilim ang ang
kwarto kaso malas niya dahil advantage ko pa rin ito. Rennei made me wore special
contact lens for me to see what's in the dark. Ginamit naman niya ang paa niya para
isarado ang pinto.

He pushed me to the door and that's it. Axel started kissing me with so much lust.
Nilock na rin niya ang pintuan. Kaunti na lang, bibigay na ito.

I kiss him back with the same intensity. Hinipo ko pa ang dibdib niya para mas lalo
siyang mag-init. Naramdaman ko naman ang kamay niya sa beywang ko. I extended my
arms to his neck in order to pull him towards me and to deepen the kiss.

Next is that hinawakan niya na ang kaliwang hita ko at sinusubukan niya nang isabit
ko ito sa waist niya. When he tried to enter his tongue to my mouth, I let him in.
Siya mismo ang gumawa ng dahilan para mas mapabilis ang mission ko. Habang
naglalaro ang mga dila namin sa pagitan ng mga halik ay nagtagumpay akong maipasok
ang tableta na binigay sa akin kanina ni Dereen. I hid it inside my mouth nang
umalis kami mula sa mansyon kaya walang nakakapansin. Maliit lang din naman ito na
hindi maaapektuhan ang pagsasalita ng nagtatago.

This tablet is a drug. Pampatulog ba. Gagana na kaagad ang

gamot within 1 minute so I keep him busy first with my kisses. Patuloy lang ako
kahit na nagbibilang ako ng oras sa utak ko. When the time is about to come,
kumalas na ako at umakto na bubuksan ang suot niyang polo para naman kapag nagising
siya, wala siyang matatandaan na may nagtangkang magpatulog sa kanya. Tanging ang
mga haplos lang na panandalian kong ibinahagi sa kanya.

"Arghhhh. Wh--" sa punto na ito, nawalan na siya ng malay. Nakabulagta na siya

ngayon sa may carpet. I switched the light on. Ang epekto ng gamot ay hanggang
bukas lang kaya kailangan kong bilisan sa pagkapkap kay Axel. Mula sa mga bulsa ng
pantalon, at wallet, hinalughog ko lahat.

Hinubad ko sa kanya ang polo niya at doon nakita ko ang isang puting papel. Nang
buklatin ko ito ay nakita ko ang mga pangalan ng mga kaibigan ko na nakaorder at
may mga dates pang katapat.

Bastard, tauhan siya ng killer. Spade is right. Si Alexis nga ang next target. Buti
na lang ligtas siya sa mansyon. Dahil nga hacked na ang security system, malaya
kong nadukot ang scratch at ballpen na naka tali sa garter sa kanang hita ko para
makopya ang mga nasa papel bago ko tinuping muli at ibinalik sa polo ni Axel na
katulad ng sa orihinal na pagkakalagay nito ang manipis na bagay.

Hinila ko siya sa kama para walang maghinala. It will be a mystery kung bakit
nakahiga siya sa sahig kaya dapat walang sabit. Tinapon ko lang sa tabi tabi ang
polo niya and I unbuckle his belt a little para maging makatotohanan sa isip niya
na ang tanging ginawa niya lang kagabi ay ang paghalik sa

isang babae.
Inayos ko ang damit ko at pinagsama-sama ko naman ang buhok ko para ibagsak ito sa
likod ko. Pumakinig muna ako sa labas kung may tao bago nagdesisyon na lumabas at
bumalik sa table namin nina Spade.

Naabutan ko na may mga nakakandong na na mga babae sa kandungan ng apat na lalaki

na iniwan ko. Nang makalapit na ako ay nagparinig ako. "It looks like my master is
having fun with a new companion. Should I find a new man to take me home?"
napatingin naman sila kaagad sa akin.

Don't stare at me bitches, wala pa kayo sa kalingkingan ng ganda ko. Tss.

Dagger looks. 'Yan ang iniregalo ko sa dalawang sluts na nakaupo sa kandungan ni

Vantress. They were easily intimidated by me kaya umalis na rin sila. Napangiti na
naman ng nakakaloko si Spade dahil doon. Ang sarap sakalin talaga ng lalaking ito!

I was about to sit on my designated seat when he pulled me on his lap. "What the
--" hindi ko na nagawang tapusin ang mura ko dahil sa kanya. "Sshh, so, where did
you go?" tanong niya. I realized that we got their eyes in full so I've put my
second character again. Ipinulupot ko ang mga braso ko kay Spade at marahang
pinasok ang papel sa bulsa sa loob ng coat niya ng walang nakakapansin.

Inilapit ko ang mga labi ko sa tenga niya at bumulong. "Pinatikim ko lang ng droga
si Axel. There, may nakuha akong information." napatango tango na lang siya pero
hindi niya pa rin ako pinakawalan.

"Napaalis na namin si Alyssa dito sa party with the help

of our home agents. 'Yung mga lumilibot naman na mga bodyguards kanina, Thelina and
Courtney knocked them all at nakalock silang lahat sa stock room." hinanap ko naman
ang dalawang babaeng 'yun at nagkasalubong ang mga tingin namin. Isang munting
kindat lang naman ang nakuha ko galing sa kanila.
"What's next then?" bulong ko habang busy na sa ibang bagay ang mga gurang.

"Maaalerto sila mamaya maya but the time to go home is yet to come. Binabantayan na
ng mga kasamahan natin 'yung killer."

"You found him?"

"Yeah. Kaso hindi namin makita ang mukha niya dahil nakamaskara siya. Ang naunang
kasama ni Axel kanina is only his assistant. Sa ngayon, they are looking at his
every move closely."

"Then, ano pa gagawin natin dito?"

"Uuwi tayo kapag natapos na nina Rennei ang pagkuha ng files sa laptop nung
secretary niya. I got a call from them and aabutin pa daw ito ng mga kalahating
oras dahil hindi biro ang mga traps na nilagay para sa security. Later on, the
killer will put an item to an auction."

"So you want us to join the auction? What item is it?"

"I heard from these old men that it is a music box. A golden colored music box . We
need to get it." determindado niyang banggit.

"Pero bakit?" it's only a music box. He can buy a tons of them. Ba't kailangan pa
namin makuha iyon?
"It's my sister's. Our mom gave that to her before mom passed away. Dapat mabawi ko
'yun." bahagya akong nalungkot nang maalala na naman si Lorraine. Kaya naman pala.
Kung ganoon, dapat makuha talaga namin 'yun.

"Isa pa, may mahalagang bagay sa loob nun. And I am very sure na wala pang
nakakapagbukas nun dahil mabubuksan lang ito gamit ang isang espesyal na susi." ani
niya.

"Ano ba ang nasa loob ng music box na iyon?"

"Mhorfell Academy's basement's architectural blueprints."
_____________________________________________________________________

A/N: 'Yan ah! Ang haba nito XD Kung bakit hindi ko tinuloy ung about sa mga
letters, well sa next chapter na po iyon maitutuloy. Kung binalewala nyo ang
warning ko na ihanda ang mga puso niyo, ay nako hindi ko na kasalanan yan sinabihan
ko na kayo eh hahaha. Hind pa tapos ang about sa party! Itutuloy pa sa next chapter
kaya ihanda niyo pa rin ang puso niyo. Doon wala ng basungot. :)

Ipopost ko 'yung next story ko sa araw na i-uupdate ko rin ang Mhorfell. It's about
a secret agent. Wait for the prologueeee~

Comment lang ng comment ah! Vote din ng vote! Minsan kasi nag-iisip ako ng number
then kapag hindi nyo pa naaabot yun hnde ako nag-uupdate lol ang babaw ko XD Feel
free to message me guys! Palapit na tayo ng palapit sa climax! Be ready for greater
action scenes!

God bless! :)

P.S : Never kong inexpect na maglalagay ako ng mga intimate scenes omg..

=================

Chapter 51 - Values

"5 million!"

"6 million!"

"8 million!"
"8 million is our highest bid! Going once, going twice, sold!"

Nakaupo na kami ngayon sa mga hilera ng iba pang underground society members para
sa auction. Ngayon ngayon nga lang ay naibenta ang isang purse sa halagang walong
milyon. The filthy rich bastards and their money ...

We are waiting for the auctioneer to put the music box up on the stage. I guess
there will be no problems since Vantress Family is one of the wealthiest families.

Nasa kaliwa ko si Spade samantalang sa kanan ko naman ay tatlong matatandang mga

lalaki na kanina pa nakatitig sa mga binti ko. Iniwasan ko na nga dumikwatro kasi
sinusundan talaga nila ng tingin ang legs ko. Habang tumatagal tuloy, mas
nacoconscious ako sa suot ko. Maiksi naman kasi talaga.

"How I love to stab these perverts' eyes." bulong ko habang pilit na hinahatak pa
rin pababa ang laylayan ng damit ko.

I was checking these elders' looks when I felt something on my lap. It's a coat.
Napatingin naman ako sa katabi ko na nasa stage pa rin ang tingin. "Don't stare at
me. Just put that on your lap." he said at inayos ko na ang pagkakalagay ng coat
para matabingan ang mga binti ko. Kahit kaunti naman pala may pagka-gentleman pa
ang isang 'to.

Dahil mukhang hindi pa rin ang music box ang next item, nilibot ko muna ang mga
mata ko sa

paligid. Hindi ko nga alam kung namalik mata lang ako dahil parang may nakita akong
lalaking nasa gitna ng maraming tao doon sa dulo na nakatingin rin sa akin. I
blinked about five times but when I check that place again, wala ng tao.

"Is there a problem?" untag sa akin ng katabi ko. "Ah, wala. Namalik mata lang."
mabilis kong sagot then bumalik na siya sa pag-oobserba sa entablado.

I can't relax knowing that the killer is just blending in with these people. One of
them is him. It's kind of unexpected but I'm sort of scared. Memories from the past
keep on rushing in. The time when his men kidnapped Lorraine and I. The time when
they tied us everywhere and how they tricked me. Napapikit na lang ako nang dumaan
sa isipan ko muli ang eksena kung paano nila pinatay ang kaibigan ko. Kinikilabutan
ako dahil hindi ko alam kung sino siya sa mga tao dito. Paano kung nasa tabi, nasa
harapan, o nasa likuran ko lang siya? Paano kung nagmamatiyag lang siya kasama ang
mga tauhan niya at ipabaril niya rin ako?

"Hey, you're trembling." pagdilat ko na lang ay mukha na ni Spade ang nakaharap sa

akin. Hawak hawak niya ang kamay ko na sa tingin ko ay nanginginig habang inaalala
ang mga masasakit na alaala.
"You're so close. Umayos ka nga ng upo." pambawi ko. He returned to his previous
seating posture before looking at me. "Don't be scared. He won't be able to come
near you as long as I'm here. Just act naturally and be calm." I'm kind of touched
when

he comforted me like that. Somehow, I feel at ease now.

"There it is." napadako naman ang tingin ko sa harapan. The music box.

"This wonderful music box is called the 'Root of Segreto'. Not just the item itself
is mysterious but as well as it's origin. Let's start with 30 million pesos."
anunsyo ng auctioneer.

"40 million." an old woman from the front cried.

"50 million." one of the businessmen that we are talking to a while ago called.
At kung sa akala ko ay hindi pa magbibid si Vantress, it looks like I was mistaken.
"100 million." halos mapanganga ako sa presyo na binid niya. DInoble niya ang
current highest bid.

"Woah, the young master of Vantress Mafia seems to have fallen in love with the
box. Will be there be a higher bid?" natutuwang banggit ng lalaking nagpapatakbo ng
auction.

Akala ko nga matatapos na kaagad ang trabaho namin dito pero sa tingin ko hindi
muna ako dapat nagsasalita ng tapos. "150 million." everyone can't help but to gasp
when they heard the large sum of money on the line. The voice came from the back.
Napalingon kaagad ako. At oo nga, hindi ako namamalik mata kanina. Siyang siya ang
nakita ko. Nakamaskara at naka all black ang lalaking nakapamulsa. Para bang
pinapaemphasize niya na cool lang siya at hindi kawalan ang 200 million para sa
kanya.

"200 million." laban ni Spade. "Are

you really serious with that price, Vantress?" tanong ko. Pero mukhang hindi man
lang siya natitinag sa bantang bid ng lalaking nasa likod. "Do you think I'm joking
around?" balik na tanong niya sa akin. I can see desperation on his eyes. He wants
to get it for his sister, for his mom, and for us to know the secret behind the
architecture of Mhorfell Academy.
"250 million." kasunod na bid muli ng lalaking tila ayaw ipabalato ang music box.
If you will exclude the value of what's inside that thing, mapapamaang na lang ako
sa kung gaano kalaking halaga na ang nakasalalay.

"200 million." at tumayo na si Spade habang hawak hawak pa rin ang kamay ko. Teka,
kakasabi lang niya nun eh. Ang highest bidding is 250 million na.

"I'm sorry but 250 million pesos is the current highest bid, young master."
nalilitong sambit ng auctioneer. Lahat ay nag-aabang sa nangyayaring
pagtutunggalian sa bidding ng dalawa.

I was surprised when Spade chuckled. What's wrong with this man? Then he stopped,
finally showing his real aura. "I mean, 200 million dollars." at doon na talaga ako
napanganga. If we are to convert 200 million dollars to Philippine Peso, it's 8.9
billion pesos. Almost 9 billion for Pete's sake! And it's all because of that music
box. Hindi ba pwedeng magpakahirap na lang kami sa paghahanap ng pamilya ng yumaong
architect ng Mhorfell kaysa mag-bid ng sobrang laking pera?

"T-two h-hundred mi-million d-dollars!

G-going once, going twice ...." hinihintay namin kung haharangin pa rin ba ng
lalaking nakaitim ang pagkuha namin sa box pero tahimik pa rin ang paligid.
"Then the 'Root of Segreto' is sold to Mr. Vantress! Congratulations!" at
nagsipalakpakan naman ang mga tao. Umupo na rin si Spade sa upuan niya. Nilingon
kong muli 'yung lalaki pero nawala na naman siya na parang bula. Sino ba ang taong
iyon?

Papunta na kami sa lugar kung saan naghihintay ang driver. Dala dala na namin ang
music box. Mahigpit na itong hawak ni Spade habang naglalakad kami paalis sa venue.
We got the information about sa mga susunod na tatargetin, nakuha pa namin ang
blueprints, at sa tingin ko sa pagkakataon na ito ay tapos na kunin nina Rennei ang
lahat ng files mula sa computer ng secretary ng killer. Buti naman at may napala
kami sa lahat ng effort na ginawa namin ngayong gabi.

Naghahanda na rin para bumalik ang mga back up na pinagbantay namin sa di kalayuan.
Nagpakawala ako ng malakas na buntong hininga. I don't know why but I have a
feeling na may mali na naman.

"What face is that? Are you cold? I can lend my coat for you if you want."
napahindi naman ako kaagad. I'm not cold rather I'm scared.

ESCAPE gave me the ability to sense a lot of things. Pero sana itong nasesense ko,
hindi sana totoo.

"I

have a random question, Vantress."

"What is it?"
"Am I really allowed to ask?"

"Sabihin mo na hangga't hindi pa nagbabago ang isip ko."

"Do really love Kirsten that much na kahit sa kanya nakaugnay lahat ng kinakaharap
nating problema ay kaya mong mag-alay ng sandamakmak na dolyar?" napatigil naman
siya nang dahil sa tanong ko.

Ako naman na lumagpas ng mga apat na hakbang ay nilingon siya. "Even if it's
billions, trillions, quadrillions, they are all nothing compared to Kirsten's value
to me." humakbang na siya para magkasingpantay na kami. "She is the person who made
me understood the real meaning of being the heir of a mafia. Without her, I'm
incomplete. Kaya nga ginagawa ko ang lahat para mahanap siya bago ang araw na
ipapasa sa akin ng ama ko ang full control sa Vantress Mafia." so he does love her
a lot. After almost 11 years, his heart remains faithful to his fiance. Pero paano
nga kung patay na talaga si Kirsten? Siguro, magiging malaking impact 'yun sa
kanya.

"Successful ba ang pagtatransfer ng files nina Rennei?" pag-iiba ko na lang sa

usapan at nagsimula na kaming muli maglakad. It's past midnight already and I want
to sleep so bad.
"Ah, wait. I'll call her." nilipat niya ang cage-like case kung saan nakalagay ang
music box sa kanang kamay niya upang madukot ang phone niya sa bulsa gamit ang
kaliwang kamay niya.

I hope they succeed.

Medyo natatanaw ko na ang driver ni Spade kaya mas binilisan ko na ang paglalakad
kahit nakaheels ako. "Alex, wait!" pero hindi ko na siya inintay. Ayoko nang nasa
labas habang suot suot ang dami na ito.

Palapit na ako nang palapit nang ....

nang maramdamang ko na may humila sa akin papasok sa sasakyan at tinurukan ako ng
kung ano.
"No! Alex! Alex!" ang mga tawag na lang ng Vantress ang huli kong mga narinig
before I drifted to a sleep.

___________________________________________________________________________

A/N: I know, alam kong maiksi pero kasi heto na ang inaabangang climax. Sa next
chapter na magkakaalaman ng lahat lahat. I mean, lahat ng mga tanong niyo noon,
masasagot na sa mga susunod na chapters. Kaya please hintay lang dahil parang hnde
pa handa ang puso ko XD Since chapter 51 na ito, baka matapos tayo sa Chapter 55
mga ganun. Naiiyak ako haha.

--> Guys, basahin niyo ung "The Maid's Secret". It's my new story!

--> This time, hihintayin ko muna umabot ung number ng votes, comments and reads sa
naisip kong number before I update. Hindi na biro ang mga ilalagay kong eksena sa
susunod so itodo niyo na lol.

Last chapters will be narrated by the other characters in the story. :) God Bless!
Vote, comment, follow me, and then share this story to your friends to reach the
goal! Good luck!

=================

Chapter 52 - Love Story

[ S K Y ' S P O V ]
Hindi ko na alam ang gagawin at iisipin ko. We can't reach Alex's tracking device
anymore. Sigurado na akong may nangyaring masama. Nagkakagulo na kami ngayon dahil
kahit ang mga back ups na pinapwesto namin, nawalan rin kami ng balita. Hindi tuloy
ako mapalagay ...

"Skyzzer! Tigilan mo nga 'yan!" sita sa akin ni Fiacre. Doon ko lang napansin na
dumudugo na ang mga palad ko. Sa sobrang pagkakakuyom ko kasi bumaon na ang mga
kuko ko.
If something bad happens to my cousin, I swear I'll hunt those guys even at the
deepest part of hell. Sa simula pa lang na binalak nila 'to, may kutob na ako na
may mali. Bakit sina Juno at Marc ang inuna? It's not about the rankings or what.
Then it hit me when it's already too late. Napagtanto ko na pareha silang nabigyan
ng trabaho ni Alex about sa pagkamatay ng bawat babaeng may dala ng epilyidong
Vantress. Laging may humaharang sa pagkakatuklas ng tungkol sa kaso na iyon.

Kahit ako rin naman, nagtataka. Sa yaman at impluwensya ng pamilya nina Spade, they
can get any information they want. Ang malaking question mark nga lang ay hindi na
ito pinilit o isinulong na imbestigahan ng ama ni Spade. For almost 11 years, the
deaths of the powerful women from one of the dangerous mafias have been left
unsolved.

Hinatak

ni Fiacre ang mga palad ko at inilapit niya sa kanya ang medicine kit sa nilapag
niya sa mesa. Binuksan niya at inilabas ang mga kakailanganin niya bago niya
tuluyan akong ginamot. Kung wala lang akong pinproblema ngayon, baka hayayay na
hayayay na ako. Kasi sa mahabang paghahabol ko, pinakitaan na ako ng kaunting pag-
aalaga ng babaeng sa malayuan ko lang natitignan. Pero hindi eh. My mind is too
occupied to even feel something sweet.

"Oh God! So, what happened? Nasundan niyo ba?" mabilis na natuon ang atensyon ko
kay Rennei na naghyhysterical na habang may kausap sa telepono.

Wala sa sariling tumayo ako biglaan at binawi ang mga kamay ko. Lumapit kaagad ako
sa kinaroroonan ni Rennei para makibalita.

"Anong nangyari? Ligtas ba si Alex? Ha?" kinakabahan kong tanong. Muntik na siyang
mawala sa amin noon and I will never let that happen once again.
"What?! Shit." kahit iyon lang ang nautal ni Rennei, hinablot ko na ang telepono
para masagot na ang mga rumaragasang mga katanungan sa isipan ko.

"Alex ... what happened to her?" nanghihinang usal ko.

"Sky, they got her. Pinaputukan ko ang mga gulong nung van na gamit ng mga dumukot
sa kanya pero hindi lang isang van ang dala nila. Marami sila at pareparehas ang
kulay. We lost them. Argh, fuck."
I don't know what will I react. I can't even

understand what I'm feeling right now. Actually, if you are going to ask me if I'm
angry, yes I am. Pero hindi kay Spade. Kundi kay Xander. Now, I know. Napapagtagpi
tagpi ko na ang lahat. What a liar he is!

"Spade, I'll send you an address. Go there. Susunod kami." hindi ko na siya
hinintay na sumagot at binalibag ko na ang telepono.

Napapikit ako ng mariin. Takot, galit, nerbyos, kaba, lahat 'yan naghalo halo na sa
loob ko. Why did he lie to me?

"Where are we going, Sky?" Fiacre asked with her brows meeting at the middle.
Dinukot ko ang car keys ko sa bulsa ko at madiin itong yinakap ng palad ko. Hindi
ko inda ang hapdi ng dumudugo kong mga palad. "We are going to Dela Vega-Cromello
main headquarters." buong diin kong sagot. There, I marched. Tinulak ko pa nga ang
mag-aassist sanang tauhan nina Spade para lang mapaandar kaagad ang kotse ko.

Pinaharurot ko na ito. While driving, I'm sending the address to Spade. After that,
I called Xander. "Are you at the main headquarters, you motherfucker?" pambungad ko
sa kanya nang sagutin niya na ang tawag.

"What's up with that? What's wrong with you, Sky?" he replied.

"Just answer the damn question!" balik ko naman sa kanya.

"Oo. Kakarating ko lang kasama si uncle. Why?"

"Good. I hope the two of you will explain everything once

we get there. From that accident hanggang sa mga putanginang nangyayari ngayon."
binabaan ko na siya. Kakatiting na lang yata ang natitira kong respeto sa kanya.
Sana lang mapaliwanag niya lahat ng ito mamaya kung hindi, pasensyahan na lang
talaga kami.

Sumunod na ginawa ko ay ang sendan ng text message ang mga reapers ni Alex na kunin
lahat ng gamit niya sa kwarto. 'Yung tipong wala maiiwan na kahit anong gamit ni
Alex. May kailangan akong patunayan.

Nagsisimula na namang magflashback sa akin ang mga nangyari noon. Mula sa gabing
tinawagan ako nina uncle na sumugod sa ospital dahil naaksidente raw si Alex at
nasa malubhang kalagayan sina tita Xandra at tito Kristoffer, ang pagpatay ni
Xander sa mga tauhan kasama nila noon, ang pagpapatahimik ni uncle sa mga staff ng
ospital para walang makaalam ng nangyaring aksidente, ang paglipad nila biglaan
papuntang ibang bansa, at ang kauna unahang pagkikita ni Xander at Spade.

I didn't expect myself to be this stupid. Eversince I was young, I've always
believe on Alexander no matter what. Because he is strong, brilliant, the elder,
the heir, he is wise, and kind. But now, I am full of regrets. Dapat pala hindi ako
naniwala sa bawat salitang binitawan niya.

Time flies so fast and we are currently parking our cars sa garahe. Mabuti nga at
mabilis na nakasunod sina Dash sa amin dahil may pinakuha pa ako sa kanila. Wala
naman ng

naging angal ang mga security guards at reapers sa pagpapapasok ko sa mga heads
dahil ginamit ko na talaga ang authority ko as a Cromello. Kilala naman na ng mga
tagapagbantay dito ang mga kaibigan ni Alex at ang mga reapers.

Ako ang nauuna sa aming lahat. Nagmamadali akong pinagbuksan ng mga knights para
makapasok sa mansyon. Ni hindi ko na nga inabalang batiin ang mga di mabilang na
mga tauhan namin kapag nadaraanan ko sila. Nang makarating na kami sa tapat ng
study room ay huminto muna kami. I'm sure he's inside.

Huminga muna ako ng malalim bago sabihing, "Open the doors." sa mga nakabantay.
They bowed first before they executed my order. I won't hold back any longer. He
may be our leader and master but still, he is Alexander Kristian. My cousin and the
person who held the truth for almost 11 years.

Sa loob ng napakalaking silid, nakasarado ang lahat ng kurtina. Tanging sina uncle
at kuya lang ang naroroon habang mga walang emosyon silang nakaupo sa kani-kanilang
mga single couch. Nakahanda na ang mga upuan na siyang pumapaligid sa bilugang mesa
kung saan nakapatong ang ilang inumin.

"Have a seat. The storytelling is about to begin." sambit niya nang magtagpo ang
mga tingin namin.

Sinundan naman ako ng mga kasama ko at saka kami kumuha ng kanya kanya naming mga
upuan. Nasa pinakaunahan o sentro namin si uncle. May katandaan na siya ngunit
halata mo ang magagandang features niya noong kabataan niya. He's tita Xandra's

brother, may rason naman siguro siya di ba?

"I've heard what happened just now from the reapers. I'm assuring you that they
won't hurt her, so please calm yourselves down first. Sana makinig kayong mabuti sa
mga sasabihin namin ni uncle Johan. Lahat ng tanong niyo sasagutin na namin. Wala
na kaming itatago pero sana hindi na makaabot ang mga impormasyon na ito sa iba.
These are confidential datas."

Tumango tango naman kaming lahat bilang pagsang-ayon.

Bumuntong hininga muna si uncle Johan bago siya magsimula.

"Lefroma Delazelle University, a school founded by the Dela Vegas and Domzelles. My
sister, Alexandra Dela Vega is one of the students. Having a pretty face, great
family background, and outstanding intelligence, everybody likes her. Even so,
Kristoffer Cromello, Howard Domzelle, Clyde Vantress, Almira Devroid, and Herman
Morleen were her best buddies. Almira is the younger sister of Andrewine Devroid na
siyang malapit na katrabaho ni Alexandra. Madalas silang magkakasamang lahat. Mula
high school hanggang sa college. Pero sino ang mag-aakala na sa mismong huli pang
taon nila sila magkakawatak watak?"
"What do you mean, uncle?" naguguluhang kwestiyon ko.

"It is 8 months before graduation when everything messed up. Ang kwento sa akin ni
Xandra, isang araw bigla na lang lumayo sa kanila si Howard. They never know the
real reason kung bakit. Gumawa sila ng mga paraan para kausapin si Howard pero
kalaunan daw ay lumipat ito ng

eskwelahan. 3 months later, umuwi si Xandra na kasama si Kristoffer. Our dad

thought that may project lang sila tulad ng dati kaya ayos lang pero hindi. Xandra
introduced him as her boyfriend. Hindi naman naging tutol ang mga magulang namin.
Kahit ako, boto ako kay Kristoffer dahil noon pa lang nakikita ko na ang pagtingin
nito sa kapatid ko. Mga ilang linggo rin ang nakalipas nang napapansin namin na
matamlay si Xandra sa tuwing umuuwi. Nang makausap ko siya, napag-alaman ko na,
Clyde confessed his feelings towards her. She told me na hindi niya alam ang
gagawin niya dahil ayaw naman niya mawala ang kaibigan niya sa kanya nang dahil
rito."

Para bang nakikinig kami ng isang typical love story na ang settings ay sa isang
malawak na campus tulad ng sa mga drama. Sinusundan namin bawat salitang
binibitawan ni uncle Johan since siya lang ang makakapagkwento sa amin ng lahat
ngayon. Wala ni isa sa amin ang may balak magsalita. Lahat kami nakaabang lang,
naghihintay sa mga tila ba susunod na mga kabanata o pangyayari.

"Fortunately, Clyde is very understanding and real good friend. He let my sister to
be happy with Kristoffer. He even sent a letter. My sister and I were really close
kaya nabasa ko iyon. Kesyo dapat bumalik na lang sila sa dati na para bang walang
naganap na pagcoconfess. Doon lang din namin nalaman na engaged na si Clyde sa
ibang babae. Sa mga panahon na iyon, akala namin ayos na ang lahat. Namention kasi
ni Xandra sa akin na paunti unti ay nagugustuhan na rin ni Clyde ang nakatakdang
pakasalan. Kaso mali kami. Hindi pa pala tapos ang tadhana sa pagbibigay ng
pagsubok

sa kanila."

Ramdam ko ang panghihinayang sa boses ng tiyuhin ko. Sa sandaling pagtigil niya ay

humigop muna siya ng kape mula sa basong hawak niya. Nag-ayos naman ako ng upo at
nasilayan ko ang mga mukha nilang lahat. Tahimik lang. Si Spade nga mapapansin mo
talagang he's paying attention. I thought he will be forceful and sort of too eager
if this day will come but I can only see an attentive child today.
"Herman Morleen ... Herman ... Herman tried to kill Clyde. The group decided to
keep that a secret dahil ayaw naman nilang makulong ang kaibigan nila. And
kinabukasan nun, just like Howard, he left school. Nawalan sila ng contact dito."

Morleen? Among the names uncle mentioned, he's the only one who is kind of
mysterious. Kasi si Mr. Howard Domzelle, it's about his envy on auntie's abilities
and achievements. What about this Herman?

"Then, graduation came. Mula sa anim ay naging apat na lang sila na grumaduate ng
magkakasama. When Xandra finally got her license as a scientist, Vantress Mafia
hired her as one of their scientists. Kaakibay ng pagiging scientist niya ay ang
pagiging mahusay na reaper din para mapagtanggol ang sarili niya at ang mga
pinaglilingkuran niya. Hinayaan siya ng ama namin dahil ako na tinalaga na
tagapagmana ng Dela Vega Mafia."
"So that is the real meaning of Juno's hint nung nanalo kami sa competition.
'Cromello, the last great soldier of Vantress'." Edward exclaimed. Napasang-ayon

naman ang mga heads sa sinabi niya.

Ako naman, hindi ko alam ang tungkol doon. Spade didn't tell me about that hint
thingy from Juno.

"5 years later, Alexandra came up with the decision of leaving Mafia Vantress.
Gusto kasi ng kapatid ko na mas maalagaan niya ang dalawa niyang anak. Mas nagfocus
siya sa pagsisilbi sa gobyerno kasama si Andrewine at doon na nagsimula ang pagbuo
nila sa formula ng 'ESCAPE'. It took them about 3 years to complete the
preparations. To celebrate, nagsagawa ng reunion ang apat hindi lang para sa
kemikal kundi para rin sa wedding anniversary nina Clyde at ng asawa nito. Hindi
nga lang nakapunta si Almira dahil hindi pinayagan ng kuya. That day, March 6,
2005, nagkatagpo ulit ang silang tatlo sa villa ng mga Vantress, if my memory is
right." napahawak ang matanda sa ulo niya dahil pilit yata nitong inaalala ang araw
at taon pati ang lugar.
"Hold on. March 6, 2005?" lahat naman kami napatingin kay Spade dahil sa biglaan
niyang pagsingit.

"Yes. Four days and three nights vacation din daw nila. Kristoffer and Alexandra
brought Alex and Xander along with them. Bago matapos ang bakasyon na iyon,
nagkaroon ng usapan ang tatlo na ipapakasal nila si Alex sa pinakamatandang anak na
lalaki ni Clyde." nagulat na lang kami nang mapatayo bigla si Vantress.

Kahit kami napanganga sa mga narinig namin. That answered the long time question!
Para bang umurong ang dila ng pinuno ng mga heads. Napasampal siya sa noo niya at
hinilot

hilot pa ito. Napunta pa sa iba't ibang direksyon ang ulo niya bago niya nahanap
ang mga salitang kailangan niya.
"I'm the eldest son. Alex, she is ... " hindi na natuloy ni Spade ang pagsasalita
niya dahil malungkot siyang tinignan at tinanguan ni kuya Xander.
"That's right. She is Alexandria Kirsten Cromello. Your fiance, Liam." Xander
confirmed. Naiwan na lang na nakabukas ang mga bibig namin at dinaig pa namin ang
mga kwago sa paglaki ng mga mata namin sa sobrang gulat.
__________________________________________________________________________

A/N: Oops! Hanggang diyan muna XD Hindi pa tapos ang storytelling ni uncle Johan!
If you want to confirm the dates, the places, at ung hint, pwede niyo ireread ung
mga previous chapters :) Sorry at natagalan. Nung time na may lumabas na updated na
ito, sinusubukan ko na mag-ud kaso ayaw gumana ng utak ko. Hindi ko makuha ung
gusto kong pagrereval ng truth. Kaya ito ngayon ko lang nagawa. Tinayp ko kaagad
'to pagkatapos na pagkatapos ko kumain kanina XD HAHAHA I'm expecting a lot of
comments. Hihintayin ko ang mga iyon kaya go na! Magtanong rin kung naguguluhan!
Feel free to post on my message board or to send me a message here ^^
Please read 'The Maid's Secret'. It's my new story! Stay tune sa mga susunod na
chapters kasi ung kay Kirsten pa lang ang narereveal. Marami pa ang hindi niyo
nalalaman lol. Don't forget to leave a comment below and to vote! :) Follow me for
more details! God bless!

=================

Chapter 53 - Overload

[ S K Y ' S P O V ]

Hindi pa rin kami makapaniwala sa mga binitawang salita ni Xander ...

Alex is Kirsten.

Alex is Spade's long lost childhood friend.

Alex is also Spade's long lost fiancee.

Alex is the future queen of Mafia Vantress.

Alex is the long lost keeper of the Mafia Vantress' pendant.

Dammit! Kung saan saan kami nakarating. Kung ano ano ang nangyari na nagpaligoy
ligoy sa amin sa katotohanan. Kung sino sino ang dumating para lang harangan ang
tunay na katauhan. Hanap kami ng hanap, 'yun naman pala nasa tabi na namin. And
now, we lost her.

Nakabawi na ako mula sa pagkagulat at doon ko na inumpisahang tignan ang mga

reaksyon nila. Surprised, shocked, dumbfounded, if you can mix them all up then
it's everyone's reactions. Si Spade parang napanlambutan ng mga tuhod sa mga
narinig niya. Tulala lang siya at nagsisimula ng manginig ang mga kamay niya. For
the first time in my life, I can see the great Spade William Vantress trembling.
Kita ang malaking impact ng iilang mga salita na iyon sa kanya.
"S-stop k-kidding around. 'Yung babaeng lagi kong kinaiinisan, 'yung babaeng gusto
kong patayin dahil sa sobrang irita ko sa kanya, 'yung babaeng nasakal ko, 'yung
babaeng nasaktan ko, 'yung babaeng napagsalitaan ko ng masama,

'yung babaeng pinabayaan ko, 'yung babaeng ... " He is stammering. Pumikit siya at
humugot ng malalim na hininga bago ipagpatuloy ang mga sinasabi niya.

"S-she's K-Kirsten? H-ha h-ha" I can't help but to feel pity for him.

Why? Can you imagine the pain of knowing that the woman you've been looking for for
almost 11 years is the woman who is already beside you? And to add oil on the fire,
it's the girl he wants to hurt once.

Bawat isa sa amin, naaawa sa pinuno namin. He has gone through a lot of pain and
hardships for losing Kirsten and now that he found her, he needs to go through
another lap of struggles to get her back.

"I am really sorry, Liam. Itong kuya Kris mo kasi, takot. Takot akong mapahamak ang
kapatid ko. I don't want her to die just like your female relatives. I don't want
her to die that easily! Please understand. I am only an elder brother who loves his
sister so much." paghingi ng paumanhin ni Xander.

Ngayon, naiintindihan ko na ng malinaw. Dahil sa takot siyang mapatay din ang

kapatid niya tulad ng nangyari sa Vantress women, tinago niya ang fact na may
second name si Alex. Because he knew that the name 'Kirsten' will be the path which
the killers will follow to kill her.

"Even so!" tumaas ang boses ni Spade. Pilit pa rin niyang pinipigilan ang mga
luhang nagbabadyang bumagsak. "Even so, pinagmukha mo kong tanga! Bakit hindi mo na
lang man ako sinabihan? O kahit bulong

at sulat man?" sasagot na sana ang pinsan ko nang nagpatuloy pa siya sa

pagsasalita.

"Kuya Kris, she's my princess! My future queen ... how could you hid her from me?"
umalingawngaw ang pagtaas ng boses ng galit na galit na si Vantress. Walang nagawa
ang pinsan ko kung hindi ang yumuko.

May karapatan naman din kasi si Spade para malaman. They are still engaged, after
all. They were linked eversince their parents' arrangements.
"Then 'yun rin ba ang rason kung bakit sa edad na onse, pumatay ka, Xander? Kaya ba
pinatahimik niyo ang mga staff ng ospital? Kaya pa binayaran niyo ang mga taong
iyon para sirain ang kahit anong records ng isang Alexandria Kirsten Cromello?" sa
akin naman natuon ang mga tingin nila. I want to know what really happened on that
tragical day. The day when it all started.

"Oo, Skyzzer. Ayon sa kasunduan ng mga magulang ni Spade at ni Alex, sa petsang

March 14, 2015 ay magaganap ang kasal. They even made an official contract for
that. Kapag hindi nasunod ang kasunduan, magkakagulo."

"Ha? What do you mean, uncle?" Dereen asked.

"It's an agreement. If there's a breach of contract then there will effects on both
sides. Since the two families are the reigning influential mafias, their
subordinates are expecting for that marriage to succeed in order to strengthen the
connections between each other. Kapag pumalya, magkakagulo. Magkakampihan at
magsisisihan

sila. Pwede nilang isisi sa Mafia Dela Vega ang responsibilidad o di naman kaya'y
sa Mafia Vantress. When that happens, it will be the perfect chance para sa mga
leaders na gustong angkinin ang kapangyarihan at kontrol na meron ang dalawang
pamilya." Uncle explained.

Hindi ko alam na may mas malalim pa palang ibig sabihin ang agreement na ginawa
noon.
"That day about sa sinasabi ni Sky, 'yun ang huling araw ng bakasyon na inaarrange
nila. So, they decided to have a small feast. But that feast became a horrible
nightmare." napalunok ako nang binanggit niya ang 'horrible nightmare'.

"Dahil may mga dumating na mga lalaki at sinimulan na paulanan ng bala at palaso
ang buong lugar." our eyes traveled until we stopped on our king's place.

He is at the scene that time. He was able to watch everything with his bare eyes.
"The guards were slayed cruelly. With their last ounce of strength, they were able
to help us to escape. Nung dumating sila kami na lang ng pamilya ko ang natitira.
Kirsten and her family had gone home. When we finally succeed to escape, I was
relieved. Relieved that Kirsten is not there. I believe that the pendant I gave her
will protect her while I'm gone. But, I was wrong. She chased after our car. I keep
on telling her to stop or else madadapa siya pero never siyang tumigil. Ginawa ko
ang lahat para ipatigil kay dad 'yung kotse pero in the end, I wasn't able to do
anything. Dahil bata lang ako. Nawala siya sa paningin ko nang tumagal. Tanging ang

itsura niya na basang basa, nababalutan ng putik, malungkot, at umiiyak ang huli
kong natatandaan."

Sina Edward at Collen na katabi ni Spade, hindi mawala ang mga kamay nila sa likod
ni Spade. Lahat kami nakikisimpatya. Ano nga naman ba ang magagawa ng isang walong
taong gulang na bata noong mga panahon na iyon? He could only watch that girl
chasing after him.
"Matapos ng kagimbal gimbal na nangyari sa villa, nagmadali kami na hanapin si Alex
para lumikas. We found Alex sa maputik na daan sa may gubat. Umaagos ang sariwang
dugo. Tumama ang ulo niya sa isang malaking bato. Nang paalis na kami, nagawa ng
mga lalaking iyon na matamaan ng ilang bala sina Xandra at Kristoffer."

"The couple's condition was critical that time but Alex's was worse. She had a
brain injury."

Napatakip ng bibig ang mga kasama ko sa narinig nila.

"It was called a Post-traumatic amnesia. In this case, it can be either

anterograde, retrograde, or mixed type. As for Alex, it was Retrograde. Retrograde
amnesia refers to inability to recall memories the events before the accident. Nang
tumagal naman, sinabi sa amin ng doktor na temporary lang naman ang pagkakalimot
niya." Xander said, explaining every details.

"Kung hindi niya ako hinabol, hindi sana siya madidisgrasya." malungkot na sambit
ni Spade.
"'Wag mong sisihin ang sarili mo, Liam. It's not your fault." sita ni uncle.

"What happened next?" Thelina questioned.

Humigop muli ng kape ang tiyuhin ko bago siya umayos muli ng upo at para
ipagpatuloy ang naudlot na kwento. "Nang malaman namin ang nangyari, sinabihan
namin ang buong pamilya at lahat ng tauhan namin na wala ng tatawag kay Alex ng
'Kirsten'. 'Yun kasi ang nakasanayang tawag sa kanya. Lumipad din kami papunta sa
ibang bansa para lumayo muna at para na rin makarecover ng maayos si Alex." hindi
na nadagdagan pa ng tiyuhin ko ang sasabihin niya dahil inubo siya ng paulit ulit.
Inalalayan naman siya ng pinsan ko para uminom ng gamot niya.

"Teka nga lang. We're missing something. March 14, right? Isn't that Alexandria's
birthday?" mabilis na napalingon ang mga ulo namin kay Rennei sa naconclude niya.

She's right. It's her birthday.

"That's why before I left the country last time, I told her to be safe. Kapag hindi
natin nabalik ang kapatid ko bago ang itinakdang araw ng kasal, kailangan namin
kaharapin ang failure ng agreement." malumanay na sagot ni Alexander habang
pinaiinom ng tubig ang matanda.

"Guys, I think all of us are missing the two biggest things." sumunod naman ang mga
mata namin kay Alexis. "Look, una, ano talaga ang tunay na rason kung bakit
pinapatay ang mga babaeng kabilang sa Vantress Family. Lastly, the way king
describes Kirsten before he lost her, hindi ba't parang kaparehas iyon ng
pagdedescribe ni Alex doon sa batang

nakikita niya?" tila ba nagkaroon ng sound effects ang intense atmosphere namin
nang kumulog sa oras na binanggit iyon ni Alexis.

Nagkaroon ng sandaling katahimikan. At habang walang nagsasalita sa sandali na iyon

ay bumuhos ang malakas na ulan sa labas. Tumayo muna ako para paganahin ang heater
sa kwarto.

"It may be a ghost of her memory. May iba pa ba siyang nakwento sa inyo tungkol sa
batang iyon?"

"A room." biglaang pagsabat ko nang makaupo na ako.

"Huh?"

"She told me na nung nagpakita 'yung bata sa kanya sa bahay nina Vantress, may
itinuro 'yung bata na kwarto. Ikaapat na kwarto raw sa kabilang dulo. King, what
room is it?"

"That room ... that room is my dad's."

"Bakit naman iyon ituturo ng bata?" sabay sabay naming tanong. May kinalaman ba
dito si tito Clyde?

"Meron sigurong bagay sa loob ng kwarto na iyon na makakatulong sa atin sa

paglutas." ani ni uncle Johan.

Dahil doon ay naglabas ng cellphone ang leader namin para yata ipaalam ito kay
Sean. Si Sean lang pwedeng makapagcheck ng silid na iyon sa ngayon. If it's his
brother, he'll surely find this item that we are talking about. Lalo na at kahit
pinagbabawal ay madalas siyang pumupuslit sa kwarto ng sarili niyang ama.
"Pero bakit nga po pala pinapatay ng mga taong 'yun ang bawat

babaeng kabilang sa mga Vantress?" Fiacre butted in.

Bumuntong hininga ang matanda at doon na napaupo muli si Xander sa kaninang

kinauupuan niya. "Remember Herman Morleen? Tinago niya sa amin na engaged na rin
pala siya. Then, after ng ilang taon, may nakapagsabi sa amin na namatay 'yung
babaeng dapat papakasalan niya. At ang sinisisi niya sa nangyari ay ang ama ni
Liam. Nung nangyari kasi 'yun, may hinahabol si Clyde at ng mga tauhan niya na
kriminal. Ang akala ni Herman, si Clyde ang nakapatay dahil naabutan niya na may
hawak na baril ang dad mo habang nakatayo malapit sa katawan nung babae. Pero ang
totoo ay balak lang itong tulungan ni Clyde. To sum all up, he wants to revenge by
killing every woman who is associated with the name of Clyde's family. Kesyo dahil
sinira raw ng dad mo ang buhay ni Herman, might as well, masira rin daw ang lineage
ng mga Vantress. At para tuluyang masira ang bloodline, he needs to slay those who
will bear the next generation."

"That's bullshit!" Spade yelled.

"Master!" naantala ang pag-uusap namin nang bumukas ng pagkalakas lakas ang
malalaking pintuan papasok dito sa study room.
Pumasok si Riell na basang basa at may mga mantsa ng dugo sa damit niya. Sa
kaliwang kamay niya ay dala niya ang isang baril. Hingal na hingal siya hanggang sa
nakarating siya malapit sa amin.

"What is it? Anong nangyari sa'yo?" pag-iinteroga sa kanya ng master niya.

"Sa pagbabantay namin sa Mhorfell, may mga kahinahinalang mga lalaki ang pumasok sa
principal's office. Para silang may hinahalughog. Hindi namin mawari kung ano dahil
may nakakita sa amin. Ang nakakapagtaka pa, paisa-isa nilang sinasarado ang mga
gates ng Mhorfell Academy." she reported.

"WHAT?!"
____________________________________________________________________________

A/N: Sorry dapat kanina ko pa ito napost kaso nakatulugan ko XD Anyway, let's make
Mhorfell #1 on Science Fiction! Vote ng vote ang don't stop on commenting! :) Hindi
ko na masyadong nahabaan dahil aalis ako. I'm expecting a lot of comments later~

[ Guys, I need your answers for these questions! ]

1) Gusto niyo ba ng BOOK 2?

2) Anong gusto niyo ang gawin ko, group for all of my readers or page na dedicated
sa Mhorfell?

Please indicate your answers below :) Feel free to message me or to post on my

board. Next chapter will be other characters' pov again. Mas malilinaw pa roon ung
mga naging aksyon nila nung mga nakaraang araw. ^^
---> Next update will be on Sunday or Monday, I guess. (Not sure)

=================

Chapter 54 - The Meaning Behind The Arrows

[ D E R E E N ' S P O V ]

"Anong klaseng kahunhangan ang sinasabi mo, Janice?" malakas na sambit ni kuya
Xander na nakatayo na sa mga sandaling ito.
Our heads can't accept any information right now. Uncle Johan's revelations were
all new and unfamiliar compared to the things we used to know. It's as if everyone
of us were living in a life full of lies minutes ago.

Kanina nang ianunsyo ni uncle ang buong katotohanan sa tungkol sa karumaldumal na

naganap labing isang taon na ang nakalilipas, gusto ko na talaga humagulgol. Hindi
dahil sa mga dinanas ng mga pamilya nila kundi sa nagbabadyang pasakit na naman sa
dalawang taong nagkahiwalay ng maraming taon.

If you'd ask me if I already knew ... why yes. Alam naman talaga naming tatlo nina
Rennei at Fiacre. Noong mga panahong iniwan namin si Alexandria sa dorm, hindi
naman talaga shopping at groceries ang dahilan kung bakit kami umalis.
The truth is, we went to Mr. Devroid's sole sister, Ms. Almira. Simula nang
nagkaroon ng palaisipan sa amin tungkol sa nawawalang 'Kirsten', madalas na
ginugugol ni Rennei ang pag-iimbestiga rito. Ang babae kasi na iyon, masyadong
tahimik kaya walang nakakapansin sa mga oras na pupuslit niya. When she told us
that there's a possibility that it is really Alex, Fiacre and

I decided to come with the final touch of the investigation, even if in that time,
we don't know what will come on us. Kaya nga, ang lakas ng loob namin sumugod sa
headquarters ng mga heads noon eh.

We came home with the same fact that they just received. We just came home with a
more revealing fact though ...

"Master, ano na pong gagawin natin?" nag-aalalang tanong ni Janice.

"Hindi tayo makakasugod ng basta basta sa Mhorfell Academy hangga't nawawala ang
tatlong gamit, ang mapa sa underground, at ang blueprints ng buong eskwelahan."
nababahalang sagot naman sa kanya ni Xander.

"I have the blueprints." Spade exclaimed, asking Keith to bring the music box that
he got from the party's auction.

He put it down the table in a very careful manner that you may think that it is a
fragile object. "Why are you not opening it?" I asked.
"We need a key. A key with a star shaped end. Inside that box were the blueprints
that we are looking for."

"Star shaped? Wait, Dash, you do brought Alex's personal belongings, don't you?"
parang nag-aaligagang singit ni Rennei.

Mabilis naman na kumilos ang mga reapers ni Alex at dinala ang isang kahon sa gitna
namin. "Pinagsama sama po namin diyan ang mga gamit na nakatago at nakalagay sa
side

table ng Mistress." pagsasabi ni Dash habang nakayuko sa harap ng leader ng Mafia

Dela Vega.

Hinila naman ni kuya ang kahon papunta sa kanya bago binuksan ito. Ang huling
napansin na lang namin ay may gulat na ekspresyon na ang mukha niya. Umangat na
naman ang kuryosidad namin nang dahil doon. Para bang gusto naming maging giraffe
para lang makita rin namin kung ano ikinagulat ng isang Alexander Kristian
Cromello.

"Janice, hear every word that I will say." tinago naman ni Janice ang baril niya.
Nilagay ang kamay niya sa kaliwang dibdib at saka iniluhod ang kanang binti niya
kasabay ng pagyuko ng kanyang ulo. "I, your humble servant is to follow any orders
you will told me to. Please tell me."

"I, Alexander Kristian Cromello, leader of Mafia Dela Vega is hereby sending an
edict to all of our subordinates to master their troops. I also want the
underground society to recognize my blood sister, Alexandria Kirsten Cromello as
the long lost fiancee of Mafia Vantress' heir. I'm expecting for them to lend us
their support and forces in order to retrieve her from Herman Morleen, who is a
wanted criminal who have brought commotion to each of the members of the society.
The war will start 1 week from now."
"These words that I just said, report this to every member of the underground." he
commanded fiercely.

Wala kaming ibang magawa

kundi ang kumapit sa kanya kanya naming upuan habang nakikinig sa ma-awtoridad na
boses niya. Napatayo naman na si Janice habang nakayuko pa rin bilang simbolo ng
paggalang. "I shall follow, young master." she gave one last bow and then she went
off.

Walang nagtatangkang magsalita. Lahat kami naghihintay ng kahit anong sasabihin ni

Xander. Kahit nga si uncle Johan ay tikom ang bibig habang matalas na tinitignan
ang laman ng kahon.

"My sister gave us the signal." at doon namin muling nasilayan ang nakakasindak na
ngiti ng isang pinuno ng mafia.
He has this devilish smile that made him look someone who is emitting a black aura
around him. His eyes were pitch black that we can only see the words, doom,
revenge, and despair on them.

Finally, kinalat niya sa harapan namin ang mga laman ng kahon na iyon.

"The three items that I mentioned were, the Celestial Key of the Pacific, Vantress
mafia pendant, and our ancestors' symbolic ring." pinakita niya sa amin ang sikreto
sa tunay na anyo ng bagay na noon ay tinatawag lang naming golden object.
"The pendant's existence is to determine the group's leaders. Sa parte na iyon ay
naaccomplish na natin. Celestial Key of the Pacific as the only key of this music
box." dinampot ni Xander ang music box at ipinasok ang susi sa susian nito.

Narinig namin ang pag-click nito na siyang senyales na bukas na nga ito. Ibinuka pa
niya ang

lalagyanan nang mas mabuti pa naming makita ang nilalaman nitong nakatuping
blueprints. Matapos namin ito matitigan ay iniabot niya muna ito kay Spade upang
kunin naman ang box kung saan nakapaloob ang pendant.

"Nang maaksidente ang kapatid ko, tinago ko sa kanya ang bagay na maaaring
makapagpaalala sa kanya ng lahat. Balak ko sanang buksan niya ito sa kaarawan niya
at ipagtapat ang lahat pero mukhang napakatigas talaga ng ulo niya at siya na ang
humanap mismo ng mga sagot sa mga tanong niya."
Kinuha niya muli ang Celestial Key of the Pacific at ipinasok naman ito sa susian
ng isang pang box. Roon, nasilayan namin ng mabuti ang kumikinang at puno ng
dyamante na siyang kayamanan ng pamilya nina Spade.

Dahan dahan niya itinaas ito ay may ilan siyang ginawa na hindi na namin nawari pa.
Sunod na lamang na nakita namin ay may tila compartment ito sa loob at doon
nagtatago ang singsing na siyang kukumpleto sa tatlong pangunahing bagay na
kakailanganin namin.

"And this ring, the ring of seal. With
Dela Vegas and Cromellos. Mababalik na
pamilya namin noong kapanahunan ng mga
na natin ang mga nawawalang papeles at
sa singsing.
this, no one will be able to conquer the
rin sa amin ang buong lakas na meron ang
mga lolo namin. At gamit din nito, mahahanap
dokumento ni mom." napahigpit ang kapit niya
"My mom told me once that she hid something inside his father's office, which is
Mhorfell's principal's office now."

"Then that

maybe the reason why kung bakit may naghahalughog doon sa opisina!" Collen
concluded. All of us agreed.

Edi nasa kamay na ng mga kalaban ang mga dokumento ngayon? Siguradong makikita nila
kaagad iyon at kahit wala ang singsing ay gagawa at gagawa sila ng paraan para
mabuksan ang kahit anong lagusan kung nakatago ang mga mahahalagang papeles na
iyon.
"No worries. Si Alex kasi ang pangalawang Dora kaya nakuha niya na ang mga nandoon
sa safe bago pa makuha ng mga bastardo na iyon." banggit ni Sky habang prenteng
nakaupo at nakapang-ekis pa ang mga braso.

Mas lumawak ang ngiti ni kuya Xander at isa isa niya inilapag at kinalat sa lamesa
ang mga lumang envelopes na nanggaling din sa kahon.

Kung ganoon, ito ang pinakainatupag ni Alex sa office? Akala naman namin may iba
lang siyang inatupag. Dapat sinabi niya na lang sa amin ang mga kilos niya para
hindi 'yung ganito na magugulat na lang kami na ang dami niyang tinago sa amin na
natuklasan niya. Oh well, may natuklasan din naman kami nina Fiacre at Rennei na
hindi nila alam.

Bawat isa sa amin ay dumampot ng bawat envelope. Sinuri namin ang mga ito ay
binuksan ang mga laman. Hinayaan lang kami ni Xander na buklatin ang mga ito para
mapag-aralan namin. Nagkaroon din ng mahabang diskusyon ukol sa mga nakasulat sa
mga liham at dokumento.
"We abandoned the Lefroma University due to the feud going on between

Domzelles and Dela Vegas. But even so, Morleen pursued the chance to build a huge
basement with the same intentions. Do you remember 'yung mga unsolved murder cases
sa school? We bribed the cops and investigators para hindi na lumabas pa ang
nangyari. Lahat ng mga taong pinatay na iyon, mga tauhan ko. Sila ang mga pinadala
kong magsuri sa loob ng basement pero walang nagtagumpay na makapasok."

"Gaano kalaki?" Courtney asked.

"Sa sobrang laki pwedeng maglagay sa loob ng kampo ng mga mafioso. Pamilya rin ng
mga sindikato ang pinanggalingan ni Herman kaya hindi malabong ganoon nga. Pero may
isang tauhan ako na nagawang makasilip sa loob. Mabuti na nga lang ay nareport niya
sa akin ang lahat ng nakita niya bago siya pinatay ng isa sa mga kalaban."
"Who? Don't tell me ..." Edward muttered.

"Yes, that janitor named Harry. He was killed by one of our enemies. May nakakita
sa kanya." malungkot na pahayag ni Xander sa amin.

"Then paano nagkaroon ng blueprints kung tagong tago ang basement na iyon?" sumunod
na tanong niya.
"There's one person who managed to escape with the blueprints. 'Yun lang ang nakuha
namin na sagot diyan." the young master answered.

Sumasakit na naman ang mga ulo namin. Namumugto na yata ito ng dahil sa pagragasa
ng mga samu't saring mga impormasyon at rebelasyon na nalalaman namin. Sadyang
nakakatakot

ang mundo kung saan naroroon ang presensya ng mga reapers, spies, at iba pa. Kaso
kabilang sa mundo na iyon ang pinakamamahal naming mga kaibigan, kakilala, at higit
sa lahat ang mga taong naging dahilan kung bakit namin naranasan ang mga pasakit
maglilimang taon na ang nakalilipas. Gusto kong iligtas si Alex at gayun din ang
makaharap ang mga lalaking nagparanas sa akin ng mga latay.

Napapikit ako dahil sa pagdaloy ng mga nakaraang memorya. Naaalala ko ang bilang ng
latay, hampas, turok, at pagbubuhat ng mga kamay nila sa amin. Sariwa pa rin sa
alaala ko ang sakit, lungkot, hinagpis, at hapdi ng para bang nasa kawalan ka at
wala kang mahanap na pintuan papalabas.
Pero nang dumating si Alex sa mansyon na iyon, nang naging isa siya sa mga biktima
na katulad namin, nagbago ang lahat. Maaari ngang hindi siya ang mga scientists na
tumulong sa amin para makaalis sa maala impyernong lugar na iyon, maaari ngang
hindi rin siya si Mr. Devroid at ang mga tauhan nito na tumulong sa amin
magpalakas, pero si Alex ... siya ang nagbigay sa amin ng pag-asa na meron pa
kaming mahabang landas na tatahakin. Na may tyansa pa na makamit namin ang mga
goals namin sa buhay na once na kaming napalayo. Kaya hindi ako natatakot. Ang
tanging kinakatakot ko lang ngayon ay ang kaligtasan ng bawat isa sa amin at ng
buong student body sa Mhorfell Academy. Hindi man namin sila kilala lahat ngunit
marami sa kanila ay mga inosente lamang. Mga batang napariwara

lang.

"Kuya, walang mga mapa rito." nagtatakang tugon ni Fiacre. Sumang-ayon naman ang
iba. No, siguradong nandito lang iyon. 'Yung tipong hindi namin ito kaagad na
makikilala.

"No, there is." at malakas na sinampal ni Spade sa mesa ang isa sa mga liham.
Tinuro rin niya sa amin na tignan namin ang mga likod ng lalagyanan ng mga liham at
dokumento.
May mga arrows. They seem to point something. Pinagdikit namin ang blueprints ng
basement sa mga ngayon ay nakasunod sunod na mga liham. Binase namin ang
pagkakasunod sunod nito sa pagkakaayos nang makuha ito sa kahon. Sinundan namin ang
pagkakasunod sunod ng mga arrows while we are using our fingers to trail what it's
pointing. Hanggang sa ...
"I got it! Itong mga arrow na ito, these are the directions we need para mahanap
ang basement! Holy cow ... Alexandra Dela Vega is really a genius to leave this
markings!" napahiyaw na lang si Alexis.
_____________________________________________________________________________

A/N:

So heto na! Ahahahaha :) Napaaga 'yung update dahil simula next week ay baka araw-
araw na na busy ako at dumalang lalo ang updates. T^T Wala pang pasukan pero simula
na ng mga duties ko. Sorry :(

NEXT UPDATE INFO : Not sure about the dates but I'll try to post every week or
whenever I have the mood, time, and right thinking.

SURVEY FOR BOOK 2 : Tbh, hindi pa rin po ako sure. So paki abangan na lang po ang
epilogue. That day siguro, maaannounce ko na. 50/50 po kasi. You see, ang plot po
kasi na naisip ko for book 2 is more on actions, more mysteries, more problem
solvings, more modern gadgets/technologies, a better feeling of science fiction BUT
it is definitely heartbreaking and nervewrecking. Ung tipong maaawa kayo kay Spade
sa buong kwento, I swear. Ang settings kasi na naisip ko is 17 years later, mga
ganun. So may mga mag-iiba, may ilang madadagdag, may mga characters na mamamatay
or pwedeng mantraydor. Hindi na siya related sa Mhorfell, or should I say mas mag-
fofocus na ito sa buhay nila. Natatakot kasi ako na baka isipin niyo na sana hindi
na lang pala nag-book 2 kasi grabe yung twist, drama, at mga pangyayari. So please,
comment kayo about this! T^T

SOCIAL MEDIA ACCOUNTS NI ALERAYVE : May twitter, may fb po ako. Pero hindi pa ako
prepared magpakilala sa inyo :( Kaya please add niyo na lang ung account na
nakapasok sa group natin! :D Gagawa sana ako ng twitter kaso ang tagal ng
verification code -_- Anyway, pde niyo ko i-chat or khet ano haha. Tinayp ko minsan
ung mhorfell sa search box sa twitter, and may mga nagsheshare ng story ko, for
those people, THANK YOU SO MUCH!

MHORFELL PAGE : https://www.facebook.com/pages/Alerayve/1601040396846022 :) More

like ginawa ko siyang page ko para doon na lang ako magpopost ng about sa mga
stories ko. Panglahatan ba. Para hindi na rin pahirapan xD You can just simply
search 'Alerayve' on fb.

GROUP FOR MY READERS : https://www.facebook.com/groups/ARECamp ^^ Join po kayo ah!

Yung Alerayve Jeon, akin po 'yun. I'll start posting kapag may mga sumali na~
Okay! Don't forget to leave your comments below! I'm expecting a lot, lol. Do vote
if you like this chapter! Let's make Mhorfell Academy #1 on Science Fiction! Feel
free to message me privately or to post on my message board :) Please read 'Angel
At Your Service' and 'The Maid's Secret' (it's my new stories) God bless!

=================

Chapter 55 - You'll Be Fine

[ A L E X ' S P O V ]

Eh? Bakit ganito? Pakiramdam ko ang gaan gaan ko. Pakiramdam ko tinatangay lang ako
ng hangin sa sobrang gaan ng nadarama ko. Patay na ba ako? O ito na 'yung parte sa
mga istorya kung saan mami-meet ko ang mga yumao kong mahal sa buhay at yayayain na
nila akong sumama sa kanila? Ito na rin ba 'yung parte ng istorya na pipili na ako
kung gusto ko nang maging masaya sa piling nila o ang manatili sa malupit na mundo
na ito kung saan puro pasakit na lamang ang nabigay sa akin?
"Hindi ka pa patay." narinig ko tila umeecho-ng tinig mula sa hindi ko malaman kung
saan. Napabangon ako mula sa pagkakahiga. Nasa loob ako ng isang madilim na kwarto,
napakalaking kwarto. Tanging ang ilaw mula sa itaas ko ang siyang nagsisilbing
liwanag sa kapaligiran ko. Kapag tumanaw naman ako sa malayo ay tanging kadiliman
lamang ang nasisilayan ko. A shoot in a horror film?

"Sino ka? Nasaan ka?" mahinang usal ko. Pamilyar ang boses ng taong iyon.
Kakaharapin ko kahit sinuman siya.

Nilibot ko ang paningin ko hanggang sa tumigil ito sa harapan ng kanina'y

hinihigaan ko. She is just standing there just like the same way as before. With
the blood running from her head to the ground and the wet clothes she is wearing,
this girl is scaring the hell out of me once again. Bakit ba hindi siya mawala
wala?!
Napapikit ako. I don't want to

see her.

"What I want to say is, the girl you saw is not a ghost. Rather, she may be a lost
spirit from the past. A sole symbol of the erased memories."

Biglang sumingit ang tinig ni Sean sa isipan ko. 'Yung mga salitang sinabi niya sa
akin noong isang gabi habang pinag-uusapan namin ang batang babae na ilang beses ng
nagpapakita sa akin.

"Kung may sinabi o tinuro siya sa'yo, pakinggan mo lang siya. Kapag lumapit siya
sa'yo, 'wag mo siyang itaboy. Kapag nasa harapan mo siya, pagmasdan mo lang siya.
At kapag nakita mo naman siya, huwag na huwag kang matatakot."
He's right. She's a spirit and I'm the one who is alive. I am greater that her. I
am stronger than her. There, I made up my mind na buksan ang mga mata ko. There's
no use of being scared all the time. In order to confront the fear, you need to be
brave first. But bravery won't get you far if you can't believe on yourself.

Nang unti-unting rumihistro na ang liwanag sa mga mata ko ay binalikan ko ng tingin

ang batang babae. Hindi na siya ngayon nakakatakot. Wala na ang dugo na kanina'y
nag-uunahan na umagos. Kitang kita na ang kulay at magandang disenyo ng kanina'y
basang basang damit niya. Umaninag naman sa akin ang tunay na maamong mukha ng bata
kasabay ng pagkahulog ng blonde niyang buhok na

may kaunting kulot sa dulo nito. She is somewhat ... familiar. Her appearance is
somewhat giving me a nostalgic feeling that I can't define.

"Finally, naalis mo na rin ang takot mo na kaharapin ako." she flashed a wonderful
smile that can make anyone fell in love with her. Even her eyes look genuine and
pure as she look.
"May I know your name?" lakas loob kong tanong. Hindi ko maiwasan na hindi tumbasan
ang ngiting pinapakita niya, that's why I gave my carefree smile. Little by little,
doubts and bits of fright are fading. It felt like I want to talk to her the whole
time. It felt like I missed her for all this time.

She then giggled. "Hi Alexandria! My name is Kirsten! Inaalagaan mo ba si Liam ng

mabuti? Kamusta na siya?" she said excitedly. Para bang nawala ang ngiting nasa
mukha ko at napalitan ito ng pagkagulat. I mean, I was totally dumbfounded with
what she just asked me. Her name is Kirsten! Is she Spade's fiancee's lost soul?
Damn, what am I thinking? I'm getting and getting nonsensical everyday. But who's
Liam?

"Liam?" pagtataka ko. Kirsten then cutely tilted her head and put her tiny index
finger on her chin that made her look thinking deeply. In a few seconds, napabalik
ang dating postura niya at may 'aha!' expression sa kanya. "Si Liam. As in Spade
William! Sabi niya babalikan niya ako pero never siyang bumalik." lumungkot ang
itsura niya. I want to hug her,

a lot.

Umalis ako sa pagkakaupo sa isang parang hospital bed at nilapitan siya upang
yakapin. Hinaplos haplos ko ang mahaba niyang buhok na likod habang hinahayaan
lamang siyang umiyak sa piling ko. I don't know why but I somewhat can feel what
she is feeling right now. How she much suffered from waiting on that jerk, Spade
for a long time, I can feel her heavy feeling.

Makaraan ang ilang minuto ay tumahan na siya. Naglayo kami at tayo naman ako
maayos. Pero tila nabato ako sa kinatatayuan ko nang makita ang kung anong meron sa
hospital bed na kanina'y hinihigaan ko.

"Don't worry. I'll just take you for a small trip. After that, you will go back
again with your precious treasures back. You won't get harmed, I assure you. Wala
ring gagalaw sa katawan mo dahil buhay ka pa. You are not even half dead."
napakalma naman ako sa sinabi niya. Oh God, I was looking at my body with no sign
of living. My body of mine which has no soul in it.

Naramdaman kong hinawakan ng mumunti niyang kamay ang kanang kamay ko. Napatingin
naman ako kaagad sa kanya. "Let's go?" napalingon akong muli sa katawan kong
nakaratay doon sa kama. "Come on. Kailangan nating bilisan dahil marami ng
nangyayari sa labas ng mundong ito na sa ngayon ay kinagagalawan natin." she told
me. I let out a sigh before I followed

her footsteps.

Sinama niya ako sa para bang walang katapusang kadiliman. Gayunpaman, hindi ako
nagreklamo man o nagtanong. Pagkakatiwalaan ko na lang siya habang ginagamit na
rason ang mga salitang binitawan sa akin ng isang Sean Vantress. Hanggang sa
makarating kami sa isang maliwanag na pintuan. Bago ko pa masuri ito ay agad agad
na akong nahila ni Kirsten papasok.
Nasilaw ako sa kakaibang liwanag na lumagpas sa buong pagkatao ko. Hawak hawak niya
pa rin ang kamay ko dahil damang dama ko ang init ng palad niya sa kamay ko. Akala
ko ba may malaking posibilidad na patay na talaga siya? Pero bakit ang temperatura
ng kamay niya ay nananatiling katulad ng sa buhay?

Nang masanay na ang mga mata ko paligid ay doon ko lang ito napagmasdan. Mga puno
na akala mo ay sumasayaw sa giliw ng huni ng mga ibon at mga sitsit ng hangin sa
kanila. Ang katamtamang init at liwanag na nanggaling sa haring araw na siyang
bumabalot sa buong lugar. Sa kalayuan ay may villa na napapaligiran ng mga puno at
mga magagandang bulaklak.

"What is this place?" nautal ko. Hindi ko alam pero parang malapit sa akin ang
lugar na ito. Para bang nakapunta na ako rito noon pero hindi lang matandaan kung
bakit, paano, at kung kailan. "Ahh!" mahinang usal ko nang may nakabunggo sa akin
na maliit na bulto. Sunod na narinig ko ay ang mahihinang hikbi mula sa tabi ko.
Nang tignan ko si Kirsten, tahimik at

seryoso lang siyang nakatingin sa may lupa. Sinundan ko naman ang tingin niya at
doon ko lang napansin na bata pala ang nakabunggo sa akin.
Aalalayan ko sana ito nang may lumapit na batang lalaki sa kanya at tinulungan
itong makatayo. Siya rin ang nagpagpag ng dumi mula sa damit ng batang babae.
"Don't cry! Is that the way our empire's future queen should be?" biglang singhal
ng batang lalaki doon sa batang babae na ngayon ay pinupunasan na ang mga luha
niya. This boy is tough yet cute for calling a girl his queen.

After that, they both hold each other's hands and went towards the villa. I guess
they are playing around here. What I want to ask is why did she just bumped on me?
Hindi niya ba ako nakita? "They won't be able to see you since we are only having a
look here." Kirsten explained.

"But why are we here?" I asked.

She smiled sadly before she got her eyes up on me. "This is my memory and yours
too." my brows furrowed when I heard her answer. Her's and mine? What does she mean
by that? "Didn't I once mention to you that I am you and you are me. We are one. I
am your younger form, Alex. You are Kirsten." mas lalo akong naguluhan sa mga
sumunod niya sinabi. Pero wala ni isang salita ang lumabas sa bibig ko para
magtanong. Sa halip ay nanatiling tikom ang bibig ko.

"Don't let yourself get flustered. You will remember everything before you leave, I
promise." even if I want to know now, I decided to just follow her. She knows this

whole area better than I. I only came here because she invited me to.

Kirsten gestured to me that we should follow those two kids. Hinayaan ko lang na
hila-hilahin niya ako kahit na may iilang dahon tumatama sa akin hanggang sa
huminto kami sa may garden na malapit dito sa villa. May puting bilog na lamesa at
may apat naman na puting upuan sa paligid nito. Nakarinig kami ng hagikgikan mula
sa kasalungat naming direksyon. May mga tao ... Hinintay ko ang pagdating nila at
roon na ako napamaang. Am I seeing my parents?
Para bang automatic na napahakbang ang mga paa ko sa papalapit sa kanila. Mom ...
Dad ...

"Go on. You can come near them if you want."

"What about you? You won't leave me right?"

"I won't. I'll just be here watching over you." she assured.
Nabalik ang tingin ko sa mga magulang ko. How I want to see them for these longing
years. I miss my Mom's perfume and her witty remarks everytime I ask her. I miss my
Dad spoiling me too much and his exaggerated attitude whenever it comes to me.
Their love for me that wasn't measureable ... I'm missing it all the time.
Inihakbang ko ng dahan dahan ang mga paa ko hanggang sa makaabot ako sa tabi nila
habang nakaupo na sa mga puting upuan.

My Mommy Xandra has always been beautiful as ever while my Dad was the

most handsome man that I have ever seen in my whole life. I know Sky and Spade are
good looking too but my Daddy Kristoffer has always been the best buddy and
storyteller for me. He would get toys for me,. He would cook anything for me even
though he know he can't cook. He will ran to me once he heard me crying. He was my
Superman .. no. He is a hero that you can't compare to any of the members of the
Justice League. He's one of a kind. The best in the world. Now, I can feel my tears
flowing.

"Awww, my little baby girl Kirsten is playing again with Liam! Aren't you so cute,
honey?" my mom welcomed a girl with a spitting image of Kirsten with open arms. I
look back to Kirsten who is already at my side. "See? Alexandra Dela Vega has only
one daughter and that is you. 'Yang nakikita mo na batang babae na kamukha ko, ikaw
'yan. Ako ikaw, ikaw ako. Iisa lang tayo. At dahil nawala ang karamihan sa alaala
mo, sinama kita rito para mabalik sa'yo ang buo mong pagkatao. Para mahanap mo na
ang tunay na hustisya, para maalala ulit ang mga masasayang memorya na nalikha mo.
At higit sa lahat, para makabalik ka na sa taong kailangan ka higit kaninuman dito
sa mundo." lumawak ang ngiti niya sa akin. Ang mga luha ko naman, hindi mapigilan.
Unti-unting lumalabo ang mga paningin ko. Marahil ay dahil sa pag-okupa ng mga
luhang ito sa mga mata ko. Kahit ang ilan ay nagtatago pa rin sa akin, lumilinaw na
sa pandinig ko ang matatamis na pagtawag sa akin noon ng

mga taong nakapaligid sa akin ng second name ko na 'Kirsten'. Mapa-reaper,

guwardiya, maid, lahat sila ang tawag nila sa akin ay 'Kirsten'.

"Here. Punasan mo ang mga luha mo. Di ba sabi ko sa'yo sandali lang ito? May
dalawang huling mga destinasyon na lang tayo na pupuntahan." kinuha ko naman kaagad
ang panyong inaabot niya kahit na hindi ko alam kung saan niya nakuha iyon. Dinampi
ko ito sa basang mga pisngi ko bago ako tumalima sa kanya ng may ngiti. "Alright.
Let's go." ako na mismo ang nagsabi.

Tinungo naman namin ang medyo mahalaman at magubat na parte ng lugar na ito.
Diretso lang ang direksyon na tinutungo namin samantalang ang liwanag lamang ng
araw ang tanging sinusundan namin papunta sa destinasyon. While we are walking, I
can only the birds' song, the trees swaying, and the withered leaves that we are
stepping one by one.
Abala pa ako sa paglalakad ko upang hindi matisod nang may ibalita siya sa akin.
"We're here!" Napaangat naman ako ng tingin. It's a playground. Lumapit kami sa mga
slides, monkey bars, seesaw, at iba pa. "This is where you and Liam used to play
together. Well, along with Xander of course. That guy who has a sister complex will
seriously not allow his sister to be alone with some boy." I chuckled due to her
story. Yes .. now I can remember those times when Xander will always scold us for
being so naughty, playing tricks with him. At dito rin ... dito

rin ...

"And this also the place where Liam gave you the pendant. Aside from that, this is
where he always tell you that you'll be his queen someday, proposing everyday." I
smiled with that. How young we are when we are already talking about marriage and
such. I can now remember how many times did I wish for him to be my soulmate when I
was young. Too bad, we've got seperated for almost 11 years.

"Done reminiscing? Then shall we go now for our last destination?" inalok niya sa
akin ang maliit niyang kamay at masaya ko naman itong kinuha. Kung kanina ay
naglalakad lang kami ng matiwasay, ngayon, ay tinakbo namin ang pagpunta namin sa
huli naming pupuntahan.
"Hey! Why are we running? Baka madapa tayo!" sambit ko habang hinabol ang hininga
ko. Medyo mabato na kasi ang daan na tinatahak namin. At parang palayo kami ng
palayo sa pinaggalingan namin.

"That's the point why we are running." doon ay napatigil na kami. Para bang may
direktor na nagsabi na ibuhos na ang tubig mula sa hose nang biglaan na lang na
dumilim ang langit at bumagsak ang malakas na ulan. Pati ang mga kidlat ...
napatakip ako sa mga tenga ko at nabitawan ang kamay ng batang ako. I'm scared of
thunderstorms.

Nahagip naman ng atensyon ko ang mabilis na sasakyan na dumaan sa amin. Napatabi

naman ako sa gilid ng daanan. 'Yung batang babae kanina na siyang ako noon,
hinahabol 'yung

kotse. Paulit ulit na nagtatawagan 'yung dalawang bata ng mga pangalan nila.

"Hahanapin kita!" iyon ang pinakatumatak sa akin na mga kataga sa pangakong

binitiwan ni Liam. Ang batang lalaki na siyang batang Spade Vantress. So this is
the real reason why I did I have those dreams. Those are not just particularly
dreams but my memories!

Liam ... he promised that he will find me once everything is okay. He promised to
me that he'll come back and take me as his queen. Hindi ko na magawang maibalik ang
mga pader na binuo ko sa paligid ng damdamin ko. Parang naninikip na ang dibdib ko.
Wala na akong ibang naririnig. Pinanlambutan na ako ng mga tuhod kung kaya't
napaupo na lang ako sa maputik na daan.

My heart is aching. I was living for eleven years without knowing that there is
someone out there who is continuously searching for me. I was living for eleven
years without knowing that there is someone out there who is experiencing pain,
longing, guilt, and sadness at the same time. My mind and heart can't accept the
fact that I lost a decade of time na sana ay nagamit ko para makipagkulitan ulit sa
kanya. Hindi ko maatim na hindi manghinayang sa mga posible dapat naming
napagsamahan sa loob ng labing isang taon. Labing isang taon. Labing isang taon
niya akong hinanap kasukbit ng mga memoryang nabura sa akin. Labing isang taon ang
nasayang.

"Sayang wala si Spade. He's too busy on handling those cases. Hay, kailan kaya siya
titigil?"

"MAGSALITA

KA ALEXIS! KIRSTEN BA ANG SINABI NUNG WALAHIYANG IYON?!"

"Kirsten ... Kirsten ... Kirsten ..."

"Even if it's billions, trillions, quadrillions, they are all nothing compared to
Kirsten's value to me."
"Without her, I'm incomplete."

Napahawak na ako sa dibdib ko sa sobrang paninikip nito. Nagsasabay sabay na ang

lungkot, panghihinayang, guilt, shock, sakit, at galit sa loob loob ko. Kuya Xander
... uncle ... why didn't you tell me?

"It's time for you to go back, Alex. May mas malaki ka pang dapat kaharapin. Ngayon
na naaalala mo na ang lahat, matatahimik na ako. Ako kasi ang isang bahagi mo na
hindi matahimik dahil naisantabi ako nang mawala ang mga memorya mo. Sa pagkawala
ng memorya mo, nawala ang lahat ng tungkol kay Kirsten. Sa labas ng dimensyon na
ito, marami na ang nangyayari. Nagkakagulo ang lahat at may papalapit na pagdaloy
ng dugo. Bago matapos ang lahat ng kaguluhan, may mga kailangan magbuwis ng buhay.
Kaya kailangan mong maging matatag. Gusto ko na bumalik ka kasama ang katauhan ni
Kirsten at ni Alex. Gamitin mo ang lakas nila para maprotektahan mo ang mga mahal
mo sa buhay. Sina Spade, Sky, Xander, uncle Johan, heads, Dereen, Rennei, Fiacre,
all of them are fighting for you. Please protect each one of them. This will be now
your battle. Good luck and remember, you'll be fine."
Habang nakatitig lang ako sa kanya noong pinapayuhan niya ako, nararamdaman ko ang
paglayo ko ng paglayo sa kanya. Pilit kong pinipigil o pilit kong inaabot siya pero
hindi ko magawa. Lumalayo na ako. At sa huling salita niya ay paunti unti ring
dumarami ang mga tao sa likod niya. Mom, Dad, Tito, Tita, Grandpa, Grandma, our
reapers.

"You'll be fine, our princess. Believe on yourself." at nawala na ang lahat sa

paningin ko.
****

A/N: Wooo! Happy Fathers' Day! Hahaha kating kati na ung mga daliri ko magtype ng
new update kaya here you go! Para sa mga nagsuggest ng page at group, sumali naman
kayo, please? :) Sayang ung mga benefits na makukuha niyo. Just check my profile
for the link or simply search 'Alerayve' and 'Reapers'Exclusive Camp' on your
facebook's search bar.

I guess, two or three more chapters
2. Just need your comments for this
ang paghihintay niyo. Makikita niyo
na ang next. Grabe 2:13AM na! Aalis
pagkauwi ko :)
and then end na tayo. Still not sure for book
chapter! Hinabaan ko talaga ito para worth it
naman sa author's note ko kung magiging private
pa ako. I'm expecting a lot of comments

Feel free to message me or to post on my message board! Don't forget to leave a

comment and to vote for this chapter. Please read 'Ang Pakikipagbakbakan ni Ms.
Chubby', it's my new story! Love life ko yan! HAHAHAAHAHA joke lang. Anyway, God
bless you all! XOXO

=================

Chapter 56 - Happily Ever After

[ S K Y ' S P O V ]
It's been 1 week ...

Is she fine? Oh dear Jesus Christ! Please save my cousin from any danger. Kahit ako
na lang, ako na lang. Napatakip na lang ako ng mukha dahil ayokong makita ng mga
tagapaglingkod namin dito sa mansyon ang kondisyon ko ngayon.

2:26AM na. Mga ilang oras na lang at iuutos na sa amin ni kuya Xander ang
paghahanda para lumusob sa Mhorfell Academy. Wala sinuman ang nagtangka na
magbanggit sa pangalan na 'Kirsten' ng basta basta. Hindi kami nagkaroon ng isang
maingay at masayang araw. Tanging ang mga pagsasanay sa pagpapaputok ng baril ang
naririnig namin. Maliban doon ay wala na. Napadalang ang pagkain namin. Wala ni isa
sa amin ang may gana at lakas ng loob matulog ng mapayapa sa gitna ng mga
nangyayari sa pagitan ng mga mafias. Para bang lahat kami ay takot ng matulog dahil
sa sobrang kating kati na kaming iligtas si Alex.

Kung sa tingin niyo ay malala na kami, ano pa kaya si Spade? Madalas niyang
tinatanggihan ang bawat tray ng pagkain na inihahatid sa kwarto niya. Makailang
beses din siyang bumalik sa mansyon nila para sanayin ang lahat ng special units of
reapers ng pamilya para sa nalalapit na laban. Kapag may free time kami, madadatnan
mo lang 'yang nakatulala, malayo ang tingin, mukhang may malalim na iniisip,
tumitingin sa mga litrato at paintings ni Alex, nakaupo sa kama sa loob ng kwarto

ni Alex o di kaya'y nag-eensayo sa may private practice room. Never namin

inihakbang ang mga paa namin papalapit sa kanya kasi sa tingin namin ay dapat
ibigay namin sa kanya ang mga panahon na ito para makapag-isip isip. Hindi biro ang
pinagdaanan niya para mahanap ang totoong 'Kirsten' sa loob ng halos labing isang
taon.

"Kumain ka muna oh." untag sa akin ni Rennei at saka ipinatong ang isang tray kung
saan matatagpuan ang mga karaniwang pagkaing inihahain sa akin sa araw araw.

Naririto kasi kami sa sala. Tulog na silang lahat. Kahit ang mga maids at butlers,
inutusan ko ng magpahinga para naman makapagmuni muni muna ako. Sa mga oras din na
ito ay nagpapalitan na ng shifts ang mga nakabantay na reapers sa paligid ng buong
lugar ng main headquarters.

Umupo si Rennei sa katapat kong couch at dumekwatro habang komportableng nakahawak

sa isang baso ng sa tingin ko ay wine sa kaliwang kamay niya. "Thanks." nasambit ko
na lang at inabot ang kutsara't tinidor.

"Kung makikita ka lang ni Alex ngayon, siguradong babatukan ka nun." napatigil ako
bago ko maisubo ang isang lipon ng kanin na nalagyan ko na ng sabaw. I know.
"Eh ikaw? Bakit alak ang una mong katapat sa umaga?" balik ko sa kanya at tinuloy
na ang pagkain. Hindi pa talaga ako kumakain simula kahapon. Masyado akong abala sa
pag-aasikaso sa mga papeles nina Marc at Juno para makalabas na sila ng ospital.
Mahigpit nilang

binilin sa amin na kailangan namin silang ilabas na roon para makasama sila sa
laban. Kahit anong pigil namin, ayaw magpaawat ng magkaibigan kaya wala rin naman
na kaming nagawa.

Ginalaw niya ng kaunti ang baso niya dahilan para makagawa ng tunog ang ilang cubes
ng yelo na nakalagay sa baso niya. "I am drinking so that I can kill anyone later
on without any inch of conscience." nakangiti pa niyang sambit habang nakatingin sa
repleksyon niya sa babasaging baso.

Nakailang subo na ako at tanging ang paghigop lang niya mula sa baso at ang
pagpasok ng malakas na simoy ng hangin mula sa nakabukas na mga sliding doors lang
ang nakakaabot sa pandinig ko. Ramdam ko na ang lamig na mas mararanasan ko mamaya
kapag napalibutan na ako ng mga di mabilang na mga bangkay. Sigurado na ako na
susuong ako sa baha na siyang dulot ng dugo. We have to do this in order to attain
peace and to achieve the most awaited end to all of the ongoing feuds.

"Sky, anong pangarap mo para kay Alex?" napatingin ako sa taong nasa harap ko.
Bagsak ang mga balikat pati ang mga kilay. She has this pale smile that made me
curious about the real reason why is she showing that kind of expression in front
of me for the first time. But even so, I managed to give an answer to her. "Simula
pagkabata, naisip ko na na napakaswerte ng mapapangasawa ng pinsan ko. Maganda,
matalino, mayaman, mabait, talented, tanga na lang ang hindi magkakagusto sa kanya.
Noong mga panahon na iyon, I didn't bother to daydream or
to imagine what will happen in the future. For someone like who has the rank,
skills, and wealth, you can say na sigurado na ang future niya. Na she is destined
to be a leader. Kapag naisip mo kung gaano ka-istrikto si Xander sa mapapangasawa
niya, it is already obvious that she'll be having a one of a kind man as her
husband. Together, they'll have my cute little nieces and nephews. The only image
that I can picture is a portrait of a big happy family experiencing their happily
ever after." mapait akong ngumiti habang sinasariwa ang mga panahon noon.

"But then ... totoo nga talaga siguro ang sinasabi nila na despite all your money,
fame, influence, and luxury, hinding hindi ka makakaligtas sa ambon ng pagsubok.
Actually hindi lang yata ang ambon ang bumagsak sa pamilya namin kundi malakas na
bagyo. Naisip ko, ito na kaya ang kabayaran ng lahat ng buhay na nawaksi ng mga
ninuno namin? Na ito na kaya ang tamang oras para kaharapin namin lahat ng buhol na
dulot ng mga nangyari noon? Ngayon, ang pangarap ko na lang kay Alex ay ang ligtas
natin siyang mabawi. Na pagkatapos ng lahat ng ito, magkakaroon na rin siya ng
matiwasay na buhay kasama si Spade. Then after ng graduation natin, ikakasal sila o
kaya hihintayin muna na makatapos sila ng college. Tapos, katulad sa mga
fairytales, they'll live happily ever after."

I don't know if that dream is still possible. For a week long of silence, malay ba
namin kung ano na ang ginagawa nila sa pinsan ko. Gusto na namin sumugod pero
pinaulit ulit sa amin ni Xander ang isang

kasabihan na madalas niyang pinapaalala sa bawat reaper.

'Live today, fight tomorrow'

After giving it some thought, I realized he is right. If we really want to have her
back then we should be careful on planning everything out, rejecting any ideas of
negativity. Hindi naman kasi namin maaatim na umuwi ng talunan. Remember the
gallery walk kung saan nakasabit lahat ng portraits ng mga ancestors namin? Noong
mga bata pa kami, laging pinagmamalaki ni uncle Johan lahat ng naachieve nila at
kung paanong kahit kailan ay hindi natikman ng angkan namin ang pagkatalo. Sumagi
sa utak ko na, 'Ahh ... pwes ito na siguro nga ang kapalit ng lahat ng iyon. Imbes
na pagkatalo, hinagpis at mga problema nga lang ang naibagsak sa henerasyon namin.'

"Paano kung malaman mo na may posibilidad nga na hindi na 'yun mangyari? Paano kung
never na talagang magkakaroon ng normal na buhay si Alex? Paano kung 'yung happily
ever after ay maging tragic ending? Paano kung -----"

"Hep hep! Teka nga. Tigil ka muna sa mga 'paano' questions na 'yan. Ano ba
pinupunto mo?" pagtatapos ko sa mga kinakain ko. Itinabi ko na ang tray at tumingin
ng nakapangloko kay Rennei. It's so unusual of her to talk a lot and to talk such
pessimistic things. Parang hindi tuloy si Rennei ang kausap ko ngayon.

Akala ko nga ay bigla na lang niyang ibubulgar na joke lang ang mga sinabi

niya pero hindi. Seryoso pa rin siyang nakatitig sa akin. Mata sa mata,
nararamdaman ko na may mali at kakaiba na naman. She is Renneisme Martin. A very
smart heiress with great intellect and wise decisions. How could she lie or to even
joke around?
My smile faded away eventually. Pakiramdam ko nasa loob kami ng isang interrogation
room at nililitis ko ang isang kriminal. Hindi ko tinatanggal ang titig ko sa
kanya. I want to get the answer I need from her.

"What do you know, Rennei? Tell me." I asked coldly.

Pero siya, hindi siya natinag. Aninag na aninag ko ang lungkot at pagkahinayang sa
mga mata niya na para bang naaawa siya sa akin. Kung may abilidad lang ako na
bumasa ng isip ng tao, ginamit ko na ang abilidad na iyon. I gritted my teeth for
the rising tension surrounding us. Bakit siya malungkot? Bakit siyang naaawa sa
akin? May hindi ba ako alam o may hindi kami alam? Ano ang alam niya na hindi namin
alam? Maaaring tahimik at magaling magtago ng sikreto ang babaeng ito pero alam
kong hindi siya tanga para ipakita na lang basta ang ganyang klase ng ekspresyon sa
akin.

"It's just t-that ... uhm --" Renneisme Martin is stammering? Is this the end of
the world?

Napapikit siya at mariin niya pinagdikit ang mga labi niya tila ba pinapahiwatig
niya na tikom ang bibig niya at nahihirapan siyang banggitin ang mga piling salita
na siyang mga sagot din sa katanungan ko.

/>
"Tell me. I want to know. Bakit mo nasabing baka hindi na talaga magkaroon ng
normal na buhay si Alex?" bumibigat na ang mga paghinga ko. Ramdam ko ang pagbaba
taas ng dibdib ko dahil sa kaba at nerbyos. Sa utak ko ay nakakabuo na ako ng kung
ano anong posibilidad o mga sagot na maaari niyang isagot. Naikuyom ko ang kamao ko
nang umiling iling siya.

"SABIHIN MO SA AKIN!" nauubos na ang pasensya ko. Ayokong ayoko ng ganito na hindi
ko nalalaman ang isang bagay na sobrang gusto kong alamin.

Tatayo na sana ako para mas komprontahin si Rennei nang may nagpatigil sa akin.
"Skyzzer, stop. Don't you touch her." narinig sa buong silid ang tinig ni Fiacre.
Nang lingunin ko siya at matapang siyang nakatayo sa isa sa mga baitang ng
staircase. Pati ba siya alam niya?

"Why? Bakit ba parang may tinatago kayo sa amin? Ikaw Fiacre, alam mo rin ba?" at
dinuro ko pa siya. Wala na akong pake kung mas lalong mawala ang pag-asa na
magustuhan niya rin ako. Ang mas mahalaga ay ang malaman ko kung bakit nasabi ni
Rennei na maaaring hindi makapamuhay ng normal ang pinsan ko.

Nang makita ko ang gulat sa mukha ng babaeng mahal ko ay doon na rumehistro sa akin
na pati si Dereen ay alam ang sagot. Mukhang tinatago nilang tatlo sa amin ang
dahilan. And I can't help but to feel bad about it. We're friends. Bakit hindi nila
masabi sa amin?
"Sky, pagdating ng ilang taon,

malalaman mo rin 'yun." bumaba na ang tono ng pananalita ni Fiacre habang bumababa
siya mula sa hagdan.

Mas pumaharap ako sa kanya. "Kung ganoon din naman pala ba't hindi niyo pa pwedeng
sabihin sa akin ngayon?" matapos ng sinabi ko ay sumabay ang nakabibinging tunog ng
antique wooden clock namin sa bahay. Pananda lang na alas tres na.

Nakipagtagisan ako ng titig sa kanya hanggang sa makarinig kami ng mga yabag mula
sa itaas. Nagsidatingan ang iba pa naming mga kasama at kapwa may mga dala pang mga
maunan at ang karamihan ay mga nakapajama pa. Halos lahat sila ay nagkukusot ng
kani-kanilang mga mata o di kaya'y nagkakamot ng ulo nila.

"Ano ba 'yun, guys? Mamaya pa naman ang laban ah. Please lang give us some time to
sleep."

"LQ? Utang na loob lang magpatulog naman kayo. Nirereserve namin ang lakas namin
para mamaya eh."
"Itulog niyo na lang 'yan. Sus akala naman namin kung ano na. Halika na nga!" mga
mahihinang usal nila na nakaabot pa rin naman sa mga pandinig namin.

Unti unti silang nawala hanggang sa tumama sa akin na wala nga talaga yata silang
balak na aminin sa akin ang totoo. Naglakad na ako para umakyat na sa kwarto at
tipong lalampasan ko na si Fiacre nang hawakan niya ang braso ko upang pigilan ako
sa paglalakad. Diretso lang akong nakatingin sa harapan ko samantalang siya, dama
ko ang titig niya sa akin.

/>

"Please forgive us. We just can't say it out loud. Balang araw, masasabi namin sa
inyo. Balang araw malalaman din ninyo. Pero sana lang 'wag niyo kaming sisihin
kapag dumating ang araw na iyon dahil ginawa na namin ang lahat ng makakaya namin
para lang maiba ang direksyon ng kakahantungan ni Alex. Try to understand us, Sky."
mapagpasensyang bulong niya hanggang sa mabilis niyang tinanggal ang kamay niya sa
braso ko at tinungo ang kinaroroonan ni Rennei.

Hindi ko inabala na lumingon pa. I kept my head up high. If that's what they want.
Pero hindi mo maaalis sa akin na magalit sa inyo kapag dumating ang araw na iyon
dahil ang pinag-uusapan natin dito ay miyembro ng pamilya ko. Kung anuman iyon, ako
na lang ang aalam.
My cousin deserves a happily ever after more than any Disney princesses that ever
existed.

___________________________________________________________________________________
_____________

A/N: For me, this is a short update. Lol. This is my way of hinting. Kayo na ang
bahala mag-isip kung ano ba talaga ang tinatago ng tatlo. Pero inaadvice ko sa inyo
na sumali na kayo sa group or else malalate kayo sa update XD Sorry sa matagal na
update, sobrang busy lang talaga. Kapag July na, free na ako ulit lagi! Yey! So
more updates.
Thank you sa mga caring at understanding readers ko sa fb at dito sa wattpad. Don't
worry hindi ko gaanong papagurin sarili ko para sa inyo~ Anyway, next chapter is
about the most awaited battle. Stay tune!

Don't forget to leave a comment! Please vote for this chapter! I tried so much to
make an update for today dahil sa nakakatouch na message na natanggap ko kanina :)
Thank you so much. Kilala mo na kung sino ka. Nabuhayan talaga ako ng loob at
nawala ang stress ko dahil dun sa pm mo. I'll try harder! Fighting~! God bless
guys!

[ UPDATE : The decision about book 2 has been finalized. Mapapansin niyo naman po
ang sagot doon sa oras na mabasa niyo ang epilogue. Thanks to my bestfriend at
nabuo na rin ang desisyon ko. ^^ ]

=================

Chapter 57 - Access Granted

[ M A R C ' S P O V ]

"Ano?! Alex is ---" gulat na sambit ko habang inaalalayan ako nina Collen at Alexis
papunta sa couch. Kararating lang namin ni Juno galing sa ospital at dumiresto na
kaagad kami rito sa bahay nina Alex. Sakit na sakit na nga ang mga paa ko dahil sa
haba ng security methods ng mga nakabantay sa labas eh.
Dahan dahan nila akong iniupo at doon ko lang tinanggal ang pagkakasabit ng
magkabila kong braso sa kanilang dalawa. Ganoon din ang ginawa nina Edward at Spade
kay Juno na ngayon ay nasa kabilang couch na halos katabi ko lamang.

Hindi ako makapaniwala sa karirinig ko lamang na katotohanan. Naalala ko tuloy

'yung isang beses na lumapit sa akin si Collen para sabihin ang hinala niya na baka
buhay pa si Kirsten at si Alex ang batang 'yun. Noong una, ayoko talaga siya
paniwalaan dahil that will be a mental breakdown for us kung totoo talaga ang mga
sinasabi niya. You see, if Alex is really Kirsten, hindi dapat niya naranasan ang
mga masasalimuot na mga pangyayari na iyon noon. Hindi dapat siya nakatanggap ng
malamig na pagtrato mula sa amin noon. Hindi niya rin dapat naranasan ang mapunta
sa mga masasamang kamay. She should be living in this huge mansion like a treasured
diamond. It's kind of awful to think the eleven years of lost for Alex and Spade.
Oh, man.

"Shut your mouth. Spade is here, you know." bulong

sa akin ni Alexis at tinadyakan pa ang nananakit kong paa. Gagong ito, kailangan
talaga may tadyak pang kasama? Ako kasi 'yung kagagaling lang sa ospital dito eh.

Sinamaan ko na lang siya ng tingin pero hindi natinag ang mokong. Nagsiupo na lang
silang mga umalalay sa amin sa mga natitirang upuan na hindi pa okupado. Dali
daling dumating naman ang mga maids mula sa kung hindi ko alam kung saan, dala dala
ang ilang tray ng mga pagkain at inumin. Isa isa nila iyong binaba at inihain sa
harap namin habang prente lang kaming nakaupo. Kalaunan naman ay nagsialisan na rin
sila matapos nilang mag-bow sa harap namin.
"When is the shoot?" Juno asked, referring to the battle that will happen in a few
hours, I assumed. May ilan pang mga benda sa katawan niya pero kung titignan mo
siya ngayon ay sasabihin mong talagang mas malakas pa siya sa kalabaw. Mas naging
mabilis pa nga ang recovery niya kaysa sa akin eh.

Napabuntong hininga ang apat na kasama namin. "5 hours from now." Spade answered.
Nakatuntong ang magkabila niya siko sa dalawa niyang tuhod at mariin na magkadikit
ang mga palad niya kung saan naman nakadepende ang baba niya. Pansin ko ang tensyon
o pressure na mayroon sa kanya. Napatingin ako sa malaking orasan na naririto sa
may bandang kaliwa ko. 10:11AM.

Sa hapon pala ang simula ng laban. Ang mangyayari mamayang labanan ay sa tingin
ko'y isa sa mga malalaking pagsugod ng mga mafioso. Tiyak na ang pagdaloy ng dugo
at pawis mula sa katawan ng

bawat isa mamaya. Kahit kami natatakot din. Hindi namin alam kung ano ang maaaring
maganap kapag nagsimula na. Pero mas inaalala ko ang dalawang napaghiwalay ng dahil
sa mga personal issues ng mga magulang nila at ang mga kaibigan nito. It's either
they'll lose each other again or to win each other back. It is a big price na
sigurado akong nanaisin ni Spade na makuha kahit na pa itaya ang sarili niyang
buhay.

"Speaking of the shoot, kami na ang ni Juno dito sa mansyon. I tried to enter the
school's security portal last night and I found out na nag-improved ang protection
nito. 'Yung tipong mga professional lang ang mga nakagagawa. We'll try our best to
handle it para mapagbuksan kayo sa mga gates mamaya. Titiyakin din namin na
masisira ang buong system kapag natapos na ang laban para walang makukuhang
ebidensya ang mga pulis kung sakaling dumating sila." pagpapaliwanag ko. Ito lang
kasi ang pwede naming gawin ni Juno. Pinagbawalan pa rin kasi kami ng mga doktor na
sumama sa laban. Hindi niyo alam kung gaano ako tumutol dahil gusto ko rin tumulong
sa pagligtas kay Alex kaso malay ko ba naman na mga reapers din ang halos lahat ng
empleyado roon?! Ni hindi nga ako makapang-chicks eh! Kaya nga napasunod na lang
ako sa utos ng doktor na nakaassign sa akin dahil kung hindi ay baka mas palalain
niya ang kondisyon ko pagkabalik ko roon.

"Marc, Juno! It's good to be back, eh?" pagsulpot naman ni Sky na kabababa lang
mula sa mahabang staircase rito. Kita sa mukha niya na masaya siyang makita sa amin
pero may anino ng pagkadismaya rin. "What's

with that upset look, Sanchez?" hindi ko maiwasan na maitanong. Ang isa sa mga
sunny man ng 10 Heads, lugmok na lugmok? Naiintindihan ko naman na kinakabahan din
siya dahil pinsan niya ang nasa kapahamakan kaso may kutob ako na may iba pang
dahilan.

May kaunting pagkasurpresa siya na akala mo ba'y kakauntag lang mula sa malalim na
pag-iisip. Ano bang nangyayari sa lalaking ito ngayon? Hindi naman nagtagal ay
nakarating siya dito sa may sala at nakiupo na rin sa isa sa mga couch. "Wala. It's
just that pagkagising ko, naalala kong birthday nga pala ni Alex ngayon. We should
be celebrating." malungkot na tugon niya at napayuko na lang siya. That his us
hard.

It is Alex's 19th birthday today pero imbes na magdiwang kami ay sasabak pa kami sa
labanan. Ang mas malala pa ay marami pang mamamatay sa araw ng kaarawan niya. Kung
hindi lang sana nila nakuha si Alex, edi sana masaya na ang lahat. Nagcecelebrate
kami, nagsisiyahan, at nagsisikain ng parang wala ng bukas. Nakakapanghinayang
tuloy ...
"We need to get her back bago matapos ang araw na ito or else may mas malaking
laban na magaganap." mabilis naman napunta ang atensyon namin kay Xander na
kararating lang yata mula sa opisina dahil nakauniporme at may dalang suitcase pa.
Nakatayo lang siya sa tabi ng kinauupuan ni king habang niluluwagan ang necktie
niya. "What do you mean?" agad na atake ni Juno na ngayon ay binubuksan na ang
laptop niya para kumontak ng mga pandagdag seguridad sa mga kanya

kanya namin kabahayan. Mas mabuti na ang ligtas ang lahat kaysa pagsisihan namin sa
bandang huli.

Pasagot pa lang sana si kuya Xander nang may humahangos na maid ang dumating habang
hawak hawak ang telepono. Hinihingal siya nagbow muna kay Xander at saka iniabot
ito sa kanya. "Master, this person wants to talk to you. He may be related to the
mistress' kidnapping case." tila ba nagpintig ang mga tenga namin sa sinabi ng
katulong. Agad kaming napatayo at napalapit upang makibalita rin sa usapan.

Naging matahimik lang ang paligid habang nag-aabang kami ng kung anong sasabihin ng
kapatid ni Alex pero wala. Wala kami ni isang salitang narinig mula sa kanya. Kaya
naman wala rin kaming naisip na ideya kung ano ang sinabi sa kanya.

"Anong sabi?" nag-aalalang banggit kaagad ni Sky na may magkasalubong na na mga

kilay. Paunti unting binaba ni kuya Xander ang telepono at binigay sa katulong at
inutusan itong umalis na. Tuliro lang siya, tikom ang bibig. "Kuya?" munting tanong
muli ng pinsan niya. Napabuntong siya na tila ba naghahanap ng mga tamang salita na
bibitawan.
"Wala. Hindi 'yun kidnapper. Kakilala ko lang sa underground society. B-binalitaan
niya lang ako about doon sa mga reinforcements na ihahanda kung sakaling magkagulo
m-mamaya." somehow, hindi ako convinced sa sinagot niya sa amin. Para bang
nagsisinungaling siya.

I'm sure hindi lang ako ang nakapansin

nun. Gayunpaman ay hinayaan na lang namin. Naglagay muna kami ng sapat na pagkain
sa aming mga tiyan at saka na kami dumiretso ni Juno sa isang controller room na
sobrang laki. Puno ng mga monitors, super computers, awesome gadgets, radars, at
iba pa. Sinalubong kami ng dalawang lalaki at isang babae sa loob. Iniwan na kasi
kami kaagad ni Sky nang marating na namin ang silid na ito. May iniuutos pa raw
kasi sa kanya si Xander. Ang dami pa ngang binilin. Kesyo gumalang daw ako sa lahat
ng may matataas na ranggo dito, huwag daw ako basta basta magbabanggit ng pangalan
lalo na kung walang honorifics, huwag daw ako hawak ng hawak ng kung ano anong
gamit dito unless alam ko 'yung gamit o naturuan na ako, huwag daw ako masyadong
maingay at madaldal dahil karamihan daw ng nandito ay sobrang seryoso sa trabaho
nila at kapag nainis sila ay baka paputukan na lang ang bungo ko.

"Hello, I'm Juno Domzelle and this is Marc Llanes." 'yung kasama ko na ang
nagpakilala sa amin. Iaabot na sana namin ang mga kamay namin para makipagkamay
kaso binawi kaagad namin nang binalikan nila kami ng bow. The fuck.

"It's nice to meet you, young masters. I am Sphinx, a trusted advisor and secretary
of the Dela Vega and Cromello family. This is Roxanne, the chief of the security
center monitoring team and this is Brock, one of our best trainers. They will guide
you in using this room. Please ask them anything if you need help. Then, if you
excuse me." at nagbow siyang muli bilang pagpapaalam sa amin. Formalities
are so unfamilar to us.

Kahit medyo naiilang kami ay sumunod na lang kami sa instructions ng dalawang

officers na naiwan sa amin. Mabilis at malinaw nilang itinuro sa amin ang ilan pang
kagamitan na maaring naming gamitin. Pinakilala rin nila kami sa mga makakasama
namin. Sinama rin kasi sa silid na ito ang mga tauhan na naassign sa komunikasyon
ng mga pupunta sa Mhorfell Academy. Sa amin lahat dadaan ang mga technical problems
ng mga dadalhing gadgets, weapons, at news kaya malaking trabaho ang gagampanan
namin para maipanalo ang laban. Isang mali namin at pwedeng gumuho lahat ng
paghihirapan naming lahat.

Even though gusto naming ihatid ang mga kaibigan namin kahit sa labas lang, hindi
namin nagawa. Kailangan na raw kasi namin pumwesto at maghanda. Na mahalaga raw ang
bawat segundong nilalagi namin sa controller room na ito. Nagawa na lang namin
silang obserbahan gamit ang mga malalaking screens sa harapan namin. "Good luck,
guys. Bring her back safely." bulong ko sa sarili at pinindot na ang isang pulang
button sa tabi ko nang makalabas na ang lahat ng sasakyan nila. Ang button na iyon
ang siyang hudyat na isasara na ang lahat ng gates dito sa mansyon at kailangan ng
maalerto ang mga nakabantay. Si Domzelle naman ang nagpadala ng mga messages sa mga
pamilya namin na itaas na ang seguridad sa kinalalagian nila.

Matapos noon ay sinimula na namin sirain ang humaharang sa pagpasok namin sa

security portal ng Mhorfell Academy. Hindi ko na nga mabilang kung ilang beses na

kaming napapailing at napamura nina Juno at ng mga kasamahan namin. Masyadong

kasing mahirap i-down. Maraming traps, codes, at kung ano ano pa. Para bang
pinipiga lahat ng natutunan ko sa mga computer classes namin at sa mga panahon na
nag-aaral ako sa pamamagitan ng pagkalikot. "Bullshit! Sampung minuto na lang ang
mayroon tayo at paparating na sila sa academy! Kapag hindi pa natin ito na-down ay
masisira ang plano!" sigaw ng isa sa mga kasamahan namin na nakatoka sa encoding.
Napapikit na lang ako ng mariin at umulit akong mula sa umpisa. Hinarap kong muli
ang mga nakaduduling na numero. May ilang kailangang i-solve at kailangan i-analyze
pero kahit anong gawin ko ay pumapalya kami. Napasandal ko na lang ang ulo ko sa
keyboard. Hindi pwede ...

"4 minutes!" pinataas kong muli ang ulo ko. Hindi ako papayag na hanggang dito lang
ito matatapos. Tinitigan ko ng mabuti ang screen nasa harapan ko. Isang set of
numbers lang at magtutuloy tuloy na.

I know that it is quite risky but if I don't take the risk, our plans will stumble.
I sighed at nanginginig na pumindot ng mga keys. Pinilit kong ikalkula lang sa utak
ko ang lahat ng numero at letra dahil kung gagamitin ko pa ang apat na minuto na
iyon para kumuha ng papel at ballpen ay baka mahuli na talaga ang lahat. "Holy
shit. Marc, okay ka lang ba?" biglang tanong sa akin ng katabi ko. Hindi ko siya
pinakinggan kahit medyo ramdam ko na ang sakit ng ulo ko. 2 minutes. Please gumana
ka. Please

gumana ka.

Nang ma-enter ko na ay napatakip na lang ako ng mukha. Daig pa kasi namin ang nasa
marathon kung habulin din namin ang oras.
"Access granted."

Naitanggal ko ang mga kamay na tumatakip sa mukha ko at napatingin sa computer.

Nabuksan ko na! At kasalukuyan na itong iniinspeksyon ng mga kasama ko para
mabuksan na ang mga gates sa school. Napasalampak na lang ako sa swivel chair na
kinauupuan ko ngayon. Thank you, Lord!

"You did it!" masayang pagbati sa akin ng kaibigan ko.

"Yeah. At sana magtagumpay sila." iyon na lang ang nasambit ko at saka bumalik sa
pag-aactivate ng mga earpieces ng lahat ng pumunta roon.

Sana po walang mangyaring masama sa mga kaibigan ko.

___________________________________________________________________________________
_

A/N: Yey! So dapat ung mismong battle na kaso mas gusto kong idetalye. Sa next
chapter na talaga! Kasi ... kasi ... kasi ung 58 and 59 ang chapters na tungkol sa
laban while 'yung pang 60 is the epilogue na! Awwww nalulungkot na ako :( Kaya
kayo, magcomment na kayo! Sa mga gustong makabasa ng epilogue, i-follow niyo na ako
hanggat maaga pa lang. Baka magulat na lang kayo complete na ito. Sadlyf. Malapit
na rin i-announce kung may book 2!

Guys, para naman po sa mga nagsabi ng gusto ng page at group, please lang po mag-
join naman po kayo. Sayang effort ko XD Saka kayo rin~ ang dami nilang nalalaman
doon~

Napapansin ko 'yung ibang readers ng Mhorfell, tinatry rin ang 'The Maid's Secret'
at 'Ang Pakikipagbakbakan ni Ms.Chubby' habang naghihintay. Thank you! Basahin niyo
rin po ang other stories ko~

Read - Vote - Comment - Share/Follow - Message me or post to my message board!

Lahat po 'yan binabasa ko lalo na kung mga private messages. Sumasagot din po ako
sa facebook :)
=================

Chapter 58 - The Real Demon

[ A L E X ' S P O V ]

"P-pakawalan n-niyo na a-ako parang a-awa n-niyo na." pagmamakaawa ko. Laging sa
pagmulat ng mga mata ko sa buong linggo na ito ay ito ang una kong binibigkas.
Minsan nga gusto ko ng sumuko at pumikit na lang kaso lagi akong nagigising mula sa
mga masasayang panaginip sa oras na buhusan na nila ako ng isang balde ng malamig
na tubig.

Lagi kong nakikita ang sarili ko na nakaupo sa upuang ito na gawa sa kahoy,
ginagapos ng mga mahihigpit at makakapal na lubid, at may ilaw sa itaas ko na tila
ba mas nagpaparating sa akin ng ideya na isa akong hostage. Ilang beses ko na ngang
sinubukan makaalis pero pilit rin akong tinatraydor ng katawan ko dahil lagi akong
nabibigo. Gusto ko na ngang tanungin ang katawan ko kung andito pa ba ang lakas na
pinagkaloob sa akin ng ESCAPE. Hindi ko na kasi maramdaman ang ni katiting na lakas
sa akin. Sa pagkakataon na ito, napagtanto ko na ... tao lang din pala ako. Hindi
ako abnormal tulad ng inakala ko noong naiturok sa akin ang kemikal na ito. Hindi
ko na nga rin malaman kung luha ba ang umaagos sa mukha ko o ang tubig na ibinuhos
sa akin. Kada oras, ningangatog ako. Iba na ang suot ko. Isang simpleng pares ng
pajama lang ang bumabalot sa akin kung kaya't malayang pumapasok ang lamig sa
katawan ko. Hindi rin nila ako pinapakain o pinapainom. Ni hindi ko nga rin alam
kung naririnig pa nila ang usal ko dahil kahit ako hindi ko na rin ito masyadong
marinig. Ganito ... ganito lang ang nangyayari sa akin sa loob

ng madilim na kwarto na ito. Wala akong kasama at mas lalong walang nakakausap. Oo,
natatakot ako pero mas pinili ko na lang na ibalik ang lahat ng nawala sa akin.
Hinanap ko sa kasuluksulukan ng sarili ko ang lahat ng tungkol kay Kirsten. Ang
pag-iisip, mga pangarap, mga memorya, mga alam niya, lahat iyon hinagilap ko. Para
sa muling paglabas ko ng silid na ito, buong buo na akong haharap sa mga taong
nagbigay pasakit sa akin at sa mga mahal ko sa buhay.

As if a miracle happened, I heard a creaking sound coming from the wooden door, I
assume. I lifted my head up a bit to see the person who dares to visit me here.
"Bring her out of here. Let her watch her mighty friends die." the only thing I can
see was the pair of black shoes he is wearing. That voice filled with authority ...
It's from the killer.

Ilang sandali lang ay naramdaman ko na lang na lumuluwag na ang pakiramdam ko. Sa

bawat pagtanggal ng isang ikot ng lubid ay nagbibigay naman sa akin ng hapdi dulot
na rin ng sobrang pagkakatali nito sa akin. Ang sunod na lang na naramdaman ko ay
ang pagkaladkad sa akin ng sa tingin ko ay dalawang maskuladong lalaki. Nakasayad
ang mga paa ko sa sahig habang hinihila nila ako. Unti unti ay nasinagan na akong
muli ng liwanag. Mariin akog napapikit dahil para bang hindi na sanay ang mga mata
ko sa liwanag.

I felt the two men drew me again to somewhere. When I open my eyes, that's when I
found myself inside a glass cage. A huge one. I was left sitting on this cold
surface while I'm watching
the two getting this cage's lock active. Nilibot ko ang mga mata ko. Napakaraming
mga tao ang hindi magkandaugaga sa mga hawak nilang papeles. Maraming lalaking
armado ang nakabantay sa bawat sulok. Nasa harapan ko naman ang mga hindi mabilang
na mga monitors. But the only thing that catches my attention was the footage I'm
seeing from the biggest and widest among the monitors.

"Ku-kuya ..." mahinang ungol ko habang nakikita ang kuya Xander ko na may talsik na
ng dugo sa maputi at makinis niyang mukha habang pinagpapatuloy ang pakikipaglaban.
Nandito ba sila para iligtas ako?

Sa isip isip ko, para bang mas gusto ko pa na hindi na lang sila dumating. Ayoko ng
makita silang nasasaktan. Ayoko ng may mamatay ng dahil sa akin. Ayoko ng may
dumaloy na dugo para sa buhay ko. Ayoko na silang makitang nahihirapan ng dahil sa
akin. Kung natuluyan na lang sana ako noong nadisgrasya ako noong hinahabol ko ang
sasakyan nina Spade ...

"Give my sister back!" kahit na nasa loob ako ng kulungan na ito ay naririnig ko pa
rin ang mga tunog mula sa labas.

"Ibalik niyo sa amin ang mistress namin!"

"Uubusin namin kayo hangga't makuha namin si Alexandria!"

"Don't ever touch her hair or else I'll kill you all!"

"Huwag na huwag niyo siyang sasaktan, you assholes!"

"Young miss! Alam kong

naririnig mo kami, ililigtas ka namin! Please lang, mabuhay ka para sa amin!"

"Malapit na kami, Alex! Ililigtas ka namin, 'wag kang mag-alala!"

"Kirsten, may pangako pa ako sa'yo di ba? Hindi ka pa pwedeng mamatay!"

And that last call woke me up. Liam ...

Be safe everyone. Pinunasan ko ang mga bumagsak na palang mga luha gamit ang
likuran ng mga kamay ko. Hindi ko na namalayan na bumagsak na ang mga luha ko
habang pinapakinggan ang lahat ng kaibigan, nasasakupan, at ang mga malalapit sa
akin. Kailangan kong maging malakas. Para sa kanila. Para sa sarili ko. Para sa
araw na tutuparin ni Spade ang pangako niya. Para sa araw na makakabalik na ako sa
dating buhay ko bilang Alexandria Kirsten Dela Vega Cromello.
"What a touching scene." napukol naman ang tingin ko sa taong pumapalakpak.
Nakamaskara pa rin siya. I can't help but to grit my teeth while scanning the whole
of him. Sinubukan kong tumayo mula sa pagkakasalampak. "Too bad, sama sama kayong
mamamatay dito." napatigil ako. Napasuntok tuloy ako sa kinalalagyan ko.
Pinanlilisikan ko ng mata ang taong natutuwa sa sitwasyon namin ngayon.

"You monster! I hate you! You killed Lorraine! Mamatay ka na! Hayop ka! Mabulok ka
na sana sa impyerno! Arggghhh!" para akong baliw na nagwawala dito sa kulunga
habang hinahampas hampas pa ito. Hindi ko

mapigilan ang bugso ng nadarama ko. Matapos ang ilang taon, nasa harapan ko ng muli
ang lalaking may kasalanan ng mga natitirang paghihirap ko. Bumabalik sa akin ang
eksena kung kailan namatay si Lorraine. Dumaloy lang nang dumaloy ang mga luha.

Inangat niya ang kaliwang kamay niya and he took his mask off slowly. When he took
it off, all I can say is 'no way'.

"Shocked?" he asked. Siya 'yung janitor na nagsabi sa akin noon na may kamukha ako
na kakilala niya. 'Yung janitor na madalas na naka-assign sa room ko.
Humakbang siya nang humakbang hanggang sa nakalapit na siya dito sa kinaroroonan
ko. Medyo nakayuko ako dahil mas mataas itong kinalalagyan ko. "Para kayong
pinagbiyak na bunga." at hinaplos haplos pa niya ang glass cage na ito.
"Alexandra ..." sa hindi malaman na dahilan ay nagtataasan ang mga balahibo ko
bawat salitang binibitawan niya.

"You know what, iha? Isang diyosa ang nanay mo. Napakaganda niya. Masasabi mong
bulag na lang siguro ang hindi magagandahan sa kanya. Ang pinagkaiba niyo lang ay
masyadong siyang naging mabait. Hindi siya gaanong mapusok katulad mo kaya 'yun
tuloy, maaga siyang namatay." nanginginig ang mga kamay ko sa sobrang pagpipigil ng
galit. Hindi ako natutuwa sa tono ng pananalita niya. Na para bang kasalanan pa ng
nanay ko ang pagkamatay niya. "Ang tatay mo naman ... ah! Tama, si Kristoffer. Isa
pang bastardong anghel. Ayun, namatay din." kung makakalabas lang ako rito,
sasakalin ko kaagad ang lalaking ito hanggang

sa maubusan siya ng hininga. Demonyo.

"Pero ikaw. Iba ang kaso mo. Hindi dahil sa kabaitan kaya ka mamamatay. You will
die dahil minahal ka ng isang lalaking nagmula sa lahi ng mga Vantress. Hindi
pwedeng lumaki pa ang angkan ng pamilya na iyon. Dapat silang mamatay, kahit pa si
Clyde na dati kong kaibigan. Pero ihuhuli ko siya. Hahayaan ko muna siya magluksa
sa kamatayan ng mga anak niya at baka siya na mismo ang tumapos sa sarili niyang
buhay." mas naguguluhan ako sa mga ekspresyon niya. Ngingiti, sisibangot,
magagalit, may problema ba sa utak 'to? O di kaya, nasiraan na ng bait?

"Are you crazy?" nasambit ko na lang. Napatawa naman siya nang maintindihan niya
ang buka ng bibig ko dahil hindi sapat ang lakas ng lalamunan ko para iparinig sa
kanya ang boses ko.
"Alam mo, napakagaling mong magtago. Hahayaan na sana kitang mabuhay nang sampung
taon ng walang balita sa'yo eh. Kaso nagkita tayong muli sa Mhorfell Academy. Poor
little princess of Alexandra, mamamatay ka dahil nasabit ka pa sa galit ko sa mga
Vantress. Huwag kang mag-alala, kapag namatay ka na, i-didisplay ko ang napakaganda
mong mukha sa lugar na lagi kong makikita." nanlambot ang mga tuhod ko sa huli niya
sinabi.

Nakanganga na lang akong nakatingin sa kanya. Pinagmasdan ko ang mga halakhak niya
na nakakapagbigay ng kakaibang takot sa loob ko hanggang sa mawala na siya sa
paningin ko. Wala na nga siya sa sarili niya.

/>

"Sir! Sira na ang mga cameras at security portal natin! Senyales lang ito na
nakapasok na sila dito sa basement!" tila ba nabuhayan ako ng loob nang marinig ko
ang magandang balita na iyon. Di katagalan ay may dumating pa na isang lalaking na
may dalang samurai na nababalutan ng dugo para mag-ulat sa master nilang lahat.

"Malapit na po sila! Masyado silang marami!" nag-aalalang ulat niya. Bigla namang
napatitig ang lahat sa isa sa mga malalaking monitors.

"Cromello, hang in there." namukhaan ko ang nagsasalita bilang isa sa mga kaklase
ko. Paanong kasama rin sila sa mga sumusugod? "Have you forgotten our families'
powers? We've brought the whole squad just to save you. Kaya kapag natapos na ito,
let's graduate together!" huli kong nakita ang ngiti niya bago nasira ang
connection sa camera na iyon.
"Heh, nagsama sama ang mga gangsters, mafioso, spies, rebels, agents para lang sa
babaeng ito? Madalang ngang dumating ang mga babae sa pamilya niyo pero laging
nagiging maimpluwensya ang kahit na sinong babae na nanggagaling sa angkan niyo.
Nakakairita." banggit niya habang sa akin nakatingin.

"Release all our men and kill those insects. Make sure that they'll not be able to
reach the center." he commanded. The man bowed in front of him before he went off
with his bloody sword.

Paisa isang pinapatay ang mga monitors na nasa harapan ko. Pabawas din ng pabawas
ang mga taong

nandirito. Palakad lakad lang naman ang taong may kagagawan ng lahat ng ito. Mas
pinili ko na lang ang manahimik at umipon ng lakas kesa ang magwala. Kailangan kong
mag-ipon ng lakas para hindi ako maging pabigat sa oras na makawala ako. May tiwala
ako na makakaya nilang makaabot dito sa center. Napayuko na lang ako habang inuusal
ang mga mumunting dalangin ko. Ngunit naantala ito.

"What the ---" unti unting pinapasok ng tubig ang kulungan ko. Hindi ko alam kung
saan nagmumula pero nakakabahala ito dahil baka may balak ang hayop na iyon para
lunurin ako habang nasa loob nito.
"Stay still, princess. This is just a precautionary measure. I won't let the
Vantress family to have the continuation of their cursed bloodline." naalarma na
ako lalo sa sinabi niya. Agad akong tumayo at naghanap ng paraan para makalabas.
May nahanap nga ako ngunit imposible kong maabot. Nasa labas ang controller ng
glass cage na ito. At alam ko namang wala ni isang tauhan dito ang magnanais na
sumuway sa amo nila para ilabas ako.

Napatingin tuloy ako sa paanan ko. Mas bumibilis ang pagpasok ng tubig. Ramdam ko
ang pangangatog ko nang dahil sa malamig na tubig na tumataas bawat minuto.
Papalapit na ito ngayon sa may tuhod ko.

Guys, where are you? I need you right now.

___________________________________________________________________________________
_
A/N: Omg, malapit ng matapos T.T Next update will be narrated by another character!
This is Alex's last POV! Sa epilogue, si Rennei na ang may hawak doon. The epilogue
will not be as long as you are expecting pero mas grabe iyon kaysa sa kahit anong
chapter. Sa mga gusto pang makahabol sa mga clues, hints, and all, sumali na kayo
sa group namin sa fb! Nasa profile ko po 'yung link :)

Salamat po sa naging mahaba niyong pagsubaybay sa story ko. And now, malapit na
tayo sa ending. Sana matanggap niyo ang napili kong ending at napiling desisyon
kung may book 2 ba or wala. May book 2 man o wala, may special chapters akong
ipopost at PRIVATE pa rin po iyon. Sana basahin at suportahan niyo rin po ang iba
kong stories! Hindi lang po action at SCI-FI ang meron ako. 'Yung iba kasi ay nasa
draft pa.

Vote - Comment - Share - Follow me! Feel free to message me here or on facebook!
Don't hesitate to post on my message board ^^ God bless!

-3:31AM-

=================

Chapter 59 - Her Most Epic Birthday

[ X A N D E R ' S P O V ]
"Argh! Fuck!" mahinang usal ko nang maramdaman ko ang pagkirot ng sugat ko sa
kanang braso. Otomatikong napunta roon ang kaliwang kamay ko para damayan ito. Nang
tignan ko ang pinantakip kong kamay, punong puno ito ng dugo. Nararamdaman ko na
rin ang pagkahilo at panghihina dulot ng pagkawala ng maraming dugo mula sa akin.

Napasandal muna ako sa may pader dito upang ipahinga ang sugatan kong braso. Hindi
lang sa parteng ito ako natamaan. May ilang hiwa rin ako sa likod at tagiliran.
Pero ano nga bang paki ko? Mas malala ang sinasapit ng kapatid ko ngayon sa bawat
oras na wala siya sa amin. Hindi dapat nangyari ito.

"Master, duguan kayo! Halina po, sasamahan ko kayong makalabas mula rito." Janice
approached me with a worried look. Tagaktak na ang pawis niya. Magulo na rin ang
pagkakatali ng mahabang buhok niya. Pero una kong napansin ang dumi sa pisngi niya.

Pinunas ko muna sa suot kong pantaas ang dugong meron sa kamay ko bago ko ito
inangat para tanggalin ang dumi sa magandang mukha ng isa sa mga pinakamagaling
kong agent. "Hindi ako aalis dito hanggang h-hindi ko k-kasama si Alex. Mu-
mumultuhin a-ako ng mga magulang ko kapag pinabayaan ko s-siya." pilit kong
hinahagilap ang lahat ng lakas na natitira sa buong katawan ko para tumayo ulit ng
tuwid.

"But ---"

inilapat ko ang daliri ko sa mga malambot niya labi upang patahimikin siya. "Kaya
ko pa. Malapit na tayo, ngayon pa ba ako susuko?" sa sinabi kong iyon ay
napabuntong hininga siya. Hindi ko maiwasan na mapangiti kahit na ba puro mga
kalansing ng mga espada at ilan pang sandata ang pumapaligid sa amin. "Ano pa nga
ba ang magagawa ko? Lagi naman akong talo sa'yo." she said at inalalayan niya akong
makatayo ulit. Nagpatuloy ulit kami sa paglaban.

Inilabas ko na ang mga pistol ko at pinagbababaril ang mga kalaban. Hindi ko na

makakaya pa na gumamit ng katana sa lagay ko. Mabilis na lang akong umiilag sa
tuwing may papatama sa aking kahoy o samurai at saka ko papaputukan ang mga tiyan
nila ng tatlong beses.

Nang papalapit na sa akin na may mga blades, mahigpit kong hinawakan ang kamay niya
na may hawak ng patalim at pinilipit ito. Tinadyakan ko ang tiyan niya habang hawak
pa rin ng kaliwa kong kamay ang kanang kamay niya. Hinila ko ang kamay niya upang
pumaikot siya at para itarak ang sarili niyang patalim sa likuran niya. Matapos nun
ay sinipa ko ang likod niya upang mapahiga na siya sa lupa.

Mabibigat na hinga lang ang tangi kong magawa sa mga oras na iyon. Mapatay ko man
siya o hindi, wala akong pakielam. Marami na akong napatay ngunit tinitiyak ko na
may saysay ang pagdudungis ko sa mga kamay ko. Iyan ang turo sa akin ni uncle noong
bata pa lang ako. Na huwag akong papaslang ng walang dahilan. Dahil ang bawat buhay
ay binigay din ng may dahilan.

/>

"Master, bukas na ang gate papasok sa center!" narinig kong balita sa akin ni Dash
na isa sa mga reapers ng kapatid ko.
"Huwag niyong patayin 'yung mga may tyansa pang magbago. 'Yung mga magpupumilit pa
rin na manakit, patahimikin niyo." nagbow naman siya sa akin at umalis na kaagad
upang ihatid ang mensahe ko sa mga tauhan namin.

Nakasalubong ko naman ang mga heads at sabay sabay na naming tinungo ang gate
papunta sa center. Hindi ko inaakala na tutulungan kami ng lahat ng estudyante para
iligtas si Alex. Mukhang hindi rin naman pala masyadong masamang ideya ang pagpasok
niya sa eskwelahan na ito. "Alex made a lot of friends." wika ko habang tumatakbo
kami.

"Yes, including some bitchy friends too." Collen added.

When we finally arrived, we are kind of confused. Bakit wala ng mga tauhan dito sa
loob?

"Damn." umalingawngaw ang mura ni Courtney sa loob. Doon ko lang napagtanto na

sumarado ng palihim ang mga gates. A trap.
Ngayon, labing dalawa na lang kaming naririto. Ang heads, ako, si Janice, at si
Dash. "Ano 'yung malaking bagay na iyon na tinatabingan ng pulang kurtina?"
mahinang tanong sa akin ni Janice mula sa tabi ko. Napansin kong doon din nakatuon
ang pansin ng lahat.

Nawala naman ang focus namin doon nang makarinig kami ng mga yabag mula sa likod ng
malaking bagay na iyon.

Agad kaming pumwesto at naghanda dahil sa paglabas ng napakaraming kalaban.

Napakatalino talaga ng hayop na ito.

"Wow, Alexander, you are here! The first born of Alexandra and Kristoffer. Kung
kamukha ng kapatid mo ang nanay niyo, ikaw naman hawig na hawig mo ang tatay niyo.
Kayong magkapatid, magagaya lang kayong dalawa sa mga magulang niyo. Hahahahahaha."
um-echo ang malakas niyang pagtawa dito sa center. Pinigilan ko ang sumugod kaagad
kahit kumukulo na ang dugo ko sa kanya.

"Where's my sister?" I asked.

Hindi niya ako sinagot. Bagkus, naglabas siya ng isang hourglass. Kung kakalkulahin
ay aabutin na lang ng tatlong minuto bago mapuno ang nasa ilalim na bulb. "This is
our timer." masaya niyang sambit at lumakad siya upang ipatong ang hawak niya sa
may tabi ng malaking bagay na tinitignan namin kanina. "Go." at iyon ang naging
hudyat niya para palibutan kami ng mga tauhan niya.

There are about fifty men surrounding us. Nagdikit-dikit naman kami. Tinaas namin
ang mga weapons namin at nakisabay sa paghihintay sa tamang oras ng pagsugod. Ang
mga hinga lang namin ang naririnig namin dito sa loob. Napasulyap akong muli sa
hourglass. Imposibleng walang kahulugan ang orasan na 'yun. Kaya naman pinaputukan
ko ang isa sa mga malalaking monitors dito bilang pagsisimula sa laban.

Nagpaputok lang din ako ng nagpaputok habang kinocoveran ako nina Janice at Dash.
Alam nilang

masama na ang lagay ko. Tumutulo na sa sahig ang mga patak ng dugo ko. Kahit anong
oras ngayon ay pwede akong mawalan ng malay. "Old man." pinanlilisikan kong
tinignan si Morleen habang prenteng nakaupo lang siya sa isang swivel chair sa
tapat ng isa pang gate.

"Finish them. Now!" I ordered.

"Yes, sir!" they both answered.

Naubos nang naubos ang mga bala ko kaya ginamit ko na lang na pambato ito sa mga
ulo ng mga tauhan na papalapit sa amin. Hindi nga ako mapakali sa bawat segundong
lumilipas. Para akong napaparanoid sa pagtitig sa hourglass. Wala na kasing
natitirang buhangin sa upper bulb.

Ilang sandali lang ay napatumba na namin ang lahat at ang pagpalakpak ni Herman ang
sumalubong sa amin. "Very good. You managed to kill my men but lumagpas kayo sa
tamang oras." tugon niya. Napakunot kaagad ang mga noo namin. Anong ibig sabihin
niya?

"Spade, alam mo bang napakagago ng ama mo? He loved Alexandra so much. So much that
he could have died when she turned him down. Pero ang swerte pa rin niya. Kasi
napasakanya 'yung babaeng mahal ko." at doon na kami nagtaka.

"Hindi ba't dahil sa pagmatay babaeng papakasalan mo kaya ka galit kay dad?" si
Spade na ang mismong nagtanong.

"Tama, galit din ako tungkol doon. Your dad prevented my happiness. He's selfish!
Just because he couldn't get

what he wants, he also ruined my chances to be happy. He married the woman I loved!
At pagkatapos noong may ipapakasal na sa akin, noong may tao nang handa para
alagaan ako, pinatay niya naman ang taong 'yun. Kaya nga buti na lang pantay na
kami ngayon kasi ..." tumayo si Morleen mula sa pagkakaupo at nilapitan 'yung
malaking bagay.
Hinawakan niya ang laylayan ng pulang kurtina at saka ito hinila. "Pantay na kami
kasi pinatay ko na rin ang lahat ng babae sa buhay ng mga Vantress." hinimas himas
pa niya ang glass cage na akala mo ba ay isa sa mga koleksyon niya ito.

Hindi na kami nakapagpigil ng mga kasamahan ko at ambang susugurin na siya nang

bigla na lang nag-collapse si Morleen. Napatingin naman kami sa dalawang kararating
lang mula sa kabilang gate. Sila ang gumamit ng mga silencer para patumbahin ang
natitirang kalaban.

"Son." bigkas ng nag-iisang Clyde Vantress, ang ama ni Spade.

Natahimik ang lahat. Ang kaninang nang-iinsulto sa amin ay sumusuka na ng dugo

ngayon. Bumalik na ang ekspresyon ko katulad ng sa dati at lumakad na papunta sa
glass cage kung nasaan ang kapatid ko. Para dito para ang lintik na hourglass na
iyon. Muntikan na akong matumba pero inalalayan naman ako ng ilang heads para
makalapit sa controller.

Kaso may problema. May password.

"Allow me." napaatras naman kami nang dumating sa tabi namin ang ama ni Spade.
Naka-suit

pa rin siya at litaw pa rin ang pagkamagandang lalaki niya. Ganitong ganito pa rin
ang itsura niya noong huli ko siyang nakita doon sa villa nila.

Pinagmasdan namin siya habang pumipindot ng numero. Sinundan pa nga namin ang
digits na pipindutin niya. 0809

"Isn't that mom's birthday?" paglapit naman ng anak ni tito Clyde.

Unti-unting hinigop muli ng makina ang tubig na nasa loob ng cage at naiwan ang
kapatid kong basang basa na nakahiga sa malamig na sahig. Ako na sana ang
magbubukas kaso pinigilan ako ni tito Clyde. Tinuro niya ang sugat ko kaya naman
wala na akong nagawa kundi ang hayaan siya.

Binuksan niya ang kulungan at binuhat in a bridal-way si Alex papalabas. Dahan

dahan siya bumaba sa mga mumunting baitang at inilapag si Alex sahig ngunit
pinanitil niyang nakasandal ang ulo at balikat nito sa hita niya. Pumalibot naman
kami sa kanila. Walang nagsasalita. Ang bawat isa ay nanonood lang kung paano
hawiin ng ama ni Spade ang ilang hibla ng buhok ni Alex.

"Spade, here." sinundan namin ng tingin ang kinaroroonan ni uncle Johan. Iniabot
niya ang isang pulang box na may gigintong disenyo sa paligid nito. Agad niya naman
itong kinuha at binuksan, only to find the mafia pendant inside.

"Johan, ang laki na niya at napakaganda tulad ng nanay niya." napansin naming
nanginginig ang boses ni tito Clyde. Isang bagay na malabo yatang mangyari noon.
"Sorry, Alexandria,

hindi kita naprotektahan tulad ng inaasahan ng mga magulang mo sa akin." umatras

sina Dash at Janice sa bilog na pinorma namin at lumisan para ayusin ang paglabas
namin. Alam nilang kailangan namin ng privacy dito ngayon. Hindi kasi sila malaya
na makita ng buo ang ganitong tagpo ng mga pinaglilingkuran nila.

Umusbong naman ang tuwa namin nang mailabas na ni Alex ang tubig na nainom niya
dulot ng pagkalunod sa loob. Unfortunately, kasunod naman siyang nawalan ng malay.
"'Yung batang lagi mong dinadalhan ng teddy bear, ng candies, ng ribbons, nasa
harapan mo na, Clyde." masayang sambit naman ni uncle na tila ba sinasariwa ang mga
panahon noong buo pa ang pamilya namin.

"Kaya nga eh. Too bad, hindi niya na ako naaalala." malungkot namang banggit ni
tito Clyde. He let a sigh out before he handled Alex to Spade. "Carry her. You are
his king, right?" tumayo siya at tinapik ang balikat ng anak niya na siyang
nagpapahiwating lang kung gaano siya kasaya na makita ang dalawa na magkasama
matapos ng halos labing isang taon.
"We need to go back now. Kailangan pa natin ayusin ang kasal niyo."

"Dad!"

At binalot ng mga tawanan ang loob ng noon ay madilim na basement. Pati ako,
natutuwa dahil sa wakas, tapos na. Sa wakas, wala ng evil witch na hahadlang sa
dalawa. Pagkalabas namin dito, babalik na ulit sa dati ang lahat. Everything will

fall on their rightful places once again. Wala ng gulo, wala ng pag-iyak, at
tanging mga ngiti na lang.

While we are walking, I thought of something. If there is really a happy ending in

this world, I hope my sister and Spade will be able to have that. They deserve to
be happy more than anyone. I am amazed to my little baby sister's growth. From an
adorable baby, to a talented girl, to a rebellious teenager, and to a brave woman.
I am proud to be his brother. Hindi ko pinagsisisihan ang mga nagawa ko at ang
pagiging protective ko nitong mga taong ito para lang sa kanya. It's all worth it.
Kasi isa sa mga araw ngayong buwan ay galak na maihahatid ko na siya sa susunod na
yugto ng buhay niya. Maluwag sa loob ko na ibigay sa lalaking pinili niya ang role
ng pagiging knight in shining armor niya. Mula sa pagsusuot ng mga damit na tinahi
ng mom namin, malapit na rin siyang magsuot ng wedding dress.
My role is already done. I can't wait to escort her while walking down the aisle.
Happy birthday, my Alexandria. Seriously, this is her most epic birthday.

___________________________________________________________________________________

A/N: Emeghed sabi ko pa naman sa Monday ko pa ipopost kaso 'yung mga daliri ko :
( Sa Thursday daw loloadan ang broadband kaya it's either Thursday or Friday ko na
ipopost ang epilogue. Hala, nakakaiyak naman. If Mhorfell gets #1 again, baka i-
consider ko na huwag ng iprivate ang epilogue. ^^ Sa mga nagsasabing tapos na,
sorry hindi pa! Nasa epilogue ang siguradong bibira sa inyo lol.
Anyway, kung gusto niyong may mabasa habang naghihintay ng update ko, read The
Maid's Secret. Other story ko po. Saka Anu-ano po 'yung mga gusto niyong ilagay ko
sa special chapters? At may gusto po ba kayong character na gusto niyong bigyan
natin ng side story? Sagot agad! Sa mga gustong magpa-dedicate, leave a comment
below~

Kung ako sa inyo, sumali na kayo sa group namin sa fb or else hahahahahaha sayang
naman 'yung benefits~ Vote - Comment - Share - Follow me! :) Feel free to post on
my message board or to message me privately! God bless :)

=================

Epilogue

[ R E N N E I ' S P O V ]

Limang taon na ang nakalilipas. Parang kahapon lang nangyari ang lahat ng trahedya,
hinagpis, paghihirap, at pangungulila na naramdaman namin. There's this feeling of
accomplishment and relief that keeps on bouncing within my heart. But, no one can
get this nervousness and incompleteness out of me. The time is running.
Naririto ako ngayon sa loob ng second headquarters ng mga Cromello at Dela Vega.
Naaalala niyo pa ba ang gallery walk dito? 'Yung pasilyo kung saan matatagpuan mo
ang mga nagdaan na miyembro at head ng pamilya Cromello at Dela Vega. Nilalakaran
ko ang napakahabang red carpet habang iniisa isa ang mga larawan. Hindi ko lubos
maisip kung paano tumagal ang pamilya na ito hanggang ngayon. Dumaan na ang
pagpatay ni Hitler sa mga Hudyo, World War II, at Martial Law, buhay pa rin. Malaki
ang posibilidad na mas matanda pa nga sa pambansang bayani natin ang pinakaninuno
nila kuya Xander eh. Anyway, ang mahalaga ay ang napanatili pa rin nila ang
bloodline at ang bandera ng angkan nila.

"Quelle belle photo de famille." nabigkas ko nang napatigil ako sa tapat ng tatlong
malalaking litrato na may gintong frames na nakapaligid sa kanila. (Translation:
"What a beautiful family picture.")

Una ko munang nilapitan ang larawan kung saan may nakalagay na pangalan sa ibaba
na, "Lady Alexandria Kirsten Cromello-Vantress,

the only daughter of Lady Alexandra Dela Vega and Master Kristoffer Cromello." Sa
totoo lang, ako ang kumuha ng litrato na ito. Kinuha ito noong nakaraang tatlong
taon. Bumalik na sa tunay na kulay ang buhok niya, nakaformal na white dress, at
higit sa lahat, may matamis na ngiti sa mukha niya. Kusa na lang tuloy na lumapad
ang magkabilang sulok ng labi ko.

Parang noon lang ay galit kaming apat sa mundo dahil may kung anong kemikal na
naiturok sa amin at nilayo namin ang mga sarili namin sa mga tao. Hindi ngumingiti
at mas lalong hindi nakikipag-usap ng walang dahilan. Nakaaway namin ang 10 heads
at hindi nagsawa sa kakabara sa kanila hanggang sa natutunan na namin silang
ituring na mga kaibigan na may magandang layunin pala sa mga buhay namin. Ang bilis
ng panahon. Hindi ko inaakala na aabot pa kami sa araw na ito na kinatatayuan
namin. Akala ko wala ng katapusan ang muhi namin sa sarili namin. Akala namin wala
ng tatanggap sa amin kahit kailan pero heto, isang malaking pamilya na ang nabuo
namin. Hindi man kami lahat magkakadugo, may nagdudugtong sa amin na isang bagay na
sa tingin ko ay panghabangbuhay ng magtatagal. It's friendship.

Tinungo naman ng mga mata ko ang family picture na una kong napansin kanina.
Napakagandang tignan ng picture na ito kahit matagalan. Wala kasing katumbas ang
mga ngiti ng tatlong taong nasa frame. Magandang ina, gwapong tatay, at ubod ng
gwapong anak. Never kong naisip na ang aso't pusa ang magkakatuluyan sa huli. Kung
makapag-away ang mga iyan dati akala mo ay magpapatayan na pero heto sila

ngayon, magkasabay na pinapalago ang sarili nilang emperyo ng magkasama at

magkatuwang.

Nakadikit naman ang huling litrato sa pasilyo na ito. Sa baba ay may nakalagay na,
"Young Master Alexei Wasyl Vantress, son of Lady Alexandria Kirsten Cromello and
Master Spade William Vantress." mas lumapad ang ngiti ko. Siguro nga may
posibilidad talaga na maging good-looking ang anak kung parehas gwapo at maganda
ang mga magulang. Balang araw siya naman ang magmamana ng pamumuno. At alam kong
hindi siya mabibigo sa bagay na iyon dahil lagi siyang pinapatnubayan ng mga
magulang niya.

"Miss Renneisme, pinapatawag na po kayo ni Miss Dereen. Dumating na raw po 'yung

bisita niyo." balita sa akin ng kararating lang na maid. Hindi ko na namalayan na
may nakalapit na pala sa akin dahil sa sobrang aliw ko sa mag-anak nila. Bumuntong
hininga muna ako habang nakatingin pa rin sa mga magagandang larawan bago ko
sinimulan na sundan ang katulong papunta sa isang kwarto na may malaking tinted na
bintana kung saan malaya mong matatanaw ang mga nasa garden samantalang hindi naman
nila makikita ang nasa loob ng kwarto.
Naging mabilis lang ang pagpunta at pinagbuksan na ako ng katulong ng pintuan para
makapasok ako. Bago siya umalis ay tinawag ko muna siya at binulungan. "Don't ever
inform this meeting to anyone or else ..." just before I continue my warning, she
nodded as if she'll break her bone. After that, I let her go. Pinasok ko na ang
kwarto at doon ko nadatnan sina Fiacre, Dereen,

at ang guest namin.

Naglakad na kaagad ako at umupo sa isa sa mga couch. Before us were the hot cups of
tea on the table. You can easily identify that these are hot since may nakikita pa
akong usok. Katulad ng mga inumin na ito, nasa mainit din kaming sitwasyon. Hindi
naman sa mainit sa silid kundi dahil sa atmosphere na meron kami. Kahit na bawal,
tinulunga ko pa rin ang taong ito na makapasok dito kahit na maaaring pagdudahan ng
mga kaibigan namin ang katapatan namin. Lalo na at hindi pa namin kayang sabihin sa
kanila ang isang bagay na pag-uusapan namin.

"Hindi na ako magpapaligoy ligoy pa. Axel, we are running out of time. One of these
days, pwedeng mangyari ang pinakakinatatakutan natin." pauna ni Fiacre at saka
tumuon ng tingin sa mga taong nagsasaya sa labas. Mga naglalaro, nag-iihaw,
nagkukulitan, at nag-aasaran. Sino nga bang tao ang gugustuhin na sirain ang view
na nakikita namin ngayon? Kung ako lang, kaya kong magbayad ng ilang milyon para
lang mapanatili ang mga araw na ito. Kaso hindi pera ang kailangan. Walang
kailangan ...

Sabay sabay kaming napabuntong hininga. Ni isa sa amin ay walang ideya kung ano ang
gagawin namin. Kung paano ba maaagapan, kung paano maiiwasan, kung paano maiaalis,
kung paano mapoprotektahan, 'yan ang mga umpisa ng mga tanong namin. "I know. We
are doing our best to find a solution but still ..." I cutted him out with a, "a
fail." ilang beses ko ng naririnig ang impormasyon niya na iyan. Naririndi na ako
sa puro mga

salitang nagpapahina ng loob ko at nagpapawala ng pag-asa para sa aming lahat.

"I will do anything. Just for my twin sister." Axel said, filled with
determination.

Yes, you read it right. Axel Kormian Gomez is Alex's twin. Nalaman namin ito mga
ilang araw matapos naming iligtas si Alex mula sa basement. Napansin namin siya na
nakamasid mula sa malayo at may mga ilang grupo na kasama. Nagtataka kami noon
dahil ang mga taong dala niya ay ang mga tumulong din sa amin sa laban. Naisip
namin, 'Why is he helping us?' 'Isn't he a traitor?'. Kaya naman kami na ang
naglakas loob na kumausap sa kanya. Siyempre lingid sa kaalaman ng lahat.

He told us that uncle Johan is the one who stole him from tita Xandra's longing
arms when he was born. Uncle ordered one of his men to take him away from the
family not for a selfish reason but for a very reasonable one. The middle aged man,
Johan Dela Vega doesn't want Axel to live a life being the second born. An another
baby boy will just leave the enemies on-guard to take him away or to use him for
their sakes. There will be a lot of circumstances that will fall on to their
family's fate as well as to his fate if will live as the second born. Well, it's
true. There are various factions within the mafia. If there will be two boys,
there's will be a competition or tension between them. You can't say that everyone
in the Mafia Dela Vega was all kind. No one can tell once power is what we are
talking about. So it's been decided that the childless

Gomez couple will raise the new-born baby.

"I still can't understand kung bakit hindi ka pa rin nagpapakilala kay Alex bilang
kapatid niya. Ayaw mo ba maging miyembro ng pamilya nila? Ayaw mo bang matawag na
kuya si Xander? Ayaw mo ba na matawag kang tito ni Alexei? There should be a
'Master Axel Kormian Cromello' on those walls." Ilang beses ko ng naitanong ito sa
kanya at lagi akong walang nakukuhang sagot. May karapatan siya na maibalik sa
kanya ang ngalan, mana, karapatan, at iba pang meron sa pagiging dugong Cromello at
Dela Vega.

Inabot niya ang hawakan ng tea cup at dumekwatro habang humihigop. Nang mainom niya
na ito ay ipinatong niyang muli ang babasaging tasa sa mesa. "I don't have any
interest on this family's wealth and power. I can build my own empire with my
foster parents. Isa pa, masaya na ako sa pagpoprotekta sa kanya mula sa malayo.
Kahit naman na sabihin ko sa kanya, siguradong hindi niya na ako paniniwalaan eh."
bakas ang pagkadismaya sa boses niya.

"She can give you a second chance." Dereen replied.

"This is for the best, Dereen. Ayokong makadagdag pa sa mga kailangan problemahin.
Sa simula't sapul, ang bantayan siya mula sa malayo ang naging priority ko. Ang
makalapit sa kanya ng ilang sandali ay sapat na. Ang mahawakan siya, ang makalabit
siya, ang makulit siya, ang makita ang ngiti niya sa malapitan, ang makita ang
iba't ibang ekspresyon niya, ang makilala siya, ang matignan siya mata sa mata, ang
matawag siya sa pangalan

niya. I can't ask for more."

"You do know na malalaman din nila ito balang araw, am I right?" I asked. He can't
possibly hide this fact for a long time. It is quite saddening for his side because
he can't reveal his real identity. Identities are something that we should be proud
of, and yet, here he is. Ni hindi nga rin alam nina tita Xandra at tito Kristoffer
na meron pa silang anak na lalaki. Cesarian delivery kasi ang ginawa sa kanilang
dalawa ni Alex at tanging si uncle Johan lang ang nandoon para antabayanan ang
panganganak dahil nasa trabaho pa ang asawa ni Miss Alexandra. Nawalan daw ng malay
ang ina noon kaya naman nauna itong nalaman ni uncle at mag-isa ng gumawa ng
desisyon ng hindi tinatanong ang kababata niyang kapatid. Mga nakalibing na ang mga
doktor at nurse na nakakaalam ng tungkol sa totoong nangyari. Kaya naman, hindi ko
maiwasan na maawal kay Axel. Ni hindi man siya nakilala o nahawakan man lang ng mga
tunay niyang magulang o ni existence niya.

"I will make sure na kapag nalaman iyon ay hindi na ako magiging sagabal. I want
Xander to inherit the leadership instead of me. Kahit na ba hindi na ako kilalanin
na isang Cromello hanggang sa puntod ko, ayos lang. Ang mahalaga, nagawa ko ang
responsibilidad ko bilang tagapagdala ng dugo ng lahi na ito. At iyon ay ang
pangalagaan ang mga susunod na henerasyon."

To be honest, his answer is so amusing. How could he be so mature? Even if he says

so, nakakapanghinayang pa rin kung never niyang

makukuha ang nararapat na epilyido niya. Hindi niya naranasan ang pakikipag-away sa
mga kapatid, ang masasayang paglalaro na may halong asaran, at iba pa. This man
deserves an award. I can't imagine how bad he felt when his foster parents revealed
this one to him. It is so heartbreaking and painful. Kung naging mapayapa lang sana
noon ...

"My nephew is very handsome, isn't he?" pag-iiba niya ng topic.

"Napakabibong bata niyan ni Alexei. His visual, the intelligence, cuteness, nothing
is lacking. Binubusog siya ng pagmamahal nina Alex at Spade. Pagmamahal na hindi
matagalan na naranasan ng dalawa. Tignan mo nga naman mukhang mga pitong tiyonggo
sina Achilles habang nakikipaglaro kay Alexei." napahagikgik tuloy kami. Tuwang
tuwa naman na inaabot ng maliit na paslit ang bolang ayaw ibigay sa kanya ng mga
ninong niya.

Nagulat na lang kami nang biglang dumating sina Courtney, Thelina, at Kia mula yata
sa China at hinampas ang pito sa ulo. It is very interesting to watching those
three changing their expressions once na nakatingin na sa kanila si Alexei. Isa isa
nilang nilabas ang mga laruan na mula sa mga shopping bags nila. Hindi naman nila
maiwasan na mabaliw sa pumapalakpak na bata.

"Wasyl is his second name, huh? A Ukrainian name from the greek word Basileios,
meaning 'king'. Oh man, I somewhat feel pity towards that kid." Axel suddenly
blurted out.

Naalis naman ang tingin namin sa

masayang mga tao sa labas ng dahil sa sinabi niya. "And why is that?" chorus pa
naming tanong. Hindi siya sumagot at tila ba hinihintay niya na mag-sink sa utak
namin ang kung anong kahulugan ng sinabi niya. Ilang segundo lang ay nakuha na
namin. Lumugmok na naman tuloy muli ang mga mukha namin. Wala pang Holy Week at
ganito na.

"Pwede ring matulad siya sa tatay niya. I wish hindi na lang sana umabot sa ganito
ang naging problema. Damn." napahilamos siya at doon niya na naipatong ang dalawang
siko niya sa dalawang hita. I can feel what he is feeling. Bakit ba hindi na lang
maging tama ang lahat ng bagay? Bakit kung kailang happy ending na ay may sisira
sisira pa rin ng mood?

Napatayo naman ako. Lumapit ako sa may malaking bintana. Pinagmasdan ko lang ang
tatlong taong gulang na si Alexei habang buhat buhat ni Spade. I don't want him to
lose that smile on his face. "Have you heard? Bangkay na raw na natagpuan sa bahay
nila ang kapatid ni Mr. Devroid noong isang gabi. Paunti unti na silang kumikilos.
Maaaring hindi pa ngayong taon pero siguradong kukunin at kukunin nila ang
kailangan nila sa tamang oras." panira ni Dereen sa pagmamasid ko sa napakasiglang
bata.

Napapikit ako at napayuko na lang. Why? Bakit siya pa at bakit sa kanya pa? Nabasag
naman ang atmosphere namin dito sa loob nang may kumatok. Pagpasok nito ay isang
katulong lang naman pala. "Miss Fiacre, pinapatawag na po kayo ng asawa niyo na si
Master Skyzzer. Saka humihingi nga po pala ng tulong si Sir Edward

para raw po sa proposal niya sa girlfriend niya." siraulo talaga iyong si Ed.
Detalyado ba namang idikta sa katulong ang kailangan niya. Sus.

"Ah sige, susunod na ako. Halika na Dereen, baka hinahanap ka na ni Dash. Baka
manakmal na naman ng tao 'yun kapag hindi ka niya nakita. Nakakatakot kaya
magkaroon ng boyfriend na reaper." pag-iinarte ni Fiacre habang inaayos ang sarili
niya upang umalis na.

"Aba! Nagsalita ang asawa ng isang mafia boss. Tigil tigilan mo 'ko ah. Kakabati
lang namin." pagsusungit naman ni Dereen sa kanya at inunahan na siya nito lumabas.
Nagkaaway kasi si Dash at Dereen dahil sa isang insidente kung saan sobrang
nagselos si Dash kaya ayun humantong sa isang eskandalo. Kung paano sila naging
magkarelasyon, walang nakakaalam. Basta isang araw dumating sila sa harap namin,
magkahawak na ang kamay at biglang nagsabi na sila na raw. Hindi na namin sila
tinanong pa dahil masyadong masikreto ang dalawang iyon. Pero hindi ko itatanggi na
tatlong beses kong nahuli si Dash na pumupuslit para bumili ng bouquets at stuff
toys. I don't even know na si Maria pala ang pagbibigyan niya.

Si Fiacre naman at Sky, kinasal noong nakaraang dalawang taon. Inuman nga noong
napasagot ni Sky si Fiacre noon eh. Kasi naman halos maghintay na itong si Sanchez
ng pagputi ng uwak kakahintay sa milagro. Nangyari ang 'oo' scene nila mga apat na
buwan matapos ng nangyari kay Alex. Mga ilang taon din at nagpakasal na rin ang
dalawa. They are currently expecting a baby. 2 months and

1 week pa lang kaya hindi pa halata. Praning na praning nga si Sky kakaalaga diyan
eh. Trumiple pa kasi ang arte at tinis ng boses sa tuwing naglilihi sa pagkain. But
in a good side, si Alexei naman ang pinaglilihian niya na tao. Kaya nga madalas na
rito sina Spade kahit na dapat nasa Vantress Mansion sila eh. Dito na kasi sa 2nd
headquarters nakatira ang mag-asawang Sanchez eversince the marriage. Tradition daw
kasi ng pamilya.

Nang makaalis na ang dalawa at naiwan na kaming dalawa ni Axel, natahimik na naman
muli ang paligid. "It's nice that everyone has their bright futures beyond them."
he mumbled.

"Sooner or later, Marc will surely ask your hand for marriage." he teased.

"Shut up, torpe boy." pambawi ko naman. Kahit papaano naman ay nagkakausap kami
nitong mga nakalipas na taon kaya hindi na pang-strangers ang dating namin sa isa't
isa.

Binalik ko ang tingin ko sa labas. Pilit na tinatandaan bawat detalye ng

pangyayaring ito. Bawat ngiti at lahat lahat. Gusto ko itong maalala pagdating ng
araw na kinatatakutan ko.

"Why is it that Alex is dying?" I whispered tearfully as I watch the our one big
happy family.

Yes, we survived from the mysteries underneath the Mhorfell Academy. Pero may
panibago na namang pagsubok. Sa pagkakataon nga lang na ito, hindi na sa loob ng
eskwelahan ang battlefield namin kundi ang labas nito. Isang mas malawak na
battlefield kung saan ang mga kalaban namin ay di hamak na ilang daan ang dami
kumpara sa meron kami at mga taong may lakas na hindi pangkaraniwan. We're not
going to fight a genius nor a crazy man here but a powerful council called, Onyx
Council.
(Baby Alexei and Spade on the top)

___________________________________________________________________________________
_

A/N: Waaaaaaah! Tapos na! The long wait is over! Mhorfell Academy of Gangsters is
officially closed! But ... the academy will be opening for classes again! Siyempre
alam kong ayaw niyong binibitin kayo kaya yes, may book 2 po. I dedicated this one
to one of those readers na nagmessage sa akin XD Ayan ah hindi kita kinalimutan~

BOOK TWO'S TITLE : THE ONYX COUNCIL

Kaya sa mga hindi pa nagjojoin sa fb group, sumali na kayo. I will be active these
days sa group at pwede kayo magpost ng kahit anong tanong niyo or reactions nyo sa
story.

CHECK THE LAST AUTHOR'S NOTE NEXT FOR MORE DETAILS ABOUT THE BOOK TWO AND FOR THE
UPDATES FOR THE MAID'S SECRET.

=================
Author's Note (Important)

Uhm, hello! Actually hindi ko alam kung saan ako mag-uumpisa pero nagpapasalamat po
talaga ako sa lahat ng mga nagbasa sa story ko. This is my first story and I'm just
14 when I wrote this one. I-add pa na amateur lang po ako at wala akong kaalam alam
kung paano magpost ng story dito sa wattpad. Hindi ko po talaga ini-expect na
makakatanggap ako ng ganitong suporta, pagmamahal, at encouragements mula sa
maraming tao. You don't know how grateful I am to receive those awesome messages,
interesting comments, and touching posts on my message board. Bawat word po
binabasa ko. Never po akong may ini-skipan na message or what. Lahat iyon mahalaga
for me. Minsan nga para akong tanga dahil binabasa ko ng paulit ulit ang mga
comments at messages niyo sa akin eh. Hindi pa rin po kasi ako makapaniwala.

For sure, 'yung mga madalas magbasa ng comments at 'yung mga readers ko since May
1, 2014, alam nila na ang lagi kong pagkekwento na dapat buburahin ko na ang story
na ito noong nasa chapter six pa lang siya. Ayaw ko na talaga ituloy kasi parang
walang nakakapansin. May nagvovote nga pero ang mga nagcocomment, puro mga kaibigan
ko lang. Well, thankful naman ako pero nung time na 'yun feeling ko I'm not a good
writer, na my story is not interesting enough to read. Pero nabuhayan ako ng loob
nang naisip ko na 'bahala na. hintayin ko na lang ang outcome. hindi ko dapat
pinapangunahan lahat ng bagay.' there, I started to type for the Chapter Seven.

Ang inspirasyon ko po siguro rito is my dream when I was a little kid. I really
love watching movies,

reading, and all kaya namang humahalo sa utak ko at nag-extend ng sobra ang naiisip
ko. Eversince then, I never find writing a boring activity more than usual once
again. Saka dahil din po siguro sa inyo kaya sumisipag ako sa pag-update. Kapag bad
trip nga ako mula sa school or dito sa bahay, pupunta lang ako sa inbox at comments
section at okay na ako.

Thank you po talaga! Thank you! Thank you! If my fingers can only type millions of
thanks for everyone, then I'll do it kaso alam kong maboboringan na kayo basahin
ito lol. Sa mga readers ko mula noon hanggang ngayon, salamat po talaga sa
paghihintay sa mga matatagal na updates! Hindi ko man kayo banggitin lahat, alam
kong alam niyo sa mga sarili niyo iyon. Kayo ang bumuo ng lakas ng loob ko para
tapusin ito kaya sobrang thank you! Sa mga silent readers at active readers na pala
comment, salamat din! Sa mga napalabas kong silent reader, natouch talaga ako sa
mga posts niyo. Na-aappreciate ko po kahit 'yung mga silent votes niyo. Kahit
notifications about votes lang 'yan iniisa isa ko 'yan kasi gusto ko makita 'yung
mga usernames ng mga readers ko. Never kong kalilimuta 'yung mga kakulitan ko lagi
sa comments section kahit naf-flood na namin ang section at sa mga
nakikipagkwentuhan sa akin sa message box. Na-enjoy ko lahat iyon lalo na ang mag-
spoil sa inyo minsan~

So ito na talaga ang mga FAQs! :)

1) Sure na po ba talaga ang book 2? Opo. Matagal ko talagang pinag-isipan ito.

Hinintay ko pa nga ang bestfriend ko bago ako magdecide eh. Kasi siya ang pinakauna

kong sinabihan na gagawa ako ng story at silent reader ko siya (sa chatbox niya nga
lang nilalabas lahat ng mura at inis niya sa story lol) Ang title po ng book 2 ay
'The Onyx Council' :)

2) About po ba sa mga anak nina Spade ang book 2? Nope. Not totally about them.
Alex and Spade will be the protagonists of the second book. 'Yung mga anak nila,
they will be important characters din. Like what I said, hindi pa tapos ang
pagsubok sa buhay ni Alex, so stay tune!

3) Paano niyo po naiisip 'yung mga nilalagay niyo sa Mhorfell? Kahit ako hindi ko
rin po alam. Hindi ko naman po pinag-iisipan ang mga nilalagay ko. Basta nagpop
siya sa utak ko kung kelan ako nagtatype tapos ayun na. Kapag medyo stressed talaga
ako at pressured, minsan napapaisip ako kung paano ko sisimulan 'yung pov nung
character ganun.

4) Bakit po pala matagal kayong mag-update? Hmm, busy. Hindi po biro pagsabayin ang
student council, C.A.T, Kpop cover group, fanclub's graphic artist, at pag-uupdate
sa wattpad xD As in nakakamental breakdown ang schedule ko. Practice days at events
tuwing weekends tapos nasa school araw araw tuwing weekdays. Happy happy di ba?
Lol. Partida wala pang pasukan 'yan hahaha.

5) Kailan po ang update sa The Maid's Secret? Bukas po :) Nasurprise nga ako dahil
marami na ang nagbabasa nun. I was really scared on posting another story of mine,
thinking of what will be your reactions about it pero ngayon, nakakahanap naman na
ako ng confidence for that. Hintay lang po~

6) May iba pa po ba kayong stories? Meron po. Marami. Kaso hindi ko lang mapublish
lahat dahil siyempre

kailangan lahat i-update 'yun. Iba't ibang genre po ang mga iyon. May historical
fiction, fantasy, action, science fiction, mystery, fanfiction, at non-fiction. In
the future, siguro mababasa niyo rin po sila~

7) Bakit po Mhorfell ang title? Kasi 'yun ang unang pangalan na pumasok sa utak ko
kaya ayun na! :D 'Yung Lefroma thingy na iyon, jusko pasalamat talaga ako na
nagawan ko ng paraan ang kabaliktaran ng name ng Mhorfell or else iniba ko ang name
ng story lol.

8) Kpop fan po ba kayo at mahilig sa anime? Yup *_* f(x) - Amber biased, SNSD -
Taeyeon biased, VIXX - Hakyeon biased, SHINee - Minho biased, Super Junior -
Heechul & Leeteuk biased, Infinite - Sungyeol biased, Girl's Day - Yura biased,
TVXQ - Yunho biased, Miss A - Jia biased, 2PM - Nichkhun biased, Seventeen - Woozi
biased, BTS - Jungkook biased (asawa ko po siya lol), EXO - Kris biased (kaso wala
na eh T_T), APink - Naeun & Namjoo biased, BOYFRIEND - Minwoo biased, SISTAR - Bora
biased, AOA - Jimin biased, CNBlue - Jonghyun biased, Red Velvet - Irene & Joy
biased, EXID - Hyojin biased, and many more! Sa anime, minsan na lang ako manood.
More on reading mangas ako eh.

8) Saan po namin kayo madalas na pwedeng tanungin at kulitin? Sa fb :) Nasa profile

ko ang link ng fb group at fb page. May account po ako so add niyo ko~ haha lol.

9) May mga jpop groups ka rin po na gusto? KAT-TUN, NEWS, Scandal, BRIGHT, Spyair,
etc.

10) More details on book 2. Baka next week ko pa siya mapost dahil every Thursday
na lang ang pagpapaload ng broadband at nag-eexpire every Monday. I still need to
think of twists and the look of the cover :) Mayroon ng drama dito kaya ihanda ang
mga sarili. Pati ang ulo, pakiready dahil baka may mga palaisipan na naman~ Huwag
kayong kabahan! Magbibigay hustisya ako! :)

11) May special chapters po ba about sa ibang mga characters? Wala na po. Lahat po
ng nangyari within seventeen years ay sa book two ko na po ilalagay. Para naman
mapagtugma tugma niyo 'yung informations sa current story. ^^

So iyon lang muna! Kung may iba pa kayong tanong sa akin, feel free to pm me or to
post on my MB. O kaya comment na lang kayo dito or sa fb niyo ko i-message :) See
you guys on book 2! God bless!