Professional Documents
Culture Documents
Chorbiński
Errata skryptu „Choroby owadów uŜytkowych” Wyd. AR Wrocław 2000
2
limitów pozostałości.. Limity te dla miodu zostały jedynie ustalone dla amitrazy 0,2 mg/kg i
kumafosu – 0,1mg/kg Z substancji czynnych, które nie powinny się znajdować w
jakiejkolwiek ilości w miodzie ze względu na szkodliwość dla zdrowia ludzi, w
Rozporządzeniu wymienia się chloramfenikol oraz nitrofurany.
Środki lecznicze w rodzinie pszczelej mogą być stosowane w rozmaity sposób.
Droga pokarmowa:
Sposób ten polega na podawaniu środków leczniczych rozpuszczonych w syropie cukrowym
lub w wodzie. Syrop cukrowy jest pokarmem atrakcyjnym dla pszczół dzięki wysokiej
koncentracji sacharozy. Środek leczniczy pobrany z pokarmem przez pewną grupę pszczół
bardzo szybko dociera do wszystkich dorosłych osobników w rodzinie pszczelej dzięki
zjawisku trofalaksji.
Zjawisko trofalaksji wykorzystuje się przy stosowaniu systemicznych środków
warroabójczych nakrapiając pszczoły wodną zawiesiną względnie roztworem leku. Pszczoły
oczyszczając i osuszając się wzajemnie wprowadzają do swoich organizmów środek
leczniczy.
Obecnie droga pokarmowa w aplikowaniu leków u pszczół ma zastosowanie tylko przy
zwalczaniu inwazji Varroa destructor, poniewaŜ w praktycznie zaniechano chemioterapii
przy zwalczaniu zgnilca amerykańskiego, zgnilca europejskiego oraz grzybicy
otorbielakowej.
Podawanie pszczołom leków w pokarmie zwiększa ryzyko skaŜenia miodu, poniewaŜ
ewentualny nadmiar pokarmu jest przez pszczoły magazynowany w plastrach, a przy
nakrapianiu pszczół moŜe nawet bezpośrednio dostawać się do zasobów pokarmowych.
Odymianie
Jest to sposób stosowany do zwalczania roztocza Varroa destructor. Polega on na tym, Ŝe
z tlącego się paska bibuły lub z tlącej się, odpowiednio spreparowanej tabletki, wydziela się
wraz z dymem środek warroabójczy, który osadza się na ciele pszczół i na drodze
kontaktowej poraŜa znajdujące się tam pasoŜyty, które opadają na dno ula.
Sublimacja
Zjawisko to wykorzystuje się przy zwalczaniu inwazji Varroa destructor, Acarapis woodi,
ewentualnie Braula coeca, a takŜe przy niszczeniu szkodników suszu woskowego w
magazynach pszczelarskich. JeŜeli środek sublimujący, występujący pod postacią kryształów,
umieszcza się wewnątrz ula, konieczne jest zasiatkowanie pojemnika, aby pszczoły nie
wyniosły zawartości na zewnątrz.
Parowanie
Ten sposób aplikacji leków stosuje się przy zwalczaniu inwazji Varroa destructor,
ewentualnie przy leczeniu grzybicy otorbielakowej. Zazwyczaj jest w tym celu uŜywany kwas
mrówkowy parujący ze specjalnych pojemniczków lub odpowiednio spreparowanych mat
celulozowych. Przy stosowaniu kwasu mrówkowego naleŜy zachować szczególną ostroŜność,
poniewaŜ w wyŜszych stęŜeniach wykazuje on toksyczne właściwości dla pszczół i czerwiu.
Środki ostroŜności konieczne są równieŜ przy aplikowaniu pszczołom kwasu szczawiowego.
Droga kontaktowa z wykorzystaniem nośników z tworzywa sztucznego
Ten sposób aplikowania leków ma zastosowanie w zwalczaniu inwazji Varroa destructor.
W tym przypadku substancje warroabójcze są inkorporowane do specjalnie preparowanych
nośników (pasków) z tworzyw sztucznych lub nanoszone na ich powierzchnię. Paski takie
umieszcza się wewnątrz ula, między plastrami. Pszczoły przemieszczając się między
plastrami roznoszą na swoich odnóŜach substancje warroabójcze w całym środowisku
ulowym, dzięki czemu substancje te znajdując się na ciałach pszczół, na plastrach, drogą
kontaktową działają zabójczo na roztocze Varroa destructor
3
4.3. str 47 Zwalczanie chorób pszczół w świetle przepisów o zwalczaniu zakaźnych
chorób zwierząt
Pszczoła miodna jako owad uŜytkowy, w sensie prawnym uznana jest jako zwierzę
gospodarskie i w związku z tym nadzór nad prowadzeniem gospodarstwa pasiecznego, w
którym są utrzymywane pszczoły, w zakresie ich stanu zdrowotnego, a takŜe nad produkcją
produktów pszczelarskich, podlega Inspekcji Weterynaryjnej (Ustawa z dnia 29 stycznia 2004
r. – „O Inspekcji Weterynaryjnej”).
Obecnie w Polsce ustawowy obowiązek zgłaszania i zwalczania dotyczy tylko jednej
jednostki chorobowej u pszczół, a mianowicie zgnilca amerykańskiego – American foulbrood
(zwanego równieŜ zgnilcem złośliwym). Podstawą prawną takiego postępowania jest ustawa
z dnia 11 marca 2004 o „Ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych
zwierząt”, załącznik nr 2, poz. 22) z późniejszymi zmianami.
W przypadku chorób pszczół trzy inne ich jednostki chorobowe, a mianowicie zgnilec
europejski (Euroropean foulbrood), warroza (Varroosis) oraz choroba roztoczowa (Acariosis of
bees), wymienione w załączniku nr 3 Ustawy z dnia 11 marca 2004 poz. 37, 38 i 39, są objęte
jedynie obowiązkiem rejestracji.
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 22 kwietnia 2004 w sprawie
powiadamiania o chorobach zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi notyfikacji w
Unii Europejskiej rozszerza w wypadku pszczół obowiązek notyfikacji o dwie choroby a
mianowicie :
-inwazję małego chrząszcza ulowego Aethina tumida
-inwazję roztocza Tropilaelaps clareae
Taki stan prawny odpowiada wymaganiom w zakresie przystosowywania naszego
ustawodawstwa weterynaryjnego do wymogów prawnych UE i jest zgodny z Rozporządzeniem
Komisji UE z dnia 5 sierpnia 2003 (EC1398/2003) rozszerzającym Aneks A Dyrektywy
92/65/EEC o dwie wzmiankowane wyŜej choroby.
Aktem wykonawczym regulującym postępowanie lekarzy weterynarii przy
podejrzeniu zgnilca amerykańskiego pszczół jest Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i
Rozwoju Wsi z dnia 14 września 2005 w sprawie zwalczania zgnilca amerykańskiego pszczół.
Przedstawione normy prawne w zakresie zwalczania zakaźnych chorób pszczół w
Polsce są zgodne z zaleceniami Międzynarodowego Urzędu do Spraw Epizootii (Office
International des Epizooties, w skrócie OIE). Organizacja ta zajmuje się nie tylko rejestracją
zaraźliwych chorób zwierząt, ale takŜe opracowuje wytyczne odnośnie metod ich
diagnozowania, zwalczania oraz zasad wydawania certyfikatów dotyczących
międzynarodowego obrotu zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego (OIE Manual
Standards for Diagnosis, Tests and Vaccines)
Opinie i zalecenia OIE dotyczą takŜe pszczół, poniewaŜ pięć jednostek chorobowych tego
gatunku zaliczono do kategorii „Choroby pszczół”. W aktualnym wykazie chorób zaraźliwych
zwierząt (OIE Terrriestral Animal Code, edition 2006) znajdują się następujące jednostki
chorobowe pszczół:
- zgnilec amerykański (American foulbrood of honey bees)
- zgnilec europejski (European foulbrood of honey bees)
- choroba roztoczowa (Acarapidosis of honey bees
- warroza (Varroosis)
- inwazja małego chrząszcza ulowego Aethina tumida (Small hive beetle infestation)
- inwazja roztoczy Tropilaelaps sp. (Tropilaelaps infestation).
4
Nosemoza pszczół
Obecnie przy ewentualnym leczeniu akarapidozy moŜliwe jest jedynie stosowanie tymolu wg
wskazań podanych na str 67
Absolutnie zabronione jest stosowanie Folbexu VA zaprzestano równieŜ jego produkcji) z
uwagi na jego powinowactwo i wyjątkowe moŜliwości kumulowania się w wosku, co wiąŜe się
z przedostawaniem do miodu.
Mimo, Ŝe akarapidoza nie jest obecnie notowana w Polsce, znajduje się w wykazie nr 3 Ustawy
jako choroba podlegająca obowiązkowi rejestracji.
5
Inwazja małego chrząszcza Aethina tumida Murray
Mały chrząszcz ulowy zaliczany jest do rzędu chrząszczy (Coleoptera), rodziny Notuliidae.
Stwierdzono go po raz pierwszy w roku 1887 w Nigerii. Jest pospolitym szkodnikiem koloniach
podgatunku pszczoły miodnej, a mianowicie u Apis mellifera scutelata na terenie wyŜyny
afrykańskiej, a takŜe koloniach Apis mellifera capensis Ŝyjącej na południowych terenach RPA.
Poza kontynentem afrykańskim stwierdzono do pierwszy raz w roku 1998 na Florydzie i na
terenie stanu Georgia, później w Południowej Karolinie, Pensylwanii Ohio i Minnesota. W roku
2002 zanotowano przypadek importu wosku z larwami tego pasoŜyta do kanadyjskiej prowincji
Manitoba. W tym samym czasie mały chrząszcz ulowy został zawleczony do Australii, a w
roku 2003 stwierdzono go w Egipcie.
Jedyny dotąd przypadek stwierdzenia obecności (i szybkiej likwidacji) małego chrząszcza
ulowego w Europie zanotowano w roku 2005 na terenie Portugalii.
Inwazja małego chrząszcza ulowego obecnie podlega obowiązkowi notyfikacji.
Dojrzałe chrząszcze Aethina tumida mają ciało o spłaszczonym, wydłuŜonym kształcie,
długości 5-7 mm, co stanowi około 1/3 długości ciała pszczoły, są barwy jasno brązowej,
ciemniejącej aŜ do czarnej u starszych osobników. Posiadają charakterystyczne czułki o
maczugowatym zgrubieniu na końcach. Długość Ŝycia samicy A. tumida wynosi około 6
miesięcy.
Samice małego chrząszcza ulowego po wniknięciu do wnętrza ula składają na plastrach, w
szczelinach ula na dennicy, perłowo-białe jaja w postaci nieregularnej masy. Jedna samica
moŜe złoŜyć do 1000 jaj. Z jaj wylegają się larwy barwy kremowej, które po 10-12 dniach
intensywnego Ŝerowania osiągają stadium przedpoczwarki. Przedpoczwarki wykazują silny
migracyjny instynkt geotropowy, opuszczają ul i zagrzebują się w ziemi na głębokość około 10
cm. Stadium poczwarki trwa średnio 3-4 tygodnie, a postacie imago wychodzą z ziemi i
przedostają do nowych rodzin pszczelich odbywając loty nawet na odległość 24 km. Samica
osiąga dojrzałość w okresie około tygodnia po przepoczwarczeniu.
Postacie imago chrząszcza jak i jego larwy, w rodzinach pszczelich odŜywiają się
jajami, czerwiem pyłkiem, miodem i woszczyną. Zanieczyszczony ich odchodami miód
fermentuje, wycieka z plastrów wydzielając zapach zepsutych pomarańczy i staje się
nieatrakcyjny dla pszczół. W rodzinie niepokojonej przez pasoŜyta ustaje czerwienie matki,
pszczoły nie chcą obsiadać plastrów, często opuszczają ul.
Mały chrząszcz ulowy w koloniach pszczół afrykańskich powoduje nieznaczne straty,
natomiast w USA jest groźnym szkodnikiem hodowanych tam europejskich ras pszczół. Istnieje
duŜe prawdopodobieństwo zawleczenia tego pasoŜyta w cieplejsze regiony Europy, gdzie
teoretycznie, a nawet z duŜą dozą prawdopodobieństwa, moŜe się rozmnaŜać, a przede
wszystkim przetrwać okres zimy w kłębie zimujących pszczół.
Mały chrząszcz ulowy moŜe Ŝerować, nawet się rozmnaŜać na owocach tropikalnych
jak: banany, ananasy, awokado, kantalupa, papaja, mango, pomarańcze, grejpruty, melony a
nawet truskawki. Przypuszcza się, Ŝe jego alternatywnym Ŝywicielem mogą teŜ być trzmiele.
W USA inwazję małego chrząszcza ulowego zwalcza się w ulu stosując preparaty
zawierające kumafos, a glebę wokół ula , nawet w odległości do 4 m, odkaŜa się preparatami
zawierającymi permetrynę.
W zapobieganiu inwazji ogromną rolę odgrywa przestrzeganie kontroli sanitarnej w
odniesieniu do obrotu międzynarodowego matek pszczelich i tzw. pakietów pszczół, oraz
produktów pszczelich. W krajach UE istnieje obowiązek notyfikacji przypadków stwierdzenia
ewentualnej obecności małego chrząszcza ulowego.
6
Warroza str 67
Konieczna jest aktualizacja akapitu dotyczącego etiologii warrozy, poniewaŜ sprawcą warrozy
u pszczoły miodnej nie jest roztocz Varroa jacobsoni, lecz roztocz Varroa destructor
W roku 2000 Anderson & Trueman opublikowali na łamach czasopisma Experimental and
Applied Acarology wyniki swoich badań, z których wynikało, Ŝe oprócz roztocza Varroa
jacobsoni (Oudemans 1904) istnieje jeszcze jeden gatunek roztocza z rodzaju Varroa, nazwany
przez tych autorów Varroa destructor. Roztocz Varroa destructor występuje w warunkach
naturalnych w rodzinach azjatyckiego gatunku pszczoły, a mianowicie pszczoły wschodniej
Apis cerana F. Ten właśnie gatunek roztocza na terytorium Azji przedostał się do rodzin
hodowanej tam pszczoły miodnej i potem rozpowszechnił na całym świecie (nie jest dotąd
notowany w Australii, i na Hawajach). Roztocz Varroa jacobsoni (uznawany do roku 2000
jako czynnik etiologiczny warrozy pszczoły miodnej), jak się okazało, bytuje jedynie w
rodzinach pszczoły wschodniej, nie rozmnaŜa się w rodzinach pszczoły miodnej, a więc nie
moŜe być uznany za pasoŜyta czy choćby szkodnika tego gatunku pszczoły.
W dalszych badaniach materiału genetycznego roztoczy okazało się, Ŝe zarówno u V.
jacobsoni jak i u V. destructor występują duŜe zróŜnicowania w zakresie DNA. W obrębie
gatunku Varroa destructor wyodrębnione dwa typy (haplotypy) roztoczy, które mają znaczenie
w patogenezie warrozy, poniewaŜ roztocze te doskonale przystosowały się do Ŝycia w
rodzinach pszczoły miodnej Są to typy: koreański (zwany teŜ rosyjskim) i typ japoński. Typ
koreański roztocza Varroa destructor w ciągu niespełna 20 lat rozpowszechnił się w pasiekach
na całym świecie. RozmnaŜa się on doskonale na czerwiu powodując w nieleczonych rodzinach
ogromne straty. Obecnie występuje w rodzinach pszczoły miodnej w Europie, na Bliskim
Wschodzie, w Południowej Afryce, w Ameryce Północnej (łącznie z typem japońskim) i
oczywiście w Azji. Drugi, odrębny typ roztocza Varroa destructor, zwany japońskim,
występuje w Japonii. Tajlandii, przewaŜa w Ameryce Południowej, a w Ameryce Północnej
występuje łącznie z typem koreańskim. Roztocze tego typu słabo rozmnaŜają się na czerwiu
pszczoły miodnej, a więc straty przez nie powodowane są niezbyt dotkliwe.
Reasumując: poprawna pod względem zoologicznym nazwa gatunku roztocza wyodrębnionego
w roku 2000 przez Andersona i Truemana i uznanego za czynnik etiologiczny warrozy pszczoły
miodnej to: Varroa destructor Anderson &Trueman 2000. W Europie w rodzinach pszczoły
miodnej spotyka się wyłącznie typ koreański (rosyjski) roztocza Varroa destructor. W Ameryce
Północnej spotyka się oba typy tzn. typ japoński i koreański, ale przewaŜa ten ostatni.
Natomiast w Ameryce Południowej inwazja Varroa destructor dotyczy tylko typu japońskiego,
stąd nie notuje się tam strat powodowanych warrozą.
Roztocz Varroa jacobsoni (Oud.1904) bytuje wyłącznie w rodzinach pszczoły wschodniej
(Apis cerana) występującej w kilku podgatunkach tylko na terytorium Azji.
Okazało się teŜ, Ŝe to właśnie typ koreański Varroa destructor wykształca oporność na
akarycydy, zwłaszcza na akarycydy z grupy syntetycznych pyretroidów, co wiąŜe się z
ogromnymi problemami w zwalczaniu inwazji tego roztocza w pasiekach.
Uwaga! Dane dotyczące morfologii, biologii roztocza są oczywiście aktualne w tekście całego
rozdziału. W tekście skryptu, tam, gdzie jest wymieniana nazwa „Varroa jacobsoni” jako
czynnika etiologicznego warrozy, chodzi o roztocza Varroa destructor.
7
Str 71 – Leczenie i zwalczanie- zmiany
ad.2. nie są aktualne dane dotyczące Perizinu, poniewaŜ obecnie zaprzestano jego produkcji
Nie stosuje się w Polsce Apitolu chociaŜ uŜywa się go w niektórych krajach UE
4. Inne
Nieaktualne są informacje na temat Apifosu. Apifos nie jest juŜ produkowany podobnie jak
zawierający kwas mrówkowy Apisan AF.
Aktualne są dane na temat Formidolu (produkowany i stosowany w Czechach) oraz zasad
stosowania kwasu mrówkowego.
Kwas mrówkowy w stęŜeniu 60% moŜna teŜ stosować w rodzinach pszczelich posługując
się specjalnymi dozownikami zaopatrzonymi w knot umoŜliwiający jego kontrolowane,
bezpieczne dla pszczół stosowanie. Wprawdzie kwas mrówkowy jest jedyną substancją
warroabójczą przenikającą przez zasklepy na czerwiu ale ze względu na bezpieczeństwo
pszczół trzeba przy jego stosowaniu zachować pewne środki ostroŜności. PoniewaŜ w handlu
najczęściej jest spotykany 85% kwas mrówkowy , jego 60% roztwór uzyskuje się przez
dodanie do 70 ml 85% kwasu mrówkowego 30 ml wody. Stosowanie kwasu mrówkowego
musi być jednak połączone z zabiegami hodowlanymi jak usuwanie zasklepionego czerwiu
trutowego, ewentualne tworzenie tzw. odkładów .
Kwas szczawiowy stosowany jest w postaci 3,2% roztworu w syropie cukrowym (1:1)
Roztwór taki nakrapia się strzykawką lub aplikatorem na pszczoły znajdujące się w uliczkach
8
międzyramkowych w ilościach od 20 do 35 ml w zaleŜności od siły rodziny. Zabieg leczniczy
wykonuje się w rodzinach bez czerwiu jesienią (w drugiej połowie października).
Temperatura zewnętrzna nie powinna być poniŜej 0oC. Wykonuje się tylko jeden zabieg, nie
wolno wykonywać ponownego zabiegu przed upływem 3 miesięcy.
Uwaga! obecnie stosowanie kwas mrówkowego w pasiekach jest w Europie legalne. Kwas
szczawiowy nieoficjalnie był stosowany w pasiekach, jednak dopiero w październiku 2003
zalegalizowano jego stosowanie na podstawie decyzji Europejskiej Agencji ds. Kontroli
leków (EMEA – European Agency for the Evaluation of Medicinal Products), która uznała, Ŝe
kwas szczawiowy nie stanowi zagroŜenia dla konsumentów miodu pochodzącego z rodzin
leczonych tym kwasem. Kwas szczawiowym znajduje się więc w aneksie (wykazie) 2
dyrektywy Radu Europy EEC 2377/90 .
Podobnie, jak w przypadku stosowania kwasu mrówkowego konieczne są wcześniejsze
zabiegi hodowlane pozwalające na redukcję populacji V.destructor
Tymol
MoŜe być stosowany w postaci czystej (sublimujące kryształy), wchodzi teŜ w skład
gotowych preparatów W Polsce dostępny jest preparat o nazwie Tymowarol. Jego działanie
polega na kontrolowanej sublimacji tymolu w odpowiednich pojemnikach. Czas działania
preparatu wynosi 4-6 tygodni. Przy stosowaniu zgodnie z zaleceniami producenta nie
określono dla tego preparatu okresu karencji. Z uwagi na charakterystyczny zapach nie
powinno się jednak stosować tymolu w okresach pozyskiwania miodu konsumpcyjnego
Tymol znajduje się w preparacie API LIFE VAR wraz z kamfora olejkiem eukaliptusowym i
mentolem. Paski te kładzie się na powałkę ula.
9
Zespół CCD (Colony collapse disorder)
Synonimy: zespół masowego ginięcia pszczół, syndrom gwałtownej likwidacji rodziny,
gwałtowne zniszczenie rodziny
Mianem zespołu CCD określa się zjawisko masowego ginięcia pszczół – przede
wszystkim pszczół lotnych. Zjawisko to polega na gwałtownym i masowym ubytku tych
pszczół w rodzinach pszczelich przy jednoczesnym braku martwych osobników w ulu bądź w
jego bezpośrednim sąsiedztwie. W ulu pozostaje matka w otoczeniu kilkunastu lub rzadko
kilkudziesięciu pszczół. Pozostaje takŜe czerw i zapasy pokarmu, które mimo braku pszczół,
są rabowane dopiero po kilku dniach lub nawet tygodniach od momentu zniknięcia pszczół.
Pojedyncze przypadki wystąpienia zespół CCD zaobserwowano w 2004 roku w USA,
ale problem ginięcia pszczół przybrał na sile dopiero jesienią 2006 roku powodując powaŜne
straty w amerykańskich pasiekach. W tym samym roku pojawiły się pierwsze doniesienia o
wystąpieniu zespołu CCD w Europie, mianowicie w Hiszpanii, Portugalii, Grecji, a takŜe we
Włoszech, Szwajcarii i w Niemczech.
Przyczyna tego zjawiska nie jest ostatecznie wyjaśniona, wysuwano róŜne hipotezy wiąŜąc
je z obniŜeniem odporności pszczół przy inwazjach pasoŜytniczych, ze zjawiskiem
immunosupresji jako następstwem stosowania środków warroabójczych, a takŜe ze stresem
związanym z przewoŜeniem rodzin pszczelich na odległe poŜytki i stosowaniem nowych
generacji pestycydów w rolnictwie. Obecnie za główna przyczynę uwaŜa się pyretroidy z grupy
neonikotynoidów (imidachlopryd) oraz rośliny transgeniczne produkujące toksynę Bt.
10
Inwazja roztoczy Tropilaelaps
Kolejnym zagroŜeniem dla światowego pszczelarstwa moŜe się okazać inwazja azjatyckich
roztoczy z rodzaju Tropilaelaps. Znane są dwa gatunki z tego rodzaju, a mianowicie T. clareae
oraz T. koenigerum, dla których pierwotnym Ŝywicielem jest azjatycki gatunek pszczoły Ŝyjący
w Indiach i na Filipinach, a mianowicie pszczoła olbrzymia (Apis dorsata). Stwierdzane są
takŜe w gniazdach Ŝyjącej w Nepalu pszczoły skalnej (Apis laboriosa). Po wprowadzeniu
pszczoły miodnej (Apis mellifera) na teren Himalajów oraz PendŜabu, juŜ w roku 1968 okazało
się, Ŝe roztocz T. clareae był nie tylko stwierdzanych w rodzinach pszczoły miodnej, ale
powodował takŜe ogromne straty w czerwiu. Później wykazano obecność tego roztocza w
rodzinach afrykańskiego podgatunku pszczoły miodnej (Apis mellifera scutellata) oraz u
pszczoły miodnej hodowanej w Afganistanie, Chinach, Indonezji i na Filipinach.
Roztocz Tropilaelaps clareae jest drobnym roztoczem barwy brązowej, długości
około 1 mm w przypadku samicy Samiec jest nieco mniejszy , ale u tego gatunku nie obserwuje
się wyraźnego dymorfizmu płciowego. T. clareae pasoŜytuje na czerwiu pszczelim
wspomnianych azjatyckich gatunków pszczół i oczywiście równieŜ na czerwiu hodowanej tam
pszczoły miodnej. OdŜywia się wyłącznie hemolimfą czerwiu a rozmnaŜa tylko na
zasklepionym czerwiu powodując jego zamieranie. Część czerwiu przeŜywa inwazję i w
rodzinach pszczelich pojawiają się wtedy kalekie pszczoły. Na dorosłych pszczołach roztocz
ten moŜe przeŜyć tylko 2 dni, wobec czego usunięcie czerwiu z rodziny pszczelej juŜ tylko na 3
doby, powoduje śmierć prawie wszystkich pasoŜytów.
Bardzo krótki okres przeŜywalności tego pasoŜyta w rodzinie pszczelej nieposiadającej
czerwiu, pozwala mieć nadzieję, Ŝe inwazja roztoczy z rodzaju Tropilaelaps nie będzie
moŜliwa w rodzinach pszczelich hodowanych w warunkach klimatycznych, w których
występują dłuŜsze okresy chłodu i zjawisko zaprzestania wychowu czerwiu przez pszczoły.
W krajach o warunkach klimatycznych umoŜliwiających pszczołom całoroczny wychów
czerwiu, wprowadza się szereg przepisów uniemoŜliwiających zawleczenie tego pasoŜyta na
tereny dotychczas wolne od inwazji.
W Polsce, jak i we wszystkich krajach UE, inwazja roztoczy Tropilaelaps podlega
obowiązkowi notyfikacji
Warto wspomnieć, Ŝe w rodzinach pszczelich moŜe występować jednocześnie inwazja roztoczy
V. destructor i inwazja roztoczy Tropilaelaps, ale panuje opinia, Ŝe inwazja tych ostatnich
stanowi większe zagroŜenie dla pszczół.
11
Zgnilec amerykański str 75
Tytuł rozdziału powinien jako pierwszą uwzględnić nazwę choroby: zgnilec amerykański, a
synonimem jest zgnilec złośliwy.
Obecna nazwa zarazka: Paenibacillus larvae ssp. larvae lub Paenibacillus larvae larvae.
Zarazek naleŜy do rodziny Bacillaceae
Str 79 nie są aktualne zalecenia lecznicze, poniewaŜ środki lecznicze oparte na sulfonamidach
lub antybiotykach mogą być stosowane wyjątkowo i pod ścisłą kontrolą lekarza. Zaleca się
więc postępowanie opisane w podrozdziale „Zabieg przesiedlania” (bez leczenia
farmakologicznego).
Zgnilec amerykański jest jedyną chorobą pszczół podlegającą ustawowemu obowiązkowi
zgłaszania i zwalczania (załącznik nr 2, poz. 22 Ustawy z dnia 11 marca 2004). Z ustawy tej
wynika, Ŝe w przypadku podejrzenia wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt ( w tym przypadku
zgnilca amerykańskiego) posiadacz zwierzęcia obowiązany jest do:
- niezwłocznego zawiadomienia o tym organu Inspekcji Weterynaryjnej, albo
najbliŜszego podmiotu świadczącego usługi z zakresu weterynarii albo wójta,
burmistrza, prezydenta
- pozostawienia zwierząt w miejscu ich przebywania i niewprowadzania tam innych
zwierząt
- uniemoŜliwienia osobom postronnym dostępu do pomieszczeń lub miejsc
przebywania zwierząt
- wstrzymania wywoŜenia, wynoszenia i zbywania produktów i innych przedmiotów
znajdujących się w miejscu, w którym wystąpiła choroba
- udostępnienia organom Inspekcji Weterynaryjnej oraz osobom działającym w ich
imieniu, zwierząt do badań i zabiegów weterynaryjnych oraz udzielenia pomocy przy
ich wykonywaniu
- udzielenia informacji, które mogą mieć znaczenie dla wykrycia choroby.
12
- 2) zastosowano zabiegi mające na celu ratowanie znajdujących się w ognisku pni
pszczelich, a ich skuteczność została potwierdzona przez powiatowego lekarza
weterynarii
- 3) oczyszczanie i odkaŜanie zostało przeprowadzone w sposób określony w
załączniku nr 6 pkt 24 W punkcie 24 tego załącznika jest mowa o oczyszczaniu i
odkaŜaniu uli, sprzętu pasiecznego, pasieczyska oraz postępowaniu z produktami
pasiecznymi w przypadku likwidacji ogniska zgnilca amerykańskiego.
Kiślica str 81
Tytuł rozdziału powinien uwzględnić jako pierwszą nazwę choroby: Zgnilec europejski, a
synonimem jest kiślica, ewentualnie nazwa: zgnilec łagodny – ta ostatnia nie jest zalecana.
Zmiany w zakresie nomenklatury drobnoustrojów:
zamiast Bacillus alvei - Paenibacillus alvei, zamiast Melissococcus pluton- Melissococcus
plutonius
W podrozdziale „Leczenie i zwalczanie” str. 83 - nie są aktualne informacje dotyczące leczenia
farmakologicznego, poniewaŜ nie stosuje się antybiotyków
Str. 84: zgnilec europejski wg wykazu nr 3 Ustawy z dnia 11 marca 2004 podlega jedynie
obowiązkowi rejestracji
Na stronie 87 jest nieaktualny akapit dotyczący leczenia Nystatyną oraz informacja o próbach
zastosowania klotrimazolu. Aktualne są natomiast informacje o zastosowaniu kwasów
organicznych w zwalczaniu grzybicy otorbielakowej.
13
Dane bibliografczne:
K.Pohorecka i wsp.- Sympozjum w Celle . Ochrona miodu Pszczelarstwo 3/2003, 8-10
Lipiński Z.- Pozostałości leków przeciw warrozie w produktach pszczelich. pszczelarstwo
1/2003, str 911
Lipiński Z. – Śmiertelne zagroŜenie dla pszczół miodnych oraz trzmieli w Europie,
Pszczelarstwo 1/2004, 2-3
M.Bieńkowska, Z.Konopacka – Środki chemiczne pozostawiają ślady w produktach pszczelich.
Pszczelarstwo, 8/2001, str 5-9
B.Bąk., Z.Lipiński – Pozostałości chemioterapeutyków w miodzie cz.I. Pszczelarstwo 5/2004,
str 7-8
Z.Lipiński, B.Bąk – Metody jakościowego i ilościowego badania miodów na obecność
antybiotyków. Pszczelarstwo 6/2004, str 77
B.Bąk, J.Wilde – Najnowsze przepisy dotyczące jakości handlowej i zdrowotnej miodu
pszczelego (część II) . Pszczelarstwo 3/2004, str2-4
G.Topolska – Europejska Konferencja Apidologiczna „EurBee” – oczami apipatologa.
Pszczelarstwo 1/2005 str4-7
G.Topolska Szwedzki wariant zintegrowanej walki z warrozą. Pszczelarstwo, 3/2004 str8-9
G.Topolska – 30 lat zmagań z warroza i co dalej?. Pszczelarstwo 8
G.Topolska - VIII Europejskie spotkanie na temat walki z warrozą. Pszczelarstwo. 9/2003 str
7-9
Lipiński Zb. – Kwas mrówkowy w zwalczaniu warrozy. Pszczelarstwo 7/2003, 7/2003 str 10-
11
Gliński Zdz., Kostro K., Klimek E. – Aethina tumida pasoŜyt pszczoły miodnej i jej produktów
Medycyna Weterynaryjna 5/2001, 315-317
Mat. Z Konferencji dydaktycznej w Krynicy 2003
Mat. z Konferencji „Aktualne problemy zdrowia zwierząt w praktyce i administracji
weterynaryjnej” sesja nr 3, Wrocław 2005
Gliński Z., Kostro K. - Zespół masowego ginięcia pszczół nową groźną chorobą pszczoły
miodnej. śycie Weterynaryjne 8/2007, 651-653
14