<center><h1>PROLOGUE</h1></center>

<hr>
|Comedy-ROMANCE-DRAMA|

Allison dela Cerda, labing-siyam na taong gulang, maagang naulila sa mga

magulang, pasaway, isang spoiled brat, maarte, maldita, at likas na bungangera.
Dahil sa mapaglarong kapalaran, napatira siya sa mansion ni Roberto Fontanilla na
siyang matalik na kaibigan ng kanyang yumaong ama noong pitong taong gulang pa lang
siya, at iyon ay dahil sa ginawang LAST WILL AND TESTAMENT ng kanyang ama bago ito
mamatay. Nakapaloob sa testamento na kukupkupin siya ng pamilya Fontanilla at
ipakakasal kay Tristan Xavier Fontanilla-panganay na anak ni Roberto Fontanilla,
kapalit ng kayamanang naiwan ng pamilya Dela Cerda na siyang ibibigay sa mga
Fontanilla sa oras na ma-grant ang testamento. Ang akala ni Allison ay matutupad na
ang pangarap niyang makasama't makapiling si Tristan na siya ring kanyang unang
pag-ibig, ngunit tila yata galit sa kanya ang tadhana. Dumating kasi ang isang araw
na nalaman niya ang isang napakasakit na katotohanan na halos dumurog sa kanyang
puso't isipan. Pinilit niya itong kalimutan gamit ang sakrastikang pamamaraan,
cutting class, gimik, pagiging pasaway, at pagsama sa mga lalaki, ngunit lalo
lang yatang lumayo ang loob sa kanya ng minamahal.

Paano nga ba niya matututunang kalimutan ang kanyang nabuong pagmamahal para
dito?
Pagmamahal na lalong lumalalim sa araw-araw na sila'y magkasama sa buhay.

Matutunan din kaya siyang mahalin ng kanyang asawa kung sa umpisa pa lang ay sa
kanila'y marami ng humahadlang?

Makakayanan niya pa kayang harapin ang mga pasakit na darating pa sa kanilang

pagsasama kung ipinamumukha na sa kanya ng kapalaran ang katotohanan
na.............

she's a wife who has a one-sided love.

MissSONE

Present's

"A Wife's One-Sided Love"

"Nakatira kami sa iisang bahay, were sharing the same bed, were a perfect couple in
the eyes of everyone, pero bakit ganun? Ang lapit-lapit namin sa isat't-isa pero
feeling ko ang layo ko pa rin sa kanya? "
-Allison

"Should I smile because you are my wife or cry because that's all we'll ever be?"
-Tristan

-
<center><h1>Chapter 1</h1></center>
<hr>
Tristan's POV

Magulo.

Masyadong maingay.

Nakakarindi.

Yung mga babae dito akala mo nagtitipid sa tela kung

makapagdamit, halos makita na yung kaluluwa nila sa kanilang mga suot.

Isa pa naman yun sa kinate-turn off-an ko sa mga babae.

I hate liberated girls.

But unfortunately, sa ganung uri ng babae ako mapupunta.

F*ck! Speaking of that girl!

That brat!

That childish girl!

She's really getting on my nerves.

Hinanap ko siya sa buong bar.
Hindi ako tumigil hanggat hindi ko nakikita ni anino niya.

Nagpalinga-linga ako sa paligid ko baka sakaling makita ko siya dito,

Ah hindi!

dito ko talaga siya makikita.

Sa mga ganito lang na lugar lagi siyang pumupunta.

Wala siya sa mga tables at couch na nadaanan ko.

Ngayon,isa na lang ang pwede niyang puntahan ...

-ang dance floor.

Mabilis ang mga paa kong naglakad papunta sa nasabing lugar.

"Oh Tristan? What are you doing here? having fun?"
tila nagtataka and at the same time nagulat na tanong ni Migz, isa sa mga matalik
kong kaibigan.

Pag mamay-ari ng magulang niya ang isa sa pinakamalaking architectural company dito
sa Pilipinas.
And he is also the great cassanova saming magkakaibigan.

Actually anim kami eh, si Migz, si Jhay, Ethan, Janus, ako at ang kengkoy na hindi
malaman kung babae o tibo- si Ailee.

Oo, si Ailee. She's a girl, ang kababata naming lima.

"Sa tingin mo ba gugustuhin kong magpunta sa ganitong kaingay at kagulong lugar? "
may pagkairita sa tono ko.
Hindi naman dapat ako pupunta dito eh, ang kaso alam kong magagalit si Daddy
kapag pinabayaan ko na naman ang pinakamamahal niyang FUTURE daughter-in-law!

"Ah Oo nga. I almost forgot about it. Ikaw nga pala si Tristan Xavier Fontanilla,
ang Mr.Oh-So-Serious sa tropa"
natatawang saad ni Migz.

"I don't have time para makipagbiruan sayo, may hinahanap pa ko"
seryosong sabi ko sa kanya habang patuloy pa rin ako sa paglinga-linga sa paligid.

"Don't tell me, si Allison ang taong 'yon?"

"Gad! Sino pa ba? "

tiim-bagang na saad ko.

Narinig ko ang mahinang halakhak ni Migz.

"Calm down, pare. I think she's just enjoying her last day of being a Ms.Alisson De
La Cerda "
-Migz

Magsasalita pa sana ko pero may biglang sumulpot mula sa likod ni Migz.

"Oh! nandito rin pala kayo? "

Si Janus 'yon, ang half-immatured at half-playboy sa tropa.

His family owns a lot of Hotels here in the Philippines and a lot of branches in
some parts of the world.

Itinaas sakin ni Janus ang kamao niya at mahina naman yung sinuntok ng isa kong
kamao. Ganun lagi ang greetings namin sa tuwing nagkikita-kita
kaming lima.

"Your also here. Enjoying a last night of being a single? "

Janus's teasing me.

"Hindi pare, hinahanap niya sa Allison"

sagot ni Migz.

Tumingin si Janus ng nakakaloko sakin at maya-maya'y malakas na tawanan nilang

dalawa ni Migz ang nangibabaw.

These two crazy ass!!

Ano namang nakakatawa don?

Kumunot ang noo ko na napansin siguro ng dalawa kaya biglang nagsitahimikan.

Biglang lumapit sakin si Janus at inakbayan ako.

"Payong kaibigan lang pare. If I were you, after that big day tomorrow, kunin mo na
ang lahat-lahat sa kanya for you to make sure na hindi na siya
magiging pasaway pa."

Maniniwala na sana kong seryoso siya eh,

kaso nakataas yung dulong sulok ng mga labi niya.

Nakangisi siya.

Tiningnan ko din si Migz, nakasmirk din ang loko.

"What do you mean?"

tanong ko kay Janus.

"As simple as 1,2,3.

Give her a child and----"

AISH!

Hindi ko na siya pinatapos dahil mabilis ko na siyang tinulak pagkatapos ay

pahablot kung kinuha yung kwelyo niya.

"You!"
galit na sigaw ko sa kanya.
Bahagyang nakataas lang yung dalawang kamay niya na para bang itinutulak ako palayo
habang patuloy
pa rin sila ng paghalakhak ni Migz.

"Look at yourself pare, wala ng kulay yung mukha mo! "

nakahawak pa sa tiyan na sabi ni Migz habang hindi pa rin tumitigil sa kakatawa.

Maglalakad na sana ko papunta kay Migz para hablutin yung tenga niya ngunit biglang
nahagip ng isang mata ko ang di kanais-nais na senaryo mula sa gitna ng dance floor
na noo'y nasa likod na direksyon ni Migz.

Allison's seductively dancing with the other guy.

Nakatalikod siya sa lalaki habang nakataas ang dalawa niyang kamay, giving acess
para mahawakan ng lalaki ang kanyang beywang habang pareho nilang ginigiling ang
kanilang mga katawan para sabayan ang tugtog.

Parang nandilim ang paningin ko dahil sa nakita..

"What?"
nagtatakang tanong ni Migz ng matulala ako sa likod niya.

"Oh man! Lagot ka Allison"

tatawa-tawang sabat ni Janus, siguro sinundan niya ang direksyon ng paningin ko
at nakita niya rin ang ginagawa ng babaeng 'yon.

"Kalma lang, pare, Tris--"

Hindi ko na pinatapos si Migz dahil bigla na 'kong nagderetso papunta sa likod

niya.

Madilim ang mukhang naglakad ako patungo sa kinaroroonan ni Allison.

Feeling ko umakyat na ang lahat ng dugo ko papunta saking ulo dahil sa sobrang
galit.

Sawang-sawa na 'ko sa pag-intindi sa kanya.

Simula bata pa lang sakit na siya sa ulo ko.
For God's sake nakayanan ko siyang tagalan for almost 12 years!
And now? feeling ko nag-be-baby sitter ako sa isang 19 years old na bata!

Bigla ay naisip ko 'yung sinabi sakin kanina ni Janus.

'Give her a child'

I winked.

Let's play a game, Allison Dela Cerda.

My future Mrs. Allison Dela Cerda-Fontanilla.

Allison's POV

Wala akong gustong gawin ngayon kundi ang magpakalasing, magsayaw at magpakasaya na
para bang end of the world na bukas.

Actually para sakin katapusan na talaga bukas.

Mula sa De La Cerda, magiging ganap na Fontanilla na ako.

And that is because of that f*cking 'Last Will and Testament' that my father signed
before he died.

Nakasulat 'don na iiwan ang lahat ng ari-arian, kompanya, kayamanan at lupa namin
kay Roberto Fontanilla, ang matalik na kaibigan nina Mommy at Daddy. Nakasulat din
doon na bago ibigay ang lahat ng kayamanan ng Dela Cerda sa mga Fontanilla ay
kailangan daw muna akong pakasalan ng panganay na anak ng pamilya -si Tristan
Xavier Fontanilla.

3 years-old pa lang ako ng mamatay ang mommy ko dahil sa sakit at 7 years-old naman
ako ng tuluyan ng maulila sa mga magulang.

Dahil sa isang car accident, na-choma ang daddy ko for almost 2 months pero
nagising din siya after that.

Nagising siya pero three days,

three days lang ang itinagal niya at pagkatapos ay binawian na rin siya ng buhay,
pero bago 'yun inasikaso na niya muna ang last will and testament niya para sakin
na para bang alam na alam niyang hindi na siya magtatagal sa mundo.

Nagtataka nga ako eh, na bakit sa dinami-dami ng mga kamag-anak namin, sa isang
kaibigan lang niya ipinaubaya ang lahat ng kayamanan namin.

Siguro dahil wala siyang tiwala sa iba naming angkan.

Nung araw na namatay ang daddy ko, yun din yung araw na kinupkop ako ng pamilya
Fontanilla.

Naging mabait sila sakin, lalo na si Tito Robert, itinuring ko siyang parang tunay
na ama, at siya, itinuring niya naman ko na parang isang tunay na anak.

Kaso kung anong luwag sakin ni Tito, siya namang higpit ni Tristan.

Konting oras na mawala ako sa bahay, halos libutin na niya ang buong bansa mahanap
lang ako.

Malate lang ako ng uwi sa gabi, daig pa ang walang patayang radio kung bungangaan
ako.

At ang pinakamatindi, lahat na lang ng bagay na gusto kong gawin pinapakealaman

niya.

Kahit nga 'yung pakikipag-usap at pakikipaharutan DAW sa mga KAIBIGAN niya eh

pinagbabawalan ako.

GAD!

Ganun na ba niya masyadong pinaninindigan ang pagiging future-husband ko, o di

naman kaya eh, ginagawa
niya yun dahil sa perang matatanggap ng pamilya niya kapag kinasal ako sa kanya.

And until the years passed.

Nasanay na rin ako sa kanya.

Kaya naman minsan binabalewala ko na lang siya, tinatakasan tuwing nasa office
siya, nagka-cutting class ng 'di niya alam
para makipag good-time sa iba kong mga kaibigan at para naman maranasan ko ding
maging malaya sa buhay kahit papano.

Ok! ayoko ng i-flashed back pa ang nakaraan.

Naiinis ako.

Kasalukuyan akong nasa dance floor at nakikipagsayawan sa iba, medyo marami na rin
kasi akong nainom kaya ang lakas na ng tama ko.

Nagulat ako ng biglang may humawak sa beywang ko mula sa likod.

And I don't care about that, basta 'wag lang aakyat o bababa ang kamay niya kung
hindi malilintikan siya sakin.

Nagpatuloy lang ako sa pagsayaw habang iniindayog ko ang aking ulo at bahagya
namang nakataas ang dalawang kamay ko.

"Let's enjoy this night,baby"

narinig kong sinabi nung lalaking nakahawak sakin.

Naramdaman ko ang hininga niya sa may batok ko.

Nakasuot ako ngayon ng above-the-knee na fitted V-neck na blue dress with a long
sleeve na hanggang siko.

It shows my figure, a sexy and hot figure na sa pakiwari ko'y

pinagpapantasyahan ng maraming mga kalalakihan.

"But I'm already enjoying this night, "

sagot ko sa malanding tono.

"Not here,baby. Let's go to my place. I will make this night

memorable for you."
may pagnanasa sa tono ng lalaking 'yon.

Naramdaman ko ang pagdiin ng mga kamay niya sa beywang ko naa para bang gustung-
gusto na niya kong makuha ngayon din.

Ngumiti ako ng sakrastiko.

I like this.

Yung tipong nahihirapan sila sa pagkuha sakin.

Katulad ng ginagawa ko dati sa mga manliligaw ko, na pagkatapos ng halos ilang

buwan na panliligaw at pagbibigay ng mga mamahaling regalo ay sa huli'y sasabihin
kong engaged na 'ko sa ibang lalaki dahilan para magalit silang lahat sakin.
Kaya nga laging napapa-away si Tristan dati ng dahil sakin eh...

Hindi ko alam, pero feeling ko napakamaldita ko talaga pagdating sa lalaking 'yon

And back again to the present, tumigil ako sa pagsasayaw at humarap ako sa
kasayawan kong lalaki.

Yeah, he's handsome,hot and his eyes are full of lust.

Pero kung ikukumpara siya kay Tristan, mas gwapo at hot naman ang fiance' ko.

AISH!!! Erase.Erase!

Allison, wake up!

Nandito ka para magsaya.

Kahit ngayon lang, pwedeng kalimutan mo muna ang lalaking 'yon?

Dahil simula bukas, wala ka ng karapatan para gawin ang lahat ng 'to, liban na lang
kung itsepwerahin ka na lang niya pagkatapos ng kasal niyong dalawa.
Ngumiti lang ako sa kanya at saka ipinulupot ko ang dalawa kong kamay sa batok
niya.

Oh my gad! Wala na nga talaga ako sa katinuan.Pumikit ako.Bigla kong naalala si

Tristan.

Ano kayang pakiramdam niya na ikakasal na kami? excited ba siya? o excited siya
dahil pagkatapos ng maraming taong paghihirap niya ay sa wakas, makukuha na rin
nila ang kayamanan ng pamilya namin. Hindi ko alam, pero sa tuwing naiisip ko 'yon,
may biglang sakit na gumuguhit sa dibdib ko. Sa tuwing iniisip ko na kaya lang siya
masyadong over-protective sakin ay dahil sa perang makukuha niya kapag nakatali na
kami sa isa't-isa.

Inilapit ko ang mukha ko sa mukha ng estrangherong lalaking 'to,

Kahit ngayon lang, I want to forget this pain. At bago pa man magkalapat ang mga
labi namin ay biglang may marahas na humaklit sa braso ko.

"What the-----"

Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko dahil bumungad sakin ang madilim at galit
na galit na anyo ng mukha ni Tristan.

Tama, si Tristan Xavier Fontanilla nga....

Ang lalaking kinaiinisan ko. Ang lalaking kinamumuhian ko, and now, I admit...
after that almost 12 years..

Mr. Tristan Xavier Fontanilla,

ang lalaking lihim na minamahal na ng aking puso at kahit anong gawin kong
paglimot, hindi pa rin nun kayang ikaila ang katotohanan na ang lalaking
kinasusuklaman ko ngayon ay siyang natatanging tao na pinaghuhugutan ko ng lakas ng
loob para manatiling buhay sa mundong ginagalawan ko ngayon.

<center><h1>Chapter 2</h1></center>
<hr>
"Let me go! Let me go!
Ano ba Tristan, ibaba mo ko sabi eh! Ano ba!"
galit na galit na sigaw ko habang pinapadyak-padyak ko ang mga paa ko at hinahampas
naman ng mga kamay ko ang likod niya.

Kasalukuyan naming tinatahak ang grandstaircase ng mansion habang buhat-buhat niya

'ko sa kanyang balikat na parang bang may buhat na sako ng bigas.

Hindi ko maintindihan trip ng lalaking to eh,

bigla na lang niya kong pwersahang kinaladkad palabas ng bar kanina at pa-igsang
isinakay sa kotse.

Nakakahiya!

Nando'n pa naman yung mga college friends and classmates ko pati yung mga
manliligaw ko!
Bwisit talaga!

Humanda ka sakin FONTANILLA kapag nakababa 'ko dito!

"Tinitingin-tingin niyo diyan?! Hindi niyo ko tutulungan? "

baling ko sa ibang maids na noo'y nakatingin lang sa amin ni Tristan.

Hindi ko alam kung natakot sila sakin o guso lang talaga nila akong tulungan kasi
mabilis silang naglakad paakyat ng hagdan.
GOOD!
Sakin ang loyalty nila.

Hahaha.
Irerequest ko kay tito na dagdagan sweldo nila.

"Ang makikialam saming dalawa, ngayon pa lang mag-impake na!"

bulyaw ni Tristan dahilan kaya animo'y nastiff ang mga paa nila sa sahig dahil
bigla silang napatigil.

Siyempre, mas susundin nila ang anak ng boss nila kaysa sakin.

Lalong kumulo ang dugo dahil do'n, pakiramdam ko lahat ng dugo ko sa katawan
umakyat patungo sa ulo ko dahil sa sobrang galit at inis.

Muli ko siyang hinampas-hampas sa likuran niya.

"Sumosobra ka na talagang lalaki ka! Tingnan mo! Tingnan mo lang kapag nakababa ko
dito pipira-pirasuhin kita ng buo! Kakalbuhin ko----"

"STOP Allison,STOP!!"
galit na bulyaw na naman niya.

"Stop? Stop mo mukha mo!! Punung-puno na ko sayo FONTANILLA! Punung-puno na 'ko!

You stupid! You crazy man! You insane! You baliw!"
halos maglabasan na lahat ng ugat ko sa leeg dahil sa kakasigaw, pero hindi pa rin
niya ko binababa.

Nanginginig na mga kalamnan ko dahil sa panggagalaiti ko sa lalaking 'to!

Nakarating na kami't lahat-lahat sa second floor pero hindi pa rin ako tumitigil sa
kakasigaw at kakadakdak sa kanya.

Hanggang sa makapasok kaming dalawa sa kwarto ko at padabog niyang isinara ang

pinto.

Narinig ko ang paglock ng doorknob.

Mabilis niyang tinungo ang kama ko at paigsa niya 'kong ibinaba doon. Mabuti na
lang at malambot yung kama ko kaya hindi ako nasaktan.

Stupid talaga!

Sinamaan ko siya ng tingin habang binabawi ko ang katawan ko mula sa

pagkakahiga.Nakita kong nakapamewang ang dalawa niyang kamay habang tumataas-baba
ang kanyang dibdib na hindi ko sure kung dahil ba 'yon sa pagod sa ginawa niyang
pagbubuhat sakin o dahil dala ng sobrang galit na nararamdaman niya.

Naka grin siya ng teeth at ang sama ng tingin niya sakin, parang kaya niya kong
lamunin ng buo dahil sa anyo ng itsura niya.

Pwes hindi ako nasisindak!

Hindi lang siya ang may karapatang magalit dito!

Tumayo ako at mariin ko siyang tinitigan.

Mata sa mata.

"Ano na naman bang problema mo huh!!

You dragged me out of that place like your dragging a stupid ass*ole! "
halos um-echo sa buong kwarto ang galit na sigaw kong yon, feeling ko nga sumasakit
na yung lalamunan ko kakasigaw sa lalaking yan eh.

Pero eto lang kasi ang way ko para mailabas lahat ng galit ko.

Aba! Ikaw ba naman ang kaladkadin palabas ng bar na para bang kumakaladkad sa isang
hayop and the wort is sa harap pa mismo ng mga kaibigan ko at mga kaibigan niya!

Oh speaking of 'mga kaibigan niya', humanda talaga sakin 'yung dalawang, 'yon!

Sumigaw ba naman ng
'oh mabuhay ang ikakasal!'
'Tristan,Allison advance honeymoon na!'
Migz and Janus!
Gigilitan ko talaga leeg ng dalawang 'yun pag nakita ko sila!

Lumapit sakin si Tristan ngunit hindi pa rin nagbabago yung galit niyang itsura.

"What do you expect me to do? na magmakaawa ako sayo, na lumuhod ako sa harapan mo
para lang umuwi ka ng bahay! Gad! Allison, alam mo ba kung anong oras na? dis-oras
na ng gabi!Hindi mo pa sinasagot lahat ng texts at tawag ko sayo! Maraming nag-
aalala sayo, walang alam kung napano ka na, o kung may nangyari na bang masama
sayo? You know, wala naman talaga kong pakialam kahit anong oras ka pang umuwi o
kahit di ka na nga umuwi eh,but si Dad,Allison si Daddy! isipin mo naman sana na sa
tuwing nawawala ka sobra siyang nag-aalala!"

"19 years old na ko! For God's sake Tristan,I'm already 19 years old! malaki na
ko,alam ko ng ginagawa ko!"

"Yah,your already 19 years old! For God's sake Allison your already 19 years old,
GROW UP! Tumatanda ka ng paurong eh!"

Here we go again.
Wala na namang nagpapatalo saming dalawa.

Sige.Tutal araw na rin naman ng kasal namin bukas, gusto kong gamitin ang gabing
'to para ilabas lahat ng nakatanim na galit at sama ng loob sa dibdib ko.

"Lahat na lang ng gawin ko sa buhay ko pinapakailaman mo! Sabihin mo nga sakin!

Kailan ko ba malayang
nagawa lahat ng gusto kong gawing nang wala ang permission mo?
Magkamali lang ako ng ginawa kung ipamukha mo sakin parang ako na ang pinaka-
tangang tao, konting ma-late lang ako ng uwi sa gabi kung pagsabihan mo ko parang
ako na ang pinakamaduming babae sa mundo!"

"Because we care for you! Iniingatan at inaalagaan ka namin like your father's last
will to my father!"

"Oh,really?"

Nagsmirk ako sa kanya.

"Why don't you tell me the truth? Diba kaya niyo lang ako pinangangalagaan kasi
alam niyong may may makukuha kayo saking kayamanan after we got married!"

Sa wakas. Nailabas ko na rin 'to. Ang tagal na panahon kong itinago ang katanungang
yun sa puso't-isip ko. Feeling ko tuloy parang nabunutan ng malaking tinik ang
aking dibdib.

Nakita ko kung pano siya natigilan sa mga sinabi ko.Nakita ko ang lungkot,galit at
pagkagulat sa mga mata niya.

Ano?Nalulungkot ba siya kasi nalaman ko na 'yung katotohanan? Nagagalit,kasi

nalaman ko na 'yung sikreto at plano niya? at nagulat siya kasi hindi niya
inaasahan na itatanong ko ang ganung bagay sa kanya?

Ganun ba 'yon?

Nang hindi pa rin siya sumasagot, nagsmirk ako sa kanya.

Pang-asar lang.

Lumapit ako sa kanya habang nilagyan ko ng konting arte yung paglalakad papunta sa
pwesto niya.

"Speechless, Hon? Nasaktan ko ba ang ego mo? "

sabi ko sa mapang-akit pero mapanglait na tono pagkatapos ay idinikit ko ang kanang
kamay ko sa tiyan niya at ipinagapang ko ang palad ko paakyat sa kanyang dibdib.

Sinigurado ko na sa bawat parte ng katawan niyang madadaanan ng palad ko ay

magbibigay 'yon ng kakaibang init sa kanyang pagkatao.
Sa pagkakaalam ko kasi ayaw niya sa mga babaeng 'flirt', yung tipong kailangan pa
nilang mang-akit pa para lang makuha ang gusto nilang mga lalaki.

He hates liberated girls.

Ginagawa ko 'to sa tuwing dinadakdakan niya ko kapag may nagawa akong mali na sobra
niyang ikagagalit, I always tried to seduce him everytime he's mad at me. Sa ganong
paraan, titigilan niya sa kakasermon.

Pustahan tayo, maya-maya lang itutulak na niya ako at mag-wo-walk-out na yan

palabas ng kwarto ko.
Haha. Let's see.

Inakyat ko pa ang kamay ko paakyat sa kanyang mukha at nilaro-laro ng thumb ko yung

lower lip niya.
Hindi pa ko nakuntento at ikinuyabit ko pa ang aking isang kamay sa batok niya.

"Your nothing Mr. Tristan Xavier Fontanilla,but a stupid d*mn GOLD DIGGER. "
namumuhing saad ko sa kanya habang pinagdiinan ko 'yong word na 'GOLD DIGGER', kasi
'yon naman talaga siya eh!

Pera lang ng pamilya ko ang habol niya.

Nakita kong lalo pang nagdilim 'yung itsura niya, at dahil kilalang-kilala ko na
siya alam kong nagpipigil na lang yan ngayon ng galit.

Sigurado, lalabas na yan ng room ko in a count of 3,

1...

2..

and,

Wait?

Is this true?

I saw his devilish's smile.

T-Teka lang?

Hindi niya ko itutulak? Hindi siya magwo-walk-out?

Napalitan ng pagkabigla ang aking mga ngiti. Naramdaman ko na lang ang mainit
niyang palad na naglalakbay paikot sa likod ng beywang ko.

Sh*t! That's so hot!

Napapikit ako dahil sa sensasyong bigla kong naramdaman ngunit mabilis din naman
akong nagmulat, ayokong mahalata niyang nagpapadala ako.

Hindi pa siya nakuntento at buong pagnanasa niyang tiningnan ang dibdib ko paakyat
saking mga labi, ilong at pabalik muli saking mga mata.

Gad! A-ano bang ginagawa ng lalaking to!

"Do you want me to tell you the truth,right?"

sabi niya sakin sa malambing pero seducing na tono habang hinahawi ng isa niyang
kamay ang nakaharang kong buhok sa mukha papunta sa likod ng aking tenga.

"Yes, Im a GOLD DIGGER. Happy? "

nakangiti siya pero ramdam ko ang galit sa tono niya.

Hindi ako nagpakita ng kahit na anong reaksyon.

"Oh? So y-you already admit it? Abruptly? Agad-agad?"

sagot ko habang pinipilit ko pa ring magsmirk sa kanya.

Muntik na kong mapatili ng bigla niyang hapitin ang beywang ko padikit sa kanyang
katawan.
Dahil sa lakas ng impact ng pagka-pull niya sakin kaya aksidente kong naikuyabit
ang dalawang braso ko sa batok niya.
Buti na lang at nakontrol ko ang sarili ko na wag mapayakap ng todo sa kanya.

Konting galaw na lang at malapit ng magkadikit ang aming mga ilong.

Muling nagtama ang aming mga mata.

"Yes Allison. Inaamin ko, na ang dahilan kaya naging over-protective ako sayo ay
dahil alam kong may makukuha akong kayamanan mula sa pamilya mo na mapupunta sakin
at sa pamilya ko kapag kinasal na tayo."
walang pakundangang sagot niya.

Feeling ko, nanlambot ang tuhod ko dahil sa sinabi niya.Dati-rati iniisip ko pa

lang na totoo nga 'yon parang iniipit na ang puso ko sa sakit, ngayon pa na harap-
harapan na niyang ipinamumukha sakin.

Mas masakit pala.

Nakita kong nag-winked siya.

"Bilyon Allison, bilyon ang nakataya sa pagitan nating dalawa. Bukas na bukas
pagkatapos ng kasal natin makukuha ko na rin ang lahat ng lupa,pera,kompanya at iba
pang mga ari-arian ng pamilya mo. Ako lang ang may gusto nito, kaya wag na wag mong
idadamay si Daddy dito dahil wala siyang hinangad kundi ang protektahan at alagaan
ka, kahit kailan hindi siya nagkainteres sa kayamanan niyo. Pero ibahin mo ko sa
kanya, dahil gagawin ko ang lahat makuha ko lang ang dapat kong makuha at wala ka
ng magagawa pa 'don,Allison."

"Wala na kong magagawa? Ha-ha! Nagpapatawa ka ba? sa tingin mo ba wala na talaga

kong magagawa huh Tristan?"

Humigpit ang hawak niya sa beywang ko.

"Bakit? ano sa tingin mong binabalak mong gawin? Na tatakas ka? na hindi ka sisipot
sa kasal natin bukas? "

"Oo! Dahil hindi maaatim ng sikmura kong magpakasal sa isang mukhang pera, stupid,
crazy man at insane na katulad mo!!"
Again, I saw his devilish smile. Yang kasumpa-sumpang ngiting yan! Malapit na
talaga kong mapundi sa lalaking 'to! He's getting on my nerves!

"Sa tingin mo ba papayag na lang ako ng ganun-ganun na lang? Sa tingin mo ba

hahayaan ko na lang na masayang ang lahat ng pagod,oras at effort na ginugol ko sa
pag-aalaga at pagprotekta sayo! No Allison! NO! Hindi pa ko nasisiraan ng ulo para
gawin 'yon.Kung kinakailangang kaladkadin kita papuntang simbahan, gagawin ko para
lang matuloy ang kasal na 'yan."

Nagtangis ang mga bagang ko nang marinig ko ang lahat ng mga sinabi niya.

Napakasama niya!
Napakawalanghiya niya!

I want to cry, I want to hurt him physically!

Pero naisip kong kailangan kong maging matatag lalo na ngayong alam ko na ang
totoong pakay ng lalaking 'to sakin, kailangan kong maging matibay, dahil tanging
sarili ko na lang ang kakampi ko sa mundong 'to.

Iniwas ko ang mga paningin ko sa kanya at tumingin ako sa ibang direksyon.

"Bitawan mo na 'ko"
mahina at mapagkumbabang utos ko sa kanya.

Kahit hindi ako nakatingin sa kanya, nahahagip naman ng sulok ng mata ko ang
biglang pag-aalala sa mga mata niya habang mariin siyang nakatitig sakin, napansin
niya siguro ang biglang lungkot na bumakas sa mukha ko.

Hindi ako makapaniwala na nagmahal ako sa isang katulad niya.

Napakalaki ko palang tanga.

"Ano ba! Bitiwan mo na 'ko sabi eh,"

naiinis na sabi ko habang pilit kong tinatanggal 'yong kamay niya sa beywang ko,
pero sa tuwing nagpupumiglas ako ay mas lalo niya lang hinahapit ang beywang ko
padikit sa kanyang katawan.
Matalim ang mga matang tumitig ako sa kanya, kung nakamamatay lang siguro ang
pagtitig ko malamang naglumpasay na 'yan kanina pa sa sahig.

Hindi ko alam kung namamalik-mata lang ako, pero may nakita akong sinseridad sa
kanyang mga mata.

"No Allison,wether you like it or not, hinding-hindi kita bibitawan "

'yon lang at pagkatapos ay marahas niyang hinaklit ang likod ng ulo ko at mariin
niya kong siniil ng halik saking mga labi.

Nanlaki ang mga mata ko. This is the first time he kiss me.
At dahil sa pagkabigla, I tried to push him but he's too strong.

I gasped at the roughness of his kiss.

He plundered my mouth brutally, bruising my soft lips as he suck and bite them.

Wala na 'kong nagawa kundi ang magparaya hanggang sa nakita ko na lang ang aking
sarili na tumutugon na sa kanyang mararahas na mga halik.
And besides, hindi na kaya pang pigilan ng katawan ko ang nakakapasong init na
sensayong nangingibabaw sakin with every demanding thrust of his tounge.

Napaungol ako sa kanyang bibig ng landasin ng kanyang kamay ang dibdib ko, gently
caressing it.

Nang hindi na kinaya pa ang matinding sensasyong bumabalot saming pagkatao ay

bumagsak kami sa kama. He lay on top of me.

"Tristan...."
hindi ko na napigilang mapaungol at banggitin ang kanyang pangalan nang pakawalan
niya ang aking mga labi para halikan ang ilalim ng aking chin.

"HJmmmmm...."
I moaned again nang landasin ng kanyang labi ang aking jawline ng kaliwang pisngi
ko pababa
saking leeg.

"Hmmm... Allison...."
his husky voice.

I also gasped when I felt his hand skittered down from my brea*t, to my abdomen, to
my hips then pressing my inner thigh.

Naiinis ako dahil sa mga ginagawa kong pag-respond sa lahat ng ginagawa niya, gusto
ko siyang pigilan. Ayoko sanang magpadala, ngunit traydor ang aking katawan.

Nang magsawa nang maglakbay ang kanyang kamay ay unti-unti na niyang itinaas ang
dress ko papunta sa itaas ng aking dibdib, exposing my strapless bra. Hinalikan
niya ang puson ko paakyat papunta sa ilalim ng aking dibdib.
Naramdaman kong gumagapang ang kanyang isang kamay sa braso ko pababa sa isa kong
kamay.
Kinuha niya ang ang kamay ko at ikinulong niya ang kanyang palad saking mga daliri
at ipinadausdos niya iyon sa mattres ng kama papunta sa may level ng ulo ko.

Gad! He's so gentle to me.

He unhook my bra.
Napasinghap ako when he started to s*ck my n*pple while his other hand busy
caressing my other brea*t.

"T-Tristan!"
I moaned lightly at the sensation.
Hindi ko maipaliwanag ang kuryenteng dumadaloy sa katawan ko while Tristan kneaded
and lick around my n*pple using his hot tongue.
Muling umakyat ang mga labi niya papunta saking leeg, then he suck it again for an
almost half-minute.Halos mapaigtad ako dahil sa pinaghalong kiliti at sarap dulot
ng kanyang ginagawa.

Habang abala siya sa paghalik sa bawat bahagi ng aking leeg ay ginamit ko naman ang
pagkakataong iyon para i-un-botton ang kanyang polo hanggang sa siya na mismo ang
nagpatuloy sa paghuhubad na para bang hindi na siya makakapaghintay pa.

Atlast, I saw his 8 packs.

Tristan's body was everything I had hoped for.

Nang magkalapat na ang aming mga pang-itaas na katawan, I feel his lean muscles
against my soft curves and I felt such more desired.
Kusang bumuka ang aking mga binti ng maramdaman ko ang matigas na bagay na
tumutusok sa aking kaibuturan, na siyang mas lalong nagbibigay ng kakaibang init at
excitement saking pagkatao.

His hands pulled my hand closer as he tilted my face to his, caressing my cheek and
our lips touched again for the second time.Our kiss deepend and deepend.

Ikiniyubit ko na ang isa kong kamay sa kanyang batok habang ang kabila naman ay
hindi mapakali sa paghimas at paggala sa kanyang likod.
Naging malikot na ang aming mga katawan when he started to rub his manhood to
mine,kahit na nakaharang pa ang aking underwear at ang kanyang pants ay damang-dama
ko pa rin ang kanyang pagkalalaki saking pagkababae.

"I want you now"

tila hirap na hirap na tono ni Tristan nang sandali niyang pakawalan ang aking mga
labi pagkatapos ay muli ulit niya iyong siniil na para bang tatakas ako kapag
pinakawalan niya pa ang mga labi ko.

He want me now,literally he want to f*ck me now.Gusto kong magpaubaya tutal

magiging asawa ko na rin naman siya ngunit sa pagitan ng puso't-isip ko ay parang
may nagtatalo.

STOP THAT OR ELSE YOU WILL REGRET IT!

NO!You love that person right?Then show it to him,Allison.Give your ALL to that
man!
-sabi ng puso ko

Hindi ka niyan mahal!Tanga ka ba?Kukunin na nga niya ang lahat-lahat sayo,pati ba

naman ang sarili mo ibibigay mo na rin?
-sigaw ng utak ko

3rd person's POV

Patuloy lang si Tristan sa paghalik sa labi ng dalaga hanggang sa maramdaman niyang

hindi na ito nag-reresponce pa sa kanyang mga labi. Napansin rin niyang wala na ang
mga braso nito sa kanyang likod.

Dahan-dahan siyang nagmulat ng mga mata at sa pagmulat niyang iyon ay tila

nakaramdam siya ng pagkadismaya at panghihinayang.

Tinulugan na pala siya ni Allison.

Nakangiting naidikit na lang niya ang noo sa noo ng dalaga at pagkatapos ay mabilis
na rin siyang umalis mula sa ibabaw nito.

Inayos niya lang sandali ang damit ni Allison at pagkatapos ay kinumutan na rin
niya ito.
Pinulot niya ang nahulog niyang polo sa sahig at saka muling isinuot.
Paalis na sana siya ng silid ng mapansing muli ng kanyang mga mata ang nahihimbing
na dalaga.

Umupo siya sa tabi nito at tahimik na pinagmasdan ang natutulog na fiancee na

kanina lang ay halos mabasag na ang eardrums niya dahil sa kakasigaw nito sa kanya,
samantalang ngayon ay kasing payapa na ng mukha nito ang isang anghel.

Hindi niya alam pero tila gusto niyang magsisi sa ginawa niyang pwersahang
pagkaladkad dito palabas ng bar kanina.
Nagawa niya lang din naman 'yon dahil sa sobrang galit at pagkainis ng makita niya
itong nakikipagsayawan sa ibang lalaki.
Ang ayaw niya kasi sa lahat ay 'yong may nakakahati siya sa atensyon ng dalaga at
isa pa, hindi rin naman tama ang ginawang iyon ni Allison dahil alam naman niyang
may fiance na siyang tao.

Hindi man din niya aminin sa kanyang sarili, ngunit nakadama din siya ng sakit ng
sabihan siya nito kanina ng 'GOLD DIGGER'. Hindi siya makapaniwalang binibigyan
pala nito ng masamang kahulugan ang lahat ng kabutihang ipinapakita niya sa dalaga.

Oo aaminin niya na naging mahigpit siya sa lahat ng bagay na ginagawa ni Allison sa

buhay, pero ginagawa lang din naman niya 'yon para rin sa ikabubuti nito.

Alam niyang ayaw siyang pakasalan ni Allison at alam niya rin kung gaano siya
kinamumuhian nito ngunit dahil sa kahilingan ng kanyang ama ay napilitan din siyang
magpakasal dito.

*Flashback*

"You should marry her, Tristan."

maawtoridad at seryosong utos sa kanya ng kanyang ama.

Kasalukuyan silang nasa berandang mag-ama noon at nagpapahangin and at the same
time para makapag-usap din sila ng sarilinan.

Hindi malaman ng binata ang magiging reaksyon nang marinig ang sinabing iyon ng
kanyang ama na para bang napakadali at napakasimpleng bagay lang ng ipinag-uutos
nito.

"Dad! Do you know what are you talking about? Why I should marry that bratt girl?
Hindi niyo ako naiintindihan Daddy, s-si Allison, kaaway ang turing niya sakin,
kinamumuhian niya ko.
Narinig niyo naman 'yung mga sinabi niya kay Ellaine diba? Na kapag daw ikinasal
kaming dalawa, tatapalan niya raw lagi ng unan ang mukha ko sa tuwing magkakatabi
kaming matulog. Kita niyo? napaka-childish niya! NO Dad, hindi ako magpapakasal sa
kanya."
mariing tanggi ng binata.
"This is not a request, Tristan, this is a command. Sobrang napamahal na sakin ang
batang 'yon. Simula nang tumapak siya sa mansion natin, pakiramdam ko bumalik
muling lahat ang kulay at saya sa buong bahay pagkatapos mawala ng iyong ina.
Pakiramdam ko bumalik lahat ng sigla saking buhay nang dumating siya sa atin. Kaya
naman hinding-hindi ako papayag na makuha na lang siya ng ibang lalaki dyan,
Tristan anak, ikamamatay ko kapag nawala si Allison sa atin, gusto kong gawin mo
ang lahat para mapangalagaan at maprotektahan ang batang iyon. At gusto ko ring
pagdating ng tamang panahon ay maging isang ganap siyang FONTANILLA katulad ng
huling kahilingan ng kanyang ama sa akin, ayokong baliwalain ang habilin sa akin ng
pinakamatalik kong kaibigan, at nang sa ganoon ri'y hindi na ako matatakot pang
baka malayo siya sa ating pamilya pagdating ng araw."
buong sinseridad na saad ng kanyang ama.

"But Dad-"
tutol pa rin ng binata.

"No buts son, you should marry her, wether SHE likes it or not and wether YOU like
it or not. I begging you anak, gusto kong gawin mo ang gusto ko. Ito na lang ang
tanging magpapasaya sakin ngayon. Please,Tristan."
pakiusap pa rin ng kanyang ama.

Sandali lang siyang napapikit para mag-isip sandali. Kung hindi lang sana niya
ganung kamahal ang ama, at kung hindi lang sana siya isang mabuting anak ay hinding
hindi niya pakakasalan ang amasonang iyon. Ngunit dahil napakahalaga at sobrang
mahal na mahal niya ang kanyang ama ay mapipilitan siyang gawin iyon, labag man sa
kanyang kalooban.

"OK Dad. Kung iyon ang ikaliligaya niyo.

I'm going to marry her."
pilit ang ngiting sabi niya sa kanyang ama.

Nakita niya ang masayang ngiti sa mga labi at sa mga mata ng matanda at pagkatapos
ay niyakap siya nito na para bang ito na yata ang pinakamasayang tao sa mundo.

Doon lang na-realize ni Tristan kung gaano na napamahal si Allison sa kanyang ama
na kahit na ano'y gagawin nito wag lang mawala ang dalaga sa kanilang pamilya.

*End of Flasback*
'Yon ang dahilan kung kaya't masyado siyang naging over-protective kay Allison,
kung kaya't lagi niya itong pinapakialaman sa lahat ng bagay na gagawin nito sa
buhay, na kaya kahit magkapasa-pasa na ang mukha niya ay ayos lang, 'wag lang
niyang hayaan na may makalapit o manligaw na ibang lalaki sa dalaga.

Maingat niyang hinawi ang mga nakakalat na buhok ni Allison sa kanyang mukha
papunta sa likod ng tenga nito.

"I'm sorry kung naging mahigpit ako sayo sa lahat ng bagay, I'm sorry kung lahat na
lang ng gawin mo pinapakaelaman ko, I'm sorry kung nasakal na kita sa pagiging
strikto ko. Hayaan mo, bukas na bukas pagkatapos ng kasal nating dalawa, malaya mo
ng magagawa lahat ng gusto mong gawin sa buhay. Pangako, hinding-hindi na 'ko
makikialam pa sayo tulad ng ginagawa ko ngayon. "
malungkot ang mukhang nagsimula na siyang tumayo at walang-lingong lumabas na ng
silid.

Pagkasarang-pagkasara ng pinto ay kasabay naman ng pagmulat ng mga mata ni Allison,

at kasabay rin ng pagmulat na iyon ay ang pamumuo ng mga butil ng luha sa
magkabilang sulok ng kanyang mga mata.

Malaya na siya?

So totoo nga, na pagkatapos na pagkatapos ng kasal nilang dalawa at kapag nakuha na

nito ang dapat nitong makuha ay iitsepwerahin na lang siya nito na para bang isang
basura.
Sa ganong pag-iisip ay napapikit na lang siya ng mata, habang isa-isa ng
nagbabagsakan ang kanyang mga luha mula sa gilid ng kanyang mga mata.

Mga luhang 'yon na kanina pa niya gustong pigilin sa pagpatak, at ngayon nga'y
malaya ng nakakawala dahil sa damdaming hindi na niya kayang pigilan pa. Mahirap
kasing magpigil ng emosyon lalo na't ang dahilan ay ang sakit at galit na nagmumula
sa kanyang dibdib.

"Nang Emy pakipalitan na lang po ng damit pantulog si Allison, nakatulog na kasi

siya ng hindi nakakapagpalit ng damit eh."
utos ni Tristan sa matandang mayordoma ng mansion.

Kasalukuyan siyang nasa kusina at kumukuha ng ilang lata ng beer sa ref.

"Mamaya na pagkatapos ko dito. Siya nga pala, ano na naman ba 'yung sigawang
narinig ko kanina huh? Mabuti't wala ngayon ang ama mo dito at baka kung nagkataon,
panigurado magagalit na naman 'yon sayo"
sabi ng matanda habang abalang nagpupunas ng mga pinggan sa lamesa.

"Wala lang ho 'yon Nang, si Allison kasi, nagpasaway na naman."

sagot ng binata habang hawak-hawak na ang dalawang lata ng beer sa kamay.

"Oh siya, bakit hindi ka pa natutulog, aba'y kasal mo na bukas ah?"

nagtatakang tanong ng matanda.

"Hindi pa po ako inaantok eh, "

sagot ni Tristan.

"Asus, ang sabihin mo, excited ka kamo."

pagbibiro ng matanda.

"Nang talaga oh!"

natatawa habang pailing-iling na sabi ni Tristan pagkatapos ay lumabas na siya sa
kusina at tinungo ang pool area.

Umupo siya may bakal na pahabang bench doon at saka inilapag ang mga lata ng beer
sa lamesa.

Sinimulan na niyang buksan ang isang lata at saka mabilis na nilagok habang tahimik
niyang pinagmamasdan ang kabuuan ng pool area na napapalibutan ng maraming halaman
at bulaklak.

"Alone?"
Mabilis siyang napalingon ng marinig ang pamilyar na tinig na iyon. At ng lingunin
niya nga ito ay bumungad agad sa kaniya ang mala-anghel nitong mga ngiti.

Tama. Si Ellaine Villanueva nga.

Isa itong orphan noon sa isang bahay-ampunan na tinutulungan ng pamilya Fontanilla.

Napansin ng kanyang ama ang taglay na angking kabaitan, katalinuhan at kasipagan ni
Ellaine kung kaya't napagdesisyunan nitong kupkupin na lang ang dalaga para pag-
aralin at patirahin sa mansion.

At ngayon nga'y kakatapos lang nito ng pag-aaral sa kursong BS Secretarial

Administration at nagtatrabaho na ito ngayon sa kanilang kompanya bilang personal
secretary ng kanyang ama.

"Why are you still awake huh? "

curious na tanong ni Ellaine ng umupo siya sa harap ng binata.

"Well, unfortunately hindi ko rin alam eh, kaya nga eto oh, umiinom para makatulog,
do you want?"
alok ni Tristan ng alak sa dalaga.

Ikinaway lang ni Ellaine ang kanyang kamay para tanggihan ang alok ng lalaki.

"Eh how about you? Bakit gising ka pa? diba dapat nag-bu-beauty sleep ang maid-of-
honor ng bride ko?"
nakangiting tanong ni Tristan sa babae.

"Madami pa kasi akong tinapos na mga urgent documents sa study room eh. "
nakapout na reklamo nito.

Pagkatapos ay nginitian siya nito.

Si Ellaine 'yung tipo ng babae na walang ka-arte-arte sa katawan, simple lang,

mabait, masipag, matalino at higit sa lahat inosente pagdating sa word na 'flirt'
at 'liberated'.

In short, kabaligtaran siya ng isang ALLISON DELA CERDA.

"Haaaaay ang bilis ng panahon noh? Ikakasal na pala kayong dalawa ni Allison,
parang kahapon lang, kasama ko pa kayong naghahabulan sa buong mansion at naglalaro
ng taya-tayaan"
may pagkalungkot sa tono ng dalaga.

"Oo nga eh, natatandaan mo pa 'yung day na naglaro tayo nila Allison kasali yung
mga kaibigan ko ng hide and seek? Na para lang hindi natin makita si Allison eh
umakyat siya sa taas ng puno gamit 'yung ladder sa garden? Tanda mo pa 'yon?"
pagbabalik ni Tristan sa nakaraan habang ang lapad-lapad ng ngiti niya na para bang
'yung araw na 'yon ang pinakanakakatawang pangyayaring nakita niya sa tanan ng
kanyang buhay.

"Oo naman noh! Umiyak pa nga 'non ng malakas si Allison hindi dahil hindi siya
makababa kundi dahil nahihiya siya na baka masilipan mo siya pati na nina Janus.
Nakasuot lang kasi siya 'non ng maluwang na dress at ang nakakatawa pa 'don ay
dahil..... dahil..."
hindi na matapos-tapos pa ni Ellaine ang sasabihin niya dahil naiihit na siya sa
kakatawa.

"Dahil wala siyang suot na underwear!"

sabay na sagot nilang dalawa at pagkatapos 'non ay malakas na halakhakan ang
nangibabaw sa kanilang dalawa habang masaya pa silang nag-apir-an.

Kasalukuyan noong bumababa ng hagdan si Allison para pumunta ng kusina, nauuhaw

kasi siya at kailangan niyang kumuha ng maiinom.
Nangangalahati pa lang siya ng nilalakad patungo sa nasabing lugar ay bigla na lang
siyang may narinig na tawanan ng parehong mga pamilyar na tinig.
Sinundan niya kung saan nanggagaling ang mga maiingay na halakhakan na 'yon at
nakita niyang kusa siyang dinala ng kanyang mga paa patungo sa pool area.

At don nga niya nakita sina Tristan at Ellaine habang masayang nagtatawanan sa tabi
ng pool.

Hindi niya alam ngunit pakiramdam niya'y bigla siyang nakaramdam ng pagkapanibugho
dahil sa nakita. Kusang tumikom ang kanyang mga kamao.

Sa pagkakaalam niya kasi, ay si Ellaine ang ideal girl ni Tristan.

Simple, walang arte sa katawan, matalino, masipag at higit sa lahat hindi pasaway.
"Sana may dumaang bulalakaw at bagsakan silang dalawa."
bulong ni Allison pagkatapos ay inis na muli na lang siyang pumanhik sa taas
pabalik sa kanyang silid. Nawala na kasi ang pagkauhaw niya, at isa pa wala na rin
siyang gana.

Padabog siyang naglakad patungo sa kanyang kwarto, ngunit napatigil siya ng

madaanan ang harap ng pinto ng silid ni Tristan.

At dala marahil ng sobrang pagkaimbyerna dahil sa kanyang nakita kanina ay walang

pagdadalawang-isip na sinipa niya ng malakas ang pinto ni Tristan.

"Allison? a-ano bang ginagawa mo dyan?"

Muntik ng mapatalon dahil sa sobrang pagkagulat si Allison ng marinig niya ang

boses ni Manang Elly.

"Manang naman eh! "

reklamo ng dalaga sa matanda habang sapo-sapo ng kanyang dalawang kamay ang kanyang
dibdib habang nanlalaki pa ang kanyang mga mata dahil siguro sa shock sa
pagkagulat.

"Gising ka pa pala, sabi kasi ni Tristan natutulog ka na daw? eh teka ano bang
nangyayari sayo at sinisipa mo 'yang pinto ng kwarto ng fiance mo?"
nagtatakang tanong ni Manang.

"H-Ho? ah, hindi ho!

M-May ipis kasi kaya sinipa ko.. "
pagsisinungaling ni Allison pagkatapos ay muli ulit niyang binalingan ng tingin ang
pinto na noon niya lang napansin na bukas na bukas pala.

Bigla ay may kung anong kalokohan na naman ang nabuo sa kanyang isipan.
"Ah Nang diba, lahat ng guestroom dito sa mansion nakalock?"
tanong ng dalaga sa matanda.

"Oo, bakit mo naman natanong?"

kunot noong tanong ng matanda.

"Ah wala naman po. Natanong ko lang."

nakangiting sagot ni Allison.

"Ganun ba? Oh sige mauna na sa baba para matulog. Magpalit ka na rin ng pagtulog
bago ka matulog huh. Maiwan na kita dyan."
paalam ni Manang Elly ngunit nang hindi pa nakakatalikod ang matanda ay mabilis na
siyang pinigilan ng dalaga.

"Wait lang Nang!"

Mabilis namang napatigil ang matanda at pagkatapos ay nagtataka itong humarap sa

dalaga.

"Ah, pwede po bang makuha lahat ng susi ng guestroom sa buong mansion. Ah! Isama
niyo na rin po 'yung duplicate ng susi sa kwarto ni Tristan! "
Masayang naglakad pabalik sa kanyang silid si Allison habang inihahagis-hagis niya
sa kanyang palad ang duplicate na susi ng kwarto ni Tristan, at habang hawak-hawak
naman ng kaliwa niyang kamay ang mga susi ng mga guestroom sa mansion.

Nag-smirk siya,

"Sige Tristan, hahayaan kong kunin mo ang lahat ng meron ako, ang kayamanan,
kompanya, ari-arian at kasama na ang apelyido ko.
At ang kapalit?

Mangunsumi ka sa isang ALLISON DELA CERDA habang-buhay."

Pagkatapos magpalit ng pantulog si Allison ay dumaretso na siya sa kanyang kama at

saka nagsaksak siya ng pagkalaki-laking headset sa tenga at v-in-olume niya ng
malakas ang sounds sa kanyang ipod.

Alam niya kasi na maya-maya lang ay may magkakalampag na sa kanyang pinto para
gisingin siya, kaya gagawa na siya ng paraan para hindi na niya 'yon marinig at
hayaang magmukhang tanga kakabulyaw sa kanya ang taong 'yon.

Papatayin na sana niya ang lampshade sa kanyang sidetable nang mapansin niya ang
picture frame na nakadisplay doon.
Litrato nilang dalawa 'yon ni Tristan nung engagement party nila.

"Goodnight Hon, Sleep well."

may sumilay na malademonyong ngiti sa kanyang mga labi at pagkatapos ay pinatay na
niya ang ilaw at masaya at payapa siyang natulog.
Pagkatapos ng mahaba-habang oras na pagkukuwentuhan nila ni Ellaine ay
napagdesisyunan na nila Tristan na matulog na, lumalalim na rin kasin ang gabi at
isa pa kailangan rin nilang gumising ng maaga bukas.

Kasulukuyan na siyang naglalakad paakyat sa kanyang silid nang maalala na naman

niya ang nangyari sa pagitan nilang dalawa ni Allison kanina sa loob ng silid nito.
Pano kaya kung hindi ito nakatulog? May nangyari kaya sa kanilang dalawa?

Ngingiti-ngiting napailing na lang si Tristan, gusto niya tuloy na pagalitan ang

sarili sa biglang itinakbo ng kanyang isip.

Nasa harap na siya ng kanyang kwarto, at nang pihitin na niya ang doorknob ay
biglang kumunot ang kanyang noo.
Inulit-ulit niyang pinihit ang doorknob hanggang sa mapagtanto niyang naka-lock
pala iyon!

Nagtaka siya and at the same time, nagulat dahil hindi naman niya ugaling maglock
ng pinto lalo na't hindi naman niya dala ang kanyang susi.

And speaking of 'susi' naalala nga pala niyang naiwan niya iyon sa loob ng kanyang
kwarto.

Pano ngayon niyan?

Hindi siya makakapasok sa loob?

Bigla niyang naalala na hawak nga pala ni Manang Emy ang lahat ng susi at duplicate
sa lahat ng kwarto sa mansion.
Mabilis ang mga paang naglakad siya pababa patungo sa kwarto ng matanda.

"Oh Tristan hijo? may kailangan ka ba?"

nagtatakang tanong ng matanda nang katukin siya ng binata sa kanyang kwarto.

"Ano ho kasi Nang, kukunin ko po sana 'yung duplicate ng susi ng kwarto ko, naka-
lock kasi eh."
saad ng binata.

"Naka-lock ang kwarto mo? aba'y pano nangyari 'yon eh nung kausap ko kanina si
Allison eh bukas na bukas pa iyon."
kunot-noong kwento ng matanda.
"S-Si Allison ho? Di po ba tulog na 'yon kanina?"
naguguluhang tanong ni Tristan.

"Hindi. Naabutan ko nga kanina sa harap ng kwarto mo na sinisipa 'yong pintuan mo

eh. At ang nakakapagtaka pa nga 'dun, kinuha niya sakin 'yung duplicate na susi
ng.....
ng kwarto mo"
sa una'y mabilis ngunit habang tumatagal ay bumagal ang pagsasalita ng matanda
nang mapagtanto ang kalokohan na namang ginawa ni Allison.

Naihilamos na lang ni Tristan ang kanyang palad sa mukha habang pinipilit na lang
niyang ipakita sa matanda na kalmado lang siya gayung alam naman niya sa kanyang
sarili na nagsisimula na namang kumulo ang kanyang dugo.

"Sige po Nang, pahiram na lang ho ako ng isang susi sa guestroom, 'don na lang ho
muna ako matutulog ngayong gabi."
sabi ni Tristan habang hinihilot-hilot niyang ang kanyang ulo.

"H-Huh, ay naku hijo, Kinuha rin lahat ni Allison ang susi sa lahat ng guestrooms!"
nag-aalalang sagot ng matanda.
"ALLISON! ALLISON! BUKSAN MO 'TONG PINTO!! ANO BA, ALLISON! YOU BRATT GIRL! OPEN
THIS DOOR!"
galit na galit na sigaw ni Tristan habang malakas niyang kinakalampag ang pinto ni
Allison.
Pakiramdam niya'y nangangatal na siya sa sobrang galit plus sinamahan pa ng kanyang
pagkaantok.
Gusto na nga niyang sirain ang pinto para lang makapasok siya eh.

"ALLISON! MALAPIT NA 'KONG MAPUNO SAYO HUH! KAPAG HINDI MO PA 'TO BINUKSAN SISIRAIN
KO NA 'TONG PINTO! "
warning niya dito.

He clenched his jaw nang hindi pa rin bumabangon si Allison para pagbuksan siya.
Tumikom ang kanyang nanginginig na mga kamao kasabay 'non ang huling pagsipa niya
sa pinto ng fiancee.

Hindi niya ma-imagine na ganung babae ang makakasama niya habang-buhay, parang
feeling niya tuloy ay gusto na niyang mag-back-out sa kasal nilang dalawa bukas.

Pero hindi, hinding hindi niya 'yon gagawin.

"Do you want a game, Allison?"

bulong niya sa kanyang sarili.

Pagkatapos ay sumilay sa isang sulok ng kanyang labi ang malademonyong ngiti ngunit
halata pa rin sa kanyang anyo ang pagka-poot.

"Then, let's play a game.".

----------------------------------

Please vote and comment.. :D Have a wonderful day readers!

<center><h1>Chapter 3</h1></center>
<hr>
Nagising ako dahil sa sinag ng araw na tumama sa mga mata ko na sinamahan pa ng
samu't-saring mga katok at boses ng mga maids mula sa labas ng pinto ng kwarto ko.

Inis na tinanggal ko na ang nakakabit na headset sa tenga ko na noo'y wala ng

tugtog.
Na-lowbat na siguro 'yung ipad ko.

"Mam Allison, gumising na po kayo oh."

"Mam Allison, tanghali na po, parating na po 'yung mga mag-aayos, sa inyo."

"Mam Allison, nagagalit na po si Manang Elly, bumaba na daw po kayo."

Hinablot ko 'yung isang unan sa tabi ko pagkatapos ay tumagilid ako ng pagkakahiga

at mariin kong itinakip iyon sa tenga ko.
Nang hindi pa rin sila tumitigil ay nagtaklob na 'ko ng kumot.

Kainis naman 'yang mga 'yan eh! alam naman nilang natutulog pa 'ko, tapos
mambubulabog!
BWISIT! Isang malaking BWISIT talaga sa buhay ko ang araw na 'to!

"Ano? nagising na ba?"

narinig kong boses ng matanda sa labas.

"Naku Manang, hindi pa po eh.Ayaw pa pong gumising, kanina pa nga ho kami tawag ng
tawag kaso ayaw kaming pagbuksan ng pinto."
narinig kong sagot ni Ate Rea, isa sa mga close kong katulong sa mansion.

"Oh sige, ako ng bahala dito, bumalik na kayo sa mga trabaho ninyo,"
utos ni Manang Elly pagkatapos ay narinig ko na ang pag-alis nung tatlong katulong.

Naku, eto na!

Mas malala 'to.Lalo kong diniin 'yung hawak kong unan sa tenga ko saka pumikit ako
ng mariin.Ngunit kahit anong gawin kong takip saking tenga at pag-pagulong-gulong
sa kama ay naririnig ko pa rin ang mga malalakas na katok ni Manang.

Ah Sh*t!

"Allison?! Alam kong gising ka na at naririnig mo 'ko kaya bumangon ka na dyan at

buksan mo itong pinto. Allison! gusto mo pa bang magalit ako say?"
kalmado lang, ngunit alam kong nag-uumpisang ng mapuno si Manang Elly.

Napa-grin ako ng ngipin dahil sa inis!

Pero hindi pa rin ako tumatayo sa higaan ko, pinapanindigan kong 'wag bumangon.
Hanggang sa narinig ko na ang palakas ng palakas na katok ni Manang.

"Allison, gusto mo pa bang ipasira ko ang lock ng pintuan mo para lang makapasok
ako dyan!"

Ayan, galit na!

Nagsisimula na siyang magtatatalak sa labas. At dahil sobrang naririndi na 'ko sa
boses niya, kaya kahit tinatamad pa ay inis na sapilitan ko nang ibinangon ang
katawan ko at mabilis na naglakad patungo sa pinto ng kwarto.Pagkabukas na
pagkabukas ko pa lang ng pinto ay bumungad na agad sakin ang nakasalamin ngunit
halata sa mga mata ang pagka-imbyerna at lukot na mukha ni Manang Elly na dala
marahil siguro ng sobrang galit.Inis na kinamot ko ang ulo ko habang pupungay-
pungay pa ang aking mga mata dahil sa sobrang kaantukan.

Walanjo naman! Puyat ako eh!

"Manang naman, ang aga-aga pa naman oh.
And besides, sobrang antok na antok pa ak----"

Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko dahil bigla niya na lang akong kinurot sa
aking tagiliran, halos mapaigtad ako dahil sa sobrang sakit habang isinisiksik ko
naman ang katawan ko sa doorframe para makalayo sa mga daliri niya.

"A-ARAAAY!! ARAY! M-Manang masakit!!! MANANG!!"

reklamo ko habang tinatanggal ko yung kamay niya sa tagiliran ng beywang
ko.Pakiramdam ko, nabuhay lahat ng dugo ko sa katawan dahil sa sobrang sakit. SARAP
MAGWALA DITO OH!!!!

"Hindi ko alam kung maldita ka o isip-bata ka lang talaga! Ano na naman bang
masamang hangin ang pumasok dyan sa kokote mo at ni-lock mo ang pinto ng kwarto ni
Tristan kagabi?! Alam mo bang sa sala lang natulog ang fiance mo huh! Naku! Ikaw
talagang bata ka! "

At ng akma na naman niyang uulitin ang pagkurot ay mabilis ko ng itinaas ang

dalawang kamay ko na para bang itunutulak ko siya palayo habang nakapatong 'yon sa
tagiliran ko para hindi niya 'ko makurot. Manang naman talaga oh! Panira ng araw!
NAKU!

Kung hindi lang talaga 'yan nakakatakot kung magalit, mano ko pa siyang pagbuksan
ng pinto. Nakakainis kasi 'yang lintek na kasal na yan eh! Masyado nilang
minamadali! Pwede namang next year diba? Palibhasa kasi hindi sila ang ikakasal
kaya inaatat na nila. Ano kaya kung magbigti ako ngayon? o kaya naman magpa-gulong-
gulong sa hagdan o di naman kaya eh tumalon ako mula sa 3rd floor? Ahh! Erase!
Erase!

"Hala, magbihis ka na at pagkatapos ay bumaba ka para makapag-almusal ka na.

Bilisan mo ang pagkilos dahil maya-maya lang eh darating na ang mga mag-aayos sayo"
parang nanay na utos sakin ni Manang.Pagkabawi niya sa lahat ng mga susing kinuha
ko sa kanya kagabi ay umalis na rin siya.Naghilamos lang ako sandali, nagsuklay ng
buhok at nagpalit na ng damit, pagkatapos ay bumaba na ko saka dumaretso sa dining
room para kumain ng almusal.

ALMUSAL?Almusal pa ba tawag don, eh 10:30 na.

 Malungkot na napabuntung-hininga na lamang ako. Puro non-sense ang mga pumapasok
sa utak ko ngayon, dala siguro ng pinaghalong lungkot at kaba dahil sa gaganaping
kasal ko mamaya. Dapat nga nagtatatalon na ako eh, dapat masaya 'ko kasi ngayon ang
araw ng kasal ko katulad ng nararamdaman ng ibang mga brides kapag ikakasal na
sila. Pero sa sitwasyon ko, parang mas gugustuhin ko pang magpabunggo na lang sa
isang 10-wheeler truck. Hindi dahil sa ipinagdadamot ko ang lahat ng mga kayaman at
ari-arian ng pamilya ko, kundi dahil hindi lang kayang tanggapin ng puso't-isip ko
na magpapatali ako sa isang lalaking ni sa panagip ay hindi ako nagawang mahalin,
isang lalaki na walang hinangad kundi ang makuha lahat ng pera ng pamilya ko
simula't-sapol pa, pagkatapos ng kasal naming dalawa.

Muli akong bumuntung-hininga.

"A-Ah, Nang nasan na po si Tristan? "

nag-aalinlangan kong tanong kay Manang Elly na noo'y abalang naghahain ng pagkain
sa lamesa.Kasalukuyan na 'kong nakaupo sa antique na dining chair ng dining room at
nakaharap sa pagkahaba-habang lamesa na dinaig pa ang table sa conference room
dahil sa sobrang haba. Naka-indian seat ang ayos ng upo ko habang naghihintay ng
pagkaing inihahanda ni Manang. Bakit ba? eh sa prinsesa 'ko dito eh!

"Maaga siyang umalis kanina para pumunta sandali sa kanyang opisina sa kompanya ng
daddy niya. May aasikasuhin lang daw siya sandali at pagkatapos eh baka dumaretso
na siya sa hotel ng kaibigan niya para 'don na siya ayusan para sa kasal niyo
mamaya."
saad ni Manang habang abalang naglalagay ng juice sa baso ko.

Sus. Inaasikaso daw? baka nagliligpit na 'yon ng mga gamit sa office niya dahil
lilipat na siya sa kompanya namin.

"Nang, totoo bang sa sala ng mansion natulog si Tristan kagabi?"

kunwari ay seryosong tanong ko habang kumakagat ako ng hotdog sa hawak kong
tinidor, ngunit sa loob ko ay nagpapalakpakan sa sorang tuwa ang lahat ng internal
organs ko sa katawan.

Imagine? Ang isang Fontanilla natulog sa sala??

Haaaaaay! ang sarap mag-inat!

"Sa hotel sana siya ng kaibigan niya matutulog, ang kaso dahil nga naiwan sa loob
ng kwarto ang wallet at susi ng kotse niya, eh kaya sa sala na lang siya natulog.
At kung hindi ka ba naman nasisiraan ng bait at ikinandado mo ang pinto ng fiance
mo,hay naku,Allison! Hindi na namin alam ang gagawin namin sayong bata ka.Oh
siya,kumain ka na dyan at may gagawin pa ako sa kusina."
Saglit na tiningnan lang ako ng mariin ni Manang at pagkatapos ay iiling-iling na
lumabas na siya ng dining room. Whahahaha! Napahalakhak ako ng malakas ng makaalis
si Manang.

Sinimulan ko na ang pag-kain ko habang masayang iniindayog ko pa ang aking ulo sa

bawat pagsubong ginagawa ko. I'm happy,and I know it.Feeling ko nawala na lahat ng
inis na naramdaman ko kanina 'nung sinira nila ang tulog ko.Ang gaan na ng
pakiramdam ko. Mga ilang minuto pa lang ang lumilipas ay bumalik muli si Manang sa
dining room,may kukuhanin daw kasi siyang ibang kasangkapan. Masaya akong sumusubo
ng pagkain nang may biglang nagsalita mula sa likod ko.Kalmado siya ngunit nasa
tono niya ang nararamdamang pagkagalit at halatang ako ang pinariringgan sa kanyang
sinasabi.

"Nang? Pwede ko na ho bang makuha 'yung duplicate na susi ng kwarto KO na kinuha ng

magaling kong FIANCEE kagabi?"

Nakita kong napatigil si Manang sa ginagawa at tumingin sa direksyon sa likod ko.

"Oh Tristan, hijo?"

saad ni Manang. Muntik na tuloy akong ihitin ng ubo ng banggitin ni Manang ang
pangalan ni Tristan, buti na lang at nahagilap ko agad ang baso ng juice at kung
hindi ay malamang na nabilaukan na 'ko.Inubo-ubo pa 'ko ng bahagya habang
pinupukpok ko ang dibdib ko para bumaba mula sa lalamunan ko ang mga kinain ko.

N-Nandito si Tristan?
N-Nasa likod ko? Kailangan ko ng makaalis, agad-agad! Mabilis kong kinuha ang table
napkin sa lamesa at saka ipinahid sa labi ko.

"M-Manang! T-tapos na ho ako! akyat na po 'ko para maligo... "

paalam ko kay Manang Elly pero ang totoo'y gusto ko lang makaalis dahil tiyak na
sesermonan na naman ako ng lalaking 'yan.

Mas nakakatakot pa naman 'yang magalit! Parang Adonis na tinubuan ng sungay, pangil
at buntot pagkatapos ay namumula ng sobra ang mukha niya!

Nagmamadali na 'kong tumayo at naka-yuko akong naglakad palabas ng pinto na hindi

man lang tumitingin kay Tristan na noo'y nakasandal ang kalahati ng likod sa
doorframe ng pinto at naka-cross-arms.At kahit hindi ko nakikita 'yung itsura ng
mukha ay ramdam ko naman ang poot na poot niyang aura habang tinititigan niya lang
ako.Kaya naman pagkalampas na pagkalampas ko pa lang sa kanya ay nagtatakbo na agad
ako palabas ng dining room paakyat sa kwarto ko at mabilis na ini-lock ang pinto.
Hindi ako umalis sa likod ng pinto. Pinapakiramdaman ko kung susunod siya dito at
magsisisigaw sa labas para sermonan ako.

Pero pagkaraan din ng ilang minuto ay narinig ko na mula sa labas ang pag-start ng
makina ng sasakyan ni Tristan. Mabilis akong sumilip sa bintana at tuminingin sa
labas ng mansion, at nakita ko ang pag-takbo palayo ng BMW na kotse ni Tristan.

Napakunot ako ng noo dahil sa pagtataka. H-Hindi niya ako sesermonan? hindi niya
rin ako papagalitan? Bago 'yon ah?

Dati-rati may gawin lang akong kalokohan, dinaig niya pa ang itinodo na volume ng
stereo kung makasigaw at manermon sakin,
pero ngayon?? Hmmmm.. parang may mali eh?

Nagkulong lang ako sa kwarto ko ng mahigit na two and a half hours. Tinawagan ko si
Cassie, ang bestfriend ko na magiging isa sa mga bridesmaid ko mamaya, tapos 'yung
iba ko namang friends na imbitado mamaya sa kasal. Nakareceive na rin ako ng ilang
mga pabati mula sa mga ibang kakilala. Then, tinawagan na rin ako ng mga kaibigan
ni Tristan.

Si Ailee ang unang tumawag, 'yung kababata nila Tristan na kilos-lalaki, sumunod
naman si Ethan, ang married at may anak na nilang kaibigan at ngayon nga'y nag-
mamay-ari ng Elise Corporation, then si Jhay, ang tahimik at cool na kaibigan nila
na kasalukuyang nag-aaral at kumukuha ng abogasya.
Tumawag din sila Janus at Migz sakin kaso hindi ko sinagot.

Mga abnormal na 'yon, alam kong magkakasama na naman silang anim, dahil sa hotel
nila Janus sila aayusan ng mga make-up artists na kinuha ni Daddy para sa groom at
MGA groomsmen.

Hindi ko lang alam kung magpapa-ayos 'yon si Ailee, takot 'yon sa make-up eh.Maya-
maya'y nakarinig na ko ng sunud-sunod na katok sa pinto ng kwarto ko.

"Allison, hija? Lumabas ka na dyan, dumating na ang mga mag-aayos sayo."

si Manang 'yon.

Hindi ko alam, pero bigla akong natulala at nanlamig habang nakatingin sa pinto.
Natigilan ako, hanggang sa naramdaman ko na lang ang automatic na pagbilis ng tibok
ng puso ko. Bigla akong kinabahan.
Tumingin ako sa wristwatch ko. Dalawang oras na lang pala bago magsimula ang
kasal.Huminga ako ng malalim habang hindi ko na mapigilan ang pangingilid ng luha
saking mga mata na dulot ng nararamdaman kong kaba.Nag-aalinlangan pa 'kong tumayo
sa kama, pagkatapos ay isinuot ko na 'yung red kong bath robe.

Feeling ko nanlalambot na ang mga tuhod ko habang naglalakad ako papunta sa kwarto,
kung saan naroon ang wedding dress at ang mga gamit ko pangkasal. Don din sa kwarto
na 'yon naghihintay ang mga mga make-up artist at hairstylist na kinuha ni Tito
Robert para sakin.

"Hi Ms. ah I mean, a soon-to-be Mrs. Fontanilla!"

bati sakin 'nung isa sa make-up artist na kahit naka-pandamit panlalaki ay halata
pa rin ang pagka-bading.

Ngiti lang ang isinagot ko sa kaniya at umupo na ko sa harap ng pagkalaki-laking

salamin na pinapalibutan ng mga bulb ng ilaw.Hindi ko alam kung gano nila ako
katagal na inaayusan,basta ang alam ko lang, lumilipad ang utak ko. Kinakausap nila
'ko kaso hindi ko sila pinapansin.

Si Tristan kaya,kinakabahan din kaya siya katulad ko?

Curious lang ako kung anong nararamdaman niya ngayon.

Humugot ako ng malalim na hininga. Siguro naman kinakabahan din siya.

"Love ka talaga ng groom mo, noh?"

tila bumalik sa kamundohan ang gumagala kong utak ng marinig ko ang sinabi na
iyon sakin ng isa sa make-up artist ko, kaya naman kunot-noo ko siyang tinitigan.

"W-What?"
nagtatakang tanong ko.Ngumiti lang siya sakin habang nakatutok ang mga mata niya sa
kanang bahagi ng leeg ko.

"Sabi ko, mahal ka talaga ng groom mo. Tingnan mo oh, you have a hickey on your
neck."

Pinanlakihan ko siya ng mata. Narinig ko na rin ang mahinang tawanan ng dalawang

taga-ayos sa likod ko.

H-Hickey? he means.... he means...

A KISS MARK?!!!!!!

Mabilis akong tumagilid sa harap ng salamin para makita ko kung meron nga, at ganun
na lang ang panggagalaiti ko ng makita ko ang medyo ma-pink na mark sa leeg ko.

OH MY GAD FONTANILLA!! PAPATAYIN TALAGA KITA!!

"Hide that! Gawin niyo lahat, takpan niyo ng creams or make-up! kayo na bahala!
basta itago niyo 'yan!!"
nangangatal sa galit na utos ko sa kanila.

NAKAKAHIYA!!

Tristan's POV

"Hey, Gays! I said 'wag niyong kapalan, nangangati mukha ko sabi eh!!"

Halos ihitin na sa kakatawa sina Migs,Janus,Ethan dahil sa kakasigaw ni Ailee,

habang si Jhay naman eh nakuntento na lang sa pag-iling-iling.

Actually, kanina pa talak ng talak 'yang si Ailee sa mga make-up artists niya eh,
pano kasi, ayaw na ayaw niyang malalagyan ng kahit ni konting kolorote sa mukha
dahil naiinis siya.
Alam niyo naman, kapag tomboy, masyadong sensitive sa mga gamit pampaganda.

Ngunit kung anong ikinaingay nilang lahat ay siya namang ikinitahimik ko kanina pa.
Hindi ko alam, pero parang sobrang kinakabahan ako ngayon, pakiramdam ko nga
abnormal na ang pagtibok ng puso ko dahil sa sobrang bilis.

Humugot ako ng malalim na hininga, medyo napalakas nga lang kaya biglang
nagsitahimikan ang mga magagaling kong kaibigan. Narinig yata.

Nakita ko mula sa salamin ang palapit na si Ethan pagkatapos ay tinapik niya ko sa

balikat.
"Nervous?"
relax na tanong niya.

"A lil' bit."

intense na sagot ko.

"Chill lang pare, danas ko na 'yang ganyang pakiramdam. Infact, 'nung kinasal ako
kay Mich, halos sumabog na ang puso ko dahil sa sobrang bilis ng tibok. Nakakakaba
pero at the same time naman, nakaka-excite."
pampakalma niyang sabi sakin. Na-eexcite? ako?

"Aba, ikaw ba naman ang maging asawa ni Allison, ewan ko lang talaga kung hindi ka
kabahan!"
banat ni Janus.

"Napaka-mean pa. Kita niyo, hindi man lang sinagot 'yung tawag naming dalawa ni
Janus, samantalang 'yung tawag nina Ailee, Ethan at Jhay sinagot niya.
Nakakapantampo tuloy!"
hinanakit ni Migz.

"Parang 'di niyo naman kilala si Allison, hindi 'yon namamansin kapag alam niyang
may kasalanan sa kanya."
sabat ni Jhay.

Napangiti na lang ako sa pinag-uusapan ng mga kaibigan ko. Kilalang-kilala na

talaga nila si Allison, sa twelve years kasi na pagtira niya sa mansion, hindi lang
napalapit, kundi napamahal na rin siya sa lahat ng mga kaibigan ko. Kaya naman
kahit lagi silang sinusungitan 'nung isa, especially si Migz at Janus, ay
iniintindi pa rin nila si Allison.

"Oh boys? We have to go! Mauna na pala kayo sa simbahan susunduin ko pa ang bride."

Sabay-sabay na napalingon kaming lahat sa may pinto nang marinig namin ang boses ng
matanda.

"Woah! gwapo mo ngayon tito ah! "

bati ni Janus kay Daddy pagkatapos ay inakbayan niya ito na parang mag-tropa lang
sila.
"Of course! of course! Today is the big day! "
proud na saad ni Daddy.

"Worst day para kay Allison!"

biro ni Migz pagkatapos ay malakas na halakhakan ang nangibabaw sa buong kwarto.

Sabay-sabay kaming naglakad na lima palabas ng kwarto, nauna na kasing umalis si

daddy papunta sa bahay para sunduin si Allison. Pagkalabas na pagkalabas namin ay
sakto namang paglabas din ni Ailee sa labas ng kwartong pinag-ayusan sa kanya.

Lahat kami napatulala.

"Ah Miss, pwedeng magtanong? Nakita mo ba 'yung kaibigan naming tibo? "
kunwari ay seryosong tanong ni Janus.

l Nakahigh-heels, naka-dress, curly hair, naka-make-up,naka-necklace, naka-

earings, at braclet.

"Hoy Janus! Do you want me to punch you!!"

maangas na banta ni Ailee habang nakataas pa ang kamao niya.

Walang duda, siya nga ang kaibigan namin.

"Di nga?! Ikaw ba talaga 'yan Ailee? "

manghang tanong ni Jhay.

"You look so beautiful, Ailee. Malapit na tuloy akong magtampo sayo. Bakit 'nung
kasal ko, nakaflat-shoes ka lang tapos wala ka pang make-up."
puri and at the same time pagdaramdam ni Ethan.

"Sabi kasi ni Ate Allison kanina, na kapag daw hindi ako nagpa-make-up, hindi niya
daw ako isasama sa Tagaytay mamaya pagkatapos ng kasal. Gad! Ang kati-kati kaya sa
mukha ng make-up! Grabe pano kaya natitiis ng ibang babae na maglagay nito sa
mukha! "
reklamo ni Ailee.
Lahat kami natigilan sa sinabi ni Ailee.

"Hoy Ailee! Sasama ka kay Allison mamaya sa Tagaytay?!"

halos sigaw na tanong ni Migz.

"Oo, sabi niya eh!"

sigaw din na sagot ni Ailee.

"Kahit kailan talaga hindi ka nag-iisip! Halika na nga! "

sabi ni Janus pagkatapos ay inakbayan na niya si Ailee at naglakad na sila paalis.

"Samin ka sasama mamaya. Anong sasama sa Tagaytay 'yang pinagsasabi mo?

Makaramdam ka nga,tibo. Honeymoon nila 'yun. "
huling narinig ko kay Janus pagkatapos ay lumiko na sila sa kabilang hallway.

Honeymoon?
Pasimple na lang akong napangiti.

Ni wala pa nga 'kong kasiguraduhan kung sisiputin ako ni Allison sa kasal namin
mamaya eh.

Huminga na lang ako ng malalim at pagkatapos ay naglakad na 'ko para sundan ang mga
kaibigan ko.

"Tristan!"

Napatigil ako sa paglalakad ng may biglang tumawag sa pangalan ko kaya naman

mabilis akong pumihit patalikod.
Bumungad sakin ang naka-high-heels na babae, nakasuot ng casual dress, at naka-
floral na hairstyle habang lalong lumabas ang kanyang kagandahan dahil sa nakalagay
na light make-up sa mukha.
She's so beautiful!

"Oh, Ellaine?"
masayang bati ko ka sa kanya.

Lumapit siya papunta sakin habang tila sinusuri niya ako sa way ng pagtitig
niya sa suot kong tuxedo.

"Mas lalo kang gumwapo mo ngayon ah?"

may paghanga sa tono niya.

"You too. Ang ganda mo ngayon. So, dito ka rin pala inayusan?"
puri at tanong ko sa kanya.

Tumango-tango lang siya sakin.

"Oo, kasama ko si Tito."

nakangiti niyang sagot sakin.

"Oo nga pala, gusto ko lang magpaalam sayo. Baka kasi hindi na 'ko maka-attend sa
reception mamaya. Since na hindi makakasama si Daddy, kaya ako na ang nagvolunteer
na magsubstitute sa kanya sa out-of-town business sa Davao with Mr. Lee. Mamaya na
kasi ang flight eh."
paalam niya sakin.

Matagal akong hindi nakapagsalita.

So hanggang sa wedding ceremony lang pala siya. Parang gusto ko na tuloy humanga sa
sobrang kabaitan at kasipagan niya.

"Si Mr. Lee talaga, wala man lang pinapalampas na araw."

reklamo ko.

"Business is business daw kasi."

sagot niya pagkatapos ay napatawa kaming dalawa.
Alam ko naman na nung una'y hindi siya pinayagan ni Daddy dahil hindi ito kasama sa
kanya, ngunit dahil sobrang nagpumilit ito si Ellaine eh pinayagan na rin siya ni
Dad. One week siya 'don. Gusto daw kasi niya na lumawak pa ang kalaman niya about
business world and business ventures.Hinawakan ko siya sa magkabilang balikat niya.

"Oh siya, anyway, mag-ingat ka 'don huh. Don't forget to eat on time. 'Wag ka ring
masyadong magpapagod baka magkasakit ka. Kapag nagka-problema, tawagan mo 'ko agad,
maliwanag?"
paalala ko sa kanya.

Ngiti lang ang isinagot niya sakin. Nginitian ko din siya.

Humakbang pa siya ng konti palapit sakin hanggang sa ilang inches na lang ang
pagitan naming dalawa.Saglit na nagtama ang aming mga mata.Hindi ko alam kung
namamalik-mata lang ako o ano. Para kasing may nakita akong biglang kalungkutan na
gumuhit sa kanyang mga mata ng titigan ko siya.Magsasalita pa sana ako kaso nagulat
ako ng bigla niya na lang akong niyakap.

"E-Ellaine?"
nagulat at nagtatakang tanong ko. Bumilis ang tibok ng puso ko. Lalo lang humigpit
ang pagkakayakap niya sakin.

"I... I j-just want to congratulate you.. "

tila garalgal na boses niya.

Is she crying?

Hindi siguro.
Maybe she's just happy for me and for Allison.Ginantihan ko din siya ng yakap.

"Thank you. Sana mahanap mo na rin ang lalaking karapat-dapat para sayo. Para next
time ikaw naman ang ico-congratulate ko."
nakangiting saad ko habang tinatapik-tapik ko ang likod niya. Yeah, I smiled, a
fake smile.
"Y-Yeah. Yeah, Tristan. I............ I hope so."

Allison's POV

"You already! Alam mo bang sa lahat ng brides na naayusan namin, you are the
prettiest, you are the goddess! Ikaw na talaga."
puri 'nung isang bading na hairstylist habang nakahawak pa sa dibdib niya na para
bang naiinggit siya sa akin.

"Ewan ko na lang talaga kung hindi matulala ang groom at lahat ng mga bisita mo sa
kasal kapag nakita ka!"
sabi 'nung isa ring bading na make-up artist.

"Oh siya enough na mga gays. Ahm Allison, lalabas lang kami sandali para maisuot mo
na ang wedding gown mo, then tawagin mo na lang kami if tapos ka na."
utos nung girl na make-up artist din na kasama nila.

Tumango-tango na lang ako bilang sagot pagkatapos ay isa-isa na silang nagsilabasan

at naiwan akong mag-isa sa loob ng kwarto.
Muli kong tiningnan ang sarili ko sa salamin.
At hindi naman sa pagmamayabang at pagmamalaki eh, maganda naman talaga ako every
angle of my face.

Naka-updo-side chignon hairstyle ang buhok ko habang nilagyan naman ng nakalaylay

na ilang hibla ng buhok ko ang magkabilang patilya ko for me to look more gorgeous
but yet elegant. May nakapatong din na elegant rhinestone bridal tiara sa ulo ko.
At ang lalong nagpa-enhance sa beauty ko ay ang maayos at malinis na pagkakalagay
ng make-up sa mukha ko.

Infairness magaling 'yung mga kinuha ni Tito na mga make-up artist at hairstylist.
Mahal siguro ang bayad sa kanila kasi halatang professional sila eh.

Huminga ako ng malalim at saka tiningnan ko ang oras sa wall clock.

Forty-minutes na lang pala at magsisimula na ang kasal.

Oh my Gad!
Ikakasal na ba talaga ko?
Ngayong araw na?
Agad-agad?
Di nga?

Nagpakawala ulit ako ng buntung-hininga at pagkatapos kong pakalmahin ang sarili ay

dahan-dahan na 'kong tumayo papunta sa king-size bed kung saan nakapatong ang
wedding gown ko.

Umupo ako sa kama at pinagmasdan ko ang isusuot ko.

A-line sweetheart chapel train-length ivory wedding gown iyon na may silver
metallic belt with crystal detail. Every detailed ng gown at uri ng telang ginamit
ay mapaghahalataan agad na mamahalin at hindi maipagkakailang ginawa iyon ng isa sa
mga mahuhusay na wedding gown designer sa bansa.Ewan ko ba 'don kay tito, kung
bakit masyadong pinagkagastusan ang kasal na 'to. And besides, ayoko ng gown ko. Oo
aaminin ko type ko siya kasi ang ganda ng pagkaka-design, eto yung tipo ng gown na
pinapangarap maisuot ng ibang mga brides, ang kaso ayoko ng mga chapel train-length
na mga dress, balot na balot ang katawan ko at ang haba pa, tapos ang bigat pang
ilakad.

Papampam kasi 'yang si Tristan eh!

Ang sabi ko, mermaid style ng wedding dress ang gusto kong isuot, 'yung tipong
lalabas 'yung sexy figure ko.Ang kaso, pinagpilitan niya 'yong wedding gown, para
daw magmukha akong desente.

Nakakainis!
Hindi ko kaya siya siputin sa kasal?

Pagkatapos kong magmuni-muni ay hinubad ko na ang suot kong robe at sinuot ko na

rin ang wedding gown ko na mamaya ay magiging sentro ng tinginan kapag naglakad na
ako sa aisle.

At pagkatapos ng ilang minuto ay pinapasok ko na ang mga taga-ayos ko at.....

"OH MY GAD!"
sabay-sabay na bulalas nilang tatlo habang tinitingnan nila ako mula ulo hanggang
paa tapos mula paa hanggang ulo.Hindi pa sila nakuntento at parang tanga lang na
naglakad pa sila paikot sa akin na para bang tinitingnan nila ang bawat detalye ng
ayos ko at ng wedding gown ko.
 "Perfect! Perfect bride!"
napalakpak na sigaw nung isang gay na may salamin na nag-ayos ng buhok ko kanina.

"Nakakainggit na nakakainis ka, ang ganda-ganda mo!"

puri din sakin nung isa na hindi malaman kung matutuwa o maiinggit.

"Parang gusto ko na tuloy ikasal!"

-yung girl.

Na-iroll ko na lang ang mga mata ko. Halos lahat na yata ng adjectives na
nagdedescribe sa kagandahan ay nasabi na nila. Paulit-ulit lang sila, kanina
pa.Pagkatapos nila akong purihin ng paulit-ulit ay inilagay na nila ang wedding
veil ko sa buhok at may inilagay pa silang mga jewel crystal pins sa palibot na
ibaba ng chignon hairstyle ko at nang makuntento na sila sa buhok ay sila na rin
ang naglagay ng mga accesories sakin.I wear a silver filigree chandelier bridal
earings. I also wear an elegant necklace features a vintage styles rhinestone
teardrop pendant encrusted with rhinestones, and last, the ivory vintage style
bridal bracelet. Nang matapos na sa mga accesories ay isinuot ko na ang aking high
heels ivory silver glass sandals with ankle strap.

And atlast, iniabot na nila sakin ang bouquet of flower,it is the combination of
white roses,freesias and hyacinths with the hint of ivy and it was further enhanced
by diamante crystals.At para sa kabuuan, dahan-dahan akong naglakad patungo sa
harap ng salamin at doon, tuluyan na 'kong humanga saking talay na kagandahan.

Sh*t! Ako ba talaga 'to? Totoo?

Nagside-view ako, tapos pinagmasdan ko ang likod ko sa salamin.

PERFECT!Lumingon ako sa tatlo kong taga-ayos na noo'y nakangiti lang na nakatitig
sakin. Nginitian ko din sila, feeling ko nga, gusto ko na silang yakapin na tatlo
eh.

"Thank you."
masayang pasasalamat ko sa kanila at pagkatapos ay lumabas na silang tatlo para
hayaang makapag-solo muna ako sandali.
Umupo ako sa harap ng salamin, hindi para pagmasdan na naman ang itsura ko, kundi
gusto kong pakalmahin ang sarili ko dahil habang tumatakbo ang oras ay siya namang
kasabay ng pagbilis ng tibok puso ko.

Nagbuga ako ng hinga ng maraming beses, 'yung para bang ginagawa ng mga nanay kapag
nanganganak na sila.

Gaano kaya karami ang mga bisita 'don? hindi ko na kasi nabigyan ng oras na tingnan
sandali ang guestbook kasi wala naman akong pakialam sa kasal na 'to noon eh.

"Calm,Allison. Calm down."

parang tangang kinausap ko ang sarili ko sa harap ng salamin.
Sa tuwing nakikita ko sa salamin ang naiintense kong itsura ay mas lalo lang tuloy
akong ninenerbiyos, kaya naman pinilit kong ngumiti. Kailangan kong mag-practice
ngumiti.

Kaya naman ngumiti ako sa harap ng salamin.

Ay! Ang panget!

Para naman akong na-babanyo nito eh, o di kaya naman ay parang nakakain lang ng
ampalaya.
Oh gad! oh gad! Fifteen minutes na lang bago mag-umpisa ang kasal!

Muntik na 'kong atakihin sa puso ng may biglang kumatok sa pinto.

"Allison hija, pwede bang pumasok?"

boses 'yon ni Tito Robert. Ay, Oo nga pala, siya nga pala ang maghahatid sakin
mamaya sa altar.

"S-sige po Tito."
aya ko sa kanya.

Pagpasok na pagpasok pa lang ni Tito ay bumungad agad sakin ang black formal suit
niya,ang nakasalamin niyang mga mata at ang ma-amo at palangiti niyang mukha.
Humarap ako sa kanya. Nakita ko kung pano niya ko tinitigan ng may halong
pagkamangha.
"You are the most beautiful bride, I'd ever seen in my whole entire life,
Allison,anak."
buong pagmamahal na saad ni Tito sakin habang ramdam ko sa buong pagkatao ko ang
pagmamahal niya sakin ng tawagin niya 'kong 'Anak'.

"T-Tito."
'yon na lang ang nasabi ko habang nag-uumpisa ng mangilid ang mga butil ng luha sa
aking mga mata.

Simula ng mamatay ang mga magulang ko, si Tito Robert na ang tumayong nanay at
tatay ko. Napakabait niyang tao, napakabait niyang ama. Sa loob ng halos labin-
dalawang taon na pagtira ko sa mansion, ay itinuring niya na kong parang sarili
niyang anak. Minsan nga, feeling ko mas mahal niya ko kaysa sa sarili at tunay
niyang anak. Sa tuwing nag-aaway kasi kami ni Tristan eh ako ang mas kinakampihan
ni Tito kahit ako pa man ang may kasalanan ng lahat.
Sa tuwing nilulukait, ginagalit ko si Tristan ay hinahabol niya ko sa buong mansion
para lang makaganti,ngunit lagi akong nagtatatakbo papunta sa kwarto ni Tito para
magtago sa likod niya at ng sa ganu'y pagalitan niya si Tristan.

Hinawakan ni Tito ang dalawa kong kamay.

"Hija, hindi mo alam kung gaano mo ako pinasaya ngayong araw. I just want to thank
you dahil pumayag kang magpakasal kay Tristan, despite sa lahat ng naging pag-aaway
niyo, and despite sa pagiging tom and jerry niyo. "
biro ni Tito at bahagya kaming napatawa.

"Finally, ay ganap ka na ring magiging tunay naming kapamilya, although matagal na

kitang itinuring bilang aking tunay na anak.Sobrang saya ko at sa wakas matutupad
ko na rin ang pinangako ko sa iyong ama bago siya namatay. Asahan mo hija na
patuloy pa rin kitang aalagaan at poprotektahan kahit alam kong may isa ng tao ang
mag-mamay-ari at mangangalaga sayo.
Gusto ko ring malaman mo Allison, na ipinakasal kita sa anak ko hindi dahil sa
pagkatam sa kayamanang makukuha namin mula sa pamilya mo,kundi dahil gusto kong
manatili ka sa pamilya ko habang ako'y nananatiling may hininga,dahil, hinding-
hindi ako papayag na may umagaw sayo mula sa amin. Mahal kita, anak, mahal ka
naming lahat."
yun lang at may isang butil na luha ang tumulo mula sa magkabilang mga mata ni
Tito.

"I know, I know, tito."

paiyak ng sabi ko.

Alam kong walang ibang masamang kahulugan at walang hinihintay na kapalit ang
ginagawang pagmamahal at pag-aalaga sakin ni Tito. Napakabuti niyang tao at siya
'yung tipo na, kuntento na sa kung anong meron siya ngayon at hindi naghahangad ng
marami at labis sa kanyang buhay.

"Oh, 'wag kang iiyak, masisira ang make-up mo. Sayang,ang ganda-ganda mo pa naman.
Halika nga dito sandali hija, at gusto kong mayakap ang pinakamamahal kong anak."
saad ni Tito pagkatapos ay niyakap niya ko na mahigpit na parang isang ama na
natatakot na mawala'y sa kanyang anak.
Niyakap ko rin siya.

Kinuha man ng maaga ng Diyos ang mga magulang ko,biniyayaan niya naman ako ng isang
taong magpoprotekta at mag-aalaga sakin,isang tao na gagawin ang lahat 'wag lang
akong mawala sa pamilya niya.

"Thank you, Tito."

buong pusong pasasalamat ko sa kaniya.

Alam kong kulang pa ang lahat ng pasasalamat ko sa kanya para suklian ang lahat ng
kabutihang ginawa at ipinakita niya sakin.

"No my little girl, don't call me Tito anymore. Simula ngayon, binibigay ko na ang
blessing ko sayo para tawagin mo 'kong Daddy ."

Napangiti ako sa sobrang galak, at lalo ko pa siyang niyakap ng mahigpit na para

bang bunsong anak na naglalambing sa pinakamamahal niyang daddy.

"Thank you, Daddy."

------------
"Feel nervous?"
tanong sakin ni Daddy ng tumigil na sa harap ng simbahan ang aming sinasakyang
bridal car.

This is it. This is it!

Oh My gad!

Feeling ko nagpapanic na ang lahat ng lamang-loob ko dahil sa sobrang nerbiyos.

Ganto pala talaga ang pakiramdam ng ikakasal, akala ko masyado lang talagang
exagerrated yung mga bidang bride sa mga napapanood kong mga movie dati.
Totoo pala.Tumingin ako kay Daddy with an intense look.

"Y-Yes daddy. Sobrang kinakabahan ako. Feeling ko nga mahuhulog na 'yung puso ko
dahil sa sobrang bilis ng tibok eh."
intense rin na sagot ko habang pinapaypayan ng isang kamay ko ang mukha ko dulot
ng sobrang kabang aking nararamdaman ngayon. Hinawakan ako ni Daddy sa magkabilang
balikat ko.

"Hija relax. Just inhale."

kalmadong utos niya sakin.Humigop ako ng hangin gamit ang ilong ko.

"Then, exhale."

Malakas na nagbuga ako ng hangin. Inulit-ulit kong gawin 'yon hanggang sa kumonte
na 'yung tao sa labas. Meaning, patapos na ang Processional.

Waaaaaah! Bridal March na! Nakita ko na lang na lumabas na si Daddy mula sa loob ng
kotse at pinagbukas niya 'ko ng pinto.

"Let's go, hija. Your groom is waiting for you at the altar. "
nakangiting saad ni Daddy sakin habang nakalahad ang kanyang isang kamay at
hinihingi ang aking isang kamay na para bang excited na siyang akayin ako palakad
sa aisle.
Allison, kalma lang!
Utong na loob, kumalma ka lang!

Tumingin lang ako kay Daddy at ng mapagtanto ko sa sarili na handa na nga talaga
'ko ay iniabot ko na ang kanan kong kamay kay Daddy. Lumabas ako ng kotse at inakay
ako ni Daddy paakyat ng hagdan. Nakasara na ang pinto ng simbahan ng makaakyat
kami, meaning bubuksan 'yon kapag papasok na 'ko.

Humigpit ang hawak ko sa hawakan ng dala-dala kong bouquet. Nagwawala na sa sobrang

bilis ng pagtibok ang puso ko.Nanginginig na rin sa kaba ang mga tuhod ko.

KAINIS! I hate this feeling! Para naman kasing ako na ang susunod na bibitayin
dahil sa OA na pakiramdam na 'to.

"C'mon."
sabi ni daddy habang inilalahad niya sakin ang braso niya.
Lumunok lang ako sandali at pagkatapos ay tumango ako sa kanya.

Gad! Ito na talaga!!

Dahan-dahan kong ikinuyabit sa braso niya ang isang kamay ko at humarap na kaming
dalawa sa tapat ng pinto ng simbahan habang hinihintay na lang ang pagbukas niyon.
Maya-maya'y, narinig ko nang may nagsalita mula sa loob.

"And now, .......the bride."

And finally. Narinig ko na ang paglangitngit at unti-unting pagbukas ng dalawang

pinto sa harap ko. At alam kong sa oras na tumapak na ako sa loob papasok ay para
ko na ring pinanindigan na umaayon ako sa matrimonyang serimonya na ito na siyang
magbubuklod at magtatali sa aming dalawa ni Tristan para makasama at makapiling ang
isat'-isa habang-buhay, hindi lang sa harap ng maraming tao kundi pati na rin sa
harap ng Panginoon.Humakbang na kami ni Daddy papasok sa loob, at kasabay ng aming
pagpasok ay pag-play ng isang pamilyar na kanta. It's a duet song.

(Kindly play the video/music)

=================================================>
Bumungad agad sakin ang mararangyang dekorasyon sa loob ng simbahan.
Mula sa pew decor at mga pew boquets of flower.Sabi nga nila, no wedding is
completed without flowers kasi flowers are the incarnation of beauty, peace and
romance and these are the best wedding aisle decoration.All candles on the side of
an aisle was placed inside the small crystal bowl and placed them on the floor and
a lot of curtains was hang and fold them from centre and side just like we do in
our bedrooms.

Halatang pinagkagastusan, pinaghirapan at pinaghandaan ang bawat dekorasyon na

ginamit.

~ For all the times, I felt cheated

I complained
You know how I love to complain ~

The whole entire aisle was covering with tons of petals of a pink and white roses
and visa viz.
It looks totally awesome, it can also add tons of beauties and fragrances in
wedding aisle.

~For all the wrongs, I repeated, though I was to blame.

I cursed that rain~

Nang magsawa ako kakatingin sa mga dekorasyon ay itinuon ka naman ang aking
paningin sa mga bisita na noo'y mga naglingunan para pagmasdan ako.

~I didn't have a prayer, didn't have a clue

Then out of a blue~

Halos lahat sila ay nakangiti habang nakatingin sa akin.

Kaya naman pinilit ko ding ngumiti sa kanila kahit na sobrang kinakabahan pa rin
ako.
~God gave me you, to show me what's real There's more to life than just how I feel
And all that Im worth is right before my eyes~

Mula sa kanang bahagi ng aisle ay nakita ko si Cassie, kumakaway siya sakin. She's
wearing a satin cocktail dress with a sweetheart neckline.

Ngumiti ako sa kanya.

I like her dress!

~And all that I live for though I didn't know why.

Now I do, 'cause God gave me you~

Nakita ko rin si Ellaine.That girl.She's wearing a Svelte, tube, and tea-length

dress. It's showing her sexy figure.Pasalamat siya, naka-gown ako. Kung hindi,
matatalbugan ko siya!

Ngumiti rin ako, ang kaso hindi siya ang nginitian ko kundi 'yung katabi niya, si
Ailee.

~For all the times, wore myself pity like a favorite shirt
All wrapped up in that hurt~

She's wearing a chiffon cocktail dress with ruched shoulder straps.

Woah! Himala, nag-pamake-up ang tibo.

Hmmm.. siguro dahil 'yon sa sinabi kong deal sa kanya na isasama ko siya sa
Tagaytay mamaya.

~For every glass I saw, I saw half empty

Now it overflows like a river through my soul
From every doubt I had I finally free
I truly believe~
Inilibot ko pa ang mga paningin ko sa ibang bisita, merong iba na na halatang may
matataas na posisyon sa kompanya, 'yung iba mga classmate ko sa college, yung iba
mga kamag-anak ng mga Fontanilla at meron ding mga attorney. Siguro dahil 'yon sa
aasikasuhin nilang katuparan para sa 'last will and testament' ng daddy ko.

Palapit na kami ng palapit ni Daddy sa harap ng altar, hanggang sa masilayan ko na

ng malapitan ang itsura ni Tristan, ang groom ko.

~God gave me you, to show me what's real.

There's more to life than just how i feel.
And all that im worth is right before my eyes
And all that I live for though I didn't know why.
Now I do, 'cause God gave me you~

He's wearing a white tuxedo with one button peak lapel.

Oh my gad!
He's OH-SO-HOT!

Bagong trimmed din ang buhok niya na siguro ay ginamitan ng ng gel kaya nakataas
ang ayos. Nakangiti siya sakin, habang naghihintay sa tapat ng altar kasama ang
apat niyang BESTMANS na nooy mga nakasuot ng black tuxedo.

~In your arms I'm someone new

Now ever tender kiss from you
Oh must confess
I've been blessed~

Hanggang sa makalampas na kami ni Daddy sa engrandeng arko na nakatayo sa dulo ng

aisle.

"Hey son, mark my words. Kapag pinabayaan mo si Allison, itatakwil kita."

pagbabanta ni Daddy kay Tristan ng makarating na kami sa tapat ng altar.

May nagbabanta bang nakangiti?

"Yes, Daddy."
magalang na sagot ni Tristan at saka nagyakapan silang mag-ama.Pagkatapos 'non ay
iniabot na ni Daddy ang kamay ko sa magaling niyang anak at umalis na rin siya.

~God gave me you, to show me what's real.

There's more to life than just how i feel.
And all that im worth is right before my eyes
And all that I live for though I didn't know why.
Now I do, 'cause God gave me you~

"Youre so very beautiful, you look like a real goddess."

puri niya sakin.

WOW, for the first time, pinuri niya 'ko.Tumingin ako sa mga nag-gagwapuhang mga
lalaki sa likuran niya.Nginitian ko si Jhay at Ethan ngunit sinamaan ko naman ng
tingin sina Migz at Janus.'Yang dalawang luko-lukong 'yan, baka akala nila
nakalimutan ko na kasalanan nila sakin kagabi.

"Let's go."
aya sakin ni Tristan.

Let's go mo mukha mo! Sinamaan ko rin siya ng tingin pero hindi ko pa rin
tinatanggal ang ngiti sa mga labi ko, mas nakakatakot kaysa sa way ng pagtitig ko
sa dalawang baliw niyang kaibigan kanina. Pagkatapos ay padabog ko nang ikinuyabit
ang braso ko sa braso niya at sabay kaming umakyat papunta sa altar. Napansin kong
nakangiti lang siya lagi at di kakikitaan ng problema sa itsura. Masaya siguro kasi
sinipot ko siya sa kasal.

"Abnormal ka."
pasimple at mahinang sabi ko sa kanya na siya namang bigla niyang ikinatingin
sakin. Kasalukuyan na kaming nakaupo sa altar at nakikinig sa mga pinagsasasabi ng
pari sa harap namin.

"Hey Allison, this is not the right time and the right place sa ganyang salita.
Nasa harap tayo ng alt---"

"Baliw ka, Obese ka, Sira-ulo ka."

 hindi ko siya pinatapos.

Oh, Lord patawad.

"Allison!"
halos lumuwa na 'yung mata niya sa ginagawa niyang pagkontrol ng boses para hindi
siya marinig ng pari. Nakatingin lang ako sa harapan para hindi halatang ginagalit
ko siya, bahagya ko lang na binubuka ang bibig ko para hindi mahalata ng pari na
nagsasalita ako.

"Insane ka, luko-luko, stupid, pervert, halimaw, look-a-like mo si Shrek

,Squidward,Kingkong, ma-----"

"Allison!"

Napatigil ang pari sa pagsasalita ng marinig ang boses ni Tristan.

"Is there any problem, Mr.Groom?"

nakakunot ang noo na tanong ng pari sa kanya habang naririnig ko na sa likuran ko
ang mga bulungan na wari'y nakikiisyoso kung anong nangyayari dito.

"N-Nothing, father. I'm sorry."

magalang niyang paumanhin sa pari at pagkatapos ay nagpatuloy na ito sa
pagsasalita.Sandali ko siyang tinitigan gamit ang inosente kong mukha at nakita ko
ang pamumula ng kanyang mukha dahil sa pagtitimpi. Lihim akong napangiti.Madami
pang seremonyas ang ginawa, at sobrang naiinip na 'ko. Kailangang may gawin ako,
pampawala ng inip.

Pasimple akong umisod ng upo patabi kay Tristan, para kahit bulong ko ay maririnig
niya.

"Hoy, bakit mo ako nilagyan ng kissmark sa leeg huh? Hindi mo ba alam na nakita
'yon ng mga nag-ayos sakin kanina. Manyak ka talaga eh noh? Manyak."
mahinang sabi ko sa kanya,ngunit nananatili lang siyang walang imik at seryosong
nakatingin sa harapan, siguro iniiwasan lang niyang wag maulit 'yung ginawa niya
kanina. Lumapit pa ako ng konti.

"Hoy, kinakausap kita, sumagot ka. Hoy obese, hoy shokoy, hoy baliw, hoy----"

Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko dahil pasimple niyang hinawakan ang isang
kamay ko at pinisil niya 'yon ng mariin na para bang wina-warning-an niya ko na
tumahimik.

"Araaay! Ah-Araaay Tristan, nasasaktan ako."

angal na bulong ko sa kanya habang pinipilit kong tanggilin ang kamay ko sa kamay
niya, pero masyadong mahigpit kaya di ko mabawi.Naiimbyernang tumingin ako sa
kanya. Ah ganun huh!

Buong lakas kong sinipa ang ankle niya gamit ang heels ng sapatos ko.

"Araaaaaaaaaaaaay!! "
napapikit na sigaw niya.As in sigaw talaga na narinig ng pari at mga bisita sa
likod. Nagsitayuan ang ibang bisita, nag-aalala siguro kung ano nang nangyari.

"Hijo, anong nangyayari?"

nanlalaki pa ang mata na tanong ng pari. Yumuko na lang ako.

"N-No,father. M-May insekto lang na..... na kumagat sa balat ko."

hirap na hirap na sagot ni Tristan habang bahagyang nakayuko ang kalahati ng
katawan at hinihimas ang sinipa kong ankle niya.

" I'M OK."

matigas niyang sagot muli sa pari ngunit sakin siya nakatingin habang sinamahan pa
ng matatalim niyang mga mata.Pagkatapos ng nangyari ay nanatili na lang ako na
tahimik, mukha kasing nakakarami na 'ko sa kanya eh.

Hanggang sa dumating na kami sa Wedding Pledge. Nakatayo kaming dalawa.

Hindi ko alam pero bumalik na naman 'yung kabang naramdaman ko kanina.
Manunumpa na kami sa harap ng Diyos at sa harap ng mga saksi sa kasal na ito.
Kaya ko bang mangako? Kaya ko ba 'tong panindigan? Nagsimula ng magsalita ang pari.

"Tristan and Allison,

you have made a very serious and important in decision choosing to marry each other
today. You are entering into a sacred covenant as life partners in God. We blessed
you this day.You have opportunity to go forward from this day to create a
faithfull, kind, and tender relationship."

Pagkatapos ay humarap siya sa groom, kay Tristan.

"Do you, Tristan Xavier Fontanilla, understand and accept this responsibility, and
do your promise to do your very best each day to create loving, healthy and a happy
marriage?"

Inilapit ni Tristan ang microphone sa kanyang bibig.

"Yes. I do."
buong-buo na sagot niya habang nakataas ang kanyang kamay.Pagkatapos ay sakin naman
tumingin ang pari.

OH Man! eto na! Dumagundong na naman ang puso ko.

"Do you, Allison DelaCerda, understand and accept this responsibility, and do your
promise to do your very best each day to create loving, healthy and a happy
marriage?"

Natahimik at natulala na lang ako sa pari.

Parang na-speechless ako.

"H-Ho? Ano ho"

tanging nasagot ko.
Waaaaaaah!
Anong 'ho' yung pinagsasasabi ko?!

Narinig ko na ang mga ingay mula sa likod ko, may nagbubulungan at may napatawa.
At nangunguna na 'don ang halakhak nina Janus, Migz at Ailee. THAT THREE!!

Tumingin din ako kay Tristan, at nakita ko sa mga mata niya ang
pagkabahala.Natatakot ba siya dahil baka mag-walk-out ako?Narinig ko ang pagtikhim
ng pari.

"I repeat.Do you, Allison DelaCerda, understand and accept this responsibility,
and do your promise to do your very best each day to create loving, healthy and a
happy marriage?"

Tumingin ako kay Tristan.

Tama ba talagang magpakasal ako sa kanya? Tama bang ituloy ko 'to?Tumingin ako kay
Daddy sa baba, ngunit nakangiti lang siya sakin na para bang tatanggapin niya kung
ano man ang magiging desisyon ko.

Hindi. Hindi ko siya pwedeng biguin. Kahit para sa kanya na lang, itutuloy ko 'to.
Humarap ako sa pari at saka nagtaas ng kamay para manumpa.

"Y-Yes.I do"
nangangatal ngunit buong pusong sagot ko.

Pagkatapos ng Pledge ay sinabi na namin sa isa't-isa ang aming mga ginawang Wedding
Vows, at sumunod na nga ay ang Exchanges of Rings. Nang matapos ay nagsalita nang
muli ang pari para sa Pronouncement at Closing Prayer.

"Now that Tristan and Allison have given themselves to each other by the promise
they have exchanged, I pronounce them to be husband and wife, in the name of the
Father, and of the Son, and of the Holy Spirit. Amen.
May the love of God to be above you, to overshadow you, beneath you to uphold,
before you to guide you, close beside you and within you to make you able for all
things and to reward your faithfulness with the joy and peace which the world
cannot give- neither can it take a away.Through Jesus Christ, our Lord, to whom be
glory now and forevermore.Amen.

Mr. Tristan Xavier Fontanilla, you may now kiss your bride"

H-Huh..... HALA!!Kiss na?! Sa harap nilang lahat? Oh my gad!

Humarap na sakin si Tristan.Nakangiti siya na para bang siya na yata ang

pinakamasayang tao sa mundo. Humakbang siya palapit sakin. Lumayo naman ako.
Lumapit pa siya, lumayo pa ako. Lapit. Layo.

At nang mukhang makahalta na ang pari sa ginagawa ko ay tumigil na ako.Lumapit na

sa akin si Tristan at dahan-dahan na niyang hinawi ang nakatakip saking wedding
veil at iniligay niya iyon sa likod ng ulo ko. Pinagbantaan ko siya.

"S-Smack lang sa pisngi ha! K-Kapag 'di mo 'yun ginawa, ihuhulog kita pagulong dito
sa altar!"
medyo natetense pa na pananakot ko sa kanya.

"What if I don't want to?"

tila nanloloko pang sagot niya habang naka-smirk siya sakin na parang may
binabalak. Magsasalita pa sana ako ang kaso bigla niya na lang pinulupot ang braso
niya sa likod ng beywang ko hindi pa siya nakuntento at inilapit niya pa ang mukha
niya sakin.

"W-W-What the----"

Hindi niya ko pinatapos.Ramdaman ko sa mukha ko ang kanyang mabangong hininga.I

saw his devilish smile.

" This is your punishment para sa mga kalokohang pinag-gagawa mo kagabi at kanina,
para sa ginawa mong pag-la-lock sa pinto ng kwarto ko kagabi at para sa matagal na
I DO. I'm going to give your punishment, not later, not tomorrow.... but now "

Hinawakan ng isa niyang kamay ang pisngi ko....

at sa harap ng daddy niya, sa harap ng mga kaibigan niya at kaibigan ko, sa harap
ng iba nilang mga kamag-anak, sa harap ni Ellaine, at sa harap ng Diyos...

ay ginawaran niya ako ng isang malalim na halik na siya namang ikipinanlaki ng

aking mga mata.

OH GAD! OH GAD! OH GAD! NAKAKAHIYA!

Pasimple ko siyang itinulak sa dibdib niya, ang kaso mas lalo niya lang hinahapit
ang beywang ko, sinubukan ko ring ilayo ang kalahati ng katawan ko, ang kaso nag-
bebend lang ako, at bago pa man mawala ako sa balanse ay mabilis na kong
napakuyabit sa kanyang batok.

Waaaah! Tristan!!! Humanda ka sa akin mamaya! HUMANDA KA TALAGA!

Wala na 'kong choice kaya pumikit na lang ako ng mariin habang hindi niya pa rin
pinapakawalan ang mga labi ko.

"Hey Mr.Videographer, paki-close-up oh!"

si Janus habang nag-uutos sa videographer sa baba.

"NICE ONE TRISTAN! ONE POINT!"

si Migz.

"Tama na pare. Baka wala ng matira sa Honeymoon! Haha!"

si Ethan at pagkatapos ay nagtawanan lahat silang magkakaibigan sa baba.

"Ate Allison, idol na kita!"

si Ailee

"Sssh..bawal sumigaw dito."

saway ni Jhay.

BWISIT KAYO!!

"It is now my privelege to introduce to you for the very first time,
Mr. and Mrs. Fontanilla!"
Huling narinig kong sinabi ng pari at pagkatapos ay nangibabaw sa loob ang
malalakas at masasayang palakpakan na sinabayan pa ng masayang pagtunog ng kampana
ng simbahan.

3rd Person's POV

Sa kabila ng kasiyahan ng lahat ay meron namang dalawang tao at dalawang puso ang
lubos at parehong nasasaktan.

Ang isa'y nasa loob at halos madurog ang puso dahil sa nakita at nasaksihang pag-
iisang dibdib ng taong kanyang matagal ng iniibig.

Habang ang isa naman ay nakuntento na lamang sa pagsilip mula sa malaking pinto ng
simbahan upang sulyapan sandali ang pag-papakasal sa iba, ng taong simula't-sapol
pa lang ay minahal na niya kahit alam naman niyang nakatadhana na itong pakasal sa
iba.

Dito na ba magtatapos ang kanilang pag-asa na makuha ang kanilang minamahal? o dito
pa lang mag-sisimula ang kanilang mga naudlot na adhikain upang pa-ibigin ang
dalawang taong iyon na sa kanilang pakiwari'y hindi rin magtatagal ang pagsasama at
umaasang darating ang araw na,

sila'y maghihiwalay din katulad ng iba.

<center><h1>Chapter 4</h1></center>
<hr>
SORRY NAMAN! ^_^ Sorry ho kung ngayon lang nakapag-update, super duper busy po
talaga ako this past few days..

OH SIYA ETO NA! :D Hindi ko na po siya pinrivate kasi ayon sa unang taong
pinabasa ko nitong chapter na 'to is hindi naman daw 'ganung kalaswa yung BS so I
decide na i-public ko na lang siya.
Mamaya din kasi may magsabi na gusto ko lang dumami yung mga Followers ko.. EHEM!

Guys, sabihin niyo lang kung nalalaswaan kayo huh! Para ma-iprivate ko siya..
At please WALA sanang mag-re-report ... :(

HAPPY READING!
-----------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------

"Bakit mo ako hinalikan sa harap ng maraming tao?!"

nanggagalaiting sigaw ko sa katabi ko.

"Like what I've said, that is your punishment."

kalmadong sagot ni Tristan.

"Punishment?Gusto 'mong ma-punishment yang mukha mo!"

banta ko sa kanya.

Imbis na magalit ay nananatili lang siyang tahimik at seryosong nagmamaneho habang

halata naman sa kanyang mga mata ang pagkaaliwalas ng mukha.

Aba't! abnormal 'to ah!

Sa totoo lang,kanina pa 'yan sa reception eh,kanina ko pa 'yan gustong sapakin
nahihiya nga lang ako kasi lahat ng tao samin nakatingin.

Halik ng halik sa pisngi ko sa tuwing may kinakausap kaming mga bisita,tapos ang
sweet-sweet niya na akala mo eh totoo kaming nagmamahalan.

Naku,kung alam lang sana nilang lahat!

Kasalukuyan kami ngayong nasa biyahe papunta sa Tagaytay,kung saan kami mag-ha-
honeymoon na dalawa. Si Tristan ang namamaneho habang ako naman ay nasa katabi ng
driver's seat.

Sa Italy sana ang honeymoon destination namin ngayon katulad ng sinabi ni Daddy
Robert, ang kaso umepal na naman 'tong isa.

Dito na lang daw sa Pilipinas dahil 2 days lang naman daw ang honeymoon vacation
namin. May pasok na kasi ako sa Monday eh at isa pa, magiging busy na rin si
Tristan sa pagpapatakbo ng kompanya namin since na siya ang panganay na anak ng
pamilya Fontanilla.

Tinawag pang honeymoon vacation kung 2 days lang?

"Itigil mo 'yung sasakyan."

maawtoridad na utos ko sa kanya.

"What?"
kunot ang noong tanong niya.

"Sabi ko itigil mo, bababa ako!"

inis na sigaw ko sa kanya.

Ang bingi kasi eh!

"No."

"Anong No?"

"Hindi."

Pilosopo.
"Ano ba Tristan! Hindi ako nakikipagbiruan sayo huh!"

"I know. Kaya nga hindi ako natawa eh."

Naihilamos ko na lang ang palad ko sa aking mukha. 'Pag tinamaan ka nga naman ng
magaling oh! Kailan pa ba siya naging pilosopo?

"Ibaba mo 'ko sabi eh! Ikaw na lang pumunta sa Tagaytay na 'yan! Mag-honey-moon ka
'don mag-isa mo !"
bulyaw ko ulit sa kanya.

"No."

"Isa!"

"No."

"Dalawa. Malapit na kong mapuno sayo!"

"No."
"Wala ka na bang alam sabihin kundi NO?!

"Yes."
sabay ngiti niya ng malapad at tingin sakin, pagkatapos ay humarap ulit siya sa
windshield.

Nakatingin lang ako sa kanya habang nakatulala.

Oh sh*t! Hindi ko alam kung magagalit pa ba ako o matutuwa na ngayon.

I saw his priceless smile.

Sa pagkakakilala ko kasi kay Tristan eh alam kong bihira lang siyang ngumiti dahil
siya 'yung tipo ng tao na laging seryoso. Kaya naman big deal para sakin ang pag-
ngiti niyang 'yon na para bang masaya siyang kasama ako ngayon.

Sa pagkakakilala ko kasi kay Tristan eh alam kong bihira lang siyang ngumiti dahil
siya 'yung tipo ng tao na laging seryoso.

Tumigil na 'ko sa kakatalak sa kanya at pagkatapos ay lihim akong napangiti.

OMG, ang gwapo ng asawa mo Allison!

Lumapad pa ang ngiti ko.

Oo aaminin ko, gusto ko 'yung ginawa niyang paghalik sakin kanina sa simbahan at sa
reception, natutuwa lang kasi ako na para bang hindi niya ikinahihiya na ako ang
naging asawa niya despite sa lahat ng ginagawa kong kalokohan sa kanya 'nung hindi
pa kami kasal. Ang sakin lang naman eh, naunahan lang ako ng matinding kaba at
pagkagulat kaya gusto ko siyang pigilan kanina.

Hindi kasi ako sana'y sa mga ginagawa niya eh. 'Yung parang nakakapanibago ba.
Kahit kailan kasi hindi siya naging sweet sakin, siguro nasanay na rin ako na lagi
kaming nagbabangayan na dalawa.

Gusto ko naman talaga siyang makasama ngayon eh, ang kaso...

ang kaso...

alam mo 'yon?
Sobrang kinakabahan kasi ako eh, 'yung tipo na para bang gusto kong tumakas.

Hello? Honeymoon 'to! Ano bang ginagawa sa honeymoon?

Ano ba?? Magtatabi ba kami ngayon sa kama? P-pagkatapos anong mangyayari? Gagawin
ba namin 'yung? 'yung ano...?

Mabilis akong napatakip ng mukha ko nang makaramdam ako ng hiya saking sarili dahil
sa mga naiisip ko.

"W-Why?"
malapad ang ngiting curious na tanong ng magaling kong asawa.

Itinatapat ko ang isang nakayukom kong kamao sa kanya na para bang wina-warningan
ko siya na tumahimik.

"C'mon Honey, why are you blushing? Ano bang iniisip mo?"
tatawa-tawang tanong niya sakin na para bang tuwang-tuwa na nakikita niya akong
nag-ba-blush.

Honey? Tinawag niya kong Honey?! Bakit ang hot ng pagkakasabi niya?

Waaaaah! Sira-ulo talaga 'to! Feeling ko tuloy lalo lang akong namumula eh.
Tinakpan ko ulit ang mukha ko gamit ang dalawa kong palad.

"Ano ba! Isa pa tingnan mo tatamaan ka na sakin!"

asar na saway ko sa kanya pagkatapos ay iniiwas ko ang mukha ko papunta sa
harap ng katabi kong salamin at tumalikod ako sa kanya para hindi niya makita 'yung
pamumula ng pisngi ko.

Narinig ko na 'yung pagtawa niya. Ang sarap pakinggan.

Bakit ba sobrang saya niya yata ngayon?

"I just want to remind you Mrs.Fontanilla, na may unfinished business pa tayong
dalawa kagabi."
paalala niya sakin.

Tila ang bagal ng pag-process ng sinabi niya sa utak ko.

Huh? A-anong unfinished business pinagsasasabi nito! Ano bang ginawa namin kagabi
ang hindi natapos? Ano bang-------?
Natigilan ako. W-wait?!

OH MY GOD!

Hindi kaya 'yung tinutukoy niya ay 'yung? 'yung?

'yung?
Waaaaaaaaaah!

"Tristaaaaaaaaaan!"

-------------

Pagkaraan ng ilang oras na biyahe ay sa wakas, nakarating na rin kami sa aming

destinasyon. Pagkapark ni Tristan ng sasakyan ay nagtungo na kami agad sa loob ng
isang mukhang mamahalin at sikat na hotel doon para mag-check-in. Actually nga,
nauna na pa lang magpa-reserve dito si Daddy Robert ng kwarto para saming dalawa ni
Tristan.

Nakita ko kung pano makatingin at magpa-cute yung receptionist kay Tristan habang
nag-uusap sila. Kung makangiti kasi 'tong isa, akala mo wala ng bukas, akala mo
walang pinoproblema sa buhay.

Pagkakuha ng susi ay nagtungo na agad kaming dalawa sa kwartong tutuluyan namin.

Gad! Eto na!

Ano bang gagawin ko mamaya? Tutulog agad pagkapasok ng kwarto? Ah hindi, pano kaya
kung mag-busy-busy-han? Magkulong sa cr hanggang sa makatulog siya? Magsakit-
sakitan?

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko ng marinig ko na ang pag 'ting' ng elevator.
Meaning, n-nandito na kami.

Nauuna siyang naglakad kaysa sakin patungo sa kwarto habang ako naman ay
sinasadyang bagalan ang bawat hakbang na ginagawa.

He started to unlock the door using the key. Pinihit niya na yung knob at binuksan
ang pinto.

"Come in."
aya niya sakin habang nakalahad ang kanyang kamay patapat sa loob na para bang
isa siyang gentleman na nag-aanyaya sa isang lady para pumasok.

"A-Ano ba! Mauna ka na nga."

nanlalamig na saad ko.

Lalo lang akong kinakabahan sa ginagawa niya eh.

Nagulat ako ng bigla siyang lumapit sakin at inilapit niya 'yung mukha niya sa
mukha ko.
"Gusto mo bang buhatin kita para mas romantic?"
he said using his seducing voice.

Napalunok ako bigla.

"O-Oo na.Papasok na 'ko. Eto na nga eh."

nangangatal na saad ko pagkatapos ay walang lingong dumaretso ako sa loob ng
kwarto.

Lanya talaga 'tong lalaking 'to oh.

Ano bang nangyayari sa kanya? Hindi naman siya ganto ah?
Pinaglalaruan niya 'ba ko?!

Oh my gad! Oh my gad! Hindi ko na alam kung pagpapawisan ba 'ko o lalamigin dahil

sa halo-halong nararamdaman ko ngayon.

Ganun na lang ang panlalaki ng mata ko ng makita ko ang ayos ng paligid.

Maraming kandila, may mga petals ng rose na nagkalat sa sahig at sa ibabaw ng kama
na ginamit upang makabuo ng hugis puso.

Napanganga ako ng ilibot ko pa ang aking paningin sa kabuuan ng kwarto.

Nothing could be sexier than a bedroom covered with luscious fiery red.

The beautifully draped canopy bed with white silk curtains makes this room more
sophisticated and romantic.
The light reflected by the black shaded lamps against the red scheme focal wall is
very seductive and the glamorous effect of the crystal right fixture was simply
alluring.

I also smell the sensual scent of rose petals.

Napa-grin na lang ako ng ngipin dahil sa sobrang awkwardness na nararamdaman ko. Ni
hindi ko na nga kaya pang tumingin kay Tristan na noo'y inaayos na 'yung mga bagahe
namin sa closet.

Bakit parang di siya nasorpresa? Hmmmm.. Dahil siguro alam na niyang gagawin 'to ng
daddy niya.

I sigh.

Si daddy talaga.

"Mauna ka ng maligo."
Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Tristan habang iniaabot niya sakin 'yung
towel.

"M-Ma-Maliligo? A-Ako?"
nangangatal na tanong ko.

Hindi ko alam, pero ang weird ng pakiramdam ko ngayon.

"Bakit? hindi ka ba maliligo? "
-Tristan

"Maliligo, p-pero mamaya na, i-ikaw muna."

-ako

"Ikaw na."
-Tristan

"Ikaw muna."
-ako

"Ikaw na."
-Tristan

"Sabi ko, ikaw muna."

nagtitimpi na ako.

Ang kulit huh!

"Fine. Para walang gulo, sabay na lang tayo."

Then, I saw his devilishly smile.

Mabilis kong kinuha 'yung hawak-hawak niyang towel.

"A-Ako na pala muna."

bawi ko sa mga sinabi ko kanina pagkatapos ay nagderetso ako sa bathroom.

"Wait." pigil niya sakin.

Tumigil ako at humarap muli sa kanya, but this time ang sama na ng tingin ko sa
kanya. Tiningnan ko siya using may ano-na-naman-ba-yon-look.

Nakita ko na naman siyang ngumiti showing his white perfect teeth.

"Don't tell me, isasama mo sa paliligo 'yang shoulder bag mo."

panloloko niya sakin.

Tumingin ako sa balikat ko. Nakalimutan ko nga palang tanggalin ang bag ko, tsk,
pano kasi natataranta ko sa mga pinagsasasabi ng lalaking 'to eh!

Ah ganun huh, pinagti-trip-an mo 'ko.

Pandalas kong tinanggal ang suot kong bag at buong lakas kong ibinato 'yon sa baliw
kong kasama, at dahil maagap siya kaya mabilis niya 'yong nasambot.

"Can you just please stop teasing me! Alam mo Tristan, kanina ka pa eh! Namumuro ka
na talaga sakin!"
nanggagalaiti kong bulyaw sa kanya habang dinuduro ko siya na para bang isang
bata na naaasar sa kalaro niya.

"Ok.Ok. I quit. Maligo ka na."

tatawa-tawang sabi niya habang nakataas ang dalawa niyang kamay na para bang
sumusuko na siya.
'Yan!

"Good."
sagot ko pagkatapos ay pumasok na 'ko sa loob ng bathroom.

Pero bago 'yon, may narinig pa 'kong huli niyang sinabi na ikipinamula na naman ng
pisngi ko.

"Hurry Honey! I'm waiting here."

sexy and hot na pagkakasabi niya na para bang may mangyayaring kung ano mamaya
saming dalawa pagkalabas ko dito.

Dahilan,para magtagal ako ng husto sa loob ng cr. Hindi ko alam kung gano na ko
katagal na nagbababad dito sa bathtub, pero ang alam ko lang eh lumilipad ang isip
ko about sa kung anong mangyayari mamaya.. Bigla ko tuloy naalala 'yung nangyari
saming dalawa kagabi.

Bakit kagabi, hindi naman ako kinabahan ng ganto.Bakit kagabi hindi ako pumalag.

AISH! Siguro dahil binigla niya 'ko sa ginawa niya, dahil bigla-bigla niya na lang
akong hinalikan at ini-babaw-an. Pero, aaminin ko, gusto ko rin naman 'yung
nangyari samin kagabi. Kahit sino naman kasi hindi papalag kapag hinalikan ka ng
isang gwapo,hot at sexy na may 8 packs na lalaki na katulad ni Tristan.

"Allison? hindi ka pa ba lalabas? Almost two hours ka ng nandyan, baka sipunin ka."

ani Tristan habang kumakatok sa pinto ng cr.

Hindi ko alam kung nag-aalala talaga siya sakin o gusto niya lang akong madiliin
dito sa loob. Kahit hindi pa handa, ay nagsimula na 'kong umahon sa bathtub at nag-
banlaw na ng katawan. Pagkatapos ay nagpunas gamit ang tuwalyang iniabot sakin
kanina ni Tristan.

Natigilan ako.

Waaaaaah! Nakalimutan kong kunin 'yung mga underwears ko sa bag! Oh gad!

Inilibot ko ang paningin ko sa buong bathroom, nagbabakasaling baka my robe dito.

At hindi nga ako nagkamali, may nakita akong isang red na robe na nakahanger sa
likod ng pinto. Agad kong kinuha 'yon at ipinulupot kong magaling saking katawan.

Huminga muna 'ko ng malalim bago ako lumabas ng bathroom.

Pagkalabas na pagkalabas ko ay bumugad agad sakin ang nakatalikod na si Tristan

habang may kausap sa cellphone. At nang naramdaman niyang lumabas na ako ay agad na
siyang nagpaalam sa kausap at humarap sakin.

Nakita ko kung pano siya namula ng makita niya 'ko kung kaya't mabilis siyang nag-
iwas ng paningin.

Lihim akong napangiti. Akalain mong marunong din pala siyang kabahan.

Mabilis niyang kinuha ang isang towel at walang lingon siyang dumaretso sa loob ng
bathroom.
I'm sexy, beautiful, hot and gorgeous and I know that Tristan know about it.
Walang kahit sinong lalaki ang hindi magnanasa sakin kapag nakita nila ako na fresh
from the bath, basa ang buhok, tapos naka suot pa ng tea-length na red robe.

Well, ewan ko na lang talaga.

I smirk.

Pagkasuot ko ng mga pang-ilalim na damit ay nagtungo ako sa harap ng salamin at

umupo. Nagpabango ako, nag-lipstick at nagsuklay.

Mga wala pang isang oras ang nakakalipas ay narinig ko na ang paglabas ni Tristan
sa cr.

Humigpit ang hawak ko sa suklay. Hindi ako lumilingon. Ayokong lumingon.

Walang nagsasalita miski isa sa aming dalawa, tahimik lang sa buong kwarto.

"Do you want to eat dinner?"

basag niya sa katahimikan.

"H-huh? O-Oo. Nagugutom na rin 'ko eh."

sagot ko pero ang totoo hindi naman talaga ako nagugutom, gusto ko lang
makalabas sa loob ng kwartong 'to dahil pakiramdam ko ay naso-suffocate ako dito.
"Ok. Let's eat dinner. Nagpa-room service ako."
saad niya.

"What!"
bulalas ko pagkatapos ay inis na lumingon ako sa kanya. Ganun na lang ang
panlalaki ng mata at pagkagulat ko ng makita ko siya kaya naman agad akong humarap
sa salamin.

Naka pajama-pants lang siya at walang suot na pang-itaas kaya nakita ko yung 8
packs niya habang nagkukuskos naman siya ng tuwalya sa kanyang buhok.

Pasimple kong pinaypayan ang mukha ko gamit ang aking mga kamay. Bakit biglang
uminit?

Nagpa-room service siya? Siguro 'yun yung tinatawagan niya kanina.

"Nga pala, may ipapakita ako sayo."

saad ni Tristan pagkatapos ay lumapit siya sakin at nagulat ako ng kinuha niya
ang isang kamay ko. Nakasuot na siya 'non ng pang-itaas na damit.

Pumunta kami sa isang dingding na may nakaharang na mga kurtina.Dahan-dahang hinawi

ni Tristan ang mga kurtina at ang akala kong dingding ay isa pa lang glass door na
ang labas ay isang malaking terrace.

Hindi lang 'yon,dahil mula sa glassdoor ay tanaw ang isang magarang lamesa at
dalawang upuang magkaharap habang sa ibabaw non ay may nakapatong na isang flower
vase na may lamang mga fresh na mga bulaklak at isang silver candelabria na may
tatlong nakasinding kandila sa gitna.
In short, iyon ay pang-romantikong dinner para sa dalawang tao na animo'y kanina pa
naghihintay.

Binuksan ni Tristan ang pinto at humakbang naman ako palabas, bumugad agad sakin
ang malamig na simoy ng hangin na dulot ng temperatura ng lugar.

"Wow! Tingnan mo ang ganda! Kita 'yung Taal Volcano mula dito oh! "
halos magtatatalon na saad ko kay Tristan na para bang batang tuwang-tuwa sa
nakita habang hawak-hawak ko pa rin ang kamay niya.

Sabay kaming naglakad hanggang sa dulo ng terrace at masayang pinagmasdan ang

tanawing nakikita.

Sh*t ang ganda! Nakapandagdag ng ganda ng tanawin ang iba't-ibang mga kulay ng ilaw
sa paligid.

Bitiwan na ni Tristan ang isang kamay ko at ipinatong niya naman ang braso niya sa
balikat ko. Nakaakbay siya ngayon sakin. Hindi ko alam kung kakabahan ba ako o
matutuwa dahil sa ginagawa niya, pero ang alam ko lang, mas nangingibabaw ang
kasiyahan ako.

Ako at si Tristan, magkasama sa iisang silid. Kay tagal kong pinangarap 'to.

"Nilalamig ka ba?"
tanong niya sakin.

"M-medyo."

"Panong di ka lalamigin eh naka-robe ka."

"Puro dress at jeans kasi yung nadala ko, nakalimutan kong magdala ng pantulog."

"Hiramin mo 'yung isa kong polo."

"Sige."

Humihip ang malakas na hangin. Automatic naman na nangatal ang mga labi ko na siya
namang ikinangiti ni Tristan. Ganun na lang ang pagtataka ko ng bigla, ay dahan-
dahan niya kong iniharap sa kanya at saka ipinulupot niya ang kanyang mga braso sa
likod ko. Unti-unti niya kong niyakap na wari'y gusto niya kong protektahan mula sa
lamig.

At kung ano man ang ginagawa niya, 'yon ay lihim naman na ikinatuwa ng aking puso.

Kaya bilang ganti ay niyakap ko rin siya.

For the very first time of our life, lumipas ang limang minuto na hindi kami nag-
aaway.
Hanggang sa naramdaman ko na lang na unti-unti na siyang kumakalas mula sa kanyang
pagkakayakap sakin at pagkatapos ay tinitigan niya ko ng buong sinseridad. Tila
nangungusap ang kanyang mga mata.

Hindi ko lang alam kung bakit o ano ang ibig sabihin 'non, hanggang sa nalaman ko
na lang ang kasagutan ng hawakan niya ang aking chin at unti-unti ay inilapit niya
ang kanyang labi patungo saking mga labi. Pumikit ako habang hinihintay ko ang
pagdampi non san akin.

This is the moment!

Nararamdaman ko na 'yung hininga niya.

Konti na lang.
Malapit na.
"Sir, Mam? room service po. "

Halos maitulak ko si Tristan ng sabay naming marinig ang sunud-sunod na katok mula
sa labas ng pinto ng kwarto na siyang dahilan kung kaya't naudlot ang amin sanang
gagawin. Napatikhim si Tristan para mawala ang awkwardness sa pagitan naming dalawa
habang ako naman ay mabilis na tumalikod at nagtakip ng mukha.

Lumabas sandali si Tristan para papasukin ang nasa labas pagkatapos ay inihain na
ng waiter ang mga pagkain at wine sa lamesa na nasa terrace. Binigyan lang iyon
sandali ni Tristan ng tip at lumabas na ang waiter sa silid.

Ibinigay ni Tristan sakin ang mahaba niyang polo na hanggang above-the-knee ko para
aking suotin nang sa ganu'y hindi ako lamigin sa labas habang siya naman ay
nakasuot ng t-shirt.

Sabay kaming lumabas patungo sa terrace at umupo kami sa harap ng nakahaing lamesa.
Siyempre, sino pa bang may pakana nito edi ang daddy na naman ng asawa ko.
Tahimik lang kaming kumakain na dalawa, wari'y nag-uuyuhan pa kami kung sinong
unang magsasalita.

"Masarap ba 'yung foods?"

siya ang unang nagsalita.

"No."

Ngumiti siya, alam kasi ni Tristan na kapag tinanong ako about sa food at sinabi
kong 'NO' ay kabaligtaran 'yon ng ibig kong sabihin.

Dahil nakakahawa ang ngiti niya, kaya napangiti na rin ako.

"Alam mo, mas lalo kang gumaganda kapag ngumingiti ka."

puri niya sakin.

"Sinasabi mo lang 'yan kasi hindi tayo nag-aaway ngayon."

sagot ko sa kanya.

"Nga pala, may itatanong ako sayo."

pag-iba ko ng topic
"What?"

"Bakit hindi ko yata nakita si Ellaine kanina sa reception?"

tanong ko sa kanya.

Ayoko sanang pag-usapan ang babaeng 'yon sa honeymoon naming dalawa ni Tristan, ang
kaso na-curious lang ako.

"Ah 'yon ba, sinamahan niya 'yung client namin ni Daddy sa Davao. One week siya
'don. "

Woah. Sipag ah? Sana 'wag na siyang bumalik.

"Ah,ok."
sagot ko.

Katahimikan muli ang nangibabaw saming dalawa habang kumakain kami.

"Allison?"
"Oh?"

"Thank you."

"For what?"

"For marrying me."

Bumagal ang pag-nguya ko sa pagkain at tumitig ako sa kanya.

Ang dami yatang first time sa buhay ko ang nangyari ngayong gabi. He says thank you
to me na kahit kailan ay hindi niya nasabi sakin.

"Takot ko na lang na kaladkadin mo 'ko papuntang simbahan."

"H-Huh?"

"Don't you remember what you said to me yesterday night? Sabi mo kakaladkadin mo
'ko kapag hindi ako sumipot sa kasal."

"Naniwala ka 'don?"

"At bakit hindi, nagawa mo nga kong kaladkadin palabas ng bar kagabi eh."

"I do that for a reason"

Tiningnan ko siya sa mga mata niya.

"For what reason?"

curious na tanong ko.
Please, sabihin mong dahil nagseselos ka, tatanggapin ko kahit joke lang .

"It's because... because.. " hindi niya matapos-tapos 'yung sasabihin niya.

"Because?" hinihintay ko ang sagot niya.

"Ah, nevermind." saad niya pagkatapos ay nagsalin siya ng red wine sa baso niya at
sa baso ko.

Aish!!

"Cheers?" change topic niya habang hawak-hawak niya pataas ang baso niya.

Kinuha ko ang baso ko at mahinang inuuntog 'yon sa hawak niyang baso.

"Cheers."
sagot ko at sabay naming ininom ang wine.

Matagal-tagal din kaming nagkwentuhan na dalawa at tila pareho naming sinusulit ang
kahabaan ng gabi na kami'y magkasama.
"So 'san tayo bukas?"
tanong ko sa kanya.

"Magkukulong dito maghapon sa kwarto."

sagot niya sabay ngiti.

"Tristan?!"

"Just kidding."

"Pwes, hindi bagay sayong mag-joke."

"Bakit? may pinagbabagayan bang tao ang pagjo-joke?"

"Meron."

"Talaga?"

"Oo."

"Why you're so beautiful?"

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Bilis niyang mag-change topic huh!

"Magtigil ka nga dyan! "

saway ko sa kanya pagkatapos ay nilagok ko na 'yung wine na laman ng baso ko.

"Hey, stop drinking. Masyado na tayong maraming nainom."

awat niya sakin. Kinuha niya 'yung baso ko at tinabi.
"Why youre so mean? Kita mong umiinom pa 'ko eh."
reklamo ko.

"Bawal tayong malasing pareho, baka may kung anong mangyari."

"Huh?"
hindi ko narinig 'yung huli niyang sinabi, humina kasi eh.

"Wala."
sagot niya habang nakangiti ng malapad.

Weird neto!

Nasa kalagitnaan kami ng pagkukwentuhan ng bigla ay may sunud-sunod na patak ng mga

tubig ang bumagsak saming dalawa.

Oh my! Umuulan.

Nagmadali kaming tumayo ni Tristan at nagtatakbo papasok sa loob ng kwarto habang

nakapatong ang dalawa niyang palad sa ulo ko na para bang ayaw niya 'kong
maambunan.
Pagkapasok naming dalawa sa loob ay ini-lock niya agad ang glassdoor at itinakip
muli ang mga kurtina doon.

Tumingin kami sa isa't-isa.

"Let's go to sleep."
aya niya sakin.

"H-Huh?"
bumalik na naman 'yung kaba ko.

"Don't worry. Kung naiilang ka pa, sa couch na lang muna ako matutulog ngayon."
mapagkumbabang sabi niya.

Nakaramdam naman ako ng pag-aalala at pagka-awa para sa kanya. Sa couch lang siya
matutulog? Di kaya mahirapan siyang matulog 'don.

Kinuwestyon ko din ang aking sarili. Bakit kagabi, hindi ako nag-alala nung ni-lock
ko yung kwarto niya, diba't sa sala nga lang siya ng mansion natulog?

Aish! bad Allison!

Kumuha lang ng ilang unan at comforter si Tristan pagkatapos ay dinala niya na 'yon
sa couch sa paanan ng king-size na bed.

Sumunod ako sa kanya at inagaw ko 'yung hawak niyang unan.

"No. M-Malaki naman 'yung kama eh, k-kaya tabi na lang tayo."
kinakabahang aya ko sa kanya.

Hoy Allison! kailan ka pa naging mabait?!

"No. I'm ok. Parang di mo naman ako kilala. Nakatulog na nga ko sa sala ng mansion
eh."
pangongonsensiya niya sakin at pagkatapos ay kinuha niya na yung hawak kong
unan, pero hindi ko pa rin binibitawan.

Eeeeh. Parang gini-guilty niya pa lalo ako eh.

"'Don ka na nga sa kama eh."

-ako sabay hila sa unan

"Ok nga lang ako dito."

pilit niya, sabay hila ng unan.

"Isa." hila ulit ng unan.

"Ikaw makulit eh."
hinila niya ulit ang unan.

Naghihigitan kami pareho sa hawak namin. Walang nagpapatalo saming dalawa.

"Matulog ka na."
-siya

"Tabi na nga tayo."

-ako

"Aish, ang kulit mo naman eh."

inis na sabi niya pagkatapos ay buong lakas niyang hinila ang unan kaya napasama
ako at bumagsak ako sa kanya. Pabagsak rin na napaupo siya sa couch habang ako
naman ay nakaupo sa kanyang kandungan.

Awkward again!!

Sh*t!!
Nakatingin lang kami sa isa't-isa habang ramdam ko na sa aking dibdib ang pagbilis
ng tibok ng puso ko. Hindi ako makagalaw, feeling ko nanigas na ang katawan ko.

Matagal kaming nagtitigan na dalawa, hanggang sa maramdaman ko na lang ang pagdampi

ng isa niyang palad sa kabilang pisngi ko. Unti-unti ay lumalapit ang kanyang mukha
papunta sakin. Ipinikit ko ang aking mga mata. Alam kong sa mga sandaling ito ay
wala ng makakahadlang pa sa gusto naming gawin na dalawa.

At kung ano man ang kahantungan nito ngayong gabi, ay tatanggapin ko itong maluwag
sa aking dibdib, walang halong takot at pag-aalinlangan.

At sa wakas, naramdaman ko na ang pagdampi ng kanyang malalambot na labi saking

nag-aabang na mga labi.Dahan-dahang gumalaw ang aming mga labi na tila ninanamnam
ang bawat saglit na magkalapat.

Kung kagabi ay nagsimula ang lahat sa marahas, ibahin naman ngayong gabi, dahil
ramdam ko ang banayad at buong pag-iingat na halik na kanyang ginagawa.

Dahan-dahan niyang ipinulupot ang kanyang mga braso saking beywang at likod ng
aking dibdib habang ang dalawa ko namang mga kamay ay ipinatong ko sa kanyang
magkabilang balikat para sa suporta. Kasabay ng paggalaw ng aming mga labi, ay ang
paggalaw rin ng aming mga ulo na siyang sumasabay sa bawat palitan ng maiinit na
halik na aming ginagawa.
Naramdaman ko na lang ang paghigpit ng hawak niya sa beywang ko at ang paghigpit
niya ng yakap sakin na tila gustong ipahiwatig na nagsisimula na siyang mag-apoy,
na siya rin namang nararamdaman ko ngayon.

Umakyat pataas ang isang kamay ni Tristan papunta sa likod ng ulo ko at ipinasok
niya iyon saking mga buhok. Itinutulak niya ang ulo ko padikit sa kanyang mukha
dahilan para mas lalong lumalim ang aming mga halik na siya namang nagbibigay lalo
ng kakaibang init saming dalawa.

Nang di na nakapagpigil pa ay inihiga na niya ko sa couch at pumaibabaw ang

kalahati ng katawan niya sakin.

Patuloy pa rin kami sa pagpapalitan ng mga naglalagablab na mga halik at habang

tumatagal ay lalong sumisidhi ang pagnanasa naming makuha ang isa't-isa.

Saglit na naghiwalay ang aming mga labi.

Tila naghahabol kami ng hininga ng tumingin kami sa isa't-isa.

"Let's do this on the bed."

hindi ko alam kung 'sang bahagi ng earth ako nakakuha ng lakas ng loob na sabihin
'yon ngunit pagkasabi na pagkasabi ko pa lang 'non ay ngumiti siya sakin at binuhat
niya ko, in a bridal way at dinala niya ko sa kama katulad ng sinabi ko sa kanya.

Dahan-dahan niya 'kong inihiga at tiningnan niya ko saking mga mata.

"I will make this night memorable for you."

buong sinseridad na saad niya sakin pagkatapos ay muling naglapat ang aming mga
labi.
Sa lahat ng lalaking nagnasa sakin noon at sinabi rin ang katagang 'yon ay wala ni
isa sa kanila ang aking pinansin at wala ni isa sa kanila ang pinagbigyan ko,
siguro dahil ayoko sa kanila, siguro dahil alam kong nakalaan lang ang aking sarili
sa isang taong mahal at minamahal ko. 'Yon ay walang iba, kundi ang asawa ko.

Hinawakan ni Tristan ang isang kamay ko at ikinulong niya ang kanyang kamay saking
palad at dinala niya 'yon sa level ng ulo ko showing his gentleness. Lalong lumalim
ang aming mga halik. Kusang bumuka ang aming mga bibig at sa loob noon ay naglaro
ang aming mga dila na animo'y naghahanap pa ng mas masidhing intimasyon para sa
ikaliligaya ng aming mga katawan.

Habang abala kami sa pagpapalitan ng malalalim na mga halik ay abala naman ang
isang kamay ni Tristan na naglalakbay sa iba't-ibang kaselanan na parte ng aking
katawan.

Sa aking beywang, pababa sa balakang hanggang sa umabot 'yon saking inner thigh at
buong pagnanasa niyang dinampi ang kanyang kamay the he kneaded it like there's no
tomorrow.

Halos mapaangat ang aking pang-ibabang kaselanan ng maramdaman ang kakaibang

sensasyon na bumabalot saking pagkatao ng gawin niya 'yon.

Bumaba ang mga halik ni Tristan papunta saking leeg at kasabay non ang pag-akyat
muli ng kanyang kamay papunta saking tiyan pataas hanggang sa sakupin 'non ang
aking dibdib, then he gently press it.

"Aahhh... " di ko na napigilang mapa-ungol.

Tila mababaliw ako sa matinding sensasyong nararamdaman ko ngayon.

Nang pareho na kaming hindi nakapagpigil ay dahan-dahan na naming tinanggal ang

damit ng bawat isa hanggang sa mga underwears na lang namin ang matira.
Gumala ang mga halik niya sa buo kong katawan, wala siyang iniwang balat na hindi
niya nahahalikan.

Umakyat muli ang kanyang mga labi at hinalikan ang aking noo, ilong, magkabilang-
pisngi at pabalik muli sa aking mga labi.

Habang muli naming dinaragdagan ang naglalagablab na apoy sa aming dalawa ay dahan-
dahan na niyang tinanggal ang hook ng aking bra at tuluyang hinubad.

Pagkatanggal na pagkatanggal niya non ay tila sabik ang kanyang mga labi na bumaba
'don at kinulong sa kanyang bibig ang ibabaw ng aking dibdib habang ang isa naman
niyang kamay ay abala sa paglalaro sa kabila.

Napaliyad ako habang nakagat-labi kong dinadama ang kasarinlang aking nararamdaman
dulot ng kanyang ginagawa.

"I... I want you.. aahhhh.. now... "

tila nagdedeliryo kong pakiusap sa kanya habang nakakapit ako ng mahigpit sa
mattress ng kama para magsilbing suporta.

Hindi ko alam kung san ko nakuha ang sinabi kong 'yon, basta ang alam ko lang,
kailangan ko siya at alam kong ganon din siya sakin.

"As you wish."

saad niya pagkatapos ay dahan-dahan niyang ibinaba ang underwear ko.

'Nong una'y nakaramdam ako ng hiya ngunit ng kalauna'y nawala rin iyong nang
sabihin niyang 'I'm such a perfect human being'. He knows how to turn me on.

Pagkatanggal niya ng aking undies ay ang kanya naman ang kanyang tinanggal at sa
wakas, nakita ko na rin ang kabuuan niya.

Hindi ako makapaniwala, dati rati pinagpapantasyahan ko lang siya, dati rati
hanggang tingin na lang ako sa katawan niya, pero ngayon handa na kaming mag-isa ng
katawan.
Umibabaw siya sakin at muli niyang kinuha ang dalawa kong palad at ikinulong niya
iyon sa kanyang mga kamay at mahigpit niya 'yong hinawakan na para bang gusto
niyang gamitin ko ang kamay niya para sa matinding suporta.

"Sabihin mo lang kung hindi mo na kaya, so I can stop."

nag-aalalang paalala niya sakin, tumango naman ako bilang sagot.

They said, honeymoon is the period when newly wed couples take a break to share
some private and intimate moments that help established love in relationship, at
gusto kong gamitin ang pagkakataon na ito upang maiparamdam sa kanya na handa na
akong iparaya sa kanya ang lahat, kung kagabi ay nag-alinlangan pa ako, ngayon ay
buo na ang loob kong ibigay ang lahat ng meron ako sa asawa ko.

Nang handa na ay dahan-dahan na niyang ipinasok ang kanyang kabuuan saking

pagkababae.

"Hmmmm..."
pigil ko sa daing ko habang nakapikit ako ng mariin.

Gumalaw pa siya ng bahagya para ipasok ang kanya sa loob ko, kaya lang mas
tumatagal mas lalo kong nararamdaman ang sakit.

Napahigpit ang kapit ko sa mga kamay ni Tristan.

Sa pangatlong pagkakataon ay gumalaw muli siya.

"Aaaah!" daing ko muli.

"Just say it, so I can stop." halata sa tono niya ang pag-aalala.

"No. Just go on." utos ko sa kanya.

"Are you sure?" paninigurado niya.

"Yes." buong loob na sagot ko.

Were already doing this, alangan namang bawiin ko pa.

Nagsimula na ulit siyang gumalaw sa loob ko.

"Aaaah----hmpf."
sisigaw sana ako dahil sa sakit ngunit inunahan na ko ng halik ni Tristan na
tila ay gusto niyang pawiin ang sakit sa pamamagitan ng kanyang mga halik.

Ilang beses niyang ginawa ang paggalaw hanggang sa naramdaman ko na

lang na bumaon na ang kanyang pagkalalaki saking kaibuturan.

Nag-umpisa na niyang igalaw ang kanyang kabuuan palabas-masok saking pagkababae. Sa

una'y dahan-dahan niya 'yong ginagawa na para bang iniingatan niya na wag akong
masasaktan ngunit habang tumatagal ay pabilis pabilis ang kanyang paggalaw.
"Aaaaaaah Tris--- Tristan, Aaaaah.. "
ungol ko ng maramdaman ko ang kakaibang sarap dulot ng kakaibang sensayong
nararamdaman ko ngayon.

"Aaahhh.. A-Allison..."
sambit niya sa pangalan ko habang madiin niyang hawak-hawak ang kamay ko .

Lalong binilisan niya ang paggalaw sa loob ko pagkatapos ay muli niyang sinakop ang
aking mga labi. "Hmmmm.." ungol ko sa loob ng bibig niya.

"A-Allison... Y-youre mine. Youre only mine..."

sambit niya ng sandaling maghiwalay ang aming mga labi.

"Yeah.. aaaah.. I'm yours...."

sagot ko.

ONLY YOURS.

Binilisan niya pa lalo ang pag-indayog.

"Allison, I'm.. I'm coming..."

"Me too, please aaahh... withdraw it. hmmmmm.... "

Puro halinghingan lang naming dalawa ang maririnig sa buong silid.

Patuloy lang siya paggalaw hanggang sa parehas na naming maabot ang sukdulan.
Mabilis niyang tinanggal ang pagkalalaki niya sa loob ko at pabagsak na nahiga siya
sa tabi ko.

Halos tumaas-baba ang dibdib namin dahil sa sobrang pakahingal.

"Why?" biglang tanong niya sakin sa pagitan ng kanyang mga hininga.

"Anong why?" tanong ko rin sa kanya habang nakapikit na 'ko na tila ba sabik na ang
mga mata ko sa pagtulog.

"Why do you want me to withdraw it?" curious na tanong niya.

"Dahil kapag hindi mo ginawa, ninety-nine percent na pwede akong mabuntis. Masyado
pa kong bata para magka-anak and besides nag-aaral pa 'ko."
weak na sagot ko, antok na antok na kasi ako eh.

Narinig ko ang pag-ngiti niya.

"Tristan?"
mahinang tawag ko sa kanya.

"Why?"
sagot niya.

"Can we sleep now?"

pagod na tanong ko.

Naramdaman ko na lang ang pagbalot sa katawan ko ng comforter, kinumutan niya 'ko

at inilagay niya ang kanyang isang braso sa likod ng ulo ko at yon ang aking inunan
at pagkatapos ay niyakap niya ko.

"Matulog ka na."
utos niya sakin pagkatapos ay ngumiti ako habang nakapikit.

Ang sarap pala sa pakiramdam, na katabi mo ang mahal mo sa pagtulog sa gabi. Parang
lumulutang ako sa alapaap dahil sa sobrang saya. Sana, pagkatapos ng gabing 'to
ganito pa rin kami bukas, sa susunod na araw at sa habang buhay na magkakasama pa
kaming dalawa, sana maulit muli ang lahat ng nangyari ngayon.

Bago ako iwan ng aking ulirat ay naramdaman ko pa ang pagdampi ng mga labi ni
Tristan saking noo.

"I'm so glad that I've got you in my life, my wife."

Hindi ko alam kung nananaginip na ba ako ng mga sandaling narinig ko ang sinabi
niyang iyon sakin, dahil kung panaginip lang lahat ng iyon ay hinihiling ko sa
Panginoong hayaan na lang niya akong mabuhay sa loob ng aking panaginip.

Dahil sa puso, isip at buong pagkatao ko, ay walang iba akong hinangad kundi ang
sana'y matutunan din akong mahalin ng aking asawa balang-araw katulad ng pagmamahal
ko sa kanya simula't-sapol pa lang.
At katulad ng binitawan kong pangako sa harap ng panginoon at mga tao kanina,
aalagaan, iingatan ko si Tristan habang ako'y nabubuhay at kahit kaila'y hindi
mawawala ang pagmamahal ko sa aking asawa, at kung meron mang makapaghihiwalay
saming dalawa, yun ay walang iba kundi ang kamatayan lamang.

---------------------------------------------------------------------------

(A/N)
Waaaah! Hindi ako makapaniwala na nakapagsulat ako ng ganitong scene, whahaha..
wala pa pong karanasan ang author dyan kaya mahirap para sakin ang isulat ang part
na 'to, inabot ako ng isang linggo! Whahaha. Please do vote and comment!

<center><h1>Chapter 5</h1></center>
<hr>
Kusang bumukas ang talukap ng aking mga mata ng maramdaman ko na ang liwanag ng
paligid. Nakatagilid ako 'non ng higa at nakaharap sa kabilang side ng kama.
Babangon na sana 'ko at tatayo nang maramdaman ko ang mabigat na brasong nakayakap
sakin. Base sa higpit ng pagkakayapos niya ay alam kong gising na siya.

Dahan-dahan 'kong inikot ang ulo ko para lumingon sa likod.

Nakita ko si Tristan. Parang tanga lang.

Nakapikit siya pero ang lapad ng ngiti sa labi. Muli 'kong binawi ang ulo ko at
humarap ulit sa gilid. I smile. A big wide smile showing my teeth.

"Good Morning"
malambing na bati niya sakin nang maramdaman niya na gising na 'ko.
 "Good Morning"
masayang sagot ko sa kanya habang 'yung mga ngiti ko ay malapit ng umabot sa mata
ko dahil sa sobrang lapad.

Pakiramdam ko lahat ng lamang-loob ko sa katawan, nagtatatalon dahil sa tuwa at

kilig.Ang sarap sa pakiramdam nito, na gigising ka sa umaga tapos bubungad sa tabi
mo ang gwapong mukha ng mahal mo. Gusto ko tuloy magsisisigaw ng, 'Oh Yes, dream
come true!'.

Inikot ko ang katawan ko paharap kay Tristan at niyakap ko rin siya na para bang
batang nanlalambing. Sasamantalahin ko na 'tong pagkakataon na 'to. Naramdaman ko
na rin ang paghigpit ng yakap niya sakin na para bang magnet kami na nagkadikit at
mahirap ng paghiwalayin. Matagal kaming nagyakap na dalawa na wari'y ninanamnam ang
bawat sandali.

What a perfect honeymoon!

Romantic place, romantic room, romantic dinner kagabi,romantic night and

romantic.....

Unti-unting nawala ang mga ngiti ko sa labi ng maalala ko ang nangyari samin ni
Tristan kagabi. Nanlaki 'yung mga mata ko. Napakagat ako ng mariin saking pang-
ibabang labi.

Oh man! Oh man!

Yung ano 'ko----

'Yung virginity ko! WALA NA!

Sumama 'yung mukha ko.

Ganun na ba 'ko ka-easy-to-get at sa unang gabi pa lang ng honeymoon namin eh

naibigay ko na agad ang pinaka-iningat-ingatan. kong V-card?
Yeah, sabihin na natin na ginusto ko rin, pero... pero..... bakit ang bilis kong
bumigay?

Napatakip na lang ako ng mukha dahil sa panghihinayang. Naku, mukang hindi na naman
ako titigilan ni Cassie kaka-kantyaw sa Lunes about dito.

Mabilis na kong kumalas sa pagkakayakap ko kay Tristan at pandalas na hinila yung

isang comforter at ibinalot kong magaling sa walang saplot kong katawan.Dahan-dahan
akong bumangon at bumaba ng kama.

"Where are you going, sweetheart?"

Dahil sa pagkagulat ay mabilis akong napaupo sa baba at sumandal sa gilid ng

kama,hinigpitan ko ang hawak ko sa comforter na nakabalot sakin na para bang
nahihiya akong ipakita ang katawan ko sa kanya.

S-Sweetheart?Kahapon ang tawag niya sakin Honey,ngayon naman Sweetheart?

Aba, magaling!

" 'Wag mo ng itago 'yan, nakita ko na 'yan lahat kagabi." proud na saad niya habang
ang tinutukoy ay ang katawan ko.

Napahigpit tuloy 'yung pagkapit ko sa nakabalot saking comforter. Nag-grin ako ng

ngipin dahil sa inis.

"S-Shut up! or else I will kill you!" pikon na sigaw ko sa kanya, pero ang totoo
niyan nahihiya talaga 'ko.

Firs time kong makaramdam ng pagkahiya sa kanya. Oh my geez. Nakita niya ang lahat-
lahat sakin! As in 'yung kabuuan ko? Oh man!
Nakakahiya! Napapikit ako ng mariin.

"Sweetheart, balik ka na dito, inaantok pa 'ko." panloloko niya sakin habang

pinapalo-palo niya pa 'yung side ng kama na hinigaan ko kanina na para bang gusto
niya 'kong pabalikin doon.

"Gusto mong patulugin kita gamit 'tong kamao ko?" banta ko sa kanya.

Narinig ko ang pag-isod ng katawan niya papunta sakin, at dahil nakatalikod ako sa
kanya kaya hindi ko alam kung ano ang susunod niyang gawin.

Muntik na 'kong mapatili dahil kiniliti niya 'yung batok ko gamit yung mga daliri
niya. Don pa naman malakas 'yung kiliti ko. Inipit ko ang dalawang balikat ko sa
may gilid ng leeg ko habang bahagya naman nakatingala ang ulo ko para ipitin ang
batok ko para hindi na niya ulitin.

"Tristan, hindi ako nakikipagbiruan sayo huh!" pikon na sabi ko sa kanya, pero
hindi pa rin siya tumitigil, kiniliti niya ulit ako gamit ang dalawa na niyang
kamay.

"Waaaah! Tristan! Hahaha.. Ano ba! Whahahaha! Ayoko na sabi eh! Hahahaha! Tristan!"
saway ko sa kanya sa pagitan ng aking mga tawa at halakhak.

Naihit na 'ko sa kakatawa. Ang sakit na ng tiyan ko.

Nang hindi pa rin siya tumitigil ay tumayo na 'ko at umakyat ulit sa kama. Kinuha
ko 'yung isang unan at pinaghahampas sa kanya habang hawak-hawak ko pa rin 'yung
comforter sa katawan ko.

Hindi niya pa rin ako tinitigilan. Ngayon naman ay ang magkabilang beywang ko na
ang kinikiliti niya. Napuno ng hiyawan at halakhakan ang buong silid.
Ang sarap tumawa na para bang wala ng bukas at para bang walang pinoproblema sa
buhay at ang higit sa lahat, ang sarap tumawa at damhin ang kasayahan ng buhay
kasama ang love-of-my-life mo.

Nang mawala sa balanse ay, pabagsak na napahiga ako sa kama. Lumuhod si Tristan at
ipinatong niya ang mga kamay niya sa gilid ng balikat ko. Nasa ibabaw ko siya.
Nakatangin lang kami sa isa't-isa habang pareho kaming naghahabol ng hininga dahil
sa pagkahapo sa kakatawa.

Ang makita at marininig ang kanyang pagtawa kasama ako, ay sapat na para simulan
ang araw ko na maligaya.

"Magbihis ka na, aalis tayo." malambing na sabi niya nang makabawi mula sa
pagkakahingal.

Tumango-tango lang ako bilang sagot at pagkatapos ay tumayo na kami at nagbihis.

"Nga pala Allison, 'wag kang magsusuot ng dress huh." utos niya sakin.

Napakunoot ako ng noo.

"Bakit?" nagtatakang tanong ko.

"Basta."
sagot niya.

Ok?
Katulad ng sinabi niya ay hindi nga ako nagsuot ng dress. Jeans, t-shirt at
dollshoes na lang ang isinuot ko tapos i-pin-ony tail ko 'yung buhok ko. Walang
accesories sa katawan, tanging wedding ring lang namin ni Tristan ang nakakakabit
sakin.

"Mas maganda ka kapag simple ka." puri ni Tristan sakin nang matapos na kami sa
pagbibihis.

Ngumiti siya sakin, ngumiti din ako sa kanya.

ANOTHER PAPURI AGAIN!

"Let's go?" aya niya sakin habang inilalahad niya ang kanyang isang palad na para
bang hinihingi ang kamay ko.

"Let's go." sagot ko, pagkatapos ay ipinatong ko ang isa kong palad sa kamay niya
at kinuha niya 'yon at kinuyom sa sarili niyang palad.

Lumabas kami ng hotel na magkaholding-hands na para bang proud siyang ipakita sa

lahat na ako ang kasama niya, na ako ang kanyang asawa.

" 'San nga pala tayo pupunta?Anong gagawin natin? " sunud-sunod na tanong ko sa
kanya.

"Mag-zi-zip lining..." mabilis na sagot niya.

Ah,ok. Mag-zi-zip lining.

Bigla akong napatigil sa paglalakad. Nanlaki ang matang tiningnan ko ang katabi ko.

"S-seryoso?" kinakabahang tanong ko sa kanya.

"Mukha ba 'kong nag-jo-joke?" seryoso nga na sagot niya pagkatapos ay hinawakan

niya ng mahigpit ang kamay ko at nagpatuloy na kaming maglakad.

Zip-line. Zip-lining.

Whaaaaaaaaaaaaa! Z-Z-Zip L-Lining?! D-Death Slide!!

-------------------

"Ayaw."

"Dali na."
"Ayoko nga.".

"For fun lang naman 'to."

"For fun? Sa tingin mo ba matutuwa akong sumakay dyan! Pano kung malagot 'yung line
at harness? 'Pano kung malaglag ako? edi patay ako! "

Kasalukuyan na kaming nasa harap ng dalawang assistant na mag-aasist samin ng mga

safety stuffs sa katawan para sa zip-lining, actually kami na ngang dalawa ni
Tristan ang susunod eh. Ang kaso, ayoko talaga.

'Yung mga mata ko naluluha na dahil sa sobrang kaba dahil sa pangungulit ng

hinayupak na 'to! Gusto yatang atakihin ako ng maaga sa puso. Kanina pa kami
pinagtitinginan ng mga tao dito dahil sa kakasigaw ko.

Kanina ko pa siya sinisigawan, kanina pa 'ko talak ng talak sa kanya para umalis na
kami sa lugar na 'yon, kanina pa talaga simula ng pumila kami. Pero dahil kilala ko
si Tristan bilang isang adventurous na tao ay alam kong sasakay at sasakay pa rin
siya dyan.

Langyang 'to, idamay pa 'ko sa pagiging adventorous niya. Kahit ganto kasi ako,
kahit ang tapang-tapang kong babae, eh meron pa rin naman akong mga bagay na
kinatatakutan katulad ng matataas na lugar.

"Ma'am, Sir, kayo na po ang susunod." saad ng isang assistant sa harap namin na
tila naiinip na, dinadaan lang sa ngiti.

"Ah naku, hindi ho ako sasakay, aalis na ho a---"

Hindi ako pinatapos ni Tristan bagkusay bigla niyang hinawakan ng mahigpit ang
kamay ko.

"Let's go." aya niya sakin pagkatapos ay hinila na niya 'ko papunta sa harap.

Ahh BALIW talaga 'to! Ayaw ko nga eh.

"Tristan naman eh! Makikita mo! Isusumbong kita sa daddy mo pag-uwi natin!" paiyak
na 'ko.

"Sure." sabay ngiti.

"Baliw!"

"Thank you."

"Naman eh!"

"Kaya mo 'yan, matapang ka diba?"

Kinindatan niya lang ako pagkatapos ay tumango na siya bilang senyas sa dalawang
assistant. 'Don ko lang napansin na may nakasuot na palang mga harness sa beywang
ko habang helmet naman saking ulo.

"Waaaaaah! T-Teka lang, wag muna! Ok.Fine! Sige! Oo na! pero W-Wait lang. S-sandali
lang naman! Give me one more minute." natetense na sagot ko sa kanila.

Makikita mo, Tristan. Pagkatapos na pagkatapos neto, beltok ka sakin!

"Huy Allison,bilisan mo, maraming naghihintay sa likod. Don't worry, safe naman
'to." pampalakas loob niya habang naka-puwesto na siya na para bang excited na
excited.

Wala 'kong pakialam, maghintay sila dyan!

Hindi ko siya tiningnan,nag-coconcentrate lang ako.

"Always remember this Allison, habang kasama mo ko, walang mangyayaring masama
sayo."
sincere na sabi niya sakin.

Napatingin tuloy ako sa kanya.

"Ok, sweetheart. Time is over. " nakangiti niyang saad tapos sinenyasan na yung mga
assistant.

Bago pa 'ko makapagsalita ay narinig ko na ang pagtanggal ng isang bagay sa likod

ko at mabilis pa sa alas-tres na itinulak nila ako bigla.

"Waaaaaaaaaaaaaah!!! Daaaaaaaady!"

Tili lang ako ng tili na dinaig pa ang whistle habang nakadapa ako sa ere. Feeling
ko masusuka ako dahil sa pinaghalong bilis ng takbo ng line at sobrang pagkalula,
pakiramdam ko malalaglag ako mula dito sa taas. Ang sakit pa ng mukha ko dahil sa
malamig na hangin na tumatama sakin. Nagtakip ako ng mukha gamit ang mga palad ko.
"Isipin mo na lang na ikaw si Wonderwoman!"

Automatic na inalis ko ang nakatakip saking mga mata ng marinig ko ang malakas na
boses ng katabi ko.

"Tristaaan! Abnormal ka! Insane! Baliw! Obese!" halos malagot ang lalamunan ko
dahil sa ginawa kong pagsigaw sa kanya.

"Thank you! Thank you,Allison!" parang baliw na sagot niya pagkatapos ay bahagya
siyang tumawa.

Niloloko na na naman niya 'ko eh!

Hindi ko alam,pero may kung ano sa mga ngiti niya ang umaakit sakin para maging
masaya rin, na kahit nanggigitil na ako sa kanya ay biglang nawawala kapag nakikita
ko ang mga masasayang ngiti niya sa labi na para bang isa siyang inosenteng bata na
wala pang kamuwangan sa mundo.

I smiled at him.
"That's my girl!" proud na sabi niya ng makita niya akong ngumiti.

"You! You insane boy! You crazy man! You always make me smile!" panininisi ko sa
kanya pero ang lapad pa rin ng ngiti ko, hindi ko na nga ramdam 'yung pagkalula at
pagkatakot ko sa pagsakay ko dito sa zip-line eh.

Para kaming mga sprongklong dito, nagsisigawan kami sa ere para lang magkarinigan.

"You brat girl! You also! You always make me laugh! Hindi 'ko alam pero IKAW lang
nakakagawa nito sakin!" sigaw niya pagkatapos ay mas nauna na siya sakin patungo sa
dulo ng zip-line.

Naiwan akong natulala. A-Ako lang ang nakagawa 'non sa kanya?

T-Talaga?

Dahil sa sobrang kasiyahan ay hindi ko na namalayan na nakarating na pala ako sa

dulo. May dalawa din doong assistant na serve saming dalawa ni Tristan. Tinanggal
na nila ang mga nakakabit saming mga safety things. Hindi na nga ako natatakot pero
ramdam ko pa rin ang panginginig ng tuhod ko na tila ba nanibago sa pag-apak ko sa
lupa.

"Are you ok?" nag-aalalang tanong ni Tristan ng makita niya siguro akong namumutla
dahil sa pinaghalong lamig at pangangatal ng mga kalamnan dahil sa pagsakay ko 'don
sa zipline.

"Oo, ayos lang ako. Pinilit mo 'kong mag-zip-lining kahit ayaw ko, namutla ako at
nag-kanda-ngatog na tuhod ko dahil sa sobrang nerbyos dahil pinilit mo 'ko sa isang
bagay na alam mong kinakatakutan ko Oo, ok lang ako. Lanjo, nagtanong ka pa eh
noh?" ismid ko sa kanya habang nakapamewang at saka inis na inirapan ko siya.

Tinitigan niya lang ako. Sumeryoso 'yung mukha niya.

" 'Yun nga ang gusto kong mangyari eh.Na habang maaga pa,dapat matutunan ka ng
harapin at labanan ang mga bagay na kinatatakutan mo, para kapag dumating ang araw
sa di-inaasahang panahon na subukan ka ng katatagan mo, di ka na matatakot pang
harapin ang lahat ng bagay na kahinaan mo noon." malalim na pakahulugan niya sa
zip-line.

Ang daming sinabi eh.

"Oo na Bob-Ong." pag-pilosopo ko sa kanya dahilan para matawa siya ng bahagya.

Ginulo-gulo niya lang ang buhok ko sa tuk-tok ng ulo ko na para bang humihimas sa
isang tuta.

"Why youre so cute huh?" tuwang-tuwa na sabi niya sakin.

Hinintay lang namin 'yung mug souvenir na may picture naming dalawa ni Tristan
habang nakasakay sa zip-line, at katulad kanina, naglakad kaming muli na magka-
hawak-kamay.

Pagkatapos naming mag-zip-lining ay nag-libot pa kami sa ibang popular destination

sa lugar na ito, sa Paradizoo kung 'san nagpakain kami ni Tristan ng mga buwaya at
ibang wild animals, sumunod ay sa 'People's Park in the Sky' o mas kilala bilang
'Palace in the Sky' kung saan binisita namin ang unfinished-mansion ng dating
presidenteng Marcos, pangatlo ay nag-horse back riding kaming dalawa, tapos pumunta
ng 'City Market' para bumili ng mga pagkain para sa lunch at saka bumalik ulit kami
sa 'Picnic Grove' para 'don kami kumain ng tanghalian.

Mas enjoy daw kasing kumain sa labas at langhapin ang sariwang hangin kesa sa loob
ng mga mamahaling restaurant dito.

"Hoy, tinitipid mo ba 'ko?" reklamo kay Tristan na noo'y nakaupo lamang at

nilalaro-laro ang buhok ko habang ako nama'y naka-unan sa kandungan niya at
pinagmamasdan ang mga litratong kuha namin sa DSLR camera na hawak ko.
Kakatapos lang namin noong kumain ng lunch dito sa ibabaw ng telang inilatag namin
ni Tristan sa bermuda grass.

"May dahilan ba para tipirin kita?" hindi ko alam kung nagyayabang ba siya na
marami siyang pera o gusto niya lang talagang liwanagin sakin na hindi kailangan ng
pera para mas ma-enjoy mo ang pagkain mo.

"Hindi, tinatanong ko lang." walang ka-emo-emosyong sagot ko dahil abala ako sa

pagtingin ng mga pictures sa cam.

Nice! Ipo-post ko lahat 'to sa lahat ng social web ko, tapos ita-tag ko sa mga
kaibigan ni Tristan saka kay Cassie, isasama ko na rin si Ellaine! Whahahaha.

"Nga pala, 'san tayo bukas?" tanong ko sa kanya.

"Bukas? Hmmmm..." nag-isip siya habang nakatingala sa langit.

"How about boating in Taal Lake across Taal Volcano?" suggest niya na siya namang
nakapukaw ng atensyon ko.
Napabangon tuloy ako.

"Ngayon na! " napalakas 'yung sigaw ko kaya nagtinginan 'yung mga kalapit namin.

Nag-sorry naman si Tristan. Sus! public place 'to kaya pwedeng sumigaw!

"Allison, can you lower your voice? Kung makasigaw ka, akala mo parang nakalunon ka
ng isang dosenang microphones." halos bulong na sermon niya sakin.

"Ngayon na tayo, mag-boating.." pambabalewala ko sa sermon niya, bagkus ay parang

bata ko siyang inaya habang inalog-alog ko siya sa balikat niya.

I Love boating!

"Kiss muna." demand niya.

"Eeeeh, nakakahiya. Ang daming tao."

Pa-simple akong kinilig.

"Ngayon ka pa nahiya eh kanina pa nga tayo pinagtinginan dahil sa dyan sa kakasigaw

mo."
"Dali na kasi."

"Kiss first, then after that, we will go to Taal Lake." pagsisiguro niya habang
tinuturo niya ang kanyang pisngi.

Tumingin-tingin muna 'ko sa paligid ko. At nang makita kong busy sa pagkukwentuhan
ang mga kalapit namin ay inilapit ko na 'yung mukha sa pisngi ni Tristan.

Mabilis lang 'to.

I smacked him on his face pero mabilis niyang iniharap 'yung ulo niya dahilan kaya
'yung lips niya ang nalapatan ng labi ko.

Mabilis kong binawi ang labi ko.

"Y-You!" hindi ko alam kung magagalit ba 'ko o tatawa.

"Ok,Honey,Sweetheart. Let's go!" nag-iinat na sabi niya pagkatapos ay tumayo na

siya.

Excited na tumayo na rin ako.

"Yey! Tara na." nagdidiwang na saad ko.

Another unforgettable moment here. Boating with my husbie!

Malapad ang mga ngiting naglakad na kami paalis habang nakaakbay siya sakin.
Ngunit wala pang limang hakbang ang nagagawa namin ay biglang tumunog ang cellphone
ni Tristan, dahilan para tumigil kami sa paglalakad.

Curious na tiningnan ko siya sa ginagawa niya, simula sa pagkuha niya ng cellphone

at pagsagot dito.

"Yes,Hello?" bungad na bati niya sa kabilang linya.

Baka siguro may kinalaman lang sa kompanya ng daddy niya Nakita kong kumunot ang
noo niya.

"Yah. Yes. This is Tristan Fontanilla." pag-kumpirma niya siguro sa kausap.

Mga ilang segundo lamang ang lumipas ay tinakpan niya ang mouthpiece ng cellphone
at humarap sakin.

"Just stay here." 'yun lang at dumistansya siya ng konti sakin na para bang ayaw
niyang marinig ko ang pag-uusap nila ng nasa kabilang linya.

Halos four minutes na 'kong naghihintay dito. Nakita ko si Tristan, nakakunot ang
noo habang nakikipag-usap sa cellphone niya, ang dilim ng aura niya, parang may
kaaway siya.
Maya-maya pa ay ibinaba na niya ang hawak at naglakad patungo sakin.

"Sino 'yung kausap mo?" curious na tanong ko.

Humugot lang siya ng malalim na hininga at hinilot-hilot ang kanyang noo pagkatapos
ay humarap siya sakin. Seryoso 'yung mukha niya.

"Allison, we need to go home." mababang tono niya.

Napalitan ng pagkadismaya ang itsura ng mukha ko.

"W-Why? May nangyari ba? " kinakabahang tanong ko.

Unang pumasok sa isipan ko ay si Daddy Robert, kakagaling niya lang kasi sa stroke
eh.

"No, Allison."

Nakahinga ako ng maluwag.

"Ni-ra-rush na kasi ng Prosecutor office 'yung pag-granted sa Last Will and
Testament ng Daddy mo kaya...."

Nagtangis ang mga bagang ko dahil sa narinig, kaya naman hindi ko na siya
pinatapos.

"Kaya gusto mo na ring i-rush ang honeymoon vacation natin? Kaya gusto mo ng umuwi
kahit wala pa tayong isang araw dito? Kaya---"

"That's not what I mean, Allison---"

"So anong ibig mong sabihin?!" I shout.

"Stop shouting."

Alam kong nagtitimpi na lang rin siya.

"Let's go. Bumalik na tayo sa hotel." aya niya sakin pagkatapos ay mahigpit niyang
hinawakan ang braso ko na kaagad ko namang binawi.
"Kaya 'kong maglakad ng hindi mo 'ko kinakaladkad." masama ang anyo ng mukhang
nauna na 'kong naglakad paalis mula sa kanya.

Dahil lang 'don, kaya maaga kaming uuwi?! Ganun lang 'yon?!! What the f*ck d*mn
hell!

-------------------

"Trabaho nila 'yon Tristan! Sa pagkakaalam ko hindi naman na-eexpire ang isang Last
Will and Testament lalo na't malaki ang value 'non, kaya bakit hindi sila
makapaghintay!"

"'Yun na nga 'yun Allison eh, ang tagal na nilang hawak ang mga dokumentong 'yon,
it's already twelve years! kaya dapat ng tapusin! At isa pa, aalis ng bansa ang
Executor na may hawak ng Last Will and Testament, kaya minamadali na nila ngayon."

Kasalukuyan na kaming nasa loob ng hotel room na pinag-check-in-an naming dalawa

habang abala ng nag-aayos ng mga gamit. At kasabay ng pag-aayos ng bagahe ay siya
ring kasabay ng non-stop na palitan namin ng sigawan.

"Can you please stop being stubborn,Allison!"

Aba g*go 'to ah! Matalim ang mga matang hinarap ko siya.
"So ako pa ngayon ang stubborn dito! Ako pa ang masama? Ikaw na nga 'tong
nagyayayang umuwi ng maaga, ako pa rin ang masama? Sana hindi na lang tayo nag-
honeymoon! Sana 'don na lang tayo nag-stay sa mansion edi sana hindi tayo nagtatalo
at nagsisigawan ngayon!"

"Stop Allison! Naririndi na 'ko!"

"You shut up! You shut up! GOLD DIGGER! You GOLD DIGGER! You---"

Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko dahil bigla ay marahas niyang hinaklit ang
braso ko. Halos tumaas ang balikat ko. Ramdam ko saking balat ang panginginig ng
kanyang kamay dala ng sobrang galit. 'Yung mga mata niya, nakakatakot, nanlilisik
at parang..... nagdaramdam?

"N-Nasasaktan ako." pigil ang luhang daing ko sa kanya.

Tila nagbalik siya sa dating diwa ng marinig ang sinabi kong 'yon. Mabilis niyang
binitawan ang braso ko at kinuha na ang mga bagahe.
"Mauna na 'ko sa baba.Hintayin na lang kita sa parking lot." hindi ko nakita ang
naging emoston ng mukha niya dahil tumalikod na siya sakin pagkatapos ay walang
lingong naglakad na siya palabas ng kwarto.

Naiwan ako mag-isa.

Pabagsak na napaupo ako sa kama,at kasabay 'non ay ang sunud-sunod na pagpatak ng

mga luha saking magkabilang pisngi ngunit pinalis ko rin 'yon agad dahil ayokong
mamaga ang mga mata ko at mahalata ni Tristan na umiyak ako.

Ayokong mag-mukang mahina at kawawa sa paningin niya. Ako si Allison DelaCerda, na

kahit kailan ay hindi nagpatalo kahit kanino.

Hindi ko lang talaga kasi matanggap na parang pinapamukha niya pa sakin na mas
mahalaga ang makukuha niyang materyal na bagay mula sa pamilya ko kesa sakin, na
kaya niya lang ako pinakasalan dahil sa matatanggap niyang kayamanan.

Sa tuwing naiisip ko 'yun, parang pinipiga ang puso ko dahil sa sobrang sakit.

Mabilis na 'kong tumayo sa kama at nagpunas ng mukha, pagkatapos ay naglakad na

palabas ng kwarto.

Buong biyahe namin ay hindi kami nag-imikan ni Tristan, ni ha, ni ho, wala.

Galit siya? pwes, mas galit ako!

Nakarating kami ng mansion na hindi pa rin nagpapansinan.

"Oh? Tristan? Allison? Bakit ang aga niyong bumalik? Diba dapat bukas pa ang uwi
niyo?" pangbungad na tanong samin ni Daddy.

"Dad, the prosecutor called me a while ago, they want to rush the Last Will and
Testament of Allison's father as soon as possible today." pormal na paliwanag niya
sa kanyang ama.

Allison's father? Bakit di niya matawag na daddy ang daddy ko?!

"Abruptly? Bakit? End of the world na ba bukas?" kunot ang noong ni Daddy.

Gusto kong matawa sa sinabi ni Daddy..

"Well, that's our country's government." kibit-balikat na sagot ni Tristan.

Sisihin ba naman daw ang gobyerno? Ang sabihin niya atat lang talaga siya!
Bwiset! Isang malaking Bwiset talaga!!!

"Ah,Dad? Can I take a rest first? Pagod ho kasi ako sa biyahe eh." pagsisinungaling
ko, pero ang totoo talaga'y gusto kong iwasan si Tristan, dahil sa tuwing nakikita
ko siya, ay mas lalo lang lumalalim ang nararamdaman kong galit para sa kanya.

Gusto ko munang magpalamig ng ulo. Gusto ko munang mapag-isa.

"Ok,hija. Magpahinga ka na." sagot ni Daddy at pagkatapos ay tumalikod na 'ko para

umakyat papunta sa kwarto ko.

Nahagip ng gilid ng mata ko ang pasimpleng pagtitig sakin ni Tristan.

I hate him! I hate him!

"Ah oo nga pala, Allison hija." tawag ni daddy, kaya naman mabilis agad akong
lumingon.

"Bakit po?"

"Ipinalipat ko na nga pala lahat ng gamit mo sa master bed room sa third floor."

"H-Ho? Bakit ho?"

" 'Don na ang magiging kwarto niyong dalawa ni Tristan simula ngayon..."

<center><h1>Chapter 6</h1></center>
<hr>

"Ako ang unang gagamit ng bathroom. Sa ibang room ka na lang maligo." walang
emosyong sabi ko kay Tristan pagkatapos ay walang lingon akong pumasok sa loob ng
bathroom.
Nasa loob na kami ngayon ng master bedroom na pinaayos ni daddy para saming mag-
asawa. Nakakainis lang, kung kailan naman gusto kong mapag-isa tsaka naman ngayon
ko pa siya makakasama.

Pagkapasok ko sa loob ng cr ay isa-isa ko ng hinubad ang lahat ng damit ko.

Binuksan ko ang shower at bumagsak sakin ang katamtamang lamig ng tubig. Tumingala
ako para salubungin 'yon.

Kung ano ang kulay ng likidong tumatama saking mukha ay siya ring kulay ng likido
na tumutulo saking mga mata.

Sana, kaya ring pawiin ng mga tubig na ito ang sakit na nararamdaman ng puso ko.

Naala ko bigla ang lahat ng masasakit at tagos hanggang laman ng pinagsasabi sakin
ni Tristan 'nung isang gabi bago ang araw ng kasal namin.

-Yes, Im a GOLD DIGGER. Happy?-

-Yes Allison. Inaamin ko, na ang dahilan kaya naging over-protective ako sayo ay
dahil alam kong may makukuha akong kayamanan mula sa pamilya mo na mapupunta sakin
at sa pamilya ko kapag kinasal na tayo.-

Napahawak na 'ko ng mariin sa dibdib ko, hindi ko na rin maramdaman ang lamig ng
tubig na humaplos sa mukha ko dahil mas nangingibabaw ang mainit na likido na
tumutulo sa pisngi ko.

Ang sakit. Ang sakit,sakit.

 -Bilyon Allison, bilyon ang nakataya sa pagitan nating dalawa.Bukas na bukas
pagkatapos ng kasal natin makukuha ko na rin ang lahat ng lupa,pera,kompanya at iba
pang mga ari-arian ng pamilya mo.-

Natakip ko ang aking dalawang palad saking bibig upang pigilan ang ang aking
paghagulhol.

-Gagawin ko ang lahat makuha ko lang ang dapat kong makuha at wala ka ng magagawa
pa 'don,Allison.-

Bakit ba ang sakit! Bakit ang hapdi sa dibdib nitong nararamdaman ko!

I hate this feeling! I really reallyhate this feeling!

'Nung mga oras na 'yon, dalawang tao lang ang unang pumasok sa isipan ko, 'yun ay
walang iba kundi ang aking ama't-ina. Gusto ko tuloy magalit sa diyos kung bakit
napakaaga niyang kinuha ang mga magulang ko, edi sana, sana hindi ako naghihirap at
nagdurusa ngayon ng ganito.

For twelve years, nabuhay ako sa mundong 'to na hindi ko sila kasama, lumipas ang
twelve birthdays ko na wala sila sa tabi ko, lumipas ang twelve na pasko at bagong
taon na wala sila sa piling ko, at ang pinakamasakit, sa tuwing nasasaktan ako
walang magulang na dumadamay sakin.

Oo, andyan si Daddy Robert na itinuring kong ama simula't sapul pa lang, pero hindi
ko kayang aminin sa kanya ang nararamdaman ko para sa anak niya, natatakot ako na
baka sabihin niya pa kay Tristan at maging dahilan pa para layuan at iwan niya 'ko.

Hindi ko 'yun kakayanin, hind ko kaya, hindi talaga.

Matagal akong nagbabad sa shower, hindi ko alam kung ilang oras akong nandito,
hanggang sa nakita ko na lang ang sarili ko na pinapatay na ang shower. Kinuha ko
lang ang towel at binalot saking katawan. Wala si Tristan sa kwarto ng lumabas ako.
Nagbihis ako ng damit at saka umupo sa gilid ng kama habang nakatulalang
pinagmamasdan ang kabuuan ng kwarto namin ni Tristan.

Malaki ang buong silid na halos pwede ng paglaruan ng taya-tayaan dahil sa sobrang
lawak, tamang-tama rin kapag naghabulan kaming dalawa ni Tristan sa tuwing mag-
aaway kaming dalawa, syempre, Tom and Jerry nga eh.

Merong mini-sala, mini-study area para sakin at malaking flat-screen tv sa harap ng

kama. Mahilig kasi akong manood ng movie kapag nabo-bored ako at bago matulog,
although meron namang home theatre room dito sa mansion. Ang panget kasi tingnan na
mag-isa lang akong manonood sa malaking theatre room na 'yon, wala kasi sa bahay na
'to ang mahilig manood ng mga movie, puro kasi BUSINESS at WORK lang ang laman ng
utak nilang lahat.

Tumayo ako sandali para bumaba sa kusina. Napansin kong tahimik sa baba, kahit alam
kong lagi naman talagang tahimik dito.

"Manang, asan mga tao dito?" tanong ko kay Manang Elly ng madatnan kong nagsosolo
sa kusina at naggagayat ng gulay.

"Ang daddy at ang asawa mo, umalis, pumunta na ng Prosecutor Office. Ang ibang mga
katulong dito pinapamasyal ko muna, wala naman kasing gaanong gawain dito sa
mansion." tila supladang sagot ng matanda, kasi hindi man lang ako tinapunan ng
pansin.

Kumunot ang noo ko, problema ng mga tao dito? 'Yung magaling kong asawa, hindi man
lang nagpaalam sakin bago umalis, ngayon naman 'tong matandang mayordoma dito sa
bahay, sinusupladahan ako?

Oh wow! Bravo! Karapat-dapat silang i-clap, clap!

Lanjo, Makaalis na nga dito.

"At san ka pupunta, aber?" narinig ko ang kalmadong ngunit nakakatakot na boses ni
Manang Elly.

Pumihit ako patalikod. Nakita ko si Manang na kumukuha ng sangkalan at kutsilyo at

inilagay niya iyon sa tabi ng mga ginagayat niya.

"Nang, bakit ho?"

"Anong Nang bakit ho ka dyan,lumapit ka dito at tulungan mo 'kong maggayat."

Napamewang ako ng di-oras at inis na napabuntong-hininga.

Ako? As in ako talaga?!

"Joke ho 'yon, Nang?"

"Sa tingin mo ba, nagbibiro ako, huh Allison?" malapit ng magalit na tono ni Manang
Elly.

"Manang naman!"

"Isa ka na ngayong may-bahay Allison, kaya dapat matuto ka na ring gumawa ng mga
gawaing-bahay."

Nanlaki ang mga mata ko. Na-speechless ako. Oh my Gad!

"Manang naman oh. Ang dami-dami namang mga katulong dito eh?"

"Hindi habang-buhay aasa tayo sa mga katulong."

"Manang!"

"Lumapit ka na dito, at magsimula ka ng mag-gayat. Tutulungan mo rin akong magluto

para sa hapunan. Mamaya-maya'y darating na ang daddy at asawa mo kaya dalian mo.
Kilala mo 'ko bata ka, ayoko ng makulit. Kung si Roberto at Tristan eh nakakapayag
sa ganyang ugali mo, ibahin mo 'ko, lalo na't ngayong may asawa ka ng tao."
 Napa-grin ako ng ngipin dahil sa inis.

Kasalanan talaga 'to ni Tristan eh! Kasalanan niya 'to! Bwisit talaga siyang
impakto siya.

Slow motion na naglakad ako palapit sa pwesto ni Manang. Kinuha ko 'yung

kutsilyo.

"Oh eto, gayatin mo 'tong mga 'to. Gusto ng daddy mo na may isdang nakahain sa
hapag tuwing hapunan kaya magluluto tayo ng escabecheng lapu-lapu."

Ibinigay niya sakin 'yung mga carrots, ginger, onion, garlic, red and green bell
pepper.

"Ako ho lahat maggagayat niyan?"

di makapaniwalang saad ko.

"Bakit? May iba pa ba tayong kasama ngayon?"

sagot ng matapobreng matanda.

NAKU TALAGA NAMAN!

Kaya siguro pinaalis niya muna 'yung ibang mga katulong para ako ang pagawain sa
lahat ng trabahong iniwan nila dito.

Ay, Grabe talaga!

Isa-isa ko ng tinalupan ang mga gulay. Una kong ginalaw ay 'yung mga carrots.
Hindi ko alam kung ilang minuto ang inabot nang pagtatalop ko, pero ang alam ko ay
matagal.

"Ayusin mo 'yang ginagawa mo. Ang kapal-kapal ng talop mo, baka wala ng matira
dyan sa tinatalupan mo."
reklamo ng matanda.
 Juice ko naman! Ano ba kasing alam ko dito sa kusina!

"O-Oho.." tanging nasagot ko na lang.

Kalbaryo ang dinanas ko sa kusina. Bukod sa nahiwa na ang daliri ko dahil sa

kakatalop at kakagayat, sumakit at humapdi pa ang mga mata ko dahil natalamsikan ng
katas ng sibuyas, at ang pinakamasaklap, natalsikan ako sa braso at leeg ng
kumukulong mantika dahil pinag-prito ako ng matandang 'yun ng isda. Kaya naman,
pagkaluto namin ni Manang ng mga pagkain para sa hapunan ay umakyat na 'ko sa
kwarto at nagkulong na lang 'don. Hindi na rin ako bumaba para kumain ng hapunan.

Wala na akong gana. At siguro dahil na rin sa matinding pagod kaya maaga akong
nakatulog.

Tristan's POV

Gabi na ng makauwi kami sa mansion ni Daddy. Sobra kaming napagod dahil sa sobrang
traffic kanina.

"Anak, ikaw na ang magtago nito."

 Inabot sakin ni dad ang attache case na may lamang mga dokumento, na magpapatunay
at nagpapatunay na....

na...

na ako na ang bagong may-ari ng DC Group of Companies at lahat ng ari-ariang naiwan

ng pamilya DelaCerda.

Mukang hindi na ako makakapaghintay pa ng Lunes dahil bukas na bukas pa lang ay

magiging busy na ako sa lahat. Simula sa pagtulong sa pag-aayos ng bagong opisina
sa kompanya, pagrereport sa mga board members hanggang sa pag-aaral para
patakbuhing ng ayos ang malaking korporasyong iniwan sa akin.

I sighed.

"Napepressure ka ba anak?"
tanong sakin ni daddy habang nakangiti, tila inaasahan niya na ang isasagot ko ay
'hindi' dahil alam naman niya at may tiwala siya sa kakayahan ko pagdating sa
pagpapatakbo ng negosyo.Di ba't kaya nga nakilala ang Fontanilla Group dahil sa
pagsisikap naming dalawang mag-ama.

"Yes dad, but this is not because of daddy Alfredo's company, it's because of her
daughter.

Si Allison, ang tinutukoy ko.

Alam kong galit pa rin siya sakin dahil bigla-bigla kaming umalis sa gitna ng
honeymoon vacation naming dalawa kanina.

Naiintindihan ko siya, at alam ko kung ano ang nararamdaman niya, at alam ko rin,
kung ano ang iniisip niya tungkol sa ginawa kong 'yon kanina.

Hindi niya muna kasi ako hinayaang magpaliwanag kanina eh.

"Mabait naman si Allison, hijo."

 Bumuntong hininga ulit ako. Ilang beses na ba niya yang sinabi sakin.

"Tama ho kayo, dad. Mabait nga siya, mabait siya 'pag tulog."

Bahagyang napatawa si daddy, pati ako napangiti na rin.

"Basta kahit anong mangyari,Tristan, always be good to her, to your wife. Malay mo,
malay natin, masagot ang lahat ng katanungang sinabi mo sakin kanina tungkol sa
kanya."
advice ni daddy pagkatapos ay tinapik niya ako sa balikat.

"I hope so."

tanging nasagot ko na lang.

"So let's go. Let's eat dinner. Oh teka sandali lang, bakit parang ang tahimik
yata ngayon dito, asan na kaya ang pinakamamahal kong anak na babae! Naku ang
batang 'yon, na-miss ko agad siya."
tila nananabik sa anak na saad ni daddy. Pano kasi nasanay siya na laging
bumubungad si Allison sa kanya sa tuwing umuuwi siya ng bahay, ang saya nga nilang
tingnan na dalawa eh, para talagang tunay silang mag-ama. Minsan nga nakakapanselos
na dahil mas sweet pa si Allison kay daddy kaysa sakin.

Napangiting, napailing na lang ako.

"Oh dumating na pala kayong mag-ama. Pumunta na kayo sa dining room at kumain na
ng hapunan."
bungad ni Manang Elly samin.

"Oh Manang Elly, asan si Allison? Bakit di ko yata nakikita ang batang 'yon?
Umalis ba siya?"

sunud-sunod na tanong ni Daddy.

 "Ay naku, natutulog na sa taas, masyado yatang napagod dahil inutusan ko siyang
tulungan ako kanina sa pagluluto."

nakangiting sagot ni Manang Elly na para bang tuwang-tuwa sa ginawa.

Puro tawanan namin nina daddy at Manang Elly ang maririnig sa buong dining room.
Pano kasi,kinukwento ni Manang ang lahat ng pinaggagawa kanina ni Allison sa
kusina,na halos wala na daw matira sa carrots dahil ang kapal daw ng talop
nito,tapos umiyak daw ng umiyak dahil sa sibuyas,ang nakakatawa pa sa kwento ni
manang eh 'nung mag-titili daw ng malakas si Allison dahil sa pagpiprito ng
isda,para daw 'tong nakikipaglaban sa giyera dahil may hawak-hawak daw itong takip
ng kaserola bilang pananggalang sa talsik ng mantika at sandok naman sa kabila.

Imagine?Si Allison, isang spoiled brat, salbahe, maarte,at malditang

babae,napapadpad sa kusina at naggagayat at nagluto?

'Di ko ma-imagine.

Takot kasi si Allison kay Manang Elly kaya siguro kahit ayaw gawin 'nung isa ay
napilitan na dahil takot nga siyang mapagalitan, kahit naman kasi ako ninenerbiyos
kapag nagagalit si manang.

Simula kasi ng mamatay ang mommy ko,si Manang Elly na ang tumayong ina sa bahay na
'to at sa pamilya namin kaya naman minsan siya ang mas nasusunod.

Natapos akong kumain na isang putahe lang ang kinain, 'yun nga ay 'yung escabeche
na pinaghirapan ng asawa ko. Special kasi para sakin.

Tumayo na ako at dumaretso sa kwarto namin ni Allison. Tulog na kaya siya?

Nasa aktong bubuksan ko na sana ang pinto ng kwarto naming mag-asawa nang mapukaw
ng atensyon ko ang papel na nakadikit doon. Kinuha ko 'yon at binasa.
 You crazy man! Don't you ever dare to sleep beside me, kung ayaw mong matapalan ng
unan sa mukha kapag natutulog ka!
BALIW!

-ALLISON

Nahilot ko na lang ang noo ko. What a childish wife.

Pumasok na 'ko sa loob ng kwarto. Nakita ko si Allison, himbing na himbing na sa

pagkakatulog. Dumaretso ako sa bathroom para maligo sandali at pagkatapos ay
nagbihis na ng pantulog. Maingat kong inayos ang sofabed na nasa paanan ng kama
para 'don mahiga, ngunit bago matulog ay tinungo ko muna si Allison.

Inayos ko ang medyo nakababa niyang kumot at hinila ko hanggang sa dibdib niya,
pagkatapos ay humiga ako sandali sa kanyang tabi.

Pinagmasdan kong mabuti ang mukha niya, tila anghel na natutulog, kabaligtaran ng
isang spoiled brat at matapang na Allison kapag gising.

Tama si daddy, mabait naman talaga siya, may pagka-sweet-side, hindi ko nga lang
talaga malaman ang dahilan kung bakit minsan napaka-pasaway, at napakamaldita niya
lalo na pagdating sakin.

Umisod ako sa tabi niya at dahan-dahan ko siyang hinalikan sa kanyang noo then I
embraced her using my one arm.

Naiinis ako sa sarili ko.Nabigyan ko na naman kasi siya ng dahilan para pag-isipan
ako ng masama, na para isipin niya na pera lang ang habol ko sa kanya kaya ko siya
pinakasalan. Ginawa ko lang rin naman 'yon dahil para mapangalagaan siya at ang
negosyong pinaghirapan at iniwan ng kanyang ama na ayon kay daddy eh dugo't pawis
ang ipinuhunan ni Daddy Alfredo, ang daddy ni Allison para mapalago at makilala ang
kompanya nito.

Gusto ko lang naman na tapusin na ang lahat ng dapat tapusin para matapos na rin
ang ng isyu sa pera at kayamanan, at nang sa ganun ri'y hindi na niya ko masabihan
ng gold digger, dahil sa tuwing sinasampal niya sakin ang salitang 'yon, ay may
kung anong galit at sakit ang nararamdaman ko saking dibdib, na hindi ko malaman
kung ano ba ang ibig sabihin para sakin.
 Tinitigan kong mabuti ang katabi ko. Ang babaeng 'to na hindi ko malaman ang
dahilan kung bakit gaano man kasama ang trato sakin eh hindi ko pa rin magawang
iwan at nagagawa ko pa ring tratuhin ng normal, kung ibang tao siguro ang nasa
katayuan ko malamang dati pa nila iniwan 'to, na laging sala sa init,sala sa lamig
ang mood.

I lean my face to her, and I kissed her lips, her soft and kissable lips.

"I'm sorry Allison, I'm sorry for ruining our vacation, I'm sorry for what I did,
I'm sorry for being me. I promise that I won't ever do that again. From now on, I
will be a good partner, and husband for you. Simula rin ngayon at sa bawat buhay at
araw na magkakasama tayong dalawa, wala akong ibang gagawin kundi ang pasayahin ka,
dahil para sakin, ang makasama sa buhay ang isang katulad mo, ay siyang
pinakamagandang kabanata ng kwento na naisulat sa buong buhay ko."

Again,I gently kissed her.

"Goodnight,Honey Sweetheart."

malambing na bulong ko sa tenga niya at pagkatapos ay pumunta na 'ko sa sofabed at

nahiga.

Dala ang binitiwang pangako sa asawa, natulog ako na may ngiti saking labi,na
siyang magpapatunay saking sinseridad na gawin ang lahat ng responsibilidad para
saking may-bahay.

-----------------

"Hoy crazy insane man! Hindi ka pa ba gigising?! Gusto mo buhusan na kita ng

tubig?"

Nagising ako dahil sa maingay at nakakarinding boses ng babae na tumatalak sa tabi

ko.Kahit inaantok pa ay pilit kong iminulat ang isa kong mata para makita ko siya.
Kinailangan ko pang tumingala para makita ang mukha niya dahil nakatayo siya.

At katulad nga ng inaasahan ko,bumungad sakin ang nakataas ang kilay habang
nakapamewang na itsura ni Allison.

She's wearing a maong short and long t-shirt na halos matakpan na 'yung short
niya, habang nakatali naman ang lahat ng buhok niya sa isang gilid. She looks like
a little barbie doll.

Pumikit ako.

Masaya ako, ewan ko, hindi ko rin alam pero napakasaya ko. Kinakausap na niya 'ko,
it means hindi na siya galit at nagtatampo sakin.

"Later Sweetheart, give me fifteen more minutes."

inaantok na sabi ko sa kanya pagkatapos ay umayos ako ng higa para ipagpatuloy ang
pagtulog.

"Anong fifteen more minutes!! Hoy Tristan, alam mo bang ginising ako ng maaga ni
Manang para tulungan siyang ipagluto ka ng umagahan! Kaya tumayo ka na dyan, kakain
na. Late ka na rin, diba may lakad ka ngayon? diba magiging busy ka?"
pilit niya pa rin sakin habang inaalog-alog niya na 'yung balikat ko para magising
ako.

Gumising siya ng maaga para lang ipagluto ako ng breakfast?

 Nakakatuwa. Dati rati pahirapan pa ng paggising sa kanya para lang pumasok sa
school dahil tulog-mantika siya, pero ngayon?

Yeah, I'm so speechless.

"Later."
ulit ko.

Naramdaman kong umupo siya sa tabi ko.

"Gusto mo bang magalit na naman ako sayo, huh! Isa, pag hindi ka pa tumayo dyan
bubuhusan na talaga kita ng tubig. Dalawa! Tris------- Waaaaah!"

Hindi ko siya pinatapos dahil mabilis ko na siyang hinila sa kamay niya kaya
napaibabaw siya sakin at pagkatapos ay nagpagulong kami hanggang sa ako na ang
nakaibabaw sa kanya.

"Ang ingay mo. Sabi ko mamaya na nga diba?"

-ako

"T-tanghali na nga kasi."

-Allison
 "Gusto mo na ba agad 'kong umalis ?"
-ako

"H-Huh?"
-Allison

"Pinapaalis mo na ba agad ako?"

-ako

"Of course No. Oh I mean, yes. Ah hindi pala... a-ano kasi."

-Allison

I smiled.

"Uuwi ako ng maaga mamaya, sa labas tayo mag-di-dinner. Wait for me, ok?"
-ako

Sumilay ang mga ngiti sa kanyang labi, at katulad ng dati, buo na naman ang araw
ko.
 Tumayo na kaming dalawa para bumaba at kumain ng breakfast, pagkatapos ay naligo
na 'ko para maghanda sa pagpasok habang si Allison naman ay nililigpit ang mga
hinigaan ko.

Nang matapos sa pagbibihis at pag-aayos ng buhok ay ang ilang mga dokumento naman
ang inasikaso ko at inilagay sa business bag para bitbitin.

"Allison? Aalis na 'ko."

paalam ko sa asawa ko na noo'y nakatutok na sa TV sa harap ng kama.

Napakaltak ako. Agang-aga eh.

Hindi siya sumagot, bagkus itinaas niya lang ang kamay niya para mag-paalam sakin.

I sighed. Wala man lang kiss katulad ng ginagawa ng ibang wife sa tuwing papasok
na sa trabaho ang mga asawa nila.

Napailing na lang ako habang nagsimula na kong humakbang patungo sa pintuan.

Hinawakan ko na ang doorknob, at ng akmang pipihitin ko na ito ay siya namang
biglang tawag niya sakin.

"Hoy!"

Napalingon ako sa kanya.

"Why?"
tanong ko.
 Bumaba siya sa kama at lumapit sakin. Tumingin lang siya sa mga mata ko at
pagkatapos ay dumako sa bandang dibdib ko.

"Ay, ano ba 'yan! Kalalaki mong tao hindi ka marunong mag-ayos ng necktie. Tsk!"

parang siyang nanay na pinagsasabihan ang anak niya, pagkatapos ay inayos niya ang
suot kong nectie.

Napakunot ang noo ko. Panong hindi ako matututong mag-ayos ng necktie, eh four
years na 'kong nagtatrabaho sa kompanya at kasali na sa daily routine ko ang pag-
aayos ng kurbata.

"Sigurado ka bang marunong kang mag-ayos niyan?"

nakangiti ako pero seryoso ang tono ko. Alam ko namang nagmamarunong lang siya eh.

"H-Huh? O-Oo naman noh? Palagay mo sakin?"

sagot niya habang halata sa itsura niya ang hindi na magkanda-ugaga.

Ang kaninang maayos kong necktie, ngayon eh halos magkanda buhol-buhol na.
Binitiwan na 'yon ni Allison at muli kong inayos. Kinurot ko siya sa pisngi niya ng
makita ko siyang nag-pout. Cute.

"Aalis na 'ko, male-late na ako sa meeting. Siya nga pala, aalis ka ba ng bahay?"
-ako
 "Nope."

-siya

"Magkukulong ka lang dito maghapon?"

-ako

She nod.

"Why don't you try to invite Cassie or Ailee here para di ka ma-bored."
-ako

"Hell no. Back-to-school na kami bukas, araw-araw ko na naman silang makikita baka
kapag pinapunta ko pa sila ngayon magsawa na 'ko sa mga mukha nila."
prankang sagot niya

Wala na 'kong nagawa.

"Ok sige.I have to go.Bye,Sweetheart."

malambing kong saad sa kanya saka kinindatan ko siya at pagkatapos ay pumihit na
'ko patalikod.
 "Ah, Tristan?"

Napatigil ako. Tinawag niya 'ko sa mapagkumbabang tono, mukang may sasabihin
siyang seryoso. Mabilis akong pumihit muli patalikod at hinarap ko siya. Nakayuko
siya noon.

"W-Why?"
nagtataka kong tanong.

Inangat niya ang kanyang mukha. Nakkita kong puno ng sinseridad at pagpapakumbaba
ang mga mata niya.

"I just want.... I just want to say.....

sorry."

Natulala ako. Natigilan ako. Bumilis ang tibok ng puso ko.

This is the first time she says sorry to me. Ngayon lang siya nagpakumbaba ng
ganito sakin. Ngayon lang.

"I'm sorry for what I've done yesterday, sorry 'dun sa mga nasabi ko sayo, I didnt
mean to say that, nadala lang ako masyado ng nararamdaman ko, nakakapantampo ka
kasi eh, pero ok na 'yun sakin... let's forget about that.. Hope that, you can
forgive me. Sana maintindihan mo a-------"

Hindi ko na siya pinatapos. Kusa kong binitawan ang dala kong business bag at
naglakad ako palapit sa kanya.
 Mabilis kong ipinulupot ang dalawang braso ko sa kanyang likod, at sa isang iglap
ay nakita ko na lang ang sarili ko na yakap-yakap ko na pala siya ng mahigpit, na
para bang kapag pinakawalan ko pa siya eh mawawala siya sa tabi ko.

Naramdaman ko na rin ang pagganti niya ng yakap.

"Allison?"

"Hmmm?"

"Sasamahan na lang kita dito maghapon."

 "What? May board meeting ka pa diba?"

Humigpit lalo ang yakap ko sa kanya habang ang isa kong kamay ay umakyat patungo
sa likod ng kanyang ulo at hinaplos-haplos ko ang kanyang buhok.

Masaya akong pumikit.

"I just realize, na may mas mahalaga pa pala kaysa sa board meeting na 'yon,
 at 'yon ay walang iba kundi ang babaeng kayakap ko ngayon."

------------------------------------------------------------------------
(A/N)

Haaaaaaayyyy ....... Ang sarap sa pakiramdam neto.....! :)

Hi guys! Bad news.. Baka po matagalan ang susunod kong update, at ang reason??

Magiging busy na po ako para tulungan ang family kong mag-organize para sa
birthday ko.. at hindi po siya birthday lang.. dahil DEBUT ko po 'yon :D Oh diba,
tumatanda na 'ko, PWEDE na 'kong mag-asawa!!! LOL..

Pero promise, 'pag wala naman akong masyadong ginagawa, kapag 'yung tipong
nakatunganga lang ako, mag-a-update talaga ako para sa inyo! PROMISE (two hands
up).

So. 'yun lang po, sana suportahan niyo po sina Tristan at Allison hanggang sa huli!
Next update ko, malalaman na natin ang magiging OFFICIAL na tawagan nila as a
couple! Yey!

Please do vote and coment!

LOve Lots! Love you all!!

-MissSONE

<center><h1>Chapter 7</h1></center>
<hr>
"Araaaay! Ouch! Masakit Tristan!"

"Wag kang malikot."

"Eh ang sakit nga eh!"

"Stop shouting Allison, konti na lang 'to."

Nag-teary eyes ako. Sh*t! Ang sakit, ang hapdi. Halos magusot na 'yung kobre kama
dahil sa higpit ng pagkaka-kapit ng isang kamay ko 'don para makakuha ng suporta at
malabanan ang sakit habang medyo nakabend ang ayos ko at nakasubsob ang kabilang
pisngi ko sa kama.

"Ano ba! Matagal pa ba 'yan? sobrang hapdi na talaga eh." paiyak na 'ko.

\ "Almost done." kalmadong sagot niya at pagkatapos ay naramdaman ko na lang ang

pagbalot ng kung ano sa isang daliri ko sa kamay na noo'y hawak-hawak niya.

Kasalukuyan niya kasing ginagamot 'yung open cut ko sa daliri na gawa ng katangahan
ko kahapon nang pinagtalop at pinag-gayat ako ni Manang Elly sa kusina. Sinabi ko
kay Tristan na ok lang ako pero pinagpilitan pa rin niya ang gusto niya kaya eto
nga at ginagamot niya ngayon ang sugat ko. Dahil sa open cut 'yon kaya sobrang
hapdi sa balat at lalo pang kumirot nang pinahiran niya ng likidong gamot para sa
sugat.

Nang matapos na sa ginagawa ay binitiwan na ni Tristan ang kamay ko at narinig ko

na rin na binabalik na niya sa first-aid kit ang lahat ng bagay ng ginamit niya sa
pang-gagamot sa sugat ko.

Umupo na rin ako ng ayos at tiningnan ko ang isa kong daliri na noo'y balot na
balot ng gasa.Nakasimangot na tiningnan ko lang ang katabi ko.

"Kapirasong sugat pero ang laki ng gasa?" puna ko sa ginawa niya.

"Para iwas-infection." mabilis na sagot niya.

"OA mo."

"Sa susunod kasi mag-iingat ka."

"Eh ano ba kasing alam ko sa kusina?"

Kumunot ang noo niya.

"Are you blaming us? Kung hindi ka lang sana naging tamad noon sa pagtulong sa
kusina edi sana marunong ka na ngayon." pilit niya.
"May mga katulong po kasi."

"Kahit na, hindi porque may katulong hindi ka na rin gagawa at kikilos dito sa
bahay, lalo na ngayon at may-asawa ka ng tao."

"Oh siya tama na, ang dami mong sinabi eh puro non-sense naman." inip na saad ko.

Narinig kong kumaltak siya ng sunud-sunod habang nakatingin siya sakin na parang
naaawa. Naaawa, dahil ka-babae kong tao wala akong kaalam-alam pagdating sa kusina.

"So anong gagawin natin dito maghapon?" baling ko ulit sa kanya.

Napalitan ang kunot niyang noo ng isang sarcastic smile.

"Ano pa, edi ipagpapatuloy ang naudlot nating honeymoon." prankang sagot niya at
base sa lagkit ng pagtitig niya sakin ay parang alam ko na ang gusto niyang
mangyari.

Pinanlakihan ko siya ng mata. Hindi ko alam pero kahit alam ko namang nagawa na
naming dalawa 'yun eh hindi ko pa rin mapigilang mahiya sa kanya.
"H-Hoy Tristan, ano ka ba! Ang taas-taas ng sikat ng araw oh!" kinakabahang pagalit
ko sa kanya.

"So?" kunwaring hindi niya ako na-gets.

Nabigla ako ng puno ng lambing niya akong niyakap habang inuumpisahan na niyang
halikan ang ilalim ng tenga ko.

"Wag ka ngang tanga Fontanilla."

kunwari ay pigil ko sa kanya pero nakangiti naman ako.

Pakipot ang peg!

"C'mon Sweetheart." pag-pilit niya sakin.

Lumapad ang ngiti ko. Sh*t! Kinikilig ako!

"Don't call me sweetheart, ang baduy mo."

"Anong gusto mong itawag ko sayo?"

'Don lang ako natigilan.Muntik ko ng makalimutan, wala pa pala kaming official na
tawagan bilang mag-asawa. Sweetheart? Honey? Nakakasawang pakinggan. Halos lahat na
'yata ng couple nagamit na ang call sign na 'yun. Dapat mag-isip ako ng bago.

Mabilis kong tinulak si Tristan at bumaba ako ng kama at pumunta sa study area.
Kumuha lang ako ng notebook na pagsusulatan ko at isang ballpen, pagkatapos ay
bumalik na ulit ako kay Tristan na nooy kunot noong sinusundan ako ng tingin na
tila nagtataka kung anong ginagawa ko.

Dumapa ako sa kama at saka binuklat ko ang pahina ng notebook na pwede kong
sulatan. Naramdaman ko ring dumapa si Tristan at tila lintang nagsumiksik sa tabi
ko na animo'y gustong makiisyoso sa kung ano mang ginagawa ko.

"Wifey and Husby?"

Umiling ako saka binura ko ang sinulat ko.

"How about Lifey and Lovey?"

Aish! Hindi rin.

"Daddy and Mommy?"

Umiling na naman ako at pagkatapos ay ginuri-guri ko ang sinulat ko gamit ang hawak
kong ballpen. Tila inosenteng bata na tinitigan ako ni Tristan.

"Ano ba 'yang pinaggaga-gawa mo?" tanong niya sakin.

Naiimbyernang tumingin ako sa kanya.

"Hindi ba obvious? Edi gumagawa ng tawagan nating dalawa." usal ko sa kanya.

Bahagya siyang napatawa.

"Kailangan pa ba talaga 'yan?" tila nawi-weirduhan na tanong niya sakin.

"At bakit hindi?" sabi ko using my tumigil-ka-na-nga-sa-kakatanong look.

Tumahimik na rin siya bagkus ay tinulungan niya pa kong mag-isip ng kung anoman ang
magiging tawagan naming dalawa. Nagbibigay din siya ng ilan niyang ideya na medyo
may pagka-corny nga lang ang dating, kaya lagi ko siyang pinagtatawanan. Mas marami
pa nga ang ginawa naming mga pagkukulitan kesa sa mga naisip naming tawagan.

Kung hindi nagkikilitian o nagtatawanan, naghahabulan naman kaming dalawa sa loob

ng kwarto namin na para bang mga bata na masayang naglalaro.

"Tristan! Ayoko na huh! Subukan mong kilitiin na naman ako! Ibabato ko na talaga
sayo 'to!" banta ko sa kanya habang nakahamba kong ibato sa kanya ang hawak kong
flower vase na naka-display sa side table ng kama.

Pano kasi, nag-ti-teary eyes at sumasakit na ang tiyan ko sa kakatawa pero ayaw
niya pa rin akong tigilan sa kaka-kiliti.Feeling ko tuloy parang tuwang-tuwa siya
kapag naririnig niya ang mga halakhak ko.

"Ok.Suko na 'ko. Bitawan mo na 'yan." tatawa-tawang awat niya sakin.

Good! Ibinaba ko na ang hawak ko.

Nakita kong lumapit sakin si Tristan at puno ng pananabik na niyakap niya ko ng

mahigpit. Ginantihan ko rin ang yakap niya pagkatapos ay pumikit lang ako at
ngumiti na wari'y ninamnam ko ang bawat sandali na kami'y magkasamang dalawa.

Ang sarap sa pakiramdam nito na pagkatapos ng tampuhan eh susunod naman ang

lambingan. Ang saya ko, sobrang saya ko na lagi kaming ganito, namasayang
nagtatawanan, na masayang naghaharutan, kaya rin naman minsan nagagalit na lang ako
sa sarili kung bakit napag-iisipan ko pa siya ng masama ganung ang lahat naman ng
ginagawa niya sakin ay pulos kabutihan.

Naalala ko 'yung mga sinabi niya sakin kagabi na lingid sa kaalaman niya eh gising
ako 'non at nakikinig sa lahat ng kanyang mga pinagsasa-sabi. Nang marinig ko 'yon,
tila piniga ang puso ko dahil sa sobrang pagdaramdam na naramdaman ko para sa
sarili ko. Pakiramdam ko tuloy, napakasama kong tao. Sa tuwing nag-aaway kasi
kaming dalawa, siya ang unang humihingi ng sorry sakin kahit pa alam niyang ako
naman ang may kasalanan ng lahat, lagi siyang nagpapakumbaba para sakin at para sa
ikaka-ayos ng samahan naming dalawa.

Napaka-tanga ko dahil hind ko nakikita ang lahat ng mga kabutihang ginagawa niya
para sakin dahil mas nangingibabaw noon pa man sa puso't-isipan ko ang galit na
naramdaman ko sa kanya na ngayon ko lang napagtanto na hindi naman pala dapat.
Hindi dapat ako magalit sa kanya sapagkat ang lahat ng nangyayari ngayon sa buhay
ko ay kagustuhan ng aking ama. Siya ang may gustong ipamahala sa pamilya Fontanilla
ang lahat ng ari-arian na kanyang naiwan, kaya walang dahilan upang magalit kay
Tristan, sa asawa ko.

"Tristan?" malambing na tawag ko sa kanya habang mariin pa rin akong nakayakap sa

kanya na parang bang ayaw ko na siyang pakawalan pa.

"Ano 'yon?" masayang sagot niya habang ipinatong niya ang chin niya sa balikat ko
at niyakap niya rin ako ng mahigpit bilang ganti.

"Wag kang mawawala sakin huh?"

 Lumipas ang ilang mga araw sa buhay naming dalawa, 'di namin halos namalayan na
isang linggo na pala kaming kasal at nabubuhay bilang mag-asawa at nagsasama sa
isang kwarto.

Katulad dati, dumaan ang isang linggong 'yon na walang araw ang lumipas na hindi
kami nagbabangayan na dalawa na mukang hindi na namin maiiwasan pa. Kahit kasi
konting bagay pinag-aawayan namin, katulad na lang pagdating sa aircon,ayaw niya ng
masyadong malakas dahil madali siyang lamigin na kabaligtaran naman ng gusto ko.
Ayaw niya ring iniiwan na bukas ang lampshade sa magkabilang side table ng kama
namin dahil hindi siya nakakatulog, bagay na hindi ko ginagawa dahil takot ako sa
dilim. Ayaw niya ring nilalakasan ang volume ng TV kapag nasa office room siya
dahil hindi siya makapag-concentrate sa trabaho,tapat lang kasi ng kwarto namin ang
office room niya kaya rinig ang sounds ng TV kapag nanonood ako. Kumbaga,hindi
tugma ang lahat ng gusto naming dalawa kaya ang kinalabasan, ayun, lagi kaming
nagbabangayan. Naging busy na rin siya sa trabaho at ilang mga bagay na may
kinalaman sa kompanya.Minsan nga naaawa na 'ko sa kanya kasi halos hindi na siya
kumakain dahil sobrang kina-career na niya 'yung trabaho na alam kong dapat nga
niyang gawin dahil napakalaking kompanya ang iniwan sa kanya at pinamamahalaan
niya.

Kaya minsan rin,hindi ko na siya binibigyan pa ng rason para magalit at mai-stress

sakin ng husto. Ayoko ng madagdagan pa ang pagod niya ng dahil lang sakin.

"Pssssst! Huy Cassie!" halos sumakit na 'yung lalamunan ko dahil sa pagpipigil sa

boses ko para hindi ako marinig ng terror naming prof na noo'y nakatalikod at
abalang nagsusulat sa whiteboard sa harap.

Actually malapit na talaga akong mapuno dito kay Cassie eh,kanina ko pa siya
tinatawag pero hindi niya ko nililingon. Imposible ring hindi niya ko naririnig
dahil isang line lang naman ng mga upuan sa harap ko ang pagitan naming dalawa kaya
kahit bulong lang ang ginagawa ko ay sigurado pa 'ko sa sagurado na naririnig niya
ko. Akala niya hindi ko alam na nagbibingi-bingihan lang siya.

Sa huling pagkakataon, tinawag ko ulit siya. Talagang matigas 'tong isang 'to dahil
hindi pa rin siya lumingon.

Ah ganun huh, ayaw mo kong lingunin.

Kinuha ko lang sandali 'yung cattleya notebook ko at pumunit ako ng maraming papel,
mas makapal mas mas sigurado. Pinagsama-sama ko lahat ng papel at ibinilot ko lahat
hanggang sa nakabuo ako ng bilog.

Pinakiramdaman ko muna kung haharap pa ang prof namin, at ng makasiguradong abala

ang matanda sa pagsusulat ay walang pagdadalawang-isip na malakas ko nang ibinato
ang hawak kong bolang papel sa ulo ni Cassie.

Gotcha! Sapul!

Nakita ko kung pano napahawak ang kaibigan ko sa ulo niya at galit na galit na
luminga-linga sa paligid, tila hinahanap ang taong bumato sa kanya. Ang ayaw niya
kasi sa lahat eh yung binabato siya sa ulo.

Nang mapagtanto niya sigurong ako lang ang gumagawa 'non sa kanya ay tila
mangangain ng tao na inikot niya ang ulo niya sakin at galit na galit na tiningnan
niya ako with a combination of ano-na-naman-bang-problema-mo look.

Inginuso ko lang ang labi ko sa direksyon ng pinto, indikasyon na gusto kong mag-
cutting classes. Tinatamad kasi ako ngayong pumasok eh, 'yung pakiramdam na para
akong sinisilihan kapag wala ako sa mood na mag-aral.

Mabilis na umiling siya it means na ayaw niya, na siya namang ikinasama ng itsura
ko. Kinuha ko lang sandali 'yung cellphone ko at nag-type ng message.
 To: Cassie

Hoy Cassie! Gusto mo bang ipagsigawan ko sa buong campus na may gusto ka kay Jhay?

I send the message to Cassie.

'Yun lagi ang panakot ko sa kanya sa tuwing hindi niya ginagawa ang gusto kong
gawin. Matagal na kasi siyang may gusto kay Jhay na kaibigan ng asawa ko, nadevelop
siguro si Cassie kasi lagi ko siyang isinasama sa lahat ng event na may kinalaman
sa reunion-of-friends ni Tristan. Gwapo kasi si Jhay, malakas ang appeal, matalino,
tahimik, macho kaso ang problema nga lang wala 'tong oras makipag-entertain sa mga
girls di katulad nina Migz at Janus dahil busy siya sa pag-aaral para makatapos sa
course nitong abogasya.

Nag-vibrate ang phone ko. Nakita kong nag-reply si Cassie.

From: Cassie

Hoy bina-black mail mo ba 'ko?! Haay juice ko naman Allison, may asawa ka na! dapat
magtino ka na!
sabi sa reply niya.

Aba't may balak pa 'kong sermonan ng babaeng 'to. Nag-start ulit akong tumipa sa
screen ng phone ko.

To: Cassie

In a count of twenty,kapag hindi ka pa kumilos isisigaw ko talaga na may gusto ka

sa President ng Student Council at hearthrob ng University na 'to. Hindi lang 'yun
stupid b*tch, ipagkakalat ko din lahat ng picture mo na hinahalikan siya! Timer
starts now!"

Again, I send the message.

Kawawa kasi siya kapag ipinagkalat ko sa buong campus ang picture na 'yon na
hinahalikan niya si Jhay nang tulog at sinasamantala ang kalasingan. Sa sobrang
dami kasi ng supporters at fangirls ni Jhay malamang baka pag-trip-an pa si Cassie
or the worst is i-bully pa siya ng mga 'yon.

Hahaha! Sakin ang huling halakhak Cassie.

Natigilan ang buong klase nang makarinig kami ng sigaw.

"OUCH! It's hurt! My tummy hurts! Help me!" daing ni Cassie.

Pasimple akong napangiti. OK! Dating gawi.

"What happened Ms.Silvestre?" nanlalaki ang mga mata dahil sa pagpapanic na tanong
ng prof namin.

"Prof, my tummy hurts! Can I go home now?" straight-to-the-point na sagot niya.

"Oh Sure! If it serious, go home now!" nag-aalalang payag ng matandang prof.

"Pero hindi ko po kayang umuwi mag-isa, kailangan ko ng kasama." arte niya habang
umiiyak na siya.

And now, this is my turn. Kinuha ko lang ang lahat ng gamit ko pagkatapos ay tumayo
at pumunta ko sa pwesto ni Cassie.

"I'm her bestfriend. Ako na pong maghahatid sa kanya pauwi." bait-baitan kong
pagbo-volunteer at pagkatapos ay lumabas kaming dalawa habang masaya akong nagtata-
talon sa tuwa na parang ibong nakawala sa hawla.
"Nice Cassie! Pang Baeksang at FAMAS ang arte mo kanina! " tatawa-tawang panloloko
ko sa kaibigan ko.

"Ayos ka rin noh? Ikaw lang ang may gustong mag-cutting class pati ako dinamay mo,
tapos ngayon pinag-da-drive mo pa 'ko? Youre one-of-a-kind Allison! Hands down ako
sayo!" iritang saad ni Cassie habang dina-drive ang kotse niya.

Tinatamad kasi akong magmaneho kaya iniwan ko muna sa parking lot ng University
'yung kotse ko. May pagka-dvantageous naman ang katamaran ko kasi tipid ako ngayon
sa gas.

"Hindi masayang mag-cutting class kapag 'di kita kasama. Alam mo namang mahal kita
eh." pang-aasar ko lang sa kanya habang abala akong kumakain ng hawak kong Pringles
na parang isang prinsesa at alipin ko naman si Cassie.

She rolled her eyes.

"You know Allison? Hindi ko malaman kung bakit sa dinami-dami ng tao sa Pilipinas
na pwede kong maging bestfriend, ikaw pa ang napili ko? Ang alam ko kasi ang
bestfriend, dapat good influence, pero ikaw hindi eh. Napaka-bad influence mo."
parang nanay na sermon niya sakin.

Dinaig pa nito si Tristan kung manermon! Grabe, sakit sa tenga. Porque nasa wisyo
siya ngayong mag-aral kaya akala mo kung sinong santang punahin ang katamaran ko
samantalang siya nga 'tong laging nagyayaya sakin non para puntahan si Jhay.

Palibhasa kasi, nag-pi-pretend na maging matalino ngayon para mapantayan daw ang
crush niya ang kaso kahit anong gawin niyang pag-aaral, nananatili pa rin siyang
walang alam. Oo, bobo talaga 'yan si Cassie, mas matalino pa nga ko dyan eh.

"San ba kasi tayo pupunta?" inip na tanong niya sakin. Wala pa kasing
pinatutunguhan 'tong biyahe namin eh.

"Baka mata-meme ka kapag sinabi ko sayo kung san tayo pupunta.' mabilis na sagot ko
habang nakataas ang isang sulok ng labi ko.

"San?"

"Edi kina Jhay."

Nasa tapat na kami ng malaking gate na noo'y dahan-dahan ng bumubukas, giving acess
para makapasok kami sa loob. Sa labas pa lang ay kita na ang karangyaan ng paligid,
maraming pine tree at malaking fountain sa dulo, obvious na obvious na sobrang
yaman ng may-ari.

Tumigil ang sasakyan namin sa harap ng malaking mansion at dala marahil ng sobrang
excitement kaya mabilis na bumaba si Cassie sa kotse at nagtatakbo na sa loob.

Tatawa-tawang napailing na lang ako.

Pagkapasok na pagkapasok ko sa loob ng mansion ay bati ng mga maids ang unang

bumungad sakin.Kilala na 'ko ng mga maids, dahil madalas kaming tumambay dito ni
Cassie kapag wala kaming mapuntahan. Si Jhay lang kasi ang nakatira dito, 'yung mga
parents niya parehong nasa States, nandon kasi ang mother company nila. Kaya
anytime na gusto kong magpunta, nagpupunta ako dito lalo na kapag walang pasok si
Jhay,feel-at-home ako dito lagi.
Nagtatakbong umakyat ako sa mahabang grand staircase nila at pumunta ako sa second
floor kung san naroon ang study room ni Jhay. Kasalukuyan ko ng tinatahak ang
hallway ng makarinig ako ng malalakas na tawanan ng mga kalalakihan.

Teka? Parang pamilyar 'yung mga boses ah!

Tumigil ako sandali at pumihit pabalik sa kwarto kung san naron ang mga video
games, at pagbukas ko ng pintuan ay bumungad sakin ang maiingay na sigawan nina
Migz at Janus habang naglalaro ng 3D games sa loob.

"Migz! Janus!" excited na tawag ko sa kanilang dalawa dahilan para matagilan sila
sa kanilang ginagawa.

"Oh Allison? Nandito ka na naman?" tila walang reaksyon na tanong ni Migz. Sana'y
na kasi siyang makita ako dito.

"Nag-cutting classes na naman 'yan." sabat ni Janus at pagdaka'y kumaltak.

"Eh kayo? Ano na namang ginagawa niyo dito? Pasarap kayo sa buhay ah. Wala pa ba
kayong balak tumulong sa mga kompanya ng mga magulang niyo?" pangongonsensiya ko sa
kanila habang umupo ako na ko sa tabi nila sa harap ng isa pang video game screen
at kinuha ko ang joystick saka isinuot ko ang 3D glasses.

"Hoy Allison, atleast kami tapos ng mag-aral kaya pwede na naming gawin lahat ng
gusto naming gawin sa buhay pero ikaw, nag-aaral ka pa. Mamaya niyan maabutan ka na
naman dito ni Tristan, sisihin na naman kami, sabihin pa 'non na kinukunsinti ka
namin sa pagbubulak-bol mo."
parang kuya na paalala sakin ni Migz habang seryosong nakatingin siya sa screen sa
harap at abala sa paglalaro.

"Akala ko magbabago ka na kapag nakapag-asawa na, hindi pa rin pala." nagpaparinig

si Janus.
"Sus tumigil na nga kayong dalawa sa kakasermon, alam niyo bang sawang-sawa na 'ko
dyan. Don't worry ililibre ko kayong dalawa mamaya ng lahat ng gusto niyong kainin.
Mag-fu-food trip tayong lahat, magpapa-deliver ako." suhol ko sa kanila.

Nakita kong kapwa sila natigilan, may kung anong excitement at tuwa sa mga mata
nila. Napangiti na lang ako.

"Alam niyong dalawa? Hindi ko malaman kung bakit ang yaman-yaman niyo pero tuwang-
tuwa pa rin kayo kapag nililibre ng ibang tao."
tatawa-tawang tanong ko sa kanila.

"Mas sumasarap kasi ang pagkain 'pag libre." mabilis na sagot ni Janus.

Mahina kaming nagtawanan na tatlo.

Nasa kalagitnaan pa lang kami ng pagkukwentuhang tatlo nang biglang padabog na

bumukas ang pinto. Bumungad samin ang tila naiimbyernang itsura ni Ailee.

"Oh Ailee?Nag-cutting class ka rin?" nagtatakang na tanong ni Janus.

"Haaaay ano na bang nangyayari ngayon sa bansa natin? Ang sabi nila, ang kabataan
daw ang pag-asa ng bayan, ang kaso sa tingin ko ngayon, mukang wala na talagang
pag-asa ang bayan natin." kunwari ay may pakialam sa bayan banat ni Migz.

"Ate Allison! Nakita ko sa baba 'yung kotse ni Cassie, nandito ba siya? " tila
batang nagmamaktol na tanong ni Ailee sakin.
"Wala.Nilipad lang 'yung kotse niya papunta dito." pamimilosopo ko sa kanya
pagkatapos ay malakas na tawanan nina Migz at Janus ang nangibabaw.

"Ate Allison naman eh!"

"Oo, nandito."

Nakita ko kung pano kumuyom ang mga kamao niya.

"Aish! 'Yung babaeng 'yon! Sigurado akong nilalandi na naman niya si Jhay!" tila
may pagbabanta sa tono ni Ailee at pagdaka'y pamartsa siyang naglakad papunta sa
study room dahil sa inis.

Pareho kasing may gusto si Cassie at Ailee kay Jhay kaya lagi silang nag-aaway na
dalawa.

Narinig kong malungkot na bumuntong hininga si Janus.

"Ano kayang meron kay Jhay na wala kay Janus?" panloloko ni Migz.

Nawi-weirduhang tinitigan ko silang dalawa. Huh? Ano raw? May hindi ba 'ko
nalalaman dito?

Nang magsawa kami sa kakalaro ay dumaretso naman kaming tatlo sa study room kung
nasan naron sina Jhay, Ailee at Cassie, at katulad dati nagpapagalingan na naman
'yung dalawa. Imagine, isang to-tomboy-tomboy na babae at isang kikay girl
nagbabangayan? Oh diba? Ang sarap panoorin, 'yung tipong manununtok na sa sobrang
galit 'yung isa, habang 'yung isa naman parang wala lang, tuloy lang sa pagme-make-
up.

Nagpa-deliver na rin 'ko ng mga pagkain para saming lahat. Ang cute tingnan, parang
isang pamilya kami na kumakain sa loob ng study room ni Jhay. Nakaupo kami sa couch
na parang mga prinsesa at prinsipe habang si Jhay naman eh nakaupo sa harap ng
kanyang computer at nagta-type ng kung ano man 'yung tina-type niyang 'yon. Si
Cassie at Ailee naman, parang lintang nagsusumiksik kay Jhay.

"Oh Ethan? How are you dude?" nakangiting bati ni Jhay sa screen at idinikit niya
'dun 'yung kamao niya.

"Oh Hi, Ethan!" masayang bati rin ni Cassie sa harap ng screen at kumaway pa.

"How are you Kuya Ethan?" si Ailee.

Mabilis kaming nagtatakbo nina Migz at Janus patungo sa study table ni Jhay at
nakita namin ang mukha ni Ethan sa screen na base sa suot na business suit at sa
kanyang background na glass window ay mukang nasa opisina siya ngayon.

"Oh wow! Parang ang saya niyo yata ngayon dyan ah? Teka? Ailee, Allison, and
Cassie? Wala ba kayong mga klase ngayon." nagtatakang tanong ni Ethan.

"H-huh?" sabay-sabay na sabi naming tatlo.

"Nag-cutting class silang tatlo." prankang sagot ni Janus.

"Kuya Ethan, 'wag mo kong isusumbong kay Ate, baka isumbong niya 'ko kay daddy!"
kinakabahang sabi ni Ailee kay Ethan. Kapatid kasi ni Ailee ang asawa ni Ethan.
"Me too! Me too! 'Wag mo 'kong isusumbong sa daddy ko! Maga-grounded na naman kasi
ako ng one month kapag nalaman na naman 'nun na nagcutting ako! Ang totoo niyan,
niyaya lang talaga ako ni Allison!" nag-papanic na pakiusap ni Cassie kay Ethan.

Kilala kasi ni Ethan ang daddy ni Cassie dahil stockholder ito sa kompanya nila.

"Oh ikaw Allison? Hindi ka ba makikiusap sakin?" tatawa-tawang tanong ni Ethan

sakin.

"Naku, no need. Hindi naman malalaman ni Tristan eh."

kampanteng sagot ko.

Busy 'yun ngayon sa office.

Nakita ko kung pano napatawa si Ethan at pagdaka'y may kung anong pinindot siya sa
screen niya.Nakita naming tumingin siya sa kabilang side.

"Oh pare? Long time no see ah? Nga pala, online din si Jhay, baka gusto mong makita
mukha niya." sabi ni Ethan 'don sa ibang kausap niya sa kanyang screen.

Nakita kong bahagyang ngumiti si Jhay.

Maya-maya lang ay biglang umilaw ang videophone sa table, indikasyon na merong

tumatawag, may pinindot lang sandali si Jhay roon at pagkatapos ay rumehistro sa
screen ang mukha ng gwapo, mukang maginoo, maputi, at kahit natatakpan ng suot na
business suit ay halata pa rin ang pagka-hunk ng katawan.
Tila nanigas ako sa kinatatayuan ko. Matagal kaming nagkatitigan na dalawa sa
screen.

"A-Allison?! Allison, anong ginagawa mo dyan! May pasok ka diba?" nanlalaki ang mga
mata at galit na sabi niya sakin.

Dahil ang lalaking tinutukoy ko ay walang iba kundi si Tristan! Napakamot ako sa
ulo.

"H-Huh?" nai-speechless ako.

"Hahaha!Nag-cutting class ang asawa mo, pare.Mukang naisahan ka na naman ni

Allison. Nanlibre pa nga eh.Eto oh!" proud pa na sumbong ni Janus habang
ipinagmamahili kay Tristan ang hawak-hawak niyang slize ng pizza.

Binatukan ko siya. Langyang 'to! Walang utang na loob, nilibre ko na nga siya eh
nagawa pa 'kong ipahamak! Hindi man lang ginawan ng paraan para makalusot ako.

Kaibigan nga siya ng kaibigan niya!

Nagtawanan ang lahat kasama na si Ethan na nooy nananatiling nasa screen pa rin,
except kay Tristan na seryosong-seryoso ang mukha.

Naku po, juice ko! Alam kong galit na 'yan! Bubunga-ngaan na naman niya ko
siguradao!

"Janus? Jhay? Migz? Can you hold her for me?" may pagtitimpi sa tono ni Tristan
habang mariin siyang nakatingin sakin. Tingin na parang may hindi magandang
mangyayari.
Tumango si Jhay, nag-thumbs-up naman si Migz at nag-salute si Janus as their
answer, pagkatapos ay nawala na si Tristan sa screen.

Isa lang ang pumasok sa isipan ko. Papunta na siya dito para sunduin ako!

Nagpapanic na hinagilap ko ang mga gamit ko at pagdaka'y lakad-takbo akong lumapit

kay Cassie.

"Let's go!" nagmamadaling aya ko sa kanya.

Kailangan ko ng makaalis bago pa dumating si Tristan.

"Teka? San tayo pupunta?" walang kamuwang-muwang na tanong ni Cassie.

Naihilamos ko na lang ang dalawang palad ko sa mukha ko. Oh My Gad! Ang bobo
talaga!

"Isasama kita, magpapakamatay tayo!" naiinis na sagot ko sa kanya at mabilis kong

hinila ang kamay niya at kinaladkad siya palabas.

Ang bobo kasi eh!

"Teka, Ate Allison! Sasama ako!" habol ni Ailee.

Palabas na sana kaming tatlo ng mansion gamit ang sasakyan ni Cassie ngunit ayaw
bumukas ng gate.
Oh geez! Ipinasara nila ang gate! Kaya siguro hindi ako pinigilang umalis kanina ng
tatlong mokong na 'yon!

"Ate Allison! Baka maabutan na tayo dito ni Tristan!" kinakabahang sabi ni Ailee.

Pano kasi, alam niyang mapapagalitan din siya ni Tristan kapag nalamang nag-cutting
class din siya, magkaibigan kasi si Daddy Robert at daddy ni Ailee, at kung
gugustuhin ni Tristan eh kayang-kaya niyang isumbong si Ailee sa daddy niya ora-
mismo.

"Nakakatakot pa namang magalit 'yung asawa mong 'yun!" ani Cassie sa nababahalang
tono.

Nag-isip ako ng ibang paraan.

"Bumaba kayo, may alam akong ibang daan!" utos ko sa kanila at mabilis pa sa alas-
tres na nagsibabaan kami sa sasakyan.

Tumakbo lang kami ng tumakbo habang silang dalawa naman nakasunod lang sakin. My
good, nakapagsuot ako ngayon ng jeans, blouse at dollshoes kaya nakakatakbo ako ng
ayos, ganun rin si Ailee, ang talagang nakakaawa samin ay si Cassie dahil naka-
three inch high heels siya.

Tumigil ako sa kakatakbo ng marating namin ang aming destinasyon.

Tumingala ako sa puno sa harap namin at napangiti ako ng makitang wala iyong naging
pagbabago. Nandito kami ngayon sa likod na garden ng mansion nina Jhay.

"A-Anong ginagawa natin dito?" naghahabol ng hininga na tanong ni Ailee sakin.

"Oh gad! Mamamatay na yata ako!" halos mangiyak-ngiyak na reklamo ni Cassie habang
nakaupo na sa damuhan at hawak-hawak ang kanyang sumakit na paa.

"Kita niyo 'yung unang sanga sa punong 'yan?" sabi ko sa kanila habang nakaturo ako
sa puno ng santol na nasa harap namin ngayon.

Tumango-tango silang dalawa.

"Ano 'yung nakikita niyo sa dulo ng sanga na 'yon?" isa-isa kong tanong sa kanila.

" 'Yung ibabaw ng pader." sagot ni Ailee.

"Very good, Ailee!" parang nursery teacher na saad ko.

"So anong gagawin natin?" wala pa ring ideya na tanong ni Cassie.

I rolled my eyes. Ang slow talaga!

"Lilipad tayo dyan, Cassie." pamimilosopo ko ulit sa kanya.

Nakaka-badtrip na kabobohan nito oh!

"Ano nga kasi eh." -Cassie

"Aakyat tayo dyan sa puno. Pagkatapos tutulay tayo sa sanga na 'yon hanggang sa
makarating tayo sa dulo para makatuntong sa ibabaw ng pader, at kapag nakatuntong
na tayo sa pader tatalon tayo pababa para makalabas dito. Na-gets mo ba?" saad ko
kay Cassie.

"What! Aakyat tayo dyan? Oh my gad, Allison! Papatayin mo ba 'ko?" -Cassie

"Look Cassie, kapag naabutan tayo ni Tristan dito magagalit 'yun sakin lalo na sayo
kasi iisipin 'nun kinukunsinti mo 'ko sa katamaran ko, na bad influence ka para
sakin,gusto mo bang ilayo niya ko sayo?" pananakot ko sa kanya. Sh*t ang OA huh!
Arte kasi eh. Nakita kong umiling siya. Aw na-touch ako kahit papano! Pano kasi
kapag nawala ako, wala ng magtatanggol sa mga nang-aaway sa kanya.

"Then let's go." aya ko.

Ginamit namin 'yung ladder na nagkalat sa tabi para makaakyat sa unang sanga. Unang
umakyat si Ailee, pangalawa ay si Cassie at nagpahuli naman ako para maalalayan ang
kaibigan ko.

Nauna ang dalawang makapunta sa sanga, sa una'y nakakarinding tili ni Cassie ang
nangingibabaw sa taas ngunit natigil rin ng sa wakas ay narating nilang dalawa ang
dulo at pagkatapos ay nakatuntong na sila sa ibabaw ng pader.

Nice! Turn ko naman!

Alam kong madali na 'to para sa sarili ko dahil sanay na 'kong gawin 'to. Dati rati
kasi, dito ako laging dumadaan kapag tinatakasan ko si Tristan everytime na
naaabutan niya ko ditong nakatambay.

Dahan-dahan akong humakbang sa ibabaw ng tinutung-tungan kong sanga habang

nakahawak ang dalawa kong kamay sa isa pang sanga sa taas para magsilbing suporta
upang mabalanse ko ang katawan ko. Wala pa 'ko sa kalagitnaan nang makarinig na
'ko ng pamilyar na tinig mula sa ibaba.

"A-Allison! Allison bumaba ka dyan, delikado 'yang ginagawa mo! Allison!"

Tumingin ako sa baba, at ganun na lang ang panlalaki ng mata ko ng makita ko si

Tristan kasama ang tatlo niyang kaibigan. Kita ko ang labis na pag-aalala sa
kanilang mga itsura.

"Hoy Allison! Bumaba ka na dyan baka mahulog ka!" -Janus

"Allison kailan ka pa naging unggoy?!" -Migz

"Wow. Kahit kailan hindi pa 'ko nakakaakyat dyan, ang alam ko kasi mahuna 'yung
ibang sanga dyan sa puno." -Jhay

Imbis na bumaba ay lalo lang akong nagpursige na magpatuloy sa pagtawid lalo na't
nakikita ko ang dalian-mo-Allison look nina Cassie at Ailee sa dulo. Binilisan ko
pa ang paglalakad.

"Allison! Sabi ko bumaba ka na dito!" pakiramdam ko maiiyak na si Tristan dahil sa

sobrang galit sakin.

Hindi ko siya pinansin,nagpatuloy lang ako.Ngunit natigilan ako sa paghakbang ng

makarinig ako ng pag crack ng sanga. Nanigas ako.

"A-Allison?!What happened?Anong nangyayari dyan?" -Tristan

Napakapit na 'ko ng mariin sa hawak kong sanga dahil palakas na ng palakas ang
tunog ng pag-crack.

May nababaling sanga!

Napatili ako ng malakas nang biglang nabali ang sangang inaapakan ng kaliwang paa
ko dahilan para mawala ang balanse ko.

"ALLISON!" nag-aalalang sigaw nilang lahat.

At dahil hindi ko pa oras ngayon para mamatay ay napaupo at napayakap lang ako sa
natitirang sanga sa puno, hindi ako nahulog, nanatili ako sa taas. Ang bilis ng
tibok ng puso ko habang nangangatal na ang buong katawan ko dahil sa sobrang takot.

Thank God! Thank God!

Bad news! Hindi ko na matatakasan ang asawa ko. Wala na kasi akong choice kundi
ang bumaba, tutal hindi na rin ako makakatawid papunta 'dun sa pader dahil nabali
na ang sanga.

Kumuha lang sina Jhay ng mahabang hagdanan para pababain sina Cassie at Ailee sa
ibabaw ng pader habang ako naman ay sinundo ni Tristan sa taas para alalayang
bumaba.

Si Janus pinagalitan si Ailee habang si Jhay naman hindi pinapansin si Cassie.Si

Migz naman tatawa-tawa lang.

Pagkababang-pagkababa namin sa puno ay nagulat ako ng bigla akong niyakap ng

mahigpit na mahigpit ni Tristan. Ramdam ko sa yakap niyang 'yon ang matinding pag-
aalala niya para sakin, na sobrang natakot siya sa pinag-gagawa kong 'yon kanina sa
taas. Hindi niya 'ko pinagalitan, hindi siya galit sakin katulad ng inaaasahan ko
kanina. Nakaramdam tuloy ako ng guilt. Na-stress na naman kasi siya at katulad
dati, naabala na naman siya sa trabaho niya ng dahil lang sa mga kalokohan ko.
Kumalas siya sa pagkakayakap at tiningnan niyang maigi ang mukha, braso, kamay, paa
at daliri ko.
"May masakit ba sayo? Nasaktan ka ba?" nasa mata niya ang pagkabahala.

Umiling ako.

Umaliwalas ang mukha niya. Para siyang nabunutan ng tinik sa sinabi ko at

pagkatapos ay muli niya akong niyakap ng mahigpit.

"I'm sorry." buong sinseridad na sabi ko sa kanya.

"It's ok, Allison. Just promise me that you won't ever do that again. Please."

"I Promise."
pangangako ko habang nakataas ang dalawang palad ko na parang nanunumpa.

"Allison? Starting today we have to use our call sign."

Ngumiti ako. Naalala ko nga pala 'yung ginawa naming call sign 'non na nabuo dahil
sa mga kakulitan naming dalawa.

"Ok. Papa Dhie." tatawa-tawang sabi ko sa kanya.

He chuckled.
"Thank you, Mama Mhie."

At pagkatapos ay maingay na tawanan ang nangibabaw saming dalawa sa ilalim ng puno

na para bang pareho kaming natatawa sa ginawa naming tawagan na 'yon.

"Aalis ka na agad?" malungkot na tanong ko kay Tristan nang makita kong paalis na
ulit siya.

Kasalukuyan na kaming nasa loob ng kwarto naming dalawa. Hinatid niya kasi ako
sandali pauwi dito sa bahay at pagkatapos ay eto nga siya't nagpapaalam nang
umalis.

"Yeah.Marami pa akong naiwan na trabaho sa office, kailangan ko pang tapusin lahat

'yun." sagot niya sakin.

Lumapit ako sa kanya at nag-pout.

"Pwede bang dito ka muna?" pakiusap ko sa kanya habang nag-pa-puppy eyes.

"Mama Mhie, hindi talaga pwede." pilit niya.

"Please?"

"Hindi nga pwede."

Ah ganun, ayaw mo talaga huh.

Lumapit pa 'ko sa kanya at hinila ko 'yung necktie niya dahilan para mapalapit
'yung mukha niya sakin, hindi pa 'ko nakuntento at ipinatong ko ang isang palad ko
sa kanyang dibdib saka malandi kong iginapang iyon paikot sa kanyang batok.

Napalunok siya.

"A-Allison, m-mataas pa ang sikat ng araw." -Tristan

"So?" -Ako
"I have to go."

"No, Papa Dhie."

Nilapit ko pa lalo ang mukha ko sa kanya.

"Youre mine today."

'Yun lang at mabilis ko nang inangkin ang kanyang mga labi. I kissed him with so
much intensity. Gad! Na-miss ko 'to! 'Yung huli kasing kiss naming ay 'nung
honeymoon pa naming dalawa.

Naramdaman ko na ang pagtugon niya sa mga halik ko kasabay no'n ang pagpulupot ng
kamay niya sa likod ng dibdib at likod ng beywang ko. Lihim akong natuwa.Mukang
alam ko na ang gagawin ko sa tuwing hindi siya susunod sa gusto ko.

Dahan-dahan ko ng ipinulupot ang braso ko sa kanyang batok at dala marahil ng

tumitinding pananabik sa isa't-isa ay bumagsak kami sa kama. He lay on top of me.

Saglit na naghiwalay ang aming mga labi.Tumingin kami sa isa't-isa habang kapwa
kami naghahabol ng hininga.

"Fine.I will stay here." naka-smirk na saad ni Tristan.

"Good." ginaya ko ang smirk niya.

At nang kapwa sabay na naming hahalikang muli ang isa't-isa ay siya namang biglang
ring ng cellphone ni Tristan.

Inis na na-iroll ko na lang ang mata ko. Istorbo!

Kahit ayaw ay napilitan na rin si Tristan na sagutin ang tumatawag, baka kasi may
kinalaman 'yun sa trabaho niya.

"Yes?" sagot ni Tristan sa kabilang linya.

"Oh?" nanlalaki 'yung mga mata niya dahil sa tuwa.

"Nakauwi ka na? Talaga? S-Sige! Hintayin mo 'ko dyan susunduin kita. Sige,sige.
Bye." malapad ang ngiting sabi ni Tristan sa kausap.

Napakunoot ako ng noo. Sino naman kaya 'yung kausap niyang 'yon at parang
napakasaya niya yata?

"Let's go Mama Mhie, may susunduin tayo sa airport." masayang saad niya.
"Huh? Sino?"

"Si Ellaine..."

-----------------------------------------------------------------------------------
-------
 (A/N) Woah! May parating! Ehem, ehem.

Sorry sa matagal na paghihintay. By the way, gusto ko lang pong magpasalamat sa

lahat ng sumusuporta sa istoryang 'to, dahil po sa inyo nag-ra-rank siya sa Non-
Teen Fiction at Romance Category. Nagulat rin ako minsan ng makita ko 'to bigla sa
what's hot. Nakakataba ng puso. Promise, kapag hindi na 'ko busy dadalasan ko po
talaga ang pag-aupdate. Again, thank you po! Mas tambay po ako sa facebook, 'dun ko
po pinopost kung kailan ang next update ko.

Please do vote and comment.

<center><h1>Chapter 8</h1></center>
<hr>

"Hoy Tristan! Ano ba?! Alam mo ba kung anong oras na? Magdamag ka na lang ba dyang
makikipag-daldalan? Hindi na tayo matutulog?" nakataas ang kilay na sermon ko
habang nakapamewang sa kanya.

Kasalakuyan akong nasa pool area at sinusundo si Tristan na simula't sapol ng

dumating si Ellaine ay 'di na tumigil sa pakikipagkwentuhan. Simula pagkaon namin
sa kanya hanggang sa pagkain ng hapunan kanina, daldalan sila ng daldalan about sa
naging business experience ni Ellaine sa Davao. Feeling ko nga na-a-out-of-place na
ko sa kanila eh. Halos hindi na nga 'ko kausapin ng ayos ni Tristan dahil sa
babaeng 'yun. And the worst is akala ko matutulog na siya kaya siya naligo kanina,
akala ko matutulog na kami, 'yun pala may continuation pa 'yung kwentuhan nilang
dalawa.

Para tuloy silang isang taon na hindi nagkita! OA na huh. Naiinis na talaga 'ko!

Naudlot ang pagkukuwentuhan nilang dalawa ng marinig nila ang sigaw kong 'yon na
halos umecho sa buong area. Sabay silang napalingon sakin.

Alam kong sanay na ang lahat ng tao sa buong mansion na marinig ang sigaw ko lalo
na't galit ako kaya naman malaya akong nakakasigaw dito kahit anong oras ko pa
gustuhin.

Napawi ang mga ngiti sa kanilang mga labi na kanina lang eh halos umabot na sa mga
tenga nila dahil sa sobrang lapad, mukang masaya talaga sila sa isa't-isa. Nakita
ko kung pano napahilot si Tristan sa kanyang noo, para bang ipinapamukha niya na
sakit talaga ako sa ulo.
"A-Allison,gabi na, marami ng natutulog."

Hindi ko alam kung pinapaalalahan niya ba 'ko o sinesermunan,pero ang alam ko lang
wala siyang karapatan lalo na't ako na ngayon ang daughter-in-law ng may-ari ng
mansion na 'to. Ang kapal ng mukha ng palakang kokak na Ellaine na 'to na
pagsabihan ako,eh siya nga 'tong nangingibabaw ang boses kanina pag-karating ko!

Malakas na napabuga ako ng hangin sa taas dahil sa inis.

"Allison,I send you a message a while ago, and I said you can already go to bed and
sleep and I will come there later."
kalmadong saad ni Tristan pero base sa kanyang anyo ay alam kong galit siya.

Pakiramdam ko nagsi-akyatan lahat ng dugo ko sa ulo dahil sa pagka-imbyerna at

sobrang pagka-bwisit. Ang akala ko kapag sinundo ko siya ngayon, sasama siya
sakin,sa asawa niya pero hindi pala. Parang gusto niya pang ipangalandakan na mas
importante si Ellaine kaysa sakin. At dahil sa masakit na kaisipang 'yon ay hindi
ko na naman napigilan ang emosyon ko at napasigaw na naman ako.

"Matutulog ka sa tabi ko o matutulog ka sa ibang kwarto?!" panakot ko sa kanya.

Nakita ko kung pano lalong dumilim ang anyo ni Tristan, tiningnan niya ko na para
bang isa siyang mabagsik na leon na handa ng manunggab. Kumuyom ang kanyang mga
kamao.

Di ba dapat ako ang magalit sa kanya? Dahil gabing-gabi na nakikipag-daldalan pa

siya sa ibang babae at dito pa mismo sa loob ng bahay! Baka nakakalimutan niya, may
asawa na siyang tao.

Napayuko si Ellaine, alam niya rin siguro na nagtitimpi lang si Tristan.

Kasalanan niya 'to eh! Gabing-gabi na dinadaldal niya pa asawa ko!

Tumingin lang si Tristan kay Ellaine habang pinipilit niya na ngumiti at pakalmahin
ang kanyang sarili.

"Ellaine, I'm sorry but I have to go. Thanks for the time, matulog ka na." paalam
ni Tristan at pagkatapos ay walang sabing bigla na lang niyang hinawakan ang
kaliwang wrist ko at hinila niya ko paalis 'don. Ang lalaki ng ginagawa niyang mga
hakbang, halos makaladkad ako.

Pagkapasok na pagkapasok namin sa kwarto naming dalawa ay padabog niyang isinara

ang pinto.

"Ano na naman bang problema mo huh Allison!" pigil na sigaw niya sakin pagkabitaw
na pagkabitaw niya sa braso ko.

"Problema ko, ikaw!" mas malakas 'yung sigaw ko sa kanya habang hawak-hawak ko ang
sumasakit kong wrist na hinawakan niya kanina. Pakiramdam ko nagkasugat na 'yun
dahil sa bumaong mga kuko niya.

He gritted his teeth.

"Ano na naman bang ginawa ko!"

"Anong ginawa mo? Nakikipagdaldalan ka lang naman sa ibang----"

Sh*t! Pano ko ba sasabihin?!

"I mean, gabing-gabi na nakikipagdaldalan ka pa! 'Di tuloy ako makatulog ng dahil
sayo."

Naihilamos na lang niya ang kanyang dalawang palad sa mukha niya.

"Nasa akin ba ang kama at hindi ka makatulog ng wala ako!" pigil niya sa galit
niya.

Wow! Grabe talaga! Bakit ba hindi niya 'ko maintindihan?

Pumalakpak ako ng malakas.

"Bravo! Standing ovation 'yang katwiran mo!" manghang saad ko pero seryoso 'yung
mukha ko habang lumalaban ako ng titigan sa nangangalit niyang mga mata.

"HINDI AKO NAKIKIPAGBIRUAN SAYO!"

Nanlaki ang mga mata ko. Natulala ako. Napatigil ako sa pagpalakpak.

Tila um-echo ang galit na galit na boses ni Tristan sa tenga ko. S-Sinigawan niya
ba 'ko? Sinigawan niya ko dahil lang sa sinigawan ko siya sa harap ng ibang tao? sa
harap ni Ellaine? Hindi ako nakapagsalita. Gusto ko sanang sigawan rin siya, gusto
kong lumaban at makipag-argue sa kanya pero ayaw bumuka ng bibig ko. Bakit ganto?
Bakit ganto ang nararamdaman ko ngayon, bakit parang mas sumakit kumpara noon.

Bigla siyang tumalikod sakin.

"Sa kabilang kwarto ako matutulog ngayon." paalam niya using his cold voice.

Lumakad siya patungo sa pinto at nang akma na sana niyang pipihitin ang knob ay
'don lang ako nakakuha ng lakas ng loob na magsalita.
"G-Ganyan ba siya ka-espesyal para sayo at masigawan ka lang ng konti sa harap niya
nagagalit ka?" Pinilit ko na itanong 'yon sa kanya in a normal way para hindi niya
mahalata na labis na akong nagdaramdam at naghihinanakit sa mga ipinapakita niya
sakin ngayon, pinilit kong tatagan ang loob ko kahit alam ko naman sa sarili ko na
labis na 'kong nasasaktan. 'Yung pakiramdam na gusto ko siyang saktan physically at
umiyak para maramdaman niya naman kahit sandali ang panibughong nararamdaman ko sa
tuwing nakikita ko silang dalawa na masayang magkasama na para bang wala silang
pakialam sa mundo.

Gusto kong ipagsigawan sa kanya na nagseselos ako,gusto kong sabihin na nasasaktan

ako at makasarali man akong matatawag wala akong pakialam, dahil ang gusto ko lang
ay sakin mapunta lahat ng atensyon niya lalo na kapag nasa loob kami ng pamamahay
na 'to.

Pinilit kong tatagan ang loob ko sa kung ano pa mang magiging sagot niya sakin.
Hindi siya lumilingon, hawak niya lang ang doorknob.

Isang nakabibingang katahimikan ang nangibabaw saming dalawa bago niya ko sinagot.

"Yes." sagot niya.

Isang kataga na halos ikapanlambot ng buong katauhan at katawan ko. Lumabas siya ng
kwarto at kasabay ng pagsara ng pinto ay siya ring pagbagsak ng katawan ko sa
sahig. Hinang-hina akong napaupo.Halos magusot ang suot kong damit dahil sa mariin
kong pagkapit 'don para pawiin ang sakit sanhi ng sumisikip kong dibdib. Bakit
ganon? Ang sabi niya mahalaga ako para sa kanya, ang sabi niya masaya siya sakin,
pero bakit parang ipinamumukha niya sakin ngayon na mas mahalaga at mas espesyal
para sa kanya si Ellaine.

Di ba dapat ako 'yun? Di ba dapat ako ang mas mahalaga para sa kanya sa kahit na
ano pa mang bagay dito sa mundo dahil asawa niya 'ko. Pero bakit parang isang
dakilang paningit lang ako sa buhay niya, na parang napipilitan lang siya na
pakisamahan ako.

Isa-isa ng nag-unahan sa pagdaloy ang mga luha saking magkabilang pisngi.

Si Ellaine. Mas matanda siya sakin ng tatlong taon at mas bata ng isang taon kay
Tristan.Mas nauna siyang tumira dito sa mansion kaysa sakin kaya siya rin ang mas
naunang mapalapit ang loob kay Tristan.'Nung araw na namatay ang daddy ko at
kinailangan ko ng lumipat dito ay siya ang unang naglakas-loob na pasayahin ako
dahil hindi ako tumitigil 'non sa kakaiyak.Siya ang unang taong naging kaibigan ko
sa buong buhay ko,nagturingan kami bilang tunay na magkapatid.

Siya lagi ang kasa-kasama kong maglaro ng barbie doll na binibili samin ni Daddy
Robert noon dahil siya lang ang nag-iisang kaibigan ko na babae.Si Tristan
kasi,sumasali lang samin kapag habulan o taguan ang lalaruin.Ayaw niya rin kasi
sakin 'non dahil maarte at maldita daw ako kaya sumasali lang siya kapag si Ellaine
ang nagyayaya sa kanya para maglaro dahil mas close siya kay Tristan.

Hanggang sa nagising na lang ako isang araw na hindi ko na kayang mawala pa si

Tristan sa buhay ko, 'nung araw ding 'yun narealize ko na tuluyan ng nahulog ang
loob ko sa kanya. Kaya naman 'nung malaman ko ang tungkol sa Last Will and
Testament na ginawa ng daddy ko ay labis akong natuwa dahil ipakakasal ako kay
Tristan ngunit nagimbal ang buong pagkatao ko ng malaman ko na si Ellaine pala ang
gusto niya at hindi ako. Inisip ko na lang simula noon na magpapakasal ako sa kanya
para mapangalagaan ang naiwang kompanya ng daddy ko, para mapapunta sa mabuting
kamay ang lahat ng naiwan niyang kayamanan.

Pinilit kong kalimutan siya sa pamamagitan ng pagbubulakbol, pag-ba-bar at paglabas

kasama ng ibang lalaki, ngunit kahit anong gawin kong paglimot sa sakit ay patuloy
at paulit-ulit pa ring ipinatatatak ng puso ko saking isipan na si Tristan lang
talaga, walang iba, at sa bawat araw na magkasama kaming dalawa ay lalo lang
lumalalim ang nararamdaman kong pagmamahal ko para sa kanya. Pero wala eh, si
Ellaine pa rin na mabait, na matalino, na masipag, na matino ang gusto niya.

Simula 'non naging iba na ang naging pakikitungo ko kay Ellaine,hindi ko na siya
iniimik at kinakausap 'di katulad dati, lagi ko na rin siyang sinusungitan na
naging dahilan kung bakit nasira ang aming pagka-kaibigan. 'Yun rin ang dahilan
kung bakit lubos kong kinamuhian si Tristan.

At ngayong kasal na kaming dalawa,ramdam ko pa rin ang nararamdaman niya para kay
Ellaine at kahit hindi man niya sabihin,alam kong nananatili pa rin siya sa puso
niya.

At sa tuwing naiisip ko ang ganung kasakit na katotohanan,it's always breaking my

heart.

Hindi ako natulog ngayong gabi, magdamag akong gising dahil sa pagba-baka sakaling
balikan ako ni dito sa kwarto at tumabi siya sakin sa pagtulog. Naghintay ako.
Lumipas ang ilang oras ng aking paghihintay sa kanya subalit bigo ako, walang
Tristan na bumalik sa silid.

Nahiga ako sa kama at muling binuhos ang sama ng loob sa pamamagitan ng pag-iyak,
eto lang kasi ang alam kong paraan para mabawasan ang bigat at sakit na
nararamdaman ng dibdib ko, sa pamamagitan kasi ng pag-iyak nailalabas ko lahat ng
aking mga hinanakit. Nakatulog akong may luha saking mga mata habang baon ko saking
panaginip ang sakit ng pagmamahal bilang isang asawa.

"Allison hija, gumising ka na. Aba'y tanghali ka na sa pagpasok?"

Nagising ako dahil sa boses ni Manang Elly na himala yata't parang kalmado ang tono
ngayon hindi katulad 'non na halos mapatalon ako dahil sa sobrang lakas ng boses
para lang magising niya 'ko.

Gising na 'ko pero nahihirapan pa rin akong imulat ang mga mata ko dahil sobrang
antok na antok pa 'ko. Iginala ko ang kamay ko sa kama na para bang may kinakapa
ako sa tabi ko.

"Tristan, pagbuksan mo si Manang, inaantok pa 'ko."

hirap na hirap kong salita dahil sa kaantukan habang kinakapa ko siya sa tabi ko.

Nakarinig ako ng malungkot na buntong-hininga.

"Nakapasok na 'ko sa kwarto Allison, at 'wag mo ng hanapin ang asawa mo dahil hindi
siya dito natulog kagabi." paalala ni Manang Elly.

'Don lang ako tumigil sa kaka-kapa sa kama at dahan-dahang bumukas ang aking mga
mata.

Oo nga pala, I almost forgot about it, hindi nga pala siya dito natulog kagabi.
Pano kasi, sa isang linggo na magkasama kami sa isang kwarto at magkatabi sa kama
eh nasanay na 'kong gumising na siya ang kasama at katabi ko.

Bumangon ako sa kama at nakita ko si Manang na nakaupo sa gilid ko at pinagmamasdan

akong mabuti.

"Namumugto 'yang mga mata mo, umiyak ka ba huh Allison?" may pag-aalala sa tono ng
matanda.

"H-Ho? Hindi ah! Napuyat lang ho ako kasi magdamag akong nanood ng movies sa tv."
pagsisinungaling ko.

Tiningnan ako ni Manang at base sa way ng pagtitig niya sakin ay alam kong hindi
siya naniniwala sakin.

Inayos niya lang sandali ang mga damit na isusuot ko pagkatapos ay pinasunod na
niya 'ko sa baba para kumain.

Pagkababang-pagkababa ko pa lang sa hagdanan ay rinig ko na mula roon ang maiiingay

na tawanan na nanggagaling sa dining room, boses 'yun nina Tristan,Ellaine at
Daddy. Kahit gusto ko ng umalis ay hindi pa pwede dahil kailangan ko pang magpaalam
muna kay daddy kaya naman nag-deretso ako sa loob at sinabayan ko silang mag-
almusal. Katabi ko si Tristan habang kaharap naman niya si Ellaine at nasa gitnang
upuan naman si Daddy.

"Teka hija, bakit parang namumugto yata ang mga mata mo?" nag-aalalang tanong ni
Daddy habang nakatingin sakin.

Nakita ko ring tiningnan ako ni Ellaine habang si Tristan naman eh binawi agad ang
mga mata pagkatingin sakin na para bang gusto niya kong iwasan. Pansin ko lang na
tumahimik siya bigla ng dumating ako.
"Napuyat daw kanonod ng movie." sabat ni Manang na noo'y nagsasalin ng juice sa
baso ko.

Kumaltak si daddy.

"Hija, iwasan mo ang pagpupuyat dahil masama iyon sa kalusugan." paalala ni daddy.

"Ok po dad." magalang na sagot ko sa kanya.

Masayang ngumiti si daddy.

"Ah Manang, sino ho ang nagluto ng omelet? Masarap huh." change topic ni Tristan.

"Ako! Masarap ba?" nakataas ang kamay na sagot ni Ellaine habang ang lapad ng ngiti
niya na para bang proud siyang nakapagluto ng omelet.

"Yeah. It's good. Masarap siya." nakangiting saad ng katabi ko.

Napahigpit ang hawak ko sa kutsilyo at tinidor dahil sa inis ko sa dalawang 'to,

parang ang sarap ibato sa kanila lahat ng nagkalat na mga pinggan dito sa lamesa.

"Manang ayoko na palang kumain, nawalan na 'ko ng gana." parang tinatamad na sabi
ko kay Manang pagkatapos ay padabog kong ibinagsak ang hawak ko sa plato ko na may
omelet.

Bigla silang nagtahimikan. Napayuko si Ellaine habang nanahimik naman si Tristan.

Pinilit ako ni daddy na mag-almusal kahit konti lang kaya naman namapak na lang ako
ng sausage.

"Nga pala Tristan, nakakuha ka na ba ng bagong Sekretarya?" -daddy

"Not yet dad. Wala pa po kasing report ang HR Management sakin." -Tristan

"You dont need to ask someone to report. I can recommend you someone else. I'm sure
you can trust this person, she's good and faithful. " nakangiting saad ni daddy.

Napatingin kami lahat sa kanya.

"Sino dad?" -Tristan

"Si Ellaine." -daddy

Biglang bumagal ang pagnguya ko sa kinakain ko. Tila yata tumigil sa pagtibok ang
puso ko.

"Tito,pero pano kayo?" -Ellaine

"D-Dad diba----"

Hindi na pinatapos ni daddy si Tristan.

"Ok lang ako Ellaine hija.At Tristan, gusto kong sayo siya magtrabaho para hindi ka
na mailang. Is it okay to you, Allison?"

Baling sakin ni daddy na para bang humihingi siya sakin ng permiso.

NO!OF COURSE NO!

'Yun ang gusto kong sabihin sa kanya ngunit nananatili akong tahimik.At dahil
siguro ayaw kong magmukang desperada at selosa sa mga mata nila ay nakita ko na
lang ang sarili ko na tumatango as an answer.
"Hoy Allison,bakit ang tahimik mo yata ngayon?" basag ni Cassie sa katahimikan sa
pagitan naming dalawa habang tinapik niya 'yung balikat ko para magising ako. Tila
naman bumalik ang diwa ko nang gawin iyon ni Cassie, walang reaksyon na napatingin
ako sa kaibigan ko na noo'y nasa mukha ang labis na pagtataka.

"Kanina pa kita dinadaldal dito pero hindi ka naman sumasagot, may problema ka ba?
Tulala ka kasi eh." may pag-aalala sa tono ni Cassie.

"H-Huh? Ako may problema?"

Kunwari ay napatawa ako.

"Ano namang po-problemahin ko sa buhay?" pagsisinungaling ko sa kanya.

Ayoko kasing sabihin sa kanya ang problema ko tungkol kay Tristan. Ako kasi 'yung
tipo ng tao na hindi nagsasabi ng problema sa iba dahil wala akong pinagkaka-
tiwalaan sa mundong 'to kundi ang sarili ko lang. Kahit kay Cassie na bestfriend ko
hindi ko pa naaamin ang tunay kong nararamdaman para sa asawa ko simula't sapul pa
lang, kaya naman kapag may problema ako, sarili ko lang ang nagsisilbing tanging
karamay ko sa buhay.
"Are you sure?" paninigurado niya.

I nod.

Nandito kami ngayon sa cafeteria ng University at kumakain, kakatapos lang kasi ng

first two subjects namin kaya inaya
pagpasok ko sa klase. Buong lecture
'yung problema ko sa bahay nadadala
aalala kung ang magiging sekretarya
gusto.
ko muna dito si Cassie dahil useless lang ang
kasi nakatulala lang ako, marami akong iniisip,
ko dito. Sino ba namang asawa ang hindi mag-
ng asawa mo ay ang babaeng matagal na niyang

Magkakasama sila sa isang kompanya,magkikita at makakapag-usap sila araw-araw, nag-

aalala rin ako na baka lalong mahulog ang loob ni Tristan sa babaeng 'yon at
pagkatapos ay baka...

Mariin akong napapikit. No, hindi niya 'ko iiwan, hindi ako iiwan ni Tristan.

Napatigil kami ng pagkukwentuhan ni Cassie ng makarinig kami ng mga sari-saring

bulungan ng mga estudyante sa loob ng cafeteria.

"Oh ow, he's here again." nakataas ang kilay na iritang bulong ni Cassie habang
nakatingin siya sa likod ko.

Kunot ang noong sinundan ko ang paningin ng kaibigan ko. Lumingon ako.
Na-iroll ko na lang ang mga mata ko ng makita ko na naman ang grupo ni Jed na
palapit sa direksyon namin.

Si Jed ang isa sa naging masugid kong manliligaw 'nung hindi pa ako kasal,hearthrob
siya dito sa buong University ngunit marami rin ang naiinis sa kanya dahil saksakan
siya ng kayabangan, in short, siya at ang mga kaibigan niya ang siga-sigaan dito sa
buong campus.

Nagmamadaling inayos ko na ang lahat ng gamit ko sa lamesa.

"Cassie, let's go." aya ko sa kaibigan ko at pagkatapos ay tumayo na ko at sumunod

naman siya.

Dere-deretso akong naglakad para lumabas, sinadya ko pa ngang 'wag tumingin sa

direksyon ng mga makakasalubong ko para isipin ni Jed na wala na akong pakialam sa
kanya at ayoko siyang makausap. Ang kaso humarang siya at ang kanyang mga kaibigan
sa daraanan namin ni Cassie. Napatigil ako.

Tiningnan ko siya ng weak. Oh gad,problemado na nga ako sa asawa ko pagdating ba

naman sa dating manliligaw ko po-problemahin ko pa rin?
Mahinang napabuntong-hininga na lang ako.

"Pwede ba Jed? Wala akong panahong makipag-usap sayo, kaya utang na loob umalis ka
sa dadaanan ko." sumisingkit ang mga mata ko dahil sa pagka-imbyerna.

Nagpatuloy ako sa paglalakad at binunggo ko siya para makadaan ako ngunit ganun na
lang ang pagkagulat ko ng mahigpit niyang hinawakan ang braso ko para pigilan ako
sa pag-alis.

"Hindi mo sinabi sakin na ikinasal ka na pala. Pinagmuka mo akong tanga!" gigil na

bulong niya sakin.

Walang boses na napatawa ako.

"Bakit?Sino ka ba sa akala mo?" nakataas ang kilay na sagot ko sa kanya.

Dala marahil ng sobrang galit kaya mas lalo niyang diniinan ang pagkakahawak niya
sa braso ko na halos ika-taas ng balikat ko. Napangibit ako sa sakit.
"You beast! Let her go! Bitawan mo ang kaibigan ko!" sigaw ni Cassie kay Jed at
pagdaka'y pinaghahampas niya ang huli. Tinabig naman ni Jed ang kaibigan ko kaya
napaupo si Cassie sa sahig.

Nanlaki ang mga mata ko sa sobrang galit.

"How dare you to hurt my bestfriend! " bulyaw ko kay Jed at buong lakas kong
ipinadampi sa pisngi niya ang palad ko. Napatingin siya sa ibang direksyon dahil sa
sobrang lakas ng pagkasampal ko sa kanya.

"Jed!"

Sabay kaming napalingon nang marinig namin ang sigaw na iyon ng babae sa likod. At
hindi nga ako nagkamali, si Leila nga 'yun, ang rumored girlfriend ni Jed.

Lumakad siya papunta samin kasama ang dalawa niyang mga kaibigan.

"How dare you to slapped him! Ang kapal talaga ng mukha mong babae ka!" galit na
sigaw niya sakin habang pumwesto siya sa harap ni Jed na para bang siya ang
tagapagtanggol nito.

Tinulungan ko lang itayo si Cassie at pagkatapos ay hinarap ko ang mukang ugly

witch na nasa harap ko.

"Sinong mas makapal ang mukha saming dalawa? Ako, na sinampal 'yang boyfriend mo
RAW sa harap ng maraming tao o itong boyfriend mo RAW na nanlalandi pa ng ibang
babae kahit alam naman niyang taken na siya. Oh wait? Taken na nga ba talaga, o
ikaw lang ang nagsasabing boyfriend mo siya?"
hamon ko sa kanya habang nakataas ang kilay ko.
"You b*tch!"

Tinampal ko ang hintuturo niya sa harap ko nang bigla niya 'kong

duru-duro-in.

"Stop pointing your dirty finger on me." kalmadong banta ko sa kanya.

At nang akma na sana siyang lalapit para saktan ako ay pinigilan siya ng isa niyang
kasama na mukang clown dahil sa sobrang kapal ng make-up.

"Relax girl. 'Wag mung ibaba ang level mo dahil lang sa isang basurang bastardang
'yan." maarteng saad ng clown.

"She's right Leila, ganyan lang talaga ang attitude ng mga taong lumaking walang
magulang. She's nothing but a lady bastard." singit naman ng kasama niya na mukang
bakla.

Tila nagpanting ang tenga ko sa lahat ng mga pinagsasa-sabi ng mga panget na 'to.
Pakiramdam ko nagsimula ng kumulo lahat ng dugo ko sa katawan. Nanginig dahil sa
sobrang pagkasuklam ang mga nakatikom kong mga kamao ko.

Lumiwanag ang mukha ni Leila ng makita niya siguro na dumidilim na ang paningin ko
dahil sa sobrang galit.Sino ba naman kasing kaaway ang hindi matutuwa kapag nakita
ang kaaway niya na nanggagalaiti na sa sobrang galit.

Nag-cross arms siya at tiningnan niya ako ng sarkastika.

"Well, may point kayo girls. Kung hindi dahil siguro sa pamilya Fontanilla malamang
pupulutin ang babaeng 'to sa kangkungan. Take this as an advice Allison, 'wag mong
masyadong taasan ang lipad mo. Mayabang ka lang dahil nakapangasawa ka ng isang
Fontanilla pero sa oras na iwan ka ng asawa mo, nakakaawa ka, baka magpakalat-kalat
ka sa lansangan. You b*tch, you lady bastard! You---"

"Ulitin mo nga ang sinabi mo?!" nagtitimpi lang ako.

"Do you want me to repeat it? Then fine. I said, youre a bastard! Isa ka lang hamak
na bastarda! Yeah Allison, youre a bas----"

Hindi ko na siya pinatapos dahil buong pwersa ko siyang sinampal ng malakas, hindi
pa 'ko nakuntento at hinila ko ang buhok niya pakaladkad at tinulak ko siya sa
pader.

Nandidilim ang paningin ko, parang gusto kong pumatay ng tao!

Hindi ko na namalayan na namuo na pala ang mga luha saking mga mata.

Wala silang karapatang sabihin 'yun! Wala silang karapatan!

Lumakas ang mga sigawan sa buong cafeteria dahil sa nangyayari. Pero wala akong
pakialam.

Akma ko na sanang pupuntahan pa ulit si Leila para pag-sasabunutan nang biglang may
humila sa buhok ko mula sa likod. Bahagya akong lumingon sandali at nakita ko ang
mukha ni clown at nung mukang bakla. Hinigit nila ang buhok ko at pinagsasabunutan
ako.

"Allison!" takot na takot na boses ni Cassie, pagkatapos ay nakita ko na lang na

hinila niya 'yung buhok ni clown para tumulong sakin. Gusto ko tuloy ma-touch,
hindi kasi nakikipag-away si Cassie lalo na kapag sakitan ang labanan.

Ngunit dahil nakatayo na si Leila ay si Cassie naman ang pinagtulungan nila.

D*mn! Sh*t!
Sumugod ako at tinulungan ko ang kaibigan ko pero dahil tatlo sila kaya mas
agrabyado kami. Napahiga ako sa sahig at dinag-anan ako ni Leila sa tiyan at pinag-
uumpog niya ang ulo ko sa sahig.

Hindi ako makagalaw, hawak kasi nung isa ang dalawang kamay ko.

"Bitawan mo si Ate Allison!"

Narinig kong sigaw ni Ailee mula sa likod at nakita ko na lang hinila at kinaladkad
niya si Leila papunta sa likod palayo sakin. 'Don ako nakakuha ng pagkakataon na
makatayo ngunit muntik na 'kong matumba dahil sa pagkahilo, buti na lang at
napatuon ako sa isang lamesa.

Nakita ko ang pakalat-kalat na may lamang bote ng softdrinks malapit sakin at

pagkatapos ay kinuha ko 'yon.

Bwisit kang babae ka!

"Ailee hawakan mo 'yang mangkukulam na 'yan!" nanggagalaiting utos ko kay Ailee at

sinunod naman ako ng huli.

"Hey you! Let me go! Let me go! Let me---"

Hindi ko na pinatapos si Leila dahil binuhusan ko siya ng softdrinks sa ulo.

Napatili siya.
"Siguro naman magtatanda ka na sa susunod na panget ka." naka-smirk na saaad ko kay
Leila.

"Cassie,Ailee,let's go." aya ko sa kanila matapos kong buhusan ng malamig na

softdrinks si witch.

Binitiwan na ni Ailee si Leila at naglakad na kaming tatlo palabas ng cafeteria.

Ngunit wala pang lima ang nahahakbang ko ay bigla na lamang may humampas ng bote sa
likod ng ulo ko. Pabagsak na napaupo ako sahig. Napayuko ako habang sapu-sapo ko
ang kumikirot kong ulo.

"Ate Allison!" -Ailee

"Allison! Are you ok?" -Cassie

Tumango lang ako bilang sagot.

Pumihit pabalik si Ailee at dala marahil siguro ng pagka-inis ay walang

pagdadalawang-isip na sinuntok niya si Leila.
Tulad dati, ako na naman ang nagmukang masama sa nangyaring gulo kanina, kaya ang
kinalabasan, na Dean's office na naman ako. Ipinatawag nila ang guardian ko which
is daddy Robert, ngunit ganun na lang ang pagkagulat ko ng makita ko si Tristan sa
loob.

Sh*t! Bakit di ko ba 'yon naisip! Siya na nga pala ang guardian ko dahil siya na
ang asawa ko.

Tinanong lang ako ng Dean sa harap ng asawa kung ano daw ba talaga ang nangyari at
bakit nagkagulo sa cafeteria kanina. Nakita ko si Tristan na hindi umiimik, hindi
siya tumitingin sakin na para bang ikinahihiya niya 'ko.Kaya ang ginawa ko, hindi
rin ako nagsalita sa lahat ng katanungan ng Dean, at isa pa, hindi ko rin namang
ugali ang magpaliwanag sa lahat ng bagay dahil alam kong wala namang naniniwala
sakin, kaya ang kinalabasan,natapos ang buong oras na walang nangyari. Nagdesisyon
ang nakatataas na i-suspend ako sa University ng isang linggo ngunit dahil humingi
ng paumanhin si Tristan kaya binawi na rin ng Dean ang desisyong 'yon.
"Ano na naman ba 'to Allison! Ano na naman bang kalokohan 'tong pinaggaga-gawa mo!
Alam mo namang hindi pa nawawala ang galit ko sayo kagabi dahil sa ginawa mo pero
eto at dinagdagan mo na naman ang kasalanan mo ngayon! You know, this is the first
time that I apologized to someone because of the mistake of others! Because of your
mistake!"

Halos mapaos ang lalamunan ni Tristan dahil sa kakasigaw niya sakin.

Pagkatapos siyang kausapin ng Dean ay sapilitan na niya akong pinauwi dito sa

bahay.Kanina pa niya 'ko sinesermonan simula sa biyahe.

Galit na galit talaga siya sakin dahil sa nangyari, na dahilan siguro kaya marami
siyang nasabi sakin na tumagos hanggang sa dibdib ko dahil sa sobrang sakit, na
problema daw ako sa buhay niya, na wala na daw akong ginawa kundi ang ipahiya siya,
na kababaeng tao ko raw napakabasagulera ko.

Hindi na lang ako umiimik sa kanya dahil ayoko ng lumala pa ang awayan na 'to at
isa pa nahihirapan na rin akong magsalita dahil sumasakit ang ulo ko, 'yung tipong
parang pinupukpok ng martilyo dahil sa sobrang sakit. Bunga siguro 'to ng ginawang
pag-umpog sa sahig at pagpukpok ng bote sakin kanina ng mangkukulam na 'yon.

Kasalukuyan na kaming nasa loob ng kwarto namin ni Tristan at hanggang ngayon ay

hindi niya pa rin ako tinitigilan sa kakasermon.

"Kailan ka ba titigil sa pagiging pasaway? Marami ng nahihirapan sayo Allison! Im

on the middle of my work and I have a lot of paper works to finish then suddenly
your school call me and ask me to go there dahil lang sa nakipag-away ang asawa ko?
Allison don't forget that your having n0w my name! Please respect our family! My
family!"

"Stop! Tumigil ka na! Naririndi na 'ko! Tama na! "

Hindi ko na napigilan ang sarili ko na hindi sumagot dahil hindi na kinakaya pa ng

dibdib ko ang mga pinagsasabi niya. Para kasing ipinamumuka niya sakin na ako ang
problema sa pamilya niya, na ako ang sumisira sa pangalan ng pamilya niya!
"F*ck! You shut up! You brat girl! You shut up!"

Namuo ang luha sa mga mata ko.Kumikirot sa sakit ang puso ko.

"Napakatigas mo! Napakatigas mo Allison! Pinalampas ko na nga ang pagka-cutting

class mo kahapon tapos ngayon naman nakipag-away ka sa loob mismo ng University
niyo? May nakapagsabi sakin na ang nakaaway mo raw ay ang girlfriend ng ex-suitor
mo! Dahil ba sa lalaki, Allison? Dahil ba sa lalaki kaya nakipag-away ka? Bakit?
Sabihin mo kung bakit!? "

"Oo! Siya nga ang nakaaway ko pero hindi 'yun dahil sa boyfriend niya o sa kahit
sino pa mang lalaki! Nakipag-away ako Tristan dahil...

dahil tinawag nila akong bastarda!"

Nakita ko kung pano siya natigilan. Lumapit ako sa kanya at pinaghahampas ko siya
sa dibdib niya. Galit ako sa kanya! Galit ako!

"Did you hear me? They called me a stupid bastard! Tinawag nila akong bastarda!
Hindi mo 'ko maiintindihan dahil kahit papano meron ka pa ring magulang! Hindi mo
'ko maiintindihan dahil kahit papano meron pang natira sayo na isang ama, pero ako,
p-pero ako...."

I cried hard between my sobs. Nahihirapan akong magsalita dahil mas nangingibabaw
ang kirot na nararamdaman ng dibdib ko na sinabayan pa ng mariing pagsakit ng ulo
ko.

"Pero ako Tristan.... walang itinira sakin kahit isa."

Napakapit na 'ko na mariin sa kanyang damit ng maramdaman ko ang panlalambot ng

katawan ko at biglang pag-ikot ng aking paningin. Naisandal ko ang ulo ko sa dibdib
niya habang patuloy pa rin sa pag-agos ang mga butil ng luha saking magkabilang
pisngi. Tahimik akong umiyak.

Ikaw na lang Tristan ang tanging meron ako sa buhay na 'to, ang pagmamahal ko para
sayo na lang ang pinang-hahawakan kong pag-asa para manatili akong humihinga sa
mundong ginagalawan ko. Kinuha na ng diyos ang mga magulang ko, at baka hindi ko na
kayanin pa na baka dumating ang isang araw na pati ikaw ilayo niya sakin. Handa
akong ibigay ang lahat ng meron ako ngayon sa buhay, basta't ang kapalit ay ang
makasama ka lang habang-buhay. Ganyan kita kamahal.

Unti-unti ko ng naramdaman ang pagbigat ng aking katawan at nang hindi na kinaya pa

ang sakit dulot ng pagkirot ng aking ulo ay bumagsak na ako, at dahil maagap si
Tristan kaya nasalo niya ang kalahati ng katawan ko sa sahig.

"A-Allison? Allison what happened?! Anong nangyayari sayo! Allison! Allison! Manang
Elly! Manang tumawag kayo ng doctor! Manang!
Allison wake up! Allison!" takot na takot at nagpapanic na boses ni Tristan.
Naramdaman ko na lang ang higpit ng pagyakap niya sakin.

"Allison please! Allison wake up! I'm sorry! I'm sorry! I'm sorry!"

Huling narinig ko, bago ako tuluyang mawalan ng malay.

-----------------------------------------------------------------------------------
-------
(A/N)

Please do vote and comment

-MissSONE
<center><h1>Chapter 9</h1></center>
<hr>
Tristan's POV

"D-Doc?! H-How is she? How's my wife?" uutal-utal na tanong ko kay Doctor Reyes na
na noo'y kakatapos lang tingnan si Allison na hanggang ngayon ay nananatili pa ring
walang malay-tao. Halos hindi na 'ko makahinga dahil sa sobrang kaba at pag-
aalalang nararamdaman ko para sa asawa ko.

Merong sariling doctor si Allison simula pa pagkabata dahil ayaw niyang dinadala
siya sa hospital, galit siya sa lugar na 'yon dahil doon parehong binawian ng buhay
ang mga magulang niya.

Lumapit sakin si Manang Elly na noo'y mababakas rin sa mukha ang labis na pag-
aalala at pagkabahala. Iniabot lang ni Doctor Reyes ang mga hawak na gamit sa nurse
at pakatapos ay lumapit siya samin.

"As of now,hindi ko pa masasabi na ok na siya.I already check her airway,

breathing, her heart rate, blood pressure, her temperature,the level of oxygen in
her blood and everything's normal,pero hangga't hindi pa siya nagigising hindi pa
dapat tayo magpakampante,lalo na't malaki ang tinamo niyang bukol sa likod ng ulo
niya. It's too dangerous."
paliwanag ng matandang doktor.

Naguguluhang nagkatinginan kami ni Manang.

"B-Bukol ho?" kinakabahang baling ko muli sa doktor.

Inayos niya lang sandali ang suot niyang salamin at malungkot na bumuntong-hininga.

"Merong malaking bukol sa likod ng ulo niya, it seems like she had an accident
before or there's someone hit her head using some hard objects. In her case, were
talking about head which is the most sensitive parts of a human body.
Mr.Fontanilla, unconsciousness is a bad sign for a head injury. A severe head
injury must always be treated in hospital to minimize the risk of complications."

"A-Ano pong gusto niyong gawin namin?" mahinahong tanong ko.

"Magbibigay ako ng ilang oras para hintaying magising ang asawa mo,at kapag wala pa
ring nangyari, we have no choice but to bring her in hospital for further exams and
tests." buo ang loob na sagot niya.

Nanlambot ang tuhod ko.Pakiramdam ko malapit na 'kong mawalan ng lakas.

"D-Doc,about the complications. Ano po bang mga posibleng komplikasyon ang mangyari
sa asawa ko?" nanghihinang tanong ko.

"Sa kalagayan niya ngayon, pwede siyang magka-brain trauma, brain injury, skull
fracture or the worse is, pwede siyang ma-coma. But as long as we still didn't know
what exactly happened to your wife, wala pang dahilan para magpanic." may pag-asa
sa tono ni Doctor Reyes. 'Yon lang at nagpaalam na siya, pinasamahan ko muna siya
kay Manang Elly sa guestroom na tutuluyan niya pansamantala habang hinihintay pa
naming magising si Allison. Naiwan ako sa kwarto.

Nanlulumong napapaupo ako sa upuan sa tabi ng kama ni Allison at malungkot ko

siyang pinagmasdan.

Did you hear me? They called me a stupid bastard! Tinawag nila akong bastarda!
Hindi mo ako maiintindihan dahil kahit papano meron ka pa ring magulang! Hindi mo
ko maiintindihan dahil kahit papano meron pang natira sayo na isang ama! pero
ako... p-pero ako... Pero ako Tristan, walang itinira sakin kahit isa.

Sising-sising napayuko ako habang mariin akong napasabunot sa buhok ko. Ano ba
'tong nagawa ko? Puro kamalian at kamalditahan lang lagi niya ang nakikita ko at
hindi ang side niya na humihingi ng kalinga. Wala man lang akong kamuwang-muwang sa
lalim ng mga pinagdaraanan niya sa buhay bagkus lalo ko pang ipinamukha sa kanya na
nag-iisa lang siya sa mundong 'to, na wala siyang kakampi. Napakamalaking
pagkakamali ko ang unahin at
i-prioritize ang ibang tao kaysa sa kanya, na sarili ko pang asawa. Nakalimutan ko
pala na kailangan niya rin ako hindi bilang asawa kundi bilang isang taong tutulong
sa kanya para mapawi kahit papano ang pangungulilang nararamdaman niya. Gusto kong
mapalapit pa ang loob niya sakin pero dahil sa nagawa kong 'to ay mukang lalo lang
siyang mapapalayo.

Pero ano bang dapat kong gawin! Kailangan din ako ng ibang tao, kailangan din ako
ni Ellaine na siyang unang taong nagtiwala at umasa sakin. Napapikit ako ng mariin
ng maalala ko ang naging pag-uusap naming dalawa kagabi.
"How's your honeymoon with Allison?" nakangiting tanong ni Ellaine sakin.

Kasalakuyan kami noong nasa pool area at masayang nagkukwentuhan na dalawa.

Actually gusto ko na ngang umakyat at puntahan si Allison sa taas dahil alam kong
galit na galit na 'yon, pero dahil nakiusap si Ellaine sakin na magkwentuhan muna
daw kami sandali kaya wala na rin akong nagawa at pinagbigyan ko na siya hanggang
sa inabot na nga kami ng hating-gabi.

"You know, that day was a very memorable day for me." proud na sagot ko sa kanya
habang halos abot-tenga ang ngiti ko na para bang ako na ang pinakamasayang lalaki
sa mundo.

Nakita ko siyang yumuko.

"G-Ganun ba?" pilit ang ngiti niya.

Nawala ang mga ngiti ko sa labi ng makita ko ang biglang lungkot na gumuhit sa mga
mata niya.

"Ellaine? May problema ba?" nag-aalalang tanong ko sa kanya.

Ikinaway niya lang ang mga kamay niya para ipahiwatig na ok lang siya at pagdaka'y
tumingin siya sakin, tingin na puno ng pangamba.

"Tristan, simula pagkabata ikaw lang ang nag-iisang tao na pinagkatiwalaan ko.
Dahil sayo,naramdaman ko na hindi ako nag-iisa sa mundo, na kahit pinamigay na 'ko
ng mga magulang ko, hindi pa rin 'yon rason para mawalan ng pag-asa. Ikaw lang ang
nag-iisang taong nagpapasaya sakin."

Nabigla ako nang dahan-dahan niyang kinuha ang mga kamay ko.

"T-Tristan, pwede bang mag-promise ka sakin?"

"Anong promise,Ellaine?"

Kumislap ang magkabilang sulok ng kanyang mga mata dahil sa mga butil ng luha na
nag-uumpisa ng mamuo sa kanya.

"Pwede bang i-promise mo sakin na kahit may asawa ka na hindi mo pa rin ako
kakalimutan, pwede bang i-promise mo rin sakin na aalagaan mo pa rin ako kahit
meron ng ibang tao na nagmamay-ari sayo? At pwede bang i-promise mo sakin na
tutuparin mo pa rin 'yung pangako mo sakin noon na ako pa rin ang mananatiling
espesyal at importante para sayo sa kahit sino pa mang tao sa mundo?"

Hindi ko alam, pero bigla akong nakaramdam ng pagkaawa para sa kanya.Naiintindihan

ko siya,dahil buong buhay niya ay ako lang ang taong pinagkatiwalaan niya at ako
lang rin ang nag-iisang taong tinuring niya bilang isang tunay kaibigan na
nagmamahal sa kanya hanggang ngayon,kung gano ko kasi iningatan at inalagaan noon
si Allison ay ganun rin kay Ellaine kaya naiintindihan ko siya ngayon kung bakit
ganto na lang ang pagkatakot niya na iwan ko siya.

Ipinatong ko ang isang palad ko sa mga kamay niya at buong sinseridad na tiningnan
ko siya sa mga mata niya.

"I promise. I promise, Ellaine. Hangga't nabubuhay ako, hinding-hindi kita

pababayaan.Pangako."

Ellaine is my bestfriend, my especial bestfriend at kahit hindi ko tungkulin ay

kailangan ko pa rin siyang pangalagaan sa abot ng makakaya ko katulad ng pinangako
ko sa kanya pero pano naman ang asawa ko? Kailangan niya din ako, responsibilidad
at tungkulin ko siyang alagaan at pasayahin katulad ng ipinangako ko sa kanya sa
harap ng Panginoon at ng mga tao.

Kinuha ko ang isang kamay ni Allison at ikinulong ko iyon sa dalawa kong palad. I
know that this is all my fault, at isinusumpa kong hinding-hindi ko mapapatawad ang
sarili ko kapag may nangyaring hindi maganda sa kanya.

Napatingin ako sa pinto ng bigla iyong bumukas at iniluwa non ang humahangos na
itsura ni daddy. Inutusan ko kasi ang isa sa mga katulong namin kanina na tawagan
si daddy at ipaalam ang nangyari kay Allison.

Tumayo ako at hinarap siya.Nagsimula na 'kong mag-isip kung anong gagawin kong
pagpapaliwanag sa kanya sa nangyari sa pinakamamahal niyang daughter-in-law.

"Oh diyos ko, a-anong nangyari sa kanya? Bakit nagkaganito ang anak ko? Tristan,
anong nangyari sa asawa mo!"

Sa una'y malumanay at puno ng pag-aalala ang tinig ni daddy ngunit sa huli'y hindi
na niya napigilan ang magtaas ng boses. Napayuko na lang ako habang siya naman ay
halos mangiyak-ngiyak na hinahaplos ang may bendang ulo ni Allison. Lumunok muna
ako bago magsalita.

"D-Dad, were just in the middle of arguing each other and.... and then ... then
suddenly, she collapsed. I'm sorry. Dad, I'm sorry." nakapikit na paliwanag ko
dahil alam kong sermon ang isasagot niya.

"Ilang beses ko bang sasabihin sayo na hangga't maaari iwasan mo ang panenermon sa
kanya!" pigil ni daddy sa galit niya.

"But dad, hindi 'yun yung dahilan kung bakit siya hinimatay." pagtatama ko sa
iniisip niya. Lalong sumeryoso ang mukha niya.

"What do you mean?"

Iknuwento ko sa kanya ang nalalaman ko simula sa pakikipag-away ni Allison sa

school hanggang sa mga sinabi ng doctor tungkol sa kalagayan niya. Hindi ko rin
alam ang tunay na nangyari kaya pinatawag ko na rin si Cassie na bestfriend niya at
baka sakaling may alam siya tungkol dito. Ang kaso, si Cassie lang ang ipinatawag
ko pero maraming nagsidatingansa bahay- si Jhay, Ethan, Janus, Migz at Ailee na
bakas sa mga mukha ang matinding pag-aalala.

"PINAG-tulungan siya kanina nila Leila sa school, kung hindi mo pa siya kilala,
siya 'yung rumored girlfriend ng ex-suitor ni Allison. Hindi naman dapat papansinin
'yun ni Allison eh, ang kaso, sinabihan siya ng bastarda at sagad sa buto siyang
nilait-lait ng mga 'yon kaya ayun, napuno na ang kaibigan ko at pinatulan niya na
nga ang mga panget na bruha na 'yon." may galit sa tono na saad ni Cassie.

"Kung nakita mo lang sana Tristan 'yung ginawa ng mga panget na 'yon kay Ate
Allison! Pinagtulungan nilang tatlo ang asawa mo, pinagsasabunutan, inuntug-untog
sa sahig tapos pinukpok pa ng glass bottle ng softdrinks sa ulo! Naku! Gusto niyo
balikan ko 'yun?" inis na inis na kwento ni Ailee at tila gusto pang gumanti.

"Hoy Ailee! Tumigil ka nga. Yabang neto oh." saway ni Janus.

Nakuyom ko na lang ang mga kamao ko nang marinig ko ang mga kwentong 'yon nina
Cassie at Ailee. Kahit kailan hindi namin nagawang saktan physically si Allison
dahil itinuturing siyang prinsesa sa pamilya na 'to. Kahit napakapasaway at
napakamaldita niyang bata ay walang naglalakas ng loob sa bahay na 'to na saktan
siya kahit simpleng kurot at pitik sa noo man lang.

"Ailee,Cassie, tama ba ang mga narinig ko? Na sinaktan si Allison ng ibang tao?
Sabihin niyo, sinong pangahas ang gumawa 'non sa anak ko?!" Nagsilingunan kaming
lahat ng marinig namin mula sa likod ang nangangalit na tinig ng matanda, at nakita
nga namin si daddy na namumula ang mata dahil sa sobrang galit. Kasama niya sa
kanyang ang personal assistant niya sa office. Nasa lobby kaming lahat ng mansion
kasama si Ellaine na kadarating lang mula sa office ko at kasalukuyan naming
hinihintay ang paggising si Allison. Tumayo kaming lahat nang lumapit samin si
daddy.Mariin niyang tinitigan sina Cassie at Ailee na noo'y parehong nakatungo.
Kahit sino naman kasi matatakot kapag nakita nila ang galit na galit at tila
papatay ng tao na itsura ni daddy.

"Totoo ba lahat ng sinabi niyong dalawa?" ulit niya.

"O-opo. Opo tito." nakayukong sagot ng dalawa.

Nakita ko kung pano nagtangis ang mga bagang ni daddy,nanlaki ang mga mata niya
dahil sa pagkasuklam.

"Secretary Kim,alamin mo ang lahat tungkol sa mga batang nangahas na saktan ang
daughter-in-law ko, gumawa ka na rin ng research tungkol sa kabuhayan o kompanya ng
pamilya nila at pagkatapos mag-uusap tayong dalawa mamaya sa opisina ko.May
ipapagawa ako sayo." maawtoridad na utos ni daddy sa lalaking sekretarya niya.

"Masusunod po." magalang na sagot ng huli. Base sa inutos niya ay alam kong may
masamang pinaplano si daddy, it's either palulubugin nila ang kompanya ng pamilya
ng mga nanakit kay Allison hanggang sa maghirap ang mga 'to o magsasampa siya ng
kaso laban sa mga 'yon. Kung gano kasi siya kabait ay ganun rin siya kung magalit.
Nakakatakot.

Naghintay pa kaming lahat ng ilang oras para hintayin ang paggising ni Allison at
habang tumatakbo ang oras mas lalo lang nadaragdagan ang pag-aalala at pangambang
nararamdaman ko para sa kanya.Napagpasiyahan ng mga kaibigan ko na magstay muna
dito sa mansion hanggang sa magising ang asawa ko, kaya nang inabot na ng gabi ang
paghihintay nila ay dito na rin sila nag-hapunan.

"Sir Tristan! Sir Tristan!"

Kasalukuyan kami noong nasa sala at nagkukuwentuhan nang makarinig kami ng

humahangos na tinig. Napatingin kaming lahat sa taas kung saan nagmula ang boses ng
sumisigaw. Kita kasi mula dito sa baba ang balkonahe ng second floor. Nakita namin
si ate Rhea na isa sa mga katulong namin dito na masayang nakangiti na tila may
dala-dalang magandang balita .

"Sir Tristan, nagising na po si Mam Allison!"

Pagkasabing-pagkasabi pa lang niya 'non ay automatic na sumilay ang masayang ngiti

sa aking mga labi. Ibinalik kong muli ang paningin ko sa mga kaibigan ko na noo'y
mababanaag na sa mata ang kaligayahan.Nagmamadaling nagsiakyatan kaming lahat
patungo sa kwarto namin ni Allison. Oh thank God, gising na siya! Parang gusto ko
tuloy pasalamatan ang lahat ng santo't santa dahil sa nangyari.

Para naman akong nabunutan ng tinik sa dibdib nang makita ko siyang mulat na mulat
na habang nakaupo siya at nakasandal sa headboard ng kama at kinakausap ng doctor.I
blew a deep sigh of relief ng makita ko ang mukang maayos na niyang kalagayan.

Nagtama ang mga mata naming dalawa nang pumukaw sa atensyon niya ang pagbukas ng
pinto at nagkataon pang ako ang unang pumasok.Parang gusto ko tuloy siyang yakapin
at paulit-ulit na humingi ng tawad sa nagawa ko sa kanya kanina. Gusto kong
maramdaman niya ang pagsisising nararamdaman ko dahil sa isang hindi sinasadyang
pagkakamaling nagawa ko sa kanya. Natigilan ako ng makita ko ang lungkot at galit
sa mga mata niya ng tingnan niya ko sa mata.

"Allison hija! Thank God you're finally ok!" maluha-luhang sambit ni daddy at tila
nananabik sa anak na niyakap niya ng mahigpit si Allison.

"Oh my gosh Ally, natatandaan mo ba 'ko? Ako 'to, si Cassie, 'yung bestfriend mo!"
pagpapakilala ni Cassie.Iniisip niya siguro na nagka-amnesia ang kaibigan niya.
Napuno ng tawanan ang buong silid habang si Jhay naman ay napahilot na lang sa ulo
at ngingiti-ngiti.

Tiningnan lang sandali ng doktor si Allison at kinuhanan siyang muli ng BP at kung

ano-ano pang mga internal test. Lumabas kami ni daddy ng kwarto para kausapin ng
doktor.Kahit ok na daw siya ay kailangan pa din daw ni Allison na ipatingin sa
hospital at ipa-CT Scan dahil baka nagkaroon raw ang utak o skull niya ng
complications.

Pagpasok kong muli ng kwarto ay bumungad na naman sakin ang mga masasaya nilang
tawanan at syempre nangunguna na naman 'don sina Migz at Janus.Nagdaretso ako sa
tabi ni Allison, at pansin kong nawala ang mga ngiti niya ng tumabi ako sa kanya.
Tumingin rin siya sa ibang direksyon para iwasan ako, hinawakan ko ang kamay niya
ang kaso mabilis niya 'yong binawi na tila ba meron akong nakakahawang sakit.

Malungkot na napabuntung-hininga na lang ako.

"Ehem! I think we have to go guys."
aya ni Ethan sa lahat, wari'y alam niyang kailangan naming mapag-solo na mag-asawa
sandali. Tila naman naintindihan ng iba ang gustong sabihin ni Ethan dahil mabilis
silang nagsitayuan at lumabas ng kwarto.

"Allison, sa baba lang kami huh."

paalam ni Cassie at pagkatapos ay isinara na niya ang pintuan.

Naiwan kaming dalawa ni Allison sa loob. Hindi siya nagsasalita. Nakatingin pa rin
siya sa ibang direksyon para iwasan ako.

"A-Allison, we need to talk." mapagkumbabang tono ko.

Hindi pa rin siya sumasagot.

"Allison..."

Pilit ko pa rin siyang sinusuyo. Sinubukan ko uling kunin ang kamay niya, ngunit
hindi ko pa nahahawakan ay mabilis na niya iyong inilayo sakin.

"Don't you ever dare touch my hand." matigas niyang saad na para bang namumuhi siya
sakin.

Napatungo na lang ako.

"Are you still mad at me?" mababa kong tono.

"What do you expect?" tipid niyang sagot.

"I'm sorry."

"I don't need your sorry.Just get out of my sight and get out of my life."
Mabilis akong napa-angat ng ulo dahil sa sinabi niyang 'yon.Tila ang bagal ng
pagproseso sa utak ko ng huli niyang sinabi. Natulalang napatitig ako sa kanya.

"Gusto ko ng makipaghiwalay sayo, gustong-gusto kong umalis ka na sa buhay ko pero

alang-alang sa daddy mo hindi ko 'yon gagawin."

Kahit malamunay ang kanyang boses ay ramdam ko naman na puno ng hinanakit ang
kanyang tono at kasabay no'n ang pangingilid ng mga butil ng luha sa kanyang mga
mata na alam kong pinipigilan niya lang sa pagpatak dahil hangga't maaari ay ayaw
niyang mag-mukang kawawa. Hindi pa rin siya tumitingin sakin.

"A-Anong gusto mong gawin ko?" may pangamba sa tono ko.

"Ang gusto ko, magkanya-kanya na tayong dalawa Tristan." Lumabo ang paningin ko
dahil sa puting likido na biglang namuo sa mga mata ko. May kung anong kirot sa
dibdib ang naramdaman ko nang banggitin niya ang mga katagang 'yon. Hindi ako
nakapagsalita. I don't know why ,but it's hard for me to breath right now.

"Simula ngayon, gusto kong tumigil ka na sa pagkukunwaring sweet ka sakin, stop

acting like you care about me."

Gusto kong isigaw sa kanya na kahit kailan hindi ako nagpanggap na maging sweet sa
kanya, na bukal sa puso ko ang pasayahin siya, but unfortunately walang miski isang
kataga na lumalabas sa bibig ko.

"Ayoko na ring makatabi ka pa sa kama. Kung ayaw mong magduda si daddy satin, pwede
kang matulog sa baba o kaya sa couch, o kaya naman magpalagay ka ng isang kama
dito."

"A-Allison..."

"At kung maaari,ayaw ko ng makausap ka pa kahit kailan, yes we can talk but it just
if were in the front of dad.Ayoko ko nang tatawagain mo 'kong Mama Mhie, ayoko na
ring makipag-share pa sayo ng bathsoap, ayoko na ring ginagamit mo ang spoon at
fork ko, ayoko na ring sumasabay ka sakin sa pagkanta kapag naliligo ako, ayoko na
ring pinupuyuran mo ako bago ako pumasok. In short, ayoko ng magkaron pa ng kahit
na anong ugnayan mula sayo."
Tumulo ang mga luha sa mga mata niya. Ang sakit pala, ang sakit sa dibidid na
makita mo ang babaeng mahalaga sayo na umiiyak nang dahil sayo. Bumilis ang tibok
ng puso ko nang makita kong sapilitan niyang tinatanggal ang nakakabit sa kanyang
dextrose.Pinilit niyang bumaba sa kama kahit alam kong hindi niya pa kaya.

"Lalabas na ako." pormal niyang saad at naglakad siya patungo sa pinto.

Mabilis akong tumayo at sinundan ko siya. Pinigilan ko siya sa pamamagitan ng

mahigpit na pagyakap ko mula sa kanyang likod na para bang gusto kong iparamdam sa
kanya na hindi ko na siya kayang mawala pa sa buhay ko, that I can't really afford
to lose her.

"I'm sorry.. but I can't do that. Hindi ko kaya Allison." garalgal na ang tinig ko
dahil sa matinding pagpigil ko saking emosyon. Isang linggo pa lang kaming kasal,
pero pakiramdam ko isang taon na kaming magkasama. Kung alam niya lang sana kung
gano ako kasaya sa piling niya, na sa loob lang ng isang linggong 'yon ay
naramdaman ko ang tunay na kahulugan ng kaligayahan na kahit kailan hindi ko
naramdaman sa ibang tao. Naramdaman ko ang pag-alog ng balikat niya, indikasyon na
umiiyak ulit siya.
Katahimikan ang nangibabaw saming dalawa.

"A-Akala ko.... Akala ko Tristan, kapag napangasawa na kita kahit papano maiibsan
na 'yung sakit ng pangungulila ko para sa mga magulang ko, akala ko magiging masaya
na 'ko sa buhay kasi magkakaron na 'ko ng karamay, p-pero... pero hindi pa rin
pala. Mas lalo mo lang ipinamukha sakin na..... na nag-iisa lang ako, na wala akong
kakampi sa mundong 'to. Pinilit 'kong maging matibay, pinilit kong maging malakas
para lang ipakita na KAYA KO 'TO, kaya ang inisip nilang lahat na matapang akong
tao, ang akala nila matatag akong babae pero hindi nila alam, konti na lang....
kontin na lang, hindi ko na kaya... konti na lang bibigay na rin ako."

Mas lalo ko lang hinigpitan ang pagkakayakap ko sa kanya lalo na ng marinig ko ang
kanyang paghagulhol. Ramdam ko ang paghihinagpis at hinanakit na nararamdaman niya
ng mga oras na 'yon, hindi ko alam na ganto na pala kalalim ang pinagdaraanan niya
sa buhay, hindi ko alam na ganto na pala kalalim ang dinadala niyang kalungkuta,
kung nalaman ko lang sana nang maaga edi sana hindi ko na nagawa ang mga bagay na
makakapanakit pala sa kanya.

"H-Hindi ko alam, hindi ko alam Allison."

"Hindi mo malalaman dahil hindi mo naman ako pinapahalagahan! Dahil mas pina-
prioritize mo 'yung ibang tao kaysa sakin, sakin na sarili mong asawa!"

Napapikit na lang ako ng mariin nang bigla kong maalala ang sinabi ko sa kanya
kagabi na espesyal sakin si Ellaine.

"I'm sorry. I'm sorry." weak na saad ko. 'Yun na lang ang lumabas sa bibig ko.
Naramdaman kong tinatanggal na niya ang braso ko mula sa pagkakayakap ko sa kanya
at dala marahil ng sobrang panghihina ko kaya madali niyang naalis 'yon, nakawala
siya pero hindi pa rin siya lumilingon.

"Allison, don't do this please.Please, let's live like what we did before. I need
you."

Nakita kong pinunasan niya ang mga luha niya sa mata.

"Alam mo? Mas gugustuhin ko pang mamuhay ng mag-isa,kesa makasama ang isang katulad
mo na paulit-ulit lang na ipinamumukha sakin na wala akong kwenta. Unahin mo na
lang 'yung iba kaysa sakin, mas mabuti na 'yon kesa naman ipagpilitan ko 'yung
sarili ko na maging mahalaga para sayo. Simula ngayonTristan, pwede mo nang gawin
lahat ng gusto mong gawin at gagawin ko rin lahat ng gusto kong gawin sa buhay.Wala
na tayong pakialam sa isa't-isa."

Naglakad siya palayo sakin ngunit bago siya tuluyang lumabas ng kwarto ay tumigil
pa siya. May tinanggal siya sa daliri niya at inilagay niya 'yon sa ibabaw ng
drawer na malapit sa tabi niya.

"Sayo na 'yang singsing mo, hindi ko na 'yan kailangan. And one more thing. Ayoko
na ring hahawakan mo miski dulo ng daliri ko sa kamay o paa. Wala ka ng karapatan
sakin ngayon, Tristan Xavier Fontanilla.
Ganyan kita kinamumuhian."

Huling sinabi niya bago siya lumabas ng kwarto. Mga katagang 'yon na tumagos sa
dibdib at buong pagkatao ko, mga kataga na siyang dahilan ng pagpatak ng mga luha
sa mga mata ko.
Ellaine's POV

Hindi ko napigilang mapangiti mag-isa habang titig na titig ako sa hawak-hawak kong
singsing na kahit peke ay napakahalaga at napakamakahulugan para sakin. Eto kasi
'yung singsing na ibinigay sakin ni Tristan 'nung minsang napagtrip-an kami ng mga
co-Supreme Student namin ng high school at ipinakasal kami kunwari sa Wedding Booth
na itinayo namin 'nung Valentines Day. Napakasaya ko ng araw na 'yon although
masaya naman talaga ako sa tuwing nakikita at nakaka-usap ko siya araw-araw. He's
the only one person in my whole entire life who makes me feel so special.

Kaya naman nang sinabi ng daddy niya kanina na ako na ang magiging sekretarya niya
ay labis ko 'yung ikinatuwa. Hindi ko lang siya makikita, kundi makaka-usap ko na
rin siya araw-araw. Umaga hanggang gabi ko siya makakasama, kumpara sa asawa niya
na ilang oras lang. Wala naman dapat akong ika-pangamba sa kanilang dalawa eh,
dahil habang hawak ko ang pangako ni Tristan sakin ay mananatili rin ang pag-asa sa
puso ko na daratingang isang araw na maghihiwalay silang dalawa at sakin siya
mapupunta.

Alam ko, at ramdam ko na mahal rin ako ni Tristan, hindi niya lang masabi dahil
maraming hadlang.

Napatingin ako sa pinto ng may bigla doong kumatok. Tumayo ako at binuksan 'yon.
Bumungad sakin ang mukha ni Migz. Kahit nag-aalangan ay pinapasok ko na rin siya.

"May kailangan ka?" pormal na tanong ko sa kanya ng sabay kaming umupo sa couch sa
mini-sala ng kwarto ko. Magkaharap ang puwesto naming dalawa.

"I came here just to tell you that Allison was already ok, nagising na siya." saad
niya habang titig na sa mga mata ko at tila inaabangan ang magiging reaksyon ko.

Iginalaw ko lang ang aking mata at tumingin ako sa ibang direksyon.

"G-Ganun ba?" pinilit kong maging normal sa paningin niya. Hindi ko alam kung
matutuwa ba 'ko o maiinis sa balita niyang 'yon pero ang alam ko lang mas
nangingibabaw ang inis at galit.

"Oh bakit parang hindi ka yata masaya?" tatawa-tawang tanong niya.

Kahit nagbibiro siya ay alam kong sa loob-loob niya ay seryoso siya.Tumayo ako at
tumalikod sa kanya.

"Kung wala ka ng ibang sasabihin Migz, pwede ka ng umalis."

Ewan ko, pero kinakabahan ako.Narinig ko ang pagtayo niya.

"May kinalaman ka ba sa pag-aaway nilang dalawa?"

Sumeryoso na ang tinig niya.

"A-Ano bang sinasabi mo?" mang-maangan ko.

Oo, inaamin ko ako nga. Sinadya ko talaga makipag-kwentuhan ng matagal kay Tristan
para sa nang sa ganu'y magalit si Allison. Alam kong nagtagumpay ako dahil nag-away
silang dalawa kagabi ng dahil sakin.

Narinig ko ang hininga niya, I know that he was smiling, a sarcastic smile.

" 'Nung wala ka, alam mo bang napaka-sweet nilang dalawa? Yeah nag-aaway sila pero
hindi na katulad ng dati. Ang sweet na ng awayan nila,hindi na nakakainis kundi
nakakakilig na. AlliTan couple na nga tawag namin sa kanilang dalawa eh. Kumbaga,
hindi na sila Tom and Jerry, kundi Spongebob at Squidward na. Alam mo kung bakit?
Dahil alam ng lahat na sa kabila ng pang-aaway ni Squidward kay Spongebob ay naron
rin ang pagakatakot na mawala 'to dahil maha----"

"Stop! Can you just please shut up!"

Hindi ko na napigilan ang sarili ko na mapasigaw sa kanya, at kasabay ng pagharap

ko sa kanya ay ang pamumuo naman ng luha saking mga mata. Ano bang gusto niyang
palabasin! Ano bang gusto niyang sabihin!

Nakita ko ang lungkot at sakit na gumuhit sa mga mata niya ng makita niya siguro
ang pangingilid ng luha ko. Katahimikan ang nangibabaw saming dalawa.

"Wag mo na silang guluhin, Ellaine. Just accept the truth that you and Tristan are
really not meant to be."
Isa-isa ng nagbagsakan ang mga luha saking mga mata. Parang sinampal ang puso ko
dahil sa sinabi niyang 'yon. It breaks my heart.

"Wala kang pakialam!"

"May pakialam ako dahil kaibigan at itinuturing kong kapamilya ang dalawang 'yon."

Sh*t! Bakit ba ang daming umeeksena! Bakit ang daming hadlang sa pagmamahal ko kay
Tristan! Bakit di na lang nila ako hayaang gawin ang gusto ko! Hindi. Hinding-hindi
ako magpapaapekto sa lahat ng sasabihin nila. Gagawin ko kung anong alam kong tama,
gagawin ko kung anong gusto ko!

"Take this as a warning Ellaine, kapag may nangyaring hindi maganda sa isa man sa
kanila, lalo na kay Allison, wala akong ibang sisisihin kundi ikaw. Sa oras rin na
mangyari 'yon, tandaan mong ako rin ang unang makakalaban mo." pagbabanta niya at
pagkatapos ay tumalikod na siya.

"Do you love me, right?"

Nakita ko kung pano siya natigilan sa sinabi kong 'yon sa kanya. Kumuyom ang mga
kamao niya. Ngumiti ako ng sarkastika sa pagitan ng mga luha ko. Yeah, alam kong
may natitira pa 'kong alas para sa kanya at 'yon ay ang pagmamahal niya para sakin.

"Alam kong hindi mo 'yun magagawa Migz, dahil alam kong mahal mo 'ko at hindi mo ko
kayang saktan."

Hindi pa rin siya nagsasalita. Ramdam ko ang galit na galit niyang aura. Galit
siya, dahil alam niyang totoo ang mga sinasabi ko tungkol sa totoong nararamdaman
niya.

"Alam ko na mahal din ako ni Tristan, at alam kong alam mo na doble 'non ang
pagmamahal ko para sa kanya. I can't imagine my life without him. Kaya Migz, kung
mahal mo talaga 'ko, hahayaan mo na lang ako sa lahat ng gusto kong gawin. 'Wag ka
na sanang makialam pa. Please? I'm begging you."
Hindi pa rin siya umiimik. Ilang segundo lang ang itinigal niya at pagkatapos ay
walang lingong lumabas na siya ng kwarto ko. Naiwan ako na may ngiti saking mga
labi.

Babawiin ko siya.Babawiin ko si Tristan kay Allison. He's my happiness. He's

mine,only mine. Gagawin ko ang lahat para mapasakin siya. Ako ang unang babaeng
dumating sa buhay niya at sisiguraduhin kong ako rin ang huling babaeng makakasama
niya hanggang sa kahuli-hulihang hininga naming dalawa.

Gagawin ko ang lahat, kahit pa ang kapalit 'non ay madungisan ng dugo ang mga kamay
ko.

This is the start of a real battle. May the best girl win.

---------------------------------------------------------------------------

(A/N)
Whoooooo! Pinagpawisan ako sa sobrang haba nito! Hahaha.. Kahiya kasi sa inyo eh
Hahaha! Dejoke. Ang aga ng update ko! May lakad kasi ako mamaya with my girl
friends..

My next update will be on Tuesday! Bakit? Kasi busy ako. PERIOD. Hahaha. Kasi sa
Saturday na 'yung Debut ko eh! Yey! Tapos

may binubuo pa kaming dance step na mga member ko which is "I Got A Boy" ng SNSD.
Hahaha. hirap kayo 'nung buuin. Kala niyo ba.

Ok. MARAMING-MARAMING SALAMAT po sa lahat ng sumusuporta sa story na 'to! Thank

you talaga! 200k reads na tayo! Pero hindi naman yun yung habol ko kung bakit ako
nagsusulat eh, gusto ko lang na makapag-pasaya ng ibang tao! 'Yun lang! LOVE LOTS!

-MissSONE
<center><h1>Chapter 10</h1></center>
<hr>
· Allison's POV

Lumipas ang ilang mga araw na parang pasan ko ang mundo, sa pagdaan rin ng mga
araw na 'yon wala akong ginawa kundi ipatatak sa sarili ko na 'makakaya ko 'to', na
kaya kong mabuhay ng hindi ko pinapansin ang presensiya niya, na hindi siya kawalan
sa buhay ko. Mag-iisang linggo na din ang lumilipas na hindi kami nagpapansinang
dalawa ni Tristan, hindi kami nag-uusap, ni nag-iimikan. Kinakausap niya 'ko
minsan, ang kaso hindi ko siya pinapansin, lagi ko lang siyang dine-deadma at
binabalewala. Bahala siyang magdusa sa buhay niya, bwisit siya.

Nagsasama pa rin kaming dalawa sa isang kwarto dahil ayaw niyang maghinala ang
daddy niya sa nangyayari sa pagitan naming dalawa. Nagpalagay siya ng isang kama na
nakapwesto sa gilid ng pader na malayo sa kama ko. Ayoko kasing makita pagmumukha
niya lalo na sa tuwing matutulog ako, baka kasi mamaya sapian ako ng demonyo at
matakpan ko pa ng unan mukha niya para hindi na siya makahinga't mamatay na siya.

Nagagalit pa rin kasi ako sa kanya. Hanggang ngayon, nasasaktan pa rin ako sa
lahat ng masasakit na salita na binitiwan niya sakin n'on. Sobra-sobra akong
nasaktan. Sa tuwing naaalala ko lahat ng mga 'yon ay hindi mapigilang kumirot ng
dibdib ko, ang sakit-sakit. 'Nung una, halos isampal niya sa mukha ko na mas
espesyal at mas mahalaga si Ellaine slash palakang kokak kaysa sakin at pagkatapos
naman ipinamukha niya pa na problema ako sa buhay niya, na walang akong kwentang
tao. Hindi niya ba alam na ako ang asawa niya? Big word. ASAWA. Diba dapat ako ang
una sa lahat? Diba dapat ako lang 'yung mahalaga para sa kanya? Diba dapat ako
'yung espesyal at hindi ang iba? Napakamanhid niya. Sobra.

Siguro nga tama lang 'yung desisyon ko na 'wag muna kaming mag-usap na dalawa, na
tapusin ko muna lahat ng kahit na ano mang ugnayan namin ngayon. Gusto kong mapag-
isa, gusto kong makapag-isip, at gusto kong dumistansya muna mula sa kanya. Sabi
nga nila, if someone doesnt appreciate your presence, then make them appreciate
your absence.
"Alam mo, Ayison bakit kaya ganyon mga yayaki? Hik! Mga paasha sila. Nakakainish.
Hik! "

Napatingin ako sa harap ko nang pumukaw sa atensyon ko ang parang alien na salita
ni Cassie. Nakasubsob na ang mukha niya sa ibabaw ng lamesa dahil sa sobrang
kalasingan habang pinupukpok niya 'yon ng malakas gamit ang palad niya.Kasalukuyan
kaming nasa beranda ng sala sa second floor ng bahay niya. Nagkayayaan kasi kaming
dalawa kanina na mag-one-on-one sa inuman.At base sa mga sinasabi niya ngayon sakin
ay alam kong may problema siya sa lalaki, kay Jhay.

"Ayam mo ba, huh? Inyiwan niya ko mag-isha kanina sa date naming dyayawa kasi..
hik! kasi... maysyakit daw shi Ailee. Hik! Ang shakit,shakit n'on."
iyak niya.

Si Cassie talaga oh,parang bata ngumalngal. Eh ano ba naman kasing laban niya kay
Ailee, eh ever since the world began magkaibigan na 'yung dalawang 'yon ni Jhay,
kaya malamang mahalaga para 'don sa tao si Ailee. Tinapik-tapik ko si Cassie sa
likod niya para pakalmahin siya.

"H-Hoy Cassie, ano ka ba.'Wag ka ngang ganyan.Tumahan ka na. Huy. "

impit na sermon ko sa kanya habang pigil ko rin ang emosyon ko.

Ewan ko. Hindi ko rin alam, pero bigla na lang namuo ang mga luha ko sa mata
nang marinig ko ang mga hinanakit na 'yon ni Cassie.I can feel her.Ramdam ko ang
sakit na nararamdaman ng kaibigan ko ngayon dahil halos pareho lang kami ng
problema.Hindi kami ma-appreciate ng mga taong mahal namin dahil mas mahalaga para
sa kanila ang mga kaibigan nila.Masakit isipin,pero 'yun ang totoo at habang maaga
pa, kailangan na naming gumising sa realidad.

Pagka-akay ko kay Cassie patungo sa kwarto niya ay pumasok na rin ako sa

guestroom malapit sa silid niya at nahiga sa kama.Dalawang araw na 'kong nag-i-stay
dito sa bahay ng kaibigan ko at hindi pa umuuwi.Si Cassie lang kasi ang nakatira
dito at ang dalawa niyang katulong.Pinagawa 'to ng mga parents niya dahil gusto na
daw ni Cassie na bumukod at maging independent. Kaya naman nakakapunta at
nakakapag-stay ako dito anytime I want.

Ipipikit ko na sana ang mga mata ko para matulog nang bigla kong marinig ang
pag-vibrate ng cellphone ko,indication that I received a text message from someone.
Inabot ko lang 'yun sandali sa katabi kong sidetable at walang kurap na tiningnan
ko ang screen para makita kung sino ang nagtext sakin ng ganitong oras.
From:Tristan Abnormal

Allison,please go home now. Hinahanap ka na ni daddy, he's worrying about you.

Are you still staying at Cassie's house? Pupuntahan kita dyan ngayon, susunduin
kita.

Napangiti na lang ako mag-isa nang mabasa ko ang text niyang 'yon sakin.Hindi ko
tuloy alam kung matatawa ba ako o maaawa sa kanya. Ang tanga talaga eh. Hindi niya
siguro alam na nagpaalam na ako kay daddy na mag-i-stay ako dito kila Cassie for
one week.
Maya-maya'y naka-receive ulit ako ng text mula sa kanya.

From:Tristan Abnormal

Magreply ka naman oh!

May exclamation point na 'yung text niya, it means galit na siya. Aba't ang
lakas ng loob ng abnormal na 'to na magalit eh ang linaw na nga ng usapan naming
dalawa na ayoko na siyang maka-usap. Inis na inilapag ko na ulit ang cellphone ko
sa sidetable at saka nagtalukbong na ko ng kumot. MATUTULOG NA 'KO!

Nag-vibrate ulit ang phone ko. Ah sh*t!

Inis na tinanggal ko ang nakatalukbong saking kumot at padabog na kinuhang muli
ang cellphone ko.

From: Tristan Abnormal

I'm begging you Allison, umuwi ka na.

Napanguso na lang ako para pigilan sa pamumuo ang mga luha ko. Ano ba! Anong
oras na ah? Bakit gising pa siya? May pasok pa siya bukas ah. Bakit ba siya
nagpupuyat! Teka, nakakatulog kaya siya ng maayos? Kumakain kaya siya sa tamang
oras? Nililigpitan niya kaya hinigaan niya sa umaga?

Oh gad! Ano bang pakialam ko 'don! BAHALA NGA SIYA! Mag-text siya ng magtext
hanggang sa matigok siya, bwisit siya!

Akmang i-te-turn off ko na ang cellphone ko nang muli akong maka-receive ng text
mula sa kanya. Nagdalawang-isip pa 'ko kung babasahin ko ba o hindi na, pero sa
huli'y nanaig ang kagustuhan kong mabasa 'yon. Promise, last na talaga 'to.

From:Tristan Abnormal

I miss you,Mama Mhie. I really really missed you.

Napatulala ako sa screen nang mabaso ko ang text na 'yon ni Tristan. Hindi ako
nakagalaw. Paulit-ulit kong binabasa 'yon sa isip ko. Hanggang sa naramdaman ko na
lang na isa-isa nang nag-uunahan sa pagpapatak ang mga luha ko. Bumangon ako sa
hinihigaan ko at naka-upong sumandal ako sa headboard ng kama. Pakiramdam ko ay
parang sasabog na ang dibdib ko dahil sa halo-halong emosyong nararamdaman ko
ngayon. Nabitawan ko ang cellphone ko at natakip ko ang mga palad ko saking mukha.
Mahinang napahagulhol na lang ako sa katahimikan ng gabi.

Bakit ganon? Miss ko pa rin siya kahit siya naman ang dahilan kung bakit
nasasaktan pa rin ako hanggang ngayon.Diba dapat galit na galit pa rin ako dahil sa
mga ginawa niya sakin, pero bakit mas nangingibabaw pa rin sa puso ko ang
pangungulila para sa kanya. Ako na nga 'tong sinaktan niya, ako pa 'tong mas
nakaka-miss sa kanya. Ang daya naman! That was so unfair!

Binalingan ko ng tingin ang cellphone ko na noo'y nakalapag sa tabi ko. Hindi na

siya nag-text sakin dahilan kaya lalo lang akong napaiyak.

Miss ko na rin siya. Sobrang miss na miss ko na si Tristan. Gusto ko na siyang

yakapin ng mahigpit, gusto ko na siyang ipagluto ng almusal na kahit hindi masarap
eh pilit pa rin niyang kinakain, gusto ko na siyang makatabi sa pagtulog, gusto ko
nang kumanta kasabay niya, gusto ko nang makipag-habulan sa kanya katulad ng
ginagawa namin n'on ! Miss ko na talaga siya. Miss ko na 'yung mga awayan at
bangayan naming dalawa. Kung tutuusin nga, mas gugustuhin ko pa 'yung nag-aaway at
nag-sisigawan kami kesa sa ganito na hindi kami nag-uusap at nag-iimikan. Ang
hirap, ang hirap-hirap ng ganito.

Ganito ko na ba talaga siya kamahal o hindi lang ako sanay mabuhay nang hindi
siya ang kasama ko?

Siguro nga, itong mga nararamdaman ko na ngayon para sa kanya ang magsisilbing
pamantayan para masabi ko na sa sarili ko na tuluyan na nga talagang nahulog ang
puso ko sa asawa ko. Nakakainis mang isipin, pero hindi ko na kayang baguhin pa ang
katotohanang 'yon. Katotohanan, na kahit masaktan man ako ng paulit-ulit, patuloy
pa rin akong magmamahal nang walang hinihintay na kapalit. Sa sitwasyon ko kasi,
the more na nasasaktan ako, the more na tumatapang ang puso ko na ipaglaban ang
nararamdaman ko.

Pero pa'no kung siya na mismong mahal ko ang gumagawa ng daan para lumayo ako?
Masasabi ko bang pagmamahal pa rin 'tong nararamdaman ko o katangahan na ang
ginagawa ko?

I sighed. Nang magsawa ako sa kaiiyak ay tulalang napatitig ako sa kawalan. Hindi
ko alam kung anong oras na nang dalawin ako ng antok, siguro madaling araw na 'yon,
kasi nagsisimula ng maging kulay asul ang paligid.

"Ganito pala magmahal ng isang abnormal noh? Para na 'kong mababaliw kapag hindi ko
nakita mukha niya, para na 'kong maloloka kapag hindi ko narinig ang boses niya at
para na 'kong masisiraan ng bait kapag hindi ko man lang siya nahawakan.Siguro kung
may abnormal man saming dalawa,ako 'yun at hindi siya.Kasi sa ginagawa ko, para
akong nagpapakamatay kahit alam kong ayaw ko naman talagang mamatay. Gusto kong
magmahal pero ayaw kong masaktan kasi masakit."

Parang baliw na napangiti ako mag-isa.

"Nagmamahal at umaasa ako sa isang tao na wala namang kasiguraduhan kung mamahalin
din ako. Oh diba, AWARD. Valedictorian sa katangahan."

Humiga na 'ko sa kama at pumikit.

Isang bagay lang ang natutunan ko. 'Yun ay ang 'wag umasa sa mga bagay na alam
mong wala ka namang katiyakan. Bukod kasi sa masasaktan ka na, mag-mumuka ka pang
tanga sa paningin mo at sa paningin ng iba.
"ALAM niyo na ba 'yung latest? Ngayong araw daw darating 'yung sikat na k-pop group
para sa concert nila dito bukas!"

"Oo naman noh! Balita kaya 'yan sa tv at social media! Pupunta nga ko mamaya ng
airport para salubungin sila eh! Waaah! I'm so excited to meet them all! "

"Kyaaaaah! Sasama ako!"

Pagkapasok na pagkapasok pa lang naming dalawa ni Cassie sa entrance ng

University ay bumungad agad samin ang mga pare-parehong topic na iyon ng mga
nakakasalubong naming mga estudyante.Halos lahat yata sila 'yung tungkol sa k-pop
ang pinag-uusapan.

Napahilot ako sa ulo ko dahil sa sobrang pagkahilo na dala marahil ng

pinaghalong hang-over at puyat.Hindi naman dapat talaga ako papasok eh,ang kaso
ayoko rin namang magmukmok maghapon sa bahay ni Cassie.Nakaka-bored,baka mamaya
maisipan ko na lang na mag-suicide dahil wala na 'kong magawa sa buhay. Natapos ang
klase namin ng pasado alas-onse ng umaga.Naglalakad na kaming dalawa ni Cassie
patungo sa parking lot ng school nang biglang may humarang saming kotse. Bumaba
mula sa driver's seat ang naka-polo at naka-shade na si Jhay.Medyo naka-bukas 'yung
dalawang butones ng polo niya kaya lumabas ang pag-ka-hot side niya. Oh gad,ang
macho!
"Let's talk,Cassie."
ma-awtoridad na sambit ni Jhay sa katabi ko.

Tiningnan ko kung anong naging reaksyon ni Cassie.Nakatingin lang siya sa ibang

direksyon para iwasan si Jhay.Himala! Dati rati makita pa lang niya sa malayo si
Jhay halos matulala na siya.

"Ayoko,uuwi na 'ko. Allison,let's go."

may galit at pagtatampo sa tono ni Cassie pagkatapos ay nauna na siyang
naglakad patungo sa kotse niya ngunit hindi pa siya nakakalayo ay hinawakan na ni
Jhay ang braso niya at hinila siya nito.

"Allison,hihiramin ko muna kaibigan mo."

paalam ni Jhay sakin pagkatapos ay nagmamadaling sapilitan niyang ipinasok si
Cassie sa kotse niya.Narinig ko ang mga angil at sigaw ng kaibigan ko sa loob.

"Ok lang kahit 'wag mo na siyang ibalik! Hahaha!"

sagot ko kay Jhay habang kinakaway-kaway ko ang dalawa kong kamay na para bang
isa akong proud mommy.

Ngumiti lang si Jhay pagkatapos ay pinaharurot na niya ang kanyang sasakyan.

Napangiti na lang ako mag-isa. Parang may something sa dalawang 'yun eh. Well,
'yun ang aabangan ko sa mga susunod na kabanata. Tatalikod na sana ako para
puntahan kung saan naka-park ang kotse nang biglang may narinig akong nakakarinding
boses mula sa likuran ko.

"Ate Allison! Ate!"

Paglingon ko ay nakita ko si Ailee na kumakaripas ng takbo papunta sakin.

Napakunot ako ng noo dahil sa pagtataka. Oh, akala ko may sakit siya?
"Oh Ailee?"

"Ate... Ate Allison, na.. nakita mo ba si Jhay?"

hinihingal niyang tanong.

"O-Oo, kasama niya si Cassie ngayon."

sagot ko.

"H-Huh?"
biglang hina ng boses niya.

"Sabi ko, magkasama sila ngayon."

ulit ko.

Oh, no hard feeling please, nagsasabi lang ako ng totoo.Nakita ko kung pano
napaiwas ng tingin sakin si Ailee. Napansin ko rin ang pamumuo ng luha sa mga mata
niya.

"G-Ganun ba? Ahm.. ano. S-sige Ate Allison, mauna na 'ko."

malungkot niyang paalam pagkatapos ay mabilis na siyang tumalikod sakin.

Naaawang pinagmasdan ko na lang ang palayong si Ailee.

Siguro nga hindi nasusukat ang pag-ibig sa kung gaano katagal ang pinagsamahan
ng dalawang tao, siguro nasusukat 'yon sa kung sino ang mas tinitibok ng puso ng
isa na hindi niya kailanman naramdaman sa kasama niya. Well, that's what we called
LOVE. Darating ang araw na may isang tao ang sasaya kapiling ang mga mahal nila
habang ang isa nama'y masasaktan dahil mas pinili ng mahal niya ang iba. Kapag
dumating ang araw na 'yon, wala ng ibang dapat pang gawin kundi ang mag-let go at
hanapin ang taong tunay na magmamahal at nakalaan para sayo. Ganyan kasakit
magmahal.
Tila bumalik ako sa kamunduhan nang biglang mag-ring ang cellphone ko.

Calling:
Janus

"Oh Janus?"

"Allison, nakita mo ba si Ailee?"

"Oo, nandito siya kanina sa parking lot ng University, baka umuwi na 'yon."

"Ah ganun ba? Sige,sige. Salamat! Bye!"

"Ah teka!"

"Bakit?"

"Ahm.. ano kasi.."

"Ah oo nga pala, may hang-over ang asawa mo, nag-inom kami kagabi eh. Miss ka na
yata, umuwi ka na! Hahaha!"

Magsasalita pa sana ulit ako nang biglang mawala na si Janus sa kabilang linya.
Matagal akong natigilan.

Nag-inom si Tristan? Eh nag-iinom lang naman 'yun kapag may okasyon ah! Sira-ulo
talaga 'yun! Ang ingay pa naman 'non 'pag nalalasing, suka pa ng suka, tapos kung
san-san na lang nahihiga. Baka mamaya pumasok pa 'yon sa office niya nang may hang-
over? Haluh! May naisip ako. TAMA! Gagawan ko siya ng soup, tapos ipagluluto ko na
rin siya ng lunch niya! Kakalimutan ko muna pride ko, kailangan ako ng asawa ko.

Pagkagaling ko sa school ay dumaretso na agad ako sa supermarket para mamili ng

mga gagamitin kong ingredients sa lulutuin ko. Nakakatuwa, para na talaga akong may
asawang tao nito. Mag-go-grocery tapos pag-uwi ko sa bahay ipagluluto ko ng pagkain
ang asawa ko. Haaay ang sarap sa pakiramdam.Pagkapamili ko ay dumaretso ako sa
bahay ni Cassie at 'don ko niluto ang dadalhin ko para kay Tristan. Favorite niya
kasing humigop ng mainit na soup lalo na kapag may hang-over siya. Nag-research pa
nga 'ko sa internet kung pano 'yun lutuin ng masarap eh. Wala naman kasi akong alam
sa pagluluto, pagpiprito nga lang ng itlog palpak pa.

Pagkatapos kong magluto ay inilagay ko 'yun sa stainless na baunan at inilagay

ko sa isang lunch bag na nahagilap ko sa kusina ni Cassie. At pagkatapos ng
limandaang libong taon, de joke lang, natapos din ako. I'm done.

Huminga muna 'ko ng malalim bago ko ini-start ang sasakyan ko habang nakangiting
nakatingin ako sa katabing upuan ng driver's seat kung saan naron ang niluto ko
para sa mabait kong asawa.

"AH MRS.FONTANILLA, hindi po pumasok ngayon sa office ang CEO."

magalang na sagot ng receptionist ng DC Group of Companies.

Para akong tanga dito.

Para akong tanga dito. Siguro iniisip ng receptionist na 'to na naturingan

akong asawa pero hindi ko alam na hindi pumasok ang asawa ko sa opisina. "H-Huh? A-
Ah ganun.. ganun ba? Hahaha! I thought he's here, wala kasi siya sa bahay namin
kanina. Siguro may pinuntahan lang noh? Haha. Oh sige mauna na 'ko." Pagkatalikod
na pagkatalikod ko sa receptionist area ay bigla akong napasimangot. Edi ako na
walang kwentang wife at si Tristan na ang nakaka-awang husband. KAINIS!

Pagkagaling ko sa kompanya ay dumaretso ako sa mansion. Grabe, nahihilo na 'ko sa

kapaparoo't-parito ko eh!

"Oh Allison? Akala ko sabi ng daddy mo isang linggo ka raw magtitigil kina Cassie?"
 bungad ni Manang Elly sakin.

Bakit? Di na ba 'ko welcome dito?

"Ah,may kukunin lang ho akong damit at ibang gamit sa kwarto ko, ah I mean sa
kwarto namin ng asawa ko."

"Ewan ko ba sayong bata ka.May asawa ka nang tao pero natutulog ka pa sa ibang
bahay na para kang nagbubuhay dalaga. Ayaw mong asikasuhin ang asawa mo dito. Ayun,
nag-inom kagabi at lasing na lasing."
sermon ni Manang sakin.

Hello! Asawa ho ako, hindi ako caregiver.

Inis na nagmartsa ako paakyat sa kwarto namin ni Tristan. Bakit kaya hindi nila
tanungin ang magaling kong asawa kung bakit hindi ako umuuwi dito? Napatigil ako at
inis na napabuntong-hininga.

"Ewan ko ba sayong bata ka. May asawa ka nang tao pero natutulog ka pa sa ibang
bahay na para kang nagbubuhay dalaga. Ayaw mong asikasuhin ang asawa mo dito.
Nye,nye,nye,nye..." pambabadya ko sa mga sinabi ni Manang kanina.

NAKAKAIMBYERNA! Ako tuloy nagmumukang masama dito!

Nakarating na ko't lahat-lahat sa harap ng kwarto namin pero hindi pa rin ako
tumitigil sa kakabulong ng mga sama ng loob ko.

Huminga muna ako ng malalim bago ko hinawakan ang doorknob. Ibibigay ko lang 'tong
pagkain tapos aalis na rin ako.Hindi ko siya kakausapin. Oo,tama. Ganun nga. Nang
makakuha na 'ko ng lakas ng loob ay pinihit ko na ang doorknob.

Akma ko na sanang itutulak ang pinto papasok nang makarinig ako ng boses ng
isang babae sa loob. Bumilis ang tibok ng puso ko. Natigilan ako. Boses 'yon ni
Ellaine.
"Kailangan mong ubusin 'yan Tristan para mawala 'yung hang-over mo." tila nag-
aalalang tono ni Ellaine.

"Ok,ok. I'm going to eat this. But you don't need to...."

"I will stay here Tristan, hanggang sa maubos mo 'yan." pilit ni Ellaine.

Narinig ko ang mahinang pagtawa ni Tristan.

"Fine.Kakainin ko na. Mamaya magtampo ka pa. Anyway,thank you Ellaine. Thank you
for caring me."
base sa tono niya ay alam kong masayang naa-appreciate ni Tristan ang ginagawa
sa kanya ni Ellaine.

Dahil sa palitan nilang iyon ng mga malalambing na salita ay nakaramdam ako ng

kirot sa dibdib ko. Ano 'yon? Ganyanan na? Kapag sakin ang sungit-sungit niya na
dinaig pa ang may kabuwanang dalaw, samantalang kay Ellaine akala mo isa siyang
anghel na pagkabait-bait? D*mn! Pakiramdam ko tuloy, mas masaya si Tristan kay
Ellaine kaysa sakin.

Kumuyom ang isa kong kamay na may hawak na lunch bag dahil sa sobrang
pagkagalit. Parang gusto kong pumatay ng tao ngayon.

Ang kapal ng mukha nila! Dito pa talaga sa kwarto namin sila naglalandiang
dalawa! Dito pa talaga! Ah ganun huh, gusto niyo talaga ng gulo? Pwes ibibigay ko
'yun sa inyo.

Pigil ang emosyon ko nang buksan ko ang pinto ng kwarto namin ng impakto kong
asawa. Nakita ko sila na magkaharap na nakaupo sa couch ng mini-sala namin.
Nakapalumbaba si Ellaine sa lamisita habang si Tristan naman ay masayang kumakain.
"Oh wow! Nice scenario!"
gulantang ko sa kanila, dahilan kaya sabay silang napatingin saking dalawa.

Gulat na napatayo si Tristan, habang si Ellaine naman slow-mo na tumayo habang

nakayuko. At may hiya pa siya ng lagay na 'yan huh? BRAVO!

"A-Allison kanina ka pa ba dyan?"

parang namatanda lang na tanong ni Tristan. Grabe!

"Ah hindi, kakarating ko lang. Sorry nga pala kung hindi muna ako kumatok bago ako
pumasok.
Eh kasi naman kwarto KO rin 'to eh, hindi ko naman napansin na may IBA ka pa lang
kasama dito. Did I ruin your moment guys? Oh sige labas na muna 'ko, mamaya na lang
ulit ako babalik 'pag tapos na kayo, KAHIYA naman kasi sa inyo. Gusto niyo i-lock
ko pa 'yung door para magkaron kayo ng PRIVACY?"

"ALLISON!"
nagdilim na 'yung itsura ni Tristan.

Pareho ko nang naitikom ang nanginginig ko nang mga kamao. Nagtama ang mga nag-
aapoy sa galit na mata naming dalawa. Nagsalita si Ellaine.

"A-Allison nag-wo-worry lang naman ako kay Tristan kasi may hang-over pa siya kaya
ipinagluto ko siya ng soup since na wala ka dito sa-----"

"So pinapalabas mo na wala akong kwentang asawa?"

"That's not what I mean Alli---"

"Teka nga Ellaine, sa pagkaka-alam ko kasi meron tayong labing-dalawang katulong
dito sa bahay at tatlo 'don ang kusinera. So ang hindi ko lang maintindihan ay kung
bakit ayaw mo na lang hayaan ang mga 'yon na ipagluto ang asawa ko, na kung bakit
nangingialam ka pa sa trabaho nilang----"

"Allison STOP!"
sigaw ni Tristan.

Hindi ako nagpasindak sa sigaw niya bagkus lalo lang akong lumapit kay Ellaine at
buong panlalait na tinitigan ko siya mula ulo hanggang paa.

"And one more thing Ellaine, sa pagkaka-alam ko din kasi SECRETARY ka lang ng asawa
ko at 'yun ay 'pag nasa opisina kayo.Pero bakit hanggang dito sa bahay nag-fi-
feeling sekretarya ka pa rin sa kanya? Hindi pa ba sapat sayo 'yung suswelduhan mo
at pati dito nag-seserbisyo ka pa rin sa asawa ko? Then fine Ellaine, babayaran ko
lahat ng ginawa mong pag-aalaga sa asawa ko 'nung wala ako. Magkano ba gusto mo? Ah
teka.."

Hinalungkat ko lang ang bag ko at kinuha ko ang pitaka ko. Nadismaya ako ng wala
akong nakitang cash sa wallet ko, puro atm card na wala nang laman at credit card
lang ang nandoon. Pano kasi, isang linggo akong nanlibre 'non sa mga college
classmates ko sa mga bars na pinupuntahan namin para lang may makasama ako 'nung
time na nagagalit ako kay Tristan. Naubos na rin siguro, kasi lagi akong kumakain
sa mga restaurant para lang makaiwas sa kanila, ayoko kasing sumabay non sa pagkain
kina Tristan dahil lalo lang lumalalim ang galit na nararamdaman ko sa kanya at kay
Ellaine.

SAYANG, gusto ko pa naman sanang isampal sa mukha ng palakang kokak na 'to 'yung
pera.

"Why you're so mean to me Allison? Hindi naman tayo ganito dati diba? Pinipilit ko
namang ibalik 'yung pagkaka-ibigan nating dalawa pero... pero..."
napa-iyak na si Ellaine.
Pumalakpak ako nang malakas na parang na-amaze sa nakita.

"AWARD! Best Actress!"

sakrastikang sambit ko sa kanya.

Natigilan ako nang lumampas si Ellaine sakin at mabilis na lumabas ng kwarto.

"Bakit mo ginagawa to? Sabihin mo sakin Allison. BAKIT MO GINAGAWA 'TO!"

puno ng pagkasuklam na bulyaw sakin ni Tristan.

Hindi ako nakapagsalita mas nangingibabaw ang galit na nararamdaman ko ngayon.

Marami akong gustong sabihin ang kaso walang lumalabas miski isang kataga sa bibig
ko.

"Kung galit ka sakin Allison, sakin mo na lang ibunton 'wag sa ibang tao! 'Wag mo
ng idamay si Ellaine!"

Nagpanic ako nang naglakad siya palabas ng pinto. San siya pupunta? Di kaya
susundan niya si Ellaine?

"TRISTAN!"
pigil ko sa kanya. Napatigil siya.

"Sinasabi ko sayo. Sa oras na sundan mo ang babaeng 'yon,ora-mismo lalayas na 'ko

sa bahay na 'to. I repeat, sa oras na puntahan mo si Ellaine, sinisigurado ko sayo
Tristan, aalis na 'ko sa bahay na 'to at hindi na 'ko babalik sayo." may pagbabanta
sa tono ko habang nak-chin-up ako para pigilan ang naka-ambang pagpatak ng mga luha
ko.
 "F*ck! D*mn Sh*t! ALLISON! Stop being stubborn! Stop being childish! Stop being a
brat! STOP! STOP!"

Kahit alam kong naguguluhan siya ay nagpatuloy pa rin siya sa pag-alis at

sinundan niya pa rin si Ellaine. At kasabay n'on ang isa-isang pagpatak ng mga luha
sa pisngi ko. Ano ba 'to, akala ko nasaid na lahat ng luha sa katawan ko pero eto
na naman sila. They started to fell like there's no tomorrow. Bakit ganon? Akala ko
ba miss niya na 'ko?
Pero bakit ngayong nagpakita na 'ko sa kanya para lang akong itsapwera? Sana
hindi na lang pala ako umuwi dito, sana di na lang ako nag-alala sa kanya! May nag-
aalaga naman pala sa kanya dito eh, edi 'don na lang siya. 'Don siya masaya eh!

Inis na pinahid kong magaling ang mga nagkalat na luha ko saking magkabilang
pisngi.

Ganun huh! Gusto mo na talaga akong umalis? Edi sige, lalayas ako! Aalis na talaga
ako at hindi na 'ko babalik!

Nagmamadaling kinuha ko ang maleta ko pagkatapos ay binuksan ko ang lahat ng

closet kung saan nakalagay lahat ng mga damit ko. Kinuha ko lahat 'yon at
isinalampak lahat sa loob ng maleta ko. Nang matapos akong mag-impake ay lumabas na
'ko ng kwarto. Nagmamadaling bumaba ako ng hagdan para hindi ako maabutan ni
Tristan. 'Don siya sa Ellaine niya! Magsama silang dalawa.

"Allison! Allison wait!"

Napatingin ako sa likod ko. Nakita ko si Tristan. Bumalik siya. Binalikan niya ba
'ko?

Ah hindi! Aalis pa rin ako. Nagpatuloy ako sa paglalakad habang buhat-buhat ko ang
mabigat kong maleta, ngunit hindi pa 'ko nakakahakbang ng tatlo ay may humawak na
sa braso ko. Naabutan na niya 'ko.

"Ano ba! Let me go! Let me go Tristan! Bitiwan mo 'ko!"

 sigaw ko sa kanya habang hinahampas-hampas ko ang braso niya para pakawalan
niya ako, ang kaso, sa tuwing nagpupumiglas ako ay lalo niya lang hinihigpitan ang
pagkakahawak sa braso ko.

"Aalis ka talaga?"
may pagdaramdam sa tono niya na para bang hindi siya makapaniwala na iiwan ko
talaga siya.

"Wala ka ng pakialam 'don!"

"May pakialam ako dahil asawa kita!"

Sa kabila ng pamumula ng mga mata niya dala marahil ng sobrang galit ay hindi pa
rin n'on matatago ang pamumuo ng mga luha niya roon.Nabitawan ko ang hawak kong
maleta nang bigla niya 'kong hinila at niyakap ng mahigpit. Mahigpit na mahigpit na
para bang isang taon niya 'kong hindi nakita. Yakap na puno ng pangungulila at
pagkamiss para sakin.

Gusto ko rin sana siyang gantihan ng yakap ang kaso sa tuwing naaalala ko lahat
ng masasakit na sinabi at ginawa niya sakin n'on ay hindi ko mapigilang magalit at
mamuhi sa kanya ng paulit-ulit. Nakakapagod na. Napapagod na 'kong umunuwa sa mga
pagkakamaling paulit-ulit na lang niyang ginagawa. Nahihirapan na rin ako. At bago
ko pa man pagsisihan ang lahat ng 'to, kailangan ko ng lumayo. Mabilis kong
itinulak si Tristan mula sa pagkakayakap niya sakin.

"Just let me leave. Ayoko ng makita ka,Tristan."

buo ang loob na saad ko pagkatapos ay nag-umpisa na ulit akong maglakad
pababa.

Paulit-ulit niya kong pinipigilan ang kaso buo na ang desisyon ko at hindi na niya
'ko mapipigilan pa.
"Allison! Ano ba! Makinig ka nga sakin! Mag-usap tayo! Pag-usapan natin 'to!"

"Ano ba! Ilang beses ko bang sasabihin sayo na wala na tayong dapat pag-usapan pa
Tristan! Aalis na 'ko, buo na desisyon ko! Ayoko ng makita ka pa kahit kailan!
Bahala ka na sa buhay mo!"

"Tristan Allison! Ano bang nangyayari sa inyong mag-asawa?"

awat ni Manang saming dalawa. Naabutan niya kami ni Tristan sa lobby na nasa
aktong naghihigitan ng maleta.

Kung nandito siguro si daddy, malamang inatake na 'yon sa puso dahil sa nangyayari.
Nagsilabasan lahat ng maids at naki-isyoso.

"Aalis na ho ako Nang, ayoko ng makasama 'tong abnormal na 'to! Ako na lang ho ang
aalis!"

"Allison, hindi ka aalis dito! You will stay here forever! Kasama ko!"

"Ano?! Hoy akala mo ba gusto kong makasama ka habang-buhay! Mangarap ka! Tumanda ka
mag-isa mo! Autistic! Baliw! Abnor---- "

"Hey earthlings! What's happening here?"

 Sabay-sabay kaming napalingon lahat nang pareho naming narinig ang pamilyar na
tinig na iyon ng isang lalaki. Nakita namin sa bungad ng pintuan ang isang lalaking
ka-height ni Tristan, naka-pants siya at naka-polo na humahapit sa matipuno niyang
katawan na tinatakpan naman ng suot niyang black leather na jacket. 'Yung style ng
buhok niya ay 'yung parang katulad ng mga hairstyle ng mga koreano. Naka-shades
siya non kaya hindi ko pa siya makilala pero promise, pamilyar 'yung boses niya.

"Ano? Tititigan niyo na lang ba 'ko? Hahaha! Hulaan ko, hindi niyo 'ko nakilala
noh?" tatawa-tawang sambit niya.

Nakita kong tumitig siya sakin.

"Hoy babygirl! Ano ba hindi mo na ba talaga ko natatandaan?" nagtatampo na 'yung

tono niya pero nakangiti pa rin siya.

W-Wait? B-Babygirl? Teka? Isang tao lang ang tumatawag sakin n'on ah?

HALUH! Walang boses na naituro ko na lang ang lalaking kaharap ko ngayon habang
halos kita na ang gilagid ko dahil sa sobrang lawak ng ngiti ko. At nang siguro'y
mapagtanto na niyang kilala ko na siya ay dahan-dahan na niyang tinanggal ang suot
niyang shades. Narinig kong nagtilian ang ibang mga katulong.

WAAAAAAH! Siya nga!

Ang nag-iisang lalaking tumutulong sakin n'on sa tuwing tinatakasan ko si Tristan
para makagimik ako. Ang nag-iisang lalaking tagapagtanggol ko sa tuwing inaaway ako
ni Tristan. Ang lalaking tanging nakakaintindi sa mga pinagdaraanan ko sa buhay.
Ang lalaking laging nagsasayaw ng froggy dance sa harap ko kapag nalulungkot ako.
Ang lalaking nagparamdam sakin na hindi ako nag-iisa dahil nandyan lang siya. At
ang unang lalaking naging kaibigan ko sa buong buhay ko.

"YOHAN!!"

Binitiwan ko kay Tristan ang hawak kong maleta at nagtatakbo ako patungo kay
Yohan. At dala marahil ng sobrang pagkamiss at kasiyahan para sa isa't-isa kaya
parang mga bata kaming nagtatalon paikot habang magkahawak kamay kaming dalawa.

"Long time no see. Na-miss kita babygirl."

nakangiting sabi niya sakin at pagkatapos ay walang sabi-sabing bigla na lang
niya 'kong niyakap ng mahigpit. Napangiti ako.

"Na-miss din kita noh. Na-miss ko na mga kalokohan mo! Daya mo, ang tagal mong
hindi bumalik dito sa Pilipinas!"
saad ko habang pinapalo-palo ko 'yung likod niya. Napatawa kaming dalawa.

Siya si Yohan.
 YOHAN XANDFORD FONTANILLA - ang bunsong anak ni daddy Roberto at ang nag-iisang
kapatid ni Tristan Xavier Fontanilla.

<center><h1>Chapter 11</h1></center>
<hr>
"Long time no see kuya." abot tenga ang ngiti na bati ni Yohan kay Tristan habang
nakataas ang kanyang kamao.

"Yeah,long time no see." tipid ang ngiting sagot ni Tristan pagkatapos ay idinikit
niya ang isa niyang kamao kay Yohan at nagyakapan silang magkapatid at nang matapos
ay si Manang Elly naman ang pinuntahan niya at kanyang niyapos.

"Ang ganda mo pa rin Manang ah!" birong puri ni Yohan kay Manang.

"Ay naku, tigil-tigilan mo nga 'kong bata ka." nakasimangot pero masayang sambit ni
Manang. Nagtawanan sila.

"Teka, ano nga pa lang masamang hangin ang nalanghap mo't naisipan mong bumalik
dito?" kunot-noong tanong ni Tristan. Kung hindi niya siguro kapatid si Yohan,
iisipin ko ngayon na naiinis siya na nandito ang bunso niyang kapatid. Hindi man
lang kasi ngumiti eh.

Napakamot ng ulo si Yohan.

"May concert kami dito bukas, as in sold-out concert kuya. Aish! Naturingan kayong
mga kapamilya ko, concert ko 'di niyo alam? Aish, babo!" -Yohan
"A-Ano?Bobo ako?!" sumama 'yung mukha ni Tristan.

Nagkatinginan kami ni Yohan pagkatapos ay sabay kaming humagalpak ng tawa.

"Bobo daw? Whahaha! Ang tanga talaga kahit kailan ng kuya mo Yohan! Hahaha!"

Tawa ako ng tawa.Sa pagkakaalam ko kasi ibig sabihin ng babo sa Korean ay stupid.
Natutunan ko 'yan kay Ailee kasi madalas rin siyang nagsasalita ng korean language,
mahilig din kasi 'yun sa k-pop eh kaya pati salita ng mga koreano pinag-aaralan rin
niya.

"A-Ano namang nakakatawa d'on? Malay ko bang korean language 'yon? Ano bang alam
ko sa korean ngongo na 'yan!" naiinis na sambit ni Tristan dahilan kaya lalo kaming
inihit ng tawa ni Yohan. Ayaw kasi ni Tristan na pinagtatawanan siya ng iba,
nagagalit siya. Mataas kasi ang tingin niya sa sarili niya.

Nang magsawa kami sa kakatawa ay ikiniyubit ko na ang braso ko sa braso ni Yohan na

para bang batang naglalambing. Eh bakit ba, ganto na kami simula bata pa lang at
isa pa na-miss ko rin siya ng sobra.

"Tara sa kusina, ipagluluto kita ng lunch." masayang aya ko sa kanya pagkatapos ay

hinila ko siya pa-direksyon sa kusina.

"Tamang-tama hindi pa ko nagla-lunch." abot-tengang ngiti ngiti niya habang

hinihimas-himas niya ang kanyang tiyan.

"Sige,sige! Anong gusto mong lutuin ko? Sinigang? Adobo? Afritada? Dali sabihin
mo." excited na alok ko sa kanya.
"Kahit ano babygirl basta luto mo." nakangiting sagot niya pagkatapos ay naglakad
na kami patungo sa kusina.

"Hoy Allison, hindi pa ako kumakain ng tanghalian, ipagluto mo rin ako!"

maawtoridad na utos ni Tristan sa likod.

Napatigil ako sa paglalakad at inis na napabuntung-hininga na lang. ANG KAPAL NG

MUKHA NG IMPAKTONG BALIW NA 'TO AH!

Bumitaw ako mula sa pagkaka-kuyabit ko sa braso ni Yohan at imbyernang pumihit ako

patalikod para harapin si Tristan.

"Hoy baliw! Hindi mo ako alila huh kaya tumigil ka sa kaka-utos na para bang sinu-
swelduhan mo 'ko! Ang kapal talaga ng pag-mumukha mo noh? Kung nagugutom ka pwes
magluto ka mag-isa mo!" bulyaw ko sa kanya habang asar na dinuduro-duro ko siya.Ang
sama ng ugali ng lamang-lipang 'to!

Nagsitunguhan ang mga katulong habang si Manang naman ay iiling-iling na umalis at

pumunta kung saan, narindi siguro sa boses ko.

Pagkatapos lahat ng mga ginawa niya sakin, ngayon mag-uutos siya na para bang
walang nangyari! Lakas ng loob nito ah! D'on siya sa Ellaine niya magpaluto ng
kakainin niya! Bwisit siya!

Parang ang sarap tuloy na ipagluto nga siya ng pagkain tapos sisiritan ko ng
pamatay sa ipis at lamok, ewan ko lang kung hindi pa siya matuluyan niyan.

"Si Yohan, ipagluluto mo tapos akong asawa mo hahayaan mo na lang magutom?" reklamo
ni Tristan.

"Oh ano naman sayo ngayon? Kung gusto mong kumain, magpaluto ka kay Manang tapos
pahaluan mo na rin ng muriatic acid para mawala na ang katulad mong masamang
engkanto sa bahay na 'to! Tara na nga Yohan, 'wag na nga nating pansinin 'yang
abnormal mong kapatid." nagtitimping sambit ko pagkatapos ay hinila ko na ulit si
Yohan paalis.

"Yohan, kapatid! Kung ako sayo, magpapaluto na lang ako kay Manang ng tanghalian!
Ako na nagsasabi sayo, hindi marunong magluto 'yang si Allison, nagmamagaling lang
'yan kasi nanadito ka, eh 'yung simpleng pagpiprito nga lang ng itlog sinusunog pa
niyan eh, at eto pa huh akalain mong 'yung ginawa niyang afritada eh minudo pala?
Hahahaha! Nag-fi-feeling HRM graduate! " pang-inis ni Tristan habang umaakto pa
siyang naiihit kunwari sa kakatawa.

ABNORMAL TALAGA!!! At dahil punung-puno na 'ko, kaya nang makakita ako ng pakalat-
kalat na maliit na vase sa paligid ay walang sabi-sabing kinuha ko agad 'yon at
walang pagdadalawang-isip na ibinato ko 'yon kay Tristan.Basag ang vase.
Lalo lang nadagdagan ang pang-gagalaiti ko nang makita kong nakailag pala siya.
Nai-grin ko na lang ang mga ngipin ko dahil sa sobrang panggigitil lalo na nang
ngumisi pa siya sakin using his haha-hindi-ako-natamaan look.

Juice ko po! Bakit niyo hinayaang mag-exist sa mundong 'to ang taong 'yan! Napaka-
papansin eh! PAPANSIN TALAGA!

"Yohan, halika na! Ipagluluto na kita ng MASARAP na lunch!" pang-iinggit ko kay

abnormal.

"Ok let's go babygirl!"

umakbay sakin si Yohan.

"Kuya titirhan na lang kita ng MASARAP na tanghalian na iluluto ni Allison huh.

Haha!" pang-iinis ni Yohan habang kinakawayan niya ang kapatid niya.

"F*ck! Hoy Allison! Anong gagawin ko dito sa maleta mo?!" -Tristan

GAAAAAAAAD!!
 "KAININ MO!" -ako

Gabi na ng dumating si daddy mula sa kompanya. Wala man lang siya naging ka-rea-
reaksyon nang makita niya si Yohan,pero hindi man niya ipakita at sabihin ay alam
naming lahat na masaya rin siya dahil isa nang sikat na k-pop artist ngayon ang
bunso niyang anak manyapa't naroon pa rin ang nararamdaman niyang pagtatampo dahil
akala niya'y ito ang tutulong sa kanya sa pagpapatakbo sa kanilang kompanya.

"Kailan ang balik mo sa Korea?" walang kakurap-kurap na tanong ni daddy kay Yohan
habang abala siyang humihiwa ng steak.

Kasalukuyan kaming naghahapunan lahat sa dining room, katabi ko si Tristan at

magkatabi naman sa harap namin sina Yohan at palakang kokak ay este Ellaine pala.

"The day after the concert dad." sagot ni Yohan.

"Ganun? Two days ka lang pala dito?" malungkot na sabi ko sa kaharap ko.

"Don't worry babygirl, babalik din naman ako agad." nakangiting sambit niya na siya
namang ikinatuwa ko.

Masarap kasing kasama si Yohan, 'yung tipo na kapag kasama mo siya malilimutan mo
lahat ng problema mo kasi patatawanin ka niya ng patatawanin lalo na kapag alam
niyang malungkot ka. Kumbaga, hindi siya nakaka-bored kasama.

"Agad? Babalik ka agad? Pano naman 'yung career mo sa Korea? 'Wag ka ng bumalik
Yohan, ah I mean, 'wag mo na kaming intindihin dito, mag-focus ka na lang sa career
mo." advice kuno ng katabi ko.

Inis na tiningnan ko si Tristan na noo'y subo ng subo ng pagkain na para bang isang
linggong hindi nakakain.Para tuloy siyang palaboy na first time makakain ng mga
masasarap. Sinulyapan niya 'ko sandali at pagkatapos ay binawi niya ulit ang
paningin niya.

"Kasama ba sa pagiging k-pop 'yang style mo ngayon?" curious na tanong muli ni

daddy kay Yohan.

Ang tinutukoy ni daddy ay 'yung ayos ng buhok ni Yohan na halos tumatakip na sa mga
mata niya dahil sa sobrang haba ng kanyang bangs.

"Oo naman dad, ginagaya nga ng mga Pilipino 'tong gantong style eh." proud na sagot
ni Yohan.

"Ang hot nga eh! Gusto ko 'yang style ng buhok mo Yohan, lalo kang gumwapo!"
kinikilig kunwari na puri ko sa kanya.

Mabilis na napatingin sakin si Tristan na para bang nai-inggit sa sinabi ko sa

kapatid niya at pagkatapos ay buong panlalait na tiningnan niya si Yohan.

"Ano? Anong gwapo dyan? Tingnan mo nga itsura nyan mukha 'yang sanggano." salungat
ni Tristan.

Banas na tiningnan kong muli ang katabi ko.

"Di hamak naman na gusto ko 'yung style ng buhok ng kapatid mo kesa dyan sa buhok
mo na mahiya mo may palong ng manok sa ulo!" -ako

"Anong palong ng manok 'yang sinasabi mo? Eto? Etong style na 'to."

Itinuro niya 'yung buhok niya na akala mo'y nakuryente dahil sa sobrang taas ng
pagkaka-gel.
"Ha-ha! Eh kahit nga sina Janus ginagaya 'tong style na 'to ang kaso sakin lang
talaga bumagay. POGI kasi ako. Bihira ka lang makakita ng gwapong may palong ng
manok sa ulo Allison, kaya swerte ka sa asawa mo." pagmamayabang niya sakin.

Humigpit ang pagkakahawak ko sa hawak kong fork and knife na kulang na lang ay
isaksak ko sa bibig niya para tumigil na siya sa mga kahambugang pinagsasa-sabi
niya.

"Ako? Suwerte sayo? Juice ko Tristan, kung alam mo lang, kulang na nga lang ibenta
ko na kay kamatayan 'yang kaluluwa mo mawala ka na lang sa mundong 'to."
nanggigitil na saad ko.

"Ows talaga? Edi, isasama kita para happily ever after na tayong dalaw----aaaaah!"

Napasigaw siya ng malakas nang hindi ko na napigilan ang pagtitimpi ko at

tinadyakan ko na siya sa paa niya sa ilalim ng mesa. Kalalaking-tao, napaka-daldal!
Hindi ko alam huh, pero may napapansin akos sa kanya ngayon eh.

Nabitawan niya ang hawak niyang mga kubyertos at bahagya siyang napayuko habang
hawak-hawak niya ang kanyang paa.

"Allison! Tristan! Nasa harap kayo ng pagkain!" sermon samin ni Manang nang makita
kaming nag-aaway na dalawa.

Nagkatinginan kaming dalawa ni Tristan. Ang dilim ng tingin niya sakin na para bang
gusto niya kong tirisin, nagkataon lang na babae ako at nasa harap kami nila daddy
na noo'y parang tuwang-tuwa pa na nag-aaway kaming dalawa kaya hindi niya 'ko
masigawan. Kagat-kagat niya ang kanyang labi dahil siguro sa pagka-inis sa ginawa
ko. Pinandilatan ko lang siya ng mata habang dinduro ko sa kanya ang hawak kong
tinidor.

Pagka-kain namin ng hapunan ay nagderetso kaming dalawa ni Yohan sa pool area at

d'on namin pinagpatuloy ang tila wala na yatang katapusang kwentuhan naming dalawa.
Tawanan kami ng tawanan na para bang kami lang ang tao sa buong mansion. Pa'no kasi
nakakatuwa 'yung mga kinu-kwento niya sakin na mga naging karanasan niya daw sa
Korea n'ung bago pa lang siya d'on, na minumura niya daw ng tagalog y'ung ibang
koreano na nakaka-away niya, na kapag hindi niya daw naiintindihan y'ung ibang
salita nila sinasabi niya na lang daw as an answer is 'tumahimik ka ang baho ng
hininga mo', tapos kapag daw may concert sila sa ibang mga bansa hindi daw stuffed
toys y'ung inihahagis niya sa mga fans kundi mga laruang gagamba o kaya ipis. Luku-
luko talaga 'to,hindi pa rin siya nagbabago,hanggang sa ibang bansa dala pa rin
niya ang mga kalokohan niya.

"Haaaay,na-miss talaga kita." nakangiti siya pero seryoso 'yung mga mata niya
habang nakalagay 'yung mga kamay niya sa likod ng kanyang ulo at abalang nag-iinat.

Kumuha lang ako ng ilang chips sa ibabaw ng table at saka pahagis na isinubo ko sa
bibig ko. Nag-pakuha kasi kami ng mga snacks at ilang lata ng beer sa ibang maids
dahil alam naming matatagalan pa ang kwentuhan naming dalawa.

"Sus, kung hindi pa nga kayo magkakaron ng concert dito, hindi mo pa maiisipang
dumalaw dito sa mansion." may halong pagtatampo ang tono ko.

Walang boses na napatawa siya.

" 'Yun ang akala mo. Kung alam mo lang sana kung pano ko pinilit ng pa-ulit-ulit
'yung manager ko para lang maka-uwi dito, ang kaso dahil sa sobrang hectic ng
schedule namin, hindi ako pinayagan ng management." paliwanag niya sakin.

Napa-pout na lang ako habang tinititigan ko siya.

Five years.Five years simula ng umalis si Yohan dito sa Pilipinas. Third year high
school pa lang ako no'n samantalang siya ay naka-graduate na ng high school. N'ung
taon na umalis si Yohan, ay siya ring taon kung kailan ipinagtapat ni daddy Robert
ang tungkol sa Last Will and Testament na ginawa ng daddy ko.
Tuwang-tuwa ako n'on pero napawi din agad lahat nang malaman kong aalis na nga
siya,na iiwan na niya 'ko. Pinilit ko pa siya n'on na 'wag nang umalis pero buo na
daw ang desisyon niya. Napag-desisyunan niya na lumipat sa Korea para d'on mag-aral
ng kolehiyo.Pangarap din niya kasing makapag-perform d'on at balang araw ay maging
miyembro ng sikat na k-pop group na ngayon nga'y abot-kamay na niya ang pangarap
niyang 'yon. At dahil isa pa rin siyang Pilipino kaya hindi nakapagtatakang sikat
rin siya dito sa Pilipinas na dahilan siguro kaya nag-sold-out ang concert nila
dito para bukas.

Pero n'ung nawala naman siya dito sa mansion,feeling ko nag-iisa na lang ako sa
mundong 'to,na wala na akong kakampi,na wala na akong tagapag-tanggol lalo na kapag
lagi akong pinapagalitan ni Tristan.

"Pssst.Bakit natahimik ka yata dyan?"

puna ni Yohan nang mapansin niya sigurong natulala ako. Tipid akong ngumiti sa
kanya.

"Wala.Naalala ko lang 'yung araw na umalis ka dito, na iniwan mo 'ko kasi mas
pinili mo 'yung pangarap mo, nalungkot ako n'on, akala mo ba?"
pangongonsensiya ko sa kanya.

Umiwas siya ng tingin sakin. May kung anong emosyon ang nakita ko sa mga mata niya.
Parang malungkot? Parang may gusto siyang sabihin pero hindi niya masabi-sabi.
Ewan,hindi ko rin alam ang ibig sabihin n'on. Tumingin lang ulit siya sakin ng
seryoso.

"Tell me the truh,Allison. Pinabayaan ka ba ni kuya n'ung nawala ako?" puno ng pag-
aalala at pangamba ang tono niyang 'yon.

Ako naman ang nag-iwas ng paningin. Napayuko na lang ako.

Ano bang sasabihin ko sa kanya? Na dahil sa pagiging over-protective ni Tristan

sakin noon kaya mas lalo akong nasaktan? Na konting pagkakamali ko lang kung
pagalitan niya ko parang hindi ako tao? Na dahil sa sobrang taas ng pride niya
halos hindi na niya namamalayan na nakakapanakit na pala siya? Na halos ipamukha
niya sakin na mas importante ang iba kaysa sakin na sarili niyang asawa? Na sobra
akong nahihirapan sa tuwing kasama ko siya?

Gusto kong magsumbong kay Yohan, gusto kong sabihin sa kanya lahat ng nararamdaman
ko as in lahat-lahat, 'yung sakit, 'yung galit, 'yung mga hinanakit at 'yung
pagdaramdam ko para sa kapatid niya. Pero dahil ayokong mag-away na naman sila kay
mas minabuti ko na lang na kimkimin lahat ng 'to.

Alam ko kasi na kapag nalaman lahat 'to ni Yohan ay gagawa at gagawa na naman siya
ng paraan para magalit sa kanya si Tristan para lang ma-ipagtanggol at ma-
protektahan ako laban sa kanya. Ganyan ako kahalaga kay Yohan, na kahit sino kaya
niyang kalabanin para lang sakin.

"Ah.. H-hindi. Hindi niya ko pinapabayaan." sagot ko na lang.

Hindi niya ko pinababayaan,sinasaktan lang.

Narinig ko ang pag-buntung-hininga niya.

"Mabuti naman, dahil oras na malaman kong sinasaktan ka niya, ora-mismo, ilalayo na
kita sa kanya." buo ang loob na saad ni Yohan.

Kumuha lang ako ng ilang chips at ibinato ko 'yun sa kanya.

"Tsss.Yabang. Kung nag-aalala ka talaga para sakin, sana n'on pa man itinakas mo na
'ko sa kanya n'ung ikinasal kaming dalawa. Eh ang kaso, hindi ka naman um-attend.
Daya mo. Naghintay pa naman ako n'on ng tu-tutol sa kasalang 'yon." biro ko sa
kanya. Siyempre joke lang 'yon noh, ang saya ko kaya n'ung kinasal kami ni Tristan,
parang dream come true kumbaga. Kahit na may pag-aalinlangan pa ako n'on, kahit na
alam kong wala naman siyang nararamdaman para sakin, masaya pa rin ako na ako ang
pinakasalan niya.

"Um-attend ako." deretsong sagot niya. Seryosong napatitig ako sa kanya.

"Weh?"

"Oo nga."
"Di nga?"

"Ang kulit mo."

"Sinungaling ka kasi."

"Pumunta talaga 'ko. Hulaan ko 'yung suot mo, Ahhm, nakasuot ka pa nga n'on ng
wedding gown tapos tuxedo naman 'yung kay kuya. Tama ba?"

Matagal kaming nagkatitigan na dalawa at pagkatapos ng ilang segundo ay malakas na

tawanan ang nangibabaw saming dalawa. Halos mangiyak-ngiyak ako sa kakatawa. Sira-
ulo talaga 'tong si Yohan.

Pero, Haaaaay... Ang sarap sa pakiramdam.

Ngayon lang ulit ako nakatawa ng ganito, na kahit papano nakakalimutan ko

pansamantala 'yung problema at sakit na dinadala ko ngayon.

Nang magsawa kami sa kakatawa ay nagulat na lang ako nang biglang inilapit ni Yohan
'yung mukha niya sakin. Nanlaki 'yung mata ko. Ngumiti lang siya ng cute at
pagkatapos ay kinurot niya 'yung dalawa kong pisngi.

"Araaay! Oush! Masyakit Yohan!" parang ngongong reklamo ko nang higitin niya pa-
horizontal 'yung magkabila kong pisngi.

"Haha! You look like an alien,babygirl! Hahaha!" tukso niya.

Hindi ko na tuloy alam kung magagalit o matutuwa ako sa ginagawa niya, pero ang
alam ko lang mas nangingibabaw ang kasiyahan ko. Minsan lang ako sumaya ng ganito,
kaya gusto ko nang lubus-lubusin.

"Hoy Allison! Alam niyo ba kung anong oras na huh? Makikipag-kwentuhan ka na lang
ba hanggang sa tilaukan na kayo dyan ng manok? Aba,madaling araw na ah!"

Sabay kaming napatingin ni Yohan sa likod ko nang marinig namin ang galit na tinig
ni Tristan. Nakasuot siya n'on ng checkered na couple pajamas naming dalawa habang
nakayapak pa siya. 'Don ko lang siya napagmasdan ng ayos. Malalim na 'yung eyebags
niya, parang ilang gabi siyang hindi natulog.

"Pakialam mo ba?cMagugutom ka ba kung hindi ako matutulog?" puno ng paghahamon na

sagot ko sa kanya.

"Aba't! Alam mo bang hindi ako makatulog ng ayos kapag hindi kita kasama d'on sa
kwarto?" may halong pag-kainis na sambit niya.

AYUN... Sa wakas, naramdaman niya rin 'yung naramdaman ko n'ung kasalukuyan siyang
nakikipagdaldalan non kay Ellaine habang ako naman, parang tanga lang na
naghihintay sa kwarto. Lihim akong natuwa. May naisip akong magandang gawin.

Slow-mo na tumayo ako at pumunta sa harap ni Tristan. Tinaasan ko siya ng kilay at

saka nag-cross arms.
"Bakit Tristan? Na sakin ba ang higaan at hindi ka maka-tulog ng wala ako?"
panggagaya ko sa sinabi niya n'on sakin. Bawi-bawi lang din.

Nakita ko kung pano lalong dumilim ang itsura niya.

"Let's go.Matutulog na tayo." ma-awtoridad na sabi niya at pagkatapos ay hinawakan

niya 'ko sa kamay ko at walang sabi-sabing hinila na niya ko paalis, ngunit hindi
pa siya nakakahakbang ay bigla na lang may humawak sa kabilang braso ko. Pagtingin
ko, si Yohan. Sino pa ba, eh kami lang naman tao dito.

Hawak-hawak niya ang isa kong braso para pigilan niya si Tristan sa paghila sakin
paalis.

"Maghapon,magdamag na kayong magkasamang dalawa, baka pwede namang masolo ko na ang

asawa ko ngayon." sakrastikong saad ni Tristan sa kapatid niya.

Bilang ganti, ngumiti rin ng sakrastiko si Yohan, cute version 'yung kanya.

" 'Wag kang magmadali kuya, may ibibigay pa 'ko kay Allison." -Yohan

"ATE. Ate Allison na ang itatawag mo sa kanya dahil ASAWA na siya ng kuya mo."
pagtatama ni Tristan.

Hindi pinansin ni Yohan ang kapatid niya dahil habang nagsasalita ito ay abala
naman siya sa pagkakal-kal sa pitaka niya. May inii-abot siya saking papel.

"Para sayo 'yan BABYGIRL."

pang-iinis niya sa kuya niya.
"Sabi nang Ate Allison eh!" galit na si Tristan, pero si Yohan parang wala lang.
Walang kasindak-sindak.

Binasa ko ang nakalagay sa papel. Section: MOSH PIT. Ticket pala 'yun sa concert
nila bukas.

"Sorry kuya kung hindi kita mabibigyan ng ticket, nag-iisa na lang kasi 'yan eh."
-Yohan.

"At kung meron man,hindi pa rin ako pupunta. Ano ako tanga? Makikinig ako sa mga
kantahin niyo na kayo lang ang nakaka-intindi." tila walang pakialam na tugon ni
Tristan habang naka-tingin siya sa ibang direksyon.

"Anyway babygirl, gusto kong pumunta ka sa unang concert namin dito sa Pilipinas.
Asahan kita." nakangiting aya niya sakin. Hindi niya pinansin kuya niya.

Tumango ako as an answer pagkatapos ay nagpaalam na siyang umalis dahil kailangan

niya pa daw na bumalik sa hotel na tinutuluyan niya at ng kanyang mga ka-grupo para
sa press conference nila bukas. Ngunit bago siya tuluyang umalis ay tinitigan niya
pa si Tristan nang mata sa mata na tila ba nakikiramdam.

At pagkatapos ng ilang segundo ay walang paalam na bigla na lang niya kong

hinatak.At sa pangalawang pagkakataon ngayon, buong higpit na muli niya akong
niyakap. Sa harap ni Tristan. Natulala na lang ako.

"Goodnight, Babygirl."

Ewan ko, pero parang sinadya niyang lambingan 'yung pagkakasabi niya n'on sakin.
"A-Ah..A-ano. G-Goodnight din. I-I-Ingat ka." uutal-utal na sagot ko. Naramdaman ko
na lang ang pagdiin ng pagkapit ni Tristan sa kamay ko.

SH*T! Naiilang ako! Ba naman, nakayakap si Yohan sakin habang hawak pa rin ni
Tristan ang isang kamay ko. 'Tong isa naman, ayaw pang bitawan ang kamay ko, na
para bang pag binitiwan niya 'ko maa-agaw ako ng kapatid niya.

MAG-kapatid nga sila, parehas silang abnormal.

"T-tama na. Matutulog na kami." mababa ngunit matigas na angil ni Tristan

pagkatapos ay bigla na lang niya 'kong hinila palayo kay Yohan.

Hila! Higit! Haluh,GRABE! Babalian yata ako ng dalawang magkapatid na 'to ah!

"Tristan, hindi mo na 'ko kailangang hawakan, kaya 'kong maglakad mag-isa. Hindi na
'ko bata!"
reklamo ko nang maramdaman ko ang pangingimay ng kamay ko dahil sa higpit ng
pagkaka-kapit ng kamay ni Tristan 'don.

"Ayaw mong magpahawak sa asawa mo, pero sa iba, pwede kang magpayakap?"

Hindi ko alam, pero nang sinabi niya 'yon, nakaramdam ako ng panlulumo ng puso ko.
Sinabi niya kasi 'yon sa tonong NAGHIHINANAKIT, sa tonong NAGDARAMDAM. Malungkot
'yung boses niya.

Base sa itsura ni Tristan, ay alam ko na kung ano na namang mangyayari mamaya sa

oras na pumasok kami sa kwarto naming dalawa. It's either AWAYAN o IYAKAN.
-----------------------------------------------------------------------------------
-------

(A/N)

OO! ALAM KO BITIN! :)

Mahaba kasi 'yan, kaya hinati ko sa dalawanng part. 'Yung isa hindi ko pa tapos.
Sa Thursday ko po i-popost dahil 2 days akong lalabas ng LAGUNA :) .

please do vote and comment.

<center><h1>Chapter 12</h1></center>
<hr>
Hinila ako ni Tristan paakyat sa kwarto naming dalawa.Hindi siya nagsasalita,pero
base sa nakikita at nararamdam ko,alam kong galit siya.

Galit siya?Aba,baka gusto niyang masapak?

Pagkapasok na pagkapasok naming dalawa saming silid ay banas na tiningnan niya 'ko.

"Kung hindi pa kita sinundo, hindi mo pa
sermon sakin habang 'yung tono niya puno
kilala, hindi ko malalaman na nagpipigil
niyang hindi ako magpapakumbaba sa kanya
dalawa.
maiisipang umakyat dito." mahinahon niyang
ng pagdaramdam. Kung hindi ko pa siya
lang siya ngayon ng galit dahil alam
at baka lalo lang kaming mag-away na

"Pakialam mo ba kung hindi ako matulog? Bakit ba pinapakialaman mo pa pati pagtulog

ko? Tatay ba kita? Diba sinabi ko naman sayo na wala na tayong pakialam sa isa't-
isa! Bakit ba ang kulit-kulit mo?" napipikon na tugon ko sa kanya.

"Galit ka pa rin ba sakin hanggang ngayon, Allison?" tila weak na tanong niya sakin
na para bang wala siyang kaene-energy, ang haggard pa ng itsura niya. Ang lungkot
rin ng mga mata niya.

"At anong gusto mong gawin ko? Na patawarin ka pagkatapos ng lahat ng mga masasakit
na salita na sinabi mo sakin n'on? Pagkatapos mong ipamukha sakin, na mas mahalaga
'yung iba kesa sakin na sarili mong asawa, sa tingin mo ba maaatim ko pang
pakisamahan ka?" panunumbat ko sa kanya.

"Ang sabi ko espesyal, hindi mahalaga." pagtatama niya.

"Magka-iba pa ba 'yon?"

"Kaya ba iniisip mo na hindi ka mahalaga para sakin?" may hinanakit sa tono niya.

"'Yun ang ipinamumukha mo sakin."

tipid kong sagot.

Namumula na 'yung mga mata niya nang titigan ko siya, at dahil sa hindi ko malaman
na dahilan ay bigla akong napa-iwas ng tingin sa kanya.

Bakit pakiramdam ko naaawa ako sa kanya. Bakit parang gusto niyang ipakita na siya
ang mas nasasaktan kesa sakin, siya na nga ang may kasalanan siya pa ang may ganang
masaktan? Di dapat kung meron mang nahihirapan saming dalawa, ako 'yun at hindi
siya dahil ako 'yung mas na-agrabyado, pero bakit pakiramdam ko siya pa 'yung mas
nagsa-suffer saming dalawa?

That was an another unfair feelings.

"Kailan mo ba 'ko balak patawarin? Allison,isang linggo na tayong ganito, dalawang

araw ka pang hindi umuwi dito.Nahihirapan na din ako."

"Ikaw pa ang nahihirapan?"

"Dahil 'yun ang nararamdan ko ngayon!" may hinanakit na saad niya. Hindi niya na
napigilan ang kanyang sarili at napagtaasan na niya 'ko ng boses.

"'WAG MO KONG SISIGAWAN TRISTAN!" ganting sigaw ko sa kanya.Napayuko siya.

Naihilamos na lang niya ang kanyang mga palad sa mukha niya.
"I'm...I'm sorry. I did'nt mean to do that." kita ang pagsisi sa itsura niya.
Pansin ko ngayon na nagpapakumbaba na siya sakin. Gusto ko tuloy isipin na nag-
sisisi na nga siya sa lahat ng mga ginawa niya at dahil d'on parang gusto ko na
tuloy siyang patawarin, ngunit dahil inaatake na naman ako ng pride ko kaya nag-
aalinlangan pa rin ako. Mas nangingibabaw pa kasi 'yung galit at sama ng loob na
nararamdaman ko para sa kanya.

Sa tuwing bumabalik sa alaala ko ang mga sinabi niyang 'yon noon sakin ay hindi ko
mapigilan ang sarili ko na magalit at mamuhi sa kanya ng paulit-ulit.

"Matutulog na 'ko." pagkasabi ko n'on ay tumalikod na 'ko sa kanya para pumunta sa

kama, ngunit nabigla na lang ako nang bigla niyang hinigit ang isang braso ko para
pihitin ako paharap sa kanya.Hindi na niya 'ko hinayaang makapagsalita pa dahil
agad-agad ay lumapit siya sakin at tila sabik na niyakap niya ako.

Ang higpit, at pahigpit ng pahigpit ang yakap niyang 'yon sa akin, halos hindi na
'ko makahinga, naiipit ako sa katawan niya. Pakiramdam ko ay mapipisa ako, pero sa
halip na indahin ang sakit ay nakaramdam pa 'ko ng kasiyahan dahil kahit hindi man
niya sabihin sakin ng harapan ay alam ko at ramdam ng puso ko ang pangungulila niya
para sakin. Nakakabinging katahimikan ang nangibabaw saming dalawa. Hindi ako
nakagalaw, gusto kong gantihan ang yakap niyang 'yon na siyang nagbibigay saya sa
buo kong pagkatao ngunit may side ng isip ko ang nagsasabing 'huwag muna', at
'hindi pa ngayon' dahil natatakot pa rin na baka muling dumating ang araw na ulitin
niyang muli 'yon at masaktan ulit ako. Gusto na siyang patawarin ng puso ko pero
mariing nakikipagtalo ang isip ko.

Bago pa man madaig ng puso ko ang aking isipan ay mabilis ko nang itinulak si
Tristan palayo sakin. Tila nagulantang siya sa ginawa kong 'yon dahil nang
tinitigan niya 'ko ay mababakas sa itsura niya ang pagkagulat at hindi
makapaniwala. Matagal niya 'kong tinitigan habang ako nama'y nagmamatigas pa rin na
nakatingin sa ibang direksyon.

"A-Allison? Why are you doing this to me?" pinipilit niyang magpakatatag.

"Because I hate you. Because you don't care about me."

Puno ng pagkamuhing tinitigan ko siya.

"Galit ako sayo dahil hindi mo ko maintindihan. Naiinis ako dahil kahit kailan
hindi mo 'ko naintindihan!"
"Kaya nga babawi ako sayo diba! Babawi ako sayo Allison! Kung kinakailangang mag-
sorry ako ng pauli-ulit gagawin ko, mapatawad mo lang ako! Sa tingin mo ba ginusto
kong masaktan ka? Kung nung una pa lang alam ko nang masasaktan ka,sa tingin mo ba
gagawin at sasabihin ko pa 'yon sayo? Kung akala mo na wala akong pakialam sa
nararamdaman mo,nagkakamali ka Allison,dahil sa tuwing ipinapakita mo sakin na
nasasaktan ka doble n'on ang nararamdaman ko."

Natahimik ako.

"Patawarin mo lang ako gagawin ko ang lahat para lang makabawi sa lahat ng mga
kasalanan ko sayo! Please,ayusin na natin 'to Allison." pagmamakaawa niya.

"Tama na Tristan! 'Wag mo na 'kong linlangin pa! 'Wag mo nang dagdagan pa lahat ng
mga kasalanan mo sakin! Ayoko nang makinig pa sayo kahit kailan!"

Ganito ba talaga ang pakiramdam ng nasaktan? Na kahit alam mong sincere na siya sa
paghingi ng tawad, iisipin at iisipin mo pa rin na kung nakaya ka niyang saktan
minsan hindi imposibleng maulit ang minsan at kaya ka niya ulit na saktan?
Nakakalito. Bago pa man tumulo ang mga luha ko ay mabilis na 'kong naglakad patungo
sa pintuan, at nang akma ko ng pipihitin ang doorknob ay maagap siyang nakasunod
sakin at sa isang iglap ay mahigpit na hinawakan niya ang isa kong braso para
pigilan akong umalis.

"San ka pupunta?" may pangamba at pag-aalala sa tono niya.

"Wala kang pakialam! Aalis ako kung kailan ko gusto, at pupunta ako kahit san ko
gusto!" pagmamatigas ko.

"Kay Yohan ba? Sa kanya ka ba pupunta huh?" nagtitimpi niyang tinig.

"Ano naman sayo?"

Humigpit ang pagkaka-kapit niya sa braso ko.

"Aray,nasasaktan ako!"
"Sabihin mo nga sakin, mas mahalaga ba siya kesa sakin? Mas mahalaga ba siya kesa
sa sarili mong asawa!" asik niya.

"Gusto mo ba talagang marinig ang sagot ko? Then fine. Oo,Tristan. Mas espesyal si
Yohan, mas espesyal siya kesa sayo! Masaya ka na? So bitawan mo na 'ko dahil kapag
hindi mo pa 'ko binitawan, baka kung ano na lang ang pumasok sa isip ko't sumama
ako kay Yohan sa Korea at iwan ka ditong mag-isa!" pagbabanta ko sa kanya.

Pagkatapos na pagkatapos kong bigkasin ang mga matatalim na salitang 'yon ay

naramdaman ko na lang ang pagluwag ng pagkakahawak ng kamay ni Tristan sa braso ko.
Nanigas ako sa kinatatayuan ko ng makita ko ang pamumuo ng mga luha sa mga mata
niya. Paulit-ulit kong minumura ang sarili ko nang malaman ko na lang ang ibig-
sabihin ng mga lumabas na salitang 'yon sa bibig ko. Pakiramdam ko nagkagulo-gulo
na ang lahat ng mga neurons sa utak ko.NO! H-Hindi y'on,hindi yon totoo! SH*T!Bakit
ko ba nasabi 'yon?

Sobrang nadala ako sa emosyon ko at hindi ko na namalayang nakapagbitaw na pala ako

nang ganung mga salita sa kanya.I can't believe for what I've done.Hindi ako
nakapagsalita.Napako na lang ang mga mata ko sa mga mata niya.

Gusto kong bawiin lahat ng mga sinabi kong 'yon kay Tristan na noo'y makikinita sa
anyo ang labis na pag-hihinanakit at pagdaramdam ngunit nananatiling nakatikom ang
aking mga bibig.Sa puntong 'to,alam kong pinipigilan na lang niya ang pagpatak ng
kanyang mga luha mula sa mga mata niya.

"Ganyan na lang ba talaga kadali para sa'yo ang iwan ako? Allison tao rin naman ako
na marunong mapagod. Pagod na pagod na 'ko! Allison, pagod na pagod na akong
intindihin ng paulit-ulit ang ugali mo! Iniisip mo na hindi kita naiintindihan,
pero ako ba kahit kailan naintindihan mo! Naiintindihan mo ba ang nararamdaman ko
sa tuwing nag-aalala ako sayo kapag hindi ka umuuwi dito? Naiintindihan mo ba ang
nararamdaman ko sa tuwing wala ka sa tabi ko? AT NAIINTINDIHAN MO RIN BA ANG
PINAGDARAANAN 'KO SA TUWING PINAPAMUKHA MO SAKIN NA WALA AKONG KWENTANG ASAWA PARA
SAYO! Pagod na pagod na 'ko Allison! Pero dahil ayokong mawala ka sa buhay ko kaya
kahit mahirap kinakaya ko! Mas gugustuhin ko pang tawagin mo 'kong
abnormal,insane,obese, autistic o kahit na ano, wag lang ang iwan mo 'ko
dahil....."

Gumuhit ang halo-halong emosyon sa mga mata niya -kalungkutan, paghihirap, at

sakit.

"....dahil ikamamatay ko Allison."

Bigla siyang tumalikod, tila may kung anong emosyon pa ang gusto niyang itago mula
sakin. Pigil-pigil ko ang pag-iyak ko dahil ayokong madagdagan pa ang bigat na
nararamdaman ni Tristan.Mariing naitakip ko na lang ang dalawang palad ko sa bibig
ko para pigilan ang aking paghikbi.

Siguro nga, naging makasarili ako sa nararamdaman ko. 'Yung pinagdaraanan ko lang
ang tanging pinagtuunan ko ng pansin at hindi ang pinagdaraanan ng asawa ko. Ngayon
ko lang na-realize na hindi lang ako ang nag-iisang tao na nilalang ng diyos, hindi
lang ako ang naghihirap sa mundo. Siguro nga nasaktan ako, pero hindi ko man lang
naisip na may ibang tao rin pala ang nahihirapan sa tuwing labis akong nasasaktan.
Nagkamali rin ako.

"I'm...I'm sorry Allison. Please, d-dito ka na lang,'wag ka ng umalis. Kung ayaw mo

kong makita, ako na lang ang aalis. Sa kabilang kwarto na lang ako na lang ako
matutulog. Just stay here. Goodnight."

Bago pa man mabuo sa isipan ko na tutulan ang sinabi niyang 'yon ay huli na dahil
nakalabas na siya ng kwarto. Naiwan akong nakatayo sa gitna ng katahimikan sa loob
ng inaapakan kong silid.

Gusto ko siyang pigilan, gusto kong mag-sorry sa kanya para matapos na 'to, ngunit
ayaw makipag-cooperate ng isip at katawan ko. Gusto ko siyang sundan, pero ano
naman ang sasabihin ko sa kanya? Pano ko sisimulan?

Dahan-dahan akong naglakad patungo sa kama at umupo sa gilid n'on malapit sa

sidetable. Inikot ko ang paningin ko hanggang sa mahagip n'on ang malaking picture
frame na naka-kabit sa dingding sa harap ng kama. Parang tangang napangiti ako mag-
isa. Litrato kasi naming mag-asawa 'yon nung ikinasal kaming dalawa. Mailalarawan
don ang kasiyahan sa mga mata namin ni Tristan.

Hindi ko na namalayan na isa-isa na pa lang tumutulo mula sa mga mata ko ang luha
na kanina pa gustong mag-unahan sa pagpatak. Ito ang unang pagkakataon na naglabas
siya ng mga saloobin niya sakin. Sa pagkakakilala ko kasi kay Tristan, ay siya
'yung tipo ng tao na hindi nagpapakita at nagsasabi ng mga nararamdaman niya lalo
na ng kalungkutan. Kung hindi kasi galit, tahimik lang siya lagi. Hindi siya
emosyonal na tao. Ngayon lang. Ngayon lang talaga.

Minsan ko lang siya makitang nasaktan, at sa minsang 'yon, ay dahil pa sa akin.

 Maingay. 'Yung ibang mga fans daldalan ng daldalan about sa concert. Maraming
kinikilig dahil makikita na nilang magperform live ang kanilang mga bias. Karamihan
sa mga napapakinggan kong topic ay tungkol kay Yohan. Napangiti na lang ako habang
nakikinig sa mga sinasabi nila tungkol sa brother-in-law ko.

"May girlfriend na kaya si Yohan?" -girl 1

"Sana wala pa noh! Pero nung pinanood ko 'yung interview niya sa Korea, nandito raw
sa Pilipinas ang first love niya." -girl 2

"Woah! Di nga? Ay, ang swerte naman nung first love niya! Kaiinggit!" -girl 3

Pasimple kong nailingon ang ulo ko nang marinig ko ang pinag-uusapan ng isang
kumpol ng magkakaibigan sa likod ko. Napakunot ako ng noo.

First love? May first love si Yohan? Hindi ko yata alam 'yun ah? Sino naman kayang
malas na babae 'yon? Hay naku, itatanong ko 'yun sa kanya pagkatapos ng concert.

Bahagya pa lang umuusad ang pila dito papasok sa loob, sobra kasi ang dami ng tao.
Naiinip na rin ako. Maya-maya lang ay naramdaman ko ang pag-vibrate ng phone ko.
Tumatawag si Yohan.

"Oh Yohan?" bungad ko pagkasagot ko ng tawag. Napansin kong mabilis na napatingin

sakin 'yung ibang mga fans nang marinig siguro nila ang pangalan ni Yohan. Ngumiti
lang ako sa kanila at pagkatapos ay bahagya kong tinakpan ang bibig ko.

"Babygirl, nasan ka na?" may excitement sa tinig niya.

"Nandito, nakapila." mahinang tugon ko.

"Annyeong Ellishon!" -first unknown voice

"Hi unnie!" -second unknown voice

Nakarinig ako ng mga masasayang tawanan sa kabilang linya, may pinag-uusapan sila
ang kaso hindi ko maintindihan kasi korean language ginagamit nila. 'Yun siguro
'yung mga ka-grupo niya.

"Allison, are you still there?" boses na ni Yohan.

"Oo."

"Haha! Pagpasensiyahan mo na kung may kumausap sayong mga alien! Nga pala,
Babygirl, pagkabigay mo ng ticket sabihin mo 'yung pangalan mo sa kanila."

"Huh,bakit?"

"Basta."

"Ang weird mo."

Tumawa siya.

"See yah later,babygirl.'

'Yun lang at nawala na siya sa linya. Katulad nga ng sinabi niya ay sinabi ko ang
pangalan ko 'dun sa employee na kumukuha ng mga ticket at sa hindi ko malaman na
dahilan ay may dalawang guard ang nag-assist sakin papunta sa Moshpit section.
Inihatid nila ako roon at ipinuwesto sa tabi ng stage area. Nakakahiya naman,
unfair sa ibang fans na maagang pumila para lang makapwesto dito.

Ilang minuto lang ang lumipas ay nag-count down na para sa start ng concert. Napuno
ng nakakabinging hiyawan ang buong dome. Lalo pang lumakas ang iritan nang mamatay
ang ilaw ng stage at lumabas ang mga usok-usok effect. Pagkatapos ng ilang segundo
ay tila tuluyan na yatang nabingi ang tenga ko lalo na nang unti-unti ng buksan ang
mga ilaw sa stage at lumabas mula roon ang mga nag-gagwapuhang miyembro ng grupo.

Ramdam ko ang kilig ng mga fans, may tumatalon, may maluha-luha at may nag-aalok na
ng kasal sa bawat miyembro ng grupo. Lalo pang lumakas ang hiyawan nang lumabas na
si Yohan. Hands down ako sa dami ng fans niya.

Tumagal ang concert ng ilang oras. Ilang oras din akong nakinig sa mga kanta nila
na kahit hindi ko maintindihan ay masarap namang pakinggan. Ako lang yata ang hindi
nakakasabay sa mga kanta nila eh, samantalang 'yung mga fans todo sabay sa kanila.
Haay, FAN nga silang matatawag. Dumating na 'yung part ng concert na isa-isa nang
nag-perform ang bawat miyembro, at ang kahuli-hulihan nga roon ay si Yohan. Base sa
suot niya ay alam nang lahat na hindi siya sasayaw katulad nang ginawa ng ibang
miyembro kanina. Kakanta siya, for sure.

"LONG TIME NO SEE MANILA!" bungad niya sa lahat habang kumakaway, dala-dala ang
maraming rose. Nagsigawan at naghiyawan ang mga fans.

"It's been five years ago since I left this country. Kasabay rin ng pag-alis kong
'yon ay marami akong naiwang ala-ala dito, ngunit sa lahat ng 'yon, isa lang ang
hindi ko iniwan. 'Yon ay ang mga ala-ala ko kasama ng isang taong lubos kong
pinahalagahan, taong 'yon na sa paglipas ng maraming panahon ay hindi ko nagawang
kalimutan. Siya ang naging inspirasyon ko para makamit ko kung ano man ang
tinatamasa ko ngayon sa buhay."

Ngumiti siya ng masaya.

"So guys, let me dedicate this song to the most important person in my life.
Matagal ko nang gustong gawin 'to, at ngayong may pagkakataon na 'ko ayoko ng
sayangin.And now, ladies and gentleman, this is a song from my heart."

Biglang namatay lahat ng ilaw at tanging spotlight lang na nakatutok kay Yohan ang
natirang liwanag. Kasabay non ang pag-intro ng isang kanta.

~milyeonhage amudo moleulgeos gat-a taeyeon hancheog jinae wass-eo neo

tteonabeolindwi da al-assdae eoseolpeun naui nunbich-eun haengboghaessdeon
jinannal-ui nawa neomu dallaseo ibyeolhaess-eum-eul neukkilsu bakk-e ~

Habang kinakanta niya 'yun ay naglalakad siya sa stage para iabot sa mga fangirl
yung mga hawak niyang roses.

~neowa na jeongmal geuttaeneun joh-ass eoss nabwa

na hwanael juldo molla naenae jeulgeowossdae~

Ang lungkot naman ng kanta, kahit hindi ko maintindihan. Ang sakit sa

dibdib.Napatungo na lang ako nang bigla kong maalala si Tristan. Kanina 'pag gising
ko wala na siya sa mansion, maaga daw pumasok sa office sabi ni Manang.
Siguro,galit siya sakin.

~geulae geulaess eossji neol salanghagie sesang-eun na-ege keodalan gamdong ieoss-
eo geu sungan-eul ilhneundamyeon naega sal-aon jjalb-eun sewoleun neomuna bojalgeos
eobs-eo doedollyeo bolyeohae neoleul chaj-eu lyeohae neoeobs-i sal-ado meoljjeonghi
sum-eun swigessjiman huhoewa geuliumman-euloneun gyeondil su eobs-eo haludo jasin-i
eobs-eo~
Napabuntung-hininga na lang ako.Ganito na lang ba talaga kami. Hindi na ba mauulit
'yung mga masasayang ala-ala naming dalawa?

~cholahaessdae eoseolpeun naui nunbich-eun haengboghaessdeon jinannal-ui nawa neomu

dallaseo

ibyeolhaess-eum-eul neukkil su bakk-e~

Napatingin ako sa stage ng may sumulpot na tatlong roses sa harap ko.Pagtingin ko

bumugad agad sakin si Yohan habang iniaabot niya sakin 'yung mga bulaklak.
Nagtilian 'yung mga katabi ko,kita rin kami sa bigscreen sa stage.

"Waaaah! Bakit tatlong roses 'yung kanya?"

-girl 1

"Sakin mo na lang ibigay Yohan!" -girl 2

"WAAAH! Ang super duper gwapo mo Yohan! " -girl 3

"Pakasal na tayo Yohan!" -girl 3

Nakangiting kinuha ko 'yung roses na inaabot niya sakin ngunit ganun na lang ang
pagtataka ko nang bigla niyang hawakan ang kamay ko. Napatitig ako sa kanya.

"Can I invite you here in stage?" pormal na tanong niya.

Lalong lumakas ang mga tilian,pano kasi gamit niya 'yung microphone kaya narinig ng
lahat ang sinabi niyang 'yon. Nung una'y nag-aalinlangan pa 'ko, ngunit nang
kantiyawan na 'ko ng mga katabi ko na umakyat na ko sa stage ay napilitan na rin
ako. Inalalayan ako ni Yohan paakyat sa stage.

"Para kang baliw, bakit may ganto pa huh?Humanda ka sakin pagkatapos nito."
pasimpleng kinurot ko siya sa tagiliran niya nang bigla niya 'kong inakbayan sa
harap ng maraming tao.

~neowa na heeo jil jul-eun amudo mollassdae

haluga neomu jjalbdeon uliui naldeul-i~

Hindi niya 'ko sinasagot, patuloy lang siya sa pagkanta.Naramdaman ko na lang ang
pahigpit na pahigpit na pagkaka-akbay niya sakin habang buhos ang emosyon at tila
galing sa puso ang kinakanta niyang 'yon.

~geulae geulaess eossji neol salanghagie sesang-eun na-ege keodalan gamdong ieoss-
eo geu sungan-eul ilhneundamyeon naega sal-aon jjalb-eun sewol-eul neomuna
bojalgeos eobs-eo doedollyeo bolyeohae neoleul chaj-eu lyeohae neoeobs-i sal-ado
meoljjeonghi sum-eun swigessjiman huhoewa geuliumman-euloneun gyeondil su eobs-eo

haludo jasin-i eobs-eo dojeohi~

"Y-Yohan,haluh,ang higpit na ng ak----"

Hindi na niya 'ko pinatapos pa dahil mula sa pagkaka-akbay ay hinila niya ko

papunta sa kanya, at naging mabilis ang pangyayari hanggang sa nakita ko na lang
ang sarili ko na nakakulong na sa kanyang mga bisig. Tumigil siya sa pagkanta at
niyakap niya na lang ako ng mahigpit. Mahigpit na mahigpit.

"Y-Yohan!"
puno ng pagkagulat ang tinig ko.

"Allison, please. Let me do this. Ten seconds. Ten seconds lang."

pakiusap niya sakin.

Yohan's POV
Sobrang na-miss ko siya.Ang tagal kong hinintay ang sandaling 'to, na yakapin siya
sa harap ng maraming tao. Hindi ko man masabi ng harapan, sapat na siguro ang
ginagawa ko para maramdaman niya na siya lang ang tanging tao na iniingatan at
inaalagaan ko. Si Allison lang ang tanging babae na pinahalagahan ko ng ganito.
Maraming babae ang umaaligid sakin ngunit sa huli'y mas nanaig ang kagustuhan kong
makasama siya kaysa sa iba. Sa kanya ko lang natagpuan ang tunay kaligayahan na
kahit kaila'y hindi ko naramdaman sa ibang tao. Sa tuwing kasama ko siya,
pakiramdam ko napakalaya ko, pakiramdam ko kami lang ang tao sa mundo at pakiramdam
ko nakakalimutan ko na may salita pa lang kalungkutan. Ang tagal kong nangulila sa
kanya. Hindi ko alam kung pano ako nabuhay ng limang taon na wala siya, na hindi ko
naririnig ni ang boses niya, hindi ko lubusang maisip kung pano ko nakayanang
gumising sa umaga nang hindi ko siya nakikita.

"Hoy Yohan, kapag ako may nakita bukas na mga pakalat-kalat na picture natin kanina
sa internet, tingnan mo makakalbo kita." pagbabanta ni Allison habang abala niyang
nilalantakan 'yung binigay ko sa kanya kanina na korean junk food.

Kasalukuyan kaming naglalakad papunta sa isang playground na lagi naming

tinatambayan non nung high school pa kami. Naaalala ko nga 'nung minsang mag-
cutting class ako tapos niyaya ko siyang tumakas ng school, dinala ko siya n'on sa
kagubatan kasi plano kong manghuli ng gagamba na ipapanakot ko sa mga kaklase ko.
Umiyak ng umiyak si Allison n'on kasi pinahawak ko sa kanya 'yung mga nahuli kong
gagamba, wala na kasi siyang choice kundi sundin ako kung ayaw niyang maiwan mag-
isa. Kinabukasan nagkasakit siya dahil sa sobrang pagkatakot, at dahil sakin,
nagkaphobia siya sa gagamba.

"Natural lalabas 'yun sa internet,maraming tao kanina ang nakakita so may tendency
na marami ring kumuha ng pictures nating dalawa.Ayaw mo n'on sisikat ka?" biro ko
sa kanya.

Umupo kami sa malapit na bench doon.

"Abnormal."

"Sino?"

"Kayong dalawa."
"Nino?"

"Kayang dalawa ng kapatid mo. Pareho kayong.... pareho kayong abnormal."

Binaling ko ang paningin ko sa katabi ko at tila nakaramdam ako ng pag-aalala nang

makita ko ang gumuhit na kalungkutan sa kanyang mga mata.

"Babygirl?"

"Hmmm?"

"Malungkot ka?"

"Hindi."

"Sinungaling."

Pilit siyang ngumiti.Sumeryoso naman ang mukha ko. Malungkot na napa-angat na lang
ako ng mukha habang tinititigan ang kalangitan.

Five years ago. Matagal na panahon na rin pala akong nagpa-ubaya sa kapatid ko. Ang
akala ng lahat, umalis ako upang abutin ang mga pangarap ko sa Korea, ngunit
tanging sarili ko lamang ang nakakaalam ng tunay na dahilan.

Umalis ako nang bansa nung malaman ko mula kay daddy ang tungkol sa Last Will and
Testament ng daddy ni Allison. Nung araw na nalaman ko ang tungkol sa bagay na 'yon
pakiramdam ko parang binayak sa dalawa ang puso ko. Nasaktan ako. Sobra. Ang
saklap.

Umasa pa naman ako na pagdating ng araw kami ni Allison ang magsasama ngunit noon
ko lang napatunayan ang lupit ng kapalaran. Nagdesisyon akong umalis para pag-
aralan nang kalimutan ang nararamdaman ko para sa kanya, umalis ako para tuluyan
nang makalimot ngunit ang akala kong madaling paraan ay ang siyang lalong nag-
pahirap sakin. Walang oras ang lumilipas na hindi ko siya iniisip, at walang araw
at gabi na hindi ko siya naaalala. Nung una, naisip kong bumalik dito dahil gusto
ko siyang ipaglaban ngunit naisip ko rin na walang ring kwenta dahil wala naman
siyang nararamdaman para sakin, mahirap ipaglaban ang pagmamahal na ikaw lang ang
nakakaramdam.
"Ok lang ako." garalgal ang tinig ni Allison.

Hindi ako tumitingin sa kanya dahil ang makita siyang malungkot dahil sa iba ay ang
siyang bagay na ikipinaninikip ng dibdib ko. Nahihirapan ako sa tuwing nakikita ko
siyang malungkot.

"Babygirl, napansin ko kahapon pa na namumugto 'yang mga mata mo, ang lalim rin ng
eyebags mo para ka na tuloy panda. Magsabi ka nga ng totoo Allison, dahil ba kay
kuya? Dahil ba sa kanya kaya ka nagkakaganyan?"

Hindi siya sumagot. Ilang segundo ang itinagal ng katahimikan sa pagitan naming
dalawa.

Napapikit na lang ako ng mariin ng mahagip ng sulok ng mata ko ang pagtakip ni

Allison sa kanyang mukha habang bahagyang umaalog ang kanyang balikat. Naramdaman
ko na lang ang panlalabo ng paningin ko dahil sa mga luhang nag-uumpisa na ring
mamuo sa mata ko.

"Ang totoo niyan, hindi naman talaga ako okey eh. Ayoko lang ipakita sa iba lalo na
sa mga taong malalapit sakin na nasasaktan ako dahil ayokong magalit at sisihin
niyong lahat si Tristan. Hangga't maaari ayokong maging malungkot sa harap ng ibang
tao, dahil ang una nilang pag-iisipan ng masama ay ang asawa ko. Ayokong kamuhian
nila si Tristan." saad niya sa pagitan ng kanyang mga iyak.

Pinilit kong tatagan ang loob ko sa mga sinasabi niya sakin. Kahit masakit,
makikinig ako sa kanya.

"Pasensiya na, hindi ko na kasi kaya eh. Ang sikip-sikip na sa dibdib nito kaya
gusto ko nang ilabas lahat. Kahit ngayon lang Yohan, gusto kong ilabas lahat 'to.
Gusto ko nang makahinga ng maluwag."

Mabilis akong humarap kay Allison,at dahan-dahan kong itinulak ang likod ng ulo
niya padikit sa dibdib ko.
"Sige lang, iiyak mo lahat 'yan. Gamitin mo 'ko para mailabas mo lahat ng sakit sa
dibdib mo. Ok lang kahit matuluan ng sipon at luha mo ang damit ko, ang mahalaga
nakatulong ako. Nandito lang ako babygirl." pampalubag-loob ko habang hinahagod ko
ang likod ng ulo niya.

Ikinapit niya ang dalawa niyang kamay sa polo ko at doon sumubsob at humagulhol.
Ipinulupot ko ang isa kong kamay sa likod niya at muli ko siyang niyakap.

Nung araw na ikinasal silang dalawa, naron ako at lihim na nanonood. Kahit masakit
ay um-attend pa rin ako dahil 'yun ang ipingako ko kay Allison nung mga bata pa
kami, na kapag daw pareho na kaming ikinasal, ay dapat naron ang isa't-isa saming
dalawa.

Nag-paubaya ako kay kuya dahil alam kong hindi niya pababayaan si Allison ngunit
dahil sa nangyari ngayon ay parang gusto ko nang mamuhi sa kapatid ko. Kahit
kailan, hindi ko nagawang saktan ang damdamin ni Allison,na kahit napaka-maldita
niya iniintindi ko dahil mahalaga siya.

Sayang,kung ako lang sana ang mas unang ipinanganak kaysa kay kuya kung ako lang
sana ang naging panganay at hindi siya,hinding-hindi ko gagawin ang ginagawa niya
ngayon sa asawa niya,kay Allison.

Ngayon,wala na akong ibang choice
ngayon para lang maprotektahan at
minahal ko buong buhay ko.Ayokong
ng kapatid ko.Buo na ang desisyon
ko.
kundi ang isakripisyo ang lahat ng meron ako
maipagtanggol ko muli ang tanging babae na
lalo lang siyang mahirapan at masaktan sa piling
kong 'to. Aalagaan ko ulit siya, ang first love

Humigpit ang yakap ko kay Allison.

"Mawawala lang ako ng ilang linggo para tapusin na ang career ko sa Korea, at sa
pagbalik ko, ipinapangako ko.........
babawiin na kita sa kuya ko."

-------------------------------------------------------------------------------

(A/N)

Please do vote and comment.

Nasa side 'yung video ni Yohan 'nung kinakanta niya 'yung kinanta niya sa
concert :D hindi nga lang siya buo pero ok na rin ;D

Para po sa mga naku-curious kung sino at anong mukha ng mga character, kindly like
this page. ----------------> (click the external link)
Dyan po ako nag-po-post ng mga date ng updates at teaser sa story.

Sinong nakaka-miss sa SWEET MOMENTS ng AlliTan couple?! Taas ang paa! :D

SOON................

GodBless! LOVE LOTS. And also let us all pray for Zamboanga.

-MissSONE
<center><h1>Chapter 13</h1></center>
<hr>
Tristan's POV

Tila pinagbagsakan ako ng langit at lupa ng mapanood ko ang video ng concert ng

kapatid ko kagabi. He invited Allison to join him in stage, at hindi lang 'yon,
niyakap niya pa ang asawa ko sa harap ng maraming tao. Hirap ang kalooban na
napalunok na lang ako at napapikit ng mariin habang naririnig ko pa rin ang hiyawan
ng mga tao sa video na animo'y tuwang-tuwa pa sa napapanood. I shut down the
computer immediately.

Bagsak ang balikat na naglakad ako palabas ng office room.Pagbukas ko ng pinto ay

sakto namang labas rin ni Allison sa kwarto namin na noo'y nagkataong kaharap lang
ng office room.

Naudlot ang kanyang paghihikab at pag-iinat ng makita niya ako. Sa itsura niyang
'yon, mukang kakagising lang niya. Hindi niya ba alam kung anong oras na? Aba alas-
dose na ng tanghali ah?

Nagkatitigan lang kami ngunit saglit lang 'yon dahil mabilis siyang umiwas at
naglakad pababa ng hagdan.Ayos lang sana na in-snob niya ko,ang kaso may kasama
pang irap na para bang ako ang sumira sa gising niya.Napailing na lang ako at
mabigat ang paa na naglakad na pababa para sa tanghalian.

"Allison,may muta ka pa sa mata.Tumingin ka ba sa salamin bago ka bumaba dito?

Tingnan mo nga 'yang itsura mo para ka dyang sabukot. At 'yang upo mong 'yan,ayusin
mo, nasa harap ka ng hapag-kainan hindi ka nag-pipicnic sa damuhan." sermon ni
Manang Elly kay Allison nang makita ang ayos nito na naka-indian seat na naman sa
upuan. Nakasimangot na napa-pout si Allison habang inaayos pababa ang kanyang paa.

"'Wag mo akong ngungusuan dyang bata ka."

naiiyamot na tono ni Manang habang abalang naglalagay ng ng mga pinggan sa lamesa.

"Menopause."
narinig kong bulong ng katabi ko.

"May sinasabi ka Allison?" -Manang

"H-Ho? Wala ho." pagsisinungaling ng katabi ko.

"Anong oras ka na nga pala umuwi kaninang madaling araw?" -Manang

"Two,fifteen am Manang." sabat ko.

Mabilis na napatingin si Allison sakin.Hindi ko alam kung nagalit ba siya dahil

sinabi ko 'yun kay Manang o nagulat siya dahil alam ko ang eksaktong oras ng pag-
uwi niya kanina. Napakaltak na lang si Manang.

"Talaga naman,oo.Hindi ka na yata talaga magtitinong bata ka." iiling-iling na

nasambit na lang ni Manang.

"Niyaya pa ho kasi ako ni Yohan na gumala pagkatapos ng concert nila." paliwanag

niya.Napahigpit ang hawak ko sa hawak kong mga kubyertos.

Magdamag pala silang magkasama. Hindi man lang siya tumawag o nagtext sakin, para
akong tangang naghintay ng matagal sa pag-uwi niya. Nag-alala pa naman ako,'yun
pala magkasama lang pala silang dalawa.

"Saan naman kayo gumala nang ganung oras,aber?" -Manang

"Sa playground Manang, 'yung malapit sa dating school namin. 'Yung pinupuntahan
naming dalawa nung high school kami, 'yung----"

Hindi ko na siya pinatapos pa dahil maingay na ibinagsak ko na ang hawak kong

kutsara't tinidor pabalik sa lamesa at pagkatapos ay mabilis na tumayo.

"Nang, hindi na ho ako dito magtatanghalian." paalam ko.

"Huh? Eh teka san ka pupunta?"

nagtatakang tanong ni Manang.

"Sa office ho. Nakalimutan kong may kailangan pa pala akong tapusin na trabaho."
pagsisinungaling ko at pagkatapos ay walang lingong naglakad na ako palabas ng
dining room ngunit bago ako tuluyang umalis ay tumigil muna ako sandali sa may
pinto.

"Baka gabihin ho ako ng uwi, ah hindi, baka hindi muna ako umuwi dito mamayang
gabi." paalala ko sa kanila at pagkatapos ay naglakad na 'ko paalis.

"PARE! Himala yata't nagpakita ka? Anong ulam niyo kanina at naisipan mong dumalaw
dito sating hideout huh? HAHA!" bungad sakin ni Janus nang pumasok ako sa room kung
nasaan naroon ang mga video games. Katulad ng inaasahan ko, nandito silang lahat.
"Na-miss ka namin pare! Group hug naman dyan!" biro ni Migz.

"Hoy Janus,Migz 'wag kayong mandaya, bayaran niyo 'yung pusta niyo!" change topic
ni Ethan.

"Migz, bahay ko 'to hindi 'to hideout." sabat ni Jhay na noo'y nakaupo lang sa
couch habang seryosong nagbabasa na naman ng hawak-hawak na libro na may kinalaman
sa pag-aabogasya.

"Just kidding here Jhay! Haha, ang cute-cute mo talaga pare!" -Janus

"Janus, mas cute si Ethan!" panloloko ni Migz.

"Hoy Migz lumang style na 'yan, akin na 'yung pusta niyo, talo kayo." pamimilit ni
Ethan.

Tahimik na umupo ako sa harap ng isa pang videogame screen katabi ng mga kaibigan
ko.Isinuot ko lang ang 3d glasses at saka nagsimula ng magpipindot sa hawak na
joystick. Nagtatakang nagtinginan silang lahat sakin.

"Alam ko gwapo ako, 'wag niyo ng ipangalandakan." biro ko pero nananatiling seryoso
ang mukha ko. Nagsi-angilan silang lahat.
"Bakit ka nga pala nandito? I mean, anong ginagawa mo dito? Ah hindi pala anong---"

"Gusto ko lang kayong makita." hindi ko na pinatapos si Ethan.Alam kong nagtataka

sila sa biglang pagadalaw ko sa kanila.

"Na-miss mo rin kami?" parang inosenteng bata na tanong ni Janus. Tumango na lang
ako.

"Baka nabo-bored na siguro si Tristan sa buhay niya." ani Migz.

"Baka nagsasawa nang magkulong sa office." opinyon ni Ethan.

"Guys, malaki na ang babayaran ko sa electric bill. Apat na kayong naglalaro dyan."
saway ni Jhay.

"Mayaman ka naman eh." -Janus

Nagtawanan silang lahat. "Jhay, dito nga pala ako matutulog mamaya." paalam ko.

"No problem." mabilis na sagot niya. Nagtinginan sakin ang mga katabi ko.

"Pare? 'Wag mong sabihing pinapalayas ka na ni Allison sa mansion niyo?" biro ni

Migz.

"Ah hindi, baka inilock na naman ni Allison lahat ng kwarto sa kanila! Hahaha!
Sorry pare, hindi pa rin ako maka-get-over dun sa ginawa sayo ng asawa mo the night
before your wedding day." pag-flashback ni Janus. Seryoso pa rin ako.

"Ethan?" tawag ko.

"Yes dude?"
sagot niya.

"Favor lang."

"Ano 'yun?"

"Um-absent ka muna sa office bukas."

"Bakit?"

"Samahan niyo kong mag-inom mamaya. Treat ko."

Natigilan silang lahat at muling napatingin sakin habang ako nama'y patuloy lang sa
paglalaro.

"Parang nung nakaraan lang tayo nag-inom ah? Inom na naman ngayon?" may ibig
ipakahulugan si Janus.

"Yaan na, libre naman eh." nagdidiwang si Migz.

"Sige! Para sa reunion nating lima, isasakripisyo ko muna ang kompanya! Haha!"
-Ethan

"Hindi ako sasama." si Jhay.

Binato ni Migz si Jhay ng pakalat-kalat na plastic bottle.

"Apat kami, isa ka lang Jhay pagtulungan ka lang naming buhatin ewan ko kung
makatanggi ka pa." kampanteng wika ni Migz.

Nag-inat si Migz at humikab.

"So pano? Tatawag na ba 'ko ng mga chicka babes para mamaya?" nakangising alok ni
Migz.

"Yeah men!" smirk ni Janus.

Ala-siyete ng gabi ng makarating kami sa bar na lagi naming pinupuntahan noon. Ang
tagal na rin pala naming hindi nakakapunta dito ng sama-sama, ngayon lang ulit.
Nakaka-guilty rin pala, na niyaya ko lang ang mga kaibigan ko na mag-inom kapag may
problema ako, na naaalala ko lang sila kapag may kailangan ako. Simula kasi nung
na-engaged kaming dalawa ni Allison hindi na 'ko masyadong sumasama sa mga gimik
nila dahil ayokong isumbat niya na mas pinapahalagahan ko 'yung mga kaibigan ko
kaysa sa kanya.

Napaka-pasaway niya rin nun kaya 'yung mga oras na dapat inilalaan ko para sa
sarili ko nagagamit sa pakikipag-argue sa kanya sa lahat ng mga ginagawa niyang
kalokohan sa buhay. Napabuntung-hininga habang napangiti na lang ako mag-isa.
Naalala ko kasi 'yung time na lagi kaming nag-aaway na dalawa, para kaming mga
aso'-pusa kung magbangayan, na kulang na lang i-rap namin 'yung mga pagalingan,
sigawan at mga sinasabi namin sa isa't-isa para maging fliptop battle na.
Hindi ko alam, pero parang gusto ko pa 'yung nag-aaway kaming dalawa, na lagi
kaming nagsisigawan kesa sa ganito na hindi man lang niya ko pinapansin at
kinakausap. Ang hirap pala.Ngayon lang ako nakaramdam ng pangungulila sa isang tao
bukod sa mommy ko. Sobrang miss ko na siya. Nami-miss ko na si Allison, miss ko na
ang asawa ko.

Napatingin kaming lahat sa pinto ng ino-okupahan naming private room bar nang bigla
iyong bumukas. Si Cassie ang unang pumasok habang kasunod niya sa likod si Ailee.
Nagtataka silang tumingin samin.

"May occasion ba? Bakit, kumpleto yata kayo ngayon?" nagtatakang tanong ni Cassie
pagkatapos ay umupo siya sa isang couch na hindi okupado, umupo din doon si Ailee
ang kaso magkalayo ang pagitan nilang dalawa. Tinawagan kasi silang dalawa ni Migz
kanina para daw mas masaya. Nakita kong hinubad ni Jhay 'yung jacket niya at
pagkatapos ay ipinatong niya 'yun sa lap ni Cassie. Maikli lang kasi 'yung suot na
dress ni Cassie at konting galaw na lang at masisilipan na siya, kaharap pa naman
niya sina Migz at Janus. Napakamot sa ulo ang dalawa. Nakita ko kung pano sumama
ang mukha ni Ailee.

"Pssst.. Ailee dito ka nga sa tabi ko. Dali, tabi tayo." naka-smirk na saad ni
Janus sa kaharap habang puno ng pang-aakit na pinapagpag niya 'yung couch.

"Magtigil ka nga unggoy!" mainit ang ulo ni Ailee.

Maya-maya lang ay dumating na ang mga in-order namin at tila bumuha ng alak sa
buong mesa dahil sa dami non. Kahit ngayon lang, gusto kong mapawi lahat ng
hinanakit ko sa dibdib, kahit ngayon lang gusto ko munang maging masaya, nag-aalala
kasi ako na baka kapag hindi ko na nakayanan 'tong dinadala ko ay baka kung ano na
lang ang maisipan kong gawin. Hangga't maaari ay ayokong mapagod at maging sanhi
para sumuko ako, ayokong i-give-up ang isang tao na alam kong malaking kawalan para
sakin.
Hindi ko kayang iwan si Allison. Kung napapagod na siya, pwes ako ang lalaban para
saming dalawa.

Matagal-tagal na din kaming magkakasamang pito sa loob ng bar at maya't-mayang

masasayang halakhakan ang nangingibabaw sa loob dahil sa mga pinagku-kwentuhan
nilang puro kalokohan. Nakaka-wala ng stress 'yung mga pinagsasasabi nila.

Dumating 'yung time na naisipan nilang mag-videoke.Si Migz ang nag-set-up nun at
nag-agaw-agawan sila sa microphone. Si Janus, todo kanta with matching emotion pa.

Si Jhay pa-shy type pa pero kumanta rin naman. Naghiyawan silang lahat lalo na nang
magduet si Jhay at Cassie, except kay Ailee na pansin kong maya't-maya ang tungga
ng alak. Nag-duet rin sina Migz at Ethan, kinanta nila 'yung "Lonely Is The Night"
nang mag-kaakbay. Dedicate daw nila para sa mga sarili nila. Si Migz kasi single pa
rin hanggang ngayon habang si Ethan naman iniwan ng asawa't anak dahil
nagbabakasyon ang mga 'yon sa America sa mga biyenan niya.

Nang matapos sila ay nagtaka at nagulat na lang ako ng ibigay sakin ni Migz 'yung
microphone.

"Pare, it's your turn!" nakangiting abot sakin ni Migz ng mic.

Ikinaway ko lang ang mga kamay ko para tumanggi ang kaso inudyukan nila kong lahat
kaya wala na rin akong nagawa at napilitan na rin akong kumanta. Nagsitahimikan
silang lahat lalo na ng um-intro ang pinili kong kanta.Pinatay pa ni Migz ang ilaw.

"I remember the days

When you're here with me

Those laughter and tears
We shared for years, uhum"

Habang kinakanta ko 'yun ay sunud-sunod na nag-flashback sa isipan ko ang lahat ng

masasakit na sinabi sakin ni Allison.

-Because I hate you! Because you don't care about me!-

"Mem'ries that we had

For so long it's me and you

Now you're gone away

You left me all alone"

Sa tuwing paulit-ulit na ipinamumukha niya sakin na wala akong pakialam sa kanya

ay paulit-ulit ring bumababa ang pagtingin ko sa sarili ko. Sana alam niya rin ang
sakit na nararamdaman ko sa tuwing ibinabato niya sakin ang mga ganung kataga.

"Go on, do what you want

But please don't leave me

You'll break my heart
Hey, what should I do
Babe, I'm missin' you
Please don't disappear
These are the words that you should hear"

-Galit ako sayo dahil hindi mo 'ko maintindihan, galit ako dahil kahit kailan
hindi mo ko naintindihan!-

Pano ko siya maiintindihan kung hindi naman niya sinasabi sakin lahat ng
nararamdaman niya. Takot siyang magsabi dahil wala siyang tiwala kaya ayaw niyang
ipaalam kahit kanino na nahihirapan na siya. Tapos ngayong nasasaktan pala siya,
sakin niya isusumbat na wala akong kwenta, na hindi ko siya naiintindihan? F*ck!

"Time and time again

I wish that you were here"

-Oo Tristan! Mas espesyal si Yohan, mas espesyal siya kaysa sayo! Masaya ka na? So
bitawan mo na 'ko dahil kapag hindi mo pa ko binitawan baka kung ano na lang ang
maisip ko at sumama ako kay Yohan sa Korea at iwan kita dito mag-isa!-

Tila tuluyan nang nadurog ang puso ko nang bitiwan niya sa harap ko ang salitang
'yon. Sa lahat ng mga masasakit na sinabi niya sakin, 'yun ang pinaka-tumagos sa
dibdib ko.

"I don't wanna lose you girl

I need you back to me

I don't wanna lose you
Baby can't you see
Oh, I need you
You've been a part of me"

Siguro nga nagkamali ako, oo inaamin ko nasaktan ko siya. Hindi ko man sinasadya
pero nangyari na ang lahat, pero doble-doble naman non ang naging kabayaran. Hindi
niya 'ko kinakausap, hindi niya ko pinapansin, hindi niya 'ko iniimik. Gano kasakit
nun sakin? Sabi ko naman sa kanya babawi ako diba? Bakit ayaw niya pa 'kong
patawarin? Sincere naman na ako ah? Ganun ba talaga ang magkamali sa kanya? Na
isang pagkakamali ko lang, kung itrato niya ko parang hindi ako nag-eexist sa
mundo, na para bang hindi kami magka-ano-ano, na hindi niya ako asawa? Minsan nga
napapa-isip na lang ako, kung ano ba talaga ako para sa kanya, na kung mahalaga rin
ba ako sa kanya katulad ng pagpapahalaga ko sa isang tulad niya?

"I wish someday you'll be back home

'Cause I really miss you

Darling, please come home."

Bago pa man nila mahalata ang pagkagaralgal ng tinig ko ay huminto na 'ko sa

pagkanta. Kinuha ko lang ang baso ko na may lamang alak at mabilis na tinungga 'yon
para lang pigilan ang pamumuo ng luha sa mga mata ko.

Para akong tanga, hindi ko alam kung bakit ako nasasaktan ng ganito, hindi ko alam
kung bakit ganun na lang ang pagpapahalaga ko para sa kanya ganung kung itrato niya
naman ako parang mas matalino pa siya kaysa sakin, na para bang siya ang boss ko at
ako naman ang alipin niya. Hindi ko alam kung bakit nahihirapan ako sa tuwing wala
siya sa tabi ko gayung dati-rati naman tuwang-tuwa pa ako kapag umaalis siya sa
mansion dahil tumatahimik ang buhay ko, wala akong kaaway. Ano bang ginawa niya
sakin? Bakit pakiramdam ko para na 'kong mababaliw kapag hindi ko siya nakikita at
nakakasama.

Kahit nahihilo na 'ko dala ng sobrang kalasingan ay hinagilap ko pa rin ang bote ng
alak at pinuno ang baso ko at straight na nilagok. Hindi ko man alam ang dahilan sa
lahat ng nararamdaman ko ngayon, sapat na munang sagot ang mga salitang 'HINDI KO
NA SIYA KAYANG MAWALA PA SA BUHAY KO, DAHIL KUNG MERON MANG ISANDAANG LIBONG
DAHILAN PARA IWAN NIYA 'KO, HAHANAP AT GAGAWA AKO NG DALAWANDAANG LIBONG PARAAN
PARA PANATILIHIN SIYA SA TABI KO. HANGGA'T HUMIHINGA AKO, IPAGLALABAN KO ANG ASAWA
KO.'

Cassie's POV

WAAAAH! LASING NA SILANG LAHAT!

Tumingin ako sa harap ko kung saan nakapwesto sina Ailee tomboy at Janus. Nakahiga
ang ulo ni Ailee sa lap ni Janus habang ang huli nama'y masayang nilalaro ang buhok
nito. Tumingin naman ako sa kaliwa at nakita ko si Migz na prenteng nakahiga at
parang tangang may binubulong habang nakapikit. Hindi ko masyadong marinig kasi ang
hina, basta may 'Leyn' sa dulo nung sinasabi niya. Napailing na lang ako.

Pagtingin ko sa kanan ko, nakita ko si Tristan na pilit niyayakap si Ethan.

"Allishon... Allishon! Hik! Hayika dito. Hik! Tutulog na tayong dayawa. Hik! Mhie,
hayika na!" pupungay-pungay na sambit ni Tristan habang niyayakap niya ng mahigpit
ang katabi.

"Mich! Bakit payang yumaki yata 'tong braso mo? Hik! Umikyi din tong buhok mo?
Haha! Hik,ok lang! 'Wag kang mag-alala, mahal pa yin kita. Hik!" bangag na sabi ni
Ethan pagkatapos ay niyakap niya rin ng mahigpit si Tristan na akala yata'y asawa
niya 'yon.

Haluh? Nalintikan na, lasing na nga sila!

"Casshie,Hik! 'Wag kang magda-drive ng lashing, baka mapano ka. Dito ka yang." sabi
ng katabi ko na kanina pa nakaakbay sakin at halos sumubsob na 'yung mukha sa
balikat ko.

"Jhay, lasing ka na eh. Ah hindi, lasing na kayong lahat!" paiyak na 'ko.

Anong gagawin ko sa mga 'to? Iwan ko kaya silang lahat tapos isama at itatakas ko
si Jhay pauwi samin? Haha! Dejoke lang. Eh pano nga 'to? Buti na lang pala hindi
ako uminom ng marami, kung nagkataon pala lahat kami aabutin ng umaga dito.

TENK! May biglang bulb ng ilaw ang sumindi sa ulo ko.

TAMA! Si Allison! Oo nga, tama! Tatawagan ko siya!

Allison's POV

It's already eleven pm, at hanggang ngayon hindi pa rin umuuwi ang magaling kong
asawa. Ewan ko ba sa sarili ko, nagpaalam na nga siya kanina na baka hindi daw siya
dito umuwi, pero eto pa rin ako parang tangang naghihintay sa kanya. Nahihilo na
'ko pabalik-balik dito sa kwarto habang maya't-maya ang tingin ko sa hawak kong
cellphone. Ang sabi niya may trabaho pa daw siyang kailangang tapusin sa opisina.
Sinong niloko niya?! Haler? Linggo kaya ngayon!

Maya-maya lang ay biglang nag-ring ang cellphone ko.Halos madulas 'yon sa kamay ko
dahil sa sobrang pagka-excite na makita kung sino ang nakarehistro sa screen.

Calling: Cassie

Napangiwi na lang ako ng makitang si Cassie lang pala ang tumatawag. Kahit
tinatamad ay sinagot ko na rin ang tawag.

"Oh anong kailangan mo?"

banas na bungad ko sa kanya.

"ALLISON! Lasing na asawa mo! Sunduin mo na dito!"

Matagal bago ako nakasagot.

"What!"

Halos paliparin ko na ang kotse ko para lang makarating agad sa bar na sinabi sakin
ni Cassie.Hindi ko tuloy alam ang mararamdaman ko, kung magagalit ba o mag-aalala.
Ah basta, ang alam ko naiinis ako kay Tristan! Nakakinis talaga siya kahit kailan!

Nang makarating ako ay bumugad agad pagbukas ko sa pinto ng private room bar ang
isang eksena. Si Tristan nakayakap kay Ethan na para bang may kayakap lang siyang
babae. 'Yung itsura niya halatang lasing na lasing.

"Allishon? I yily yily mish you! Mish na mish na kita Allishon! Hik! Shorry. Shori
na. Hik! Di 'ko na uuyitin! Pwamish! Hik! Magbati na tayo oh."
parang tangang salita niya habang nakataas ang isa niyang kamay na para bang
nanunumpa.

Nakaramdam ako ng pagkaawa sa kanya. Tila may kumurot sa puso ko ng marinig ko

'yun mula sa kanya.Parang nanghina ako. Kahit lasing na siya humihingi pa rin siya
ng sorry sakin. Ako ba ang dahilan kung bakit siya nag-inom?

Hindi na 'ko nagsayang pa ng oras at naglakad na 'ko patungo sa pwesto niya at

inagaw ko siya mula sa pagkakayapos niya kay Ethan.

"HOY TRISTAN! UMAYOS KA NGA!" sigaw ko sa kanya na siya namang ikinagulat nina
Janus at Migz dahilan para magising sila, habang si Ethan naman ay biglang
napatayo, nagutla yata sa boses ko, pano kasi katabi ko lang siya. Iniikot ko ang
paningin ko sa lamesa at nakita ko mula roon ang mga nagkalat na mga bote ng alak.
Grabe, nilaklak lahat nila 'yon?

"Oh Allison andyan ka pala.Haha."

pupungay-pungay na bati sakin ni Migz.

Mabilis akong nakakuha ng isang cube ng yelo at ibinato ko sa kanya. Naka-iwas ang
loko.

"Sinong may sabing yakagin niyong mag-inom ang asawa ko huh! Alam niyo namang lahat
na Lunes bukas ah! Pano kung hindi 'yan makapasok!" sermon ko sa kanila.

"Asawa mo kaya ang nagyayang mag-inom." naka-pout na sagot niya.

Binalik ko ulit ang paningin ko kay Tristan.

"ANO BANG PINAGGAGA-GAWA MO SA BUHAY MO HUH! HALIKA NA NGA UUWI NA TAYO!" dala ng
sobrang pag-aalala nasermon-an ko na naman siya, pagkatapos ay iniakbay ko na ang
isa niyang braso sa balikat ko at tinulungan ko siyang tumayo.Halos matumba kami
dahil sa pagewang-gewang naming lakad habang akay-akay ko siya, ang bigat niya kasi
eh. Nakarating kami sa may parking lot. Nagulat ako ng bigla siyang magsalita.

"Hindi ako lasing."

Nai-grin ko na lang ang mga ngipin ko dahil sa sobrang pagka-asar.Hindi pa ba siya

lasing sa itsurang 'yan? Pupungay-pungay na nga siya eh, hindi na rin siya
makapaglakad ng ayos tapos kung sino-sino pang niyayakap niya! Hindi ko siya
pinapansin,nagpatatuloy lang ako sa pag-akay sa kanya. Iniintindi ko na lang siya
kasi ganyan talaga siya kapag lasing ngunit ganun na lang ang pagkabigla ko nang
bigla siyang tumigil sa paglalakad at mabilis na tinanggal niya ang braso niya sa
balikat ko. Napatingin na lang ako sa itaas ng maramdaman ko ang pagpatak ng tubig
sakin.

"Ano ba Tristan! Pumasok na tayo sa kotse, umaambon na oh!"

"Dito lang tayo Allison." buo na 'yung salita niya, naimulat niya na rin ng ayos
ang mga mata niya. Para bang bigla-bigla na siyang nahulasan.

"Tristan, 'wag ka na ngang makulit! Ang hirap kasi sayo, inom ka ng inom hindi mo
naman kaya 'pag nalalasing ka!"

"Hindi nga sabi ako lasing." pagtitimpi niya.

"Anong hindi lasing! Tingnan mo nga 'yang pag-iitsura mo kung hindi ka lasing!
Tingnan mo! Hindi ka naman sana'y maglasing pero inom ka pa rin ng inom! Pati ako
napupurwisyo mo! Pano na lang kung wala ako? Pano na lang kung wala akong pakialam
sayo? Baka abutin ka dyan ng umaga sa bar, ah hindi, papaalisin kayo ng may-ari
kasi magsasara sila, edi magda-drive ka pauwi tapos mababangga ka! O kaya naman
mag-tataxi ka tapos hohold-up-in ka ng driver tapos papatayin ka! O kaya pagtrip-an
ka ng mga adik dyan sa lansangan tapos---"

"HINDI NGA KO SABI LASING EH!" sinigawan na niya 'ko. Malakas na napabuntung na
lang ako dahil sa sobrang pagkagalit.

"Ang kapal ng mukha mong manigaw ah! Ikaw na nga 'tong tinutulungan dyan ikaw pa
ang may ganang magalit? Pwes, BAHALA KA SA BUHAY MO! Kung gusto mong magkasakit,
sige! Humiga ka dyan sa gitna ng kalsada, salubungin mo 'yung ulan! PAKAMATAY KA
NA!"
masama ang loob na bulyaw ko sa kanya at pagkatapos ay tumalikod na 'ko para
umalis at iwan siya. Nag-aalala lang naman ako ah! Buti nga may nag-woworry pa sa
kanya eh, bakit di na lang siya magpasalamat!

ANG SAMA TALAGA NG UGALI NIYA!

Mabilis niyang nahawakan ang braso ko at bayolenteng iniharap niya ko sa kanya.

"Why youre always running away from me ALLISON?!" puno ng pagdaramdam na tanong
niya sakin. Kita ko sa mga mata niya ang paghihirap na nararamdaman niya. Sa tuwing
nakikita ko ang ganung reaksyon sa mukha niya pakiramdam ko naninikip ang dibdib
ko. Feeling ko,nanghihina ako.

Nung mga oras na 'yun, ramdam ng puso at alam ng isip ko na gusto nang tapusin at
ayusin ni Tristan ang lahat ng problema namin sa buhay ngayon. Alam kong gusto na
niya kaming mag-ayos. Naiinip na siya.

"SAGUTIN MO 'KO ALLISON!" nagmamakaawa ang tinig niya.

Ilalabas ko na lahat 'to, lahat ng sama ng loob sa dibdib ko, ilalabas ko na.

Puno ng paghihinagpis na humarap ako kay Tristan habang nag-uumpisa ng mangilid ang
butil ng luha saking mga mata. Naramdaman ko na rin ang palakas na palakas na pag-
ambon.

"Dahil hindi mo 'ko kayang alagaan ng tama! Ayaw mo 'kong mawala sayo pero hindi ka
naman gumagawa ng paraan para manatili ako sa tabi mo!"

"Pano ko ba 'yun magagawa Allison? Sabihin mo nga sakin, pano ako magsisimula kung
lagi ka namang lumalayo sakin!"

"Hindi naman ako lalayo sayo kung hindi mo 'ko binibigyan ng rason para lumayo at
iwasan ka! Mahirap din para sakin ang makita kang nahihirapan, pero mas mahirap
pakisamahan ang isang taong manhid sa nararamdaman kong sakit."

"Hindi naman kasi ako manghuhula para malaman na nasasaktan ka na pala! Sige!
Sabihin mo sakin ngayon Allison,sabihin mo,bakit ka ba nasasaktan! Ano bang ginawa
ko na nakapanakit sayo?"

"Kailangan bang paulit-ulitin ko pa sayo!"

"Oo!"
"Then fine!"

Lumapit ako sa kanya ng konti at puno ng pagdurusang tinitigan ko siya sa mga mata
niya.

"Nasasaktan ako Tristan dahil hindi ko matanggap na may mas mahalaga kaysa sakin sa
buhay mo! Buong buhay ko ikaw lang ang pinahalagahan ko ng ganito, buong buhay ko
umasa ako na papahalagahan mo rin ako katulad ng ginagawa kong pagpapahalaga sayo!
Wala akong nanay, wala akong tatay, ikaw na lang na asawa ko ang natitirang meron
ako sa buhay ko! Atensiyon at pagpapahalaga lang ang tanging hinihiling kong ibigay
mo pero bigo pa rin ako don!"

Tears were rolling down on my cheeks. Isa-isa nang nag-unahan sa pagpatak ang mga
luha ko. Sa wakas,nabawasan na rin kahit papano ang bigat sa dibdib ko.

"F*ck! Ilang beses ko bang uulitin sayo na MAHALAGA KA!" "Si Ellaine lang ang
mahalaga para sayo!"

Naihilamos niya ang kanyang palad sa mukha niya.Parang gusto niyang manuntok.

"ESPESYAL! ESPESYAL! HINDI MAHALAGA! Magkaiba ang mahalaga sa espesyal!" nanlalaki

na 'yung mga mata niya dala ng sobrang galit.

"Sige nga Tristan? Ano bang pagkaka-iba para sayo ng ESPESYAL at MAHALAGA?! SABIHIN
MO!"

"ANG ESPESYAL KAYA KONG IWAN PARA SA TAONG MAHALAGA! ANG ESPESYAL KAYA KONG IWAN,
ANG MAHALAGA HINDI KO KAYA! "

Natigilan ako. Natulala ako sa kanya, at kasabay ng pagbitiw niya sa mga salitang
'yon ay ang siya namang pagbuhos ng malakas na ulan na animo'y nakikisama sa
nararamdaman naming dalawa. Matagal kaming nagkatitigan na dalawa sa ilalim ng
ulan, walang kumukurap.

"Ikaw ang una bago ang lahat. No words can explain how much you mean to me.
Napakahalaga mo sakin Allison, na kahit sino kaya kong iwan para sayo."

Paulit-ulit na niri-rewind sa utak ko ang huling sinabi niyang 'yon. Kaya niyang
iwan ang lahat para sakin? Ganun ako ka-importante para sa kanya?

Walang paglagyan ang kasiyahang nararamdaman ko ngayon, parang gusto kong tumalon
sa sobrang galak. Sa isang iglap, nawala ang lahat ng galit ko sa kanya. Patuloy
lang ako sa pag-iyak dala ng sobrang kaligayahan.

Lumapit sakin si Tristan at kinuha niya ang dalawa kong kamay, buong sinserong
tinitigan niya 'ko sa mga mata ko.

"Aalagaan kita Allison. I promise to you that I will treasure this relationship
until the end. Pangako, hindi kita papabayaan at lalong-laong hinding-hindi kita
iiwan." buong sincere na pangako niya sa harap ko. Sumilay ang mga ngiti saking mga
labi as an answer kahit alam kong hindi naman siya nagtatanong. Napakasaya ko.
Ngayon ko lang napagtanto na hindi naman pala dapat ako magselos sa palakang-kokak
na 'yon dahil gaano pa man ka-sweet sa kanya si Tristan hindi non mababago ang
katotohanang mas mahalaga ako kaysa sa kanya. BLEH!

Sinuntok ko lang siya sa dibdib na siya namang ikina-angil niya.

"Siguraduhin mo lang, dahil sa oras na iwan mo 'ko, hinding-hindi na talaga kita

patatawarin. Abnormal ka."

"Ako? Abnormal?"

"Bakit? Hindi ba?"

"Kung ako abnormal, ikaw naman maarte."

Kumunot 'yung noo ko, pero hindi pa rin nawawala ang ngiti saking mga labi.

"Ano?!"

"Oh talaga naman ah? Ang dami mong arte, hindi mo naman ako matiis."
Kinurot ko siya sa tagiliran niya.

"Araaaay! Allison, that's physical injury!"

"Hoy baliw, baka nakakalimutan mo may kasalanan ka pa sakin!"

"Ano na naman 'yun?"

"Anong ano na naman 'yun huh! Ang sabi mo sa office ka pupunta! Kailan pa naging
office ang bar? At kailan pa naging trabaho ang pag-inom ng alak? Langya ka, kailan
ka pa naging lasenggero huh! Ha? Kailan pa?"

"Nung naging asawa kita."

Ngumiti lang siya sakin ng cute. Naramdaman ko ang pagbilis ng kabog ng puso ko,
para akong isang high school student na nginitian ng crush ko.
Kaya lalo ko siyang minamahal eh!

Oh gad! Na-miss ko 'yun! Na-miss ko 'yung cute niyang ngiti. Maluha-luhang

napangiti ako.

"Ikaw! Abnormal, autistic, obese, sira-ulo, baliw! Bakit ang gwapo mo huh! Ngayon
lang ako nakakita ng abnormal na gwapo ah! Alien ka ba huh? huh?" sambit ko tapos
kinurot-kurot ko 'yung magkabila niyang pisngi. Tumawa ako ng malakas nang
paglaruan ko ang mukha niya at ginawang parang mukha ni Shrek.

Buong galak na ngumiti siya. Dahan-dahan niya kong hinila palapit sa kanya at unti-
unting niyakap niya 'ko. I hugged him tightly. Sumubsob ako sa dibdib niya at
pumikit ng mariin para damhin ang sukdulang kasiyahan na nararamdaman ko. Tanging
sa mga bisig niya lang ako nakakaramdam ng kapayapaan, at pakiramdam ko secured ako
sa kanya, na hindi ako mapapaano kapag yakap niya ako.

"Tristan?"

"Oh?"

"Hindi ka pa ba nilalamig? Kanina pa tayo dito sa ulan."

"Bakit? Nilalamig ka na ba?"

"Sobra."

Kumalas siya mula sa pagkakayakap sakin at itinungo niya ang kanyang ulo, hanggang
sa isang inch na lang ang pagitan ng mga ilong naming dalawa. Ramdam ko na ang
hininga niya. Puno ng pananabik na tinitigan niya ko sa mga mata ko.

"Then let's do something hot." smirk niya pagkatapos ay mabilis na hinapit niya
ang beywang ko habang maingat na idinampi niya ang isa niyang kamay saking pisngi.
Hindi na niya ko hinayaang magsalita pa dahil sa isang iglap ay nasakop niya ang
aking mga labi.

Ginawaran niya ako ng isang malalim na halik na siyang nagbibigay-buhay sa buong

pagkatao ko. Ramdam ko sa mga halik niyang 'yon ang labis na pangungulila niya para
sakin sa mahabang panahon.

Ipinulupot ko ang aking mga braso sa batok niya at nag-tip-toe ako para maabot ko
ang height level niya para hindi na siya mahirapang tumungo. Buong pananabik na
tinugon ko ang mainit na halik na 'yon. Lalong lumukas ang buhos ng ulan.

Masaya ako sa kanya. Kahit hindi man niya masabi ang salitang 'mahal kita' katulad
ng inaasahan ko, ay sapat na ang binitiwan niyang pangako para muli akong magtiwala
sa kanya. Simula ngayon, ipaglalaban ko na ang pagmamahal ko sa asawa ko. Kung
meron mang hahadlang sa pagsasamahan naming dalawa, buong-tapang ko 'yung haharapin
at lalabanan ng walang halong pag-aalinlangan. Walang ibang mag-aalaga sa kanya
kundi ako lang.

Selfish na kung selfish, pero ang akin ay akin. Handa akong makipaglaban ng
patayan, 'wag lang mawala ang taong 'to na lubos kong pinapahalagahan at
iniingatan. Ganyan ko siya kamahal.

-----------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------

Please like our fan page on facebook. https://www.facebook.com/pages/A-Wifes-One-

Sided-Love/704317386251816?fref=ts or click the external link
----------------------->
Thank you.

Please do vote and comment. LOVELOTS!

-MissSONE
<center><h1>Chapter 14</h1></center>
<hr>

"Allison! Matagal ka pa ba dyan sa cr? Nilalamig na ko dito oh! Pakibilis naman."

"Ang kulit mo naman! Sabing kakasimula ko pa lang dito eh, kakapasok ko pa lang
diba?"
 "N-Nilalamig na 'ko."

"Tsk. Sa kabilang kwarto ka na lang pumunta, gamitin mo yung bathroom dun, aba
matagal pa ko dito!"

"S-Sabay na lang tayo."

"A-ano!"

"S-S-Sabi ko sabay na lang tayo."

What the!!

Mabilis na kinuha ko ang robe ko at nagmamadaling ibinalot ko 'yon sa hubad kong

katawan, mula sa loob ng bathroom ay binuksan ko ang pinto.

"Waaaaaaah! Tristaaan!"
tili ko dahil sa sobrang pagkagulat. Pano kasi pagbukas ko ng pinto ay napahiga si
Tristan sa sahig papasok sa loob ng bathroom, nakasandal siguro siya kanina sa
pinto kaya nung binuksan ko, ayan tumaob siya.

"A-Aray.Bakit ba hindi ka man lang nagpasabi na bubuksan mo pala 'yung pinto. Aaah
sh*t, ang sakit." daing niya habang sapu-sapo ng palad niya ang kanyang balakang.

"Tanga talaga oh. Eh sino ba kasing may sabing sumandal ka dyan sa pinto?"

reklamo ko habang tinutulungan ko siyang tumayo. Pigil-pigil ko ang tawa ko.

Pano ba naman kasi 'yung style ng pagkabagsak niya sa sahig nakakatawa, nakadapa
siya na akala mo'y nag-dive sa pool na walang tubig.

"Hey, what are you laughing for huh?" nakangiwing tanong niya sakin nang makita
niya siguro na bigla kong tinakpan ang bibig ko, nahalata niya siguro na lumulubo
'yung pisngi ko kapipigil ng tawa. 'Nung napansin niya 'yon ay tuluyan na 'kong
napahalakhak.

"W-Wala. Hahaha! Para ka kasing sira. Ano ba kasing ginagawa mo sa pinto? Naninilip
ka noh?" tatawa-tawang wika ko sa kanya.

"Naninilip? Ako? Bakit kita sisilipan, eh nakita ko naman na lahat 'yan."

proud niyang sagot na para bang ipinagmamalaki pa niya sakin na nakita na niya ang
kabuuan ko. Natigilan ako sa kakatawa at binatukan ko siya ng malakas tapos sinipa
ko siya sa binti niya.

"Aray! Allison nananakit ka na huh!"

daing niya habang bahagya siyang nakayuko hawak-hawak ang binti na sinipa ko.

"Manyak ka kasi."

"A-Ano! Ako manyak?"

"Oh talaga naman ah! Bigla-bigla ka na lang dyang nanghahalik. May pa-kiss- kiss
under the rain ka pang nalalaman eh noh. Let's do something hot nyenyenyenye...
Manyak!"
kunwari ay nako-corny-han na tudyo ko sa kanya pero ang totoo talaga nun eh
kinilig ako ng bongga sa nangyari samin kanina. Feeling ko para kaming gumawa ng
isang soap opera, and that was an another unforgettable moment with him.

"Bakit ka nag-responce sa halik ko kung ayaw mo naman pala? Huh? Huh?"

sacrastic na saad niya habang sinasadya niyang ilapit ang mukha niya sakin. Na-
mental block ako.

"H-Huh?"
tanging nasambit ko na lang. Nakita ko siyang nag-smirk sakin at pagkatapos ay
mabilis niyang isinara ang pinto ng bathroom.Nakulong kaming dalawa sa loob. Hindi
ko alam, pero biglang bumilis ang tibok ng puso ko lalo na ng isa-isa na niyang
tinatanggal mula sa pagkaka-butones ang basa niyang polo. Nagpanic ako!

"H-Hoy! A-Ano bang ginagawa mo, hindi pa ko tapos maligo, hoy!" kinakabahang sigaw
ko sa kanya.

"Edi sabay tayo..."

husky na sagot niya at pagdaka'y walang kahiya-hiya na tinanggal na niya ang polo
niya, lumantad sakin ang kanyang eight packs. OW MY GAD!

Natulala ako. Para akong namatanda sa itsura ko. Pasimple kong kinapa ang labi ko,
baka kasi may tumutulong laway. Chineck ko rin 'yung bibig ko baka naka-nganga.

"C'mon Mhie, pagpatuloy natin 'yung kiss natin kanina.... let's do a kiss under the
shower. Hahaha!"
tawa niya sa sariling JOKE niya at dumaretso na siya sa may shower at naligo.

Mabilis akong tumalikod, pinaypayan ko 'yung sarili ko gamit ang dalawang kamay ko.
Oh my gad, nagwawala yung mga aggresive at malalanding hormones sa katawan
ko,nagra-ramble-an at nag-aaway sila dahil nakakita raw ako ng oh-so-hot na machong
boylet. Oh man, oh man! What to do? What to do? 'Wag ngayon, may pasok pa kami
bukas!

Bukas ko na lang kaya ipagpapatuloy paliligo ko? Ah,tama!

Mabilis ko nang pinihit ang doorknob at lumabas na 'ko ng bathroom. Grabe, ang
init, halos pagpawisan ako! Woah.

Bakit kaya ganun? Nakita ko naman na lahat 'yun ah, pati 'yung ano niya....'yung
ano... 'yung.... ah basta, nakita ko na ang lahat-lahat sa kanya pero bakit
kinakabahan pa rin ako? Dapat nga nakakapaghubad na 'ko sa harap niya eh, pero
bakit nakakaramdam pa rin ako ng hiya sa kanya?

Juice ko! Mariing nahawakan ko ang magkabilang pisngi ko nang makaramdam ako ng
pamumula. Nakakainis, pa-virgin effect ang peg ko.

"Allison,are you done?"

may halong pangungutya na tawag sakin ni Tristan mula sa loob ng bathroom.
Nanggagalaiting tinapunan ko ng tingin ang pinto ng bathroom.

"Oo,bwisit ka!" ganting sagot ko. Narinig ko ang pagtawa niya.Sira-ulo talaga.Alam
kong sinadya niya talaga na akitin ako para makalabas ako ng bathroom at siya ang
maligo.Ang utak talaga ng abnormal oh.

Pagkatapos maligo ni Tristan ay sumunod na siya sakin sa kama at nahiga.

"Matutulog na 'ko,matulog ka na rin,may pasok pa tayo bukas." paalam ko sa kanya at

pagkatapos ay tumagilid ako ng higa kaya nakatalikod ako sa kanya.

"Matutulog na tayo agad?"

parang may ibig-sabihin 'yung sinabi niya.Dumagundong na naman ang puso ko.

"A-ano pa bang gagawin natin?"

kinakabahang tanong ko.

Naramdaman ko ang paggalaw ng kama, it means umisod siya. Halos maipit ko ang batok
ko dahil sa sobrang pagkagulat nang maramdaman ko ang pagdampi ng labi niya roon
habang abalang gumagala naman ang kamay niya sa balakang paakyat sa beywang ko.
Pakiramdam ko nagsitayuan lahat ng balahibo ko. Napapikit ako ng mariin at
napalunok ng malalim.

"Na-miss kita."
bulong niya sa tenga ko na siyang lalong nagbigay init sa aking buong katawan.
Gumala ang labi niya paitaas papunta sa ilalim ng tenga ko, and he gently kissed my
earlobe.

Nakita ko na lang ang sarili ko na iniikot na ang aking katawan paharap kay
Tristan. Tinitigan ko siya sa mga mata niya na noo'y makikinita ang pinaghalong
kalungkutan at kasiyahan. Napakunot ako ng noo.

"Tristan?" nagtatanong ang mga mata ko.

Maingat niyang hinawi ang nakakalat na buhok na humaharang sa mukha ko at

pagkatapos ay puno ng kasiyahan na tinitigan niya ang mga mata ko.

"Masaya lang ako Allison. Masaya ako dahil pinatawad mo 'ko. Natakot ako, akala ko
kakalimutan mo na talaga ako katulad ng sinabi mo sakin 'non nung nagalit ka, akala
ko iiwan mo na 'ko."

Malungkot na ngumiti ako sa kanya.

"Hinding-hindi ko gagawin 'yon, hindi ko gagawin ang isang bagay na alam kong
pagsisisihan ko sa huli."

Umisod ako ng konti para magkalapit pa ang katawan naming dalawa.Maingat na

hinawakan ko ang magkabila niyang pisngi at buong pagmamahal na sinalubong ko ang
ginagawa niyang pagtitig sakin.

"Tandaan mo 'tong sasabihin ko Tristan. Gano man ako katapang na awayin ka,ganun
rin ang pagkatakot ko na baka mawala ka."

Sumilay ang masayang ngiti sa kanyang labi at pagdaka'y banayad na hinalikan niya
ang noo ko.

"Thank you.Thank you for being you, and thank you for being my wife. I'm so blessed
to have you in my life."

masayang sambit niya habang pinapalipat-lipat niya ang kanyang mga halik saking
magkabilang pisngi. Pumikit ako at ngumiti habang dinadama ang kasiyahan ng bawat
sandali.

Hindi na natin maibabalik pa ang nakaraan upang baguhinang mga nagawa at nasabi
natin, but we can always learn the lesson to make things better next time.

Naramdaman ko na lang na inihiga na niya ako ng ayos at pagkatapos ay puma-ibabaw

siya sakin.

"Let's own this night."

paghingi niya ng permiso.

Bago ko pa man mapag-isipan ang kahahantungan ng isasagot ko ay nakita ko na lang

ang sarili ko na tumatango sa kanya as an answer.Dahan-dahan kong ipinulupot ang
mga braso ko paikot sa kanyang batok.

Unti-unting inilalapit na ni Tristan ang kanyang mga labi papunta sakin, pumikit na
din ako habang hinihintay ko ang pagdampi nun saking mga labi.Nararamdaman ko na
ang hininga niya.

Ok, this is it, malapit na, konti na lang. At......

Bigla akong napamulat ng mata ng marinig ko ang sunud-sunod na pag-ubo niya.Nakita

kong nakaharap ang ulo niya sa ibang direksyon para don umubo.

"T-Tristan? Are you ok?" nag-aalalang tawag ko.

"Yeah..." umubo ulit siya. "...I'm ok."

Ilang sandali pagkatapos niyang ubuhin ay naging ok na ulit siya at puno ng

pananabik na tiningnan niya muli ko. Ah, nangati lang siguro yung lalamunan niya
kaya ganun.

"Let's continue..." naka-smirk na saad niya at pagkatapos ay inilapit na niyang

muli ang kanyang ulo papunta sakin. Ngumiti ako at saka pumikit, mahigpit kong
ikinuyabit ng maigi ang mga braso ko sa batok niya at bahagya akong nag-angat ng
ulo para salubungin ang kanyang parating na halik.

Bumagsak ang ulo ko sa unan nang maya-maya ay inihit na naman siya ng ubo. Naiinis
na nagmulat ulit ako ng mata. Nakaharap na naman siya sa ibang direksyon para umubo
but this time may nakatakip ng kamay sa kanyang bibig. Mukang inubo siya dahil sa
sobrang lamig kanina nung naligo kami sa ulan.

"A-Ano bang nangyayari sayo? 'Wag na kaya nating ituloy? Let's do this on some
other time." pag-aalala ko pero sa loob-loob ko naaasar na talaga ako.
Hindi siya sumasagot, tuloy-tuloy pa rin siya sa pag-ubo.

"N-No..." umuubo pa rin siya. "Wala lang 'to."

Pagkatapos nun ay muli siyang humarap sakin at ngumiti, ngunit hindi naman
nakatakas sa paningin ko ang pamumula ng mata at pagka-tamlay ng mukha niya.

"Tristan, matulog na kaya tayo?" "Huh? No."

"Ang kulit oh. Tingnan mo nga 'yang itsura mo, ang tamlay mo na."

"Wala 'to."

Pinilit niya pa ring ngumiti ngunit mas nangingibabaw pa rin ang paka-weak ng
itsura niya.

"Nothing's gonna stop me now." pagbibiro niya at pagkatapos ay mabilis na hinawakan

niya ang magkabilang pisngi ko at dahan-dahan na niyang ini-lean ang ulo niya para
mahalikan niya 'ko. Pumikit na naman ako at pagkaraan ng ilang segundo......

"Haachuuuuuuuu!"

I gritted my teeth at kasabay nun ang pagkuyom ng mga kamao ko dahil sa pagka-
asar. For the third time mabilis ko na ulit na binuksan ko ang mga mata ko at puno
ng pagkairita na tinitigan ko si Tristan na noo'y iniihit na naman ng ubo. Dahan-
dahang umalis si Tristan sa ibabaw ko at umupo siya sa kama at tumalikod sakin na
para bang ayaw niya kong mahawa sa ubo niya. Napalitan ng pagkabahala ang inis ko
at dali-dali akong bumangon saking pagkakahiga at umupo rin sa kama.

"H-Huy, ayos ka lang ba talaga?" puno ng pag-aalala ang tono ko habang hinahagod ko
ang likod niya.

"Don't...Don't worry... I'm...I'm ok.." sagot niya sa pagitan ng kanyang mga ubo.

"Kanina ka pa ok ng ok eh, tingnan mo nga 'yan kanina ka pa tahol ng tahol dyan."

paiyak na 'ko.

Humarap lang siya sakin at parang batang ginulo-gulo niya ang buhok ko.

"Ayos lang talaga ako. So pano ba 'to, tulog na tayo? Wrong timing 'tong ubong 'to
eh." panloloko niya at bahagya kaming natawa na dalawa. Ngayon na nga lang namin
yun uulitin napurnada pa. Haha, sige, better luck next time.

Sabay kaming nahiga na dalawa sa kama. Nakasubsob ang mukha ko sa dibdib niya
habang nakadantay naman 'yung isa kong binti sa binti niya.Nakayakap ang isa niyang
kamay sa likod ko habang nakaunan naman ako sa kabila niyang braso. Para akong
nakalutang sa ulap ng mga sandaling 'yun, iba pa rin pala talaga yung kasama ko
siyang matulog, ibang-iba sa pakiramdam ng nag-iisa. Mahigpit na iniyakap ko ang
isa kong braso sa kanya at nakangiting pumikit. Napakasaya ko.

"Goodnight Papa Dhie ko." puno ng paglalambing na saad ko sa katabi ko.

Narinig ko ang pagngiti niya base sa ingay ng kanyang hininga.

"Goodnight Mama Mhie ng buhay ko. F*ck.Corny." humagalpak kami ng tawa at
pagkatapos ay tila pareho kaming nakatulog ng may ngiti saming mga labi.

------o------

Naalimpungatan ako nang makarinig ako ng ingay ng pagnguy-ngoy sa katahimikan ng

paligid.Pinakiramdaman ko rin ang sarili ko at nagtaka ako ng mapagtantong unan na
lang pala ang kayakap ko. Pilit kong iminulat ang medyo pipikit-pikit ko pang mga
mata para tingnan kung nasaan si Tristan.Dahan-dahan akong bumangon sa kama at
nakita ko na lang ang medyo gumagalaw na kumot sa pinakadulong side ng kama. Umisod
ako sandali doon para hablutin yung kumot na nakatalukbong kay Tristan.

"Tristan!"

Ganun na lang ang panlalaki ng mata ko nang bumungad sa ilalim ng kumot ang
nangangatal sa lamig na si Tristan, para siyang hipon na nakabaluktot habang yakap-
yakap niya ang kanyang sarili para siguro pigilan ang lamig. Tumalon ako pababa ng
kama dahil sa sobrang pagka-panic at dali-daling pinatay ang aircon.

"A-A-A-Alli---Allison.." tila nagdedeliryong tawag niya sakin.

Tumakbo ulit ako papunta sa kanya at umupo sa tabi niya. Hinawakan ko ang mga
nangangatal niyang kamay.

"T-Tristan,anong masakit sayo? A-Anong gusto mo?Gusto mo bang tumawag na ko ng

doctor huh?Huh? Dali sagot." nagpapanic na talaga ako.

"A-A-Allison, j-just... just stay here..." naramdaman ko ang paghigpit ng kapit

niya sa kamay ko na para bang ayaw niya kong paalisin. Lalo pang nadagdagan ang
nararamdaman kong pagka-panic nang bigla ay inihit na naman siya ng ubo.

"Tristan naman kasi eh...'wag ka namang ganyan.." maluha-luha na 'ko, hindi ko na

alam ang gagawin ko.

Ipinatong ko lang ang palad ko sa noo niya at labis-labis ang naramdaman kong pag-
aalala at pagkabahala nang mapagtanto ko na inaapoy pala siya ng lagnat. Tumingin
ako sa orasan at nakaramdam ako ng pagkadismaya ng makitang alas-dos pa lang ng
madaling araw, siguradong walang darating na doctor nang ganito kaaga. Tumayo ako
at parang tangang naglakad pabalik-balik sa loob ng kwarto. Ano bang ginagawa pag
may sakit? Ano ba, ano ba!

Ah,tubig! Tama. Bumalik ulit ako kay Tristan at maingat na inayos ko lang ang kumot
niya.

"Dhie, dito ka lang huh?" pagkatapos ay tumalikod na 'ko para umalis ngunit mabilis
na nahawakan ni Tristan ang kamay ko na wari'y gusto niya kong pigilan,
pagkatalikod ko ay nakita ko ang kahabag-habag niyang itsura. Pilit niyang
iminumulat ang kanyang mga mata para tingnan ako habang halata naman sa kanyang mga
labi ang pangangatal non.

"S-San, san ka p-pupunta?" may pagkatakot sa boses niya, para siyang batang paslit
na natatakot na iwan ng magulang. Napakaltak ako.
"Tristan 'wag OA huh, kukuha lang ako ng tubig at bimpo sa baba, babalik din ako
agad." 'yun lang at nagtatakbo na 'ko pababa, halos liparin ko na ang kusina para
lang makarating ako ron agad. Kumuha ako ng ng maligamgam na tubig at inilagay sa
isang palanggana saka humagilap rin ako ng malinis na bimpo. Nang matapos sa lahat
ay nagtatakbo akong muli paakyat sa kwarto naming mag-asawa.

Maingat na pinunasan ko ang mga braso at upper body ni Tristan ng maligamgam na

tubig at pagkatapos ay binihisan ko siya ng mas makapal na damit para iwas-
lamig.Hindi ako natulog nung mga oras na 'yun dahil maya't-maya akong bumababa para
palitan ng panibago ang tubig na siyang ginagamit ko sa pagtapal ng bimpo sa noo ni
Tristan. May time na gumegewang-gewang na ang ulo ko dahil sa sobrang pagka-antok
pero sinasampal ko lang ang sarili ko at voila! Nagigising ako.

Binantayan ko ang asawa ko hanggang sa namalayan ko na lang na lumiliwanag na pala,

sumisikat na ang araw sa labas. Worth it ang pagod ko dahil bumababa na kahit
papano 'yung lagnat niya at hindi na rin siya umuungol katulad kanina. Kahit gusto
nang sumara ng mga mata ko ay patuloy ko pa ring tinitigan ang himbing na himbing
sa pagkakatulog na si Tristan. Banayad kong hinagod-hagod ang kanyang ulo na may
ngiti saking labi, bumaba pa ang kamay ko papunta sa kanyang pisngi at puno ng
kasiyahan na hinaplos ko iyon.

Ito ang unang pagkakataon na nag-alaga ako ng
unang pagkakataon na 'yon, ay ang taong mahal
pala sa pakiramdam nito na naalagaan ko 'yung
napapagod na 'yung katawan ko ayos lang dahil
nagagampanan ang tungkulin ko sa kanya bilang
may sakit, at masaya ako dahil sa
ko pa ang napagsilbihan ko. Ang sarap
taong importante sakin, na kahit
kahit papano unti-unti ko namang
isang asawa.

Dahan-dahan kong iginalaw ang ulo ko palapit sa mukha ni Tristan at maingat na

hinalikan ko siya sa kanang pisngi niya.

"I will take care of you."

Inilipat ko naman ang labi ko patungo sa kaliwa niyang pisngi at banayad na

hinalikan ko rin 'yun.

"I will stay with you until the last breath of my life."

Pumikit ako ng mariin habang ibinababa ko pa ang labi ko at dahan-dahang idinampi

'yun sa kanyang mga labi.

"And I will take you forever. No one else, but you. Only you. Alagaan mo 'ko, at
habang inaalagaan mo 'ko, aalagaan naman kita."

------O------

"He's already ok now. Normal na ang body temperature niya. Kailangan na lang niya
munang magpahinga sa ngayon. Reresetahan ko rin siya ng mga gamot na kailangan
niyang inumin." wika ng family doctor namin.

Pinatawagan ko siya kanina dahil nag-aalala pa rin ako sa kalagayan ni Tristan, at

ngayong ayos na siya ay tila nabunutan na 'ko ng tinik sa dibdib.

"Thank you Doctor Reyes." masiglang pasasalamat ni daddy sa matandang doctor at

kinamayan niya ito.

"So pano ba 'to, mauna na 'ko sa office, Allison hija ikaw na munang bahala sa
asawa mo.." ani daddy.

"Tristan, anak, magpagaling ka, aalagaan ka ng asawa mo."

may ibang kahulugan ang mga ngiting iyon ni daddy habang nakatingin siya kay
Tristan.Pilyong ngiti.Weak na ginantihan naman ng huli ang ngiti ang kanyang ama at
pagkatapos ay naiwan kaming dalawa ni Tristan sa loob.Nananatili pa rin siyang
nakahiga sa kama habang matamlay pa rin ang kanyang itsura.

"Mga lalaki talaga,minsan hindi ko maintindihan." iiling-iling na bulong ko na tama

lang upang marinig ng kasama ko.

Walang boses na napatawa siya.

"Kami lang ni daddy ang nakakaalam ng ibig sabihin nun." nakapikit na sagot niya
habang ang tinutukoy ay 'yung nakakalokong ngiti nilang mag-ama na hindi ko malaman
ang ibig-sabihin.

Napa-pout na lang ako at inayos ko na rin ang kumot ni Tristan. Maya-maya lang pa'y
napukaw ng atensyon namin ang ingay ng pagkatok sa pintuan. Pinapasok ko kung sino
man 'yung nasa labas at iniluwa non si Manang Elly na may hawak-hawak na tray
habang sa ibabaw naman nun ay nakapatong ang isang baso ng tubig, mangkok at isang
kutsara.

"Heto na 'yung lugaw na niluto mo, dinala ko na."

sabi sakin ni Manang habang ipinapatong niya sa sidetable yung tray. Napatingin
samin si Tristan.

"Ah sige Manang, ako na ho ang magpapakain kay Tristan." pagboboluntaryo ko.

Natigilan ako ng titigan ako ni Manang, 'yung way ng pagtitig niya sakin ay puno ng
pagkaawa, siguro dahil na rin sa medyo haggard kong itsura, malalim na rin 'yung
mga eyebags ko at halata na sa mukha ko ang sobrang pagkaantok.

"Lumiban ka muna sa klase mo ngayon Allison, at pagkakain ng asawa mo ay ikaw naman

ang magpahinga. Matulog ka na rin at baka ikaw naman ang magkasakit." parang nanay
na paalala sakin ni Manang.

"A-Allison? Hindi ka natulog?" kunot ang noong tanong sakin ni Tristan.

"Eh pano ako makakatulog eh ang taas-taas ng lagnat mo? Alangan namang atimin kong
matulog ng mahimbing habang ikaw eh naghihingalo na dyan sa tabi ko." ismid na
turan ko sa kanya.

Halos maningkit ang mga mata ni Tristan dahil sa sinabi ko, lumabas yung gilagid
niya dahil sa lawak ng kanyang pagka-ngiti na para bang sayang-saya siya sa
narinig. Dahan-dahan niyang iginapang ang kanyang kamay sa kama na para bang may
kinakapa, at nalaman ko na lang ang hinahanap niya ng bigla niyang hawakan ng
mahigpit ang kamay ko.

"Ang bait-bait talaga ng asawa ko." tila proud niyang sambit habang nakapikit.Sa
lapad ng ngiti niya para siyang naka-jackpot.
Napangiti na rin ako ngunit napawi rin 'yun agad ng marinig ko ang pagtikhim ni
Manang. Sh*t andito pa pala si Manang sa loob! Awkward!

Mabilis kong hinila ang kamay ko na noo'y hawak-hawak ni Tristan.

"Oh siya, aalis na 'ko." paalam ni Manang saming dalawa at naglakad na siya palabas
ng pinto, ewan ko, parang namalik-mata yata ako, para kasing nakita ko si Manang na
ngumiti? Ah, imposible, si oh-so-serious yun eh.

Tinulungan ko na si Tristan na sumandal sa headboard ng kama at ng sa gayu'y

mapakain ko na siya ng niluto kong lugaw.

"Wala ka bang napapansin kay Manang?" tanong sakin ni Tristan.

"Wala, bakit? Ano bang kapansin-pansin kay Manang?" walang ka-rea-reaksyon na sabi
ko habang abala kong kinukuha 'yung tray ng pagkain.

"Hindi ka niya sinungitan ngayon 'di tulad non. Nung nakita niyang inaalagaan mo
'ko, naging mabait siya sayo." pagpapatuloy niya.

"So anong ibig mong sabihin don?" tanong ko.

"Hindi mo ba napapansin. Masungit siya sayo kapag pinapabayaan mo ko, na nagagalit

siya sayo sa tuwing ipinapakita mo sa kanya na wala kang pakialam sakin, tapos
bigla-bigla naman siyang bumabait kapag inaalagaan mo 'ko.Pansin mo?"

Natigilan ako sa sinabi niya. Napaisip ako at dun ko lang na-realize na tama nga si
Tristan. Napansin ko rin 'yun kay Manang.

"That was so unfair. Bakit ikaw, hindi ka niya pinapagalitan kapag pinapakita mo na
wala kang pakialam sakin non." may pagtatampo sa tono ko.

"Dahil hindi siya naniniwala na wala akong pakialam sayo."

mabilis na sagot niya.

Naguguluhang napatitig ako sa kanya at bago ko pan maibuka ang bibig ko para
magsalita ay naunahan na niya ko.

"Allison, papakainin mo ba 'ko o ano? Nahihilo na 'ko oh, gusto ko ng mahiga."

"Inuutusan mo ba ko? Baka gusto mong mabuhusan ng hawak ko." ang tinutukoy ko ay
ang hawak kong mangkok ng mainit na lugaw.

"May sakit ako oh." sagot niya habang nakapataong ang palad niya sa kanyang noo na
para bang ipinangangalandakan niya sakin na may sakit siya.

"Pasalamat ka..." Mahal kita...

Kinuha ko na ang kutsara at kumuha ng konting lugaw sa mangkok at pagkatapos ay

hinipan ko 'yun para hindi masyadong mainit kapag isinubo ko.

"Oh, nganga." utos ko at dahan-dahan niyang ibinuka ang bibig niya at isinubo ko
naman ang hawak ko na para bang isa akong nanay at baby ko naman si Tristan. Pansin
kong sumama 'yung mukha ya ng mag-umpisa siyang ngumuya.

"Allison? Wala ba talaga kong panlasa o wala lang talagang lasa 'yung niluto mo?"

Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko dahil sa pagkaasar, mabilis siyang umiwas ng

akmang babatukan ko sana siya ang kaso bigla kong naalala na may sakit nga pala
siya kaya binawi ko na rin ang kamay ko. Ganyan 'yan lagi eh, lagi niyang nilalait
niluluto ko.

"Siyempre may sakit ka kaya malamang sira ang appetite mo, abnormal ka talaga
noh?" idinaan ko na lang sa pagtawag ko sa kanya ng abnormal ang pagka-asar ko,
tutal di ko naman siya mabatukan ngayon.

Ilang beses ko siyang pinilit na kumain ng marami ang kaso lagi siyang umaayaw,
tama na daw yung tatlong kutsara. Aba, sira-ulo talaga. Kulang na lang sabihan ko
siya na kakain kami sa jollibee kapag naubos niya yun para lang mapilit ko siyang
kumain, ngunit sa huli'y ako pa rin ang nanalo at naubos niya yung isang bowl ng
lugaw. Pinainom ko na rin siya ng gamot. Good dog.

Tinulungan ko na siyang humiga ulit saka inayos ko ang kumot niya na para bang isa
akong caregiver na nag-aalaga sa matandang uugod-ugod.Napatili ako ng malakas ng
bigla ay hinaklit ni Tristan ang braso ko at hinila niya ko paibabaw sa kanya,
napasubsob tuloy ako sa dibdib niya. Itinagilid niya lang ako ng higa at niyakap
niya ko ng mahigpit.

"Aray! Tristan naman hindi ako makahinga eh! Aray ko! Aray naiipit ako!" daing ko.
Ang kaso parang wala siyang narinig dahil lalo niya lang ipinulupot ang mga braso
niya sa likod ko.

"Ang swerte ko sayo. I'm so lucky to be your husband. Sana lagi na lang ang akong
may-sakit para lagi mo rin akong aalagaan. Ang sarap kasi sa pakiramdam. Salamat
Mhie, salamat Allison." puno ng kagalakan na saad niya. Lihim akong napangiti.

"Hoy, sa susunod, may bayad na 'to." biro ko at sabay na napahagikhik kaming

dalawa.

------o------

"Kamusta ang asawa mo?" tanong ni Manang sakin pagkapasok ko ng kusina para ibalik
'yung tray na pinagkainan ni Tristan.

"Ok na ho siya Nang, napainom ko na rin siya ng gamot niya, natutulog na siya sa
taas." sagot ko sa matanda. Akma na sana akong lalabas ng kusina ngunit tinawag pa
ko ni Manang.

"Allison?"

"Po?"

Lumingon ako sa kanya. Nakita ko ang tipid na ngiti na sumilay sa kanyang labi.
Sumeryoso naman ako.

"Alagaan mo lang ang asawa mo katulad ng ginagawa mo ngayon at magkakasundo tayo.

Wala ng ina si Tristan at ikaw nama'y wala ng magulang. Gusto kong magkasundo kayo
para mapunan ng bawat isa sa inyo ang pangungulilang nararamdaman niyo sa magulang.
Mag-asawa na kayong dalawa at hindi na mga batang munti para hatawin pa sa pang-upo
sa tuwing nag-aaway kayo. Mag-unawan kayong dalawa. Kapag nagkamali ang isa,matuto
kayong magpatawad, matuto rin kayong magtiwala sa isa't-isa. 'Yan Allison ang
sikreto para sa matagal na pagsasama." pangaral ni Manang sakin at pagkatapos ay
nauna na siyang lumabas ng kusina. Naiwan ako sa loob.

Lahat ng sinabi niya ay itinatak kong lahat sa puso't-isip ko. Gusto niya kaming
magtagal ni Tristan? Nakakatuwang isipin na ang dati'y akala kong kaaway sa bahay
na 'to ay siya palang kakampi ko. Siguro nga matapang lang si Manang dahil gusto
niyang maging maayos ang pamilyang ito na pinagsilbihan niya sa ilang dekada at
hindi maipag-kakailang minahal na rin niya. Kumbaga hindi lang siya mayordoma kundi
tumatayo na rin siya bilang isang ina sa loob ng pamamahay na 'to.

Masaya akong pumanhik paakyat sa kwarto naming dalawa na mag-asawa. Sabi ko kasi
kay Tristan kanina na maghapon kaming matutulog na dalawa eh.

Nang makaakyat na ko sa taas ay bigla na lang akong natigilan, kasabay rin non ang
pagkapawi ng ngiti saking mga labi. Nakaramdam ako ng pagka-imbyerna.

"What are you doing here?" nakataas ang kilay na bungad ko kay Ellaine na noo'y
patungo sa kwarto namin ni Tristan, at kung nahuli lang siguro ako ng dating ay
malamang nakapasok na 'yan kanina pa sa loob

Pumihit siya paharap sakin.

"May sakit daw si Tristan?" puno ng pag-aalala ang itsura niya.

"Huli ka na sa balita, magaling na siya." mabilis na sagot ko. Kakagising lang niya
siguro kaya ngayon niya lang nalaman na maysakit ang asawa ko.

"Gusto ko siyang makita Allison."

"Hindi pwede. Natutulog na siya."

"Allison, PLEASE!"

Napakunot ako ng noo dahil sa pagka-irita sa babaeng 'to.Nag-cross arms ako at

maarte akong naglakad palapit sa kanya.

"Matanong nga kita Ellaine. May gusto ka ba sa asawa ko?" prankang tanong ko sa
kanya. Nakita ko kung pano automatic na nag-iba ang anyo ng itsura niya. Napatingin
siya sa ibang direksyon ngunit saglit lang 'yon dahil mabilis siyang humarap muli
sakin.

"What kind of question is that? A-Allison were just a best of friends. Bakit ka ba
nag-iisip ng ganyan samin ni Tristan? Nag-aalala lang naman ako dahil kaibigan ko
siya, hindi lang basta kaibigan, dahil... dahil espesyal samin ang isa't-isa.."

Alam kong sinadya niyang sabihin 'yon para saktan ang ego ko bilang isang asawa,
ngunit hindi ako nagpaapekto dahil bigla kong naalala ang sinabi sakin kagabi ni
Tristan tungkol sa pinagka-iba para sa kanya ng MAHALAGA at ESPESYAL.

Malditang nginitian ko lang siya.

"Espesyal ka lang. Pero tandaan mo 'to Ellaine, para kay Tristan, may mas
importante pa kaysa sa espesyal."

Naguguluhang tiningnan ako ng kaharap ko. Namuo ang mga luha sa mga mata niya na
para bang nasaktan siya sa sinabi ko.

"So you better go out Ellaine. Umalis ka na dahil kahit maglumuhod ka pa sa harap
ko, hindi kita papapasukin sa loob. Nagpapahinga na ang ASAWA ko at ayaw niya ng
istorbo. At nga pala, paki-cancel lahat ng appointment niya sa araw na 'to dahil
hindi siya papasok sa kompanya. Bye."
pagkatapos ay nilagpasan ko na siya at walang lingong naglakad na ko paalis ngunit
ganun na lang ang pagkagulat ko ng sumunod pala siya at bigla niyang hinawakan ang
braso ko at sapilitan niya kong hinarap sa kanya.

"Bitiwan mo ko at baka mahawa ako ng kalandian!"

pigil ko ang sigaw ko para hindi magising si Tristan

"Pinagdadamot mo ba siya sakin huh Allison? Pinagdadamot mo ba sakin si Tristan?!"

bukod sa pagdaramdam ay hindi nakalampas sa paningin ko ang galit na gumuhit
sa mga mata niya. Napaamang ako sa narinig.

"Pinagdadamot? Wow! Anong akala mo sa asawa ko? Laruan na pwedeng ipagdamot sa

kalaro? Hoy Ellaine! naka-drugs ka ba? Bah, pa-rehab ka na sis! Malala ka na. Kung
ano-ano nang pumapasok sa isip mo, grabe ka.Parang wala kang pinag-aralan."
iiling-iling na tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa at pagkatapos ay
naglakad na 'ko paalis.

Pagkapasok na pagkapasok ko sa loob ng kwarto namin ni Tristan ay mabilis na ini-

lock ko ang pinto at napasandal ako roon. Napabuntung-hininga ako.

Si Ellaine, alam kong may gusto siya sa asawa ko. Babae rin ako at ramdam kong
mahal niya si Tristan. Bagay na siyang ikipinaninikip ng dibdib ko. Alam kong
darating at darating ang panahon na ipaglalaban ni Ellaine ang pagmamahal na
nararamdaman niya, alam kong gagawa at gagawa siya ng paraan para mapaghiwalay kami
ni Tristan nang sa gayu'y maagaw niya mula sakin ang asawa ko.

Napapikit ako ng mariin nang ma-imagine ko ang isang senaryo na lumalayo sakin si
Tristan kasama ang palakang kokak na 'yun. NO. Hindi ako makakapayag.

Naglakad ako palapit sa kama namin ni Tristan at humiga ako sa tabi niya na noo'y
himbing na himbing sa pagkakatulog. Buong pagmamahal na niyakap ko siya, at kasabay
ng nararamdaman kong pangamba na baka dumating ang isang araw na iwan niya ko, ay
bumagsak ang mga luhang kanina ko pa kinikimkim saking mga mata. Pinigilan kong
'wag mapahikbi dahil baka magising ang katabi ko.

Tila sasabog ang dibdib ko sa tuwing maiimagine ko na mawawala sakin si Tristan, na

maaagaw siya ng iba mula sakin. Pumikit lang ako at tahimik na nanalangin.

Panginoon, bigyan niyo po ako ng sapat na lakas para ma-ipaglaban ang asawa ko sa
lahat ng tao na balak na paghiwalayin ang hindi man perpekto ngunit masayang
pagsasama naming dalawa. Alam kong alam mo kung gano ko kamahal ang lalaking 'to,
na kung nagkataon lang sana na dalawa o tatlo ang buhay ng isang tao ay hindi ako
magdadalawang-isip na ialay ang lahat ng 'yun sa kanya mapatunayan ko lang sayo at
sa lahat ng tao sa mundo na tunay ang pagmamahal ko sa kanya. Ilayo mo na ang
lahat, 'wag lang ang asawa ko. Please?

Kung sa iba po talaga siya nakatadhana at hindi kami talaga ang para sa isa't-
isa........ edi... ihhh.... sakin na lang kasi siya.Titiisin ko lahat ng paghihirap
alang-alang sa kanya, kung kinakailangang lumuhod ako sa inyo, gagawin ko, 'wag
lang siyang maagaw ng iba. Hindi ko po talaga kaya. Pangako, hindi ako magsasawa sa
kanya, pangako iingatan ko siya.
Pakiusap, panitilihin niyo po si Tristan sa tabi ko hanggang sa kahuli-hulihang
hininga ng buhay ko, kung kinakailangang kunin niyo ang kalahati ng buhay ko
kapalit ng kahilingang 'to, malugod kong ibibigay. Ganyan ko po siya kamahal. AMEN.

-----------------------------------------------------------------------------------
-------

A/N

Time check: 7:10 am. Oha! gumising talaga ako ng maaga para mag-update :) Mahal ko
kayo eh.

ATTENTION, ANNOUNCEMENT:
Para po sa lahat ng readers na lalaki (kung meron man) kailangan po namin ng OP ni
Yohan at Tristan! Sinong willing maging OP here? Sino? Sino? :D Post na lang po
kayo sa MB, fb page, author's fb account o i-pm niyo na lang po ako dito sa
wattpad. Thank you! :)
Don't forget to like our fb fanpage. https://www.facebook.com/pages/A-Wifes-One-
Sided-Love/704317386251816?fref=ts or click the external link
------------------------------>

Keep on supporting, marami pa pong mangyayari sa buhay ng lahat ng ating mga

characters, as in marami pa po, at as in sa lahat g characters! :) Abangan niyo po
'yan! LOVELOTS!!

-MissSONE
<center><h1>Chapter 15</h1></center>
<hr>

Makalipas ang dalawang araw ay bumuti na rin ang kalagayan ng asawa ko. Sa dalawang
araw ring iyon na nagdaan ay wala akong ibang ginawa kundi ang alagaan siya, hindi
rin ako pumasok sa school dahil ayoko siyang iwan mag-isa sa kwarto. Nakaka-awa
naman.
 Pinagsilbihan ko siya bilang isang tunay na maybahay. Sounds new,right? Oo.
Inalagaan ko siya katulad ng ipinangako ko sa sarili ko. Ako ang nagluluto ng
pagkain niya, gumigising ng maaga para painumin siya ng gamot sa tamang oras, ako
rin ang nagpupunas sa kanya, nagbibihis, at napupuyat rin ako kababantay dahil nag-
aalala ako na baka bumalik 'yung lagnat niya. For the very first time, ginawa ko
'yun. Kahit si daddy nagtaka at nagulat sa ginawa kong biglang pag-aaruga sa anak
niya, kaya ayun, tuwang-tuwa sila ni Manang na para bang isa silang proud daddy at
proud mommy. Nanibago yata sila sa ginawa ko, pano kasi nasanay na silang lagi kong
inaaway si Tristan. Kahit ako, natutuwa sa ginawa ko.

Gusto ko kasing gamitin ang pagkakataon na 'yun para bumawi sa mga nasabi at nagawa
ko kay Tristan nung isang linggo ko siyang hindi inimik at kinausap. Ako rin kasi
ang dahilan kung bakit bigla-bigla na lang siyang nagkasakit ng ganun,dati rati
naman kasi kahit naliligo siya ng hatinggabi sa pool eh hindi siya nagkakasakit,
malakas kasi resistensiya niya. Pero nung sinabi sakin ni Manang na simula raw nung
iniwasan ko si Tristan eh lagi raw tong walang ganang kumain, lagi rin daw niya
itong nakikita sa sala ng mansion na natutulog, hinihintay raw akong umuwi, at ang
pinakamalala pa, dalawang sunod na araw daw siyang nag-inom sa mansion kasama nina
Janus at Migz na siyang inaabot raw lagi ng madaling-araw,nanlumo ako. Hindi ko
akalain na mas malala pa pala 'yung pinagdaanan niya kaysa sakin nung mga panahon
na hindi namin kapiling ang isa't-isa dahil sa malaking awayin na nangyari sa
pagitan naming dalawa. Don ko mas na-realize ang worth ko para sa kanya.

Kahit naniwala na 'ko sa kanya noon ay mas pinaniwala pa ako ng mga sinabi ni
Manang na mahalaga nga talaga ako para sa asawa ko.Kaya naman bumawi ako sa kanya
nung nagkasakit siya, kahit man lang sa simpleng paraan na 'yun ay makabawi ako sa
mga nagawa kong pagkakamali sa kanya.

"Mrs.Allison DelaCerda-Fontanilla! What do you think youre doing on my class?!"

Sa sobrang lakas ng sigaw ng pamilyar na boses ng matandang babae ay halos

mapatalon ako mula sa pagkakayuko ko sa armchair. Hirap na iminulat ko ang mga mata
ko na noo'y tila pagod na pagod dahil hindi ko man lang magawang ikurap. Weak na
bumangon ako mula sa pagkakasubsob ko at tila bumalik sa kamunduhan ang natutulog
kong diwa nang mapagtanto kong nasa loob nga pala ako ng classroom. Inilinga-linga
ko ang ulo ko para siguraduhing hindi ako nanaginip ng mga oras na 'yun habang
abalang kinukusot-kusot ng mga kamay ko ang aking mga mata.
At, yeah boom! Confirmed! Hindi nga ako nananaginip.

Napakamot ako sa ulo ko nang matuon ang paningin ko sa harap kung saan naroon ang
terror naming prof, nakataas ang kilay niya sakin habang naka-cross-arms.
Hehe,nakatulog pala ako. Sorry naman.

--------o-------
 "Kung hindi nagka-cutting, natutulog naman sa klase.Grabe, idol na kita Allison.
So speechless here. Hands down ako sayo." wari'y naaawang sermon sakin ni Cassie
habang iiling-iling na kumakaltak.

Kasalukuyan na kaming nasa loob ng cafeteria ni Cassie habang kumakain,break time

na kasi namin.

"Tumingin ka ba sa salamin bago ka umalis ng bahay niyo kanina?Look at

yourself,ang lalim na ng eyebags mo oh,tapos 'yung body aura mo parang pagod na
pagod. Oh my gad, Allison, ano bang ginagawa mo o let me change, ano bang ginagawa
niyong mag-asawa at napupuyat ka ng gan-----ouch! ouch! aray,Allison,aray!"

Hindi ko na pinatapos pa si Cassie sa sasabihin niya dahil mabilis ko nang hinila

'yung tenga niya kaya napatili siya.Luminga-linga ako sa paligid para tiyaking
walang nakarinig sa sinabi ng daldalitang 'to.

"Ulitin mo pa 'yon, tamo kahit kaibigan pa kita makakatikim ka talaga sakin." banta
ko sa kanya pagkabitaw ko sa tenga niya. Tumulis naman ang mga nguso niya habang
hawak-hawak ang pinirot ko.

"Ang sakit nun huh! Grabe ka sakin! Sinasabi ko lang naman opinyon ko ah. Eh bakit
ba kasi napupuyat ka pa eh buhay donya ka naman sa mansion niyo. Ano pa bang
pinagkakapuyatan mo,aber?"
curious na tanong niya habang nakasimangot pa rin.

"Wag ka na kasing tsismosa." irap ko sa kanya. Ayoko ngang ikwento sa kanya 'yung
kadakilaang ginawa ko sa asawa ko. Ewan,basta, ayokong magkwento kahit kanino.

Maya-maya lang ay napukaw ng atensyon naming dalawa ang pag-ring ng cellphone ko.
Kinuha ko ang nasabing bagay sa loob ng bag ko.

Calling:
Tristan

Napakunot-noo ako. Bakit kaya siya tumatawag?

"Oh? Bakit?" bungad ko sa kabilang linya.

"Asan ka?" seryoso niyang tanong.

"Nasa Mars."

"So alien pala kausap ko?"

"Napakagandang alien."

"Pero alien ka pa rin." napatawa siya.

"Hoy abnormal, kung ikaw tatawag lang para mang-asar mabuti pang magpakamatay ka na
lang huh."
nabubugnot na sagot ko na siya namang ikinatingin sakin ni Cassie na para bang
gusto niyang mang-usisa kung sino ang kausap ko.

"Clarification lang Mrs.Fontanilla. Tinanong kita ng ayos kanina tapos sinagot mo

ko ng pa-pilosopo, ngayon sasabihan mo kong abnormal? Tsk. Haaay ang asawa ko
talaga." "Tanong-tanong ka pa kasi kung nasan ako, edi malamang nasa school! Ikaw
pa nga nag-ayos ng uniform ko kanina diba? Diba? Haaay naku... kung marunong lang
sanang gumawa ng mga sirang-ulo ang mga karpentero, ipapa-ayos ko 'yang sayo."

Napahalakhak si Tristan sa kabilang linya.

"You always making me laugh sincerely. You know? I love the way you act like you
are older than I am."
masayang wika niya. Iiiih...Kinikilig ako. Ngingiti na sana ako ang kaso nakita
kong nakatingin pa rin sakin si Cassie kaya pa-simpleng tumikhim na lang ako.

"Wait lang huh. Ang weird mo eh, bakit ka ba talaga tumawag? Para ba siguraduhing
nasa school ako? Oh don't worry hindi ako magkaka-cutting class." paninigurado ko.

"No, hindi 'yon."

"Eh bakit nga?"

"I just want to hear your voice.I call you just because I missed you." malungkot na
sagot ni Tristan kasabay nun ang kanyang pagbuntung-hininga.

Gusto ko sanang gumamit ng mga malalambing na salita ang kaso maririnig ni Cassie,
baka kantyawan ako ng kantyawan nito. "Ah,ano.A-ano ka ba! Magcontentrate ka nga
dyan sa trabaho mo. Sige, mamaya na lang huh! May klase na kami eh, bye!" paalam ko
kay Tristan pagkatapos ay in-end ko na ang phone.

Ang bad ko.Pinatayan ko ng phone ang asawa ko.Hindi naman kasi ako sanay magpakita
ng ka-sweet-an sa harap ng ibang tao eh. Mamaya na lang sa bahay. Hohoho.

"Sino 'yung kausap mo? Si Tristan ba?"

curious na tanong ni Cassie.
"Huh? O-Oo! Haha, 'yung baliw kong asawa ang tumawag.Haha."
tawa ko. Sumimangot ang kaharap ko, ang sama ng tingin niya sakin.

"Alam mo, ikaw, ibang klase ka rin eh.Kung sabihan mo asawa mo ng abnormal, sira-
ulo, baliw etsetera akala mo tambay lang sa kanto napangasawa mo. Hello Allison!
Valedictorian at Summacumlaude graduate si Tristan, he's also one of a famous
young-businessman here in the Philippines, former-president ng Fontanilla Group at
ngayon CEO na siya ng DC Group. Hey girl, wake up! Aba, kung ibang lalaki siguro
napangasawa mo malamang dati ka pa nila iniwan dahil sa ugali mo."

"So anong gusto mong sabihin?" walang ganang tanong ko.

"Respect your husband."

"Naku, di uso samin 'yun, ok nga lang dun na binabatukan ko siya eh. Hahaha!"
tawa ko sa pinagga-gawa ko lalo na nang bumalik sa alaala ko 'yung mga time na
sinasaktan ko siya physically, para siyang batang paiyak na at gustong magsumbong
sa magulang.

"At proud ka pa talaga huh? Alam mo, ang swerte mo na nga sa asawa mo eh. Alak lang
ang bisyo, bilang pa nga lang ng daliri ko na nakikita ko 'yung umiinom eh. Haaaay
naku...kapag napangasawa ko si Jhay hindi ko gagayahin 'yang ginagawa mo. I swear."

"Bakit?Sigurado ka bang ikaw ang pakakasalan ni Jhay?"

tudyo ko sa kanya sabay ngiti ng sakrastika.Sinipa niya ko sa binti ko sa ilalim
ng mesa dahil sa asar niya.

"Aray!Ang sakit nun Cassie huh! Asar-talo ka eh noh."

saad ko at pagdaka'y sinipa ko rin siya ng malakas,at nagsipaan kami. Kahit minsan
tatanga-tanga 'tong kaibigan kong 'to marunong siyang magpangaral sa iba kasi
mabuti siyang tao, hindi nga lang halata dahil maarte siyang mag-ayos at magdala ng
damit, pero kapag nakilala mo naman siya, magbabago ang pakakakilala mo sa kanya.

Ngayon alam ko na kung ano ang nagustuhan sa kanya ni Jhay.

Pagkatapos ng breaktime ay nagpaalam na 'ko kay Cassie para umuwi, hindi na 'ko um-
attend sa last subject dahil malamang makakatulog lang ako. Ang paalam ko sa
kaibigan ko ay uuwi ako para matulog pero ang totoo niyan eh ipagluluto ko si
Tristan ng tanghalian.

Nung una'y medyo nasermunan pa 'ko ni Manang kung bakit daw ako nag-cutting class
pero nung sinabi ko ang dahilan ay tumahimik na rin siya bagkus ay tinulungan niya
pa kong magluto. Pagkaluto ko ng mga pagkain na dadalhin ay inilagay ko na 'yon sa
lunchbag at saka umalis, hindi na 'ko nagpalit ng uniform, sandali lang naman kasi
ako eh.
--------o----------

"Ah Mrs.Fontanilla, may meeting pa po ngayon ang CEO with all board members."
magalang na sagot ng receptionist ng building.

"Ah ganun ba, pwedeng hintayin ko na lang siya sa loob ng office niya?"

"Sure mam."

Sumakay ako ng elevator patungo sa floor kung nasaan ang office ni Tristan. Habang
naglalakad ako sa hallway ay hindi ko mapigilang humanga sa ganda at ayos ng
pagkakadesign ng floor at interior. Halatang napaka-high class ng building na 'to,
sigurado ako, tuwang-tuwa si daddy sa langit dahil nananatiling buhay at maayos ang
kompanyang 'to.

Pagdating ko sa harap ng opisina ng asawa ko ay binuksan ko na ang pinto.Walang

tao. Pumunta ako sa mini-sala at dahan-dahang umupo sa mahabang couch, ipinatong ko
naman ang mga dala ko sa lamisita na nasa gitna. Manghang pinagmasdan ko ang
paligid. Woah, ang laki ng office niya, kung gugustuhin ni Tristan pwede na siyang
tumira dito. Hahaha, dejoke lang.

Nang mainip sa kahihintay ay tumayo naman ako para tumingin sa glasswall, umupo ako
sa swivel chair at humarap don. Ang boring siguro ng trabaho ng isang CEO, puro
papers, computers, documents, clients lang ang lagi niyang kaharap.Ang hirap din
siguro ng ganung trabaho dahil halos lahat ng empleyado ng buong kompanya at isama
pa ang mga pamilya nila ay sa kanya lahat umaasa. Sa pagpapatakbo niya nakasalalay
ang buhay ng libo-libong empleyado ng kompanyang 'to.

Bigla ay may guilt akong naramdaman sa dibdib ko. Hirap na nga siya dito sa
kompanya pagdating pa sa bahay, namomroblema pa siya sakin. Bawas-bawasan ko kaya
pagiging maldita at isip-bata ko? Maging mabait na kaya ako sa kanya para naman sa
ganun eh matulungan ko siya kahit sa simpleng paraan?

Nang magsawa na 'kong pagmasdan ang tanawin sa labas ng glasswall ay inikot ko na

ang swivelchair paharap sa officetable para ibalik sa dating ayos ngunit natigilan
ako ng makita ko sa ibabaw ng table ang dalawang picture frame at isang tasa.

Napangiti na lang ako mag-isa habang masayang nakatitig doon. 'Yung tasa kasi, 'yun
yung souvenir na nakuha naming dalawa nung nag-zipline kami ni Tristan sa Tagaytay
nung honeymoon namin, nakadikit don 'yung picture namin na masayang nagtatawanan sa
ere.

Dumako naman ang paningin ko sa isang frame, 'yun 'yung nag-horseback riding kaming
dalawa non sa Picnic Grove, nakasakay kaming dalawa sa kabayo habang ako 'yung nasa
unahan at nasa likuran ko naman si Tristan.Sa litratong 'yon ay bahagyang
nakalingon ang ulo kay Tristan at nakangiti kami sa isa't-isa na para bang
lumalarawan sa masayang pagsasama. Lalo pang lumapad ang mga ngiti ko nang makita
ang huling frame na medyo may kalakihan sa lahat,yun kasi 'yung kissing scene
naming dalawa nung kasal namin,haha,nakakatawa 'yung itsura namin don dahil medyo
nakasimangot ako samantalang si Tristan naman eh parang ang saya-saya pa.
Napa-buntung hininga na lang ako.Dito niya ba inilagay tong mga pictures namin para
makita niya 'ko araw-araw?Para ba feeling niya,lagi niya akong kasama?

Haaaaay,bakit kaya? Hmmm,ayoko na ngang alamin,basta, ang alam ko masaya ako dito.
Sobra. Bumalik ulit ako sa couch at umupo. Napahikab ako ng malaki.Ay grabe ang
tagal naman ng meeting na 'yon,inaantok na ko eh.Nang mapansin ko ang mga
throwpillow na nagkalat sa couch ay tila naengganyo akong matulog, kinuha ko 'yun
at inunan ko.Nahiga ako.

Iidlip muna ko sandali, baka matagalan pa siya ng dating eh. Ngumiti ako ng payapa
at niyapos ko ng mariin ang isang hawak kong throw pillow. Masaya akong pumikit at
ilang saglit pa lang ay tuluyan na 'kong iniwan ng ulirat ko.

Tristan's POV

"Ellaine, where is my next appointment after this?"

seryosong tanong ko kay Ellaine na noo'y nasa kanang likod ko habang si Tobby
naman ay nasa kaliwang likod ko. Bukod kasi kay Ellaine ay may isa pa akong
secretary, kumbaga personal assistant ko si Ellaine at for-work-secreteray ko naman
si Tobby. Kakasakay lang namin sa elevator para bumalik sa office.

"You have three more appoitnments for this afternoon,sir. Meeting with Attorney
Ramos at one:thirty pm, you have an appointments with the head accounting
department for some reports about the finance at three pm, and last, you have to
visit our site in Batangas. That's all for now, sir."
magalang at professional na sagot ni Ellaine.

"Ah,alright,thanks." sagot ko.

Tumingin ako sa suot kong wristwatch at inalam ang oras.

"Twelve:fifteen na pala, late na tayo for lunch break. So? Gusto niyong sumabay
sakin mag-lunch?"

nakangiting alok ko sa dalawa.

"Libre niyo sir?" nagniningning ang mga mata ni Tobby.

"Of course." galanteng sagot ko.

"That's our boss." puri ni Ellaine at nagtawanan kaming tatlo.

Pagkarating namin sa floor kung nasan ang office ko ay dumaretso na kami sa loob
para iwan don sandali ang mga bitbit naming mga papers and laptops. Pagkapasok
naming tatlo sa loob ay nagtuluy-tuloy ako sa may office table ngunit ganun na lang
ang pagkagulat ko nang makita ko ang pamilyar na babae na natutulog sa couch.

"A-Allison?"

Napa-kunot-noo ako.A-anong ginagawa niya dito? Bakit siya nandito? Wala sa

sariling tinungo ko ang couch at lumuhod ako sa tabi non para maka-level ko si
Allison. Hinawi ko ang mga nakakalat niyang buhok sa kanyang mukha. Gad, tulog na
tulog siya.

"Sir? Is she your wife?"

matamis ang ngiti ni Tobby habang nakatingin siya sa ginagawa kong pagtitig kay
Allison.

Ngumiti ako ng proud.

"Yes Tobby. She's my wife, my one and only Mrs.Fontanilla."

At dahil hindi naman lingid sa kaalaman ko na bading si Tobby kaya kontrol ang
boses na napatili siya ng mahina sa harap ko habang tila naiinggit na hawak-hawak
niya ang kanyang dibdib.

"Ay ang sweet naman ng CEO natin, diba Ellaine?"

kinikilig na wika ni Tobby sa katabi.

"H-Huh? Ahm, yeah, youre right."

tila walang karea-reaksyon na sagot ni Ellaine, well ganyan lang talaga siya dahil
seryoso siyang tao.

"Anyway guys, kayo na lang pala muna ang mag-lunch. Hindi ako makakasama ngayon."
saad ko sa kanilang dalawa habang hindi ko pa rin inaalis ang paningin ko sa asawa
ko na noo'y tulog na tulog pa rin at tila walang pakialam sa nangyayari sa mundo.
Pumayag naman ang dalawa. Nagpaalam lang sila sakin at pagkatapos ay sabay na
lumabas na sila ng opisina, naiwan kaming dalawa ni Allison.

Umupo ako sa couch sa tabi ng asawa ko at hinaplos ko ang kanyang pisngi.

"What are you doing here huh? Na-mimiss mo rin ba ako? Huh? Huh?"
mahina ngunit puno ng paglalambing na wika ko sa kanya habang maingat na pinipisil
ko ang ilong niya. Natigilan ako ng bigla siyang gumalaw mula sa pagkakatulog at
unti-unti'y iminulat niya ang kanyang mga mata. Nagising na siya.

"Naabala ko ba tulog mo?"

masiglang bati ko sa bagong gising.Inalalayan ko siyang bumangon mula sa
pagkakahiga.
 "K-Kanina ka pa ba dito? Teka? Bakit hindi mo 'ko ginigising?"
nakasimangot na reklamo niya habang abala niyang kinukusot-kusot ang mga mata
niya.

"Ang sarap kasi ng tulog mo kaya hindi na kita ginising at isa pa, i love staring
at your face when youre sleeping."
Nag-pout siya sakin but this time nakangiti na siya.

"Nga pala, kumain ka na ba? Eto oh ipinagluto kita ng lunch mo.Kainin mo na 'to
baka lumamig pa."
parang nanay na utos niya habang kinukuha niya sa ibabaw ng lamisita 'yung
lunchbag na dala niya.

Habang abala niyang ipinapatong sa lamesa yung mga baunan ay hindi ko naman
mapigilan ang sarili ko na mapatitig sa kanya. Hindi ko alam pero bumibilis ang
tibok ng puso ko, ewan, hindi ko maintindihan. Sa tuwing nakikita ko siyang
gumagawa ng effort para sakin ay hindi ko mapigilang hindi magalit sa lahat ng mga
taong nagsasabing wala siyang kwentang asawa, na hindi siya karapatdapat para
sakin. Kung nakikita lang sana nilang lahat ang ginagawa ngayon ng asawa
ko,kakainin nilang lahat ang mga sinabi nila.

"Allison?"

Pagkatawag ko sa kanya ay mabilis na humarap siya sakin at ginamit ko naman ang

pagkakataong 'yon para mahila siya at maikulong saking mga bisig. Buong pananabik
na niyakap ko siya ng mahigpit. Kanina, hindi ako makapag-contentrate ng ayos sa
trabaho dahil na-mi-miss ko siya kahit alam ko naman na araw-araw na kaming
magkasama. Hindi ko alam kung normal pa bang matatawag 'yung pagka-miss sa isang
taong araw-araw mong nakikita, 'yun kasi ang nararamdaman ko ngayon eh.

"Oo na Fontanilla, alam ko na-miss mo 'ko, kaya nga pinuntahan kita dito eh. Oh
siya tama na muna 'yan, mamaya na, kumain ka muna." malambing niyang saad
pagkatapos ay dahan-dahan na niyang tinanggal ang braso ko ngunit mas lalo ko lang
siyang niyakap ng mahigpit na para bang isang taon kaming hindi nagkita.

"Bakit nag-abala ka pa huh? Dapat nagpahinga ka na lang sa bahay. Tingnan mo nga

itsura mo oh, naka-uniform ka pa. Nagka-cutting-class ka na naman noh? Talaga naman
oh, asawa nga talaga kita." kaltak ko habang pinupugpog ko siya ng halik sa
magkabilang leeg niya.

"Nag-aalala kasi ako baka hindi ka pa kumakain kaya ipinagluto kita,tsaka 'yung
gamot mo nga pala, dinala ko rin! Oha,akala mo,maiisahan mo na naman ako sa hindi
mo pag-inom ng gamot mo, mamaya niyan mabinat ka pa."

Napangiti ako saka mabilis na hinalikan ko siya sa pisngi niya,pagkatapos ay

kumalas na rin ako sa pagkakayakap at inumpisahang kainin lahat ng niluto niya para
sakin. Habang kumakain ako siya naman ay abalang nakatingin sakin

na para bang masaya siyang nakikitang kinakain ko ang niluto niya. Pwera biro
pero sa tingin ko gumagaling na siyang magluto. Nang matapos na 'kong kumain ay
ibinalik na niyang lahat ang mga balutan sa bag at inayos, kasabay din nun ang
pagbalik sa opisina nina Ellaine at Tobby. Dumaretso ang huli upang muling ilagay
ang mga laptops at ibang mga documents sa bag habang si Ellaine naman ay medyo
lumapit sakin.

"Sir, I think we need to go now, it's already one:twenty pm, you have still an
appointment with Attorney Ramos at one:thirty pm like what I've said to you a while
ago."
magalang na saad ni Ellaine, nakita kong nagtaas ng kilay si Allison.

"Ah yeah, ok." nakangiting sagot ko pagkatapos ay humarap ako sa asawa ko.

"Allison let's go,ihahatid na kita sa baba."

aya ko sa kanya pagkatapos ay tumayo na kaming dalawa sa couch.

"No it's ok, kaya ko ng mag-isa. Don't mind me." malambing na saad niya sakin at
pagdaka'y inayos niya ang buhok ko at pagkatapos naman

na para bang masaya siyang nakikitang kinakain ko ang niluto niya. Pwera biro pero
sa tingin ko gumagaling na siyang magluto. Nang matapos na 'kong kumain ay ibinalik
na niyang lahat ang mga balutan sa bag at inayos, kasabay din nun ang pagbalik sa
opisina nina Ellaine at Tobby. Dumaretso ang huli upang muling ilagay ang mga
laptops at ibang mga documents sa bag habang si Ellaine naman ay medyo lumapit
sakin.

"Sir, I think we need to go now, it's already one:twenty pm, you have still an
appointment with Attorney Santos at one:thirty pm like what I've said to you a
while ago." magalang na saad ni Ellaine, nakita kong nagtaas ng kilay si Allison.

"Ah yeah, ok." nakangiting sagot ko pagkatapos ay humarap ako sa asawa ko.

"Allison let's go,ihahatid na kita sa baba." aya ko sa kanya pagkatapos ay tumayo

na kaming dalawa sa couch.

"No it's ok, kaya ko ng mag-isa. Don't mind me."

malambing na saad niya sakin at pagdaka'y inayos niya ang buhok ko at pagkatapos
naman ay pinagpagan niya ang aking business suit.

"Just take care of yourself Dhie ok? Don't work out too hard today."
ang bait pa rin ng tono niya habang inaayos ang necktie ko.

Napakunoot ako ng noo. Ang akala ko noon ay ayaw niyang maging sweet sakin lalo na
sa harap ng ibang tao dahil ayaw niyang magmukang corny pero sa ginagawa niya
ngayon parang gusto niyang ipangalandakan sa harap ng dalawa kong sekretarya na
napaka-caring niyang asawa. Weird? Kinuha na ni Allison ang bag niya at ang
lunchbag na pinaglagyan ng mga baunan at saka nagpaalam na siyang umalis ngunit
bago 'yun ay pumihit pa ulit siya pabalik sakin.

"Why? May nakalimutan ka ba?"

 nagtataka kong tanong sa kanya.

"Huh? Nakalimutan? Hmmm.."

slow-mo na naglakad siya papunta sakin at tiningnan niya ko ng deretso sa mga mata
ko.

"Yes,meron.Eto oh."
sumilay ang pilyang ngiti sa kanyang mga labi at pagkatapos ay nagulat ako ng
bigla niyang ipulupot ang dalawa niyang braso sa batok ko, at sa harap nina Ellaine
at Tobby ay idinampi niya ang kanyang labi saking mga labi.

Ilang segundo lang ang itinagal non at humiwilay na rin siya.

"See yah at the house later, my darling."

paalam niya sakin at pagkatapos ay naglakad na siya palabas ng pintuan.

Bago pa man ako matulala sa ginawa niyang 'yon ay pahabol na tinawag ko pa siya.
Lumingon muli siya sakin.

"Mhie, please ride your car safely, and please, take care."
paalala ko sa kanya. Ngumiti lang siya sakin at kumaway. Ewan ko kung namalik-mata
lang ako para kasing nakita kong inirapan niya si Ellaine. Nagtaka pa ko, eh mainit
dugo nun kay Ellaine eh.

Binalingan ko ng tingin ang dalawa kong sekretarya. Si Tobby, abot-tenga ang ngiti
sa labi habang nakaipit ang dalawang balikat sa leeg niya indikasyon na kinikilig
pa rin siya habang si Ellaine naman ay walang karea-reaksyon na inaayos na ang mga
dadalhin namin para sa meeting.

"Sir, you know? Youre so lucky to have your wife. She's almost perfect."
puri ni Tobby. Kung hindi lang siya bakla, iisipin ko na may gusto siya sa asawa
ko.

"Yeah of course. My wife is the best gift that I've ever received and I always
tell myself that I am the luckiest man alive."
pagmamalaki ko.

"Awww.. ang swerte rin ng asawa mo sayo, sir."

dagdag pa nito.

"Aba,syempre naman!"
sabay pogi sign ko sa sarili ko, napatawa naman kaming dalawa.

Pagkatapos maayos ng lahat ng dadalhin namin ay lumabas na kaming tatlo sa

opisina. Naalala ko bigla si Allison,nakauwi na kaya siya? Sana nakauwi ng maayos
ang asawa ko. Pansin kong ang tamlay ng itsura niya kanina,pano kasi halos dalawang
araw siyang walang tulog kababantay sakin nung nagsakit ako.

Nung time na inalagaan niya ko, dun ko lang na-realize na mabait naman pala siyang
tao hindi katulad ng iniisip ng iba, minsan nagigising ako na yakap-yakap niya ko
na para bang hindi siya natatakot na mahawahan ko, don naisip ko na hindi naman
talaga siya maarte. Natutuwa ako dahil unti-unti ko nang nakikilala ang asawa ko,
at kung ano man siya ngayon, ipinagmamalaki ko 'yun sa lahat ng tao.

"Ellaine?"

"Yes sir?" mabilis na sagot ni Ellaine.

"Can you cancel all my appointments for tomorrow afternoon?"

"I-It's ok, but do you mind if I will ask you why?"

Masaya akong ngumiti na para bang excited na excited para bukas. Inayos ko lang
sandali ang buhok ko at saka ko siya sinagot.

"I am going to give my wife a romantic date."

<center><h1>Chapter 16</h1></center>
<hr>
"Tapos na ang klase plus walang pasok bukas equals HEAVEN!! Whohoho!"

Daig ko pa ang nanalo sa lotto sa way ng pagkasigaw ko sa loob ng room.

Nagtinginan sakin lahat ng mga palabas na estudyante. 'Yung style ko kasi nun ay
prenteng nakaupo habang nakataas ang dalawa kong paa sa upuan na nasa harap ko with
matching inat effect pa at ngiti ng malapad, parang feel at home lang ang peg.
Pagkalabas na pagkalabas kasi ng matandang prof namin ay nagdiwang na agad ako.
Bah,pano ba naman kasi walang pasok bukas tapos the day after tomorrow is weekend
na, so tatlong araw na walang pasok! Whahaha! Buhay nga naman.

Iniikot ko ang paningin ko sa buong room at nakita ko si Cassie sa upuan niya na

abalang nagpapahid ng mga eklavush chuchu sa mukha niya. Sumilay ang pilyang ngiti
sa mga labi ko. Ewan ko, kanina pa ko good mood, ay hindi pala, kahapon pa pala ako
good mood as in good na good.Hindi ko kasi mapigilang hindi maging masaya lalo na
sa tuwing naaalala ko 'yung ginawa ko kahapon sa office ni Tristan.

'Yung itsura kasi ni Ellaine nung harap-harapan kong hinalikan ang asawa ko? Oh my
froggy, that was so PRICELESS! Halos maggugulong ako sa kakatawa nun paglabas na
paglabas ko ng office. Whahahaha! Ang saya lang,ang gaan sa pakiramdam. Kahit
paunti-unti,nakakabawi ako sa pagiging intrimitida niya sa buhay naming mag-asawa.
"Butiki!"

"Ay butiki! What the! Urggh, Allison, bakit ka ba nanggugulat?!"

Napatawa naman ako sa reaksyon ni Cassie. Nung ginulat ko kasi siya ay nag-aapply
na siya nun ng lipstick kaya ayan, dumaretso sa gilid ng labi niya kaya medyo
kumalat. Tumabi ako sa kanya at masayang inakbayan ko siya.

"Saan ang racket natin ngayon huh?"

panunudyo ko sa kanya.

"Kung maka-racket ka naman dyan akala mo bayaran akong babae."

angal niya habang abala niyang pinupunasan ng tissue ang kumalat na lipstick.

"Kung makapag-make-up ka kasi akala mo mauubusan ka ng mga kolorete sa mukha,

kanina ka pa dyan nakaharap sa hawak mong salamin ah. Teka, may gimik ka ba? Sama
mo naman ako oh! Tamang-tama wala tayong pasok bukas!"
excited na aya ko sa kanya.Matagal-tagal na rin kasi kaming hindi nakakalabas na
dalawa para gumimik.Nakaka-miss.

"Hindi ako gigimik, may mahalaga akong pupuntahan ngayon Allison." nakangiti at
medyo kinikilig pa na saad niya sakin.

Napakunot ang noo ko sa kanya.Magtatanong pa sana ako ang kaso bigla na siyang
tumayo habang pandalas na ibinabalik sa bag niya ang mga ginamit na make-up kit.

"I have to go na.Bye Allison!" 'yun lang at lakad-takbo na siyang lumabas ng room
at tila nagmamadali na umalis. Naiwan akong naguguluhan sa loob. Isa lang ang
katanungang nabubuo saking isipan.

"Saan 'yung mahalagang pupuntahan niya?"

Malungkot na lumabas ako ng building na nag-iisa, 'yung itsura ng mukha ko hindi

maipinta. Pano ba naman kasi nasanay na kong lagi kong kasa-kasama si Cassie tuwing
uwian,nakakapanibago lang. Tumingin ako sandali sa suot kong wristwatch at lalong
nanulis ang nguso ko ng mapagtantong alas-singko pa lang ng hapon. Tutunganga na
naman ako nito sa TV sa kwarto pagdating ko sa bahay. Bored.

"Huy grabe, ang gwapo nung lalaki na nasa labas ng University!" -girl 1

"Oo nga raw! Kaya pala ang daming tao ngayon sa labas ng gate! Tara,tara silipin
natin!"
-girl 2

"Parang may kamukha siya eh! 'Yung sikat na Filipino K-Pop,si Yohan Fontanilla!
Tama! Kamukha nga siya ni Yohan! Kyaaaaah! Kaya pala ang hot at ang gwapo! Tara
puntahan natin!" -girl 3
 Hindi ko sana papansinin 'yung mga pinag-uusapan ng dumaan na mga kumpulan ng mga
babae kanina, ang kaso nung narinig ko 'yung huling sinabi nung isa ay bigla akong
natigilan. Gwapo? Hot? Kamukha ni Yohan?

Nanlaki ang mga mata ko. OWMYGAD! Wala na kong sinayang na oras at mas mabilis pa
sa nagwawalang kabayo na nagtatakbo ako patungo sa labas ng University. Pagkarating
ko roon ay nakita ko ang malaking crowd na nakapalibot sa labas, pansin ko na pulos
kababaihan ang mga naroon. 'Yung iba na naka-pwesto sa likuran ay kanda talon na
para lang masilayan ng ayos ang nasa harapan 'yung iba naman ay nakahawak sa
kanilang mga dibdib at parang mga tangang nakanga-nga, ang pinakamalala pa, 'yung
ibang mga babae nakahawak sa mga labi nila na akala mo'y may pinagpapantasyahan.
Halos umusok ang ilong ko dahil sa sobrang pagka-imbyerna.

"TABI! Dadaan ako! Hoy tabi nga!"

Dahil tila wala na sila sa mga sarili nilang lahat kaya tila reyna ng daan na
nakipagsiksikan na ko sa gitna, wala akong pakialam sa mga nabubunggo ko ang
mahalaga makarating ako sa unahan na siyang sanhi ng umpukang 'to. Ganun na lang
ang pagkatulala ko ng makarating ako sa unahan. Napatitig ako ng matagal sa
lalaking nasa harapan.Nakasandal siya sa kotse niya habang may hawak-hawak na isang
boquet ng rose. Nakasuot siya ng shades habang medyo nakabukas 'yung dalawang
butones ng polo niya sa taas dahilan para magmukha siyang hot. Maya't-maya ang
tingin niya sa suot niyang wristwatch na para bang may hinihintay siya.Wala sa
sariling kinuha ko ang phone ko at idinial ang numero ni Tristan. Nag-ring ang
phone niya, nakita ko rin na kinukuha ng lalaki sa harap ko ang phone niya at
inilagay sa tenga.

"Yes Mhie? Where are you now? I'm waiting here in front of your University."
sagot ni Tristan sa kabilang linya. Pagkasabi pa lang niya non ay sumilay na
agad ang masayang ngiti saking mga labi. Pano kasi, it's confirmed, hindi nga
talaga ako namamalikmata sa mga nakikita ko ngayon. Ang asawa ko nga ang nasa harap
ko na gwapo, na hot, na may hawak-hawak na bulaklak at pinagkakaguluhan ng mga
kapwa ko mga estudyante.

"A-andito na 'ko sa harap mo."

nakatulala ngunit nakangiting sagot ko sa kabilang linya.Nakita ko kung pano
inilibot ni Tristan ang kanyang paningin sa paligid at tumigil lang siya nang
siguro'y makita na niya 'ko. Ngumiti lang siya ng sweet sakin at pagdaka'y dahan-
dahan siyang naglakad palapit sa pwesto ko.

"Kanina ka pa pala nandito, hindi ka man lang nagsasalita." tila nagtatampo siya.
Hmmm, may nagtatampo bang nakangiti? Nginusuan ko lang siya.

"Busy ka kasi sa pagpapa-cute sa mga babae dito."

"So nagseselos ka?"

Pinanlakihan ko siya ng mata at pagkatapos ay pasimpleng kinurot ko siya sa

tagiliran niya, napadaing siya.

"Kapal mo!"

"Youre being too defensive, mhie." panunudyo niya.

Akmang susuntukin ko na sana siya ang kaso naunahan na niya ko at mabilis niya
akong na-akbayan.

"For the most beautiful girl in the universe." malambing na wika niya habang
iniaabot sakin ang hawak-hawak niyang boquet ng roses. Narinig ko ang mahinang
tilian ng mga kapwa ko estudyante sa paligid. Pigil ang ngiti na tinanggap ko naman
ang inaabot niya.

Gad! Inabutan ako ni Tristan ng bulaklak sa harap ng maraming tao! Grabe, to the
highest level, gusto kong magtitili sa sobrang kilig!

"Let's go?" masayang aya niya sakin habang nakatingin siya sakin. Halos ramdam ko
na 'yung hininga niya dahil magkalapit lang ang mukha naming dalawa, pano ba naman
kasi ang higpit ng pagkaka-akbay niya sakin.

"W-Where are we going?" nagtataka kong tanong.

"Sa heaven."

"Tinatanong kita ng ayos Fontanilla,umayos ka."

Narinig ko ang mahinang pagtawa niya.

"Were going to have a date."

Nung sinabi niya 'yun sakin ay tila may kung anong sorpresang emosyon ang
naramdaman ko. Tila may fireworks na sumabog sa dibdib ko at umulan ng mga petals
ng bulaklak saking paligid ko.Natulala ako sa kanya,tila sinusuri ko kung seryoso
nga siya. Hindi ko malaman kung maiiyak ba ko sa tuwa o sisigaw ng malakas dahil sa
kilig. Out of the blue bigla siyang magyayaya ng date! Owmygad! Hindi niya pa 'ko
nayayayang magdate simula ng ikasal kaming dalawa.

"W-Wait! Uwi muna tayo ng bahay,magpapalit pa ko ng damit!" na-tetense na saad ko

sa kanya, pano ba naman kasi ang suot ko lang ay skinny jeans, blouse at dollshoes.
Haler? Makikipagdate ako ng ganto ang ayos ko? No way! First date namin to eh.

"No need. Diba sinabi ko naman sayo nun na, maganda ka kapag simple ka." sinserong
sagot niya sakin.

"P-Pero----"

"Ok let's go!"

Pinutol na niya ang sasabihin ko pa sana.Binuksan na niya ang pinto ng kotse sa

tabi ng driver's seat at pinasakay na niya 'ko.Wala na rin naman akong nagawa kaya
sumakay na 'ko,isinara niya ang pinto at siya naman ang pumasok sa loob ng kotse at
inistart na ang makina ng sasakyan.

"It's too early for a dinner date,manood muna tayo ng sine." masiglang niyang
pahayag at saglit na tumitig siya sakin at cute na ngumiti.Matapos niyang magpacute
ay pinatakbo na niya ang sasakyan at umalis na kami.Buong biyahe namin ay masaya
lang akong nakangiti,pakiramdam ko lumulutang ako sa alapaap dahil sa sobrang
saya.Ano kayang nakain neto at biglang nagyaya ng date?Haha,nevermind, ang mahalaga
magkasama kaming dalawa ngayon.May time na hindi niya napipigilan ang sarili niya
at hinahawakan niya ang kamay ko habang nagmamaneho ang kaso ako naman 'tong si
pakipot tinatanggal ko.Iiiiih..alam niyo kasi yung feeling na na-oover kilig,baka
kasi hindi ko mapigilan ang sarili ko ang magtitili na 'ko dito.Oh geez!

Pagkatapos ng ilang minutong biyahe ay nakarating na rin kami sa mall.Pagkapasok

namin sa loob ay dumaretso kaming dalawa ni Tristan sa sinehan. Sa itsura naming
dalawa ay hindi mapaghahalatang mag-asawa kami, pano ba naman kasi ang layo ng
agwat namin sa paglalakad. Ewan ko, naiilang akong dumikit sa kanya sa harap ng
maraming tao.

"Itong romance ang panoorin natin." maawtoridad na wika ko kay Tristan habang
itinuturo ko ang board kung saan nakapaskil ang mga showing ngayon na movie.

"Eto gusto ko." salungat niya habang itinuturo ang katabing nakapaskil na movie.
Napasimangot na lang ako ng makitang action movie 'yun.

"Etong romance gusto ko." -ako

"Etong action maganda." -siya

"Romance sabi eh!"

Pinagtitinginan na kaming dalawa ng mga tao.

"Action."

"Romance!"

"Action."

"Oh sige manood kang mag-isa mo!" iritang sambit ko sa kanya at pamartsang
tumalikod na ako para umalis at iwan siya mag-isa, ngunit hindi pa ko nakakahakbang
ay hinawakan na niya ang braso ko para pigilan ako.

"Fine. Were going to watch that ROMANCE movie." nakangiwi niyang saad na para bang
nako-cornyhan siya. Nag-winked ako sa kanya.

"Good dog."

"I'm not your dog, I'm your husband."

"Whatever."
tatawa-tawang sagot ko at naglakad na kami patungo sa bilihan ng ticket.Pinaupo
niya muna ako saglit sa isang bench para doon siya hintayin habang bumibili pa siya
ng mga pagkain namin. Inilibot ko ang paningin ko sa paligid at napakunot ako ng
noo nang mapansin ko ang isang pamilyar na babae, ewan ko kung namamalik-mata lang
ako pero parang nakita ko si Cassie na pumasok sa loob ng sinehan kasama ang ang
isang lalaki.Napailing na lang ako.Imposible,si Jhay lang naman ang gusto nun
eh.Pagkatapos ng ilang minuto na paghihintay ay dumating na rin si Tristan bitbit
ang popcorn at ilang mga drinks. Pagkapasok namin sa loob ng sinehan ay dumaretso
kami sa gitna at doon pumwesto ng upo. Ayaw kasi ni Tristan sa unahan kasi masyado
raw maliwanag, ayaw niya rin naman sa dulo dahil masyado raw madilim kaya sa gitna
na lang kami. Arte noh?

Maya-maya lang ay namatay na ang lahat ng ilaw at tanging liwanag lang na

nanggagaling sa malaking screen sa harap ang nagbibigay ilaw.Nag-start na ang
movie. Pumukaw sa atensyon ko ang pagtabi samin ng isang couple,mag-boyfriend
siguro.May dalawang upuan ang pagitan namin.

Hindi ko na lang tiningnan 'yung itsura bagkus ay nanood na lang ako. Habang abala
akong nanood sa harap ay bigla ko na lang naramdaman ang braso ni Tristan sa
balikat ko.Inakbayan niya ko. Wow huh,duma-the-moves ang loko. Lihim akong
napangiti. Pogi points! Iiiiii...ano ba 'to, kinikilig ako!

Tutal wala naman kaming kakilala dito sa loob kaya gusto kong samantalahin ang
pagkakataon na 'to.Dahan-dahan kong inihilig ang ulo ko sa balikat ni Tristan at
saka ngumiti ng malapad. Yey, success! Lalo pang lumapad ang ngiti ko nang
ipinatong niya sa ulo ko ang kanyang kamay na naka-akbay kanina sa balikat ko na
para bang gusto niya rin ang ayos naming dalawa ngayon.Para talaga kasi kaming real
couple. Oh yes, this is the moment.

"Haaaaachu!"

Dahil sa pagkagulat ay mabilis na napatingin ako sa katabi kong babae na bumahing.

Nakita ko kung pano siya nag-excuse sa iba pa naming katabi, at ganun na lang ang
panlalaki ng mata ko nang magharap ang mga mukha naming dalawa.Napa-nganga kami sa
isa't-isa na tila hindi inaasahan ang pagkikita sa lugar na 'to.

"C-Cassie?"

"A-Allison?"

Natulala lang kaming dalawa. Nakita ko kung pano sabay na napatingin samin ang
dalawa naming kasama.

"Oh Jhay! Nandito rin pala kayo"

masiglang bati ni Tristan sa katabi ni Cassie.

"A-Ah, y-yeah."
tila nakakita ng multo sagot ni Jhay. Mabilis niyang tinanggal agad-agad ang
braso niya na naka-akbay kay Cassie na para bang nakuryente. And speaking of akbay!
Oh my gad! Napatingin ako sa balikat ko at katulad ng ginawa ni Jhay ay mabilis ko
ring tinanggal ang braso ni Tristan at pahagis na ibinalik 'yun sa kanya tapos
pilit ang tawang tumingin muli ako sa katabi namin.

"A-Ah, hahaha! K-Kanina pa ba kayo dyan? Hahaha."

para na 'kong mababaliw. Bigla ay nakaramdam na 'ko ng pamumula ng pisngi, ah
ewan, pakiramdam ko nahihiya ako!

"Oo kanina pa kami, k-kayo?"

proud pa na saad ni Cassie habang parang nawi-weirduhan na naka-smirk na sagot
niya sakin. Parang nanunudyo 'yung itsura niya.

"Oo kanina pa kami dito."

si Tristan ang sumagot.

"Ah I see, you guys was so sweet."

naka-smirk pa rin si Cassie. Hindi ko alam kung anong nangyayari sakin pero
nakita ko na lang ang sarili ko na kumukuha ng popcorn at ibinato ko ang ilang
piraso kay Cassie, gumanti ang huli at binato niya rin ako ng popcorn. Pinanlakihan
ko lang siya ng mata para warning-an na tumigil sa panloloko dahil naiinis na 'ko.

"Allison was a sweet wife, am I right Tristan?"

panloloko pa rin ni Cassie, nakita kong ngumiti na rin si Jhay.

"Yeah,of course.Kung hindi niyo pa alam, nung nagkasakit ako siya ang nag-alaga
sakin, siya ang nagluluto, nagpapalit ng damit ko, nagpapa-inom ng gamot ko, then
yesterday, pinuntahan niya 'ko sa office para dalhan ng niluto niyang lunch
and-------ahmmmph."

Hindi ko na pinatapos pa si Tristan sa sasabihin niya dahil mabilis na 'kong

nakadakot ng popcorn at bayolenteng isinubo 'yun lahat sa bibig niya para tumigil
na siya sa mga sinasabi niya. Badtrip! At talagang ipinagmalaki pa niya huh! Halos
mag-alburoto na 'ko sa inis dahil sinabi niya pa 'yun sa dalawa lalong-lalo na kay
Cassie. Oh gad! Alam na nilang sweet ako! Baka isipin ng mga 'yon na may gusto ako
sa asawa ko, ah ewan! Oo mahal ko si Tristan pero, pero gusto ko ako lang ang
makakaalam.Ang gulo ko,ah basta,sana hindi sila nakahalata.

Pagkatapos ng palabas ay sabay-sabay na kaming lumabas,nauna na kaming nagpaalam sa

dalawa dahil sabi nga ni Tristan ay may dinner date pa raw kami. Pagkarating namin
sa isang restaurant ay nagtaka kaming pareho ni Tristan nang makita muli namin sina
Cassie at Jhay doon.

"What a coincidence."
tatawa-tawang sambit ni Tristan.Napansin ko lang sa paligid na parang walang
katao-tao sa loob ng restaurant. Nakita ko kung pano napakunot ng noo si Jhay,
parang naguguluhan siya.

"W-Wait pinareserve ko ang buong restaurant so why you guys are here?"
straight-to-the-point na wika ni Jhay.

"Huh?Eh pinareserve ko rin 'tong buong restaurant for tonight,

kaya anong----"

Napatigil si Tristan at napahilot sa noo niya at pagdaka'y naiwan kaming dalawa ni

Cassie sa baba dahil abala sina Jhay at Tristan sa pagkompronta sa manager ng
restaurant tungkol sa reservation thingy. What a coincidence talaga.
 "Hoy, kayo na ba ni Jhay?"
nakataas ang kilay na tanong ko sa katabi ko na noo'y nananahimik. Parang nate-
tense 'yung itsura niya.

"H-Hindi pa, ni hindi nga 'yun nanliligaw sakin eh, nagde-date nga kami pero parang
hanggang dun na lang.Actually ito sana ang first dinner date namin ngayon, natuwa
pa nga ako nung sinabi niya na pinareserve niya raw ang buong restaurant. Ewan ko
Allison,parang kinakabahan ako."
may kaba sa tono niya.

"Baka makikipaghiwalay na siya sayo, I mean baka sasabihin niya na layuan mo na

siya, you know ginawa niya lang mas romantic para hindi ka masyadong masaktan,
hahaha!" panloloko ko sa kanya pagkatapos ay humagalpak ako ng tawa, bawi-bawi lang
din. Napatigil ako ng bigla niya akong binatukan sa ulo.

"Araay! Masakit 'yun huh! "

daing ko habang nakahawak ako sa part ng ulo ko na binatukan niya.

"Nakaka-inis ka kasi, naturingan kang kaibigan ko tapos ganyan ka sakin!"

nagti-teary eyes na siya. Aww, mukang seryoso nga ang kaibigan ko, natakot yata
sa sinabi ko.

"Joke lang naman eh."

inaamo-amo ko siya. Haaay, ganyan niya talaga kamahal si Jhay 'yung tipo na
kahit lokohin mo lang siya ng konti na kunwari ay ayaw sa kanya ni Jhay eh magnga-
ngawa na 'yan.

Ilang minuto lang ang nakakalipas ay dumating na rin sina Jhay at Tristan na
pawang masasaya dahil abot-langit ang mga ngiti nila.

"Allison, let's go."

aya ni Tristan sakin.

"Teka? Aalis na tayo?"

nagtatakang tanong ko. Pano na 'yung dinner date namin! Pano na!

Bagkus na sagutin ako ay tinapik lang ni Tristan ang likod ni Jhay na para bang
nagpapahiwatig ng 'goodluck pare'.

"Salamat pare."
nakangiting sagot naman ni Jhay at pagkatapos ay hinawakan na ni Tristan ang
kamay ko at naglakad na kami palabas ng restaurant at sumakay na sa kotse.

"Hoy! San tayo pupunta? Bakit tayo umalis don?"

sunud-sunod na tanong ko sa katabi ko, nababahala na naguguluhan na nadi-
disappoint 'yung itsura ko.

"Sa ibang araw na lang tayo mag-dinner date. Espesyal ang gabing 'to para sa
kaibigan ko, kaya kahit ayoko, ipinaraya ko na ang reservation ng restaurant para
kay Jhay.Minsan lang 'to mangyari sa buhay niya Allison. Ikaw? ayaw mo bang maging
masaya ang bestfriend mo?"
'yung itsura ni Tristan parang itsura ni Santa Clause nung nakapagbigay siya ng
mga regalo sa mga bata. Ang saya-saya niya. Ako naman 'tong si slow, hindi pa rin
ma-gets ang gusto niyang sabihin.

"Eh ano ba kasing meron ngayon? Bakit espesyal tong gabing to kay Jhay? Hoy magsabi
ka nga ng totoo sakin, binubugaw mo ba bestfriend ko sa kaibigan mo! Huh? Huh?"

Napatawa ng malakas si Tristan.

"Basta, ipakwento mo na lang kay Cassie kapag nagkita kayo." kampanteng wika ni
Tristan habang nakangiti ng pilyo. Weird neto! Ah bahala nga sila!

"Allison?"

"Oh?"

"Nakakain ka na ba ng street foods?"

"What! Of course not!"

"Good.Kakain tayo ngayon."

"Hano!"

Akala ko nagbibiro lang si Tristan sa sinabi niya pero nung time na ipinarada niya
sa isang gilid ang kotse niya ay napanganga na lang ako. Pano ba naman kasi 'yung
paligid namin ang daming tao, maraming stalls sa gilid, may mga tindera na
naglalako ng mga paninda nila, may mga nagkalat na batang-kalye.

"Let's go."
masiglang aya ng kasama ko at nauna na siyang bumaba ng kotse, kahit
nagdadalawang-isip pa ko ay bumaba na rin ako.

"Ate bili na kayo ng shorts, mura lang 'to oh!"

tawag nung ale na nagtitindi ng mga shorts sa tabi.

"Kuyang pogi bili na kayo oh! Mura lang 'to, bagay 'to sa girlfriend mo."
alok naman ng babaeng nagtitinda ng mga dress.

Napakapit ako ng mariin sa polo ni Tristan dahil sa sobrang pagkatakot. Bah mahirap
na baka bigla-bigla na lang may manunggab sakin dito at tutukan kami ng kutsilyo
tapos hold-up-in at patayin kami. Owmygad! Bakit ba kasi naisipan ng baliw na 'to
na pumunta kami dito! Sumunod lang ako kung saan papunta si Tristan.

"Oh Tristan hijo? Ikaw na ba 'yan! Aba lalo kang gumwapo ah? Oh sino 'yang
magandang binibini na kasama mo? Girlfriend mo ba?"
sunud-sunod na tanong ng matanda na kahit kulubot na ang mukha ay halata pa
rin ang pagiging maamo at masayahin ng itsura. Nandito kami ngayon sa harap ng
mahabang parilya habang nasa ibabaw noon ang mga nakahanay na naka-stick na mga
lamang loob ng baboy. May barbeque, may parang intestine ng manok na nakatuhog sa
stick, may parang hugis chocolate bar, may ulo at paa ng manok. Alam ko tawag dito
eh, ah oo tama, ihaw-ihaw!

Napatingin naman ako sa tabi noon, nakita ko ang isang ale na nagpiprito ng mga
bilog na kulay puti, tapos may mahabang kulay brown at malalaking bilog na kulay
orange.

"Lola Sabel, ako nga ho. Hahaha, kamusta na ho kayo. Ah nga po pala misis na ho
'tong kasama ko, si Allison po, asawa ko."
pagpapakilala ni Tristan sakin sa matandang kaharap namin, inakbayan niya pa
'ko na para bang proud siya na ako ang asawa niya. Manghang tinitigan ako ng
matanda at pagkatapos ay ngumiti siya sakin.

"Magaling kang pumili hijo, bagay na bagay kayong dalawa, parang itinadhana talaga
kayo para sa isa't-isa. Alagaan mo ang asawa mo Tristan."
masayang puri samin ng matanda and at the same time pangaral niya sa kasama ko.

"Siyempre naman lola, swerte yata ako sa asawa kong 'to, maganda, sexy, at maalaga
pa ho. Hindi ko ho 'to iiwan."
pagmamalaki ni Tristan at hinalikan niya pa ko sa noo. Nakita ko kung pano
kinilig 'yung ibang customer. Pagka-order ng mga pagkain ni Tristan ay ipinabalot
niya 'yon sa matanda at saka umalis na kami. Ikinuwento niya sakin habang nasa
biyahe kami na madalas daw silang tumambay doon sa ihawan kasama sina Migz,Janus at
Ethan noong college pa lang silang apat at high school naman sina Jhay at Ailee.
Don daw ang tambayan nilang magkakaibigan tuwing uwian. Nakakatuwa naman, kumakain
pala ang mga magkakaibigang 'to ng mga streetfoods, hindi ko alam, ang akala ko
kasi noon maaarte sila dahil laki sila sa yaman, hindi naman pala.

Dinala ako ni Tristan sa baywalk, masarap daw kasi ang simoy ng hangin doon at isa
pa masarap din daw doon kumain.

"Isaw ang tawag dito."

turo ni Tristan sa intestine ng manok.

"Dugo naman ng baboy 'to."

turo niya sa parang chocolate bar na nakatuhog sa stick.

Sa ginagawa niya, para tuloy siyang teacher na naglelecture sa estudyante

niya.Kasalukuyan na kami ngayong naka-upo sa semento na upuan na siyang nasa
pagitan ng tubig at lupa, naka-indian seat ako nun ng upo habang seryosong nanonod
sa ginagawa ni Tristan. Inaayos niya kasi sa paper plate ang mga binili niya.
Barbeque,isaw,dugo, paa ng manok,tapos sa isang plate naman ay nakalagay ang
tinatawag niyang fishball,kikiam at kwek-kwek. May suka rin at sauce na nakalagay
sa dalawang cup habang sa gilid naman ay may mga bottles na tubig.

"Kainan na!"
excited na sambit niya at pagkatapos ay kinuha niya ang stick ng isaw, he dip
it in the vinegar at kinain, ganun rin ang ginawa ko, kinuha ko 'yung stick ng isaw
at kahit nag-aalinlangan ay kinain ko na rin. At voila! Ang sarap pala, kahit
mapait, whahaha! Ang saya naman! Tinikman ko rin ang iba pang mga ihaw-ihaw katulad
ng dugo at paa ng manok. Finger lickin good sa sarap. Kinain ko rin 'yung
fishball,kikiam at kwek-kwek. Sarap na sarap ako habang kumakain, si Tristan naman
tuwang-tuwa lang na tinititigan ako. Grabe, bakit ngayon ko lang natikman ang
gantong mga pagkain? Bakit?

Sunud-sunod ang dighay ko nang matapos at pareho naming maubos ang mga binili niya.

"Next time, kain ulit tayo nun huh."

request ko sa kanya habang himas-himas ko ang tiyan ko dahil sa kabusugan.

"Sure, basta ikaw."

cute na sagot niya.
Umayos kami ng upo at inakbayan niya ko habang tahimik naming pinapanood ang
katahimikan ng katubigan sa harap, ipinulupot ko naman ang isa kong braso sa likod
ng beywang niya at inihilig ko ang aking ulo sa balikat niya. Pareho naming sinamyo
ang malamig na simoy ng hangin na tumatama saming mga pisngi.

"Allison?"
basag ni Tristan sa katahimikan.

"Hmmm?"
nakapikit na sagot ko.

"Thank you."

"For what?"

"For everything."

"What do you mean everything? Isa-isahin mo."

"Baka abutin tayo ng siyam-siyam dito kapag inisa-isa ko pa.Basta, I'm so thankful
to have you in my life, I'm also thankful that God allow me to be with you, and of
course I'm so thankful that you allowed me to be your husband. Allison, kung meron
mang araw na gusto akong balikan sa nakaraan, 'yun ay ang araw na ikinasal tayong
dalawa. That day was a most memorable day in my whole entire life. Ewan ko, hindi
ko maintindihan pero kapag kasama kita, pakiramdam ko lahat ng problema ko sa
kompanya at mga kliyente naglalahong bigla na parang bula. Pakiramdam ko nagiging
ibang tao ako kapag kasama kita. I always cherish every single moment with
you.Masaya ako sayo Allison."

Tila kinurot ang puso ko sa sinabing 'yon ni Tristan,ramdam ko sa bawat salita niya
ang kanyang pagkasinsero.Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata at isiniksik
ko pang lalo ang ulo ko sa balikat niya.

"Mas masaya ako sayo. Masayang-masaya. Kaya ikaw, 'wag kang mag-alala, hinding-
hindi kita iiwan." Hindi ko kaya.

Napapikit ako ng marahan niyang hinalikan ang noo ko.

"Salamat."
malambing niyang wika.Masaya ako dahil naapreciate niya lahat ng ginagawa ko para
sa kanya.

"Mhie?"

"Oh?"

Humigpit ang pagkakaakbay niya sakin.

"Simula ngayon, gusto kong sabihin mo na sakin lahat ng nararamdaman mo. Kung
nagagalit ka sabihin mo sakin, kung naiinis ka ipaalam mo sakin, at kapag
nasasaktan ka sabihin mo agad para alam ko kung kailan, saan, at kung ano ang
ititigil ko. Ayoko ng makita kang nahihirapan katulad ng nangyari non,ayoko ng
makita kang umiiyak, mas nasasaktan ako."

Tumango-tango lang ako bilang sagot.Gusto kong maiyak sa sobrang tuwa, ngayon alam
ko na, na may pakialam pala siya sa nararamdaman ko. Akala ko kasi noon, wala
siyang pakialam kahit nagagalit,naiinis at nasasaktan ako.Ang swerte ko rin naman
sa asawa ko.He's the best husband ever!
Naudlot ang pagmomoment naming dalawa nang biglang mag-ring ang phone niya.Tumawag
na raw si daddy at nag-aalala na raw samin at kung bakit hindi pa kami nauwi.Si
daddy naman talaga oh,panira ng moment!

Naglakad kami pabalik kung saan nakaparada ang kotse niya.Nakaakbay pa rin siya
sakin habang naglalakad kaming dalawa.

"Allison, may napapansin ako sayo?"

"Ano 'yon?"

Kinurot-kurot niya ang braso ko na para bang may kinakapa siya sa balat ko.

"Parang... parang tumataba ka?"

Napatigil ako sa paglalakad at busangot na tumititig ako sa kanya, marahas kong

tinanggal ang braso niya sa balikat ko.

"Wag mo na nga akong aakbayan huh!"

imbyernang sigaw ko sa kanya at saka nauna na 'kong maglakad sa kanya. Ang
sakit sa ego nun huh! Ako? Mataba? NO WAY!

"Hey mhie, I'm just telling the truth, tumataba ka na talaga, ilang beses ka bang
kumakain sa isang araw huh?"
panloloko niya.

Lalo lang lumukot ang mukha ko, oo inaamin ko, nitong mga nagdaang araw napapansin
kong napaparami ako ng kain, hindi tulad non na nakokontrol ko pa ang pagkain ko
pero, OH GEEZ! Seryoso? Tumataba na ba talaga ko?

"ANO BA! HINDI AKO NAKIKIPAGBIRUAN SAYO HUH!"

sigaw ko sa kanya habang nagti-teary-eyes na 'ko.

"Hindi naman ako nakikipagbiruan ah, tingnan mo oh, etong pisngi mo.." kinurut-
kurot niya ang magkabilang pisngi ko na para bang nanggigigil siya sakin.

"... ang taba-taba oh, ang cute nga eh.Hahaha."

tudyo niya.

"Ah ganun huh! Mataba pala huh!"

"T-Teka anong gagawin mo?"

Nagsimula na siyang magtatakbo nang makita niyang hinuhubad ko ang suot kong
sapatos, mukang niyang ibabato ko 'yun sa kanya kaya inunahan na niya ko at
naghabulan kaming dalawa na tila ba walang pakialam sa mga nakakita.

"Bumalik ka dito abnormal!"

"A-Allison wag kang tumakbo, baka madapa ka!"

"Oo baliw ka, bumalik ka dito! Isa!"

At sa hindi inaasahan, natalisod ako sa may batong pakalat-kalat sa sahig kaya

paupong napabagsak ako sa sahig, naipit ang ankle ko.

"A-Aray! A-ouch! Ang sakit!"

paiyak na ko habang hawak-hawak ang sumakit kong ankle. Nagtatakbo si Tristan
palapit sakin at bakas sa mukha niya ang matinding pag-aalala.

"Allison! Allison ayos ka lang? Ano? A-anong masakit sayo? Anong---aaaah!"

Binatukan ko siya sa ulo niya. "Kasalanan mo 'to eh! Abnormal ka talaga kahit
kailan!"

So dahil hindi ako makalakad kaya naisipan niyang ipasan ako sa likod niya. Katulad
kanina,pinagtitinginan na naman kami ng mga tao. May nangingiti, may parang
naiinggit, habang 'yung iba naman ay napapatawa na lang,pano ba naman kasi habang
pasan-pasan ako ni Tristan eh bitbit niya ang dalawa kong sapatos na para bang
alipin ko siya. Whahaha!

"Ah gad! Ang bigat mo."

hirap na hirap na tono ni Tristan.

"Ayan ka na naman eh! Sinasabi mo na namang mataba ako!"

"Hindi ko sinasabing mataba ka, ang sinasabi ko lang mag-diet ka."

"Naman eh! Sinasabi mo bang matakaw ako!"

"Hindi, ang sinasabi ko lang tama na ang thrice a day sa pagkain. Pitong beses ka
kasi yatang kumakain sa loob ng isang araw eh! Haha!"

"TRISTAN!"

"Just kidding here.Haha!"

Ah just kidding pala huh.Teka nga.

"Tristan gusto mong maglaro?"

"Anong laro?"

"Horseback riding."

"H-Horseback riding?"

"Oo, kunwari ikaw ang horse, ako naman ang cowgirl."

"No."

Iniyapos kong magaling ang braso ko sa leeg ni Tristan.

"Anong No, gusto ko eh. Game laro tayo. Hayaaaaaaah! Haha! Hayaaaaaaah! Takbo dali,
haha!" hagalpak ako sa kakatawa habang pinapalo ko ang pwet niya na para bang isa
siyang kabayo.

"Allison tama na! Ano ba! Nakakahiya sa nakakakita! Allison!"

"Ok lang 'yan mag-asawa naman tayo eh!Dali na takbo na, hayaaaaah! Hayaaaah! Takbo
munting kabayo ko, haha!"

"Allison!"

Pagewang-gewang na ang lakad niya pero ako walang pakialam, tawa lang ako ng tawa
habang paulit-ulit ko lang na pinapalo ang pwet niya. Pagkaraan ng ilang minuto ay
hindi na rin napigilan ni Tristan ang mapatawa. Nakakabinging halakhakan naming
dalawa ang nangibabaw na tila ba mga bata kami na nagkakatuwaan.

Dear God, thank you for this another memorable day with my husband.Masaya po ako sa
kanya. I couldn't ask for more, I'm already contented with his smile and his
presence, and all of this was the best gift that I've ever received from you. I
love him and he's the last person I will love. Thank you for bringing Tristan
Xavier Fontanilla in my life.Amen.

-----------------------------------------------------------------------------------
-------
(A/N)
Whahaha, epic failed ang romantic dinner haha! Anyway HAPPY 600k reads satin! :D
Salamat sa inyong lahat! Mahal ko po kayong lahat.

Sinong naiinip na at gusto nang marinig/mabasa ang pinakahihintay at

pinakaaabangang matamis na 3 words and 8 letters ng ating mga bida! Taas ang
paa! :D Konting tiis na lang, malapit na po! Please like our facebook fan page
https://www.facebook.com/pages/A-Wifes-One-Sided-Love/704317386251816?fref=ts or
click the external link! -------->

Next update po is will be on Thursday! LOVE LOTS!

Please do vote and comment.
<center><h1>Chapter 17</h1></center>
<hr>
Mataas na ang sikat ng araw ng magising ako. Hindi ko alam pero parang ang bigat ng
pakiramdam ko,feeling ko tinatamad ako,parang wala akong kagana-ganang tumayo sa
higaan.Masyado lang siguro akong napagod sa date kuno namin ni Tristan kagabi.
Nakapikit kong kinapa-kapa ang kama para hanapin si Tristan ngunit ganun na lang
ang pagkunot ng noo ko ng mapagtantong wala na pala akong katabi.

"Dhie? Asan ka? Tristan?" medyo inaantok pa na tawag ko sa asawa ko dahil sa

pagbabakasaling nasa cr lang siya ngunit walang sumasagot. Dahan-dahan kong
iminulat ang mga mata ko at pagkatapos ay nagpalinga-linga ako sa buong kwarto
ngunit hindi ko nakita si Tristan.

Asan 'yun?

Inayos ko lang sandali ang sarili ko at pagkatapos ay bumaba na rin ako ng

kwarto,dadaretso na sana ako sa dining room nang marinig ko ang ingay ng
pagtampisaw ng tubig na nanggagaling mula sa pool area kaya naman agad akong
nagtungo roon. Hindi nga ako nagkamali at nakita ko roon si Tristan na abalang
lumalangoy sa ilalim ng pool na animo'y isang professional swimmer.

Sumandal at humalukipkip ako sa glass door saka masayang pinagmasdan ang asawa
ko.Kasalukuyan na siya noong nakatayo sa dulo ng pool at abalang pinupunasan ang
mukha at pagdaka'y itinaas niya pa ang kanyang mga palad at hinawi naman non ang
kanyang basang buhok na humaharang sa kanyang mukha. Sa ganung senaryo ay hindi ko
na napigilan ang sarili ko na mapanganga habang tulalang nakatitig sa hubad-barong
katawan ni Tristan. Three words to describe and he's OH-SO-HOT. Bakit nung naghagis
ang diyos ng ka-gwapuhan, ka-sexy-han, katalinuhan eh sinalo lahat ng asawa ko?
Bakit? Ang PERFECT niya tuloy sa paningin ko!

"Wag masyadong katitig Mhie, baka matunaw ako niyan. Mukang ang ganda yata ng
gising mo ah?"
 Tila bumalik sa kamunduhan ang tulala kong diwa nang marinig ko ang tila
nanunudyong wika ni Tristan, nakasandal ang mga siko niya sa edge ng pool habang
nakangising nakatingin sakin.Napangiwi na lang ako.

"Parang ang sarap ipambato ngayon ng mga nagkalat na paso dito."

banta ko sa kayabangan niya. Walang boses na napatawa siya, para bang tuwang-
tuwa pa ang loko na nakikita akong nagagalit.

"You look more beautiful when you're mad."

"So kaya ba lagi mo akong ginagalit?"

"Lagi ka namang galit eh."

"Tsk.Tara na kumain na nga tayo,nagugutom na 'ko."

"Kaya ka nananaba eh, pagkakagising mo pagkain agad nasa isip mo." panloloko niya.

"AYAN KA NA NAMAN FONTANILLA HUH!"

Tumawa lang siya.

"Mamaya na tayo kumain, c'mon, samahan mo muna ko ditong mag-swimming."

aya niya.Pinandilatan ko lang siya ng mata at pagdaka'y dinilaan na parang
bata.

"Mag-swimming kang mag-isa mo at kakain ako mag-isa ko! Dyan ka na,baliw."

Tatalikod na sana ako para pumunta ng dining room nang bigla niya akong tinawag.

"Fine.Aahon na 'ko.Sabay tayong kakain,paabot na lang nung towel."

Napangiti ako. GOOD DOG. Pumihit muli akong paharap para kunin ang towel niya.

"Oh, bilisan mo." Inabot ko ang towel kay Tristan na noo'y nakahawak na sa handrail
ng pool at akma ng aahon. Nang nasa aktong aabutin na niya ang towel ay natigilan
ako ng makita ko siyang pilyo na ngumisi sakin.

"Good Morning, Mama Mhie ko!"

Huli na ng mapagtanto ko ang balak niyang gawin dahil mabilis na niyang nahawakan
ang kamay ko at sa isang iglap ay nahigit niya ako.Kasabay ng pagtili ko ay ang
pagbagsak naming dalawa sa pool.Habol ko ang hininga ko ng iahon ko mula sa ilalim
ng tubig ang ulo ko. Sunud-sunod na inihit ako ng ubo dahil sa tubig na pumasok sa
ilong ko.

"Walang... walangya ka talaga! Bal.... baliw! Waaaaaaaaaah! TRISTAN!"

sigaw ko sa pagitan ng mga ubo ko habang hinahampas ko si Tristan sa magkabila
niyang balikat. Tawa lang ang isinagot niya sakin at masayang halakhak niya ang
nangibabaw sa buong pool indoor.

Manang Elly's POV

"Rhea, pakitawag mo na nga ang mag-asawa at sabihin mo'y kumain na, aba tanghali na
hindi pa sila nag-uumagahan." aking utos sa isang katulong dito.Kasalukuyan akong
nag-aayos ng mga kasangkapan sa kusina nang maalala kong hindi pa nga pala nag-
aamusal ang dalawang iyon.

"Manang Elly ano ho kasi, nasa pool po kasi sina Mam Allison at Sir Tristan."
sagot ni Rhea na noo'y abalang nagliligpit ng mga pinggan sa lababo.

Naitigil ko ang ginagawa ko at matamang tiningnan ko si Rhea, nakita kong nakangiti

siya na animo'y kinikilig, saglit na ipinagpaliban ko ang ginagawa ko at lumabas
ako ng kusina para dumaretso sa pool area. Papalapit pa lamang ako sa nasabing
lugar ay rinig ko na agad ang mga masasayang halakhakan ng mag-asawa roon. Kaysarap
pakinggan. Sumilay ang mga masasayang ngiti saking mga labi ng mapanood ko mula sa
likod ng glassdoor sina Tristan at Allison na noo'y tila mga batang munti na
masayang naglalaro sa tubig ng swimming pool. Bahagya pa akong napatawa ng kargahin
ni Tristan si Allison sa kanyang mga balikat,naghihiyaw naman ang huli sa takot na
baka mahulog.

"Napakagandang senaryo, ano Manang?"

Mabilis akong napalingon nang pumukaw sa atensyon ko ang boses ng matandang

lalaki.

"Kanina ka pa ba dyan Roberto?" tanong ko sa ama ni Tristan na noo'y masayang

nakatitig sa harapan.

"Ang totoo niyan,kanina pa ako pabalik-balik dito dahil gusto kong panoorin ang
dalawang batang iyan.Napakasaya nila. Parang kailan lang eh pinapalo mo pa sila
dahil lagi silang nag-aaway na dalawa,pero tingnan mo ngayon, halos sugurin na sila
ng mga hukbo ng langgam dahil sa sobrang ka-sweet-an nila." tatawa-tawang biro ng
kasama ko.Napatawa na rin ako.

"Nung ikinasal silang dalawa, parang ang dami ng nagbago, parang tila nagkaron ng
sigla at buhay ang mansion na 'to. Tingnan mo nga iyang anak mo, dati rati ang
sipag pumasok sa trabaho halos doon na nga tumira sa opisina niya, eh ngayon? Ayan
lagi nang nakadikit sa asawa." biro ko at mahina kaming naghalakhakan na dalawa.
Saglit na katahimikan ang nangibabaw sa pagitan naming dalawa habang nakatuon pa
rin ang aming mga paningin sa nagkakatuwaang mag-asawa.

"Sigurado ako,masayang nanonood ngayon sa itaas ang mga magulang ni Allison at ang
aking asawa.Sigurado akong tuwang-tuwa sila ngayon sa nakikita nilang unti-unting
pag-kakasundo ng mga anak nila. Haaaaay,apo na lang ang kulang at pag nagkatao'y
masaya kong iiwan ang mundong 'to upang makasama ko na ang aking mga kaibigan at
ang aking asawa.Masaya kaming magkukwentuhan doon."
bagaman nakangiti ay hindi naman maitatago ang kalungkutan sa mga mata ni Roberto.

"Wag ka ngang magsalita ng ganyan Roberto!" saway ko sa kanya, sa tono kasi ng

pananalita niya ay parang ramdam na niyang malapit na siyang magpaalam. Sumeryoso
na ang mukha niya.

"Matanda na 'ko Manang, mahina na rin. Walang nakakaalam kung kailan niya 'ko
kukunin lalo na't alam nating traydor ang sakit kong 'to. Sana nga'y hayaan pa 'ko
ng Panginoon na masilayan ang magiging apo ko kina Tristan at Allison, kaytagal
kong pinangarap na makalaro balang araw ang magiging anak nila habang masaya kaming
naghabulan sa buong mansion.Napakasarap siguro sa pakiramdam noon." malumanay na
wika niya habang nakangiting nakatitig sa itaas na tila ba ini-imagine ang pangarap
niyang iyon,halata na sa kanyang mga mata ang pangingilid ng mga luha niya roon.
Ibinaling ko na lang rin sa pagngiti ang aking sarili upang pigilin ang nakaamba
ring pagtulo ng mga luha ko.

"Tandaan mong hindi ka pa pwedeng mawala dahil gagabayan mo pa silang dalawa sa mga
haharapin pa nilang mga problema sa buhay. Hindi ko 'to kayang mag-isa, kailangan
mo pa 'kong tulungan." pampalakas-loob ko sa kanya.Malungkot na ngiti lang ang
isinagot niya sakin at pagdaka'y nauna na siyang umalis. Pabalik na sana akong muli
sa kusina nang makasalubong ko si Ellaine na may dala-dalang mga papel.

"San ka pupunta Ellaine hija?"

"Kay Tristan po, may ididiscuss lang po ako sa kanya about sa company."

Huminga muna ako ng malalim bago ko siya sinagot.

"Ellaine, may ginagawa pa ngayon si Tristan."

Nakita ko kung pano siya tumingin sa may direksyon ng pool area na para bang alam
na alam niyang naroon si Tristan at base sa itsura niya ay parang gusto niyang
ipaalam na wala namang kwenta ang ginagawa ng huli.

"P-Pero urgent ho ito Nang, kailangan na ho----"

Hinawakan ko lang siya sa mga kamay niya at seryosong tumitig sa kanyang mga mata.

"Mamaya mo na lang sabihin sa kanya 'yan. Sa ngayon, may pinagkakaabalahan pa si

Tristan, Ellaine. Mas mahalaga pa kaysa sa kompanya at kahit na anong pang materyal
na bagay sa buhay niya."

Kita ko sa mga mata ng kaharap ko ang pinaghalong lungkot at hinanakit ng sabihin

ko 'yun sa kanya, nang mahalata niya siguro na napansin ko 'yun ay nagmadali na
itong umalis. May halong pagdududa na napasunod na lang ang mga paningin ko sa
palayong direksyon niya.

Sa loob ng ilang dekadang paninilbihan ko sa pamamahay na 'to ay alam ko na ang

bawat karakter ng mga nakatira dito. Alam at ramdam ko kung sino ang
nagsisinungaling at kung sino ang may inililihim. At kung sino at ano man iyon,ay
'yun ang aking oobserbahan at aalamin.

Allison's POV

Pagkatapos naming maligo ng sabay at magbabad ng matagal sa pool ay umahon na rin

kami dahil baka raw sipunin pa ako sabi ni Tristan. So pagkabihis namin ay kumain
na kami ng tanghalian dahil alas-onse ymedia na noon. Dahil wala kaming pasok na
dalawa ay marami pa kaming ginawa maghapon, katulad na lang ng pagbe-bake ng mga
cookies sa kusina, naglaro rin kami ng playstation, nagtakbuhan pababa at paakyat
sa hagdanan kapag nagkakapikunan, naglaro rin kami ng scrabble 'yun nga lang
tawanan kami ng tawanan dahil kung ano-anong kalohokang word ang inilalagay niya,
at nang bandang pa-hapon na ay nagpahinga na rin kami. Tila kapwa pagod na
magkatabi kaming humiga sa kama at doon masayang nagkulitan, naroong nangingiliti
siya at maya't-maya ang pagpugpog niya ng halik sa iba't-ibang parte ng mukha ko.
Nakakatuwa lang na maghapon naming kasama ang isa't-isa, na walang minuto na hindi
kami magkasama, 'yung tipong naghihiwalay lang kami kapag magsi-cr kaming dalawa.

Sana ganito na lang kami araw-araw,pero imposible dahil nagtatrabaho siya habang
ako naman eh nag-aaral kuno. Tulad ngayon, nagpaalam siya sandali sakin para
pumunta raw saglit sa office room niya dahil may aasikasuhin daw siyang urgent,
pano kasi, umepal na naman si Ellaine slash palakang kokak! 'Yung babaeng 'yon,
malapit na talaga 'kong mapuno sa kanya! Masyado niyang ipinahahalata na ayaw niya
kaming makitang masayang magkasama ng asawa ko. Inggiterang palaka! Ang sarap
niyang tuhugin at iihaw sa nagbabagang uling tapos gagayat-gayatin ko siya ng pino
at ipapakain sa pusa! Naudlot ang pag-iimagine ko nang biglang mag-ring ang phone
ko. Tumatawag si Cassie.

"Oh? Napatawag ka?" bungad ko sa kabilang linya. Nailayo ko ang cellphone sa tenga
ko nang marinig ko ang malakas na tili ni Cassie na para bang kilig na kilig.
Nabasag yata eardrums ko.

"Hoy Cassie! Tumawag ka lang ba para tilian ako! Baliw ka ba huh? Huh? Naka-drugs
ka yata eh."

"Waaaaaaaaah! Allison! Allison my lovey-dovey bestfriend! Let's meet tonight! May

good news ako sayo bestfriend! Iiiiiiiih! Dali, kita tayo ngayon!"
kinikilig na saad niya, nagtatatalon pa nga yata eh.

Hindi ko alam kung matatawa o maiinis o mawi-weird-uhan ako sa kanya, OA huh?

"Kdot, san tayo magkikita?"

"Sa bar, sagot ko lahat!"

Aba tingnan mo nga naman mukang good na good nga ang news niya dahil manlilibre
siya, siya na dakilang kuripot at makunat pa sa belekoy eh manlilibre?

"LIBRE? As in FREE as in TREAT mo? Ok sang bar ba 'yan? Game, haha let's meet!"

Matapos kong magpaalam ng pahirapan kay Tristan eh sa huli'y pinayagan niya na rin
akong makipag-kita kay Cassie. Nung una'y ayaw akong payagan ng magaling kong asawa
dahil ayaw niya raw, basta ayaw niya raw, pero wala naman na siyang nagawa nung
nakapagbihis na 'ko, at isa pa nangako naman ako na uuwi ako ng maaga eh. Pagdating
ko sa bar na sinabi sakin ni Cassie ay dumaretso agad ako sa loob, bumugad agad
sakin ang mga umiikot na disco light at maingay na tugtugan at daldalan ng mga nasa
loob. Naglibot ako sa mga upuan hanggang sa nakita ko nga si Cassie na nagsosolong
nakaupo at naghihintay sa isang couch, masayang umupo ako sa harap niya. Masaya ako
hindi dahil sa manlilibre siya, siyempre kaibigan ko pa rin naman siya kaya mas
interesado ako sa good news na sasabihin niya.

"KAMI NA NI JHAY!"

Muntik ko nang maibuga ang noo'y iniinom kong tequila nang marinig ko ang sinabi
ni Cassie, mabuti na lang at mabilis ko iyong nalunok. Nanlalaki ang mga matang
tinitigan ko siya.

"T-T-Talaga!"
napasigaw ako dahil sa pinaghalong gulat at tuwa sa balita niyang 'yon.Woah!
Hindi ako makapaniwala.

"Totoo Allison! Nagtapat na siya sakin kagabi."

walang paglagyan ang kasiyahan sa itsura ni Cassie, para siyang nanalo sa lotto.
Nagkuwento pa siya sakin tungkol sa lahat ng nangyari kagabi nung nagtapat sa kanya
si Jhay, hindi niya raw inakala na may pagka-romantiko naman daw pala ang lalaking
'yun,pinaghandaan daw talaga nito ang gabing 'yon para sa kanya. Natawa ako nang
ikwento niya sakin na sobrang naiyak at ngumalngal daw siya ng sobra sa harap ni
Jhay dahil hindi niya raw iyon inasahan.

Tingnan mo nga naman ang kapalaran, dati-rati masaya na si Cassie mapansin lang ni
Jhay, saksi ako sa pagpapa-cute at pagpapa-pansin niya noon sa huli pero ngayon,
ayan, sila na.

"I'm so happy for you.Natupad mo na ang pangarap mo sa buhay, pwede ka nang mamatay
bukas, haha!"
panloloko ko sa kanya. Pinatatawa ko lang siya, nakita ko kasing namamasa-masa
na ang mata niya dahil sa pagpipigil ng iyak. Tears of joy.

"Sira-ulo ka talaga."
pinilit niyang ngumiti, dahan-dahan ko namang inilapat ang thumb ko sa pisngi
niya at maingat na pinunasan ang mga luhang nagsisimula ng tumulo roon.

"Wag ka na ngang umiyak,ang panget mo eh." naiiyak na rin ako,pano naman kasi
parang nararamdaman ko 'yung kasiyahan niya ngayon,sa tuwing naaalala kong naging
asawa ko si Tristan na first love ko ay hindi mapigilang pumalakpak ng puso
ko,ganun rin siguro ang nararamdaman ngayon ng kaibigan ko.

"Ang saya-saya ko kasi eh." parang batang wika niya at pagdakay niyakap niya ko ng
mahigpit, masayang ginantihan ko ang pagyakap niyang 'yon na animo'y batang
naglalambing.

Pagkatapos ng konting dramahan ay matagal pa kaming nagkwentuhan na dalawa,

nagulat pa nga kami ng makita namin doon sina Migz at Janus na may akbay-akbay na
mga babae, at katulad dati, gumigimik na naman ang dalawang casanova. Haaaay,
kailan kaya magtitino at mag-i-stick-to-one sa babae ang dalawang 'yon, mga
playboy.

Iniwan ko muna sandali si Cassie sa couch para mag-cr sandali. Pagkalabas ko ng

comfort room ay nagulat na lang ako nang makasalubong ko roon si Jed. Hindi ko sana
siya papansinin ngunit mabilis niyang nahawakan ang braso ko at nagulat ako ng
mabilis niya akong naisandal sa pader.

"Let me go Jed!" asik ko, ngunit imbis na pakawalan ako ay nakuha niya pang mag-
smirk sakin.

"Long time no see. Hindi na kasi kita masyadong nakikita saUniversity and now I
missing you like crazy.You look more beautiful now Allison, mukang masaya ka yata
sa buhay may-asawa mo ah, tell me, pano ka ba niya napapasaya? Is he giving you a
pleasure everyday? Is he making you satisfy everynight?"

Nang hindi na ko nakapagtimpi pa ay mabilis ko na siyang sinampal ng malakas gamit

ang isang palad ko.Napamura siya habang nakahawak sa pisngi niya na sinampal ko
saka matalim ang mga matang tinitigan niya 'ko. "How dare you,Jed! Kung hindi mo
'ko kayang irespeto, matuto ka man lang irespeto ang mga taong pinapahalagahan ko."
matigas na sambit ko sa kanya.Pinanlakihan ko siya ng mata dala ng sobrang galit.

"Nagmamalaki ka na ba huh!" sinigawan niya ko. Amoy na amoy ko ang alak mula sa
kanyang hininga, namumula rin ang mga mata niya indikasyon na marami siyang nainom.

"Look Jed, lasing ka lang. I'm sorry, pero hindi ko ugaling makipag-argue sa mga
lasing... lalo na sa mga adik na katulad mo." matapang na sagot ko at pagkatapos ay
pabatong tinanggal ko na angkamay niya na nakahawak sa braso ko.Tumalikod na ko at
nagmamadaling umalis.

Sino ba siya sa akala niya? Isa lang naman siyang hamak na ex-suitor ko ah!
Oo,inaamin ko na muntikan ko na siyang sagutin noon kung hindi lang ako nakapag-
isip-isip ng ayos, gusto ko kasi noong gantihan si Tristan nung minsang nakita ko
siyang nakikipaglandian sa ibang babae na inakala kong dine-date niya na 'yun naman
pala eh kliyente niya lang.

Alam kong nagkakaganun si Jed dahil hindi ko siya sinagot noon, siya na hearthrob
at campus prince ay na-basted ng isang babae na kumalat pa sa buong University,alam
kong nasaktan ko ang ego niya bilang isang lalaki.Napailing na lang ako.Bahala siya
sa buhay niya.

Napagdesisyunan namin ni Cassie na umuwi na, lumalalim na kasi ang gabi at isa pa
baka nag-aalala na rin si Tristan. Iniwan ko ang kaibigan ko sa loob dahil nagtext
daw sa kanya si Jhay na susunduin daw siya nito, nag-aalala siguro ang huli na baka
mag-drive ang girlfriend niya ng naka-inom. Masaya ako dahil nakahanap ang kaibigan
ko ng sweet na boyfriend, she deserves it, mabait naman si Cassie eh.

Kasalukuyan na kong naglalakad sa parking lot para hanapin ang kotse ko, madilim at
napaka-tahimik roon.

"Allison!"

Napatigil ako sa paglalakad ng marinig ko ang ma-awtoridad na tawag na iyon.

Lumingon ako. Nakita ko si Jed na matalim ngunit naka-smirk na nakatingin sakin,
kasama niya sa kanyang likod ang apat niyang kaibigan na lalaki. Lahat sila napaka-
angas ng itsura.

Sinamaan ko lang siya ng tingin at pagkatapos ay tumalikod na ko para umalis ngunit

mabilis siyang nakalapit sakin,hinawakan niya ng mahigpit ang braso ko katulad ng
ginawa niya sakin kanina.Bayolente at sapilitan niya akong iniharap sa kanya.

"Bitawan mo 'ko! Ano ba!" bulyaw ko sa kanya habang pilit kong hinihigit ang braso
ko ngunit lalo niya lang hinigpitan ang pagkaka-ipit doon.

"Ano bang problema mo Jed huh! Hindi ka ba talaga titigil! Malapit na kong mapuno
sayo huh! Ano ba! Sabing bitiw----aaah!"

Hindi na niya ko pinatapos pa dahil mas hinigpitan pa niya ang pagkakakapit sa

braso ko, halos umangat ang balikat ko,ramdam ko ang pagbaon ng mga kuko niya sa
balat ko.

"Wala pang kahit sinong babae ang nakakagawa ng ginawa mo sakin,ikaw lang,ikaw lang
Allison! Pinagmukha mo kong tanga! Ang tagal kitang niligawan pero anong ginawa mo?
Malalaman ko na lang na ikinasal ka na pala! Alam mo bang pinagtatawanan ako ng
ibang tao dahil sayo huh!"

Nanlilisik na siya sa sobrang galit. Gad! Ganun ko ba masyadong nasagasaan ang

pride at pagkatao niya? Hindi pa rin ba siya maka-move-on?

"Wala akong sinabing manligaw ka at lalong wala akong sinabing umasa ka sakin! At
isa pa, sa tingin mo ba maaatim ng sikmura kong sagutin ang isang kagaya mo na
saksakan ng hambog at yabang? Alam mo? Kahit ikaw na lang ang nag-iisang lalaki sa
mundo, hinding-hindi kita sasagutin! I swear!"
Nanlaki ang mga mata niya, he clenched his jaw.

"Ah ganun huh!"

Bumilis ang tibok ng puso ko nang bigla niya kong higitin at sapilitang
kaladkarin.Naghihiyaw ako ngunit parang wala lang siyang narinig. Nagpupumiglas ako
ngunit mas lalo niya lang akong hinihila papunta kung saan. May inihagis sa kanyang
susi ang isa niyang kaibigan at saka ko lang napagtanto ang balak niyang gawin ng
ipasok niya ko sa loob ng kotse niya sa backseat, sumunod rin siya sa loob at
isinara niya ang pintuan ng sasakyan.

"I will prove to you that I am much better than your husband." he devilishly
smiled.'Yun lang at sa isang iglap ay naihiga niya ko sa upuan,pumaibabaw siya
sakin.Nagsimula akong magsisi-sigaw ng umpisahan niyang halikan ang leeg ko.Tila
naman isa siyang gutom na leon nang marahas niyang sakupin ang aking mga
labi.Inikot ko patagilid ang ulo ko para iwasan ang mga labi niya ngunit patuloy
lang siya sa pagsunod. Sinubukan ko siyang itulak at sipain ngunit naiipit ako sa
pagitan ng mabigat niyang katawan at ng upuan. Nangatal ang buo kong katawan dahil
sa pinaghalong takot at kaba. Lalo akong nagpa-nic ng isa-isa na niyang tinatanggal
mula sa pagkaka-butones ang blouse ko. I pleaded with him to stop but the more I
begged the more he found pleasure.

Ginamit ko ang pagkakataon na hinuhubaran niya ko para pagkakalmutin siya sa

kanyang mukha at leeg, ngunit dahil sa ginawa kong iyon ay mas lalo ko lang siyang
nagalit. He slapped me. Hindi lang isang beses kundi apat na beses, magkabilaang
pisngi ko ang sinampal niya ng malakas na para bang hindi ako tao, na para bang
hindi ako babae. Napahagulhol na ako.

Kahit kailan,hindi pa ako nasasaktan ni Tristan physically, ni kurot, ni pitik sa

noo hindi niya nagawa sakin. Kahit napaka-maldita ko sa kanya, kahit lagi ko siyang
inaaway,kahit kailan ay hindi niya ko nagagawang saktan.

Si Jed, siya ang naging first choice ko na papakasalan ko nung panahong nag-
aalinlangan akong magpakasal kay Tristan, naisipan ko noon na sumama at
magpakalayo-layo kasama si Jed ngunit dahil hindi ako nagkaron ng lakas ng loob
noon ay hindi ko 'yon nagawa.

Nung mga oras na sinampal ako ni Jed ay don ko lang mas na-realize ang worth ni
Tristan sa buhay ko, napakaswerte ko sa asawa ko, hindi siya katulad ng iba na
brutal at nananakit ng asawa. Napaka-bait niyang tao.Napaka-bait niyang asawa, at
nagpapasalamat ako na siya ang napili kong pakasalan.

Kasalukuyan noong nilalakbay ng mga kamay ni Jed ang iba't-ibang bahagi ng katawan
ko nang makarinig kami ng ingay mula sa labas,napagtanto ko lang ang nangyayari
roon ng biglang bumukas ang pinto ng kotse at bumungad ang nanlilisik sa galit na
si Migz. Mabilis niyang hinaklit si Jed palabas at saka sinuntok ng malakas. Nakita
kong nakikipagsuntukan din sina Janus at Jhay sa mga kaibigan ni Jed sa labas

"Allison!"

Nakita ko ang maluha-luhang itsura ni Cassie, dala marahil ng sobrang pagkatakot ay

nayakap ko ng mahigpit ang kaibigan ko.Malakas na napahagulhol ako sa balikat niya.

Inilayo nila ako sa lugar na iyon para pakalmahin. Ipinasuot sakin ni Janus ang
jacket niya dahil nasira ang damit ko.Ikinuwento rin ni Cassie sakin na may
kakilala raw siya sa loob ng bar na nagsabi na nakita nga raw nila si Jed na
kinaladkad ako. Nang marinig daw nila Migz, Jhay at Janus iyon ay nagmamadali na
raw na tumakbo sila papunta sakin.

"Migz, Jhay, Janus, Cassie." tawag ko sa kanila.

"Please, 'wag niyo na lang ipaalam kay Tristan ang nangyari ngayon."

Tristan's POV

Halos mahilo na ko kakapabalik-balik sa loob ng kwarto naming mag-asawa.Maya't-maya

ang tingin ko sa cellphone ko sa pagbabakasaling tatawag o magte-text man lang
siya, pero wala! Gabi na! Anong oras na! Bakit ba hindi pa siya umuuwi?

Napa-silip ako sa bintana nang makarinig ako ng ingay ng makina ng sasakyan sa

labas, parang nabunutan naman ako ng tinik sa dibdib ng makita ko ang kotse ni
Allison. Dumating na siya. Nagtatakbo ako at patalon na humiga sa kama,ibinalot ko
ang kumot sa katawan ko at nagkunwaring natulog.I'm mad. I will not talk to her.

Diniin ko pa ang pagkakapikit ng mata ko nang marinig ko na ang pagbukas ng pinto.

Nandito na siya. Maya-maya pa'y naramdaman ko ang pag-galaw ng kama.

"Dhie? Are you still awake?" bagaman malambing ay dama ko pa rin ang kalungkutan sa
kanyang boses. Hindi pa rin ako nagmumulat, hanggang sa naramdaman ko na lang ang
pagyakap niya sakin, inihilig niya pa ang ulo niya sa dibdib ko.

"Dhie? Galit ka ba sakin? Kung nagtatampo ka, sorry huh. Hayaan mo, simula ngayon
magbabago na 'ko para sayo, hindi na 'ko uuwi ng gabing-gabi, hindi na kita
sisigawan, pangako hindi na rin kita aawayin, pangako hindi na kita tatawaging
abnormal, baliw at sira-ulo, pangako magpapakabait na ko, pangako magiging mabuti
na kong asawa para sayo. Tristan,s-sorry sa lahat ng mga kasalanan ko sayo, sa
lahat ng mga nagawa kong mali noon, sorry kung napaka-maldita ko sayo, sorry kung
minsan binabatukan kita, sorry kung minsan sinisipa kita. Pangako... pangako, hindi
ko na 'yun uulitin, pangako magbabago na talaga 'ko."

Mabilis kong na-imulat ang mga mata ko ng marinig ko ang pag-garalgal ng tinig ni
Allison. Sa pagmulat ko ay tila tinunaw ang puso ko nang makita kong umiiyak siya,
ngunit hindi iyon ang nakapukaw ng atensiyon kundi ang mga pasa sa magkabilang
pisngi niya.

Kaagad akong napabangon sa higaan, iniharap ko siya sakin at pinagmasdan kong

mabuti ang mukha niya. I gritted my teeth.

"Sinong... sinong gumawa niyan sayo? Allison, sinong nanakit sayo!"

Hindi ko na nakontrol ang sarili ko at napasigaw na ko. F*ck! Mukang makakapatay

yata ako ng tao! Ngumiti lang siya sakin na para bang wala lang 'yon.

"W-Wala 'to, may naka-away lang kasi kami kanina ni Cassie sa bar, pano ba naman
kasi etong si Cassie, napaka-eng-eng. May nakabangga siyang maarte na babae,
nabuhusan niya pa ng alak, kaya ayun nag-away, edi tinulungan ko. Medyo napunit pa
nga 'tong damit ko kasi nahila ng kaaaway, kaya pinahiram ako ni Jhay ng jacket
niya." paliwanag niya habang pinapakita niya sakin ang suot na jacket. Inis na
napabuntung-hininga ako.

"Ano ka ba! Dapat 'di ka na sumasali sa mga away! Pano kung hindi lang 'yan ang
inabot mo? Pano kung nahampas ka na naman ng bote sa ulo.Pano kung na-unconscious
ka na naman! Haaaaay!"
hindi ko alam kung mag-aalala o magagalit sa kanya. PASAWAY talaga!

"Ok lang,tinulungan naman ako ng mga kaibigan mo eh,nagkataon kasing nandun din
sila Migz,Janus at Jhay kaya medyo nakaganti na rin ako." saad niya. At kailan pa
natutong pumatol sa mga babae ang mga kaibigan ko?

Niyakap niya ako ng mahigpit.

"Sorry na huh."
malambing niyang tono.Niyakap ko na rin siya.

"Marami ka bang nainom?"

Umiling siya.

"Teka.Halika gamutin natin 'yang pasa mo.Tsk,sa tuwing nakikita kong nasasaktan ka
dahil sa iba parang gusto kong makapatay ng tao." "Hmmm..papatol ka sa babae?"

"Bakit hindi!! Eh sinaktan nila asawa ko!Tingnan mo ang nangyari noon sa Leila na
nananakit sayo,ayun, naghihirap na ang pamilya niya.Tinulungan ko si daddy na
ipitin ang kompanya nila,kaya ayun nga."

Lalo lang humigpit ang yakap niya sakin.Naramdaman ko ang pagtaas-baba ng balikat
niya,indikasyon na umiiyak na naman siya. Nakaramdam ako ng pag-aalala, sinubukan
kong tanggalin ang pagkakayakap niya ngunit lalo niya lang akong niyakap ng
mahigpit.

"Salamat Tristan huh? Salamat kasi ako ang pinakasalan mo, ako na dakilang maldita,
pasaway, spoiled brat, at maarte, ako na lagi kang inaaway. Salamat kasi kahit
ganto lang ako lagi mo pa rin akong iniintindi, salamat kasi ang bait mo sakin.
Tristan 'wag mo kong iiwan huh? 'Wag mo akong iiwan."

Napahagulhol na siya sa dibdib ko. Hindi ko man alam ang dahilan kung bakit siya
ngayon nagkakaganito ay sapat na ang dahilan para maging masaya ako. Masaya ako
dahil na-aapreciate niya ang mga ginagawa ko sa kanya, ang pagpapahalaga ko.
Niyakap ko lang siya ng mahigpit, mahigpit na mahigpit upang maiparamdam ko sa
kanya ang aking sinseridad.

"Manatili ka lang sa tabi ko. Pangako ko, hinding-hindi kita iiwan."

----------o-----------
 Lunes ng umaga. Tanghali na kong nakapasok sa opisina dahil tinanghali kami ni
Allison ng gising. Pagkapasok ko sa office ay bumungad sakin ang apat kong
kaibigan, si Ethan na naka-dekwatro ng upo sa couch, si Jhay na nakasilip sa may
glasswall, si Migz na base sa tunog ng computer sa table ay alam kong naglalaro ng
farmville,habang si Janus naman ay abalang naghahalungkat ng kung ano-ano sa drawer
ko.

"What are you doing here guys?" kunot ang noong tanong ko sa lima.

Sabay-sabay silang napatingin sakin at bumati. Dumaretso ako sa office table at

pinaalis si Migz at Janus doon.

"Kamusta pare." si Migz.

"I'm ok. Kayo? Ikaw Ethan, wala ka bang trabaho? Ikaw naman Jhay, wala ka bang
pasok? Migz,Janus, wala ba kayong laro ngayon?" nagtatakang tanong ko sa
kanila.Nagsimula na akong tumipa sa computer.

"Meron akong pasok, pero mas type kong magpaka-action star ngayon." ani
Ethan.Napakunot-noo na naman ako.

"Sabihin niyo na." naiinip na wika ni Jhay. Lumapit sakin si Janus.

"Wala bang sinasabi sayo si Allison, pare?" tanong ni Janus habang nakaupo sa table
ko.

"Tungkol san?" tanong ko, nakatingin pa rin ako sa screen ng computer. Tumahimik sa
buong silid.

"Your wife was almost rape by Jed." sumbong ni Migz.

Napatigil ako sa ginagawa ko at matamang tiningnan ang mga kaibigan ko na noo'y

makikinita ang pagkaseryoso sa mga itsura. Sa tinagal-tagal na naming magkakasama
ay alam ko kung kailan sila nagbibiro at kung kailan sila seryoso.

Ikinuwento sakin nina Migz ang tunay na nangyari noong Sabado ng gabi at nalaman
kong nagsinungaling sakin si Allison. Dahil sa nalaman ko ay tila nagdilim ang
paningin ko, kumuyom ang mga nanginginig kong kamao at nangatal dahil sa pagka-poot
ang buo kong katawan.

Si Jed Ephraim Avila, siya ang ex-suitor ng asawa ko, siya rin ang dahilan kung
bakit minsang napahamak noon si Allison at sa kahayupang ginawa naman niya ngayon
sa asawa ko, pinapangako ko, hinding-hindi ko na talaga 'to mapapalampas! I SWEAR!

Wala na kong sinayang na panahon at ishinat-down ko na ang computer at saka

nagmamadaling tumayo. Tumigil pa ko bago ako lumabas,tumingin ako sa mga kaibigan
ko.

"Kayo? Hindi ba kayo sasama?" malamig na tono ko. Nagsitayuan silang lahat.

"San tayo pupunta pare?" si Ethan habang abalang nag-iinat. Nagpalagutok ng mga
daliri si Migz, hinubad naman ni Jhay ang suot niyang itim na blazer habang si
Janus naman ay ine-excercise ang mga braso.

I clenched my jaw.

"May tuturuan lang ako ng leksyon."

-----------------------------------------------------------------------------------
-------

(A/N)

Woooooo! Ang haba ng sinulat kong 'to, whahaha, kagabi ko lang siya ginawa kaya
medyo may mga typographical error pa, next time ko na lang siya i-edit. ANyway
guys, lalo na sa mga nagtatanong sakin kung bakit nawala na raw sa hotlist ang
AWOSL, ito po'y sa kadahilananang tinanggal na ng watty ang lahat ng Rated-r na
stories sa hotlist *sob*. Kahit masakit 'yun para sakin magpapatuloy pa rin ako sa
pagsusulat, kahit minsan inaamin ko sa sarili ko na nawawalan ako ng gana kasi nga,
hindi na mababalandra sa hotlist ang story ko *sob* (dumadami kasi readers pag nasa
hotlist). Pero hangga't may mga nagbabasa, nagvovote at nagko-comment sa story ko
hinding-hindi ako mawawalan ng pag-asa. Kayo ang inspirasyon ko kaya ipagpapatuloy
ko 'to! AJA! FIGHTING! That's what I called MissSONE's POWER! Whahaha. LOVELOTS!!!!

Again, don't forget to like our fb fan page. https://www.facebook.com/pages/A-

Wifes-One-Sided-Love/704317386251816?fref=ts or click the external link -------->>>
Sali din kayo sa group natin, nasa page ang link, click niyo na lang. Don tayo
mag-chikahan :D

Please do vote and comment. (sa gusto ^_^ )

<center><h1>Chapter 18 (Part 1)</h1></center>
<hr>
Halos maibato ko na ang hawak kong cellphone dala ng pinaghalong pagka-irita,
pagka-inis at pag-aalala. Hindi pa rin kasi umuuwi si Tristan gayung pasado alas-
otso na ng gabi. Ang sinabi sakin ni Manang, sinabi raw sa kanya ni Ellaine na
maaga pa lang daw ay umalis na sa opisina si Tristan kasama ang mga kaibigan nito.
Tinawagan ko na silang lahat ang kaso kung hindi patay ay hindi naman nila
sinasagot ang mga cellphone nila.

San ba kasi sila nagpunta! Anong ginagawa nila!

Napatingin ako sa cellphone ko ng bigla iyong mag-ring. Rumehistro sa screen ang

pangalan ni Ailee kaya't agad ko iyong sinagot.

"Hello Ailee?" bungad na sagot ko sa kabilang linya.

"Ate Allison!"

Bigla akong kinabahan. Base kasi sa tono ng pagkakasigaw ni Ailee ay parang may
hindi magandang nangyari.

"B-Bakit?" ninenerbiyos na tanong ko.

"S-Sila Tristan! Narinig ko sila kanina! Ate Allison, puntahan mo sila! Bubugbugin
nila si Jed!"

"ANO!"

Halos paliparin ko na ang kotse ko dahil sa sobrang pagmamadali, pwede na nga kong
kasuhan ng overspeeding dahil sa tulin ng pagpapatakbo ko. Naririnig ko rin ang
sunud-sunod na busina ng mga sasakyan na wari'y sinisigawan ako na mag-ingat dahil
sa sunud-sunod na ginagawa kong pag-oovertake. Hindi ko sila pinapansin, ang alam
ko lang ay kailangan kong magmadali para makarating agad sa eksaktong lugar na
sinabi sakin ni Ailee kung saan naroon sina Tristan.

Wala pang kalahating oras ay nakarating na din ako sa aking destinasyon.Pagkababa

ko ay pinagmasdan kong mabuti ang gusaling nasa harapan. Isa iyong abandonadong
paaralan na base sa itsura ay mukang matagal ng pinaglipasan ng panahon.

Lakad-takbo akong pumasok doon ngunit pagkapasok ko pa lang sa bukana ay hinarang

na agad ako ng mga hindi pamilyar na mga lalaki. At dahil nakakapanood din naman
ako minsan ng mga action movies ay alam kong sila ang mga tauhang binayaran nila
Tristan para ipadukot si Jed. Eh bakit ang dami nila?

"Mam, hindi po kayo pwedeng pumasok." pigil ng isa na kahit nasa anyo ang pagka-
matured ay naron pa rin ang pagiging magalang.

"At sinong may sabing bawal akong pumasok!" naiiyamot na sagot ko.
"Sorry po Mam, pero 'yun po ang utos samin ni Sir Tristan."

Malakas na napabuga ako ng hangin sa itaas.

"Kilala mo ba 'ko? Ako lang naman ang asawa ng magaling mong amo, at kung hindi ka
pa aalis dyan sa daraanan ko baka mapag-untog ko ang mga ulo niyong dalawa ng asawa
ko!" banta ko sa kanya.

Ganto talaga ako kapag nagagalit, 'yung mga bagay na hindi ko naman kayang gawin
nasasabi ko na lang. Napayuko ang mga nasa harap ko nang siguro'y mapagtanto nilang
wala na silang magagawa, kung kaya't ginamit ko ang pagkakataon na 'yon upang
dumaan.

Papaliko pa lang ako sa isang hallway ng makarinig ako ng sumisigaw, ramdam ko ang
pagka-poot sa kanyang tinig, sa tanan ng buhay ko ay ngayon ko lang siyang narinig
na sumigaw ng ganun na para bang kaya niyang pumatay ng tao. Nagdalawang-isip tuloy
ako kung hahakbang pa ba ako para tumuloy o aalis na lang at hintayin sa bahay si
Tristan.Ayoko kasing makita ang itsura niya ngayon, parang natatakot na 'ko.

Huminga muna ako ng malalim at saka nagdesisyon. Sige.Bahala na.

Mabigat ang mga paang naglakad ako patungo roon. Mula sa pinto ng isang malaking
silid, ay nakita ko ang nakakapanlambot na eksenang tumambad sa harap ko. Mabilis
kong natakpan ang mga bibig ko para hindi maka-sigaw dahil sa pagkatakot.

Si Jed, halos hindi ko na siya makilala dahil duguan ang mukha niya. Nakaluhod at
nakayuko siya habang hawak-hawak ng dalawang tauhan ang kanyang dalawang braso para
maiharap kay Tristan. Kita sa katawan at itsura niya ang labis na paghihirap.

Tinitigan ko rin ang asawa ko na noo'y halos hindi ko na rin nakilala dahil sa
nakakatakot niyang itsura. Para siyang si Adonis na nag-transform at naging
halimaw. Nanlilisik ang mga mata niya sa galit, pansin ko rin ang pangangatal ng
kanyang mga kamao, at sunud-sunod na rin ang pagtagaktak ng kanyang mga pawis na
tila hindi naman niya iniinda.

Inilibot ko pa sa paligid ang aking paningin at parang gusto ko nang sumugod para
pag-uumpugin ang ulo nilang lahat nang makita ang iba't-ibang senaryo.

Si Ethan, nakaupo habang naka-de-kwatro at naka-cross-arms na pinapanood ang

ginagawa ng kaibigan niya, para lang siyang nanood ng presentation ng mga board
member sa kompanya. Si Jhay nakasandal sa pader, nakadikit din roon ang isa niyang
talampakan habang nakapamulsa ang kanyang dalawang kamay na para bang, wala lang.
Si Migz at Janus naman parehong nagtatawanan sa may likod hawak-hawak ang tablet ng
isa na wari'y may kung anong pinapanood. Sila! BAKIT NILA SINABI KAY TRISTAN!!

Iniharap ng dalawang lalaki si Jed sa harap ni Tristan, kita ko sa mga mata ng

asawa ko ang labis na pagkasuklam at pagkamuhi nang magtama ang mga mata nila ni
Jed.
Muntik na kong mapatili nang bigla ay malakas na sinuntok ni Tristan si Jed sa
sikmura nito at hindi pa nakuntento at ipinatama naman niya ng buong pwersa ang
kanyang kamao sa mukha nito, tumaob ang huli. Sunud-sunod na inihit ng ubo si Jed
dahil sa mga dugong lumalabas mula sa kanyang bibig habang sa kanyang sikmura.

"Akala ko matapang ka? Bakit di ka ngayon makatayo? Ano! Tayo!"

Umalingawngaw ang boses na iyon ni Tristan sa katahimikan ng gabi. Bigla akong

nakaramdam ng niyerbos. Kilala ko si Tristan, iba siyang magalit, at kapag na-
umpisahan na niya ang isang bagay ay tatapusin at tatapusin niya pa rin 'yun kahit
na ano pa mang mangyari.

Nakita kong sapilitang itinayo ng dalawang tauhan si Jed kahit batid kong alam
nilang hindi na kakayanin pa ng huli. At dala ng nararamdaman, ay mabilis na
hinigit ni Tristan ang kwelyo ni Jed at sapilitan itong itinayo.

"YOU HAVE NO RIGHT TO HURT MY WIFE! WALA KANG KARAPATANG HAYOP KA!"

Muli ay binigyan niya ito ng isang suntok na sapat lang upang muling tumumba si Jed
sa sahig. Halos hindi na makapagsalita ang huli dahil sa sakit na iniinda, ngunit
nakuha niya pang ngumisi kay Tristan. Mukang gusto na yata talaga nitong mamatay.

"Y-You know, I... I like your wife. I... I like the sweetnes of her lips, I like
every curves of her body and even her-----"

"STOP! YOU F*CKING Assh*le! SHUT UP!"

Lalong nanlisik ang mga mata ni Tristan dahil sa narinig, at nang hindi na
nakapagpigil pa ay mabilis na siyang nakahagilap ng sirang upuan. Alam kong sa oras
na ipukpok niya yun kay Jed ay baka matuluyan na ang huli kung kaya't nang akma na
niyang ihahampas ang upuan ay doon na 'ko kumilos.

"TRISTAN!"

Mabilis na napatigil si Tristan sa balak niya sanang gawin nang marinig ang sigaw
kong 'yon sa kanya. Nakita ko rin na sabay-sabay na nagtinginan at naglingunan ang
mga kaibigan niya patungo sa direksyon ko. May napayuko, may kunwaring nagpatay-
malisya, may napakamot sa ulo.

"W-What are you doing here Allison!" hindi pa rin nagbabago ang itsura ni Tristan,
halos tumaas-baba ang dibdib niya dala ng pinaghalong galit at hapo.

"Ikaw diba dapat ang tinatanong ko niyan! Anong ginagawa mo dito! Anong ginagawa
mo dito Tristan!" nakikipagsigawan na rin ako sa kanya, bumibilis ang tibok ng puso
ko dahil sa sobrang pag-aalala.
 "Umuwi ka na Allison. UMUWI KA NA!"

"Shut up! Hindi ako uuwi hanggat hindi kita kasama!"

"WAG KA NG MAKULIT! UMUWI KA NA! HINDI KITA KAILANGAN DITO!"

Natigilan ako sa huli niyang sinabi. Para bang ipinamumukha niya sakin na hindi ko
siya kayang pigilan sa balak niyang gawin, na gagawin niya kung anong gusto niyang
gawin ngayon.

"Bakit mo ba 'to ginagawa? Pwede naman natin siyang kasuhan diba? Bakit kailangan
mo pang gawin 'to Tristan! Nasisiraan ka na ba talaga ng bait!!"

"Dahil galit ako! Dahil galit na galit ako Allison! Galit ako sayo at sa lalaking
'to! Nagsinungaling ka sakin at pinagtakpan mo ang ginawa sayo ng hayop na 'to syo!
Nang dahil sa lalaking 'to ilang beses ka ng napahamak! Anong gusto mong gawin ko!"

"So papatayin mo si Jed dahil lang don! Dahil lang don, papatay ka ng tao?!"

"OO! Kayang-kaya ko!"

"So patayin mo na rin ako! Kung papatayin mo siya, mas mabuting patayin mo na lang
rin ako!"

"ALLISON!"

Hindi ko na namalayan na isa-isa na palang nagbabagsakan ang mga luha mula saking
mga mata. Tiningnan ko ang mga mata ng asawa ko na kahit kita ang panlilisik ay
hindi pa rin maitatago ang kanyang pagdaramdam sa sinabi ko. Bakit hindi niya ko
maintindihan, hindi man lang niya naisip ang mararamdaman ko at pwedeng mangyari
pagkatapos nito.

"Kapag pinatay mo siya, isunod mo na rin ako Tristan."

pinipigilan kong huwag humikbi.

"Hindi mo 'ko naiintindihan Allison!"

"Ako ang hindi mo naiintindihan! Sa oras na pumatay ka ng tao, sa oras na mapatay

mo siya, makukulong ka! Kapag nakulong ka.... kapag nakulong ka.... Tristan pano
naman ako. Iiwan mo 'kong mag-isa? Iiwan mo 'ko?!"
To be continued.........

-----------------------------------------------------------------------------------
-----

(A/N)
Sorry kung sobrang tagal ng UD guys, sorry din kung ang ikli ng UD ko ngayon,
kanina ko lang kasi yan ginawa at minadali pa dahil sunud-sunod ang mga schedules
ko simula nung Monday, wala na talaga akong time. Lalo na po next week, one-week
training po ako para sa work ko, and every Saturday naman is may practice ako ng
choir sa church, then every Sunday, Oratory, rosary rally (bukas) and kumakanta
kami sa church sa mismong mass. Ang hirap na talaga para sakin. Kaya sana po
maintindihan niyo ko kung sobrang tagal ng UD ko ngayon. Wag po kayong mag-alala
dahil kapag nakabili na ko ng sarili kong laptop, kahit araw-araw na akong mag-UD,
nanghihiram lang po kasi ako sa mabait kong pinsa eh ^o^. Pangako ko po,
ipagpapatuloy ko pa rin ang pagsusulat, hindi ko iiwan ang wattpad dahil dito,
nagkaron pa ko ng mas maraming kaibigan at kakilala.

Anyway, nobela na ito. May part 2 po itong chapter 18, hindi ko po mai-popost
bukas dahil busy po ako sa church, kailangan kong unahin si God. Bale sa Monday ko
po siya ma-i-po-post dahil maghapon ako nun sa bahay, (dahil hindi naman ako boboto
:D ) hindi pa kasi siya tapos. yun lang po, sana patuloy niyong suportahan ang
AWOSL hanggang sa huli. bye LOVE LOTS.

Don't forget to like our fan page https://www.facebook.com/pages/A-Wifes-One-

Sided-Love/704317386251816?fref=ts or click the external link. Sali din kayos sa
group, hanapin niyo na lang sa page yung link.

<center><h1>Chapter 18 (Part 2)</h1></center>

<hr>
"Ako ang hindi mo naiintindihan! Sa oras na pumatay ka ng tao, makukulong ka! Kapag
nakulong ka.... kapag nakulong ka.... pano naman ako. Iiwan mo 'kong mag-isa? Iiwan
mo 'ko Tristan?"

Dala marahil ng pagbuhos ng aking nararamdamaman kung kaya't hindi ko na napigilang

mapahagulhol, naitakip ko ang dalawang palad ko sa mukha at nagngangalngal ako na
parang bata. Nakakainis kasi eh, padalos-dalos siya kung magdesisyon. Oo,
naiintindihan ko naman na nagalit siya ng sobra sa ginawa sakin ni Jed, pero hindi
man lang niya muna inisip ang magiging kahihinatnan ng gagawin niya kapag
nagkataon.

Hindi ko ugaling umiyak sa harap ng maraming tao, alam kong pagkatapos nito ay
kakantiyawan na naman ako ng mga abnormal na kaibigan ni Tristan pero hindi ko na
talaga nakayanan ngayon eh. Sobrang natakot din ako at nag-alala ng husto.

Patuloy pa rin ako sa pag-iyak,tanging tinig ko lamang ang nangingibabaw at ume-

echo sa buong silid.Maya-maya'y nakarinig ako ng isang buntung-hininga wari'y
tuluyan na siyang kumalma.

"F-Fine.Sasama na 'ko sayo, uuwi na tayo.S-Stop crying,tahan na Allison."

Narinig kong malumanay at puno ng pagpapakumbaba na alo sakin ni Tristan,mukang

natauhan na siya sa mga sinabi ko. Ngunit hindi pa rin ako tumitigil sa kaiiyak,
masama pa rin ang loob ko at naron pa rin ang pagkatakot sa aking dibdib hanggang
sa marinig ko na lang ang mga paghakbang niya palapit sakin, itinulak niya ang ulo
ko padikit sa kanyang dibdib at nang huli'y naramdaman ko na ang pagyakap niya
sakin.

Lalo akong inihit ng pag-iyak, nakita ko na lang ang sarili ko na ginagantihan na

rin ang yakap niyang iyon.Isinubsob ko ng mariin ang mukha ko sa dibdib niya at
niyakap siya ng mahigpit na mahigpit. Para akong isang bata na umiiyak sa kanyang
magulang dahil hindi nila ako sinama sa lakad nila, nagtatampo, nagagalit pero mas
nangingibabaw pa rin ang pagkatakot sa pag-aakalang iniwan na nila ako. Ganun rin
ang nararamdaman ko ngayon, gusto kong magalit, gusto kong pagalitan siya ng
paulit-ulit pero mas nanaig ang pag-aalala't pagkatakot sa puso ko. Pano kung hindi
ako dumating? Pano kung hindi ko siya napigilan? Ano nang mangyayari sa kanya?
sakin? sa amin?

Naramdaman ko ang paghaplos ng isang kamay niya sa buhok ko wari'y sinusuyong

patahanin na 'ko.

"I'm sorry mhie.I'm sorry.I promise that I won't ever do this again,I promise."
buong sinsero at pagsisising pangako niya sakin kasabay nun ang paghalik niya sa
ibabaw ng aking ulo. Alam niya sigurong natakot ako ng sobra sa ginawa niya.
Matapos kong kumalma ay nagyaya na si Tristan para umuwi.

"Pare, ano nang gagawin namin sa isang 'to?" pahabol na tanong ni Migz.

Napalingon kami ni Tristan na noo'y palabas na sana nang abandonadong silid.

Nakita kong nagtangis na naman ang mga bagang ng katabi ko nang titigan niya ang
halos hindi na makatayo sa sakit na si Jed. Sa itsura ni Tristan ay parang
nanghihinayang pa siya na hindi niya ito natuluyan kung kaya't agad kong pinisil
ang braso niya at pinanlisikan ko siya ng mata para warning-an na tumigil
na.Effective naman ang ginawa ko dahil nakita kong mariin lang siyang pumikit at
nagpakawala ng isang malalim na buntung-hininga para siguro kontrolin ang emosyon
dulot ng nararamdamang galit.

"Kayo nang bahala dyan, gawin niyo kung anong gusto niyong gawin, basta 'wag niyo
lang papatayin." parang amo na utos ni Tristan. Nag-salute si Migz. Nagsitayuan
naman sa likod ang tatlo. Itinaas ni Jhay ang long sleeve ng polo niya, si Ethan
sinusuntok-suntok ang isa niyang palad na para bang handa ng makipag-boxing at si
Janus naman ipinatong ang sapatos sa tiyan ng nakahigang si Jed at wari'y ine-
examine ang katawan ng huli.

"Ang gandang toy nito." natutuwang sambit ni Janus.

"Punching bag pare, with dinuguan sa mukha." biro ni Ethan.

"Wag daw papatayin, patulugin na lang natin para makauwi na tayo." seryosong
opinyon ni Jhay, huling narinig ko bago namin tuluyang nilisan ang gusaling iyon.

------------o--------------

Kasalukuyan kaming nasa loob ng sasakyan ni Tristan at tinatahak ang daan pauwi sa
mansion, tahimik lamang kami habang nasa biyahe, walang nagsasalita.

"Allison?" basag niya sa katahimikan habang nakatingin sa harapan at abalang

nagmamaneho.

"Hmmm?" tipid na sagot ko.

"I'm sorry. I'm sorry kung natakot kita kanina, nadala lang ako ng sobrang galit
nung nalaman ko ang kahayupang ginawa sayo ng lalaking 'yon, 'wag ka rin magagalit
sa mga kaibigan ko dahil pinaalalahanan din nila ako bago ko pa man 'yon gawin.
Nagagalit lang ako dahil nasaktan ka niya gayung kahit kailan naman hindi kita
napagbuhatan ng kamay at pinilit sa ibang mga bagay. Wala siyang karapatang gawin
sayo 'yon Allison."

Nakita ko kung pano nag-grin ang mga ngipin niya, naningkit ang mga mata niya at
kung pano humigpit ang hawak niya sa manibela, kita ang pagka-poot sa mga mata
niya, ramdam ko rin base sa itsura niya ang paninisi para sa kanyang sarili, eto na
naman siya, nagagalit na naman.

"Alam mo kung ano ang isa ko pang ikinagagalit? 'Yon ay dahil wala akong nagawa
nung sinubukan kang pagsamantalahan at saktan ng demonyong 'yon. Wala ako sa tabi
mo. Pano kung hindi dumating ang mga kaibigan ko? Pano kung hindi lang 'yan ang
inabot mo sa mga kamay ng lalaking 'yon?"

Halos mapasubsob ako sa harapan nang bigla siyang mag-preno ng malakas buti na
lamang at naka-suot ang seatbelt ko, kailangan na kasi naming tumigil dahil kulay
pula ang ilaw-trapiko. Iniikot ko ang paningin ko sa aking katabi at tila nanlumo
ang dibdib ko dahil nakita kong bahagya siyang nakayuko sa manibela. Nakita ko sa
kanyang mga mata ang bagamang pag-aapoy sa galit ay hindi naman maitatago ang
hinanakit niya dahil sa nangyari. Alam kong sinisisi niya rin ang kanyang sarili.

Dahan-dahan kong ipinatong ang isa kong palad sa kanyang kamay, at don ko lang
napagtantong nanginginig iyon, marahil sa pagkasuklam. Ikinulong ko iyon saking
palad upang pakalmahing muli siya.Malungkot na nagtama ang aming mga mata.

"Dhie? 'Wag mong sisihin ang sarili mo, walang may gusto sa nangyari. Naiintindihan
kita. Kasalanan ko rin dahil hindi ko sinabi sayo nung una pa lang ang totoo dahil
natatakot ako na baka nga mangyari nga 'to. Natakot din ako eh. Ayoko kasing
maramdaman 'yung sakit na, ako na nga 'yung na-agrabyado tapos ako pa 'yung
mawawalan. Ok lang na ako 'yung maghirap, 'wag lang ikaw."
 gumaralgal na ang boses ko dahil sa pagpipigil ng emosyon. Nakatingin pa rin
kaming dalawa sa isa't-isa, nahalata ko ang biglang pangingilid ng luha niya sa
kanyang mga mata, tila may kumurot sa puso ko nang makita iyon kaya't kusa na ring
nanlabo ang paningin ko dahil sa pamumuo ng mga butil ng luha roon at bago pa man
iyon bumagsak ay mabilis nang na-ilapit ni Tristan ang kanyang kalahating katawan
sakin at sa isang iglap ay nasakop niya ang aking mga labi,kasabay non ang pagdaloy
ng mga masasaganang luha saking mga pisngi.

Walang makakakita samin dahil tinted ang sasakyan ni Tristan.

Mapusok ang kanyang mga halik na wari'y gusto niyang pawiin ang hinanakit at
pangamba na nararamdaman naming dalawa, at naramdaman ko rin sa mga halik na 'yon,
ang pagkatakot niya na mapalayo siya sa akin.

--------o--------

Pag-uwi namin sa bahay ay dumaretso agad kami paakyat sa kwarto naming dalawa
upang magpahinga na, hindi na rin kami nag-abalang kumain dahil inaantok na kami
pareho, ngunit hindi pa kami nangangalahati ng hakbang ay lumapit na samin si
Ellaine. Bakas sa mukha niya ang pag-aalala, hindi para sakin, kundi para sa asawa
ko.

"T-Tristan? What happened to you? Nag-alala kami ni Tobby kanina ng hindi ka namin
ma-contact? San ka ba nagpunta?" puno ng pag-aalalang tanong ni Ellaine sa katabi
ko.

Na-i-roll ko na lang ang mga mata ko.Ibang klase talaga kakapalan ng mukha ng
babaeng 'to, at sa harap ko pa talaga ha?

"Ah y-yeah, I forgot to tell you, I'm sorry. Nakalimutan ko nga pa lang magpaalam
sa inyo. Well, ah, m-may inasikaso lang ako sa site kanina sa Batangas."
pagsisinungaling ni Tristan. Tila naman nakahinga ng maluwag ang kaharap namin.

"I'm happy that your safe, Tristan." "Thank you, Ellaine." ako na ang sumagot.
Napatingin siya sakin, tinaasan ko lang siya ng kilay at saka ikinuyabit ko ang
braso ko sa braso ng asawa ko para ipamukha sa kokak na ito na nandito ang asawa ng
lalaking binibigyan niya ng mga matatamis na salita.

"I'm sorry Ellaine,pero gumagabi na,kailangan na naming matulog ng asawa ko. Bye."
'yun lang at hinigit ko na si Tristan papasok sa kwarto naming dalawa.

Pagkapasok namin sa loob ng silid ay pahagis na tinanggal ko ang braso niya sa

braso ko, kumunot ang noo niya dahil sa pagtataka.Nagderetso ako sa loob ng
cr,narinig kong hinabol ako ni Tristan.

"Allison, sabay na tayong mali----"

Hindi ko siya pinansin bagkus padabog na isinara ko lang ang pinto ng bathroom.
Sumandal ako sa pinto habang kagat-kagat ko ang labi ko dahil sa inis.Naiinis ako
hindi dahil kay Tristan kundi dahil don sa palakang kokak na 'yon! Aaaaah naiinis
talaga ako! Nakita ko na naman pag-mumukha niya! Gusto ko siyang kalbuhin!

Natigilan ako ng bigla akong makaramdam ng pagka-weird para sa sarili ko, dati-rati
ko pa naman nakikita pagmumukha nun ah, at dati ko pa rin naman siyang nakikita na
nilalandi ang asawa ko, pero bakit iba ang nararamdaman ko ngayon? Para bang laging
kumukulo ang dugo ko sa tuwing nakikita ko siya. Ah ewan!

Pagkatapos kong maligo ay tumuloy agad ako sa kama at nahiga, habang naliligo si
Tristan ay siya namang kalikot ko sa phone ko. Naroong naglalaro ako ng mga games o
kaya naman eh nagsa-sounds,pampawala ng stress.Napapansin ko rin kasi nitong mga
nagdaang-araw na mabilis at laging umiinit ang ulo ko, siguro dahil na rin sa klima
ng bansa,mainit kasi eh.

Maya-maya pa'y narinig ko na ang paglabas ni Tristan sa bathroom, katulad ng ginawa

ko kanina ay nagderetso rin siya sa kama at tumabi sakin. Naitigil ko ang paglalaro
sa hawak kong phone nang maramdaman ko ang pagpulupot ng isang braso niya sa
beywang ko paikot sa aking tiyan, hindi pa nakuntento at banayad niyang hinalikan
ang balikat ko paakyat sa aking leeg. Napapikit na lang ako.

"Mhie?"

"Oh?"

"Are you still mad at me?"

Umiling ako.

"Bakit parang iniiwasan mo 'ko?"

"Hindi ako galit sayo, kay Ellaine."

Napatigil siya sa ginagawa niya.

"Wala namang ginagawa sayo yung tao ah?" tila walang muwang na tanong niya. Na-
iroll ko na lang mga mata ko.

"Mga lalaki talaga,minsan napaka-clueless." pagpaparinig ko. Narinig kong ngumiti

ang katabi ko base sa tono ng hininga niya, hindi niya siguro ako maintindihan kaya
dinadaan na lang niya sa pagngiti.

Naramdaman ko ang pagkalas niya sa pagkakayakap sakin at pagdaka'y gumalaw ang

kama, dahil nakatalikod ako sa kanya kaya hindi ko alam ang ginagawa niya. Ilang
segundong nangibabaw ang katahimikan sa loob ng silid. Naririnig ko rin ang sunud-
sunod na malungkot na buntung-hininga ni Tristan sa likod ko.

"Allison?" malungkot at puno ng pag-aalala ang tinig niya.Sumagot naman ako.

"Sa tingin ko, mukang kakailanganin mo ng bodyguards."

Don na ko napalingon sa kanya, nakita kong nakasandal siya sa headboard habang

nakatingin sa isang direksyon at mukang napaka-lalim ng iniisip, mababanaag din sa
kanyang mga mata ang labis na pagkatakot.Bumangon ako at umupo sa harap niya.
"Bodyguards? Bakit naman?" puno ng pagtataka kong tanong.

Inilipat niya ang kanyang paningin sakin at nakita ko ang labis na pag-aalala na
gumuhit sa kanyang itsura.

"Natatakot ako, na ngayong pinalaya natin si Jed, baka kung anong gawin niya sayong
masama para makaganti sa ginawa ko sa kanya." may pagkatakot sa tono niya.Nag-isip-
isip ako,posible ngang mangyari 'yon dahil alam naming masyadong na-agrabyado si
Jed, ito pa naman 'yung tipo ng tao na mataas ang pride at hindi pumapayag na apak-
apakan lang ng iba.

"Wag kang mag-alala,alam kong pagkatapos nito hindi na niya ko,tayo

magugulo.Magpapakalayo -layo na 'yun, takot na lang nung makulong." pampalakas-loob
ko sa kanya ngunit hindi yata umepekto.

"Maimpluwensiyang tao ang mga Avila, marami silang kamag-anak at kakilala sa loob
ng court, kayang-kaya nilang lutasin at baliktarin ang ginawa sayo ng hayop na
'yon, alam din 'yun ni Jhay, at alam kong alam mo 'yun Allison."

Natigilan ako, oo, alam ko rin 'yon dahil naging kaso iyon ng isa kong ka-
schoolmate na balitang pinagsamantalahan ni Jed, mayaman ang babae ngunit walang
nagawa ang pera nila dahil sa impluwensiya ng pamilya ni Jed.Ngayon naiintindihan
ko na kung bakit dinaan na lang ni Tristan sa pagpapahirap kay Jed ang nangyari.
Lumapit ako kay Tristan at sumandal din ako sa headboard. Ipinatong ko ang ulo ko
sa kanyang balikat.

"Wag kang mag-alala,walang mangyayaring masama,kung ako naman ang nasa kalagayan ni
Jed, hindi na ko manggugulo, aba nakakatakot kayang mabugbog ng isang Fontanilla."
biro ko at sa wakas ay napangiti ko na rin siya. Naramdaman ko ang pag-akbay niya
sakin.

"Bukas tatawag ako ng doctor, ipapagamot ko pa 'yang pasa sa mukha mo, hindi ako
mapakali sa tuwing nakikita ko 'yan." ma-awtoridad na utos niya. Masayang tumango
na lang ako,alam ko kasing sa oras na tumanggi ako ay magde-debate lang kaming
dalawa.

"Ako ang natatakot para sayo, baka ikaw ang gantihan niya at hindi ako." pag-aalala
ko.

"Wag mo kong alalahanin, kaya ko sarili k----aaah!"

Hindi ko na siya pinatapos dahil maagap ko siyang nakurot sa tagiliran niya,

napadaing siya.

"Allison naman?! Sabi mo sakin hindi mo na ko sasaktan?"

reklamo niya.

"Eh pano kasi ang yabang-yabang mo eh!Sino ka ba sa akala mo huh?Feeling mo ikaw si

Lastikman na hindi natatablan ng bala? na hindi nasasaksak?"

Naihit siya ng tawa sa sinabi ko,kinuskos niya ang ulo ko na para bang isa siyang
lolo na natutuwa sa kanyang apo.

"Mabuti naman at natauhan ka kanina,akala ko talagang papatay ka na ng tao eh."

sermon ko sa kanya.
"Alam mo namang ikaw ang kahinaan ko,commander." mabilis na sagot niya,sapat lang
para kiligin ako.Parang may butterfly na lumipad sa loob ng aking tiyan. Napakasaya
ko,kaya naman mas allao ko siyang minamahal eh. Gusto kong manatili lang siya sa
tabi ko,dito lang kasama ko. May bagay talaga sa mundo na kahit hindi mo lubusang
makuha katulad ng inaasahan mo ay sapat nang makasama siya para maging masaya ka.
Gusto ko lahat ng araw ko ay maging memorable kasama siya,ayoko nang may
kahati,ayoko nang may ibang babaeng aagaw sa atensiyon niya kundi ako lang,lalo na
ngayong alam kong may ibang babae na nagmamahal sa asawa ko.

Matagal ko nang gustong sabihin ang bagay na 'to sa asawa ko ngunit ngayon lang ako
nakapagdesisyon ng ayos.Tama.Sasabihin ko na 'to, buo na ang desisyon k.

"Dhie?"
tawag ko sa kanya.
"Bakit?"
Nagkatinginan kaming dalawa, ang itsura niya'y naghihintay ng sagot habang
nakangiti ng malapad sakin, tila walang kamuwang-muwang sa sasabihin ko. Ako nama'y
seryoso at maghihintay ng kanyang magiging reaksyon.

"Lumipat na tayo ng bahay. Bumukod na tayo Tristan."

<center><h1>Chapter 19 (Part 1)</h1></center>

<hr>
Tristan's POV

Hindi mawala saking labi ang mga ngiting kanina pa sumisilay saking itsura.Naroong
napapatawa ako ng walang boses at masayang napapailing na lang mag-isa. Sa tuwing
naaalala ko kasi ang naging pag-uusap namin kagabi ni Allison ay hindi ko mapigilan
ang sarili kong matuwa. Gusto na kasi niyang bumukod ng bahay. Hindi naman niya
sinabi ang dahilan kung bakit gusto na niyang lumipat, ang sabi niya lang ay gusto
na raw niya ng privacy. Kinausap na namin si daddy at Manang Elly tungkol dito at
ang ipinagtataka ko pa ay imbis na magdamdam ang dalawang matanda dahil lalayo na
kaming dalawa ay nagpakita pa ang mga ito ng tuwa at kasiyahan para saming mag-
asawa.

Bahagya akong napayuko at napangiti na namang mag-isa habang hilot-hilot ko ang

aking noo. Bigla kasing rumehistro sa imahinasyon ko ang posibleng mangyari kapag
nagsama na kami ni Allison sa iisang bahay.

Ako,alam ko na kaya kong gampanan ang responsibilidad at tungkulin ko sa kanya

bilang asawa, pero ang pinag-aalala ko lang talaga ay kung makakaya niya bang gawin
lahat ng mga gawaing-bahay gayong ayaw naman niya na may kasamang katulong sa
bahay. Iilang putahe lang ang alam niyang lutuin, baka kapag bumukod na kami ay
iyon at iyon na lang din ang ipakain niya sakin sa araw-araw. Hindi rin siya
marunong humawak ng mga pang-linis, 'yung kwarto nga namin, kung hindi pa linisin
ng mga maids sa mansion malamang nag-roving na ang mga ipis at daga roon. Buong
buhay nga yata nun hindi 'yun nakahawak ng labahin, hindi rin marunong mamlantsa.
Iiling-iling na napabuga ako ng hangin sa bibig.

Mukang magiging house husband yata ako nito ng di oras ah.

Palihis na sumandal ako sa inuupuan kong swivel chair at mula sa pagkakaharap ko

sa glass wall ay umikot naman ako paharap sa office table, doon napukaw naman ng
paningin ko ang mga nakahanay na litrato sa ibabaw ng lamesa sa harap ko.

Mga kuha namin 'yun ni Allison nung ikinasal kaming dalawa habang 'yung iba naman
ay kuha nung honeymoon naming dalawa sa tagaytay. Inilagay ko ang mga iyon sa
ibabaw ng lamesa ko dahil sa tuwing nakikita ko ang itsura at ang mga masasaya
niyang ngiti na minsan lang sumilay sa kanyang mga labi ay tila nagkakaroon ako ng
lakas ng loob at inspirasyon para magsikap sa lahat ng bagay. Dati rati kasi sa
tuwing nakikita niya ko, kung hindi nakasimangot ay para namang kasumpa-sumpa kong
tao kung titigan niya ko, para bang ako na ang pinakamasamang nilalang sa mundo
kung itrato niya ko, kaya hindi rin ako nagtataka kung bakit lagi kaming nag-aaway
noon na dalawa, sabi nga ng mga kaibigan ko, human version daw kami nina Tom and
Jerry.

Iyon ang dahilan kung bakit sabik ako sa bawat ngiti niya,pakiramdam ko kasi isa na
ako sa mga taong nakakapagpasaya sa kanya ngayon.

Masaya naman talaga ako sa kanya. Masaya ako sa asawa ko, kaya naman tanggap ko ang
lahat-lahat sa kanya. Ayos lang sakin kahit wala siyang alam sa kahit na anong
gawaing-bahay, gaya nga ng sinabi kanina ni Manang, lahat naman ng bagay napag-
aaralan.

Napukaw ang atensyon ko ng biglang mag-ring ang cellphone ko na nooy nakapatong sa

ibabaw ng lamesa, kinuha ko 'yun agad, at ganun na lang ang pagbilis ng tibok ng
puso ko dulot ng naramdamang kong excitement nang makita ko ang pagrehistro ng
pangalan niya sa screen.

"Yes mhie?"
energetic na sagot ko sa kabilang linya at pagdaka'y masaya akong ngumiti.

"Anong oras ka uuwi mamaya?" bagaman rinig ko ang kanyang boses ay nahalata ko pa
rin ang katahimikan sa paligid niya sa kabilang linya, napakunot ako ng noo dahil
sa pagtataka. Hindi ko muna sinagot ang tanong niya.

"Wait Allison,where are you now?" curious na may halong pagtataka na tanong ko.

"Of course, sa school?"

"Bakit ang tahimik yata? Tell me, nasan ka talaga ngayon? " paninigurado ko sa
maawtoridad na tanong.
Nasanay na kasi ako na sa tuwing natawag ako o siya ng ganitong oras ay lagi kong
naririnig ang maiingay na daldalan ng mga estudyante, kung wala kasi sa cafeteria
ay lagi siyang nasa soccerfield para tumambay.

Malay ko ba na baka inuulit na naman niya ang gawain niya noon na nagtatago siya sa
isang kwarto sa mansion ni Jhay sa tuwing tumatawag ako sa kanya para tiyaking nasa
school siya at hindi nagka-cutting. Naalala ko noon na pinag boses niya si Janus na
professor niya,'yun yung time na nahuli ko siyang nakikipaglaro ng videogames kina
Janus at Migz. See, kung gano niya pinasakit ang ulo ko noon.

Narinig ko ang pagkaltak niya,bagaman mahina ay halata pa rin ang pagkairita.

"Ang kulit mo Fontanilla, sabing nasa school nga eh!" base sa tono niya ay alam
kong naiinis na siya at pinipigilan niya lang wag sumigaw.

"Ok fine. Fine. Relax." pagkalma ko sa kanya. Napapansin ko rin kasi nitong mga
nagdaang araw na laging ang init ng ulo niya, napaka-moody niya. Minsan mabait,
minsan sweet, minsan loud speaker dahil laging nakasigaw kapag nagagalit. Nawi-
wierduhan na 'ko.

Huminga muna ako ng malalim at saka ko siya sinagot ang tanong niya kanina.

"Maaga akong uuwi mamaya. Sa mansion tayo magdi-dinner."

"Good.Uuwi rin ako ng maaga para tulungan si Manang magluto for dinner. Sige bye
na! Ay hindi, oo nga pala dadhie! Before I forgot."

"What?"

"May ipapabili pala ko sayo mamaya!"

Magdidilim na ang buong paligid nang muli akong bumalik sa kotse ko para dumaretso
na pauwi sa mansion.Kasalukuyan na kong nagmamaneho at maya't-maya ang ginagawa
kong paglingon sa katabing upuan ng driver's seat kung saan naroon ang binili o let
say pinabili ni Allison sakin. Ihaw-ihaw 'yun na may kasamang kikiam at kwek-kwek
na kinain namin nun sa baywalk nung time na hindi natuloy ang dinner date namin.
Akalain mo nga naman, dati rati nandidiri pa siya sa mga ganitong pagkain pero
ngayon, mukang magiging paborito na yata niya 'tong gawing snack.

Mahinang ipinreno ko ang sasakyan dahil kulay pula ang traffic light which means I
have to stopped.Habang naghihintay ay napako ang mata ko sa flower shop na nasa
gilid ng daan. Tinitigan kong mabuti ang nasabing lugar at ang mga iba't-ibang
bulaklak na nakahanay doon.

Doon ko lang naalala na simula't-sapol pala ng ikinasal kami ni Allison ay hindi ko

pa siya nabibigyan ng bulaklak. Masyado yata akong naging masaya sa kanya kung
kaya't nakalimutan ko na ring ibigay ang ilang mga bagay na makakapagpasaya sa
kanya. Wala na akong sinayang na panahon at iginilid ko na ang sasakyan at bumaba
roon.

Pagkauwi ko sa mansion ay dumaretso agad ako sa kusina upang puntahan si Allison

ngunit wala siya roon, ang sabi ni Manang umakyat daw muna ito sandali sa taas
kaya't agad na nagmadali na rin akong pumanhik papunta sa kwarto naming mag-asawa.
I already missed her that I want to hug her tightly right now.

Akmang bubuksan ko na sana ang doorknob ng pinto ng kwarto ng bigla akong

matigilan. Nagtaka ako. Walang ingay ng sound effects ng tv mula sa loob, na hindi
katulad dati na sa hagdan pa lang ay maririnig mo na ang dagundong ng sounds nito
dahil laging nanonod ng movie si Allison. Nandito kaya siya? Maingat na binuksan ko
ang pinto sa pag-aakalang baka nakatulog

siya at hindi na niya ko nahintay ngunit nasorpresa ako pagpasok ko sa loob.

Matagal akong natulala then I smiled with a teary eyes.

Si Allison kasi, halos sumubsob na siya sa study table habang abalang nagsusulat sa
cattleya notebook niya, tiningnan ko rin ang laptop niya,gumagamit na siya ngayon
ng google,dati rati kasi kung hindi facebook eh instagram lagi ang
pinagkakaabalahan niya sa laptop niya. Napansin ko rin ang mga patong-patong na
libro sa gilid niya, ngayon ko lang 'yun nakita dahil hindi naman nagdadala ng
libro si Allison sa mansion. Ewan ko ba kung anong pag-aaral ang ginagawa niya noon
at kung pano siya ngayon nakarating ng fourth year college na hindi man lang nag-
aaral.Ngayon lang. Nakatalikod siya sakin at siguro'y masyado siyang nagko-
concentrate sa pag-aaral kung kaya't hindi na niya namalayan na nakapasok na ko.

Ngayon alam ko na kung nasan siya nung tumawag siya sakin kanina.

Yeah, she's in the library that time.Proud na ngumiti ako habang naglalakad palapit
sa kanya.

Mula sa kanyang likuran, ay iniyakap ko ang isa kong braso sa kanyang dibdib habang
ang isa nama'y hawak-hawak ang bulaklak bilang sorpresa sa kanya.

"Flowers for the most beautiful wife in the universe."

Natigilan siya, halata ang pagkagulat sa itsura niya.Ipinatong ko lang ang chin ko
sa balikat niya at banayad kong hinalikan ang gilid ng kanyang leeg.

"T-Thank you.Ah,kanina ka pa ba dyan?" nakangiting tanong niya. Parang wala akong

narinig, patuloy lang ako sa paghalik paakyat sa ilalim ng kanyang tenga habang
sinasamyo ang kanyang buhok.

"Dhie?"

"Hmmmm?"

"I'm asking you."

"Sssshh." Tumigil ako sa ginagawa ko at puno ng pananabik na tinitigan ko si

Allison na noo'y kunot ang noong nakatitig sakin.Nakipagtitigan ako sa kanya na may
ngiti saking mga mata. Sobrang lapit ng mukha naming dalawa at konting galaw na
lang ay magkakalapat na ang mga ilong namin. Kumalas na ko sa pagkakayakap sa kanya
para makatayo na siya, inosenteng tinitigan niya lang ako.

Lumapit naman ako. Kinuha ko ang ha niyng bouquet ng bulaklak a ipinatong ko iyon
sa lamesa. Dahan-dahan kong ipinulupot ang isa kong braso sa kanyang beywang habang
ang isa ko namang kamay ay hinahaplos ang kanyang pisngi.

"Thank you Allison." buong sincere na saad ko habang nakatitig ako sa mga mata
niya.

"Huh? Bakit? Saan?"

Unti-unti ko pang inilapit ang mukha ko palapit sa mukha niya, now I can feel her
breath.

"For everything. For always making me happy sincerely. For making me proud of you.
For not making me disappointed with you.Thank you."

'Yun lang at hindi ko na siya hinayaang magsalita pa dahil sa isang iglap ay

nasakop ko ang kanyang mga labi.It's a wild but passionately kiss.Nung una'y
halatang nagulat pa siya ngunit ng maglao'y naramdaman ko na rin ang pagtugon niya
sa halik ko.Ngayon,nakikipagsabayan na siya sa bawat mapusok na palitan namin namga
halik.Isinandal ko siya sa malapit na dingding at tila nakaramdam ako ng apoy sa
katawan ng magkadikit na ng magaling ang mga katawan namin.

I started unbottoning her clothes while she's busy removing my business suit.Saglit
na muling nagtama ang mga mata namin,puno ng pangungulila gayung lagi naman kaming
magkasama, at kasiyahan dahil tanggap namin ang isa't-isa at masaya kaming
nagsasama despite our imperfections.

Binuhat ko siya sa papunta sa kama at doon inihiga, I lay on top of her.Ibinaba ko

ang mga halik ko pababa sa kanyang leeg, I heard her gasp when I started to kiss
her breast then she almost shouted my name when I sucked her nipple.

Allison was the most important girl in my life, I can't really afford to lose her,
I really really can't. Nagdidiwang ako dahil nagbabago na siya, iniiwan na niya ang
pagiging childish,psaway at spoiled brat niya sa nakaraan, pinapalitan niya 'yon ng
bagong siya.Isang Allison na larawan ng isang mabuting asawa.

Akma ko na sanang ia-unzipped ang shorts niya nang biglang may kumatok sa pinto.

"Sir Tristan? Mam Allison? Pinapatawag na po kayo ng daddy niyo sa baba para po sa
hapunan."
boses yun ng isa sa mga maids.

Napatigil ako at asar na napapikit habang kagat-kagat ko ang aking lower lip dahil
sa pagka-inis.

F*ck! Bakit ba hindi namin 'to matuloy-tuloy? Good timing na nga ko ngayon eh,
pagkatapos kasi nung nangyari samin nung honeymoon hindi na ulit 'yun naulit. Ayaw
pa kasi ni Allison,hindi pa yata handa kaya sa tuwing pinipilit ko siya noon, lagi
siyang tumatanggi.

Napamulat ako ng marinig ko ang pagtawa ni Allison hanggang sa naging halakhak na.
Natatawa siguro dahil ilang beses na 'tong nangyari na lagi kaming nauudlot sa
tuwing ginagawa namin 'to. Napalitan na rin ang inis na nararamdamam ko nang
marinig ko ang masayang pagtawa niya, I smiled, a big big wide smile hanggang sa
nakita ko na rin ang sarili ko na sumasabay na sa halakhak ng asawa ko.

"So, napag-usapan niyo na bang mag-asawa ang plano niyong paglipat? Kailan niyo na
ba balak bumukod?" basag ni daddy sa katahimikan sa dining room.

Kasalukuyan na kaming kumakain sabay-sabay kasama sina daddy at Ellaine. Sabay na

nagkatinginan kami ni Allison dahil sa tinanong ni daddy,napansin ko ring napatigil
si Ellaine sa pagkain.

"As soon as possible po sana dad." sagot ng katabi ko. Tumango-tango naman si daddy
bilang pag-sang-ayon.

"Sure, so hindi na kayo magpapagawa ng bahay?"

"Hindi na po dad, kami na lang po ang maghahanap ni Tristan."

Pinag-usapan na nga pala naming dalawa ang tungkol doon, na hindi na kami kukuha ng
architect para sa bahay bagkus bibili na lang kami ng gawa na.
"Good for both of you." masayang sambit ni daddy at pagkatapos ay muling
katahimikan ang nangibabaw sa loob, tanging ingay lang ng mga kubyertos ang
maririnig.

"Nga pala, kayong mag-asawa." tawag ulit ni daddy, sabay muli kaming napatingin ni
Allison at pawang naghihintay ng sasabihin niya.

"Kailan niyo ba ko balak bigyan ng apo?" pilyong sambit ni daddy.

Mabilis na napukpok ko ang dibdib ko dahil sa biglang bumarang pagkain sa lalamunan

ko, nahagip rin ng sulok ng mata ko ang katabi ko na noo'y naghahagilap ng tubig sa
mesa. Narinig ko ang tawanan nina daddy at Manang Elly na para bang pinagkakatuwaan
nila kaming dalawang mag-asawa.

"D-Daddy naman?" reklamo at sermon ko na rin.

"Why hijo? Natural lang sa mag-asawa ang magka-anak, so why don't you try to make
a...."

"D-Daddy!" Malakas na tawanang muli ang bumalot sa buong dining room nang biglang
sumigaw si Allison habang mabilis na nakatayo at pandalas na tinakpan ang bibig ni
daddy para wag na nitong maituloy ang sasabihin. Napatawa na rin ako ng makitang
nagba-blushed na ang pisngi niya na tila ba hiyang-hiya. Natigil ang tawanan ng
biglang tumayo si Ellaine.

"Ah, tito, Manang Elly, mauna na po ako sa taas, may gagawin pa po ako." mahinang
paalam nito at saka pilit siyang ngumiti.

"Hija, sandali lang, kanina ko pang umaga napapansin, parang namumutla ka yata? May
sakit ka ba?" nag-aalalang tanong ni daddy kay Ellaine. Nakaramdam din ako ng
biglang pag-aalala ng mapansin ngang matamlay ang itsura niya. Actually, kanina sa
office ni hindi ko man lang siyang nakikitang ngumingiti katulad ng ginagawa niya
sa araw-araw, napaka-formal niya na hindi na siya tumatawa at nakikipagbiruan.

"I'm.... I'm ok tito. Pagod lang po siguro." magalang na sagot nito.

"Just take rest first Ellaine.Bukas mo na lang tapusin 'yang trabaho na gagawin
mo.Pahinga ka na, wag ka ng magpakapagod." hindi ko na napigilin ang sarili ko at
pinaalalahanan ko na rin siya. Isang tipid at malungkot na ngiti lang ang isinagot
niya bago siya tuluyang umalis.

"Huy? Huy Tristan? Tristan huy? TRISTAN!"

Halos tumaas ang dalawang balikat ko dahil sa sobrang gulat nang bigla akong
sigawan ni Allison. Nabasag yata eardrums ko.

"Allison, ilang inches lang ang pagitan natin hindi mo na kailangang sumigaw."
nakasimangot na saad ko habang hilot-hilot ko ang tenga ko.

Nandito kami ngayon sa pool area at nakaupo sa gilid ng pool habang nakatampisaw
ang mga paa namin sa tubig. Naka-pagitan samin ang mgapagkain na ipinabili sakin
kanina ni Allison.

"Tulala ka kasi, tell me, may problema ba sa company?" curious na tanong niya
habang nilalantakan ang hawak na isaw.

Muli kong binalik ang paningin ko sa direksyon kung saan ako nakatulala
kanina.Hindi kasi mawala sakin ang nararamdaman kong pag-aalala para kay Ellaine,
sa tagal ng pinagsamahan namin, alam ko kung may problema siya o wala at alam ko
kung kailan siya galit o hindi base sa kilos niya. Hindi pa naman ako mapakali sa
tuwing ganun ang ikinikilos niya. Nag-aalala na talaga ako.

"Huh? Ah oo, pero hindi naman ganung ka-seryoso. M-Maaayos pa naman yon. Ano nga
ulit 'yung sinasabi mo kanina?" pagsisinungaling ko. Kapag sinabi ko kasing si
Ellaine ang dahilan ay baka magalit na naman siya at maging moody. Ewan ko ba dito,
marinig lang ang pangalan ni Ellaine, umuusok na ilong.

"Ang sabi ko ho kanina, ang gusto kong kunin na bahay eh 'yung simple lang,'yung
tama lang sating dalawa, 'yung may garden sa labas tapos may duyan.Gusto ko rin
pagdating sa loob,malaki 'yung kusina tapos 'yung beranda natin sa kwarto dapat
nakaharap sa magagandang tanawin. Ayy ang saya siguro nun!"
tila batang nangangarap na sambit ng katabi ko habang panay ang subo niya ng
kikiam.
Napangiti na lang ako, excited na excited na talaga siyang lumipat pero ako, hindi
ko alam, parang bigla akong nakaramdam ng guilt sa dibdib ko.Ewan,hindi ko
maintindihan. Hindi ako makaramdam ng kasiyahan tungkol sa paglipat naming dalawa.

"Tristan? Ok ka lang ba talaga?" tumingin ako sa katabi ko at nakita ko ang biglang

pag-aalala na gumuhit sa mga mata niya.

"Y-Yes. Of course,mhie."

"Are you sure?"

"Y-Yeah."

"Eh bakit parang ang lungkot mo?"

-----------------------------------------------------------------------------------
-------

(A/N)
Bukas ko po ipi-post ang part 2.

ADVICE: Ihanda ang dibdib natin para sa part 2.

-MissSONE (PLEASE DO VOTE ND COMMENT)

Please like our fan page on facebook--------> Just click the externl link.
<center><h1>Chapter 20</h1></center>
<hr>
(A/N)
 Basahin muna 'to bago basahin ang story. Ok. Ginawa k na siyang chapter 20 dahil
nahabaan na ako sa UD ko haha, pamasko ko na 'yan sa inyo ha? :D Gusto kong
magpasalamat sa mga walang sawang naghihintay sa mga UD ko kahit na alam nating
lahat na ang bagal kong mag-update, salamat din sa mga nagtitiyaga at patuloy na
sumusuporta sa story na 'to, sa AlliTan couple.
1 million reads na tayo mga ka-one-sided love! Maagang pamasko 'to para sakin dahil
bago ako nagsulat dito sa wattpad pangarap ko na talagang magkaron ng story ko na
magiging 1 million reads. MARAMING SALAMAT po! Hands up ako sa inio, kaya mahal ko
kayo eh :D Sorry po kung matagal akong hindi nakakpag-update, December kc eh , BUSY
lang po :D , I repeat THANK YOU VERY MUCH!!! Merry Christmas sa lahat! Lav yah!
Mahal kow kayow :D

-----------------------------------------------------------------------------------

Tristan's POV

Nasa isang pamilyar na lugar ako. Lugar kung saan napapalibutan ng mga berdeng
damo sa paligid na siyang sumasabay sa ihip ng hangin, sa gitna noon ay may isang
puno ng narra. Nagsimula na kong maglakad habang hawak-hawak ang paborito kong
libro papunta sa nasabing puno upang doon umupo pansamantala habang hinihintay ko
ang paglabas ni daddy mula sa loob ng bahay-ampunan. Nang makarating ako sa puno ng
narra ay bigla akong natigilan, pano kasi may isang batang babae roon na tahimik na
nagbabasa ng libro. Mapupungay ang kanyang mga mata,may mala-anghel na mukha at
maamong itsura. Seryoso itong nagbabasa at tila hindi alintana ang pag-alon ng
buhok na tumatakip sa mukha nito dahil sa malakas na hangin. "Pwedeng
makiupo,bata?"

walang emosyong tanong ng batang ako sa batang babae sa ilalim ng puno.Walang tanda
ng pagkagulat na iniangat nito ang nakayuko nitong ulo at deretsong tumingin sakin.
Lumakas ang ihip ng hangin,tila gustong pawiin ang pagkakatulala ng mga mata ko sa
mata ng batang babaeng kaharap ko ngayon.

Tumango lamang ito ng dalawang beses at saka muling tumungo upang ipagpatuloy ang
pagbabasa. Dahan-dahan akong umupo sa tabi niya,mga ten inches ang pagitan naming
dalawa. Nagsimula na kong magbasa.

"Sino ka?" Napalingon ako sa katabi ko ng bigla niya akong tawagin. Hindi lang
pala mukha nito ang mala-anghel pati pala boses niya,titig na titig siya sa mga
mata ko kung kaya't mabilis akong napaiwas ng tingin. Hindi ko alam pero bumibilis
ang tibok ng puso ko sa tuwing tinititigan niya ko.

"Iniwan ka rin ba dito ng magulang mo?"

muli niyang tanong.

"H-Hindi." nahihiyang sagot ko.

"Ah ganun ba."

Nang makuntento na ay tumahimik na rin siya.Katahimikan ang nangibabaw saming

dalawa, tanging ihip lamang ng hangin ang maririnig. Lingid sa kaalaman niya ay
maya't-maya ang ginagawa kong pagtitig sa kanya. Natutuwa akong pagmasdan ang side
view niya, kahit saan kasing anggulo ng mukha niya ay hindi maipagkakailang maganda
siya.

"Hoy Ellaine! Kanina ka pa namin hinahanap,nandito ka lang pala, alam mo bang

madaming ginagawa sa loob! Nandito ngayon si Don Roberto Fontanilla kaya tumulong
ka sa kusina! Humanda ka kay Miss Mildred, isusumbong kita!"

Sabay kaming napalingon na dalawa ng marinig namin ang masungit na tinig na iyon ng
isang babae. Naka-cross arms ito habang mataray na nakatingin sa katabi ko. May
dalawa pa itong kasama sa likod niya na halata ring masungit base sa pagtaas ng
kilay nila.Mabilis na napatayo ang batang babae sa tabi ko na para bang takot na
takot. Lumapit samin ang mga bagong dating at malakas na itinulak ang batang
babaeng tinawag nilang "Ellaine". Doon na ko nag-panic lalo na ng agawin ng isa ang
hawak-hawak na libro ni Ellaine, halos magngangalngal ang huli nang simulan na
iyong ihagis at apak-apakan ng malditang babae. Kita ko kung pano magmakaawa ang
katabi ko, kaya naman wala na akong sinayang na panahon at walang pagdadalawang-
isip na malakas kong itinulak ang tatlong masasamang babae. Para lang akong naglaro
ng bowling,pagkatulak ko kasi sa isa eh nagtumbahan na silang lahat, at bago pa man
sila makatayo upang gumanti ay pandalas ko ng pinulot ang libro ni Ellaine at
mabilis na hinawakan ang kamay niya.Nagtatakbo kami palayo.

Pakiramdam ko noon para kaming mga action star na hinahabol ng mga kaaway sa
likuran, hindi siya umiimik, sumusunod lang siya sakin hanggang sa dalhin kami ng
mga paa namin sa isang lugar na matatawag na paraiso. First time kong makakita ng
ganung kagandang tanawin sa buong buhay ko. Batis 'yon na dinadaluyan ng mala-
kristal na tubig dahil sa sobrang linaw, maraming mga iba't-ibang bulaklak sa
paligid, mga lumilipad na paru-paro at huni ng mga ibon. Umupo kami sa isang
malaking bato roon nang makaramdam kami ng pagod.

Doon ko siya tuluyang nakilala. Ulila na pala siyang lubos. Iniwan siya ng ina
niya sa tapat ng bahay-ampunan noong sanggol pa lamang siya kasama ang libro na
lagi niyang dala-dala ngayon. Kinupkop siya ng mga madre,binuhay at pinag-aral siya
ng mga ito sa loob ng pitong taon, ngunit hindi talaga maiiwasan ang pagkakaroon ng
kontrabida sa buhay, lagi raw kasi siyang inaaway at pinagmamalupitan ng iba niyang
kasama. Ayaw naman daw niyang isumbong sa mga madre dahil ayaw niyang maparusahan
ang mga kasama at isa pa baka lalo lang daw na awayin siya ng mga ito 'pag
nagkataon. Parang Princess Sarah pala ang buhay niya. Napakabait niya pa.

Hindi pa niya ko kilala ng mga panahon na 'yun dahil 'yun pa lang ang unang beses
na nakarating ako sa bahay-ampunan na 'yun na siyang tinutulungan ng daddy ko. Wala
pa siyang kaalam-alam na ako ang anak ng taong nagpapa-aral sa kanya.

"Gusto mong maligo sa batis?"

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya, pakiramdam ko namula ang mga pisngi
ko.

"M-ma-maliligo tayo d-dyan sa batis na 'yan?"

kinakabahang tanong ko sa kanya. Naniningkit ang mga mata niya dahil sa lapad ng
mga ngiti niya.
 "Oo, masaya dyan, halika haha, subukan mo.Tara!"
masayang aya niya na para bang wala siyang pakialam kung lalaki ang makakasama
niyang maliligo. Hindi nga siya nagbibiro. Mahigpit niyang hinawakan ang isang
kamay ko at nakita ko na lang ang sarili ko na hila-hila niya patungo sa gilid ng
batis na noo'y hanggang tuhod namin pareho ang tubig.

Hindi ko ugaling maligo kung saan-saan dahil malaki ang swimming pool namin sa
mansion, at isa pa natatakot ako sa mga ganitong batis dahil baka anurin ako at
malunod tapos makita na lang ang katawan kong palutan-lutang sa dagat katulad ng
naririnig ko sa balita.Tatakbo na sana ako para umahon nang bigla niya kong basain,
sumalok siya ng tubig gamit ang mga palad niya at binasa niya 'ko, hindi pa siya
nakuntento at hinila niya pa ang short ko kung kaya't napaupo ako sa tubig. Iiyak
na sana ko nun dahil nabasa na ang suot kong damit, baka paluin na naman ako ni
Manang, ngunit ng makita at marinig ko ang masasayang halakhak ng batang Ellaine sa
harap ko ay tila nawala lahat ng takot at pag-aalala sa dibdib ko.

Kakaiba siya. Ang saya niyang tumawa na para bang wala siyang problema sa buhay
gayung ang dami niyang pinagdaraanan na paghihirap. Nung mga oras na 'yun,
pinangako ko na sa batang isip ko na ako na ang magpapasaya sa batang 'yun at
simula sa araw na 'yon hanggang sa pagtanda namin ay poprotektahan ko siya sa abot
ng makakaya ko.

Kusang bumukas ang mga mata ko nang makaramdam ako ng pangangalay ng leeg.
Nakatulog pala ako sa swivel chair kanina habang naghihintay ng mga dokumento na
pipirmahin ko na naman. Tatayo na sana ako ng mapansin ang mahabang tela na
nakabalot sa may dibdib ko.Si Ellaine siguro ang nagkumot sakin. And speaking of
Ellaine, napangiti na lang ako nang maalala ang napanaginipan ko kanina. 'Yun ang
unang pagkikita namin ni Ellaine nung mga bata pa kami. Nine years old lang ako
noon at seven naman siya. First time kong maligo sa batis nung time na 'yun kasama
siya. Sobrang saya namin noon na akala mo eh matagal na kaming magkakilala gayung
ni pangalan ko nga hindi niya pa alam noon.

Akma ko na sanang pipindutin ang telepono para tawagin si Ellaine papasok sa loob
ng opisina ko para ayain siyang kumain ng lunch, alam ko kasing hindi niya
sasabihin sakin dito sa loob ang rason kung bakit niya ako iniiwasan, siya kasi
'yung tipo ng tao na hindi nakikipag-usap ng personal sa mga taong kakilala niya sa
loob ng kompanya. Trabaho kung trabaho lang siya.

Natigilan ako ng biglang mag-ring ang cellphone ko. Hindi ko sana 'yun papansinin
ngunit nakita ko ang pagrehistro ng litrato ni Allison sa screen. Tumatawag siya.
Matagal ko iyong tinitigan, bigla kasi ay may kung ano na pumigil sakin na sagutin
ang tawag na 'yun ngunit sa huli'y mas pinili kong sagutin 'yon dahil baka magalit
siya sakin.Inikot ko ang swivel chair at humarap sa may glasswall.

"Tristan! May inirecommend sakin si Cassie, perfect siya para sa ideal house na
gusto ko!" excited at masayang sambit na bungad niya pagkasagot ko ng tawag.

Nawalan ng emosyon ang mukha ko.

"S-Saan daw?"
"Sa Batangas!" Napakunot ako ng noo.

"What? Batangas? That was too far Mhie."

"Iiiih, may expressway naman to Manila eh, ok lang 'yun, dali na, please?" parang
bata na pagmamakaawa niya.

"But Allison----"

"Please?Please dadhie ko? Please?"

Walang ingay na napabuga ako ng hangin.Napapikit ako ng mariin. "Fine.Titingnan

natin 'yung bahay, susunduin kita mamaya sa school niyo, hintayin mo ko."

"Wait lang. Tristan may sakit ka ba?"

"Wala.Bakit?"

"P-Para kasing ang tamlay ng boses mo."

"Pagod lang ako." pagsisinungaling ko, hindi ko rin alam pero 'yun na lang ang
lumabas sa bibig ko. Pano ba ko mapapagod eh kakagising ko lang.Narinig ko ang
pagkaltak niya.

"Dhie don't work too hard ok, baka magkasakit ka na naman. Lunch time na, kumain ka
na ha? Please take care of yourself." puno ng pag-aalalang tono niya na para bang
isa siyang ina na pinapaalalahan ang bunsong anak.

"Ok.Mhie. You too."

Narinig ko ang pagngiti niya base sa ingay ng hininga niya.

"Sige dhie, off ko na 'tong phone, parating na prof namin, basta darating ka mamaya
ha?"

"Yes mhie."
"Promise?"

Matagal akong hindi nakasagot.

"Hey dhie?"

"Y-Yes I'm still here."

"Promise me."

Dalawang beses akong napabuntung-hininga bago ko siya sinagot.

"Yeah I.... I promise."

May guilt na biglang gumuhit na naman sa dibdib ko ng sabihin ko 'yon, pakiramdam

ko sumikip ang paghinga ko.Masayang nagpaalam si Allison sa kabilang linya at
pagkatapos ay binaba na nito ang cellphone. Naguguluhan na ako sa sarili ko,
kahapon ang saya-saya ko pa dahil lilipat na kami ng bahay ni Allison, magsasama na
kami sa sarili naming bahay, kami lamang na dalawa, pero hindi ko maintindihin kung
bakit hindi ko na 'yon maramdaman ngayon. Bakit nalulungkot ako?

Natigilan ako ng marinig ko ang pagbukas ng pinto ng opisina kung kaya't agad kong
iniikot ang swivel chair paharap doon at automatic na bumilos ang tibok ng puso ko
ng makita ko si Ellaine sa harap ko. Dala-dala niya ang ilang mga folders na may
lamang dokumento. Blanko ang mukha niya ng titigan ko siya.

"I'm.. I'm sorry sir kung hindi muna ako kumatok bago pumasok, I thought you're
still sleeping." paumanhin niya sa mahinang tono, sa malungkot na titig

"N-No, it's ok."

"By the way,sir I brought some documents from our subsidiary company, they need
your sign for some verification."

Lumapit siya sa table ko upang ilapag ang mga hawak na dokumento, marami pa siyang
sinabi tungkol doon ngunit tila walang naririnig ang mga tenga ko, abala akong
nakatitig sa mga mata niya na noo'y hindi man lang niya magawang itingin ng deretso
sa mga mata ko. Ganyan siya, ganyan siya kapag nagagalit siya sakin noon. Hindi
siya namamansin, hindi siya nang-iimik.
Nang mapansin niya sigurong hindi ako nakikinig ay nagpaalam na siya at agad na
tumalikod para umalis, upang iwasan na naman ako kung kaya't mabilis akong kumilos
at agad na tumayo saka dali kong hinawakan ang wrist niya para pigilan ang pag-alis
niya.

"Ellaine, please, let's talk."

pagmamakaawa ko.

"For what sir? I already explained to you all about the documents." matigas na
tono niya.

"It's not about the documents!" hindi ko na napigilan ang sarili ko at sumigaw na
ko out of desperation.

"Then about what sir?" pagmamatigas pa rin niya, ni hindi siya natinag sa sigaw
ko.

"It's all about the two of us! Sabihin mo sakin Ellaine, galit ka ba sakin ha?
GALIT KA BA?!"

Dahan-dahan siyang humarap sakin at deretsong tumitig sa mga mata ko.

"Sorry sir, pero hindi ko ugaling makipag-usap sa loob ng company tungkol sa

personal
kong prob----"

"I am your boss here!"

"I'm sorry, sir."

'Yun lang at marahas niyang binawi ang braso niya sakin.Walang lingong lumabas
siya ng opisina ko habang ako nama'y naiwang parang tanga sa loob,nanlalambot na
napaupo ako pabagsak sa upuan. Dati-rati kapag may problema siya, sinasabi niya
agad sakin, hindi siya marunong maglihim,pero nag-iba na siya ngayon.Na-mimiss ko
na siya,the old her.Sandali kong kinapa ang bulsa ko at kinuha ko roon ang aking
wallet. Binuksan ko iyon, at wari'y may sariling nararamdaman ang mga mata ko dahil
nung oras na binuksan ko ang hawak ko, ay automatic na nanlabo ang mga mata ko
dulot ng mga luhang nagsisimula ng mamuo roon.

Pinagmasdan kong mabuti ang larawan doon, larawan ng masayang ako

at masayang Ellaine.

-------------o------------------

Hapon. Pagkatapos kong tapusin lahat ng trabaho sa opisina ay umalis na ako para
sunduin si Allison sa school niya katulad ng ipinangako ko sa kanya kanina. Habang
nasa daan ay hindi mawala sa isipan ko ang sinabi sakin ni Tobby kanina, nakita
niya raw kasi si Ellaine kanina na umiiyak mag-isa. Nag-alala ko kaya naman hinanap
ko siya kanina, halos libutin ko ang buong kompanya at mga katabing establishments
para mahanap siya pero hindi ko siya nakita. Ilang beses ko siyang sinubukang
tawagan pero hindi niya sinasagot ang cellphone niya, nabunutan lang ako ng tinik
sa dibdib ng sabihin ni Tobby sakin na tumawag na ito sa kanya kani-kanina lang na
uuwi na raw si Ellaine dahil masama ang pakiramdam nito. Malapit ng sumama ang loob
ko sa kanya, ni hindi man lang niya ko nagawang tawagan, bakit kailangan sa ibang
tao pa, bakit niya ba ginagawa 'to sakin. Pinapahirapan na niya 'ko.

Napatingin ako sa cellphone ko nang bigla iyong mag-ring,tumatawag si Manang.

Ikinabit ko ang headset sa tenga ko upang hindi ako maabala sa pagmamaneho.

"Hello Manang?" sagot ko sa tumatawag.

"Hijo Tristan? Nasan ka ngayon?"

Bigla akong kinabahan ng marinig ko ang parang umiiyak na tono ni Manang.

"P-Papunta po sa school ni Allison, bakit ho?" Napalunok ako ng malalim para sa

susunod na sasabihin ni Manang, pakiramdam ko kasi may hindi magandang nangyari.

"Tristan, si... si Ellaine, n-nabangga. Nabangga ang kotse niya. N-Naaksidente si

Ellaine, Tristan!" hagulhol ni Manang.

Halos sumubsob ako sa harapan ng mabilis kong ipinreno ang sasakyan, narinig ko
ang pagkiskis ng mga gulong ko sa kalsada. Sunud-sunod ang busina ng mga sasakyan
sa likod ko dahil sa ginawa kong pagtigil sa gitna.

Nanlaki ang mga mata ko, bumilis ang tibok ng puso ko, pakiramdam ko nawalan ako ng
lakas dahil sa sobrang panlalambot ko. Nanlamig ang buo kong katawan kasabay ng
pangangatal ng tuhod ko. Kasabay ng pagtulo ng luha ko ay ang pag-ikot ko ng
manibela ng sasakyan pabalik sa direksyon papunta sa hospital na sinabi ni Manang.
Halos lumipad ang kotse ko dahil sa pagmamadali, hindi ko na naisip na pwede akong
kasuhan ng over speeding dahil sa ginagawa ko. Halos wala na akong makita dahil sa
panlalabo ng mga mata ko dulot ng sunud-sunod na pagpatak ng luha sa mata ko.

Pagdating ko sa hospital ay tatakbo akong pumunta sa nurse station para alamin ang
kwarto ni Ellaine. Nang malaman ko na ang numero ng private room na pinagdalhan sa
kanya ay muli akong tumakbo para pumunta agad doon, wala na akong pakialam sa mga
taong nakakabangga ko, ang alam ko lang ay kailangan kong makita si Ellaine.
Pagdating ko roon ay nakita ko si Manang at daddy na naghihintay sa harap ng
kwarto. Dali-dali akong nagpunta roon upang alamin ang nangyari.
 Sumalpok daw sa poste ang kotse ni Ellaine kanina ng pauwi na 'to, ang sabi raw ng
mga pulis eh wala naman daw noong gaanong sasakyan nung nangyari ang aksidente
kaya't ang pinagtataka nila ay kung bakit ito nabangga, wala naman daw problema sa
sasakyan nito.Kasalukuyan noong tinitingnan si Ellaine ng mga doktor sa loob at
pagkaraan ng ilang minuto ay nasagot ang kanilang mga katanungan, ang sabi ng
doktor mataas daw ang lagnat ni Ellaine nung mga oras na nangyari ang aksidente.
Hindi raw siguro nito nakayanan ang bigat ng pakiramdam kung kaya't nawalan ito ng
balanse sa pagmamaneho at nabangga.

Tila naman nakahinga kami ng maluwag na lahat ng sabihin ng doktor na may malay-tao
na si Ellaine bagaman may tinamo itong ilang galos at sugat sa katawan. Kailangan
daw muna nitong magstay sa hospital hanggang sa gumaling na ito.

Pagpasok namin sa loob ng private room ay tila tuluyan ng natunaw ang puso ko dahil
sa nakita kong itsura niya.May malaking gasa na nakatakip sa kabilang bahagi ng noo
niya, may ilang cuts siya sa magkabilang pisngi at mga galos naman sa braso niya.

Niyakap siya nina daddy at manang dahil sa sobrang pag-aalala, natakot din sila
katulad ko. Nang malamang ayos na ang kalagayan ni Ellaine ay nagpaalam muna si
daddy upang bumalik saglit sa opisina habang si manang naman ay babalik ng mansion
upang kumuha ng mga damit pamalit ni Ellaine. Naiwan kaming dalawa sa loob.Umupo
ako sa gilid ng kama niya at malungkot ko siyang tinitigan. Hindi niya ko
kinakausap, nakatingin lang siya sa ibang direksyon para iwasan ako.

"Bakit hindi mo sinabi na masama pala ang pakiramdam mo? Kung alam ko lang, kung
alam ko lang Ellaine sana hindi na lang kita pinapasok sa opisina, edi sana hindi
kita hinayaang mag-drive mag-isa." puno ng galit at hinanakit na saad ko.

Hindi pa rin siya sumasagot, ngunit napukaw naman ng mata ko ang biglang pamamasa
ng mga mata niya. Hahawakan ko sana ang kamay niya ang kaso inilayo niya 'yun
sakin.Napatungo na lang ako.

"Wala ka namang pakialam sakin diba? Bakit ko pa sasabihin sayo?" sa wakas

nagsalita na siya, ngunit nakadagdag lamang 'yun sa bigat ng nararamdaman ko.

"Ellaine, alam mong hindi 'yan totoo, may pakialam ako sayo, bakit ba ganyan ang
iniisip mo?" gusto ko siyang sigawan dahil sa sinabi niya ngunit inaaala ko na baka
mabinat siya at sumama lang lalo ang pakiramdam niya.

"Siguro nga dati may pakialam ka pa, pero hindi ko na 'yun maramdaman Tristan,
nagbago ka na." pagdaramdam niya.

"Hindi ako nagbago, ako pa rin 'to! Ako pa rin 'to Ellaine. Ako pa rin ang kaibigan
mo, magkaibigan pa rin tayo." Tumingin siya sa mga mata ko, nanunumbat ang mga
titig niya, may halong hinanakit.

"Yeah, kaibigan mo ko, kaibigan mo LANG ako kaya huli ako sa pina-prioritize mo
Tristan."

"Hindi lang basta kaibigan ang tingin ko sayo Ellaine, espesyal ka sa lahat,
espesyal ka sakin! Nakalimutan mo na ba lahat ng sinabi ko sayo? "

"Oo, espesyal nga ako para sayo, pero hindi nun mababago ang katotohanan na isa
lang akong hamak na kaibigan, kaibigan na kaya mong iwan kahit anong oras."
"Ellaine!"
 "Oo, alam ko na wala akong karapatan sayo, alam ko rin na wala kang
responsibilidad sakin, at alam kong hindi na natin maibabalik 'yung dating tayo,
kaya wala akong karapatang humingi ng kahit ano mula sayo. Pero Tristan, isa lang
naman ang hinihiling kong ibigay mo sakin , isa lang, atensyon mo lang. Gusto ko
lang maramdaman na hindi ako nag-iisa. Ikaw lang ang naging kaibigan ko sa buong
huhay buhay ko,wala akong naging kaibigan bukod sayo dahil ikaw lang ang
pinagkatiwalaan ko ng ganito, sana 'wag mo 'yung sirain, dahil 'pag nangyari 'yun
baka.... baka hindi ko kayanin."

Nagsimula na siyang humikbi, kasabay nun ay ang pagdaloy ng mga luha sa kanyang
pisngi.

Atensyon ang hinihiling niyang ibigay ko, at atensyon din ang kailangan ni Allison
sakin.

"Ellaine, may asawa na 'ko, kailangan niya din ako, kailangan din ni Allison ang
atensyon ko."

Lalo lang siyang umiyak.

"Kaya ba... kaya ba aalis ka kasama siya? Kaya ba lalayo kayong dalawa? Kaya ba
iiwan mo na 'ko dahil 'yun ang gusto niya? Kaya ba sisirain mo ang pangako mo sakin
para lang sa kaya? Then go! Umalis ka na!"

Nagsimula ng tumulo ang mga luha mula sa mga mata ko ng marinig ko ang paghagulhol
niya, so ito pala ang dahilan kung bakit hindi niya ko pinapansin at kinakausap
simula ng malaman niyang lilipat na kami ni Allison. Natatakot siyang maiwan mag-
isa dahil ako lang ang nag-iisang matalik na kaibigan niya buong buhay niya. Simula
pagkabata kasama ko na siya hanggang sa paglaki naming dalawa. Were a best of
friends.

Akala ko, sa paglipas ng maraming taon, mawawala na ang sakit na 'to, pero hindi
pa rin pala, wala pa ring nagbabago at kung susundin ko 'to, pano naman si Allison?
Nagsimula na 'kong magpanic ng bigla ay tinanggal ni Ellaine ang mga nakakabit sa
kanyang dextrose at pinilit niyang tumayo.

"Ellaine! What are you doing? Hindi ka pa magaling! Ellaine, stop! Ellaine!"

"Get out, let me go! Aalis na 'ko, ayoko ng makita ka! Ayoko ng makita ka Tristan!"
sigaw niya between her sobs.

Nang hindi ko na siya mapigilan sa ginagawa niya ay mabilis ko na siyang hinila at

niyakap ng mahigpit. Itinutulak niya ako pero mas lalo ko lang hinigpitan ang
pagkakayakap ko sa kanya, naramdaman ko ang pagtaas-baba ng balikat niya.

"You have no idea how much you hurt me, wala kang alam dahil siya lang ang pinag-
tutuunan mo ng pansin! Hindi na ikaw 'yung dating Tristan, nagbago ka na! You
promise me before that you will never leave me alone. Umasa ko! Umasa ako kasi
nangako ka, tapos ngayon aalis ka? Lalayo ka? Kayong dalawa? You're a liar! I Hate
you Tristan! You're a liar! Kung aalis ka, aalis na rin ako! Aalis na ko... aalis
na lang ako!"

Nang hindi ko na kinaya pa ay bigla na lang lumabas mismo sa bibig ko ang

totoong nararamdaman ko.

"Hindi lang ikaw ang nasasaktan dito Ellaine! AKO RIN!!"

Allison's POV

Halos mag-iisang oras na kong naghihintay sa tapat ng campus, nagsisimula ng

dumilim ang paligid, wala na ring gaanong estudyante sa daan. Bakit ba wala pa ang
magaling kong asawa? Asan na 'yun. Kanina ko pa siya tinatawagan pero hindi naman
niya sinasagot phone niya, hindi naman nun ugaling mag-silent ng cellphone niya eh.
Bigla ay nakaramdam ako ng pag-aalala, hindi rin naman niya kasi ugaling ma-late,
dati kasi kapag sinusundo niya ko wala pang awasan nandito na siya sa tapat at
pinagkakaguluhan na ng mga malalanding estudyante dito. Pero ngayon? ah ewan.

Parang tangang napangiti na lang ako mag-isa. Baka busy lang siguro 'yun sa
paghahanda ng surprise para sakin at set-up niya lang 'tong late thingy niya para
kunwari isipin ko na hindi niya naalala ang first monthsary namin ngayon. Oo tama,
first monthsary namin ngayon bilang mag-asawa. Eto nga eh, bitbit ko ang maliit na
regalo ko para sa kanya.Umutang ako kay Cassie ng pera pambili nitong couple watch
na binili ko kahapon, ayoko naman kasing ibili ng regalo 'yung pera na ibinibigay
ni Tristan, para kasing ang tanga lang tingnan na pera niya ang gagamitin kong
pambili ng regalo pambigay sa kanya. Haha, parang niregaluhan niya lang ang sarili
niya. Ang sabi ko kay Cassie babayaran ko na lang siya pag may trabaho na 'ko.

Balak ko ring ibigay 'tong regalo mamaya kay Tristan pagkatingin namin sa bagong
bahay na lilipatan naming dalawa. Gusto kong umpisahan ang isang buwan namin na
masaya, na walang problema. Magbabago na ko para sa kanya nang sa ganun
makapagsimula kami ng maayos, hindi katulad noon.

Nang mainip ay kinuha ko na ang cellphone ko at idinial ang number sa mansion at

wala pang ilang segundo ay may sumagot na, si Ate Rhea, isa sa mga katulong namin.
Itinanong ko lang kung dumaan ba roon si Tristan ngunit iba ang isinagot nito,
bigla ay bumilis ang tibok ng puso ko at nakaramdam ako ng kaba at pagkatakot dahil
sa ibinalita nito. Nakita ko na lang ang sarili ko na tumatakbo at saka mabilis
akong nangharang ng taxi.

Naaksidente raw si Ellaine. Nakaramdam ako ng pag-aalala sa dibdib ko. Kahit naman
kasi ganun 'yung palakang kokak na 'yun, may pinagsamahan pa rin naman kami. Naging
maging matalik na kaibigan kami at nagturingan bilang tunay na MAGKAPATID noong
wala pang problema. Nakasama ko rin siya sa mansion ng matagal na panahon kaya
hindi ko magawang matuwa ngayon sa nangyari.

Pagkadating ko sa hospital na sinabi ni ate rhea ay dumaretso agad ako sa nurse

station para itanong kung saang kwarto naka-confine si Ellaine at pagkatapos ay
dumaretso ako roon. Lakad-takbo akong nagtungo papunta sa kwarto, ngunit ang pag-
aalalang naramdaman ko ay napalitan ng kirot sa dibdib ko nang tumambad ang isang
eksena pag bukas ko ng pinto.

Si Tristan, nakayakap kay Ellaine, at hindi lang basta yakap, parang may iba 'yung
kahulugan, base kasi sa nakita ko ay sobrang higpit nun na para bang takot na takot
siyang mawala 'to.Sumikip ang dibdib ko nang makita ko ang mukha ni Tristan, he's
crying. Nagtago ako sa dingding malapit doon para hindi nila ako makita, seryoso
sila kaya sigsuro hindi na nila ako napansin na dumating, at isa pa, masyado kasing
malaki ang kwarto at tago ang pinakaloob. Ito ang unang pagkakataon na nakita ko
siyang umiyak, ngayon lang talaga sa tanan ng buhay ko.

"You have no idea how much you hurt me, wala kang alam dahil siya lang ang pinag-
tutuunan mo ng pansin! Hindi na ikaw 'yung dating Tristan, nagbago ka na! You
promise me before that you will never leave me alone. Umasa ko! Umasa ako kasi
nangako ka, tapos ngayon aalis ka? Lalayo ka? Kayong dalawa? You're a liar! I Hate
you Tristan! You're a liar! Kung aalis ka, aalis na rin ako! Aalis na ko... aalis
na lang ako!"
narinig kong sigaw ni Ellaine habang umiiyak.

"Hindi lang ikaw ang nasasaktan dito Ellaine! AKO RIN!!"

tila naghihirap na tono ni Tristan.

Napasandal ako ng mariin sa pader ng marinig ko ang sinabi niyang 'yon, bigla akong
nanlumo at nanghina, pakiramdam ko babagsak ako anumang oras.Nahihirapan akong
huminga dahil sa sakit na nararamdaman ko. A-anong ibig niyang sabihin don? Ano
'yon? Bakit?

"Nasasaktan din ako,hindi ko alam kung bakit Ellaine pero ang totoo naguguluhan
ako, nahihirapan din ako, ayokong lumayo pero 'yun ang gusto ni Allison,tungkulin
ko 'yun,responsibilidad ko 'yun sa kanya bilang asawa, at isa pa, nangako rin ako
sa kanya." paliwanag ni Tristan.

Napahawak ako sa dibdib ko, halos magusot ang damit ko dahil sa pagpigil ng
emosyon.

"Hindi mo naman kailangang gawin lahat diba? May sarili ka ring pag-iisip, may
sarili ka ring desisyon? Hindi mo kailangang gawin lahat ng gusto niya, diba, diba
ang sabi mo nun papakasalan mo lang siya dahil nagmakaawa sayo ang daddy mo,dahil
gusto niyang maging Fontanilla rin si Allison, dahil natatakot ka na baka atakihin
siya ng sakit niya kapag hindi mo sinunod ang gusto niyang mangyari? Diba
pinakasalan mo lang siya dahil napilitan ka lang, ang sabi mo pa nga nun
hihiwalayan mo rin siya dahil wala kang nararamdaman para sa kanya, kaya hindi mo
kailangang gawin ang lahat para sa kanya Tristan. Hindi mo kailangang gawin 'yun."
pagkunsinte ni Ellaine.

Naitakip ko ang dalawa kong palad sa bibig ko nang marinig ko ang mga salitang
lumabas sa bibig ni Ellaine, hindi sumasagot si Tristan, ibig sabihin.... ibig
sabihin totoo lahat 'yun. Rumagasa ang mga luha saking pisngi nang hindi ko na
talaga nakayanan. Diniinan ko ang pagkakaipit sa bibig ko upang hindi ako makagawa
ng ingay, sunud-sunod ang pagtaas-baba ng balikat at dibdib ko.

"E-Ellaine."

"Please Tristan, don't leave me. 'Wag mong sirain ang tiwala ko sayo, 'wag mong
sirain ang pangako mo. Please stay with me. Please. I begging you."

Matagal bago nakasagot ang huli. Matagal na katahimikan ang nangibabaw, tila ba
nag-iisip si Tristan ng magiging desisyon niya at tila tuluyan na 'kong naubusan ng
hangin sa dibdib ng marinig ko ang huli niyang sinabi.
 "Ok.If...If that's what you want. Hindi na 'ko aalis para sayo. Hindi na kita
iiwan. And from now on, babawi ako sayo Ellaine."

Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng tibay at lakas ng loob na maglakad palabas
ng hospital, ilang beses na akong muntik bumagsak pero dahil napakaraming tao kaya
pinipilit kong magpakatatag. Pinagtitinginan na nga ako ng mga nakakasalubong ko
dahil umiiyak ako, pero anong magagawa ko, ayaw tumigil sa pagbagsak ng mga luha
ko.

Kumuha ako ng taxi at umuwi ng mansion, nagderetso ako sa kwarto naming mag-asawa
at doon ko ibinuhos lahat ng hinanakit ng dibdib ko. Ang sakit-sakit,hindi na ako
makahinga. Pagkatapos ng mga nalaman ko ngayon,parang hindi ko na yata kayang
maging normal.Nawiwindang ang buong pagkatao ko,hindi ko matanggap. Iiwan niya rin
ako pagkatapos nito? Bakit? Dahil ba napilitan lang siya at hindi ako ang mahal
niya?

Nakarinig ako ng ingay ng makina ng sasakyan sa baba, kotse 'yun ni Tristan.

Nagmadali akong tumayo upang ayusin ang sarili ko. NO, hindi niya ako iiwan, ang
sabi niya mahalaga ako sa kanya, tama, kailangan ko lang magtiwala. Sabi niya,
masaya siya sakin kaya gagawin niya rin lahat ng ikakasiya ko.

Pagkapasok na pagkapasok niya sa kwarto ay lumapit agad ako sa kanya,napansin ko

ang pamamaga ng mata niya, masyado siyang maraming naiyak. Hinawakan ko ang necktie
niya at sinimulan ko 'yung tanggalin, hindi ko na alam ang gingawa ko, parang wala
na 'ko sa sariling katinuan ko.

"D-Dhie, nandito ka na. K-Kumain ka na ba? Anong gusto mo? I-Ipag..

I-Ipaghanda kita, tell me what do you want to----"

Napatigil ako ng bigla siyang pumikit ng mariin na para bang naiirita siya.Inalis
niya ang kamay ko sa damit niya at dumaretso siya sa likuran ko na hindi man lang
lumilingon.Nilakasan ko ang loob ko dahil nag-uumpisa na naman akong magdamdam.

"Ah, o-oo nga pala, y-yung tungkol sa bahay, kailan nga pala tayo pupunta para
tingnan 'yun? Ang sabi kasi ni Cassie kanina sa---"

"Allison." tawag niya sakin sa malamig na tono. Hindi ako sumagot, hindi dahil
natatakot ako sa susunod niyang sasabihin kundi nagsisimula na namang tumulo ang
mga luha sa mata ko.

"I... I already change my mind. Hindi na tayo lilipat. W-Were going to stay here.
I'm... I'm sorry." Naipikit ko ng mariin ang mga mata ko dahil sa sinabi
niya.Nakatalikod ako sa kanya noon kaya hindi niya nakikita ang pag-iyak ko.
Tumingin ako sa taas para pigilan kahit papano ang pagbagsak ng mga luha ko.
Humugot muna ak ng malalim na hininga bago ako nagsalita.

"G-Ganun ba. Sige kung... kung 'yan ang gusto mo. Ok lang sakin. We will stay
here, if that's what you want." tanging nasagot ko na lang. Ewan, pero hindi ko
kayang makipag-argue sa kanya nagyon, wala na akong lakas para sumabatan siya.
Konti na lang talaga,konting-konti na lang babagsak na 'ko. Ang sakit-sakit na.
Parang sasabog ang dibdib ko.
 Wala akong narinig na sagot mula sa kanya, tanging ingay lang ng pagbukas ng
cabinet sa likod ang narinig ko at maya-maya pa'y naramdaman ko ang paglalakad
niya. Nakita ko na lang siya na nasa may harap na ng pinto, hindi siya tumitingin
sakin.

"Hindi ako matutulog ngayon dito Allison, kailangan kong mag-stay sa hospital
hanggang makalabas si Ellaine. Matulog ka na, may pasok ka pa bukas. Goodnight."

Pagkalabas niya ng pinto ay bagsak na napaupo ako sa kama, tila gripo ang mga mata
ko dahil sa pagtulo ng wala na yatang katapusang luha.

Akala ko magiging masaya na kami, akala ko tuloy-tuloy na ang masayang pagsasama

naming dalawa,nagbago ako para sa kanya kasi akala ko na kapag ginawa ko 'yun baka
matuwa siya at matutunan niya rin akong mahalin pero... pero nagkamali ako.

Hindi ko matanggap na nagawa niyang sirain ang pangako niya sakin para lang huwag
masira ang ipinangako niya kay Ellaine.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko, at mahinang napahagulhol na ako.

May mga bagay talaga na kahit alam mong ipinamumuka na sayo ang katotohanan
pinipilit mo pa ring magbulag-bulagan dahil ayaw mong masaktan.

Ang tanging kasalanan ko lang namin kasi ay umasa ako, nagpadala ako sa mga
pangako at mga matatamis na salita na wala namang katotohanan. Gusto ko ng
sumuko,gusto ko ng lumayo, pero hindi na ngayon. Ngayon pa? kung kailan mas lalo ko
na siyang minahal.

Hanggang kailan ko ba kakayaning tanggapin ang realidad sa buhay ko, realidad

that I'm still a wife who has a one-sided love.

<center><h1>Chapter 21</h1></center>
<hr>
Lumipas ang isang linggo, kasabay ng nangyaring aksidente kay Ellaine ay siya ring
biglang pagbabago sakin ni Tristan. Ramdam ko ang malamig na pakikitungo niya sa
akin pagkatapos ng araw na 'yun. Ang dating malalambing na yakap niya sa akin bago
matulog ay animo'y isang panaginip na lamang ngayon, ang kilitian at masasayang
tawanan namin sa tuwing sabay kaming magigising sa umaga ay tila hamog na biglang
naglaho sa liwanag.

Ang masakit pa dito pagkalabas ni Ellaine sa hospital ay dito na nito halos inalaan
lahat ng oras niya ,naroong lagi siyang nasa silid nito upang bantayan ito
magdamag,siya rin ang nagsusubo dito sa tuwing hindi ito makakain ng ayos. Lagi
silang magkasama na dalawa.Kahit na alam na naming pareho na ok na si Ellaine ay
lagi pa rin siyang nakadikit dito. Minsan, lagi ko silang naaabutang nagtatawanan
na para bang sila lang ang tao sa mundo.
Ang hirap sabihin pero,bumabalik na ulit si Tristan sa dati.

Bihira na lang siyang magtext sakin.Kapag naman tumatawag ako, hindi niya
sinasagot.Napapansin ko rin na lagi na siyang ginagabi ng uwi. Ang masaklap pa,
kasama niya si Ellaine.

Sa madaling salita,nawawalan na ng buhay at kulay ang pagsasama naming dalawa.

Nagsisimula na namang bumalik ang lahat sa dati.

And that breaks my heart into a million pieces.

"Hey,hey Allison, stop that. Marami ka ng naiinom."

Bumalik sa kasalukuyan ang tulala kong diwa nang agawin sakin ni Cassie ang hawak-
hawak kong baso ng alak. Pupungay-pungay na tumingin ako sa katabi ko na noo'y
halata na sa mukha ang pagkairita.

"Hayaan mo muna ko Cassie. Gusto ko lang magpakalasing, kahit ngayong gabi lang."
pagmamakaawa ko sa kanya.

Nandito kami ngayon sa loob ng bar na madalas naming puntahan na dalawa.

Nakapuwesto kami sa may bar counter at napapansin ko ring ako lang ang umiinom mag-
isa. Ngayon ko lang din napansin na hanay-hanay na pala ang mga wala ng lamang bote
ng alak sa harap ko. Hindi ako makapaniwalang nainom ko lahat ng 'yon.

"Anong ngayong gabi lang 'yang pinagsasasabi mo? Haler! Allison,kagabi ka pa kaya
nag-iinom?" sermon niya.

Oo nga pala, niyaya ko nga rin pala siyang mag-inom kagabi. Para na 'kong tanga,
'yung mga ilang bagay nakakalimutan ko na dahil sa pag-iisip ng solusyon para
maisalba ko pa ang relasyon naming mag-asawa.

Iiling-iling na napangiti ako na parang isang baliw, maya-maya pa'y tumungo ako. My
fake smile turn into a fake laugh. Tumawa ako ng tumawa ng walang dahilan.

"B-Bakit ka natawa? Naka! Lasing ka na talaga. Hoy Allison, 'wag mong sabihin na
ako na naman ang maghahatid sayo pauwi? Sinukahan mo na nga 'ko kagabi eh! Ah wait,
itetext ko na lang ang asawa mo para sunduin ka dito, ikaw talaga baka nag-aalala
na 'yun sayo, baka hinahanap ka na non, baka------"

Then, my fake laugh turn into a soundless cry.Nang hindi ko na nakayanan pa ang
bigat ng nararamdaman ko ay napahagulhol na lang ako sa ilalim ng mga palad ko.

"A-Allison? Wait, why are you crying? Hey Allison? Ano bang nangyayari sayo?
Allison naman eh." pinaghalong pag-aalala at paiyak na tono ni Cassie kasabay ng
biglang pagyakap niya sa akin.

Hindi ko na kayang itago sa lahat ang nararamdaman kong 'to, ayoko ng pahulain sila
sa totoong nararamdaman ko lalong lalo na kay Cassie dahil siya na lang ang tanging
taong masasandalan ko ngayon. Kahit ngayon lang, gusto kong ilabas 'to sa iba.
Niyakap ko ng mahigpit si Cassie para magsilbing suporta sa pagbuhos na namang muli
ng emosyon ko.

"Sabihin mo sakin Cassie, anong gagawin ko? Anong kailangan kong gawin?" I cried
hard between my sobs.

"Bakit? Ano bang problema? Ano bang nangyari?" paiyak na siya habang masuyo niyang
hinahagod-hagod ang likod ko para pakalmahin ako. Hindi ko na napigilan ang
pagtaas-baba ng balikat ko na sinabayan pa ng pagsakit ng lalamunan ko dahil sa
pagpigil ng pag-iyak na ginagawa ko.

"Si.... Si Tris... Si Tristan."

"Oh? Anong ginawa niya sayo? Inaway ka ba niya? Ano? Sinaktan ka ba niya ha?"
parang handa ng manugod na saad niya. Nanginig dahil sa sobrang panlalambot ang
katawan ko,nagkakaron na ng ingay ang mga hikbi ko. Inihanda ko ang sarili ko para
sa susunod na mga katagang ilalabas ng bibig ko.

"I... I love him... I love him so much. I love him more than I love myself. Cassie,
mahal na mahal ko si Tristan. Anong gagawin ko? Pano 'to?" 'Yun lang at tuluyan na
'kong napahagulhol ng malakas, maya-maya pa'y narinig ko na rin ang pag-iyak niya.
Ganyan siya, makakita lang 'yan ng umiiyak sasabayan niya lang.

Matagal na katahimikan ang nangibabaw saming dalawa, matagal-tagal din niya akong
niyakap na para bang sinasabi niyang kasama ko siya, na tutulungan niya ko. Tanging
ingay lang ng banda na noo'y tumutugtog ang maririnig sa loob ng bar.

"S-Sabi ko na nga ba eh, sabi ko na nga ba mahal mo siya dati pa. Kahit hindi mo
sabihin, halata sayo. Kaya pala... Kaya pala bigla ka na lang nawala kahapon sa
mall nung nakita natin silang dalawa ni Ellaine na masayang magkasama na kumakain
ng lunch."

Kumirot ang dibdib ko nang ipaalala na naman niya ang nakita namin kahapon. Maaga
kasing natapos ang klase namin kahapon kaya naisipan namin ni Cassie na maggala sa
mall, ang kaso, isang napakasakit na senaryo ang bumulantang sakin. Mula kasi sa
glasswall ng isang fast food chain na paboritong puntahan nila Tristan at Ellaine
noon ay nakita ko silang masayang kumakain habang sweet na pinupunasan ni Tristan
ang mga labi ni Ellaine.

Ayos lang sana eh, ayos lang, makakayanan ko pa
pangyayaring 'yun ay tinawagan ko pa si Tristan
ko siya ng lunch pero tumanggi siya dahil busog
ginawa niyang pagtanggi tapos malalaman ko pang
alam kung iniiwasan niya ba ako o talagang ayaw
Ellaine ang gusto niya.
sana, ang kaso bago ko nakita ang
sa office niya at sinabing dadalhan
pa raw siya. Masakit na nga 'yung
nagsinungaling siya sakin. Hindi ko
niya lang akong makasama dahil si

Tagus-tagusan na sa dibdib ko ang pananakit na ginagawa niya sakin.n Sobrang sakit

na talaga. Gusto ko ng sumuko.

"Mahal ko siya pero nahihirapan na 'ko. Anong kailangan kong gawin Cassie?"

Naisabunot ko ang mga kamay ko sa mga nagkalat na hibla ng buhok ko. Gulung-gulo na
'ko, hindi ko na alam ang gagawin ko.

"Allison always remember this ok? Hindi lahat ng sinasabi ng puso,tama.

Minsan,pakinggan mo rin 'yung sinasabi ng isip mo. Kung iyon ang ikabubuti mo, kung
'yun lang ang tanging paraan para hindi ka na masaktan, 'wag kang matakot na
sundin. Kung hindi ka mahal, then 'wag kang magpakatanga." malungko na advice niya
sakin. Pumikit lang ako ng mariin, isang katanungan lang ang tanging itinatanong ko
sa sinasabi ng isip ko.

Makakaya ko ba?

Hindi ko na namalayan kung anong oras na 'ko inihatid ni Cassie pauwi. Gusto niya
sanang sa bahay na lang niya ako magpalipas ng gabi ngunit hindi ako pumayag dahil
kailangan kong kausapin si Tristan ngayon.

Pagewang-gewang akong naglakad paakyat sa kwarto naming mag-asawa ngunit napatigil

ako sa second floor ng makita ko ang bahagyang nakabukas na pintuan ng kwarto ni
Ellaine. May kung anong nagtulak sa akin upang magtungo roon. Mula sa nakaawang na
pinto ay nakita ko si Tristan na nakaupo sa tabi ng kama ni Ellaine habang masuyo
nitong hinahaplos ang buhok ng natutulog na dalaga.

Dahan-dahan akong sumandal sa pader malapit doon at bago pa man muling tumulo ang
mga luha ko ay minabuti ko ng umalis roon at tuluyang umakyat sa kwarto.
Pagkarating ko ay nanlalambot na umupo ako sa kama at tulalang inilibot ko ang
paningin ko sa buong silid.

Ngayong patuloy na isinasampal na sakin ng kapalaran ang katotohanan, may rason pa

ba ako para manatili sa kanya? May rason pa ba 'ko para ipagpatuloy ang
pakikipaglaban kong 'to?

Parang tangang napangiti ako sa pagitan ng mga masasaganang luha na isa-isa ng

nagsisipatakan saking mga pisngi.

Ma-mimiss 'ko 'to.

Itong munting lugar na 'to kung saan nabuo ang mga magagandang alaala ko sa kanya.
Itong lugar na 'to kung saan mas lalong nahulog ang loob ko sa kanya. 'Yung
habulan, batuhan, kilitian, tawanan, kantahan at lambingan, lahat ng 'yun, ma-
mimiss ko.

Napatingin ako sa pintuan ng bigla iyong bumukas, iniluwa noon ang bilasang itsura
ni Tristan.Natigilan rin siya ng makita niya ako. Saglit na nagkatitigan kaming
dalawa na para bang kaytagal naming hindi nakita ang isa't-isa.

Nakaramdam ako ng pag-aalala at pagkaawa ng mapansin ko ang bigla niyang pamamayat.

Pano ba naman kasing hindi siya mamamayat eh halos wala na nga siyang laging tulog
at kain sa kaka-alaga kay palakang kokak. Sinuri kong mabuti ang mukha niya. Wala
pa rin siyang pinagbago,gwapo pa rin siya. Ang perpekto pa rin niya sa paningin ko
kahit ang haggard-haggard na ng itsura niya.

"S-San ka nanggaling, Allison?" parang nag-aalinlangan niyang tanong sakin.

Allison. Kahit 'yung tawag niya sakin na 'mhie' nawala na rin. Pinilit ko na lang
din na iwaksi 'yun sa isipan ko para hindi na madagdagan pa ang sakit.

"I'm just having fun with Cassie." malamyang sagot ko.

"And you're DRUNK again." may galit sa tono niya.

"Yeah. I drunk." pag-amin ko. Hindi nakatakas sa paningin ko ang pagyukom ng mga
kamao niya.

"Akala ko pa naman nagbago ka na,Allison. Pero eto, bumabalik ka na naman sa dating

gawa mo. Look at yourself, and look at your dress, sinusuot ba 'yan ng matinong
asawa?"

"Why not?" sakrastikang sagot ko.

Nagulat ako ng bigla ay marahas niyang hinigit ang isa kong braso at sapilitan niya
akong itinayo mula sa pagkakaupo ko. Naramdaman kong muli ang pag-init ng sulok ng
aking mga mata nang makita ko ang panlalaki at pamumula ng mga mata ni Tristan dala
ng sobrang galit.

"Drunk,clubbing, then what's next? Hang-out and flirting with the other boys?! Ha
Allison!" halos mabasag ang eardrums ko dahil sa sobrang lakas ng sigaw niya.
Nangatal ang mga tuhod ko dala ng pinaghalong galit at kirot ng dibdib ngunit hindi
ako nagpasindak.

Weak na napatawa na lang ako at pinilit ko siyang pagtaasan ng kilay.

"Sa loob ng halos isang linggo na pambabalewala mo, ngayon ka lang nagka panahon na
magkaron ng pakialam sakin. Ano 'yon? Ngayon mo lang naalala na may asawa ka pala?
So dapat pala araw-araw na 'kong mag-inom, mag-clubbing, at para masaya, manlalaki
na rin ako para araw-araw mo na rin akong mapansin?"

"'Wag mo 'kong punuin Allison."

nagtitimpi niyang saad habang ramdam ko sa balat ko ang pangangatal ng kamay niya.

"At bakit hindi? Kung gumimik man ako kasama ng ibang lalaki wala ka ng pakialam
d'on dahil parehas lang tayo ng ginagawa Tristan! Ang lakas ng loob mo na sumbatan
ako samantalang ikaw 'tong dikit ng dikit sa simpleng malandi mong BESTFRIEND slash
makating palakang kokak, and worst dito pa mismo sa loob ng mansion. Harap-harapan
kayong naglalandiang dalawa! Matino ba ang tawag mo sa kanya ha? May asawa ka ng
tao pero nilalandi ka pa rin ng malandi mong kaibigan! Malandi siya!Napakalan-----"

Isang malakas na 'pak' ang ingay na nangibabaw sa buong silid. Nakita ko na lang
ang sarili ko na nakadapa sa kama hawak-hawak ang kaliwang pisngi ko...

na sinampal niya.

Tila saglit na tumigil sa pag-ikot ang mundo ko.Hindi ako makapaniwala.Nangatal ang
buong katawan ko dala ng takot.

For the very first time,he hurt me. He hurt me physically.

"W-Wala kang karapatang sabihin 'yun sa kanya dahil hindi mo siya kilala Allison!
Kung meron mang malandi rito, ikaw 'yun at hindi si Ellaine! Wala siyang ginagawa
sayo kaya wala kang karapatang maltratuhin siya ng ganun. Kung galit ka sakin...
sakin na lang, 'wag mo na siyang idamay! Maawa ka sa kanya wala siyang ginagawa!"

Hindi ako umiimik, nakuntento na lang ako sa pagsiksik sa headboard ng kama, takot
na takot. Malakas na hagulhol ko lang ang tanging naririnig ko sa katahimikan ng
gabi. Sinaktan niya ko, nagawa niya kong pagbuhatan ng kamay dahil lang sa
sinabihan kong malandi ang kaibigan niya. Hindi ko na kaya 'to, parang pinipiga sa
sakit ang dibdib ko. Sana tamaan na lang ako ng kidlat, sana may ligaw na balang
tumama sakin ngayon para mawala na 'tong sakit na nararamdaman ko ngayon.

Nang makita niya siguro ang pangangatal ko ay automatic na lumambot ang kanyang
itsura. Hinawakan niya ko ngunit itinutulak ko lamang siya palayo, pinipilit niya
kong suyuin ngunit hinahampas-hampas ko lamang siya sa kanyang dibdib at nang
makakuha siya ng tiyempo ay nagtagumpay siyang yakapin ako ng mahigpit.

"Let me go! Bitiwan mo 'ko Tristan! Bitiwan mo 'ko!" nagsusumamo kong tinig sa
pagitan ng mga hagulhol 'ko.

"A-Allison, I'm.. I'm sorry! I didnt mean to do it. Allison, I'm sorry!"

Naramdaman ko ang paghigpit ng yakap niya sakin na para bang natauhan na siya sa
ginawa't pinagsasabi niya. Paulit-ulit ko siyang itinulak ngunit malakas siya kung
kaya't ng mapagod ay sumuko na rin ako, bumagsak ang noo ko sa ibabaw ng matipuno
niyang dibdib kasaby ng sunud-sunod na pagdaloy ng mga luha mula saking mga mata.
Kumapit ako ng mahigpit sa suot niyang damit.

"Pagod na pagod na 'ko. Hindi ko na kaya,Tristan.Maawa ka naman sakin. Nagtiis ako,

nagbulagbulagan ako dahil akala ko kaya ko, pinilit kong magpakatatag dahil akala
ko isa lang 'tong pagsubok sa relasyon natin pero nagkamali ako. Alam
mo,makakayanan ko pa sana kung isang beses mo lang ginawa, pero Tristan, isang
linggo. Isang linggo mong ipinamukha sakin na mas mahalaga si Ellaine kaysa sakin."

"Please Allison----"

"Naniwala ako sayo nun, naniwala ako sa mga sinabi mo na mas mahalaga ako kesa sa
kanya, na kaya mo siyang iwan para sakin pero sa ipinapakita mo ngayon, mukang
kabaliktaran 'yun ng ipinangako mo."

Naramdaman ko ang pahigpit na pahigpit na pagkakayakap niya sakin na tila ba

nahuhulaan na niya ang gusto kong mangyari.

"Ilang beses na tayong nag-away ng dahil sa kanya, at sa tuwing nangyayari 'yon,

parang binibiyak sa sakit ang dibdib ko. Ngayon, tanggap ko na, na mas mahalaga
siya kesa sakin. Na kaya mong isakripisyo ang lahat para sa kanya. Tanggap ko na
ang lahat at tatanggapin ko kahit masakit."

Naramdaman ko ang pagtaas-baba ng balikat niya habang nakasubsob siya sa balikat

ko. Matagal bago ako muling nakapagsalita, nahihirapan akong huminga habang iniisip
ko ang kahihitnatnan ng susunod kong sasabihin sa kanya, at ng makakuha ako ng
lakas ng loob ay doon ko na nagawang bitiwan ang mga katagang matagal na nagpahirap
sakin.

"Please Tristan. Maghiwalay na tayong dalawa. Pakiusap, palayain mo na 'ko."

Humigpit ang yakap niya sakin, halos hindi na ako makahinga ngunit hindi ko 'yun
ininda. For the very first time, narinig ko ang paghagulhol niya.

"Hindi pa kita kayang iwan ngayon kaya hihingi pa ko sayo ng isang buwan. Isang
buwan lang ang hinihingi ko sayong panahon para pag-aralan kang kalimutan. Pangako,
pagkatapos ng isang buwan na 'yon, gagawin na nating legal ang paghihiwalay nating
'to at ako na rin ang bahalang magsabi kay daddy ng lahat."

Matagal bago siya muling nakasagot hanggang sa unti-unti nang lumuwag ang
pagkakayakap niya sakin na tila ba,sumusuko na siya. Yumuko siya at pasimple niyang
pinunasan ang mga nagkalat na luha sa kanyang pisngi. Humarap siya sakin na tila ba
hirap na hirap.

"'Y-Yun ba ang gusto mo? Sige, pagbibigyan kita Allison. Kung ako ang dahilan kung
bakit ka nasasaktan.Sige,lumayo ka. Kung ako ang dahilan kung bakit hindi ka
sumasaya. Sige,papalayain kita. Kung ito lang ang paraan para hindi ka na
mahirapan,then go. Mas mabuti na nga siguro 'to kesa sa makita kang nagkakaganyan
nang dahil lang sakin."

Sa lahat ng sinabi niya, ito ang pinakamasakit. Ang pagpapalaya. Pinilit ko ring
ngumiti sa pagitan ng mga iyak ko.

"'Wag kang mag-aalala, makakalimutan din kita. Hindi pa siguro ngayon pero alam
kong darating din ang tamang panahon."

Hinawakan ko ang magkabila niyang pisngi at tinitigan ko siya ng deretso sa

kanyang mga mata.

"At kapag dumating ang araw na 'yon Tristan, pinapangako ko, lalayo na 'ko sayo."

'Yun lang at mabilis na 'kong tumayo at tumalikod sa kanya. Humugot lamang ako ng
isang malalim na hininga at pagdaka'y nagderetso ako sa cabinet naming dalawa.
Kinuha ko ang isang maleta at isinilid ko lahat ng mga damit ko roon.

"Dito ka na lang mag-stay sa kwartong 'to, ako na lang ang sa kabila. Ako na lang
din ang bahalang magpaliwanag kina Manang at daddy kapag nalaman nila 'to."

Palakad na sana ako upang lumabas ngunit sa huling sandali ay muli pa akong
natigilan.
"Ah nga pala. Pagkagising mo sa umaga, 'wag mo laging kalilimutang magtiklop ng
hinigaan mo. 'Wag mo ring masyadong ibubuhos ng marami 'yung liquid bath soap sa
bathtub, masyado kasing mabula. 'Yung aircon, patayin mo bago ka umalis. Ano pa ba?
Ah, 'wag ka laging magpupuyat, matulog ka ng maaga. Kumain ka rin sa tamang oras,
naiintindihan mo?"

Wala akong narinig na sagot mula sa kanya.Napatingin ako sa taas upang pigilan ang
nagbabadyang pagbuhos na naman ng wala na yatang katapusang nararamdaman ko.
Nangangatal na ang buong palad ko nang hawakan ko ang knob ng pintuan.

"Sige. Matulog ka na, may pasok ka pa bukas. G-Goodnight. Bye." Ewan, nagaya ko
yata 'yung dialogue niya nun, masyado kasing tumatak sa isip ko ang araw na 'yun
eh.

Binuksan ko na ang pinto at mabilis akong lumabas, ni hindi ko nagawang lumingon

dahil natatakot ako na kapag ginawa ko 'yun ay baka hindi ko na gustuhin pang
umalis.Pagkasarang-pagkasara ko ng pinto ay parang lantang gulay na naglakad ako
patungo sa kabilang kwarto.

Ito na siguro ang isa sa pinakamabigat na desisyong ginawa ko sa buong buhay ko.

Ang lumayo sa kanya ay katumbas ng pagkawala ng kalahati ng buhay ko, ngunit

natatakot din ako na kung hindi pa ako aalis ay baka wala ng matira para sa sarili
ko. Alam kong ang naranasan kong kaligayahan kasama siya ay hiram lamang at
ibinigay lamang upang maging masaya ako pansamantala.

At ngayon, gusto ko ng gumising mula sa isang napakahabang panaginip. Isang

napakagandang panaginip kasama siya na habang-buhay kong itatak sa puso't-isipan
ko.

Yohan's POV

"Kyaaaaaah! Yohan babe! I love you na!"

"Yohan pakasal na tayo!"

"We love you Yohan!"

Pagkababa ko ng eroplano galing Korea ay hindi ko inaasahan ang crowd na sumalubong

sakin. Mas marami yata ito kumpara noong nagconcert kami dito. Kaliwa't-kanan ang
sigawan ng mga fans, nangangawit na rin ang panga ko kaka-ngiti sa kanila.
Sumasakit na rin ang katawan ko dahil lagi akong naiipit sa katawan ng mga bouncer
para lang maprotektahan ako laban sa panggigitgit ng mga fans. Grabe, hirap maging
sikat.

Nabunutan lang ako ng tinik sa dibdib ng makita ko ang tatlong magagarang sasakyan
na naghihintay sa dulo sa labas ng airport. Alam ko na 'yan eh. 'Yung nasa unahang
sasakyan 'yun ang sasakyan ng mga bouncer, 'yung pangalawa 'yun ang sasakyan namin
ng manager ko papunta sa studio. A devilish smile form on my lips when I saw a BMW
car on the third.

"Where's the key?" pasimple kong tanong sa isang bouncer na katabi ko.

"Eto po sir." patago niyang inabot sakin ang hinihingi ko.

"Good boy." sakrastiko kong sagot ng makuha ko ang susi at pagkatapos ay pumitik
ako sa hangin upang senyasan na ang lalaking nakaabang sa tabi ng BMW ko. Itinaas
niya lang ang kamay niya sakin indikasyon na naintindihan niya ang ibig kong
sabihin.Mabilis na binuksan nito ang pinto ng driver seat.

Pinakaramdaman ko muna ang mga tao sa paligid ko, lalo na ang alien kong manager.
At nang wala ng naging problema ay nagsimula na akong bumilang sa sarili ko ng
tatlo, at pagdaka'y mabilis akong nagtatakbo patungo sa pangatlong sasakyan.

Lalong nagkagulo.

"Hey Yowhan! We ah you going!"

narinig kong sigaw ng manager ko ngunit parang wala lang akong narinig. Dumaretso
ako sa loob ng kotse at mabilis na binuhay ang makina.

Oh yeah. Mission accomplished.

Sinilip ko muna ang nangyayari sa labas at ng makita kong palapit na sakin si

Manager Park ay mabilis ko ng pinaharurot patakbo ang sasakyan ko. Nang makalayo ay
sabik na binuksan ko ang bintana ng sasakyan at masayang nilanghap ang amoy ng
Manila.

Yes.I'm back. Ang dapat sana magrere-sign na ako sa career ko dahil gusto ko ng
umuwi dito ngunit hindi ako pinayagan ng management.Hindi rin naman ako pumayag sa
naging desisyon nila dahil pwede ko silang idemanda kung kaya't napilitan silang
tanggapin ang movie project na inaalok sakin ng isang sikat na film production
company dito sa Pilipinas. Masaya akong ngumiti dala ng sobrang
kaligayahan.Pakiramdam ko nakalaya na naman ako. Haaay,kamusta na kaya si Allison?
I missed her.

Naisipan ko na sanang dumaretso sa mansion para makita na ang babygirl ko ngunit

naalala kong dadalawin ko nga pa pala ang puntod ni mommy. Pagkabili ko ng mga
bulaklak ay dumaretso na ako sa sementeryo. Ipinatong ko ang mga dala ko sa ibabaw
ng puntod niya
"How are you mom? Sorry kung ngayon lang kita nadalaw, masyado kasing naging busy
ang gwapo mong anak."
parang tangang napangiti na lang akong mag-isa habang kumakausap ako

"Siguro tinatanong mo kung bakit ako bumalik noh?"

Yumuko ako sandali at tumingin sa puntod ni mommy.

"I'm sorry mom. Patawarin niyo sana ako sa gagawin ko ngayon, alam kong magdudulot
'to ng gulo pero kailangan ko 'tong gawin."

Sumeryoso ang mukha ko.

"Babawiin ko na po siya,mom. Babawiin ko na si Allison kay kuya."

Pagkatapos ng mahabang oras ng pagdalaw ko ay naisipan ko na ring umalis ngunit ng

akma pa lang akong tatalikod ay nakita ko ang isang pamilyar na babae na naglalakad
sa malayo. May dala-dala itong bulaklak.

"Allison?"
naibulong ko sa hangin at saka palihim ko siyang sinundan. Hindi nga ako
nagkamali,si Allison nga. Nandito siya ngayon sa puntod ng mommy at daddy niya.
Nagtago ako sa dingding malapit sa loob ng parang kwartong libingan kung saan
nakahimlay ang labi ng mga magulang niya.

"Mom, dad, how are you?" malungkot na kausap niya sa mga 'to.

Matagal na katahimikan ang nangibabaw sa loob. Nagpanic ako. Muntik ko na siyang

puntahan sa loob ng marinig ko siyang umiyak. Bigla ay naramdaman din ng dibdib ko
ang paghihirap na tila dinadanas ngayon ni Allison base sa ritmo ng kanyang
paghagulhol. Kahit sinong tao ang makakarinig non ay tiyak, maaawa sa kanya.

" Mom,D-Daddy, patawarin niyo po ako. I'm sorry po."

Sunud-sunod na ang paghikbi niya.

Tsk! Bakit ba ganyan siyang umiyak, akala mo lagi pasan niya ang mundo. Para siyang
bata.

Nakita ko siyang lumuhod sa harap ng puntod ng daddy niya.

"Daddy, nakipaghiwalay na po ako sa kanya. Nakipaghiwalay na po ako kay Tristan.

Sorry po."

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa narinig. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa
pagkagulat. Hindi ako makapaniwala.

"Hindi ko na po kasi kaya, dad, pagod na pagod na po ako kaya mas minabuti ko na
lang na bumitaw na sa kanya. Humingi ako sa kanya ng isang buwan para pag-aralan ko
pa siyang kalimutan at pagkatapos po nun.....ipapa-anull na namin ang kasal naming
dalawa. Sana maintindihan niyo po ako. Sorry po."

Umisod siya ng konti at lumuhod naman sa harap ng puntod ng mommy niya, yumuko siya
dito.

"Mommy, ano na pong gagawin ko? 'San ako magsisimula? Mom, wala na akong
makakapitan sa mundong 'to, nawawalan na 'ko ng lakas na ipagpatuloy ang buhay ko.
Tulungan niyo po ako, mom, hindi ko na alam ang gagawin ko."

Naikuyom ko ang mga kamao ko dala ng sobrang galit at pagkamuhi. Pakiramdam ko

nangatal ag buong kalamnan ko dahil sa sobrang pagkapoot!

"Kuya!" galit na galit na sigaw ko sa loob-loob ko habang nanginginig na sa

sobrang pagkagalit ang mga kamao ko na para bang handa nang makapanakit.

Sinundan ko ang direksyon ni Allison pagkagaling niya sa sementeryo. Palihim ko

siyang sinundan. Walang paglayan ang sakit at kirot sa dibdib ko nang makita ko ang
kahabag-habag niyang itsura habang naglalakad siya sa kahabaan ng kalsada, para
bang wala siya sa kanyang sarili. Tulala sa kawalan, bagsak ang balikat at parang
lantang-gulay ang itsura niya.

Mabilis ang ginawa kong paghakbang ng bigla siyang tumawid sa pedestrian lane.
Nagpanic ako dahil naka-green pa ang traffic light nang magsimula siyang maglakad
sa gitna. Maya-maya pa'y isang malakas na busina ng humaharurot na kotse ang noo'y
palapit na sa kanya at tila naman hindi iyon alintana ni Allison. Wala na akong
sinayang na panahon at mabilis akong tumakbo palapit sa kanya at hinawakan ko ang
isa niyang braso. Agad ko siyang hinila palapit sakin dahilan upang mapasubsob siya
sa dibdib ko.
Tumaas-baba ang dibdib ko dahil sa pinaghalong hapo,galit at pag-aalala.

"Ano bang ginagawa mo! Magpapakamatay ka ba?" nangangatal na sigaw ko sa kanya.

Naniningkit ang mga mata niya ng iangat niya ang kanyang ulo para titigan ako. Ang
lalim na naman ng eyebags niya, paga na naman ang mga mata niya na akala mo eh
hobby niya ang pag-iyak.

F*ck! Parang wala siyang pinagbago nung huling beses na nakita ko siya.

"Babygirl, ano bang ginagawa mo sa buhay mo ha?" biglang baba ng tono ko na parang
nakikiusap sa kanya.

Imbis na sagutin ay nagulat na lang ako ng biglang manlaki ang mga mata niya na
para bang ngayon niya lang na-realize na ako nga si Yohan. Nagulat ako ng mabilis
siyang nanlambitin sa batok ko at inihilig niya ang pisngi niya sa dibdib ko.

"Yohan,ikaw nga! Bumalik ka! Bumalik ka na! Bakit ngayon ka lang bumalik? Yohan
naman kasi eh." para siyang batang nagngangalngal sakin.
Napalitan ng awa ang galit na naramdaman ko para sa kanya kanina.
Nakita ko na lang ang sarili ko na dahan-dahan nang iniyakap ang mga braso sa
kanya, sa una'y parang wala lang ngunit habang tumatagal ay pahigpit na ng
pahigpit. God knows how I really miss this girl.

"Umiiyak ka na naman babygirl ko. Lagi ka na lang umiiyak."

I comforted her habang masuyo kong hinahaplos ang buhok niya ngunit lalo lang
siyang umiyak. Sumubsob siyang lalo sa dibdib ko at nagngangalngal. Basa na nga
'yung damit ko eh. Pero ok lang.

Masaya ako, kahit pahidan niya pa ko ng sipon, kahit tuluan niya 'yun ng
sandamakmak na luha at kahit makayatan niya ko ng laway, basta ang gagawa nun eh si
babygirl, proud ako.

"Gusto ko ng sumaya Yohan, ayoko nang umiyak. Napapagod na rin ako. Tutulungan mo
ko diba? Tutulungan mo kong maging masaya diba? "

Ipinulupot kong magaling ang mga braso ko sa kanya at isinandal ko ang chin ko sa
balikat niya.Pumikit ako ng mariin.

"Yeah Babygirl. 'Wag kang mag-alala, tutulungan kita. Simula ngayon, ako na ulit
ang mag-aalaga sayo. "

Sumeryoso ang itsura ko at tumingin ako sa langit.

And now, it's my turn.

-----------------------------------------------------------------------------------

(A/N)

Bagong taon, bagong pag-asa :D

HAPPY NEW YEAR mga ka-one-sidedl love! Pano ba 'to, baka next year na 'ko mag-
update, whahahaha! Ingat sa mga magpapaputok dyan!
(Bawal green dito ha! Hahaha!)

MissSONE loves you all!

DOn't forget to like our fan page on fb, just click the external link--------->

Oh and also... don't forget to vote and comment :D SALAMAT po!

<center><h1>Chapter 22</h1></center>
<hr>

Inakala ko noon na ako na lang ang nag-iisang tao sa mundo, na sa dinami-dami ng

mga nakapaligid sakin, wala ni isa ang nagmamahal sakin ng totoo. Ang akala ko
habang buhay na kong mabubuhay sa kalungkutan, pero nagkamali ako.

Si Yohan, para siyang knight in shining armor ko, na kapag may problema ako lagi
siyang dumarating. Sa tuwing may problema ako bigla na lang siyang susulpot sa tabi
ko para pasayahin ako katulad ng ginagawa niya noon. Naaalala ko pa nga noong
elementary pa lang kaming dalawa, tuwing tinatamad akong maglakad papunta sa
playground, lagi akong nagdadahilan na masakit ang paa ko dahilan para ipasan niya
ako sa likod niya. Nung minsang may camping sa school, dumaing lang ako sa kanya na
masakit ulo ko tapos siya na ang nagbuhat ng mga mabibigat kong gamit. Sa mansion
naman, lagi akong nagsasakit-sakitan ng ngipin para lang igawa niya ako ng mga
assignments ko.

Hindi ko alam, pero kahit alam kong alam niya na nagdadahilan lang ako eh
ginagawa niya pa rin ang gusto ko. Kahit kailan hindi siya nagdadalawang-isip na
gawin ang mga bagay na alam niyang ikakasaya ko. Kaya kahit lagi niya akong
pinipitik sa noo, ginugulat, kinukurot sa pisngi at pinipingot sa ilong, mahal ko
ang bestfriend kong 'yon.
Sana lang sa pagbalik niyang 'to, maturuan niya rin akong kalimutan ang mga bagay
na naging dahilan ng nararamdaman kong kalungkutan ngayon. Ayoko na sanang umiyak
ulit.

"Babygirl, san mo gustong pumunta?"

Naudlot ang pagmumuni-muni ko ng marinig ko ang masayang tinig ng lalaki sa tabi

ko. Lumingon ako sa gilid ko at nakita ko ang abot-tengang ngiti ni Yohan.
Kasalukuyan kaming nasa loob ng sasakyan niya at tinatahak ang daan patungo kung
saan.

"Kahit saan."
walang emosyong sagot ko sa katabi ko. Siguro dahil sariwa pa ang sakit, kaya
hindi ko pa kayang ngumiti ng masaya ngayon.

"Kahit saan? Bago 'yun ah? Saan 'yon, babygirl?"

pagbibiro niya tapos sandali siyang tumitig sakin, nung una'y seryoso ang mukha
niya but later on he smiled at me showing his white perfect teeth.

Napayuko na lang ako at napa-iling. Akala ko hindi ako matatawa, pero nang
makita ko siyang nag-chicken dance habang nagmamaneho ay hindi ko na napigilan ang
sarili ko at unti-unti na kong inihit sa kakatawa lalo na ng bahagya niyang
ikinembot-kembot ang beywang niya. Parang baliw lang oh, para siyang bading na
ewan.

"Ano ba Yohan, para kang sira. Tumigil ka na nga baka mabangga tayo! "
sigaw ko sa pagitan ng mga halakhak ko pagkatapos ay kinuha ko ang nakadisplay
na maliit na bear sa unahan at inihagis ko 'yon sa katabi ko. Tumawa lang siya ng
mailagan niya 'yon.

"One point."
masayang bulong niya na narinig ko naman.

"Ha?"
curious na tanong ko nang magsawa ako sa kakatawa.

"Buena mano, napatawa agad kita."

 proud na sagot niya habang mayabang na naka-chin-up pa.

Natahimik ako. Totoo nga, kahit iilang minuto lang napatawa niya ako, kahit papano
nakalimutan ko ang problema ko, just in a minute I forgot everything.

"Yohan?"

"Yes babygirl?"

Sumeryo ang mukha ko at matagal bago ako nakasagot.

"Please stay with me. Hanggat hindi ko pa kaya, 'wag mo muna akong iiwan. Kayo na
lang ni Cassie ang tanging tao na makakapitan ko ngayon. Please help me to be a
stronger woman again."

Pag-ibig ang nagpahina sakin sa dating matatag na ako, pag-ibig din ang dahilan
kung bakit ako nagbago, at ngayon, pag-ibig ang siyang natatanging dahilan kung
bakit kamuntikan ko ng isuko ang buhay na 'to.

Napapagod na kong maging malungkot at pagod na pagod na rin akong umiyak ng dahil
lamang sa pag-ibig na 'yan. Kaya naman simula ngayon, babangon ako mula sa
pagkakasalagpak ko. Magsisimula ulit ako ng panibagong buhay na wala siya, ng hindi
naka-depende sa kanya. Tatayo ako mag-isa na wala ang tulong niya. At ang unang
hakbang, ay kalimutan ang taong nagdudulot ng paghihirap at sakit sa dibdib ko.

Alam kong matagal ang proseso pero alam kong makakaya ko. Makakalimutan ko rin
siya. I swear.

Dahan-dahan akong napatingin kay Yohan ng maramdaman ko ang paghawak ng isang kamay
niya sa isang kamay ko. Nakangiti lang siya habang deretsong nakatingin sa harapan.

"Yah babygirl, don't worry hindi kita iiwan, at 'wag ka ring mag-alala, marunong
akong tumupad sa pangako ko. Ikaw pa, alam mo namang idol kita."
buo ang loob na sagot niya.Ngumiti lang ako sa kanya bilang sagot.
 "Thank you."

Napagdesisyunan naming dalawa na pumunta sa restaurant na lagi naming

pinupuntahan noon upang bumili ng take-out na pagkain. Hindi kasi kami pwedeng
gumala kung saan-saan, baka pagkaguluhan kami ng mga fans ni Yohan lalo na ng media
kung kaya't naisipan naming dumaretso na lang sa isang tahimik at tagong field na
tinatambayan namin ni Yohan noon sa tuwing magka-cutting class kaming dalawa.

Kasalukuyan na naming tinatahak ang daan papunta roon nang biglang mag-ring ang
phone niya. Nung una'y parang binabalewala niya lang ngunit ng sunud-sunod na ang
pag-ring ay iritableng sinagot na rin niya iyon. Hindi ko malaman kung anong pinag-
uusapan nila ng kabilang linya dahil salitang korean ang ginagamit niya, pero alam
kong galit siya.

Sinabi niya sakin na tumawag daw ang manager niya at kinukulit siya na pumunta sa
office ng studio. Hindi pa siya sana pupunta ngunit ako na ang pumilit sa kanya.

"Promise talaga babygirl, babawi ako mamaya. Tatapusin ko lang 'tong mga meeting
at contract signing na 'yon pagkatapos lalabas tayong dalawa. Aish! 'yung alien na
'yun talaga, akala mo laging tatakasan."
halata ang panghihinayang at pagka-inis sa itsura ni Yohan. Mabilis kong
hinagilap ang tenga niya at hinila ko 'yon ng malakas.

"A-Aray! Aray! Babygirl masakit!"

"Tama bang sabihan ang manager ng alien ha!"

"J-Joke lang. A-aray! Babygirl tama na mababangga tayo!"

Muntik na kong mapasubsob nang bigla siyang magpreno ng malakas buti na lang at
mabilis niyang naharangan ang harapan ko gamit ang kamay niya para hindi ako
mapauntog sa unahan.

"Babygirl are you ok? Nasaktan ka ba ha? Ayos ka lang?"

nanlalaki ang mga mata niya dahil sa pag-aalala. Kinailangan niyang tumigil
dahil naka-red ang traffic light
 Inalalayan lang ako ni Yohan para umayos ng upo, pipingutin ko pa sana siya ulit
dahil sa ginawa niyang pagpreno ng malakas nang biglang mapukaw ng atensyon ko ang
pamilyar na sasakyan na tumigil sa tabi namin.At dahil hindi tinted ang sasakyan
nila kaya't nakita ko ang mga nakasakay sa loob. Para akong binuhusan ng malamig na
tubig nang makita ko ang naroon. Si Tristan at Ellaine 'yon na noo'y parehong
nagtatawanan sa loob habang masayang sinusubuan ni Ellaine si Tristan ng french
fries.Sa itsura nila,parang wala silang pinoproblema sa buhay gayung kagabi lang
kami naghiwalay. Napakasaya nilang titigan,kung ibang tao siguro ang makakakita ay
iisipin nila na may relasyon silang dalawa.

Although lagi ko silang nakikita na masaya,iba pa rin ang pakiramdam ngayon, mas
lalong sumakit.

Akmang lilingon na sana si Tristan papunta sa direksyon ko nang siya namang biglang
sara ng bintana sa gilid ko. At dahil double tinted ang sasakyan ni Yohan kaya
hindi kami nakita ni Tristan ng mapatingin ito sa sasakyan namin. Saka ko lang
nakita si Yohan na noo'y hindi inaalis ang daliri mula sa pagkakapindot sa power
window button sa side ko. Napansin ko rin ang pagkaseryoso ng mukha niya habang
nakatingin kina Tristan sa labas ngunit saglit lang 'yun dahil agad niyang
pinatakbo ang sasakyan nang mag-green na ang ilaw-trapiko.

"Babygirl?"

"B-Bakit?"
garalgal na tono ko dahil sa pagpigil ng emosyon.

"Wala akong dalang panyo."

"Ha?"

"'Yung damit ko naman hindi pwedeng mabasa, dederetso pa 'ko ng meeting baka kung
anong isipin ng mga executive 'pag nakita nilang basa damit ko tapos may kayat-
kayat pa ng sipon mo."

Lentsak naman oh! Akala ko kung ano ng sasabihin niya kasi seryoso siya puro
kalokohan lang pala. Pakiramdam ko lahat ng pabagsak na luha ko kanina biglang
bumalik paakyat sa mata ko.

"Gusto mong mapingot na naman?"

banta ko sa kanya.

"Basta ikaw pipingot, kahit araw-araw pa."

"Ah ganun?"

"De joke lang baby girl ikaw naman hindi ka na mabir---- aaaaaaah!"

Napuno ng nakabibinging sigaw ni Yohan ang buong sasakyan ng muli kong pingutin ang
tenga niya.

----o-----

Dahil kailangan ng pumunta ni Yohan sa office kaya inihatid na niya 'ko sa mansion.
Pagdating namin doon ay sakto namang dating din nina Tristan. Halos magkasabay lang
na dumating ang mga kotse namin. Bumaba sandali si Yohan ng sasakyan para pagbuksan
ako ng pintuan. Pagkababa ko ay sinadya kong huwag tumingin sa bahagi kung saan
naroon si Tristan na noo'y alam kong nakatingin samin na bagong dating. Hindi niya
siguro inaasahan na kasama ko si Yohan.

Hindi naman nakaligtas sa gilid ng paningin ko nang pagbuksan niya ng pinto si

Ellaine. Lihim na nagpanting ang mga tenga ko lalo na ng ngumiti si palakang kokak
at nag-thank you kay Tristan na para bang ipinamumukha niya sakin na siya na ang
nagwagi.

Sobrang nanggagalaiti na 'ko sa pagkasuklam sa babaeng 'yon, gusto ko ng basagin

ang bungo niya ngayon na.

"Annyeong guys!"
naka mcdo smile na bati ni Yohan sa dalawa habang masayang nakabuka ang kanyang
mga braso.

"Oh hi Yohan, nakabalik ka na pala!"

masayang bati rin ni kokak na halata sa mukha ang pagkasorpresa habang sabay
sila ni Tristan na naglalakad palapit samin.

"So you're here again."

walang bahid ng kasiyahan na sagot ni Tristan kasabay ng mahinang pagdikit ng
kanilang mga kamao ng kapatid.

"Yes,hyung. I'm here again. Dito na ulit ako mag-i-stay. Sinasabi ko na para hindi
na kayo magulat kapag pinadala ko na lahat ng gamit ko."

"So what brings you here."

seryoso ang mukha ni Tristan.

"Marami."

"Like what?"

"I have a movie project here in the Philippines, and besides...."

"Besides what?"

Nakita ko kung pano ngumisi ng sakrastiko si Yohan habang deretso itong

nakatingin sa mga mata ng kapatid. Parang may kung anong tensyon ang namumuo sa
pagitan ng dalawa dahil pareho silang seryoso.

"Bumalik ako dahil may nakalimutan akong dalhin kuya. At kung aalis man ulit
ako,titiyakin kong kasama na siya."
 Nakita ko kung paano nagbago ang itsura ni Tristan. Sumama ang tingin niya sa
kapatid.

Anong pinagsasasabi kaya nito ni Yohan?

Matagal bago may bumasag sa nakakabinging katahimikan, at bago pa man umabot sa

kung ano ang tensyong nagaganap ay may nagsalita na.

"Ahm Tristan, we have to go inside. May kailangan pa tayong hanapin na mga

documents. Yohan, Ally, mauna na kami sa loob."
pag-aaya ni Ellaine.

"Ellaine,wait."
kalmadong ngunit matigas na tawag ko nang makitang papasok na sila sa loob,
tumigil siya at muling humarap sakin.

"Allison. Allison ang pangalan ko at hindi Ally. Next time 'wag kang mag-iimbento
ng ibang pangalan. Naiimbyerna 'ko eh. Ikaw? Gusto mo bang alien ang itawag ko sayo
at hindi Ellaine? Ow sabagay, bagay naman 'yun sa----"

"Ellaine let's go."

Naputol ang sasabihin ko pa sana nang marinig ko ang tila galit na tono ni
Tristan.Ni hindi man lang nito nagawang lumingon bagkus ay nagderetso lamang ito sa
loob hawak-hawak ang kamay ni Ellaine. Hindi ko man aminin pero sa tuwing nakikita
kong napaka over-protective ni Tristan kay Ellaine, mas dumodoble ang sakit na
nararamdaman ko. Pakiramdam ko tuloy, ako ang kontrabida sa kanilang dalawa.
Humugot ako ng isang malalim na hininga upang kumuha ng lakas ng loob at pagkatapos
ay muli na akong humarap kay Yohan.

"Yohan, lakad na. Baka hinahanap ka na sa office."

"Babygirl promise babalik talaga ako bukas, ay hindi, mamaya pala."

"Oo na nga."

"Hintayin mo 'ko ha? May pasalubong ako sayo."

Lumiwanag ang mukha ko.

"Haha sure, sige! Ingat ka ha."

Ginulo-gulo lang niya ang buhok ko at pagkatapos ay umalis na rin siya. Nagsimula
na 'kong maglakad papasok sa loob ng mansion at habang paakyat na 'ko ng hagdan ay
sakto namang nakasalubong ko si Ellaine. Saglit na nagkatinginan kaming dalawa. Ang
akala ko ay tataasan niya ako ng kilay katulad ng ginagawa ng mga kontrabida sa mga
teleserye, ngunit nakita kong nananatiling walang emosyon ang kanyang mga mata.
Kahit kailan talaga, ang galing niyang magkunwari.

Naikuyom ko ang mga nanginginig kong kamao ko dala ng sobrang pagkagalit. Gusto ko
siyang itulak pagulong sa hagdan para mawala na ang mga katulad niya sa mundo pero
siyempre hindi ko 'yun kayang gawin.

Mabilis siyang umiwas at nagpatuloy sa pagbaba. Dederetso na sana ako paakyat

nang maisipan kong sundan ang direksyon niya, lumingon ako sa baba at nakita kong
pumasok siya sa kusina. Bumaba ako at sumunod doon. Naabutan ko si Ellaine na
kumukuha ng pitchel na may lamang tubig sa ref habang si Ate Rhea naman ay abalang
nag-aayos ng mga pinamili sa lamesa.

"Oh ate rhea, nag-grocery ka pala?"

bati ko kay Ate Rhea na kahit nasa edad trenta na ay para pa ring dalaga. Umupo
ako sa upuan katabi nito.

"Oh Mam Allison, andyan po pala kayo. Oo nag-grocery ako, grabe nga eh, sobrang
mamahal na ng mga bilihin ngayon."
reklamo nito na para bang nahihinayangan siya sa mga napamili gayung kung
gugustuhin lang ng mga Fontanilla eh kayang-kaya nilang bilhin ang buong grocery
store.

Siyempre hindi ko 'yun sasabihin sa kanya bagkus umayos ako ng upo at itinaas ko
ang isang kilay ko habang sinadya kong tumingin ng buong taray kay Ellaine na noo'y
nagtitimpla ng juice.

"Ano ba 'yan, puro nagmamahalan na ang mga nasa paligid natin ngayon. 'Yung iba
nga sa sobrang sipag magmahal pati 'yung mahal ng iba, minamahal na rin nila."

Pinanood ko kung pano bumagal ang paghahalo ni Ellaine sa tinitimpla na para bang
natamaan sa sinabi ko.

"Kaya ikaw, Ate Rhea ingatan mo asawa mo. Baka hindi mo namamalayan, may ahas na
palang nakapulupot sa kanya. Sige ka,ikaw rin. Alam mo namang sa panahon natin
ngayon, uso na ang sulutan ng asawa."
 'Yun lang at dahan-dahan na kong tumayo para umalis ngunit bago 'yun ay binigyan
ko pa ng isang pataray na irap si palakang kokak ng simple itong mapatingin sakin
at pagdaka'y tuluyan na kong lumabas ng kusina iwan-iwan ang tila nawiwirduhang
itsura ni ate Rhea.

Paglabas ko ay muli akong napatigil sa paglalakad ng makita ko ang nakatayong si

Manang Elly sa may labas ng kusina, hindi ko alam kung kararating lang ba niya o
kanina pa siya naroon. Hindi ko maintindihan ang tingin na ibinigay niya sakin.
Tingin iyon ng pinaghalong lungkot at awa. May side rin na parang may galit sa
kanyang aura ngunit ramdam kong hindi para sakin ang galit na 'yon. Para tuloy
gusto kong maiyak sa way ng pagtitig niya sakin, bigla kong naalala ang mommy ko.

Yumuko lamang ako at saka nagtatakbo paakyat sa kwarto, alam kong alam na ni
Manang ang nangyayari saming mag-asawa dahil masyado na kaming halata. Hindi ko pa
alam ang gagawin kong pagpapaliwanag kung kaya't mas pinili ko munang umiwas
ngayon.

Pagkarating ko sa taas ay napagdesisyunan kong magbihis, gusto kong pumunta kina

Cassie habang wala pa si Yohan. Hindi ko pa kasi kaya ang atmosphere dito sa bahay.

Akmang pipihitin ko na sana ang doorknob ng kwarto ko ng bigla ay bumukas ang pinto
sa kabilang kwarto, iyong dating kwarto ko kasama si Tristan. Iniluwa noon ang
walang ka-emo-emosyong itsura ni Tristan. Sandaling nagkatitigan ang mga mata
naming dalawa. Sa pagkakataong iyon ay parang bumagal sa pagtibok ang puso
ko.Pakiramdam ko biglang uminit ang magkabilang sulok ng aking mga mata.

Pasimpleng kong tinitigan siyang mabuti. Ang kanyang mga mata,ang tila perpektong
pagkaka-ukit ng kanyang mukha, parang gusto ko 'yung haplusin katulad ng ginagawa
ko noon, ngunit lahat ng pangungulila na nararamdaman ko ay pinawi ng galit sa puso
ko. Kailangan kong maging matatag,kailangan ko na siyang kalimutan.

Muli akong humarap sa pinto at itinaas ko ang chin ko para ipamukha sa kanya na
wala na akong pakialam sa presensya niya. Binuksan ko ang pinto at normal na
naglakad ako papasok sa loob. I closed the door.Sumandal ako sa pintuan hawak-hawak
ang dibdib ko.

Ganyan nga Allison, ipakita mo sa kanya na hindi siya kawalan, na tama ang ginawa
mong desisyong iwan siya. Masyado ka ng nasaktan, madaming luha na ang
nasayang,kaya oras na para ikaw naman ang sumaya. Alam kong masakit sa una, pero
alam kong makakaya mo 'yan, isa kang delaCerda diba? Isang matapang, matatag, at
maibilidad na babae. Kaya simula ngayon, tatanggalin mo na ang isang Tristan Xavier
Fontanilla hindi lamang sa buhay mo, kundi pati na rin sa puso't isipan mo.
 Tandaan mong, natuldukan na ang walang hanggang ipinangako niya sayo noon.

Ngumiti ako ng may luha saking mga mata at tulalang tumango-tango ako.

"Oo.Tama nga.Tapos na ang lahat. Tapos na."

mahinang bulong ko.

Nanlalambot na naglakad ako papunta sa closet ngunit bigla na lang akong natigilan
ng makaramdam ako ng biglang pagkahilo, parang mabilis na umikot ang paligid ko,
buti na lang at mabilis akong napahawak sa isang lamesa roon at kung hindi ay baka
bumagsak na 'ko. Napahawak ako sa noo ko ng hindi pa rin nawawala ang pag-ikot ng
aking paningin. Dahan-dahan akong naglakad patungo sa kama at mabilis na humiga.

Pagod lang siguro ako kaya ganito, isang linggo rin kasi akong hindi nakakain at
nakatulog ng ayos.

Pumikit ako ng mariin.

Oo tama. Itutulog ko lang 'to.

-----------------------------------------------------------------------------------
--

(A/N)

Sa next chapter ko ipopost 'yung scene nina Migz, Ellaine at Manang Elly.
Then my next update will be on Thursday.

Please do vote and comment.

And don't forget to like our fb fan page.

just click the external link. ------->

-MissSONE
<center><h1>Chapter 23</h1></center>
<hr>
Migz's POV
 "Ano Cassie? Kaya pa? Nakow, kaya pa 'yan! Haha Migz tagayan mo pa si Cassie para
masaya!" tuwang-tuwang panloloko ni Janus sa pupungay-pungay na si Cassie.

"Hey! It's over. Hindi na iinom si Cassie."

ma-awtoridad na utos ni Jhay na noo'y abala sa maya't-mayang pag-aayos ng
pagewang-gewang na ulo ng girlfriend dala ng sobrang kalasingan.

Iniling-iling ni Janus ang kanyang hintuturo.

"Ohep, hep, hep! Ang usapan walang aayaw hangga't hindi nauubos ang huling bote."
nakataas ang isang kilay ni Janus na para bang nang-iinis pa.

"Aha." pagsang-ayon ko.

Tumango-tango naman si Ethan na katabi ko. Nai-grin ni Jhay ang mga ngipin niya
dahil sa inis, pakiramdam niya siguro pinagkaka-isahan namin silang dalawa ni
Cassie.

"Fine! Ako iinom lahat ng tagay para kay Cassie." pagsuko ni Jhay ngunit di pa rin
nawawala ang pagka-irita sa itsura niya. Mabilis na sumilay ang mga nakakalokong
ngiti saming mga labi nina Janus at Ethan.

"Yeah men!" sigaw ko at masaya kaming nag-apiran na tatlo na may kasama pang
malulutong na halakhakan.

"Ano ba kayo ha mga tatlong ityog! Hik! Yagi niyo na lang pinagkaka-ishahan shi
Jhay ko! Hik!" biglang sabat ni Cassie sa lasing na lasing na tono habang mahigpit
niyang yakap-yakap si Jhay na para bang pinoprotektahan niya ang ito laban samin.

"Eh kashi naman palashing-lashing ka! Hik! Tsk. Wayang kwentang gerfrend, hik!
pinapahiyapan boyfend, hik! Payibhasha mukang hito." sabat naman ng kanina'y
tutungo-tungo na ring si Ailee dahil din sa sobrang kalasingan.

Mabilis na kumalas sa si Cassie mula sa pagkakapulupot kay Jhay at humarap kay

Ailee. Kumunot ang noo ni Cassie,galit, habang pinipilit nitong imulat ang mga
papikit ng mata.

"Hoy tibo! Anong shabi mo?! Ako hito! Hik! Kung ako hito ikaw naman mukang gorilla!
Whahaha! Hik! Gorilla! Whahaha!" Turo-turo ni Cassie si Ailee habang
pinagtatawanan. Agad namang tumayo ang huli at galit na ipinukpok ang dalawang
palad sa lamesa.

"Anong shabi mong hito ka! Ako gorilla? Ha! Pwesh ikaw mukang kasherola!"

"Mukang pinya ka naman!"

"Lamang-lupa! Hik!"

"Hik! Maligno!"
"Mangkukulam!"

"Manananggal!"

Nang siguro'y hindi na nakapagpigil pa si Ailee ay akmang aakyat na sana ito sa

lamesa para sugudin ang mortal na kaaway ngunit naging alerto si Janus at mabilis
nitong nahila si Ailee, libre yakap pa.

Napailing na lang kaming mga lalaki, pano kasi sanay na kaming nakikitang
nagbabangayan yang dalawa sa tuwing magkakalapit sila, mapalasing man o hindi lagi
silang nag-aaway.

Matapos ang sigawan ay muling tumahimik ang paligid. Tanging ingay lang ng hangin
ang maririnig.

Nandito kami ngayon sa garden katabi ng malawak na outside pool sa mansion nina
Jhay. Palibhasa'y weekend na bukas kaya't naisipan naming anim na magkayayaan sa
inuman tutal wala namang pasok sina Ailee, Cassie at Jhay bukas.

Sinalinan ni Janus ng alak ang baso ko.Inikot-ikot ko lang iyon sa ice cube at
mabilis na ininom.Bahagyang gumuhit ang pakla sa mukha ko. Sa totoo nga lang, hindi
ko na mabilang kung ilang beses na sunud-sunod na gabi na akong nag-iinom,
nagpapakasaya, gumigimik at pinipilit na kalimutan ang lahat ng bagay na kailangan
ng kalimutan sa buhay simula nang mangyari ang aksidente niya. Napangiwi ako.

Aksidente? Tsss...

Inakala ko noon magpa-hanggang ngayon na makakalimutan ko na ang sakit, ngunit

kahit anong gawin kong paglimot ay siya at siya pa rin ang nakikita ko.

"Nakaka-miss 'yung AlliTan couple." basag ni Ethan sa katahimikan habang

sinasalinan ng alak ang baso ni Janus.

Napatingin kaming tatlo nina Jhay at Janus kay Ethan na noo'y bakas sa mga mata
ang pangungulila sa kaibigan ngunit pagkatapos din ay pare-pareho kaming
nagsiyukuan na lahat.

Totoo,namimiss na namin ang dalawang 'yun.Ang tagal na nung huling beses na

nagsama-sama kaming lahat,'yon pa yata 'yung nagyaya si Tristan na mag-inom kasi
nag-away sila noon ng seryoso at ayaw siyang pansinin ni Allison.'Yun 'yung gabi na
nangyari 'yung 'a kiss under the rain' nilang dalawa na lingid sa kaalaman nila eh
nanonood kaming lahat sa likod. Kinuhanan pa nga 'yun ng mga litrato ni Janus. Si
Ethan naman kinuhanan ng video,ipapakita raw nila kay Tito Robert kapag inatake sa
puso, para raw tipid sa gamot. Alam kasi namin lahat kung gaano sumasaya ang daddy
ni Tristan kapag nakikita nitong masaya at sweet ang dalawa. Naalala ko nga non
nung kasal ng mag-asawa, halos magtatalon sa tuwa si Tito Robert nang nagkiss the
bride na,lalo na dun sa part na biglang hinalikan ni Tristan at Allison sa harap ng
maraming tao. Kulang na lang, isigaw niya sa mundo na anak niya yon.

Nakaka-miss na 'yung awayan at cute nilang sigawan.'Yung pagbato ni Allison kay

Tristan ng ice cubes kapag napipikon siya. Ang saya kapag sila ang kasama, hindi mo
na kakailanganing manood pa ng romantic comedy drama dahil kapag nandyan sila
tatawa ka ng tatawa.

"Text niyo kaya. Papuntahin niyo 'yung dalawa dito." suggestion ni Janus.

"Oo nga, tulog na 'yung dalawa, wala na tayong toys oh." pag-sang-ayon ko habang
tatawa-tawang pinagsasalitan ko ang paningin kina Ailee at Cassie na noo'y pareho
nang nakanganga at natutulog.

"Don't." mabilis na pagsalungat ni Jhay.Sabay-sabay kaming napatingin sa kanya.

Walang makikita kundi ang seryoso niyang itsura, although lagi naman siyang seryoso
nguinit iba ang pagkahulma noon ngayon.Parang may alam siya na hindi namin alam.

Straigth na nilagok niya lang ang alak sa kanyang baso at saka deretsong tumingin
saming tatlo.

"Hayaan niyo muna sila ngayon." saad ni Jhay.

"May nangyari ba sa mag-asawa?" curious na tanong ni Ethan.

"Meron.Pero di ko ugaling magkwento sa iba. Hindi ako tsismoso." sagot ni Jhay.

Binato ni Janus si Jhay ng ice cube. Sapul!

"Hoy Janus! Ang sakit nun!" daing ni Jhay habang himas-himas ang bahagi ng ulong
natamaan.

"Bakit sayo lang sinasabi ni Tristan problema niya ha?" kunwari ay galit at
nagdaramdam na sambit ni Janus.

"Kasalanan ko bang ako lang nakita niya kagabi?"

"Busy kasi kayo sa pangchichicks." natatawang sabat ni Ethan.Biglang namang

tinakpan ni Janus ang magkabilang tenga ni Ailee.

"Ano ba Ethan!Baka marinig ka ng Ailee ko, ma-turn off pa sakin 'to!" Nagtawanan
kaming tatlo ng biglang nagmulat si Ailee at bigla nitong hinila ang bangs ni Janus
at sinabunutan.Napasigaw ang huli dahil sa sakit.

Natigil ang pag-iingay namin ng makarinig kami ng mahinang pag-iyak.Napatingin kami

kay Cassie na noo'y nakasubsob sa dibdib ni Jhay.

"Cassie, why are you crying? H-Hey Hon?" biglang gumuhit ang pag-aalala sa itsura
ni Jhay ng makita ang sunud-sunod na pagpatak ng mga luha sa mata ni Cassie. Pati
kami napatigil. Pano kasi kahit sanay na kaming makita si Cassie na umiiyak kapag
nalalasing hindi naman 'yun katulad ng ngayon. Maingay kasi ang iyak niya noon na
parang sanggol pero ngayon, napakatahimik ng pag-iyak niya. Parang habag na habag
siya.

"Y-Yung bestfriend ko. Naaawa ako sa bestfriend ko. Naaawa na 'ko sa kanya.A-Anong
gagawin ko?" tila nagdaramdam at nasasaktan na iyak ni Cassie. Kung hindi ako
nagkakamali, si Allison lang ang nag-iisang bestfriend niya.

"I always saw her crying. Lumalayo siya sa maraming tao para umiyak
mag-isa. Bihira na lang siyang sumabay sakin para kumain, minsan nakikita ko na
lang siya sa clinic kasi may masakit daw sa kanya pero kapag tinatanong ko naman
lagi niyang sinasabi na wala lang daw 'yun. I know that she's suffering too much
but I can't do anything for her." sumbong niya sa pagitan ng kanyang mga hikbi.
Itinakip niya ang mga kamay niya sa kanyang mukha at nagsimula ng humagulhol.

"I hate Ellaine Villanueva! I hate her so much! Kasalanan niya kung bakit
nagkakaganon ang bestfriend ko."
maktol niya habang pinupukpok ang dibdib ni Jhay.

Maingat ang mga matang nagkatinginan kaming apat, si Ailee naman parang nahulasan
sa narinig.Matagal bago tumahan si Cassie at sa sandaling iyon ay tuluyan na siyang
nakatulog sa dibdib ni Jhay habang yakap-yakap siya nang mahigpit ng huli na para
bang natatakot ito na mawala sa kanya ang ganung klase ng babae, isang totoo, at
napakabait na girlfriend. Ngayon, alam ko na kung bakit si Cassie ang nagustuhan ni
Jhay.

"Sabi na mangyayari 'to eh." biglang seryoso si Janus.

Inilibot ko ang paningin ko at napansin ko ang biglang panlalambot sa kanilang mga

itsura pwera lang kay Jhay.

"Ang gulo talaga ni Tristan." iiling-iling si Ethan.

"Sobrang tagal na nun.Ang akala ko rin, kapag ikinasal na sila ni Ate Allison
makakalimutan na niya ang first lo--- I mean Ellaine pala." opinyon ni Ailee.

Napaangat kami lahat ng paningin ng biglang tumayo si Jhay buhat-buhat ang tulog na
tulog na si Cassie.

"Ubos na 'yung huling bote. Tapos na. Pwede na kayong umuwi, o kaya kunin niyo na
lang 'yung susi ng mga guestrooms kung dito kayo matutulog. Iaakyat ko lang si
Cassie."
paalam ni Jhay at pagkatapos ay naglakad na ito papasok sa loob.

Hindi man sabihin sa isa't-isa pero sa tingin pa lang ay mukang alam ko na kung ano
ang ibig-sabihin ng pare-parehas na smirk namin nina Janus at Ethan.

"Jhay pare, goodluck!" si Ethan.

"Pare, ninong ako ha." si Janus.

"Sagot ko na babyshower!" boluntaryo ko habang nakataas ang isa kong kamay. Biglang
namula ang mga pisngi ni Jhay ng mag-side view ito samin dala ang galit na galit na
titig. Cute.

Mabilis na itong tumalikod ngunit nakakadalawang hakbang pa lang ito ay muli itong
tumigil. Matagal bago siya nagsalita.

"Just trust him guys. Magtiwala lang tayo kay Tristan,sa kaibigan natin."

Seryoso ang tinig ni Jhay na para bang sinasabi na wag kaming mag-alala sa
nangyayari sa mag-asawa.Umakyat na ito sa taas at naiwan kaming iiling-iling.
Wala na akong sinayang na panahon at tumayo na ako.

"San ka pupunta,pare?" sabay na tanong nina Janus at Ethan.

"May chicks lang akong pupuntahan."

---------------------------o---------------------

Bumukas ang malaking gate sa harapan ko upang bigyang daan ang pagpasok ng aking
sasakyan.Habang papasok ay nakita kong sinaluduhan ako ng dalawang guard na
parehong nasa magkabilang gilid at inaabangan ang pagpasok ko sa loob.Sa matagal na
panahong paninilbihan nila ay sigurado akong sanay na silang makita ako rito. Nung
mga bata pa kasing kaming magkakaibigan, dito sa mansion nina Tristan ang
playground naming lahat. Dito kami laging naglalaro noon, dinadala namin dito 'yung
mga laruan naming mga lalaki tulad ng mga robots at laruang sasakyan. Bale sina
Allison at Ellaine lang noon ang naglalaro ng barbie at doll house dahil baril-
barilan at mga laruang panlalaki ang kay Ailee.

Napangiti ako ng maalala ko 'yung time na naglalaro sina Allison at Ellaine ng doll
house tapos ginulo ni Janus kasi kunwari may dumaan daw na halimaw which is 'yung
laruan niyang mukang alien. Iyak ng iyak nun si Allison dahil pinaghirapan daw nila
'yung ayusin ni Ellaine kaya dala ng sobrang pagkainis kung kaya't pinukpok ni
Allison 'yung napakabigat niyang dollhouse kay Janus. Ngalngal ang lalaki.

Naalala ko rin na lagi kaming nakapila lahat at sunud-sunod na pinapalo ni Manang

sa tuwing nakakabasag kami ng mga display, pero imbis na mag-iyakan tumatawa pa
kami at naglulundagan, dahilan kung bakit kunsumeng-kunsume ang matanda samin.

Binuksan ko na ang pinto ng kotse ko at lumabas saka nagderetso sa loob ng mansion

nina Tristan.

"Magandang gabi po Sir Migz." bati sakin ng isa sa mga katulong dito na halatang
ka-edad ko lang.

"Good eve din, nandyan ba si Tristan?"

"Wala pa po eh, pero tumawag po siya kanina kay Manang Elly na gagabihin daw po
siya ng uwi." magalang na sagot nito.
"Si Allison?"

"Kanina pa po siyang tanghali tulog eh."

Napakunot ako ng noo. Kailan pa naging antukin si Allison, eh gantong oras napunta
pa 'yun kung saan-saan.Bumuntung-hininga ako, buti na lamang at wala sila, para
naman nang sa ganun ay makausap ko ng sarilinan ang totoong pakay ko. Ang alam ko
rin kasi ay nasa isang business trip si Tito Robert ngayon.

"Ganun ba. Ok. Then how about Ellaine? N-Nandiyan ba siya?" pagderetso ko. "Po? O-
Opo nandito po siya." halata ang pagtataka sa mata ng maid marahil nagtataka siya
kung bakit ko hinahanap si Ellaine na hindi ko naman ginagawa noon. Isang beses pa
nga lang ako nakakapunta sa silid niya,at sa iseng beses na 'yun ay palihim pa.

"T-Tatawagin ko po ba siya?" prisinta ng kaharap ko.

"No.Ako na lang ang pupunta sa kwarto niya." Nanlaki ang mga mata ng maid dahil sa
sinabi ko.Ngumiti lamang ako ng cute at nagsimula na kong maglakad paakyat sa grand
staircase ngunit nakaka-ilang hakbang pa lang ako ay bigla muling akong napatigil.

"Wait.Pakisabi sa ibang mga personnel niyo dito,wala munang aakyat ng second

floor.Very confidential ang pag-uusapan namin ni Ellaine,bawal ang may ibang
makarinig." ma-awtoridad na paalala ko sa katulong at pagdaka'y binigyan ko siya ng
isang pa-charming na kindat nasiyang ikipinamula niya.

"O-Opo!" sagot nito.

"Good." huling sinabi ko bago ko tuluyang inakyat ang second floor.

Huling hakbang bago ko marating ang tapat ng kwarto niya ay pansamantalang tumigil
muna ako.Humugot muna ako ng isang malalim na hininga upang mag-imbak ng lakas ng
loob para harapin siya dahil alam kong sa oras na pumasok ako sa loob ay baka hindi
ko makontrol ang nararamdaman ko.

Nang handa na ay muli na kong humakbang at deretsong kumatok sa pintuan.Wala pang

ilang segundo ay mabilis na bumukas ang pinto na para bang may inaasahan itong
dumating.

"Tris----"

Natigilan siya.Nakita ko kung pano unti-unting nawala ang mga ngiti sa kanyang mga
labi ng makita niya ako. Hindi niya siguro ine-expect na makita ako ngayon dito.

Pinilit kong huwag magpakita ng kahit na anong uri ng emosyon.

"Mukang may iba ka yatang inaasahan na bisita Ellaine." sakrastikong saad ko habang
deretso akong nakatingin sa kanyang mga mata ngunit nauna siyang nag-iwas ng
paniningin.

"I...I thought you're Tristan. A-Akala ko kasi uuwi siya ngayon ng maaga."
paliwanag niya na hindi man lang makatingin ng deretso sakin.

"Kaya ba napagkamalam mong ako si Tristan ha? Bakit Ellaine? Dito na ba sa kwarto
mo dumederetso si Tristan pag-umuuwi siya?" Mabilis niyang inangat ang kanyang ulo
paharap sakin at ipinukol sakin ang puno ng galit niyang mga titig. Hindi ako
umiwas, bagkus nakipagtagisan ako ng titigan.

"Bakit hindi ka makasagot?" Nagsisimula ng manginig ang mga kamao ko dahil sa

galit. Sa tuwing pumapasok kasi sa isip ko na may ibang lalaki ang pumapasok sa
silid niya ay hindi ko mapigilang hindi mamuhi.

Napalitan ng pagka-sakrastika ang galit niyang itsura. Itinaas niya ang chin niya
na para bang nagmamalaki pa siya. Pilit niya ring itinaas ang kilay niya na alam
kong hindi naman niya ginagawa kahit nagagalit siya. Ngunit sa likod nun ay halata
pa rin ang pangingilid ng kanyang mga luha.

"Oo, dito nga siya pumupunta, hindi lang sa tuwing uuwi siya, kundi dito rin namin
sabay na ginagawa ang iba naming officeworks na dalawa, dito rin kami minsan
kumakain ng sabay, kapag wala kaming ginagawa dito siya sa KWARTO KO madalas
tumatambay. Ano? Masaya ka na? Kaya kung wala ka ng ibang sasabihin pa Migz,
makaka-alis ka na."

Nanlisik ang mga mata ko dahil sa walang pakundangang pinagsasabi niya. Kusang
kumuyom ang mga kamao ko na noo'y hindi mapigilan sa pangangatal dala ng sobrang
pagka-poot.

Akma na sana niya kong pagsasarhan ng pinto nang sa hindi ko malaman na dahilan ay
sapilitan ko iyong itinulak at dahil mas malakas ako sa kanya kaya mabilis na
nakapasok ako sa loob. Pabagsak na isinarado ko ang pintuan.

"Migz!"

Hindi ko na siya hinayaang makapagsalita pa dahil mabilis kong hinigit ang braso
niya at marahas na idinikit ko siya sa pader. Walang pagdadalawang-isip na sinakop
ko ang kanyang mga labi habang sinadya ko siyang ikulong sa mga bisig ko upang
hindi siya makagalaw. Nagpupumiglas siya ngunit mas lalo ko lamang pinupusukan ang
bawat halik ko. Marahas kong inilipat ang mga labi ko pababa sa kanyang mga leeg.
Maya-maya pa'y narinig ko ang pag-iyak niya. F*ck that sounds.

Noon lang ako bumalik sa dati kong katinuan, lumuwag ang pagkakayakap ko sa
kanya at ginamit naman niya ang pagkakataon na iyon para maitulak ako.Kasabay n'on
ang pagtama ng palad niya sa pisngi ko.Dahil sa sobrang lakas ng pagkakasampal niya
kaya napaharap ang mukha ko sa kabilang direksyon. Nag-init ang pisngi ko,
pakiramdam ko bumakat ang palad niya roon.

"Ano bang ginagawa mo Migz! Ang sama mo!Napakasama mo!"

muhing-muhi na sigaw niya.

"Wag mo akong itulad sa mga babaeng nakakasalamuha mo sa bar dahil hindi ako
katulad nila!" pagpapatuloy niya.

Bahagya akong napatingala at walang boses na napatawa ako sa hangin.Iniikot ko ang

paningin ko paharap sa kanya kasabay ng pagtaas ng sulok ng labi ko.

"Mali ka Ellaine,dahil hindi ka na naiiba sa mga babaeng 'yon. Sa katunayan nga,

mas mababa ka pa kesa sa kanila.A slut and a pathetic whore."

Sasampalin niya pa sana ako ngunit mabilis kong nasalubong at nahawakan ang wrist
niya. Kita ko ang mga luhang malapit ng bumagsak mula sa kanyang mga mata.

Alam kong nasaktan siya sa ginawa at sinabi ko dahil ito ang unang pagkakataon
na nasabihan ko siya ng ganun.Dati-rati kasi,ako ang nagtatanggol sa kanya laban sa
mga taong nangmamaliit sa kanya,sa mga taong nangungutya sa kanyang pagkatao,na isa
lamang daw siyang hamak na ampon,na isang hamak na bastarda na itinapon sa bahay-
ampunan.Sa tuwing umiiyak siya noon ako ang laging nagpapatawa sa kanya, ako ang
laging nagpapalakas ng loob niya.Sa tuwing nakikita ko siyang malungkot dahil lagi
siyang iniiwan ni Tristan para kay Allison ay ako ang nagsisilbing clown niya.Nami-
miss ko na ang mga masasaya naming tawanan,malulutong na halakhakan at nakakatuwang
kulitan. Pero naglaho ang lahat dahil masyado siyang nabulag ng isang bawal na pag-
ibig.

I miss the old her.I miss the old Ellaine.'Yung babaeng alam ang tama sa mali,'yung
babaeng hindi nawawala ang mga ngiti sa bawat araw na nagdaraan. Ang layo na niya
sa dating siya.Punung-puno ang mga mata niya ngayon ng lungkot at sakit.Balot ng
kalungkutan at pangungulila ang mundo niya.

Marahas na hinila ni Ellaine ang braso niya mula sa pagkakahawak ko na para bang
nandidiri siya.

"Kahit ano pang gawin at sabihin mo Migz, hindi pa rin non mababago ang
nararamdaman ko para sa kanya."
buo ang loob na sagot niya. Talagang pinaninindigan niya ang gusto niyang gawin.

"Tama na! Tumigil ka na Ellaine!"

nangangatal ang mga labi ko dahil sa pagpigil ng sari-saring emosyon sa dibdib
ko.Para na akong sasabog dahil sa pinaghalong sakit at kirot na nararamdaman ko
ngayon.

"Nung una, sinadya mong ipakita kay Allison na ikaw ang gusto ni Tristan at hindi
siya, sinadya mong isipin niya na hindi siya mahalaga kay Tristan dahil lagi mong
inaagaw ang atensyon nito na dapat para sa asawa niya. Nagpapa-awa ka sa kanya para
makuha mo ang gusto mo."

Nagsimula ng dumaloy ang mga masasaganang luha sa kanyang magkabilang pisngi.

"Nung panahon na naramdaman mong binabalewala ka na ni Tristan, hindi mo 'yun

natanggap kaya gumawa ka ng paraan. Hanggang sa dumating ka na sa punto na sinadya
mo nang saktan ang sarili mo."

"W-What do you mean? Ano bang pinagsasasabi mo!"

sigaw niya sa pagitan ng kanyang mahinang pag-iyak. Pilit siyang nagkukunwari na
hindi niya alam ang sinasabi ko.
 "Akala mo ba hindi ko alam Ellaine! Na sinadya mong ibangga ang kotse mo para lang
makuha ang atensyon ni Tristan, para sa ganun magmuka ka na namang kawawa at
magkaron ng dahilan para hindi ka niya iwan!"

Bigla ay nanlaki ang mga mata niya dahil sa pagkabigla, nakita ko kung pano
nangatal ang mga daliri niya. Hindi niya siguro inaasahan na may makakahalata sa
ginawa niya nung nakaraang linggo.

"Tama na, Migz."

"At pagkatapos nito ano naman ang sunod na isasakripisyo mo ha Ellaine? Ang katawan
mo? Ibibigay mo rin ba sa kanya pati ang katawan mo! At ano? Papayag kang maging
kabit niya? You're going to be his bestfriend, and at the same time, mistress."

"TUMIGIL KA NA! TAMA NA!" galit na galit na sigaw niya.

"Kung sila napapaniwala mo sa lahat ng kasinungalingan mo, pwes ibahin mo ako

Ellaine. Dahil kung meron mang taong nakakakilala sayo sa likod ng maskara mo, ako
lang 'yon at kung meron mang iba, malamang nananahimik na lang 'yon dahil alam kong
naaawa siya sayo."

Natahimik siya ngunit sunud-sunod naman ang ginawa niyang paghikbi. Tumataas-baba
ang balikat niya marahil sa pinaghalong pagkasuklam at sakit. Unti-unti na ring
nanlabo ang paningin ko dahil sa pamumuo ng mga butil ng luha saking mga mata.

Alam kong nahihirapan na rin siya, alam kong may kinikimkim din siyang hinanakit sa
dibdib niya pero hindi niya 'yun sinasabi kahit kanino maging kay Tristan dahil
natatakot siyang maiwan kapag nalaman nito ang totoong nararamdaman niya.

"Kailan mo ba balak tumigil Ellaine? Kailan ka pa ba titigil? Hihintayin mo pa

bang dumating ang panahon na magising siya sa katotohanan bago mo siya matutuhang
pakawalan? Hihintayin mo pa bang dumating ang araw na wala ng matira sayo bago ka
sumuko? "

Matagal bago siya nakasagot. Pinahid niya nang magaling ang kanyang mga luha gamit
ang kanyang palad at muli niyang itinaas ang kanyang baba tanda ng hindi pagsuko.

"Kahit wala ng matira sakin na kahit ano, kahit dumating 'yung araw na magmuka na
kong tanga at mababang babae sa paningin ng lahat, hindi ko pa rin 'yun gagawing
basehan para isuko ang nararamdaman ko. Kahit na ano pa mang mangyari, ipaglalaban
ko ang nararamdaman ko kahit kapalit pa non ang dignidad at buhay ko."

Isa-isa nang nagsipatakan ang mga luhang kanina ko pa kinikimkim saking mga mata.
Tila pinipiga ang puso ko dahil sa sobrang sakit at hapdi. Pakiramdam ko bigla
akong nanlambot.

"E-Ellaine."
nanghihinang nasambit ko na lamang sa pagitan ng paggaralgal ng tinig ko.
 "Bata pa lang ako si Tristan na ang minahal ko, unang kita ko pa lang sa kanya
noon alam kong siya na ang magiging sagot sa lahat ng kahilingan at pangarap ko. At
nangyari nga 'yon. Siya ang nagpuno ng pangungulila ko sa buhay. Siya ang nagturo
sakin kung pano maging masaya,kung pano tumawa ng walang iniisip na problema. Sa
paglipas ng panahon, siya lang ang tanging taong nakasanayan kong makasama. Ngayon,
sinasabi mong kalimutan ko na siya. Migz, para mo na ring sinabi sakin na
magpakamatay ako."

Napapikit ako ng mariin at iniiyak ko lahat ng nararamdam ko.

Wala ng mas sasakit pa sa katotohanang ang taong ipinaglalaban mo ay may ibang

taong ipinaglalaban din. Masakit man pero kailangan kong tanggapin, na ang babaeng
matagal ko ng minamahal ay kailanman hindi magiging sakin.

Pinahid ko ang mga luha saking mga mata at buong sinsero na tinitigan ko
siya.

"Sige. Kung 'yan ang gusto mong gawin sa buhay mo. Fine. Papabayaan na
kita Ellaine."

Lumunok ako at nagsimula ng maglakad papunta sa pintuan. Hinawakan ko ang

doorknob.

"Simula ngayon, hindi na kita papakialaman pa sa lahat ng magiging desisyon mo,

Ellaine. Go. Gawin mo lahat ng gusto mong gawin sa buhay, hindi na ko
makikialam.Pero eto ang tatandaan mo Ellaine, sa oras na mabigo ka, sa oras na
pagsisihan mo lahat ng ginawa mo, 'wag na 'wag kang lalapit sakin para humingi ng
tulong, dahil kahit maglumuhod ka pa sa harap ko, kahit lumuha ka pa ng dugo,
hinding-hindi na kita papansinin.

Dahil kahit mahal pa kita, kayang-kaya kitang balewalain."

Huling salitang binitiwan ko bago ko iniikot ang knob at dahan-dahang binuksan ang
pintuan.

Sabi nga nila, kasama sa pagmamahal ang salitang PAGPAPALAYA. Minsan kailangan mo
nang tumigil hindi dahil sa napapagod ka na, hindi rin dahil sa sumusuko ka na,
kundi dahil 'yun na lang ang tanging bagay na mapagpipilian mo. Mahal ko siya, kaya
hahayaan ko na lang siya sa bagay na ikasasaya niya.

Hahakbang na sana ako nang bigla akong matigilan. Nanlaki ang mga mata ko dahil
sa pinaghalong gulat at pag-aalala. Tila namanhid ang buo kong katawan. Nakatayo
siya ngayon sa harapan ko ngunit hindi siya sakin nakatingin kundi sa taong nasa
likod ko, kay Ellaine.

Alam kong kanina pa siya nandito at sigurado akong narinig niyang lahat ang
naging pag-uusapnamin ni Ellaine. Namumula ang mga mata niya dahil sa sobrang galit
at pagka-poot,nakakatakot. Ngunit sa likod non ay nakabalatay ang sakit sa kanyang
anyo, ang pamumuo ng luha sa kanyang mga mata.

"M-Ma-Manang Elly?........"

-----------------------------------------------------------------------------------
----

Countdown tayo mga ka-one-sided love! :D

#thelast17chapters

Please like our fb page (may pa-games ako dun, and kung ano ang prize? Basahin
niyo na lang :D )
Just click the external link ------------------->

Thank You! Please do vote and comment.

-MissSONE
<center><h1>Chapter 24</h1></center>
<hr>
Ellaine's POV

Naglakad siya ng deretso na sa akin lang nakatingin.Pakiramdam ko bibigay ako

anumang oras habang sinasalubong ko ang namumuhi niyang mga titig. Halos magningas
ang kanyang mga mata dahil sa sobrang pagkasuklam at pagkagalit ngunit ang tanging
nagpasakit sa damdamin ko ay ang mga luhang nagsisimula ng mamuo sa gilid ng
kanyang mga mata. Lalong lumabas ang mga kulubot na balat sa kanyang mukha dahil sa
pinaghalong pagsabog at pagpigil ng kanyang emosyon.
Luha, dulot ng pagkalungkot at panghihinayang.

Gusto kong magsalita ngunit hindi ko magawang ibuka ang bibig ko. Gusto kong
magpaliwanag ngunit walang rumerihistro na kahit anuman sa utak ko, nanlamig ako
bigla.

Hindi ko namalayan na nakarating na pala si Manang sa harap ko at nananatiling

nakapako ang nangangalit niyang mga titig sa mga mata ko.

"M-Manang Elly..."
 Sinubukan ni Migz na magsalita upang ngayon pa lang ay pigilan si Manang ngunit
hindi pa niya nasasabi ang gustong sabihin ay naunahan na siya ng matanda.

"Lumabas ka na Migz at isara mo ang pintuan. Pagkababa mo, pakisabi sa mga maids na
lumabas silang lahat at wala munang aakyat dito sa taas."

"P-Pero---"

"Gusto mo bang madagdagan pa ang kasalanan mo sakin ha Miguelito?"

pigil ni Manang sa kanyang galit na tono.

Magsasalita pang muli si Migz ngunit may tila kung anong nagtulak sa kanya na
tumigil na nang mapatitig siya sakin. Gusto na siguro niyang panindigan ang sinabi
niya sakin kanina na hindi na niya 'ko pakikialaman at hinding-hindi na niya 'ko
tutulungan pa.

Saglit na napayuko siya at pagdaka'y tumitig sakin na walang mababakas na kahit na

anong emosyon sa mukha.

"Sige po Manang."

'Yun lamang at tumalikod na siya at walang lingong lumabas ng kwarto. Gumuhit ang
kirot sa dibdib ko. Nagsimula ng manlabo ang paligid ko dahil sa mga butil ng luha
na humaharang sa paningin ko.

Alam kong pagkatapos ng araw na 'to ay wala na akong Migz na makikita, wala ng Migz
na tatawag at magte-text kung anong ginagawa ko, kung ok lang ba ako, wala na ang
kaisa-isang taong sincere na pupunta sa office para sunduin ako.

Lahat na lang ng bagay na ginagawa niya wina-walang bahala ko, ginagawa ko siyang
tanga. Naaalala ko nung araw na naaksidente ako,pumunta siya sa hospital ng naka-
pambahay na tsinelas lang at gulu-gulo ang buhok. Parang nagmadali yata.

First time ko siyang makita non na umiyak. Nakakatawa nga eh, ang isang playboy
slash casanova, umiyak.

Wala sa intensiyon ko ang saktan siya lalong-lalo na ang paasahin siya dahil kahit
papano may pinagsamahan naman kaming dalawa. Sadyang hindi ko lang talaga kayang
suklian ang pagmamahal na ipinapakita niya, hindi dahil hindi ko siya kayang
mahalin kundi dahil meron ng ibang lalaki ang nakalaan sa puso ko.Walang iba kundi
si Tristan.

Bata pa lang ako siya na ang pinangarap kong makasama sa buhay,pinangarap kong sana
balang araw matutunan niya rin akong mahalin.Wala na akong ibang gustong makuha pa
sa buhay ko,tanging pagmamahal lang ni Tristan ang hinihiling kong makuha. 'Yun
lang, sapat na.
Bumalik ang lahat sa kasalukuyan.

Hindi pa rin inaalis ni Manang Elly ang tila nag-aapoy na niyang mga mata sa akin.
Kung nakakamatay lang siguro ang titig niyang 'yon ay marahil kanina pa ko wala sa
mundo.

"Ang kapal ng mukha mo."

mahina ngunit dama ko ang poot sa nanginginig niyang tinig.

Hindi agad ako nakapagsalita.Inaasahan ko nang mangyayari 'to pero hindi ko

inaasahan na ganito pala kasakit na pagbitawan ka ng isang masakit na kataga na
galing pa mismo sa isang taong mahalaga sayo. Isang taong, nag-aruga at nagmahal
sayo simula't-sapul pa lang.

"Ang kapal ng mukha mo Ellaine Villanueva!" kasabay ng pagsigaw niyang 'yun ay ang
isa-isang pagpatak ng masasaganang luha sa kanyang magkabilang pisngi. Naitakip ko
ang isa kong palad sa bibig ko, hindi ko na namalayan na napahikbi na ko dahil sa
pagpigil ng emosyon.

Masakit palang makitang umiyak dahil sayo ang isang taong itinuring mo bilang tunay
na magulang sa mahabang panahon.Pinipiga ang puso ko sa sakit habang pinagmamasdan
ang sunud-sunod na pagbuhos ng emosyon ni Manang sa harap ko.

"Nagkamali ako sayo Ellaine. Akala ko, matalino ka, akala ko, madignidad kang
babae, akala ko iba ka kay Allison at sa ibang mga babae. Nagkamali ako, nagkamali
kaming lahat sa sayo. Ang galing mong magmaskara, lahat kami napaniwala mo."
nakakunot ang noo habang puno ng pagsisisi ang ginawa niyang pag-iling.

"Isang malaking pagkakamali ni Roberto ang pulutin ka sa basurang pinanggalingan

mo. Kung alam ko lang sana na mangyayari ang mga ganitong bagay, sana ako na ang
tumutol noon pa man na ampunin ka. Hindi ako makapaniwalang nakapag-alaga kami ng
isang ahas sa mansion na 'to."

"Tama na Manang."
pakiusap ko sa pagitan ng mga luha ko.

Nasasaktan na 'ko sa sunud-sunod na masasakit na salitang binibitiwan niya. Kahit

kailan hindi niya 'ko pinagsalitaan ng ganun dahil napakabait niya sakin.

"Akala ko noon,malayo ang pagkakaiba niyo ni Allison. Tumatak na sa isipan ng

lahat ng tao na si Allison, isang maldita, spoiled brat, at pasaway habang ikaw
naman mabait, matalino, mahinhin at matino. Ngayon, napatunayan ko na ang
katotohanan. At kung meron mang demonyo sa bahay na ito, hindi 'yun si Allison
kundi ikaw 'yon Ellaine! Totoo si Allison sa sarili niya, walang halong
pagkukunwari, samantalang ikaw itinatago mo sa ang tunay mong ugali para magustuhan
ka ng lahat. Nagbabalatkayo ka para makuha mo ang atensyon ng iba!"

"TAMA NA SABI!"
 Nangibabaw sa buong silid ang alingawngaw ng sigaw kong 'yon na siyang
ikipinanahimik ni Manang.

Nakita ko kung pano nag-iba ang ekspresyon ng mukha niya, nanlaki ang mga mata niya
dahil sa pagkagulat. Hindi niya siguro akalain na makakayanan ko siyang sigawan ng
ganun kalakas.

Marahas kong pinunasan ang basang pisngi ko gamit ang palad ko at pagkatapos ay
taas noo akong humarap sa kanya.

"Allison. Allison. Allison! Lahat kayo puro Allison! Si tito Robert, ikaw, at
lahat ng tao sa bahay na 'to puro Allison! Oo, magka-iba kaming dalawa, mag-kaibang
mag-kaiba! Dahil siya ang lagi niyong pinagtutuunan ng pansin, siya ang itinuturing
niyong prinsesa sa bahay na 'to samantalang ako....

samantalang ako kung itrato niyo parang hindi nag-eexist sa mundo."

"Ellaine!"

"Bata pa lang kami siya na ang paborito ni tito Robert, siya lagi ang may bagong
laruan at damit, siya lagi ang sinasama niya kapag mamamasyal sila, si Allison
lahat ang kumukuha ng atensyon ng lahat. Kapag nadadapa siya't nasusugatan, lahat
kayo alalang-alala.Kapag nagkakasakit siya halos hindi na kayo matulog lahat
mabantayan lang siya. Kayo ba? Kayo ba ni minsan natanong niyo ako kung ayos lang
ba ako? Minsan ba natanong niyo kung anong masakit sakin? Minsan ba natanong niyo
kung nasasaktan ako!"

Tumaas-baba ang dibdib ko para mabalanse ang bigat ng dibdib ko dulot ng

pagkagalit at pagdaramdam ganun din ang kaharap ko.

"Alam niyo? Nung araw na inampon ako ni tito Robert 'yun yung araw na sobrang saya
ko. Akala ko kasi mapupunan na 'yung pangungulilang nararamdaman ko para sa
magulang ko. Akala ko may bagong pamilya ng magmamahal sakin,pero nagkamali ako.
Lalo niyo lang pinaramdam sakin na nag-iisa lang ako sa mundo."

"Kaya ba pinagpipilitin mo ngayon ang sarili mo kay Tristan kahit alam mong may-
asawa na siyang tao?"

Kumuyom ang mga kamao ni Manang.

"Mahal ko si Tristan. Siya lang ang tanging tao na nakakaintindi sa lahat ng

pinagdadaanan ko sa buhay na 'to. Siya lang ang tanging tao na nagparamdam sakin ng
tunay na kahulugan ng salitang buhay na kahit kailan hindi ko naramdaman sa inyo!
Kaya 'wag kayong magtaka kung bakit kaya kong isakripisyo at gawin ang lahat
mapunta lang siya sakin, mahal ko si Tristan! Narinig niyo? Mahal ko siya! Ma-----"

Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko dahil inunahan na 'yon ng pagtama ng isang

palad sa kabilang pisngi ko. Napatingin ako sa ibang direksyon dahil sa lakas ng
pagkakasampal niya. Akala ko isang beses lang, ngunit nasundan pa iyon ng isa at
muli niya akong sinampal sa kabilang bahagi naman ng aking pisngi. Doon na ko
napahagulhol ng malakas, tumaas-baba ang balikat ko.
"Wala kang utang na loob! Napakahalang ng kaluluwa mo! Wala kang karapatang
sumbatan ang pamilyang 'to! Baka nakakalimutan mo Ellaine na kung hindi dahil sa
pamilya na 'to wala ka ngayon sa kinatatayuan mo! Ang pamilyang 'to ang dahilan
kung bakit maayos ngayon ang buhay mo kumpara sa ampunang pinanggalingan mo!
Pagkatapos ng lahat ng kabutihang ibinigay sayo ng pamilyang 'to eto, eto pa ang
igaganti mo!"

Halos hindi ko na marinig ang mga sinasabi niya dahil nangingibabaw sa puso't-isip
ko ang matinding kirot. Pakiramdam ko,pinagkaitan na naman ako ng langit.

"Ang makiapid sa asawa ng iba, mahal man nila ang isa't-isa o hindi, ay isang
kasalanang mortal, Ellaine.Kung hindi mo kayang mahiya sa sarili mo at sa ibang
tao, kahit man lang sa diyos, gumalang ka. Tandaan mo 'to, alam kong darating at
darating ang parusa mo't kakarmahin ka rin balang araw. At sa oras na dumating ang
araw na 'yon Ellaine, isinusumpa ko, kahit maghingalo ka pa sa harap ko, kahit mag-
gilit ka pa ng patalim sa leeg mo,wala na akong pakialam pa. Matutuwa pa ako kung
mangyari man 'yon sayo."

"M-Manang..."

Gusto kong magmakaawa sa kanya, gusto kong bawiin lahat ng sinabi ko ngunit mas
minabuti ko na lang na manahimik dahil mas nananaig ang sinisigaw ng puso ko sa
sinasabi ng isip ko na hayaan na lang siya at ang mga taong mang-iiwan sakin, na
kahit anong mangyari 'wag kong pansinin ang ibang tao bagkus ipagpapatuloy ko
lamang ang pakikipaglaban ko para sa pagmamahal na pinapangarap ko.

"Binabantaan kita Ellaine Villanueva, sa oras na magkagulo at masira ang pamilyang

'to ng dahil sayo, tandaan mo, ako mismo ang kakaladkad sayo palabas ng mansion na
'to."

'Yun lamang at naglakad na siya palabas ng kwarto ko. Kasabay ng pagsara ng pintuan
ay ang pagbagsak ko sa sahig. Napaluhod ako dahil sa sobrang panghihina.

Dalawang tao. Dalawang mahalagang tao ang nawala sakin ngayon. Dahil sa pag-ibig na
pilit kong ipinaglalaban, marami ang nawala. At sa oras na mabigo pa ako,hindi ko
na alam ang gagawin ko.

Hindi ko alam kung hanggang kailan akong magiging matatag, walang kasiguraduhan
kung kailan ako magiging matibay para ipagpatuloy 'to.

Pero isa lang ang sinisigurado ko, handa kong tanggapin lahat ng parusa kahit pa
hamakin nila ang pagkatao ko.Magbibingi-bingihan ako sa sasabihin ng iba.Lahat
naman ng sakit handa kong tanggapin,'wag langmawala si Tristan sa buhay ko. Ganyan
ko siya kamahal.

Nang maramdaman ko nang wala ng pumapatak na luha sa mata ko ay napagdesisyunan ko

nang tumayo.Mabagal na naglakad ako pabalik sa kama,ngunit hindi pa ako nakaka-
tatlong hakbang ay bigla na lamang akong nakaramdam ng kirot sa may bahagi ng tiyan
ko.Maya-maya pa'y inihit na ako ng sunud-sunod na ubo.

Napa-upo na ako sa sahig ng hindi ko na kinaya pa ang matinding sakit ng lalamunan

ko. Napakapit ako ng mahigpit sa kobre-kama habang ang isa ko namang palad ay
mariing nakatakip sa bibig ko.

Pakiramdam ko malalagot ang lalamunan ko dahil sa hindi pagtigil ng ubo.Napatigil

lamang ako ng may maramdaman akong likido na lumabas mula sa aking bibig. Bumilis
ang tibok ng puso ko habang dahan-dahang inaalis ang aking palad mula bibig ko.

Kinabahan ako, at ganun na lang ang panlalaki ng mata ko nang makita ko ang
likidong nagkalat sa palad ko.

Dugo.

3rd person's POV

Mabagal na naglalakad si Manang Elly habang tinatahak ang direksyon papunta sa

third floor. Plano niyang puntahan si Allison upang gisingin ito dahil kaninang
tanghali pa ito natutulog at hindi pa kumakain.

Habang daan ay maya't-maya ang ginagawa niyang pagpunas sa bawat butil ng luha na
kanina pa pumapatak mula sa kanyang mga mata.

Hindi kasi niya magawang paniwalaan na ang batang 'yon na inalagaan at minahal niya
ng mahabang panahon ay magagawang gawin ang ganung mga bagay, ni sa panaginip ay
hindi niya 'yon naisip dahil iba ang pagkakakilanlan niya rito.

Napakabait ng batang 'yon at bukod pa roon ay napakalambing nito sa kanya, naaalala

pa nga niya nung minsang magkasakit siya ay si Ellaine ang nag-alaga sa kanya, ito
rin ang laging tumutulong sa kanya sa kusina kapag nakikita na nitong napapagod na
siya, ito ang nagbubunot ng mga puti niya sa buhok, nagmamasahe kapag sumasakit ang
batok niya. Parang mag-lola na nga ang turingan nila, parang tunay na magkapamilya.

Sa lahat ng batang nagkalat noon sa mansion ay tanging si Ellaine lamang ang hindi
niya napapalo dahil napakabait nito.

Hindi niya lubos maisip ang naging pagkukulang niya rito para magbago ito ng ganun.

Noon niya mas lalong napatunayan ang tunay na kahulugan ng pagmamahal, at sa

pangalawang pagkakataon ay napahanga na naman siya sa nagagawa nito sa lahat ng
tao. Kayang-kaya nitong kontrolin ang lahat.

Napatigil siya sa paglalakad at mariing napahawak sa handrail para magsilbing

suporta, nanikip kasi bigla ang dibdib niya ng muling maalala ang malungkot na
alaala na sinapit ng taong minahal at inalagaan niya rin matagal na panahon na ang
nakalilipas.

Agad niya iyong winaksi sa isipan niya,ayaw na niyang alalahanin pa ang nakaraan.
Bumabalik lamang ang lahat ng sama ng loob niya.
Nagpatuloy siya sa paglalakad hanggang marating niya ang kwarto kung saan ngayon
natutulog si Allison.Alam niyang wala ito sa kwarto nilang mag-asawa dahil alam
niyang may hindi na naman pagkakasunduan ang dalawa.

Kumatok siya sa pinto at ng walang sumasagot ay dahan-dahan na niyang binuksan ang

pintuan.Nakaramdam siya ng pagkahabag ng makitang tulog na tulog ang dalaga,
marahil sa pagod at stress na dinaranas nito ngayon.

Napapansin niya kasi nitong nagdaraang mga araw na lagi itong tulala at walang
ganang kumain. Lagi lamang itong nagkukulog dito sa loob ng kwarto at bihirang
lumabas.

Pinaghalong awa at paghanga ang naramdaman niya ng mga oras na 'yon. Alam niya kasi
na kahit sobra ng nasasaktan at napapagod ang dalaga ay heto pa rin ito
nananatiling matatag.Kung meron mang tao na mas dumaranas ng paghihirap sa loob ng
mansion na ito, 'yun ay walang iba kundi si Allison. Alam niyang sobra-sobra ng
sakit ang nararamdaman ng dalaga dahil sa nangyayari ngunit wala siyang magawa
dahil tanging ang mga batang iyon lamang ang makasasagot sa dinaranas nilang mga
problema sa buhay.

Dumaretso siya sa kama at naupo sa tabi ng dalaga na noo'y nakabalot ng

kumot.Maingat niyang hinagod ang buhok nito.

"Allison hija, kanina ka pa natutulog. Hindi ka pa kumakain." malumanay na sabi

niya rito ngunit nananatiling tulog ang alaga.

Napangiti na lamang ang matanda.Tulog-mantika talaga ang batang iyon. Nagbago

tuloy ang isip niya, hindi niya na lamang ito gigisingin. Sabi nga nila,mas masarap
matulog kaysa sa kumain.

Bago siya umalis ay naisipan niyang ayusin munang magaling ang kumot ni Allison.
Habang inaayos niya iyon ay may kung anong matigas na bagay siyang nakapa sa ilalim
ng kumot. Mukang hawak-hawak iyon ng dalaga dahil nakakapa niya rin ang kamay nito.

Dahan-dahan niyang tinanggal ang kumot at ganun na lamang ang panlalambot niya
dahil sa nakita. Tila tinunaw ang kanyang puso dahil sa tumambad na senaryo.

Si Allison, habang yakap-yakap sa pagtulog ang family picture nila ng mommy at

daddy niya nung bata pa siya. Sa litrato, makikitang hinahalikan siya sa kanyang
magkabilang pisngi ng kanyang mommy at daddy. Larawan ng isang masayang pamilya.

Muli ay nag-init ang sulok ng mata ng matanda. Hinalikan niya ang noo ng dalaga at
tinitigan ito ng buong pagmamahal.

"Allison hija, anak, 'wag kang mag-aalala, nandito lang si Manang, hindi ka niya
pababayaan."

Sa pangalawang beses ay muli niya itong hinalikan sa noo tanda ng pagmamahal nito
bilang isang lola at ina sa batang 'yon.

"Aalagaan at poprotektahan kita. Walang pwedeng manakit sayo habang humihinga ako."
 Sandaling inayos niya muli ang kumot nito at tumayo na. Napansin niyang medyo
nakabukas pa ang glass door ng terrace ng kwarto kaya't naisipan niya iyong isara.
Akmang hahawakan na niya iyon nang mapako ang paningin niya sa mga nagkikinangang
mga bituin sa langit na tila ba nagpapapansin sa kanya.

Apat na tao lamang ang naisip niya ng mga oras na 'yon: ang ama't-ina ni Allison,
ang mommy ni Tristan at Yohan, at ang panghuli,

ang ina ni Ellaine.

Napatingin siya sa kalangitan at puno ng pangamba na tumitig sa mga bituin.

Nararamdaman kong may darating na malaking pagsubok sa buhay ng pamilyang 'to,

malaking unos, na magpapabago ng lahat. Kaya nakikiusap ako sa inyo, tulungan niyo
sila, 'wag niyong pababayaan ang mga anak ninyo.

'Wag kayong mag-alala, gagabayan ko sila.

Huwag sana ninyong hayaang may dumanak na dugo. Nakikiusap ako sa inyo.

-----------------------------------------------------------------------------------
---

A/N :
Naii-stress si Manang :D

Sa Saturday po ang next update.

Please like our fb fan page, just click the external link --------->

Please do vote and comment. Thank you ^_^

<center><h1>Chapter 25</h1></center>
<hr>
<center><h1>A Challenge To Allison....</h1></center>
<hr>
Hi guys, I just want to tell you guys na wala pong update bukas. I'm going to
Baguio, work-related po siya at magiging busy po ako until Friday.

Sa Saturday and Sunday po ang next update ko, it means two update po bale ang ia-
update ko sa weekend.Hope you understand.

Now, habang naghihintay po kayo para sa next update.

Sa lahat po ng may twitter account, may challenge po ako.

Kayo, as a reader, sino ang gusto niyong makatuluyan ni Allison? Sino ba para
sa inyo ang karapatdapat para sa kanya?

Sino ang maka-team AlliTan? Sino ang team AlliHan?? and why?

Follow me in twitter ---------------> just click the external link.

Just use the hashtag #TeamAlliTan and #TeamAlliHan for your answer.
'Wag pong kalilimutan ang reason niyo kung bakit sila ang gusto niyong
magkatuluyan.

Kung kaninong team ang may pinakamaraming tweet ay siya ang panalo.
Hanggang Friday lang po ito kaya tweet niyo na ang bet niyo :D

-MissSONE

<center><h1>Chapter 26</h1></center>
<hr>
Allison's POV

Maataas na ang sikat ng araw ng magmulat ako ng mata.Bagaman air-conditioned ang

buong silid ay nararamdaman ko pa rin ang singaw ng init sa katawan ko. Unti-unti
akong nagmulat ng mata. Dahan-dahan kong iniikot ang ulo ko patingala sa sidetable
ng kama upang tingnan ang eksaktong oras. Mag-aalas dose na pala ng tanghali. Hindi
na ko nagtaka kung bakit tinanghali ako ngayon ng gising.

Mag-aala-sais na kasi ako nakatulog kaninang umaga. Bakit?

Una,dahil mahaba ang itinulog ko kahapon, pangalawa inumaga na rin kami ng uwi ni
Yohan, at ang pangatlo...

Mahinang napabuga ako ng hangin kasabay ng pagtikom muli ng talukap ng aking mga
mata.
 Inaamin ko, inumaga ako ng tulog dahil sa kakaisip sa kanya, kay Tristan. Hindi ko
magawang kalimutan ang ginawa niyang 'yon kagabi. Pakiramdam ko tuloy parang nasa
isang eksena ako ng pelikula ng mga oras na 'yun. Ang akala ko kasi, simula nung
nakipaghiwalay ako sa kanya wala na siyang naging pakialam sakin. Akala ko masaya
na siya ng nawala ako. Hindi ko man aminin,pero kinilig ako ng sobra nung nakita ko
ang pangungulila sa mga mata niya ng titigan niya ako sa mga mata ko.

Iritang napapikit ako ng mariin at mabilis na napailing. Aga na iwinaksi ko iyon sa

isipan ko.

'YAN TAYO EH! Konting da-moves bumibigay na agad.

Wala na kong sinayang na oras at bumangon na ko upang mag-ayos ng sarili. Marami

pang pwedeng gawin sa maghapon bukod sa pag-iisip sa mga bagay na dapat
kinakalimutan na.

Lumabas ako ng silid ng walang mababakas na sigla sa itsura. Malungkot na napabuga

na lan ako ng hangin.

Another day without him.

Yeah. Kailangan ko ng masanay para mapabilis na ang proseso.

Napalitan ng pagtataka ang itsura ko ng makita ko ang mga katulong na noo'y maya't-
mayang naglalabas masok sa isang kwarto malapit sa kwarto ko, mga tatlong silid ang
pagitan ng kwarto namin.

"Ate Rhea? Anong meron? Bakit niyo nililinis 'tong kwarto?" pang-aabala ko kay ate
Rhea na abalang nagpapalit ng kobre-kama ng
king-size bed sa loob ng nasabing silid. Iniikot ko pa ang paningin ko sa kabuuan
ng kwarto.May seryosong nagpupunas at naglilinis ng bawat lamesa,figurine at iba
pang mga display sa loob,may nagpapalit din ng kurtina at may nag-aayos ng closet.
Napatigil ang kaharap ko sa ginagawa niya at kunot-noong napatitig sakin.

"Hindi pa po ba nasasabi sa inyo?" nagtatakang tanong niya.

"Nino? Ang alin?"

"Si sir Yohan po.Pinaayos niya po samin itong kwarto dahil dito na raw po ulit siya
mag-i-stay sa mansion." paliwanag niya. Hindi ko tuloy malaman kung ngingiti ba ako
o tatawa sa sinabi ni ate Rhea. Pakiramdam ko tuloy nabuhayan ako ng pag-asa.

Si Yohan na lang ang tanging tao na nakakapagpatawa sakin ngayon. Kapag kasama ko
siya kahit papano nakakalimutan ko ang problema ko at kahit papanonababawasan ang
bigat sa dibdib ko.

Napayuko ako at masayang napangiti.

Sana nga siya na ang sagot para matulungan akong kalimutan ang kapatid niya, hindi
man ngayon, pero alam kong darating ang araw na 'yon. At umaasa ako.
 "Bakit parang ang saya mo yata ngayon babygirl?"

Mabilis na napalingon ako sa likod nang marinig ko ang pamilyar na tinig na iyon ng
lalaki,at hindi nga ako nagkamali.

Nakasandal siya noon sa door frame habang naka-cross arms.Nakasuot siya ng slacks
at long sleeve na polo. Nakabukas ang dalawang butones non sa taas
upang sadyang ipakita ang suot nitong panglalaking kwintas. Bagaman naka-suot ng
shades ay alam kong sakin siya nakatitig ng mga oras na 'yun at sa pakiwari ko'y
kanina pa siya naririto at matagal kaming pinagmamasdan. Pumasok ang ibang mga
katulong sa silid na may bitbit na mga maleta, mga gamit siguro ni Yohan.

"Iwan niyo na lang po muna lahat dyan,mamaya na lang kayo bumalik, may pag-uusapan
lang kami ni Allison." utos at pagpapa-alis niya sa magalang na paraan. Sumunod
naman ang mga maids, para silang langgam na sunud-sunod na lumabas ng kwarto.
Naiwan ako at si Yohan na noo'y nananatiling naka-sandal sa pintuan. Ngumiti siya
sakin,showing his cute dimple.

"Oh parang ikaw yata ang masaya dyan."

baling ko sa kanya. Unti-unti niyang tinanggal ang braso niya mula sa
pagkakahalukipkip.

"Makita lang kasi kitang masaya, sumasaya na rin ako." Tatawa-tawang napakunot ako
ng noo.

"Corny mo. Buti, di nate-turn off sayo mga nililigawan mo."

"Correction. Sila ang nanliligaw sakin at hindi ako." proud na sagot niya sakin na
para bang ipinagmamalaki niya na habulin siya ng mga babae,bagay na kahit sino ay
hindi magtataka.

"Sus! Napakayabang."

"Ayaw mo maniwala?"

"Ayaw."

Dahan-dahan niyang tinanggal ang shades sa mukha na dahilan upang bumagsak ang
tuwid niyang bangs sa kanyang mga mata. Tinitigan niya ko at tinitigan ko naman
siyang mabuti. Hindi maipagkakailang isa siya sa daan-daang mga lalaki na
nabiyayaan ng angking kagwapuhan.

"Oh tapos?" inosenteng tanong ko sa ginagawa niya. Akala niya siguro pupurihin ko
siya. Bahagyang sumeryoso ang mukha niya.

"Teka babygirl. W-Wala kang ibang naramdaman?"

"Wala. Ah meron pala, kinilabutan.Hahaha!"

 "Hindi bumilis tibok ng puso mo?"

"Bakit naman bibilis tibok ng puso ko, ano ka? Multo?"

Disappointed ang itsura niya ngunit hindi niya pa rin inaalis ang pagkakalapit ng
mukha niya sakin bagkus lalo niya pa iyong inilapit. Konti na lang magkakalapat na
ang mga ilong namin kaya naman humakbang ako patalikod.

"H-Hoy Yohan! Naka-drugs ka ba?"

"Ikaw ang drugs ko babygirl."

Ngumiti siya ng sakrastiko na para bang tuwang-tuwa na nakikita akong nagpapanic.

Akmang hahakbang pa sana siya ng isa ng bigla siyang matigilan. Nakita niya siguro
kung saan nakabaling ang mga mata ko.Tumuwid siya ng tayo at dahan-dahang lumingon.
Nakita namin si Tristan sa nakabukas napintuan wari'y kanina pa kami
pinapanood.Tulad ko, mukang kagigising niya lang din.Bakas ang sama ng loob at pait
sa kanyang itsura.Napansin ko rin ang paniningkit ng mga mata niya na para bang
kagagaling niya lang sa pag-iyak. Hindi ko alam pero nanlumo ako habang
pinagmamasdan ang balisa niyang itsura.

Ahh... ang Tristan ko, bakit mukang pinababayaan niya ang sarili niya.

Mabilis na nag-iwas ako ng paningin at pilit na pinatigas ang itsura ko. Gusto
kong pukpukin ng martilyo ang ulo ko dahil sa mga pinag-iisip ko.

Wala na akong pakialam sa kanya! Wala na. Wala na. Wala na!

Nang ibalik ko ang paningin ko sa direksyon kung saan nakatayo kanina si Tristan
ay tila nakaramdam ako ng pagkadismaya ng makitang wala na siya roon.

"Babygirl let's go. Kain na tayo ng lunch." aya sakin ni Yohan na kanina lang ay
sumabay sa katahimikan ko. Tumango lang ako bilang pagsagot. Sabay kaming bumaba
papunta sa dining room. Dederetso na sana kami sa nasabing lugar nang bigla ay
bumungad samin mulasa pinto ng lobby ang nakangiting si daddy.Sa likod niya ay
naroon ang mga katulong bitbit ang kanyang mga dalang bagahe at gamit. Nanlaki ang
mga mata ko sa tuwa.

"Daddy!" excited na sigaw ko.

"Hija!" ganti niya sa tuwang-tuwa na tono.Halos magtatalon ako habang tumatakbo

papunta sa kanya.Pagkalapit ko sa ay niyakap ko siya ng mahigpit.

"Hmmm..daddy bakit hindi ka man lang nagpaalam samin na aalis ka pala?" pagdaramdam
ko.Basta na lang kasi siya umalis noon at lumipad ng America ng hindi namin alam.
 Tumawa lamang siya.

"Urgent business trip 'yun Allison hija, hindi ko na nagawang magpaalam dahil
mukang busy kayong lahat. Teka? Nag-alala ba ang beautiful princess namin?"

"Daddy talaga binebeybi mo na naman ako."

Malumanay na humalakhak si daddy.

"Teka, may mga dala ako para sayo hija. Binili kita ng mga pasalubong."

Lumiwanag ang itsura ko, animo'y isang bata na natutuwa.

"Really?!"

Masayang tumango si daddy Robert. Niyakap ko lamang siya ng mahigpit bilang

pasasalamat.

"Siyempre naman,pwede ko bang makalimutan ang little cute and beautiful princess
namin? Pinadala ko na sa kwarto niyong mag-asawa ang mga iyon. Sigurado akong
matutuwa ka."

Mabilis na naglaho ang ngiti sa mga labi ko ng marinig ko ang phrase na 'niyong
mag-asawa' sa tila proud na tono ni daddy.

"Dad! I'm back! Na-miss ko kayo! Group hug!" eksaheradong bati ni Yohan at ibinuka
niya ang kanyang mga bisig, nakahanda para yakapin kami ni daddy.

"Yohan Xandford Fontanilla, narito ka na naman?" bagaman seryoso ang mukha ay alam
naming lahat na deep inside natutuwa si daddy at kunwari lamang na naiinis ito
dahil 'yun ang way niya para lambingin ang bunso niyang anak.Napakamot sa ulo ang
huli.

"Dad talaga oh, hindi mo ba na-miss ang gwapo mong anak?"

Napakaltak ang matanda.

"Hay naku,ang batang ito, hindi pa rin nagbabago. Mayabang pa rin tulad ng
dati.Proud na proud pa rin siya sa itsura niya.Pasalamat siya at naging gwapo ang
kanyang naging daddy." bulong ni daddy sakin at tila naaawang napailing na lamang
siya habang pinagmamasdan si Yohan na noo'y naka-pogi sign sa chin niya. Maya-maya
pa'y sabay kaming napatingin ni daddy sa isa't-isa at parehong napatawa.

"Dad, nakabalik na po pala kayo. Bakit hindi po kayo tumawag, sana kami na lang ang
sumundo sa inyo."
 Napalingon kami sa direksyon na pinanggalingan ng tinig na iyon. Nakita ko si
Tristan na naglalakad palapit samin ngunit hindi iyon ang pumukaw sa atensyon ko
kundi ang babaeng nasa likod niya, si Ellaine. Walang emosyon ang mukha niya lalo
na ng makita niya ako na yakap-yakap ni daddy. Napalitan ng pagka-imbyerna ang
kaninang masaya kong itsura. Tulad dati, sira na naman ang araw ko. Dahan-dahan na
kong kumalas mula sa pagkakayakap kay daddy.

"Oh Tristan hijo." Lumapit si Tristan kay daddy at nagyakap silang mag-ama ngunit
segundo lamang ang itinagal noon at kumalas na rin siya. Napatingin ako sa ibang
direksyon ng hindi sinasadyang magtama ang mga mata naming dalawa ni Tristan.
Napansin siguro iyon ni daddy kung kaya't salit-salitang itinuon nito ang paningin
saming dalawa. Nakita ko na masuri niya ring tiningnan sina Ellaine at Yohan, ganun
rin si Manang Elly na noo'y mga nananatiling tahimik sa isang tabi. Katahimikan ang
bumalot saming lahat. Ang awkward ng paligid.

"Bakit parang pang-Biyernes Santo yata 'yang mga itsura niyong lahat ngayon?
Sandali nga. May nangyari ba nung nawala ako rito?"
basag ni daddy Robert sa nakabibinging katahimikan.Magkahalong pag-aalala at
pagtataka ang tono niyang iyon.

Nagpapanic na nagkatinginan kaming lahat, lalo na si Ellaine na noo'y mahahalata

ang gumuhit na pagkabahala sa mga mata ng mapako ang paningin kay Manang.
Nakaramdam ako ng pagka-curious sa pagitan nilang dalawa.

Pasimple kong tiningnan si Tristan, nasa mukha niya ang pagkabahala. Natatakot
siguro na malaman ni daddy ang nangyayari sa pagitan naming dalawa. Alam kong nag-
aalala rin siya dahil oras na malaman ni daddy ang totoo ay baka muli itong
atakihin ng sakit niya.

"W-Wala po daddy. Everything was fine. M-Masyado lang talagang workaholic mga tao
dito kaya nagiging stressful pati mga itsura nila." Mabilis na nakahanap ng
pagdadahilan si Yohan at saka pilit itong tumawa upang alisin siguro ang
pagkabahalang nararamdaman ni daddy. Nang siguro'y makumbinsi ng sinabing iyon ni
Yohan si daddy ay bigla itong ngumiti at tila umaliwalas ang mukha. "I see." sagot
na lang ng matanda.

Dumaretso kaming lahat sa dining room upang sabay-sabay na kumain ng lunch.

Katulad pa rin ng dati ang sitting arrangement naming lahat. Sa gitna pa rin si
daddy. Magkatabi naman kami ni Tristan ganun din sina Yohan at Ellaine. Magkaharap
ang magkapatid at ganun din kami ni kokak. Habang kumakain ay siya namang kwentuhan
ng mag-aama, kung hindi tungkol sa kompanya ay sa career naman ni Yohan ang topic
nila. Sinabi na rin ng huli ang dahilan kung bakit siya bumalik dito.

Todo pagmamalaki rin si Yohan na kesyo marami na raw siyang nakuhang awards, na
milyon na raw ang followers niya sa twitter at likes sa facebook fan page niya.
Pansin ko lang na sa tuwing nagkukwento si Yohan tungkol sa sarili niya at saming
dalawa ay bigla na lamang sumasabat si Tristan at iniiba ang usapan. Hindi na 'ko
magtataka kung maya-maya lang ay magbatuhan na 'yang dalawang 'yan ng mga hawak
nilang kubyertos.

"Nga pala Ellaine,hija."

Sabay-sabay na napatigil kami sa pagkain nang tawagin ni daddy ang kaharap ko.
Clueless na tumingin si kokak kay daddy.
 "Anong plano mo sa birthday mo bukas hija?" maamong tono ni daddy. Sandali akong
natigilan sa pagnguya.

Birthday ni kokak bukas? Aba akalain mong nagbe-birthday din pala ang mga palaka?

Tahimik na inalala ko ang eksaktong petsa para bukas, at tama nga si daddy,
birthday nga 'yun ni Ellaine. Pa-simple kong tiningnan ang katabi ko gamit ang
gilid ng aking paningin. Halata ang pagka-sorpresa sa itsura niya. Nabuo ang isang
kakatwang pahayag sa aking isipan.

Hindi alam ni Tristan na birthday bukas ng pinakamamahal niyang bestfriend? Aba,

bago 'yun ah.

"Ahm, wala pa po akong plano tito Robert." magalang na sagot ni Ellaine.

"Gusto mo bang kumuha ako ng resort para doon icelebrate ang birthday mo? Imbitahan
mo na rin ang mga kaibigan mo." alok ni daddy dito. Pilit na ngumiti si Ellaine
saka umiling.

"Hindi na po siguro tito. Wala naman ho akong gaanong mga kaibigan. Ayos na ho
sigurong dito na lang sa mansion icelebrate ang birthday ko. 'Yung mga kaibigan na
lang po nila Tristan ang imbitahin natin para po mas masaya." paglahad nito ng
gusto. Tumango naman si daddy bilang pag-sang-ayon.

"Sige hija, kung 'yan ang gusto mo. Magpapahanda tayo ng marami bukas,isasabay na
rin natin sa birthday mo ang welcome party para kay Yohan. Oh Panginoon ko.
Natutuwa ako at sama-sama na ulit tayong lahat dito sa mansion. "
bagaman nakangiti si daddy saming lahat ay hindi naman maitatago ang namumuong
luha sa mga mata niya, dulot ng kaligayahan.

Aw, nagdadrama na naman si daddy. Sa bagay, sa mga may edad ng katulad ni daddy
Robert ay isang malaking blessing ng matatawag ang pagsasama-sama ng buong pamilya
na inalagaan at minahal niya sa mahabang panahon sa loob ng isang tahanan.

Sa ganung pag-iisip ay lalong nadagdagan ang pangamba sa dibdib ko na baka dumating

ang oras sa hindi tamang panahon na malaman niya ang totoong nangyayari samin. Alam
kong masasaktan at masasaktan siya.

"Oh siya nga pala, bago ko malimutan Ellaine hija. Katulad ni Allison, may binili
rin akong pasalubong para sayo. Bukod pa 'yung binili kong regalo roon. Sana
magustuhan mo." ngumiti si daddy na tama lang upang maramdaman ang pagmamahal ng
isang ama. Bigla ay lumambot ang itsura ni Ellaine nang deretso itong tumingin sa
mga mata ni daddy. May luhang namuo sa mga mata niya, hindi ako sigurado kung dahil
ba 'yun sa kasiyahan o meron pang ibang dahilan.Gumuhit ang sari-saring emosyon sa
mukha niya saka mabilis na tumungo upang siguro'y umiwas.

"T-Thank you po,tito."

 LUNES. Pagka-awas sa school ay nagkayayaan kami ni Cassie na pumunta sandali sa
mall. Bibili raw kasi siya ng pang-regalo para kay Ellaine, nahihiya raw kasi siya
kay daddy kung pupunta siya mamaya sa mansion ng walang dalang regalo. At dahil
tinatamad pa kong umuwi kung kaya't pumayag na akong samahan siya.

"Aquarium na lang kaya ang bilihin ko? 'Yung magkakasaya 'yung alaga niyong
palaka." iritang saad ni Cassie sa tabi ko. Pansin kong kanina pa siya daldal ng
daldal mag-isa habang nakasimangot. Masama yata loob. Hindi naman kasi dapat siya
mag-aapurang bumili ng regalo eh ang kaso 'yun ang kabilinbilinan ni Jhay sa kanya.
Alam naman ng lahat na under 'yan pagdating sa boyfriend niya.

Imbis na pagalitan ko si Cassie sa mga masasakit na sinasabi niya kay Ellaine ay

nakakaramdam pa ko ng tuwa. Hindi ko naman kasi masisisi ang kaibigan ko. Siyempre
kaibigan ko 'yan eh. Ang kaaway ko, kaaway niya na rin.

Marami kaming dinaanan na boutique at department store para bumili ng pang-regalo.

Tawa ako ng tawa kay Cassie, pano ba naman puro cheap na damit at mga accesories
ang pinipili niya. Alam ko kung gano kagaling si Cassie pagdating sa fashion sa mga
damit kaya alam kong sinasadya niya lang gawin ang ginagawa niya ngayon dahil nga
galit siya kay Ellaine at isa pa, wala raw siya ngayon sa mood.

Buong oras tawanan lang kami ng tawanang dalawa. Para kaming mga
sira,pinagtitinginan na kaming dalawa pero tuloy pa rin kami sa kakatawa. Napatigil
lamang ako ng makalanghap ako ng di kanais-nais na amoy sa paligid.Parang
nilalasing noon ang buong pagkatao ko dahil nakakaramdam ako ng pagkahilo.

"C-Cassie. Hindi ko gusto 'yung amoy dito sa loob. Nakakahilo."

reklamo ko sa kanya nang nakangiwi ang mukha. Sumeryoso naman ang mukha niya
ngunit hindi nawawala roon ang pag-aalala sa kanyang itsura.

"A-Allison, teka parang namumutla ka?" Nanlalaki 'yung mata ni Cassie habang
sinusuring magaling ang mukha ko na parang sumusuri sa isang hindi maintindihang
painting.

Magsasalita pa sana ko ngunit tila kusang gumalaw ang isang palad ko at mariin
iyong napatakip sa bibig ko. Napahawak ako sa may bandang tiyan ko nang makaramdam
ako ng pagbaliktad ng sikmura. Wala na kong sinayang na oras at walang paalam na
iniwan ko si Cassie sa counter at nagtatakbo palabas ng boutique.

Hindi ko alam kung ilang minuto ang itinagal ko sa pagkakayuko sa lavatorysink dito
sa ladies rest room. Halos malagot na ang lalamunan ko sa maya't-mayang pagduwal ko
kung kaya maya't-maya rin ang ginagawa kong pagmumog.Nanghihina na nga ako eh.Buti
na lang wala masyadong tao nun sa loob.

Habol ang hininga ko paglabas ko ng rest room habang pinupunusan ko ng panyo ang
bibig ko.

Ano bang nangyayari sakin? Bakit ba laging may kakaibang nangyayari sakin nitong
mga nagdaraang araw? May sakit ba ako?

Kapag nga may time ako, papapuntahin ko sa mansion ang family doctor namin para
magpatingin. Nakaka-curious na eh. Mahinang napabuntung-hininga na lamang ako at
nag-umpisa nang maglakad upang balikan si Cassie.

Habang daan ay pumukaw sa atensyon ko ang dalawang batang babae na magkahawak ang
kamay, sa pakiwari ko'y pitong tatlong taong gulang 'yung isa habang 'yung isang
bata naman ay mas matanda ng tatlong taon kaysa doon sa kasama.

Masaya nilang ini-sway ang magkahawak nilang mga kamay, ngunit ang lubos na
nakakuha ng atensyon ko ay ang pagkakapareho ng ng kanilang suot na damit, sapatos
at headband.

Tila kusang tumigil ang paa ko mula sa paghakbang at malayang sinundan ng paningin
ang dalawang masasayang batang iyon. Wari'y may kumurot na kung ano sa puso ko,
bumigat din ang dibdib ko.

Naaalala ko nung mga bata pa kami, lagi rin kami noong lumalabas na magkapareho ang
suot. Simula sa damit, medyas, sapatos, accesories at pitaka.Napagkakamalan nga
kaming kambal ng iba minsan dahil sa ayos naming 'yon.

Ibinalik ng senaryong iyon ang masayang nakaraan ko kasama siya, nung mga panahong
pareho pa kaming walang muwang sa salitang "pag-ibig". Nung mga panahong pareho pa
kaming marunong magparaya sa isa't-isa.

Hindi ko na namalayan na napangiti na lang ako mag-isa ng may luha sa aking mga
mata.

Wala talagang permanente sa mundo. Minsan marerealize mo na lang na 'yung mga

masasayang nakaraan mo, ibinigay at ipinaranas lang sayo para sandaling maging
masaya ka.

Bayolenteng pinunasan ko ang mga luha ko gamit ang palad ko.

Hindi. Matagal na panahon ko ng itinapon ang mga masasayang ala-alang 'yon kasama
siya, kinalimutan ko na 'yon kasabay ng paglimot ko sa pinagsamahan naming dalawa.

Taas-noo akong naglakad paalis upang hindi na muling pumatak ang mga luha ko.

'Yung mga ganung tao hindi dapat iniiyakan, kahit mamatay pa 'yan.

Mabilis ang mga paang naglakad ako para yayain na si Cassie sa mansion. Baka kami
na lang ang wala roon.

Habang naglalakad ay may bagay na muling nakapukaw sa atensyon ko at tila ba

nagpapapansin sakin. Nasa loob 'yon ng isang boutique, at kita ko mula sa glass
wall. Suot iyon ng maniquin, dalawang mannequin.

Dalawang dress iyon na magkapareho mula sa kulay hanggang sa pagkaka-design. Parang

idinesenyo iyon para sa magkapatid na babae, magkaibigan at at kambal.

*Flashback*
 "Ally, paglaki natin gagawin pa rin natin 'yung mga ginagawa natin ngayon ha?"
masayang saad ng batang Ellaine sakin habang sinusuklayan niya ang buhok ko.

"Lahat ate Ellaine? Maglalaro pa rin tayo ng barbie pag laki natin?"
sagot ng batang ako. Masayang tumawa ang nasa likod ko.

"Hindi lahat Ally. Ang ibig kong sabihin, paglaki natin gusto ko magsusuot pa rin
tayo ng magkaparehong damit, sapatos at bag habang naglalakad tayo sa mall. Masaya
'yun diba?"

Nanlaki yung mga mata ko dahil sa sobrang pagkatuwa.

"Sige ate! Kahit may asawa na tayo nun, gusto ko kung ano ang isusuot mo, 'yun rin
ang isusuot ko."

Masayang siyang ngumiti sakin at niyakap niya ako ng buong higpit. Naramdaman ko
roon ang pagmamahal niya sakin bilang kapatid.

"I love you Ate Ellaine."

"I love you too, Ally. Hindi tayo mag-aaway ha? Promise?"

"Promise ate Ellaine."

*End of Flashback.

Dumaloy ang masasaganang luha saking pisngi habang pinagmamasdan ko ang mga damit
na iyon. Isang tao lang ang naalala ko.

"A-Ate Ellaine....."

-----------------------------------------------------------------------------------
------

A/N:
Kapag po hindi ko natapos ngayong gabi ang next chapter baka sa Tuesday ko na
siya ma-ipost. May pasok na kasi bukas.

Mga ka-AWOSL, gusto ko lang pong magpasalamat sa inyong lahat sa pagsuporta at

pagtitiwala sakin at sa istoryang 'to. 'Wag po kayong mag-alala, bago ko pa man
isulat ang story na to ay buo na ang kwento sa isip ko, nakasulat na sa isip ko
kung anong mangyayari sa huli at kung sino ang mga makakatuluyan sa dulo.

May nangyaring maganda pero hindi ko pa po pwedeng sabihin sa lahat. Next time
ko siya ia-announce kapag ok na ang lahat... :D

Again, salamat po sa inyong lahat! Salamat po. *yuko*

Please like our fb fan page for more info... ------> just click the external link.
Follow niyo rin ako sa twitter sa mga may gusto :D
https://twitter.com/BinibiningSONE
And. Please do vote and comment.

Love,
MissSONE
<center><h1>Chapter 27</h1></center>
<hr>
Magdidilim na ang paligid ng makarating kami pareho ni Cassie sa mansion. Pagkababa
namin ng sasakyan ay umagaw saming pansin ang mga magagarang sasakyan na naka-park
sa harap ng mansion. May Mercedes Benz, Audi, Lamborghini, at BMW.

What a rich kids.

"Nandito na pala silang lahat."

saad ni Cassie bitbit ang mga regalong pinamili.

"Yeah. Tayo ang VIP sa celebration na 'to."

taas noong sagot ko habang nakataas ang aking mga kilay. Mukang naintindihan
ni Cassie ang gusto kong sabihin kung kaya't ginaya niya ako at ngumiti rin siya ng
sakrastika.

Pagkapasok namin sa loob ay sinalubong kami ng paroo't-paritong mga maids na may

kanya-kanyang hawak na tupperware, at casserole na may lamang pagkain. Abala silang
lahat. Base sa sinabi ni ate Rhea ay sa garden daw sa likod ng mansion ginaganap
ngayon ang selebrasyon at naroon na raw ang limang itlog.

Sabay na dumaretso kami ni Cassie sa nasabing lugar.

Habang naglalakad ay hindi ko na naman napigilang humanga sa kagandahan ng paligid

altough lagi ko namang nakikita ang lugar na ito kapag nasa beranda ako ng kwarto.
Sari-sari ang mga halaman at bulaklak na nakatanim doon, sinamahan pa ng parang
mala-la-encantandiang arrangement ng mga iyon. Makikita rin dito ang malaking
greenhouse na halatang pinagkakagastusan ng malaki.

"Kunin mo na ang lahat sa akin! 'Wag lang ang aking mahal!"

Mula sa kinatatayuan naming dalawa ni Cassie ay matatanaw na ang pinagdarausan

ngayon ng mini-party. May pahabang lamesa roon kung saan nakahanay ang mga pagkain
na para bang may catering. Sa gitna naman ay may pabilog na malaking metal na
lamesa, kasya siguro roon ang sampung tao habang sa tapat naman noon ay naroon ang
malaking flat screen at mala-higanteng speaker. Hawak-hawak noon ni Janus ang
microphone at nagsisisigaw.

"Alam kong kaya mong pa-ibigin siya, saki'y maagaw mo siya, pakiusap ko sayo
magmahal ka na lang ng iba! Haaahaah! Kunin mo na ang lahat sa akin, wag
laaaaaaang----"

"Takte ka naman Janus! Naririndi na 'ko sayo ha!"

sigaw na saway ni Ailee na mababakas ang pagka-irita sa mukha. Nagtawanan lang ang
iba pang naroon at pati na rin kaming dalawa ni Cassie. Nagderetso na kami roon.

"Allison! Long time no see!"

ani Ethan at sabay yakap sakin.
 "Ate Allison, na-miss ka namin!"
tuwang-tuwa na bati ni Ailee at niyakap niya rin ako. Isa-isa nila akong niyakap
na lahat kasama sina Migz at Jhay.

"Ok group hug!"

eksaheradong sigaw ni Janus at sabay-sabay nila kaming niyakap ni Cassie. Ang
nakakatuwa rito ay biglang hinatak ni Jhay si Cassie bago pa man kami mayakap ng
apat na itlog.

"I'm the only one who has a right to hug her."

deklara ni Jhay habang yakap-yakap ang girlfriend niya na para bang ayaw itong
ipayakap sa iba. Inulan tuloy sila ng sari-saring kantiyawan.

"Tingnan mo nga naman, nagiging corny na si Mr.Attorney."

panloloko ni Migz. Maangas na inirapan naman ni Ailee si Cassie.

"Pakasal na kayo para no choice na sina Ailee at Janus. Haha." kantiyaw ni Ethan.
Masama ang mukhang tinitigan ni Ailee si Janus.

"Eto? Etong mukang elepante na 'to? Pakakasalan ko? Ah bwisit, magbibigti na lang
ako!"
asik ng dalaga. Hindi naman nagpatalo si Janus.

"Oh edi magbibigti rin ako, para Romeo and Juliet! Ang cute-cute talaga ng Ailee
ko oh, payakap nga.. "

Mabilis na kinabig ni Janus si Ailee at tuwang-tuwa na niyakap ito na para bang

normal lang dito na yakapin ang dalaga. Nagtitili ang huli na siyang dahilan upang
mangibabaw ang malulutong na halakhakan.

"Naaka-over-whelmed naman ang kasiyahan ng lahat."

Napalingon kaming lahat ng marinig namin ang pamilyar na tinig na iyon. Hindi nga
ako
nagkamali, si Ellaine nga iyon, agaw-pansin ang suot niya na pulang dress.

"Eto na pala ang birthday girl eh. Red na red ah!" bati ni Ethan at saka nagbeso
silang dalawa, ganun din ang ginawa ng lahat ng bisita.

"Regalo sakin 'to ni Tristan, isinuot ko na. Bagay ba? "

mukang inosente ang itsura niya habang hawak-hawak ang laylayan ng damit niya
na para bang ipinagmamahili niya ito. Automatic na napataas ang kilay ko. Alam
kong gusto niya 'yung ipagmalaki sa lahat ng sa ganun ay magmuka akong kawawa.
Kahit kailan kasi never pa kong nabigyan o naregaluhan ni Tristan ng damit.
 "Oo bagay na bagay sayo Ellaine. Bait talaga ni Tristan noh? Alam mo nung birthday
binigyan niya rin ako ng dress na kulay red. Mapagmahal talaga 'yan si Tristan sa
kaibigan. Haha!"
salo sakin ni Ailee. Gumaan ang loob ko,pakiramdam ko kahit papano nakaganti
na rin ako.

Kiming ngumiti lang si Ellaine at pagkatapos ay kanya-kanya na kaming kain ng

nakahanda. Wala pang ilang minuto ay sabay na dumating na ang magkapatid. Si
Tristan galing sa kompanya samantalang si Yohan naman ay sa management office nila.

"Are we late?"
malapad ang ngiti na bati ni Tristan na siyang nakapukaw sa atensyon naming
lahat. Nagsitayuan ang limang itlog saka nagbatian at nagyakapan silang magkaka-
ibigan, ganun din kay Yohan. Nakatayo silang lahat para makipag-kwentuhan sa mga
bagong dating pero ako? Eto,kunwari busy sa pagkain at 'di magawang tumayo.

"Babygirl!"
eksaheradong tawag ni Yohan, lumingon naman ako. Nakita ko kung pano nagtinginan
samin ang lahat na may pagtataka sa mga mata.

"Hoy Yohan! Bakit babygirl pa rin tawag mo kay Allison ha?"

sermon kuno ni Migz.Alam kong nagbibiruan lang sila.

"Bakit Miguelito, may problema ba?"

Nagtawanan ang iba dahil may naglakas-loob na namang banggitin ang buong pangalan
ni Migz na siyang kinaiinisan naman ng huli.

"Aba't talaga 'tong koreanong kuno na 'to ah!"

nag-aalburoto na si Migz. Umupo si Yohan sa tabi ko at inakbayan ang sandalan
ng upuan ko.

"Wala namang magagalit kung tatawagin ko pa rin siyang babygirl diba?"

saad niya sa komportable at malumanay na tono habang nakangiting nakatingin
sakin. Pagdaka'y lumingon siya at tumingin sa harap.

"Bakit? May magagalit ba sa inyo?"

Napansin kong nag-form ang labi niya ng isang sarcastic smile habang nakatingin sa
isang direksyon. Nangibabaw ang napaka-awkward na katahimikan sa paligid.Ramdam ko
ang tensyon sa pagitan ng dalawang tao, at bago pa man mauwi sa kung ano ang lahat
ay naunahan na iyon ni Janus.

"Ehem,ehem! Buksan na ang dessert!"

anunsyo nito habang hawak-hawak ang dalawang bote ng alak sa magkabilang kamay.

Mahaba-habang kwentuhan at masasayang tawanan ang nangibabaw sa katahimikan ng

gabi. Bawat isa ay hindi nauubusan ng mga ibinibahagi na kwento na para bang
napakatagal naming hindi nagsama-samang lahat. Naroong nagpipikunan sila at maya-
maya naman ay kantiyawan, may nagpapagalingan pa nga sa pataasan ng iniinom. Hindi
namin alintana ang paglalim ng gabi.
"Let's play a game guys."
request ni Ethan nang mabored siguro sa pakikipagdaldalan.

"Good idea."
pagsang-ayon ni Jhay. Curious,excited at pagka-weird ang bumalatay sa mukha naming
lahat.

"What kind of game?"

naka-smirk na tanong ni Janus na para bang excited. Kinuha ni Ethan ang nagkalat
na boteng walang laman at ipinakita samin iyon.

"Truth or Dare."
anito.

Sabay-sabay kaming napakamot sa noo.

"Corny naman nito ni Ethan oh!"

reklamo ni Migz.

"Hoy Miguelito 'wag ka na ngang magreklamo."

saway kuno ni Yohan at pagkuwan ay binato siya ni Migz ng takip ng bote.

"Oh ano, agree ba ang lahat?"

pagkumpirma ni Ethan. Tumango lang kami bilang sang-ayon kahit sobrang cliche ng
laro. Isa-isa nilang tinanggal ang mga nagkalat sa lamesa, tanging bote na
gagamitin sa laro at mga baso lang namin na may lamang alak ang naroon.

"Si Janus ang mag-uumpisa."

deklara ni Ethan. Walang pagtanggi na kinuha ni Janus ang bote at inihiga iyon
hawak-hawak ang katawan nito,nakahanda para paikutin. Mabilis na inikot ni Janus
ang bote at tumigil iyon kay Ailee. Halos magtatalon si Janus sa sobrang tuwa.

"Meant to be talaga tayo Ailee."

panloloko ni Janus.

"Bwisit ka!"
untag ng huli.

"Okay mahal. Truth or----"

"Truth!"

"May pag-asa ba ko sayo?"

sumeryoso ang mukha ni Janus habang nakatingin kay Ailee. Alam kong sa oras na
iyon ay hindi na ito nagbibiro.

"Yun oh!"

"Yiiiiheee!"

"Witwiw!"

Inulan sila ng kantiyawan.

 "O-oo Janus. May pag-asa ka. May pag-asa kang mamatay kapag hindi mo pa ko
tinigilan sa panloloko mo! Unggoy ka talaga!"
maangas na sagot ni Ailee. Hindi ko alam kung ako lang ang nakapansin, pero
nakita ko na namula ang pisngi ni Ailee.

Teka? Kinikilig ba ang tibo?

Nagpa-ikot-ikot pa ang bote sa iba. Kung ano-anong kalokohan ang pinaggagawa nila.
Si Jhay pinasayaw nila ng Nobody, si Yohan naman pinakanta nila ng sampung sunud-
sunod na kanta habang naglalaro kami, at si Migz hinalikan si Jhay dahil 'yun ang
dare sa kanya ni Yohan. Puro tawanan at halakhakan ang nangibabaw saming lahat.

Ang sumunod na nagpaikot ng bote ay si Ethan. Tumahimik ang lahat habang

hinihinntay kung kanino iyon mapapatapat. Napangiti ako ng sakrastika ng tumigil
iyon sa harap ni Cassie. Sana makausap nila 'yun ng matino, mukang may tama na kasi
ng alak eh.

"Truth or Dare?"
tanong ni Ethan.

"Dare, pare."
langong sagot ni Cassie. Napakunot ng noo si Jhay dahil tanging si Cassie
lamang ang pumili ng dare. Naku, mukang magkakagulo yata.

"Magbigay ka ng pick-up line para sa birthday girl natin."

ani Ethan. Halatang binigyan niya na lamang ito ng madaling dare dahil
alam nito na lasing na ang dalaga. Lahat kami naghihintay ng sasabihin ni Cassie
kay Ellaine.

"Ellaine... Hik! Shana naging birthday candle ka na yang."

pag-uumpisa nito habang nakapalumbaba sa lamesa at deretsong nakatingin sa
mga mata ng kaharap.

"Bakit?"
walng emosyong tanong ni Ellaine. Ngumiti si Cassie na para bang naka-
jackpot.

"Para habang pinapatay kita, nagpapalakpakan shila. "

Nagkasabay ang pagtawa namin ni Cassie with matching palakpakan pa. Inihit
kami sa kakatawa na dalawa. Naroong nakayuko habang pinupukpok ni Cassie ang lamesa
at ako naman ay nakahawak sa tiyan. Hindi namin ininda ang biglaang pagtahimik ng
mga kasama namin. May napahilot sa noo, may nakangiti na para bang gusto ring
makitawa pero nahihiya, at may nagpukol ng hindi-ako-kasali-dyan look.

Kinuha na ni Ellaine ang bote bilang pagsawalang bahala sa sinabi ni Cassie at

agad iyong ipinaikot. Hindi na kasi pinaglaro ni Jhay si Cassie dahil medyo wala na
ito sa sarili.
Napatigil ako sa pagtawa ng makitang sakin tumapat ang nguso ng bote. Kahit si
Cassie, napatahimik din. Lalong nangibabaw ang nakabibinging katahimikan sa buong
garden na dinagdagan pa ng mainit na tensyon sa pagitan naming dalawa ni Ellaine.

"Truth or Dare."
nag-umpisa na siyang magtanong.

"Truth."
 mabilis kong sagot na hindi inaaalis ang mga mata ko sa kanyang mga mata.
Ayoko ng dare, ang ayoko sa lahat inuutusan ng iba lalo na kung ang palakang 'to
ang gagawa nun. Sumeryoso ang mga itsura naming dalawa. Pakiramdam ko hindi na ito
party, war na ito.

"Do you love your husband?"

Bahagyang humihip ang hangin kasabay ng pagguhit ng kirot at galit sa dibdib

ko. Napansin ko gamit ang gilid ng aking mga mata na biglang nagseryosohan ang mga
mukha ng lahat, lalong lalo na sina Yohan at Tristan na noo'y puno ng pagkabahala
ang mababakas sa mga itsura. Lahat sila sakin nakatingin. Maingat na iniangat ko
ang ulo ko upang patatagin ang sarili ko. Matagl bago ako nakasagot.

"No."

As easy as that. Hindi ko alam kung san ako nakahugot ng lakas para sabihin
'yon sa harap nilang lahat. Nangangatal ang mga kalamnan ko habang pasimple kong
tinititigan si Tristan na noo'y bahagyang napayuko. Hindi ako sigurado kung ang ego
ba niya ang nasaktan ko o ang damdamin niya. Kinuha ko ang bote ng hindi
ipinapahalata sa lahat na naapektuhan ako sa sinabi ko. Lumunok muna ako ng may
lakas ng loob at saka pinaikot iyon. Tulala ako habang pinagmamasdan ang pag-ikot
ng bote. Parang wala na ako sa sarili ko dahil sa tinanong ng palakang kokak na
'yun! Nakakabwisit na talaga! Kapag ako hindi na nakapgtimpi, ibabato ko na sa
mukha niya lahat ng bote dito!

Bumagal ang pag-ikot ng bote, akala ko ay kay Janus 'yon titigil ngunit tila
may kung anong gumalaw doon upang sa katabi niya tumapat ang pinaka-nguso ng bote.
Tumigil ang bote sa pag-ikot. Napa-ayos ng upo ang lahat na para bang nanonood ng
telenovela. Kung mas-intense kanina, mas lalo ngayon? Pakiramdam ko tumigil sa
pagtibok ang puso ko habang tinititigan ang mga mata ng taong 'yon- si Tristan.

Pinaglalaruan ba kami ng tadhana?

"T-truth or dare?"
kinakabahang tanong ko. Hindi ako makatingin ng deretso sa kanya. Kung
saan-saan ako natingin.

"Truth."
malamig na sagot niya.

Oh common! Sana dare na lang! Ano namang itatanong ko sa kanya?

Pasimple muna akong tumikhim saka nagsalita. Seryosong tumitig ako sa mga mata
niya. Dumadagundong ang dibdib ko.

"Kung meron kang sasabihin sa taong mahalaga sayo na malapit ng umalis. Ano 'yon
at bakit?"
buong puso na tanong ko. Sabihin na nating laro 'to ngunit may bahagi ng puso
ko ang gustong malaman ang isasagot niya.

Matagal bago siya nakasagot, tila kumukuha pa siya ng lakas ng loob na sabihin
ang sagot niya sakin. Puro malulungkot na titig lamang ang ipinupukol niya na
wari'y hindi niya masabi sa isang salita lamang ang isasagot niya, humihingi ng
pang-unawa ang mga titig na iyon. Nang mainip na 'ko ay dun ko na binasag ang
napakatagal na katahimikan.
 "Ok nevermind. Let's continue the-----"

"Allison."
puno ng pagmamakaawa na tawag sakin ni Tristan. Dahan-dahan kong iniangat
ang ulo ko upang tingnan siya. Nanghina ako ng makita ang pagkislap ng kung ano sa
mga mata niya. May balak ba siyang umiyak sa harap ng mga kaibigan niya?

Tumama sa mukha ko ang paghampas ng malakas na hangin na siyang lalong

nagbibigay kalungkutan sa senaryo ngayong gabi. Feeling ko kaming dalawa lang ang
tao ang nasa lugar na ito ng mga oras na iyon. Na-miss ko ang pagtawag niya sakin
sa pangalan ko.

Inihanda ko ang sarili ko sa susunod niyang sasabihin, hanggang sa unti-unti

nang bumuka ang bibig niya.

"I'm sorry.... I'm for what I've done."

huling sinabi niya bago tuluyang dumaloy ang mga luhang kanina ko pa
kinikimkim.

-----------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------

(A/N)
Hindi ako matutulog ngayon para makagawa ng update para bukas. Kabayaran man
lang sa ginawa kong pagpapaasa sa inyo nung nag-promise ako na mag-a-update
ngTuesday.
Sorry po talaga, marami lang akong inaasikaso. Bukas po ang next update. Kung kaya
ko lang sana mag-a-update ako everyday, ang kaso, may work ako tapos wala akong
permanenteng laptop dahil nanghihiram lang ako sa cousin ko.

Sa hindi pa po nakakaalam, soon to be published na po ang AWOSL under LIB, pero

dahil nakiusap ako sa coordinator kaya tatapusin ko po muna ang story dito sa
wattpad. Alam kong hindi naman lahat kayo afford bumili ng book, may student pa kc
tapos yung iba OFW pa. Way ko po ito ng pasasalamat sa mga readers ko na sumuporta
sakin at sa story.

May group po pala tayo sa fb, sali po kayo (sa may gusto :) ) just click the
external link --------->

For more info, here's my other account:

Twitter account: https://twitter.com/BinibiningSONE

Fb account: https://www.facebook.com/binibining.sone

Fb page: https://www.facebook.com/pages/A-Wifes-One-Sided-Love/704317386251816?
fref=ts

https://www.facebook.com/pages/Miss-SONE/607608345945967?fref=ts
Please do vote and comment. Thank you.

<center><h1>Chapter 28</h1></center>
<hr>
Hindi ako makahinga. Pakiramdam ko naninikip ang dibdib ko sa pagpigil ng emosyon
na nangingibabaw sa puso ko. Wala akong maisip na dahilan upang hindi umiyak.
Sinabayan pa ng pagbabago ng itsura ng mga kasama namin. May nalulungkot, may nag-
aalala, may nasasaktan at may gusto ring maki-iyak na para bang nadadala lang sa
pinapanood na drama.

"I'm sorry Allison. I'm sorry for being insensitive that I didn't know I hurt you
that much. Please give me a chance to explain everything."
mapagkumbaba at puno ng pagmamakaawa ang mga mata niya habang sincere na nakatitig
siya sa mga mata ko.

Hindi ako umiimik. Kahit patuloy ang pagbagsak ng luha sa pisngi ko ay pinipilit ko
pa ring patigasin ang itsura ko. Ayokong bigyan siya ng ni katiting na pag-asa para
patawarin ko siya.

"Stop." warning ko sa kanya.

"Allison please, let's talk."

"DIDNT YOU HEAR ME? I SAID STOP!" Hindi ko na napigilan ang sarili ko at napasigaw
na ako, halos umecho ang boses ko sa paligid. Nanlaki ang mga mata ng lahat dahil
sa pagkabigla,nagpapanic na ang mga itsura nila.Nababahala siguro sila na baka
maibato ko ang bote dahil sa sobrang galit.

"Excuse me." paalam ko sa lahat saka nagmadali na akong tumayo at walang lingong
naglakad na paalis. Natatakot ako na kapag hindi pa ako umalis ay baka muli na
namang lumambot ang puso ko't magawa ko na naman siyang patawarin. Bagay na
kailanman ay hindi ko na gugustuhing mangyari pa.

Habang lakad-takbo akong lumalayo ay nakarinig ako ng pag-move ng metal na silya,

indikasyon na may tumayo para siguro sundan ako. Nasundan pa 'yon ng dalawang
magkasabay na tunog ng pag-isod ng upuan.
 "Yohan, Ellaine, hayaan niyo na muna sila." huling narinig kong sinabi ni Jhay
bago ako tuluyang nakalayo.

Ngayon, alam ko na kung sino ang sumunod sakin kung kaya't lalo kong binilisan ang
paglalakad ko kahit pa alam kong imposibleng hindi niya ako maabutan.

"Allison, wait. Stop. Let's talk!" Sa wakas nagsalita na rin siya. Hinintay niya
sigurong parehas kaming makaakyat sa third floor bago niya ako kausapin, ayaw niya
sigurong kunin ang atensyon ng mga katulong sa baba.

Nagpatuloy lang ako sa paglalakad, buo ang loob ko na hindi siya lingunin. Nang
makarating ako sa tapat ng silid ko ay agad ko 'yung binuksan at mabilis na pumasok
doon. Isasara ko na sana ngunit naunahan ako ni Tristan. Ano ba namang laban ng
isang mahinang babae na makipagtulakan ng pinto sa isang matipunong kagaya ni
Tristan.

"Get out! Ano ba! Umalis ka dito sabi! Get out!" irit ko. Nagbabakasakaling umalis
siya kapag sumigaw ako at syempre alam kong hindi niya iyon gagawin. At gaya ng
inaasahan ko, mabilis niyang naitulak ang pinto at nagtagumpay siyang makapasok sa
loob. Maingay na isinarado niya ang pintuan. Ngayon,nakulong kaming dalawa sa loob
ng silid ko.

Tumataas ang dibdib ko dahil sa pinaghalong hapo, galit at pagpigil sa lukso ng

puso para puntahan siya at yakapin. Hindi ko man aminin ngunit gustong-gusto ko
siyang lapitan ngayon at angkinin ang kanyang mga labi. God knows how I missed this
man.
At bago pa man ako pagtaksilan ng katawan ko ay agad na kong tumalikod upang
tumakbo papunta sa bathroom para doon magtago ngunit wala pa akong ginagawang
hakbang ay nahigit na niyang bigla ang braso ko. Sapilitan niya akong isinandal sa
pader habang hawak-hawak ang magkabilang balikat ko. Puno ng pagsusumamo ang tingin
na ipinukol niya sa akin.

"Please tell me that you're lying. Please tell me that you love me. Sabihin mo
Allison na hindi totoo ang sinabi mo kanina na hindi mo ako mahal!"

Hindi ko magawang marindi sa sigaw niya dahil kasama ko ang puso ko sa pagdinig sa
sinabi niyang iyon. Sari-saring pakiramdam ang naramdaman ko ng mga oras na sinabi
niya 'yon sakin. Kunawa'y inis na napabuga ako ng hangin.

"Dahil ba don kaya ka nagkakaganyan huh Tristan? Bakit? Nasaktan ko ba ang ego mo?
Na ang isang matalino, gwapo, at kilala ng lahat bilang CEO ng isa sa pinaka-
malaking kompanya sa bansa ay walang nagawa para mahalin ng asawa niya? Naipahiya
ba kita sa mga kaibigan mo huh?"

Nagsisimula ng mangatog ang mga tuhod ko dahil sa panghihina. Pinilit kong

pagtaasan pa rin siya ng kilay para lamang ipakita na hindi ako nasasaktan, para
mapanindigan ko ang mga sinabi ko kanina.

" 'Yun ba ang ikinababahala mo? Pwes sige, bababa ako ngayon at babawiin ko lahat
ng sinabi ko sa harap nilang lahat. Na itong asawa ko, mahal na mahal ko, na kahit
paulit-ulit niya kong sinasaktan, hindi ko magawang magtanim ng sama ng loob dahil
masyado siyang sinasamba ng puso ko."

Nangangatal ang mga labi ko dahil sa sobrang kirot na nararamdaman ng puso ko.
Maraming mga kataga ang binabato ng puso ko sa isipan ko na hindi ko magawang
ilabas lahat dahil masyadong masakit sabihin.

Mabilis kong nahablot ang polo niya sa may bahagi ng kanyang dibdib gamit ang
dalawang kamay ko at puno ng paghihirap na tinitigan ko siya ng deretso. Gusto kong
sa huling pagkakataon ay maramdaman niya ang mga hinanakit ko.

"Sasabihin ko sa kanilang lahat na kahit nagmumuka na kong tanga dahil sa

pagmamahal sayo, eto pa rin ako,nananatiling matatag para sayo! Na kahit mas pinili
mo ang iba at ipinapalit mo ang sarili mong asawa, heto pa rin ako patuloy na
nagbubulagbulagan? Ganun ba ang gusto mong mangyari huh Tristan?!"
Tears rolling down on my face. Napariin ang kapit ko sa polo niya bilang pagsuporta
sa patindi ng patinding emosyon na nararamdaman ko ngayon.

"Hindi kita ipinagpalit Allison! At kahit kailan hindi kita ipagpapalit sa iba!"
puno ng pagdaramdam ang sigaw niyang 'yon.Nagsisimula na namang magtalo ang puso't-
isipan ko.

"TAMA NA! Tama na Tristan! Please tumigil ka na! 'Wag ka ng magsinungaling! Parang
awa mo na, 'wag mo ng dagdagan pa ang mga kasalanan mo sakin." pagsusumamo ko sa
pagitan ng paggaralgal ng tinig ko.

"Hindi ako nagsisinungaling Allison, wala akong piniling iba. How could I choose
anyone over you?"

"Then why you suddenly being cold to me and let me go away as easy like that!"

"Marami akong dahilan kung bakit ko nagawa 'yon, masyado akong maraming iniisip ng
mga oras na nagawa ko ang mga 'yon sayo."

Naaawang napailing ako sa kanya at puno ng pagkamuhing tinitigan ko siya.

"Kahit ano pang dahilan mo, hindi 'yun katanggap-tanggap at kung ano man 'yun,
wala na akong pakialam. Wala ka nang magagawa pa Tristan. Nasira na lahat ng
tiwalang ibinigay ko sayo,sinira mo na. I'm sorry, pero buo na ang desisyon ko.
Iiwanan kita sa ayaw at sa gusto mo."

Puno ng pangambang umiling siya.

"No, you can't do this. Asawa kita, kasal tayong dalawa!" hinanakit na sigaw niya.

"Mag-asawa lang tayo sa papel at kayang-kaya kong sirain ang papel na 'yon
makalayo lang sayo!"

Gumuhit ang kirot sa mga mata niya at hindi makapaniwalang tinitigan niya
ko,nagbabakasaling nananaginip lamang siya. Hindi ko magawang makumbinsi ang puso
at isip ko na maniwala sa kanya. Habang paulit-ulit kasi na pinapaalala sakin ang
masakit kong nakaraan sa kanya ay paulit-ulit ko rin siyang kinamumuhian. Pinilit
kong patatagin ang sarili ko upang sabihin ang mga sususunod na mga katagang
sasabihin ko sa kanya.Kahit mahirap, kahit masakit, kakayanin ko. Masyado na kong
nasaktan, at wala ng puwang sa puso ko pagpapatawad.

"Magpa-file ako ng annulment as soon as possible. Hindi ko na kasi kayang

maghintay pa ng isang buwan gaya ng sinabo ko sayo n'on, kating-kati na kong iwan
ka. Kumukuha lang ako ng tamang tyempo para ipaliwanag ang lahat ng ito sa lahat
lalong-lalo na kay daddy. Pag ok na ang lahat, aalis na ako at lalayo. Pupunta ako
sa isang lugar kung saan ni anino mo hindi ko makikita." Unti-unting lumuwag ang
pagkaka-kapit niya sa balikat ko, hindi ko alam ang indikasyon non. Hindi ako
sigurado kung dahil ba 'yon sa sumusuko na siya o dahil tanggap na niya at
nagsisisi na siya sa mga pinag-gagawa niyang pananakit sakin. Hanggang sa unti-unti
na siyang bumitaw.

"N-Nagkamali ako Allison. Patawarin mo sana ako, pero kahit anong gawin mo, hindi
ako makakapayag na iwan mo ako ng basta-basta. Ikukulong kita sa buhay ko."

Bagaman malungkot ay mababakas pa rin ang pagka-desperado sa kanyang mga mata.

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niyang 'yon.

"Pwede kang magalit, pwede mo akong i-deny sa ibang tao, pwede mo akong kamuhian,
pero hindi mo ako pwedeng iwan."
"You!"

"Tandaan mong hindi naaprubahan ang isang annulment kung wala ang pirma ng isa
kaya---"

Nang hindi na 'ko nakapagpigil pa ay hindi ko na napigilan pa ang sarili ko at

nasampal ko siya ng malakas sa kanyang kabilang pisngi, napatingin siya sa ibang
direksyon, ngunit na imbis na magalit ay puno ng pagpapakumbabang nginitian niya
lamang ako. Hindi naman nakatakas sa paningin ko ang pamumuo ng mga luha sa kanyang
mapupungay na mga mata.

"Sige lang. Ipunin mo lang lahat ng galit at sama ng loob mo sakin, saktan mo ko
kung kinakailangan. Tatanggapin ko kung iyon lang ang tanging paraan para mapatawad
mo ako."

"Hinding-hindi na kita mapapatawad. Please Tristan, 'wag na nating pahirapan ang

isa't-isa. Pareho lang tayong magsa-suffer, marami rin ang masasaktan kapag wala
pang bumitaw sating dalawa."

"I won't give up on you. At kahit kailan, hindi ko sisirain ang ipinangako ko sayo
at ang ipinangako ko sa harap ng Diyos."
buo ang loob niyang saad.
"Wala ka ng sisirain pa dahil sinira mo ng lahat. Ayoko ng makinig at maniwala pa
sa mga sasabihin mo. Pagod na pagod na 'kong maniwala, umasa at magtiwala pa sa mga
katulad mo."

"Tandaan mo Allison. Pwede kang mapagod, pero hindi ka pwedeng sumuko."

"Hindi mo pwedeng turuan ang isip ko kung anong dapat kong gawin. Minsan mo na
akong nasaktan, binigyan kita ng isa pang pagkakataon pero sinayang mo. Patawarin
mo ako Tristan, pero kahit itali mo ako, kahit ikulong mo pa ako, hahanap at
hahanap ako ng paraan para makatakas sayo. 'Wag mo nang hintayin na kitilin ko pa
ang sarili kong buhay para lang makalayo sayo, dahil sinasabi ko sayo, gagawin ko
'yon sa oras na ipagpilitan mo pa ang sarili mo sakin."

Natahimik siya ng marinig niya ang mga sinabi kong iyon. Kumunot ang noo niya at
bumakas ang hindi makapaniwala niyang itsura sa kanyang mukha.

"A-Allison?" kasabay ng patanong na pagbigkas niya sa pangalan ko ay ang pagbagsak

ng sunud-sunod na butil ng luha sa kanyang mata. Hindi niya siguro akalaing
masasabi ko ang mga ganung bagay.

"Kung hindi mo 'yon kayang mangyari sakin pwes, hayaan mo na lang ako sa gusto
kong gawin. Maghiwalay na tayo at magsimula ng panibagong buhay na----"

Iniangat ko ang ulo ko upang pigilan ang naka-ambang pagbagsak ng mga luha ko.

"... na hindi kasama ang isa't-isa. Isara na natin ang libro ng kwento nating
dalawa. Then let's do an another book, a book two na hindi tayo ang bida, na hindi
tayo ang magkasama."

Nangatal ang mga labi ko dahil sa pagbuhos ng sari-saring emosyon na hindi na kaya
pang pigilan ng galit na nararamdaman ko. Kusa na silang lumalabas ng wala ang
pahintulot ko.

"W-Wala na ba talaga akong magagawa?"

 hirap na hirap na tono niya, puno ng sakit.
"Wala na Tristan. Let's just accept the fact that this is the end of our story,
t-that you and I...." Humugot muna ako ng lakas ng loob para sabihin ang
pinakahuling kataga na sasabihin ko sa kanya.

"... are really not meant to be."

Lumapit siya sakin at walang sabing dahan-dahan niya akong niyakap. Sumubsob siya
sa balikat ko. 'Nung una'y akala ko ay yayakapin niya lang ako ngunit maya-maya
pa'y narinig ko ang pagsinghot niya, at kahit walang boses ay alam kong umiiyak
siya. Naramdaman ko ang sunud-sunod na pagtaas-baba ng balikat niya. Humigpit ang
yakap niya sakin na para bang ayaw niya kong pakawalan.

Ginantihan ko iyon at masuyo kong hinagod ang likod niya. Pareho kaming umiyak na
tanging sarili lamang namin ang nakakarinig.

I'm sorry Tristan, but it's over........ I give up.

KALAHATING oras na kong nakatunganga sa harap ng tv ngunit wala roon ang atensyon
ko. Pagkalabas kasi ni Tristan ay nag-stay muna ako rito upang ipagpatuloy ang pag-
iyak ko na hindi ko nailabas lahat kanina. Nang wala ng luhang mailabas ang mga
mata ko ay doon lamang ako nagkaroon ng lakas ng loob na tumayo.

Hindi ko na naririnig sa baba ang ingay ng videoke. Nagsiuwian na kaya silang

lahat?

Naisipan kong bumaba para tingnan sandali ang mga kaibigan ko na kanina lang ay
iniwan namin ni Tristan. Pagkarating ko roon ay nakita ko ang mga kakatwang
senaryo. May nakasubsob na sa lamesa, meron namang magkayakap habang natutulog, may
nakatungo at gegewang-gewang ang ulo dala ng sobrang kalasingan. Napansin kong
wala na roon si Ellaine,umalis na rin siguro dahil sa nangyari.
Gigisingin ko na sana isa-isa ang mga itlog na ito nang umagaw-pansin ang
microphone at song book na nakapatong sa ibabaw ng lamesa. May kung anong nagtulak
sakin upang kuhanin iyon. Pumili ako ng kanta sa songbook at gamit ang remote ay
itinayp ko malaking LCD flat screen ang number ng kantang napili ko. I press the
play button. Um-intro ang malungkot na minus-one ng kanta na siyang nakapandagdag
sa pagkirot ng dibdib ko.

Umupo ako sa isang upuan kasabay ng pagtapat ko ng mic sa bibig ko. Buong puso
kong kinanta iyon, na may luha saking mga mata.

~When you wake up

And find me gone tomorrow
Don't think I meant to hurt you
I just did what we knew I had to do.

And all the time we knew

The time was never right for us
Time to leave this love behind
I could never leave you
Baby if I see you cry~

"Hindi kita ipinagpalit Allison! At kahit kailan hindi kita ipagpapalit sa iba!"

~I'll say good bye for the two of us

Tonight while you sleep
I'll kiss you softly one last time
And say good-bye

Like I know we must

There's just no other way
And I couldn't bear to see your heart break
So I'll wait till your asleep to say good-bye~

"Tandaan mo Allison. Pwede kang mapagod, pero hindi ka pwedeng sumuko."

~Please realize
How hard it is to do this
I'm trying to make it through this
Say good-bye just as gently as I can.

Please try and understand

This time just wasn't the time for us
We knew I couldn't stay
But that don't make it easier to leave you
So while I can find the strength.~

I'll say good bye for the two of us

Tonight while you sleep
I'll kiss you softly one last time
And say good-bye

Before your arms embrace me

Before your kisses take me
Before your eyes can make me stay~

"I won't give up on you. At kahit kailan, hindi ko sisirain ang ipinangako ko sayo
at ang ipinangako ko sa harap ng Diyos."

I'll say good bye for the two of us

Tonight while you sleep
I'll kiss you softly one last time
And say good-bye

Like I know we must

I'll wait till you're asleep
To say good-bye for the two of us
Tonight while you sleep
I'll kiss you softly one last time
And say good-bye

Like I know we must

There's just no other way
And I couldn't bear to see your heart break
So I'll wait till your asleep to say good-bye

When you wake up

And find me gone tomorrow
Don't think I meant to hurt you

Good bye ~
Yohan's POV

Isang oras matapos kumanta ni Allison ay doon lamang ako natauhang tumayo mula sa
kinauupuan ko. Grabe talaga oh, bakit hindi niya kami ginising? Ang lamig-lamig
dito eh. Basta na lang umalis, ng umiiyak. Yes, umiyak na naman siya. Lagi na lang.

Lalapitan ko sana siya kanina pero nagdalawang-isip ako. Alam kong gusto niyang
mapag-solo that time.

Tumayo ako saka ginising ang mga kaibigan ko na noo'y nagpapalakasan na sa

paghilik. Pahirapan pa nung ginising sila, gegewang-gewang kaya mano-mano ang
ginawa kong pag-akay, sina Ailee at Cassie sa ibang mga maids ko na pinaakay. Nang
matapos ay naisipan ko ring dumaretso sandali sa kwarto ng babygirl ko para silipin
kung natutulog na siya.

Baka kasi nagnganga-ngalngal pa 'yun eh. Kumatok ako sa pinto at nang walang
sumagot ay dahan-dahan ko ng binuksan ang pintuan. Bumungad sakin ang tulug-tulog
na si Allison nang makapasok ako sa loob.

Nakahinga na ako ng maluwag dahil sa nakita. Buti naman at natutulog na siya. Baka
kasi kung ano na lang ang magawa ko kung nakita ko na naman siyang umiiyak mag-isa.
Lumapit ako sandali upang itaas ang nakababa niyang kumot. Hindi ko magawang alisin
ang ang paningin ko sa kanya kung kaya't naisipan kong umupo sa tabi niya at
masuyong hinaplos ang mga hibla ng kanyang buhok.

Kanina, nag-alala ako nangg sundan siya ni kuya si Allison nung nag-walk-out siya.
Natakot ako na baka.... na baka.. magakaayos na naman sila. Na kapag nangyari 'yon,
back to zero na naman ako. And I'm glad na hindi iyon nangyari base sa ikinilos
kanina ni Allison nung kumakanta siya.
Si Allison lang ang tanging tao na pinangarap kong makasama buong buhay ko. Sa
dinami-dami ng mga magagandang fans na nagkakagulo sakin, si Allison lang ang
tanging babae na gusto kong makasama. Handa akong iwan at isakripisyo ang lahat
para sa kanya.

Dahan-dahan kong ibinaba ang level ng ulo ko palapit sa mga labi niya.

"I love you." buong pagmamahal na bulong ko sa kanya. Ayos lang kahit wala akong
marinig na responce mula sa kanya, tatanggapin ko. Lahat naman kaya kong tanggapin
at handa akong maghintay. Wala naman kasing ibang mahalaga sakin kundi ang
maiparamdam at maipakita lang sa kanya kung gano ko siya kamahal.

Ipinikit ko ang mga mata ko, just now, I want to make her feel the presence of my
unconditional love. Dahan-dahan kong inilapit ang labi ko sa mga nakaawang niyang
labi.

"I love you too."

Mabilis akong napamulat ng nang marinig ko ang boses ni Allison. Tila tumigil sa
pagtibok ang puso ko habang sinusuri kong magaling ang kanyang itsura.

Narinig niya ba 'ko? Nag-responce siya sakin? Sinabihan niya 'ko ng i love you too?

Walang paglagyan ang sayang nararamdaman ko ng mga oras na 'yon. Halos umabot ang
ngiti saking mga mata. Magsasalita pa sana ako upang kausapin si Allisong nang muli
akong matigilan, muli siyang nagsalita.May karugtong pa pala ang i love you too
niya.

Nagulantang ang buong pagkatao ko.

".........Tristan."

-----------------------------------------------------------------------------------
-------

(A/N)
My next update will be on Thursday.

Please like our fb fan page , just click the external link ---------->

Please do vote and comment :) Thankie!

<center><h1>Chapter 29</h1></center>
<hr>
One week has passed. Tuluyan ko nang pinaninindigan ang pangako ko sa sarili ko na
tatanggalin ko na ang isang Tristan Fontanilla sa buhay ko. Sinisimulan ko ng
subukan ang mabuhay mag-isa na wala ang kanyang presensiya. Sa isang linggong 'yon,
nabuo ang isang pattern: kakain, matutulog, gigising, mag-aaral, hang-out with
Yohan, hang-out with Cassie tapos kakain ulit.

Kahit papano naman,nawawala ang pagka-bored ko sa buhay kapag kasama ko ang

dalawang 'yon.They're always making me laugh.

Bumalik ako sa realidad ng biglang may dalawang brasong pumulupot sa leeg ko mula
sa aking likod. Lilingon pa sana ako upang alamin kung sino iyon ngunit dahil sa
gamit niyang pabango ay mabilis kong natukoy ang taong 'yon. Ngumiti lang ako
kasabay ng pag-alon ng buhok ko dulot ng malakas na hangin na tumatama sa mukha ko.

"Bestfriend, nandito ka lang pala, kanina pa kita hinahanap."

malambing ngunit nagtatampo na saad ni Cassie.

"Hindi ko kasi ugaling mang-istorbo sa lambingan niyo ni Mr.Counsil President."

panloloko ko sa kanya. She pouted.

Yayayain ko sana siya kanina ang kaso nung nakita ko sila ni Jhay na naglalambingan
sa gym nagdalawang-isip ako. Ang sweet kasi nila. Naroong pinupunusan ni Cassie ang
pawis ni Jhay sa may bench, tapos habang naglalaro nama si Jhay ng basketball
maya't-maya ang kindat niya sa bestfriend ko.

Nakaka-inis ang sweet nila! Naiinggit ako.

Tinanggal ni Cassie ang pagkakayakap niya sakin at pagdaka'y umupo siya sa tabi ko
na hindi tinatanggal ang ngiti sa kanyang labi. Magkatabi kaming naupo sa sementong
upuan habang parehong nakatanaw sa kabuuan ng soccerfield. Kami lang dalawa ang tao
ngayon dito dahil halos lahat yata ng estudyante ay nasa loob ng gym.

"So how are you?"

panimula ni Cassie. Yumuko lamang ako at at tahimik na bumuntung-hininga. Alam
ko kung anong ibig niyang sabihin. Naikwento ko na kasi sa kanya ang tungkol sa
annulment.
"Desidido ka na ba talaga sa desisyon mo?"
pagpapatuloy niya nang walang marinig na sagot mula sakin. Iniangat ko ang
mukha ko at tumingin ako sa harap nang may ngiti sa mga labi.

Ahh... ang hirap talagang ngumiti lalo na't may bibit na mabigat na dalahin ang
dibdib ko, pakiramdam ko sasabog ako anumang oras. Lumunok lamang ako at saka
nagsalita.

"Wala ng dahilan pa Cassie para magbago ang isip ko. I want to be free, gusto ko ng
mabuhay ng masaya nang hindi dumedepende sa kanya."
buo ang loob na sagot ko sa kanya. Nakita ko mula sa gilid ng mata ko ang awa
at pag-aalala na bumalatay sa itsura ni Cassie nang titigan niya ko.

"Kaya mo kaya?"

"Labing dalalawang taon ko siyang nakasama. Alam kong mahihirapan ako pero
kakayanin ko." nanginig ang boses ko dahil sa pagpigil ng emosyon. Habang
naaalala ko kasi ang mga pinagsamahan naming dalawa, ang mga masasayang panahon
kasama siya na kasabay ng masasakit na alaala ay bigla-bigla na lang sumisikip ang
dibdib ko.

Naramdaman ko ang marahang paghagod ng palad ni Cassie sa likod ko para siguro

pakalmahin ako.

"No matter what happen, 'wag mong kakalimutan na nandito lang ako Allison.
Susuportahan kita sa lahat ng desisyon mo. Bestfriend tayo diba?"

Dahan-dahan kong inikot ang ulo ko paharap kay Cassie at tila lumambot ang puso
ko ng makita ko ang munting luha na nag-uumpisa nang mamuo sa mata niya, tears of
sincerity. Marahas at mabilis kong ipinulupot ang braso ko paikot sa batok niya at
niyakap ko siya ng mahigpit.

"Araay! Araaay Allison! Hindi ako makahinga! T-Teka, sandali lang! "

Ngumiti lang ako ng malapad at saka lalo kong hinigpitan ang pagkakayakap sa
kanya.

This is the simple way to show how lucky I am to have a bestfriend like Cassie. Now
I realize na maswerte pa rin ako. Hindi man ako nabiyayaan ng masayang lovelife,
binigyan naman ako ng isang kaibigan na laging handang dumamay sakin sa oras ng
kagipitan. I am still blessed.

Natigilan ako nang biglang mag-ring ang phone ko, indication of call. Mabilis akong
kumalas mula sa pagkakayakap kay Cassie at kinuha ang phone sa bag ko. Yohan was
calling. Agad kong ini-slide ang screen at sinagot ang tawag niya.

"Oh Yohan?"

"Babygirl, nandito ako sa labas ng University niyo!"

Kunot ang noong napatingin ako kay Cassie.

 "Hoy anong ginagawa mo dyan? Baka may makakita sayo! "
nag-aalalang saad ko.Narinig ko ang pagtawa niya sa kabilang linya.

"Labas ka babygirl. May pupuntahan tayo."

"San? Teka, may dalawang subject pa akong a-attend-an."

"Ok na. Naipag-paalam na kita sa Dean."

Nanlaki ang mga mata ko.

"Ano?! Pumasok ka dito sa loob!"

Lakad-takbo ang ginawa kong paglabas sa campus dahil sa pagmamadali.

Humanda ka talaga sakin Yohan ka!

Paglabas ko sa main gate ay bigla akong natigilan nang sumalubong sakin ang
napalaking crowd. Nakabibinging hiyawan ang nangingibabaw.Kaliwa't kanan ang
pagkislap ng flash ng camera. Pansin kong puro babae ang narito.

"Oh my gad! Pwede na 'kong kunin ni Lord nakita ko na siya!"

"Waaaah! Ang gwapo-gwapo ni Yohan! Sakin na lang siya!"

"I love you Yohan! Pakasal na tayo!"

Nahilot ko na lang ang noo ko dahil sa konsumisyon. Kinuha ko ang phone ko at

tinawagan ko siya.

"Hoy Yohan!"

"Nasan ka na?"

"Nasa likod ng kaguluhang ginawa mo."

"Ok just stay there, pupuntahan kita dyan."

Magsasalita pa sana ako ngunit bigla na lang naputol ang linya. Hanggang sa nakita
ko na lang ang paglapit sakin ng mga tao na para bang may sinusundan sila.
Pagkaraan ng ilang segundo ay iniluwa noon si Yohan. He's wearing a white shirt and
leather jacket, sinamahan pa ng suot niyang shades na lalong nakapag-hot sa looks
niya.Nakangiting lumapit siya sakin.

"Sira ka talaga."
bulong ko sa kanya na hindi ginagalaw ang bibig sa pagsasalita, baka magalit
lahat ng fans niya sakin kapag narinig nila ako. "Para sayo, lahat gagawin ko."
bulong niya. Sinimangutan ko lamang siya at nginusuan.

"So, shall we go?"

aya niya sakin nang nakalahad ang isang palad na para bang isang prinsipe na
nag-aalok sa prinsesa. Wala na akong nagawa pa kung kaya't ipinatong ko na ang
palad ko sa ibabaw ng palad niya. Nagulat ako ng bigla niya akong hilahin padikit
sa kanyang tabi. Halos sumubsob ang mukha ko sa dibdib niya dahil sa mariing
pagkaka-ipit niya sakin sa kanyang katawan. Nakaakbay siya sakin hababang
nakapatong naman sa ulo ko ang isa niyang kamay upang siguro'y maprotektahan ako
laban sa panggigitgit sakin ng fans. Sinuong namin ang malaking crowd, at sa tulong
na rin ng mga guard ng university at safe na nakapasok kami ni Yohan sa loob ng
sasakyan.

"Are you ok babygirl? Nasaktan ka ba?"

nababahalang tanong sakin ni Yohan nang makaalis kami.

"Hindi. Ikaw? Nasaktan ka ba? May masakit ba sayo?"

balik ko sa tanong niya. Pinaglipat-lipat ko ang tingin ko sa bawat anggulo ng
mukha ni Yohan, naghahanap ng mga galos. Nakita ko kasi kung pano siya hinila at
pinagkukurot sa pisngi ng mga babaeng 'yon. Umiling lamang siya bilang sagot saka
ngumiti ng malapad.

"Nginingiti mo dyan? Naipit ka na nga, nagagawa mo pang ngumiti. Ano nga? Nasaktan
ka ba? Ang kulit mo kasi eh! Sino bang may sabing pumunta ka dun eh alam mo namang
maraming tao dun!"
sermon ko sa kanya. Saglit na tumingin siya sakin at masayang ibinalik ang
paningin sa harap.

"Masaya lang ako."

"Huh?"

"Masaya ako kasi nag-aalala sakin ang babygirl ko. Nawala tuloy lahat ng sakin ng
katawan ko, ikaw ang magic beans ko, babygirl."

"Ah ganun, magic beans?"

"Yes babygirl."

"Halika dito."

Walang pasabing hinigit ko bigla ang tenga niya at piningot. Halos mapatagilid ang
posisyong ng katawan niya, hindi niya kasi matatanggal ang kamay ko dahil nakahawak
siya sa manibela.
"Ah-Araay! Araaay babygirl! Masakit! Ang sakit! Araaay!"

Ngumiti lang ako showing my teeth gums at paglao'y napatawa na lang. Hindi ko alam
ang pumasok sa utak ng lalaking 'to at sinundo niya pa rin ako sa campus gayung
alam naman niyang pagkakaguluhan siya ron. Sira talaga.

Bahagya akong napayuko at unti-unting napawi ang mga ngiti saking labi. Bigla ko
kasing naalala si Tristan, nung araw na hindi ko inaasahan na nagpunta siya sa
school na may bitbit na bulaklak, 'yun yung araw na niyaya niya kong mag-date.
Nakaka-miss 'yung araw na ok pa kami.

"Babygirl?"

Mabilis na napatingin ako sa katabi ko nang tawagin niya ako. Nahalata niya siguro
ang pagbabago ng emosyon ko. Tinanggal ko na rin ang kamay ko mula sa pagkaka-
pingot sa tenga niya.

"Wala. Teka nga, 'san nga pala tayo pupunta?"

tanong ko sa kanya.

"In a place where we have a lot of good memories."

Puno ng pagtataka na lumingon ako sa kanya.

"Huh? 'San 'yun?"

HINDI ko mapigilang hindi ilibot ang paningin ko sa bawat sulok ng paligid

pagkababa ng sasakyan. Hinahanap ang naging pagbabago ng nakaraan sa kasalukuyan.

Gad, na-miss ko ang lugar na 'to. Ang sarap pala sa pakiramdam na bumalik sa lugar
kung saan naglagi ka ng matagal, kung san nag-umpisa ka sa pagiging walang muwang.
Nakakagaan ng dibdib, para akong bumalik sa pagiging paslit. Pakiramdam ko bumalik
ako sa pagka-bata. "Ang ganda pa rin ng school natin." ani Yohan habang sinasabayan
ako sa pagsuri sa buong lugar.

"Tama ka. Halos walang pinagbago."

manghang sagot ko.

Naglakad kami papasok and fortunately pinayagan naman kaming makapa-masyal at

makapag-libot sa loob. Siyempre, dating estudyante yata ng school na 'to ang nag-
iisang sikat na k-pop star ng Pilipinas. Nandito kami ngayon sa dating paaralan na
pinasukan namin ni Yohan nung elementary pa lang kami. Safe naman,hindi
pagkakaguluhan dito ang kasama ko dahil puro bata ang napasok dito liban na lang
kung kilala siya ng mga ito, at isa pa may klase ang lahat. Ugali kasi dito na
kapag oras ng klase ay bawal lumabas, kaya nga lagi kami nung napaparusahan kapag
tumatakas kami ni Yohan para kumain sa canteen.
And speaking of canteen, natatanaw na namin siya.

"Babygirl, may na-miss ka bang kainin sa canteen?"

Nanlaki ang mga mata ko, naalala ko kasi 'yung paborito naming kainin noon na
dalawa.

"Meron pa kaya nun ngayon?"

na-eexcite at the same time nag-aalala na sabi ko, ang tagal na panahon na kasi
'yun. Baka hindi na sila gumagawa.

"Tara,tingnan natin."

Hinawakan ni Yohan ang kamay ko at nagtungo kami sa canteen. Nakaramdam ako ng

pagkatuwa ng makita namin na available pa 'yon. Pagkabili namin non ay pumunta kami
sa isang lugar kung saan nananatiling naka-pwesto ang tambayan naming dalawa noon.
Upuang kahoy at lamesa iyon sa ilalim ng puno ng santol na noo'y nananatiling
matayog.

Inilipag namin sa lamesa ang binili namin at saka binuksan.

"Taraaaaaan! Our favorite sweet icing pizza!"

tuwang-tuwa na deklara ni Yohan pagkabukas sa box ng pizza.

"Wow naman, na-miss ko 'to!"

Sweet icing pizza ang tawag namin sa pagkain na 'yon. Pizza siya na ang toppings
ay icing at mga maliliit na marshmallow at nips. Kumuha ako ng isang slice at
excited na sinubo. Walang word na lumalabas sa bibig kundi "ang sarap-sarap". At
dahil masyado naming na-miss ang pagkain kung kaya't naubos naming iyong pareho. Sa
sobrang katamisan ay nakaramdam kami ng pagka-uhaw.

"Bakit 'di ka bumili ng tubig?"

reklamo ko sa katabi ko. Ngumiti lang siya at deretsong tumingin sa mga mata ko
na para bang may gusto siyang ipaalala sakin. Nung una'y hindi ko ma-gets ngunit
nang naglao'y naalala ko na rin siya, na-realize ko ang dahilan kung bakit hindi
siya bumili ng tubig.

Tumayo na kami at pumunta sa lugar kung san kami pwedeng uminom- sa drinking
fountain. Sabay na yumuko kami at isinahod ang palad sa lumalagaslas na tubig upang
gawing pang-salok. Sa una'y tahimik kaming umiinom ngunit maya-maya pa'y bigla
kaming nagkatinginan,showing our sarcastic smile. Bago pa man may mauna ay inipit
ko na ang kamay ko sa bibig ng gripo dahilan upang sumirit ang tubig sa mukha ni
Yohan. Sa una'y umiwas siya ngunit maya-maya pa'y ginaya niya na rin ang ginawa ko
at sumirit ang tubig sa mukha ko. Hindi ako nagpatalo, kumuha ako ng tubig sa palad
ko at ibinato ko 'yun sa kanya. Pulos tawanan at masasayang halakhakan ang
nangibabaw samin. Parang mga bata na naghabulan kami para lang mabasa ang isa't-
isa. Patay na naman kami kapag nakita kami ng guard.
Marami pa kaming nilibot na lugar sa loob ng paaralan, naglaro kami sa playground,
nag-siso, nag-padulas at ang nakakatawa sa nangyari eh habang dinuduyan ko ng
malakas si Yohan ay parang bakla siyang nagsisigaw. Hanggang ngayon pa rin pala,
takot pa rin siya sa duyan. Naku, turn off lahat ng makakarinig nun sa kanya. Tawa
lang ako ng tawa.

Nang mapagod sa pamamasyal ay naisipan na naming lisanin ang lugar na 'yon. Malapit
na kasing magsilabasan lahat ng estudyante at ibang mga guro.

"Nag-enjoy ka ba?"

Mababakas ang kasiyahan sa mukha ng kasama ko.

"Sobra."
mabilis kong sagot.

"Happy to know.Kahit papano napapasaya kita."

"Ahm,Yohan?"

"Oh?"

Tumigil ako sa paglalakad at hinarangan ko ang daraanan niya, humarap ako sa

kanya.

"Salamat huh."

Buong pang-unawa na tumitig siya sa mga mata ko while tapping my head.

"Ikaw pa, lakas mo sakin eh."

Sabay na ngumiti kami sa isa't-isa. Si Yohan na yata ang nag-iisang lalaki na

nakilala ko na sobrang bait, gentleman, maalaga at hindi marunong manakit ng
damdamin ng kapwa. Swerte ng mapapangasawa nito.

Tatalikod na sana ako upang ipagpagpatuloy ang paglalakad nang bigla kong
mapansin ang tila kalmot sa noo ni Yohan doon sa parte na natatakpan ng bangs niya.
Mapula iyon na para bang may namuo na dugo. Nakaramdam ako ng pag-aalala, nasaktan
siya kanina ng makipagitgitan kami sa mga fans. Dahil sakin kaya nagalusan ang
makinis niyang balat. Wala na kong sinayang na panahon at dali-dali akong nagkalkal
sa bag ko. Nakakita ako ng isang piraso ng band-aid na lagi kong dinadala in case
of katangahan emergency.

"Why?"
nagtatakang tanong ni Yohan nang makita ang ginagawa kong pagtatapal ng band-aid
sa noo niya.
 "May sugat ka. Baka ma-infection."

Walang boses na napatawa siya.

"Kalmot? Infection? Agad?"

panloloko niya. Napatigil ako sa ginagawa ko at busangot na tumingin sa kaharap
ko na base sa itsura ay parang ito na yata ang pinaka-masayang lalaki sa mundo.
Binatukan ko siya sa ulo. Tumawa lamang siya ngunit agad rin iyong napawi nang may
kung anong bagay na nakita siya mula sa likuran ko. Napalitan ang kanyang mga ngiti
ng pagkagalit at pagkasuklam.

Napakunot ako ng noo, at dahil na-curious ako kung kaya't naisipan kong lumingon.
Bahagya ko pa lamang naiikot ang ulo ko nang biglang hilahin ni Yohan ang braso ko
at niyakap niya ko ng mahigpit na para bang may ayaw siyang ipakita sakin.
Napasubsob ako sa dibdib niya.

Magpipilit pa sana akong makawala ngunit nang iniangat ko ang ulo ko upang tingnan
si Yohan ay bigla akong nakaramdam ng kaba. Nakakatakot itsura niya na para bang
handa siyang pumatay ng tao habang nakatitig pa rin siya direksyon na 'yon.

Ano ba 'yon? Sino ba 'yon?

TAHIMIK na naglakad kami ni Yohan palabas ng school. Ramdam ko pa rin ang galit
niyang aura, gusto ko siyang tanungin pero natatakot ako baka sakin mabaling.
"Babygirl?" tawag niya sakin sa seryosong tinig.

"B-Bakit?"

"Bakit ang tahimik mo?"

"Ikaw? Bakit ang tahimik mo?"

Napalunok ako ng tumingin siya sakin. Wrong answer yata. Napayuko na lang ako at
kuntentong pinaglaruan na lang ang mga daliri ko.

"Sorry."
parang bata na paumanhin ko.

Hindi ako nakarinig ng anumang sagot mula sa kanya hanggang sa maramdaman ko na

lang ang pag-akbay niya sakin. Napa-angat ako ng mukha upang tingnan siya, tila
naman nabunutan ako ng tinik ng makita ko ang ngiting sumilay sa kanyang mga labi.
Abnormal.
"Babygirl. 'San mo gustong pumunta?"

"Huh?"

"Gusto pa kitang makasama."

"Kahit 'san."

"Kahit san?"

Sabay na nagkatinginan kaming dalawa, I saw the saan-yung-kahit-saan-place face

niya. Napailing na lang ako at napangiti. Yohan talaga.

Nagpatuloy kami sa paglalakad patungo sa lugar kung san nakaparada ang kotse niya,
ngunit maya-maya pa'y napatigil ako. Tumigil din sa paglalakad ang kasama ko.

"Babygirl are you ok?"

Hindi ako nagsasalita. Nagsalubong ang dalawa kong kilay nang makaramdam ako ng
pagkahilo at pagbaliktad ng sikmura. Nasusuka ako. Itinaas ko lang ang isang palad
ko kay Yohan upang magpaalam, hindi ko na kasi kayang magsalita pa dahil baka
makapagkalat ako ng di oras.

Nagtatakbo ako patungo sa malapit na comfort room sa loob ng school at 'don

nagduduwal. Tumagal ako ng ilang minuto, pinapakiramdaman ko pa ang sarili ko, at
nang matapos ay mabagal ang kilos na nagmumog ako. May mga bagay na pilit na
tumatatak sa isipan ko.

Antukin, nahihilo, nasusuka, especially sa umaga.

Dahan-dahan kong pinatay ang gripo at slow-mo na umayos ng tayo mula sa

pagkakayuko. Humarap ako sa salamin. Puno ng pangamba na tinitigan ko ang sarili
ko. Hindi kaya? Hindi kaya...?

Mariing napapikit ako at mabilis na umiling.

No. It can't be. Hindi 'yon pwedeng manyari. Imposible.

Mabilis na pinunasan ko na ang basa kong labi at nagmamadaling umalis. Nadatnan ko

si Yohan na naghihintay sa labas ng cr.

"Are you ok babygirl? Namumutla ka."

 bakas ang pag-aalala sa mukha niya. Umiling lang ako.

"I'm ok. Tara na."

Bagaman hindi kumbinsido sa naging sagot ko ay pumayag na rin siyang umalis kami.
Sabay na naglakad kami pabalik sa parking area. Wala pang isang metro ang nalalakad
namin nang bigla kaming matigilan na dalawa.Hindi ko inaasahan ang makakasalubong
namin sa mismong lugar na ito. Nagkatinginan kaming lahat. Sumabay ang pag-ihip ng
sariwang hangin na siyang pumapawi sa katahimikang nangingibabaw samin.

Akala ko kaya ko na. Akala ko kaya ko ng kontrolin ang emosyon ko sa tuwing

nakikita ko sila.Hindi pa rin pala. Pakiramdam ko ay sandaling tumigil sa pagtibok
ang puso ko, at sandaling tumigil sa pag-inog ang mundo ko.

Si Tristan at Ellaine.

Nasa harap namin silang dalawa ngayon. Magkasama. Ngayon, alam ko na ang bagay na
gustong itago sakin kanina ni Yohan.

"Babygirl gusto mo bang kumain?"

Agad na bumalik sa realidad ang tulala kong diwa.Napatingin ako sa katabi ko ng

kausapin niya ako. Kasalukuyan kaming nasa loob ng sasakyan at tinatahak ang daan
patungo sa kung saang lugar. Ngumiti lamang ako ng pilit kay Yohan.

"Hindi pa naman, ikaw?"

"Medyo. Gusto mo bang kumain ng noodles?"

"Noodles?"

"May alam kasi akong restaurant na pwede nating kainan na dalawa. Don ako lagi
kumakain ng noodles, masarap ang luto nila don."

"Ganun ba. Ahm sige."

Kinuha ni Yohan ang phone niya at saka tumawag kung kanino. Narinig ko sa usapan
nila na pina-reserve niya ang buong restaurant, base sa way ng pakikipag-usap niya
ay mukang kakilala niya ang manager non. Pagkaraan ng ilang minuto ay nakarating
kami sa nasabing lugar. Isa pala iyong noodles restaurant at mukang mamahalin.
Pumasok kaming dalawa ni Yohan sa loob at magiliw na binati kami ng mga crew doon.
'Yung mga babae, halos magtilian ng makita nila si Yohan. Dumaretso kami sa second
floor ng restaurant dahil mas maganda raw doon. Pagkaakyat namin ay agad kaming
umupo sa pang-dalawang tao na lamesa.

Ipinitik ni Yohan ang kanyang mga daliri sa hangin at sa isang iglap ay namatay ang
mga ilaw. Titili na sana ako nang biglang mabuhay ang spotlight saming dalawa.

Ang galing, pano kaya nangyari 'yun?

Maya-maya pa'y dumating na in-order naming pagkain. Inihapag samin ang tig-isang
pagkalaki-laking mangkok na noodle soup. Umuusok pa dahil sa sobrang init.

"Tikman mo babygirl. 'Yan ang specialty nila dito. Masarap 'yan."

pag-aalok sakin ni Yohan.

"Talaga? Kapag eto hindi ko nagustuhan, patay ka sakin."

pananakot ko sa kanya.

"Tikman mo kasi muna."

panghahamon niya.

Nag-pout lang ako sa kanya at kinuha ko ang chopstick sa gilid ng mangkok.

Inumpisahan kong mag-ikot ng noodles sa chopstick saka hinipan. Nangangatal ang mga
labing sinubo ko ang noodles sa bibig ko. Nakayuko lamang ako habang matagal na
nginunguya ang kinakain.

"Ano babygirl? Masarap diba?"

Hindi ko na nagawang sagutin pa si Yohan dahil halos hindi na 'ko makapagsalita

pa. Muli kong inikot ang chopstick sa noodles upang kumuha muli at pagkatapos ay
tahimik na sinubo ko 'yon.

"Babygirl."
tawag sakin ni Yohan.Hindi pa rin ako sumasagot, patuloy lang ako sa ginagawa ko.
Nangangatal na ang buong katawan ko.

"Babygirl."
may halong warning tone na ang tinig niya.

Nahagip ng sulok ng mga mata ko ang malungkot na pagtitig ni Yohan sakin. Doon ko
na lang namalayan na kanina pa pala umaagos ang mga luha sa pisngi ko. Pinagpatuloy
ko pa rin ang pagsubo ko sa noodles kahit basang-basa na ang pisngi ko dahil sa mga
luha.

Dinudurog ang puso ko dahil sa sobrang sakit. Mabuti na lang pala at hindi agad
ako naniwala sa mga sinabi niya sakin nung party. Hindi niya pa rin magawang
bitawan si Ellaine. Anong balak niyang gawin? Na pagsabayin kaming dalawa! Abnormal
siya!

Narinig ko na ang maingay na pagbagsak ni Yohan sa hawak niyang chopstick.

Napatigil ako sa ginagawa ko. Alam kong papagalitan na naman niya 'ko dahil sa pag-
iyak ko, ngunit imbes na matakot ay lalo lang akong umiyak. Tumaas-baba ang balikat
ko sa pagbuhos ng emosyon na kanina ko pa kinikimkim.

Narinig ko ang galit sa buntung-hininga niya. Nakita ko rin ang pagkuyom ng mga
kamao niya sa ibabaw ng lamesa. Nakayuko siya na para bang may malalim na iniisip.

"I... I'm.... I'm sorry.. I'm sorry." 'yun na lang ang nasabi ko sa pagitan ng
pag-iyak ko.

Sandaling katahimikan ang nangibabaw. Maya-maya pa'y naramdaman ko ang paghawak ng

isang kamay niya sa kamay ko. Kinuha niya iyon at ikinulong sa dalawang palad niya.
Puno ng sinseridad at pagmamakaawa na tumitig siya sa mga mata ko.

"Sumama ka sakin. Magpapakalayo-layo tayo. Sasamahan kita."

Sandali akong natigilan at napatitig sa punong-puno ng emosyon na mga mata niya.

"Allison, let's runaway."

-----------------------------------------------------------------------------------
------

(A/N) :
Hindi ako hihingi ng sorry sa pagka-delayed ng update. Hindi ko naman po kasi
kasalanan na nagkasakit ako. Mag-sorry lang ako dahil sa pangakong binitawan ko.

Guys, may binura akong comment (alam mo 'yun kung sino ka) . Masyado kasi akong
na-ooffend. Na akala mo binabayaran ako, na sinuswulduhan ako kung makapag-demand.
Hindi naman ako nagagalit dun, actually natutuwa pa nga ako kasi isa siya sa mga
nag-aabang ng update, pero ang ikinagalit ko lang ay 'yung harsh word na ginamit
niya sakin. Alam mo yung feeling na may sakit ka na nga tapos mababasa mo pa 'yun.
RESPETO lang po ang hinihingi ko. Please.

Sana sapat ng dahilan na 'yung tatapusin ko ang story dito sa wattpad para hind
kayo magalit at magdamdam sakin.

Itatanong ko lang, ano ba talagang gusto niyo, 'yung totoo.

Tatapusin ko siya dito sa wattpad kahit laging bitin o sa libro ko na lang
tatapusin para hindi na kyo mabitin?

OK.. Tristan's Pov sa next update :)

Please do vote and comment. Wala pang exact date para sa next update. Nagpapagaling
pa ako. Like niyo na lang ang fb page natin. Don ako nagpopost kung kailan ang next
update. -----> just click the external link. Thank you.

Please do vote and comment.

<center><h1>Chapter 30</h1></center>
<hr>
Tristan's POV

"Please Tristan, don't leave me. 'Wag mong sirain ang tiwala ko sayo, 'wag mong
sirain ang pangako mo. Please stay with me. Please. I begging you."

Matagal bago ako nakasagot. Pumikit ako ng mariin upang pag-isipang mabuti ang
magiging desisyon ko. Matagal na katahimikan ang nangibabaw sa buong hospital room
hanggang sa dahan-dahan akong magmulat dala-dala ang sagot.

"Ok.If...If that's what you want. Hindi na 'ko aalis para sayo. Hindi na kita
iiwan. And from now on, babawi ako sayo Ellaine."
Naramdaman ko ang paghigpit ng yakap niya sakin. Alam kong alam niya na may
karugtong pa ang mga pangungusap na 'yon. Marahas na humugot ako ng isang malalim
na hininga.

"But my wife is still my first priority.Babawi ako sayo,aalagaan pa rin kita pero
gagawin ko pa rin ang tungkulin ko sa asawa ko, babawi ako sayo nang hindi
nagkukulang sa kanya."

Narinig ko ang impit na pag-iyak ni Ellaine,hinayaan ko lamang siya na maglabas ng

emosyon sa ibabaw ng balikat ko.

Sana maintindihan niya ang desisyon ko.

Maya-maya pa'y unti-unti nang lumuwag ang pagkakayakap niya sakin, indikasyon na
tinatanggap niya ang gusto kong mangyari. Tuluyan na siyang kumalas at saka
marahang pinahid ang nagkalat na mga luha sa kanyang pisngi gamit ang likod ng
kanyang palad. Humarap siya sakin.

"Ganyan na ba siya kahalaga para sayo?"

bagaman pinipilit na paaliwalasin ang mukha ay hindi pa rin maitatago ang
pagdaramdam sa mga mata ni Ellaine. Tumingin ako sa ibang direksyon at malungkot na
napangiti.

"Si Allison. Kahit napakamaldita niyang tao, kahit napaka-pasaway niya may
itinatago rin siyang kabutihan sa loob ng puso niya. Hindi totoong masama siyang
tao. Mabuti siyng to. Don ko napatunayan na totoo nga 'yung sinasabi nila, na
makikilala mo lang ang isang tao kapag nakasama mo na siya ng matagal."

Malamlam ang mga mata na tumitig ako kay Ellaine.

"Inaamin ko,pinakasalan ko lang siya noon dahil sa kagustuhan ni daddy,

pinakasalan ko lang siya dahil napilitan lang ako pero ang tanging hindi totoo, ay
ang iwan ang asawa ko pagkatapos ng kasal. Hindi ko siya kayang iwan Ellaine. May
pangako kami na hindi namin iiwan ang isa't-isa, and I will never break that
promise."

Umiwas ng tingin siEllaine at humarap sa ibang direksyon.Trying to escape her

emotion.

"So kapag ba pinapili kita saming dalawa,siya ba ang pipiliin mo? But how about
your promise? May pangako ka rin sakin? Are you going to break that promise just
not to disappoint your wife?"
puno ng pait ang tono niya, may halong pagkatakot at panunumbat.

"Ever since were a child magkasama na tayo, marami na rin tayong pinagsamahan
Ellaine and I will not break any promise to you, but I'm sorry, kung may mga bagay
man akong pagpipilian over my wife, siya at siya pa rin ang pipiliin ko. Mas
mahalaga ang asawa ko sa kahit na ano, sa kahit na kanino. I'm sorry."
 Lumabas ako ng silid bitbit ang tibay ng loob, bagaman pinanghihinaan ako dulot sa
mga nangyayari. Nalaman ko na ang tunay na dahilan ng pagdaramdam sakin ni
Ellaine.Natatakot siyang maiwan ko, natatakot siya na baka masira ang pangako ko sa
kanya na patuloy ko pa rin siyang aalagaan kahit na anong mangyari. Ngayong
naipaliwanag ko na sa kanya ang lahat ay mapapanatag na ako. Alam kong
naiintindihan niya ang paliwanag ko. Maaari ko ng simulan ang mabuhay na kasama si
Allison, kami lamang dalawa.

And speaking of her, bigla kong naalala na susunduin ko pa nga pala siya sa school
niya para sabay na pumunta kami sa Batangas. Gusto niya kasing ipakita sakin ang
kanyang ideal home na siyang lilipatan namin. Kung kanina'y nag-aalinlangan pa ako,
tila nagbago na iyon bagkus naging excited pa 'ko. Masyado lang siguro akong nag-
alala kanina kay Ellaine kung kaya't nawalan ako ng gana na pag-usapan namin iyon.
At isa pa, nangako ako sa kanya. Hinding-hindi ko sisirain ang mga pangako ko sa
kanya.

Naisipan kong kunin ang phone ko upang tawagan si Allison. Kinapa ko ang phone ko
sa bulsa ko at tila naman nakaramdam ako ng pagka-dismaya ng mapagtantong naiwan ko
pala 'yon sa loob ng kotse. Tumingin ako sa suot kong wristwatch at bigla akong
nakaramdam ng inis sa sarili ko ng makitang huli na 'ko ng isang oras sa exact time
na sinabi ko kay Allison.

Ah bahala na, magpapaliwanag na lang ako sa kanya.

Nagmamadali na naglakad na ako palabas ng hospital ngunit maya-maya pa'y may boses
ng matandang lalaki ang tumawag sakin.

"Ah Mr.Fontanilla?"

Agad akong napatigil at lumingon upang alamin kung sino man iyong tumawag sakin -
ang doktor na tumingin kay Ellaine. Kunot ang noong naglakad ako palapit sa kanya.

"May problema po ba doc?"

magalang na tanong ko sa matandang doktor.Gumuhit ang pinaghalong lungkot
pagkabahala sa mga mata ng kaharap ko.

"Meron hijo."
seryoso ang kanyang tinig. Bigla akong kinabahan. Alam kong tungkol kay Ellaine
ang sasabihin niya. Inayos lamang ng matanda ang kanyang suot na salamin saka
nagsalita.

"Sumunod ka sakin Mr.Fontanilla."

Sumunod ako sa doktor tulad ng sinabi niya at dinala niya ako sa loob ng kanyang
opisina. Umupo ako nang hindi inaalis ang paningin ko sa kanya, naghihintay sa
kanyang sasabihin.
"Tungkol sa pasyente,may nasabi na ba siya sayo tungkol sa kanyang kalagayan?"
panimula niya. Bumilis ang tibok ng puso ko sa sinabi niya, hindi pa man niya
sinasabi ng deretso ay kinakabahan na 'ko.

"Kalagayan? W-Wala po. Doc wait. Ano po bang ibig niyong sabihin? Ano pong
kalagayan niya ang sinasabi niyo?"
sunud-sunod na tanong ko. Hindi ako mapalagay.Nag-uumpisa na 'kong magpanic.
Malalim na humugot ng hininga ang matanda bago ito nagsalita.

"Mukang hindi pa niya sinasabi sa inyo ang tungkol sa tunay niyang kondisyon."
naaawang umiling-iling ang matanda. Malungkot na tumingin siya sakin ng deretso
at masinsinan.

"Ellaine has a stage four stomach cancer. I already gave her one year to live."

Matagal bago rumehistro sa utak ko ang sinabi na iyon ng doktor. Napamaang ako
habang sunud-sunod ang ginagawa kong pag-iling. Ayokong maniwala. Nagsisimula ng
mangatal ang lahat ng kalamnan ko sa katawan, pakiramdam ko ay unti-unti akong
pinagkakaitan ng lakas.

"N-No. Tell me that's just a lie. Sabihin mong nagsisinungaling ka lang. Doc,
sabihin mo sakin na hindi 'yon totoo!"

Naipukpok ko ang mga kamao ko sa ibabaw ng lamesa out of control.Sunud-sunod ang

pagtaas-baba ng dibdib ko dahil sa pinaghalo-halong emosyon.

"Please calm down Mr.Fontani---"

"How could I calm down! Sabihin niyo doc pano ko hihinahon after knowing that my
bestfriend has a cancer! How could I calm down after hearing from you that my
bestfriend has just one year to live! Sabihin niyo, pano ko hihinahon?"

Pumiyok ko sa huli. Tuluyan na 'kong nanghina. Naihilamos ko ang palad ko sa mukha

ko hanggang sa napasubsob na ang mukha ko sa ibabaw ng dalawang palad ko at don
tuluyang binuhos ang mga luha.Walang ingay na napahagulhol na lamang ako sa
kaisipang may isa na namang tao na importante sakin ang mawawala. Narinig ko ang
mahinang buntung-hininga ng doktor.

"Last moth niya lang din nalaman ang sakit niya nang nagpatingin siya sakin.
Sumailalim siya sa ibang mga tests. But it's too late. The cancer has alredy
spread to other tissues and organs of her body.Pwede siyang magpa-opera but sad to
say fifty-fifty ang chance na makayanan niya at mabuhay."

Wala na akong nagawa kundi ang makinig na lang sa sinasabi ng doctor.

 "Niresetahan ko na siya ng gamot but it's just a pain killer to treat cancer
pain."

Lalo akong inihit ng iyak. Kaya pala, kaya pala lagi siyang namumutla, kaya pala
palaging matamlay ang itsura niya, kaya pala lagi siyang walang ganang kumain,
sintomas na pala 'yon ng sakit niya.

Bakit hindi niya sinasabi sakin ang tungkol sa seryosong bagay na 'to?

"Ipapayo ko na 'wag niyo na lang siyang hayaang ma-istress sa kahit na anong

bagay, physically and emotionally. Please assure that she's always drinking her
medicine on time. Ito na lang ang tanging advice na na maibibigay ko upang
mapatagal pa ang buhay ng kaibigan mo, dahil anumang oras, pwedeng lumala ang sakit
niya."

Hindi ko alam kung san ako nakakuha ng lakas ng loob upang makapaglakad pa
matapos kong marinig ang lahat ng sinabi na iyon sakin ng doctor.Lugo-lugo akong
humakbang pabalik sa silid niya. Nakahawak ako sa pader upang magsilbing suporta sa
hindi inaasang pagbagsak. Wala pang ilang minuto ay nakarating ako sa loob ng
kwarto. Tila tuluyan na yatang nanlumo ang buong pagkatao ko nang makita ko si
Ellaine- she's still crying.

Hindi pa rin siguro siya tumitigil sa pag-iyak simula ng iwan ko siya dito kanina.
Humihikbi siya habang hawak-hawak niya ang gilid na bahagi ng kanyang tiyan, alam
kong sumasakit iyon ng mga oras na 'yun. Kusa akong dinala ng mga paa ko palapit sa
kanya at puno ng pagdamay na kinabig ko siya at niyakap ng mahigpit.

"Bakit? Bakit hindi mo sinabi sakin ang tungkol sa sakit mo? Bakit mo tinago?"

Tumigil siya sandali sa pag-iyak, nagulat siguro siya na nalaman ko na ang totoo.
Wala akong narinig na sagot mula sa kanya. Naramdaman ko ang pagsubsob niya sa
balikat ko,napakapit din siya ng mahigpit sa damit ko na tila ba takot na takot.
Naaawang ginantihan ko ang yakap niyang 'yon.

"Bakit hindi mo pinaalam sakin?"

mahinahon ngunit nagdaramdam kong tanong.

"Dahil akala ko wala ka ng pakialam sakin.Akala ko nakalimutan mo na 'ko. Nawalan

na 'ko ng pag-asa Tristan."

"Alam mong hindi 'yan totoo."

"Wala na rin akong pag-asang gumaling. It's too late."

Napapikit na lang ako.

 "No. I will bring you in America,maghahanap tayo ng paraan para gumaling
ka.Tutulungan kita Ellaine."

Umiling siya, puno ng kawalan ng pag-asa.

"Hindi na 'ko gagaling Tristan."

"Please Ellaine.."

"I already accept this. Matanggal ko na 'tong natanggap."

Kumalas siya sakin at puno ng paghihirap na tumititig sa mga mata ko.

"Please Tristan. 'Wag mong sasabihin 'to kahit kanino. Pakiusap, ayokong malaman
'to ng iba. Ayokong kaawaan nila ako. Ayokong maging mabait sila dahil lang sa alam
nilang may sakit ako. Gusto kong itrato nila akong normal hanggang sa mawala ako."

Lumamlam ang mga mata ko- naguguluhan, nahihirapan.

"Isa lang ang gusto kong mangyari bago ako mawala."

Hinawakan niya ang kamay ko at mahigpit na ikinulong iyon sa kanyang palad.

"Please stay with me. 'Wag kang aalis. Gusto pa kitang makasama hanggang sa
kahulihulihang hininga ng buhay ko.I want to you stay with me until my last day
here in the world. Pagkatapos n'on, ibabalik na kita sa kanya. Please konting
panahon lang ang hinihingi ko, wag mo muna kong iiwan. "
pagmamakaawa niya sakin.

Dahil sa naging sitwasyon, ay mas pinili kong samahan pansamantala si Ellaine nang
hindi sinasabi ang tunay na dahilan kay Allison. Pagkatapos ng araw na 'yon ay
naging sunud-sunod na ang naging problema ko sa buhay. Nagkaron ng gulo sa pagitan
ng stockholders at investors sa kompanya, at kapag hindi ko 'yon naayos ay baka
magsialisan at kunin ng mga investors ang mga in-invest nila, iyon ang dahilan ng
biglaang pag-alis ni daddy patungong Australia.Siya ang kumausap sa mga iyon,
habang ako nama'y naiwan sa kompanya.'Yun ang dahilan kung bakit lagi kaming
ginagabi ng uwi ni Ellaine, marami kaming inaayos sa opisina.

Isang linggo akong halos natuliro na sinabayan pa ng maya't-mayang pagsumpong ng

sakit ni Ellaine. Minsan umiiyak na lang ako kung saan ako abutan sa tuwing iniisip
ko ang mga nangyayari. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Hindi na 'ko nakakatulog
kaiisip sa mga problema ko.

Dumating pa sa point na hindi ko na nagawang kausapin pa ang asawa ko. Nahihiya

kasi ako sa kanya na sabihing nagkakaproblema sa kompanya ng daddy niya. Baka
masira ang tiwala niya sakin.

Hanggang sa dumating na nga ang araw na halos ikapanghina ng loob ko- ang araw na
nakipahiwalay sakin si Allison. Sa kabila ng mga sunud-sunod na nangyayari sa buhay
ko ay nakapagbitaw pa siya sakin at kay Ellaine ng mga masasakit na mga salita kung
kaya't hindi ko na napigilan ang sarili ko non at nasaktan ko siya, physically.
Hindi ko sinasadya. Hindi ko talaga sinasadya. Nanghilakbot ako dahil sa ginawa
kong 'yon, walang araw na hindi ko iyon pinagsisihan.

Naramdaman ko ang paghihirap na dinaranas niya nung umiyak siya sa harap ko saying
all those painful and goodbye words. Wala akong nagawa, tuluyan na 'kong
pinanghinaan ng loob ng banggitin niya ang tungkol sa annulment. Hinayaan ko siyang
umalis, hinayaan ko muna siyang makapag-isip. napagdesisyunan kong aayusin ko ang
gulo sa pagita namin kapag naayos ko na ang problema.

Ngunit akala ko ay kaya kong mabuhay ng wala ang presensiya niya, akala ko kaya
kong gumising ng wala ang mga yakap at halik niya, akala ko ay kaya kong mabuhay sa
isang araw na hindi naririnig ang boses niya, nagkamali ako. Nagigising na lang ako
sa gabi na umiiyak, hinahanap siya. Sa tuwing nakakasalubong ko siya ay mas lalong
tumitindi ang pangungulilang nararamdaman ko,gusto ko siyang yakapin, gusto ko
siyang hagkan, ngunit lagi siyang umiiwas.

Lalo lang gumulo ang sitwasyon ng bumalik si Yohan.

"Tristan?"

Bumalik sa realidad ang lumilipad kong diwa nang marinig ko ang boses ng katabi
ko- si Ellaine.Kasalukuyan kami ngayong nasa loob ng sasakyan at tinatahak ang daan
pauwi.Nagyaya kasi siya kanina patungo sa dating elementary school na pinasukan
namin noong mga bata pa kami, na siya ring dati ring eskwelahan nina Allison at
Yohan.

Napakapit ako ng mahigpit sa manibela dala ng sobrang pagkamuhi. Sa tuwing naaalala

ko kung pano ilayo sakin ng kapatid ko si Allison ay hindi ko mapigilang hindi
magtanim ng sama ng loob.

"Kanina ka pa parang wala sa sarili mo, m-may problema ka ba?"

nag-aalalang tanong ng kasama ko.Pinilit kong tanggalin ang pagkunot ng noo ko at
pinalitan ng isang maaliwalas na mukha.

"No I'm ok. Ahm, gusto mo na bang umuwi? Kailangan mo na ring magpahinga Ellaine."

Nakita ko mula sa gilid ng mata ko ang pag-iling niya.

"Ayoko pang umuwi. Hindi pa naman ako napapagod." nakangiting saad niya.
"So 'san mo gustong pumunta?"

Tumingin siya sa ibang direksyon at masayang ngumiti.

"Dun."

Sinundan ko kung san nakaturo ang mga daliri niya, at nakita ko ang lugar na gusto
niyang puntahan- ang baywalk.

Pagkagilid ko sa sasakyan ay bumaba kami ni Ellaine,sumalubong samin ang masamyong

hangin. Mabagal na naglakad kami at pagdaka'y umupo sa isang bench doon na
nakaharap sa bay. Hinubad ko ang suot kong jacket at ipinatong ko iyon sa likod
niya para malabanan ang lamig. Nagpasalamat siya

"Ang ganda talaga dito tuwing gabi noh?"

masayang saad ni Ellaine habang tinatanaw ang kabuuan ng lawa. Pumikit siya at
nilanghap ang hangin.

"Yeah."
tipid na sagot ko habang walang siglang tiningnan ang napakapamilyar na lugar.
Katahimikan ang nangibabaw saming dalawa habang pareho naming pinapanood ang mga
nagdaraang mga tao.

"Tristan, tingnan mo ang sweet nila oh."

Hinanap ko ang direksyon kung saan nakatingin si Ellaine. Mula sa upuang semento
sa di-kalayuan samin ay nakita ko ang magkasintahan na masayang nagfu-food trip at
nagtatawanan habang nagsusubuan ng kinakain na fishball. Bigla ay nakaramdam ako ng
matinding kirot sa dibdib ko.Nagsisimula ng manlabo ang paningin ko dahil sa mga
luhang nagsisimula nang mamuo sa mga mata ko habang pinagmamasdan ko ang senaryong
'yon.

"T-Tristan?"
narinig ko ang nag-aalalang tinig ni Ellaine. Ngumiti lamang ako na may luha sa
mga mata habang nakatitig sa kawalan.

"Si Allison.Alam mo bang kumakain din siya ng streetfoods?"

 kwento ko sa kanya.

Mabilis na napatingin sakin si Ellaine,nakaukit sa itsura niya ang di makapaniwala

ngunit agad niya iyong binawi at malungkot na yumuko.

"Nagulat ka?"
tanong ko saka malungkot na ngumiti.

"Ang totoo niyan,hindi naman talaga maarte si Allison katulad ng sinasabi ng

iba,mabait siyang tao.Nagpapakatotoo lang siya sa sarili niya.At alam mo ba, iyon
ang bagay na nagustuhan ko sa pagkatao niya."

Halos hindi na 'ko humihinga dahil sa pagpigil ng emosyon ko, ayokong umiyak dito,
humahapdi na rin ang mga mata ko dahil sa pagpigil sa pagpatak ng mga luhang
nagsisimula ng mangilid habang inaalala ang mga masasayang panahon kasama siya.

Umangat ang ulo ng katabi ko at pumukol siya ng tingin dala ang maraming
katanungan sa mga mata.

"Napapansin ko, sa tuwing magkasama tayo siya lang ang laging bukambibig mo. Kahit
saang lugar tayo magpunta , laging siya ang iniisip mo. Nawawala na 'yung mga
masasayang halakhak mo sa tuwing magkasama tayong dalawa katulad noon. Wala na
'yung pang-iinis mo sakin,'yung panunukso mo. Tristan? "
garalgal ang tinig niya.

"Kasama mo nga 'ko, pero siya naman ang laman ng isip mo. Lagi kang tulala, laging
wala sa sarili. Nagbago ka na nga talaga. Ano bang nangyayari sayo? Bakit ka ba
nagkakaganyan?"
Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Naitungkod ko na lang ang mga siko ko sa
ibabaw ng tuhod ko, napayuko ako at mariin kong naisabunot sa buhok ko ang aking
mga kamay.

"Ellaine..... Ellaine, I missed her. Miss ko na si Allison. Miss na miss ko na ang

asawa ko."

Puno ng paghihinagpis na hinayaan ko ng pumatak ang mga masasaganang luha saking

mga mata. Wala na kong pakialam kahit makita pa ng lahat na umiiyak ako. Hindi ko
na sila kayang pigilan pa. Walang ingay na napahagulhol ako sa kaisipang hindi ko
na mababago pa ang isipan ni Allison. Iiwan niya ko.

Ilang minutong nanaig ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Naririnig ko ang
mga mahinang pagsinghot ng katabi ko, indikasyon na nakikiiyak rin siya. Alam kong
isa rin si Ellaine sa nahihirapan sa sitwasyon ko. Gusto niya ako sa tabi niya pero
nahihirapan siyang makita ako na nagkakaganito.

"I'm sorry.. I'm sorry Ellaine. I'm sorry. "

paulit-ulit kong paghingi ng tawad.
 Sunud-sunod ang ginawa niyag paghinga upang pigilan ang emosyon. Alam kong alam
niya ang ibig kong sabihin.

"T-Tell me the truth Tristan........"

nangangatal ang tinig niya. Sandaling tumitig siya sakin na puno ng pangamba.

"Do ..... Do you love your wife? Tristan? Mahal mo na ba si Allison?"

Hindi ko alam, ngunit nang marinig ko iyon mula kay Ellaine ay lalo akong inihit ng
pag-iyak. Unti-unting nagka-himig ang mg paghagulhol ko. Inilabas ko lahat ng sakit
ng dibdib ko. Sakit, dulot ng masakit na katotohanan. Pumikit ako ng mariin.

"Yes......"

-----------------------------------------------------------------------------------
---------------

(A/N)

Don't miss the last 4 chapters!

Please do vote and comment.

Also, like our fb fan page for more info. ------>

just click the external link
<center><h1>Chapter 31</h1></center>
<hr>
ELLAINE'S POV
"The number you have dialed is either unattended or out of coverage area. Please
try your call later."

Hindi ko alam kung ilang beses ko ng nai-dial ang kanyang numero sa hawak kong
cellphone, kahit alam kong nakapatay iyon ay heto't umaasa pa rin na baka sakaling
buhayin niya iyon. Pinanghihinaan na ko ng loob, gusto kong magwala at magsisigaw
upang ilabas lahat ng sari-saring emosyon sa dibdib ko. Gusto ko ng makakausap
ngunit wala akong malapitan.

Sa huli pang pagkakataon ay muli 'kong dinial ang numero niya at sinubukan na
muling tawagan. Tila naman nabuhayan ako ng loob ng mag-umpisa iyong mag-ring ,
ngunit panandalian lang iyon dahil nakaramdam ako ng pagkadismaya. Lumipas kasi ang
ilang segundo na hindi niya iyon sinasagot, alam kong sinasadya niyang gawin 'yon.
Mukang pinanindigan na nga yata niya ang kanyang huling sinabi sakin noon, ngunit
hindi ako sumuko, muli ko siyang tinawagan ng paulit-ulit. Alam kong hindi niya ako
matitiis.

"Anong kailangan mo?"

Sa wakas ay sumagot na siya, isang matigas at malamig na tinig mula sa kabilang

linya.Hindi ako nagpadala sa pag-aalinlangan ko bagkus ay desperadang nakiusap pa
'ko sa kanya.

"M-Migz, pwede ba tayong magkita ngayon? Migz gusto kitang makausap. Please Migz
kailangan ko ng-----"

"No."
mabilis na tugon niya, puno ng pagtanggi at pagkagalit. Bigla ay natigilan ako.
Kahit kailan, hindi niya ako tinanggihan.

Narinig ko mula sa kabilang linya ang tila walang gana niyang pagbuntung-hininga,
parang naiirita.

"Tumigil ka na Ellaine. Wala na akong panahong makipag-usap at makipagkita sayo. At

kahit kailan hindi ako magsasayang ni katiting na segundo para sayo. Ayoko ng
makita ka kaya tigilan mo na 'ko."
puno ng pagkamuhing sagot niya sakin. Nangatal ang katawan ko dala ng sobrang
pagkirot na dinadaing ng puso ko. Hindi ko inaasahan ang isinagot niya sakin. Dati-
rati kasi kapag tinatawagan ko siya wala pang tatlong ring sumasagot na siya. Dati,
kapag nakiusap ako sa kanya na puntahan niya 'ko wala pang ilang minuto darating na
siya.

"Kailangan kita ngayon Migz."

pagmamakaawa ko sa pagitan ng paggaralgal ng tinig ko.

Please, pumayag ka, ikaw lang ang tanging alam kong tao na malalapitan ko.
 "Nakalimutan mo na ba lahat ng sinabi ko sayo? Ayaw na kitang makita, ayaw na
kitang makausap at kahit kailan, hinding na kita tutulungan. Naiintindihan mo?
Ganyan na kita kinamumuhian ngayon Ellaine. Pinagpalit mo ang lahat ng natitira
sayo sa isang bagay na alam mong bawal."

Mariin akong napahawak ako sa dibdib ko ng makaramdam ako ng matinding hapdi sa

puso ko.

"Nasasaktan na ako Migz."

"Wala akong pakialam."

Muli pa sana ako nang bigla akong makarinig ng boses ng babae sa kabilang linya.

"Hey babe, sino ba 'yang kausap mo? Can we continue what were doing now?"
maarteng saad ng babae na base sa boses ay halatang sopistikada at liberated,
bagay na siyang gusto ni Migz sa mga babae.

"Sorry babe, wrong number lang."

"Oh I see. Can you end that call now, I can't wait so long."
malambing na saad ng babae at minsan pa'y narinig ko ang paghalik niya kay Migz.

"Sure babe." z
malambing na tugon ni Migz sa kabilang linya. Nanigas ako sa kinatatayuan ko.

"Bye Ellaine."
huling paalam niya bago tuluyan siyang nawala sa linya. Nabitawan ko ang
cellphone ko. Sinubukan kong humanap ng makakapitan ngunit ng wala akong mahagilap
ay pabagsak na napaupo na lamang ako sa sahig sa labis na panghihina. Lumbay na
napatitig ako sa kawalan kasabay ng pag-agos ng mga luha saking mga mata. Ibinuhos
ko sa pag-iyak ang lahat ng kirot, hapdi at kawalan ng pag-asa na nararamdaman ko
ngayon.

Wala na sila. Wala na silang lahat. Pakiramdam ko ay bumalik ako dating mundo ko,
doon sa panahong nakatira ako sa isang malayo at di-kilalang isla, kung saan ako
lamang mag-isa ang nilalang na nabubuhay. Sarili ko lamang ang tanging karamay ko,
walang pamilya, kaibigan at nagmamahal. Sa tuwing iniisip ko na muli na naman akong
mag-iisa, parang binabayo ang puso ko sa sakit.

Napahinto ako sa pag-iyak ng bigla kong maramdaman ang di-inaasahang pagkirot ng

aking tiyan. Masakit. Unti-unti hanggang sa mamilipit ako sa sobrang kirot at
hapdi, parang pinipiga ang lahat ng lamang-loob ko sa katawan. Pilit kong inabot
ang isang bagay na makakapitan ko ngunit pinanghihinaan ako ng lakas. Naghalo-halo
ang luha at pawis sa mukha ko. Halos mapayuko at mapadapa ako para lamang mapigilan
ang pagsumpong ng sakit na 'to. Nang wala ng magawa ay tahimik na dinama ko na
lamang ang parusang 'to.

Akala ko ay hanggang dun na lamang ang paghihirap ko ngunit sa pangalawang

pagkakataon ay kusang bumuga ng dugo ang bibig ko, halos hindi na ako makahinga.
Hindi ko iyon inaasahan na tila ba may sarili itong buhay.

Ginamit ko ang natitira ko pang lakas upang makaisod.Gumapang ako sa sahig at sabik
na sabik na sumandal sa pader ng aking silid upang magsilbing suporta.Humihingal
ako sa labis na panghihina,nanlalambot ako. Awang-awa sa sarili na napahagulhol na
lang ako ng tahimik habang nakatakip ang mga palad ko sa bibig ko. Tumingala ako sa
itaas dala ang mga nararamdaman kong pagkabigo at matinding pagsisisi.

Ito na yata ang parusa ko sa lahat ng kasalanang nagawa ko. Ah hindi. Kung tutuusin
kulang pa ang lahat ng ito kumpara sa dinanas na paghihirap at pagsasakripisyo ng
mag-asawag 'yon. Ginawa kong miserable ang buhay nila para lamang maipaglaban ang
pag-ibig na akala kong tama. Pinagpalit at isinugal ko ang lahat ng meron ako sa
pag-aakalang mahal niya rin ako.Ngayon,na-realize ko na,na tanging awa lang ang
nararamdaman niya sakin kung kaya't hindi niya ako magawang iwan.

Napapikit ako ng mariin ng maalala ko ang huling confess sakin ni Tristan. Isang
sagot, isang kataga na dumurog sa mga pangarap kong makasama siya.Ang toton
niyan,matagal ko ng ramdam na mahal nga niya si Allison pero nagbulagbulagan ako
dahil...dahil natatakot akong masaktan,at ngayong lumabas na mismo sa bibig niya
ang katagang iyon ay wala na akong mapagpipilian at magagawa pa kundi

ang SUMUKO.

3RD PERSON'S POV

Mag-aalas diyes na ng gabi ng parehong makauwi ng mansion sina Allison at Yohan

galing sa pamamasyal. Ayaw kasi ng binata na makitang nagkukulong at nagmumukmok
ang kanyang babygirl sa loob ng silid nito na parang isang preso kung kaya't
nililibang niya ito sa pamamagitan ng pagpunta sa mga masasayang lugar. Hangga't
maaari ay pasisiyahin niya ito araw-araw. Iyon na lamang ang tanging magagawa niya
upang kahit papano'y mabawasan ang lungkot na nararamdaman nito.

"Babygirl, magpahinga ka na, may pupuntahan pa ako eh. Matulog ka na ha?"

malambing ngunit maawtoridad na utos ng binata kay Allison.Ngumuso lang ang
dalaga, puno ng panlalait.

"Naku,magba-bar ka siguro noh?Talaga naman oh. Kapag ikaw ni-rape dun ng mga
babae,bahala ka sa buhay mo, hindi kita tutulungan."

Maingay na nagtawanan ang dalawa.

"Wag kang mag-alala, sayo lang ako. Hindi ako titingin sa iba."
bagaman naka-tono 'yon sa pagbibiro ay totoo naman iyon sa puso ng binata.
"Drama mo. Bagay ka ngang maging artista. Bebenta ka sa masa."
panunudyo ni Allison. Ginulo-gulo lang ng binata ang buhok nito na tila ba
natutuwa sa kadaldalan.

"Sige na babygirl,umakyat ka na.Matulog ka ng maaga ha, wag ka ng manood ng tv.

Understood?" parang boss na utos nito. Nagsalute si Allison bilang sagot.

"Masusunod po Sir."

Puno ng sinseridad na napangiti si Yohan habang nakatitig sa masayang kababata,

ngunit hindi naman maitatago ang lungkot sa kanyang mga mata. Lungkot, dahil
natatakot siya na baka panandalian lamang ang sayang naranasan niya ngayon kasama
ang mahal. Natatakot siya na baka muli na naman itong mawala sa kanya tulad ng
dati. Ito lang talaga ang kasiyahan niya, ang simpleng pagngiti nito ang
nagpaparamdam sa kanya ng ibang kaginhawahan.

Mabagal na nagsimula siyang maglakad.Hindi na niya namalayan na hinahatak na pala

siya ng kanyang sarili para lumapit sa babae. Dahan-dahan siyang yumuko saka
banayad na hinalikan ang noo nito. Nagulat at nagtataka na nanlaki ang mga mata ni
Allison.

"Goodnight babygirl ko."

paalam nito hindi pinapansin ang naging reaksyon ng kaharap.

Tatawa-tawa namang sinundan ni Yohan ng tingin ang palayong si Allison. Napaka-

cute talaga nito kapag nakalamukos ang mukha. Hinintay niya munang makapanhik sa
itaas ang huli saka siya pumihit patalikod upang umalis na, ngunit hindi niya
inaasahan ang kanyang nakita sa may bungad na pinto ng lobby.

Halos mag-apoy ang mga mata nito, nanggagalaiti ang ngipin nito dahil sa galit at
pagkasuklam, kita rin niya ang panginginig ng mga kamao nito na para bang anumang
oras ay maaari iyong tumama sa kanya. Imbes na matakot ay nakuha pa niyang ngitian
ng kasakrastikuhan ang mga bagong dating.

"Good eve guys! Napapansin ko na lagi yata kayong ginagabi ng uwi ah?"

"Ah Yohan,marami kasi kaming tinapos ni Tristan sa opisina, marami kasi kaming
dapat na---"

"Oh I see."
hindi na pinatapos pa ni Yohan ang paliwanag ni Ellaine. Inilipat niyang muli
ang paningin sa kapatid na noo'y alam niyang malapit ng mapuno sa kanya.

"Sana pala 'yung kumpanya na lang ang pinakasalan mo at hindi si Allison.

Nakakainis lang isipin na halos kalimutan mo nang may asawa kang tao dahil lang
abala ka sa ibang bagay at sa ibang tao. Sana 'wag ka ng magtaka na balang araw
masanay na rin ang asawa mo sa iba."
 Matagal ng gustong ilabas ni Yohan sa kanyang bibig ang mga katagang 'yon at
ngayong may pagkakataon ng muli ay kating-kati na siyang ilabas 'yon kahit pa alam
niyang gulo ang kahahantungan nito. Masyado ng napuno ng galit ang dibdib niya para
sa kapatid, sa tuwing iniisip niya kasi na ito ang dahilan ng pag-iyak ni Allison
ay hindi niya mapigilang hindi mamuhi dito ng paulit-ulit.

Nakita niya kung pano nangatal ang bibig ni Tristan indikasyon na malapit na itong
sumabog na parang isang nag-aalburotong bulkan. Nababahalang ipinalipat-lipat ni
Ellaine ang tingin sa magkapatind, kinakabaham siya sa tensyong nagaganap.

"Ilalayo ko na si Allison, isasama ko siya palayo sayo. Kung ''yun lang ang tangin
paraan matigil na ang paghihirap at sakripisyo niya, kung 'yun lang ang tanging
paraan para maging masaya siya ulit, hindi ako magdadalawang-isip na gawin 'yon.
Kumpara sayo, kaya kong iwan ang lahat ng meron ako sa buhay, makasama at mapasaya
lang ang taong 'yon. Ganyan ko siya kamahal."

Nang hindi na napigilan pa ni Tristan ang sarili ay nabitiwan niya lahat ng kanyang
mga bitbit na business bags at pagdaka'y malalaki ang hakbang na lumapit siya sa
kapatid. Marahas na hinablot niya ang kwelyo nito. Nanlilisik ang mga matang
tumitig siya kay Yohan na noo'y patuloy lamang sa pakikipaglaban ng titigan, tila
hindi natatakot sa anumang gawin ng kanyang nakatatandang kapatid.

"T-Tristan please calm down! 'Wag kayong gumawa ng gulo, 'wag kayong mag-away!"
nagmamakaawang awat ni Ellaine sa dalawa ngunit parang walang narinig si Tristan
bagkus ay lalo niya lang hinigpitan ang pagkaka-kapit sa kwelyo ng kapatid, halos
mapaangat si Yohan.

"Desiring your brother's wife is a sin!"

"At ang i-prioritize ang iba at saktan ang 'yong asawa ay isang napakalaking
kasalanan, isang napakalaking pagkakamali."

"Wala kang nalalaman sa nangyayari kaya 'wag kang umastang alam mo ang lahat!"

"Sapat na ang nakikita ko. Sapat ng dahilan ang makita siyang umiiyak para
makialam ako. Kung ikaw, naaatim mong pabayaan siyang maghirap, pwes hindi ako
katulad mo kuya. Minsan mo na siyang sinaktan, at hindi na 'ko papayag na maranasan
niya ulit 'yon sayo ng paulit-ulit. Ako ang tutulong sa kanya para makalimutan ka,
at sa oras na tuluyan na siyang makipaghawalay sayo, don ako gagawa ng hakbang para
mahalin niya rin ako."

Lalong nangatal ang mga kalamnan ni Tristan at nang hindi na nakayanan pa ang
pagtitimpi ay buong lakas na pinatama niya ang kanyang nangangalit na kamao sa
mukha ng binata. Bumagsak si Yohan, nasanggi niya ang mga plorerang naka-display
don kung kaya't nabasag ang mga iyon at gumawa ng nakaririnding ingay. Isa-isang
nagsilabasan ang mga tao sa buong mansion. Sapilitan pa sanang itatayo ni Tristan
ang kapatid upang muling suntukin nang biglang may sumigaw mula sa likod.
 "Oh diyos ko! Tristan! Ano bang nangyayari sa inyo!"

Nakita nila si Manang Elly, nanlalaki ang mga mata dahil sa niyerbos habang sapu-
sapo ang dibdib.

"Yohan!"

Umakyat naman ang paningin nilang lahat nang marinig ang nagpapanic na sigaw na
iyon ni Allison. Doon na kusang nabitawan ni Tristan ang kapatid at tuluyan nang
natauhan sa kanyang nagawa.

Nagmamadaling bumaba ang babae upang daluhan si Yohan na noo'y abalang nagpapahid
ng dugo sa kanyang labi. Sa tulong din ni Manang ay maingat nilan, naitayo ang
binata.

"Are you ok? Ayos ka lang Yohan?"

nag-aalalang tanong ni Allison sa binata habang sinusuri ang nasugatan nitong
labi.

"I'm ok. Don't worry." tugon nito.

"Ano bang nangyayari sa inyong magkapatid! Kailan pa kayo natutong saktan ang
bawat isa! Tristan! Ano bang nangyayari sayo? Bakit mo sinaktan ang kapatid mo?!"
sermon ni Manang Elly ngunit tila hindi iyon naririnig ni Tristan.

Nakatuon ang atensyon niya sa palapit na asawa. Puno ng pagtanggi, pagmamakaawa at

pakiusap ang tinging pinukol niya rito ngunit kabaligtaran iyon ng kay Allison.
Naninisi, nasusuklam at naghihirap ang mga titig na iginanti nito sa kanya. Lalo
lang umukit ang galit sa itsura ni Allison ng tumigil na ito sa kanyang harapan,
ilang pulgada lang ang kanilang pagitan.

Tensiyonadong katahimikan ang nangibabaw sa loob ng lobby, naghihintay sa susunod

na mangyayari. Gustong magpaliwanag ni Tristan ngunit kinokontrol ng tibok ng
kanyang puso ang isip niya't katawan.

Kasabay ng pag-ukit ng namumuhing itsura ni Allison ay ang malakas na pagtama ng

palad nito sa kanyang kabilang pisngi, hindi lang isa dahil nasundan pa iyon ng mas
malakas pa na sampal. Makikinita ang pagkagulat at pagkaawa sa ekspresyon ng mga
nakasaksi sa eksenang iyon.

"Napakasama mo! Hindi pa ba sapat na sinaktan mo na 'ko, ngayon naman pati ang
kapatid mo idadamay mo! Napakasama mo Tristan, wala kang kasing sama!"

Sa una'y mahinahon, ngunit sa huli'y hindi na nito napigilan ang mapasigaw. Bumasag
sa katahimikan ang poot na poot niyang tinig.

"A-Allison hindi 'yon sinasadya ni Tristan. Nadala lang siya dahil----"

"Shut up! All of you shut up!" hindi na pinatapos pa ni Allison si Ellaine,
masyado na kasing nandidilim ang paningin niya para pakinggan pa ang palakang 'yon.
Nananatiling walang imik si Tristan sa kabila ng ginawang pananampal sa kanya ng
pinakamamahal na asawa sa harap ng lahat.

"Pagod na pagod na 'ko! Sawang-sawa na kong makisama pa sayo! Sawang-sawa na kong

intindihan ka sa pagkakamaling paulit-ulit mo na lang ginagawa. Hirap na hirap na
'ko Tristan!"
emosyonal na daing niya habang malakas na pinupukpok ang dibdib.

"Patawad. Patawarin mo ako. Hindi ko intensyon na pahirapan ka. Patawarin mo 'ko

Allison." nanghihinang tugon niya ng hindi inaalis ang nagmamakaawang tingin
sa asawa.

"Patawad? Patawad! Ano pang magagawa ng paghingi mo ng tawad, maibabalik pa ba

niyan lahat ng luhang iniyak ko ng dahil sayo?! Maibabalik ba niyan ang tiwalang
buong-buong ibinigay ko sayo noon? Maibabalik ba ng paghingi mo ng tawad ang lakas
na nawala sakin nung mga panahong halos hindi ako makatulog at makakain kaka-isip
sayo!"

"Please Allison, hayaan mong ipaliwanag ko ang lahat. Maniwala ka, hindi ko 'yon
sinasadya, hindi ko sinasadya na saktan ka. Nakikiusap ako, maniwala ka sakin."

"Hindi mo sinasadya pero paulit-ulit mong ginagawa!"

Naramdaman ni Tristan ang pagsakit ng kanyang lalamunan dahil sa pagpigil sa

nagbabadyang pagsabog ng emosyon. Wala siyang maisagot, hindi dahil alam niyang
tama ang sinasabi ng asawa, kundi dahil alam niyang kahit anung pilit pa niyang
magpaliwanag ay hindi na siya nito magagawa pang paniwalaan. Mukang nasira na
yatang tuluyan ang tiwala nito. Masyado na yata itong nasaktan kung kaya't
napakahirap na para dito ang patawarin siya.

"Ano bang kailang kong gawin? A-Allison, ano pang kailangan kong gawin para
paniwalaan mo lahat ng sinasabi ko sayo?"
hirap na hirap na ang kalooban ni Tristan halos nanghihina na siya dahil sa
katotohanang, tuluyan ng napagod ang asawa.

"Kung talagang nagsisisi kana, then gawin mo lahat ng gusto kong mangyari. Let me
go. Palayain mo na 'ko, maghiwalay na tayo Tristan. Pumayag ka na sa annulment.
Putulin na natin lahat ng ugnayan meron tayong dalawa."

Nanlaki ang mga mata ng naroon nang banggitin ni Allison ang tungkol sa annulment.
Lahat sila ay nagulat.

"A-Allison hija! Maghunus-dili ka, hindi mo pwedeng basta-basta na lang ipa-walang

bisa ang kasal niyo, sagrado ang sakramento ng kasal at kasalanan 'yon sa---"

"Patawarin niyo ako Manang, patawarin niyo kong lahat, at patawarin ako ng diyos
pero hindi ko na talaga kaya. Wala na akong pakialam sa sasabihin ng iba, gusto ko
nang maging malaya, gusto ko ng maging masaya."
buo ang loob na saad niya sa lahat.

Napaluha ang matanda, sumisikip ang kanyang dibdib sa nangyayari sa pamilyang

inalagaan niya ng mahabang panahon. Sa isang iglap, nangyari ang kanyang
kinatatakutang mangyari, - ang magkawatak-watak ang pamilyang ito.

"Buo na ang desisyon ko. Wala ng kahit sinong makakapigil pa sakin. Aaalis ako, at
kung babalik man ako, iyon ang araw na tuluyan na kitang nakalimutan."

Napagdesisyunan ni Allison na umalis na dahil kapag nagtagal pa siya ron ay baka

mapaiyak na naman siya sa harap ng lahat. Bagay na ayaw na niyang gawin pa.

Hahakbang na sana siya para tumalikod nang biglang hawakan ni Tristan ang kamay
niya upang pigilan siya. Yumuko ito sa harap niya at sa loob ng ilang sandali ay
nakita niyang nakalapat na sa sahig ang mga tuhod nito. Lumuhod si Tristan sa harap
niya, ginawa niya iyon sa harap ng lahat. Nanlaki pareho ang mga mata niya. Parang
dinudurog ang puso ng babae habang pinagmamasdan ang kahabag-habag na senaryong
'yon. Hindi siya makapaniwala.

Ang isang Tristan Xavier Fontanilla lumuhod sa harap niya.

"Hijo." awang-awang suway ni Manang Elly sa lalaki, ngunit nananatili lamang itong
nakayuko, sumasamba, nakikiusap at nagmamakaawa.

"Don't go mhie. Please don't go. 'Wag mo kong iwan ng ganito. Tatanggapin ko lahat.
Sampalin mo 'ko, tadyakan mo 'ko, batukan mo 'ko, bugbugin mo ako o batuhin mo ako
ng flower vase. Kung iyon lang ang paraan para mapatawad mo 'ko, handa ko 'yong
tanggapin ng kahit ilang beses. Patawarin mo lang ako, handa akong magbago para
sayo. Nakikiusap ako Allison, bigyan mo pa 'ko ng huling pagkakataon at sa huling
beses na magkamali pa ulit ako, pinapangako ko sayo, ako na ang kusang lalayo."

Naging emosyonal ang buong paligid,kanya-kanyang singhutan ang mga naroon, simula
sa mga maids hanggang kina Manang at Ellaine.

Bago pa man maging emosyonal si Allison ay marahas na binawi na niya ang kanyang
mga kamay mula sa pagkakahawak ng asawa at agad na tumalikod. Itinaas niya ang
kilay upang pigilan ang nakaambang pagtulo ng mga luha, pinilit niyang maging
matigas sa harap ng lahat.

"Patawarin mo ko Tristan, pero kahit katiting na awa, wala na akong nararamdaman

para sayo."
'Yun lang at naglakad na siya paalis,bago pa man siya tuluyang makalayo ay narinig
niya ang sunud-sunod na pagsigaw ng asawa, tila batang humahabol sa magulang. Kahit
masakit ay pinikit niya na lang ang mga mata at piniling 'wag ng lumingon pa.

"Allison! Allison! Makinig ka sakin! Allison mag-usap tayo! Please! Patawarin mo na

'ko. Allison!!" halos magwala si Tristan, nagsisisigaw. Lumuhod si Manang at
mahigpit na niyakap ang lalaki at mahinahong sinuyo.

"Tristan hijo, tama na. Hayaan na natin, wala na tayong magagawa. Tumahan ka na.
Nakikiusap ako, oh diyos ko, tumahan ka na." nakisabay sa pagngalngal ang matanda.

"Hindi! Hindi Manang! Hindi pwede, hindi niyo 'ko naiintindihan! Hindi siya
pwedeng mawala! Allison! Allison! " tila nagdedeliryong sigaw ni Tristan sa pagitan
ng kanyang habag na habag na pag-iyak. Napaluhod na rin si Ellaine at hawak-hawak
ang dibdib na umiyak.

"Patawad, patawarin niyo ko. Patawad. Patawad." 'yun na lang nasambit niya bago
bumagsak ang ulo ni Tristan sa balikat ni Manang, tumahimik na ang iyak nito na
tila, unti-unti nang natatanggap ang lahat.

---------------o---------

Bumukas ang pinto ng kwarto ni Allison at iniluwa noon ang bilasang itsura ni
Yohan. Alam niyang narito ito upang damayan siya, ngunit hindi iyon ang inisip niya
ng makita ito. Magsasalita pa sana ang binata ngunit naunahan na niya ito.

"Umupo ka." tulalang utos niya rito at wala sa sariling tumayo siya at kinuha ang
first aid kit. Umupo siya sa tabi nito at nilagyan ng gamot ang cotton. Tahimik na
idinampi niya iyon sa gilid ng labi ni Yohan.

"B-Babygirl m-mahapdi. Ah-aray-aray!"

pigil-pigil niya ang daing.

"Yohan."
seryosong tawag sa kanya ni Allison dala-dala ang mga butil ng luha sa loob ng
mga mata.Natahimik siya.

"Tungkol dun sa sinabi mo sakin nung isang gabi sa restaurant."

Bumilis ang tibok ng puso ng binata, halos hindi na siya humihinga habang
hinihintay ang susunod na sasabihin nito. Alam niya kasi ang gustong sabihin ng
kasama.
Umangat ang ulo ng babae at puno ng pakiusap na tumitig ito sa mga mata ng binata.

"Pumapayag na 'ko,Yohan. Samahan mo akong lumayo.Magpakalayo-layo tayo."

Kasabay ng pagbigkas na iyon ni Allison ay sa wakas ang pag-agos ng kanyang mga

kinikimkim na mga luha.

-----------------------------------------------------------------------------------
---------------------------

(A/N)

Last two chapters po sa Sunday, then sa Wednesday ang Epilogue. Buburahin ko na po

ang story next Saturday dahil kukunin na po ng LIB ang rights ng story. MAraming
salmat po sa lhat ng sumuporta at susuporta sa libro. Utang ko po sa inyo ang lahat
ng ito. Thank you very much, hanggang sa muli :D

Sa may mga tanong, kindly like our fb fan page, tambay ako dun. Just click the
external link, -------------->

and also, join our fb group. (makikita niyo rin 'yung link sa fan page natin)

https://www.facebook.com/groups/IgotyoubabeStories/

Again, thank you very much.

-MissSONE
<center><h1>Chapter 32</h1></center>
<hr>
<center><h1>Chapter 33</h1></center>
<hr>
Yohan's POV

To all passanger of flight J699 to Canada, DEPARTURE time will be exactly at 9

am.

Fifteen minutes. Fifteen minutes na lang para makaalis at makalayo na kami.

Pumayag siya na makasama ko. Ako kasama si Allison, magkasamang mamumuhay.
Napakatagal na panahon na simula ng pangarapin ko 'yong mangyari. Nasasabik na
tumayo na 'ko pagkatapos na marinig ang paalala ng airport announcer. Masayang
hinawakan ko na ang mga bagahe naming dalawa.

"Babygirl, let's go.It's already time."

aya ko sa katabi ko na noo'y nananatiling tahimik at parang hindi mapakali.
Malamig na ngiti lamang ang isinagot niya sakin at pagkatapos ay marahan siyang
tumayo mula sa pagkaka-upo. Tinitigan ko siyang mabuti sa likod ng suot kong
shades. Ang tamlay ng mukha niya, parang namumutla.

Hindi ako nagtangkang magtanong o punahin man lang 'yon. Ewan, pero parang
nakaramdam ako bigla ng pag-aalala at kaba, may bahagi ng pagakatao ko ang
sumisigaw na 'wag ko iyong gawin. Hinawakan ko lang ang kamay niya at nakangiting
inakay siya patungo sa teller upang ibigay ang ticket naming dalawa. Sumunod lang
siya sakin. Kinailangan kong mag-disguise para hindi ako makilala ng mga tao dito,
para iwas tsismis na rin kung sakaling may maligaw na paparazzi.

Habang pila ay napapansin ko ang maya't-mayang paglingon ni Allison na para bang

may hinahanap, parang may hinihintay. Bigla akong pinanghinaan ng loob. 'Wag sanang
mangyari ang iniisip ko.

Mabilis na umusad ang pila hanggang sa maiabot ko na ang ticket namin sa teller,
mabuti na lamang at kasama sa rules ng mga teller ang privacy ng mga pasahero nila
kaya't ligtas ako sa pagtili, kung isa man siya sa nakakakilala sakin. Matapos ang
transaksyon ay muli akong humarap sa kanya at pinilit na ngumiti.

"Tara na. kunwari'y masiglang aya ko sa kanya. Deretso ang mga matang napatitig
siya sakin, para siyang namatanda at hindi alam kung anong gagawin. Hindi nakatakas
sa paningin ko ang takot at pangamba na bumalatay sa mga mata niya. Hinintay ko ang
magiging sagot niya dahil alam kong sa oras na ito ay nag-aalinlangan pa siya.

Please don't change your mind. Please.

Walang reaksyon na tumango-tango siya. Napanatag ako.

"Common."

hinawakan ko ang isa niyang kamay at pagdaka'y naglakad kami patungo sa

entrance. Habang daan ay naramdaman ko ang biglang panlalamig ng kamay niya.
Pasimpleng tiningnan ko siya gamit ang gilid ng mga mata ko. Hindi maipinta ang
itsura niya, puno ng pagdaramdam, hinanakit, pagdurusa at tila naguguluhan. Nakaka-
kunot ng malalim ang noo niya na para bang isang sanggol na nakangibit at malapit
ng magngangalngal.

Itinuon kong muli ang tingin ko sa harap.

Bigla kong naalala ang mga pinagsamahan ng dalawang 'yon. Ang awayan, sigawan at
batuhan nila ng kung ano-ano. Ang pag-aalala nila para sa isa't-isa. Ang matatamis
na palitan nila ng salita kapag naglalambingan, alam ko ang lahat ng 'yon. Hindi
man masasabing perpekto ang pagsasama nila at hindi man nila sabihin ng deretso ang
nararamdaman nila sa isa't-isa ay alam ko na gagawa't-gagawa ang pagmamahal ng
paraan para magbalik ulit sila sa piling ng isa't-isa. Because I believe that when
it comes in love, everything' is possible. Magkakalayo man sila subalit alam ko na
muli silang magsasama at patuloy na ipaglalaban ang kanilang nasimulan. At bilang
isang taong lubos na nagmamahal, hindi ko hahayaang maging misirable ang buhay ng
mahal ko.

Bigla akong tumigil sa paglalakad. Huminga muna ako ng malalim bago naglakas-
loob na magsalita.

"Go."
malungkot ngunit puno ng determinasyon na saad ko sa kanya. Hindi ko nakita ang
naging reaksyon niya dahil nasa likod ko siya ng mga oras na 'yon. Muli kong
pinalakas ang loob ko at dahan-dahan akong umikot paharap sa kanya Nakita ko ang
tila gulat na gulat na ekspresyon sa mukha niya, masaya pero hindi makapaniwala.
Nagtatanong ang mga mata niya.

"Go Allison. Bumalik ka na sa kanya."

Pinilit kong ngumiti kahit ramdam ko na ang pamumuo ng luha sa mga mata ko,
mabuti na lang at naka-suot ako ng shades kaya't hindi niya iyon napansin. Pinilit
kong maging masaya sa harap niya upang hindi siya ma-guilty.

'Y-Yohan?"

Maingat na ipinatong ko ang isang palad ko sa ulo niya.

"Twelve years. Twelve years mo siyang nakasama at sa tagal ng pinagsamahan

niyong dalawa, imposibleng makalimutan mo siya."

malumanay na saad ko sa kanya, nakita ko ang mga munting luha na sumisilip sa

gilid ng kanyang mga nagniningning na mga mata.
 "Napapangiti kita, napapatawa kita pero ang tanging bagay na hindi ko magawa ay
ang pasayahin ka. Hindi ko kayang ilayo ka sa kanya, hindi maaatim ng konsensiya ko
na ilayo ang bestfriend ko sa taong tunay na nagpapasaya sa kanya. Kaya ibabalik na
kita. Go babygirl, balikan mo na siya. Alam kong sa oras na 'to hinahanap ka na ni
kuya, at gusto ko na sa oras na magkita kayong dalawa, sabihin mo na ang totoong
nararamdaman mo."

Nag-unahan sa pagpatak ang mga luha niya sa mata, luha dulot ng kaligayahan.
Hinawakan ko ang mga kamay niya at saka dahan-dahan akong lumapit sa kanya. Sa
huling sandali, niyakap ko siya. Mahigpit at pahigpit ng pahigpit na para bang ito
na ang huling beses na magagawa ko ito.

"Salamat. Salamat Yohan. Patawarin mo ko kung wala akong isang salita. Akala
ko kasi kaya ko, akala ko magagawa ko pero nagkamali ako. I can't giving up on him.
Mahal na mahal ko si Tristan, hindi ko siya kayang iwan. Masyado lang akong nadala
sa galit at sakit na nararamdaman ko kaya hindi na ko naikapag-isip ng maayos.
Hindi ko na naisip ang mga bagay na alam kong pagsisisihan ko sa huli. Patawarin mo
ako."

pagpapahayag niya sa pagitan ng mahinang pag-iyak niya. Masuyo kong hinaplos

ang buhok niya.

'Wala kang dapat pagsisihan, ang mahalaga na-realize mo na ang lahat at alam ko na
sa mga dhumaan sa inyong mga pagsubok, marami ka ng natutunan."

Dahan-dahan akong kumalas sa pagkakayakap sa kanya. Pinunasan ko ang basa

niyang pisngi gamit ang likod ng palad ko at nang matapo ay ipinatong ko ang
dalawa kong palad sa magkabila niyang balikat. Hinayaan kong titigan siya ng mga
mata ko, puno ng pagsuko at pagpaparaya.

"Go babygirl."

Dalawang kataga na unti-unting dumudurog sa puso ko, ganun pa man, alam kong ang
kapalit nito ay ang kaligayahan ng mahal ko. Kinuha ko ang isang kamay niya at
mahigpit na hinawakan.

"Please.Be happy."

bulong na lang ang lumabas sa bibig ko dahil kung lalakasan ko pa ay baka

hindi ko na mapigilan ang emosyon ko sa harap niya. Sa wakas, sumilay ang masaya at
puno ng pag-asa na ngiti sa kanyang mga labi. Ang mga ngiting 'yon, ma-mimiss ko
'yon.

"Thank you."

huling sambit niya bago siya unti-unting bumitaw sa kamay ko.

Habang pinapanood ko ang pag-layo niya ay don na kusang tumulo ang mga luhang
kanina pa kinikimkim ng mata ko.

Aaaaahh.... ang babygirl ko.....

Hindi ko alam kung gano katagal na naman akong mangungulila sa kanya. Hahanap-
hanapin ko ang boses niya, ang ritmo ng kanyang bawat halakhak, at ang mala-anghel
niyang ngiti. Hahanap-hanapin ko ang lahat-lahat sa kanya. Nakakalungkot,
nakakapanghinayang subalit hindi ako nagsisisi sa ginawa ko. Binitawan ko siya
dahil gusto ko na siyang maging masaya, dahil ang totoong nagmamahal, hindi
selfish, iniisip ang kaligayahan ng minamahal at higit sa lahat walang hinihintay
na kapalit sa bawat kabutihang ipinapakita niya rito. At sa ginawa kong pagbitaw,
alam kong nakagawa ako ng daan para maging maayos ang lahat, para magsama muli ang
dalawang puso na matagal na nahirapan.

Hindi man ako ang pinili mong samahan, masaya pa rin ako dahil kahit papano
napatawa kita nung mga oras na nalulungkot ka, nagpapasalamat ako dahil kahit
papano hinayaan mo akong alagaan ka nung mga oras na nahihirapan ka na at masaya
ako dahil nakasama kita pagkatapos ng mahabang panahon na hindi tayo nagkita. Alam
kong pagkatapos nito ay magbabago ang lahat, may aalis, may masasaktan at merong
magsisimula pero isa lang ang hindi magbabago, 'yon ay ang pagmamahal ko sayo.

"Ikaw pa rin ang first love ko... and youre always be my babygirl....."

Bahagya akong yumuko upang punasan ang mga nagkalat na luha sa pisngi ko.
Tumingala ako at maingay na bumuga ng hangin. Back to zero na naman ang buhay.
Kinuha ko na ang mga maleta at nagsimula ng maglakad. Habang daan ay naalala ko ang
isang bagay na dala ko. Tumigil ako sa paglalakad at may kung anong dinukot ako sa
inside jacket na dala ko. Isang maliit na kahon iyon. Ibibigay ko sana 'yon sa
kanya sa oras na tuluyan na siyang makalimot, ngunit tila wala na yata ako sa
tamang pag-iisip ng maisip ko ang ganung imposibleng bagay.

Itatapon ko na sana iyon sa malapit na basurahan ng mapansin ko ang batang

maliit na babae na nakatunghay sakin, mga nasa edad apat na taon siguro siya. May
bigla akong naisip.

Lumuhod ako sa kanya para maka-level ko siya saka masayang ngumiti. Iniabot ko
ang kahon sa kanya at tinanggap naman niya iyon not knowing kung ano ang nasa loob
non.

"Sayo na lang 'yan."

saad ko sa bata. Ngumiti lamang ito. Cute.

"Salamat po. Ibibigay ko 'to sa ate ko! Yehey!"

tuwang-tuwang sagot ng bata at pagkatapos ay bigla na lamang itong nagtatalon

paalis. Kunot ang noong hinabol ko ng tingin ang batang 'yon.

Allison's POV

Hinanap ko siya sa buong airport sa pag-aakalang susundan at hahabulin niya ko,

halos tiningnan ko na lahat ang mga mukha ng bawat taong nakikita ko dito sa pag-
aakalang makikita ko siya subalit bigo ako. Wala akong Tristan na nakita. Bagsak
ang balikat na naglakad ako palabas ng airport. Sumuko na siguro siya o wala lang
talaga siyang pakialam kung umalis man ako. Ah hindi. Lasing na lasing kasi siya
kagabi at alam ko na lagi yung tinatanghali ng gising kapag lasing siya. Malungkot
na napabuntung-hininga na lamang ako. Bitbit ang mga maleta na naglakad ako palabas
ng airport. Pumara ako ng taxi at sumakay doon pauwi.

Nakuntento akong pagmasdan ang mga tanawing nadadaanan ng sasakyan ngunit wala
naman doon ang isip ko.

May side ng pagkatao ko ang gustong batukan ang sarili ko dahil sa ginawa kong
'to pero mas nananaig ang kasiyahan ng puso ko. Ilang beses na kong nasaktan pero
eto pa rin ako, on the way pabalik sa kanya. Pero tama si Yohan, matagal na panahon
kong nakasama ang taong 'yon at imposibleng makalimutan ko siya ng ganun-ganun na
lang.
 Bumalik ako sa realidad ng biglang magpreno ng malakas ang taxi, halos mapasubsob
ako mabuti na lamang at nakahawak ako sa driver's seat. Napapansin ko rin na kanina
pa patigil-tigil ang sasakyan niya ganung wala namang traffic.

"Manong ano pong problema?"

kung hindi ko lang nakontrol ang boses ko ay iisipin ng driver na sinigawan

ko siya.

"Mam, sorry po naubusan po tayo ng gasolina."

kakamot-kamot sa ulo na tugon ng driver. Napamaang ako, hindi ko alam kung

magagalit ba 'ko o matatawa sa sinabi ni Manong. Ibinigay ko lang ang bayad ko at
pagkatapos ay bumaba na ko ng taxi. Pambihira, maglalakad pa yata ako nito.

Sa di kalayuan ay nakakita ako ng waiting shed, doon malapit sa may stop light.
Naglakad ako patungo roon. Wala kasing gaanong taxi na dumaraan at kung meron man
laging puno at may sakay. Magba-bus na lang ako. Umupo ako sa mahabang upuan doon
at mag-isang nag-abang ng masasakyan.

Uuwi ako. Naku, ano kayang idadahilan ko kapag nakita nila akong lahat na may
bitbit na maleta. Paano ako magpapaliwanag kay daddy?

Malungkot na napabuntung-hininga muli ako. Bahala na, magsosorry na lang ako.

Dumaan ang isabg oras na walang dumadaan na bus sa harap ko, naiinip na rin ako.
Naisipan kong kunin ang cellphone ko at tawagan si Cassie, sa kanya na lang ako
magpapasundo. Ini-slide ko ang lock ng phone ko at ganun na lamang ang pagkagulat
ko ng makitang nakatanggap pala ako ng one-hunder twenty-eight messages, galing ang
lahat ng iyon sa mga kaibigan ni Tristan. Binasa ko ang ilan doon.

From: Jhay

Allison, kasama namin si Tristan ngayon, at kung makikita mo siya, he's like
a living dead. I pity him.

From: Ethan

I know that you love him, please don't make everythings complicated. Let him
explain.

From: Migz

Akala ko nung una, maswerte si Tristan kasi ikaw ang napangasawa niya, pero
nagkamali ako. I already realize na ikaw ang maswerte dahil napangasawa mo si
Tristan. Haha, alamin mo kung bakit!

From: Ailee

Ate Allison, wala kaming magawa. Pinilit namin siyang pasayahin, pinilit
namin siyang patawanin pero wala. Ikaw pa rin ang hinahanap niya. Alam mo bang
first time kong makitang umiyak si Tristan? Ikaw lagi ang tinatawag niya.

From : Janus

May kalabaw, nabagsakan ng mangga, biglang tumakbo. Ang tanong, bakit tumakbo
ang kalabaw?

My tears was abut to fell ng bigla akong mapangiti nang mabasa ko ang text ni
Janus. Abnormal talaga ni Janus, eh syempre nasaktan 'yung kalabaw kaya tumakbo?
. Binasa ko ang isa pa niyang text, 'yung sagot siguro.

From Janus:
 Tumakbo ang kalabaw kasi kukuha siya ng asin. Magfu-food trip siya.

Napahalkhak ako sa sobrang tuwa.

From Janus:

Hoy Allison, maawa ka naman don sa kaibigan ko. Wala ng bukambibig,

kundi ikaw. Minsan lang ako maawa sa isang kaibigan kaya lulubus-lubusin ko na.
Laging tulala, wala sa sarili, pati ako napapaiyak na lang mag-isa sa cr kapag
nakikita kong nagkakaganun ang kaibigan ko. Pangako, patawarin mo lang siya
magpapaka-bait na ko sayo. Kahit mahirap gagawin ko. Hahaha! De,seryoso. Ayusin
niyo na 'to.

Maingat na napangiti ako, napakaswerte ni Tristan sa pagkakaron ng mga kaibigan

na katulad ng mga itlog na 'yon. Ibabalik ko na sanang muli ang cellphone sa bulsa
ko ng makita ko ang isa pang kapansin-pansin na notifications. Voice message iyon
galing sa taong 'yon- kay Ellaine. Nagdalawang isip ako kung pakikinggan ko ba o
hindi, pero malakas na inuutos ng isip ko na pakinggan ko iyo dahil kailangan.
Hanggang sa nakita ko na lang ang sarili ko na tinatapat na ang cellphone sa tainga
ko at tahimik na pinakinggan ang gusto niyang sabihin sakin.

Allison. Ako 'to. Alam kong sa oras na mapakinggan mo ang mensahe na 'to ay
nakaalis na ko ng mansion. Nahihiya ako, hindi ko kayang kapalan ang mukha ko na
harapin ka pa pagkatapos ng sunud-sunod na hirap na dinanas mo dahil sa pagiging
makasarili ko. Gusto kong humingi ng tawad dahil hindi ako tumupad sa pangako natin
nung mga bata pa tayo, na aalagaan natin ang isa't-isa hanggang sa pagtanda nating
dalawa, na hindi tayo mag-aaway ano pa mang mangyari. Patawarin mo ako kung
ipinagkait ko sayo 'yung mga panahon na dapat ikaw ang masaya at hindi ako.
Nagmahal rin ako, ipinaglaban ko ang nararamdaman ko sa pag-aakalang iyon ang tama
pero nabigo ako. Kahit kailan hindi maririnig ng pusong nagmamahal ang tibok ng
puso ng ibang taong nagmamahal din sa kanya, napatunayan ko 'yon kay Tristan. Sa
bawat araw na magkasama kaming dalawa ikaw lagi ang bukambibig niya, lagi ka niyang
ipinagmamalaki sakin at paulit-ulit niyang sinasabi na proud siya at ikaw ang
napangasawa niya. Sa bawat oras na magkasama kami ay ikaw lagi ang iniisip niya,
minsan para na siyang baliw dahil ngumingiti siya mag-isa. Nung araw na naaksidente
ako, ah hindi, inaamin ko sinadya ko 'yon at hindi aksidente ang nangyari. Ginawa
ko ang bagay na 'yon dahil hindi ko matanggap na ang tanging lalaking minahal ko ay
may mahal na ring iba, at ang masakit pa, sayo siya nahulog. Hindi ako nag-isip,
hindi ko inisip na posible 'yung mangyari. Masyado kasi akong umasa na ako ang
mahal niya at darating ang araw na iiwan ka rin niya.
 Pumiyok na siya sa huli at pagkatapos non ay narinig ko ang mahina niyang pag-
iyak. Puno ng paghihirap.

May sakit ako Allison, stage four stomach cancer, ang sabi ng doctor baka raw
namana ko sa magulang ko.Minabuti kong huwag ipaalam sa lahat dahil ayaw kong
kaawaan ako. Iyon ang dahilan kung bakit lagi akong sinasamahan ni Tristan, iyon
ang dahilan kung bakit lagi niya akong inaalagaan at 'yon ang dahilan kung bakit
nawalan siya ng oras sayo. Ginawa niya 'yon dahil hiniling ko 'yun sa kanya.
Patawarin mo 'ko. Patawad.

Nag-unahan sa pagpatak ang mga luha sa mata ko. Hindi ko alam kung ano ang
iniiyakan ko, dahil ba sa may sakit siya o dahil sa katotohanang hindi ako
ipinagpalit ni Tristan.

Nakita kong umakyat ang ilaw ng traffic light sa kulay pula sa kabilang bahagi
ng kalsada, it means titigil ang mga sasakyan sa kabilang lane. Umagaw ng pansin ko
ang isang sasakyan na tumigil roon, at dahil nakabukas ang bintana ng sasakyan kung
kaya't malinaw na nakita ko ang mukha ng nakasakay sa driver's seat. Tila saglit na
tumigil sa pagtibok ang puso ko habang pinagmamasdan ko ang lalaking 'yon. Malayo
man ngunit tanaw ko ang matinding lungkot, pagkabigo, at pagdurusa na nakaguhit sa
itsura niya.

Allison, nawalan man siya ng oras sayo pero kahit kailan hindi ka nawala sa
puso't-isip niya. Maniwala ka't sa hindi, pero nahirapan rin siya at nadagdagan pa
ng magkaron ng mlaking problema sa kompanya ng daddy mo. Hindi niya 'yon sinabi
dahil ayaw niyang madiappoint ka sa kanya. Inisip niya na malaki ang expectation mo
sa kanya pagdating sa pagpapatakbo ng kompanya kaya mas minabuti na lang niya na
wag ng sabihin sayo. 'Yon ang dahilan kung bakit kami ginagabi ng uwi. Alam mo ba,
nung nakipaghiwalay ka, halos araw-araw siyang tulala at parang wala sa sarili,
minsan nadadatnan ko na lang siya sa loob ng office na umiiyak hawak-hawak ang
litrato niyong dalawa.

Halos wala na kong makita sa paligid ko kundi ang mga luhang tumatakip sa
paningin ko, lalo pang nadagdagan nang makita kong yumuko ang lalaking 'yon sa
ibabaw ng manibela niya na para bang pasan niya ang daigdig.

Nahirapan din siya sa sitwasyon nating lahat, kaya kung meron mang dapat sisihin
sa lahat ng nangyari,ako 'yun at hindi si Tristan. Alam kong malaki na ang
kasalanan ko sayo, kaya bilang kabayaran, lalayo na 'ko. Ito na lang ang tanging
paraan na naiisip ko para makapgsimula na ulit kayong dalawa, na masaya at walang
iniisip na pangamba. Patawarin mo 'ko dahil ginawa kong misirable at komplikado ang
lahat. 'Wag kang mag-alala, marami akong natutunan, aral na dadalhin ko hanggang sa
kabilang buhay. Sana dumating ang araw na magkita tayo, at sa araw ring 'yon ay
tuluyan mo na 'kong napatawad. Gusto kong magsimula ulit tayong dalawa, at bago ako
mawala sa mundong 'to, kahit isa man sa ipinangako ko ay matutupad ko. I'm sorry
and thank you for being my younger sister. Hanggang sa muli Ally. I love
you.............. my little Ally.

'Yun lang at tuluyan nang natapos ang mensahe niya at kasabay non ay ang
pagbagsak ng hawak kong cellphone . Takip-takip ko ang bibig ko habang umiiyak,
pinipigilan kong huwag umiyak ng malakas. Hindi ko inaalis ang tingin ko sa
lalaking 'yon. Gusto ko siyang tawagin, gusto ko siyang sigawan para marinig niya
'ko pero nananatiling tahimik ang bibig ko. Masyado akong maraming dahilan para
umiyak at ilabas lahat ng nararamdaman ng puso ko, halo-halo, naroon ang pagsisisi,
panghihinayang, pagpapatawad ngunit mas nangingibabaw ang kasiyahan.

Umilaw ang kulay berde sa traffic light, ibig sabihin kailangan ng umalis ng
mga sasakyan sa kabilang lane. Mabilis akong napatayo dahil sa pagpapanic.

Please lumingon ka, nandito ako.

Nakita ko ang dahan-dahang pag-angat ng ulo niya mula sa kanyang pagkakayuko,

realizing na kailangan na niyang itakbo ang sasakyan dahil maraming naghihintay sa
likod niya. Ginalaw niya ang kambyo ng kotse at bago niya tuluyang paandarin ang
sasakyan ay may kung anong hangin ang nagtulak sa kanya upang sandaling ilingon ang
paningin patungo sa direksyon ko.

Kasabay ng pag-ihip ng masamyong hangin ay ang pagtatama ng aming paningin.

Tila sandaling tumigil sa pag-ikot ang mundo ko, nawala ang ilang bagay sa paligid
ko kabilang ang mga sasakyan na noo'y nagpaparo't parito sa pagitan namin. Tanging
ang lalaking iyon lamang ang nakikita ng mata ko. Kita ko ang panlalaki ng mga mata
niya, hindi makapaniwala sa nakita niya, hindi siya makapaniwala na nandito pa rin
ako at hindi ko siya iniwan.

Mabilis siyang bumaba ng sasakyan at kasabay non ang dahan-dahan kong

paghakbang palapit sa kanya, lumabas ako ng waiting shed. Nakita ko ang pagbuka ng
bibig niya, at kahit hindi ko man narinig ay alam kong tinawag niya ang pangalan
ko.Pinagmasdan ko ang itsura niya, nakaramdam ako ng habag ng makita ko ang ayos
niay. Walang suot na pang-paa tapos nakapang-tulog pa rin siya.
SInundan niya ko sa airport na ganun ang itsura?

Marahas ngunit masaya kong pinunasan ang mga butil ng luha na patuloy na bumabagsak
sa pisngi ko. Puno ng pag-asa na bumuga ako ng malakas na hininga.
 "Hoy baliw! You Mr.Crazy,Insane Man! Tumingin ka ba sa salamin bago ka pumunta
ng airport ha! Kung hindi ka siguro naka-kotse malamang iisipin nilang takas ka sa
mental! Tingnan mo nga itsura mo! Yapak, nakapang-tulog at gulo-gulo buhok! Taga-
bundok ka ba ha! Sira-ulo ka talaga kahit kailan!"

sigaw ko at kunwa'y sermon ko sa kanya. Sa wakas, muli kong nasilayan ang

matatamis na ngiti na umukit sa kanyang mga labi, na para bang napagtanto na niya
na hindi nga siya nananaginip, totoo ang lahat.

Kasabay ng relisasyong iyon ay tila iisa ang aming iniisip dahil sabay kaming
tumakbo upang salubungin ang isa't-isa, ilang segundo lamang ang nakakalipas at
nakita ko na lang ang sarili ko na nakakulong na sa kanyang mga bisig. Halos
mapatingkayad ako upang maabot ng ayos ang kanyang mga batok, mahigpit na niyakap
ko siya na para bang kapag pinakawalan ko pa siya ay magising ako mula sa
napakagandang panaginip. Halos bumaon rin ang mga kuko niya sa likod ko dahil sa
higpit ng yakap niya na tila matagal na panahon niya akong hindi nakita.

Saglit na naghiwalay ang mga katawan namin at deretso naming tiningnan ang
isa't-isa, puno ng pangungulila at kaligayahan.

"Akala ko iniwan mo na 'ko, akala ko umalis ka na. Tinakot mo 'ko. Natakot ako."

nanginginig ang tinig niya habang hinahaplos ang mukha ko. Mabilis akong
umiling.

"Hindi kita iiwan. Hindi ko kaya. Sinubukan ko, paulit-ulit kong kinumbinsi ang
sarili ko na kaya ko pero lagi akong nabibigo. Nagalit ako, kinamuhian kita pero
traydor ang puso ko, hindi ka niya kayang iwan, ni ang kalimutan. At sa bawat
paggising ng kamalayan ko, ikaw at ikaw ang lagi niyang hinahanap."

Lumunok siya, sandaling kumunot ang noo niya ngunit hindi nawawala ang
masasayang ngiti. Walang paglagyan ang kasiyahan sa mukha niya. Idinikit niya ang
noo niya sa noo ko at sandali siyang pumikit. Sandaling katahimikan ang naghari sa
pagitan naming dalawa, wari'y kumukuha lang siya ng tamang tiyempo sa susunod
niyang sasabihin.

"Sa tingin ko ito na ang tamang oras para sabihin ko sayo 'to. Gusto kong ibalik
lahat ng tiwalang ibinigay mo sakin non. Gusto kong magtiwala ka ulit sakin
Allison."

bulong niya. Walang ideya na napakunot ako ng noo at blankong tinitigan ang
nakapikit ngunit kampante niyang mga mata.

"A-anong sasabihin mo?"

 naghihintay ng sagot na tanong ko. Unti-unting nagbukas ang talukap ng mga
mata niya. Nangungusap ang mga titig niyang 'yon, puno ng sinseridad.

"Allison..."

panimula niya. Hindi niya inaalis ang kanyang tingin sakin.

" I love you."

Natahimik ako. Natulala. Hindi muna ako nagsalita, ibig ko munang siguraduhing
hindi ito panaginip. Gusto kong sampalin ang sarili ko para tiyaking totoo ang
narinig ko.

"Hindi ko alam kung kailan nagsimula pero nagising na lang ako isang araw na ikaw
na lang ang laman ng isip ko, sa tuwing nakikita kita at sa tuwing ngumingiti ka,
bumubilis sa pagtibok ang puso ko. Hindi ko alam kung pano, pero bigla ko na lang
naramdaman. I thought that this is just a simple attraction, pero nung oras na
nagpaalam ka para iwan ako, don ko na tuluyang na-realize ang worth mo sakin.
Nasaktan ako, to the point na halos hindi na ko makabangon, hindi na ko makakain ng
ayos kakaisip kung bakit ganun kadali kang bumigay. Inisip ko na wala akong halaga
sayo, inisip ko na hindi ako ang mahal mo. I almost died, pero hindi ako sumuko.
Ikaw ang nagpapa-ikot ng buhay ko at kung wala ka, wala rin ako."

Napuspos ng kaligayahan ang puso ko, hanggang ngayon hindi pa rin ako
makapaniwala sa genralization ng mga sinabi niya.

"M-Mahal mo 'ko? Mahal mo ko?"

 Wala, hindi ako maka-move on eh.

Walang boses na napatawa siya. Masuyo niyang inayos ang buhok ko paipit sa tenga
ko.

"Do you want a proof?"

"Proof?"

"Yes,mhie. I'm going to give you a proof."

Aaaahhh gad, na-miss ko ang pagtawag niya sakin ng mhie. Ang tagal kong
pinangulilaan 'yon.

"What kind of proof?"

inosenteng tanong ko sa kanya.

Nagulat ako ng bigla niyang hapitin ang beywang ko at ipinatong niya ang isa
niyang palad sa pisngi ko, cute na nagsmirk siya sakin.

"This."

'Yon lang at mabilis na niyang nasakop ang mga labi ko. Lalong nanlaki ang mga
mata ko dahil sa pagkagulat. Kanina lang nagtapat siya na mahal niya 'ko, tapos
ngayon naman bigla na lang niya kong hahalikan. Karapatdapat iclap-clap ang
lalaking 'to, pero kanina pa pumapalakpak sa tuwa ang puso ko.

Aaaahh.. ang Tristan ko. Wala akong kaaalam-alam sa nararamdaman niya, na masyado
ko pala siyang nasaktan.Masyado akong nagpadala sa mga nakita ko at hinusgahan ko
silang lahat dahil lamang sa 'yon ang iniisip ko. Lahat ng galit na naramdaman ko
sa kanilang lahat ay binawi ko at inilipat para sa sarili ko. Naiinis ako sa
sarili ko. Bakit hindi ko man lang hinayaang magpaliwanag ang lalaking 'to.
Ngayon alam ko na ang lahat, naliwanagan na ko. Masyado akong nabulag ng pagdududa.
At ngayong inamin na niya ang tunay na nararamdaman niya, wala na kong gagawin sa
araw-araw kundi ang mahalin rin siya katulad ng pagmamahal niya sakin. Ibabalik ko
ang tiwalang ibinigay ko sa kanya noon at babawi ako sa mga panahong nagkulang ako.
Iiwan ko sa nagdaan ang galit at sakit na naranasan ko, at magsisimula ako, kami ng
panibagong buhay.

Pumikit ako. Unti-unti kong ipinulupot ang mga braso ko sa batok niya at buong
pagmamahal na tinugon ko ang halik na iyon, a harsh but full of love kind of kiss.
Para akong dinuduyan sa alapaap habang dinadama ang kasiyahang 'to. Wala kaming
pakialam kung nasaan man kami ngayon, wala kaming pakialam kung marami man ang
makakakita, ang tanging mahalaga lamang ay ang itinitibok ng puso naming dalawa.

Sandaling nagkahiwalay ang aming mga labi, pareho kaming naghahabol ng hininga
na tuminging muli sa isa't-isa.

"God knows how much I missed you Allison."

"I missed you too, Tristan. Na-miss kita. Sobra."

"I Love you, hindi ako magmamadali, hindi ko mamadaliing mahalin mo rin ako,
basta maghihintay ako. Kahit gano katagal, maghihintay ako sa sagot mo."

Napalitan ng pagsimangot ang mga ngiti ko.

"Why--- aaaaah!"

Binatukan ko siya.

"Kahit kailan talaga napaka-insensitive mong lalaki ka!"

"Ha? W-What do you mean insensitive?"

naguguluhan ngunit may excitement sa tono niya.

 Maluha-luhang tiningnan ko siya ng masama.

"Mhie ano nga?"

"Ano ba! Kailangan ko pa bang sabihin para malaman mo! Hindi pa ba sapat na
dahilan na umiiyak ako dahil sayo, hindi pa ba sapat na sagot ang nasasaktan ako
para maramdaman mong...... para maramdaman mong mahal kita! "

This time, siya naman ang natulala.

"You Mr.Crazy Insane man! Mahal kita. Minahal na kita simula pa lang nung nakita
at nakilala kita. Ikaw ang first love ko! Hoy, naririnig mo ba 'ko, Mahal kita!
Ikaw na baliw ka, abnormal, sira-ulo.... mahal kita! Mahal ki----- aaaaaaaah! "

Nagsimula akong magtitili ng bigla niya kong yakapin at buhatin.

"Thank god! Thank god, she loves me too!!!!!!! Mahal ako ni Allison! Mahal ako
ng asawa ko!"

masayang sigaw niya habang ipinapaikot-ikot ako sa ere. Para siyang baliw.

"Tristan ano ba! Hoy tama na! Nahihilo na ko, baka matumba tayo! Tristaaaaan!"

Parang wala siyang narinig, dinadaig ang puso't-isip niya ng matinding kasiyahan.

Nang siguro'y mapagod ay maingat na ibinaba niya 'ko, hinataw ko siya sa

balikat niya dahil sa ginawa niya ngunit tinawanan niya lang ako.

Inilapit niyang muli ang mukha niya sakin at buong pagmamahal na hinalikan niya
ang noo ko.
 "I love you, mhie."

'I love you too, dhie."

"I Love you so much."

"I love you more."

"I love you more than anyone."

"I love you no matter what happen."

Naudlot ang palitan namin ng matatamis na 'I love you' nang makarinig kami ng mga
sunud-sunod na busina ng sasakyan. Sabay kaming napalingon na dalawa.

"Woaw! Kayong dalawa! Tapos na ang happy ending, umuwi na kayo!"

sigaw ni Ethan.

"Welcome back AlliTan!"

si Migz.

"Hoy Tristan pare, pwede ka ng umuwi para makapagpalit ng pantulog. Haha! "

panloloko ni Janus.

"Sa ginagawa niyo, pwede kayong makasuhan ng PDA, lalo na't nakaka-abala kayo
sa daan at----- aray!"

Napatigil si Jhay nang bigla siyang akbayan ni Cassie.

 "Wag niyong pansinin ang mga itlog na 'to, tapusin niyo na ang happy ending niyo!
Congratz bestfriend!"

kumakaway na sigaw ni Cassie.

"Goodluck AlliTan couple!"

nakangiting saad ni Ailee.

Ang mga taong 'yon, masasabi kong larawan sila ng mga tunay na kaibigan. Hindi
sila nawala nung mga oras na kailangan namin sila, dinamayan nila kami nung oras na
parehong hindi na namin kaya ang lahat. Masaya't nagpapasalamat ako dahil
biniyayaan kaming mag-asawa ng mga tunay na kaibigan. Ngayong natapos na ang mga
balakid sa pagsasama naming dalawa, masasabi kong ito na ang happy ending sa
istorya ng buhay ko.

Mahal ako ni Tristan. Mahal ako ng asawa ko.

Pagniningasin naming muli ang pagsasamang binalot ng malamig na yelo dahil sa
pagsubok na lubos na nagpahirap samin.

At ngayong alam ko na ang tunay na nararamdaman niya, babangon ako at muling

lalaban na magkahawak ang aming mga kamay.

Ito ang panghahawakan kong pag-asa para magpatuloy sa buhay na puno ng

determinasyon at nangangakong magkasama naming pagsasaluhan ang buhay na tinatawag
nilang.......

WALANG HANGGAN.

----------------------------------------------------------------------------------

(A/N)

I just want to apologize to all my beloved readers kung hindi ako nakapag-
update kagabi, masyado lang talagang pagod sa trabaho. Hope you understand.
Anyway, may pasok kasi ako ngayon ng 6pm, 6 am pa uwi ko. Baka hindi ko na
maihabol ang epilogue. Bukas ko na alng ipo-post, kulang pa kasi 'yun eh :)

Please like ouf fb fan page for more question ------------->

just click the external link
-MissSONE

<center><h1>Epilogue</h1></center>
<hr>
"Happy Birthday to you... Happy Birthday to you... Happy birthday, happy
birthday... Happy birthday to you..."

Matapos ang sabay-sabay nilang pagkanta ay malakas na hinipan ko na ang birthday

candle na nakaukit sa numero na twenty. Kailangan ko pang tumingkayad dahil
masyadong mataas ang birthday cake na ipinagawa ni Tristan para sakin.

One week ago pagkatapos na maayos ang lahat ng kaguluhan ay masayang ipinagdiwang
ang birthday ko ngayon.

Malakas na palakpakan ang nangibabaw sa buong garden matapos kong hipan ang
kandila. Napangibit na lang ako. Grabe, ginawa akong seven years old na bata.

"Happy birthday Allison! Tingnan mo nga naman oh, parang kahapon lang ninteen
years old ka pa lang pero ngayon thirty-five ka na. Congratulations tumatanda ka
na! Hahahaha!"
panloloko na naman ni Janus habang nangungunang humati sa birthday cake ko.

"Hoy ang kapal mo Janus, twenty pa lang ako!"

pagtatanggol ko sa sarili ko. Malakas na tawanan ang nangibabaw. Lumapit
sakin si Tristan at proud na inakbayan niya ako habang nakatingin sa mga bisita.

"Tumanda man ang misis ko, magka-wrinkles man siya sa mukha, hindi magbabago ang
pagmamahal ko sa kanya. She will always be my one and only Mrs. Allison dela Cerda-
Fontanilla."

proud na saad niya sa lahat. Inulan tuloy siya ng sari-saring kantiyaw.

"Kow! Gutom lang 'yan pare, ikain mo na lang 'yan. Oh eto, kumain ka."

Biglang sinubuan ni Migz si Tristan ng sandwich, halos mabulunan ang huli. Muli
ay nagtawanan ang lahat.

"What is this all about huh?"

Sabay-sabay na napalingon kaming lahat ng marinig ang pamilyar na boses ng

matanda.Si daddy Robert. Lumapit kami sa kanya at isa-isa namin siyang hinalikan sa
pisngi bilang paggalang.

"Happy Birthday hija."

nakangiti ang mga matang bati sakin ni daddy.

"Salamat po daddy."

"No. Ako ang dapat magpasalamat sayo."

Napakunot ang noo ko dahil sa pagtataka ngunit lumapit lamang si daddy at

mahigpit akong niyakap. Tinapik-tapik niya ang likod ko.

"Thank you for opening your heart for forgiveness. Kung hindi mo siguro 'yon
ginawa, hindi siguro magiging ganito kasiya ang anak ko. Salamat at hindi mo
hinayaang maging miserable ang buhay niya katulad ng nangyari saakin nang mawala
ang asawa ko. Salamat at hindi iyon nangyari sa anak ko, dahil kung nagkataon baka
hindi ko iyon kayanin."

Hinagod ko ang likod niya ng marinig ko ang pagnginig ng tinig niya sa huli.

"Kahit kailan po, hindi sumusuko ang isang pusong nagmamahal. Pwede siyang
mapagod, pwede siyang magsawa pero ang i-give up ang lahat, iyon ang hindi ko
kayang gawin. I love your son, at higit po akong nagpapasalamat sa inyo at sa daddy
ko dahil kayo ang gumawa ng daan para magkasama kami at tuluyang mahulog sa isa't-
isa. Kung hindi siguro dahil sa inyo, hindi ako magiging ganito kasaya."

"No. Naniniwala akong tadhana ang nagdala sa inyo para makasama ang isa't-isa.
Naniniwala akong kayo ang itinadhana."
Masayang napangiti ako sa sinabi ni daddy.

"At kung hindi man kami ang nakatadhana, gagawa't-gagawa pa rin ang pagmamahalan
namin ng way para maging para kami sa isa't-isa. Sabi nga nila, walang imposible sa
taong nagmamahalan."

Dahan-dahang kumalas si daddy mula sa pagkakayakap sakin at puno ng kaligayahan

at kuntento na tumitig siya sa mga mata ko.

"Ang laki na ng pinagbago mo anak, nag-mature ka na. Siguro, tuwang-tuwa ang mga
magulang mo sa itaas kung napapanood ka man nila ngayon."

Yeah, ang mga magulang ko. Alam kong kasama ko sila at hindi nila ako pinabayaan
nung mga oras na balot ng kadiliman ang buhay ko, alam kong ginagabayan nila ako.
And speaking of parents, nagpalinga-linga ako sa paligid na para bang may
hinahanap, kanina ko pa kasi siya hindi nakikita eh.

"Ahm, daddy? Nakit niyo po ba si Manang? Kanina ko pa po kasi siya hindi nakikita
eh."

nag-aalalang tanong ko sa matanda. Mas lalo akong nakaramdam ng pag-aalala ng

makita ko ang gumuhit na kirot sa mga mata ni daddy ng itanong ko 'yon sa kanya.

"Nasa loob siya, sa taas. Doon sa kwarto ni Ellaine."

Mabigat ang mga paang naglakad ako patungo sa itaas.

Si Manang. Alam kong hanggang ngayon nahihirapan at nalulungkot pa rin siya sa

pag-alis ni Ellaine, sa tagal ng panahon na inilagi dito ng dalaga ay alam kong
napamahal na siya ng husto kay Manang despite sa lahat ng nagawa nitong kasalanan
sa pamilyang 'to.

Kakatok pa sana ako sa pintuan ng makita kong bukas ang pinto, maingat na
itinulak ko iyon para makapasok ako sa loob. Nakita ko si Manang, nakaupo sa ibabaw
ng kama habang hawak-hawak ang isang picture frame at isang damit, yakap-yakap niya
ito sa kanyang dibdib.

Malungkot na pinagmasdan kong mabuti ang matanda, may munting butil ng luha na
tumulo mula sa kanyang mata. Tahimik na naglakad ako palapit sa kanya at marahan
akong umupo sa tabi niya, buong pagsuyo at pagmamahal na niyakap ko siya sa kanyang
tagiliran. Ipinatong ko sa balikat niya ang ulo ko.

"H-hija? Nandyan ka pala, ay naku, bakit hindi ka man lang nagsasabi na nandito
ka pala."

saad niya sa nagpapanic na tono at agad na pinunasan ang mga luha.

"Manang, 'wag ka ng malungkot."

Natahimik ang matanda.

"Alam kong babalik siya. Sa ngayon, hayaan muna nating hanapin niya ang sarili
niya."

Umangat ang ulo ni Manang, hinayaang salubungin ang sinag ng araw na tumatama sa
mga mata niya.

"Ang batang 'yon, akala ko napakahina niyang babae. Lumaban siya, ipinaglaban
niya ang nararamdaman niya at hindi inalintana kung ano man ang kahahantungan ng
kanyang mga ginagawa. Ngayong tanggap na niya ang lahat, nagparaya na siya.
Nagpapasalamat ako dahil hindi siya naging katulad ng ina niya. Nagpapasalamat ako
dahil hindi nangyari sa kanya ang nangyari sa kanyang ina."

Nagulat ako sa huling dalawang pangungusap na sinabi niya. Nanlalaki ang mga
matang humarap ako sa kanya.

"M-Manang? Kilala niyo ang magulang niya?"

Marahan itong tumango.

"Hindi ako magkaanak noon kaya naisipan kong mag-ampon. Inampon ko ang ina ni
Ellaine. Katulad niya, nabulag ng pagmamahal ang ina niya. Nakipaglaban siya,
ipinaglaban niya ang pagmamahal niya kahit alam niyang may-asawa na ang lalaking
'yon. Nabuntis siya subalit hindi siya pinanagutan ng lalaki, halos maglumuhod ang
ina ni Ellaine, nagmakaawa na balikan siya, pero napakasama ng tadhana sa kanya.
Isang araw, nalaman namin na meron siyang stomach cancer. Pero hindi siya natakot,
itinuloy niya ang pagbubuntis kahit alam niyang delikado dahil pwede niya 'yong
ikamatay, at dahil lumayas siya noon sa bahay dahil sa pagsuway sakin kaya hindi ko
na nalaman ang mga sumunod na nangyari. Nalaman ko na lanag sa isang kakilala na
binawian na daw ng buhay ang anak ko pagkatapos niyang manganak, ngunit tuluyan
akong humanga sa kanya ng nakayanan niya pang bumangon para dalhin si Ellaine sa
ampunan. Hinanap ko ang ampunan na pinag-dalhan sa kanya at nakiusap ako kay
Roberto na ampunin ang batang 'yon. Minahal ko si Ellaine bilang tunay kong apo,
nagalit man ako sa kanya subalit ginawa ko lang 'yon dahil natakot akong baka
matulad siya sa kanyang ina. Ang batang 'yon' ang apo ko. Patawarin mo ako hija,
gusto ko man noong ibunyag ang lahat, natakot din ako na baka lalong hindi kayanin
ni Ellaine ang mangyari. "

Pumiyok na ang matanda sa huli at nagsimula ng umiyak ng tahimik. Puno ng

pangugngulila. Hinaplos ko ang braso niya para suyuin siya.

"Tahan na Nang. Ok lang 'yon, ang mahalaga natapos na ang lahat. Tahan na."

alo ko sa matanda.

Muli akong bumaba ng mansion pabalik sa pinagdarausan ngayon ng munting

kasiyahan.

Hinanap ko si Tristan ngunit ang sabi ng mga naroon ay magkasama silang dalawa ni
Migz kaya naman pumunta ako sa lugar kung nasaan sila. Mula sa likod ng isang
paarko na nababalot ng halaman na kulay berde ay nakarinig ako ng seryosong nag-
uusap.

"Don't worry pare, ako ang maghahanap sa kanya. Hahanapin ko si Ellaine."

pangangako ni Migz, balot ng sinseridad at matinding kagustuhan ang mga mata

niya ngunit may halong pagsisisi.

"Ikaw nang bahala sa kanya. I want you to help her. Tulungan mo siya Migz. "

may pagmamakaawa sa tono ni Tristan. Lumapit ang asawa ko kay Migz at puno ng
lungkot na nagyakap sila na para bang tanggap na nila ang katotohanan at wala na
silang magagawa pa kundi gawing makahulugan ang natitirang buhay ni Ellaine.

May munting butil ng luha ang nanalamin sa mga mata ko habang nakatingin ako sa
kalangitan.

Ellaine. Ate Ellaine, sabi mo gusto mong patawarin kita sa lahat ng nagawa mo.
Sabi mo gusto mong balang araw ay magkita tayo para matupad mo ang pangarap at
pangako natin non sa isa't-isa. I'm glad to say, I already forgive you. Hindi naman
natin gustong mahulog tayo sa iisang lalaki. Pareho lang tayong nagmahal. At ang
maging biktima ng pag-ibig ay hindi isang kasalanan. Isa na lang ang tanging hangad
ko para sayo, ang maging masaya ka sa natitirang araw ng buhay mo, at alam kong
mararanasan mo 'yon dahil marami kaming nagmamahal sayo. Kahit ano pa mang
mangyari, ikaw pa rin ang nag-iisang kapatid ko,ang nag-iisang ate ko.

Maraming salamat.

Bigla ay nakaramdam ako ng pagkahilo, parang binabaliktad ang sikmura ko.

Napahawak ako sa isang kawayan na naka-display sa garden at mariin kong nahilot ang
noo ko, at nang hindi ko na kinaya pa ay tuluyan na kong bumagsak. Nagkagulo.

"Allison!"

Narinig kong sigaw ni Tristan, bago ako tuluyang nawalan ng malay.

Nagising ako at dahan-dahan akong nagmulat ng mga mata ng balikan ako ng ulirat.
Nakahiga ako sa silid ko. Naguguluhang inikot-ikot ko ang paningin ko lalo na ng
makita ko ang doktor na babae sa tabi ko.

'"How are you Mrs.Fontanilla."

magiliw na bati nito sakin. Malapad ang ngiti.

"A-ano pong nangyari?"

"Nawalan ka ng malay-tao kanina, hija."

Bakit ang saya niya pa? Nahimatay na nga ko nakangiti pa siya?

Teka, parang may mali eh.

Magtatanong pa sana ako nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Sunud-sunod
na iniluwa noon sina Tristan at ang mga nag-aalala nilang mukha.

"Ate Allison!'

eksaheradang sigaw ni Ailee.

"Bestfriend? Anong nangyari sayo? Naku, may sakit ka ba? Malala na?"

nag-aalalang sabi ni Cassie at tumabi pa sakin. Napasigaw siya dahil bigla ko

siyang piningot sa tenga niya.

"D-Doc? Ano hong problema? Bakit nahimatay ang asawa ko? May sakit ba siya?"

Nakakaawa ang mukha ni Tristan, parang nalugi.

Masayang umiling ang babaeng doctor bilang sagot.

"No Mr.Fontanilla.'

Napakunot silang lahat ng noo, nanghuhula kung ano ang susunod na sasabihin ng
doktora. Lalo lamang lumapad ang ngiti ng huli habang pinagmamasdan ang itsura ng
asawa ko.

"Congratulations Mr.Fontanilla, your wife is three months pregnant. Buntis ang

asawa mo."

Katahimikan ang nangibabaw sa buong silid. Lahat kami napanganga. Si Tristan

nanalalaki ang mga mata, hindi makapaniwala ngunit ng nagtama ang mga mata namin ay
nakita ko ang mumunting luha na namuo sa mga mata niya. Tears of joy at parang
proud na proud pa.

Nagkatinginan silang lahat at maya-maya pa'y maingay na hiyawan ang humari sa buong
kwarto. Binuhat ng mga kaibigan ni Tristan ang asawa ko na para bang nag-champion
sila sa basketball at si Tristan ang tinanghal na MVP.

Sina daddy Robert halos magtatalon sa tuwa habang si Manang naman eh umiiyak sa
sobrang saya.
 "Finally! Magkakaron na kami ng pamangkin!"

sigaw ni Ethan.

'Wooohooooo! Bulls eye!"

si Migz.

"Congratz pare. Tatay ka na."

masayang biro ni Jhay.

"Three months guys! Ibig sabihin may nabuo nung honeymoon nila! Aba tingnan mo
nga naman oh, puro away eh may nabuo na pala. Bilib talaga ako sayo pare. Galing
mo!"

"Allison magiging mommy ka na!! Oh my gad! Three months pregnant but your still
sexy. Parang gusto ko na ring magka-baby!"

nakahawak sa dibdib na saad ni Cassie at tila nangangarap.

"Ate Allison, proud kami sayo."

niyakap ako ni Ailee, nag-group hug kami. Pero ako? Eto nananatiling
nakatulala, hindi pa rin makapaniwala. Lumapit sakin si Tristan at puno ng pagsuyo
na hinwakan niya ng mahigpit ang mga kamay ko.

"M-Mhie! Magkakababy na tayo! Magkakababy na tayo."

Binatukan ko siya sa ulo niya.

"Sira ka talaga noh! Anong ginawa mo! Bakit nabuntis ako! Hindi ka kasi nag-
iingat! Sabi ko sayo i-with-.... i-with.... Aaaaaaah! "

Pano nangyari 'yon! Isang beses lang may nangyari samin ah! Napakagaling talaga
ng lalaking 'to!

Hinampas-hampas ko siya sa dibdib niya. Malulutong na tawanan lamang ang nagibabaw

sa kanila. Masuyong niyakap ako ni Tristan, ramdam ko ang matindi niyang kasiyahan.

"Hindi mo alam kung gano mo ko pinasaya Allison. Matagal ko ng pangarap na magka-

anak sayo at ngayong natupad na ang pangarap kong 'yon. Nangangako ako na hindi ko
kayo papabayaan. Magiging mabuti akong asawa at ama sa inyong dalawa. Mahal na
mahal ko kayo, aalagaan ko kayo."

Humigpit ang yakap niya sakin at maya-maya pa'y narinig ko ang sunud-sunod na
pagsinghot niya.

Aaaaahh, ang Tristan ko.

In an instant, nawala ang pagkabahala ko. Sa isang iglap, naglaho ang mga pag-
aalinlangan sa isip ko. Ang pagkatakot na tumaba, ang magkaron ng kamot sa tiyan,
ang pumasok sa school na malaki ang tiyan, lahat 'yon pinalitan ng matinding
kasiyahan at pagbabalik ng pag-asa.Ngayon, alam kong wala ng makakapaghiwalay pa
saming dalawa.

------------------------------------------------------------------

"San tayo pupunta?"

nagtatakang tanong ko sa katabi ko ng bigla na lang niya kong yayain na

lumabas.

Kasalukuyan kami ngayong nasa sasakyan at tinatahak ang daan patungo sa kung saan.

"May surprise ako sayo Mhie."

nakangiting tugon niya sakin.

 Nakaramdam ako ng excitement dahil sa narinig ko. Sinimulan ko ng hulaan kung
ano man ang sorpresang iyon. Mas minabuti ko na lang na tumahimik. Wala pang ilang
oras pagkatapos ng biyahe ay sa wakas tumigil na rin ang sasakyan.

"Nandito na tayo Mhie."

Tumingin ako sa mga mata ni Tristan bago ko tiningnan ang nasa paligid. Nanlaki
ang mga mata ko ng makita ko ang hanggang dalawang palapag na bahay sa harap ng
kotse na tinigilan namin. Nagtatanong ang mga mata ko ng muli kong ibaling ang
paningin ko kay Tristan.

Imbis na sagutin ay nauna lang siyang bumaba ng kotse at pinagbukas ako ng

pinto.

"Come on."

Hinawakan niya ang kamay ko at dinala niya ako papasok sa malawak na bakuran ng
bahay. There's a color white swinging seat bench in the corner of a wooden deck.

Tulala pa rin ako, hindi makapaniwala sa nakikita. Tumigil lang kami pareho ng
makarating na kami sa harap ng pinto. May kung anong kinuha siya sa mula sa loob ng
kanyang jacket.

Deretso lang siyang nakatingin sakin habang dahan-dahang inaabot ang kamay ko. May
inilagay siya roon, isang metal na bagay. Dahan-dahan akong yumuko upang tingnan
ang bagay na 'yon.

Napahawak ako sa bibig ko ng hindi ko na napigilan ang matinding kaligayahan sa

dibdib ko. Hawak ko ngayon ang isang susi. Susi sa bahay na nasa harap ko.

"Open the door. I want you to open my gift for you."

buong suyong utos niya sakin. Nanginginig na sinunod ko iyon. Dahan-dahan kong
ipinasok sa knob ang susi at wala pang ilang segundo ay bumukas iyon, biglang
dumagundong sa kaba ang puso ko. Excited to see our new house.

Humakbang kami papasok sa loob. Narinig ko ang pagpitik niya sa ere at sa isang
iglap ay sunud-sunod na nabuhay ang ilaw sa kabuuan ng bahay. Bigla akong nanliit
sa nakita ko. Humanga ako sa magara ngunit simpleng dekorasyon ng mga gamit, simula
sa mga couch,curtains at mga design.
 "Let's go, may ipapakita ako sayo."

Sumunod ako sa kanya paakyat sa hagdan patungo sa kwarto sa taas.

Binuksan niya ang isang pinto at sumalubong sa paningin ko ang malaking kama at
mga magagandang dekorasyon. Hinawakan niya ang kamay ko at naglakad kami patungo
sa isang kurtina. Hinawi niya iyon at bumungad sakin ang isang glass door. Dahan-
dahan niya iyong binuksan. Pigil ko ang hininga ko ng magsimula kaming maglakad
patungo sa labas niyon.

Napatigil ako sa paglalakad ng makita ko ang tanawin sa ibaba. Napakagandang

tanawin na may kasamang masamyong hangin, nililipad ang buhok ko. Halos maging
kulay berde ang

paligid. Para akong nasa taas ng bangin habang kagubatan naman ang nasa ibaba ko.
Para akong nasa isang tahimik na kastilyo.

Hindi ako makapagsalita sa sobrang kaligayahan, hanggang sa naramdaman ko na

lamang ang masuyong pag-akbay sakin ni Tristan. Iniangat ko ang ulo ko upang
titigan siya.

"May sinabi sakin si daddy kanina."

saad niya na may ngiti sa mga labi.

"Huh? Ano 'yun?"

Lalo lamang lumapad ang ngiti niya showing his perfect white teeth.

"Sabi niya, crush mo na daw ako since nung bata ka pa."

Napakunot ako ng noo. Paano 'yun nalaman ni daddy?!

Ako lang ang nakakaalam nun ah pati si........

Nagpatuloy siya sa pagsasalita.

"Ang sabi niya, 'yun daw ang dahilan kung bakit gumawa ang daddy mo ng 'Last Will
and Testament' na may kinalaman sating dalawa. Alam din ng daddy mo na gusto mo ako
at ako ang gusto mong pakasalan paglaki mo kaya hiniling niya sa daddy ko na kahit
anong mangyari tayo dapat ang magkatuluyan."

Hindi makapaniwalang tinitigan ko si Tristan. Natatandaan ko pa nung bata pa ako,

'yung unang araw na nakita ko si Tristan. Na-love at first sight yata ako sa kanya
kaya sinabi ko 'yun kay daddy. Sabi ko sa kanya, paglaki ko si Tristan ang gusto
kong pakasalan ngunit tinawanan niya lamang ako noon. Hindi ko akalain na
seseryosohin niya pala 'yun. Gad! Thank you daddy.

Kumalas lamang mula sa pagkaka-akbay si Tristan at humarap sakin. Bagaman puno ng

kasiyahan ang itsura niya ay mahahalata pa rin naman ang lungkot sa mga mata niya.
Lungkot, dahil sa mga masasakit na pinagdaanan naming dalawa.

Hinawakan niya ang mga kamay ko.

"I'm sorry for all what I've done. Patawarin mo ako sa lahat ng naging kasalanan
ko sayo Allison. Alam ko kung gano ka nahirapan, alam ko kung gano ka nagdusa.
Matagal mo na kong gusto kaya alam ko kung gano kita nasaktan. I'm sorry for being
such an insensitive person. Salamat dahil hindi mo ako binitiwan, salamat sa inyong
dalawa ng anak natin dahil kahit ang dami nating pagsubok na pinagdaanan nandito pa
rin kayo, hindi niyo ako iniwan. Hindi ako mangangako, pero asahan mong gagawin ko
ang lahat para bumawi sa lahat ng pagkukulang ko

sa inyo. Gagawin ko ang lahat para hindi mo na ulit danasin ang mga paghihirap na
dinanas mo nung minsang isina-walang bahala kita dahil inuna ko ang iba."

"T-Tristan. Wala kang kasalanan. Alam ko na ang lahat."

Mariin siyang umiling.

"No. Mali pa rin ako. May responsibilidad at tungkulin ako sayo kaya dapat kahit
na ano pa mang mangyari ikaw pa rin dapat ang i-prioritize ko dahil ikaw ang asawa
ko."

Dahan-dahan siyang yumuko at may kung anong kinuha siya sa loob ng jacket niya.
Isang box na maliit. Hindi lang 'yon dahil maya-maya pa'y nakita kong bumaba ang
level niya, lumuhod siya sa harap ko. Nanlaki ang mga mata ko.

"Tristan! Don't do this!"

saway ko sa kanya. Minsan na siyang lumhod sakin at ayokong muli siyang makita
na ginagawa 'yun lalo na sakin.

Binuksan niya ang box na iyon at sumalubong sakin ang dalawang singsing. Ang mga
singsing na iyon, 'yun ang wedding ring naming dalawa na ibinalik ko sa kanya ng
minsan kaming mag-away noon. Mga singsing na muntikan ng masira ng galit sa dibdib
ko, itinago niya pala 'yun.

Iniangat niya ang kanyang ulo patingala sakin. Nakita ko ang pagsilip ng
mumunting butil ng luha sa kasuluk-sulukan ng mga mata niya.

"Magsimula ulit tayong dalawa Allison. Gusto kong magsimula ulit tayo."

Walang paglagyan ang matinding kaligayahan sa dibdib ko habang pinapanood ko

ang pagkuha niya ng singsing saka maingat na kinuha ang isa kong kamay. Marahan
kong pinunasan ang nagkalat na luha sa pisngi ko at masayang ngumiti sa kanya.

"And now you realize how valuable I am huh? You, mr. crazy insane man. Yes.
Gusto kong magsimula tayong dalawa. Ulit. Gusto kong magsimula ulit kasama ka."

Lalong naglakpakan ang mga butil ng luha sa mga mata ni Tristan kasabay ng
pagsuot niyang muli sakin ng singsing. Tumayo siya na hindi pa rin inaalis ang
pagkakahawak sa kamay ko.

"I love you mhie, mahal na mahal kita. Kung papipiliin man ako ng paulit-ulit,
ikaw at ikaw pa rin ang pipiliin kong maging asawa, ikaw pa rin ang tanging tao na
gusto kong gumamit ng apilyido ko maliban sa mga magiging anak natin. Ikaw pa rin
ang mamahalin ko kahit pa sa kabilang buhay. At simula ngayon, at sa bawat buhay na
magsasama pa tayong dalawa, wala akong ibang gagawin kundi iparamdam sayo ang
totoong pagmamahal ko."

Inilapit niya ang kanyang mukha sakin.

"I love you Allison. I love you, my wife."

Pumikit ako kasabay ng pag-anod ng buhok ko dahil sa masamyong hangin na

tumatama samin.

"I love you too Tristan. I love you, my husband."

Naramdaman ko ang paglapat ng mga labi niya sakin as we sealed our promise of
love. Hindi ko inakala na mararamdaman ko ang rurok ng kaligayahang ito. Sa buong
buhay ko, ngayon ko lang yata ulit naranasan ang sumaya ng ganito.

Pag-ibig ang nagtulak sakin para maging mahina at pag-ibig rin ang siyang
natatanging dahilan para maging matatag at ipagpatuloy ang buhay ko kasama siya at
ang magiging bukas naming dalawa.
If there's one thing that I've learned in life, it's to fight. Fight for what you
think is right. Fight for your happiness and of course, fight for your love one.
Kahit pa puno ng paghihirap, I regret nothing in life

Kaming dalawa ni Tristan. Hinamon kami ng mga pagsubok sa buhay, minsan kaming
nadapa, parehas na nasugatan, ngunit alang-alang sa pag-ibig na ipinaglalaban, heto
kami patuloy na lumalaban at hindi binibitiwan ang isa't-isa.

Sa pagsasara ng unang yugto ng buhay naming mag-asawa, magbubukas ang panibagong

pag-asa at panibagong mga pagsubok na siyang muling magpapatibay sa samahan naming
dalawa ngunit isa lamang ang sinisigurado ko

Sapat na ang lahat. Masaya ako, na minsan, may isang Tristan Xavier Fontanilla na
nagmahal sakin ng tootoo sa kabila ng unexplainble attitude ko, at habang hawak ko
ang puso niya, hinding-hindi ako susuko. Habang hawak ko ang apilyido niya,
mananatili ako sa tabi niya at sa ngalan ng pag-ibig, hinding-hindi ako bibitaw.

Ako si Allison dela Cerda - Fontanilla, and this is my story of love, hope,
sacrifice and happiness .

And now I proudly to say that,

I'm no longer a wife who has a one-sided love, but a wife who blessed to have a
beloved husband.

~~~~~End~~~~~~~
(A/N):

Time check 1:22

Mamaya ko na lang ipopost ang author's note, so much sleepy na ko. May pasok pa
ko ng 6 am.
Goodmornight :D
Love you all!

-MissSONE