You are on page 1of 4

Mario Victorino

Marii Victorini rhetoris urbis Romae ad Candidum Arrianum1

2. [....] Quid enim putamus deum esse? Etsi quidem putamus deum esse supra omnia et quae
sunt et quae non sunt, attamen id quod sit, non id quod non sit, deum esse credimus. Praestat
igitur quod est, et praestat per ineffabilem generationem et praestat exsistentiam, νοῦν, vitam,
non qui sit ista, sed supra omnia. Si igitur deus, quod non est, non est, est autem quod supra id
est quod est vere ὄν potentia ipsius τοῦ ὄντος, quae, operatione in generationem excitata,
ineloquibili motu genuit τ ὄν omnimodis perfectum, a toto potentiae totum τ ὄν, deus igitur
est totum προόν, Iesus autem ipsum hoc totum ὄν, sed iam in exsistentia et vita et intelligentia,
universale omnimodis perfectum ὄν. Hic est filius, hic omnis λόγος, hic qui apud deum et in
deo λόγος, hic Iesus Christus, ante omnia, quae sunt et quae vere sunt, prima et omnis
exsistentia, prima et omnis intelligentia, primum et omnismodis perfectum ὄν, ipsum ὄν,
primum nomen ante omnia nomina; ab isto etenim omnia nomina, sicuti declarabitur.

3. Volo autem audire, o mi dulcissime Candide, quid esse aestimas quod non est. Si enim deus
omnium causa est, et eius cui est esse et cui est non esse, causa deus est. Sed si causa, non est
id quod non est. Causa enim ut ὄν est, sed ut cui sit futurum esse ὄν. Sed isto hoc ipso, quoniam
causa, supra vere ὄν. Quod igitur nondum ὄν, id est quod non est. Hoc autem quod ad ὄν causa
est, vere προόν dicitur et iuxta istam rationem causa est deus et eorum quae sunt et eorum quae
non sunt.

4. Definiendum igitur id quod non est. Quod quidem intellegitur et vocatur quattor modis:
iuxta negationem, omnino omnimodis ut privatio sit exsistentis, iuxta alterius ad aliud naturam,
iuxta nondum esse, quod futurum est et potest esse, iuxta quod supra omnia quae sunt, est esse.
Quid dicitur dicimus deum, ὄν an το ὄν? Apellabimus utique omnino ὄν, quoniam eorum
quae sunt, pater est. Sed pater eorum quae sunt, non est το ὄν; nondum enim sunt ea quorum
pater est, et non licet dicere, nefas est intelligere, eorum quae sunt causam ὄν appellare. Causa
enim prior est ab his quorum causa est. Supra ὄν igitur deus est et, iuxta quod supra est, ὄν
deus dicitur, non per privationem universi eius quod sit, sed ut aliud ὄν, ipsum quod est ὄν,
iuxta ea quae futura sunt, το ὄν, iuxta quod causa est ad generationem eorum quae sunt, το
ὄν.

5. Verum est igitur dicere deum patrem esse et iuxta causam esse et eorum quae sunt et eorum
quae non sunt. Voluntate igitur dei ingenerationem veniunt et quae sunt et quae non sunt. Et
non aestimes quae non sunt, quasi per privationem eorum quae sunt. Nihil enim istorum neque
intellegitur neque exsistit [...].

14. Quid autem istud το ὄν super το ὄν est? Quod non intellegatur ut ὄν neque ut ὄν, sed
ut in ignoratione intelligibile, quoniam ὄν et quoniam non ὄν, quod sua ipsius potentia το ὄν in
manifestationem adduxit et genuit. Est autem λόγος istud sic se habere. Quid vero? Deus, qui
supra ὄν est, ab eo quod ipse est, sicut ipse est, produxit an ab alio an a nullo? Ab alio? Et quo
alio? Nihil enim ante deum fuit neque ut deo ex altero par. A nullo igitur. Et quomodo? Si enim
το ὄν produxit, verum est dicere, quoniam a semet ipso, qui super το ὄν est, το ὄν generavit
quam de nihilo. Quod enim supra ὄν est, absconditum ὄν est. Absconditi vero manifestatio
generatio est, siquidem et potentia ὄν operatione ὄν generat. Nihil sine causa in generatione.

Mario Victorino, orador de la ciudad de Roma, a Cándido, el


arriano.

2. […] ¿Qué pensamos, pues, que Dios es? Aunque ciertamente pensamos que Dios es por
sobre todo tanto lo que es cuanto lo que no es, sin embargo creemos que Dios es eso que es, no
eso que no es. Por tanto, realiza lo que es, y lo realiza por generación inefable y realiza la
existencia, el noûs, la vida: no es que sea éstas, sino que es por sobre todo. Si, por tanto, Dios
no es lo que no es, sino que es por sobre lo que es, es verdaderamente ón, la potencia de lo
mismo toû óntos, la cual lanzada la operación hacia la generación, engendra en un movimiento
inexpresable tò ón perfecto de un modo total, el todo tò ón para la totalidad de la potencia;
entonces, Dios es el todo proón, en tanto Jesús es este mismo todo ón, pero ya en existencia
tanto en vida como en inteligencia, lo universal perfecto ón de un modo total. Éste es el Hijo,

1
Marius Victorinus: Traités théologique sur la Trinité (Texte établi par Paul Henry) Paris, 1960. En: VVAA Todo
y nada de todo. Selección de textos del neoplatonismo latino medieval, ed. Claudia D´Amico, Buenos Aires, 2007,
pp. 38-43.
éste el Lógos total, éste quien es Lógos “junto a Dios” y “en” Dios, éste es Jesucristo, “antes de
todo”, aquello que es y aquello que es verdaderamente. La primera y total existencia, la primera
y total inteligencia, primero y perfecto ón de un modo total lo mismo ón, primer “nombre
anterior a todos los nombres”, pues de él provienen todos los nombres, como se expondrá.

3. Pero quiero escuchar, mi dulcísimo Cándido, qué estimas que es lo que no es. Pues si Dios es
causa de todo, Dios es causa tanto de eso a lo cual le pertenece el ser, cuanto a lo cual le
pertenece el no-ser. Pero si es causa, no es eso que no es. Pues es causa en cuanto ón, pero ón
para el cual el ser es futuro. Pero por esto mismo, porque es causa, es verdaderamente por sobre
ón. En consecuencia, lo que todavía no es ón, eso es lo que no es. Ahora bien, esto que es causa
del ón, se llama verdaderamente proón y según esta razón Dios es causa tanto de aquello que es
cuanto de aquello que no es.

4. Por tanto debe ser definido aquello que no es. Lo que, ciertamente, es entendido y llamado
de cuatro modos: según la negación, completamente de un modo total en cuanto es privación de
lo existente; según la naturaleza de uno respecto de otro; según el ser que todavía no es, lo que
es futuro y puede ser; según el ser que es por sobre todo lo que es. Por tanto, qué decimos que
es Dios: ón o tò mé ón? Lo llamaremos en todo caso enteramente óv, porque es padre de
aquello que es. Pero el padre de aquello que es, no es tò ón, pues aquello de lo cual él es padre
todavía no es. Y es ilícito decir, impío es entender y llamar ón a la causa de aquello que es.
Pues la causa es antes de aquello de lo cual es causa. Por tanto, Dios es por sobre ón y según el
modo de lo que es por sobre, Dios es llamado mè ón, no por privación de la totalidad de lo que
es, sino en cuanto otro ón, el mismo que es mè ón, según el modo de aquello que es futuro es
llamado tò mè ón; según el modo de lo que es causa para la generación de aquello que es
llamado tò ón.

5. Por tanto, es verdadero decir que Dios es Padre conforme a que es la causa tanto de aquello
que es cuanto de aquello que no es. En consecuencia, por la voluntad de Dios advienen a la
generación tanto lo que es cuanto lo que no es. Y no pienses que lo que no es, es como por una
privación de aquello que es. Pues de esto nada es inteligido ni existe […].

14. Ahora bien, ¿qué es este tò mè ón por sobre tò ón? Lo que no es inteligido en cuanto ón ni
en cuanto mè ón, sino en cuanto inteligible en la ignorancia, porque [es] ón y porque [es] no
ón, que por su misma potencia condujo a la manifestación y engendró tò ón. Ahora bien, esto
así considerado es el Lógos.¿Pero qué? ¿Dios, que es por sobre ón, produjo a partir de lo que él
mismo es, del modo como él mismo es, o produjo a partir de otro o a partir de ninguno? ¿A
partir de otro? ¿Y de qué otro? Pues nada fue antes de Dios ni en cuanto Dios proviene de otro
par. Por tanto, a partir de ninguno. ¿Y de qué modo? Pues si produjo tò ón, verdadero es decir
que quien es por sobre tò ón habrá engendrado tò ón, porque esparció la semilla desde sí mismo
más bien que desde la nada. Pues lo que es por sobre ón es ón escondido. En verdad, la
generación es la manifestación de lo escondido, así ciertamente también ón en potencia
engendra ón en operación. Pues nada procede en la generación sin causa.

You might also like