11 Painful Things

##################################
~~PROLOGUE. ♡~~
##################################
No one knows how it feels to be hurt until you experience it yourself, right? And
also, no one knows how hard it is to move on until you, yourself, experience it.
Everyone can get hurt; it's a crucial part of life. But the process of moving on?
That's a different story. We all know that it is really easy to say "I'm gonna move
on", but the truth is, it isn't that easy. It may take months, years, long years,
who knows? But one thing is for sure; everyone can move on. Everyone can take a
step forward and stop taking steps backwards. Your moving on process might take
long, but always remember this phrase "It takes TIME to heal."
This one shot stories are all about heartbreaks. It's all about the painful things
that might happen to you as you love somebody; a story of a hopeless romantic. A
story without a happy ending. A story that you can't consider as a fairytale. The
stories which "happily ever after" never existed. A story about a boy meets girl, a
girl meets boy, and then they fell in love but broke up immediately. The side story
of the broken hearted one. The story of the ones who was left hanging by the one
they love. The story of a one-sided love. This is the story of US.
11 Painful Things:
1. Bringing back the memory you've learned to forget.
2. Reminiscing the good times.
3. Trying to hide what you really feel.

4. Loving someone who loves another.
5. Having a commitment with someone you know would not last.
6. Shielding your heart to love somebody.
7. Loving a person too much.
8. Right love at a wrong time.
9. Taking risks to fall in love again.
10. Accepting that it wasn't meant to be.
11. "What ifs"
##################################
~~Pain number 1.~~
##################################
Pain number 1: Bringing back the memory you've learned to forget.
[ AUTHOR'S NOTE: I dedicated this one shot to "Febiboo". :"> Kamag-anak ko yan. :D
Hihi. Napakabait, maganda, at supportive. :D Hi there Feb! *kaway kaway*. Pahiram
ng pangalan mo ha? Ilagay ko lang sa story na 'to. >:D Thank you. :* ]
******
La La La La La La ~
"Hi! Good morning."
"Hello. Musta na?"
"Uy. Long time no see a? Gumaganda ka lalo. Hehe."
Yan ang mga bati ko sa lahat ng nakakasalubong ko kanina pa. Ang saya ko kasi e.
Alam nyo kung bakit? Well, nakita at nakausap ko kasi yung ex kong si Jake kahapon
sa bakeshop. And guess what? I felt nothing. Wala nalang sakin na nandun sya. So it
basically means na naka-move on na ko. :"> Yesss~! after 8 months ng pagmumove on.
Eto na ang succession ko. :D Kaya naman... Parteh parteh. Yeah. \m/ Hahaha. Uy si
bestfriend ko yun a? Mabati nga rin. :D
"Uy bestfriend, hello. Good morning!" \\(*o*) Sabay yakap ko sakanya.
"Whoa! Who are you?!"
I pouted "Psh. How rude. My bestfriend doesn't even recognize me."
"Teka! Nagpout ka ba?! Ang weird naman talaga, oo! Kanina ang laki ng ngiti mo at
niyakap mo pa ko, ngayon may papout pout ka pa. Whoa. Who are you? What did you do
to my bestfriend?"
natawa naman ako dun. Haha "Chelsea, duh, it's me. Look." At nagspin pa talaga ko.
"weh? Eh bat nakangiti ka? For the past months, hindi palangiti bestfriend ko,
ulul."
"Bakit ako nakangiti? Haha. Syempre Chels, nakamove on na kaya ako." At nginitian
ko ulit sya.
"Talaga?" at hinawakan nya ang dalawang kamay ko, "whoo! After I-don't-know-how-
many-months nakamove on ka na bestfriend! Yiee. Congrats! Tao ka na 'te! Hindi ka
na shunga. Hahaha"
Aw. Nashunga pa ko. Binatukan ko nga! Haha.
"ouch naman bestfriend e. Porket nakamove on ka lang, nagiging violent ka na?"
"Hihi. Sorry bhesy. O tara na sa room. Malapit na magbell."
At sakto naman pagdating namin sa classroom, nagbell na at sakto dumating na din si

Ma'am.
"Jasryn Lopez?" sabi ni Ma'am pagdating sa table nya. Uy, Jasryn Lopez daw! Ako nga
pala yun. Hahaha.
Agad akong tumayo,"Yes Ma'am?"

"The principal gave me this excuse slip. Go to his office now. Excused ka na buong
araw."
Owww~ Kapag sinuswerte ka nga naman! XD Haha.
Agad kong kinuha ang gamit ko at nagpaalam kay Chelsea. Hoho. Halos mamatay sya sa
inggit kanina. XD Parehas kasi naming ayaw ang mga subjects ngayong araw eh. But
too bad, ako lang ang nakaligtas. :D Hihi.
Pagdating sa principal's office..
*knock knock*
"Come in." narinig kong sinabi ni Principal kaya pumasok na ko.
"Good morning, Sir. Pinapunta po ako dito ni Ma'am Baltazar." agad na sabi ko
pagkapasok ng office.
"Ah yes Hija. Upo ka." at umupo naman ako, "May papasamahan kasi sana ako sa'yo
ngayong araw e. Okay lang ba?"
"Ah sge po. Sino po ba? At saan?"
"Yung apo ko. Sya nalang ang bahala kung san kayo pupunta, mabait naman yun e."
"Ah ganun po ba. Sge po. Sasamahan ko po sya."
Apo ni Sir? Hmm. Maganda kaya yun? Haha. Gwapo kasi si Sir kahit matanda na sya.
Kaya sigurado ako, maganda yung apo nya. :)
"Apo! Lumabas ka na dito. Andito na yung nirequest mong kasama mo ngayong araw."
Sabi ni Sir habang kumakatok sa pinto na nasa loob lang din ng office.
Ha? Ni-request ng apo nya na ako ang makasama nya? Kilala ako ng apo nya? Ang weird
naman.
"Wait lang Hija ah. Palabas narin yung apo ko." sabi sakin ni Sir pagkabalik nya sa
upuan nya.
"Ah sge po Sir." sabi ko sa kanya at ngumiti ako. At kinuha ko ang iPod ko at
nakinig muna sa music.
Now Playing: Today Was A Fairytale by Taylor Swift.
"Lo, I'm ready." Rinig kong sabi ng lumabas sa pinto. Kaya naman tinignan ko sya.
"J-jake?!" Sabi ko at natanggal ko bigla yung earphones ko.
"Hi Jas." bati nya sakin at ngumiti pa.
"Oh. Kilala mo na pala ang apo ko Ms. Lopez?"

"A-ah. Opo Sir. SCHOOLMATE ko po sya dati." Yeah right, schoolmate. Psh. Ex ko yan
eh. Ugh.
Wait? Muka ba kong bitter? Haha. Hindi ako bitter a. XD Nakakahiya lang kasi
sabihin na mag ex kami.
"Oh I see. Oh Apo. Ikaw na bahala ha."
"Opo Lo. Una na po kami." at nag-mano si Jake sa Lolo nya. After nun tumingin sya
sakin, "Shall we, Jas?" Then inilahad niya ang kamay niya.
"Ah Sir, una na po kami." At nauna na kong lumabas sa office niya. Bwahaha. Akala
ni Jake kukunin ko kamay niya ah. :P
*** Inside Jake's Car ***
"Jake, san tayo pupunta? At tsaka bakit sakin ka nagpasama?"

Tumingin naman siya sakin at ngumiti, o -- kay? That was weird? "Jas, no questions
please. Just be with me today."
Ha? Ano daw? Just be with him today? Don't ask questions? Weird talaga. Pero hayaan
na nga, andito na ko eh. "Okay." Sabi ko. Then pinikit ko muna ang mga mata ko
dahil medyo inaantok ako.
******
"Jas, wake up! We're here." He said then niyugyog nya ko.
Naghikab naman ako, "Oh? We're here? Where are we?" Tanong ko habang kinukusot ang
mga mata ko.
"See for yourself." Then itinuro niya ang nasa harap namin.
OMG. Nasa Enchanted Kingdom kami! My favorite place on Philippines!
"Whoa. Ano namang ginagawa natin dito?" I asked.
"To have fun." Then ngumiti siya, "Come on, let's go." Tapos nilahad niya nanaman
ang kamay niya. Tinignan ko lang yun at nauna na akong bumaba ng sasakyan.
"Woooooow! Ngayon lang ulit ako nakapunta dito! Uy, yung ride-all-you-can yung
biling mong ticket ha!" Sabi ko kay Jake.
"Haha. Sabi na nga ba ganyan ang magiging reaction mo eh."
"Kailan ba ko hindi naexcite pagdating sa EK? Hahaha."
"Haha. Right. Kapag pumupunta tayo dati dito noon, ganyan din ang reaction mo eh."
OMG! Is he reminiscing our good old memories?
"Ha-ha-ha." I faked a laugh.
"Tara na." Then hinila niya yung kamay ko.

At nung naramdaman ko ang malalambot na palad niya, parang may kumirot sa puso ko?
Hindi ko alam kung bakit? Eh diba naka-move on na ko sa kanya? Siguro dahil ang
awkward lang kasi ex ko siya tapos ganito niya ko tratuhin ngayon. Oo, ganun nga
siguro yun.
At ayun, bumili na kami ng ride-all-you-can na ticket at pumasok sa loob.
Ang dami na naming nasakyan na rides hanggang sa nagutom kaming dalawa kaya't
bumili siya ng pagkain naming dalawa.
Pagdating niya..
"Here's the food." Masayang sabi niya at inilagay niya yung pagkain sa table namin.
"Thanks. Anong binili mo para sakin?" Tanong ko.
"Fried Chicken. Your favorite." Then once again... he smiled at me! Hindi ba siya
nagsasawang ngumiti? =____= At tsaka, naaalala parin niya yung favorite ko? Hindi
ba kapag mag ex na, dapat kinakalimutan na ang lahat? Kagaya ng ginawa ko. Pero
bakit siya, naaalala parin niya?
Napailing nalang ako at inopen ang styro na pinaglalagyan ng food ko.
Pagka-open ko, "Ay wait!!" Biglang inagaw ni Jake yung lalagyan. Ano nanaman trip
nito?! =____=
"Teka. Hindi ko pa pala natatanggal yung balat. Hindi ka nga pala kumakain nun.
Hehe. Sorry." Nagulat nanaman tuloy ako. Bakit parang lahat ng memories namin, alam
na alam niya pa?
"Ah t-thanks." Sabi ko pagkabalik niya ng pagkain ko. At awkwardly, nagstart na

kong kumain.
*****
Nung bandang hapon na, huling sinakyan namin ang Ferris Wheel.
"Haaaay! Ngayon nalang ako nakasakay sa Ferris Wheel." Sabi ni Jake.

"Hehe. Ako din nga eh."
"Alam mo ba Jas? Isa 'to sa mga paborito kong lugar. Sa Ferris Wheel."
"Really? bakit naman?"
Then he looked at me --- straight in the eyes, "Kasi dito sa Ferris Wheel na 'to.
At this exact place, dito mo ko sinagot noon." Then he smiled at tumingin sa harap.
FLASHBACKS. I'm getting flashbacks. Naaalala ko nanaman yung mga masasayang
memories namin. Lahat lahat. Kahit every single detail, bumabalik nanaman sa alaala
ko.
"Yeah. I remember that. Haha. Remember how happy we were back then?" I said without
looking at him.
"I remember. Nakakatuwa naman, naaalala mo parin pala yun. Akala ko nakalimutan mo
na eh. Hehe."
"Of course I remember. Yun lang naman ang hindi nagfe-fade sa mundong 'to eh.
MEMORIES. Pero alam mo kung ano ang maganda? Yun ay kahit naaalala ko, hindi na ko
nasasaktan, Jake." Then I smiled at him.
"A-ah. Hehe. S-sabi ko nga."

After that, nanatili ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Hanggang sa natapos
ang ride namin sa Ferris Wheel at lumabas nadin kami ng Enchanted Kingdom.
"Jake, uuwi na ba tayo?"
"Nope. May isang lugar pa tayong dadaanan." Then tumingin siya sa relo niya,
"Tamang tama. Pagdating natin dun, sigaradong matutuwa ka." Then he opened the car
door for me at sumakay na ko sa kotse niya.
After 1 hour na byahe..

Nakarating kami sa isang lugar..
Ang isa sa lugar na pinakagusto ko... at pinakaayaw ko rin.
Nandito kami ngayon sa Luneta Park. Kitang kita ang magandang paglubog ng araw
kasabay ng malakas na pag-ihip ng hangin. Nakakamiss.
Dito sa lugar na 'to. Dito ko unang nakita ang sunset kasama ang taong mahal ko.
Dito sa lugar na 'to naganap ang first kiss ko. Dito sa lugar na 'to, pinangako
sakin ni Jake ang salitang forever. Pero ngayon, isa nalang kaming 'dayo' sa lugar
na 'to. Isang magkakilala na pinapanood ang paglubog ng araw.
Tahimik lang kaming dalawa hagang nakaupo at pinapanood ang sunset, Ang lalim ng
iniisip ko.
Bakit? Bakit ganito sakin si Jake? Bakit parang wala kang nangyari? Bakit kahit
pilit kong kinalimutan ang lahat, pilit paring bumabalik sa utak ko? Bakit kahit
kinalimutan ko na yung sakit, bakit parang nararamdaman ko ulit yun ngayon? Bakit
nami-miss ko si Jake kahit naka-move on na ko? Bakit nami-miss ko ang paghawak niya
sa kamay ko, ang pagtitig niya sa mata ko, ang pagsabi niya sakin na mahal niya ko,
ang mga halik niya. Bakit? Bakit nasasaktan nanaman ako.
"Jas, uwi na tayo." Sabi ni Jake at tumayo na siya.
"Ok." I plainly said at inihatid na niya ko sa bahay.
******
"Jas, we're here." Sabi ni Jake paghinto ng sasakyan.

"Hah? Andito na pala tayo? Hindi ko napansin. Hehe." Oo di ko napansin dahil nag-i-
space out ako.
Kaya lumabas ako ng kotse at ganun din ang ginawa niya..
"Wow. Ang laki na ng pinagbago ng bahay niyo ah. The last time I went here----"
Pinutol ko ang sasabihin niya, "Last time you went here you broke up with me." Then
I started crying. Hindi ko alam kung bakit but I just did. And I hate it!
Nagulat naman ako dahil bigla akong niyakap ni Jake, "Ssssh. Tahan na Jas." Then
hinimas himas pa niya ang ulo ko. God! How I missed being treated like this by him,
pero ayoko! Mali 'to! Kaya naman itinulak ko siya palayo sakin..
"Jake, why are you doing this to me? Why do you keep on reminding me how we were
happy back then? Why are you suddenly reminding me all of the pain that i've been
through? And when I told you that I already moved on, I was telling the truth. Pero
ano 'to Jake? Ano 'tong ginagawa mo? Why are you reminding me the things that I
already forgot? The things and memories of us that I buried deep into our past.
Bakit kahit ibinaon ko na yun sa limot, bakit naaalala ko parin? Akala ko Jake okay
na ko eh. I was finally happy because I finally moved on from you. But why do you
have to show up? Bakit kailangan mo pang ipaalala sakin lahat ng sakit? Wasn't that
enough? Hindi pa ba sapat na minsan mo na 'kong nasaktan? Does seeing me in stage
of misery makes you happy that much? Damn, now I look like a fool again, crying in
front of you. Telling myself that I've had enough but a part of me is saying that I
want to be with you. But I won't let it get into me. Hindi ko sasayangin yung
paghihirap na dinanas ko dati malimutan ka lang. So please, stop reminding me the
things that I already forgot. Stop hurting me over and over again."
"I'm really sorry. I'm sorry if I reminded you all the happy things that happened
to us. I just thought that you won't get hurt anymore. I THOUGHT THAT I WON'T GET
HURT AND THAT I WON'T MISS YOU, BUT I DID. I do miss you." What? He misses me?
"Sorry ang insensitive ko masyado. Sorry din sa lahat ng sakit na nabigay ko sa'yo.
I'm sorry if we didn't work out." Yeah. I really hope we did work out. But nooooo.
"Gusto ko lang naman sana kasing makita at makasama ka bago ako umalis." What?
Aalis sya? "Pero look at what I did, I hurted you.. again. Pero wag kang mag-alala
kasi huling beses mo ng aalalahanin ang mga bagay satin na kinalimutan mo na. And
again, I'm sorry." Then he hugged me.
And I don't know why but, I hugged him back. "Why are you leaving? And where will
you go?" I asked.
"I just have to leave and I'll go to far far away."
Then kumalas na sya sa yakap. And patted me on my head --- like what he always do
nung kami pa.
"Pakabait ka dito ha? Sge alis na ko."
I nodded slowly, hindi kasi ma-process ng utak ko na bigla ko nanamang namiss yung
dating kami --- at ayoko yun. Dahil masakit. At dahil natulala ako, the next thing
I knew is I felt something pressed against my lips. It's indeed as soft as Jake's
red lips-- wait, don't tell me hinalikan ako ni Jake?! OMFG! Napaupo na ko ngayon
dahil sobrang nanghihina na ko. Hindi ko makaya yung sakit.
Yung sakit twing naaalala ko lahat ng masasayang alaala-- memories that I buried
deep. Hindi ko alam na ganito pala kasakit. Sobrang sakit. I learned that one of
the painful things in life is getting flashbacks from the things that you already
forgot.
Jake's POV
Hindi ko alam na nasasaktan ko na pala siya nung pinaalala ko sa kanya yung alaala
naming dalawa. I thought that she's already fine. But when I looked into her eyes?
I saw deep sadness. Deep sadness that only she knows.
Okay fine, aaminin ko na. Mahal ko parin sya. I never tried to move on. It was
always been her until now. Sinubukan ko lang kalimutan kung pano kami naging masaya
dati. Bakit? Because I'm dying. And I'm leaving for an operation tomorrow. Kaya nga
sinulit ko ang araw na 'to kasama sya. Pero hindi ko akalain na masakit pala.
Masakit palang alalahanin yung mga bagay na limot mo na. But when I saw her? Lahat
lahat bumalik sakin. And it hurts because of the reality that we can't and we won't
be like that anymore. I understand her pain. Kasi nararamdaman ko rin yun. "The
pain of remembering things you tried to forget."
-FIN.
##################################
~~Pain number 2.~~
##################################
Pain number 2: Reminiscing the good times.
Naranasan mo na bang mainlove? Ako, OO.

Eh ang masaktan? Ako, OO.
Pagmamahal. Yan ang binigay ko sa ex ko. Buong pagmamahal ko ang binigay ko sa

kanya. Pero wala eh. Iniwan nya ko.
Masaktan? Psh. Expert na yata ako dyan. Mula kasi nung minahal ko sya.. Oo sumaya
ako, pero parang mas madaming beses na nasaktan ako.
Pero diba kapag nagmahal tayo, kasama na sa package ang masaktan? Kaya kapag inlove
tayo hangga't maaari, wala na tayong pakielam kung masaktan tayo basta't mahal mo
sya at mahal karin nya.
Pero lahat yun nagbago ng iwan nya ako. Lahat ng sakit sakin lang napunta. Ako lang
ang nalungkot, umiyak, at nagdusa dahil sa break up namin. Sabi nga sa kanta ng The
Script "When a heart breaks, no, it don't break even."
******
Nandito ako ngayon sa mall.
Kailangan ko kasing i-unwind ang sarili ko.
Buong bakasyon kasi nakakulong ako sa bahay.
Kaya ito, dine-date ko naman ang sarili ko..

At sa kinamalas-malasan nga naman..
14 pa ng Silent Sanctuary ang pinapatugtog dito sa mall!
Naalala ko nanaman tuloy ang ex kong si Alex.

*flashback 2 years ago*
Katatapos lang kumanta ni Alex ng 14 sa harap ko.. After that.. Lumuhod sya at
tinanong ako..
"Keith, will you be my girlfriend?"
"Yes Alex! Yes!" at tumayo sya at niyakap ako..

*end of flashback*
"sige naaa~ tahan na. Dahil mahal na mahal kita.. Ikaw lang kasi maniwala kaaa~"
Sht! Those lines!

Sht! Ito nanaman yung mga taksil kong luha! Nag uunahan nanaman sa pagbagsak mula
sa mga mata ko!
Kaya dali dali akong tumakbo papunta sa cr..
Pagdating ko dun, agad akong pumasok sa cubicle at umiyak.

Iyak ako dun ng iyak..
Tapos maya maya may narinig akong nag-uusap..
"Wow girl! Ang ganda naman ng flowers na bigay sayo ng boyfriend mo." -girl # 1
FLOWERS.
"Hehe. Syempre naman. 1st monthsary kasi naman ngayon e." -girl # 2
"Oh? First palang ba? Akala ko Anniversary nyo na. Grabe mangsurprise e. Sa harap
ng maraming tao ka pa nya binigyan ng bulaklak at malaking teddy bear." -girl # 1
TEDDY BEAR. Every week akong binibigyan ni Alex ng teddy bears at nung anniversary
namin. Binigyan nya ako ng life size teddy bear at pinangalanan namin yun na
"Keilex". Keith + Alex = Keilex. Pero wala ng Keilex ngayon e. 'Keith' nalang ang
meron. Kasi mag-isa nalang ako.
"Hihi. Oo nga eh. Loko talaga yang si Alex. Ang hilig mang surprise. Oh tara na."
-girl # 2
Ha? Alex? Surprises? Sht! Yung babaeng yun ba ang ipinalit sakin ni Alex?
Kaya lumabas agad ako ng cubicle at sinundan sila. Buti hindi pa sila nakakalayo at
nasundan ko sila.
Tapos maya maya. Biglang may nilapitan yung babae..
Pagtingin ko.. Si Alex! Kaya naman kinuha ko ang shades sa bag ko at sinundan sila.
At nakakainis pa! Hinawakan ni Alex yung kamay ng babaeng yun! Psh. Sabi sakin ni
Alex ang kamay ko lang daw ang gusto nyang hawakan habang buhay! Eh ano yan ngayon?
:(
Nakakainis talaga! Pero kahit naiinis ako, hindi ko parin maiwasang sundan sila.
Parang may nagsasabi sakin na kailangan ko silang sundan e.
Lakad lang sila ng lakad.. Hanggang sa huminto sila sa isang italian restaurant..
Sa Sbarro.
Ha-ha-ha. Nakakatawa talaga, oo. Sbarro? Yan lang naman ang restaurant na madalas
naming kainan nung kami pa ni Alex! At alam nyo kung ano ang mas nakakainis?!
Inorder pa nya ang paborito naming kainin!
What the hell was that?! Bakit ginagawa ni Alex sa bago nyang girlfriend ang mga
ginawa nya sakin dati?!
Una yung flowers. Second yung teddy bear. Third yung holding hands. Fourth yung
restaurant. At fifth yung orders naman!
Dito nga lang ako nakaupo sa likod nila e! Pero hindi ako mapansin ni Alex.
Samantalang dati, kahit anino ko palang makita nya.. Alam na nyang ako yun. :
( Haay.
Ganun nalang ba talaga ko sa buhay ni Alex? Isang stranger?
Hindi nya ba alam na nasasaktan ako? Lalo na ngayon! Habang ako nagre-reminisce ng
good memories naming dalawa, eto sya, masayang nagmamahal ng iba!
Yung ngiti nya, yung tawa nya, yung mata nya, yung ilong nya, yung labi nya, yung
buhok nya, yung amoy nya.. Lahat yun kabisado ko parin! Pero sya, ni hindi man lang
ako maalala. :(
"I love you, Sheen." Narinig kong sinabi ni Alex.
This time, hindi ko na kinaya! Sobrang sakit marinig yung tatlong salita na yun
nung sinabi ni Alex. At mas masakit yung katotohanan na sa ibang babae na nya yun
sinasabi. :( At hindi na sakin.
So I decided to stand up. Nahihirapan na kasi ako.
Mahirap yung ako lang ang laging nasasaktan. Laging ako nalang yung lumuluha.
Laging ako nalang ang nakakaalala.
Reminiscing good memories. Oo, masayang mag-reminisce kapag mahal ka parin ng taong
mahal mo. Pero sa sitwasyon ko? Wag nalang.
Kasi sarili ko lang ang pinapahirapan ko. Pinapahirapan ko ang sarili ko sa

pagbalik sa nakaraang ako nalang pala ang may alam.
Ang nakaraan na sana ay hindi nalang nangyari kung ganito ang kahahantungan ko.
Because these FLASHBACKS & MEMORIES...
ARE KILLING ME SOFTLY.

-FIN.
##################################
~~Pain number 3.~~
##################################
A/N: Especially dedicated to "emjgee". :) Hi there girl! dahil sobrang naka-relate

ka sa pain number 2, para sayo 'tong pain number 3 :D haha. Basahin mo ah? Alam ko
medyo boring pero this happened in real life. SOMEONE's life though. :)
**************************
Pain number 3: Trying to hide what you really feel.
"KAIBIGAN"
Hindi ba masaya magkaroon ng bestfriend? Laging may nakakapagpangiti sayo pag
nalulungkot ka. Laging may nang-aasar sayo. May nag-aalaga sayo. At may poprotekta
sayo.
Ang sarap isipin na meron kang bestfriend noh? Pero ang hirap din pala. Mahirap
magkaroon ng bestfriend lalo na kung LALAKI.
Kasi andyan ang tendency na pwede kang mahulog sa kanya, KAGAYA KO.
**********
Ako si Bea. 4th year high school na ko. And I've been hiding my feelings for HIM
since last year.
Bakit? Kasi magkaibigan kami at ayokong masira ang pagkakaibigan namin dahil lang
sa nararamdaman ko.
Haha. Pero kung alam niyo lang kung gaano ko kagustong sabihin sa kanya. Kung gaano
ko gustong mahalin niya rin ako. Pero sobrang natatakot kasi ako. Natatakot ako na
baka kapag umamin ako sa kanya, mawala nalang bigla yung pinakaiingatan kong
samahan namin bilang magkaibigan. At mas mahalaga yung pagkakaibigan namin kaysa sa
nararamdaman ko.
Wala talaga akong nararamdaman sa kanya nung una. Hanggang sa dumating yung araw na
inaasar na kami ng mga kaklase namin sa isa't isa dahil sobrang close daw namin.
Hindi ko narin nga pinapansin yung mga pang-aasar nila dahil alam kong biro lang
nila yun.
Pero hindi ko talaga inaasahan na mahuhulog ako sa isang napakalaking patibong. Ang
patibong kung saan kapag nahulog ka, TALO KA.
Sa totoo lang, I don't really know when and how did I fall in love with him. It
just happened, you know? Bigla nalang akong napapangiti kapag naiisip at nakakatext
ko siya. Nabubuhayan ang loob ko kapag malapit siya sakin. Lagi siyang hinahanap ng
mga mata ko. At lumalakas ang tibok ng puso ko kapag kakausapin niya ako, then
BOOM! In love na pala ako sa kanya.
That's how ironic love can be. You'll fall in love with the unexpected person in
the most unexpected time.
**********
"Hi Bea! Good morning!" sabay akbay sakin ni Luis --- ang lalaking tinutukoy ko
kanina pa.
At shit lang! Itong puso ko, gusto nanamang lumabas ng katawan ko! Ikaw ba naman
kasi akbayan ng taong mahal mo, di ka kaya magka-ganito?! Hahaha. Nakakainis,
kinikilig nanaman tuloy ako >///< At ang hirap pigilin nun! Swear!
"Uy! Ang sweet nilang dalawa." pang-aasar nanaman ng mga kaklase namin sa aming
dalawa.
Ugh. Kailan kaya sila titigil? At bakit ba lagi nalang nila kaming inaasar? Hindi
naman siguro halata na may gusto ako kay Luis diba?
"Kayo talaga. Magsitigil nga kayo. Mag-kaibigan nga lang kami nitong si Bea." sabi
ni Luis sa mga kaklase namin at tsaka ginulo gulo ang kulot kong buhok. Nakakainis!
Binanggit nanaman niya yung word na "mag-kaibigan". Ang sakit kaya pakinggan.
Haaay.
Pero ano pa nga ba ang magagawa ko? Hindi naman alam ni Luis ang nararamdaman ko
para sa kanya eh. At hindi rin niya alam na nasasaktan ako sa twing sinasabi niya
na magkaibigan lang kami. Ang galing ko kasing magtago ng tunay kong nararamdaman
eh. Pero sa totoo lang?
Nahihirapan na kong magtago.
Ang hirap magkimkim ng isang bagay na gusto mong ipagsigawan sa buong mundo. Ang
hirap itago na kinikilig ako, ang hirap itago na nalulungkot ako, at ang hirap ding
itago na nasasaktan ako.
"Oo nga, guys. Magkaibigan lang kami." At nagpakawala ako ng isang malaking ngiti
mula sa aking mga labi; isang ngiti na punong puno ng pagtatago at pagkukunwari.
Buong araw tulala lang ako. Hanggang ngayon kasi hindi parin mag-sink in sa utak ko
kung bakit nga ba ako patuloy na nagkukunwari. Kung bakit ayaw kong maghanap ng
ibang mamahalin. At kung bakit sa kaibigan ko pa ako mai-inlove for the first time.
** EVENING **
Haaaay. Nakakatamad, Hindi pa nagtetext sakin si Luis. :( Bored na bored na ko.

Lahat na yata ng pwede kong magawa, nagawa ko na eh.
*beep beep* (AN: Ringtone yan ng incoming message. XD)
Uy may nagtext! Baka si Luis na 'to. Hihi. Nae-excite tuloy ako. :"">
Pagka-open ko ng message..
"PSH. GM lang pala ni Gab. Kainis. Kala ko si Luis na yung nagtext." Sabi ko habang
binabalibag
yung cellphone ko sa kama ko.
*beep beep*
May nagtext nanaman. Kaya agad kong kinuha ulit yung cellphone ko at tinignan kung
si Luis na nga ba ang nagtext sakin. Kaso si Gab nanaman. Pero this time, hindi GM
ang natanggap ko kundi PM.
From: Gab.
Bea!
-- end --
Kaya nireplayan ko naman siya.
To: Gab
Oh? Kailangan mo?
-- end --
From: Gab
Alam mo pansin ko may gusto ka kay Luis, bakit hindi ka pa umamin sa kanya? sa
tingin ko
naman may gusto rin siya sayo
-- end --
Napabangon naman ako agad sa pagkakahiga ko at binasa ulit yung text ni Gab. Syet.
Bakit ang lakas ng tibok ng puso ko ngayon? Text lang naman yun a!
"..sa tingin ko naman may gusto rin siya sayo"

Ay shemay! Sa tingin niya may gusto sakin si Luis?! Hindi nga?! As in, for reals?!
OMG!
"Kyaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhh!!!!!" Tili ko habang tinatakpan ng unan yung muka
ko. takte!
Sino ba naman kasing hindi kikiligin sa sinabi ni Gab. Sa tingin daw niya gusto din
ako ni Luis.
OMG! Pagkakataon ko na ba 'to?! Sana nga kasi ang tagal ko na 'tong

hinihintay. :"".>
Nireplyan ko si Gab.
To: Gab
Ganun na ba ko kahalata? XD Tsaka teka, ano 'tong sinasabi mo na gusto niya rin
ako? tae naman. Magkaibigan nga lang kami nung tao.
-- end --
Yun ang nireply ko sa kanya. Syempre kunwari hindi ako naniniwala sa sinabi niya.
Well, hindi rin naman kasi kapani-paniwala na gusto niya rin ako. :""">
From: Gab
Insticts. Hindi naman siguro siya magiging ganun ka-clingy sayo kung hindi ka niya
gusto eh.
Gusto mo mag-usap kayo bukas ng magka-aminan na? Tulungan ka namin ng barkada.
-- end --
Mag-uusap? Kami ni Luis? Naguguluhan ako. >//< Hindi ko pa kasi talaga alam kung
gusto rin ako ni Luis. Baka mamaya kasi.. mali yung sinasabi ni Gab. Pero paano
kung gusto nga talaga ako ni Luis? Sayang naman yung pagkakataon. Ang pagkakataon
na isang taon ko ng hinihintay. Should I take the risk? Or should I just keep on
hiding my real feelings? I don't know. Natatakot ako eh.
To: Gab
I don't know. Bahala na lang. Sige, night.
-- end --
Hindi ko na hinintay pang magreply si Gab. Humiga na ako sa kama ko at pinilit

matulog. Pero kahit anong ikot ko, hindi parin ako makatulog. Pilit akong ginugulo
ng isipan ko.
Ano ba talaga kasi ang dapat kong gawin? Kakausapin ko ba siya o hindi? Aamin na ba
ko? Gusto rin kaya niya ako?
Napakamot nalang ako sa ulo ko. "Arrggh! Ang hirap naman oh! Ano ba talaga kasi?
Ugh."
** THE NEXT DAY **

"Uy Bea!" Biglang may tumawag sakin. Nilingon ko naman agad kung sino..
"Uy Luis! Ikaw pala." Matamlay na sabi ko. hindi ko siya napansin kasi lutang ako.
wala kasi akong tulog kagabi tapos kinakabahan parin ako ngayon. Nakapag-decide na
kasi ako.
"Oh? Bat ganyan itsura mo? Ang laki ng eyebags mo, Bea." Then hinawakan niya yung
eyebags ko. >///< Ang lapit ng muka niya sa muka ko syet. Pakiramdam ko magha-
hypervetilate nanaman ako. >///<
"A-ah w-wala. Di kasi ako nakatulog kagabi. T-tara na nga sa room." Then nauna na
kong naglakad.
Pagkapasok sa room.. agad kaming nagkatinginan ni Gab at nagulat naman ako sa mga
sinabi niya..
"OH NANDITO NA PALA ANG LOVE TEAM EH."
At feeling ko namumula na ko ngayon. Sanay naman na ko sa ganitong pang-aasar mula

sa kanila pero iba talaga ngayon eh. Alam na kasi niya na may gusto ako kay Luis.
"A-ano ka ba Gab. Ayan ka nanaman sa panloloko mo. Ha-ha." Then umupo na ako sa
upuan ko. Sa harap ako nakaupo at si Luis naman, sa likod.
"So Luis. Bakit hindi mo pa ligawan si Bea? Ang ganda ganda naman niya. Tapos
mabait pa. Tsaka matagal ng may gusto sa'yo yan eh." -Gab.
Nanlaki naman ang mga mata ko sa sinabi ni Gab. Hindi. Hindi dapat ganito. Hindi
niya dapat malaman sa ganitong paraan.
Lumingon ako kay Luis, "Naku! Luis! Wag kang maniwala sa mga yan. nagbibiro lang
sil---"
Bigla akong tinignan ni Luis sa aking mga mata at pinutol ang sinasabi ko, "WALA
AKONG GUSTO SA'YO. WAG KA NG UMASA."
Pakiramdam ko naman gumuho ang mundo ko sa narinig ko. Totoo ba yun? Did he just
say that in front of the class? Did he just embarrass me? Sht naman oh!
Pero instead na lumuha ako, nginitian ko si Luis; isang matamis na ngiti na punong
puno ng sakit na nararamdaman ko, "WAG KANG MAG-ALALA LUIS. HINDI RIN KITA GUSTO.
HAHAHAHA."
Sht talaga oh! Gusto kong umiyak! Pero paano? Paano ko ilalabas ang sama ng loob ko
gayong ako lang naman ang nakakaintindi sa sarili kong nararamdaman?
Nagkunwari naman akong may tumatawag sa phone ko at talaga namang nilakas ko ang
kunwaring pakikipag-usap, "ANO PO?! ... HALA! ... SIGE PAPUNTA NA PO AKO."
Nagmadali akong iniligpit ang gamit ko at umalis. Sinabi ko nalang sa kanila na may
emergency kaya kailangan ko ng umalis. Pero ang totoo niyan, gusto ko lang talagang
makalayo.
Gusto kong makalayo sa mga taong hindi ako naiintindihan. Sa mga taong walang
pakielam sa nararamdaman ko.
Kaya umuwi ako sa bahay. Ang bahay kung saan ako lang ang nakatira. Ang bahay kung
saan walang makakarinig sa iyak ko. Ang lugar na alam ang lahat ng tunay kong
nararamdaman.
Nakakainis! Kaibigan ko ba talaga si Luis?! Bakit ginanun niya ko? Maiintindihan ko

naman kung hindi niya ako kayang mahalin pero bakit sa ganung paraan pa niya
sinabi?
Umiyak lang ako ng umiyak magdamag hanggang nung kinagabihan, tinawagan ako ni
Luis.
[Bea?]
"oh?"
[Sorry sa nasabi ko kanina. hindi ko naman sinasadya. Nababanas lang talaga kasi
ako sa kanila.]
"Ok lang yun, Luis. ano ba. hahahaha. Alam ko naman na biro lang yun eh." ayan
nanaman tinatago ko nanaman ang nararamdaman ko sa pamamagitan ng pagtawa.
[Hindi. Sorry talaga. I'm your friend. Dapat hindi ko yun sinabi kahit naiinis na
ko.]
Oo nga Luis. kaibigan nga kita. Mag "KAIBIGAN" nga lang pala tayo. And it'll never
be more than that. Thanks for reminding me.
"It's really fine with me. sige bye na. Marami pa kong gagawin."
Then I ended the call.
Pagka-end ko ng call. agad nanamang tumulo ang mga luha ko. Ang mga luha ko na
simbulo ng kahinaan ko. Ang mga luha na simbolo ng sakit na nararamdaman ko na ako
lang ang nakakaalam.
Ganito pala kasakit magtago ng nararamdaman mo noh? Kasi walang pwedeng magpatahan
sayo kasi wala naman silang alam. Wala silang alam sa sakit na nararamdaman mo. at
kahit kailan, hinding hindi nila yun mararamdaman. At ngayon alam ko na...
...na SOBRANG SAKIT maipon lahat ng sakit sa puso mo. SOBRANG SAKIT kapag ikaw lang
ang may kakayahang maka-intindi sa sarili mo. AT SOBRANG SAKIT ITAGO LAHAT NG
NARARAMDAMAN MO. AT PAKIRAMDAM MO PARANG SASABOG NA ANG PUSO MO.
- FIN,
##################################
~~Pain number 4.~~
##################################
[ Dedicated to JayLopez dahil talagang inaabangan niya 'tong Pain number 4. :D At

para rin 'to sa lahat ng nagmamahal dyan pero yung mahal nila, may mahal ng iba.
For short, na-friendone ka! WELCOME SA AMING PEDERASYON KUNG IKAW AY NA-FRIENDZONE.
XD Hahaha. Pero wag kayong mag-alala, darating din yung taong pinapangarap natin.
<3 ]
Pain number 4: Loving someone who loves another.
Have you ever been in love? If yes, then you must know how happy it is to be in
love. But there's more to that. Aside from being happy, you can also get hurt.
Especially when the one you love.. Loves another.
*ring ring*
Dinial ko ang number nya. Nandito na kasi ako sa labas ng bahay nila. Magmo-mall
kasi kami ngayong araw. Kaming dalawa lang. :"">
[ hello? ] Pagbati nya sakin as soon as she answered the phonecall.
"Dito na ko sa labas, Vane."
[ Ew. Don't call me Vane. Vanessa kaya name ko. Psh. ]
"Hahahahahahahaha. Ok whatever, Vanessa. Lumabas ka na nga."

[ Sige. Palabas na. ] Then she ended the phonecall.
At hindi nga nagtagal, lumabas mula sa pinto ang isang napakagandang nilalang.
Isang nilalang na nakasuot ng long sleeved sweater, skinny jeans, naka-beanie, at

kulot ang dulo ng kanyang mahabang buhok. SI VANESSA. Haaay. Bakit kaya napakaganda
ng babaeng 'to kahit kailan?
Idagdag mo pa ang mapa-slowmo niyang paglakad papalapit sakin at ang sumasabay na

hangin na umiihip at tinatangay ang hibla ng kanyang mga buhok. Sht. Nakaka-drool
talaga ang kagandahan nya.
Napabalik ako sa katotohanan ng marinig ko ang pagsnap ng fingers nya sa tapat ng
mukha ko.
"Hahaha. Tulala ka dyan, Darwin? Masyado ba kong maganda? Hahaha."
"Psh. ASA! Ang panget mo kaya!" Yeah I know I just said earlier that she's really
pretty. Hindi lang kasi ako sanay ng pinupuri sya ng harap harapan.
"Psh. How mean." Sabi nya at nagpout sya habang inaayos ang bangs nya na nagulo
gawa ng pag-ihip ng hangin.
"Haha. Nagsasabi lang ako ng totoo, Vanessa. Tsaka ano yan?" Sabi hawak ko sa
malambot at makinis nyang mukha. "At kailan ka pa natutong mag-make up?" Sabay
tanggal ko sa make up na nakalagay sa mukha nya.
"Arggh! Ano ba, Darwin! Wag mo ngang guluhin ang make up ko. Nagpakahirap pa naman
akong mag-ayos tapos... Psh!" Then hinila nya ko palabas ng gate nila, "Tara na
nga!"
Pero hinigit ko pabalik ang kamay ko kaya napahinto sya, "Teka lang." Then kinuha
ko yung panyo sa bulsa ko at tinanggal ang make up nya. Hinampas naman nyang bigla
ang kamay ko.
"Ano ba! Bakit ba tinatanggal mo yung make up ko?! Ugh!" inis na tanong nya sakin.
"Hindi kasi bagay sa'yo. Mas bagay sa'yo kapag simple ka lang." At dun kita
nagustuhan, sa pagiging simple mo. Haaay. Hanggang sa isip ko nalang ba yan
masasabi sa kanya? Okay fine, aamin na ko. I LOVE HER. Siguro naman nahalata nyo na
yun dba? (__ __") Pero natotorpe talaga ko sa kanya eh! Ewan ko ba! Lagi nalang
umuurong ang dila ko pagdating sa kanya!
Napabalik ako sa senses ko ng nagsalita sya, "Talaga? I look pretty without any
make up on?" Then ipinakita nanaman niya sakin ang tantalizing eyes nya.
"O... O-oo na nga lang. Tara na nga. Ma-traffic pa tayo eh." Then tuluyan na kaming
lumabas ng gate.
Pinagbuksan ko naman sya ng pintuan ng sasakyan ko pero nagulat ako ng nakatulala

sya at ayaw pang pumasok sa loob ng sasakyan.
"Vanes--" Bigla nyang ininterrupt ang sasabihin ko.
"DO I REALLY LOOK PRETTY WITHOUT THAT MAKE UP? Nabasa ko kasi na kailangan din daw
mag make up ng babae paminsan minsan. Tsaka ayokong magmukang gusgusin kapag kasama
kita."
Ayaw niyang magmukang gusgusin kapag kasama nya ko? o.O whoa! Does that mean that
she likes me too? Kasi nag-effort pa syang mag ayos para sa pagpunta namin sa mall
dba? Sana nga. :""> Sana..
"You really looked fine. Don't worry about yourself. You're really pretty even
without using those make ups." Then nginitian nya ako; isang ngiting laging
nagbubukas ng ikinandado kong puso. At dahil sa ngiting yun, feeling ko nagblush
ako. Takte lang, kalalaki kong tao pero nagbablush?! Tama nga siguro ang sinabi
nila.. nakakabakla ang mainlove.
Third person's POV
Nandito ngayon si Mara sa likod ng isang poste malapit sa bahay nila Vanessa.
Bakit? Dahil lagi nyang itinutuon ang kanyang mga mata kay Darwin; ANG LALAKING
PINAKAMAMAHAL NYA.
Napansin naman ni Mara na palabas na ng pintuan si Vanessa kaya mas lalong itinago
nya ang sarili nya.
Pero biglang bumalik ulit kay Darwin ang titig nya..
"Ang mga titig mo sa kanya, sya lang ang tinititigan mo ng ganyan, Darwin. Ang mga
ngiting yan sa labi mo.. Nagiging napakatamis lang nyan kapag kausap mo si Vanessa.
Alam kong mahal mo sya. Dahil ganun rin kita tignan. Ang sakit pala kapag lagi
nalang kita pinagmamasdan. Kasi nakikita ko rin kung paano ka magmahal ng iba.
Masakit, Darwin." Sabi ni Mara sa kanyang sarili sabay ng pagpatak ng mga luha nya.
Pero kahit na nasasaktan na sya, pinilit parin niyang sundan sila Darwin at Vanessa
hanggang sa mall. Dahil parang may nag-uudyok sa kanya para sundan ang mga ito..
Darwin's POV
Kanina pa kami lakad ng lakad nitong si Vanessa. Pansin ko nga rin na kanina pa sya
nakangiti. At nung tinanong ko sya kung bakit, ang isinagot nya lang sakin ay dahil
may surpresa daw sya. Haaay. Ano kaya yun? :"> Nakaka-excite tuloy. Malamang
magiging masaya ako dahil dun, syempre isurprise ka ba naman ng taong mahal mo
eh. :"">
Kaya naman nung habang nasa foodcourt kami, nagpaalam ako sakanya..
"Vanessa. CR lang ako ha."
"Sge. Hintayin nalang kita dito."
Pagkatapos nun, umalis na ako. Ang totoo nyan, plano kong bilhan sya ng bulaklak at
teddy bear. Para kasabay ng surprise nya sakin ay ang pag-amin ko ng nararamdaman
ko para sa kanya. O diba? Ang ganda ng plano ko! Panigurado sasaya kaming pareho
after nun. <3
Una kong binili ay ang teddy bear. Syempre yung pinakamaganda ang binili ko at yung
pinakamalaki din. At syempre kulay pink ang binili ko dahil yun ang paborito nyang
kulay.
Pagkatapos ko namang bumili ng teddy bear ay bumili ako ng isang bouquet ng roses;
paborito nya rin.
Nung nakabili na ako ng bulaklak, nakareceive ako ng text mula kay Vanessa.
From: Vanessa.
Ang tagal mo. Haha. Dun mo nalang ako puntahan sa Marriage Booth sa may Activity
Area.
-- end --
Nanlaki naman ang mga mata ko sa nabasa ko dahil sa pagkagulat and at the same
time, napangiti din ako. MARRIAGE BOOTH DAW EH! Hindi kaya... Ohmygod! Hindi ko
akalain na may ganitong klaseng initiative si Vanessa. :"> Haha.
Kaya dali dali kong hinanap ang Marriage Booth na nasa Activity Center. February na
kasi ngayon kaya may ganito silang gimik.
Nung nahanap ko na ang Marriage Booth..
Sobrang nagulat ako sa nakita ko.. Talagang hindi ka pani paniwala.
Si Vanessa..
..at KAHAWAK KAMAY nya ang sikat na basketball player ng school namin. Tae, ano
toh?!
"Uy Darwin! Andyan ka na pala. So ito pala yung suprise ko. Hehe. KAMI NA NI CLARK.
Kahapon lang, pasensya ngayon ko lang nasabi sa'yo ha?"
A-ano daw? TEKA AYAW MAGSINK IN NG P*TANG INANG SINABI SAKIN NI VANESSA! Ano?! SILA
NA?! Tae naman! Di pa nga ko nakakapagtapat, basted agad ako?! Lecheng buhay to,
oh! ANG SAKIT T*NGINA!
Nagulat naman ako ng bigla akong hinampas ni Vanessa sa braso. Sige lang Vane,
saktan mo ko emotionally at physically.
"Oh tulala ka dyan, Darwin? Haha. Teka kanino yang flowers at teddy bear?"
Haay. Sayang naman kung hindi ko ibibigay.
"Para sa'yo Vane. Actually kahapon ko pa alam na kayo na. Nasurprise ka noh?
Pinabili 'to sakin ni Clark as a favor. Oh para sa'yo." Inabot ko sakanya ang
bulaklak at teddy bear at tumingin ako kay Clark na gulat din sa ginawa ko, "pare,
pakialagaan ang bestfriend ko ha? Sge una na ko."
Hindi ko na sila pinasagot pa dahil hindi ko na kaya ang sakit. SOBRANG SAKIT. Pero
kailangan ko 'tong gawin. Kailangan magparaya ako. Kilala ko si Vanessa. Hindi nya
sasagutin ang isang tao kung hindi niya mahal. And by the way she looks at Clark
and by the way she holds his hands earlier? I can tell. SHE'S SO DAMN IN LOVE WITH
HIM! And I have to accept that; I HAVE TO LET GO. :< Haay. Ganito pala ang love
noh? Parang DOMINO. I fell for her, but she fell for another. And I swear to God!
This is the most painful thing I've experience in my entire life. And I hate it!
Mara's POV
I WATCHED IT. I watched how he got hurt by the one he loves. Because the one he
loves.. loves another. I guess we're on the same boat, eh? At mas lalong masakit
yun para sakin!
Isipin nyo kasi.. Ako mahal ko sya pero di ko sya makuha dahil may mahal syang iba
kaya nakuntento ako sa patingin tingin nalang sakanya. Pero nakakainis naman ang
tadhana! Yung mahal nya, may mahal na palang iba! Kamusta naman daw yun dba?!
NAGPARAYA AKO PARA ANO?! Para masaktan sya? NO WAY!
Kaya nilapitan ko siya. At nananadya nanaman yata ang tadhana! HALAGA ng parokya ni
Edgar pa ang kantang pinapatugtog!
Paglapit kosa kanya, nakita ko siyang umiiyak.

Kaya agad kong kinuha ang panyo ko at inabot yun sakanya..
At ang line sa kanta habang inaabot ko ang panyo? Ito lang naman..
"..binabasura ng iba ang siyang pinapangarap ko."
Isang linya na nagpaalala salin lahat ng sakit. Ang sakit kasing tanggapin na yung
taong gusto mong alagaan, sinasaktan lang ng iba. SOBRANG SAKIT.
Totoo nga yung sinasabi nila na minsan ANG LOVE.. PARANG DOMINO.
Nahulog ako kay Darwin, pero nahulog siya kay Vanessa, at ito namang si Vanessa..
Nahulog kay Clark.
Ang swerte nga ni Vanessa eh. Kasi si Clark na ang huling Domino Piece. Which means
hindi na siya nahulog pa sa iba kundi kay Vanessa lang.
-Fin.
##################################
~~Pain number 4. (A different story)~~
##################################
Note: Dedicated to PinoyBlocks. :) SIYA PO ANG MAY GAWA NG NAPAKAGANDANG NEW BOOK
COVER NG STORY. :)
----- Thanks to you. :D You're really awesome! :DD
*******************************************************************
Pain Number 4: Loving someone who loves another.
Naranasan mo na bang magmahal ng PATAGO? Kung OO, well alam mo na siguro ang
pakiramdam nun. Masayang ma-inlove diba? Laging may nakakapagpangiti sa'yo, laging
may nakakapagpatawa sa'yo, nagkakaroon ka ng inspirasyon, at nakakagawa ka ng mga
bagay na noon ay hindi mo pa nagagawa.
Pero... darating rin ang panahon na MASASAKTAN KA. Yung dating ngiti, nagiging
simangot. Yung dating tawa, nagiging luha. Yung dating inspirasyon mo, ay nagiging
dahilan ng pagkadurog ng puso mo. At darating ka rin sa punto na sasabihin mo sa
sarili mong "SANA HINDI NALANG AKO NA-INLOVE." At dahil sa PATAGO kang NAGMAHAL,
dapat PATAGO ka ring MASAKTAN.
***********
Ako si Cassidy Flores. 18 years old at kasalukuyang nag-aaral sa Sheldon

University. Uhm, ano pa ba sasabihin ko? Uhh.. working student nga pala ako.
Nagtatrabaho ako sa Resto Bar ng Family ng bestfriend kong si Rysha. At kasama ko
rin dung nagtatrabaho ay ang kababata kong si Rafael. Ang lalaking matagal ko ng
minamahal PATAGO.
Haha. Siguro nagtataka kayo kung bakit patago ko siyang minamahal noh? Well, ganito
kasi ang dahilan kung bakit:
1. Ayokong masira ang pagkakaibigan namin.
2. Ayoko pang pumasok sa isang relasyon.
3. Sapat na sakin yung nagsisilbi ko siyang inspirasyon, at sapat na rin sa

akin yung palagi niya akong napapangiti at napapatawa.
Haha. Ang stupid ba? Hindi naman siguro. Kasi sa paniniwala ko, TO LOVE SOMEONE
SECRETLY IS TO BE BRAVE. And that braveness can be called TRUE LOVE.
***********
First day of school nga pala ngayon. 2nd year na kaming dalawa ni Raf. At parehong
BS-Tourism Management ang course namin. Oh diba? Soulmate kami! Hahaha.
"CASSIDYYYYYYYYYYYYYYY!!!!" Tawag sa akin ng isang lalaki mula sa aking likuran.

And by the sound of his voice and the cheerful way he calls my name? Alam ko na
kung sino yun. SI RAFAEL.
"Oh Raf!! Musta bakasyon? Na-miss mo ko noh? Haha." Bati ko sa kanya pagka-akbay
niya sakin. Haaay. Bakit ba lagi nalang akong pinapakilig ng nilalang na 'to sa
tuwing aakbayan niya ko? Baka mamaya hindi ako makapagpigil at sunggaban ko siya!
RAWRRR!! Hahaha. Oh joke lang po, hindi naman kayo mabiro. XD =____=
"Oo naman! Tatlong buwan kaya akong walang kalaro sa Xbox. Boring tuloy. Haha."
Xbox. UGH. Hanggang ngayon ba TOMBOY parin ang tingin niya sakin? Hello, 101% po
akong babae. >//< Hindi nga lang ako kasing arte tulad ng iba. Haha.
Tinanggal ko naman ang pagkaka-akbay niya sa akin, kunwari nagtatampo ako. Haha. :P
"Psh! Yung paglalaro lang pala ng Xbox yung na-miss. Kaasar!" At nauna na akong
maglakad.
Agad naman niya akong sinundan at muling inakbayan, "Aw. Nagtatampo ba ang number 1
friend ko? Haha. Oo na sige na. NA-MISS KITA." Tapos inakabayan niya ulit ako. Pero
nakakainis, 'number 1 friend' daw. Hindi ba pwedeng GIRLFRIEND nalang? XD Hahaha.
Pero uyyy, na-miss niya daw ako. Kinilig naman daw ang pwet - ay este ako pala.
Hihi. :">
"Ganun sana! Haha." Sabi ko. Nagulat naman ako ng tumigil siya sa paglalakad kaya
nilingon ko siya.
"Psh. Eh ako, hindi mo na-miss?" At nag-pout pa! Naka naman! Ugh. Raf, wag kang
magpout baka mahalikan kita. >////< Oops. Sorry po. Nagiging rated SPG na ang utak
ko. >///<
At dahil feeling ko nag-iinit na ang muka ko, tumalikod na ako sa kanya at

naglakad. "Syempre na-miss ko din ang number 1 friend ko." Sigaw ko habang palayo
sa kanya, "MISS NA MISS." Bulong ko sa sarili ko habang nakayukong naglalakad.
"Nga pala, Cass! May dalawang transferee daw tayo ngayong school year. Babae at
lalaki daw." -Raf. Naglalakad na kami ulit ngayon papuntang classroom (at nakaakbay
nanaman siya sakin >///<).
"Oh bat hindi ko yan alam?" Tanong ko.
"Eh pano kasi puro nalang aral at trabaho ang alam mo." Sabi niya sabay pisil sa
ilong ko. >///< Pero hindi lang naman aral at trabaho ang alam kong gawin noh. Alam
ko kaya kung pano siya mahalin. Psh.
"Whoo! Palibhasa mas tsismosa ka pa kaysa sakin eh!"

"Ahehe. Slight lang naman." At nagkamot pa siya ng ulo habang naka-peace sign. Ugh.
Why is he so gwapo everytime ba? Ayan nagiging conyo na tuloy ako. :3
"Tara na nga! Male-late na tayo. Ang panget mo magpa-cute, di bagay! Haha." Sabi ko
sabay hila sa kanya papuntang classroom.
At sakto naman pagdating namin ay dumating din ang prof. namin.
"Okay class. You'll have a new classmate this Semester. Transferee siya galing sa
Moulton University." Then tumingin siya sa labas ng classroom, "Pumasok ka na
Hijo."
Ahh. So lalaki pala yung new classmate namin. (Malamang 'Hijo' nga daw diba, bobo
moves lang Cass?) Oh sorry naman, napagalitan pa tuloy ako ng konsensya ko. Amp.
At ayun nagpakilala na samin yung bago naming classmate. Hmm. Ide-describe ko pa ba

siya? XD Hindi naman siya mahalaga sa love story - este STORY namin ni Raf eh. XD
Pero sige ide-describe ko na siya ha? Ano uhm, matangkad, maputi, singkit, at gwapo
rin naman. Pero mas gwapo parin si Rafael loves ko.
Mga bandang 4:30 pm na natapos ang klase namin for this day. Actually wala pang
masyadong pinagawa sa amin dahil nga first day palang. Nagbigay lang yung mga prof.
namin ng requirements for the whole Semester at nag-orient din yung iba. Saya diba?
Hayahay lang ngayon pero musta naman kaya sa susunod na araw? Baka ma-stress
nanaman kami.
At dahil napagod ako kahit walang ginawa ngayong araw na 'to, inaya kong kumain ng
ice cream si Raf. XD Favorite pampatanggal ko ng pagod yun eh. Haha.
"Uy Raf! Kain tayo ice cream." Sabi ko sa kanya, inaayos palang kasi niya yung bag
niya.
"Sure. Libre mo? Haha." Aba! Feeling naman niya ililibre ko siya?! Ililibre ko nga!
XD hahaha.
"Sige. Pero sa susunod ikaw naman. Haha. Tara na." Then nauna na siyang maglakad
palabas ng classroom.
Sumunod naman akong maglakad habang kinukuha ko ang wallet ko sa bag ko. Pero
nagulat ako dahil bigla nalang ako nabangga sa isang poste. Pero paano nagkaroon ng
poste dito sa classroom? Wala naman yun kanina a!
Paglingon ko sa poste..
..ay di pala poste! Si Raf pala. XD Bakit ba kasi ang kisig ng katawan nito? Amp.
Pero bakit kaya siya huminto? May nakalimutan? Na-stroke? Na-freeze?
Kinalabit ko siya para tanungin ko siya pero nagulat ako dahil nakatulala lang
siyang nakatingin sa labas. Kaya sinundan ko ang tingin niya. At nakita ko naman
yung bagong classmate namin na nakikipag-usap sa isang babae. Teka, don't tell me
naba-bading si Raf sa bago naming classmate?! Oh noes! Huhu. Rafael loves. Hindi
yun pwede! >///<
Kaya dinistract ko siya para hindi na siya masaktan at matuluyang mabakla sa nakita
niya! "Huy! Rafael Clemente! Bat ka tumigil maglakad? Tsaka ano bang tinitignan mo
sa labas?" Syempre painosente akong nagtanong.
"A-ah. H-hehe. W-wala. Tara na nga." Ha? Bakit naman siya nag-i-stammer? Problema
nitong gunggong --- ay este mahal ko? Ang weird ah.
Oh well. Napailing nalang ako at naglakad papunta sa favorite namin ni Raf na ice
cream parlor. At syempre yung favorite ko ang inorder ko. Tapos ayun, kwentuhan
lang kami ni Raf. At ito nanaman si Raf sa mga korni jokes niya. Korni jokes pero I
think isa yung dahilan kaya ako nainlove sa kanya. :"> Kasi kahit korni yung joke
niya, natatawa parin ako. XD Haha.
"Cass.Naniniwala ka ba sa love at first sight?" Biglang tanong ni Raf out of the

blue. At OMG! Nag-blush pa siya! Don't tell me, totoo nga yung hinala ko na he's
gay! No way! Hindi siya pwedeng maging juding! >////<
"B-bakit?" Tanong ko.
"Kasi I think it just happened to me." Nakangiti niyang sabi sakin. At ouch ha! Ang
sakit dito oh. *points at heart* "Kanina, parang tumigil ang mundo ko nung nakita
ko siya. Tapos siya lang yung nakikita ko. Haaay. Ganun ba talaga kapag inlove
Cassidy? Parang nag-e-enlighten yung mundo ko." Ouch! Double kill! Triple kill!
Ultra kill!! RAMPAGE!!!!! Love at first sight? Huhu. Malamang hindi ako yun. TT^TT
At malamang yung bago naming kaklase na lalaki! OMG! Confirmed! Joklanga si Raf.
Hindi ko matanggap 'te. ToT
( A/N: Sa DOTA po yung "double kill, triple kill, ultra kill, at rampage" XD )
"R-raf. Kailan ka pa na-bakla?"
"WHAAAAAAAT?!!! Sino nagsabing bakla ako! Lalaking lalaki 'to Cass!" Sabi niya
sabay pakita ng muscles niya. Ugh. Pigilan mo ang temptasyon mo Cass!! *inhale*
*exhale* Okay. Kalmado na ako.
"Edi kung hindi ka bakla, bakit ka na-love at first sight dun sa bago nating
kaklase na lalaki? Sige nga! I-explain mo nga!"
Nanlaki naman ang mata ni Raf at after nun.. alam niyo kung anong ginawa niya?
TUMAWA LANG NAMAN!! Teka, hindi nga lang yata tawa eh, HALAKHAK na! As in nakahawak
pa siya sa tyan niya! Ano bang nakakatawa sa sinabi ko?! Eh totoo naman na nabakla
siya sa classmate namin. >.< Nakakahiya na tuloy sa ibang customers,
pinagtitinginan na kami!
"Huy Rafael! Bakit ka ba tawa ng tawa?! Calm down lang please? Nakakahiya na oh.
Ang daming tao." Sabi ko pabulong sa kanya habang nakalapit sa kanya yung muka ko.
"BWAHAHAHAHAHAHAHAHA. I CAN'T.. pffft.. STOP.. pffft.. LAUGHING. Bwahahahaha."

Okay? Anong tama nito?! Naka-drugs ba siya?! Binatukan ko nga! Haaa~! Serves him
right! Tawa kasi ng tawa, amp. >3<
"Aray! Bakit mo naman ako binatukan, Cassidy?!" Sabay himas niya sa ulo niya.
"Eh bat ka ba kasi tawa ng tawa?! May nakakatawa ba sa sinabi ko?! Kainis 'to."
Then sumandal ako sa chair ko at nag-cross arms. Odba? Ang taray ng dating ko. XD
"Bwahahaha." Ayan tumawa nanaman ang loko. >3< Babatukan ko na sana siya ulit kaso
wag na pala. Kawawa naman ang lovey doves ko kapag ginawa ko yun eh. :3 "UMAYOS KA
NGA!" Sabi ko sakanya.
"Kasi naman.. pfft.. sino ba nagsabi sayong dun sa kaklase nating lalaki ako
nainlove? Bwahaha. Hindi dun noh! BALIW!" Oo, baliw nga ako sa'yo Raf. TT^TT "Yung
kausap niyang babae kanina. Ang ganda ganda ganda ganda ganda ganda niya." Then
napatulala siya habang nakangiti.
"OA. Ang dami namang 'ganda' nun. Psh."
"Pero seryoso ako, Cass. Na-love at first sight nga yata ako sa kanya." Ayan
nanaman yung ngiti niya! Amp. Bakit ngayon ko lang nakita yung ngiti na yan?! Ang
tagal ko na siyang nakakasama pero ngayon lang talaga siya ngumiti ng ganyan! Could
it be? Posible nga bang na-love at first sight siya dun sa babaeng yun? Paano na
ako niyan? :<
"Psh. Bahala ka. Tara na nga." Saka ako tumayo at dinala ang lalagyan ng ice cream
ko! Kainis! Nakaka-badtrip! In love na siya sa babaeng yun? AGAD AGAD?! OA lang ah!
Love at first sight? Psh. Ano namang katangahan yun diba? Psh.
**********
5 weeks had passed. And guess what? Grabe 'tong si Raf! Kulang nalang maging
stalker siya nung girl na sinasabi niya! Ang dami ko na ngang alam tungkol na yun
dahil kay Raf eh! Ok so ito ang nahanap 'NAMIN' ni Raf na mga information. She's
Angelica Pascual, 19 yearsold, galing din sa dating school ni Jeric (yung kaklase
naming lalaki ng transferee) at isa pa lanh ang nagiging boyfriend!! Grabe lang
kasing mag-stalk si Rafael. Kulang nalang pati sa CR sundan niya si Angelica. >//<
At ang nakakainis pa, lagi niya akong sinasama kapag nag-i-stalk siya kay Angelica!
At FYI guys, MASAKIT YUN.
Kakainis talaga! Yung feeling na nakikita ko kung paano siya huminto at tumitig kay
Angelica kapag nakakasalubong namin siya! Tapos ako hindi man lang niya makita. :'(
Ako hindi man lang niya napansin na nandito lang ako sa tabi niya. Ako na laging
nandito para samahan at mahalin siya ay hindi niya mapansin pansin kahit
minsan. :'( Pero samantalang yung Angelica na yun, ni ayaw man lang siyang pansinin
sa tuwing magha-hi siya. Ni hindi man lang ata siya kilala ni Angelica eh. :'( Kung
ako nalang kasi sana diba? Kung sakin nalang sana niya itinuon ang pansin niya,
makikita niyang we could make a beautiful, and an unbelievable love story. Pero
wala eh. :'( Friendzone na ako eh. Talo ako.
"Shet!" Nagulat ako ng napa-cuss si Raf. Oo nga pala, nandito kami sa tapat ng room
namin. Nawala tuloy sa isip ko na katabi ko siya dahil sa kaka-EMO ko sa isip ko.
Haaay. Ano ba yan. TT^TT "Si Angelica yun a! Bakit parang umiiyak siya?!" Then
bigla bigla nalang akong hinila ni Raf, "Tara sundan natin Cass!" At ito nanaman po
ang stalking skills namin ni Raf! Pati ako gumagaling na sa pag-i-stalk dahil sa
kanya eh. Ugh.
At yun nga, sinundan namin si Angelica pero syempre nagtatago rin kami para hindi
niya mahalata. Hanggang sa dalhin kami ng mga paa namin sa rooftop. Ano naman kaya
ang gagawin ni Angelica dito? Weird ah. Idagdag mo pa yung gloomy atmosphere dito
sa rooftop.
Nagulat nalang kami ni Raf ng may narinig na kaming nagsisigawan. Nakikinig lang
kasi kami mula sa pinto para hindi kami makita ni Angelica.
"Jeric naman! Bakit ba kasi hindi mo man lang ako mapansin?! NAG-TRANSFER PA KO SA
SCHOOL NA 'TO DAHIL NALAMAN KONG DITO KA NA MAG-AARAL TAPOS ITO LANG MAKUKUHA KO
SA'YO?! SILENT TREATMENT?! Ano ba naman Jeric! Kailan mo ba ako mapapansin?! Sana
naman mahalin mo ulit ako Jeric.." Then her voice broke, "Kasi ako *sobs* mahal na
mahal *sobs* parin kita."
"Sh*t!!" Rinig kong bulong ni Raf sa tabi ko at nakita ko rin na napatikom ang
kamao niya, susugod na sana siya sa loob ng rooftop pero pinigilan ko siya. Buti
nagpapigil pa siya. Haaay. Ano ba naman 'tong buhay namin! Ang gulo gulo! Yung
mahal ko may mahal na iba, tapos yung mahal niya may mahal na iba. At yung mahal
nung mahal niya, may mahal ding iba. DIBA ANG GULO?!
"Ilang beses ko na bang sinabi sa'yo Angel na wala ng pwedeng maibalik pa satin.
WE'RE OVER! Kaya nga ako lumipat ng school para mabigyan ka ng space at ng maka-
move on ka na pero sumunod ka naman!" Ha? So mag-ex pala sila?! "At tsaka pwede ba!
WAG KA NG UMASA! KASI HINDI NA KITA MAHAL! MAY IBA NA AKONG MAHAL KAYA PWEDE BA
TUMIGIL KA NA!!"
"Wala na ba talagang pag-asa Jeric? Kahit 1% lang. Kasi percent pa rin yun Jeric.
Kahit 1% lang sana. Atleast may 1% akong pag-asa." Tanong ni Angelica, nakaluhod na
siya sa harap ni Jeric. Haaay. Kawawa naman siya. Gusto ko siyang itayo dun at
sabihing 'nasan na ang pride mo Angel?' pero sino ba naman ako para gawin yun?
Kaibigan lang naman ako ng TAONG NAGMAMAHAL sa kanya. Oo, KAIBIGAN LANG AKO.
"Wala na talaga Angel. Kaya pwede ba! LAYUAN MO NA AKO!! At tumayo ka na nga dyan,
kahit lumuhod ka pa sa harap ko wala na ring mangyayari! Pinagmumuka mo lang tanga
yung sar-----"
*BOOOOOGSSSH!!!!*
Nagulat ako ng may biglang ingay akong narinig. Pagtingin ko, nakatumba na si Jeric
habang pinupunasan ang dugo mula sa bibig niya dulot ng suntok ni Raf--- wait?!
Kanina katabi ko lang si Raf a?! Tapos ngayon nakikipagsuntukan na?! Naku, mali
'to! Kailangan ko siyang pigilan.
Kaya tumakbo agad ako papunta sa kanya para pigilan siya dahil balak nanaman niyang
suntukin si Jeric, "GAGO KA BA HA?! NAKIKITA MO BA 'TONG BABAENG 'TO? SI ANGELICA?
GAGO! MAHAL NA MAHAL KO 'TONG BABAE NA 'TO PERO IKAW BINABASURA MO LANG?! T*NG INA
NAMAN TALAGA, OO!!! WAG KANG GAGO! HINDI MO ALAM KUNG ANO ANG SINASAYANG MO!
NAPAKA-WALANG KWENTA MONG TA---"
*PAKKKKK!!!!!*
Nagulat naman ako dahil sa sinampal ni Angelica si Raf! Takte! Ano namang problema
nito?! Siya na nga 'tong pinagtatanggol ni Raf eh, siya pa may ganang manampal?!
"WAG MO SIYANG PAGSALITAAN NG GANYAN DAHIL WALA KANG ALAM NA KAHIT ANO DITO! AT
TSAKA SINO KA BA HA? HA-HA-HA. AKO MAHAL MO?! WAG KA NGANG PATAWA DYAN! NI HINDI
NGA KITA KILALA EH! KAYA PWEDE BA, GET LOST!!!!" Aba! At ang maldita naman pala
nitong isang 'to eh! Konti nalang talaga, uupakan ko na 'to!!
Tumingin naman si Angelica kay Jeric, "Halika na Jeric. Pasensya na nasuntok ka pa

ng isang yan. Hindi ko naman kilala yan. Tara ipatingin natin sa clinic yang sugat
mo." Then inalalayan niyang tumayo si Jeric, pero tinanggal ni Jeric ang
pagkakahawak ni Angelica sa kamay niya at umalis nang mag-isa.
"Hahaha. Oh ayan? Masaya na siguro kayo noh?! INIWAN NANAMAN NIYA AKO! SALAMAT HA!
ANG LAKI TALAGA NG TULONG NIYO GRABE!!!" At umalis na rin si Angelica. Kami naman
ni Raf, naiwan sa rooftop. Tulala siya. Hindi parin siya makapaniwala sa nangyari.
Kaya naman bilang KAIBIGAN, dinamayan ko siya. Hindi ko siya dun iniwan kahit na
maging absent pa kami sa subjects namin. Dahil siya naman yung mas mahalaga diba?
At kailangan niya ng kaibigan, ng yakap, ng makakapagpagaan ng loob niya, AT AKO
YUN.
Nanatili kami dun hanggang sa naisipan na rin niyang umuwi. Hinatid ko nalang siya
sa kanila at sinabi kong wag na muna siyang pumasok sa part-time job namin. Sa
resto bar yun, remember?
*********
Haaay. Ang gloomy kong pumasok sa resto bar. Paano ba naman kasi. Nasasaktan din
ako. Kung ako nalang kasi ang mahalin ni Raf diba? Mahal ko naman siya eh. Hindi ko
siya paiiyakin. At papaligayahin ko siya. Bakit ba kasi hindi nalang ako ang
pagtuonan niya ng pansin? Lagi naman akong nandito para sa kanya eh. Pero lagi rin
akong nagiging INVISIBLE.
Haaaay. Pang-ilang sigh na ba ang pinakawalan ko? Ewan. Hindi ko na mabilang.

Sobrang bigat kasi sa pakiramdam eh. Pakiramdam ko pasan ko lahat ng sakit.
Kaya tulad ng dati kong ginagawa tuwing nalulungkot ako, tutugtog nalang ako. At
least sa pamamagitan ng kakantahin ko, mailalabas ko ang feelings ko na matagal ko
nang itinatago.
"Good evening ladies and gentleman. Tonight I'll be singing 'Invisible' by Taylor
Swift. I hope you'll enjoy your short stay here."
Then nagsimula na akong mag-strum na gitara ko..

♫ "She can't see the way your eyes,
Light up when you smile
She'll never notice how you stop and stare,
Whenever she walks by
And you can't see me wantin' you the way you want her,
But you are everything to me"♫
Tama. She'll never notice you Raf. She'll never care for you like I do. She'll
never see you like I do. And she'll never love you like I do. Kaya sana ako nalang
Raf. :'( Ako nalang mahalin mo, please? :(( Kasi for me, YOU'RE MY EVERYTHING.
♫ "And I just wanna show you,
She don't even know you
She's never gonna love you,
Like I want to
You just see right through me,
But, if you only knew me
We could be a beautiful, miracle, unbelievable,
Instead of just invisible"♫
Kung ako nalang sana, edi sana masaya na kaming pareho. Hindi yung ganito na pare-
pareho kaming nasasaktan.
♫ "There's a fire inside of you,
That can't help but shine through
She's never gonna see the light,
No matter what you do
And all I think about,
Is how to make you think of me,
And everything that we could be
I just wanna show you,
She's never gonna love you,
Like I want to
Instead of just invisible"♫
Kung ako nalang sana kasi ang tignan mo Raf? Kaya naman kitang mahalin tulad ng
gusto mong pagmamahal na manggaling kay Angelica eh. Kaya ko naman yun. If you just
let me. :"(
♫ "Like shadows in a faded light
Oh, we're invisible

I just wanna look in your eyes,
And make you realize
I just wanna show you,
Baby, let me love you,
Let me want you
Instead of just invisible
She can't see the way your eyes,
Light up when you smile" ♫
Pagkatapos kong kumanta ay tumakbo na ako pababa ng stage at umiyak. Naaalala ko

nanaman kasi yung sakit. Ang sakit sakit kasi magmahal ng taong may mahal ng iba.
Akala ko kasi nung una, puro kasiyahan lang ang mararamdaman kapag na-inlove eh.
Pero hindi pala. Kasi may halo ding sakit. Sobrang sakit. Sobrang sakit isipin na
yung dating nakakapagpangiti sakin, nakakapagpatawa, at minamahal ko ng PATAGO. Ay
nasasaktan niya ako ngayon ng PATAGO.
- FIN.
**********************
AUTHOR'S NOTE:
Gulat ba kayo dahil pain number 4 nanaman? XD Haha. Pasensya naman. Masyado kong
na-enjoy yung pagsulat about sa karanasan na ganun. :D Hahaha. Oh well, sana
magustuhan niyo. :">
Sana ma-feel niyo ang scenes. XD Hahaha.
VOTE. COMMENT. :)))
Thank you. :))))))))))))
##################################
~~Pain number 5.~~
##################################
Pain number 5: Having a commitment with someone you know would not last.
Falling in love. I think that's the most beautiful thing you can experience in your
life. While receiving love, is the most overwhelming feeling ever. And returning
love is the most wonderful thing to do. But despite all of that, staying in love
with the same person forever is the best of the best things. I mean, everyone can
fall in love, right? But not everybody stays in love. For example, you may love
him/her today but what about tomorrow? What about the next days that will come?
Will your feelings for him/her stay the same? Or it will just drift apart without
you even noticing it? Why does that even happen, right? Falling OUT of love? Who
are we supposed to blame when that happens, anyway? Is it the one who falls out of
love? Or should we blame ourselves for letting that happen?
*********
"Manang! Asan po yung broccoli? Pakiabot naman po." Sigaw ko habang busy-ng busy
magluto. Gusto ko kasing i-surprise ang asawa ko. Gusto ko magkaroon kami ng
masayang dinner mamaya kasama ang dalawang anak namin. Kaya ito ako ngayon,
niluluto ang lahat ng paborito niyang pagkain.
And yes, tama po kayo ng basa. I already have a husband. I've been married for five
years, and we already have two kids. Although, fixed marriage lang kami because of
our parents. Pero mahal ko naman talaga siya eh, and I know he loves me too. Ramdam
ko yun sa tagal na ba naming nagsasama sa iisang bubong eh..
"Ito na yung broccoli, Sofia." Sabi sakin ni Manang Josie habang inaabot yung
broccoli, "May kulang pa ba anak?" pahabol niya.
"Wala na po. Sige po ako na po ang bahala dito, pakilinis na lang po yung bahay."
"Sige anak ha. Tawagin mo lang ako kapag may kailangan ka ha." Nginitian ko lang
naman siya at tumango. Parang nanay ko narin yang si Manang Josie eh, mula kasi
bata ako siya na yung yaya ko, kaya naman kilala na talaga namin ang isa't isa.
And nakatapos ako magluto before 7pm. Buti nga maaga akong nakatapos dahil maya
maya ay dadating na rin ang asawa kong si Stefan.
At syempre dahil special dinner 'to, nag decent dress ako at nag-ayos. Inayusan din
naman ni Manang Josie ang mga anak kong si Sophie at Stephen.
Pero nagtataka ako dahil 7:43pm na pero wala parin si Stefan. Bakit kaya? Ang usual
niyang pinaka-late na uwi ay 7:30 eh. Hindi kaya may problem yung company kaya
inaayos niya? Asan na kaya siya? Hala! Hindi naman siya siguro napahamak diba?! Ay
ano ba yung iniisip ko! Napa-paranoid na tuloy ako! Arrrgh! Erase erase bad
thoughts!!
"Mommy, aren't we going to eat yet? I'm already hungry." Tanong ni Sophie. Si
Stephen naman mukang hindi pa gutom dahil busy siyang maglaro ng Candy Crush sa
iPad niya.
"Uhh. Let's wait some more minutes, okay?" Then I kissed her forehead, "Let's just
wait for Daddy, okay? Don't worry, he'll be here shortly."
She pouted and said, "Okay."
5 minutes..
10 minutes..
15 minutes..
20 minutes..
30 minutes..
And still, there's no Stefan showing up. He still isn't home yet. Nag-aalala na
ko!! Kaya naman kinuha ko ang phone ko para mai-dial siya at para ma-check narin if
he's still fine.
Pero pagtingin ko sa phone ko, may text message siya sakin that was sent 1 hour and
16 minutes ago.
From: Stefan
I'll come home late tonight.
-- end --
Oh great!! Just great! Bakit ba kasi ngayon ko lang naisipang I check ang phone ko!
Kawawa tuloy any mga bata, gutom na sila.
"Mooooooom." Sophie and Stephen both grunt. Alam ko gutom na gutom na sila.
"Okay, let's eat." Sabi ko sa kanila. Then tinawag ko na rin si Manang Josie para
makasabay samin.
"Yeheeeeeey!!!" Sabi ulit ng dalawang anak ko. Ang saya saya nila dahil makaka-kain
na rin sila. Pero mas masaya sana kapag nandito si Stefan. Haaay. Bahala na nga.
May emergency lang talaga siguro sa company.
"Hindi na ba natin hihintayin si Stefan, anak?" Manang Josie.
"Baka mamaya pa po siya makauwi eh." Then I faked a smile.
"Ay ganun ba. Sayang naman ang hinanda mo."
"Naku. Okay lang po yun. Marami pa namang next time." Then nag-smile nanaman ako.
Fake nga lang.
Kasi naman eh, alam kong mahalaga ang company para kay Stefan. Pero minsan nalang
kasi kami magkasabay sabay kumain bilang pamilya eh. Tapos ganito pa! Nakakatampo
lang. Haaay.
After naming kumain, nanood muna kami ng mga bata ng movie. Yung pang bata syempre.
The Lorax yung pinanood namin. At ayun nagustuhan naman ng mga bata. I mean,
GUSTONG GUSTO! Haha. Ang ku-cute lang talaga ng nga anak ko. Mana sa Mommy. Hehe.
Pinatulog ko na rin sila after ng movie dahil gabing gabi na. At nakakainis!! Dahil
hindi parin umuuwi ang asawa ko. Gaaad! 11:26pm na! It's almost midnight. Asan na
ba ang asawa ko?! Napa-paranoid na talaga ako!!
Tulog na ang lahat ng tao dito sa bahay pero ito ako, gising na gising pa. Inaantok
na nga ako eh, pero ayoko pang matulog hangga't hindi pa dumadating si Stefan.
*beep beep*
*beep beep*
Ay palakang naka-lipstick!! Nagulat ako ng may bumusina. Ay hindi pala nagulat,

more like nagising. Nakatulog na pala ako. Tinignan ko ang oras sa phone ko. And
it's already 1:13am.
*beep beep*
Napatayo naman ako agad sa pagkakahiga ko sa couch ng marealize kong si Stefan na

yun! That's the sound of the horn of his car. Kaya nagmadali akong lumabas at
binuksan ang gate ng garage.
Pagkapasok ng kotse sa garage, sinara ko na agad ang gate. Nagulat naman ako dahil
pagkababa niya, nagsuka siya.
"Oh my God! Stefan!!" Sigaw ko habang tumatakbo papalapit sa kanya.
Hinimas himas ko naman ang likod niya para mahimasmasan siya.
"Stefan, ano bang nangyari? Bakit nagsusuka ka?" Tanong ko habang hinihimas parin
ang likod niya.
"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA. *hiks* Hiiiiii." Sabi niya. And by that, na-realize kong

lasing siya.
Gaaad! Ano bang naisipan ng lalaking 'to at naglasing?! Naglalasing lang naman siya
kapag may malalaking problem sa kompanya eh. Oh no! Ano nanaman kayang problema
yun? Oh well, bukas ko nalang itatanong sa kanya kung ano ba yung problema para
madamayan ko siya.
Binuhat ko nalang si Stefan paakyat sa room namin. Pagdating sa kwarto, agad ko

siyang inihiga sa kama at kumuha naman ako ng basin na may laman na water at bimpo
para mapunasan ko siya.
Tinanggal ko ang polo at sando niya, at pinunasan ang katawan niya. Pinunasan ko
rin naman yung binti at paa niya at pinalitan ng shorts ang pantalon niya. At ang
pinakahuling pinunasan ko ay ang muka niya. Parang namamaga yung labi niya? Bakit
kaya?
*yawns*
Haaay. Inaantok na ako. Makatulog na nga.
--------
Pag-gising ko, tulog parin si Stefan. Malamang may hang over yun dahil mukang
napakaraming nainom kagabi.
At dahil naudot ang aming oh-so-romantic-dinner namin kagabi, ipaghahanda ko nalang

siya ng paborito niyang breakfast. Bacon + Wheat Bread + Blueberry and Strawberry
pancakes with butter on top + Milk drink + Nutella. Ang dami noh? Ganyan katakaw
ang asawa ko eh. Hehe.
After ko i-prepare ang breakfast, ginising ko narin ang mga bata at pinakain na
sila kasabay ni Manang Josie. Ako naman, dinala ang breakfast naming dalawa ni
Stefan sa kwarto namin. Hihi. Magb-breakfast kaming dalawa in bed. Sweet noh? Hehe.
Pagdating ko sa kwarto, saktong nagring ang phone ni Stefan na nasa bulsa ko,
kinuha ko talaga yun kanina para kapag may tumawag kay Stefan from office ay
masasagot ko kaagad.
Pagtingin ko sa caller ID, unknown number naman ang nakalitaw. And curiosity got me
kaya agad agad kong sinagot ang phone call. I even answered it without putting the
tray on the bedside table.
Maghe-hello na sana ako sa tumawag kaso bigla akong nakarinig ng sob sa kabilang
linya. At galing ang hikbi na yung sa isang babae.
"*sobs* S-Stefan. Si B-bella 'to." Sabi niya, nanatili lang akong tahimik. "Stefan.
I-I can't take it anymore. *sobs*" Ha? Anong pinagsasasabi nito? "P-please Stefan
*sobs* m-makipaghiwalay ka na *sobs* s-sa a-asawa mo. Hindi ko na kayang may k-
kahati *sobs* ako sa'yo. I b-badly miss *sobs* your k-kisses last n-night. Please.
*sobs* Makipaghiwalay ka na."
Parang gumuho naman ang mundo ko sa narinig ko. So he's having an affair?! G-gaano
na katagal?! And why?! What did I even do wrong para maghanap siya ng iba? Hindi pa
ba kami enough ng mga anak nya? Oh God! I think I'm going to have a major
breakdown!
At hindi ko namalayan, nabagsak ko na pala ang tray na hawak hawak ko. Nahulog yung
sa paa ko at yung nga nabasag na kagamitan ay nagdulot ng sugat sa mga paa ko.
Bigla namang nagising si Stefan. Tulala parin ako dahil sa mga nalaman ko habang
may mga luhang umaagos galing sa mga mata ko.
"Oh my God!!" Sigaw ni Stefan ng mapansin niya yung nangyari sa paa ko. Agad agad
siyang lumapit sakin at tinanggal ang mga bubog at binuhat niya ako paupo sa kama.
Kinuha niya ang first aid kit sa CR at ginamot niya ang mga paa ko. Samantalang
ako, tulala parin. Hindi ko mahugot ang lakas ng loob para itanong sa kanya kung
totoo ba yung sinasabi nung caller. I just can't find the right words to say.
"Ok na ang paa mo." Sabi niya, "Ano ba kasing nangyari?" Tanong niya. And that
question made me break down even more.
"S-saan ka *sobs* nanggaling k-kagabi, Stefan?" I managed to ask even though I'm
already stammering.
"S-sa office. Nagkaproblema kasi." Ouch. What a liar he is!
"Are you s-sure you're not with B-Bella last night?" There I said it! And it
fvcking hurts!!
Nakita ko naman na nanlaki ang mga mata ni Stefan. I knew it. What a cheater!!
"Ha ha ha." He faked a laugh, "S-sinong B-Bella? I w-was working last n-night."
Liar! You were with someone's arms last night! And he was fvcking kissing that
whore's lips!!
"Are you sure? Because someone named Bella just called you, and she said that you
two were together last night! Ha-ha-ha. Naghalikan pa nga daw kayo eh! Tama ba
Stefan?" Naiiyak nanaman ako, shet. "So yun pala ang ginagawa ng magaling kong
ASAWA kagabi? Habang kami ng mga anak niya ay naghihintay dito, siya naman ay
masayang nakikipaglandian sa kabit niya. GREAT!! Just great, Stefan!"
"L-look. I-I can explain, Hon--"
I cut off what he was supposed to be saying "Oh don't you fvcking 'Hon' me you
cheater!!"
"Kailan pa, Stefan?! Kailan mo pa ko niloloko? Kailan mo pa niloloko ang pamilya

mo?! KAILAN PA!!"
"Can you please lower down your voice!" At pinagtaasan naman niya ako ng tono ng
pananalita. Wow ha! Siya pa may ganang magtaas ng boses!
"Wow ha!! At ikaw pa ang may balak magtaas ng boses?! Hiyang hiya naman ako sa'yo
Stefan!" then I heaved out a heavy sigh, "You know what, siguro tama nga ang sinabi
ng babae mo, DAPAT NGA SIGURO MAGHIWALAY NA TAYO."
"What?! Sofia naman, pano ang nga bata?"

"Pano ang mga bata? Wow. Sana naisip mo yan bago ka mambabae." Then I slapped him
really hard, "Sana maging masaya kayo ng babae mo, ngayon lumayas ka sa harapan
ko!!!" Sigaw ko sa kanya at umalis na nga siya sa kwarto.
**After 3 months.
Kakatapos lang ng paglilitis at napawalang bisa na ang kasal naman ni Stefan.

Masakit, OO. Sobrang sakit. Pero he cheated on me. And I was expecting him to
refuse the annulment pero he didn't. Kaya I have to let go. And I have to be strong
para sa anak naming dalawa. Hindi siya binigyan ng korte ng custody sa mga bata ng
pero pwede niyang dalawin si Sophie at Stephen once a month.
After ng paglilitis, inaya ko munang mag-coffee si Stefan. I just want to clear

things up bago kami tuluyang maghiwalay ng landas. Pumayag naman siya.
"This will be quick, Stefan." Sabi ko sa kanya as soon as makaupo kami, "Hindi na
ko magpapaligoy ligoy pa. Why, how, and when. Three questions lang Stefan, bakit ka
naghanap ng iba? Pano mo nagawang magtaksil sakin? At kailan pa? Please answer me
straightforward, Stefan."
Napayuko naman siya, "I didn't really mean to fall for Bella. Basta bigla ko nalang
naramdaman na mahal ko na siya." What?! That's just bullshit! "Ayokong magtaksil
sayo at sa mga bata, Sofia. Pero mahal ko na talaga si Bella eh. Hindi ko na kayang
itago pa yun. And we've been having a secret relationship for about two years now."
What?! Two years na?!
"So you've been having an affair for two years. Ha-ha. So what happens kapag hindi
ko kaagad nalaman ang katarantaduhan mo?! Forever ka nalang bang magkukunwari,
ganun ba?! Bullshit naman Stefan! I thought... I thought you love me? But what
happened to you? What happened to us? A-ano ba mga naging pagkukulang ko at
naghanap ka pa ng iba?" Shet. Nagpapatakan nanaman ang nga pesteng luha ko!
"Ssssh. Stop crying Sofia. I-It's not you it's me. I tried to love you mula nung
kinasal tayo, and yes I did love you. And I still do. Pero mahal lang kita bilang
kapatid. That's it. And I realized that love cannot be learned, because love can
only be felt naturally. Bigla bigla nalang mararamdaman. I'm very sorry Sofia. And
no, wala kang pagkukulang. You've been a very good wife and indeed a wonderful
mother to our kids, pero iba talaga yung nararamdaman kong saya kapag kasama ko si
Bella. You're one of a kind Sofia, and you deserve someone better. Please find
that someone and be happy. Goodbye Sofia, take care of yourself and the kids." Then
he kissed me on my forehead and left. He left me with the unendurable pain in my
heart that is very impossible to heal. Why do I have to experience this kind of
painful thing? Don't I deserve to be happy?
Honestly, when we got married, some part of me was thinking that maybe, just maybe,
our relationship wouldn't last. But he told me he loved me and he took care of me,
so I thought I married just the right person. But look at what happened now. I was
right all along. We didn't and we couldn't last forever. And the fact that I knew
our commitment with each other wouldn't last, kills me. It's very painful. I don't
even know how can I move on.
---------
that someone and be happy. Goodbye Sofia, take care of yourself and the kids."
that someone and be happy. Goodbye Sofia, take care of yourself and the kids."
"Aaaahhhh!!!!! Stefaaaaannnn!!! " Nagising ako sa sarili kong sigaw. I was having a
bad dream. Nagpa-flashback sa panaginip ko ang mga salitang binitawan ni Stefan
nung huli naming pagkikita. And that was two months ago. Two months na rin akong
nangungulila sa kanya.
Napakalungkot ng bawat araw at gabi ko. Wala na akong katabing matulog, at wala
narin akong ginigising tuwing umaga. Hinahanap na nga rin ng nga bata si Stefan.
Pero sinasabi ko nalang sa kanila na nasa ibang bansa ang daddy nila. Hindi ko pa
kasi masabi sa kanila any katotohanan dahil hindi rin naman nila maiintindihan.
[ A/N: Now playing: You were mine (watch video at the side bar) ]
♪ I can't find a reason to let go even though you've found a new love, and she's
what your dreams are made off. ♪
Hindi ko parin alam kung paano ko siya ile-let go. Alam ko, maaring pinakawalan ko
na siya. But my heart is stupid enough to hold on to nothing. Tanging ang puso ko
nalang ang nanghahawak sa kanya kahit pa nasa piling na siya ng iba, at kahit na
alam kong si Bella ang pinapangarap niya noon pa.
♪ I can't find a reason to hang on.. What went wrong can be forgiven, without you
it ain't worth living alone. ♪
Pero ano pa nga ba ang dapat panghawakan ko? Wala naman na diba? He already left me
all alone.
♪ Sometimes I wake up crying at night, and sometimes I scream out your name. What
right does she have to take your heart away? When for so long, you were mine. ♪
Minsan nagigising nalang ako na may luha ako sa mga mata ko. At lagi ko ring
isinisigaw ang pangalan niya, hoping that he could hear me so that he'll come back
to me. Pero lagi lang akong nabibigo.
♪ I took out all the pictures of our wedding day. It was a time of love and
laughter, happy ever after. But even though those pictures have begun to fade,
please tell me she's not real and that you're ally coming home to stay. ♪
Masaya kami nung araw ng kasal namin, makikita mo sa nga litrato namin. Mga
litratong puno ng ngiti at tawa, mga litratong nagpapatunay na mahal ko siya noon
palang. Pero nagsimula ng mag-fade lahat eh, wala na yung mga tawa at ngiti. Pero
sana magfade na rin ang pagmamahal ko para sa kanya ng hindi na ako mahirapan pa.
But there's also a part of me wishing that all of these were just a dream and I'll
wake up in Stefan's arms once again. Pero imposible eh, imposibleng balikan pa kami
ni Stefan.
right does she have to take your heart away? When for so long, you were mine.♪
Ano nga bang karapatan ni Bella para guluhin ang buhay namin? Who gave her the
right to intrude our life and take away Stefan from us? Or rather, why did Stefan
gave her those rights? Wala Lang BA talaga ako sa kanya?
♪ I can give you two good reasons to show you're love's not blind. He's two and
she's four and you know they adore you so how can I tell them you've change your
mind? ♪
Paano ko nga ba sasabihin sa mga anak ko na iniwan na kami ng daddy nila? Pano ko
ipapaliwanag sa kanila ng hindi sila masasaktan? At hindi ko na makakaya pa kapag
sila na ang nakakaranas ng sakit na nararamdaman ko. Ayos lang kahit sakin na
mapunta ang lahat ng sakit, basta wag lang sa nga anak ko.. Mahal na mahal ng mga
bata si Stefan, at alam kong mahal din ni Stefan ang mga bata, pero nasa iba na ang
atensyon ni Stefan, wala na along magagawa.
right does she have to take your heart away? When for so long, you were mine. I
remember when you were mine. ♪
He was once mine. And that reality kills me. Ang hirap isipin na hindi pala kami
ang para sa isa't isa. Nakakapanghina. Sobrang sakit. Sobrang sakit sabihin yung
words na "he WAS mine". 'Was' --- meaning naging akin siya pero hindi na magiging
akin muli. And that reality kills me.
- FIN.
##################################
~~Pain number 6.~~
##################################
Pain number 6: Shielding your heart to love somebody.

"Hi, YanYan. Good morning!" ^____^
I just rolled my eyes heavenwards ng batiin niya ko. Ang bumati sakin ay si Hanz
Sevilla, siya lang ang nag-iisang tumatawag sakin ng "YanYan" sa tanang buhay ko,
at siya ang pinakaaaa-annoying na lalaki na nakilala ko. Pano ba naman kasi? Kung
maka-dikit siya sakin, akala mo linta! Kaasar lang eh. Ayoko pa naman sa mga ganung
lalaki. Actually, ayoko sa LAHAT ng lalaki.
Kung bakit? Kasi lahat ng lalaki, mangloloko, mang-gagamit, at sasaktan lang ako ng
mga yan. So I don't trust any of them! I started hating on man ever since my Dad
left us. He left us for a good-for-nothing-woman! At iniwan niya kami, kami na
pamilya niya! I saw how my mom got hurt when that happened. Palagi siyang umiiyak,
nakatulala, malungkot, hindi kumakain, at hindi narin niya ko nasubaybayan. See how
much trouble a man can give a woman? Kaya ako, never akong maiinlove, never akong
makikipagrelasyon, at never akong magpapauto sa mga lalaki. Dahil pare-pareho lang
sila. At sa huli, ako lang din ang masasaktan.
Ang mga lalaki kasi, sasabihin nilang mahal ka nila pero kapag hindi ka nila
kasama, iba na ang mahal niya. Ang mga lalaki, pabigat sa buhay. Ipapakita nila
sayo na importante ka, yun pala pampalipas oras lang.
Kagaya ni EJ. Yan, isa pa yang si EJ. Isa rin siya sa nga dahilan kung bakit naging
man-hater ako. Si EJ ang first love ko.
Mabait kasi siya, gentleman, sweet, caring, at mapagmahal. Pero sa lahat ng babae!
Akala ko noon mahal niya ako dahil yun ang ipinapakita niya at yun ang nararamdaman
ko. Pero peste kasi eh! Pinaglaruan lang pala niya ako! Kung gaano siya ka-sweet
sa akin, ganun rin siya sa ibang babae.
See? I told you manloloko lahat ng lalaki. Kaya ayoko sa kanila.
"YanYan, tulala ka nanaman. Iniisip mo siguro ako noh? Tsk. Katabi mo na nga ako,
ako parin iniisip mo?"
Argh! Seriously? Spell makapal ang muka? H-A-N-Z S-E-V-I-L-L-A.
Hindi ko siya pinansin at kinuha nalang ang iPod ko at nakinig nalang ng music at
dumukdok sa desk ko para matulog.
"YanYan, gising ka na. Andito na si Sir, baka pagalitan ka." Naalimpungatan ako
dahil may yumuyugyog sa balikat ko. At sino pa nga ba? Si Hanz lang naman
kumakausap sakin dito sa classroom. Psh. Kaya iyamot na gumising ako, sisigawan ko
na sana si Hanz pero nakita ko nasa classroom na si Sir kaya hindi ko na tinuloy.
Music class namin ngayon..

"Ok class. I'm just here to announce the activity you'll do with one of your
classmates." Panimula ni Sir. "Since one week kayong walang pasok dahil gagawing
seminar venue ang campus natin, I'm gonna give you an assignment. Kailangan pumili
kayo ng partner niyo ng kanta from the genre that I'll give you."
Biglang may nagtaas ng kamay, "Uhm, Sir?"
"Yes?"
"Sino po ang magiging ka-partner namin?" Tanong ng classmate kong nagtaas ng kamay.
"Very good question. Your partner will be your seatmate, either to your left or
right."
Narinig ko naman na nagdiwang na ang mga classmate ko dahil mga ka-close nila ang
partner nila..
Tumingin ako sa right side ko.. Sh*t!! Bakit wala akong katabi? Bakit ba kasi sa
dulo pa ko ng row umupo? Tumingin naman ako sa left side ko at nakitang ang laki ng
ngiti ni Hanz. Sh*t ulit!! Can't my day get any worse?!
But I have no choice, lahat sila may partner na. Nakakainis.
Nagpasa na si Hanz ng 1/8 sheet of paper na may nakalagay na pangalan naming dalawa
para mabigyan kami ni Sir ng genre na ipe-perform namin a week from now.
At sa kamalas-malasan nga naman!! Love song pa ang binigay samin!! Seriously?

Nananadya ba sila?!
* * First Day * *
Nandito ako ngayon sa garden namin, tumutugtog gamit ang gitara ko. Hinihintay ko
si Hanz na dumating dahil magpa-practice kami. Hindi ko parin alam kung ano ang
ipe-perform namin, bahala na si Hanz
9:33am na at wala parin siya! Naiinis na ko. 9:00am ang usapan but still, he's not
here yet! Ayoko pa naman na pinaghihintay ako! At take note, lalaki pa siya ha!
Maya maya, dumating na siya na parang hinihingal. Tumingin ako sa relo ko,10:16am
na.
"At bakit ngayon ka lang? 9am ang usapan! Don't you know I hate wai---"
He cut me off, "I know. I know. I'm sorry. Dumaan pa kasi ako sa bakeshop para
ibili ka nito oh." then pinakita niya sakin yung plastic na hawak niya.
"Ano naman yan?!" Tanong ko.
"Oreo Cheesecake. Alam ko kasi paborito mo 'to eh."
What? He knows?! Paano?
"How did you know?" I asked.

"Because I know everything about you." He said smiling while looking at me straight
in my eyes which gives me goosebumps!!
"W-What?" I asked again.
"Hahaha. Nothing. Oh siya, practice na tayo."
At ito ang mga napili naming kanta:
1. 14
2. Maalala mo sana
3. A thousand years
4. Terrified
5. Distance
Hindi ko talaga alam kung bakit yan ang napili namin, wala naman kasi akong alam na
love songs. Um-oo nalang ako kay Hanz nung sinabi niyang yan ang kakantahin namin.
Ang papractice-in namin ngayon ay "14" at sa mga susunod na araw naman yung ibang
kanta.
Binigay sakin ni Hanz yung songbook para masundan ko ang lyrics pati narin ang
chords
Nagtataka nga ako eh. Kasi parang pamilyar sakin yung kantang 'to? Para bang
narinig ko nang kinanta para sakin dati?
Patuloy ang pagkanta ni Hanz habang tumutugtog naman ako.
♪"..sige na. Tahan na. Dahil mahal na mahal kita. Ikaw lang kasi, maniwala ka."♪
Pagkasabi ni Hanz nung kantang yun, bigla akong napatigil. Sh*t! Those lines!
Naaalala ko na! Kinanta sakin ni EJ ang kantang 'to dati nung nagtampo ako sa
kanya! Sh*t bakit parang ang sakit nanaman?!
"YanYan, may problema ba?" Tanong sakin ni Hanz.
"W-wala." Pilit kong pinipigilan ang pagluha ng mga mata ko.
Tinitigan naman ako ni Hanz, "Are you sure? You don't look like it."
And from that, bigla ng tumulo ang luha ko. I don't know why, but it just did.
"Y-yanYan. Hala. Bakit ka umiiyak." Nataranta sita bigla at nilapitan ako. Agad
kong pinunasan ang luha ko at hinawakang muli ang gitara ko.
"W-wala. Napuwing lang ako, ano ba. Ha-ha-ha." Sht. Bakit ba ang awkward ng tawa
ko?!
"I know you're not." Bigla naman siyang tumabi sakin na ikinagulat ko. Bago pa man
ako makalayo, bigla niyang ipinatong ang ulo ko sa balikat niya.
"Come on. Ilabas mo na lahat ng luha mo. I know nagpipigil ka lang. I'll lend you
my shoulders. I don't care if it'll get wet. Just cry it all out. I'm here to
comfort you."
And from that, bigla nalang akong napahagulgol.
"B-bakit ba kasi lagi nalang akong iniiwan? Is there something wrong with me? Don't
I deserve to be loved just for once?!" I said those sentences between my sobs. Para
akong batang naagawan ng lolipop at nagsusumbong kay Hanz ngayon.
"Ssssh." Pagpapatahan naman ni Hanz sakin. Pina-pat niya ang ulo ko habang
nakayakap na siya sakin dahil kino-comfort niya ko.
"That's not true. Somebody loves you. You just have to open your eyes and look
around. Or rather, you just have to open your heart."
I didn't get his point at umiyak nalang ako hanggang sa nakatulog na ko sa balikat
* * Second Day * *
Nagising ako sa kama ko. Hindi ko matandaan kung papaano ako nakarating dun dahil
hindi ko maalala kung saan ba ko nakatulog. Pagbangon ko, halos natumba ako dahil
sa sakit ng ulo ko. Pumunta naman ako sa CR para maghilamos at kumuha ng gamot sa
medicine cabinet ko. Pagkatapos kong maghilamos, napatingin ako sa sarili ko sa
salamin. Namumugto yung mata ko.
At bigla kong naalala na umiyak nga pala ako ng umiyak kahapon sa balikat ni Hanz.
Napailing nalang ako dahil sa sobrang sakit ng ulo ko kaya umimom agad ako ng gamot
at bumalik sa kama ko para mahiga.
Bigla nalang lumamig sa paligid at umuulan na sa labas. Nagtalukbong nalang ako ng

kumot dahil sa sobrang lamig na nararamdaman ko. Tila nangiginig na ko.
Maya maya, biglang pumasok si Hanz sa kwarto ko. Sisigawan ko sana siya kaso wala
akong lakas.
"Hi YanYan. Sorry pumasok na ko sa kwarto mo ha. Kanina pa kasi ako nagdo-doorbell.
Buti nalang pinapasok agad ako ng mama mo bago umulan. Aalis daw kasi siya kaya
tamang tama daw dahil may magbabantay sayo."
"H-hanz." Mahinang banggit ko sa pangan niya dahil hinang hina na ako.
Napatakbo naman agad siya papunta sakin at hinawakan ang noo ko.
"God! YanYan, you're burning!"
Agad siyang kumuha ng basin na may laman na malamig na tubig. Nilubog niya dun ang
hand towel na kinuha niya rin at ipinatong sa noo ko.
"Kumain ka na ba?" Tanong niya sakin. Umiling nalang ako bilang sagot.
"Tsk. Pano ka makakainom ng gamot niyan. Sige, pahinga ka muna. Ipagluluto kita."
At lumabas na siya ng kwarto ko at pumikit na ako.
Pero hindi ako makatulog. Nararamdaman ko nalang na nakangiti na pala ako.

Nakakatuwa kasi kahit lagi ko siyang sinusungitan, nandito parin siya at inaalagaan
ako. Mabait naman pala si Hanz.
Maya maya pumasok na si Hanz sa kwarto ko na may dalang tray. Naaamoy ko ang niluto
niya, ang bango.
Tumayo naman ako para makakain na ako pero pinigilan ako ni Hanz. Susubuan niya daw
ako. Nung una, ayoko pang pumayag pero dahil sa mapilit siya, pumayag narin ako.
After niya akong pakainin, bumaba muna sya para iligpit ang pinagkainan ko ng
biglang kumulog ng malakas!
Oh God! It's my great weakness! Uwaah! Mommy I need you! T^T
*thunder sound effects*

"Waaaah!!" Napatakip nalang ako ng tenga ko. Takot na takot na ko. Kapag kumukulog
Mommy will simply hug me and sing me a song, pero wala siya ngayon. Laah. Ano na
gagawin koo? >_<
"Yannie! I heard you scream! Okay ka lang ba?"
Nagulat ako ng pumasok si Hanz sa kwarto ko. Humahagulgol ako ngayon habang
nakatakip ang mga kamay ko sa tenga ko.
"I-I'm s-scared." I muttered habag tulala.
"Why?" Tanong niya ulit.
"I'm scared of the thu--"
*thunder sound effects*

"uwaaah!" lalo pa akong napahagulgol. Sh*t! Naipapakita ko pa tuloy kay Hanz ang
weak side ko ng hindi oras!
"Sssh. Tahan na. I'm here. I'll protect you." bigla niya akong niyakap.
At biglang kumidlat. Hindi sa labas pero sa loob ng katawan ko. Ewan ko pero bigla
nalang akong nakaramdam ng kuryente sa katawan ko ng niyakap niya ako.
Nagulat ako ng bigla siyang umalis sa pagkakayakap sakin.
"Kakantahan nalang kita, Yannie. Okay? Kaya tahan ka na."
Tumango ako at kinuha na niya ang gitara niya then he started strumming.
* * Third day * *
♪"..kaya ngayon aaminin na sayo na mahal na mahal kita. Maalala mo sana."♪
Kanina ko pa yan kinakanta habang naliligo ako.
Yun kasi ang kinanta sakin ni Hanz kahapon at mula nun, naLSS na ako sa kantang
yun.
Nandito ulit ako sa garden dahil hinihintay ko ulit si Hanz for our practice.
Tinutugtog ko ang "The Only Exception". Ewan ko ba. Nagbubuklat kasi ako kanina sa
songbook ng pwedeng tugtugin at ito ang napili ko. Oh well, biglang may nagtext
sakin.. Tinignan ko naman agad yun..
From: Hanz
Sorry YanYan. May emergency kasi eh. Bukas nalang ulit tayo magpractice ha? Ingat
ka. :*
-- end --
Parang na-disappoint ako na ewan. Oy! Wag kayong mag-isip ng kung anu-ano ha.
Kailangan pa kasi namin magpractice dahil nga hindi naman kami nakapagpractice
kahapon. Ayoko naman maging mababa yung grades na ibibigay samin ni Sir noh!
* * Fourth Day * *
Nagpa-practice na kami ngayon ni Hanz. Tapos na namin practice-in yung ibang kanta.
Terrified na namin ang tinutugtog ngayon..
♪"And I'm inlove, and I'm terrified. For the first time and the last time in my
only life."♪
At tapos na namin practice-in ang Terrified. Maganda naman pala yung kanta. Feel ko
siya. Hehe.
"Ay! Kakagutom!" Sabi ko sabay nag-unat ng katawan
"Tara sa bakeshop?" Tanong ni Hanz.
Tinaasan ko naman siya ng kilay at nag-smirk, "Libre mo ba?"
"Sure. Oreo cheesecake for you and Souffle for me. Haha."
At pumunta na kami sa bakeshop. Nakakatuwa. Kilalang kilala na pala talaga ako ni

Hanz.
* * Monday * *
Nandito na kami sa University Hall ng school namin. Dito daw kasi namin ipe-perform
ang fve songs na napili namin. Actually, kami na ang next na magpe-perform. At
sobrang kinakabahan na talaga ko! Swear!
"Okay. Next is Mr. Hanz Sevilla and Ms. Ryanne Mae Montes."
Oh my God! We're next! Gusto na yata magback out! Feeling ko magpapalpitate ako sa
stage eh!
Nagulat ako ng biglang may humawak sa kamay ko. Pagtingin ko, si Hanz pala.
"Wag kang kabahan. You'll be fine." Then he did the next thing that made my heart
beat so fast even more..
..he kissed me. HE KISSED ME!!! On my cheeks.

♪"..make sure to keep my distance. Say 'I love you' when you're not listening. And
how long 'til we call this love? Love. Love."♪
At doon natapos ang performance namin ni Hanz. Tatayo na sana ako ng..
"Okay. So guys, what's your inspiration for picking that song?" Biglang tanong
samin ni Sir. Sh*t! Bakit hindi ako na-inform na may question and answer portion?!
"Uhh. Sir, si Hanz po ang nakaisip nung mga kantang pinerform namin." Sabi ko.
"Oh. I see. So Hanz, bakit yun ang mga pinili mong kanta? Nakaka-relate ka ba? Are
you in love right now?"
"HAHAHA. Actually, yes."
"Oh really, would you mind telling us who?" Pang-iintriga ni Sir.

"Sure. Actually.. she's with me right now." Sabay tingin sakin.
Sinubukan kong maghanap ng iba pang babae sa likod ko, pero wala akong nakita.
Paglingon kong muli sa kanya, mas lalong lumawak ang ngiti niya. So.. it's me?
No! It can't be!
Hindi ko namalayan, tumakbo na pala ako pababa ng stage at umalis na ng school.
Nakarating na ko sa kalsada ng maya maya, naramdaman kong may humila sakin kaya
naman napahinto ako sa mabilis kong paglalakad.
"YanYan, wait! Let's talk." He said while panting.
"What's there to talk about!" I screamed at him.

"Can you just please let me talk first?!"
Napatahimik naman ako because he shouted at me! How dare he! He never shouted at me
before.
"What I said awhile ago.. It's true. I love you, Ryanne." Did he just call me with
my real name? Ryanne daw. Hindi YanYan, hindi rin Yannie. Sh*t! Bakit parang ang
sarap nun sa tenga?! Ay hindi, mali!
"Haha." I laughed bitterly, "You love me, huh? Okay fine. So what's next? You'll
show me that you care, that I'm important, that you really love me, and when I fell
hard already you'll just leave me. Isn't it right ha, Hanz?!"
"No! That's not it! I'm dead serious about you Ryanne. Hindi kita sasaktan kagaya
ng ginawa sayo ng iba. I'll never leave you. I'll never hurt you. I can be
everything you need, Ryanne. Just let me, please." He pleaded while holding my
hand.
I removed it then looked at him straight in his eyes, "Gasgas na linya na yan,
Hanz. Hindi na ko naniniwala sa mga ganyan. At ikaw? You'll be everything I need?
Haha. Don't make me laugh. Masaya na ko ngayon sa buhay ko, kaya hindi mo na
kailangan makigulo pa!" Then umalis na ko.
Hindi pa ko nakakalayo ng magsalita siya ulit, "Yan ang hirap sayo Ryanne eh.
Nagbubulag-bulagan ka. Ayaw mong may umiintindi sayo. Ayaw mong may nagmamahal
sayo. Ayaw mong may nakakakita ng kahinaan mo. Ayaw mo sa lahat. You're happy?
Talaga? Haha. Don't make me laugh too, Ryanne. Sige, sabihin na nga natin na masaya
ka, but in the end of the day, you'll always long for someone who can love you,
who'll take care of you, who'll hug you, who'll kiss you, and someone who will make
you really happy. Tama ba ko, Ryanne? So please, don't close your heart. I really
love you Ryanne. If you just let me in your heart, I'll do all the things to make
you happy."
Napahinga ako ng malalim. Those words hit me. I always lock my heart up so that no
one can enter it. I built a wall that can protect my heart. But Hanz destroyed that
wall with his kindness, with his smiles, with his laughs, everything about him
destroyed the wall that I built. Who am I kidding? I also love him. Yes, I finally
admit it. I love him so much. I was just so scared. But I guess I don't have to be
scared anymore because of him. And because I proved to myself that Hanz is
different. Iba si Hanz sa Dad ko at kay EJ. At na-realize ko, hindi pala lahat ng
lalaki sa mundo, pare-parehas. Thanks to Hanz for proving that to me.
So I decided to turn back to him and tell him what I really feel right now..
Kaso pagtingin ko sa pinaroroonan niya...

*BLEEEEEP!!!!!*
"HANZ!!!" Napasigaw ako ng makita ng dalawang mata ko na masagasaan ng truck si

Hanz.
"H-hanz. S-sorry. Mahal din kita. Mahal na mahal." I said while my tears are
rolling down my face. Hawak ko ngayon si Hanz sa mga kamay ko. Si Hanz na duguan at
nag-aagaw buhay. Ang sakit! Napaka-stupid ko dahil isinara ko ang puso ko,umabot ba
sa ganito! Akala ko maliligtas ako sa sakit kapag isinara ko ang puso ko. Pero
hindi pala, dahil nasasaktan ako. Masakit makitang nag-aagaw buhay ang mahal ko. At
wala akong magawa. Pakiramdam ko ang tanga tanga ko. Bakit Hanz? Bakit kung kailan
ibubukas ko na ang puso ko, tsaka ka naman napahamak?
"M-MA-HA-AL N-NA M-MA-HAL K-KI-TA RY-RYANNE. TA-TAN-DAAN M-MO YAN. Paalam."

- FIN.
##################################
~~Pain number 7.~~
##################################
Pain number 7: Loving a person too much.
"Uy girl, tignan mo yung babaeng naglalakad. Yan daw yung girlfriend nung sikat na
basketball player."
Rinig kong bulong --- no, more like sigaw nung babae na nasa likuran ko. Hindi na
ko magtatakang makarinig ng gossips na ganyan. Usong uso kasi ngayon sa school na
'to ang chismisan.. Ang siraan.
"Oh?! Sya ba?! Hmm. Maganda sya. Kaso... tanga." -Girl2
Grabe. Ang jajudmental naman ng mga 'to? Wushu. Panigurdo mga insecure lang 'to sa
pinag-uusapan nila.
"Ha?! Anong ibig mong sabihin?"
"Niloloko lang naman kasi siya nung boyfriend nya eh. Nung isang araw, may nakakita
sa kanyang may kahalikan siyang iba dun sa gym. Muntik pa nga raw may mangyari sa
kanila." -Girl2
Narinig ko naman na napa-gasp si Girl 1. Haay. Bakit ba kasi ang daming chismosa sa
school na 'to? Nakakairita na kasi. Pero sa totoo lang, kawawa yung girl na pinag-
uusapan nila. Lokohin daw ba ng boyfriend? Tsk tsk.
"Oh?! Grabe naman pala! Grabe naman pala yung si Luke Valdez na yan!" Girl 1.
What?! Napahinto ako sa paglalakad. Luke Valdez? My boyfriend? So ang Hon ko ang
pinagchichismisan nila?! Mga walangya. Hindi playboy ang Hon ko!
"Aray!" Naramdaman kong may bumangga sa likod ko dahilan ng biglaang paghinto ko.
"Ouch! Miss, will you watch where you're going!" -Girl2
Humarap ako sa kanya, na sya namang ikinagulat nya. Well, sino ba naman kasing
hindi magugulat. "Then can you watch your mouth? It's spitting out stupid lies!!"
"S-sorry if you had to hear that. But it's true!" Nagsorry pa sya kyng magmamatigas
din lang naman siya?!
Marami naring nanonood samin dahil nga nasa hallway kami..
Hindi ako papatalo sa babaeng 'to, masyado syang chismosa.. "Oh so it's true that
you're a big fat liar, Bitch?!" Then I smiled. Yung nakakainis na ngiti. At halata
namang naiinis na siya.
"Girl, tara na. Mapaaway pa tayo dito." Then hinawakan siya ni girl 1 sa braso niya
at hinila kaso pinigilan ni Girl 2 si Girl 1 sa paghila sa kanya at sinabing, "Edi
away kung away!"
Humarap siyang muli sakin habang tinataasan ko siya ng kilay.
"What did you just say?!" Sabi niya. Nagngingitngit na sya sa galit.
"Oh you didn't hear me? Ok, then I'll repeat it. What part do you want to hear?
When I called you a big fat liar? Or is it when I called you 'bitch'?"
At nagulat ako ng bigla niya akong sinampal kaya naman sinugod ko siya at
sinabunutan, "You bitch!! How dare you slap me!!" Sigaw ko parin habang
sinasabunutan ko sya, sinasabunutan niya rin ako pero lamang ako dahil nasa ibabaw
niya ako.
Walang pumipigil samin kahit na marami ng tao ang nakapaligid sakin. Kahit na yung
kaibigan niya, hindi kami mapigilan. In fact, nagchi-cheer pa sila! Ganyan ang mga
tao sa school na 'to.
"Go Lianna!" Sigaw ng mga nakapaligid samin. Ipinagchi-cheer nila ako.
"Bawiin mo ang sinabi mooo! Walangya ka!!" Sabi sakin ni Girl2 habang sinasabunutan
ko sya.
"Bawiin mo muna ang sinabi mo laban kay Luke!"
"Bakit ko babawiin?! Eh in the first place, totoo naman!!wag ka ngang

magpakatanga!" At mas lalong diniinan ko ang pagsabunot sa buhok niya.
Ng biglang...
*prrrrrt*
May biglang tumunog na pito. At maya maya may dumating na professor. Bigla namang
may humila sakin kaya napabitaw ako kay Girl2, pagtingin ko, si Luke ang humila
sakin.
"What happened?" Tanong niya tapos itinayo nya ako. Yumuko nalang ako. I was just
protecting him.
"Anong nangyari dito?!" Tanong naman ng professor.

Magsasalita sana ako ng naunahan ako ni Girl 2.
"Sir, ako po. Ako po ang may kasalanan. Ako po ang nagsimula ng lahat."
Tinignan lang nung professor si Girl 2 at sinabing "Ok. Tara sa office." At umalis
na sila. Nakita kong napayuko sya. Muka siyang malungkot. Dahil ba nagsisisi na
siya dahil siniraan niya si Luke?
Pumunta na ang bawat estudyante sa kani-kanilang room. Ako naman, pumunta ako sa
clinic dahil sobrang sama ng pakiramdam ko. Masama ang pakiramdam ko hindi dahil sa
sabunutan na nangyari kundi dahil sa mga narinig ko.
Pagdating ko sa clinic sinabi ko na masama ang pakiramdam ko. Pinalista sakin ng

nurse ang pangalan ko sa logbook. Pagkatapos nun ay nahiga na ako..
"No! Don't leave me!! Kaya ko pa naman magtiis eh. Just please, don't leave me.
Hindi ko kaya. Masakit. Wag. Please?" I pleaded sa taong nasa harap ko ngayon.
Ito na ba? Ito na ba ang ayaw kong mangyari? Ito na ba ang kinatatakutan ko? Wag
naman ngayon please. Hindi ko pa kaya.
"I'm sorry pero.. Tigilan na natin 'to. Iwan man kita o hindi, masasaktan at
masasaktan ka lang. Kaya please, let's just end this."
"NOOOOO!!" Nagising nalang akong sumisigaw. Nanaginip ako. Isang panaginip na ayaw
ko. No --- hindi siya panaginip, bangunot siya.
"Hija. What happened?" Nagmadaling lumapit sakin ang nurse na nagbabantay dahil sa
lakas ng pagsigaw ko. "Bakit pinagpapawisan ka?" Tanong niya ulit.
Pinagpapawisan pala ako? Hindi ko man lang napansin.
"Ah. Nanaginip lang po ako." Sagot ko naman. "Anong oras na po ba?"
Tumingin siya sa relo na suot niya, "3:30 na Hija. Malapit naring mag-uwian."
3:30?! What? I stayed here that long?

"Ah ganun po ba?" Kinuha ko ang bag ko sa upuan sa tabi ng kama at inayos ang
sarili ko. "Sige po, mauna na po ako."
"Sige. Ingat ka." Rinig kong sabi niya ng palabas na ako ng pinto.Tumingin naman
ako sa kanya at ngumiti. "Sige po. Salamat."
At tuluyan na akong lumabas ng clinic. Napagdesisyunan kong pumunta muna sa rooftop

ng school dahil ayoko pang umuwi.
Nung malapit na ako sa pinto ng rooftop, may narinig akong parang nagtatalo.
"Bakit mo naman ginawa yun Clarisse?! Do you want us to get caught, ha?!" Narinig
kong sigaw nung lalaki.
"Oo! Gusto kong mahuli tayo! Kasi nagsasawa na ko sa set up natin! Nakakasawa pala
kapag patago lang tayong nagkikita. Nakakasawa yung puro tira tirang oras mo lang
ang napupunta sakin! Masakit! I want to be put first. Gusto ko ako lang. Gusto ko
tayong dalawa lang." Sabi naman nung girl, basag na ang boses sya. Tila malapit
nang umiyak.
"Alam mo naman na ikaw lang ang mahal ko diba? I just can't leave her. She's....
fragile." -Guy.
"Kaya nga gumagawa ako ng paraan para sya na mismo ang makipagbreak sayo eh. That's
why I said those things earlier para masaktan siya at ng makipaghiwalay na siya
sayo."
"R-really?" Sabi naman nung lalaki.

"Pero nakakainis ka kanina, alam mo ba?! Parang siya yung mahal mo! Alam mo ba kung
gano kasakit makita yung mahal mo na may inaalalang iba samantalang naabuso rin
naman ako." At narinig ko ang paghikbi ng babae. Alam ko ang rude dahil nakikinig
ako sa usapan ng iba, pero hindi ako makalakad palayo sa kinaroroonan ko.
"Ssh. Sorry na. Nandito na ko ngayon. Ikaw ang mahal ko, tandaan mo yan. Sssh."
Pagcomfort naman nung guy kay girl. Siguro magkayakap na sila ngayon.
Dahan dahan kong binuksan ang pintuan upang makita sila.
Pagbukas ko, bigla kong naibagsak ang mga gamit na dala ko at gumawa ito ng ingay.
Kaya naman napatingin silang dalawa sakin..
"L-luke." Nanghihina na tawag ko sa kanya. Napatingin ako sa babaeng kasama niya.
Siya yung babaeng kaaway ko kanina.
"Lianna." Walang emosyon na pagtawag nya sa pangalan ko at inilagay nya sa kanyang

likod si Clarisse.
"Uhh.. I think I should go. Kailangan niyong mag-usap." Clarisse. Umalis na siya ng
hindi man lang kami nagtinginan.
APagkalabas nya, "So, sya pala, Luke?" Malungkot na pagkakasabi ko.
"Oo." Simpleng sagot naman niya.

"Ah. Maganda si---"
Biglang pinutol ni Luke ang sinasabi ko, "Let's just end everything that's between
us, Lianna."
Pagkarinig ko nun, halos hindi ako makagalaw. Pakiramdam ko gumuho ang mundo ko.
No, he can't leave me. Hindi ko kaya, I love him so much.
"N-no." I started to break down. "Luke, please don't do this to me. Napag-usapan
naman na natin 'to diba? hindi naman kita pinipigilan diba? So please, don't leave
me. H-hindi ko kaya. Kaya ko naman magtiis, Luke. Kaya wag mo naman akong iwan oh."
Umiiyak na ko, sobrang sakit. Ayoko. Ayoko siyang mawala. Hindi ko makakaya.
Hinawakan ko sya sa kamay niya pero inalis niya agad yun.

"Lianna. Kapag pinagpatuloy natin 'to, pare-pareho lang tayong mahihirapan. Mas
masasaktan ka lang. Kaya please, tama na. Si Clarisse talaga ang mahal ko, sya
lang. Kaya sana naman palayain mo na ko, pagod na rin akong magtiis Lianna." Umiyak
narin siya. Nasasaktan siya? Napapagod? Ganun ba talaga ako? Nakakapagod?
Nakakasawa? Mahirap mahalin? Kailangan ko na bs talaga siyang pakawalan?
"Kapag pinakawalan ba kita, liligaya ka?" Stupid question Lianna, alam mo naman na
ang sagot.
"OO." Seryoso niyang sinabi sakin habang nakatitig sa mata ko. Ang mga mata niya.
Halatang nahihirapan na siya. At halatang si Clarisse talaga ang mahal niya.
Hinawakan ko siya sa kanyang pisngi, "Sige. Pumapayag na ko. Itigil na natin 'to.
Siguro tama ka nga. Pare-pareho lang tayong mahihirapan."
Niyakap ko siya na halata namang ikinagulat niya, "Mahal na mahal kita, Luke. Alam
mo yan. Sana maging masaya kayong dalawa."
Naramdaman ko naman na niyakap rin ako ni Luke. Ang sarap sa pakiramdam. Sayang.
Dahil huling beses ko na 'to mararamdaman. "Salamat, Lianna. Sana mahanap mo na
yung taong magmamahal sayo at hindi ka sasaktan."
Kumalas na ko sa yakap dahil baka biglang magbago pa ang isip ko. Pinilit kong
tumawa.
"Hahaha. Oo naman! Oh sige, puntahan mo na si Clarisse."
Nginitian naman niya ako, "Salamat talaga Lianna. Sige mauna na ko."
Muli niya akong niyakap at patuloy na siyang umalis. Napaluhod nalang ako sa
panghihinang nadarama ko. Iyak ako ng iyak.
Sobrang sakit. Sobrang mahal ko yang si Luke. Sobrang mahal na dumating sa point na
nagpapakatanga na ako.
Noon ko pa alam na may iba pang karelasyon si Luke bukod sa akin. Nung kinompronte
ko si Luke, hindi niya yun ipinagkaila. Kaya naman sinabi niya na maghiwalay nalang
kami. Pero hindi ako pumayag dahil ayokong mawala siya, siya lang ang lalaking
minahal ko ng ganito.
Kahit masakit, nagtitiis ako. Kahit sobrang hirap, kinaya ko. Kasi sobrang mahal ko
talaga siya. Pero dumating na ang araw na kinatatakutan ko. Ang iwan na talaga niya
ako para sa kanya.
Ang swerte naman ni Clarisse dahil mahal siya ng taong mahal ko. Sana ako nalang si
Clarisse.
Masaya na si Luke. Kanina ko lang nakita ang ngiti niyang iyon. Ngiti na
nagpapahiwatig na sobrang ligaya niya. Sobrang saya niya dahil sa wakas, makakasama
na niya ang tooong mahal niya.
Akala ko dati, basta mahal mo ang isang tao, sapat na yun. Pero mali pala. Kasi
mahirap pala kapag sobrang mahal mo yung isang tao, na halos ibigay mo na yung
buong pagkatao mo, pero sa huli, kulang parin.
Minsan talaga parang tanga lang ang buhay. Kahit sobra sobra na yung binibigay mo,
kulang parin. Everything in this world is not enough. Everything's not enough to
fulfill one's satisfaction.
Kaya suko na ko. Sobrang sakit na. Kailangan ko ng tanggapin. Na wala akong kwenta
sa buhay niya. Na hindi niya ako kayang mahalin.
Kahit parang sinasaksak ng paulit ulit ang puso ko sa sobrang sakit, kailangan kong
magtiis.
Dahil kasalanan ko rin 'to. Dahil hinayaan kong mahalin ang isang tao ng sobra
sobra. Hayaan nyo sa susunod, hindi na.
##################################
~~Pain number 8.~~
##################################
Pain number 8: Right love at a wrong time.
Naniniwala ba kayo sa love at first sight? Hindi? Ako rin eh. Who the heck would
believe that anyway? Kung yung ibang tao nga na matagal mo ng kilala hindi mo
magawang mahalin, yun pa kayang kakikilala mo palang?
Pero nagbago bigla ang paniniwala ko ng makilala ko siya.
Because I loved her ever since the first time I met her.
Because I loved her ever since the first time I saw her smile.
Because I loved her ever since the first time I heard her laugh.
Because I loved her ever since the first time I touch her hand.
Because I loved her from the very start.
And alam niyo ba kung ano ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko?
Yun yung nalaman ko na mahal din pala niya ako.
She loved me from the very start as well. Kung paano ko siya minahal, ganun din
siya sakin.
She was my everything.
She makes me happy.
She was the one who completed my everyday living.
And she's the only one I'll ever love. Kahit maulit pa ang buhay kong 'to, siya at
siya parin ang mamahalin ko. Wala akong papalitan sa mga nangyari. Maliban na
lamang sa pagkakamaling pagsisisihan ko habang buhay.
**Eight years ago.
Ako si Yohan Guevarra. College student. Simple lang ang buhay ko. Bahay at school
lang ang alam kong puntahan. Mahilig akong magbasa ng libro at tumuklas ng mga
panibagong bagay. Isa akong geek gaya ng sabi ng karamihan.
Ay oo nga pala, may best friend ako. Si Lesly Mendoza. Best friend ko na yan mula
pagkabata ko. Mabait siya, masiyahin, matalino rin naman. Madalas kaming tinutukso
ng karamihan na bagay raw kami pero lagi naming hindi sinasang-ayunan yun ni Lesly.
Magkaibigan lang talaga kasi kami. Hanggang dun lang.
Akala ko habangbuhay nang magiging ganun ka-simple ang buhay ko. Pero nagbago lahat
ng makilala ko si Lyka Fortes. Isang cheerleader. Maganda. Talented. Matalino. Role
model. At mabait. Lahat yata ng hinahanap ng isang lalaki sa babae, nasa kanya na.
Hindi na ako magpapaligoy ligoy pa. Siya ang first love ko. Sa kanya ko nalaman na
totoo pala ang love at first sight.
Dahil sa kanya, natuto akong gumamit ng Facebook, Twitter, Tumblr, at pati narin
Wattpad.
Dahil sa kanya, natuto akong iayos ang sarili ko. Iniba ko ang hairstyle ko pati
narin ang pamamaraan ng pananamit ko para mapansin niya ako.
At hindi ako nabigo, dahil napansin niya ako.
Isang hapon habang mag-isa akong naglalakad sa hallway ay biglang may kumausap
sakin.
"You're Yohan Guevarra, right? Nahulog mo ito oh."
Pagtingin ko sa babaeng kumausap sakin, si Lyka Fortes pala. At alam niyo ba ang
sunod na nangyari? Natulala lang naman ako sa kanya. Sobrang ganda niya.
"Don't you know it's rude to stare at people?" Tanong niya sakin kaya naman
napabalik ako sa katotohanan, narinig kong tumawa siya. That laugh. I love the
sound of it. "Anyway, alis na ko ha? You're so cute." At pinisil pa niya ang ilong
ko.
Just what the hell was that?! First, alam niya ang pangalan ko. Second, hinawakan
niya ko. Third, she called me cute. And fourth, pinisil pa niya ang ilong ko!
At dahil dun, halos nag-freak out na ko! Ikaw ba naman mapansin ng mahal mo diba?
Mula nun, lagi na kaming nagkakausap ni Lyka. She bacame my friend.
We learned about each other's flaws, weaknesses, and strengths.
Hanggang sa dumating ang araw ng Valentine's ball sa University namin. Ang isang
event na talagang pinaghandaan ko.
Dahil napag-isipan kong ipagtapat na ang nararamdaman ko para kay Lyka. Maaga akong
pumunta sa venue para iset lahat. Nagpa-facial pa ako bago nun, nagpa-trim ng buhok
at talagang pinili ko ang pinakamagandang kasuotan.
Lahat yun ginawa ko dahil sobrang special si Lyka para sakin. She makes me happy
most of the time and I want to return that favor to her, if she just let me.
Nang malapit ng i-announce ang Valentine King and Queen. Pinapatay ko na ang ilaw.
Parte yun ng plano ko.
Maraming tao ang nagfreak out dahil sa kadiliman sa venue pero hindi rin nagtagal
ay nagka-ilaw na. Isang spotlight na nakatutok kay Lyka at isang spot light na
nakatutok sakin habang nasa stage ako at may hawak na gitara.
Hindi ko talaga alam tumugtog nun at lalong hindi ako kumakanta sa harap ng
maraming tao, pero para sa kanya ginawa ko.
Nagsimula akong kumanta habang nakatingin lamang kay Lyka. At kitang kita ko mula
sa stage na naiiyak siya dahil sa mga nangyayari.
Pagkatapos kong kumanta, nilapitan ko siya at binigyan ng isang bouquet ng rosas.

Ang paborito niya. At dun ko na pinagtapat ang nararamdaman ko. Pinilit kong wag
mabulol dahil sobrang kinakabahan ako. Buti nalang talaga maayos ang naging
pagkakasabi ko ng nararamdaman ko para sa kanya.
At alam niyo ba? Ako ang pinakamasayang lalaki nung gabing yun. Dahil sinabi niya
sakin na mahal niya din ako. Minahal na niya ako nung unang beses palang niya akong
nakita. Minahal na niya ako noon kahit geek ako.
Pagkatapos nun, naging masaya kaming dalawa. Bawat araw na kapiling namin ang isa't
isa ay hindi namin inaaksaya. Bawat araw na kasama ko siya ay ipinararamdam niya
sakin na mahal na mahal niya ako at ganun din ako sa kanya.
May mga panahon na nag-aaway kami at hindi nagakakaintindihan pero hindi namin
pinapatapos ang araw na hindi naaayos yun. Ganun namin kamahal ang isa't isa.
Marunong kaming magbaba ng pride para sa isa't isa. And I think that made us
stronger.
Naalala ko pa nung first anniversary namin, binigyan niya ako ng scrapbook na

naglalaman ng mga pictures naming dalawa. Nakalagay din dun ang wrappers ng bawat
bagay na binibigay ko sa kanya. From candies, ice creams, at kung ano ano pa.
Nakakatuwang isipin na naa-appreciate niya ang lahat ng binibigay ko sa kanya mula

sa malilit na bagay hanggang sa bagay na talagang pinaghirapan ko talaga para
maibigay ko sa kanya.
Akala ko habang buhay na kaming ganun dahil mahal na mahal namin ang isa't isa.
Akala ko lahat ng problema kaya naming lampasan. Akala ko kami na talaga hanggang
sa huli. Pero dahil sa isang pagkakamali, nagbago ang lahat.
**Flashback.
Nandito ako ngayon sa isang restaurant dahil tinawagan ako ng best friend kong si
Lesly, may mahalaga daw kasi siyang sasabihin sa 'kin. Kung ano yun? Hindi ko parin
alam.
"Hi Sir, can I take your order?" Tanong sa akin ng lumapit na waitress.
"Ah, no, not yet, I'm still waiting for someone." Sagot ko naman sa waitress at
umalis na siya.
Mga 15 minutes pa ang hinintay ko bago makarating si Lesly, agad ko siyang nakitang
papalapit sakin ngunit parang malungkot siya? Halos hindi na kasi maipinta ang
itsura ng mukha niya. May problema ba siya?
"Lesly! Buti nandito ka na. Ano ba ang pag-uusapan natin?" Agad na tanong ko sa
kanya nung sinalubong ko siya.
"Isang importanteng bagay." Saad niya habang nakayuko.
"A-ano yun?" Tanong ko naman sa kanya na may halong kaba sa dibdib ko, nararamdaman
ko, hindi magandang balita ang ipaparating niya sakin.
"Yohan, b-buntis ako." Saad niya kasabay ng pagtulo ng mga luha niya.
@$&@^%!! Sinong nakabuntis sa best friend ko?! Wag niya sabihin sakin na yung ex
niya! Kundi mapapatay ko siya! Walang hiya siya!
Napahampas ako sa table na ikinagulat naman ni Lesly, buti nalang kami lang ang tao
dito sa restaurant, "Sino ang ama ha?! Yung gag*ng ex mo ba na si Dino?! Gag* pala
siya eh! Kaya ka ba niya iniwanan dahil may nangyari na sa inyo?! Hayop siya!!
Mapapatay ko siya kapag nakita ko siya!!" Pinipilit kong hinaan ang boses ko,
ayokong mag-iskandalo dito.
"Y-yohan. H-hindi si D-dino ang a-ama." Saad niya at tumingin siya sa aking mga
mata sabay ng paghaplos nya sa kamay ko.
"Kung hindi siya ang ama, edi si-"
Hindi na niya pinatapos ang sasabihin ko ng bigla muli siyang nagsalita, "Ikaw
Yohan, ikaw ang ama ng dinadala ko."
At muli ay may tumulo nanaman na luha na galing sa kanyang mga mata. A-ako?
Papaanong ako ang naging ama ng dinadala niya? Hindi. Hindi pupwede. Kahit kailan
hindi ko ginalaw ang bestfriend ko. Hindi, hindi ko siya kayang babuyin.
"P-paanong naging ako, Lesly? W-wala namang nangyari sa atin diba?"
"Hindi mo ba naaalala, Yohan? Nung nalasing tayong dalawa. Yun yung araw na iniwan
ako ni Dino. Hindi ko rin alam kung anong nangyari pero nung nagising ako, may dugo
nalang at masakit din ang pagkababae ko at dahil sa takot ko, umalis na ako agad.
Y-yohan, sorry." Pagpapaliwanag niya. Yun ba talaga ang nangyari?! Sh*t! Bakit wala
akong matandaan?!
Tumayo ako at niyakap ang best friend ko, hindi ko man sinasadya, kailangan kong
panagutan 'to. "I'm sorry din Lesly, hindi ko alam na may nangyari pala. Ang tanga
ko. I'm really sorry. Alam na ba nila Tita?" Tumango naman siya bilang pagsagot.
Haay, so alam na pala nila.
"Ssssh. Tahan na. Wag kang mag-alala, pananagutan naman kita Lesly. Patawarin mo
talaga ako sa nagawa ko sa'yo. Tara ihatid na kita sa inyo, mag-uusap pa kami nila
Tita."
Agad naman kaming umalis sa restaurant at pumunta sa bahay nila Lesly, isang sampal
lang naman ang nakuha ko galing kay Tita at isang suntok naman galing kay Tito.
Hindi ko sila masisisi. Nag-iisang anak nila si Lesly kaya naman naiintindihan ko
kung paano nila protektahan ito. Pakiramdam ko tuloy ngayon isa akong stupido.
Dapat isa ako sa mga pumoprotekta kay Lesly at nag-aalaga sa kanya, pero ako naman
itong nakabuntis sa kanya.
End of flashback.
Hindi ko masabi masabi kay Lyka ang problemang dinadala ko kaya naman palihim
nalang kaming magkita dahil naging abala narin kami sa pag-aasikaso ng kasal namin.
Hanggang sa dumating yung araw na nakita niya kami ni Lesly na nagsusukat ng

wedding ring sa mall. Dun ko lamang nasabi sa kanya ang lahat.
At kagaya ng matagal ko ng inaasahan, sinampal niya ako. Naiintindihan ko naman

siya. Nagawa kong magtaksil sa kanya kahit na hindi ko sinasadya. Nabuntis ko ang
best friend ko habang kami pa. Ang gago ko.
Mula nun, hindi ko na nakita pang muli si Lyka. May mga nagsabi na pumunta siyang
ibang bansa at nagpakalayo layo. Hindi ko naman na siya mapigilan dahil ano pa nga
ba ang karapatan ko diba? Wala na kami. Wala na akong karapatan sa kanya.
Hanggang dumating na ang araw ng kasala namin ni Lesly. Ang kasal na sana si Lyka
ang bride ko. Pero imbis na siya ang naglalakad sa altar, si Lesly ang nandun.
Present time.
"Daddy! Look! May star ako oh!" Sabi ng anak kong si Yesha habang tumatakbo palapit
sa akin. Sinundo ko kasi siya sa school niya. Pre-school na siya ngayon. Mahal na
mahal ko 'tong anak ko kahit na bunga lamang siya ng isang pagkakamali. Hindi ko
nga lang kayang mahalin si Lesly. Dahil si Lyka parin ang laman ng puso ko hanggang
ngayon.
"Wow! Ang galing talaga ng Baby ko. Kiss mo nga si Daddy." Sabi ko naman sa kanya
at kiniss niya ako sa cheeks ko.
Habang nagku-kwento ang anak ko ng nangyari ngayong araw sa school nila, biglang
may narinig akong nagsalita. Isang napaka-pamilyar na boses.
"Hi Sir. Kayo po ba ang Daddy nitong si Yesha?" Rinig kong tanong ng babae sakin.
Pagtingin ko...
"L-lyka?" Gulat kong sabi. Hindi ako mapakaniwala. After how many years, she's in
front of me now. Bumabalik nanaman lahat. Lahat ng memories, pati narin ang sakit.
Halata naman sa mukha ni Lyka na nagulat din siya, "Y-yohan. So ikaw pala ang Daddy
ni Yesha. Ang bibo niyang bata na yan." At ngumiti siya. Ang ngiting kinasasabikan
kong makita matagal na panahon na.
Hindi rin nagtagal ang pag-uusap namin at nagpaalam na ako sa kanya. Hindi ko kaya.
Baka bigla ko nalang siyang halikan at yakapin. Baka hindi ko mapigilan ang sarili
ko. Baka hindi ko mapigilan ang unti unting pagbalik ko sa kanya.
Napakasakit. Ang sakit isipin na yung taong mahal ko ay hindi ko kasama. Ang sakit
isipin na yung taong gusto kong gawan ng isang masayang pamilya ay hindi ko na
maabot. Hindi ko siya pwedeng abutin dahil may responsibilidad na ako.
Masakit. Siya lang ang babaeng minahal at mamahalin ko ng ganito. She's the only
one for me. She's my soulmate. She's my better half. She's my everything. She's the
right one for me. She's my true love. But the timing was wrong. It was indeed a
right love at a wrong time.
If only I could turn back time, I'll go back to where we used to be together. Wala
akong babaguhin. Wala akong papalitan sa mga nangyari. Maliban na lamang sa
pagkakamaling pinagsisisihan ko habang buhay.
- FIN.
-----------------
New cover made by me! =)) Sana nagustuhan niyo pati narin 'tong one shot! ^^ Hoho.
Thanks. :">
##################################
~~Pain number 9.~~
##################################
Pain number 9: Taking risks to fall in love again.
"Hi, Karen. Good morning. Na-miss kita grabe!" Pagkapasok na pagkapasok ko sa room,
agad na umakbay sakin si Jetro. Ang ka-batch ko.. na manliligaw ko rin.
"Ano ba, Jet! Napaka-clingy mo! Ano nanaman ba kailangan mo, ha?" Tinanggal ko ang
pagkakaakbay nya sakin at tinarayan sya. Ewan ko ba, lahat nalang ng lalaki
tinatarayan ko. Ayoko kasing maging close sa kahit na sino sa kanila. Kaso itong
Jetro na 'to, kahit anong takwil ko sa kanya ayaw parin akong layuan. Kainis!
"Ikaw talaga My Loves, ang sungit mo nanaman. Ibibigay ko kasi sa'yo 'to oh." At
ipinakita nya sakin ang isang rosas at isang box ng chocolate.
"My loves your face! Akin na nga yan." At kinuha ko ang binigay nya. Syempre bigay
eh, kailangang tanggapin. XD Haha.
Pagkakuha ko ng rosas at chocolate, pumunta na ko sa upuan ko which is katabi ng

upuan ng bestfriend ko. Pagdating ko sa upuan ko, aba! Naka-smirk pa sakin 'tong
bestfriend kong si Ana! Ano nanaman ba trip nito? -_-
"Why are you looking at me like that, Ana? Ugh. Ang creepy kaya!"
"Ang sweet nyo kasing tignan kanina, girl! Bakit di mo pa sagutin eh bagay naman
kayo?" Pang-aasar nya sakin.
"Pwede ba, girl! Wala akong panahon para sa ganyang mga bagay 'no. Sakit lang ng
ulo yan eh."
"Ay? Bitter Ocampo ka parin, girl? Di ka pa ba nakaka-move on kay Marco?" pang-
aasar nya pang lalo sakin. Psh. Nabanggit nanaman si Marco, ang first love and
first ever ex ko.
"Hindi ako bitter, natuto lang. Okay? Tsaka naka-move on na ko girl, 'no. Haler. 1
year nang nakalipas yun."
"Yun nga girl e! Isang taon na yung nakalipas pero hanggang ngayon natatakot ka
paring mainlove ulit. Sus, if I know..." bigla niyang inilapit ang bibig nya sa
tenga ko at bumulong, "..gusto mo rin si Jetro. Denial ka lang masyado, girl!"
"H-ha? Tumigil ka na nga dyan. Hindi naman totoo yan." Pagdepensa ko sa sarili ko.
Saktong sakto naman na dumating na si Ma'am. Phew. Nakaligtas din.
Gabi na at kanina pa ko hindi mapakali sa higaan ko. Nagpagulong-gulong, umupo,

humiga, dumapa at tumagilid na ako pero hindi ko parin matanggal sa isip ko ang
sinabi kanina ni Ana bago kami maghiwalay pauwi.
"Hay nako Karen, basta ang maipapayo ko lang sayo, if it's worth the risk then take
the fall. Nakikita ko naman na talagang seryoso sayo si Jetro."
Arrrgh!! I can't think of anything!! Naguguluhan ako. Hindi ko alam kung dapat ko
na nga bang sagutin si Jet. I mean.. okay fine, aaminin ko, crush ko si Jetro. Pero
handa na nga ba akong magmahal ulit?
*riiing riiing*
Napatayo ako mula sa pagkakahiga ng biglang nag-ring ang cellphone ko. Agad ko
naman yung kinuha sa bedside table ko. Pagtingin ko kung sino ang tumatawag..
Jetro
CALLING..
Shemay! Bakit bigla akong kinabahan?! Huminga muna ako ng malalim bago ko sagutin
ang tawag..
"Hello?"
"Hi Karen Loves! Look outside your window."
Agad ko namang sinunod ang sinabi niya. Pumunta ako sa bintana at tumingin sa
labas, nagulat ako dahil may hawak siyang gitara.
"Karen, making ka sa kakantahin ko para sa'yo. Dahil ito ang gustong iparating ng
puso ko."
Patuloy akong nakikinig through my phone sa pagkanta niya. I never heard him sing
before, at hindi ko alam na ang sarap palang pakinggan ng boses niya kapag
kumakanta. Bukod kasi sa maganda ito, malamig pa sa tenga.
Kagaya ng sabi ni Jetro, pinakinggan kong maigi ang kinakanta niya sakin. "Ikaw
lamang" ng Silent Sanctuary ang kinakanta niya. At aaminin ko, kinikilig ako. Ito
kasi ang unang pagkakataon na may nangharana sakin. At sa tapat pa mismo ng bahay
ko ha! Naku, buti nalang mga maids lang ang kasama ko lagi dito dahil sa States
nagtatrabaho ang parents ko, nakakahiya naman kila Daddy kung nagkataong nandito
sila at hinaharana ako.
After niyang kumanta, lumabas na ako ng bahay. Nagulat nanaman ako dahil pagkalabas
ko, binigyan niya ako ng isang bouquet ng pink tulips. My favorite flower and my
favorite color.
"Thank you." I answered him while smiling. I can't help it. I feel very loved by
this guy in front of me.
"Karen, can you be my girlfriend already?"Tanong niya na siya namang muling

ikinagulat ko. Oo, maraming beses na niyang natanong sa akin yan. Halos araw-araw.
Pero ngayon lang siya naging seryoso sa pagtatanong. Dati kasi, alam kong biro
lang. Pero ngayon, iba. Iba sa pakiramdam ko. Parang gustong gusto kong sabihing..
"Yes, Jetro. Yes." There I said it. I am now taking my fall with the knowledge that
this guy in front of me is down there to catch me. Hintayin mo lang Jetro.
Mahuhulog din ako ng tuluyan sa'yo.
3 months na kami ngayon ni Jetro. And I can finally say that I'm in love with him.
He never fails to make me smile, laugh, and be happy every time I'm feeling down.
Alagang alaga ako niyan. Hatid sundo ako sa bahay. And taga-buhat ko din ng bag ko.
Oha! May instant alalay ako! Hahaha. Kaya kayo, magboyfriend na din kayo para may
alalay kayo. HAHAHA. Hindi, joke lang. Kung magbo-boyfriend kayo, dapat kasi mahal
niyo siya. :">
Nandito nga pala ako sa park malapit samin. Sabi kasi ni Jetro, magkikita kami.
Naku, baka may surprise nanaman yun sakin. Lagi niya kasi akong sinu-surprise, as
in halos araw-araw.
Tumingin ako sa relo ko. 6:10pm na. Wala nang mga tao dito sa park. Ang usapan
namin ni Jetro, 6pm kami magkikita. I wonder kung bakit wala pa siya? Hmm. Siguro
may ginawa lang siya bago umalis ng bahay.
Mga 6:30 na ng dumating siya. Agad ko siyang niyakap at tinanong siya kung bakit
siya na-late pero kinalas lang niya ang yakap ko sa kanya at umupo sa bench.
Nagtaka ako bigla. Hindi naman siya ganito. May problema ba?
Tinabihan ko siya at hinawakan ko ang kamay niya.
"Jet, may problema ba?"
Narinig ko naman na bumuntong hininga muna siya bago magbigay ng kasagutan. "Karen,
we can't be together anymore."
Nagulat ako sa sinabi niya. Ano 'to, joke? Wow. Hindi ba dapat nakakatawa ang mga
joke? Bakit nasasaktan ako sa joke na 'to?
"HAHAHA. Ang galing mong mag-joke Jet. Last mo na yan ha. So what's up, really?"
"I'm being serious here, Karen!" -Jetro. Parang nanlumo ako bigla. Is this real?!
He just shouted. And anong seryoso? Is he really breaking up with me?!
"Ano ba yang sinasabi mo, Jet! Ano yang 'we can't be together anymore' na sinasabi
mo?! Why? Masaya naman tayo diba? Then why are you leaving me?!" Shet. Hindi ko na
mapigilang mapaiyak. Masakit. Ayokong maghiwalay kami. Nagsisimula palang kami
diba?
"Listen, Karen. Hindi na tayo pwede. Hindi na kita girlfriend at hindi mo na ako
boyfriend. As simple as that. Ano ba ang mahirap na intindihin dun?" -He said
coldly. What the hell's wrong with him? Why is he being so cold?!
"Ano bang problema, Jet? Kung may problema, sabihin mo sakin. Hindi yung bigla ka
nalang mang-iiwan. Ano? May nagawa ba akong mali? Kulang pa ba? Kulang pa ba yung
binigay kong pagmamahal para sayo? Ano, kulang pa ba?! Sabihin mo lang kung kulang
para madagdagan ko! Just tell me everything that you need and I'll be all of that.
Just please don't leave me. Kasi sobrang mahal na kita Jetro." I pleaded. Oh God.
This is so not me. I don't usually cry in front of anyone! Kahit sa harap ni Ana,
hindi ako umiiyak. But now look at me! I'm crying in front of this effin' guy who
is breaking up with me at the moment! Great! Just great!
"Walang problema. It's just that.. Hindi na kasi kita mahal."
And my world just collapsed. Why? Bakit naman kung kailan nahulog na ko ng tuluyan,
saka naman niya ako iiwan? Ano ang saysay ng pagsalo niya sa akin kung bibitawan
niya lang rin naman pala ako?!
"Why, is there someone else?" I managed to ask kahit sobrang hirap na hirap na ako.
Sobrang masakit na Jetro, tama na please.
"Oo. Meron na akong iba. Sorry to inform you this, but, you bore me. Let's just
break up, already." And those lines made me slap him -really hard!
"What the fuck?! Kung entertainment lang pala ang hanap mo, edi sana sa karnabal ka
pumunta, gag*! So lahat ng pinakita mo sakin dati, laro lang yun ganun?! Wow ha!
Ang galing mo naman pala talagang umarte noh?! I almost believed you! No, wait. I
did. I did believe you! Naniwala ako kahit hindi ka naman pala dapat paniwalaan. I
took my fall because I thought you'll catch me. Pero punyeta naman pala eh! Ginago
mo lang ako Jetro! You made me believe that you're going to catch me! Pero hindi!
Ang hinihintay mo pala ay ang mahulog ako sa'yo at makita ang paglagapak ko sa lupa
dahil wala ka talagang balak na saluhin ako in the first place! Wow! I should've
known! Sana sinabi mo sakin para nakipaglaro nalang rin ako sayo! Bullshit naman!
Hindi ko alam na isa ka palang jerk, Jetro!!"
"Oh tapos ka na ba?" Pa-cool pa niyang sabi. Damn! Bakit ka ba ganyan Jetro? I
thought I know you. Pero hindi pala.
"No, not yet." Then I slapped him again. "FUCK OFF!!" And I left him.
Umalis ako sa park habang umiiyak. I still can't believe that he just used me!
Pinaniwala niya akong mahal niya ako. Pero hindi naman pala. Ako naman 'tong si
tanga, naniwala agad.
I thought when I took my fall, he'll always be there to catch me and love me. But I
was wrong.
I thought it will be worth the risk. But I was wrong.
I was wrong about everything. Akala ko sasaya ako. Pero, what the hell! Look at me!
I almost can't see anything because of this stupid tears! It fucking hurts! Nag-e-
echo parin sa utak ko ang sinabi niya sakin kanina.
"Karen, we can't be together anymore."
"Listen, Karen. Hindi na tayo pwede. Hindi na kita girlfriend at hindi mo na ako
boyfriend. As simple as that. Ano ba ang mahirap na intindihin dun?"
"Walang problema. It's just that.. Hindi na kasi kita mahal."
"Oo. Meron na akong iba. Sorry to inform you this, but, you bore me. Let's just
break up, already."
If I only knew this would hurt a lot. I shouldn't have taken my fall.
- FIN.
##################################
~~Pain number 10.~~
##################################
Pain number 10: Accepting that it wasn't meant to be.
"Jeremy, tara na. Gumagabi na oh. Kailangan na nating umuwi." Sabi ko kay Jeremy
habang hinihila syang patayo mula sa pagkakaupo.
"NO. Dito lang ako. I'll wait for her. I know she'll come back for me." Pagsagot
naman nya sakin habang nakatulala. Kanina pa sya ganyan, tulala mula ng
nakipagbreak sa kanya ang first ever girlfriend nya sa hindi malaman na dahilan.
"But Jeremy, kanina ka pa nandito. You've been sitting and crying here for almost
four hours, for Pete's sake! Maawa ka naman sa sarili mo." Pangaral ko sa kanya.
Pero wala namang nangyari, tulala parin sya.
"I don't care how long I'll have to wait. Basta dito lang ako. Hindi ako aalis
dito. Alam ko babalik sya. Babalikan ako ni Ciella. Babalik sya. Babalik sya."
At bigla nalang syang napasabunot sa buhok nya at nagsimula nanamang tumulo ang mga
luha mula sa kanyang mga mata. Naaawa na ko sa best friend ko. He's so devastated.
He doesn't deserve this.
Nilapitan ko sya at niyakap, "Sssh. Tahan na, Jeremy. Sige ganito nalang, I'll talk
to her tomorrow. Pipilitin kong magkausap kayong dalawa para maayos nyo na yan,
okay? But you have to promise me na uuwi ka na at hindi ka na iiyak, okay?"
Bigla syang napatigil sa pag-iyak at kumalas sa pagkakayakap ko. "Talaga, Berry?

You'll do that for me?" Tanong nya sakin.
Nginitian ko naman sya, "Oo naman! Kaya nga best friends tayo diba?"
Tumango naman sya at tumayo na. Sabay na kaming umuwi dahil magkapit bahay lang
naman kami.
Pagdating ko sa bahay, agad kong inopen ang laptop ko para tignan kung online ba si
Ciella. Kailangan ko na talaga syang makausap. Hindi ko na kasi kayang makitang
mahina ang best friend ko. That's so not him. Dahil ang Jeremy na kilala ko,
palaban, masiyahin, at bibo. Hindi yung mahina, malungkot at iyakin.
Nag-log in ako sa Facebook, hindi on line si Ciella.
Nag-log in din ako sa Twitter pero 23 hours ago pa ang huli nyang tweet.
Nag-log in din ako sa Tumblr pero 20 hours ago pa ang huli nyang reblog.
Lahat na ng social networking sites na may account ako, hindi sya online.
Which leaves me no choice, bukas ko nalang sya kakausapin.
**The next day.

Nandito na ako ngayon sa classroom, hindi ko kasama si Jeremy dahil may sakit sya.
Inaabangan ko naman ang pagdating ni Ciella dahil nga kakausapin ko sya.
Kaso... hindi rin sya pumasok. Bakit kaya?
***
1 week. 1 week ng hindi pumapasok si Ciella.
At 1 week naring wala sa sarili si Jeremy. Nag-aalala na sya para kay Ciella. Sana
naman walang nangyari sa kanya.
2 weeks na. Wala parin. Everyone's been trying to contact her, pero wala eh. Hindi
sya nagrereply sa texts ng kahit na sino at lagi namang unattended kapag
tinatawagan.
3 weeks nang hindi nagpapakita samin si Ciella. Tumigil na ang iba sa pag-contact
sa kanya at inisip nila na baka nag-drop out na sya sa school.
Pero si Jeremy, never syang sumuko. Papunta nga kami ngayon sa bahay nila eh,
umaasa na sana nandun sya at sana magkausap na sila ni Jeremy.
Pagdating namin sa tapat ng bahay nila Ciella, agad ng nagdoorbell si Jeremy.
Hindi rin naman nagtagal nang may nakita kaming nagbubukas ng pintuan. Nabuhayan ng
loob si Jeremy dahil inaasahan nyang si Ciella ang lalabas. Kaso bigo nanaman sya.
Ang maid lang nila Ciella ang lumabas.
Tinanong namin sa maid kung nasan si Ciella at sinabi naman nya na nasa America
sila. Tinanong din namin ni Jeremy kung kailan ang balik nila Ciella pero hindi
naman alam nung maid. In the end, wala nanaman kaming napala kaya umuwi nalang
kami.
JEREMY'S POV
3 weeks. It's been three weeks since the last time I saw her. I really feel
horrible right now 'cause the last time I saw her, she broke up with me.
She broke up with me without giving any reason at all. Now how am I supposed to
accept that? And as far as I know, breaking up is a mutual act. And since I didn't
agree with her, she's still my girlfriend. Tama ba ako?
Tama naman ako diba? At tsaka, hindi ko kayang magbreak kami. She's my first love.
My first everything. Mahal na mahal ko sya at ayokong magbreak kami.
Pero anak naman talaga ng kalabaw, oo! Mag-iisang buwan na syang wala! I miss her!
Sobrang miss ko ng makita yung muka nya lalo na ang ngiti nya at sobrang miss ko na
din ang boses nya lalo na ang tawa nya.
Haay. Ang sakit. Pakiramdam ko basta basta nalang talaga nya akong iniwan. Iniwan
nya ako at binigay ang sakit sa puso ko na tanging sya lamang ang makakapagpahilom.
Maya maya, may naramdaman akong mainit na likido na dumadaloy sa mukha ko na galing
sa mata ko.
Pakingtape! Umiiyak nanaman ako! See how weak I am without her?

Haay, Ciella, bumalik ka na kasi please? Bumalik ka na. Come back here and be my
strength. Ciella, mahal na mahal parin kita.
"Haay. Hindi ka ba nagsasawang umiyak, Jeremy? Why don't you just let go already?
Ikaw lang naman yung nasasaktan e. Tama na Jeremy." Nagulat ako ng kausapin ako ni
Berry at inabutan ng panyo.
I'm really glad that she's my best friend. Kahit papano nawawala ang sakit na dulot
sakin ni Ciella kapag dinadamayan nya ko.
Kinuha ko ang panyo nya at pinunasan ang luha ko. Sh*t kalalaki kong tao pero ang
iyakin ko. Pakingshet talaga.
Wala parin ako sa katinuan ng bigla akong hinila ni Berry.
"Tara sa mall ng makapag unwind ka naman! Libre ko daliii~" Pagyaya nya sakin at
hindi naman na ako nakatanggi.
Pumunta kami ni Berry sa mall at pumunta kami sa arcade. Haay. Naaalala ko nanaman
si Ciella. :( Kapag nagmo-mall kasi kami, ayaw nyang nagpupunta sa arcade dahil
maingay daw.
"HOY! Bakit nakasimangot ka nanaman dyan? Kaya nga tayo nandito para mag-enjoy eh!"
Nagulat ako ng biglang hinawakan nya ang cheeks ko, "Ayan Jeremy! Naka-smile ka na!
Finally!"
Ah, so yun pala ang purpose nya sa paghawak ng cheeks ko? Grabe talaga 'tong best
friend ko, ibang klase.
Ngumiti nalang ako sa kanya at patuloy na naglaro sa arcade.
Madami pa kaming ginawa sa mall. Foodtrip, nanood ng sine, shopping, sumakay ng 4D

Rider, at nung napagod kami, umuwi na kami.
Pagdating ko sa bahay, I had the sudden urge para mag-open ng facebook account ko.
Pagka-open ko, tinignan ko ang new messages pero wala parin akong natatanggap
galing kay Ciella.
Kahit sa notification, wala parin.

Hanggang sa hindi ko napigilan, tinignan ko ang profile nya.
At muli nanaman akong nakaramdam ng kirot sa puso ko. Bakit nya ko in-unfriend?
Ganun nalang ba kadali para sa kanya ang lahat? Itatapon nalang ba nya lahat?
Please don't do this to me, Ciella. Mahal na mahal kita.
***
2 months had passed. And guess what? Still no sign of Ciella. Ang huling balitang
narinig ko lang ay ang lumipat na sya ng school pati narin ng bahay. Kung saan?
Hindi ko alam dahil kahit ang mga teachers ay hindi rin nila alam.
Hindi ko na talaga maintindihan. Wala na ba talaga kami? Pero ayoko pa. Hindi ko pa
kaya. She's my strength, she's my everything.
"Jeremy, ano sa tingin mo ang bibilin kong wine? Carlo Rossi o Novellino?" Tanong
ni Berry sakin, nandito kasi kami sa mall. Nagpasama syang mamili ng mga gamit para
sa anniversary ng parents nya.
Bigla akong napangiti at nakaramdam ng kirot sa puso ko at the same time. Si

Ciella. She's the only one I want to have a family with. Kasi alam ko, she's the
only one for me. She's my better half; my soul mate.
"HAHAHAHAHAHAHAHA. Adik ka talaga, Bee."
Oh great! Now I'm hearing her voice again. Lagi namang ganito. Naririnig ko ang
boses nya kahit saan. Napailing nalang ako.
Kinuha ko ang Novelino sa kamay ni Berry.
"Itong Novelino nalang ang bilhin m---"
Napahinto ako sa pagsasalita dahil pagtingin ko kay Berry, nanlalaki ang mga mata
nya.
Sinundan ko ang tingin nya at...
*blaaaag*
Nabitawan ko ang wine na hawak ko! SI CIELLA! Nandito sya! She's here!
"CIELLA!"
At niyakap ko sya agad. Gaaad. I missed this girl so much!
"Ah Jeremy, please let go of me." Sabi nya habang tinatanggal ang pagkakayakap ko
sa kanya.
Mas lalo kong hinigpitan ang pagkakayakap ko sa kanya, "No, I won't. Do you know
how much I missed you? Saan ka ba kasi nagpunta?"
"Jeremy, please stop this. This is wrong." Muli nyang tinatanggal ang yakap ko pero
lalo ko lang hinihigpitan.
"Pre, girlfriend ko yata yang niyayakap mo." Nagulat ako ng may lumapit na lalaki
sa likod ni Ciella at malalim na nakatingin sakin. Bigla akong nanghina at kumalas
na ako sa yakap.
"C-ciella. Ano ba yang sinasabi ng lalaking yan? Ako ang boyfriend mo diba?! Hindi
pa tayo break diba?!" Hinawakan ko sa magkabilang braso si Ciella at inalog alog
sya. Umiwas lang sya ng tingin sakin.
"Jeremy, ano ba! You're already making a scene!!" -Berry.
Nilingon ko si Berry, "SHUT UP!"
"Ciella. Hindi pa tayo break diba? You still love me, right? Please, bumalik ka na
sakin." Pagmamakaawa ko sa kanya.
Biglang nakisingit yung lalaki, "Brad, ano ba! Hindi ka ba marunong makaintindi?
AKO ANG BOYFRIEND NYA KAYA WAG MO NA SYANG PAKIELA---"
*booogsh*
Hindi na nya natapos ang sasabihin nya dahil sinuntok ko sya.
Susuntukin ko sana ulit sya pero bigla akong nakaramdam ng palad sa pisngi ko.
Sinampal ako ni Ciella.
"WHAT THE FCK'S WRONG WITH YOU, JEREMY?! I told you we're over for like two months
ago! Kaya pwede ba! Stay away from me! Stay away from us! Hindi na kita mahal kaya
wag ka ng maghabol sakin! Masasaktan at masasaktan ka lang! Just accept the fact
that we're not meant to be. Palayain mo na ko, Jeremy. Just accept and move on."
After she said those things, inalalayan nyang tumayo yung lalaking kasama nya at
umalis na sila.
Totoo ba yung nangyari? Did she really say that she doesn't love me anymore?! Sht.
Ang sakit. Ang sakit sakit. Hindi ko alam na mangyayari 'to. Hindi ko akalaing
ipagpapalit nya ako ng ganun ganun lang. Badtrip! Parang paulit ulit na sinasaksak
ang puso ko. Paano? How do you look at the girl you love and tell yourself it's
time to walk away?
[ A/N: Everybody knows that quotation, right? It's from the movie "The Vow".
Katatapos ko lang kasi panoorin yung movie and naiyak talaga ako sa line na yun. So
yun, pahiram muna nung quotes. ^^]
Nagulat ako ng may kamay na biglang pumatong sa balikat ko, pagtingin ko, si Berry
pala. She looked at me with sadness in her eyes.
"Tara na, Jeremy." Mahinang sabi nya sakin.

Binayaran na nya ang nabasag kong wine kanina pati narin ang binili nya.
Agad agad kaming pumunta sa parking lot, pagpasok sa kotse ko, agad nya akong
inabutan ng beer at tinanggap ko yun.
Dire-diretso ko yung ininom at nung naubos ko na, napadukdok ako sa manibela ng

sasakyan.
"Tae naman oh! Bakit ganun, Berry? Ginawa ko naman ang lahat para sa kanya a? I
gave her everything! I gave her all my love! Tapos ganito lang? Iiwanan lang nya ko
at ipagpapalit sa kumag na lalaki na yun ng basta basta? Takte! Ang sakit Berry!
Ang sakit talaga! Nakakasawa ba ko? Bakit? Bakit nya ginawa sakin 'to? Am I not
worth it?"
Patuloy lang ako sa pag-iyak. Takte. Kailan ba titigil 'tong mga peste kong luha sa
pagpatak?!
"Ssssh." Ipinatong ni Berry ang kamay nya sa likod ko at hinagod hagod ito para
kumalma ako, "Alam mo Jeremy, there's nothing wrong with you. Ideal boyfriend ka
nga e, sweet, gentleman, malambing, at gwapo pa! Ang mali lang naman eh, binigay mo
lahat ng pagmamahal mo sa kanya. Wala ka ng tinira sa sarili mo kaya ayan tuloy,
you feel very empty. Alam mo Jeremy, tama si Ciella, just let go already. Don't
think that you're not deserving for her that's why she left you. Ang isipin mo, she
left you because someone really deserves you more than her. Just accept the fact
that sometimes two people are meant to fall in love with each other but not meant
to be together forever. Hindi lang sya ang nag-iisang babae sa mundo. Kung hindi
nya makita ang worth mo, then she doesn't deserve you at all. You should let go,
Jeremy. Even if it hurts like hell."
Siguro nga tama si Berry. I have to let go. I have to face this alone. I have to
accept that Ciella's not the right girl for me. I have to accept all of that, even
if it kills me inside. Kahit sobrang sakit, kailangan kong tanggapin. Kahit sobrang
sakit.
- FIN.
##################################
~~Pain number 11.~~
##################################
Pain number 11: What ifs.
Arggggh! Kagigising ko lang at napahawak ako sa sintido ko dahil sa sakit na

idinudulot sa akin ng ulo ko. Naparami yata talaga ng inom ko ng alak kagabi. Buti
nalang tulog na sila Mommy at Daddy nung dumating ako, kaya wala silang alam. Ayaw
na ayaw kasi nilang nag-iinom ako. Naku! Puro sermon nanaman ang abot ko pag
nagkataon.
Tinignan ko ang cellphone ko. Walang text. Wala paring text galing sa kanya. Haaay.
Almost one month narin akong naghihintay sa text niya ah? Pero bakit kahit isa,
wala akong nare-receive? Ni kahit isang tuldok, hindi man lang niya magawang isend
sakin. Hindi kagaya ng dati, pangalan niya agad ang una kong makikita sa cellphone
ko tuwing umaga, at siya naman ang pinakahuli tuwing gabi. Haaay. I really miss him
so much.
Sinubukan kong tumayo pero lalo lang akong nahilo. That's it. Hindi na muna ako
papasok. Baka bumagsak lang ako. I'll just take more of my rest then I'll go to
school mamayang hapon.
Pagdating ko sa classroom, agad akong tinanong ng barkada ko kung bakit ako

umabsent kaninang umaga, sinabi ko naman sa kanila ang dahilan ko. Ayun, nag-alala
sila sakin. Sinabi ko nalang na okay na ako, napanatag naman agad ang loob nila.
Naalala ko nanaman. Yung pagiging concern niya sakin everytime na sumasakit ang ulo
ko. Nakaka-miss. Napatingin tuloy ako sa loob ng room. Wala pa siya. Magka-
classmates lang kami pero we never talked for almost a month after our break up.
Hindi ko rin alam kung bakit. Basta nararamdaman kong nilalayuan niya ako.
"Kath, samahan mo naman akong bumili ng pagkain sa labas. Ayoko ng pagkain sa

canteen, kakasawa." Pag-aya sakin ng kaibigan kong si Marie.
"Oh sure. Tara na. Malapit naring mag-klase. Bilisan na natin."
At ayun nga, naglakad na kami papunta sa tindahan sa labas lang ng school. Buti
nalang malapit ang classroom namin sa gate, hindi malayo ang lalakarin namin.
Nagkukwentuhan kaming dalawa ni Marie ng bigla akong napatingin sa makakasalubong

namin. Gulat ang naramdaman ko. It's just a pair of couple. Wala ng nakakapagtaka
dun dahil laganap talaga ang couples dito sa school, lalo na ang laging nagpi-PDA.
But what shocked me is that, it's him! The guy I've been telling you earlier! Why
is he together with that girl? Why are they laughing? And most of all, why are they
holding hands?! Pucha! Sila ba?!
"A-ah, K-kath. Napanood mo na yung Despicable Me 2? N-nakakatawa noh? Ha-ha-ha. A-

ang cute ng mga m-minions dun!!" -Marie. I know what she's doing. She's trying to
cheer me up. Buti pa siya, alam na nasasaktan ako.
"Oo naman! Hahaha. Ang cute pa ni Agnes, grabe!" I answered. Kunwari nalang masaya
ako. Kunwari nalang hindi masakit.
Nang makalagpas na sila, I looked at them. They look good together. Now I'm
wondering, what if hindi ako pumayag na makipag-break? Siguro ako yung ka-holding
hands niya. At hindi yung babaeng yun!
And so, bumili na kami ni Marie. I'm so down that I can't even talk. I'm breathing,
I'm walking, my body's moving, but I feel like I'm already dead! He just killed
me.. Inside.
The rest of the day was awful! Hindi ako nakasagot sa recitation dahil nga ang
lalim ng iniisip ko. Buti nga't nandito ang barkada ko. Kahit papano, alam kong may
nagmamahal at nagmamalasakit sakin. I'm lucky to have them by my side. Kasi kahit
hindi ko sabihin sa kanila, alam na nilang may mali. At dahil dun, pinapasaya nila
ako. They are making me happy even if I didn't ask them to.
Pauwi na ako ngayon. Kasabay ko si Trina, isa ko pang kabarkada. Naglalakad lakad
kami habang nag-aabang ng dadaan na jeep.
"Kath, pansin ko, kanina ka pa malungkot. May problema ba?" She finally managed to
ask.
"Trina, bakit ganun? Isang buwan palang, pinagpalit na niya ako agad. Ganun ba
talaga ako kadaling kalimutan?"
I heard her sigh, "So, alam mo na pala? Sorry kung hindi namin sinabi sayo ha. It's
just that, alam naming masasaktan ka. We're really sorry." She explained.
"Ano ka ba! Bakit ka naman nagso-sorry? Okay lang ako noh. Okay lang." Then I
smiled; a fake one, though.
"Wag ka nga! Kilala kita, kilala ka namin! We've been friends since we're first
years, right? Kaya bawat galaw mo, alam na namin ang ibig sabihin. Alam naming
mahal mo pa siya. So we understand if it hurts. Wag kang mahiyang lumapit samin.
We're here for you. Handa kaming maging panyo mo. Basta lapitan mo lang kami."
And that made me cry, "Thank you Trina. Thank you sa inyo dahil hindi niyo ako
iniiwan. Thank you for comforting me."
The moment na nakauwi ako sa bahay, naiyak nanaman ako. I'm all alone now. Si Mommy
at Daddy, hindi naman nila alam ang pinagdadaanan ko. I feel so freaking empty
right now! My mind is so full of "What ifs".
What if I did not let him go?

What if I gave him everything that he wants?
What if hindi ko siya hinayaang malayo sakin?
What if ako yung babaeng yun? Mamahalin rin kaya niya ako ng totoo?
What if hindi dumating yung babaeng yun? May chance pa kaya na magkabalikan kami?
Pucha. Nakakatawa talaga! Hanggang "what if" nalang ako. Wala na akong magawa eh.
Sila na. Mahal na nila ang isa't isa. All I can do now is sit here in my fcking
room and cry it all out! Hanggang pagluha nalang ako. Sobrang sakit. It really
hurts that I feel like I'm dying.
- FIN.
##################################
~~EPILOGUE [Words of wisdom "kuno"]~~
##################################
11PT: Words Of Wisdom "kuno"
Sino mga naka-relate sa one shots na yun? :D Wushu! Wag na kayong magkaila!
Nakarelate kayo dun, kahit isa lang. Haha. Ako nakarelate eh! *nakarelate sa lahat*
Bwahaha! Pero seriously, naramdaman ko na yung 11 painful things na yan. Yes, na-
inlove na ko dati noh! Di ako bato! XD Hahaha. Pero kidding aside, lahat nga yun
naramdaman ko na nung nagmahal ako sa isang lalaki dati. Wag niyo na tanungin kung
sino di niyo rin kilala. HAHAHA. Basta sapat na yung alam niyong napagdaanan ko na
yang mga yan. :D
Okay, ito na ang words of wisdom "kuno" ni Miss Author. Unang una, siguro nagtataka
yung IBA sa inyo kung bakit ko naisipang isulat 'to noh? Well, ganito kasi yan,
around May 2013, nagba-browse ako sa facebook account ko. *scroll* *scrool* *like*
*comment* *etc* Then bigla akong may nakitang picture na nakalagay na "11 painful
things", so binasa ko yun. And nung nabasa ko, nasabi ko nalang na "Ay! Shet!
Relate much ako dun a! Tagos na tagos." Then sinave ko yung picture at naisip ko na
what if gawan ko kaya yun ng one shot stories? Then ito na nga ang kinalabasan.
BTW, thanks sa readers nito. Emeged. :"> Kahit konti lang nagbabasa nito, at least
meron diba? May nakaka-appreciate ng work ko. :""> Okay, napakarami ko ng segway.
-__- Naiirita na ba kayo? Okay, sorry naman po. :"( Ito na talaga ang words of
wisdom ko.
*****
First of all, kapag nakipag-break satin yung mahal natin, hindi ibig sabihin agad
nun na hindi na nila tayo mahal. Katulad ni Jake sa Pain number 1. Nakipag-break
siya dahil may sakit siya and he's in the verge of dying. Nakipag-break siya kay
Jas dahil ayaw niyang mas masaktan si Jas kapag bigla nalang siyang namatay. Oo,
alam ko ang cliche pero yun ang naisip gawin ni Jake eh, wala akong magagawa,
author lang ako ng story na 'to. XD Wahaha. Ang babaw ko ba? Sige sorry
na. :'( Pero kidding aside, ayun nga, sometimes you have to hurt the one you love
so that in the future, the pain will be less. Parang anesthesia lang. For example,
magpapabunot tayo ng ngipin, diba iinjectionan muna tayo ng anesthesia para hindi
masakit habang binubunot yung ngipin natin? Masakit sa una kapag itinurok na ang
anesthesia pero kapag tumagal hindi mo na mararamdaman ang sakit ng pagbunot ng
ngipin mo. Ganun din sa buhay, maaring nasaktan ka ngayon sa hindi maipaliwanag na
dahilan, pero in the future, mare-realize mo na tama lang pala yun para hindi na
masyadong masakit. Sabi nga dun sa quote na pinost ko sa Tumblr account ko (im-his-
only-dinosaurrr.tumblr.com) *naks! Sumesegway pa talaga ako ah. XD* "If someone
really loves you, they will never hurt you. And if they do, you'll see in their
eyes that they're hurting too."
Gets ba? So yun nga, minsan sinsaktan tayo ng mahal natin dahil yun ang sa tingin
niyang tama. At kapag sinaktan nila tayo, mas nasasaktan sila.
*****
Second. "Reminisce" Haaaay. Diba masaya mag-reminisce or alalahanin ang memories

niyo ng taong mahal mo nung kayo pa? Tapos umuulan sa labas ng bahay habang nagre-
reminisce ka, tapos nakaupo ka sa tabi ng bintana, naka-earphones, nakikinig ng mga
senti na kanta, at nakatulala. Tapos maya-maya makakaramdam ka nanaman ng kirot sa
puso mo, yung parang mahapdi na ewan na parang naninikip? Basta! Ang hirap i-
describe eh! XD Basta, alam na ng mga na-broken hearted dati yung pakiramdam nun.
XD So ayun nga, iiyak ka nanaman pagkatapos mo magreminisce, kasi mami-miss mo
gawin yung mga bagay na dati ginagawa mo kasama ang mahal mo, na ngayon eh ex mo
na. (Ouch yun dre!) Tapos palagi mong hinihintay yung text niya na parang kahit
kailan eh walang balak na dumating. Tapos malulungkot ka kasi naiisip mo na hindi
ka na mahalaga sa kanya, kinalimutan ka na niya, may iba na siyang mahal, na yung
dating mahahabang text niya sayo eh ngayon kahit tuldok hindi ka man lang matext.
(Ouch ulit yun! Double kill prend! *DOTA talk*) Tapos lahat nalang ng mga
malulungkot na kanta (mostly kanta ng Silent Sanctuary) eh napakinggan mo na.
Minsan nga kapag mag-isa ka lang tapos nakikinig ka ng senti music eh, bigla ka
nalang mapapasabunot sa buhok mo kasi relate much ka sa kanta, tapos may teary eye
effect pa. Taray prend! Pang-music video lang ang peg ng pag-eemote mo! XD Tapos
yung dating 15-30 minutes mo na ligo eh nagiging 1 hour na kasi halos sa banyo ka
nalang laging umiiyak dahil ayaw mong makita ng pamilya mo na nasasaktan ka. Tapos
tuwing gabi, magsasaklob ka ng kumot, susubukang matulog, then maaalala mo nanaman
yung sweet goodnight texts sayo ng ex mo (na tinatago mo parin) dati at mamimiss mo
ulit siya. Tapos kapag pumasok ka sa school kinabukasan, tatanungin ng kaibigan mo
na "Uy! Umiyak ka ba kagabi? Mugto mata mo, prend!" tapos ikaw naman 'tong todo
deny ang peg tapos sasabihin mo na "Psh. Bakit naman ako iiyak? Hindi lang ako
nakatulog kagabi."
Oh diba? Ang saya! Ano reminisce pa po?! Sige mag-reminisce ka pa ng memories niyo
ng ex mo at pepektusan kita! Hahaha. Hindi, joke lang yun. :'( bati tayo ha? =))
'Te, kapag ramdam mo talagang hindi ka na mahalaga sa ex mo, binabalewala ka to the
highest level, at tinatrato ka na niyang parang hindi ka niya kilala, eh magmove on
ka na 'te! Kita mo na ngang hindi ka pinahahalagahan, hahabulin mo pa? Wag po
tanga. I mean, lahat naman tayo nagiging tanga pagdating sa pag-ibig eh. Been
there, done that. Pero sana naman wag sosobra ha? Okay lang maging tanga, pero wag
mo isagad. Move on move din kapag may time, prend. Kasi walang mangyayari sa'yo
kung habang buhay kang magiging masokista. Sa huli, siya masaya na ikaw naman
luhaan pa.
MOVE ON. Shet. Madali lang sabihin yan. Madaling sabihin na "magmu-move on na ko
simula bukas, promise!" pero ang hirap gawin, swear! Pano ka nga ba naman makaka-
move on kung classmate mo yung ex mo at inaasar pa kayong dalawa ng mga classmate
niyo? Tungnu lang diba? Pero sa totoo lang, it will really help. The fact na
nakikita mo siya on your moving on process, kahit na araw araw kang masaktan dahil
nakikita mo siyang masaya sa piling ng iba, darating rin yung araw na wala ka
nalang mararamdaman kahit sa harap mo pa sila maglampungan. Mas maganda magmove on
ng nakikita mo siya, kasi kung lalayo ka, pag nakita mo siya ulit, babalik nanaman
lahat; memories, sakit, sadness, anguish, at kung anu-ano pa. Pero kapag nakikita
mo siya lagi, bigla mo nalang mare-realize isang araw paggising mo na wala na pala
yung sakit. Naghilom na.
So move on move on din ha? Mahirap gawin pero masarap sa feeling kapag nagawa mo
na. =) Mawawala na lahat ng sakit na nararamdaman mo sa puso mo, yung pangungulila,
yung galit, basta lahat! At mapapalitan yun ng saya. Learn to let go of the ones
who's not really meant for you, so when the right one comes, you'll be ready.
*****
Third. Trying to hide what you really feel. Sino na nakaranas niyan? Yung tipong
nalaman mong may bago na yung ex mo (na mahal mo parin) kahit one month palang
kayong break. Tungnu lang po? Hindi alam ang three-month rule?! So yun nga, nung
may isang kakilala ka na nagsabing may bago na yung ex mo, pinilit mo nalang
ngumiti para maitago yung sakit na nararamdaman mo at para hindi ka mahalatang
nasasaktan ka. Pero deep inside, gustong gusto mo ng humagulgol dahil sa sobrang
sakit. Do you get what I mean? Naranasan mo na ba yun? Yung sobrang sakit na pero
pilit mo paring itinatago? Haay. Ang hirap diba? Yung naluluha ka na, kaya
nagkunwari kang naghikab para may excuse kang magpunas ng mata mo. Yung hindi ka na
nakakakain ng maayos kasi iniisip mo kung bakit ka pinagpalit agad. Yung nawala na
focus mo sa halos lahat ng bagay dahil iniisip mo kung bakit binitiwan ka niya
agad. Pakiramdam mo mababaliw ka na. Gabi gabi ka nalang umiiyak, gabi gabing hindi
makatulog, at araw araw na paulit ulit na nasasaktan. Hanggang sa naging bitter ka
na. Yung tipong kahit simpleng bagay lang yung pinag-uusapan niyo ng kaibigan niyo,
bigla ka nalang sesegway. For example, *naapakan ka ng kaibigan mo*
Friend: Uy sorry. Hindi ko sinasadya.
Ikaw: Sorry? Psh. Mawawala ba ng sorry mo yung sakit? HAHAHAHA. Joke lang.
Lagi kang sumesegway in different ways. At naiintindihan ka naman ng mga kaibigan

mo. Pati nga sila ang bitter narin pagdating sa ex mo eh. XD Haha. So ito na nga,
don't be bitter, BE BETTER! Aja! Fighting! \(*o*)/ Magpaganda ka, take care of
yourself, be energetic, be happy, always laugh, and do things that will make people
realize that you're worth loving and taken care off, and value your friends that
stood up with you through your painful times. And I swear, kapag nagawa mo yung mga
sinabi ko, gagaan ang pakiramdam mo. At mare-realize ng taong nang-iwan sayo na
sana hindi ka nalang niya pinakawalan dahil swerte na siya sa'yo. Don't weep over
the people who replaced you with someone, be happy because they showed you that
they're not meant for you. Be thankful because you have another chance of finding
your soulmate-slash-Mr. Right-or whatever you want to call it. Just be happy,
always. =)) And thank them for the memories they shared with you.
*****
Fourth. Ige-generalize ko na sa part na 'to ang words of wisdom "kuno" ko. Ano pa
nga ba ang masasakit na bagay na pwede mong maramdaman kapag nagmahal ka? Yun yung
may mahal ka, pero yung mahal mo na yun, may mahal nang iba. Tungnu lang? One-sided
love? Pero hindi mo ba naiisip na baka may isang tao rin na kaparehas ng sitwasyon
mo? Hindi mo ba naiisip na baka may isang tao rin na nagmamahal sayo pero hindi mo
siya mapansin pansin dahil sobrang busy ka sa pagpansin ng taong mahal mo? At yung
taong mahal mo naman, hindi ka mapansin dahil busy rin siya sa pagpansin sa taong
mahal niya. Lesheng cycle yan! Sobrang cliche! Hindi ba? Hindi ba pwedeng "mahal
kita, mahal mo rin ako, tapos tayo na, edi ang saya nating dalawa!" nalang na
cycle? Bakit kailangan pang magkasakitan? Sabi nga sa quotes "We adore the one who
ignores us, and ignore the one who adores us." Bakit nga ba ganyan tayo? Alam ko
marami ng naka-experience ng ganyan eh, yung na-friendzone ka ng taong mahal mo at
i-friendzone yung taong nagmamahal sa'yo.
Haaay. Nakakasawa yung ganyang cycle, diba? Kasi lagi nalang tayong umaasa, umaasa
na sana kahit minsan man lang, kahit once a week lang, mapansin ka naman ng taong
mahal mo. Pero hanggang kailan ka magtitiis? Hanggang kailan ka aasa? Hanggang
kailan ka maghihintay pansinin ng taong ayaw kang pansinin? Parang naghintay ka
lang marinig ng isang binge, parang naghihintay kang makita ng isang bulag, parang
hinihintay mong magsalita ang isang pipe, at parang nagpapahabol ka sa isang pilay,
sobrang imposibleng mangyari.
Nagpapakapagod ka maghabol sa taong may ibang hinahabol samantalang may isang tao
naman na handang mahalin ka, alagaan ka, pahalagahan ka at pasayahin ka. You just
have to stop running away from that person. Tumigil ka sa pagtakbo at sa paghabol
sa taong hindi ka pinahahalagahan. At subukan mong lingunin yung taong mahal na
mahal ka. Let that person show their love for you. Then sooner of later,
mamamalayan mo nalang na mahal mo na rin siya at pasasalamatan mo ang sarili mo
dahil huminto ka para lingunin siya. At dahil sa kanya, naging masaya ka na. Hindi
ba masarap sa feeling yun?
So start ignoring the ones who ignore us and start to adore the ones who adore us.
Pahalagahan natin yung mga taong sobra rin ang pagpapahalaga satin dahil yun ang
makakapagpasaya satin. =)
Having a commitment with someone you know would not last. Masakit yan. Yung papasok
ka sa isang relasyon na hindi mo naman sigurado kung magtatagal ba. Naranasan ko na
yan. Pero hindi ko sasabihin yung ibang details. Ang showbiz ko mag-share eh. :P
Huehue. So kidding aside for the nth time, kapag pumasok ka sa isang relasyon na
hindi mo naman alam kung magtatagal ba, at bigla nalang dumating yung araw na ayaw
mong dumating, yung maghihiwalay na kayo, eh bigla mong mararamdaman yung sakit.
Sorang sakit. Masakit 'cause you already tried the best that you can do to prolong
the relatioship pero sa huli, sayang lang ang effort mo. Sa huli, ikaw nalang pala
ang nagho-hold on, sa huli ikaw lang ang nasasaktan, ang umiiyak, at higit sa lahat
ikaw nalang ang nagmamahal.
Kapag nangyari yun, just let go already. You expected it to happen naman diba?
(OMG! I'm so conyo. Ew. Hahaha. Jk) Diba in the first place, alam mo naman nang
mangyayari yun diba? Kasi expected nang hindi magtatagal ang relasyon niyo. So just
let go already. Walang mangyayari kung patuloy kang aasa. Just forget the love that
you have for him/her but don't forget the memories. Alam ko na masakit maalala yung
memories na yun kapag fresh pa ang pagkaka-broken heart mo, pero don't forget it.
Kasi people change, but memories don't. Hindi mo na mababago yan unless napauso na
talaga ang salitang "time travel".
Just be thankful kasi kahit papaano, naging sa'yo siya ---- sa maikling panahon nga
lang. Feeling mo ang unfair kasi ang tagal mong naghintay para maging kayo na tapos
magbe-break agad? Yes, it may seem unfair pero be thankful narin. Kasi at least
naranasan mong mahalin ka ng isang tulad niya diba? Be thankful, forget the things
that hurt you, and move on.
Treasure those memories dahil pagdating ng araw, yung memories na yun ang
magpapangiti, magpapatawa, at magpapasaya sayo. Isang araw sa buhay mo, maaalala mo
nalang yung memories na yun at matatawa ka nalang. At kapag dumating yung panahon
na yun, you'll thank him/her for that memories. Again, for the nth time, kahit pa-
ulit ulit na at nakakabobo na at parang naka-unli lang ako, move on.
Shielding your heart to love someone. Loving a person too much. Right love at a
wrong time. Taking risks to fall in love again. Accepting that it wasn't meant to
be. And "what ifs". All of that hurts. All of that, when felt, gives us a pain
inside our chest, it gives us loneliness, it seems to destroy everything in us.
Nasaktan ka na dati kaya naman sinarado mo yung puso mo kasi natatakot kang
masaktan ulit. That's wrong. Kasi pano kung dumating na pala yung taong inilaan
para sayo pero nakasarado naman yung puso mo at wala kang planong buksan yun? Not
everyone can wait forever, you know. Oo alam ko, if someone really loves you, they
will wait no matter how long it takes. Pero hindi niyo ba alam na kapag ang
feelings ay nabalewala ay nawawala yung feelings na yun? Syempre lahat naman ng tao
napapagod diba? Kaya wag mong isara ang puso mo. Pwede kang mag-ingat sa pagpili ng
mamahalin pero wag mong isarado ang puso mo. Kapag nararamdaman mong mahal mo na,
aminin mo na sa sarili mo, wag mo ng ideny. Sino niloloko mo? Sarili mo lang diba?
Baka mamaya, dahil sa sobrang pag-iingat mo, nawala na yung taong para sayo talaga,
or yung 'soul mate' mo. Baka mamaya, kung kailan ibubukas mo na ulit ang puso mo,
huli na pala ang lahat. Hindi ba mas masakit yun? Kaya before closing your heart,
think again! :)
Mahal mo ang isang tao. Hindi mali yun. Pero yung mahal mo siya higit pa sa buhay
mo? Medyo dyan na pumapalya ang karamihan satin. Hindi naman talaga mali ang
magmahal eh. Pero wag naman sanang sumobra na tipong lahat lahat naibigay mo na.
Magtira ka rin naman para sa sarili mo. Love someone but also love yourself; don't
ever forget that. Kasi think about it, paano ka mamahalin ng ibang tao kung sarili
mo nga hindi mo kayang mahalin diba? Okay, kung san san na yata ako napupunta. Ang
gusto ko lang namang sabihin, ibigay mo lang yung sapat na pagmamahal, yung sakto
lang para sa kanya, wag sobra sobra, para hindi ka malugi pagdating sa huli.
Right love at a wrong time. I've witnessed something like that before. Akala ko nga
sila na talaga forever, as in yung hindi na sila magbebreak. Pero I was wrong, kasi
kahit mahal na mahal nila ang isa't isa, tadhana na ang humadlang. Well, hindi
literal na tadhana talaga, pero yung parents nila, yun, yun ang humadlang sa
kanila. Pinaglaban naman nila ang isa't isa pero wala eh, they still broke up.
Nakakalungkot isipin noh? Inggit na inggit nga ako sa love story nila eh. But I
just wonder what will happen kung in different time sila nagkita, nagkakilala, at
nagka-ibigan? I mean, siguro kapag nagtagpo yung landas nila ng wala ng hahadlang
sa kanila, sigurado na akong perfect na talaga sila para sa isa't isa. But they
can't change it anymore. They already met, they became friends, they had a
relationship, and they broke up. Masakit yun para sa kanila dahil sobrang mahal
nila ang isa't isa pero pinipigilan naman sila ng tadhana. Alam niyo ba yung
pakiramdam nun? Yung gusto mong makasama yung taong mahal mo, pero lahat nalang
humahadlang? Masakit yun prend, masakit. Alam ko hindi ako yung nasa posisyon nila
pero I can also feel their pain because I can see pain in their eyes, at nung
nakita ko yung mga yun, naramdaman ko talagang nahihirapan sila. Kaya kayo, kung sa
tingin niyo natagpuan niyo na yung 'other half', 'soul mate', o kung ano mang gusto
niyong itawag sa kanila, sana nasa tamang pagkakataon na kayo. :) Sana legal kayo,
sana tanggap siya ng pamilya mo, at sana tanggap ka rin ng pamilya niya. Sana
walang humadlang sa inyo. Sana right love at the right time kayo. Sana wag kayong
masaktan. :)
Taking risks to fall in love again. Ano nga bang risks yun? Parang ganito lang yan
eh, yun yung natatakot kang mahulog pero pinilit mo parin kahit hindi mo alam kung
may sasalo nga ba sayo. Gets niyo ba? Honestly, I don't even know. HAHAHA! Pero I
think, yung risks na yun ay yung restrictions mo sa sarili mo na ikaw din ang
nagbreak. Kunwari, pinipigilan mong mahulog sa kanya, pero ang sarili mo parin ang
kusang tumalon. Pinipigilan mong isipin siya pero in the end, inisip mo parin. Mga
ganung bagay. Pero ano nga ba ang pain dun? Yun yung fear. Hindi nawawala yung fear
na yun. Kasi hindi naman porket nag-risk ka, wala ka nang takot. No, that's not it.
In fact, kapag nag-risk ka, mas lumalaki ang fear mo. Fear of rejection, fear of
being friendzoned, fear of confession, basta lahat. Minsan pa nga, kapag nagrisk
ka, nagiging paranoid ka na. Nagiging selosa/seloso, simpleng bagay lang pero hindi
mo namamalayan na lumalaki na pala. Mahirap din yung ganun. Basta isa lang ang
masasabi ko, kung magri-risk ka to fall in love AGAIN, dapat dun sa taong handa
kang saluhin kapag ikaw na mismo yung nagtulak sa sarili mo para mahulog. Dapat dun
ka sa taong naghihintay lang sayo para saluhin ka. :)
Accepting that it wasn't meant to be. Paano nga ba tanggapin yun? Paano mo
tatanggapin sa sarili mo na yung dating nag-aalaga sayo eh, may iba ng inaalagaan?
Paano mo tatanggapin sa sarili mo na yung mga dating sweet messages na tinatanggap
mo eh may iba nang tumatanggap? Paano mo tatanggapin sa sarili mo hindi na ikaw
yung mahal niya? Paano? Paano nga ba? Isipin mo palang, napakahirap na diba? Paano
pa kaya kung gagawin na? Edi sobrang hirap na. Paano mo nga ba naman kasi
matatanggap na wala na kayo kung hinahanap hanap parin siya ng puso mo diba? Yung
dating late phone call, late night text conversations, sweet gestures, surpises,
efforts, laughs, smiles, happiness, and joy. Sige nga, sino makakapagsabi sakin na
madali lang kalimutan ang mga bagay na yun agad agad? Sows! Maliliit na bagay lang
yan lung tutuusin pero sobrang pinasaya ka naman nun ng sobra diba? Sobrang sakit
kaya kapag yung nakasanayan mo, biglang mawawala. Mahirap mag adjust. Mahirap.
Mahirap dahil sa tuloy na tuloy na pagflashback ng memories. Tama? Tama! Pero ito
na nga, i-accept mo nalang na may iba na siyang dapat pasayahin ngayon. Accept the
fact that his/her time for him/her to make you happy just ended. Mahirap tanggapin
yun pero kailangan. Kasi kung hindi mo tatanggapin, hanggang kailan kamaghihintay
sa kawalan? Kung hindi gagawin, hanggang kailan ka aasa na babalik siya ulit sayo?
Minsan may mga bagay talaga na sobrang ayaw mong gawin pero kailangan. If it's not
meant to be, just learn to accept. Kasi diba, yun ngang hindi talaga meant para
sayo, napasaya ka ng todo, what more kung yung para sayo na talaga yung napunta
sayo diba? Edi sobra sobrang saya ulit yung mararamdaman mo diba? Sometimes ang
acceptance and letting go ay hindi lang para sa mga nang-iwan kundi para rin sa mga
iniwan. Kasi binibigyan na nila ulit ng chance yung sarili nila na sumaya, at
pinalaya na nila ang sarili nila sa nakaraan. :)
What ifs. Ito na, ito na ang pinakahuli. Haha. Pero para sakin, ito ang
pinakamasakit. Why? Kasi dito pumapasok ang regrets, insecurities, pain, sadness,
sorrow, at kung anu-ano pa. Bakit ko nasabi? Kasi yung what ifs naman na yan,
nangyayari lang yan kapag yung mahal mo napunta na sa iba, diba? Example: Nakita mo
yung ex mo na kasama yung bago niya tapos bigla mong naisip na "what if ako siya?",
"what if hindi dumating sa buhay niya yung babaeng/lalaking yan, ako parin kaya?",
"what if kasing ganda/gwapo niya ako?", "what if kaya kong ibigay sa kanya yung
binibigay sa kanya ng bago niya, babalik kaya siya sakin?" Oh diba? Ang daming what
ifs! Pero meron ding mga what ifs na nagiging sanhi ng hindi naexpress na feelings
dati. Yun yung naging kayo pero hindi mo man lang naparamdam ng maayos yung
pagmamahal mo para sa kanya. Mga ganun. Tapos maiisip mo, "sana pala sinabi ko na
lahat sa kanya ng nararamdaman ko habang nasakin pa siya, hindi kagaya ngayon,
hindi ko na yun masasabi sa kanya dahil may bago ng nagma-may ari sa kanya". At yun
ang masakit dun, yung hanggang what ifs ka nalang. Wala ka ng magawa. Wala na. Wala
ka ng pagkakataon at wala ka nang karapatan. Kaya kayo, hangga's nasa inyo pa yung
taong mahal niyo, pahalagahan niyo, mahalin niyo, alagaan niyo, at sabihin niyo
lagi na mahal niyo sila. Para sa huli, at least hindi kayo magsisisi dahil hindi
niyo yun nagawa. Okay? :) Tandaan niyo, lahat ng bagay may hangganan, kaya habang
nasayo pa yung mahal mo, hawakan mo, pero wag mong higpitan dahil baka masakal yan.
Hawakan mo ng sapat lang, hindi maluwag, hindi masyadong nakakasakal. Para kapag
dumating yung araw na mawawala na siya sayo, at least alam mo sa sarili mo na
lumaban ka, you showed him/her all your love, at alam mo sa sarili mo na you did
all your best. Kasalanan na siguro niya yun kung iniwan ka pa niya. Basta do your
best to keep your loved ones while they're still yours. Okay? Arasso? :) Maliwanag?
O magulo? XD
******
HI GUYS! Thank you sa nakaabot pa sa pagbabasa nitong last author's note ko sa

storyang ito. :) Haha. Salamat sa lahat ng nagsupport sakin dito. :) Na-appreciate
ko lahat ng votes, comments, feedbacks, at fans na nakuha ko dahil sa story na 'to.
May book 2 nga pala 'to. "11 wonderful things" ang title. Pero hindi ko kaagad siya
mapo-post dahil marami pa akong on-going stories. Basta may book 2 'to,
promise. :"> Oha! Kung may malulungkot na story, may masasaya din diba? :"> Kaya
sana suportahan niyo rin po yun. :"> Thank you!
11 painful things.
Started: May 23 2013
Finished: August 7, 2013

11 Painful Things

Uploaded by

Document Information

Original Description:

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

11 Painful Things

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

##################################

1. Bringing back the memory you've learned to forget.

2. Reminiscing the good times.

3. Trying to hide what you really feel.

5. Having a commitment with someone you know would not last.

6. Shielding your heart to love somebody.

7. Loving a person too much.

8. Right love at a wrong time.

9. Taking risks to fall in love again.

10. Accepting that it wasn't meant to be.

11. "What ifs"

~~Pain number 1.~~

Pain number 1: Bringing back the memory you've learned to forget.

"Hi! Good morning."

"Hello. Musta na?"

"Uy. Long time no see a? Gumaganda ka lalo. Hehe."

"Whoa! Who are you?!"

I pouted "Psh. How rude. My bestfriend doesn't even recognize me."

Aw. Nashunga pa ko. Binatukan ko nga! Haha.

"ouch naman bestfriend e. Porket nakamove on ka lang, nagiging violent ka na?"

"Hihi. Sorry bhesy. O tara na sa room. Malapit na magbell."

At sakto naman pagdating namin sa classroom, nagbell na at sakto dumating na din si

Agad akong tumayo,"Yes Ma'am?"

Owww~ Kapag sinuswerte ka nga naman! XD Haha.

Pagdating sa principal's office..

"Come in." narinig kong sinabi ni Principal kaya pumasok na ko.

"Ah sge po. Sino po ba? At saan?"

"Ah ganun po ba. Sge po. Sasamahan ko po sya."

Now Playing: Today Was A Fairytale by Taylor Swift.

"J-jake?!" Sabi ko at natanggal ko bigla yung earphones ko.

"Hi Jas." bati nya sakin at ngumiti pa.

"Oh. Kilala mo na pala ang apo ko Ms. Lopez?"

"Oh I see. Oh Apo. Ikaw na bahala ha."

*** Inside Jake's Car ***

"Jake, san tayo pupunta? At tsaka bakit sakin ka nagpasama?"

OMG. Nasa Enchanted Kingdom kami! My favorite place on Philippines!

"Whoa. Ano namang ginagawa natin dito?" I asked.

"Kailan ba ko hindi naexcite pagdating sa EK? Hahaha."

"Ha-ha-ha." I faked a laugh.

"Tara na." Then hinila niya yung kamay ko.

At ayun, bumili na kami ng ride-all-you-can na ticket at pumasok sa loob.

Napailing nalang ako at inopen ang styro na pinaglalagyan ng food ko.

"Ah t-thanks." Sabi ko pagkabalik niya ng pagkain ko. At awkwardly, nagstart na

"Haaaay! Ngayon nalang ako nakasakay sa Ferris Wheel." Sabi ni Jake.

"Really? bakit naman?"

"A-ah. Hehe. S-sabi ko nga."

"Jake, uuwi na ba tayo?"

After 1 hour na byahe..

Ang isa sa lugar na pinakagusto ko... at pinakaayaw ko rin.

"Jas, uwi na tayo." Sabi ni Jake at tumayo na siya.

"Ok." I plainly said at inihatid na niya ko sa bahay.

"Jas, we're here." Sabi ni Jake paghinto ng sasakyan.

Kaya lumabas ako ng kotse at ganun din ang ginawa niya..

"Pakabait ka dito ha? Sge alis na ko."

~~Pain number 2.~~

Pain number 2: Reminiscing the good times.

Naranasan mo na bang mainlove? Ako, OO.

Pagmamahal. Yan ang binigay ko sa ex ko. Buong pagmamahal ko ang binigay ko sa

Kailangan ko kasing i-unwind ang sarili ko.

Buong bakasyon kasi nakakulong ako sa bahay.

Kaya ito, dine-date ko naman ang sarili ko..

14 pa ng Silent Sanctuary ang pinapatugtog dito sa mall!

Naalala ko nanaman tuloy ang ex kong si Alex.

Pain number 1.

* Inside Jake's Car *

Pain number 2.

Pain number 3.

beep beep (AN: Ringtone yan ng incoming message. XD)

THE NEXT DAY

Pain number 4.