‫ده ﻗﺮن ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﻫﻔﺖﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻫﻔﺖﺑﺎر ﻋﺎﺷﻘﯽ‬

‫ﻣﺎرﮐﻮس ﺳﺠﻮﯾﮏ‬

‫ﻣﺘﺮﺟﻢ‪ :‬ﻧﺪا ﺷﺎدﻧﻈﺮ‬

‫ﺣﻖ اﻧﺘﺸﺎر اﻟﮑﺘﺮوﻧﻴﮏ ﺑﺮای ﻓﻴﺪﻳﺒﻮ ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺨﺶ اول ‪ -‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭼﻠﻪ ی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬

‫ژوﺋﻦ ‪ ۲۰۷۳‬ـ ﻣﺎه ﮔﻞ‬

‫ﯾﮏ‬
 ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻏﺮوب ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﻧﮑﺘﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ ارﯾﮏ ﺳﻮن)‪ (۱‬در ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ)‪ (۲‬ﻣﺘﻮﺟﻪ آن‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ دﭼﺎر ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽای ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ذﻫﻨﺶ را ﺗﺴﺨﯿﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﮐﻨﻮن‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻻی ﺗﻨﻬﺎ ﺗﭙﻪی ﺟﺰﯾﺮه ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﺑﻪ اﻓﻖ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻫﻨﻮز ﻣﯽدرﺧﺸﺪ و ﺑﻪوﺿﻮح‬
‫ﻣﯽﺗﻮان آن را در اﻓﻖ درﯾﺎی ﻣﺘﻼﻃﻢ دﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺰﯾﺮه در ﻣﻨﺘﻬﺎ اﻟﯿﻪ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﻗﺮار دارد‪.‬‬
‫او ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ)‪ (۳‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﺷﻮد اﻧﺘﻈﺎر را در ﻧﮕﺎه او دﯾﺪ‪ .‬ارﯾﮏ ﺗﻨﻬﺎ در ﮐﻨﺎر او‬
‫اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬
‫او ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻔﺮی ﻃﻮﻻﻧﯽ را از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫اﺗﻔﺎقﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮواز اﺳﮑﺎرﭘﻨﺲ)‪ (۴‬ﮐﺎﻣﻼ ﭘﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﻧﯿﻤﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺑﺎ‬
‫اﯾﻦﺣﺎل‪ ،‬ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪ .‬ارﯾﮏ ﺣﺪس زد ﺑﯿﺶﺗﺮ آﻧﻬﺎ ﮐﺎرﮔﺮان ﻣﻌﺪن ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫او روی ﺻﻨﺪﻟﯽاش‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺗﺬﮐﺮ‬
‫دﻫﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاهﺷﺎن را ﺧﺎﻣﻮش و ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮐﺎری را‬
‫اﻧﺠﺎم داد ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ؛ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی واندﯾﮕﺮی)‪ (۵‬در ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ را‬
‫اﻧﺘﺨﺎب و آن را ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ‪ ...‬اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را اﻧﺘﺨﺎب و آن را ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﺳﺮ درﻧﻤﯽآورد‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی واندﯾﮕﺮی ﺑﺮ اﺳﺎس ﻗﺎﻧﻮن ﺷﺶ ﻣﺮﺣﻠﻪی ﺟﺪاﯾﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ آﺷﻨﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﻋﻨﻮان روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر‪ ،‬ﺷﻐﻞ او اﯾﺠﺎب‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﮑﺎل ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط آﺷﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮد ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را اﺧﺘﺮاع ﮐﺮد‪ ،‬ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ زدن ﯾﮏ دﮐﻤﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ آدمﻫﺎی‬
‫ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﯿﺎ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺟﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﻧﺴﺨﻪی اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دﺳﺖ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﯾﺎ ﻣﮑﺎن ﺟﺪﯾﺪی ﻣﯽروی‪ ،‬آﺳﺎنﺗﺮﯾﻦ راه ﺑﺮای ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی واندﯾﮕﺮی اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ‪ .‬وﻗﺘﯽ در ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺴﯽ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از‬
‫آﺷﻨﺎﯾﺎن ﺗﻮ را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ؛ ﻣﺜﻼ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺖ ﻫﻢﮐﻼﺳﯽ ﺑﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدی‪ .‬و ﻏﯿﺮه‪ ...‬ﺑﻪ اﯾﻦ‬
‫ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬آﺷﻨﺎﯾﯽ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺳﻔﺮت ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﺎ آﺧﺮ‬
‫ﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ‪ .‬در ﺗﻤﺎم ﺳﺎلﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ارﯾﮏ در ﺳﻔﺮﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ دور‬
‫دﻧﯿﺎ‪ ،‬از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی واندﯾﮕﺮی اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل اﺗﻔﺎق ﻧﯿﻔﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ او‬
‫در ﺑﯿﻦ ﺻﺪﻫﺎ آدم ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬دوﺳﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد ﭘﯿﺪا ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ‪ ،‬ﻣﺒﻬﻮت و ﮔﯿﺞ‪ ،‬ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺴﺨﻪی ﺟﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﯾﺮادی دارد‪.‬‬
‫ﮔﻮﯾﯽ اﺗﻔﺎق ﺑﺪی اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از روی ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دزدﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺷﻖ و رق ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺸﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻌﺪﻧﭽﯽﻫﺎی ﺧﺸﻦ‪.‬‬
‫ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮐﺎر و اﺿﻄﺮاب را ﻣﯽﺷﺪ در ﭼﻬﺮهﻫﺎﯾﺸﺎن دﯾﺪ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎ ﭘﻮﺳﺘﺸﺎن را ﭘﯿﺮ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪﻧﺪرت ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪارﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺋﻢ در راﻫﺮوی‬
‫ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺗﻌﺎرف ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاهﺗﻮن رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﯿﻦ‪ ،‬آﻗﺎی ﺳﻮن‪.‬‬
‫او ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﯾﮑﯽ از ﻣﻬﻤﺎﻧﺪارﻫﺎ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﻧﺎم او را درﺳﺖ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش را ﺧﺎراﻧﺪ و ﻣﻮﻫﺎی ﻗﻬﻮهای ﺗﯿﺮهاش را از ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﮐﻨﺎر زد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻓﻘﻂ ﭼﯽ‪ ،‬آﻗﺎی ﺳﻮن؟‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﭼﺮا ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﺳﺎﻣﯽ ﻫﯿﭻﮐﺪام از ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎی‬
‫ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ را در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی ﺗﻠﻔﻨﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ؟ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻫﯿﭻﯾﮏ از‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻫﯿﭽﯽ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ‪ .‬ﭘﺮواز ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻦ‪ ،‬آﻗﺎی ﺳﻮن‪.‬‬
‫***‬
‫او ﭘﺮواز ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﯾﮏراﺳﺖ ﺑﻪﻃﺮف ﺷﻤﺎل رﻓﺖ و در ﺗﻤﺎم ﻣﺴﯿﺮش‪ ،‬از روی ﺳﻮاﺣﻞ‬
‫درﯾﺎ ﻋﺒﻮر ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻨﻈﺮهی زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﮑﺴﺘﮕﯽﻫﺎﯾﯽ روی ﺧﻂ ﺳﺎﺣﻞ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ؛ درﯾﺎی ﺑﯽﮐﺮان‪ ،‬آﺑﯽ ﺗﯿﺮه ﺑﻮد و‬
‫ﺻﺨﺮهﻫﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی و ﻗﻬﻮهای‪ ،‬ﺳﺎﺣﻞ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺸﮑﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﺑﺎﻻﯾﯽ‬
‫ﺗﻨﺪی ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و آن ﺳﻮی ﺟﻨﮕﻞ‪ ،‬ﻗﻠﻪﻫﺎی ﺧﺸﮏ و ﺑﯽدرﺧﺖ‬
‫ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻇﻬﺮ‪ ،‬ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ در اﺳﮑﺎرﭘﻨﺲ ﻓﺮود آﻣﺪ و ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ارﯾﮏ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﯿﺶﺗﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻌﺪن ﺑﺰرگ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﺻﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎر‪ ،‬راﻫﻨﻤﺎی ﻣﺴﯿﺮ را ﮐﻪ ﺑﻪ او داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﺟﯿﺒﺶ ﺑﯿﺮون آورد‬
‫و ﭘﯿﺎده ﺑﻪﻃﺮف ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل رﻓﺖ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﺳﻮار ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺨﺎر ﺷﺪ و ﺳﻔﺮ ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ‬
‫را ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ آﻏﺎز ﮐﺮد‪.‬‬
‫او اﻃﻼﻋﺎت ﮐﻤﯽ درﺑﺎرهی آﻧﺠﺎ دارد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺷﺎﯾﻌﺎت زﯾﺎدی درﺑﺎرهی آن ﺟﺰﯾﺮه ﺳﺮ زﺑﺎنﻫﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﺮ‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬دﻟﯿﻞ او از اﯾﻦ ﺳﻔﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﯿﺰی درﺑﺎره آﻧﺠﺎ دﺳﺘﮕﯿﺮش ﺷﻮد‪.‬‬
‫درﺑﺎرهی ﺟﺰﯾﺮه اﻃﻼﻋﺎت زﯾﺎدی در اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬درﺑﺎرهی زﻣﺎن ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺨﺎر‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ﻏﺮوب ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﺑﺎﻻ آﻣﺪن ﻣﺎه ﻫﻢ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ در دﺳﺘﺮس‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﺎرﯾﺨﭽﻪی ﻣﺨﺘﺼﺮی درﺑﺎرهی داد و ﺳﺘﺪ ﻣﺎﻫﯽ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ‬
‫دﯾﮕﺮ ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺷﺎﯾﻌﺎت اﺳﺖ و ﺑﺲ‪...‬‬
‫ﻧﻪ از ﮔﺰارش دﺳﺖاول ﺧﺒﺮی اﺳﺖ و ﻧﻪ از ﻣﻨﺒﻊ اﺻﻠﯽ ﮔﺰارشﻫﺎ‪ .‬ﺻﻔﺤﺎﺗﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻃﻼﻋﺎت ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﺑﻪﺷﮑﻞ ﺟﺪﯾﺪی ﻣﻄﺮح ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و از ﻣﻨﺎﺑﻊ‬
‫ﭘﺮاﮐﻨﺪهای ﺟﻤﻊآوری ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬اﻃﻼﻋﺎت ﮐﻤﯽ ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﺪن در اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ اﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﮑﺘﻪی‬
‫ﻋﺠﯿﺐ دﯾﮕﺮی درﺑﺎرهی اﯾﻦ ﻣﮑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﻨﯿﺪهﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺷﺎﯾﻌﺎت‪ ،‬داﺳﺘﺎنﻫﺎ و ﮔﻤﺎﻧﻪزﻧﯽﻫﺎﺳﺖ و‬
‫زﻣﺰﻣﻪﻫﺎی دﺳﺖ و ﭘﺎﺷﮑﺴﺘﻪای درﺑﺎرهی اﺳﺮار ﺟﺰﯾﺮه وﺟﻮد دارد؛ ﺟﺰﯾﺮهای‬
‫ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺶ ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ در آن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫دو‬

‫ارﯾﮏ ﺳﻮن ﺑﻪ ﻋﺸﻖ در ﻧﮕﺎه اول اﻋﺘﻘﺎدی ﻧﺪارد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎورش را اﺻﻼح ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ذﻫﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎریاش‬
‫اﺻﻼح ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺎور ﻗﺪﯾﻤﯽاش ﭘﺎک و ﺑﺎور ﺟﺪﯾﺪی ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ آن ﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﻋﺸﻖ در ﻧﮕﺎه اول اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺖ؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﻧﯽ ﺟﻮان ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻣﺮﻟﯽ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎی روﺷﻨﺶ ﺟﻠﻮ ﯾﮑﯽ از ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﯽﺧﻨﺪد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﻟﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺮای ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺎﺳﺦ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪای‪ ،‬در دل‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪای ﺗﻮﺑﯿﺦآﻣﯿﺰ ﺑﺮای ﺧﻮدش‬
‫ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ؛ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮف ﻧﺰده‪ ،‬ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‬
‫ﻣﺰهﭘﺮاﻧﯽ ﮐﻨﺪ و ﻃﻮری اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ادا ﮐﺮده‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ ﻓﺮد دﯾﮕﺮی اﯾﻦ را ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎراﻧﺪاز اﯾﺴﺘﺎده و ﮐﻮﻟﻪﭘﺸﺘﯽ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‪،‬‬
‫ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺨﺎر از ﺑﺎراﻧﺪاز ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎی اوﻟﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ‬
‫در ﺑﺎرﯾﮑﻪراهﻫﺎی ﺟﺰﯾﺮه ﻏﯿﺐ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺳﻮت و ﮐﻮر اﺳﺖ‪.‬‬
‫زن ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﻧﺎم داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﯿﻢدور ﻣﯽزﻧﺪ و ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و آن‬
‫وﻗﺖ ارﯾﮏ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺮوه ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﻫﻤﺮاﻫﺎن او ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﭘﯿﺮﻣﺮدی اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺗﻮر)‪ (۶‬ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫و دﺳﺘﺶ را دراز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎ او دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ و ﮐﻤﯽ اﺣﺴﺎس ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﯿﻦ ﻣﻦ دارم ﻣﯿﺎم اﯾﻦﺟﺎ؟‬
‫ﺗﻮر ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ راﺳﺘﺶ‪ ،‬ﻣﺎ از اوﻣﺪن ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎزدﯾﺪﮐﻨﻨﺪهﻫﺎی زﯾﺎدی اﯾﻦﺟﺎ‬
‫ﻧﻤﯿﺎن‪ .‬ﺧﺒﺮ ورود ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺎ رﺳﯿﺪ و ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺘﻮن اوﻣﺪﯾﻢ‪ ،‬آﻗﺎی‪...‬‬
‫ﺳﻮن؟‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬درﺳﺘﻪ‪ .‬ارﯾﮏ ﺳﻮن‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﯾﮑﯽ از اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬او ﺻﻮرﺗﯽ دراز دارد ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ‬
‫آبوﻫﻮا آنﻗﺪر آﻓﺘﺎبﺳﻮﺧﺘﻪ و زﻣﺨﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮان ﺳﻦ او‬
‫را ﺣﺪس زد و ارﯾﮏ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮑﯽ از ﭼﺸﻢﻫﺎی او اﯾﺮاد دارد‪ .‬ﻫﺎﻟﻪای دور‬
‫ﭼﺸﻢ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ دﯾﺪ ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻮر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬
‫ﺗﻮر ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺳﻮن؟ ﻫﻤﻮن ﺧﻮﻧﻮادهای ﮐﻪ از ﻣﺆﺳﺴﺎن ﮐﻠﯿﺴﺎی ﻣﺪرن ﺑﻮدن؟‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
 ‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﯾﮑﯽ از اوﻧﺎ ﺑﻮدن‪.‬‬
‫ﻣﮑﺜﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ اوﻧﺎ رو ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﮐﺮدم و ﺗﻨﻬﺎﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﭼﺮا اﺳﻢ ﻓﺎﻣﯿﻠﺘﻮ ﻋﻮض ﻧﮑﺮدی؟ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﮑﺜﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ دﻻﯾﻞ زﯾﺎدی ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر دارم‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ اوﻧﺎ اﺣﺘﺮام ﻣﯽذارم‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪ اﯾﻦ ﮔﻔﺖوﮔﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺮش را ﮐﻤﯽ ﮐﺞ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دوﺑﺎره ﻣﻮﻫﺎ‬
‫ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬ارﯾﮏ ﻣﺘﻮﺟﻪ او ﻣﯽﺷﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬در دام ﻋﺸﻖ دﺧﺘﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮش‬
‫ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن دﺧﺘﺮ‬
‫ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺆﺳﺴﺎن ﮐﻠﯿﺴﺎی ﻣﺪرن ﭼﻪ ﻋﻘﺎﯾﺪی داﺷﺘﻦ؟‬
‫ـ ﺑﻌﻀﯽ از ﻋﻘﺎﯾﺪ و ﺑﺎورﻫﺎﺷﻮن ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﻦ؛ اﻣﺎ ﺑﻌﻀﯽ از ﻋﻘﺎﯾﺪﺷﻮن ﻫﻢ‬
‫ﺑﺮ اﺳﺎس اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻦ و ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺑﺪن و ﻏﯿﺮه‪ .‬اوﻧﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدن ﻫﺮ اﺳﻤﯽ ﻗﯿﺪ و ﻧﺸﻮﻧﻪای داره و اﺳﺎﻣﯽ‬
‫ﭘﺮ از ﻣﻌﻨﯽ و ﻣﻔﻬﻮم ﻫﺴﺘﻦ و ﻣﯽﺷﻪ از اوﻧﺎ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺳﻼﺣﯽ ﺑﺮای ﭘﯿﺶداوری‬
‫و ﻓﺨﺮﻓﺮوﺷﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد‪ .‬از ﻧﻈﺮ اوﻧﺎ‪ ،‬ارﻗﺎم‪ ،‬ﻣﺘﺪاول و ﻋﺎدی ﻫﺴﺘﻦ‪،‬‬
‫ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارن و ﺧﻨﺜﯽ ﻫﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺳﺮش را ﮐﺞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ارﯾﮏ اﺣﺴﺎس ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او‬
‫ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ آﻗﺎی ﺳﻮن‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﮐﻠﻤﺎت ﻣﻔﻬﻮم دارن؛ ﺑﻪﺧﺼﻮص اﺳﻢﻫﺎ؛ ﺣﺘﯽ اﺳﺎﻣﯽ‬
‫ﺟﺪﯾﺪ؛ ارﻗﺎم ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪...‬‬
‫ارﯾﮏ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪازد‪.‬‬
‫ـ ﻗﺒﻼ اﺳﻢ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺗﻮن ﭼﯽ ﺑﻮده؟‬
‫ارﯾﮏ وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ درﺑﺎرهی ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪،‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ را ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻮر‪،‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ و دو زن و ﻣﺮد دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه آﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ او‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺑﺎزدﯾﺪﮐﻨﻨﺪهﻫﺎ اﯾﻦﻗﺪر دوﺳﺘﺎﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ؟‬
‫ﺗﻮر ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎزدﯾﺪﮐﻨﻨﺪهﻫﺎی زﯾﺎدی اﯾﻦﺟﺎ ﻧﻤﯿﺎن‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﻮر‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﯽ واﺿﺢ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﺆاﻟﺶ ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از‬
‫اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯽﮔﺬرد‪.‬‬
‫ﺗﻮر در اداﻣﻪ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
 ‫ـ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ اوﻣﺪﯾﻦ؟‬
‫ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ارﯾﮏ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺟﻮاب او را ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﻣﺎﻧﻌﺶ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ دروغ ﻧﮕﻮﯾﺪ و ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎﯾﯽ از روش‬
‫ﺳﺎدهای اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﺸﯽ از ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻣﯽﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫او ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدﻫﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎرم‪ .‬ﺳﺮدﺑﯿﺮ روزﻧﺎﻣﻪی ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاد ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو درﺑﺎرهی‬
‫ﺟﺰﯾﺮهی ﺷﻤﺎ ﺑﺪوﻧﻪ‪ .‬اون ﺷﻨﯿﺪه ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬ﻗﺸﻨﮓ و اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﯿﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﻤﺎم ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﻌﺎرﻓﻪ و ﺧﻮشآﻣﺪﮔﻮﯾﯽ‪ ،‬ﺑﻪ دوراﻫﯽ ﻣﯽرﺳﻨﺪ؛ ﯾﮑﯽ از ﻣﺴﯿﺮﻫﺎ دور‬
‫ﺧﻂ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ و دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﻻﯾﯽای ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﺐ ﻣﻼﯾﻤﯽ دارد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ زﯾﺒﺎ ﺑﺎ رﻧﮓﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ؛ رﻧﮓﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻗﺮﻣﺰ‬
‫ﺗﯿﺮه‪ ،‬آﺑﯽﮐﻢرﻧﮓ و زرد ﭘﺮرﻧﮓ‪ .‬اﻃﺮاف ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎی ﮔﻞ رز و درﺧﺖﻫﺎی‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬زﻧﺒﻮرﻫﺎ در ﻫﻮا وزوز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‪ ،‬ﻣﻮجﻫﺎی اﻗﯿﺎﻧﻮس آﺑﯽ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎی اﻃﺮاف ﺳﺎﺣﻞ‬
‫ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ و ﺻﺪای ﺑﺮﺧﻮردﺷﺎن ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﺑﻪ ﮐﻮﻟﻪﭘﺸﺘﯽ ارﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ و ﭼﻪ ﻣﺪت اﯾﻦﺟﺎ ﻣﯽﻣﻮﻧﯿﻦ؟‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
 ‫ﺳﻪ‬

‫ارﯾﮏ ﺳﻮن ﻫﻤﺮاه ﺗﻮر و ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل او آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در‬
‫ﺧﺎﻧﻪای ﭼﻮﺑﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ در ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬ﺑﻪﻃﺮف ﺟﻨﻮب ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮر ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮای ﺑﻤﻮﻧﯽ‪ ،‬آﻗﺎی ﺳﻮن؟‬
‫ـ ﻟﻄﻔﺎ ﻣﻨﻮ ارﯾﮏ ﺻﺪا ﺑﺰن‪.‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮای ﺑﻤﻮﻧﯽ‪ ،‬ارﯾﮏ؟‬
‫ـ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﻫﺘﻞ ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪...‬‬
‫ارﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪی او را ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﺮد‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎزدﯾﺪﮐﻨﻨﺪهﻫﺎی زﯾﺎدی اﯾﻦﺟﺎ ﻧﻤﯿﺎن؛ اﻣﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣﻬﻤﻮنﺧﻮﻧﻪ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ﺗﻮر ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬اﯾﻦﺟﺎ ﻣﻬﻤﻮنﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪارﯾﻢ؛ اﻣﺎ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺮات ﺗﺮﺗﯿﺐ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو‬
‫ﻣﯽدﯾﻢ‪ .‬ﺗﻮ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪی ﻣﻦ ﺑﻤﻮﻧﯽ‪ .‬ﺗﺎ ﯾﻪ ﺟﺎی درﺳﺖ و‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺮات ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﺎی ﻣﯽﺧﻮرﯾﻢ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ در ﻣﺴﯿﺮی ﺑﺎرﯾﮏ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻫﻮموی)‪ (۷‬ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﺗﺪرﯾﺞ ﺷﯿﺐ آن‬
‫ﮐﻢﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻮاره ﺑﻪﻃﺮف ﺟﻨﻮب ﺟﺰﯾﺮه اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ .‬در دو ﻃﺮف‬
‫ﻣﺴﯿﺮ‪ ،‬ﺑﺎﻏﭽﻪﻫﺎ و ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ زﯾﺒﺎ‪ ،‬و ﺳﻤﺖ راﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﯿﺎن درﺧﺖﻫﺎ‪،‬‬
‫ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎﯾﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪﻃﻮر ﭘﺮاﮐﻨﺪه دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ‬
‫ﻣﺴﯿﺮﺷﺎن را ﻣﯽﺑﺴﺘﻨﺪ و ﮔﺎﻫﯽ راه ﭘﺮﭘﯿﭻ و ﺧﻢﺗﺮ و ﺑﺎرﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﯿﻦ راه‪،‬‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ آﺑﯽ ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮﺷﺎن را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ راه ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ارﯾﮏ اﻓﺮادی را دﯾﺪ ﮐﻪ در ﺑﺎغﻫﺎی ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و از ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻋﺼﺮﮔﺎﻫﯽ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ و‬
‫آبﻣﯿﻮه ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺷﺎم ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ و ﻧﺎم ﺗﻮر را ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪ ،‬ﺻﺪا ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ده دﻗﯿﻘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻘﺎﻃﻌﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ؛ از آﻧﺠﺎ ﻫﻮموی ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ دﯾﮕﺮی ﻣﻨﺸﻌﺐ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺮاسوی)‪ (۸‬ﻧﺎم داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﺑﻪ ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪی ﺟﺰﯾﺮه ﮐﻪ ارﯾﮏ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﺷﺎره ﮐﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اونﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪی ﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫از ﺗﭙﻪای ﮐﻢﺷﯿﺐ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻨﺪ و ارﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪی ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺰرگ و ﺳﯿﺎﻫﯽ را دﯾﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺗﻔﺎوت ﻋﻤﺪهای ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪی ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ آﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮد و‪ ...‬ارﯾﮏ‬
‫دﻧﺒﺎل ﮐﻠﻤﻪی ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻨﺎکﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ اﯾﻦﺟﺎ ﻣﺮﮐﺰ ﺟﺰﯾﺮهﺳﺖ‪ ،‬ارﯾﮏ‪ .‬ﺧﻮش اوﻣﺪی‪.‬‬
‫***‬
‫ارﯾﮏ در ﺧﺎﻧﻪی ﺗﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ را دور ﻟﯿﻮان ﺳﻔﺎﻟﯽ‬
‫ﭼﺎی ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫دو زن ﺧﻮد را ﻣﺎﯾﺎ)‪ (۹‬و ﺟﯿﻦ)‪ (۱۰‬ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺟﻮانﺗﺮ از ﺗﻮر و ﻣﺴﻦﺗﺮ‬
‫از ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو ﮐﻢﺣﺮف و ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪی ﺑﺰرگ‬
‫ﺗﻮر ﭼﺎی درﺳﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬رﻓﺘﺎرﺷﺎن دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮد دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻨﺮﯾﮏ)‪ (۱۱‬ﻧﺎم‬
‫داﺷﺖ‪ .‬او ﻫﻢ ﺟﻮانﺗﺮ از ﺗﻮر ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽﺷﺪ در اﯾﻦﺑﺎره ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ‬
‫رﺳﯿﺪ‪ .‬ارﯾﮏ ﺣﺪس زد زﻧﺪﮔﯽ در ﺟﺰﯾﺮهای ﻣﺜﻞ ﺑﻠﺴﺪ‪ ،‬ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ‬
‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﺷﺎﯾﺪ ﺷﺎﯾﻌﺎت درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺮدم ﻣﺪتﻫﺎی ﻣﺪﯾﺪی‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮر ﺻﺪ و ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ و ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ‬
‫دﺳﺖﮐﻢ ﻧﻮد و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪت ﺑﻬﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎی ﺑﻠﺴﺪ ﻫﺴﺘﯿﻢ و‪...‬‬
‫ﺗﻮر ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﺮﻓﻪاش آنﻗﺪر ﺑﯽﺻﺪا ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﺳﺮﻓﻪ‬
‫ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﺮﯾﮏ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﮑﺚ و ﺣﺮﻓﺶ را اﺻﻼح ﮐﺮد‪:‬‬
‫ـ در واﻗﻊ ﺗﻮر رﺋﯿﺲ ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎی ﺟﺰﯾﺮهﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش و ﻣﺎﯾﺎ و ﺟﯿﻦ اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎی ﺟﺰﯾﺮه ﻫﺴﺘﯿﻢ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﮐﺎﻓﯿﻪ از ﯾﮑﯽ از ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮای‪ .‬ﻣﺎ در‬
‫ﺧﺪﻣﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ دارﯾﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺧﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ ﻣﺮﻟﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد؛ ﻧﻪ آن زﯾﺒﺎﯾﯽای ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻮام اﺳﺖ‪ .‬زﯾﺒﺎﯾﯽ او‬
‫ﺧﺎرقاﻟﻌﺎده ﺑﻮد؛ ﻃﻮری ﮐﻪ ارﯾﮏ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل زﻧﯽ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ او ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻏﯿﺮ از‬
‫اﯾﻦ‪ ،‬ﭼﯿﺰی در ﺻﻮرت و ﭼﺸﻢﻫﺎی دﺧﺘﺮ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎ‬
‫ﻧﮕﺎه دﺧﺘﺮ ﺗﻼﻗﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ رﺳﯿﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﻬﻤﯿﺪ آن ﭼﯿﺴﺖ‪ .‬او‬
‫ﭼﻬﺮهی دﺧﺘﺮ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ؛ ﮔﻮﯾﯽ دوﺳﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽاش را دﯾﺪه ﮐﻪ ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﯿﺶ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻓﮑﺮ دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ رﺳﯿﺪ؛ ﻓﮑﺮی ﮐﻪ آزارش‬
‫ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﺳﺮش ﮔﯿﺞ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪم‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪم‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻗﺒﻞ از‬
 ‫ﺧﻮاب‪ ،‬ﯾﻪ ﮐﻢ ﻫﻮا ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﻣﯽﺷﻪ‪...‬؟‬
‫ﺗﻮر ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬
‫ـ اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﭼﺮا ﯾﻪ ﮔﺸﺘﯽ اﯾﻦ دور و ﺑﺮ ﻧﻤﯽزﻧﯽ؟ وﻗﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪت آﻣﺎده ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻣﯿﺎﯾﻢ و‬
‫ﭘﯿﺪات ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ زﯾﺎد از اﯾﻦﺟﺎ دور ﻧﺸﻮ‪.‬‬
‫***‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪای ﮐﻮﭼﮏ اﻣﺎ ﺷﯿﺒﺪار ﺑﻪ ﻧﺎم آوتﻟﻮک)‪ ،(۱۲‬رو ﺑﻪ ﻏﺮب ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ‬
‫و ﺧﻮرﺷﯿﺪ در ﺣﺎل ﻏﺮوب را ﺗﻤﺎﺷﺎ و ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﯿﺮی ﮐﻪ ﭘﯿﻤﻮده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮشﺳﺎﺧﺖﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪای ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎی اﻧﺒﻮه ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﺪ و از آﻧﺠﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻧﻤﯽرﻓﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ‬
‫ﻗﺪم از ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪه و ﺑﻪﻃﺮف ﺻﺨﺮهﻫﺎﯾﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ از دل زﻣﯿﻦ‬
‫ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدﻧﺪ و از آﻧﺠﺎ ﻧﻮک درﺧﺖﻫﺎی ﺟﻨﮕﻞ را ﻣﯽﺷﺪ دﯾﺪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﺆاﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮر درﺑﺎرهی ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ و‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد از آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده‪ ،‬ﺳﺎلﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛‬
‫ﮔﻮﯾﯽ آﻧﻬﺎ ﻣﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻧﻤﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﺳﺖﮐﻤﯽ از ﻣﺮدهﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫او ﺳﺎلﻫﺎ آﻧﻬﺎ را ﻧﺪﯾﺪه و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺣﺮف ﻧﺰده ﺑﻮد؛ ﯾﻌﻨﯽ از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ آنﻗﺪر ﺑﺰرگ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک و ﺑﻪﺗﻨﻬﺎﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽاش را اداره ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺮد ﮐﯿﺴﺖ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭘﺮﯾﺸﺎن و ﻧﮕﺮان اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ارﯾﮏ ﻣﯽداﻧﺪ‬
‫ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی در ﻧﮕﺎه اوﺳﺖ‪ .‬آن ﻣﺮد ﻏﯿﺮ از ﮐﻤﮏ ﺑﻪ او‪ ،‬ﻗﺼﺪ دﯾﮕﺮی ﻧﺪارد‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد ارﯾﮏ از ﺟﺎﻧﺐ او اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﮐﻨﺪ؟‬
‫ﻓﮑﺮی ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪی ﺗﻮر آزارش داده ﺑﻮد‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ ﺧﻄﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او‬
‫ﭼﻬﺮهی ﻣﺮﻟﯽ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫او را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل در زﻧﺪﮔﯽاش‬
‫ﻣﺮﻟﯽ را ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ را ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آن ﺑﯿﻨﺪازد و دوﺑﺎره ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی‬
‫واندﯾﮕﺮی را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮑﺘﻪی ﻋﺠﯿﺐ دﯾﮕﺮی ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺗﻠﻔﻨﺶ اﺻﻼ‬
‫آﻧﺘﻦ ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ او ﺷﻨﯿﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﻌﻀﯽ ﻣﮑﺎنﻫﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاه آﻧﺘﻦ ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ آن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺑﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪی ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ و ﺷﯿﺸﻪای ﮔﺮانﻗﯿﻤﺖ و ﺑﻪدردﻧﺨﻮری ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪﻧﺶ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻟﺮزه ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی واندﯾﮕﺮی ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ ﮐﻤﮏ آن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ دوﺳﺘﺎن و‬
‫آﺷﻨﺎﯾﺎﻧﺶ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ و از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ آﯾﺎ ﺑﺪون ﺗﻠﻔﻨﺶ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﮐﺎری را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ؟‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﻓﻖ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ در اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻗﺒﻼ ﻣﺮﻟﯽ را ﺟﺎﯾﯽ دﯾﺪه‬
 ‫اﺳﺖ؛ اﻣﺎ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﻓﺮاﺗﺮ از اﯾﻦ اﺣﺴﺎس‪ ،‬آﺷﻔﺘﻪاش ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪام ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ؟‬
‫***‬
‫ـ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ اون ﺗﻠﻔﻦ اﯾﻦﺟﺎ ﮐﺎر ﺑﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ از ﺟﺎ ﻣﯽﭘﺮد و ﺳﺮش را ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ و ﻣﺮﻟﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻨﺶ را ﺗﻮی ﺟﯿﺒﺶ ﻣﯽﮔﺬارد‪ .‬وﻗﺘﯽ او‬
‫ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ارﯾﮏ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه و در دل آرزو ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﺎش ﻓﺮﺻﺖ ﺑﯿﺶﺗﺮی‬
‫داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ دارد‪ ،‬ﭘﯽ ﺑﺒﺮد‪ .‬اﻓﺴﻮس ﻣﻮﻓﻖ‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر اﯾﻦ وﺿﻊ رو ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ؟ ﺑﺪون‬
‫ﺗﻠﻔﻦ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺧﻨﺪهﮐﻨﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺎﯾﻢ‪ .‬اﯾﻦﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﺮق داره‪.‬‬
‫ـ ﻣﺜﻼ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪارﯾﻦ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺶ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارن‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ درﺑﺎرهی ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﻣﺮدم اﯾﻦﺟﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻨﺰﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﮐﻤﯿﺎب ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﻪﺟﺎی ﺑﻨﺰﯾﻦ از ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪای اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﭼﺮا ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﻨﺰﯾﻦ ﺑﺮای ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﺑﺎ‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ؛ ﻣﺎﺷﯿﻦ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاه؛ اﮐﻨﻮن ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺨﺎر ﻣﺎ اوﻣﺪی اﯾﻦﺟﺎ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﺎم اﯾﻦﺟﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﻪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﺮواز ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﺰاران ﮔﺎﻟﻦ‬
‫ﺳﻮﺧﺖ رو ﻣﯽﺑﻠﻌﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺑﻠﯿﻄﯽ ﮐﻪ ﻗﯿﻤﺖ آن‪ ،‬ﮔﻮاﻫﯽ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺰﯾﻨﻪای ﮐﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮده‪ ،‬ارزﺷﺶ را داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﮐﻢﺟﻤﻌﯿﺘﻪ‪ .‬اﯾﻦﺟﺎ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﺎ ﭘﯿﺎده‬
‫رﻓﺖوآﻣﺪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﮔﻪ واﻗﻌﺎ ﮐﺎر ﻓﻮری ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ دوﭼﺮﺧﻪی ﮐﺴﯽ‬
‫رو ﻗﺮض ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺟﻠﻮ ﺧﻨﺪهاش را ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﭼﻬﺮهی ﺟﺪی ﻣﺮﻟﯽ او را ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﺪ او ﻗﺼﺪ دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ارﯾﮏ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﯾﺎ اﮔﺮ ﻫﻢ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦﻃﻮر ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽداد‪.‬‬
‫ﺑﻪ آﺳﻤﺎن اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻏﺮوب ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬در آﺳﻤﺎن آﺑﯽ‪ ،‬ﻣﺎه ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮐﺮهای ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ‬
‫دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ـ اﯾﻦ‪ ،‬ﻣﺎه ﮔﻠﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدﻫﺪ‪:‬‬
‫ـ اﺳﻢ ﻗﺪﯾﻤﯽ اﯾﻦ ﻣﺎه‪ ،‬ﻣﺎه ﮔﻠﻪ‪ .‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ رﻧﮓ ﻣﺎه ﺻﻮرﺗﯿﻪ؟‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎ او ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ آره‪ ،‬دﻗﯿﻘﺎ ﺻﻮرﺗﯿﻪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﺎه ﻗﺪﯾﻤﯽ‪ ،‬ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬اﺳﺮارآﻣﯿﺰ و‬
‫ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻗﺴﻤﺘﯽ از آﻫﻨﮕﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ را زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ و ﻫﯿﭻﯾﮏ از ﺷﻤﺎ آنﻗﺪر ﺑﻠﻨﺪﻗﺎﻣﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎه ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﺮ ﻫﻤﻪی ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺗﺎﺑﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮﻧﻪات آﻣﺎدهﺳﺖ‪ .‬دﯾﺮوﻗﺘﻪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪای‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ و ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻫﺴﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ رو در‬
‫اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻦ ﺗﺎ ﺗﻮش ﺑﻤﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎﯾﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫و در اداﻣﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﯾﻪ اﺗﺎق ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﺑﺖ زﺣﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪﯾﻦ‪ ،‬ﻫﺮﻗﺪر ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ‪،‬‬
‫ﭘﻮل ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎی ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻨﺎر ﭼﻤﻨﺰار ﺑﺮای ﺷﻤﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ‪.‬‬
‫اونﺟﺎ راﺣﺘﻪ‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﮐﺎر دﯾﮕﻪای ﻫﻢ از دﺳﺘﻤﻮن ﺑﺮﻣﯿﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﯿﻦ‪.‬‬
‫در ﺑﺎرﯾﮑﻪراهﻫﺎ ﺑﻪ راه ﻣﯽاﻓﺘﻨﺪ و ارﯾﮏ داﺋﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﯾﺎدآوری‬
‫ﮐﻨﺪ ﺷﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎورش ﺳﺨﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻮا ﻣﺜﻞ روز روﺷﻦ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦﻃﻮری دﭼﺎر اﺧﺘﻼل ﺧﻮاب ﻧﻤﯽﺷﯿﻦ؟ اﯾﻦﺟﺎ ﻫﻤﻪاش روزه؟‬
‫ـ اﺻﻼ ﻓﮑﺮﺷﻮ ﻧﮑﻦ! ﻣﺎ ﻫﻢ روشﻫﺎی ﺧﻮدﻣﻮﻧﻮ دارﯾﻢ‪ .‬از ﭘﺮدهﻫﺎ و ﮐﺮﮐﺮهﻫﺎی‬
‫ﮐﻠﻔﺖ و ﺗﯿﺮه اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﭼﺎی‪ .‬ﭼﺎی ﮐﻤﮏ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﯽ‪ ...‬اﯾﻦﺟﺎﺳﺖ‪.‬‬
 ‫او ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﺟﺪﯾﺪ ارﯾﮏ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪی ﭼﻮﺑﯽ آﺑﯽ و ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﺳﻠﯿﻘﻪای اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻏﭽﻪای زﯾﺒﺎ ﺑﺎ ﭼﻤﻦﻫﺎی‬
‫ﻫﺮسﺷﺪه و ﺑﻮﺗﻪﻫﺎی ﮔﻞ رز دارد‪ .‬ﭘﯿﭻ اﻣﯿﻦاﻟﺪوﻟﻪ از دﯾﻮار ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ و ﺗﺎ‬
‫ﭘﻨﺠﺮهی ﻃﺒﻘﻪی دوم ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎم ﺑﻘﯿﻪ ﮔﻞﻫﺎ را ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪ .‬اﺳﻢ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫روی دروازهی آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ :‬ﭼﻨﮕﺎل‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﻪ اﺳﻢ ﻋﺠﯿﺒﯽ‪.‬‬
‫ـ اﯾﻦ اﺳﻢ رو از ﯾﻪ زﺑﻮن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﺳﻢ ﯾﻪ ﻧﻮع ﻗﺎﯾﻖ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی‬
‫ﺑﻮده‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬ﭼﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯽاش ﻣﯽاﻧﺪازد و ﻋﻄﺴﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﮔﺮدهاﻓﺸﺎﻧﯽ ﮔﻼ‪.‬‬
‫و دوﺑﺎره ﻋﻄﺴﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻋﺎﻓﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ دﯾﮕﻪ اﯾﻨﻮ ﻧﮕﻮ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا؟‬
‫ـ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬ﻫﯿﭻﮐﺲ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻧﻤﯽﮔﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ‪ ...‬اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪﺷﮕﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﻋﺠﯿﺐ!‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ از ﺗﻔﺎوتﻫﺎی ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﯽرود‪ .‬ارﯾﮏ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯽرود ﺗﺎ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ‬
‫ﺑﮕﻮﯾﺪ؛ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ارزش ﮔﻔﺘﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪای ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ ﻧﻤﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽرود‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﺐﺑﺨﯿﺮ‪ ،‬ارﯾﮏ ﺳﻮن‪ .‬در ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎزه‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻨﺎر در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﺑﻌﺪ ﻏﯿﺐ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎی او ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد؛ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻠﻤﻪای را‬
‫ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﯽآورد‪.‬‬
‫ﺗﻮ‪.‬‬
‫از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ اﮔﺮ واﻗﻌﺎ ﻣﺮﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ را ﺑﻪ زﺑﺎن آورده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻪ‬
‫او دﺳﺖ ﻣﯽداد؟‬
‫***‬
‫ارﯾﮏ در ﺧﺎﻧﻪاش را ﺑﺎز و اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪﻣﺤﺾ آﻧﮑﻪ وارد آﻧﺠﺎ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬از ﺷﺪت ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺑﻪدﻟﯿﻞ ورود ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺟﺪﯾﺪ و‬
‫ﻫﺠﻮم ﻋﻄﺮ ﮔﻞﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﺮش ﮔﯿﺞ ﻣﯽرود و ﻃﻌﻢ ﭼﺎی را در دﻫﺎﻧﺶ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪﻣﺤﺾ آﻧﮑﻪ ﺧﻮد را روی ﺗﺨﺖ ﻣﯽاﻧﺪازد‪ ،‬ﺑﯿﻬﻮش و رﺷﺘﻪی اﻓﮑﺎرش ﭘﺎره‬
 ‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫آﺧﺮﯾﻦ اﻓﮑﺎر از ذﻫﻨﺶ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﺳﯿﻞ ﺧﺮوﺷﺎن آﻧﻬﺎ ﮔﻢ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ از ﺣﻀﻮر او در ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در اﯾﻦ ﻣﺪت‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه و ﭼﯿﺰﻫﺎی زﯾﺎدی دﯾﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﻮدﮐﯽ ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻬﺎر‬

‫ارﯾﮏ‪ ،‬ﺧﻮب ﻣﯽﺧﻮاﺑﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺶ‬
‫ﻓﻮقاﻟﻌﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ و از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮد را در اﺗﺎﻗﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪،‬‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد در‬
‫اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه دﺳﺖﮐﻢ ﺑﻪ ﻣﺪت ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﻣﺎه‪ ،‬ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽرود و ﭘﺮده را ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﺗﺎرﯾﮏ اﺳﺖ‪ .‬دﺳﺘﺶ را دراز و ﮐﺮﮐﺮهای را ﮐﻪ ﻣﺮﻟﯽ درﺑﺎرهاش‬
‫ﺣﺮف زده ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﻤﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﯾﮏﻃﺮف ﮐﺮﮐﺮه رﯾﺴﻤﺎﻧﯽ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آن را‬
‫ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﮐﺮﮐﺮه ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ﭘﺮﺗﻮﻫﺎی روﺷﻦ و ﺧﯿﺮهﮐﻨﻨﺪهی آﻓﺘﺎب ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﻣﯽﺑﻨﺪد و ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻋﺎدت ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻋﺎدت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﺸﺎﻫﺪهی زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﻣﺘﻌﺠﺐ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭘﻨﺠﺮهی اﺗﺎﻗﺶ رو ﺑﻪ ﺟﻨﻮب و ﺷﺮق ﺟﺰﯾﺮه ﺑﺎز ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻬﺸﺘﯽ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﭘﺮ از ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ رﻧﮓﻫﺎی زﯾﺒﺎ‪ ،‬ﺑﺎرﯾﮑﻪراهﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و‬
‫درﺧﺖﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎد ﻣﻼﯾﻢ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻫﻤﻪﺟﺎ ﭘﺮ‬
‫از ﮔﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻞ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم در ﻣﺴﯿﺮﻫﺎی ﺑﺎرﯾﮏ در رﻓﺖوآﻣﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﺻﺪا ﻣﯽزﻧﻨﺪ و‬
‫ﻣﯽاﯾﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ‬
‫ﻣﯽآﯾﺪ و ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ دهﻫﺎ ﺻﺪا ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺷﺪه و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ‬
‫زﯾﺒﺎﯾﯽ را ﺑﺎ ﮔﯿﺘﺎر و آﮐﻮردﺋﻮن ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻼش ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻠﻤﺎت ﺗﺮاﻧﻪ را درک‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫آﺳﻤﺎن ﺳﺮاﺳﺮ آﺑﯽ و ﻫﻤﻪﺟﺎ ﭘﺮ از ﮔﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ اﺣﺴﺎس ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهای دارد‪ .‬ﮔﯿﺠﯽ ﺷﺐ ﻗﺒﻠﺶ ﮐﺎﻣﻼ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ و ﺗﻤﺎم‬
‫اﻓﮑﺎرش را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪﻧﺤﻮ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰی ﮔﺮﺳﻨﻪ اﺳﺖ‪ .‬از ﺧﻮد‬
‫ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ آﯾﺎ آﻧﻬﺎ آنﻗﺪر ﺑﻪ ﻓﮑﺮ او ﺑﻮدهاﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻏﺬا ﺑﺮاﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟‬
‫ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرود‪ .‬در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺬا‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯿﺰی ﭘﺮ از اﻧﻮاع‬
‫ﺧﻮراﮐﯽﻫﺎی ﻣﺨﺼﻮص ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬ﮐﺘﺮی ﭼﺎی ﻫﻢ روی اﺟﺎق ﺟﻮش‬
‫آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺪا ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺳﻼم؟ ﺳﻼم؟ ﮐﺴﯽ اﯾﻦﺟﺎﺳﺖ؟‬
‫ﮐﺴﯽ آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و ﻃﻮری ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬اﻧﮕﺎر‬
‫ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل در ﻋﻤﺮش ﻏﺬا ﻧﺨﻮرده اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎن و ﻋﺴﻞ و ﭘﻨﯿﺮ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﺖ ﺧﺸﮏ ﺧﻮﺷﻤﺰه‪ ،‬آب ﺳﯿﺐ و ﺑﻌﺪ ﭼﺎی ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬وﺳﻂ ﻣﯿﺰ‪ ،‬ﮔﻠﺪاﻧﯽ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﭘﺮ از ﮔﻞﻫﺎی زرد زﯾﺒﺎ ﻗﺮار دارد؛ ﮔﻞﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﺗﺎزه از ﺑﺎﻏﭽﻪ‬
‫ﭼﯿﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻞﻫﺎ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ﮔﻞﻫﺎ‪ .‬ﮔﻞﻫﺎ‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮔﻞﻫﺎ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآورد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪاش را ﺗﻤﺎم ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
 ‫ﭘﻨﺞ‬

‫ارﯾﮏ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد از ﻇﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬در روﺷﻨﺎﯾﯽ روز ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود و ﺗﺼﻤﯿﻢ‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮد در راهﻫﺎی ﭘﺮﭘﯿﭻ و ﺧﻢ ﭘﺮﺳﻪ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬از ﮐﻨﺎر ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل‬
‫رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪﻫﺎﯾﺸﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﺬرد و ﻓﻘﻂ راه ﻣﯽرود و ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ‬
‫اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و او ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺳﺮ ﺗﮑﺎن‬
‫ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫وارد ﺟﺎدهی ﻣﯿﺎن درﺧﺖﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﯾﮏﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪاش را اﺣﺎﻃﻪ‬
‫ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬از ﺳﺮﺑﺎﻻﯾﯽ ﺟﺎده‪ ،‬ﺑﺎﻻ و ﺑﻌﺪ از ﺳﺮﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﻃﺮف دﯾﮕﺮ آن ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫ﻣﯽرود‪ .‬زﻣﯿﻨﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه از درﺧﺖ را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬درﯾﺎ و ﺳﺎﺣﻞ‬
‫ﺳﻨﮕﻼﺧﯽ‪ ،‬آن ﺳﻮی درﺧﺖﻫﺎ ﻗﺮار دارد‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن وﺳﻮﺳﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺷﻨﺎ ﮐﻨﺪ‪ .‬روز آﻓﺘﺎﺑﯽ و ﮔﺮﻣﯽ اﺳﺖ و درﯾﺎ او را ﺑﻪ ﺷﻨﺎ‬
‫ﮐﺮدن دﻋﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻃﻮﻟﯽ ﻧﻤﯽﮐﺸﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه‬
‫ﮐﻮﭼﮏ و دﻧﺠﯽ را در ﻣﯿﺎن ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬دوﺑﺎره دور و ﺑﺮش را ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﻮﻟﻪ ﯾﺎ ﻟﺒﺎس ﺷﻨﺎ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﺴﯽ آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ‬
‫اﺳﺖ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﻫﻤﺎن ﻣﺴﯿﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬او را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ را درﻣﯽآورد و از روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ داغ‪ ،‬داﺧﻞ درﯾﺎ ﺷﯿﺮﺟﻪ‬
‫ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬آب اﺑﺘﺪا ﺳﺮد اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﻮری‬
‫آن ﻃﻌﻢ ﺧﻮﺑﯽ دارد‪.‬‬
‫از آب ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﺪ و ﻫﻤﺎنﻣﻮﻗﻊ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ ﺑﺰرگﺗﺮی را ﺑﺮای ﺷﯿﺮﺟﻪ زدن‬
‫ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫از روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬آبﻫﺎی ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﻄﺢ درﯾﺎ‪ ،‬اﻣﻦﺗﺮ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎی زﯾﺮ درﯾﺎ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬آب ﺳﺮدﺗﺮ‪ ،‬ﺗﺎرﯾﮏﺗﺮ و ﺧﻄﺮﻧﺎکﺗﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬زﯾﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﻄﺢ درﯾﺎ ﮐﻪ ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬آب از روی ﺻﻮرت و ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﻓﺮو ﻣﯽرﯾﺰد و از‬
‫ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﭼﮑﺪ و اﺑﺮﻫﺎی ﺗﯿﺮهای را ﮐﻪ ذﻫﻨﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ و ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ اﯾﻦﺟﺎ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ؟‬
‫از ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ ﺑﺎﻻ و ﺑﻪﻃﺮف ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ را درﺳﺖ ﻫﻤﺎنﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ درﺷﺎن‬
‫آورده‪ ،‬روی ﻫﻢ ﺗﻠﻨﺒﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ آﻧﻬﺎ ﺻﺎف و ﻣﺮﺗﺐ‪ ،‬ﺗﺎﺷﺪهاﻧﺪ و ﮐﻨﺎر‬
‫ﻫﻢ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ .‬ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ داغ‪ ،‬ﻟﺒﺎسﻫﺎ را ﮔﺮم ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف‬
‫ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﮐﺴﯽ آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻫﯿﭻﮐﺲ‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻫﻨﻮز آب از ﺑﺪﻧﺶ ﻣﯽﭼﮑﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﻣﯽﭘﻮﺷﺪ‪.‬‬
‫در راه ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﻓﮑﺎرش را ﺳﺮوﺳﺎﻣﺎن ﺑﺪﻫﺪ و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬
‫آورد ﭼﺮا ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ و ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫در راه‪ ،‬ﺳﻼم و اﺣﻮالﭘﺮﺳﯽﻫﺎی دوﺳﺘﺎﻧﻪی اﻫﺎﻟﯽ را ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽﮔﯿﺮد و‬
‫ﯾﮏراﺳﺖ ﺑﻪﻃﺮف اﺗﺎﻗﺶ ﻣﯽرود‪ .‬ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاه‪ ،‬دﻓﺘﺮﭼﻪ ﯾﺎدداﺷﺖ و‬
‫ﺧﻮدﮐﺎرش را ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﻣﯽدارد‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺗﯿﮏ ﺻﺪا ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺻﺪای ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﻗﺪمﻫﺎﯾﯽ را ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد دﯾﮕﺮ اﺟﺎزه ﻧﺪﻫﺪ ﭼﯿﺰی ﺣﻮاﺳﺶ را ﭘﺮت ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﻤﺮﮐﺰ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و دوﺑﺎره از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم؟‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫داﻧﺴﺘﻪﻫﺎﯾﺶ را زﯾﺮ و رو ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ‪ ،‬اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺴﺘﻘﻞ‪ ،‬ﺧﻮدﻣﺨﺘﺎر و ﻣﺮﻣﻮز اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﻨﺘﻬﺎ اﻟﯿﻪ‬
‫ﺷﻤﺎﻟﯽ ﻗﺮار دارد؛ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﻣﺎ ﮐﻮﭼﮏ‪ .‬آﯾﺎ ﺗﻮﻟﯿﺪات اﻗﺘﺼﺎدی دارد؟‬
‫در اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬زﻣﺎﻧﯽ ﺻﻨﻌﺖ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺮروﻧﻖ ﺑﻮده‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻼ‬
‫ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن درآﻣﺪ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ارﯾﮏ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ آﻧﺠﺎ‬
‫ﺟﺎی ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای ﺳﯿﺎﺣﺖ و ﮔﺮدﺷﮕﺮی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ وارد ﺟﺰﯾﺮه‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ او ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﺎﻧﺪن ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﭘﻮﻟﯽ از او ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﭼﻪ راﻫﯽ ﭘﻮل درﻣﯽآورﻧﺪ؟‬
‫آﻧﻬﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﭼﻪ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻨﺪ؟ ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﻬﯽ ﻏﻠﯿﻆ‪ ،‬اﻓﮑﺎر‬
‫و ﺣﺎﻓﻈﻪاش را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﻣﯽداﻧﺪ او را ﺑﻪ دﻟﯿﻞ دﯾﮕﺮی‪،‬‬
‫ﺑﺮای ﺗﺤﻘﯿﻖ و ﺟﺴﺖوﺟﻮ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮه ﻓﺮﺳﺘﺎدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد و در اﺗﺎق راه ﻣﯽرود و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ذﻫﻨﺶ را ﺑﻪﮐﺎر ﺑﯿﻨﺪازد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد ﭘﯿﺶ از ورود ﺑﻪ آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ را ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎس‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺶ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دﮐﻤﻪای را ﻣﯽزﻧﺪ و ﯾﮏراﺳﺖ ﺳﺮاغ ﯾﺎدداﺷﺘﺶ ﻣﯽرود و آن را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫ﮔﻞﻫﺎ‪.‬‬
‫اﻋﺘﻘﺎد ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن ﮔﻞﻫﺎی‬
‫ارﮐﯿﺪهی ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻤﯿﺎب ﻣﯽروﯾﻨﺪ؛ ﮔﻞﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ارﮐﯿﺪهی اژدﻫﺎی ﻣﻘﺪس‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪ .‬در زﺑﺎن ﻻﺗﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻞﻫﺎ ارﮐﯿﺪهی دراﮐﻮﻻ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪.‬‬

‫ارﯾﮏ وﻗﺘﯽ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻧﺎم ﻋﺠﯿﺐ و ﺗﺮﺳﻨﺎک را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻨﺪﯾﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ در اﯾﻦﺟﺎ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر از دراﮐﻮﻻ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺧﻮنآﺷﺎم ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪﻣﻌﻨﺎی‬
‫اژدﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ اﻣﺎ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ در زﺑﺎن ﻻﺗﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اژدﻫﺎی ﻣﻘﺪس ﮐﻮﭼﮏ‪.‬‬
‫او ﺗﺼﻮﯾﺮ اﯾﻦ ﮔﻞ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪرﻏﻢ ﻣﻌﻨﺎی ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪی اﺳﻤﺶ‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮی‬
‫ﻋﺠﯿﺐ و ﺗﺮﺳﻨﺎک داﺷﺖ‪ .‬ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺣﯿﻮان ﺑﻮد ﺗﺎ ﮔﻞ؛ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺮ اژدﻫﺎﯾﯽ ﭘﺮ‬
‫از ﻣﯿﺦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﻠﺒﺮگﻫﺎی ارﻏﻮاﻧﯽ ﮐﻪ رﻧﮓ آﻧﻬﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰ و ﺳﺎﻗﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ‬
‫ﺧﻮن ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﻌﺎت ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ آن اﺳﺖ ﮐﻪ اﻫﺎﻟﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﺑﻪﺗﺎزﮔﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع‬
‫ارﮐﯿﺪه ﺗﺄﺛﯿﺮ زﯾﺎدی روی ﺳﻼﻣﺖ آﻧﻬﺎ دارد و ﻣﯿﺰان اﻧﺮژی و ﺷﺎدی آﻧﻬﺎ را ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﯽﺑﺮد؛ ﺑﺎﻓﺖ ﺳﻠﻮلﻫﺎی ﻣﻌﯿﻮب و ﻣﺮده را ﺗﺮﻣﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﻃﻮل ﻋﻤﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻫﺎﻟﯽ ﺟﺰﯾﺮه از اﯾﻦ ﮔﻞ‪ ،‬اﮐﺴﯿﺮ ﺣﯿﺎت ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﯽآﻧﮑﻪ آن را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺒﺎﻟﻐﯽ ﮔﺰاف آن را ﺑﻪ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان دﻧﯿﺎی ﻏﺮب ﻣﯽﻓﺮوﺷﻨﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪،‬‬
‫اﯾﻦ ﮐﺎرﺷﺎن ﻏﯿﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺲ او ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫او در ﻟﻨﺪن ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ ﮐﻪ‬
‫از اﯾﻦ اﮐﺴﯿﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﯾﮏﻧﻔﺮ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ و آن ﯾﮏﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﻓﺮد دﯾﮕﺮی را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‬
‫و‪ ...‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﺎﯾﻌﺎت‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ او ﺟﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺸﺄ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺷﺎﯾﻌﺎت اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی‬
‫واندﯾﮕﺮی‪ ،‬ﻓﻬﻤﯿﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ دﻧﯿﺎی ﺧﺎرج‬
‫ﻧﺪارد‪.‬‬
‫از ﺻﻔﺤﻪی ﯾﺎدداﺷﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﺪ و در ﻧﻘﺸﻪای ﮐﻪ در ﺗﻠﻔﻨﺶ‬
‫ذﺧﯿﺮه ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﮑﺎن ﺟﺰﯾﺮه را ﺟﺴﺖوﺟﻮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آن را ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ و ﺑﻪﻣﺤﺾ‬
‫آﻧﮑﻪ ﻣﮑﺎنﻧﻤﺎ ﺟﺎی ﺟﺰﯾﺮه را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻃﺮی ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺳﺮاغ ﮐﻮﻟﻪﭘﺸﺘﯽاش ﻣﯽرود‪ .‬ﺑﻪدﻧﺒﺎل ﺷﺎرژر ﺗﻠﻔﻦ‪،‬‬
‫ﮐﻮﻟﻪاش را زﯾﺮ و رو ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آن را ﻧﻤﯽﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ای اﺣﻤﻖ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺳﺮاغ ﮐﻮﻟﻪاش ﻣﯽرود و ﺗﻤﺎم ﺟﯿﺐﻫﺎی آن را ﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﺎرژر را ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺪ آن را در ﮐﻮﻟﻪاش ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫در ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪآراﻣﯽ ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت ﮐﻮﻟﻪﭘﺸﺘﯽاش را ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﯾﺰد و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫آراﻣﺸﺶ را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ دﻗﺖ وﺳﺎﯾﻠﺶ را ﺑﮕﺮدد‪.‬‬
‫اﻣﺎ از ﺷﺎرژر اﺛﺮی ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﻤﺎم وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد آورده اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪی آﻧﻬﺎ را روی‬
‫ﺗﺨﺖ ﻣﯽﭼﯿﻨﺪ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺎرژر را از‬
‫ﮐﯿﻔﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﮑﺎﻓﯽ ﺳﺮد و ﺑﺮﻧﺪه را در ذﻫﻨﺶ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫وﺣﺸﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺶ‬

‫ـ ﮐﺎر ﻣﻘﺎﻟﻪﺗﻮن ﭼﻄﻮر ﭘﯿﺶ ﻣﯽره‪ ،‬آﻗﺎی ﺳﻮن؟‬

‫ﺗﻮر ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ را ﺑﺮ ﻟﺐ دارد؛ ﮔﻮﯾﯽ ﺻﺒﻮراﻧﻪ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻓﻮرا ﺑﻪ دروغ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽره‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﺴﯽ ﯾﻪ دوﭼﺮﺧﻪ ﻗﺮض ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﻮر ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺟﻮاب او را ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﮐﺴﺮی از ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻣﮑﺚ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ؟‬
‫ﺗﻮر ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﺎی دﻋﻮﺗﺘﻮن ﮐﻨﻢ؟‬
‫ﺗﻮر ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪی ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ اﺣﺴﺎس ﻧﺎاﻣﯿﺪی ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﮔﻢ ﺷﺪن ﺷﺎرژر‬
‫ﺗﻠﻔﻨﺶ اﺷﺎرهای ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع دﯾﻮاﻧﻪاش ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ را ﻣﯽﺷﻨﻮد و روی ﮐﻒ ﭼﻮﺑﯽ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ‬
‫ﻣﯽرود‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﺗﻮر ﺑﺎ ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ ﭼﺎی در دﺳﺘﺶ‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﻦ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﭼﺎی را ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻤﯽ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﭼﺎی رو ﺑﺎ ﺷﯿﺮ ﻣﯽﺧﻮرم‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻬﺘﺮه اﯾﻦ ﭼﺎی رو ﺑﺪون ﺷﯿﺮ ﺑﺨﻮرﯾﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﯿﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﭼﺎی ﻓﺮق‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬دمﮐﺮدهی رﯾﺸﻪی ﯾﻪ ﮔﯿﺎه ﻫﻢ ﺗﻮﺷﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪...‬‬
‫ـ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺑﯽادﺑﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮای ﮐﺎر اوﻣﺪم اﯾﻦﺟﺎ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ ﯾﻪ ﮔﺸﺘﯽ اﯾﻦ اﻃﺮاف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮر دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺑﺮد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ دوﭼﺮﺧﻪ رو ﻣﯽدم‪ .‬ﻓﻮرا ﯾﻪ دوﭼﺮﺧﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﯿﺎرم‪ .‬ﭼﺮا اﯾﻦﺟﺎ‬
‫ﻧﻤﯽﺷﯿﻨﯿﻦ و ﭼﺎی ﻧﻤﯽﺧﻮرﯾﻦ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮدم؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﻧﻘﺸﻪی اﯾﻦﺟﺎ‬
‫رو ﺑﺮاﺗﻮن ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻫﺴﺘﯿﻦ‪ ،‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ﺑﻪﻣﺤﺾ آﻧﮑﻪ ﺗﻮر ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ارﯾﮏ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﻮﺟﯽ‬
 ‫از ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﻔﺮط ﺑﻪ او ﻫﺠﻮم ﻣﯽآورد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ارﯾﮏ روی ﮐﺎﻧﺎﭘﻪی ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪﯾﻤﯽ اﻣﺎ راﺣﺖ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮر ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﭼﺎی ﺧﺴﺘﮕﯽﺗﻮﻧﻮ ﺑﺮﻃﺮف ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ارﯾﮏ ﭼﺎﯾﺶ را ﻣﯽﻧﻮﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ارﯾﮏ از اﯾﻨﮑﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮر ﻓﺮار ﮐﺮده‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭼﺮا رﻓﺘﺎر اﯾﻦ ﻣﺮد آزارش ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺑﯽ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﺎری در ﺣﻖ او ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ ،‬از دﻟﯿﻞ اﺣﺴﺎﺳﺶ ﺳﺮ درﻧﻤﯽآورد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﻮار ﺑﺮ دوﭼﺮﺧﻪاش‪ ،‬از ﺗﻘﺎﻃﻊ ﻣﯿﺎن ﻫﻮموی و ﮐﺮاسوی ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ و‬
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪاش ﻣﯽاﻧﺪازد‪.‬‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد از اول ﺷﺮوع ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺮﮔﺮدد؛ ﻫﻤﺎنﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫وارد ﺟﺰﯾﺮه ﺷﺪ؛ ﺑﻌﺪ از آﻧﺠﺎ ﺑﻪﻃﺮف ﺟﻨﻮب ﺑﺮود و ﺗﻤﺎم ﻣﺴﯿﺮﻫﺎ و ﮐﻮرهراهﻫﺎ‬
‫را ﮐﺸﻒ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﮔﺮ واﻗﻌﺎ در اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه اﮐﺴﯿﺮ ﺣﯿﺎت ﺗﻮﻟﯿﺪ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی ﮔﻞ ارﮐﯿﺪهی دراﮐﻮﻻ ﺑﺮوﯾﺪ؛ ﻣﺜﻼ در ﻣﺰرﻋﻪای‬
‫ﺑﺰرگ ﯾﺎ در ﮔﻠﺨﺎﻧﻪای ﻋﻈﯿﻢ‪ .‬اﻃﻼﻋﺎت زﯾﺎدی درﺑﺎرهی ﮔﻞ ارﮐﯿﺪه ﻧﺪارد؛ ﺣﺘﯽ‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﻣﯽﺷﻮد آن را ﮔﺮوﻫﯽ ﮐﺎﺷﺖ و ﭘﺮورش داد‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﺪ اﯾﻦ‬
‫ﻧﻮع ﮔﻞ ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﻇﺮﯾﻒ و ﮐﻤﯿﺎب اﺳﺖ و ﻓﻘﻂ در اوﺿﺎع ﺟﻮی ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻌﺎدل و‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻠﯽ در‬
‫ﻣﻨﺘﻬﺎ اﻟﯿﻪ ﺷﻤﺎﻟﯽ رﺷﺪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻮار ﺑﺮ دوﭼﺮﺧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺘﺶ اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻨﺪهاش ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬
‫او ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺨﺶ اﻋﻈﻤﯽ از زﻧﺪﮔﯽاش را در ﺣﺎل ﺳﻔﺮ و ﺗﺤﻘﯿﻖ درﺑﺎرهی‬
‫ﻣﮑﺎنﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﯿﺎ ﮔﺬراﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮده و ﮔﺎﻫﯽ‬
‫ﺑﻪ ﻣﮑﺎنﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﺖ و ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺳﻔﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ در ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ او ﻧﺒﻮده و ﻫﯿﭻﮔﺎه ﺑﻪﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ دوﺳﺖ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﺒﺤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ روی ﺳﻄﺢ زﻣﯿﻦ ﺳﺮﮔﺮدان اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫ﻣﯽﻣﺮد‪ ،‬ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺮگ او ﺷﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﻔﺮ او را ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎی دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽ‪ ،‬ﮔﺮم و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﻣﯽﺧﻨﺪد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ زﻣﯿﻦﻫﺎی اﻃﺮاف ﺳﺎﺣﻞ را ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ‬
‫ﺑﭙﯿﻤﺎﯾﺪ‪ .‬زﻧﺒﻮرﻫﺎ اﻃﺮاف ﺳﺮ او و ﮔﻞﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪﺟﺎ روﯾﯿﺪهاﻧﺪ‪ ،‬وزوز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن آواز ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ و دوﭼﺮﺧﻪی او ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را از روی‬
‫ﭘﺪال ﺑﺮﻣﯽدارد و اﺟﺎزه ﻣﯽدﻫﺪ دوﭼﺮﺧﻪ آزاداﻧﻪ ﻣﺴﯿﺮش را ﺑﭙﯿﻤﺎﯾﺪ و از‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮﯾﻊ آن زﯾﺮ ﻧﻮر آﻓﺘﺎب ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﺑﺎزی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﭼﻪ ﻣﺪت ﺟﺮﺋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ در ﻫﻤﯿﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺒﻨﺪد‬
‫و ﺑﻪﻣﺤﺾ آﻧﮑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽﺑﻨﺪد‪ ،‬ﭼﻬﺮهی ﻣﺮﻟﯽ در ذﻫﻨﺶ ﻧﻘﺶ ﻣﯽﺑﻨﺪد‪.‬‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮ او را از ذﻫﻨﺶ دور و ﺑﻪ ﺧﻮد ﯾﺎدآوری ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﺎر ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه‬
‫آﻣﺪه اﺳﺖ؛ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬وﻗﺘﯽ وارد ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﻟﺐ دارد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﺮﻟﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف او ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪش ﺑﺰرگﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﮐﺎر ﻣﻘﺎﻟﻪات ﭼﻄﻮر ﭘﯿﺶ ﻣﯽره؟‬
‫ﺧﻨﺪهﮐﻨﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺮان ﻣﻘﺎﻟﻪی ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ!‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﯿﻢ؟‬
‫او ﺳﺮش را ﺑﻪﯾﮏ ﻃﺮف ﺧﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ ارﯾﮏ ﺷﺪت ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ .‬دﻟﯿﻞ ﺣﺮﻓﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻘﯿﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق دارن‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ‬
‫آدﻣﺎ اﯾﻦﻗﺪر ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ؛ اﯾﻦﻗﺪر ﺑﺨﺸﻨﺪه و ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻧﯿﺴﺘﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪ‬
‫ﺳﺮﺷﻮن ﺷﻠﻮﻏﻪ و وﻗﺖ ﻧﺪارن ﻟﻄﻔﯽ در ﺣﻘﺖ ﺑﮑﻨﻦ ﯾﺎ ازت ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫اﯾﻦﺟﺎ‪...‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ‪ .‬اﯾﻦﺟﺎ ﻓﺮق داره‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ راﺳﺘﺶ‪ ،‬دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره‪.‬‬
‫ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮐﻮﺷﺪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﺮای اداﻣﻪی ﮔﻔﺖوﮔﻮﯾﺸﺎن ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮر اﯾﻦ دوﭼﺮﺧﻪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮض داد‪.‬‬
‫در دل‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﺑﺤﺚ را آنﻗﺪر ﻧﺎﺷﯿﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦﺟﺎ ﮐﺸﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدش‬
‫ﺑﺪ و ﺑﯿﺮاه ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ؛ اﻣﺎ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ در اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﺒﺤﺮ‬
‫دارد‪ .‬او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﭘﯿﺪات ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺣﺮف دﯾﮕﺮی ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﺣﻮاﺳﺶ را ﭘﺮت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬از ﺑﺎﻻی‬
‫ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی او ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ آﻫﯽ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﺎ او را ﺻﺪا ﻣﯽزﻧﯽ ﺑﯽدرﻧﮓ ﺷﯿﻄﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﻮد و او ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ؟‬
‫اﻣﺎ ﻣﺮﻟﯽ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪ .‬ارﯾﮏ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﺗﻮر ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او‬
 ‫اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ رﺳﯿﺪﯾﻦ اﯾﻦﺟﺎ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽدﻫﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ از ﺧﻮﻧﻪم ﭘﯿﺎده اوﻣﺪم اﯾﻦﺟﺎ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﯾﻦ اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه‬
‫ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ‪ .‬زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﻤﯽﮐﺸﻪ ﺗﺎ ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺳﻮﻧﯽ‪ .‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﭘﺎی ﭘﯿﺎده‬
‫ﺑﺎﺷﯽ ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﻨﯽ ازت ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﺗﻮر ﭼﻨﺪ ﺳﺎل دارد‪ .‬ﺗﻤﺎم آدمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺟﺰﯾﺮه‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬واﻗﻌﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ درﺑﺎرهی ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﺎ ﻣﺮﻟﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﺎﻟﻤﺶ ﺑﻪ ارﯾﮏ زل ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اوه‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم‪ .‬ﺑﻌﺪا ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺘﻮن‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ اﯾﻦ را ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﻣﯿﺪوار اﺳﺖ واﮐﻨﺸﯽ از‬
‫ﺳﻮی او ﺑﺒﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻟﺤﻈﻪای ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﮐﻮﺗﺎه‪ ،‬ﻟﺮزﺷﯽ را در ﺻﻮرت او ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ و ﻫﻤﺎنﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻟﺐﻫﺎ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎ و ﻫﻼل اﺑﺮوﻫﺎی او ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ درﻣﯽﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ او ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪ ،‬ارﯾﮏ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ دور ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﭘﯿﺪات ﮐﺮدم‪.‬‬
‫آﯾﺎ در ﭘﺲ ﺟﻤﻠﻪای ﮐﻪ او ﺑﻪ زﺑﺎن آورد‪ ،‬ﻣﻌﻨﺎی ﻋﻤﯿﻖﺗﺮی ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎور ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ﻫﺸﺖ‬

‫ارﯾﮏ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ از ﮔﺮدش ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ .‬دﺳﺖﮐﻢ‪ ،‬ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻞﻫﺎی ارﮐﯿﺪه؛ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﭘﺮورش آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﯾﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه‪ ...‬ﺣﺪس‬
‫ﻣﯽزﻧﺪ ﺗﺎ آن ﮔﻞ را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻮرا ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﺷﻐﻞ او اﯾﻦﻃﻮر اﯾﺠﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ و‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ در ﮐﺎرش ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ آﺳﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﺮﮔﺰ از زﻧﺪﮔﯽاش‬
‫راﺿﯽ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه اﺳﺖ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﻣﻮﻓﻘﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ آرزو دارد ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺑﯿﺶﺗﺮی ﮐﺸﻒ ﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﻧﮑﺮده و در ﻋﻤﻖ وﺟﻮدش‪ ،‬ﺑﻪ آن اﻗﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ آرزو ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه اﺳﺖ او ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ داﺋﻢ از‬
‫ﺗﺮس آﻧﮑﻪ ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺷﺪت ﻣﯽﺗﭙﺪ؛ اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ در آﺳﺘﺎﻧﻪی‬
‫ﮐﺸﻔﯽ ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ در دروﻧﺶ ﻣﯽﺷﻨﻮد؛ درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫دﯾﺪن ﭼﻬﺮهی ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬در دروﻧﺶ ﺷﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫از ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪی ﭼﻮﺑﯽ ﺗﻮر ﺳﺮ درﻣﯽآورد‪ .‬ﻧﻘﺸﻪ را ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد ﺗﺎ درﺑﺎرهی‬
‫ﻣﺴﯿﺮ ﺑﻌﺪیاش ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫دﯾﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﻮن آﻧﺠﺎ ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎه ﮔﻞ ﺑﺎﻻی‬
‫ﺗﭙﻪ ﻣﯽدرﺧﺸﺪ‪ .‬ﻧﻘﺸﻪای را ﮐﻪ ﺗﻮر ﺑﻪ او داده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪدﻗﺖ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﺴﯽ آن را ﺑﺎ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ارﯾﮏ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد ﻧﻘﺸﻪ ﭼﺎﭘﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎم ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ و ﻗﯿﻤﺖ ﻧﻘﺸﻪ را ﭘﺸﺖ آن ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺴﯽ درﺑﺎرهی آن ﻧﻘﺸﻪ ﺑﻪ او ﻫﺸﺪار ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ارﯾﮏ از آن ﺳﺮ درﻧﻤﯽآورد‪.‬‬
‫از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ آﯾﺎ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪه اﺳﺖ؛ اﯾﻦ دوﻣﯿﻦ ﺑﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ ذﻫﻨﺶ در‬
‫درک ﻣﺴﺎﺋﻞ او را ﯾﺎری ﻧﻤﯽدﻫﺪ؛ اﻧﮕﺎر اﺑﺮی روی آن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪﻫﺮ زﺣﻤﺘﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ذﻫﻨﺶ وﺿﻮح ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ و از ﺣﺎﻓﻈﻪاش ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮔﯿﺮد ﺗﺎ‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻧﻘﺸﻪی ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ آورد؛ ﻧﻘﺸﻪای ﮐﻪ در ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ‬
‫ذﺧﯿﺮه ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﻧﻘﺸﻪای ﮐﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ اوﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻧﻘﺸﻪای ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در ﺗﻠﻔﻦ‬
‫دارد‪.‬‬
‫ﻧﻘﺸﻪی داﺧﻞ ﺗﻠﻔﻨﺶ دو ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺠﺰا دارد؛ ﻣﺜﻞ دو ﺑﺎل ﭘﺮﻧﺪه؛ ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫وﺻﻒ ﮐﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻏﺮﺑﯽ آن ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ و ﮐﻤﯽ ﮐﺞ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ دو ﻗﺴﻤﺖ‬
‫ﺑﻪوﺳﯿﻠﻪی ﺗﮑﻪای از ﺧﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﻮار ﺑﺎرﯾﮑﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻢ راه دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪی ﮐﺎﻏﺬی ﮐﻪ در دﺳﺖ دارد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﺮﻗﯽ ﺟﺰﯾﺮه‬
‫ﭼﺎپ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬از ﻧﯿﻤﻪی دﯾﮕﺮ آن اﺛﺮی ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
 ‫از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﭼﺮا آﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﻘﺸﻪی ﻧﯿﻤﯽ از ﺟﺰﯾﺮه را ﭼﺎپ ﮐﺮدهاﻧﺪ؟‬
‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ؛ ﻣﮕﺮ آﻧﮑﻪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ آﻧﮑﻪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ آﻧﮑﻪ ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﻧﯿﻢ دﯾﮕﺮ آن‬
‫را ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﻧﮕﻪ داری‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ در آﺳﺘﺎﻧﻪی ﮐﺸﻒ رازی اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ وﻗﺘﯽ ﻓﻮرا ﺑﯿﻦ اﻃﻼﻋﺎﺗﺶ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪ ،‬ذﻫﻦ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎریاش‬
‫ﺧﻮب ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دﯾﺸﺐ از ﺗﭙﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪ ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﯾﺎ دﺳﺖﮐﻢ اﯾﻦﻃﻮر ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﯿﺮ از ﺗﻘﺎﻃﻊ ﮐﺮاسوی ﻣﻨﺸﻌﺐ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬او ﺳﻮار دوﭼﺮﺧﻪاش ﻣﯽﺷﻮد و‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ رﮐﺎب زدن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫در ﻧﯿﻤﻪراه ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ﺗﭙﻪی ﮐﻮﺗﺎه اﻣﺎ ﺷﯿﺐدار اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دو دﻟﯿﻞ دوﭼﺮﺧﻪ‬
‫را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اول‪ ،‬ﺷﯿﺐ ﺗﭙﻪ زﯾﺎدﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ از آن‬
‫ﺑﺎﻻ ﺑﺮود؛ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺎ دﻧﺪه ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪای ﺟﯿﻎ ﻻﺳﺘﯿﮏﻫﺎی‬
‫دوﭼﺮﺧﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ او ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ دﻟﯿﻞ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻓﺸﺎر‬
‫زﯾﺎدی ﮐﻪ ﺑﻪ دوﭼﺮﺧﻪ وارد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬او را ﺑﻪ ﯾﺎد دوﭼﺮﺧﻪﺳﻮاریاش در ﻃﻮل‬
‫روز ﻣﯽاﻧﺪازد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را از روی ﭘﺪال‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ و دوﭼﺮﺧﻪ را آزاد ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ اﯾﻦ‬
‫ﻣﺴﯿﺮ را ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآورد ﮐﻪ آنﻗﺪر ﺳﺨﺖ دوﭼﺮﺧﻪ را‬
‫ﺣﺮﮐﺖ داده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در واﻗﻊ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﺳﺎﺣﻞ‬
‫ﻧﯿﺰ دوﭼﺮﺧﻪ را رﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﮑﺎنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآورد ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ رﮐﺎب ﺑﺰﻧﺪ؛ ﻧﻪ ﺗﺎ‬
‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﺗﭙﻪی ﻣﺴﺨﺮه ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ و‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ اﺣﺘﻤﺎل دﯾﮕﺮی ﮐﻪ وﺟﻮد دارد‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ دوﭼﺮﺧﻪ ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دوﭼﺮﺧﻪ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ .‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬
‫ﺳﺮش را ﺧﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دوﭼﺮﺧﻪ را ﺗﺎ ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪ ﻫﻞ ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪای از ﺗﭙﻪ‬
‫ﮐﻪ دﯾﺸﺐ روی آن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬دوﭼﺮﺧﻪ را ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ‬
‫ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽدﻫﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﯽزد‪ ،‬ﻣﺴﯿﺮ‬
‫از ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺠﺎ ﭘﺮ از ﺑﯿﺸﻪزار‪ ،‬ﺑﻮﺗﻪﻫﺎی ﺗﻮتﻓﺮﻧﮕﯽ و درﺧﺖﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ زﻣﯿﻦ را‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﺧﻪای را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮐﻮﺷﺪ ﻣﺴﯿﺮش را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﺎر‬
‫دﺷﻮاری اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﺮگﻫﺎی ﺳﻮزﻧﯽ ﺗﯿﺰﺷﺎن ﺑﻪﻃﺮف او ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ و او ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻋﺒﻮر از ﺳﯿﻢ ﺧﺎردار آﺳﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮگﻫﺎی ﺳﻮزﻧﯽ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را زﺧﻤﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و او ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪازد و‬
‫ﺑﯽﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ دردش‪ ،‬ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ را ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻬﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﻓﻀﺎی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ‬
‫ﮔﯿﺎﻫﺎن ﮐﻢﺗﺮی دارد‪.‬‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد درﺳﺖ روﺑﻪروی ﺑﯿﻨﯽاش‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﻬﺮهی‬
‫ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺴﺖ؛ در واﻗﻊ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ روی آن دو ﻧﻘﻄﻪی‬
‫آﺑﯽ ﮐﺸﯿﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ دورﺗﺎدورﺷﺎن داﯾﺮهای ﺳﻔﯿﺪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ؛ درﺳﺖ‬
‫ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﻗﯿﻖﺗﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﻧﻘﻄﻪﻫﺎی آﺑﯽ روی ﺑﺮآﻣﺪﮔﯽ‬
‫دو ﻃﺮف ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ‪ ،‬آن را ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪی ﺳﻨﮕﯽ ﻣﻮﺟﻮدی ﻣﺎﻗﺒﻞﺗﺎرﯾﺦ‬
‫ﮐﺮدهاﻧﺪ؛ ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎرﻣﻮﻟﮑﯽ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﯾﺎ اژدﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﺸﻢ آن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮهاش ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪه از درﺧﺖ ﻣﯽاﻓﺘﺪ و وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺮهﻫﺎی ﺳﻨﮕﯽ‬
‫دﯾﮕﺮی را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬از ﺗﻌﺠﺐ ﺟﺎ ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬از زﯾﺮ اﻧﺒﻮه ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ‪ ،‬اﻓﺮادی را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر‬
‫دوﭼﺮﺧﻪاش اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪ .‬دو ﯾﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺸﺎن را‬
‫ﺑﺸﻨﻮد؛ آرام ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﺸﺎن را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ از ﺳﺮﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﯽروﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻟﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ آﻧﺠﺎ او را دﺳﺘﮕﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ و از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻓﻮرا‬
‫راﻫﯽ را ﮐﻪ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪ .‬ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ آﺳﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻮرا ﺳﻮار دوﭼﺮﺧﻪاش ﻣﯽﺷﻮد و ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﯿﺶﺗﺮﯾﻦ‬
‫ﺳﺮﻋﺖ رﮐﺎب ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺘﻬﺎی ﺗﭙﻪ‪ ،‬ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻣﯽﭘﯿﭽﺪ و ﺧﻮد را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪی ﭼﻮﺑﯽ ﺗﻮر ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬دﯾﺮوﻗﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ آنﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪش‬
‫ﻧﻤﯽآﯾﺪ در ﺧﺎﻧﻪی ﺗﻮر اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دوﭼﺮﺧﻪ را ﺑﻪ در ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽدﻫﺪ و ﺑﻪ راه ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﮔﺮﻣﯽ‬
‫اﺳﺖ و ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﮑﻮﺑﺪ ﮐﻪ ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ را‬
‫از داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ .‬ﺻﺪاﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻧﻪ را دور ﻣﯽزﻧﺪ و ﺑﻪ اﯾﻮان ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮهی آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﮐﺴﯽ او را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪،‬‬
‫دزدﮐﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﯿﻨﺪازد‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﺗﻮر و ﮐﺲ دﯾﮕﺮی را ﻣﯽﺷﻨﻮد ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﺪ ﻫﻨﺮﯾﮏ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪای دو‬
‫زن ﻫﻢ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻣﺎﯾﺎ و ﺟﯿﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﯾﺎ ﺻﺪای ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻢ ﻣﯽآﯾﺪ؟‬
 ‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻫﺮ ﮐﺎری ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺻﺪای ﺗﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﺪ ﻫﻨﺮﯾﮏ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف‬
‫زدن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﻫﻤﻪﭼﯽ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽره؟ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﮐﻪ دارﯾﻢ اﯾﻦ ﮐﺎرا رو اﻧﺠﺎم‬
‫ﻣﯽدﯾﻢ و ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﻤﯽرﺳﯿﻢ!‬
‫ﺗﻮر ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﻫﻤﻮن ﮐﺎری رو ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﺠﺎم دادﯾﻢ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﯾﻢ‪.‬‬
‫او ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻫﺮ ﮐﺎری رو ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﺠﺎم دادﯾﻢ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻬﻤﻪای از ﺻﺪاﻫﺎ ﺑﻪﮔﻮش ﻣﯽرﺳﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻨﺮﯾﮏ ﻣﻮاﻓﻘﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر دﯾﮕﻪای ﺑﮑﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺳﮑﻮت ﺣﮑﻢﻓﺮﻣﺎ ﻣﯽﺷﻮد و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻮر ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ آرامﺗﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬دﺧﺘﺮم‪ .‬ﺗﻮ داری از ﭼﯿﺰی ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯽ ﮐﻪ ازش ﺳﺮ درﻧﻤﯿﺎری‪ .‬ﺗﻮ‬
‫ﮔﻨﺠﯿﻨﻪی ﻣﺎ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﯽ‪ .‬ﺟﻮونﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮد ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯽ و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ‪ ،‬ﻣﺎ‬
‫ﺑﺮای ﺗﻮ اﺣﺘﺮام و ارزش زﯾﺎدی ﻗﺎﺋﻠﯿﻢ؛ اﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﻪی ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﯽ‪،‬‬
‫ﻧﻤﯽدوﻧﯽ‪.‬‬
‫ﺟﻮانﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮد ﺑﯿﻦ ﻣﺎ؟‬
‫ارﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﻮدﮐﯽ در ﺟﺰﯾﺮه ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ؛ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﯽ‪ .‬ﯾﻘﯿﻨﺎ‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺟﻮانﺗﺮﯾﻦ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺑﺪو ورودش ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮه دﯾﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻧﻤﯽدوﻧﯽ!‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر؟‬
‫ارﯾﮏ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻮر ﻣﯽﺷﻮد و ﺧﺸﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺗﻮر را‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﮐﺎﻓﯿﻪ! ﻣﻦ ﺣﺮﻓﺎﻣﻮ زدم‪ .‬ﻣﻦ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ ﻫﺴﺘﻢ و ﺣﺮف‪ ،‬ﺣﺮف‬
‫ﻣﻨﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ وﻇﯿﻔﻪﺗﻮﻧﻮ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻦ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻦ وﻇﯿﻔﻪﺗﻮﻧﻮ ﺧﻮب اﻧﺠﺎم‬
‫دادﯾﻦ‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮﯾﻦ!‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻫﻤﻬﻤﻪای ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﻌﺪ ﺗﻮر ﻣﺤﮑﻢ روی ﻣﯿﺰ ﯾﺎ ﮐﻒ زﻣﯿﻦ‬
‫ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ و ﺻﺪای ﺑﻨﮓ ﺑﻠﻨﺪی ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﺪ و دوﺑﺎره ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ﺗﻮر ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آنﻗﺪر ﺑﻢ و آرام اﺳﺖ ﮐﻪ ارﯾﮏ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از‬
‫ﺣﺮفﻫﺎی او ﺳﺮ درﺑﯿﺎورد‪.‬‬
‫ﺑﻪﻗﺪر ﮐﺎﻓﯽ ﮔﻮش داده اﺳﺖ و ﻓﻮرا ﺧﺎﻧﻪ را دور ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﺟﻠﻮ در ورودی‬
‫ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ‪ ،‬ﺑﻪ در ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ و ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﮐﺴﯽ او را ﺑﻪ داﺧﻞ دﻋﻮت‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬در را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ و وارد ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﮐﻪ در راﻫﺮو اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻫﺎن ﻣﺮﻟﯽ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎز ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮر در‬
‫آﺳﺘﺎﻧﻪی در ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺪون دﻋﻮت در ﺧﻮﻧﻪی ﮐﺴﯽ رو ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ و وارد ﻣﯽﺷﯿﻦ‪،‬‬
‫آﻗﺎی ﺳﻮن؟‬
‫ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﺼﻤﻢ و ﻗﺎﻃﻊ اﺳﺖ و دﯾﮕﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﺪ‪ .‬ارﯾﮏ ﻣﮑﺜﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ‪ ...‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ‪ ...‬ﻣﻦ ﺻﺪاﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪی رو ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬اوﻣﺪم اﯾﻦﺟﺎ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ اوﺿﺎع‬
‫روﺑﻪراﻫﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﻣﮑﺜﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎل ﻫﻤﻪﻣﻮن ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ آرام ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﯾﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﺣﺪاﻗﻞ ﮐﺎرﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺟﺒﺮان ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ‬
‫اﻧﺠﺎم ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدﯾﻦ‪ .‬اوﺿﺎع ﮐﺎﻣﻼ روﺑﻪراﻫﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﺖ‬
‫ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﺑﯽآﻧﮑﻪ اﺛﺮی از ﺗﺮس ﯾﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ در ﭼﻬﺮهاش‬
‫دﯾﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮر ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺧﻮﺑﻢ‪ .‬ﺧﻮب ﺧﻮب‪.‬‬
‫ـ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﻦ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺒﯿﻨﯿﻦ‪ .‬ﺟﺎی ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮی ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﮐﻼﻣﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﯿﺎورد ﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﻨﺪ و‬
‫در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﯽﺑﻨﺪد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﺮﻟﯽ از در ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود‪ ،‬ارﯾﮏ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﻗﺎﻣﺖ او ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬او ﺑﻠﻨﺪﻗﺪ اﺳﺖ‪ .‬ارﯾﮏ ﻗﺒﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ارﯾﮏ‪ .‬ﮐﺎر ﻣﻘﺎﻟﻪت ﭼﻄﻮر ﭘﯿﺶ ﻣﯽره؟ اﻣﺮوز‪ ،‬روز ﻃﻮﻻﻧﯽای داﺷﺘﯽ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮﻓﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ .‬ﺑﺮای آﻧﮑﻪ ﻣﺮﻟﯽ را از ﺗﻮﻓﺎن ﺧﺸﻢ‬
‫ﻧﺠﺎت دﻫﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﻓﻨﺠﺎنﻫﺎی ﭼﺎی ﺗﻮر ﺗﻦ‬
‫درﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺗﻮر ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﯽرود و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻏﯿﺐ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻧﺎﭘﻪی راﺣﺖ و ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪﺷﺪت اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺎی ﻣﯽﺧﻮری؟‬
‫ارﯾﮏ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ‪.‬‬
 ‫ـ ﺑﺎ ﺷﯿﺮ؟‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اوه‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﺘﺸﮑﺮم‪ .‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺪون ﺷﯿﺮ ﻃﻌﻤﺶ ﺑﻬﺘﺮه‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرود و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻘﯽ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪ ،‬در ﺳﮑﻮت‪ ،‬ﭼﺎی ﺧﻮردن ارﯾﮏ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﺴﺘﮕﯽ‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺮﻃﺮف ﻣﯽﺷﻮد و ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺦ ﭼﺎی ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺎ‬
‫ﺧﺎﻧﻪاش را ﺑﭙﯿﻤﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاﺑﺶ ﺑﺮود و ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪.‬‬

‫ده‬

‫ارﯾﮏ دﯾﺮ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﭘﺮده و ﮐﺮﮐﺮهﺳﺖ‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ ﺑﯿﺪارم ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد ﺑﺮای روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻨﺶ را روی زﻧﮓ ﺑﮕﺬارد و ﯾﺎدش ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺧﺎﻣﻮش و ﺷﺎرژر آن ﻫﻢ ﮔﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ زﯾﺮ دوش ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرود و ﺻﺒﺤﺎﻧﻪای‬
‫ﻣﻔﺼﻞ و ﺧﻮﺷﻤﺰه ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬در ﭘﺲ ذﻫﻨﺶ ﻓﮑﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎرﺷﯽ ﺑﺰرگ‬
‫آزارش ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آنﻗﺪر ﺿﻌﯿﻒ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ زود ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﺳﻪی روی ﻣﯿﺰ ﭘﺮ از ﺗﻤﺸﮏﻫﺎی ﺗﺎزه اﺳﺖ‪ .‬دﻫﺎﻧﺶ را ﭘﺮ از ﺗﻤﺸﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر دﻫﺎﻧﺶ را از ﺗﻤﺸﮏ ﭘﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎﺳﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽدﻫﺪ و آﻫﯽ از ﺳﺮ آﺳﻮدﮔﯽ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﯾﺎدداﺷﺘﯽ را ﮐﻨﺎر ﮔﻠﺪان ﭘﺮ از ﮔﻞ وﺳﻂ ﻣﯿﺰ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫روز ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﺷﻨﺎ ﮐﺮدن اﺳﺖ‪ .‬اﺳﻠﮑﻪی ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﯾﺎدداﺷﺖ را ﺑﻪآراﻣﯽ ﺑﺮﻣﯽدارد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺣﻮﻟﻪاش را از ﺣﻤﺎم ﺑﺮﻣﯽدارد و ﺑﻪﻃﺮف اﺳﻠﮑﻪی ﺟﻨﻮﺑﯽ‬
‫ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﻨﺘﻬﺎ اﻟﯿﻪ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در‬
‫واﻗﻊ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﯾﺎد آورد آﻧﺠﺎ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽداﻧﺪ زﻣﺎن را ﮔﻢ‬
‫ﮐﺮده اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ روز از ورود او ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮه ﻣﯽﮔﺬرد‪.‬‬
‫در ﺟﺎدهی ﻫﻮموی ﻣﯽﭘﯿﭽﺪ و از ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﻣﯽﮔﺬرد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮی ﮐﻮﭼﮏ ﭼﻮﺑﯽ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ اﺳﮑﻠﻪ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪی‬
‫دﯾﮕﺮ در ﻣﺴﯿﺮی ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ راﻫﺶ را اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ و ﺑﻌﺪ ﺧﻮد را در ﺑﺮاﺑﺮ درﯾﺎ‬
‫ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫درﯾﺎ زﯾﺒﺎﺳﺖ؛ آنﻗﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻨﺪ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬از ﻣﺸﺎﻫﺪهی ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﻣﻨﻈﺮهی زﯾﺒﺎﯾﯽ‪ ،‬ﻗﻠﺒﺶ ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﺷﺎدی ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﮔﻮﯾﯽ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎی‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی و ﻗﻬﻮهای‪ ،‬درﺧﺖﻫﺎ و ﮔﯿﺎﻫﺎن وﺣﺸﯽ و درﯾﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻧﺘﻈﺎر او را‬
‫ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ؛ ﻓﻘﻂ او را‪ .‬آﻧﺠﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻧﻪ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ و ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪای‪.‬‬
‫ﺑﻪﻃﺮف اﺳﮑﻠﻪ راه ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﮐﻔﺶﻫﺎﯾﺶ را درﻣﯽآورد و ﭘﺎﯾﺶ را در آب‬
‫ﻓﺮوﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ را درﻣﯽآورد و در آب ﺷﯿﺮﺟﻪ ﻣﯽزﻧﺪ و ﺷﻨﺎﮐﻨﺎن از‬
‫اﺳﮑﻠﻪ دور ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮه ﻣﯽاﻧﺪازد و اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ آن‬
‫ﺧﺎرش ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻨﺎﮐﻨﺎن ﺑﻪ اﺳﮑﻠﻪ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﯿﺶﺗﺮ در آب ﺷﯿﺮﺟﻪ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ آب ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﺴﯽ در ﺳﺎﺣﻞ اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﺮﻟﯽ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎی ﺧﯿﺴﺶ را ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﺑﯽﺳﺮ و ﺻﺪا از آب ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽﭘﻮﺷﺪ و ﺑﻪﻃﺮف او ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ارﯾﮏ در ﭼﻬﺮهی او ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ و ﺗﻨﺸﯽ ﮐﻮﭼﮏ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﯾﺎد ﭼﯿﺰی‬
‫ﻣﯽاﻧﺪازد؛ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﺑﺮﻫﺎی ذﻫﻨﺶ را ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ؛ ﺻﺪاﯾﺶ آنﻗﺪر ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻣﻮاج درﯾﺎ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﮔﻮش ارﯾﮏ ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ دﻧﺒﺎﻟﺖ اوﻣﺪم‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪای ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺧﻨﺪد‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻨﺪد‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ‪...‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﺳﺎﺣﻞ ﭘﯿﺎدهروی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ارﯾﮏ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺨﺮهﺳﺖ!‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ از او ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﭼﻪ‬
‫ﭼﯿﺰی ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ؟‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﻗﺒﻼ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮدﯾﻢ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﻣﯽدود و ارﯾﮏ ﻫﻢ او را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دوﺑﺎره ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﻗﺒﻼ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮدﯾﻢ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪازد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺎ ﻗﺒﻼ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﯽدود‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽاش ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺮاﯾﺶ‬
‫آﺳﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ آﯾﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺷﺎدی و ﺧﻮﺷﯽ ارزش ﯾﮏﻋﻤﺮ‬
‫ﺗﻼش را دارد؟‬
 ‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺶﺗﺮ راه ﻣﯽروﻧﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ‬
‫ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻨﺪ ﺗﺎ از ﻧﻮر آﻓﺘﺎب ﻟﺬت ﺑﺒﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎی ﺧﻮدش و ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬دﺳﺖﻫﺎی او ﭘﯿﺮﺗﺮ از‬
‫ﻣﺮﻟﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎی ﺟﻮانﺗﺮ ﻣﺮﻟﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ دﺳﺖﻫﺎی او‬
‫ﺟﻮانﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ؟ آﯾﺎ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﻫﯿﻤﺘﯽ دارد؟‬
‫از ﺧﻮدش ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﭼﺮا اﯾﻦ دﺳﺖﻫﺎ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎی اوﺳﺖ؟ آﯾﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد اﯾﻨﻬﺎ‬
‫دﺳﺖﻫﺎی ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ و ﭼﺮا آن دﺳﺖﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺎل ﻣﺮﻟﯽ اﺳﺖ؟ اﮔﺮ او‬
‫ﻓﺮد دﯾﮕﺮی ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽﺷﺪ؟ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﺳﺆالﻫﺎی اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و ﻋﺠﯿﺒﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ رﺳﯿﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻﯾﮏ از اﯾﻦ ﺳﺆالﻫﺎ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻓﺮد دﯾﮕﺮی ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻮدش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺨﺮهﺳﺖ!‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺮا؟ ﭼﺮا ﻣﺴﺨﺮهﺳﺖ؟ ﭼﺮا ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﻣﺴﺨﺮهﺗﺮ از ﻫﺰاران ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪﺳﺖ؟‬
‫زﻣﯿﻦ دور ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﯽﭼﺮﺧﻪ‪ ،‬آب ﮐﻮهﻫﺎ رو ﻣﯽﺑﻠﻌﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻫﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﻫﺰاران‬
‫ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺗﻮ اﻗﯿﺎﻧﻮس ﺷﻨﺎ ﮐﻨﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه رودی رو ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه‪ ،‬ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫اﯾﻨﺎ ﻣﺴﺨﺮه ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻪﭼﯽ‪ ...‬ﻫﻤﻮنﻃﻮرﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻤﻮن‪...‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮﻟﯽ را راﺿﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪن ﮐﻨﺪ و رﻓﺘﻦ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ روﯾﺎﯾﯽ ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺪاری‪ ،‬ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻤﺎن اﻃﺮاف اﺳﺖ؛‬
‫اﻧﮕﺎر در درون اوﺳﺖ و ﺑﻮی ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﮔﺮﻣﺎی آﻓﺘﺎب را روی ﭘﻮﺳﺖ دﺳﺖ او ﺗﺼﻮر ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺑﻌﺪ از‬
‫ﻣﺪتﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﺶ آرام و ﻣﻨﻈﻢ ﻣﯽﺗﭙﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪،‬‬
‫وﺟﻮدش ﺳﺮﺷﺎر از ﺷﺎدی و آراﻣﺶ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ از ﺟﺎ ﺑﺮﻣﯽﺧﯿﺰد و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﯿﺶﺗﺮ اﺣﺴﺎس ﺧﺎرش ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﭼﯿﺰی ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ذﻫﻨﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺎده ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرود و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ آن ﭼﯿﺰ را‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬در ذﻫﻨﺶ ﻧﮕﻪ‬
‫دارد‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪.‬‬
‫وارد ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺻﺪای ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺷﻨﯿﺪه‬
 ‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪازد‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎد در را ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ دﻗﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﺻﻼ ﺑﺎدی‬
‫ﻧﻤﯽوزد‪.‬‬
‫ﺣﻮﻟﻪ را از ﻧﺮده آوﯾﺰان ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ در آﻓﺘﺎب ﺧﺸﮏ ﺷﻮد و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻮزهای ﺳﻔﺎﻟﯽ ﭘﺮ از ﭼﺎی ﺑﺮاﯾﺶ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﭼﺎی ﺑﻨﻮﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ آن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺎی را دم ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﻧﻮﺷﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻃﻌﻢ آن ﻓﺮق دارد‬
‫و ﮐﻤﯽ ﻗﻮیﺗﺮ از دﻓﻌﻪﻫﺎی ﻗﺒﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﭼﺎی ﻣﯽﻧﻮﺷﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺶ ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
 ‫ﯾﺎزده‬

‫روزﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺰﯾﺮه ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ زﯾﺒﺎﺳﺖ‪ .‬ارﯾﮏ ﻫﺮ روز از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﻮد و ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮاب ﻣﯽرود‪ .‬ﺗﻮر ﻫﺮ روز ﺑﺮای او ﭼﺎی ﻣﯽآورد و ارﯾﮏ ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﭼﺎیﺧﻮری‬
‫ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺑﺮای ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺑﺎﻟﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫روزﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﺷﺪت ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﻣﯽدرﺧﺸﺪ‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺟﻮان و ﺑﺎﻃﺮاوت اﺳﺖ و‬
‫ﺑﺮگﻫﺎ و ﮔﯿﺎﻫﺎن ﺳﺮزﻧﺪه‪ ،‬ﺷﺎد و ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ روزﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﯿﺎدهروی در ﺟﺰﯾﺮه وﻗﺖ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﻋﻄﺮ‬
‫ﺧﻮش ﮔﻞﻫﺎی ﺑﺎﻏﯽ را ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﯾﺪن او ﻣﯽآﯾﺪ و ارﯾﮏ از دﯾﺪن ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﻪاﻧﺪازهی او ﺧﻮﺷﺤﺎل‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬ﭼﯿﺰی در وﺟﻮد آن زن ﺟﻮان اﺳﺖ؛ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﻓﮑﺎری را در ذﻫﻦ‬
‫ارﯾﮏ ﺷﮑﻞ ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺣﺴﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او دارد؛ اﻣﺎ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد‪ .‬واﻗﻌﺎ اﻫﻤﯿﺘﯽ‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬او ﮔﺎﻫﯽ ﮔﯿﺞ و وﺣﺸﺖزده اﺳﺖ و ارﯾﮏ از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی‬
‫دﺧﺘﺮ را ﻣﯽﺗﺮﺳﺎﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ‬
‫ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ اﻫﺎﻟﯽ ﺟﺰﯾﺮه اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﻃﻮری ﺑﻪ ارﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ او‬
‫ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر اﺳﺖ و ارﯾﮏ از دﻟﯿﻠﺶ ﺳﺮ درﻧﻤﯽآورد‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬او‬
‫اﻧﺮژی ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺪارد و ذﻫﻨﺶ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺧﺴﺘﻪ و ﻓﻮرا ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻫﺎﻟﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﺧﻨﺪان و زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ارﯾﮏ ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﺷﺎدی و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫در ﻃﻮل ﻣﺪت ﺣﻀﻮرش در ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬ﺑﺎزدﯾﺪﮐﻨﻨﺪهی دﯾﮕﺮی را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ را در ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬دﻗﯿﻖﺗﺮ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ ﻻﻏﺮ و دراز ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺧﻤﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺮﮔﻮش ﮔﻮﺷﻪای‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ او ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﻧﺘﻈﺎر دارد ﺧﺮﮔﻮش وﺣﺸﺖ ﮐﻨﺪ و ﭘﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮار ﺑﮕﺬارد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪﻃﺮف ﺧﺮﮔﻮش ﺟﺴﺘﯽ‬
‫ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺮﮔﻮش از ﺟﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ .‬ﯾﮏراﺳﺖ ﺑﻪﻃﺮف ﺧﺮﮔﻮش‬
‫ﻣﯽرود‪ .‬ﺧﺮﮔﻮش ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﯿﺮه ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬اﯾﻦ ارﯾﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺮﮔﻮش را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رﻫﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬دور ﻣﯽزﻧﺪ‬
‫و ﭘﺎی ﭘﯿﺎده ﺑﻪ راﻫﺶ اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫***‬
 ‫روزﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ‪.‬‬
‫روزﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻧﻮر ﺑﯽاﻧﺘﻬﺎ و‬
‫ﺗﻤﺎمﻧﺸﺪﻧﯽاش‪ ،‬در روزﻫﺎی ﺑﺪون ﺷﺐ‪ ،‬ﻧﻐﻤﻪی ﺷﺎدی ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ؛ ﻧﻐﻤﻪی‬
‫زﯾﺒﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺷﺎدی و ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ‪.‬‬
‫روزﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ‪.‬‬

‫دوازده‬

‫درﺳﺖ در ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ارﯾﮏ از ﺧﻮاب ﻣﯽﭘﺮد‪ .‬در‬
‫روﯾﺎﯾﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﻏﺮق ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﺑﺘﺪا راﺳﺖ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و ﺑﻌﺪ‪ ،‬از ﺗﺨﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود و درک ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﭼﺮا‬
‫ﻣﺎﯾﻌﯽ در دﻫﺎﻧﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﻒ زﻣﯿﻦ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﺧﻔﮕﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬آب از‬
‫دﻫﺎﻧﺶ ﺟﺎری ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ آب را ﮐﻪ از ﻧﺎﯾﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬
‫اﺳﺘﻔﺮاغ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﺗﺎﻗﺶ ﻧﯿﻤﻪﺑﺎز اﺳﺖ‪ .‬آﯾﺎ واﻗﻌﺎ ﺻﺪای ﭘﺎی ﮐﺴﯽ را روی ﭘﻠﻪﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺷﻨﯿﺪه‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرود و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد‬
‫در ورودی ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻬﺎرﺗﺎق ﺑﺎز اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﺴﯽ آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج‬
‫ﻣﯽﺷﻮد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﭼﻤﻨﺰار ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﮐﺴﯽ آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻫﻨﻮز آب از دﻫﺎﻧﺶ ﺟﺎری اﺳﺖ‪ ،‬در را ﻣﯽﺑﻨﺪد و ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاﺑﺶ‬
‫ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﮐﺮﮐﺮهی ﭘﻨﺠﺮهی اﺗﺎﻗﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ آن را ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ ،‬ﻧﻮر ﺑﻪ داﺧﻞ‬
‫اﺗﺎق ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ و ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬی را ﮐﻒ زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ؛ درﺳﺖ وﺳﻂ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪی ﮐﻨﺎر‬
‫ﺗﺨﺘﺶ‪.‬‬
‫آﺑﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن از دﻫﺎﻧﺶ ﺟﺎری اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎﻏﺬ را ﺧﯿﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﻠﻤﺎت‬
‫آنﻗﺪر واﺿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫ﺑﯿﺪار ﺷﻮ و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺑﺴﭙﺎر‪ .‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻮاب ﺳﺆالﻫﺎ آنﻃﺮف ﺗﭙﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﯾﺎدداﺷﺖ زل ﻣﯽزﻧﺪ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻓﮑﺮش را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﯿﻨﺪازد‬
‫ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﻮج دﯾﮕﺮی از رﺧﻮت و‬
‫ﺧﻮابآﻟﻮدﮔﯽ ﺑﻪ او ﻫﺠﻮم ﻣﯽآورد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺶ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪ .‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺮﮐﺮه را‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎورد ﺗﺎ اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﻮد و ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺒﻨﺪد‪.‬‬
‫ﭘﻨﺞ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺎﯾﻌﯽ ﮐﻪ از ﮔﻠﻮﯾﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬وارد ﻣﻌﺪهاش ﻣﯽﺷﻮد و‬
‫اﺛﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دوﺑﺎره او را از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﺮود و ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﻪﺷﺪت اﺳﺘﻔﺮاغ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻧﺶ ﺑﻪﺷﺪت ﻣﯽﻟﺮزد‪ .‬از ﺷﺪت درد ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪﻃﺮف ﺗﺨﺘﺶ ﻣﯽﺧﺰد و ﺷﺒﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎک را در ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﯿﺎن ﺑﯿﺪاری و‬
‫ﺧﻮاب‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﺎﺑﻮﺳﯽ واﻗﻌﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﺎ در ﺧﻮاب ﻣﺎﯾﻌﯽ را ﺑﻪزور ﺑﻪ او ﺧﻮراﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻮﺟﯽ از ﺧﺎﻃﺮات را ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ آورده ﺑﻮد؟ ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ از ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎی دور ﯾﺎ‬
‫از ﮐﺎﺑﻮﺳﯽ دﯾﮕﺮ‪.‬‬
‫ﮐﺎﺑﻮسﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ او را‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﺆﻣﻦ و ﺳﺨﺘﮕﯿﺮش را ﻫﻢ‬
‫ﺑﻪوﺣﺸﺖ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬روﯾﺎﻫﺎﯾﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﮐﻪ از ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﺶ‬
‫ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ؛ روﯾﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺪاری‪ ،‬ﺣﺘﯽ واﻗﻌﯽﺗﺮ از وﺳﺎﯾﻞ اﺗﺎق‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪی‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮات دور ﭘﺪر و ﻣﺎدر و زﻧﺪﮔﯽاش ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﺑﻮسﻫﺎی ﺗﺮﺳﻨﺎک؛ ﮐﺎﺑﻮسﻫﺎﯾﯽ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ زﻣﺎن‪ ،‬ﻣﮑﺎن و زﻧﺪﮔﯽ دﯾﮕﺮ‪.‬‬

‫ﺳﯿﺰده‬

‫وﺳﻂ روز ﺑﻮد ﮐﻪ ارﯾﮏ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد آنﻗﺪر اﻧﺮژی دارد ﮐﻪ ﺗﻠﻮﺗﻠﻮﺧﻮران از‬
‫رﺧﺘﺨﻮاﺑﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ از ﺗﺨﺘﺶ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ذﻫﻨﺶ وﺿﻮح‬
‫ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪ .‬دوش آب ﮔﺮم ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ واﺿﺢﺗﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه دﺳﺘﺶ را ﺑﻪﻃﺮف ﮐﻨﺘﺮل دوش دراز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬دﮐﻤﻪی روﺷﻦ را‬
‫ﻣﯽزﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮاغ ﮐﻨﺘﺮل دﻣﺎ ﻣﯽرود‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯽرود و ﺳﺮاﻧﺠﺎم دﻣﺎ را‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ زﯾﺮ دوش آب ﯾﺦ اﯾﺴﺘﺎده‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮاﯾﺶ دردآور اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮدش را ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﺪﺗﯽ زﯾﺮ‬
‫دوش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ از ﺳﺮﻣﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ‬
‫دﭼﺎر ﺗﺸﻨﺞ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ آﺑﯽ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻘﺐﻋﻘﺐ ﻣﯽرود و از زﯾﺮ دوش ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮد و ﻫﺮ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺳﺮش اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻒ ﺣﻤﺎم ﻣﯽاﻧﺪازد‪.‬‬
‫ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ داﺧﻞ آب ﺷﯿﺮﺟﻪ زده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺼﺎرﻫﺎی دور ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﻣﯽﺷﮑﻨﺪ و‬
‫ﮐﻨﺎر ﻣﯽرود؛ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ‪ ،‬ﮔﻞﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ و ﻣﺮﻟﯽ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻒ ﺣﻤﺎم دراز ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﺗﺼﻮﯾﺮ ﭼﻬﺮهی ﻣﺮﻟﯽ را در ذﻫﻨﺶ ﻧﮕﻪ‬
‫ﻣﯽدارد‪.‬‬
‫ﺟﻮاب ﺳﺆالﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺗﭙﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺳﻮت و ﮐﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﺪ‬
‫ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻻن ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻇﺮف ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺳﻮار ﺑﺮ دوﭼﺮﺧﻪاش‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﺑﯿﺶﺗﺮﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ﺳﺮﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ‬
‫زﺣﻤﺖ ﻓﺮاوان رﮐﺎب ﺑﺰﻧﺪ؛ ﺳﺮﺑﺎﻻﯾﯽ ﺗﭙﻪای ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺪ او را ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪی ﻏﺮﺑﯽ‬
‫ﺟﺰﯾﺮه ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ رﮐﺎب ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎم ﻣﺮﻟﯽ را داﺋﻢ در ذﻫﻨﺶ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ از اﯾﻦ‬
‫ﻃﺮﯾﻖ ذﻫﻨﺶ وﺿﻮح ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻧﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﮐﺴﯽ او را ﺗﻌﻘﯿﺐ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و ﺧﻮﺷﺤﺎل از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺮی را ﮐﻪ از زﯾﺮ درﺧﺖﻫﺎ و ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ‬
‫اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪ ،‬دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﭼﺸﻢ روی‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اوﻟﯿﻦ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭼﻬﺎردﺳﺖوﭘﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽﺧﺰد و‬
‫دوﻣﯽ و ﺳﻮﻣﯽ را ﻧﯿﺰ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪﻣﺤﺾ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﻣﯽ ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﺑﻌﺪ از ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺷﺸﻤﯿﻦ‬
‫ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ‪ ،‬ﺧﻮد را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫زﻣﯿﻦ ﺗﭙﻪ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﭼﻤﻨﺰار و راهﻫﺎی ﺳﻨﮕﻼﺧﯽ و اﻧﺒﻮه ﺑﻮﺗﻪﻫﺎی ﺧﺎر و‬
‫ﺑﺎﺗﻼق اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﻃﺮف ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﺪ و‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﻋﺒﻮر از ﭘﯿﭽﯽ ﺗﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪی ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽرﺳﺪ و از آﻧﺠﺎ‬
‫ﮔﺬرﮔﺎه ﺑﺎرﯾﮑﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪی ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﯽاﻧﺪازد ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﮐﺴﯽ آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ و‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﯿﺎن دوﯾﺪن و ﺳﺮ ﺧﻮردن از ﺗﭙﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ﮔﺬرﮔﺎه ﺳﺎﺧﺘﻪی دﺳﺖ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬از‬
‫ﯾﮏﻃﺮف ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪاﻧﺪازهی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و‬
‫ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ راﻫﺶ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﮐﻮﭼﮏ ﺷﻨﯽ‪ .‬ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ آﻧﺠﺎ دو‬
‫ﺟﺰﯾﺮه وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ‪ ،‬ﻣﯿﻠﯿﻮنﻫﺎ ﺳﺎل از دﯾﮕﺮی‬
‫ﺟﺪا ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪی ﺑﯿﻦ آﻧﻬﺎ ﮐﻢ اﺳﺖ و ارﯾﮏ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ده‪ ،‬دوازده ﻗﺪم‪ ،‬از ﮔﺬرﮔﺎه ﻋﺒﻮر‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﯽﮔﺬارد‪.‬‬
‫آﻧﺠﺎ از درﺧﺖ ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻧﻘﺎﺷﯽﺷﺪه روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﺪ و دﻗﺎﯾﻘﯽ‬
‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬اوﻟﯿﻦ راز ﻧﯿﻤﻪی ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ را ﮐﺸﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ :‬ﮔﻞﻫﺎ‪.‬‬
‫اﺑﺘﺪا ﯾﮑﯽ و ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﮔﻞ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﯽرود‪ ،‬ﻻﺑﻪﻻی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ‬
‫ﮔﻞﻫﺎی ﺑﯿﺶﺗﺮی ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ؛ ﺻﺪﻫﺎ ﯾﺎ ﻫﺰاران ﮔﻞ‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ارﮐﯿﺪهی اژدﻫﺎی ﻣﻘﺪس ﮐﻮﭼﮏ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮﺷﺎن ﺑﻪ اﻧﺪازهی‬
‫اﺳﻤﺸﺎن‪ ،‬ﻣﺮﻣﻮز اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻗﻪﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺮگﻫﺎی ﺳﺘﺎرهای ﺷﮑﻞ ﻋﺠﯿﺐ و‬
‫ﻏﺮﯾﺒﯽ دارﻧﺪ و ﺧﻮد ﮔﻞﻫﺎ ﻫﻢ رﻧﮓ ارﻏﻮاﻧﯽ ﺗﯿﺮه و ﻋﺠﯿﺒﯽ دارﻧﺪ و ﭘﯿﭻ‬
‫ﺧﻮردهاﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﻇﺎﻫﺮ ﮔﻞﻫﺎ‪،‬‬
‫ﺳﺮ اژدﻫﺎ را ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬روی ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﮔﻠﺒﺮگ‪ ،‬ﺑﺮآﻣﺪﮔﯽای ﺷﺒﯿﻪ ﺷﺎخ وﺟﻮد‬
‫دارد و زﺑﺎن دراز ﺳﯿﺎﻫﯽ از وﺳﻂ ﮔﻠﺒﺮگﻫﺎی ﺑﺎﻻﯾﯽ و ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﺑﯿﺮون زده اﺳﺖ‪،‬‬
‫درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ اژدﻫﺎ؛ زﺑﺎﻧﯽ ﺳﻤﯽ و ﺗﺮﺳﻨﺎک‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮ ﻣﯽرود ﺗﺎ ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ را ﺑﭽﯿﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﻣﺎﻧﻌﺶ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺑﻮی‬
‫ﮔﻞﻫﺎ‪ ،‬ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش را از ﺳﺮش ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد ﺑﻪ‬
‫راﻫﺶ اداﻣﻪ دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی ﺳﺮﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬زﻣﯿﻦ دوﺑﺎره رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ و‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﯿﺶ روﯾﺶ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ .‬واﺿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ آﻧﻬﺎ را دﻧﺒﺎل ﮐﻨﺪ و ﺑﻌﺪ از آﻧﮑﻪ از ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰی را‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ و ﻧﻔﺲ در ﺳﯿﻨﻪاش ﺣﺒﺲ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﯽ ﻣﻘﺎﺑﻞ اوﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل دﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺪارد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﺪ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫از ﭘﻬﻠﻮ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻠﯿﺴﺎی ﯾﮏﻃﺒﻘﻪ‪ ،‬ﺳﻘﻔﯽ ﺑﻠﻨﺪ و‬
‫ﻧﻮکﺗﯿﺰ دارد‪ .‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﮐﻪ دور ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬دﻫﺎﻧﺶ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎز ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ؛ ﺑﺮﺟﯽ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎ اﯾﻮاﻧﯽ آﻧﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ در ورودی‪ ،‬از آﻧﺠﺎ ﺑﺎز ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺨﺮوﺑﻪ و ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎلﻫﺎ از آن‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮی ﮐﻪ از زﻣﺎن دﯾﮕﺮی ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻠﻮﺗﻠﻮﺧﻮران ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫ورودی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ و وارد ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ وارد دﻫﺎن ﻧﻬﻨﮓ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ و اﻧﮕﺎر ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺣﯿﻮان ﻏﻮلﭘﯿﮑﺮ او را ﺑﺒﻠﻌﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺣﮑﻢ ورودی اول را دارد‪.‬‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬واﻗﻌﺎ ﻣﺘﻌﺠﺒﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺠﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرگ و ﻣﺨﻔﯽ ﻗﺮار دارد‪.‬‬
‫ﭘﺎرﭼﻪای ﺑﺰرگ ﺷﯿﺌﯽ ﭼﻬﺎرﮔﻮش را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ درﺳﺖ در ﻣﺮﮐﺰ ﻓﻀﺎی‬
‫وﺳﯿﻊ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻗﺮار دارد‪.‬‬
‫ﺑﻪﻃﺮف ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻏﯿﺮﻋﺎدیﺗﺮﯾﻦ ﺧﻮاب زﻧﺪﮔﯽاش‬
‫را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮔﻮﺷﻪی ﭘﺎرﭼﻪی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﮐﻬﻨﻪ را از روی آﻧﭽﻪ زﯾﺮش ﻗﺮار‬
‫دارد‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ روح از ﺑﺪﻧﺶ ﺟﺪا ﻣﯽﺷﻮد و از ﺑﺎﻻ او را‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮی ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﺰرﮔﯽ زﯾﺮ ﭘﺎرﭼﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻣﯽدارد و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺳﺮ درﺑﯿﺎورد ﮐﻪ‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮ روی آن ﭼﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﮐﻪ ﺗﺮﺳﻨﺎک اﺳﺖ‪ ،‬رﻧﮓﻫﺎ و ﺗﻨﻮع روﯾﺎﮔﻮﻧﻪای دارد‬
‫ﮐﻪ ذﻫﻦ ارﯾﮏ ﻗﺎدر ﻧﯿﺴﺖ از آن ﺳﺮ درﺑﯿﺎورد‪.‬‬
‫ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺎی اوﺳﺖ‪ ،‬ﺗﯿﮏ ﺻﺪا ﻣﯽدﻫﺪ و ارﯾﮏ ﺳﺮش را ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر در آﺳﺘﺎﻧﻪی در اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻘﯿﻪی ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺟﺰﯾﺮه ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او‬
‫اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﺟﻠﻮ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬ارﯾﮏ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺑﺎزی ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮر‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ از ﺧﻮشﺷﺎﻧﺴﯽ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو اﯾﻦﺟﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﯿﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ‬
‫ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺷﻤﺎ رو ﮐﺸﻮﻧﺪه اﯾﻦﺟﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻦ‪.‬‬
‫او رو ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ اون ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﺑﭙﻮﺷﻮﻧﯿﻦ و اوﻧﻮ دﺳﺘﮕﯿﺮ ﮐﻨﯿﻦ‪ .‬در‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ!‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن داﺧﻞ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﭘﺮ از آدمﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ از درﻫﺎی ﻣﺨﻔﯽ وارد ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬
‫و ارﯾﮏ را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫دو ﻧﻔﺮ ﭘﺎرﭼﻪ را روی ﺗﺎﺑﻠﻮی ﺑﺰرگ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ و آن را دوﺑﺎره‬
‫ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ و ﻋﺪهای دﯾﮕﺮ ﻣﭻ دﺳﺖﻫﺎی ارﯾﮏ را ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫او ﺗﻼش ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺧﻮد را رﻫﺎ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬ﺗﻌﺪاد آﻧﻬﺎ ﺑﯿﺶﺗﺮ اﺳﺖ و‬
‫ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﺪ ﺧﻮد را از ﭼﻨﮓ آﻧﻬﺎ ﺧﻼص ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮔﯿﺮ اﻓﺮاد دﯾﮕﺮی‬
‫ﻣﯽاﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺳﻨﺎکﺗﺮﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ درﺑﺎرهی آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺳﮑﻮﺗﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ و از ﺳﻪ ﯾﺎ ﭼﻬﺎر ﻃﺮف‪ ،‬او را ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ در!‬
‫و آن وﻗﺖ ﺗﺮس ﺑﻪ ارﯾﮏ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫آن ﺳﻮی ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه‪ ،‬روی دﯾﻮار اﻧﺘﻬﺎی ﮐﻠﯿﺴﺎ‪ ،‬در دﯾﮕﺮی ﺑﺎز ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫از ﭼﻬﺎرﭼﻮب در ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪی ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺎ درﯾﺎی آﺑﯽ ﺑﯽﮐﺮان را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ در ﺣﺪ ﻓﺎﺻﻞ ﺑﯿﻦ در و درﯾﺎ ﻗﺮار دارد‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ آﻧﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫اﺑﺘﺪا ﺑﻪ آراﻣﯽ و ﺑﻌﺪ ﻧﺎاﻣﯿﺪاﻧﻪ ﺗﻼش ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺧﻮد را رﻫﺎ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮس ﻃﻮری ﺑﻪ ﻣﻌﺪهاش ﭼﻨﮓ ﻣﯽاﻧﺪازد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ اﺳﺘﻔﺮاغ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﻘﻼ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ؛ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺗﻼش‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺧﻮد را رﻫﺎ ﮐﻨﺪ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎی ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ او را ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارﻧﺪ‪.‬‬
‫او را ﺑﻪﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮر ﮐﻨﺎر اوﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ او را ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬
‫ﺑﻪﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﺑﺮود‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽزﻧﺪ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫از ﭘﺸﺖ‪ ،‬ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ را ﭘﺎره ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و او را روی ﻣﯿﺰ ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ‬
‫ﻣﯽﭼﺴﺒﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺳﻨﮓ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ را ﻣﯽﺷﮑﺎﻓﺪ و ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﺧﯿﺮه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪﻣﺤﺾ آﻧﮑﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﺗﻮر ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺗﯿﻐﻪی ﺑﺰرگ ﻣﻨﺤﻨﯽ را از‬
‫ﺟﺎﯾﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ از ﺷﺪت ﺗﺮس‪ ،‬ﮔﺸﺎد ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫او ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻨﺮﯾﮏ ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﺮﯾﮏ ﯾﮏ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫از ﮔﻮﺷﻪی ﭼﺸﻤﺶ ﭼﻬﺮهی ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬او را ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎ ﺳﺮی ﮐﺞ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫زﯾﺮ ﻟﺐ‪ ،‬ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
 ‫ـ ﻣﻦ دﻧﺒﺎﻟﺖ اوﻣﺪم‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ذﻫﻨﺶ از ﮐﺎر اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻮن ﺑﻪ‬
‫ﻣﻐﺰش ﻫﺠﻮم ﻣﯽآورد و ﺑﻪدﻧﺒﺎل آن‪ ،‬اﻓﮑﺎر ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ ﺧﻄﻮر‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻗﺒﻼ اﯾﻦﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺨﺶ دوم ‪ -‬ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎس‬

‫ﺟﻮﻻی ‪ ۲۰۱۱‬ـ ﻣﺎه ﻋﻠﻒ‬

‫ﯾﮏ‬
 ‫ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﺳﺘﺎنﺷﻨﺎس ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺳﺘﺎنﺷﻨﺎس ﻫﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ او ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﺟﺰﯾﺮه‬
‫وﻗﺖ و ﭘﻮل ﻣﺤﺪود اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری ﺑﺮای اﯾﻦ ﻧﻮع ﺣﻔﺎریﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم ﺳﺨﺖ اﺳﺖ و‬
‫ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺑﻮدﺟﻪاش ﺧﺮج ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎی ﺳﻔﺮش ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آوردن ﮔﺮوه ﮐﺎریاش‬
‫ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮه ﻫﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪی زﯾﺎدی ﺑﺮای او داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﺪ‬
‫اﻗﺎﻣﺘﺶ در ﺧﺎﻧﻪی ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺟﺰﯾﺮه ـ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﻤﺎنﺧﺎﻧﻪی ﺟﺰﯾﺮه ـ ﻫﺰﯾﻨﻪی ﭼﻨﺪاﻧﯽ‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮوه او ﻣﺘﺸﮑﻞ از ﺳﻪ ﺑﺎﺳﺘﺎنﺷﻨﺎس ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ ﮔﺮان ﺗﻤﺎم ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ و ﺧﯿﺎﻟﯽ آﺳﻮده ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻫﺮ ﺳﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻔﺮﮐﻨﻨﺪهﻫﺎی ﺧﻮب و ﻣﺎﻫﺮی ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﻧﺎﻧﺴﯽ)‪(۱۳‬‬
‫اﺳﺖ؛ دﺧﺘﺮی آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﮐﻪ او را از زﻣﺎن داﻧﺸﺠﻮﯾﯽاش ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺰاﺑﻼ)‪ ،(۱۴‬دﺧﺘﺮی آﻟﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ و در آﺧﺮ ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﺖ)‪ (۱۵‬ﮐﻪ اﻫﻞ ﺧﻮد ﺟﺰﯾﺮه‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺻﺪﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮی ﺟﻨﻮب ﺟﺰﯾﺮه زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬در اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪی‬
‫دوراﻓﺘﺎده و وﺳﯿﻊ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ او از ﺑﻮﻣﯽﻫﺎی ﺟﺰﯾﺮه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭼﯿﺰی در وﺟﻮد ﭘﺴﺮک‪ ،‬داﺋﻢ ﺣﻮاس ادوارد)‪ (۱۶‬را ﭘﺮت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ روز ﭘﺴﺮک ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺣﻔﺎری ﻣﯽآﯾﺪ و ﺑﺎﻻی ﯾﮑﯽ از ﺗﭙﻪﻫﺎی ﮐﻢﺷﯿﺐ ﮐﻪ دﯾﺪ‬
‫ﺧﻮﺑﯽ دارد‪ ،‬ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﮐﺎر ﮐﺮدن آﻧﻬﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ روز‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﻇﻬﺮ‪،‬‬
‫زﻧﯽ از ﺑﺎﻏﯽ در ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﯾﮑﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮک را ﺻﺪا ﻣﯽزﻧﺪ و او ﻓﻮرا ﻏﯿﺐ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرود‪ .‬ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺳﺮ و ﮐﻠﻪاش ﭘﯿﺪا‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬در ﻫﻤﺎن ﻧﻘﻄﻪی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن روز‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪﮔﻤﺎن ادوارد او ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺜﻪی ﺑﺰرگ و ﻗﻮیاش ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﻣﺮدی اﺳﺖ ﮐﻪ دو ﺑﺮاﺑﺮ او ﺳﻦ دارد‪ .‬ادوارد ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﺪ ﭘﺴﺮک اﯾﺮادی دارد‪.‬‬
‫او ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ‬
‫در ﺣﺎل ﺣﺮف زدن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ در دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬اﺳﺒﺎبﺑﺎزی ﻧﺮﻣﯽ‬
‫دارد ﮐﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ ﻗﻬﻮهای اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻮشﻫﺎی دراز آن را ﻃﻮری در دﺳﺖ‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﺧﺮﮔﻮش ﺷﻞ و وارﻓﺘﻪ از دﺳﺘﺶ آوﯾﺰان ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ دارش‬
‫زده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫دو‬

‫وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎر ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ و ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ از ﺷﺮوع ﮐﺎرﺷﺎن ﻣﯽﮔﺬرد‪،‬‬

‫ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪدﻟﯿﻞ ﮐﻤﺒﻮد ﺑﻮدﺟﻪ‪ ،‬ادوارد ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﺗﻤﺎم‬
‫ﺗﺠﻬﯿﺰات و وﺳﺎﯾﻞ ﻣﻮرد ﻧﯿﺎزش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ اوﻟﯿﻦ روز ﮐﺎریﺷﺎن‪ ،‬ﻣﺖ ﺑﺎ دﺳﺘﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪی ژﺋﻮﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﭼﻤﻨﺰار‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ دﺳﺘﮕﺎه ﺳﺒﮏوزن ﺑﻮد و ﺳﯿﮕﻨﺎلﻫﺎی ﺿﻌﯿﻔﯽ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻣﺖ اﻃﺮاف ﭼﻤﻨﺰار راه ﻣﯽرﻓﺖ و ﮔﯿﺮﻧﺪهﻫﺎی دﺳﺘﮕﺎه‬
‫ﻣﻐﻨﺎﻃﯿﺲﺳﻨﺞ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ادوارد‪ ،‬ﻧﺎﻧﺴﯽ و اﯾﺰاﺑﻼ دور راﯾﺎﻧﻪی‬
‫دﺳﺘﯽ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺳﺎﯾﺒﺎﻧﯽ ﺑﺮای آن درﺳﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻮر‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ روی ﺻﻔﺤﻪی ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ﻧﯿﻔﺘﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ وﺿﻌﯿﺖ زﻣﯿﻦﻫﺎی اﻃﺮاف را‬
‫ﺑﻪدﻗﺖ ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫در واﻗﻊ ﮐﺎرﺷﺎن زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ادوارد ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﻮاﻟﯽ‬
‫ﺣﻔﺎریﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺖ‪ ،‬دو ﮔﻮدال ﺑﺰرگ در ﻓﺎﺻﻠﻪی ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮی از ﻫﻢ ﺣﻔﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ادوارد‪ ،‬ﻧﺎﻧﺴﯽ و اﯾﺰاﺑﻼ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪی ﻫﻢ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫ﮐﻨﺪن ﯾﮑﯽ از ﮔﻮدالﻫﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﻧﺴﯽ ﺑﻠﻨﺪﻗﺪ و ﻻﻏﺮ اﺳﺖ و ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ‬
‫ﮐﻤﯽ ﻧﺎﺷﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ادوارد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد او ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻧﺎﻧﺴﯽ ﻫﻢ‬
‫ﺑﻪاﻧﺪازهی دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ و زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﺪ؛ اﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫او اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬آﺳﺎن و راﺣﺖ اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ او ﮐﻤﯽ ﺑﯽﺣﺎل و ﺿﻌﯿﻒ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﺟﺪاد اﯾﺰاﺑﻼ از اﻋﻀﺎی ﻗﺒﯿﻠﻪی ﮔﺚ)‪ (۱۷‬ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬او ﺑﯿﻨﯽ ﻧﻮکﺗﯿﺰ و ﻣﻮﻫﺎی‬
‫ﺻﻮرﺗﯽ دارد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺎس ﺳﯿﺎه ﻣﯽﭘﻮﺷﺪ‪ .‬ادوارد ﻣﯽداﻧﺪ در ﺷﻐﻞ او‪،‬‬
‫اﺳﺘﻔﺎده از ﮔﻮﺷﻮارهﻫﺎ و ﻣﺪل ﻣﻮﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ‪ ،‬ﻏﯿﺮﻋﺎدی ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ ﻧﺤﻮهی ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪن او ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ ادوارد ﻣﯽﺷﻮد؛ اﻣﺎ او‬
‫ﮐﺎرش را ﺧﻮب اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ دارد‪.‬‬
‫ﺑﻪﻧﻈﺮ ادوارد ﻣﺖ در ﮐﺎرش ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ‪ .‬دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎنﻃﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﭘﺴﺮی ﺑﻠﻨﺪﻗﺪ و زﯾﺒﺎ و از ﺑﻮﻣﯽﻫﺎی ﺟﺰﯾﺮه اﺳﺖ‪ .‬آنﻗﺪر اﺳﺘﻌﺪاد دارد‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮود‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ و اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺑﯽآﻧﮑﻪ‬
‫ﺧﯿﺮﺧﻮاﻫﯽ و ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﯽای را ﮐﻪ از ﻣﺮدﻣﺶ ﺑﻪ ارث ﺑﺮده اﺳﺖ‪ ،‬از دﺳﺖ‬
‫ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻪی ﺣﺮﻓﺎﯾﺶ ﺗﻮﺟﻪ دارد‪ .‬ﻣﻮ و رﯾﺶ‬
‫ﺑﻠﻨﺪی دارد‪ ،‬اﻧﮕﺎر از دﻫﻪی ﻫﻔﺘﺎد ﻓﺮار ﮐﺮده اﺳﺖ؛ ﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ او‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺎﺑﻮن ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ادوارد ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق و رﺿﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻣﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ او ﺑﯿﺶﺗﺮ از دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ‬
‫ادوارد را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ و او در دل آرزو ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﺎش در ﺟﻮاﻧﯽاش‪،‬‬
‫ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ در ﺟﻮاﻧﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺖ ﺑﻮد و ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺖ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﻓﺮﺻﺖﻫﺎی ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯽاش را از دﺳﺖ ﻧﻤﯽداد؛ ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻓﻘﻂ‬
‫ﯾﮏﺑﺎر در زﻧﺪﮔﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮔﺎﻫﯽ در زﻧﺪﮔﯽات ﺑﻪ دوراﻫﯽ‬
‫ﻣﯽرﺳﯽ و ﻫﺮﮐﺪام از راهﻫﺎ را ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯽ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽات ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻔﺎوت‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮی ﯾﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﺷﮑﺴﺖ ﺑﺨﻮری‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﯾﯽ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽﺷﻮد؟‬
‫ﺻﺪای زﻧﯽ ﮐﻪ از آن ﺳﻮی ﭘﺮﭼﯿﻦ ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬رﺷﺘﻪی اﻓﮑﺎرش را ﭘﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او‬
‫ﻫﺮﮔﺰ زن را ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎغ او ﭘﺸﺖ ﭼﻤﻨﺰار ﻗﺮار دارد و ﺑﻪﮔﻤﺎن ادوارد‪،‬‬
‫ﭘﺸﺖﺑﺎﻣﯽ ﮐﻪ آن ﺳﻮی ﭘﺮﭼﯿﻦ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﭘﺴﺮک اﺳﺖ‪.‬‬
‫زن دوﺑﺎره ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ارﯾﮏ!‬
‫ﭘﺴﺮ ﺗﭙﻪ را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ـ ارﯾﮏ!‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﺷﺐ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺑﺎﺳﺘﺎنﺷﻨﺎس‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪی ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬دور ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮش ﻫﻢ آﺷﭙﺰ اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫ﻏﺬاﯾﯽ ﺳﺎده اﻣﺎ ﺧﻮﺷﻤﺰه آﻣﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﺟﺰﯾﺮه ﺗﻤﺎم ﻣﺎﯾﺤﺘﺎج‬
‫اﻫﺎﻟﯽ ﮐﻮﭼﮑﺶ را ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ از ﮔﻮﺷﺖ و ﺷﯿﺮ ﺑﺰ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ اﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬درﯾﺎ ﻫﻢ ﭘﺮ از ﻣﺎﻫﯽ‪ ،‬ﺧﺮﭼﻨﮓ و ﺻﺪف ﺧﻮراﮐﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺰارع ﭘﺮ از‬
‫ﮔﻨﺪم اﺳﺖ و ﺑﺎغﻫﺎی ﭘﺮ از ﻣﯿﻮه و ﺳﺒﺰﯾﺠﺎت‪ ،‬در ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﺟﺰﯾﺮه ﺑﻪ وﻓﻮر دﯾﺪه‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ادوارد ﺳﻌﯽ ﮐﺮد در ازای ﻏﺬا و اﻗﺎﻣﺘﺸﺎن در آن ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭘﻮل ﺑﯿﺶﺗﺮی ﺑﻪ‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬او ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن زد‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ـ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﺮق داره‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﭘﻮل دارم؟ ﻣﺎ اونﻗﺪر ﻣﺎل‬
‫دارﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎﻣﻮن رو ﺗﺄﻣﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺰﯾﺮهی ﻣﺎ اوﻣﺪﯾﻦ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ از دﯾﺪن ﺑﺎزدﯾﺪﮐﻨﻨﺪهﻫﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽﺷﯿﻢ‪ .‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻦ‪ ،‬اﺟﺘﻤﺎع ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ‪ .‬ﺗﻌﺪاد ﻣﺎ‬
‫ﻗﺒﻼ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺟﺰﯾﺮه ﺑﭽﻪﻫﺎی زﯾﺎدی ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﻤﯽﺷﻦ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زده ﺑﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫ادوارد ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦﺟﺎ‪ ،‬ﻣﮑﺎن ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ و ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهای اﺳﺖ و‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ اﮔﺮ روزی ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬آﯾﺎ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﮑﺎﻧﯽ‬
‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﺪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪی او‪ ،‬ﺟﺰﯾﺮه ﻣﮑﺎن ﺑﯿﺶازﺣﺪ‬
‫ﺳﺎده و ﺳﺎﮐﺘﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺟﺎﻫﺎی دوراﻓﺘﺎده ﭼﯿﺰای ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ زﯾﺎدی وﺟﻮد داره و‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻ اﺗﻔﺎﻗﺎی ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻼ‪ ،‬ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﻣﺮدی ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﯿﺪن ﻋﻠﻒﻫﺎی ﭼﻤﻨﺰار ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺗﺮاﮐﺘﻮر ﯾﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﻤﻦزﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ داس؛ اﻧﮕﺎر ﺳﺎل ‪ ۱۹۱۱‬ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ‪.۲۰۱۱‬‬
‫ﯾﺎ درﺳﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻏﺮوب ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬در‬
‫ﺟﺰﯾﺮه زﻣﺎن ﺧﻮاب او ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ و ﻇﺎﻫﺮا ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در‬
‫ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬زﻣﺴﺘﺎنﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﯽداﻧﺪ اﺻﻼ از ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی‬
‫ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺟﺎزهی ﺣﻔﺎری در ﻣﻨﺘﻬﺎ اﻟﯿﻪ ﭼﻤﻨﺰار را داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای دو‬
‫ﻫﻔﺘﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﯿﻤﯽ از وﻗﺘﺸﺎن را اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎﯾﺸﺎن را ﮐﻨﺎر ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ادوارد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﻮرای ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ زودﺗﺮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻓﺎﺗﺤﻪی اﯾﻦ ﺣﻔﺎری‬
‫ﺧﻮﻧﺪهﺳﺖ و ﻓﺎﺗﺤﻪی ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢرﻧﮕﯽ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﯽآورد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟‬
‫ادوارد آﻫﯽ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﭘﯿﺮﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ روزﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺣﻔﺎری‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﯿﺎﺑﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﻮر و اﺷﺘﯿﺎق ﺑﯿﺶﺗﺮی ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺣﻮﻟﻪی ﮐﻮﭼﮑﯽ در دﺳﺖ داﺷﺖ و زﯾﺮ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﯾﺶ ﭘﺮ از ﮔﻞ و‬
‫ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻪ ﻫﻤﮑﺎر ﺟﻮاﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﻪ؟ ﻧﺎﻧﺴﯽ‪ ،‬اﯾﺰاﺑﻼ‪ ،‬وﺿﻌﯿﺖ ﮔﻮداﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮐﻨﺪﯾﻦ‪ ،‬ﭼﻄﻮره؟‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ ﺟﺎی اﻣﯿﺪواری ﻫﺴﺖ؟‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ژﺋﻮﻓﯿﺰﯾﮑﯽ رو روی اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادﯾﻢ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﻮاﻧﻌﯽ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎزم ﺷﮏ دارم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺑﻪ ﻣﺖ ﺗﻮﻫﯿﻦ‬
‫ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺖ دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﺻﻼ اﯾﻦﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺗﺠﻬﯿﺰاﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ دارﯾﻢ‪...‬‬
‫ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺪ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪﻣﻌﻨﺎی اﻧﺘﻘﺎد ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ از ادوارد‬
‫اﺳﺖ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ادوارد ﺟﻤﻠﻪی او را ﺗﻤﺎم ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ‪ ...‬ﺑﻪ درد ﻧﻤﯽﺧﻮرن‪ .‬ﺧﻮدﺗﻮﻧﻮ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻨﯿﻦ‪ .‬ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮام‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻓﻘﻂ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻫﻤﯿﻦ وﺳﺎﯾﻞ رو ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﯿﺎرﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﺰاﺑﻼ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﯽدوﻧﻢ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺎ ﺣﺮف ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﮑﻨﯽ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدم ﭼﻨﺪ ﺗﺎ‬
‫ﮔﻮدال دﯾﮕﻪ اﻃﺮاف ﭼﻤﻨﺰار ﺑﮑﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ادوارد در دﻟﺶ ﺑﻪ ﻟﻬﺠﻪی اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﯽﻧﻘﺺ او ﻣﯽﺧﻨﺪد‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬اﯾﺰاﺑﻼ‪ .‬ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪارﯾﻢ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﯿﻢ‪ .‬ﯾﻪ ﺑﺎﺳﺘﺎنﺷﻨﺎس واﻗﻌﯽ ﻫﯿﭻوﻗﺖ‬
‫ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻧﻤﯽﺷﻪ‪...‬‬
‫ﻧﻮﺷﺎﺑﻪاش را ﺳﺮ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﮔﻮش ﮐﻨﯿﻦ‪ .‬رﺋﯿﺲ ﻣﻨﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺑﺮای ﻓﺮدا ﯾﻪ ﻧﻘﺸﻪی‬
‫ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﺸﻢ‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺣﺪاﻗﻞ اﯾﻦﺟﺎ آب و ﻫﻮای ﺧﻮﺑﯽ داره‪ .‬ﺟﺎی ﺷﮑﺮش‬
 ‫ﺑﺎﻗﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﺎی ﺑﺮﻧﺰه و ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ؛ ﺣﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬اﯾﺰاﺑﻼ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺰاﺑﻼ واﻧﻤﻮد ﻣﯽﮐﻨﺪ از ﺷﻮﺧﯽ ادوارد ﺧﻨﺪهاش ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و او ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ آره‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﯽدوﻧﯿﻦ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﺎرون ﺑﯿﺎد‪ ،‬ﺷﺮط ﻣﯽﺑﻨﺪم اون ﭘﺴﺮه ﺑﺎزم ﻣﯿﺎد‬
‫روی ﺗﭙﻪ و ﻣﺎ رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﺎ او ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭘﺴﺮه ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﻏﯿﺮﻋﺎدﯾﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻓﮑﺮی ﻧﮑﻦ‪ .‬اون ﮐﺎﻣﻼ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺷﯿﻔﺘﻪی ﮐﺎر ﻣﺎ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ اون اﺳﺒﺎبﺑﺎزی ﮐﻪ دﺳﺘﺸﻪ‪ ...‬ﭘﺴﺮه ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻮﻧﺰده ﯾﺎ ﺷﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﺎﺷﻪ‪،‬‬
‫درﺳﺘﻪ؟ ﯾﻪ ﮐﻢ ﻋﺠﯿﺒﻪ ﺑﺎ اون ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬
‫ادوارد ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺰاﺑﻼ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ آره‪ ،‬اﻣﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺗﻮ وﺟﻮد اون ﭘﺴﺮ ﺗﻮﺟﻪ آدﻣﻮ ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ‬
‫ﭼﺸﻤﺎش‪.‬‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺸﻤﺎش؟‬
‫اﯾﺰاﺑﻼ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ آره‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎش‪ .‬ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﻃﻮرﯾﻪ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻣﯽدوﻧﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﯿﭽﯽ‬
‫ﻧﻤﯽﮔﻪ‪.‬‬
‫ادوارد ﻫﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻫﻤﯿﻦ را ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﯾﻦ‪ ،‬ﻫﻤﺎنﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﮐﺎر ﮐﺮدن‪ ،‬ﺗﻤﺮﮐﺰ او را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻬﺎر‬

‫ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ادوارد زود ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﺎدداﺷﺘﯽ ﺑﺮای ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯽﮔﺬارد ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺪار ﺷﺪن‪ ،‬ﺑﻪ او ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬از ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود و در ﺟﺎدهای ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰار ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﻮد ـ ﻫﻤﺎنﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺣﻔﺎری ﻫﺴﺘﻨﺪ ـ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺧﻮابآﻟﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ دو ﮔﻮداﻟﯽ را ﮐﻪ ﮐﻨﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬رﻫﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻮدالﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﺣﻔﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﺎرﺷﺎن اداﻣﻪ ﻣﯽدادﻧﺪ؟ ﺳﺆال ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن دﻟﯿﻞ ﻣﻮﺟﻬﯽ‬
‫ﺑﺮای اﻧﺠﺎم دادن ﻫﯿﭻﮐﺪام ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫زودﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺣﻔﺎری ﻣﯽرود‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﺮﻣﺴﺎری‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ و از ﺧﺪا ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺎ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬ﯾﺎ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽاش‬
‫ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ ﻣﻪآﻟﻮد و ﻣﺮﻃﻮﺑﯽ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻃﻠﻮع ﮐﺮده و ﺷﺒﻨﻢ روی ﭼﻤﻨﺰار‬
‫در ﺣﺎل ﺗﺒﺨﯿﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از روزﻫﺎی ﮔﺮم ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫ادوارد ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮔﻮدالﻫﺎ و ﭼﻤﻨﺰار ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد او اﯾﻦ‬
‫ﺟﺰﯾﺮه را ﺑﻪوﺟﻮد آورد‪ ،‬دﻗﯿﻘﺎ آن را ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪوﺟﻮد ﻣﯽآورد‪ .‬در دو‬
‫اﻧﺘﻬﺎی ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬دو ﻟﻨﮕﺮﮔﺎه ﺑﺰرگ اﺳﺖ و اﺳﮑﻠﻪﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏﺗﺮی ﻧﯿﺰ در ﺳﺎﺣﻞ‬
‫درﯾﺎ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺗﭙﻪﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪی در ﻏﺮب ﺟﺰﯾﺮه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد ﮐﻪ در‬
‫ﺷﺮق آن‪ ،‬ارﺗﻔﺎﻋﺸﺎن ﮐﻢﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﯿﻦ ﺗﭙﻪﻫﺎ درهای ﻗﺮار دارد ﮐﻪ ﺗﺎ‬
‫ﭼﻤﻨﺰاری ﮐﻪ در آن ﺣﻔﺎری ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬ﻃﺒﯿﻌﺘﯽ‬
‫زﯾﺒﺎ و ﺑﮑﺮ دارد و ﻗﺒﻼ ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎی اﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎوی زﻣﺴﺘﺎنﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦﺟﺎ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺣﻔﺎری ﺳﺎل ‪ ،۱۹۰۲‬اﺳﻨﺎدی را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﻤﺎﺳﻪی ﻗﺪﯾﻤﯽ‬
‫اﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎوی را ﺷﺮح ﻣﯽدادﻧﺪ؛ آﻧﻬﺎ ﺑﻌﺪ از ﺗﺎﺧﺖ و ﺗﺎز ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﺟﻨﻮب و‬
‫ﻏﺮب‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮه ﻋﻘﺐﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﺮده و ﻗﺎﯾﻖﻫﺎی ﺑﺰرﮔﺸﺎن را ﺗﺎ ﭼﻤﻨﺰار‬
‫دﻧﺒﺎل ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ در زﻣﺴﺘﺎن در اﻣﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ادوارد‪ ،‬ﻣﺮدان‪ ،‬زﻧﺎن و‬
‫اﺳﺐﻫﺎﯾﯽ را در ذﻫﻨﺶ ﺗﺠﺴﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﯾﻖﻫﺎی ﺑﺰرﮔﺸﺎن را از آب ﺑﯿﺮون‬
‫ﮐﺸﯿﺪه و آﻧﻬﺎ را ﺗﺎ ﭼﻤﻨﺰار آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎر)‪ ،(۱۸‬ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺰرگ‪ ،‬اﻣﺎ آنﻗﺪر ﺳﺒﮏ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪای ﮐﻮﺗﺎه آن را ﺣﻤﻞ ﮐﺮد‪.‬‬
‫او دوﺑﺎره ﺑﻪ زﻣﺎن ﺣﺎل ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ در ﻃﻮل اﯾﻦ ﻫﺰار‬
‫ﺳﺎل‪ ،‬دﻧﯿﺎ ﭼﻘﺪر ﻋﻮض ﺷﺪه و اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬و اﮔﺮ‬
‫ﻫﺰار ﺳﺎل دﯾﮕﺮ ﺑﮕﺬرد‪ ،‬ﺟﺰﯾﺮه ﭼﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد؟ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﻣﺮدم ﺗﻐﯿﯿﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮض ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﻣﺘﻤﺪنﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﺿﻌﯿﺖ دﻧﯿﺎ‬
‫ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد و ﺻﻠﺢ و ﺻﻔﺎی ﺑﯿﺶﺗﺮی در ﺟﻬﺎن ﺣﮑﻢﻓﺮﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؛ اﻣﺎ اﮔﺮ‬
‫در ﻃﻮل ﺳﺎلﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺑﺎﺳﺘﺎنﺷﻨﺎس ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﯾﮏ ﭼﯿﺰ را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﺿﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻞ ﺑﺎﻗﯽ‬
‫ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ از ﺗﻤﺪن ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻌﻀﯽ از ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺣﺘﯽ‬
‫اﺑﺘﺪاﯾﯽﺗﺮ و ﺧﺸﻦﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺖﺑﻪﮐﻤﺮ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن‬
‫ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦﺟﺎ رو ﺣﻔﺮ ﮐﻨﯿﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و ﭘﺴﺮ ـ ارﯾﮏ ـ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ در ﺟﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽاش اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ادوارد از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﭘﺴﺮک ﭼﻪ ﻣﺪت آﻧﺠﺎﺳﺖ و او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او‬
‫آنﻗﺪر در اﻓﮑﺎرش ﻏﺮق ﺑﻮده ﮐﻪ اﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﺴﺮ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮر‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ‪ ،‬زﯾﺮ ﻧﻮر ﻧﻘﺮهای ﻣﺎه‪ ،‬روی ﺗﭙﻪ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ را در دﺳﺖ دارد‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ اﺷﺎره‬
 ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫اﻣﺎ ارﯾﮏ ﺟﻮاب او را ﻧﻤﯽدﻫﺪ و ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ادوارد ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ از زﯾﺮ‬
‫زﺑﺎن او ﺣﺮف ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ادوارد ﺑﻪآراﻣﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦﺟﺎ؟ اﯾﻦﺟﺎ؟‬
‫ﺻﺪای ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻘﯿﻪ را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺪ ﻃﻮﻟﯽ ﻧﻤﯽﮐﺸﺪ ﮐﻪ او را ﭘﯿﺪا‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﻓﻮرا از ارﯾﮏ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮد؛ ﮔﻮﯾﯽ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ او ﺣﺮف زده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻘﯿﻪ از راه ﻣﯽرﺳﻨﺪ‪ ،‬ادوارد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ارﯾﮏ از ﺗﭙﻪای ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫روی آن ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﭙﻪی دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﮐﻨﺎر آن ﻗﺮار دارد‪ ،‬رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮ‪ ،‬رﺋﯿﺲ؟‬
‫ادوارد ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ و از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ آﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ راﺳﺘﺶ‪ ...‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻦ اﯾﻨﻪ‪ :‬ﻣﻦ و ﻣﺖ ﺣﻔﺎری اون دو ﺗﺎ ﮔﻮدال رو اداﻣﻪ‬
‫ﻣﯽدﯾﻢ؛ اﻣﺎ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاد ﮐﻪ ﺗﻮ و اﯾﺰاﺑﻼ ﺑﺮﯾﻦ روی اون ﺗﭙﻪ و درﺳﺖ ﻫﻤﻮنﺟﺎ‬
‫رو ﺣﻔﺮ ﮐﻨﯿﻦ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽﺷﻮد و ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺰاﺑﻼ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ روش ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای ﮐﻨﺪن اون ﺗﭙﻪ وﺟﻮد داره؟‬
‫ﻣﺖ و ﻧﺎﻧﺴﯽ ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰار ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ادوارد ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻮرا ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻗﻄﻌﺎ! اﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﺮای ﺑﺤﺚ ﮐﺮدن وﻗﺖ ﻧﺪارﯾﻢ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺑﺮﯾﻦ و اونﺟﺎ رو‬
‫ﺑﮑﻨﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺸﯿﻦ!‬
 ‫ﭘﻨﺞ‬

‫ادوارد ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ در زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺪای دروﻧﺶ ﮔﻮش دﻫﺪ؛ ﺑﻪﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻت ﭘﻨﺠﺎه ﭘﻨﺠﺎه روﺑﻪرو‬
‫ﻣﯽﺷﻮی و ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﯽ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﺖ ﮔﻮش دﻫﯽ‪.‬‬
‫ادوارد ﻣﺪام اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﺗﮑﺮار و ﺧﻮدش را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺖ اﻓﮑﺎر او را ﭘﺎره و ﺗﻮﺟﻪاش را ﺑﻪﮔﻮداﻟﯽ ﮐﻪ در آن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻠﺐ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﺎﻫﯽ ادوارد ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﺣﻔﺎری دﺧﺘﺮﻫﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ اﻣﯿﺪی ﻧﺪارد در آن ﺗﭙﻪ ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫روز ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ دارد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻪﺗﺪرﯾﺞ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫از آن ﺳﻮی ﭘﺮﭼﯿﻦ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﯽآﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ارﯾﮏ!‬
‫ادوارد آﻫﯽ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﯾﻢ‪ .‬اﻣﺮوز زودﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺎرﻣﻮن رو ﺷﺮوع‬
‫ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر‪ ،‬ارﯾﮏ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺗﭙﻪی ﺟﺪﯾﺪش ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪ .‬وﻗﺘﯽ روی ﺗﭙﻪ‬
‫ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻨﻮز ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ؛ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎﺷﺎی آﻧﻬﺎ وﻗﺘﯽ‬
‫ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬آزارش ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ‪ ،‬ﻣﺸﺘﺎق و ﭘﺮﺷﻮر‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎی آﻧﻬﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ادوارد دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ وﺿﻊ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ زود ﺑﺎﺷﯿﻦ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﯿﻦ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای اون ﭘﺴﺮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫دﯾﺪﻧﺶ اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ ﺑﻪ اﯾﺰاﺑﻼ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽزﻧﺪ و دو ﺑﺎر ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺳﺮش ﺿﺮﺑﻪای ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻧﯿﻢﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬اﯾﺰاﺑﻼ ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫واﻗﻌﺎ ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫ـ اوه‪ ،‬ﺧﺪای ﻣﻦ! ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬او ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﺳﭙﺮی ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬دو دﺧﺘﺮ ﻻﯾﻪﻫﺎی ﺧﺎک را از روی ﮐﺸﻒ‬
‫ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهﺷﺎن ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﺖ و ادوارد در ﮔﻮدال ﺟﺎ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻮدال ﺑﺰرگ ﺧﻮدﺷﺎن را رﻫﺎ ﮐﺮدهاﻧﺪ و ﺑﯽﺻﺒﺮاﻧﻪ ﮐﺎر دو دﺧﺘﺮ‬
 ‫را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ردﯾﻔﯽ ﺳﻨﮓ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدهاﻧﺪ؛ از آن ﻧﻮع ﺳﻨﮓﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﻪاﻧﺪازهی ﯾﮏ‬
‫ﺑﺎﺳﺘﺎنﺷﻨﺎس‪ ،‬از دﯾﺪن آﻧﻬﺎ ﻫﯿﺠﺎنزده ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ردﯾﻔﯽ از ﺳﻨﮓﻗﺒﺮﻫﺎی وﯾﮋه؛ ادوارد ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎل دارد زﯾﺮ ﺳﻨﮓﻗﺒﺮﻫﺎ‬
‫ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺒﻼ ﯾﮑﯽ از آن ﺳﻨﮓﻗﺒﺮﻫﺎ را دﯾﺪه اﺳﺖ و ﺣﺎﻻ ﺑﺮای دﯾﺪن دوﺑﺎره آن‪ ،‬ﺻﺒﺮ و‬
‫ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارد؛ اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎرﺷﺎن را ﺑﻪدﻗﺖ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا ﺑﺎﯾﺪ آﺧﺮﯾﻦ ﻻﯾﻪی‬
‫ﺧﺎک را از اﻃﺮاف ﺳﻨﮓﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺑﻌﺪ از آﻧﻬﺎ ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و ﺗﺼﻮﯾﺮ آﻧﻬﺎ را‬
‫روی ﮐﺎﻏﺬ ﺑﮑﺸﻨﺪ‪ .‬آنوﻗﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺳﻨﮓﻫﺎ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ آﯾﺎ‬
‫ﺳﻨﮓﻫﺎ‪ ،‬دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎنﭼﯿﺰی ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ادوارد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﻪ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﻨﮓﻗﺒﺮ‬
‫ﺟﻨﮕﺠﻮی اﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎوی‪.‬‬
‫او ﺗﺮدﯾﺪ دارد‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﻨﮓﻗﺒﺮ ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ؛ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ از ﺳﻨﮓﻗﺒﺮﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻗﺒﻼ دﯾﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻨﮓﻗﺒﺮی ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬زﯾﺮ ﺳﻨﮓ‪،‬‬
‫ﺑﻘﺎﯾﺎی ﻗﺎﯾﻖ ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎی اﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎوی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺶﺗﺮ آن از ﭼﻮﺑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه‬
‫ﮐﻪ ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﭘﻮﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﺸﻢ ﯾﮏ ﺑﺎﺳﺘﺎنﺷﻨﺎس ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫آن را ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺑﺪن ﯾﮏ ﻧﻔﺮ در آن ﺟﺎی ﻣﯽﺷﻮد؛ اﻣﺎ‬
‫ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ادوارد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺪﺳﺶ درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫او ﭘﺸﺖ ﺳﺮ دﺧﺘﺮﻫﺎ داﺋﻢ راه ﻣﯽرود و آرام و ﻗﺮار ﻧﺪارد و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻇﺮف ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﮐﺎرﺷﺎن‬
‫را ﺑﻠﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﯾﻦ ﺧﻮد او ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﺎر ﻣﺖ‬
‫ﻣﻨﻄﻘﯽﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬او ﮐﻨﺎر ﮔﻮداﻟﯽ ﮐﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺣﻔﺮ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﻫﺮ‬
‫وﻗﺖ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ و وﻗﺘﯽ ﺑﻪ او اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯽﻫﺪف‬
‫ﺧﺎک را ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ آﻧﻬﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﯽ ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ را ﺗﺎ‬
‫ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺳﻨﮓﻫﺎ را از ﮔﻮدال ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورﻧﺪ‪.‬‬
‫ادوارد ﻧﻔﺴﺶ را ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارد و وﻗﺘﯽ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻫﻤﻪی ﺳﻨﮓﻫﺎ را ﺑﯿﺮون‬
‫ﻣﯽآورﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺴﺶ را ﺑﻪآراﻣﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬زﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﺧﻮدﺷﻪ‪.‬‬
‫زﯾﺮ ﺳﻨﮓﻗﺒﺮ ﺟﻌﺒﻪای اﺳﺖ؛ دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎنﭼﯿﺰی ﮐﻪ او اﻣﯿﺪوار ﺑﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ؛‬
‫ﺟﻌﺒﻪای در دل زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دورﺗﺎدور آن را اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﯽﺷﮏ ﯾﮏ ﺗﺎﺑﻮت ﻗﺪﯾﻤﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻌﺒﻪای ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺎ در ﺳﻨﮕﯽ‪.‬‬
‫ادوارد وارد ﮔﻮدال ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻫﻤﻪﺗﻮن اﺣﺘﯿﺎج دارم‪.‬‬
 ‫ﻫﻤﮕﯽ وارد ﮔﻮدال ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﻫﺮﮐﺪام ﯾﮏﻃﺮف در ﺗﺎﺑﻮت را ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺸﺎن را زﯾﺮ ﻟﺒﻪی درﭘﻮش ﺗﺎﺑﻮت ﻗﻼب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮﺷﺖ دﺳﺘﺸﺎن‬
‫ﺳﻨﮕﯽ را ﮐﻪ دﺳﺖﮐﻢ ﯾﺎزده ﻗﺮن ﻧﻮر آﻓﺘﺎب را ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﻤﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺸﺎن ﭘﺮ از اﺷﺘﯿﺎق و ﻫﯿﺠﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ادوارد اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﺗﺎﺑﻮت را ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫او ﮐﻤﺮش را راﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺪ و ﺑﯿﺮاه ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﺎﯾﻪای روی ﮔﻮدال ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ارﯾﮏ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ دﻗﯿﻖ ﺑﻪ او ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺟﻮان‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﻮیﻫﯿﮑﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ادوارد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﯽﺧﻮای ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ارﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ را ﺑﻪآراﻣﯽ روی ﭼﻤﻨﺰار ﻣﯽﮔﺬارد و از‬
‫ﮔﻮدال ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرود و ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺣﺘﯽ ﺟﺎ ﺑﺮای ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮﻃﻮر ﺷﺪه‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای اﯾﺴﺘﺎدن‬
‫ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ادوارد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺷﻤﺎره ﺑﻠﻨﺪش ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﯾﮏ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ارﯾﮏ ﻗﺒﻼ درﭘﻮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ادوارد ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺪای ﻣﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮﯾﻪ‪.‬‬
‫او ﮐﺎﻣﻼ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﯿﺶﺗﺮ وزن درﭘﻮش را ارﯾﮏ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ و آﻧﻬﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺑﻪ ﮐﻤﮏ او‪ ،‬درﭘﻮش ﺳﻨﮕﯽ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و آن را روی ﭼﻤﻦﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺗﺎﺑﻮت ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺰاﺑﻼ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اوه‪...‬‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺪای ﻣﻦ‪...‬‬
‫اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎﯾﯽ داﺧﻞ ﺗﺎﺑﻮت اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪی اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎی ﺑﺪن اﻧﺴﺎن‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎ ﮐﻤﯽ درﻫﻢ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ و ﻟﺤﻈﻪای ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ ﺟﺎی‬
‫ﻫﺮ اﺳﺘﺨﻮان را ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺮواﺿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ داﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪی ﺳﻨﮕﯽ‪ ،‬دو‬
‫ﺟﻤﺠﻤﻪ وﺟﻮد دارد؛ ﯾﻌﻨﯽ دو ﻧﻔﺮ داﺧﻞ ﺗﺎﺑﻮت ﺑﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﺟﻤﺠﻤﻪﻫﺎ ﺑﺰرگﺗﺮ اﺳﺖ و اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎی ﺑﺰرگﺗﺮی ﻫﻢ دارد‪ .‬دﯾﮕﺮی‬
‫ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
 ‫ـ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰی ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ؟‬
‫ادوارد ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ آره‪ .‬اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺰرگﺗﺮه ﮐﻮﭼﯿﮏﺗﺮه رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮده‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻋﻘﺐ ﻣﯽرود‪ ،‬ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ را ﺑﺮﻣﯽدارد و دوﺑﺎره روی ﺗﭙﻪی ﺟﺪﯾﺪش‬
‫ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪآراﻣﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺻﺪاﯾﺶ را ﻧﻤﯽﺷﻨﻮد‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬

‫ﺷﺶ‬

‫ﺷﺐ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﺎرﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ادوارد ﺑﻘﯿﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺟﺰﯾﺮه‬
‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮدش ﻫﻤﺮاه آﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽرود‪.‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ آﻧﻬﺎ وﺳﺎﯾﻠﺸﺎن را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ارﯾﮏ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ او ﮐﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و از ﻣﺴﯿﺮی ﻣﺘﻔﺎوت‪ ،‬از ﭼﻤﻨﺰار ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی ﻣﺴﯿﺮ ﮐﻪ ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪی ارﯾﮏ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﮐﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻪ را اﺷﺘﺒﺎه آﻣﺪه اﺳﺖ؛ اﻣﺎ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﭘﺎی ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺷﻨﻮد و در ﺑﺎز ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫زﻧﯽ ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻢﺳﻦ ﺧﻮد اوﺳﺖ و ﭼﻬﺮهای ﺧﻨﺪان و‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن دارد‪.‬‬
‫زن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ؟ اوه‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺳﺘﺎنﺷﻨﺎس ﻫﺴﺘﯿﻦ‪ ،‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﺷﯿﻄﻮن! ارﯾﮏ درﺑﺎرهی ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف زده‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﯾﻦ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺗﻮ و ﯾﻪ‬
‫ﻓﻨﺠﻮن ﭼﺎی ﺑﺨﻮرﯾﻦ؟‬
‫ادوارد ﮐﻤﯽ ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﺻﻼ ﺑﺎورش ﻧﻤﯽﺷﻮد ﮐﻪ ارﯾﮏ ﺣﺘﯽ ﯾﮏﮐﻼم‬
‫درﺑﺎرهی او ﺣﺮف زده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ‪ ...‬ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ دارﯾﻦ‪ .‬ﻣﻦ اوﻣﺪم اﯾﻦﺟﺎ ﺗﺎ از ارﯾﮏ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﮐﻤﮏ‬
‫اﻣﺮوزش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺪون ﮐﻤﮏ اون ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫زن ﻣﯽﺧﻨﺪد‪.‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯿﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﺷﻤﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺗﻮ‬
‫و ﭼﺎی ﺑﺨﻮرﯾﻦ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎی زﯾﺎدی اﯾﻦﺟﺎ ﻧﻤﯿﺎن‪.‬‬
‫ادوارد ﻣﺒﻬﻮت ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن زن ﭼﻬﺮهای دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽ و زﯾﺒﺎ دارد‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬او‬
‫درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ادوارد‪ ،‬ﻣﯿﺎﻧﺴﺎل اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻄﻮط اﻃﺮاف ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را‬
‫زﯾﺒﺎﺗﺮ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ارﯾﮏ از آدمﻫﺎ ﮐﻨﺎره ﻣﯽﮔﯿﺮد؛ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﻀﯽ از آدمﻫﺎ ﺑﺎ‬
‫اﻓﺮادی ﻣﺜﻞ ارﯾﮏ اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺎ اﻓﺮادی ﻣﺜﻞ ارﯾﮏ؟‬
‫ادوارد ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اون ﻓﻘﻂ ﯾﻪ آدم دﯾﮕﻪﺳﺖ و ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻓﺮق داره‪ .‬دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ‬
‫آدﻣﺎ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ارﯾﮏ درﺑﺎرهی ﺣﻔﺎری ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ادوارد ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫زن ﻫﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻣﺮﻟﯽ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫ارﯾﮏ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ادوارد از‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺮﮔﻮش ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻬﻨﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ‬
‫ﭘﺴﺮ از ﮐﻮدﮐﯽ آن را داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛ اﻧﮕﺎر ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺧﺮﮔﻮش ﭘﺎره ﺷﺪه و آن‬
‫را ﺗﻌﻤﯿﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ در ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ را روی ﻣﯿﺰ راه ﻣﯽﺑﺮد و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻫﻤﺎن‬
‫ﻣﺴﯿﺮ را ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪ .‬ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﮐﻼﻣﯽ از آﻧﻬﺎ ﺧﺎرج‬
‫ﺷﻮد؛ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎ زﺑﺎﻧﯽ ﺟﺎدوﯾﯽ ﺑﺎ ﻋﺮوﺳﮑﺶ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﭼﺎی درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ارﯾﮏ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﺗﺎ‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﯿﺰی اوﻧﻮ اﯾﻦﻗﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ادوارد ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮﺷﺤﺎل؟‬
‫او اﺻﻼ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﺪ؛ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽاش را ﺑﻪ روش‬
‫ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ؛ اﻣﺎ آﯾﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ؟‬
‫ـ اون ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮده ﺗﺎ ﯾﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺰرگ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﯿﻦ‪ .‬درﺳﺘﻪ‪...‬؟‬
‫ـ در واﻗﻊ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اون ﺳﻨﮓ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد؛ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬درﺳﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اون ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮﯾﻪ‪ .‬از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺷﮏ ﻧﺪارم‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻦ و ارﯾﮏ ﺗﺸﮑﺮ ﺷﻤﺎ رو‬
‫ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﯾﻢ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ارﯾﮏ؟‬
‫او رو ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻧﺎم ارﯾﮏ را ﺻﺪا ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﺎﻻ او آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮش را ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و آن را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﺑﺎزی ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ اﯾﻦ دﻗﯿﻘﺎ اون ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮش اﯾﻦﺟﺎ اوﻣﺪم ﺗﺎ از ارﯾﮏ‬
‫ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﯽ؟‬
‫ادوارد ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖوﺷﺶ ﺳﺎل ﺳﺎﺑﻘﻪی‬
‫ﮐﺎریاش را ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﻮﺳﺪ و ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﭼﻮن اﺣﻤﻘﯽ ﻣﺜﻞ ارﯾﮏ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﮐﺠﺎ را ﺣﻔﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺣﻤﻖ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ از ﺧﻮدش ﺑﯿﺰار ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ارﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮﻓﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ...‬ﻣﺮﻟﯽ‪ ...‬اﯾﻦ ارﯾﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﺠﺎ رو ﺑﮑﻨﯿﻢ و ﻣﺎ ﭼﯿﺰ‬
‫ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهای ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﯽﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻮﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ارﯾﮏ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﺠﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﯿﻢ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدش‬
‫ﺣﺮف ﻧﺪاﺷﺖ! در واﻗﻊ ﮐﺸﻒ ﻣﺎ ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯿﻪ!‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺮﻟﯽ از ﺣﺮفﻫﺎی او ﺳﺮ درﻧﯿﺎورده اﺳﺖ و ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﺑﺎﺳﺘﺎنﺷﻨﺎسﻫﺎ ﺑﺎ‬
‫ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺳﺮوﮐﺎر دارﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﺎری ﮐﻪ ارﯾﮏ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮا ﺑﺮای‬
‫او ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﮐﺸﻒ ﮐﺮدﯾﻦ؟‬
‫ـ ﻣﻘﺒﺮهی ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎی اﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎوی‪ .‬ﺑﻪﻧﻮﺑﻪی ﺧﻮدش‪ ،‬ﮐﺸﻒ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰﯾﻪ‪.‬‬
‫ﻗﺒﻼ ﻧﻈﯿﺮ اﯾﻦ ﻣﻘﺒﺮهﻫﺎ رو دﯾﺪم‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ اوﻣﺪم اﯾﻦﺟﺎ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه‬
‫ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ ،‬رﺳﯿﺪم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺴﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی دﯾﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻢ از ارﯾﮏ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﯿﻦ‪ .‬ارﯾﮏ؟ ﺧﻮدت‬
‫ﺷﻨﯿﺪی؟ ﺗﻮ ﮐﺎری ﮐﺮدی ﮐﻪ اﯾﻦ آﻗﺎ ﻣﺸﻬﻮر ﺑﺸﻪ‪ .‬اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺧﻮﺑﯿﻪ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬
‫ادوارد ﺧﻨﺪهﮐﻨﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ،‬ارﯾﮏ!‬
‫ارﯾﮏ اﺧﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ادوارد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮدم؟ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪ ،‬ﻣﻦ‪...‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اون ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ درک ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﻦ‪ .‬ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽوﻗﺘﺎ‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬اون ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺘﯿﻪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺘﯿﻪ‪.‬‬
‫ادوارد ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ؛ در واﻗﻊ از او ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ از او ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ دﻧﺒﺎل ﻟﻐﺖ ﻣﯽﮔﺮدد‪:‬‬
 ‫ـ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ‪ ...‬ﭼﺮا اون‪...‬؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺮا اون اﯾﻦﻃﻮرﯾﻪ؟ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﻦ‪ .‬واﻗﻌﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺮان اون ﻫﺴﺘﯿﻦ‪.‬‬
‫ﺑﯿﺶﺗﺮ آدﻣﺎی اﯾﻦﺟﺎ ﺑﻪ اون ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﯾﺎ ازش دوری ﻣﯽﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ادوارد ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اوﻧﺎ ﺧﻮدﺷﻮن رو از ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﺤﺮوم ﮐﺮدن‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮﻗﯽ ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ادوارد‪ .‬اوﻧﺎ ﺧﻮدﺷﻮن رو از ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﺤﺮوم ﮐﺮدن‪.‬‬
‫اون وﻗﺘﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪ‪ ،‬اﯾﻦﻃﻮری ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪ‪ ،‬آدم دﯾﮕﻪای ﺑﻮد و‬
‫ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﯾﻪ آدم ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ‪ .‬وﻗﺘﯽ دو ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد‪ ،‬اون اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﺑﺮای ﻣﺮور ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻫﻤﯿﻦ وﻗﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎه ﻋﻠﻒ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﯿﺪن ﻋﻠﻒﻫﺎی ﭼﻤﻨﺰار ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮدن و ارﯾﮏ‪ ...‬ارﯾﮏ‪ ...‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻢ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ آب ﻣﯽدادم‬
‫ﮐﻪ ﯾﻪدﻓﻌﻪ ﻏﯿﺒﺶ زد‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻢ‪ .‬واﻗﻌﺎ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﺮ‬
‫ﻣﺎدر دﯾﮕﻪای ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﺑﭽﻪﺷﻪ‪ ...‬از اون ﻃﺮف ﭼﻤﻨﺰار ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺴﯽ رو‬
‫ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ رﻓﺘﻢ اونﺟﺎ‪ .‬ارﯾﮏ اونﺟﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدﺷﻮ روی ﻋﻠﻒﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺪت زﯾﺎدی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺘﻤﺎ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺧﻮدﺷﻮ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺴﯽ ﺑﺎ‬
‫داس ﺑﻬﺶ ﺿﺮﺑﻪ زده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ از ﺑﺪﻧﺶ زﺧﻤﯽ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد؛ اﻣﺎ‬
‫داس ﺑﻪ ﺳﺮش ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﻮش‬
‫ﻧﻤﯿﺎد‪...‬‬
‫دوﺑﺎره ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ادوارد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا رو ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ‬
‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ادوارد ﺑﻪآراﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮐﻠﻤﻪی »ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ« را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﯽآورد و اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ‪:‬‬
‫ـ وﻗﺘﯽ ﺑﻪﻫﻮش اوﻣﺪ‪ ،‬ﻓﻮرا ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ اﯾﺮادی داره‪ .‬اون ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﭘﺴﺮ‬
‫ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﭼﯽ ﺑﺰرگﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع واﺿﺢﺗﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ اون ﺗﻮ ﭼﻤﻨﺰار ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮده؟‬
‫ـ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽدوﻧﻪ‪ .‬ﮐﯽ ﻣﯽدوﻧﻪ ﺗﻮ ذﻫﻦ ﯾﻪ ﺑﭽﻪی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﺬره؟ ﻣﻦ‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺧﺮﮔﻮﺷﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺷﺪن‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﺮﮔﻮﺷﺎی‬
‫ﺟﺰﯾﺮه رو دﯾﺪﯾﻦ؟‬
‫ادوارد ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ـ اﮔﻪ دور و ﺑﺮﺗﻮن رو ﺧﻮب ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻦ‪ ،‬ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺧﺮﮔﻮش ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻦ‪ .‬ارﯾﮏ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﺧﺮﮔﻮﺷﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻦﮐﻪ ﻋﻠﻒﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ رو‬
‫ﺑﭽﯿﻨﻦ‪ ،‬ﺧﺮﮔﻮشﻫﺎ روی اوﻧﺎ ﻣﯽﺷﯿﻨﻦ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭼﯿﺪن ﻋﻠﻒﻫﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ‬
‫ﺟﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺧﺮﮔﻮشﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ارﯾﮏ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ادای ﺧﺮﮔﻮشﻫﺎ‬
‫رو درﺑﯿﺎره‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺮﻟﯽ ﻣﮑﺜﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ اوﻧﻮ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اون ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﻦ؟ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﭽﻪ داﺷﺘﯿﻦ؟‬
‫ادوارد ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ درﮐﺶ ﮐﻨﻢ؛ ﻧﻪ اونﻃﻮری ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺎدری ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪﺷﻮ درک ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫اون از ﻣﻦ ﮐﻨﺎرهﮔﯿﺮی ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﯾﻪ ﺳﻔﺮی رﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‬
‫دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺮم‪ .‬ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﻣﯽﺑﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺤﺸﻮن ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﺳﮑﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮐﻮﺷﺪ ﮐﻠﻤﺎت ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﮐﺴﺖ از دﻧﯿﺎی دﯾﮕﻪای ﺑﺮﮔﺮده‪.‬‬
‫ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽﺷﻮد و ادوارد ﻣﯽداﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺆال دﯾﮕﺮی ﺑﭙﺮﺳﺪ؛‬
‫ﺳﺆاﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ وارد آن ﺧﺎﻧﻪی‬
‫ﺳﻮتوﮐﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺎم اﻋﻤﺎل و رﻓﺘﺎر آن ﻣﺎدر و ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺑﻪ آن اﺷﺎره‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ـ ﮐﯽ اون ﮐﺎرو ﮐﺮد؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﺮش را ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ؛ اﻣﺎ ادوارد ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ‬
‫ﻣﻮﺿﻮع را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﮐﯽ اون ﮐﺎرو ﮐﺮد؟ ﮐﯽ ﺑﺎ داس ﺗﻮ ﺳﺮ ارﯾﮏ زد؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﺎﻋﺚ‬
‫ﺷﺪ اون اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﻪ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﭘﺎﺳﺦ او را ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺳﮑﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪرش‪ .‬ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ‪.‬‬
‫ادوارد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ اون اﻻن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﺻﺪاﯾﺶ آنﻗﺪر آرام اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ آن را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻣﺮﻟﯽ ﺧﯿﺲ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺑﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮم آورده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﺒﺨﺸﻪ‪.‬‬
‫اون‪ ...‬از اﯾﻦﺟﺎ رﻓﺖ‪.‬‬
 ‫ﻫﺸﺖ‬

‫ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺎم‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻬﺎرﻧﻔﺮ درﺑﺎرهی ﮐﺸﻔﺸﺎن ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﮑﻨﻨﺪ؛ اﻣﺎ ادوارد ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﻫﯿﺠﺎنزده اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻧﯿﻤﯽ از ﺣﻮاﺳﺶ‬
‫آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻧﯿﻢ دﯾﮕﺮ اﻓﮑﺎرش ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی آن ﺳﻮی ﭼﻤﻨﺰار و ﻋﻠﻒﻫﺎی‬
‫ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪای ﮐﻮﭼﮏ در‬
‫ﻣﯿﺎن ﻋﻠﻒﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺧﺰد و در ﮐﻨﺎر دوﺳﺘﺎﻧﺶ ـ ﺧﺮﮔﻮشﻫﺎ ـ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬
‫ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ﺑﻘﯿﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ واﺿﺤﻪ ﮐﻪ ﯾﮑﯿﺸﻮن ﯾﻪ آدم ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﻪ و اون ﯾﮑﯽ ﯾﻪ ﺑﭽﻪﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﺰاﺑﻼ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬اون ﯾﮑﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﯾﻪ زن رﯾﺰﻧﻘﺶ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺟﻨﺴﯿﺘﺶ رو‬
‫ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﯾﻢ‪ .‬ﻓﺮدا وﻗﺘﯽ اﺳﮑﻠﺖﻫﺎ رو از ﺗﺎﺑﻮت ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎرﯾﻢ‪ ،‬اﻃﻼﻋﺎت‬
‫ﺑﯿﺶﺗﺮی دﺳﺘﮕﯿﺮﻣﻮن ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ اﺳﺘﺨﻮونﻫﺎی ﻣﻔﺼﻞ ران ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻤﻮن ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺣﺪس ﻣﻦ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اوﻧﺎ واﻟﺪ و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ در اﺛﺮ ﯾﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻣﺮدن و ﺑﺎ ﻫﻢ دﻓﻨﺸﻮن ﮐﺮدن‪ .‬ﺑﭽﻪ ﺗﻮ ﺑﻐﻞ ﻣﺎدر ﯾﺎ ﭘﺪرﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰه‪.‬‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻪﻧﻮﻋﯽ زﯾﺒﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ ﮐﻪ واﻟﺪ ﺑﭽﻪﺷﻮ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ در‬
‫اﻣﺎن ﺑﺎﺷﻪ؛ ﺣﺘﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺮگ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ درﺑﺎرهی ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺪﻓﯿﻦ ﺗﻮ ﻋﺼﺮ ﺣﺠﺮ‬
‫ﺧﻮﻧﺪی ﮐﻪ اﺳﮑﻠﺖ ﺑﭽﻪ رو روی ﺑﺎل ﻗﻮ ﻣﯽذاﺷﺘﻦ؟ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﻦ‪ ،‬اون ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫زﯾﺒﺎﺳﺖ؛ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ اون ﺑﭽﻪ ﺑﺎل ﻣﯽدن ﺗﺎ ﺗﻮی ﺑﻬﺸﺖ ﭘﺮواز ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ادوارد از ﺧﻠﺴﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﻣﯽدوﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯽدوﻧﯿﻢ و ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﮐﻪ ﻧﻤﯽدوﻧﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪا ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮدا ﻧﺎﻧﺴﯽ و اﯾﺰاﺑﻼ ﺗﺤﻘﯿﻖ روی اﺳﺘﺨﻮونﻫﺎ رو اداﻣﻪ ﻣﯽدن‪ .‬ﻣﻦ و ﻣﺖ ﻫﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺣﻔﺎری اداﻣﻪ ﻣﯽدﯾﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺎﺑﻮت ﺑﺮای ﻫﻤﻪی ﻣﺎ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺟﻠﻮی‬
‫دﺳﺖ و ﭘﺎی ﺷﻤﺎ رو ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟‬
‫ـ ﮐﺎﻣﻼ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺎرا رو ﻣﯽدﯾﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﻪ‬
‫داﻧﺸﮕﺎه زﻧﮓ ﻣﯽزﻧﯿﻢ و ﺗﺎ ﺳﻪ ﯾﺎ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﭼﻬﺎر روز دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﺑﺮاﻣﻮن ﮐﻤﮏ‬
 ‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻦ ﺗﺎ ﮐﺸﻔﻤﻮن رو از اﯾﻦﺟﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻬﺮهی ﻫﺮ ﺳﻪ ﻋﺒﻮس ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ادوارد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﮐﻪ روال ﮐﺎر ﻣﺎ رو ﻣﯽدوﻧﯿﻦ‪ .‬دﯾﮕﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت‬
‫ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﻦ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻨﯿﻦ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﺳﻪ ﯾﺎ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﭼﻬﺎر روز آﯾﻨﺪه‪ ،‬اﯾﻦ‬
‫ﮐﺸﻒ در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﯿﺎﯾﻦ از وﻗﺘﻤﻮن ﻧﻬﺎﯾﺖ اﺳﺘﻔﺎده رو ﺑﺒﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ از ﮐﺸﻔﺸﺎن راﺿﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ ﻓﺮدا ﭼﯿﺰی ﮐﺸﻒ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻗﺎﺑﻞﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ؛ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﯾﺎزده ﻗﺮن ﻗﺪﻣﺖ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻗﺪﻣﺖ آن ﺑﯿﺶ از ﺷﺼﺖ ﺳﺎل ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺮﮔﺒﺎر اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺣﻔﺎری اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﻨﺪ و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻧﺎﻧﺴﯽ و اﯾﺰاﺑﻼ‬

‫اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎ را از ﮔﻮدال ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺖ و ادوارد ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﻨﺪن ﮔﻮدال‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ‪ ،‬روی ﺗﭙﻪ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ را در دﺳﺖ‬
‫دارد‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ زﻣﯿﻦ رﺳﯿﺪهاﻧﺪ و ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ ﭼﻮب ﺑﺮﯾﺪه ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﮐﻪ در‬
‫ﮔﻮدال دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ ﻫﻢ ﮐﺸﻒ دﯾﮕﺮی ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮای آﻧﮑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ‬
‫ﮐﺎﻣﻠﯽ از ﺗﺎﺑﻮت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺤﯿﻂ اﻃﺮاف آن را ﻫﻢ ﺑﻪدﻗﺖ ﺑﺮرﺳﯽ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺖ وﺳﻂ روز از ادوارد ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻤﻊ ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻧﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺑﯿﺶﺗﺮ زﻣﯿﻦ رﺳﯿﺪﯾﻢ و دﯾﺪﯾﻢ ﺧﺎک اون ﻗﺴﻤﺖ‬
‫ﺳﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺷﻤﻊ ﻣﯽزﻧﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻇﺎﻫﺮا ﻣﺖ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟ ﻣﺎ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ادوارد ﻣﯽداﻧﺪ ﺣﻖ ﺑﺎ اوﺳﺖ؛ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را درﺑﺎرهی آن اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎ ﮐﺸﻒ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻗﺖ ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮوﻧﺪ‬
‫و ﭼﻮب ﺑﺨﺮﻧﺪ و ﺑﺎ آن اﻫﺮﻣﯽ اﻧﺪازهی ﮔﻮدال درﺳﺖ ﮐﻨﻨﺪ و آﻧﺠﺎ ﺷﻤﻊ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻓﻌﻼ وﺿﻌﯿﺘﻤﻮن ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﮐﺎرﻣﻮن اداﻣﻪ ﻣﯽدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺖ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ زﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ از ﺳﺮش ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳﺖ و ﻧﺮدﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮای ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ از ﮔﻮدال اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫ارﯾﮏ آﻧﻬﺎ را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺎﻧﺴﯽ و اﯾﺰاﺑﻼ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺮوز ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ از‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ آﻣﺪه و ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪاش ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه اﺳﺖ و ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺸﺖ‬
‫آن را ﻧﻮازش ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻃﻮری ﺑﺎ دﻗﺖ اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎ را ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺷﯽء‬
‫ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ را در دﺳﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن آﻧﻬﺎ آنﻗﺪر ﻇﺮﯾﻒ و ﺷﮑﻨﻨﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭘﻮدر ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻏﯿﺮﻣﺼﻠﺢ ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ‪ ،‬در ﺗﺎﺑﻮت اﺛﺮی از ﻟﺒﺎس ﯾﺎ ﭘﺎرﭼﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻌﺪا در آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه‪ ،‬ﺑﺎ ذرهﺑﯿﻦ آﺛﺎر ﺗﺎر و ﭘﻮد ﭘﺎرﭼﻪ را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻧﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺳﻼم‪ .‬ﺗﻮ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬
‫اﺑﺘﺪا ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﻏﯿﺮ از آن اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎ‪ ،‬ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی در ﮔﻮدال ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﺎزوﻫﺎی ﻣﺮد را از ﮐﻮدک ﺟﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻧﺎﻧﺴﯽ ﺟﻤﺠﻤﻪ و دﻧﺪهﻫﺎی ﮐﻮدک‬
‫را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮد را ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬او ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦﺟﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻦ!‬
‫ادوارد ﺻﺪای او را ﻧﻤﯽﺷﻨﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺖ ﻣﯽﺷﻨﻮد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اوﻧﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن‪ .‬ﺑﺮﯾﻢ و ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ؟‬
‫ادوارد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ آره‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﺷﯿﻄﻮن! ﺑﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ زود ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم و ﮐﺎرو ﺗﻤﻮم ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ادوارد اول از ﻧﺮدﺑﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود‪ ،‬از ﮔﻮدال ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮد و ﺳﺮاغ ﺗﺎﺑﻮت‬
‫ﻣﯽرود‪ .‬ﻣﺖ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او از ﻧﺮدﺑﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود‪ .‬وﺳﻂ ﻧﺮدﺑﺎن‪ ،‬ﭼﯿﺰی‬
‫ﺗﻮﺟﻪاش را ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺘﻬﺎی دﯾﻮارهی ﮔﻮدال‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﻧﺮدﺑﺎن‪ ،‬ﭼﯿﺰی از ﺧﺎک ﺑﯿﺮون زده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﯿﻠﭽﻪاش را از ﺟﯿﺐ ﻋﻘﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد و ﮐﻤﯽ ﺧﺎک را ﮐﻨﺎر‬
‫ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬آنﻗﺪر ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺧﺎک را ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﺷﯿﺌﯽ‬
‫ﻓﻠﺰی را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ و ﮐﺎﻣﻼ ﺧﺎک اﻃﺮاف و روی آن را ﮐﻨﺎر ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﭼﯿﺴﺖ و ﺑﺎ وﺣﺸﺖ از ﺟﺎ ﻣﯽﭘﺮد‪ .‬ﭘﺎﯾﺶ از ﭘﻠﻪی ﺧﯿﺲ‬
‫ﻧﺮدﺑﺎن ﻟﯿﺰ ﻣﯽﺧﻮرد و ﻣﺤﮑﻢ زﻣﯿﻦ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ از ﻧﺮدﺑﺎن ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺶ‬
‫اﻋﻈﻤﯽ از دﯾﻮارهی ﮔﻮدال ﮐﻨﺪه ﻣﯽﺷﻮد و ﻓﺮو ﻣﯽرﯾﺰد‪.‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻪ ﮔﻮدال اﻓﺘﺎده و ﺧﺎک ﺗﺎ ﺑﺎﻻی ﺳﯿﻨﻪاش را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮐﻨﻮن ﻧﯿﻤﯽ از ﺑﺨﺶ اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﺑﻤﺐ از ﺑﺎﻻی ﺳﺮش آوﯾﺰان اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ده‬

‫ﻧﺎﻧﺴﯽ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ در ﮔﻮدال ﭘﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ادوارد ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺑﻘﺎﯾﺎی‬
‫ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﭘﻮﺳﯿﺪه‪ ،‬ﮐﻪ آن را در ﻣﯿﺎن اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎی اﺳﮑﻠﺖ ﺑﺰرگﺗﺮ ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺴﻤﺘﯽ از آن در ﺳﯿﻨﻪ و ﻗﺴﻤﺖ دﯾﮕﺮش ﺑﯿﻦ آروارهﻫﺎی اﺳﮑﻠﺖ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻫﻤﺎنﻣﻮﻗﻊ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﻣﺖ و ﻟﺮزش زﻣﯿﻦ را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ و ﻫﻤﻪﺟﺎ ﭘﺮ از ﻏﺒﺎر‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫ﺣﺎﻻ آﻧﻬﺎ اﻃﺮاف ﮔﻮدال ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﺘﺪا وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ ﻣﺖ ﮐﺎﻣﻼ در ﮔﻮدال ﻣﺪﻓﻮن ﻧﺸﺪه و ﻓﻘﻂ ﺗﻮدهای از ﮔﻞ و‬
‫ﺧﺎک‪ ،‬او و ﻧﺮدﺑﺎن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﯿﺎﻟﺸﺎن آﺳﻮده ﻣﯽﺷﻮد؛ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ او‬
‫ﺑﯽﺻﺪا ﺑﻪ ﺷﯽء ﻓﻠﺰی ﮐﻪ از دﯾﻮارهی ﻓﺮورﯾﺨﺘﻪی ﮔﻮدال ﺑﯿﺮون آﻣﺪه و درﺳﺖ‬
‫ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﻗﺮار دارد‪ ،‬اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬وﺣﺸﺖ را در ﭼﻬﺮهاش ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ادوارد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر آرام ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ وای ﺧﺪای ﻣﻦ!‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮﯾﻦ! ﺑﺮﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪی ارﯾﮏ‪ .‬ﻣﺎدرش ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﻣﺪاد زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬ﺑﺮﯾﻦ!‬
‫دﺧﺘﺮﻫﺎ دواندوان دور ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ادوارد روی ﻟﺒﻪی اﻣﻦﺗﺮ ﮔﻮدال ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪﭼﯽ درﺳﺖ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬اوﻧﺎ رﻓﺘﻦ ﮐﻤﮏ ﺑﯿﺎرن‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺮای ﮐﻤﮏ‬
‫ﻣﯿﺎد‪.‬‬
‫ﻣﺖ وﺣﺸﺖزده اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻠﺘﺶ ﺳﻘﻮط در ﮔﻮدال ﯾﺎ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﯾﮑﯽ از‬
‫اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ادوارد‪ ،‬ادوارد‪ ،‬ادوارد‪...‬‬
‫ادوارد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﯿﺎن‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﺶ اﺻﻼ درﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬در ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﭘﺎﺳﮕﺎه‬
‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﭼﻮن از ﺟﺰﯾﺮه ﺗﺎ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎ اﺳﮑﺎرﭘﻨﺲ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻧﯿﻢﺳﺎﻋﺖ راه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ادوارد ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی ﮔﻮدال و ﺑﻤﺒﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﯽ از آن از ﺧﺎک ﺑﯿﺮون‬
‫زده اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺪای ﺟﯿﻎ ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﺪ و دواندوان ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫او ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ارﯾﮏ ﮐﻨﺎر ﮔﻮدال‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻤﺐ‪ ،‬زاﻧﻮ زده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ و اﯾﺰاﺑﻼ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﭻ دﺳﺖ و ﮐﻤﺮ او را ﻣﺤﮑﻢ‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ اﺟﺎزه ﻧﺪﻫﻨﺪ او ﺑﻪ ارﯾﮏ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ! ارﯾﮏ‪ ،‬ﻧﻪ!‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ ﮐﻤﺮ او را آنﻗﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارد و ﻋﻘﺐ ﻣﯽﮐﺸﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺣﺴﯽ‬
‫ﺑﺮای ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ادوارد از ﮔﻮدال ﺑﻪ ارﯾﮏ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫راﻫﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﺗﺎ ﺑﺎ ﺟﺴﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺑﻪ ارﯾﮏ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﻮرا ﻓﮑﺮش را‬
‫ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام اﻣﺎ ﻗﺎﻃﻊ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬ارﯾﮏ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﺮو ﭘﯿﺶ ﻣﺎدرت‪ ،‬ارﯾﮏ‪ .‬اﯾﻦﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯽداﻧﺪ دور و ﺑﺮش ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ،‬اﻧﺘﻬﺎی ﮔﻮدال‪ ،‬دراز ﺑﻪ‬
‫دراز اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫او ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ادوارد‪ ،‬ادوارد‪ ،‬ادوارد‪...‬‬
‫ـ ارﯾﮏ‪ ،‬ﻧﻪ!‬
‫ارﯾﮏ ﺑﻪ ﺣﺮف ادوارد ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻢ ﻣﯽﺷﻮد و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی ﺑﻤﺐ زﻧﮓزده ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ‬
‫زﻣﺎن ﺟﻨﮓ‪ ،‬از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺑﻤﺐاﻓﮑﻦ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺣﺘﯽ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﺪارد؛ ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻼش ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺧﻮد‬
‫را آزاد ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ در ﮔﻮدال ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ‪ .‬ﺑﻤﺐ در دﺳﺖﻫﺎی اوﺳﺖ‪.‬‬
‫ادوارد ﻫﻤﺎنﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ؛ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺧﻮدش را ﺧﯿﺲ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ارﯾﮏ‪ ،‬اون ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﻪ ﺟﺎی آﻧﮑﻪ ﺟﻮاب او را ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺧﺮﮔﻮش را ﺗﻮی ﺟﯿﺐ ﮐﺎﭘﺸﻨﺶ ﻣﯽﮔﺬارد‬
‫و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻤﺐ را ﺑﺎ دو دﺳﺘﺶ ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارد‪.‬‬
‫ﻣﺖ در ﮔﻮدال ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻی ﺳﺮش‪ ،‬ادوارد‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬ﻧﺎﻧﺴﯽ و اﯾﺰاﺑﻼ‪ ،‬ارﯾﮏ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻤﺐ‬
‫در دﺳﺘﺶ‪ ،‬از ﭼﻤﻨﺰار ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯽرود‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ او را ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎﯾﯽ آرام ﺑﻪﻃﺮف اﺳﮑﻠﻪ ﻣﯽرود‪ ،‬از ﮐﻨﺎر‬
‫ﻣﻮجﺷﮑﻦ ﺳﻨﮕﯽ و ﺗﻤﺎم ﻗﺎﯾﻖﻫﺎی ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫اﻗﯿﺎﻧﻮس ﺑﯽاﻧﺘﻬﺎ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻤﺐ را در آب ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﺑﻤﺐ ﺑﺎ ﺻﺪای ﭼﻠﭗ ﭼﻠﻮپ ﺑﻪآراﻣﯽ از ﻧﻈﺮ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد و ارﯾﮏ آرام و ﺑﯽﺻﺪا ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰار ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف او ﻣﯽدوﻧﺪ و او را در آﻏﻮش ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ارﯾﮏ در ﺣﺎل ﺟﻮﯾﺪن‬
 ‫ﮔﻮش ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ اﺳﺖ‪.‬‬
‫او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اون ﺑﻤﺐ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ و ادوارد از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﯽﮔﺮﯾﻨﺪ و او را در آﻏﻮش ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ .‬ادوارد ﺧﻮد‬
‫را ﻣﺴﺌﻮل ﻣﯽداﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ارﯾﮏ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮی ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺖ رو از ﮔﻮدال ﺑﮑﺸﯿﻢ ﺑﯿﺮون‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﮐﻤﮑﻤﻮن ﮐﻨﯽ؟‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ اوﺿﺎع آرام ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ ،‬ﻫﻤﮕﯽ در ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺮﻟﯽ دور ﻣﯿﺰ ﺟﻤﻊ‬
‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﻣﺖ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ زاﻧﻮﯾﺶ ﭘﯿﭻ ﺧﻮرده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد در ﮔﻮدال زﻧﺪهﺑﻪﮔﻮر ﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﺎی ﮔﯿﺎﻫﯽ ﻣﯽﻧﻮﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﻗﻮل ﻣﺮﻟﯽ‪،‬‬
‫ﺑﺮای آراﻣﺶ اﻋﺼﺎﺑﺸﺎن ﺧﻮب اﺳﺖ‪.‬‬
‫او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﭼﺎی ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺧﻮب ﺑﺨﻮاﺑﯿﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ارﯾﮏ‪.‬‬
‫او ﻣﯽرود و ﭘﺸﺖﺳﺮ ﭘﺴﺮش ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و دﺳﺘﺶ را روی ﺷﺎﻧﻪی او ﻣﯽﮔﺬارد‬
‫و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ اﺣﻤﻘﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮدت آﺳﯿﺐ ﺑﺰﻧﯽ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد‬
‫ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺸﯽ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮش را ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﻤﯿﺮم‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ آﺧﺮ ﺧﻂ ﻧﺮﺳﯿﺪم‪.‬‬
‫ﻧﺎﻧﺴﯽ و اﯾﺰاﺑﻼ ﺑﻪ ادوارد ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ او از ﺣﺮفﻫﺎی ﭘﺴﺮ ﺳﺮ‬
‫درآورده اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬ادوارد ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدﻫﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﮕﺮان ارﯾﮏ ﻧﺒﺎﺷﯿﻦ‪ .‬اون ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﺎ ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﻣﯽزﻧﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ادوارد ﮐﻨﺎر ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاد اون آﺳﯿﺒﯽ ﺑﺒﯿﻨﻪ‪.‬‬
‫او ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮزﻧﺪی ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد دﯾﮕﺮ از او ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻨﻮز دﯾﺮ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫او ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﭘﺴﺮی ﻣﺜﻞ ارﯾﮏ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﮔﺎﻫﯽ‬
‫ﮐﺎرﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ آﺧﺮ ﺧﻂ ﻧﺮﺳﯿﺪم‪.‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ﺳﻮم ‪ -‬ﺧﻠﺒﺎن‬

‫آﮔﻮﺳﺖ ‪ ۱۹۴۴‬ـ ﻣﺎه ﮔﻨﺪم‬

‫ﯾﮏ‬
 ‫وﻗﺘﯽ ﺧﻠﺒﺎن از آﺳﻤﺎن ﺳﻘﻮط ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻی ﺳﺮش‪ ،‬ﺗﻮﻓﺎن ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽﻏﺮد‪ ،‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﻮﻓﺎن ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ اﺳﺖ‪ .‬رﻋﺪ و‬
‫ﺑﺮق آن از ﺗﻮپ و ﺗﻔﻨﮓ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ در ﻫﻮای ﺳﺮد ﺷﺒﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﮔﯽ ﺧﺸﮏ‪ ،‬در ﺑﺎد ﭘﺎﯾﯿﺰی ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد و‬
‫ﻓﺮود ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﭼﺘﺮ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ‪ .‬ﺑﺮق ﺗﻮﻓﺎن را ﺑﺎﻻی ﺳﺮ و زﯾﺮ‬
‫ﭘﺎﯾﺶ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎ ﯾﮑﯽ از اﻧﻔﺠﺎرﻫﺎی زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﻧﺎﺷﯽ از ﺳﻘﻮط ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﺟﻨﮕﻨﺪهاش‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻪ او اﻟﻘﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺒﺎرزه ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﺶ ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺒﺮی درﻧﺪه و ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ در‬
‫آﺳﻤﺎن ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺎ دﻗﺎﯾﻘﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺗﻮر دوازده ﺳﯿﻠﻨﺪری‪ ،‬آﺗﺶ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ و دربوداﻏﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﻓﺮود ﺑﯿﺎﺑﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ اﺳﺖ و ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺎﻓﯽ‬
‫ﻧﺪارد ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﻓﺮود آﻣﺎده ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺣﺘﯽ اﺣﺴﺎس درد ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯿﻬﻮش ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫دو‬

‫در ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﯿﺎن ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬روﯾﺎﻫﺎی ﺧﻠﺒﺎن درﻫﻢ ﻣﯽﭘﯿﭽﻨﺪ؛ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ‬
‫ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﺟﻨﮕﻨﺪهی او ﮐﻪ در ﯾﮏ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮی داﻣﻨﻪی ﺗﭙﻪ ﺳﻘﻮط ﮐﺮده اﺳﺖ و‬
‫ﻫﻨﻮز از آن دود ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺻﺤﻨﻪﻫﺎﯾﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ از ﺑﻬﺸﺖ و ﺟﻬﻨﻢ را‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ و در ﮐﺎﺑﻮﺳﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺪود‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ؛ اﻧﮕﺎر در ﮔﻮداﻟﯽ آﺗﺸﯿﻦ‪،‬‬
‫ﭼﯿﺰی ﺗﻌﻘﯿﺒﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺧﻮاب ﻣﯽﻧﺎﻟﺪ و دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽزﻧﺪ و ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ را ﻣﯽﺗﺮﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ او‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﮔﺸﺎد و ﺧﯿﺮه‪ ،‬در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺪون ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب‪ ،‬او را‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮاب ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ اژدﻫﺎﯾﯽ او را ﺑﻠﻌﯿﺪه اﺳﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺻﺒﺢ اول‬
‫وﻗﺖ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫ﻓﻮرا ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻗﻮزک ﭘﺎﯾﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎﻧﻮر از او‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮد و او ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ اژدﻫﺎی روﯾﺎﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺳﮓ ﺷﮑﺎری ﺑﺰرﮔﯽ‬
‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯽﺧﻮاﺑﺪ و ﺑﺎ آﺳﺘﯿﻦ ﺿﺨﯿﻢ ﮐﺎﭘﺸﻦ‬
‫ﭼﺮﻣﯽاش‪ ،‬ﻋﺮق روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش را ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﮔﺮدﻧﺶ را ﻣﯽﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و رد ﺳﻘﻮط ﺧﻮد ﺑﺎ ﭼﺘﺮ ﻧﺠﺎت را روی‬
‫ﻣﺰرﻋﻪی ﮔﻨﺪم ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬ﮔﯿﺞ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪﺷﺪت اﺣﺴﺎس درد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره راﺳﺖ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر از ﭘﺎی راﺳﺘﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﺒﺾ‬
‫درد را در ﻗﻮزک آن ﺑﻪ ﺷﺪت اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﮓ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ از او دور ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻔﺲزﻧﺎن ﮐﻤﯽ آنﺳﻮﺗﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی او‬
 ‫ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﮐﺪوم ﺟﻬﻨﻢدرهای ﻫﺴﺘﻢ؟‬
‫آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮد ﺑﺎ ﭼﺘﺮ‬
‫ﻧﺠﺎت از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﭙﺮد‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ از ﻃﺮﯾﻖ اﻣﻮاج رادﯾﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﭘﯿﺘﺮ)‪(۱۹‬‬
‫ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ آﻧﻬﺎ از ﻣﺴﯿﺮ اﺻﻠﯽﺷﺎن ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫ﺷﻤﺎل ﻣﯽروﻧﺪ ﺗﺎ از ﺣﻤﻠﻪی ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﺟﻨﮕﻨﺪه ﺑﮕﺮﯾﺰﻧﺪ‪ .‬از ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﯽﺷﺎن‬
‫ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﻫﺎی ﺟﻨﮕﻨﺪه ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ‬
‫اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻘﻮط ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ روی ﺳﻮاﺣﻞ درﯾﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ و او از آن ﺑﺎﻻ‪،‬‬
‫ﭼﺮاغ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﺟﺰﯾﺮهای ﮐﻮﭼﮏ را دﯾﺪه و دﻋﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪﺟﺎی درﯾﺎ‪ ،‬در‬
‫ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﻓﺮود ﺑﯿﺎﯾﺪ؛ ﭼﻮن ﺳﻘﻮط در درﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻣﺮگ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﺘﻮﺟﻪ واﻗﻌﯿﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬او ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﻮزک ﭘﺎﯾﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ راه ﺑﺮود‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺟﻌﺒﻪی ﮐﻤﮏﻫﺎی اوﻟﯿﻪاش را ﺑﯿﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮐﻤﯽ ﻣﻮرﻓﯿﻦ‬
‫ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ دﺳﺖﮐﻢ دردش ﺗﺴﮑﯿﻦ ﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺰﯾﺮهای ﮐﻪ در آن ﺳﻘﻮط ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺰرﻋﻪی‬
‫ﮔﻨﺪم دارد و ﺳﮓ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ آﻧﺠﺎ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ آﻧﺠﺎ ﺧﺸﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﯿﺶ از آن‬
‫ﺣﻤﻠﻪی ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻤﺎل ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﺎ اﻣﻮاج رادﯾﻮﯾﯽ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﺑﺮای ﭘﯿﺘﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﯿﺘﺮ ﭘﯿﺎم را درﯾﺎﻓﺖ‬
‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد در اﯾﻦﺑﺎره ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺘﺮ ﺧﻠﺒﺎن ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ و ﻣﯽداﻧﺪ ﭼﻄﻮر از ﭘﺲ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﺮﺑﯿﺎﯾﺪ‪ .‬او‬
‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﺶ را اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻌﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼﻪ؟‬
‫آﻧﻬﺎ ﯾﮏ ﮔﺮوه ﻧﺠﺎت ﺑﺰرگ و درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺮای ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺧﻠﺒﺎﻧﯽ ﻣﻔﻘﻮداﻻﺛﺮ‬
‫ﻧﻤﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ؛ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ او اﻓﺴﺮ ﮐﺎدر ﻧﻈﺎﻣﯽ دوﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮑﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﯿﺪوار ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﺧﻮدی ﺗﻤﺎس‬
‫ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬ﯾﺎ ﯾﮑﯽ از ﮐﺸﺘﯽﻫﺎی ﺟﻨﮕﯽ او را ﺑﯿﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﺷﺨﺮاﺷﯽ را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ دﺳﺘﮑﺶﻫﺎﯾﺶ را درﻣﯽآورد‪.‬‬
‫ـ اﺳﮑﯿﻼ)‪!(۲۰‬‬
‫ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﻣﺮدی اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ؛ ﮔﺮﭼﻪ او از ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﻣﺮد‬
‫ﺳﺮ درﻧﻤﯽآورد‪.‬‬
‫ﺑﺎ دﻧﺪان دﺳﺘﮑﺸﺶ را درﻣﯽآورد و دﻧﺒﺎل ﻫﻔﺖﺗﯿﺮش ﻣﯽﮔﺮدد و ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ‬
‫آن را از ﻏﻼف ﭼﺮﻣﯽاش ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬ﭘﯿﮑﺮ ﻣﺮدی روی ﺳﺮش ﺳﺎﯾﻪ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪازد؛ ﻣﺮدی درﺷﺖاﻧﺪام‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺎﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺳﻮت ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﮓ دور و ﺑﺮ او ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﭘﺮد و ﭘﺎرس ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ‪ ،‬اﺳﮑﯿﻼ‪ ،‬اﯾﻦدﻓﻌﻪ ﭼﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی؟‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻣﺮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻠﺒﺎن ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﻣﺮد اﯾﻦ ﺣﺮف را ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﯾﺎ اﺳﮑﯿﻼ‪ ،‬ﭼﻮن درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ‬
‫ﻣﺮد ﻣﯽرود‪ ،‬ﺳﮓ ﺷﮑﺎری ﻧﻔﺲزﻧﺎن ﮐﻨﺎر او ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻏﯿﺒﺶ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن‪ ،‬ﺧﻠﺒﺎن داﺋﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮐﻠﻨﺠﺎر‬
‫ﻣﯽرود ﮐﻪ از آﻧﺠﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ اﺳﮑﯿﻼ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ؛ اﻣﺎ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺳﯿﻨﻪﺧﯿﺰ ﺑﺮم؟‬
‫ﺳﮓ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ زﺑﺎن دراز ﺻﻮرﺗﯽ از دﻫﺎﻧﺶ آوﯾﺰان اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﺮد ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدد‪ ،‬ﻣﺮد ﺟﻮانﺗﺮی ﻫﻤﺮاه اوﺳﺖ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ﭘﺴﺮش اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﺮاﻧﮑﺎردی از ﭼﻮب درﺧﺖ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد آوردهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﯽﻫﯿﭻ ﮐﻼﻣﯽ‪ ،‬او را از ﻃﻨﺎبﻫﺎی ﭼﺘﺮﻧﺠﺎت آزاد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و روی ﺑﺮاﻧﮑﺎرد‬
‫ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬دردش آنﻗﺪر ﺷﺪﯾﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻣﯽرود‪،‬‬
‫اﻣﺎ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن دو ﻣﺮد ﺳﺎﮐﺖ و ﮐﻢﺣﺮف‪ ،‬ﻗﻮی ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺎز ﻣﯽﮔﯿﺮد و وﻗﺘﯽ آﻧﻬﺎ او را از ﻣﺰرﻋﻪی ﮔﻨﺪم ﺑﯿﺮون ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫اﺑﺮﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪی ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن آﺑﯽ ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﺷﻨﺎور ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی واﻗﻌﯽاش ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ اونﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺗﻮ آﺳﻤﻮن آﺑﯽ‪ ،‬ﻣﻮﺗﻮر ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺻﺪا ﻣﯽده و ﺑﺎد‬
‫زوزه ﻣﯽﮐﺸﻪ‪.‬‬
‫در واﻗﻊ‪ ،‬او ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻪ ﻧﯿﺮوی ﻫﻮاﯾﯽ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺠﻨﮕﺪ و‬
‫ﺑﻤﯿﺮد‪ ،‬دﺳﺖﮐﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﯽﻣﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ اون ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﮐﻨﻮن روی زﻣﯿﻦ اﺳﺖ و از آن ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ راه ﺑﺮود؛ ﻣﺜﻞ ﮐﺮﻣﯽ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ روی ﺗﻮدهای ﮔﻞ ﭼﺴﺒﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ زود‪ ،‬ﻣﺮدﻫﺎی ﺳﺎﮐﺖ و ﮐﻢﺣﺮف از ﺣﺼﺎر ﮐﻮﺗﺎه ﺣﺎﺷﯿﻪی ﻣﺰرﻋﻪی ﮔﻨﺪم‬
‫ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و وارد ﻣﺴﯿﺮی ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎد درﺧﺖﻫﺎی دو ﻃﺮف آن را ﺗﮑﺎن‬
‫ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻠﺒﺎن ﺳﺮش را ﯾﮏوری ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪای روﺳﺘﺎﯾﯽ‬
‫ﻣﯽروﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ زود و ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺳﻮت و ﮐﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از زاوﯾﻪی‬
‫آﺳﻤﺎن و ﺑﻮی ﺷﺒﻨﻤﯽ ﮐﻪ از روی ﻋﻠﻒﻫﺎ ﺗﺒﺨﯿﺮ ﻣﯽﺷﻮد و آواز ﺧﺮوسﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫در ﺣﯿﺎط ﻣﺰرﻋﻪ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﻧﯽ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽدود و ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﺴﻦﺗﺮ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺑﺎ‬
‫اﺷﺎرهی ﺳﺮ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ زود ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺗﻮ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺧﻠﺒﺎن را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻧﮑﺎرد را روی ﻣﯿﺰ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ و او را از‬
‫روی آن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭘﺎی‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻪاش را روی ﭼﻬﺎرﭘﺎﯾﻪی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬از ﺷﺪت درد ﺑﺪﻧﺶ‬
‫ﻣﯽﻟﺮزد و ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻼش ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﻧﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﻓﺴﺮ ارﺷﺪ ﭘﺮواز ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﺟﻨﮕﻨﺪهی ‪ ،۳۳۱‬دﮐﺘﺮ ﺗﺎﻣﺴﻮن)‪.(۲۱‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﺣﺴﺎس ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻠﯿﺲ ﻣﺨﻔﯽ ﺳﺮوﮐﺎر ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ او اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻪ ﮐﺸﺎورزﻧﺪ؛ ﻣﺮدی ﻣﯿﺎﻧﺴﺎل‪ ،‬ﻫﻤﺴﺮ و‬
‫ﭘﺴﺮش‪ .‬ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺒﻬﻮت و ﮔﯿﺞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫او ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻨﻮ دﯾﻮﯾﺪ)‪ (۲۲‬ﺻﺪا ﺑﺰﻧﯿﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﮐﺸﺎورز ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اون‪ ،‬رﺑﮑﺎ)‪(۲۳‬ﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ)‪ ،(۲۴‬ﭘﺴﺮﻣﻪ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را روی ﺷﺎﻧﻪی ﻣﺮد ﺟﻮان ﻣﯽﮔﺬارد‪ .‬دﯾﻮﯾﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن‬
‫ﺑﺨﻮرد‪ ،‬اﻣﺎ دﺳﺘﺶ را دراز ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ او دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﮐﺸﺎورز ﺑﺎ او دﺳﺖ‬
‫ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ارﯾﮏ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫او ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪.‬‬
 ‫ﭼﻬﺎر‬

‫وﻗﺘﯽ دﯾﻮﯾﺪ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﺪت ﺧﻮاﺑﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آﻧﮑﻪ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی رﻋﯿﺘﯽ آوردﻧﺪ‪،‬‬
‫ارﯾﮏ‪ ،‬ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ را ﺑﻪ ﻣﺰرﻋﻪی ﮔﻨﺪم ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﺧﻠﺒﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﺑﻪ رﺑﮑﺎ ﮔﻔﺖ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ او ﻣﻮرﻓﯿﻦ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﺪ و ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺰرﯾﻖ‪ ،‬ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ‬
‫اﺣﺴﺎس ﺧﻮابآﻟﻮدﮔﯽ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﭼﺘﺮ ﻧﺠﺎت و وﺳﺎﯾﻠﺖ رو ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ دﯾﻮﯾﺪ ﺗﺎﻣﺴﻮن‪ ،‬اﻓﺴﺮ ارﺷﺪ ﭘﺮواز‪ ،‬ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬
‫***‬
‫دﯾﻮﯾﺪ در اﺗﺎﻗﯽ ﺳﺎده اﻣﺎ ﺑﺰرگ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﻮد و ﺗﺸﮑﯽ ﮐﻪ روی آن ﺧﻮاﺑﯿﺪه‪ ،‬ﭘﺮ‬
‫از ﭘﻮﺷﺎل اﺳﺖ و ﻣﻠﺤﻔﻪای ﮐﻪ زﯾﺮ او اﻧﺪاﺧﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬از ﭘﺮ ﻗﻮ ﯾﺎ اردک ﭘﺮ ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬او ﺻﺪای ﻫﺮ دو ﭘﺮﻧﺪه را از ﺣﯿﺎط ﻣﯽﺷﻨﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺴﺖوﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺷﺪت دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ دارد؛ اﻣﺎ‬
‫ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺰرﮔﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ راه ﺑﺮود‪.‬‬
‫ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ را از ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﺷﻨﻮد؛ ﺣﺘﯽ از ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪی آﻧﻬﺎ ﺳﺮدرﻧﻤﯽآورد‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺻﺪاﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮﯾﯽ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺟﺮوﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﮐﻮﺑﯿﺪن در ﻣﯽآﯾﺪ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺻﺪای ﭘﺎی ﮐﺴﯽ را در راﻫﺮو‬
‫ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ .‬در ﺑﺎز ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ از ﻻی در ﺳﺮک ﻣﯽﮐﺸﺪ؛ ﮔﻮﯾﺎ اﻧﺘﻈﺎر دارد او ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اوه! ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺪار ﺷﺪﯾﻦ؟‬
‫او ﺑﻪدروغ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ وﻟﯽ ﺣﺎﻟﻢ اﺻﻼ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺸﺪه‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ اﮔﻪ ﺑﻪاﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﻦ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻟﻄﻒ دارﯾﻦ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻫﺴﺘﯿﻦ‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ‬
‫ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﭼﯿﺰی از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرت رﺑﮑﺎ ﻣﯽﮔﺬرد‪ .‬او وارد اﺗﺎق ﻣﯽﺷﻮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻤﯿﺰ و‬
‫ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدن آﻧﺠﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دﯾﻮﯾﺪ از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫زن‪ ،‬ﺻﺎدق و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ و‬
‫ﻗﻮی اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮐﻠﻤﻪی ﻗﻮیﻫﯿﮑﻞ ﺑﻪذﻫﻨﺶ ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ را درآوردهاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر‬
‫ﺗﺨﺖ اﺳﺖ‪ .‬روی اﻧﺒﻮه ﻟﺒﺎسﻫﺎ‪ ،‬دﺳﺘﻤﺎل اﺑﺮﯾﺸﻤﯽاش ﻗﺮار دارد ﮐﻪ ﺑﻪدﻗﺖ ﺗﺎ‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﺮود‪ .‬ﺳﺮﻓﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ راﺳﺘﺶ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ‪.‬‬
‫زن ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرش ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬دﺳﺘﺶ را زﯾﺮ ﺗﺨﺖ ﻣﯽﺑﺮد‪،‬‬
‫ﮔﻠﺪان ﭼﯿﻨﯽ ﺑﺰرﮔﯽ را ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد و ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ اﯾﻦ ﮐﻤﮑﺘﻮن ﻣﯽﮐﻨﻪ؟‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺪای ﻣﻦ‪ ،‬اﯾﻦ زن ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ؟‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﯾﻪ ﮐﺎرﯾﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫زن از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود و ﺧﻠﺒﺎن ﮐﺎرش را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ درد‬
‫ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎرش ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﺶ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ داﻧﻪﻫﺎی ﻋﺮق‬
‫از ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش ﺟﺎری اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎﯾﺪ از اون ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﺎر دﯾﮕﻪای ﺑﺮام اﻧﺠﺎم ﺑﺪه‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺧﻮاﺑﺶ ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره از ﺧﻮاب ﻧﺎز ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻟﺒﺎسﻫﺎ و ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪهی‬
‫وﺳﺎﯾﻠﺶ ﻣﯽاﻓﺘﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻔﺖﺗﯿﺮش ﮔﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﻨﺞ‬

‫وﻗﺘﯽ اﻓﺴﺮ ارﺷﺪ ﭘﺮواز‪ ،‬دﯾﻮﯾﺪ ﺗﺎﻣﺴﻮن‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد آﻧﻬﺎ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺸﺎن را‬
‫ﺑﻪ او دادهاﻧﺪ‪ ،‬اﺻﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ او را ﺑﻪ اﺗﺎق دﯾﮕﺮی ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺮ و ﺑﺤﺜﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ درﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم وﻗﺘﯽ او از ﺗﺨﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﺪ و‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮد‪ ،‬ﺳﯿﻨﻪﺧﯿﺰ ﺑﻪ اﺗﺎق دﯾﮕﺮ ﻣﯽرود‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ‬
‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬او درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ارﯾﮏ و ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ در دو ﻃﺮﻓﺶ اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻨﮓﻟﻨﮕﺎن‬
‫وارد راﻫﺮو ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ زﺣﻤﺘﯽ اﺳﺖ‪ ،‬او را از راﻫﺮوی ﺑﺎرﯾﮏ ﻋﺒﻮر ﻣﯽدﻫﻨﺪ‬
‫و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ روی ﺗﺨﺘﯽ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ در اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ ﻣﯽﺧﻮاﺑﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ آﻧﺠﺎ اﺗﺎق ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ اﺳﺖ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ در راﻫﺮو از ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﺑﺴﺘﻪی اﺗﺎﻗﯽ دﯾﮕﺮ‬
‫ﻋﺒﻮر ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
 ‫ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ دﺳﺘﺶ را روی ﺑﺎزوی او ﻣﯽﮔﺬارد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﻣﻬﻤﻮن ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯽ و ﻓﻌﻼ ﻣﺮﯾﻀﯽ‪ .‬اﻻن ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﻪ و ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮ اﻧﺒﺎر‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬از ﻋﻠﻔﯽ ﮐﻪ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﯿﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺗﺨﺖ ﻧﺮم و راﺣﺘﯽ درﺳﺖ‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻋﻠﻒﻫﺎ رو ﻣﯽﭼﯿﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎی و ﺧﺮﮔﻮﺷﺎ رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ‬
‫ﭼﻄﻮری اﯾﻦﻃﺮف و اونﻃﺮف ﻣﯽدون‪ .‬ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم اوﻧﺎ رو ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ و ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﻣﯽدون!‬
‫ﻣﺮد ﺟﻮان آنﻗﺪر ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ دﯾﻮﯾﺪ ﭘﺎک ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽﮐﻨﺪ درﺑﺎرهی ﭼﻪ‬
‫ﭼﯿﺰی ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﺑﺎ ﺷﯿﺸﻪی ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻮرﻓﯿﻦ و ﺳﺮﻧﮓ در آﺳﺘﺎﻧﻪی در ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ دردش ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺴﺘﯿﻦ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب‪ ،‬ﺳﻪ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫دردش ﺷﺪﯾﺪ و زﺟﺮآور اﺳﺖ و ﻣﻘﺪار ﮐﻤﯽ ﻣﻮرﻓﯿﻦ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﯾﯿﻦ‪ ،‬آﻧﻬﺎ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬او ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ درﺑﺎرهی او‬
‫ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺶ‬

‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬دﯾﻮﯾﺪ آنﻗﺪر ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ او را ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ و او ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬روی ﺻﻨﺪﻟﯽ‬
‫ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و ﭘﺎی ﺷﮑﺴﺘﻪاش را روی ﭼﻬﺎرﭘﺎﯾﻪای ﮐﻮﭼﮏ دراز‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﺳﺮ اﺟﺎق‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل آﺷﭙﺰی اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ و ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪاﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ در ﻣﺰرﻋﻪ‪ ،‬ﮐﺸﺎورزان ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ‬
‫ﭘﺴﺮﺑﭽﻪای ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﺎدت داﺷﺖ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎنﻫﺎ ﺑﻪ دون)‪ (۲۵‬ﺑﺮود و در ﻣﺰرﻋﻪ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ در اﯾﻦﺑﺎره ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭼﺮا ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎنﻫﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ؛ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺪر و‬
‫ﻣﺎدرش ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫او ﺗﺎﺑﺴﺘﺎنﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺰرﻋﻪای ﻣﯽرﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ آﻧﺠﺎ ﭘﺮواز‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ در ﺧﺎﻧﻪای روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﺷﯿﺮ‬
‫ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﺷﯿﺮ ﻫﻨﻮز از دﻣﺎی ﺑﺪن ﮔﺎو ﮔﺮم ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ اواﯾﻞ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ آﻧﺠﺎ‬
‫ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬دهﻫﺎ ﭘﺮﻧﺪهی ﮐﻮﭼﮏ دور ﺳﺮش ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺳﺮﯾﻊ و‬
‫ﭼﺎﺑﮏ ﺑﻮدﻧﺪ و در ﺷﮑﺎف ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪی روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻻﻧﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫او در آن ﻣﻨﻄﻘﻪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ‪،‬‬
‫ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯽاش ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﭘﺮواز ﮐﺮدن اﺳﺖ‪ .‬او ﻋﺎﺷﻖ‬
‫ﭘﺮواز ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ را از ﺑﭽﮕﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻃﺮات ﺑﺎر دﯾﮕﺮ او را ﺑﻪ زﻣﺎن ﺣﺎل ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ رﺑﮑﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺣﺪاﻗﻞ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاد ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ و‬
‫ﺷﻤﺎ رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ داﺋﻢ در ﺣﺎل ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻫﺴﺘﯿﻦ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﺷﺎﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺑﻪ آﺑﺪارﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرود و ﺑﺎ ﺳﺒﺪی ﺑﺰرگ ﭘﺮ از‬
‫ﻧﺨﻮدﻓﺮﻧﮕﯽﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽﺷﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﺳﮑﯿﻼ‬
‫ﮐﻪ زﯾﺮ ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﭘﺎی ﺳﺎﻟﻢ دﯾﻮﯾﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﯽآورد‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻦ اﯾﻦ ﻧﺨﻮدﻓﺮﻧﮕﯽﻫﺎ رو از ﭘﻮﺳﺘﺸﻮن درﺑﯿﺎرﯾﻦ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯿﻦ ﭼﻄﻮری‬
‫ﻣﯽﺷﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮد؟‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﻣﯽداﻧﺪ رﺑﮑﺎ ﺳﺮﺑﻪﺳﺮش ﻣﯽﮔﺬارد‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﮐﻤﯽ از ﮐﻮره درﻣﯽرود‬
‫و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ در ﺳﮑﻮت ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬دﯾﻮﯾﺪ ﻧﺨﻮدﻓﺮﻧﮕﯽﻫﺎ را در ﮐﺎﺳﻪای‬
‫ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯽرﯾﺰد و ﭘﻮﺳﺖﻫﺎی ﺧﺎﻟﯽ آﻧﻬﺎ را روی ﻣﯿﺰ ﻣﯽاﻧﺪازد و رﺑﮑﺎ ﮐﻨﺎر اﺟﺎﻗﯽ‬
‫ﮐﻪ روی آن ﻗﺎﺑﻠﻤﻪای در ﺣﺎل ﺟﻮﺷﯿﺪن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺮد ﮐﺮدن و ﮐﻮﺑﯿﺪن‬
‫ﭼﯿﺰی ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﻮی ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﯾﻮﯾﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﻧﻤﯽداﻧﺪ از ﭼﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ذﻫﻨﺶ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﺳﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ؟ ﺷﻤﺎ داﺷﺘﯿﻦ درﺑﺎرهی ﻣﻦ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻦ‪،‬‬
‫درﺳﺘﻪ؟‬
‫رﺑﮑﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪاش را ﺗﻤﺎم ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ارﯾﮏ در آﺳﺘﺎﻧﻪی در ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﺎ داﺷﺘﯿﻢ درﺑﺎرهی ﺗﻮ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﭘﻮﺳﺘﻪی ﻧﺨﻮدﻓﺮﻧﮕﯽ را روی ﻣﯿﺰ ﻣﯽاﻧﺪازد و دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﮔﻮش ﮐﻨﯿﻦ‪ .‬ﻣﻦ از ﻫﺮ دوی ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ از ﻫﻤﻪﺗﻮن ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ؛ اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎری از‬
‫دﺳﺘﻢ ﺑﺮﻣﯿﺎد؟‬
‫او ﺑﻪ ﻗﻮزک ﭘﺎﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﻮب‬
‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﮐﺎر ﭼﻨﺪاﻧﯽ از دﺳﺘﺶ ﺑﺮﻧﻤﯽآﯾﺪ‪.‬‬
 ‫ارﯾﮏ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﺳﻌﯽ دارد ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ از اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺮی‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺟﺎی دﯾﮕﻪای ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﻧﺪارم‪ .‬راﺳﺘﺸﻮ ﺑﺨﻮاﯾﻦ‪ ،‬اﺻﻼ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ اﯾﻦﺟﺎ‬
‫ﮐﺠﺎﺳﺖ و ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽآﯾﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦﺟﺎ‪ ،‬ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﻤﺎ ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺠﻨﮕﯿﻢ و ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ‬
‫رو ﺑﮑﺸﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﺟﻨﮓ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﯿﻢ؛ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﻨﮓ‬
‫داﻣﻦ اﯾﻦﺟﺎ رو ﻫﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮه‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﭼﻪ ﮐﺎری از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﻣﯿﺎد؟ ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دوﺳﺖ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﺎری ﻏﯿﺮ از ﭘﺮواز ﮐﺮدن اﻧﺠﺎم ﺑﺪم‪ .‬ﻫﻔﺖﺗﯿﺮﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﯿﻦ ﺗﺎ از‬
‫اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺮم‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﺧﺮﺧﺮی از ﮔﻠﻮی ارﯾﮏ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را در‬
‫ﺳﯿﻨﮏ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ را ﺧﺸﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دوﺑﺎره ﻧﺰد دﯾﻮﯾﺪ‬
‫ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻫﻔﺖﺗﯿﺮﺗﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮ درﯾﺎ‪ .‬اون ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪﮔﯽ و ﺟﻨﮓ ﺗﻮﺋﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻨﻈﻮرت از »ﺟﻨﮓ ﻣﻦ« ﭼﯿﻪ؟ دﺷﻤﻦ‪...‬‬
‫ـ دﺷﻤﻦ؟ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ دو ﻃﺮف دارن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺟﻨﮕﻦ‪ ،‬درﺳﺘﻪ؟ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎ ﺟﺰﺋﯽ از اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺗﻮ وارد ﺧﺎک ﻣﺎ‬
‫ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬اوﻧﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎن اﯾﻦﺟﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﯽدن ﮐﻪ ﺗﻮ ﺳﻮاﺣﻞ اﯾﻦﺟﺎ‬
‫اوﻧﺎ رو دﯾﺪن‪ .‬اوﻧﺎ ﻣﯽﺧﻮان ﺳﺮﺑﺎزای دﺷﻤﻦ رو دﺳﺘﮕﯿﺮ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﻫﻤﻮن ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﻫﺎﺷﻮن ﺳﻘﻮط ﮐﺮدن؛ ﺧﻠﺒﺎنﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ‪ .‬اوﻧﺎ دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﻫﻢ‬
‫ﻣﯽﮔﺮدن و ﺑﻌﺪ ﺟﻨﮓ ﺗﻮ ﺑﻪ اﯾﻦﺟﺎ‪ ،‬ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫او ﻣﻘﺎﺑﻞ دﯾﻮﯾﺪ دﺳﺘﺶ را آنﻗﺪر ﻣﺤﮑﻢ روی ﻣﯿﺰ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺳﻪی ﺳﻔﯿﺪ‬
‫ﺑﻪﺷﺪت ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرت دﯾﻮﯾﺪ ﺧﻢ ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺟﺰو اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻫﻔﺖﺗﯿﺮ ﻣﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺑﺎ ﻫﻔﺖﺗﯿﺮ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدی؟‬
‫اﻣﺎ ارﯾﮏ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و دﯾﻮﯾﺪ ﺑﺎ ﻗﻮزک ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ دﻧﺒﺎل او ﺑﺮود‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﻨﺎر اﺟﺎق اﯾﺴﺘﺎده و ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ اوﺳﺖ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻔﺖ‬
 ‫روزﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ روز‪ ،‬وﺿﻌﯿﺖ ﻗﻮزک ﭘﺎی دﯾﻮﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻮرﻓﯿﻦ او ﺗﻤﺎم ﺷﺪه‪ ،‬اﻣﺎ رﺑﮑﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی را ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ آن ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﺮ‬
‫روز ﭼﺎی ﺳﯿﺎه ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ را دم ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ او ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻫﺮ روز ﮐﻨﺎر اﺟﺎق‬
‫ﭼﯿﺰی را رﯾﺰرﯾﺰ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ و آن را داﺧﻞ ﻗﻮری ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﯾﻌﯽ ﺑﺎ‬
‫ﺑﻮﯾﯽ ﻋﺠﯿﺐ در آن ﻣﯽﺟﻮﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽرﯾﺰد‪.‬‬
‫ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﭼﺎی ﺑﻮی ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪی دارد‪ ،‬دﯾﻮﯾﺪ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﺴﯿﺎری در‬
‫ﺗﺴﮑﯿﻦ درد ﭘﺎﯾﺶ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدﻫﺪ‪:‬‬
‫ـ وﻗﺘﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺎدرم از ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮﺷﻮﻧﺪه ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽداد‪ .‬ﻣﺎدرش ﺑﻪ‬
‫اون ﯾﺎد داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻄﻮری اﯾﻦ ﺟﻮﺷﻮﻧﺪه رو دم ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﺎ ﮔﻼی ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ‬
‫دارﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺑﺨﺶ ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽدوﻧﻪ ﭼﺮا‪،‬‬
‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺟﺰﯾﺮه اﯾﻦ ﮔﻼ رﺷﺪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻦ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﮔﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﮔﻠﺒﺮگﻫﺎی آن ارﻏﻮاﻧﯽ ﺗﯿﺮه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ دﯾﻮﯾﺪ‪ ،‬ﮔﻞ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺮ اژدﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﮔﻞ ﻣﻌﺠﺰه ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬اﮔﻪ درﺳﺖ دﻣﺶ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫او ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪهی اﯾﻦ ﮔﻞ ﮐﻤﮏ ﮐﺮده اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از دو ﻫﻔﺘﻪ‬
‫ﻗﻮزک ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻬﺒﻮد ﯾﺎﺑﺪ و ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ آراﻣﯽ در راﻫﺮو راه ﺑﺮود‪ ،‬ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮود؛ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز درد دارد‪.‬‬
‫***‬
‫روزﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﮐﻬﻨﻪی ارﯾﮏ را ﺑﻪ دﯾﻮﯾﺪ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮای آﻧﮑﻪ‬
‫ﺟﺎﻧﺐ اﺣﺘﯿﺎط را رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎ ﺑﺮای دﯾﻮﯾﺪ ﺑﺰرگ اﺳﺖ و او اﺣﺴﺎس‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻇﺎﻫﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪهدار ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬ﭘﻮﺷﯿﺪن ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﻣﺮدی‬
‫دﯾﮕﺮ اﺣﺴﺎس ﻋﺠﯿﺒﯽ را ﺑﻪ ﺗﻮ اﻟﻘﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﯽ از ﺗﻮ ﺑﯿﺰار‬
‫اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎی او ﻣﯽاﻧﺪازد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﺎﯾﺪ ﻟﺒﺎﺳﺎی ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﺑﯿﺶﺗﺮ اﻧﺪازهت ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ از ﺷﯿﻄﺎن ﺣﺮف زدﯾﻢ و ﺷﺎخﻫﺎﯾﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻟﺒﺎﺳﺎی‬
‫ارﯾﮏ‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﺎی ﺗﻮ رو ﺑﻪ دﯾﻮﯾﺪ ﺑﺪﯾﻢ ﺑﭙﻮﺷﻪ؟‬
‫ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﺎد‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻣﯽزﻧﺪ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺰرﮔﺶ ﺿﺮﺑﻪای ﺑﻪ ﺳﺮ او ﻣﯽزﻧﺪ و او را از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫روزﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎل دﯾﻮﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه‪ ،‬اﻣﺎ اوﺿﺎع ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ دارد‪ .‬دﯾﻮﯾﺪ ﻫﺮﺷﺐ ﺻﺪای آﻧﻬﺎ را از راﻫﺮوی ﺑﯿﺮون‬
‫اﺗﺎﻗﺶ ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﮑﺮی ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ‬
‫ﻧﻤﯽرﺳﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺘﻮاﻧﺪ راه ﺑﺮود‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺘﻮاﻧﺪ راه ﺑﺮود‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ از آﻧﺠﺎ ﻣﯽرود؛‬
‫ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﮐﺎرش ﺑﻪ اﺳﺎرت ﯾﺎ ﺑﺪﺗﺮ از آن ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺮف ﻏﺬا‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ اﺳﮑﯿﻼ ﺳﺎﮐﺖ اﺳﺖ و در ﺳﺎﯾﻪی زﯾﺮ ﻣﯿﺰ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم دﯾﻮﯾﺪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ و ﺑﻌﺪ از آﻧﮑﻪ ﺷﺎﻣﺶ‬
‫را ﮐﻪ ﻣﺮغ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻧﺎن ﺟﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ آﻧﻬﺎ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽﺷﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻨﻮ از اﯾﻦﺟﺎ ﺑﻨﺪازﯾﻦ ﺑﯿﺮون‪ .‬دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ اﯾﻦ وﺿﻊ رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ و‬
‫ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن اﻣﻨﯿﺖ و آﺳﺎﯾﺶ ﺷﻤﺎ رو ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺳﻮار ﮔﺎری‬
‫ﮐﻨﯿﻦ و اونﻃﺮف ﻣﺰرﻋﻪ‪ ،‬ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ وﻟﻢ ﮐﻨﯿﻦ‪ .‬ﺧﻮدم ﯾﻪ راﻫﯽ ﺑﺮای ﻣﺸﮑﻠﻢ ﭘﯿﺪا‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻗﺒﻼ ﻫﻢ از ﭘﺲ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﺎ ﺑﺮاوﻣﺪم‪.‬‬
‫او ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ وﺿﻌﯿﺖ ﻓﻌﻠﯽ ﺷﺠﺎﻋﺖ‬
‫ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﺑﻪ او ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ارﯾﮏ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺸﯿﻦ‪ ،‬دﯾﻮﯾﺪ ﺗﺎﻣﺴﻮن‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ارﯾﮏ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد و آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ از آﻧﺠﺎ‬
‫ﻣﯽرود‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎدرت ﮐﻤﮏ ﮐﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﺑﺪم‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ رو ﺑﻪ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎ ﭘﺪرت ﺑﺮو‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﮐﺎرای اﯾﻦﺟﺎ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪم‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﺮدﻫﺎ ﻣﯽروﻧﺪ‪ ،‬دﯾﻮﯾﺪ دوﺑﺎره ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ‪ .‬ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ‬
‫اﯾﺴﺘﺎدن‪ ،‬درد ﻗﻮزک ﻧﻔﺴﺶ را ﺑﻨﺪ آورده ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻧﻔﺴﺶ دوﺑﺎره ﺟﺎ ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺸﮑﻞ ﭼﯿﻪ؟‬
‫ـ ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ؟‬
‫ـ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﻘﻂ ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺟﺰﺋﯽ از ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ درﺑﺎرهش ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻦ‪،‬‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯿﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﻦ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻗﺎﻃﯽ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﮐﻨﯿﻦ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺰﺋﯽ از اﯾﻦ‬
‫دﻧﯿﺎ ﻫﺴﺘﯿﻦ و اﻻن دﻧﯿﺎ در ﺣﺎل ﺟﻨﮕﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﻣﺴﺌﻠﻪاﯾﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ازش ﻓﺮار‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪ .‬ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را‬
‫ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﯾﻮﯾﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ دﺳﺘﻤﺎل آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ در دﺳﺖ‬
‫دارد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﯿﻨﮏ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻪ‪...‬‬
‫ـ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻪ؟ ﻣﯽﮔﻪ ﻣﻦ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻢ؟ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ رو ﺗﻮ دردﺳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ؟ ﻣﯽدوﻧﯽ‪،‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻖ ﺑﺎ اون ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﻤﺴﺮت ﮔﻮش ﺑﺪی‪ .‬ﻗﺒﻞ از‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮﺑﺎزا ﺑﯿﺎن دﻧﺒﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻮ از اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺒﺮﯾﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽدوﻧﻪ ﺗﻮ اﯾﻦﺟﺎﯾﯽ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟ روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎی دﯾﮕﻪ ﭼﻄﻮر؟ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪ ﻣﻦ اوﻣﺪم اﯾﻦﺟﺎ؟ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‬
‫ﮐﺴﯽ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﺗﻮ اﻧﺒﺎر ﻣﯽﺧﻮاﺑﻪ؟‬
‫رﺑﮑﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫در ﻋﻮض ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اون ﻣﺮد ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﮕﻔﺘﻢ اون ﻣﺮد ﺑﺪﯾﻪ‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﺗﻮ ﺣﻖ داری‪ .‬ﻗﻀﯿﻪ ﻓﻘﻂ ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺪوم از ﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ رو‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﺣﻖ داری‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪاﯾﻪ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﺗﻨﺶ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ را در ﺻﺪای او اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺣﺘﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫ﺻﺪای ﻗﻠﺐ ﺧﻮدش را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺪ او درﺑﺎرهی ﭼﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺣﺘﻤﺎ اﺗﺎق ﺧﺎﻟﯽ ﻃﺒﻘﻪی ﺑﺎﻻ رو دﯾﺪی‪...‬‬
‫ﻣﮑﺜﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را روی دﻫﺎﻧﺶ ﻣﯽﮔﺬارد‪ ،‬ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و‬
‫ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ‪ .‬اﺳﻤﺶ ﺳﺎرا)‪ (۲۶‬ﺑﻮد‪ .‬اون‬
‫دوازده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ روز‪ ،‬ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺗﻮ آﺳﻤﻮن‬
‫اﯾﻦﺟﺎ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﺮدن‪ .‬آدﻣﺎی ﻃﺮف ﺗﻮ ﺗﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﺗﻌﻘﯿﺒﺸﻮن ﮐﺮده ﺑﻮدن‪ .‬اوﻧﺎ در‬
‫ﺣﺎل ﺟﻨﮓ ﺑﻮدن‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ ﻣﯽآورد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ از ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﭘﻨﺎه ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﻫﺎ ﺑﻤﺒﺎﺷﻮﻧﻮ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻦ‪ .‬ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﻣﯽﮔﻪ اوﻧﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﻓﻘﻂ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺮدن ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺎﺷﻮن‬
‫روﺷﻦﺗﺮ ﺑﺸﻪ و ﺑﺘﻮﻧﻦ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ ﭘﺮواز ﮐﻨﻦ و ﻓﺮار ﮐﻨﻦ‪ .‬اون درﺑﺎرهی اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬
‫زﯾﺎد ﻣﻄﻠﺐ ﺧﻮﻧﺪه‪ .‬اوﻧﺎ ﻓﺮار ﮐﺮدن‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺒﻠﺶ ﺟﺰﯾﺮه رو ﺑﻤﺒﺎرون ﮐﺮدن‪.‬‬
‫ﺻﺪای رﺑﮑﺎ در ﺣﺪ ﭘﭽﭙﭽﻪای آرام‪ ،‬ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآﯾﺪ و ﺣﺎﻻ ﺻﺪای ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ دﯾﻮﯾﺪ‬
‫ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﺻﺪای اوﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺳﺎرا ﺗﻮ ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﻮد‪ .‬اون ﺑﻪ ﻃﺮف اﻧﺒﺎر ﻫﯿﺰم دوﯾﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﺑﻤﺒﺎ دﻗﯿﻘﺎ اﻓﺘﺎد‬
‫اونﺟﺎ‪.‬‬
 ‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﯿﻨﮏ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و دﺳﺘﻤﺎل را ﻣﯽﭼﻼﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ارﯾﮏ اﯾﻦﻗﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮐﺪوم از ﻣﺎ اوﻧﻮ‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﻢ‪ ،‬دﺧﺘﺮﻣﻮن رو از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﮕﻪ اون ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد؟ آﺧﻪ ﭼﺮا‬
‫اون؟‬
‫او ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎی دﯾﻮﯾﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﺷﮏ از ﺻﻮرﺗﺶ ﺟﺎری ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺮا؟‬
 ‫ﻫﺸﺖ‬

‫در ﻣﺰرﻋﻪ روزﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ؛ اﻧﮕﺎر اﺻﻼ ﺟﻨﮕﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ و ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ در ﻣﺰرﻋﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و رﺑﮑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻣﻮر ﻣﻨﺰل و‬
‫ﺣﯿﺎط ﻣﺰرﻋﻪ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽﻧﺎﭘﺬﯾﺮ و ﻣﻘﺎوم ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻣﺮگ دﻟﺨﺮاش دﺧﺘﺮﺷﺎن‪،‬‬
‫دروﻧﮕﺮا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر از زﺑﺎن آﻧﻬﺎ ﺷﮑﻮه و ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﺷﻨﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮏروز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ‪ ،‬وﻗﺘﯽ رﺑﮑﺎ ﭼﺎی ﻣﺨﺼﻮﺻﺶ را درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارﯾﻢ‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﻣﺰرﻋﻪ ﺳﺮﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮﻏﻪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ درو ﮐﺮدن ﮔﻨﺪمﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اون وﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﺎرﻣﻮن‬
‫واﻗﻌﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻪﻧﻈﺮ دﯾﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ذرهای ﺗﺄﺳﻒ در ﺣﺮفﻫﺎی او وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬اﯾﻦ‬
‫روال ﻋﺎدی زﻧﺪﮔﯽ آﻧﻬﺎ در ﺟﺰﯾﺮه و ﻣﺰرﻋﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﮐﯽ ﮔﻨﺪمﻫﺎ رو درو ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ؟‬
‫اﯾﻦ ﺳﺆال را ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ آرزو ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﺼﻞ دروی‬
‫ﮔﻨﺪم ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ آن ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺘﻤﺎ ﻗﻮزک ﭘﺎﯾﺶ ﺧﻮب ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻌﺪ از ﻣﺎه ﮔﻨﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎه ﮔﻨﺪم؟ ﻣﺎه ﮔﻨﺪم دﯾﮕﻪ ﭼﯿﻪ؟‬
‫ـ اﯾﻦ ﯾﻪ اﺻﻄﻼﺣﻪ‪ .‬ﻣﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﻫﻨﻮز از اﺳﺎﻣﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺮای ﻣﺎه ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺎﻣﯽ رو ﺑﺮ اﺳﺎس زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدی روی زﻣﯿﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدن‪ .‬ﻣﺎه‬
‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬وﻗﺘﯿﻪ ﮐﻪ ﺣﯿﻮوﻧﺎ زاد و وﻟﺪ ﻣﯽﮐﻨﻦ و درﺧﺘﺎ ﺑﺮگ درﻣﯿﺎرن‪ .‬ﻣﺎه ﮔﻞ‪ .‬ﻣﺎه‬
‫ﮔﻨﺪم‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ از اﯾﻦ اﺳﺎﻣﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد‪ .‬ﻣﺎه ﮔﻨﺪم دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺖ؟‬
‫رﺑﮑﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﻓﺮدا‪.‬‬
‫و دﯾﻮﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺗﺎ وﻗﺘﯽ رﺑﮑﺎ ﻣﺎﺟﺮای ﻣﺮگ دﺧﺘﺮﺷﺎن را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬دﯾﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﮑﺮ‬
‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﺑﻪﻣﺮاﺗﺐ دردﻧﺎکﺗﺮ از ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻗﻮزک ﭘﺎی او را ﺗﺤﻤﻞ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬او ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را از‬
‫ذﻫﻨﺶ دور ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دودی را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ از آﺗﺸﯽ در ﺣﯿﺎط ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد‬
‫ﮐﺴﯽ ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﻫﻢ وارد ﺑﺤﺚ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن او وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺷﻮد و ﻧﻔﺲزﻧﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـآﻗﺎی ﺗﺎﻣﺴﻮن‪ ،‬ﭘﺪرم داره وﺳﺎﯾﻞ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯽﺳﻮزوﻧﻪ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﯽﭘﺮد و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﯽ؟ ﭼﯽ؟ ﭼﺮا؟‬
‫ـ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﮐﺎرش اﺻﻼ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮﺷﻮ ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﮐﻤﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﺳﻤﺖ راﺳﺖ او ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﻧﻘﺶ ﭼﻮب زﯾﺮ‬
‫ﺑﻐﻞ را ﺑﺮای او ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون و ﺑﻪﻃﺮف ﺣﯿﺎط ﻣﺰرﻋﻪ‬
‫ﻣﯽروﻧﺪ‪ .‬ارﯾﮏ ﭘﯿﺘﯽ ﺣﻠﺒﯽ در دﺳﺖ دارد ﮐﻪ اﻧﺘﻬﺎی آن را ﺑﺮﯾﺪه و دودی‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی از داﺧﻞ آن ﺑﯿﺮون زده اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ دﯾﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬ارﯾﮏ آﺧﺮﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪی او را ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﻓﺮﻣﺶ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻮﺑﯽ‬
‫ﺑﺰرگ داﺧﻞ ﭘﯿﺖ ﻣﯽاﻧﺪازد‪.‬‬
‫اﺳﮑﯿﻼ ﭘﺎرس ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﻃﺮاف ﭘﯿﺖ ﻣﯽدود‪.‬‬
‫ﻗﻠﺐ دﯾﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯽﺗﭙﺪ‪.‬‬
‫ـ داری ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری رو داده؟ ﺑﺲ ﮐﻦ!‬
‫ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد درد ﺷﺪﯾﺪ ﭘﺎﯾﺶ‪ ،‬ﺑﻪﻃﺮف ﭘﯿﺖ ﺣﻠﺒﯽ ﻣﯽرود‪،‬‬
‫ﻟﮕﺪی ﺑﻪ آن ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت آن را ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺳﻮﺧﺘﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﻃﺮف‬
‫ﺑﻮﺗﻪﻫﺎی ﮔﻞ وﺳﻂ ﺣﯿﺎط ﭘﺮت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ از آن وﺣﺸﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ و ﮐﺎﭘﺸﻨﺶ را ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺳﻮﺧﺘﻦ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻫﻮا ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬
‫زاﻧﻮ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺎ روی ﮐﺎﭘﺸﻦ ﭼﺮﻣﯽ در ﺣﺎل ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ و دﯾﻮاﻧﻪوار‬
‫ﺑﻪﻃﺮف ﺟﯿﺐﻫﺎی آن ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺣﻖ؟ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﻖ و ﺣﻘﻮق ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع ﺳﺮ ﻋﻘﻞ و ﻣﻨﻄﻘﻪ‪ .‬ﺳﺮﺑﺎزا دارن‬
‫ﻣﯿﺎن اﯾﻦﺟﺎ‪ .‬اﻣﺮوز ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ ده درﺑﺎرهی اوﻧﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزدن‪ .‬اوﻧﺎ ﺑﻪ ﺟﺰاﯾﺮ‬
‫دﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﻮب اﯾﻦﺟﺎ رﻓﺘﻦ و دﻧﺒﺎل آدﻣﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﺮدن‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﺣﺮفﻫﺎی او را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ ،‬وﻟﯽ آﻧﻬﺎ را ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ‬
‫دﺳﺘﺶ را ﻫﻢ ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺟﯿﺐ ﮐﺎﭘﺸﻨﺶ را ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰی‬
‫ﻣﯽﮔﺮدد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر زﻧﺪﮔﯽاش ﺑﻪ آن ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽﮔﺮدد‪ ،‬ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮐﺎﭘﺸﻨﺶ را زﻣﯿﻦ‬
 ‫ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺑﯽﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﯾﻦ ﻣﮑﺎن آرام و ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﻪدور از ﺟﻨﮓ‪ ،‬اﯾﻦ اﺗﻔﺎقﻫﺎ ﮐﻤﯽ ﻏﯿﺮﻋﺎدی اﺳﺖ؛‬
‫درﺳﺖ ﻣﺜﻞ روﯾﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ارﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ او‬
‫را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ و وﺟﺐ ﺑﻪ وﺟﺐ ﺟﺰﯾﺮه را ﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮه ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ و اﮔﻪ اوﻧﺎ ﺑﯿﺎن اﯾﻦﺟﺎ‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ردی از ﺗﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫او دوﺑﺎره ﭘﯿﺖ ﺣﻠﺒﯽ را ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﭼﻮﺑﺶ ﻫﻤﻪی وﺳﺎﯾﻞ را از روی زﻣﯿﻦ‬
‫ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ و داﺧﻞ آن ﻣﯽاﻧﺪازد‪.‬‬
‫ﺟﻌﺒﻪی ﮐﺒﺮﯾﺖ را از ﺟﯿﺒﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد و آن را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎر‪،‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﻣﺎﻧﻊ او ﺷﻮد‪.‬‬
‫او روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و ﭼﯿﺰی را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪاش ﻣﯽﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ داری ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﻫﻤﻪی وﺳﺎﯾﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻮزوﻧﺪه ﺑﺸﻦ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﻤﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﯽﺷﻨﻮی ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻢ؟ ﻫﻤﻪی وﺳﺎﯾﻠﺖ!‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ در دﺳﺖ دﯾﻮﯾﺪ اﺳﺖ‪ ،‬از او ﺑﻘﺎﭘﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﯾﻮﯾﺪ ﺧﻮدش‬
‫را ﻋﻘﺐ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و روی زﻣﯿﻦ‬
‫ﻏﻠﺖ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ! ﺑﺲ ﮐﻨﯿﻦ!‬
‫ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ اﯾﻦﭘﺎ و آنﭘﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬اﺳﮑﯿﻼ ﭘﺎرس ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ دوﺑﺎره ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ!‬
‫ﻣﺮدﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف او ﮔﻮش ﻧﻤﯽدﻫﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود درﮔﯿﺮیﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻗﻮیﺗﺮ از دﯾﻮﯾﺪ اﺳﺖ و ﺑﻪﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻠﺒﺎن ﻣﺼﺪوم اﺳﺖ و ﺗﻮان ﻣﻘﺎوﻣﺖ‬
‫ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺷﯿﺌﯽ را داﺧﻞ آﺗﺶ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﺳﺖ ﻧﮕﻪ‬
‫ﻣﯽدارد‪.‬‬
‫ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﮐﯿﻒ ﭘﻮل اﺳﺖ؛ از آن ﮐﯿﻒ ﭘﻮلﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از وﺳﻂ ﺗﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫آن را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ داﺧﻞ آن را ﻣﯽﮔﺮدد‪ ،‬اﻣﺎ دوﺑﺎره آن را‬
‫ﻣﯽﺑﻨﺪد‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪای آن را در ﻫﻮا ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارد و دﺳﺘﺶ را دراز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯽرود و ﺑﻌﺪ آن را ﺟﻠﻮ ﭘﺎی دﯾﻮﯾﺪ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪی‬
‫روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻣﯽرود‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬رﻓﺘﻦ ﻫﻤﺴﺮش را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﯿﻒ ﭘﻮل از وﺳﻂ ﺑﺎز ﺷﺪه اﺳﺖ و داﺧﻞ آن ﻋﮑﺴﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﮐﻨﺎر دﯾﻮﯾﺪ زاﻧﻮ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬دﯾﻮﯾﺪ ﮐﯿﻒ ﭘﻮل را ﺑﺮﻣﯽدارد و ﻋﮑﺲ داﺧﻞ آن را‬
‫ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮ در ﻋﮑﺲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ دﯾﻮﯾﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻓﺮﻣﺶ‪ .‬زﻧﯽ زﯾﺒﺎ‬
‫ﮐﻨﺎر اوﺳﺖ؛ ﻫﻤﺴﺮش اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻧﻬﺎ دﺧﺘﺮی اﯾﺴﺘﺎده ﮐﻪ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﯾﮏ‬
‫ﻃﺮف ﮐﺞ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ دارد؛ او دﺧﺘﺮﺷﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﻋﮑﺲ را ﻣﯽﮔﯿﺮد و دﯾﻮﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻌﺶ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪآراﻣﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ اﺳﻤﺶ ﭼﯿﻪ؟‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ دﺧﺘﺮم؟‬
‫رﺑﮑﺎ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺗﺄﯾﯿﺪ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺮﻟﯽ‪ .‬اﺳﻤﺶ ﻣﺮﻟﯿﻪ‪.‬‬
 ‫ده‬

‫ﺷﺐ‪ ،‬دﯾﻮﯾﺪ زود ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﯽرود‪.‬‬

‫ﭼﺎی رﺑﮑﺎ را ﻣﺜﻞ آب ﻣﯽﻧﻮﺷﺪ‪ .‬از ﻗﺮار ﻣﻌﻠﻮم ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﻌﺠﺰهآﺳﺎﯾﯽ در ﺑﻬﺒﻮدی‬
‫ﻗﻮزک ﭘﺎﯾﺶ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ و از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ‪ ،‬او را ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮابآﻟﻮد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻣﺎده ﻣﯽﺷﻮد ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاﺑﺶ ﺑﺮود ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ در اﺗﺎﻗﺶ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ‪.‬‬
‫او ﺻﺪا ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ؟‬
‫رﺑﮑﺎ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او‪ ،‬ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ وارد اﺗﺎق ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻬﺮهی ﻫﺮ دو ﺟﺪی ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ دﯾﻮﯾﺪ از ﺗﺨﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود‪ ،‬ﻫﺮ دوی آﻧﻬﺎ ﮔﻮﺷﻪای ﻣﯽاﯾﺴﺘﻨﺪ‪ .‬رﺑﮑﺎ ﺑﺎ‬
‫ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﻣﺎﻟﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ دﯾﻮﯾﺪ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﻨﯿﺪی‪.‬‬
‫ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺗﻮ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪی روﺳﺘﺎ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﺑﻪ اﺳﻢ اﺳﺘﻔﺎن)‪(۲۷‬‬
‫ﺣﺮف زدم‪ .‬اﺳﺘﻔﺎن دﯾﺮوز وارد اﺳﮑﺎرﭘﻨﺲ ﺷﺪه و اون ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﻨﺪر ﭼﯿﺰاﯾﯽ‬
‫ﺷﻨﯿﺪه‪.‬‬
‫او ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬رﺑﮑﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ ،‬ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ وﺣﺸﺖزده ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻄﺮﻧﺎک اﺳﺖ؛ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﻢ ﻗﺎﻃﯽ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﺸﯿﻢ‪ ،‬دﯾﻮﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺮدم ﻣﺎ دوﺳﺖ‬
‫ﻧﺪارن ﺳﺮﺑﺎزای ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﻬﺸﻮن دﺳﺘﻮر ﺑﺪن‪ .‬ﯾﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺗﻮ ﺟﺰﯾﺮه‬
‫وﺟﻮد داره و ﻣﺮدم ﺗﻮ ﺳﺮاغ اوﻧﺎ رﻓﺘﻦ‪ .‬ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻪ اوﻧﺎ ﻣﯽدوﻧﻦ ﺗﻮ ﯾﻪ‬
‫ﺟﺎﯾﯽ ﻫﻤﯿﻦ اﻃﺮاف ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬اوﻧﺎ ﻣﯿﺎن دﻧﺒﺎﻟﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪی اﺳﮑﺎرﭘﻨﺲ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻨﺪره‪ ،‬ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﺳﺎﮐﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪﻗﺪری ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮه اﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﻮﯾﺪ را ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﺑﺎ‬
‫دﺳﺖ ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و رﺑﮑﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون‬
‫ﺑﺮود‪ .‬وﻗﺘﯽ دﯾﻮﯾﺪ دوﺑﺎره ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ رو ﺣﻞ ﮐﻨﻢ؟‬
‫ـ ﺗﻮ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺳﻮار ﻗﺎﯾﻖ ﭘﺎروﯾﯽ ﻣﺎ ﻣﯽﺷﯽ‪ .‬روز ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮدا‬
‫ﻣﺎه ﮐﺎﻣﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺎه ﮔﻨﺪﻣﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺑﻪﻗﺪر ﮐﺎﻓﯽ روﺷﻨﻪ و ﭼﺮاغ ﺧﻮﻧﻪﻫﺎی‬
‫اﺳﮑﺎرﭘﻨﺲ ﻫﻢ ﮐﻤﮑﺖ ﻣﯽﮐﻨﻦ ﺗﺎ راﻫﺖ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪی ﺑﻨﺪر‪.‬‬
‫ﺳﺮاغ ﻣﺮدی ﺑﻪ اﺳﻢ ﻟﯿﻨﺪﺑﺮگ)‪ (۲۸‬رو ﺑﮕﯿﺮ‪ .‬اون ﻫﻤﻮنﺟﺎ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﺑﺮای ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﻗﺎﯾﻘﺘﻮن‪...‬؟ ارﯾﮏ؟‬
‫ـ ﺧﻮد ارﯾﮏ ﮔﻔﺖ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻗﺎﯾﻘﻮ ﺑﺮداری‪.‬‬

‫ﯾﺎزده‬

‫روز ﺑﻌﺪ ﻟﺤﻈﻪی ﻣﻮﻋﻮد ﻓﺮا ﻣﯽرﺳﺪ و دﯾﻮﯾﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﺎﯾﺎن دﻧﯿﺎ ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ده دﻗﯿﻘﻪ ارﺗﻔﺎع ﺧﻮرﺷﯿﺪ را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﺮوب ﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ در ﻣﻨﺘﻬﺎ اﻟﯿﻪ ﺷﻤﺎﻟﯽ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻧُﻪ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬
‫ﭘﺸﺖ ﺗﭙﻪﻫﺎی ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﺗﻤﺎم روز ﻫﯿﺠﺎنزده اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺮای ﺳﻔﺮ ﮐﻮﺗﺎه دﯾﻮﯾﺪ ﻏﺬا درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺎرﭼﻪای را ﻣﺤﮑﻢ دور ﻗﻮزک ﭘﺎی او ﻣﯽﭘﯿﭽﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ آن را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ و دوﺑﺎره‬
‫ﻣﯽﺑﻨﺪد‪ .‬ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی ﭼﺎی ﺑﻪ او ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ وزن ﺑﺪﻧﺶ را روی ﭘﺎی‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻪاش ﻧﯿﻨﺪازد‪ ،‬ﻣﮕﺮ آﻧﮑﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ در ﺣﯿﺎط ﺑﺎ اﺳﮑﯿﻼ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ دﯾﻮﯾﺪ ﻧﺰدﯾﮏ و ﻧﻪ از‬
‫ﻣﺰرﻋﻪ دور ﺷﻮد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻫﻢ اﻃﺮاف را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ دارد‪.‬‬
‫***‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ده‪ ،‬وﻗﺘﯽ دﯾﻮﯾﺪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و آﺧﺮﯾﻦ‬
‫ﺗﻮﺻﯿﻪﻫﺎی رﺑﮑﺎ را ﮔﻮش ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ارﯾﮏ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬
‫او ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﻋﺎری از اﺣﺴﺎس ﺑﻪ دﯾﻮﯾﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺻﺎف‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ‪ .‬وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮی‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯽ آﻣﺎدهﺳﺖ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ‪ ،‬ﻟﻨﮓﻟﻨﮕﺎن ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ راه‬
‫ﺑﺮود‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ دو ﻣﺮد ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽاﯾﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ‬
‫ﺣﮑﻢﻓﺮﻣﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫رﺑﮑﺎ ﭘﺎﮐﺖ ﻏﺬا را داﺧﻞ ﮐﻮﻟﻪﭘﺸﺘﯽ ﻣﯽﮔﺬارد و آن را ﺑﻪ دﯾﻮﯾﺪ ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ از رﺑﮑﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﺷﺘﺎبزده وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺳﺮﺑﺎزا اوﻣﺪن! اوﻧﺎ اﯾﻦﺟﺎن! ﺗﻮ ده!‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی دﯾﻮﯾﺪ از وﺣﺸﺖ ﮔﺸﺎد ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ـ اوﻧﺎ ﺗﻮ ده ﻫﺴﺘﻦ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟‬
‫ـ ﮔﺮﯾﮕﻮر)‪ (۲۹‬اوﻧﺎ رو دﯾﺪه و ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ اوﻣﺪه اﯾﻦﺟﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺪه‪ .‬اوﻧﺎ دارن‬
 ‫ﻣﯿﺎن اﯾﻦﺟﺎ!‬
‫رﺑﮑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮی‪ .‬ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻦ! ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻦ!‬
‫دﯾﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬دﯾﻮﯾﺪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ را ﮐﻪ در ﭼﻬﺎرﭼﻮب در‬
‫ﺧﺎﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻐﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ارﯾﮏ زﯾﺮ ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون‬
‫ﻣﯽرود و دﯾﻮﯾﺪ ﻫﻢ در ﮐﻨﺎر او ﻟﻨﮓﻟﻨﮕﺎن ﻣﯽدود‪.‬‬
‫***‬
‫آﻧﻬﺎ وارد ﺑﺎرﯾﮑﻪراه ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ از ﺗﭙﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود و ﺑﻌﺪ از ﺗﭙﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫ﻣﯽروﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﯿﺮﺷﺎن از وﺳﻂ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ و ﺑﻪ ﻣﺰرﻋﻪای ﺧﺎﻟﯽ‬
‫ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫در اﻧﺘﻬﺎی ﻣﺰرﻋﻪ دﯾﻮﯾﺪ ﺻﺪای درﯾﺎ را ﻣﯽﺷﻨﻮد و ﺑﺎرﯾﮑﻪراﻫﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺑﻨﺪری ﻣﺨﺮوﺑﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﯾﻮﯾﺪ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﻓﺮاوان راه ﻣﯽرود‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻗﻮزک ﭘﺎﯾﺶ درد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪای ﻫﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ آنﻗﺪر ﭘﯿﺎدهروی‬
‫ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎﯾﯽ را از ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﻮر ﻣﺸﻌﻠﯽ را‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اوﻧﺎ اﯾﻦﺟﺎن‪ .‬ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻦ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﮐﻠﺒﻪی ﮐﻨﺎر ﺑﻨﺪر ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺸﯿﻢ‪.‬‬
‫در ﭼﻨﺪ ﻗﺪم آﺧﺮ‪ ،‬ﭘﺸﺘﺸﺎن را ﺧﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و از در ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻠﺒﻪی ﮐﻨﺎر ﺑﻨﺪر وارد‬
‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻗﺎﯾﻖ ارﯾﮏ آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻗﺎﯾﻖ در آب و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺪر را ﺗﺮک ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦﺟﺎ ﺟﺎﻣﻮن اﻣﻨﻪ‪ .‬ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺮن‪ .‬اوﻧﺎ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﺷﻮن ﻫﻢ ﻧﻤﯽرﺳﻪ ﮐﻪ‬
‫ﺑﯿﺎن اﯾﻦﺟﺎ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز درد دارد‪.‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ‪ .‬اوﺿﺎع روﺑﻪراﻫﻪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪزودی ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎ ﻗﻄﻊ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻣﺎه ﮐﻪ ﺑﺮ آب درﯾﺎ ﺗﺎﺑﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎه ﮐﺎﻣﻞ و ﻧﻮراﻧﯿﻪ‪ .‬راﺣﺖ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ اﻃﺮاﻓﺖ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﺎه ﮔﻨﺪم ﮐﺎﻣﻞ‬
‫ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﻣﺎ روز ﺑﻌﺪش ﮔﻨﺪﻣﺎ رو درو ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻨﺪﻣﺎ رو درو ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﮐﺎش اﯾﻦﺟﺎ ﺑﻮدم و ﮐﻤﮑﺘﻮن ﻣﯽﮐﺮدم‪.‬‬
‫واﻗﻌﺎ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ازای‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯽدرﯾﻎ آﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ وﻗﺘﺸﻪ ﺑﺮی‪.‬‬
 ‫و ﺑﻪ دﯾﻮﯾﺪ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻮار ﻗﺎﯾﻖ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺻﺪاﻫﺎ را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦﺑﺎر ﺻﺪاﻫﺎ از ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮏ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺪوﺑﯿﺮاه ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮو!‬
‫دﯾﻮﯾﺪ در ﺟﻮاب او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﯿﻨﻦ‪ ،‬ﮐﺎرم ﺗﻤﻮﻣﻪ!‬
‫ارﯾﮏ ﺳﮑﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﺆال ﻧﺎﻣﺮﺑﻮﻃﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ دﺧﺘﺮت‪ .‬دﺧﺘﺮت ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺸﻪ؟‬
‫ارﯾﮏ ﻧﺎاﻣﯿﺪاﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﮑﻪراه ﭘﺸﺖ ﮐﻠﺒﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ اﻧﺘﻈﺎر دارد ﮐﻪ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ را در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬ﺻﺪاﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ اون دوازده ﺳﺎﻟﺸﻪ‪ .‬دوازده‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮﺷﻮ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺣﺪس ﻣﯽزدم دوازده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﺎﺷﻪ؛‬
‫درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺳﺎرای ﻣﺎ‪.‬‬
‫در ﺳﮑﻮت‪ ،‬دﻣﺎﻏﻪی ﻗﺎﯾﻖ را ﻣﺤﮑﻢ و ﻗﻮی ﻫﻞ ﻣﯽدﻫﺪ و در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن‪ ،‬ﺧﻢ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد و ﭼﯿﺰی ﺳﻨﮕﯿﻦ را در آﻏﻮش دﯾﻮﯾﺪ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫و آﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ دردﺳﺮ اﻓﺘﺎدی‪ ،‬ازش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎ از ﭘﺸﺖ ﮐﻠﺒﻪ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﻠﺒﻪ را دور ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ارﯾﮏ‬
‫را ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ و ﮐﺎرش ﺗﻤﺎم ﺑﻮد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻣﺮاﻗﺐ اﺳﺖ ﺳﺮوﺻﺪا ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ در ﻣﺴﯿﺮ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻗﺎﯾﻖ‪ ،‬در ﺳﺎﺣﻞ ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﯾﺪن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﭘﺎرو را ﺑﺮﻣﯽدارد‪ .‬ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯽﺻﺪا ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺎرو زدن‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ زود در درﯾﺎ از دﯾﺪ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﻪ ﺟﺎی اﻣﻨﯽ ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﭘﺎرو ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ارﯾﮏ ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬روی‬
‫ﭘﺎﯾﺶ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻫﻔﺖﺗﯿﺮ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ارﯾﮏ آن را دور اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﯾﺮ ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب‪ ،‬ﺳﺎﯾﻪی ارﯾﮏ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ در ﺣﺎﺷﯿﻪی ﺳﺎﺣﻞ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﻣﯽدوﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮر ﻣﺸﻌﻞﻫﺎ ﺑﺮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻮا ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ارﯾﮏ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﺷﻠﯿﮏ ﭘﯽدرﭘﯽ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮدا ارﯾﮏ ﮔﻨﺪمﻫﺎ را درو ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫دوازده‬
‫ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬دﺧﺘﺮ دﯾﻮﯾﺪ ﺗﺎﻣﺴﻮن‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ داﺳﺘﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﻣﯽﺷﻮد‪،‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ آن را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ؛ داﺳﺘﺎن ﻣﺮدی ﺑﻪ ﻧﺎم ارﯾﮏ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ او را ﻧﺪﯾﺪه‬
‫و ﺟﺎن ﭘﺪرش را ﻧﺠﺎت داده و او را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ او ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﭘﺎﯾﺎن داﺳﺘﺎن ﺑﺮای ارﯾﮏ رخ ﻣﯽدﻫﺪ؛‬
‫رازی ﮐﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﻦ دﯾﻮﯾﺪ و ﻫﻤﺴﺮش‪ ،‬اﺳﻢ)‪ ،(۳۰‬ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ اﮔﺮ دﺧﺘﺮﺷﺎن ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬از ﻟﺤﺎظ روﺣﯽ آﺳﯿﺐ ﺧﻮاﻫﺪ دﯾﺪ و‬
‫ﺑﻪﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﺮ ﺳﻪ آﻧﻬﺎ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻫﻨﻮز در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را‬
‫ﺷﺎﮐﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫اﺳﻢ در ﺷﺼﺖوﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﯽﻣﯿﺮد و ﺣﺘﯽ ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻢ ﭘﯿﺶ از ﭘﺪرش‪ ،‬در‬
‫ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﯽﻣﯿﺮد‪.‬‬
‫دﯾﻮﯾﺪ ﺗﺎﻣﺴﻮن ﺗﺎ ﺻﺪوﯾﮏ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻋﻤﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﯽ او ﺳﺮﺷﺎر از ﺷﺎدی اﺳﺖ و ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪی زﻧﺪﮔﯽاش ﺳﺮِ ﭘﺎﺳﺖ و‬
‫وﺿﻌﯿﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺑﯽ دارد؛ ﮔﻮﯾﯽ اﮐﺴﯿﺮ ﺣﯿﺎت ﻧﻮﺷﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫در واﻗﻊ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ او را آزار ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ورم ﻣﻔﺎﺻﻞ در ﻧﺎﺣﯿﻪی ﻗﻮزک ﭘﺎی‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻪاش اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم او ﺑﻪ ذاتاﻟﺮﯾﻪای ﻣﺮﮔﺒﺎر ﻣﺒﺘﻼ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﺻﺒﺢ روزی ﮐﻪ ﻣﯽﻣﯿﺮد‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺮف ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪی‬
‫روزﻧﺎﻣﻪاش را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬در اﯾﻦ روز ﺧﺎص‪ ،‬او درﺑﺎرهی ﮐﺸﻒ ﻣﻘﺒﺮهی‬
‫ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎن اﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎوی در ﺟﺰﯾﺮهای ﮐﻮﭼﮏ در ﺷﻤﺎل‪ ،‬ﻣﻘﺎﻟﻪای ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺳﺘﺎنﺷﻨﺎﺳﯽ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﯿﺰی درﺑﺎرهی اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬
‫ﺧﺎﻃﺮات او را ﻗﻠﻘﻠﮏ ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﭼﯿﺰی درﺑﺎرهی آن ﺟﺰﯾﺮه ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ آن را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯽاش‪ ،‬ﻗﺒﻼ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ﭼﻬﺎرم ‪ -‬ﻧﻘﺎش‬

‫ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ‪ ۱۹۰۲‬ـ ﻣﺎه ﻣﯿﻮه‬

‫ﯾﮏ‬
‫دﺧﺘﺮک در ﻫﻔﺘﻤﯿﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﺗﻮﻟﺪش‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪی ﻋﻤﺮش را ﮔﺮﻓﺖ؛ ﻫﺪﯾﻪی‬
‫ﻣﺨﺼﻮﺻﺶ ﻧﻪ روﭘﻮش ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺧﺮﮔﻮش ﭼﻮﺑﯽ ﺣﮑﺎﮐﯽﺷﺪه؛ ﮔﺮﭼﻪ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺮ دوی آﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪای ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺟﺰ اﺟﺎزه ﺑﺮای اﻧﺠﺎم دادن ﮐﺎری‪.‬‬
‫ﻣﺎدر در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪی ﮐﻮﭼﮑﺸﺎن ﺑﺎ دﺧﺘﺮش رخ ﺑﻪ رخ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬اﻣﺮوز ﻫﻔﺘﻤﯿﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﺗﻮﻟﺪﺗﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﺎه ﻣﯿﻮه ﻣﺘﻮﻟﺪ‬
‫ﺷﺪی و ﺑﺎورم ﻧﻤﯽﺷﻪ ﮐﻪ اﯾﻦﻗﺪر ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺰرگ ﺷﺪی؛ وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﺑﺎور‬
‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﯾﻦﻗﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪی‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ آﻣﺎدهای ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﯿﺎی‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ واﻗﻌﺎ؟‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻧﮑﻨﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻮ ﻫﻨﻮز اونﻗﺪر ﺑﺰرگ و ﻋﺎﻗﻞ ﻧﺸﺪی ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎی؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻓﻮرا ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد و ﻗﯿﺎﻓﻪای ﺟﺪی ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن‪.‬‬
‫ـ ﻋﺎﻟﯿﻪ‪ .‬ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﻣﯽرﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ روی روﭘﻮش ﺟﺪﯾﺪش ﮐﻪ آن را ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﺘﮑﺎ زﯾﺮ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺧﻮاﺑﯿﺪ‪ .‬ﺧﺮﮔﻮش ﭼﻮﺑﯽاش را ﮐﻪ در ﺣﺎل دوﯾﺪن ﺣﮑﺎﮐﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺤﮑﻢ در‬
‫آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻮشﻫﺎی دراز ﺧﺮﮔﻮش ﮐﻪ روی ﭘﺸﺘﺶ ﺻﺎف ﺷﺪه‪ ،‬زﯾﺮ‬
‫اﻧﮕﺸﺖﻫﺎی ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫اﻣﺎ آن ﺷﺐ ﻣﺮﻟﯽ ﺧﻮاب ﺧﺮﮔﻮش را ﻧﺪﯾﺪ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮاب اژدﻫﺎ را دﯾﺪ‪.‬‬

‫دو‬

‫ـ ﭼﺮا ﻫﯿﭻﮐﺲ اﯾﻦﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ؟‬

‫ﮐﻠﻪی ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ از ﺳﺆال ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪی ﮐﻮﭼﮏ آﻧﻬﺎ روی ﺗﭙﻪای ﺑﻠﻨﺪ و‬
‫ﺷﯿﺐدار‪ ،‬ﺧﺎرج از ﻣﺮﮐﺰ ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ راﻫﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ را‬
‫ﻣﯽﭘﯿﻤﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪی ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﺑﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪی آﻧﻬﺎ درﺳﺖ آﺧﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬در ردﯾﻒ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﻣﺮﮐﺰ ﺟﺰﯾﺮه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ‬
‫دﻟﯿﻞ‪ ،‬ﺑﺮﯾﺠﺖ)‪ ،(۳۱‬ﻣﺎدر ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﯽآﻧﮑﻪ دﯾﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪی ﻏﺮﺑﯽ‬
‫ﺟﺰﯾﺮه رﻓﺖ و آﻣﺪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﻪﻧﻔﻌﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﺮدم ﺟﺰﯾﺮه از ﻣﻬﺎرت او و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫درﺳﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ؛ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻋﺪهای دﯾﮕﺮ ﮐﺎرﻫﺎی او را‬
‫ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬او ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﻣﺮدم‪ ،‬ﻫﻨﺮ او ﻋﺎدی و‬
 ‫ﻗﺎﺑﻞﻗﺒﻮل ﺑﻮده‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﻪ ﻋﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻗﺮن ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬دﻧﯿﺎ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ درﺑﺎرهی‬
‫ﭘﯿﺸﺮﻓﺖﻫﺎی ﻋﻠﻤﯽ و دﺳﺘﺎوردﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ آن ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ؛ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ درﺑﺎرهی‬
‫اﺧﺘﺮاع ﺑﺎﻟﻦ‪ ،‬دورﺑﯿﻦﻫﺎی ﺟﯿﺒﯽ و دﺳﺘﮕﺎهﻫﺎی ﺑﯽﺳﯿﻢ‪.‬‬
‫او اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﺮا درسﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از‬
‫ﻣﺎدرش آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻗﺮن ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮز‬
‫ﻣﺸﮑﻞ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻫﻢ ﺳﺮ درﻧﻤﯽآورد ﮐﻪ ﭼﺮا اﮔﺮ ﮔﻞ‬
‫اژدﻫﺎ را ﺑﻪ روش ﺧﺎﺻﯽ دم ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺎﺻﯿﺖ درﻣﺎﻧﯽ دارد‪ ،‬در ﻏﯿﺮ اﯾﻦﺻﻮرت‪،‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺸﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او اﻃﻼﻋﺎت ﮐﻤﯽ در اﯾﻦﺑﺎره داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﯿﭻﮐﺲ‬
‫ﺑﯿﺶ از او ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ؛ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﮔﻞ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ و‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭼﻘﺪر ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﮔﺬرش ﺑﻪ اﯾﻦﺟﺎ ﻧﻤﯽاﻓﺘﻪ و ﻣﺎ در آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪی اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ از‬
‫ﺟﺰﯾﺮه زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﭼﻪ دﺧﺘﺮﺑﭽﻪی ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ دارم‪.‬‬
‫ـ در ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺮدم ﺗﻮ ﻧﯿﻤﻪی ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدن؛ اﻣﺎ اوﻧﺎ از‬
‫اونﺟﺎ ﻧﻘﻞﻣﮑﺎن ﮐﺮدن‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﺮا‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪ .‬اونﺟﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﮑﺮ‬
‫ﻣﻮﻧﺪه و ﻫﯿﭻ آدﻣﯽ اونﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻗﺴﻤﺖ آﺧﺮ ﺣﺮفﻫﺎی او را ﻧﺸﻨﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪ رﺳﯿﺪﻧﺪ و او‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ دو ﻃﺮف دراز ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬از ﺗﭙﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎدرش ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻣﻨﻢ ﺑﯿﺎم! ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﯾﻦﺟﺎ اژدﻫﺎ داره!‬
‫ﻣﺮﻟﯽ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻪ‬

‫آﻧﻬﺎ در زﻣﯿﻦ ﻣﺴﻄﺢ ﻧﯿﻤﻪی ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ و از ﻣﯿﺎن ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ‬
‫و ﭼﻤﻨﺰارﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ و ﺑﺎﺗﻼقﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎک اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ از ﺟﺰﯾﺮه ﺑﻪﻗﺪری‬
‫ﻧﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر روی اﺳﻔﻨﺞ راه ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ از دﺧﺘﺮش ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اژدﻫﺎ دﯾﺪی؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺟﺴﺖوﺟﻮﮔﺮش اﻃﺮاف را ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ! اونﺟﺎ! اونﺟﺎ ﯾﻪ اژدﻫﺎﺳﺖ؟ ﺑﻠﻪ! ﺧﻮدﺷﻪ! ﺧﻮدﺷﻪ!‬
 ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻞﻫﺎﯾﯽ را اﻃﺮاف ﺧﻮد دﯾﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺪوﻣﺸﻮن رو ﺑﭽﯿﻨﯿﻢ؟‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ دو ﺳﺒﺪ را ﮐﻨﺎر ﭘﺎﯾﺸﺎن روی زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ‪ ،‬از اﯾﻦ ﮔﻼ ﺑﭽﯿﻨﯿﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﮔﻼ ﻣﺪت زﯾﺎدی دووم ﻧﻤﯿﺎرن‬
‫و ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎﺷﻮﻧﻮ ﺧﺸﮏ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻘﯿﻪ رو ﺑﺠﻮﺷﻮﻧﯿﻢ‪ .‬اﯾﻨﻮ ﺑﮕﯿﺮ‪...‬‬
‫از ﺟﯿﺒﺶ ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ ﺗﺎﺷﻮ را ﺑﯿﺮون آورد و آن را ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ داد‪.‬‬
‫ـ اﯾﻦ اﺳﺒﺎبﺑﺎزی ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺗﯿﺰه‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ دﺳﺘﺖ رو ﺑﺒﺮه‪ .‬ﺑﺬار اول‬
‫ﺑﻬﺖ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻄﻮری ازش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﭼﺎﻗﻮ را ﮔﺮﻓﺖ و آن را ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮﯾﺠﺖ ﯾﮑﯽ از ﮔﻞﻫﺎی ارﮐﯿﺪهی اژدﻫﺎ را ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮﯾﺶ ﺑﺮﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﻣﺎدرش‬
‫ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ از ﻧﺰدﯾﮏ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ دﯾﺪی ﭼﻄﻮری ﺑﺎﯾﺪ از ﭼﺎﻗﻮت اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ؟ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮرﯾﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮﺋﻪ‪.‬‬
‫اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺜﻞ او ﮔﻞ را ﭼﯿﺪ و ﻣﺎدرش ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ از ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ ﺳﺎﻗﻪ‪ ،‬ﮔﻞ رو ﺑﭽﯿﻨﯽ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﺳﺎﻗﻪی اﯾﻦ ﮔﻞ ﭼﯿﺰای ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬از رﯾﺸﻪﻫﺎش ﻫﻢ‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اوﻧﺎ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﻦ و ﻣﯽﺷﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﭼﯿﺰای ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ درﺳﺖ‬
‫ﮐﺮد و ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺎ اوﻧﺎ ﭼﯿﺰی درﺳﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا دوﺳﺖ ﻧﺪاری‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن؟ اوﻧﺎ ﺳﻤﯽ ﻫﺴﺘﻦ؟‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﯾﻪﺟﻮراﯾﯽ آره‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫***‬
‫ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﭼﯿﺪن ﮔﻞﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﯾﺠﺖ اﯾﺴﺘﺎد و ﮐﻤﺮش را‬
‫ﮐﺶ و ﻗﻮﺳﯽ داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ وای‪ ،‬ﮐﻤﺮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﯿﭽﺎره ﻣﺎﻣﺎن‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﯾﺠﺖ‪ ،‬ﮐﻤﺮش را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﮐﺶ و ﻗﻮﺳﯽ ﺑﻪ آن داد‪ ،‬آه‬
‫ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﯿﭽﺎره ﻣﺮﻟﯽ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ از ﻣﺴﯿﺮی ﻣﺘﻔﺎوت راه ﺧﺎﻧﻪ را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﺗﻮﺿﯿﺢ داد‪:‬‬
‫ـ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدم از ﻫﻤﻮن راﻫﯽ ﮐﻪ اوﻣﺪم‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻄﻮر؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
 ‫ـ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم از ﻫﻤﻮن راه ﺑﺮﮔﺮدم‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮی ﮐﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺮﻟﯽ اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﻫﯿﭻﮐﺲ اﯾﻦﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬درﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﮔﻮش ﻧﺪادی‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﯿﭻﮐﺲ اﯾﻦﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ آنﻃﺮف ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮد‪ ،‬اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﮐﯽ اونﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ؟‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ؛ ﯾﮏﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻘﻔﯽ ﺑﻠﻨﺪ و ﻧﻮکﺗﯿﺰ‬
‫داﺷﺖ و ﺟﻠﻮ ورودی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﻢ ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺮﺟﯽ ﮐﻮﭼﮏ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻣﺮﻟﯽ از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺸﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﮐﯽ اونﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن؟‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اژدﻫﺎ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺑﻪ اﯾﻦﺟﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺸﯽ‪ ،‬ﭼﻮن اون دﺧﺘﺮﻫﺎی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ رو ﺑﺮای‬
‫ﻧﺎﻫﺎر ﻣﯽﺧﻮره‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو دوﯾﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪراه ﺗﭙﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫دوﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ آنﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺪوﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب‪ ،‬ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻣﻠﺤﻔﻪ را روی ﻣﺮﻟﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺆالﻫﺎی ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻨﻮز‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎﻣﺎن؟ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪای ﺑﻪ اون ﺑﺰرﮔﯽ‪ ،‬ﯾﻪ اژدﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫واﻗﻌﺎ ﮐﯽ اونﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ؟‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اون ﻫﻢ دﺳﺖﮐﻤﯽ از اژدﻫﺎ ﻧﺪاره‪ .‬اون ﯾﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺪاﺧﻼﻗﻪ‪ .‬ﻣﻦ اﺻﻼ دوﺳﺖ‬
‫ﻧﺪارم ﺗﻮ ﺑﺮی اونﺟﺎ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اون ﭘﯿﺮﻣﺮد ﮐﯿﻪ؟‬
‫ـ اون ﯾﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻣﻌﻤﻮﻟﯿﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬ﯾﻪ ﻧﻘﺎﺷﻪ‪ .‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﻧﻘﺎش ﺑﻮده‪ .‬ﻣﺮدم‬
‫اﯾﻦﻃﻮر ﻣﯽﮔﻦ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﭘﻮﻟﺪاره‪ .‬ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﺎش اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮده‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﯾﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻪ و ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ دﯾﮕﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪش ﻣﯿﺎد اﯾﻦﺟﺎ و اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﯽﺳﺎزه ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮام‬
‫ﺗﻮ ﺑﺮی اونﺟﺎ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮب ﺑﺨﻮاب و ﺧﻮاب ﺧﺮﮔﻮش ﺑﺒﯿﻦ‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ را ﻣﺤﮑﻢ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ؛ اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﺴﺖ‬
‫دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﻧﻘﺎش ﺑﺮود و ﻧﯿﻢﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﯿﻨﺪازد‪.‬‬

‫ﭼﻬﺎر‬
 ‫روز ﺑﻌﺪ ﻣﺮﻟﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آورد‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺑﺎ ﮔﻞﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روز ﻗﺒﻞ ﭼﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ اونﻗﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ‬
‫ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪای ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ در دﻟﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی ﮔﻞ آﻣﺎده ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﺶﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻞ ﭼﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ‬
‫ﺧﺎﺻﯿﺘﺸﺎن را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﺧﺮد و آﻣﺎده ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪی‬
‫ﺳﺎﻗﻪﻫﺎ را ﺟﺪا و ﮔﻠﻬﺎ را آوﯾﺰان ﻣﯽﮐﺮد و ﯾﮏ روز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ‬
‫ﺧﺸﮏ ﺷﻮﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﮑﻮﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺮﮔﺮد ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﯽ؟‬
‫ـ وﻗﺘﯽ ﺷﯿﮑﻤﺖ ﻗﺎروﻗﻮر ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ از در ﺑﯿﺮون دوﯾﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﭙﻪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎغ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و درﺳﺖ از زﯾﺮ ﭘﻨﺠﺮهی آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و از ﮐﻨﺎر ﺑﺎﻏﭽﻪی ﺳﺒﺰﯾﺠﺎت‬
‫ﮔﺬﺷﺖ و ﻇﺮف دو دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﮑﻪراﻫﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪی ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه‬
‫ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻣﯽرم اژدﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽرم اژدﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫در اﻧﺘﻬﺎی ﺗﭙﻪ‪ ،‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد ﮐﻪ از ﭼﻪ ﻣﺴﯿﺮی ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ آورد ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﻤﺎن ﻣﺴﯿﺮی ﮐﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺳﻤﺖ ﭼﭗ رﻓﺖ و دو دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ را ﺗﯿﺰ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺻﺪای ﺧﺮوﭘﻒ اژدﻫﺎ را ﺑﺸﻨﻮد؛ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﺧﻮردن ﺑﭽﻪﻫﺎ و ﻗﺮچ و ﻗﺮوچ اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎﯾﺸﺎن را‪ .‬اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺗﻨﺶ را ﻟﺮزاﻧﺪ‪.‬‬
‫داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﮑﻨﺪ اژدﻫﺎ ﻓﻘﻂ دﺧﺘﺮﻫﺎ را ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎغ ﻣﯿﻮه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻏﯽ زﯾﺒﺎ از درﺧﺖﻫﺎی ﺳﯿﺐ و ﮔﻼﺑﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﻋﻠﻒﻫﺎی‬
‫اﻃﺮاف ﺑﺎغ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪی درﺧﺖﻫﺎ ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫درﺧﺖﻫﺎ ﭘﺮﺑﺎر ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯿﻮهﻫﺎﯾﺸﺎن رﺳﯿﺪه و آبدار ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬دﻫﺎن‬
‫ﻣﺮﻟﯽ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل درﺧﺖﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﻮه ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎی ﭘﺮ از ﺳﯿﺐ آنﻗﺪر ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ درﺧﺖﻫﺎ را ﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﺷﮑﻤﺶ ﺑﻪ ﻗﺎروﻗﻮر ﻧﯿﻔﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﯽ از آن‬
‫ﺳﯿﺐﻫﺎ را ﺑﺨﻮرد؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺑﯿﺶﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺖ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫از زاوﯾﻪای ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻨﺠﺮهای ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬در ﻋﻮض‪ ،‬ﺑﺎﻟﮑﻨﯽ دراز‬
‫دورﺗﺎدور ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻪﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد؛ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ را‬
‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺻﺪای ﮐﺴﯽ را ﺑﺸﻨﻮد‪.‬‬
‫در ﻣﺴﯿﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد؛ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آرام‬
‫و ﺑﯽﺻﺪا راه ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽدﯾﺪ‪.‬‬
‫از ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺧﺎﻧﻪ را دور زد و ﺑﻪﻃﺮف دری رﻓﺖ ﮐﻪ آنﻗﺪر ﻗﺪﯾﻤﯽ و‬
‫ﺳﺴﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد از ﻟﻮﻻ ﺟﺪا ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎد ﺗﻌﺪادی از ﺳﯿﺐﻫﺎ را روی ﭼﻤﻦﻫﺎی ﻫﺮسﻧﺸﺪه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﯿﺐﻫﺎ‬
‫ﮔﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی ﺳﯿﺐ ﺑﻪ درﺧﺖﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪﻃﺮف آﻧﻬﺎ‬
‫رﻓﺖ و دﺳﺘﺶ را دراز و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ را دور ﺳﯿﺒﯽ ﻗﺮﻣﺰ و زﯾﺒﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ آﻣﺪ ﺳﯿﺐ را ﺑﭽﯿﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎدی را از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺷﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻫﯽ!‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و اژدﻫﺎ را دﯾﺪ‪.‬‬
‫او در ﺑﺎﻟﮑﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻋﺼﺎی ﮐﻮﭼﮑﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺮﻟﯽ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد؛ واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﻫﯽ ﺗﻮ! از اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺮو! ﮔﻢﺷﻮ ﺑﺮو!‬
‫ﺻﺪاﯾﺶ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﮐﻬﻮﻟﺖ ﺳﻦ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎ ﺑﯿﺶﺗﺮﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﯾﺪن ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽدوﯾﺪ‪ ،‬از ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ اﺷﮏ ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻧﯿﻤﯽ از راه ﺧﺎﻧﻪ را دوﯾﺪ‪ ،‬ﺗﺎزه آنوﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺳﯿﺐ در‬
‫دﺳﺘﺶ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬آن را ﮔﺎز زد‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻮد‪.‬‬
‫روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ در ﺟﺎدهی آوتﻟﻮک ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬درﯾﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد و ﺳﯿﺐ را ﺗﺎ‬
‫ﺗﻪ ﺧﻮرد و وﻗﺘﯽ آن را ﺗﻤﺎم ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﺮﯾﻪاش ﻫﻢ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪.‬‬
‫در واﻗﻊ‪ ،‬ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ اﺣﺴﺎس ﺷﺎدی ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺳﻼم‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬ﻫﻨﻮز وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎر ﻧﺸﺪه؟‬
 ‫ﭘﻨﺞ‬

‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎموﻗﺖ ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯽرﻓﺖ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺧﻮد را‬
‫ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺳﯿﺐ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻣﭻ او را ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟ اﯾﻦﻗﺪر ﺗﻮ دﺳﺖوﭘﺎی ﻣﻦ ﻧﺒﺎش! ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻗﻪﻫﺎ رو ﺑﮑﻮﺑﻢ‬
‫و ﺑﻌﺪش ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی از اﯾﻦ ﮔﻼ رو ﺗﻮ ﻗﻮری ﺑﺠﻮﺷﻮﻧﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮو ﺑﯿﺮون!‬
‫ﻣﺮﻟﯽ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و دﯾﺪ ﭼﺎرهای ﻧﺪارد ﺟﺰ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺳﯿﺐ ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬
‫***‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در اﻧﺘﻬﺎی ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪ‪ .‬ﮐﺴﯽ را ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬در ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﺑﻪﻃﺮف‬
‫در ﺑﺎغ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪:‬‬
‫ـ واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖآوره!‬
‫آﻧﺠﺎ آن ﻫﻤﻪ ﺳﯿﺐ و ﮔﻼﺑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﯽﮔﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد آﻧﻬﺎ را ﺑﭽﯿﻨﺪ‬
‫و ﻫﻤﻪی آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه روی ﻋﻠﻒﻫﺎ ﻣﯽاﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺧﻮراک ﮐﺮمﻫﺎ و ﻣﮕﺲﻫﺎ‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮای آﻧﮑﻪ ﮐﺴﯽ از داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ او را ﻧﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻬﺎردﺳﺖوﭘﺎ ﺑﻪﻃﺮف ﺑﺎغ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻃﻮری ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺧﺮﮔﻮش اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺧﺮﮔﻮشﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ‬
‫آرام و ﺑﯽﺻﺪا ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ آﻧﻬﺎ را ﻧﺒﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫روی ﻋﻠﻒﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﯿﺒﯽ را ﮐﻪ از درﺧﺖ اﻓﺘﺎده و ﻫﻨﻮز ﻃﻌﻤﻪی‬
‫ﮐﺮمﻫﺎ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺟﻮﯾﺪن ﮔﻮﺷﺖ ﺷﯿﺮﯾﻦ و آﺑﺪار آن‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اژدﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ در واﻗﻊ‪ ،‬او اژدﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻓﻘﻂ ﭘﯿﺮﻣﺮدی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدرش ﻗﺒﻼ‬
‫ﺑﺮای او ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از اﻓﺮاد ﻣﺴﻦ ده ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﺎرﻫﺎ‬
‫را اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮشﻫﺎﯾﺸﺎن ﺳﻨﮕﯿﻦ اﺳﺖ و ﮔﺎﻫﯽ ﻃﻮری رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺪاﺧﻼق و ﮔﺴﺘﺎخ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ‪ ،‬درﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﺼﺪی ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﺮﻟﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺳﯿﺐﻫﺎ را ﻧﻤﯽﭼﯿﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪.‬‬
‫او ﻓﻘﻂ ﯾﮏﺑﺎر ﺑﻪﻃﻮر ﮔﺬرا ﭘﯿﺮﻣﺮد را دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ او ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺮ ﺑﻪﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬او ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﺷﺎﯾﺪ ﭘﯿﺮﻣﺮد دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﺳﯿﺐ ﺑﺨﻮرد‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ آن را ﺑﺮای او ﺑﭽﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎغ دوﯾﺪ‪.‬‬
‫دو ﺗﺎ ﺳﯿﺐ ﭼﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺑﯿﺶﺗﺮﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪﻃﺮف در ورودی ﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد رﻓﺖ و ﯾﮑﯽ از ﺳﯿﺐﻫﺎ را‬
‫آﻧﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ دوﯾﺪ‪ .‬ﺳﯿﺐ دﯾﮕﺮ را ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‬
‫و در راه ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪ ﻧﺸﺴﺖ و آن را ﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﺷﺶ‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪.‬‬

‫ﺳﯿﺐ را ﺗﺎ ﺗﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻫﻤﻪی آن ﺳﯿﺒﻬﺎ را ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺳﯿﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز اﻃﺮاﻓﺶ را ﻣﯽﭘﺎﯾﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ‬
‫ﺷﻮد ﭘﯿﺮﻣﺮد آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﻬﺎر ﺳﯿﺐ ﭼﯿﺪ و دو ﺗﺎ از آﻧﻬﺎ را ﺟﻠﻮ در ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﯾﮑﯽ از ﺳﯿﺐﻫﺎ را ﺧﻮرد و دﯾﮕﺮی را دزدﮐﯽ‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺷﺐ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪ‪ ،‬آن را ﺑﺨﻮرد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب‪ ،‬ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺧﻮاﺑﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاب دﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﻮار ﺑﺮ ﭘﺸﺖ اژدﻫﺎ‪ ،‬در آﺳﻤﺎن ﺟﺰﯾﺮه و درﺳﺖ ﺑﺎﻻی ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن‬
‫ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﺎدرش را در ﺑﺎغ ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ دﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺮای او دﺳﺖ ﺗﮑﺎن داد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎغ رﻓﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺶ ﺳﯿﺐ ﭼﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎ از ﺳﯿﺐﻫﺎ را ﺟﻠﻮ در ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻘﯿﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد‪ .‬ﯾﮑﯽ را روی‬
‫ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺧﻮرد و دو ﺗﺎی دﯾﮕﺮ را دزدﮐﯽ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮد‪.‬‬
‫***‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم‪ ،‬ﻣﺎدرش ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬او ﺳﻪ روز ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر‬
‫ﮐﺮدن روی ﮔﻞﻫﺎ و ﺳﺎﻗﻪﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﯾﮑﯽ از ﺳﯿﺐﻫﺎ را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن آﻧﻬﺎ‬
‫اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮی داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﺴﺖ اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﺷﻮد‬
‫ﺑﺮای او ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ ﮐﻪ آن را از ﮐﺠﺎ آورده اﺳﺖ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺪون ﻣﻦ ﺑﻪ ﻏﺮب ﺟﺰﯾﺮه ﻧﺮﻓﺘﯽ‪ ،‬درﺳﺘﻪ؟ ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪی‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮده‪...‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺷﺎﯾﺪ وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرو‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﻓﻬﻤﯿﺪی؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن‪.‬‬
‫از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﺑﺪی داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب‪ ،‬اﯾﻦ را‬
‫ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻏﺮب ﺟﺰﯾﺮه ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی ﻣﺴﯿﺮ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺳﯿﺒﯽ ﮐﻪ دﯾﺮوز ﺟﻠﻮ در ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻨﻮز آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه‪.‬‬
‫ﺑﻪﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﺑﻪ دﻻﯾﻠﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر اﺻﻼ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫از دﯾﺮوز‪ ،‬ﺳﯿﺐﻫﺎ ﻫﻤﺎنﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺮادی در ﮐﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻠﻮ در ﺧﺎﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬ﺟﺜﻪی او در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻈﻤﺖ در‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﻻﻏﺮش را دراز ﮐﺮد و در زد‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ در ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬از ﺗﻤﺎم زورش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺻﺪای او را ﺷﻨﯿﺪه اﺳﺖ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد ﺷﺎﯾﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ رخ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺧﻮدش در را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ زﺣﻤﺘﯽ ﺑﻮد دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮهی در‬
‫رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻮﯾﺎ در ﻗﻔﻞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺒﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻟﮑﻨﯽ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ دورﺗﺎدور ﺧﺎﻧﻪ اﻣﺘﺪاد داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ از زاوﯾﻪای‬
‫دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﯿﻨﺪازد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﻧﺮدهی ﭼﻮﺑﯽ زﯾﺮ دﺳﺘﺶ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺮدهﻫﺎی‬
‫ﭼﻮﺑﯽ رﻧﮓ آﺑﯽ روﺷﻦ زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻮی ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﭼﻮب ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﺶ‬
‫رﺳﯿﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ درﺧﺖ ﺳﯿﺐ آﻧﺠﺎ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺑﻌﺪ‪ ...‬دری دﯾﮕﺮ‪.‬‬
‫در ﺑﺎز ﺑﻮد و ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺘﮕﺎه اژدﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺳﺎن و ﻟﺮزان‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺧﺮﮔﻮش‪ ،‬از ﻻی در ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺮک ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻌﺪادی ﭘﻨﺠﺮه آﻧﺠﺎ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﮐﻤﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻋﺎدت ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺗﺎﻗﯽ ﺑﺰرگ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد؛ ﺑﺰرگﺗﺮ از اﺗﺎق ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرگ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﺑﺘﺪا‬
‫ﭼﯿﺰی ﻧﺪﯾﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻔﯽ را از داﺧﻞ ﺷﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫و او را دﯾﺪ‪.‬‬
 ‫ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ اوه!‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬ﮐﻒ زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﺮﻟﯽ ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﺳﺮش ﮔﯿﺞ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اوه‪ ،‬ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟ ﭼﺮا روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدﯾﻦ؟ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﻦ؟‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی ﭘﯿﺮﻣﺮد روی ﭼﻬﺮهی او ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد ﺗﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﻼﻣﯽ از آن ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻦ! ﻣﯽرم ﻣﺎﻣﺎﻧﻤﻮ ﺑﯿﺎرم!‬
‫او دوﯾﺪ‪ .‬ﺗﻨﺪ ﻣﯽدوﯾﺪ‪ .‬از ﺗﭙﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺑﻪ دوﯾﺪن اداﻣﻪ داد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪ و در‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ﻣﺮد اژدﻫﺎ! اون ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪه!‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻣﺸﮑﻞ ﺟﺪی ﻧﺪارد‪ .‬او روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد؛ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ‪.‬‬
‫او ﻣﺮﻟﯽ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﮐﻤﯽ از آن ﭼﺎی ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﯿﺎورد‪ .‬وﻗﺘﯽ‬
‫دﺧﺘﺮش رﻓﺖ‪ ،‬ﭘﯿﺮﻣﺮد را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و او را روی ﮐﺎﻧﺎﭘﻪای ﮐﻪ در ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ دارﯾﻦ؟‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻫﯿﭻ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﺑﺮﯾﺠﺖ رﻓﺖ ﺗﺎ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ و ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻓﻮرا داﺧﻞ ﮐﺎﺑﯿﻨﺖﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی ﻧﯿﺎﻓﺖ؛ ﮐﻤﯽ آرد‪ ،‬ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ و ﻣﻘﺪاری ﺷﯿﺮ ﻓﺎﺳﺪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪.‬‬
‫روی ﻣﯿﺰ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﯿﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺷﺘﺎبزده وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ و ﭼﺎی را ﺑﻪ ﺑﺮﯾﺠﺖ داد و ﺑﻌﺪ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ‬
‫ﻣﺎدرش ﭼﺎی را در ﻗﻮری دم ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﭼﺎی رو ﺑﺨﻮرﯾﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ آب ﺳﺮد ﺗﻮش رﯾﺨﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ داغ‬
 ‫ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺎی را ﻧﻮﺷﯿﺪ و ﻧﻮﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻨﺠﺎن را ﺑﻪ ﺑﺮﯾﺠﺖ داد‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺳﺮش را ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ آورد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ارﯾﮏ ﮐﺎرﻟﺴﻮن)‪ (۳۲‬ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻧﺎم او را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎﻣﺎن؟ اون ﭼﯿﻪ؟‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﻟﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی اﺗﺎق اﻓﺘﺎد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﻫﻤﺎنﭼﯿﺰی را دﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﻟﯽ دﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮی ﻧﻘﺎﺷﯽ‪.‬‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮی ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻣﺠﺬوب ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ او را ﺑﻪﻃﺮف ﺗﺎﺑﻠﻮ‬
‫ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬دﻫﺎﻧﺶ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد؛ ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد؛‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺮﻣﻮز‪ ،‬ﺟﺬاب و ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﻔﺘﻪی ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﻣﺎدرش اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ آن ﻃﺮفﺗﺮ‪ ،‬ﺳﻪﭘﺎﯾﻪی ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮی دﯾﮕﺮی روی آن ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﺳﻪﭘﺎﯾﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺰ‪ ،‬ﺗﺨﺘﻪی رﻧﮓ روﻏﻦ‪ ،‬ﭘﺎﻟﺖ‪ ،‬ﮐﺎردک‪ ،‬ﻗﻠﻢﻣﻮ و ﺗﺮﺑﺎﻧﺘﯿﻦ)‪(۳۳‬‬
‫ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﮐﺎر ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮐﻤﯽ ﮐﻪ دﻗﺖ‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺑﻌﻀﯽ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎی آن ﻫﻨﻮز ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ روی ﺗﺎﺑﻠﻮ ﮐﺎر ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ اون ﭼﯿﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن؟‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽدﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺮای دﺧﺘﺮﺑﭽﻪای ﺑﻪ ﺳﻦ ﻣﺮﻟﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ‬
‫دﻫﺪ؟‬
‫ﺑﻪ ﯾﺎد ارﯾﮏ ﮐﺎرﻟﺴﻮن اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺖ‪ .‬او در ﻗﺮن ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮﯾﻦ‬
‫ﻧﻘﺎش ﺑﻮد‪ .‬در ﻣﻨﻄﻘﻪای ﻓﻘﯿﺮﻧﺸﯿﻦ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه‪ ،‬در ﻫﻤﺎن ﺷﻬﺮ ﺣﺮﻓﻪاش را‬
‫آﻏﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد و در ﺧﯿﺎﺑﺎنﻫﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺻﻮرت آدﻫﺎ را روی ﺑﻮم ﻧﻘﺎﺷﯽاش‬
‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﯾﮑﯽ از ﻣﺸﺘﺮیﻫﺎی ﭘﻮﻟﺪارش ﺑﻪ ﻧﺒﻮغ ﺳﺮﺷﺎر او ﭘﯽ ﺑﺮد و ﺑﺎ‬
‫ﻫﺰﯾﻨﻪی ﺧﻮدش‪ ،‬او را ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪی ﻫﻨﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬او ﺑﺮای ﺧﻮدش اﺳﻢ و رﺳﻤﯽ‬
‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و آنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن را ﻃﻮری ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ‬
‫ﻃﺒﯿﻌﯽﺗﺮ از ﺧﻮد آن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮت و آوازهی او ﻫﻤﻪﺟﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺛﺮوت رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫ﮐﺸﯿﺪن ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎﯾﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﮐﺮد‪ .‬او ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮ و ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﻪ‬
‫ﺣﻮﻣﻪی ﺷﻬﺮ ﻧﻘﻞﻣﮑﺎن و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎﯾﯽ زﯾﺒﺎ و ﺳﺎده از زﻧﺪﮔﯽ‬
‫روزﻣﺮه ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﺮد؛ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎﯾﯽ از ﺟﺸﻦﻫﺎی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ‪،‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻣﯽﻧﻮاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﺮه از ﺷﯿﺮ و ﺟﺸﻦﻫﺎی‬
‫ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ‪.‬‬
‫داﺋﻢ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و آﻧﻬﺎ را ﻣﯽﻓﺮوﺧﺖ؛ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎی او را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ؛ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ را‬
‫ﺟﺎﯾﯽ در ﺧﺎﻧﻪاش ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ او را ﺟﻠﺐ و ﻓﮑﺮش را‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻣﯽﺷﺪ؛ ﺑﻪ زﻣﺎن و دﻧﯿﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮ و‬
‫ﺣﺘﯽ ﺑُﻌﺪی دﯾﮕﺮ از زﻧﺪﮔﯽ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮی ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺴﯿﺎری از آدمﻫﺎی ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﻠﻨﺪﻗﺎﻣﺖﺗﺮ از‬
‫اﻧﺪازهی ﻃﺒﯿﻌﯽﺷﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪی او‪ ،‬ﺑﯿﺶ از ﺳﯽ ﻧﻔﺮ در ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﺮاﺳﻤﯽ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﻮهای ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺻﺤﻨﻪی ﭘﯿﺶ از ﻋﻤﻠﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎک را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻓﻮرا آن را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬آدمﻫﺎی‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ در ﺑﺎﻟﮑﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺻﺤﻨﻪی زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺸﺎن را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﯿﺶ از ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺟﻠﻮ ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻤﺖ ﭼﭗ‪ ،‬ﮔﺮوﻫﯽ از زﻧﺎن ﻟﺒﺎس ﻣﺤﻠﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺻﺤﻨﻪ را ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻨﺞ ﻧﻮازﻧﺪه ﮐﻪ ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﺸﯿﺶﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ‬
‫ﻣﯽﻧﻮاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬دو ﻧﻮازﻧﺪه ﺷﯿﭙﻮری ﺧﻤﯿﺪه و دراز در دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ؛ ﺑﺮﯾﺠﺖ‬
‫ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل ﭼﻨﯿﻦ ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎی دراز و ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻪ ﻧﻮازﻧﺪهی دﯾﮕﺮ‬
‫ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎﯾﯽ ﺻﺎف و دراز در دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ و ﮔﻮﯾﯽ ﺻﺪای آﻧﻬﺎ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻮازﻧﺪهﻫﺎ‪ ،‬دو ﻣﺮد دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﭼﺮﻣﯽ و ﺧﺰدار اﯾﺴﺘﺎده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ از ﺷﺪت درد‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺸﺎن‬
‫ﺧﯿﺮه و ﮔﺸﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫درﺧﺘﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آﻧﻬﺎ روﯾﯿﺪه ﺑﻮد؛ درﺧﺘﯽ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎی ﺻﺎف و ﺑﺮگﻫﺎی‬
‫ﺳﺒﺰ روﺷﻦ و ﻧﻮکﺗﯿﺰ‪ .‬ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻃﻼﯾﯽ از اﻧﺒﻮه ﺷﺎﺧﻪﻫﺎی درﺧﺖ آوﯾﺰان ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ دﻗﯿﻖﺗﺮ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ آﻧﻬﺎ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺟﻤﺠﻤﻪﻫﺎی‬
‫ﻃﻼﯾﯽ و درﺧﺸﺎن‪.‬‬
‫ﺳﻤﺖ راﺳﺖ‪ ،‬ده‪ ،‬دوازده ﺟﻨﮕﺠﻮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ و‬
‫ﻧﯿﺰهﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﺳﭙﺮﻫﺎﯾﯽ در دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﮐﻮﭼﮑﯽ روی‬
‫آﻧﻬﺎ ﺣﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ :‬روﺑﺎه‪ ،‬ﮔﺮاز‪ ،‬ﮐﻼغ و ﺧﺮﮔﻮش‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺎﺑﻠﻮ‪ ،‬ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﺗﻮﺟﻪ را ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ اﺻﻠﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ آﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اوﻟﯽ‪ ،‬ﮐﺸﯿﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺸﯿﺶ اﻋﻈﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ رﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻠﻨﺪی داﺷﺖ و ﯾﮏ‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻮر ﺑﻮد‪ .‬او ﭼﮑﺶ ﻃﻼﯾﯽ ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺮاﺳﻢ را در دﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫دوﻣﯽ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﯾﺠﺖ از ﺗﺎﺟﯽ ﮐﻪ روی ﺳﺮ ﻣﺮد ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺪس زد ﭘﺎدﺷﺎه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺮد ﺑﻪﻧﺤﻮی ﺷﮕﻔﺖآور‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او ﺧﺰی از دم‬
‫روﺑﺎﻫﯽ ﺑﺰرگ را روی ﺷﺎﻧﻪی راﺳﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬در‬
‫ﻣﺮﮐﺰ ﻧﻘﺎﺷﯽ او را روی ﺳﻮرﺗﻤﻪای ﻃﻼﯾﯽ ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻧﻔﺮ ﺳﻮم ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫او ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ردای ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻠﻨﺪی ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ؛ رداﯾﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺧﻮن‪.‬‬
‫ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ از دﯾﺪ او ﺧﺎرج ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ردای ﻗﺮﻣﺰش اﯾﺴﺘﺎده‬
‫ﺑﻮد و ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ ﻣﺮﮔﺒﺎر و ﺑﺰرگ در دﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫او ﺟﻼد ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪی ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺮای او ﻓﺮارﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﭼﺎﻧﻪی رﯾﺸﺪارش را ﺑﻪ ﻃﺮف آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده و ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ رو ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎﻻ ﭼﺮﺧﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮای او ﻫﻢ ﻟﺤﻈﻪی ﻣﻮﻋﻮد ﻓﺮارﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫ﺑﺮﯾﺠﺖ و ﻣﺮﻟﯽ ﭘﯿﺎده ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﺷﺪی‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﻣﺎدرش ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﯽدوﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ دروغ ﮔﻔﺘﯽ و اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪه‪.‬‬
‫اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ‪ .‬دﯾﮕﻪ درﺑﺎرهش ﺣﺮف ﻧﻤﯽزﻧﯿﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ دروغ ﻣﯽﮔﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﯿﺐﻫﺎ رو ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺻﻮرت ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮخ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎزم ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮام ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪای ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺗﻮ اﻣﺮوز ﮐﺎر ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ و ﺧﻮﺑﯽ اﻧﺠﺎم‬
‫دادی‪ .‬ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ اون ﭘﯿﺮﻣﺮد رو ﻧﺠﺎت دادی‪.‬‬
‫ﺻﻮرت ﻣﺮﻟﯽ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﺳﻢ اون ﻣﺮد ارﯾﮏ ﮐﺎرﻟﺴﻮﻧﻪ‪ .‬اون ﻧﻘﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮدﺷﻪ؛ اﻣﺎ ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ اون ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﺎ اﺣﺘﯿﺎج‬
‫داره‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﯾﻪ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﺮ روز ﺑﺮاش ﻏﺬای ﮔﺮم‬
‫ﻣﯽﺑﺮﯾﻢ و ﺗﻮ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻫﺮ روز ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﯿﺐ از ﺑﺎﻏﺶ ﺑﭽﯿﻨﯽ‪ .‬دوﺳﺖ داری؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﻣﻮﻫﺎ روی ﺻﻮرﺗﺶ رﯾﺨﺖ‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮل ﺑﺪی ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺳﺮﺧﻮد‬
‫ﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدی‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﯿﺶﺗﺮ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻗﻮﻟﺶ راﺳﺖ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ده‬

‫آﻧﻬﺎ ﻫﺮ روز ﺑﺮای ارﯾﮏ ﻏﺬا ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ‬
‫اﻣﻮر آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﻧﻘﺎش ﭘﯿﺮ ﺣﺮف ﻣﯽزد‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺧﺘﺮی ﺟﻮان و ﻧﻘﺎﺷﯽ ﭘﯿﺮ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﺮای ﺣﺮف‬
‫زدن ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ او ﺑﻪ‬
‫رﻓﺖوروب و ﻧﻈﺎﻓﺖ دﺧﻤﻪای ﮐﻪ ارﯾﮏ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻏﻠﺐ وﻗﺘﯽ وارد اﺗﺎﻗﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‬
‫ﻣﻦﻣﻦ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و وﻗﺘﯽ از اﺗﺎق ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﻣﯽﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ‬
‫ﮔﻔﺖوﮔﻮﯾﺸﺎن را از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬او ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽداد‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ دﺧﺘﺮش دوﺳﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ؛ ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ده ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻦ او را‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮏ روز وﻗﺘﯽ ﺑﺮگﻫﺎﯾﯽ را ﺟﺎرو ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ در ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺟﻠﻮ اﺗﺎق ﻧﻘﺎﺷﯽ اﻓﺘﺎده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮی آﻧﻬﺎ را ﺷﻨﯿﺪ؛ اﻧﮕﺎر ارﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﺷﺪه و ﻣﺮﻟﯽ آدﻣﯽ‬
‫ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺮفﻫﺎی ارﯾﮏ ﺑﺎﻣﺰه و اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﮔﺎﻫﯽ‬
‫ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر؛ اﻣﺎ ﻣﺮﻟﯽ در ﮐﻨﺎر ﺣﺮفﻫﺎی اﺣﻤﻘﺎﻧﻪاش‪،‬‬
‫ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﭘﺨﺘﻪ و ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮه ﻣﯽزد؛ اﻧﮕﺎر ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﺰرگﺗﺮ از‬
‫ﺳﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ از ﭘﺸﺖ در ﺑﺎﻟﮑﻦ‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺎرج از دﯾﺪ ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﻬﺎ را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد دﺳﺖﻫﺎی ﭼﺮوﮐﯿﺪهاش را ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻟﮑﻪﻫﺎی رﻧﮓ ﺑﻮد‪ ،‬روی دﺳﺘﻪی‬
‫ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﻣﯽ ﺑﺰرگ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻨﺎر ﭘﺎﯾﺶ‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ‬
‫او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﻣﺎه زل زده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻧﺮم و ﻟﻄﯿﻒ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ‬
‫ﻗﻠﻢﻣﻮی زﯾﺒﺎ و ﮐﻮﭼﮑﯽ در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ارﯾﮏ درﺑﺎرهی ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﺎ رﻧﮓ روﻏﻦ‬
‫ﺑﺮای او ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽداد و اﯾﻨﮑﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ رﻧﮓﻫﺎ‪ ،‬ﻃﺒﯿﻌﺘﯽ ﻣﺘﻔﺎوت دارﻧﺪ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ‬
‫اﺣﺘﺮام ﺑﺎ آﻧﻬﺎ رﻓﺘﺎر ﮐﺮد؛ اﻧﮕﺎر ﺣﯿﻮاﻧﺎﺗﯽ در ﺑﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﻠﻢﻣﻮی‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ﺣﯿﻮاﻧﺎت وﺣﺸﯽ را رام ﮐﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را روی ﺑﻮم ﻧﻘﺎﺷﯽ‬
‫ﺑﮕﺬارد و ﺗﺼﻮﯾﺮی زﯾﺒﺎ و ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺧﻠﻖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﯾﮏﺑﺎر ﺑﺮﯾﺠﺖ ﭼﯿﺰی از زﺑﺎن ﻣﺮﻟﯽ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﮔﯿﺠﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪا ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ ﭘﯿﺎده ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬دﻟﯿﻠﺶ را از او ﭘﺮﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫او ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺟﺪی ﺑﻪ ارﯾﮏ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ اﻻن ﻫﺴﺘﻢ؟ ﻣﻦ‬
‫آدﻣﺎی زﯾﺎدی ﻫﺴﺘﻢ و ﻫﻤﻪی اوﻧﺎ رو دوﺳﺖ دارم و اوﻧﺎ ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ دارن‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﭘﺎﺳﺦ ارﯾﮏ را ﻧﺸﻨﯿﺪ و وﻗﺘﯽ درﺑﺎرهی آن از دﺧﺘﺮش ﺳﺆال ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ‬
 ‫ﺑﺎ ﺑﻬﺖ و ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﭼﯿﺰی ﯾﺎدم ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع ﺟﺪی ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﭼﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯽاش اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﺨﻮدی ﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺮﯾﺠﺖ وﻗﺘﯽ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ رﻓﺖ و دﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺎ‬
‫ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽﺧﻨﺪد‪ ،‬از ﺗﻌﺠﺐ ﺟﺎ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺣﺎل ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ‬
‫اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ و ﻣﺮﻟﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﺎم ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ درﺑﺎرهی ارﯾﮏ ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ در ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن را زد‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻋﺠﯿﺒﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻌﻤﻮﻻ ﮐﺴﯽ در ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن را ﻧﻤﯽزد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ارﯾﮏ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ! ﺻﺤﺒﺖ از ﺷﯿﻄﺎن ﺷﺪ و‪!...‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺖ ﺧﯿﻠﯽ زﺷﺘﻪ!‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻ اﯾﻦ اﺻﻄﻼح رو وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮن ﮐﻪ درﺑﺎرهی ﮐﺴﯽ ﺣﺮف‬
‫ﻣﯽزﻧﯽ و ﯾﻪدﻓﻌﻪ ﭘﯿﺪاش ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﮐﻤﯽ در اﯾﻦﺑﺎره ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ او روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ آﻧﮑﻪ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎی ﻧﻮﺷﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬اﯾﻦﺟﺎ رو ﺑﺒﯿﻦ! ﭼﻪ ﻋﺠﺐ‪ ،‬ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﺎی ﻗﺸﻨﮕﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻦ!‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺖ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽادﺑﺎﻧﻪ ﺑﻮد!‬
‫اﻣﺎ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻤﻮ ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﻔﯿﺪ ﺗﻤﯿﺰ و ﮐﺖوﺷﻠﻮاری ﺳﯿﺎه ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد‬
‫ﻗﺪﯾﻤﯽ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺷﯿﮏ و ﻗﺎﺑﻞاﺳﺘﻔﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻔﺶﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﺗﻤﯿﺰ و ﺑﺮاق‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﺪﯾﻦ و ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪی ﻣﺎ ﺑﯿﺎﯾﻦ؟‬
‫ـ ﻣﮕﻪ دوﺳﺘﺎن ﺑﺮای ﺳﺮ زدن ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ دﻟﯿﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ آﺳﺘﯿﻦ ﻟﺒﺎس ﻣﺎدرش را ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﻣﮕﻪ ارﯾﮏ دوﺳﺖ ﻣﺎﺳﺖ؟‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
 ‫ـ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ارﯾﮏ دوﺳﺖ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ راﺳﺘﺶ ﻣﻦ ﺑﻪ دو دﻟﯿﻞ اوﻣﺪم اﯾﻦﺟﺎ‪.‬‬
‫ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺟﺮﻋﻪای دﯾﮕﺮ از ﭼﺎﯾﺶ ﻧﻮﺷﯿﺪ‪.‬‬
‫ـ اول اﯾﻨﮑﻪ‪ ،‬اوﻣﺪم اﯾﻦﺟﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻤﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮدﯾﻦ‪ ،‬ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ‬
‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ از ﻣﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﯿﻦ‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻏﺬا و ﭼﯿﺰای دﯾﮕﻪ‪ ...‬ﺑﻬﺘﺮه ﺑﯿﺶﺗﺮ‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺎلﻫﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم‪...‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ اون ﻧﻘﺎﺷﯽ‪...‬؟‬
‫ـ ﻣﻦ ﻣﺪتﻫﺎ روی اون ﺗﺎﺑﻠﻮ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل؛ اﻣﺎ ﺑﺬارﯾﻦ‬
‫واﺿﺢﺗﺮ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﺑﯿﺴﺖوﭘﻨﺞ‬
‫ﺳﺎل اﺻﻼ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﯾﺠﺖ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورده ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫دﻟﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ وﻗﺘﯽ ﺟﻮون ﺑﻮدم‪ ،‬ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ از ذﻫﻨﻢ ﻣﯽﺟﻮﺷﯿﺪن و ﺑﯿﺮون‬
‫ﻣﯽرﯾﺨﺘﻦ؛ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ آب‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺗﺮاوشﻫﺎی ذﻫﻨﯿﻢ رو ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اون ﺳﺮﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﯽﺑﺴﺘﻦ‪ ،‬اوﻧﺎ رو‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﺟﺎدوﮔﺮی رو داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺎدو ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺗﺼﺎوﯾﺮ از ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ‬
‫ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﯽﺑﺴﺘﻦ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﻮ دﻧﯿﺎی ذﻫﻨﻢ ﺗﺼﻮﯾﺮ‬
‫دﯾﮕﻪای ﻧﻘﺶ ﻣﯽﺑﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ؛ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺟﺎدو‪ .‬ﻣﻦ ﺻﻮرت‬
‫اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻣﻨﻈﺮهﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ‪ ،‬ﺗﺼﺎوﯾﺮی از زﻧﺪﮔﯽ روزﻣﺮه و ﺧﻼﺻﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺳﺎده‪ ،‬ﯾﻪ ﮐﻢ ﭘﻮل دﺳﺖوﭘﺎ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺮای‬
‫آدﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻘﺪار ﭘﻮل ﺑﺎورﮐﺮدﻧﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻮادهی ﻓﻘﯿﺮی ﺑﺰرگ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﺎ ﮔﺪاﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ‬
‫ﮐﺸﯿﺪن ﭘﻮل درﺑﯿﺎرم‪ .‬ﯾﻪدﻓﻌﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ ازدواج ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻫﻤﺴﺮم ﺟﻮون و زﯾﺒﺎ ﺑﻮد و ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازهی ﻣﺮﻟﯽ زﯾﺒﺎ‬
‫ﺑﻮدن‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻧﺨﻮدی ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮐﻤﺮش را ﮐﻤﯽ راﺳﺖﺗﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ داﺷﺘﻢ و ﻣﺎ ﻣﺪتﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﯿﻢ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ‪...‬‬
‫ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ارﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻌﺪ ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬
‫ـ ﻫﻤﺴﺮم ﻣﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﭼﻬﺎرﻣﯿﻦ ﺑﭽﻪﻣﻮن‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ...‬ﻣﻦ از اون‬
‫ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮدن رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎر؛ اﻣﺎ ﻣﯽدوﻧﯿﻦ‪ ،‬از دﺳﺖ دادن ﻣﺎرﺗﺎ)‪(۳۴‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮدن رو ﺑﺬارم ﮐﻨﺎر‪ .‬ﻣﺮگ اون‪ ،‬ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪای رو‬
‫ﻫﻢ از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻓﮑﺎر و ﺗﺼﺎوﯾﺮی ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﯽﺑﺴﺘﻦ‪ ،‬ﯾﻪ‬
‫دﻓﻌﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪن‪ .‬ﻣﻦ ﮔﯿﺞ و ﻣﻨﮓ ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮری ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﺑﻌﺪ اوﺿﺎع ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﻫﻤﺴﺮم‪ ،‬ﯾﮏ روز ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ‬
‫دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﮑﺸﻢ‪ .‬ﺑﻪﻗﺪر ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯿﻦ‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﭼﺎﻫﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻪدﻓﻌﻪ آﺑﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد‪ .‬دﯾﮕﻪ‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﺎدوﮔﺮی ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬اﻣﺎ اﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮی ﻧﻘﺎﺷﯽ‪...‬‬
‫ارﯾﮏ ﺷﺎﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺷﺎﯾﺪ اون ﭼﺎه دوﺑﺎره داره ﭘﺮ از آب ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ؛ ﭼﻮن ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪،‬‬
‫ﻗﻠﻢﻣﻮ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻃﺮح ﺳﺎدهای رو ﮐﺸﯿﺪم‪ .‬ﻇﺮف ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻃﺮح ﮐﻠﯽ‬
‫اﯾﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ رو ﮐﺸﯿﺪم‪ .‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﯾﻪ ﺳﻪﭘﺎﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﮐﻪ اﻻن اون ﺗﺎﺑﻠﻮ رو روش‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻓﺮدای اون روز ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﻃﻮل‬
‫ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﻗﻬﻘﻬﻪ زد‪.‬‬
‫ﻣﺎدر و دﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﻗﻬﻘﻬﻪ زدﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ اﯾﻦ دوﻣﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻣﻨﻮ ﮐﺸﻮﻧﺪ اﯾﻦﺟﺎ‪ .‬از ﻃﺮف ﻣﻮزهی ﻣﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬اوﻧﺎ دوﺳﺖ دارن ﺟﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﯿﻨﻦ‪ .‬ﺗﻌﺮﯾﻒ از ﺧﻮد‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺸﻮن ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﺒﯿﻨﻦ ارﯾﮏ ﮐﺎرﻟﺴﻮن ﺑﺰرگ ﺑﻌﺪ از‬
‫ﺑﯿﺴﺖوﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭼﯽ ﮐﺸﯿﺪه‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ ﺳﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮان اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ رو‬
‫ﺑﺎﻻی ﭘﻠﻪﮐﺎن ﺑﺰرگ ﻣﻮزه ﻧﺼﺐ ﮐﻨﻦ ﺗﺎ اونﺟﺎ در ﻣﻌﺮض دﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ و اوﻟﯿﻦ و‬
‫آﺧﺮﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺎزدﯾﺪﮐﻨﻨﺪهﻫﺎی ﻣﻮزه ﻣﯽﺑﯿﻨﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﮐﺎری از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﺮﻣﯿﺎد؟‬
‫ـ ﻗﺮاره ﻓﺮدا ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ رو ﺑﺮای دﯾﺪن ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪی ﻣﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﻦ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاد‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺨﺎر ﺑﺪﯾﻦ و ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻫﻤﺴﺎﯾﻪﻫﺎ و دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪی ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ از ﺷﺪت ﻫﯿﺠﺎن از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ؟ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﮕﻮ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪ ،‬دﺳﺖ دﺧﺘﺮش را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎره؛ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﯿﻦ ﭼﻪ اﺳﻤﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ اﻧﺘﺨﺎب‬
‫ﮐﺮدﯾﻦ؟ اﺻﻼ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ اﺳﻢ داره؟‬
 ‫ارﯾﮏ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﭼﻠﻪی زﻣﺴﺘﺎن ﺧﻮﻧﯿﻦ‪.‬‬

‫ﯾﺎزده‬

‫اﺗﺎق روﺷﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮی ﻧﻘﺎﺷﯽ ارﯾﮏ ﮐﺎرﻟﺴﻮن ﺑﺮای ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺑﺎزدﯾﺪﮐﻨﻨﺪهﻫﺎ ﺑﻪ‬
‫دﯾﻮار آن ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﻃﺮف ﻣﻮزهی ﻣﻠﯽ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آﻣﺪه و در ﯾﮏﻃﺮف اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ‪ ،‬ﺑﺮﯾﺠﺖ و ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻢ در ﻃﺮف دﯾﮕﺮ اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻦﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮدی ﮐﻪ از ﻃﺮف ﻣﻮزه ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﯽﺷﻪ ﮐﻤﯽ درﺑﺎرهی اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﯾﻦ‪ ،‬آﻗﺎی ﮐﺎرﻟﺴﻮن؟‬
‫ارﯾﮏ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺼﺎﯾﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪای از ﯾﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪی ﻗﺪﯾﻤﯿﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺻﺤﻨﻪی ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺪن ﺷﺎه‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ)‪ (۳۵‬رو ﺗﻮی اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه ﻧﺸﻮن ﻣﯽده ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻮﻣﯿﻦ‬
‫ﺳﺎل ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ادارهی ﺟﺰﯾﺮه ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﻣﺮدم ﻓﺮوﮐﺶ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﯾﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﻮﻧﯿﻦ و ﻣﺮﮔﺒﺎره‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از دو ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏﺗﺮ و‬
‫ﻗﺤﻄﯽ ﺷﺪﯾﺪی ﮐﻪ ﮔﺮﯾﺒﺎن ﺟﺰﯾﺮه رو ﻣﯽﮔﯿﺮه‪ ،‬ﮐﺸﯿﺶ اﻋﻈﻢ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﻪ ﮐﻪ‬
‫ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ وﺿﻊ دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﻓﺮوﮐﺶ ﮐﺮدن ﺧﺸﻢ ﻣﺮدم ﮐﺎری ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ از ﻣﻮزه آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮش را ﺧﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‪ .‬اﯾﻦ آﯾﯿﻦ‪ ...‬ﺑﻪﻧﻮﻋﯽ‪ ...‬ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪه‪ .‬درﺳﺘﻪ؟ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺗﻮ دﻧﯿﺎی‬
‫ﻣﺪرن ﻣﺎ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬
‫ﺻﺪای ارﯾﮏ در اﺗﺎق ﻃﻨﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪه؟‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ اﺣﺴﺎس ﭘﯿﺮی ﮐﺮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﮐﺮد دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ را‬
‫درک ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮔﯿﺞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺿﯿﺢ داد‪:‬‬
‫ـ درﺳﺘﻪ اﯾﻦ آﯾﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯿﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻨﺴﻮخ ﻧﺸﺪه و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺷﺎره‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ ﮐﻪ اﺳﻢ اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه رو ﺑﺎ ﺧﻮن ﻧﻮﺷﺘﻦ!‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻣﺮدﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ واﻗﻌﺎ؟‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﺮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻦ اﺳﻢ اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬ﺑﻠﺴﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺧﺠﺴﺘﻪ و ﻣﺒﺎرک؛‬
‫اﻣﺎ ﺑﻠﺴﺪ ﺑﻪ اون ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬در زﺑﺎن ﻗﺪﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦﺟﺎ‬
‫ﺑﻠﺘﺴﯿﺎن)‪ (۳۶‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ و ﺑﻌﺪ اﺳﻢ اﯾﻦﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻼﺗﺴﯿﺎن)‪ (۳۷‬ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ‬
‫ﺑﻠﺪ)‪ (۳۸‬ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻠﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدﻧﻪ؛ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدن ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی‪.‬‬
‫ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺣﮑﻢﻓﺮﻣﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﯾﮑﯽ از ﻣﺮدﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ‪ .‬از ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوز وﻗﺘﺘﻮن رو در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻦ‪ ،‬آﻗﺎی‬
 ‫ﮐﺎرﻟﺴﻮن‪.‬‬
‫و ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ و ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ از آﻧﻬﺎ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﮐﺮدﻧﺪ و ارﯾﮏ را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺮای ﻣﺮﻟﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ ﮐﻪ ارﯾﮏ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬
‫ﻧﯿﺎز دارد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ در اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﺎﻫﮑﺎرش ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ آﯾﯿﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدن ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪه؟‬
‫و اﯾﻦ ﺟﻤﻼت از ذﻫﻨﺶ ﮔﺬﺷﺖ‪ :‬اﯾﻨﻬﺎ ﺣﺮفﻫﺎی ﺗﺎزهﺑﻪدوران رﺳﯿﺪهﻫﺎی‬
‫ﺷﻬﺮی اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ وارد دﻧﯿﺎی ﻣﺪرن ﺷﺪهاﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻼﯾﯽ‬
‫ﺳﺮﻣﺎن ﺑﯿﺎورﻧﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ و ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ﻫﺮ ﺑﻼﯾﯽ دﻟﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ‬
‫ﻋﺰﯾﺰاﻧﻤﺎن ﻧﯿﺎوردﻧﺪ؟ اﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﻮﻋﯽ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدن آدمﻫﺎﺳﺖ! ﻣﮕﺮ وﻗﺘﯽ ﭘﺪر و‬
‫ﻣﺎدرﻫﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎم ﻣﺮگ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﮑﻢ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن را ﺳﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ؟ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﺎدری ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻮﻟﺪ ﻓﺮزﻧﺪش ﻣﯽﻣﯿﺮد؟‬
‫اﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﻮﻋﯽ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺪن اﺳﺖ‪.‬‬
‫او ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺗﻠﺦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬
‫***‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ و ﻣﺮﻟﯽ ﭼﻨﺪ روزی ارﯾﮏ را ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ ،‬دﯾﺪﻧﺪ ﻧﺎﻣﻪای‬
‫روی ﺣﺼﯿﺮ ﺟﻠﻮ در اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫آدرس ﺧﺎﻧﻪی ارﯾﮏ ﮐﺎرﻟﺴﻮن روی ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺎﮐﺖ را ﮐﻪ‬
‫ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬دﯾﺪﻧﺪ اﺳﺎﻣﯽ آﻧﻬﺎ و ﯾﺎدداﺷﺘﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺎ دﺳﺖﺧﻂ ارﯾﮏ ﭘﺸﺖ ﭘﺎﮐﺖ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﻮاب آن اﺣﻤﻖﻫﺎﺳﺖ! ﻗﺮﺑﺎﻧﺘﺎن‪ ،‬ارﯾﮏ‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﭘﺎﺳﺦ رﺳﻤﯽ اﻓﺮادی را ﮐﻪ از ﻃﺮف ﻣﻮزه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی‬
‫او آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺮﺳﺮی ﺑﻪ ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﺗﺸﺮﯾﻔﺎﺗﯽ اول ﻧﺎﻣﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‬
‫و ﯾﮏراﺳﺖ ﺳﺮاغ اﺻﻞ ﻣﻮﺿﻮع رﻓﺖ‪:‬‬

‫اﺗﻔﺎﻗﺎت دﻧﯿﺎی اﻣﺮوز ﻣﺎﻧﻨﺪ اﭘﺮاﯾﯽ ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از آدمﻫﺎ‬

‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ رخ داده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ‬
‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﺳﻨﺖﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎﺑﻠﻮی‬
‫ﭼﻠﻪی زﻣﺴﺘﺎن ﺧﻮﻧﯿﻦ‪ ،‬ﺻﺤﻨﻪای اﻓﺘﻀﺎح و ﺗﺮﺳﻨﺎک از آﯾﯿﻨﯽ ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪه و‬
‫ﻣﺸﮑﻮک را ﺑﻪﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯽﮐﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﭘﺴﻨﺪ آدمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در دﻧﯿﺎی ﻣﺪرن‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ و ﺟﺰ ﺻﺤﻨﻪای از آدﻣﺨﻮاری در ﺟﺎﻫﻞﺗﺮﯾﻦ ﻗﺒﺎﯾﻞ‬
 ‫آﻓﺮﯾﻘﺎ‪ ،‬ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی را در ذﻫﻦ ﻣﺎ ﺗﺪاﻋﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﺑﯿﺮواﻟﺪ)‪ ،(۳۹‬ﻣﻮزهی ﻣﻠﯽ‬

‫ﻣﺮﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﺎدرش اﯾﺴﺘﺎد و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬

‫ـ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟ ﺗﻮش ﭼﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ؟‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻣﻮﻫﺎی دﺧﺘﺮش را ﻧﻮازش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻪﮔﻤﻮﻧﻢ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺣﺎﻣﻞ ﺧﺒﺮای ﺑﺪی ﺑﺮای ارﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫دوازده‬

‫وﻗﺘﯽ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ او‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮود و ﺑﺎ ﺧﺮﮔﻮﺷﺶ ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﮔﺸﺎد از ﺗﻌﺠﺐ و ﺳﺮدرﮔﻤﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪی ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ اﺑﺘﺪا از ﺗﭙﻪ ﺑﺎﻻ و ﺑﻌﺪ از آن ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﯿﻤﻪی ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه‬
‫ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﯾﮏراﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ در ﮐﻠﯿﺴﺎی ارﯾﮏ رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ را درﺣﺎﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺎﺑﻠﻮی ﻧﻘﺎﺷﯽاش‪ ،‬روی ﺻﻨﺪﻟﯽ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭼﻬﺮهی او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺸﺎﻧﻪای از ﺧﺸﻢ ﯾﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ در آن دﯾﺪه‬
‫ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﯾﺠﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪ او از ﻏﺼﻪ دق ﮐﺮده و ﻣﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻗﻠﻢﻣﻮی ﮐﻮﭼﮏ و زﯾﺒﺎﯾﺶ را در دﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻧﮕﺎه ارﯾﮏ ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر‪ ،‬روی ﺷﺎﻫﮑﺎر آﺧﺮش ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد؛ ﺷﺎﻫﮑﺎری ﮐﻪ‬
‫ﻫﻤﻪی زﻧﺪﮔﯽاش در آن ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫او ﺧﻮدش را ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﺶ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪای ﭘﺎی ﮐﺴﯽ آﻣﺪ و ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق دوﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﮕﻪ ﻗﻮل ﻧﺪادی زود ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدی ﺧﻮﻧﻪ؟‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اوه‪ ،‬ﺑﯿﺎ اﯾﻦﺟﺎ‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم‪.‬‬
‫و آﻧﻬﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و دﺧﺘﺮک ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ‬
‫اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ آﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﯾﺠﺖ اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﯿﻢ و ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺪﻓﯿﻦ رو ﺑﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺮﻟﯽ ﺣﺮفﻫﺎی او را ﻧﻤﯽﺷﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﻢﻣﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در دﺳﺖ ارﯾﮏ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﯿﺰی‬
 ‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﻪ آن ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻗﻠﻢﻣﻮ ﻫﻨﻮز ﻣﺮﻃﻮب ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن‪.‬‬
‫ﺑﺮﯾﺠﺖ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪای ﮐﻪ ﻣﺮﻟﯽ اﺷﺎره ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭼﯿﺰی در ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﺮﺳﻨﺎک و ﺑﺎﺷﮑﻮه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ؛ اﻣﺎ در ﭘﺲزﻣﯿﻨﻪی آن‪،‬‬
‫ﭘﯿﮑﺮی ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﮐﺴﯽ درﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬روی ﺑﺎﻟﮑﻦ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده و روی ﺳﺘﻮن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﯿﻤﯽ از ﺑﺪن او دﯾﺪه‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﭘﯿﮑﺮ ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺻﻮرت‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪ و ﺑﺎزوی دﺧﺘﺮﮐﯽ ﮐﻮﭼﮏ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪ .‬او‬
‫ﺳﯿﺒﯽ در دﺳﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ آن را ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺎدﺷﺎه دراز ﮐﺮده و روی ﻧﺮدهی‬
‫ﺑﺎﻟﮑﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮک ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻬﺮهی دﺧﺘﺮک ﺑﺴﯿﺎر آﺷﻨﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﯽﺷﮏ او‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ﭘﻨﺠﻢ ‪ -‬آواز ﮔﻮر‬

‫اﮐﺘﺒﺮ ‪ ۱۸۴۸‬ـ ﻣﺎه ﺷﮑﺎرﭼﯽ‬

‫ﯾﮏ‬
 ‫ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاﺑﺸﺎن رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﭼﻘﺪر ﻣﻄﯿﻊ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﻻﯾﭙﺰﯾﮓ)‪ ،(۴۰‬در ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺰرگﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﻮا و‬
‫ﮐﺘﮏﮐﺎری ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﺮﺑﻪﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﮔﺮاف)‪ (۴۱‬ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﺧﻮد را ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ‬
‫اﺟﺮاﯾﺶ در ﮐﻨﺴﺮت ﻻﯾﭙﺰﯾﮓ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪﻫﯿﭻوﺟﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﺟﺮاﯾﺶ را‬
‫در اﯾﻦ ارﮐﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺑﯿﻨﺪازد‪ .‬او اﯾﻦ ﺷﺎﻧﺲ را داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮان‬
‫ﻧﻮازﻧﺪهای ﺟﻮان‪ ،‬ﺧﻮش ﺑﺪرﺧﺸﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ‬
‫ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ‪ ،‬ﺷﻬﺮت و ﺛﺮوﺗﺶ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ ﺑﻪ او ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﻮب اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮهای ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫ﺑﻠﺴﺖ)‪ (۴۲‬در ﻣﻨﺘﻬﺎ اﻟﯿﻪ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺑﺮود‪ .‬دﮐﺘﺮ ﻣﺮدی اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺳﻔﺮ ﺑﻪ آن ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬ﺑﯿﻤﺎری ﺳﻠﺶ ﮐﺎﻣﻼ درﻣﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﮔﺮاف ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮا)‪ (۴۳‬ﮔﺮاف‪ ،‬زﻧﯽ ﮐﻠﻪﺷﻖ ﺑﻮد و‬
‫اﺻﺮار داﺷﺖ او و ﭘﺴﺮ و دﺧﺘﺮﺷﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﮔﺮاف‬
‫از ﺣﺮفﻫﺎی ﻫﻤﺴﺮش ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﻔﺮ او ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮه ﻫﻢ ﺑﺮای‬
‫ﺳﻼﻣﺘﯽ او ﺧﻮب ﺑﻮد و ﻫﻢ ﺑﺮای ﺑﭽﻪﻫﺎی ﭘﺮﺳﺮوﺻﺪاﯾﺶ‪.‬‬
‫دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﺐﺑﺨﯿﺮ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﺷﺐﺑﺨﯿﺮ ﻣﺎﻣﺎن‪.‬‬
‫و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺸﺎن رﻓﺘﻨﺪ؛ ﮐﻪ در اﻧﺘﻬﺎی ﺗﻨﻬﺎ راﻫﺮوی ﻃﺒﻘﻪی ﺑﺎﻻی ﺧﺎﻧﻪای ﻗﺮار‬
‫داﺷﺖ ﮐﻪ آن را اﺟﺎره ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ از ﺗﻌﻄﯿﻼﺗﺸﺎن ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد از اﻧﺠﺎم‬
‫دادن ﺗﮑﻠﯿﻒﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻌﺎف ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در واﻗﻊ‬
‫زﻧﯽ را ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺑﺮای ﻣﺮاﻗﺒﺖ از آﻧﻬﺎ اﺳﺘﺨﺪام ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ؛ او زﻧﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎن و آرام ﺑﻪ ﻧﺎم ﻟﻮرا)‪ (۴۴‬ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ او ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺸﺎن ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﺑﺮاﯾﺸﺎن داﺳﺘﺎن ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬دﻋﺎ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ دوی آﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ او ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﺳﺖ و وﻗﺘﯽ داﺳﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﺮد‪،‬‬
‫ﺑﺎ دﻗﺖ و اﺷﺘﯿﺎق ﻓﺮاوان ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﻮرا ﺑﺮاﯾﺸﺎن‬
‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ و ﮐﺴﻞﮐﻨﻨﺪهای ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در ﻣﺪرﺳﻪ‬
‫ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫او داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻣﻬﯿﺠﯽ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﭘﺮ از ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎی‬
‫ﺗﺮﺳﻨﺎک‪ ،‬ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎی اﺳﺮارآﻣﯿﺰ‪ ،‬ﻗﻬﺮﻣﺎنﻫﺎی ﺷﺠﺎع و ﺗﺒﻬﮑﺎران‬
‫ﺷﺮور‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫آن ﺷﺐ‪ ،‬ﻟﻮرا ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺷﺎﻧﻪ ﻣﯽزد و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ‬
‫آﺳﻤﺎن ﺗﺎرﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﯿﺶﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮش ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن رو ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻦ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ؟ ﺷﺒﺎ ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮ ﺷﺪن‪ .‬اﻣﺸﺐ‪ ،‬ﻣﺎه ﺷﮑﺎرﭼﯿﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻣﺎه ﺷﮑﺎرﭼﯽ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ داﺳﺘﺎن ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻣﯽرﺳﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫داﺳﺘﺎن ﯾﻪ ﺷﺒﺢ!‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻧﺨﻮدی ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن رو دوﺳﺖ دارﯾﻦ؟‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺳﺮﺷﺎن را ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽرﯾﻢ ﺳﺮاغ داﺳﺘﺎن ﺷﺒﺢ‪.‬‬
‫ﻧﯿﺸﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﭘﺮدهﻫﺎ رو ﻣﯽﮐﺸﻢ ﮐﻨﺎر و ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺷﻤﻊﻫﺎی اﺗﺎق رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﯿﻦ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ‬
‫زﯾﺮ ﻧﻮر ﻣﺎه داﺳﺘﺎن رو ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺨﻮدی ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و ﺷﻤﻊﻫﺎی اﺗﺎﻗﺸﺎن را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﻮرا اﻧﺘﻬﺎی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪش را ﺷﺎﻧﻪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫دو‬

‫ﻟﻮرا ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺗﻮ ﺧﻮد ﺟﺰﯾﺮه اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ‬
‫دﻗﯿﻘﺎ ﻧﻤﯽدوﻧﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﺑﺮاﺗﻮن‬
‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫***‬
‫اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ درﺑﺎرهی ﯾﮏ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ؛ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ و ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰ!‬
‫روزی روزﮔﺎری‪ ،‬دو ﺗﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺟﻮان و ﻫﺮﮐﺪام ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪی ﺧﻮدﺷﺎن‪،‬‬
‫زﯾﺒﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﺳﻤﺸﺎن ﻣﺮﻟﯽ و ارﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬دﺧﺘﺮی ﺷﺎد و ﭼﺎﺑﮏ و ﻻﻏﺮاﻧﺪام‬
‫ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎی ﻗﻬﻮهایاش ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮ او ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ارﯾﮏ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر او را دﯾﺪ‪ ،‬در ﺣﺎل ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪن ﺗﻮر ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮیاش در‬
‫ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪرش‪ ،‬از ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮی ﺑﺰرگ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ از‬
‫ﻗﺎﯾﻖ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﭘﺎﯾﺶ را روی ﺳﺎﺣﻞ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎه آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﺑﺨﻨﺪد‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﻪ ﯾﮏ ﻃﺮف ﺧﻢ ﮐﺮد و ارﯾﮏ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر ﻣﺮﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ از او اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺎﯾﻘﺮان ﺣﺮف‬
‫ﻣﯽزد و ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪن ﺗﻮر ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮیاش ﺷﺪ و‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺪرش دوﯾﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
 ‫ـ داری ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫او ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد در آن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮد و دﻟﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ دﺧﺘﺮش ﺣﺘﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ‪ .‬او ﺗﺎﺟﺮی ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ در ﺟﺰﯾﺮه ﻫﻢ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ داﺷﺖ‪ .‬آن روز آﻧﻬﺎ ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ از ﺷﻬﺮ آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن را‬
‫در ﺟﺰﯾﺮه ﺗﺰﺋﯿﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮری ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﭘﺪر‪.‬‬
‫ﭘﺪر از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ‪ ،‬زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮﻏﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن رﻓﺘﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ارﯾﮏ ﺳﺮش را از روی ﺗﻮر‬
‫ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮیاش ﺑﻠﻨﺪ و رﻓﺘﻦ ﻣﺮﻟﯽ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ او را‬
‫دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻓﻬﻤﯿﺪ اﺣﺴﺎﺳﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺣﻘﯿﻘﺖ دارد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﺎن آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﺑﯿﻦ آدمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪارﻧﺪ‬
‫ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬دردﺳﺮﺳﺎز اﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻟﻮرا ﺑﻌﺪ از ﻣﮑﺜﯽ ﮐﻮﺗﺎه‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﺶ را در ﺣﺪ ﭘﭽﭙﭽﻪای آرام ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺨﺶ از داﺳﺘﺎن ﮐﻪ ﻣﯽرﺳﯿﻢ‪ ،‬ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬اﯾﻦ داﺳﺘﺎن‬
‫ﻗﺴﻤﺖﻫﺎی ﺗﺮﺳﻨﺎکﺗﺮی ﻫﻢ داره ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺗﻮن دﻟﺸﻮن ﻧﺨﻮاد ﺷﻤﺎ‬
‫اوﻧﺎ رو ﺑﺸﻨﻮﯾﻦ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮاق‪ ،‬ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل در‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﻮرا ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮاﯾﻦ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن رو ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار ﺑﺬارﯾﻢ ﮐﻪ‬
‫ﻫﯿﭻوﻗﺖ درﺑﺎرهی اون ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺗﻮن ﺣﺮف ﻧﻤﯽزﻧﯿﻦ‪ .‬ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدم ﺧﻮﺑﻪ؟‬
‫ﻫﺮ دو ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﻮرا ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﭘﺲ اداﻣﻪ ﻣﯽدم‪.‬‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻟﻮرا ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﻣﺮﻟﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﻪ؟ ﭘﺪرش ﮐﻪ ﻣﯽدوﻧﺴﺖ دﺧﺘﺮش‬
‫ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ و ﻣﻤﮑﻨﻪ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﯾﯽ دردﺳﺮآﻓﺮﯾﻦ ﺑﺸﻪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﯽرﻓﺘﻦ‪،‬‬
‫ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ زﻧﺪوﻧﯽ‪ ،‬ﺣﺒﺴﺶ ﻣﯽﮐﺮد و ﺟﺰﯾﺮه ﻫﻢ ﺑﺮاش ﺣﮑﻢ زﻧﺪون‬
‫دﯾﮕﻪای رو داﺷﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻣﺮﻟﯽ دوﺳﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و در ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﮐﺎر زﯾﺎدی ﺑﺮای اﻧﺠﺎم دادن ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪی آﻧﻬﺎ ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪی ﺟﺰﯾﺮه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ اﺗﺎقﻫﺎ و ﭼﺸﻢاﻧﺪاز ﺧﺎﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫زود ﻣﺮﻟﯽ را ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻫﺮوﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺖ و‬
‫ﻣﺪتﻫﺎ اﻃﺮاف ﺟﺰﯾﺮه و ﭼﻤﻨﺰار ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻓﺮارﺳﯿﺪن ﭘﺎﯾﯿﺰ‪ ،‬ﺳﺮد و ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﭘﯿﺎدهروی ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬از ﻣﯿﺎن ﭼﻤﻦﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﺷﯿﻪی داﻣﻨﺶ را ﺧﯿﺲ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﮐﺎر ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪاش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻃﺮاف درﯾﺎ‪ ،‬در اﻣﺘﺪاد ﺳﺎﺣﻞ‪ ،‬ﮐﻨﺎر‬
‫ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ و ﺟﻨﮕﻠﯽ ﮐﻪ در ﺷﺮق ﺳﺎﺣﻞ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﯿﺎدهروی ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺖ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻗﺎﯾﻖﻫﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ آﻧﺠﺎ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ او‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺮﮐﺘﺶ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮد؛ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ارﯾﮏ ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺎ آﻧﮑﻪ در روزی اﺑﺮی و ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻫﻨﻮز در ﺟﺰﯾﺮه ﺑﺎران ﻧﺒﺎرﯾﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻮﻓﺎن ﺳﻬﻤﮕﯿﻨﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ از آن ﺳﻮی درﯾﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ‬
‫ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬او ﻧﮕﺮان ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮﻫﺎ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ارﯾﮏ ﺑﻮد و ﻧﮕﺮاﻧﯽاش زﻣﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﯾﻖ او را در ﻣﯿﺎن ﻗﺎﯾﻖﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﮐﻪ از درﯾﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻧﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫در ﻣﯿﺎن وزش ﺑﺎد‪ ،‬زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ارﯾﮏ؟‬
‫ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ در ﺳﺎﺣﻞ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ را از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺷﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪا ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ارﯾﮏ را دﯾﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺷﺮﻣﺴﺎری ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ‬
‫اﯾﻦ دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎ و ﺟﻮان ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ او ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﮐﺞ ﮐﺮد و ﺧﻨﺪهﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﺎ اﺳﻤﺸﻮ ﻣﯿﺎری‪ ،‬ﺷﺎخﻫﺎش ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻪ! ﭘﺲ ﻗﺎﯾﻘﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ارﯾﮏ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد‪:‬‬
‫ـ ﻗﺎﯾﻖﻫﺎﻣﻮﻧﻮ ﺟﻨﻮب ﺳﺎﺣﻞ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ‪ .‬اﮔﻪ از اونﺟﺎ دورﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﺧﻄﺮﻧﺎک ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﻪ داﻣﻦ ﻣﺮﻟﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﺗﻮ ﺧﯿﺲ ﺷﺪی‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﭼﻤﻨﺰار ﭘﯿﺎدهروی ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ و ﮐﻨﺎر آﺗﯿﺶ‬
‫واﯾﺴﻢ‪ ،‬زود ﺧﺸﮏ ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻨﮓﻫﺎی ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﻮا داره ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮﻓﺎن ﺑﺸﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺮﮔﺮدی ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺗﺮدﯾﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺠﺎﻋﺘﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮدم راه رو ﺑﻠﺪم‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﯽدوﻧﻢ ﺑﻠﺪی‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﺪرم‪...‬‬
‫ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻢ و ﺳﻼﻣﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﭼﻤﻨﺰار رﻓﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﻤﻦﻫﺎ ﺑﯿﺶﺗﺮ از ﻗﺒﻞ داﻣﻨﺶ را‬
‫ﺧﯿﺲ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﻧﯿﻤﻪراه ﭼﻤﻨﺰار ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺮش را‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬در ﻓﺎﺻﻠﻪای ﻧﻪ ﭼﻨﺪان دور از او‪ ،‬ارﯾﮏ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺢ‪ ،‬او را ﺗﻌﻘﯿﺐ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ راﻫﺶ اداﻣﻪ داد‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‬
‫را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ او ﺗﻌﻘﯿﺒﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﺎﺻﻠﻪاش را ﺑﯿﺶﺗﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ راﻫﺶ اداﻣﻪ داد‪ .‬رﻃﻮﺑﺖ ﭼﻤﻦﻫﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﺧﯿﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس‬
‫ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺮارﺳﯿﺪن ﺷﺐ و ﺟﻤﻊ ﺷﺪن اﺑﺮﻫﺎی ﺳﯿﺎه در‬
‫آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﭼﻤﻨﺰار ﮐﻪ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎی‬
‫آﺷﻔﺘﻪاش ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺗﺎ ﺟﻠﻮ در ﺧﺎﻧﻪ دوﯾﺪ و داﺷﺖ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ ﺿﻌﯿﻒ را از ﻣﯿﺎن ﺳﺎﯾﻪﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﻧﻔﺲ ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ اﯾﻦﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫اﻣﺎ ارﯾﮏ ﺑﻪ ﺳﺆال او ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﺳﺎﺣﻞ ﯾﻪ ﺣﺮﻓﯽ زدی‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯽ ﺑﻮد؟ »ﺗﺎ اﺳﻤﺸﻮ ﻣﯿﺎری‪ ،‬ﺷﺎخﻫﺎش‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻪ«‪...‬؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ اﺻﻄﻼﺣﻪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮن‪ .‬زﻣﺎﻧﯽ از اﯾﻦ اﺻﻄﻼح‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻦ ﮐﻪ درﺑﺎرهی ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻦ و ﯾﻪدﻓﻌﻪ ﭘﯿﺪاش ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
 ‫ـ اﻣﺎ ﻣﻨﻈﻮرت از ﺷﺎخ ﭼﯿﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺣﯿﻮون ﻫﺴﺘﻢ؟ ﺑﺰم ﯾﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻪ ارﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ رﻃﻮﺑﺖ ﻋﻠﻒﻫﺎی ﭼﻤﻨﺰار ﭘﺎﭼﻪﻫﺎی ﺷﻠﻮار‬
‫او را ﻫﻢ ﺧﯿﺲ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﺧﯿﺲ ﺷﺪی‪.‬‬
‫و ﯾﮏ ﻗﺪم ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺟﻮر ﺣﯿﻮوﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ؟‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮﻟﯽ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺳﺆال ﻣﻦ ﺟﻮاب ﻧﺪادی‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﺟﻮر ﺣﯿﻮوﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ‪...‬؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺻﻮرت و ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺧﻨﺪان ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺣﯿﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮگ ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬

‫ﭼﻬﺎر‬

‫ﻟﻮرا اﯾﺴﺘﺎد و ﮐﺶ و ﻗﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺶ داد و ﺷﺎﻧﻪی ﻧﻘﺮهای را ﺗﻮی ﮐﺸﻮی ﻣﯿﺰ‬
‫دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﭻﭘﭻ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ داﺳﺘﺎن ﺷﺒﺢ ﻧﺪاﺷﺖ‪،‬‬
‫و ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺷﺒﯿﻪ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﯿﭻﯾﮏ از آﻧﻬﺎ ﻋﻼﻗﻪای ﺑﻪ‬
‫داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﯿﺮون از ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﻣﺎه ﺷﮑﺎرﭼﯽ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ و ﻟﻮرا ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﺳﯿﺎه ﺑﺎ ﺣﺎﺷﯿﻪی‬
‫ارﻏﻮاﻧﯽاش او را ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎل و ﻫﻮای دﯾﮕﺮی داﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ‬
‫داﺳﺘﺎن را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻟﺤﻦ ﺣﺮفﻫﺎ و ﮐﻠﻤﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬ﻃﻮری‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ اﺗﻔﺎق ﺑﺪی در ﺷﺮف وﻗﻮع اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻟﻮرا ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬داﻣﻦ ﺳﯿﺎﻫﺶ را ﻣﺮﺗﺐ و اداﻣﻪی داﺳﺘﺎن را ﺗﻌﺮﯾﻒ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫***‬
‫ﻋﺸﻖ ﻣﺮﻟﯽ و ارﯾﮏ روزﺑﻪروز ﺑﯿﺶﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﻫﺮ دوی آﻧﻬﺎ را از ﭘﺎ‬
‫درآورد‪.‬‬
‫اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﺮای ﻫﺮ دوی آﻧﻬﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮ ارﯾﮏ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد؛ ﯾﺎ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﯾﺎ ﺗﻮرش را ﺑﺮای ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی‬
‫در درﯾﺎ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﻮع زﻧﺪﮔﯽ آﺳﺎن ﻧﺒﻮد و وﻗﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﺮای ﺧﻮﺷﮕﺬراﻧﯽ‬
‫و ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻫﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺷﯽ را در ﭼﻤﻨﺰار زﯾﺮ ﻧﻈﺮ دارد‪ ،‬داﺋﻢ او را‬
‫ﻣﯽﭘﺎﯾﯿﺪ‪ .‬او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮی در دﺧﺘﺮش ﺷﺪه ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد اﺗﻔﺎﻗﯽ‬
‫اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﺷﮏ ﮐﺮده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪرﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮای ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬ﻓﺮار ﮐﺮدن از‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻋﺸﻖ راه ﺧﻮد را ﭘﯿﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﺣﻖ ﺑﺎ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺸﻖ ﻫﻤﯿﺸﻪ راه ﺧﻮد را ﭘﯿﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﯾﺪارﻫﺎی ﺷﺒﺎﻧﻪ و ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪﺷﺎن اداﻣﻪ دادﻧﺪ‪ .‬ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ‬
‫را ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ؛ وﻗﺘﯽ ﭘﺪر ﻣﺮﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد او در ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﺶ‪ ،‬در ﺧﻮاﺑﯽ ﻧﺎز‬
‫ﻓﺮورﻓﺘﻪ و ارﯾﮏ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﻗﺪرت و ﺗﻮان ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﻗﺎﯾﻖﺳﻮاری در‬
‫روز ﺑﻌﺪ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ اﻏﻠﺐ در ﭼﻤﻨﺰار ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ؛ ﺑﻪ اﯾﻦﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﮐﺴﯽ آن اﻃﺮاف آﻧﻬﺎ‬
‫را ﻧﻤﯽدﯾﺪ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ روی ﭼﻤﻦﻫﺎ ﭘﯿﺎدهروی ﮐﻨﻨﺪ و ﻃﺒﻖ‬
‫ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬ﮐﺎﻣﻼ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﭘﺎﻫﺎ و ﺣﺎﺷﯿﻪی ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺸﺎن ﺧﯿﺲ ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﭘﺎﻫﺎﯾﺸﺎن ﮐﺎﻣﻼ ﺧﯿﺲ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ وﻗﺖ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ ﺑﺮای دﯾﺪار ﺑﻌﺪیﺷﺎن ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﺷﺐ وﻗﺘﯽ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ارﯾﮏ ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺗﺮﮐﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف اﯾﻦﻗﺪر ﺑﺮات آﺳﻮﻧﻪ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻮناﻧﺪازهای ﮐﻪ ﺗﻮ درﺑﺎرهش ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺮﮐﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﻪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺗﻮ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﯾﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ اونﻗﺪرا ﻫﻢ آﺳﻮن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪﺳﺖ‪ .‬ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﯾﻪ راﻫﯽ ﺑﺮاش ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ راﻫﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫***‬
‫آن ﺷﺐ‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ در ﺧﻮاﺑﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﻓﺮورﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮابﻫﺎﯾﺶ ﻋﺠﯿﺐ و ﺗﺮﺳﻨﺎک‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ دﯾﺮ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪ و ﭘﺪرش ﮐﻪ ﻧﮕﺮان او ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﺎق او آﻣﺪ‪ .‬او‬
‫ﺧﻮاب ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺪر اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻟﺒﺎسﻫﺎی او اﻓﺘﺎد ﮐﻪ از‬
‫ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ آوﯾﺰان ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﯿﺰی ﺷﺪ و اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺎﺷﯿﻪی داﻣﻦ او ﻣﺮﻃﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرش‬
‫ﺷﺐﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮود‪ ،‬داﻣﻨﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﺷﺐ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻮا از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﭘﺪرش ﺷﺐﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭘﯿﺎده ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰار رﻓﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ را ﻧﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ دﯾﮕﺮ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد و وﻗﺘﯽ ارﯾﮏ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻢﮐﻢ ﻧﮕﺮان ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ دﭼﺎر ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ در ﭼﻤﻨﺰار ﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫راه رﻓﺘﻦ ﮐﺮد و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭼﻤﻦﻫﺎ ﺣﺎﺷﯿﻪی داﻣﻨﺶ را ﺧﯿﺲ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻃﻮل‬
‫ﭼﻤﻨﺰار را ﭘﯿﻤﻮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬اﻣﺎ از ارﯾﮏ اﺛﺮی ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﮕﺮان ﺑﻮد‪ ،‬درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺎری از دﺳﺖ او ﺑﺮﻧﻤﯽآﯾﺪ‬
‫و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬
‫زﯾﺮ ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب‪ ،‬در ﻫﻮای ﺳﺮد ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻫﯽ‪ ،‬در ﭼﻤﻨﺰار ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد و ﺑﺎد در ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬
‫ﺑﺮگ درﺧﺖﻫﺎ و داﻣﻦ ﺧﯿﺴﺶ را ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪ‪ .‬در ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ و ﭘﺎﯾﺶ را ﮐﻪ روی اوﻟﯿﻦ‬
‫ﭘﻠﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮش ﮐﺮد‪:‬‬
‫ـ ﻫﯽ‪ ،‬دﺧﺘﺮ‪.‬‬
‫ﻧﻮر ﺿﻌﯿﻔﯽ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﯽزد و ﭘﺪرش را دﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر آﺗﺶ ﺧﺎﻣﻮش اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ‪،‬‬
‫روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﻬﻮارهایاش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ داری ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬دﺧﺘﺮ؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﺆال ﭘﺪرش‪ ،‬داﺳﺘﺎﻧﯽ‬
‫ﺳﺮﻫﻢ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﻠﻤﺎت از ذﻫﻨﺶ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﺪرش ﻫﻔﺖﺗﯿﺮی در دﺳﺖ دارد و ﮐﺴﯽ را ﻫﺪف ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ‬
‫دﯾﮕﺮ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ارﯾﮏ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻔﺲ ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪ .‬ارﯾﮏ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺪرش ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‪ ...‬ﺑﮕﻮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪاره‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﺮﯾﻪﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ! ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﻢ! ﻣﻦ دوﺳﺘﺶ دارم! ﻣﯽﺧﻮام ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎ اون‬
‫ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫ﭘﺪر ﻣﺮﻟﯽ اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اوﻧﻮ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯽ‪ .‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫او دوﺑﺎره ارﯾﮏ را ﻫﺪف ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ارﯾﮏ ﻫﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
 ‫ﻣﺮﻟﯽ ﮔﺮﯾﻪﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ! ارﯾﮏ! اون داره ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻪ؟ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪاره!‬
‫اﻣﺎ ارﯾﮏ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ دارد ﮐﻪ ﻋﺸﻖ‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ راه ﺧﻮد را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع درﺑﺎرهی ﻧﻔﺮت ﻫﻢ ﺻﺪق‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺣﻖ ﺑﺎ ﭘﺪرﺗﻪ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺖ و ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف او دوﯾﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻌﺶ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺪرش ﺑﯿﻦ آﻧﻬﺎ‬
‫اﯾﺴﺘﺎد و ﻫﻔﺖﺗﯿﺮش را وﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ﭘﺪر! ﻧﻪ!‬
‫اﻣﺎ ﭘﺪرش ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ او زد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺮو ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺖ!‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ارﯾﮏ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ و ﺗﻮ! ﻓﻘﻂ ﺑﺮو!‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻖﻫﻖﮐﻨﺎن ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﭘﻠﻪﻫﺎ دوﯾﺪ‪.‬‬
‫در ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ارﯾﮏ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﭘﺪرش ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬ارﯾﮏ را دﯾﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻓﺮدای آن روز‪ ،‬اواﯾﻞ ﺷﺐ‪ ،‬در ده ﺷﺎﯾﻊ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ در درﯾﺎ ﻏﺮق ﺷﺪه و‬
‫ﻣﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮان دﯾﮕﺮ ﺑﻪ درﯾﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮﻓﺎن ﺷﺪﯾﺪی درﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮاﺣﻞ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ‬
‫ﭘﻨﺎه ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﻗﺎﯾﻖ ارﯾﮏ ﻫﺮﮔﺰ از درﯾﺎ ﺑﺎزﻧﮕﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻘﯿﻪی ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮﻫﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ او را دﯾﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ در ﺗﻮﻓﺎن ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ‪ ،‬اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫ارﯾﮏ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻗﺎﯾﻘﺮان ﺟﺰﯾﺮه ﺑﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫دو روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺟﺴﺪ ارﯾﮏ در ﺗﻮر ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮیای ﮐﻪ ﺧﻮدش آن را ﺑﻪ درﯾﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮدای آن روز‪ ،‬ﻗﺎﯾﻘﺶ را ﻧﯿﺰ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﺪ؛ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﺑﻘﺎﯾﺎی ﻗﺎﯾﻘﺶ‬
‫را‪.‬‬
‫ﺷﻮاﻫﺪ اﯾﻦﻃﻮر ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ ﮐﻒ ﻗﺎﯾﻖ از داﺧﻞ ﺳﻮراخ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺮﺋﺖ ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ ﺻﺒﺢ روزی ﮐﻪ ارﯾﮏ ﺑﻪ درﯾﺎ‬
‫رﻓﺖ‪ ،‬ﻗﺎﯾﻘﺶ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ اﯾﺮادی ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
 ‫ﺷﺶ‬

‫دوﻗﻠﻮﻫﺎ اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻫﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻟﻮرا ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ـ ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ارﯾﮏ ﺧﻮدش رو ﺗﻮ درﯾﺎ ﻏﺮق ﮐﺮد؟‬
‫ﻟﻮرا ﺑﻪآراﻣﯽ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ ﺗﮑﺎن داد و ﭼﺸﻢﻫﺎی دوﻗﻠﻮﻫﺎ‬
‫از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺸﺎد ﺷﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ارﯾﮏ ﻣﯽداﻧﺴﺖ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﭘﺪر ﻣﺮﻟﯽ‬
‫ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻞ ﺧﺎﻧﻮادهی ارﯾﮏ را از ﮐﺎر اﺧﺮاج ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او ﻗﺪرت اﻧﺠﺎم‬
‫دادن اﯾﻦ ﮐﺎر را داﺷﺖ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻬﺪﯾﺪش را ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﻏﻢ ﻣﺮﻟﯽ را ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻧﻤﯽداد‪.‬‬
‫ارﯾﮏ را در ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻮﭼﮏ در ﺷﻤﺎل ﺟﺰﯾﺮه دﻓﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻢ در‬
‫ﺗﺸﯿﯿﻊﺟﻨﺎزهی او ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﭘﺪر ﻣﺮﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﻬﺪﯾﺪی ﻣﺎﻧﻊ او ﺷﻮد؛ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی او را‬
‫ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬او ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻤﮑﻦ را اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد و ﻣﺮﻟﯽ ﺑﯽآﻧﮑﻪ از ﻋﺸﻖ‬
‫ﻣﻤﻨﻮﻋﻪاش ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﯿﯿﻊﺟﻨﺎزه ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﭻﭘﭻ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و وﻗﺘﯽ ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن را ﺗﺮک ﮐﺮدﻧﺪ و ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ آب دﻫﺎﻧﺶ را ﺟﻠﻮی ﭘﺎی‬
‫ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬روی زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺐ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻣﺎه ﺷﮑﺎرﭼﯽ‪ ،‬ﻫﻤﻪﺟﺎ را روﺷﻦ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ روی ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ارﯾﮏ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ و ﺗﺮﮐﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻋﻬﺪم رو‬
‫ﻧﻤﯽﺷﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫او ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪی ﮐﻪ ﺑﺎ ارﯾﮏ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺸﻢ‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﺎل و ﯾﮏ روز ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺸﻢ از ﮐﻮهﻫﺎ و‬
‫رودﺧﻮﻧﻪﻫﺎ رد ﻣﯽﺷﻢ و راﻫﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ‪ ،‬در ﮔﺮگ و ﻣﯿﺶ ﻫﻮا‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺢ‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺖ و‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ارﯾﮏ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬آنﻗﺪر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺶ ﻣﯽﺑﺮد و‬
‫اﺷﮏﻫﺎﯾﺶ در ﻣﯿﺎن ﺑﺎران ﭘﺎﯾﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺮ او و ﺧﺎک ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻣﯽﺑﺎرﯾﺪ‪ ،‬ﮔﻢ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﮐﻮرﻣﺎلﮐﻮرﻣﺎل‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺪﻧﯽ ﺗﺐآﻟﻮد‪ ،‬ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاﺑﺶ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪرش ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﻣﺎﻧﻊ او ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﺎرﻫﺎ و ﺣﺮفﻫﺎی او دﯾﮕﺮ اﻫﻤﯿﺘﯽ‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ اﺻﻼ ﺑﻪ او ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫روزﻫﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﺎه ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
 ‫ﻣﺎهﻫﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺳﺎل ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﺮﻟﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻫﺮ ﺷﺐ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ دﻟﺪادهاش ﻣﯽرﻓﺖ و اﺷﮏ ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮای ﻣﺮﻟﯽ و ذﻫﻨﺶ اﻓﺘﺎد‪ .‬او ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﺴﺘﻪ و‬
‫رﻧﺞ زﯾﺎدی را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﺎل و ﯾﮏ روز ﺑﻌﺪ از آﻧﮑﻪ ارﯾﮏ را‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﯾﮏ ﺷﺐ روی ﻗﺒﺮ ارﯾﮏ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ روزﻫﺎ‪ ،‬ﻋﻠﻒ ﮐﺎﻣﻼ آن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه و‬
‫ﺳﻄﺤﺶ را ﻧﺮم ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد و ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎه‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر ﻧﻮراﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﻫﻤﻪﺟﺎ را روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد؛ درﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫روﺷﻨﯽ روز‪.‬‬
‫ﺷﺒﯽ آرام و ﺳﻮتوﮐﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ را دﯾﺪ ﮐﻪ‬
‫روی ﻋﻠﻒﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ او ﮐﯿﺴﺖ‪ ،‬ﯾﺎ در واﻗﻊ‪ ،‬اﯾﻦﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬در ﺗﻮﻫﻤﺎﺗﺶ‪ ،‬ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد آن ﺧﺮﮔﻮش‪ ،‬ﻫﻤﺎن دﻟﺪادهاش اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ارﯾﮏ!‬
‫و وﻗﺘﯽ ﺧﺮﮔﻮش از ﺗﺮس ﻓﺮار ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺑﺎورش ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺖ و دوﺑﺎره ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ارﯾﮏ!‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺳﯿﻞ اﺷﮏ از ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺟﺎری ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را دراز ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺮﮔﻮش ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ آﻣﺪ و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎی او را ﺑﻮ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺮﻟﯽ‬
‫ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرت ﺧﺮﮔﻮش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و آن‬
‫را ﺑﻮﺳﯿﺪ‪ .‬و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ارﯾﮏ! ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ!‬
‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﯿﺰی ﺷﺪ و ﻓﻮرا اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬ﺧﺮﮔﻮش در ﻣﯿﺎن درﺧﺖﻫﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﯽ؟ ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮری ﺗﻌﻘﯿﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ اﯾﻦﻗﺪر‬
‫ﺗﻨﺪ ﺑﺪوم‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم! ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮری ﭘﯿﺪات ﮐﻨﻢ؟‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزد‪ ،‬ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﻓﮑﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﯿﺐ رﺳﯿﺪه‪ ،‬در‬
‫ذﻫﻨﺶ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ و ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺎز دارد‪.‬‬
‫روی ﺗﭙﻪ‪ ،‬در اﻧﺘﻬﺎی ﺟﺎدهای ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺮزﻧﯽ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی زﯾﺎدی ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ او ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ و ﺣﻖ ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻔﺖ‬
 ‫ﺧﺎﻧﻪی ﺟﺎدوﮔﺮ در اﻧﺘﻬﺎی ﺟﺎده‪ ،‬ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪای ﺷﯿﺐدار ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ در ﺧﺎﻧﻪی او‪ ،‬ﮐﻨﺎر آﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺑﯽﻓﺮوغ و ﭼﻬﺮهاش ﻻﻏﺮ و‬
‫رﻧﮓﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد و دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪ آن دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ارﯾﮏ زﻣﺎﻧﯽ ﻋﺎﺷﻘﺶ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ داﺳﺘﺎن ﺳﺆاﻟﯽ را ﮐﻪ ﻣﺮﻟﯽ از او داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ دﻗﺖ ﺷﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ و در‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺟﺎدوﮔﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻦ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯿﻦ؟‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺳﺮش را آرام و ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺗﮑﺎن‬
‫داد‪.‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ‪ .‬ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪی دﯾﮕﻪ ﺑﺮﮔﺮد اﯾﻦﺟﺎ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺮا اﯾﻦﻗﺪر ﻃﻮﻻﻧﯽ؟‬
‫ـ ﺟﺎدو ﺑﻪ زﻣﺎن اﺣﺘﯿﺎج داره ﺗﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﺸﻮﯾﺶ و اﺿﻄﺮاب ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ‪ ،‬روی ﻗﺒﺮ ارﯾﮏ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ او ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫ﺧﺮﮔﻮش ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ دو ﺑﺎر او را دﯾﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ در ﻣﯿﺎن درﺧﺖﻫﺎی ﺗﺎرﯾﮏ و‬
‫از ﻓﺎﺻﻠﻪی دور‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ! ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم! ﺧﯿﻠﯽ زود ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر آﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ و‬
‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و از ﻗﻔﺴﻪی ﭼﻮﺑﯽاش‪ ،‬ﺟﺎﻣﯽ ﺷﯿﺸﻪای را ﺑﯿﺮون‬
‫آورد ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻣﺎﯾﻊ ﺳﯿﺎه ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ ارﻏﻮاﻧﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﮐﺎرﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪی‪ .‬ﺗﺎ آﺧﺮ ﺷﺐ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮو‪ ،‬ﯾﺎ ﻫﺮ‬
‫ﺟﺎی دﯾﮕﻪای ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ رو ﻧﺒﯿﻨﻪ‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﺎﺗﻮ درﺑﯿﺎر ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪی‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺗﻮ‬
‫رو ﻧﺸﻨﺎﺳﻪ و ﺑﻪ دام ﻧﯿﻔﺘﯽ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﯾﻦ ﻣﺎﯾﻊ رو ﺑﻨﻮش‪ .‬ﻫﻤﻪﺷﻮ ﺑﻨﻮش‪ .‬ﺑﻌﺪش‬
‫ﺧﻮاﺑﺖ ﻣﯽﺑﺮه‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺑﺸﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﺷﮑﻠﯽ درﻣﯿﺎی ﮐﻪ آرزوﺷﻮ داری‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺑﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﯽ اون ﺷﮑﻠﯽ رو ﮐﻪ ﻣﺪ ﻧﻈﺮﺗﻪ‪ ،‬ﮐﺎﻣﻼ ﺗﻮ‬
‫ذﻫﻨﺖ ﺳﺎﺧﺘﯽ‪ .‬ﻓﻬﻤﯿﺪی؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫از روی ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﺎه اﮐﺘﺒﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف اﻓﻖ ﻏﺮﺑﯽ در ﺣﺎل ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬روی ﻗﺒﺮ ارﯾﮏ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺐ‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد آواز ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬

‫اﻣﺮوز ﺑﺎد ﻣﯽوزد‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻣﻦ‪،‬‬

‫و ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮه ﺑﺎران ﻣﯽﺑﺎرد؛‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﻋﺸﻘﯽ واﻗﻌﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪام‪،‬‬
‫در ﮔﻮر ﺳﺮدی ﮐﻪ ﺗﻮ در آن آرﻣﯿﺪهای‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﻋﺸﻖ واﻗﻌﯽام ﺗﻼش ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‬
‫ﮐﺎری ﮐﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛‬
‫ﮐﻨﺎر ﻣﺰار او ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻢ و ﻋﺰا ﻣﯽﮔﯿﺮم‬
‫ﺑﺮای دوازده ﻣﺎه و ﯾﮏ روز‪.‬‬
‫دوازده ﻣﺎه و ﯾﮏ روز ﺗﻤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ و‬
‫ﺟﺴﺪ او ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ﮐﯽ روی ﻗﺒﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﻪ و‬
‫ﭼﺮا ﻧﻤﯽذاره راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟‬
‫ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻋﺸﻘﻢ‪ ،‬ﻣﻦ روی ﻣﺰارت ﻧﺸﺴﺘﻪام‪،‬‬
‫و اﺟﺎزه ﻧﺨﻮاﻫﻢ داد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﯽ؛‬
‫ﻣﻦ در ﻃﻠﺐ دﯾﺪن روی ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ‪،‬‬
‫و اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ اﯾﺴﺘﺎد و ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ را درآورد‪.‬‬

‫ﺟﺎم ﺷﯿﺸﻪای را روی ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻪ آن را ﻧﻮﺷﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎم از روی ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪ ،‬او ﻧﻘﺶ زﻣﯿﻦ ﺷﺪ‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻢ و‬
‫ﮔﻠﻮﯾﺶ ﭼﻨﮓ ﻣﯽزد‪.‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻪ او ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد دﭼﺎر ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬او درد ﺷﺪﯾﺪی داﺷﺖ و‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦﺣﺎل ﺣﺮفﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺟﺎدوﮔﺮ را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ آورد و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ روی ﻗﺒﺮ‪ ،‬از‬
‫درد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭼﻤﻦﻫﺎ را ﭼﻨﮓ ﻣﯽزد‪ ،‬آرزوﯾﺶ را در ذﻫﻨﺶ ﺑﻪ وﺿﻮح‬
‫ﺗﺠﺴﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫آرزوﯾﺶ در ذﻫﻦ او ﻧﻘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﺧﺮﮔﻮش‪.‬‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺮﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ او در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻫﺮ روز‬
‫ﺻﺒﺢ‪ ،‬از ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ داد ﺗﺎ ﻫﻤﻪ دﻧﺒﺎل او ﺑﮕﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﮐﻞ ﺟﺰﯾﺮه را زﯾﺮ و رو‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺎسﻫﺎی او را ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ روی ﭼﻤﻨﺰار ﮐﻨﺎر ﻗﺒﺮ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮ اﻓﺘﺎده‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺪر روی ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ زاﻧﻮ زد و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ آن ﻃﺮفﺗﺮ‪ ،‬ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ ﻣﺮد ﮔﺮﯾﺎن را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺧﺮﮔﻮش اﻓﺮاد دﯾﮕﺮی را دﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮد را از روی ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺧﺮﮔﻮش ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻃﺮاف ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺟﺴﺖوﺧﯿﺰ ﮐﺮد و ﺳﺮاغ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮی‬
‫رﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﺮد روی آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺧﺮﮔﻮش ﮔﯿﺞ و ﺳﺮدرﮔﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬اﻃﺮاف ﻗﺒﺮ ﺟﺴﺖ زد و ﮔﻮﯾﯽ‬
‫ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰی ﮔﺸﺖ؛ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد ﺷﺎﯾﺪ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﺮﮔﻮش روی ﻗﺒﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪای آوازی را از زﯾﺮ ﺧﺎک ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬آواز اﯾﻦ‬
‫ﺑﻮد‪:‬‬

‫ﺗﻮ در آرزوی دﯾﺪن ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ؛‬

‫اﻣﺎ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﺑﻮی ﺗﻨﺪ ﺧﺎک را ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻣﯽﮐﺸﺪ؛‬
‫اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮای ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﯽ‪،‬‬
‫ﻋﻤﺮت ﻃﻮﻟﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﭼﯿﺰی آن ﺳﻮی ﭼﻤﻨﺰار ﺳﺒﺰ اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺎنﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ راه ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻣﻦ‪،‬‬
‫زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل وﺟﻮد داﺷﺘﻪ‪،‬‬
‫روی ﺳﺎﻗﻪاش‪ ،‬ﭘﮋﻣﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻗﻪاش ﻫﻢ ﺧﺸﮏ و ﭘﮋﻣﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﻗﻠﺐﻫﺎی ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﭘﮋﻣﺮده ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ؛‬
‫ﭘﺲ ﺷﺎد ﺑﺎش‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮگ ﺗﻮ را ﺻﺪا ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫در اﯾﻦﺟﺎ داﺳﺘﺎن ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺟﻔﺘﯽ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ را ﮐﻪ روی ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺷﮑﺎرﭼﯽای ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻔﻨﮕﺶ در دل ﺷﺐ ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﭼﯿﺰی‬
‫ﺷﮑﺎر ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﺮﮔﻮش روی ﻗﺒﺮ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد‪ ،‬ﺷﮑﺎرﭼﯽ آن را ﻫﺪف ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﻠﯿﮏ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬او ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺎ دﯾﺪن ﺧﺮﮔﻮش‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪن ﺧﺮﮔﻮش را در ﮔﻮﻧﯽاش اﻧﺪاﺧﺖ و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻮت‪ ،‬آﻫﻨﮕﯽ‬
‫ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﻣﯽزد‪ ،‬در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻟﻮرا زﻣﺰﻣﻪﮐﻨﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪی آﺧﺮ‪ ،‬داﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺗﻤﺎم و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﮔﺸﺎدﺗﺮ از ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮادر ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺮادر؛ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻟﻮرا ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎق ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻮرش ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ او ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺮادر ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ‪ .‬دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﮐﻼﻣﯽ ﺑﯿﻨﺸﺎن رد‬
‫و ﺑﺪل ﺷﻮد‪ ،‬ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ اﺣﺘﯿﺎج دارﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﺗﺨﺘﺸﺎن ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻧﻮک ﭘﺎ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن را‬
‫ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﻫﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪی؟ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺷﺪی؟‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن را در اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬زن دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﮐﻪ او را‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﻟﻮرا داره ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺑﺎﻻ و‬
‫ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻦ‪.‬‬
‫ﻫﺮ و ﻓﺮا ﮔﺮاف ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮا ﮔﺮاف ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻋﺰﯾﺰان ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺎ درﺑﺎرهی ﮐﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻦ؟‬
‫ـ ﻟﻮرا‪ .‬ﻫﻤﻮن زﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﺎﺳﺖ و ﺷﺒﺎ ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﻣﯽﮔﻪ‪ .‬اون داﺳﺘﺎن‬
‫ﺷﺒﺢ رو ﺑﺮای ﻣﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد و اﻟﺒﺘﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ داﺳﺘﺎن ﺷﺒﺢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻫﻢ داره ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﮔﺮاف اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯽ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪﺳﺖ؛ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﻮن ﺑﺎزیﻫﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ‪.‬‬
‫ازﺗﻮن ﻣﯽﺧﻮام ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﯿﻦ و ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاﺑﺘﻮن ﺑﺮﯾﻦ‪.‬‬
‫دوﻗﻠﻮﻫﺎ زدﻧﺪ زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﻣﺎ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎدرﺷﺎن ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرا اﯾﺸﻮن ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬اون ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد زودﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪی‬
‫ﻣﺎ‪ .‬ﻣﻦ درﺑﺎرهی ﻟﻮرا ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﺮاﺗﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﯾﺎدﺗﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻣﺎدر ﻟﻮرا‬
‫ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮده و اون ﺗﺎزه رﺳﯿﺪه اﯾﻦﺟﺎ‪.‬‬
‫دوﻗﻠﻮﻫﺎ اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻫﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬در آﺧﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﮏ و‬
‫ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﻟﻮرا ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﯿﻪ؟‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﮔﺮاف ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺒﻘﻪی ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﮐﺴﯽ اونﺟﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﯾﻨﻢ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ از ﺑﺎزیﻫﺎی ﺷﻤﺎ دوﺗﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﮔﯿﺞ و ﺳﺮدرﮔﻢ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ و ﮐﺪوﻣﺘﻮن آب روی زﻣﯿﻦ رﯾﺨﺘﻪ؟ زﻣﯿﻦ ﭘﺎی ﺗﺨﺘﺘﻮن ﺧﯿﺲ ﺷﺪه‪.‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻓﺮﯾﺎد زدﻧﺪ‪:‬‬

‫ـ اون ﻟﻮرا ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻟﻮرا اﻻن ﻃﺒﻘﻪی ﺑﺎﻻﺳﺖ! اون ﻫﯿﭻ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ ﻟﻮرا ﻧﺪاره‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﮔﺮاف ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ﺑﺲ ﮐﻨﯿﻦ! ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ! ازﺗﻮن ﻣﯽﺧﻮام ﻫﻤﯿﻦ اﻻن اﯾﻦ ﭼﺮﻧﺪﯾﺎت رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯿﻦ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ دوﺷﯿﺰه ﻟﻮرا ﭼﻪ ﻓﮑﺮی درﺑﺎرهی ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮐﻨﻪ؟‬
‫اﻣﺎ ﻟﻮرا‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻋﺠﯿﺐ‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ روی ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﯿﺰی ﺷﺪﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭘﺲ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ اون ﺑﺮای ﻣﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﯽ ﻣﯽﺷﻪ؟ اﮔﻪ ﻫﻤﻪی اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬
‫رو از ﺧﻮدﻣﻮن ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺎ داﺳﺘﺎن ارﯾﮏ و ﻣﺮﻟﯽ رو از ﮐﺠﺎ ﻣﯽدوﻧﯿﻢ؟‬
‫داﺳﺘﺎن اون دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮی ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﺷﺪن‪ ،‬اﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ رو‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ؟ و اﯾﻨﮑﻪ ارﯾﮏ ﻏﺮق ﺷﺪ و ﻣﺮﻟﯽ دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪ و ﺧﻮدش رو‬
‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﺮﮔﻮش ﮐﺮد؟ ﭘﺲ ﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا رو از ﮐﺠﺎ ﻣﯽدوﻧﯿﻢ؟‬
‫ﺣﺎﻻ ﭘﺪرﺷﺎن واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻪی اﯾﻨﺎ رو از ﺧﻮدﺗﻮن ﺳﺎﺧﺘﯿﻦ‪ .‬اﯾﻦ داﺳﺘﺎن رو از ﺧﻮدﺗﻮن ﺳﺎﺧﺘﯿﻦ و‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪ اوﻧﻮ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده! ﭼﻄﻮر ﺟﺮﺋﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ؟!‬
‫ﭼﻄﻮر ﺟﺮﺋﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ ﻣﻦ و ﻣﺎدرﺗﻮن رو اﯾﻦﻃﻮری ﺧﺠﺎﻟﺖزده ﮐﻨﯿﻦ؟‬
‫ﻓﺮا ﮔﺮاف درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﯾﮏ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاﺑﺘﻮن ﺑﺮﯾﻦ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﻓﺮدا‬
‫ﺻﺒﺢ درﺑﺎرهی اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ‪ .‬اون ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺴﺘﮕﯽﺗﻮن دررﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﻋﺘﺮاض ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﻟﻮرا ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻫﺮ و ﻓﺮا ﮔﺮاف‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﯿﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺣﻘﯿﻘﺖ داره‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ‬
‫ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻮد اوﻧﻮ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺳﺮدرﮔﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻓﻘﻂ‪ ...‬ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن‪ ...‬ﻓﺮق داره‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ‬
‫ﻫﻤﻪی داﺳﺘﺎن رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن‪ ،‬ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪی ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ارﯾﮏ‬
‫ﻫﻢ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬اون اوﻟﺶ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮ ﻧﺒﻮد‪ ...‬راﺳﺘﺶ اون ﭘﺴﺮ ﯾﻪ ﻧﺠﯿﺐزاده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺮای ﭘﺪرش ﭘﺎﭘﻮش درﺳﺖ ﮐﺮدن و ﻫﻤﻪی ﻣﺎل و ﺛﺮوﺗﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ و‬
 ‫آﺧﺮش ﻫﻢ ﭘﺪرش از ﻏﺼﻪ دق ﮐﺮد و ﻣﺮد‪.‬‬
‫ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ در اداﻣﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ارﯾﮏ ﭘﺴﺮ زﯾﺒﺎ و رﺷﯿﺪی ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏدﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪ؛ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﯿﺮون‪ ،‬ﻣﺮدی ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﯿﺎه و ارﻏﻮاﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻮش ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﺟﺎﯾﯽ آن ﺑﯿﺮون‪ ،‬از دور‪ ،‬ﺻﺪای ﺟﯿﻎ ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ زﺧﻤﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﺧﺮﮔﻮش ﺷﺒﯿﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﺪادهاش ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻋﻘﻠﺶ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و در ﻣﯿﺎن ﺳﺎﯾﻪﻫﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬
‫ﺑﺨﺶ ﺷﺸﻢ ‪ -‬ﺧﻮن آﺷﺎم‬

‫ﻗﺮن دﻫﻢ ـ ﻣﺎه ﺑﺮف‬

‫ﯾﮏ‬
 ‫ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺮ ﻫﺴﺘﻢ و وﻗﺘﯽ دﺧﺘﺮﺑﭽﻪای ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮدم‪ ،‬زﯾﺮ ﻧﻮر ﺿﻌﯿﻒ ﻣﺎه ﺑﺮف‪،‬‬
‫اﺗﻔﺎقﻫﺎﯾﯽ رخ داد‪ .‬ﻫﻨﻮز وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ را ﻣﯽﺑﻨﺪم‪ ،‬ﻫﻤﻪی آن اﺗﻔﺎقﻫﺎ ﯾﮑﯽ‬
‫ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی‪ ،‬ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﯽﺑﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ از ﺣﺎﻓﻈﻪام ﭘﺎک ﺷﺪهاﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﭘﯿﺮﺗﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺴﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﻤﯿﺮم‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺮد‪،‬‬
‫ﻣﮕﺮ آﻧﮑﻪ آﻧﻬﺎ را در ﻗﺎﻟﺐ داﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺑﺮای دﯾﮕﺮان ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬در زﻧﺪﮔﯽام داﺳﺘﺎنﻫﺎی زﯾﺎدی ﮔﻔﺘﻪام و‬
‫داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدهام‪ ،‬در ذﻫﻦ ﺟﻮانﺗﺮﻫﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ را ﻫﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﮑﺮدهام‪.‬‬
‫اﯾﻦ‪ ،‬ﯾﮑﯽ از آن داﺳﺘﺎنﻫﺎﺳﺖ؛ داﺳﺘﺎن‪...‬‬
‫داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺮدم ﮐﻤﯽ درﺑﺎرهی آن ﻣﯽداﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺣﻘﯿﻘﺖ را درﺑﺎرهی آن ﻣﯽداﻧﻢ و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ‬
‫را ﺑﺒﻨﺪم‪ ،‬ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫دو‬

‫آن ﺳﺎل ﺑﺮف ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﺎرﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻗﺎﯾﻖﻫﺎ دﯾﺮ از درﯾﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﻤﻨﺰار وﺳﯿﻊ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞﻋﺒﻮر ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎه ﺑﺮف ﺑﻮد؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬اﯾﻦ ﻗﺎﯾﻖﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺄﺧﯿﺮ از‬
‫درﯾﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم ده ﺑﺴﯿﺞ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﺎﯾﻖﻫﺎ را روی ﭼﻤﻨﺰار‬
‫ﺳﺮد و ﻧﯿﻤﻪروﺷﻦ ﺑﮑﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ)‪ (۴۵‬ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﺎ ﮐﻢﺗﺮ از ده ﺳﺎل‬
‫داﺷﺘﯿﻢ‪ .‬روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ در ﺟﺎدهی آوتﻟﻮک ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ اوﻟﯿﻦ‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ‪ .‬ﮐﺸﺘﯽ واﯾﮑﯿﻨﮓﻫﺎ)‪ (۴۶‬ﺑﻌﺪ از‬
‫ﯾﮏ ﺳﺎل ﺟﻨﮓ و ﻧﺒﺮد ﺧﻮﻧﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮه ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ؛ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ!‬
‫ﻫﺮ روز ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ و ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم ده ﺳﺎﮐﺖﺗﺮ و‬
‫اﻓﺴﺮدهﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻫﯿﭻﮐﺪام ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬
‫ﮔﺎﻫﯽ ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ از ﻗﺎﯾﻖﻫﺎ در درﯾﺎ ﮔﻢ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و اﯾﻦ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل‪،‬‬
‫اوﺿﺎع ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﻤﺎم ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻢ ﺷﻮﻧﺪ؟‬
‫ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد!‬
‫روزﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪﺗﺪرﯾﺞ ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﮐﻢﮐﻢ اﻓﮑﺎر ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﺎنﻫﺎ اﻓﺘﺎد و ﻣﺎﺗﻢ و ﻋﺰای ﻣﺮدم را ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺖ!‬
 ‫ـ اوﻧﺎ ﻣﺎ رو ﺗﺮک ﮐﺮدن!‬
‫ـ اوﻧﺎ وﺳﻂ درﯾﺎ ﮔﻢ ﺷﺪن!‬
‫ـ اوﻧﺎ ﻃﻌﻤﻪی ﮐﻮﺳﻪﻫﺎ ﺷﺪن!‬
‫***‬
‫اﻣﺎ ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ ﻫﯿﭻﮐﺪام از اﯾﻦ ﺷﺎﯾﻌﺎت ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰ را ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﯾﻢ‪ .‬ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ‬
‫ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻫﺮ ﺳﺎل ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ و اﻣﺴﺎل ﻫﻢ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺎد؛ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﻪ‬
‫زﻣﺴﺘﺎن ﻣﯽﭘﯿﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬وﻗﺘﯽ روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ در ﺟﺎدهی آوتﻟﻮک ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬
‫را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ درﯾﺎ ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ‪ ،‬اﯾﺮﯾﮏ دﮐﻞ ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ را دﯾﺪ‪.‬‬
‫او آﺳﺘﯿﻦ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ و از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻧﻔﺴﻤﺎن ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﮐﻼﻣﯽ از دﻫﺎﻧﻤﺎن ﺑﯿﺮون‬
‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه آﻧﻬﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺮﯾﻢ!‬
‫و ﺑﺎ ﺑﺮادرم ﺗﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﭙﻪ دوﯾﺪﯾﻢ و ﺷﺘﺎﺑﺰده در ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎز ﮐﺮدﯾﻢ و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯿﻢ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎﻣﺎن! ﻣﺎﻣﺎن! اوﻧﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ!‬
‫ﻣﺎدرﻣﺎن ﮐﻪ در ﺑﯿﻦ زنﻫﺎی دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﮐﻨﺎر اﺟﺎق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ در ﯾﮏ‬
‫دﺳﺖ و ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ در دﺳﺖ دﯾﮕﺮش داﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﻧﯿﻤﯽ از ﺑﺪﻧﺶ را ﮐﻨﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪی ﻣﺎ ﺑﺮای او ﻣﻌﻨﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ در ذﻫﻨﻢ‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎی او را ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﯽﺻﺪا ﺟﻤﻠﻪی ﻣﺎ را‬
‫ﺗﮑﺮار ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اوﻧﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ!‬
‫ـ ﻣﺎﻣﺎن! ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻘﯿﻪی اﻫﺎﻟﯽ ﺷﻤﺎل ﺟﺰﯾﺮه ﻫﻢ دﮐﻞ ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ را دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻬﻤﻪای ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ دﺳﺘﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ را دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ ،‬زﻣﯿﻦ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻫﻢ روی ﺑﺮفﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﯾﺪن ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪی اﻫﺎﻟﯽ روﺳﺘﺎ‬
‫ﮐﻪ ﺟﯿﻎ و داد ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯿﻮﺳﺘﯿﻢ‪ .‬ﭘﯿﺮ و ﺟﻮان‪ ،‬زن و ﺑﭽﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺮدﻫﺎ از ﺟﻨﮓ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪﻋﻨﻮان رﻫﺒﺮ ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎ‪ ،‬روی ﻋﺮﺷﻪی ﮐﺸﺘﯽاش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺮای ﻣﺎ و‬
‫ﺑﻘﯿﻪ اﻫﺎﻟﯽ روﺳﺘﺎ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬
 ‫ﻓﺮﯾﺎدش در ﻣﯿﺎن وزش ﺑﺎد ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﺮﯾﮏ! اﯾﺮﯾﮏ! ﻣﻠﯽ)‪ !(۴۷‬ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ!‬
‫او ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺟﻮاب او را ﺑﺪﻫﯿﻢ‪ ،‬اﻣﺎ وزش ﺷﺪﯾﺪ ﺑﺎد ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯽﺷﺪ و او‬
‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫اﻧﺘﻬﺎی ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﺨﺮهﻫﺎ ﺧﻮرد و ﻻﯾﻪی ﺿﺨﯿﻢ ﯾﺦ درﯾﺎ را ﺷﮑﺴﺖ و ﭘﯿﺶ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر از ﮐﺸﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫از ﺑﺎﻻی ﻋﺮﺷﻪی ﮐﺸﺘﯽ روی ﺻﺨﺮهﻫﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ دوﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪﻃﺮف او دوﯾﺪﯾﻢ و ﺑﺎزوﻫﺎﯾﻤﺎن را دور ﮐﻤﺮش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺴﺮم! دﺧﺘﺮم! ﭼﻘﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪﯾﻦ!‬
‫او ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ زل زدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﯾﺮﯾﮏ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﻢ اﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﺗﻔﺎوتﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮏ ﻫﻤﯿﺸﻪ از دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﺑﺎزوﻫﺎﯾﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻼح ﻣﻦ‪ ،‬ﻓﮑﺮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻓﮑﺮم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﭘﺪر ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺣﺲ ﺑﺪی در ﺧﻨﺪهﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﺑﻮد؛ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻪ‬

‫ﻫﺮ دوازده ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺰ‬
‫ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ دو ﺗﺎ از آﻧﻬﺎ از ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ در ﺟﻤﻊ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد؛ ﯾﮏ ﻏﺮﯾﺒﻪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﻦ و ﭘﺪر و اﯾﺮﯾﮏ در ﺳﺎﺣﻞ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻗﺪم زدن ﮐﺮدﯾﻢ و ﭘﺪر ﺑﺎ ﭘﯿﺮﻫﺎی‬
‫ده ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮔﺮوﻫﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻣﺮدی ﮐﻪ‬
‫ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل او را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬از ﮐﻨﺎرﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻓﻮرا وﺣﺸﺖ ﮐﺮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺳﺎل‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ دﻟﯿﻠﺶ ﻧﻮع ﻧﮕﺎه او ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﻃﻮری ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را ﺑﺒﻠﻌﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﮔﯽ ﮐﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﺖ دﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻬﺪﯾﺪآﻣﯿﺰ ﺑﻮد و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﯾﺮﯾﮏ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ را داﺷﺖ‪.‬‬
‫او ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎﺑﺎ! اون ﮐﯿﻪ؟ از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدﯾﻦ؟‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﺳﻤﺶ ﺗﻮره‪ .‬ازﺗﻮن ﻣﯽﺧﻮام ﮐﺎری ﺑﻪ ﮐﺎر اون ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ﺄ‬
‫ﻣﺎ ﺳﺮﻣﺎن را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن دادﯾﻢ و دزدﮐﯽ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬او‬
‫ﺑﻠﻨﺪﻗﺎﻣﺖ و ﻗﻮی ﺑﻮد؛ ﺣﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ و ﻗﻮیﺗﺮ از ﭘﺪرﻣﺎن‪ .‬ﻣﺴﻦﺗﺮ از او ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎی ﺳﯿﺎه و ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺗﯿﺮهﺗﺮ از ﻣﺎ داﺷﺖ؛ اﻧﮕﺎر ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ زﯾﺮ‬
‫ﻧﻮر آﻓﺘﺎب ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ او ﻏﺮﯾﺒﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺎ ﺑﻮد؛ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﺳﻔﺮ‪ ،‬دﻟﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﺎل او‬
‫ﺳﻮﺧﺘﻪ و او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آورده ﺑﻮدﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﻣﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺴﻦﺗﺮﻫﺎی‬
‫روﺳﺘﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ او را ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﺣﺘﯽ دﺳﺘﺸﺎن را دور ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی او‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫او ﺣﺘﯽ اﺳﺎﻣﯽ آﻧﻬﺎ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ او ﻗﺒﻼ ﻫﻢ در ﺟﺰﯾﺮهی‬
‫ﺑﻠﺪ)‪ (۴۸‬ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ ﺳﻮرﺗﻤﻪﻫﺎ رو ﺑﯿﺎرﯾﻦ! ﻧﻮر داره ﮐﻢ ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﯿﺰی ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن روز ﮐﻮﺗﺎه زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و دوازده ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎرﺷﺎن را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﻣﺎ از ﻣﺸﻌﻞ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم روﺳﺘﺎ در رﻧﺞ و ﻓﻘﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺎﯾﻖﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ آﻣﺪﻧﺪ و وارد ﺧﺸﮑﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن‪ ،‬درﯾﺎﻧﻮردﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻮرﺗﻤﻪﻫﺎ را ﻧﺰدﯾﮏ ﻋﺮﺷﻪی ﮐﺸﺘﯽ ﭘﺪرﻣﺎن ﺑﺮدﻧﺪ و‬
‫ﺑﻌﺪ ﻓﻮرا آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻃﻨﺎب ﺑﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺨﺖﺗﺮﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺎر اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻮرﺗﻤﻪﻫﺎ را ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻃﻨﺎب ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و روی ﻋﺮﺷﻪی ﮐﺸﺘﯽ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﻪﻫﺎ را ﺑﺎر زدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻠﻬﻠﻪ و آواز اﻫﺎﻟﯽ روﺳﺘﺎ ﮐﺎر را ﺑﺮای درﯾﺎﻧﻮردﻫﺎ‬
‫آﺳﺎنﺗﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺗﮏﺗﮏ اﻋﻀﺎی روﺳﺘﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ در ﮐﺸﯿﺪن ﻃﻨﺎب‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﻪﻫﺎ و ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردن آﻧﻬﺎ روی ﻋﺮﺷﻪی ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺣﺘﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎی‬
‫ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ‪.‬‬
‫ﺧﻮب ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم‪.‬‬
‫ﻋﺠﺐ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد!‬
‫ﮐﺸﺘﯽﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺑﺎﻻی ﺳﺮﻣﺎن ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﻧﻮر ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﻣﺸﻌﻞﻫﺎ در‬
‫ﺳﻔﯿﺪی ﺑﺮف‪ ،‬دود ﺳﯿﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن آﺑﯽ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻮی ﺑﺪن درﯾﺎﻧﻮردﻫﺎ‪،‬‬
‫ﺑﻮی آب ﺷﻮر روی ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ و ﺻﺪفﻫﺎی ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻪی آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺳﺘﺎرهﻫﺎی آﺳﻤﺎن ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪﻧﺪ و دﺳﺖﻫﺎی ﯾﺦزدهی ﻣﺎ ﮐﻪ ﻃﻨﺎبﻫﺎ را‬
‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪای آوازﻫﺎ و ﻗﻬﻘﻬﻪﻫﺎ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻫﻤﻪی اﯾﻨﻬﺎ‪ ،‬ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم‪.‬‬
‫ﻣﺎ در ﮐﻨﺎر ﭘﺪرﻣﺎن ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺎهﻫﺎ دوﺑﺎره او را ﻣﯽدﯾﺪﯾﻢ و ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻪ او اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯽﻣﺎن را ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬آﺧﺮﯾﻦ ﮐﺸﺘﯽ را ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻬﻨﮓ ﭼﻮﺑﯽ ﻋﻈﯿﻢ‪ ،‬از آب‬
‫ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺮدﻫﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺗﻼﺷﻤﺎن اداﻣﻪ دادﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ‪ ،‬ﺗﻮر‪ ،‬ﺳﺮ و ﮐﻠﻪاش ﭘﯿﺪا ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ وﻟﻒ)‪ ،(۴۹‬اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻼش و ﺗﻘﻼ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟‬
‫ﭘﺪر ﺣﺮف او را ﻧﺸﻨﯿﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﯽﺧﻮای ﺳﺮﺑﺎزات ﻗﺪرﺗﺸﻮن رو از دﺳﺖ ﺑﺪن؟‬
‫ﭘﺪر ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮر‪ ،‬ﺳﺮ ﻃﻨﺎب رو ﺑﮑﺶ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺗﻮر اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖ زﻣﺨﺖ و ﺑﺰرﮔﺶ ﻣﻮﻫﺎی اﯾﺮﯾﮏ را ﻧﻮازش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﭘﺴﺮ ﻗﺸﻨﮕﯽ!‬
‫اﯾﺮﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﭘﺪر ﻃﻨﺎﺑﺶ را رﻫﺎ ﮐﺮد و ﺗﻤﺎمﻗﺪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻮر اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺣﮑﻢﻓﺮﻣﺎ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪن ﻃﻨﺎبﻫﺎ‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎد و آواز ﻣﺮدم و ﺷﻌﻠﻪی ﻣﺸﻌﻞﻫﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﺪر ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻃﻨﺎب رو ﺑﮑﺶ‪ ،‬ﺗﻮر‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﭘﺪر ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ را از او ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻢ‬
‫ﺷﺪ و ﻃﻨﺎب را ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺸﯿﺪن ﻃﻨﺎبﻫﺎ ﮐﺮدﯾﻢ و ﮐﺸﺘﯽ روی ﺳﻄﺢ ﻟﯿﺰ و ﺑﺮﻓﯽ‬
‫ﭼﻤﻨﺰار ﺳﺮ ﺧﻮرد و ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺎرﻣﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ آن ﺷﺐ اﺗﻔﺎق دﯾﮕﺮی ﻫﻢ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮر ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﭘﺪر رﻓﺘﻦ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ روی آن ﻗﺴﻤﺖ از زﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻒ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻬﺎر‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﭘﺮ ﮐﻼغ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻌﻠﻪی آﺗﺶ و‬
‫ﻃﺎﻋﻮﻧﯽ ﻣﺴﺮی‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺳﺎﯾﻪ اﻓﮑﻨﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ درﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازهی‬
‫ﺧﻮد ﺷﺐ‪ ،‬ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫***‬
 ‫اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ روزﻫﺎ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﻤﯽﺷﺪ و ﺑﻪ اﻧﺪازهی ﻫﻤﻪی آن ﻣﺎهﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدﻫﺎ‬
‫ﺳﻮار ﺑﺮ ﻗﺎﯾﻖﻫﺎﯾﺸﺎن‪ ،‬از ﺟﺰﯾﺮه دور ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﺒﯽ‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪی ﭘﺮ از ﮔﺮﻣﺎ و ﺷﺎدی ﻣﺎ‪ ،‬ﮐﺸﺘﯽ ﮐﻮﭼﮏ زﻧﺪﮔﯽ آﻣﺎدهی‬
‫ﺳﻔﺮ در زﻣﺴﺘﺎن ﺑﺮﻓﯽ و ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ؛ زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون از ﺧﺎﻧﻪ و آن ﺳﻮی‬
‫ﻋﻠﻒﻫﺎی دودﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزد‪.‬‬
‫دو ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ را ذﺑﺢ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻮی ﮔﻮﺷﺖ ﮐﺒﺎبﺷﺪهﺷﺎن ﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ‬
‫ﻗﺴﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺑﯽ ﮐﻪ از رودﺧﺎﻧﻪ روان ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ وﻓﻮر ﭼﺎی ﮔﯿﺎﻫﯽ داﺷﺘﯿﻢ‪ .‬ﺣﺘﯽ‬
‫ﺳﯿﺐﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ از ﻗﺴﻤﺖ ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﭼﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺮای ﻣﺼﺮف زﻣﺴﺘﺎن‪،‬‬
‫در ﺑﺸﮑﻪﻫﺎ ذﺧﯿﺮه ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺪر در رأس ﻣﯿﺰی دراز ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺎدر ﻫﻢ ﮐﻨﺎر او ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﺑﻘﯿﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ دور ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد! و ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﻫﻤﻪﮐﺲ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ .‬ﭼﯿﺰی در ﭼﺸﻢﻫﺎی ﭘﺪر ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﻫﻢ در‬
‫ﻗﻠﺒﺶ اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ اﯾﺮﯾﮏ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاره؟‬
‫اﻣﺎ اﯾﺮﯾﮏ! اوه‪ ،‬او ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫او ﺑﺮای ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻫﻢ ﻓﺮق ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬او ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﭼﯽ؟ ﻣﺸﮑﻞ؟ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ؟ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ!‬
‫و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﻮد‪ .‬در ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎلﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رﻧﮕﺎرﻧﮓ و زﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪی ﺧﻮﻧﯿﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪی را در دﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫رو ﺑﻪ ﻫﻤﻪی ﺣﻀﺎر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪﯾﻢ! و ﺣﺎﻻ ﺑﺎزم ﻫﻤﻪ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻫﺴﺘﯿﻢ! ﻣﺎ ﺷﺶ‬
‫ﻧﻔﺮ از ﻣﺮداﻣﻮﻧﻮ از دﺳﺖ دادﯾﻢ و اﯾﻦ ﺟﺸﻦ ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر اون ﺷﺶ ﻧﻔﺮه‪.‬‬
‫ﻫﺎﮐﺎن)‪ !(۵۰‬ﮐﺎر)‪ !(۵۱‬ﻣﮕﻨﻮس)‪ !(۵۲‬ﺳﯿﮕﺎرد)‪ !(۵۳‬ﮔﯿﻠﯽ)‪ !(۵۴‬ﺟﺮن)‪!(۵۵‬‬
‫ﺑﺎ آوردن ﻧﺎم ﻫﺮ ﮐﺪام از آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺻﺪای ﻏﺮش زﻧﺪهﺑﺎد ﺑﻪ ﻫﻮا ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز از ﻣﺮد ﺗﺎزهوارد‪ ،‬ﺗﻮر‪ ،‬اﺛﺮی ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ‬
‫اﺷﮑﺎﻟﯽ در ﮐﺎر اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪر دﺳﺘﺶ را ﺗﮑﺎن داد ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻟﯿﻒ ﻻﻧﮓﻓﻮت)‪ (۵۶‬ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
 ‫ﺑﻌﺪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻫﻤﻪی ﺣﻀﺎر ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻟﯿﻒ! ﺷﺎﻋﺮ ﺧﻮب ﻣﺎ! ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﻬﺪ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ! ﺑﺮای ﻣﺎ ﺷﻌﺮ ﺑﺨﻮن ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﭘﯿﺮوزی ﺑﺰرﮔﻤﻮن رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ و ﯾﺎدﻣﻮن ﺑﻤﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬
‫ﭼﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ رو از دﺳﺖ دادﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﻟﯿﻒ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ .‬در ﻣﺮﮐﺰ ﺳﺎﻟﻦ اﯾﺴﺘﺎد و اﯾﻦ اﺷﻌﺎر را ﺑﺮای ﻣﺎ‬
‫ﺳﺮود‪.‬‬
‫او ﻣﺮدی زﯾﺒﺎ‪ ،‬ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ و ﻻﻏﺮاﻧﺪام ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻘﯿﻪ در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ در ﺻﻮرت ﻟﺰوم‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺠﻨﮕﺪ‪ .‬ﮐﻠﻤﺎت‪ ،‬ﺳﻼح او ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺪﯾﻪی اﺳﺮارآﻣﯿﺰی ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ او داده ﺑﻮد و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﻣﺮدم ﺣﺘﯽ‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻄﻮر از ﮐﻠﻤﺎت اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻟﯿﻒ ﺟﺎدوﮔﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ راز اﺳﺘﻔﺎده‬
‫از ﮐﻠﻤﺎت را ﻣﯽداﻧﺴﺖ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺟﺎدو ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫او ﮐﻨﺎر آﺗﺶ اﯾﺴﺘﺎد و ﻫﻤﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫در روزی ﺧﻮب‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯾﯽ ﺑﺎ روﺣﯽ ﺑﺰرگ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻗﻠﺒﯽ ﺑﺰرگ داﺷﺖ‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬او ﺷﻬﺮهی ﺧﺎص و ﻋﺎم ﺷﺪ‬
‫روی زﻣﯿﻦ ﻫﻤﻪ از او ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ‬
‫از ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺑﺰرﮔﯽاش‪.‬‬

‫او ﻗﺪرﺗﯽ ﻣﻘﺎوﻣﺖﻧﺎﭘﺬﯾﺮ دارد‬

‫و ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوای ﺗﻮاﻧﺎ‬
‫ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ‬
‫اﯾﺴﺘﺎدﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺣﺸﺎم ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ‬
‫اﻗﻮام ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ‪،‬‬
‫وﻓﺎداران ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل او ﻣﯽآﯾﻨﺪ؛‬
‫وﻗﺘﯽ وﻟﻒ‬
‫از درﯾﺎی ﺑﯽﮐﺮان ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدد‬
‫ﻋﺪهی زﯾﺎدی ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل او ﻣﯽﺷﺘﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻌﺮ او ﺣﮑﺎﯾﺖ اﺗﻔﺎقﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺮداﻧﺶ ﺑﻌﺪ از ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ‪ ،‬از ﺳﺮ‬
‫ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﮔﻮش ﻣﯽدادم‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪی ﮐﻪ از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰان ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم‪ .‬اﯾﺮﯾﮏ آن را از اﺳﺘﺨﻮان ﺧﺮﮔﻮش ﺑﺮاﯾﻢ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮر را دﯾﺪم ﮐﻪ ﯾﮏدﻓﻌﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﭘﺪر ﻫﻢ او را دﯾﺪ و وﻗﺘﯽ ﻃﻮل ﺳﺎﻟﻦ را ﻣﯽﭘﯿﻤﻮد و ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ‬
‫ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬او را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ .‬او روﺑﻪروی ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻋﻤﺪا‬
‫اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﻮﻫﺎﯾﻤﺎن را ﻧﻮازش ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﯿﻒ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺼﺮعﻫﺎی ﺷﻌﺮش را ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرامﺗﺮ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺗﻮر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮر‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺎرت ﭼﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ داره؟‬
‫ﻣﺎ دﺳﺖﻫﺎی او را روی ﻣﻮﻫﺎی ﺳﺮﻣﺎن اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ‬
‫اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺗﻮر ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎی ﻣﺎ را ﻧﻮازش ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬رو ﺑﻪ ﭘﺪر و ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺮد و ﺑﺎ‬
‫ﺻﺪای زﻧﮕﺪارش ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺎل ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ‪.‬‬
 ‫ﭘﻨﺞ‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮدم دﯾﺪم‪.‬‬
‫ﻣﺎدر‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﺗﻮر ﺑﺪ و ﺑﯿﺮاه ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺗﻮر ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ و‬
‫ﻣﺎ را از ﺧﺎﻧﻮادهﻣﺎن ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫دﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﺪر ﭼﻄﻮر روی ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻫﺮ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰ‪ ،‬ﺟﻠﻮ ﻣﺎ ﺑﻮد ـ‬
‫ﻏﺬا‪ ،‬ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺎرد و ﭼﻨﮕﺎل ـ روی زﻣﯿﻦ ﭘﺮت و ﻣﯿﺰ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻮر واژﮔﻮن‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺪﯾﺪم ﭘﺪر ﭼﻄﻮر ﭼﺎﻗﻮ را از روی ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ ﺑﺰرگ در دﺳﺖ او‬
‫ﺑﻮد و آن را ﺑﻪ ﮔﻠﻮی ﺗﻮر ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺗﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ اول ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ‪ .‬زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪:‬‬
‫ـ روی ﺑﺮادرت ﭼﺎﻗﻮ ﻣﯽﮐﺸﯽ؟‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪی ﺣﺎدﺛﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮدم و دﯾﺪم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﺪر ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻔﺲ‬
‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻧﻮک ﭼﺎﻗﻮ ﻫﻢ ﺑﯿﺶﺗﺮ در ﮔﻠﻮی ﺗﻮر ﻓﺮوﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻏﺮﺷﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﭼﺎﻗﻮ را ﺟﻠﻮی ﭘﺎی ﺗﻮر زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬او را ﻫﻞ داد و از ﻣﺎ‬
‫دور ﮐﺮد و ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪی دﯾﻮار ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﭼﺎﻗﻮ ﻫﻨﻮز روی ﮔﻠﻮﯾﺶ‬
‫ﻗﺮار دارد‪.‬‬
‫ﭘﺪر رو ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻬﻤﻮن ﻣﺎ ﺧﻮدﺷﻮ ﮔﻢ ﮐﺮده‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺒﺨﺸﯿﻤﺶ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ او از ﮐﻠﻤﻪی ﻣﻬﻤﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻟﺤﻦ ﺻﺪاﯾﺶ ﻋﺎدی ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﯿﻤﺶ‪ ،‬اﻣﺎ‪...‬‬
‫ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻮر ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اﻣﺸﺐ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﺑﺎر‪ .‬اﻣﺸﺐ‪ ،‬ﺷﺐ‬
‫ﺑﻪﯾﺎدﻣﻮﻧﺪﻧﯽ و ﻣﻬﻤﯿﻪ و ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎی ﭼﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺮاﺑﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫رو ﺑﻪ ﻟﯿﻒ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻟﯿﻒ‪ .‬ﺧﺪا ﺻﺪا و اﺳﺘﻌﺪاد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ داده ﮐﻪ ﻣﻦ ازش ﺳﺮ‬
‫درﻧﻤﯿﺎرم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮاﻣﻮن آﻫﻨﮓ ﺑﺰن و ﺑﺨﻮن!‬
‫ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻓﻠﻮت و ﺷﯿﭙﻮر و ﻃﺒﻞ ﺟﻠﻮ آﻣﺪﻧﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮏ در ﮔﻮش ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮر رﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻠﯽ‪.‬‬
‫و آن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺧﻮدم‪ ،‬ﺣﻘﯿﻘﺖ را دﯾﺪم‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻔﺖ ﻫﺮﭼﻪﺗﻤﺎمﺗﺮ‬
 ‫از ﺳﺎﻟﻦ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﯾﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﻣﻨﻈﻮر اون ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﻨﻈﻮرش از اون ﺣﺮف ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی اﯾﺮﯾﮏ ﮔﺸﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ او ﻫﻢ ﺑﯿﺶﺗﺮ از ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺮزﻧﯽ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﺳﯿﮕﺮﯾﺪ)‪ (۵۷‬ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻤﯽدوﻧﯿﻦ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﭘﺪرﺗﻮن ﻗﻀﯿﻪ رو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ؟‬
‫ﭘﯿﺮزن ﺻﻮرﺗﯽ ﭘﺮﭼﯿﻦ و ﭼﺮوک داﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﺄﺛﯿﺮ آب و ﻫﻮای ﺧﺸﻦ ﺟﺰﯾﺮه‬
‫ﺑﻮد و ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ از ﺗﺮس و اﺑﻬﺎم ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎدرﺗﻮن ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﻧﮕﻔﺘﻪ؟‬
‫ﻣﺎ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬ﻫﻤﺰﻣﺎن‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎن را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن دادﯾﻢ و ﮔﻔﺘﯿﻢ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺳﯿﮕﺮﯾﺪ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﯿﻦ‪ .‬ﺗﻮر‪ ،‬ﺑﺮادر ﭘﺪرﺗﻮﻧﻪ‪ .‬اون ﻋﻤﻮی ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﯽ از ﺷﺐ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ﭘﭻﭘﭻ ﯾﺎ ﺣﺮف زدن‬
‫ﮐﺴﯽ را ﻧﺸﻨﯿﺪم‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﮔﺮﻣﺎی دﺳﺖ اﯾﺮﯾﮏ را در دﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم و ﻫﺮ دوی ﻣﺎ از آﻧﭽﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺶ‬

‫اﯾﻦ داﺳﺘﺎن‪ ،‬از آن دﺳﺘﻪ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ از زﺑﺎن ﭘﺪر و ﻣﺎدرﻣﺎن ﺷﻨﯿﺪه‬
‫ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ روزﻫﺎی ﻣﺎه ﺑﺮف ﻓﺮاﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻼﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎﯾﺶ ﭼﯿﺰی ﻣﯽدزدد‪ ،‬ﻃﺎﻟﺐ ﺷﻨﯿﺪن داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬داﺳﺘﺎن‬
‫از اﯾﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد‪:‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ ﺗﺎزه ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﺗﻮر‪ ،‬ﺑﺮادر ﭘﺪرﻣﺎن‪ ،‬ده را ﺗﺮک ﮐﺮد و‬
‫ﺑﻪ ﻏﺮب ﺟﺰﯾﺮه رﻓﺖ‪.‬‬
‫اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را درﺑﺎرهی آن ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد‬
‫آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺮﯾﺪ و ﺑﻘﯿﻪ اﺻﺮار ﮐﺮدﯾﻢ ﻫﻤﻪی ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻪﻗﺪر ﮐﺎﻓﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺪرﻣﺎن رﺋﯿﺲ ده ﺷﺪه و ﺑﺎ ﻣﺎدرﻣﺎن ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ اول ﺗﻮر‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﺎدرﻣﺎن ازدواج ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭘﺪر ﭼﻮن ﺑﺮادر ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﺎ او ﺑﻮد و او ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎدرﻣﺎن‬
‫ازدواج ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﯾﻦﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ اول ﺑﭽﻪدار ﻧﻤﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻒ‪ ،‬ﭘﺪرﻣﺎن‪ ،‬در ﻏﺮب ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬ﮔﻞ ارﮐﯿﺪهی اژدﻫﺎ ﭘﺮورش ﻣﯽداد و از آن‬
‫ﺟﻮﺷﺎﻧﺪه درﺳﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪهی اﯾﻦ ﮔﻞ ﺟﻠﻮی زاد و وﻟﺪ‬
‫را ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ﭘﺪر ﻫﻢ ﺧﻮردن آن را ﺑﺮای ﺧﻮدش و ﻣﺎدر ﻗﺪﻏﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن‪ ،‬ﺗﻮر ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﻣﺎدرﻣﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ او ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد ﮐﻪ از‬
‫ﭘﺪرﻣﺎن ﺟﺪا ﺷﻮد و ﺑﺎ او ازدواج ﮐﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻢ ﺗﻤﺎم وﺳﺎﯾﻞ آﺳﺎﯾﺶ و راﺣﺘﯽ او را‬
‫ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺎدر ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﭘﻠﯿﺪ او را ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ و او را از ﺧﻮد راﻧﺪ و ﺗﻮر ﻫﻢ از ﺳﺮ‬
‫ﺣﺴﺎدت و ﺑﺪﺧﻮاﻫﯽ‪ ،‬در ﺻﺪد اﻧﺘﻘﺎمﮔﯿﺮی ﺑﺮآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎلﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻌﺠﺰهای رخ داد و ﻣﺎدر ﺑﺎردار ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧُﻪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰهای ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ رخ داد و ﻫﺮ دوی ﻣﺎ‪ ،‬درﺳﺖ روی ﻓﺮﺷﯽ ﮐﻪ‬
‫ﮐﻨﺎر آﺗﺶ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪﯾﻢ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎی ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﺪر ﻓﺮﯾﺎد ﺷﺎدی ﻣﯽزد‪.‬‬
‫ﻣﺎدر از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺸﯿﺶ ﻫﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺪ و ﺑﯿﺮاه ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش را ﺑﺮای ﺑﻪ دﻧﯿﺎ‬
‫آﻣﺪن ﯾﮏ ﻧﻮزاد آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬او اﻧﺘﻈﺎر ﯾﮏ ﻧﻮزاد را داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﭘﺎی‬
‫ﺟﺎدو وﺳﻂ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﯿﺰی دﯾﮕﺮ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ اول ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪم‪ ،‬او ﻣﺮا در ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺮﮔﻮش ﭘﯿﭽﯿﺪ و اﺳﺘﺨﻮان‬
‫ﺟﻤﺠﻤﻪی ﺧﺮﮔﻮش را در دﺳﺘﻢ و اﺳﺘﺨﻮان ﮐﻮﭼﮏ ﭘﺎی ﺧﺮﮔﻮش را در دﻫﺎﻧﻢ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﭘﺴﺮه ﭼﯽ ﻣﯽﺷﻪ؟‬
‫ﮐﺸﯿﺶ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺗﻮﻟﺪ اون ﯾﮑﯽ رو ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ اون ﭘﺴﺮ ﯾﻪ روز ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﯽﺷﻪ!‬
‫ﮐﺸﯿﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﻣﺎ اون ﺑﺪون روح ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻨﻪ! روح ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻼغ ﺑﻮد! ﺑﺮای ﭘﺪرم روﺑﺎه ﺑﻮد! ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫روح ﻣﺤﺎﻓﻆ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ! ﻫﻤﻪی ارﺑﺎبﻫﺎ!‬
‫و ﺑﻌﺪ آنﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺸﯿﺶ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﻓﮑﺮ‬
‫ﻓﺮورﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﮐﻤﯽ روی ﻓﺮش ﻣﺮﻃﻮب راه رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ در ﻋﻮض ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ اﺳﻢ ﭘﺮﻣﻌﻨﺎ ﺑﺮای اون اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﻦ‪ .‬اﺳﻢ اون رو از‬
‫ﯾﮑﯽ از داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﻦ؛ از ﺑﯿﻦ آدﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﺎﺳﻪﺳﺎز و‬
‫ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮدن‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ اون اﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻗﺪرت و ﺟﺎدواﻧﮕﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ اوﻧﻮ‬
‫اﯾﺮﯾﮏ ﺻﺪا ﺑﺰﻧﯿﻦ؛ اﯾﺮﯾﮏ ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺪرت ﺟﺎوداﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ اﺳﻢ ﺑﺮای ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ از‬
‫اون ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﻢ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺎﻣﯽ زﻧﺪﮔﯽ اوﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺣﻤﺎﯾﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﮔﺬﺷﺖ و روزﻫﺎی ﺑﺪ ﺷﺮوع ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﭼﻮن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻘﺎم رﯾﺎﺳﺖ ده را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎورد و ﺑﺎ ﻣﺎدرﻣﺎن ازدواج‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺑﻮد ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را از ﭘﺪر و ﻣﺎدرﻣﺎن ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺎ‬
‫ﺣﻖ ﻣﺴﻠﻢ او ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻﯾﮏ از ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎﯾﺶ ﻧﺮﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺑﯿﺎورد‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ و ﺷﺎدی‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ او رو ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﺮاﯾﺶ ﮔﺮان ﺗﻤﺎم‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻣﺪت ﺳﻪ ﺳﺎل از ﺟﺰﯾﺮه ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ واﯾﮑﯿﻨﮓﻫﺎ ﻗﻄﻊ ارﺗﺒﺎط ﮐﺮد و ﺑﻪ دوراﻓﺘﺎدهﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﺎط ﺟﺰﯾﺮه رﻓﺖ و‬
‫دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ او را ﻧﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ و ﮐﺴﯽ او را ﻧﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫و ﺳﺮاﻧﺠﺎم در روزی آﻓﺘﺎﺑﯽ‪ ،‬او را ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﯽ آﻓﺘﺎبﺳﻮﺧﺘﻪ و رﯾﺶ ﺗﺮاﺷﯿﺪه‪،‬‬
‫وﺳﻂ زﻣﯿﻨﯽ ﺧﺸﮏ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺪ ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬
‫اﺑﺘﺪا ﻫﻤﻪ‪ ،‬درﺧﻮاﺳﺘﺶ را رد ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻓﺘﺨﺎرآﻓﺮﯾﻨﯽﻫﺎی او در ﺟﻨﮓ‪،‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪاش را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻋﻤﻮﯾﻤﺎن را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﻤﻮﯾﻤﺎن ﯾﺎ‬
‫ﭘﺪرﻣﺎن؟‬

‫ﻫﻔﺖ‬

‫روزﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫روﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻮﺗﺎه روز‪ ،‬ﺗﺮﺳﻨﺎک و ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻮد؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺸﻤﯽ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎک زﯾﺮ‬
‫ﺑﺮفﻫﺎ‪ ،‬رﯾﺸﻪ ﻣﯽدواﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺸﻤﯽ ﮐﻪ دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯽﺷﺪ آن را اﺣﺴﺎس ﮐﺮد و در ﺣﺎل‬
‫رﺷﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺑﻪ زودی از دل زﻣﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﻣﯽزد‪.‬‬
‫***‬
‫ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﺷﺐ ﮐﻪ در اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮑﻤﺎن‪ ،‬روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ‬
‫آﻫﺴﺘﻪ‪ ،‬از او ﭘﺮﺳﯿﺪم‪:‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟‬
 ‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرﻣﺎن ﻏﺮق ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ از ﺗﺮس ﺧﻮاﺑﻤﺎن ﻧﻤﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزﻧﻦ؟‬
‫ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر آنﻗﺪر ﻓﮑﺮﺷﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف‬
‫ﻧﻤﯽزدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﻃﻮری در ده راه ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬اﻧﮕﺎر او رﺋﯿﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﺪر‪ .‬وﻗﺘﯽ از ﺟﺎﯾﯽ‬
‫ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﺑﻪ او ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻣﯽزدﻧﺪ و ﺑﻌﻀﯽ دﯾﮕﺮ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎ او دﺳﺖ‬
‫ﻣﯽدادﻧﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻣﺪﺗﯽ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم ده دو دﺳﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ ﺑﺪﺟﻮری ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ و‬
‫دﯾﮕﺮ ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤﻠﻤﺎن را از دﺳﺖ داده ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬
‫***‬
‫ﯾﮏ ﺷﺐ‪ ،‬ﺧﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﭘﺪر و ﺗﻮر در ﺣﺎل رﺷﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم‪ ،‬وﻗﺘﯽ در ﺳﮑﻮت ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ‪ ،‬در ﺑﺎز و ﺗﻮر در‬
‫ﭼﻬﺎرﭼﻮب در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﺎ اﺳﻤﺸﻮ ﻣﯿﺎری‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ﭘﭻﭘﭻﻫﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر در ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻣﯿﺰﻫﺎ را دور زد و وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ‪ ،‬ﮐﻨﺎر آﺗﺶ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫روﺑﻪروی ﭘﺪر اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اون ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺣﻖ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ و ﻣﻦ ﻫﺮﻃﻮر ﺷﺪه اوﻧﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽﺑﺮم‪.‬‬
‫ﭘﺪر اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﻧﺪ و دﺳﺖﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻃﻮل ﻣﯿﺰ ﺑﺰرگ و دراز را ﭘﯿﻤﻮد و ﯾﮏراﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرگ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫رﻓﺖ و رو در روی ﺗﻮر اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ از دﻫﺎن او ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آنﻗﺪر ﺻﺪاﯾﺶ آرام ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ آن‬
‫را ﻧﺸﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﺪامﯾﮏ از آﻧﻬﺎ اول ﺟﻨﮓ را ﺷﺮوع ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ‬
‫اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ دو‬
‫ﺣﯿﻮان وﺣﺸﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﮐﻒ ﮐﺜﯿﻒ ﺳﺎﻟﻦ ﻏﻠﺖ زدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺰاﻋﯽ‪ ،‬ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد و ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺑﺮﺳﺪ‪،‬‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽﻫﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﻣﺸﺖﻫﺎﯾﺸﺎن را روی ﻣﯿﺰ ﺑﮑﻮﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺻﺪای‬
‫ﻫﻖﻫﻖ ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدﻫﺎ ﺣﻮاﻟﻪی ﻫﻢ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ دﺳﺖ اﯾﺮﯾﮏ را اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم و او ﻫﻢ دﺳﺖ ﻣﺮا ﺣﺲ ﮐﺮد و ﻫﻤﺎنﻣﻮﻗﻊ‬
 ‫دﺳﺖﻫﺎی ﭘﺪر و ﻋﻤﻮﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﮔﻠﻮی ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﯾﻮرش ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺰاع و درﮔﯿﺮی آﻧﻬﺎ زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ روی زﻣﯿﻦ ﻏﻠﺖ ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬از ﺧﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪم ﭼﺮا ﭘﺪر ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل از‬
‫ﺑﺮادرش ﺑﺰرگﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻮانﺗﺮ از او ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬ﭘﻮﺳﺖ او ﺟﻮانﺗﺮ‪،‬‬
‫ﮐﻤﺮش راﺳﺖﺗﺮ و ﺑﺎزوﻫﺎﯾﺶ ﻗﻮیﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ‪.‬‬
‫او ﺣﺎﻻ ﺳﻮار و ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﺗﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ در آن ﻟﺤﻈﺎت دردﻧﺎک‪ ،‬ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم اﻧﮕﺎر او ﺳﻮار اﺳﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ در واﻗﻊ ﺳﻮار ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ را ﮐﻪ از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰان‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﻤﺲ ﮐﺮدم‪ ،‬اﻧﮕﺸﺖﻫﺎی ﭘﺪر ﺑﻪ ﮔﻠﻮی ﺑﺮادرش ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و آن را ﻓﺸﺎر‬
‫داد‪.‬‬
‫آنﻗﺪر ﻓﺸﺎر داد ﮐﻪ ﺧﻮن از ﻻی اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ ﺑﯿﺮون زد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺗﻮر ﮔﺸﺎد ﺷﺪه و دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ در ﮔﻞ ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎی ﭘﺪر ﭼﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎﺷﻨﻪی ﮐﻔﺶﻫﺎی ﺗﻮر ﺷﯿﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻒ زﻣﯿﻦ اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺎوی ﮐﻪ‬
‫ﻣﺰرﻋﻪ را ﺷﺨﻢ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻧﺰاع آﻧﻬﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد و ﻧﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﭘﺪر ﺑﻪ آراﻣﯽ وزﻧﺶ را از روی ﺑﺪن ﺗﻮر ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﺮدن او را رﻫﺎ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺗﻮر ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد؛ اﻧﮕﺎر ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی او دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ؛ ﺣﺘﯽ اﺷﮏﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ از ﮔﻮﻧﻪی ﺑﺮادرش‬
‫ﺟﺎری ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺸﺖ‬

‫و ﺑﻌﺪ ﮐﻞ ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺪ در ﺑﻬﺖ و ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻓﺮورﻓﺖ!‬

‫آﻧﻬﺎ ﺗﻮر را در ﭼﻤﻨﺰاری ﺑﺰرگ‪ ،‬روی ﺗﭙﻪای ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪی ﭼﻨﺪاﻧﯽ از ﻗﺒﺮﻫﺎی دﯾﮕﺮ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ آﯾﯿﻦ و ﻣﺮاﺳﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ او از‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهای ﺷﺮﯾﻒ و اﺻﯿﻞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ روزی ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﻮتوﮐﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎرش ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮف‪ ،‬زﻣﯿﻦ ﺑﺮﻫﻨﻪ و ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ‬
‫ﺗﻮر را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ دوﺑﺎره ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ رو ﮐﺮده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻮن دوﺑﺎره ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ راﺣﺖ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯿﻢ‪ ،‬ﺧﻮن رﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪه را ﻓﺮاﻣﻮش‬
‫ﮐﻨﯿﻢ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ و راﺣﺖ زﻧﺪﮔﯽﻣﺎن را اداﻣﻪ دﻫﯿﻢ‪.‬‬
 ‫***‬
‫اﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﻧﯿﺎﻣﺪ و ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮن رﯾﺨﺘﻪﺷﺪه ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﻤﺎن را‬
‫ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ اول ﺑﺮای ﮐﺪامﯾﮏ آن اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﮔﺎو ﯾﺎ ﺳﮓ‪.‬‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﯾﺎدم آﻣﺪ‪ .‬ﯾﮏ روز ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﺑﺰرگ ﻣﺎ آﻣﺪ و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻻﺷﻪی‬
‫ﺳﮕﯽ را در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اون ﺳﮓ دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﯾﻪدﻓﻌﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﮔﺎو و‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪا‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﺎ ﺑﯿﻞ ﺗﻮی ﺳﺮش ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺗﺎ ﺟﻠﻮﺷﻮ ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬
‫اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ اﺗﻔﺎق ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﮔﺎوﻫﺎ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﻊﻣﻊ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎوﻫﺎی ﺑﯿﭽﺎره ﻧﺎﻟﻪﻫﺎی‬
‫وﺣﺸﺘﻨﺎک و دردآﻟﻮدی ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‬
‫ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﯿﺎورﻧﺪ؛ ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﺎ ﻣﺎه ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و زﻣﺴﺘﺎن ﺳﺮد و‬
‫ﺗﺎرﯾﮏ ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم روز ﺻﺪای ﻣﻊﻣﻊ ﮔﺎوﻫﺎ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰار رﻓﺘﯿﻢ و دﯾﺪﯾﻢ‬
‫ﻫﻤﻪی ﮔﺎوﻫﺎ در اﺻﻄﺒﻞ زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﻗﺒﺮ ﺗﻮر‪ ،‬ﺟﻤﻊ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﻣﻊﻣﻊ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر دﺳﺘﺶ را رو ﺑﻪ ﭼﻮﭘﺎن ﮐﻪ ﭘﺴﺮﮐﯽ ﺟﻮان ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎﻧﯽ)‪ ،(۵۸‬اوﻧﺎ رو از اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺒﺮ‪ .‬اوﻧﺎ رو ﺑﻪ اﺻﻄﺒﻞ دﯾﮕﻪای ﺑﺒﺮ‪ .‬ﯾﻪ اﺻﻄﺒﻠﯽ ﮐﻪ‬
‫از اﯾﻦﺟﺎ دور ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ اﻻن اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻦ!‬
‫ﻣﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر او ﻋﻤﻞ ﮐﺮد و ﮔﺎوﻫﺎ وﻗﺘﯽ از اﯾﻦ اﺻﻄﺒﻞ ﺑﻪ اﺻﻄﺒﻞ دﯾﮕﺮ‬
‫ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺴﺎﺑﯽ زﻣﯿﻦ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺸﺎن را ﻟﮕﺪﻣﺎل و ﮔﻠﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ‬
‫اﺻﻄﺒﻞ دورﺗﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬آرام ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬در ﺷﺐﻫﺎی ﺗﺎرﯾﮏ و‬
‫ﻃﻮﻻﻧﯽ زﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺻﺪای ﻣﻊﻣﻊ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻤﺎن ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ‪ ،‬اوﻟﯿﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺳﮕﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺻﺎﺣﺒﺶ‪.‬‬
‫ﻣﺎده ﺳﮓ ﺑﻮد‪ .‬آن را روی ﺗﭙﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد و از‬
‫آن ﺧﻮن ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر دﺳﺘﻮر داد ﻻﺷﻪ ﺳﮓ را ﺑﺴﻮزاﻧﻨﺪ و ﻫﻤﺎنﻃﻮر در ﺗﭙﻪ رﻫﺎﯾﺶ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﮔﺸﺎد از ﺗﻌﺠﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮏ آﻫﺴﺘﻪ در ﮔﻮش ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺮا اون اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮد؟‬
‫ﺳﺮم را ﺑﻪ ﯾﮏ ﻃﺮف ﮐﺞ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺮادر؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮏ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﻢ از آﻧﺠﺎ دور ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ آن ﺷﺐ اﺗﻔﺎقﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ‬
 ‫و ﻏﺮﯾﺐ دﯾﮕﺮی اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻣﺎﻫﯽ دودی ﺧﺸﮏ ﺷﺪه در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮔﻨﺪﯾﺪه و ﮐﺮهﻫﺎ ﺗﺮﺷﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﯾﻨﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺑﺪﯾﻤﻨﯽ ﺑﻮد و اﺗﻔﺎقﻫﺎﯾﯽ ﺑﺪﺗﺮ از اﯾﻦ ﻫﻢ در راه ﺑﻮد‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﯾﮏﻧﻔﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﺴﯽ را دﯾﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﭼﻤﻨﺰار راه ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬از ﻗﺮار‬
‫ﻣﻌﻠﻮم‪ ،‬او ﺑﻠﻨﺪﻗﺪ و ﻗﻮیﻫﯿﮑﻞ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺗﯿﺮه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ او‪ ،‬ﺗﻮر ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺻﺒﺢ ﻓﺮدای آن روز‪ ،‬ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ ﻏﺮق ﺧﻮاب ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺴﯽ از‬
‫ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫اول‪ ،‬ﺑﯿﺮون دوﯾﺪﯾﻢ و ﻻﺷﻪی ﮔﺎوی را دﯾﺪﯾﻢ‪ .‬دل و رودهی ﮔﺎو ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺘﻪ و‬
‫ﺧﻮن آن ﺑﻪ اﻃﺮاف ﭘﺎﺷﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎو درﺳﺖ روی ﭼﻤﻨﺰار ﺟﻠﻮی ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺎ‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬رد ﺧﻮن را ﻣﯽﺷﺪ دﻧﺒﺎل ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺷﯿﻮن و ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﮐﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮده؟‬
‫ـ ﮐﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری ﮐﺮده؟ اون ﮔﺎو ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮده! ﮐﯽ اوﻧﻮ آورده اﯾﻦﺟﺎ؟‬
‫ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد دﯾﮕﺮی آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ آن ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮐﻠﻤﻪﻫﺎﯾﯽ روی زﻣﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺮوف‪ ،‬ﺑﺰرگ و ﻟﺮزان ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺴﯽ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮن ﮔﺎو ﺳﻼﺧﯽﺷﺪه ﻧﻮﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺳﻮاد ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ اونﺟﺎ ﭼﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ؟‬
‫اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﺪاﺷﺖ آن را ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺑﻮد و ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ آن را ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ اون ﺑﭽﻪﻫﺎ رو ﻣﯽﺧﻮام‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ‪.‬‬

‫ﻧﻪ‬

‫روزﻫﺎ ﮐﻮﺗﺎه و ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ و اوﺿﺎع ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻨﺎﺑﯽ ﮐﻪ دور ﮔﺮدﻧﻤﺎن اﻓﺘﺎده‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫اﺗﻔﺎقﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی رخ ﻣﯽدادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﻗﺒﺮ ﺗﻮر ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬دﯾﻮاﻧﻪ و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﻣﯽﺷﺪ و ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر‬
‫ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ آن را ﺑﮑﺸﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﺮدم ﮐﺴﯽ را ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ در ﭼﻤﻨﺰار ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزد و ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺗﻮر را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮد اوﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ او ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺳﺎﯾﻪ از ﺑﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و اﻧﺒﺎرﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻟﺤﻈﻪای ﻫﺴﺖ و ﻟﺤﻈﻪای دﯾﮕﺮ‬
 ‫ﻏﯿﺐ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫دو ﺣﯿﻮان دﯾﮕﺮ را ﺑﺎ ﻻﺷﻪﻫﺎی ﺗﮑﻪﺗﮑﻪﺷﺪه و ﺧﻮﻧﯿﻦ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﻧﺸﺎن از‬
‫ﺷﺪت ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ﮐﺎﻣﻼ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اوﻟﯽ‪ ،‬ﺳﮕﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دوﻣﯽ ﻫﻢ ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻻﺷﻪی ﺧﺮﮔﻮش را دﯾﺪم‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﯿﻐﻪای ﯾﺨﯽ وارد ﻗﻠﺒﻢ ﺷﺪ و‬
‫ﻫﺮﻗﺪر ﻫﻢ اﯾﺮﯾﮏ دﺳﺘﻢ را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯽﻓﺸﺮد‪ ،‬ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ ﭼﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ دو روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ از ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﯿﻢ‪ ،‬از داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺻﺪای‬
‫ﻓﺮﯾﺎدی را ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎ دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﺑﺘﺮﺳﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ دوﯾﺪﯾﻢ و در را‬
‫ﭼﻬﺎرﺗﺎق ﺑﺎز ﮐﺮدﯾﻢ و وارد ﺷﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺳﯿﮕﺮﯾﺪ ﭘﯿﺮ آﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﺎ را دﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﺪن ﮐﺴﯽ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد؛ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺴﺪ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد؛ دﺧﺘﺮی ﺟﻮان ﺑﻪ‬
‫ﻧﺎم ﺑﺮا)‪ .(۵۹‬ﺗﻮر روی ﺑﺪن دﺧﺘﺮ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬او ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺧﻮﻧﯽ را ﮐﻪ از ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﻣﯽﭼﮑﯿﺪ‪ ،‬دﯾﺪﯾﻢ‪ .‬ﮔﻠﻮی ﺑﺮا ﻫﻢ ﺧﻮنآﻟﻮد ﺑﻮد‪.‬‬
‫او اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﻮن از ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﭼﮑﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ دورﮔﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ اون ﺑﭽﻪﻫﺎ رو ﻣﯽﺧﻮام‪.‬‬
‫و ﺑﻪﻃﺮف ﻣﺎ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر و ﭼﻨﺪ ﻣﺮد دﯾﮕﺮ ﻓﻮرا از راه رﺳﯿﺪﻧﺪ و ﻣﺸﻌﻞﻫﺎی روﺷﻨﺸﺎن را ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫ﺗﻮر ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺟﻠﻮ ﺻﻮرت او ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ آﺗﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد‬
‫ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ آﺳﯿﺐ ﻣﯽزﻧﺪ و ﮔﻮﯾﺎ ﺣﻖ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪی ﮐﻪ ﺳﺮش را ﺑﺮﯾﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ ﭼﻄﻮر ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ آنﻗﺪر ﺳﺮﯾﻊ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎی‬
‫ﻣﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ دﯾﺪن او ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺸﺐ ﻫﻤﻪﻣﻮن اﯾﻦﺟﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﻢ‪ .‬اﯾﻦﻃﻮری ﺟﺎﻣﻮن اﻣﻦﺗﺮه‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﮐﺎری را ﮐﻪ ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﻧﺠﺎم دادﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ او اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺎ در اﻣﺎن ﻧﺒﻮدﯾﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬ﭘﺴﺮی ﺟﻮان ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﺎن)‪ ،(۶۰‬ﻏﯿﺐ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او درﺳﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫ده‬

‫ﺻﺒﺢ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﻪ ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﻧﺎﻟﻪ و ﺷﯿﻮن اﻫﺎﻟﯽ روﺳﺘﺎ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞﺗﺤﻤﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯿﻢ و ﭘﺪر و‬
‫ﻟﯿﻒ و ﺗﻌﺪادی از درﺷﺖاﻧﺪامﺗﺮﯾﻦ و ﻗﻮیﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮدان ده را دﯾﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎ وﻗﺖ زﯾﺎدی ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﻧﺸﺪه وﻗﺖ دارﯾﻢ ﺟﻠﻮی اﯾﻦ‬
‫ﻓﺎﺟﻌﻪ رو ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺮدﻫﺎ ﺳﺮﺷﺎن را ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﭼﻄﻮری ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮﺷﻮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ؟ ﭼﻄﻮری ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﮐﺴﯽ رو ﺑﮑﺸﯿﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ‬
‫ﻣﺮده؟‬
‫ﭘﺪر اﺧﻤﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎﯾﺪ از روشﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻫﻤﻮن روشﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ و‬
‫ﻗﺼﻪﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ‪ .‬اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻟﯿﻒ؟‬
‫ﻟﯿﻒ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ـ درﺳﺘﻪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﯿﻢ‪ ،‬اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﻢ اﯾﻦ روشﻫﺎ اﻣﺮوز ﺑﻪ‬
‫دردﻣﻮن ﻣﯽﺧﻮرن‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟‬
‫ﭘﺪر ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪:‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻮر ﯾﻪ ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺬارﯾﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎرﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﮑﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﭼﻤﻨﺰار ﺑﺰرگ رﻓﺘﯿﻢ و ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﯽروﯾﻢ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﺻﺪای ﭘﭻﭘﭻ اﻫﺎﻟﯽ ده را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﯾﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮر اوﻧﺎ رو ﻣﯽﺧﻮاد‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽ اوﻧﺎ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﯿﺎره‪ ،‬دﺳﺖﺑﺮدار ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰار ﺑﺰرگ رﻓﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮف ﮐﺎﻣﻼ ﭼﻤﻨﺰار را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮر ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﺷﺐﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﺪ و ﺑﯽآﻧﮑﻪ ردی از ﺧﻮد ﺑﺮﺟﺎی ﺑﮕﺬارد‪ ،‬اﯾﻦ اﻃﺮاف ﭘﺮﺳﻪ‬
‫ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اون اﻻن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﺷﺪه‪ .‬ﮐﺴﯽ ﻣﯽدوﻧﻪ اون ﭼﻪ ﮐﺎراﯾﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ اﻧﺠﺎم‬
‫ﺑﺪه؟ دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ! ﺑﺎﯾﺪ زﻣﯿﻦ رو ﺑﮑﻨﯿﻢ!‬
‫ﻣﺮدﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﻨﺪن زﻣﯿﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا ﺑﺮﻓﯽ را ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﮐﻨﺎر زدﻧﺪ و ﺧﺎک اﻃﺮاف ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ را ﮐﻨﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺳﻨﮓﻫﺎی ﺑﺰرگ روی ﻗﺒﺮ را‬
‫ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎم ﺳﻨﮓﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ درﭘﻮش ﺳﻨﮕﯽ ﺗﺎﺑﻮت ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫آن را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻣﺮدﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ وﻟﻒ‪...‬؟‬
‫ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺮس در وﺟﻮد ﻫﻤﻪی ﻣﺎ رﺧﻨﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎ دارﯾﻢ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ؟‬
‫ـ اﮔﻪ‪...‬‬
‫ﭘﺪر روی در ﺳﻨﮕﯽ ﺗﺎﺑﻮت اﯾﺴﺘﺎد و ﺟﺎی ﭘﺎﯾﺶ روی آن ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮر اﻻن اونﺟﺎﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اون دﯾﮕﻪ ﺗﻮر ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻏﯿﺮ از ﺧﻮد‬
‫ﺗﻮر‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻫﻮا روﺷﻨﻪ‪ ،‬ﺗﻮر ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻏﺮﻏﺮ ﮐﺮدن رو‬
‫ﺑﺬارﯾﻦ ﮐﻨﺎر و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻦ در اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻮت رو ﺑﺮدارم‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎﻣﻮن‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻦ!‬
‫درﭘﻮش را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺟﺴﺪ ﺗﻮر داﺧﻞ ﺗﺎﺑﻮت دراز ﺑﻪ دراز آرﻣﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﮑﺘﻪی ﻋﺠﯿﺐ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺴﺪ او دﺳﺖﻧﺨﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ او ﺧﻮاﺑﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻪﻫﺎی ﻟﺒﺶ ﺧﻮﻧﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺪر رو ﺑﻪ ﻟﯿﻒ ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫ـ اوﻧﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدت آوردی؟‬
‫ﻟﯿﻒ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮐﯿﺴﻪای ﭼﺮﻣﯽ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﮐﯿﺴﻪ را از او ﮔﺮﻓﺖ و از داﺧﻞ آن‪ ،‬ﭼﮑﺸﯽ ﺑﺰرگ و دو ﻣﯿﺦ ﭼﻮﺑﯽ ﺿﺨﯿﻢ‬
‫را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ از درﺧﺖ زاﻟﺰاﻟﮏ ﮐﻮﻫﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﺑﺨﺶ‬
‫ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﻣﯽروﯾﯿﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﭘﺪر ﮐﻤﮏ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫او زاﻧﻮ زد و ﮐﺎری را ﮐﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﭼﮑﺶ ﻣﯿﺦ اول را درﺳﺖ وﺳﻂ ﺳﯿﻨﻪی ﺗﻮر ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ ،‬ﻃﻮری ﮐﻪ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ‬
‫ﺳﯿﻨﻪی او ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯿﺦ دوم را ﺑﺮداﺷﺖ و آن را ﻫﺮﻃﻮر ﺑﻮد از ﺑﯿﻦ ﻟﺐﻫﺎی ﺗﻮر وارد دﻫﺎﻧﺶ ﮐﺮد و‬
‫آن را ﻓﺸﺎر داد ﺗﺎ دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭼﮑﺶ روی آن ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﺻﺪای ﺧﺮد‬
‫ﺷﺪن اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎی ﺗﻮر ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ‪ .‬آنﻗﺪر ﺑﻪ ﭼﮑﺶ زدن اداﻣﻪ داد ﮐﻪ‬
‫ﻓﻘﻂ اﻧﺘﻬﺎی ﻣﯿﺦ از دﻫﺎن ﺗﻮر ﺑﯿﺮون ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺪر اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ از اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺮﯾﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ از ﭼﻤﻨﺰار ﺑﯿﺮون ﺑﺮود‪.‬‬
 ‫ـ ﺑﯿﺎﯾﻦ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ دوﺑﺎره اوﻧﻮ ﺧﺎک ﮐﻨﯿﻦ‪ ،‬دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﮑﺎن رو ﺑﺮای‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯿﻦ‪.‬‬

‫ﯾﺎزده‬

‫اﯾﻨﮑﻪ روزﻫﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺣﺘﯽ ﻣﺮور ﺧﺎﻃﺮات ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ آن ﺷﺐﻫﺎی ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻓﻘﻂ ﯾﺎدم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻪ روز ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻪ روز و ﺳﻪ ﺷﺐ اﺗﻔﺎق ﻋﺠﯿﺒﯽ رخ ﻧﺪاد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ آﻧﭽﻪ در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ‬
‫و ﻗﺼﻪﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺤﺖ داﺷﺖ‪ .‬از ﻗﺮار ﻣﻌﻠﻮم‪ ،‬ﻣﯿﺦﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰه‬
‫ﮐﺮده و ﺟﻠﻮ آن ﻣﻮﺟﻮد ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻢﮐﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ دوﺑﺎره اوﺿﺎع ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اول ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮف ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﺪن ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮف ﺗﺎزه ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫و در ﺷﺒﯽ ﺑﺮﻓﯽ‪ ،‬ﻣﺎﺗﯿﻠﺪا)‪ (۶۱‬را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﻮن زﯾﺎدی را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫دﯾﺮوﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب رﻓﺘﯿﻢ و ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ‪ ،‬ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬دﺳﺖ در‬
‫دﺳﺖ ﻫﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮏ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎق‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﮐﯽ اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺗﻤﻮم ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻠﯽ؟‬
‫ﻣﺎدر ﮐﻪ آن ﺳﻮی اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺨﻮاﺑﯿﻦ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﺷﻤﺸﯿﺮ در دﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻨﺎر آﺗﺶ اﯾﺴﺘﺎده و ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮش‬
‫آﺗﺶ را زﯾﺮ و رو ﻣﯽﮐﺮد؛ اﻧﮕﺎر ﭼﯿﺰی را داﺧﻞ آﺗﺶ ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﯾﺮ ﮔﻮش اﯾﺮﯾﮏ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮد او ﻣﯽﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ،‬اﯾﺮﯾﮏ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻄﻮر؟‬
‫اﻣﺎ اﯾﺮﯾﮏ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﺟﺎﯾﯽ آن ﺑﯿﺮون‪ ،‬ﺗﻮر در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزد‪.‬‬
‫او دﻧﺒﺎل ﻣﺎ ﻣﯽﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و اﯾﺮﯾﮏ‪.‬‬
‫***‬
‫اﯾﻦ روش ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اﯾﺮﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬از دﺳﺖﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎزوﻫﺎ و ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬او دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم‪ ،‬دﯾﺪم دﺳﺖ اﯾﺮﯾﮏ در دﺳﺘﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺎری‬
‫ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ او ﺻﺒﺮ ﮐﺮده ﺗﺎ ﭘﺪر ﺑﺨﻮاﺑﺪ و ﺑﻌﺪ از رﺧﺘﺨﻮاب ﮔﺮم و‬
‫ﻧﺮﻣﻤﺎن ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺑﺮود‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ روش ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ او ﺑﻮد؛ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺪون ﻓﮑﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺪون آﻧﮑﻪ‬
‫ﺣﺮﻓﯽ درﺑﺎرهی آن ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺑﺮود‪ ،‬ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫در ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬دزدﮐﯽ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ اﻃﺮاف ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﻪ زده و ﺗﻮر او را در ﺑﺎرﯾﮑﻪراﻫﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬او‬
‫اﯾﺮﯾﮏ را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻗﺒﺮی ﺑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﺳﻮی ﭼﻤﻨﺰار ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد اﯾﻦ ﮐﺎر اﯾﺮﯾﮏ ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮر ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﯾﮑﯽ از ﻣﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽداد و ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖﻫﺎﯾﺶ اداﻣﻪ ﻣﯽداد‪،‬‬
‫اﻣﺎ از ﻗﺮار ﻣﻌﻠﻮم‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ اﯾﺮﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮑﯽ از ﻣﺎ‬
‫را ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬اﺗﻔﺎقﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ و ﻗﺘﻞﻫﺎی ﺧﻮﻧﯿﻦ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫اﻏﻠﺐ درﺑﺎرهی ﻗﺒﺮی ﮐﻪ در ﭼﻤﻨﺰار ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭘﯿﺮزﻧﯽ ﻓﺮﺗﻮت ﺷﺪهام و ﺑﻪ زودی ﺑﺎﯾﺪ داﺳﺘﺎنﺳﺮاﯾﯽ را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارم و‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮاب اﺑﺪی ﺑﺮوم‪ ،‬آﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺪنﻫﺎﯾﺸﺎن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ‬
‫اﺳﺘﺨﻮان ﺷﺪه اﺳﺖ؟‬
‫دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎی ﺑﺪن آﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎی اﺳﮑﻠﺘﯽ ﺑﺰرگ ﮐﻪ اﺳﮑﻠﺘﯽ ﮐﻮﭼﮏ را در آﻏﻮش دارد‪.‬‬
‫ﭘﺪر‪.‬‬
‫و ﭘﺴﺮ‪.‬‬
‫ﺑﺨﺶ ﻫﻔﺘﻢ ‪ -‬ﭼﻠﻪ زﻣﺴﺘﺎن ﺧﻮﻧﯿﻦ‬

‫زﻣﺎن ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم ـ ﻣﺎه ﺧﻮن‬

‫ﺑﺰرﮔﺪاﺷﺖ ﯾﮏ اﻧﺘﺨﺎب‬
 ‫ﺑﺮ ﻃﺒﻞﻫﺎ ﻣﯽﮐﻮﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﺪا درﻣﯽآﯾﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪی ﻣﻮﻋﻮد ﻓﺮاﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻣﺎه ﺧﻮن‪ ،‬در آﺳﻤﺎن ﺗﺎرﯾﮏ‪ ،‬ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻣﻌﺒﺪ ﻣﯽدرﺧﺸﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺷﻮﻣﯽ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎه ﮐﺎﻣﻞ‪.‬‬
‫ﺗﺤﻮﻻت زﻣﺴﺘﺎن‪.‬‬
‫ﺧﺴﻮف و ﺗﻐﯿﯿﺮ رﻧﮓ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻮﻧﯿﻦ و ﺑﺪﺷﮕﻮن‪.‬‬
‫ﻣﺎه ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ‪ .‬ﻧﻮرش آنﻗﺪر ﺷﺪﯾﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﯿﺰ را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯽ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ رﻧﮕﯽ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﺸﻌﻞﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ‬
‫ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎ از در و دﯾﻮار ﻣﻌﺒﺪ آوﯾﺰاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎی اﻃﺮاﻓﺸﺎن رﻧﮓ‬
‫ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮر ﻣﺸﻌﻞﻫﺎ ﺑﺮ ﻧﻮک ﻧﯿﺰهﻫﺎ و ﺗﯿﻐﻪی ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎ ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ و درﺧﺸﺶ ﻓﻠﺰ و ﻃﻼ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﯿﻨﻨﺪه را ﺧﯿﺮه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻃﻼ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد؛ ﻣﺜﻞ دو ﺷﯿﭙﻮر‬
‫ﺧﻤﯿﺪهی ﻃﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﺻﺪاﯾﺸﺎن از دوردﺳﺖﻫﺎ ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫درﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﺸﺎن در آن واﺣﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ و ﺧﻔﻪ اﺳﺖ؛ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻪ‬
‫وﺟﻮد آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ اﺷﺒﺎح را ﺑﯿﺪار ﮐﻨﺪ‪ .‬دوﻗﻠﻮﻫﺎی آری)‪ (۶۲‬و آرﻧﯽ)‪ (۶۳‬در اﯾﻦ‬
‫ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎ ﻣﯽدﻣﻨﺪ و وﻗﺘﯽ ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﻃﺮف آﺳﻤﺎن ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻮر‬
‫ﻣﺸﻌﻞﻫﺎ ﺑﺮ رﯾﺶﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽﺷﺎن ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ردای ﺑﻠﻨﺪ آﺑﯽ ﺗﯿﺮه ﺑﻪ ﺗﻦ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻼهﻫﺎی ﺗﻨﮓ آﺑﯽﺷﺎن را ﮐﺎﻣﻼ ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردهاﻧﺪ‪ ،‬ﻃﻮری ﮐﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺸﺎن را‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮان دﯾﺪ؛ ﭼﻮن ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﭼﯿﺰی را ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ و ﺧﻔﻪی ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎی ﺧﻤﯿﺪه‪ ،‬در ﮐﻨﺎر ﺳﻪ ﺷﯿﭙﻮر ﺑﺰرگ و ﺻﺎف دﯾﮕﺮ‬
‫ﺷﻨﯿﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ؛ ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻻﯾﻪای از ﻃﻼ روی آﻧﻬﺎ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه اﺳﺖ و ﺳﻪ‬
‫ﻣﺮد ﺑﺎ رداﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻠﻨﺪ در آﻧﻬﺎ ﻣﯽدﻣﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎ را رو ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻤﺮﻫﺎﯾﺸﺎن ﻗﻮس ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎ‪ ،‬دو ﺷﯿﭙﻮر ﺧﻤﯿﺪه و ﺳﻪ ﺷﯿﭙﻮر ﺻﺎف‪ ،‬اﺑﺘﺪا ﻧﺎﻫﻨﺠﺎر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از ﻫﺮ ﭘﻨﺞ‬
‫ﺷﯿﭙﻮر ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬ذﻫﻦ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ آن اﻃﺮاف اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬درﮔﯿﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ آﻧﻬﺎ را ﻫﯿﭙﻨﻮﺗﯿﺰم ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ‬
‫ﺷﺎﻫﺪ آن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻧﯿﺎز دارﻧﺪ ذﻫﻨﺸﺎن آرام ﺑﮕﯿﺮد و دﻗﺎﯾﻘﯽ از آن دور ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﻮازﻧﺪهﻫﺎ‪ ،‬زﻧﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎی آﺑﯽ و ﮐﻼهﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﻨﮕﺎم‬
‫ﺗﻮﻟﺪ‪ ،‬ازدواج ﯾﺎ ﻣﺮگ آن را روی ﺳﺮﺷﺎن ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻬﺮهی زنﻫﺎ ﻋﺠﯿﺐ و ﻣﺒﻬﻮت اﺳﺖ؛ ﮔﻮﯾﯽ از ﯾﮏ ﺳﻮ ﻣﺴﺤﻮر ﺻﺪای ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎ‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ و از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ وﺣﺸﺖ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﮔﻮﯾﯽ در ﺧﻠﺴﻪ ﻓﺮورﻓﺘﻪاﻧﺪ و‬
 ‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽدرﺧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻮازﻧﺪهﻫﺎ‪ ،‬دو ﭘﯿﺮﻣﺮد رﯾﺰﻧﻘﺶ ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮی ﻣﻀﺤﮏ اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪ .‬از‬
‫ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ دوردﺳﺖﻫﺎ ﺧﯿﺮه‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن آﻧﻬﺎ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻨﺪ و ﻧﮕﺎهﺷﺎن ﺑﻪ دﻧﯿﺎی دﯾﮕﺮی اﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫اﺟﺴﺎم ﻃﻼﯾﯽ دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ وﺟﻮد دارد‪.‬‬
‫ﺳﭙﺮﻫﺎی ﺑﺮﺟﺴﺘﻪی ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎ از ﻃﻼ درﺳﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ و روی ﮐﻼهﺧﻮدﻫﺎی‬
‫ﺑﺮاﻗﺸﺎن‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدات ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﺟﻨﺲ ﻃﻼ ﺣﮏ ﺷﺪه اﺳﺖ؛ ﻣﺜﻞ ﮔﺮاز‪ ،‬روﺑﺎه‪،‬‬
‫ﮐﻼغ‪ ،‬ﻋﻘﺎب و ﮔﺎو ﻧﺮ ﺑﺎ ﺷﺎخﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ‪.‬‬
‫ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ از ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎﺗﯽ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎ‪ ،‬رژه ﻣﯽروﻧﺪ و‬
‫ﺑﻘﯿﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آﻧﻬﺎ اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ ﻋﻤﺪا ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ از آﻧﻬﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫دﯾﻮارﻫﺎی ﻣﻌﺒﺪ ﻧﯿﺰ از ﻃﻼ درﺳﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺰﺋﯿﻨﺎت ﺑﺎﻻی رواقﻫﺎ‪ ،‬ﺻﺤﻨﻪﻫﺎﯾﯽ‬
‫از اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی ﻗﺪﯾﻢ را ﺑﺎ ﻃﺮحﻫﺎﯾﯽ درﻫﻢﭘﯿﭽﯿﺪه از ﺷﺎخ و ﺑﺮگ درﺧﺖﻫﺎ و‬
‫ﺷﯿﻬﻪی اﺳﺐﻫﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪی ﺳﮓﻫﺎی ﺷﮑﺎری‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺷﺒﯿﻪ اژدﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﮓ و ﺑﺎﻻی‬
‫ﺳﺘﻮنﻫﺎی دو ﻃﺮف در ورودی ﻣﻌﺒﺪ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ ،‬از ﺟﻨﺲ ﻃﻼ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺴﻤﺖ اﻧﺘﻬﺎی ﺗﯿﺮ ﺳﻘﻒﻫﺎ و ﺳﺮﺳﺘﻮنﻫﺎ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از درﺧﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪﺑﻬﺎر‬
‫ﺑﯿﺮون ﻣﻌﺒﺪ آوﯾﺰاﻧﻨﺪ‪ ،‬از ﻃﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻗﯿﻖﺗﺮ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ از درﺧﺖ آوﯾﺰان اﺳﺖ‪ :‬ﺳﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮگﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ آﻧﻬﺎ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﺟﻤﺠﻤﻪی اﺳﺐ اﺳﺖ و دوﺗﺎی‬
‫دﯾﮕﺮ ﺟﻤﺠﻤﻪ اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫آﻧﺠﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ از ﻃﻼﺳﺖ و ﻣﯽدرﺧﺸﺪ‪ :‬ﺳﻮرﺗﻤﻪای ﮐﻪ ﺷﺎه اﯾﺮﯾﮑﺮ را‬
‫ﺳﻮار ﺑﺮ آن‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻬﺎر ﻣﺮد‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ ﺟﻠﻮ و دو ﻧﻔﺮ ﻋﻘﺐ ﺳﻮرﺗﻤﻪ اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪ .‬دو ﻧﻔﺮ ﺟﻠﻮﯾﯽ‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ را ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و دو ﻧﻔﺮ ﭘﺸﺘﯽ آن را روی ﺑﺮفﻫﺎ ﻫﻞ ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻣﺮاﺳﻢ دو ﻧﻔﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺎه اﯾﺮﯾﮑﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﺛﺮوﻟﻒ)‪ (۶۴‬اﺳﺖ‪.‬‬
‫او ﺳﺮﺗﺎﭘﺎ ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮﺷﯿﺪه اﺳﺖ و ﻣﻮﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ آﺷﻔﺘﻪ و رﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻠﻨﺪی دارد‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﮐﻮر اﺳﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﺎﻟﻤﺶ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه و ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫آﻣﺪن ﺳﻮرﺗﻤﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﮑﺸﯽ ﻃﻼﯾﯽ در دﺳﺖ دارد‪.‬‬
‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪی ﺑﺎ ﻧﻤﺎد ﮔﻠﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺑﻪ ﮔﺮدن آوﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﮔﻠﯽ ﺟﺎدوﯾﯽ ﺑﺎ ﺳﻪ‬
‫ﮔﻠﺒﺮگ زﯾﺒﺎ و ﺧﺎرقاﻟﻌﺎده ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺮ اژدﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﮔﻞ ﺳﻪﭘﺮ ﮐﻪ از ﮔﺮدن او آوﯾﺰان اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻞ اژدﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
 ‫ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻧﻔﺮ آﺧﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫او ﺟﻼد اﺳﺖ‪.‬‬
‫او را ﺗﻮﺳﻂ ﺳﻨﮕﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ از داﺧﻞ ﻇﺮﻓﯽ ﺷﯿﺸﻪای ﺑﺮﻣﯽدارد‪.‬‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺪام از ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎ او را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬او ﻫﻤﺎن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺳﯿﺎه‬
‫را از ﻣﯿﺎن ﺳﯽ ﺳﻨﮓ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮﺗﺎﭘﺎ ﻗﺮﻣﺰ ﭘﻮﺷﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﮐﻼﻫﯽ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﺳﺮ دارد ﮐﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮرت او را‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه و ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺘﻮﻧﯽ از ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ از ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﯾﺶ ﺧﻮن ﻣﯽﭼﮑﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺮ ﮐﻦ! ﺑﺎز ﻫﻢ دﻗﯿﻖﺗﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪ .‬او ﭼﯿﺰی در دﺳﺖ دارد؛ ﺷﻤﺸﯿﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ ﺗﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﯿﻐﻪی ﺧﻤﯿﺪه در دﺳﺖ دارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪی ﺳﺎﻋﺪش اﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﺎن ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎه اﯾﺮﯾﮑﺮ ﮐﻪ ﺳﻮار ﺑﺮ ﺳﻮرﺗﻤﻪ اﺳﺖ‪ ،‬از روی ﺗﺨﺖ ﻃﻼﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺰی از دم روﺑﺎه روی ﺷﺎﻧﻪاش اﻧﺪاﺧﺘﻪ و آن را ﯾﮏ ﺑﺎر دور ﮔﺮدﻧﺶ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺰ آنﻗﺪر ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻒ ﭼﻮﺑﯽ ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫او ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﺪارد؛ ﮔﻮﯾﯽ ﻧﻪ ﺳﺮﻣﺎی ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻫﯽ را ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻧﻪ ﺳﻮز‬
‫ﺳﺮﻣﺎ را‪ .‬ﺧﻮن ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ در رگﻫﺎﯾﺶ ﺟﺮﯾﺎن دارد‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف آﺳﻤﺎن‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮار ﻃﻼﯾﯽ ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﺮش و ﺑﺎزوﺑﻨﺪی ﻃﻼﯾﯽ ﺑﺎ ﻧﻤﺎد ﮔﻞ ﺳﻪﭘﺮ ﺑﻪ ﺑﺎزوﯾﺶ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰهی آن‪ ،‬ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮن ﮔﺮم در ﺑﺪن را ﺗﺴﺮﯾﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد ﺻﺪای ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎ‪ ،‬ﭘﯿﺶ از واﻗﻌﻪای ﺧﺸﻦ و ﺗﺮﺳﻨﺎک ﮐﻪ در‬
‫ﺷﺮف وﻗﻮع اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺗﻠﺦ ﺣﮑﻢﻓﺮﻣﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭘﯿﺶ از ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﻫﻤﻪی ﺳﺮﺑﺎزان ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺷﻨﺎﮔﺮ در آب درﯾﺎ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮدهی ﮔﻮﺷﺶ ﻣﯽﺗﭙﺪ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺶ از ﺗﻮﻓﺎن‪ ،‬آواز ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭘﯿﺶ از درد زاﯾﻤﺎن‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﻫﺮ اﻧﻘﺒﺎض ﻋﻀﻼﻧﯽ‪ ،‬ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه‪ ،‬زن دردی را‬
‫اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﯾﺨﯽ ﺑﺸﮑﻨﺪ‪ ،‬درﺧﺘﯽ ﺳﻘﻮط ﮐﻨﺪ و ﺷﻤﺸﯿﺮی ﻓﺮوﺑﯿﺎﺑﺪ‪...‬‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻫﻤﻪی اﯾﻨﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﮐﺴﺮی از ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻃﻮل ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬اﻣﺎ زﻣﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮ ﺷﻮد؛ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻤﻪی دﻧﯿﺎ را ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺧﻮد اﺣﺎﻃﻪ ﮐﻨﺪ؛ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ‬
‫ﻃﻮل ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﺮای ﺷﺎه اﯾﺮﯾﮑﺮ اﯾﻦﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫او از راه ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫ﺷﯿﭙﻮرﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآﯾﻨﺪ و ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎ ﻣﯽاﯾﺴﺘﻨﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن از‬
‫داﺧﻞ ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬ﺻﺪای ﻧﺎﻣﻮزون ﻓﻠﻮﺗﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
 ‫در ﺳﮑﻮت‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﻏﺎﯾﺐ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﺎمﻫﺎﯾﯽ آرام ﺟﻠﻮ ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫او ﻣﻠﮑﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮ ﻣﯽآﯾﺪ و از ﻣﻘﺎﺑﻞ زنﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﯽﮔﺬرد‪ .‬ﺑﺮف ﻣﯽﺑﺎرد‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﯿﻦ‬
‫دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﮔﯿﺮد؛ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮ ﺷﯿﻮن و ﻧﺎﻟﻪای را ﮐﻪ از دﻫﺎﻧﺶ ﺑﯿﺮون‬
‫ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻮﺳﻪی ﺧﺎک‬

‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﻬﺎﯾﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و در ﭼﻬﺮهﻫﺎﯾﺸﺎن ﺗﺮس‪ ،‬اﻣﯿﺪ‪ ،‬ﺑﯽاﻋﺘﻤﺎدی‪ ،‬ﺗﺮدﯾﺪ‬
‫و ﺧﺸﻢ را دﯾﺪ‪.‬‬
‫دﻟﯿﻠﺶ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫در ﺳﻪ ﺳﺎل اﺧﯿﺮ‪ ،‬ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزی ﭼﻨﺪاﻧﯽ در ﻣﺰارع ﻧﺮوﯾﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺳﺎل آزﮔﺎر‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ‪ ،‬ﻗﺤﻄﯽ و ﺑﯿﻤﺎری ﺑﯿﺪاد ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﺑﺴﯿﺎری را ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﺳﺐﻫﺎ و ﮔﺎوﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯽرﺣﻤﯽ‬
‫ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ دو ﻣﺮد را روی آن ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺧﻮﻧﺸﺎن را‬
‫رﯾﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺰ ﮔﻞ‪ ،‬ﭼﯿﺰی در آن ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻧﻤﯽروﯾﯿﺪ و ﺧﯿﻠﯽﻫﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ آن دﺳﺖ ﻧﻤﯽزدﻧﺪ و‬
‫ﺑﺮاﯾﺸﺎن اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ آن ﮔﻞ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺟﺎدوﯾﯽای دارد؛ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪،‬‬
‫ﻣﺮدم از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽﻣﺮدﻧﺪ و روزﺑﻪروز ﺿﻌﯿﻒﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎ در درﯾﺎ‬
‫ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﺗﻌﺪادﺷﺎن ﮐﻢﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺮدﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه و ﺧﯿﻠﯽ از زنﻫﺎ ﺑﺪون ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎری از‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ از ﻃﺎﻋﻮن ﻣﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺪام را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ :‬اﺳﺐﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺮدم ﯾﺎ ﺷﺎه؟‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ از ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﺑﯿﻦ اﯾﻨﻬﺎ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬او ﻗﻮاﻧﯿﻦ را‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ؛ ﺧﻮدش در ﻃﻮل ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻃﻮﻻﻧﯽاش آﻧﻬﺎ را وﺿﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎور داﺷﺖ او ﻣﺎﻟﮏ آن ﮔﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺛﺮوﻟﻒ و ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎور را داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮدم‬
‫ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ اﯾﻦ ﮔﻞ‪ ،‬ﻋﺎﻣﻞ ﺟﺪاﯾﯽ اﯾﺮﯾﮑﺮ‪ ،‬ﺛﺮوﻟﻒ و ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺮدم اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻞ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮﺷﯿﺪن ﺟﻮﺷﺎﻧﺪهی ﮔﻠﺒﺮگﻫﺎی ﮔﻞ اژدﻫﺎ ﻣﻌﺠﺰه ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦ‬
‫ﮔﻞ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻓﻘﻂ در ﻏﺮب ﺟﺰﯾﺮه ﻣﯽروﯾﯿﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزی‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫درﺧﺖﻫﺎی ﺳﯿﺐ‪ ،‬ﺧﻮﺷﻪﻫﺎی ذرت و ﮐﺎه و ﯾﻮﻧﺠﻪ ﺑﺮای ﮔﺎو و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻫﺎ‪،‬‬
‫ﻣﯽﭘﻼﺳﯿﺪﻧﺪ ﯾﺎ ﻣﯽﮔﻨﺪﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪی ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﻣﺮده ﯾﺎ ذﺑﺢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﺳﻪ ﺑﺎر ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮد‪،‬‬
 ‫ﻓﺮزﻧﺪی ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫او وارﺛﯽ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮدش ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺰ ﻣﻠﯽ‪ ،‬ﮐﺴﯽ را ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﺶ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻠﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬او ﮐﻨﺎر اﯾﺮﯾﮑﺮ‪ ،‬روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ دﯾﻮارﻫﺎی ﺳﯿﺎه ﺗﺎﻻر ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎی او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و دﯾﺪ آنﻗﺪر دﺳﺘﻪی ﺻﻨﺪﻟﯽاش را ﻣﺤﮑﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎ از زﯾﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪش ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ‬
‫را آنﻗﺪر ﺳﻔﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺧﻄﯽ ﺻﺎف و ﺑﺪون ﺧﻮن‬
‫درآﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻞ ﺳﺮش ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ و ﮔﺮدﻧﺶ ﺳﯿﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﻫﻤﺴﺮش‪ ،‬ﻫﻤﺴﺮ ﺟﻮاﻧﺶ‪ ،‬او را درک ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ؛ ﻫﺮﮔﺰ‬
‫او را درک ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دو ﻫﻤﺴﺮ اوﻟﺶ ده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻣﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ در ﮐﻨﺎر ﻣﻠﯽ‪ ،‬اﺣﺴﺎس‬
‫آراﻣﺶ‪ ،‬ﺷﺎدی‪ ،‬ﻋﺸﻖ و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬او ﺟﻮان ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻮانﺗﺮ از اﯾﺮﯾﮑﺮ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮای ﺑﭽﻪدار ﺷﺪن ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺴﺮدار ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺶ‬
‫ﺑﺮﻧﺪهی ﻧﺒﺮدی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﺳﻪ ﺗﺎ از ﻗﻮیﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎﻧﺶ درﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺑﺮﻧﺪهی اﯾﻦ ﻧﺒﺮد ﮐﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻧﺎر)‪.(۶۵‬‬
‫وﻗﺘﯽ دورهی ﺳﻠﻄﻨﺖ اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﯿﺪ‪ ،‬او ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﺟﺰ‬
‫ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﺮ ﻣﺮدم‪ ،‬ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬
‫و ﺣﺎﻻ زﻣﺎن ﻣﻮﻋﻮد‪ ،‬زودﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻓﺮارﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﮔﻮﻧﺎر‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽاش را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ‪ .‬او ﻫﺮ روز ﻃﻮری در ده راه ﻣﯽرﻓﺖ‪،‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪی ﺧﺪا دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﻮد؛ اﻧﮕﺎر داﺋﻢ آﻣﺎدهی‬
‫ﺟﻨﮕﯿﺪن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﮔﻮﻧﺎر در ﺟﻨﮓﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎی ﺑﯽﭘﻨﺎه ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫ﺳﺎﺣﻞ درﯾﺎ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺳﯿﻨﻪ‪ ،‬ﭼﺎک دﻫﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻮﻧﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد او ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻌﺪی اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻤﺎم‬
‫اﻫﺎﻟﯽ ده‪ ،‬از زﻧﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ‪ ،‬از او ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪی ﭘﭻﭘﭻﻫﺎ‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎ و ﻧﺎﻟﻪ و زاریﻫﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﺶ ﺣﺮف ﻧﺰده ﺑﻮد؛ ﻧﻪ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزی زﯾﺮ ﻧﻮر آﻓﺘﺎب و ﺑﺎران ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ رﺷﺪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ‬
‫زﻣﺎﻧﯽﮐﻪ در ﺟﻨﮓﻫﺎﯾﺸﺎن ﭘﯿﺮوز ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﻧﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﺎدی‪،‬‬
‫ﺑﺰرگ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫او ﺣﺘﯽ در وﻗﺖ ﻧﯿﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﺶ ﺣﺮف ﻧﺰده ﺑﻮد؛ وﻗﺘﯽ ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺎی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﭘﯿﺮوز ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭼﻬﺮهﻫﺎی ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺮدﻣﺶ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮای‬
‫ﮔﻔﺘﻦ دارد؟‬
‫ـ ﻣﻬﻠﺖ ﻣﻦ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮدم ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﻫﻢ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮدم‪ .‬داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ اوﻧﺎ ﺑﺪون ﻣﻦ‬
‫اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﮔﻮﻧﺎر اوﻧﺎ رو ﺑﻪ ﻃﺮف آﯾﻨﺪهای ﻣﯽﺑﺮه ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎرﺷﻮﻧﻪ و‬
‫ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺧﺪا ﮐﻤﮑﺸﻮن ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و از ﻣﯿﺎن ﻫﺰاران ﺧﺎﻃﺮهای ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﯾﮑﯽ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورد؛ ﺗﺼﻮﯾﺮی از ﭘﯿﺎدهرویﺷﺎن در ﺳﺎﺣﻞ ﺟﻨﻮﺑﯽ‬
‫ﺟﺰﯾﺮه‪ ،‬در روزی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ‪ ،‬در ذﻫﻨﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ در ﺳﺎﺣﻞ راه‬
‫رﻓﺘﻨﺪ و دوﯾﺪﻧﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﺮﯾﺪه و ﺗﻨﯽ ﺧﺴﺘﻪ‪ ،‬روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ از ذﻫﻨﺶ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﺮدم زل زد‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ او ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ردﯾﻒ ﺟﻠﻮ ﺣﻀﺎر‬
‫آن را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﭘﯿﺶ از اﺟﺮای آن ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺸﻦ‪ ،‬اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﻣﯿﺮد‪ ،‬ﺳﮑﻮت ﺣﻀﺎر‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮد ﻣﻠﯽ ﺳﮑﻮت را ﻣﯽﺷﮑﻨﺪ‪ .‬او دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺸﻢ و اﻧﺪوه ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دﯾﮕﺮ ﺑﺮای او ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﯽداﻧﺪ ﻫﻤﺴﺮش را دوﺳﺖ دارد و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮگ او را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ زﺣﻤﺘﯽ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺑﺮف ﺷﺮوع ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻠﻮﺗﻠﻮﺧﻮران ﺟﻠﻮ ﻣﯽرود و ﮔﺎﻫﯽ ﻟﯿﺰ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ دﯾﮕﺮ در ﮐﻨﺘﺮل او‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻗﺪرﺗﺶ را از دﺳﺖ داده اﺳﺖ و ﺣﺎﻻ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺧﻮد را روی‬
‫ﺑﺮف ﺳﺮد ﺟﻠﻮ ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ داﻣﻦ ﺳﺒﺰرﻧﮕﺶ ﺑﺮفﻫﺎی روی زﻣﯿﻦ را ﺟﺎرو‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺛﺮوﻟﻒ ﺑﻪ دو ﺗﺎ از زنﻫﺎ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺟﻠﻮ ﻣﯽآﯾﻨﺪ و ﺑﺎزوﻫﺎی ﻣﻠﯽ را ﮐﻪ‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ روی ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ‪ ،‬ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارﻧﺪ‪.‬‬
‫او ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻬﺮهﻫﺎﯾﺸﺎن ﺟﺪی و ﺑﯽاﺣﺴﺎس اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ زنﻫﺎﯾﯽ ﻗﻮیﻫﯿﮑﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫دﺳﺖﻫﺎی ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺷﺎن در ﺑﺎزوﻫﺎی ﻧﺎﺗﻮان او ﻓﺮورﻓﺘﻪ اﺳﺖ؛ درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺳﺮﻣﺎی زﻣﺴﺘﺎن ﮐﻪ ده را در ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺎ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﺮﯾﺪه‪ ،‬ﺗﺴﻠﯿﻢ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻠﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬ﺟﻮﺷﺎﻧﺪهای‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮرده اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻘﻞ او را زاﯾﻞ ﮐﺮده و ﻣﻬﯽ ﻏﻠﯿﻆ‪ ،‬اﻓﮑﺎرش را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ او ﻣﻠﮑﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪی او‪.‬‬
‫ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﺪارد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﺳﺮﻣﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺪر ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺎه‪ ،‬ﻣﺎه ﺧﻮن‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ و دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﺮﮔﺶ اﯾﻦ‬
‫ﻣﺮدم را ﻧﺠﺎت دﻫﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮگ او‪ ،‬ﺧﯿﺮ و ﺑﺮﮐﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدم ده‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﺮگ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪﺷﺎن از درﺧﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪﺑﻬﺎر‬
‫آوﯾﺰان ﺑﻮد؛ اﻣﺎ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﻣﺮدم دﯾﮕﺮ‬
‫ﭼﯿﺰی ﺑﺮای از دﺳﺖ دادن ﻧﺪارﻧﺪ و ﻣﺮگ او‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ اﻣﯿﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ آن دل‬
‫ﺧﻮش ﮐﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ آﻧﻬﺎ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﻣﺎه دوﺑﺎره ﮐﺎﻣﻞ ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺮد‪.‬‬
‫***‬
‫از ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﺪ و اﺟﺎزه ﻣﯽدﻫﺪ ﺧﺰی ﮐﻪ روی ﺷﺎﻧﻪاش اﺳﺖ‪ ،‬روی‬
‫زﻣﯿﻦ ﺑﺮﻓﯽ و ﮔﻞآﻟﻮد ﺑﯿﻔﺘﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ او‪ ،‬ﻣﯿﺰی ﺳﻨﮕﯽ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻣﯽﮐﺸﺪ؛ ﻣﯿﺰی ﭼﻬﺎرﮔﻮش و ﺳﺎده ﺑﺎ‬
‫ﭘﺎﯾﻪﻫﺎی ﺳﻨﮕﯽ در ﭼﻬﺎرﻃﺮﻓﺶ ﮐﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ روی آن اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻی ﻣﯿﺰ‪ ،‬ﺷﯿﺎری ﻋﻤﯿﻖ و ﭘﻬﻦ ﻗﺮار دارد ﮐﻪ از ﻣﺮﮐﺰ ﻣﯿﺰ ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﯿﺎر‪ ،‬ﻋﻤﯿﻖ و زﻧﮓزده اﺳﺖ و اﯾﺮﯾﮑﺮ ﻣﯽداﻧﺪ ﺗﺎ دﻗﺎﯾﻘﯽ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺧﻮن او در ﺷﯿﺎر‬
‫ﺟﺮﯾﺎن ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺛﺮوﻟﻒ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬از ﭼﻬﺮهاش ﻧﻤﯽﺷﻮد ﭼﯿﺰی ﺧﻮاﻧﺪ؛ ﭼﻬﺮهاش ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ‬
‫و ﺑﯽاﺣﺴﺎﺳﯽ ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺛﺮوﻟﻒ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﯾﺮﯾﮑﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﺑﺮﻣﯽدارد و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را‬
‫از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر‪ ،‬ﮐﻤﯽ اﺣﺴﺎس ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪی‬
‫اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻧﺶ داغ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺪ اﯾﻦ‪ ،‬آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪآراﻣﯽ زاﻧﻮ ﻣﯽزﻧﺪ و ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺸﺖ‪ ،‬روی ﻣﯿﺰ ﻣﯽﺧﻮاﺑﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻠﯽ دوﺑﺎره ﻧﺎﻟﻪ و ﺷﯿﻮن ﺳﺮﻣﯽدﻫﺪ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺧﻮد را از ﭼﻨﮕﺎل‬
‫دﺳﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ او را ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬رﻫﺎ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺛﺮوﻟﻒ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎ ﮐﻪ ﭼﮑﺸﯽ در دﺳﺖ دارد‪ ،‬اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او‬
‫ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻠﯽ ﯾﻮرش ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻘﺐ ﻣﯽراﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ روی ﻣﯿﺰ دراز ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺗﺎرﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺘﺎرهﻫﺎی‬
‫ﺑﯽﺷﻤﺎر آن ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﻣﯽدرﺧﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺛﺮوﻟﻒ ﺑﻪ ﺟﻼد اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ‪...‬‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎ ﻗﺮﻣﺰ ﭘﻮﺷﯿﺪه و ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﺠﺴﻤﻪ‪ ،‬ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده‪ ،‬ﺳﺮش را زﯾﺮ ﮐﻼه ﻗﺮﻣﺰش ﺧﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭼﺎﻗﻮﯾﺶ را ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﺳﺎﻋﺪش ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮ ﻣﯽآﯾﺪ و در دو ﻗﺪﻣﯽ ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ اﯾﺮﯾﮑﺮ روی آن دراز ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﻣﯽاﯾﺴﺘﺪ‪ .‬ﺟﻼد ﮐﻼه را از روی ﺳﺮش ﺑﺮﻣﯽدارد ـ ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ ـ‬
‫و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﻤﻪی ﻣﺮدم ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫او ﮔﻮﻧﺎر اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﮐﻪ ﺧﺸﻤﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﺮ او ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اون ﺳﮓ ﮐﺜﯿﻒ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻘﻪ و ﻧﯿﺮﻧﮓ ﺳﻨﮓ ﺳﯿﺎه رو از ﺗﻮی ﻇﺮف ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه‪.‬‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮدش ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﺎ اﺳﻤﺸﻮ ﻣﯿﺎرﯾﻢ‪ ،‬ﺷﺎخﻫﺎش ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻠﯽ ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﮑﺶ در دﺳﺖ دارد‪ ،‬آن را ﺑﺎﻻ ﻣﯽآورد ﺗﺎ ﻣﻠﯽ‬
‫را ﺳﺎﮐﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﮑﺶ روی ﺳﺮ ﻣﻠﯽ ﻓﺮود ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬او ﮐﻪ واﻧﻤﻮد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪه ﻏﺶ ﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﯾﮏﻃﺮف ﺧﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و زﻧﯽ را ﮐﻪ در ﻃﺮف دﯾﮕﺮ اوﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﻃﺮف‬
‫ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﭼﮑﺶ ﺑﻪﺟﺎی ﺳﺮ ﻣﻠﯽ‪ ،‬روی ﺷﺎﻧﻪی زن ﻓﺮود ﻣﯽآﯾﺪ و او را‬
‫ﻧﻘﺶ زﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻬﻤﻪای ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﻠﯽ آزاد ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﻗﺪرت ﻗﺒﻞ را ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﻣﯽآورﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽدود‪.‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﺮﯾﮑﺮ!‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف او ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺸﻢ ﺷﺪﯾﺪش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﺎر و ﺳﺮﻣﺎ و ﺧﻮن ﮔﺮﻣﯽ ﮐﻪ در ﺑﺪﻧﺶ ﺟﺮﯾﺎن دارد‪،‬‬
‫ﻫﻤﮕﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﺗﺎ او ﮐﻤﯽ ﻗﺪرت از دﺳﺖرﻓﺘﻪاش را‬
‫ﺑﻪدﺳﺖ آورد و ذﻫﻨﺶ وﺿﻮح ﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻠﯽ! ﻣﻠﯽ!‬
‫ﺛﺮوﻟﻒ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ اﯾﺮﯾﮑﺮ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﮑﺶ ﻃﻼﯾﯽ را ﻫﻨﻮز‬
‫در دﺳﺖ دارد و ﻓﻮرا آن را ﻓﺮود ﻣﯽآورد‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﮐﺖ او ﻣﯽﺷﻮد و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ ﺑﺪﻫﺪ؛ اﻣﺎ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﮐﻨﺪ‬
‫و ﻋﻀﻼﺗﺶ از ﺳﺮﻣﺎ ﯾﺦ زده اﺳﺖ و ذﻫﻨﺶ در اﺛﺮ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪهی ﮔﻞ اژدﻫﺎ وﺿﻮح‬
‫ﻧﺪارد و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﭼﮑﺶ ﯾﮏراﺳﺖ روی ﺳﺮ او ﻓﺮود ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ روی ﻣﯿﺰ دراز ﺑﻪ دراز ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﺛﺮوﻟﻒ ﭼﮑﺶ را روی‬
‫ﻧﻘﻄﻪی ﺣﺴﺎﺳﯽ ﻓﺮود آورده اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﯾﺮﯾﮑﺮ ﻫﻨﻮز ﺑﻪﻫﻮش اﺳﺖ و وﻗﺘﯽ‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﻟﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻀﻼت دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﻣﻨﻘﺒﺾ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﻠﯽ در ﺑﺮف‬
‫ﻣﯽدود و ﺧﻮد را ﭘﺎی ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎ و ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎز ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻠﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ اﯾﺮﯾﮑﺮ! ﻧﻪ!‬
‫اﻣﺎ اﯾﺮﯾﮑﺮ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ دﯾﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻧﺎر ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻣﯽدارد و ﻋﺪهای دﯾﮕﺮ دوﺑﺎره ﺑﺎزوی ﻣﻠﯽ را از ﭘﺸﺖ‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻊ او ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﺛﺮوﻟﻒ و ﮔﻮﻧﺎر ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺟﺎدوﯾﯽ ﮔﻞ اژدﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در‬
‫ﺑﺪﻧﺶ وﺟﻮد دارد‪ ،‬آﺧﺮﯾﻦ ﺟﻤﻼت زﻧﺪﮔﯽاش را ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﺻﺪای‬
‫ﻣﻤﮑﻦ‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﻦ ﻣﻨﻮ ﺑﮑﺸﯿﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﻦ ﻣﻨﻮ ﺑﮑﺸﯿﻦ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯿﻦ اﺳﻢ ﻣﻦ‬
‫ﭼﯿﻪ؟ اﯾﺮﯾﮑﺮ‪ .‬ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن! ﻗﺪرت اﺑﺪی! ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﺪن ﻣﻦ رو ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﯿﻦ‪ ،‬روح‬
‫ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ زﻧﺪهﺳﺖ! ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد!‬
‫رو ﺑﻪ ﻣﻠﯽ‪ ،‬ﻣﻠﮑﻪاش‪ ،‬ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻠﯽ و اﯾﻦ‪ ،‬اوﻟﯿﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ اﯾﺮﯾﮑﺮ ﻣﯽدرﺧﺸﻨﺪ و ﻧﻮر ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺑﺪن او ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰ‬
‫ﺳﻨﮕﯽ ﺳﺮد اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽﺗﺎﺑﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد و ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻧﺎر ﭼﺎﻗﻮﯾﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﯿﻐﻪی آن در ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب‪ ،‬ﻣﯽدرﺧﺸﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺸﺖ و ﺗﺎ اﺑﺪ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ دﻧﺒﺎل‬
‫ﻣﻦ ﻣﯽﮔﺮدی؟‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻮﻧﺎر ﭼﺎﻗﻮﯾﺶ را روی ﮔﻠﻮی اﯾﺮﯾﮑﺮ ﻓﺮود ﻣﯽآورد و ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ‪،‬‬
‫ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺻﺪاﯾﯽ از ﮔﻠﻮی اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽآﯾﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻀﻮی ﮐﻪ در ﺻﻮرت‬
‫اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻠﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ را ﮐﻪ اﯾﺮﯾﮑﺮ‬
‫در آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﯽآورد‪ ،‬ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻢ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﯽﮔﺮدی؟‬
‫***‬
‫ﺧﻮن از ﮔﺮدن اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺟﺎری ﻣﯽﺷﻮد و در ﺷﯿﺎر ﺳﻨﮕﯽ وﺳﻂ ﻣﯿﺰ ﺟﺮﯾﺎن ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‬
‫و ﻓﻮران آن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﻮﻧﺎر و ﻣﻠﯽ ﻣﯽﭘﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮن ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺮف را آب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﯾﺎدی از ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن‬

‫ﺳﺎلﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﻣﻠﯽ را ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ او ﮐﺠﺎﺳﺖ‪ .‬از ﻫﻤﺎن ﺷﺒﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻫﻤﺴﺮش را ﮐﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻏﯿﺐ ﺷﺪ‪.‬‬
‫او ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﯿﯿﻊﺟﻨﺎزهای را ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﺎه اﯾﺮﯾﮑﺮ ﺑﺮﮔﺰار ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺪﯾﺪ؛ ﻧﺪﯾﺪ ﮐﻪ‬
‫ﭼﻄﻮر ﺗﻮدهای ﻫﯿﺰم ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺪن و اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎی او را در ﺳﺎﺣﻞ ﻏﺮﺑﯽ‬
‫ﺟﺰﯾﺮه ﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﺮاﺳﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺎه ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻼﻣﯽ از زﺑﺎن ﮔﻮﻧﺎر ﯾﺎ ﺛﺮوﻟﻒ ﻧﺸﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ او ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﯾﺎ ﭼﻄﻮر ﺧﻮد را زﻧﺪه ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﭼﻄﻮر ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮرد و ﺧﻮد را ﮔﺮم ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارد‪ .‬ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ‬
‫زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﺳﺮد در ﭘﯿﺶ داﺷﺘﻨﺪ و ﻏﺬاﯾﯽ ﺑﺮای ﺧﻮردن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺖﮐﻢ دو ﻣﺎه دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﮐﻨﺎر ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺑﻬﺎر‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺳﺒﺰهﻫﺎ و ﮔﻞﻫﺎ رﺷﺪ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزی ﺑﻪ ﺛﻤﺮ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻣﯿﻮهﻫﺎی رﺳﯿﺪه و درﺷﺖ از ﺷﺎﺧﻪی درﺧﺖﻫﺎ آوﯾﺰان ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰهی ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺪن اﯾﺮﯾﮑﺮ را دﯾﺪﻧﺪ و ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ او ﺑﺎ ﻣﺮﮔﺶ‪،‬‬
‫آﻧﻬﺎ را ﻧﺠﺎت داده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ دﻧﺒﺎل ﻣﻠﯽ ﺑﮕﺮدﻧﺪ و ردی‬
‫از او ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﺪ او ﻣﺮده و ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ اﻓﺴﺎﻧﻪای ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ در داﺳﺘﺎنﻫﺎ و ﻗﺼﻪﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ از او ﯾﺎد ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮏ روز‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ اﯾﺮﯾﮑﺮ‪ ،‬ﭼﻠﻪی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻣﻠﯽ ﺑﻪ‬
‫ده ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم اﺑﺘﺪا ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺎور ﮐﻪ او ﺷﺒﺢ ﯾﺎ ﺧﻮنآﺷﺎم اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮار‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ؛ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﺪ آﻧﭽﻪ در روزی روﺷﻦ و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺖ دارد‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﺎ او ﺣﺮف زدﻧﺪ‪.‬‬
‫او ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺎس ﺳﺒﺰ او ﺗﮑﻪﺗﮑﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﯿﺮﺗﺮ از روزی ﮐﻪ ده را ﺗﺮک ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪﻧﻈﺮ‬
‫ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻻﻏﺮﺗﺮ ﺷﺪه و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ژوﻟﯿﺪه و ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪی ﺑﻪ‬
‫ﮔﺮدﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪی ﮐﻪ آن را از اﺳﺘﺨﻮان ﺧﺮﮔﻮش درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‬
‫و آﻧﻬﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ او ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺟﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ را ﺷﮑﺎر ﮐﺮده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ﻫﺰاران ﺳﺆال از او ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﺎ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺣﺮف ﻧﺰد؛ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻼم‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪای در ﺣﻮﻣﻪی ده در اﺧﺘﯿﺎر او ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ؛ ﺧﺎﻧﻪای ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ در آن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﺛﺮوﻟﻒ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻧﺎر ﻫﻢ ﺷﺎﻧﺴﺶ را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ او ﺑﺎ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزد و ﻃﻮری ﺑﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ ﭼﺸﻢﻫﺎی او ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی را‬
‫ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ؛ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻏﺬاﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮرد و ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪی را ﮐﻪ ﺑﻪ او‬
‫داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻮﺷﯿﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزد‪.‬‬
‫در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﻏﺮب ﺟﺰﯾﺮه ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﺎ ﻣﺸﺘﯽ ﮔﻞ اژدﻫﺎ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ‬
‫و وﻗﺘﯽ ﻣﺮدم او را ﺑﺎ آن ﮔﻞﻫﺎ ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬از او ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن از آن ﮔﻞ‬
‫ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪهی ﮔﻞ اژدﻫﺎ‬
‫ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﭽﻪدار ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﺛﺮوﻟﻒ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪی را ﮐﻪ ﻧﻤﺎد ﮔﻞ ﺳﻪﭘﺮ اژدﻫﺎ از آن آوﯾﺰان ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﮔﺮدﻧﺶ ﻧﻤﯽاﻧﺪاﺧﺖ و وﻗﺘﯽ ﻣﺮدم ده ﮐﻢﺗﺮ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪهی آن ﮔﻞ را ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺗﻌﺪاد ﻧﻮزادان ﻫﻢ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺻﺪای ﻧﻮزادان ﺗﺎزه ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪه‪ ،‬در‬
‫ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﺰﯾﺮه ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺳﺎلﻫﺎ‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻧﺎر ﭘﯿﺶ از ﺛﺮوﻟﻒ ﻣﺮد‪ .‬او در ﻧﺒﺮدی ﮐﻪ ﺑﯿﻦ دو ﮐﺸﺘﯽ درﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم ﺑﺮای او ﺳﻮﮔﻮاری ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن او ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺷﺎه ﺷﻮد‪ ،‬ﺟﻨﮕﺠﻮی‬
‫ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد و ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺪی ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫ﺛﺮوﻟﻒ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ‪ ،‬از ﮐﻬﻮﻟﺖ ﺳﻦ ﻣﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻠﯽ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدم ﭘﯿﺮﺗﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﻣﯽﻣﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﺳﺘﺎن او و ﻫﻤﺴﺮش را‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﻧﺪ ﯾﺎ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﭘﺎک ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ‪ ،‬او ﮐﻪ ﭘﯿﺮزﻧﯽ ﻓﺮﺗﻮت و ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﺮب ﺟﺰﯾﺮه ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﺗﺎ‬
‫آﻧﮑﻪ در روزی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻗﺪمزﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺟﺰﯾﺮه رﻓﺖ‪ .‬ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‬
‫ﻫﻨﻮز آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ اﻟﻮارﻫﺎی ﻣﻌﺒﺪی ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻏﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از آﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﺮای درﺳﺖ ﮐﺮدن ﮐﺸﺘﯽﻫﺎ و ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫او ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻤﺮش رو ﺑﻪ اﺗﻤﺎم اﺳﺖ‪ ،‬روی ﻣﯿﺰ دراز ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم دور او ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ‬
‫ﭼﻬﺮهای ﮐﻪ روﺑﻪروﯾﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد؛ ﺑﻪ ﭼﻬﺮهی اﯾﺮﯾﮑﺮ‪ ،‬ﻫﻤﺴﺮش‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺖ و در واﭘﺴﯿﻦ ﻟﺤﻈﺎت زﻧﺪﮔﯽاش‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ آﺧﺮﯾﻦ‬
‫ﺳﺆال ﻫﻤﺴﺮش ﭘﺎﺳﺦ داد‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻦ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫و ﺳﻔﺮ آﻧﻬﺎ آﻏﺎز ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ آﺧﺮ ‪ -‬روح ﻣﻦ در ﺗﺮک او ﻣﯽﮔﺮﯾﺪ‬

‫ژوﺋﻦ ‪ ۲۰۷۳‬ـ ﻣﺎه ﮔﻞ‬

 ‫ارﯾﮏ ﺳﻮن ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺳﻔﺮ ﻣﺎ آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻪ و ﺗﺎ اﺑﺪ اداﻣﻪ داره‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻗﺒﻼ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدهام‪ ،‬اﻣﺎ دﯾﮕﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫او ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ روی ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ‬
‫دراز ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ ،‬درﺳﺖ ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﭼﺎﻗﻮ ﻓﺮود ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﯽدرﺧﺸﺪ‪ ،‬ﻣﺎرﻣﻮﻟﮏﻫﺎ روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺧﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻮی درﯾﺎ در ﻫﻮا ﺑﻪ‬
‫ﻣﺸﺎم ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬ﺗﯿﻐﻪی ﭼﺎﻗﻮ زﯾﺮ ﻧﻮر آﻓﺘﺎب ﻣﯽدرﺧﺸﺪ و ﺻﻮرت ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎﻻی‬
‫ﺳﺮ او‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﻮف‪ ،‬ﺟﻠﻮی ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ را ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ او ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽداﻧﺪ؛ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪی اﯾﻨﻬﺎ را اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮای او ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺪ ﻗﺒﻼ ﺑﺎرﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ ﺳﺆاﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎرﻫﺎ از ﺧﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺳﺦ آن را ﻣﯽداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺒﻼ در ﻧﻘﺶ آدمﻫﺎی دﯾﮕﺮ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﻮﻧﯿﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﮔﺮ او را ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺧﻮﻧﺶ را ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺮدم ﺟﺰﯾﺮه‬
‫دوﺑﺎره ﺑﭽﻪدار ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﺑﺎ ﺗﮑﺎن ﺳﺮ‪ ،‬اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ و دﺳﺖ ﻫﻨﺮﯾﮏ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻦ‪.‬‬
‫ﻫﻨﺮﯾﮏ ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺗﻮر رو ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﯽ ﺷﺪه‪ ،‬دﺧﺘﺮم؟‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را آرام ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻮر ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺰﯾﺮه ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺬار ﮐﺎری ﮐﻨﻢ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺮدم اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه دوﺑﺎره ﺑﭽﻪدار ﺑﺸﻦ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺣﺮﻓﺖ درﺳﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﺮﯾﮏ ﭼﺎﻗﻮی دراز را ﺑﻪ ﻣﺮﻟﯽ ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ در ﻣﯿﺎن دﺳﺖﻫﺎی آﻧﻬﺎ ﺗﻘﻼ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﻣﻘﺎوﻣﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎورش ﻧﻤﯽﺷﻮد زﻧﺪﮔﯽ او اﯾﻦﮔﻮﻧﻪ و اﯾﻦﺟﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آن را روی ﮔﺮدن ارﯾﮏ ﻓﺮود ﻧﻤﯽآورد‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ‬
‫ﻣﺴﯿﺮ آن را ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽدﻫﺪ و ﺑﺎ ﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ارﯾﮏ را ﻧﮕﻪ‬
‫داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪای دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺻﻮرت ﺗﻮر و ﻫﻨﺮﯾﮏ را ﻫﺪف ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ارﯾﮏ را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﻣﯽروﻧﺪ و ﻣﺮﻟﯽ ﺑﻪ ارﯾﮏ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮ را ﻣﯽاﻧﺪازد و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺪو!‬
‫ﻣﺮدم ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ زﺧﻤﯽ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺷﺘﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻤﻪ از‬
‫اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺸﺎن رخ ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺧﺸﮑﺸﺎن ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮر ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﺮﻟﯽ و ارﯾﮏ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺮﻟﯽ زﺑﺎن او را ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ‬
‫ﺑﺮﯾﺪه اﺳﺖ؛ زﺧﻢ او ﻋﻤﯿﻖ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ آنﻗﺪر ﮐﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺷﺪت درد‪،‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ ،‬ﺟﺰ آﻧﮑﻪ روی ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ از درد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﭙﯿﭽﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﺧﻮن اوﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﯿﺎر وﺳﻂ ﻣﯿﺰ ﺟﺎری ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯽدوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮﻟﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ از اﯾﻦ ﻃﺮف! ﻣﻦ ﯾﻪ ﻗﺎﯾﻖ دارم!‬
‫ارﯾﮏ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آنﻗﺪر ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ ﯾﺎ‬
‫ﺳﺆاﻟﯽ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﯽ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﯽ‪.‬‬
‫ارﯾﮏ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﺗﻮ‪...‬؟ اون ﭼﺎی‪...‬؟‬
‫ـ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯿﻪ ﮐﻪ ﺧﻮردن اون ﭼﺎی رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ؛ وﻟﯽ واﻧﻤﻮد ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ‬
‫ﻫﻨﻮز از اون ﭼﺎی ﻣﯽﺧﻮرم‪.‬‬
‫ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ را دور ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻌﻘﯿﺐﮐﻨﻨﺪهﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻗﺎﯾﻖ در‬
‫ﻏﺎری ﮐﻮﭼﮏ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺗﻌﺪاد اﻫﺎﻟﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﺑﯿﺶﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎر ارﯾﮏ و ﻣﺮﻟﯽ ﺗﻤﺎم اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﺳﺖﮐﻢ ده ﻣﺮد ﻗﻮیﻫﯿﮑﻞ ﺑﯿﻦ آﻧﻬﺎ و ﻗﺎﯾﻖ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ درﮔﯿﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ درﮔﯿﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎی ﻗﻮی‪ ،‬درﻧﺪه و ﺑﯽرﺣﻢ‪،‬‬
‫آﻧﻬﺎ را ﮔﯿﺮ ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﮐﻼﻣﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﯿﺎورﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺟﻨﮕﻨﺪ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ زور و در ﺳﮑﻮت‪ ،‬ﭘﺎی ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﺮﯾﮏ ﺑﺎ‬
‫ﭼﻬﺮهای ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ آﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮر روی زﻣﯿﻦ داغ اﻓﺘﺎده و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﻮن از دﻫﺎﻧﺶ ﺟﺎری اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻓﺮادی آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ زور ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻫﻨﺮﯾﮏ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺎﻗﻮ را از روی زﻣﯿﻦ ﺑﺮﻣﯽدارد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ!‬
‫اﻣﺎ ارﯾﮏ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪:‬‬
 ‫ـ ﻣﺮﻟﯽ! ﻣﺮﻟﯽ!‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺮﻟﯽ‪ ،‬روح ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاد ﮐﻪ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ رو ﺗﺮک ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و اﺷﮏ از ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺟﺎری ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ـ ﻣﺮﻟﯽ‪ .‬ﻣﻨﻮ درک ﮐﻦ‪ .‬درﯾﺎ رو ﯾﺎدﺗﻪ‪...‬‬
‫ﻣﺮﻟﯽ او را درک ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻟﺮزش ﺗﻨﺶ ﻓﺮوﮐﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﺷﮏﻫﺎﯾﺶ ﺑﻨﺪ‬
‫ﻣﯽآﯾﺪ و ﺑﺪﻧﺶ آرام ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ دوی آﻧﻬﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ را ﺑﺎور دارﻧﺪ؛ اﮔﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﺎﻧﺖ‪،‬‬
‫ﺑﯽرﺣﻤﯽ‪ ،‬ﺧﺸﻮﻧﺖ ﯾﺎ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﯽ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ و ﻋﺸﻖ را ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ارزﺷﯽ داﺷﺖ؟ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺪیﻫﺎ و ﺑﯽرﺣﻤﯽﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ و‬
‫ﻋﺸﻖ ﮐﺴﯽ را ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫او ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽﺑﻨﺪد و روﯾﺎی ﭘﯿﺎدهروی ﺑﺎ ارﯾﮏ در ﺳﺎﺣﻞ درﯾﺎ را در‬
‫ذﻫﻨﺶ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﻧﯿﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺗﯿﺮه و ﺗﺎر ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫***‬
‫ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ اﻫﺎﻟﯽ ﺟﺰﯾﺮه ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫و آﺑﯽ آﺳﻤﺎن‪.‬‬
‫و ﺑﻮی درﯾﺎ و ﻋﻠﻒ‪.‬‬
‫و ﭼﺎﻗﻮ ﻓﺮود ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ ﺟﺰ آن دو ﻧﻔﺮ و ﻋﺸﻘﺸﺎن ﮐﻪ ﻗﺮنﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﻦ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ و وﻗﺘﯽ ﺧﻮﻧﺸﺎن را ﻣﯽرﯾﺰﻧﺪ ـ اول ﺧﻮن ﻣﺮﻟﯽ و ﺑﻌﺪ ارﯾﮏ ـ‬
‫و ﺧﻮﻧﺸﺎن روی ﻣﯿﺰ ﺳﻨﮕﯽ و ﺧﺎک ﺟﺰﯾﺮهی ﺑﻠﺴﺪ ﻣﯽﭘﺎﺷﺪ و درﻫﻢ ﻣﯽآﻣﯿﺰد‪،‬‬
‫آﻧﻬﺎ دﯾﮕﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد ﻋﺸﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫و ﺳﻔﺮﺷﺎن آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر!‬
۱. Eric Seven
۲. Blessed Island
۳. Merle
۴. Skarpness
۵. OneDegree
۶. Tor
۷. Homeway
۸. Crossway
۹. Maya
۱۰. Jane
۱۱. Henrik
۱۲. Outlook
۱۳. Nancy
۱۴. Isabella
۱۵. Mat
۱۶. Edward
(‫ )ﻣﺘﺮﺟﻢ‬.‫ از ﻗﺒﺎﯾﻞ ﻗﺪﯾﻤﯽ آﻟﻤﺎن‬-Goth .۱۷
۱۸. Knarr
۱۹. Petter
۲۰. Skilla
۲۱. Thompson
۲۲. David
۲۳. Rebecka
۲۴. Benjamin
۲۵. Devon
۲۶. Sarah
۲۷. Stefan
۲۸. Lindberg
۲۹. Gregor
۳۰. Esme
۳۱. Bridget
۳۲. Carlsson
(‫ )ﻣﺘﺮﺟﻢ‬.‫ روﻏﻦ و ﺻﻤﻐﯽ ﮐﻪ از درﺧﺖ ﮐﺎج ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‬.۳۳
۳۴. Martha
۳۵. Eirikr
۳۶. Bletsian
۳۷. Blotsian
۳۸. Blod
۳۹. Bearvald
(‫ )ﻣﺘﺮﺟﻢ‬.‫ ﺷﻬﺮی در ﺷﺮق آﻟﻤﺎن ﻣﺮﮐﺰی‬-Leipsig .۴۰
۴۱. Herr Graf
۴۲. Blest
۴۳. Frau
۴۴. Laura
۴۵. Eirik
(‫ )ﻣﺘﺮﺟﻢ‬.‫ ﺟﻨﮕﺠﻮﻫﺎی اﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎوی‬.۴۶
۴۷. Melle
۴۸. Bloed
۴۹. Wulf
۵۰. Hakan
۵۱. Kar
۵۲. Magnus
۵۳. Sigurd
۵۴. Gilli
۵۵. Bjorn
۵۶. Leif Longfoot
۵۷. Sigrid
۵۸. Manni
۵۹. Bera
۶۰. Jon
۶۱. Matilda
۶۲. Ari
۶۳. Arni
۶۴. Thorolf
۶۵. Gunnar