‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻲ از ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎي ﭘﺮاﻛﻨﺪه در ﻣﻮازات‬

‫ﺟﻨﮕﻞ ﻗﺮار داﺷﺖ ﭘﻴﻤﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﭘﻴﭽﻴﺪ و وارد ﻣﺤﻮﻃﺔ‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮﺳﺒﺰي ﺷﺪ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن آن ﻋﻤﺎرﺗﻲ ﻋﻈﻴﻢ و ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻗﺮار‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻬﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را در ﺧﻮد‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺮﻛﺰي ﻛﻪ داراي ﺑﺮﺟﻲ ﮔﻨﺒﺪيﺷﻜﻞ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻜﻨﻲ‬
‫ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭘﺮاﻛﻨﺪة دﻳﮕﺮ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ از‬
‫زﻣﻴﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎي ﭘﺮاﻛﻨﺪه‪ ،‬ﺟﺎدهﻫﺎي‬
‫ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ در ﺳﻴﺎﻫﻲ ﭘﺮ اﺑﻬﺎم درﺧﺖﻫﺎي ﻛﺎج ﻓﺮو‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎي ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ از ﻣﻪ‬
 ‫‪6‬‬

‫ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻏﻠﻴﻆ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻲ‪ ،‬ﺳﺮد و ﺧﻴﺲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺘﻢ‬

‫ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺴﻴﻢ ﻣﻼﻳﻢ و ﺧﻨﻚ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻲ ﺻﻮرﺗﺶ را آرام ﻧﻮازش ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻨﺎي اﺻﻠﻲ در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺒﻮه ﻛﺎجﻫﺎ ﻛﻪ‬
‫ﺗﺎ دوردﺳﺖﻫﺎ رج ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد؛ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎجﻫﺎي‬
‫ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬راﺑﻄﺔ اﻳﻦ ﻣﻜﺎن ﺑﺎ دﻧﻴﺎي ﺑﻴﺮون ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮ‪ ،‬ﺑﻪ درﺑﺎن ﻛﻮﺗﺎهﻗﺪ ﻛﻪ در ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺧﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪ را‬
‫ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﺳﻼم ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن وارد ﺷﺪ‪ .‬از در ورودي‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ درﻫﺎي ﻛﻨﺪهﻛﺎري ﺷﺪة ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ‬
‫ﺑﻪ درون رﻓﺖ‪ .‬ﻧﻮري ﺷﻴﺮيرﻧﮓ ﻓﻀﺎي راﻫﺮوﻳﻲ ﻃﻮﻳﻞ را روﺷﻦ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻳﻮارﻫﺎي ﻛﺮمرﻧﮓ راﻫﺮو در آن ﻧﻮر ﺷﻴﺮيرﻧﮓ ﻣﺎت ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬در اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ دﻳﻮاري ﺑﺰرﮔﻲ ﻫﺸﺖ‬
‫ﺿﺮﺑﻪ ﻧﻮاﺧﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴﺪ را از ﺟﻴﺐ ﺑﺎراﻧﻲاش ﺑﻴﺮون آورد‪ .‬در را ﮔﺸﻮد‬
‫و ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﻴﻤﻪﺗﺎرﻳﻚ وارد ﺷﺪ‪ .‬اﺗﺎﻗﻲ ﺑﺰرگ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﭻﺑﺮيﻫﺎي زﻳﺒﺎﻳﻲ‬
‫زﻳﻨﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي ﺑﺰرگ آن ﺑﺎ ﭘﺮدهﻫﺎي ﻣﺨﻤﻞ آﺑﻲ‪ ،‬رو‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻨﻲ ﺑﺰرگ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺗﺎﻗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ او در ﻃﻮل اﻳﻦ‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ‪ ،‬ﻫﺮ روز‪ ،‬رأس ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ‪ ،‬وارد آن ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎراﻧﻲاش را در آورد‪ .‬ﻗﻮﻃﻲ ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻘﺮهاش را از ﻛﻴﻒ ﺑﻴﺮون آورد‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﮔﺮد ﺳﻴﮕﺎر را ﺑﺮ ﺷﻌﻠﺔ آﺑﻲ ﻓﻨﺪك ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻨﺪ ﭘﻚ زد‪ .‬دود‬
‫ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺎ ﺑﻮي ﺧﻮش ﻗﻬﻮه درﻫﻢ آﻣﻴﺨﺖ‪.‬‬
‫در اﺗﺎق ﭼﻨﺪ ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬از ﭼﻮﺑﻲ ﻗﻬﻮهاي و‬
‫ﺗﺸﻜﭽﻪﻫﺎ و ﭘﺸﺘﻲﻫﺎﺋﻲ از ﻣﺨﻤﻞ ﺳﻴﺎه‪.‬‬
‫‪7‬‬

‫دﺳﺘﺶ را ﺑﺮ روي ﺳﻄﺢ ﺻﺎف و ﭘﻬﻦ دﺳﺘﺔ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد‪.‬‬

‫ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺮﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از زﻳﺮ‬
‫ﻫﻼﻟﻲﻫﺎي ﻃﺎق ﺑﺎﻟﻜﻦ‪ ،‬ﻓﻀﺎي ﺳﺒﺰ و ﺑﺎ ﺻﻔﺎي ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﭘﻮﺷﻴﺪه‬
‫از ﻣﻪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﻳﻚ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرش را در‬
‫زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري ﻛﻪ ﺑﺮ روي ﻣﻴﺰ ﮔﺮد وﺳﻂ اﺗﺎق ﻗﺮار داﺷﺖ ﺧﺎﻣﻮش‬
‫ﻛﺮد و ﻏﺮق در اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ ﻓﻀﺎي روﺑﺮو ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪8‬‬

‫ﻳﺎس‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ ﺧﻮد ﺑﻪ در ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮﻳﺪه و ﻛﻮﺗﺎه‪ .‬و ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ او را ﺑﻪ درون دﻋﻮت ﻛﻨﺪ‪ .‬در آﺳﺘﺎﻧﺔ در ﻛﻤﻲ ﺗﻮﻗﻒ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬آﻧﮕﺎه وارد ﺷﺪ و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻧﻮري ﻛﻪ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻓﻀﺎي اﺗﺎق را از روﺷﻨﻲ ﻟﺮزان ﺧﻮد اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ ﭼﻬﺮة ﻳﺎس‬
‫رﻳﺨﺖ‪ .‬او ﻓﻘﻂ ﻧﻴﻤﻲ از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﻮري ﻛﻪ ﭼﺮاغ ﺑﻪ‬
‫اﺗﺎق ﺷﻴﺮي اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ دوردﺳﺖﻫﺎ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮدﻣﻚ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺰرگ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﻦﻫﺎي ﺻﻮرﺗﺶ زﻳﺮ آن‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎه و ﻗﻴﺮﮔﻮن ﭼﻨﺎن ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ‬
‫ﺗﺎﻛﻨﻮن در ﺻﻮرت ﻫﻴﭻ آدﻣﻲ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﺗﻨﺶ ﺗﻪﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي ﻋﻄﺮي‬
‫ﺿﻌﻴﻒ در اﺗﺎق ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ و ﻏﻤﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻟﻄﻴﻒ او را در ﺑﺮ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاﻳﺶ ﻃﻨﻴﻦ راﺣﺖ و رواﻧﻲ داﺷﺖ وﻟﻲ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ‬
‫ﻋﺠﻴﺐ ﻫﻢ در اﻳﻦ ﺻﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﺎآرام و ﻋﺼﺒﻲ‪ ،‬ﺑﻪوﻳﮋه وﻗﺘﻲ آدم‬
‫آن ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮﻃﻮب را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ از اﻧﺪوﻫﻲ ﮔﺮان ﺧﻴﺲ‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪. . .‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﻲﮔﺬرد ‪.‬‬
‫ﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻨﺪ و ﻛﻨﺪ!‬
‫زﻣﺎن اﺻﻼ ﻧﻤﻲﮔﺬرد‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ ﻫﻢ ﺟﺮﻳﺎن ﻧﺪارد‪ .‬ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﭼﻬﺮة ﺳﺎﻳﻪ دوﺧﺖ‪ .‬ﻟﻴﻮان آﺑﻲ را ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ‬
‫ﻗﺮار داﺷﺖ در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻨﺪ ﺟﺮﻋﻪ از آن ﻧﻮﺷﻴﺪ و اداﻣﻪ داد‪:‬‬
‫‪9‬‬

‫ﮔﺎه ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺮداﺑﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن راﻛﺪ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺔ ﻣﺎ اﻳﻨﻄﻮر ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ آﺑﻲ راﻛﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺳﻜﻮت ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻓﻀﺎي اﺗﺎق را در ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﻜﻮت و‬
‫ﻣﻼﻟﻲ ﻛﻪ ﻳﺎس‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺧﻮد در اﺗﺎق ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻓﺼﻞﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻔﺎوت ﭼﻨﺪاﻧﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮان ﮔﻔﺖ در ﻫﻢ‬
‫ﺗﻨﻴﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻬﺎر ﺳﺒﺰ اﺳﺖ و زﻣﺴﺘﺎن ﻧﻴﺰ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻮا ﻓﺮق ﭼﻨﺪاﻧﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ و اﻳﻦ درﻫﻢرﻳﺨﺘﮕﻲ اﻋﺠﺎبآور اﺳﺖ‪.‬‬
‫آدم ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪدﻧﻴﺎي اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﺎ را ﺑﺮاي ﺑﻬﺒﻮدي ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻣﻜﺎن آوردهاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﻳﻜﻨﻮاﺧﺘﻲ و ﻛﻨﺪي ﺑﻲﺷﻜﻞ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻪ در‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺟﺮﻳﺎن دارد ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪهاﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻨﺪي ﻣﻼلآور اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻬﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻨﻮاﺧﺖ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻳﻜﻨﻮاﺧﺘﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﮔﺎه ﻣﺮا ﺑﻪ وﺣﺸﺘﻲ‬
‫ﻣﺮﮔﺒﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻤﺎم روزﻫﺎ ﻳﻜﻲ اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﻲ‬
‫ﻧﻤﻲاﻓﺘﺪ و ﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮ ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪاﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﮔﻮﻳﻲ زﻣﺎن ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮﻗﻒ!‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ آﺷﻨﺎ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ در ﺳﻜﻮت ﺧﻮد ﮔﻢ‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻴﺪ ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻣﺮگ‪ ،‬اﻳﻦ روﻳﺪاد ﻋﺠﻴﺐ و ﺑﺰرگ ﻧﻴﺰ واﻗﻌﺎ ﻛﺴﻲ را‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ در دﻧﻴﺎي ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺲ‬
‫زﻣﺎن در ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﺑﻪﺧﻮاب رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪10‬‬

‫ﻣﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي ﺛﺎﺑﺖ و اﺟﺒﺎري‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ‪ ،‬در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻴﻢ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺗﻨﻬﺎ زﺧﻢﻫﺎي‬
‫ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ و ﻣﺸﺘﺮﻛﻤﺎن ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻫﻬﺎ ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪ .‬ﻓﺼﻞﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎده و ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ‬
‫ﻣﻲﻟﻐﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ درون ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻲﻟﻐﺰﻳﻢ‪ .‬ﻓﺮو ﻣﻲروﻳﻢ‪.‬‬
‫‪11‬‬

‫ﻳﺎس ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش را ﺑﻪ آراﻣﻲ و اﺧﺘﺼﺎر اﻧﺠﺎم داد‪ .‬ﻣﺴﻮاك را‬

‫در دﻫﺎﻧﺶ ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﻣﻲداد‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ از ﻧﮕﺎه درآﻳﻴﻨﻪ ﺣﺬر‬
‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪﻃﺮف ﺗﺨﺖ ﻓﻠﺰي ﺧﻮد رﻓﺖ و ﭼﺮاغ ﻛﻨﺎر‬
‫ﺗﺨﺖ را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬روي ﺗﺨﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﻮﺷﻴﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را‬
‫ﺑﺒﻨﺪد‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻟﺤﻈﻪاي ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎدش آﻣﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﻛﺴﻲ روي اﻳﻦ ﺗﺨﺖ ﻣﺮده اﺳﺖ و ﻛﺎرﻛﻨﺎن‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺟﺴﺪ او را در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻜﻮت از اﺗﺎق ﺑﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﺧﻮب‪ ،‬در اﻳﻦ اﺗﺎقﻫﺎ آدمﻫﺎي زﻳﺎدي آﻣﺪه‪ ،‬رﻓﺘﻪ ﻳﺎ ﻣﺮده‬
‫ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎدﮔﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻈﺮ ﻣﺮگ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﺎزﮔﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ آن ﺑﻪﺧﻮﺑﻲ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﭼﻨﺪﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﺪار ﺑﺎ ﻣﺮگ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﻴﻔﻴﺘﻲ‬
‫ﻋﺠﻴﺐ و ﻣﺮﻣﻮز‪ ،‬اﻣﺎ آﺷﻨﺎ داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ؛ ﭼﺮاغ ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺖ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻜﻮت ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﺨﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻨﮕﻴﻦ‪ . . .‬ﺑﻪ زودي ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮاب رﻓﺖ و ﺑﻲوﻗﻔﻪ ﺗﺎ روز ﺑﻌﺪ ﺧﻮاب دﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ از ﭘﻨﺠﺮة‬
‫ﻧﻴﻤﻪﺑﺎز اﺗﺎق‪ ،‬ﺳﭙﻴﺪه ﺑﻪ درون ﻟﻐﺰﻳﺪ و ﭼﺸﻤﺎن او را ﺑﻪ روزي دﻳﮕﺮ‬
‫ﮔﺸﻮد‪ .‬روزي ﭼﻮن ﻫﻤﻪ روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ؛ ﺑﺎ رﺧﻮت ﺑﻪﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ را ﻻي ﻣﻴﻠﻪﻫﺎي‬
‫ﻓﻠﺰي ﭘﻨﺠﺮه ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ زﻧﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ‬
 ‫‪12‬‬

‫در ﺑﺎغ ﻗﺪم ﻣﻲزد‪ .‬زﻧﻲ ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮي ﻏﻤﮕﻴﻦ و ﺳﻴﺎهﺟﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎري‬

‫ﻻي اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ دود ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬آرام ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ از ﻗﻌﺮ‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﺷﺐﮔﻮﻧﺶ‪ ،‬زﻳﺮ آن ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ ﺑﺮآن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻴﺮه ﺑﻮد‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ ﻏﻤﮕﻴﻦ‪ ،‬ﻓﻜﻮر و ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﺑﻮد و در ﻣﻪ‬
‫ﻏﻠﻴﻆ ﺑﺎغ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺟﻠﻮه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﭼﻪ‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮ اﻧﺪوﻫﻨﺎﻛﻲ!‪.‬‬
‫ﻳﺎس ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻪآﻟﻮد اﻧﺪاﺧﺖ و از دم ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺨﺖ‬
‫ﺧﻮد ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻲﻗﺮار ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﺪ و اﺻﻼ ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﻪﺗﺨﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ زﻳﺮ ﭘﺘﻮ ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﺪت ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﺎه‬
‫ﺷﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻳﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺑﻴﺮون ﺑﺎزﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻣﻴﺎن آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪﻧﻮﻋﻲ از آﻧﺎن ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﺑﺮاي آﻣﻮﺧﺘﻦ آن زﺑﺎن‪،‬‬
‫ﻓﻀﺎ و ارزشﻫﺎي دﻧﻴﺎي آن آدمﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﺸﻜﻼﺗﻲ در اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ از اﻳﻦ ﻣﺤﻴﻂ و آراﻣﺶ ﻣﺄﻧﻮﺳﺶ ﺑﮕﺬرد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺮ‬
‫ﻣﻲﮔﺸﺖ از ﻫﻤﻪ ﻛﺲ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ‪ .‬از زﻧﺪﮔﻲ‪ .‬از زﻣﺎن‪ .‬از‬
‫روزﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬از ﺷﺎديﻫﺎي ﺑﻲدﻟﻴﻞ آدمﻫﺎ‪ .‬از‬
‫ﺑﻮدن در ﻣﻴﺎن آﻧﺎن و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮدن‪ .‬از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺪام ﻳﺎس در زﻳﺮ ﭘﺘﻮ ﻛﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺣﺎل ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺮ دﻳﻮار اﺗﺎﻗﺶ ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻳﻲ ﻣﺰﻳﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫‪13‬‬

‫ﮔﺎه اﻧﺠﺎم ﻣﻲداد‪ .‬ﻛﻠﻤﺎت ﺑﺎ ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﻗﻠﻢ ﻛﻠﻔﺘﻲ ﺑﺮ اﻧﺪام اﺗﺎق ﺣﻚ‬
‫ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﺎدش آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑﻪزودي ﺳﺮ ﻗﺮاري ﻛﻪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ داﺷﺖ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ دﻟﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ اﺗﺎق را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ آﻧﻜﻪ اﻳﻦ‬
‫اﺗﺎق ﻧﻴﺰ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ اﺗﺎقﻫﺎ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﻈﻢ ﻣﻌﻘﻮل و اﺣﻤﻘﺎﻧﺔ‬
‫ﻫﻨﺪﺳﻲاش‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻛﻨﺪي ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد و ﭘﻴﺶ‬
‫از آﻧﻜﻪ آﻣﺎده رﻓﺘﻦ ﺷﻮد‪ ،‬در ﻋﻤﻖ ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ آﻳﻨﻪ‪ ،‬ﻧﻴﻢﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ‬
‫ﭼﻬﺮهاش اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫از در ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬وارد راﻫﺮوي ﻃﻮﻳﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﺶدار و‬
‫ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻤﻴﻦ راﻫﺮو‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﻲﺻﺪاﻳﻲِ‬
‫ﻋﺠﻴﺐ وﻟﻲ ﻣﺄﻧﻮس ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻪ ﺑﻴﺮون‪،‬‬
‫آرام و ﺑﻲﺻﺪا ﺑﺮ ﻓﻀﺎي راﻫﺮو ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ و ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﺗﺮس و‬
‫وﺣﺸﺖ ﺑﺮ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﻛﻠﻴﺪ را از ﺟﻴﺐ ﺑﺎراﻧﻲاش ﺑﻴﺮون آورد و در را ﮔﺸﻮد‪ .‬وارد‬
‫اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮق را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻮري ﺷﻴﺮي در اﺗﺎق ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد و ﭘﻴﻜﺮ ﻇﺮﻳﻒ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﻗﺪم زدﻧﺶ در ﺑﺎغ اﺻﻼ ﺣﺎﻟﺶ را ﺟﺎ ﻧﻴﺎورده ﺑﻮد و‬
‫ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪﺗﺮش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ در ﺑﻴﺮون ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ ﺧﻴﺮه‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺧﻨﻚ ﭘﺎﻳﻴﺰي ﭼﻮن ﭘﺮﺗﻮ ﺷﻴﺮي ﭼﺮاغ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي‬
‫ﻧﻴﻤﻪﻋﺮﻳﺎن درﺧﺖﻫﺎ ﻓﺮود ﻣﻲآﻣﺪ و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ درون اﺗﺎق ﭘﺎﺷﻴﺪه‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪14‬‬

‫ﻳﺎس ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ در رﺳﻴﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ در زد‪ .‬وارد‬

‫ﺷﺪ و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫دﺧﺘﺮ اﺗﺎق ﺷﻤﺎرة ﻫﻔﺖ ﻣ‪‬ﺮد!‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ ﻣ‪‬ﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ اﻧﺪام او را دﻳﺪم ﻛﻪ ﭼﻮن ﻋﺮوﺳﻜﻲ ﺑﻲﺟﺎن ﺑﺮ ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮگ در اﻧﺪام او ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي ﺳﺮخ آﺗﺶ از‬
‫ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون زﺑﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻜﻮه‪،‬‬
‫ﻗﺮنﻫﺎ ﻣﺮدﻣﺎن را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و اﻛﻨﻮن ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮ‬
‫زﻣﻴﻦ ﺳﻘﻮط ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ رودي ﻛﻪ از ﻣﻴﺎن ﺷﻬﺮ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و‬
‫ﺟﺴﺪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ روي آب ﺷﻨﺎور ﺑﻮدﻧﺪ و آﻳﻴﻨﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮ‬
‫ﻣﺨﻮف را ﺗﺎ ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎس از ﺟﻠﻮي ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ وﺳﻂ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺧﻮد را ﺑﺮ روي‬
‫ﺻﻨﺪﻟﻲ روﺑﺮوي ﺳﺎﻳﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ دﻗﺘﻲ ﺳﺮﺷﺎر ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺎت ﭘﺮ از‬
‫ﻇﺮاﻓﺖ دﺳﺖﻫﺎي زﻳﺒﺎ‪ ،‬ﺑﺎ رگﻫﺎي ﺑﺮﺟﺴﺘﺔ آﺑﻲ و ﭘﻮﺳﺖ‬
‫زﻳﺘﻮﻧﻲرﻧﮓ ﺳﺎﻳﻪ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﻧﻮكﺗﻴﺰي داﺷﺖ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺎن روزﻫﺎي زﻳﺒﺎي ﭘﺎﻳﻴﺰي ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮد و ﻣﻪآﻟﻮد‪،‬‬
‫ﺑﺎ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﺮ ﻓﺮاز ِ ﺳﺮِ زﻧﺪﮔﻲ‪ .‬ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ روز ِ‬
‫ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل! در ﭼﻨﻴﻦ روزي او ﻣ‪‬ﺮد و ﻣﻦ ﺟﺴﺪش را دﻳﺪم‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮ آب ﺷﻨﺎور ﺑﻮد و ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺮگ!‬
‫‪15‬‬

‫ﻳﺎس از روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎران‬

‫آﻫﺴﺘﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﻳﺪن ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﻮﻗﻔﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻴﺰ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺗﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﺟﻴﺐ ﭘﻴﺮاﻫﻦ‬
‫ﺳﻴﺎﻫﺶ را ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺷﻌﺮ‪ ،‬و ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺟﻴﺒﻲ ﺑﻮد‪ ،‬در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ روي ﻣﻴﺰ ﻣﻲرﻳﺨﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ!‬
‫زﻣﺎن ﻣ‪‬ﺮده اﺳﺖ!‬
‫و ﺳﺎﻋﺖ را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬و ﻋﺸﻖ ﻫﻢ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻫﻢ‬
‫ﻣ‪‬ﺮده اﺳﺖ و دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻓﺮو اﻓﺘﺎده و اﺑﺮوان درﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪاي ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺳﺮﮔﺮدان و ﻏﻤﮕﻴﻦ‬
‫ﻳﺎس دوﺧﺖ و ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪..‬‬
‫ﻳﺎس ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ دوﺧﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺼﻮﻳﺮي را ﻛﻪ در ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺣﻚ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻣﺠﺴﻢ ﻛﻨﻴﺪ؟‬
‫ﺑﺎز ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﮔﻮش دادن ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه و ﺑﺮﻳﺪهﺑﺮﻳﺪة ﻳﺎس‪،‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﺴﻲ را داﺷﺖ ﻛﻪ در ﺣﺎل اﻓﺘﺎدن اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮد را آرام‬
‫ﻧﮕﺎه داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﺎس اداﻣﻪ داد‪:‬‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻫﺮ روز ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ راﺑﻄﺔ ﺟﺪﻳﺪي ﺑﺎ ﺟﻬﺎن اﻳﺠﺎد ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺟﻬﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺣﺎل ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺨﺮﻳﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮج و ﻣﺮج اﺳﺖ‪ .‬وﻳﺮانﺳﺎز‬
 ‫‪16‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬و ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ وﻳﺮانﺳﺎزي ارﺗﺒﺎط ﺑﺮ ﻗﺮار ﻛﻨﻢ و زﺑﺎن‬

‫اﻟﻜﻨﺶ را ﺑﻴﺎﻣﻮزم‪ .‬ﺟﻬﺎن ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ درِ ﺑﺴﺘﻪايﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪ‬
‫ﮔﺸﻮدﻧﺶ را ﮔﻢ ﻛﺮدهام‪.‬‬
‫ﻓﻀﺎي اﺗﺎق ﺳﺎﻳﻪ از وزن ﻛﻠﻤﺎتِ ﻳﺎس‪ ،‬ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ دو‬
‫ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ از ﻧﮕﺎه ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣﺬر ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬از ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮﻃﻮب ﻳﺎس‬
‫ﻗﻄﺮهﻫﺎي ﺑﻠﻮرﻳﻦ اﺷﻚ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﻣﻬﺘﺎﺑﻲاش ﺟﺎري ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﻨﺠﺎﻧﻲ ﭼﺎي ﺑﺮاي ﻳﺎس رﻳﺨﺖ‪ ،‬ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ‬
‫زد‪.‬‬
‫دﻧﻴﺎي اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺮا دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬دﮔﺮﮔﻮﻧﻲاي ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺎﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬از‬
‫ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﺎس ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻲزد ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻇﺮﻳﻔﺶ‪ ،‬ﻓﻨﺠﺎن را ﻟﻤﺲ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد و ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎﻫﺶ ﻏﺮق در ﺗﻔﻜﺮ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻤﻠﺔ ﻳﺎس را ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪:‬‬
‫دﮔﺮﮔﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﭘﺎﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﻳﺎس اداﻣﻪ داد‪:‬‬
‫در ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﮔﺎه ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﭘﺮ ﻣﻲﺷﻮد از‬
‫ﻳﻚ ﭘﻮﭼﻲ ﺑﻴﻨﻬﺎﻳﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎك‪ .‬ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ اﺗﺎق ﺷﻤﺎرة ﻫﻔﺖ ﻛﻪ ﻣ‪‬ﺮد!‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ!‬
‫ﻣﻦ ﮔﺎه‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ و از آن وﺣﺸﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻫﻨﺮ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎري اﺳﺖ؟ ﻧﺒﻮغ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎري اﺳﺖ!‬
‫‪17‬‬

‫ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ! دﺧﺘﺮ اﺗﺎق ﺷﻤﺎرة ﻫﻔﺖ ﻧﻘﺎش ﺑﻮد‪ .‬زن اﺗﺎق ﺷﻤﺎرة ﭘﻨﺞ‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﺳﺎزد ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻲ ﻧﻴﻤﻲ اﻧﺴﺎن و ﻧﻴﻤﻲ ﻣﻮﺟﻮداﺗﻲ‬
‫ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫او »ﻣﻦ« ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ » ﻣﺎ« اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎري در دروﻧﺶ دارد‪.‬‬
‫ﻣﻦﻫﺎي او ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫او ﻳﻚ آدم ﭼﻨﺪ ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ اﺳﺖ ﺑﺎ اﺳﺎﻣﻲ و ﻫﻮﻳﺖﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﻳﺶ ﻋﻮض ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬رﻧﮓ‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻌﻀﻲ از ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻳﺶ‬
‫ﺿﻌﻴﻒاﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻴﻨﻚ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎه ﻛﻮدك اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎه زﻧﻲ ﭘﻴﺮ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﻛﻮدك ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺪام ﺑﺎزﻳﮕﻮﺷﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻖ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﻛﻪ داﺷﺖ‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد در ﻛﻮدﻛﻲ‪ ،‬ﻃﻲ ﻳﻚ ﻣﺮاﺳﻢ‬
‫ﺷﻴﻄﺎﻧﻲ‪ ،‬ﭘﺪرش ﺑﻪ اﺗﻔﺎق دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ او ﺗﺠﺎوز ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ آﻧﻘﺪر‬
‫او را ﻛﺘﻚ زدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻴﻬﻮش ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ او‬
‫ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲﺳﺎزد ﺗﺎ از واﻗﻌﻴﺖ ﺟﺪا و دور ﺷﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﻴﺴﺘﻢ دروﻧﻲاش را ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ و ﻳﻚ‬
‫ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻲﻛﺸﺪ و روي ﻧﻘﺸﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻳﻚ از‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻳﺶ ﭼﻪ ﻧﻘﺶﻫﺎﻳﻲ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه دارﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻳﻜﻲ از‬
‫آﻧﻬﺎ اﻓﺴﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻛﻮدك ﺗﺮﺳﻮﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ‬
‫زﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻳﻜﻲ ﻧﻴﺰ ﻣﺮدي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﻗﻮي و ﺧﺸﻦ اﺳﺖ و ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﺧﺸﻮﻧﺖ از او ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮد ﻣﻲرود و ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻣﻲﺳﺎزد ﻳﺎ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻲ‬
‫ﻛﺸﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﻫﻨﺮ‪ ،‬از وﺣﺸﺖ‪ ،‬ﺗﺮس و اﻧﺪوه ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪18‬‬

‫آدمﻫﺎي اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ اﺳﺮارآﻣﻴﺰﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ‪ .‬و ﻣﻦ ﭼﻘﺪر اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ را‬
‫دوﺳﺖ دارم‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ‪ ،‬ﺟﺎدوﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ دﻳﻮاﻧﮕﻲ‪ ،‬ﻧﻴﺮوﻳﻲ اﺳﺖ ارادي‪ .‬وﻗﺘﻲ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﺷﻮد و آدم در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن اﺣﺴﺎس ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻲﮔﻴﺮد دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ روان اﻧﺴﺎن از اﻳﻦ‬
‫ﻣﻜﺎﻧﻴﺰم اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻋﺪهاي اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ اﻟﻜﻠﻲ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬دزدي ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻌﺘﺎد ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬دﻳﻮاﻧﮕﻲ‬
‫ﻧﻴﺰ راه ﺣﻠﻲ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﻦﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ووﻟﻒ را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ!‬
‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﻫﺮﮔﺰ از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺳﺎﻳﺔ ﻳﻚ روﻳﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻧﺎﺑﻐﻪاي وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﻮي ﺟﻨﻮن از او ﻣﺘﺴﺎﻋﺪ ﻧﺸﻮد و ﻫﻤﻪ‬
‫ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ اﺗﺎق ﺷﻤﺎرة ﻳﻚ‪ ،‬دري ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫او ﻫﻤﻴﺸﻪ روي اﻟﻔﺒﺎ راه ﻣﻲرود‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﻧﻴﺰ ﻓﻘﻂ واژه اﺳﺘﻔﺮاغ ﻣﻲﻛﻨﺪ و آنوﻗﺖ دﺳﺘﺶ را دراز ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺟﺎوداﻧﮕﻲ دﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ ﻧﺘﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﻧﻴﺰ آﻧﻘﺪر ﻣﻲرود ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻪِ ﺗﻪِ اﻟﻔﺒﺎ ﺑﺮﺳﺪ و وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ در آﻧﺠﺎ‬
‫ﻫﻴﭻ اﻧﺘﻬﺎﻳﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ و آنوﻗﺖ ﻫﻲ ﻛﻠﻤﻪ اﺳﺘﻔﺮاغ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﻣﺎه اﺳﺖ‪.‬‬
‫در درون وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﻃﻮﻓﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺠﺎي زﺑﺎن ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺮگ ﻣﻲرﺳﺪ‪.‬‬
‫‪19‬‬

‫ﻣﻦ ﮔﺎه اﻧﺪوه زﻧﺪﮔﻲ را ﻛﻪ در ﭼﺸﻤﺎن وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﺟﺎري اﺳﺖ ﺑﺎ‬

‫ﻟﺐﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲﺑﻮﺳﻢ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ در اﻳﻨﺠﺎ در ﺳﻜﻮن ﻣﺤﺾ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻲﺟﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻮي ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻮي ﻧﺒﻮدن‪.‬‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮي از ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮگ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ دﻫﺎﻧﻲ درﻳﺪه ‪،‬آرامآرام ﻣﺎ را در‬
‫ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻳﺎس ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻤﺠﻤﻪاي ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰي ﻛﻮﭼﻚ در آن ﺳﻮي اﺗﺎق ﻗﺮار داﺷﺖ‬
‫اﺷﺎره ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫اﻟﻔﺒﺎ‪ ،‬آﻏﺎز ارﺗﺒﺎط اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ آﻧﺮا ﮔﻢ ﻛﺮدهام‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲآﻳﻨﺪ؟‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ روي اﻳﻦ ﺟﻤﺠﻤﺔ ﻋﺠﻴﺐﺗﺎن ﻛﻪ آنرا ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﺪ‬
‫و ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ اﺳﺖ ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻣﺮا ﻧﺸﺎﻧﻢ دﻫﻴﺪ؟‬
‫ﻳﺎس ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ زل زده ﺑﻮد از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف در‬
‫رﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي زﻳﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲﻛﺮد از در ﺧﺎرج ﺷﺪ‬
‫و آن را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ‪.‬‬
 ‫‪20‬‬

‫ﺑﺎران ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﺳﻤﺎن ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ راﻫﺶ را از ﻻي‬
‫اﺑﺮﻫﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﻣﻲﮔﺸﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪاي آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻣﻼﻳﻢ ﻫﻤﻪﺟﺎ را‬
‫ﻓﺮوﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺑﺎ ﺷﻜﻮه و ﺟﺎدوي رﻧﮓﻫﺎﻳﺶ ﻋﺮﻳﺎن ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢاﻧﺪاز آﻧﺴﻮي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ اﺗﺎق ﺳﺎﻳﻪ ﭼﺸﻢﮔﻴﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪوﻳﮋه‪ ،‬در‬
‫ﺷﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ اﺗﺎق ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬ﺷﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎه‪ ،‬ﻛﺎﻣﻞ و‬
‫ﺷﻴﺮيرﻧﮓ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ و ﺟﺎدوﻳﺶ او را ﻣﺴﺤﻮر ﻣﻲﻛﺮد و در‬
‫ﻧﻮر آن ﻛﺘﺎب ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺣﺎﻟﺖ ﭼﺮت ﻳﺎ ﻧﻴﻤﻪﭼﺮﺗﻲ اﻧﺪﻳﺸﻨﺎك‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را از ﺻﻔﺤﻪاي‬
‫ﺑﻪ ﺻﻔﺤﺔ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺑﺮد و در ﺟﻤﻼت ﮔﻢ ﻣﻲﺷﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﺎه ﺑﺮ‬
‫ﺑﺎﻻي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﻪ آراﻣﻲ راﻫﺶ را ﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬او ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬
‫وزن ﺳﻨﮕﻴﻦ زﻣﺎن!‬
‫و ﺗﻜﺮار‪ ،‬ﻛﻪ روزﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲداد‪. . .‬‬
‫و او ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ!‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ‪ .‬ﭘﻨﺠﺮة ﻧﻴﻤﻪﮔﺸﻮده را ﺑﺴﺖ و ﺑﺎزدم ِ‬
‫ﺑﺨﺎرﮔﻮﻧﻪاي از دﻫﺎﻧﺶ ﺑﻴﺮون زد‪ .‬ﺑﻪﻃﺮف ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬روي ﻣﻴﺰ ﭘﺮ از ﻛﺘﺎب ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻛﺘﺎب روي زﻣﻴﻦ ﭼﻮﺑﻲ‬
‫ﻛﻒ اﺗﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن دﺳﺘﺶ را ﺑﺮ روي ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ‬
‫در آورد و ﻳﺎد ﺑﻮﺳﻪاي ﻏﻤﻨﺎك‪ ،‬دﻟﺶ را آﺷﻮب ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎراﻧﻲاش را ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﭼﺮاغ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد‬
‫ﺑﺴﺖ‪ .‬از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﻧﻴﻢﮔﺮد راﻫﺮوي ﻃﻮﻳﻞ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ و از در ﺧﺎرج‬
‫‪21‬‬

‫ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻮر ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را زد‪ .‬ﻋﻴﻨﻜﺶ را از ﻛﻴﻒ ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﺮ ﭼﺸﻢ‬

‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﻧﮕﻪ دارد‪ .‬ﻣﻴﻞ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮود‪.‬‬
‫ﺑﻲﻗﺮار ﺑﻮد و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ دﻳﺪن‬
‫ﭘﺮﻫﻴﺐ ﻛﻪ در ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺮود‪.‬‬
‫از ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﺧﻠﻮت ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬در ورودي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﻞ داد و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﺟﻠﻮي آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻲ اﻳﺴﺘﺎد و‬
‫زﻧﮓ زد‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ درِ اﻳﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎن‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎز اﺳﺖ‪ .‬آنرا‬
‫ﮔﺸﻮد و ﺑﻪ درون رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫ورودي راﻫﺮو آﻣﺪ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ‬
‫ﻧﻴﻤﻪﻣﺮداﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮشآﻣﺪ ﮔﻮﻳﺎن‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ را ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﻴﻤﻦ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫از ﭼﻨﺪ در ﺳﻔﻴﺪ ﺗﻮ در ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ از ﻫﺰار ﺗﻮﻳﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬آﻳﻴﻨﻪﻫﺎي ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺠﻠﻞ ﺳﻔﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻫﺰاران ﭼﻬﺮه را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻲ ﺑﺮات ﺑﻴﺎرم ؟ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﺎ‪. . .‬؟‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺷﺎﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺑﻲﻣﻴﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﭼﻲ ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫و ﺑﻪﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ‪ .‬آﻧﺮا ﮔﺸﻮد و ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺑﺎ‬
‫ﻟﻴﻮاﻧﻲ در دﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف او رﻓﺖ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﭼﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
 ‫‪22‬‬

‫ﺑﻪ ﺛﺒﺎت در ﻛﻮﭼﻪ!‬

‫ﺑﻪ زﻣﺎن ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻴﺮود و ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺪل ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﻦ! ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬
‫ﺳﺘﻮنﻫﺎي ﻋﻤﻮدي ﻧﻮر را ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟ ﮔﻮﻳﻲ ذرات ﻧﻮر ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ در ﻣﻪ‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آن ﻧﻮر ﻛﻤﺮﻧﮓ را روي ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻧﺎزك‬
‫ﺑﺒﻴﻦ!‬
‫اﻧﮕﺎر اﻳﻦ ﻧﻮر ﺧﻮد را ﺑﻪ درﺧﺖ آوﻳﺰان ﻛﺮده اﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﻘﻮط ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬و‬
‫اﻳﻦ ﺳﻜﻮت اﺑﺪي را ﺑﺒﻴﻦ!‬
‫ﭘﺲ از ﺗﻮﻗﻔﻲ ﻛﻮﺗﺎه‪ ،‬در ﺳﻜﻮت‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺒﻞﻫﺎي راﺣﺘﻲ ﻛﻪ‬
‫در ﮔﻮﺷﺔ اﺗﺎق ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻛﻴﻔﺶ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎري ﺑﻴﺮون آورد‪ .‬آﻧﺮا آﺗﺶ زد و دود را ﺑﺎ وﻟﻊ ﺑﻠﻌﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ روﺑﺮوي او ﺧﻮد را ﺑﺮ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻣﻮزﻳﻜﻲ ﻣﻼﻳﻢ‪ ،‬آراﻣﺶ ﺧﺎﻧﻪ را دﻟﭙﺬﻳﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺮﻫﻴﺐ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﮔﻴﺴﻮان ﺳﻴﺎه ﺑﻠﻨﺪش را ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰد‪ ،‬ﻟﻴﻮاﻧﻲ را‬
‫ﺟﻠﻮي ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲات؛ ﻛﺎﻣﭙﺎري!‬
‫ﺻﻨﺪﻟﻲاش را ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ او را از‬
‫ﻓﻀﺎي ﻏﻤﮕﻴﻦ دروﻧﺶ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد‪.‬‬
‫ﺻﻮرت ﺳﺎﻳﻪ را در دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪاﻳﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﺧﻴﺮه‬
‫ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ زﻳﺒﺎ و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ!‬
‫‪23‬‬

‫‪ . . .‬و ﭼﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﻴﺎه زﻳﺒﺎﻳﻲ! ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﻛﻨﻢ؟‬

‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎ ﺗﻪﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺮ ﻟﺐ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺑﺪزدد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻨﻈﻮر ﻓﻘﻂ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮدن ﻟﺒﺎس اﺳﺖ؟‬
‫ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ از دﻳﺪن اﻧﺪام ﺗﻮ ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮم‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﻤﻲرﺳﺪ ﺟﺰ ﻧﮕﺎه‪ . . .‬اﻳﻦ را ﻫﻢ از ﻣﻦ درﻳﻎ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ و ﺑﺎ ﺻﺪاي‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪهاي ﺳﺮ داد‪ .‬دﺳﺖ ﺳﺎﻳﻪ را ﮔﺮﻓﺖ و دوﺑﺎره از ﻣﻴﺎن درﻫﺎي‬
‫ﺳﻔﻴﺪ ﺗﻮ در ﺗﻮ ﻋﺒﻮر ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮﻫﻴﺐ از ﺟﻠﻮ و ﺳﺎﻳﻪ دﺳﺖ در دﺳﺖ‬
‫او از دﻧﺒﺎل‪.‬‬
‫در اﺗﺎق ﺑﺰرگ ﻧﻴﻤﻪﺗﺎرﻳﻚ ﺑﺎ ﭘﺮدهﻫﺎي ﻛﺸﻴﺪه و ﻧﻮر ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ ﻛﻪ از‬
‫ﭼﺮاغ دﻳﻮاري ﻧﻴﻢداﻳﺮه ﺑﺮﺳﻄﺢ اﺷﻴﺎ ﭘﺎﺷﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻳﻴﻨﺔ‬
‫ﻗﺪي اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺷﺮوع ﺑﻪ درآوردن ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ ﻛﺮد‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ او‬
‫ﻋﺮﻳﺎن ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎي دﻫﺎن‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و‬
‫ﭼﺸﻤﺎن او ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ رﻧﮓ‪ ،‬ﺷﻜﻞ و ﻧﻮع ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦﺷﺎن در‬
‫ﺻﻮرت ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺗﺎ اﻋﻤﺎق روﺣﺶ ﻧﻔﻮذ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬آرام ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ‬
‫ﺑﺮآﻣﺪﮔﻲ ﻣﻴﺎن ﭘﺎي او اﻓﺘﺎد و ﭘﺮﻫﻴﺐ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﺳﺎﻳﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را در ﭘﺸﺖ ﮔﻴﺴﻮان زﻳﺒﺎ و ﺑﻠﻨﺪ او ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﭘﺮﻫﻴﺐ و اﻧﺘﻈﺎري ﻛﻪ در ﻧﮕﺎﻫﺶ دﻳﺪ‪ ،‬دﺳﺖ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺮد ﺗﺎ زﻳﭗ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﻴﺎه اﺑﺮﻳﺸﻤﻲاش را ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪24‬‬

‫دﺳﺘﺎن ﻧﻴﻤﻪﻣﺮداﻧﺔ ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ او ﺗﻤﺎس ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﻴﺎه‬

‫از ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻟﻐﺰﻳﺪ و آرام ﺑﻪ روي زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻇﺮﻳﻒ ﭘﻴﺮاﻫﻦ را از روي زﻣﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬آنرا ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف ﺑﻴﻨﻲاش ﺑﺮد‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ را ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻮﻳﻴﺪ و ﻋﻄﺮ ﻣﻼﻳﻢ اﻧﺪام‬
‫ﺳﺎﻳﻪ را ﻛﻪ در ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻣﺎﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ رﻳﻪ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﻛﻮﺷﻴﺪ از ﻧﮕﺎه ﭘﺮﻫﻴﺐ ﻛﻪ ﺑﺮ اﻧﺪام او ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺣﺬر‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻴﻤﻪﻋﺮﻳﺎن ﺑﻪﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻳﺎد ﺣﺮف ﻳﺎس‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﺎن روز ﺻﺒﺢ در دﻓﺘﺮ ﻛﺎرش ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫زﺑﺎن‪ ،‬ارﺗﺒﺎط ﻣﻲآورد‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ و ﺑﻴﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻮﺻﻠﺔ ارﺗﺒﺎط ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ؟‬
‫ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﺎﻳﻪ در دﺳﺖ ﺑﻪﻃﺮف او آﻣﺪ‪:‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺎد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻳﻚ روزي ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺮﺳﻲ و از رﻧﮓ ﺳﻴﺎه دﺳﺖ ﺑﺮداري! و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﻫﻤﺔ رﻧﮓﻫﺎ را در ﺧﻮد دارد‪.‬‬
‫ﭘﺮﻫﻴﺐ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫وﻟﻲ در ﻫﺮ ﺣﺎل ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﺳﺒﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻦ را از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎراﻧﻲاش را در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف در ورودي آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﻲرﻓﺖ ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪ!‬
‫و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ‪.‬‬
‫‪25‬‬

‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﻓﻠﺰي ﺣﻴﺎط ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد‪ .‬از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ؛ در را‬
‫ﮔﺸﻮد‪ .‬ﺑﻪ ورودي ﺣﻴﺎط ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻨﮓﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﺳﻴﺎه و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد رﺳﻴﺪ‪ .‬در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫دﻟﺶ آﺷﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ دو روز آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻳﻚ ﺟﻮري آﻧﻬﺎ‬
‫را ﺳﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺣﻮﺻﻠﻪاش را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ وارد ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺳﻜﻮت و ﻓﻀﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﻠﺒﺶ را‬
‫ﻓﺸﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔﻠﺨﺎﻧﺔ ﺷﻴﺸﻪاي ﻛﻪ در ﭘﺸﺖ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻗﺮار داﺷﺖ رﻓﺖ‪ .‬ﺳﺒﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﭼﻮﺑﻲ را از ﺑﻨﻔﺸﻪﻫﺎي‬
‫آﺑﻲرﻧﮓ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﻛﺮد‪ .‬از در ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و در ﻃﻮل ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺮوع‬
‫ﺑﻪ ﻗﺪم زدن ﻛﺮد‪.‬‬
‫در اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ﻏﺮق ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ دروازة ﮔﻮرﺳﺘﺎن رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ درون‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﻗﺒﺮﻫﺎ ﻣﺮﺗﺐ و ﺑﺎ ﺻﻠﻴﺐﻫﺎﻳﻲ از ﺳﻨﮓ ﻳﺎ ﻓﻠﺰ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‬
‫ﺳﻨﮓﻫﺎ ﻣﺰﻳﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﻜﻮت و‬
‫ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪.‬‬
‫ﺧﻠﻮﺗﻲ ﺑﻮد ﻋﻤﻴﻖ و اﺳﺮارآﻣﻴﺰ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ درك‪ ،‬اﻳﻦﻫﻤﻪ ﺳﻜﻮت را ﭘﺎﺳﺪاري‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺳﺮﺷﺎر از ﺣﺎدﺛﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻬﻦ و ﺗﻌﺮﻳﻒﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺎهﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬و در ﻏﺮوبﻫﺎي اﺑﺪياش ﻏﺮق‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬دﻳﺪن ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﻃﺮاف ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﻜﻮه‬
‫ﻣﺮﻣﻮزي ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻜﺎن‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺮگ را در آﻏﻮش ﺧﻮد ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻲداد‪.‬‬
 ‫‪26‬‬

‫روي ﻧﻴﻤﻜﺘﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺒﻨﻢِ روي ﮔﻠﻬﺎ ﭼﻮن رﺷﺘﻪﻫﺎﻳﻲ ﻧﻘﺮهاي ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﺻﺪاي ﭘﺮﻧﺪهاي ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻲﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﺧﻮاب اﺳﺖ؛ ﺷﻬﺮ‪ ،‬آدﻣﻬﺎ‪ ،‬زﻣﺎن و او‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ دﺳﺖ ﺑﺮد و از درون ﺳﺒﺪ‪ ،‬ﺑﻨﻔﺸﻪﻫﺎي آﺑﻲ را ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻴﺮي را ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻃﻲ ﻛﺮد؛ در را ﮔﺸﻮد؛ ﺑﻪ درون‬
‫ِﺧﺎﻧﻪ ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻓﻨﺪﻛﻲ ﻛﻪ در ﺟﻴﺐ داﺷﺖ ﺷﻤﻌﻲ را روﺷﻦ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻮر ﺿﻌﻴﻒ ﺷﻤﻊ در راﻫﺮو ﭘﺨﺶ ﺷﺪ و ﺑﺮ اﺷﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ در‬
‫اﻃﺮاف ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻤﺪانﻫﺎي ﺑﺎز ﻧﺸﺪه در ﻛﻨﺎر اﺗﺎق دﻳﺪه‬
‫ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻃﻨﺎﺑﻲ ﺑﻪ دورﺷﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻌﺒﻪﻫﺎي‬
‫ﭘﺮ از ﻛﺎﻏﺬ و ﻛﺘﺎب روي ﻫﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﮔﻮﺷﻪاي دو‬
‫ﻇﺮف ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ در ﻳﻜﻲ آب و در دﻳﮕﺮي ﺗﻪﻣﺎﻧﺪة ﻛﻤﻲ ﻏﺬا ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ وﺳﺎﻳﻞ ﺳﮓ ﻛﻮﭼﻚ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻴﺰ ﺗﺤﺮﻳﺮي ﻛﻪ در ﮔﻮﺷﺔ اﺗﺎﻗﻲ ﺑﺰرگ ﻗﺮار داﺷﺖ‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮدﻧﻮﻳﺲ ﺳﻴﺎهرﻧﮕﺶ را ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪاي ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از ﭘﺸﺖ‬
‫ﻣﻴﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎراﻧﻲاش را ﻛﻪ روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻦ‬
‫ﻛﺮد و آﻣﺎدة رﻓﺘﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﮓ ﻛﻪ در ﮔﻮﺷﻪاي ﺣﺮﻛﺎت او را‬
‫ﻣﻲﭘﺎﻳﻴﺪ رﻓﺖ‪ .‬ﺳﮓ را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﻪﻃﺮف ﻣﺎﺷﻴﻦ رﻓﺖ و ﺣﺮﻛﺖ‬
‫ﻛﺮد‪.‬‬
‫‪27‬‬

‫ﭘﺎﻳﻴﺰِ ﺳﺮدي ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺎ ﺷﺒﻨﻤﻲ از ﻳﺦ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‬

‫و ﺷﺐ‪ ،‬زودﺗﺮ از ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﺮا رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ و ﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ﻛﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎران ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎرﻳﺪن ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪﻃﺮف در ورودي رﻓﺖ‪ .‬ﺳﮓ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ روان ﺑﻮد‪ .‬درﺑﺎن ﭘﺲ‬
‫از ﺳﻼم ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ اﻣﺮوز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ اﺳﺖ!‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻮر ﺷﻴﺮي ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را زد‪ .‬ﻫﻮاي اﺗﺎق ﻛﻤﻲ ﺧﻨﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻟﺶ را‬
‫روي دوﺷﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭘﻨﺠﺮه را ﮔﺸﻮد و ﺑﻪ ﻧﺮدهﻫﺎي ﺟﻠﻮي ﭘﻨﺠﺮه‬
‫ﺗﻜﻴﻪ زد‪.‬‬
‫ﺷﺐ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد و ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﺜﻞ ﺑﺎران ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﻧﺴﻴﻢ ﻣﺮﻃﻮﺑﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮ ﭼﻬﺮهاش ﻣﻲرﻳﺨﺖ ﺑﻪ درون ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫در ﺗﻤﺎم ﺳﺎلﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻜﺮده‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮر ﭘﺮﭼﻤﻲدو رﻧﮓ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻻي ﺑﺎمﻫﺎ در ﺑﺎد ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺻﺪاي زﻧﮓﻫﺎي ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﺻﺪا‬
‫ﭼﻘﺪر ﻣﻠﻮل و ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز او ﺑﻪ ﺿﺮﺑﺎت ﻧﺎﻗﻮسﻫﺎ ﺑﺎ دﻗﺘﻲ ﺑﻬﺖآﻟﻮد ﮔﻮش ﻣﻲداد‪ .‬ﮔﺎه ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎم ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﺪ و ﺳﺎﻳﺔ ﮔﺮﺑﻪاي را‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺪﻧﺶ را در آﻗﺘﺎب ﻛﺶ ﻣﻲداد‪ .‬ﮔﺎه از دوردﺳﺖﻫﺎ‬
 ‫‪28‬‬

‫ﺻﺪاي زوزة ﺳﮕﻲ را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﺳﮓ ﻛﻮﭼﻚ او ﺻﺤﺒﺖ‬

‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ . . .‬و زﻣﺎن ﺑﺎ ﺻﺪاي زﻧﮓﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﻲداد‪.‬‬

‫ﻫﻨﻮز ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﺳﮕﺶ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ درﺧﺖِ ﺑﻴﺮون ﭘﻨﺠﺮه و‬
‫ﻳﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻬﻨﺴﺎل دﻳﻮارياش ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬اﺑﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز در ﻫﻤﻴﻦ دﻓﺘﺮ ﻛﺎر‪ ،‬ﺑﺎ زﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ اﻧﺪوهِ‬
‫ﺟﻨﻮنآﻣﻴﺰﺷﺎن ﻓﻀﺎي اﺗﺎق را ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺟﻤﺠﻤﺔ ﭘﺮﻳﺪهرﻧﮓ ﻣﻴﺰ اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺎﻫﺪ اﻳﻦ ﻓﻀﺎي ﺑﻲﺣﺎدﺛﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﺷﻴﺮﻫﺎي ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻬﻨﺴﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن در ورودي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آدمﻫﺎ دﻧﺪان ﻧﺸﺎن ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬و او ﻫﻨﻮز ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ‬
‫ﻣﻔﻬﻮم واﻗﻌﻲ واژهﻫﺎﻳﻲ ﭼﻮن ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺳﻌﺎدت‪ ،‬و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻫﻤﻪ در ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد در زﻧﺪﮔﻲ ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﭘﺲ از ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫اي ﻛﺎش ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻧﺪوﻫﻢ را‪ ،‬در ﻛﻨﺎر ﻣﺮدي در آن دﻧﻴﺎي‬
‫ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﻜﺸﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ او از آن اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﻌﺘﺪل و ﺧﺸﻜﻲ ﻛﻪ ﻧﻈﻴﺮﺷﺎن‬
‫در دﻧﻴﺎ زﻳﺎد ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺰار اﺳﺖ؛ و ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺷﻐﻞ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺟﻨﻮنآﻣﻴﺰ ﭘﻴﻮﻧﺪ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ‬
‫ﺣﺎدﺛﺔ ﺑﻴﺮوﻧﻲ ﺗﻬﻲ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ در درون اﻳﻦ آدﻣﻬﺎ‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺣﻮادﺛﻲ‬
‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬رﺷﺪ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺣﻮادﺛﻲ ﺗﺎزه ﻛﻪ ﮔﺎه از‬
‫ﺟﻨﺲ ﻧﻮر ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺎه ﻛﺎﺑﻮسﮔﻮﻧﻪ و دوزﺧﻲ‪.‬‬
‫‪29‬‬

‫آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ آﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺗﺠﺎربﺷﺎن درﮔﻴﺮ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ از اﻳﻦ ﺗﺠﺎرب‪،‬‬

‫واﻗﻌﻴﺘﻲ ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻠﻖ ﻛﻨﻨﺪ؛ و ﻫﻨﺮ ِآنﻫﺎ ﻫﺠﻮم و ﻋﺼﻴﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ روزﻣﺮﮔﻲ و ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻋﺎدات اﻧﺴﺎﻧﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاﻳﺸﺎن‬
‫ﻳﻚ ارزش ذﻫﻨﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺷﺐ از ﻧﻴﻤﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺮ روي ﻛﺎﻧﺎﭘﺔ اﺗﺎﻗﺶ دراز‬
‫ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﮓ در ﮔﻮﺷﺔ اﺗﺎق روي ﭘﺘﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺻﺪاي‬
‫ﺧﺮﺧﺮ ﻣﻼﻳﻤﺶ ﺳﻜﻮت اﺗﺎق را ﻣﻲآﺷﻔﺖ‪.‬‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاب رود‪ .‬ﺧﻮاﺑﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ‪ ،‬آرام و ﺑﻲروﻳﺎ‪.‬‬
‫ﭼﺮاغ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻨﺶ ﻛﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎد ﺑﻮﺳﻪاي دﻟﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ زد‪ .‬دﺳﺘﺶ را روي ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ ﺧﻴﺲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻳﺎد ﻣﻌﺸﻮﻗﻲ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ در ﮔﻮﺷﻪاي از دﻧﻴﺎ‪ ،‬در اﻧﺘﻈﺎر‬
‫ﺳﺎﻳﻪاي ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﺪام زﻧﺎﻧﻪ و ﻟﻄﻴﻒ ﺧﻮد را ﻟﻤﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻴﺰي آﺷﻨﺎ در‬
‫او ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ذات ﻣﺮگ و اﺻﻞ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬واﻗﻌﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ دﺳﺘﺎن ﺳﻨﮕﻴﻨﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف رانﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ اﻧﮕﺸﺘﺎن‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ راﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدهاي ﻟﺰج و ﮔﺮم اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را‬
‫ﻣﺮﻃﻮب ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮاي او ﮔﺮﻣﺎ ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ دﻟﻴﻞ زﻧﺪه ﺑﻮدن و ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲاش را ﻟﻤﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ‪.‬‬
 ‫‪30‬‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺎران ﺑﺮ ﺷﻴﺮواﻧﻲ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه‬
‫رﻓﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎﻏﻲ‬
‫ﺗﻬﻲ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺮد‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ و ﺧﻮاب آﻟﻮد ﺑﻪ او زل زده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎغ در‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺗﻜﻪاي از ﺟﻬﺎن را ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻲدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪﻃﺮف ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺳﺮش را زﻳﺮ ﭘﺘﻮ ﺑﺮد‪.‬‬
‫اﻣﻮاﺟﻲ از ﺗﺼﺎوﻳﺮ دوردﺳﺖ‪ ،‬در رگﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪﺟﺮﻳﺎن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و‬
‫ﮔﻮﻳﻲ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﺮنﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻛﻨﻮن ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﺑﺎ‬
‫ﻛﻠﻤﺎت در ﻫﻢ ﻣﻲآﻣﻴﺨﺘﻨﺪ و در ﮔﻮﺷﺶ زﻧﮓ ﻣﻲزدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﺴﺖ و اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻮر ﻛﻢرﻧﮓ‬
‫ﺻﺒﺢ ﺑﺮ ﭘﻠﻚﻫﺎي ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮﺳﻪاي زد‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ از ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻛﻢرﻧﮓ ﺻﺒﺢ را دﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ درﺧﺸﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﻮر ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻛﻠﻴﺴﺎي‬
‫درون ﺑﺎغ ﻗﺮار داﺷﺖ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ و ﻣﻬﻲ ﻧﺎزك در آﺳﻤﺎن ﺑﺎغ در اﻫﺘﺰاز‬
‫ﺑﻮد و ﺗﺎرﻳﻜﻲ و ﺳﻜﻮتِ اﺳﺮارآﻣﻴﺰ ﺑﺎغ را در ﺧﻮد ﺣﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺣﺲ ﻛﺮد ﺗﺸﻨﺠﻲ ﺿﻌﻴﻒ‪ ،‬ﺧﻄﻮط زﻣﺎن را ﺑﺮ ﭼﻬﺮهاش ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ در ﻣﻲآورد‪ .‬ﻧﻮري ﺳﻔﻴﺪ و ﻣﻼﻳﻢ اﺗﺎﻗﺶ را روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺻﺒﺢ او را ﻣﻲﺗﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺠﺰهاي‬
‫اﻳﻦ آدمﻫﺎ را ﻧﺠﺎت ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد‪.‬‬
‫‪31‬‬

‫ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬دوش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮاي ﻗﺪم زدن ﺑﺎ ﺳﮓ ﺑﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﭙﻴﺪه زد‪ .‬ﺷﺐ و روز درازي ﺑﺮ او ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاي وزش آرام‬
‫ﺑﺎد ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎدي ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲوزﻳﺪ‪ .‬ﻓﺮﻗﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﻛﺮد‬
‫ﻛﻪ ﭼﻪ ﻓﺼﻠﻲ از ﺳﺎل ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎد ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺑﺎ‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﺮدي ﻫﻮا ﺑﻪﻃﻮر اﻋﺠﺎبآوري ﺳﺒﺰ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ‬
‫ﭼﺸﻢاﻧﺪازﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم زﻳﺒﺎﻳﻲﺷﺎن ﺑﻲﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ و ﻣ‪‬ﺮده ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﻲرﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﮔﺮدش ﻛﻮﺗﺎه ﺧﻮد ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻬﺮ زﻳﺒﺎ‬
‫و ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻴﺶ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎ آﻣﺪن ﻳﺎس ﺑﺎﻗﻲ‬
‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻟﺶ ﺷﻮر ﻣﻲزد‪ .‬اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از‬
‫رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﻛﻨﻔﺮاﻧﺲ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﺎس ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﺮدا ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﻜﺎن آﺷﻨﺎ‬
‫را ﺑﺮاي ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﺮك ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺮ ﻗﺮارش ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬او اﺻﻼ از اﺗﺎﻗﺶ ﺟﺪا‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﺎس ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻠﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاش را ﺑﺎ‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ زﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮش زﻣﺎن ﺑﻪ ﺷﺪت ﻛٌﻨﺪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ دﻳﻮاري اﺗﺎق ﻛﺎرش ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﻏﺎرت ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻟﺶ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲﻗﺮار ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺣﻴﺮتزده ﺑﻪ اﺷﻴﺎي دور و ﺑﺮ ﺧﻮد‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ اٌﺧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪32‬‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪاش ﭼﻘﺪر دور ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﻦ آن زﻧﺪﮔﻲ و‬

‫ﻏﺮوبﻫﺎي اﺑﺪي اﻣﺮوز او اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻴﺰ ﻛﺎرش رﻓﺖ‪ .‬ﻛﺸﻮي ﻣﻴﺰ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻘﺸﻪاي ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﻗﺪﻳﻤﻲرا ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ رﻧﮓ ﻣﻲﺑﺎﺧﺖ ﺑﻴﺮون آورد‪.‬‬
‫ﻋﻜﺲ ﮔﺮﺑﻪاي ﺑﻮد ﺑﺮ ﺻﻔﺤﺔ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎي ﺟﻬﺎن ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از‬
‫ﻳﻚ دﺳﺖﻓﺮوش در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻨﻮﭼﻬﺮي ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺶ روي ﻧﻘﺸﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدش ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﺎخ ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﻠﻮار ﻛﺸﺎورز را ﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و ﮔﺎه در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻚ در ﺧﻴﺎﻟﻲ‬
‫و ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲﻛﺮد و از رﻓﺘﻦ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫رﻳﺰش ﺿﺮﺑﻪﻫﺎي زﻣﺎن در ﺳﺎﻋﺖ دﻳﻮاري ‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ را ﺑﻪ ﺧﻮد آورد‪.‬‬
‫‪33‬‬

‫ﻳﺎس ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻮد در را ﮔﺸﻮد و ﺑﻪ درون اﺗﺎق ﻧﻴﻤﻪﺗﺎرﻳﻚ‬

‫ﺳﺎﻳﻪ آﻣﺪ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﻳﺎس ﺻﺒﺢ ﺑﺨﻴﺮ ﮔﻔﺖ و او را ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ دﻋﻮت‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻬﺮة ﻣﻬﺘﺎﺑﻲاش ﻣﺜﻞ ﻣﻴﻮهاي ﺧﺸﻜﻴﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬از‬
‫آﺳﺘﻴﻦ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﻴﺎﻫﺶ‪ ،‬دو دﺳﺖ دراز ﺑﺎ ﻣﻔﺎﺻﻠﻲ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻴﺮون‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﻜﺮش ﮔﻮﻳﻲ در ﺣﺎل ﺳﻘﻮط ﺑﻮد و از رﻧﺠﻲ دﻳﺮﻳﻦ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺎﻧﺔ ﻳﺎس ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮر ﺷﻴﺮيرﻧﮓ اﺗﺎق ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ او ﭼﻮن‬
‫ﺻﻔﺤﻪاي ﻣﺮﻣﺮﻳﻦ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‬
‫ﻳﺎ ﻛﻪ در ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ آرام ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪:‬‬
‫اﻣﺮوز ﺑﻪ دﻳﺪار ﺗﺎك ﺟﻮاﻧﻲ در ﺑﺎغ رﻓﺘﻢ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﺴﻲ ﻣﺬﻫﺒﻲ در‬
‫ﻣﻦ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻳﻚ درﺧﺖ!‬
‫وﻗﺘﻲ در ﺑﺎغ ﺑﻮدم از ﭘﻨﺠﺮة ﻧﻴﻤﻪﺑﺎز اﺗﺎق ﺷﻤﺎرة ﻳﻚ‪ ،‬اﺗﺎق وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ را‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﭘﺎﺷﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﻴﻘﻲاي ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮن آب‪ ،‬اﻧﺪام ﺟﻮان ﺗﺎك را ﺑﺎﻟﻎ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و ﻣﻦ ﺧﺪا را دﻳﺪم!‬
‫در آﺳﻤﺎن ﺷﺐ‪ ،‬ﺳﺘﺎره ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺗﺎك ﺟﻮان ﻧﻮر ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮر و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ‪ ،‬ﭼﻮن آﺑﻲ روان‪ ،‬اﻧﺪام ﺗﺎك ﺟﻮان را ﺑﺎﻟﻎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﻗﻠﻢ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﻳﻦ ﺷﻌﺮ را ﻧﻮﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻏﺬي را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﻳﻪ دراز ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﻛﺎﻏﺬ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬
 ‫‪34‬‬

‫‪ . . .‬آﺳﻤﺎن‬
‫ﺧﺒﺮ از ﺑﺎران ﻣﻲدﻫﺪ ﻫﻨﻮز‪،‬‬
‫و اﺑﺮﻫﺎ در ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮواﻧﻪاي‬
‫ﻛﻪ از ﭘﻴﻠﺔ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲاش ﺑﻴﺮون آﻣﺪه‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﻧﮕﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪام ﺗﻬﻲ اﺳﺖ!‬

‫رﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﻳﺪار ﺗﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد‬

‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺳﺮ‬
‫ﻧﺪﻫﻢ‪.‬‬
‫اﻧﮕﻮرﻫﺎي ﺟﻮان‬
‫در ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﻠﻮغ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻧﮕﻮرﻫﺎي ﺟﻮاﻧﻢ را ﺑﻪ آﻳﻴﻨﺔ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺧﻮاﻧﺪي!‬

‫ﺑﺮگ ﺳﺒﺰي ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲدﻫﻢ در ﻋﻮض!‬
‫ﮔﻔﺖ درﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺮگ را ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن آب ﺑﺴﭙﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺳﺮﻋﺖ رﻓﺘﻦ را ﺑﺪاﻧﻲ!‬
‫‪35‬‬

‫ﺛﺎﻧﻴﻪﻫﺎ ﺗﻨﺪ ﻣﻲروﻧﺪ‬

‫و ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻫﻤﻪ زﻣﺎن‬
‫ﺧﺎﻣﻮش اﻳﺴﺘﺎدهاي ؟‬
‫ﮔﻔﺖ درﺧﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺎ‪:‬‬
‫ﮔﺮگﻫﺎي ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﺮا ﻣﻲدرﻧﺪ!‬

‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ‬
‫در ﻛﻤﺮﮔﺎه ﻛﺪاﻣﻴﻦ ﺗﻜﺮار‪،‬‬
‫در ﺣﻀﻮر ﻣﻨﻘﺒﺾ ﻛﺪاﻣﻴﻦ ﺷﺮم‪،‬‬
‫در ﺷﺮارهﻫﺎي ﺧﺸﻢ ﻛﺪاﻣﻴﻦ آدم و ﺣﻮا‪،‬‬
‫ﻳﺎ ﻛﻪ در ﻟﺤﻈﺔ‬
‫ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻛﺪاﻣﻴﻦ ﻫﻤﺎﻏﻮﺷﻲ‬
‫ﻧﻈﻔﺔ ﺗﺮدﻳﺪﻫﺎﻳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ!‬
‫ﮔﻔﺖ درﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺮدﻳﺪﻫﺎﻳﺖ را‬
‫ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ روز آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺎه ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﺴﭙﺎر!‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮت را ﻛﻪ از ﺑﻮي ﻏﺎرت زﻣﺎن‬
 ‫‪36‬‬

‫ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫در زﻣﻴﻦ ﻣﺪﻓﻮن ﻛﻦ!‬
‫و دﺳﺘﺎﻧﺖ را ﺑﺎ زﻻلﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎرانﻫﺎ ﺑﺸﻮي!‬

‫آﻧﮕﺎه‬
‫ﺑﺮاي ﺑﺎروريات‬
‫زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ دﺧﺘﺮان ﺷﻌﺮت را ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻦ!‬
‫ﮔﻔﺖ درﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ ﻛﺎﻏﺬ را روي ﻣﻴﺰ‪ ،‬ﺟﻠﻮي ﻳﺎس ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي‬

‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﺎس ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﻛﺮده و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪:‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﻳﺪم ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫دﻳﺪم در ﻣﻪ ﮔﻢ ﺷﺪهام‪.‬‬
‫در ﻣﻪ!‬
‫در ﺳﺮم ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺳﻮم ﺑﻮد!‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺳﻮم را در ﺳﻠﻮلﻫﺎي ﻳﻚ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﺗﺼﻮر‬
‫ﻛﻨﻴﺪ؟‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ؟‬
‫وﻗﺘﻲ ﺷﺐ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲﻣﺎﻟﺪ و ﺳﻜﻮت ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮابﻫﺎي‬
‫ﻣﻦ آﻏﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﺧﻮاب در ﺑﻴﺪاري را ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫‪37‬‬

‫ﮔﻮﻳﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻴﺎن ﺣﺎﻟﺘﻲ از ﻧﻴﺴﺘﻲ و ﺳﻜﻮن‪ ،‬در ﻧﻮﺳﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺔ ﺷﻤﺎ در ﺗﺎرﻫﺎي ﻋﻨﻜﺒﻮﺗﻲ روانﮔﺴﻴﺨﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ‬
‫آﻣﺪهام‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻋﻴﻨﻲ واﻗﻌﻴﺖ‪ ،‬ﺷﻚ ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺑﻴﺪار‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻲ‬
‫ﻣﻲروم ﻛﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪن از آن ﻧﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫آدﻣﻬﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺮوﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم دﻳﻮارﻫﺎي ﺑﻴﺮون و‬
‫درون را ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺧﻮد‪ ،‬دﻳﻮاري اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮ را ﻣﺤﺼﻮرﺗﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ اﮔﺮ داﻧﻪﻫﺎي ﻋﺸﻖ در درزﻫﺎي اﻳﻦ دﻳﻮارﻫﺎ ﺟﻮاﻧﻪ زﻧﺪ‪،‬‬
‫روزي ﺷﻜﻮﻓﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ و دﻳﻮارﻫﺎ را ﻓﺮو ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﻳﺨﺖ !‬
‫ﮔﺎه ﻧﻴﺰ وﻗﺘﻲ ﺳﻜﻮت ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻳﺔ ﺳﺮد ﺧﺪا در ﺷﺐ ﺑﻪ دﻳﺪار ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻜﻮت دﺳﺘﺶ را دراز ﻣﻲﻛﻨﺪ و دﺳﺖ ﻣﺮا ﻣﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺳﺮدم ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻟﺐﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻟﺐﻫﺎي دﺧﺘﺮ اﺗﺎق ﺷﻤﺎرة ﻫﻔﺖ در ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ﭼﻮن ﺷﻴﺸﻪ‪ ،‬رگﻫﺎﻳﺶ را ﻋﺮﻳﺎن ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺳﺮدم ﻧﻤﻲﺷﻮد!‬
‫ﻣﻲداﻧﻴﺪ؟ ﻣﻦ ﮔﺎه ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﻳﻢ را ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ دارم‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي ﺗﻴﺮه و ﻣﻪﮔﻮﻧﻢ را‪ .‬ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ از دﻳﺪﻧﺸﺎن‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻳﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﻳﻢ را ﺑﻴﺶ از ﺧﻮدم دوﺳﺖ دارم‪.‬‬
‫ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺟﻮدات اﻋﺠﺎبآوري ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮا ﻣﺴﺦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫روزي ﺑﺮ ﺑﺎلﻫﺎي ﻋﻘﺎﺑﻲ ﻧﺸﺴﺘﻢ و رﻓﺘﻢ‪.‬‬
 ‫‪38‬‬

‫دﻟﺘﻨﮓ اﻟﺒﺮز ﺑﻮدم‪.‬‬

‫آﻧﻘﺪر رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻟﺒﺮز رﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻋﻘﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎلﻫﺎي روﺣﺖ ﻧﺸﻜﻨﺪ و زﻣﻴﻦ را زﻳﺮ دو ﭘﺎﻳﺖ از ﻳﺎد‬
‫ﻧﺒﺮي‪.‬‬
‫ﭘﺮواز ﺧﻮب اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪن ﻧﻴﺰ!‬
‫ﻣﻦ ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ و دﻳﺪم ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻜﺮده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﻳﺪم ﭘﺮﭼﻢﻫﺎ ﻫﻨﻮز‪ ،‬ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺑﺎمﻫﺎ در اﻫﺘﺰازﻧﺪ و ﺟﻤﺠﻤﺔ روي ﻣﻴﺰ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز از ﺗﺮس ﺧﻮابﻫﺎي ﻣﻦ دﻧﺪانﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫زﻣﺎن ﺑﺮاي ﻳﺎس ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺘﺪاول ﺧﻮد را ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و‬
‫ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪاي در اﺗﺎق ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬و ﺻﺪاي‬
‫ﻗﺪمﻫﺎي ﻛﺸﺪارش در راﻫﺮو ﻃﻮﻳﻞ ﮔﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪39‬‬

‫ﮔﻮﺋﻲ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﻪﺟﺎي ﻣﺎﻧﺪه از ﺣﺮفﻫﺎي ﻳﺎس‪ ،‬اﺗﺎق را ﻓﺸﺮدهﺗﺮ‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﮔﻴﺴﻮان ﺳﻴﺎه ﺧﻮد را ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲاش رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻛﻠﻤﺎت‬
‫ﺳﻴﺎهرﻧﮓ ﻳﺎس ﭼﻮن ﺗﺼﺎوﻳﺮي ﻛﺎﺑﻮسﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬در اﺗﺎق رژه ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻴﺰ ﻛﺎرش رﻓﺖ‪ .‬دﻓﺘﺮﭼﻪاي را ﮔﺸﻮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ‬
‫ﻳﺎدداﺷﺖﻫﺎي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش ﻛﺮد‪:‬‬
‫‪ . . .‬اﺳﻜﻴﻴﺰوﻓﺮﻧﻲ ﻳﻚ اﺧﺘﻼل رواﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ از ﻫﻢ ﮔﺴﻴﺨﺘﻦ‬
‫ﻃﺮق ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲﻫﺎي اﻓﻜﺎر و ﺗﻀﻌﻴﻒ اﻧﻔﻌﺎﻻت اﺣﺴﺎس و‬
‫ﻫﻴﺠﺎن و در ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺘﻦ و از دﺳﺖ دادن ﺗﻤﺎس ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺑﺎ‬
‫واﻗﻌﻴﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻋﻠﻞ ﭘﻴﺪاﻳﺶ و ﺑﺮوز اﻳﻦ اﺧﺘﻼل رواﻧﻲ‬
‫ﻫﻨﻮز روﺷﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻮاﻣﻠﻲ ﭼﻮن‪،‬‬
‫ﻋﻮاﻣﻞ وراﺛﺘﻲ‪ ،‬اﺧﺘﻼل در ﻛﺎرﻛﺮد ﺳﻠﻮلﻫﺎي ﻣﻐﺰ و ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ‬
‫ﻧﻘﺶ ﻋﻤﺪهاي در ﺑﺮوز اﻳﻦ اﺧﺘﻼل دارﻧﺪ‪.‬‬
‫روانﮔﺴﻴﺨﺘﮕﻲ و ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي آن ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻃﻲ ﺳﺎﻟﻴﺎن زﻳﺎدي ﻫﻤﭽﻨﺎن‬
‫ﺑﻪ ﻃﻮر ﭘﻨﻬﺎن رﺷﺪ ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن در اﺛﺮ روﻳﺪادﻫﺎي ﺗﻨﺶزا وﻳﺎ‬
‫ﻓﺸﺎرﻫﺎي ﻋﺼﺒﻲِ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ آﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﻤﺎر روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﺖ اﻏﺮاقآﻣﻴﺰي ﺑﺎ ﺟﻬﺎن دروﻧﻲ ﺧﻮد ﭘﻴﺪا‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻼﻗﻪاي را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﭘﻴﺮاﻣﻮن از دﺳﺖ‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻲ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻓﺮد روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎي درون و‬
‫ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﺗﺨﻴﻠﻲ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ‬
‫اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﻤﺎران‪ ،‬ﭼﻮﻧﺎن زﻧﺠﻴﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ رﺷﺘﻪﻫﺎي آن ﮔﺴﺴﺘﻪ‬
 ‫‪40‬‬

‫ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ و در ﻓﺎﺻﻠﻪاي ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دهﻫﺎ ﻓﻜﺮ و ﺗﺼﺎوﻳﺮ‬

‫ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن‪ ،‬در ذﻫﻨﺸﺎن‪ ،‬ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻐﺰ‪ ،‬ﺳﻴﺴﺘﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪهايﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم درﻳﺎﻓﺖﻫﺎي ﺣﺴﻲ را در ﺟﺎﻳﮕﺎه‬
‫وﻳﮋه ﺧﻮد‪ ،‬در ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ در اﻳﻦ ﻧﻈﻢ و ارﺗﺒﺎﻃﺎت‬
‫ﺧﻠﻠﻲ وارد ﺷﻮد و راﺑﻄﺔ ﻣﻴﺎن ﺣﺲ و آﮔﺎﻫﻲ و داﻧﺶ ﻣﺎ از ﻣﺤﻴﻂ‬
‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد‪ ،‬ﻓﺮد دﭼﺎر اﺧﺘﻼل روﺣﻲ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬در‬
‫ﻓﺮد روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ‪ ،‬ﺗﺸﺨﻴﺺ و ﺟﺪاﻳﻲﺳﺎزيِ ﻣﻴﺎن اﺣﺴﺎﺳﺎت و اﻓﻜﺎر‬
‫ﻣﺨﺘﻞ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺣﺲ درك زﻣﺎن از ﺑﻴﻦ ﻣﻲرود و ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺮون و‬
‫درون درﻫﻢ ﺗﻨﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺗﻮﻫﻤﺎت ﻓﺮد روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ‪ ،‬او داراي ﻧﻴﺮوﻫﺎي اﺑﺮاﻧﺴﺎﻧﻲ و‬
‫ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدهاي ﻣﻲﮔﺮدد و ﺣﺲ ﺧﻮدﺑﺰرگﺑﻴﻨﻲ ﺟﺎي ﻇﺮﻓﻴﺖﻫﺎي‬
‫ﻣﻌﻤﻮل اﻧﺴﺎﻧﻲ را ﻣﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻮﻫﻤﺎت ﺷﻨﻮاﻳﻲ‪ ،‬ﺷﺎﻳﻊﺗﺮﻳﻦ ﻧﻮع ﺗﻮﻫﻢ در ﺑﻴﻤﺎران روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﻤﺎر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ از ﺷﻨﻴﺪن ﻳﻚ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺻﺪا‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪﻛﻨﻨﺪه‪،‬‬
‫زﺷﺖ و ﻳﺎ اﻫﺎﻧﺖآﻣﻴﺰ اﺳﺖ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﺣﺴﺎس‬
‫ﺳﺮﺧﻮﺷﺎﻧﺔ ﻗﺪرت ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺧﻠﺴﺔ ﻣﺬﻫﺒﻲ‪ ،‬وﺣﺸﺖ از ﻫﻢﭘﺎﺷﻴﺪﮔﻲ‬
‫رواﻧﻲ‪ ،‬ﻳﺎ اﺿﻄﺮاب ﻧﺎﺗﻮانﻛﻨﻨﺪه در ﻣﻮرد وﻳﺮاﻧﻲ ﺟﻬﺎن را ﺑﺎزﮔﻮ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺪم رﻋﺎﻳﺖ آداب اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ از ﻗﺒﻴﻞ ﺑﻲﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ‪ ،‬ﻋﺪم رﻋﺎﻳﺖ‬
‫ﺑﻬﺪاﺷﺖ و اﺳﺘﺤﻤﺎم و ﺗﻴﻚﻫﺎي ﻏﻴﺮ ﻋﺎدي ﻧﻴﺰ در ﺑﺴﻴﺎري از اﻓﺮاد‬
‫روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ دﻳﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪41‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺧﻮدﻧﻮﻳﺲ ﺳﻴﺎه ﺧﻮد را روي ﻣﻴﺰ ﭘﺮت ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮة‬
‫ﺑﺴﺘﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮﻣﺎي ﺗﺐ‪ ،‬ﺷﻘﻴﻘﻪاش را ﻣﻲﻓﺸﺮد‪ .‬ﭘﻨﺠﺮه را ﮔﺸﻮد و‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن روﺷﻨﺎﻳﻲ ﺧﻴﺮهﻛﻨﻨﺪة روز ﺑﻪ درون ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﺮ‪ ،‬درﻛﻨﻔﺮاﻧﺲ در ﻣﻮرد اﻳﻦ‬
‫ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬دﻟﺶ را ﺑﻪ آﺷﻮب ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲرﻓﺖ و‬
‫ﻫﻮاي ﺳﺮد و ﺗﺎزة ﺑﻴﺮون را ﺑﻪ رﻳﻪﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ از دود ﺳﻴﮕﺎر‬
‫آرام ﻣﻲﮔﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎراﻧﻲاش را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪﻃﺮف درﻳﺎ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را در‬
‫ﻣﺤﺎﺻﺮة ﺧﻮد درآورده ﺑﻮد ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮش زﻣﺎن در اﻳﻨﺠﺎ‬
‫دﻳﮕﺮ وزﻧﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫در اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ﻏﺮق ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻔﺶﻫﺎﻳﺶ را در آورد‪.‬‬
‫ﺣﺲ ﻧﺮم و ﺧﻴﺲ ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺗﻨﺶ را ﻣﻮر ﻣﻮر ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺮدش ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦﺟﺎ‪ ،‬ﺗﻤﺎم داراﻳﻲ و ﺗﻪﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي ﮔﻨﺪﻳﺪة داﻧﺶ‬
‫و ﺗﻤﺪناش را در ﺗﻠﻲ از آﺗﺶ ﺑﺴﻮزاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫اﻓﻖ‪ ،‬ﻋﻤﻮدي ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫آب ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻔﻴﺪي ﻣﺮغﻫﺎي ﻣﺎﻫﻲﺧﻮار ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ در آﻳﻴﻨﺔ آب ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪42‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﭘﺮواز ﺟﻮﻧﺎﺗﺎن‪ ،‬ﻣﺮغ درﻳﺎﻳﻲ اﻓﺘﺎد‪ .‬راز ﭘﺮوازش را ﻛﻪ در اوج‬
‫ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ ﺗﺎ ﻓﺎﺗﺢ ﻣﺮزﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﺮﻧﺪهاي ﺑﻪ آن‬
‫ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻫﻨﻮز‪.‬‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻘﺪس ﺳﻔﻴﺪ ﭘﺮﻫﺎي ﺟﻮﻧﺎﺗﺎن را در ﺳﻘﻮط ﺳﻨﮕﻴﻦ‬
‫زﻣﻴﻨﻲ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺑﺎراﻧﻲاش را ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﻴﻮر ﺳﻴﺎﻫﺶ را ﺑﻪ‬
‫ﺳﺨﺘﻲ از ﺳﺮ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ در ﺑﺎد ﻣﻼﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻲوزﻳﺪ رﻫﺎ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎس زﻳﺮش آﻧﻘﺪر ﻇﺮﻳﻒ و ﻛﻢ ﺣﺠﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ‬
‫درآوردن‪ ،‬ﺑﺎد آﻧﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺮ روي زﻣﻴﻦ ﻋﺮﻳﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻲﭘﺮوا آن‬
‫را ﻣﻲﺳﺘﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﻪﻃﺮف آب راه اﻓﺘﺎد‪ .‬آب از ﻋﺮﻳﺎﻧﻲاش ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺖ و‬
‫ﻗﻠﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ اﻧﺪام او را ﻓﺘﺢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺳﺮدش ﺑﻮد ﻛﻪ آﺷﻜﺎرا‬
‫ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ و ﺟﻴﻎﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺳﺮ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻦ ﺧﻴﺲ و ﺳﺮد آب ﺳﭙﺮد و ﻓﺮﻳﺎد ﺷﺎدياش ﺑﺮ ﻣﻮجﻫﺎي‬
‫رﻳﺰ آب ﺷﻜﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬در آب ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﺮﻣﺎ را ﻛﻤﺘﺮ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ و ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺳﺮ ﻣﻲداد و در آب ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮر ﻛﻢرﻧﮓ ﭘﺎﻳﻴﺰي‪ ،‬روي ﭘﻮﺳﺖ زﻳﺘﻮﻧﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮق ﻣﻲزد‪ .‬دﻟﺶ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻜﻪاي ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻟﻤﺴﻲ اﺗﻔﺎﻗﻲ‪ ،‬ﭘﻮﺳﺖ او را ﻧﻮازش‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎراﻧﻲاش را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫‪43‬‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻃﻌﻢ ﺷﻮر درﻳﺎ را ﻣﻲداد‪.‬‬

‫ﻃﻌﻢ ﺑﺎزوان ﻋﺮﻳﺎن ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ را ﻣﻲداد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ زﺑﺎن ﻣﻲزد‪ .‬و از‬
‫دﻟﺘﻨﮕﻲ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺳﺮ داد‪.‬‬
 ‫‪44‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺤﻞ ﻛﺎرش رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬در اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ‬
‫درون رﻓﺖ‪ .‬ﺳﮓ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ دﻣﺶ را ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﻴﺲ‬
‫زدن ﭘﺎﻫﺎي ﺳﺎﻳﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﺎدش آﻣﺪ ﻛﻪ دو روز ﺑﻮد ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻟﺶ ﻣﺎﻟﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻟﺒﺎس ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﻏﺬا ﺑﻪ ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎنِ ﺧﻠﻮت و ﺟﻨﮕﻠﻲ اﻃﺮاف ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﻃﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻛﻮﭼﻚ آن ﻣﺤﻠﻪ وارد ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻲ ﺧﺮﻳﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮردن ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺰ ﺗﻜﻪاي ﺑﻪ ﺳﮓ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ او زل زده ﺑﻮد‬
‫ﻣﻲداد‪.‬‬
‫آب ﺣﺎﻟﺶ را ﺟﺎ آورده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻮد اﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺮود‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎ ﭘﺲ از ﻛﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش‬
‫ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﻣﺤﻴﻂ ﻛﺎرش ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺄﻧﻮسﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﺑﺎﻳﺪ روي ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻳﺶ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد و‬
‫ﻓﻘﻂ اﻣﺸﺐ را ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﻛﺎر داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺪمزﻧﺎن و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺳﻮت ﻣﻲزد ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﺳﮓ ﻓﻮرا ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎﻳﺶ ﭘﻨﺎه ﺑﺮد و ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زد و ﺑﺎ ﻓﻨﺪك روﺷﻨﺶ ﺷﻤﻌﻲ را ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ‬
‫ﺑﻮد روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮﻣﺎي ﻟﻄﻴﻔﻲ در اﺗﺎق ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮﺷﺎر از اﻧﺮژي‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻮن اﻟﻬﻪاي ‪ ،‬ده ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻮﺳﻲ را ﺑﺸﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎسﻫﺎي ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲاش را در ﻣﺸﺖ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﺪ و‬
‫در ﺑﺎد رﻫﺎ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪45‬‬

‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺑﺎغ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﺮود‪.‬‬

‫ﺻﻠﻴﺐ را از دﺳﺘﺎن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ و ﻗﻬﺮ اﺑﻠﻴﺲﮔﻮﻧﺔ آدمﻫﺎ را ﺑﺮ آن‬
‫ﻣﺼﻠﻮب ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻓﺘﺮﭼﺔ ﻳﺎدداﺷﺖﻫﺎﻳﺶ را ازروي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻛﺎﻧﺎﭘﻪاي‬
‫ﻛﻪ ﺷﺐﻫﺎ روي آن ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪ رﻓﺖ‪ .‬داﻣﻦ ﺳﻴﺎه ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ را ﻛﻤﻲ ﺑﺎﻻ‬
‫زد‪.‬‬
‫ﻧﻮر ﺷﻤﻊ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪي را ﺑﺮ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ رانﻫﺎﻳﺶ ﭘﺨﺶ ﻛﺮد‪.‬‬
‫دﻓﺘﺮﭼﻪاش را ﺑﺎز ﻛﺮد و دﻳﻮاﻧﻪوار ﺗﻤﺎم ﻳﺎدداﺷﺖﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻂ زد و‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻛﺮد‪:‬‬
‫ﺗﻔﺎوت ﻣﻴﺎن ﻓﺮد روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ و اﻧﺴﺎن ﺑﻬﻨﺠﺎر در اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫آدمﻫﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ‪ ،‬اﺳﺘﻌﺪاد ﺳﺮﻛﻮب ﻛﺮدن و واﭘﺲ زدن اﻣﻴﺎل ﺧﻮد را‬
‫دارﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎل آﻧﻜﻪ ﻓﺮد روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ از ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﻌﺪادي اﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦرو ﻫﺮ دو اﻳﻦ ﮔﺮوه ﺑﺎ دروغ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺗﻔﺎوت در اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دروغ آدمﻫﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﭘﻮﺷﻴﺪﮔﻲ و‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪن در ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه آﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ در ﺷﺮاﻳﻂ ﺧﺎص ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ‬
‫آنرا ﺑﻪ ﺧﻮدآﮔﺎهﺷﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ زﻳﺮا آﻧﺎن ﻓﺎﻗﺪ ﻋﻤﻖ و ژرﻓﺎي اﺣﺴﺎﺳﻲِ‬
‫ﻓﺮد روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫از آﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﻮاس اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻞ ارﺗﺒﺎﻃﻲ او ﺑﺎ ﻣﺤﻴﻂ ﭘﻴﺮاﻣﻮﻧﺶ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎي ﺣﺴﻲ ﻣﺸﺘﺮﻛﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد‬
‫ﻣﻲآورد‪ ،‬زﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﺗﺠﺮﺑﺔ ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﻣﺜﻼ رﻧﮓ ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪاي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮد دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺰ دارد‪.‬؟‬
 ‫‪46‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺿﻤﺎﻧﺘﻲ ﻛﻪ وﺟﻮد دارد اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ زﺑﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ‬

‫رﻧﮓ ﺳﻴﺎه را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫از اﻳﻦرو ﻫﻤﺔ آدمﻫﺎ روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻴﺎن درون و ﺑﻴﺮون‬
‫ﻓﺎﺻﻠﺔ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدي وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪ را‬
‫ﻣﺰه ﻳﺎ ﻛﻪ ﺑﻮ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦرو وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﻓﺮد روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ از ﻳﻚ ﺑﻮ‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرش ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ؛ زﻳﺮا او از ﺗﺼﻮر ﺧﻮﻳﺶ در‬
‫ﻣﻮرد اﻳﻦ ﺑﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫داروﻫﺎي ﻣﺨﺪري ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎران ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﺎ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ آن ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺤﻴﻂ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺧﻮد ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮدن را از آﻧﻬﺎ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬در‬
‫ﺿﻤﻦ‪ ،‬ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﻮاد ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻲ ﻧﻄﻔﺔ ﺣﻮاس آﻧﺎن را دﭼﺎر ﺧﻔﮕﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ اﺣﺴﺎس اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎران را ﻛﻪ از ﺗﺎﺛﻴﺮ دارو‪ ،‬ﻓﻠﺞ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﻚ‬
‫ﺣﺲ آراﻣﺶ دروﻧﻲ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﻴﻢ ﺷﺎﻳﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ آﻧﺎن آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ از واژهﻫﺎﻳﺸﺎن ﻫﻤﺎن اﺳﺘﻔﺎدهاي را ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺎ در دﻧﻴﺎي واﻗﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ زﺑﺎﻧﻲ ﺑﺪون اﺧﺘﻼل را ﺑﻴﺎﻣﻮزﻧﺪ‪،‬‬
‫زﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺮون و واﻗﻌﻲ داراي ﻣﻌﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﻧﺎن ﺑﻪ ﺟﻬﺎن‬
‫واﻗﻌﻴﺖﻫﺎ ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﻬﺎن و ﺗﻤﺪﻧﻲ ﺑﻴﻤﺎر ﻛﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﻮﻧﺔ ﻛﺎﻣﻞ‬
‫روانﮔﺴﻴﺨﺘﮕﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻴﻮع ﺑﻴﻤﺎري روانﮔﺴﻴﺨﺘﮕﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺮاﻛﻢ ﺟﻤﻌﻴﺖ‪ ،‬ﺷﻬﺮ ﻧﺸﻴﻨﻲ و‬
‫ﺗﻜﻨﻮﻟﻮژي راﺑﻄﻪاي ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ دارد‪ .‬ﻣﻬﺎﺟﺮت‪ ،‬ﺻﻨﻌﺘﻲﺷﺪن و ﻓﺸﺎرﻫﺎي‬
‫‪47‬‬

‫ﻣﺤﻴﻄﻲ و ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ در ﺷﻴﻮع اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎري ﻧﻘﺶ ﻋﻤﺪهاي را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه‬

‫دارﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه ﻣﺎ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ ﻛﻪ در آن ﻫﺮ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ وزن‬
‫ﻛﺮدن و اﻧﺪازهﮔﻴﺮي ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻋﻠﻤﻲ ﺗﻠﻘﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ و ﻫﺴﺘﻲ آنرا اﻧﻜﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ وزن ﻳﻚ اﺣﺴﺎس ﭼﻘﺪر اﺳﺖ؟‬
‫آﻳﺎ ﻋﻠﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ واﻗﻌﻲ اﺳﺖ و اﮔﺮ واﻗﻌﻲ اﺳﺖ‬
‫ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ دارد؟‬
‫ﺑﺪن اﻧﺴﺎن داراي اﺑﻌﺎد ﺧﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻮاس او در ﺑﻌﺪي دﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻲ‬
‫دارد‪ .‬ﻓﻜﺮ‪ ،‬در ﻳﻚ ﺑﻌﺪ ﺳﻮم و ﺟﻬﺎن روان در ﺑﻌﺪي دﻳﮕﺮ ﻣﻌﻨﺎ‬
‫ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎي ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﺑﺴﻴﺎري ﭼﻮن ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﮔﺎﻧﺪي ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ‪،‬‬
‫ﻳﻮﻧﮓ‪ ،‬ﻣﻮﺳﻲ‪ ،‬ژاﻧﺪارك و آﻧﺘﻮﻧﻲ ﻫﺎﭘﻜﻴﻨﺰ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻲ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻓﺮاد روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﺗﻮﻫﻤﺎت ﺻﻮﺗﻲ داﺷﺘﻪاﻧﺪ و آﻧﺎن ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن‬
‫ﺑﺸﺮﻳﺖ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ!‬
‫ﻣﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻳﻢ ﻛﻪ در ﺟﻬﺎن واﻗﻌﻴﺖﻫﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻳﻚ اﺣﺴﺎس ﻗﻮي و ﻋﻤﻴﻖ ﻏﻴﺮواﻗﻌﻲ داﺷﺘﻦ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ از ﻳﻚ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻧﺎﭼﻴﺰ و ﭘﺮﻳﺪهرﻧﮓ واﻗﻌﻲ داﺷﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر واﻗﻌﻲﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﻗﻠﻢ را ﻻي دﻓﺘﺮ ﻳﺎدداﺷﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و آﻧﺮا ﺑﺴﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬از ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺷﺐ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن را درﺗﺎرﻳﻜﻲ‬
‫ﺧﻮد ﻓﺮو ﺑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪48‬‬

‫ﺑﺎراﻧﻲاش را ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺎ ﺳﮓ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺮاي ﻗﺪم زدن ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎغ‬

‫رﻓﺖ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺗﺎرﻳﻚ و ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﺿﻌﻴﻒ زﻧﮕﻮﻟﺔ‬
‫ﮔﺮدن ﺳﮓ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻜﻮت را ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭼﺮاغﻫﺎﻳﻲ ﭘﺮاﻛﻨﺪه در ﺑﺨﺶﻫﺎي‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﻮر ﻛﻢرﻧﮕﻲ را ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‬
‫ﭼﻘﺪر از اﻳﻦ آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺧﻠﻮت ﺳﻨﮕﻴﻦ اﻳﻦ اﺗﺎقﻫﺎ ﻣﺤﺒﻮس‬
‫ﺑﻮدهاﻧﺪ ﭼﻴﺰ آﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ و ﭼﻘﺪر آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه او را ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻲ رﻗﻢ زده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬در را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﺧﺸﻚ در‪ ،‬در ﺧﺎﻟﻲ راﻫﺮوي‬
‫ﻃﻮﻳﻞ ﺗﻜﺮار ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺮاغ ﺣﻤﺎم را ﻛﻪ در ﺗﻪ اﺗﺎق ﻗﺮار داﺷﺖ روﺷﻦ‬
‫ﻛﺮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ درآوردن ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻳﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ در ﺟﻠﻮي‬
‫آﻳﻴﻨﻪ ﻣﺴﻮاك ﻣﻲزد‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف دوش ﺑﺮد‪ .‬ﺷﻴﺮ آب را ﺑﺎز‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺨﺎري ﻣﻪﮔﻮن‪ ،‬ﻓﻀﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﺣﻤﺎم را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺮ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﻄﺢ آﻳﻴﻨﻪ را ﻗﻄﺮهﻫﺎي ﺷﺒﻨﻢ ﻛﺪر ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ زﻳﺮ دوش رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﺬﺗﻲ ﺳﺮﺷﺎر ﺧﻮد را ﺷﺴﺖ‪.‬‬
‫از ﻛﺸﻮي زﻳﺮ ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺘﻮﻳﻲ ﺑﻴﺮون آورد و آﻣﺎدة ﺧﻮاب ﺷﺪ‪ .‬ﻃﺒﻖ‬
‫ﻋﺎدت ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺘﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺮاغ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻲﺑﺮد‪ .‬در ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﺑﻪﺧﻮد‬
‫ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ روي ﺷﻜﻢ دراز ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮش را‬
‫در ﺑﺎﻟﺶ ﻣﺪﻓﻮن ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻼﻓﺔ ﻧﺮم ﺳﺎﺗﻨﻲ در زﻳﺮ اﻧﺪام ﻋﺮﻳﺎﻧﺶ ﺳ‪‬ﺮ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫‪49‬‬

‫ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺶ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪.‬‬

‫از ﺗﺨﺖ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬از ﻧﻴﻤﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺒﻲ را ﻛﻪ در ﺗﻨﺶ ﻓﻮران ﻣﻲﻛﺮد آرام ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد و ﺑﻪﻃﺮف در ﺗﺮاس رﻓﺖ‪ .‬آنرا ﮔﺸﻮد‪ .‬ﻧﺴﻴﻤﻲ‬
‫ﺳﺮد و ﻣﺮﻃﻮب ﺑﺎ ﻛﻴﻔﻴﺘﻲ ﺑﺎراﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺮ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲاش ﻓﺮو رﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﻣﻴﺎن آنﻫﻤﻪ اﻧﻔﺠﺎر ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪاي اﻓﺘﺎد‬
‫ﻛﻪ در وﺳﻂ ﺑﺎغ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻫﺎﻟﺔ ﺷﻴﺮي ﻣﺎه‪ ،‬ﭘﻴﺮاﻣﻮﻧﺶ را روﺷﻦ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﻜﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرش زد‪ .‬دود در ﺳﻜﻮن ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﻪ اﻃﺮاف ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﻦ ﻋﺮﻳﺎﻧﺶ را درﺑﺎراﻧﻲاش ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲِ‬
‫ﺑﺮﻫﻨﻪاش ﺑﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫راﻫﺮو ﻃﻮﻳﻞ‪ ،‬در ﺧﻮاب ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺰ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻜﻮت ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎي ﺳﻨﮕﻴﻨﺶ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ و وارد ﺗﺎرﻳﻚِ ﺑﺎغ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ روي ﻧﻴﻜﻤﺘﻲ ﻛﻪ در ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‬
‫و آنﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي آن ﻓﺮو رﻳﺰد‪.‬‬
‫از ﻣﻴﺎن زﻣﺰﻣﺔ ﺧﻨﻚ درﺧﺘﺎن ﻋﺒﻮر ﻛﺮد‪ .‬ﺷﻦﻫﺎي ﻛﻒ زﻣﻴﻦ زﻳﺮ‬
‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺳ‪‬ﺮ ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮد را ﺑﻪ روي ﻧﻴﻤﻜﺖ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ اﻧﻔﺠﺎر ﺷﺐ و ﻣﺎه ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻧﻮر ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ ﺧﻴﺮه‬
‫ﺷﺪ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ‬
‫دﺳﺘﺎﻧﺶ آن را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
 ‫‪50‬‬

‫از ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ او اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ آراﻣﻲ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻧﻪ از ﻓﻠﺰ ﺑﻮد ﻧﻪ از ﻣﺮﻣﺮ‪.‬‬
‫ﻣﺮدي ﺑﻮد زﻧﺪه و ﮔﺮم‪.‬‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﻤﺲ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪاش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن درﻫﻢ ﮔﺮهاي ﻛﻮر ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺖ زده از ﻣﺮد ﭘﻮزش ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ اﻧﺠﻤﺎد ﻳﺦ ﻣﻲﻣﺎﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺤﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ در ﻓﻀﺎﻳﻲ ﻣﻴﺎن ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري ﻣﻌﻠﻖ ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎز از ﻣﺠﺴﻤﻪ‪ ،‬از ﻣﺮد‪ ،‬ﭘﻮزش ﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎي ﺗﻨﺪ ﺳﻌﻲ‬
‫ﻛﺮد از او دور ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻼم‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﺴﺤﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻣﺴﺤﻮر ﻣﺎه‪.‬‬
‫و ﻟﻤﺲ ﺟﺎدوﻳﻲ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺷﻤﺎ ﻣﺮا از ﺟﺎدوي ﻣﺎه ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ‬
‫ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﻛﻠﻤﻪاي ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ در‬
‫ﺧﻮاب اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﻴﺪاري‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺣﺮف‬
‫ﻣﻲزد ﻳﺎ ﻣﺠﺴﻤﻪاي ﻛﻪ در ﺧﻴﺎل او ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪51‬‬

‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ را ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺮ روي ﻧﻴﻤﻜﺖ دﻋﻮت ﻛﺮد و ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬

‫ﻣﺴﺦ ﺷﺪه ﺧﻮد را ﺑﻪ روي ﻧﻴﻤﻜﺖ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮ دو ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ از ﻧﮕﺎه ﻣﺮد ﺣﺬر ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ؛ اﻣﺎ ﻛﻠﻤﻪاي ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬دﻟﺶ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺮدد؛ اﻣﺎ ﺗﻮان ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﻲﺑﺮد‪ .‬آﻣﺪم ﻛﻤﻲ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ و ﻣﺎه ﻣﺮا اﻓﺴﻮن ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ اﻓﺴﻮن ﺷﻤﺎ ﺷﺪم!‬
‫در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺮد ﺟﻤﻠﺔ ﻗﺒﻠﻲاش را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ ﻧﻴﺰ ﻓﻘﻂ از او‬
‫ﭘﻮزش ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ دو ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪم‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ از روي ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮد ﺷﺐ ﺑﺨﻴﺮ ﮔﻔﺖ و از اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻠﻮتِ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲاش را ﺑﺮ ﻫﻢ زده ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎز ﭘﻮزش ﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫ﻣﺮد ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﺐ ﺑﺨﻴﺮ!‬
‫ﻣﺮد ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ او را ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ و ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎ ﻋﻼ ﻣﺖ‬
‫ﺳﺮ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ دو در ﺳﻜﻮت ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺗﺎ ﺟﻠﻮي‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺠﺪد ﺷﺐ ﺑﺨﻴﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎق رﺳﻴﺪ‪ .‬در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﻪ درون رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺸﺖ در ﺗﻜﻴﻪ داد‬
‫و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪.‬‬
 ‫‪52‬‬

‫ﺣﺲ ﻛﺮد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در اﻃﺮاﻓﺶ‪ ،‬ﺑﺎﻓﺘﻲ روﻳﺎوش دارد و زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺎدة‬
‫او از ﺧﻮاب ﭘﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪاي ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﻛﺮد و ﺑﻲاﻳﻦﻛﻪ ﺑﺎراﻧﻲاش را درآورد‪ ،‬زﻳﺮ دوش‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﺷﻴﺮآب را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬آب ﮔﺮم ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﺑﺮ‬
‫ﺳﺮ و روﻳﺶ ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ درون ﺑﺎراﻧﻲاش ﻧﻔﻮذ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻮاي‬
‫ﺑﺨﺎرآﻟﻮد ﺣﻤﺎم‪ ،‬اﻧﺪام او را در ﻣﻬﻲ ﻏﻠﻴﻆ ﻓﺮوﺑﺮد‪.‬‬
‫آب ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺟﺎري ﺑﻮد و ﺧﻴﺴﻲ آب‪ ،‬ﺑﺎراﻧﻲاش را ﺑﻪ ﺗﻨﺶ‬
‫ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎراﻧﻲ را درآورد و آﻧﺮا روي دﺳﺘﺔ دوش اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬دﺳﺘﺎﻧﺶ را‬
‫ﺻﺎﺑﻮﻧﻲ ﻛﺮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﺧﻮد ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺘﺎﻧﺶ از ﻟﻴﺰي ﺻﺎﺑﻮن‬
‫روي ﺗﻨﺶ ﺳ‪‬ﺮ ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻧﺒﺾ ﻣﻴﺎن رانﻫﺎﻳﺶ ﭼﻮن ﻗﻠﺐ ﭘﺮﻧﺪهاي ﻣﻲﺗﭙﻴﺪ و اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎ‬
‫ﻣﺎدهاي زﻧﺪه‪ ،‬ﻟﺰج‪ ،‬ﮔﺮم و ﺟﺎدوﻳﻲ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻴﺲ و ﺗﻨﻲ ﻣﺮﻃﻮب ﺑﻪ ﻃﺮف ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز‬
‫در ﻓﻜﺮ ﻣﺠﺴﻤﺔ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي آرام اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ در‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد او را ﺑﻪ ﺧﻮد آورد‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ در آن ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮاغ او آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﻴﺎه اﺑﺮﻳﺸﻤﻲاش‪ ،‬ﺗﻬﻲ از ﻫﺮ ﺧﺎﻃﺮهاي اﻓﺘﺎده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺮا ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺖ‪ .‬آﻧﺮا ﮔﺸﻮد‪ .‬ﻣﺮد‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫‪53‬‬

‫دﻳﺪم ﭼﺮاغ اﺗﺎﻗﺘﺎن روﺷﻦ اﺳﺖ و ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻳﻚ ﻗﻬﻮه دﻋﻮت ﻛﺮدم‬

‫و ﻣﻨﺘﻄﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ درون دﻋﻮﺗﺶ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬از ﺟﻠﻮي در ﻛﻨﺎر رﻓﺖ و ﻣﺮد را ﺑﻪ درون دﻋﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺲ از‬
‫ﭘﻮزﺷﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ رﻓﺖ‪ .‬زﻧﻲ ﺑﻲﺧﻮاب‪ ،‬اﻣﺎ آﺷﻨﺎ‪ ،‬در آﻳﻴﻨﻪ‬
‫ﺑﻪ دﻳﺪارش آﻣﺪ‪.‬‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﻬﺮه را ﺑﺸﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﺟﺴﺘﺠﻮﮔﺮ ﻣﺮد‪ ،‬اﺗﺎق را درﻧﻮردﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻛﺘﺎب در ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري ﻛﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺗﻪﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي ﺳﻴﮕﺎر و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ‪ ،‬روي‬
‫ﻣﻴﺰي ﻛﻮﭼﻚ ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻴﻒ ﻧﻴﻤﻪﺑﺎزش روي ﺻﻨﺪﻟﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﭼﻨﺪ ورق ﻛﺎﻏﺬ از ﻛﻴﻒ‬
‫ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮي دﻳﻮار اﺗﺎق‪ ،‬ﺣﺴﻲ ﭼﻮن اﻧﻔﺠﺎر رﻧﮓ در آﺗﺶ را ﺑﺮاﻳﺶ‬
‫ﺗﺪاﻋﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻴﺎن ﺧﻄﻮط ﻧﻴﻤﻪ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ اﻧﺪام ﻳﻚ ﻣﺮد و ﺧﻮرﺷﻴﺪي ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮ روي ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﻟﻜﺔ ﻧﺎرﻧﺠﻲ وﺟﻮد داﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺮد را ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮي رﻋﺪ و ﺑﺮق و ﻳﺎ ﻳﻚ ﺻﺒﺢ ﺳﺮخ‪ ،‬ﭘﺮواز داد‪ .‬آنﻫﻤﻪ ﻟﻄﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ‬
‫در اﺗﺎق ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺳﻜﻮن ﻇﺎﻫﺮي ﭘﺮدهﻫﺎي آﺑﻲ اﺗﺎق را ﺑﻪ ﻟﺮزه‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ درِ ﻧﻴﻤﻪﺑﺎز دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬دﻳﺪ ﻫﻨﻮز ﺳﺎﻳﻪ در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻳﻨﻪ اﻳﺴﺘﺎده‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف در دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ رﻓﺖ‪ .‬در آﺳﺘﺎﻧﺔ در ﺗﻮﻗﻒ‬
‫ﻛﺮد و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺳﺎﻳﻪ در آﻳﻨﻪ ﺟﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
 ‫‪54‬‬

‫آرام ﺑﺎ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺷﺎﻧﺔ ﻋﺮﻳﺎن ﺳﺎﻳﻪ را ﻟﻤﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﻟﻤﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ‬

‫دﻗﺖ و ﻇﺮاﻓﺖ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﺧﻮد او در ﺑﺎغ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ دو دﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮدش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺲ ﻛﺮد ﺗﻜﻪﻫﺎﻳﻲ از اﻧﺪاﻣﺶ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﺗﻨﺶ ﺗﻌﻠﻖ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از ﻧﮕﺎه دﻳﺮآﺷﻨﺎي ﻣﺮد ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﮕﺎه ﭼﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮن ﻛﻮﻳﺮي ﺳﺒﺰ ﻣﻲﺷﺪ و ﺗﻤﺎم ﺣﺲ او را ﻓﻠﺞ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ را زﻳﺮ دوش ﺑﺮد‪ .‬ﺷﻴﺮ آب را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ‬
‫اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ ﺧﻴﺲ ﺷﺪ ‪ .‬اﻧﺪام ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﻫﻮساﻧﮕﻴﺰ و ﻣﺮﻃﻮب ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ را ﺑﻪ ﻇﺮاﻓﺖ و دﻗﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺑﻪاي ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ زﺑﺎن‬
‫ﻣﻲﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺴﺖ‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺧﻴﺲ ﺳﺎﻳﻪ را از ﺗﻨﺶ در آورد‪ .‬او را روي‬
‫ﻛﻒ ﻣﺮﻣﺮﻳﻦ و ﮔﺮم ﺣﻤﺎم ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ و ﺗﻨﺶ را ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪﻫﺎي ﺧﻴﺲ‬
‫ﻣﻪآﻟﻮدش ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬آب ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺟﺎري ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﺑﺎن ﺳﺮخ و ﻣﺮﻃﻮﺑﺶ را زﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬زﻳﺮﮔﺮدن و زﻳﺮ زاﻧﻮﻫﺎي او‬
‫ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ در آورد؛ ﺗﻦ ﭘﺮ ﻟﺬت ﺳﺎﻳﻪ را ﻛﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻛﻮﻳﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﺑﻮﺳﻪﻫﺎﻳﺶ ﺳﺒﺰ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﭼﻮن ﻛﻮﻳﺮي ﺳﺒﺰ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎي ﺳﺎﻳﻪ را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺑﻮﺳﻪﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺮ رﻃﻮﺑﺖ‬
‫رانﻫﺎي او رﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻬﺎن ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻳﻚ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ‬
‫ﺟﺎدوﻳﻲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫‪55‬‬

‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ را ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺧﺸﻚ ﻛﺮد و در ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮاﺑﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد و دود در ﻓﻀﺎي ﻧﻴﻤﻪﺗﺎرﻳﻚ اﺗﺎق ﭼﻮن ﻣﻬﻲ‬
‫ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺨﺎري ﻛﻪ ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي آﺗﺶ در آن رو ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺑﻮد رﻓﺖ و ﺗﻜﻪاي ﭼﻮب را در ﺑﺨﺎري اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ آﺗﺶ‬
‫ﻛﻪ آرام ﺷﻌﻠﻪور ﻣﻲﺷﺪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ از ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺗﻨﺔ ﻋﺮﻳﺎن ﻣﺮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬زﺑﺎﻧﻪﻫﺎي آﺗﺶ ﺑﺮﺗﻦ‬
‫اﺳﺎﻃﻴﺮي او ﻧﻮر ﻣﻲ ﭘﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ آﺗﺶ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﺟﺎري‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎران ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ از ﺟﺎي ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻋﺮﻳﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و دﺳﺘﺎﻧﺶ را‬
‫ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻜﻴﻪ داد‪.‬‬
‫اﮔﺮ زﺑﺎن ﺑﺎران را ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ ،‬آﻧﺮا ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬
‫زﺑﺎن ﻳﻜﻨﻮاﺧﺖ ﻗﻄﺮهﻫﺎي ﺑﺎران ﺑﺮ روي ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﺎم‪ ،‬ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻦ او را‬
‫ﮔﺸﻮده ﺑﻮد و ﻣﺎﻳﻌﻲ ﻟﺰج‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﺮﺷﺢِ ﺗﻦِ ﻧﺮمِ ﺣﻠﺰونﻫﺎ از‬
‫ﻋﻤﻴﻖﺗﺮﻳﻦ اﻋﻤﺎق او ﺟﺎري ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮي ﺧﻴﺎﻟﻲ و ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺪل ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻟﺬت‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺸﺖ آن ﻓﺮو رﻓﺘﻪ و ﺧﻮد را در آن ﮔﻢ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد از ﺟﻠﻮي آﺗﺶ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻨﺶ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻛﻪ‬
‫ﺟﻠﻮي ﭘﻨﺠﺮه اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ‪ .‬ﮔﻴﺴﻮان ﺳﻴﺎه‬
‫و ﺧﻴﺲ ﺳﺎﻳﻪ را از ﭘﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺶ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﻟﺐﻫﺎي ﺑﻲﻃﺎﻗﺘﺶ‬
‫را ﺑﺮﮔﺮدن او ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
 ‫‪56‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪﻃﺮف ﻣﺮد ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﭼﻮن ﭘﺮﻧﺪهاي ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي‬

‫ﻣﺠﺴﻤﻪاي او ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﻨﻲاش را ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻮﻳﻲ ﺷﺒﻴﻪ‬
‫ﻛﻮﻳﺮ‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ درﻳﺎ‪ ،‬ﻛﻪ اﺑﺘﺪاي ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻏﺎزﻫﺎ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺗﻦ ﻣﺮد‬
‫ﺑﻴﺮون ﭘﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﻠﻤﻪاي ﻣﻲﮔﺸﺖ ﻛﻪ زﺑﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﺗﻦ را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎﻓﺖ!‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮد را آﻧﻘﺪر ﺑﻔﺸﺎرد ﺗﺎ ﺑﻮي ﺗﻦ او را در ﺧﺎﻃﺮة‬
‫اﻧﺪام ﺧﻮد ﺑﺮاي اﺑﺪ ﺛﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫رﻃﻮﺑﺖ ﺧﻨﻚ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻨﻮﺷﺪ و ﺻﺪاي ﻧﺴﻴﻢ ﮔﻮﻧﻪاش را ﺑﺎ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺣﺲ ﺧﻮد ﺑﺒﻠﻌﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﺗﻦ او ﺑﺎﻻ رود و ﻣﺜﻞ روﻳﺎﻫﺎ و ﻛﺎﺑﻮسﻫﺎﻳﺶ‪ ،‬ﻗﻠﻪﻫﺎي‬
‫آﻧﺮا ﻓﺘﺢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺎري ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ در روﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑ‪‬ﺮد ﻧﻜﺮده‬
‫ﺑﻮد و ﻣﺮد ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﺎ ﻣﻮﺟﻲ ﺳﺮﺷﺎر از ﻟﺬت‪ ،‬از اﻳﻦ روﻳﺎ‬
‫ﺑﻴﺪار ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺎن ﻣﺮد از روي ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺳﺮ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﭘﺮﻫﺎي ﭘﺮﻧﺪهاي ﺑﺮ ﭘﺴﺘﺎنﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﻲﺗﺎب‬
‫او ﻓﺮود آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺎف ﺳﺎﻳﻪ را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﻪ آراﻣﻲ ﭘﻮﺳﺖ او را ﺑﻮﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﻧﻔﺲﻫﺎي ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻧﺴﺎنﻫﺎي روي زﻣﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ از دﻫﺎن ﻣﺮد ﺑﺮ‬
‫ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺮﻃﻮب ﺳﺎﻳﻪ ﻓﺮو ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮد زﻣﺎن ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﺗﻦ‬
‫ﺗﺐدار او ﻣﻲﺳﻮزد‪.‬‬
‫‪57‬‬

‫ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﭘﺎﻳﺶ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎي ﺳﺎﻳﻪ را از ﻫﻢ ﮔﺸﻮد‪ .‬ﺳﺨﺘﻲ ﻋﺮﻳﺎن ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻪ ﺗﻦ او ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ و در ﺳﺎﻳﻪ ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺪاﻳﻲ از درون ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺧﺰﻳﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﻟﺬت ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺮاي‬
‫آدﻣﻬﺎ‪ ،‬ﻧﻮاﻳﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﺎراﻧﻲ ﮔﺮم را در ژرﻓﺎﺗﺮﻳﻦ ژرﻓﺎي ﺳﺎﻳﻪ ﻓﺮو ﺑﺎرﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ از او ﭘﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫زﻣﺎن ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺴﺎن ﺑﻮدﻧﺶ را از ﻳﺎد ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﭼﻮن ذرات ﻏﺒﺎرﮔﻮﻧﺔ اﺗﻢ‪ ،‬در ﻫﻮا ﻣﻌﻠﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔﺮدن ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮد و ﺷﺒﻨﻢ ﻋﺮقﻫﺎﻳﺶ را زﺑﺎن‬
‫زد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮد ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻓﺎﺗﺤﺎﻧﺔ او را ﺑﺎ‬
‫ﻧﮕﺎه ﺑﺒﻠﻌﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺮﻳﺎﻧﻲِ ﺗﻤﺎمﻗﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮ دﻳﻮار ﻧﻴﻤﻪﺗﺎرﻳﻚ اﺗﺎق‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ وﺳﻌﺖ‬
‫ﻳﻚ ﻛﻮﻳﺮ را ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮگﻫﺎ و ﻣﻴﺶﻫﺎي ﺑﻲﻗﺮار ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﺳﻴﻨﺔ ﻣﺮد را از ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻨﺪمﮔﻮن ﺷﺮﻗﻲاش ﻛﻨﺎر‬
‫زد‪.‬‬
‫ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ او ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻮي ﺗﻦ ﺧﻴﺲ ﻳﻚ آﻫﻮ در ﻣﺸﺎﻣﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬آﻏﺎز ﻛﻨﺪ ﻳﺎ آﻏﺎز اﻳﻦ ﭘﺎﻳﺎن را ﺗﺪاوم دﻫﺪ‪.‬‬
 ‫‪58‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬از ﻣﺮد ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاي دﻳﺪن ﺑﺮآﻣﺪن آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺑﻴﺮون‬

‫ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻪ ﭘﺮاﻛﻨﺪه روي زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫و ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎراﻧﻲ ﺳﻴﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ از در ﺑﻴﺮون‬
‫رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي درِ اﺗﺎق‪ ،‬در ﺧﻠﻮت راﻫﺮو ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫‪59‬‬

‫ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﻧﺴﻴﻢ ﺧﻨﻜﻲ را ﺑﺮ ﭼﻬﺮهﻫﺎﻳﺸﺎن ﭘﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎه ﻫﻨﻮز ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎهﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ را ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻣﺮد ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭼﺮاغﻫﺎﻳﻲ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎي ﭘﺮاﻛﻨﺪة اﻃﺮاف ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻲزدﻧﺪ‪ .‬دﻳﺪن‬
‫ﺗﻪﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي ﻧﻮر ﻛﻪ ازﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺑﻮد و ﻧﺸﺎن از ﭼﺸﻢﺑﻴﺪاراﻧﻲ در‬
‫اﻳﻦ وﻗﺖ ﺻﺒﺢ ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﺮاي ﺳﺎﻳﻪ ﻟﺬتﺑﺨﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎﻫﺎي ﺑﺪون ﻛﻔﺶ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ روي ﺷﻦﻫﺎي ﻣﺮﻃﻮب ﺻﺒﺢ ردي از‬
‫ﺧﻮد ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬در روﺑﺮو‪ ،‬ﺻﺪاي اﻣﻮاج ﻣﻮزون درﻳﺎ و‬
‫ﻣﻬﺘﺎب ﻛﻪ راه ﺷﻴﺮياش را در آﻳﻴﻨﺔ آب ﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺻﺒﺢ را‬
‫ﺟﺎدوﻳﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎد‪ ،‬ﮔﺎه در داﻣﻦ ﺑﺎراﻧﻲ ﺳﻴﺎه ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬آﻧﺮا ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﻛﺮد و‬
‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ در ﻧﻮر ﻣﺎه‪ ،‬ﻫﻮساﻧﮕﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮن در رگﻫﺎﻳﺶ‪،‬‬
‫ﭼﻮن اﻣﻮاج درﻳﺎ ﺟﺎري ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬دﺳﺖ ﻣﺮد را ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻢ ارﺗﻔﺎﻋﻲ در ﻧﺰدﻳﻜﻲ‬
‫آب رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬در ﭘﺸﺖ آن ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﻟﻄﺎﻓﺘﻲ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ‪ ،‬دﻛﻤﻪﻫﺎي ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﻴﺎه ﻣﺮد‬
‫را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﮔﺸﻮد‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﺮم او ﻣﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻟﻤﺲ ﻟﻄﻴﻒ ﺧﻮد‪ ،‬ذرهذره‪ ،‬ﺗﻜﻪﻫﺎﻳﻲ از اﻧﺪام زﻣﻴﻨﻲ‬
‫ﻣﺮد را در ﺗﻦ ﺧﻮد ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ ﺗﺎ در او ﺣﻞ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﺰ ﮔﺮﻣﺎي‬
‫ﻧﻔﺲﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ او‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻘﻮط او را ﺑﻪ آﻧﺴﻮي ﻫﻴﭽﺴﺘﺎن‪ ،‬در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪60‬‬

‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺻﺪاي ﻟﺬت را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺗﻦ او ﺑﺮ ﺟﺎي ﺑﮕﺬارد‪.‬‬

‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ رﻧﮕﻴﻦﻛﻤﺎﻧﻲ از واژه ﺑﺮ اﻧﺪاﻣﺶ ﻃﺮح زﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻜﻮت آﻧﻘﺪر ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺻﺪاي ﻧﻔﺲﻫﺎي ﻣﺮد را آﺷﻜﺎرا‬
‫ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را ﺑﺮ روي دﺳﺖ ﻣﺮد ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻛﻮﺷﻴﺪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﻮك‬
‫ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي ﻟﺬت در ﺗﻨﺶ‬
‫زﺑﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻣﺮد ﺑﺮ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﻟﻐﺰﻧﺪة ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﺎن ﺑﺎﻟﺮﻳﻨﻲ ﺑﻪ رﻗﺺ در‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ روي ﻣﺮد ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎف ﻧﺮم او را زﺑﺎن زد و ﺑﻮي ﺷﻮر درﻳﺎ‬
‫در ﻣﺸﺎﻣﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺑﺎﻓﺖﻫﺎي ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺮد ﮔﻮﻳﻲ از ﺗﺐ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺑﺎزوان ﻣﺮد را رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﺸﻮد و ﭼﻮن ﺣﻴﻮاﻧﻲ ﻛﻪ در‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺟﻔﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻫﺎن ﺗﺐآﻟﻮدش را ﺑﺮ آﻟﺖ‬
‫ﻣﺮد ﻛﻪ ﭼﻮن ﻗﻠﺐ ﭘﺮﻧﺪهاي در ﻣﻴﺎن ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲﺗﭙﻴﺪ ﻓﺮود آورد‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺑﻪ رﻃﻮﺑﺖ ﮔﺮم رانﻫﺎي ﺳﺎﻳﻪ دﺳﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺳﻮار ﺑﺮ‬
‫ﻣﻮﺟﻬﺎي آﺑﻲ ﻟﺬت ﺑﻪ ﭘﺮواز در آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺗﻮان ﺑﻲﭘﺮواي ﺗﻦﻫﺎ را ﻣﻲﺳﺘﻮد و ﺑﺎ اﻟﻔﺒﺎي ﻧﻔﺲﻫﺎﻳﺶ‪ ،‬زﺑﺎن‬
‫آب و آﺗﺶ و ﺧﺎك را در اﻧﺪام ﺳﻮﺧﺘﺔ ﺷﺮﻗﻲ ﻣﺮد ﺣﻚ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫اﻟﻔﺒﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ از ﭘﻮﺳﺖ او ﭘﺎك ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﺑﻴﺮﺣﻢ و ﺳﺘﻮدﻧﻲ او را ﺑﺎ اﻟﻔﺒﺎﻳﺶ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻠﻴﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻤﺎﻫﺎي ﺟﻬﺎن را در ﺗﻦ او ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪61‬‬

‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺧﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎن‪ ،‬در آﺧﺮﻳﻦ روز زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﻮرزد‪. . .‬‬
‫ﻣﺎه از ﻗﻠﻪﻫﺎي اﻧﺪاﻣﺸﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺖ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺎﻣﺪادي از ﺧﻴﺴﻲ‬
‫ﺗﻦ آﻧﻬﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻲﺷﺪ و ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ رﻃﻮﺑﺖ ﺗﻦ ﻣﺮد را زﺑﺎن ﻣﻲزد ﻗﺼﻪاش را آﻏﺎز‬
‫ﻛﺮد‪:‬‬
‫روزي روزﮔﺎري در ﺟﻨﮕﻠﻲ دوردﺳﺖ‪ ،‬دﺧﺘﺮي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫رﻧﮓ ﮔﻴﺴﻮاﻧﺶ را از ﺷﺐ ﺑﻪ ﻋﺎرﻳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ژرﻓﺎي درﻳﺎ‪ ،‬ﭘﻴﻜﺮش ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺗﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ و ﺻﺪاﻳﺶ را‬
‫از ﻧﺴﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﺎرﻳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺮﻳﺎﻧﻲاش را ﺑﺎ ﺑﺮگ درﺧﺘﺎن ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫از آﺳﻤﺎن ﺳﺘﺎره ﻣﻲﭼﻴﺪ و ﺑﺮ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ آواز ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﺻﺪا را از ﺣﻨﺠﺮهاش ﻣﻲرﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮ‬
‫ﮔﻠﻮﮔﺎه ﺧﻮد ﻣﻲرﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫زﻣﺎن ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺷﺎدي ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺎ آﻧﻜﻪ روزي وﻗﺘﻲ در ﺟﻨﮕﻞ‪ ،‬آوازﺧﻮاﻧﺎن ﻗﺪم ﻣﻲزد در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫درﺧﺖ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪي ﻛﻪ ﻗﺮنﻫﺎ ﭘﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد‪ .‬درﺧﺖ‬
‫از ﭘﻴﭽﻜﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻨﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻳﺎد‬
‫ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدرش روزي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻓﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﻋﺸﻘﻪ‪ ،‬ﭘﻴﭽﻜﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﮔﻴﺎه ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻔﺲ آﻧﺮا‬
‫ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﻛﺮده و درﺧﺖ آﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲﻣﺮد‪ .‬ﻳﺎدش آﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﺎدرش‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺎم ﻋﺸﻖ از اﻳﻦ ﮔﻴﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪. . .‬‬
 ‫‪62‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﻗﺼﻪاش را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺮد‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ آرامآرام ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﻪ روز ﻧﻮر ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎراﻧﻲاش را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎي ﻋﺮﻳﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف آب رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪﻃﻮر اﻋﺠﺎبآوري ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد و ﺑﻮي رﻃﻮﺑﺖ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮔﺸﻮد‪ .‬ﻧﻮر ﺻﺒﺢ آﻧﻘﺪر ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ‬
‫دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺒﻨﺪد و ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻛﻨﺎرش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫از ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪ و ﺑﻲدﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﺎي ﺳﺎﻳﻪ در ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ اﻓﺘﺎد‪ .‬آﻧﺮا دﻧﺒﺎل ﻛﺮد ﺗﺎ رﺳﻴﺪ‬
‫ﺑﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﻗﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻮج ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻪ ﺳﻮي ﺑﺎغ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز‬
‫ﺑﻴﺪار ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪. . .‬‬
‫‪63‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬دﻟﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺳﮓ را ﻛﻪ در ﺧﻮاب ﺑﻮد‬

‫ﺑﻴﺪار ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲرﻓﺖ و ﺳﮓ را ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﭘﺮﻫﻴﺐ ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻤﺪاﻧﺶ را ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻛﺎرش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺳﺒﺪ ﺳﮓ و‬
‫ﺳﺎك ﻛﻮﭼﻜﻲ را ﻛﻪ وﺳﺎﻳﻞ او در آن ﺑﻮد ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ‬
‫ﻗﺪمﻫﺎﻳﻲ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺒﻨﻢ ﺧﻨﻜﻲ روي ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف ﺷﻴﺸﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮد و ﺑﺨﺎري ﻧﻴﻤﻪﮔﺮم را ﺑﺮ آن دﻣﻴﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺮ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺤﻞ اﻗﺎﻣﺖ ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻮا آرام روﺷﻦ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﻴﻘﺮاري ﺳﮓ آﻏﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻮي رﻓﺘﻦ را ﺣﺲ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺳﮓ را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬در آﭘﺎرﺗﻤﺎن را ﺑﺎز ﻛﺮد و‬
‫آرام وارد ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮاب ﭘﺮﻫﻴﺐ را ﺑﺮﻫﻢ زﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫اﺗﺎق ﺧﻮاب او رﻓﺖ و ﺳﮓ را زﻳﺮ ﻟﺤﺎف ﮔﺮم او ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮﻋﺖ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻓﺮودﮔﺎه ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‪.‬‬
‫از آﻧﻬﻤﻪ ﺷﻠﻮﻏﻲ و رﻓﺖ و آﻣﺪ در ﺳﺎﻟﻦ ﻓﺮودﮔﺎه ﺳﺮش ﮔﻴﺞ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪:‬‬
‫ﭼﻘﺪر از ﺳﻔﺮ ﺑﻴﺰارم‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﻔﺮ ﺗﻮﻟﺪي دوﺑﺎره اﺳﺖ‬
‫ﻣﺰﺧﺮف ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدي ﺧﻮد ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺑﺠﺰ‬
‫ﻳﻚ ﺳﺮي درﻳﺎﻓﺖﻫﺎي ﺣﺴﻲ ﺑﻲﻣﺼﺮف!‬
‫اﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻧﺘﻘﺎل و ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻫﻨﺮ ﺑﺘﻮان از آن ﻫﺪﻓﻲ ﺑﺪﺳﺖ داد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ از ﺳﻔﺮِ درون ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺳﻔﺮ ﻳﻚ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن‪،‬‬
 ‫‪64‬‬

‫ﺳﻔﺮي ﺑﻪ درون او ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ و در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﻲﺗﻮان دﻟﻴﻠﻲ ﺑﺮاي‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻦ و ﺛﺒﺖ ﺗﺎرﻳﺨﭽﺔ زﻧﺪﮔﻲ ﻳﺎﻓﺖ؛ ﺟﻐﺮاﻓﻲ را ﺑﻪ ﺑﻴﻮﮔﺮاﻓﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ‬
‫و ﺳﻔﺮي رواﻧﻲ را آﻏﺎز ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﮕﻲ ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﺮواز را ﻃﻲ ﻛﺮد‪ .‬در ﺻﻒ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫آﻣﺎدة ﺳﻮار ﺷﺪن ﺑﻮدﻧﺪ اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎﻻﺧﺮه از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ‬
‫و ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﺻﺪاي ﺳﺮﻓﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ از زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻛﻮﻫﻲ از‬
‫آﻫﻦ در ﻓﻀﺎ ﻣﻌﻠﻖ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ از ﭘﻨﺠﺮة ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﻪ آرام‬
‫ﻛﻮﭼﻚ و ﻛﻮﭼﻚﺗﺮ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي ﺑﻲﺷﻜﻠﻲ ﺑﺪل ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪:‬‬
‫در آﺳﻤﺎن ﻫﻴﭻ ﻣﺮزي وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻴﭻ راﻫﻲ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻛﻮرهراﻫﻲ‪ .‬در‬
‫آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻣﺮزﻫﺎ ﮔﻢ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎك ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و درك زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن از‬
‫ﺑﻴﻦ ﻣﻲرود‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪.‬‬
‫‪65‬‬

‫ﻳﺎس‪ ،‬ﻃﺒﻖ ﻋﺎدت ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ﺑﻲآﻧﻜﻪ دوش ﺑﮕﻴﺮد‬

‫ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﺴﻮاك ﺑﺰﻧﺪ ﻳﺎ ﺻﻮرﺗﺶ را‬
‫ﺑﺸﻮﻳﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم روز را در رﺧﺘﺨﻮاب ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد و از ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺴﻞﺗﺮ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮهاي ﭘﺮﻳﺪهرﻧﮓ از در ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬راﻫﺮوي ﻃﻮﻳﻞ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ را ﻃﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺸﺖ در اﺗﺎق ﺳﺎﻳﻪ رﺳﻴﺪ و ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﺔ روي در ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ در ﻛﻮﺑﻴﺪ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ وارد ﺷﻮد‪.‬‬
‫در ﻗﻔﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﺸﻢ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﺔ روي در را ﭘﺎره ﻛﺮد و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ زد و آرام ﺑﺎ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺧﻢﺷﺪه ﺳ‪‬ﺮ ﺧﻮرد و روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ و زاﻧﻮاﻧﺶ را در ﺑﻐﻞ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻲﻗﺮاري و ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪﮔﻲاش ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ‬
‫ﻛﻨﺪ و ﺳﺎﻋﺘﻲ را ﭘﺸﺖ در ﺑﺴﺘﻪ اﺗﺎق ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺬراﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻧﻴﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﮔﻮﺋﻲ از ﻳﺎد ﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ او را‬
‫از ﺳﻔﺮش ﻣﻄﻠﻊ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺳﺮش را روي زاﻧﻮﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد وآرام ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺻﺪاي ﻗﺪمﻫﺎﻳﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮﭼﺸﻤﻲ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎي او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺎﻫﺎي ﻣﺮدي ﺑﻮد ﻛﻪ اﻛﻨﻮن در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﻓﺘﺮ ﺳﺎﻳﻪ‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و در ﻣﻲزد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻳﺎس ﻛﻪ روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺎس ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻳﺎس‬
‫ﻛﺎﻏﺬ ﻣﭽﺎﻟﻪﺷﺪهاي را ﻛﻪ از در ﻛﻨﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺮد دراز ﻛﺮد و‬
‫دوﺑﺎره ﺳﺮش را روي زاﻧﻮﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و‬
 ‫‪66‬‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ رﻓﺘﻪ و ﺗﺎ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﺔ دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬

‫ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﺔ ﻏﻢ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﺎﻃﺮة دﻳﺸﺐ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﻪ‬
‫ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﺎد آورد و دﻟﺶ را ﭼﻨﮓ زد‪.‬‬
‫ﻳﺎس‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺗﻦ ﻧﺤﻴﻒ ﺧﻮد را از زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن‬
‫ﺧﻴﺲ و اﻧﺪوﻫﮕﻴﻨﺶ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﺧﻮد ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم‬
‫ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻗﺪمﻫﺎي ﻣﺮد ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺮد ﻧﻴﺰ آرام ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او راه ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ راﻫﺶ اداﻣﻪ‬
‫داد ﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﺳﻴﺪ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ زﻳﺮ ﻟﺤﺎف ﻓﺮو رود و‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﻧﻴﺰ ﺟﻠﻮي اﺗﺎق ﻳﺎس ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﺣﺴﺎس‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺷﺪﻳﺪي را ﻛﻪ از ﻧﺒﻮدن ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ او ﻫﺠﻮم آورده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻛﺴﻲ‬
‫ﻗﺴﻤﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬رو ﺑﻪ ﻳﺎس ﻛﺮده و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ؟‬
‫ﻳﺎس‪ ،‬از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮد ﺑﻲﻣﻘﺪﻣﻪ او را ﺑﻪ ﻗﺪم زدن دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد ﻳﻜﻪ‬
‫ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﺑﺎ ﻫﻢ از در‬
‫ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﭘﻠﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻳﺎس رو ﺑﻪ ﻣﺮد ﻛﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎي ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪم‪.‬‬
‫ﻣﻦ از ﺷﺮق ﻣﻲآﻳﻢ‪ .‬از آﻓﺘﺎﺑﻲﺗﺮﻳﻦ ﺷﻬﺮ زﻣﻴﻦ!‬
‫ﻣﺮد ﻓﻘﻂ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻣﺴﻴﺮي را ﻛﻪ‬
‫دﻳﺸﺐ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﻃﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ دوﺑﺎره ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف درﻳﺎ‬
‫‪67‬‬

‫ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺪام ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰدﻧﺪ و ﺗﻤﺎم راه ﺑﺎ ﺳﻜﻮت ﻣﺤﺾ‬
‫ﻃﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎس ﻗﺪمﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﺮد راه‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﮔﺎه ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲﻛﺮد واز زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺻﺪف را‬
‫ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ و ﺑﺎز ﺑﻪ راﻫﺶ اداﻣﻪ ﻣﻲداد‪ .‬ﻣﺮد ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻨﺎن آرام ﻗﺪم‬
‫ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ ﺗﺎ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺰرﮔﻲ ﺗﻮﺟﻬﺶ را ﺟﻠﺐ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف آن‬
‫رﻓﺖ و ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﻏﺮﻳﺐِ آﺑﻲِ آب ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎس‪ ،‬در ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﻣﺮد اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪﻓﻲ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﮔﻮش ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺮد‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻳﻲ ﺧﺎﻟﻲ اﺷﺎره ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ؟‬
‫آن ﻫﻔﺖ ﮔﺮگ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ دارﻧﺪ ﻣﻲدوﻧﺪ‪.‬؟‬
‫آﻧﻬﺎ دﻧﺪانﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺑﺮاي درﻳﺪن ﻣﻦ ﺗﻴﺰ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬
‫روي ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﻳﺪن ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻨﺪ ﻣﻲدوﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫اﻃﺎﻗﺶ ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﻧﻔﺲ زﻧﺎن از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و در را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻛﻤﻲ آرام‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺮده را ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻠﻮت او راه ﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺻﺪﻓﻲ را ﻛﻪ در ﺳﺎﺣﻞ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮدﻧﺶ را روي ﺻﺪف ﺧﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺻﺪاي درﻳﺎ را در آن‬
‫ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺻﺪاي درﻳﺎ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم‬
 ‫‪68‬‬

‫ﺗﻨﺶ ﺟﺎري ﻣﻲﺷﺪ ﮔﻮش داد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻤﺎم اﻧﺪوﻫﺶ در آب ﺷﺴﺘﻪ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪهاي ﺳﺒﻚ ﺑﺎل‪ ،‬آرام ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي ﺳﺎﻳﻪ ﻛﻪ او را ﺗﺮك ﻛﺮده‬
‫و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﻛﻤﺪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺶ رﻓﺖ و ﺑﺎ دﻗﺖ دﻓﺘﺮﭼﻪاي را ﻛﻪ در زﻳﺮ‬
‫ﻟﺒﺎسﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻴﺮون آورد‪ .‬دﻓﺘﺮﭼﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﻧﻮ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺎل ﭼﻴﺰي در آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻓﺘﺮﭼﻪ را ﺑﺎز ﻛﺮد و در اوﻟﻴﻦ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ آن ﺑﺎ ﺧﻄﻲ درﺷﺖ ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪﻫﺎ‬

‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ آﻏﺎز ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ذﻫﻨﺶ ﻛﺎﻣﻼ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻓﺘﺮﭼﻪ را زﻳﺮ ﺑﺎﻟﺶ روي‬
‫ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ دراز ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻳﺎس ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﭼﻨﺪ ﺿﺮﺑﺔ آرام ﺑﻪ در ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮد در آﺳﺘﺎﻧﺔ در‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﺎﻟﻴﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ‬
‫ﻛﺮد ﺧﻮاب ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮد ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ‪ .‬از روي ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮد را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﭘﺮ ﻫﻴﺎﻫﻮي روزﻣﺮﮔﻲاش در اﺗﺎق‬
‫اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺧﻮد را ﺑﻪ روي ﺗﺨﺖ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮد ﺑﺮود و راﺣﺘﺶ ﺑﮕﺬارد‪.‬‬
‫‪69‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاي ﻧﻔﺲﻫﺎي ﻣﺮد را ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮﻣﺎي‬

‫ﻣﺮﻃﻮب ﻟﺒﺶ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻟﺐﻫﺎي او ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ و دﺳﺘﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻮازش ﺑﺎزوان او ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺘﻪ و ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﻓﻀﺎي ﺑﻴﺮون ﻛﻪ از ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و دود ﺳﻴﮕﺎرش ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ‬
‫ﻓﻀﺎي ﻛﻮﭼﻚ اﺗﺎق را ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از ﻳﺎس ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫دود اذﻳﺖﺗﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ؟‬
‫ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺳﻴﮕﺎرش ﺑﻪ روي زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﻳﺎس‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي رﺧﻮﺗﻨﺎﻛﻲ ﻛﻪ از اﻋﻤﺎق ﺧﻴﺎﻟﺶ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻧﻪ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرﺗﺎن را ﺑﻜﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ آﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎري از ﭼﻴﺰﻫﺎ را از ﻳﺎد ﺑﺮدهام‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ اﺷﻚ آدمﻫﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬اﺷﻚ آدﻣﻬﺎ از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آﻧﺎن‬
‫ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬از آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ!‬
‫ﻳﺎس ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻤﺎم رﻓﺖ و در را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻧﺪوﻫﺶ را ﺑﺎ‬
‫آب ﺑﺸﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺷﺐ ﻛﻢﻛﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬از اﺗﺎق ﻣﺠﺎور ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ‬
‫ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬او در اﺗﺎق ﻳﺎس اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻟﻲ‪ .‬ﺳﺮد‪ .‬ﻏﻴﺮ‬
‫ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ و ﺑﻲروح‪ .‬دوﺑﺎره ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ‬
‫دﻳﻮارﻫﺎي اﺗﺎق ﻳﺎس ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻛﻨﻮن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ در آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ ﮔﺮﻣﺎي ﺳﺮخ آﺗﺶ ﺑﺮ‬
‫ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪70‬‬

‫ﺑﻪﻃﺮف ﺗﺨﺖ ﻳﺎس رﻓﺖ و دراز ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﺎز ﻛﺮدن زﻳﭗ‬
‫ﺷﻠﻮارش در ﺳﻜﻮت اﺗﺎق ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﻛﻤﺮﺑﻨﺪش را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬رانﻫﺎﻳﺶ را‬
‫ﻛﻤﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺷﻠﻮار را از ﭘﺎﻳﺶ در آورد‪ .‬دﺳﺘﺶ را زﻳﺮ ﺳﺮش‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻋﻀﻼت ﺗﻨﺶ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺷﻞ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻫﺴﺘﻪ ﺧﻮد را ﻟﻤﺲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺳﺮ ﺧﻮرد‪ .‬رگﻫﺎي ﺑﺮﺟﺴﺘﺔ روي‬
‫ﭘﻮﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪة آﻟﺘﺶ را ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﻧﻮازش ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ از ﺗﻦ‬
‫او ﮔﻮﻳﻲ ﻛﺎﻣﻼ ﺑﻄﻮر ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺪﻧﺶ ﻋﻤﻞ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﺮس اﻳﻦ دﺧﺘﺮ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬روزي اﻳﻦ ﺗﺮس ﺗﻤﺎم ﻣﺮا در ﺧﻮد‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻜﻮﺗﺶ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻜﻮت در ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬و ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻤﺎن‬
‫وﺣﺸﻲ و ﻧﺎآراﻣﺶ را ﭼﻪ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ!‬
‫ﻳﺎس از ﺣﻤﺎم ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬زﻳﺒﺎﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮن زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ‬
‫ﭘﺮﻳﺪهرﻧﮕﺶ دوﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬در زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري‪ ،‬دود ﺳﻔﻴﺪرﻧﮕﻲ از ﺳﻴﮕﺎر‬
‫ﻣﺮد ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ آﻧﺮا ﺧﺎﻣﻮش ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻀﺎي اﺗﺎق را ﻣﻪ آﻟﻮد ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﺎس ﺑﻪ ﻣﺮد ﻛﻪ روي ﺗﺨﺖ او ﭼﻮن ﻣﺠﺴﻤﻪاي دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﺧﻮد را ﻟﻤﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف او رﻓﺖ و ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺮ‬
‫ﭘﻮﺳﺖ او ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ در آورد‪.‬‬
‫‪71‬‬

‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻲ ﭼﻮن ﺳﻼﻣﺘﻲ‪ ،‬ﺷﻮر زﻧﺪﮔﻲ و ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﻛﻪ از‬

‫ﺗﻤﺎم ﺣﻀﻮر او ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ رﻳﻪﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮو دﻫﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ او ﺧﻮدِ‬
‫ﺧﻮدِ روز ﺑﻮد‪ .‬آﻓﺘﺎب ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻈﻬﺮ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻮد!‬
‫او را ﻣﻲﺑﻮﻳﻴﺪ و زﺑﺎن ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻤﺎم آﻧﭽﻪ ﻛﻪ او ﺑﻮد و‬
‫ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد را در ﺧﻮد ﻓﺮو دﻫﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ او ﺷﻮد‪ .‬اﻧﺴﺎﻧﻲ از آن‬
‫ﺳﻮي دﻳﻮارﻫﺎي زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺷﺎد‪ ،‬زﻧﺪه و ﭘﺮ از ﺗﻤﻨﺎي ﺑﻮدن‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را در اﺗﺎق ﻳﺎس ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ روﺣﻲ ﻋﺮﻳﺎن و ﮔﻤﺸﺪه ‪ ،‬در‬
‫ﺗﻦ زﻳﺒﺎي زﻣﻴﻨﻲاش ﻗﻠﻪﻫﺎي ﻟﺬت را ﻓﺘﺢ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻧﻔﺲﻫﺎﻳﺸﺎن را‬
‫ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ دﻣﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻟﻤﺲ و ﺣﺮﻛﺖﻫﺎ را در ﺧﺎﻃﺮة‬
‫اﻧﺪاﻣﺸﺎن ﺛﺒﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺸﻖ‬
‫ﻣﻲورزﻳﺪﻧﺪ و ﺟﻬﺎن در ﻧﺮﻣﻲ ﻟﻤﺲ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺸﺎن‪ ،‬آرام ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺧﻮاب‪ ،‬ﻣﺮد را رﺑﻮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﺎس ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮدش ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪:‬‬
‫در زﻧﺪﮔﻲ رازﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎري وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻴﺮوي ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﻛﻬﻜﺸﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻣﺘﻔﺎوت از ﺟﻬﺎن آدمﻫﺎ‪ .‬ﻧﻴﺮوﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﮔﺎه در‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣﻞ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﮔﺎه ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺛﺮ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ روزي‬
‫داﻧﺶ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻛﻬﻜﺸﺎنﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﻛﺸﻒ ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﻴﺮوي‬
‫ﭘﻨﻬﺎن آدمﻫﺎ را ﻧﻴﺰ ﻛﺸﻒ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻨﺶ ﻣﻮرﻣﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺮﻳﺎن‪ ،‬ﺟﻠﻮي ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻴﺴﻮان ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺑﺮ دﺳﺘﻪﻫﺎي ﺻﻨﺪﻟﻲ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎزوان ﻻﻏﺮش را‬
 ‫‪72‬‬

‫روي ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ ﻧﻴﻤﻪﺑﺎز ﺑﻮد و ﻧﻮر ﻛﻢﺳﻮي‬

‫ﺳﺘﺎرهاي ﺑﺮ ﭘﺴﺘﺎنﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ آزادش ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫از ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺨﺖ رﻓﺖ‪ .‬روﺑﺪوﺷﺎﻣﺒﺮش را ﻛﻪ‬
‫روي ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﭼﻬﺮة ﻣﺮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬
‫ﻣﺮگ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﺗﻤﺎم ﺗﻨﺶ از ﺟﻨﺲ ﺷﻴﺸﻪ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ از‬
‫اﻳﻦ ﺣﺲ ﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖِ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﺮد ﺷﻮد و ﻓﺮو رﻳﺰد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﺨﺖ رﻓﺖ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻟﺒﺔ ﺗﺨﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻫﺮ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﭘﺮت ﺷﻮد‪ .‬ﺳﺮدش ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎآرام ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻓﻜﺮﻫﺎي‬
‫ﻣﺸﻮش ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ اﺣﺎﻃﻪاش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ‬
‫ﻟﺤﺎﻓﺶ ﻛﻪ ﭼﻮن زﻧﺪان ﺑﻮد ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ دﺳﺘﻲ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ او را‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮي از ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ!‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮد رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ از ﺧﻮد ﺑﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر ﻧﺼﻔﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺎس آﻧﺮا روﺷﻦ ﻛﺮد و ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫‪73‬‬

‫ﻣﺪاد ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ روي ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻲدوﻳﺪ و ذﻫﻦ ﻳﺎس از ﻫﺠﻮم آن ﻫﻤﻪ‬

‫ﻛﻠﻤﻪ ﺗﻬﻲ ﻣﻲﺷﺪ‪:‬‬
‫ﺳﻔﺮ و ﺣﺮﻛﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎن رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آﮔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺎن ﺑﻲﻗﺮاري‬
‫اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑﻲﻗﺮاري ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﻲرﻳﺸﮕﻲ و ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪن‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ و زﻧﺪﮔﻲ را ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑﻲﻗﺮاري ﻛﻪ در‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ دﺳﺖﻧﻴﺎﻓﺘﻨﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﺎﺗﻮﻣﻲ ﺑﻲﻗﺮاري اﻧﺴﺎن را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد‬
‫ﺑﻲﻗﺮار ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ روزي ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ در آن ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺰ ﻫﻴﭻ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ‬
‫وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﺪ و ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﻨﻴﺪ اﻣﺎ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺑﺮاي ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ در اﻳﻦ ﺳﻔﺮﻫﺎ‪ ،‬آراﻣﺶ و زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﺗﻔﺎوت را ﺧﻮاﻫﻴﺪ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ زﺷﺘﻲﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖِ زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻛﺸﻒ و‬
‫ﻋﺮﻳﺎن ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺸﻒ زﻳﺒﺎﻳﻲ در زﺷﺘﻲ!‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﻣﺮز ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻛﺸﻮر‪ ،‬ﻣﺮز ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‬
‫و دﻳﮕﺮان از ﻣﻴﺎن ﻣﻲرود‪ .‬ﻣﺮز ﻣﻴﺎن ذﻫﻨﻴﺖ و ﻋﻴﻨﻴﺖ‪ ،‬ﻣﺮز ﻣﻴﺎن ﺧﻮد‬
‫و دﻳﮕﺮان‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ دوراﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻧﻬﺎﻳﺖ‬
‫ﺑﻪ آﻧﺠﺎﻳﻲ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ ﻛﻪ آﻏﺎز ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﺎز در اﺛﺮ ﺑﻲﻗﺮاري‬
‫اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺗﻜﺮار و ﺗﻜﺮار و ﺗﻜﺮار ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ آراﻣﺶ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻓﻘﻂ در "ﺣﺮﻛﺖ" اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻳﺎ اﻳﻦﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟‬
‫آﻳﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮدن ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮاب‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮگ؟‬
 ‫‪74‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ و ﺳﻔﺮ ﺑﻪ رﻳﺸﻪﻫﺎﻳﺘﺎن دﺳﺖ‬

‫ﻣﻲﻳﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻏﺎزﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻤﻲرﺳﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﻲ آﻏﺎزﻫﺎ ﺑﺎز‪ ،‬ﺑﻪ آﻏﺎز‬
‫ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ دوﮔﺎﻧﮕﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ دارﻳﺪ و ﻫﻢ ﺑﻲﺧﺎﻧﻤﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ‬
‫روح ﺑﻲﻗﺮار ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻛﻮﻟﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻮﻟﻲ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ؟‬
‫آﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﻮﻟﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ‬
‫اﺻﻼ ﺧﻮب ﺑﻮدن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺿﻮع‪" ،‬ﻛﺸﻒ ﺧﻮﺑﻲ" اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﺿﻤﻦ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻫﺴﺘﻲ را ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻲ و در ﻣﻴﺎن آدﻣﻬﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﻲ از آﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮي و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ‬
‫را اﻋﺠﺎبآور و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ!‬
‫اﻧﺴﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻴﺎن ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‬
‫ﻧﻴﺰ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫راهﻳﺎب آدﻣﻬﺎ ﻓﻘﻂ اﺗﻔﺎق اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﻓﻘﻂ اﺗﻔﺎق!‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﺎد ﻛﻪ ﺑﺮگﻫﺎ را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
‫ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻨﺪ و ﻣﻲروﻧﺪ!‬
‫ﻛﺎش ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﭘﺮﺳﺸﻲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺦ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻫﺴﺘﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ در آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ .‬آﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺦﻫﺎ‬
‫ﻧﮕﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫‪75‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ذرهﺑﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎت‪ ،‬ﺟﻬﺎنﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ را ﻛﺸﻒ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ‬

‫ﭼﻴﺰ ﺑﺪون زﺑﺎن و ﻛﻠﻤﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻧﺪارد‪ .‬زﺑﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻣﻌﻨﻲ‬
‫ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦﻫﻤﻪ ﺳﻔﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﻤﺎل ﻧﻴﺰ ﻧﮕﺮدﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﭘﺲِ ﭘﺸﺖِ ﻛﻤﺎل‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ ادراك‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﭘﻮﭼﻲ‪ ،‬ﺗﻬﻴﺎ‪ ،‬ﻳﺎ ﺟﺎوداﻧﮕﻲ!‬
‫زﻣﺎن وﺟﻮد دارد‪ .‬ﻣﻜﺎن ﻫﺴﺖ و ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻠﻢ ﭘﻮﭼﻲ ﻧﻴﺰ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﺰ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻛﻮﻟﻲوش اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮود‪ ،‬ﺑﺮود‪ . . .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ از‬
‫ﺑﻲﻗﺮاري ﺑﻪ ﻗﺮار ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﺎﺗﻮﻣﻲ ﺑﻲﻗﺮاري اﻧﺴﺎن را ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻲﻗﺮاري اﺑﺪي‬
‫اﻧﺴﺎن را!‬
‫ﻳﺎس‪ ،‬ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻤﺎم ﺧﺸﻤﻲ را ﻛﻪ از ﻧﺒﻮدن ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ او ﻫﺠﻮم آورده ﺑﻮد‬
‫در ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و آرام ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎم آن‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاي ﺳﺎﻳﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ روي ﻛﺎﻏﺬ‬
‫ﻣﻲآورد و ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ او از ﺳﻔﺮ ﺑﻪ او ﻣﻲداد‪ .‬از اﻳﻦرو ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺛﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬زﻣﺎن را در ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻛﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ . .‬ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪. . .‬‬
 ‫‪76‬‬

‫دوﺷﻨﺒﻪ‪ .‬آﻏﺎز ﻣﻬﺮ‬

‫اﻣﺮوز ﺗﻤﺎم ﻋﺼﺮ را ﭘﺎي ﻛﻮﺑﻴﺪم‪.‬‬

‫زﻳﺮ رﻳﺰش ﺷﻴﺮي ﻣﻬﺘﺎب رﻗﺼﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮان ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ را ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺲ ﻋﺠﻴﺒﻲ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺎي ﭼﭙﻢ ﺣﺎﻣﻲ ﻣﻦ اﺳﺖ؛ ﮔﺮم اﺳﺖ و ﭘﺎي راﺳﺘﻢ ﭘﺮ اﺳﺖ از رﻧﮓ‬
‫ﺳﺮخ ﺧﺸﻢ و ﻣﺮگ!‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪم آﺗﺸﻔﺸﺎن ﺗﻨﻢ ﻓﻮران ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﻪ‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭘﺸﺖ ﻛﻨﻢ و آﻧﮕﺎه در ﺳﺮم ﺧﻴﺎل ﻳﻚ اﻧﻔﺠﺎر ﺟﻮاﻧﻪ زد‪.‬‬
‫‪77‬‬

‫ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ‪. . .‬‬

‫ﻏﺮوب ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺐ آﻣﺪ و ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﺧﻮاب‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻲ ﺣﻔﺮة ﻋﻤﻴﻘﻲ در ﺟﻤﺠﻤﻪام‬
‫دﻫﺎن ﻣﻲﮔﺸﺎﻳﺪ و ﺗﺮس ﺑﺎ ﭼﻬﺮهاي ﻣﻬﻴﺐ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲﺧﺰد و‬
‫ﺟﻤﺠﻤﻪام را ﻫﺰاران ﺗﻜﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ ،‬دروازة ﺟﻬﻨﻢ را ﺑﺮ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲﮔﺸﺎﻳﺪ و ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﻳﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﺮ اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﻠﻤﻪاي ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﺪارم‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺟﻤﺠﻤﻪام ﭼﻨﺪ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﻟﻤﺲ ﺳﻨﮕﻴﻦ دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺣﺲ ﻣﻲﻛﻨﻢ و دﺳﺖ ﻣﻲﺑﺮم ﺗﺎ ﻫﻮا را‬
‫ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻮاﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ‪ ،‬در اﺗﺎق ﭘﺨﺶ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻮاﻳﻲ ﭘ‪‬ﺮ از ﺧﺎﻟﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻮاﻳﻲ ﺗﻬﻲ! ﺗﺠﺮﺑﻪاي ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﻠﻤﻪاي ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﻤﻲﻳﺎﺑﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻦ ﻣﻦ زﻳﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ و اﻧﺒﺎن واژهﻫﺎﻳﻢ‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺰ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻼء ﺳﻴﺎه و ﺳﻨﮕﻴﻦ دروﻧﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺮ ﺟﺎي اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻼءاي‬
‫ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺮا در ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﻼءاي ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ و ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪.‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎ ﭼﻴﺰ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ در ﻣﻦ ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭼﻴﺰ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ‬
‫ذات ﻣﺮگ و اﺻﻞ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬واﻗﻌﻲ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻛﻠﻤﺎت ﺑﻪ ﺳﺮم ﻫﺠﻮم‬
‫ﻣﻲآورﻧﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺣﺮفﺣﺮﻓﺸﺎن را از ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﻲ ﻛﻬﻨﻪ‬
 ‫‪78‬‬

‫ﺑﺮﻳﺪهاﻧﺪ و ﺑﻲﻫﻴﭻ ﻣﻨﻄﻘﻲ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﺪهاﻧﺪ ﺗﺎ داﺳﺘﺎﻧﻲ را ﺗﻌﺮﻳﻒ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫روزﻫﺎ و ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬرﻧﺪ‪ .‬ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺎهﻫﺎ‪ ،‬و ﺳﺎلﻫﺎ و ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﺪ داﺳﺘﺎن ﺑﻲﻣﻨﻄﻘﻲ را‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎت ﭼﻴﺪه ﺷﺪه در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪام ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻧﺪ و‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻲ ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ .‬ﭘﺪﻳﺪهاي ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻠﻤﻪ‪ .‬زﺑﺎن‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬آﻳﻴﻨﺔ روﺣﻢ ﺑﻪ ﻓﻀﺎي ﺳﺮد اﺗﺎق ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎت ﺷﻌﺮم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺣﺲِ ﻟﻤﺲِ‬
‫دﺳﺘﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻧﻴﺰ ﮔﺎه ﺑﺎ ﺑﻨﺪﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ در ﻓﻀﺎي ﺧﺎﻟﻲ‪،‬‬
‫ﻣﻌﻠﻖ ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي را ﺑﻴﺎن ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺗﻌﺮﻳﻔﻲ از‬
‫ﺗﺮس ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﺗﺮ از ﻛﺎﺑﻮسﻫﺎي ﺷﺒﺎﻧﻪام اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ در ﻣﻦ ﻣﺮﻛﺰي وﺟﻮد دارد‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﻫﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ‬
‫اﻧﻜﺎر و ﺷﺎﻳﺪ آن ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻫﺴﺘﺔ ﺳﺨﺖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺟﺎﻳﻲ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻨﻬﺎن‬
‫اﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ‪.‬‬
‫ازﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪:‬‬
‫روز‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺐ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﻚ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ ،‬ﺗﻬﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺗﻬﻲ‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ!‬
‫و ﻣﻦ ﭼﻘﺪر در اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺸﺘﺮك‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫‪79‬‬

‫ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫اﻣﺮوز وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم‪ ،‬دﻳﺪم در اﺗﺎق ﻣﺠﺎور‪ ،‬دﺧﺘﺮي را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن‬

‫وﺣﺸﻲ و درﻳﺎﻳﻲاش ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ آرام و درﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻋﻤﻖ ﺗﺮس و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ را ﮔﻮﻳﻲ در ﺧﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺑﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻤﺎن در ﻫﻢ ذوب ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﻨﻮﻧﻲ را ﻛﻪ ﺧﻮد داﺷﺘﻢ دﻳﺪم و ﺗﻬﻮﻋﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻤﺎم اﻗﻴﺎﻧﻮسﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
 ‫‪80‬‬

‫ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺧﺎﻣﻮش اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻜﻮت ﻣﺤﺾ‪.‬‬
‫ﺷﺎم ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺪهاي ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ و زﻣﺎن را ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺷﻤﺎرش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺪهاي ﺗﻪﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي ﺧﺎﻃﺮاﺗﺸﺎن را ﻣﻲﺟﻮﻧﺪ‪ .‬ﺗﻪﻣﺎﻧﺪهﻫﺎﻳﻲ از‬
‫ﺗﺼﺎوﻳﺮي ﺑﻲﻛﻼم را‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﻣﺎت اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ در ﭘﺲ آن ﭼﻴﺰي ﺟﺮﻳﺎن دارد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن آن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫و ﻣﺎ در اﻳﻦ آﻳﻨﻪﻫﺎ ﺑﻪ دﻳﺪار ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲروﻳﻢ‪.‬‬
‫در ﭼﻬﺮهﻫﺎي ﻣﺎ ﺗﺮس از ﻣﺮگ‪ ،‬آﺷﻜﺎرﺗﺮ از ﻧﻴﺎز ﺑﻪ راﺑﻄﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮگ‪ ،‬در ﭼﺸﻤﺎن ﻳﻜﺎﻳﻚﻣﺎن ﭘﻴﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ دو و ﻧﻴﻢ دﻗﻴﻘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﻣﺎن در اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ وزﻧﻲ دارد‪.‬‬
‫ﻛﺸﻴﺪن ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر‪ ،‬ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻧﺼﻔﻪ ﺳﻴﮕﺎر دو و ﻧﻴﻢ دﻗﻴﻘﻪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺛﺎﻧﻴﻪ‪.‬‬
‫و ﻃﻮل ﻳﻚ ﺧﻴﺎل‪ ،‬ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و زﻣﺎن ﭼﻪ از دﺳﺖ ﻣﻲرود‪.‬‬
‫ﭼﻪ از دﺳﺖ ﻣﻲرود اﻳﻦ زﻣﺎن!‬
‫‪81‬‬

‫ﺟﻤﻌﻪ ‪. . .‬‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺎري ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲ ﺿﺪ اﻓﺴﺮدﮔﻲ وﺳﺎﻳﺮﺿﺪﻳﺖﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺟﺎي ﻛﻨﺎر دﺳﺘﻲام ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از وﻗﺘﻲ دﺧﺘﺮك ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭽﻜﺲ در ﺟﺎﻳﺶ‬
‫ﻧﻤﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﻤﺎران اﻓﺴﺮده ﺧﻼﻗﻴﺖ ﻋﺠﻴﺒﻲ در ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻧﻮعِ "ﻧﺒﻮدﻧﺸﺎن"‬
‫دارﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻧﻴﺰ در ﻣﺴﻠﺨﻲ از ﺧﻮن ‪. . .‬‬
 ‫‪82‬‬

‫ﺷﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﻋﺼﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻣﺮوز دﺧﺘﺮي وارد ﺑﺨﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف او رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺳﻼم‪ .‬ﻣﻦ ﻳﺎس ﻫﺴﺘﻢ و روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ اﺷﻜﺎﻟﻲ در داﺷﺘﻦ‬
‫ﻧﺎم اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎري ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم آدمﻫﺎ ﻫﻤﮕﻲ‬
‫روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ در ﺗﻪِ روﻳﺎﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب روم‪.‬‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫اﮔﺮ ﺗﻮ روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻫﺴﺘﻲ و ﺣﺮفﻫﺎﻳﻢ را ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ روانﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ‬
‫ﻳﻚ اﻧﺴﺎن "ﻣﺘﻤﺪن" ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬و ﻣﺎ آدمﻫﺎي ﻋﺠﻴﺐ و ﻗﻮياي ﻫﺴﺘﻴﻢ‬
‫ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدهاﻳﻢ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎل آﻧﻜﻪ‬
‫دﻳﮕﺮان‪ ،‬روانﮔﺴﻴﺨﺘﮕﻲﻫﺎﻳﺸﺎن را ﻣﻲﻓﺮوﺷﻨﺪ!‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﻫﻴﭻ درﻣﺎﻧﮕﺮي ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ ﻋﻤﻖ ﺗﺎرﻳﻚ درون ﺗﻮ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬
‫ﭼﻮن‪ ،‬اﻋﻤﺎق ﺗﺎرﻳﻚ درون ﺧﻮد را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫او دﻳﻮاري از ﻣﻨﻄﻖ و ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻲﺳﺎزد ﺗﺎ در ﭘﺲ آن ﻧﻬﺎن ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎ دﻳﻮار ﻛﻠﻤﻪ را ﻓﺮو ﻣﻲرﻳﺰﻳﻢ ﺗﺎ ﻛﻪ ﻋﺮﻳﺎن ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫‪83‬‬

‫ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫اﻣﺮوز روزي را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آوردم‪.‬‬

‫روزي ﻛﻪ ﻣﺮا از ﺑﺨﺸﻲ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ دﻳﮕﺮ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﺮدم‪ .‬آرام ﺷﺪم و درد و ﺗﺮس و ﺟﻨﻮن‪ ،‬ﻣﺮا رﻫﺎ ﻛﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﺗﻔﺎق ﻓﺠﻴﻊ دﻳﮕﺮي اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮدم ﭼﺸﻤﺎن آدﻣﻬﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ آﻧﻬﺎ آﻳﻨﻪاي ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻮد را در آن ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬آﻳﻨﻪاي‬
‫ﻛﻪ ﺗﺼﺎوﻳﺮي ﻣ‪‬ﺮده و ﺑﻴﺠﺎن و ﺳﺮد را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻗﺪام ﺑﻪ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﺨﺸﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ دروﻧﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫داروﻫﺎي ﺿﺪ روانﭘﺮﻳﺸﻲ‪ ،‬ﺿﺪ اﻓﺴﺮدﮔﻲ و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺿﺪﻳﺖ دﻳﮕﺮ‪،‬‬
‫ﻛﻠﻤﺎﺗﻢ را ﻧﻴﺰ ﺧﻔﻪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﭼﺸﻢﻫﺎ!‬
‫ﺑﻠﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ در ﭼﺸﻢ آدﻣﻬﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﭼﻴﺰي را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬وﻟﻲ در‬
‫ﭼﺸﻢ ﻣﺠﻨﻮنﻫﺎ ﭼﺮا‪.‬‬
‫در ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ آﻳﻨﻪاي ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﺔ ﺳﻮزان و ﺳﻔﻴﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ وﻗﺘﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ و ﻫﺴﺘﺔ آﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻘﻄﻪ‪.‬‬
 ‫‪84‬‬

‫ﺟﻨﻮن در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ اﮔﺮ زﻣﺎن ﻧﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﻲﺷﺪ و ﻧﻪ ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ؟‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ اﮔﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬در ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﺟﺎري ﺷﺪ!‬

‫ﻫﻨﻮز ﺷﺐ‪ ،‬ﺟﻮان اﺳﺖ‪.‬‬

‫در راﻫﺮو دﺧﺘﺮي ﺑﺮ روي ﻧﻴﻤﻜﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ و اﻧﺪام ﻧﺤﻴﻒ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﺗﻜﺎن ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮد را در ﮔﻬﻮارة اﻧﺪاﻣﺶ ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪85‬‬

‫دوﺷﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫راﺳﺘﻲ واﻗﻌﻴﺖ ﭼﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲدارد؟‬

‫آﻳﺎ واﻗﻌﻴﺖ‪ ،‬آن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ و ﻳﺎ ﺑﺎ دﺳﺖ‬
‫ﻟﻤﺴﺶ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﮔﻮاﻫﻲ ﺑﺮ ﻫﺴﺘﻲﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﻇﺎﻫﺮا‪ ،‬در ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ اﮔﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺮون از آن‬
‫داﻳﺮهاي ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آن ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺪازهﮔﻴﺮي و ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮزﻳﻦ اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﭘﺪﻳﺪهاي اﺗﻔﺎﻗﻲ و ﻋﺠﻴﺐ ﺗﻠﻘﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺧﻮاب‪ ،‬ﻣﺜﻞ رؤﻳﺎ‪.‬‬
‫دﻳﺸﺐ ﺧﻮاب دﻳﺪم در ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺰرﮔﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﻗﺼﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ وﺳﻂ‬
‫ﺟﻨﮕﻠﻲ ﻗﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ راﻫﻲ در اﻃﺮاف آن دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﺎﻣﻼ ﺧﺎﻟﻲ و ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻜﻮن‪ ،‬ﺑﺪون وﺳﺎﻳﻞ و ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي‬
‫ﻧﻴﻢداﻳﺮه ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﺮض دﻳﻮار را ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻮدم و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪه ﭘﺮواز ﻛﻨﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮوم‬
‫ﺑﻴﺮون اﻣﺎ ﻫﻴﭻ دري وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ راﻫﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﭘﺮواز ﻛﺮدن؛ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﭘﻨﭽﺮهﻫﺎ‬
‫ﻣﻲﻛﻮﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﺷﻮد و ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﭘﺮواز‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﺠﺎ را ﺗﺮك ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻳﻜﻲ از‬
‫ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ ﺑﺎز ﺷﺪ و رﻓﺘﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻓﻀﺎي ﺑﻴﺮون ﭘﺮ از ﺑﺮف ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻮا ﺑﻪ‬
‫ﺷﺪت ﺳﺮد ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺎه آرام از آﺳﻤﺎن ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺷﺒﻴﻪ ﺳﻴﺎرهاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﻲ‬
‫ﺑﺮاي زﻣﻴﻦ آورده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪86‬‬

‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎه رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺣﻴﺮت زده ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‬

‫درﻳﭽﻪاي ﻛﻮﭼﻚ در ﻳﻚ ﻃﺮف آن ﮔﺸﻮده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف درﻳﭽﻪ‬
‫رﻓﺘﻢ و آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ آن ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪم‪ .‬داﺧﻞ ﺷﺪم‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﺮس و‬
‫ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ را ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ درﻳﭽﻪ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﻣﺎه ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻛﺮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻣﺮدي‬
‫ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ در ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و دود ﺳﻴﮕﺎري ﻛﻪ در‬
‫دﺳﺘﺶ ﺑﻮد در ﻓﻀﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﻨﺪﻟﻲ او رﻓﺘﻢ و دﻳﺪم‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮد ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ او ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻴﭻ‬
‫ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻲ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻲداد‪ .‬دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﺎﻧﻪاش ﺑﺮدم‪ .‬ﺗﻜﺎﻧﺶ‬
‫دادم و ﻣﺮد ﺑﺎ ﺻﻮرت روي زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻣ‪‬ﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ از ﺻﻨﺪﻟﻲ اﻓﺘﺎد ‪ ،‬ﻳﻚ ﺧﻮدﻧﻮﻳﺲ ﺳﻴﺎه ﻗﺪﻳﻤﻲ از ﺟﻴﺒﺶ‬
‫ﭘﺮت ﺷﺪ ﺟﻠﻮي ﭘﺎي ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻮدﻧﻮﻳﺲ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ آن‬
‫را ﻣﻲﺑﺮم ﺑﺮاي وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﺗﺎ ﻗﺼﺔ "ﻣﺮگِ ﻣﺮد" را ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺷﻨﻴﺪم در راﻫﺮو ﺳﺮوﺻﺪاي ﺿﻌﻴﻔﻲ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﻛﺎرﻛﻨﺎن در‬
‫ﺣﺎل رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺘﻢ و آﻫﺴﺘﻪ آنرا ﮔﺸﻮدم‪.‬‬
‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ را روي ﺗﺨﺖ از ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫در ﻧﻮر ﺷﻴﺮي راﻫﺮو ﺻﻮرت وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻣﺮگ در آﻣﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﺧﺰهﻫﺎ ي ﺳﺒﺰ رﻧﮓ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺗﻨﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪87‬‬

‫ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫ﺑﺮاي ﻧﺸﺌﻪ ﺷﺪن ﻫﻴﭻ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻛﺎﻓﻲ‬
‫اﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺑﻴﺪار ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺗﺎ آن ﺗﺼﻮرات ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر در اﺗﺎﻗﻢ رﻧﮕﻴﻦﻛﻤﺎﻧﻲ از رﻧﮓ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪﺗﺪرﻳﺞ ﺑﻪ ﻳﻚ آﺗﺶ‬
‫ﺑﺪل ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬آﺗﺸﻲ ﭘﺮ از ﻧﺎرﻧﺠﻲ و زرد و ﺳﺮخ و ﺑﻨﻔﺶ و آﺑﻲ و آﺑﻲ‬
‫و آﺑﻲ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي آﺗﺶ ﺑﻪ ﺑﺪنﻫﺎﻳﻲ ﺑﺪل ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻤﺎم ﻓﺮﺷﺘﻪﻫﺎ از ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻣﻘﺪس ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و در‬
‫اﺗﺎق ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ اﺑﺘﺪا ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮم در‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻴﺪاري‪ ،‬روﻳﺎﻫﺎﻳﻲ زﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﻣﻲآﻳﻨﺪ و ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‬
‫دﻳﮕﺮ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﻴﻞ ﻧﺪارم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب روم و‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ اﻳﻦ روﻳﺎﻫﺎي زﻳﺒﺎ ﺗﺪاوم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﮔﺎﻫﻲ اوﻗﺎت‪ ،‬اﻳﻦ روﻳﺎﻫﺎ زﺷﺖ ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و آﻧﻮﻗﺖ‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻳﻚ درﺧﺖ ﻓﺮﻣﺶ ﻋﻮض ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
 ‫‪88‬‬

‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺷﺎخ ﺑﺪل ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﻫﻢ در ﻗﺎب‪ ،‬ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﻳﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ از آن ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﻲآﻳﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﺑﺎ ﭼﻮب‪ ،‬ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻣﻲﺳﺎزم‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪه ﺳﺎﺧﺘﻪام ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﺮ دارد و در ﻫﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﺳﺮﻫﺎ ﻳﻚ‬
‫ﺣﺲ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ وﺟﻮد دارد‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﻧﻴﺰ ﺷﺐ ﺑﻪ روز و روز ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﺪل ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﻫﺮ دو در ﻫﻢ ﺗﻨﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﺑﻮدن و ﻧﺒﻮدن‪ ،‬ﻛﻪ ﮔﺎه ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪.‬‬
‫در ﺣﻀﻮر ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻲﺣﻀﻮر ﻣﻲﺷﻮي‪. . .‬‬
‫‪89‬‬

‫ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬روزي ﻛﻪ در اﺗﺎﻗﺶ از ﺣﺎل رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻳﺎ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻢ ﺧﻄﻮط ﭼﻬﺮهاش را‬
‫دﻧﺒﺎل ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻛﺸﻴﺪﮔﻲ ﮔﺮدﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪيﻫﺎ و‬
‫ﭘﺴﺘﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﺪام زﻧﺎﻧﻪاش را آﺷﻜﺎر ﻣﻲﻛﺮد ﻣﺜﻞ ﻛﺪﻫﺎي ﻣﺮﻣﻮزي‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﺮﻣﻲ و ﺣﺮﻛﺖ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻣﻦ ﻗﺼﻪاي را ﺑﺎز ﻣﻲﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻬﺎن در ﺗﻨﺶ ﺟﺎري ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﻪ ﭼﻬﺮهاش ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎزدﻣﻲ ﻣﺮﻃﻮب و ﮔﺮم را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪ و ﺳﺎﻳﻪاي ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاش‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺳﺎﻳﻪاي ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ آن را ﭘﺎك ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻳﻚ دم‪ ،‬ﻣﻦ او ﺷﺪم و ﺑﻪ رﻳﻪﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮورﻓﺘﻢ و از رﻳﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻠﻮلﻫﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ذﻫﻨﺶ رﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫آﻧﺠﺎ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم و ﻣﺎ ﻗﺼﻪ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﻛﻪ روزي ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪90‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﻪ ﭼﻬﺮة وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮدم‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و‬

‫در داﻧﺎﻳﻲ ﻏﺮق ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺗﻦ وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ اﺳﺘﻌﺎره ﺑﻪ ﻫﻢ و در ﻫﻢ ﺗﻨﻴﺪه‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻨﺎر زدم‪.‬‬
‫آرام‪.‬‬
‫آرام‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش ﻓﺮو روم‪.‬‬
‫دﺳﺘﻢ را روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ را ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ ﺧﻮاﻧﺪم‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد زﻣﺎن ﺑﮕﺬرد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ زﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺗﻦ او‬
‫ﭘﻴﺮ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﮔﺎه در اﺗﺎﻗﺶ ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪ‪ .‬ﮔﺎه ﻧﻴﺰ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﺶ را‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻫﺎيﻫﺎي ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻴﺪاﻧﻲ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﺎه ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ را‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻮدن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﺷﺐ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﻲ و ﻳﺎ ﺳﻴﺎﻫﻲ در او ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ‪ ،‬ﻋﻘﺮﺑﺔ زﻣﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻲ از واژه را ﻗﺼﻪﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ درون‬
‫اﺗﺎق ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬ﺑﺮ ﮔﻮﻧﺔ وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﺳﺎﻳﻪاي ﺣﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد و در ﺷﻴﺸﺔ‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮه ﺑﺎران‪ ،‬ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ‬
‫آوﻳﺰان ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫‪91‬‬

‫ﮔﺎه ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺶ دﻛﻤﻪاي ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ را ﻓﺸﺎر ﻣﻲداد و زﻣﺎن را ﺑﺮ روي‬

‫ﻛﺎﻏﺬ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﻲﻛﺮد و اﻧﻔﺠﺎري از ﻛﻠﻤﻪ‪ ،‬از ﭼﻬﺮة دوردﺳﺖ و ﺗﻦ‬
‫ﺧﺎﻣﻮش و ﺑﻲﻛﻠﻤﻪاش ﺑﻪروي ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﺎت وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﺳﺮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻤﻼﺗﺶ آﻧﻘﺪر ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﺳﻮزاﻧﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﺦ را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ و ﻛﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺎه ﻳﻚ ﺻﺪاي ﺗﺎرﻳﻚ از ژرﻓﺎي ﺣﻨﺠﺮهاش آرام ﺑﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲﺧﺰد و زﻧﺠﻴﺮي از ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻲﺳﺎزد‪. . .‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮداﻧﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻋﺸﻖورزي ﻣﻲﻛﺮد و‬
‫ﻟﺐﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺪاد و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺒﻴﻦ!‬
‫ﺑﺮ ﻟﺐﻫﺎي ﻣﻦ ﺧﻄﻮط ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ را ﺣﻚ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﻧﻴﺰ ﻳﻚ ﻧﻘﺸﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ را ﺑﺮ ﻛﻒ اﺗﺎﻗﺶ ﭘﻬﻦ ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺎ‬
‫ﻣﻌﺸﻮقﻫﺎي ﺧﻴﺎﻟﻲاش ﺑﺮ روي آن ﭼﻨﺪان ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ روي‬
‫ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺎن ﺷﻬﺮﻫﺎي روي ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺨﻮاب ﺑﺮود‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺧﻮاب ﻣﻌﺸﻮقﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ درون ﻣﻐﺰ و‬
‫ﻗﻠﺐ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺧﺰﻳﺪ و ﺑﻌﺪ در روﻳﺎي ﺧﻮد‪ ،‬آﻧﺎن را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﻛﻠﻜﺴﻴﻮﻧﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ‪ ،‬ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫دل آدمﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻮاد ﻟﺰج اﺳﺘﺨﻮان ﻫﺎﻳﺶ از ﺟﻨﺲ روﻳﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪92‬‬

‫ﻫﺮ روزش ﻣﺮگ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻧﻔﺴﺶ اﺳﺘﻌﺎره‪ .‬ﮔﺎه ﻧﻴﺰ ﻋﺮﻳﺎنِ ﻋﺮﻳﺎن‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺻﻮرﺗﻜﻲ ﺑﺮ ﭼﻬﺮه ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪ و ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ را ﭼﻮن داﻧﻪﻫﺎي ﻣﺮوارﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺦ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و اﺳﻤﺶ را‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ "ﻗﺼﻪ"‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﻗﺼﻪاش را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻴﻢ روي ﻛﺎﻏﺬ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺰ روي ﺗﺨﺖ ﻛﻮﭼﻚ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﻗﺼﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ آﻧﺮا روي ﻛﺎﻏﺬ ﻧﻤﻲﻧﻮﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺨﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﻮاري و ﻣﭽﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ آﻧﻬﺎ را ﺧﺮد ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ‬
‫زﻣﺎن را ﺑﺸﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ زﻣﺎن را ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ ﭼﻬﺮهاش ﺷﺒﻴﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ زﻧﺪه ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﻧﻴﺰ ﻣﻦ در ﻛﻨﺎرش ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﻧﻔﺲﻫﺎﻳﺶ ﮔﻮش‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻧﻔﺴﺶ ﻛﻪ ﭘﻴﺮ و ﭘﻴﺮﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻨﺶ ﺑﭙﻮﺳﺪ و‬
‫ﺳﻘﻮط ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﻧﻴﺰ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون زل ﻣﻲزد‪ .‬اﻧﮕﺎر در اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻳﻲ ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وزﻧﻲ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻧﻤﻲﺷﺪ آﻧﺮا‬
‫دﻳﺪ‪.‬‬
‫وﻳﺮﺟﻴﻨﻴﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺜﻞ "ﻣﻨﺼﻮر"‪ ،‬روي آب راه ﺑﺮود‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻨﻲ ﺗﻦﻧﻤﺎ و ﭘﻮﺳﺘﻲ درونﻧﻤﺎ‪.‬‬
‫‪93‬‬

‫ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﻫﻔﺖﻫﺰار و ﺳﻪ ﻗﺮص را ﺑﻠﻌﻴﺪهام ﺗﺎ ﺑﻪﻗﻮل درﻣﺎﻧﮕﺮاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﺟﻬﺎن را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻋﺎدي ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﺮصﻫﺎ ﻧﻴﺰ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﺣﺎﺷﻴﺔ ﭘﺮﺗﮕﺎه اﻳﺴﺘﺎدهام‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﻟﺒﺔ ﺳﻘﻮط‪ ،‬ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻨﺎك اﺳﺖ‪.‬‬
‫آدﻣﻬﺎ ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ ﺧﻮد و زﻧﺪﮔﻲ را ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛﺸﻒ ﺧﻮد و زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﺑﺘﺪا آﻧﺮا ﮔﻢ ﻛﻨﻨﺪ و‬
‫اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬درﻫﻢ ﺗﻨﻴﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﺸﻒ ِ ﻓﺮزاﻧﮕﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪94‬‬

‫ﺟﻤﻌﻪ ‪. . .‬‬

‫ﻣﻲداﻧﻲ ﺳﺎﻳﻪ؟! ﻣﺎ در اﻳﻦﺟﺎ ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﻲ را ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع‬

‫ﻫﻤﮕﻲ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آدﻣﻬﺎي ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ دﻟﺘﻨﮕﻲﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺟﺴﻤﻴﺖ و ﻣﺎدﻳﺖ‬
‫ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي دﻟﺘﻨﮕﻲﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﻴﺰ و ﺗﺨﺖ و اﺷﻴﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و‬
‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻣﻲﺧﺮﻧﺪ ﺗﺎ دﻟﺘﻨﮕﻲﻫﺎﻳﺸﺎن را در آن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻣﻲروﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را در آﻧﺠﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫‪95‬‬

‫ﺷﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫ﭘﻨﺠﺮهام ﻣﺜﻞ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﻴﻤﻦ‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﺗﻜﺮاري‬

‫ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ‪ ،‬ﻣﺎه‪ ،‬ﺑﺎران‪ ،‬ﺑﺎد و ﺗﻜﻪﻫﺎي ﭘﺮاﻛﻨﺪة اﺑﺮ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎران‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻦ در ﺑﺎران‪ ،‬ﻣﻲﮔﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺑﻲﻫﺎ و ﺑﺪيﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﮓ ﻣﻲاﻧﺪازﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ در ﺑﺎران‪ ،‬ﺑﺎران را ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎران ﻣﻲ ﺑﺎرد‪ ،‬ﻛﻼغﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﻨﺠﺮهﻫﺎﺷﺎن ﭘﺮ از ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺳﻜﻮت ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪96‬‬

‫ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫ﭘﺮدهﻫﺎ ﭼﺸﻢاﻧﺪازﻫﺎ را ﻛﻮر ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪة ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻜﻪاي ﻧﻮر را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﺮمﻫﺎ در ﻗﺒﺮ و در ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬
‫ﻣﺤﺾ‪ ،‬ﺟﺴﺪم را زﻳﺮ و رو ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪﻫﺎ آدمﻫﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻓﻜﺮﻫﺎي‬
‫ﺷﻔﺎﻓﻢ را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮر ﺟﻠﻮي ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪن ﻓﻜﺮﻫﺎي ﺷﻔﺎﻓﻢ را ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻜﻪاي ﻧﻮر را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺗﻦ و ﺟﺎﻧﻢ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻮر ﺑﺮ ﻓﻜﺮﻫﺎي ﺷﻔﺎﻓﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺎﺑﻴﺪ‬
‫و ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﺗﺎﺑﺶ ﻧﻮر‪ ،‬ﺳﺒﺰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و از زﻣﻴﻦ ﺟﻮاﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫زد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻜﻪاي ﻧﻮر را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم ‪. . .‬‬
‫‪97‬‬

‫دوﺷﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫اﻣﺮوز وﻗﺘﻲ ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺮﻧﺪهاي ﺧﻮد را ﺑﺎ‬
‫ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر راﻫﺶ را در ﭘﺮواز ﮔﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﭘﻨﺠﺮه ﻛﺜﻴﻒ ﺑﻮد و ﺗﺼﻮﻳﺮي از ﺳﻘﻮط ﭘﺮﻧﺪه ﺑﺎ ﺑﺎلﻫﺎي‬
‫در ﭘﺮوازش‪ ،‬ﺑﺮ روي ﺷﻴﺸﻪ ﺣﻚ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﺮﻧﺪه‪،‬‬
‫ﺑﻲﺟﺎن‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎز‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮي از زﻧﺪﮔﻲ و ﻣﺮگ‪ .‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ؟‬
‫ﻓﺮزاﻧﮕﺎن‪ ،‬از اﻳﻦ ﺟﻬﺎنِ روانﻛُﺶ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻋﻘﻞﮔﺮاﻳﻲ ﺧﺸﻜﻴﺪه‪ ،‬و از‬
‫اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻖ ﻣ‪‬ﺮده ﻣﻲﮔﺮﻳﺰﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺧﻴﺎل و روﻳﺎ‪ ،‬و ﺟﻨﺒﻪﻫﺎي ﺳﻴﺎه‬
‫و ﺷﺒﮕﻮﻧﺔ اﻧﺴﺎن ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲﻛﻮﺷﻨﺪ آﻧﺴﻮي ﺳﻴﺎه را ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪98‬‬

‫ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ‪.‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻲ و ﻣﻦ از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ دﻳﺪار آﻳﻨﻪ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫در آﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم و ﭼﻬﺮهام از آنِ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻛﻮﺷﻴﺪم از آﻳﻨﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰم‪.‬‬
‫آﻧﺮا ﺷﻜﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫آﻳﻨﻪ را ﺷﻜﺴﺘﻢ ﺗﺎ دﻳﮕﺮ ﺧﻮد را ﻧﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫آﻳﻨﻪ را ﺷﻜﺴﺘﻢ ﺗﺎ در ﭘﺸﺖ آن‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻴﺎﺑﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻲ؟‬
‫آﻳﻨﻪ در ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻲﻣﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬در آﻳﻨﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪99‬‬

‫ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫اﻣﺮوز از اﺗﺎق ﺑﻪ ﺑﺎغ رﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﺑﺎغ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻪ دوردﺳﺖ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺟﻨﮕﻞ‪.‬‬
‫در ﺧﻮد ﻓﺮو ﺷﺪن اﻣﺎ ﭼﻪ آﺳﺎن!‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و در ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﻣﺜﻞ "ﭘﺮي ﻛﻮﭼﻚ‬
‫ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻓﺮوغ"‪ ،‬در ﺗﻪِ درﻳﺎﻫﺎ ﻣﺴﻜﻦ دارم و ﺗﻤﺎم ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﻢ از‬
‫ﻟﺠﻦ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ زﺑﺎن آب و ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ و‬
‫ﻣﺮﺟﺎنﻫﺎ را ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪.‬‬
‫آدم ﻫﺎ در ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻏﺮق ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ اﻣﺎ در ﺗُﻬﻲ ﻓﺮو رﻓﺘﻪام‪.‬‬
 ‫‪100‬‬

‫ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫اﻣﺮوز ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻮا اﺑﺮي ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﺪم ﺳﺎﻳﻪام روي ﺗﻤﺎم دﻳﻮار اﻓﺘﺎده‬
‫و ﻛﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬در ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺎﻳﻪام ﻗﻄﻊ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﻋﻮض روي ﺷﻴﺸﻪ‪ ،‬دﻫﻬﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ دﻳﮕﺮ ﻣﻨﻌﻜﺲ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻘﺮﺑﺔ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎ دﻳﺮوﻗﺖ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎﻳﻢ و ﺗﻤﺎم ﺑﺎﻓﺖﻫﺎي ﺗﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ ﻧﻴﺰ ﺧﺴﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮﻫﺎي ﺧﺴﺘﻪ‪ ،‬دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻜﺮ در ﺳﺮم ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫اﮔﺮ ﺑﺸﻮد آﻧﻬﺎ را ﺷﻤﺮد ﻃﻲ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺗﻌﺪادﺷﺎن از ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻧﻴﺰ‬
‫ﺗﺠﺎوز ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻌﻀﻲ از آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺑﺎزدمِ دﻫﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون‬
‫ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ از ازدﺣﺎم آﻧﻬﺎ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﺎه ﻧﻴﺰ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﻢ‬
‫و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺗﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﻧﻴﺰ ﻳﻚ ﻧﻮر ﻧﻴﻤﻪآﺑﻲ از ﻣﺎه روي ﺑﻌﻀﻲ از آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺗﺎﺑﺪ و وزن و‬
‫ﺣﺠﻢ ﺷﺎن را ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﻲ و ﺑﻲرﻳﺸﮕﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﻳﻚ درﺧﺖِ ﺑﻲرﻳﺸﻪ‪ ،‬ﻣﻲﭘﻮﺳﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺴﺎن ﺑﺪون ﭘﺎ‪ ،‬ﺳﻘﻮط ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ . . .‬و ﻳﻚ روح ﻧﺎآرام و ﺳﺮﮔﺮدان ﻣﻲﻣﻴﺮد‪ .‬ﻣﻲداﻧﻢ‪.‬‬
‫‪101‬‬

‫ﺟﻤﻌﻪ ‪. . .‬‬

‫اﻣﺮوز ﻋﺼﺮ‪ ،‬در ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر‪ ،‬ﺷﺐ‪ ،‬ﺗﻤﺎم زﻣﻴﻦ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ و روزﻧﺎﻣﺔ ﻛﻬﻨﻪاي را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬را از ﻗﺴﻤﺖ ﻫﻮاﺷﻨﺎﺳﻲ آن ﺑﺮﻳﺪم‪.‬‬
‫ﻫﻲ آﻧﺮا ﺟﻮﻳﺪم و ﺟﻮﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺗﺎ دﻟﻢ آﺑﺴﺘﻦِ آﻓﺘﺎب ﺷﻮد‪ . . .‬اﻣﺎ ‪. . .‬‬
 ‫‪102‬‬

‫ﺷﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫اﻣﺮوز ﭼﻪ ﺧﺎﻟﻲام!‬
‫‪103‬‬

‫ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ‪. . .‬‬

‫اﻣﺮوز دﺧﺘﺮي را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﺣﺮاج ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫و ﻣﻨﺤﻨﻲﻫﺎي اﻧﺪاﻣﺶ را ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ﻣﺮگ ﺳﭙﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫از دﻳﺪﻧﺶ وﺣﺸﺖ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺘﻢ ﻛﻪ از آﻧﺠﺎ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫اول از ﺳﻮراخ ﻛﻠﻴﺪ ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫دﻳﺪم در ﭘﺸﺖ در ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫در را ﮔﺸﻮدم‪.‬‬
‫ﺳﻘﻮط ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻪ آﻏﻮش ﻧﻴﺴﺘﻲ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم ‪. . .‬‬
 ‫‪104‬‬

‫دوﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻬﺮ‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺳﺎﻳﻪ!‬

‫‪105‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ در زد‪ .‬ﺳﭙﺲ در را ﺑﺎز ﻛﺮد و‬
‫ﺑﻪ درون رﻓﺖ‪ .‬از ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﮓ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﺎ ﺷﺎدي ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮي او آﻣﺪ‪ .‬ﺳﮓ را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮازﺷﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ‬
‫ﺳﮓ را ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﺮد و ﺣﺮف ﻣﻲزد ﺻﺪاي در ﺣﻤﺎم و ﺻﺪاي‬
‫ﺳﻮت زدن ﭘﺮﻫﻴﺐ را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ در ﻓﻀﺎي آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪﺳﻮي ﺻﺪا رﻓﺖ‪ .‬در راﻫﺮوي ﺑﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ وﺻﻞ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺮﻫﻴﺐ از دﻳﺪن ﭼﻬﺮة‬
‫ﭘﺮﻳﺪهرﻧﮓ ﺳﺎﻳﻪ ﻳﻜﻪ ﺧﻮرد‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ﺳﺎﻳﻪ را اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺤﻴﻒ‪،‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ و در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻮد را روي ﻣﺒﻞ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭘﺮﻫﻴﺐ در ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﺧﻮد را روي ﺷﺎﻧﺔ ﺳﺎﻳﻪ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻫﻖﻫﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺷﻚﻫﺎﻳﺶ را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ از اﺷﻚ ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮﻫﻴﺐ او را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎه او را ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﺮد ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪:‬‬
‫آن روزﻫﺎ ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ را ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ‪.‬وﻗﺘﻲ در ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ‬
‫ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻮدم و ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻲآﻣﺪم و ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﻲزدم؟‬
‫ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﺑﺎﺷﻢ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺎد‬
‫دادي ﻛﻪ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮدن‪ ،‬ﮔﻨﺠﻴﻨﺔ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻲ اﻳﻨﻜﻪ آدﻣﻬﺎ ﻳﻜﺴﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﻫﺪﻳﺔ ﺑﺰرگ ﻫﺴﺘﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪106‬‬

‫ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ‪.‬؟‬
‫ﺳﺎﻳﻪ آرام ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي او را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻪﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي رﻃﻮﺑﺖ اﺷﻚ را در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻛﺎﻣﭙﺎري؟‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻣﺮﺳﻲ‪.‬‬
‫ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﺑﺎ دو ﻟﻴﻮان ﭘﺮ از ﻳﺦ و ﻛﺎﻣﭙﺎري‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ را ﺑﺪﺳﺖ ﺳﺎﻳﻪ داد و دوﺑﺎره در ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ و‬
‫ﺻﺤﺒﺘﺶ را اداﻣﻪ داد‪:‬‬
‫وﻗﺘﻲ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮي ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺤﻴﻂ‪ ،‬ﭘﻲ در‬
‫ﭘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﺎﻫﻨﺠﺎر ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻨﺤﺮف ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬و‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺎد دادي ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ اﻳﻦ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ را در ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫"ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ زﻧﺪﮔﻲ" ﺑﮕﻨﺠﺎﻧﻢ و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻨﻄﻮر ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻮد زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﺮﻣﺎل ﺑﻮدن را اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ و دﻟﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻧﺪارد از آن ﺗﻐﺬﻳﻪ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ از اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺟﻨﺴﻲ ﺑﻮدن ﺷﺮﻣﻲ ﻧﺪارﻳﻢ!‬
‫و ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ‪:‬‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺣﻖ ﻧﺪارد ﻫﻨﺠﺎرﻫﺎي ﺗﺮدﻳﺪآﻣﻴﺰ اﻛﺜﺮﻳﺖ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان‬
‫ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻲ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤﮕﻲ ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻳﻚ ﺑﺎزي ﺑﻲﻣﻌﻨﻲ‬
‫ﺳﻮررﺋﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫‪107‬‬

‫ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ آن ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ در درون ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻮدن را‬
‫آﻣﻮﺧﺘﻲ و ﺣﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺣﺎل ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺑﺎزواﻧﺶ را ﮔﺸﻮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﻣﻦ‪ ،‬اﻣﺮوز‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ آﻳﻨﻪاي ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان و اﻣﻜﺎن ﻣﺘﻔﺎوت‬
‫ﺑﻮدن را و ﺑﺮ ﺧﻼف ﻫﻨﺠﺎر زﻳﺴﺘﻦ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﺸﺎن دﻫﻢ‪.‬‬
‫آن روزﻫﺎ‪ ،‬در ﺗﻦ ﻣﻦ دو ﻣﻮﺟﻮد ﻛﺎﻣﻼ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﻣﻲزﻳﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ دو‬
‫ﺑﺮاي ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺎد دادي ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﺮ دوي آﻧﻬﺎ‬
‫ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖآﻣﻴﺰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ روﺣﻴﺎت ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺮداﻧﻪاي داﺷﺘﻪام‪ ،‬اﻣﺎ ﻟﻄﺎﻓﺖ و‬
‫ﻇﺮاﻓﺖ زﻧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﻳﻢ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪه و زﻳﺒﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ‬
‫دونژواﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ زن ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﺷﻮم ﺗﺎ ﺧﻮدش‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻫﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮﻫﻴﺐ ﺿﻤﻦ اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ ،‬ﻧﮕﺎهﻫﺎي زﻳﺮﻛﺎﻧﻪاي ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ‬
‫ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻣﺮوز اﻳﺴﺘﺎدهام‪ ،‬ﺳﺎلﻫﺎﻳﻢ ﻏﺎرت ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻣﺮوز‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ و ﻫﻢ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬رواﻧﻲ ﺑﺎ ﻛﻴﻔﻴﺘﻲ ﻣﺮداﻧﻪ و‬
‫ﻇﺎﻫﺮي زﻧﺎﻧﻪ‪.‬‬
 ‫‪108‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ در "ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﻨﺠﻴﺪ"‪ .‬و ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺎد دادي ﻛﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ وﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ و اﺣﺴﺎس ﺷﺎدي ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻴﺮه‬
‫ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻗﺼﻪ را ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻧﻪ؟!‬
‫ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ دﺳﺖ ﭘﺮﻫﻴﺐ را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آنرا‬
‫ﺑﻪﻃﺮف ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮد و ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ از ﮔﺮﻣﺎي ﻣﺸﺮوب ﮔﺮم‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪاي ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ آرام ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻮا رو ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﮓ را ﺻﺪا ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﭘﺮﻫﻴﺐ را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد و ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﺎ ﺳﮓ از در ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺑﻴﻦ راه از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮود‪ .‬ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﻟﺶ‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﻴﻂ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻗﺪم زﻧﺎن ﺑﻪ ﺳﻮي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻓﺖ‪ .‬ﭼﺮاغﻫﺎي ﻣﺤﻮﻃﻪ روﺷﻦ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﭘﻠﻪﻫﺎي ورودي ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﺳﮓ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻴﺪ را از ﻛﻴﻔﺶ در آورد‪ .‬آﻧﺮا ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﻪ اﺗﺎق وارد ﺷﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﻪ دور و ﺑﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺳﻪ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺮده را‬
‫ﻛﻤﻲ ﻛﻨﺎر زد و ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﺎﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد!‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻴﺰ ﻛﺎرش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﻘﻮﻳﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ده ﺻﺒﺢ ﻓﺮدا‬
‫ﺑﺎ ﻳﺎس ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬دﻟﺶ ﺑﺮاي ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻋﺠﻴﺐ و ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎﻧﺔ او ﺗﻨﮓ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪109‬‬

‫ﻛﻤﻲ ﻏﺬاي ﺧﺸﻚ از ﭘﺎﻛﺘﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ ﻣﻴﺰش ﺑﻮد درآورد و در ﻇﺮف‬

‫ﻏﺬاي ﺳﮓ رﻳﺨﺖ و رﻓﺖ ﻛﻪ دوش ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻓﻘﻂ‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ ﺳﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﻛﺎﻣﻼ روﺷﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﮓ‬
‫ﺑﺎ ﭘﻮزهاش ﻟﺤﺎف را ﻛﻤﻲ ﻛﻨﺎر زد‪ .‬ﺑﻪ روي ﺗﺨﺖ ﭘﺮﻳﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫ﻟﻴﺲ زدن ﺻﻮرت ﺳﺎﻳﻪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬در اﺗﺎق ﺧﻮدش و آن ﺳﻔﺮ‬
‫ﻟﻌﻨﺘﻲ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺤﺎف را ﻛﻨﺎر زد‪ .‬از ﺗﺨﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎراﻧﻲ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش را روي ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺧﻮاﺑﺶ ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺎ ﺳﮓ از‬
‫در ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي راه رﻓﺖ و دوﺑﺎره ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺳﮓ ﻓﻮرا رﻓﺖ و‬
‫زﻳﺮ ﻟﺤﺎف ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد و ﺑﻪ اﻳﻮان رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎﻧﻲ در دروﻧﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪110‬‬

‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ده و ﭘﺎﻧﺰده دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢ ﺑﺮاه ﻳﺎس‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ او ﺳﺎﻋﺖ ده ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﺎس ﻋﺎدت داﺷﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺮ وﻗﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﭼﻮن‬
‫ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺳﺮ ﻛﺎر ﻧﺒﻮده ﺷﺎﻳﺪ ﻗﺮارﺷﺎن را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫او در اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ در زدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﺎس آﻣﺪه اﺳﺖ و‬
‫ﺑﻄﺮف در رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎري را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺎﻛﺖ ﺑﺰرگ و ﻳﻚ ﻗﻔﺲ‬
‫ﭘﺮﻧﺪه در دﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻠﻮي در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎر ﭘﺎﻛﺖ و ﻗﻔﺲ را ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺳﺎﻳﻪ داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫در ﻳﻚ ﻳﺎدداﺷﺖ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﻳﺎس ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺗﺤﻮﻳﻞ دﻫﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎ ﺷﺘﺎب آﻧﻬﺎ را از دﺳﺖ زن ﮔﺮﻓﺖ و در را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺑﻲﻗﺮار ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻔﺲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺮﻧﺪة ﺳﻴﺎﻫﻲ در آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و‬
‫ﺑﻪ او ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﻛﺖ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬دﻓﺘﺮﭼﻪاي را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر در‬
‫آن ﺟﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺮون آورد؛ دﻟﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ آﻧﺮا ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻚ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﺑﻪ آن زد‪ .‬دﻓﺘﺮﭼﻪ را ﮔﺸﻮد‪ .‬در‬
‫ﺻﻔﺤﺔ اول آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪﻫﺎ‪.‬‬
‫ﺳﺮش ﮔﻴﺞ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬دﻟﺶ آﺷﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺮس ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش را ﻓﺮا‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﻳﺎس دوﺑﺎره ‪ . . .‬ﻧﻪ‬
‫دﻟﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﺧﻮدش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ او را ﺗﺮك ﻛﺮده و ﺑﻪ ﺳﻔﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻧﻪ‪ . . .‬ﻧﻪ‪ . . .‬ﻧﻪ‪. . .‬‬
‫‪111‬‬

‫اﺷﻜﻬﺎي ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻳﺶ روان ﺷﺪ‪ .‬دﻓﺘﺮﭼﻪ را ورق زد‪.‬‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻳﺎس ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﺳﻔﺮ او آﻏﺎز ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﺳﻔﺮ و ﺣﺮﻛﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎن رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آﮔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺎن ﺑﻲﻗﺮاري‬
‫اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑﻲﻗﺮاري ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﻲرﻳﺸﮕﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ‪. . .‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻳﺎس ﻗﺼﻪاش را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎﻳﺎن داده اﺳﺖ‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ‬
‫ﺻﻔﺤﺔ دﻓﺘﺮﭼﻪ را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬

‫ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ!‬

‫ﺑﺎ ﺷﺘﺎب از در ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲرﻓﺖ و ﻛﻤﻲ ﻫﻮا ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬از‬
‫ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻤﻲ از ﻣﺤﻮﻃﻪ دور‬
‫ﺷﺪ در ﻛﻨﺎر دﻳﻮاري اﻳﺴﺘﺎد و دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ دﻳﻮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮش ﮔﻴﺞ‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺗﺐ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬دﻟﺶ آﻧﻘﺪر آﺷﻮب ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎﻻ‬
‫آورد‪ .‬اﺳﺘﻔﺮاغ ﻛﺮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻐﺰش از ﻛﺎر اﻓﺘﺎده‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺎرﻛﻴﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ را در آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رﻓﺖ‪ .‬ﺳﻮار ﺷﺪ‬
‫و ﺑﺴﺮﻋﺖ راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻛﺮد‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ اوﻟﻴﻦ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻟﻮازم ﺧﺎﻧﮕﻲ‬
‫ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه وارد ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻛﺎرﺗﻦ ﺧﺮﻳﺪ و ﺑﺎز ﺑﻪ ﺳﻮي‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬در اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬وارد ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻴﺰ ﻛﺎرش‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﻛﺸﻮﻫﺎي ﻣﻴﺰ را در ﻛﺎرﺗﻦ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﺶ را در ﻛﺎرﺗﻦ‬
‫دﻳﮕﺮي رﻳﺨﺖ‪ .‬در آﻧﻬﺎ را ﺑﺴﺖ و در ﻛﻨﺎر اﺗﺎق ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺳﮓ‬
‫را ﺻﺪا ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ از در ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪112‬‬

‫ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه را ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪاش ﮔﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫در دﺳﺘﺔ ﻛﻠﻴﺪش ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﻠﻴﺪ در ورودي ﮔﺸﺖ‪ .‬در را ﮔﺸﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮه را در دﺳﺖ داﺷﺖ ﻟﺤﻈﻪاي اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ اﺷﻴﺎ‬
‫ﭘﺮاﻛﻨﺪه در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎي ﻣﻬﺎﺟﺮ‪ ،‬از ﺷﺮق آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬
‫وﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ آﺑﺎدي و آزادي رﺳﺪ‪ .‬اﻣﺮوز از آزادي ﺑﻪ‬
‫وﻳﺮاﻧﻲ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﺮﺧﺶ دوراﻧﻲ زﻣﺎن اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻜﺮار‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻜﺮار‬
‫ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن ‪. . .‬‬
‫ﻫﻮا رو ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬رﮔﻪﻫﺎﻳﻲ از ﺗﻪﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي روز ﺑﺮ روي‬
‫آﻳﻨﺔ ﻗﺪي ﻛﻪ در اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو ﻗﺮار داﺷﺖ و ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﻴﺪا‬
‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ آنرا آوﻳﺰان ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻌﻜﺲ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف آﻳﻨﻪ رﻓﺖ‪ .‬آﻧﺮا ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬رﻫﺎﻳﺶ ﻛﺮد‪.‬‬
‫آﻳﻨﻪ ﺑﺮ ﻛﺎﺷﻲﻫﺎي ﻣﺮﻣﺮ ﻛﻒ راﻫﺮو ﺳﺮ ﺧﻮرد و دﻫﻬﺎ ﺗﻜﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﻧﻴﻨﺶ را ﺑﻪ دﻫﺎن ﺑﺮد‪ .‬ﺧﻮن‪ ،‬ﺑﻮي ﺗﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ را ﻣﻴﺪاد‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪهاش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮد ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﻢ و ﺷﺎدي دﻟﻴﻞ ﻣﺸﺘﺮﻛﻲ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ و درد در ﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺑﺎزﺗﺎب ﻗﺪمﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ در ﺧﺎﻟﻲِ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬آرام‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﻛﻠﻴﺪ ﺑﺮق را ﻓﺸﺎر داد‪ .‬ﻧﻮر‪ ،‬ﭼﻮن آﻓﺘﺎب‪ ،‬ﺟﻬﺎن‬
‫ﻧﻘﺸﺔ ﻛٌﺮوي را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ذرهﺑﻴﻦ ﻛﻮﭼﻜﺶ را ﻛﻪ روي زﻣﻴﻦ در‬
‫ﻛﻨﺎر ﻛٌﺮه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫‪113‬‬

‫ﺷﻬﺮ او روي ﻧﻘﺸﺔ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎ ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﺷﻬﺮ او ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاب ﺑﻪ او‬
‫ﻫﺠﻮم ﻣﻲآورد ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎزواﻧﺶ را ﭼﻮن ﺑﺎل ﭘﺮﻧﺪهاي ﮔﺸﻮد‪ .‬آرام‪ ،‬از‬
‫زﻣﻴﻦ ﻛﻨﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎد‪ ،‬او را ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬اوج ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫در دوردﺳﺖﻫﺎ ﭘﻮﺳﺖ اﻓﻖ‪ ،‬ﻛﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺸﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻮرﻳﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲﻧﻮر ﺑﻮد و ﮔﻮﻳﻲ اﻳﻦ ﻣﻜﺎن‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ زﻧﺪه ﻧﺒﻮده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﮓ را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد و از در ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬
‫در ﺳﻨﮕﻴﻦ و آﻫﻨﻴﻦ ﺣﻴﺎط‪ ،‬در ﺑﺎد‪ ،‬ﺻﺪاي ﻛﻬﻨﻪ و زﻧﮓ زدهاي را در‬
‫ﻓﻀﺎ ﭘﺨﺶ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﻴﺎﻫﺶ رﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺗﻦِ ﻛﻮﻟﻲﻫﺎ درآﻣﺪه ﺑﻮد ‪. . .‬‬

‫زﻣﺴﺘﺎن ‪2005‬‬