‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺳﻴﺰﻳﻒ‬

‫ﺗﺮﲨﻪ‪ :‬وﺣﻴﺪ ﻣﻮاﺟﻲ‬

‫ﺧﺪاﻳﺎن ﺳﻴﺰﻳﻒ را ﳏﮑﻮم ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ داﺋﻤﺎ ﺳﻨﮕﻲ را ﺑﻪ ﺑﺎﻻي‬

‫ﮐﻮهﻲ ﺑﻐﻠﺘﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﺎﺋﻴﮑﻪ ﺳﻨﮓ ﲞﺎﻃﺮ وزﻧﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﲔ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺁ‪‬ﺎ‬
‫ﺑﻪ دﻻﺋﻠﻲ ﻓﮑﺮ ﻣﻲ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﺒﻴﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺗﺮي از ﮐﺎر ﻋﺒﺚ و ﺑﻲ‬
‫اﻣﻴﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﮐﺴﻲ ﺑﻪ هﻮﻣﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻴﺰﻳﻒ ﺧﺮدﻣﻨﺪﺗﺮﻳﻦ و ﳏﺘﺎط ﺗﺮﻳﻦ‬

‫ﻣﻮﺟﻮدات ﻓﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬هﺮﭼﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ رواﻳﱵ دﻳﮕﺮ‪ ،‬او ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﺗﺎ‬
‫ﺣﺮﻓﻪ راهﺰﻧﻲ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻀﺎدي در اﻳﻦ اﻣﺮ ﳕﻲ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻋﻘﺎﻳﺪ‬
‫ﳐﺘﻠﻔﻲ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﭼﺮا او ﮐﺎرﮔﺮ ﭘﻮچ و ﻋﺒﺚ ﺟﻬﺎن زﻳﺮﻳﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اوﻻ‪ ،‬او ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﺳﺮي در رﻓﺘﺎر ﺑﺎ ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬او اﺳﺮار‬
‫ﺁﻧﺎن را دزدﻳﺪ‪ .‬اﮔﻴﻨﺎ‪ ،‬دﺧﱰ اﺳﻮﭘﻮس‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ژوﭘﻴﱰ رﺑﻮدﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺪرش‬
‫از ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪن او ﺑﻪ هﺮاس ﺁﻣﺪﻩ و ﺑﻪ ﺳﻴﺰﻳﻒ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺑﺮد‪ .‬او ﮐﻪ‬
‫از ﺟﺮﻳﺎن رﺑﻮدن ﺑﺎﺧﱪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺮط ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﮕﻮﻳﺪ‬
‫ﮐﻪ اﺳﻮﭘﻮس ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﮐﻮرﻳﻨﺚ‪ ،‬ﺁب ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁذرﺧﺶ هﺎي‬
‫ﺁﲰﺎﻧﻲ‪ ،‬او ﺑﺮﮐﺖ ﺁب را ﺗﺮﺟﻴﺢ داد‪ .‬ﺑﻪ ﳘﲔ دﻟﻴﻞ او در ﺟﻬﺎن زﻳﺮﻳﻦ‬
‫ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺷﺪ‪ .‬هﻮﻣﺮ ﳘﭽﻨﲔ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺳﻴﺰﻳﻒ‪ ،‬ﻣﺮگ را در زﳒﲑ ﮐﺮدﻩ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻼﺗﻮ ﳕﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ وﻳﺮان و ﺳﺎﮐﺖ او را ﲢﻤﻞ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬او ﺧﺪاي ﺟﻨﮓ را ﮔﺴﻴﻞ داﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﺮگ را از دﺳﺘﺎن اﺷﻐﺎﻟﮕﺮ‬
‫ﺁزاد ﺳﺎزد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺳﻴﺰﻳﻒ وﻗﱵ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻄﻮر ﺑﻲ ﻣﻼﺣﻈﻪ اي‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻋﺸﻖ زن ﺧﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ‪ .‬او ﺑﻪ زﻧﺶ ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﺑﺪن‬
‫دﻓﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺧﻮد)ﺳﻴﺰﻳﻒ( را در وﺳﻂ ﻣﻴﺪان ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻗﺮار دهﺪ‪ .‬ﺳﻴﺰﻳﻒ‬
‫در ﺟﻬﺎن زﻳﺮﻳﻦ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ﺁﳒﺎ درﺣﺎﱄ ﮐﻪ از ﻓﺮﻣﺎﻧﱪداري ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﻣﺘﻀﺎد ﺑﺎ ﻋﺸﻖ اﻧﺴﺎﻧﻲ رﻧﺞ ﻣﻲ ﺑﺮد‪ ،‬اﻳﻦ اﺟﺎزﻩ را از ﭘﻼﺗﻮ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﲔ ﺑﺮﮔﺮدد ﺗﺎ زن ﺧﻮد را ﻣﻼﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﱄ وﻗﱵ دوﺑﺎرﻩ ﭼﺸﻤﺶ‬
‫ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬از ﺁب و ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮓ هﺎي ﮔﺮم و درﻳﺎ ﻟﺬت ﺑﺮد‪،‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﳕﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺁن ﺗﺎرﻳﮑﻲ دوزخ وار ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻲ هﺎ‪،‬‬
‫ﻋﻼﺋﻢ ﺧﺸﻢ و اﺧﻄﺎرهﺎ هﻴﭻ ﮐﺪام ﮐﺎرﮔﺮ ﻧﻴﻔﺘﺎد‪ .‬ﺳﺎﳍﺎي زﻳﺎد دﻳﮕﺮي‬
‫را هﻢ ﺑﺎ اﳓﻨﺎي ﺧﻠﻴﺞ‪ ،‬درﻳﺎي ﺗﺎﺑﺎن و ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻣﲔ زﻧﺪﮔﻲ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺣﮑﻤﻲ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاﻳﺎن ﺿﺮوري ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻋﻄﺎرد ﺁﻣﺪ و‬
‫ﮔﺮﻳﺒﺎن ﻣﺮد ﮔﺴﺘﺎخ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬او را از ﻟﺬات ﺧﻮد ﺟﺪا ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﻪ‬
‫زور ﺑﻪ ﺟﻬﺎن زﻳﺮﻳﻦ ﺑﺮد‪ ،‬ﺟﺎﺋﻲ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﺶ اﻧﺘﻈﺎر او را ﻣﻲ ﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻ درﻳﺎﻓﺘﻪ اﻳﺪ ﮐﻪ ﺳﻴﺰﻳﻒ‪ ،‬ﻗﺮﻣﺎن ﭘﻮﭼﻲ اﺳﺖ‪ .‬او ﳘﺎﻧﻘﺪر ﮐﻪ‬
‫ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮد‪ ،‬ﻋﺬاب ﻣﻲ ﮐﺸﺪ‪ .‬ﲤﺴﺨﺮ ﺧﺪاﻳﺎن از ﺟﺎﻧﺐ او‪ ،‬ﻧﻔﺮت او از‬
‫ﻣﺮگ و اﺷﺘﻴﺎق او ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺁن ﳎﺎزات وﺻﻒ ﻧﺎﺷﺪﻧﻲ را ﺑﺮاي او‬
‫ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﺁورد ﮐﻪ ﲤﺎم وﺟﻮدش ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي اﳒﺎم دادن هﻴﭻ‪ ،‬ﺑﮑﺎر‬
‫رود‪ .‬اﻳﻦ هﺰﻳﻨﻪ اي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي اﺷﺘﻴﺎق ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﭘﺮداﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻴﺰي از دﻧﻴﺎي زﻳﺮﻳﻦ درﺑﺎرﻩ ﺳﻴﺰﻳﻒ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎ ﺑﺮاي ﺗﺼﻮرات ﺑﻮﺟﻮد ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ در ﺁ‪‬ﺎ روح ﺑﺪﻣﻨﺪ‪ .‬در‬
‫ﻣﻮرد اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ‪ ،‬ﲤﺎم ﺗﻼش ﻳﮏ ﺷﺨﺺ ﺑﺮاي ﺑﺎﻻﺑﺮدن ﻳﮏ ﺳﻨﮓ ﻋﻈﻴﻢ‪،‬‬
‫ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن ﺁن و هﻞ دادن ﺁن ﺑﻪ ﲰﺖ ﺑﺎﻻ روي ﻳﮏ ﺳﻄﺢ ﺷﻴﺐ دار ﺑﺮاي‬
‫ﺻﺪهﺎ ﺑﺎر را ﻣﻲ ﺗﻮان دﻳﺪ؛ ﺻﻮرت رﳒﻮر‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻧﻪ هﺎﻳﻲ زﻳﺮ ﺗﻮدﻩ اي از ﺧﺎک‪ ،‬ﭘﺎهﺎي از هﻢ وارﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺮوع‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺑﺎ ﺑﺎزوان ﮔﺸﺎدﻩ و ﲤﺎم اﻣﻨﻴﺖ اﻧﺴﺎﻧﻲ دﺳﺘﺎن ﭘﻴﻨﻪ ﺑﺴﺘﻪ‬
‫را ﻣﻲ ﺗﻮان دﻳﺪ‪ .‬در ﭘﺎﻳﺎن ﺗﻼش ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎن او در ﻓﻀﺎ و زﻣﺎن ﺑﻲ‬
‫‪‬ﺎﻳﺖ‪ ،‬هﺪف ﺑﺮﺁوردﻩ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻴﺰﻳﻒ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ در ﭼﻨﺪ‬
‫ﳊﻈﻪ ﺑﻪ ﲰﺖ دﻧﻴﺎي ﭘﺎﺋﲔ ﺗﺮ ﻣﻲ ﻏﻠﺘﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲ رود ﮐﻪ دوﺑﺎرﻩ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﺮا ﺑﻪ ﲰﺖ ﻗﻠﻪ راﻧﺪ‪ .‬او دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﲔ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدد‪.‬‬

‫در ﻃﻲ اﻳﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬اﻳﻦ وﻗﻔﻪ‪ ،‬اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴﺰﻳﻒ ﻧﻈﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ‬
‫ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺻﻮرﺗﻲ ﮐﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ هﺎ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ و رﻧﺞ ﻣﻲ ﮐﺸﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻮدش اﮐﻨﻮن ﺳﻨﮓ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ! ﻣﺮدي را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺎﻣﻬﺎﻳﻲ ﺳﻨﮕﲔ و‬
‫درﻋﲔ ﺣﺎل ﴰﺮدﻩ ﺑﻪ ﻋﺬاﺑﻲ ﺑﺎزﻣﻲ ﮔﺮدد ﮐﻪ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﭘﺎﻳﺎن ﺁﻧﺮا‬
‫ﳔﻮاهﺪ داﻧﺴﺖ‪ .‬ﺁن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺜﻞ ﻣﮑﺜﻲ ﮐﻪ ﺑﺎ رﻧﺞ او ﻓﺮا ﻣﻲ رﺳﺪ‪ ،‬زﻣﺎن‬
‫هﻮﺷﻴﺎري اﺳﺖ‪ .‬در ﺗﮏ ﺗﮏ ﺁن ﳊﻈﺎت ﮐﻪ او ارﺗﻔﺎﻋﺎت را ﺗﺮک ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‬
‫و ﺗﺪرﳚﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎم ﺧﺪاﻳﺎن ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻓﻮق ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮد ﻗﺮار‬
‫دارد‪ .‬او از ﺳﻨﮓ ﺧﻮد ﺳﺨﺖ ﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﮔﺮ اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪ ،‬ﲞﺎﻃﺮ اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺁن هﺸﻴﺎر‬

‫اﺳﺖ‪ .‬در واﻗﻊ اﮔﺮ در هﺮ ﻗﺪم‪ ،‬اﻣﻴﺪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﻪ او دﻟﮕﺮﻣﻲ ﻣﻲ‬
‫دهﺪ‪ ،‬ﺷﮑﻨﺠﻪ اي وﺟﻮد دارد؟ ﮐﺎرﮔﺮ اﻣﺮوزي‪ ،‬در هﺮروز زﻧﺪﮔﻲ اش‬
‫ﮐﺎر ﻳﮑﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او ﮐﻤﱰ از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﻴﺰﻳﻒ‪ ،‬ﭘﻮچ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﱄ ﻓﻘﻂ در ﳊﻈﺎت ﻧﺎدري‪ ،‬ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﺷﻮد ﮐﻪ هﺸﻴﺎري وﺟﻮد‬
‫دارد‪ .‬ﺳﻴﺰﻳﻒ‪ ،‬ﮐﺎرﮔﺮ ﺧﺪاﻳﺎن‪ ،‬ﻧﺎﺗﻮان و ﺳﺮﮐﺶ‪ ،‬ﲤﺎم ﺟﺰﺋﻴﺎت وﺿﻌﻴﺖ‬
‫ﺗﺄﺳﻒ ﺁور ﺧﻮد را ﻣﻲ داﻧﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ درﻃﻲ هﺒﻮط ﺧﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺁن ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﺪ‪ .‬روﺷﻦ ﺑﻴﲏ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﮑﻨﺠﻪ او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺎج‬
‫ﭘﲑوزي او ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬هﻴﭻ ﺳﺮﻧﻮﺷﱵ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻧﺘﻮان ﺑﺎ‬
‫اﺳﺘﻬﺰا ﺑﺮ ﺁن ﻓﺎﺋﻖ ﺁﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ هﺒﻮط‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﺎ ﻏﻀﻪ ﳘﺮاﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ‬
‫ﺷﺎدي ﻧﻴﺰ ﳘﺮاﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺮف زﻳﺎدي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎز هﻢ ﻣﻦ ﺳﻴﺰﻳﻒ را ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺳﻨﮓ ﺧﻮد ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدد‬
‫و ﻏﺼﻪ دوﺑﺎرﻩ ﺁﻏﺎز ﻣﻲ ﮔﺮدد‪ .‬وﻗﱵ ﺗﺼﻮرات زﻣﲔ در ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺣﮏ ﻣﻲ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻗﱵ ﺧﺎﻃﺮات ﺷﺎدي دﺳﺖ از ﺳﺮ ﺁدم ﺑﺮﳕﻲ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن‪،‬‬
‫ﺳﻮدازدﻩ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ :‬اﻳﻦ ﭘﲑوزي ﺳﻨﮓ اﺳﺖ‪ ،‬اﺻﻼ ﺧﻮد ﺳﻨﮓ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺪوﻩ‬
‫ﺑﻴﮑﺮان را ﳕﻲ ﺗﻮان ﲢﻤﻞ ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ هﺎ‪ ،‬ﺷﺒﻬﺎي ﮔﺘﺴﻤﺎن ﻣﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫وﱄ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﻨﺪﻩ‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺸﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ادﻳﭗ در ﺁﻏﺎز ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻗﺴﻤﺖ اﺳﺖ‪ .‬وﱄ‬
‫از ﳊﻈﻪ اي ﮐﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﮔﺮدد‪ ،‬ﺗﺮاژدي او ﺁﻏﺎز ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬در ﳘﺎن‬
‫ﳊﻈﻪ‪ ،‬ﮐﻮر و ﺑﻲ اﻣﻴﺪ‪ ،‬در ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺘﺼﻞ ﮐﻨﻨﺪﻩ او‬
‫ﺑﻪ ﺟﻬﺎن‪ ،‬دﺳﺘﺎن ﺁرام دﺧﱰي اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﺘﻪ ﺷﮕﺮﰲ ﻃﻨﲔ اﻧﺪاز ﻣﻲ‬
‫ﺷﻮد‪ " :‬ﻋﻠﲑﻏﻢ اﻳﻦ ﳘﻪ ﮐﺎرهﺎي ﺷﺎق‪ ،‬ﺳﻦ زﻳﺎد و اﺻﺎﻟﺖ روﺣﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﳘﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب اﺳﺖ"‪ .‬ﻟﺬا ادﻳﭗ ﺳﻮﻓﻮﮐﻞ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬
‫ﮐﲑﻳﻠﻒ داﺳﺘﺎﻳﻔﺴﮑﻲ ﻧﺴﺨﻪ ﭘﲑوزي ﭘﻮچ و ﺑﻲ ﻣﻌﲏ را ﻣﻲ ﭘﻴﭽﺪ‪ .‬ﺧﺮد‬
‫ﺑﺎﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺪرن را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﺴﻲ‪ ،‬ﭘﻮﭼﻲ را در ﳕﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ وﺳﻮﺳﻪ ﺷﻮد ﺗﺎ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻠﻲ‬

‫ﺑﺮاي ﺷﺎدي ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪" .‬ﭼﻲ! ﺑﺎ اﻳﻦ روﺷﻬﺎي ﻣﺒﺘﺬل؟" ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‬
‫دﻧﻴﺎﻳﻲ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺷﺎدي و ﭘﻮﭼﻲ‪ ،‬دو ﭘﺴﺮ ﻳﮏ زﻣﲔ هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁ‪‬ﺎ‬
‫ﺟﺪاﻳﻲ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮﻧﺪ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﻟﺰوﻣﺎ ﺷﺎدي‬
‫از ﮐﺸﻒ ﭘﻮﭼﻲ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﲑد‪ .‬ﳘﭽﻨﲔ اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ازﺑﲔ رﻓﱳ ﭘﻮﭼﻲ‪،‬‬
‫ﻧﺎﺷﻲ از ﺷﺎدي اﺳﺖ‪ .‬ادﻳﭗ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ "ﻣﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﮔﲑم ﮐﻪ ﳘﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫ﺧﻮب اﺳﺖ" و اﻳﻦ ﲨﻠﻪ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﲨﻠﻪ در ﺟﻬﺎن وﺣﺸﻲ و ﳏﺪود‬
‫اﻧﺴﺎن ﻃﻨﲔ اﻧﺪاز ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺁﻣﻮزد ﮐﻪ "ﳘﻪ"‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ و ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺧﺪاﻳﻲ را ﺑﲑون ﻣﻲ اﻧﺪازد ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدي و ﺗﺮﺟﻴﺢ رﻧﺞ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﺑﻪ ﺁن وارد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬از ﻗﺴﻤﺖ‪،‬‬
‫ﻳﮏ ﻣﺴﺄﻟﻪ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺳﺎزد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن هﺎ ﳘﻨﺸﲔ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﲤﺎم ﺷﺎدي ﺧﺎﻣﻮش ﺳﻴﺰﻳﻒ‪ ،‬در اﻳﻦ اﻣﺮ ‪‬ﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺴﻤﺖ او‪ ،‬ﻣﺎل‬
‫ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻨﮕﺶ ﻧﻴﺰ ﳘﻴﻨﻄﻮر‪ .‬ﻣﺮد ﻧﺎاﻣﻴﺪ وﻗﱵ ﺑﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ‬
‫اﻧﺪﻳﺸﺪ‪ ،‬ﲤﺎم ﺧﺪاﻳﺎن دروﻏﲔ را ﺳﺮﺟﺎي ﺧﻮد ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬درﺟﻬﺎﻧﻲ ﮐﻪ‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬دﻩ هﺎ هﺰار ﺻﺪاي ﮐﻮﭼﮏ‬
‫ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰد‪ .‬ﻧﺪاهﺎي ﻧﺎﺧﻮدﺁﮔﺎﻩ و ﳐﻔﻲ و دﻋﻮت هﺎ از‬
‫هﺮﻃﺮف‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺿﺮوري و هﺰﻳﻨﻪ ﭘﲑوزي هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪون ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪي‬
‫ﳔﻮاهﺪ ﺑﻮد و ﺷﻨﺎﺧﱳ ﺷﺐ واﺟﺐ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ "ﺁري" و‬
‫ﻟﺬا ﺗﻼش هﺎﻳﺶ ازﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﺨﺼﻲ وﺟﻮد‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎﻻﺗﺮي وﺟﻮد ﳔﻮاهﺪ داﺷﺖ ﻳﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﺮﻧﻮﺷﱵ‬
‫وﺟﻮد دارد ﮐﻪ او ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﮔﲑد ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ و ﭘﺴﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ در ﻣﻮرد‬
‫ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻄﺎﻟﺐ‪ ،‬او درﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر روزﮔﺎر ﺧﻮد اﺳﺖ‪ .‬در ﺁن‬
‫ﳊﻈﻪ ﻇﺮﻳﻒ‪ ،‬ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد ﻣﻲ اﻧﺪازد‪ ،‬ﺳﻴﺰﻳﻒ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮي ﺳﻨﮓ ﺧﻮد ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدد‪ ،‬در ﺁن ﭼﺮﺧﺶ ﻧﺎﭼﻴﺰ‪ ،‬او ﺑﻪ ﺁن اﻋﻤﺎل‬
‫ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﻄﻲ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او را ﺗﺸﮑﻴﻞ دادﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ او ﺑﻮﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ‬
‫اﻧﺪ و در ﺳﺎﻳﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ او ﺗﺮﮐﻴﺐ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﺮگ او ﻣﻬﺮ و ﻣﻮم‬
‫اﻧﺪ ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺸﺮ‪ ،‬ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﲤﺎم‬ ‫ﺷﺪﻩ‬
‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ هﺎي اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت‪ ،‬اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎق‬
‫داﻧﺴﱳ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﻲ ﻣﻲ داﻧﺪ ﺷﺐ‪ ،‬اﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬ﳘﭽﻨﺎن در‬
‫ﺣﺮﮐﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻨﮓ ﳘﭽﻨﺎن ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺳﻴﺰﻳﻒ را در ﭘﺎﻳﲔ ﮐﻮﻩ رهﺎ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ! اﻧﺴﺎن ﳘﻴﺸﻪ راﻩ ﺧﻮد را‬
‫ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬وﱄ ﺳﻴﺰﻳﻒ ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﺎﻻﺗﺮي را ﺁﻣﻮزش ﻣﻲ دهﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاﻳﺎت را‬
‫ﻧﻔﻲ ﮐﺮدﻩ و ﺳﻨﮓ هﺎ را ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬او ﳘﭽﻨﲔ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﮔﲑد ﮐﻪ ﳘﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻬﺎن از اﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﺪون ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ او ﻧﻪ ﺑﻲ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﭘﻮچ‪ .‬هﺮ اﰎ ﺁن ﺳﻨﮓ‪ ،‬هﺮ ﺗﮑﻪ ﺁن ﮐﻮهﺴﺘﺎن ﻏﺮق در‬
‫ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺧﻮد دﻧﻴﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻼش ﺑﺮاي ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ارﺗﻔﺎع‪ ،‬ﺑﺮاي‬
‫ارﺿﺎي ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن ﮐﺎﰲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻴﺰﻳﻒ را ﺷﺎد ﺑﭙﻨﺪارﱘ‪.‬‬

‫ﺁﻟﱪ ﮐﺎﻣﻮ‬
‫ﺗﺮﲨﻪ از ﻓﺮاﻧﺴﻮي‪ :‬ژاﺳﺘﲔ اوﺑﺮاﻳﻦ‪1955 ،‬‬