‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫ادﺏﻴﺎت ﮐﻮدﮐﺎن‬
‫ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬

‫ﻓﻬﺮﺱﺖ‬

‫ﺏﺨﺶ اول‬

‫ﺏﺨﺶ دوم‬

‫ﺏﺨﺶ ﺱﻮم‬

‫ﺏﺨﺶ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﺏﺨﺶ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﻨﺒﻊ‪ :‬ﻗﺼﻪ هﺎی ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‪ :‬ﮐﺘﺎب اول ﺝﻠﺪ اول ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻗﺼﻪ هﺎ‬
‫)ﻧﺎﺵﺮ‪ :‬ﮐﺘﺎب ارزان ‪ (١٩٩٨‬ﭼﺎپ اول‬

‫ﺏﺎزﻧﻮیﺲ‪ :‬یﺎﺵﺎر ﺁذری‬

‫ﺁدرس اﻧﺘﺮﻧﺘﯽ ﮐﺘﺎﺏﺨﺎﻧﻪ‪http://www.javaan.net/nashr.htm :‬‬
‫ﺁدرس ﭘﺴﺘﯽ‪BM IWSN, London WC١N ٣XX, UK :‬‬
‫ایﻤﻞ‪yasharazarri@yahoo.com :‬‬
‫ﻣﺴﺌﻮل ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‪ :‬یﺎﺵﺎر ﺁذری‬
‫ﺕﺎریﺦ ﺏﺎزﻧﻮیﺴﯽ‪١٣٨٣ :‬‬

‫‪١‬‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬
‫روزی روزﮔﺎری ﭘﺎدﺵﺎهﯽ ﺏﻮد و دﺥﺘﺮی داﺵ ﺖ ﺵ ﺶ هﻔ ﺖ ﺱ ﺎﻟﻪ‪ .‬ای ﻦ دﺥﺘ ﺮ آﻨﻴ ﺰ و‬
‫آﻠﻔﺖ ﺥﻴﻠﯽ داﺵﺖ‪ ،‬ﻧﻮآﺮی هﻢ داﺵﺖ آﻤﯽ از ﺥﻮدش ﺏﺰرﮔﺘﺮ ﺏﻪ ﻧﺎم ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ‪ .‬وﻗﺖ ﻏﺬا‬
‫اﮔﺮ دﺱﺘﻤﺎل دﺥﺘﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﺏ ﺶ ﻣ ﯽ داد‪ .‬وﻗ ﺖ ﺏ ﺎزی اﮔ ﺮ ﺕ ﻮپ دورﺕ ﺮ‬
‫ﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺏﺮایﺶ ﻣﯽ ﺁورد‪ .‬ﮔﺎهﯽ هﻢ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ از ﻣﻴﻠﻴﻮن هﺎ اﺱ ﺒﺎب ﺏ ﺎزی‬
‫دﻟﺶ زدﻩ ﻣﯽ ﺵﺪ و ه ﻮس اﻟ ﻚ دوﻟ ﻚ ﺏ ﺎزی ﻣ ﯽ آ ﺮد‪ .‬اﻟ ﻚ دوﻟ ﻚ دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ از ﻃ ﻼ و‬
‫ﻧﻘﺮﻩ ﺏﻮد‪.‬‬
‫اول دﻓﻌﻪ ای آ ﻪ دﺥﺘ ﺮ ه ﻮس اﻟ ﻚ دوﻟ ﻚ ﺏ ﺎزی آ ﺮد‪ ،‬ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﺕﻤ ﺎم زرﮔﺮه ﺎی ﺵ ﻬﺮ را‬
‫ﺝﻤﻊ آﺮد و اﻣﺮ آﺮد آﻪ ﺕﺎ یﻚ ﺱﺎﻋﺖ دیﮕﺮ ﺏﺎیﺪ اﻟﻚ دوﻟﻚ ﻃﻼ و ﻧﻘ ﺮﻩ ای ﺏ ﺮای دﺥﺘ ﺮش‬
‫ﺡﺎﺿﺮ ﺵﻮد‪ .‬ایﻦ اﻟ ﻚ دوﻟ ﻚ ﺻ ﺪ ه ﺰار ﺕﻮﻣ ﺎن ﺏﻴﺸ ﺘﺮ ﺥ ﺮج ﺏﺮداﺵ ﺖ‪ .‬ی ﻚ زرﮔ ﺮ ه ﻢ ﺱ ﺮ‬
‫هﻤﻴﻦ آﺎر آﺸﺘﻪ ﺵﺪ‪ .‬ﭼﻮن آﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺏﻮد آﺎر واﺝﺒﯽ دارد و ﻧﻤﯽ ﺕﻮاﻧﺪ ﺏﻴﺎیﺪ‪ .‬زرﮔﺮ داﺵ ﺖ‬
‫ﺏﺮای دﺥﺘﺮ ﻧﻮزاد ﺥﻮد ﮔﻮﺵﻮارﻩ درﺱﺖ ﻣﯽ آﺮد‪.‬‬
‫هﺮ وﻗﺖ آﻪ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ هﻮس اﻟﻚ دوﻟﻚ ﻣﯽ آﺮد‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺏﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی آﻤ ﯽ از او‬
‫ﻣ ﯽ ایﺴ ﺘﺎد و ﻣﻨﺘﻈ ﺮ ﻣ ﯽ ﺵ ﺪ‪ .‬دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﭼ ﻮب آﻮﺕ ﺎﻩ ﻧﻘ ﺮﻩ ای را روی زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﻣﯽ ﮔﺬاﺵﺖ‪ ،‬ﺏﺎ ﭼﻮب دراز ﻃﻼیﯽ ﺏﻪ ﺱﺮ ﺁن ﻣﯽ زد و ﺁن را ﺏﻪ هﻮا ﭘﺮﺕﺎب ﻣﯽ آﺮد‪ .‬ﻗ ﻮچ‬
‫ﻋﻠﯽ وﻇﻴﻔﻪ داﺵﺖ دﻧﺒﺎل ﭼﻮب ﺏﺪود و ﺁن را ﺏﺮدارد ﺏﻴﻨﺪازد ﺏﻪ ﻃﺮف دﺥﺘ ﺮ‪ .‬دﺥﺘ ﺮ ﺁن را‬
‫ﺕ ﻮی ه ﻮا ﻣﺤﻜ ﻢ ﻣ ﯽ زد و دورﺕ ﺮ ﭘﺮﺕ ﺎب ﻣ ﯽ آ ﺮد‪ .‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﺏ ﺎز ﻣ ﯽ رﻓ ﺖ ﺁن را ﺏ ﺮ‬
‫ﻣﯽ داﺵﺖ ﻣﯽ اﻧﺪاﺥﺖ ﺏﻪ ﻃﺮف دﺥﺘﺮ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ دﺥﺘ ﺮ ﺥﺴ ﺘﻪ ﻣ ﯽ ﺵ ﺪ‪ ،‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﻣ ﯽ رﻓ ﺖ‬
‫آﻨﻴﺰ آﻠﻔﺖ هﺎ را ﺥﺒﺮ ﻣﯽ آﺮد ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ دﺥﺘﺮ را روی ﺕﺨﺖ روان ﺏﻪ ﻗﺼﺮش ﻣﯽ ﺏﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ هﻢ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺥﺰاﻧﻪ دار ﻣﺨﺼﻮص اﺱﺒﺎب ﺏﺎزی هﺎی دﺥﺘﺮ را ﺥﺒﺮ ﻣﯽ آﺮد آ ﻪ‬
‫ﺏﻴﺎیﺪ اﻟﻚ دوﻟﻚ را ﺏﺒﺮد ﺏﮕﺬارد ﺱﺮ ﺝﺎیﺶ آﻨﺎر ﻣﻴﻠﻴﻮن هﺎ اﺱﺒﺎب ﺏﺎزی دیﮕﺮ‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠ ﯽ‬

‫‪٢‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬

‫ﺏﻌﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﺥﺰاﻧ ﻪ دار ﻟﺒ ﺎس ه ﺎی دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ آ ﻪ ﻟﺒ ﺎس ﻣﺨﺼ ﻮص ﻏ ﺬا ﺏ ﺮای‬

‫دﺥﺘﺮ ﺏﺒﺮد و ﻟﺒﺎس ﻣﺨﺼﻮص اﻟﻚ دوﻟﻚ ﺏﺎزی را ﺏﻴﺎورد ﺱﺮ ﺝﺎیﺶ ﺏﮕﺬارد‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺏﻌﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺁﺵﭙﺰ ﻣﺨﺼﻮص دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ را ﺥﺒﺮ ﻣﯽ آﺮد آﻪ ﻏﺬای ﺏﻌﺪ از‬
‫اﻟ ﻚ دوﻟ ﻚ ﺏ ﺎزی دﺥﺘ ﺮ را ﺏﺒ ﺮد‪ .‬دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﺏﻌ ﺪ از ه ﺮ ﺏ ﺎزی ﻏ ﺬای ﻣﺨﺼﻮﺻ ﯽ‬
‫ﻣﯽ ﺥﻮرد‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ هﻤﻴﺸﻪ دﻧﺒﺎل ایﻨﺠﻮر آﺎرهﺎ ﺏﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ دﺥﺘ ﺮ ﻣ ﯽ ﺥﻮاﺏﻴ ﺪ‪ ،‬او وﻇﻴﻔ ﻪ داﺵ ﺖ‬
‫ﭘﺸﺖ در ﺏﺨﻮاﺏﺪ ﺕﺎ آﻨﻴ ﺰ و آﻠﻔ ﺖ ه ﺎ و ﻧﻮآﺮه ﺎ ﺏﺪاﻧﻨ ﺪ ﺥ ﺎﻧﻢ ﺥﻮاﺏﻴ ﺪﻩ و ﭼﻴ ﺰی ﻧﭙﺮﺱ ﻨﺪ و‬
‫ﻧﮕﻮیﻨﺪ‪.‬‬
‫دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ هﺮ اﻣ ﺮی داﺵ ﺖ ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﺏ ﺎ ﻣﻴ ﻞ دﻧﺒ ﺎﻟﺶ ﻣ ﯽ رﻓ ﺖ و آﺎره ﺎ را ﭼﻨ ﺎن‬
‫ﺥ ﻮب اﻧﺠ ﺎم ﻣ ﯽ داد آ ﻪ دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ هﺮﮔ ﺰ دﺱ ﺖ روی او ﺏﻠﻨ ﺪ ﻧﻜ ﺮدﻩ ﺏ ﻮد‪ .‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ‬
‫ﻋﺎﺵﻖ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﺏﻮد‪ .‬ﺻ ﺎف و ﺱ ﺎدﻩ دوﺱ ﺘﺶ داﺵ ﺖ‪ .‬ﺏ ﻪ ﻧﻈ ﺮ ﺥ ﻮدش ه ﻴﭻ ﻋﻴ ﺐ و‬
‫ﻋﻠﺘ ﯽ ﺕ ﻮ آ ﺎرش ﻧﺒ ﻮد‪ .‬ﺏ ﻪ هﻤ ﻴﻦ ﺝﻬ ﺖ روزی راز دﻟ ﺶ را ﺏ ﻪ دﺥﺘ ﺮ ﮔﻔ ﺖ‪.‬‬
‫ﺁن روز دﺥﺘﺮ در ﺏﺎغ ﭘﺮواﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ه ﻢ ﭘ ﺎی درﺥﺘ ﯽ ایﺴ ﺘﺎدﻩ ﺏ ﻮد و او را‬
‫ﺕﻤﺎﺵﺎ ﻣﯽ آﺮد و ﮔﺎهﯽ هﻢ آﻪ ﭘﺮواﻧﻪ ای ﻣﯽ رﻓﺖ ﺏﺎﻻی درﺥﺘ ﯽ ﻣ ﯽ ﻧﺸﺴ ﺖ‪ ،‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ‬
‫وﻇﻴﻔﻪ داﺵﺖ از درﺥﺖ ﺏﺎﻻ رود و ﭘﺮواﻧﻪ را ﺏﻠﻨ ﺪ آﻨ ﺪ‪ .‬ی ﻚ ﺏ ﺎر دﺥﺘ ﺮ ﭘﺮواﻧ ﻪ ی درﺵ ﺘﯽ‬
‫دیﺪ‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ را ﺻﺪا آﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﺏﻴﺎ ایﻦ را ﺕﻮ ﺏﮕﻴﺮ‪ .‬ﻣﻦ ازش ﻣ ﯽ ﺕﺮﺱ ﻢ‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺕﻨﺪی دوی ﺪ‪ ،‬ﭘﺮواﻧ ﻪ را ﮔﺮﻓ ﺖ اﻧ ﺪاﺥﺖ ﺕ ﻮی ﺱ ﺒﺪ ﺕ ﻮری‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﺱ ﺮش را ﺏﻠﻨ ﺪ‬
‫آﺮد‪ ،‬دیﺪ دﺥﺘﺮ روﺏﺮویﺶ ایﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺻﺎف و ﺱﺎدﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺵﺎهﺰادﻩ ﺥﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﻋﺎﺵ ﻖ ﺵ ﻤﺎ‬
‫هﺴﺘﻢ‪ .‬ﺥﻮاهﺶ ﻣﯽ آﻨﻢ وﻗﺘﯽ هﺮ دو ﺏﺰرگ ﺵﺪیﻢ‪ ،‬زن ﻣﻦ ﺏﺸﻮیﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ هﻨﻮز ﺡﺮﻓﺶ ﺕﻤﺎم ﻧﺸﺪﻩ ﺏﻮد آﻪ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ آﺸﻴﺪﻩ ی ﻣﺤﻜﻤﯽ زد ﺏ ﻴﺦ ﮔﻮﺵ ﺶ و‬
‫داد زد‪ :‬ﻧﻮآﺮ ﺏﯽ ﺱﺮ و ﭘﺎ‪ ،‬ﺕﻮ ﭼﻪ ﺡﻖ داری ﻋﺎﺵﻖ ﻣﻦ ﺏﺸﻮی؟ ﻣﮕﺮ یﺎدت رﻓﺘﻪ ﻣ ﻦ ی ﻚ‬
‫ﺵﺎهﺰادﻩ ﺥﺎﻧﻤﻢ و ﺕﻮ ﻧﻮآﺮ ﻣﻨﯽ؟ ﺕﻮ ﻟﻴﺎﻗﺖ درﺏﺎﻧﯽ ﺱﮓ ﻣﺮا هﻢ ﻧﺪاری‪ .‬ﺕﻮﻟﻪ ﺱ ﮓ!‪ ..‬ﮔ ﻢ‬
‫ﺵﻮ از ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ!‪ ..‬ﺏﺮو آﻠﻔﺖ هﺎیﻢ را ﺏﮕﻮ ﺏﻴﺎیﻨ ﺪ ﻣ ﺮا ﺏﺒﺮﻧ ﺪ‪ ،‬ﺕ ﺮا ه ﻢ ﺏﻴ ﺮون آﻨﻨ ﺪ آ ﻪ‬
‫دیﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺥﻮاهﻢ ﭼﺸﻢ آﺜﻴﻔﺖ ﻣﺮا ﺏﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫‪٣‬‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﺬاﺵﺖ رﻓﺖ و آﻠﻔﺖ ه ﺎ را ﺥﺒ ﺮ آ ﺮد‪ ،‬آﻠﻔ ﺖ ه ﺎ ﺏ ﺎ ﺕﺨ ﺖ روان ﺁﻣﺪﻧ ﺪ دیﺪﻧ ﺪ‬
‫دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﺏﻴﻬﻮش اﻓﺘﺎدﻩ‪ .‬ریﺨﺘﻨﺪ ﺏ ﺮ ﺱ ﺮ ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ آ ﻪ ﭘﺴ ﺮ‪ ،‬دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ را ﭼﻜ ﺎر‬
‫آﺮدی‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ هﻴﭽﻜﺎرش ﻧﻜ ﺮدم‪ .‬ﺥ ﻮدش ﻋﺼ ﺒﺎﻧﯽ ﺵ ﺪ‪ ،‬ﻣ ﺮا زد و ﺏﻴﻬ ﻮش‬
‫ﺵﺪ‪ .‬ﺏﻪ آﯽ ﺏﻪ آﯽ ﻗﺴﻢ!‬
‫اﻣﺎ آ ﯽ ﺏ ﺎور ﻣ ﯽ آ ﺮد‪ .‬ﮔ ﻼب و ﺵ ﺮﺏﺖ ﺁوردﻧ ﺪ‪ ،‬ﺡ ﺎل دﺥﺘ ﺮ را ﺝ ﺎ ﺁوردﻧ ﺪ ﮔﺬاﺵ ﺘﻨﺪش‬
‫روی ﺕﺨﺖ روان و ﺏﺮدﻧﺪ ﺏﻪ ﻗﺼﺮش‪ .‬دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ اﻣﺮ آﺮد‪ :‬ﺏﻪ ﭘﺪرم ﺏﮕﻮیﻴﺪ ﮔ ﻮش ای ﻦ‬
‫ﻧ ﻮآﺮ ﻧﻤ ﻚ ﻧﺸ ﻨﺎس آﺜﻴ ﻒ را ﺏﮕﻴﺮﻧ ﺪ‪ ،‬ﻣﺜ ﻞ ﺱ ﮓ از ﻗﺼ ﺮ ﺏﻴ ﺮون آﻨﻨ ﺪ‪ .‬ﻧﻤ ﯽ ﺥ ﻮاهﻢ‬
‫ﭼﺸﻢ هﺎی آﺜﻴﻔﺶ ﻣﺮا ﺏﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺵﺎﻩ اﻣﺮ آﺮد ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ را هﻤﺎن دﻗﻴﻘﻪ‪ ،‬راﺱﺘﯽ ه ﻢ ﻣﺜ ﻞ ﺱ ﮓ ﺏﻴ ﺮون آﺮدﻧ ﺪ‪ .‬دﺥﺘ ﺮ‬
‫ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﭼﻨ ﺪ روزی ﻣ ﺮیﺾ ﺵ ﺪ‪ .‬ه ﺮ روز ﭼﻨ ﺪ ﺕ ﺎ ﺡﻜ ﻴﻢ ﺏ ﺎﻻی ﺱ ﺮش آﺸ ﻴﻚ ﻣ ﯽ دادﻧ ﺪ‪.‬‬
‫ﺁﺥﺮش ﺥﻮدش ﮔﻔﺖ آﻪ دیﮕﺮ ﺥﻮب ﺵﺪﻩ و ﺡﻜﻴﻢ هﺎ را ﻣﺮﺥﺺ آﺮد‪.‬‬

‫‪٢‬‬

‫ﺱﺎل ه ﺎ ﻣ ﯽ ﮔﺬﺵ ﺖ و دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ه ﺮ روز و ه ﺮ ﺱ ﺎل ﺥﻮدﭘﺴ ﻨﺪﺕﺮ از ﭘ ﻴﺶ ﻣ ﯽ ﺵ ﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺤﻞ ﺱﮓ هﻢ ﺏﻪ آﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺵﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎن آﻪ وﻗﺘﯽ هﻔﺪﻩ هﻴﺠﺪﻩ ﺱ ﺎﻟﻪ ﺵ ﺪ‪ ،‬اﻣ ﺮ آ ﺮد آ ﻪ‬
‫هﻴﭻ آﺲ ﺡﻖ ﻧﺪارد ﺏﻪ او ﻧﮕﺎﻩ آﻨﺪ و ﺏﺪن ﭘﺎک او را ﺏﺎ ﻧﮕﺎهﺶ آﺜﻴﻒ آﻨﺪ‪ .‬اﮔ ﺮ آﺴ ﯽ از‬
‫آﻠﻔﺖ هﺎ و ﻧﻮآﺮهﺎ اﺵﺘﺒﺎهﯽ ﻧﮕﺎهﯽ ﺏﻪ او ﻣﯽ آﺮد ﺡﺴﺎﺏﯽ ﺵﻼق ﻣﯽ ﺥﻮرد و اﮔ ﺮ ﻟ ﺐ از‬
‫ﻟﺐ ﺏﺎز ﻣﯽ آﺮد و ﺡﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ ،‬زﻧﺪﻩ زﻧﺪﻩ ﻣﯽ اﻧﺪاﺥﺘﻨﺪش ﺝﻠﻮ ﮔﺮگ ه ﺎی ﮔﺮﺱ ﻨﻪ آ ﻪ‬
‫دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﺏﺮای ﺕﻔﺮیﺢ ﺥﻮدش ﺕﻮی ﺏﺎغ ﻧﮕﻪ ﺵﺎن ﻣ ﯽ داﺵ ﺖ‪ .‬ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ دﺥﺘ ﺮش را ﺏ ﻪ‬
‫ﺥﺎﻃﺮ هﻤﻴﻦ آﺎرهﺎیﺶ ﺥﻴﻠﯽ دوﺱﺖ ﻣﯽ داﺵﺖ‪ .‬هﻤﻴﺸ ﻪ ﺏ ﻪ دﺥﺘ ﺮش ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬دﺥﺘ ﺮم‪،‬‬
‫ﺕﻮ داری از ﺥﻮد ﻣﻦ ﺕﻘﻠﻴﺪ ﻣﯽ آﻨﯽ‪ .‬ازت ﺥﻮﺵﻢ ﻣﯽ ﺁیﺪ‪.‬‬

‫‪٤‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬

‫دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﭼﻨﺎن ﺵﺪﻩ ﺏﻮد آﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺕﻨﻬﺎ ﺕﻮی ﺏﺎغ ﮔﺮدش ﻣﯽ آﺮد و ﺏﺎ آﺴﯽ ﺡﺮف‬
‫ﻧﻤﯽ زد‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻔﺖ آﻪ آﺴﯽ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺡﺮف زدن ﺏﺎ ﻣﺮا ﻧﺪارد‪ .‬دو ﺕﺎ اﺱﺘﺨﺮ ﺏ ﺰرگ ه ﻢ وﺱ ﻂ‬
‫ﺏﺎغ درﺱﺖ آﺮدﻩ ﺏﻮدﻧﺪ آﻪ هﻤﻴﺸﻪ یﻜﯽ ﭘﺮ از ﺵﻴﺮ ﺕ ﺎزﻩ ﺏ ﻮد و دیﮕ ﺮی ﭘ ﺮ ﮔ ﻼب و ﻋﻄ ﺮ‬
‫ﮔ ﻞ ﺱ ﺮخ و یﺎﺱ ﻤﻦ و ای ﻦ ه ﺎ‪ .‬دو ﺕ ﺎ آﻠﻔ ﺖ ﺝ ﻮان وﻇﻴﻔ ﻪ داﺵ ﺘﻨﺪ ﺱ ﺮ ﺱ ﺎﻋﺖ ﻣﻌﻴﻨ ﯽ‬
‫ﺱﺮﺵ ﺎن را ﭘ ﺎیﻴﻦ ﺏﻴﻨﺪازﻧ ﺪ و هﻤ ﺎن ﻃ ﻮر ﺕ ﺎ ﻟ ﺐ اﺱ ﺘﺨﺮ ﺏﻴﺎیﻨ ﺪ ﺕ ﺎ دﺥﺘ ﺮ از اﺱ ﺘﺨﺮ ﺵ ﻴﺮ‬
‫ﺏﻴ ﺮون ﺏﻴﺎی ﺪ و ﺕ ﻮی اﺱ ﺘﺨﺮ ﮔ ﻼب ﺏ ﺮود و ﺏﻴ ﺮون ﺏﻴﺎی ﺪ و ﺥ ﻮد را در ﺡﻮﻟ ﻪ ﺏﭙﻴﭽ ﺪ‪.‬‬
‫آﻠﻔﺖ هﺎ ﺡﻖ ﻧﺪاﺵﺘﻨﺪ دﺱﺖ ﺏﻪ ﺏﺪن او ﺏﺰﻧﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺡﺘ ﯽ ﻧ ﻮک اﻧﮕﺸ ﺖ آﺴ ﯽ ﺏ ﻪ ﭘﻮﺱ ﺖ و‬
‫ﻣ ﻮی او ﻣ ﯽ ﺥ ﻮرد‪ ،‬هﻤ ﺎن روز دﺱ ﺖ ﺝﻼده ﺎ ﺱ ﭙﺮدﻩ ﻣ ﯽ ﺵ ﺪ آ ﻪ اﻧﮕﺸ ﺘﺶ ی ﺎ دﺱ ﺘﺶ‬
‫ﺏﺮیﺪﻩ ﺵﻮد‪.‬‬
‫دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ای ﻦ ﻗ ﺪر دیﮕ ﺮان را از ﺥ ﻮد دور ﻣ ﯽ آ ﺮد آ ﻪ ﺕﻨﻬ ﺎی ﺕﻨﻬ ﺎ ﻣ ﯽ ﻣﺎﻧ ﺪ و‬
‫ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ وﻗﺖ ﺏﮕﺬراﻧﺪ‪ .‬از ﭘﺮواﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﮔﻞ ﭼﻴﺪن و ﺵﺴﺘﺸﻮی ﺕ ﻮی ﺵ ﻴﺮ‬
‫و ﮔ ﻼب و اﺱ ﺒﺎب ﺏ ﺎزی و ﺥ ﻮردن و ﻧﻮﺵ ﻴﺪن و ﺕﻤﺎﺵ ﺎی ﮔ ﺮگ ه ﺎ ه ﻢ ﺱ ﻴﺮ ﺵ ﺪﻩ ﺏ ﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﭼﺎر ﺏﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖ ه ﺎ ﻣ ﯽ ﺥﻮاﺏﻴ ﺪ‪ .‬هﻤﻴﺸ ﻪ ه ﻢ ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ را ﺥ ﻮاب ﻣ ﯽ دی ﺪ‪ .‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ‬
‫ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺏﺎ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﺏﺎزی آﻨﺪ‪ .‬دﺥﺘﺮ اوﻟﺶ ﺥﻮﺵﺤﺎل ﻣﯽ ﺵﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬ ﺎن ی ﺎدش ﻣ ﯽ ﺁﻣ ﺪ‬
‫آ ﻪ دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ اﺱ ﺖ و ﺏ ﺎ دیﮕ ﺮان ﺥﻴﻠ ﯽ ﻓ ﺮق دارد‪ .‬ﺁن وﻗ ﺖ ﻗﻴﺎﻓ ﻪ ﻣ ﯽ ﮔﺮﻓ ﺖ و‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ را از ﺥﻮد دور ﻣﯽ آﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ول ﻧﻤﯽ آ ﺮد‪ .‬ﻣ ﯽ ﺥﻮاﺱ ﺖ دﺱ ﺖ او را‬
‫ﺏﮕﻴ ﺮد‪ .‬دﺥﺘ ﺮ زور ﻣ ﯽ زد آ ﻪ دﺱ ﺘﺶ را ﺏ ﺪزدد‪ .‬اﻣ ﺎ ﺁﺥ ﺮش وا ﻣ ﯽ داد و ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ‬
‫ﻣﯽ ﺕﻮاﻧﺴﺖ دﺱﺖ او را ﺏﮕﻴﺮد و دوﺕﺎیﯽ ﺵﺮوع ﻣ ﯽ آﺮدﻧ ﺪ ﺏ ﻪ ﺏ ﺎزی و ﺝﺴ ﺖ و ﺥﻴ ﺰ و‬
‫ﭘﺮواﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬وﺱﻂ ﺏﺎزی ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﻣﯽ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺵ ﺎهﺰادﻩ ﺥ ﺎﻧﻢ‪ .‬ﻣ ﻦ ﻋﺎﺵ ﻖ ﺵ ﻤﺎ هﺴ ﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺥﻮاهﺶ ﻣﯽ آﻨﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ هﻢ ﻣﺜﻞ ﺕﻮ ﺏﺰرگ ﺵﺪم‪ ،‬زن ﻣﻦ ﺏﺸﻮیﺪ‪.‬‬
‫در ایﻦ ﺝﺎ ﺏﺎز دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ یﺎدش ﻣﯽ ﺁﻣﺪ آﻪ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ اﺱﺖ و ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ را ﺱ ﻴﻠﯽ‬
‫ﻣﯽ زد و داد و ﺏﻴﺪاد ﻣﯽ آﺮد‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ را ﻣﯽ ﺱﭙﺮد دﺱﺖ ﺝﻼده ﺎ و ﻧﺎﮔﻬ ﺎن ﺏ ﻪ ﺻ ﺪای‬
‫ﻓﺮیﺎد ﺥﻮدش از ﺥﻮاب ﻣﯽ ﭘﺮیﺪ‪...‬‬

‫‪٥‬‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫هﻤﻴﺸﻪ ایﻦ ﺥﻮاب را ﻣ ﯽ دی ﺪ‪ .‬ﻧﻤ ﯽ ﺕﻮاﻧﺴ ﺖ ه ﻢ ﺏ ﺎزی دیﮕ ﺮی را ﺥ ﻮاب ﺏﺒﻴﻨ ﺪ‪ .‬ﺕ ﺎزﻩ‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ را هﻢ ﺏﺎ هﻤﺎن ﺱﻦ و ﺱﺎل و ﺱﺮ و وﺿﻊ آﻮدآﯽ ﺥﻮاب ﻣﯽ دیﺪ‪.‬‬
‫دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﺥﻮاﺱ ﺘﮕﺎر ه ﻢ داﺵ ﺖ‪ .‬ﭼﻨ ﺪ ﺵ ﺎهﺰادﻩ از ﻣﻤﻠﻜ ﺖ ه ﺎی دور ﺏ ﻪ‬
‫ﺥﻮاﺱﺘﮕﺎریﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺏﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻧﺪیﺪﻩ ردﺵﺎن آﺮدﻩ ﺏﻮد آﻪ ﻣﻦ ﻏﻴ ﺮ از ﺥ ﻮدم آﺴ ﯽ را‬
‫دوﺱﺖ ﻧﺪارم‪.‬‬

‫‪٣‬‬

‫روزی دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﺕ ﻮی اﺱ ﺘﺨﺮ ﺵﺴﺘﺸ ﻮ ﻣ ﯽ آ ﺮد‪ .‬آﺒ ﻮﺕﺮی ﺁﻣ ﺪ ﻧﺸﺴ ﺖ روی درﺥ ﺖ‬
‫اﻧﺎر ﻟﺐ اﺱﺘﺨﺮ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ای دﺥﺘﺮ زیﺒﺎ‪ ،‬ﺕﻮ ﭼﻪ ﺏ ﺪن ﻗﺸ ﻨﮕﯽ داری! ﻣ ﻦ ﻋﺎﺵ ﻖ ﺕ ﻮ ﺵ ﺪم‪.‬‬
‫ﺥﻮاهﺶ ﻣﯽ آﻨﻢ از ﺕﻮی ﺵﻴﺮ ﺏﻴﺎ ﺏﻴﺮون ﺕﺎ ﺥﻮب ﺕﻤﺎﺵﺎیﺖ آﻨﻢ‪.‬‬
‫دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﭘﺮﻧﺪﻩ ی آﺜﻴﻒ‪ ،‬ﺏﻪ ﺕﻮ اﻣﺮ ﻣﯽ آ ﻨﻢ از ای ﻦ ﺝ ﺎ ﺏ ﺮوی‪ .‬ﻣ ﻦ ی ﮏ‬
‫ﺵﺎهﺰادﻩ ﺥﺎﻧﻤﻢ‪ .‬آﺴﯽ ﺡ ﻖ ﻧ ﺪارد ﻣ ﺮا ﻧﮕ ﺎﻩ آﻨ ﺪ‪ .‬آﺴ ﯽ ﻟﻴﺎﻗ ﺖ ﺡ ﺮف زدن ﺏ ﺎ ﻣ ﺮا ﻧ ﺪارد‪.‬‬
‫آﺒ ﻮﺕﺮ ﺥﻨﺪی ﺪ و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ای دﺥﺘ ﺮ زیﺒ ﺎ‪ ،‬ﻣ ﻦ ﻣ ﯽ داﻧ ﻢ آ ﻪ ﺥﻴﻠ ﯽ وﻗ ﺖ اﺱ ﺖ ه ﻢ ﺻ ﺤﺒﺘﯽ‬
‫ﻧﺪاﺵﺘﻪ ای‪...‬‬
‫دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ی ﺎدش رﻓ ﺖ دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ اﺱ ﺖ و ﻧﺎﮔﻬ ﺎن ﻧ ﺮم ﺵ ﺪ و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ای آﺒ ﻮﺕﺮ‬
‫ﺥﻮش ﺻﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺥﻮاهﺶ ﻣﯽ آﻨﻢ ﺏﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺥﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫آﺒﻮﺕﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای دﺥﺘﺮ زیﺒﺎ‪ ،‬دﺱﺖ ﺥﻮدم ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﻧﮕﺎهﺖ ﻧﻜﻨﻢ‪ .‬دوﺱﺘﺖ دارم‪.‬‬
‫دﺥﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای آﺒﻮﺕﺮ ﺥ ﻮش ﺻ ﺤﺒﺖ‪ ،‬ﻣ ﻦ آ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺕ ﻮاﻧﻢ ﻋﺸ ﻖ ی ﮏ آﺒ ﻮﺕﺮ را ﻗﺒ ﻮل‬
‫آﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺮ ﻋﺎﺵﻖ راﺱﺖ راﺱﺘﻜﯽ هﺴﺘﯽ‪ ،‬از ﺝﻠﺪت ﺏﻴﺎ ﺏﻴﺮون ﺕﺎ ﻣﻦ هﻢ ﺕﺮا ﺕﻤﺎﺵﺎ آﻨﻢ‪.‬‬

‫‪٦‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬

‫آﺒﻮﺕﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای دﺥﺘﺮ زیﺒﺎ‪ ،‬ﻣ ﻦ دﻟ ﻢ ﻗ ﺮص ﻧﻴﺴ ﺖ آ ﻪ ﺕ ﻮ ﻋﺸ ﻖ ﻣ ﺮا ﻗﺒ ﻮل آﻨ ﯽ‪ .‬ی ﮏ‬

‫ﭼﻴﺰی ﮔﺮوﮔﺎن ﺏﺪﻩ ﺕﺎ دﻟﻢ ﻗﺮص ﺵﻮد از ﺝﻠﺪم ﺏﻴﺮون ﺏﻴﺎیﻢ‪.‬‬
‫دﺥﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای آﺒﻮﺕﺮ ﺥﻮش ﺻﺤﺒﺖ‪ ،‬هﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺥﻮاهﯽ ﺏﺨﻮاﻩ‪ ،‬ﻣﯽ دهﻢ‪.‬‬
‫آﺒﻮﺕﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای دﺥﺘﺮ زیﺒﺎ‪ ،‬ﺥﻮاﺏﺖ را ﺏﺪﻩ ﻣﻦ‪.‬‬
‫دﺥﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای آﺒﻮﺕﺮ ﺥﻮش ﺻﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺥﻮاب ﻣﻦ ﺏﻪ ﭼﻪ دردت ﻣﯽ ﺥﻮرد؟‬
‫آﺒﻮﺕﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای دﺥﺘﺮ زیﺒﺎ‪ ،‬ﺏﻌﺪ ﻣﯽ ﺏﻴﻨﯽ ﺥﻮاب ﺕﻮ ﺏﻪ ﭼﻪ درد ﻣﻦ ﻣﯽ ﺥﻮرد‪.‬‬
‫دﺥﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای آﺒﻮﺕﺮ ﺥﻮش ﺻﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺥﻮاب ﻣﻦ ﻣﺎل ﺕﻮ‪.‬‬
‫در ایﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺪای ﭘﺎی آﻠﻔﺖ هﺎی دﺥﺘﺮ ﺵﻨﻴﺪﻩ ﺵ ﺪ آ ﻪ ﺡﻮﻟ ﻪ ﺏ ﻪ دﺱ ﺖ‪ ،‬ﺱﺮﺵ ﺎن را‬
‫ﭘ ﺎیﻴﻦ اﻧﺪاﺥﺘ ﻪ ﺏﻮدﻧ ﺪ ﻣ ﯽ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ .‬آﺒ ﻮﺕﺮ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ای دﺥﺘ ﺮ زیﺒ ﺎ‪ ،‬ﺥﻮاﺏ ﺖ ﺵ ﺪ ﻣ ﺎل ﻣ ﻦ‪.‬‬
‫آﻠﻔﺖ هﺎیﺖ دارﻧﺪ ﻣﯽ ﺁیﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺏﻌﺪ ﺏﺎز ﻣﯽ ﺁیﻢ‪ .‬ﻣﻦ اﺱﻤﺖ را ﮔﺬاﺵﺘﻢ »ﻗﻴ ﺰ ﺥ ﺎﻧﻢ«‪.‬‬
‫ﺥﻮب ﻧﻴﺴﺖ دﺥﺘﺮ زیﺒﺎیﯽ ﻣﺜﻞ ﺕﻮ اﺱﻢ ﻧﺪاﺵﺘﻪ ﺏﺎﺵﺪ‪.‬‬
‫دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﻧﺎﮔﻬ ﺎن ی ﺎدش ﺁﻣ ﺪ آ ﻪ دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ اﺱ ﺖ و داد زد‪ :‬ای ﺡﻴ ﻮان آﺜﻴ ﻒ‪،‬‬
‫ﺕ ﻮ ﭼ ﻪ ﺡﻘ ﯽ داﺵ ﺘﯽ ﺏ ﺎ ﻣ ﻦ ﺡ ﺮف ﻣ ﯽ زدی؟ ﺥ ﻮاب ﻣ ﺮا ﺏ ﻪ ﺥ ﻮدم ﺏﺮﮔ ﺮدان‪ .‬واﻻ دل و‬
‫رودﻩ ات را از ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﺖ درﻣﯽ ﺁورم‪ ،‬ﺕﻮ ﺡﻖ ﻧﺪاری ﺏﺎ ﺁن ده ﺎن آﺜﻴ ﻒ روی ﻣ ﻦ اﺱ ﻢ‬
‫ﺏﮕﺬاری‪.‬‬
‫اﻣﺎ آﺒﻮﺕﺮ از روی درﺥﺖ اﻧﺎر ﺥﻴﻠﯽ وﻗﺖ ﺏﻮد آﻪ ﭘﺎ ﺵﺪﻩ ﺏﻮد رﻓﺘﻪ ﺏﻮد‪ .‬دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ‬
‫ﺏﯽ ﺥﻮدی ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺵﺪ و ﺝﻼدهﺎیﺶ را ﺏﻪ آﻤﮏ ﻣﯽ ﺥﻮاﺱﺖ‪.‬‬

‫‪٤‬‬

‫ﭼﻨﺪ هﻔﺘﻪ ﺏﻮد آﻪ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ یﮏ دﻗﻴﻘﻪ هﻢ ﻧﺨﻮاﺏﻴ ﺪﻩ ﺏ ﻮد‪ .‬اﺻ ﻼ ﺥ ﻮاب ﺏ ﻪ ﭼﺸ ﻤﺶ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ‪ .‬اول هﺎ ﺏﻴﺨﻮاﺏﯽ ﭼﻨﺎﻧﺶ آﺮدﻩ ﺏﻮد آﻪ هﻤﻪ ﺥﻴﺎل ﻣ ﯽ آﺮدﻧ ﺪ دیﻮاﻧ ﻪ ﺵ ﺪﻩ اﺱ ﺖ‪.‬‬

‫‪٧‬‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫ﻣﺜﻞ ﺱﮓ هﺎر ﺕﻮی اﺕﺎﻗﺶ راﻩ ﻣﯽ رﻓ ﺖ‪ ،‬در و دی ﻮار را ﭼﻨ ﮓ ﻣ ﯽ زد و ﺏ ﻪ هﻤ ﻪ ﻓﺤ ﺶ‬

‫ﻣﯽ داد‪ .‬آﺴﯽ را ﭘﻴﺶ ﺥﻮد راﻩ ﻧﻤﯽ داد‪ ،‬ﺡﺘﯽ ﭘﺪرش را‪ ،‬ﺡﻜﻴﻢ هﺎ را‪ .‬روزه ﺎ و ﺵ ﺐ ه ﺎ‬
‫ﺕﻨﻬﺎی ﺕﻨﻬﺎ ﺏﻮد‪ .‬ﺁﺥﺮش ﺥﺴ ﺘﻪ و ﻣ ﺮیﺾ ﺵ ﺪ و اﻓﺘ ﺎد‪ .‬ای ﻦ دﻓﻌ ﻪ ه ﻢ ﺥ ﻮاب ﺏ ﻪ ﭼﺸ ﻤﺶ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺡﺮﻓﯽ ﻣﯽ زد ﻧﻪ ﺡﺮآﺘﯽ ﻣﯽ آﺮد‪ .‬ﻣ ﯽ ﮔﺬاﺵ ﺖ آ ﻪ ﺡﻜ ﻴﻢ ه ﺎ را یﻜ ﯽ ﭘ ﺲ‬
‫از دیﮕ ﺮی ﺏ ﺎﻻی ﺱ ﺮش ﺏﻴﺎورﻧ ﺪ و ﺏﺒﺮﻧ ﺪ‪ .‬ه ﻴﭻ ﺡﻜﻴﻤ ﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴ ﺖ دﺥﺘ ﺮ را ﺥ ﻮب آﻨ ﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺵﺎﻩ اﻣﺮ آﺮدﻩ ﺏﻮد هﻴﭻ آﺲ ﺡﻖ ﻧﺪارد دﺱﺖ ﺏﻪ ﺏﺪن دﺥﺘﺮ ﺏﺰﻧﺪ‪ .‬ایﻦ ﺏﻮد آ ﻪ ﺡﻜ ﻴﻢ ه ﺎ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺕﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺏﺒﻴﻨﻨﺪ درد دﺥﺘﺮ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬روزی ﺡﻜﻴﻢ ﭘﻴﺮ و ﻏﺮیﺒﻪ ای ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺏﺪون‬
‫دﺱﺖ زدن ﺏﻪ ﺏﺪن ﺏﻴﻤﺎر ﻣﯽ ﺕ ﻮاﻧﻢ او را ﻣﻌﺎیﻨ ﻪ آ ﻨﻢ و دوای ﺶ را ﺏﮕ ﻮیﻢ‪ .‬اﮔ ﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴ ﺘﻢ‬
‫ﮔﺮدﻧﻢ را ﺏﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﮔﻔﺖ آﻪ او را ﭘﻴﺶ دﺥﺘﺮ ﺏﺒﺮﻧ ﺪ‪ .‬ﺡﻜ ﻴﻢ ﭘﻴ ﺮ ﻣ ﺪت درازی ﭘﻬﻠ ﻮی دﺥﺘ ﺮ ﻧﺸﺴ ﺖ‬
‫ﺕﻤﺎﺵﺎیﺶ آﺮد‪ .‬ﺏﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺕﻨﻬﺎ ﻋﻼج او »اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ« اﺱ ﺖ‪ .‬ﺏﺎی ﺪ آﺴ ﯽ ﺏ ﺎﻻی ﺱ ﺮ‬
‫او »اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ« ﺏﮕﻮیﺪ ﺕﺎ ﺥﻮب ﺵﻮد و ﺏﺘﻮاﻧﺪ ﺏﺨﻮاﺏﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺵﺎﻩ اﻣﺮ آﺮد ﺝﺎرﭼﯽ هﺎ در ﭼﻬﺎر ﮔﻮﺵﻪ ی ﺵﻬﺮ ﺝﺎر زدﻧﺪ آﻪ‪ :‬ه ﺮ آ ﻪ »اﻓﺴ ﺎﻧﻪ ی‬
‫ﻣﺤﺒﺖ« ﺏﻠﺪ اﺱﺖ ﺏﻴﺎی ﺪ ﺏ ﺮای دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﺏﮕﻮی ﺪ ﺕ ﺎ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ او را از ﻣ ﺎل دﻧﻴ ﺎ ﺏ ﯽ ﻧﻴ ﺎز‬
‫آﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺥﻴﻠﯽ هﺎ ﺏﻪ ﻃﻤﻊ ﻣﺎل ﺁﻣﺪﻧﺪ آﻪ ﻣﺎ »اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ« ﺏﻠ ﺪیﻢ‪ ،‬اﻣ ﺎ وﻗﺘ ﯽ رﺱ ﻴﺪﻧﺪ ﭘﺸ ﺖ‬
‫ﭘﺮدﻩ ی اﺕﺎق دﺥﺘﺮ‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر ﺵﺪﻧﺪ دروغ هﺎیﯽ ﺱﺮهﻢ آﻨﻨﺪ آﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﺙﺮی در دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ‬
‫ﻧﻜﺮد و ﭘﺎدﺵﺎﻩ هﻢ هﻤ ﻪ ﺵ ﺎن را دﺱ ﺖ ﺝﻼده ﺎ داد‪ .‬دیﮕ ﺮ آﺴ ﯽ ﺝﺮﺉ ﺖ ﻧﺪاﺵ ﺖ ﻗ ﺪم ﺝﻠ ﻮ‬
‫ﺏﮕﺬارد‪ .‬ﭼﻨﺪ روزی ﮔﺬﺵﺖ‪ .‬ﺏﺎز ﺡﻜﻴﻢ ﭘﻴﺮ و ﻏﺮیﺒﻪ ﭘﻴﺪایﺶ ﺵﺪ‪ .‬ﺏﻪ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ایﻦ ﭼ ﻪ‬
‫ﺵﻬﺮی اﺱﺖ آﻪ آﺴﯽ »اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ« ﺏﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ؟ در ﻓﻼن آﻮﻩ ﭼﻮﭘﺎن ﺝﻮاﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﻣﯽ آﻨﺪ‪ .‬او »اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ« ﺏﻠﺪ اﺱﺖ‪ .‬ﺏﺮویﺪ او را ﺏﻴﺎوریﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺎدﺵﺎﻩ‪ ،‬ﺏﺪان آ ﻪ اﮔ ﺮ‬
‫ﺥﻮد ﺕﻮ دﻧﺒﺎل او ﻧﺮوی‪ ،‬هﺮﮔﺰ از آﻮﻩ ﭘﺎیﻴﻦ ﻧﻤﯽ ﺁیﺪ‪.‬‬

‫‪٨‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬

‫ﺡﻜﻴﻢ ﮔﺬاﺵﺖ رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﺏﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دیﮕﺮ ﺱﻮار اﺱﺐ ﺵﺪ و راﻩ اﻓﺘﺎد‪ .‬رﻓﺘﻨﺪ رﺱﻴﺪﻧﺪ‬
‫ﭘﺎی آﻮﻩ‪ .‬ﭼﻮﭘﺎن ﺝﻮان را ﺻﺪا آﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮﭘﺎن از ﺏﺎﻻی آ ﻮﻩ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺵ ﻤﺎ آﻴﺴ ﺘﻴﺪ؟ ﭼﻜ ﺎرم‬
‫داﺵﺘﻴﺪ؟‬
‫ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﭘﺎدﺵﺎهﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺕﻮ ﻧﺸﻨﻴﺪی دﺥﺘﺮ ﻣﻦ ﻣﺮیﺾ ﺵﺪﻩ؟ ﻣ ﯽ ﺥ ﻮاهﻢ ﺏﻴ ﺎیﯽ‬
‫ﺏﺮایﺶ‪...‬‬
‫ﭘﺎدﺵﺎﻩ یﺎدش رﻓﺖ آﻪ ﺡﻜﻴﻢ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺏﻮد‪ .‬ﭼﻮﭘﺎن یﺎدش اﻧﺪاﺥﺖ‪» :‬اﻓﺴ ﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒ ﺖ«‬
‫ﻣﯽ ﺥﻮاهﯽ؟‬
‫ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁرﻩ‪ ،‬هﻤﺎن آﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪ .‬ﺡﻜﻴﻢ ﭘﻴﺮ و ﻏﺮیﺒﻪ ای ﮔﻔﺖ آﻪ ﺕﻮ ﺏﻠﺪی‪.‬‬
‫ﭼﻮﭘﺎن ﺝﻮان ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﺏﻠﺪم‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﮔﻔ ﺖ‪:‬اﮔ ﺮ دﺥﺘ ﺮم را ﺥ ﻮب آﻨ ﯽ ه ﺮ ﭼﻘ ﺪر ﻃ ﻼ و ﻧﻘ ﺮﻩ و ﺙ ﺮوت ﺏﺨ ﻮاهﯽ‪،‬‬
‫ﻣﯽ دهﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻮﭘﺎن آﻪ داﺵﺖ از آﻮﻩ ﭘﺎیﻴﻦ ﻣﯽ ﺁﻣ ﺪ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ‪ ،‬اﮔ ﺮ ﺡ ﺮف ﻣ ﺎل دﻧﻴ ﺎ را ﺏﻴ ﺎری‪،‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺁیﻢ‪» .‬اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ« هﻤﻴﻦ ﺏﻪ ﺥﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺵﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ دیﮕ ﺮ ﭼﻴ ﺰی ﻧﮕﻔ ﺖ‪ .‬دﻟ ﺶ ﻣ ﯽ ﺥﻮاﺱ ﺖ ای ﻦ ﭼﻮﭘ ﺎن ﻓﻀ ﻮل را دﺱ ﺖ ﺝﻼده ﺎ‬
‫ﺏﺴﭙﺎرد اﻣﺎ ﭼﻴﺰی ﻧﮕﻔ ﺖ‪ .‬ﭼﻮﭘ ﺎن ﺱ ﻮار ﺕ ﺮک اﺱ ﺐ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﺵ ﺪ و راﻩ اﻓﺘﺎدﻧ ﺪ‪ .‬وﻗﺘ ﯽ ﺏ ﻪ‬
‫ﻗﺼ ﺮ رﺱ ﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮﭘ ﺎن را ﭘﺸ ﺖ ﭘ ﺮدﻩ ای ﻧﺸ ﺎﻧﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪ :‬از هﻤ ﻴﻦ ﺝ ﺎ ﺏﮕ ﻮ‪ .‬ﭼﺸ ﻢ‬
‫ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻧﺒﺎیﺪ ﺏﻪ ﺻﻮرت دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﺏﻴﻔﺘﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮﭘﺎن ﺝﻮان ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒ ﺖ« ه ﻢ ﭼﻴ ﺰی ﻧﻴﺴ ﺖ آ ﻪ ه ﺮآﺲ ﺏﺘﻮاﻧ ﺪ ﺏﺸ ﻨﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻏﻴﺮ از ﻣﻦ و دﺥﺘﺮ آﺲ دیﮕﺮ ایﻦ دور و ﺏﺮهﺎ ﺏﺎﺵ ﺪ‪ ،‬اﻓﺴ ﺎﻧﻪ اﺙ ﺮی ﻧﺨﻮاه ﺪ داﺵ ﺖ‪.‬‬
‫هﻤﻪ دور ﺵﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﻧﺎﭼ ﺎر اﻣ ﺮ آ ﺮد ﻗﺼ ﺮ دﺥﺘ ﺮ را ﺥﻠ ﻮت آﺮدﻧ ﺪ‪ .‬ﺕ ﻮی ﻗﺼ ﺮ ﻓﻘ ﻂ ﭼﻮﭘ ﺎن ﻣﺎﻧ ﺪ و‬
‫دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ ﭼﻮﭘﺎن ﺝﻮان ﭘﺮدﻩ را آﻨﺎر زد و داﺥ ﻞ اﺕ ﺎق ﺵ ﺪ‪ .‬دﺥﺘ ﺮ ﺁرام دراز‬
‫آﺸﻴﺪﻩ ﺏﻮد و هﻴﭻ اﻋﺘﻨﺎیﯽ ﺏﻪ آﺴﯽ و ﭼﻴﺰی ﻧﺪاﺵﺖ‪ .‬ﭼﻮﭘﺎن آﻨﺎر در ﻧﺸﺴ ﺖ و ﺏﻠﻨ ﺪ ﺏﻠﻨ ﺪ‬

‫‪٩‬‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ای دﺥﺘ ﺮ زیﺒ ﺎ‪ ،‬ای ﻗﻴ ﺰ ﺥ ﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣ ﯽ ﺥ ﻮاهﻢ »اﻓﺴ ﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒ ﺖ« ﺏﮕ ﻮیﻢ‪ ،‬ﮔ ﻮش‬
‫ﻣﯽ آﻨﯽ؟‬
‫دﺥﺘ ﺮ اﻧﮕ ﺎر ﺻ ﺪای ﺁﺵ ﻨﺎیﯽ ﺵ ﻨﻴﺪﻩ ﺱ ﺮش را ﺏﺮﮔﺮداﻧ ﺪ و ﭼﺸ ﻢ ه ﺎیﺶ را دوﺥ ﺖ ﺏ ﻪ‬
‫ﭼﻮﭘﺎن ﺝﻮان و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﮔﻮش ﻣﯽ آﻨﻢ ﺏﮕﻮ‪.‬‬
‫ﭼﻮﭘﺎن ﺵﺮوع آﺮد ﺏﻪ ﮔﻔﺘﻦ »اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ«‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫» روزی روزﮔﺎری ﭘﺎدﺵﺎهﯽ ﺏﻮد و دﺥﺘﺮی داﺵﺖ ﺵﺶ هﻔﺖ ﺱﺎﻟﻪ‪ .‬ایﻦ دﺥﺘﺮ آﻨﻴ ﺰ و‬
‫آﻠﻔﺖ ﺥﻴﻠﯽ داﺵﺖ‪ ،‬ﻧﻮآﺮی هﻢ داﺵﺖ آﻤﯽ ﺏﺰرگ ﺕﺮ از ﺥ ﻮدش ﺏ ﻪ ﻧ ﺎم ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ‪ .‬وﻗ ﺖ‬
‫ﻏﺬا اﮔﺮ دﺱﺘﻤﺎل دﺥﺘﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺏﺶ ﻣﯽ داد‪ .‬وﻗﺖ ﺕﻮپ ﺏﺎزی اﮔ ﺮ ﺕ ﻮپ‬
‫دورﺕﺮ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺏﺮایﺶ ﻣ ﯽ ﺁورد‪ .‬ﮔ ﺎهﯽ ه ﻢ دﺥﺘ ﺮ ه ﻮس اﻟ ﮏ دوﻟ ﮏ ﺏ ﺎزی‬
‫ﻣﯽ آﺮد‪ .‬اﻟﮏ دوﻟﮏ او از ﻃﻼ و ﻧﻘﺮﻩ ﺏ ﻮد‪ .‬وﻗﺘ ﯽ دﺥﺘ ﺮ ﻣ ﯽ ﺥﻮاﺏﻴ ﺪ‪ ،‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ وﻇﻴﻔ ﻪ‬
‫داﺵ ﺖ ﭘﺸ ﺖ در ﺏﺨﻮاﺏ ﺪ ﺕ ﺎ آﻨﻴ ﺰ و آﻠﻔ ﺖ ه ﺎ و ﻧﻮآﺮه ﺎ ﺏﺪاﻧﻨ ﺪ ﺥ ﺎﻧﻢ ﺥﻮاﺏﻴ ﺪﻩ و ﭼﻴ ﺰی‬
‫ﻧﭙﺮﺱﻨﺪ و ﻧﮕﻮیﻨﺪ‪ .‬دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ هﺮ اﻣﺮی داﺵﺖ‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﺏ ﺎ ﻣﻴ ﻞ دﻧﺒ ﺎﻟﺶ ﻣ ﯽ رﻓ ﺖ و‬
‫آﺎرهﺎ را ﭼﻨﺎن ﺥﻮب اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داد آﻪ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ هﺮﮔﺰ دﺱﺖ روی او ﺏﻠﻨﺪ ﻧﻜﺮدﻩ ﺏ ﻮد‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﻋﺎﺵﻖ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﺏﻮد‪ .‬ﺻﺎف و ﺱﺎدﻩ دوﺱﺘﺶ داﺵﺖ‪ .‬ﺏﻪ ﻧﻈ ﺮ ﺥ ﻮدش ه ﻴﭻ‬
‫ﻋﻴﺐ و ﻋﻠﺘﯽ ﺕﻮ آﺎرش ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺁﺥﺮ دوﺱ ﺖ داﺵ ﺘﻦ ﭼ ﻪ ﻋﻴ ﺐ و ﻋﻠﺘ ﯽ ﻣﻤﻜ ﻦ اﺱ ﺖ داﺵ ﺘﻪ‬
‫ﺏﺎﺵﺪ؟ وﻗﺘﯽ ﺏﺎ هﻢ ﺕﻮی ﺏﺎغ ﺏﻮدﻧﺪ و دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﭘﺮواﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ یﺎ اﻟﮏ دوﻟ ﮏ ﺏ ﺎزی‬
‫ﻣﯽ آﺮد‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺥﻮدش را ﭼﻨﺎن ﺵﺎد و ﺱﺒﮏ ﻣﯽ دیﺪ آ ﻪ ﻧﮕ ﻮ‪ .‬هﺮﮔ ﺰ از ﺕﻤﺎﺵ ﺎی او‬
‫ﺱﻴﺮ ﻧﻤﯽ ﺵﺪ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﯽ ﺥﻮاﺱ ﺖ دﺥﺘ ﺮ اﺝ ﺎزﻩ ﺏﺪه ﺪ آ ﻪ دﺱ ﺘﺶ را ﺏﮕﻴ ﺮد و دوﺕ ﺎیﯽ ﻗ ﺪم‬
‫ﺏﺰﻧﻨﺪ و ﭘﺮواﻧﻪ ﺏﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ آﺴﯽ را ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻤﯽ آﺮد‪ ،‬آﻠﻔ ﺖ ه ﺎ و ﻧﻮآﺮه ﺎ را‬
‫ﺱ ﮓ ﻣ ﯽ ﮔﻔ ﺖ و ﭘ ﻴﺶ ﺥ ﻮد راﻩ ﻧﻤ ﯽ داد‪ .‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ هﻤ ﻴﻦ ﻃ ﻮر ﺵ ﺎد و ﺱ ﺒﻚ زﻧ ﺪﮔﯽ‬
‫ﻣ ﯽ آ ﺮد ﺕ ﺎ روزی آ ﻪ دی ﺪ دیﮕ ﺮ ﻧﻤ ﯽ ﺕﻮاﻧ ﺪ راز دﻟ ﺶ را ﺏ ﻪ دﺥﺘ ﺮ ﻧﮕﻮی ﺪ‪ .‬ای ﻦ ﺏ ﻮد آ ﻪ‬
‫روزی وﻗ ﺖ ﭘﺮواﻧ ﻪ ﮔ ﺮﻓﺘﻦ ﺏ ﻪ دﺥﺘ ﺮ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺵ ﺎهﺰادﻩ ﺥ ﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣ ﻦ ﻋﺎﺵ ﻖ ﺵ ﻤﺎ هﺴ ﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺥﻮاهﺶ ﻣﯽ آﻨﻢ وﻗﺘﯽ هﺮ دو ﺏﺰرگ ﺵﺪیﻢ زن ﻣﻦ ﺏﺸﻮیﺪ‪.‬‬

‫‪١٠‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬

‫دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ از ایﻦ ﺡﺮف ﭼﻨ ﺎن ﺏ ﺪش ﺁﻣ ﺪ آ ﻪ ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ را ﺱ ﻴﻠﯽ زد و ﺏﻌ ﺪ ه ﻢ ﻣﺜ ﻞ‬

‫ﺱﮓ از ﭘﻴﺶ ﺥﻮد راﻧﺪ‪ .‬دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ را ﺏﻴﺮون آﺮد و هﺮﮔﺰ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮد آ ﻪ ﭼ ﻪ‬
‫ﺏﻼیﯽ ﺱﺮ او ﺁﻣﺪ‪«.‬‬
‫ﭼﻮﭘﺎن ﺝﻮان ﺱﺎآﺖ ﺵﺪ‪ .‬دﺥﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮﭘﺎن‪ ،‬ﺏﮕﻮ ﺏﻌﺪ ﭼﻪ ﺵﺪ؟‬
‫ﭼﻮﭘﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ای دﺥﺘﺮ زیﺒﺎ‪ ،‬ﺕﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﯽ آﻨﯽ ﭼﻪ ﺏﻼیﯽ ﺱﺮ ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺁﻣﺪ؟‬
‫دﺥﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮدﻩ ام آﻪ ﭼﻪ ﺏﻼیﯽ ﺱﺮ ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺕﻮ ﻣﯽ داﻧ ﯽ ﻗ ﻮچ‬
‫ﻋﻠﯽ ﺁﺥﺮش ﭼﻪ ﺵﺪ؟ ﺏﻴﺎ ﺝﻠﻮ ﺏﮕﻮ‪.‬‬
‫ﭼﻮﭘﺎن ﭘﺎ ﺵ ﺪ رﻓ ﺖ ﻧﺸﺴ ﺖ آﻨ ﺎر ﺕﺨ ﺖ دﺥﺘ ﺮ دﺱ ﺖ او را در دﺱ ﺖ ﮔﺮﻓ ﺖ و دﻧﺒﺎﻟ ﻪ ی‬
‫»اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ« را ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫» ﭘﺪر ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ ﻣﯽ آﺮد‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﭘﺎی ﭘﻴ ﺎدﻩ ﺱ ﺮ ﺏ ﻪ ﺏﻴﺎﺏ ﺎن ﮔﺬاﺵ ﺖ و رﻓ ﺖ‬
‫ﭘﺪرش را ﺱﺮ آﻮﻩ ﭘﻴﺪا آﺮد‪ .‬ﭘﺪرش ﺱﺨﺖ ﻣﺮیﺾ ﺏﻮد و در ﻏﺎر ﮔﻮﺱﻔﻨﺪان ﺥﻮاﺏﻴﺪﻩ ﺏﻮد‪.‬‬
‫ﺥﻮاهﺮ ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ آﻪ ﺏﻪ ﺱﻦ و ﺱﺎل ﺥﻮد او ﺏﻮد‪ ،‬ﮔﻮﺱﻔﻨﺪان را ﺏﻪ ﭼﺮا ﺏﺮدﻩ ﺏ ﻮد‪ .‬ﭘ ﺪر از‬
‫دی ﺪن ﭘﺴ ﺮش ﺥﻴﻠ ﯽ ﺥﻮﺵ ﺤﺎل ﺵ ﺪ و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ‪ ،‬ﭼ ﻪ ﺏ ﻪ ﻣﻮﻗ ﻊ ﺁﻣ ﺪی‪ .‬ﻣ ﻦ دارم‬
‫ﻣﯽ ﻣﻴﺮم‪ .‬ﺥﻮاهﺮت را ﺕﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬار‪ .‬ﺕﻨﻬﺎیﯽ درد آﺸﻨﺪﻩ ای اﺱﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻣﺮد‪ .‬ﭘﺴﺮ او را هﻤﺎن ﺝﺎ ﺱﺮ آﻮﻩ ﺥﺎک آﺮد‪ .‬ﻋﺼﺮ آﻪ ﺥ ﻮاهﺮ ﺏﺮﮔﺸ ﺖ‪ ،‬ﺏ ﻪ ﺝ ﺎی‬
‫ﭘ ﺪرش‪ ،‬ﺏ ﺮادرش را دی ﺪ‪ .‬ﺏ ﺎ ه ﻢ ﺏ ﺮای ﭘﺪرﺵ ﺎن ﮔﺮی ﻪ آﺮدﻧ ﺪ و ﺱ ﺮ ﻗﺒ ﺮش ﮔ ﻞ و درﺥ ﺖ‬
‫آﺎﺵﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫روزه ﺎ و هﻔﺘ ﻪ ه ﺎ و ﻣ ﺎﻩ ه ﺎ و ﺱ ﺎل ه ﺎ ﮔﺬﺵ ﺖ‪ .‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ و ﺥ ﻮاهﺮش ﺵ ﺪﻧﺪ هﻔ ﺪﻩ‬
‫هﻴﺠ ﺪﻩ ﺱ ﺎﻟﻪ‪ .‬دو ﺕ ﺎیﯽ آ ﻮﻩ و ﺻ ﺤﺮا را از ﭘﺎﺵ ﻨﻪ در ﻣ ﯽ آﺮدﻧ ﺪ و ﮔﻮﺱﻔﻨﺪاﻧﺸ ﺎن را در‬
‫ﺏﻬﺘﺮیﻦ ﺝﺎهﺎ ﻣﯽ ﭼﺮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺵﺐ هﺎ را ﺏﺎ ﺱﮓ هﺎیﺸﺎن در ﻏ ﺎر ﻣ ﯽ ﮔﺬراﻧﺪﻧ ﺪ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ ﮔ ﺎهﯽ‬
‫در زﻣﺴﺘﺎن ﺏﻪ ﺵﻬﺮ ﻣ ﯽ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ،‬ﻣ ﻮﻗﻌﯽ آ ﻪ ﮔﻮﺱ ﻔﻨﺪان در ﻏ ﺎر زﻣﺴ ﺘﺎﻧﯽ ﺏﻮدﻧ ﺪ و وﻗ ﺖ‬
‫ﺏﻴﻜﺎری ﺏﻮد‪.‬‬
‫ﺥﻮاهﺮ ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﻣﺜﻞ هﻮای ﺏﻬﺎر ﻟﻄﻴﻒ ﺏﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺁﻓﺘﺎب ﺕﺎﺏﺴ ﺘﺎن درﺥﺸ ﺎن ﺏ ﻮد‪ ،‬ﻣﺜ ﻞ‬
‫ﻣﻴﻮﻩ هﺎی ﭘﺎیﻴﺰ ﻣﻌﻄﺮ و دوﺱﺖ داﺵﺘﻨﯽ ﺏﻮد و ﻣﺜﻞ ﻣ ﺎﻩ ﺵ ﺐ ه ﺎی زﻣﺴ ﺘﺎن ﺻ ﺎف و دل‬

‫‪١١‬‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫ﭼﺴﺐ ﺏﻮد و ﻣﺜﻞ ﻻﻟﻪ ی ﺻ ﺤﺮایﯽ ﺱ ﺮخ رو و وﺡﺸ ﯽ ﺏ ﻮد‪ .‬ﺏ ﻪ هﻤ ﻴﻦ ﺝﻬ ﺖ ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ‬

‫ﻻﻟﻪ ﺻﺪایﺶ ﻣﯽ آﺮد‪.‬‬
‫روزی وﻗﺘﯽ ﮔﻮﺱﻔﻨﺪان را ﺏﺮﻣﯽ ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ دیﺪ آﻪ ﺏﺰی از ﮔﻠﻪ ﮔﻢ ﺵﺪﻩ‪ .‬یﻜﯽ‬
‫از ﺱﮓ هﺎ را ﺏﺮداﺵﺖ و رﻓﺖ دﻧﺒﺎل ﺏﺰ‪ .‬ﭼﻨﺪ آﻮﻩ را ﭘﺸﺖ ﺱﺮ ﮔﺬاﺵﺘﻨﺪ ﺏﺎﻻﺥﺮﻩ دیﺪﻧﺪ ﺏ ﺰ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺱﺮ ﭼﺸﻤﻪ ای ﮔﺮیﻪ ﻣﯽ آﻨﺪ و ﻣﺜﻞ ﺏﻴﺪ ﻣﯽ ﻟﺮزد‪ .‬ﺱﮓ ﺕﺎ ﺏﺰ را دیﺪ ﻋﻮﻋﻮ آﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺏﺰ‪ ،‬ﮔﺮیﻪ ﻧﻜﻦ ﺁﻣﺪیﻢ‪.‬‬
‫ﺏﺰ ﺵﺎد ﺵﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽ ﺕﺮﺱﻴﺪم دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﻴﺎیﻴﺪ‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ ﮔﺮگ ﺵﻮم‪ .‬ﺕﺸﻜﺮ ﻣﯽ آﻨﻢ‪.‬‬
‫هﻮا داﺵﺖ ﺕﺎریﮏ ﻣﯽ ﺵﺪ‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﻧﮕﺎﻩ آﺮد دی ﺪ از ﺁﻧ ﻮر آ ﻮﻩ هﻔ ﺖ ﺕ ﺎ اﺱ ﺐ ﺱ ﻔﻴﺪ‬
‫دارﻧﺪ ﺏﺎﻻ ﻣﯽ ﺁیﻨﺪ‪ .‬ﺏ ﺰ را دﺱ ﺖ ﺱ ﮓ ﺱ ﭙﺮد و راهﺸ ﺎن اﻧ ﺪاﺥﺖ و ﺥ ﻮدش ﭘﺸ ﺖ ﺱ ﻨﮕﯽ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬اﺱﺐ هﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ رﺱﻴﺪﻧﺪ ﺱﺮ ﭼﺸ ﻤﻪ‪ .‬ه ﺮ آ ﺪام ﻣﺸ ﻜﯽ ﺏ ﻪ ﭘﺸ ﺖ داﺵ ﺖ‪ .‬ﭘ ﺮ‬
‫آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺥﻮاﺱﺘﻨﺪ ﺏﺮﮔﺮدﻧﺪ آﻪ یﻜﯽ از اﺱﺐ هﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ دیﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺕﻮاﻧﻢ ﺕﻨﻬﺎی ﺕﻨﻬﺎ ﺕﻮی‬
‫ﺁن ﻗﺼﺮ زﻧﺪﮔﯽ آﻨﻢ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﺝﺎ ﺥﻮدم را ﻣﯽ آﺸﻢ یﺎ ﺏﺮﻣ ﯽ ﮔ ﺮدم ﺏ ﻪ ﺵ ﻬﺮ ﺥﻮدﻣ ﺎن‪ .‬ﺵ ﻤﺎ‬
‫هﻢ ﺏﺮﮔﺮدیﺪ ﭘﻴﺶ دﺥﺘﺮ ﻋﻤﻮهﺎ‪.‬‬
‫اﺱﺐ هﺎی دیﮕﺮ دﻟﺪاری اش دادﻧﺪ و ﺏ ﺎﻻﺥﺮﻩ ﺏ ﺎ ه ﻢ ﺏﺮﮔﺸ ﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﭘ ﺎ ﺵ ﺪ اﻓﺘ ﺎد‬
‫دﻧﺒﺎل اﺱﺐ هﺎ‪ .‬رﻓﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺕﺎ آﻮﻩ را ﭘﺸﺖ ﺱﺮ ﮔﺬاﺵﺘﻨﺪ‪ .‬رﺱﻴﺪﻧﺪ ﺏﻪ ﺝﻨﮕﻞ ﺥﻠ ﻮﺕﯽ‬
‫آﻪ آﻮﭼﮏ ﺕﺮیﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ و ﺥﺰﻧﺪﻩ و ﭼﺮﻧﺪﻩ ای ﺕﻮش ﻧﺒﻮد‪ .‬هﻔﺖ ﻗﺼ ﺮ زیﺒ ﺎ دی ﺪﻩ ﻣ ﯽ ﺵ ﺪ‪.‬‬
‫هﺮ آﺪام از اﺱﺐ هﺎ رﻓ ﺖ ﺕ ﻮی یﻜ ﯽ از ﻗﺼ ﺮهﺎ‪ .‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﻣﻨﺘﻈ ﺮ ﺵ ﺪ دی ﺪ ﺵ ﺶ آﺒ ﻮﺕﺮ‬
‫ﺱﻔﻴﺪ از ﺁﺱﻤﺎن ﭘﺎیﻴﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ه ﺮ آ ﺪام رﻓ ﺖ ﺏ ﻪ یﻜ ﯽ از ﻗﺼ ﺮهﺎ‪ .‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﺏ ﺎز ﻣﻨﺘﻈ ﺮ‬
‫ﺵﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﮔﺮیﻪ ﺵﻨﻴﺪ‪ .‬ﺏﻪ یﮏ یﮏ ﻗﺼﺮهﺎ ﺱﺮ آﺸﻴﺪ‪ .‬دیﺪ در هﺮ ﻗﺼﺮی دﺥﺘ ﺮی ﻣﺜ ﻞ ﻣ ﺎﻩ‬
‫و ﭘﺴ ﺮی ﻣﺜ ﻞ ﺥﻮرﺵ ﻴﺪ‪ ،‬ﮔ ﺮم ﺻ ﺤﺒﺖ و ﺥﻨ ﺪﻩ اﻧ ﺪ‪ ،‬اﻣ ﺎ در ﻗﺼ ﺮ هﻔﺘﻤ ﯽ ﭘﺴ ﺮی ﻣﺜ ﻞ‬
‫ﺥﻮرﺵﻴﺪ ﺕﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺏﺎ یﮏ ﺕﻜﻪ ﮔﭻ ﻋﻜﺲ ﮔﻞ ﻻﻟﻪ ﻣﯽ آﺸﺪ و زار زار ﮔﺮیﻪ ﻣﯽ آﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎن ﮔﺮیﻪ ای آﻪ دل ﺱﻨﮓ آﺒﺎب ﻣﯽ ﺵﺪ‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ داﺥﻞ ﺵﺪ‪ .‬ﺱﻼم آ ﺮد و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ای‬
‫ﺝﻮان‪ ،‬ﮔﺮیﻪ ﻧﻜﻦ‪ ،‬دﻟﻢ را آﺒﺎب آﺮدی‪.‬‬

‫‪١٢‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬

‫ﺝﻮان ﺱﺮش را ﺏﻠﻨﺪ آﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺕﻮ آﻴﺴﺘﯽ؟ از آﺠﺎ ﺁﻣﺪی؟‬

‫ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻣ ﻦ ﭼﻮﭘ ﺎن آﻮهﺴ ﺘﺎﻧﻢ‪ .‬ﺻ ﺪای ﮔﺮی ﻪ ات ﻣ ﺮا ای ﻦ ﺝ ﺎ آﺸ ﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺝ ﻮان ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺻ ﺒﺢ ﺕ ﺮا ﺱ ﺮ آ ﻮﻩ دی ﺪم‪ .‬ﺥ ﻮب ﺵ ﺪ ﺁﻣ ﺪی‪ .‬ﺏﻴ ﺎ ﺏﻨﺸ ﻴﻦ‪ ،‬دﻟ ﻢ ه ﻢ ﺻ ﺤﺒﺘﯽ‬
‫ﻣﯽ ﺥﻮاﺱﺖ‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺮیﻪ ﻣﯽ آﺮدی؟‬
‫ﺝ ﻮان ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻗﺼ ﻪ ی ﻣ ﻦ آﻤ ﯽ ﻃ ﻮﻻﻧﯽ اﺱ ﺖ‪ .‬اﮔ ﺮ ﺡﻮﺻ ﻠﻪ ی ﺵ ﻨﻴﺪن داری‪ ،‬ﺏﺮای ﺖ‬
‫ﺏﮕﻮیﻢ‪.‬‬
‫ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺵﺮوع آﺮد ﺱﺮﮔﺬﺵﺖ ﺥﻮد را ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﺎ هﻔﺖ ﺏﺮادریﻢ‪ .‬دو روز ﺏﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺏﻪ ایﻦ ﺝﻨﮕ ﻞ ﺁﻣ ﺪﻩ ای ﻢ‪ .‬ﺕ ﻮی ﺵ ﻬﺮ ﺥﻮدﻣ ﺎن‬
‫ﺁهﻨﮕ ﺮی ﻣ ﯽ آ ﺮدیﻢ‪ .‬ﭘ ﺪر ﭘﻴ ﺮی داﺵ ﺘﻴﻢ آ ﻪ ﺏﻬﺘ ﺮیﻦ ﺵﻤﺸﻴﺮﺱ ﺎز ﺵ ﻬﺮ ﺏ ﻮد‪ .‬روزه ﺎ‬
‫ﺁهﻨﮕ ﺮی ﻣ ﯽ آ ﺮدیﻢ و ﺵ ﺐ ه ﺎ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧ ﻪ‪ ،‬در زی ﺮزﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺵﻤﺸ ﻴﺮ ﻣ ﯽ ﺱ ﺎﺥﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ‬
‫اﺱﻠﺤﻪ ﺱﺎزی را ﻗﺪﻏﻦ آﺮدﻩ ﺏﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﻣﺮدم ﺵﻬﺮ ﺵﻤﺸ ﻴﺮ ﻻزم داﺵ ﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣ ﺎ ﻣﺠﺒ ﻮر‬
‫ﺏﻮدیﻢ ﺵﺐ هﺎ ایﻦ آﺎر را ﺏﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﺕﻮی دآﺎن ﺱ ﻨﺪاﻧﯽ داﺵ ﺘﻴﻢ دﻩ ﺏﻴﺴ ﺖ ﺏﺮاﺏ ﺮ ﺱ ﻨﺪان ه ﺎی‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ‪ .‬هﺸﺖ ﻧﻔﺮی دورﻩ اش ﻣﯽ آﺮدیﻢ و ﭘﺘﮏ ﻣﯽ زدیﻢ‪ .‬روزی ﭘﺪرﻣﺎن ﺏﻪ ﻣ ﺎ ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫ﭘﺴ ﺮهﺎ‪ ،‬ﻣ ﻦ دیﮕ ﺮ دارم ﻣ ﯽ ﻣﻴ ﺮم‪ .‬اﻣ ﺎ ﺵ ﻤﺎ ﺱ ﺎل ه ﺎی درازی زﻧ ﺪﮔﯽ ﺥﻮاهﻴ ﺪ آ ﺮد و‬
‫اﺡﺘﻴ ﺎج ﺏ ﻪ ی ﮏ رﻓﻴ ﻖ و هﻤﺴ ﺮ داری ﺪ‪ .‬وﻗ ﺖ زن ﮔ ﺮدن ﺕ ﺎن ه ﻢ رﺱ ﻴﺪﻩ‪ .‬ﺵ ﻤﺎ زﻧ ﯽ ﻻزم‬
‫داری ﺪ آ ﻪ ﻣﺜ ﻞ ﺥﻮدﺕ ﺎن ﺁﺱ ﺘﻴﻦ ه ﺎ را ﺏ ﺎﻻ ﺏﺰﻧ ﺪ و ﭘﺘ ﮏ ﺏﺰﻧ ﺪ و ﺵﻤﺸ ﻴﺮ ﺏﺴ ﺎزد‪.‬‬
‫دﺥﺘﺮﻋﻤﻮهﺎی ﺵﻤﺎ ﻣﯽ ﺕﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ هﻤﺴﺮهﺎیﯽ ﺏﺎﺵﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺏﺮای ایﻦ آ ﻪ ﺵ ﻤﺎ ه ﻢ ﻟﻴﺎﻗ ﺖ‬
‫ﺥﻮد را ﻧﺸﺎن دادﻩ ﺏﺎﺵ ﻴﺪ‪ ،‬ﻣ ﻦ و ﻋﻤ ﻮی ﻣﺮﺡ ﻮم ﺕ ﺎن اﻣﺘﺤ ﺎﻧﯽ ﺏﺮایﺘ ﺎن ﺕﺮﺕﻴ ﺐ دادﻩ ای ﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﯽ دﺥﺘﺮﻋﻤﻮهﺎی ﺕﺎن را ﺕﻮی دل هﻤﻴﻦ ﺱﻨﺪان ﮔﺬاﺵﺘﻪ ایﻢ‪ .‬ﺵﻤﺎ ﺏﺎیﺪ ﺵﻤﺸﻴﺮی ﭼﻨﺎن‬
‫ﺏﺴﺎزیﺪ آﻪ ﺏﺘﻮاﻧﺪ ﺏﺎ یﻚ ﺿﺮﺏﺖ ﺱﻨﺪان را دو ﺕﻜﻪ آﻨ ﺪ ﺕ ﺎ ﻧﺸ ﺎﻧﯽ دﺥﺘﺮﻋﻤﻮه ﺎ از ﺕ ﻮی ﺁن‬
‫در ﺏﻴﺎیﺪ‪.‬‬
‫ﭘ ﺪرﻣﺎن ﭼﻨ ﺪ روز ﺏﻌ ﺪ ﻣ ﺮد‪ .‬ﻣ ﺎ هﻔ ﺖ ﺏ ﺮادر دﺱ ﺖ ﺏ ﻪ آ ﺎر ﺵ ﺪیﻢ‪ .‬ﺏﻴﺸ ﺘﺮ وﻗ ﺖ ه ﺎ در‬
‫زی ﺮزﻣﻴﻦ ﺏ ﺎ ﻓ ﻮﻻد و ﺁه ﻦ و ﭘﺘ ﮏ و ای ﻦ ه ﺎ درﻣ ﯽ اﻓﺘ ﺎدیﻢ‪ .‬اﻣ ﺎ ه ﺮ ﺵﻤﺸ ﻴﺮی آ ﻪ‬

‫‪١٣‬‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫ﻣﯽ ﺱﺎﺥﺘﻴﻢ ﺏﺮ ﺱﻨﺪان اﺙﺮ ﻧﻤﯽ آﺮد‪ .‬ﺥﻮدش دو ﺕﻜﻪ ﻣﯽ ﺵﺪ‪ .‬ﺏﺎﻻﺥﺮﻩ در یﮏ ﺵﺐ ﺕﺎریﮏ‬
‫و ﺱﺮد زﻣﺴﺘﺎن ﺵﻤﺸﻴﺮی از زیﺮ دﺱﺖ ﻣﺎ در ﺁﻣ ﺪ آ ﻪ ﺱ ﻨﺪان ﺱ ﻨﮕﻴﻦ را ﺵ ﻜﺎﻓﺖ‪ .‬از دل‬
‫ﺱﻨﺪان ﻗﻮﻃﯽ آﻮﭼﻜﯽ در ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺕﻮی ﻗﻮﻃﯽ ﺕﻜﻪ آﺎﻏﺬی ﺏﻮد آﻪ ﺏﺮ روی ﺁن ﻧﻮﺵﺘﻪ ﺏﻮدﻧ ﺪ‪:‬‬
‫»ﭘﺴﺮﻋﻤﻮهﺎی ﺵﻤﺸﻴﺮ ﺱﺎز‪ ،‬ﻗﺮﺏﺎن ﺕﻴ ﺰی ﺵﻤﺸ ﻴﺮﺕﺎن‪ ،‬ه ﺮ ﭼ ﻪ زودﺕ ﺮ دﻧﺒ ﺎل ﻣ ﺎ ﺏﻴﺎیﻴ ﺪ‪.‬‬
‫دﻟﻤﺎن ﺏﺮای ﺵﻤﺎ ﺕﻨﮓ ﺵﺪﻩ‪ ،‬ﺏﻴﺎﺏﺎن ﺏﺮهﻮت را درﺥﺖ آﺎﺵﺘﻪ ایﻢ‪ ،‬ﺝﻨﮕﻞ آﺮدﻩ ایﻢ و ﺁب و‬
‫ﺝﺎرو آﺮدﻩ ایﻢ و ﻣﻨﺘﻈ ﺮ ﺵ ﻤﺎیﻴﻢ‪ .‬ﻧﺸ ﺎﻧﯽ ﻣ ﺎ را از ﻧﺨﺴ ﺘﻴﻦ ﻻﻟ ﻪ ی ﺱ ﺮخ ﺏﻬ ﺎر ﺏﭙﺮﺱ ﻴﺪ‪.‬‬
‫دﺥﺘﺮ ﻋﻤﻮهﺎی ﺵﻤﺎ‪«.‬‬
‫ایﻦ آﺎﻏﺬ ﻣﺎ را ﭼﻨﺎن ﺏﯽ ﻗﺮار آﺮد آ ﻪ ﻧﮕ ﻮ‪ .‬ﻣ ﯽ ﺥﻮاﺱ ﺘﻴﻢ هﻤ ﺎن ﺵ ﺐ ﭘ ﺎ ﺵ ﻮیﻢ دﻧﺒ ﺎل‬
‫دﺥﺘﺮهﺎ ﺏ ﺮویﻢ‪ .‬اﻣ ﺎ ﻧ ﻪ ﻧﺸ ﺎﻧﯽ ﺁن ه ﺎ را ﻣ ﯽ داﻧﺴ ﺘﻴﻢ و ﻧ ﻪ ﻣ ﯽ ﺕﻮاﻧﺴ ﺘﻴﻢ آﺎرﻣ ﺎن را ول‬
‫آﻨ ﻴﻢ ﺏ ﺮویﻢ‪ .‬ﺝﻨ ﮓ ﺝﻮی ﺎن ﺵ ﻬﺮ هﻤ ﺎن روز ه ﺰار ﻗﺒﻀ ﻪ ﺵﻤﺸ ﻴﺮ ﺁﺏﺪی ﺪﻩ ﺱ ﻔﺎرش دادﻩ‬
‫ﺏﻮدﻧﺪ آﻪ زﻣﺴ ﺘﺎن ﺕﻤ ﺎم ﻧﺸ ﺪﻩ ﺕﺤﻮی ﻞ ﺏ ﺪهﻴﻢ‪ .‬از ﻗﻀ ﺎ زﻣﺴ ﺘﺎن ﻃ ﻮﻻﻧﯽ ﺵ ﺪ و ﺏﻬ ﺎر دی ﺮ‬
‫رﺱﻴﺪ و ﻣﺎ هﺮ روز ﺏﯽ ﻗﺮارﺕﺮ ﺵﺪیﻢ‪ .‬ﺏﺮف‪ ،‬ﺕﺎزﻩ ﺕﻤ ﺎم ﺵ ﺪﻩ ﺏ ﻮد آ ﻪ ﺱ ﺮ ﺕﭙ ﻪ ای ﻻﻟ ﻪ ی‬
‫ﺱ ﺮخ و درﺵ ﺘﯽ دی ﺪیﻢ ﺏ ﺎ ﺥ ﺎل ﺱ ﻴﺎﻩ و درﺵ ﺘﯽ در ﺱ ﻴﻨﻪ‪ .‬از ﻻﻟ ﻪ ﭘﺮﺱ ﻴﺪیﻢ‪ :‬ﮔ ﻞ ﻻﻟ ﻪ‪،‬‬
‫دﺥﺘﺮﻋﻤﻮهﺎی ﻣﺎ آﺠﺎیﻨﺪ؟ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺵﺎن را ﺏﮕﻮ‪.‬‬
‫ﻻﻟﻪ ﻗﺪ راﺱﺖ آﺮد و ﺏﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ‪ ،‬ﻣﺮا ﺏﺒﻮس ﺏﮕﻮیﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺥﻢ ﺵﺪم و ﻻﻟ ﻪ را ﺏﻮﺱ ﻴﺪم‪ .‬ﺁن وﻗ ﺖ ﻻﻟ ﻪ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬اﻣﺴ ﺎل زﻣﺴ ﺘﺎن ﺱ ﺨﺖ ﮔﺬﺵ ﺖ و‬
‫ﺏﻬﺎر دیﺮ رﺱﻴﺪ‪ .‬دﺥﺘﺮﻋﻤﻮهﺎ ﺥﻴﻠﯽ ﻧﮕﺮان و ﺏﯽ ﻗﺮارﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺏﯽ ﻗﺮارﻧ ﺪ آ ﻪ اﮔ ﺮ زودﺕ ﺮ‬
‫ﺏﻪ دادﺵﺎن ﻧﺮﺱﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ اﺱﺖ ﺥﻮدﺵﺎن را ﺏﻜﺸﻨﺪ‪ .‬ﻣ ﻦ ﺏ ﻪ ﺵ ﻤﺎ ی ﺎد ﻣ ﯽ ده ﻢ آ ﻪ ﭼﻄ ﻮر‬
‫ﮔﺎﻩ ﺕﻮ ﺝﻠﺪ آﺒﻮﺕﺮ ﺏﺮویﺪ و ﮔﺎﻩ ﺕﻮ ﺝﻠﺪ اﺱﺐ ﺕﺎ زودﺕﺮ ﺏﻪ ﺁن هﺎ ﺏﺮﺱﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺏﻌﺪ ﮔﻞ ﻻﻟﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ دﺥﺘﺮهﺎ را داد و یﺎدﻣﺎن داد آﻪ ﭼﻄﻮر ﮔ ﺎﻩ ﺕ ﻮ ﺝﻠ ﺪ آﺒ ﻮﺕﺮ ﺏ ﺮویﻢ و‬
‫ﮔﺎﻩ ﺕﻮ ﺝﻠﺪ اﺱﺐ‪ .‬ﺡﺮف ﺁﺥﺮش ﺏﺎز ﺏﻪ ﻣﻦ ﺏﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ‪ ،‬ﺥﻴﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺥﻮاهﺪ آ ﻪ‬
‫ﺕﻮ ﻣﺮا ﺏﭽﻴﻨﯽ ﺏﺎ ﺥ ﻮدت داﺵ ﺘﻪ ﺏﺎﺵ ﯽ اﻣ ﺎ ﭼﻜ ﺎر آ ﻨﻢ آ ﻪ زﻣﺴ ﺘﺎن ه ﺮ ﭼ ﻪ ﺕﺨ ﻢ ﻻﻟ ﻪ ﺏ ﻮد‬
‫ﺥﺸﻜﺎﻧﺪﻩ و اﮔﺮ ﻣﻦ ه ﻢ ﻧﺒﺎﺵ ﻢ دیﮕ ﺮ ای ﻦ ﺕﭙ ﻪ ه ﺎ را آﺴ ﯽ ﻟﺒ ﺎس ﺱ ﺮخ ﻧﺨﻮاه ﺪ ﭘﻮﺵ ﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪١٤‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬

‫ﻣﯽ ﺥﻮاهﻢ ﻣ ﺮا ﻧﭽﻴﻨ ﯽ ﺕ ﺎ ﺕﺨﻤ ﻢ را هﻤ ﻪ ﺝ ﺎ ﺏﭙﺎﺵ ﻢ و ﺕﭙ ﻪ ه ﺎ را ﺏ ﺎز ﭘ ﺮ ﻻﻟ ﻪ آ ﻨﻢ‪ ،‬ﺱ ﺮخ‬

‫آﻨﻢ‪.‬‬
‫از ﻻﻟﻪ ﺝﺪا ﺵﺪیﻢ‪ .‬ﺵﻤﺸﻴﺮهﺎ را ﺕﺤﻮیﻞ دادی ﻢ و رﻓﺘ ﻴﻢ ﺕ ﻮی ﺝﻠ ﺪ آﺒ ﻮﺕﺮ و راﻩ اﻓﺘ ﺎدیﻢ‪.‬‬
‫ﺏﻌ ﺪ از ﭘ ﺮ زدن ﺥﺴ ﺘﻪ ﺵ ﺪیﻢ و رﻓﺘ ﻴﻢ ﺕ ﻮی ﺝﻠ ﺪ اﺱ ﺐ‪ .‬از دری ﺎ و آ ﻮﻩ و ﺻ ﺤﺮا ﮔﺬﺵ ﺘﻴﻢ‬
‫ﺏ ﺎﻻﺥﺮﻩ دی ﺮوز ﻋﺼ ﺮ رﺱ ﻴﺪیﻢ ﺏ ﻪ هﻤ ﻴﻦ ﺝﻨﮕ ﻞ ﺥ ﺎﻣﻮش و ﺥﻠ ﻮت‪ .‬ﻗﺼ ﺮهﺎ را دی ﺪیﻢ‪،‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺕﺎ ﺕﺨ ﺖ ﮔﺬاﺵ ﺘﻪ ﺏﻮدﻧ ﺪ‪ .‬ﻧﺸﺴ ﺘﻴﻢ و ﻣﻨﺘﻈ ﺮ ﺵ ﺪیﻢ‪ .‬ﺵ ﺐ‪ ،‬ﺵ ﺶ آﺒ ﻮﺕﺮ ﺱ ﻔﻴﺪ از ﺵ ﺶ‬
‫ﮔﻮﺵ ﻪ ی ﺝﻨﮕ ﻞ ﭘﻴﺪایﺸ ﺎن ﺵ ﺪ‪ .‬ﻣ ﺎ را آ ﻪ دیﺪﻧ ﺪ ﺵ ﺎد ﺵ ﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘ ﺎیﻴﻦ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ .‬از ﺝﻠ ﺪ آﺒ ﻮﺕﺮ‬
‫درﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺵﺪﻧﺪ ﺵﺶ دﺥﺘﺮ ﻣﺎﻩ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭘﺴﺮﻋﻤﻮهﺎ‪ ،‬ﺥﻮش ﺁﻣﺪﻩ ایﺪ!‬
‫ﺏﻌﺪ ﺏﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ آﺮدﻧ ﺪ و ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪ :‬ﭘﺴ ﺮ ﻋﻤ ﻮ آﻮﭼ ﮏ‪ ،‬ﺕ ﻮ ه ﻢ ﺥ ﻮش ﺁﻣ ﺪﻩ ای! ﺥ ﻮاهﺮ‬
‫آﻮﭼﮏ ﻣﺎن ﻻﻟﻪ ﮔﻔﺖ آﻪ ﺻﺒﺮ داﺵﺘﻪ ﺏﺎش‪ .‬ﺁﺥﺮ اﻣﺴﺎل زﻣﺴﺘﺎن ﺱ ﺨﺖ و ﻃ ﻮﻻﻧﯽ ﺵ ﺪ و‬
‫هﺮ ﭼﻪ ﺕﺨﻢ ﻻﻟﻪ ﺏﻮد ﺥﺸﻜﺎﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻻﻟﻪ ایﻦ آﺎر را ﻧﻤﯽ آﺮد‪ ،‬ﺵﻤﺎ ﻣﺎ را ﺏ ﺮای هﻤﻴﺸ ﻪ ﮔ ﻢ‬
‫ﻣ ﯽ آﺮدی ﺪ‪ .‬ﭼ ﻮن دیﮕ ﺮ ﺕﺨﻤ ﯽ ﻧﺒ ﻮد آ ﻪ ﮔ ﻞ ﺏﺪه ﺪ و ﻧﺸ ﺎﻧﯽ ﻣ ﺎ را ﺏ ﻪ ﺵ ﻤﺎ ﺏﺮﺱ ﺎﻧﺪ‪ .‬اﮔ ﺮ‬
‫ﺥﻮاهﺮﻣ ﺎن ﻻﻟ ﻪ ﺥ ﻮن ﺥ ﻮدش را ﺏ ﺮ زﻣ ﻴﻦ ﻧﻤ ﯽ ریﺨ ﺖ‪ ،‬زﻣ ﻴﻦ ﺏ ﺮای هﻤﻴﺸ ﻪ ﻻﻟ ﻪ را‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ آﺮد‪ ،‬ﻣﺮدم هﻢ دیﮕﺮ ﻻﻟﻪ را ﻧﻤﯽ دیﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ از ﺵﻨﻴﺪن ایﻦ ﺡﺮف هﺎ ﭼﻨﺎن ﺵﺪم آﻪ ﺥﻴﺎل آﺮدم دارم دیﻮاﻧﻪ ﻣﯽ ﺵﻮم ﻓﺮیﺎد زدم‪:‬‬
‫ﭘﺲ ﺁن ﻻﻟﻪ ی ﺱﺮخ ﺕﭙﻪ ﻻﻟﻪ ی ﺥﻮد ﻣﻦ ﺏﻮد؟‬
‫ﺥﻮاهﺮه ﺎ ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪ :‬ﺏﻠ ﯽ‪ .‬ﺁن ﻻﻟ ﻪ ی ﺱ ﺮخ ﺱ ﺮ ﺕﭙ ﻪ ﺥ ﻮاهﺮ آﻮﭼ ﮏ ﻣ ﺎ ﻻﻟ ﻪ ﺏ ﻮد‪ .‬او‬
‫ﻧﻤﯽ ﺥﻮاﺱﺖ ﻣﺮدم ﺏﺎور آﻨﻨﺪ آﻪ راﺱﺘﯽ راﺱﺘﯽ ﻻﻟ ﻪ ای در ﺻ ﺤﺮا ﻧﻤﺎﻧ ﺪﻩ‪ .‬ﻣ ﯽ ﺥﻮاﺱ ﺖ‬
‫ﺕﭙﻪ هﺎ را ﺏﺎز ﭘﺮ ﻻﻟﻪ آﻨﺪ‪ ،‬ﺱﺮخ آﻨﺪ‪ .‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ او ﺏﻴﺸﺘﺮ از هﻤﻪ ی ﻣﺎ ﺏﻮد‪ .‬او ﺥ ﻮدش‬
‫را ﻗﺮﺏﺎﻧﯽ ﻣﺎ و زﻣﻴﻦ آﺮد‪.‬‬
‫یﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺏﻪ ﻓﻜﺮم رﺱﻴﺪ آﻪ ﺏﺮﮔﺮدم ﻻﻟﻪ را ﺏﭽﻴﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻓ ﺪاآﺎری ﻻﻟ ﻪ ﭼﻨ ﺎن ﺏ ﺰرگ ﺏ ﻮد‬
‫آﻪ ﻣﻦ ﺱﺎآﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬دﺥﺘﺮﻋﻤﻮه ﺎ ﻣ ﺮا ﺏ ﻪ ﻗﺼ ﺮ ﻻﻟ ﻪ ﺏﺮدﻧ ﺪ آ ﻪ ﺥ ﺎﻟﯽ اﻓﺘ ﺎدﻩ ﺏ ﻮد‪ .‬دیﺸ ﺐ‬
‫هﻤﻪ در ﻗﺼﺮ ﻻﻟﻪ ﺏﻮدیﻢ‪ ،‬در هﻤﻴﻦ ﻗﺼﺮ‪ .‬دﺥﺘﺮ ﻋﻤﻮهﺎیﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ آﻪ ﻻﻟﻪ ﻣﺮا ﺥﻴﻠﯽ دوﺱﺖ‬
‫داﺵ ﺖ‪ .‬ﺥﻴﻠ ﯽ ه ﻢ ﺱ ﺨﺖ آ ﺎر ﻣ ﯽ آ ﺮد‪ .‬ﺏ ﺮای درﺥﺘ ﺎن ﺝﻨﮕ ﻞ از ﭼﺸ ﻤﻪ ی ﺱ ﺮ آ ﻮﻩ ﺁب‬

‫‪١٥‬‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫ﻣﯽ ﺁورد‪ .‬دﺥﺘﺮﻋﻤﻮهﺎیﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﺪﺕﯽ اﺱﺖ ﺝﺎﻧﻮران ﺵﻜﺎرﮔﺎﻩ هﺎی ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ را ﺕﺒﻠﻴﻐ ﺎت‬
‫ﻣﯽ آﻨﻨﺪ آﻪ ﺏﻪ ﺝﻨﮕﻞ ﺁن هﺎ آﻮچ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺝﺎﻧﻮران هﻢ ﻗﺒ ﻮل آ ﺮدﻩ اﻧ ﺪ‪ .‬روز ﻋﺮوﺱ ﯽ هﻤ ﻪ‬
‫ﺵﺎن ﺥﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺏﺮادرهﺎیﻢ و دﺥﺘﺮﻋﻤﻮه ﺎیﻢ ﺏ ﻪ ﺥ ﺎﻃﺮ ﻣ ﻦ ﻋﺮوﺱ ﯽ ﺵ ﺎن را ﻋﻘ ﺐ‬
‫ﻣﯽ اﻧﺪازﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮا هﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﺬارﻧﺪ آ ﻪ ﺏﺮﮔ ﺮدم ﺏ ﻪ ﺵ ﻬﺮ‪ .‬اﻣﺸ ﺐ دیﮕ ﺮ ﺕﻨﻬ ﺎیﯽ زورﺁور ﺵ ﺪ‬
‫ﮔﺮیﻪ آﺮدم‪ .‬ﺥﻮاﺱﺘﻢ ﺏﺎر دﻟﻢ را ﺱ ﺒﮏ آ ﺮدﻩ ﺏﺎﺵ ﻢ‪ .‬از ﺕ ﻮ ﺕﺸ ﻜﺮ ﻣ ﯽ آ ﻨﻢ آ ﻪ درد دﻟ ﻢ را‬
‫ﮔﻮش آﺮدی‪«.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺝﻮان ﺱﺮﮔﺬﺵﺖ ﺥﻮد را ﺕﻤﺎم آﺮد‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺕﻮ ﺡﻖ داری ﮔﺮیﻪ آﻨﯽ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫هﻢ یﮏ وﻗﺖ ﻋﺎﺵﻖ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﺵﺪم‪ .‬اﻣﺎ او ﻣﺮا از ﻗﺼﺮش راﻧ ﺪ و ﻣ ﻦ دیﮕ ﺮ دﻧﺒ ﺎﻟﺶ‬
‫ﻧﮕﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺝﻮان ﭘﺮﺱﻴﺪ‪ :‬ازش ﺏﺪت ﺁﻣﺪ؟‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻧ ﻪ‪ .‬اآﻨ ﻮن ه ﻢ اﮔ ﺮ ﺏﺒﻴ ﻨﻢ ﺏ ﺎز ﻋﺎﺵ ﻘﺶ ﻣ ﯽ ﺵ ﻮم‪ .‬ﭼﻨ ﺎن زیﺒﺎﺱ ﺖ آ ﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺪارد‪ .‬اﻣﺎ اﺥﻼق و رﻓﺘﺎر ﺏﺪ و ﺥﻮدﭘﺴﻨﺪاﻧﻪ ای دارد‪ .‬ﻣﻦ یﮏ ﻣ ﻮی ﻻﻟ ﻪ ی ﺕ ﺮا ﺏ ﻪ‬
‫هﺰار ﺕﺎ ﻣﺜﻞ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﻧﻤﯽ دهﻢ‪.‬‬
‫ﺏﻌﺪ ﺝﻮان ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﭘﺲ ﺕﻮ ﺕﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ آﻨﯽ؟‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺏﺎ ﺥﻮاهﺮم ﻻﻟﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ آﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺝﻮان ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻔﺘﯽ ﻻﻟﻪ؟ هﻤﺎن دﺥﺘﺮی آﻪ ﺏﺎ ﺕﻮ ﮔﻮﺱﻔﻨﺪ ﻣﯽ ﭼﺮاﻧﺪ؟‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁرﻩ‪ .‬هﻤﺎن دﺥﺘﺮ ﺱﺮخ روی وﺡﺸﯽ‪ .‬او ﺥﻮاهﺮ ﻣﻦ اﺱﺖ‪.‬‬
‫ﺝ ﻮان از ﺝ ﺎ ﺝﺴ ﺖ و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ‪ ،‬ﻣ ﯽ ﺥ ﻮاهﻢ ی ﮏ ﭼﻴ ﺰی ﺏ ﻪ ﺕ ﻮ ﺏﮕ ﻮیﻢ اﻣ ﺎ‬
‫ﻣﯽ ﺕﺮﺱﻢ ﺏﺪت ﺏﻴﺎیﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽ داﻧﻢ آﻪ ﺥﻮاهﺮم را ﻣ ﯽ ﺥ ﻮاهﯽ‪ .‬ﺏﺎﺵ ﺪ‪ .‬ﭘﺎﺵ ﻮ هﻤ ﻴﻦ ﺡ ﺎﻻ ﺏ ﺮویﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮ راﺿﯽ ﺵﺪ‪ ،‬ﺏﺮدار ﺏﻴﺎر‪ .‬ﮔﻮﺱﻔﻨﺪهﺎ را ﺕﻨﻬﺎیﯽ هﻢ ﻣﯽ ﺕﻮاﻧﻢ ﺏﭽﺮاﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺁن وﻗ ﺖ ﺝ ﻮان ﺏ ﻪ ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ی ﺎد داد آ ﻪ ﭼﻄ ﻮر ﺕ ﻮی ﺝﻠ ﺪ اﺱ ﺐ و آﺒ ﻮﺕﺮ ﺏ ﺮود‪.‬‬
‫ﺕ ﻮی ﻏ ﺎر‪ ،‬ﻻﻟ ﻪ داﺵ ﺖ ری ﺶ ﺏﺰه ﺎ را ی ﮏ ی ﮏ ﺵ ﺎﻧﻪ ﻣ ﯽ آ ﺮد‪ .‬ه ﺮ وﻗ ﺖ آ ﻪ ﺥ ﻮاﺏﺶ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ و ﺕﻨﻬﺎ ﺏﻮد‪ ،‬ایﻦ آﺎر را ﻣﯽ آﺮد‪ .‬ﺏﺰهﺎ ﺏﻪ ﻧﻮﺏﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺏﻮدﻧﺪ و ﻗﺼﻪ ی ﻻﻟ ﻪ را‬

‫‪١٦‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬

‫ﮔﻮش ﻣﯽ آﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻮﺱﻔﻨﺪهﺎ هﻢ ﮔﻮش ﻣﯽ آﺮدﻧ ﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘ ﻪ ﺏﻌﻀ ﯽ ه ﺎ ه ﻢ ﺥﻮاﺏﻴ ﺪﻩ ﺏﻮدﻧ ﺪ ی ﺎ‬

‫ﺁهﺴﺘﻪ ﻧﺸﺨﻮار ﻣﯽ آﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺱﮓ هﺎ هﻢ در دهﺎﻧﻪ ی ﻏﺎر ﭼﺮت ﻣﯽ زدﻧ ﺪ‪ .‬ﻣ ﺎﻩ ﻧﻴﻤ ﻪ ﺵ ﺐ‬
‫از ﺏﺎﻻی ﻏﺎر ﺥﻢ ﺵﺪﻩ ﺏﻮد ﺕﻮی ﻏﺎر را روﺵﻦ ﻣﯽ آﺮد و ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ آﺮد‪ .‬آﻤﯽ ﺏﻌﺪ ﻣ ﺎﻩ ﺏ ﻪ‬
‫ﻻﻟ ﻪ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻻﻟ ﻪ‪ ،‬ﭘﺎﺵ ﻮ ﺁﺕ ﺶ روﺵ ﻦ آ ﻦ‪ .‬ﻣ ﻦ دیﮕ ﺮ ﻧﻤ ﯽ ﺕ ﻮاﻧﻢ ﺏﻴﺸ ﺘﺮ از ای ﻦ ﺏﻤ ﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﯽ روم‪.‬‬
‫ﻻﻟﻪ ﭘﺎ ﺵﺪ در دهﺎﻧ ﻪ ی ﻏ ﺎر ﺁﺕ ﺶ روﺵ ﻦ آ ﺮد‪ .‬ﻣ ﺎﻩ ی ﻮاش از دهﺎﻧ ﻪ ی ﻏ ﺎر ﺱ ﺮیﺪ و‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﻗﺼﻪ ﺕﺎزﻩ ﺕﻤﺎم ﺵﺪﻩ ﺏﻮد آﻪ دو ﺕﺎ آﺒﻮﺕﺮ داﺥﻞ ﻏﺎر ﺵﺪﻧﺪ‪ .‬یﻜﯽ ﺱﻔﻴﺪ ﺱﻔﻴﺪ‪ ،‬دیﮕﺮی‬
‫ﺱﻔﻴﺪ ﺏﺎ ﺥﺎل درﺵﺘﯽ در ﺱﻴﻨﻪ‪ .‬ﻻﻟﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺡﻴﻮاﻧﻜﯽ هﺎ‪ ،‬راﻩ ﮔﻢ آﺮدﻩ ایﺪ؟ ﺏﻴﺎیﻴﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‪.‬‬
‫آﺒﻮﺕﺮ ﺱﻔﻴﺪ ﺏﻪ آﺒﻮﺕﺮ ﺥﺎﻟﺪار ﻧﮕ ﺎﻩ آ ﺮد و اﻧﮕ ﺎری ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺏ ﺮو ﭘﻴﺸ ﺶ‪ .‬ﻧﺘ ﺮس‪ .‬آﺒ ﻮﺕﺮ‬
‫ﺥﺎﻟﺪار رﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﺕﻮی دﺱﺖ هﺎی ﻻﻟﻪ‪ .‬ﻻﻟﻪ ﻧﮕﺎهﺶ آ ﺮد و ﺏﻮﺱ ﻴﺪش‪ .‬ﺁن یﻜ ﯽ آﺒ ﻮﺕﺮ‬
‫هﻢ ﺁﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﺕﻮی داﻣﻦ ﻻﻟﻪ‪ .‬ﺏﻌﺪ ﻻﻟﻪ هﺮ دوﺵ ﺎن را زﻣ ﻴﻦ ﮔﺬاﺵ ﺖ و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬هﻤ ﻴﻦ ﺝ ﺎ‬
‫ﺏﺎﺵﻴﺪ ﺏﺮوم ﺏﺮایﺘﺎن داﻧﻪ ﺏﻴﺎورم‪.‬‬
‫ﺁن وﻗﺖ رﻓﺖ ﺕﻪ ﻏﺎر‪ .‬ﺱ ﻨﮕﯽ را آﻨ ﺎر زد ﺱ ﻮراﺥﯽ ﺏ ﻮد‪ .‬ﻏ ﺎر آﻮﭼ ﻚ ﺕ ﺮی ﺏ ﻮد‪ .‬رﻓ ﺖ‬
‫ﺕﻮ‪ ،‬آﺒﻮﺕﺮهﺎ از ﺝﻠﺪﺵﺎن ﺏﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺱﮓ ه ﺎ ﺏ ﻪ دی ﺪن ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ ﻧﺸﺴ ﺘﻨﺪ ﺝﻠ ﻮ‬
‫روش‪ .‬ﻻﻟﻪ ﺏﺎ ﻣﺸﺖ هﺎی ﭘﺮ ﮔﻨﺪم ﺏﺮﮔﺸﺖ دیﺪ ﺏﺮادرش ﺏﺎ ﺝﻮان رﻋﻨﺎ و رﺵ ﻴﺪی ﻧﺸﺴ ﺘﻪ‬
‫ﺕ ﻮی ﻏ ﺎر و آﺒﻮﺕﺮه ﺎ ﻧﻴﺴ ﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ‪ ،‬ﭘ ﺲ ﺕ ﻮ آﺠ ﺎ رﻓﺘ ﻪ ﺏ ﻮدی؟ ﺥﻴﻠ ﯽ دی ﺮ‬
‫آﺮدی!‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺡﺎﻻ ﺏﻴﺎ ﺏﺎ دوﺱﺖ ﺕﺎزﻩ ی ﻣﻦ ﺁﺵﻨﺎ ﺵﻮ‪ ،‬ﺏﻌﺪ ﻣﯽ ﮔﻮیﻢ‪ .‬ایﻦ دوﺱﺖ ﻣﻦ‬
‫دﻧﺒﺎل ﺕﻮ ﺁﻣﺪﻩ ایﻦ ﺝﺎ‪.‬‬
‫ﻻﻟﻪ اول ﺱﺎآﺖ ﺵﺪ‪ .‬ﺏﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﺒﻮﺕﺮهﺎی ﻣﺮا ﻧﺪیﺪیﺪ آﺠﺎ رﻓﺘﻨﺪ؟‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ آﻪ ﺕﻮ ﺁﻣﺪیﻢ‪ ،‬ﭘﺮ آﺸﻴﺪﻧﺪ رﻓﺘﻨﺪ ﺏﻴ ﺮون‪ .‬ﻣ ﻦ ﻣ ﯽ روم ﭘﻴﺪاﺵ ﺎن آ ﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻤ ﯽ ﺕﻮاﻧﻨ ﺪ از ای ﻦ ﺝ ﺎ زی ﺎد دور ﺵ ﻮﻧﺪ‪ .‬ﺵ ﻤﺎ دو ﺕ ﺎ ﺏﻨﺸ ﻴﻨﻴﺪ ﺡ ﺮف هﺎیﺘ ﺎن را ﺏﺰﻧﻴ ﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ایﻦ را ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ ﺏﻴﺮون‪ ،‬ﻧﺸﺴﺖ روی ﺕﺨﺘﻪ ﺱ ﻨﮕﯽ رو ﺏ ﻪ دﺵ ﺖ‪ .‬آﻤ ﯽ ﺏﻌ ﺪ‬
‫دیﺪ ﮐﻪ ﻻﻟﻪ و ﺝﻮان دﺱﺖ هﻤﺪیﮕﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﻣﯽ ﺁیﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺒﺎرک ﺏﺎﺵﺪ‪.‬‬

‫‪١٧‬‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫ﺝﻮان ﮔﻔﺖ‪ :‬رﻓﻴﻖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺡﺮﻓﯽ ﻧﺪاﺵﺘﻪ ﺏﺎﺵﯽ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺥﻮاهﻢ هﻤﻴﻦ ﺡﺎﻻ ﺏﺎ ﻻﻟﻪ ﺏﺮوم ﺏﻪ‬
‫ﺝﻨﮕﻞ‪ ،‬آﻪ دﺥﺘﺮﻋﻤﻮهﺎ و ﺏﺮادرهﺎم ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺵﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﺏ ﺎ ﻟﺒﺨﻨ ﺪ ﺏ ﻪ ﻻﻟ ﻪ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻻﻟ ﻪ‪ ،‬آﺒﻮﺕﺮهﺎی ﺖ را ﻧﻤ ﯽ ﺥ ﻮاهﯽ ﺏﺮای ﺖ ﺏﮕﻴ ﺮم؟‬
‫ﻻﻟﻪ ﺏﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺝﻮاب داد‪ :‬ﺏﺲ آﻦ‪ ،‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ‪ .‬ﺥ ﻮب ﺱ ﺮ ﺏ ﻪ ﺱ ﺮ ﻣ ﻦ ﮔﺬاﺵ ﺘﻴﺪ‪ .‬اﻣﺸ ﺐ ﺕ ﻮ‬
‫ﺵﻮﺥﯽ ات ﮔﻞ آﺮدﻩ‪.‬‬
‫ﺁن وﻗﺖ هﺮ ﺱﻪ ﺥﻨﺪیﺪﻧﺪ‪ .‬ﺝﻮان ﺏﻪ ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻓ ﺮدا ﻋﺼ ﺮ ﻣﻨﺘﻈ ﺮﺕﻴﻢ‪ ،‬ﺏﻴ ﺎ ﺝﻨﮕ ﻞ‬
‫ﻋﺮوﺱﯽ ﻣﺎ‪.‬‬
‫ﺏﻌﺪ رﻓﺖ ﺕﻮی ﺝﻠﺪ اﺱﺒﯽ ﺱﻔﻴﺪ ﺱﻔﻴﺪ و ﻻﻟﻪ را ﺏﺮ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻓﺖ و راﻩ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺕﺎ‬
‫ﺏﺎﻧﮓ ﺥﺮوس هﻤﺎن ﺝﺎ روی ﺕﺨﺘﻪ ﺱﻨﮓ ﺏﻴﺪار ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺏﻌﺪ ﭘﺎ ﺵﺪ و رﻓﺖ ﭘﻬﻠﻮی ﮔﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺥﻮاﺏﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻓ ﺮدا ﺵ ﺐ ﺝﻨﮕ ﻞ ﭘﺮهﻴ ﺎهﻮ ﺏ ﻮد‪ .‬ﭘﺮﻧ ﺪﮔﺎن و ﭼﺮﻧ ﺪﮔﺎن و ﺥﺰﻧ ﺪﮔﺎن ﺏ ﯽ ﺵ ﻤﺎری از ﭼﻬ ﺎر‬
‫ﮔﻮﺵﻪ ی ﺁﺱﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و روی درﺥﺘ ﺎن و زی ﺮ درﺥﺘ ﺎن و در ﺥ ﺎک و زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﻻﻧﻪ ﻣﯽ ﺱﺎﺥﺘﻨﺪ‪ .‬هﻔﺖ ﺏ ﺮادر ﺁهﻨﮕ ﺮ ﺏ ﺎ زن ه ﺎی ﺝ ﻮان و زیﺒ ﺎی ﺵ ﺎن دور ﻣﻴ ﺰ ﺏﺰرﮔ ﯽ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺏﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺵﺎم ﺵﺐ ﻋﺮوﺱﯽ ﺵﺎن را ﻣﯽ ﺥﻮردﻧﺪ‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ه ﻢ ﺏ ﻮد‪ .‬ﻗ ﺮار ﮔﺬاﺵ ﺘﻪ‬
‫ﺏﻮدﻧﺪ ﻧﺼ ﻒ ﺵ ﺐ ﻋ ﺮوس ه ﺎ و داﻣﺎده ﺎ ﺝﻨﮕ ﻞ را ﺏ ﻪ ﺝ ﺎﻧﻮران ﺏﺴ ﭙﺎرﻧﺪ و ﺏﺮﮔﺮدﻧ ﺪ ﺏ ﻪ‬
‫ﺵ ﻬﺮ‪ .‬ﻣ ﯽ ﺥﻮاﺱ ﺘﻨﺪ ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ را ه ﻢ ﺏﺒﺮﻧ ﺪ آ ﻪ راﺿ ﯽ ﻧﺸ ﺪ و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻣ ﻦ ﺏﺎی ﺪ ﻣﻮاﻇ ﺐ‬
‫ﮔﻮﺱﻔﻨﺪهﺎ و ﺏﺰهﺎم ﺏﺎﺵﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺼ ﻔﻪ ﺵ ﺐ‪ ،‬هﻔ ﺖ داﻣ ﺎد دﺱ ﺖ ه ﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ و رﻓﺘﻨ ﺪ ﺕ ﻮی ﺝﻠ ﺪ آﺒ ﻮﺕﺮ و ﭘﺮآﺸ ﻴﺪﻧﺪ‬
‫رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ آﻤﯽ ﺕﻮی ﺝﻨﮕﻞ ﮔﺸﺖ‪ ،‬اﻣ ﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴ ﺖ ﻏ ﻢ ﺕﻨﻬ ﺎیﻴﺶ را آ ﻢ آﻨ ﺪ‪ .‬ﺁﺥ ﺮش‬
‫ﻧﺸﺴﺖ زیﺮ درﺥﺘﯽ و ﻣﺪﺕﯽ ﮔﺮیﻪ آ ﺮد‪ .‬ﺏ ﺎر دﻟ ﺶ آ ﻪ آﻤ ﯽ ﺱ ﺒﻚ ﺵ ﺪ‪ ،‬ﺁﻣ ﺪ ﺏ ﻪ ﻏ ﺎر ﭘ ﻴﺶ‬
‫ﮔﻠﻪ اش‪«.‬‬

‫‪١٨‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬

‫ﭼﻮﭘﺎن ﺝﻮان ﺏﺎز ﺱﺎآﺖ ﺵﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ هﺎیﺶ را دوﺥﺖ ﺏﻪ ﭼﺸﻢ ه ﺎی دﺥﺘ ﺮ‪ .‬ﻣ ﯽ ﺥﻮاﺱ ﺖ‬
‫اﺙﺮ ﺡﺮف هﺎیﺶ را ﺕﻮی ﭼﺸﻢ ه ﺎی دﺥﺘ ﺮ ﺏﺒﻴﻨ ﺪ‪ .‬دﺥﺘ ﺮ ﺏ ﺎ ﺻ ﺪای ﻟﺮزاﻧ ﯽ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺏ ﺎز ه ﻢ‬
‫ﺏﮕﻮ‪ .‬ﺏﮕﻮ ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﭼﻪ ﺵﺪ؟ ﭼﻮﭘﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫» ﻓﺮدای ﺁن ﺵﺐ ﺏﻮد آﻪ ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ دوﺏﺎرﻩ یﺎد دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ اﻓﺘﺎد و دیﺪ آﻪ هﻨﻮز از ﺕﻪ‬
‫دل دوﺱﺘﺶ دارد‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺥ ﻮد ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﭼﻮﭘ ﺎن آﻮهﺴ ﺘﺎن ﻧﻴﺴ ﺘﻢ اﮔ ﺮ ﻧﺘ ﻮاﻧﻢ او را ﺱ ﺮ ﻋﻘ ﻞ‬
‫ﺏﻴﺎورم‪ ،‬ﺁدم آﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽ داﻧﻢ ﭼﻜﺎرش ﺏﺎیﺪ ﺏﻜﻨﻢ آ ﻪ دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﺥﻠ ﻖ و ﺥ ﻮی ﺡﻴ ﻮاﻧﯽ اش‬
‫را آﻨﺎر ﺏﮕﺬارد‪ .‬اﺻﻼ ﺏﺎیﺪ او را از زﻧﺪﮔﯽ ﺁن ﺝﻮری دور آﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺁن وﻗﺖ رﻓﺖ ﺕﻮی ﺝﻠﺪ آﺒﻮﺕﺮ و رﻓﺖ ﺏﻪ ﺏﺎغ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ‪ .‬ﺁن ﻗﺪر ﺻﺒﺮ آﺮد آﻪ دﺥﺘ ﺮ‬
‫ﺁﻣﺪ رﻓﺖ ﺕﻮی اﺱﺘﺨﺮ ﺵﻴﺮ‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ هﻢ ﺁﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﺱﺮ درﺥﺖ اﻧﺎر ﻟﺐ اﺱﺘﺨﺮ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ای دﺥﺘﺮ زیﺒﺎ ﺕﻮ ﭼﻪ ﺏﺪن ﻗﺸﻨﮕﯽ داری! ﻣﻦ ﻋﺎﺵﻖ ﺕ ﻮ ﺵ ﺪم‪ .‬ﺥ ﻮاهﺶ ﻣ ﯽ آ ﻨﻢ از ﺕ ﻮی‬
‫ﺵﻴﺮ ﺏﻴﺎ ﺏﻴﺮون ﺕ ﺎ ﺥ ﻮب ﺕﻤﺎﺵ ﺎیﺖ آ ﻨﻢ‪ .‬دﺥﺘ ﺮ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ اوﻟ ﺶ ﻣﺜ ﻞ ﺱ ﮓ ه ﺎر داد و ﺏﻴ ﺪاد‬
‫آﺮد‪ .‬ﻓﺤﺶ داد‪ .‬اﻣﺮ آﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺏﻌﺪ یﺎدش رﻓﺖ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ اﺱ ﺖ و ﻣﺜ ﻞ دﺥﺘﺮه ﺎی ﺥ ﻮب‬
‫دیﮕﺮ ﻣﻬﺮﺏﺎن ﺵﺪ و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ای آﺒ ﻮﺕﺮ ﺥ ﻮش ﺻ ﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺥ ﻮاهﺶ ﻣ ﯽ آ ﻨﻢ ﻣ ﺮا ﻧﮕ ﺎﻩ ﻧﻜ ﻦ‪.‬‬
‫ﺥﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺱﺖ ﺥﻮدم ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﻧﮕﺎهﺖ ﻧﻜﻨﻢ‪ .‬دوﺱﺘﺖ دارم‪.‬‬
‫دﺥﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای آﺒﻮﺕﺮ ﺥ ﻮش ﺻ ﺤﺒﺖ‪ ،‬ﻣ ﻦ آ ﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺕ ﻮاﻧﻢ ﻋﺸ ﻖ ی ﮏ آﺒ ﻮﺕﺮ را ﻗﺒ ﻮل‬
‫آﻨﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻋﺎﺵﻖ راﺱﺖ راﺱﺘﻜﯽ هﺴﺘﯽ از ﺝﻠﺪت ﺏﻴﺎ ﺏﻴﺮون ﺕﺎ ﻣﻦ هﻢ ﺕﺮا ﺕﻤﺎﺵﺎ آﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ از ﺝﻠﺪش درﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎﻩ راﺿﯽ ﺵﺪ ﺥﻮاﺏﺶ را ﺏﻪ ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺏﺪهﺪ ﺕﺎ‬
‫او از ﺝﻠ ﺪ آﺒ ﻮﺕﺮ در ﺁی ﺪ‪ .‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﺥ ﻮاب دﺥﺘ ﺮ را ﮔﺮﻓ ﺖ و ﭘﺮی ﺪ رﻓ ﺖ‪ .‬از ﺁن روز ﺏ ﻪ‬
‫ﺏﻌ ﺪ ﺥ ﻮاب ﺏ ﻪ ﭼﺸ ﻢ دﺥﺘ ﺮ ﻧﻴﺎﻣ ﺪ‪ .‬ﺁن ﻗ ﺪر ﺏ ﯽ ﺥ ﻮاﺏﯽ آﺸ ﻴﺪ آ ﻪ ﻣ ﺮیﺾ و ﺏﺴ ﺘﺮی ﺵ ﺪ‪.‬‬
‫ﺡﻜﻴﻢ هﺎی ﺵﻬﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ دردش را دوا آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﺎدﺵﺎﻩ اﻣ ﺮ آ ﺮدﻩ ﺏ ﻮد ه ﻴﭻ ﺡﻜﻴﻤ ﯽ‬
‫ﺡﻖ ﻧﺪارد دﺱﺖ آﺜﻴﻔﺶ را ﺏﻪ ﺏﺪن دﺥﺘ ﺮ ﺏﺰﻧ ﺪ‪ .‬روزی ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﺥ ﻮدش را ﺏ ﻪ ﺻ ﻮرت‬
‫ﺡﻜﻴﻢ ﭘﻴﺮ و ﻏﺮیﺒﻪ ای درﺁورد‪ ،‬رﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﭘﺎدﺵﺎﻩ و ﺏﻌﺪ ﭘﻴﺶ دﺥﺘﺮ آ ﻪ ﺏ ﺪون دﺱ ﺖ زدن‬

‫‪١٩‬‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ اش آﻨﺪ‪ .‬ﻣﺪﺕﯽ دﺥﺘﺮ را ﺕﻤﺎﺵﺎ آﺮد آﻪ ﻣﺜﻼ دارد ﻣﻌﺎیﻨﻪ اش ﻣﯽ آﻨﺪ‪ ،‬ﺏﻌﺪ ﮔﻔﺖ آﻪ‬
‫اﮔ ﺮ دﺥﺘ ﺮ »اﻓﺴ ﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒ ﺖ« ﺏﺸ ﻨﻮد ﺥ ﻮب ﺥﻮاه ﺪ ﺵ ﺪ‪ .‬آﺴ ﯽ در ﺵ ﻬﺮ »اﻓﺴ ﺎﻧﻪ ی‬
‫ﻣﺤﺒﺖ« ﺏﻠﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﺏﺎز ﺏﻪ ﺻﻮرت ﺡﻜﻴﻢ ﭘﻴﺮ و ﻏﺮیﺒﻪ ﺁﻣﺪ ﺏﻪ ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﮔﻔﺖ آ ﻪ در‬
‫ﻓﻼن آﻮﻩ ﭼﻮﭘﺎن ﺝﻮاﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ آﻨﺪ آﻪ »اﻓﺴﺎﻧﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ« را ﺥ ﻮب ﻣ ﯽ داﻧ ﺪ و اﮔ ﺮ‬
‫ﭘﺎدﺵﺎﻩ ﺥﻮدش دﻧﺒﺎل او ﺏﺮود‪ ،‬ﺏﺎﻻی ﺱﺮ دﺥﺘﺮ ﻣﯽ ﺁیﺪ‪«.‬‬
‫ﭼﻮﭘﺎن ﺝﻮان ﺏﺎز ﺱﺎآﺖ ﺵﺪ و ﺏﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺡﻴﺮان دﺥﺘﺮ ﻧﮕﺎﻩ آﺮد‪ .‬ﺥﻨﺪیﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺏﻠ ﯽ‪،‬‬
‫ای دﺥﺘﺮ زیﺒﺎ‪ ،‬ای ﻗﻴﺰ ﺥﺎﻧﻢ ﭼﻨ ﻴﻦ ﺵ ﺪ آ ﻪ ﭘ ﺪرت آ ﻪ روزی ﻣ ﺮا ﻣﺜ ﻞ ﺱ ﮓ از ﺥﺎﻧ ﻪ اش‬
‫راﻧﺪﻩ ﺏﻮد‪ ،‬ﺏﻪ آﻮهﺴﺘﺎن ﺁﻣﺪ و ﻣﺮا ﭘﻴﺶ ﺕﻮ ﺁورد‪ ،‬ﺡﺎﻻ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮیﯽ؟‬
‫ﻗﻴﺰ ﺥﺎﻧﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺝﻠﻮ ﮔﺮیﻪ اش را ﺏﮕﻴﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﻣﻦ دیﮕ ﺮ ﺏ ﺮای هﻤﻴﺸ ﻪ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدم آﻪ دﺥﺘﺮ ﭘﺎدﺵﺎهﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺕ ﺮا ﻣ ﯽ ﺥ ﻮاهﻢ‪ .‬ﻣ ﻦ ﺡ ﺎﻻ ﻣ ﯽ ﻓﻬﻤ ﻢ آ ﻪ ﭼﻘ ﺪر ﺏ ﻪ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺕﻮ اﺡﺘﻴﺎج داﺵﺘﻢ‪ .‬ﻣﺮا ﺏﺎ ﺥﻮدت ﺏﺒﺮ‪ .‬ﻣﯽ ﺥﻮاهﻢ ﻣﺜﻞ هﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ آﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺏﺮای ﺕﻮ آﺎر ﺁﺱﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﻣﺜﻞ هﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ آﻨﯽ‪ .‬ﭼﻮن ﺕ ﻮی ﻧ ﺎز و‬
‫ﻧﻌﻤ ﺖ ﺏ ﺰرگ ﺵ ﺪﻩ ای‪ .‬اﻣ ﺎ اﮔ ﺮ ﺥ ﻮدت ﺏﺨ ﻮاهﯽ اﻟﺒﺘ ﻪ ﺏ ﻪ زﻧ ﺪﮔﯽ ﺕ ﺎزﻩ ات ه ﻢ ﻋ ﺎدت‬
‫ﻣﯽ آﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻗﻴ ﺰ ﺥ ﺎﻧﻢ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬اﮔ ﺮ ﺏ ﺎ ﺕ ﻮ و ﺏ ﺎ دیﮕ ﺮان ﺏﺎﺵ ﻢ‪ ،‬ه ﺮ آ ﺎری ﺏ ﺮای ﻣ ﻦ ﺁﺱ ﺎن اﺱ ﺖ‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﻣﺮا ﺏﺎ ﺥﻮدت ﺏﺒﺮ‪ .‬ﻗﻴﺰ ﺥﺎﻧﻢ را ﺕﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬار‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ اﺵﮏ او را ﭘﺎک آﺮد و ﺱ ﻴﺒﯽ از ﺝﻴ ﺒﺶ درﺁورد ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺡ ﺎﻻ ﺕ ﻮ ﺥﺴ ﺘﻪ ای‪.‬‬
‫ﺏﻴﺎ ایﻦ ﺱﻴﺐ را از دﺱﺖ ﻣﻦ ﺏﺨﻮر ﺏﻌﺪ ﻣﯽ ﺁیﻢ ﺏﻪ ﺱ ﺮاﻏﺖ‪ .‬ﺕ ﻮ دیﮕ ﺮ ﺏ ﺮای هﻤﻴﺸ ﻪ ﻣ ﺮا‬
‫دوﺱﺖ ﺥﻮاهﯽ داﺵﺖ‪ .‬ﻣﯽ داﻧﻢ‪.‬‬
‫دﺥﺘ ﺮ زیﺒ ﺎ ﺱ ﻴﺐ را ﮔﺮﻓ ﺖ ﺥ ﻮرد‪ ،‬ﺏ ﻪ ﭘﺸ ﺖ دراز آﺸ ﻴﺪ‪ ،‬ﺁن وﻗ ﺖ ﭼﺸ ﻤﺎﻧﺶ ی ﻮاش‬
‫یﻮاش ﺏﺴﺘﻪ ﺵﺪ و ﺏﻪ ﺥﻮاب ﺵﻴﺮیﻨﯽ ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﭘﺎ ﺵﺪ ﺏﻮﺱ ﻪ ای از ﮔﻮﻧ ﻪ ی دﺥﺘ ﺮ ﮔﺮﻓ ﺖ و ﺏﻴ ﺮون رﻓ ﺖ‪ .‬ﺏ ﻪ ﭘﺎدﺵ ﺎﻩ ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫ﺥﻮاب دﺥﺘﺮت را ﺏﻪ ﺥﻮدش ﺏﺮﮔﺮداﻧﺪم‪ .‬ﺕﺎ ﺱﻪ روز آﺴﯽ دور و ﺏﺮ ﻗﺼﺮ ﻗﺪم ﻧﮕﺬارد آ ﻪ‬
‫ﺏﺪﺥﻮاب ﻣﯽ ﺵﻮد‪ .‬روز ﭼﻬﺎرم ﺏﺮویﺪ ﺏﻴﺪارش آﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫‪٢٠‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬

‫‪٥‬‬

‫ﺻ ﺒﺢ روز دوم‪ ،‬ﺁﻓﺘ ﺎب ﻧ ﺰدﻩ‪ ،‬ﻗ ﻮچ ﻋﻠ ﯽ ﺏ ﻪ ﺻ ﻮرت آﺒ ﻮﺕﺮ ﺁﻣ ﺪ ﭘ ﻴﺶ ﻗﻴ ﺰ ﺥ ﺎﻧﻢ‪ ،‬از‬

‫ﺝﻠ ﺪش درﺁﻣ ﺪ و ﮔ ﻞ ﺱ ﺮﺥﯽ زی ﺮ دﻣ ﺎغ دﺥﺘ ﺮ ﮔﺮﻓ ﺖ‪ .‬دﺥﺘ ﺮ ﭼﺸ ﻤﺎﻧﺶ را ﺏ ﺎز آ ﺮد و‬
‫ﺏﯽ ﺻﺪا و ﻧﺮم ﺥﻨﺪیﺪ‪ .‬ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬راﺡﺖ ﺥﻮاﺏﻴﺪی؟‬
‫ﻗﻴﺰ ﺥﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺥﻮاب ﺵﻴﺮیﻨﯽ آﺮدم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻗﻨﺪ و ﻋﺴﻞ‪ .‬ﺡﺎﻻ ﻣﺮا ﺏﺎ ﺥﻮدت ﻣﯽ ﺏﺮی؟‬
‫ﻗﻮچ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁرﻩ‪ .‬ﭘﺎﺵﻮ ﺏﺮویﻢ ﺕﻮی ﺏﺎغ ﺵﺴﺘﺸﻮ آﻦ ﺏﻌﺪ ﺏﺮویﻢ‪.‬‬
‫ﺁﻓﺘﺎب ﺕﺎزﻩ زدﻩ ﺏﻮد آﻪ دو ﺕﺎ آﺒﻮﺕﺮ ﺱﻔﻴﺪ از روی درﺥﺖ اﻧﺎر ﻟﺐ اﺱﺘﺨﺮ ﺏﻠﻨ ﺪ ﺵ ﺪﻧﺪ و‬
‫ﺏﻪ ﻃﺮف ﺥﻮرﺵﻴﺪ ﭘﺮواز آﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫زﻣﺴﺘﺎن ‪١٣٤٦‬‬
‫ﺕﺤﻔﻪ ی ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺏﺮای ﺱﻬﻴﻼ‬
‫ﺏﻪ ﺥﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺘﯽ آﻪ ﺏﻪ ﺏﭽﻪ هﺎ داﺵﺖ‬
‫ب‪.‬‬

‫ﻣﻨﺒﻊ‪ :‬ﻗﺼﻪ هﺎی ﺻﻤﺪ ﺏﻬﺮﻧﮕﯽ‪ :‬ﮐﺘﺎب اول ﺝﻠﺪ اول ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻗﺼﻪ هﺎ‬
‫)ﻧﺎﺵﺮ‪ :‬ﮐﺘﺎب ارزان ‪ (١٩٩٨‬ﭼﺎپ اول‬

‫ﺏﺎزﻧﻮیﺲ‪ :‬یﺎﺵﺎر ﺁذری‬

‫ﺁدرس اﻧﺘﺮﻧﺘﯽ ﮐﺘﺎﺏﺨﺎﻧﻪ‪http://www.javaan.net/nashr.htm :‬‬
‫ﺁدرس ﭘﺴﺘﯽ‪BM IWSN, London WC١N ٣XX, UK :‬‬
‫ایﻤﻞ‪yasharazarri@yahoo.com :‬‬
‫ﻣﺴﺌﻮل ﻧﺸﺮ ﮐﺎرﮔﺮی ﺱﻮﺱﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‪ :‬یﺎﺵﺎر ﺁذری‬
‫ﺕﺎریﺦ ﺏﺎزﻧﻮیﺴﯽ‪١٣٨٣ :‬‬

‫‪٢١‬‬