Molavi Tarjeeat

‫ﻫﻮ‬
‫‪۱۲۱‬‬
‫ﺗﺮﺟﻴﻌﺎت‬
‫ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ ﻣﻮﻟﻮی ﺑﻠﺨﯽ‬
‫اول‬
‫ﻫﻢ ﺷﯿﻮه ﺧﻮش ﻫﻢ ﻣﯿﻮه ﺧﻮش ﻫﻢ ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﺧﻮش ﻫﻢ‬ ‫ﻫﻢ روت ﺧﻮش ﻫﻢ ﺧﻮت ﺧﻮش ﻫﻢ ﭘﯿﭻ زﻟﻒ و ﻫﻢ‬
‫ای ﻣﺎه روی ﺳﺮوﻗﺪ ای ﺟﺎنﻓﺰای دﻟﮕﺸﺎ‬ ‫ای ﺻﻮرت ﻋﺸﻖ اﺑﺪ وی ﺣﺴﻦ ﺗﻮ ﺑﲑون ز ﺣﺪ‬
‫ای ﻣﺴﺘﻐﺎث اﻟﻌﺎﺷﻘﲔ ای ﺷﻬﺴﻮار ﻫﻞ اﺗﯽ‬ ‫ای ﺟﺎن ﺑﺎغ و ﯾﺎﺳﻤﲔ ای ﺷﻤﻊ اﻓﻼک و زﻣﲔ‬
‫ﻃﻮﻃﯽ و ﮐﺒﮏ و ﻓﺎﺧﺘﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺮا ﺧﻄﺒﻪی ﺛﻨﺎ‬ ‫ای ﺧﻮان ﻟﻄﻒ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺑﺎ ﻟﯿﻤﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫داﻣﻦ ز ﮔﻮﻻن در ﻣﭽﲔ ﻣﺨﺮاش رﺧﺴﺎر رﺿﺎ‬ ‫ای دﯾﺪهی ﺧﻮﺑﺎن ﭼﲔ در روی ﺗﻮ ﻧﺎدﯾﺪه ﭼﲔ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﺛﻨﺎ اﻧﺪﯾﺶ ﺗﻮ ای ﺗﻮ ﺛﻨﺎﻫﺎ را ﺳﺰا‬ ‫ای ﺧﺴﺮوان دروﯾﺶ ﺗﻮ ﺳﺮﻫﺎ ﻧﻬﺎده ﭘﯿﺶ ﺗﻮ‬
‫وی ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻋﺎرﻓﺎن در وﻗﺖ ﺑﺴﻂ و اﻟﺘﻘﺎ‬ ‫ای ﺻﱪ ﺑﺨﺶ زاﻫﺪان اﺧﻼص ﺑﺨﺶ ﻋﺎﺑﺪان‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ دﻋﺎ ﮐﺮدن ﺗﺮا ای دوﺳﺖ ﺗﺎ وﻗﺖ دﻋﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻢ ﺟﻔﺖ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺧﻔﺖ ﻣﻦ‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻮﻗﯽ دﻟﱪان ﺑﺮ ﺻﻔﻪ اﺧﻮان ﺻﻔﺎ‬ ‫درم رﻓﯿﻘﺎن از ﺑﺮون دارم ﺣﺮﯾﻔﺎن درون‬
‫ای روﻧﻖ ﺑﺎغ و ﭼﻤﻦ ای ﺳﺎﻗﯽ ﺳﺮو و ﺳﻤﻦ‬
‫ﺷﲑﯾﻦ ﺷﺪﺳﺖ از ﺗﻮ دﻫﻦ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ‬
‫ﯾﺎ ﺳﻮی ﺟﺎﻧﺎن ﻣﯽروی ﺑﺎری ﺧﺮاﻣﺎن ﻣﯽروی‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﲑان ﻣﯽروی ﯾﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﺴﺘﺎن ﻣﯽروی‬
‫ﺑﺮﮔﲑ و ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺸﻢ ﺑﱪ ﮔﺮ ﺳﻮی ﻣﯿﺪان ﻣﯽروی‬ ‫در ﭘﯿﺶ ﭼﻮﮔﺎن ﻗﺪرﮔﻮﯾﯽ ﺷﺪم ﺑﯽﭘﺎ و ﺳﺮ‬
‫اﻓﻼک ﺗﻨﮓ آﯾﺪ ﺗﺮا ﮔﺮ ﺑﻬﺮ ﺟﻮﻻن ﻣﯽروی‬ ‫از ﺷﻤﺲ ﺗﻨﮓ آﯾﺪ ﺗﺮا ﻣﻪ ﺗﲑه رﻧﮓ آﯾﺪ ﺗﺮا‬
‫ﺑﺲ دﯾﺮ و دﺷﻮار آﻣﺪی ﺑﺲ زود و آﺳﺎن ﻣﯽروی‬ ‫ﺑﺲ ﻧﺎدره ﯾﺎر آﻣﺪی ﺑﺲ ﺧﻮاب دﻟﺪار آﻣﺪی‬
‫ای ﺷﺎد آن ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ در ﮐﻮی اﯾﺸﺎن ﻣﯽروی‬ ‫ای دﻟﱪ ﺧﻮرﺷﯿﺪرو وی ﻋﯿﺴﯽ ﺑﯿﻤﺎرﺟﻮ‬
‫ﯾﺎ آب ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﻣﮕﺮ ﮐﺰ ﺧﻠﻖ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽروی‬ ‫ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ ﯾﺎ ﺧﻀﺮ دوراﻧﯽ ﻣﮕﺮ‬
‫ای رﻫﻨﻤﺎی ﭘﯿﺸﻬﺎ ﭼﻮن ﻋﻘﻞ در ﺟﺎن ﻣﯽروی‬ ‫ای ﻗﺒﻠﻪی اﻧﺪﯾﺸﻬﺎ ﺷﲑ ﺧﺪا در ﺑﯿﺸﻬﺎ‬
‫ﮔﻪ روح را ﮔﻮﯾﺪ ﺧﺮد‪ :‬ﭼﻮن ﺳﻮی ﻫﺠﺮان ﻣﯽروی‬ ‫ﮔﻪ ﺟﺎم ﻫﺶ را ﻣﯽﺑﺮد ﭘﺮدهی ﺣﯿﺎ ﺑﺮﻣﯽدرد‬
‫ﭼﻮن اﺑﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﺮ ﺑﺎ ﻣﺎه ﺗﺎﺑﺎن ﻣﯽروی‬ ‫ﻫﺠﺮان ﭼﻪ ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﺮدی ﺑﺮای ﺟﺴﺖوﺟﻮ‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺳﻮم را ﻧﮕﺮ ﻧﯿﮑﻮ ﺑﺮو اﻓﮕﻦ ﻧﻈﺮ‬ ‫ای ﻧﻮر ﻫﺮ ﻋﻘﻞ و ﺑﺼﺮ روﺷﻨﱰ از ﺷﻤﺲ و ﻗﻤﺮ‬
‫آن ﭼﻪ ﻓﺴﻮن در ﻣﯽ دﻣﯽ ﻏﻢ را ﭼﻮ ﺷﺎدی ﻣﯽﮐﻨﯽ‬ ‫ﯾﮏ ﻣﺴﻠﻪ ﻣﯽﭘﺮﺳﻤﺖ ای روﺷﻨﯽ در روﺷﻨﯽ‬
‫آﻫﻦ ﭼﻮ ﻣﻮﻣﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﺑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺶ از آﻫﻨﯽ‬ ‫ﺧﻮد در ﻓﺴﻮن ﺷﲑﯾﻦ ﻟﺒﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ داود ﻧﺒﯽ‬
‫ﺷﺎﮔﺮد ﺧﺎص ﺧﺎﻟﻘﯽ از ﺟﻤﻠﻪ اﻓﺴﻮﻧﻬﺎ ﻏﻨﯽ‬ ‫ﻧﯽ ﺑﻠﮏ ﺷﺎه ﻣﻄﻠﻘﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﱪک ﻣﻠﮏ ﺣﻘﯽ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻢ از ﺗﺮﺳﻬﺎ در اﯾﻤﻨﯽ‬ ‫ﺗﺎ ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﺑﺲ اﺳﺐ دوﻟﺖ ﺗﺎﺧﺘﻢ‬
‫ﺑﯽدﺳﺖ و ﺑﯽدل ﻣﯽﺷﻮم ﭼﻮن دﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﯽزﻧﯽ‬ ‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪای ﺟﺎن ﻧﻮم ﻫﺮدم ﺑﻪ ﺑﺎﻏﯽ ﻣﯽروم‬
‫ﺑﺎ اﯾﻨﮏ ﻧﺎداﻧﻢ ﻣﻬﺎ داﻧﻢ ﮐﻪ آرام ﻣﻨﯽ‬ ‫ﻧﯽ ﭼﺮخ داﻧﻢ ﻧﯽ ﺳﻬﺎ ﻧﯽ ﮐﺎﻟﻪ داﻧﻢ ﻧﯽ ﺑﻬﺎ‬
‫ﺣﺎﺷﺎ از آن ﺣﺴﻦ و ﻧﻤﮏ ﮐﻪ دل ز ﻣﻬﻤﺎن ﺑﺮﮐﻨﯽ‬ ‫ای رازق ﻣﻠﮏ و ﻣﻠﮏ وی ﻗﻄﺐ دوران ﻓﻠﮏ‬
‫وز ﺑﺎد ﺳﻮدا ﭘﯿﺶ او ﭼﻮن ﺑﯿﺪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻨﺜﻨﯽ‬ ‫ﺧﻮش ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﺎن ﺳﺮو ﻣﻦ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﺑﺎﺷﺪ در ﭼﻤﻦ‬
‫ﻏﻨﭽﻪ ﺑﯿﻨﺪازد ﮐﻠﻪ ﺳﻮﺳﻦ ﻓﺘﺪ از ﺳﻮﺳﻨﯽ‬ ‫ﻻﻟﻪ ﺑﺨﻮﻧﯽ ﻏﺴﻠﯽ ﮐﻨﺪ ﻧﺮﮔﺲ ﺑﻪ ﺣﲑت ﺑﺮﺗﻨﺪ‬
‫ای ﺳﺎﻗﯽ ﺑﺰم ﮐﺮم ﻣﺴﺖ و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺗﻮم‬
‫‪۲‬‬
‫وی ﮔﻠﺸﻦ و ﺑﺎغ ارم اﻣﺮوز ﻣﻬﻤﺎن ﺗﻮم‬
‫در ﻗﺼﺪ ﺧﻮن ﻋﺎﺷﻘﺎن داﻣﻦ ﮐﻤﺮ اﻧﺪر زده‬ ‫آن ﭼﺸﻢ ﺷﻮﺧﺶ را ﻧﮕﺮ ﻣﺴﺖ از ﺧﺮاﺑﺎت‬
‫ﯾﮏ ﻋﻘﻞ ﻧﮕﺬارم ﺑﻤﯽ در واﻟﺪ و در واﻟﺪه‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردﺳﺖ آن ﺻﻨﻢ ﮐﲔ ﺑﺎده را ﮔﺮدان‬
‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﯿﺎﺑﯽ ﻋﺎﻗﻠﯽ در ﺣﻠﻘﻪی آدم ﮐﺪه‬ ‫زﯾﻦ ﺑﺎدهﺷﺎن اﻓﺴﻮن ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪ را ﻣﺠﻨﻮن‬
‫ﺟﺰ ﻟﯿﻠﯽ و ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻮد ﭘﮋﻣﺮده و ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه‬ ‫ﻟﯿﻠﯽ ﻣﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺟﺎن ﻣﺠﻨﻮن او ﺷﺨﺺ ﺟﻬﺎن‬
‫از ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺟﺎن ﮐﯽ ﺑﺮد ﮔﺮ ﻣﺼﻄﺒﻪ ﮔﺮ ﻣﻌﺒﺪه‬ ‫از دﺳﺎ ﻣﺎ ﯾﺎ ﻣﯽﺑﺮد ﯾﺎ رﺧﺖ در ﻻﺷﯽ ﺑﺮد‬
‫ﺑﺎدهت دﻫﻢ ﻣﺴﺘﺖ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﮔﲑ و دار و ﻋﺮﺑﺪه‬ ‫ﮔﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﻣﺴﺘﯿﺖ آﺗﺶ زﻧﻢ در ﻫﺴﺘﯿﺖ‬
‫ﺑﺮ رﯾﺰ ﯾﮏ رﻃﻞ ﮔﺮان ﺑﺮ ﻣﻨﮑﺮ اﯾﻦ ﻗﺎﻋﺪه‬ ‫ﺑﮕﺬﺷﺖ دور ﻋﺎﻗﻼن آﻣﺪ ﻗﺮان ﺳﺎﻗﯿﺎن‬
‫آﻣﺪ ﻗﺮان ﺟﺎم و ﻣﯽ ﺑﮕﺬﺷﺖ دور ﻣﺎﯾﺪه‬ ‫آﻣﺪ ﺑﻬﺎر و رﻓﺖ دی آﻣﺪ اوان ﻧﻮش و ﻧﯽ‬
‫آﻣﺪ ﺑﻬﺎر و زاد ازو ﺻﺪ ﺷﺎﻫﺪ و ﺻﺪ ﺷﺎﻫﺪه‬ ‫رﻓﺖ آن ﻋﺠﻮز ﭘﺮدﻏﻞ رﻓﺖ آن زﻣﺴﺘﺎن و‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮐﻦ ﻫﲔ ﺳﺎﻗﯿﺎ درده ﺷﺮاﺑﯽ ﭼﻮن ﺑﻘﻢ‬
‫ﺗﺎ ﮔﺮم ﮔﺮدد ﮔﻮﺷﻬﺎ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺗﺮﺟﯿﻌﯽ ﮐﻨﻢ‬
‫دوم‬
‫ﺑﺎﻻ‬ ‫ره‬ ‫ﺑﮕﺸﺎی‬ ‫ﺳﻔﺮه‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﺑﺮﺑﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎه رﻣﻀﺎن آﻣﺪ ای ﯾﺎر ﻗﻤﺮ ﺳﯿﻤﺎ‬
‫ﺑﻨﮕﺮ ﺳﻮی ﺣﻠﻮاﯾﯽ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻃﻠﺒﯽ ﺣﻠﻮا‬ ‫ای ﯾﺎوهی ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ وﻗﺘﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎزآﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺷﻬﺪ ﺗﺮا ﮔﻮﯾﺪ‪ » :‬ﺧﺎک ﺗﻮم ای ﻣﻮﻻ «‬ ‫ﯾﮏ دﯾﺪن ﺣﻠﻮاﯾﯽ زاﻧﺴﺎن ﮐﻨﺪت ﺷﲑﯾﻦ‬
‫ﺑﲑون ﺷﻮ ازﯾﻦ ﺑﯿﻀﻪ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺷﻮد ﭘﺮﻫﺎ‬ ‫ﻣﺮﻏﺖ ز ﺧﻮر و ﻫﯿﻀﻪ ﻣﺎﻧﺪهﺳﺖ در اﯾﻦ ﺑﯿﻀﻪ‬
‫ﺧﻮش ﺑﺎ ﺷﮑﻢ ﺧﺎﱃ ﻣﯽﻧﺎﻟﺪ ﭼﻮن ﺳﺮﻧﺎ‬ ‫ﺑﺮ ﯾﺎد ﻟﺐ دﻟﱪ ﺧﺸﮑﺴﺖ ﻟﺐ ﻣﻬﱰ‬
‫ﭼﻮن ﻧﯽ زدﻣﺶ ﭘﺮ ﺷﻮ واﻧﮕﺎه ﺷﮑﺮ ﻣﯽﺧﺎ‬ ‫ﺧﺎﱃ ﺷﻮ و ﺧﺎﱃ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻧﺎﺑﯽ ﻧﻪ‬
‫وان ﻣﺮﯾﻢ ﻧﯽ زان دم ﺣﺎﻣﻞ ﺷﺪه ﺣﻠﻮﯾﺎ‬ ‫ﺑﺎدی ﮐﻪ زﻧﺪ ﺑﺮ ﻧﯽ ﻗﻨﺪﺳﺖ درو ﻣﻀﻤﺮ‬
‫ﮐﻮ ﺳﻔﺮهی ﻧﺎناﻓﺰا ﮐﻮ دﻟﱪ ﺟﺎن اﻓﺰا‬ ‫ﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ز ﻧﺎن ﮐﺮدی آﺧﺮ ﭼﻪ زﯾﺎن ﮐﺮدی‬
‫ﮐﺰ ﻗﺎف ﺻﯿﺎم ای ﺟﺎن ﻋﺼﻔﻮر ﺷﻮد ﻋﻨﻘﺎ‬ ‫از درد ﺑﻪ ﺻﺎف آﯾﯿﻢ وز ﺻﺎف ﺑﻪ ﻗﺎف آﯾﯿﻢ‬
‫ﺑﯿﻀﺎ‬ ‫ﯾﺪ‬ ‫ﯾﺎﺑﻨﺪ‬ ‫ﺳﻮدا‬ ‫ﭼﻨﲔ‬ ‫ز‬ ‫ﻟﯿﮑﻦ‬ ‫ﺻﻔﺮای ﺻﯿﺎم ارﭼﻪ ﺳﻮدای ﺳﺮ اﻓﺰاﯾﺪ‬
‫ﺗﺎ آب روان ﮔﺮدد ﺗﺎ ﮐﺸﺖ ﺷﻮد ﺧﻀﺮا‬ ‫ﻫﺮ ﺳﺎل ﻧﻪ ﺟﻮﻫﺎ را ﻣﯽ ﭘﺎک ﮐﻨﺪ از ﮔﻞ‬
‫ﺗﺎ آب ﺣﯿﺎت آﯾﺪ ﺗﺎ زﻧﺪه ﺷﻮد اﺟﺰا‬ ‫ﺑﺮ ﺟﻮی ﮐﻨﺎن ﺗﻮ ﻫﻢ اﯾﺜﺎر ﮐﻦ اﯾﻦ ﻧﺎن را‬
‫وان زﻫﺮهی ﺣﺎﺳﺪ را ﻫﻔﺘﺎد و دو دف ﺗﺮ ﺷﺪ‬ ‫ﺳﺮﻧﺎﻣﻪی ﺗﻮ ﻣﺎﻫﺎ ﻫﻔﺘﺎد و دو دﻓﱰ ﺷﺪ‬
‫ای ﻣﺴﺘﻤﻊ اﯾﻦ دم را ﻏﺮﯾﺪن ﺳﯿﻠﯽ دان‬
‫ﻣﯽﻏﺮد و ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﺟﺎن را ﺑﺴﻮی‬
‫‪۳‬‬
‫ﺑﮕﺸﺎی در ﺟﻨﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ دل روﺷﻦ‬ ‫ﺧﻮردن‬ ‫ﻃﻤﻊ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫دوزخ‬ ‫در‬ ‫ﺑﺴﺘﯿﻢ‬
‫در ﺧﺪﻣﺖ ﻋﯿﺴﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪدی ﮐﺮدن‬ ‫ﺑﺲ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﲑ ﮐﺮدی ﺑﺲ ﮐﺎه و ﺟﻮش ﺑﺮدی‬
‫ﮔﺮدون ﮐﺸﺪی ﻣﺎ را ﺑﺮ دﯾﺪه و ﺑﺮ ﮔﺮدون‬ ‫ﮔﺮ ﺧﺮ ﻧﺒﺪی آﺧﺮ ﮐﯽ ﻣﺴﮑﻦ ﻣﺎ ﺑﻮدی‬
‫ﮐﻮدن‬ ‫ﮐﻮردل‬ ‫زان‬ ‫آﺧﺮ‬ ‫ﺑﮑﺸﯿﻢ‬ ‫ﮐﯿﻨﻪ‬ ‫آن ﮔﻨﺪه ﺑﻐﻞ ﻣﺎ را ﺳﺮ زﯾﺮ ﺑﻐﻞ دارد‬
‫رو ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن را ﺟﻮ ای ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﺗﺎ ﺳﻔﺮه و ﻧﺎن ﺑﯿﻨﯽ ﮐﯽ ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن ﺑﯿﻨﯽ‬
‫ﺑﯽﺑﺮگ ﺷﺪﯾﻢ آﺧﺮ ﭼﻮن ﮔﻞ زدی و ﺑﻬﻤﻦ‬ ‫اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ رﻓﺖ ای ﺟﺎن ﺑﻨﮕﺮ ﺳﻮی ﻣﺤﺘﺎﺟﺎن‬
‫ﺑﯽﺳﻨﺒﻠﻪ و ﻣﯿﺰان ای ﻣﺎه ﺗﻮ ﮐﻦ ﺧﺮﻣﻦ‬ ‫ﺳﲑﯾﻢ ازﯾﻦ ﺧﺮﻣﻦ زﯾﻦ ﮔﻨﺪم و زﯾﻦ ارزن‬
‫ﺗﺎ ﺧﯿﻤﻪ زﻧﯿﻢ اﻣﺸﺐ ﺑﺮ ﻧﺮﮔﺲ و ﺑﺮ ﺳﻮﺳﻦ‬ ‫دل‬ ‫ﻃﻨﺎب‬ ‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﻓﺮاﺷﺎن‬ ‫ﭼﻮ‬ ‫ﻣﺎﯾﯿﻢ‬
‫ﻣﯽدرد اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ از ﺷﺎﻫﺪ ﺳﯿﻤﲔ ﺗﻦ‬ ‫ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ازﯾﻦ ﮐﻮ ﮐﻮ ﭼﻮن ﻓﺎﺧﺘﻪی رهﺟﻮ‬
‫ﻫﺮ ﯾﮏ ﭼﻮ ﺷﻬﻨﺸﺎﻫﯽ ﻫﺮ ﯾﮏ ز دﮔﺮ اﺣﺴﻦ‬ ‫ﻫﺮ ﺷﺎﻫﺪ ﭼﻮن ﻣﺎﻫﯽ رهزن ﺷﺪه ﺑﺮ راﻫﯽ‬
‫ﻣﺼﺒﺎح ﻓﺰون ﺳﻮزی اﻓﺰون دﻫﺪت روﻏﻦ‬ ‫ﺟﺎنﺑﺨﺶ و ﻣﱰس ای ﺟﺎن ﺑﺮ ﺑﺨﻞ ﻣﭽﻔﺲ ای‬
‫از ﺷﲑ ﺑﮕﲑ اﯾﻦ ﺧﻮ ﻣﺮدی ﻧﻪی آﺧﺮ زن‬ ‫ﺷﺎﻫﯽ و ﻣﻌﺎﱃ ﺟﻮ ﺧﻮش ﻟﺴﺖ اﺑﺎﱃ ﮔﻮ‬
‫ﺷﻤﺸﲑ وﻏﺎ ﺑﺮﮐﺶ ﮐﻤﯿﺨﺖ اﺳﺪ ﺑﺮﮐﻦ‬ ‫ﭘﺎ در ره ﭘﺮﺧﻮن ﻧﻪ رخ ﺑﺮ رخ ﻣﺠﻨﻮن ﻧﻪ‬
‫ای ﻣﻄﺮب ﻃﻮﻃﯽ ﺧﻮ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺳﻮم ﺑﺮﮔﻮ‬
‫ﺗﺎ روح روان ﮔﺮدد ﭼﻮن آب روان در ﺟﻮ‬
‫از ﭼﺮخ ﻓﺮو ﮐﻦ ﺳﺮ ﻣﺎ را ﺳﻮی ﺑﺎﻻ ﮐﺶ‬ ‫ای ﻋﯿﺴﯽ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮش از ﻓﻠﮏ آﺗﺶ‬
‫ﭼﻮن ﯾﮏ ﺻﻔﺘﻢ دادی ﺷﺪ ﺧﺎک ﻣﺮا ﻣﻔﺮش‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺎک ﯾﮑﯽ ﺑﻮدم ز اﻗﺪام ﻫﻤﯽ ﺳﻮدم‬
‫ﮐﺶ ﭼﺸﻢ ﭼﻮ درﯾﺎ ﺷﺪ ﻫﺮﭼﻨﺪﮐﻪ ﺑﻮد اﺧﻔﺶ‬ ‫ﯾﮏ ﺳﺮﻣﻪ ﮐﺸﯿﺪﺳﺘﯽ ﺟﺎن را ﺗﻮ درﯾﻦ ﭘﺴﺘﯽ‬
‫ﺑﯽﺳﺮﻣﻪی آن ﻗﯿﺼﺮ ﻫﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻮد اﻋﻤﺶ‬ ‫ﺑﯽﻣﺴﺘﯽ آن ﺳﺎﻏﺮ ﻣﺴﺘﺴﺖ دل و ﻻﻏﺮ‬
‫در ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻠﻄﺎن رو وز ﺑﺎدهی ﺳﻠﻄﺎن ﭼﺶ‬ ‫در ﺑﯿﺸﻪی ﺷﲑان رو ﺗﺎ ﺻﯿﺪ ﮐﻨﯽ آﻫﻮ‬
‫ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﯾﮑﯽ ﻣﻄﺮب ﺷﲑﯾﻦ ذﻗﻦ و ﻣﻪوش‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻮی ﯾﮑﯽ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﺎ ﺑﺎدهی راواﻗﯽ‬
‫ﯾﺎرب ز ﮐﺠﺎ داری اﯾﻦ دﺑﺪﺑﻪ و اﯾﻦ ﮐﺶ‬ ‫از ﯾﺎر ﻫﻤﯽ ﭘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻋﯿﺪی و ﯾﺎ ﻋﺮﺳﯽ‬
‫آن ﭘﻨﺠﻪی ﺷﲑاﻧﻪ ﺑﲑون ﺑﻮد از ﻫﺮ ﺷﺶ‬ ‫در ﺷﺶ ﺟﻬﺔ ﻋﺎﻟﻢ آن ﺷﲑ ﮐﺠﺎ ﮔﻨﺠﺪ‬
‫از وش ﻋﻠﯿﻬﻢ دان اﯾﻦ ﺷﻌﺸﻌﻪ و اﯾﻦ رش‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺴﻮزاﻧﺪ ﻣﻪ ﻧﯿﺰ ﮐﻨﺪ ﺧﺸﮑﯽ‬
‫اﻧﺪر ﻧﺮﺳﺪ وا ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺗﻮ در ﮔﺮدش‬ ‫ﻧﻮری ﮐﻪ ذوق او ﺟﺎن ﻣﺴﺖ اﺑﺪ ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻮد ﺳﺮم ﺑﲑون ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻟﺒﻢ ﺧﻮش ﺧﻮش‬ ‫ﭼﻮن ﻏﺮﻗﻢ ﭼﻮن ﮔﻮﯾﻢ اﮐﻨﻮن ﺻﻔﺖ ﺟﯿﺤﻮن‬
‫ﺟﺰ ﮔﻠﱭ اﺧﻀﺮ را ره ﻧﯿﺴﺖ درﯾﻦ ﻣﺮﻋﺶ‬ ‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﺸﻮی ﻣﺎﻫﯽ اﯾﻦ ﺷﻂ ﻧﮑﻨﺪ ﻏﺮﻗﺖ‬
‫ﭼﻮن ﮔﻮﯾﯽ و ﭼﻮن ﺟﻮﯾﯽ ﻻ ﯾﮑﺘﺐ و ﻻ ﯾﻨﻘﺶ‬ ‫ﺷﺮﺣﯽ ﮐﻪ ﺑﮕﻔﺖ اﯾﻦ را آن ﺧﺴﺮو ﺑﯽﻫﻤﺘﺎ‬
‫آن دل ﮐﻪ ﺗﺮا دارد ﻫﺴﺖ از دو ﺟﻬﺎن اﻓﺰون‬
‫ﻫﻢ ﻟﯿﻠﯽ و ﻫﻢ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﺎﺷﻨﺪ ازو ﻣﺠﻨﻮن‬
‫ﺳﻮم‬
‫‪٤‬‬
‫ﭼﻮن ﻧﻤﺎﯾﺪ ﯾﻮﺳﻒ ﻣﻦ از زﻧﺦ آن ﭼﺎه را‬ ‫ﺣﺪ و اﻧﺪازه ﻧﺪارد ﻧﺎﻟﻬﺎ و آه را‬
‫روﺷﻦ و ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدی ﻫﻤﭽﻮ روز آن راه را‬ ‫راه ﻫﺴﺘﯽ ﮐﺲ ﻧﱪدی ﮔﺮﻧﻪ ﻧﻮر روی او‬
‫ﺧﺎک ﺑﺮ ﻓﺮق ﻣﺸﺒﻪ ﺑﺎد ﻣﺮ اﺷﺒﺎه را‬ ‫ﭼﻮن ﻣﻪ ﻣﺎ را ﻧﺒﺎﺷﺪ در دو ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺒﻪ و‬
‫ﻣﯽﺑﺮوﺑﺪ از ﺳﺮای وﻫﻢ ﺧﻮد ﻫﻢ ﺟﺎه را‬ ‫ﻋﺸﻖ او ﺟﺎﻫﻢ ﺑﺲ اﺳﺖ در ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ‬
‫رو ﺳﯿﺎه ﻫﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ دان ﺗﻮ روی ﻣﺎه را‬ ‫ﻣﺎه اﮔﺮ ﺳﺠﺪه ﻧﯿﺎرد ﭘﯿﺶ روی آن ﻣﻬﻢ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﻪ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﭼﻮن ﻧﯿﺎﺑﺪ ﺷﺎه را‬ ‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺻﺪ ﺑﺼﲑت ذرهی‬
‫ﭼﻮن ﺑﺪان ﻣﯿﻠﺴﺖ آن ﺟﺎن ﭘﺮورد اخ واه را‬ ‫ﻣﺮ ﺷﻘﺎوﺗﻬﺎی داﯾﻢ را دروﻧﻢ ﻋﺎﺷﻘﺴﺖ‬
‫ﻟﯿﮏ آﺳﺘﺎن درش ﻻزم ﺑﻮد درﮔﺎه را‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﺴﯿﺎر آﯾﻨﺪ و روﻧﺪ ﺑﺮ درﮔﻬﺶ‬
‫ﮐﻬﺮﺑﺎی ﻋﺸﻘﺶ رﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ زﻣﺎن آن ﮐﺎه را‬ ‫آﺳﺘﺎﻧﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺷﺪ ﺟﺎن ﻣﻦ ﭼﻮن ﮐﺎه‬
‫ﮐﲔ دﻟﻢ در ﺧﻮاب ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﭼﻨﺎن ﻧﺎﮔﺎه را‬ ‫ای ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺲ دﯾﻦ ﻧﺎﮔﺎه ﺑﺨﺮام از‬
‫ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻦ زﯾﺮ و زﺑﺮ از ﺻﺮﺻﺮ ﻫﺠﺮان‬
‫ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ روی ﺗﻮ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻮم ﭘﯿﭽﺎن ﺷﻮم‬
‫درﻧﮕﺮ رﺧﺴﺎر اﯾﻦ دﯾﻮاﻧﻪی ﺑﯽﺧﻮﯾﺶ را‬ ‫درﻧﮕﺮ اﻧﺪر رخ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺧﻮﯾﺶ را‬
‫آن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﯾﺎد ﻧﺎرد ﻧﻨﮕﺮد ﻣﺮ ﭘﯿﺶ را‬ ‫ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺧﺎﱃ و ﺑﺎﻗﯽ را ﺑﻪ زﯾﺮ ﺧﺎک‬
‫ﻓﺮق ﻧﮑﻨﺪ اﯾﻦ دل ﻣﻦ ﻧﻮش را و ﻧﯿﺶ را‬ ‫ﺗﺎ ز ﻣﻮی او در آوﯾﺰان ﺷﺪﺳﺖ اﯾﻦ ﺟﺎن‬
‫ﮔﺮ ﺑﺒﯿﻨﺪ رﯾﺶ اﯾﺸﺎن دوﻟﺖ اﯾﻦ رﯾﺶ را‬ ‫رﯾﺶ دﻟﻬﺎی ﻫﻤﻪ ﺻﺤﺖ ﭘﺬﯾﺮد در ﻧﺸﺎن‬
‫آﻧﭽﻨﺎن ﺻﺪﻗﺎت اوﻟﯿﱰ ﭼﻨﲔ دروﯾﺶ را‬ ‫ﺻﺪﻗﻪ ﮐﻦ وﺻﻞ دﻻرام ﺟﻬﺎن اﻣﺮوز ﺧﻮد‬
‫ور ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﯿﻨﺪش آﺗﺶ زﻧﺪ ﻣﺮﮐﯿﺶ را‬ ‫ﮔﺮ ﻧﺒﯿﻨﺪ روش ﺗﺮﺳﺎ ﺑﺮ درد زﻧﺎر را‬
‫ﮐﺰ ﺗﻔﮑﺮ ﺟﺎن ﺑﺴﻮزد ﻋﻘﻞ دوراﻧﺪﯾﺶ را‬ ‫وﻫﻢ ﮐﯽ دارد ازان ﺳﻮی ﺟﻬﺎن زو آﮔﻬﯽ‬
‫ﭘﺮﺷﮑﺮﮔﺮدد دﻫﺎن ﻣﺮ ﺗﺮﮐﺶ و ﺗﺮﮐﯿﺶ را‬ ‫ﮔﺮ ﮔﺬر دارد ز ﻟﻄﻔﺶ ﺳﻮی ﻗﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﯽﮐﻨﺎﯾﺖ ﮔﻮ ﻟﻘﺐ ﺗﻮ آن رﺋﯿﺴﯽ ﭘﯿﺶ را‬ ‫ﮔﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ را ﺑﺎ ﭘﲑﻫﻦ ﮔﲑی ﮐﻨﺎر‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﺎن ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻦ از ﭘﯽ آرﯾﺶ را‬ ‫آن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺲ دﯾﻦ را ﺟﺎن ﺑﺴﯽ ﻻﺑﻪ‬
‫ای ﺑﺮای آﻓﺘﺎﺑﺖ ﻓﺘﻨﻪ ﮔﺸﺘﻪ آﻓﺘﺎب‬
‫روی ﺳﺮخ ﻣﻦ ﺗﻮی از روی زردم رو ﻣﻨﺎب‬
‫ﭼﻬﺎرم‬
‫ﺧﻨﮏ آن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﯾﺎر و رﻓﯿﻘﺴﺖ‬ ‫ای درﯾﻐﺎ ﮐﻪ ﺷﺐ آﻣﺪ ﻫﻤﻪ ﮔﺸﺘﯿﻢ ﺟﺪا‬
‫ﺗﻮ ﻧﺨﺴﭙﯽ ﻫﻠﻪ ای ﺷﺎه ﺟﻬﺎن ﻣﻮﻧﺲ ﻣﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺧﻔﺘﻨﺪ و ﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺑﻪ ﯾﮏﺳﻮ ﭼﻮ ﺟﻤﺎد‬
‫ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺤﺮﮔﺎه ﺷﻤﺎ را ﮐﻪ ﺻﻼ‬ ‫ﻫﲔ ﻣﺨﺴﭙﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺷﺎه ﺟﻬﺎن ﺑﺰم ﻧﻬﺎد‬
‫ﭼﻮن ﮔﻠﺴﺘﺎن ز ﺻﺒﺎ و ﺑﭽﻪ از ذوق ﺻﺒﺎ‬ ‫ﺑﺮ ﺟﻬﻨﺪه ﺷﺪه ﻫﺮ ﺧﻔﺘﻪ ز ﺟﺬب ﮐﺮﻣﺶ‬
‫ﻣﺼﻄﻔﯽ را و ﺑﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺪم ﺿﯿﻒ رﺿﺎ‬ ‫ﺷﺐ ﻧﺨﻮردی ﺑﻪ ﺳﺤﺮ اﺷﮑﻢ او ﭘﺮ ﺑﻮدی‬
‫ﺗﺎ ﻗﺒﺎ ﭼﺎک زدﻧﺪ از ﺳﻬﺮش اﻫﻞ ﻗﺒﺎ‬ ‫ﮐﺮده آﻣﺎس ز اﺳﺘﺎدن ﺷﺐ ﭘﺎی رﺳﻮل‬
‫‪٥‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﮐﲔ ﺟﻮﺷﺶ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﻧﻪ از‬ ‫ﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ و ﻣﺎﺿﯽ ﮔﻨﻬﺖ ﻣﻐﻔﻮرﺳﺖ‬
‫ﺧﺎک اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺷﺐ ﭼﻮن ﺷﺪ ازو ﺑﺎد ﺟﺪا‬ ‫ﺑﺎد روﺣﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎک ﺑﺪن را ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫ﻋﺸﻘﻬﺎ دارد ﺑﺎ ﺧﺎک ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺎد ﻫﻮا‬ ‫ﺑﺎ ازﯾﻦ ﺧﺎک ﺑﻪ ﺷﺐ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽدارد دﺳﺖ‬
‫ﺑﯽوﻓﺎ را ﮐﻨﺪ اﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﻫﻤﻪ ﮐﺎن وﻓﺎ‬ ‫ﻧﺒﻮد‬ ‫وﻓﺎﯾﺶ‬ ‫ﺑﺎد‬ ‫ﯾﻘﲔ‬ ‫ﺑﯽﺛﺒﺎﺗﺴﺖ‬
‫ﻋﺸﻖ آرد ﺑﺪﻣﯽ در ﻃﻠﺐ و ﻃﺎل ﺑﻘﺎ‬ ‫آن ﺻﻔﺖ ﮐﺶ ﻃﻠﺒﯽ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﮑﱪ ﺑﮑﺸﺪ‬
‫ﻋﺸﻖ را در ﻣﻠﮑﻮت دو ﺟﻬﺎن ﺗﻮﻗﯿﻌﺴﺖ‬
‫ﺷﺮح آن ﻣﯽ ﻧﮑﻨﻢ زاﻧﮏ ﮔﻪ ﺗﺮﺟﯿﻌﺴﺖ‬
‫ﻋﺸﻖ آﯾﺪ دﻫﺪش ﻣﺴﺘﯽ و زﯾﺮ و زﺑﺮی‬ ‫آدﻣﯽ ﺟﻮﯾﺪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﮐﺶ و ﭘﺮ ﻫﲊی‬
‫ﻋﺸﻖ ﻓﺎرغ ﮐﻨﺪش از ﮔﻬﺮ و ﺑﯽﮔﻬﺮی‬ ‫دل ﭼﻮن ﺳﻨﮓ در آﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﻫﺮﮔﺮدد‬
‫ﻟﻮﻟﯿﺎن ﭼﻮ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﺷﻮد او ﻫﻢ ﺳﻔﺮی‬ ‫ﺣﺮص ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺸﺎﻫﺎن ﮐﺮم درﺑﺎﻓﺪ‬
‫ﭼﺸﻢ ازﯾﻦ ﺧﻠﻖ ﺑﺒﻨﺪی ﭼﻮ درﯾﺸﺎن ﻧﮕﺮی‬ ‫ﻟﻮﻟﯿﺎﻧﻨﺪ درﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻪ دﻟﻬﺎ دزدﻧﺪ‬
‫دل ﻧﮕﻪ داری و ﺳﻮدت ﻧﮑﻨﺪ ﭼﺎرهﮔﺮی‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺘﺶ ﭼﻮﮐﻨﺪ ﻗﺼﺪ ﺷﮑﺎر دل ﺗﻮ‬
‫ﮔﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﯿﻨﯽ ﻧﮑﻨﯽ‪ ،‬از ﻏﻤﺸﺎن ﺑﻮی ﺑﺮی‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻨﺪ ﺗﺮا در ﮐﻨﻒ ﻏﯿﺐ ﻧﻬﺎن‬
‫ﯾﻮﺳﻔﺎن را ﭼﻪ ﺧﱪ از ﻧﻤﮏ و ﺧﻮش ﭘﺴﺮی‬ ‫آب ﺧﻮش را ﭼﻪ ﺧﱪ از ﺣﺴﺮات ﺗﺸﻨﻪ‬
‫ﺟﺎن اﻧﺪﯾﺸﻪ ﭼﻮ ﺑﺎ ﺗﺴﺖ ﭼﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ دری‬ ‫ﺳﺮ و ﺳﺮور ﭼﻮﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺴﺖ ﭼﻪ ﺳﺮﮔﺮداﻧﯽ‬
‫ور ﺗﺮا راه زﻧﺪ آن ﭘﺮی ﻣﺎ ﺑﺮﭙی‬ ‫ﮔﺮ ﺗﺮا دﺳﺖ دﻫﺪ آن ﻣﻪ از دﺳﺖ روی‬
‫ﻓﺎرغ آﯾﯽ ز رﺳﺎﻻت ﻧﺴﯿﻢ ﺳﺤﺮی‬ ‫ﭼﻮن ﺗﺮا ﮔﺮم ﮐﻨﺪ ﺷﻌﺸﻌﻬﺎی ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬
‫ﺷﮑﺮ اﻧﺪر ﺷﮑﺮ اﻧﺪر ﺷﮑﺮ اﻧﺪر ﺷﮑﺮی‬ ‫ور ﺳﻼﻣﯽ ﺷﻨﻮی از دو ﻟﺐ ﯾﻮﺳﻒ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﺨﻤﻮر ﺷﺪﺳﺘﯿﻢ ﺑﮕﻮ ﺳﺎﻗﯽ را‬
‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﯽﺻﺮﻓﻪ دﻫﺪ ﺑﺎدهی ﻣﺸﺘﺎﻗﯽ را‬
‫دﺳﺖ او ﺳﺨﺖ ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪ دﯾﻮان آرﯾﺪ‬ ‫دزد اﻧﺪﯾﺸﻪی ﺑﺪ را ﺳﻮی زﻧﺪان آرﯾﺪ‬
‫ﺷﺤﻨﻪ را ﻫﻢ ﺑﮑﺸﺎﻧﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﻠﻄﺎن ارﯾﺪ‬ ‫ﺷﺤﻨﻪی ﻋﻘﻞ اﮔﺮ ﻣﺎﻟﺶ دزدان ﻧﺪﻫﺪ‬
‫ﻃﻮﻃﯿﺎن را ﺑﻪ ﮐﺮم در ﺷﮑﺮﺳﺘﺎن آرﯾﺪ‬ ‫ﺗﺸﻨﮕﺎن را ﺑﺴﻮی آب ﺻﻼﯾﯽ ﺑﺰﻧﯿﺪ‬
‫ﺳﺎﻗﯿﺎن را ﻫﻤﻪ در ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺴﺘﺎن آرﯾﺪ «‬ ‫ﺑﺰم ﻋﺎﻣﺴﺖ و ﺷﻬﻨﺸﺎه ﭼﻨﲔ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪» :‬‬
‫ﻧﯿﻢ ﺟﺎﻧﯽ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺟﺎن ﻓﺮاوان آرﯾﺪ‬ ‫ﻣﯽرﺳﺪ از ﭼﭗ و از راﺳﺖ ﻃﺒﻘﻬﺎی ﻧﺜﺎر‬
‫اﻟﻠﻪ اﻟﻠﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ رو ﺑﻪ ﭼﻨﲔ ﺟﺎن آرﯾﺪ‬ ‫ﻫﺮﭼﻪ آرﯾﺪ اﮔﺮ ﻣﺮده ﺑﻮد ﺟﺎن ﯾﺎﺑﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﮑﯽ دردﺳﺮ و دﯾﺪهی ﮔﺮﯾﺎن آرﯾﺪ‬ ‫دور اﻗﺒﺎل رﺳﯿﺪ و ﻟﺐ دوﻟﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪ‬
‫آﯾﻨﻪ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺪان ﯾﻮﺳﻒ ﮐﻨﻌﺎن آرﯾﺪ‬ ‫ﻫﺮﮐﯽ دل دارد آﯾﯿﻨﻪ ﮐﻨﺪ آن دل را‬
‫ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺑﺎز ﺑﯿﺎﻣﺪ ﻫﻤﻪ اﯾﻤﺎن آرﯾﺪ‬ ‫ﺑﮕﺸﺎدﻧﺪ ﺧﺰﯾﻨﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻌﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ازان زﻟﻒ ﭘﺮﯾﺸﺎن آرﯾﺪ‬ ‫دﺳﺘﻬﺎ را ﻫﻤﻪ در داﻣﻦ ﺧﻮرﺷﯿﺪ زﻧﯿﺪ‬
‫از ﻏﻨﺎﯾﻢ ﻫﻤﻪ اﺑﻠﯿﺲ ﻣﺴﻠﻤﺎن آرﯾﺪ‬ ‫اﻧﺪرﯾﻦ ﻣﻠﺤﻤﻪ ﻧﺼﺮت ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﯿﻎ‬
‫‪٦‬‬
‫ﺧﻨﮏ آن ﺟﺎن ﮐﻪ ﺧﱪ ﯾﺎﻓﺖ ز ﺷﺒﻬﺎی ﺷﻤﺎ‬
‫ﺧﻨﮏ آن ﮔﻮش ﮐﻪ ﭘﺮﮔﺸﺖ ز ﻫﯿﻬﺎی ﺷﻤﺎ‬
‫ﭘﻨﺠﻢ‬
‫ای ﺻﻨﻢ زود ﺑﯿﺎ زود ﺑﯿﺎ زود ﺑﯿﺎ‬ ‫آﻧﭻ دﯾﺪی ﺗﻮ ز درد دﻟﻢ اﻓﺰود ﺑﯿﺎ‬
‫ای ﺗﻮ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ و ﺳﺮﻣﺎﯾﻪی ﻫﺮ ﺳﻮد ﺑﯿﺎ‬ ‫ﺳﻮد و ﺳﺮﻣﺎﯾﻪی ﻣﻦ ﮔﺮ رود ﺑﺎﮐﯽ‬
‫آﺗﺸﺖ ﺻﱪ و ﻗﺮارم ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺑﻮد ﺑﯿﺎ‬ ‫ﻣﻮﻧﺲ ﺟﺎن و دﻟﻢ ﺑﯽرخ ﺗﻮ ﺻﱪی ﺑﻮد‬
‫دﺷﻤﻨﻢ ﺷﺎد ﺷﺪ و ﺳﺨﺖ ﺑﯿﺎﺳﻮد ﺑﯿﺎ‬ ‫ﻏﺮض از ﻫﺠﺮ ﮔﺮت ﺷﺎدی دﺷﻤﻦ‬
‫آب رﺣﻤﺖ ز دل ﺳﻨﮓ ﭼﻮ ﺑﮕﺸﻮد‬ ‫ﮔﻮﻫﺮ ﻫﺮدو ﺟﻬﺎن! ﮔﺮﭼﻪ ﭼﻨﲔ ﺳﻨﮓ‬
‫ای دﻟﻢ ﭼﻮن ﮐﻪ و ﮐﻪ را ﺗﻮ ﭼﻮ داود‬ ‫ﻧﺎﻟﻬﺎی دل و ﺟﺎن را ﺟﺰ ﺗﻮ ﻣﺤﺮم‬
‫ﮐﺎﻧﭻ ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮ ﻗﻀﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎن ﺑﻮد ﺑﯿﺎ‬ ‫ﺷﻤﺲ ﺗﱪﯾﺰ! ﻣﮕﻮ ﻫﺠﺮ ﻗﻀﺎی ازﻟﺴﺖ‬
‫ﺷﻤﺲ ﺗﱪﯾﺰ! ﮐﻪ ﺟﺎن ﻃﺎل ﺑﻘﺎی ﺗﻮ زﻧﺪ‬
‫ﻣﺎه دراﻋﻪی ﺧﻮد ﭼﺎک ﺑﺮای ﺗﻮ زﻧﺪ‬
‫ﺻﱪ ﮐﻦ ﻫﯿﭻ ﻣﮕﻮ ﻫﯿﭻ ﻣﮕﻮ ﻫﯿﭻ ﻣﮕﻮ‬ ‫رﺣﻢ ﻋﺸﻖ ﭼﻮ وﯾﯽ را ﻧﺒﻮد ﻫﯿﭻ رﻓﻮ‬
‫ﻣﯽدو اﻣﺮوز ﺑﺮﯾﻦ درﺑﺪر و ﮐﻮی ﺑﻪ ﮐﻮ‬ ‫ﻃﻠﺐ ﺧﺎﻧﻪ وی ﮐﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ دروﺳﺖ‬
‫ﺳﻮی ﺑﺎزار ﮐﻪ ﺑﺮﺟﻪ ﻫﻠﻪ زﯾﺮک ﻫﻠﻪ زو‬ ‫ای ﺑﺴﺎ ﺷﲑ ﮐﻪ آﻣﻮﺧﺘﯿﺶ ﺑﺰ ﺑﺎزی‬
‫ﺑﺮ در ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺎ ﺗﺨﺘﻪ ﻣﻨﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﺸﻮ‬ ‫آب ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻤﻪ در ﺟﻮی ﺗﻮ آﻧﮕﻪ ﮔﻮﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﱪدﺳﺖ از آن زﻟﻒ ﺳﯿﻪ ﯾﮏ ﺳﺮ ﻣﻮ‬ ‫ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻏﻢ ار ﺷﺎد ﺷﻮم ﻣﻌﺬورم‬
‫ﮐﻪ دران ﺧﺎل ﻧﮕﺮ ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ای ﺟﺎن ﻋﻤﻮ‬ ‫روﺑﺮو ﻣﯽﻧﮕﺮم وﻗﺖ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﻌﺬول‬
‫ﺟﺎﻣﻪ ﮔﻢ ﮐﺮدم و ﺧﻮد ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺸﺎن از ﻟﺐ ﺟﻮ‬ ‫ﺷﻤﺲ ﺗﱪﯾﺰ! ﭼﻮ در ﺟﻮی ﺗﻮ ﻏﻮﻃﯽ ﺧﻮردم‬
‫ﺷﻤﺲ ﺗﱪﯾﺰﮐﻪ زو ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن ﺷﺎداﻧﺴﺖ‬
‫آﻧﮏ دارد ﻃﺮﻓﯽ از ﻏﻢ او ﺷﺎد آﻧﺴﺖ‬
‫ﺳﺎﻏﺮ ﻋﺸﻖ ﻣﺮا ﺑﺮ ﺳﺮ دﺳﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ز اول روز ﮐﻪ ﻣﺨﻤﻮری ﻣﺴﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬
‫اﯾﻦ ﭼﻨﲔ ﻋﺎدت ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫از ﭘﮕﻪ ﭘﯿﺶ رخ ﺧﻮب ﺗﻮ رﻗﺎص ﺷﺪﯾﻢ‬
‫زاﻧﮏ ﺟﺎﻧﺒﺎزی ازان روی ﺑﺲ آﺳﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻟﻮﱃ دﯾﺪه ﺑﺮان زﻟﻒ رﺳﻦ ﻣﯽﺑﺎزد‬
‫ﮐﺰ ﻟﺐ ﺗﻮ ﺷﮑﺮم در ﺑﻦ دﻧﺪان ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺷﮑﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ز ﭼﻪ رو از ﺑﻦ دﻧﺪان ﻧﮑﻨﻢ‬
‫ﭼﻮﻧﮏ در ﺧﺸﻢ ﮐﻤﲔ ﺑﺨﺸﺶ او ﺟﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ای ﻋﺠﺐ آن ﻟﺐ او ﺗﺎ ﭼﻪ دﻫﺪ در دم ﺻﻠﺢ‬
‫ﺑﺪﻫﻢ ﮔﺮ ﺑﺪﻫﯽ ﺑﻮﺳﻪ ﭼﻪ ارزان ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻋﺪد رﯾﮓ ﺑﯿﺎﺑﺎن اﮔﺮم ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎن‬
‫زان ﮐﺴﯽ داد ﺳﺨﻦ ﺟﻮ ﮐﻪ ﺳﺨﻦدان ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺷﻤﺲ ﺗﱪﯾﺰ! ﺑﺠﺰ ﻋﺸﻖ ز ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻣﺠﻮ‬
‫ﺷﻤﺲ ﺗﱪﯾﺰ ﭼﻮ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪی ﺟﺎن ﺑﺎزﮐﻨﺪ‬
‫‪۷‬‬
‫ﻫﺮ ﯾﮑﯽ را ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺎده و ﺟﺎﻧﺒﺎز ﮐﻨﺪ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺳﺮ ﻏﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو‬ ‫ای ﻏﻢ آﺧﺮ ﻋﻠﻒ دود ﺗﻮ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو‬

‫روزی ﻣﺎ ﺑﺠﺰ از ﻟﻄﻒ وﮐﺮم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو‬ ‫ﻏﻢ و اﻧﺪﯾﺸﻪ! ﺑﺮو روزی ﺧﻮد ﺑﲑون ﺟﻮ‬
‫درﻣﯿﺎ ﮐﲔ ﺳﺮ ﺣﺪ ﺟﺎی ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو‬ ‫ﺷﺎدی ﻫﺮدو ﺟﻬﺎن! در دل ﻋﺸﺎق ازل‬
‫دان ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻔﺘﻪ و دﯾﻮاﻧﻪ ﻗﻠﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو‬ ‫ﺧﻔﺘﻪاﯾﻢ از ﺧﻮد و ﺑﯿﺨﻮد ﺷﺪه دﯾﻮاﻧﻪ ازو‬
‫دل ﭘﺮ آﺗﺶ ﻣﺎ ﻗﺎﺑﻞ دم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو‬ ‫ای ﻏﻢ ار دم دﻫﯽ از ﻣﺼﻠﺤﺖ آﺧﺮﮐﺎر‬
‫ﺟﺎی آﺳﺎﯾﺶ ﻣﺎ ﺟﺰ ﮐﻪ ﻋﺪم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو‬ ‫ﻋﻠﻒ ﻏﻢ ﺑﻪ ﯾﻘﲔ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫آﻓﺘﺎﺑﺴﺖ ورا ﺧﯿﻞ و ﺣﺸﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو‬ ‫ﺷﻤﺲ ﺗﱪﯾﺰ اﮔﺮ ﺑﯽﮐﺲ و ﻣﻔﺮد ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺷﻤﺲ ﺗﱪﯾﺰ! ﺗﻮ ﺟﺎﻧﯽ و ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻖ ﺗﻦاﻧﺪ‬
‫ﭘﯿﺶ ﺟﺎن و ﺗﻦ ﺗﻮ ﺻﻮرت ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﺗﻨﻨﺪ‬
‫ﺷﺸﻢ‬
‫اﯾﻦ زرد ﭼﻬﺮﮔﺎن را ﺣﻤﺮا دﻫﯿﺪ ﺣﻤﺮا‬ ‫ای ﺳﺎﻗﯿﺎن ﻣﺸﻔﻖ ﺳﻮدا ﻓﺰود ﺳﻮدا‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﮐﺎر آﻣﺪ ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺎش ﻣﻮﻻ‬ ‫ای ﻣﲑ ﺳﺎﻗﯿﺎﻧﻢ ای دﺳﺘﮕﲑ ﺟﺎﻧﻢ‬
‫ﭘﯿﺶآر و در ﻣﯿﺎن ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﻣﺪار ﺟﺎﻧﺎ‬ ‫ای ﻋﻘﻞ و روح ﻣﺴﺘﺖ آن ﭼﯿﺴﺖ در دو‬
‫ﺑﮕﺸﺎ دﻣﯽ ﮐﻨﺎرت ﺻﻔﺮام ﮐﺮد ﺻﻔﺮا‬ ‫ای ﭼﺮخ ﺑﯽﻗﺮارت وی ﻋﻘﻞ در ﺧﻤﺎرت‬
‫وی ﺧﺴﺮو ﻣﺮوت ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻨﻮش ﺣﻠﻮا‬ ‫ای ﺧﻮاﺟﻪی ﻓﺘﻮت دﯾﺒﺎﺟﻪی ﻧﺒﻮت‬
‫ﺗﺎ ﺟﺰ ﺗﻮﮐﺲ ﻧﺒﯿﻨﺪ آن ﭼﻬﺮهﻫﺎی زﯾﺒﺎ‬ ‫ﺧﻠﻮت ز ﻣﺎ ﮔﺰﯾﺪی آﯾﯿﻨﻪی ﺧﺮﯾﺪی‬
‫ﮐﺰ ﺗﻮ ﺷﻮﻧﺪ روﺷﻦ ای آﻓﺘﺎب ﺳﯿﻤﺎ‬ ‫در ﻫﺮ ﻣﻘﺎم و ﻣﺴﮑﻦ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺖ روزن‬
‫اﯾﻦ را اﮔﺮ ﻧﻨﻮﺷﯽ در ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻧﮑﻮﺷﯽ‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﻫﺪﯾﻪ آرم ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺰان ﺑﺠﻮﺷﯽ‬
‫وی ﺟﺎن ﺑﯿﺎزﻣﻮده ﮐﻮرا ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻔﺰاﯾﯽ‬ ‫ای ﻧﻮر ﭼﺸﻢ و دﻟﻬﺎ ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ﭘﯿﺸﻮاﯾﯽ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﺪاﻧﺪ ای ﺟﺎن ﮐﻪ ﺗﻮﮐﺠﺎﯾﯽ‬ ‫ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ روی آورد ﺟﺎن روی در ﺗﻮ دارد‬
‫ﻣﺴﺘﯽ دﻫﯽ و ﻫﺴﺘﯽ در ﺟﻮد و در ﻋﻄﺎﯾﯽ‬ ‫ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺒﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ در دﻋﻮت اﻟﺴﺘﯽ‬
‫ﮔﻪ ﺳﻮی ﺑﺴﺘﮕﯿﻬﺎ ﮔﻪ ﺳﻮی دل ﮔﺸﺎﯾﯽ‬ ‫در دﻟﻨﻬﯽ اﻣﺎﻧﯽ ﻫﺮ ﺳﻮش ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﺎﻧﺪر ﭘﻨﺎه ﮐﻬﻔﺖ ﺳﮓ ﮐﺮد اوﻟﯿﺎﯾﯽ‬ ‫در ﮐﻮی ﻣﺴﺘﻔﯿﺪی ﻣﺮدهﺳﺖ ﻧﺎاﻣﯿﺪی‬
‫ﻫﻢ ﻣﻠﮏ ﻏﯿﺐ ﯾﺎﺑﺪ ﻫﻢ ﻋﻘﻞ ﻣﺮﺗﻀﺎﯾﯽ‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺎن ﻃﺮف ﺷﺘﺎﺑﺪ ﻣﺎﻫﺖ ﺑﺮو ﺑﺘﺎﺑﺪ‬
‫داﻣﻦ ﭘﺮ از زر آﯾﺪ ﮐﺪﯾﻪ ﮐﻨﺪ ﮔﺪاﯾﯽ‬ ‫او را ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻮ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﺟﻮﯾﺪ‬
‫ﻫﲔ ﺷﺎخ و ﺑﯿﺦ اﯾﻦ را ﻧﻮﻋﯽ دﮔﺮ ﺑﯿﺎن ﮐﻦ‬
‫‪۸‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺤﺮ ﺑﯽﻧﺸﺎن را ﻣﯿﻨﺎ ﮐﻦ ﻧﺸﺎن ﮐﻦ‬
‫ﭼﻮن ﮔﻢ ﺷﻮم ز ﺧﻮد ﻣﻦ او را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻮﯾﻢ‬ ‫ﮔﻢ ﻣﯽﺷﻮد دل ﻣﻦ ﭼﻮن ﺷﺮح ﯾﺎر ﮔﻮﯾﻢ‬
‫ﺳﺎﻗﯽ وﯾﺴﺖ و ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻦ ﺟﺎم ﯾﺎ ﮐﺪوﯾﻢ‬ ‫ﻧﻪ ﮔﻮﯾﻢ و ﻧﻪ ﺟﻮﯾﻢ ﻣﺤﮑﻮم دﺳﺖ اوﯾﻢ‬
‫ﯾﮑﺘﺎ ﺷﻮم درﯾﻦ ره ﮔﺮ ﺧﻮد ﻫﺰار ﺗﻮﯾﻢ‬ ‫از ﺗﻮ ﺷﻮم ﺣﺮﯾﺮی ﮔﺮ ﺧﺎر و ﺧﺎرﭘﺸﺘﻢ‬
‫ﺟﺎن را دﻫﻢ ﭼﻮ ﻣﻮﺳﯽ ﮔﺮ ﺳﯿﺐ ﺗﻮ ﺑﺒﻮﯾﻢ‬ ‫روﺣﯽ ﺷﻮم ﭼﻮ ﻋﯿﺴﯽ ﮔﺮ ﯾﺎﺑﻢ از ﺗﻮ ﺑﻮﺳﯽ‬
‫ﺗﻮ آب زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﻓﺮش ﺗﻮ ﭼﻮ ﺟﻮﯾﻢ‬ ‫ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪی ﺧﺮاﺑﻢ ﻣﻮﻗﻮف ﮔﻨﺞ ﺣﺴﻨﺖ‬
‫ﺗﺎ ﻏﲑ ﺗﻮ ﻧﮕﻨﺠﺪ اﻣﺮوز ﺗﻨﮓ ﺧﻮﯾﻢ‬ ‫ﺧﻮﯾﯽ ﻓﺮاخ ﺑﻮدی ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﺎن دﻟﻢ را‬
‫ﺑﯽﻣﺤﺮﻣﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪه ﺳﻮدا و ﻫﺎی ﻫﻮﯾﻢ‬ ‫از ﻧﺎدری ﺣﺴﻨﺖ وز دﻗﺖ ﺧﯿﺎﻟﺖ‬
‫ﺳﯿﻼب ﻋﺸﻖ آﻣﺪ از رﺑﻮهی ﺑﻠﻨﺪی‬
‫ﺑﻬﺮ ﺧﺪا ﺑﺴﺎزش از وﺻﻞ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻨﺪی‬
‫ﻫﻔﺘﻢ‬
‫ﻧﻮروز و ﻧﻮﺑﻬﺎر و ﺣﻤﻞ ﻣﯽزﻧﺪ ﺻﻼ‬ ‫ﻣﺴﺘﯽ و ﻋﺎﺷﻘﯽ و ﺟﻮاﻧﯽ و ﯾﺎر ﻣﺎ‬
‫ﻣﯽروﯾﺪ از زﻣﲔ و ز ﮐﻬﺴﺎر ﮐﯿﻤﯿﺎ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾﺪه ﭼﺸﻢ ﺟﻬﺎن اﯾﻦ ﭼﻨﲔ ﺑﻬﺎر‬
‫ﻟﻘﺎ‬ ‫ﻣﺤﺮﻣﯽ‬ ‫اﮔﺮ‬ ‫ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ‬ ‫دزدﯾﺪه‬ ‫ﭘﻬﻠﻮی ﻫﺮ درﺧﺖ ﯾﮑﯽ ﺣﻮر ﻧﯿﮑﺒﺨﺖ‬
‫ﺑﻨﮕﺮ ﺑﺴﻮی او ﮐﻪ ﺻﻼ ﻣﯽزﻧﺪ ﺗﺮا‬ ‫اﺷﮑﻮﻓﻪ ﻣﯽﺧﻮرد ز ﻣﯽ روح ﻃﺎس ﻃﺎس‬
‫ﺷﺎﺑﺎش ای ﺷﮑﻮﻓﻪ و ای ﺑﺎده ﻣﺮﺣﺒﺎ‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺶ ﻧﺪﯾﺪی اﺷﮑﻮﻓﻪاش ﺑﺒﲔ‬
‫ﺷﻤﻌﺴﺖ و ﺷﺎﻫﺪﺳﺖ و ﺷﺮاﺑﺴﺖ و ﻓﺘﻨﻬﺎ «‬ ‫ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺑﺮﺟﻪ ﭼﻪ ﺧﻔﺘﻪی‬
‫از ﮐﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﻋﻄﺎ ز ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰ از ﺧﺪا‬ ‫ﭘﯿﺎﻟﻬﺎ‬ ‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﻻﻟﻬﺎ‬ ‫و‬ ‫رﯾﺤﺎن‬
‫ﻋﺒﺎس دﺑﺲ در ﺳﺮ و ﺑﲑون ﭼﻮ اﻏﻨﯿﺎ‬ ‫ﺟﺰ ﺣﻖ ﻫﻤﻪ ﮔﺪا و ﺣﺰﯾﻨﻨﺪ و رو ﺗﺮش‬
‫ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﻣﯽﺑﺪﯾﺶ ﺑﺪی ﻣﺴﺖ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺎ‬ ‫ﮐﺪ ﮐﺮدن از ﮔﺪا ﻧﺒﻮد ﺷﺮط ﻋﺎﻗﻠﯽ‬
‫» ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺒﺎد ﺳﺎﯾﻪی ﯾﺰدان ز ﻣﺎ ﺟﺪا‬ ‫ﺳﻨﺒﻞ ﺑﻪ ﮔﻮش ﮔﻞ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﮑﺮﮐﺮد وﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺟﺎﻧﻬﺎ درﯾﻎ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ ﺟﺎی دو ﺳﻪ ﻗﺒﺎ «‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎل‬ ‫ﺑﻔﮑﻨﺪﯾﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺧﺮﻗﻬﺎ‬ ‫ﻣﺎ‬
‫ژاژﺧﺎ‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪﯾﺶ‬ ‫ﺑﺨﯿﻞ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﮐﻮری‬ ‫ای آﻧﮏ ﮐﻬﻨﻪ دادی ﻧﮏ ﺗﺎزه ﺑﺎز ﮔﲑ‬
‫ﺟﺎﻧﻬﺎﺳﺖ ﺑﯽﺷﻤﺎر ﻣﺮ اﯾﻦ ﺷﺎه را ﻋﻄﺎ‬ ‫ﻫﺮ ﺷﻪ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺑﺨﺸﺪ وﯾﻦ ﺷﺎه ﻋﻘﻞ و ﺳﺮ‬
‫ای ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺧﻨﺪان رو ﺷﮑﺮ اﺑﺮﮐﻦ‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﺎز ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺎﻗﯿﺶ‪ ،‬ﺻﱪ ﮐﻦ‬
‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯽدرﯾﻎ ﺑﺮان روی ﺧﻮب ﺑﺎد‬ ‫ای ﺻﺪ ﻫﺰار رﺣﻤﺖ ﻧﻮ ز آﺳﻤﺎن داد‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻮ آن رو ﮐﻨﺪ ﮔﺸﺎد‬ ‫آن رو ﮐﻪ روی ﺧﻮﺑﺎن ﭘﺮده و ﻧﻘﺎب اوﺳﺖ‬
‫‪۹‬‬
‫ﭘﺸﻪ ﭼﻪ ﺣﻤﻠﻪ آرد در ﭘﯿﺶ ﺗﻨﺪﺑﺎد‬ ‫زﻫﺮه ﭼﻪ رو ﻧﻤﺎﯾﺪ در ﻓﺮ آﻓﺘﺎب‬
‫وی ﺷﺎد آن ﻣﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﻮش ﻣﺮاد‬ ‫ای ﺷﺎد آن ﺑﻬﺎر ﮐﻪ در وی ﻧﺴﯿﻢ ﺗﺴﺖ‬
‫آورد ﺗﺎج زرﯾﻦ ﺑﺮ ﻓﺮق ﻣﻦ ﻧﻬﺎد‬ ‫از ﻋﺸﻖ ﭘﯿﺶ دوﺳﺖ ﺑﺒﺴﺘﻢ دﻣﯽ ﮐﻤﺮ‬
‫ﭼﻮن ﭘﺎک دل ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﭘﺎﮐﯿﺰه اﻋﺘﻘﺎد‬ ‫آﻧﮑﻮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﺗﻮ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮرد‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﻨﲔ ﺻﻼح ﭼﻪ ﻏﻢ دارد از ﻓﺴﺎد‬ ‫آن ﮐﺰ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺗﻮ ﺳﻼح ﺻﻼح ﯾﺎﻓﺖ‬
‫ﭘﺎ ﺑﺮﻧﻬﺪ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ ﺑﺮﯾﻦ ﺑﺎم ﺑﯽﻋﻤﺎد‬ ‫ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﺪ ﺑﺮ وﻓﺎی ﺗﻮ‬
‫اﯾﻤﻦ ز اﻧﻘﻄﺎع و ز اﻋﺮاض و ارﺗﺪاد‬ ‫ﻣﻐﻔﻮر ﻣﺎ ﺗﻘﺪم و ﻫﻢ ﻣﺎ ﺗﺄﺧﺮﺳﺖ‬
‫آﺧﺮ زﻣﺎﻧﯿﺎن را آب ﺣﯿﺎت داد‬ ‫ﺳﺮﺳﺒﺰ ﮔﺸﺖ ﻋﺎﻟﻢ زﯾﺮا ﮐﻪ ﻣﲑآب‬
‫اﻓﺘﻘﺎد‬ ‫را ﮐﺮدﺳﺖ‬ ‫زﻣﺎﻧﯿﺎن‬ ‫آﺧﺮ‬ ‫ﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﺮن ﭘﯿﺸﲔ در ﺧﻮاب ﺟﺴﺘﻪاﻧﺪ‬
‫آﻧﮑﺲ ﺧﻮرد ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻘﺒﻮل ﮐﭙﻘﺒﺎد‬ ‫ﺣﻠﻮا ﻧﻪ او ﺧﻮرد ﮐﻪ ﺑﺪ اﻧﮕﺸﺖ او دراز‬
‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪی ﺑﻐﺮد وﮔﻮﯾﺪﮐﻪ‪ » :‬ﯾﺎ ﻋﺒﺎد «‬ ‫درﯾﺎی رﺣﻤﺘﺶ ز ﭘﺮی ﻣﻮج ﻣﯽزﻧﺪ‬
‫ﻫﻢ اﺻﻞ ﻧﻮﺑﻬﺎری و ﻫﻢ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﺑﻬﺎر‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺳﯿﻮﻣﺴﺖ ﻫﻼ ﻗﺼﻪ ﮔﻮشدار‬
‫ﻧﺎﮔﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺎم ﯾﮑﯽ ﺻﺒﺢ ﺑﺮدﻣﯿﺪ‬ ‫ﺷﺐ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮﮐﺲ در ﺧﺎﻧﻪ‬
‫آن ﺟﺎن ﺑﺮان ﭘﺮورش ﺟﺎﻧﻬﺎ رﺳﯿﺪ‬ ‫ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﺳﺎﯾﻬﺎی اوﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ رﺧﺶ زﯾﻦ ﻧﻬﺎد و ﺳﺒﮏ ﺗﻨﮓ ﺑﺮﮐﺸﯿﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺧﻠﻖ را رﻫﺎﻧﺪ زﯾﻦ ﺣﺒﺲ و ﺗﻨﮕﻨﺎ‬
‫ﻫﺮدم ﮔﺸﺎﯾﺸﯿﺴﺖ و ﮔﺸﺎﯾﻨﺪه ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬ ‫از ﺑﻨﺪ و دام ﻏﻢ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺴﺖ راه ﺧﻠﻖ‬
‫ﻣﺮده ﺣﯿﺎت ﯾﺎﺑﺪ و زﻧﺪه ﺷﻮد ﻗﺪﯾﺪ‬ ‫ﺑﮕﺸﺎی ﺳﯿﻨﻪ را ﮐﻪ ﺻﺒﺎﯾﯽ ﻫﻤﯽ رﺳﺪ‬
‫ﮐﺎن ﺧﺎک ﺟﺮﻋﻪی ز ﺷﺮاب ﺻﺒﺎ ﭼﺸﯿﺪ‬ ‫ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ﺑﺴﻮی ﺑﺎغ رو ﺑﺒﲔ‬
‫ﻧﮏ ﻃﺒﻞ ﻣﯽزﻧﻨﺪ ﮐﻪ آﻣﺪ ﺗﺮا ﮐﻠﯿﺪ‬ ‫ﮔﺮ زاﻧﮑﻪ ﺑﺮ دل ﺗﻮ ﺟﻔﺎ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدهﺳﺖ‬
‫درﯾﺎ ﮐﺠﺎ ﺷﻮد ﺑﻪ ﻟﺐ اﯾﻦ ﺳﮕﺎن ﭘﻠﯿﺪ‬ ‫ور ﻃﻌﻨﻪ ﻣﯽزﻧﻨﺪ ﺑﺮ اوﻣﯿﺪ ﻋﺎﺷﻘﺎن‬
‫ور ﻃﺒﻞ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﮐﻢ ﺷﻮد ز ﻋﯿﺪ‬ ‫ﻋﯿﺪﯾﺴﺖ ﺻﻮﻓﯿﺎن را وﯾﻦ ﻃﺒﻠﻬﺎ ﮔﻮاه‬
‫ﺷﺎد آﻧﮏ داد او ﺷﺒﻪی ﮔﻮﻫﺮی ﺧﺮﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎزار آﺧﺮ آﻣﺪ ﻫﲔ ﭼﻪ ﺧﺮﯾﺪهی‬
‫ﺑﮕﺰﯾﺪ ﻋﺸﻖ ﯾﺎر و ﻋﺠﺎﯾﺐ دری ﮔﺰﯾﺪ‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﻋﯿﺒﻬﺎی ﻣﺘﺎع ﻏﺮور را‬
‫ﺧﻤﺨﺎﻧﻪی اﺑﺪ ﺧﻨﮏ آ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪرو ﺧﺰﯾﺪ‬ ‫ﻧﺎدر ﻣﺜﻠﺜﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ داری ﺑﺨﻮر ﺣﻼل‬
‫ﺟﺎﻧﺶ ﻫﺰار ﺑﺎر ﭼﻮ ﮔﻞ ﺟﺎﻣﻬﺎ درﯾﺪ‬ ‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪی ﺑﻬﺎر ﻧﻮﺳﺖ و ﻋﻘﺎر ﻧﻮ‬
‫ﻣﻦ ﻋﺸﻖ را ﺑﺪﯾﺪم ﺑﺮ ﮐﻒ ﻧﻬﺎده ﺟﺎم‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻋﺎﺷﻘﺎن را از ﺑﺰم ﻣﺎ ﺳﻼم «‬
‫ﻫﺸﺘﻢ‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﮔﻞ ﺑﲔ و ﺑﻪ ﻣﻨﱪ ﺑﺮآ‬ ‫ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺮای‬ ‫ﺳﺮﻣﺴﺖ‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ‬
‫‪۱۰‬‬
‫زاﻧﮏ ﻧﺪارد ﮔﻞ رﻋﻨﺎ وﻓﺎ‬ ‫ﻫﲔ ﺑﻪ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺮ اﯾﻦ روز ﭼﻨﺪ‬
‫ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎرﺳﺖ ﺑﺰن اﻟﺼﻼ‬ ‫ای دم ﺗﻮ ﻗﻮت ﻋﺮوﺳﺎن ﺑﺎغ‬
‫ﺳﺎﺑﻘﻪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺸﺖ آﺷﻨﺎ‬ ‫ﺟﺎن ﻣﻦ و ﺟﺎن ﺗﺮا ﭘﯿﺶ ازﯾﻦ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪ آﻧﻬﺎ ﺗﺮا‬ ‫اﻟﻔﺖ اﻣﺮوز ازان ﺳﺎﺑﻘﻪﺳﺖ‬
‫ﻧﺎﺷﺪه ﻣﺎ از رخ و از ﺗﻦ ﺟﺪا‬ ‫ﻫﻤﺪﮔﺮ‬ ‫رخ‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‬ ‫ﺳﲑ‬
‫ﭼﻮﻧﮏ ﭼﻨﲔ ﺑﻮﻗﻠﻤﻮﻧﯿﻢ ﻣﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ دران ﺣﺸﺮ ﻧﻮ‬
‫ﺻﻮرت ﮔﺮﮔﯽ ﺑﺮ اﻫﻞ ﻫﻮا‬ ‫ﺻﻮرت ﯾﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺟﺮم ﺷﺪ‬
‫ﺻﻮرت آن ﺧﺴﺮو ﺷﲑﯾﻦ ﻟﻘﺎ‬ ‫از ﻏﺮﺿﯽ ﭼﻮن ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ ز ﭼﺸﻢ‬
‫ﭼﻮﻧﺶ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺗﻮ ﺑﺪﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ‬ ‫ﭘﺲ ﭼﻮ ﻣﺒﺪل ﺷﻮد آن ﺻﻮرﺗﺶ‬
‫از ﺣﻖ درﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻨﲔ ﻣﺼﻄﻔﺎ‬ ‫ﯾﺎرب ﺑﻨﻤﺎش ﭼﻨﺎﻧﮏ وﯾﺴﺖ‬
‫ﺧﯿﺰ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﮕﻮ ﺑﺎﻗﯿﺶ‬
‫ﻧﯿﮏ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﮐﻦ و ﺧﻄﯽ ﺑﮑﺶ‬
‫ﭘﺮ ﺑﮕﺸﺎدی ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﭘﺮی‬ ‫ای رخ ﺗﻮ ﺣﺴﺮت ﻣﺎه و ﭘﺮی‬

‫رﻓﱳ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ز ﻣﺎ ﺳﺮﺳﺮی‬ ‫ﻫﲔ ﮔﺮوی ده ﺳﺮه آﻧﮕﻪ ﺑﺮو‬
‫ﻣﺴﺖ ﻗﺮوی ﺗﻮ دل ﻻﻏﺮی‬ ‫زﻧﺪه ﺟﻬﺎن ز آب ﺣﯿﺎت ﺗﻮﺳﺖ‬
‫اﯾﻦ ﻓﻠﮏ روﺷﻦ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮی‬ ‫ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﻮد ﺧﺎک ﮐﻪ در ﭼﺮخ‬
‫رﺧﺖ ازﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺑﺮی‬ ‫زﯾﻦ ﺑﮕﺬﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا راﺳﺖ ﮔﻮ‬
‫راﺳﺖ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﮐﺎر اﻧﺪری‬ ‫در دو ﺟﻬﺎن ﮐﺎر ﺗﻮ داری و ﺑﺲ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ آن ﻓﺘﻨﻪ ﮔﺮ ﻋﺒﻬﺮی‬ ‫ور ﺑﻨﮕﻮﯾﯽ ﺗﻮ ﮔﻮاﻫﯽ دﻫﺪ‬
‫زﯾﻦ وﻃﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺷﺸﺪری‬ ‫ﺟﺎن ﭼﻮ درﯾﺎی ﺗﻮ ﺗﻨﮓ آﻣﺪﺳﺖ‬
‫ﭼﻮﻧﮏ اﻣﲑ آب دو ﺻﺪﮐﻮﺛﺮی‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺸﻮی ﺳﲑ ازﯾﻦ آب ﺷﻮر‬
‫ﺑﻬﺮ ره ﭼﺮخ ﭘﺮ ﺟﻌﻔﺮی‬ ‫رﺳﺖ ز ﭘﺎی ﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ ﺧﺪا‬
‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﮐﻨﺪ ﺷﺎه ﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﺎﻋﺮی‬ ‫ﺷﺎﻋﺮ ﺗﻮ دﺳﺖ دﻫﺎن ﺑﺮﻧﻬﺎد‬
‫ﺷﺎه ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﺮﺟﯿﻊ را‬
‫ﺗﺎ ﺳﻪ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﮐﻦ و ﺑﺎﻗﯽ‬
‫ﮐﻮزهﮔﺮم ﮐﻮزه ﮐﻨﻢ از ﻧﺒﺎت‬ ‫ای ﮐﻪ ﻣﻠﮏ ﻃﻮﻃﯽ آن ﻗﻨﺪﻫﺎت‬

‫وﻗﺖ زﮐﺎﺗﺴﺖ ﻣﺮا ده زﮐﺎت‬ ‫ﻟﯿﮏ ﻓﻘﲑم ﺗﻮز ﯾﺎﻗﻮت ﺧﻮﯾﺶ‬
‫ﻣﻮﺳﻢ ﺧﲑﺳﺖ و اوان ﺻﻼت‬ ‫ﺳﺎﺑﻖ ﺧﲑی ﺗﻮ و ﺧﺎﺻﻪ ﮐﻨﻮن‬
‫وز ﺗﻮ رﺳﯿﺪﺳﺖ در آن ﺷﺐ ﺑﺮات‬ ‫ﻧﮏ رﻣﻀﺎن آﻣﺪ و ﻗﺪرﺳﺖ و‬
‫ﮐﺎن ﻧﺸﻮد ﺗﺮ ز ﻫﺰاران ﻓﺮات‬ ‫در ﻫﻮس ﺑﺤﺮ ﺗﻮ دارم ﻟﺒﯽ‬
‫ﮐﯽ ﻃﻠﺒﻢ زﯾﻦ ﭼﻪ و زﻧﺪان ﻧﺠﺎت‬ ‫ﺣﺒﺲ دﻟﻢ ﭼﺎه زﻧﺨﺪان ﺗﺴﺖ‬
‫‪۱۱‬‬
‫ﻋﺮﺻﻪی او ﺗﯿﺰ ﻧﻈﺮ را ﮐﻔﺎت‬ ‫ﻋﺮض ﻓﻠﮏ دارد اﯾﻦ ﻗﻌﺮ ﭼﺎه‬
‫اﯾﻦ ﻋﺪد اﻧﺪر ﺻﻔﺖ آﻣﺪ ﻧﻪ ذات‬ ‫ﺻﻮرت ﻋﺸﻘﯽ ﺗﻮ و ﺑﯽﺻﻮرﺗﯽ‬
‫ﺗﺮﻫﺎت‬ ‫ﺗﻮﺑﻮد‬ ‫ﮐﻼم‬ ‫ﭘﯿﺶ‬ ‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ زاﻧﮏ ﺳﺨﻨﻬﺎی‬
‫ای ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﺎن ز ﺗﻮ در ﺑﯿﺖ ﻣﺎت‬ ‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ای ﺷﻪ ﻧﻄﻊ وﺟﻮد‬
‫ﺗﺎ ﻋﺮﺑﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﯾﺎ ﺳﻌﺪ ﻫﺎت‬ ‫ﭼﻮﻧﮏ ﺳﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﮕﻔﺘﻢ ﺑﺪه‬
‫ﯾﺎ ﻗﻤﺮاﻟﺤﺴﻦ ﻣﺰﯾﻞاﻟﻈﻼم‬
‫ﺟﺪ ﺑﻄﻠﻮع ﻣﻊ ﮐﺎس اﻟﻤﺪام‬
‫ﻧﻬﻢ‬
‫دﯾﻮاﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻮ ﺑﯽدل و ﭘﯿﻮﻧﺪﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎز اﯾﻦ دل ﺳﺮﻣﺴﺘﻢ دﯾﻮاﻧﻪی آن ﺑﻨﺪﺳﺖ‬
‫ﻋﺎرف دل ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻮﺑﯽ ﻋﺪد و ﭼﻨﺪﺳﺖ‬ ‫ﺳﺮﻣﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻮ ﺧﻮد ﺧﱪش ﻧﺒﻮد‬
‫ای ﮐﻮزه ﺑﻤﻦ ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻦ وردم و ﺷﻪ ﻗﻨﺪﺳﺖ‬ ‫در ﺣﻠﻘﻪی آن ﺳﻠﻄﺎن‪ ،‬در ﺣﻠﻘﻪ ﻧﮕﯿﻨﻢ ﻣﻦ‬
‫آن ﭼﯿﺰ ﺷﺪم ﮐﻠﯽ‪ ،‬ﮐﻮ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪﺳﺖ‬ ‫ﻧﻪ از ﺧﺎﮐﻢ و ﻧﻪ از ﺑﺎدم‪ ،‬ﻧﻪ از آﺗﺶ و ﻧﻪ از‬
‫ﻣﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﺳﺮﻣﺴﺘﻢ‪،‬ﮐﺎﻟﻠﻪ درﯾﻦ ژﻧﺪهﺳﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﻋﯿﺴﯽ آن ﻣﺎﻫﻢ‪ ،‬ﮐﺰ ﭼﺮخ ﮔﺬر ﮐﺮدم‬
‫ﻣﻦ ﭘﻨﺪ ﺑﻨﭙﺬﯾﺮم‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﺎی ﻣﺮا ﭘﻨﺪﺳﺖ؟‬ ‫دﯾﻮاﻧﻪ و ﺳﺮﻣﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻢ ﺟﺎم ﺗﻦ اﺷﮑﺴﺘﻢ‬
‫ﻣﻦ ﺟﺎم ﭼﺮا ﻧﻮﺷﻢ؟ ﺑﺎ ﺟﺎم ﮐﻪ ﺧﺮﺳﻨﺪﺳﺖ؟‬ ‫ﻣﻦ ﺻﻮﻓﯽ ﭼﺮا ﺑﺎﺷﻢ؟ ﭼﻮن رﻧﺪ ﺧﺮاﺑﺎﺗﻢ‬
‫ﻣﻦ ﻣﺮده ﭼﺮا ﺑﺎﺷﻢ؟ ﭼﻮن ﺟﺎن ودﻟﻢ زﻧﺪﺳﺖ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﻄﺮه ﭼﺮا ﺑﺎﺷﻢ؟ ﭼﻮن ﻏﺮق در آن ﺑﺤﺮم‬
‫ﻣﻦ ﺑﻮدم و ﺑﯽﺟﺎﯾﯽ‪ ،‬وﯾﻦ ﻧﺎی ﮐﻪ ﻧﺎﻟﻨﺪﺳﺖ‬ ‫ﺗﻦ ﺧﻔﺖ درﯾﻦ ﮔﻠﺨﻦ ﺟﺎن رﻓﺖ دران ﮔﻠﺸﻦ‬
‫از ﺧﻮﯾﺶ ﺣﺬر ﮐﺮدم‪ ،‬وز دور ﻗﻤﺮ‬
‫ﺑﺮ ﻋﺮش ﺳﻔﺮﮐﺮدم‪ ،‬ﺷﮑﻠﯽ ﻋﺠﺒﯽ ﺑﺴﺘﻢ‬
‫ﺳﺮﻣﺴﺖ و ﻏﺰلﮔﻮﯾﺎن‪ ،‬اﺳﺮار ازل ﺟﻮﯾﺎن‬ ‫ﺑﺎزآﻣﺪم از ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺎ ﻃﺒﻞ و ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن‬
‫ﭼﻮن ﺑﺮق ﻫﻤﯽ رﺧﺸﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﺪ ﻏﺮان‬ ‫ﺑﺎز اﯾﻦ دل دﯾﻮاﻧﻪ زﻧﺠﲑ ﻫﻤﯽ ﺑﺮد‬
‫ﭼﻮن ﻣﺎه دﻟﻢ ﺗﺎﺑﺎن‪ ،‬از ﮐﻨﮕﺮهی ﻣﯿﺰان‬ ‫ﭼﻮن ﺗﲑ ﻫﻤﯽ ﺑﺮد از ﻗﻮس ﺗﻨﻢ‪ ،‬ﺟﺎﻧﻢ‬
‫دل ﺑﻠﺒﻞ ﺑﺴﺘﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬اﻓﺘﺎده درﯾﻦ وﯾﺮان‬ ‫ﺟﺎن ﯾﻮﺳﻒ ﮐﻨﻌﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﭼﺎه ﺗﻦ‬
‫ﻣﯽﻏﻠﻄﻢ در ﻣﯿﺪان ﭼﻮن ﮔﻮی از آن ﭼﻮﮔﺎن‬ ‫ﻣﯽاﻓﺘﻢ و ﻣﯽﺧﯿﺰم ﭼﻮن ﯾﺎﺳﻤﻦ از ﻣﺴﺘﯽ‬
‫ﻣﻦ ﺧﺎزن ﺳﻠﻄﺎﻧﻢ‪ ،‬ﭘﺮ ﮔﻮﻫﺮم و ﻣﺮﺟﺎن‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن ﺳﻼﻃﯿﻨﻢ‪ ،‬ﻫﻢ آﻧﻢ و ﻫﻢ اﯾﻨﻢ‬
‫ﺟﱪﯾﻞ ﮐﺠﺎ ﮔﻨﺠﺪ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﯾﺰدان؟!‬ ‫ﭘﻬﻠﻮی ﺷﻬﻨﺸﺎﻫﻢ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻨﺪه و ﻫﻢ ﺷﺎﻫﻢ‬
‫ور دﻟﻖ ﻫﻤﯽ ﭘﻮﺷﯽ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﮓ ﻋﺮﯾﺎن‬ ‫ﺗﻮ ﺣﻠﻖ ﻫﻤﯽ دری از ﺧﻮردن ﺧﻮن ﺧﻠﻖ‬
‫ﻣﺴﮑﲔ ﺷﻮ و ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻮ‪ ،‬در ﻃﻮی ﭼﻨﺎن ﺧﺎﻗﺎن‬ ‫در آﺧﺮ آن ﮔﺎوان‪ ،‬آﺧﺮ ﭼﻪ ﮐﻨﯽ ﻣﺴﮑﻦ؟!‬
‫او دﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﻮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﭘﺎ ای ورا ﭘﯿﻮﺳﺖ‬ ‫اﺣﻤﺪ ﭼﻮ ﻣﺮا ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬رخ زرد ﭼﻨﲔ ﺳﺮﻣﺴﺖ‬
‫اﻣﺮوز ﻣﻨﻢ ﺳﯿﻤﺮغ‪ ،‬ﻧﯽ ﻣﺮﻏﮏ ﻫﺮﭼﯿﻨﻪ‬ ‫اﻣﺮوز ﻣﻨﻢ اﺣﻤﺪ‪ ،‬ﻧﯽ اﺣﻤﺪ ﭘﺎرﯾﻨﻪ‬
‫‪۱۲‬‬
‫اﻣﺮوز ﻣﻦ آن ﺷﺎﻫﻢ‪ ،‬ﻧﯽ ﺷﺎه ﭘﺮﯾﺮﯾﻨﻪ‬ ‫ﺷﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺧﺮﺑﻨﺪهی آن ﺷﺎﻫﻨﺪ‬
‫ﻫﺮﯾﮏ ﺑﻪ ﻗﺪح ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻢ و ﻗﻨﯿﻨﻪ‬ ‫از ﺷﺮﺑﺖ اﻟﻠﻬﯽ‪ ،‬وز ﺷﺮب اﻧﺎاﻟﺤﻘﯽ‬
‫ﻣﻦ ﻣﺴﺠﺪ آن ﻋﺮﺷﻢ‪ ،‬ﻧﯽ ﻣﺴﺠﺪ آدﯾﻨﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪی ﺟﺎﻧﻬﺎام‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻌﺒﻪی دﻟﻬﺎام‬
‫ﻣﻦ ﺳﯿﻨﻪی ﺳﯿﻨﺎام‪ ،‬ﻧﯽ ﺳﯿﻨﻪی ﭘﺮﮐﯿﻨﻪ‬ ‫ﻣﻦ آﯾﻨﻪی ﺻﺎﻓﻢ‪ ،‬ﻧﯽ آﯾﻨﻪی ﺗﲑه‬
‫ﻣﻦ ﻟﻘﻤﻪی ﺟﺎن ﻧﻮﺷﻢ‪ ،‬ﻧﯽ ﻟﻘﻤﻪی ﺗﺮﺧﯿﻨﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﺴﺖ اﺑﺪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻧﯽ ﻣﺴﺖ ز ﺑﺎغ و رز‬
‫ور ﺧﺮس ﻧﻪی ‪ ،‬ﭼﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﺻﻮرت ﺑﻮزﯾﻨﻪ؟!‬ ‫ﮔﺮ ﺑﺎز ﭼﻨﺎن اوﺟﯽ‪ ،‬ﮐﻮ ﺑﺎل و ﭘﺮ ﺷﺎﻫﯽ؟!‬
‫زر ﻋﺎﺷﻖ رﻧﮓ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ زرﯾﻨﻪ‬ ‫ای آﻧﮑﻪ ﭼﻮ زر ﮔﺸﺘﯽ از ﺣﺴﺮت ﺳﯿﻤﲔ‬
‫ﻣﻦ ﺻﻮﻓﯽ دل ﺻﺎﻓﻢ‪ ،‬ﻧﯽ ﺻﻮﻓﯽ ﭘﺸﻤﯿﻨﻪ‬ ‫در ﺧﺎﻧﻘﻪ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬در ﻣﺪرﺳﻪی دﻧﯿﺎ‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮ و ﭘﺲ در‪ ،‬ﺗﻮ ﭘﺮدهی اﺳﺮاری‬
‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﺳﺰد ﻣﺎ را ﺟﺒﺎری و ﺳﺘﺎری‬
‫دﻫﻢ‬
‫ﻫﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻮ ﺗﻠﻒ ﯾﺎر ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﻫﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻮ ﭼﻮ ﻣﻦ اﺷﮑﺎر‬

‫ﻫﺴﺖ دﱃ ﮐﻮ ﭼﻮ دﻟﻢ زار ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﻫﺴﺖ ﺳﺮی ﮐﻮ ﭼﻮ ﺳﺮم ﻣﺴﺖ‬
‫ﻟﯿﮏ ﻫﻤﻪ ﺟﺰ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﺨﺘﻠﻒ آﻣﺪ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ﺟﻬﺎن‬
‫آﻧﮏ ﮔﻠﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ دﻟﺪار ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻏﺮﻗﻪی دل دان و ﻃﻠﺐ ﮐﺎر دل‬
‫ﮔﺸﺖ ﯾﻘﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺲ اﻏﯿﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﮔﺮد ﺟﻬﺎن ﺟﺴﺘﻢ اﻏﯿﺎر ﻣﻦ‬
‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ رﺳﺘﻪی ﺑﺎزار ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﺸﱰﯾﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﯾﮑﯽ ﻣﺸﱰﯾﺴﺖ‬
‫ﮐﺸﻒ ﺷﺪ او را ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺧﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﺎﻫﯿﺖ ﮔﻠﺸﻦ آﻧﮑﺲ ﮐﻪ دﯾﺪ‬
‫ﺷﺪ ﻫﻤﻪ آب و زﺧﻢ آﺛﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺧﻨﺐ ز ﯾﺦ ﺑﻮد و درو ﮐﺮدم آب‬
‫ﭼﻨﮓ ﺟﻬﺎن را ﺟﺰ ﯾﮏ ﺗﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻬﺎن ﻻﯾﺘﺠﺰی ﺑﺪﺳﺖ‬
‫ﺟﺰ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺒﻨﺪه و ﻏﺮار ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫وﺳﻮﺳﻪی اﯾﻦ ﻋﺪد و اﯾﻦ ﺧﻼف‬
‫از ﻃﺮف دﯾﺪه و دﯾﺪار ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻫﺴﺖ درﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﺗﻨﺎﻗﺾ وﻟﯿﮏ‬
‫ﮔﻔﺖ زﺑﺎن ﺟﺰ ﺗﮏ ﭘﺮﮔﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻧﻘﻄﻪ دل ﺑﯽﻋﺪد و ﮔﺮدش اﺳﺖ‬
‫ﭘﯿﺶ ﻣﺮا ﻃﺎﻗﺖ ﮔﻔﺘﺎر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻃﺎﻗﺖ و ﺑﯽﻃﺎﻗﺘﯽ آﻣﺪ ﯾﮑﯽ‬
‫زاﻧﮑﻪ ﮔﻠﺴﺖ و ره ﻫﻤﻮار ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﺴﺖ ﺷﺪی ﺳﺮ ﺑﻨﻪ اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻣﺮو‬
‫ﺟﺰ ﺗﻮ ﻣﭙﻨﺪار ﮐﻪ ﻃﺮار ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﺴﺖ دﮔﺮ از ﺗﻮ ﺑﺪزدد ﮐﻤﺮ‬
‫ﭼﻮﻧﮏ ز ﻣﻄﻠﻮب رﺳﯿﺪﺳﺖ ﺑﺮات‬
‫ﮔﺸﺖ ﻧﻬﺎن از ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺻﻔﺎت‬
‫ﺳﻠﺴﻠﻪی ﺻﺪ ﭼﻮ زﻟﯿﺨﺎ ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫ﺑﺎر دﮔﺮ ﯾﻮﺳﻒ ﺧﻮﺑﺎن رﺳﯿﺪ‬

‫ﻧﻌﺮه زﻧﺪ ﭼﺮخ ﮐﻪ ﻫﻞ ﻣﻦ ﻣﺰﯾﺪ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪ درد ﻣﺎه ازﯾﻦ دﺳﺘﮕﺎه‬
‫‪۱۳‬‬
‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﮔﺮدد ﭘﺎک و ﭘﻠﯿﺪ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪی دﻧﯿﺎ ﻧﻤﮑﺴﺘﺎن ﺷﺪﺳﺖ‬
‫ﺑﺎر دﮔﺮ ﻋﺸﻖ ﮔﺮﯾﺒﺎن درﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎر دﮔﺮ ﻋﻘﻞ ﻗﻠﻤﻬﺎ ﺷﮑﺴﺖ‬
‫ﺑﻨﺪه ﺧﺪاوﻧﺪهی ﺧﻮد را ﺧﺮﯾﺪ‬ ‫ﮐﺮد زﻟﯿﺨﺎ ﮐﻪ ﻧﮑﺮدت ﮐﺲ‬
‫ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮان ﻟﺐ ده‪ ،‬ﮐﺎن ﻣﯽﭼﺸﯿﺪ‬ ‫ﻣﺴﺖ ﺷﺪی ﺑﻮﺳﻪ ﻫﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪت‬
‫ای ﺧﻨﮏ آن ﭼﺸﻢ ﮐﻪ روی ﺗﻮ دﯾﺪ‬ ‫ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺷﯽ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﺪت دور ﺑﺎد‬
‫ای ﺧﻨﮏ آن‪ ،‬ﮔﻮش ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺖ ﺷﻨﯿﺪ‬ ‫دﯾﺪن روی ﺗﻮ ﺑﺴﯽ ﻧﺎدرﺳﺖ‬
‫دﻣﯿﺪ‬ ‫ﻗﯿﺎﻣﺖ‬ ‫ﺻﺒﺢ‬ ‫وﻟﻮﻟﻪی‬ ‫ﺷﻌﺸﻌﻪی ﺟﺎم ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻋﻘﻞ ازﯾﻦ ﺣﲑت ﺷﺪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬ ‫دﮔﺮ‬ ‫دارو‪،‬‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻧﯿﺎﺑﻨﺪ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬
‫ﺗﲑ ﭼﻮ از ﻗﻮس ﻣﺠﺎﻫﺪ ﺟﻬﯿﺪ‬ ‫ﻫﺪف‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺪود‬ ‫ﻧﯿﺎﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎز‬
‫ﻣﯽﭘﺮد از ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻋﺮش ﻣﺠﯿﺪ‬ ‫ﻫﺪﻫﺪ ﺟﺎن ﭼﻮن ﺑﺠﻬﺪ از ﻗﻔﺺ‬
‫روح ﺳﻮی ﻗﯿﺼﺮ و ﻗﺼﺮﻣﺸﯿﺪ‬ ‫ﺗﯿﻎ و ﮐﻔﻦ ﻣﯽﺑﺮد و ﻣﯽرود‬
‫ﺟﺴﺘﻪ ز ﻫﺮ ﺧﺎر ﮐﻪ ﭘﺎ ﻣﯽﺧﻠﯿﺪ‬ ‫رﺳﺘﻪ ز اﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﻪ دل ﻣﯽﻓﺸﺮد‬
‫ﻣﻨﮏ ﻟﻨﺎ ﮐﻞ ﻏﺪ ﻒﻟا ﻋﯿﺪ‬ ‫ﭼﺮخ ازو ﭼﺮخ زد و ﮔﻔﺖ ﻣﺎه‬
‫ﺷﺪﮔﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ و دﻟﻢ ﻣﯽﺟﻬﺪ‬
‫دﻟﱪ ﻣﻦ داد ﺳﺨﻦ ﻣﯽدﻫﺪ‬
‫ﺑﻨﮕﺬارﻣﺶ‬ ‫ﻫﺸﯿﺎر‬ ‫و‬ ‫ﺑﺎرد‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺨﻮرد ﺟﺎم دﮔﺮ آرﻣﺶ‬

‫ﺑﯽ ﻣﯽ و ﺑﯽﻣﺎﯾﺪه ﮐﯽ دارﻣﺶ؟‬ ‫از ﻋﺪﻣﺶ ﻣﻦ ﺑﺨﺮﯾﺪم ﺑﻪ زر‬
‫ﻟﯿﮏ ﭼﻮ اﻧﮕﻮر ﻧﯿﻔﺸﺎرﻣﺶ‬ ‫ﺷﲑه و ﺷﲑﯾﻦ ﺑﺪﻫﻢ راﯾﮕﺎن‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﻫﻤﯽ ﺧﺎرﻣﺶ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﻫﻤﯽ ﭘﻮﺷﻤﺶ‬
‫دﺷﻤﻦ و ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻧﯿﻨﮕﺎرﻣﺶ‬ ‫روح ﻣﻨﺴﺖ و ﻓﺮج روح ﻣﻦ‬
‫ﻧﻤﯽﯾﺎرﻣﺶ‬ ‫ﮔﺴﺘﺎخ‬ ‫ﮔﻔﱳ‬ ‫ﭼﻮن زﻧﻢ او را؟! ﮐﻪ ز ﻣﻬﺮ و ز‬
‫ﻣﻦ ﻋﻮض و ﻧﺎﯾﺐ ﻫﺮ ﭼﺎرﻣﺶ‬ ‫ﻃﺒﻊ‬ ‫ﭼﺎر‬ ‫ﺑﺮﻣﺪ ﮐﺒﮑﺒﻪی‬ ‫ﮔﺮ‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﺳﺎﻗﯽ و ﺧﻤﺎرﻣﺶ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﯾﺎر و ﻗﻼووزﻣﺶ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ‪ » :‬ﮔﺮﻓﺘﺎرﻣﺶ «‬ ‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﻟﮑﻠﮑﻪی زر و ﺳﯿﻢ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮔﻔﺘﺎرﻣﺶ‬ ‫ﺟﻬﺖ‬ ‫از‬ ‫او ﭼﻮ ز ﮔﻔﺘﺎر ﺑﺒﻨﺪد دﻫﻦ‬
‫ﺳﺒﮑﺴﺎرﻣﺶ‬ ‫ﺑﺎد‬ ‫و‬ ‫ﻣﺮوﺣﻪ‬ ‫ور دل او ﮔﺮم ﺷﻮد از ﻣﻼل‬
‫دﯾﺪارﻣﺶ‬ ‫دﯾﺪهی‬ ‫آﯾﻨﻪی‬ ‫ور ﺑﺴﻮی ﻏﯿﺐ ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﻫﺪ او‬
‫ﺟﻤﻠﻪ زﻣﲔ ﻻﻟﻪ و ﮔﻞ ﮐﺎرﻣﺶ‬ ‫ور ﺑﻪ زﻣﲔ آﯾﺪ ﭼﻮن ﺑﻮﺗﺮاب‬
‫ﯾﺎﺳﻤﻦ و ﺳﺒﺰه و ﮔﻠﺰارﻣﺶ‬ ‫ور ﺑﺴﻮی روﺿﻪی ﺟﺎﻧﻬﺎ رود‬
‫ﻧﻮﺑﺖ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺷﺪ ای ﺟﺎن ﻣﻦ‬
‫ﻣﻮج زن ای ﺑﺤﺮ دراﻓﺸﺎن ﻣﻦ‬
‫‪۱٤‬‬
‫ای ز رﺧﺖ در دل ﻣﺎ ﺟﻮش‪ ،‬ﺟﻮش‬ ‫ﺷﺪ ﺳﺤﺮ ای ﺳﺎﻗﯽ ﻣﺎ ﻧﻮش‪ ،‬ﻧﻮش‬
‫ﮔﺮگ ﻏﻢ اﻧﺪر ﮐﻒ او ﻣﻮش‪ ،‬ﻣﻮش‬ ‫ﺑﺎدهی ﺣﻤﺮای ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻮن ﭘﻠﻨﮓ‬
‫اﻓﺘﺪ از ﺑﺎم ﻧﮕﻮن ﻫﻮش‪ ،‬ﻫﻮش‬ ‫ﭼﻮﻧﮏ ﺑﺮآﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﺼﻮر دﻣﺎغ‬
‫ﮔﻮﯾﺪ از درد ﺧﺮد‪ » :‬ﮔﻮش‪ ،‬ﮔﻮش «‬ ‫ﭼﻮﻧﮏ ﮐﺸﺪﮔﻮش ﺧﺮد ﺳﻮی ﺧﻮد‬
‫در ﻗﺪم اﯾﻦ ﻗﻤﺮ ﻣﯽ ﻓﺮوش‬ ‫ﮔﻮش او‪ :‬ﺧﯿﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎن ﺳﺠﺪه ﮐﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮدی دوش دوش‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪم ﻣﻨﺶ‬
‫ﮐﻪ ﻧﱪد ﺑﻮی از آن ﺷﻮش ﺷﻮش‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ آﯾﺪ ﺑﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻣﺴﺖ‬
‫ﺑﺮ ﺣﺲ ﺣﯿﻮان ﻧﺰﻧﺪ آن‪ ،‬ﺧﺮوش‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺳﻮی ﻏﯿﺐ زﻧﺪ ﻧﻌﺮﻫﺎ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻧﮓ وﺣﻮش‬ ‫ﺷﻬﺮ ﭘﺮ از ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮ و ﮔﺎو ﺷﺪ‬
‫ﺳﺎﻏﺮ دﯾﮕﺮ ﺟﻬﺔ ﻗﻮش‪ ،‬ﻗﻮش‬ ‫ﺗﺮک ﺳﻮارﺳﺖ ﺑﺮﯾﻦ ﯾﮏ ﻗﺪح‬
‫ﻫﯿﭻ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﻗﺪﺣﯽ ﺑﻮش‪ ،‬ﺑﻮش‬ ‫ﭼﻮﻧﮏ ﺷﺪی ﭘﺮ ز ﻣﯽ ﻻﯾﺰال‬
‫راز ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﭼﻮ ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬و ﭼﻮ ﺗﻮش‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻤﺎدات ﺳﻼﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ‬
‫روح ﺷﻮد ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻘﻮش‬ ‫روح ﭼﻮ ز ﻣﻬﺮ ﮐﻨﺎرت ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻋﺸﻖ ﻋﺰل ﮔﻮﯾﺪ ﺑﯽ روی ﭘﻮش‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ آن ﺷﺪ ﮐﻪ زﻧﻢ ﭼﺮخ ﻣﻦ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ رﯾﺎﺣﲔ ﭘﯽ او ﭼﻮن ﺟﯿﻮش‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﺳﺮخ ﺳﻮاری ﮐﻨﺪ‬
‫ﻧﻘﻞ ﺑﯿﺎر و ﻣﯽ و ﭘﯿﺸﻢ ﻧﺸﲔ‬
‫ای رخ ﺗﻮ ﺷﻤﻊ و ﻣﯿﺖ آﺗﺸﲔ‬
‫ﯾﺎزدﻫﻢ‬
‫ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻠﻪ را ﭼﻮﭘﺎن ﺑﺴﻮی دﺷﺖ ﻣﯽراﻧﺪ‬ ‫ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎز ﺟﺎﻧﻬﺎ را ﺷﻬﻨﺸﻪ ﺑﺎز ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ وﻗﺖ آﻣﺪ ﮐﻪ از ﻗﺸﻠﻖ ﺑﯿﯿﻼ رﺧﺖ ﮔﺮداﻧﺪ‬ ‫ﺑﻬﺎرﺳﺖ و ﻫﻤﻪ ﺗﺮﮐﺎن ﺑﺴﻮی ﭘﯿﻠﻪ رو ﮐﺮده‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎغ وﺑﯿﺸﻪ ﻣﯽﺧﻨﺪد‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮگ ﺗﺎزه اﻓﺸﺎﻧﺪ‬ ‫ﻣﺪه ﻣﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را ﮔﯿﺎه و ﺑﺮگ ﭘﺎرﯾﻨﻪ‬
‫ﺑﻬﺎر ﻋﺪل ﺑﺎزآﻣﺪ‪ ،‬ﮐﺰو اﻧﺼﺎف ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‬ ‫ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ای درﺧﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﯾﺘﺎن ﺣﻠﻬﺎ ﺑﺴﺘﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎزآﻣﺪ ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮری را ﻧﺮﻧﺠﺎﻧﺪ‬ ‫ﺻﻼ زد ﻫﺪﻫﺪ و ﻗﻤﺮی ﮐﻪ ﺧﻨﺪان ﺷﻮد دﮔﺮ ﻣﮕﺮی‬
‫ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﮐﲔ ﺷﮑﻞ و اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﯾﺎر ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺻﻼ زد ﻧﺎدی دوﻟﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺸﺖ ﭼﻮن ﺟﻨﺖ‬
‫ﭘﯽ اﯾﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽداﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﺨﻨﺪاﻧﺪ‬ ‫ﻧﯿﺴﺎﻧﯽ‬ ‫اﺑﺮ‬ ‫ﺳﺮﺷﮏ‬ ‫زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ‬ ‫ﺳﺮد‬ ‫دم‬
‫ﺑﻮد ﮐﺎﻧﺠﺎ ﺑﻮد دﻟﱪ‪ ،‬ﺳﻌﺎدت را ﮐﯽ ﻣﯽداﻧﺪ؟!‬ ‫ﻗﻤﺎﺷﻪ ﺳﻮی ﺑﺴﺘﺎن ﺑﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻞ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎغ ﻣﺮده ﺷﺪ زﻧﺪه‪ ،‬و ﺟﺎن ﺑﺨﺸﯿﺪن او ﺗﺎﻧﺪ‬ ‫ﯾﻘﲔ آﻧﺠﺎﺳﺖ آن ﺟﺎﻧﺎن‪ ،‬اﻣﲑ ﭼﺸﻤﻪی ﺣﯿﻮان‬
‫ﭼﻮ در ﺷﮑﺮﺳﺘﺎن آﯾﺪ‪ ،‬ﻗﺼﺐ ﺑﺮ ﻗﻨﺪ ﭘﯿﭽﺎﻧﺪ‬ ‫ﭼﻮ اﻧﺪر ﮔﻠﺴﺘﺎن آﯾﺪ‪ ،‬ﮔﻞ و ﮔﻠﱭ ﺳﺠﻮد آرد‬
‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﻬﺠﻮر را آﺧﺮ ز ﻫﺠﺮان ﺻﱪ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‬ ‫درﺧﺘﺎن ﻫﻤﭽﻮ ﯾﻌﻘﻮﺑﺎن‪ ،‬ﺑﺪﯾﺪه ﯾﻮﺳﻒ ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻬﺎر آﻣﺪ ﺑﻬﺎر آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺎرﯾﺎت ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﮑﻦ ﺗﺮﺟﯿﻊ‪ ،‬ﺗﺎ ﮔﻮﯾﻢ‪ » :‬ﺷﮑﻮﻓﻪ ازﮐﺠﺎ ﺑﺸﮑﻔﺖ «‬
‫‪۱٥‬‬
‫درﺧﺖ از ﺑﺎد ﻣﯽرﻗﺼﺪ ﮐﭽﻮن ﻣﻦ ﺑﯽﻗﺮارﺳﺖ آن‬ ‫ﺑﻬﺎرﺳﺖ آن ﺑﻬﺎرﺳﺖ آن‪ ،‬و ﯾﺎ روی ﻧﮕﺎرﺳﺖ آن‬
‫ﭼﻨﲔ ﺧﻨﺪان ﭼﻨﲔ ﺷﺎدان‪ ،‬ز ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﮔﺎرﺳﺖ آن‬ ‫زﻫﯽ ﺟﻤﻊ ﭘﺮی زادان‪ ،‬زﻫﯽ ﮔﻠﺰار آﺑﺎدان‬
‫و ﯾﺎ در ﻣﻐﺰ ﻫﺮ ﻧﻐﺰی‪ ،‬ﺷﺮاب ﺑﯽﺧﻤﺎرﺳﺖ آن‬ ‫ﻋﺠﺐ ﺑﺎغ ﺿﻤﲑﺳﺖ آن‪ ،‬ﻣﺰاج ﺷﻬﺪ و ﺷﲑﺳﺖ آن‬
‫ﭼﺮا ﭘﻨﻬﺎن ﻫﻤﯽ ﺧﻨﺪد؟ ﻣﮕﺮ از ﺑﯿﻢ ﺧﺎرﺳﺖ آن‬ ‫ﻧﻬﺎن ﺳﺮ در ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﯽ‪ ،‬دﻫﺎن ﻏﻨﭽﻪ ﺧﻨﺪاﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺎﻣﺶ ﮐﻦ‪ ،‬زﮔﻔﱳ ﺑﺲ! ﮐﻪ وﻗﺖ اﻋﺘﺒﺎرﺳﺖ آن‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺗﻦ دﯾﺪه ﺷﺪ ﻧﺮﮔﺲ‪ ،‬دﻫﺎن ﺳﻮﺳﻨﺴﺖ اﺧﺮس‬
‫ز ﻋﺸﻖ دﻟﱪ ﻣﻮزون‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻮن ﮔﻞ ﺧﻮش ﻋﺬارﺳﺖ آن‬ ‫ﺑﮑﻪ ﺑﺮ ﻻﻟﻪ ﭼﻮن ﻣﺠﻨﻮن‪ ،‬ﺟﮕﺮ ﺳﻮزﯾﺪه دل ﭘﺮﺧﻮن‬
‫ﭼﻨﺎران دﺳﺖ ﺑﮕﺸﺎده‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﮐﻨﺎرﺳﺖ آن‬ ‫ﺑﺨﻮری ﻣﯽﮐﻨﺪ رﯾﺤﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم وﺻﺎل آﻣﺪ‬
‫ﮐﻪ اﺳﺘﺴﻘﺎی ﺣﻖ دارد‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﻬﺮﯾﺎرﺷﺖ آن‬ ‫ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺟﺎن ﻋﺸﻖ آﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻪ درﯾﺎ را درآﺷﺎﻣﺪ‬
‫دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﺧﺖ و ﺟﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ‪ ،‬ﻫﻨﻮز اﻧﺪر ﻗﻤﺎرﺳﺖ آن‬ ‫زﻫﯽ ﻋﺸﻖ ﻣﻈﻔﺮ ﻓﺮ‪ ،‬ﮐﭽﻮن آﻣﺪ ﻗﻤﺎر اﻧﺪر‬
‫ﻓﺮاﻏﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮد او را‪ ،‬ﮐﻪ از ﺑﲑون ﺑﻬﺎرﺳﺖ آن‬ ‫دروﻧﺶ روﺿﻪ و ﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻬﺎر ﺳﺒﺰ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن‬
‫ﺳﻮم ﺗﺮﺟﯿﻊ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺖ اﺷﮏ ﻣﻦ ﺷﺎﺷﺪ‬
‫ﺑﺮآﺷﻮﺑﺪ‪ ،‬زﻧﺪ ﭘﻨﺠﻪ‪ ،‬رﺧﻢ از ﺧﺸﻢ ﺑﺨﺮاﺷﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮ و ﺑﺤﺮ از ﺟﻮدت‪ ،‬ﺑﺪزدﯾﺪه ﺟﻮاﻣﺮدی‬ ‫ﺑﯿﺎ ای ﻋﺸﻖ ﺳﻠﻄﺎن وش‪ ،‬دﮔﺮ ﺑﺎره ﭼﻪ آوردی؟‬
‫ﮐﻪ ﺻﺎﻓﺎن ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻏﻼم آن ﯾﮑﯽ دردی‬ ‫ﺧﺮاﻣﺎن ﻣﺴﺖ ﻣﯽآﯾﯽ‪ ،‬ﻗﺪح در دﺳﺖ ﻣﯽآﯾﯽ‬
‫ﻣﺮدی‬ ‫ﭘﯿﺸﻪات‬ ‫ﮐﻤﯿﻨﻪ‬ ‫ﻋﻨﻘﺎ‪،‬‬ ‫ﭘﺸﻪات‬ ‫ﮐﻤﯿﻨﻪ‬ ‫ﮐﻤﯿﻨﻪ ﺟﺎم ﺗﻮ درﯾﺎ‪ ،‬ﮐﻤﯿﻨﻪ ﻣﻬﺮهات ﺟﻮزا‬
‫ز ﺻﺤﺖ ﻧﯿﮏ رﻧﺠﻮرم‪ ،‬ﮐﻪ در ﺻﺤﺖ ﻟﻘﺎ ﺑﺮدی‬ ‫ز رﻧﺠﻮری ﭼﻪ دﻟﺸﺎدم! ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﻤﺎر ﭘﺮس آﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻦ دﻧﮕﻢ در آن رﻧﮕﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﯽ ﺳﺮﺧﺴﺖ و ﻧﻪ زردی‬ ‫ﺑﯿﺎ ای ﻋﺸﻖ ﺑﯽﺻﻮرت‪ ،‬ﭼﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎی ﺧﻮش داری‬
‫ﭼﻮ ﺻﻮرت را ﺑﯿﻨﺪازی‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻋﺸﻘﯽ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻓﺮدی‬ ‫ﭼﻮ ﺻﻮرت اﻧﺪر آﯾﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮب و ﺟﺎنﻓﺰاﯾﯽ ﺗﻮ‬
‫ﻧﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﺶ از ﮔﺮﻣﯽ‪ ،‬زﻣﺴﺘﺎﻧﺶ ﻧﻪ از ﺳﺮدی‬ ‫ﺑﻬﺎر دل ﻧﻪ از ﺗﺮی‪ ،‬ﺧﺰان دل ﻧﻪ از ﺧﺸﮑﯽ‬
‫» ﻣﻦ آن ﺗﻮ ﺗﻮ آن ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﺮا ﻏﻤﮕﲔ و ﭘﺮ دردی؟ «‬ ‫ﻣﺒﺎرک آن دﻣﯽ ﮐﺎﯾﯽ‪ ،‬ﻣﺮا ﮔﻮﯾﯽ ز ﯾﮑﺘﺎﯾﯽ‪:‬‬
‫ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﺷﲑ را ﻫﺮﮔﺰ ‪ » :‬ﭼﻪ ﺷﲑی ﺗﻮﮐﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاری؟ «‬ ‫ﺗﺮا ای ﻋﺸﻖ ﭼﻮن ﺷﲑی‪ ،‬ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻋﯿﺐ ﺧﻮنﺧﻮاری‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮن ﻫﺮ ﮐﺮا ﺧﻮردی‪ ،‬ﺧﻮﺷﺶ ﺣﯽ اﺑﺪ ﮐﺮدی «‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ دم ﮔﻮﯾﺪت ﺟﺎﻧﻬﺎ‪» :‬ﺣﻼﻟﺖ ﺑﺎد ﺧﻮن ﻣﺎ‬
‫ﻫﻤﯽ ﮔﺮدد ﻓﻠﮏ ﺗﺮﺳﺎن‪ ،‬ﮐﺰو ﻧﺎﮔﺎه ﺑﺮﮔﺮدی‬ ‫ﻓﻠﮏ ﮔﺮدان ﺑﺪرﮔﺎﻫﺖ‪ ،‬ز ﺑﯿﻢ ﻓﺮﻗﺖ ﻣﺎﻫﺖ‬
‫ز ﺗﺮﺟﯿﻊ ﭼﻬﺎرم ﺗﻮ ﻋﺠﺐ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﮕﺮﯾﺰی‬
‫ﮐﻪ ﺷﲑ ﻋﺸﻖ ﺑﺲ ﺗﺸﻨﻪﺳﺖ و دارد ﻗﺼﺪ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی‬
‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻧﺎر وﻻ ﻋﺎر « ﮐﻪ ﻣﺮدن ﺑﻪ ز ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ‬ ‫ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﻣﮕﺮﯾﺰ ﺷﲑان را‪ ،‬ﮔﺮﯾﺰاﻧﯽ ﺑﻮد ﺧﺎﻣﯽ‬
‫ﻗﺒﺎ را ﺳﺮخ ﮐﺮد از ﺧﻮن ز ﻧﻨﮓ ﮐﺴﻮهی ﻋﺎﻣﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﺣﻠﻪی ﺳﺒﺰ ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﻋﺎﻣﻪی ﺑﺎغ‪ ،‬آﻣﺪ ﮔﻞ‬
‫ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﺶ ﺑﻮد ﺷﻤﺴﯽ‪ ،‬و داﻣﺎﻧﺶ ﺑﻮد ﺷﺎﻣﯽ‬ ‫ﻟﺒﺎس ﻻﻟﻪ ﻧﺎدرﺗﺮ‪ ،‬ﮐﻪ اﺳﻮد دارد و اﺣﻤﺮ‬
‫ﺑﮕﻔﺘﺶ‪» :‬ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻣﻨﮕﺮ‪ ،‬ﺗﻮﺑﻨﮕﺮ ﺑﺎدهآﺷﺎﻣﯽ «‬ ‫دﻫﺎن ﺑﮕﺸﺎد ﺑﻠﺒﻞ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻏﻨﭽﻪ ﮐﻪ‪ » :‬ای دﻫﺎن‬
‫ﮐﻨﺪ آزاد ﻣﺴﺘﺎن را ﺗﻮ ﭼﻮن ﭘﺎﺑﺴﺖ اﯾﻦ داﻣﯽ؟! «‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ ﺑﻠﺒﻞ‪ » :‬ﻫﯽ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮارهی ﭘﺲ‬
‫‪۱٦‬‬
‫ﺗﻮ در دام ﺧﱪﻫﺎﯾﯽ‪ ،‬ﭼﻮ در ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺎﻣﯽ‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ داد ﻏﻨﭽﻪ‪ ،‬ﺗﻮز ﭘﺎ و ﺳﺮ ﺧﱪ داری‬
‫ﺑﮕﻔﺖ‪ » :‬ار ﻋﺎرف ﯾﺎری‪ ،‬ﭼﺮا درﺑﻨﺪ ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ؟ «‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﺎ‪ :‬زان ﺧﱪ دارم‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﻐﺎﻣﱪ ﯾﺎرم«‬
‫ﭼﻮ ﻣﻦ ﻣﺤﻮ دﻻراﻣﻢ‪ ،‬ازو دان اﯾﻦ دﻻراﻣﯽ «‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﺶ ‪ » :‬ﺑﺸﻨﻮ اﺳﺮارم‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﻣﺴﺖ و ﻫﺸﯿﺎرم‬
‫ﮐﻪ آن ﺳﺎﯾﻪﺳﺖ و اﯾﻦ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و آن ﭘﺴﺘﺴﺖ و اﯾﻦ‬ ‫ﻧﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﭼﻮ ﻣﺴﺘﯿﻬﺎ‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻦ ﻫﺶ ﻣﺜﻞ آن ﻫﺸﻬﺎ‬
‫ﻧﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪ و آدم‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺠﺒﻮری ﻧﻪ ﺧﻮدﮐﺎﻣﯽ‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﻋﺎﻟﻤﯿﺎن ازﯾﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﭼﮑﺪ ﺟﺮﻋﻪ‬
‫دﻻ ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ آی آﺧﺮ ﻣﯿﺎن ﻗﻨﺪ و ﺑﺎداﻣﯽ‬ ‫ﮔﻬﯽ از ﭼﺸﻢ او ﻣﺴﺘﻢ‪ ،‬ﮔﻬﯽ در ﻗﻨﺪ او ﻏﺮﻗﻢ‬
‫وﱃ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﭘﻨﺠﻢ درﻧﯿﺎﯾﻢ ﺟﺰ ﺑﻪ دﺳﺘﻮری‬
‫ﮐﻪ ﺷﻤﺲاﻟﺪﯾﻦ ﺗﱪﯾﺰی ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﺪ ﻣﺮا ﺑﻮری‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﺖ ﻋﺴﻞ ﮔﺮدد‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻮﻣﺖ ﺷﻮد ﻧﻮری‬ ‫ﻣﺮا ﮔﻮﯾﺪ‪ » :‬ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﺑﻮری‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻏﻢ ﺗﻮ زﻧﺒﻮری‬
‫ز ﺷﻤﻊ و ﺷﻬﺪ ﻧﮕﺮﯾﺰی‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﻮ اﻫﻞ اﯾﻦ ﺳﻮری‬ ‫ز زﻧﺒﻮران ﺑﺎغ ﺟﺎن ‪ ،‬ﺟﻬﺎن ﭘﺮ ﺷﻬﺪ و ﺷﻤﻊ آﻣﺪ‬
‫ﻣﺒﲔ زﻧﺒﻮر ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻪ او ﺧﺼﻤﺴﺖ و ﺗﻮ ﻋﻮری «‬ ‫ﻣﺨﻮر از ﺑﺎغ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮدد آن ﺷﻬﺪت‬
‫زﻫﯽ ﻧﻮری درﯾﻦ دﯾﺪه‪ ،‬ز ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺪان دوری‬ ‫زﻫﯽ ﺣﺴﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﲑد ﭼﻨﲔ زﺷﺖ از ﭼﻨﺎن ﺧﻮﺑﯽ‬
‫» اﮔﺮﭼﻪ ﻣﺸﮏ ﺑﯽﺣﺪم‪ ،‬ﻧﺒﺎﺷﺪ وﺻﻞ ﮐﺎﻓﻮری «‬ ‫دﻻ ﻣﯽﺳﺎز ﺑﺎ ﺧﺎرش‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻠﺰارش ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ﭼﻨﺎن ﻣﺴﺘﻮر را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﯿﺎﺑﺪ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻮری‬ ‫ﭼﻪ ﻣﺮد ﺷﺮم و ﻧﺎﻣﻮﺳﯽ؟! ﭼﻮ ﻣﺠﻨﻮن ﻓﺎش ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺪ‬
‫وﮔﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮدون ﭼﻮ ﺟﺎﻧﺖ ﻧﯿﺴﺖ در ﮔﻮری‬ ‫ﭼﻮ ﺟﺎن ﺑﺎ ﺗﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ ز ﮔﺮدون ﺑﺮ زﻣﲔ روﯾﺪ‬
‫ﺗﻬﯽ ﮐﻦ ﻧﺎی ﻗﺎﻟﺐ را ﮐﻪ اﺳﺮاﻓﯿﻞ را ﺻﻮری‬ ‫ﺳﺮاﻓﯿﻠﺴﺖ ﺟﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﺰ آوازش ﺷﻮی زﻧﺪه‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺟﺎن ﺑﺮی زﯾﺸﺎن ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﺰﮐﯽ ﻣﻨﺼﻮری‬ ‫ﻫﺰاران دﺷﻤﻦ و رهزن‪ ،‬ﺑﺮای آن ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ‬
‫ﭼﻪ ﻣﺤﺮوﻣﯽ ازﯾﻦ ﻫﺮدو‪ ،‬ﭼﻮ ﺗﻮ ﻣﺤﺒﻮس ﻣﻨﻈﻮری‬ ‫ﻧﻈﺮﻫﺎ را ﻧﻤﯽﯾﺎﺑﯽ‪ ،‬و ﻧﺎﻇﺮ را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯽ‬
‫ﺑﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺷﺸﻢ آﯾﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﺻﺎﻓﯽ ﺑﻮد راﯾﻢ‬
‫ﮐﺰﯾﻦ ﻫﺠﺮان ﭼﻨﺎن دﻧﮕﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻨﮓ ﻣﯽﺧﺎﯾﻢ‬
‫ﮐﺰان ﻣﻌﺰول ﮔﺸﺖ اﻓﯿﻮن‪ ،‬و ﺑﻨﮓ و ﺑﺎدهی ﺷﲑه‬ ‫ز ﻧﻮر ﻋﻘﻞ ﮐﻞ ﻋﻘﻠﻢ ﭼﻨﺎن دﻧﮓ آﻣﺪ و ﺧﲑه‬
‫ﭼﻮ آﻣﺪ ﻣﺎدر ﻣﺸﻔﻖ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻬﺮ ﻣﺎرﯾﺮه؟‬ ‫ﭼﻮ آﻣﺪﮐﻮس ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪﮐﺎس ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ؟!‬
‫ﺑﻪ ﺑﺼﺮه ﭼﻮﮐﺸﻢ ﺧﺮﻣﺎ؟! ﺑﻪ ﮐﺮﻣﺎن ﭼﻮن ﺑﺮم زﯾﺮه‬ ‫ﭼﻪ ﻓﻀﻞ و ﻋﻠﻢ ﮔﺮد آرم؟ ﭼﻮ رو در ﻋﺸﻖ او آرم‬
‫ﮐﻤﯿﻨﻪ ﺷﲑ را ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﮔﺎو و ﭘﯿﻞ ﺑﺮ‪ ،‬ﭼﲑه‬ ‫ﻫﺰاران ﻓﺎﺿﻞ و داﻧﺎ‪ ،‬ﻏﻼم ﭼﺸﻢ ﯾﮏ ﺑﯿﻨﺎ‬
‫ﻫﺰاران ﺟﺎن اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮوﯾﯿﺪ از ﮔﻞ ﺗﲑه‬ ‫زﻫﯽ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺟﺎناﻓﺰا ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﺎﺑﺶ ﭼﻮ ﺷﺪ ﭘﯿﺪا‬
‫ﭼﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﭘﺴﺖ ﮔﺸﺖ از ﻏﻢ‪ ،‬ﺑﺮای ﻓﻮت ﺗﮑﺒﲑه‬ ‫ﺑﺪﯾﻦ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻫﺮ ﺳﺎﯾﻪ‪ ،‬ﮐﻪ اﻫﻞ اﻗﺘﺪا آﻣﺪ‬
‫وﱃ ﻣﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ﺑﺴﺘﻪی ﺧﲑه‬ ‫رﻫﺴﺖ از ﻋﻘﺮب اﻋﺸﯽ‪ ،‬ﺑﺴﻮی ﻋﻘﺮب ﮔﺮدون‬
‫رﻫﺎﻧﺪ ﻣﺮ ﺗﺮا در ره‪ ،‬ز ﻫﺮ ﺷﺮﯾﺮ و ﺷﺮﯾﺮه‬ ‫اﻣﲑ ﺣﺎج ﻋﺸﻖ آﻣﺪ‪ ،‬رﺳﻮل ﮐﻌﺒﻪی دوﻟﺖ‬
‫ﮐﺰان ﺧﺮﻣﺎن ﺷﺪم ﭘﺮ دل ﻧﺪارم ﻋﺸﻖ اﻧﺠﲑه‬ ‫ﭼﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﻢ از آن ﺧﺮﻣﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﭼﺸﻢ روﺷﻦ ﺷﺪ‬
‫زﻫﯽ ﭼﺮخ و زﻣﲔ ﺧﻮش‪ ،‬ﮐﻪ آن ﭘﲑﺳﺖ و اﯾﻦ ﺗﲑه‬ ‫ﺟﻬﺎن ﭘﲑ ﺑﺮﻧﺎ ﺷﺪ‪ ،‬ز ﻋﺸﻖ اﯾﻦ ﺟﻮاﻧﺒﺨﺘﺎن‬
‫ﭼﻮ ﻫﺮ ﻟﻔﻈﺶ ادﯾﺐ آﻣﺪ‪ ،‬ادﯾﺒﯽ ﺗﺎ ﺷﻮد ﻃﲑه‬ ‫ﻣﺠﻮ ﻟﻔﻆ درﺳﺖ از ﻣﺎ‪ ،‬دل اﺷﮑﺴﺘﻪ ﺟﻮ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫‪۱۷‬‬
‫ﺑﮕﻮ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﻫﻔﺘﻢ را ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﻮد ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﻓﻠﮏ ﻫﻔﺖ و زﻣﲔ ﻫﻔﺘﺴﺖ و اﻋﻀﺎ ﻫﻔﺖ ﭼﻮن‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮﻧﺎن ﺧﻮد ﺑﻨﻤﺎ ﮐﺮاﻣﺘﻬﺎی ﻣﻮﺳﯽ را‬ ‫ﺑﯿﺎ ای ﻣﻮﺳﯿﯽ ﮐﺰﮐﻒ ﻋﺼﺎ ﺳﺎزی ﺗﻮ اﻓﻌﯽ را‬
‫ﺑﺒﺨﺸﯽ ﻣﯿﻮهی ﻣﻌﻨﯽ درﺧﺖ ﺧﺸﮏ دﻋﻮی را‬ ‫ﺑﻪ ﯾﮑﺪم ای ﺑﻬﺎر ﺟﺎن‪ ،‬ﮐﻨﯽ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻋﺎﻟﻢ را‬
‫ﺑﺎﺷﮑﻮﻓﻪ ﺑﮑﻦ ﺧﻨﺪان درﺧﺖ ﺳﺮو و ﻃﻮﺑﯽ را‬ ‫ﺑﺪه ﻫﺮ ﻣﯿﻮه را ﺑﻮﯾﯽ‪ ،‬روان ﮐﻦ ﻫﺮ ﻃﺮف ﺟﻮﯾﯽ‬
‫ﭼﻨﺎن ﺳﺮﻣﺴﺖ و ﺑﯿﺨﻮد ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺸﺎﺳﻨﺪ ﻣﺎوی را‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺣﻮران ﺑﺴﺘﺎن را‪ ،‬از آن اﻧﻬﺎر ﺧﻤﺮ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﮐﻪ در ﺟﻨﺒﺶ درآوردﻧﺪ ﺻﻮرﺗﻬﺎی ﻣﺎﻧﯽ را‬ ‫ﭼﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎی روﺣﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎرﯾﺪی ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﺮآوردی و ﺟﺎن دادی ﻧﻤﻮدی ﺣﺸﺮ و اﻧﺸﯽ را‬ ‫ﺷﻬﯿﺪان رﯾﺎﺣﲔ را ﮐﻪ دی در ﺧﻮن اﯾﺸﺎن ﺷﺪ‬
‫زﺑﺎن ﺳﺒﺰ ﻫﺮ ﺑﺮﮔﯽ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮده اﺟﺮی را‬ ‫روزﯾﻬﺎ‬ ‫رزاق‬ ‫ازان‬ ‫ﺗﻮزﯾﻬﺎ‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﯿﺪﻧﺪ‬
‫ﮐﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮد اﻣﺴﺎل او‪ ،‬ﮐﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد دﻧﯿﺎ را‬ ‫ز ﻫﺮ ﺷﺎﺧﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﺮﻏﯽ‪ ،‬ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺳﺮﻧﺒﺸﺖ ﻣﺎ‬
‫ﭼﻮ ﺑﺮگ آن ﺷﺎخ ﻣﯽﻟﺮزد ﻣﮕﺮ درﯾﺎﻓﺖ ﻣﻌﻨﯽ را‬ ‫ﻣﮕﺮﮔﻞ ﻓﻬﻢ اﯾﻦ دارد‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﺮخ وزرد ﻣﯽﮔﺮدد‬
‫ﺑﺰد ﺑﺮﻗﯽ ز اﻟﻠﻪ و ﺑﺴﻮزاﻧﯿﺪ ﺗﻘﻮی را‬ ‫ﺑﺴﻮزﯾﺪ آﺗﺶ ﺗﻘﻮی ﺟﻬﺎن ﻣﺎ ﺳﻮی اﻟﻠﻪ را‬
‫ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﻔﺘﯽ اول ﺑﺮﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻔﺖ ﻓﺘﻮی را‬
‫ز ﺗﺮﺟﯿﻊ ﭼﻨﲔ ﺷﻌﺮی ﮐﻪ ﺳﻮزد ﻧﻮر ﺷﻌﺮی را‬
‫دوازدﻫﻢ‬
‫ﮐﺰ ﻏﺎﯾﺖ ﻣﺴﺘﯽ ز ﮐﻔﺶ ﺟﺎم ﺑﯿﻔﺘﺪ‬ ‫زان ﺑﺎدهی ﺻﻮﻓﯽ ﺑﻮد از ﺟﺎم‪ ،‬ﻣﺠﺮد‬
‫ﭘﺲ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺠﯿﺐ ﮔﺮ ﻗﺪح و ﺟﺎم ﻧﮕﻨﺠﺪ‬ ‫در ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺴﺘﯽ ﭼﻮ دل و ﻫﻮش ﻧﮕﻨﺠﯿﺪ‬
‫زان ﭘﯿﺶ رو اﻓﺘﺎد و ﺳﭙﻬﺪار و ﻣﯿﺪ‬ ‫اول ﺳﺒﻘﺖ ﺑﻮد » ﻒﻟا ﻫﯿﭻ ﻧﺪارد «‬
‫در ﺻﻮرت ﺟﯿﻢ آﻣﺪ‪ ،‬و ﺟﯿﻤﺴﺖ ﻣﻘﯿﺪ‬ ‫» ﺣﯽ « ﻧﯿﺰ اﮔﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﻮ ﻒﻟا ﻧﯿﺰ‬
‫ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺑﻮد ﻋﻠﺖ ﺑﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻔﺮد‬ ‫ﻣﯿﻢ از ﻒﻟا و ﻫﺎﺳﺖ ﻣﺮﮐﺐ ﺑﻨﺒﺸﱳ‬
‫ﺗﺎ ﺟﻤﻊ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺤﻤﺪ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺰم رﺳﻮل آﻣﺪ ﺑﯽﺳﺎﻏﺮ و ﺑﯽﺟﺎم‬
‫ﻫﺮ ﺑﺎم دراﻓﺘﺎده و آن ﺑﺎم ﻣﺸﺒﺪ‬ ‫ﺑﺎم ﻓﻠﮏ از اﺳﱳ و دﯾﻮار ﭼﻮ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‬
‫ﮐﺎرواح در آ‪ ،‬ﻧﺎﺣﯿﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺪد‬ ‫ﺑﺎﻻﺗﺮ ازﯾﻦ ﭼﺮخ ﮐﻬﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻟﻄﻔﯿﺴﺖ‬
‫ﻧﯽ ﺟﻮی ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺻﺮح ﻣﻤﺮد‬ ‫ﻋﺮﯾﺎن ﺷﺪهی ﺑﺮ ﻟﺐ اﯾﻦ ﺟﻮی‪ ،‬ﭘﯽ ﻏﺴﻞ‬
‫ﺗﺎ ﺷﯿﺸﻪ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آب ﻣﺴﺮد‬ ‫آن دﯾﻮ و ﭘﺮی ﺳﺎﺧﺘﻪ از ﭘﯽ ﺗﻐﻠﯿﻂ‬
‫ﺗﺎ زﻧﺪه ﺷﻮی ﻓﺎرغ از اﻧﻔﺎس ﻣﻌﺪد‬ ‫از ﻣﮑﺮ ﮔﺮﯾﺰان ﺷﻮ و در وﮐﺮ رﺿﺎ رو‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮐﻨﻢ ﺧﻮاﺟﻪ‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺗﻨﮕﺴﺖ‬
‫ﻧﯽ‪ ،‬ﺧﻮد ﻧﺰﻧﻢ دم‪ ،‬ﮐﻪ دم ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻨﮕﺴﺖ‬
‫‪۱۸‬‬
‫در ﻣﻦ ﺑﺪﻣﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ رﺳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺛﺮﯾﺎ‬ ‫ﻣﻦ دم ﻧﺰﻧﻢ‪ ،‬ﻟﯿﮏ دم ﻧﺤﻦ ﻧﻔﺤﻨﺎ‬
‫ﺗﻌﺎﻻ‬ ‫ﻋﺰ‬ ‫ﻋﺪم‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﺎن‬ ‫ﺳﻮی‬ ‫از‬ ‫اﯾﻦ ﻧﺎی ﺗﻨﻢ را ﭼﻮ ﺑﱪﯾﺪ و ﺗﺮاﺷﯿﺪ‬
‫آن ﺳﺮ ز ﻟﺐ ﻋﺸﻖ ﻫﻤﯽ ﺑﻮد ﺷﮑﺮﺧﺎ‬ ‫دل ﯾﮑﺴﺮ ﻧﯽ ﺑﻮد و دﻫﺎن ﯾﮑﺴﺮ دﯾﮕﺮ‬
‫ﺗﻨﮓ آﻣﺪ و ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮآورد ﻋﻼﻻ‬ ‫ﭼﻮن از دم او ﭘﺮ ﺷﺪ و از دو ﻟﺐ او ﻣﺴﺖ‬
‫ﭼﻮن رﯾﮓ ﺷﻮد ﮐﻮه‪ ،‬ز آﺳﯿﺐ ﺗﺠﻼ‬ ‫واﻟﻠﻪ ز ﻣﯽ آن دو ﻟﺐ ار ﮐﻮه ﺑﻨﻮﺷﺪ‬
‫ﻧﯽ ﭼﺮخ ﻓﻠﮏ ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﯽ زﯾﺮ وﻧﻪ ﺑﺎﻻ‬ ‫ﻧﯽ ﭘﺮدهی ﻟﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺮ ﻟﺐ ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ‬
‫ﺻﺪ ﻟﯿﻠﯽ و ﻣﺠﻨﻮن و دو ﺻﺪ واﻣﻖ و ﻋﺬرا‬ ‫آواز ده اﻧﺪر ﻋﺪم ای ﻧﺎی و ﻧﻈﺮ ﮐﻦ‬
‫وﻧﺪر دل ﻫﺮ ذره ﺣﻘﲑ آﯾﺪ ﺻﺤﺮا‬ ‫ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ ﻫﺮ ذره دﻫﺎن ﮔﻮﯾﺪ‪ » :‬ﺷﺎﺑﺎش «‬
‫ﻣﻌﻼ‬ ‫ﻗﺼﺮ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻗﯿﺼﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﮐﺸﺪت‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫زود از ﺣﺒﺶ ﺗﻦ ﺑﺴﻮی روم ﺟﻨﺎن رو‬
‫ﻫﯽ‪ ،‬ﺟﺎی ﺧﻮﺷﯽ ﺟﻮی و درآ در ﺻﻒ ﻫﯿﺠﺎ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎی ﻧﻪ آﻧﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺘﻮان ﺑﻮد‬
‫ﺻﻔﺮا ﻣﮑﻦ و درﺷﮑﻦ از ﺣﻤﻠﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺻﻒ را‬ ‫ﻫﲔ‪ ،‬وﻗﺖ ﺟﻬﺎدﺳﺖ وﮔﻪ ﺣﻤﻠﻪی ﻣﺮدان‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺳﻮم آﻣﺪ و ﮔﻔﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﺪاﯾﺎ‬
‫» ﺑﺮﮔﻢ ﺷﺪه ﻣﮕﺮی ﮐﻪ ﻣﺮا ﻫﺴﺖ ﻋﻮﺿﻬﺎ «‬
‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ آن‪ ،‬ﺟﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﺪ‬ ‫آن ﻣﻄﺮب ﺧﻮش ﻧﻐﻤﻪی ﺷﲑﯾﻦ دﻫﻦ آﻣﺪ‬
‫ﮐﺰ ﺳﻮی ﻋﺪم ﺳﻨﺒﻠﻪ و ﯾﺎﺳﻤﻦ آﻣﺪ‬ ‫ﺧﻨﺪان ﺷﺪه اﺷﮑﻮﻓﻪ و ﮔﻞ ﺟﺎﻣﻪ درﯾﺪه‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻬﺎران ﺷﺪ‪ ،‬و ﻫﺮ ﺟﺎن ﺑﻪ ﺗﻦ آﻣﺪ‬ ‫ﺑﺮﭙﯾﺪﻧﺪ‬ ‫دی‬ ‫ﺑﺪم‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎی ﮔﻠﺴﺘﺎن‬
‫ﮐﻮری ﺧﺰاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮ‪ ،‬ﺑﺖﺷﮑﻦ آﻣﺪ‬ ‫ﻏﯿﺒﯽ‬ ‫ﺑﺘﺨﺎﻧﻪی‬ ‫ز‬ ‫ﺑﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮﺑﺎن‬
‫آن ﻫﺠﺮ ﭼﻮ ﭼﺎﻫﺴﺖ و ﺻﺒﻮری رﺳﻦ آﻣﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﺻﱪ ﮔﺰﯾﺪﻧﺪ ﺑﺪی ﺟﻤﻠﻪ درﺧﺘﺎن‬
‫ﭼﻮن ﺧﻠﻖ ﺣﺴﻦ ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎر ﺣﺴﻦ آﻣﺪ‬ ‫ﭼﻮن ﺻﱪ ﮔﺰﯾﺪ آﯾﺲ‪ ،‬آﻣﺪ ﻓﺮﺟﺶ زود‬
‫وان رﻋﺪ ﺑﺮان اوج ﻫﻮا‪ ،‬ﻃﺒﻞ زن آﻣﺪ‬ ‫در ﻋﯿﺪ ﺑﻬﺎر‪ ،‬اﺑﺮ ﺑﺮاﻓﺸﺎﻧﺪ ﮔﻼﺑﯽ‬
‫ﮐﻨﺪر ﺣﺠﺐ ﻏﯿﺐ‪ ،‬ﻫﺰاران ﺧﱳ آﻣﺪ‬ ‫ﯾﮏ ﺑﺎغ ﭘﺮ از ﺷﺎﻫﺪ‪ ،‬ﻧﯽ ﺗﺮک و ﻧﻪ روﻣﯽ‬
‫ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﻢ ﮔﺸﺖ ﺧﻮد او در وﻃﻦ آﻣﺪ‬ ‫ﺑﺲ ﺟﺎن ﮐﻪ ﭼﻮ ﯾﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻬﻠﮑﻪ اﻓﺘﺎد‬
‫آﺧﺮ ز ره ﺧﺎر‪ ،‬ﮔﻞ اﻧﺪر ﭼﻤﻦ آﻣﺪ‬ ‫زﯾﺮا ﮐﻪ ره آب ﺧﻀﺮ ﻣﻈﻠﻢ و ﺗﺎرﯾﺴﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺷﺎه ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮ درﯾﻦ اﻧﺠﻤﻦ آﻣﺪ‬ ‫ﺧﺎﻣﺶ ﮐﻦ‪ ،‬اﮔﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﻏﺰل اﻏﻠﺐ ﺑﺎﻗﯿﺴﺖ‬
‫ای ﻣﺎه ﻋﺬار ﻣﻦ و ای ﺧﻮش ﻗﺪ و ﻗﺎﻣﺖ‬
‫ﺑﺮﺧﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ز ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻗﯿﺎﻣﺖ‬
‫ﺳﯿﺰدﻫﻢ‬
‫ﻣﺎ را ﮐﺸﺎن ﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺎوات ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‬ ‫ﭘﯿﮑﺎن آﺳﻤﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺮار ﻣﺎ درﻧﺪ‬

‫ﮐﺰ ﻓﺮ آﻓﺘﺎب ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻧﺪ!‬ ‫ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ‬ ‫رﺳﯿﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻋﺮش‬ ‫ز‬ ‫روﺣﺎﻧﯿﺎن‬
‫ﺗﺎ ﺳﺎﯾﻬﺎ ز ﭼﺸﻤﻪی ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺮﺧﻮرﻧﺪ‬ ‫ﻣﺎ ﺳﺎﯾﻪوار در ﭘﯽ اﯾﺸﺎن روان ﺷﻮﯾﻢ‬
‫‪۱۹‬‬
‫ﭼﻮن او ﻣﺴﺎﻓﺮ آﻣﺪ‪ ،‬اﯾﻨﻬﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮﻧﺪ‬ ‫ﺳﺎﯾﻬﺎ‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫آﻓﺘﺎب‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫زﯾﺮا‬
‫ﺗﺪﺑﲑ ﻋﻘﻞ اوﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﻣﺪﺑﺮﻧﺪ‬ ‫ﻋﻘﻠﻬﺎ‬ ‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬ ‫در‬ ‫اوﻟﺴﺖ‬ ‫ﻋﻘﻞ‬ ‫از‬
‫ﻧﯽ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻪ اول ﻧﻪ آﺧﺮﻧﺪ‬ ‫اول ﺑﮑﺎﺷﺖ داﻧﻪ و آﺧﺮ درﺧﺖ ﺷﺪ‬
‫ﭘﺲ ﺳﲑ ﺳﺎﯾﻬﺎش در اﻓﻼک دﯾﮕﺮﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺷﻤﺲ دﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺷﺮﻗﯽ ﻧﻪ ﻏﺮﺑﯽ‬
‫ﻧﯽ ﺑﺴﺘﻪی ﻣﻨﺎزل و ﭘﺎﻻن و اﺳﱰﻧﺪ‬ ‫ﻣﺮدان ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻨﺪ در آﻓﺎق‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮ دل‬
‫اﺟﺰای ﻣﺎ ﭼﻮ دل ز ﺑﺮ ﭼﺮخ ﻣﯽﭘﺮﻧﺪ‬ ‫از آﻓﺘﺎب‪ ،‬آب و ﮔﻞ ﻣﺎ ﭼﻮ دل ﺷﺪﺳﺖ‬
‫اﯾﻦ ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن و دل ﻫﻤﻪ ﻣﻘﺮون دﻟﱪﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮد ﭼﺮخ ﭼﯿﺴﺖ ﺗﺎ دل ﻣﺎ آن ﻃﺮف رود؟!‬
‫اﮐﻨﻮن ز ﻓﺮ وﺻﻞ ﻧﻪ ﺧﺸﮑﻨﺪ و ﻧﻪ ﺗﺮﻧﺪ‬ ‫ﻟﺐ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ ﺗﺮ‪ ،‬از درد آن ﻓﺮاق‬
‫در آب وﮔﻞ ﭼﻮ آب وﮔﻞ ﺧﻮد ﻣﮑﺪرﻧﺪ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ و آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد‪ ،‬و دﯾﮕﺮان‬
‫از ﭼﺎر و ﭘﻨﺞ و ﻫﻔﺖ‪ ،‬دو ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮﺗﺮﻧﺪ‬ ‫ﺑﲑون ز ﭼﺎر ﻃﺒﻊ ﺑﻮد ﻃﺒﻊ ﻋﺎﺷﻘﯽ‬
‫ﭼﻮن ﻃﺒﻊ ﭘﻨﺠﻤﲔ ﺑﮑﺸﺪ روح را ﻣﻬﺎر‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﻫﻠﻪ ﺑﮕﺮﯾﺰ زﯾﻦ ﭼﻬﺎر‬
‫ﮐﺎن ﺳﻮی راه رو ﻧﻪ ﭘﯿﺎدهﺳﺖ ﻧﻪ ﺳﻮار‬ ‫رو ﺳﻮی آﺳﻤﺎن ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺑﺪان رﻫﯽ‬
‫ﻣﯽﺗﺎز ﮔﺮم و روﺷﻦ و ﺧﻮش‪ ،‬آﻓﺘﺎبوار‬ ‫ﺑﺮ ﮔﺮد ﮔﺮد ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺧﻮد او را ﮐﺠﺎﺳﺖ ﮔﺮد؟‬
‫وز ﻓﺮ ره ﻋﺼﺎت ﺷﻮد ﺗﯿﻎ ذواﻟﻔﻘﺎر‬ ‫ﺗﻘﻠﯿﺪ ﭼﻮن ﻋﺼﺎﺳﺖ ﺑﺪﺳﺘﺖ در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ‬
‫آﺑﺪار‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ازان‬ ‫ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ذواﻟﻔﻘﺎر‬ ‫آن‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮد ﻋﺼﺎ‪ ،‬و ﺑﺠﻮﺷﯿﺪ آب ﺧﻮش‬
‫از ﺑﺎدﻫﺎی ﻟﻌﻞ ﺑﺮﻓﺘﻪ ز ﺳﺮ ﺧﻤﺎر‬ ‫اﻣﺮوز دل درآﻣﺪ ﺑﯽدﺳﺖ و ﭘﺎ ‪ ،‬ﭼﻮ ﭼﺮخ‬
‫ﮔﻔﺘﺎ‪ » :‬ﺷﺮاب داد ﻣﺮا ﯾﺎر ﺑﺮﻧﻬﺎر‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬دﻻ ﭼﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺴﺘﺎخ ﻣﯽروی؟ «‬
‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﻣﺴﺖ آﻣﺪم از ﺳﻮی ﻣﺮﻏﺰار‬ ‫اﻣﺮوز ﺷﲑ ﮔﲑم‪ ،‬و ﺑﺮ ﺷﲑ ﻧﺮ زﻧﻢ‬
‫ﯾﮏ آﺗﺸﯽ زﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﻮزد در آن ﺷﺮار‬ ‫در ﻣﺮﻏﺰار ﭼﺮخ ﮐﻪ ﺛﻮرﺳﺖ ﺑﺎ اﺳﺪ‬
‫ﺣﺮاﻗﻪاﯾﺴﺖ ﮐﻮن و ﻋﺪم در ﺳﺘﺎرهﺑﺎر‬ ‫ﺳﻨﮕﺴﺖ و آﻫﻨﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﺨﻠﯿﻖ ﮐﺎف و ﻧﻮن‬
‫ﺣﺮاﻗﻪﺷﺎن ﺷﻮدز ﺳﺘﺎره ﭼﻮ ﺻﺪ ﻧﮕﺎر‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن‬ ‫ﺳﻮی‬ ‫ﺟﻬﺪ‬ ‫ﺳﻌﺪ‬ ‫اﺳﺘﺎرﻫﺎی‬
‫در وﻗﺖ وﻋﺪه ﭼﻮن ﮔﻞ و وﻗﺖ وﻓﺎ ﭼﻮ ﺧﺎر‬ ‫ﺳﻌﺪرو‬ ‫ﻧﺤﺴﺎن‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺤﺲ‪،‬‬ ‫اﺳﺘﺎرﻫﺎی‬
‫ﻫﻤﭽﻮن ﺳﺘﺎره ﻣﺠﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺣﺴﻦ ﯾﺎر‬ ‫ﻗﻮﻣﯽ اﮔﺮ ز ﺳﻌﺪ و ز ﻧﺤﺴﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪاﻧﺪ‬
‫ﻧﯽ ﻏﺼﻪ ﻧﯽ ﺳﺮور‪ ،‬ﻧﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻪ آﺷﮑﺎر‬ ‫ﻧﯽ ﺧﻮف و ﻧﯽ رﺟﺎ و ﻧﯽ ﻫﺠﺮان و ﻧﯽ وﺻﺎل‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺛﺎﻟﺜﻢ ﭼﻮ ﻣﺜﻠﺚ ﻃﺮبﻓﺰاﺳﺖ‬
‫ﮔﺮ ﺳﺮﮔﺮان ﺷﻮی ز ﻣﺜﻠﺚ‪ ،‬ﺑﺸﻮ‪ ،‬ﺳﺰاﺳﺖ‬
‫ﻫﺮ زﺧﻢ را ﭼﻮ ﻣﺮﻫﻢ و ﻫﺮ درد را دواﺳﺖ‬ ‫از ﻋﻘﻞ و ﻋﺸﻖ و روح ﻣﺜﻠﺚ ﺷﺪﺳﺖ راﺳﺖ‬
‫ﺧﻮرد و ﮔﺮان ﻧﺸﺪﮐﻪ ﻧﻪ در ﺧﻮرد اﯾﻦ ﻋﻄﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﺜﻠﺜﻢ‬ ‫اﯾﻦ‬ ‫اﮔﺮ‬ ‫ﻋﻠﺘﯿﺴﺖ‬ ‫ﻣﻐﺰ‬ ‫در‬
‫ﺧﺎرا ﻋﻘﯿﻖ و ﻟﻌﻞ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺧﺎک ﺑﺎﻧﻮاﺳﺖ‬ ‫زﻣﺎن‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﺣﻘﺎﯾﻖ‬ ‫آﻓﺘﺎب‬ ‫ﺟﺎم‬ ‫از‬
‫ﻧﯽ آن ﻋﻘﯿﻖ ﮐﻮ ﺑﺮ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﻬﺮﺑﺎﺳﺖ‬ ‫آن ﻟﻌﻞ ﻧﯽ ﮐﻪ از رخ ﺧﻮد ﺑﯽﺧﱪ ﺑﻮد‬
‫‪۲۰‬‬
‫وﯾﻦ ﺷﺎه ﺑﺎ ﻋﺮوس ﻧﻪ ﺟﻔﺘﺴﺖ و ﻧﻪ ﺟﺪاﺳﺖ‬ ‫آن ﻟﻌﻞ ﮐﻮ ﭼﻮ ﺑﻌﻞ ﺣﺮﯾﻔﺴﺖ و ﺑﺎ ﻧﺸﺎط‬
‫ﻻ ﮔﺸﺖ ﺑﻨﺪه و ﺳﭙﺲ ﻻ ﻫﻤﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﺑﻨﺪهی ﺧﺪاﺳﺖ ﺧﺎص وﻟﯿﮑﻦ ﭼﻮ ﺑﻨﺪه ﻣﺮد‬
‫ﺑﻮﯾﯽ ﻧﱪد ﻋﻘﻞ ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺪ او ﻫﺒﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺲ ﺟﻬﺪ ﮐﺮد ﻋﻘﻞ ﮐﺰﯾﻦ ﻧﻔﯽ ﺑﻮ ﺑﺮد‬
‫آن را ﺑﻘﺎ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﻠﯽ او ﻓﻨﺎﺳﺖ‬ ‫آن ﻫﺴﺖ ﺑﻮی ﺑﺮد‪ ،‬ﮐﻪ او ﻧﯿﺴﺖ ﺷﺪ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻣﻮﺟﻮد ﻣﻄﻠﻖ آﻣﺪ و ﺑﯽﮐﱪ و ﺑﯽرﯾﺎﺳﺖ‬ ‫در ﺣﺴﻦ ﮐﱪﯾﺎ ﭼﻮ ﻓﻨﺎ ﮔﺸﺖ از وﺟﻮد‬
‫ﮐﺎن آﻓﺘﺎب ﻧﲑ و اﯾﻦ ﺷﻌﻠﻪی ﺳﻬﺎﺳﺖ‬ ‫وﺻﻒ ﺑﺸﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﭼﻮ وﺻﻒ ﺧﺪا رﺳﯿﺪ‬
‫در ﺑﺰم ﻋﺸﻖ ﺟﺴﻤﺶ ﺟﺎم ﺟﻬﺎن ﻧﻤﺎﺳﺖ‬ ‫او‬ ‫روح‬ ‫اﻟﻬﯿﺴﺖ‬ ‫ﺟﻤﺎل‬ ‫آﯾﯿﻨﻪی‬
‫ﻣﺤﻮ وﺻﺎل دﻟﱪ و ﻣﺴﺘﻐﺮق ﻟﻘﺎﺳﺖ‬ ‫زﯾﻦ ﺟﺎم ﻫﺮﮐﻪ ﺑﺎدهی اﺳﺮار درﮐﺸﯿﺪ‬
‫اﯾﻦ ﺑﻮاﻟﻌﺠﺐ ﺻﻨﺎﻋﺖ و اﯾﻦ ﻃﺮﻓﻪ ﮐﯿﻤﯿﺎﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﻣﺲ ﭼﻮ ﮐﯿﻤﯿﺎ ﺷﻮد از ﻧﻮر ذواﻟﺠﻼل‬
‫اﮐﺴﲑ ﻋﺸﻖ را ﺑﻪ ﻃﻠﺐ در وﺟﻮد او‬
‫ﺗﺎ آن ﺷﻮی ﺗﻮ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ اﻧﻌﺎم ﺟﻮد او‬
‫ﭼﻬﺎردﻫﻢ‬
‫ﺧﻨﺪه ﻧﻤﯽآﯾﺪت‪ ،‬ﺑﻬﺮ دل ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪ‬ ‫ای ﻗﺪ و ﺑﺎﻻی ﺗﻮ ﺣﺴﺮت ﺳﺮو ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺧﻨﺪهیﺷﲑﯾﻦ ﻧﻮش راﺳﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎ‪ ،‬ﺑﭽﻨﺪ؟‬ ‫ای ز ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺠﻮش‪ ،‬ﻟﻄﻒ ﮐﻦ‪ ،‬ارزان‬
‫ﺻﺪﻣﻪ وﺻﺪ آﻓﺘﺎب ﺧﻨﺪه ز ﺗﻮ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‬ ‫ﺧﻨﺪه زﻧﺪ آﻓﺘﺎب‪ ،‬ﮔﲑد ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻀﺎب‬
‫ﻧﯿﺸﮑﺮ از ﻗﻨﺪ ﺗﻮ‪ ،‬ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﲔ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ‬ ‫ﻻﻟﻪ و ﮔﻠﱪﮔﻬﺎ‪ ،‬ﻋﮑﺲ ﺗﻮ آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻬﺎ‬
‫ﮔﺮدن ﺗﻠﺨﯽ ﺑﺰد‪ ،‬ﺑﯿﺦ ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﻃﻠﻌﺘﺖ ای آﻓﺘﺎب‪ ،‬ﺗﯿﻎ ﻃﺮب ﺑﺮﮐﺸﯿﺪ‬
‫ﮔﺸﺖ ﺟﻬﺎن ﮔﻠﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺧﺎر ﻧﺪارد ﮔﺰﻧﺪ‬ ‫دور ﻗﻤﺮ درﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬زﻫﺮء زﻫﺮا رﺳﯿﺪ‬
‫ﻧﻌﻞ زرﯾﻦ ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺮ ﺳﻢ ﻫﺮ ﺳﻤﻨﺪ‬ ‫ﺑﺰم اﺑﺪ ﻣﯽﻧﻬﺪ‪ ،‬ﺷﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﺎﺷﻘﺎن‬
‫ﭘﯿﺶ ﻟﺐ ﻧﻮش ﺗﻮ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﮕﻮش اﺳﺖ ﻗﻨﺪ‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﭘﯿﺸﱰ آ ای ﻋﺰﯾﺰ‬
‫ﺗﺎ ﺷﮑﻔﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ‪ ،‬روی زﻣﲔ ﻧﮋﻧﺪ‬ ‫ﭘﯿﺸﱰ آ ﭘﯿﺸﱰ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺪﻫﻢ ﺟﺎن وﺳﺮ‬
‫از ﺟﻬﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ‪ ،‬آﺗﺶ و ﻣﺸﺘﯽ ﺳﭙﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎ و ﺣﺮﯾﻔﺎن ﺧﻮﺷﯿﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻏﺮ ﺣﻖ ﻣﯽﮐﺸﯿﻢ‬
‫ﺻﻠﺢ ﮐﻦ » اﻟﺼﻠﺢ ﺧﲑ « ﮐﻮری دﯾﻮ ﻟﻮﻧﺪ‬ ‫ﺑﻮی وﺻﺎﻟﺖ رﺳﯿﺪ‪ ،‬روﺿﻪی رﺿﻮان دﻣﯿﺪ‬
‫ﺗﺎزه ﺷﻮ و ﭼﺴﺖ ﺷﻮ‪ ،‬از ﭘﯽ ﺗﺮﺟﯿﻊ را‬
‫ﮔﻮش ﻧﻮی وام ﮐﻦ ﺗﺎ ﺷﻨﻮی ﻣﺎﺟﺮا‬
‫ﻃﺒﻞ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬در دل او ﺗﺎ ﭼﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﺷﺎه ﻫﻢ از ﺑﺎﻣﺪاد‪ ،‬ﺳﺮﺧﻮش و ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺧﺎﺳﺖ‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﮔﻮ ﺑﮑﻦ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮﺳﺖ آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎن‬
‫ﺣﺎﺗﻢ ﻃﯽ ﺑﺎ ﺳﺨﺎش‪ ،‬ﻃﯽ ﺷﺪ اﮔﺮ اﯾﻦ ﺳﺨﺎﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ روﺿﻪی‪ ،‬از ﺗﻮ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ دﻟﺴﺖ‬
‫ﺑﺮگ و ﺑﺮش ﺧﲑه ﮐﻦ‪ ،‬ﺷﺎخ ﺗﺮش ﺑﺎوﻓﺎﺳﺖ‬ ‫ای ﭼﻮ درﺧﺖ ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺒﻠﻪی ﻫﺮ دردﻣﻨﺪ‬
‫ﯾﮏ ﻧﻔﺮی ﺧﲑهﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﮐﻪ آﺧﺮ ﮐﺠﺎﺳﺖ‬ ‫ﯾﮏ ﻧﻔﺮی ﺑﺨﺖ ور از ﺗﻮ ﺧﻮش و ﻣﯿﻮه ﺧﻮر‬
‫‪۲۱‬‬
‫ﮐﺸﻒ ﺷﻮد ﮐﺎن درﺧﺖ ﭘﻬﻠﻮی ﻓﮑﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺑﻤﺎﻟﯿﺪ ﺗﺎ ﺧﻮاب ﺟﻬﺪ از ﺷﻤﺎ‬
‫ﭘﺎک ﮐﻦ از ﺟﻮ وﺣﻞ‪ ،‬ﮐﺎب ازو ﺑﯽﺻﻔﺎﺳﺖ‬ ‫ﻓﮑﺮﺗﻬﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﺳﺖ ﮔﺸﺘﻪ روان زان درﺧﺖ‬
‫ﺧﺎک ﺳﯿﻪ ﺑﺮ ﺳﺮش ﺑﺎد‪ ،‬ﮐﻬﺒﺲ ژاژﺧﺎﺳﺖ‬ ‫آب اﮔﺮ ﻣﻨﮑﺮ ﭼﺸﻤﻪی ﺧﻮد ﻣﯽﺷﻮد‬
‫ﺗﺎت ﻧﮕﲑد ﺑﻼ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻮﯾﯽ ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫از ﮔﻨﺪﻧﺎ‬ ‫ﮔﻨﺪهﺗﺮ‬ ‫ژاژﺧﺎ‪،‬‬ ‫ﻃﻤﻊ‬ ‫ای‬
‫راه رﻫﺎ ﮐﺮد و رﻓﺖ آن ﻃﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﮔﯿﺎﺳﺖ‬ ‫ﺧﺮ ز زدن ﮔﺸﺖ ﻓﺮد‪ ،‬ﮐﮋروی آﻏﺎز ﮐﺮد‬
‫ﻏﺮه ﺑﻪ ﺳﺒﺰی ﻣﺸﻮ‪ ،‬ﮔﺮگ ﺳﯿﻪ در ﻗﻔﺎﺳﺖ‬ ‫آن ﻃﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﮔﯿﺎﺳﺖ اﻣﻦ و اﻣﺎن از ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﮔﻮش ﺑﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﻧﻪ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺐ ره ﮐﻦ رﺟﻮع‬
‫زاﻧﮏ ﻣﻼﻗﺎت ﮔﺮگ ﺗﻠﺨﱰ آﻣﺪ ز ﺟﻮع‬
‫زان ﻫﻤﻪ رﺣﻤﺖ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺖ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ رﺣﻤﺘﯽ‬ ‫ای ز در رﺣﻤﺘﺖ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﻧﻌﻤﺘﯽ‬
‫داده ﺑﻬﺮ ذرهی ﻧﻮع دﮔﺮ ﻋﺸﺮﺗﯽ‬ ‫ای ﺑﻪ ﺧﺮاﺑﺎت ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﺎم ﻣﺮاﻋﺎت ﺗﻮ‬
‫ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ راح ﻧﻮ‪ ،‬ﺑﺨﺸﺪ ﺑﯽﻣﻬﻠﺘﯽ‬ ‫ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ روح ﻧﻮ‪ ،‬ﺑﻨﻬﺪ در ﻣﺮدهی‬
‫ﺟﺎن ﺳﺮ و ﭘﺎ ﮔﻢ ﮐﻨﺪ ﭼﻮن ﺑﺨﻮرد ﺷﺮﺑﺘﯽ‬ ‫ﺧﻨﺐ ﺗﻮ آﻣﺪ ﺑﺠﻮش‪ ،‬ﺟﻮش ﮐﻨﺪ ﻧﺎی و ﻧﻮش‬
‫ﻣﺴﺖ ﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﺴﺖ را ﭼﻮن ﻧﻔﺘﺪ زﻟﺘﯽ؟!‬ ‫ﻋﻔﻮﮐﻦ از ﺟﺎم ﻣﺴﺖ ﺧﻨﺐ و ﺳﺒﻮﮔﺮ ﺷﮑﺴﺖ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﺪش دور ﺑﺎد واﻟﻠﻪ ﺧﻮش ﺳﻨﺘﯽ‬ ‫ﻗﺎﻋﺪهی ﺧﻮش ﻧﻬﺎد‪ ،‬در ﻃﺮب و در ﮔﺸﺎد‬
‫ﭘﺮ ﺷﻮد از راح روح‪ ،‬ﺑﯽﮔﺮه و ﻋﻠﺘﯽ‬ ‫ﺑﻮی ﺗﻮ ای رﺷﮏ ﺑﺎغ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺰﻧﺪ ﺑﺮ دﻣﺎغ‬
‫ﭼﺮخ ﻓﻠﮏ ﭘﺴﺖ ﺷﺪ از ﭘﻨﻬﺎن ﺻﻮرﺗﯽ‬ ‫روح و ﻣﻠﮏ ﻣﺴﺖ ﺷﺪ از ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪهی‬
‫ﻋﺮﺑﺪه ﻣﯽآورم ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﯽ‬ ‫دﻣﯽ‬ ‫ﻫﺮ‬ ‫ﻣﯽرﺳﺪم‬ ‫زﻣﯽ‬ ‫ﭘﺮ‬ ‫ﺑﻠﺒﻠﻪی‬
‫ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﮔﻠﺸﻨﯽ‪ ،‬ﻫﺮ ﻃﺮﻓﯽ ﺟﻨﺘﯽ‬ ‫آﻧﮏ ره دﯾﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺮ ز رﯾﺎﺣﲔ ﺑﻮد‬
‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻮ ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪ از ﻟﺬﺗﯽ‬ ‫ﺧﻂ ﺳﻘﺒﻨﺎ ﺑﮑﺶ ﺑﺮ رخ ﻫﺮ ﻣﺴﺖ ﺧﻮش‬
‫ﺳﺎﻏﺮ ﺑﺮ ﺳﺎﻏﺮم ﻣﯽدﻫﺪ او ﻫﺮ ﻧﻔﺲ‬
‫ﻧﻌﺮهزﻧﺎن ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﺎی‪ ،‬ﭘﺮ ﺷﺪم از ﺑﺎده‪ ،‬ﺑﺲ‬
‫ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ‬
‫ﭘﯿﺶآ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺳﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﺨﺎر‬ ‫ای ﯾﺎر ﮔﺮم دار‪ ،‬و دﻻرام ﮔﺮم دار‬
‫در ﺧﺎک ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺨﻢ ﺳﺨﺎ و وﻓﺎ ﺑﮑﺎر‬ ‫ﺧﺎک ﺗﻮﯾﻢ و ﺗﺸﻨﻪی آب و ﻧﺒﺎت ﺗﻮ‬
‫آن ﺳﺒﺰﻫﺎی ﻧﺎدر و ﮔﻠﻬﺎی ﭘﺮﻧﮕﺎر‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮدﻣﺪ ز ﺳﯿﻨﻪ و ﭘﻬﻨﺎی اﯾﻦ زﻣﲔ‬
‫ﺳﺮﻣﺴﺖ ﯾﻮﺳﻔﯽ ﻗﻤﺮﯾﻦ روی ﺧﻮش ﻋﺬار‬ ‫وز ﻫﺮ ﭼﻬﯽ ﺑﺮآﯾﺪ از ﻋﮑﺲ روی ﺗﻮ‬
‫ﭘﯿﻐﺎم ﻧﻮ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺶآ و ﮔﻮش دار‬ ‫اﯾﻦ ﻗﺼﻪ را رﻫﺎ ﮐﻦ ﺗﺎ ﻧﻮﺑﺘﯽ دﮔﺮ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ‪ » :‬ازﮐﺠﺎﺳﺖ « ﺑﮕﻔﺘﺎ‪ » :‬از آن‬ ‫ﭘﲑی ﺳﻮی ﻣﻦ‪ ،‬آﻣﺪ ﺷﺎخ ﮔﻠﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﮐﺎﯾﻨﺠﺎ ﯾﮑﯽ ﮔﻠﺴﺖ و دوﺻﺪ ﮔﻮﻧﻪ زﺧﻢ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬از آن ﺑﻬﺎر ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﮐﺎﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺑﻨﮓ ﺧﻮرد‪ ،‬دﻫﺪ ﻣﻐﺰ او دوار‬ ‫ﮔﻔﺘﺎ‪ » :‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬وﻟﯿﮑﻦ ﺗﻮ ﺧﲑهی‬
‫‪۲۲‬‬
‫ﺳﺒﺰک ﺑﻨﻪ ز دﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻈﺮﮐﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺰهزار‬ ‫ز اﻧﺪﯾﺸﻪ و ﺧﯿﺎل ﻓﺮو روب ﺳﯿﻨﻪ را‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮐﻦ ﮐﻪ آﻣﺪ ﯾﮏ ﺟﺎم ﻣﺎل ﻣﺎل‬
‫ﺟﺎن ﻧﻌﺮه ﻣﯽزﻧﺪﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﺣﻼل‬
‫ﭼﻮن ﮔﻞ ﻣﺒﺎش‪ ،‬ﮐﻮ ﻗﺪﺣﯽ ﺧﻮرد و اوﻓﺘﺎد‬ ‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺷﺮاب ﺑﺎره و ﻧﺮی و اوﺳﺘﺎد‬
‫ﺗﺎ ﺳﺎﻗﯿﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪﮐﻪ‪ » :‬ای ﺷﺎه‪ ،‬ﻧﻮش ﺑﺎد«‬ ‫ﭼﻮن دوزﺧﯽ درآی و ﺑﺨﻮر ﻫﻔﺖ ﺑﺤﺮ را‬
‫دﻧﯿﺎ ﭼﻮ ﻟﻘﻤﻪی ﺷﻮدش‪ ،‬ﭼﻮن دﻫﺎن ﮔﺸﺎد‬ ‫ﮔﺮ ﮔﻮﻫﺮﯾﺴﺖ ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻮد ﺑﺤﺮ ﺳﺎﻏﺮش‬
‫ﺑﺮ آدﻣﺴﺖ ﻟﻘﻤﻪ‪ ،‬ﺑﺮ آﻧﮑﺲ ﮐﺰو ﺑﺰاد‬ ‫دﻧﯿﺎ ﭼﻮ ﻟﻘﻤﻪاﯾﺴﺖ‪ ،‬وﻟﯿﮑﻦ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﮕﺲ‬
‫ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺑﺎش و ﺧﺴﺮو و ﺳﻠﻄﺎن و ﮐﯿﻘﺒﺎد‬ ‫آدم ﻣﮕﺲ ﻧﺰاﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﮕﺲ ﻣﺒﺎش‬
‫اﺟﺘﻬﺎد‬ ‫و‬ ‫ادﯾﺒﯽ‬ ‫و‬ ‫ﺗﮑﻠﻔﺴﺖ‬ ‫زﯾﺮا‬ ‫ﭼﻮن ﻣﺴﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻧﻤﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ در ﺳﺨﻦ‬
‫زﻧﺒﻮر ﺟﻮش ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻬﺮ ﺳﻮی ﺑﯽﻣﺮاد‬ ‫اﻣﺎ دﻫﺎن ﻣﺴﺖ ﭼﻮ زﻧﺒﻮر ﺧﺎﻧﻪاﯾﺴﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻧﻮش و ﻧﯿﺶ ﺧﻮد‪ ،‬ﺷﺪه ﭘﺮان ﻣﯿﺎن ﺑﺎد‬ ‫زﻧﺒﻮرﻫﺎی ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب از دﻫﺎن ﺷﻬﺪ‬
‫زان ﺧﺴﺮوی ﮐﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﲑﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﺤﻞ داد‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ز ﺧﺎﻧﻪی ﺷﺶ ﮔﻮﺷﻪ رﺳﺘﻪاﯾﻢ‬
‫ﭼﻪ ﺑﻨﺪ و ﭘﻨﺪ ﮔﲑد ؟! ﭼﻮن ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺗﺮﺟﯿﻊ‪ ،‬ﺑﻨﺪﺧﻮاﻫﺪ ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺴﺖ ﺑﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﻣﺎ از ﮐﺠﺎ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺑﺴﯿﺎر از ﮐﺠﺎ!‬ ‫ﭘﯿﺶ آر ﺟﺎم ﻟﻌﻞ‪ ،‬ﺗﻮ ای ﺟﺎن ﺟﺎن ﻣﺎ‬
‫ﺟﺎم ﺑﻘﺎ ﺑﯿﺎور و ﺑﺮﮐﻦ ز ﻣﻦ ﻗﺒﺎ‬ ‫ﺑﮕﺸﺎد و دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﮐﻤﺮ ﮐﻦ ﺑﮕﺮد ﻣﻦ‬
‫ﻟﯿﮑﻦ دو ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ در ﻣﯽدﻫﺪ ﺻﻼ‬ ‫ﺻﺪ ﺟﺎم درﮐﺸﯿﺪی و ﺑﺮ ﻟﺐ زدی ﮐﻠﻮخ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﻫﻤﯽ ﮐﻨﯿﺶ؟! ﺗﻮ داﻧﯽ‪ ،‬ﺑﮑﻦ ﻫﻼ‬ ‫آن ﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻮی او ﺑﺪو ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻣﯽرﺳﺪ‬
‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﺑﻨﺪهی ﺗﻮم‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﺎ وﻓﺎ‬ ‫از ﻣﻦ ﻧﻬﺎن ﻣﺪار‪ ،‬ﺗﻮ داﻧﯽ و دﯾﮕﺮان‬
‫ﭘﯿﺪا ﺷﻮد ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺑﺮ روی و در ﻗﻔﺎ‬ ‫اﯾﻦ ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﻪاﯾﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻬﺎن ﮐﯽ ﺷﻮد ﺷﺮاب؟‬
‫در ﺷﻬﺮ ﻣﯽروی‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﺮ ﻣﺮا‬ ‫ﺑﺮ اﺷﱰی ﻧﺸﯿﻨﯽ و ﺳﺮ را ﻓﺮو ﮐﺸﯽ‬
‫ﻋﻒ ﻋﻒ ﻫﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻫﺮ دو را‬ ‫ﺗﻮ آﻧﭽﻨﺎﻧﮏ داﻧﯽ و آن اﺷﱰ ﺗﻮ ﻣﺴﺖ‬
‫ﮐﺎﻧﺠﺎﺳﺖ ﺟﺎی ﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻫﻢ ﺟﻨﺲ و ﻫﻢ ﺳﺮا‬ ‫ﺑﺎزار را ﺑﻬﻞ ﺳﻮی ﮔﻠﺰار ران ﺷﱰ‬
‫ای ﺻﺪ ﻫﺰار رﺣﻤﺖ ﻧﻮﺑﺮ ﺟﻤﺎل‬
‫ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ ﺣﺎل ﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﮑﻮ ﺑﺎد ﺣﺎل‬
‫ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺟﺎن را ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻓﺎرغ ز ﻫﺮ ﻣﺎﺿﯽ و ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ‬ ‫ﺑﯿﺎر آن ﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺗﻮ ﺑﺪان ﺑﻔﺮﯾﻔﺘﯽ ز اول‬
‫ﺑﺠﻮﺷﺪ ﻣﻬﺮ در ﺟﺎﻧﻢ ﻣﺜﺎل ﺷﲑ در ﻣﺮﺟﻞ‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﺪ از ﻧﻘﺶ روﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎدی ﺣﻠﻪی اﻃﻠﺲ‬
‫ﮐﻪ ﭼﻮن ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮد ﮐﺸﺘﯽ‪ ،‬ز ﻋﻠﺘﻬﺎ ﺷﻮد ﻣﺨﺘﻞ‬ ‫روان ﮐﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﺟﺎن را‪ ،‬دران درﯾﺎی ﭘﺮ ﮔﻮﻫﺮ‬
‫ﻣﯿﺎن آب ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻀﺮ را ﻣﻨﻬﻞ‬ ‫روان ﺷﻮ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺟﺎن ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬رواﻧﺖ ﺷﺎد ﺑﺎد و‬
‫اﮔﺮ ﻧﻔﺮﯾﺒﺪش ﺳﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻏﺮﻫﺎی ﻣﺴﺘﻌﺠﻞ‬ ‫ﭼﻪ ﺳﺎﻏﺮﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪه ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺤﻨﺖ آﮔﻨﺪه‬
‫‪۲۳‬‬
‫ﮐﻪ ﺑﯽﺗﺪﺑﲑ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد وﯾﺮان و ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ‬ ‫ﺗﻮی ﻋﻤﺮ ﺟﻮان ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻮی ﻣﻌﻤﺎر ﺟﺎن ﻣﻦ‬
‫ﭼﻨﺎن ﮐﺰ دور اﻓﻼﮐﺴﺖ اﯾﻦ اﺷﮑﺎل در اﺳﻔﻞ‬ ‫ﺧﯿﺎﻟﺴﺘﺎن اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﺪد از روح ﺗﻮ دارد‬
‫ﮐﺰ آﻧﺠﺎ ﻧﺰﻟﻬﺎ ﮔﺮدد‪ ،‬در اﺑﺮاج ﻓﻠﮏ ﻣﻨﺰل‬ ‫ﻓﻠﮑﻬﺎﯾﯿﺴﺖ روﺣﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺠﺰ اﻓﻼک ﮐﯿﻮاﻧﯽ‬
‫ﺗﭙﺸﻬﺎ ﺑﺮج آﺗﺶ را‪ ،‬ز وﻫﺎﺑﯽ ﺑﻮد اﮐﻤﻞ‬ ‫ﻣﺪدﻫﺎ ﺑﺮج ﺧﺎﮐﯽ را‪ ،‬ﻋﻄﺎﻫﺎ ﺑﺮج آﺑﯽ را‬
‫ز ﺣﺲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻮد از ﺟﺎن و ﺑﺮق ﻋﻘﻞ ﻣﺴﺘﻌﻘﻞ‬ ‫ﻣﺜﺎل ﺑﺮج اﯾﻦ ﺣﺴﻬﺎ ﮐﻪ ﭘﺮ ادراﮐﻬﺎ آﻣﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ در ﻧﻤﯽﮔﻨﺠﺪ درﯾﻦ اﻟﻔﺎظ ﻣﺴﺘﻌﻤﻞ‬ ‫ﺧﻤﺶ ﮐﻦ‪ ،‬آب ﻣﻌﻨﯽ را ﺑﺪﻟﻮ ﻣﻌﻨﻮی ﺑﺮﮐﺶ‬
‫دو ﺳﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺟﻤﻊ آﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺟﺎن ﺑﺸﮑﻔﺖ از آﻏﺎزش‬
‫وﱃ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﺮﯾﺰد‪ ،‬ﺳﺒﮑﱰ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺳﺎزش‬
‫ﺑﯿﺎر آن ﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻮدا را دواﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺣﻤﺮا‬ ‫ﺑﯿﺎر آن ﻣﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻏﻢ ﺟﺎن را ﺑﭙﺨﺴﺎﻧﯿﺪ در ﻏﻮﻏﺎ‬
‫ﺷﺮاب ﻟﻌﻞ ﭘﯿﺶ آر و ﮔﺮه از ﭘﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺸﺎ‬ ‫ﭘﺮ و ﺑﺎﻟﻢ ز ﺟﺎدوﯾﯽ ﮔﺮه ﺑﺴﺘﺴﺖ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺳﺮ‬
‫ﯾﮑﯽ ﮐﺸﺘﯽ ﭘﺮ رﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺎی ﻣﻦ ﺑﻮد درﯾﺎ‬ ‫ﻣﻨﻢ ﭼﻮن ﭼﺮخ ﮔﺮدﻧﺪه ﮐﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪﺳﺖ ﺟﺎن ﻣﻦ‬
‫ﺑﻬﺮ دم ﻣﯽﮐﺸﯽ ﮔﻮﺷﻢ ﮐﻪ ای ﭘﺲﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﻫﯽ ﭘﯿﺶآ‬ ‫ﺑﻪ ﺻﺪ ﻟﻄﻔﻢ ﻫﻤﯽ ﺟﻮﯾﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪ رﻣﺰم ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻧﯽ‬
‫ﻧﺪﯾﺪم ﻫﯿﭻ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﯽآﺑﯽ رود ﻋﻤﺪا‬ ‫ﻧﺪﯾﺪم ﻫﯿﭻ ﻣﺮﻏﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﯽﭘﺮی ﺑﺮون ﭘﺮد‬
‫ﮐﻪ در ﺑﺤﺮ ﻋﺪم ﺳﺎزی ﺑﻬﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﯾﮑﯽ ﻣﯿﻨﺎ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺻﻨﻊ ﻏﺮﯾﺐ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺲ ﻧﺎدرﺳﺘﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻮن ﺧﺮی ﺑﺮ ﯾﺦ ز ﻓﻬﻤﺶ ﺑﻮﻋﻠﯽ ﺳﯿﻨﺎ‬ ‫درون ﺳﯿﻨﻪ ﭼﻮن ﻋﯿﺴﯽ ﻧﮕﺎری ﺑﯽﭘﺪر ﺻﻮرت‬
‫ﮐﻪ دﯾﺪﺳﺖ ای ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﻤﮏ زﯾﺒﻨﺪه در ﺣﻠﻮا؟!‬ ‫ﻋﺠﺎﯾﺐ ﺻﻮرﺗﯽ ﺷﲑﯾﻦ‪ ،‬ﻧﻤﮑﻬﺎی ﺟﻬﺎن در وی‬
‫ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮕﲑد ﺟﺎن‪ ،‬ﺷﻮد ﮔﻮﯾﺎ‪ ،‬ﺷﻮد ﺑﯿﻨﺎ‬ ‫ﭼﻨﺎن ﺻﻮرت ﮐﻪ ﮔﺮ ﺗﺎﺑﺶ رﺳﺪ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ دﯾﻮاری‬
‫زﻫﯽ اﻧﻮار ﺗﺎﺑﻨﺪه‪ ،‬زﻫﯽ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺟﺎناﻓﺰا‬ ‫ﻧﻪ ز اﺷﺮاق ﺟﺎن آﻣﺪ ﮐﺎوخ ﺟﺴﻤﻬﺎ زﻧﺪه؟‬
‫ﮐﻪ از ﺧﻮرﺷﯿﺪ رﻗﺼﺎﻧﻨﺪ اﯾﻦ ذرات ﺑﺮ ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺑﻬﺮ روزن ﺷﺪه ﺗﺎﺑﺎن‪ ،‬ﺷﻌﺎع آﻓﺘﺎب ﺟﺎن‬
‫زﻫﯽ ﺷﲑﯾﻨﯽ ﺣﮑﻤﺖ ﮐﻪ ﺳﺠﺪه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻗﻨﺪش‬
‫ﺑﻨﻪ از ﺑﻬﺮ ﻏﲑت را‪ ،‬دﮔﺮ ﺑﻨﺪی ﺑﺮ آن ﺑﻨﺪش‬
‫ﮐﻪ ﯾﺤﯿﯽ را ﻧﮕﻪ دارد ز زﺧﻢ ﺧﺸﻢ ﺑﻮﯾﺤﯿﯽ‬ ‫ﺑﯿﺎر از ﺧﺎﻧﻪی رﻫﺒﺎن ﻣﯿﯽ ﻫﻤﭽﻮن دم ﻋﯿﺴﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻫﺮدم ﺟﺎن ﻧﻮ ﺑﺨﺸﺪ ﺑﺮون از ﻋﻠﺖ اوﱃ‬ ‫ﻋﻠﺘﻬﺎ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫دوای‬ ‫ﻣﻠﺘﻬﺎ‪،‬‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﭼﺮاغ‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﺑﯽﻧﻈﲑﺳﺖ او‪ ،‬ﻧﻤﻮده رو درﯾﻦ دﻧﯿﺎ‬ ‫ﻣﻠﻮﱃ را ﻓﺮو رﯾﺰد‪ ،‬ﻓﻀﻮﱃ را ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰد‬
‫اﺻﻮل راﺣﺖ و ﻟﺬت ﻧﻈﺎم ﺟﻨﺖ و ﻃﻮﺑﯽ‬ ‫ﺑﻬﺎر ﮔﻠﺸﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﭼﺮاغ ﻇﻠﻤﺖ وﺣﺸﺖ‬
‫ﺑﺘﯽ ﺑﺮﺳﺎﺧﺖ ﻫﺮﻣﺎﻧﯽ وﱃ ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺖ ﻣﺎ‪ ،‬ﻧﯽ‬ ‫درﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪی ﺧﯿﺎل ﺗﻦ ﮐﻪ ﭘﺮﺣﻮرﺳﺖ و آﻫﺮﻣﻦ‬
‫ﮐﻪ آن اﺑﺮﺳﺖ و او ﻣﺎﻫﯽ‪ ،‬و آن‪ ،‬ﻧﻘﺶ و او ﺟﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﺪﯾﺪی ﻟﺸﮑﺮ ﺟﺎن را‪ ،‬ﺑﯿﺎ درﯾﺎب ﺳﻠﻄﺎن را‬
‫ز ﺳﺎﻟﻮس و ز ﻃﺮاری ﻧﮕﺮدد ﺟﻠﻮه اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﻫﻼ ای ﻧﻔﺲ ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ‪ ،‬ﻣﻨﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ زاﻧﻮ‬
‫ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ از زﺑﺎن ﺗﻮ ﺑﺴﯽ ﮐﺮدﺳﺖ اﯾﻦ دﻋﻮی‬ ‫ﺗﻮ ﮐﻦ ای ﺳﺎﻗﯽ ﻣﺸﻔﻖ‪ ،‬ﺟﻬﺎن را ﮔﺮم ﭼﻮن ﻣﺸﺮق‬
‫ﮐﻪ ﺳﲑم زﯾﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎن و ازﯾﻦ ﻣﻦ و ازﯾﻦ ﺳﻠﻮی‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ده آن ﻣﯽ اﺣﻤﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺼﺮ و ﯾﻮﺳﻔﺎﻧﻢ ﺑﺮ‬
‫ﺑﺘﯽ ﮐﺎﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ او ﻧﺒﺎﺷﺪ » ﺑﯽ « ﻧﺒﺎﺷﺪ » ﺗﯽ «‬ ‫ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ آﻣﺪ‪ ،‬ز ﺻﻮرﺗﻬﺎش ﻣﺴﺖ آﻣﺪ‬
‫‪۲٤‬‬
‫رﻫﺎ ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﻋﺼﺎی ﺧﻮد ﺑﯿﻨﺪازد ﮐﻒ ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﺧﻤﻮش اﯾﻦ » ﺑﯽ « و اﯾﻦ » ﺗﯽ « را ﺑﻪ ﺟﺎدوﯾﯽ‬
‫دﻫﺎن ﺑﺮﺑﻨﺪ ﭼﻮن ﻏﻨﭽﻪ ﮐﻪ در ره ﻃﻔﻞ ﻧﻮزادی‬
‫ﺷﻨﻮ از ﺳﺮو و از ﺳﻮﺳﻦ ﺣﮑﺎﯾﺘﻬﺎی آزادی‬
‫ﺟﻬﺎن ﺳﺒﺰﺳﺖ وﮔﻞ ﺧﻨﺪان و ﺧﺮم ﺟﻮﯾﺒﺎر ای دل‬ ‫ﻣﻪ دی رﻓﺖ و ﺑﻬﻤﻦ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻧﻮﺑﻬﺎر ای دل‬
‫ﺑﺮآﻣﺪ از زﻣﲔ ﺳﻮﺳﻦ ﭼﻮ ﺗﯿﻎ آﺑﺪار ای دل‬ ‫ﻓﺮوﺷﺪ در زﻣﲔ ﺳﺮﻣﺎ‪ ،‬ﭼﻮ ﻗﺎرون و ﭼﻮ ﻇﻠﻢ او‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ ﺑﻬﺮ ﮔﻠﺸﻦ ز ﻋﮑﺲ روی ﯾﺎر ای دل‬ ‫درﻓﺶ ﮐﺎوﯾﺎﻧﯽ ﺑﲔ‪ ،‬ﺗﺼﻮرﻫﺎی ﺟﺎﻧﯽ ﺑﲔ‬
‫ﭼﻮ ﺑﺮ ﭘﲑان زﻧﺪ ﺑﻮﯾﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪﺷﺎن ﻗﺮار ای دل‬ ‫ﮔﻞ ﺳﻮری ﮐﻪ ﻋﮑﺲ او ﺟﻮاﻧﺎن را ﮐﻨﺪ ﻏﻮﺻﻪ‬
‫ﺑﺮآﻣﺪﮔﻞ ﺑﺪان دﺳﺘﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﲑه ﻣﺎﻧﺪ ﺧﺎر ای دل‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ داد دﯾﻮان را زﯾﺮﭘﻮﺷﯽ ز ﺣﺴﻦ ﺧﻮد‬
‫ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺳﺮ ﻓﺮو ﺑﺮده ﭼﻮ ﻣﺮدی ﺷﺮﻣﺴﺎر ای دل‬ ‫درﺧﺘﺎن ﮐﻒ ﺑﺮآورده‪ ،‬ﭼﻮ ﮐﻔﻬﺎی دﻋﺎﮔﻮﯾﺎن‬
‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺴﺘﺎن و آن ﺑﺴﺘﺎن ﺑﺮای ﯾﺎدﮔﺎر ای دل‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺑﯽﻧﻮا را ﺟﺎن ﺑﺪاده ﺻﺪ در و ﻣﺮﺟﺎن‬
‫ﺑﺴﻮی ﺣﻠﻘﻪی ﺧﺎص و ﺣﻀﻮر ﺷﻬﺮﯾﺎر ای دل‬ ‫آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ‬ ‫دﻻ‬ ‫ﻣﯽرو‪،‬‬ ‫ﻣﯿﺎن ﮐﺎروان‬
‫ﭼﻮ اﺑﻦاﻟﻮﻗﺘﯽ ای ﺻﻮﻓﯽ ﻣﯿﺎور ﯾﺎد ﭘﺎر ای دل‬ ‫ﭼﻮ ﻣﺮد ﻋﺸﺮﺗﯽ ای ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻒ ﮐﻦ داﻣﻦ ﺳﺎﻗﯽ‬
‫وﮔﺮ دﯾﺪار ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﻣﺨﻮر ﺷﺐ ﮐﻮﮐﻨﺎر ای دل‬ ‫ﭼﻮ ﻣﻮﺳﯿﻘﺎر ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺮون آ از زﻣﲔ ﭼﻮن ﻧﯽ‬
‫ﻫﺰار اﺳﺘﺎد ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﻮن ﺗﻮ ﭘﯿﺸﻪ ﮐﺎر ای دل‬ ‫ﺧﺪا ﺳﺎزﯾﺪ ﺧﻠﻘﯽ را و ﻫﺮﮐﺲ را ﯾﮑﯽ ﭘﯿﺸﻪ‬
‫ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺷﺮح اﺳﺘﺎﯾﯽ اﮔﺮ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﻓﺮﻣﺎﯾﯽ‬
‫ﺑﺮون ﺟﻪ زﯾﻦ ﻋﻤﺎرﺗﻬﺎ ﮐﻪ آﻫﻮﯾﯽ و ﺻﺤﺮاﯾﯽ‬
‫ﻫﻔﺪﻫﻢ‬
‫زﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﭼﺎره ﻧﺪاری‪ ،‬ای ﻓﻀﻮل‬ ‫ﮔﺮ دﻟﺖ ﮔﲑد و ﮔﺮ ﮔﺮدی ﻣﻮل‬
‫ﻫﲔ روان ﺑﺎش و رﻫﺎ ﮐﻦ ﻣﻮل ﻣﻮل‬ ‫دل ﺑﻨﻪ‪ ،‬ﮔﺮدن ﻣﭙﯿﭽﺎن ﭼﭗ و راﺳﺖ‬
‫ﻫﺮ ﻃﺮف ﭘﯿﮑﺴﺖ و ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ رﺳﻮل‬ ‫ورﻧﻪ اﯾﻨﮏ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪت ﮐﺸﮑﺸﺎن‬
‫ﻓﮑﺮﻫﺎی ﺧﻞ را ﺑﺮدﺳﺖ ﻏﻮل‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﯽ در ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻓﮑﺮت ﺗﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ‬
‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ را ﻧﺪاﻧﻨﺪ از ﺳﻔﻮل‬ ‫ﺟﺎدوی ﮐﺮدﻧﺪ ﭼﺸﻢ ﺧﻠﻖ را‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ اﻧﺪر دل اﯾﺸﺎن دﺧﻮل‬ ‫ﺟﺎدوان را‪ ،‬ﺟﺎدواﻧﯽ دﯾﮕﺮﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ ﻧﺒﺎﺷﯽ روز ﻣﺮدن ﺑﯽاﺻﻮل‬ ‫ﺧﲑه ﻣﻨﮕﺮ‪ ،‬دﯾﺪﻫﺎ در اﺻﻞ دار‬
‫ﻧﺰول‬ ‫ﺑﺎﻻ‬ ‫از‬ ‫ﮐﺮد‬ ‫ﮐﺎﻓﺘﺎﺑﯽ‬ ‫)ﻧﺤﻦ ﻧﺰﻟﻨﺎ( ﺑﺨﻮان و ﺷﮑﺮ ﮐﻦ‬
‫آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﯽ ﮐﻪ اﻓﺘﺪ در اﻓﻮل‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﻮزد روی را‬
‫ﮐﻪ ز ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﮔﻤﺎن آﯾﺪ ﺣﻠﻮل‬ ‫ﻧﻌﺮه ﮐﻢ زن زاﻧﮏ ﻧﺰدﯾﮑﺴﺖ ﯾﺎر‬
‫ﻋﺪول‬ ‫و ﮔﻮاﻫﺎن‬ ‫ﻣﻌﺠﺰاﺗﺴﺖ‬ ‫ﺣﻖ اﮔﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﻓﺮﻣﻮدﺳﺖ ﮐﻪ‪ » :‬اﻻﻧﺴﺎن‬ ‫ﻟﯿﮏ ﺗﻮ اﺷﺘﺎب ﮐﻢ ﮐﻦ ﺻﱪ ﮐﻦ‬
‫ﻻ ﺗﺰل اﻗﺪاﻣﻨﺎ ﻓﯽ ذااﻟﻮﺣﻮل‬ ‫ﺻﱪﻧﺎ‬ ‫ﻋﻠﯿﻨﺎ‬ ‫اﻓﺮغ‬ ‫رﺑﻨﺎ‬
‫‪۲٥‬‬
‫ﺑﺮ اﺷﺎرت ﯾﺎدﮐﻦ ﺗﺮﺟﯿﻊ را‬
‫در ﺑﺒﻨﺪ و ره ﻣﺪﺗﺸﻨﯿﻊ را‬
‫رﻓﺘﻪ اﻧﺪر ﺧﺎﻧﻪی ﻓﯿﻪ رﺟﺎل‬ ‫ای ﮔﺬر ﮐﺮده ز ﺣﺎل و از ﻣﺤﺎل‬
‫ﮐﲔ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ روی او ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﺧﺎل‬ ‫ای ﺑﺪﯾﺪه روی وﺟﻪاﻟﻠﻪ را‬
‫ور ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯽ ﭼﻨﲔ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﺎل‬ ‫ﺧﺎل را ﺣﺴﻨﯽ ﺑﻮد از رو ﺑﻮد‬
‫ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻤﺎل اﻧﺪر ﮐﻤﺎل‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻤﺎﱃ ﭼﺸﻢ‪ ،‬در ﻫﺮ زﺷﺘﯿﯽ‬
‫ﺗﺎ رﺳﯽ اﻧﺪر ﺟﻤﺎل ذواﻟﺠﻼل‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺻﻮرﺗﻬﺎﺳﺖ ﭘﻨﺪاری ﮐﻪ اوﺳﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ ﮔﻮش ﺟﺎن را ﮐﻪ ﺗﻌﺎل‬ ‫ﺧﻠﻖ را ﻣﯽراﻧﺪ و ﺧﻮﺑﯽ او‬
‫ﺧﺎک ﮐﻮﯾﺶ ﺧﻮﺷﱰ از آب زﻻل‬ ‫ﺧﺎک ﮐﻮی دوﺳﺖ را از ﺑﻮ ﺑﺪان‬
‫ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻋﮑﺲ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻫﻼل‬ ‫اﻧﺪران آب زﻻل اﻧﺪر ﻧﮕﺮ‬
‫ﻣﻼل‬ ‫ﺧﻮﯾﺸﻢ‬ ‫ﻣﯽﻓﺰاﯾﺪ ﮔﻔﱳ‬ ‫او‬ ‫ﺷﲑﯾﻦ‬ ‫ﺷﻨﯿﺪم ﮔﻔﱳ‬ ‫ﺗﺎ‬
‫روﯾﺪت از درد او ﺻﺪ ﭘﺮ و ﺑﺎل‬ ‫داﻣﻦ او ﮔﲑ ﯾﻌﻨﯽ درد او‬
‫ﺧﻮد ﺑﯿﻨﺪﯾﺶ و رﻫﺎ ﮐﻦ ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل‬ ‫ﺳﺮ ﻧﻤﯽارزد ﺑﻪ درد ﺳﺮ‪ ،‬ﻋﺠﺐ‬
‫زﯾﺮ آن ﻣﺴﺘﯽ ﺑﻮد ﺳﺤﺮ ﻫﻼل‬ ‫ﺳﺮ ﺧﻤﺎرت داد و ﻣﺴﺘﯿﻬﺎ دﻫﺪ‬
‫ﺳﺮ ﻣﻨﻪ ﺟﺰ در دﻋﺎ و اﺑﺘﻬﺎل‬ ‫از ﭘﯽ اﯾﻦ ﻣﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﯿﺪار ﺑﺎش‬
‫وﻗﺖ ﺗﺮﺟﯿﻌﺴﺖ ﺑﺮﺟﻪ ﺗﺎزه ﺷﻮد‬
‫ﭼﻮن ﺟﻤﺎﻟﺶ ﺑﯽﺣﺪ و اﻧﺪازه ﺷﻮ‬
‫ﻣﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪﯾﻢ و ﺗﻮ و ﻋﺸﻖ دراز‬ ‫دﯾﮕﺮان رﻓﺘﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪی ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎز‬

‫روزه در روزه‪ ،‬ﻧﻤﺎز اﻧﺪر ﻧﻤﺎز‬ ‫ﻫﺮﮐﯽ ﺣﲑان ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ دارد او‬
‫ﭼﻮن ﻓﻨﺎ ﮔﺮدد‪ ،‬ﻓﻨﺎ را ﻧﯿﺴﺖ راز‬ ‫راز او ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ دارد ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش‬
‫ﮐﻪ ﺟﻨﻮن ﺗﻮ ﺧﻮش اﺳﺖ ای ﺑﯽﻧﯿﺎز‬ ‫ﺑﺮﻣﮕﲑ‬ ‫ﻣﺎ‬ ‫ﮔﺮدن‬ ‫از‬ ‫ﺳﻠﺴﻠﻪ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺎن از ﻃﻮق دارﻧﺪ اﺣﱰاز‬ ‫ﻃﻮق ﺷﺎﻫﺎن ﭼﺎﮐﺮ اﯾﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪﺳﺖ‬
‫ﻃﺎق را و ﺟﻔﺖ را ﮐﻦ ﺟﻔﺖ ﻧﺎز‬ ‫ﺧﺎر و ﮔﻞ را ﺣﺴﻦﺑﺨﺶ از آب ﺧﻀﺮ‬
‫ﮐﻦ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮔﺮ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮔﺮ ﻣﺠﺎز‬ ‫ﻫﺮﮐﯽ او ﺑﻨﻬﺪ ﺳﺮی ﺑﺮ ﺧﺎک ﺗﻮ‬
‫در ﺑﻬﺎر ﺣﺴﻦ ﺧﻮد ﺗﻮ ﻣﯽﮔﺮاز‬ ‫ﻧﯽ ﻣﺮا ﻫﺮﭼﻪ ﺷﻮد ﺧﻮد ﮔﻮ ﺑﺸﻮ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﺧﻮاه ﺳﻮز و ﺧﻮاه ﺳﺎز‬ ‫ﺣﺴﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﺮاد‬
‫ﺧﻮاﻫﺸﺎن از ﻓﻀﻞ ده ﺧﻂ ﺟﻮاز‬ ‫ﺧﻮاه ردﺷﺎن ﮐﻦ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻻﯾﺠﻮز‬
‫ﺧﻮاﻫﺸﺎن ﭼﻮن ﻧﺎی ﮔﲑ و ﻣﯽﻧﻮاز‬ ‫ﺧﻮاﻫﺸﺎن ﭼﻮن ﺗﺎر ﭼﻨﮕﯽ ﺑﺮ ﺳﮑﻞ‬
‫ﺧﻮاه ﭼﻮن ﮔﻮﻫﺮ ﺑﺪﻫﺸﺎن اﻣﺘﯿﺎز‬ ‫ﺧﻮاﻫﺸﺎن ﺑﯽﻗﺪر ﮐﻦ ﭼﻮن ﺳﻨﮓ و‬
‫ای ﺗﻮ ﻣﺤﻤﻮد و ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎ اﯾﺎز‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫داد‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻣﺤﻤﻮد‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ‬
‫در ﻏﻼﻣﯽ ﺗﻮ ﺟﺎن آزاد ﺷﺪ‬
‫‪۲٦‬‬
‫وز ادﺑﻬﺎی ﺗﻮ ﻋﻘﻞ اﺳﺘﺎد ﺷﺪ‬
‫ﻣﺲ ﻣﺎ ﮐﯽ ﺑﻮد ﭘﯿﺶ ﮐﯿﻤﯿﺎ؟!‬ ‫ﻣﺎی ﻣﺎ ﮐﯽ ﺑﻮد؟! ﭼﻮ ﺗﻮﮔﻮﯾﯽ اﻧﺎ‬

‫ﺟﺰ ﻓﻨﺎ ﮔﺸﱳ ز اﺷﺮاق و ﺿﯿﺎ؟!‬ ‫ﭘﯿﺶ ﺧﻮرﺷﯿﺪی ﭼﻪ دارد ﻣﺸﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﻮز ﺗﻮ ﮐﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ؟! ﮐﺠﺎ؟!‬ ‫زﻣﻬﺮﯾﺮ و ﺻﺪ ﻫﺰاران زﻣﻬﺮﯾﺮ‬
‫زﻣﻬﺮﯾﺮ آﻣﺪ ﺗﻤﻮز اﯾﻦ ﺿﺤﯽ‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻤﻮزﯾﻬﺎی ﺧﻮرﺷﯿﺪ رﺧﺖ‬
‫ﮐﯿﺴﻪ دوزاﻧﻨﺪ اﯾﻦ ﺧﻮف و رﺟﺎ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫وﺷﻮق‬ ‫آرزو‬ ‫دﮐﺎن‬ ‫ﺑﺮ‬
‫ﻣﯽآرد ﺳﻬﺎ‬ ‫ﺳﺠﺪﻫﺎی ﺳﻬﻮ‬ ‫رﻓﻌﺘﺴﺖ‬ ‫ﻣﺼﻼی ﮐﻤﺎل‬ ‫ﺑﺮ‬
‫ﭼﻪ ﺻﺒﺎح آﻣﻮﺧﱳ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺮا؟!‬ ‫ﺧﻮاب را ﮔﺮدن زدی ای ﺟﺎن‬
‫ﮐﺮده اژدرﻫﺎی ﻫﺎﯾﻞ را ﻋﺼﺎ‬ ‫ﭼﭗ ﻣﺎ را راﺳﺖ ﮐﻦ ای دﺳﺖ‬
‫ﮔﺸﺘﻪام ﺑﺎ ﺑﺤﺮ ﻓﻀﻠﺖ آﺷﻨﺎ‬ ‫ﺷﮑﺮ اﯾﺰد را ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ رﻧﮓ‬
‫ﺟﺎوداﻧﯽ دﯾﺪه زان ﺑﺤﺮ ﺻﻔﺎ‬ ‫ﮐﻒ ﺑﺮآرم در دﻋﺎ و ﺷﮑﺮ ﻣﻦ‬
‫ﻣﯽروم در ﺟﺴﱳ ﺗﻮ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ‬ ‫ای ﺗﻮ ﺑﯿﺠﺎ ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎن و ﻣﻦ ﭼﻮ‬
‫رﺳﺖ از ﮐﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ای ﺟﺎنﻓﺰا‬ ‫ﻋﻤﺮ ﻣﯽﮐﺎﻫﯿﺪ ﺑﯽﺗﻮ روز روز‬
‫ﭼﻪ ﻏﻢ ار ﻣﻦ ﯾﺎوه ﮐﺮدم ﺧﻮﯾﺶ را‬ ‫واﺟﺪی و وﺟﺪﺑﺨﺶ ﻫﺮ وﺟﻮد‬
‫ﻫﲔ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﻣﻦ‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮﺷﯽ؟ ﭼﻮﻧﯽ ﺗﻮ از ﺗﺼﺪﯾﻊ ﻣﻦ؟‬
‫ﻫﺠﺪﻫﻢ‬
‫ﻋﺰم رﺟﻮع ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬رﺧﺖ ﺑﻪ ﭼﺮخ ﻣﯽﺑﺮم‬ ‫ﻧﺎﻣﻪ رﺳﯿﺪ زان ﺟﻬﺎن ﺑﻬﺮ ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﺑﺮم‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﺗﺎ ﺑﯿﺎﻣﺪم‪ ،‬دﻟﺸﺪه و ﻣﺴﺎﻓﺮم‬ ‫ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪ » :‬ارﺟﻌﯽ « ﺷﻨﻮ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﯾﺶ رو‬
‫ﻣﻦ ﺑﺪروﻧﻪ واﺻﻠﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻈﲑه ﺣﺎﻇﺮم‬ ‫آن ﭼﻤﻦ و ﺷﮑﺮﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻧﺮﻓﺖ از دﻟﻢ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﺳﺖ راه ﻣﻦ‪ ،‬زاﻧﮏ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺒﻮﺗﺮم‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺒﺎغ ﻃﲑ ﺗﻮ اوج ﻫﻮا ﻣﺨﻮف ﺷﺪ‬
‫زاﻧﮏ رﻓﯿﻖ اﻣﻦ ﺷﺪ ﺟﺎن ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺣﺮم‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬ازﯾﻦ ﺗﻮ ﻏﻢ ﻣﺨﻮر‪ ،‬اﯾﻤﻦ و ﺷﺎدﻣﺎن ﺑﺮﭙ‬
‫در ﺑﺮ و ﺑﺤﺮ اﮔﺮ رود ﺑﺎﺷﺪ راد و ﻣﺤﱰم‬ ‫ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺑﺮات ﺣﻔﻆ ﻣﺎ دارد در زه ﻗﺒﺎ‬
‫ﻋﺼﻤﺖ ﻣﺎش ﺑﺪ ﺑﻪ ﮐﻒ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﻻﺟﺮم‬ ‫ﻧﻮح ﻣﯿﺎن دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻮد ﻫﺰار ﺳﺎل ﺧﻮش‬
‫ﻫﺮدم ﻣﯽرﺳﯿﺪﺷﺎن ﺑﺎر و ﺧﻔﲑ از درم «‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻫﺰار ﻫﻤﭽﻮ او ﺑﻨﺪهی ﺧﺎص ﭘﺎک ﺧﻮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺧﻠﯿﻞ ز آﺗﺸﺶ ﻏﻢ ﻧﺨﻮرم ﮐﻪ ﻣﻦ زرم «‬ ‫ﮔﻔﺖ ﮐﻠﯿﻢ‪ » :‬زاب ﻣﻦ ﻏﻢ ﻧﺨﻮرم ﮐﻪ ﻣﻦ درم«‬
‫اﮐﻤﻪ را ﺑﺼﺮ دﻫﻢ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺐ ﻃﺐ ﻧﻨﮕﺮم «‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺮده را زﻧﺪه ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم او‬
‫ﺑﺮ ﻗﻤﺮ ﻓﻠﮏ زﻧﻢ‪ ،‬ﮐﺰ ﻗﻤﺮان ﻣﻦ اﻗﻤﺮم «‬ ‫ﮔﻠﺖ‪ » :‬ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻬﲔ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﺷﺎرت ﻣﻌﲔ‬
‫ﮐﺰ ﺗﻒ او ﻣﻨﻮرم‪ ،‬وز ﮐﻒ او ﻣﺼﻮرم‬ ‫ﺻﻮرت را ﺑﺮون ﮐﻨﻢ ﭘﯿﺶ ﺷﻬﻨﺸﻬﯽ روم‬
‫در ﺻﻒ روح ﺣﺎﺿﺮم‪ ،‬ﮔﺮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﱰم‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺮوم ﺑﺮادرا ﻫﯿﭻ ﻣﮕﻮ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﺪ‬
‫‪۲۷‬‬
‫ﺑﻮی ﺧﻮﺷﺶ ﻋﱪﻓﺸﺎن زاﻧﮏ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻌﻨﱪم‬ ‫ﻧﺎم ﺧﻮﺷﻢ درﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮن ﺻﺒﺎ وزان‬
‫وارﻫﻢ از ﭼﻪ و رﺳﻦ زاﻧﮏ ﺑﺮون ﭼﻨﱪم‬ ‫ﺳﺎﮐﻦ ﮔﻠﺸﻦ و ﭼﻤﻦ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺷﺎن ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺲ ﮐﻦ و ﺑﺤﺚ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ در ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﺎزﮔﻮ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﺴﺘﻤﻊ دارد ﻫﺮ ﺳﺨﻦ دورو‬
‫ﺑﻪ ﮐﻪ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﯽ دﻻ‪ ،‬رﺧﺖ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮی‬ ‫ﭼﻮﻧﮏ ز آﺳﻤﺎن رﺳﺪ ﺗﺎج و ﺳﺮﯾﺮ و ﻣﻬﱰی‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺟﺰر و ﻣﺪ در ﭼﻪ ﺷﻤﺎر اﻧﺪری؟‬ ‫ﺑﲔ ﻫﻤﻪ ﺑﺤﺮﯾﺎن ﺑﻪ ﮐﻒ ﮔﻮﻫﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﯾﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﮔﺮ ﭼﻬﮑﻪ ﻏﺮه ﻣﯽزﻧﺪ ﮔﺎو ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﺳﺎﻣﺮی‬ ‫ﻫﲔ ﻫﻠﻪ‪ ،‬ﮔﺎو ﻣﺮده را ﺷﲑ ﻣﺨﻮان و ﺳﺮ ﻣﻨﻪ‬
‫زود ﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﺶ ﻗﻮت ﭘﺮ ﺟﻌﻔﺮی‬ ‫ﭘﺮ ﮐﺮﮐﺴﺎن‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻓﻮق‬ ‫ﺑﺮﭘﺮد‬ ‫ﻧﻤﺮود‬ ‫ﮔﺮ‬
‫ﺑﺎز ﺳﭙﯿﺪ ﮐﯽ ﺷﻮد؟! ﮐﯽ رﻫﺪ از ﮐﺒﻮﺗﺮی؟!‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ ﮐﺒﻮﺗﺮی ﺑﻪ ﻓﻦ ﮐﺒﮏ ﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺻﻨﻌﺖ ﮐﻒ آزری‬ ‫ﺟﺎن ﻧﺪﻫﺪ ﺑﺠﺰ ﺧﺪا‪ ،‬ﻋﻘﻞ ﻫﻤﻮ ﮐﻨﺪ ﻋﻄﺎ‬
‫ﭘﯿﺶ ﺧﺪای ﺳﺮ ﻧﻬﯽ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺴﺘﺎن آن ﺳﺮی‬ ‫دردﺳﺮ ﺗﻨﯽ ﻣﮑﺶ ﮐﻮﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﯿﻠﻪ ﻧﯿﻢ ﺧﻮش‬
‫ﺳﺮﻣﻪ دﻫﯽ ﺑﺼﺮ ﺑﺮی‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺧﻮش اﺳﺖ ﺗﺎﺟﺮی‬ ‫ﺳﺮ ﮐﻪ دﻫﯽ ﺷﮑﺮﺑﺮی‪ ،‬ﺷﺒﻪ دﻫﯽ ﮔﻬﺮ ﺑﺮی‬
‫ﭘﯿﻤﱪی‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫ﻫﺴﺖ‬ ‫آرزو‬ ‫و‬ ‫ﻫﻮا‬ ‫ﺗﺮک‬ ‫ﺟﻮد و ﺳﺨﺎ و ﻟﻄﻒ ﺧﻮ ﺳﺠﺪهﮔﺮی‪ ،‬ﭼﻮ آب ﺟﻮ‬
‫ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب ﻣﯽروی‪ ،‬ﻧﻘﻞ ﻣﻠﻮک ﻣﯽﭼﺮی‬ ‫روﺿﻪی روح ﺳﺒﺰ ﺑﲔ‪ ،‬ﺳﺎﮐﻦ روﺿﻪ ﺣﻮر ﻋﲔ‬
‫ﺑﺎ ﺻﻨﻤﺎن ﺷﺮمﮔﲔ‪ ،‬ﭘﺮدهی ﺷﺮم ﻣﯽدری‬ ‫ﻓﺮﺟﻪی ﺑﺎغ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺷﺎدی و ﻻغ ﻣﯽﮐﻨﯽ‬
‫ﮔﻠﱭ ﻣﺸﮏ ﺑﻮی ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺪ ﭼﺴﺖ ﻋﺮﻋﺮی‬ ‫آﻣﺪه ﻣﺎه روی ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺐ ﻫﺎی و ﻫﻮی ﺗﻮ‬
‫ﮐﺎی ﻫﻮس و ﻣﺮاد ﺟﺎن‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﻟﻄﯿﻒ ﻣﻨﻈﺮی‬ ‫روح و ﻋﻘﻮل ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ‪ ،‬ﺳﺠﺪهﮐﻨﺎن ﺑﻪ ﭘﯿﺶ او‬
‫ﺳﺎﺣﺮی‬ ‫ﺷﻨﻮﯾﺪ‬ ‫زو‬ ‫ﺑﺎﺑﻠﯽ‬ ‫ﻣﻠﮑﺎن‬ ‫وی‬ ‫ای ﻗﻤﺮان آﺳﻤﺎن‪ ،‬زو ﺑﱪﯾﺪ رﻧﮓ رو‬
‫ﻫﺰار ﮐﻮﺛﺮی‬ ‫رﺷﮏ‬ ‫ﺟﻨﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﻫﺰار‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫ﺳﺨﺖ ﻣﻔﺮح ﻏﻤﯽ‪ ،‬ﻋﯿﺴﯽ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﯾﻤﯽ‬
‫اﯾﻦ ﻏﺰل ای ﻧﺪﯾﻢ ﻣﻦ ﺑﯽﺗﺮﺟﯿﻊ ﭼﻮن ﺑﻮد؟!‬
‫ﺑﻨﺪ ﮐﻨﺶ ﮐﻪ ﺑﻨﺪ ﺗﻮ ﺳﻠﺴﻠﻪی ﺟﻨﻮن ﺑﻮد‬
‫ﻫﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﺘﯽ؟ آﻧﮏ ﻧﺪادﯾﺶ رﻫﯽ‬ ‫از ﺳﺮ روزﻧﻢ ﺳﺤﺮ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻗﻨﺠﺮه ﻣﻬﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻪ » ﻻاﺑﺎﻟﯿﯽ‪ ،‬ﺧﲑهﮐﺸﯽ‪ ،‬ﺷﻬﻨﺸﻬﯽ‬ ‫ﻣﻦ ﺗﻠﻒ وﺻﺎل ﺗﻮ‪،‬ﻟﯿﮏ ﺗﻮ ﮐﯿﺴﺘﯽ؟ ﺑﮕﻮ‬
‫ﺑﯽرﺳﻦ ﻋﻨﺎﯾﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺸﻮد ﮐﺲ از ﭼﻬﯽ‬ ‫ﺑﯽﭘﺮ و ﺑﺎل ﻓﻀﻞ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮ ﻧﺮﭙد ز ﺗﻦ دﱃ‬
‫ﻋﺸﻖ ز ﺟﺎم ﻣﻦ ﺑﻮد ﻋﺸﺮﺗﯿﯽ ﻣﺮﻓﻬﯽ‬ ‫ﻋﻘﻞ ز ﺧﻂ ﻣﻦ ﺑﻮد ﮔﺸﺘﻪ ادﯾﺐ اﻧﺠﻤﻦ‬
‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮش ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪﮔﻮل و اﺑﻠﻬﯽ‬ ‫ﺑﯽرخ ﺧﻮب ﻓﺮﺧﻢ‪ ،‬ﻗﺎﻣﺖ ﻫﺮﮐﯽ ﮔﺸﺖ ﺧﻢ‬
‫ﺟﺰ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺮﯾﺪ را ﮐﻮ ﮐﻨﻔﯽ و درﮔﻬﯽ؟!‬ ‫ﺷﻬﺮ ﮔﺸﺘﻪی‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻬﺮ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪی‬ ‫ﺑﺎدﯾﻬﺎ‬
‫ﮔﻮل ز ﺣﺮف ﻣﻦ ﺷﻮد ﻧﮑﺘﻪﺷﻨﺎس و آﮔﻬﯽ «‬ ‫ﻣﺮده ز ﺑﻮی ﻣﻦ ﺷﻮد زﻧﺪه و زﻧﺪه دوﻟﺘﯽ‬
‫ﺗﺎ ز ﺗﻮ ﻻﻓﻬﺎ زﻧﻢ ﮐﺎﻣﺪ ﯾﺎر ﻧﺎﮔﻬﯽ «‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﮐﺪﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ای ﺗﻮ ﺣﯿﺎت ﻫﺮ ﺻﻨﻢ‬
‫اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ‪ ،‬ﮔﻨﺠﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺮﮔﻬﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﭼﻮ ﻣﻦ ﺷﻮم روی‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﯾﻘﲔ ﻓﻨﺎ ﺷﻮی‬
‫ﻟﯿﮏ ﺑﮑﻮش و ﺻﱪﮐﻦ‪ ،‬ﺻﺎف ﺷﻮی و آﻧﮕﻬﯽ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻣﺮا ﺑﻬﺮ زﻣﺎن‪ ،‬ﻟﻄﻒ و ﮐﺮم ﺟﻬﺎن ﺟﻬﺎن‬
‫‪۲۸‬‬
‫از ﻓﺮح ﺻﻔﺎ زﻧﺪ‪ ،‬آن ﮔﻞ ﺳﺮخ ﻗﻬﻘﻬﯽ‬ ‫از ﭼﻪ رﺳﯿﺪ آب را آﯾﻨﻪﮔﯽ؟ ز ﺻﺎﻓﯿﯽ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺎن و ﺟﺎﻣﮕﯽ‪ ،‬ﻫﺮ ﻃﺮﻓﯽﺳﺖ اﺳﭙﻬﯽ‬ ‫ﮐﻢ ﺑﻮد اﯾﻦ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ‪ ،‬ﻟﯿﮏ ﺑﻪ راه ﺑﻨﺪﮔﯽ‬
‫ﻧﺎدره ﻋﯿﺴﯿﯽ ﮐﻪ او دﯾﺪه دﻫﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﻬﯽ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﻃﺒﯿﺐ ﺣﺎذﻗﯽ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﯽ و ﺳﺎﺑﻘﯽ‬
‫ﻟﯿﮏ ﻧﯿﻢ ﻣﺸﺒﻬﯽ ﻏﺮهی ﻫﺮ ﻣﺸﺒﻬﯽ‬ ‫ﺑﻬﺮ ﻣﺜﺎل ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻬﺮ ﻧﺸﺎط ﻫﺮ ﺣﺰﯾﻦ‬
‫ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺷﻬﻨﺸﻬﺎ‪ ،‬ﻓﺎﯾﺪهی ﻣﻮﺟﻬﯽ‬ ‫ﺷﺮح ﮐﻪ ﺑﯽزﺑﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﯽﺿﺮر و زﯾﺎن ﺑﻮد‬
‫ای ﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮت ردی ﺧﻮن ﺣﺒﯿﺐ رﯾﺨﺘﻪ‬
‫ﻧﯿﮏ ﻧﮕﺮﮐﻪ او ﺗﻮی‪ ،‬ای ﺗﻮ ز ﺧﻮد ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ‬
‫ﻧﻮزدﻫﻢ‬
‫ﺗﺎ ﺑﯽﮐﺲ و ﻣﻤﺘﺤﻦ ﻧﻤﺎﻧﻢ‬ ‫ای ﺧﻮاب ﺑﻪ روز ﻫﻤﺪﻣﺎﻧﻢ‬

‫در دﯾﮏ ﭼﻪ ﻣﯽﭘﺰی‪ ،‬ﭼﻪ داﻧﻢ‬ ‫ﭼﻮﻧﮏ دﯾﮏ ﺑﺮ آﺗﺸﻢ ﻧﺸﺎﻧﺪی‬
‫اﻣﺎﻧﻢ‬ ‫ﻧﻤﯽدﻫﯽ‬ ‫ﻋﺸﻖ‬ ‫ای‬ ‫ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺮی ﺑﺨﺎرم‬
‫وﻓﻐﺎﻧﻢ‬ ‫آﻫﻮه‬ ‫ﻧﺸﻨﻮی‬ ‫ﺗﺎ‬ ‫از ﺧﺸﻢ دو ﮔﻮش ﺣﻠﻢ ﺑﺴﺘﯽ‬
‫ای ﺟﺎن ﭼﻮﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ زﯾﻦ ﺟﻬﺎﻧﻢ‬ ‫ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺣﻮاﻟﻪ ﮐﻢ ﮐﻦ‬
‫ﺟﺎن را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺟﺎن رﺳﺎﻧﻢ‬ ‫ﺑﮕﺸﺎی رﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺒﮑﱰ‬
‫ﺗﺎ رﺧﺖ ﺑﮑﻮی ﺗﻮ ﮐﺸﺎﻧﻢ‬ ‫ﻗﻼوزی ﮐﻦ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎ‪،‬‬ ‫ﯾﺎری‬
‫ای آﻧﮏ ﺗﻮ ﺟﺎن اﯾﻦ ﻧﻘﻮﺷﯽ‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮐﻦ ﮔﺮﯾﻦ ﺑﻨﻮﺷﯽ‬
‫ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮ ﺳﻨﮓ آﺳﯿﺎﯾﯿﻢ‬ ‫ﺗﯿﺰآب ﺗﻮی‪ ،‬و ﭼﺮخ ﻣﺎﯾﯿﻢ‬

‫از ﮐﻮه ﺑﺮآی ﺗﺎ ﺑﺮآﯾﯿﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪی و ﻣﺎ ﭼﻮ ذره‬
‫ﻣﺎ ﺧﻮد ﻫﻤﻪ ﺳﺮﮐﻪ ﻣﯽﻓﺰاﯾﯿﻢ‬ ‫از ﺑﻬﺮ ﺳﮑﻨﺠﺒﲔ ﻋﺴﻞ ده‬
‫ﮔﻪ ﺧﲑهی ﺧﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﮐﺠﺎﯾﯿﻢ‬ ‫ﮔﻪ ﺧﲑهی ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ‬
‫ﯾﺎ ﻗﺒﺾ ﮐﻪ ﻣﻬﺮه در رﺑﺎﯾﯿﻢ‬ ‫ﮔﻪ ﺧﲑهی ﺑﺴﻂ ﺧﻮﯾﺶ و اﯾﺜﺎر‬
‫ﮔﺎه از ﭘﯽ ﻫﺮدو ﮐﯿﻤﯿﺎﯾﯿﻢ‬ ‫ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺲ و ﮔﺎه زر ﺧﺎﻟﺺ‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ دو‪ ،‬ذوق و ﻣﯿﻞ اﯾﭽﯽ‬
‫در دادن و در ﮔﺮﻓﱳ از ﭼﯽ‬
‫ﮔﻪ ﺷﺎد ﺑﻪ ﺧﺮج آن و ﺗﺤﻠﯿﻞ‬ ‫ﮔﻪ ﺷﺎد ﺑﺨﻮردﻧﺴﺖ و ﺗﺤﺼﯿﻞ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﺜﺎر آن و ﺗﻨﺰﯾﻞ‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺨﻞ‪ ،‬ﮔﻬﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﺐ ﻣﯿﻮه‬
‫ﮔﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻃﻮف و زﻧﺒﯿﻞ‬ ‫ﮔﻪ ﺣﺎﺗﻢ وﻗﺖ اﻧﺪر اﯾﺜﺎر‬
‫‪۲۹‬‬
‫ﯾﺎ ﻏﲑ ﺗﻮﯾﻢ ﺑﯽدو ﺗﺒﺪﯾﻞ‬ ‫ﻣﺎ ﯾﺎ آﻧﯿﻢ و اﯾﻦ دﮔﺮ ﻓﺮع‬
‫ﺗﺬﻟﯿﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪی و ﺗﺒﺠﯿﻞ‬ ‫ور زاﻧﮏ ﻣﺮﮐﺐ از دو ﺿﺪﯾﻢ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪهی رﻓﻊ و ﺧﻔﺾ ﻗﻨﺪﯾﻞ‬ ‫ﻫﻢ اﺻﻼﺣﺴﺖ ﻋﺰ و ذﻟﺶ‬
‫ﺑﺲ اﻓﺴﺎدی ﺑﺮای ﺗﻨﺤﯿﻞ‬ ‫ﺑﺲ اﺻﻼﺣﯽ ﺑﺮای اﻓﺴﺎد‬
‫ﺑﺲ ﻣﺮغ ﺿﻌﯿﻒ ﭘﺮﺷﮑﺴﺘﻪ‬
‫ﺧﺮﻃﻮم ﻫﺰار ﭘﯿﻞ ﺧﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﯿﺴﺘﻢ‬
‫ﺗﻮم‬ ‫ﺗﻮﭘﺮﯾﺸﺎن‬ ‫زﻟﻒ‬ ‫ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ‬ ‫ز‬ ‫ﻫﻠﻪ درده ﻣﯽ ﺑﮕﺰﯾﺪه ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺗﻮم‬
‫ﻧﻘﺪ ده ﻧﻘﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﺒﺎس ﺣﺮﻣﺪان ﺗﻮم‬ ‫ﺗﻠﺦ و ﺷﲑﯾﻦ ﻟﺐ ﻣﺎ را ز ﺣﺮم ﺑﲑون آر‬
‫ﻣﺮدهی ﺟﺮﻋﻪی آن ﭼﺸﻤﻪی ﺣﯿﻮان ﺗﻮم‬ ‫آﻧﭻ دادی و ﺑﺪﯾﺪی ﮐﻪ ﺑﺪان زﻧﺪه ﺷﺪم‬
‫وآﻧﮕﻬﺎن ﺟﻠﻮه ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻪ ﺗﺎﺑﺎن ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺎده ﺑﺮ ﺑﺎد دﻫﺪ ﻫﺮدو ﺟﻬﺎن را ﭼﻮ ﻏﺒﺎر‬
‫ﮔﺮ ﻧﯿﻢ ﺟﺎن ﺗﻮ آﺧﺮ ﻧﻪ ز ﺟﺎﻧﺎن ﺗﻮم؟‬ ‫واﻧﮕﻬﺎن ﺟﺎم ﭼﻮ ﺟﺎن آردﮐﲔ ﺑﺮ ﺟﺎن زن‬
‫ﮐﻪ ﺻﯿﺎدم ﻣﻦ و ﺳﺮ ﻓﺘﻨﻪی ﻣﺮﻏﺎن ﺗﻮم‬ ‫ﻣﺮﮐﺒﺶ دﺳﺖ ﺑﻮد زاﻧﮏ ﻗﺪح ﺷﻬﺒﺎزﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﮔﺰﯾﻦ ﻣﺸﻌﻠﻪ و روﻧﻖ اﯾﻮان ﺗﻮ‬ ‫واﻧﮕﻪ از دﺳﺖ ﺑﺮﭙد ﺳﻮی اﯾﻮان دﻣﺎغ‬
‫ﻣﮋدهای ﻣﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ آب ﺗﻮ و ﻧﺎن ﺗﻮم‬ ‫آب رو رﻓﺖ ﻣﻬﺎن را ﭘﯽ ﻧﺎن و ﭘﯽ آب‬
‫ﺧﻮش ﻫﻤﯽ ﺧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﻫﺮ دﻧﺪان ﺗﻮم‬ ‫ﺑﺤﺮ ﺑﺮ ﮐﻒ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺴﺖ؟ ﺗﻮ ﺑﺎری ﺑﺮﮔﲑ‬
‫ﮐﻪ ﺧﻠﯿﻠﯽ و ﻧﺴﻮزی ﭼﻮ ﺳﭙﻨﺪان ﺗﻮم‬ ‫ﻣﻦ ﺳﻪ ﭘﻨﺪت دﻫﻢ‪ ،‬اول ﺗﻮﺳﭙﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﺎش‬
‫ﻗﺼﺺ ﺟﺎﯾﺰه ﺑﺮﺧﻮان ﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮان ﺗﻮم؟‬ ‫در ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻠﻪ ﺑﮕﺸﺎی ﮐﻪ در ﮐﻮی ﺗﻮﯾﻢ‬
‫ﻫﲔ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﮕﺮدان ﻏﺰﻟﻢ را ﺑﺮﮔﻮ‬
‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺷﯿﺪا ﻧﺸﺪی ﻗﺼﻪی ﺷﯿﺪا ﺑﺮﮔﻮ‬
‫ﺳﺒﮏ ای ﺳﯿﻤﱪ ﻣﺸﻌﻠﻪ ﺳﯿﻤﺎ ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫ز آب ﭼﻮن آﺗﺶ ﺗﻮ دﯾﮓ دﻣﺎﻏﻢ ﺟﻮﺷﯿﺪ‬
‫ﺻﻔﺖ ﻣﻮج دل و ﮔﻮﻫﺮ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫ز ﭘﮕﻪ ﺟﺎم ﭼﻮ درﯾﺎ ﭼﻮ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺑﮕﺮﻓﺘﻢ‬
‫ﮐﻒ ﺑﺰن ﺧﻮش ﺻﻔﺖ ﻟﻮﻟﻮی ﻻﻻ ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫ﺑﺤﺮ ﭘﺮﺟﻮش ﭼﻮ ﻻﻻﺳﺖ ﺑﺮ آن در ﯾﺘﯿﻢ‬
‫زان ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﮐﺰو زاد ﺗﻤﻨﺎ ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫دﮔﺮ‬ ‫ﺗﻤﻨﺎی‬ ‫ﺳﯿﻨﻪ‬ ‫در‬ ‫دارد‬ ‫ﻫﺮﮐﺴﯽ‬
‫زان ﻫﻮس ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ ز ﻫﻮﺳﻬﺎ ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻮﺳﻬﺎی ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺑﻪ ﻣﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺪو ﻣﺤﻮ ﺷﻮد ﻇﻞ ﻣﻦ و ﻣﺎ ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫ز آﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺮآﯾﺪ ﺳﭙﺲ ﻣﺸﺮق ﺟﺎن‬
‫ﺳﺮ ﺑﮕﺮدان ﺳﻮی ﺑﯿﺠﺎ و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫ﺷﺶ ﺟﻬﺖ اﻧﺲ و ﭘﺮی ﻣﺤﺮم آن راز ﻧﯿﻨﺪ‬
‫ای ﺧﻤﲑی دﻣﯽ از ﺧﻤﺮ ﻣﺼﻔﺎ ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮ ﺗﻨﻮر اﯾﻦ ﺷﮑﻤﺖ ﭘﺮ ز ﺧﻤﲑ؟!‬
‫ﺧﱪ ﺟﺎن ﭼﻮ ﻃﻮﻃﯽ ﺷﮑﺮﺧﺎ ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﭼﻮن زاغ ﺑﻮد ﻧﻮل ﺗﻮ در ﻫﺮ ﺳﺮﮔﲔ؟!‬
‫ﺻﻔﺖ ﺷﻌﺸﻌﻪی ﺟﺎم ﻣﻌﻼ ﺑﺮﮔﻮ‬ ‫زﯾﻦ ﮔﺬر ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﺪه آن ﺟﺎم ﻣﯽ روﺣﺎﻧﯽ‬
‫‪۳۰‬‬
‫ﻣﺴﺖ ﺑﲑون رو ازﯾﻦ ﻋﯿﺶ و ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫ﻣﺴﺖ ﮐﻦ ﭘﲑ و ﺟﻮان را‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻦ‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽ از ﺟﺎم و ﺳﺮ از ﭘﺎی ﻧﺪاﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻫﻠﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮐﻦ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﭼﻨﺎﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻓﺎرغ از ﻏﺼﻪی ﻫﺮ ﺳﻮد و زﯾﺎﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺟﺎم ﺑﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻗﯽ ﻧﮕﺮاﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬
‫ﯾﮑﺪﮔﺮ را ز ﺟﻨﻮن ﺗﺨﺘﻪ زﻧﺎﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﻌﻠﻢ ﮐﻪ ﺧﺮد ﺑﻮد ﺑﺸﺪ ﻣﺎ ﻃﻔﻼن‬
‫ﭼﻮﻧﮏ ﺑﲑون ز ﺣﺪ ﻋﻘﻞ وﮔﻤﺎﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺧﺮد از ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺎ دوش ﮔﺮﯾﺨﺖ‬
‫ﺑﻨﺪ آن ﻏﻤﺰه و آن ﺗﲑ و ﮐﻤﺎﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﲑﻣﺠﻠﺲ ﺗﻮی و ﻣﺎ ﻫﻤﻪ در ﺗﲑ ﺗﻮﯾﻢ‬
‫ورﻧﻪ ﮐﮋرو ز ﭼﻪ رو ﭼﻮن ﺳﺮﻃﺎﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ؟‬ ‫زﻫﺮه در ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻪﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﯽ از ﮐﺎر ﺑﱪد‬
‫ﺗﺎ ﻧﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﻧﺪر ﻫﻤﺪاﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﭼﺸﻢ آن ﻃﺮﻓﻪی ﺑﻐﺪاد ز ﻣﺎ ﻋﻘﻞ رﺑﻮد‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻦ ﻫﻠﻪ ای ﺟﺎن ﮐﻪ ﭼﻨﺎﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻗﯽ‪ » :‬ﻫﻤﻪ را ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺗﺎراج دﻫﻢ «‬
‫ﻏﺮق آن ﻗﻠﺰم ﺑﯽﻧﺎم و ﻧﺸﺎﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﻏﻮاص ﭘﯽ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﯽﻧﺎم و ﻧﺸﺎن‬
‫در ﺻﻒ رزم ﭼﻮ ﺷﻤﺸﲑ و ﺳﻨﺎﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫وﻗﺖ ﻋﺸﺮت ﻃﺮب اﻧﮕﯿﺰﺗﺮ از ﺟﺎم ﻣﯿﯿﻢ‬
‫ﭘﯿﺶ ﻫﺮ ﻣﻨﮑﺮ اﻓﺴﺮده ﺧﺰاﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻧﺰد ﻋﺸﺎق ﺑﻬﺎرﯾﻢ ﭘﺮ از ﺑﺎغ و ﭼﻤﻦ‬
‫ﺗﺎ ﺗﺮا وﻫﻢ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ زﺑﺎﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻣﯽﺟﻬﺪ ﺷﻌﻠﻪی دﯾﮕﺮ ز زﺑﺎﻧﻪی دل ﻣﻦ‬
‫ﺳﺎﻗﯿﺎ ﺑﺎده ﺑﯿﺎور ﮐﻪ ﺑﺮاﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺠﺰ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ از ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮاﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮑﻢ‬
‫روی ازﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻋﺠﺒﯽ آوردﯾﻢ‬ ‫ﻫﻠﻪ‪ ،‬رﻓﺘﯿﻢ و ﮔﺮاﻧﯽ ز ﺟﻤﺎﻟﺖ ﺑﺮدﯾﻢ‬
‫زﻫﺮ ﭼﻮن ازﮐﻒ او ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎدی ﺧﻮردﯾﻢ‬ ‫دوﺳﺖ ﯾﮏ ﺟﺎم ﭘﺮ از زﻫﺮ ﭼﻮ آورد ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬
‫ﻣﺎ ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﮔﺰاﻓﻪ ز ﮐﺠﺎ آزردﯾﻢ؟! «‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺧﻮش ﺑﺎش ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯿﻤﺖ ﺻﺪﺟﺎن‬
‫ﮔﺮ درﯾﻦ داد‪ ،‬ﺑﭙﯿﭽﯿﻢ ﯾﻘﲔ ﻧﺎﻣﺮدﯾﻢ «‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬اﺑﺤﺎن ﭼﻮ ﺗﻮی از ﺗﻦ ﻣﺎ ﺟﺎن ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺷﺎه ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﮐﺴﺖ اﮔﺮ رخ زردﯾﻢ؟!‬ ‫ﺧﺎﮐﯿﻢ‬ ‫در‬ ‫اﮔﺮ‬ ‫ﺑﺮوﯾﯿﻢ‪،‬‬ ‫ﻧﻬﺎﻟﯿﻢ‪،‬‬ ‫ﻣﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺻﻔﺖ زﻧﺪه ﺷﺪﯾﻢ ارﭼﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺮدﯾﻢ‬ ‫ﺑﺪرون ﺑﺮ ﻓﻠﮑﯿﻢ و ﺑﻪ ﺑﺪن زﯾﺮ زﻣﲔ‬
‫ﻣﺎ ز درﻣﺎن ﺑﺮﭙﯾﺪﯾﻢ و ﺣﺮﯾﻒ دردﯾﻢ‬ ‫ﭼﻮﻧﮏ درﻣﺎن ﺟﻮان ﻃﺎﻟﺐ دردﺳﺖ و ﺳﻘﻢ‬
‫ﺣﺴﻦ در ﻣﺎ ﻧﻨﻤﺎﯾﺪ ﭼﻮ ﺑﻪ زﯾﺮ ﮔﺮدﯾﻢ‬ ‫ﺟﺎن ﭼﻮ آﺋﯿﻨﻪی ﺻﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮو ﺗﻦ ﮔﺮدﯾﺴﺖ‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻮ ﮐﻦ و ﺷﺎﺑﺎش ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮدﯾﻢ‬ ‫اﯾﻦ دو ﺧﺎﻧﻪﺳﺖ دو ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﯾﻘﲔ ﻣﻠﮏ وﯾﺴﺖ‬
‫ﭼﻮن ﺑﯿﺎﻣﺪ ﻗﺪﺣﺖ‪ ،‬ﺻﺎف ﺷﻮﯾﻢ ار دردﯾﻢ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﯿﺎﻣﺪ رخ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻓﺮس دل ﺷﺎﻫﯿﻢ‬
‫ﭘﺮورﻧﺪه ﭼﻮ ﺗﻮی‪ ،‬زﻓﺖ ﺷﻮﯾﻢ ار ﺧﺮدﯾﻢ‬ ‫ﻣﯽ دﻫﻨﺪه ﭼﻮ ﺗﻮی‪ ،‬ﻓﺨﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺘﺎﻧﯿﻢ‬
‫ﻫﲔ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﮕﻮ ﺷﺮح زﺑﺎن ﻣﺮﻏﺎن‬
‫ﮔﺮ ﻧﮕﻮﯾﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن‪ ،‬ﺷﺮح ﮐﻨﺶ از ره ﺟﺎن‬
‫آﻧﭽﻨﺎن زود ﺑﺮون ﺷﺪﮐﻪ ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد‬ ‫در ﺟﻬﺎن آﻣﺪ و روزی دو ﺑﻪ ﻣﺎ رخ ﺑﻨﻤﻮد‬
‫‪۳۱‬‬
‫اﯾﻨﭽﻨﲔ زود ﮐﻨﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪان را ﺑﺪرود؟ «‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا ای ﺳﺮه ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺰﯾﺰ‬
‫ﮐﻪ ﺳﯿﺎه آﺑﻪ ﻧﺒﺎرﯾﺪش ازﯾﻦ ﭼﺮخ ﮐﺒﻮد؟ «‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﮐﺲ دﯾﺪ درﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﯾﮏ روز ﺳﭙﯿﺪ‬
‫ﭘﯿﮏ ﺑﺮ ﭘﯿﮏ ﻫﻤﯽ آﯾﺪ از آن اﺻﻞ وﺟﻮد‬ ‫از ﺑﺮای ﮐﺸﺶ ﻣﺎ و ﺳﻔﺮ ﮐﺮدن ﻣﺎ‬
‫ﻣﯽﮐﺸﺪ ﮔﻮش ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ وﺛﺎق ﻣﻮﻋﻮد‬ ‫ﻫﺮ ﻏﻢ و رﻧﺞ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺗﻦ ودر دل آﯾﺪ‬
‫ﺣﻤﺪ و ذم را ﺑﻬﻞ و رو ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻣﺤﻤﻮد‬ ‫ﻧﯿﻢ ﻋﻤﺮت ﺑﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺷﺪ و ﻧﯿﻤﯽ در‬
‫ﻧﻔﺰود‬ ‫ﻧﺪاﻣﺖ‬ ‫ﻏﲑ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﮐﺎراﻓﺰاﯾﯽ‬ ‫ﭼﻪ ﻓﻀﻮﱃ ﺗﻮ؟ ﮐﻪ اﯾﻦ آﻣﺪ و آن ﺑﲑون ﺷﺪ‬
‫ﺳﺮﺑﻨﻪ‪ ،‬ﭘﺎی ﺑﮑﺶ زﯾﺮ درﺧﺘﺎن ﻣﺮود‬ ‫ﭘﺎی در ﺑﺎغ ﺧﺮد ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻠﺐ اﻣﻦ و ﺧﻼص‬
‫ﻣﯽﻓﺘﺪ در دﻫﻦ ﻫﺮﮐﯽ دﻫﺎن را ﺑﮕﺸﻮد‬ ‫ﻧﻔﺸﺎﻧﯽ‬ ‫اﮔﺮ‬ ‫رﯾﺰد‬ ‫ﻫﻤﯽ‬ ‫اﻣﺮود‬ ‫ﺑﺎد‬
‫ﮐﻪ ز دﺳﺖ و دﻫﻦ ﺗﻮ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪرﺑﻮد‬ ‫اﯾﻦ ﺑﻮد رزق ﮐﺮﯾﻤﯽ ﮐﻪ وﻓﺎدار ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﯿﺎﻣﺴﺖ و درازﺳﺖ ﺳﺠﻮد‬ ‫ﻗﺎﯾﻤﻢ ﻣﺎت ﻧﯿﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻨﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮد‬
‫ﺷﺮح اﯾﻦ زرق ﮐﻪ ﭘﺎﮐﺴﺖ ز ﻇﻠﻢ و ﺗﻮزﯾﻊ‬
‫ﮔﻮش را ﭘﻬﻦ ﮔﺸﺎ ﺗﺎ ﺷﻨﻮی در ﺗﺮﺟﯿﻊ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺪان ﺷﺎه ﮐﻪ ﺟﺎن ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﺟﺎن را دادﯾﻢ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﺧﻨﺪهزﻧﺎن از ﺳﺮ ﺷﺎخ اﻓﺘﺎدﯾﻢ‬
‫اﯾﻦ دوم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎدر دﻧﯿﺎ زادﯾﻢ‬ ‫زاﯾﺪ‬ ‫دوﺑﺎره‬ ‫ﺻﻨﻊ‬ ‫رﺣﻢ‬ ‫از‬ ‫آدﻣﯽ‬
‫آﻧﮏ زادﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ اﻓﺘﺎدﯾﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ای ﮐﻪ ﺟﻨﯿﻨﯽ ﺑﻨﺒﯿﻨﯽ ﻣﺎ را‬
‫او ﭼﻪ داﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﺮدﯾﻢ و درﯾﻦ اﯾﺠﺎدﯾﻢ‬ ‫ﻧﻮﺣﻪ و درد اﻗﺎرب ﺧﻠﺶ آن رﺣﻢ اﺳﺖ‬
‫ﻫﻤﻪ دان داﻧﺪ ﻣﺎ را ﮐﻪ درﯾﻦ ﺑﻐﺪادﯾﻢ‬ ‫او ﭼﻪ داﻧﺪﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﭼﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻪ در زﻧﺪاﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﻧﻪ ﺧﯿﺎﻟﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺻﻮرت ﻧﻪ زﺑﻮن ﺑﺎدﯾﻢ‬ ‫ﯾﺎد ﻣﺎ ﮔﺮ ﺑﮑﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﱃ ﻧﮕﺮی‬
‫ﮐﻪ ﻣﻘﯿﻤﺎن ﺧﻮش آﺑﺎد ﺟﻬﺎن ﺷﺎدﯾﻢ‬ ‫ﻟﯿﮏ ﻣﺎ را ﭼﻮ ﺑﺠﻮﯾﯽ ﺳﻮی ﺷﺎدﯾﻬﺎ ﺟﻮ‬
‫اﻧﺪر آن ﻧﺎدره اﻓﺴﻮن ﭼﻮ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺘﺎدﯾﻢ‬ ‫ﭘﯿﺸﻪی ورزش ﺷﺎدی ز ﺣﻖ آﻣﻮﺧﺘﻪاﯾﻢ‬
‫ﻋﺠﺒﯽوار ﻧﱰﺳﯿﻢ‪ ،‬ﺧﻮش و ﻣﻨﻘﺎدﯾﻢ‬ ‫ﻣﺮدن و زﻧﺪهﺷﺪن ﻫﺮ دو وﺛﺎق ﺧﻮش ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﭼﻮ اﺷﺪاء ﻋﻠﯽ اﻟﮑﻔﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻮﻻدﯾﻢ‬ ‫آﯾﯿﻢ‬ ‫ﻫﻤﭽﻮن‬ ‫آﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﯿﻨﻬﻢ‬ ‫رﺣﻤﺎ‬
‫ﻫﻢ ﻋﺪد ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﯽداﻧﮏ ﺑﺮون ز اﻋﺪادﯾﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﺧﯿﺎﱃ ﮐﻪ ﺗﺮاﺷﯽ ز ﯾﮑﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺰار‬
‫از ﭘﯽ ﻫﺮ ﻃﻠﺐ ﺗﻮ ﻋﻮﺿﯽ از ﺷﺎﻫﺴﺖ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﻋﻄﺴﻪ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﯾﺮﺣﻤﮏاﻟﻠﻪ اﺳﺖ‬
‫ﺷﺮﺑﺘﯽ را ﺗﻮ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮش اﺳﺖ و دارو؟‬ ‫ﺷﺮﺑﺖ ﺗﻠﺦ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﺧﺮد ﺻﺤﺖ ﺟﻮ‬
‫ﭼﻮن ﺑﻮد آن ﺻﻨﻤﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﻦ اﺳﺖ و ﺧﻮشﺧﻮ؟‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎن از ﺻﻨﻢ ﺧﻮﯾﺶ دو ﺻﺪ ﺟﻮر ﮐﺸﻨﺪ‬
‫ﻣﻨﮕﺮ واﭘﺲ‪ ،‬وز ﻫﺮ دو ﺟﻬﺎن دﺳﺖ ﺑﺸﻮ‬ ‫در ﭼﻨﲔ دوغ ﻓﺘﺎدی ﮐﻪ ﻧﺪارد ﭘﺎﯾﺎن‬
‫ﮔﺸﺖ ﻋﻨﻮان ﺑﺮات ﺗﻮ رﺟﺎل ﺻﺪ ﻗﻮا‬ ‫اﯾﻦ ﺷﺐ ﻗﺪر ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺻﺒﺤﺶ ﻧﺪﻣﺪ‬
‫اﺣﻤﻘﯽ ﺑﺎﺷﺪ ازﯾﻦ ﭘﺲ ﻃﻠﺐ ﺧﻨﺐ و ﺳﺒﻮ‬ ‫ﭼﻮ از اﯾﻦ ﺑﺤﺮ ﺑﺮون رﻓﺘﻨﺖ اوﻣﯿﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﮐﺎر اﻗﺒﺎل و ﺳﺘﺎرهﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﺎر ﺑﺎزو‬ ‫ز آﺳﻤﺎن آﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﺨﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺎک‬
‫‪۳۲‬‬
‫ﭘﺸﺖ را ﺑﺎز ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ از رو‬ ‫ﭼﻮن ﭼﻨﲔ روی ﺑﺪﯾﺪی ﻧﻈﺮت روﺷﻦ ﺷﺪ‬
‫ﻫﻢ ز اول ﺑﻮد او ﺷﯿﻔﺘﻪ و ﺳﻮداﺧﻮ‬ ‫ﻫﺮ ﮐﺮا آﺧﺮ ﮐﺎر اﯾﻦ ﺳﺒﻘﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‬
‫ﺳﯿﻨﻪاش ﺑﺎز ﺷﻮد ﺑﯿﻨﺪ در ﺧﻮد ﻟﻮﻟﻮ‬ ‫ﺻﺪﻓﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮدان ﺑﻪ ﻫﻮای ﮔﻮﻫﺮ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻮن ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺶ ﻧﮕﻮﯾﺪ‪ » :‬ﮐﻮﮐﻮ «‬ ‫ﺟﻌﺪ ﺧﻮد را ﭼﻮ ﺑﯿﻨﺪ ﺑﮑﻨﺪ ﺗﺮک ﮐﻼه‬
‫ﺑﺸﮑﻦ و ﻣﻐﺰ ﺑﺮون آور و ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﮕﻮ‬ ‫ﺟﻮزﻫﺎ ﮔﺮﭼﻪ ﻟﻄﯿﻔﻨﺪ و ﯾﻘﲔ ﭘﺮ ﻣﻐﺰﻧﺪ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﺑﯽﻋﻘﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻘﻞ ﺷﺪ او را ﻫﻨﺪو‬
‫ورﭼﻪ ﺑﯽروی ﺑﻮد او ﺑﮕﺬﺷﺖ از ﺑﺎرو‬
‫ﺑﯿﺴﺖ و دوم‬
‫ﻧﻔﺴﯽ در ﻧﻈﺮ ﺧﻮد ﻧﻤﮑﺎن ﺷﻮر ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﻫﻠﻪ ﺧﯿﺰﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺧﻮﯾﺶ ز ﺧﻮد دور ﮐﻨﯿﻢ‬
‫وﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﻏﻢ و ﻏﻢ را ﻫﻤﻪ در ﮔﻮر ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﻫﻠﻪ ﺧﯿﺰﯾﺪﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺴﺖ و ﺧﻮﺷﯽ دﺳﺖ زﻧﯿﻢ‬
‫ﻣﺎ ﺧﻮد او را ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﻋﺮﺑﺪه رﻧﺠﻮر ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫وﻫﻢ رﻧﺠﻮر ﻫﻤﯽ دارد ره ﺟﻮﯾﺎن را‬
‫واﻧﭻ ﻣﺎﻧﺪ ﻫﻤﻪ را ﺑﺎدهی اﻧﮕﻮر ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﻏﻮره اﻧﮕﻮر ﺷﺪ اﮐﻨﻮن ﻫﻤﻪ اﻧﮕﻮر ﺧﻮرﯾﻢ‬
‫ﺳﻮرهی ﻓﺘﺢ رﺳﯿﺪﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﺳﻮر ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫وﺣﯽ زﻧﺒﻮر ﻋﺴﻞ ﮐﺮد ﺟﻬﺎن را ﺷﲑﯾﻦ‬
‫راه اﯾﺸﺎن ﺑﺰﻧﯿﻢ و ﻫﻤﻪ را ﻋﻮر ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ره ﻧﻤﺎﯾﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﻦ راهزﻧﺎن ﻓﺮحاﻧﺪ‬
‫ﮐﺎر ﺳﻠﻄﺎن ﺟﻬﺎنﺑﺨﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﺟﺎن ﺳﺮﻣﺎزدﮔﺎن را ﺗﻒ ﺧﻮرﺷﯿﺪ دﻫﯿﻢ‬
‫ﺻﺪ ﭼﻮ او را ﭘﺲ ازﯾﻦ ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﻬﺠﻮر‬ ‫ﮐﺸﺖ اﯾﻦ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺐ و ﺑﻪ دﻏﻞ‬
‫ﻣﲑ ﺑﻮدﺳﺖ‪ ،‬ورا ﭼﺎﮐﺮ و ﻣﺄﻣﻮر ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺷﺤﻨﻪی ﺑﺪ او دزدی او ﺑﻨﻤﺎﯾﯿﻢ‬
‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎی ورا ﺑﺮ ﺑﻂ وﻃﻨﺒﻮر ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ از ﭼﻨﮓ ﺳﺘﻤﻬﺎش ﻫﻤﯽ زارﯾﺪﻧﺪ‬
‫ﻣﺎ ﭼﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﭘﺲ ازﯾﻦ ﺧﺪﻣﺖ آن ﻧﻮر‬ ‫ﮐﯿﻤﯿﺎ آﻣﺪ و ﻏﻤﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﺎدﯾﻬﺎ ﺷﺪ‬
‫ﻫﻤﻪ دﯾﻮان ﺳﭙﻪ را ﻣﻠﮏ و ﺣﻮر ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﺑﯽﻧﻮاﯾﺎن ﺳﭙﻪ را ﻫﻤﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﺳﺎزﯾﻢ‬
‫ﮐﻮﻫﻬﺎ را ز ﺗﺠﻠﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﻮن ﻃﻮر ﮐﻨﯿﻢ‬ ‫ﻧﺎر را ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﺧﻠﻌﺖ ﻧﻮری ﺑﺨﺸﯿﻢ‬
‫ﺧﻂ ﺳﻠﻄﺎن ﺟﻬﺎﻧﺴﺖ و ﭼﻨﲔ ﺗﻮﻗﯿﻊ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ازﯾﻦ ﭘﺲ ﺳﭙﺲ ﻫﺮ ﻏﺰﱃ ﺗﺮﺟﯿﻊ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ رﻫﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدی ﻫﻤﻪ از دﺳﺖ زﻧﺎن‬ ‫ﺧﯿﺰ ﺗﺎ رﻗﺺ درآﯾﯿﻢ ﻫﻤﻪ دﺳﺖ زﻧﺎن‬
‫ﻫﻤﻪ آﺳﯿﺐ ﺑﺘﺎﻧﺴﺖ و ﻫﻤﻪ ﺳﯿﺒﺴﺘﺎن‬ ‫ﺑﺎغ ﺳﻠﻄﺎن ﺟﻬﺎن را ﺑﮕﺸﻮدﻧﺪ ﺻﻼ‬
‫ﭼﻪ ﺷﺒﺎن ﺑﺎﯾﺪ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺷﻮد ﮔﺮگ ﺷﺒﺎن؟!‬ ‫ﭼﻪ ﺷﮑﺮ ﺑﺎﯾﺪ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺷﻮد زﻫﺮ ﺷﮑﺮ؟!‬
‫ﭼﻮ ﻧﻬﺎد اﯾﻦ ﻟﺒﻮن ﺑﺮﺳﺮ آن ﺷﲑ ﻟﺒﺎن‬ ‫ﻫﻤﮕﯽ ﻓﺮﺑﻬﯽ و ﭘﺮورش و اﻓﺰوﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﻧﻪ ز اﻗﻄﺎع اﻣﲑﺳﺖ و ﻧﻪ از داد ﻓﻼن‬ ‫ﺧﺎص ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺳﻠﻄﺎن ﺟﻬﺎﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮر‬
‫ﺣﺎﺟﺘﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در زﯾﺮ ﮐﺸﯽ زﻟﻪ ﻧﻬﺎن‬ ‫آﻓﺘﺎﺑﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ روزن و ﺑﺎم اﻓﺘﺎده‬
‫ﮐﻪ ز ﻧﻮرﺳﺖ ﻣﺮ او را ﺳﺮﭙ و ﺗﯿﻎ و ﺳﻨﺎن‬ ‫ز ﭼﻪ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪﮐﻤﲔ ﻟﺸﮑﺮ اوﺳﺖ‬
‫‪۳۳‬‬
‫ﮐﻪ ﻫﺮ آﻧﮏ رخ ﺗﻮ دﯾﺪ ﻧﺪارد ﺳﺮ ﺟﺎن‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻤﺎﻧﺎد ﺷﻌﺎع روﯾﺖ‬
‫ﮐﻪ از آن ﭘﻨﺞ زﺑﺎﻧﻪﺳﺖ ﻣﺮا ﭘﯿﭻ زﺑﺎن‬ ‫ﯾﮏ زﺑﺎﻧﻪﺳﺖ از آن آﺗﺶ ﺧﻮد در ﺟﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﺎورم ﻣﯽﻧﮑﻨﯽ‪ ،‬ﻫﲔ ﺑﺸﻨﻮ ﺑﺎﻧﮓ اﻣﺎن‬ ‫ﻫﺮ دو از ﻓﺮﻗﺖ ﺗﻮ در ﺗﻒ و ﭘﯿﭽﺎﭘﯿﭻاﻧﺪ‬
‫ﺗﲑ را ﮔﺮ ﺑﻨﺪﯾﺪی ﺑﺸﻨﻮ ﺑﺎﻧﮓ ﮐﻤﺎن‬ ‫ﺷﲑ را ﮔﺮ ﻧﭽﺸﯿﺪی ﺑﻨﮕﺮ ﺗﺮﺑﯿﺘﺶ‬
‫ﻫﯿﭻ دﯾﺪه ﺑﻨﺪﯾﺪﺳﺖ ﻣﺜﺎل ﺳﻠﻄﺎن‬ ‫ﻣﺜﻞ او ﻧﻘﺶ ﻧﮕﺮدد ﺑﻪ ﻧﻈﺮ در دﯾﺪه‬
‫از ﻣﻠﮏ ﺗﺎ ﺑﺴﻤﮏ از ﭘﯽ او در دوران‬ ‫ﻟﯿﮏ از ﺟﺴﱳ او ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻈﺮ را ﺻﱪی‬
‫ﻫﲔ ﭼﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻣﻬﯽ از ﻣﻪ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬
‫ﻣﯽﺳﺘﺎن ﻧﻮر ز ﺳﺒﺤﺎن و ﺑﺨﻠﻘﺎن ﻣﯽده‬
‫ﺑﯽوﻓﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬آﺧﺮ ﻣﮑﻦ ای ﺟﺎن ﭼﻤﻦ‬ ‫زو ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪت ﺑﻨﺪﮔﯽ و ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ‬
‫زود ﺑﺴﺘﯽ ز ﻣﻦ و ﻧﺎم ﻣﻦ ای دوﺳﺖ دﻫﻦ‬ ‫ﺧﻮد ﯾﮑﯽ روز ﻧﮕﻔﺘﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ‪ » :‬ﻣﺮا ﯾﺎری ﺑﻮد «‬
‫وان ﺣﺮﯾﻔﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﻮدﯾﻢ ﭘﯽ ﺧﻤﺮ و ﻟﱭ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﮕﻔﺘﯿﻢ ﭼﻮ ﺷﲑ و ﭼﻮ ﺷﮑﺮ‬
‫ﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺤﺮ ﻋﺴﻠﯽ در ﮐﺮم و ﺧﻠﻖ ﺣﺴﻦ؟‬ ‫ﻣﻦ ز ﻣﺴﺘﯽ ﺗﻮ ﮔﺮ زاﻧﮏ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﺟﺎﻣﯽ‬
‫ﺻﺪ دل و ﺟﺎن ﺑﺰﻧﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭘﯿﭻ و ﺷﮑﻦ‬ ‫رﺳﻦ زﻟﻒ ﺗﻮ ﮔﺮ زاﻧﮏ درﯾﻦ دام ﻓﺘﺪ‬
‫ﭘﲑاﻫﻦ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﯾﻌﻘﻮب‬ ‫ﭼﺸﻢ‬ ‫دﯾﺪه‬ ‫ﻧﮕﺸﺎﯾﺪ‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫ﮐﺮﻣﺖ‬ ‫ﺑﯽﻧﺴﯿﻢ‬
‫ﮐﻢ از آﻧﮏ ﻓﮑﻨﯽ در ﺗﮏ آن ﭼﺎه رﺳﻦ؟‬ ‫ﻣﻦ ﭼﻮ ﯾﻮﺳﻒ اﮔﺮ اﻓﺘﺎدم اﻧﺪر ﭼﺎﻫﯽ‬
‫ﻧﻪ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺷﻤﻊ ﺑﺪی ﺑﻨﺪه ﺗﺮا ﻫﻤﭽﻮن ﻟﮕﻦ؟‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺪی ﺑﻨﺪه ﭼﻮ اﺳﺘﺎرهی روز؟‬
‫ﮐﯽ ﺑﺨﻨﺪد دﻫﻦ ﮔﻠﺸﻦ و رﺧﺴﺎر ﺳﻤﻦ؟!‬ ‫ﺑﯽﺗﻮ ای آب ﺣﯿﺎت ﻣﻦ و ای ﺑﺎد ﺻﺒﺎ‬
‫آﺑﺴﱳ‬ ‫ﻧﺸﻮﻧﺪ‬ ‫ﺷﮑﺮﺳﺘﺎن‬ ‫ﻣﺮﯾﻤﺎن‬ ‫روحاﻟﻠﻪ‬ ‫درﻧﺪﻣﺪ‬ ‫ﺧﺪا‬ ‫اﻧﻔﺎس‬ ‫ز‬ ‫ﺗﺎ‬
‫در زﻣﺎن در ﻗﺪﻣﺖ ﭼﺎک زﻧﺪ ﻣﺮده ﮐﻔﻦ؟‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻮ آﻧﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮری ﮔﺬری‬
‫ﺗﻦ ﺗﻦ ﭼﻨﮓ ﺗﻮ ﻣﯽآﻣﺪ ﺑﯽزﺣﻤﺖ ﺗﻦ؟‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻮ ﺳﺎﻗﯽ رواﻧﻬﺎ ﺑﺪهی ﺷﺸﺼﺪ ﺳﺎل؟‬
‫ﮐﺰ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺑﻨﮕﻨﺠﯿﺪ ﻫﻤﯽ در ﮔﻔﱳ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺑﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻼﺻﻪﺳﺖ ﻓﺮو ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﮔﻮ‬
‫ﻫﻠﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﺮب ﻋﺸﻘﻢ دﮔﺮان ﻣﻄﺮب زر‬
‫دف ﻣﻦ دﻓﱰ ﻋﺸﻖ و دف اﯾﺸﺎن دفﺗﺮ‬
‫ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻮم‬
‫آﺗﺶ زﻧﺪ ﺧﻮﺑﯽ و در ﺟﻤﻠﻪی ﺧﻮﺑﺎن ﭼﻨﲔ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻪ آﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺮ زﻣﲔ‬
‫ﺑﲑون ﺟﻬﺪ‪ ،‬ﻋﺸﺎق را ﻏﺮﻓﻪ ﮐﻨﺪ در ﺧﻮن ﭼﻨﲔ؟‬ ‫ﮐﯽ ره ﺑﺮد اﻧﺪﯾﺸﻬﺎ‪ ،‬ﮐﺎن ﺷﲑ ﻧﺮ زان ﺑﯿﺸﻬﺎ‬
‫ﮔﻔﺘﺎ‪ » :‬ﺧﻤﺶ ﺑﺎری ﺑﯿﺎ ﯾﮑﺒﺎر روی او ﺑﺒﲔ «‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ دل‪ » :‬ﺑﺎر دﮔﺮ رﻓﺘﯽ درﯾﻦ ﺧﻮن ﺟﮕﺮ «‬
‫از ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺘﺶ دم زﻧﻢ‪ ،‬ﯾﺎ ﻋﺎرض او ‪ ،‬ﯾﺎ ﺟﺒﲔ‬ ‫از روی ﮔﻮﯾﻢ ﯾﺎ ز ﺧﻮ‪ ،‬از ﻃﺮه ﮔﻮﯾﻢ ﯾﺎ ز ﻣﻮ‬
‫ﺷﺐ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﯾﺎرب زﻧﺎن‪ ،‬ﮐﺎﻟﻤﺴﺘﻐﺎث‪ ،‬ای ﻣﺴﻠﻤﲔ‬ ‫ﺣﺎﺻﻞ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر وﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب آن ﻣﯿﻢ‬
‫ﺗﺎ آﺗﺸﯽ اﻧﺪر ﻓﺘﺪ‪ ،‬در دودﻣﺎن آب و ﻃﲔ‬ ‫اﻧﺪر ﺧﻮر روی ﺻﻨﻢ‪ ،‬ﮐﻮ ﻟﻮح ﺗﺎ ﻧﻘﺸﯽ ﮐﻨﻢ؟!‬
‫‪۳٤‬‬
‫وان آﺳﻤﺎن ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ » :‬ﻣﻦ ﺻﺪ ﭼﻮن ﺗﻮم اﻧﺪر‬ ‫از درد ﻫﺠﺮاﻧﺶ زﻣﲔ‪ ،‬رو ﮐﺮده اﻧﺪر آﺳﻤﺎن‬
‫ﮐﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎن و ﮐﻢ زﻧﺎن‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﺳﻌﺎدت در ﮐﻤﲔ‬ ‫آﯾﺪ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﻫﺮدو را‪ ،‬از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﻨﻬﺎن ﺳﺮا‬
‫در ﮐﻒ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﺸﻌﻠﻪ‪ ،‬از ﺷﻌﻠﻪی ﻋﲔاﻟﯿﻘﲔ‬ ‫دوﻟﺖ ﻗﻼوزی ﺷﺪه‪ ،‬اﻧﺪر ره درﻫﻢ زده‬
‫ﭼﻮن ﻣﻮی اﻧﺪر ﺷﲑﺷﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺪا ﻣﺜﺎل ﯾﻮم دﯾﻦ‬ ‫زﯾﻦ ﺷﻌﻠﻬﺎی ﻣﻌﺘﻤﺪ‪ ،‬ﺳﺮ دل ﻫﺮ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ‬
‫ﮐﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺨﺰﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﺎزﻧﯽ ﮐﻤﺪ اﻣﲔ؟!‬ ‫ﮐﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪ آن ﺟﮕﺮﮐﻮ دل ﻧﻬﺪ ﺑﺮ ﺟﻮی ﻣﺎ؟!‬
‫راﺳﺘﲔ‬ ‫ﺻﺎﺑﺮان‬ ‫ای‬ ‫ﻣﻔﺘﺎحاﻟﻔﺮج‪،‬‬ ‫اﻟﺼﱪ‬ ‫ای ﺑﺎغ‪ ،‬ﮐﺮدی ﺻﱪﻫﺎ‪ ،‬در دی رﺳﯿﺪت اﺑﺮﻫﺎ‬
‫ﭼﻮن ﺟﺎن ﺑﻮد ﺳﻮدای او‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﯿﻤﺶ ﭼﻮن‬ ‫ﺷﻤﻊ ﺟﻬﺎﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﻗﻤﺮ‪ ،‬از آﺳﻤﺎﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﻗﻤﺮ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﯿﻤﺶ ﺗﺎ ازو ﺟﺎن ﻓﺮد و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﭼﺸﺪ‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮔﲑد ﮔﻮش او‪ ،‬از ﭘﺮدﻫﺎ ﺑﲑون ﮐﺸﺪ‬
‫ﺣﮑﻤﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ آﺧﺮ ﺑﮕﻮ در ﺧﻠﻖ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ «‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺣﻖ ﻣﺼﻄﻔﯽ‪ » :‬ﭼﻮن ﺑﯽﻧﯿﺎزی ﺗﻮ ز ﻣﺎ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد آن ﮔﻨﺞ اﺣﺴﺎن و ﻋﻄﺎ‬ ‫ﺣﻖ ﮔﻔﺖ‪ » :‬ای ﺟﺎن ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﮔﻨﺠﯽ ﺑﺪم ﻣﻦ ﺑﺲ ﻧﻬﺎن‬
‫ﭘﺸﺘﺶ ﺷﻮد ﺑﻬﱰ ز رو‪ ،‬ﮔﺮ ﺑﺠﻬﺪ از رو و رﯾﺎ‬ ‫آﯾﯿﻨﻪی ﮐﺮدم ﻋﯿﺎن‪ ،‬ﭘﺸﺘﺶ زﻣﲔ‪ ،‬رو آﺳﻤﺎن‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻗﻔﺎ ﮐﻪ رو ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺲ ﺧﻮردﻧﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻔﺎ‬ ‫ﮔﺮ ﺷﲑه ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﯽ ﺷﺪن‪ ،‬در ﺧﻨﺐ ﺟﻮﺷﺪ ﻣﺪﺗﯽ‬
‫ﭼﻮن او ﺟﺪا ﮔﺮدد ز ﮔﻞ‪ ،‬آﯾﯿﻨﻪ ﮔﺮدد ﭘﺮﺻﻔﺎ‬ ‫آﺑﯽ ﮐﻪ ﺟﻔﺖ ﮔﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﯽ آﯾﻨﻪی ﻣﻘﺒﻞ ﺑﻮد‬
‫» ﻋﺬرا ﺷﺪی از ﯾﺎر ﺑﺪ‪ ،‬ﯾﺎر ﻣﻨﯽ اﮐﻨﻮن‪ ،‬ﺑﯿﺎ «‬ ‫ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺮان ﺷﺪ ز ﺗﻦ‪ ،‬ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺪو ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻦ‪:‬‬
‫اﯾﻦ ﮐﯿﻤﯿﺎی ﻧﺎدره‪ ،‬ﮐﺮدﺳﺖ ﻣﺲ را ﮐﯿﻤﯿﺎ‬ ‫ﻣﺸﻬﻮر آﻣﺪ اﯾﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺲ از ﮐﯿﻤﯿﺎﯾﯽ زر ﺷﻮد‬
‫ﻫﺴﺖ او دو ﺻﺪ ﮐﻞ را ﮐﻠﻪ وز ﺑﻬﺮ ﻫﺮ ﻋﺮﯾﺎن ﻗﺒﺎ‬ ‫ﻧﯽ ﺗﺎج ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﯽﻗﺒﺎ‪ ،‬اﯾﻦ آﻓﺘﺎب از داد ﺣﻖ‬
‫ور ﻧﯽ ﺳﻮاری ﮐﯽ ﮐﻨﺪﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺧﺮ ﺑﺎد ﺻﺒﺎ؟‬ ‫ﺑﻬﺮ ﺗﻮاﺿﻊ ﺑﺮ ﺧﺮی‪ ،‬ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻋﯿﺴﯽ‪ ،‬ای ﭘﺪر‬
‫ای ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺑﻬﺮ اﯾﻦ ﺑﻘﺎ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ زدن ﻃﺎل ﺑﻘﺎ‬ ‫ای روح‪ ،‬اﻧﺪر ﺟﺴﺖ و ﺟﻮﮐﻦ ﺳﺮ ﻗﺪم ﭼﻮن آب ﺟﻮ‬
‫واﻧﺪر دﻋﺎ دو ﺗﻮ ﺷﻮی‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪهی دال دﻋﺎ‬ ‫ﭼﻨﺪان ﺑﮑﻦ ﺗﻮ ذﮐﺮ ﺣﻖ‪ ،‬ﮐﺰ ﺧﻮد ﻓﺮاﻣﻮﺷﺖ ﺷﻮد‬
‫ﻫﺶ دار ای ﻣﲑ اﺟﻞ‪ ،‬ﺗﺎ درﻧﯿﻔﺘﯽ در دﻏﺎ‬ ‫داﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزار اﻣﻞ‪ ،‬ﭘﺮﺣﯿﻠﻪ اﺳﺖ و ﭘﺮ دﻏﻞ‬
‫ﻣﯽﺑﺎش ﺧﻨﺪان ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ‪ ،‬ﮔﺮ ﻟﻄﻒ ﺑﯿﻨﯽ ﮔﺮ ﺟﻔﺎ‬ ‫ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ اﻧﺪر ﺟﺎن رﺳﯽ‪ ،‬در دوﻟﺖ ﺧﻨﺪان رﺳﯽ‬
‫اﯾﻦ ﺗﺮک ﺟﻮش آﻣﺪ وﱃ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺳﻮم‬
‫ای ﺟﺎن ﭘﺎﮐﯽ ﮐﻪ ز ﺗﻮ ﺟﺎن ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد ﻫﺮ ﺟﺴﺪ‬
‫در ﺷﺮح ﭼﺸﻢ ﺟﺎدوش ﺻﺪ ﺳﺤﺮ ﻣﻄﻠﻖ ﮐﺮدﻣﯽ‬ ‫ﮔﺮ ﺳﺎﻗﯿﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺪی‪ ،‬وز ﺑﺎدهی او ﺧﻮردﻣﯽ‬
‫ﺷﲑان ﻧﺮ را اﯾﻦ زﻣﺎن در زﯾﺮ زﯾﻦ آوردﻣﯽ‬ ‫ﮔﺮﺧﺎﻃﺮ اﺷﱰ دﻟﻢ ﺧﻮش ﺷﲑﮔﲑ او ﺷﺪی‬
‫زﯾﻦ ﮔﺎو ﺗﻦ وارﺳﺘﻤﯽ ﺑﺮ ﮔﺮد ﮔﺮدون ﮔﺮدﻣﯽ‬ ‫زان اﺑﺮوی ﭼﻮن ﺳﻨﺒﻠﺶ‪ ،‬زان ﻣﺎه زﯾﺒﺎ ﺧﺮﻣﻨﺶ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ده ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻣﯽ درﻣﺎن ده ﻫﺮ دردﻣﯽ‬ ‫ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺑﲑون آﯾﻤﯽ از ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻠﻄﺎن ﺧﻮد‬
‫ﻧﯽ ﺗﺮﻣﯽ‪ ،‬ﻧﯽ ﺧﺸﮑﻤﯽ‪ ،‬ﻧﯽ ﮔﺮﻣﻤﯽ‪ ،‬ﻧﯽ ﺳﺮدﻣﯽ‬ ‫ﻧﯽ درودﻣﯽ ﻧﻪ ﮐﺸﺘﻤﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﯿﺎﱃ ﮔﺸﺘﻤﯽ‬
‫ﻧﯽ ﺑﺮ زﻣﲔ ﭼﻮن ﮐﻮﻫﻤﯽ‪ ،‬ﻧﯽ ﺑﺮ ﻫﻮا ﭼﻮن ﮔﺮدﻣﯽ‬ ‫ﻧﯽ در ﻫﻮای ﻧﺎﻧﻤﯽ‪ ،‬ﻧﯽ در ﺑﻼی ﺟﺎﻧﻤﯽ‬
‫ﻧﯽ ﻻﻟﻪی ﻟﻌﻠﲔ ﻗﺒﺎ ﻧﯽ زﻋﻔﺮان زردﻣﯽ‬ ‫ﻧﯽ ﺳﺮو ﺳﺮﮔﺮداﻧﻤﯽ‪ ،‬ﻧﯽ ﺳﻨﺒﻞ رﻗﺼﺎﻧﻤﯽ‬
‫‪۳٥‬‬
‫ﺑﯽ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن و آن ﺟﻬﺎن ﻧﻮر ﺧﺪا ﭘﺮوردﻣﯽ‬ ‫ﻧﯽ ﻏﻨﭽﻪی ﺑﺴﺘﻪ دﻫﺎن‪ ،‬ﮔﺸﺘﻪ ز ﺿﻌﻒ دل ﻧﻬﺎن‬
‫ﭘﯿﺪا ﺷﺪی ﮔﺮ زاﻧﮏ ﻣﻦ در ﺑﻨﺪ ﺑﺮدا ﺑﺮ دﻣﯽ «‬ ‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﺷﺎه دﯾﻦ‪ » :‬آری ﭼﻨﲔ و ﺻﺪ ﭼﻨﲔ‬
‫ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮدان ﺟﻔﺘﻤﯽ وز ﺟﻤﻠﻪ ﺟﻔﺘﺎن ﻓﺮدﻣﯽ‬ ‫ﮔﺮﻧﻪ ﭼﻮ ﺑﺎران ﺑﺮ ﭼﻤﻦ ﻣﻦ دادﻣﯽ داد ز ﻣﻦ‬
‫ﺑﲑﻧﺞ اﮔﺮ راﺣﺖ ﺑﺪی‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻮر را ﻧﺎزردﻣﯽ‬ ‫ﻣﻠﮏ از ﺳﻠﯿﻤﺎن ﻧﻘﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻫﯽ ﻓﺮوﺷﯽ ﺷﺪ ﻓﻨﺶ‬
‫ور ﺑﯽﺧﻤﺎری ﻣﯽﺑﺪی‪ ،‬اﻧﮕﻮر را ﻧﻔﺸﺮدﻣﯽ‬ ‫ﮔﺮ ﺻﯿﻒ ﺑﻮدی ﺑﯽزدی‪ ،‬ﺧﺎری ﻧﺨﺴﺘﯽ ﭘﺎی ﮔﻞ‬
‫ﺑﺮ ﮐﻮری ﻫﺮ رﻫﺰﻧﯽ ﺻﺪ رﺳﺘﻢ و ﺻﺪ ﻣﺮدﻣﯽ‬ ‫ﮔﺮ ﻋﻘﺪهی اﯾﻦ ﺳﺎﺣﺮه از ﭘﺎی ﺟﺎﻧﻢ وا ﺷﺪی‬
‫ﺟﺎﻧﺖ ﺑﻤﺎﻧﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ای ﭼﺸﻢ ﻣﺎ روﺷﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ای ﺷﺎد و راد و ﻣﺘﻠﻒ ﺟﺎن دو ﺻﺪ ﭼﻮن ﻣﻦ‬
‫ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎرم‬
‫ﺷﻔﺘﺎﻟﻮ‬ ‫ﻣﯽآﯾﺪ‬ ‫ﻻرﻧﺪه‪،‬‬ ‫ز‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻗﻮﻧﯿﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻨﺪد ﺻﺪ ﻣﻪ رو‬
‫ﺻﺪ ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن ﻧﻮ ‪ ،‬در ﻣﯽرﺳﺪ از ﻫﺮ ﺳﻮ‬ ‫در ﭘﯿﺶ ﭼﻨﲔ ﺧﻨﺪه‪ ،‬ﺟﺎﻧﺴﺖ و ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻨﺪه‬
‫ﻧﻮ ﺑﯿﺶ دﻫﺪ ﻟﺬت‪ ،‬ای ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻧﻮﺟﻮ‬ ‫ﮐﻬﻨﻪ ﺑﮕﺬار و رو در ﺑﺮ ﮐﺶ ﯾﺎر ﻧﻮ‬
‫ﻫﺮ ﺳﻮی ﯾﮑﯽ ﺧﺴﺮو‪ ،‬ﺧﻨﺪان ﻟﺐ و ﺷﲑﯾﻦ ﺧﻮ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ ازﯾﻦ ﺧﻮﺑﺎن‪ ،‬ﻣﺎ را ﭼﻪ ﺷﺪﺳﺖ ای‬
‫ﺑﺮ ﺳﯿﺐ زﻧﺦ ﻣﺮﻗﻢ ﻣﻦ ﯾﻤﺸﻖ ﻻﯾﺼﺤﻮ‬ ‫ﺑﺮ ﭼﻬﺮهی ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﺖ ﺑﻨﻮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻻﺗﮑﺒﺖ‬
‫ﻻﻻ ﭼﻪ ﺧﱪ دارد‪ ،‬از ﻣﺎ و ازان ﻟﻮﻟﻮ؟!‬ ‫ﺑﺮﺧﯿﺰ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺧﯿﺰﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎ دوﺳﺖ درآﻣﯿﺰﯾﻢ‬
‫ﭼﻮن ﻓﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻫﺮ ﺑﻠﺒﻞ ﺟﺎن‪ » :‬ﮐﻮﮐﻮ «‬ ‫ﺑﻬﺮ ﮔﻞ رﺧﺴﺎرش‪ ،‬ﮐﺰ ﺑﺎغ ﺑﻘﺎ روﯾﺪ‬
‫ای ﺟﺎن ﻣﺮا ﻣﺴﺘﯽ‪ ،‬وی درد ﻣﺮا دارو‬ ‫ﮔﺮ اﯾﻦ ﺷﮑﺮﺳﺖ ای ﺟﺎن‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﻮد آن‬
‫ﺗﺎ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮاﻧﺪازد‪ ،‬زن را ﺑﱪد از ﺷﻮ‬ ‫آن دﻟﱪ زﯾﺒﺎ ﺧﺪ‬ ‫ﺑﺎزآﻣﺪ و ﺑﺎزآﻣﺪ‪،‬‬
‫در ﻣﻄﺒﺦ ﻋﺸﻖ او‪ ،‬ﺷﻮ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﮐﺎﺳﻪ ﺷﻮ‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮﺑﯽ ﯾﺎر ﻣﻦ زن ﭼﻪ ﺑﻮد؟! ﻃﺒﻠﮏ زن‬
‫ﻧﯽ ﺟﯿﺐ ﻧﺴﺐ ﮔﲑی‪ ،‬ﻧﯽ ﭼﺎدر اﻏﻼﻏﻮ‬ ‫ﮔﺮ درﻧﮕﺮی ﺧﻮش ﺧﻮش‪ ،‬اﻧﺪر ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﺶ‬
‫ﺗﺎ روز دﻫﻞ ﻣﯽزد آن ﺷﺎه ﺑﺮﯾﻦ ﺑﺎرو‬ ‫ﺷﺐ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺪی ای ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻮدم ﺳﺮﮔﺮدان‬
‫اﯾﻦ ﮐﺎر ﭼﻪ ﮐﺎر ﺗﺴﺖ ؟! ﮐﻮ ﺳﻨﺠﺮ و ﮐﻮ ﻗﺘﻠﻮ «‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ز ﻓﻀﻮﱃ ﻣﻦ‪ » :‬ای ﺷﺎه ﺧﻮش روﺷﻦ‬
‫ﻫﻢ ﺧﻮاﺟﻪ و ﻫﻢ ﺑﻨﺪه‪ ،‬اﻓﺘﺎده ﻣﯿﺎن ﮐﻮ‬ ‫ﮔﻔﺘﺎ‪ » :‬ﺑﻨﮕﺮ آﺧﺮ از ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﻓﺎﺧﺮ‬
‫ﭘﲑاﻫﻦ ﯾﻮﺳﻒ را ﻣﺨﺼﻮص و ﺷﺪﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﻮ‬ ‫ﺑﺮ ﻃﺒﻞ ﮐﺴﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺮ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻦ ﻣﺠﺮم ﺗﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﯾﺎ زﻗﻠﻮ‬ ‫ﻣﺴﺘﺴﺖ دﻣﺎغ ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﻢ ﺳﺨﻨﯽ ﮔﻔﱳ‬
‫ﮔﻮش ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﺮ دوزد آن ﺟﺎدو‬ ‫ﮔﲑم ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮد ازﯾﻦ ﮔﻔﱳ؟‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮐﻨﻢ ای ﺟﺎن ﮔﺮ زاﻧﮏ ﺑﺨﻨﺪی‬
‫ﺗﺎ از ﺧﻮﺷﯽ و ﻣﺴﺘﯽ ﺑﺮ ﺷﲑ ﺟﻬﺪ آﻫﻮ‬
‫ﺗﺎ زﻧﺪه ﺷﻮد ﻗﺮﺑﺎن‪ ،‬ﭘﯿﺶ ﻟﺒﺖ ﺧﻨﺪاﻧﺖ‬ ‫ای ﻋﯿﺪ ﻏﻼم ﺗﻮ‪ ،‬وای ﺟﺎن ﺷﺪه ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ‬
‫ﺑﺮ ﻗﻨﺪ و ﺷﮑﺮ ﺧﻨﺪد آن ﻟﻌﻞ ﺳﺨﻦداﻧﺖ‬ ‫ﭼﻮن ﻗﻨﺪ و ﺷﮑﺮ آﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ؟! ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ‬
‫‪۳٦‬‬
‫ﺟﺰ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﯿﺎﺷﺎﻣﺪ از ﭼﺸﻤﻪی ﺣﯿﻮاﻧﺖ‬ ‫ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ ذﻟﯿﻞ آﻣﺪ‪ ،‬در ﻋﺸﻖ ﻋﺰﯾﺰ آﻣﺪ‬
‫ﺑﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻬﯽدﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻫﺮﯾﮏ ﺷﺪه ﻣﻬﻤﺎﻧﺖ‬ ‫ای ﺷﺎدی ﺳﺮﻣﺴﺘﺎن‪ ،‬ای روﻧﻖ ﺻﺪ ﺑﺴﺘﺎن‬
‫ﺟﺎن ﺳﲑ ﺧﻮرد ﺟﺎﻧﺎ‪ ،‬از ﻣﺎﯾﺪهی ﺧﻮاﻧﺖ‬ ‫ﭘﺮﮐﻦ ﻗﺪﺣﯽ ﺑﺎده‪ ،‬ﺗﺎ دل ﺷﻮد آزاده‬
‫رازم ﻫﻤﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ ،‬آن ﺑﺎدهی ﭘﻨﻬﺎﻧﺖ‬ ‫ﺑﺲ راز ﻧﯿﻮﺷﯿﺪم‪ ،‬ﺑﺲ ﺑﺎده ﺑﻨﻮﺷﯿﺪم‬
‫ﺑﺤﺮ ﮔﻬﺮاﻓﺸﺎﻧﺖ‬ ‫ﻧﺎﮔﻪ‬ ‫ﺑﺰﻧﺪ‬ ‫ﻣﻮﺟﯽ‬ ‫ای رﺣﻤﺖ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن وﻗﺘﺴﺖ ﮐﻪ در اﺣﺴﺎن‬
‫ﺗﺎ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮرد ﻣﺎﻫﯽ در ﻗﻠﺰم اﺣﺴﺎﻧﺖ‬ ‫ﺗﺎ داﻣﻦ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭘﺮ در وﮔﻬﺮ ﮔﺮدد‬
‫ﺷﺐ ﮔﺸﺖ ﭼﻪ ﻏﻢ از ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﺎه درﺧﺸﺎﻧﺖ‬ ‫وﻗﺘﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺴﺘﺎن ﮔﲑﻧﺪ ره ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻧﻮﻣﺎن ده‪ ،‬زان ﺟﻌﺪ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﺖ‬ ‫ای ﻋﯿﺪ‪ ،‬ﺑﯿﻔﮑﻦ ﺧﻮان‪ ،‬داد از رﻣﻀﺎن ﺑﺴﺘﺎن‬
‫ﺗﺎ ﺳﺠﺪهی ﺷﮑﺮ آرد‪ ،‬ﺻﺪ ﻣﺎه ﺧﺮاﺳﺎﻧﺖ‬ ‫در ﭘﻮش ﻟﺒﺎس ﻧﻮ‪ ،‬ﺧﻮش ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﱪ رو‬
‫ﻣﻦ ﻣﺠﺮم ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﮔﺮ ﮔﲑد درﺑﺎﻧﺖ‬ ‫ای ﺟﺎن ﺑﺪاﻧﺪﯾﺸﺶ‪ ،‬ﮔﺴﺘﺎخ درآ ﭘﯿﺸﺶ‬
‫ﺑﻮﺳﺪ ﮐﻒ ﭘﺎی ﺗﻮ‪ ،‬ﭼﻮ ﻧﺒﯿﻨﺪ ﺣﲑاﻧﺖ‬ ‫در ﺑﺎز ﺷﻮد واﻟﻠﻪ‪ ،‬درﺑﺎن ﺑﺰﻧﺪ ﻗﻬﻘﻪ‬
‫ﻫﺮدم رﻃﻠﯽ ﺧﻨﺪه ﻣﯽرﯾﺰد در ﺟﺎﻧﺖ‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺑﺮ ﯾﺎر ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﻧﺘﻮان ﮐﺮدن‬
‫ﺑﺪرﯾﺪ ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﺖ‬ ‫ﮔﺮدن‪،‬‬ ‫ﻓﺮﺑﻬﯽ‬ ‫ﮐﺰ‬ ‫ای ﺟﺎن‪ ،‬ز ﺷﺮاب ﻣﺮ‪ ،‬ﻓﺮﺑﻪ ﺷﺪی و ﻟﻤﱰ‬
‫ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺷﻮی ﭼﻮن ﻣﺎ ﮔﺮ روی دﻫﺪ آﻧﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﭼﻬﺮهی ﭼﻮن اﻃﻠﺲ‪ ،‬زﯾﻦ اﻃﻠﺲ ﻣﺎ را ﺑﺲ‬
‫ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻦ و ﺑﺎﻗﯽ را درده ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰاﻧﺖ‬ ‫زﯾﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬﺷﺘﻢ ﻣﻦ ﮔﲑ اﯾﻦ ﻗﺪح روﺷﻦ‬
‫ﭼﻮن ﺧﺎﻧﻪ روﻧﺪ اﯾﺸﺎن ﺷﺐ ﻣﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺑﺎ زﻧﮕﯿﮑﺎن ﺷﺐ ﺗﺎ روز ﺑﮑﻮﺑﻢ ﭘﺎ‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮﺷﱰ ﻣﯽﺧﻨﺪم‪ ،‬ﯾﺎ آن ﻟﺐ ﭼﻮن ﺣﻠﻮا؟‬ ‫ﺷﮑﺮﺧﺎ‬ ‫ﺑﺖ‬ ‫آن‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﺑﻨﺪم‬ ‫اﻣﺮوز ﮔﺮو‬
‫او ﻫﻤﭽﻮ درﺧﺖ ﮔﻞ‪ ،‬ﺧﻨﺪﺳﺖ ز ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﯿﻢ دﻫﺎن دارم‪ ،‬آﺧﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻨﺪم؟!‬
‫ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﺑﺮآﺷﻮﺑﺪ زﯾﻦ ﻓﺘﻨﻪ و زﯾﻦ ﻏﻮﻏﺎ‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻦ ﺟﺎﻧﺎ ﺧﻮش ﺗﺎ ﺟﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﺷﺮﺣﺶ‬
‫دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﻮد ﻣﺎﻫﯽ از ﻋﺸﻖ ﺗﻮ در درﯾﺎ‬ ‫ﺷﻬﺮی ﭼﻪ ﻣﺤﻞ دارد ﮐﺰ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺷﻮر آرد؟‬
‫ﺗﺎ ﭼﯿﺴﺖ ﺧﺪا داﻧﺪ از ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺑﺮﯾﻦ ﺑﺎﻻ!‬ ‫ﺑﺮ روی زﻣﲔ ای ﺟﺎن‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪی ﻋﺸﻖ آﻣﺪ‬
‫ﮐﻮ ﭘﺎ و ﺳﺮ ﮔﻠﻬﺎ؟ ﮐﻮ ﮐﺮ و ﻓﺮ دﻟﻬﺎ؟!‬ ‫ﮐﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ؟! ﮐﻮ ﻋﺎﻟﻢ روﺣﺎﻧﯽ؟!‬
‫ﺟﻮزا‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﺑﯽﻣﻐﺰ‬ ‫اﻧﺠﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﺗﺎرﯾﮏ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺸﻌﻠﻪی ﺟﺎﻧﺎن‪ ،‬در ﭘﯿﺶ ﺷﻌﺎع ﺟﺎن‬
‫ﺳﻮدای ﮐﻠﯿﻢ اﻟﻠﻪ ﺷﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﺪ ﺑﯿﻀﺎ‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺎر ﻧﻤﺎﯾﺪ آن‪ ،‬ﺧﻮد ﻧﻮر ﺑﻮد آﺧﺮ‬
‫ﮐﺰ ﺧﺎر ﺑﺮوﯾﺪ ﮔﻞ‪ ،‬ﻟﻌﻞ و ﮔﻬﺮ از ﺧﺎرا‬ ‫ﻣﮕﺮﯾﺰ ز ﻏﻢ ای ﺟﺎن‪ ،‬در درد ﺑﺠﻮ درﻣﺎن‬
‫ای ﮔﻮﺷﻪی ﻫﺮ زﻧﺪان ﺑﺎ روی ﺧﻮﺷﺖ ﺻﺤﺮا‬ ‫زﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺬر ﮐﺮدم ﺳﺎﻗﯽ! ﻣﯽ ﺟﺎن درده‬
‫ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻪی ﺣﯿﻮاﻧﯽ‪ ،‬ﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ در اﺳﺘﺴﻘﺎ‬ ‫ای ﺳﺎﻗﯽ روﺣﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭘﯿﺶآر ﻣﯽ ﺟﺎﻧﯽ‬
‫ﺳﺎﻏﺮ ﻫﻠﻪ ﮔﺮدان ﮐﻦ‪ ،‬ﭘﺮ ﺑﺎدهی ﺟﺎناﻓﺰا‬ ‫ﻟﺐ ﺑﺴﺘﻪ و ﺳﺮﮔﺮدان ﻣﺎ را ﻣﮕﺬار ای ﺟﺎن‬
‫ﭼﻮن ﺳﻮر و ﻃﺮب ﺳﺎزد ﻫﺮ ﻏﺼﻪ و ﻣﺎﺗﻢ را‬ ‫آن ﺑﺎدهی ﺟﺎناﻓﺰا‪ ،‬از دل ﺑﱪد ﻏﻢ را‬
‫ﮐﺰ ﮔﻔﱳ ﻧﺎم ﺟﺎن‪ ،‬دل ﻣﯽﺑﺮود از ﺟﺎ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎم ﺟﺎن‪ ،‬ﺧﻮﺑﯽ و ﻧﻈﺎم ﺟﺎن‬
‫ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ‪ » :‬ﻧﻤﯽآﯾﻢ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻦ ﺧﺎر ﺑﻪ از ﺧﺮﻣﺎ «‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ دل‪ » :‬از ﻣﺤﻨﺖ‪ ،‬ﺑﺎز آی ﯾﮑﯽ ﺳﺎﻋﺖ «‬
‫ﻣﺄوا‬ ‫ﻧﺸﻮد‬ ‫ﺣﻮﺿﺶ‬ ‫ﻧﯿﺎﺳﺎﯾﺪ‬ ‫ﺟﻮی‬ ‫در‬ ‫ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ از اول ﺑﺎ ﺣﺮ ﺑﯿﺎراﻣﺪ‬
‫‪۳۷‬‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭘﺮﺳﺘﻢ ﻣﻦ ﺧﻮ ﮐﺮده در آن ﮔﺮﻣﺎ‬ ‫ﮔﺮ آﺑﻢ در ﭘﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻔﺴﺮم از ﻫﺴﺘﯽ‬
‫در ﻣﺤﻨﺖ ﻋﺸﻖ او‪ ،‬درﺟﺴﺖ دوﺻﺪ راﺣﺖ‬
‫زﯾﻦ ﻣﺤﻨﺖ ﺧﻮش ﺗﺮﺳﺎن ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺰ ﺗﺮﺳﺎ؟!‬
‫ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺠﻢ‬
‫ﺣﲑان آن ﺟﻤﺎل ﺧﻮش و ﺷﯿﻮﻫﺎی او‬ ‫ﺷﺐ ﻣﺴﺖ ﯾﺎر ﺑﻮدم و در ﻫﺎی ﻫﺎی او‬
‫ﮔﻪ ﻣﺴﺖ ﻣﯽﻓﺘﺎدم ﺑﺮ ﺧﺎک ﭘﺎی او‬ ‫ﮔﻪ دﺳﺖ ﻣﯽزدم ﮐﻪ زﻫﯽ وﻗﺖ روزﮔﺎر‬
‫ﻓﺮﺑﻪ ﺷﺪه ز ﺟﺎم ﺧﻮش ﺟﺎﻧﻔﺰای او‬ ‫ﻫﻔﺖ آﺳﻤﺎن ز ﻋﺸﻖ ﻣﻌﻠﻖ زﻧﺎن او‬
‫او‬ ‫ﺻﻼی‬ ‫ﺻﺮﯾﺮ‬ ‫ﻓﺘﺎده‬ ‫در ﮔﻮﺷﻬﺎ‬ ‫ﺑﯿﻬﺸﯽ‬ ‫ﻧﻬﺎﯾﺎت‬ ‫ﻓﺘﺎده‬ ‫ﻫﻮﺷﻬﺎ‬ ‫در‬
‫ﻫﺮ ذره ﮔﺸﺎده دﻫﺎن در ﺛﻨﺎی او‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺮه ﮔﻮش ﺷﲑ ﮔﺮﻓﺘﻪ ز ﻋﺪل او‬
‫ﺑﮕﺪاﺧﺘﻪ زﺧﺠﻠﺖ و ﺷﺮم وﻓﺎی او‬ ‫ﻫﺮﺟﺎ وﻓﺎﺳﺖ ﺣﺎﺻﻞ‪ ،‬و ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﻮاﻟﻮﻓﺎﺳﺖ‬
‫ﺻﺪ ﻫﻤﭽﻮ آﻓﺘﺎب ﺿﻌﯿﻒ از ﻟﻘﺎی او‬ ‫ﭼﺸﻤﺖ ﺿﻌﯿﻒ ﻣﯽﺷﻮد از ﻓﺮص آﻓﺘﺎب‬
‫ﺳﺮﻣﻪ ﮐﺸﺪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ و ﮐﺮم ﺗﻮﺗﯿﺎی او‬ ‫ﭼﻨﺪان ﺑﻮد ﺿﻌﯿﻒ ﮐﻪ ﯾﮏ روز ﭼﺸﻢ را‬
‫ﭼﻮن ژﯾﻮه ﻣﯽﻃﭙﻨﺪ ﭘﯽ ﮐﯿﻤﯿﺎی او‬ ‫آن ﻧﻘﺪﻫﺎی ﻗﻠﺐ ﮐﻪ ﺑﻨﻬﺎدهی ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‬
‫واﻟﻠﻪ ﮐﺸﻨﺪه ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺠﺰ اﻗﺘﻀﺎی او‬ ‫ﻫﺮ ﺳﻮت ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ ﺧﯿﺎﻻت آن و اﯾﻦ‬
‫ﺑﺤﺮ ﮐﺮم وی آﻣﺪ و ﻣﺎ آﺷﻨﺎی او‬ ‫ﻫﺮﯾﮏ ﭼﻮ ﮐﺸﺘﯿﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﻫﻢ ﻫﻤﯽ زﻧﯿﻢ‬
‫او‬ ‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎی‬ ‫ﮔﺰاردهام‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺎﻧﻢ دﻫﯽ وﱃ ﻧﮑﺸﯽ‪ ،‬ور ﮐﺸﯽ ﺑﮕﻮ‬
‫ﻓﺮع دﻋﺎی ﺗﺴﺖ ﺣﻨﲔ و دﻋﺎی او‬ ‫ﻣﺮﯾﺪ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻮﺷﺶ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻋﻨﺎﯾﺖ‬ ‫ﻓﺮع‬
‫ﺑﺮ ﺑﻮی ﻧﻘﺪ ﺗﺴﺖ ﺳﻮی ﻗﻠﺐ رای او‬ ‫ﺑﺮ ﺑﻮی آب ﺗﺴﺖ ورا در ﺳﺮاب ﻣﯿﻞ‬
‫او‬ ‫ﻟﻮای‬ ‫ﻣﯽﺧﺮام ﺑﻪ زﯾﺮ‬ ‫ﺳﺮﻣﺴﺖ‬ ‫ﭼﻮن ﺗﺎج ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺴﺖ ای ﻣﺮﯾﺪ ﺻﺪق‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ زﯾﺮا ﮐﻪ ﯾﺎر ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﻫﺮﮐﮋﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ ،‬ﮔﺮدد ز ﯾﺎر راﺳﺖ‬
‫ای ﺷﺎد آﻧﮑﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﻃﺎﻟﻌﺶ ﭼﻮ ﻣﺎ‬ ‫اﻣﺴﺎل ﺳﺎل ﻋﺸﺮت و وﻟﺖ در اﺳﺘﻮا‬
‫ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ ﭼﻨﮓ را ﺳﺮ و ﭘﻬﻠﻮ و ﮔﺮدﻧﺎ‬ ‫دف ﻣﯽﺧﺮﯾﺪ زﻫﺮه و ﺑﺮﻫﻢ ﻫﻤﯽ ﻧﻬﺎد‬
‫در ﻧﺎی ﻧﯽ ﻧﻬﺎد ز اﻧﻔﺎس ﺧﻮد ﻧﻮا‬ ‫در ﻃﺒﻊ ﻣﯽﻧﻬﺎد ﻫﺰاران ﺧﺮوش ﺟﻮش‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ را ﭼﻪ ﮐﺎر ﺑﺠﺰ ﮔﺮﻣﯽ و ﺿﯿﺎ؟!‬ ‫ﺑﻨﯿﺎد ﻋﺸﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن آن ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ‬
‫زﻫﺮه ﺟﻨﯽ ﺑﺒﺴﺖ ازﯾﻦ ﻣﮋده دﺳﺖ و ﭘﺎ‬ ‫اﻣﺴﺎل ﺳﺎل ﺗﺴﺖ‪ ،‬اﮔﺮ زﻫﺮه ﻃﺎﻟﻌﯽ‬
‫ﻣﻦ ﺳﺎل و ﻣﺎه ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬از ﻏﲑت ﺧﺪا‬ ‫ﺧﻮان اﺑﺪ‪ ،‬ﻧﻬﺎد ﺧﺪا و اﺳﺎس ﻧﻮ‬
‫ﭼﻨﺪان ﮔﺮو ﺷﻮد ﺑﻪ ﺧﺮاﺑﺎت ﻣﺎ ﻗﺒﺎ؟‬ ‫ای ﺷﺎه‪ ،‬ﮐﮋﻧﻬﺎدهی از ﻣﺴﺘﯽ آن ﮐﻼه‬
‫ز اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑﺎز رﺳﺘﻪ و از ﺟﻨﮓ و ﻣﺎﺟﺮا‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻓﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ ز ﺟﺎم ﺧﺪای ﺧﻮﯾﺶ‬
‫ﮔﻮﯾﻨﺪ ‪ » :‬آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﻮد درد ﺑﯽدوا‬ ‫ﮔﻮﯾﺪﮐﻪ‪ » :‬ﭼﻮن ﺑﺪﯾﺖ دران ﻏﺮﺑﺖ دراز «‬
‫‪۳۸‬‬
‫ﻣﺎه ﮐﱪﯾﺎ‬ ‫ای‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻟﻘﺎی‬ ‫از‬ ‫ﻣﻬﺠﻮر‬ ‫ﭼﻮن ﻣﺎﻫﯿﺎن ﻃﭙﺎن ﺷﺪه ﺑﺮ رﯾﮕﻬﺎی ﮔﺮم‬
‫ای زادهی وﻓﺎش ﺗﻮ ﭼﻮﻧﯽ درﯾﻦ ﺟﻔﺎ؟‬ ‫در ﺑﺤﺮ زادهاﯾﻢ و ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﻓﺘﺎدهاﯾﻢ «‬
‫ﭼﻮن ﺻﻮﻓﯿﺎن ﺑﺒﻨﺪ ﻟﺐ از ذﮐﺮ ﻣﺎﻣﻀﯽ‬ ‫ﻣﻨﺖ ﺧﺪای راﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎزآﻣﺪی ﺑﻪ ﺑﺤﺮ‬
‫ﮔﻔﱳ ز ﺑﻌﺪ ﺻﻠﺢ‪ » :‬ﭼﻨﲔ ﮔﻔﺘﻪی ﻣﺮا «‬ ‫زﯾﺮا ﮐﻪ ذﮐﺮ وﺣﺸﺖ ﻫﻢ وﺣﺸﺘﯿﺴﺖ ﻧﻮ‬
‫در ﺧﺮﻣﻦ ﺧﺪای‪ ،‬ﻧﻪ رﺧﺼﺴﺖ و ﻧﯽ ﻏﻼ‬ ‫در ﺑﺰم اوﻟﯿﺎ ﻧﻪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻧﻪ ﻋﺮﺑﺪهﺳﺖ‬
‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﻮ ﻣﱰاﻗﯿﺴﺖ اﺟﺘﺒﺎ‬ ‫آﻧﺠﺎ ﺳﻌﺎدﺗﯿﺴﺖ ﮐﻪ آن را ﻗﯿﺎس ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺳﯿﻮﻣﺴﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺣﻖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ‬
‫ﺟﺎن را ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﮐﺮدن ﭘﺮوا ﮐﺠﺎﺳﺘﯽ‬
‫ﮔﻞ دﺳﺘﻪ ﺑﺴﱳ ﺗﻮ ﻧﺪاﻧﻢ ﭘﯽ ﮐﺮاﺳﺖ‬ ‫در روﺿﻪی رﯾﺎﺣﲔ ﻣﯽﮔﺮد ﭼﭗ و راﺳﺖ‬
‫آن را ﮐﺸﯿﺪن اﯾﻦ ﺳﻮ‪ ،‬ﻫﻢ ﺣﯿﻒ و ﻫﻢ‬ ‫ﮔﻞ دﺳﺘﻪ در ﻫﻮای ﻋﻔﻦ ﭘﺎﯾﺪار ﻧﯿﺴﺖ‬
‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﭘﺮورﯾﺪهی آن ﻣﻌﺘﺪل ﻫﻮاﺳﺖ‬ ‫زﻧﺠﲑ ﺑﺴﮑﻠﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻮی اﺻﻞ ﺧﻮد رود‬
‫اﻣﺎ ﻗﺒﺎی ﯾﻮﺳﻒ‪ ،‬دﻟﺮا ﭼﻮ ﺗﻮﺗﯿﺎﺳﺖ‬ ‫ﻋﺒﺎرﺗﯽ‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻗﺒﺎش‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ‬
‫در ﺑﺤﺮ‪ ،‬ﺑﯽﻗﺒﺎ ﺷﺪﻧﺖ ﺷﺮط آﺷﻨﺎﺳﺖ‬ ‫ﻫﲔ ﺟﻬﺪ ﮐﻦ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﲑون ﮐﻨﯽ ﻗﺒﺎ‬
‫ﮔﺮ ﺑﺤﺮﯾﯽ‪ ،‬ﺗﺠﻤﻞ و ﭘﻮﺷﺶ ﺗﺮا ﻋﺮاﺳﺖ‬ ‫ای ﻣﺮد ﯾﮏ ﻗﺒﺎ‪ ،‬ﺗﻮ ﻗﺒﺎ ﺑﺮ ﻗﺒﺎ ﻣﭙﻮش‬
‫ﺳﺒﺎح ﻓﺤﻞ و ﺷﺎه ﺳﺒﺎﺣﺎت ﻣﺼﻄﻔﺎﺳﺖ‬ ‫اﻟﻔﻘﺮ ﻓﺨﺮ ﮔﻔﺖ رﺳﻮل ﺧﺪای ازﯾﻦ‬
‫ﺑﻬﺮ ﭘﯿﺎدهی ﭼﻮ ﭘﯿﺎده ﺷﻮی‪ ،‬ﺳﺨﺎﺳﺖ‬ ‫ﮐﺸﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ز ﺑﺮای ﻋﻮام داﺷﺖ‬
‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﮐﺎر دﻧﯿﺎ ﺳﺤﺮﺳﺖ و ﺳﯿﻤﯿﺎﺳﺖ‬ ‫اﻣﺎ دﻏﻞ ﺑﺴﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﺸﺘﯽ ﺷﻨﺎس ﺑﺎش‬
‫ﮔﻨﺪم ﮐﻪ ﻣﻐﺰ دارد‪ ،‬ﻓﺎرغ ز ﮐﻬﺮﺑﺎﺳﺖ‬ ‫دﻧﯿﺎ ﭼﻮ ﮐﻬﺮﺑﺎﺳﺖ و ﻫﻤﻪ ﮐﻪ رﺑﺎﯾﺪ او‬
‫او ﺳﺎﮐﻦ و روﻧﺪه و ﻫﻤﺮاه اﻧﺒﯿﺎﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮﮐﻮ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﮐﻨﺪ در ﺳﻔﯿﻨﻪاش‬
‫از ﺑﻌﺪ ﺳﲑ آب ﯾﻘﲔ ﻣﻔﺮﺷﺖ ﺳﻤﺎﺳﺖ‬ ‫در ﻧﺎن ﺑﺴﯽ ﺑﺮﻓﺘﯽ‪ ،‬در آب ﻫﻢ ﺑﺮو‬
‫اﻣﺎ ﻋﻼی ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺟﺰ ﺻﻮرت ﻋﻼﺳﺖ‬ ‫زﯾﻦﺳﺎن ﻃﺒﻖ ﻃﺒﻖ‪ ،‬ﻣﺘﻌﺎﱃ ﻫﻤﯽ ﺷﻮی‬
‫اﯾﻦ روﺿﻪ دور ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮ رﻫﱪ ﺗﺮا‬ ‫اﯾﻦ ره ﭼﻨﲔ دراز ﺑﻪ ﯾﮑﺪم ﻣﯿﺴﺮﺳﺖ‬
‫اﻣﺎ ﺑﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻪ ﺻﺒﺎﺣﺴﺖ و ﻧﯽ ﻣﺴﺎﺳﺖ‬ ‫آری‪ ،‬دراز و ﮐﻮﺗﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻨﺴﺖ‬
‫ﮔﺮ در ﺟﻔﺎ رود ره وﮔﺮ در وﻓﺎ رود‬
‫ﺟﺎن ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎن ﺗﻮ از ﺗﻮﮐﺠﺎ رود؟!‬
‫ﺑﯿﺴﺖ و ﺷﺸﻢ‬
‫ﺟﺎن را ﺑﺴﺘﻢ در ﮔﻞ و ﮔﻠﺰار ﮐﺸﯿﺪه‬ ‫ای ﺟﺎن ﻣﺮا از ﻏﻢ و اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺧﺮﯾﺪه‬

‫ﺑﺪﯾﺪه‬ ‫دﮔﺮﺑﺎره‪،‬‬ ‫ﺑﯿﺎورده‬ ‫ﻧﺎدﯾﺪه‬ ‫دﯾﺪه ﮐﻪ ﺟﻬﺎن از ﻧﻈﺮش دور ﻓﺘﺎدهﺳﺖ‬
‫ﺗﺎ دررﺳﺪ اﻧﺪر ﻫﻮس ﺧﻮﯾﺶ ﺟﺮﯾﺪه‬ ‫ﺟﺎن را ﺳﺒﮑﯽ داده و ﺑﱪﯾﺪه ز اﺷﻐﺎل‬
‫ﭘﺎ در ﭼﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ و ﺳﻮدا ﺑﺘﻨﯿﺪه‬ ‫ﺟﻮﻻﻫﻪ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﻫﯽ ﺳﻄﻨﺖ او را؟!‬
‫‪۳۹‬‬
‫ﺷﲑﯾﻦ ﺑﻮدش ﻻﺟﺮم ای دوﺳﺖ ﻋﻘﯿﺪه‬ ‫آن ﮐﺲ ﮐﻪ ز ﺑﺎﻏﺖ ﺧﺮد اﻧﮕﻮر‪ ،‬ﻓﺸﺎرد‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ درﺧﺘﺎن ﺗﻮ از ﻣﯿﻮه ﺧﻤﯿﺪه‬ ‫آن روز ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎغ ﺑﺴﻮزد ز ﺧﺰاﻧﻬﺎ‬
‫ﺟﺎن در ﺗﻦ ﭘﺮﺧﻮن ﭘﺮ از رﯾﻢ‪ ،‬ﺧﺰﯾﺪه‬ ‫ﺟﺎن را زﻧﺪ آ‪ ،‬ﺑﺎغ ﺻﻼﻫﺎی ﺗﻌﺎﻟﻮا‬
‫در ﮔﻮش ﮐﻦ اﯾﻦ ﭘﻨﺪ ﻣﻦ‪ ،‬ای ﮔﻮﺷﻪ ﮔﺰﯾﺪه‬ ‫ﭼﻮن ﮔﻨﺞ ﺑﺮآزﯾﻦ ﺣﺪث ای ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن ﮔﲑ‬
‫ﮐﺰ ﭘﯿﺴﻪ رﺳﻦ ﺗﺮﺳﺪ ﻫﺮ ﻣﺎر ﮔﺰﯾﺪه‬ ‫ﭘﯿﺴﻪ رﺳﻨﺴﺖ اﯾﻦ ﺷﺐ و اﯾﻦ روز‪ ،‬ﺣﺬر ﮐﻦ‬
‫ﮐﯽ ﮔﺮدد ﭼﻮن ﮔﺮدن اﺣﺮار‪ ،‬رﻫﯿﺪه؟‬ ‫اﯾﻦ ﮔﺮدن ﻣﺎ زﯾﻦ رﺳﻦ ﭘﯿﺴﻪی اﯾﺎم‬
‫ﺑﯿﻨﯿﻢ ز ﺧﻮد )ﺣﺒﻞ ﻣﺴﺪ( را ﺳﮑﻠﯿﺪه‬ ‫از ﺑﻮﻟﻬﺐ و ﺟﻔﺘﯽ او‪ ،‬ﭼﻮﻧﮏ ﺑﱪﯾﻢ‬
‫ﺑﯽﮐﺎم و دﻫﺎن ﻫﺮ ﻓﺮس روح ﭼﺮﯾﺪه‬ ‫ﺷﮑﻔﺘﻪ‬ ‫ارواح‬ ‫ﺧﺰان ﮔﻠﺸﻦ‬ ‫ﺑﯽﻓﺼﻞ‬
‫ﻣﺮﻋﺎ و ﻗﺮو دﯾﺪه و ازﻫﺎر دﻣﯿﺪه‬ ‫اﻓﺴﺎر ﮔﺴﺴﺘﻪ ﻓﺮس‪ ،‬و رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﺮ رﺷﺘﻪ ﺑﯿﺎﺑﻨﺪ‬
‫ﻣﺴﺘﺎن ﻫﻤﻪ از ﺑﻬﺮ ﭼﻨﲔ ﮔﻨﺞ‪ ،‬ﺧﺮاﺑﻨﺪ‬
‫اﯾﻦ ﺟﻨﺒﺶ و اﯾﻦ ﺷﻮرش و اﯾﻦ رﻗﺺ ﺗﻮ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎد آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺑﯿﺪ ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ‪ » :‬ﻫﯽ ﻫﯽ‪،‬‬
‫ای ﺑﺮده ﻣﺮا از ﺳﺮو‪ ،‬ای داده ﻣﺮا ﻣﯽ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ آن ﺑﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺪان ﺑﺎد‪ » :‬ز ﺧﻮد ﭘﺮس‬
‫ای رﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ اﻧﺪر رگ و در ﭘﯽ‬ ‫اﻧﺪر ﺗﻦ ﻣﻦ ﯾﮏ رگ‪ ،‬ﻫﺸﯿﺎر ﻧﻤﺎﻧﺪﺳﺖ‬
‫ﮐﲔ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﮐﯽ آﻣﺪ‪ ،‬وان ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺗﺎ ﮐﯽ «‬ ‫از ﻣﺮدم ﻫﺸﯿﺎر ﺑﺠﻮ ﻗﺼﻪ و ﺗﺎرﯾﺦ‬
‫ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ‪ » :‬ﺧﻤﺶ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ ﮐﯽ داﻧﻢ و ﻧﯽ‬ ‫آن ﺗﺮک ﺳﻼﻣﻢ ﮐﻨﺪ و ﮔﻮﯾﺪ‪ » :‬ﮐﯿﺴﻦ «‬
‫ﺑﯿﺨﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﯿﯽ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻻﺷﯽ‬ ‫آن ﻣﻌﺘﺰﱃ ﭘﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻌﺪوم ﻧﻪ ﺷﯽء اﺳﺖ ؟‬
‫از ﺧﻮﯾﺶ ﺗﻬﯽ ﺑﺎش‪ ،‬ﺑﯿﺎﻣﻮز ازان ﻧﯽ‬ ‫ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺐ دﻟﺪار ﭼﻮ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ ﻧﻬﯽ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺎﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺮون ﻧﯿﺴﺖ ز دﻧﯿﺎ‪ ،‬و ﻧﻪ در وی‬ ‫ﺑﺎﻏﯽ‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺤﺮﮔﺎه‬ ‫ﺑﺮد‬ ‫ﻣﺮا‬ ‫اﻧﺪﯾﺸﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬آﻧﮏ ﻧﱰﺳﻢ ز زﻣﺴﺘﺎن و ﻧﻪ از دی‬ ‫ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﺎی ﺑﺎغ ﻋﺠﺎﯾﺐ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺎﻏﯽ؟‬
‫وﯾﻦ دور ﻧﻤﺎﻧﺪ ﭼﻮ ﮐﻨﺪ راه‪،‬ﺧﺪا ﻃﯽ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮑﻢ و دورم ز ﺗﻮ ﭼﻮن ﻣﺎه و ﭼﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬
‫ﻧﯽ ﮔﺮﻣﯿﺖ از ﺷﻤﺲ ﺑﺪاﻓﺴﺮدﮔﯽ از ﻓﯽ؟‬ ‫ﮔﲑم ﮐﻪ ﻧﺒﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭼﺸﻤﻪی ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺻﯿﻒ ﺷﻮد ﺑﻬﻤﻨﺖ و رﺷﺪ ﺷﻮد ﻏﻨﯽ‬ ‫ﻫﲔ دور ﺷﻮ از ﺳﺮدی و ﺑﻔﺰای ز ﮔﺮﻣﯽ‬
‫ﺑﺮﺑﻨﺪ ﻟﺐ از اﺑﺠﺪ و از ﻫﻮز و ﺣﻄﯽ‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺧﱪ ﺑﯽدم و ﺑﯽﺣﺮف‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺳﻮم را ﭼﻮ ﺳﺮآﻏﺎز ﻧﻬﺎدﯾﻢ‬
‫ﺑﺲ ﻣﺮغ ﻧﻬﺎن را ﮐﻪ ﭘﺮ و ﺑﺎل ﮔﺸﺎدﯾﻢ‬
‫اﻧﮕﯿﺨﺖ ﺷﮑﺎران ﺗﻮ آن ﺷﺎه ﺷﮑﺎری‬ ‫ﺑﺮﺟﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﻧﺪ رﺳﻮﻻن ﺑﻬﺎری‬

‫آﻣﻮﺧﺖ ﻋﺪم را ﺷﻪ‪ ،‬اﻻﻗﯽ و ﺳﻮاری‬ ‫از دﺷﺖ ﻋﺪم ﺗﺎ ﺑﻮﺟﻮدﺳﺖ ﺑﺴﯽ راه‬
‫ﺑﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰان ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺘﻨﺪ ز ﺧﻮاری‬ ‫در ﺑﺎغ زﻫﺮ ﮔﻮر ﯾﮑﯽ ﻣﺮده ﺑﺮآﻣﺪ‬
‫اﻣﺮزوﮐﻨﻢ زﻧﺪه ﻫﺮ آن ﻣﺮده ﮐﻪ داری‬ ‫در زﻟﺰﻟﺖ اﻻرض ﺧﺪا ﮔﻔﺖ زﻣﲔ را‬
‫اﺑﺮش ﻋﻮض آب ﻫﻤﯽ روح ﻓﺸﺎﻧﺪ‬
‫‪٤۰‬‬
‫ﺗﻮ ﺷﺮم ﻧﺪاری ﮐﻪ ﺑﻨﺎﱃ ز ﻧﺰاری؟ !‬
‫ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﻔﺘﻢ‬
‫ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﮑﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺿﯿﺎ ده‬ ‫ای درد دﻫﻨﺪهام دوا ده‬
‫آن ﭼﺸﻢ ﺿﺮﯾﺮ را ﺻﻔﺎ ده‬ ‫درد ﺗﻮ دواﺳﺖ و دل ﺿﺮﯾﺮﺳﺖ‬
‫ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺷﻮﻧﺪه را رﺟﺎ ده‬ ‫ﻧﻮﻣﯿﺪ ﻫﻤﯽ ﺷﻮد ﺑﻬﺮ ﻏﻢ‬
‫ﮐﺤﻠﺶ ﮐﺶ و ﻧﻮر ﻣﺼﻄﻔﯽ ده‬ ‫ﻫﺮ دﯾﺪه ﮐﻪ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﯾﺪ‬
‫ﺻﱪش ده‪ ،‬واﻧﮕﻬﺶ ﺑﻼ ده‬ ‫ﺷﮑﺮش ده‪ ،‬واﻧﮕﻬﯿﺶ ﻧﻌﻤﺖ‬
‫از رﺣﻤﺖ ﺧﻮﯾﺸﺸﺎن وﻓﺎ ده‬ ‫ﮔﺮ ﺟﺎن ز ﺟﻬﺎن وﻓﺎ ﻧﺪارد‬
‫ﮐﺎر ﺗﻮ ﻋﻄﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻢ ﻋﻄﺎ ده‬ ‫ﺧﻮی ﺗﻮ ﺧﻮش اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻢ‬
‫ﺑﺎزش ز دم ﺧﻮﺷﺖ ﻧﻮاده‬ ‫آن ﻧﯽ ﮐﻪ دم ﺗﻮ ﺧﻮرد روزی‬
‫ﺑﻔﺮﺳﺖ ﮐﻠﯿﺪ و دﻟﮕﺸﺎ ده‬ ‫اﯾﻦ ﻗﻔﻞ ﺗﻮ ﮐﺮدهی ﺑﺮﯾﻦ دل‬
‫اﯾﻦ ﺧﺸﻢ ﺑﱪ ﻋﻮض رﺿﺎ ده‬ ‫ﮐﺲ ﻃﺎﻗﺖ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﻧﺪارد‬
‫زوﻣﺎن ﺑﺴﺘﺎن ﺑﻪ آﺷﻨﺎ ده‬ ‫ﻏﻢ ﻣﻨﮑﺮ ﺑﺲ ﻧﮑﲑ آﻣﺪ‬
‫رﺣﻢ آر ﺑﺮﯾﻦ ﻓﻐﺎن و ﺗﺸﻨﯿﻊ‬
‫ورﻧﻪ ﮐﻨﻤﺶ ﻗﺮﯾﻦ ﺗﺮﺟﯿﻊ‬
‫زﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ آﺗﺸﲔ‪ ،‬اﻣﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺎﺧﱪی ز ﻫﺮ ﻓﻐﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﻮن رﯾﺰ و درﺷﺖ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ آﻣﺪﺳﺖ اﻧﺪوه‬
‫ﮐﯽ داو‪ ،‬دﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﯿﻢ ﺟﺎﻧﯽ‬ ‫ﯾﮏ ﻟﻘﻤﻪ ﮐﻨﺪ ﻫﺰار ﺟﺎن را‬
‫ﻫﺮ ﻧﮑﺘﻪی او ﯾﮑﯽ ﺳﻨﺎﻧﯽ‬ ‫ﻫﺮ ﺳﯿﻠﯽ او ﭼﻮ ذواﻟﻔﻘﺎری‬
‫ﭼﻮن ﺗﻠﺦ ﺷﺪ آﻧﭽﻨﺎن دﻫﺎﻧﯽ؟!‬ ‫زو ﺗﻠﺦ ﺷﺪه دﻫﺎن درﯾﺎ‬
‫آﺳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﺒﻮد‪،‬‬ ‫ﭘﻮﺷﯿﺪ‬ ‫درﯾﺎﭼﻪ ﺑﻮد؟! ﮐﻪ از ﻧﻬﯿﺒﺶ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﯽ‬ ‫ﻧﺎزﻧﲔ‬ ‫ﭘﺮوردهی‬ ‫ﻧﻮازش‬ ‫ﺳﺮﺷﺘﻪی‬ ‫ﻣﺎﯾﯿﻢ‬
‫ﺑﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﭼﻮن ﺷﮑﺮﺳﺘﺎﻧﯽ‬ ‫ﺧﻮ ﮐﺮده ﺑﻪ ﺳﻠﺴﺒﯿﻞ و ﺗﺴﻨﯿﻢ‬
‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﺮوﺳﯿﯽ و ﺧﻮاﻧﯽ‬ ‫ﺑﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﮑﺮ ﻟﺒﺎن رﻗﺎص‬
‫ﮐﺎﺷﻔﺘﻪ ﺷﻮد ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ‬ ‫اﯾﻦ ﻋﯿﺶ و ﻃﺮب درﯾﻎ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻧﺎﺧﻮش ﺷﻮد از ﭼﻨﲔ ﮔﺮاﻧﯽ‬ ‫ﺣﯿﻔﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻟﻄﯿﻔﺎن‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺳﻮم رﺳﯿﺪ ﯾﺎرا‬
‫ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﯿﺶ آر ﻣﺎ را‬
‫‪٤۱‬‬
‫ﺑﯿﭽﺎره و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺪارش‬ ‫در ﭼﺎه ﻓﺘﺎد دل‪ ،‬ﺑﺮآرش‬
‫اﻣﺮوز ﺑﺴﻮزد اﯾﻦ ﺷﺮارش‬ ‫ور وﻋﺪه دﻫﯿﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮدا‬
‫ﺑﺮ ﺟﺎن ﺿﻌﯿﻒ ﺑﯽﻗﺮارش‬ ‫ﺑﺨﺸﺎی ﺑﺮﯾﻦ اﺳﲑ ﻫﺠﺮان‬
‫ﻣﻈﻠﻮم و ﺷﮑﺴﺘﻪ دل ﺷﻤﺎرش‬ ‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻇﺎﻟﻤﺴﺖ و ﻣﺠﺮم‬
‫ﮔﺸﺘﺴﺖ ﭼﻮ زﻋﻔﺮان ﻋﺬارش‬ ‫ﮔﺸﺘﺴﺖ ﭼﻮ ﻻﻟﻪ ﻏﺮﻗﻪی ﺧﻮن‬
‫اﯾﻨﺴﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺴﺐ و ﮐﺎرش‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﻤﲑد‬
‫آن را ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﺎرش؟‬ ‫ﯾﺎری دﮔﺮی ﮐﺠﺎ ﭘﺴﻨﺪد‬
‫روزﮔﺎرش‬ ‫ﺑﺪﺳﺖ‬ ‫ﻣﺴﭙﺎر‬ ‫آن را ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪهی ﺗﻮ روزی‬
‫اﻧﺪﯾﺸﻪی ﺗﺴﺖ ﯾﺎر ﻏﺎرش‬ ‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ زﯾﺮ ﮐﻮه ﻏﻢ ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﻣﯽآﯾﺪ ﯾﺎد وﺻﻞ ﭘﺎرش‬ ‫اﻣﺴﺎل ﭼﻮ ﻣﺎه ﻣﯽﮔﺪازد‬
‫ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻨﻤﺎ درﯾﻦ ﻏﺒﺎرش‬ ‫راﻫﯽ ﺑﮕﺸﺎ درﯾﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎن‬
‫ﮔﺮ ﺷﺮح ﮐﻨﻢ ﺗﻤﺎم ﭘﯿﻐﺎم‬
‫ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ از ﺷﺮاب و از ﺟﺎم‬
‫ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﺸﺘﻢ‬
‫زوﺗﺮ ﺑﮑﺶ‪ ،‬زوﺗﺮ ﺑﮑﺶ‪ ،‬ای ﺟﺎن ﮐﻪ ﺧﻮش‬ ‫ای آﻧﮏ ﻣﺎ را از زﻣﲔ ﺑﺮ ﭼﺮخ اﺧﻀﺮ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫اﻣﺮوز و ﺑﺎﻻﺗﺮم‪ ،‬ﮐﺎﻣﺮوز ﺧﻮﺷﱰ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫اﻣﺮوز ﺧﻮش ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻮر و ﺑﺎ ﻏﻮﻏﺎﺳﺘﻢ‬
‫ذااﻟﻨﻮن و اﺑﺮاﻫﯿﻢ را در آب و آذر ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫اﻣﺮوز ﻣﺮ ﻫﺮ ﺗﺸﻨﻪ را‪ ،‬در ﺣﻮض و ﺟﻮ ﻣﯽاﻓﮑﻨﯽ‬
‫ﺗﺎ ﺧﻮد ﮐﺮا ﭘﯿﺶ از ﻫﻤﻪ اﻣﺮوز درﺑﺮ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫اﻣﺮوز ﺧﻠﻘﯽ ﺳﻮﺧﺘﻪ‪ ،‬در ﺗﻮ ﻧﻈﺮﻫﺎ دوﺧﺘﻪ‬
‫از دل ﭼﻪ ﺧﻮش دل ﻣﯽﺑﺮی‪ ،‬وز ﺳﺮ ﭼﻪ ﺧﻮش ﺳﺮ‬ ‫ای اﺻﻞ اﺻﻞ دﻟﱪی‪ ،‬اﻣﺮوز ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی‬
‫ای روز‪ ،‬ﮔﻮﻫﺮ ﻣﯽدﻫﯽ‪ ،‬وی ﺷﺐ‪ ،‬ﺗﻮ ﻋﻨﱪ‬ ‫ای آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺧﻮش ﺧﺮﮔﻬﯽ‪ ،‬وی ﺧﺎک‪ ،‬زﯾﺒﺎ درﮔﻬﯽ‬
‫وی ﻣﻬﺮ‪ ،‬اﺧﱰ ﻣﯽﮐﺸﯽ‪ ،‬وی ﻣﺎه‪ ،‬ﻟﺸﮑﺮ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ای ﺻﺒﺤﺪم‪ ،‬ﺧﻮش ﻣﯽدﻣﯽ‪ ،‬وی ﺑﺎد‪ ،‬ﻧﯿﮑﻮ ﻫﻤﺪﻣﯽ‬
‫وی ﺳﺮو از ﻗﻌﺮ زﻣﲔ‪ ،‬ﺧﻮش آب ﮐﻮﺛﺮ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ای ﮔﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺎن ﻣﯽروی‪ ،‬وی ﻏﻨﭽﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽروی‬
‫وی ﻋﺸﻖ ﺷﻨﮓ و ره زﻧﯽ‪ ،‬وی ﻋﻘﻞ ‪ ،‬دﻓﱰ‬ ‫ای روح‪ ،‬راح اﯾﻦ ﺗﻨﯽ‪ ،‬وی ﺷﺮع‪ ،‬ﻣﻔﺘﺎح ﻣﻨﯽ‬
‫وی ﺳﺎﻗﯽ ﺷﲑﯾﻦ ﻟﻘﺎ‪ ،‬درﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻏﺮ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ای ﺑﺎده‪ ،‬دﻓﻊ ﻏﻢ ﺗﻮی‪ ،‬ﺑﺮ زﺧﻤﻬﺎ ﻣﺮﻫﻢ ﺗﻮی‬
‫ﺧﻮش ارﻣﻐﺎﻧﯿﻬﺎی آن زﻟﻒ ﻣﻌﻨﱪ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ای ﺑﺎد‪ ،‬ﭘﯿﮑﯽ ﻫﺮ ﺳﺤﺮ‪ ،‬ﮐﺰ ﯾﺎر ﻣﯽآری ﺧﱪ‬
‫وی آب‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯽدوی‪ ،‬وز ﺑﺤﺮ ﮔﻮﻫﺮ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ای ﺧﺎک ره‪ ،‬در دل ﻧﻬﺎن داری ﻫﺰاران ﮔﻠﺴﺘﺎن‬
‫ﺑﮕﺸﺎده ﻟﺐ ﭼﻮن اژدﻫﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﯿﺰ را درﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ای آﺗﺶ ﻟﻌﻠﲔ ﻗﺒﺎ‪ ،‬از ﻋﺸﻖ داری ﺷﻌﻠﻬﺎ‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺟﺎن روﯾﺪ ازو‪ ،‬ﺟﺎن را ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫ﺑﯽﻓﻮق و ﺗﺤﺘﯽ ﻫﺮ دﻣﺶ ﺗﺎ رب اﻋﻠﯽ‬ ‫ﻋﯿﺴﯽ ﺟﺎن را از ﺛﺮی‪ ،‬ﻓﻮق ﺛﺮﯾﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫‪٤۲‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ دل را ﻫﺮ زﻣﺎن ﺑﺮ ﻃﻮر ﺳﯿﻨﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ﻣﺘﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺳﯽ ﭼﺸﻤﻬﺎ از ﭼﺸﻢ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﯽ‬
‫وﯾﻦ ﺟﺎن ﺧﻮنآﺷﺎم را ﻣﯽﮐﺶ ﮐﻪ زﯾﺒﺎ‬ ‫اﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﺑﯽآرام را‪ ،‬ﻣﯽﺑﺮ ﮐﻪ ﻧﯿﮑﻮ ﻣﯽﺑﺮی‬
‫از ﻋﲔ ﺟﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺳﻮی ﻣﺎ‬ ‫ﺗﻮ ﺟﺎن ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺘﯽ‪ ،‬ﻣﻐﺰ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﺳﺘﯽ‬
‫ﺗﺎ ﺻﺪر اﻻ ﮐﺸﮑﺸﺎن‪ ،‬ﻻ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ﻣﺎﯾﯿﻢ ﭼﻮن ﻻ ﺳﺮﻧﮕﻮن وز ﻻ ﺗﻮﻣﺎن آری ﺑﺮون‬
‫وﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﭼﻮن ﻗﻨﺪﯾﻞ را ﺑﺮ ﺳﻘﻒ ﻣﯿﻨﺎ‬ ‫از ﺗﺴﺖ ﻧﻔﺲ ﺑﺘﮑﺪه‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ ﺷﺪه‬
‫ﺗﻮ از ﭼﻪ و زﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺳﻮی ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ﺷﺎﻫﺎن ﺳﻔﯿﻬﺎن را ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‬
‫ﻣﺮ ﭘﺸﻪی را ﭘﯿﺶ ﮐﺶ‪ ،‬ﺷﻬﺮﭙ ﻋﻨﻘﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ﺗﻦ را ﮐﻪ ﻻﻏﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﺸﮏ و ﻋﻨﱪ ﻣﯽﮐﻨﯽ‬
‫ﻃﻮﻃﯽ ﺟﺎن ﭘﺎک را‪ ،‬ﻣﺴﺖ و ﺷﮑﺮﺧﺎ‬ ‫زاغ ﺗﻦ ﻣﺮدار را‪ ،‬در ﺟﯿﻔﻪ رﻏﺒﺖ ﻣﯽدﻫﯽ‬
‫از ﺷﺎخ ﺧﺸﮏ ﺑﯽرﻃﺐ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺮﻣﺎ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﯽﺳﺒﺐ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎم آن درد و ﺗﻌﺐ‬
‫از راه ﭘﻨﻬﺎن ﻫﺮدﻣﺶ ای ﺟﺎن ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‬ ‫ﯾﻮﺳﻒ ﻣﯿﺎن ﺧﺎک و ﺧﻮن در ﭘﺴﺘﯽ ﭼﺎﻫﯽ زﺑﻮن‬
‫او را ﭼﻮ ﮔﻮﻫﺮ ﺳﻮی ﺧﻮد از ﻗﻌﺮ درﯾﺎ‬ ‫ﯾﻮﻧﺲ ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﺑﯽاﻣﺎن ﻣﺤﺒﻮس ﺑﻄﻦ ﻣﺎﻫﯿﯽ‬
‫ﺧﻮان ﻣﻼﯾﮏ ﻣﯽﻧﻬﯽ‪ ،‬ﻧﺰل ﻣﺴﯿﺤﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫در ﭘﯿﺶ ﺳﺮﻣﺴﺘﺎن دل‪ ،‬در ﻣﺠﻠﺲ ﭘﻨﻬﺎن دل‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺎﻣﺮوز ﭼﻮن ﺧﻮان ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫ﻓﺮدوس ﺟﺎن را از ﮐﺮم در ﭘﯿﺶ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫ﻫﺮ ﺗﺸﻨﻪی ﻣﺸﺘﺎق را‪ ،‬ﺗﺎ آب ﺣﯿﻮان ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫درد دل ﻋﺸﺎق را‪ ،‬ﺧﻮش ﺳﻮی درﻣﺎن ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ او اﻧﺴﺎن ﺑﻮد او را ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎن‬ ‫ﺧﻮد ﮐﯽ ﮐﺸﯽ ﺟﺰ ﺷﺎه را؟ ﯾﺎ ﺧﺎﻃﺮ آﮔﺎه را‬
‫در ﻗﺤﻂ اﯾﻦ آﺧﺮ زﻣﺎن‪ ،‬ﻧﮏ ﺧﻮان اﺣﺴﺎن‬ ‫ﺳﻠﻄﺎن ﺳﻠﻄﺎﻧﺎن ﺗﻮی‪ ،‬اﺣﺴﺎن ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن ﺗﻮی‬
‫ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻤﯿﻨﻪ ﺑﻨﺪهی‪ ،‬ﺧﻮان ﭘﯿﺶ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ﭘﯿﺶ دو ﺳﻪ دﻟﻖ دﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﺗﻮاﺿﻊ ﻣﯽﮐﻨﯽ‬
‫ﭼﻮن ﺑﺤﺮ رﺣﻤﺖ ﺧﺲ ﮐﺸﺪ زﻧﺒﯿﻞ اﯾﺸﺎن‬ ‫زﻧﺒﯿﻠﺸﺎن ﭘﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﭘﺮ ﻟﻌﻞ و ﭘﺮ در ﻣﯽﮐﻨﯽ‬
‫زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﻏﻤﮕﲔ ﺷﺪه‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫زﻧﺪاﻧﯿﺎن‬ ‫آزادی‬ ‫آﻣﺪه‬ ‫ﯾﺪﻋﻮ‬ ‫اﻟﻠﻪ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﻮی او ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺛﻌﺒﺎن ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ﻓﺮﻋﻮن را اﺣﺴﺎن ﺗﻮ از ﻧﻔﺲ ﺛﻌﺒﺎن ﻣﯽﺧﺮد‬
‫ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﮑﺶ ﺗﺎ ﻣﻦ ﮐﺸﻢ ﭼﻮن ﺗﻮ ﭘﺮﯾﺸﺎن‬ ‫ﻓﺮﻋﻮن را ﮔﻔﺘﻪ ﮐﺮم‪ » :‬ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻣﻠﮑﺖ ﻣﻦ ﺑﺮم‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﺶ ﻣﺮا‪ ،‬ﮐﻮ را ﺗﻮ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ﻓﺮﻋﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ راﺑﻄﻪ از ﺗﺴﺖ و ﻣﻮﺳﯽ واﺳﻄﻪ‬
‫ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻘﯽ درﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﺑﺮ وی ﭼﻪ دﻧﺪان‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺎ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه‪ ،‬ﺳﻮی ﺷﻌﯿﺒﯽ راﻧﺪه‬
‫ده ﺳﺎل ﭼﻮﭘﺎﻧﯿﺶ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﺎم ﭼﻮﭘﺎن‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺎ ﻃﺎﻏﯽ ﻧﺸﺪ‪ ،‬وز واﺳﻄﻪ ﻧﻨﮕﺶ ﻧﺒﺪ‬
‫اﯾﻦ ﮐﻒ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﯽرود‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان‬ ‫ای ﺷﻤﺲ ﺗﱪﯾﺰی‪ ،‬ز ﺗﻮ اﯾﻦ ﻧﺎﻃﻘﺎن ﺟﻮﺷﺎن ﺷﺪه‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ای ﺟﺎن ﮐﻪ ﻫﺮدم ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫اﻓﺰون ﺷﻮد رﻧﺞ دﻟﻢ‪ ،‬ﮔﺮ ﻟﺤﻈﻪی ﮐﻢ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫ﺗﻮ آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻣﺎ ﭼﻮ ﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ای آﻧﮏ ﻣﺎ را ﻣﯽﮐﺸﯽ‪ ،‬ﺑﺲ ﺑﯽﻣﺤﺎﺑﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﻏﺼﻪ را‪ ،‬اﻧﺪر ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ﭼﻨﺪ اﺳﺘﺨﻮان ﻣﺮده را‪ ،‬ﺑﺎر دﮔﺮ ﺟﺎن ﻣﯽدﻫﯽ‬
‫ﺟﺎن ﻫﺮدو دﺳﺘﮏ ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻮ را ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬ ‫زﯾﻦ ﭘﯿﺶ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮﻓﻠﮏ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻢ ﺟﺎن ﻣﻠﮏ‬
‫‪٤۳‬‬
‫ره زن‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮش ره ﻣﯽزﻧﯽ‪ ،‬ﻣﯽﮐﺶ‪ ،‬ﮐﻪ زﯾﺒﺎ‬ ‫ای ﻣﻬﺮ و ﻣﺎه و روﺷﻨﯽ‪ ،‬آراﻣﮕﺎه و اﯾﻤﻨﯽ‬
‫ﻣﺎ را ﺑﺪان ﺟﻮی روان‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺸﮏ ﺳﻘﺎ‬ ‫ای آﻓﺘﺎب ﻧﯿﮑﻮان‪ ،‬وی ﺑﺨﺖ و اﻗﺒﺎل ﺟﻮان‬
‫اﻧﺪﯾﺸﻪ را ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﺑﺪو ﭼﻮن ﺳﻮی ﺳﻮدا‬ ‫ﭼﻮن دﯾﺪم آن ﺳﻐﺮاق ﻧﻮ‪ ،‬دﺳﺘﺎر و دل ﮐﺮدم ﮔﺮو‬
‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﭘﺴﺘﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺗﺎ رب اﻋﻼ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ای ﻋﻘﻞ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪،‬وی ﻋﺸﻖ ﻣﺴﺘﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ‬
‫ای ﺳﯿﻞ ﻣﯽﻏﺮی‪ ،‬ﺑﻐﺮ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ درﯾﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ای ﻋﺸﻖ ﻣﯽﮐﻦ ﺣﮑﻢ ﻣﺮ‪ ،‬ﻣﺎ را ز ﻏﲑ ﺧﻮد ﺑﱪ‬
‫ای ﻻ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺮدار ﮐﻦ‪ ،‬زﯾﺮا ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ای ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﯿﺎ اﻗﺮار ﮐﻦ‪ ،‬وی ﺗﻦ‪ ،‬ﺑﺮو اﻧﮑﺎر ﮐﻦ‬
‫اﻻ ﺗﻮ ﻧﺎدر دﻟﮑﺸﯽ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺳﻮی ﻣﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪﮐﺸﺪ‪ ،‬آن را ﺑﺴﻮی ﺧﻮد ﮐﺸﺪ‬
‫از ﮐﱪ ﭼﻮن ﺳﺮ ﻣﯽﻧﻬﯽ؟ وز ﮐﺎﻫﻠﯽ ﭘﺎ‬ ‫ای ﺳﺮ‪ ،‬ﺗﻮ از وی ﺳﺮﺷﺪی‪ ،‬وی ﭘﺎ‪ ،‬ز وی رﻫﱪ‬
‫از ﮐﱪ ﭼﻮن ﺳﺮ ﻣﯽﻧﻬﯽ؟ وز ﮐﺎﻫﻠﯽ ﭘﺎ‬ ‫ای ﺳﺮ‪ ،‬ﺗﻮ از وی ﺳﺮﺷﺪی‪ ،‬وی ﭘﺎ‪ ،‬ز وی رﻫﱪ‬
‫وی ﭘﺎی‪ ،‬ﮐﻢ رو در وﺣﻞ‪ ،‬ﮔﺮ ﺳﻮی ﺻﺤﺮا‬ ‫ای ﺳﺮ‪ ،‬ﺑﻨﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ زﻣﲔ‪ ،‬ﮔﺮ آﺳﻤﺎن ﻣﯽﺑﺎﯾﺪت‬
‫وی ﻋﻘﻞ ﻣﻐﺰ ﺧﺮ ﻣﺨﻮر‪ ،‬ﺳﻮی ﻣﺴﯿﺤﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬ ‫ای ﭼﺸﻢ ﻣﻨﮕﺮ در ﺑﺸﺮ‪ ،‬وی ﮔﻮش‪ ،‬ﻣﺸﻨﻮ ﺧﲑ و‬
‫واﻟﻠﻪ ﮐﻪ زﯾﺒﺎ ﻣﯽﮐﺸﯽ‪ ،‬ﺣﻘﺎ ﮐﻪ ﻧﯿﮑﻮ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫ﺑﯽدﺳﺖ و ﺧﻨﺠﺮ ﻣﯽﮐﺸﯽ‪ ،‬ﺑﯿﭽﻮن و ﺑﯽﺳﻮ ﻣﯽﮐﺸﯽ‬
‫ﺑﯿﺴﺖ و ﻧﻬﻢ‬
‫اﻓﺰودﻣﺎن ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺖ ﯾﮑﺪاﻧﮕﯽ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﲑ رو ﺑﻪ ﺷﺎﻧﮕﯽ آوردﻣﺎن دﯾﻮاﻧﮕﯽ‬

‫وز ﻟﻄﻒ ﻏﺒﻐﺒﻬﺎی ﺗﻮ آﺧﺮ ﮐﺠﺎ ﻓﺮزاﻧﮕﯽ؟!‬ ‫از ﺑﺎدهی ﺷﺒﻬﺎی ﺗﻮ و ز ﻣﺴﺘﯽ ﻟﺒﻬﺎی ﺗﻮ‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺐ ﻫﻤﭽﻮن ﺷﮑﺮﮔﺮ ﻣﺎﻧﺪت ﻣﺮداﻧﮕﯽ‬ ‫ای رﺳﺘﻢ دﺳﺘﺎن ﻧﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﺨﻨﺜﱰ ز ﻏﺮ‬
‫آه از ﻓﻀﻮﻟﯿﻬﺎی ﺗﻮ‪ ،‬ﯾﮑﺴﺎن ﺷﻮ از ﺻﺪ‬ ‫آه از ﻧﻐﻮﻟﯿﻬﺎی ﺗﻮ‪ ،‬آه از ﻣﻠﻮﻟﯿﻬﺎی ﺗﻮ‬
‫ﺻﺪ ﺳﻨﮓ ﺑﺎدا ﺑﺮ ﺳﺮش ﮔﺮ در ﮐﻨﺪ دو‬ ‫ﺑﺎ ﻟﻌﻞ ﻫﻤﭽﻮن ﺷﮑﺮش‪ ،‬وز ﺗﺎﺑﺶ ﺳﯿﻤﲔ‬
‫وﯾﺮاﻧﯽ و آوارﮔﯽ‪ ،‬ﺻﺪ ﺧﺎﻧﻪ و ﺻﺪ ﺧﺎﻧﮕﯽ‬ ‫ﺟﺎن را ز ﺗﻮ ﺑﯿﭽﺎرﮔﯽ‪ ،‬ﺑﯿﭽﺎرﮔﯽ ﯾﮑﺒﺎرﮔﯽ‬
‫ﭼﻮن ﭼﻨﮓ ﮔﺸﺘﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻢ‪ ،‬اﻧﺪر ﻏﻢ‬ ‫ای ﺻﺎف ﻫﻤﭽﻮن ﺟﺎم ﺟﻢ‪ ،‬ﭘﯿﺸﺖ‬
‫ﻣﺨﺪوم ﺷﻤﺲاﻟﺪﯾﻦ ﺷﻬﻢ‪ ،‬ﻫﻢ آﻓﺘﺎب و ﻫﻢ ﻣﻬﻢ‬
‫ﺑﺮ ﺧﺎک او ﺳﺮ ﻣﯽﻧﻬﻢ‪ ،‬ﻫﻢ ﺳﺮ ﺑﻮد زان ﻣﺘﻬﻢ‬
‫ای ﺧﻮن ﺗﺮﮐﺎن رﯾﺨﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﻮﻟﯿﺎن ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻪ‬ ‫ای ﻓﺘﻨﻪی اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‪ ،‬ﺻﺪ ﺟﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ آﻣﯿﺨﺘﻪ‬
‫در ﺳﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻒﻟا ﺗﻮ‪ ،‬زان ﻃﺮهی آوﯾﺨﺘﻪ‬ ‫در ﺳﺎﯾﻪی آن ﻟﻄﻒ ﺗﻮ‪ ،‬آﺧﺮﮔﺸﺎﯾﻢ ﻗﻠﻒ ﺗﻮ‬
‫زان ﻃﺮهی ﭘﺮ ﺗﺎﺑﻬﺎ‪ ،‬ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﱪ ﺑﯿﺨﺘﻪ‬ ‫از ﭼﺸﻢ ﺑﺮدی ﺧﻮاﺑﻬﺎ‪ ،‬زﯾﻦ ﻏﺮﻗﻪی ﮔﺮداﺑﻬﺎ‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﻬﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺎﮐﯿﺎن آﻣﯿﺨﺘﻪ‬ ‫ای رﻓﺘﻪ در ﺧﻮن رﻫﯽ‪ ،‬ﺗﻮرﺷﮏ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و‬
‫وز ﺣﻠﻢ ﻣﻮﺳﯽوار ﺗﻮ‪ ،‬از ﺑﺤﺮ ﮔﺮد اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ‬ ‫از ﺑﺮق آن رﺧﺴﺎر ﺗﻮ‪ ،‬وز ﺷﻌﻠﻪی اﻧﻮار ﺗﻮ‬
‫ﻋﺸﻘﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ در ﮐﻤﲔ‪ ،‬ﺧﻮن ﻫﺰاران‬ ‫ای ﺷﻤﻊ اﻓﻼک و زﻣﲔ‪ ،‬ای ﻣﻔﺨﺮ‬
‫ﺻﺪﮔﻨﺞ آﺧﺮﮐﯽ ﺷﻮد؟ در ﮐﺎﻏﺬی درﭘﯿﺨﺘﻪ‬ ‫ﺟﺎن در ﭘﯽ ﺗﻮ ﻣﯽدود وﻧﺪر ﺟﻬﺎﻧﺖ ﻣﯽﺟﻮد‬
‫‪٤٤‬‬
‫ﻣﺨﺪوم ﺷﻤﺲاﻟﺪﯾﻦ! ﻣﺮا ﮐﺸﺘﯽ درﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﺎﺟﺮا‬
‫اﯾﻦ ﻋﻔﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﭼﺮا؟ ای ﺧﺴﺮو ﻫﺮ دو ﺳﺮا‬
‫ای ﻣﺎه ﺑﯽﻧﻘﺼﺎن ﺷﺪه و اﻧﺠﻢ ز ﻣﻪ رﻗﺼﺎن ﺷﺪه‬ ‫ﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯿﺨﻮاﺑﺎن ﺷﺪه‪ ،‬در ﺧﻮاﺑﮕﻪ رﻗﺼﺎن ﺷﺪه‬
‫از وﻋﺪهی ﺟﺎﻧﻬﺎی ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺑﮕﻪ رﻗﺼﺎن ﺷﺪه‬ ‫ﺻﻔﺮام از ﺳﻮدای ﺗﻮ‪ ،‬از ﺟﺴﻢ ﺟﺎناﻓﺰای ﺗﻮ‬
‫در ﻋﲔ ﻟﺸﮑﺮﮔﺎه ﺗﻮ‪ ،‬ﺷﺎه وﺳﭙﻪ رﻗﺼﺎن ﺷﺪه‬ ‫زان روی ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺎه ﺗﻮ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺎن ﭼﺸﻢ در راه‬
‫ﺳﺮﻫﺎ ز ﺗﻮ ﺷﺎدیﮐﻨﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻠﻪ رﻗﺼﺎن ﺷﺪه‬ ‫ای ﻣﻔﺨﺮ روﺣﺎﻧﯿﺎن‪ ،‬وی دﯾﺪهی رﺑﺎﻧﯿﺎن‬
‫ﻗﻮﻣﯽ دﮔﺮ ﻣﻨﮑﺮ ﭼﻨﲔ اﻧﺪر ﺳﻔﻪ رﻗﺼﺎن ﺷﺪه‬ ‫ﻗﻮﻣﯽ ﺷﺪه رﻗﺼﺎن دﯾﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪ ﻫﺰاران آﻓﺮﯾﻦ‬
‫از روی ﻣﻌﻨﯽ وﻧﻬﺎن‪ ،‬در ﻋﺸﻖ ﺷﻪ رﻗﺼﺎن ﺷﺪه‬ ‫ﺗﱪﯾﺰ و ﺑﺎﻗﯽ ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﻫﺮک را ﻋﻘﻠﺴﺖ و ﺟﺎن‬
‫ﻣﯿﺪان ﻓﺮاﺧﺴﺖ ای ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻪای ﻣﺎ ﮔﻮﺷﻪای‬
‫ﻫﻤﭽﻮن ﻣﻠﺦ در ﮐﺸﺖ ﺷﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮﺷﻪای ﻣﺎ ﺧﻮﺷﻪای‬
‫ﺳﯽام‬
‫ﻋﺠﺐ ﺟﺴﻤﯽ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﻋﻘﻠﯽ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﻋﺸﻘﯽ‪ ،‬ﻋﺠﺐ‬ ‫ﻋﺠﺐ ﺳﺮوی‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﻣﺎﻫﯽ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﯾﺎﻗﻮت و ﻣﺮﺟﺎﻧﯽ‬
‫دران ﻏﻤﺰه ﭼﻪ داری ﺗﻮ؟ ﺑﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯽ؟‬ ‫ﻋﺠﺐ ﻟﻄﻒ ﺑﻬﺎری ﺗﻮ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﻣﲑ ﺷﮑﺎری ﺗﻮ‬
‫ﻋﺠﺐ ﻣﺎه ﺑﻠﻨﺪی ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﺮدون را ﺑﮕﺮداﻧﯽ‬ ‫ﻋﺠﺐ ﺣﻠﻮای ﻗﻨﺪی ﺗﻮ‪ ،‬اﻣﲑ ﺑﯽﮔﺰﻧﺪی ﺗﻮ‬
‫اﻣﺎن اﻧﺪر ﻧﻮاﯾﯿﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺪﺑﲑ‪ ،‬و دوا داﻧﯽ‬ ‫ﻋﺠﺒﱰ از ﻋﺠﺎﯾﺒﻬﺎ‪ ،‬ﺧﺒﲑ از ﺟﻤﻠﻪ ﻏﺎﯾﺒﻬﺎ‬
‫ز ﺑﯽﺧﺸﻤﯽ و ﺑﯽﮐﯿﻨﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻔﺮان ﺧﺪا ﻣﺎﻧﯽ‬ ‫ز ﺣﺪ ﺑﲑون ﺑﻪ ﺷﲑﯾﻨﯽ‪ ،‬ﭼﻮ ﻋﻘﻞ ﮐﻞ ﺑﺮه ﺑﯿﻨﯽ‬
‫رﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬ ‫زﻫﯽ‬ ‫ﻓﺮزاﻧﻪ‪،‬‬ ‫اﺳﺘﺎد‬ ‫زﻫﯽ‬ ‫زﻫﯽ ﺣﺴﻦ ﺧﺪاﯾﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭼﺮاغ و ﺷﻤﻊ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﭼﻮ ﺳﺮﻫﻨﮕﺎن ﻏﻼﻣﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﻮﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‬ ‫زﻫﯽ ﭘﺮﺑﺨﺶ‪ ،‬اﯾﻦ ﻟﻨﮕﺎن‪ ،‬زﻫﯽ ﺷﺎدی دﻟﺘﻨﮕﺎن‬
‫ﭼﻨﺎن ﮔﺮدد ﮐﻪ از ﻋﺸﻘﺶ ﺑﺨﯿﺰد ﺻﺪ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ آﺳﯿﺒﯽ ﮐﻨﯽ‪ ،‬آن ﭼﯿﺰ ﺟﺎن ﮔﲑد‬
‫ﻫﺠﺮاﻧﯽ‬ ‫زﻫﺮ‬ ‫ازﯾﺮا‬ ‫ﭘﯿﻮﻧﺪی‪،‬‬ ‫ﺷﻬﺪ‬ ‫ازﯾﺮا‬ ‫ﯾﮑﯽ ﻧﯿﻢ ﺟﻬﺎن ﺧﻨﺪان‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﻧﯿﻢ ﺟﻬﺎن ﮔﺮﯾﺎن‬
‫ﮐﻪ ﺣﻠﻮا ﺳﺨﺖ ﺷﲑﯾﻨﺴﺖ و ﺣﻠﻮاﯾﯿﺶ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬ ‫دﻫﺎن ﻋﺸﻖ ﻣﯽﺧﻨﺪد‪ ،‬دو ﭼﺸﻢ ﻋﺸﻖ ﻣﯽﮔﺮﯾﺪ‬
‫ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺳﺎز زﻧﺪان را‪ ،‬ﺑﺮﯾﻦ ارواح زﻧﺪاﻧﯽ‬ ‫ﻣﺮوح ﮐﻦ دل و ﺟﺎن را‪ ،‬دل ﺗﻨﮓ ﭘﺮﯾﺸﺎن را‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻔﺘﺎح ﮐﻮردم‪ ،‬ﮔﺸﺎده ﮔﺮ ﻧﺸﺪ ﻣﺨﺰن‬
‫ﮐﻠﯿﺪی دﯾﮕﺮش ﺳﺎزم‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺮﺟﯿﻌﺶ ﮐﻨﻢ روﺷﻦ‬
‫ﮐﻪ ﺳﻠﻄﺎناﻟﺴﻼﻃﯿﻨﯽ و ﺧﻮﺑﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﻃﻐﺮاﯾﯽ‬ ‫ﺗﻮی ﭘﺎی ﻋﻠﻢ ﺟﺎﻧﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺸﮑﺮﮔﺎه زﯾﺒﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﯽ ﺳﺎزد اﯾﻨﭽﻨﲔ ﺣﻠﻮا ﺟﺰ آن اﺳﺘﺎد‬ ‫ﺣﻼوت را ﺗﻮ ﺑﻨﯿﺎدی‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮان ﻋﺸﻖ ﺑﻨﻬﺎدی‬
‫ﺟﻬﺎن راﺿﯿﺴﺖ و ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺪ ﻟﻮﻧﺶ‬ ‫ﺟﻬﺎن را ﮔﺮ ﺑﺴﻮزاﻧﯽ‪ ،‬ﻓﻠﮏ را ﮔﺮ ﺑﺮﯾﺰاﻧﯽ‬
‫زﻣﲔ ﮐﻒ در ﺣﻨﯽ دارد‪ ،‬ﺑﺪان ﺷﺎدی ﮐﻪ‬ ‫ﺷﮑﻔﺘﺴﺖ اﯾﻦ زﻣﺎن ﮔﺮدون ﺑﺮﯾﺤﺎﻧﻬﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‬
‫‪٤٥‬‬
‫ﮐﻪ ﮐﺎن ﻟﺬت و ﺷﺎدی‪ ،‬ﮔﺮﻓﺖ اﻧﻮار ﺑﺨﺸﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮی ﻣﻦ ﺑﻨﺸﲔ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻨﺪﯾﻢ از ﻃﺮب ﭘﯿﺸﲔ‬
‫ﺗﻮ ﺧﻨﺪانروﺗﺮی ﯾﺎ ﻣﻦ؟ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻦ؟ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻪ اﻗﺒﺎل ﭼﻨﲔ ﮔﻠﺸﻦ‪ ،‬ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻧﻘﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪن‬
‫ﺑﯿﺎ ﮐﺎﻓﺘﺎد ﺻﺪ ﻏﻠﻐﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺴﺘﯽ و ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯾﯽ‬ ‫ﺗﻮی ﮔﻠﺸﻦ ﻣﻨﻢ ﺑﻠﺒﻞ‪ ،‬ﺗﻮ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻨﺪه ﻻﯾﺤﺼﻞ‬
‫ﺗﻮی ﺳﻮر و ﻣﻨﻢ راﻗﺺ‪ ،‬ﻣﻦ اﺳﻔﻞ ﺗﻮ ﻣﻌﻼﯾﯽ‬ ‫ﺗﻮی ﮐﺎﻣﻞ ﻣﻨﻢ ﻧﺎﻗﺺ‪ ،‬ﺗﻮی ﺧﺎﻟﺺ ﻣﻨﻢ ﻣﺨﻠﺺ‬
‫ﺗﺼﺮﻓﻬﺎ ﻓﺮو رﯾﺰد ﺑﻪ ﻣﺴﺘﯽ و ﺑﻪ ﺷﯿﺪاﯾﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﺗﻮ آﯾﯽ‪ ،‬ﺑﻨﺎﻣﯿﺰد‪ ،‬دوی از ﭘﯿﺶ ﺑﺮﺧﯿﺰد‬
‫ﺷﮑﺮ ﻫﻢ ﺗﻮ‪ ،‬ﺷﮑﺮ ﺧﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺨﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮش ﻫﻤﯽ‬ ‫ﺗﻮ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻬﺎ ﻣﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﯾﺎ ﺗﻮ‬
‫ﻋﻄﺎ و ﺑﺨﺸﺶ ﺷﺎدت‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﺴﯿﻪﺳﺖ و ﻧﻪ‬ ‫وﻓﺎدارﺳﺖ ﻣﯿﻌﺎدت‪ ،‬ﺗﻮﻗﻒ ﻧﯿﺴﺖ در دادت‬
‫ﺑﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺳﻮم ﯾﺎرا‪ ،‬ﻣﺸﺮف ﮐﻦ دل ﻣﺎ را‬
‫ﺑﮕﺮدان ﺟﺎم ﺻﻬﺒﺎ را‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﮐﻦ ﺟﻤﻠﻪ دﻟﻬﺎ را‬
‫ﭼﻨﲔ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺮدی؟ درﯾﻦ ﺻﺤﺮا ﭼﻪ ﻣﯽﮐﺎری؟‬ ‫ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ای دﻫﻘﺎن‪ ،‬در آن اﻧﺒﺎن ﭼﻬﺎ داری؟‬
‫ﺳﺒﮑﺴﺎری‬ ‫از‬ ‫ﺑﺮﭙد‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫اﺣﺪ‬ ‫اﮔﺮ ﮐﻮه‬ ‫زﻫﯽ ﺳﻠﻄﺎن زﯾﺒﺎ ﺧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮﮐﻪ روی ﺗﻮ ﺑﯿﻨﺪ‬
‫دل ﻣﻬﻤﺎن ﺧﻮد ﺟﻮﯾﯽ‪ ،‬ﺳﺮ ﻣﺴﺘﺎن ﺧﻮد ﺧﺎری‬ ‫ﻣﺮا ﮔﻮﯾﯽ‪ » :‬ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ؟ « ﺣﺪﯾﺚ ﻟﻄﻒ و ﺧﻮش‬
‫ﮔﻬﯽ رﻧﺠﻮر را ﭘﺮﺳﯽ‪ ،‬ﮔﻬﯽ اﻧﮕﻮر اﻓﺸﺎری‬ ‫اﯾﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﻗﺪوﺳﯽ‪ ،‬ﮔﻬﯽ آﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ‬
‫ﮔﻬﯽ زﯾﻨﻬﺎ ﺑﺮﭙدازی‪ ،‬ﮐﯽ داﻧﺪ در ﭼﻪ ﺑﺎزاری؟‬ ‫ﮔﻬﯽ داﻣﻦ ﺑﺮاﻧﺪازی‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﺮداﻣﻨﺎن ﺳﺎزی‬
‫ﺑﺮ آن دﯾﺪار ﭼﻮن ﻣﺎﻫﺖ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﯾﻐﻤﺎی ﻫﺸﯿﺎری‬ ‫ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﻗﺪ و ﺑﺮ آن ﻗﺎﻣﺖ‬
‫ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن‪ ،‬ﺑﺮ آن ﮐﺮﺳﯽ ﺟﺒﺎری‬ ‫ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن! ﺑﺮ آن ﺳﻠﻄﺎن‪ ،‬ﺑﺮ آن ﺧﺎﻗﺎن‬
‫ﭼﻪ ﻣﺎﻫﺴﺖ آن؟ ﭼﻪ ﻣﺎﻫﺴﺖ آن؟ ﺑﺮﯾﻦ اﯾﻮان زﻧﮕﺎری‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺎﻫﺴﺖ آن‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﺎﻫﺴﺖ آن؟ ﮐﻪ ﺷﺎدی‬
‫ﺑﭙﺰ ﮔﺮ ﭘﺮوری داری‪ ،‬وﮔﺮ ﺧﺮﮔﻮش ﮐﻬﺴﺎری‬ ‫ﺗﻮ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻧﻮ را ﺑﲔ‪ ،‬ﺑﺮو دﯾﮕﯽ ﺑﻨﻪ زرﯾﻦ‬
‫وﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎن ﻧﮕﺮدی ﺗﻮ‪ ،‬ﯾﻘﲔ ﻣﯽدان ﮐﻪ ﻣﺮداری‬ ‫وﮔﺮ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ و آن‪ ،‬ﺑﺮو ﺧﻮد را ﺑﮑﻦ ﻗﺮﺑﺎن‬
‫ﭼﺮاﯾﯽ ﺑﯽﻧﻤﮏ ای ﺟﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪی ﻧﻤﮑﺴﺎری؟‬ ‫ﺧﻤﺶ ﺑﺎش و ﻓﺴﻮن ﮐﻢ ﺧﻮان‪ ،‬ﻧﺪاری ﻟﺬت ﻣﺴﺘﺎن‬
‫رﺳﯿﺪم در ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺰو روﯾﻨﺪ ﻫﺴﺘﯿﻬﺎ‬
‫ﻓﺮو ﺑﺎرد ﺟﺰﯾﻦ ﻣﺴﺘﯽ از آن اﻃﺮاف ﻣﺴﺘﯿﻬﺎ‬
‫ﺳﯽ و ﯾﮑﻢ‬
‫ﺑﯿﺎﺑﯽ ﺑﻮی ﻋﻮدی را ﮐﻪ ﺑﻮی او ﺑﻮد ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫اﮔﺮ ﺳﻮزد درون ﺗﻮ ﭼﻮ ﻋﻮد ﺧﺎم‪ ،‬ای ﺳﺎﻗﯽ‬
‫ﺑﮕﲑی ﺧﻠﻖ رﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻪ رﺳﻢ ﺧﻮب اﺧﻼﻗﯽ‬ ‫ﯾﮑﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺴﻮزاﻧﯽ‪ ،‬ﺷﻮی از ﻧﺎر ﻧﻮراﻧﯽ‬
‫رﺧﺖ ﭼﻮن ﮔﻞ ﺑﺮاﻓﺮوزد ز آﺗﺸﻬﺎی ﻣﺸﺘﺎﻗﯽ‬ ‫ﭼﻮ آﺗﺶ در دروﻧﺖ زد‪ ،‬دو دﯾﺪهی ﺣﺲ ﺑﺮدوزد‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮﯾﯽ ازو ﺑﺎﺷﺪ دو ﺻﺪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ اﺷﺮاﻗﯽ‬ ‫ﺗﻮی ﭼﻮن ﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬ﻫﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮ ﻏﲑش ﺳﻮﺧﺖ او‬
‫ﺑﺴﯽ ﻣﮑﯽ ﮐﻪ در ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮد او دور و آﻓﺎﻗﯽ‬ ‫ﺗﻮ زاﻫﺪ ﻣﯽزﻧﯽ ﻃﻌﻨﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺣﻖ ﯾﻌﻨﯽ‬
‫ﯾﮑﯽ درﮐﺶ اﮔﺮ ﻣﺮدی‪ ،‬ﺷﺮاب ﺟﺎن را واﻗﯽ‬ ‫ز ﺻﺎف ﺧﻤﺮ ﺑﯽدردی‪ ،‬ﺗﺮا ﺑﻮ ﮐﻮ؟ اﮔﺮ ﺧﻮردی‬
‫ﻫﻤﯽ ﺑﻮﺳﯽ ﺗﻮ ﺳﺎق او‪ ،‬ﭼﻮ ﺧﻠﺨﺎﱃ ﺑﺮ آن ﺳﺎﻗﯽ‬ ‫ﺷﺪی ای ﺟﻔﺖ ﻃﺎق او‪ ،‬ﺷﺪی از ﻣﯽ رواق او‬
‫‪٤٦‬‬
‫از آن ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪی ای دل‪ ،‬ﮐﻪ اﻧﺪر ﻧﺎر اﺷﻮاﻗﯽ‬ ‫ﺑﺒﺴﺘﯽ ﭼﺸﻢ از آب و ﮔﻞ‪ ،‬ﺑﺪﯾﺪی ﺣﺎﺻﻞ ﺣﺎﺻﻞ‬
‫ﺑﻬﺴﺖ ﺧﻮﯾﺸﱳ ﺟﻔﺘﯽ‪ ،‬وز آن ﻃﺎق ازل ﻃﺎﻗﯽ‬ ‫ﺑﺮﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽاﻓﺘﯽ‪ ،‬ﭼﻮ در ﻫﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯽﺧﻔﺘﯽ‬
‫ﺑﻐﻠﻄﺎﻗﯽ‬ ‫از‬ ‫آزاد‬ ‫ﺑﺮﮐﻨﺪی‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺴﻦ‬ ‫ﻗﺒﺎی‬ ‫ﺗﻮ ای ﺟﺎن رﺳﺘﻪ از ﺑﻨﺪی‪ ،‬ﻣﻘﯿﻢ آن ﻟﺐ ﻗﻨﺪی‬
‫ﭼﺮا ﺗﻮ زﯾﻦ ﭘﺪر دوری؟ ﮔﻪ از ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻪ از ﻋﺎﻗﯽ‬ ‫ﭘﺪر ﻋﻘﻠﺴﺖ اﮔﺮ ﭘﻮری وﮔﺮﻧﻪ ﭼﻐﺪ رﻧﺠﻮری‬
‫ﮔﻬﯽ ﺧﻮد را ﻫﻤﯽ ﯾﺎﺑﯽ‪ ،‬ز ﻋﺠﺰ اﻓﺘﺎده در ﻗﺎﻗﯽ‬ ‫ﮔﻬﯽ ﭘﺮ ﺧﺸﻢ و ﭘﺮﺗﺎﺑﯽ‪ ،‬ﺑﻪ دﻋﻮی ﺣﺎﺟﺐ اﻟﺒﺎﺑﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺟﺰوی ﻣﺮ ﻣﺮا ﻧﺒﻮد ﻃﺒﯿﺐ و دارو و راﻗﯽ‬ ‫ﯾﮑﯽ ﺷﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺻﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺟﺎن و دل ز ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺪ‬
‫ﺗﻮ ﺟﺎن ﭼﻮن ﺑﺎزی ای ﺑﯽﺟﺎن ﮐﻪ اﻧﺪر ﺧﻮف اﻣﻼﻗﯽ؟‬ ‫ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﺎه اﻧﺲ و ﺟﺎن‪ ،‬ﺻﻔﺎی ﮔﻮﻫﺮ و ﻣﺮﺟﺎن‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮق ﺣﺴﻦ ﺑﺴﺘﯿﺰی‪ ،‬ﮐﺴﺎد ﺟﻤﻠﻪ اﺳﻮاﻗﯽ‬ ‫ﺗﻮی آن ﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﻮن رﯾﺰی‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﻤﺲ اﻟﺪﯾﻦ ﺗﱪﯾﺰی‬
‫ﻋﻄﺎی ﺳﺮ دﻫﻢ ﮐﺮده‪ ،‬ﻗﺪﺣﻬﺎ دم ﺑﻪ دم ﮐﺮده‬
‫ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻋﺪم ﮐﺮده‪ ،‬دو ﭼﺸﻢ از ﺧﻮد ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﺮده‬
‫ﻣﺮا ﯾﮑﺘﺎﯾﯿﯽ ﻓﺮﻣﺎ‪ ،‬دوﺗﺎ ﮔﺸﺘﻢ ز ﯾﮑﺘﺎﯾﯽ‬ ‫اﻻ ای ﺷﺎه ﯾﻐﻤﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺷﺪم ﭘﺮﺷﻮر و ﺷﯿﺪاﯾﯽ‬
‫ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ‬ ‫درﯾﺎی‬ ‫ﺗﻮی‬ ‫اول‪،‬‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫آﺧﺮ‬ ‫ﺗﻮی‬ ‫دو ﺗﺎﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﻫﺮ اﺣﻮل‪ ،‬ﯾﮑﻦ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻦ ﺣﻞ‬
‫زﻫﯽ ﻧﻮر و زﻫﯽ اﻧﻮر در آن اﻗﻠﯿﻢ ﺑﯽﺟﺎﯾﯽ‬ ‫زﻫﯽ درﯾﺎ‪ ،‬زﻫﯽ ﮔﻮﻫﺮ‪ ،‬زﻫﯽ ﺳﺮ و زﻫﯽ ﺳﺮور‬
‫اﮔﺮ از ﺧﻮﯾﺶ ﺑﱪﯾﺪم‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﺑﺎﺷﺪ؟! ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﯾﯽ؟‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻧﻮری ﮐﻪ ﻣﻦ دﯾﺪم‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺳﺮی ﮐﻪ ﺑﺸﻨﯿﺪم‬
‫ﺷﺪی ﺑﱰ ز ﻣﻦ ﻣﺠﻨﻮن‪ ،‬ﺷﺪی ﺑﯽﻋﻘﻞ و ﺳﻮداﯾﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﮔﺮدﯾﺪﯾﺶ اﻓﻼﻃﻮن‪ ،‬ﺑﺪان ﻋﻘﻞ و ﺑﺪان ﻗﺎﻧﻮن‬
‫ﭼﻪ اﻧﺪر ﺑﻮدهام ﻣﻦ ﺧﻮد؟! ز ﺑﺪﺧﻮﯾﯽ و ﺑﺪراﯾﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﻣﺮﻣﺮ ﺑﻮدهام ﻣﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﮐﺮ ﺑﻮدهام ﻣﻦ ﺧﻮد‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎی او دارد‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﺳﻮدای ﺻﻔﺮاﯾﯽ؟!‬ ‫وﻟﯿﮏ آن ﻣﺎهرو دارد‪ ،‬ﻫﺰاران ﻣﺸﮏ ﺑﻮ دارد‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ دم ﻓﺘﺎدﺳﺘﻢ‪ ،‬ازان اﻗﺒﺎل و ﺑﺎﻻﯾﯽ‬ ‫درﯾﻐﺎ ﺟﺎن ﻧﺪادﺳﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻮ آن ﭘﺮ ﺑﺮﮔﺸﺎدﺳﺘﻢ‬
‫ﮐﺰان ﻣﯿﻬﺎی ﺟﺎنﭘﺮور‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ و ﺑﯽﻣﺎﯾﯽ‬ ‫ﺷﺒﯽ دﯾﺪم ﺑﻪ ﺧﻮاب اﻧﺪر‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﻮد آن ﻣﻬﱰ‬
‫اﮔﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺴﺎزد او‪ ،‬ﺗﻮ ﭘﻨﺪاری ﮐﻪ ﻫﻤﺘﺎﯾﯽ‬ ‫ﻫﺰاران ﻣﮑﺮ ﺳﺎزد او‪ ،‬ﻫﺰاران ﻧﻘﺶ ﺑﺎزد او‬
‫ز ﻣﯽ ﺑﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﺮدﺳﺘﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﯽ ﻫﯿﭻ ﺑﺮﻧﺎﯾﯽ‬ ‫ﻧﭙﻨﺪاری وﱃ ﻣﺴﺘﯽ‪ ،‬ازان ﺗﻮ ﺑﯽدل و دﺳﺘﯽ‬
‫ﻫﻤﯽ ﻋﺬر ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﭼﻮ ﺗﻮ ﻏﺮﻗﺎب ﻣﯿﻬﺎﯾﯽ‬ ‫ﭼﻮ از ﻋﻘﻠﺖ ﻫﻤﯽ ﮐﺎﻫﺪ‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﯽﺧﻮﯾﺸﺖ ﻫﻤﯽ دارد‬
‫ﺑﮕﻔﺘﻢ‪ » :‬ﮔﻮﻫﺮی ای ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﻪ ﮔﻮﻫﺮ؟ ﺑﻠﮏ درﯾﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﺪﯾﺪم ﺷﻌﻠﻪی ﺗﺎﺑﺎن‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﻌﻠﻪ؟ ﻧﻮر ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن‬
‫ﻣﻠﯽ ﯾﺎ ﺑﺎدهی اﺣﻤﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ و ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ‬ ‫ﻣﻬﯽ‪ ،‬ﯾﺎ ﺑﺤﺮ‪ ،‬ﯾﺎ ﮔﻮﻫﺮ‪ ،‬ﮔﻠﯽ‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﻬﺮ‪ ،‬ﯾﺎ ﻋﺒﻬﺮ‬
‫آراﯾﯽ‬ ‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﺑﺮای‬ ‫ﺣﻖ‬ ‫ﺟﻤﺎل‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدت‬ ‫ﺗﻮی ای ﺷﻤﺲ دﯾﻦ ﺣﻖ‪ ،‬ﺷﻪ ﺗﱪﯾﺰﯾﺎن ﻣﻄﻠﻖ‬
‫ﮔﺮوﻫﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﮔﻢ ﮐﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺎﻗﯽ اﻣﺮ ﻗﻢ ﮐﺮده‬
‫ﺷﮑﻤﻬﺎ ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻢ ﮐﺮده‪ ،‬ﻗﺪﺣﻬﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ دم ﮐﺮده‬
‫وﮔﺮﭼﻪ ﺻﺪ ﭼﻮ ﺧﺎﻗﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﯿﻎ ﻗﻬﺮ ﯾﺰداﻧﯽ‬ ‫ز ﺑﺎدهی ﺳﺎﻏﺮ ﻓﺎﻧﯽ ﺣﺬر ﮐﻦ‪ ،‬ورﻧﻪ درﻣﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ از ﺣﻀﺮت ﺗﻮ ﺑﺮﻫﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻣﺎ را ﺗﻮ ﺑﺮﻫﺎﻧﯽ‬ ‫رﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﻧﻮر‬ ‫ای‬ ‫اﯾﺎ‬ ‫ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﻗﲑﺳﺘﺎن‬ ‫ز‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﺰم ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ آﻧﺠﺎ دور ﮔﺮداﻧﯽ‬ ‫اﯾﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﻋﺰم ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺪان ﺗﻮﻗﯿﻊ ﺟﺰم ﺗﻮ‬
‫ﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﮑﲔ ﺗﻮ وﻫﺎﺑﯽ؟ ﻧﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﻢ؟ ﻧﻪ ﺗﻮ آﻧﯽ؟‬ ‫ﻧﻪ ﻣﺎﻫﯽ و ﺗﻮ آﺑﯽ؟ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺷﲑم ﺗﻮ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ؟‬
‫‪٤۷‬‬
‫ﻧﻪ ﻣﻦ وﯾﺮان ﺗﻮ ﻣﻌﻤﻮری؟ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺟﺴﻤﻢ؟ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﯽ‬ ‫ﻧﻪ ﻣﻦ ﻇﻠﻤﺖ؟ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻧﻮری؟ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﺗﻢ؟ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺳﻮری‬
‫ﺧﺮدﻫﺎ را ﺗﻮ ﻻﺷﯽ ﮐﻦ‪ ،‬ز ﺳﺎﻏﺮﻫﺎی روﺣﺎﻧﯽ‬ ‫ﻗﺪﺣﻬﺎ را ﭘﯿﺎﭘﯽ ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﺮاق ﻏﺼﻬﺎ ﭘﯽ ﮐﻦ‬
‫ﻧﻮاز‪ ،‬آن ﭼﻨﮓ ﻋﺸﺮت را ﺑﻪ ﻧﻐﻤﺘﻬﺎی اﻟﺤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﯿﺎرا ﺑﺰم دوﻟﺖ را‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎﻟﯿﻢ ﺳﺒﻠﺖ را‬
‫ز ﺑﯿﺨﻮﯾﺸﯽ ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ اول ﭼﯿﺴﺖ‪ ،‬ﯾﺎ ﺛﺎﻧﯽ‬ ‫در آن ﻣﺠﻠﺲ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ز ﺷﺎدی ﭘﺎی ﮐﻮﺑﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ ﭘﺲ ﮔﺸﺘﯽ ﺗﻮ ﯾﺎ ﭘﯿﺸﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺸﺘﮏ ﯾﺎ ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﯽ‬ ‫زﻫﯽ ﺳﻮدای ﺑﯽﺧﻮﯾﺸﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﯿﭻ از ﺧﻮﯾﺶ ﻧﻨﺪﯾﺸﯽ‬
‫ﯾﮑﯽ ﻣﻪروی ﺳﯿﻤﲔﺑﺮ‪ ،‬ﻣﺮ او را ﻓﺮ ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ‬ ‫ز ﺑﯿﺨﻮﯾﺸﯽ از آن ﺳﻮﺗﺮ‪ ،‬ﻫﻤﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﯾﮑﯽ ﮔﻮﻫﺮ‬
‫ز ﺑﺴﺘﺎن ﯾﮑﯽ ﺑﻘﻠﺶ‪ ،‬زﻫﯽ ﺑﺴﺘﺎن و ﺑﺴﺘﺎﻧﯽ‬ ‫دو ﺻﺪ ﻣﻔﺘﯽ در آن ﻋﻘﻠﺶ‪ ،‬ﻫﻤﯽ ﻏﻠﻄﺪ در آن ﻧﻘﻠﺶ‬
‫زده از ﺧﺸﻢ آﻫﮏ را‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﮔﻮﻫﺮ ﮐﺎﻧﯽ‬ ‫ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﯾﮑﺎﯾﮏ را‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻫﻤﭽﻮن ﯾﻘﲔ ﺷﮏ را‬
‫ﻧﺘﺎن از ﺧﻮﯾﺶ ﺑﱪﯾﺪن‪ ،‬و او ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺖ ﻣﯽداﻧﯽ‬ ‫ﺣﻼﻟﺶ ﺑﺎد ﻧﺎزﯾﺪن‪ ،‬زﻫﯽ دﯾﺪ و زﻫﯽ دﯾﺪن‬
‫ﮐﯿﺴﺖ آن ﺷﺎه ﺷﻤﺲاﻟﺪﯾﻦ‪ ،‬ز ﺗﱪﯾﺰ ﻧﮑﻮ آﯾﲔ‬
‫زﻫﯽ ﻫﻢ ﺷﺎه و ﻫﻢ ﺷﺎﻫﲔ‪ ،‬درﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ‬
‫ﺳﯽو دوم‬
‫ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﺰی‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺎز ﺑﯿﺎﯾﯽ‬ ‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ ﻣﺎﯾﯽ ﺗﻮ و ﺑﻪ ﮔﻠﱪگ ﻣﺎﯾﯽ‬

‫ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺖ ای ﻋﺸﻮه ده ﻣﺎ ﮐﻪ ﮐﺠﺎﯾﯽ‬ ‫ﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﻣﻦ از راه ﺿﻤﲑی‬
‫روحﻓﺰاﯾﯽ‬ ‫ﺗﺮا‬ ‫ﺻﻮﻟﺴﺖ‬ ‫ز‬ ‫زﯾﺮا‬ ‫آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺘﺴﺖ درﺧﺖ ﺗﻮ وﻃﻦﺳﺎز‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎز رﻫﺪ ﺟﺎن ﺗﻮ از ﻧﻨﮓ ﮔﺪاﯾﯽ‬ ‫ﺑﺮﭘﺎﯾﻪی ﺗﺨﺖ ﺷﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﺳﺠﻮد آی‬
‫ﺑﺎزآ ﺑﮑﻪ ﻗﺎف ﺗﺠﻠﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﻤﺎﯾﯽ‬ ‫وﯾﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻐﺪان ﺑﮕﺬار و ﺳﻔﺮی ﮐﻦ‬
‫ﮐﺎﺳﺘﻮن ﺣﯿﺎﺗﯽ ﺗﻮ‪ ،‬و ﻗﻨﺪﯾﻞ ﺳﺮاﯾﯽ‬ ‫اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺑﯿﺎ‪ ،‬ای ﺷﻪ ﺧﻮﺑﺎن‬
‫ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ درآ زود‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻮف ﺻﻼﯾﯽ؟!‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺎدﻧﺪ‬ ‫دری‬ ‫و‬ ‫ﺑﻨﻬﺎدﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮاﻧﯽ‬
‫ﺳﻮدای دﮔﺮ دارد ﻣﺨﻤﻮر ﺧﺪاﯾﯽ‬ ‫ﮔﺮ ﺟﻤﻠﻬﻊ ﺟﻬﺎن ﺷﻤﻊ و ﻣﯽ و ﻧﻮش ﺑﮕﲑد‬
‫ﮐﻮ ﻃﻨﻄﻨﻪ و دﺑﺪﺑﻪی ﻣﺮغ ﻫﻮاﯾﯽ؟‬ ‫اﻧﺪر ﻗﻔﺺ ار داﻧﻪ و آﺑﺴﺖ ﻓﺮاوان‬
‫ﺳﻐﺮاق وﻓﺎ ﮔﲑ‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﻠﻄﺎن وﻓﺎﯾﯽ‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﮕﺬﺷﺖ‪ ،‬ای ﮐﻪ ز ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﮔﺬر ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﺗﺎ ﮔﺮدد ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺧﻮش و ﺟﺎﻧﺒﺎز و ﺑﻘﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﮕﺮدان‬ ‫ﻣﺮداﻧﻪ‬ ‫ﺷﺎﻫﺎﻧﻪی‬ ‫ﺳﺎﻏﺮ‬ ‫آن‬
‫از دﺳﺖ ﺧﺪا آﻣﺪ‪ ،‬وز ﺧﻨﺐ ﻋﻄﺎﯾﯽ‬ ‫ﻧﻪ ﺑﺎده دﻟﺸﻮر و ﻧﻪ اﻓﺸﺮدهی اﻧﮕﻮر‬
‫دادی ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺳﺎﻏﺮم از ﻣﺮگ رﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ای ﭼﺸﻢ ﻣﻦ و ﭼﺸﻢ دو ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ روﺷﻦ‬
‫ای رﻧﮓ رخ و ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺷﺖ داده ﮔﻮاﯾﯽ‬ ‫ای ﻣﺴﺖ ﺷﺪه و آﻣﺪه‪ ،‬ﮐﻪ زاﻫﺪ وﻗﺘﻢ‬
‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮔﺮو ﮔﺮدد دﺳﺘﺎر و دو ﺗﺎﯾﯽ‬ ‫ﺟﺎن ﺷﺎد ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﺘﺎﺳﺖ درﯾﻦ ﻋﺸﻖ‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪ ﺟﻬﺎن از ﻧﻈﺮ و رﺣﻤﺖ ﻋﺎﻣﺶ‬
‫ﺑﺲ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﺗﻤﺎﻣﺶ‬
‫وی ﻃﻮﻃﯽ ﺟﺎنﮔﺸﺘﻪ ز ﻟﺒﻬﺎت ﺷﮑﺮﺧﺎ‬ ‫ای ﻣﺴﺖ ﺷﺪه از ﻧﻈﺮت اﺳﻢ و ﻣﺴﻤﺎ‬
‫‪٤۸‬‬
‫ﻫﲔ وﻗﺖ ﻟﻄﯿﻔﺴﺖ‪ ،‬از آن ﻋﺮﺑﺪه ﺑﺎزآ‬ ‫ﻣﺎ را ﭼﻪ ازﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﮐﻪ ﮔﺎو آﻣﺪ و ﺧﺮ رﻓﺖ‬
‫ای ﺟﺎن و وﱃ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺮ واﻣﻖ و ﻋﺬرا‬ ‫ای ﺷﺎه ﺗﻮ ﺷﺎﻫﯽ ﮐﻦ و آراﺳﺘﻪ ﮐﻦ ﺑﺰم‬
‫ﻫﻢ ﺟﻨﺖ ﻓﺮدوﺳﯽ و ﻫﻢ ﺳﺪرهی ﺧﻀﺮا‬ ‫ﻫﻢ داﯾﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﯾﯽ و ﻫﻢ ﺟﻮی ﻣﯽ و ﺷﲑ‬
‫ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﺴﯿﺴﺎن ﮐﻪ‪ » :‬ﻣﺤﺎﻟﺴﺖ و ﻋﻼﻻ «‬ ‫ﺟﺰ اﯾﻦ ﺑﻨﮕﻮﯾﯿﻢ‪ ،‬وﮔﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‬
‫ﺗﺎ ﭼﺮخ ﺑﺮﻗﺺ آﯾﺪ و ﺻﺪ زﻫﺮهی زﻫﺮا‬ ‫ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺪه ﺟﺎم ﺻﺒﻮﺣﯽ‬
‫ﻣﯽﻏﺮد و ﻣﯽﭘﺮد از اﻧﺠﺎی دل ﻣﺎ‬ ‫ﻫﺮﺟﺎ ﺗﺮﺷﯽ ﺑﺎﺷﺪ اﻧﺪر ﻏﻢ دﻧﯿﺎ‬
‫ﮐﺎﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮد ﮔﻠﺸﻦ و ﺻﺤﺮا‬ ‫ﺑﺮﺧﯿﺰ و ﺑﺨﯿﻼﻧﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮوﺑﻨﺪ‬
‫اﯾﻦ ﻧﻮر ﺧﺪاﯾﺴﺖ ﺗﺒﺎرک و ﺗﻌﺎﻻ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﻪ زﮐﺠﺎ آﻣﺪ و اﯾﻦ روی ﭼﻪ روﯾﺴﺖ؟‬
‫اول ﻏﻢ و ﺳﻮدا و ﺑﺨﺮﯾﺪ ﺑﯿﻀﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻗﺎدر و ﻫﻢ ﻓﺎﺧﺮ و ﻫﻢ اول و آﺧﺮ‬
‫ﯾﺎرب‪ ،‬ﺧﱪش ده ﺗﻮ ازﯾﻦ ﻋﯿﺶ و ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫آن دل ﮐﻪ ﻧﻠﺮزﯾﺪت و آن ﭼﺸﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ‬
‫ﺗﻤﻨﺎ‬ ‫ﺗﻤﻨﯿﺖ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮآرد‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد‬ ‫ﺗﺎ ﺷﯿﺪ ﺑﺮآرد ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻮه ﺑﺮآﯾﺪ‬
‫ﺷﺎﺑﺎش زﻫﯽ ﺳﻠﺴﻠﻪی ﺟﺬب و ﺗﻘﺎﺿﺎ‬ ‫ﻧﮕﺬاردش آن ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﺨﺎرد‬
‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮا ﮔﲑد اﯾﻦ ﻋﺸﻖ ز ﺑﺎﻻ‬ ‫در ﺷﻬﺮ ﭼﻮ ﻣﻦ ﮔﻮل ﻣﮕﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﺪﯾﺪﺳﺖ؟‬
‫ﮔﺮ ﺻﺎدق و ﺟﺪﺳﺖ و ﮔﺮ ﻋﺸﻮه و ﺗﯿﺒﺎ‬ ‫ﻫﺮ داد و ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮐﻪ ز ﺑﺎﻻﺳﺖ ﻟﻄﯿﻔﺴﺖ‬
‫ﻫﺮ ﻋﺸﻮه ﮐﻪ درﺑﺎن دﻫﺪت دﻓﻊ و ﺑﻬﺎﻧﻪﺳﺖ‬
‫ﮔﻮﯾﺪ‪ » :‬ﮐﻪ ﺑﺮو « ﻫﯿﭻ ﻣﺮو‪ ،‬ﺷﺎه ﺑﺨﺎﻧﻪﺳﺖ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪهی او ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺴﯽ‪ ،‬ژاژ ﻣﺨﺎﯾﯿﺪ‬ ‫ﺑﺮ دﻟﱪ ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ را ﻣﻔﺰاﯾﯿﺪ‬
‫آن آﯾﻨﻪ ﭘﺎک آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻌﯿﻮب ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ‬ ‫ور زاﻧﮏ ﺷﻤﺎ را ﺧﻠﻞ و ﻋﯿﺐ ﻧﻤﻮدﺳﺖ‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺮآﻣﺪ‪ ،‬ﻫﻠﻪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﺎم ﺑﺮآﯾﯿﺪ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪﺳﺖ ﻣﮕﺮ روزن اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪی دﻧﯿﺎ‬
‫ﺗﯿﺸﻪ ﺟﻬﺖ ﭼﯿﺴﺖ ﭼﻮ روزن ﻧﮕﺸﺎﯾﯿﺪ؟‬ ‫روزن ﭼﻮ ﮔﺸﺎده ﻧﺒﻮد ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻮ ﮔﻮرﺳﺖ‬
‫ﭼﻮن ﮔﻮی ﺑﻐﻠﺘﯿﺪﮐﻪ ﺧﻮش ﺑﯽﺳﺮ و ﭘﺎﯾﯿﺪ‬ ‫آﮔﺎه ﭼﻮ ﻧﺒﻮﯾﺖ ز آﻏﺎز و ز آﺧﺮ‬
‫ﮔﺮ در ﻃﺮب و ﺷﺎدی و‪ ،‬ﮔﺮ رﻫﻦ ﺑﻼﯾﯿﺪ‬ ‫ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪه در ﺧﻢ ﭼﻮﮔﺎن اﻟﻬﯽ‬
‫ﭼﻮن ﻧﯿﮏ ﺑﺠﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬ازﯾﻦ ﺧﻨﺐ ﺑﺮآﯾﯿﺪ‬ ‫در ﺧﻨﺐ ﺟﻬﺎن ﻫﻤﭽﻮ ﻋﺼﲑﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﺎر‬
‫آﺧﺮ ﺑﺨﻮد آﯾﯿﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻋﲔ ﻋﻄﺎﯾﯿﺪ‬ ‫ای ﺣﺎﺟﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﺧﻮاه ﺷﺪﺳﺘﯿﺪ‬
‫ادراک ﺷﻤﺎ را‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮر ﻟﻘﺎﯾﯿﺪ‬ ‫در ﻋﺸﻖ ﻟﻘﺎﯾﯿﺪ ﺷﺐ و روز و ﺧﱪ ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﺟﻮﯾﯽ ﻋﺠﺐ و ﺗﻮ ز ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‬
‫آن ﺑﻮاﻟﻌﺠﺒﺎﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﯿﺪ و ﮔﺪاﯾﯿﺪ‬
‫ﺳﯽو ﺳﻮم‬
‫ﻣﮑﻦ اﺳﺘﯿﺰه‪ ،‬ﺗﺎ ﻋﺬرا ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫رﻫﺎ ﮐﻦ ﻧﺎز‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻮن ﮔﺮگ در ﺻﺤﺮا ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﮑﻦ ﮔﺮﮔﯽ‪ ،‬ﻣﺮﻧﺠﺎن ﻫﻤﺮﻫﺎن را‬
‫‪٤۹‬‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ روی‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫دو ﭼﺸﻢ ﺧﻮﯾﺸﱳ در ﻏﯿﺐ دردوز‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ ز آن دﻟﱪ زﯾﺒﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﻨﻪ ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺮ ﺑﻮﺳﻪ ﺟﻮﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ از اوج و از ﺑﺎﻻ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ز دام ﻋﺸﻮه ﭘﺮ ﺧﻮد ﻧﮕﻪدار‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ از ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻣﻮﻻﻧﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﺸﻮ ﻣﻮﻻی ﻫﯽ ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ روﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ زﯾﻦ ﺳﯿﻢ‪ ،‬ز آن ﺳﯿﻤﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﮑﻦ رخ ﻫﻤﭽﻮ زر از ﻏﺼﻪی ﺳﯿﻢ‬
‫ازﯾﻦ ﻧﺎن و ازﯾﻦ ﺷﺮﺑﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﺗﻮ ﻣﻠﮏ اﺑﺪ ﺟﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ از ﺑﺰم ﺷﺎه ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫رﻫﺎ ﮐﻦ ﻋﺮﺑﺪه‪ ،‬ﺧﻮ ﮐﻦ ﺣﻠﯿﻤﯽ‬
‫ﭘﯿﺎﭘﯽ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻫﻤﯽ ﮐﺶ ﺳﺮﻣﻪی ﺗﻌﻈﯿﻢ در ﭼﺸﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺧﺎک‪ ،‬زﯾﺮ ﭘﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﻮ ذره ﺑﺎش ﭘﻮﯾﺎن ﺳﻮی ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ ز آن ﻣﺎه ﺑﯽﻫﻤﺘﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﻮ اﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺷﺐروی ﮐﻦ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ از ﻋﺮوةاﻟﻮﺛﻘﯽ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﺰن ﻫﺮ ﮐﻮزه را در ﺧﻨﺐ ﺻﻔﻮت‬
‫ز ﺑﻌﺪ اﯾﻦ ﻏﺰل ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺷﺮاب ﮔﻞ ﻣﮑﺮر ﺧﻮﺷﱰ‬
‫ﭼﻮ ﺧﻮاﻧﯿﻤﺖ‪ ،‬ﭼﺮا دلوار ﻧﺎﯾﯽ؟‬ ‫ﭼﻮ در ﻋﻬﺪ و وﻓﺎ دﻟﺪار ﻣﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﭽﻮن اﻟﺤﻤﺪ دﻓﻊ رﻧﺠﻬﺎﯾﯽ‬ ‫ﭼﻮ اﻟﺤﻤﺪت ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻧﯿﻢ ﭘﯿﻮﺳﺖ‬
‫درآ در دﯾﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﺗﯿﺎﯾﯽ‬ ‫ﺟﺎﻧﯽ‬ ‫ﺳﯿﻨﻬﺎ ﮐﺮام‬ ‫در‬ ‫درآ‬
‫ﮐﻪ ﭼﺎره ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ از روﺷﻨﺎﯾﯽ‬ ‫ﻓﺮو ﮐﻦ ﺳﺮ ز روزﻧﻬﺎی دﻟﻬﺎ‬
‫ﭼﻮ ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺲ ﻧﻤﯽداﻧﺪﮐﺠﺎﯾﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﻋﻘﻠﯽ ﺑﯽﺗﻮ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﻮد ﻣﺮد‬
‫ﺑﺮآﯾﻨﺪ از ﺣﯿﺎ و ﭘﺎرﺳﺎﯾﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﺧﻤﺮی‪ ،‬در ﺳﺮ ﻣﺴﺘﺎن دراﻓﺘﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ﻋﯿﺪﻫﺎ ﺑﯽروﺳﺘﺎﯾﯽ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﺴﻦ ﺑﯽﺗﺼﺪﯾﻊ ﻋﺸﺎق‬
‫ﻫﻤﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺲ ﺟﺎنﻓﺰاﯾﯽ‬ ‫اﮔﺮ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ از ﻣﺸﺮق ﺑﺮآﯾﯽ‬ ‫ﭼﻪ ﺟﻮﻻﻧﻬﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﭼﻮ ذرات‬
‫ﮐﻪ ﺣﺎﺗﻢ را ﺗﻮ اﺳﺘﺎد ﺳﺨﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﺎزی ﮔﺸﺎدهدار‪ ،‬دو دﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ داﻧﺎﺗﺮ آﯾﯽ از ﮐﺴﺎﯾﯽ‬ ‫ﻣﮑﺶ ﭘﺎی از ﮔﻠﯿﻢ ﺧﻮﯾﺶ اﻓﺰون‬
‫ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺻﻔﺎ را ﺗﻮ ﻋﺼﺎﯾﯽ‬ ‫ﻋﺪو را ﻣﺎر و ﻣﺎ را ﯾﺎر ﻣﯽﺑﺎش‬
‫ﮐﻪ در ﺗﻨﻮﯾﺮ ﻗﻨﺪﯾﻞ ﺳﻤﺎﯾﯽ‬ ‫ﺗﻤﺴﮏ ﮐﻦ ﺑﻪ اﺳﺒﺎب ﺳﻤﺎوات‬
‫ﺑﻪ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺳﻮم ﻣﺮﺻﺎد ﺑﺴﺘﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻮی رﺟﻮع ﯾﺎر ﻣﺴﺘﯿﻢ‬
‫ﺑﻪ وﻗﺖ ﺑﯽﮐﺴﯽ ﺟﺎن را ﻧﺪﯾﻤﯽ‬ ‫اﯾﺎ ﺧﻮﺑﯽ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻣﻘﯿﻤﯽ‬
‫ﻧﺒﺎﺗﺶ را ﻫﻢ آﺑﯽ‪ ،‬ﻫﻢ ﻧﺴﯿﻤﯽ‬ ‫ز ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺑﺮﺷﮑﻔﺘﺴﺖ‬
‫ﺗﻮ در ﺧﻮﺑﯽ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﻘﯿﻤﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﺧﻮﺑﺎن ﻓﺎﻧﯽ و ﻣﻌﺰول ﮔﺮدﻧﺪ‬
‫‪٥۰‬‬
‫ﺧﺬوا رزﻗﺎ ﮐﺮﯾﻤﺎ ﻣﻦ ﮐﺮﯾﻢ‬ ‫ﺑﻪ وﻗﺖ ﻗﺤﻂ ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﻮاﻧﯽ‬
‫ﮐﺎﻻدﯾﻢ‬ ‫روح‬ ‫ﮐﻞ‬ ‫ﯾﺰﮐﯽ‬ ‫ﺳﻬﯿﻠﯽ دﯾﮕﺮی در ﭼﺮخ ﻣﻌﻨﯽ‬
‫ﺑﮕﺮداﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻪ اﺷﺮب ﯾﺎ ﺣﻤﯿﻤﯽ‬ ‫درآری ﻧﯿﻤﺸﺐ‪ ،‬روﺷﻦ ﺷﺮاﺑﯽ‬
‫ﻧﻌﯿﻢ‬ ‫ﻓﯽ‬ ‫ﻧﻌﯿﻢ‬ ‫ﻗﯽ‬ ‫ﻧﻌﯿﻢ‬ ‫زﻫﯽ ﺳﺎﻗﯽ‪ ،‬زﻫﯽ ﺟﺎم‪ ،‬و زﻫﯽ ﻣﯽ‬
‫ﻋﻘﯿﻢ‬ ‫ﻣﻦ‬ ‫ﺷﺮاﺑﮏ‬ ‫ﯾﻮﻟﺪﻫﻢ‬ ‫ﻫﺰاران ﺻﻮرت زﯾﺒﺎ و دﻟﱪ‬
‫ﻟﻠﺴﻘﯿﻢ‬ ‫ﺷﻔﺎء‬ ‫ﻓﯽ‬ ‫ﺷﻔﺎء‬ ‫ﺣﺒﺎب آن ﺷﺮاب و ﺻﻔﻮت او‬
‫اﻟﻠﯿﻢ‬ ‫ﻃﺒﻊ‬ ‫ﻓﯽ‬ ‫اﻟﻠﻮم‬ ‫ازال‬ ‫ﺗﺼﺎﻋﺪ ﺳﮑﺮه ﻓﯽ ام رأس‬
‫ﻣﯿﻢ‬ ‫ﮐﻘﻠﺐ‬ ‫ﺿﯿﻘﻪ‬ ‫ﻓﻮاد‬ ‫ﺷﻮد ﺻﺤﺮای ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن اﺧﻀﺮ‬
‫ﺣﺴﻮﻫﯿﻢ‬ ‫ﺣﺴﻮﻫﺎ‬ ‫ﻣﺎﻫﻢ‬ ‫اذا‬ ‫واﻟﺴﮑﺎرا‬ ‫ﻟﻠﻨﺪاﻣﯽ‬ ‫ﻓﻄﻮﺑﯽ‬
‫ﯾﺎ ﮐﻠﯿﻤﯽ‬ ‫ذااﻟﺘﺤﺪث‬ ‫وﺧﻞ‬ ‫ز ﯾﺴﻘﻮن رﺣﯿﻘﺎ ﻧﻮش ﻣﯽﮐﻦ‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ آﻓﺘﺎب آﻣﺪ ﻏﻼﻣﺶ‬
‫ﻫﻤﯽ آﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن ﺳﻼﻣﺶ‬
‫ﺳﯽوﭼﻬﺎرم‬
‫ﮐﻪ وﺻﻒ او ﻧﯿﺎﯾﺪ در زﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﺟﻬﺎن اﻧﺪر ﮔﺸﺎده ﺷﺪ ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﺰاﻧﯽ‬ ‫ﻧﮕﺮداﻧﺪ‬ ‫را‬ ‫ﺑﻬﺎرش‬ ‫ﺣﯿﺎﺗﺶ را ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻮف ﻣﺮﮔﯽ‬
‫ﮐﺎوخ و ﺳﻨﮓ او اﺷﻌﺎر ﺧﻮاﻧﯽ‬ ‫در و دﯾﻮار او اﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﻮﯾﺎن‬
‫ﭼﻮ ﮔﺮگ آﻧﺠﺎ رود‪ ،‬ﮔﺮدد ﺷﺒﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﺟﻐﺬ آﻧﺠﺎ رود‪ ،‬ﻃﺎوس ﮔﺮدد‬
‫ﻧﻪ ﻧﻘﻠﯽ از ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﻪ رﻓﱳ ﭼﻮن ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺣﺎﱃ‬
‫ز ﻧﻘﻞ ﺣﺎل ﮔﺮدد ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﺨﺎرﺳﺘﺎن ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎی ﺑﻨﮕﺮ‬
‫ﭼﻪ ﺳﲑان ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﺪ ﻟﻌﻞ ﮐﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﺒﲔ آن ﺻﺨﺮه ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﮐﻪ ﻃﺒﺎﺧﺎن ﺑﮕﺴﺮدﻧﺪ ﺧﻮاﻧﯽ‬ ‫ﺑﺸﻮی از آب ﻣﻌﻨﯽ دﺳﺖ ﺻﻮرت‬
‫آﻧﭽﻨﺎﻧﯽ‬ ‫اﯾﻨﭽﻨﯿﻨﯽ‪،‬‬ ‫ﻧﺰاﯾﺪ‬ ‫ﻣﻼﯾﮏ ﺑﲔ ﺑﺰاﯾﯿﺪه ز دﯾﻮان‬
‫ﮐﯽ دﯾﺪ از ﺧﺎک رﺳﺘﻪ آﺳﻤﺎﻧﯽ؟!‬ ‫ﺑﺴﯽ دﯾﺪم درﺧﺘﯽ رﺳﺘﻪ از ﺧﺎک‬
‫ﺟﻤﺎد ﻣﺮده ﺷﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﯿﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﯾﺨﺮج ﺣﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﺖ ﻋﯿﺎن ﺷﺪ‬
‫ﻗﺒﺎی ‪ ،‬رﺳﺘﻤﯽ‪ ،‬ﯾﺎ ﭘﻬﻠﻮاﻧﯽ‬ ‫ز ﻗﻄﺮهی آب دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺰاﯾﺪ‬
‫ﺑﺮون آﯾﺪ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﯾﺎ ﺟﻨﺎﻧﯽ‬ ‫ﻧﺪﯾﺪم ﻣﻦ ﮐﻪ از ﺑﺎد ﺧﯿﺎﱃ‬
‫ز ﺗﺮﺟﯿﻊ اﯾﻦ ﻏﺰل را ﺗﺮﺟﻤﺎن ﮐﻦ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ دﯾﮕﺮش ﺷﺮح و ﺑﯿﺎن ﮐﻦ‬
‫ﻫﺰاران در ز ﻫﺮﺳﻮ ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﯽ‬ ‫اﯾﺎ دری ﮐﻪ ﺻﺪ رو ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﯽ‬

‫وﻟﯿﮏ از ﻋﺰت و اﺷﺮاف و ﻏﲑت‬
‫‪٥۱‬‬
‫ﺧﻔﺎ اﻧﺪر ﺧﻔﺎ اﻧﺪر ﺧﻔﺎﯾﯽ‬
‫ﺳﯽﭘﻨﺠﻢ‬
‫زﻫﯽ ﺣﺴﻦ و ﺟﻤﺎل و ﻓﺮ ذاﺗﯽ‬ ‫ﺣﯿﺎﺗﯽ‬ ‫ﺑﺤﺮ‬ ‫زﻫﯽ‬ ‫درﯾﺎ‬ ‫زﻫﯽ‬

‫ﺑﺮاﺗﯽ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدش‪،‬‬ ‫ﺷﻤﻌﯽ‬ ‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ز ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺮاﺗﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از رﻧﺞ‬
‫ﻋﺎﺗﯽ‬ ‫ﺗﻨﺪ‬ ‫ﺣﺮون‬ ‫ﻋﺸﻖ‬ ‫زﻫﯽ‬ ‫ز ﺗﻨﺪی ﻋﺸﻖ او آﻫﻦ ﭼﻮ ﻣﻮﻣﺴﺖ‬
‫ﻓﺮاﺗﯽ‬ ‫ﺟﻮﻫﺎی‬ ‫ز‬ ‫ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن‬ ‫ز‬ ‫ﺷﮑﺮﺳﺘﺎن‬ ‫ﻋﺸﻘﺶ‬ ‫ﺳﺮ‬ ‫وﻟﯿﮑﻦ‬
‫ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮ ﻫﺮﮐﺮا ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ‪ » :‬ﻫﺎﺗﯽ «‬ ‫ﺷﮑﺮ ﻟﺐ‪ ،‬ﻣﻪ رﺧﺎن ﺟﺎم ﺑﺮ ﮐﻒ‬
‫ﺗﻮ دروﯾﺸﯽ و آن ﻟﻌﻠﺶ زﮐﺎﺗﯽ‬ ‫ز ﻫﺮ ﻟﻌﻞ ﻟﺒﯽ ﺑﻮﺳﺖ رﺳﯿﺪه‬
‫وﱃ ﮐﻮ ﺑﺨﺖ ﭘﻨﻬﺎن؟! ﭼﻮﻧﮏ ﻣﺎﺗﯽ‬ ‫در آن ﺷﻄﺮﻧﺞ اﮔﺮ ﺑﺮدی ﺗﻮ‪ ،‬ﺷﺎﻫﯽ‬
‫ﺗﻮ ﺷﻮرﺳﺘﺎن درﯾﻦ دوﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻮاﺗﯽ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺲ دﯾﻦ درﯾﺎی ﺟﺎنﺑﺨﺶ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﺴﺖ ازو ﺟﺎن ﺷﺘﺎﺗﯽ‬ ‫زﻫﯽ ﺷﺎﻫﯽ‪ ،‬ﻟﻄﯿﻔﯽ‪ ،‬ﺑﯽﻧﻈﲑی‬
‫ﭼﻪ ﻧﻘﺼﺎن ﮔﺮ ﺷﻮد از ﮔﻨﺠﻬﺎ‪ ،‬ﺗﯽ‬ ‫زو‬ ‫ﺣﺒﻪی‬ ‫دارد‬ ‫ﺗﱪﯾﺰ‬ ‫اﮔﺮ‬
‫ﻫﺰاران زاﻫﺪ زﻫﺪ ﺻﻼﺣﯽ‬
‫ز ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺶ ﻣﺒﺎح و او ﻣﺒﺎﺣﯽ‬
‫زﻫﯽ اﻗﺒﺎل ﻫﺮ ﻣﺤﺘﺎج راﺟﯽ‬ ‫زﻫﯽ ﮐﻌﺒﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺎنﺑﺨﺶ ﺣﺎﺟﯽ‬

‫ز روی ﻓﺨﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ﻓﺮﻗﺶ ﺗﻮ ﺗﺎﺟﯽ‬ ‫ﻫﺮ آن ﺳﺮ ﮐﻮ ﻓﺮو ﻧﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان‬
‫ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺖ از دل و ﺟﺎن ﻫﺮ ﻟﺠﺎﺟﯽ‬ ‫ﻧﻬﺎده ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ و ﺑﻪ ﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﻧﻪ از ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻣﺎﻫﺴﺖ و ﺳﺮاﺟﯽ‬ ‫زﻫﯽ ﻧﻮر ﺟﻬﺎن ﺟﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻮرت‬
‫ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﻋﺸﺮی‪ ،‬و ﺑﻌﻀﯽ ﺧﺮاﺟﯽ‬ ‫ﻣﺜﺎﻟﺖ‬ ‫ﺑﺎﻗﻄﺎع‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﻫﻤﻪ‬
‫ﺑﺠﺎی ﺟﺎه و ﻓﺮت ﻫﺴﺖ ﻫﺎﺟﯽ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ! ﺷﻤﺲ دﯾﻨﺎ! اﯾﻦ ﻣﺪﯾﺤﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎن ده ﺗﻮی ﺑﺮ ﺟﺎن و ﺑﺎﺟﯽ‬ ‫اﯾﺎ ﺗﱪﯾﺰ‪ ،‬ﺑﺴﺘﺎن ﺑﺎج ﺟﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﻧﺘﺎﺟﯽ‬ ‫ﺗﻮ ﮔﺮدد‬ ‫آﺗﺸﻬﺎی‬ ‫ز‬ ‫ﻣﺰاج دل اﮔﺮ ﭼﻮن ﺑﺮف ﮔﺮدد‬
‫ز ﻣﻬﺮ ﺗﺴﺘﺸﺎن داﯾﻢ ﺗﻨﺎﺟﯽ‬ ‫ﻫﺮآن ﺟﺎن و دﱃ ﮐﺎن زﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‬
‫زﻫﯽ ﻣﺮ ﯾﻮﺳﻔﺎن را ﺑﯽرواﺟﯽ‬ ‫در آن ﺑﺎزار ﮐﺰ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﺑﻮﯾﯽ‬
‫ﺑﻪ ﭼﺮخ ﭼﺎرﻣﺖ ﻋﯿﺴﯿﺴﺖ داﻋﯽ‬
‫ﺑﻪ ﭘﯿﺶ دوﻟﺘﺖ ﭼﺎوش ﺳﺎﻋﯽ‬
‫ﮐﻪ او ﺧﺘﻤﺴﺖ اﺣﺴﺎن را‪ ،‬و ﺑﺎدی‬ ‫ز ﺷﺎه ﻣﺎﺳﺖ ﻣﻠﮏ ﺑﺎ ﻣﺮادی‬
‫ﺑﻪ ﻣﺪح و ﺷﮑﺮ او ﺳﯿﺼﺪ ﻋﺒﺎدی‬ ‫ﮔﺮ اﺣﺴﺎن را زﺑﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﺮدد‬
‫‪٥۲‬‬
‫ﻣﻨﺎدی!‬ ‫ﺟﺎﻧﻨﺪش‬ ‫ﭼﺎوﺷﺎن‬ ‫ﭼﻪ‬ ‫ﺑﺪان ﺳﻮی ﺟﻬﺎن ﮔﺮ ﮔﻮش داری‬
‫ازان روزی ﮐﻪ دﯾﺪﺳﺘﺶ ز ﺷﺎدی‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه‬ ‫ﺑﺎز‬ ‫آﻓﺮﯾﻨﺶ‬ ‫دﻫﺎن‬
‫ﮐﻪ‪ » :‬ﺗﺎ زادی‪ ،‬ﭼﻨﲔ روزی ﻧﺰادی «‬ ‫ﻫﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ او ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ‬
‫ﮐﺴﺎدی‬ ‫ﻣﻪروﯾﺎن‬ ‫ﺑﺎزار‬ ‫ﻫﻤﻪ‬ ‫ﯾﮑﯽ ﭼﻨﺪی ﻧﻬﺎن ﺷﻮ ﺗﺎ ﻧﮕﺮدد‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎک و ﺧﻮن ﺑﮕﻔﺘﻢ‪ » :‬ﭼﻮن ﻓﺘﺎدی؟ «‬ ‫ﺑﺪﯾﺪم ﻋﺸﻖ ﺧﻮاﻧﯽ را ﻓﺘﺎده‬
‫ﺗﻮ ﻧﯿﺰک دل ﭼﻨﲔ ﺑﺮ ﺑﺎد دادی؟! «‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮنرﯾﺰ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﯽ‬
‫«‬ ‫ودادی‬ ‫ﻧﺎر‬ ‫در‬ ‫ﺳﻮزﻧﺪ‬ ‫ازو‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﺎ‪ » :‬دﯾﺪهام ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺻﺪ ﻣﺎه‬
‫ﻧﮋادی‬ ‫ﺗﺶ‬ ‫ﯾﺎ‬ ‫ﭘﺮی‪،‬‬ ‫ﯾﺎ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺲ دﯾﻦ! آﺧﺮ ﭼﻪ ﻧﻮری؟‬
‫ﺑﻪ ﺗﱪﯾﺰ آ دﻻ‪ ،‬از ﻟﺤﺮ ﻋﺸﻘﺶ‬
‫ﭼﻮ ﺑﻨﺪهی ﻋﯿﺐ ﻧﺎک اﻧﺪر ﻣﺰادی‬
‫ﺳﯽ و ﺷﺸﻢ‬
‫دو ﻋﺎﻟﻢ را ز ﻟﻄﻒ او ﭘﻨﺎﻫﯽ‬ ‫ﻓﺘﺎد اﯾﻦ دل ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫روﯾﺪ ﮔﯿﺎﻫﯽ‬ ‫ﺑﺮون‬ ‫آﺗﺸﻬﺎ‬ ‫ز‬ ‫اﮔﺮ ﻟﻄﻔﺶ ﻧﻤﺎﯾﺪ رخ ﺑﻪ آﺗﺶ‬
‫ﺑﺮﻓﺖ آن ﻫﺎی و ﻫﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪ آﻫﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﺑﺮداﺑﺮد ﺣﺴﻨﺶ دﯾﺪ ﺟﺎﻧﻢ‬
‫ز ﻫﺮ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺮآﯾﺪ ﻗﺮص ﻣﺎﻫﯽ‬ ‫اﮔﺮ ﺣﺴﻨﺶ ﺑﺘﺎﺑﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎک‬
‫ﺳﯿﺎﻫﯽ‬ ‫را‬ ‫ﺟﺎﻧﻢ‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﯿﺪ‬ ‫ﻗﯿﺎﻣﺘﻬﺎی آن ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﺶ‬
‫ز ﺧﻮن ﺧﻮﻧﲔ ﺷﺪه ﻫﺮ ﺧﺎک راﻫﯽ‬ ‫ز ﺗﻠﺦ ﻫﺠﺮ او‪ ،‬ﺷﮑﺮ ﭼﻮ زﻫﺮی‬
‫اﮔﺮ ﻧﯽ ﻣﮋده دادی ﮔﺎهﮔﺎﻫﯽ‬ ‫زﻣﲔ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻫﺮﯾﮏ را ذﻗﻦﺑﺮ‪ ،‬ﻃﺮﻓﻪ ﭼﺎﻫﯽ‬ ‫دو ﺻﺪ ﯾﻮﺳﻒ ﻧﻤﺎﯾﺪ از ﺧﯿﺎﻟﺶ‬
‫ﭼﻮ ﯾﻮﺳﻒ ز آن ﭼﻪ اﻓﺘﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻬﺮ ﭼﺎﻫﯽ ازان ﭼﻬﻬﺎ دراﻓﺘﻢ‬
‫اﯾﺎ ﻣﺨﺪوم ﺷﻤﺲاﻟﺪﯾﻦ‬
‫ﭘﺮآﺗﺶ‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎی‬ ‫ازﯾﻦ‬
‫ﺑﻪ ﮔﻮش ﺟﺎن ﻋﺎﺷﻖ ﮔﻔﺖ رازی‬ ‫ﭼﻮ ﭼﻨﮓ ﻋﺸﻖ او ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﺳﺎزی‬
‫ﻣﺠﺎزی‬ ‫ﺑﺪ‬ ‫ﻫﺮﺟﺎ‬ ‫ﺑﺴﻮزاﻧﯿﺪ‬ ‫ﺑﺰد در ﺑﯿﺸﻪی ﺟﺎن‪ ،‬ﻋﺸﻘﺶ آﺗﺶ‬
‫ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻗﺒﻠﻪی ﺣﺴﻨﺶ ﻧﻤﺎزی‬ ‫ﻧﻤﺎزی ﮔﺮدد آن ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ دارد‬
‫ﻧﻬﺪ ﺑﺮ اﻃﻠﺲ ﺑﺨﺘﺶ ﻃﺮازی‬ ‫ز ﻓﺮ ﺟﺎن ﻋﺸﻖاﻧﮕﯿﺰ ﺷﺎﻫﯽ‬
‫ﯾﮑﯽ داﻧﻪ‪ ،‬دﻣﯽ وا ﮔﺸﺖ ﺑﺎزی‬ ‫ﻫﺮ آن زاﻏﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺪ از ﺧﺮﻣﻦ او‬
‫ز ﻋﺸﻖ روی او ﭘﺮدهی ﺣﺠﺎزی‬ ‫ﻣﯽﺳﺮاﯾﻨﺪ‬ ‫روﺣﯽ‬ ‫زراﯾﺮﻫﺎی‬
‫ز ﻋﺸﻘﺶ ﻋﻤﺮ ﺑﯽﻣﺮﮔﯽ‪ ،‬درازی‬ ‫ﭼﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ ز ﻣﺮدن؟! رو ﺗﻮ ﺑﺴﺘﺎن‬
‫ﻟﻄﯿﻔﯽ‪ ،‬ﻣﺴﺖ ﻋﺸﻘﯽ‪ ،‬ﭘﺎکﺑﺎزی‬ ‫ﭼﻪ ﻋﻤﺮی‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺷﲑﯾﻨﯽ‪ ،‬ﻟﻄﯿﻔﯽ‬
‫‪٥۳‬‬
‫ﻣﮑﻦ زﻧﻬﺎر ﺑﺎ ﻧﺎزش‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺎزی‬ ‫وﻟﯿﮑﻦ ﻧﺎز‪ ،‬او را زﯾﺒﺪ ای ﺟﺎن‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺲ دﯾﻦ‪ ،‬زان ﺟﺎم ﭘﯿﺸﲔ‬
‫رﯾﺸﲔ‬ ‫ﺟﺎن‬ ‫دﻫﺎن‬ ‫در‬ ‫ﺑﺮﯾﺰا‬
‫ﺳﯽو ﻫﻔﺘﻢ‬
‫ای آﻣﺪه ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻧﯽ‬ ‫ای ﺑﺎﻧﮓ و ﺻﻼی آن ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺷﺎدآ‪ ،‬ﮐﻪ رﺳﻮل ﻻﻣﮑﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ دم ﺗﻮ ﺑﻮدﯾﻢ‬
‫ﭼﻮن ﻃﻮﻃﯽ آن ﺷﮑﺮﺳﺘﺎﻧﯽ‬ ‫ﻫﲔ‪ ،‬ﻗﺼﻪی آن ﺑﻬﺎر ﺑﺮﮔﻮ‬
‫از زﻣﺰﻣﻪی دم ﺧﺰاﻧﯽ‬ ‫اﻓﺴﺮده ﺷﺪﯾﻢ و زرد ﮔﺸﺘﯿﻢ‬
‫ﻣﺎ را ﺑﺮﺳﺎن ﺑﺪان ﺟﻮاﻧﯽ‬ ‫ﻣﺎ را ﺑﺮﻫﺎن ز ﻣﮑﺮ اﯾﻦ ﭘﲑ‬
‫ﺳﺮدی و ﻓﺴﺮدﮔﯽ ﻧﺸﺎﻧﯽ‬ ‫زﻫﺮ آﻣﺪ آن ﺷﮑﺮ‪ ،‬ﮐﻪ او داد‬
‫ﮐﺰ دﺳﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺎ‪ ،‬ﺗﻮ داﻧﯽ‬ ‫ﭘﺎ زﻫﺮ ﺑﯿﺎر و ﭼﺎرهی ﮐﻦ‬
‫ﻫﻢ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻬﺪ و ﻫﻢ ﺷﺒﺎﻧﯽ‬ ‫زﯾﻦ زﻫﺮ ﮔﯿﺎﻫﻤﺎن ﺑﺮون ﺑﺮ‬
‫ﻣﺎ را ﺑﭽﺮان ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﺷﻌﯿﺒﻢ‬ ‫اﻣﺎﻧﺖ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﭘﯿﺶ‬
‫در ﭘﯿﺶ ﮐﻨﯽ و ﺧﻮش ﺑﺮاﻧﯽ‬ ‫ﺗﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺤﺮ و روﺿﻪ ﻣﺎ را‬
‫از ﺳﻨﺒﻞ و ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻌﺎﻧﯽ‬ ‫ﺗﺎ ﻓﺮﺑﻪ و ﺑﺎ ﻧﺸﺎط ﮔﺮدﯾﻢ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺘﻨﺪ اﯾﻦ رﺳﻮﻻن‬
‫از ﻧﻨﮓ و ﺗﮑﱪ ﻣﻠﻮﻻن‬
‫ﻣﺎ را ﺑﻘﺮوی ﺟﺎن ﮐﺸﯿﺪه‬ ‫ای ﭼﺸﻢ و ﭼﺮاغ ﻫﺮدو دﯾﺪه‬

‫ﻧﺎﺧﻮرده ﺗﻤﺎم‪ ،‬و ﻧﺎﭼﺮﯾﺪه‬ ‫ﻣﺎ را ز ﻗﺮو ﻣﯿﺎر ﺑﲑون‬
‫ﺳﻪ ﻣﺎه ز ﺷﲑ وا ﺑﺮﯾﺪه‬ ‫ﻻﻏﺮ ﭼﻮ ﻫﻼل ﻣﺎﻧﺪ ﻃﻔﻠﯽ‬
‫اﻧﺪر ﺑﺮ داﯾﻪ در ﺧﺰﯾﺪه‬ ‫ﺑﮕﺬار ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﻃﻔﻞ ﺟﺎن را‬
‫آن را ﻣﺸﻤﺎر ﻧﺎﺷﻨﯿﺪه‬ ‫ﭼﻮن ﻧﺎﻟﻪی ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ آﻣﺪ‬
‫ﻫﺮ ﺳﯿﺐ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻧﺎرﺳﯿﺪه‬ ‫در ﻟﺐ‪ ،‬ﺳﺮ ﺷﺎخ ﺳﺨﺖ ﮔﲑد‬
‫ﻣﺎﻧﺪ ﺑﯽذوق و ﭘﮋﻣﺮﯾﺪه‬ ‫از ﺑﯿﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﯿﻔﺘﺪ از ﺷﺎخ‬
‫ﺑﺎ داﯾﻪی ﻋﻘﻞ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه‬ ‫ﺟﺎن ﻧﯿﺴﺖ ازان ﺟﻤﺎد ﮐﻤﱰ‬
‫ای ﺑﺮ رخ ﻣﻦ ﺳﺤﺮ ﮔﺰﯾﺪه‬ ‫ﺳﻪ ﺑﻮﺳﻪ ز ﺗﻮ وﻇﯿﻔﻪ دارم‬
‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﻣﻠﻮﱃ و رﻣﯿﺪه‬ ‫ﺗﺎ ﺻﻠﺢ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺮ دو‪ ،‬اﻣﺮوز‬
‫اﺧﻼق و ﺧﺼﺎل او ﺣﻤﯿﺪه‬ ‫ﺧﺎﻣﺶ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﺮﯾﻢ دﻟﱪﺳﺖ او‬
‫ﻫﲔ‪ ،‬ﺧﻮاب ﻣﺮو ﮐﻪ دزد و ﻟﻮﱃ‬
‫دزدﯾﺪ ﮐﻼﻫﺖ از ﻓﻀﻮﱃ‬
‫‪٥٤‬‬
‫ﮐﺮﻣﯽ ﺑﺪ و ﮔﺸﺖ اژدﻫﺎﯾﯽ‬ ‫اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﺷﺪ ﮔﻨﻪ ﻓﺰاﯾﯽ‬
‫روز اﺧﻮت و دزد و ژاژﺧﺎﯾﯽ‬ ‫ﺷﺐ ﻣﺮداری‪ ،‬ﺣﺮام ﺧﻮاری‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻠﻤﯽ‪ ،‬ﺻﻮاب راﯾﯽ‬ ‫از اﻣﲑی‬ ‫ﺑﺨﻮاه‬ ‫داد‬ ‫رو‬
‫ﻣﺨﻠﻮق ﮐﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﯽﺧﺪاﯾﯽ؟!‬ ‫ﻧﺒﻮد ﺑﻠﺪ از ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺧﺎﱃ‬
‫ﺑﯽﻋﺪل و ﺳﯿﺎﺳﺖ و ﻟﻮاﯾﯽ‬ ‫رﻧﺠﻮر ﺑﻮد ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ‬
‫ﺷﻤﺸﲑ ﺑﻮد ﭘﺴﲔ دواﯾﯽ‬ ‫ﺑﯿﻤﺎری و ﻋﻠﺖ ﺟﻬﺎن را‬
‫ﺧﯿﺰ ای ﺻﻮﻓﯽ‪ ،‬ﺑﮑﻦ ﻏﺰاﯾﯽ‬ ‫آﻣﺪ‬ ‫اﮐﱪ‬ ‫ﺟﻬﺎد‬ ‫ﻫﻨﮕﺎم‬
‫ﺷﻮرﯾﺪه ﻣﺸﻮ ﺑﻪ ﺷﻮرﺑﺎﯾﯽ‬ ‫از ﺟﻮع ﺑﱪ ﮔﻠﻮی ﺷﻬﻮت‬
‫اﯾﻨﺴﺖ اﺻﻮل ﻫﺮ ﺳﺨﺎﯾﯽ‬ ‫ﺗﻦ ﺑﺎﺷﺪ و ﺟﺎن‪ ،‬ﺳﺨﺎی دروﯾﺶ‬
‫ﻣﺮ ﺧﺎﻣﺎن راﺳﺖ ﮐﯿﻤﯿﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﮕﺪاز ﺑﻪ آﺗﺸﺶ‪ ،‬ﮐﻪ آﺗﺶ‬
‫ﺳﺎﻗﯽ ﺷﻮد آﺗﺶ و ﺳﻘﺎﯾﯽ‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻪ ﻧﺎر ﻧﻮر ﮔﺮدد‬
‫ﺻﺪ ﺧﺪﻣﺖ و ﺻﺪ ﺳﻼم از ﻣﺎ‬
‫ﺑﺮ ﻋﻘﻞ ﮐﻢ ﺧﻤﻮش ﮔﻮﯾﺎ‬
‫ﺳﯽوﻫﺸﺘﻢ‬
‫آﺷﻨﺎﯾﯽ‬ ‫ﺷﺮاب‬ ‫دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻫﺮ روز ﺑﮕﻪ ز در درآﯾﯽ‬

‫ﯾﺎ رب‪ ،‬ﭼﻪ ﻟﻄﯿﻒ و ﺧﻮش‪ ،‬ﺑﻼﯾﯽ!‬ ‫ﺑﺮ ﻣﺎ ﺧﻮاﻧﯽ ﺳﻼم ﺳﻮزان‬
‫ﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﻫﺎی‬ ‫و‬ ‫دﯾﻮاﻧﻪ ﮐﻨﯽ‪،‬‬ ‫ﻣﺎ را ﺑﱪی ز ﺳﺮ ﺑﻪ ﻋﺸﻮه‬
‫ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﯽ‬ ‫وﺟﻮد‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬ ‫در‬ ‫ﻣﺎ را ﭼﻪ ﻋﺪم‪ ،‬ﭼﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫ﭘﺎرﺳﺎﯾﯽ‬ ‫ﻃﺮﯾﻖ‬ ‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ‬ ‫دی ﮐﺮده ﻫﺰار ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮﺑﻪ‬
‫ﺑﻬﺎﯾﯽ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﻋﺪوی‬ ‫داﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﯿﻨﺪ ﺗﻮﺑﻪ روی ﺧﻮﺑﺖ‬
‫ﮐﺠﺎﯾﯽ؟‬ ‫ﺑﯿﺎ‪،‬‬ ‫ﻓﺮﯾﺎدﮐﻨﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﮕﺮﯾﺰد ﺗﻮﺑﻪ و دل او را‬
‫ﻣﺠﻮ ﮐﯿﺎﯾﯽ‬ ‫دﮔﺮ‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫از‬ ‫ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ » :‬رﺳﯿﺪ ﻣﺮگ ﺗﻮﺑﻪ‬
‫ﺧﺪاﯾﯽ‬ ‫زﻣﺮد‬ ‫ﻋﺸﻖ‪،‬‬ ‫ای‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ اﮔﺮ اژدﻫﺎی ﻧﺮ ﺑﻮد‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﻧﻬﻢ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻗﻮال‬
‫ﺗﻮﮔﻮش رﺑﺎب را ﻫﻤﯽ ﻣﺎل‬
‫ﺑﺴﺘﺎن ﻗﺪﺣﯽ رﺣﯿﻖ و درﮐﺶ‬ ‫ای ﺑﺴﺘﻪ ز ﺗﻮﺑﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺗﺮﮐﺶ‬

‫ﻣﺸﻮش‬ ‫ﻣﻌﻨﱪ‬ ‫زﻟﻒ‬ ‫آن‬ ‫ﺑﯽاﻣﺎﻧﺴﺖ‬ ‫ﻓﻀﺎی‬ ‫زﯾﺮا ﮐﻪ‬
‫ﺳﻮدت ﻧﯿﮑﻨﺪ رخ ﻣﮑﺮﻣﺶ‬ ‫ای ﺷﺎﻫﺪ وﻗﺖ‪ ،‬وﻗﺖ ﺷﻪ رخ‬
‫‪٥٥‬‬
‫ﺑﺎ آن ﮐﻪ دﻫﺎن زﻧﯽ ﭼﻮﮔﺮﺑﺶ‬ ‫ﺑﯿﻨﯽ ﮐﺮدن ﭼﻪ ﺳﻮد دارد؟‬
‫ﭘﯿﺶ رخ اﯾﻦ ﻧﮕﺎر ﻣﻪوش‬ ‫ﺳﺠﺪه ﮐﻦ و ﺳﺮ ﻣﮑﺶ ﭼﻮ اﺑﻠﯿﺲ‬
‫ﭘﺮﻧﻮر ﺷﺪه ز روش ﻫﺮ ﺷﺶ‬ ‫از ﺷﺶ ﺟﻬﺖ اﺳﺖ ﯾﺎر ﺑﲑون‬
‫ﭘﺮﻓﺘﻨﻪ و ﻏﺼﻪ و ﻣﺨﻤﺶ‬ ‫دﻟﺪار اﻣﺮوز ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺘﺴﺖ‬
‫از ﺣﺴﻦ ﻣﻨﻘﺶ ﻣﻨﻘﺶ‬ ‫ﺣﲑت‬ ‫ﺻﺪﻫﺰار‬ ‫دارد‬ ‫ﺟﺎن‬
‫در ﻋﺸﻖ ﻓﻠﮏ ﭼﻨﲔ ﻣﻨﻌﺶ‬ ‫از ﻋﺸﻖ زﻣﲔ ﭘﺮ از ﺷﻘﺎﯾﻖ‬
‫اﯾﻤﻦ ﺷﻮ از ارﺗﻌﺎش و ﻣﺮﻋﺶ‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش و ﺷﺮاب ﻋﺸﻖ ﮐﻢﻧﻮش‬
‫ﭼﻮن ﻟﻌﻞ ﻟﺒﺖ ﻧﻤﻮد ﺗﻠﻘﲔ‬
‫ﺑﺮ دل ﻧﻨﻬﯿﻢ ﺑﻨﺪ ﻟﻌﻠﲔ‬
‫ﮐﻔﺮﺳﺖ و ﺣﺮام‪ ،‬ﻫﻮﺷﯿﺎری‬ ‫ﺗﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﻣﺎ ﺗﻮی ﺑﯿﺎری‬

‫در ﻣﺴﺖ ﻧﻈﺮ ﻣﮑﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاری‬ ‫ای ﻋﻘﻞ‪ ،‬اﮔﺮﭼﻪ ﺑﺲ ﻋﺰﯾﺰی‬
‫ﮐﺎن ﮐﻮ دارد‪ ،‬ﺗﻮ آن ﻧﺪاری‬ ‫ﮔﺮ آن‪ ،‬داری‪ ،‬ﻧﮑﻮ ﻧﻈﺮ ﮐﻦ‬
‫ﯾﮑﺪم ﻧﻬﻠﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎری‬ ‫ﺑﮕﲑد‬ ‫ﺑﺘﯽ‬ ‫ﺗﺮا‬ ‫ﭘﺎی‬ ‫ﮔﺮ‬
‫در رﯾﮓ ﺳﯿﺎه‪ ،‬ﺗﺨﻢ ﮐﺎری‬ ‫دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﻮی ﮐﻪ ﺗﻮ ز ﺳﻮدا‬
‫ﭼﻮن رﺳﺖ ز دﯾﺪﻫﺎی ﻧﺎری‬ ‫در ﻣﺮگ ﺣﯿﺎت دﯾﺪ ﻋﺎرف‬
‫دی را ﺑﮑﺸﺪ دم ﺑﻬﺎری‬ ‫ﻧﻮرآﻣﺪ و ﻧﺎر را ﻓﺮو ﮐﺸﺖ‬
‫در دﯾﺪهی او ﮐﻨﺪ ﻧﻬﺎری‬ ‫در ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺷﺐ اﮔﺮﭼﻪ ﺗﲑهﺳﺖ‬
‫» ﻣﺴﺘﯽ و ﺧﻮﺷﯽ و ﭘﺮﺧﻤﺎری «‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎ دو ﭼﺸﻤﺶ‬
‫ﮔﺰاری‬ ‫ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺑﮑﻨﺪ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺑﺲ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﯽﻣﻦ‬
‫آرزوﻣﻨﺪ‬ ‫دﻟﺴﺖ‬ ‫اﻣﺮوز‬
‫ﭼﻮن ﻃﺮه اوﺳﺖ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﺑﻨﺪ‬
‫ﺳﯽوﻧﻬﻢ‬
‫ﺑﺎ دو ﯾﺎر رازدان و ﻫﻢره و ﻫﻢ ﺗﻮﺷﻪی‬ ‫ﻣﺴﺘﯿﺎن در ﻋﺮﺑﺪه‪ ،‬رﻓﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻢ ﮔﻮﺷﻪی‬
‫ﺟﺎن و دل ﭼﻮن ﻗﺎزﻏﺎن ﺷﺪ ﺟﻮش اﻧﺪر‬ ‫اﻧﺪران ﮔﻮﺷﻪ ﺑﺪﯾﺪم آﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﺰ ﺗﻔﺶ‬
‫ﭼﻮن ﻣﻠﺦ در ﮐﺸﺖ اﻓﺘﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﺧﻮﺷﻪی‬ ‫ﭘﺴﺖ و ﺑﺎﻻی ﻧﻬﺎد ﻣﻦ ﻫﻮای او ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺧﻮد ﻣﻦ از دﯾﮓ ﺑﻼ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺳﺮ ﭘﻮﺷﻪی‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮد از ﻓﺘﻨﻪ و ﺑﻼ ﺑﮕﺮﯾﺨﺘﻢ در ﮔﻮﺷﻬﺎ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ز اول ﺳﺎﮐﻨﮏ آﻣﺪ ﭼﻨﺎن ﺧﺎﻣﻮﺷﻪی‬ ‫ﻋﺸﻖ ﺷﻤﺲاﻟﺪﯾﻦ ﺧﺪاوﻧﺪم ﯾﮑﯽ ﻏﻮﻏﺎﯾﯿﺴﺖ‬
‫وﺻﻞ ﻫﻤﭽﻮن ﺟﱪﺋﯿﻞ و ﻫﺠﺮ ﭼﻮن ﺧﻨﺎس ﺷﺪ‬
‫وﺣﯽ ﺟﱪﯾﻞ اﻣﲔ ﺳﻮزﻧﺪهی وﺳﻮاس ﺷﺪ‬
‫‪٥٦‬‬
‫ﮐﯽ ﺗﻮان ﭘﻮﺷﯿﺪن اﯾﻦ ﻋﯿﺶ ﭘﺪﯾﺪ وﻓﺎش را‬ ‫ﮐﯽ ﺗﻮان ﮐﺮدن ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻋﺎﺷﻖ اوﺑﺎش را؟!‬
‫در ﻗﻼﺷﯽ ﻣﯽﺑﺴﻮزد ﻋﺎﻟﻢ ﻗﻼش را‬ ‫ﺟﺎم ﻣﺴﺘﻮری ﮐﻪ ﺧﺎم ﻋﺸﻖ او اﻧﺪر ﮐﺸﯿﺪ‬
‫ﻟﯿﮏ ﺷﺎﻫﺎن را ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺑﻮد آﻟﺘﻮنﺗﺎش را؟!‬ ‫ﻫﺮﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ روی او‪ ،‬او ﮔﺸﺖ آﻟﺘﻮن ﺗﺎش او‬
‫ﻣﯽﺑﺴﻮزد ﻫﻤﭽﻮ ﻫﯿﺰم ﺟﺎن و دل ﺧﻔﺎش را‬ ‫اﯾﻦ ﭼﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪﯾﺴﺖ آﺧﺮ ﮐﺰ ﺑﺮای ﻋﺸﻖ او‬
‫از دل ﻣﻦ زاری و اﻓﻐﺎن و اﯾﻦ ﻏﻮﻏﺎش را‬ ‫ﻧﺰد آن ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺷﻤﺲاﻟﺪﯾﻦ ﺗﱪﯾﺰی ﺑﺮﯾﺪ‬
‫ﻋﺸﻖ ﺷﻤﺲاﻟﺪﯾﻦ ﭼﻮ ﺧﻤﺮ و ﺟﺎن ﻣﻦ ﭼﻮن ﮐﺎس ﺷﺪ‬
‫از ﺧﺪاوﻧﺪﯾﺶ ﭼﻮن آن ﻧﻮر ﺟﺎن اﯾﻨﺎس ﺷﺪ‬
‫ﺑﺮ ﻧﻮازش ﮔﺎه ﺗﻮ ﯾﻌﻨﯽ دل ﻣﻦ داغ ﮐﺮد‬ ‫ﻣﺮغ ﺟﺎن از ﺟﻤﻠﻪ و ﺑﺎز ﻓﺮاﻗﺖ ﮐﺎغ ﮐﺮد‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎدی ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﲑ ﻣﺎدر اﺳﺘﻔﺮاغ ﮐﺮد‬ ‫ﯾﮏ ﺷﺮاب ﺗﻠﺦ داد از ﺟﺎم ﺧﻮد ﻫﺠﺮان ﺑﺪل‬
‫ﺳﻮی ﺧﺎرﺳﺘﺎن ﺟﺎﻧﻢ ﺟﻤﻠﮕﯽ را ﺑﺎغ ﮐﺮد‬ ‫ﮐﻮ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وﺻﺎﻟﺖ ﺑﺮﮔﺬﺷﺖ از روی ﻟﻄﻒ‬
‫ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﺷﻮرهی را او ﺑﻪ ﺑﺎغ و راغ ﮐﺮد‬ ‫ﻧﻮر ﺷﻤﺲاﻟﺪﯾﻦ ﺧﺪاوﻧﺪم ﻋﺪم را ﻫﺴﺖ ﮐﺮد‬
‫زﻧﺪه ﮐﺮدش اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﮐﻮ ﺑﺨﻮاﻧﺶ ﻻغ ﮐﺮد‬ ‫در ﻏﻤﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻗﺼﺪ رﻓﱳ ﮐﺮده ﺑﻮد‬
‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﭼﻮن درﮐﺸﯿﺪ آن ﺟﺎم ﺧﺎص ﺧﺎص را‬
‫در زﻣﺎن ﺑﺮﻫﻢ زﻧﺪ ﻫﻢ زﻫﺪ و ﻫﻢ اﺧﻼص را‬
‫ﭼﻬﻠﻢ‬
‫ﺳﻮی ﻣﻦ ﺑﯿﺎ و ﺑﺴﺘﺎن ﺑﺪو دﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﺮﯾﺰی‬ ‫ﻫﻠﻪ ﻧﻮش ﮐﻦ ﺷﺮاﺑﯽ‪ ،‬ﺷﺪه آﺗﺸﯽ ﺑﻪ ﺗﯿﺰی‬
‫ﭼﻮ ﺧﻮری‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺑﯿﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺸﺮ ﺑﺮ ﻧﺨﯿﺰی‬ ‫ﻗﺪح و ﻣﯽ ﮔﺰﯾﺪه‪ ،‬ز ﮐﻒ ﺧﺪا رﺳﯿﺪه‬
‫دﻫﻤﺖ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﺧﻮردن‪ ،‬ﺗﻮ ز ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﮔﺮﯾﺰی؟!‬ ‫و اﮔﺮﮐﺸﯽ ﺗﻮﮔﺮدن‪ ،‬ز ﻣﯽ و ﺷﺮاب ﺧﻮردن‬
‫ﺑﺴﺘﺎن ﻗﺪح‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﮐﯽ ﻣﯽﺳﺘﯿﺰی‬ ‫ﺑﺮﺑﻮد ﺟﺎم ﻣﻬﺮش‪ ،‬ﭼﻮ ﺗﻮ ﺻﺪ ﻫﺰار ﺳﺮﮐﺶ‬
‫ﺳﺮ زﻟﻒ ﯾﺎر را ﺑﲔ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺸﮏ ﺑﯿﺰی‬ ‫ﺷﻪ ﺧﻮشﻋﺬار را ﺑﲔ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎده ﺑﺨﺸﯽ‬
‫ﭼﻮ ز ﺧﻮد ﺑﺮﻓﺖ ﻣﻄﺮب‪ ،‬ﺑﺰﻧﺪ ره ﺣﺠﺎزی‬ ‫ﭼﻮ ز ﺧﻮد ﺑﺮﻓﺖ ﺳﺎﻗﯽ‪ ،‬ﺑﺪﻫﺪ ﻗﺪح ﮔﺰاﻓﯽ‬
‫ﻫﲊ و وﻓﺎ ﻧﯿﺎﺑﯽ ز ﺣﺮارت ﻏﺮﯾﺰی‬ ‫ز ﻣﯽ ﺧﺪای ﯾﺎﺑﯽ ﺗﻒ و آﺗﺶ ﺟﻮاﻧﯽ‬
‫ﻧﻪ ز ﺷﲑه اﺳﺖ اﯾﻦ ﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬و ﻧﯽ ﻣﻮﯾﺰی‬ ‫ﺑﺴﺘﺎن ﻗﺪح‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺻﻔﺎ و ﮔﻮﻫﺮ او‬
‫ﺑﺪرون ﺧﻮاری آﻣﺪ ﺷﺮف و ﮐﺶ و ﻋﺰﯾﺰی‬ ‫ﺑﺪرون ﺻﱪ آﻣﺪ ﻓﺮج‪ ،‬و ره ﮔﺸﺎﯾﺶ‬
‫ﺗﻮ ﺑﮕﻮﮐﻪ ﺧﻮش اداﯾﯽ‪ ،‬ﻋﺠﺒﯽ‪ ،‬ﻏﺮﯾﺐ ﭼﯿﺰی‬ ‫ﺣﺪﯾﺚﺧﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﻬﻠﻢ‬ ‫ﺳﺨﻦﻓﺰاﯾﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﻬﻠﻢ‬
‫ﮐﻪ ﻋﺮوس ﻣﯽﺑﻨﺎﻟﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ز ﺑﯽﺟﻬﯿﺰی‬ ‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮐﻦ ﺑﺴﺎزش‪ ،‬ﭼﻮ ﻋﺮوس ﻧﻮ‪ ،‬ﺟﻬﺎزی‬
‫ﻋﺪم و وﺟﻮد را ﺣﻖ ﺑﻪ ﻋﻄﺎ ﻫﻤﯽﻧﻮازد‬
‫ﭘﺪرت اﮔﺮ ﻧﺪارد ﻣﻠﮑﺖ ﺟﻬﺎز ﺳﺎزد‬
‫‪٥۷‬‬
‫ﻫﻠﻪ ای ﻧﺪﯾﻢ دوﻟﺖ‪ ،‬ﺗﻮ درﯾﻦ ﺧﻤﺎر ﭼﻮﻧﯽ؟‬ ‫ﻫﻠﻪ ای ﻏﺮﯾﺐ ﻧﺎدر‪ ،‬ﺗﻮ درﯾﻦ دﯾﺎر ﭼﻮﻧﯽ؟‬
‫ﻫﻠﻪ ای ﮔﻞ ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺧﺎر ﭼﻮﻧﯽ؟‬ ‫ز ﻓﺮاق‪ ،‬ﺷﻬﺮﯾﺎری‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﮔﺬاری‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎغ و راغ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ » :‬ﺗﻮ ای ﺑﻬﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻮ آﻓﺘﺎب ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ‪ » :‬درآﺗﺸﯿﻢ ﺑﯽﺗﻮ «‬
‫ﭼﻮ ﺗﻮی ﻗﺮار دﻟﻬﺎ‪ ،‬ﻫﻠﻪ‪ ،‬ﺑﯽﻗﺮار ﭼﻮﻧﯽ؟‬ ‫ﭼﻮ ﺗﻮی ﺣﯿﺎت ﺟﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ز ﭼﻪ ﺑﻨﺪ ﺻﻮرﺗﺴﺘﯽ؟‬
‫ﺧﺮدم ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺧﲑه‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻮار ﭼﻮﻧﯽ؟‬ ‫ﺗﻮی ﺟﺎن ﻫﺮ ﻋﺮوﺳﯽ‪ ،‬ﺗﻮی ﺳﻮر ﻫﺮدو ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﭼﺎه و زﻧﺪان‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎﺧﺘﯿﺎر ﭼﻮﻧﯽ؟‬ ‫ﻧﻪ ﺗﻮ ﯾﻮﺳﻔﯽ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ؟ ﺑﺸﻨﻮ ﯾﮑﯽ ﺳﺎﻟﻢ‬
‫ﻫﻠﻪ آﻓﺘﺎب رﻓﻌﺖ‪ ،‬ﺗﻮ درﯾﻦ دوار ﭼﻮﻧﯽ؟‬ ‫ﻫﻠﻪ آﺳﻤﺎن ﻋﺰت‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﮐﺒﻮد ﭘﻮﺷﯽ؟‬
‫ﭼﻮ ﻫﻮای ﺟﻨﺘﺴﺘﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﺮﯾﺴﻪ ﺧﻮار ﭼﻮﻧﯽ؟‬ ‫ﭘﺪرت ز ﺟﻨﺖ آﻣﺪ‪ ،‬ز ﺑﻼی ﮔﻨﺪﻣﯽ دو‬
‫ﺑﻪ ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ﺣﺮﯾﻔﺎن‪ ،‬ﺗﻮ درﯾﻦ ﻗﻤﺎر ﭼﻮﻧﯽ؟‬ ‫ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﮐﺎﺳﻪﻟﯿﺴﺎن‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻮ دﯾﮏ ﭼﻨﺪ ﺟﻮﺷﯽ؟‬
‫ﻣﺤﮏ ﺧﺪای دﯾﺪی‪ ،‬ﺗﻮ در اﺿﻄﺮار ﭼﻮﻧﯽ؟‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺴﯽ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻔﺘﯽ‪ ،‬ﺧﻠﻞ ﺳﺨﻦ ﻧﻬﻔﺘﯽ‬
‫ﺑﻨﻈﺮ ﭼﻮ رهﻧﻮردی‪ ،‬ﺗﻮ در اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻮﻧﯽ؟‬ ‫ز ﭼﻪ رو ﺧﻤﻮش ﮐﺮدی‪ ،‬ﺗﻮ اﮔﺮ ز اﻫﻞ دردی‬
‫رﺧﺖ از ﺿﻤﲑ و ﻓﮑﺮت ﺑﻪ ﯾﻘﲔ اﺛﺮ ﺑﯿﺎﺑﺪ‬
‫ﭼﻮ درون ﮐﻮزه ﭼﯿﺰی ﺑﻮد از ﺑﺮون ﺗﻼﺑﺪ‬
‫ز ﻓﺦ زﻣﺎﻧﻪ ﻣﺮﻏﯽ ﺳﺮه‪ ،‬ﺑﺮﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎری‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻨﺎب ﻏﯿﺐ ﯾﺎری‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻔﺮ دوﯾﺪ ﺑﺎری‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ آن ﺷﮑﻮﻓﻪ ز ﭼﻤﻦ ﺑﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎری‬ ‫ﻫﻠﻪ ای ﻧﮑﻮ ﻧﻬﺎدا‪ ،‬ﮐﻪ رواﻧﺖ ﺷﺎد ﺑﺎدا‬
‫ﮐﻪ ز ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﺳﺮﺷﮏ ﻏﻢ ﺗﻮ ﭼﮑﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎری‬ ‫ﻫﻠﻪ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﭘﺮﻧﻢ‪ ،‬ﺗﻮ‪ ،‬زﺧﺪای ﺑﺎد روﺷﻦ‬
‫ﮐﻪ ز ﮔﺮگ ﻣﺮگ ﺻﯿﺪت ﺑﺸﺪ و رﻣﯿﺪ ﺑﺎری‬ ‫ﭼﺮد آﻫﻮی ﺿﻤﲑت ز رﯾﺎض ﻗﺪس ﺑﺎﻻ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ز ﯾﺎران اﺳﻔﺎ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎری‬ ‫ﺳﻮی آﺳﻤﺎن ﻏﯿﺒﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪی و ﭼﻮﻧﯽ؟‬
‫ﮐﻪ ز دام ﺗﻨﮓ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺑﺸﺪ و رﻫﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎری‬ ‫ﺑﺮﻫﺎﻧﺶ ای ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ز ﻓﺮاق و رﻧﺞ وﺣﺸﺖ‬
‫ﺧﻮش و ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﮑﺮم‪ ،‬ﺳﺒﮏ و ﺷﻬﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎری‬ ‫ز ﺟﻬﺎن ﺑﺮﻓﺖ ﺑﺎﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﻮاﻧﯽ‪ ،‬و ﭼﻪ ﭘﲑی‬
‫ﺑﻪ وﺛﺎق ﺗﻮ رﺳﯿﺪم‪ ،‬ﺑﺪه آن ﮐﻠﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎری‬ ‫ﺑﻪ ﺻﻼی ﺗﻮ دوﯾﺪم‪ ،‬ز دﯾﺎر ﺧﻮد ﺑﺮﯾﺪم‬
‫ﺑﺠﺰ آن ﺳﺤﺮ ز ﻓﻀﻠﺖ‪ ،‬ﺳﺤﺮی دﻣﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎری‬ ‫ﻓﺮوﺷﺪ‬ ‫ﺑﻤﻐﺎرﺑﯽ‬ ‫ﻋﻤﺮم‪،‬‬ ‫آﻓﺘﺎب‬ ‫اﮔﺮ‬
‫ﻣﻦ از آﻓﺘﺎب ﻏﯿﺒﯽ ﺷﺪهام ﺳﻌﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎری‬ ‫وﮔﺮ آن ﺳﺘﺎره ﻧﺎﮔﻪ‪ ،‬ﺑﻔﺴﺮد از ﻧﺤﻮﺳﺖ‬
‫ﮐﺮم و ﮐﺮاﻣﺘﺖ را دل ﻣﻦ ﺳﺰﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎری‬ ‫و اﮔﺮ ﺳﺰای دﻧﯿﺎ ﻧﺒﺪم‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﮐﻮﺗﻪ‬
‫ﻫﻠﻪ ﺳﺎﻗﯽ از ﻓﺮاﻗﺖ ﺷﺐ و روز در ﺧﻤﺎرم‬
‫ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ز ﻣﺴﺘﯽ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺧﻮد ﻧﺪارم‬
‫ﭼﻬﻞ و ﯾﮑﻢ‬
‫ﮐﯽ رود ز ﭘﯿﺶ ﯾﺎری‪ ،‬ﻗﻤﺮی‪ ،‬ﻗﻤﺮ ﻟﻘﺎﯾﯽ؟!‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺮو‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ازﯾﻨﺠﺎ ﺑﻨﻤﯽروم ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺮا ز دﺳﺖ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻨﻤﺎﻧﺪ دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﯽ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺮو‪ ،‬ﮐﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﯽ ﺑﺰﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻬﺪ و ﮐﺴﺒﯽ‬
‫‪٥۸‬‬
‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻋﻘﻠﯽ ز ﻣﻬﯽ‪ ،‬ﮔﺮانﺑﻬﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺧﻮدﺷﻨﺎﺳﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻬﺎی ﻫﺮ ﻣﺘﺎﻋﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮو ﻣﻼﻣﺖ آﻣﺪ ز ﺧﻼﯾﻖ و ﺟﻔﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﺮ ﺧﻠﻖ ﻋﺸﻖ و ﺳﻮدا ﮔﻨﻬﯽ ﮐﺒﲑه آﻣﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺻﻮاﺑﮑﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺮد از ﭼﻨﲔ ﺧﻄﺎﯾﯽ‬ ‫ز ﺑﺮای ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﺎﻫﯽ‪ ،‬ﺳﺰد اﯾﻨﭽﻨﲔ ﮔﻨﺎﻫﯽ‬
‫ﮐﯽ رود ﺑﻪ اﺧﺘﯿﺎری ﺳﻮی درد ﺑﯽدواﯾﯽ؟!‬ ‫ﻧﻪ ﺑﻪ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺧﻮبروﯾﺎن‬
‫ﮔﺮود ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺣﻖ را ﺟﺰ ازﯾﻦ ﺳﺮا ﺳﺮاﯾﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﺑﺪﯾﺪ ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻓﺮ و ﻧﻮر ﺻﻮرت ﺗﻮ‬
‫ﭼﻮ ﺗﻮ ﻓﺎرﻏﯽ ز ﮔﻨﺪم‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻨﯽ در آﺳﯿﺎﺑﯽ؟!‬ ‫ﻫﻠﻪ ﺑﮕﺬر ای ﺑﺮادر‪ ،‬ز ﺣﺠﺎب ﭼﺮخ اﺧﻀﺮ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻮای ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺪ دل و ﻋﻘﻞ را ﺟﻼﯾﯽ‬ ‫ز ﺑﻼی ﮔﻨﺪم آﻣﺪ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺖ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻢ آﯾﺪ آﻧﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺑﺪ او ﺻﻔﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ درد ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ در ﺑﻦ ﺧﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮش اﺳﺖ ﺑﺤﺮ او را ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ آﺷﻨﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻨﺎب ﺑﺤﺮ ﺻﺎﻓﯽ‪ ،‬ﺑﺮوﯾﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﺳﯿﻠﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻮض و ﺟﻮ ﻧﯿﺎﺑﯽ ﺗﻮ ﻓﺮاﺧﯽ و ﻓﻀﺎﯾﯽ‬ ‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﺎﻫﯿﺎن‪ ،‬ﺳﻮی ﺑﺤﺮ ازان رواﻧﯽ‬
‫ﺗﻮ ﻣﺪار از ﻋﻮارض ﺧﺮدا ﻃﻤﻊ وﻓﺎﯾﯽ‬ ‫ﻧﻢ و آب ﺣﻮض و ﺟﯿﺤﻮن ﻫﻤﻪ ﻋﺎرﯾﻪﺳﺖ و‬
‫ﻧﺸﺪ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﺸﺮح ‪ ،‬ﺗﺮﺟﯿﻊ را ﺑﯿﺎن ﮐﻦ‬
‫ﺛﻤﺮات ﻋﺸﻖ ﺑﺮﮔﻮ‪ ،‬ﻋﻘﺒﺎت را ﻧﺸﺎن ﮐﻦ‬
‫ز ﻓﻐﺎن ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺖ ﭼﻪ ﺧﺮوﺷﻬﺎ ﻧﻤﻮدی!‬ ‫ﻫﻠﻪ ای ﻓﻠﮏ‪ ،‬ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ اﮔﺮت دو ﮔﻮش ﺑﻮدی‬
‫ﺗﻦ ﺗﻮ ﭼﻮ اﻫﻞ ﻣﺎﺗﻢ‪ ،‬ﺑﻨﭙﻮﺷﺪی ﮐﺒﻮدی‬ ‫ﻏﻠﻄﻢ‪ ،‬ﺗﺮا اﮔﺮ ﺧﻮد ﻧﺒﺪی وﺻﺎل و ﻓﺮﻗﺖ‬
‫ﻫﻤﻪ زﻧﮓ ﺳﯿﻨﻪات را ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﻧﻔﺲ زدودی‬ ‫وﮔﺮ از ﭘﯿﺎم دﻟﱪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺻﯿﻘﻠﯽ رﺳﯿﺪی‬
‫ﮐﻠﻪ ﺟﻼﻟﺘﺖ را ﺑﻪ ﺧﺴﻮف ﮐﯽ رﺑﻮدی؟!‬ ‫ﻫﻠﻪ ای ﻣﻪ‪ ،‬ار دل ﺗﻮ ﺳﺮ و ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻧﮑﺮدی‬
‫ﮔﺮه ﺧﺴﻮﻓﻬﺎ را ز دﻟﺖ ﮐﺠﺎ ﮔﺸﻮدی؟!‬ ‫و اﮔﺮ ﻧﻪ ﻟﻄﻒ ﺳﺎﺑﻖ ره ﻣﻐﻔﺮت ﺳﺮﭙدی‬
‫ز ﭼﻪ ﮐﺎﻫﺪی ﺗﻦ ﺗﻮ ز ﻣﺤﺎق و ﮐﯽ ﻓﺰودی؟!‬ ‫و اﮔﺮ ﻧﻪ ﻗﺒﺾ و ﺑﺴﻄﯽ ﻋﻘﺒﺎت اﯾﻦ رﻫﺴﺘﯽ‬
‫ز ﺗﻮ دام ﮐﯽ ﻧﻬﻔﺘﯽ؟! ﺑﻪ ﺗﻮ داﻧﻪ ﮐﯽ ﻧﻤﻮدی؟!‬ ‫اﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﻬﺮ ﮐﺮدی دل و ﭼﺸﻢ را ﻗﻀﺎﻫﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺣﻔﺎظ و ﺻﱪﮐﺲ را ﮔﻪ ﻋﺮض ﮐﯽ ﺳﺘﻮدی؟!‬ ‫و اﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﻨﺪ و داﻣﯽ ﺳﻮی ﻫﺮ رﻫﯽ ﻧﻬﺎدی‬
‫ﻫﻤﻪ ﺗﯿﻎ و ﺗﲑ ﺑﻮدی‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﺮﭙ ﺑﺪی‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻮدی‬ ‫و اﮔﺮ ﻧﻪ ﻫﺮ ﻏﻤﯽ را دﻫﺪی ﻣﻔﺮح آن ﺷﻪ‬
‫ﻧﻪ ﻓﻦ و ﺻﻔﺎش ﺑﻮدی‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﺮم ﺑﺪی ﻧﻪ ﺟﻮدی‬ ‫و اﮔﺮ ﻧﻪ ﺟﺎن روﺷﻦ ز ﺧﺪا ﺻﻔﺖ ﮔﺮﻓﺘﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ازان ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺪو رﺳﺪ ﺣﺴﻮدی‬ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ آن ﺟﻤﺎﻟﺶ ز دو ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﻣﻨﺰه‬
‫ﭼﻪ ﺑﺮد ز ﺳﺮ اﺣﻤﺪ دل ﺗﲑهی ﺟﻬﻮدی؟!‬ ‫ﭼﻪ ﻏﻤﺴﺖ ﻗﺮص ﻣﻪ را ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ز زﺧﻢ ﺗﲑی؟!‬
‫ز ﺟﻤﺎل ﻓﺮﺧﺶ ﮔﻮ‪ ،‬ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮔﻮ و ﺧﻮشﮔﻮ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺒﺎد ز آب ﺧﺎﱃ ﺷﺐ و روز‪ ،‬اﯾﻨﭽﻨﲔ ﺟﻮ‬
‫ﺻﻨﻢ و ﺟﻤﺎل ﺧﻮﺑﺶ‪ ،‬ﻗﺪح و درازدﺳﺘﯽ‬ ‫ﭼﻤﻦ و ﺑﻬﺎر ﺧﺮم‪ ،‬ﻃﺮب و ﻧﺸﺎط و ﻣﺴﺘﯽ‬
‫ﻫﻠﻪ ﺳﻮی ﺑﺰم ﮔﻞ ﺷﻮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﯽ‬ ‫از ﻣﻦ ﮔﻠﺴﺖ و ﻻﻟﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻤﻦ ﻧﻤﻮد ﮐﺎﻟﻪ‬
‫ﺳﻤﻦ از ﻋﺪم روان ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺘﯽ؟!‬ ‫ﭘﯽﺷﮑﺮ ﺳﺮو و ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﺻﺪ زﺑﺎن ﺷﺪ‬
‫ﮐﻪ‪ » :‬ﺧﻤﺶ‪ ،‬ﺑﺮو ازﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﮐﻪ درﺧﺖ را ﺷﮑﺴﺘﯽ‬ ‫ﭘﯽ ﻧﺎز ﮔﻔﺖ ﮔﻠﱭ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺘﺎب و ﻓﻦ ﺑﻪ ﺑﻠﺒﻞ‬
‫‪٥۹‬‬
‫ﻧﻪ ﺳﻘﯿﻢ ﻣﺎﻧﺪ اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻧﻪ ﻃﺒﯿﺐ و ﻧﻪ ﻣﺠﺴﺘﯽ«‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ » اﯾﻦ ﺧﻮ ﮐﻪ ﺗﻮ داری ای ﺟﻔﺎﮔﺮ‬
‫ﮐﻪ رخ از ﭼﻪ زرد ﮐﺮدی ز ﺧﻤﺎر ﺳﺮ ﭼﻪ ﺑﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﮔﻞ ﺳﻮری از ﻋﯿﺎدت ﭘﺮﺳﯿﺪ زﻋﻔﺮان را‬
‫ﺗﻮ ﻧﯿﺎزﻣﻮدهی ﻏﻢ‪ ،‬ز ﮐﺴﯽ ﺷﻨﯿﺪه اﺳﺘﯽ «‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ او را ﮐﻪ‪ » :‬ز داغ ﻋﺸﻖ زردم‬
‫زوﯾﺶ ﺟﻮاب آﻣﺪ ﮐﻪ ز ﺧﺎﮐﯽ و ز ﭘﺴﺘﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻨﺎر ﮔﻔﺖ ﺳﺒﺰه‪ » :‬ﺑﭽﻪ ﻓﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺸﺘﯽ «‬
‫ﺑﻪ ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ ﺧﻨﺪان‪ » :‬ﺑﻨﻪ آن ﮐﻠﻪ و رﺳﺘﯽ «‬ ‫ﺑﻪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﮔﻔﺖ ﻏﻨﭽﻪ‪ » :‬ز ﭼﻪ روی ﺑﺴﺘﻪ ﭼﺸﻤﻢ «‬
‫ﺑﻌﺪم‪ ،‬ﺑﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻪ ز ﺧﺪا رﺳﯿﺪ ﻫﺴﺘﯽ‬ ‫ﻫﻠﻪ ای ﺑﺘﺎن ﮔﻠﺸﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺪﯾﺖ ﺷﺶ ﻣﻪ؟‬
‫ز ﻣﻠﻮک و ﺧﺴﺮوان ﺷﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺸﺮف اﻟﺴﺘﯽ‬ ‫ﺗﻮ ﻫﻢ از ﻋﺪم روان ﺷﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎر آن ﺟﻬﺎن ﺷﻮ‬
‫ﺑﮕﺰﯾﺪ ﻟﺐ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ای ﻣﻬﺴﺘﯽ‬ ‫ز ﺑﻨﻔﺸﻪ ارﻏﻮان ﻫﻢ ﺧﱪی ﺑﺠﺴﺖ آن دم‬
‫ﺑﻪ ﮐﻨﺎر درﮐﺸﯿﺪش‪ ،‬ﮐﻪ ازﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﺗﻮ ﺟﺴﺘﯽ‬ ‫ﭼﻮ ﺑﺪﯾﺪ ﻣﺴﺘﯽ او‪ ،‬ﺣﺮﮐﺎت و ﭼﺴﺘﯽ او‬
‫ﺑﺮﻫﺎن ﺷﮑﺎر دل را‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ از ﺑﺮون ﺷﺴﺘﯽ‬ ‫ﺑﻨﮕﺮ ﺳﺨﺎی درﯾﺎ‪ ،‬و ﺧﻤﻮش ﮐﻦ ﭼﻮ ﻣﺎﻫﯽ‬
‫ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺷﺐ‪ ،‬ﺳﺤﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺨﻔﺘﯽ و ﻧﺨﻮردی‬
‫ﻧﻔﺴﯽ ﺑﺮو ﺑﯿﺎﺳﺎ‪ ،‬ﺗﻮ از آن ﺧﻮﯾﺶ ﮐﺮدی‬
‫ﭼﻬﻞ و دوم‬
‫ای ﺷﯿﻮﻫﺎت ﺷﲑﯾﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﺟﺎن ﺷﯿﻮﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﻣﺎﯾﯿﻢ و ﺑﺨﺖ ﺧﻨﺪان‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻮ اﻣﲑ ﻣﺎﯾﯽ‬
‫ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ درد دارد‪ ،‬او را ﭼﻮ ﺗﻮﺗﯿﺎﯾﯽ‬ ‫آن ﻟﺐ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻨﺪان ﮐﻨﯿﺶ در ﺣﲔ‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ او ﺑﺴﻮزد‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﻬﺮه ﺑﺮﮔﺸﺎﯾﯽ‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻦ زﯾﻢ‪ ،‬ﻧﺨﻨﺪم‬
‫ﭘﺎره ﮐﻨﺪ ﮐﻔﻦ را‪ ،‬ﮔﲑد ﻗﺪح رﺑﺎﯾﯽ‬ ‫ﻫﺮ ﻣﺮدهی ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺮﮔﲑ و اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻦ‬
‫ﺗﺎ رﺳﺘﺨﯿﺰ ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬از ﺧﯿﺰ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﯾﯽ‬ ‫روزی ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻤﲑم‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﻮر ﻣﻦ ﮔﺬر ﮐﻦ‬
‫ﺳﺮﺳﺒﺰ آن زﻣﯿﻨﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺶ ﮐﻨﯽ ﺳﻘﺎﯾﯽ‬ ‫ﺧﻮد ﮐﯽ ﺑﻤﲑد آﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺳﺎﻗﯿﺶ ﺗﻮﺑﻮدی؟!‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮدرﯾﻢ آن ره‪ ،‬ﻣﺎ را ﭼﻮ دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﯽ‬ ‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺎش ﻣﺎ را‪ ،‬ﮔﻮ ﺑﺎش ﺻﺪ ﺑﯿﺎﺑﺎن‬
‫از دوری رﻫﺴﺖ اﯾﻦ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮد ز ﺧﲑهراﯾﯽ؟! «‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺎه و اﺧﱰ‪ » :‬ﺗﺎ ﮐﯽ روﯾﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ؟! «‬
‫در روز ﭼﻮن ﺧﻔﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺷﺐ ﺻﺎﺣﺐ ﻟﻮاﯾﯽ‬ ‫ای ﻣﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻣﯽ‪ ،‬ﮔﻪ زار و ﮔﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ‬
‫ﯾﮏ ﭼﯿﺰ را ﻫﻼﮐﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﭼﯿﺰ را دواﯾﯽ‬ ‫ﯾﮏ ﭼﯿﺰ را ﮐﻤﺎﱃ‪ ،‬ﯾﮏ ﭼﯿﺰ را وﺑﺎﱃ‬
‫ﺗﺎ وارﻫﯽ ز ﺗﻠﻮﯾﻦ‪ ،‬در ﻋﺼﻤﺖ ﺧﺪاﯾﯽ «‬ ‫ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺎه ﻣﻦ ﺷﻮ‪ ،‬زﯾﺮ ﻟﻮاش ﻣﯽرو‬
‫ﮔﻔﺘﺎ‪ » :‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﯽ‪ ،‬ﮐﺎﺷﮑﺎل را ﺑﺸﻮﯾﻢ‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ اﺣﻮال را ﺑﮕﻮﯾﻢ «‬
‫درﯾﺪن‬ ‫ﻗﺒﺎ‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫ﺑﺮﯾﺪن‪،‬‬ ‫ﮐﻔﻦ‬ ‫وﻗﺖ‬ ‫ای ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺟﺎﻧﻬﺎ در وﻗﺖ ﺟﺎن ﭘﺮﯾﺪن‬
‫ای ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺐ رﺳﯿﺪی‪ ،‬آﻣﺪ ﮔﻪ رﺳﯿﺪ‬ ‫ای ﮔﻔﺘﻪ‪ :‬ﺟﺎن ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟! ﯾﺎ آن ﺟﻬﺎن ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪت ای دل‪ ،‬اﻻ ﮐﻪ دل ﻃﭙﯿﺪن‬ ‫ای دل ﮐﻪ ﮐﻒ ﮔﺸﻮدی‪ ،‬از اﯾﻦ آن رﺑﻮدی‬
‫داد آن ﮐﺸﺶ ﺧﻤﺎرت ﻫﻨﮕﺎم ﺟﺎن ﮐﺸﯿﺪن‬ ‫ﮔﻪ ﺳﯿﻢ و زر ﮐﺸﯿﺪی‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﯿﻤﱪ ﮐﺸﯿﺪی‬
‫‪٦۰‬‬
‫ﭼﺸﯿﺪن‬ ‫ﺗﺮا‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺟﺎﻧﺸﺎن‪،‬‬ ‫ﭼﺸﯿﺪ‬ ‫آﻧﭻ‬ ‫ای رﻓﺘﻪ از ﺗﺒﺎﻫﯽ‪ ،‬در ﺧﻮن ﻣﺮغ و ﻣﺎﻫﯽ‬
‫ﭘﯿﺶ از اﺟﻞ ﭼﻮ ﺷﲑان‪ ،‬ﭘﯿﺶ اﺟﻞ دوﯾﺪن‬ ‫ای ﺷﺎد آﻧﮏ از ﺣﻖ آﻣﻮﺧﺖ ﺳﺤﺮ ﻣﻄﻠﻖ‬
‫ﺑﺮﯾﺪن‬ ‫ازو‬ ‫ﭘﯿﺸﲔ‬ ‫ﺑﱪد‪،‬‬ ‫او‬ ‫آﺧﺮ‬ ‫آﻧﮏ‬ ‫دو ﮔﻮش را ﺑﺒﺴﱳ‪ ،‬از ﻋﺸﻮهی ﺣﺮﯾﻔﺎن‬
‫ﻟﺐ را ﺑﺸﻮ ز ﺷﲑش‪ ،‬در ﻗﻮت دل ﭼﺮﯾﺪن‬ ‫از ﺧﺎک زادهی وز ﺑﺴﺘﺎن ﺧﺎک ﻣﺴﺘﯽ‬
‫دﻣﯿﺪن‬ ‫دل‬ ‫دﻧﺪان‬ ‫آﯾﺪ‬ ‫روح‬ ‫ﻗﻮت‬ ‫از‬ ‫ﻧﺮوﯾﺪ‬ ‫دل‬ ‫دﻧﺪان‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ‪،‬‬ ‫ﺷﲑﺧﻮاره‬ ‫ﺗﺎ‬
‫ﻣﺰﯾﺪن‬ ‫ﺷﲑﻫﺎ‬ ‫ﺑﺎ‬ ‫ﻧﺎﯾﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺰﯾﺪ‬ ‫اﻧﺪر‬ ‫ﻣﯿﻞ ﮐﺒﺎب ﺟﺴﱳ‪ ،‬ﻃﻤﻊ ﺷﺮاب ﺧﻮردن‬
‫ﭘﻨﺒﻪ ز ﮔﻮش ﺑﺮﮐﺶ‪ ،‬ﺗﺎ داﻧﯽ اﯾﻦ ﺷﻨﯿﺪن‬ ‫ای در ﻫﻮس ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬وی ﻫﺮدو ﮔﻮش ﺑﺴﺘﻪ‬
‫ﭘﻨﺒﻪ اﮔﺮ ﻧﮑﻨﺪی‪ ،‬ﭘﻨﺒﻪی دﮔﺮ ﻣﯿﻔﺰا‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ دﯾﮕﺮ آﻣﺪ‪ ،‬ﯾﮏ دم ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎزآ‬
‫ﭼﻬﻞ و ﺳﻮم‬
‫ﺷﺪ دود و‪ ،‬اﻧﺪر آﻣﺪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ روﺷﻨﯽ‬ ‫روزﻧﯽ‬ ‫ﮔﺸﺎدﻧﺪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫دودﻧﺎک‬ ‫زﯾﻦ‬
‫ز اﻧﺪﯾﺸﻪ ﮔﺸﺖ ﻋﯿﺶ ﺗﻮ اﺷﮑﺴﺘﻪ ﮔﺮدﻧﯽ‬ ‫آن ﺧﺎﻧﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺳﯿﻨﻪ و آن‪ ،‬دود ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻓﮑﺮ‬
‫ﯾﺎرب‪ ،‬ﻓﺮﺳﺖ ﺧﻔﺘﻪی ﻣﺎ را دﻫﻞ زﻧﯽ‬ ‫ﺑﯿﺪار ﺷﻮ‪ ،‬ﺧﻼص ﺷﻮ از ﻓﮑﺮ و از ﺧﯿﺎل‬
‫در ﺧﻮاب‪ ،‬ﮔﺮگ ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﻮف رهزﻧﯽ‬ ‫ﺧﻔﺘﻪ ﻫﺰار ﻏﻢ ﺧﻮرد از ﺑﻬﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ‬
‫ﺳﻮزﻧﯽ‬ ‫ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫زان‬ ‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﯿﺪار‬ ‫در ﺧﻮاب ﺟﺎن ﺑﺒﯿﻨﺪ ﺻﺪ ﺗﯿﻎ و ﺻﺪ ﺳﻨﺎن‬
‫ﺧﻮردﯾﻢ و ﻋﻤﺮ رﻓﺖ ﺑﻪ وﺳﻮاس ﻫﺮ ﻓﻨﯽ‬ ‫ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻣﺮدﮔﺎن ﮐﻪ‪ » :‬ﭼﻪ ﻏﻤﻬﺎی ﺑﯿﻬﺪه‬
‫ﺟﻮﺷﻨﯽ‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﯿﺪه‬ ‫ﺧﯿﺎل‬ ‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬ ‫ﻋﺮوﺳﯿﯽ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﺧﯿﺎل‬ ‫ﯾﮑﯽ‬ ‫ﺑﻬﺮ‬
‫ﻧﯽ رﻗﺺ ﻣﺎﻧﺪ ازان و ﻧﻪ زﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﺷﯿﻮﻧﯽ «‬ ‫آن ﺳﻮر و ﺗﻌﺰﯾﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﻔﺲ‬
‫ﺷﺪ ﺧﻮاب و ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ رﺧﺸﺎن زﺧﻢ ﻧﺎﺧﻨﯽ‬ ‫ﻧﺎﺧﻦ ﻫﻤﯽ زﻧﻨﺪ و ‪ ،‬رخ ﺧﻮد ﻫﻤﯽ درﻧﺪ‬
‫ﮐﻮ آﻧﮏ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻮن آب و روﻏﻨﯽ؟‬ ‫ﮐﻮ آﻧﮏ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻮن ﺷﲑ و اﻧﮕﺒﲔ؟‬
‫آرام و ﻣﺄﻣﻨﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﯽ ﻣﻨﯽ‬ ‫اﮐﻨﻮن ﺣﻘﺎﯾﻖ آﻣﺪ و ﺧﻮاب ﺧﯿﺎل رﻓﺖ‬
‫ﻧﯽ ﻧﺮم و ﺳﺨﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻮم و ﻧﻪ آﻫﻨﯽ‬ ‫ﻧﯽ ﭘﲑ و ﻧﯽ ﺟﻮان‪ ،‬ﻧﻪ اﺳﲑﺳﺖ و ﻧﯽ ﻋﻮان‬
‫ﺗﻨﯽ‬ ‫از‬ ‫وارﺳﺘﻪ‬ ‫و‬ ‫ﭘﺮﯾﺪه‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﺟﺎﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﯾﮏ رﻧﮕﯿﺴﺖ و ﯾﮏ ﺻﻔﺘﯽ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ‬
‫اﯾﻦ ﯾﮏ ﻧﻪ آن ﯾﮑﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﺑﺪاﻧﺪش‬
‫ﺗﺮﺟﯿﻊ ﮐﻦ ﮐﻪ در دل و ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪش‬
‫دو ﮐﻮن ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮ ﺗﻮ ﻫﻤﺪم ﻣﻨﯽ‬ ‫ای آﻧﮏ ﭘﺎی ﺻﺪق ﺑﺮﯾﻦ راه ﻣﯽزﻧﯽ‬
‫ای از درﺧﺖ ﺑﺨﺖ ﺷﺪه ﺷﺎد و ﻣﻨﺤﻨﯽ‬ ‫ﻫﯿﭻ از ﺗﻮ ﻓﻮت ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮﺳﺖ‬
‫ﺑﲑون زﻧﺪ ز ﺑﺎﻃﻦ آن ﻣﯿﻮه روﺷﻨﯽ‬ ‫ﻫﺮ ﺳﯿﺐ و آﺑﯿﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ‬
‫از ﻫﺮ ﺣﺴﻦ ﺑﺰاﯾﺪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﻨﯽ‬ ‫زان روﺷﻨﯽ ﺑﺰاﯾﺪ ﯾﮏ روﺷﻨﯽ ﻧﻮ‬
‫اﯾﻤﻨﯽ‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﺰ‪،‬‬ ‫ز‬ ‫ﻧﺒﺸﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﮔﻬﺎ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﮐﻪ زﯾﻨﻬﺎ ﻓﻄﺎم ﻧﯿﺴﺖ‬
‫‪٦۱‬‬
‫وی دل ﻣﺮو ز ﺟﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﮑﻮ ﺟﺎی ﺳﺎﮐﻨﯽ‬ ‫ای ﭼﺸﻢ ﮐﻦ ﮐﺮﺷﻤﻪ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺷﻬﺮه ﻣﺴﮑﻨﯽ‬
‫اﯾﻦ ﻧﺎدره درﺧﺖ ز ﺳﺒﺰی ﺑﻮد ﻏﻨﯽ‬ ‫ﺑﺴﯿﺎر اﻏﻨﯿﺎ ﭼﻮ درﺧﺘﺎن ﺳﺒﺰ ﻫﺴﺖ‬
‫آن ﺳﻨﮓ ﮐﻮه ﮔﺮدد‪ ،‬ﮐﻮ‪ ،‬رﺳﺖ از ﻣﻨﯽ‬ ‫ﺑﺲ ﺳﻨﮓ ﯾﮏ ﻣﻨﯽ ز ﺳﺮ ﮐﻮه درﻓﺘﺪ‬
‫ﮐﻨﺪر ﺣﻀﯿﺾ اﻓﺘﺪ‪ ،‬از رﺑﻮهی ﺳﻨﯽ‬ ‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﻫﺮ وﺟﻮد ﻫﻤﯽ ﺗﺮﺳﺪ از ﻋﺪم‬
‫وی رﻫﻦ ﻋﺸﻖ دوﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ارﻫﻨﯽ‬ ‫ای زادهی ﻋﺪم‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻬﺮ دم ﺟﻮاﻧﱰی‬
‫ﻋﺮﯾﺎن ﻣﯿﺎن اﻃﻠﺲ و ﺷﻌﺮی و ادﮐﻨﯽ‬ ‫ﻫﺴﺘﯽ ﻣﯿﺎن ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣﻐﺰ ﺑﻬﱰﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ درد ﻣﺮﯾﻢ‪ ،‬آری ﺻﺪ ﻣﯿﻮهی ﺟﻨﯽ‬ ‫ﮔﺮ زاﻧﮏ ﻧﺨﻞ ﺧﺸﮑﯽ در ﭼﺸﻢ ﻫﺮ ﺟﻬﻮد‬
‫دﻧﯿﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬در دور ﺗﻮ‪ ،‬دﻧﯽ؟!‬ ‫ﻣﯿﻨﺎ ﮐﻦ ﺑﺮوﻧﯽ‪ ،‬و ﺑﯿﻨﺎ ﮐﻦ درون‬
‫ای ﺟﺎن و ای ﺟﻬﺎن ﺟﻬﺎنﺑﲔ و آن دﮔﺮ‬
‫و ای ﮔﺮدﺷﯽ ﻧﻬﺎده ﺗﻮ در ﺷﻤﺲ و در ﻗﻤﺮ‬
‫ﯾﺎ در ﻣﯿﺎن ﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺲ ﺟﺎﻧﻔﺰاﺳﺘﯽ‬ ‫ای آﻧﮏ در دﱃ‪ ،‬ﭼﻪ ﻋﺠﺐ دﻟﮕﺸﺎﺳﺘﯽ!‬
‫ﮐﻪ ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﻋﺠﺐ‪ ،‬ﯾﺎ ﺗﻮ ﻣﺎﺳﺘﯽ‬ ‫ﺧﺼﻮﻣﺘﻨﺪ‬ ‫در‬ ‫ﻣﻨﺰﻫﯿﺖ‪،‬‬ ‫و‬ ‫آﻣﯿﺰش‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻼوت و ﻃﺮب و ﻋﻄﺎﺳﺘﯽ‬ ‫ﮔﺮ آﻧﯽ و ﮔﺮ اﯾﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺲ ﺑﺤﺮ ﻟﺬﺗﯽ‬
‫ﮔﺮ اژدﻫﺎ ﻧﻤﻮدی‪ ،‬ﻣﺎ را ﻋﺼﺎﺳﺘﯽ‬ ‫از دور ﻧﺎر دﯾﺪم‪ ،‬و ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻮر ﺑﻮد‬
‫اﯾﻨﺴﺖ اﻋﺘﻘﺎد ﮐﻪ ﺧﻮف و رﺟﺎﺳﺘﯽ‬ ‫ﻧﺎرﺳﯿﺪﮔﺎن‬ ‫و ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻄﻠﻘﯽ‬ ‫اﻣﻦ‬ ‫ﺗﻮ‬
‫ﯾﻌﻘﻮب را ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﻔﺎ در ﺻﻔﺎﺳﺘﯽ‬ ‫ﭼﻮن ﯾﻮﺳﻔﯽ‪ ،‬ﺑﺮ اﺧﻮان ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺪورﺗﯽ‬
‫ای ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻋﺪوی ﻫﻤﻪ ﻋﻘﻠﻬﺎﺳﺘﯽ‬ ‫ﻣﺠﻨﻮن ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ز ﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮی ﺧﻮرﯾﻢ‬
‫ﮐﯿﻤﯿﺎﺳﺘﯽ‬ ‫ﻋﻠﻢ‬ ‫ﻧﻪی‪،‬‬ ‫ﺗﻮ ﮐﯿﻤﯿﺎ‬ ‫ای ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﻣﺲ ﺑﺪی ﺗﻮ و از ﻋﺸﻖ زر ﺷﺪی‬
‫ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ وﺣﯽ آر ﻫﻤﻪ اﻧﺒﯿﺎﺳﺘﯽ‬ ‫ای ﻋﺸﻖ ﺟﱪﺋﯿﻞ در راز ﮔﺴﱰی‬
‫و از ﮔﻤﺎن ﻋﻘﻞ و ﺗﻔﮑﺮ ﺟﺪاﺳﺘﯽ‬ ‫آﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﺑﺎﺷﺪش او اﯾﻦ ﮔﻤﺎن ﺑﺮد‬
‫واﻧﮑﻮ ﺧﻄﺎ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻏﻔﻮر ﺧﻄﺎﺳﺘﯽ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻄﺎ ﻧﮑﺮد ﺧﺪﻧﮓ اﺷﺎرﺗﺖ‬
‫ﮔﺮ ﺑﺎد ﻧﯿﺴﺖ از ﭼﻪ ﺳﺒﺐ در ﻫﻮاﺳﺘﯽ‬ ‫ﮔﺮ ﺑﺎد را ﻧﺒﯿﻨﯽ‪ ،‬ای ﺧﺎک ﺧﻔﺘﻪ ﭼﺸﻢ‬
‫از ﮐﱪ ﺷﺪم دار‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﱪﯾﺎﺳﺘﯽ‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺸﺘﯽ‪ ،‬از ﮐﱪ دور ﺑﺎش‬
‫از ﻣﺎه ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﺟﻮﯾﺪ ﻧﺸﺎط‬
‫ﺑﺴﯿﺎر ﮔﻮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯽ اﺧﺘﻼط‪ ،‬ﺗﻮ‬
‫ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎرم‬
‫از ﻫﻤﻪ ﺳﻌﺪان ﻓﻠﮏ اﺳﻌﺪی‬ ‫ﮔﺮ ﻣﻪ و ﮔﺰ زﻫﺮه و ﮔﺮ ﻓﺮﻗﺪی‬

‫ﺳﺨﺖ ﻟﻄﯿﻔﯽ‪ ،‬ز ﮐﺠﺎ آﻣﺪی؟‬ ‫ﻧﯿﺴﺘﯽ از ﭼﺮخ و ازﯾﻦ آﺳﻤﺎن‬
‫ﻣﺎه رخ و دﻟﱪ و زﯾﺒﺎ ﻗﺪی‬ ‫ﭼﻮﻧﮏ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻮ ﻣﻤﺜﻞ ﺷﻮی‬
‫وز ﺗﻮ ﺑﻮد ﺧﻮﺑﯽ و زﯾﺒﺎ ﺧﺪی‬ ‫از ﺗﻮ ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪه ﺳﻮدای ﻋﺸﻖ‬
‫‪٦۲‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺷﻮد ﯾﺎوه ﺗﻮش واﺟﺪی‬ ‫ﮔﻢ ﺷﺪهی ﻫﺮ دل و اﻧﺪﯾﺸﻪی‬
‫ﺗﺎج ﺳﺮ ﻫﺮ ﺷﻪ و ﻫﺮ ﺳﯿﺪی‬ ‫ﺧﺎﺗﻢ ﻫﺮ ﻣﻠﮏ و ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺗﻮی‬
‫ﭼﻮﻧﮏ دﻣﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮ اﯾﺸﺎن زدی‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺮدون زدﻧﺪ‬
‫ﺧﻮب ﺷﻮد‪ ،‬رﺳﺘﻪ ﺷﻮد از ﺑﺪی‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺪﯾﯽ ﮐﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ آورد رو‬
‫ای ﺧﻮد ﺗﻮ ﻣﺸﻌﻠﻪی ﻫﺮ ﺧﻮدی‬ ‫ای ﻧﻈﺮت ﻣﻌﺪن ﻫﺮ ﮐﯿﻤﯿﺎ‬
‫ﮐﻮ ﺻﻔﺖ و ﻣﻌﺮﻓﺖ اﯾﺰدی؟‬ ‫در ﺧﻮر ﻋﺎﻣﺴﺖ ﭼﻨﲔ ﺷﺮﺣﻬﺎ‬
‫ﮔﲑد ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻓﻠﮏ ﮐﺎﺳﺪی‬ ‫ﮔﺮ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﺮق ازان آﺳﻤﺎن‬
‫ﮔﺮد ﻧﯿﺎﯾﻨﺪ وﺟﻮد و ﻋﺪم‬
‫ﻋﺎﺷﻘﯽ و ﺷﺮم‪ ،‬دو ﺿﺪﻧﺪ ﻫﻢ‬
‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ روح ﺑﺪی ﺻﺪ ﺷﺪی‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻠﻒ ﻋﺸﻖ ﻣﻮﺑﺪ ﺷﺪی‬
‫ﺧﻠﻖ‪ ،‬ﭼﻮ ﺗﻮ ﺟﻠﻮهﮔﺮ ﺧﻮد ﺷﺪی‬ ‫ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب و ﺧﻮش و ﺑﯿﺨﻮد ﺷﻮد‬
‫ﺣﺪ ﻧﺰﻧﻨﺪت‪ ،‬ﭼﻮ ﺗﻮ ﺑﯽﺣﺪ ﺷﺪی‬ ‫ای دل ﻣﻦ ﺑﺎده ﺑﺨﻮر ﻓﺎش ﻓﺎش‬
‫ﺷﺎد ﺑﻤﺎن ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺨﻠﺪ ﺷﺪی‬ ‫ﺑﮕﺬرد‬ ‫ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫اﮔﺮ‬ ‫ﺣﺪ‬
‫ﺷﺪی‬ ‫ﻣﺠﺪد‬ ‫دﯾﺮﯾﻨﻪ‪،‬‬ ‫ﺗﻦ‬ ‫وی‬ ‫ﺷﺪی‬ ‫ﻣﺼﻔﺎ‬ ‫ﭘﺮﮐﯿﻨﻪ‬ ‫دل‬ ‫ای‬
‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮد آﯾﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻘﯿﺪ ﺷﺪی‬ ‫ﻣﺴﺖ ﻫﻤﯽ ﺑﺎش و ﻣﯿﺎ ﺳﻮی ﺧﻮد‬
‫آﺑﯽ و از ﺧﺎک ﻣﺠﺮد ﺷﺪی‬ ‫روح ﭼﻮ ﺑﺴﺖ و ﺑﺪن ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺎک‬
‫ﺷﺪی‬ ‫ﻣﺼﻌﺪ‬ ‫و‬ ‫اﮐﻨﻮن‬ ‫راوﻗﯽ‬ ‫ﺗﲑه ﺑﺪی در ﺑﻦ ﺧﻨﺐ ﺟﻬﺎن‬
‫رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﻮﯾﺪ ﺷﺪی‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﺮاﻏﺖ ﮐﻪ ﺑﻤﲑد وﻟﯿﮏ‬
‫ﭼﻮﻧﮏ درﯾﻦ ﻧﻮر ﻣﻌﻮد ﺷﺪی‬ ‫ﺟﺎن ﺗﻮ ﺧﻔﺎش ﺑﺪ و ﺑﺎز ﺷﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﮑﯽ ام دم ﺗﻮ درآﻣﺪ ﺷﺪی‬ ‫ﻫﻢ ﻧﻔﺴﯽ آﻣﺪ‪ ،‬ﻟﺐ را ﺑﺒﻨﺪ‬
‫ﺳﺎﻗﯽ ﺟﺎن آﻣﺪ ﺑﺎ ﺟﺎم ﺟﻢ‬
‫ﻧﻮﺑﺖ ﻋﺸﺮت ﺷﺪ ﺧﺎﻣﺶ ﮐﻨﯿﻢ‬
‫‪٦۳‬‬

Molavi Tarjeeat

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Molavi Tarjeeat

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

‫ﻫﻮ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺳﺮ ﻏﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو‬ ‫ای ﻏﻢ آﺧﺮ ﻋﻠﻒ دود ﺗﻮ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮو‬

‫ﻣﺠﻠﺲ ﮔﻞ ﺑﲔ و ﺑﻪ ﻣﻨﱪ ﺑﺮآ‬ ‫ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺮای‬ ‫ﺳﺮﻣﺴﺖ‬ ‫ﺑﻠﺒﻞ‬

‫ﭘﺮ ﺑﮕﺸﺎدی ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﭘﺮی‬ ‫ای رخ ﺗﻮ ﺣﺴﺮت ﻣﺎه و ﭘﺮی‬

‫ﮐﻮزهﮔﺮم ﮐﻮزه ﮐﻨﻢ از ﻧﺒﺎت‬ ‫ای ﮐﻪ ﻣﻠﮏ ﻃﻮﻃﯽ آن ﻗﻨﺪﻫﺎت‬

‫ﻫﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻮ ﺗﻠﻒ ﯾﺎر ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﻫﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻮ ﭼﻮ ﻣﻦ اﺷﮑﺎر‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪی ﺻﺪ ﭼﻮ زﻟﯿﺨﺎ ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫ﺑﺎر دﮔﺮ ﯾﻮﺳﻒ ﺧﻮﺑﺎن رﺳﯿﺪ‬

‫ﺑﻨﮕﺬارﻣﺶ‬ ‫ﻫﺸﯿﺎر‬ ‫و‬ ‫ﺑﺎرد‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺨﻮرد ﺟﺎم دﮔﺮ آرﻣﺶ‬

‫ﻣﺎ را ﮐﺸﺎن ﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺎوات ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‬ ‫ﭘﯿﮑﺎن آﺳﻤﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺮار ﻣﺎ درﻧﺪ‬

‫ﺧﻨﺪه ﻧﻤﯽآﯾﺪت‪ ،‬ﺑﻬﺮ دل ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪ‬ ‫ای ﻗﺪ و ﺑﺎﻻی ﺗﻮ ﺣﺴﺮت ﺳﺮو ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪﯾﻢ و ﺗﻮ و ﻋﺸﻖ دراز‬ ‫دﯾﮕﺮان رﻓﺘﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪی ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎز‬

‫ﻣﺲ ﻣﺎ ﮐﯽ ﺑﻮد ﭘﯿﺶ ﮐﯿﻤﯿﺎ؟!‬ ‫ﻣﺎی ﻣﺎ ﮐﯽ ﺑﻮد؟! ﭼﻮ ﺗﻮﮔﻮﯾﯽ اﻧﺎ‬

‫ﺗﺎ ﺑﯽﮐﺲ و ﻣﻤﺘﺤﻦ ﻧﻤﺎﻧﻢ‬ ‫ای ﺧﻮاب ﺑﻪ روز ﻫﻤﺪﻣﺎﻧﻢ‬

‫ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﭼﻮ ﺳﻨﮓ آﺳﯿﺎﯾﯿﻢ‬ ‫ﺗﯿﺰآب ﺗﻮی‪ ،‬و ﭼﺮخ ﻣﺎﯾﯿﻢ‬

‫ﮔﻪ ﺷﺎد ﺑﻪ ﺧﺮج آن و ﺗﺤﻠﯿﻞ‬ ‫ﮔﻪ ﺷﺎد ﺑﺨﻮردﻧﺴﺖ و ﺗﺤﺼﯿﻞ‬

‫ﺟﺎن را ﺑﺴﺘﻢ در ﮔﻞ و ﮔﻠﺰار ﮐﺸﯿﺪه‬ ‫ای ﺟﺎن ﻣﺮا از ﻏﻢ و اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺧﺮﯾﺪه‬

‫اﻧﮕﯿﺨﺖ ﺷﮑﺎران ﺗﻮ آن ﺷﺎه ﺷﮑﺎری‬ ‫ﺑﺮﺟﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﻧﺪ رﺳﻮﻻن ﺑﻬﺎری‬

‫زﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ آﺗﺸﲔ‪ ،‬اﻣﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﺎﺧﱪی ز ﻫﺮ ﻓﻐﺎﻧﯽ‬

‫اﻓﺰودﻣﺎن ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺖ ﯾﮑﺪاﻧﮕﯽ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﲑ رو ﺑﻪ ﺷﺎﻧﮕﯽ آوردﻣﺎن دﯾﻮاﻧﮕﯽ‬

‫ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﺰی‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺎز ﺑﯿﺎﯾﯽ‬ ‫ﺷﺎﻫﻨﺸﻪ ﻣﺎﯾﯽ ﺗﻮ و ﺑﻪ ﮔﻠﱪگ ﻣﺎﯾﯽ‬

‫ﮐﻪ وﺻﻒ او ﻧﯿﺎﯾﺪ در زﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﺟﻬﺎن اﻧﺪر ﮔﺸﺎده ﺷﺪ ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﺰاران در ز ﻫﺮﺳﻮ ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﯽ‬ ‫اﯾﺎ دری ﮐﻪ ﺻﺪ رو ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﯽ‬

‫زﻫﯽ ﺣﺴﻦ و ﺟﻤﺎل و ﻓﺮ ذاﺗﯽ‬ ‫ﺣﯿﺎﺗﯽ‬ ‫ﺑﺤﺮ‬ ‫زﻫﯽ‬ ‫درﯾﺎ‬ ‫زﻫﯽ‬

‫زﻫﯽ اﻗﺒﺎل ﻫﺮ ﻣﺤﺘﺎج راﺟﯽ‬ ‫زﻫﯽ ﮐﻌﺒﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺎنﺑﺨﺶ ﺣﺎﺟﯽ‬

‫دو ﻋﺎﻟﻢ را ز ﻟﻄﻒ او ﭘﻨﺎﻫﯽ‬ ‫ﻓﺘﺎد اﯾﻦ دل ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬

‫ای آﻣﺪه ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻧﯽ‬ ‫ای ﺑﺎﻧﮓ و ﺻﻼی آن ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﺎ را ﺑﻘﺮوی ﺟﺎن ﮐﺸﯿﺪه‬ ‫ای ﭼﺸﻢ و ﭼﺮاغ ﻫﺮدو دﯾﺪه‬

‫آﺷﻨﺎﯾﯽ‬ ‫ﺷﺮاب‬ ‫دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮ‬ ‫ﻫﺮ روز ﺑﮕﻪ ز در درآﯾﯽ‬

‫ﺑﺴﺘﺎن ﻗﺪﺣﯽ رﺣﯿﻖ و درﮐﺶ‬ ‫ای ﺑﺴﺘﻪ ز ﺗﻮﺑﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺗﺮﮐﺶ‬

‫ﮐﻔﺮﺳﺖ و ﺣﺮام‪ ،‬ﻫﻮﺷﯿﺎری‬ ‫ﺗﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﻣﺎ ﺗﻮی ﺑﯿﺎری‬

‫از ﻫﻤﻪ ﺳﻌﺪان ﻓﻠﮏ اﺳﻌﺪی‬ ‫ﮔﺮ ﻣﻪ و ﮔﺰ زﻫﺮه و ﮔﺮ ﻓﺮﻗﺪی‬

You might also like