Professional Documents
Culture Documents
ای ﯾﺎر ﺟﻔﺎ ﮐﺮده ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﺮﯾﺪه اﯾﻦ ﺑﻮد وﻓﺎداری و ﻋﻬﺪ ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪه
در ﮐﻮی ﺗﻮ ﻣﻌﺮوﻓﻢ و از روی ﺗﻮ ﻣﺤﺮوم ﮔﺮگ دﻫﻦ آﻟﻮده ﯾﻮﺳﻒ ﻧﺪرﯾﺪه
ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ و ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻪ ﻟﯿﻠﯽ ﻧﺮﺳﯿﺪه
در ﺧﻮاب ﮔﺰﯾﺪه ﻟﺐ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮔﻞ اﻧﺪام از ﺧﻮاب ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﮕﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﮔﺰﯾﺪه
ﺑﺲ در ﻃﻠﺒﺖ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﮐﺮدﯾﻢ ﭼﻮن ﻃﻔﻞ دوان در ﭘﯽ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﭘﺮﯾﺪه
ﻣﯿﻠﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺮاﻣﯿﺪن ﻃﺎووس ﻏﻤﺰت ﺑﻪ ﻧﮕﻪ ﮐﺮدن آﻫﻮی رﻣﯿﺪه
ﻣﺸﺘﺎق ﺗﻮام ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﻮری و ﺟﻔﺎﯾﯽ ﻣﺤﺒﻮب ﻣﻨﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺮﻣﯽ و ﺧﻄﺎﯾﯽ
ﻣﻦ ﺧﻮد ﺑﻪ ﭼﻪ ارزم ﮐﻪ ﺗﻤﻨﺎی ﺗﻮ ورزم در ﺣﻀﺮت ﺳﻠﻄﺎن ﮐﻪ ﺑﺮد ﻧﺎم ﮔﺪاﯾﯽ
ﺧﻮد ﮐﺸﺘﻪ اﺑﺮوی ﺗﻮام ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮔﺮ ﮐﺸﺘﻨﯿﻢ ﺑﺎز ﺑﻔﺮﻣﺎی ﺑﻪ اﺑﺮوی
ﺑﺮ ﯾﺎد ﺑﻨﺎﮔﻮش ﺗﻮ ﺑﺮ ﺑﺎد دﻫﻢ ﺟﺎن ﺗﺎ ﺑﺎد ﻣﮕﺮ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﺎک ﻧﻬﺪ روی
ﺑﺲ در ﻃﻠﺒﺖ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﮐﺮدﯾﻢ ﭼﻮن ﻃﻔﻞ دوان در ﭘﯽ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﭘﺮﯾﺪه
ﻣﯿﻠﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺮاﻣﯿﺪن ﻃﺎووس ﻏﻤﺰت ﺑﻪ ﻧﮕﻪ ﮐﺮدن آﻫﻮی رﻣﯿﺪه
ﻣﺘﻦ آﻫﻨﮓ ﺑﺮ ﺳﻠﻄﺎن
ﺗﯿﺰ دوم ﺗﯿﺰ دوم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻮاران ﺑﺮﺳﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻮم ﺗﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺎن ﺑﺮﺳﻢ
ﺧﻮش ﺷﺪهام ﺧﻮش ﺷﺪهام ﭘﺎره آﺗﺶ ﺷﺪهام ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﻮزم ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮﺳﻢ
ﺧﺎک ﺷﻮم ﺧﺎک ﺷﻮم ﺗﺎ ز ﺗﻮ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﺷﻮم آب ﺷﻮم ﺳﺠﺪه ﮐﻨﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺑﺮﺳﻢ
ﭼﺮخ ﺑﻮد ﺟﺎی ﺷﺮف ﺧﺎک ﺑﻮد ﺟﺎی ﺗﻠﻒ ﺑﺎزرﻫﻢ زﯾﻦ دو ﺧﻄﺮ ﭼﻮن ﺑﺮ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﺮﺳﻢ
ﻋﺎﻟﻢ اﯾﻦ ﺧﺎک و ﻫﻮا ﮔﻮﻫﺮ ﮐﻔﺮ اﺳﺖ و ﻓﻨﺎ در دل ﮐﻔﺮ آﻣﺪهام ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻤﺎن ﺑﺮﺳﻢ
آن ﺷﻪ ﻣﻮزون ﺟﻬﺎن ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻮزون ﻃﻠﺒﺪ ﺷﺪ رخ ﻣﻦ ﺳﮑﻪ زر ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺰان ﺑﺮﺳﻢ
رﺣﻤﺖ ﺣﻖ آب ﺑﻮد ﺟﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺘﯽ ﻧﺮود ﺧﺎﮐﯽ و ﻣﺮﺣﻮم ﺷﻮم ﺗﺎ ﺑﺮ رﺣﻤﺎن ﺑﺮﺳﻢ
ﻫﯿﭻ ﻃﺒﯿﺒﯽ ﻧﺪﻫﺪ ﺑﯽ ﻣﺮﺿﯽ ﺣﺐ و دوا ﻣﻦ ﻫﻤﮕﯽ درد ﺷﻮم ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ درﻣﺎن ﺑﺮﺳﻢ
ﭼﻪ ﺷﻮد ﮐﻪ راه ﯾﺎﺑﺪ ﺳﻮی آب ﺗﺸﻨﻪ ﮐﺎﻣﯽ ﭼﻪ ﺷﻮد ﮐﻪ ﮐﺎم ﺟﻮﯾﺪ ز ﻟﺐ ﺗﻮ ﮐﺎﻣﺠﻮﯾﯽ
ﺷﻮد اﯾﻦ ﮐﻪ از ﺗﺮﺣﻢ دﻣﯽ ای ﺳﺤﺎب رﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﺧﺸﮏ ﻟﺐ ﻫﻢ آﺧﺮ ز ﺗﻮ ﺗﺮ ﮐﻨﻢ ﮔﻠﻮﯾﯽ
ﺑﺸﮑﺴﺖ اﮔﺮ دل ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺪای ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺘﺖ ﺳﺮ ُﺧﻢ ﻣﯽ ﺳﻼﻣﺖ ﺷﮑﻨﺪ اﮔﺮ ﺳﺒﻮﯾﯽ
ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺖ آرزوﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ از ﺗﻮ روﯾﯽ ﭼﻪ زﯾﺎن ﺗﻮ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ آرزوﯾﯽ
ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺪل اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻄﺮب ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺎر ﭼﻨﮕﯽ ﻣﻦ از آن ﺧﻮﺷﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﮕﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﺎر ﻣﻮﯾﯽ
ﺑﻨﻤﻮده ﺗﯿﺮه روزم ﺳﺘﻢ ﺳﯿﺎه ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻨﻤﻮده ﻣﻮ ﺳﭙﯿﺪم ﺻﻨﻢ ﺳﭙﯿﺪ روﯾﯽ
ﻫﻤﻪ ﺻﯿﺪﻫﺎ ﺑﮑﺮدی ﻫﻠﻪ ﻣﯿﺮ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﮓ ﺧﻮﯾﺶ را رﻫﺎ ﮐﻦ ﮐﻪ ﮐﻨﺪ ﺷﮑﺎر دﯾﮕﺮ
ﻫﻤﻪ ﻏﻮﻃﻪ ﻫﺎ ﺑﺨﻮردی ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﮑﺮدی ﻣﻨﺸﯿﻦ ز ﭘﺎی ﯾﮏ دم ﮐﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﮐﺎر دﯾﮕﺮ
ﺧﻨﮏ آن ﻗﻤﺎرﺑﺎزی ﮐﻪ ﺑﺒﺎﺧﺖ آن ﭼﻪ ﺑﻮدش ﺑﻨﻤﺎﻧﺪ ﻫﯿﭽﺶ اﻻ ﻫﻮس ﻗﻤﺎر دﯾﮕﺮ
ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻫﻠﻪ ﺗﺎ ﺟﺰ او ﻧﺪاﻧﯽ ﻧﻪ ﭼﻮ روﺳﺒﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﮐﺸﺪ او ﺑﯿﺎر دﯾﮕﺮ
ﺗﻮ ﺑﺴﯽ ﺳﻤﻦ ﺑﺮان را ﺑﻪ ﮐﻨﺎر درﮔﺮﻓﺘﯽ ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺸﺎ ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻨﺎر دﯾﮕﺮ
ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺪﻫﺎ ﺷﻤﺮدی ﺑﻪ وﮐﯿﻞ درﺳﭙﺮدی ﺑﺸﻨﻮ از اﯾﻦ ﻣﺤﺎﺳﺐ ﻋﺪد و ﺷﻤﺎر دﯾﮕﺮ
ﺧﻨﮏ آن ﻗﻤﺎرﺑﺎزی ﮐﻪ ﺑﺒﺎﺧﺖ آن ﭼﻪ ﺑﻮدش ﺑﻨﻤﺎﻧﺪ ﻫﯿﭽﺶ اﻻ ﻫﻮس ﻗﻤﺎر دﯾﮕﺮ
ﺗﻠﺦ ﮐﻨﯽ دﻫﺎن ﻣﻦ ﻗﻨﺪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان دﻫﯽ ﻧﻢ ﻧﺪﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺸﺖ ﻣﻦ آب ﺑﻪ اﯾﻦ و آن دﻫﯽ
ﺟﺎن ﻣﻨﯽ و ﯾﺎر ﻣﻦ دوﻟﺖ ﭘﺎﯾﺪار ﻣﻦ ﺑﺎغ ﻣﻦ و ﺑﻬﺎر ﻣﻦ ﺑﺎغ ﻣﺮا ﺧﺰان دﻫﯽ
ﯾﺎ ﺟﻬﺖ ﺳﺘﯿﺰ ﻣﻦ ﯾﺎ ﺟﻬﺖ ﮔﺮﯾﺰ ﻣﻦ وﻗﺖ ﻧﺒﺎت رﯾﺰ ﻣﻦ وﻋﺪه و اﻣﺘﺤﺎن دﻫﯽ
ﻋﻮد ﮐﻪ ﺟﻮد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ دود ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﯿﺮ ﺳﺠﻮد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﮓ اﺳﺘﺨﻮان دﻫﯽ
ﺑﺮﮔﺬرم ز ﻧﻪ ﻓﻠﮏ ﮔﺮ ﮔﺬری ﺑﻪ ﮐﻮی ﻣﻦ ﭘﺎی ﻧﻬﻢ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم اﻣﺎن دﻫﯽ
در دو ﺟﻬﺎن ﺑﻨﻨﮕﺮد آﻧﮏ ﺑﺪو ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮی ﺧﺴﺮو ﺧﺴﺮوان ﺷﻮد ﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﺪا ﺗﻮ ﻧﺎن دﻫﯽ
ﮔﻪ ﺑﮑﺸﯽ ﮔﺮان دﻫﯽ ﮔﻪ ﻫﻤﻪ راﯾﮕﺎن دﻫﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺴﯽ ﭼﻨﯿﻦ دﻫﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺴﯽ ﭼﻨﺎن دﻫﯽ
ﺟﺎن ﻣﻨﯽ و ﯾﺎر ﻣﻦ دوﻟﺖ ﭘﺎﯾﺪار ﻣﻦ ﺑﺎغ ﻣﻦ و ﺑﻬﺎر ﻣﻦ ﺑﺎغ ﻣﺮا ﺧﺰان دﻫﯽ
ﯾﺎ ﺟﻬﺖ ﺳﺘﯿﺰ ﻣﻦ ﯾﺎ ﺟﻬﺖ ﮔﺮﯾﺰ ﻣﻦ وﻗﺖ ﻧﺒﺎت رﯾﺰ ﻣﻦ وﻋﺪه و اﻣﺘﺤﺎن دﻫﯽ
ﺑﺮﮔﺬرم ز ﻧﻪ ﻓﻠﮏ ﮔﺮ ﮔﺬری ﺑﻪ ﮐﻮی ﻣﻦ ﭘﺎی ﻧﻬﻢ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم اﻣﺎن دﻫﯽ
ﻋﻘﻞ و ﺧﺮد ﻓﻘﯿﺮ ﺗﻮ ﭘﺮورﺷﺶ ز ﺷﯿﺮ ﺗﻮ ﭼﻮن ﻧﺸﻮد ز ﺗﯿﺮ ﺗﻮ آﻧﮑﻪ ﺑﺪو ﮐﻤﺎن دﻫﯽ
ﺳﺨﺖ ﺧﻮش اﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ و آن رخ ﮔﻠﻔﺸﺎن ﺗﻮ دوش ﭼﻪ ﺧﻮردهای دﻻ راﺳﺖ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ
ﻓﺘﻨﻪ ﮔﺮ اﺳﺖ ﻧﺎم ﺗﻮ ﭘﺮﺷﮑﺮ اﺳﺖ دام ﺗﻮ ﺑﺎﻃﺮب اﺳﺖ ﺟﺎم ﺗﻮ ﺑﺎﻧﻤﮏ اﺳﺖ ﻧﺎن ﺗﻮ
ﻣﺮده اﮔﺮ ﺑﺒﯿﻨﺪت ﻓﻬﻢ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﭼﻨﺪ ﻧﻬﺎن ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﺎش ﮐﻨﺪ ﻧﻬﺎن ﺗﻮ
ﺑﻮی ﮐﺒﺎب ﻣﯽزﻧﺪ از دل ﭘﺮﻓﻐﺎن ﻣﻦ ﺑﻮی ﺷﺮاب ﻣﯽزﻧﺪ از دم و از ﻓﻐﺎن ﺗﻮ
ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب ار روم ور ﺳﻮی آﺳﻤﺎن ﺷﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺸﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﺗﺎ ﻧﺮﺳﺪ ﻧﺸﺎن ﺗﻮ
زاﻫﺪ ﮐﺸﻮری ﺑﺪم ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﺒﺮی ﺑﺪم ﮐﺮد ﻗﻀﺎ دل ﻣﺮا ﻋﺎﺷﻖ و ﮐﻒ زﻧﺎن ﺗﻮ
ﺻﺒﺮ ﭘﺮﯾﺪ از دﻟﻢ ﻋﻘﻞ ﮔﺮﯾﺨﺖ از ﺳﺮم ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﮐﺸﺪ ﻣﺮا ﻣﺴﺘﯽ ﺑﯽاﻣﺎن ﺗﻮ
ﺷﯿﺮ ﺳﯿﺎه ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﺳﺘﺨﻮان ﻣﻦ ﻧﯽ ﺗﻮ ﺿﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﺪی ﭘﺲ ﭼﻪ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺿﻤﺎن ﺗﻮ
از ﻣﯽ اﯾﻦ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن ﺣﻖ ﺧﺪا ﻧﺨﻮردهام ﺳﺨﺖ ﺧﺮاب ﻣﯽﺷﻮم ﺧﺎﺋﻔﻢ از ﮔﻤﺎن ﺗﻮ
ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﮐﻮ ﭼﻪ ﺷﺪ ﺗﻮ را ﻋﻘﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﻨﺪه را در ﻏﻢ و اﻣﺘﺤﺎن ﺗﻮ
ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب ار روم ور ﺳﻮی آﺳﻤﺎن ﺷﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺸﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﺗﺎ ﻧﺮﺳﺪ ﻧﺸﺎن ﺗﻮ
زاﻫﺪ ﮐﺸﻮری ﺑﺪم ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﺒﺮی ﺑﺪم ﮐﺮد ﻗﻀﺎ دل ﻣﺮا ﻋﺎﺷﻖ و ﮐﻒ زﻧﺎن ﺗﻮ
ﺑﺎز آﻣﺪم ﺑﺎز آﻣﺪم از ﭘﯿﺶ آن ﯾﺎر آﻣﺪم در ﻣﻦ ﻧﮕﺮ در ﻣﻦ ﻧﮕﺮ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﻏﻤﺨﻮار آﻣﺪم
ﺷﺎد آﻣﺪم ﺷﺎد آﻣﺪم از ﺟﻤﻠﻪ آزاد آﻣﺪم ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻫﺰاران ﺳﺎل ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر آﻣﺪم
آن ﺟﺎ روم آن ﺟﺎ روم ﺑﺎﻻ ﺑﺪم ﺑﺎﻻ روم ﺑﺎزم رﻫﺎن ﺑﺎزم رﻫﺎن ﮐﺎﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ زﻧﻬﺎر آﻣﺪم
ﻣﻦ ﻣﺮغ ﻻﻫﻮﺗﯽ ﺑﺪم دﯾﺪی ﮐﻪ ﻧﺎﺳﻮﺗﯽ ﺷﺪم داﻣﺶ ﻧﺪﯾﺪم ﻧﺎﮔﻬﺎن در وی ﮔﺮﻓﺘﺎر آﻣﺪم
ﻣﻦ ﻧﻮر ﭘﺎﮐﻢ ای ﭘﺴﺮ ﻧﻪ ﻣﺸﺖ ﺧﺎﮐﻢ ﻣﺨﺘﺼﺮ آﺧﺮ ﺻﺪف ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﻦ ُدر ﺷﻬﻮار آﻣﺪم
ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺳﺮ ﻣﺒﯿﻦ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ِﺳﺮ ﺑﺒﯿﻦ آن ﺟﺎ ﺑﯿﺎ ﻣﺎ را ﺑﺒﯿﻦ ﮐﺎن ﺟﺎ ﺳﺒﮑﺒﺎر آﻣﺪم
از ﭼﺎر ﻣﺎدر ﺑﺮﺗﺮم وز ﻫﻔﺖ آﺑﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ﻣﻦ ﮔﻮﻫﺮ ﮐﺎﻧﯽ ﺑﺪم ﮐﺎﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ دﯾﺪار آﻣﺪم
ﯾﺎرم ﺑﻪ ﺑﺎزار آﻣﺪه ﺳﺖ ﭼﺎﻻک و ﻫﺸﯿﺎر آﻣﺪه ﺳﺖ ور ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزارم ﭼﻪ ﮐﺎر وی را ﻃﻠﺒﮑﺎر آﻣﺪم
ﺷﻤﻊ را ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ درﺑﺮدن و ﮐﺸﺘﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻧﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﯾﯽ
دوﺳﺘﺎن ﻋﯿﺐ ﮐﻨﻨﺪم ﮐﻪ ﭼﺮا دل ﺑﻪ ﺗﻮ دادم ﺑﺎﯾﺪ اول ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮب ﭼﺮاﯾﯽ
ﻋﺸﻖ و دروﯾﺸﯽ و اﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎﯾﯽ و ﻣﻼﻣﺖ ﻫﻤﻪ ﺳﻬﻞ ﺳﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﺎر ﺟﺪاﯾﯽ
ز ﮐﻤﺎل ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ آﻣﺪﺳﺖ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﯿﺐ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ زار و ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ
ﺑﻪ ﮔﻤﺎن اﯾﻦ ﻓﮑﻨﺪم ﺗﻦ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ ﮐﻪ ﺳﮓ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺳﺮ آﯾﺪ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ
آن ﺧﺎﻧﻪ ﻟﻄﯿﻔﺴﺖ ﻧﺸﺎن ﻫﺎش ﺑﮕﻔﺘﯿﺪ از ﺧﻮاﺟﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺑﻨﻤﺎﯾﯿﺪ
ﯾﮏ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﮐﻮ اﮔﺮ آن ﺑﺎغ ﺑﺪﯾﺪﯾﺪ ﯾﮏ ﮔﻮﻫﺮ ﺟﺎن ﮐﻮ اﮔﺮ از ﺑﺤﺮ ﺧﺪاﯾﯿﺪ
ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ آن رﻧﺞ ﺷﻤﺎ ﮔﻨﺞ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﻨﺞ ﺷﻤﺎ ﭘﺮده ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ
ای ﻗﻮم ﺑﻪ ﺣﺞ رﻓﺘﻪ ﮐﺠﺎﯾﯿﺪ ﮐﺠﺎﯾﯿﺪ ﻣﻌﺸﻮق ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ
ﻣﻌﺸﻮق ﺗﻮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ و دﯾﻮار ﺑﻪ دﯾﻮار در ﺑﺎدﯾﻪ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺷﻤﺎ در ﭼﻪ ﻫﻮاﯾﯿﺪ
دﻟﻢ ﺗﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﺎز آﻣﺪ در او ﺟﺰ ﻏﻢ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ دﻟﯽ ﺑﯽ ﻏﻢ ﮐﺠﺎ ﺟﻮﯾﻢ ﮐﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ
دﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻣﯽ ﺧﺮم ز ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯽآﯾﺪ دﻣﻢ ﺑﺎ ﺟﺎن ﺑﺮآﯾﺪ ﭼﻮن ﮐﻪ ﯾﮏ ﻫﻤﺪم ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ
ﻣﺮا رازﯾﺴﺖ اﻧﺪر دل ﺑﻪ ﺧﻮن دﯾﺪه ﭘﺮورده وﻟﯿﮑﻦ ﺑﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ راز ﭼﻮن ﻣﺤﺮم ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ
ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎ درد ﭼﻮن درﻣﺎن ﻧﻤﯽﯾﺎﺑﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎ زﺧﻢ ﭼﻮن ﻣﺮﻫﻢ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ