‫رﺳﺘﻢ ﻧــــﺎﻣﻪ‬ ‫ُ‬

‫ﺧﺒﺮهﺎﯼ ﺑﺪ ﭼﻮﻥﮑﻪ ﺧﻮب ﭘﺨﺶ ﺑﮕﺸﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺁﺧﻮﻥﺪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﮐﻴﺎن ﺑﺮ ﻥﺸﺴﺖ،‬ ‫از اﺧﺒﺎر ِ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺁن اﻥﻘﻼ ب‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺶ ﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﺳﻮیﺶ ﺧﺰیﺪ‬ ‫هﻢ اﺵﮑﺶ ﭼﻮ ﺳﻴﻞ از د و د یﺪﻩ روان‬ ‫ﺵﻨﻴﺪ م ﮐﻪ اوﺿﺎع ﺵﺪﻩ ﺑﺲ ﺧﺮاب‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎ ﮔﺸﺘﻪ د ﺳﺘﮕﺎﻩ ﻇﻠﻢ و ﻓﺴﺎد‬ ‫ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﻋﻤﻞ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺵﻌﺎر‬ ‫ُ‬ ‫ﻝﻤﻴﺪ ﺳﺖ ﻣﻼﯼ ِ ﭼﻴﺰ د ر ﻓـﻼن‬ ‫ُ‬ ‫ﮐﻪ "ﻣـﺮد ُم، ﻣﺎل ِ ﺧـﺮﻩ اﻗﺘﺼﺎد"!‬ ‫َ‬ ‫ﻋﺠﺐ ﺟﺎﮐﺶ ِ رذ ل ِ ﭘﻔﻴﻮزﯼ اﺳﺖ!‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﺬ ﺵﺘﻪ ﮐﻨﻮن "ﻣﺎﺿﯽ" اﺳﺖ!‬ ‫ز ِ ﻥﻴﺮﻥﮓ روﺣﺎﻥﯽ ِ ﺟﻴﺮﻩ ﺧﻮار‬ ‫یﮑﯽ د زد ِ ﺟﻴﺐ ﺑـﺮ ز ِ د روازﻩ ﻏﺎر‬ ‫ُ‬ ‫ﺵﺪﻩ زﻥﺪ ﮔﯽ ﺑﺮ هﻤﻪ زهﺮﻣﺎر‬ ‫ﺗﻮ ﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ اﺑﻠﻴﺲ هﻤﻪ ﮐﺎرﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ایﻦ اﻥﻘﻼ ب اﺳﺖ یﺎ ﻣﻨﺠﻼب؟‬ ‫ﻣﻴﻔﮑﻦ از اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻓﺮدا ﺗﻮ ﮐﺎر‬ ‫ﺑﮑــــــــﻮﺑﻢ ﺑﻨﻴﺎد ِ ویﺮاﻥﮕﺮان‬ ‫ُ‬ ‫هﻤﻪ ﮐﺎر ِ ﺁﺧﻮﻥﺪ ِ ﺑﺪ ﮐﻴﻨﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﭼﻮن ایﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﻓﺮدا ﺑﻪ ﻗـﻢ ﻋﺎزم اﺳﺖ!‬ ‫ُ‬ ‫*‬ ‫*‬ ‫ﻏـﺮﯼ زد، ﺳﮕﺮﻣﻪ ﺑﻪ هﻢ ﺑﺮﮐﺸﻴﺪ‬ ‫ُ‬ ‫دوﺗﺎ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮد وﮐﻤﯽ ﺧﺲ وﺧﺲ‬ ‫ﺳﭙﺲ ﻝﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﺎز ﮐﺮد‬ ‫ﭘﺮیﺸﺎﻥﯽ ِ ﺧﺎﻃﺮت ﭘﺲ ﭼﺮاﺳﺖ؟‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﯽ از ایﺮان ﺑﺮﻓﺘﺴﺖ ﺑﺮون‬ ‫ﻥﻤﺎﻥﺪ ﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ زان ﻥﮋاد و ﺗﺒﺎر‬ ‫ﭼﻪ ﻗﻮﻣﯽ، ﮐﻪ ﻣﺎﻥﻨﺪ ﺁن ﮐﺲ ﻥﺪ یﺪ!‬ ‫ز ﺑﺎزارﯼ و ﮐﺎﺳﺐ و ارﺗﺸﯽ!‬ ‫*‬ ‫ﺧﺪاوﻥﺪ ﭼﻮ د رﺧﻮاﺳﺖ ِ رﺳﺘﻢ ﺵﻨﻴﺪ‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣـﻦ و ﻣـﻦ ﮐﺮد، ﮐﻤﯽ ﻓﺲ وﻓﺲ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ﺳﺮاﭘﺎﯼ رﺳﺘﻢ وراﻥﺪاز ﮐـــﺮد‬ ‫ﺟﻬﺎن ﭘﻬﻠﻮاﻥﺎ، ﺣﻮاﺳﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﭼﻪ ﺳﺎل ﺑﺮ هﺰار اﺳﺖ اﮐﻨﻮن ﻓﺰون‬ ‫ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﺟﻤﻌﯽ اﻥﮕﺸﺖ ﺵﻤﺎر‬ ‫ز ﺗﺎزﯼ و ﺗﺮﮎ و ﻣﻐﻮل ﮔﺸﺖ ﭘﺪ یﺪ‬ ‫هﻤﻪ ﻓﺎﺳﺪ و راﺵﯽ و ﻣـﺮﺗﺸﯽ‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎل هﺰار، ﺳﻴﺼﺪ وﭘﻨﭻ وهﺸﺖ‬ ‫ﺧﺒﺮ ﭼﻮﻥﮑﻪ د رز ﮐﺮد د رون ِ ﺑﻬﺸﺖ‬ ‫ﺑﺸﺪ روح ِ رﺳﺘﻢ ز ِ ﺧﺸﻢ د ر ﻋﺬاب‬ ‫هﺮاﺳﺎن ﺑﻪ د رﮔﺎﻩ ِ یﺰدان دویﺪ‬ ‫دهﺎن ۥﭘﺮ زﺁﻩ و ز ِ ﺳﻴﻨﻪ ﻓﻘﺎن‬ ‫ﮐﻪ اﯼ ﺁﻓﺮیﻨﻨﺪﻩ ﯼ ِ ﺧﺎﮎ وﺁب‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﻪ در ﻣﻠﮏ ِ ﺟﻤﺸﻴﺪ و ﮔﻴﻮ و ﻗﺒﺎد‬ ‫ُ‬ ‫ﺵﻨﻴﺪ م ﮐﻪ ﺁﺧﻮﻥﺪ ﺵﺪﻩ رأس ِ ﮐﺎر‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﺮﺳﯽ ِ ﻣﻮﺑﺪ ِ ﻣﻮﺑﺪان‬ ‫ﺹﺪ وریﺪﻩ ﻓﺘﻮﯼ ز ِ ﻋﻠﻢ ِ زیﺎد‬ ‫ﭘﯽ ِ ﻝﻐﻮ ِ ﺁﺋﻴﻦ ِ ﻥﻮروزﯼ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎﯼ "د رﯼ" واژﻩ ﯼ ِ ﺗﺎزﯼ اﺳﺖ‬ ‫ِ‬ ‫ﺳﭙﺎﻩ د ﻝﻴـــــﺮان ﺵﺪﻩ ﺗﺎروﻣﺎر‬ ‫ﺑﻪ رٲس ﺳﭙﺎﻩ، ﺟﺎﯼ ﻣﻦ، ﻥﺎﻣﺪار،‬ ‫و از د ﺳﺖ ِ یﮏ ﻣﺸﺖ ﮔـﻪ ِ ﺑﯽ ﺑﺨﺎر‬ ‫ُ‬ ‫هﻤﻪ ﺗﺎروﭘﻮد ِ وﻃﻦ ﭘﺎرﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﻥﻈﺮ ﭼﻴﺴﺖ ﺵﻤﺎ را، ﻋﺎﻝﻴﺠﻨﺎب؟‬ ‫ﺑــﻮد ﺧﻮاهﺸﻢ از ﺗﻮ ﭘﺮورد ﮔﺎر‬ ‫ُ َ‬ ‫ﺑﺪﻩ رﺧﺼﺘﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔـﺮز ِ ﮔﺮان‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ﺵﻨﻴﺪ م ﮐﻪ ”ﻗـﻢ“ ﻣﺮﮐﺰ ِ ﻓﺘﻨﻪ اﺳﺖ‬ ‫ُ‬ ‫ﻣﺮا هﻔﺖ روز ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻻزم اﺳﺖ‬ ‫ُ‬

‫وﮐﻴﻞ و وزیﺮ، ﺵﺎﻃﺮو ﭘﻴﻨﻪ دوز!‬ ‫ﭼﻪ ﺑﺎﺵﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ از ایﻦ ﻣﺴﺘﺤﻖ؟‬ ‫ز ﺑﻬﺖ ﺑﺎز ﻣﺎﻥﺪ ش د ﻣﺎغ و دهﻦ!‬ ‫ﺳﭙﺲ ﻥﺎﮔﻬﺎن ﺧﺸﻢ ﺑﺮ او ﭼﻴﺮﻩ ﺵﺪ‬ ‫ﮐﻤﯽ هﻢ ﮐﻒ ﺁورد ﺑﻪ دور ِ دهﺎن!‬ ‫ﺑﻪ یﮏ ﺣﺎﻝﺖ ﭘـﺮ ز ِ ﻗﻬﺮ و ﺳﺘﻴﺰ‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﺰد ﻣﻬﺮ ِ ﺗﺼﻮیﺐ ﺑﻪ ﺑﺮگ و ﺑﺠﺴﺖ!‬ ‫ُ‬

‫هﻤﻪ ﻣﺪﻋﯽ، ﺣﺎﺳﺪ و ﮐﻴﻨﻪ ﺗﻮز‬ ‫ﻥﺒﺎﺵﻨﺪ ﭼﻮ د ر د ﻓﻊ ِ ﻇﻠﻢ ﻣـﺘﻔﻖ،‬ ‫ُ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﭘﻬﻠﻮان ﭼﻮن ﺵﻨﻴﺪ ﺁن ﺳﺨﻦ‬ ‫ﺑﻪ دورد ﺳﺖ دو ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻤﯽ ﺧﻴﺮﻩ ﺵﺪ‬ ‫ز ﺟﺎیﺶ ﺟﻬﻴﺪ هﻤﭽﻮ ﺗﻴﺮ از ﮐﻤﺎن‬ ‫ﻓﮑﻨﺪ ﺑﺮﮔﻪ ﯼ ِ ﻣﺮﺧﺼﯽ روﯼ ﻣﻴﺰ‬ ‫ُ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ دﺳﺖ ِ یﺰدان ِ ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫* * *‬ ‫ﻓﺮود ﺁﻣﺪ از ﻋﺮش د ر اﻃﺮاف ِ ﻗـﻢ!‬ ‫ُ‬ ‫ﭘﺮیﺪ روﯼ رﺧﺶ و ﮐﺸﻴﺪ ش ز ِ دم‬ ‫ُ‬ ‫ََ‬ ‫ﭼﻮ از دور ﺳﻮاد ِ ﻗـﻢ ﺁﻣﺪ ش ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻮش ﺁﻣﺪ ش ﺧﻮن ﻣﺮ از ﻓﺮط ِ ﺧﺸﻢ‬ ‫َ‬ ‫ﺑﺒﺮد دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔـﺮز و ﺑﺰد ﺳﮏ ﺑﻪ رﺧﺶ ﭼﻨﺎن ﮐﺰ ﺳﻤﺶ ﺑﺮ ﺟﻬﻴﺪ ﺁذرﺧﺶ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ﺧﺮوﺵﺎن و ﺗﻮﻓﻨﺪﻩ و ﮔـﺮز ﺑﻪ ﮐﻒ،‬ ‫ُ‬ ‫هﻤﻴﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﻴﺘﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ هﺪ ف،‬ ‫ﭘﺪ یﺪ ﺁﻣﺪ از دور یﮑﯽ ﺧﺮ ﺳﻮار‬ ‫روان ﺳﻮﯼ ﺵﻬﺮ ﺑﺮ ﺧﺮ ِ راهﻮار‬ ‫درﻥﮓ ﮐﺮد و اﻓﺴﺎر ِ رﺧﺶ ﺑﺮ ﮐﺸﻴﺪ‬ ‫ﺗﻬﻤﺘﻦ ﭼﻮ ﻥﺰد یﮏ ِ ﺁن ﺧﺮ رﺳﻴﺪ‬ ‫ﮐﺠﺎ ﻣﻴﺮوﯼ ﺑﺎ ﺧـﺮد، ﺹﺒﺢ زود؟‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎﻥﮓ رﺳﺎ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ یﺎرو "درود"‬ ‫ﻥﺰار از ﭼﻪ روﺋﯽ، ﭼﺮا ﺧﺴﺘﻪ اﯼ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮ از ﭼﻪ د ﺳﺘﺎر ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ اﯼ؟‬ ‫ﭼﺮا ﺹﻮرﺗﺖ ﭼﺮﮎ و رﺧﺖ ژﻥﺪﻩ اﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺎدرت ﻣﺮدﻩ؟ یﺎ ﺟﻨﺪﻩ اﺳﺖ؟‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ﭼﻪ ریﺨﺖ و اداﺳﺖ ﺁﺧﺮایﻦ، ﮐـﺲ ﻣﺸﻨﮓ؟‬ ‫ُ‬ ‫ﺳﺮت را ﭼﻪ ﮐﺲ ﺑﺮﺑﮑـﻔﺘﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ؟‬ ‫ُ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﺮﺿﺶ رﺳﺎﻥﺪ ﺧﺮﺳﻮار‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ یﮏ ﻝﻬﺠﻪ ﯼ ِ ﺧﻨﺪﻩ دار،‬ ‫َ َ ُ‬ ‫ﭼــﺮا ﺑــــﻨﺪ ﻩ را ایﻨ َـﻤـﻪ ﺗﻮﻥﺨﯽ؟‬ ‫ﻬ َ‬ ‫ََ‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻪ "ﺹﺒﺢ ﮐـﻢ اﷲ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ، یﺎ اﺧﯽ،‬ ‫و یﺎ ﻣﺴﺖ و ﮔﻴﺠﯽ ﺗﻮ از ﺵـﺮب ﺧـﻤﺮ؟‬ ‫ُ ِ َ‬ ‫ﻥﺪ یﺪﯼ ﺗﻮ ﻋﻤـﺎﻣـﻪ ﺑﺮ زیﺪ و ﻋﻤﺮ؟‬ ‫ٌ َ‬ ‫دﻝﻴﻠﺶ یﮑﯽ رﻣﺰ ِ ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫اﮔﺮ روﯼ ﻣﻦ ﭼﺮﮎ و ﺗﻦ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ،‬ ‫ز ﺵﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺹﺒﺢ ﻥﻴﺰ ﺑﻪ راز و ﻥﻴﺎز‬ ‫ز ﺹﺒﺢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺵﺐ در دﻋﺎ و ﻥﻤﺎز‬ ‫ﮐﻪ اهﺪﯼ اﻥـﻪ ﺑﺎﻝﺼﺮات، ﻣﺴﺘﻘﻴـــﻢ‬ ‫ََ‬ ‫ِ‬ ‫ﻋﺒﺎدت ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ِ ﺣـﯽ اﻝﻌﻈﻴـــــﻢ‬ ‫ٌ ُ‬ ‫ٌُ‬ ‫ﺿﺮورت ﻥﺒﺎﺵﺪ ﻣﺮا ﺵﺴﺘﺸﻮﯼ‬ ‫ُ‬ ‫ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﺗﻴﻤــﻢ، ﺑﮕﻴﺮم وﺿﻮﯼ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﯽ ﺹﺒﺮﯼ در ﺑﻴﻦ ِ ﺣﺮﻓﺶ دویﺪ‬ ‫ﺗﻬﻤﺘﻦ ﭼﻮن ﺁن یﺎوﻩ ﮔﻮﺋﯽ ﺵﻨﻴــﺪ‬ ‫ِ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺵﻨﻴﺪ "ﺑﺲ ﮐﻦ ایﻦ ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل"‬ ‫ز اوﺿﺎع ِ ﮐﺸﻮر ﻥﻤﻮدش ﺳﺌﻮال‬ ‫ُ ٌ‬ ‫ﮐﻪ " ﮐﺸﻮر" دﮔﺮ ﻥﻴﺴﺖ ﻣﻄﺮح ﮐﻨﻮن‬ ‫ﮐﻪ ﺣﺐ اﻝﻮﻃﻦ هﺴﺖ ﻋﻴﻦ ِ ﺟﻨﻮن‬ ‫ﺧﻤﻴﻨﯽ ِ داﻥﺎ و روﺵﻦ ﺿﻤﻴــﺮ،‬ ‫ﭼﻪ، ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﻣﺎ را اﻣﺎم ِ ﮐﺒﻴـــــﺮ،‬ ‫ﭼﻪ ﻓﺮق اﺳﺖ ﻣﻴﺎن د ﻣﺸﻖ و اراﮎ؟‬ ‫ﮐﻪ اﺳﻼم ﻓﺮاﺗﺮ ز ﺁب اﺳﺖ و ﺧﺎﮎ‬ ‫ﮐﻨﻮن رو ﮐﻨﺎرو رهﻢ ﮐـﻦ ﺗﻮ ﺑﺎز‬ ‫َ ُ‬ ‫ﮐﻪ وﻗﺘﺴﺖ ﻣﺮا ﺗﻨﮓ و راهﻢ د راز‬ ‫ﺑﻪ د ﺳﺖ ﺑﻮﺳﯽ ِ ﺁن اﻣﺎم ِ ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫ﻣﻦ و ﻣـﺮﮐﺒﻢ ﻋﺎزم ِ ﻣﺮﮐﺰیﻢ‬ ‫َ‬

‫و از ﻣﺎﻥﺪن ِ ﺟﺎﯼ ﻣﻬﺮ ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ،‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻥﻤﺎیﻨﺪﻩ ﮔﺮد یﺪﻩ ایﻢ!‬ ‫ِ‬ ‫ٌ َ‬ ‫ﻥﻪ ﻋﻤـﺎﻣـﻪ ام ﺑﻮد و ﻥﯽ ﭘﺸﻢ و ریﺶ!‬ ‫ز ِ دﺳﺖ ﺗﻨﮕﯽ از روﯼ ِ ﻣﺮد م ﺧﺠﻮل‬ ‫َ ُ‬ ‫ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﻩ هﻤﭽﻮن اﺑﻮل زیﺮ ِ ﻥﺎف‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺹﺪ ﻣﻦ ﮐﺮﻩ ﻣﺎ ز ِ ﺁب!‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ِ ﻓﻘﻪ ﻣﺎ، ﺑﺪون ِ د رﻥﮓ‬ ‫وﮐﻴﻞ ِ ﺳﮓ ﺁﺑﺎد ِ ﺳﻔﻠﯽ ﺵﺪ یﻢ‬ ‫ُ‬ ‫ﻣﻦ و ﺑﻨﺰ و راﻥﻨﺪﻩ و ﭘﺎﺳﺪار!‬ ‫ﮐﻪ ریﺪ م ﺑﻪ ﮐُـــﺲ ِ ﻥﻨﺖ، ﺟﻨﺪﻩ ﺧﻮار!‬ ‫ـٌ‬ ‫ﻥﺸﺎیﻨﺪ ﮐﻪ ﻥﺎﻣﺖ ﻥﻬﻨﺪ ﺁد ﻣﯽ!‬ ‫ﺣﻮاﻝﺖ ﻥﻤﻮدش هﻤﯽ د ﺳﺘﻪ ﺧﺮ‬ ‫ﺗـﻔﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ رویﺶ وز او دور ﺵﺪ!‬ ‫َ‬ ‫ُ‬

‫ﭼﻪ د ر ﺳﺎیﻪ ﯼ ِ زهﺪ و ﺗﻘﻮا و دیﻦ،‬ ‫ُ‬ ‫و ﭼﻮن ﭘﺎﮎ و داﻥﺎ و ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ایﻢ،‬ ‫ﺁﺧﺮ ﺗﺎ هﻤﻴﻦ هﻔﺖ و هﺸﺖ ﻣﺎﻩ ِ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﻥﻪ ﺁﻩ د ر ﺑﺴﺎط و ﻥﻪ ﺵﻐﻞ و ﻥﻪ ﭘﻮل،‬ ‫ﻥﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزﯼ و ﻥﯽ ﻣﻌﺎف‬ ‫ِ‬ ‫وﻝﯽ ﺑﺎ ﺵﮑﻮﻓـــﺎﺋﯽ ِ اﻥﻘﻼب‬ ‫ﺑﻪ ﻓﻴﻀﻴﻪ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﯽ د ﻥﮓ و ﻓﻨﮓ‬ ‫و ﭼﻮن ﺧﻮب ﺑﻪ ﻓﻴﻀﻴﻪ د وﻻ ﺵﺪ یﻢ‬ ‫ٌ‬ ‫ﭼﻮ ﻓﺮدا ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺵﻮم رهﺴﭙﺎر،‬ ‫ََ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ رﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺁن ﺧﺮ ﺳﻮار:‬ ‫ﺗﻮ ﮐﺰ ﻣﺤﻨﺖ ِ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﯽ ﻏﻤﯽ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻥﺪ ش ﺑﻪ ﺑﺎﻥﮓ ِ رﺳﺎ "ﺳﮓ ﭘﺪر"‬ ‫ﭼﻮ زان ﺣﺮف ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻃﺮف ﺑﻮر ﺵﺪ،‬

‫* * *‬ ‫ﺹﺪاﯼ ﻋﺠﻴﺒﯽ ز ِ ﺳﻤﺘﯽ ﺵﻨﻴﺪ‬ ‫ﺗﻬﻤﺘﻦ ﺑﻪ د یﻮار ﻗـﻢ ﭼﻮن رﺳﻴﺪ‬ ‫ُ‬ ‫یﮑﯽ ﻥﻌﺮﻩ ﻣﻴﺰد ﭼﻨﺎن د ﻝﺨﺮاش‬ ‫ﮐﻪ رﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺵﺪ ت د ﻝﺶ ﺳﻮﺧﺖ ﺑﺮاش!‬ ‫ٌ‬ ‫رﺳﻴﺪ ﭘﺎﯼ ﺑﺮﺟﯽ و زان ﮐﺮد ﺹﻌﻮد‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ﻣﺴﻴﺮ ﺹﺪا را ﭼﻮ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻥﻤﻮد،‬ ‫دروﻥﺶ ﻋﺠﻮزﯼ ﺑﻪ داد وهﻮار‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺑﺮج ﺣﻔﺮﻩ اﯼ ﺗﻨﮓ و ﺗﺎر،‬ ‫ُ‬ ‫ﮐﻪ ﮔﻮﺋﻴﺶ ز ﻥﻴﺶ رﻃﻴﻞ د رﻋﺬاب‬ ‫ُ‬ ‫دو دﺳﺖ ﺑﺮ دهﺎن و ﺑﻪ دل ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺶ ز ﺑﺎزو و ﭘﻴﺸﺶ ﮐﺸﻴﺪ‬ ‫ﺗﻬﻤﺘﻦ ﭼﻮن ﺁن وﺿﻊ ِﺁﺵﻔﺘﻪ د یﺪ،‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻮﻥﺖ ﻣﮕﺮ ﮐﺮدﻩ اﻥﺪ اﺳﺘﺨﻮان؟‬ ‫ﺑﮕﻔﺘﺶ ﭼﻪ د رد اﺳﺖ ﺗﻮ را، اﯼ ﻓـﻼن؟‬ ‫ُ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻣﺎر و ﻋﻘﺮب ﺑﻪ ﻥﻴﺸﺖ زدﻩ؟‬ ‫و یﺎ ﮐﺲ ﻝﮕﺪ ﭘﺸﺖ و ﭘﻴﺸﺖ زدﻩ؟‬ ‫ﻥﮕﻪ ﮐﺮد ﺑﻪ رﺳﺘﻢ ﺳﭙﺲ از ﺑﻐﻞ‬ ‫ﻃﺮف ﻣﺎﻥﺪ ﮐﻤﯽ هﺎج و واج زان ﻋﻤﻞ‬ ‫ﮐﻪ ﮐﻴﺴﺘﯽ ﻣﮕﺮ اﯼ یﻞ ِ ﭘﻴﻞ ﺗﻦ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺮد یﺪ و ﺵﮏ ﭘﺲ ﮔﺸﻮد او دهﻦ،‬ ‫ﺧﺪاوﻥﺪ ﺑﺒـــــﺨﺸﺪ ﮔـﻨﺎﻩ ﺗﻮ را،‬ ‫ُ‬ ‫اذان ِ ﻣﺮا ﻣﻴﮑﻨﯽ ﻗﻄﻊ ﭼﺮا؟‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺲ ﮐﻦ ﭘﺲ ایﻦ ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب و ادا‬ ‫ﺗﻬﻤﺘﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺑﺮ ﺁن ﺑﺪ ﺹﺪا،‬ ‫ﭼﻪ ﺳﺎن ﺣﺮف زﺵﺖ اﺳﺖ ﻣﮕﺮایﻦ "اذان" ﮐﻪ ﺑﺎ زﺟﺮ ﺑﺮون ﻣﻴﺮود از دهﺎن؟‬ ‫َ‬ ‫در ﺁن ﺿﻤﻦ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺋﻴﻦ ﻥﮕﻪ ﭼﻮﻥﮑﻪ ﮐﺮد‬ ‫ﺑﺸﺪ ﺳﻴﻨﻪ اش ﭘﺮ ز ِ اﻥﺪوﻩ و د رد‬ ‫ُ‬ ‫ﮐﺜﻴﻒ و ﻥﻬﻴﻒ، رﺧﺖ ِ ژﻥﺪﻩ ﺑﻪ ﺗﻦ،‬ ‫ﭼﻪ در زیﺮ ِ ﺑﺮج ﭼﻨﺪ هﺰار ﻣﺮد و زن،‬ ‫ﭼﻮ ﮐـﺮم ﻣﻴﻠﻮﻝﻴﺪﻥﺪ هﻤﻪ ﺗﻮﯼ ِ هﻢ‬ ‫ِ‬ ‫ز ِ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻏﺮق ِ اد ﺑﺎر و ﻏﻢ،‬ ‫َ‬ ‫وزان ﺟﻤﻊ ﺑﻠـﻨﺪ ﺑﺮهﻮا ﺑﻮﯼ ِ ﮔﻨﺪ‬ ‫َُ‬ ‫زﻥﺎن ﺟﻤﻠﮕﯽ در رداﯼ ِ ﺑﻠَــﻨﺪ‬ ‫ُـ‬ ‫ﺑﻪ دورش دو ﺹﺪ ﻣﺮد ِ ریﺸﻮ ردیﻒ‬ ‫یﮑﯽ ﺣﻮض ِ ﺑﺪ ﺑﻮ و ﺁﺑﯽ ﮐﺜﻴﻒ،‬

‫ﺳﭙﺲ دﺳﺖ ِ ﺧﻴﺲ ﻣﻴﮑﺸﻴﺪﻥﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﯼ‬ ‫ﭼﻪ وﺿﻊ ِ ﮐﺜﻴﻒ اﺳﺖ ﺁن و ﭼﻪ ﺣﺎل؟‬ ‫ﺑﻪ ایﻦ ﺵﺮح ﻣﻮأذ ِن رﺳﺎﻥﺪ ش ﺑﻪ ﻋﺮض‬ ‫ﮐﻨﻮن ﻇﻬﺮ ِ ﺵﺮﻋﻴﺴﺖ و وﻗﺖ ﻥﻤﺎز‬ ‫ﭼﻪ د ر رﺵﺖ ﭼﻪ د ر ﻗﻢ ﭼﻪ د ر اﺹﻔﻬﺎن‬ ‫ﭼﻪ دیﻦ اﺳﺖ ﺵﻤﺎ را، یﻞ ِ ﻣﺴﺘﻄﺎب؟‬ ‫ُ‬ ‫ﻥﺪاد یﺎوﻩ اش را ﺟﻮاﺑﯽ دﻗﻴﻖ‬ ‫ﺑﺮﺁورد یﮑﯽ ﺁﻩ ِ ﺳﺮد از ﺟﮕﺮ‬ ‫ﭼﻪ ﺣﺎﺹﻞ ز ِ وﻗﺖ را ﻥﻤﻮد ن ﺗﻠﻒ؟‬ ‫ز ِ ﺑﺎﻻﺳﺖ ﻗﻄﻌﺎ ً ﮐﻪ ﮐﺎر اﺳﺖ ﺧﺮاب‬ ‫ﮐﺸﻴﺪ ش ز ِ دٌم و ﺑﻪ ﻋﺮش ﮐﺮد ﺹﻌﻮد‬ ‫ُ‬ ‫وﻝﻮ ﺵﺪ ﺑﻪ ﻃﺎﻗﺒﺎز و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻃﺎق‬ ‫ﻓﺮو رﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﯽ ﻋﻤﻴﻖ و د راز‬

‫ﺑﺸﺴﺘﻨﺪ در ﺁن ﺣﻮض هﻤﻪ د ﺳﺖ و روﯼ‬

‫ﺗﻬﻤﺘﻦ ﻥﻤﻮد از ﻣﻮأذ ِن ﺳﺌﻮال‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻮأد ب، و ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻝﺮز‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺨﺘﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎد و ﻋﻤﺮت دراز،‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺎر ِ وﺿﻮیﻨﺪ هﻤﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن‬ ‫ُ ِ‬ ‫ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﮕﺮ ﻥﻴﺴﺖ ﻋﺎﻝﻴﺠﻨﺎب؟‬ ‫َُ‬ ‫ﺗﻬﻤﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﻮد ﻏﺮق ِ ﻓﮑﺮﯼ ﻋﻤﻴﻖ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ِ ﺑﺮج ﮐﺮد ﻥﮕﺎهﯽ د ﮔﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﭘﺲ از روﯼ یﺎٔس و اﺳﻒ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻪ وﻃﻦ رﻓﺘﻪ د ر ﻣﻨﺠﻼب‬ ‫ز ِ ﺑﺮج ﭘﺸﺖ ِ رﺧﺶ ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻓﺮود،‬ ‫ﻥﻤﻮد ﺣﺒﺲ ﺧﻮد را د رون اﻃﺎق‬ ‫هﻤﺎﻥﻄﻮر ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﻃﺎﻗﺒﺎز،‬

‫* * *‬ ‫ﺑﺨﺴﺒﻴﺪ ﺑﻪ ﺁن ﺣﺎل ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل‬ ‫ُ‬ ‫روایﺖ ﺑﺮ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮزﻥﺪ ِ زال‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮاب د یﺪ یﮑﯽ ﭘﻴﺮ ِ روﺣﺎﻥﻴﺶ‬ ‫َ‬ ‫ﺵﺐ ِ ﺁﺧﺮ ِ ﺧﻮاب ِ ﻃﻮﻻﻥ َﺶ‬ ‫ﻴ‬ ‫ﺳﻴﺎهﺶ رد ا، ﭼﻬﺮﻩ اش ﭘﺮ ز ِ ﻏﻢ‬ ‫ُ‬ ‫ﮐﺸﻴﺪﻩ هﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﮔﻮﺋﯽ ﺳﺘﻢ‬ ‫ﺗﮑﻴﺪﻩ ﺑﺪ ن، ﻗﺎﻣﺘﺶ ﭼﻮن ﮐﻤﺎن‬ ‫ﺹﺪایﺶ ﺿﻌﻴﻒ و ﺗﻨﺶ ﻥﺎﺗﻮان‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻴﻤﺎ ﭼﻮ زرﺗﺸﺖ، ﭘﻴﻐﻤﺒﺮش‬ ‫یﮑﯽ ﺣﺎﻝﻪ ﯼ ِ ﻥﻮر ﺑﻪ د ور ِ ﺳﺮش‬ ‫اﺵﺎرت ﻥﻤﻮد و ﺑﺨﻮاﻥﺪ ش ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺎﻝﯽ ﻥﺰار ﭘﻴﺮ ِ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﮐﻴﺶ‬ ‫ﻥﻤﻮد ش یﮑﯽ رﻣﺰ ِ ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻓﺎش‬ ‫در ِ ﮔﻮش ِ او ﮔﻔﺖ ﭼﻴﺰﯼ یﻮاش‬ ‫هﻤﺎﻥﺪ م ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ از ﺧﻮاب ﭘﺮیﺪ‬ ‫ﺗﻬﻤﺘﻦ ﭼﻮن ﺁن ﻗﺼﻪ ﯼ ِ ﺗﻠﺦ ﺵﻨﻴﺪ‬ ‫ﺑﻪ هﺮ زﺣﻤﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺵﺪ ﻥﺸﺴﺖ‬ ‫ﺗﻨﺶ یﺦ، ﺑﻪ ﺳﺮ د رد، ﮐﺮخ ﭘﺎ و د ﺳﺖ،‬ ‫ﺑﻪ زﻥﮓ ﺑﻮد و روﺣﺶ از ﺁن د ر ﺧﺮوش‬ ‫ﺳﺨﻦ هﺎﯼ زرﺗﺸﺖ ِ ﭘﻴﺮش ﺑﻪ ﮔﻮش‬ ‫ﭼﻮ ﮐﻢ ﮐﻢ ز ِ ﻥﻮ ﺣﺎﻝﺶ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ‬ ‫ز ﺟﺎ ﺟﺴﺖ و ﮐﺶ داد ﺳﺮ و دﺳﺖ و ﭘﺎﯼ‬ ‫ﮐﺸﻴﺪ ﻣﻴﻞ و د ﻣﺒﻞ ﺑﺮون از ﮐـﻤﺪ‬ ‫ُُ‬ ‫ﻥﮕﻪ ﮐﺮد د ر ﺁﺋﻴﻨﻪ اﻥﺪام ِ ﺧﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺎزوواﻥﺶ ﺑﺸﺪ ﺳﻔﺖ ِ ﺳﻔﺖ‬ ‫ﭼﻬﻞ روز ﺗﻤﺎم وﻗﺖ د ﻣﺒﻞ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﺑﺰد ﭘﺸﺖ هﻢ ﻣﻴﻞ ﭼﻬﻞ روز و ﺵﺐ‬ ‫ُ‬ ‫)ﺧﻮدش هﻢ از ﺁن ﺑﻨﻴﻪ ﻣﺎﻥﺪ د ر ﻋﺠﺐ!(‬ ‫ُ‬ ‫ﻥﻤﻮد ﺵﺎﻥﻪ ریﺶ و ﺳﺒﻴﻞ را ﺑﺘﺎﻓﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺁن ﻃﺮز ﭼﻮ ﺧﻮد را د وﺑﺎرﻩ ﺑﺴﺎﺧﺖ،‬ ‫ﮐﺸﻴﺪ ﺑﻨﺪ ﺵﻠﻮار و ﺳﻔﺖ زد ﮔﺮﻩ‬ ‫ﺑﭙﻮﺵﻴﺪ ﺳﭙﺲ ﺟﻮﺵﻦ و ﺑﺴﺖ زرﻩ‬ ‫درﺁورد ز ِ ﭘﺴﺘﻮش ﮔــﺮزﯼ ﮔﺮان‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﺒﺴﺖ دﺵﻨﻪ، ﺁویﺨﺖ ﺗﻴﺮ و ﮐﻤﺎن‬ ‫ز ِ هﺮ ﺣﻴﺚ ﺵﺪ ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﻬﺮ ِ ﻥﺒﺮد‬ ‫یﮑﯽ ﻥﻴﺰﻩ هﻢ ﺗﻴﺰ وﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮد‬

‫روان ﺵﺪ ﺳﭙﺲ ﺳﻮﯼ د رﮔﺎﻩ ِ ﺣﻖ!‬ ‫* *‬ ‫ﺑﻪ ﻓﮑﺮ رﻓﺖ و داغ ِ د ﻝﺶ ﺗﺎزﻩ ﺵﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﮑﺮ ﮔﺸﺘﻪ د ر د ﺳﺖ ﺵﻴﻄﺎن اﺳﻴﺮ،‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻋﺚ ِ ﻥﻨﮓ ِ ایﺮاﻥﯽ اﺳﺖ،‬ ‫ﺑﻪ یﮑﺒﺎرﻩ ﺑﺮد ﺳﻮﯼ ﺁن د ِژ ﺧﺮوش‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﻴﻔﮑﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ هﻨﮓ ِ د روازﻩ ﺑﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺑﺎرو ﻓﮑﻨﺪ ﭘﺲ ﮐﻤﻨﺪ‬ ‫د رﺁن ﺳﻤﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻓﺮود‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺨﻮرد ﺧﻴﻤﻪ و ﺑﺎرﮔﺎﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻮﺵﺶ ﺑﻴﺎﻣﺪ د رﺁن ﻝﺤﻈﻪ ﺧﻮن‬ ‫ﮐﻪ اهﺮیﻤﻦ ِ ﭘﺴﺖ و زﺵﺖ و ﭘﻠﻴﺪ،‬ ‫ﺳﺮ و ﻣﺮ و ﮔﻨﺪ ﻩ، ﺗﻨﺶ ﺑﯽ ﺑﻼ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫د و ﺳﻤﺘﺶ د و ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺑﺪ ن رﻓﺘﻪ ﺧﻮاب‬ ‫ﺑﺪل ﮐﺮدﻩ ﺹﻮرت ز ِ ﭘﺮورد ﮔﺎر‬ ‫د و د یﻮ ِﺳﻴﺎهﺶ ﻥﮕﻬﺒﺎن ِ ﺑﻨﺪ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﺮ اهﺮیﻤﻦ او ﭘﺲ ﺳﺨﻦ:‬ ‫ﺗﻮ اﯼ ﮐﻮد ﺗﺎ ﭼﯽ ِ ﺑﯽ ﺵﺮم ِ ﭘﺴﺖ،‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻪ ﺣﺒﺴﻢ ﻥﻤﻮدﯼ ﺗﻮ د ر ایﻦ ﻣﻮال‬ ‫ﭼﻮ زﻥﻬﺎﯼ هﺮزﻩ ﺑﻪ زیﺮ ِ ﺣﺠﺎب‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﻥﺎم ِ اﷲ وﻝﯽ دادﻩ اﯼ‬ ‫ﺑﻪ د ﺳﺖ ِ یﮑﯽ ﮔــﺮد ِ ﮔﺮد ن ﻓﺮاز‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﺰد ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻏﺎﻓﻞ و ﺑﯽ ﺧﻴﺎل‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ دهﺎن ﮐﺞ ﺑﻪ زﻥﺪاﻥﻴﺶ‬ ‫ُ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﭘﻬﻠﻮان را د ﮔﺮﺹﺒﺮﻥﻤﺎﻥﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺙﺎﻥﻴﻪ ﮐﺎر او ﭼﺎرﻩ ﮐﺮد‬ ‫ﺑﮑﻮﺑﻴﺪ ﺳﺮ ِاهﺮﻣﻦ را ﺑﻪ ﻣﺸﺖ‬ ‫ﻓﮑﻨﺪ اهﺮﻣﻦ را ﺑﻪ ﭘﺎیﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ‬ ‫ز ِ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮون رﻓﺖ ز ِ د رب ﻋﻘﺐ‬ ‫* *‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮﺁﻣﺪ ﻋﻤﺮ ِ ﻥﻈﺎم د روغ‬ ‫ُ‬

‫ﺹﻌﻮد ﮐﺮد ﺑﻪ زیﻦ و ﻥﺸﺴﺖ ﺵﻖ و رق‬ ‫*‬ ‫ﺗﻬﻤﺘﻦ ﭼﻮ ﻥﺰد یﮏ ِ د روازﻩ ﺵﺪ‬ ‫ﺑﻪ یﺎد ش ﭼﻮ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ زرﺗﺸﺖ ِ ﭘﻴﺮ‬ ‫ﮐﻪ یﺰدان ﺑﻪ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ و زﻥﺪاﻥﯽ اﺳﺖ،‬ ‫ﺑﺮﻓﺘﺶ ز ِ د ل ﺹﺒﺮ و ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺟﻮش‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮ ﻥﻴﺰﻩ وﮔــﺮز و ﺗﻴﺮ و ﮐﻤﺎن‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻥﺪ ﺁیﻪ اﯼ از اوﺳﺘﺎﯼ ِ زﻥﺪ،‬ ‫ز ِ دیﻮار ِ ﻗﻠﻌﻪ ﭼﻮ ﺑﺮق ﮐﺮد ﺹﻌﻮد‬ ‫ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺧﻮد ﮐﺮد ﺑﻪ د ﻗﺖ ﻥﮕﺎﻩ‬ ‫ﻥﮕﻪ ﮐﺮد ﭘﺲ از درز ِ ﺧﻴﻤﻪ درون‬ ‫ﭼﻮن از ﻻﯼ د رز، هﻢ د رﺁﻥﺪ م ﺑﺪ یﺪ‬ ‫ﻝﻤﻴﺪﻩ ز ِ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﯽ ﻃﻼ‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗـﻨﮓ ِ زریﻦ و ﺟﺎﻣﯽ ﺵﺮاب‬ ‫ٌ‬ ‫ُ‬ ‫ﻥﻘﺎﺑﻴﺶ ﺑﻪ روﯼ ﺗـﺸﮏ د ر ﮐﻨﺎر،‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﻪ یﮏ ﮔﻮﺵﻪ یﺰد ان ز ِﺑﻨﺪ د ر ﮔﺰﻥﺪ‬ ‫د رﺁﻥﺪ م ﭼﻮ ﺑﮕﺸﻮد یﺰد ان دهﻦ‬ ‫َ‬ ‫ﮐﻪ اﯼ رذ ل ِﺧﻮن ﺧﻮار ِ ﺑﯽ ﻣﻐﺰ ِ ﻣﺴﺖ،‬ ‫َ‬ ‫هﺰارو ﭼﻬﺎرﺹﺪ ﻗﺮیﺐ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺎل‬ ‫ﻓﺮو ﮐﺮدﻩ اﯼ روﯼ ِ زﺵﺖ د ر ﻥﻘﺎب‬ ‫د ﻥﯽ و ﭘﻠﻴﺪ و ﺣﺮاﻣﺰادﻩ اﯼ‬ ‫َ‬ ‫ﺑﺰودﯼ ﺵﻮد ﻝﻴﮏ ﻣﺸﺖ ِ ﺗﻮ ﺑﺎز‬ ‫ُ‬ ‫د رﺁن ﻝﺤﻈﻪ اهﺮیﻤﻦ ِ ﺑﺪ ﺳﮕﺎل‬ ‫ﺑﻪ ﺹﻮرت ﺑﺰد ﻣﺎﺳﮏ ِ یﺰد اﻥﻴﺶ‬ ‫ﺳﭙﺲ ﭼﻮن ﺑﻪ اﻝﻔﺎظ ِ زﺵﺘﺶ ﺑﺨﻮاﻥﺪ،‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺎﻗﻮﯼ ﺗﻴﺰ ﺧﻴﻤﻪ را ﭘﺎرﻩ ﮐﺮد‬ ‫ﺑﻪ ﮔــﺮز و ﺗﺒﺮزیﻦ د و د یﻮ را ﺑﮑﺸﺖ‬ ‫ُ‬ ‫ﮔﺴﺴﺖ ﺑﻨﺪ و زﻥﺠﻴﺮ ز یﺰد ان ِ ﭘﺎﮎ‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺑﻮﺳﻪ زد ﺑﺮ زﻣﻴﻦ از اد ب‬ ‫*‬ ‫ﺑﻪ د ﻝﻬﺎ ﭼﻮ ﺗﺎﺑﻴﺪ ز یﺰد ان ﻓﺮوغ‬

‫ز ِ ﺟﻮر ِ ﻝﺌﻴﻤﺎن وﻃﻦ ﺵﺪ رهﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﭘﺎ ﺵﺪ ﺳﺮورﯼ ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫ﮔﺸﺎد ﻥﺪ ﺑﻪ ﺳﺎزﻥﺪ ﮔﯽ ﺑﺎزوان‬ ‫د وﺑﺎرﻩ ﮔﺸﻮد ﻥﺪ د ر ِ ﻣﻴﮑﺪ ﻩ‬ ‫ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺵﺪ ﻥﺪ ﺟﻤﻠﮕﯽ د یﺴﮑﻮﺗﮏ!‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺎم ِ زﻣﻴﻦ رﻓﺖ ﺗﻮ ﮔﻮﺋﯽ ﺗﻤﺎم‬

‫ﺑﺮیﺪ ﻥﺪ ﻏﻴﻮران ﺳﺮ از اژد هﺎ‬ ‫ُ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻋﻮض ﺵﺪ د رایﺮان رژیﻢ‬ ‫ﺣﺠﺎب ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ز ﺳﺮ ﺑﺎﻥﻮان‬ ‫ﻓﺮوزیﺪ ﭼﻮﺁﺗﺶ د رﺁﺗﺸﮑـــﺪ ﻩ،‬ ‫ز ِ ﺑﻴﻦ رﻓﺖ ﺁﺙﺎر ﻇﻠﻢ یﮏ ﺑﻪ یﮏ‬ ‫ﻥﻪ زاﺧﻮﻥﺪ اﺙﺮ ﻣﺎﻥﺪ و ﻥﯽ از اﻣﺎم‬ ‫ِ‬