‫‪1‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬

‫ﻮی ﻨﺪﯾﺪه‬ ‫ه‬

‫اﺳﺎس دا ﺘﺎ ﯽ وا ﯽ از زﺪ ﯽ ﻮ ﻨﺪه ﺑﺎ ھ ﺮ ﺮﭘ ﻪاش ﺳﺎ ز ﺳﻤﺎوا ﯽ‬

‫ﻮد ﻮدو ﯽ‬

‫‪ ‬‬
 ‫‪ 2‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬

‫ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه ‪ ‬‬

‫ﻣﺴﻌﻮد ﻧﻮدوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻧﺎﺷﺮ‪ :‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‬

‫‪ ‬‬
 ‫‪3‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﻴﭻ ﻛﺎر ﺳﺎده اي ﻧﻴﺴﺖ و ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد ﭼـﻪ ﺑـﺮاي‬
‫ﻣﻦ و ﭼﻪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻛﺲ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر از ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﻛﺘـﺎب ﻫـﻴﭻ ﻗﺼـﺪ‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ ار ﺷﺨﺺ و اﻓﺮاد دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻗﺼﻪ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫دو اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪروزه اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻠﻢ آﻣﺪه ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ‬
‫ﭼﻪ ﻣﺸﻜﻼﺗﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ وﺟﻮد دارد‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻫﻴﭻ ﻗﺼـﺪ ﺗـﻮﻫﻴﻨﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از اﻗﻠﻴﺘﻬﺎي ﻗﻮﻣﻲ و ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺑﺮﺧﻮردﻫـﺎ ﺷﺨﺼـﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﺮاﻧـﻲ و از ﻳـﻚ ﺧـﺎك و ﻧـﮋادﻳﻢ‪ ،‬و ﻫﻤـﻪ ﺑـﺎﻫﻢ ﺑﺮاﺑـﺮ و‬
‫ﻳﻜﺴﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻬﺎي اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺻﺪدرﺻﺪ ﺣﻘﻴﻘﻲ و ﻣـﻦ در ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ و ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﭘﺎﺳﺦﮔﻮﻳﻢ و ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﺳـﺨﻨﺎﻧﻢ ﻣـﺪارك ﻛـﺎﻓﻲ‬
‫دارم‪.‬‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﻧﻮدﺷﻨﻲ‬
‫اﻛﺘﺒﺮ ‪ 2009‬اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ‬

‫‪ ‬‬
 ‫‪ 4‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬

‫ﺳﺎﻋﺖ‪ 8 ،‬ﺻﺒﺢ روز ﻳﺎزده ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﺳﺎل ‪ 2008‬ﻣﻴﻼدي راﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد‪،‬‬

‫ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ ﻛﻨﺎرم ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻧـﺪاﺧﺘﻢ‬
‫دﻳﺪم ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺪاﻳﺶ زدم‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺪارﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺎﺷـﻮ‪،‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬دﻳﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪوﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻐﻠﻢ ﻛﻦ!‬
‫اورا در آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬ﺳﺮش را ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ روي ﺳﻴﻨﻪ ام ﮔﺬاﺷـﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ او آراﻣﺶ ﻣﻲ داد وﻟﻲ ﻣﻦ دوﺑﺎره ﺑﻪ اوﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم!‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬دﻳﺮﻣﻲ ﺷﻮد ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻠﻪ داري‪ ،‬ﭼﻴﻪ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داري زودﺗﺮ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺧـﻼص ﺑﺸـﻮي‪ .‬ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻛـﻪ او‬
‫واﻗﻌﺎ"ﺣﺮف دل ﻣﺮا ﻣﻲ زد‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ او ﺑﺎزﻫﻢ اداﻣﻪ داد وﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺣﺘﻤﺎ" ﺧﻴﺎل ﻫﻢ ﻧﺪاري ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﺮا درﺳﺖ ﻛﻨﻲ ﺑﺮﮔﺮدم ﺳـﻮﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺟﺎن دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻧﻜﻦ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺎﻳﺪ دوش ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ و ﻧﻲ ﻧﻲ را ﺑﺒـﺮي‬
‫ﺑﻴﺮون )ﻧﻲ ﻧﻲ ﻧﺎم ﺳﮓ ﺳﺎﻧﺎز اﺳﺖ ﻛﻪ از اﻳﺮان ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آورده اﻳﻢ(‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اي ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻫﺮ دو ﺑـﻪ ﺣﻤـﺎم رﻓﺘـﻴﻢ‪ .‬زﻳـﺮ‬
‫دوش دوﺑﺎره ﻣﺮا در آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣـﻲ ﺑﻮﺳـﻴﺪم‪ ،‬دوﺑـﺎره‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﻮل دادي وﻗﺴﻢ ﺧـﻮردي ﻛـﻪ ﻛـﺎرم را ﻫـﺮ ﭼـﻪ‬
‫زودﺗﺮ درﺳﺖ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻳـﺎدم ﻫﺴـﺖ‪ ،‬ﻛـﺎرت را‬
‫درﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﻗﺪر اﺻﺮار ﻧﻜـﻦ‪ .‬دﻳﮕـﻪ‬

‫‪ ‬‬
 ‫‪5‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺳـﺮﻳﻊ از زﻳـﺮ دوش ﺑﻴـﺮون آﻣـﺪم‪ .‬ﭘـﺲ از ﻣـﺪﺗﻲ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل آﻣﺎده ﻛﺮدن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺷﺪم‪ ،‬ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻛﻪ آﻣﺎده ﺷﺪ ﺻﺪاي ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫را از ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻐﺾ آﻟﻮد ﺑﺎ ﻧـﻲ ﻧـﻲ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد وﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش ﻧﻲ ﻧﻲ ﺟﻮن‪ ،‬ﻣﺎﻣـﺎن ﺧﻴﻠـﻲ زود ﺑـﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺮدد‪ .‬ﺧﺪا ذﻟﻴﻞ ﻛﻨﺪ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﻳﻦ ﺟﺪاﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫او را ﺻﺪا ﻛﺮدم ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ روزه ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺗـﻮ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮي وﻧﺒﺎﻳﺪ روزه ﺑﮕﻴﺮي‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ آﻣﺪ و ﺳﺮ ﻣﻴﺰﻧﺸﺴـﺖ‪ .‬وﻟـﻲ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﭼﺎي ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ آﻣﺎده ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻲ ﻧﻲ ﺑﻴﺮون ﺑـﺮود‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬راﺳﺘﻲ‪ ،‬آن ﻫﺰار ﻛﺮون را ﻛﻪ از "ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻴﻨﮓ" ﻫﻤﺴـﺎﻳﻪ ﭼﻴﻨـﻲ‬
‫ﻣﺎن ﻗﺮض ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﭼﻲ ﺷﺪ؟ ﭘﻮل را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑـﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ در آن وﻗﺖ روز ﻣﻴﻨﮓ ﺳﺮﻛﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺰار ﻛـﺮون را‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎزدادم‪ ،‬او ﺑﺎ ﻧﻲ ﻧﻲ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ در اﻳﻦ ﻣﺪت‪ ،‬ﻣﻦ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷـﻴﺪم‬
‫و ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ را ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ آوردم و ﭼﻤﺪان ﻫﺎي ﭼﻮب اﺳﻜﻲ ﺳـﺎﻧﺎز را در‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺮﮔﺸﺖ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻴﻨﮓ را دﻳﺪم داﺷﺖ ﻗﺪم‬
‫ﻣﻲ زد وﻫﺰارﻛﺮون را ﺑﻪ او دادم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺮك ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎزﮔﺮﻳﺎن ﺑﺎ ﻧﻲ ﻧﻲ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدو ﺑﻪ اوﻗﻮل‬
‫ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﺑﻪ زودي ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺮدد واز او ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣﻮاﻇـﺐ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﻧﻲ ﻧـﻲ ﺑﺎﺷـﻢ‪ ،‬ﺗـﺎ او ﺑـﻪ زودي‬
‫ﺑﺎزﮔﺮدد‪ .‬وﻟﻲ آن ﺳﮓ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ ،‬اﻳـﻦ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ او ﻫﺮﮔﺰ ﻳﺎ دﺳﺖ ﻛﻢ ﺑﻪ زودي ﺑﺎز ﻧﺨﻮاﻫﺪﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫در ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز زﻳﺎد از ﺧﺎﻧـﻪ دور ﻧﺸـﺪه ﺑـﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز‬
 ‫‪ 6‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳـﺎد ﻣـﻲ زد ﻛـﻪ ﻧﻤـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ وﻫﻴﭻ ﻛـﺲ ﻫـﻢ ﻧﻤـﻲ ﺗﻮاﻧـﺪ ﻛـﺎري‬
‫ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺮﺗﺐ او را ﺑﻪ آراﻣﺶ دﻋﻮت ﻣﻲ ﻛـﺮدم‪ ،‬وﻣـﻲ ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻋﻴﺒـﻲ‬
‫ﻧﺪارد ﻋﺰﻳﺰم! ﻛﺴﻲ ﻣﺠﺒﻮرت ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮوي‪ .‬آرام ﺑﺎش ﺑـﻪ ﻓﺮودﮔـﺎه‬
‫ﻣﻲ روﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮت را ﺑﺪرﻗﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬راﺳﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ راه ﺑﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻣـﻦ ﺑﺎﻳـﺪ ﻳـﻚ‬
‫ﻣﺴﻮاك ﺑﺮﻗﻲ ﺑﺮاي ﺑﺮادرم ﺑﺨﺮم‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﺮدا ﺗﻮﻟﺪ اوﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﺟﺎن دﻳﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ او ﺑﺎزﻫﻢ اﺻﺮار ﻛـﺮد‪ .‬ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﻧﺎﭼﺎر ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺲ ﻳﻚ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧـﻮاﻫﺮت ﻛـﻪ از ﺟﻨـﻮب‬
‫اﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ ﻋﺎزم ﻓﺮودﮔﺎه ﻫﺴﺖ ﺑﺰن ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺎﺳـﺎن ﺗﻠﻔـﻦ را ﺟـﻮاب داد‬
‫ﺳﺎﻧﺎزﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻨﻮز در ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺰودي راه ﻣﻲ اﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻴﺎﻟﻢ ﻛﻤﻲ راﺣﺖ ﺷﺪ وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻓﺮودﮔﺎه درﻣﺤّّﻠـﻪ اي ﺑـﻪ ﻧـﺎم‬
‫))اوﭘﻠﻨﺪزﺳﭙﻲ(( ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻲ روﻳﻢ از ﻓﺮوﺷـﮕﺎﻫﻲ ﻣﺴـﻮاك ﻣـﻲ‬
‫ﺧﺮﻳﻢ‪ .‬او آرام ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮ راه ﻣﺴﻮاك را ﺧﺮﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ از ﻗﺒـﻞ ﺑـﻪ او ﮔﻔﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭘﻮل ﻫﻤﺮاه ﻧﺪارم‪ .‬دوﺑﺎره ﻛـﻪ ﻣﻮﺿـﻮع راﻣﻄـﺮح ﻛـﺮدم ﮔﻔـﺖ ‪:‬‬
‫ازﻛﺎرت اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮﺧﻮدت ﭘﻮل داري‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻛﺎرﺗﻢ را ﺑﻪ‬
‫او دادم‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺧﺮﻳﺪش را اﻧﺠﺎم داد‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮودﮔـﺎه رﻓﺘـﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ در ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﺎﺳﺎن و ﻫﻤﺴﺮش ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﭼﻤﺪاﻧﻬﺎي ﻫﺮ دو ﺧﻮاﻫﺮ راﺗﺤﻮﻳﻞ دادﻳﻢ‪ .‬زﻣﺎن ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺰودي ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪﮔﺸﺖ ‪ ،‬ﻣﺮا‬
‫ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ آﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ اورا ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨـﻮاﻫﻢ دﻳـﺪ‪ ،‬و‬
 ‫‪7‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫اﮔﺮ ﻫﻢ دﻳﺪاري ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ زودي ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد و ازاﻳـﻦ ﭘـﺲ ﻫﺮﮔـﺰ‬
‫دﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﻤﻴﻤﻴﺘﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ اﻣﻴـﺪ اﻳﻨﻜـﻪ او‬
‫دﻳﮕﺮ ﻗﺪم ﺑﺮ ﺧﺎك ﻓﺮودﮔﺎه آرﻻﻧـﺪاي ﺳـﻮﺋﺪ ﻧﮕـﺬارد از او ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ‬
‫ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻫﺮ دو ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﻳﺖ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر روﺑﻪ ﺳﻮي ﻣـﺎ ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫دﺳﺖ ﺗﻜﺎن دادﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم وﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ‪ ،‬ﻛﻪ اﻟﺒﺘـﻪ ﻫـﻴﭻ ﮔـﺎه‬
‫ﻓﺮﺻﺖ اﻳﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او درﻣﻦ‬
‫رﻳﺸﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗﺪم زﻧﺎن از ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﺎرج ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜـﻲ ﺗﺮﻣﻴﻨـﺎل ﭘـﻨﺞ‪ ،‬ﭘـﺎرك ﻛـﺮده ﺑـﻮدم‪ .‬اﻣـﺎ‬
‫ﺑﺎﺟﻨﺎق ﻣﺎﺷـﻴﻨﺶ را ﺟـﺎي دﻳﮕـﺮي ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد‪.‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻲ‬
‫ﺑﺮﺳــﺎﻧﻤﺖ؟ ﮔﻔــﺖ‪ :‬ﻧــﻪ‪ ،‬ﻣﺮﺳــﻲ راه زﻳــﺎدي ﻧﻴﺴــﺖ‪.‬ﮔﻔــﺘﻢ ‪ :‬ﻫﻤــﺪﻳﮕﺮ را‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺗﻔﺎﻗﺎ" ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ روز ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬ﺳـﺮي‬
‫ﺑﻪ ﻧﻲ ﻧﻲ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﻲ ﻣـﻦ ﻣـﻲ ﺷـﻮد‪ .‬ﻫـﺮروزي ﻛـﻪ‬
‫دوﺳﺖ داري ﺑﻴﺎ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺗﺎ ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻜﺸـﻨﺒﻪ ﺑﻌـﺪ از‬
‫ﻇﻬﺮ ﭼﻄﻮراﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﺮ روزي ﻛﻪ دوﺳﺖ داري ﺑﻴﺎ‪ .‬ﭼـﻮن ﻣـﻦ ﻫـﻢ‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬اوﻟﺶ ﺗﻌﺠﺐ ﻛـﺮد‪ ،‬ﻓﻜـﺮ ﻛـﺮد‬
‫دوﺑﺎره ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ درﺑﺎره او وﻫﻤﺴﺮش ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ‬
‫درﺑﺎره ﺧﻮدم ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﭙﻲ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻗﺼﺪ دارم ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدم وﺳﺎﻧﺎز را از‬
‫روز آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺗﺎﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اوﺳﻮﺋﺪ را ﺗﺮك ﻛـﺮده و اﺗﻔﺎﻗـﺎﺗﻲ ﻛـﻪ در‬
‫اﻳﻦ ﻣﺪت اﻓﺘﺎده ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﺳـﭙﺲ ﺳـﻮار ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﺷـﺪم‪ ،‬وﺑـﺎ‬
‫آراﻣﺸﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ از آن ﺑﻲ ﺑﻬﺮه ﺑﻮدم ﻓﺮودﮔﺎه راﺗﺮك ﻛـﺮدم‪ .‬اﺣﺴـﺎس‬
 ‫‪ 8‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻋﺠﻴﺒﻲ داﺷﺘﻢ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل وﻧﻴﻢ از‬
‫زﻧﺪان آزاد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﺑﺎ اﺗـﻮﻣﺒﻴﻠﺶ دارد ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﻲ رود‪ .‬ﻫﻨـﻮزﻫﻢ‬
‫درﺳﺖ ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ او رﻓﺘﻪ واﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸـﻪ وﺑـﻪ اﻣﻴـﺪي ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺑﺎر دﻣﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻛﻮﻟﺶ وﭘﻴﺶ ﻣﺎدرش ﻓﺮﺳـﺘﺎدم اش‪ .‬ﻫـﺮ‬
‫ﭼﻨﺪ ﻛﻪ او ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺎدرش را ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﺑﻪ اوﺑـﻪ ﭼﺸـﻢ ﻳـﻚ دﻳﻮاﻧـﻪ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﻤﺎره ﺳﺎﻧﺎز را ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣـﻦ درﺗﻜـﺲ ﻓـﺮي‬
‫ﻫﺴﺘﻢ؛و دارم ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﻫﺰار ﻛﺮوﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﻨﮓ داده ﺑﻮد دروﻏـﻲ‬
‫ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ودر روز آﺧﺮ ودﻗﻴﻘﻪ ﻧﻮدﻫﻢ ﻫﺰار ﻛﺮون ﺳـﺮﻣﻦ ﻛـﻼه‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮﻛﻪ ﭘﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻲ!! ﭼﻄﻮر ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧـﻪ!‬
‫ﺧﺮﻳﺪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃـﻮر ﺑـﻮد‪.‬‬
‫روﺑﻪ روي ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﻲ زد و ﭼﻨـﺪ دﻗﻴﻘـﻪ ﺑﻌـﺪ ﺣـﺮﻓﺶ را ﭘـﺲ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و دروغ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮال ﺑﺰرﮔﻲ ﺷﺪ ﻛـﻪ ﻗﺼـﺪ داﺷـﺘﻢ در‬
‫اوﻟﻴﻦ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ام ))ﻣﻴﻨﮓ(( را دﻳﺪم ازاو درﺑﺎره ﻫﺰار ﻛـﺮون‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬دوﺑﺎره زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم‪ ،‬ﻧﻲ ﻧـﻲ ﻧـﺎز ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺷـﺪ‬
 ‫‪9‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﭼﻮن دﻧﺒﺎل ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪ .‬اﻣﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷـﺪ ﺳـﺎﻧﺎز ﻫﻤـﺮاه‬
‫ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ رﻓﺖ ودرﮔﻮﺷﻪ اي ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﺮون ﻧﻲ‬
‫ﻧﻲ ﺟﺎن ‪ .‬آﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﭘﺎﻳﻢ اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﻴﻢ وﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﭘﻴﺎده روي‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬درﻫﻤﺎن ﺣﻴﻦ دوﺑﺎره ﺑـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﺗﻠﻔـﻦ ﻛـﺮدم‪ .‬ﭼـﻮن او ﺷـﺎرژ‬
‫درﻛﺎرت ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛـﻪ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻣـﻦ زﻧـﮓ ﺑﺰﻧـﺪ‪ .‬ﮔﻮﺷـﻲ را ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻨﺘﺮل ﭘﺎس را رد ﻛﺮدﻳﻢ و ﻣﻦ را ﻛﻤﻲ ﻣﻌﻄﻞ ﻛﺮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮي ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰي در ﺑﺎره اﺧﺮاج ﺷﺪن ﻣـﻦ از ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎه اﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺪون اﻗﺎﻣﺖ درﺳﻮﺋﺪ ﻫﺴـﺘﻢ‪ ،‬وﻟـﻲ‬
‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺗﻮ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬اﻗﺎﻣﺖ ﻗﺒﻠﻲ را ﺑﺎﻃﻞ ﻛﺮد؟ ﺟﻮاب داد‪ ،‬ﻧﻪ !! ﺳﻮال ﻛـﺮدم‪ :‬ﻣﻬـﺮ‬
‫ﺧﺮوج زده؟ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬آره!‬
‫اﻳﻦ را ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ او رﻓﺖ وﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺎدﮔﻲ‪ ،‬وﺑﺪون‬
‫اﺟﺎزه ﻣﻦ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎي ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺎ ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﻛﺸـﻮر واﻳـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﮕـﺬارد‪.‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻧﻲ ﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣـﺪم‪ ،‬ﻟﺒـﺎس ﻛـﺎرم را ﭘﻮﺷـﻴﺪم و رﻓـﺘﻢ‬
‫ﺳﻮارﺗﺎﻛﺴﻲ ﺷﺪم وﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺷﺪم‪ .‬ﻧﻲ ﻧـﻲ ﻳﻜـﻲ دو روزي ﻳﻌﻨـﻲ ﺗـﺎ‬
‫ﺟﻤﻌﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ از ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺷﻨﺒﻪ اﻓﺴـﺮده ﺷﺪودرﮔﻮﺷـﻪ اي ﻛـﺰ‬
‫ﻛﺮد و ﻟﺐ ﺑﻪ آب و ﻏﺬا ﻧﻤﻲ زد واز ﺟﺎش ﺗﻜﺎن ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد‪ .‬ﻃﺮف در ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲ رﻓﺘﻢ ﭘﺎرس ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرش از اﻳﻦ ﭘﺎرس ﻫﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺸﻮ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﺗﻠﻔﻦ زدم‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻃﻔﻠﻚ ﻧﻲ ﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬اوﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ‬
‫آﻣﺪم‪ ،‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﭼﻨﺪ روزﻧﻲ ﻧﻲ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم‪ .‬ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﻲ‬
 ‫‪ 10‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫رﻓﺘﻦ ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮد‪ .‬زﻳﺮا ﻧﮕﺮان ﻧﻲ ﻧﻲ ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻘﺼﻴﺮﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﻧﻴﺎﻣـﺪن‬
‫ﺳﺎﻧﺎز راازﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ وﺳـﺎﻧﺎز درﺧﺎﻧـﻪ دﻋـﻮا‬
‫وداد و ﺑﻴــﺪادﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻤﻴﺸــﻪ در ﺧﺎﻧــﻪ ﻣــﻲ دوﻳــﺪﻧﻲ رﻓــﺖ ﺧــﻮدش را‬
‫درﮔﻮﺷﻪ اي ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬روز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻧﻴﺰ ﺳﺮ ﻛﺎر رﻓـﺘﻢ ﭼـﻮن ﻗـﺮار‬
‫ﺑﻮد ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻳـﻚ ﺳـﺎﻋﺖ زودﺗـﺮ ﻛـﺎر را‬
‫ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﺮدم و درﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ش ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ آﻣﺪ‪ .‬ﻧﻲ ﻧـﻲ را ﻛـﻪ‬
‫دﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺻـﺒﺮ وﺣﻮﺻـﻠﻪ ي او ازﻣـﻦ ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺑـﻮد‪ .‬ﻳـﻚ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آرام آرام ﺑﻪ ﻧﻲ ﻧﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد‪ .‬دوﺑﺎرﻫﻢ‬
‫ﻧﻲ ﻧﻲ او راﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻟﻲ او ﺧﻴـﺎل داﺷـﺖ ﺑﺮﻧـﻲ‬
‫ﻧﻲ ﭘﻴﺮوزﺷﻮد وﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﻢ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻋﺎﻗﺒـﺖ او راﺑﻐـﻞ ﻛـﺮد‪ .‬ﻧـﻲ ﻧـﻲ ﺑـﺎ‬
‫اوﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬ﻣﻦ ﻫﻢ دﻧﺒﺎل ﺷﺎن رﻓﺘﻢ و ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﻴﻢ ﺳـﺎﻋﺘﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻴﻢ ‪ .‬ﻧﻲ ﻧﻲ ﻫﻢ آب وﻏﺬا ﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑـﻪ ﮔﻮﺷـﻪ اي‬
‫رﻓﺖ وﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻏﺬاﻳﻲ درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺟﻨﺎق ام ﺧـﻮردﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ازﻏﺬا ‪ ،‬ﺧﻴﺎل داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي اوﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﺸﺘﺮﻛﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ داﺷـﺘﻴﻢ را ﺣـﺪاﻗﻞ ﺑـﺮاي ﻳـﻚ ﻧﻔـﺮ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﺑﺮاﻳﻢ ﻋﻘﺪه اي ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﻪ‬
‫اﻳﻦ ﺧﻮﺑﻲ ﭼﺮا ﻣﺴـﻌﻮد اورا ﻧﻤـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ؟ ﭼـﺮا او را دوﺑـﺎرﻃﻼق داد؟‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ آﻧﻘﺪر ﻣﺴﻌﻮد را دوﺳﺖ دارد!!! وﻫﻤﻪ اش از ﺳﺮ و ﻛﻮل اش ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﻲ رود!!‬
‫وﻟﻲ ﻛﻤﻲ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻫﻢ ﻧﮕﺮاﻧﻲ درﺑﺎره ﻧﻲ ﻧﻲ ﻧﺎز وﻫﻢ اﻳﻦ ﻛﻪ‬
‫آﻳﺎﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ را ﺑـﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﺮدم‪ ،‬ﻣـﺮا‬
 ‫‪11‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫درك ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬دو دل ام ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎل وﻧﻴﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ‬
‫را ﻣــﻲ ﺷــﻨﺎﺧﺘﻢ وﻟــﻲ ﺷــﻨﺎﺧﺖ ﻛــﺎﻓﻲ از او ﻧﺪاﺷــﺘﻢ‪ ،‬و ﻫﺮﮔــﺰﻫﻢ او را‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬او ﻫﻤﭽﻨﺎن اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫در آﺧﺮ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﻮﺻـﻠﻪ و وﻗـﺖ داري ﺗـﺎ داﺳـﺘﺎن زﻧـﺪﮔﻲ ام را ﺑﺮاﻳـﺖ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ؟ ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧـﻪ! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻳـﻚ ﻟﻴـﻮان ﻗﻬـﻮه دﻳﮕـﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮري؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲ ﺧﻮرم‪ .‬وﻟﻲ ﺧﻮدم ﻣﻴﺎرم‪ .‬ﺗﻮزﺣﻤﺖ ﻧﻜﺶ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻟﻴﻮان‬
‫ﻗﻬﻮه را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬روي ﻣﺒـﻞ ﻧﺸﺴـﺖ‪ .‬ﻧﮕـﺎﻫﺶ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻫﻨـﻮز‬
‫ﺗﺮدﻳﺪ داﺷﺖ وﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ از ﻛﺠﺎ ﺷـﺮوع ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﻣـﺪام اﻳـﻦ ﺳـﻮال در‬
‫ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻳﺎ اوﻗﺪرت درك اﻳﻦ ﻗﺼﻪ ي واﻗﻌﻲ را دارد‪،‬ﻳﺎﻧﻪ؟ ﺑـﻪ ﻫـﺮ‬
‫ﺣﺎل ﺷﺮوع ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﻲ داﻧﻲ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز ازﻛﺠﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﭼﻄﻮر ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ رﺳـﻴﺪ؟‬
‫اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺰرگ وﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ اي راﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨـﻲ‪ ،‬ﻣـﻦ وﻫﻤﺴـﺮ ﺳـﻮﺋﺪﻳﻢ‪،‬‬
‫ﻣﺎدر ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪم‪ ،‬ﺧﺮﻳﺪﻳﻢ‪ .‬وﻟﻲ او ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﺧﺮﻳﺪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣـﺮا‬
‫ﺗﺮك ﻛﺮد وﭘﺲ از دوازده ﺳﺎل زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎﻳﻜﺪﻳﮕﺮاز ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫اﻛﻨﻮن ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑـﻪ‬
‫دﻧﺒﺎل ﻋﺸﻖ ﮔﻢ ﺷﺪه و روﻳـﺎﻳﻲ ﺧـﻮدم ﻣـﻲ ﮔﺸـﺘﻢ‪ .‬در اﻳـﻦ ﻣـﺪت ﺑـﺎ‬
‫دﺧﺘﺮان وزﻧﺎن زﻳﺎدي آﺷﻨﺎ ﺷـﺪم‪ .‬وﺑـﺎ ﺑﺮﺧـﻲ از آﻧﻬـﺎ درﺑـﺎره ازدواج و‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺸﺘﺮك ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ در دﻗﻴﻘـﻪ ﻧـﻮد ﺟـﺎ ﻣـﻲ‬
‫زدم‪ .‬وﺣﺸﺖ ﻣﺮا ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺮس از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ آزادي ام را ﻣﻬـﺎر‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﺟﻮدم را ﻣﻲ ﺳـﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘـﻂ راﺑﻄـﻪ ﺑـﺪون ﻗﻴـﺪ وﺷـﺮط را ﻗﺒـﻮل‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ در آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﺪم ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺪام‬
 ‫‪ 12‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫زن روﻳﺎﻳﻲ وﻋﺸﻖ ﮔﻤﺸﺪه ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻦ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد دارد وﺑﻪ زودي در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﺑـﻪ ﺻـﺪا در ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫آﻣﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ اداﻣﻪ ﻣﻲ دادم‪ .‬ﻫﻴﭻ ﮔﺎه از ﺟﺪا ﺷﺪن از ﻛﺴﻲ ﭘﺸـﻴﻤﺎن‬
‫ﻧﺸﺪه ام ﺑﻪ ﺟﺰ ﻳﻚ ﻣﻮرد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻌﺪ از ده ﺳﺎل ﻓﺮﻣﻮش اش ﻧﻜـﺮده ام‪ ،‬و‬
‫ﺧﻮد را ﻧﺒﺨﺸﺪه ام ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ او ﻧﻴﺰ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮا ﻧﻤﻲ ﺑﺨﺸﺪ و از ﻣـﻦ‬
‫ﻣﺘﻨﻔﺮاﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪13‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬

‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺎﻧﺎﻟﻬﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را ﻋﻮض ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ ،‬درﻛﺎﻧـﺎل‬

‫ﺟﺎم ﺟﻢ اﻳﺮان‪ ،‬ﺳﺮﻳﺎﻟﻲ ﭘﺨﺶ ﻣـﻲ ﺷـﺪ ﻛـﻪ درآن" ﻣﻬـﺮان ﻣـﺪﻳﺮي"‬
‫درﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ زﻧﻲ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬زﻧﻲ دﻫﺎن ﮔﺸـﺎد وﺻـﺪا ﻛﻠﻔـﺖ‪.‬‬
‫اوﻣﺮا ﻣﺠﺬوب ﺧﻮدﻛﺮد وﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﺎﻧﺎل را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺪاده‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي اﻳﻦ‬
‫ﺳﺮﻳﺎل ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺮﻳﺎل ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻛﺎﻧﺎل را ﻋـﻮض ﻛـﺮدم‪ .‬ﺳـﺎﻋﺘﻲ‬
‫ﺑﻌﺪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺑـﻪ اﺗـﺎﻗﻢ ﻣـﻲ رﻓـﺘﻢ ﻣﺮﺗـﺐ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪم‪ .‬ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا؟ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ دوﺑـﺎره‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎدش اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮن را روﺷـﻦ ﻛـﺮدم وﻣﻨﺘﻈـﺮ ﻧﺸﺴـﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘـﻲ‬
‫ﺳﺮﻳﺎل آﻏﺎز ﺷﺪ ﻧﺎم اﻳﻦ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ را داﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ))ﺳﺎﻧﺎز ﺳـﻤﺎواﺗﻲ((‪.‬‬
‫ازﻫﻤﺎن اواﻳﻞ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﻳﻦ ﺳﺮﻳﺎل را دﻳﺪم‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻋﺠﻴﺒﻲ درﻣـﻦ‬
‫اﻳﺠﺎد ﺷﺪ‪ .‬او روز ﺑﻪ روز درﻧﻈﺮم ﺟﺬاﺑﺘﺮ وزﻳﺒﺎﺗﺮﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﻣ‪‬ﺎ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم آﻣﺪم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ ﺗﻮ ﻛﺠـﺎ اون ﻛﺠـﺎ‪ .‬اﺻـﻼ"‬
‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮ وﭼﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﻤـﺎم ﺷـﺪن‬
‫آن ﺳﺮﻳﺎل‪" ،‬زﻳﺮ آﺳﻤﺎن ﺷﻬﺮ" و"ﻧﻘﻄﻪ ﭼﻴﻦ" ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﺷـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ دو‬
‫ﺳﺮﻳﺎل ﻃﺮﻓﺪاران زﻳﺎدي داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺨﺶ آن ﻫـﺎ ﻫﻤﺰﻣـﺎن ﺑـﻮد ﺑـﺎ ﭼـﺎپ‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎﻧﺎم " آﺳﻤﺎن آﺑـﻲ"‪ .‬ﺑـﻪ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ ي ﻣـﻦ ﻧﺎﺷـﺮ‬
‫ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﻣﺮﺣـﻮم "اﻣﻴﺮاﺳـﻤﺎﻋﻴﻠﻲ"‪ ،‬اﻳـﻦ ﻛﺘـﺎب را ﺑـﻪ ﺗﻌـﺪاد زﻳـﺎدي از‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ وﻣﺠﻼت در اﻳﺮان داده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺑﻴﺴﺖ روزﻧﺎﻣـﻪ درﺑـﺎره‬

‫‪ ‬‬
 ‫‪ 14‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻧﻘﺪﻫﺎي ﺧﻮب ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓﺘﻢ ﭼﻨـﺪ ﻳـﻦ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ وﻣﺠ‪‬ﻠﻪ از ﺟﻤﻠﻪ اﻋﺘﻤﺎد‪ ،‬ﻛﻴﻬﺎن ورزﺷﻲ واﻃﻼﻋﺎت ﻫﻔﺘﮕﻲ ﻋﻜﺲ‬
‫ﻫﺎوﻣﻄــﺎﻟﺒﻲ درﺑــﺎره ي ﻣــﻦ وﻛﺘــﺎﺑﻢ ﻧﻮﺷــﺘﻪ ﺑﻮدﻧــﺪ‪ .‬درآن زﻣــﺎن ﺳــﺎﻧﺎز‬
‫ﺳﻤﺎواﺗﻲ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻣﺤﺒﻮب وﺟﺬاب ﺳﻴﻨﻤﺎ وﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮن اﻳـﺮان اﺟـﺮاي‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ "ﻫﻤﺮاه اﻳﺮاﻧﻴﺎن"‪ ،‬ﻛـﻪ از ﺷـﺒﻜﻪ ﺟﻬـﺎﻧﻲ ﺟـﺎم ﺟـﻢ ﺑـﺮاي اروﭘـﺎ‬
‫وآﻣﺮﻳﻜﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮ ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﺳﺎﻋﺖ‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﻴﺦ ﻛﻮب ﭘﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﻮدم ﺗﺎ اﻳـﻦ‬
‫ﻣﺠﺮي زﻳﺒﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻦ روزﺑﻪ روز ﺑﻪ او ﺑﻴﺸﺘﺮ وﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺷﻨﺒﻪ اي را از دﺳﺖ ﻧﻤﻲ دادم‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ دوﺳـﺖ‬
‫دﺧﺘﺮم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﻦ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﺷﺮﻣﻲ از او ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗـﺎ‬
‫درﻃﻮل ﺗﻤﺎم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣـﻲ رﻧﺠﻴـﺪ وﺑﺴـﻴﺎر‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ او ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻦ و ﻣﺮﺣﻮم اﻣﻴﺮ اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ راﺑﻄﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ‬
‫داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻛﺘﺎب‪ ،‬رﻣﺎﻧﻲ ﺳﻪ ﻗﺴـﻤﺘﻲ و دﻧﺒﺎﻟـﻪ دار ﺑـﻮد از اودﻋـﻮت‬
‫ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺮج ﻣﻦ ﺳﻔﺮي ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ ﺗـﺎ درﺑـﺎره ﻗﺴـﻤﺖ‬
‫دو‪‬م ﻫﻤﻜﺎري ﺧﻮد را آﻏﺎز ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬از او ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺒﻞ از ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﺷﺒﻜﻪ ﺟﺎم ﺟﻢ درﺗﻬﺮان ﺑﺮود‪ ،‬وﻛﺘﺎب ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﺳـﻤﺎواﺗﻲ ﺑﺪﻫـﺪ‪ .‬او‬
‫ﺑﺎﻛﻤﺎل ﻣﻴﻞ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم داد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ ﻛﺘﺎب را ﺑﻪ ﺷﺒﻜﻪ ﺑـﺮد‪ ،‬اﻣـﺎ‬
‫ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎﺳﺎﻧﺎز ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺷـﺐ وﻗﺘـﻲ ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﺮاي اﺟـﺮاي‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ " ﻫﻤﺮاه اﻳﺮاﻧﻴﺎن" ﺑﻪ ﺷﺒﻜﻪ ﻣﻲ رود‪" ،‬اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺧﻴﻜـﻲ" ‪).‬ﻳﻜـﻲ از‬
‫ﻛﺎرﻣﻨﺪان ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز او را ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﻢ ﺻﺪا ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ (.‬ﺑـﻪ او ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ‬
 ‫‪15‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻧﺎﺷﺮي اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد و ﺗﻌﺪادي ﻛﺘﺎب در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﺗـﻮ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺠﻠﻪ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻴﺰ ﻳـﻚ ﺟﻠـﺪ ﻛﺘـﺎب‬
‫ﻣﻲ رﺳﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم اﺟﺮاي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻛﺘﺎب را روي ﻣﻴﺰ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ اﺟﺎزه ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺑﻪ او داده ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮد را ﺧـﺪاي ﻣﻌﺮﻓـﺖ ﻣﻌﺮﻓـﻲ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ ﺗﻤﺎس ﻣﻲ ﮔﻴﺮد وﺑﺮاي ﺗﺸﻜﺮ ﺟﻌﺒﻪ ي ﺷـﻴﺮﻧﻲ‬
‫ﺧﺮﻳﺪه و ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ ﻣﻲ رود‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻛـﺎر را ﻫﺮﻛﺴـﻲ اﻧﺠـﺎم ﻧﻤـﻲ‬
‫دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ" ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻓﻘﻂ ﺧـﺪا ﻣـﻲ داﻧـﺪ!!!‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ درﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﺑﺎﻫﻤﺴﺮ وﻓﺮزﻧﺪان آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ دﻳﺪار ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻛﺎرت وﻳﺰت ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او ﻣﻲ دﻫﺪ وﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ‬
‫ﻣﻲ روﻳﺪ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ" اﻳﻦ ﻛﺎرت را ﺑﻪ آﻗـﺎي ﻧﻮدوﺷـﻨﻲ ﺑﺪﻫﻴـﺪ دوﺳـﺖ دارم‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺖ دو‪‬م ﻛﺘﺎب ﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻣﺴـﺘﻘﻴﻤﺎ" ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﺗﻤـﺎس‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫روزﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷـﺖ و ﻣـﻦ ﻳـﻚ راﻧﻨـﺪه ﺗﺎﻛﺴـﻲ و درﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﺷـﺮﻛﺖ‬
‫ﺗﺎﻛﺴﻴﺮاﻧﻲ ﺟﻬﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎرﺑﻮدم‪.‬‬
‫زﻣﺎن آﻣﺪن آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ ﻓﺮا رﺳﻴﺪه ﺑـﻮد‪.‬ﺑـﻪ ﻓﺮودﮔـﺎه رﻓـﺘﻢ‪ .‬ﻳـﺎدم‬
‫ﻧﻤﻴﺮود ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺎﺧﻴﺮ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑـﻮدم و ﭘـﻮل‬
‫ﭘﺎرﻛﻴﻨﮓ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﻛﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ آﻣﺪ و رﻓﺘﻴﻢ‬
‫ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ دﻳﺪم ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻛﺮون ﺟﺮﻳﻤـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮدم‪ .‬ﺧﻼﺻـﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي از ﻛﺘﺎب ﻫﺎي ﺟﻠـﺪ اول ﻣـﺮا آورده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬اوﻛﻴﻒ ﭘـﻮﻟﺶ را در آورد وﻛـﺎرت وﻳﺰﻳﺘـﻲ را‬
 ‫‪ 16‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ را ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻤﺎواﺗﻲ ﺑﺮاي ﺗﻮ داده وﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ او زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺧﻮاﻫﺪﺷﺪ‪.‬‬
‫اﺻﻮﻻ" ﻣﻦ آدم ﺧﺠﺎﻟﺘﻲ اي ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬وﻟﻲ اﺣﺴﺎﺳﻲ در دروﻧﻢ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬آﻗـﺎي اﺳـﻤﺎﻋﻴﻠﻲ‬
‫اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻪ او زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﺠﺎﻟﺖ را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷـﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻠﻔـﻦ را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ وﺑﻪ او زﻧﮓ زدم ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ در اﻳﺮان درﺳـﺖ ﺟـﺎ ﻧﻴﻔﺘـﺎده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪا اﺻﻼ" ﺧﻮب ﻧﻤﻲ آﻣﺪ‪ ،‬و ﺳـﺎﻧﺎز در ﺧﻴﺎﺑـﺎن ﺑـﻮد اﻣـﺎ ﻣـﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﻗﺪري ﻫﻴﺠﺎن زده ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺻﺪاي او را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ ﺷـﻨﻴﺪ!!! از او‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ آﻳﺎ ﻗﺼﺪ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ را دارد؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺗﻔﺎﻗﺎ" ﭼﻨﺪ ﻣﺎه دﻳﮕﺮ‬
‫از ﻃﺮف ﺷﺒﻜﻪ ﺑﻪ اروﭘﺎ ﺧﻮاﻫﻢ آﻣﺪ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺑﻴـﺎﻳﻢ ﺣﺘﻤـﺎ" ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ ﻫـﻢ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ آﻣﺪ و ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﻤﺎ را در آﻧﺠـﺎ ﺑﺒﻴـﻨﻢ‪ .‬ﻣـﻦ ﺳـﻌﻲ داﺷـﺘﻢ‪،‬‬
‫ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻴﺰ داﺷﺖ ﻳﺎدداﺷﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد اﻣـﺎ‬
‫ﺻﺪا ﺷﻔﺎف ﻧﺒﻮد‪ .‬در ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ او ﻗﻮل داد ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎﻣﻦ ﺗﻤﺎس داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ ﻣﻦ ﻛﻞ داﺳـﺘﺎن ﺟﻠـﺪ دوم ﻛﺘـﺎب را‬
‫ﺑﺮاي اﻳﺸﺎن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪ .‬اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ ﺑـﺎ ﺿـﺒﻂ ﺻـﻮت آن ﻫـﺎ را ﺿـﺒﻂ‬
‫ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺣﺪود ده ﻧﻮار ﻛﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻛﺎﻣﻞ ﭘﺮﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ از آن آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ ﺑﺮاي دﻳﺪار ﻳﻜﻲ از آﺷﻨﺎﻳﺎن ﺑـﻪ ﺑﻠﮋﻳـﻚ‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ‪ ،‬اورا ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﻓﻨﻼﺋﺪ ﺑﺮدم‪ .‬ﻗﺮار ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻤﺪان اش را ﭘﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدم‪ .‬درﻳﻚ ﺳـﺎك ﻛﻮﭼـﻚ‬
‫ﻣﻘﺪاري ﻛﺎدو ﺑﺮاي ﺳﺎﻧﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﻣﺎ آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ روزي ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان‬
‫ﻣﻲ رﻓﺖ اﺻﺮار زﻳﺎدي داﺷﺖ وﺳﺎﺋﻞ ﺳﺎﻧﺎز را از ﻛﻴﻒ ﻛﻮﭼـﻚ در آورده‬
 ‫‪17‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫وﻗﺎﺗﻲ اﺳﺎس او درﭼﻤﺪان دﻳﮕﺮ ﺑﮕﺬارﻳﻢ! وﻟﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟـﻪ راﺿـﻲ‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻳﺸﺎن ﺳﻮﺋﺪ را ﺑﺎﺑﻴﺴﺖ ﻛﻴﻠـﻮ ﺑـﺎر اﺿـﺎﻓﻲ‬
‫ﺗﺮك ﻛﺮد‪ .‬روزﻫﺎ وﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎ آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ ﺗﻤـﺎس‬
‫ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﻳﺸﺎن ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﻢ‪ ،‬ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮ‬
‫ﻧﻤﻲ دارد!‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ "ﻫﻤﺮاه اﻳﺮاﻧﻴﺎن" ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ داﺷـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ دﻳﮕـﺮ ﻋﻼﻗـﻪ اي‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ اﺗﻔﺎق دﻳﮕﺮان ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬وﻟـﻲ ﺗﻠﻔـﻦ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﺷﻐﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ وﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻮاب داده ﻧﻤـﻲ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي او ﻓﻜﺲ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﻓﻜﺲ را ﻛـﻪ ﻓﺮﺳـﺘﺎدم‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ :‬ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﻳﻚ زﻧﮓ ﺑﻪ آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ ﺑـﺰن‪ ،‬ﺑﺮاﻳـﺖ‬
‫ﻛﺎدو ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ .‬ﺑﺮو ﺑﮕﻴﺮ!! وﭼﻮن ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اوزﻧﺪه ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﻫﻮل ﻣﻲ ﺷﺪ وﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻓﻜﺲ ﻣﺮا ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎي ﻧﻮدوﺷﻨﻲ‬
‫ﺗﻮﻟﺪ راﺗﺒﺮﻳﻚ ﻳﺎ وﻓﺎﺗﻲ راﺗﺴـﻠﻴﺖ ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ! ﻫﻤـﻮاره درﻃـﻮل ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﻓﻜﺲ ﻣﺮا در ﻟﺒﺎس ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ زﻧﮓ ﻧﺰد‪ .‬ﻣﻦ از اﺳـﻤﺎﻋﻴﻠﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﻛـﻪ او‬
‫ﺳﺎك را ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ در ﺗﻬﺮان ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ او ﺗﻤﺎم وﺳﺎﺋﻞ ﺳﺎك‬
‫را ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و اﻧﺪﻛﻲ از وﺳﺎﻳﻞ را داﺧﻞ ﻳﻚ ﻛﻴﺴﻪ ﭘﻼﺳـﺘﻴﻜﻲ‬
‫رﻳﺨﺖ وﺑﻪ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺤﻮﻳﻞ داد!!! از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺴـﻴﺎرﻧﺎراﺣﺖ ﺷـﺪم‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺗﻤﺎم ﻫﻤﻜﺎري و راﺑﻄﻪ ام را ﺑﺎ اﻣﻴﺮ اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ ﻗﻄﻊ ﻛـﺮدم‪ .‬از‬
‫آن ﭘﺲ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻗﺴﻤﺖ دو‪‬م ﻛﺘﺎب ﻛـﺮدم‪ ،‬ﺗـﺎ دوﺑـﺎره ﻧﺎﺷـﺮي‬
 ‫‪ 18‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي ﺟﻠﺪ دوم ﻛﺘﺎب ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺟﻤﺎل ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ اوﻛﺴﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ آﻗـﺎي اﺳـﻤﺎﻋﻴﻠﻲ را ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده ﺑـﻮد‪ .‬ﺟﻤـﺎل و ﻣـﻦ زﻣـﺎﻧﻲ ﺑـﺎﻫﻢ آﺷـﻨﺎ ﺷـﺪﻳﻢ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻲ ﺗﻴﻢ ﻧﻮﺟـﻮان اﻳﺮاﻧﻴـﺎن ﺳـﻮﺋﺪي را داﺷـﺘﻢ وﺑـﺮاي ﻣﺴـﺎﺑﻘﺎت‬
‫ﺗﻨﻴﺲ ﺟﻮاﻧﺎن آي‪ .‬ﺗﻲ‪ .‬اف‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ درﻫﺘﻞ‬
‫آزادي ﺗﻬﺮان ﺑﻮدﻳﻢ وﻣﺴﺎﺑﻘﺎت در ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ورزﺷﻲ اﻧﻘـﻼب ﺑﺮﮔـﺰار ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻤﺎل ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺴﻴﺎرﻛﺮد‪ .‬ﻫﻢ ﻣﻦ وﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از او‬
‫راﺿﻲ و ﺧﺸﻨﻮد ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫روز آﺧﺮ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎي ﺗﻴﻢ ﺗﻨﻴﺲ اﻳـﺮان و ﺗـﻴﻢ‬
‫ﻣﺎ در رﺳﺘﻮران ﺑﻪ ﻧﺎﻫﺎر دﻋﻮت ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻫﻨﮕـﺎم ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﺟﻤـﺎل‬
‫ﺗﻠﻔﻦ و آدرﺳﻢ را در ﺳﻮﺋﺪ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ او دادم‪ .‬ﻣـﺪت دوﻫﻔﺘـﻪ‬
‫اي ﻛﻪ ﻣﺎ درﺗﻬﺮان و درﻣﻨﺰل اﻗﻮام ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺟﻤﺎل ﻣﺮﺗـﺐ ﺗﻠﻔـﻦ‬
‫ﻣﻲ زد واﺑﺮاز ﻟﻄﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻤﺎس ﻫـﺎي ﺟﻤـﺎل‬
‫ﻗﻄﻊ ﻧﺸﺪ‪ .‬او از ﻃﺮف ﭘﺪر ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻛـﻪ درﺳـﻮﺋﺪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮن ﻧـﺎم‬
‫داري داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻘﺎﺿﺎي وﻳﺰاﻛﺮد‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﺑﺮاي ﺟﻤﺎل دﻋﻮت ﻧﺎﻣـﻪ ﻓﺮﺳـﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺟﻤﺎل ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻫﻤﺴﺮ وﻓﺮزﻧﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ده روزي ﻛﻪ آﻧﻬﺎ در ﺳـﻮﺋﺪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺗﻤـﺎم ﺳـﻌﻲ وﺗـﻼش ﻣـﻦ و‬
‫دﻳﮕﺮان اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي او را ﺟﺒﺮان ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺧـﻮﺑﻲ اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺎر را ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ اوﻣﺸﺘﺮي ﭘﺮوﭘﺎ ﻗﺮص ﺳﻮﺋﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﭘـﺲ از آن‬
‫ﺟﻤﺎل در ﻣﺪت ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ ﺑـﺎر ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ ﺳـﻔﺮ ﻛـﺮد‪ ،‬و‬
‫ﺑﺎراﺑﻄﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاي او ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي رادﻳﻮ وﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن وﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
 ‫‪19‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫در ﺑﺮﮔﺰاري ﻛﻨﺴﺮت وﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﺠﺎد ﻛﺮده ﺑـﻮدم او اﻛﻨـﻮن ﻧـﺎﻣﻲ‬
‫ﺳﺮﺷﻨﺎس در ﻣﺤﻔﻞ ﻫﻨﺮي ﺳﻮﺋﺪ واﻳـﺮان اﺳـﺖ‪ .‬ﻫﻤـﻪ در اﻳـﺮان اﻃـﻼع‬
‫دارﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﮔﺮوه ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ وﻳﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮي ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺧـﺎرج ﺑـﺮود‪ ،‬ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﻦ ﺟﻤﺎل ﺷﻮد!!‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﻮﺿﻮع آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ را ﺑﺮاي ﺟﻤـﺎل ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﺮدم وﮔﻔـﺘﻢ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﻜﺎري ﺑﺎ اوﻧﻴﺴـﺘﻢ‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧﺎراﺣـﺖ ﻧﺒـﺎش‪ .‬ﻣـﻦ ﺑـﺎ او‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ اﺻﻼ" ﻛﺘﺎب دو‪‬ﻣﻲ ﺑﻪ زﻳﺮ ﭼﺎپ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺟﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﺪ روز ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺲ ازﻳـﻚ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﻚ ﺗﺨﺘﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم‪ .‬او ﻣﻨﺘﻈـﺮ‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاﻳﺖ اﻧﺠـﺎم دﻫـﺪ‪ .‬ﻣـﻦ ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪ .‬ﺑﺎﺑﻚ ﺗﺨﺘﻲ ﻓﺮزﻧﺪ زﻧﺪه ﻳـﺎد ﺟﻬـﺎن ﭘﻬﻠـﻮان ﻏﻼﻣﺮﺿـﺎ‬
‫ﺗﺨﺘﻲ اﺳﺖ‪ .‬واي! ﭼﻪ اﻓﺘﺨﺎري اﮔﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺗﺨﺘﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻳﻜـﻲ از ﺑﺰرﮔﺘـﺮﻳﻦ‬
‫ﻧﺎﺷﺮان اﻳﺮان اﺳﺖ ﻛﺘﺎب ﻣﺮا ﺑﻪ زﻳﺮ ﭼﺎپ ﺑﺒﺮد! ﺑﺮاﻳﻢ ﭼﻨﺪان ﻫﻢ ﺳﺎده‬
‫ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ راﺑﺮدارم وﺑﻪ او زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ روزي ﮔﺬﺷـﺖ‪ .‬ﺟﻤـﺎل ﺑـﺎ‬
‫ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ زﻧﮓ زدي؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﺧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ او ﭼـﻪ ﺑﮕـﻮﻳﻢ؟‬
‫او راﺟﻊ ﺑﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ داﻧﺪ‪ .‬ﺟﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒـﺎش‪.‬‬
‫ﻗﺴﻤﺖ اول ﻛﺘﺎب را ﺑﻪ او داده ام‪ .‬ﻗﻮل داده اﺳﺖ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ :‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاي‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب دﻳﮕﺮان وﻗﺖ ﻧﺪارد‪ ،‬اﻣـﺎ ﻛﺘـﺎب ﺗـﻮرا ﺧﻮاﻫـﺪ ﺧﻮاﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﺎ‬
‫اوﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ وﺷﻤﺎره ﻣﻨﺰل ﺑﺎﺑﻚ ﺗﺨﺘﻲ را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗـﺎ" ﻣﻨـﺰل‬
 ‫‪ 20‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﻮدوﮔﻮﺷﻲ را ﺧﻮدش ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬اﺻﻼ" ﺑـﺎورم ﻧﻤـﻲ ﺷـﺪ!! ﭼﻘـﺪرﻣﻬﺮﺑﺎن‬
‫وﻣﺘﻴﻦ ﺑﻮد! ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣـﻦ ﺧـﻮدم را ﻣﻌﺮﻓـﻲ ﻛـﺮدم ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﻣـﺮا‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺘﺎﺑﺖ را دارم‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر راﺣﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛـﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﻚ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﻛﺘﺎب ﺗﻮ را ﭼﺎپ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻮن اﻧﺘﺸﺎرات‬
‫ﻣﺎ رﻣﺎن ﭼﺎپ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎرﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻓﻠﺴﻔﻪ اﺳﺖ‪ .‬و اﮔﺮ ﻣﻦ رﻣـﺎن ﭼـﺎپ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ ،‬دراﻳﺮان ﺳﻮال ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺮاي ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران و ﻣﻨﺘﻘﺪان ﭘﻴﺶ ﻣـﻲ آﻳـﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﭼﺮا ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري زدم؟ وﻟﻲ ﻣﻦ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ ﺗـﻮ را‬
‫ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻤﺎ" ﻧﺎﺷﺮي ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤـﺎد ﺑﺮاﻳـﺖ ﭘﻴـﺪا‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮﺑﻪ ﺑﺎﺑﻚ زﻧﮓ ﺑـﺰﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎﺑـﻚ ﺑـﻪ‬
‫ﮔﻮﻧﻪ اي ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺳﺎل ﻫﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﮕـﺪﻳﮕﺮ آﺷـﻨﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﺳﻔﺮي ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ ﺑﻴـﺎﻳﻢ‪ .‬ﭼـﻮن دو ﻣـﺎه دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﻛﺘﺎب درﺳﻮﺋﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ از او دﻋـﻮت ﻛـﺮدم زﻣـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﻣﻴﻞ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻚ زﻧﮓ زدم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻼش ﻛـﺮدم‪،‬‬
‫ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﺎﺷﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎدي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺎزﻫﻢ در ﺟﺴﺘﺠﻮ‬
‫ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬روزﻧﺎﻣﻪ اﻋﺘﻤﺎد دﻳﺮوز را دﻳﺪي؟ درﺑﺎره ﻣﻦ وﻛﺘـﺎﺑﻢ‬
‫ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺰرگ و ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎ ﻋﻜﺲ ﻣﻦ ﭼﺎپ ﻛﺮده ﺑـﻮد‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧﺪﻳـﺪم‪ .‬وﻟـﻲ‬
‫اﻻن ﻣﻲ روم از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻗﺮارﺷﺪ ﺑﺎﺑـﻚ زﻣـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤـﺎس ﺑﮕﻴـﺮد‪ .‬وﻟـﻲ اﻳـﻦ ﺗﻠﻔـﻦ آﺧـﺮﻳﻦ‬
‫ﺗﻤﺎس ﻣﻦ وﺑﺎﺑﻚ ﺗﺨﺘﻲ ﺑﻮد!!!‬
‫زﻣﺎن ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ ازﺷﺐ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‬
 ‫‪21‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫"ﻫﻤﺮاه اﻳﺮاﻧﻴﺎن" ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم دﻳﺪم ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺠﺮي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﻴﺴﺖ!!! ﻳـﻚ‬
‫ﻣﺮد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را اﺟﺮا ﻣﻲ ﻛﺮد! ﻛﻤﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﺘﻤـﺎ"‬
‫او اﻣﺸﺐ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺳﺮﻛﺎر ﺑﻴﺎﻳﺪ! ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﺎﺷﺪ! ﺷﺎﻳﺪ درﺟﺎي دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺮداري داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ! ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮت رﻓﺘﻪ اﺳﺖ! اﻣـﺎ اﻳـﻦ ﮔﻮﻧـﻪ‬
‫ﻧﺒﻮد!ﺳﺎﻧﺎز را ﺟﻮاب ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ وﻫﻔﺘﻪ ﻫـﺎي ﺑﻌـﺪ ﻫـﻢ‬
‫درﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ دو ﺗﺎ ﺳﻪ ﻣﺎه‪ .‬اﺣﺴـﺎس ﻣـﻲ ﻛـﺮدم‬
‫دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻜﻨﻢ؟ ﻳﻚ ﺑﺎره ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮ ﻣﻲ دارم‪ ،‬وﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﻣﮕـﺮ ﭼـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻮد؟ ﻣﺮا ﻛﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺸﺖ؟ ﮔﺎﻫﻲ اوﻗﺎت ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺷـﺎﻳﺪ ﺷـﻮﻫﺮ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ آﻗﺎي اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ،‬اوﻣﺠﺮد ﺑـﻮد‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎل ﻛﺎرت وﻳﺰﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ داده ﺑـﻮد‪ ،‬ﮔﺸـﺘﻢ‪ .‬وﻟـﻲ ﻛـﺎرﺗﻲ ﭘﻴـﺪا‬
‫ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ را زﻳﺮ رو ﻛﺮدم‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣـﻦ ﻣـﺪت ﺑﻴﺴـﺖ ﭘـﻨﺞ‬
‫ﺳﺎل اﺳﺖ درآن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬آن ﻗﺪر ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﻛـﻪ اﮔـﺮ ﭼﻴـﺰي‬
‫درآن ﮔﻢ ﺷﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ!!! آدرس اﻳﻤﻴﻞ ﺳﺎﻧﺎز را ﺑـﻪ ﻳـﺎد‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻗﺒﻼ" ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻚ اﻳﻤﻴﻞ زده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻛـﻪ اﻟﺒﺘـﻪ ﺑـﻲ ﺟـﻮاب‬
‫ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻓﻘﻂ ﻳﻚ آدرس داﺷﺘﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ‬
‫دارد وﻧﻪ ﺑﻠﺪﻫﺴﺖ ﭼﻄﻮرﺑﺎ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻛﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮادر او ﺑﻮدﻛـﻪ اﻳﻤﻴـﻞ او‬
‫راﭼﻚ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬او ﻫﻢ ﺑﻪ دﻻﻳﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ او اﻳﻤﻴﻞ‬
‫ﻣﻲ زﻧﻢ‪.‬دﻟﺘﻨﮕﻲ وﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻣﻦ روزﺑﻪ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷـﺪ‪.‬ﻟﺤﻈـﻪ اي ﻧﺒـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮاوﻧﺒﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺟﻤﺎل ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﺣﺪ )ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﻣﻨﺪان‬
 ‫‪ 22‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ رادﻳﻮآوا( ﻛﻪ ازدوﺳﺘﺎن ﺧﻮب وﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﻦ اﺳـﺖ‪ ،‬ﺻـﺤﺒﺖ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ اﮔﺮﻋﻼﻗﻪ دارد ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺟﻤﺎل ﻫﻤﻜﺎري ﻛﻨﺪ‪ .‬وﺑﻪ ﺟﺎي اﻳـﻦ‬
‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﻟﺲ آﻧﺠﻠﺴﻲ را ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎورﻧـﺪ‪ ،‬از ﻫﻨﺮﻣﻨـﺪان‬
‫ﻛﺸﻮر ﺧﻮدﻣﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬وﻫﻨـﺮاﻳﻦ ﻋﺰﻳـﺰان ‪ ،‬ﻛـﻪ در اﻳـﺮان روﺑـﻪ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﻣﻲ رﻓﺖ را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬روزي در ﺗﻤﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻤـﺎل‬
‫داﺷﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺟﻤﺎل ﺗﻮﺳﺎﻧﺎز ﺳﻤﺎواﺗﻲ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ؟ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣـﻲ داﻧـﻢ‬
‫ﻛﻴﺴﺖ وﻟﻲ اورا ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻲ ﺗـﻮاﻧﻲ ﺗﻠﻔـﻦ او را ﺑـﺮاﻳﻢ ﭘﻴـﺪا‬
‫ﻛﻨﻲ؟ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺮاي او ﻣﺜﻞ آب ﺧﻮردن اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑـﺎز‬
‫از او ﺳﻮال ﻛﺮدم‪ .‬ﺟﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ده دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺗﻤـﺎس ﻣـﻲ ﮔﻴـﺮم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ازﻳﻚ رﺑﻊ ‪ ،‬ﺟﻤﺎل ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد ﺷﻤﺎره را ازﻳﻜﻲ ازﻛﺎرﮔﺮدان ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻤﺎل دراﻳﺮان ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﮔﺮدان ﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻫﺎ وورزﺷﻜﺎران آﺷﻨﺎ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻤﺎل ﺷﻤﺎره را داد وﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺳـﺎﻧﺎز زﻧـﮓ زده‪ ،‬و او زﻳـﺎد ﺗﺤﻮﻳـﻞ‬
‫ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ و ﮔﻔﺘﻪ‪ :‬ﺑﻪ آﻗﺎي ﻧﻮدوﺷﻨﻲ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴـﺮد‪.‬‬
‫ﺟﻤﺎل ﮔﻔﺖ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﻜﻦ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰن‪.‬‬
‫ﺟﻤﺎل ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺎﻧﺎز را ازﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳـﻢ!؟‬
‫وﺑﺎ اوﭼﻪ ﻛﺎر دارم؟ ﻣﻦ ﻣﻘﺪاري ﺑﺮاي اوﺗﻮﺿﻴﺢ دادم‪ .‬ﺣـﺎﻻ ﻧﻮﺑـﺖ ﺗﻠﻔـﻦ‬
‫زدن ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎر ﺳﺎده اي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺑﻪ اوﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ!؟ اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳـﺪ‬
‫ﺑﺮو آﻗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎر دارﻳﺪ ﭼﻪ ؟ اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﺘﺎب ﺗﺎن را ﻛﻪ ﺷـﺶ ﻣـﺎه‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻳﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻛﺎردارﻳﺪ؟ ﻛﺘﺎب دو‪‬م ﻫﻢ ﻛﻪ ﭼـﺎپ ﻧﺸـﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ آن را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﻴﺶ آﻳﺪ ﺧـﻮش آﻳـﺪ!!‬
‫ﺷﻤﺎره را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬دﻟـﻢ رﻳﺨـﺖ!!! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺳـﻼم‬
 ‫‪23‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻤﺎواﺗﻲ ﻣﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ازﺳﻮﺋﺪ زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﻢ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫‪ :‬ﺳﻼم آﻗﺎي ﻧﻮدوﺷﻨﻲ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺘﺎن ﭼﻄﻮراﺳﺖ ؟ ﮔﻮﺷـﻲ ﺗـﻮي دﺳـﺘﻢ ﻣـﻲ‬
‫ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮﺳﻲ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻳﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﺑﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳـﻤﺎواﺗﻲ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻗﺮارﺑﻮد زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴﺪ! ﻗﺮارﺑﻮد ﺑﻪ اروﭘﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﺳﺎﻧﺎز ﺑـﻪ ﺟـﺎي‬
‫ﺟﻮاب ازﻣﻦ ﺳﻮال ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻦ آﻗﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زد ﻛـﻲ ﺑـﻮد؟ اﺻـﻼ" از‬
‫ﻃﺮز ﺻﺤﺒﺘﺶ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ازﻛﺠﺎ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﻣـﺮا دارد؟ ﻣـﻦ ﺑـﺮاﻳﺶ‬
‫ﺗﻮﺿــﻴﺢ دادم‪ ،‬ﻛــﻪ ﺟﻤــﺎل ﻛﻴﺴــﺖ‪.‬ﺑﻌــﺪ دوﺑــﺎره ﺳــﻮال ﻛــﺮدم‪ :‬ﺷــﻤﺎ‬
‫ﻗﺮارﺑﻮدﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ وﻳﺰاي ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ام ﺑﻠﻴﻂ ﻫﻢ رزرو ﻛﺮده ام ‪:‬‬
‫ﺑﻪ زودي ﻋﺎزم ﻓﺮاﻧﺴﻪ وﭘﺎرﻳﺲ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻤﺎواﺗﻲ ﭼﺮا ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻧﻤﻲ آﻳﻴـﺪ؟ ﮔﻔـﺖ ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺗﻔﺎﻗﺎ" ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ از ﻛـﺪام‬
‫ﻛﺸﻮر اروﭘﺎﻳﻲ وﻳﺰا دارﻳـﺪ‪ .‬ﺷـﻤﺎ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﻴـﺪ ﺑـﺎ ﻫﻤـﺎن وﻳـﺰا ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬ﮔﻔﺖ ﺑﻠﻴﻂ رزرو ﻛﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻤﺎل ﻗـﺮار اﺳـﺖ ده روز دﻳﮕـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﻣﻲ روم‪ .‬ﺗﻮﻫﻢ ﺑﻪ آﻧﺠـﺎ‬
‫ﺑﻴﺎ‪ .‬ﻫﻢ دﻳﮕﺮ را ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ‪ .‬ﻗﺮارﺷﺪ ﻓﺮدا دوﺑﺎره ﻣﻦ ﺑـﻪ او ﺗﻠﻔـﻦ ﻛـﻨﻢ‪.‬‬
‫راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد! ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲ زدﻳـﻢ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺑﻠﻴﻂ رزروي ﺧﻮد را ﭘﺲ داد‪ ،‬وﻗﺮار ﺷﺪ ﻣـﻦ از اﻳﻨﺠـﺎ ﺑـﺮاي اش ﺑﻠـﻴﻂ‬
‫ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬واو ﭘﻮﻟﺶ را در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘـﻲ ﮔﻔـﺘﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﭘﺮوازت ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﻲ ﻛﻴﺶ اﻳﺮ اﺳﺖ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﻛﻪ‬
‫اﺻﻼ" ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻴﺶ اﻳﺮﻧﺎاﻣﻦ اﺳﺖ و او ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ‪ .‬وﻟـﻲ ﺑﻌـﺪ‬
‫از ﭼﻨﺪ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ‪ ،‬رﺿﺎﻳﺖ داد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪ .‬ﺟﻤـﺎل ﻫـﻢ‬
 ‫‪ 24‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﺮﺗﺐ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲ زد‪ .‬ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻪ آﻣﺪن آﻧﻬـﺎ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد ﺗﻤـﺎس ﻫـﺎي‬
‫ﺟﻤﺎل و ﺻﺤﺒﺖ درﺑﺎره ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻴﺸﺘﺮ وﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻤﺎل ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫ﻣﺴﻌﻮد درﻣﻮرد او اﻃﻼﻋﺎت زﻳﺎدي ﺑﻪ دﺳـﺖ آورده ام‪ .‬او ﻳﻜـﻲ از ﻓﺎﺳـﺪ‬
‫ﺗﺮﻳﻦ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﮔﺎن اﻳﺮان اﺳﺖ! از ﻗﻀﺎ درﻫـﺮ ﺳـﺮﻳﺎل ﻛـﻪ ﺑـﺎزي ﻛـﺮده‬
‫ﺗﻤﺎم ﮔﺮوه ﺑﺎ او ﺣﺎل ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬او ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ وﻫﻢ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺣـﺎل‬
‫ﻣﻲ دﻫﺪ! ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻫﻢ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﺎ او ﺣﺎل ﻛـﺮد!! ﻣـﻦ ﻛـﻪ از‬
‫اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎي ﺟﻤﺎل ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑـﻮدم‪ ،‬اﺻـﻼ" دوﺳـﺖ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺣﺮف ﻫﺎي او را ﺑﺎور ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺸﻴﻤﺎن وﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻤﺎل ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺮواز ﻧﻤﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻌﻲ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم ﺑﻔﻬﻤـﺎﻧﻢ‬
‫ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم ﮔﻨﺎه دارد و اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ را ﻧﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺒـﻴﻦ آﻗـﺎ‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي؟! ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺗﻠﻔﻦ ﭼﻨﺪ ﻛﺎرﮔﺮدان را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ ﺗﺎ‬
‫ﺧﻮدت ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮي؟ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ؟!‬
‫ﺳﻌﻲ داﺷﺘﻢ ﺟﻤﺎل را راﺿﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻛﻪ دﺳﺖ از اﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎ ﺑـﺮدارد‪.‬‬
‫از آن ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎه ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣـﻦ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺻﺪا ﺑﺪ ﻣﻲ آﻳﺪ وﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻘﺪار ﺻﺤﺒﺘﻢ راﺑـﺎ‬
‫اوﻛﻢ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫روز آﻣﺪن آﻧﻬﺎ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﻲ ﻛﻴﺶ اﻳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﻧـﻴﻢ ﺑﺎﻣـﺪاد‬
‫وارد ﻓﺮودﮔﺎه اﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﻔـﺎق ﺣﻤﻴـﺪ)ﺷـﻮﻫﺮ ﺧـﻮاﻫﺮم(‬
‫وﺑﻴﮋن رﺿﺎﻳﻲ)ﻣﻠﻲ ﭘﻮش اﻳﺮان وﺳـﻮﺋﺪ وﻗﻬﺮﻣـﺎن وزﻧـﻪ ﺑـﺮداري ﺟﻬـﺎن‬
‫وآﺳﻴﺎ( ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻴﮋن دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرﮔﻲ ﺧﺮﻳـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬او‬
‫وﺟﻤﺎل دوﺳﺘﺎن ﺻﻤﻴﻤﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﮔﻞ ﺑﺨـﺮم!!‬
 ‫‪25‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﭼﻪ ﺑﺪﺷﺪ!!ﺑﻴﮋن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺴـﻴﺎر ﺑـﺰرگ اﺳـﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺼﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ و درﻓﺮودﮔﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻫﻴﺠـﺎن زده‬
‫و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮف ﻫﺎي ﺟﻤﺎل‪ ،‬ﻣﻘـﺪاري از درون ﻏـﻢ‬
‫زده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد راﮔﻮل ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬او دروغ ﻣﻲ‬
‫ﮔﻮﻳﺪ ﺣﺴﻮد ﻳﺶ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳـﺖ ﻳـﻚ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸـﻪ ﻣﻌـﺮوف‬
‫ﺳﻴﻨﻤﺎ وﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‪ ،‬اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ او ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺟﻤﺎل ازدر ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﻗﻠﺐ ﻣﻦ داﺷﺖ‬
‫ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎدﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﻬﺮه ﺳﺎﻧﺎز ﺳﻤﺎواﺗﻲ را دﻳﺪم! او ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺟﻤﺎل از در ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز روﺑﺮوي ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺳـﻼم‬
‫و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬او ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬وﺑﻮﺳﻴﺪ!!! ﺑﺎورم‬
‫ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻦ را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد وﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺧـﺪاﻳﺎ! ﺧـﻮاﺑﻢ ﻳـﺎ‬
‫ﺑﻴﺪار! ﭼﻤﺪان ﻫﺎي او را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﮔﻞ را ﺑﻪ او دادم‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﮔﻠﻬﺎ ﻛﺮد وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺳﻲ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻗﺸﻨﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ!! ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻫﻤﮕـﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﻴﻦ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻤﺎواﺗﻲ ﺷـﻤﺎ ﺟﻠـﻮ‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﺟﻤﺎل‪ ،‬ﺣﻤﻴﺪ وﺑﻴﮋن ﻫﻢ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﺘﺪا آن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ درﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫درﺟﻠﻮ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻮزﻳﻚ را دوﺳﺖ دارﻳﺪ؟ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑﻠـﻪ‪ ،‬وﻟـﻲ‬
‫اﮔﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد آﻫﻨﮓ ﺑﻌﺪي را ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣـﻦ ﺳﺮﺻـﺤﺒﺖ ﺑـﺎ‬
‫اورا ﺑﺎزﻛﺮدم‪ .‬ﺗﺎزه زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﺘﺮﻳﻮﻣﺎﺷـﻴﻦ را ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻲ از روي‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬ﺷـﻤﺎ اﮔﺮﺳـﺮﺗﺎن را ﺑـﻪ ﻃـﺮف‬
‫اﺳﺘﺮﻳﻮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬وﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ :‬اﻟﻮ‪ ...‬اﻟﻮ‪...‬اﻟﻮ‪ !!!...‬اﺳﺘﺮﻳﻮ ﺻﺪاي ﺷﻤﺎ را‬
 ‫‪ 26‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ وﺑﻌﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺧﻮدﺗـﺎن ﺑـﺎ اﺳـﺘﺮﻳﻮ ﺣـﺮف ﺑﺰﻧﻴﺪوﺷـﻤﺎره‬
‫آﻫﻨﮓ را ﺑﺪﻫﻴﺪ واﺳﺘﺮﻳﻮﺧﻮدش اﺗﻮﻣﺎﺗﻴﻚ آﻫﻨـﮓ را ﻋـﻮض ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫اوﮔﻔﺖ‪ :‬آﻫﻨﮓ ﺷﻤﺎره ﺳﻪ وﻣﻦ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ روي ﻓﺮﻣﺎن آﻫﻨـﮓ را ﻋـﻮض‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬او ﺑﺎورش ﺷﺪ‪.‬و ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﻣﺴﻴﺮ را ﺑـﺎ اﺳـﺘﺮﻳﻮ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﺻﺪا ﻛﻢ ﺷﻮد؟ﻧﻪ! ﻧﻪ ‪!! .......‬ﻣﻘﺪاري زﻳـﺎد ﺷـﻮد‪ .‬ﺧﻮﺑـﻪ ﺧﻮﺑـﻪ ‪!!!.....‬‬
‫آﻫﻨﮓ ﺷﻤﺎره ﭘﻨﺞ ﺧﻮﺑﻪ ‪ !!.....‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻪ او ﻣـﻲ ﺧﻨﺪﻳـﺪم‪ ،‬ﻛـﻪ‬
‫ﻋﺠﺐ ﺧﺮﻳﻪ!!! درﻃﻮل ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ وﻧﻴﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﺮﻳﻮ ﻧﻤﻲ ﺗـﻮان‬
‫ﺣﺮف زد!!‬
‫ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ ﻣﻘﺼﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﮋن رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد و رﻓـﺖ‬
‫و دوﻣﻴﻦ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻤﻴﺪ ﺑﻮد‪ .‬وﻣﻦ ﻗـﺒﻼ" ﺑـﺎ ﺣﻤﻴـﺪ ﺻـﺤﺒﺖ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدم‪ ،‬ﻛﻪ ﺟﻤﺎل را آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺒﺮد‪ .‬ﭼﻮن ﺟﻤـﺎل ﺣـﺮف‬
‫ﻫﺎﻳﻲ زده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪم او ﻛﺎراﺷـﺘﺒﺎﻫﻲ ﺑﻜﻨـﺪ!! آﺧـﻪ دﺧﺘـﺮ‬
‫ﻣﺮدم ﮔﻨﺎه داﺷﺖ‪.‬ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد درﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ از ﺷﺐ اول وﺿﻌﻲ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﺷﺐ ﺑﻮد او ﺟﻤﺎل را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑـﺮد ﺗـﺎ‬
‫ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻴﺴﺖ؟ وﭼﻪ ﻛﺎره اﺳﺖ؟ و اﮔﺮ ﻫﻢ ﺟﻤﺎل درﺳﺖ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﻳﻦ دﺧﺘﺮﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان‬
‫ﺑﺮﮔﺮدد ﺑﺮاي اش اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﺣﻤﻴﺪ ﭘﻴـﺎده ﺷـﺪﺑﻪ ﺟﻤـﺎل ﮔﻔـﺖ‪ :‬آﻗـﺎ‬
‫ﺟﻤﺎل‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬اﻣﺸﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﺟﻤﺎل ﺗﻮي رو درواﻳﺴﻲ ﭘﻴـﺎده‬
‫ﺷﺪ و رﻓﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ در ﻣﻨـﺰل‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻧﺎز درﺧﺎﻧﻪ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎزه ﻳﺎدش آﻣﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ‬
‫ﺟﻤﺎل ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﺮا ﻧﻴﺎﻣﺪ؟ ﮔﻔـﺘﻢ او ﻗﺮارﻧﺒـﻮده اﻳﻨﺠـﺎ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬او ﭘـﻴﺶ‬
 ‫‪27‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺣﻤﻴﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎزﻫﻢ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬از او ﭘﺮﺳـﻴﺪم‪ :‬آﻳـﺎ ﭼـﺎي ﻳـﺎ‬
‫ﻗﻬﻮه ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻏﺬا ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ ! دﻳﮕﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺻﺒﺢ ﺑـﻮد‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﻛﻪ ﺗﻤﺎم روز ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮدم‪،‬ﺧﺴﺘﻪ از او ﭘﺮﺳﻴﺪم آﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ اﺗﺎق اش‬
‫را ﻧﺸﺎن اش ﺑﺪﻫﻢ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎﻻ راه اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﭘﺸـﺖ‬
‫ﺳﺮم آﻣﺪ واﺗﺎق را دﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴـﺪ ﭼﻤـﺪاﻧﺘﺎن را ﺑﻴـﺎورم؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻢ دﻳﺪم ﺳﺎﻧﺎز ﭘﺸـﺖ ﺳـﺮم ﻣـﻲ آﻳـﺪ‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣـﻦ‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬اﻣﻜﺎن دارد اﻻن ﺑﺮوﻳﻢ وﺷﻬﺮ راﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺗﻌﺮﻳﻒ آن را زﻳـﺎد‬
‫ﺷﻨﻴﺪم ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ دﻧﻴﺎﺳﺖ ﮔﻔـﺘﻢ ﺑـﺮوﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮﺷـﺤﺎل‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ازش دور ﺑﺸﻮم‪ .‬دوﺑﺎره ﺧﺎﻧـﻪ را ﺗـﺮك ﻛـﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬دﻳﺪم دوﺑـﺎره ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﺻـﺤﺒﺖ ﻛـﺮدن ﺑـﺎ‬
‫اﺳﺘﺮﻳﻮﻛﺮد!! ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺣﺮف ﻣﻲ زد‪ .‬ﻣـﻦ اﺻـﻼ ﺣﻮاﺳـﻢ ﺑـﻪ او‬
‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﺟﻤﺎل از ﺳﺮم ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻣﺸـﺐ‬
‫او را دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺮدم‪ .‬ﻓﺮدا او را ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻢ؟! ﺳﺎﻧﺎز وﻗﺘـﻲ ﻣـﻲ دﻳـﺪ‬
‫اﺳﺘﺮﻳﻮ ﺣﺮف او را ﮔﻮش ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬داد ﻣﻲ زد‪ ،‬وﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣـﻲ ﺷـﺪم‬
‫و آﻫﻨﮓ در ﺧﻮاﺳﺘﻲ او را ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﺷﻬﺮ اﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﭼﻚ اﺳﺖ ﻳﻚ ﺑـﺎر درﺗـﻮي ﺷـﻬﺮ دور‬
‫زدﻳﻢ‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ رﺳﺘﻮران ﺑﺮوﻳﻢ؟ ﺧﻨﺪﻳﺪم وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧـﺎﻧﻢ‬
‫ﺳﻤﺎواﺗﻲ اﻳﻨﺠﺎ اﻳﺮان ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺻﺒﺢ اﺳﺖ‪ .‬رﺳﺘﻮراﻧﻬﺎ ﺳﺎﻋﺖ‬
‫ده ﺻﺒﺢ ﺑﺎزﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﻓﻪ ﺳﺮاﻳﻲ ﻫـﻢ ﺑـﺎز ﻧﻴﺴـﺖ؟ ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﻚ دوﻧﺎﻟﺪ ﺑﺎز اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد در آﻧﺠﺎ ﺻـﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧـﻮرد‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ را روﺑﺮوي ﻣﻚ دوﻧﺎﻟﺪ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳﻨﺖ ارﻳﮕﺰﮔﺎﺗﺎن ﭘﺎرك‬
 ‫‪ 28‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ وﺑﻪ داﺧﻞ رﺳﺘﻮران رﻓﺘـﻴﻢ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻓﻘـﻂ ﻳـﻚ ﭼـﺎي ﺧﻮاﺳـﺖ و‬
‫اﺻﻼ" ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي ﺑـﻮد ﻛـﻪ از ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﻴـﺮون ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻴﺠﺎن زده ﺑﻮد! ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻫﺮ دو واﻗﻌﺎ" ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﺗـﺎق را ﻛـﻪ‬
‫ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛـﻨﻢ! ﻟﻄـﻒ ﻣـﻲ ﻛﻨﻴـﺪ‬
‫ﻧﺸﺎن دﻫﻴﺪ؟‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ وﻧﻴﻢ ﺻﺒﺢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدش رﻓـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ وﺧﺎﻧـﻪ ﺷـﺮوع‬
‫ﺑﻪ زﻧﮓ زدن ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﺴـﻲ ﻧﻴﺴـﺖ ﺟـﺰ ﺟﻤـﺎل!!! ﺗـﻮ ﺧـﻮاب‬
‫ﺧﻮش ﻫﻢ ﻓﻜﺮ او ازﺳﺮم ﺑﻴﺮون ﻧﻤـﻲ رﻓـﺖ!! ﺳـﺎﻋﺖ ﻳـﺎزده ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺪاﻳﻲ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﻨﻴﺪم واي ﺧﺪاي ﻣﻦ!!! ﺳﺎﻧﺎز ﻋﺰﻳﺰم ﺑﻴـﺪار ﺷـﺪه‬
‫ﺣﺘﻤﺎ" ﮔﺮﺳﻨﻪ اﺳﺖ ودﻧﺒﺎل ﻏﺬا ﻣﻲ ﮔﺮدد‪ .‬ﺳـﺮﻳﻊ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪم ﻟﺒـﺎس‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪم وآﻣﺪم ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰآﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﺳـﻼم‬
‫ﻛﺮدم و ﺣﺎﻟﺶ را ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ .‬از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ و ﺧﺴـﺘﮕﻲ ﺳـﺮ ﭘـﺎ اﻳﺴـﺘﺎدن‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺰ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺎي ﺟﻤﺎل!! ﺳﺎﻧﺎز‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ اﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﺪ؟ ﮔﻮﺷﻲ راﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬ﺟﻤـﺎل‬
‫ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬داداش‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻒ ﻛﺮدم!! ﻣﺎ را دﻳﮕﺮ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدي؟ ﻣﻲ‬
‫داﻧﺴﺘﻢ او ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻦ را از ﻳﺎد ﻣﻲ ﺑﺮي‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﻣـﺎده ﺷـﻮ‪ ،‬اﻻن‬
‫ﻣﻲ آﻳﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﺳﺎﻧﺎز ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ آﻣﺪه ﻛﺮدم ﻗﻬـﻮه ﺧـﻮر ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫اوﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻲ روم دﻧﺒﺎل ﺟﻤﺎل‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣـﻦ ﺻـﺒﺮ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ ﺗـﺎ‬
‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺨـﻢ ﻣـﺮغ ﻫﺴـﺖ‪ .‬ﺑﻠـﺪ ﻫﺴـﺘﻴﻦ‬
 ‫‪29‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﭙﺰﻳﺪ؟ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺗﻌﺠﺐ آﻣﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻚ رﺑﻊ ﺑﻌـﺪ ﻣـﻦ ﺑـﺎ ﺟﻤـﺎل در‬
‫ﻣﻨﺰل ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮردﻳﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣـﻦ ﻣـﻲ روم‬
‫دوﺑﺎره ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺟﻤـﺎل‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﺑﺎ او ﺣﺎل ﻛﺮدي؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺟﻤﺎل دﺧﺘﺮ ﻣـﺮدم!!‬
‫درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺮ ﻧﺸـﻮ!!!‪،‬ﻣﺜـﻞ اﻳﻨﻜـﻪ ﺑـﺪﺟﻮري ﻋﺎﺷـﻖ‬
‫ﺷﺪي!!! ﻣﻦ داﺋﻢ ﻧﮕﺮان اﻳﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ اﮔﺮ اﻣﺸﺐ ﺟﻤﺎل ﻧﻴﻤـﻪ ﺷـﺐ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮاغ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺮود‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟! ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻤﺎل را از ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون ﻛﻨﻢ؟! ﺟﻤﺎل ﻫﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدش رﻓﺖ‪ ،‬و ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳـﺎﻛﺖ‬
‫در اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ وﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدن‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺻﺪاي‬
‫ﺑﺎز ﺷﺪن در اﺗﺎق ﺳﺎﻧﺎز را ﺷﻨﻴﺪم ﺻﺪا زد‪ ،‬ﻣﺴﻌﻮد ﻛﺠﺎﻳﻲ؟! زود ازﭘﻠﻪ ﻫﺎ‬
‫ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﻬﺮه ﺳﺎﻧﺎز را ﻛﻪ آن روزﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻲ آﻣﺪ دﻳﺪم‬
‫وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﺎري داﺷﺘﻴﺪ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻲ زد‪ ،‬وﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧـﻪ‪،‬ﻛﺎري ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﺠﺎﻳﻲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻏﺬا ﭼﻪ ﭼﻴﺰي دوﺳﺖ دارﻳﺪ ﺗـﺎ‬
‫ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر درﺳﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻮﺷﺖ ﭼﺮخ ﻛﺮده داري؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮاي ﭼﻪ؟ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ اﺳﭙﺎﮔﺘﻲ درﺳﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ‬
‫ﭘﻴﺎز ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺖ ﻛﺘﻠﺖ درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﮔﻮﺷﺖ دارم‬
‫اﻣﺎ داﺧﻞ ﻓﺮﻳﺰراﺳﺖ ‪ .‬اﮔﺮ دوﺳﺖ دارﻳﺪ ﻣﻲ روﻳﻢ از ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻣﻲ ﺧﺮﻳﻢ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻫﻢ دوري در ﺷﻬﺮ زده ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺟﻤﺎل ﭼﻲ ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻻن‬
‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺟﻤﺎل رﻓﺘﻢ ﺑﻴﺪارﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﮕﻲ آﻣـﺎده ﺷـﺪﻳﻢ‬
‫وﺑﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه رﻓﺘﻴﻢ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪم ﺳـﺎﻧﺎزﻫﻴﭻ وﻗـﺖ وﺿـﻊ‬
‫درﺳﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮاش ﺗﻌﺠﺐ آور ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﻣـﺎ آﻣـﺪﻳﻢ‬
 ‫‪ 30‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺨﺮﻳﻢ!! ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي ﭼﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣـﻲ ﺧﺮﻳـﺪ؟ ﻣﮕـﺮ‬
‫ﭘﻮل اﺿﺎﻓﻲ دارﻳﺪ!؟ ﻣﮕﺮ در آن ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔـﺮ ﻫﺴـﺘﻴﻢ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺧـﺎﻧﻢ‬
‫ﺳﻤﺎواﺗﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻀﻮر ﺷـﻤﺎ ﻗﺮارﻫﺴـﺖ ﺟﺸـﻨﻲ ﺑﺮﭘـﺎﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬ﻣـﺎدر و‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ دوﺳـﺘﺎن زﻳـﺎدي دارم‪ ،‬ﻛـﻪ ﺑـﺮاي‬
‫دﻳﺪن ﺗﻮ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮوﺷﮕﺎه را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺮك ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬درﺧﺎﻧﻪ ﻣـﻦ ﻣﺸـﻐﻮل ﺟﺎﺑﺠـﺎ‬
‫ﻛﺮدن ﺧﺮﻳﺪﻫﺎ ﺷﺪم ‪.‬ﮔﻮﺷﺖ وﭘﻴﺎز را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز دادم‪ .‬او دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛـﺎر‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدو ﻣﻦ وﺟﻤﺎل ﻧﻴﺰ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد ﻛـﻪ زﻧـﻲ در آﻧﺠـﺎ آﺷـﭙﺰي‬
‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ ،‬دوﺑﺎره ﭼﺮاﻏﺶ روﺷﻦ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎزﺳـﺮاغ ﻧﻤـﻚ وﻓﻠﻔـﻞ‬
‫راﮔﺮﻓﺖ وﻣﻦ در اﺧﺘﻴﺎرش ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬دراﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﻛﺎرﻫـﺎي ﺟﻤـﺎل ﺑـﺮاي‬
‫ﻣﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد ‪.‬او ﺑﺴﻴﺎرﻣﻮﻣﻦ و ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘـﻲ‬
‫ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﻲ ﻛﺘﻠﺖ ﻫﺎ آﻣﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻤﺎل ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻛﺮد‪ .‬داغ داغ ﻣﻲ‬
‫ﺧﻮرد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴـﺰ در آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﭼﻴـﺪه ﺷـﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻫﺮﺳﻪ ﺷﺎم ﺧﻮردﻳﻢ‪.‬ﻛﺘﻠﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬از ﻓﺮداﺳﺖ ﻛﻪ وزن ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺑﺮود!!!‬
‫ﻫﺮ ﺳﻪ دراﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮن ﺟـﺎم ﺟـﻢ اﻳـﺮان را‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻣﻦ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷـﺪ‪ .‬ﺑـﺰودي ﻣﻮﻗـﻊ‬
‫ﺧﻮاب ﻓﺮا ﻣﻲ رﺳﻴﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﺎﻧﺎز رﻓﺖ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﻳـﺎدم ﻧﻴﺴـﺖ ﺑـﺮاي‬
‫ﭼﻪ! ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رﻓﺘﻢ‪ .‬از اﺗﺎﻗﺶ ﻛﻪ ﺑﻴـﺮون آﻣـﺪ‪،‬‬
‫ﺟﻠﻮي او را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻤﺎواﺗﻲ ﻣﻲ ﺷـﻮد از ﺷـﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺸـﻲ‬
 ‫‪31‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻛﻨﻢ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺘﻤـﺎ" !! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﮔـﺮ اﻣﻜـﺎن دارد‪ .‬ﺷـﻤﺎ اﻣﺸـﺐ در اﺗـﺎق‬
‫ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮد‪.‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬دﻧﺒـﺎل ﻣـﻦ ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪ .‬او را ﺑـﻪ‬
‫اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮدم‪ ،‬وﺑﻪ او ﺗﺨﺖ را ﻧﺸﺎن دادم‪.‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﮔﺮ اﻣﻜﺎن دارد ﺷـﻤﺎ اﻳـﻦ‬
‫ﻃﺮف ﺗﺨﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻦ اﻳﻦ ﻃﻮري ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺗـﺮ اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎﻧﺨﻮاﻫﺪﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺷـﻤﺎ‬
‫دراﺗﺎﻗﺘﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﺸﻮﻳﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻛﺮد‪ ،‬و ﻫﺮ دو از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﻳـﻚ ﺳـﺎﻋﺖ ﺑﻌـﺪ زﻣـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺟﻤﺎل ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬روي ﻣﺒـﻞ‪ ،‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻛـﺮد‬
‫وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻲ آﻳـﻢ در اﺗـﺎق ﭘـﻴﺶ ﺷـﻤﺎ ﻣـﻲ ﺧـﻮاﺑﻢ‪ .‬آﻫـﻲ ﻛﺸـﻴﺪم‬
‫وآراﻣﺸﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ ،‬ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻏﻴـﺮ ﻣﻨﺘﻈـﺮه‬
‫اي ﻧﺨﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد!!‬
‫ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ‪،‬ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺷﺐ ﺑﺨﻴﺮﮔﻔﺖ‪ :‬ﻟﺒﺎس ﺧﻮاﺑﺶ را ﺑﺮداﺷـﺘﻪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫اﺗﺎق ﻣﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﺟﻤﺎل ﻛﻪ از ﺑﺴﺘﻪ ﺷـﺪن در ﺑﺎﻻ‪،‬ﻣﺘﻮﺟـﻪ اﻳـﻦ ﺷـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻣﻦ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮدﻳﺶ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدت‪ ،‬اﻣﺸـﺐ‬
‫ﺣﺎل ﻛﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺮ ﻧﺸﻮي‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮي!!!؟ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﺟﻤﺎل ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻴـﺎ‪ .‬درﺳـﺖ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻣﻦ وﺟﻤﺎل ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘـﻴﻢ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻻﻣـﭗ ﻛﻨـﺎر‬
‫ﺗﺨﺖ را روﺷﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻛﺘـﺎﺑﻲ ﻛـﻪ از اﻳـﺮان ﺑـﺮاي ﺧـﻮدش‬
‫آورده ﺑــﻮد‪ ،‬ﺳــﺮﮔﺮم ﺑــﻮد‪ .‬ﻣــﻦ روم ﻧﻤــﻲ ﺷــﺪ ﺷــﻠﻮار وﺗــﻲ ﺷــﺮﺗﻢ را‬
‫درآورم!!روﻳﻢ را آن ﻃﺮف ﻛﺮدم‪،‬ﺷﻠﻮارم را درآوردم‪ ،‬وﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ زﻳﺮ ﻣﻼﻓﻪ‬
‫رﻓﺘﻢ‪ .‬زود ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻛﻮﺗـﺎﻫﻲ‬
 ‫‪ 32‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻢ ﻻﻣﭗ ﺑﻐﻞ ﺗﺨﺖ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدوﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻳﺎد ﻧـﺪارم‬
‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧـﻪ زود ﺧـﻮاﺑﻢ ﺑـﺮده ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬دﻟﻴـﻞ آن ﭼـﻪ ﺑـﻮد‪،‬ﻧﻤﻲ داﻧـﻢ!!!‬
‫آراﻣﺶ؟! رﺿﺎﻳﺖ؟؟ ﻳﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ از اﻳﻦ ﻛـﻪ ﻋﺸـﻖ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﮔـﻢ ﺷـﺪه‬
‫درﻛﻨﺎرﻣﻦ روي ﻳﻚ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪه؟ ﺣﺲ ﻋﺠﻴﺒﻲ داﺷﺘﻢ! اﺣﺴﺎس اﻳـﻦ‬
‫ﻛﻪ او ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺬﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ ﺳﺎﻧﺎز از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬اوﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫ورﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟؟ ﺗﻪ ﺗﻪ‪،‬ﭘﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻧﺸﻨﻴﺪي اﻳﻦ ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ اﺣﻤﻖ درﺗﻮاﻟﺖ را ﭼﻪ ﻣﺤﻜـﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪ؟! ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻗﻠﺒﻲ دارم‪.‬دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻗﻠـﺒﺶ‬
‫وﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﺗﺮس ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮوﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮدﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧـﺪاﻳﺎ!!‬
‫ﻫﻨﻮز ﻧﺪاده داري ازﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﺶ؟! ﺑﻠﻨﺪﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﺳﺎﻧﺎز ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴـﺪ‬
‫ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻳﻚ ﻟﻴﻮان آب ﺑﻴﺎورم‪ ،‬ﺑﻠﻪ! وﻟـﻲ ﺧﻨـﻚ ﻧﺒﺎﺷـﺪ‪ .‬از آب ﺷـﻴﺮ ﺑﻴـﺎ‬
‫ورﻳﺪ‪.‬ﻓﻮري رﻓﺘﻢ وﻳﻚ ﻟﻴﻮان آب‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ دﺳـﺘﻮر داده ﺑـﻮد‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ آوردم‪ .‬آب راﮔﺮﻓﺖ ﻛﻤﻲ ﺧﻮرد‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺷﻤﺎ آرام ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬دراز ﺑﻜﺸﻴﺪ وﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺗﺮﺳﻢ از‬
‫ﺑﻴﻦ ﻧﻤﻲ رﻓﺖ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺗﻮﭼـﻪ ﻛـﺎرﻣﻲ ﻛﻨـﻲ؟ ﮔﻔـﺘﻢ ﻣـﻦ ﻧﻤـﻲ ﺧـﻮاﺑﻢ‬
‫ﺑﻴﺪارﻣﻲ ﻣﺎﻧﻢ‪ ،‬وﻣﻮاﻇﺐ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! ﺑﮕﻴـﺮ ﺑﺨـﻮاب‪ .‬ﻣـﻦ ﺑﻬﺘـﺮ‬
‫ﺷﺪم‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ آرام ﺑﻪ ﻃﺮف آن ﺳﻤﺖ ﺗﺨـﺖ رﻓـﺘﻢ دوﺑـﺎره ﺧﻮاﺑﻴـﺪم‬
‫وﻟﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ او ﺧﻮد را ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﺑﻪ وﺳﻂ ﺗﺨﺖ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻧﺰدﻳـﻚ‬
‫ﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮدوروﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ از‬
‫او ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻳﺪ؟! ﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪،‬وﻟـﻲ ﻫﻨـﻮزﻗﻠﺒﻢ درد ﻣـﻲ‬
 ‫‪33‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" ﺗﺮﺳﻴﺪه ام‪ .‬ﻳﻜﺒﺎره ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻗﻠـﺒﻢ را‬
‫ﻳﻚ ﺧﺮده ﻣﺎﺳﺎژ ﺑﺪه‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ!! ﻗﻠﺐ؟!ﻗﻠﺒﺶ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟!‬
‫ﺑﺎﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮاﺳﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﭼﭙﻢ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻜﻢ اش‬
‫ﺑﺮدم‪ ،‬وﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺎژ دادن‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫ﺷﻜﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸـﻴﺪم‪ ،‬ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ اوﻛـﺮدم واﻧﮕﺸـﺘﺎن ﺧـﻮد را‬
‫ﻣﻘﺪاري ﺑـﺎﻻﺗﺮزﻳﺮ ﭘﺴـﺘﺎن اش ﮔﺬاﺷـﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑـﺎزﻫﻢ ﺑـﺎﻻﺗﺮ!!! وﻗﺘـﻲ‬
‫ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪم دﻳﺪم دارم ﭘﺴﺘﺎن اش را ﻣﺎﺳﺎژ ﻣﻲ دﻫـﻢ‪ .‬ﺑـﺎ ﺗﻌﺠـﺐ ﺑـﻪ‬
‫اوﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬دﻳﺪم‪ ،‬ﺑﺎﻧﮕﺎه وﻟﺐ ﻫﺎش ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻟﺒﺎﻧﻢ را روي ﻟﺐ ﻫﺎي اوﺑﮕﺬارم‪ .‬ﻟﺒﻬﺎ دارﻧﺪ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﻲ دﻫﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﻦ ﻫـﻢ‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺐ دادن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪ!!! ﭼﻨﺪان ﻃـﻮل ﻧﻜﺸـﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺜﻞ وﺣﺸﻲ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ودرﻋﺮض ﺳﻪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻟﺒﺎس ﺧـﻮد وﻣـﻦ‬
‫را ازﺗﻦ درآورد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺷـﻮرﺗﻢ راﺗﻜـﻪ ﺗﻜـﻪ ﻛﻨـﺪ!! ﻫـﺮ‬
‫دوﻟﺨﺖ ﻣﺎدرزاد ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬واي!! ﭼﻪ ﻛﺮدﻳﻢ!! ﺗﻮي ﻫـﻢ ﻣـﻲ ﻟﻮﻟﻴـﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫دوﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺸﺘﻲ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪.‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻓﺮم‪ ،‬آزاد‪،‬ﻛﺞ وﻓﺮﻧﮕﻲ‪ !!!.....‬دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻫﺮ دو از ﺣﺎل رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ را ﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز دﻧﺒـﺎل‬
‫ﻛﺎﻧﺪوم ﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﺪارم‪ .‬درﺳﺖ زﻣﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﻫـﺮدو ﺧﺴـﺘﻪ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎﻧﺪوم ﺑﺎﺷﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻣﻲ ﺷﻮم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﻧـﻪ‬
‫ﻛﺎﻧﺪوم دارم و ﻧﻪ دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﺎري ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﻣـﻲ ﺷـﺪ‪ ،‬ﺷـﺪ‬
‫وﺳﺎﻧﺎز ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻳﺮ دوش رﺳﺎﻧﺪ وﻧـﻴﻢ ﺳـﺎﻋﺖ ﺧـﻮد را ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺟﻠﻮي ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪن اش را ﺑﮕﻴـﺮد‪ ،‬ﻛـﻪ ﮔﺮﻓـﺖ‪،‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻧﺎز وارد اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻲ ﺣﺎل روي ﺗﺨـﺖ ﺑـﻮدم‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
 ‫‪ 34‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺧﻮد را ﺗﻮي ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺧـﻮاب ﺧـﻮش رﻓﺘـﻴﻢ‪ .‬ﺻـﺒﺢ ﺑـﺎ‬
‫ﺳﺮوﺻﺪاي ﺟﻤﺎل ﻣﻦ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم‪ .‬ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم‪ ،‬رﻓﺘﻢ ﭘـﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺳﻮاﻟﻲ ﻛﻪ ﺟﻤﺎل ﻛﺮد اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‪ :‬ﺧﻮب ﺣﺎل ﻛﺮدي؟ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑـﻪ‬
‫او ﻛﺮدم وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺟﻤﺎل ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮي؟! ﻣﻦ او را دوﺳـﺖ دارم ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ راﻧﺰن‪.‬‬
‫ﺟﻤﺎل ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻛـﺮد‪ ،‬وﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺧـﺎك ﺑﺮﺳـﺮت!! او ارزش اش را‬
‫ﻧﺪارد!! او ﻫﺮزه اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺟﻤﺎل ﺗﻮروﺧﺪا‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫـﺎ را ﻧـﺰن‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ازدﺳﺘﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﻮم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ دﻳﮕﻪ اﻳﻦ آﻣﺪ ﺑﻪ اﻳـﻦ ﺧﻮﻧـﻪ دﻳﮕـﺮ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺟﺎي ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺎد‪ ،‬اﻳـﻦ آﺧـﺮﻳﻦ ﺑﺎرﻳﺴـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ وﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻲ آﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺟﻤﺎل!! اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻴﺴـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲ زﻧﻲ ؟! ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻨﺠﺎ اﺗﺎق ﺧﻮدت را داري‪.‬‬
‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را درﺳﺖ ﻛﺮدم‪ ،‬رﻓﺘﻢ ﺳﺎﻧﺎز را ﺑﻴﺪار ﻛﺮدم‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ رادﻳـﻮآوا‬
‫ﭘﻴﺶ اﺣﺪ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻫﻢ ﺳﺎﻧﺎز وﻗﺖ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ رادﻳﻮﻳﻲ داﺷﺖ وﻫﻢ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺟﻤﺎل را ﺑﻪ اﺣﺪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ آﻣﺎده ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﻮﻟﻦ ﺗﻮﻧﺎ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺣﺪود ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺟﺎﻟﺒﻲ ﺑﺎ اﺣﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﺗﻌﺪاد زﻳـﺎدي از اﻳﺮاﻧﻴـﺎن‬
‫زﻧﮓ ﻣﻲ زدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻛﺸﻮرﺷﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﭼﻨـﺪ ﻧﻔـﺮي ﻫـﻢ‬
‫اﻋﺘﺮاض داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا او در اﻳﻦ رژﻳﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ ﺗﻼﺷﻲ‬
‫ﺑﺮاي ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن وﺿﻊ زﻧﺎن در اﻳﺮان ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺟﻮاب ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻢ ﻓﻘـﻂ اﻳـﻦ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬وﻛﺎري ﺑﻪ ﺳﻴﺎ ﺳﺖ ﻧـﺪارم‪ .‬درﻃـﻮل اﻳـﻦ ﻣـﺪت‬
‫ﻫﻤﺴﺮ اﺣﺪ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ را در رادﻳﻮﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮﻳﻊ ﺑـﻪ‬
‫اﺳﺘﻮدﻳﻮ رﺳﺎﻧﺪﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻋﺰﻳﺰ اﻳﺮان دﻳﺪاري داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ‬
 ‫‪35‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻃﺮف ) ‪ ( Kista contrum‬ﺷﻴﺴﺘﺎ ﺳﺘﺮوم ﺑﺮاي ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر ﺣﺮﻛـﺖ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻏﺬا را دررﺳﺘﻮران زﻋﻔﺮان و در ﺧﺪﻣﺖ آﻗـﺎي ﻣﻬـﺪي ﺣﻤﻴـﺪي‬
‫ﺻﺮف ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬زﻣﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ‪،‬ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺣﺪ از ﻣﺎ دﻋﻮت ﻛﺮدﻧـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺑﺮاي ﺻﺮف ﺷﺎم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻧﻬـﺎ ﺑـﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪ ،‬وﻗﺮار ﺷﺪ ﺟﻤﺎل ﭘﻴﺶ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺮود‪ .‬ﻣـﻦ در ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻃﻮل آن روز ﺑﻪ ﺟﻤﺎل ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑـﺎورم ﻧﻤـﻲ ﺷـﺪ ﻛـﻪ او ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﺣﺮف ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺰﻧﺪ!! او ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮﻣﻦ و ﺧﺪا ﭘﺮﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬ﻳﻚ ﭘﺎي او ﻛﺮﺑﻼ‪،‬‬
‫و ﭘﺎي دﻳﮕﺮش ﺷﺎه ﻋﺒﺪاﻟﻌﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا؟ ﺑﺮاﻳﻢ ﻋﻼﻣﺖ ﺳـﻮال ﺑﺰرﮔـﻲ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺗﻨﻬﺎ ﻃﺒﻖ ﻗﺮار ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﺣﺪ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻗﺒﻞ ﺷﺎم ﺑﺎ ﻗﻬﻮه‬
‫وﭼﺎي ازﻣﺎ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤـﻪ ﺑـﺎ اﺷـﺘﻴﺎق‬
‫ﻓﺮاوان ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻣﻲ دادﻧـﺪ ﺻـﺤﺒﺖ ﺑـﺮ ﺳـﺮ اﻣﻨﻴـﺖ در ﻛﺸـﻮرﻫﺎي‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺜﺎﻟﻲ از دﺑﻲ را ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬در دﺑـﻲ ﻗـﺎﻧﻮﻧﻲ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺟﺮﺋﺖ اﻳﺠﺎد ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮي را ﻧﺪارد‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﺑﻪ ﻛﺸﻮر دﺑﻲ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺘﻪ ام ‪ .‬ﻫﺮاز ﮔـﺎﻫﻲ‪ ،‬ﺣﺘـﻲ ﭼﻨـﺪ‬
‫روز ﻫﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ وﻳﺰا وﺑﻠﻴﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻋﺎزم دﺑﻲ ﻣﻲ ﺷـﻮم‪ .‬ﻃـﻮري‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲ زد ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ او را ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻓﻜﺮ ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ ﻳـﻚ‬
‫ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﻳﺎ ﻳﻚ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﭘﻮل دار راﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮده اﻧﺪ!!!ﺳﺎﻧﺎز ﺷﺮوع‬
‫ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ درﺑﺎره رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﻳﺴﻜﻮﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺗﻤـﺎم ﻣـﺪﺗﻲ‬
‫ﻛﻪ در دﺑﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ دﻳﺴﻜﻮ ﻣـﻲ رود و ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺳـﺎﻋﺖ ﭼﻬـﺎر‬
‫ﺻﺒﺢ ﺑﺎ داﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺮدد‪ .‬وﺑﺮاي ﻣﺜﺎل ﺑﺎ دﺳـﺖ‬
‫روي ﭘﺎي ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺪﻳﻦ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ!!! ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻌﺠـﺐ‬
 ‫‪ 36‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ" ﻫﻤﺴﺮ اﺣﺪ! ﻛﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد از‬
‫اﻳﻦ دﻋﻮت ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷـﺪه ﺑـﻮدم‪ .‬ﻫـﺮ ﭼـﻪ‬
‫ﺳﻌﻲ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اوﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ دﻫـﺎﻧﺶ را ﺑﺒﻨـﺪد‪ ،‬ﻓﺎﻳـﺪه اي‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او ﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ دﻋﻮت ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ‬
‫زود‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﺧـﻮاﻫﺮم ‪،‬ﻓﺮزﻧـﺪش‬
‫وﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز آن روز ﭼـﻪ آﺑـﺮو‬
‫رﻳﺰي اي ﺟﻠﻮي ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻛﺮد!!! وﻗﺘﻲ ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻔﺶ ﭘﻮﺷﻴﺪن ﺷـﺪ او ﺧـﻢ‬
‫ﺷﺪ ﻛﻔﺸﺶ را ﭘﺎﻳﺶ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﻳﻚ ﺗﻮﺳـﺮي آرام ﺑـﻪ او زدم‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻛﺮد‪ .‬وﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷـﺪ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﭼـﻲ ﻛـﺎر ﻣـﻲ ﻛﻨـﻲ؟!ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ‪ ،‬ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺟﻠﻮي ﺟﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﭼﻪ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ اﻧﺠﺎم دادي؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻤـﺎم ﻃـﻮل راه‬
‫ﻫﺮ دو ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺟﻤﺎل ﻫﻢ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﻧﺸﺴـﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑـﺮاي او ﺗﻌﺠـﺐ آور ﻧﺒـﻮد‪ .‬اوﺳـﺎﻧﺎزرا ﺑﻴﺸـﺘﺮازﻫﻤﻪ ﻣـﻲ ﺷـﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫درﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ ازﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ دﻳﺪ ﻣﻦ ﭘـﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺟﻤﺎل ﺳﺮﮔﺮم ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺮا ﺻﺪا زد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﭘﻴﺶ‪ .‬ﺑـﺎ اﻋﺘـﺮاض‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﭼﻪ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛـﺮدي؟!ﭼـﺮا زدي ﺗﻮﺳـﺮم؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﻳـﻦ‬
‫ﺣﺮف ﻫﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺟﻤﻊ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﺮدي؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﭼﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ!!اﻳﻨﺠﺎ اروﭘﺎﺳﺖ و دﻳﺴﻜﻮ رﻓﺘﻦ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎدي اﺳـﺖ‪ .‬ﻣﮕـﺮ ﻣـﻦ‬
‫ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﺮده ام ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻛﻪ در اروﭘﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴـﺪ‬
‫آزاد اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﺮدم اﻳﺮان ﻣﻤﻨﻮع وﻧﻨﮓ اﺳﺖ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺗـﻮﻓﻜﺮ‬
 ‫‪37‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻣﺎﻛﻪ ﺗﻮﺳﻮﺋﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭼﻴـﺰي ﻧﻤـﻲ ﻓﻬﻤـﻴﻢ؟!‬
‫ﻛﺴﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻏﻴﺮت ﻧﺪارد؟!ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮوﺑﺎﺑـﺎ!! ﻣـﻦ ﻛـﺎري ﻧﻜـﺮدم‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﺑـﻪ‬
‫دﻳﺴﻜﻮ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎن ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺮا در آﻏـﻮش ﮔﺮﻓـﺖ وﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣـﻦ‬
‫اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮدم ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮ‪ ،‬دﻳﺮوﻗﺘﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻴﻢ ﻛـﺎرت دارم‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ و ﺷﻴﻔﺘﻪ ﻋﺸﻖ ﺑـﺎزي ﺑـﺎ او ﺷـﺪه ﺑـﻮدم ﺑـﻪ ﺟﻤـﺎل ﺷـﺐ‬
‫ﺑﺨﻴﺮﮔﻔﺘﻢ ورﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﻫـﻢ ﻋﺸـﻖ ﻛـﺮدﻳﻢ‪ .‬ازﻓـﺮداي آن روز‪ ،‬اﻛﺜـﺮ ﻣﻮاﻗـﻊ‬
‫ﺟﻤﺎل را ﭘﻴﺶ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻲ ﺑﺮدم‪ ،‬وﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز ﻓﻘﻂ وﻓﻘـﻂ ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻫﺎ ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺟﺎن ودل ﺗﻤﺎم‬
‫ﺧﺮﻳﺪﻫﺎي اوراﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم واز ﺑﻮدن ﺑﺎ اوﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ رﻓﺘﻦ ﻛﺮدﻳﻢ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﺷﻨﺎ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪.‬‬
‫دراواﻳﻞ دو ﻫﺰار ﻣﺘﺮﺑﺎﻣﻦ ﺷﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد!! اﺣﺴﺎس ﺧـﻮﺑﻲ داﺷـﺘﻢ‪ .‬ﭼـﻮن‬
‫ﻣــﻦ اﻳــﻦ ﺳــﻲ ﺳــﺎل را ﻛــﻪ درﺳــﻮﺋﺪ ﺑــﻮدم ﺗﻤــﺎم اﻳــﻦ ﻣــﺪت ﻛــﺎرت‬
‫اﺳﺘﺨﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻔﺘﻪ اي دوﻳﺎ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ ﻣـﻲ رﻓـﺘﻢ‪ .‬و ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺪت دو ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻨﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ اي ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز از ﺗﻬﺮان ﻛﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ ،‬اﺻﺮار زﻳﺎدي داﺷﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻔﺮي ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗـﺮ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﺪ ﺑﻠﻴﺖ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺑﻪ اوﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪﺑﺮوي؟ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻮاده اي‬
‫ﻛﻪ دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ دادﻧﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻦ از ﻓﺮاﻧﺴﻪ وﻳﺰا ﮔـﺮﻓﺘﻢ‬
‫ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻔﺮي ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ وﻳـﺰا ﺑﮕﻴـﺮم‪،‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻮن ﺗﻮ وارد ﺳﻮﺋﺪ ﺷﺪه اي اﮔـﺮ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﻓﺮاﻧﺴـﻪ ﺑـﺮوي‪ ،‬ﻛﺴـﻲ‬
 ‫‪ 38‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻬﺮورود اوﻟﻴﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اﻳـﻦ ﭘـﺮواز‬
‫داﺧﻠﻲ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ داﺧﻞ ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﻣﺸﺘﺮك اروﭘـﺎوﺗﻮﻫﻴﭻ‬
‫دﻟﻴﻠﻲ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﻧﺪاري‪ .‬درآﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰﺧﻮدم ﺑﺮاﻳﺖ وﻳﺰا ﻣﻲ ﮔﻴﺮم‪.‬‬
‫او ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روزي ﻛﻪ اﺻﺮار ﺷﺪﻳﺪ ﻣﺮا دﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬اﮔـﺮ ﻣﻄﻠﺒـﻲ را‬
‫ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻲ ﺑـﻪ ﻛﺴـﻲ ﻧﮕـﻮﻳﻲ؟! ﻳـﺎ ﺣـﺪاﻗﻞ ﺑـﻪ ﺟﻤـﺎل‬
‫ﻧﮕﻮﻳﻲ؟! ﭼﻮن اﻳﻦ ﺟﻤﺎل ﻛﻪ ﻣﻦ دﻳﺪم‪ ،‬ﻫﻴﭻ اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻲ ﺑﻪ او ﻧﻤﻲ ﺷـﻮد‬
‫ﻛﺮد!! اﺻﻼ" ﺑﮕﻮﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻘﺪر او را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ؟! ﻗﻴﺎﻓﻪ اش ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﻣـﻲ‬
‫دﻫﺪ از اﻓـﺮاد رژﻳـﻢ ﺟﻤﻬـﻮري اﺳـﻼﻣﻲ اﺳـﺖ!!! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﺻـﻼ" ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻲ را ﻧﺰن‪ .‬ﺟﻤﺎل ﻣﺮد ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻲ اﺳـﺖ‪ ،‬وﻣـﻦ او را از ﺑـﺮادراﻧﻢ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳـﺮان ﻣـﻲ روم‪ ،‬و‬
‫ﺟﻤﺎل ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬او راﺧﻮب ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ او ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم ورزﺷـﻜﺎران‬
‫وﻫﻨﺮﻣﻨﺪان دوﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ در اﻳﺮان ﺑﺎ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ دوﺳـﺖ ﺷـﺪه ام‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻘﺪاري ﻃﻼ وﭘﻮل ﺑﺎ ﺧﻮدم آورده ام‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﺎرﻳﺲ‬
‫ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺮا از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺎﻧﻚ ﭘﺴﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨـﻲ؟!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺮه!!! ﻣﻘﺪاري زﻳﺎدي اﺳﺖ!!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻘﺪر؟! ﺧﻨﺪﻳﺪو ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺻـﺪ‬
‫ﻫﺰارﺗﺎ!! ﻣﻦ اﺑﺘﺪا ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﻨﻈﻮر او ﺻﺪ ﻫﺰارﺗﻮﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻪ‬
‫ﭘﻮﻟﻲ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻻر‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮدم!!! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬دروغ ﻣـﻲ ﮔـﻮﻳﻲ!!! رﻓـﺖ‬
‫دﺳﺘﻪ ﭘﻮل ﻫﺎ و دو دﺳﺖ ﺳﺮوﻳﺲ ﻃﻼ ﻛﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻧﻴﻢ ﻛﻴﻠﻮ ﺑﻮد را آورد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد!!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻄﻮرﺟﺮﺋﺖ ﻛـﺮدي اﻳـﻦ ﻫﻤـﻪ ﻃـﻼ‬
‫وﭘﻮل را از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﻛﻨﻲ؟! ﻣﻲ داﻧﻲ اﮔﺮ ﺗﻮ را ﻣﻲ ﮔـﺮﻓﺘﻦ‪ ،‬ﭼـﻲ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪ؟! ﺧﻨﺪﻳﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮوﺑﺎﺑﺎ!!! ﻛﺠﺎﻳﺶ را دﻳﺪي؟! دوﺗﺎ ﺳﻪ ﺑﺮاﺑـﺮ اﻳـﻦ را‬
 ‫‪39‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻫﻢ ﻳﻚ ﺑﺎر ازاﻳﺮان آورده ﺑـﻮدم‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻣـﺎل ﻛﻴﺴـﺖ؟ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻳﻜـﻲ از‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮش ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ازدواج ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاي ﺧﺮﻳـﺪ ﺧﺎﻧـﻪ وﺑـﺮاي‬
‫ﻋﺮوﺳﻲ ﻧﻴﺎز دارد‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم دروغ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻠﻴﺖ ﺧﺮﻳﺪه ﺷﺪو اورﻓـﺖ‬
‫ﭘﺎرﻳﺲ‪ .‬در ﻃﻮل ﭘﻨﺞ روزي ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز در ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻤﺎل ﺳﻌﻲ داﺷﺖ‬
‫ﻣﺮﺗﺐ درﺑﺎره او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮا راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻗﺪر‬
‫ﺑﺮاي او ﺧﺮﻳﺪ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﭘﺎش ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺗﻬـﺮان ﺑﺮﺳـﺪ دﻳﮕـﺮ اﺳـﻢ ﺗـﻮ را ﻫـﻢ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ آورد!! ﺳﺎﻧﺎز روزي ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﻧﮓ ﻣﻲ زد وﻣﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬دﻟـﻢ ﺗﻨـﮓ‬
‫ﺷﺪه ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮدم‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز در وﻗﺖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه آﻣﺪ‪ .‬ﻳﻚ روز ﺑـﺎ ﺧـﻮاﻫﺮ ﻣـﻦ درﺑـﺎره ﻋﻤـﻞ‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ در اﻳﺮان ﺑﺎ ﻟﻴﺰراﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺻـﺤﺒﺖ ﻛـﺮد‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣـﻦ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز ﺑﺎ داﻳﻲ ﺧﻮدم ﺗﻤﺎس ﻣﻲ ﮔﻴﺮم و ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻗﻴﻤـﺖ‬
‫راﺑﭙﺮﺳﻴﺪ واﮔﺮ ﻫﻢ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮاﻳﺖ وﻗﺖ ﺑﮕﻴـﺮد‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﺰودي ﺑـﺮاي‬
‫ﻋﺮوﺳﻲ ﺑﭽﻪ ﺧـﻮاﻫﺮم ﻋـﺎزم اﻳـﺮان ﺑـﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣـﻦ‪ ،‬ﭘﺴـﺮم‪ ،‬ﺧـﻮاﻫﺮم و دو‬
‫ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﺎﻧﺎز وﺟﻤﺎل‪.‬‬
‫زﻣﺎن ﺳﻔﺮ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ .‬وﻗﺖ دﻛﺘﺮ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز آن ﻗـﺪر‬
‫اﺛﺎث وﭼﻤﺪان داﺷﺖ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ دو ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﻴﻤـﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻴﺶ اﻳﺮﺳﺤﺮﮔﺎه وارد ﺗﻬﺮان ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑـﺎ دو ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﺑـﺮادر وداﻳـﻲ‬
‫ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻴﭻ ﻛﺪام ﺷﺎن را ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮن او در ﺗﻬﺮان ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺻﻮرت ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﻳﻚ ﻋﺪه وارد ﺗﻬﺮان ﺷﻮد‪ .‬ﺟﻤﺎل ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ از ﭘﺮواز و درﺗﻤﺎم‬
 ‫‪ 40‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻃﻮل راه ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮﺗﻮ رﻧﮓ او را دوﺑـﺎره دﻳـﺪي‪،‬ﺗﻒ ﻛـﻦ ﺗـﻮ‬
‫ﺻﻮرت ﻣﻦ!!! ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ ﻓﺮودﮔﺎه را ﺗﺮك ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣـﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ده ﺻﺒﺢ ﺷﺪه ﺑﻮدوﻫﻤﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﭘﺴﺮم و ﺑﭽﻪ‬
‫ﻫﺎي ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب رﻓﺘـﻪ‪ ،‬و ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧـﺪ‪ .‬ﻣـﺎ در ﻣﻨـﺰل‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ دﻳﮕﺮم‪ ،‬ﻛﻪ دﺧﺘﺮش ﻗﺼﺪ ازدواج داﺷﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺮﺗـﺐ ﺣﺮﻓﻬـﺎي‬
‫ﺟﻤﺎل در ﮔﻮﺷﻢ ﺑـﻮد‪ .‬ﻧﮕـﺎﻫﻢ را از روي ﺳـﺎﻋﺖ ﺑﺮﻧﻤـﻲ داﺷـﺘﻢ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﻗﺮارﺑﻮد زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ و ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺧـﻮاﻫﺮم را ﺑـﺮاي آزﻣـﺎﻳﺶ‬
‫ﻫﺎي اوﻟﻴﻪ ﭘﻴﺶ دﻛﺘﺮ ﺑﺒﺮد‪ .‬ﻋﻘﺮﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دوازده را ﻧﺸـﺎن ﻣـﻲ داد‪ .‬ﻧـﺎ‬
‫اﻣﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻣﻦ رﻓﺖ وﭘﺸﺖ ﺳﺮش را ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﻜـﺮد‪ .‬دوﺑـﺎره‬
‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴـﺮم اﻣـﺎ ﺟـﻮاﺑﻲ درﻳﺎﻓـﺖ ﻧﻜـﺮدم‪ .‬ﻣﺸـﺘﺮك‬
‫ﻣﻮردﻧﻈﺮ در دﺳﺘﺮس ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ!! ﻳﺎد ﺟﻤﺎل اﻓﺘﺎدم او راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫او ﭘﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮﺳﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش را ﻫـﻢ ﻧﮕـﺎه ﻧﻤـﻲ ﻛﻨـﺪ‪ .‬وﻟـﻲ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز درﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻣﻦ درﺳﻮﺋﺪ ﺑﻮد واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ‬
‫ﺑﺎر ﻣﺮد زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد وﺣﺴﺎﺑﻲ ﻋﺎﺷـﻖ ﺷـﺪه!! وﻟـﻲ از ﻃـﺮف‬
‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﭼﺮا درﺳﻮﺋﺪ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ازﻣﻦ اﻳﻦ ﺳﻮال را ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر‬
‫ﻣﻦ ازاﻳﻦ راﺑﻄﻪ و دوﺳﺘﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟ اوﮔﻔﺖ‪ :‬دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ و‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺮد زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬و ﺧﻴﺎل ازدواج و داﺷـﺘﻦ‬
‫دوﻓﺮزﻧﺪ را دارد واﮔﺮ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﺸﻖ و ﺣﺎل ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬او دﺧﺘﺮي‬
‫ول ﻧﻴﺴﺖ و ﺧﺎﻧﻮاده دار اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ وزﻧـﺪﮔﻲ ﻣﺸـﺘﺮك ﻓﻜـﺮ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ درﺟﻮاب ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒـﺎل ﻋﺸـﻖ‬
‫ﮔﻢ ﺷﺪه ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮآن ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ؟!او ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
 ‫‪41‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺗﻮ ﺧﻴﺎل داري ازدواج ﻛﻨﻲ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺮا ﻛـﻪ ﻧـﻪ؟! ﺳـﭙﺲ او ﺷـﺮوع ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ از ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮد ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺧـﻮاﻫﺮدارم ﻛـﻪ ﭼﻨـﺪ ﺳـﺎﻟﻲ از‬
‫ﺧﻮدم ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬او اﻫﻞ زﻧﺪﮔﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻴﺎ اﻳﺮان ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺮا ﺑﺒـﻴﻦ‪ .‬ﻫـﻢ‬
‫زﻳﺒﺎ وﻫﻢ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ آور ﺑﻮد!!! او ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺑـﺮاز‬
‫اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻄﻮر وﻗﺘﻲ درﻛﻨﺎر ﻣـﻦ ﺧﻮاﺑﻴـﺪه و ﻫﻨﮕـﺎم ﻋﺸـﻖ‬
‫ﺑﺎزي اﻳﻦ ﺣﺮف را ﻣﻲ زﻧﺪ؟! اﻣﺎ اﻳﻦ اﻓﻜﺎر از ذﻫﻦ ﻣﻦ ﺑﻴﺮون رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﻪ او دارد ﻣﺮا اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" اورا دوﺳﺖ دارم ﻳﺎ ﻧـﻪ؟! اﻣـﺎ او دﻳﮕـﺮ ﻓﻬﻤﻴـﺪه‬
‫ﺑﻮدﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ودل ﺑﺎﺧﺘﻪ او ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫درزﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺎك ﻧﺎ اﻣﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮم‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴـﻌﻮد ﺧـﺎﻧﻢ ﺳـﺎﻧﺎز ﺳـﻤﺎواﺗﻲ ﭘﺸـﺖ ﺧـﻂ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺰﻧﻢ ﺗﺎ ﺻﺪاﻳﻢ در ﺳـﺮ ﺗـﺎ ﺳـﺮ‬
‫ﺗﻬﺮان ﺑﭙﻴﭽﺪ وﺟﻤﺎل ﺻﺪاي ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮد ﻛﻪ ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣـﻦ آن ﻛﺴـﻲ ﻧﺒـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ وﻗﺸﻨﮓ او را ﺷﻨﻴﺪم ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ اﻳﻦ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﮕﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑـﺎﻻ‪ .‬ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺎدرم‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮم وﺷﻮﻫﺮش اورا ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﺮﺷﺪه‪ .‬درﻓﺮﺻـﺖ‬
‫دﻳﮕﺮي ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ ﻛـﻮﭼﻜﺘﺮ ﻣـﻦ ﻛـﻪ وﻗـﺖ دﻛﺘـﺮ‬
‫داﺷﺖ و از ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬از اﻳـﻮان‬
‫دﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و در ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮم ﺑـﺎزﻛﺮد ورﻓﺘﻨـﺪ‪.‬‬
‫آراﻣﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮد را روي ﺗﺨﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ وﺧﻮاﺑﻴـﺪم‪ .‬روز ﻋﺮوﺳـﻲ ﻓـﺮا‬
 ‫‪ 42‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫رﺳﻴﺪ‪ .‬از ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺎﻧﺎز ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ دﻋﻮت ﺷﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﻗﺮارﺑﻮد ﺑﺎ ﺧـﻮاﻫﺮ‪،‬‬
‫ﺑﺮادر‪،‬و دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺑﺮادرش ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﻲ رﻓﺘـﻴﻢ‪ .‬ﻣـﻦ ﺑﻔﻬﻤـﻲ ﻧﻔﻬﻤـﻲ ﺧﺠﺎﻟـﺖ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎ!! از ﻳﻚ ﻃﺮف ﻓﺮزﻧﺪ ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﻪ ام را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑـﻪ ﺗﻬـﺮان‬
‫آورده ﺑﻮدم‪ ،‬واز ﻃﺮ ف دﻳﮕﺮ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ اي ﺑﻮدم ﻛﻪ دراﻳـﺮان‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬واي ﺣﺎﻻ ﻣﺮدم ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ؟! ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ اﻳﻨﺠـﺎ‬
‫اﻳﺮان اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ از ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣـﻮرد ﺗﻮﺟـﻪ ﻗـﺮار ﻣـﻲ ﮔﻴـﺮد‪.‬‬
‫درﺳﺎﻟﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺳﺎﻧﺎز ﭼﻘﺪر زﻳﺒﺎ ﻣﻲ رﻗﺼﺪ!! ﺗﻤـﺎم ﻣـﺪت ﺧﻴـﺎل‬
‫دارد روي ﭘﻴﺴﺖ رﻗﺺ ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺮاه او ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺗﻮي اﻳﻦ اﻓﻜﺎر‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﭘﺪرداﻣﺎد‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤﻜﺎر او ﻧﻴﺰ ﺑﻮد‪ ،‬در راﻫـﺮو ﻣـﺮا‬
‫دﻳﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ ﺧﻮرﻳـﺪ؟! ﻣﻨﻈـﻮر او ﻣﺸـﺮو ب ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻫﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﺠﺎ ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴـﺮون‬
‫ﺗﻮي دوﺗﺎ ﻛﻮﭼﻪ آن ﻃﺮف ﺗﺮ ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﻋﺮق ﻧﻤـﻲ ﺧـﻮرم‪ .‬ﭼـﻮن ﻫـﻢ‬
‫دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪ ،‬ﻫﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ؛ ﺧﺎﻧﮕﻲ اﺳـﺖ و ﻣﻤﻜﻨـﻪ اﺳـﺖ آدم را‬
‫ﻛﻮر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺴﺖ‪.‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬وﻳﺴﻜﻲ؟!ﮔﻔﺖ‪ :‬آره ﻫﺴﺖ‪ .‬اﺻـﻞ‬
‫ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑـﻪ ﻧﺰدﻳﻜـﻲ ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﻳﻜـﻲ دﻳﮕـﺮ از‬
‫دوﺳﺘﺎن ﭘﺪر داﻣﺎدﻛﻪ رﺳﻴﺪم‪ ،‬دﻳﺪم واي ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ!!! ﭼﻬﺎر‪،‬ﭘﻨﺞ ﻧﻔـﺮ‬
‫آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﺎﻣﻼ" ﻣﺠﻬﺰ در ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ درﺳﺖ ﻛـﺮده اﻧـﺪ!!!‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑـﻮد‪ .‬واي!!! ﭼـﻪ ﺣـﺎﻟﻲ داد!! وﻳﺴـﻜﻲ‪،‬ﭘﻨﻴﺮ‪،‬ﻧﻮن ﻟـﻮاش‪ ،‬ﺧﻴـﺎر‬
‫وﮔﻮﺟﻪ !!! وﻟﻲ ﻣﻦ ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺘﻢ ‪ .‬واﻗﻌﺎ" ﺑﺮﻗﻢ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد!! ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ ﻣﺎﻣﻮر ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬وﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻛﻼﻧﺘﺮي ﺑﺒﺮد ﭼـﻪ ﻣـﻲ ﺷـﻮد؟‬
 ‫‪43‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎﺳـﺖ‪ .‬اون ﻧـﻪ ﻓﺎرﺳـﻲ ﺑﻠـﺪه وﻧـﻪ دﻳﮕـﺮان‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ!!! اﻟﺒﺘﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﻮاﻫﺮم ﺳﻮﺋﺪي و اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻠﺪ ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ‬
‫ﻳﻜﻲ ﺷﺎن ﻛﻪ ﺟﺸﻦ ازدواﺟﺶ اﺳﺖ ودﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﺳﺮﮔﺮم اﻳـﻦ ﻋﺮوﺳـﻲ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺴﻲ وﻗﺖ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻣﻦ ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺷـﻤﺎ‬
‫ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎﻣﻮر ﺑﻴﺎﻳﺪ؟! ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻧـﻪ !! ﭼـﻮن اﮔـﺮ ﻣﺎﻣﻮرﺑﻴﺎﻳـﺪ‪،‬‬
‫ﻳﻚ ﭘﻴﻚ ﻋﺮق و ﺳﺎﻧﺪوﻳﺞ وﻣﻘﺪاري ﭘﻮل ﺑﻪ او ﻣﻲ دﻫﻴﻢ‪ ،‬او ﻧﻴـﺰ ﺗﺸـﻜﺮ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و راﻫﺶ را ﻣﻲ ﮔﻴﺮدو ﻣﻲ رود!!!‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺟﺸﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸـﻴﺪ ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺑﻘﻴﻪ آﻣﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮش او را ﭼﻨﺪ روز ﺟﻠﻮﺗﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬و ﺑﺎ ﺑـﺮادر و‬
‫دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺑﺮادرش آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪.‬‬
‫وﻗﺖ رﻗﺼﻴﺪن ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﮔﺮم ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ ر ﺑﺴـﻴﺎر ﻛـﻢ‬
‫ﺧﻮرده ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻮن ﺳﺎﻧﺎز اﺻﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ درﺳﺖ ﻣﻘﺪاري ﺑﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﻻزم داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻮاي داﺧـﻞ ﭘﺎرﻛﻴﻨـﮓ ﻛـﻪ ﺳـﺎﻟﻦ‬
‫ﺟﺸﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺴﻴﺎرﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم دو ﺑﺎره ﻧﻮﺑﺖ رﻗﺺ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ‬
‫ﻣﻲ رﻗﺼﻴﺪﻳﻢ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺎﻧﺎز اﻣﺎن ﻧﻤﻲ داد ﺑﺎ ﺑـﺮادر‪،‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ‪،‬ﻣﻦ وﺣﺘﻲ ﺧﻮدش ﺑـﻪ ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ ﻣﻴﺮﻗﺼـﻴﺪ‪ ،‬ﺗـﺎ زﻣـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﻧﻮﺑـﺖ‬
‫ﺗﺎﻧﮕﻮﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ وﺷﺮوع ﺑﻪ رﻗﺼﻴﺪن ﻛﺮدﻣﻮ ﭼﻪ ﻟﺬﺗﻲ‬
‫ﻣﻲ ﺑﺮدم! اﺻﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﻧﺒﻮدم ﻛﻪ درﻳﻚ ﻋﺮوﺳﻲ درﺗﻬـﺮان ﻫﺴـﺘﻴﻢ‬
‫ﻳﺎ درﻳﻚ دﻳﺴﻜﻮ ﺗﻮ اﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ ؟!‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺮا دوﺳﺖ داري؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬آره!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻫﺴـﺘﻲ؟!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آره!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻟﺐ راﺑﺪه ﺑﻴﺎﻳﺪ!!! ﻣﻦ ﺧﺮ!! او ﻫـﻢ ازﻣـﻦ اﻻغ ﺗﺮﻟـﺐ را‬
 ‫‪ 44‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫روي ﻟﺐ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ!!! وﻟﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔـﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬دو ﺗـﺎ دورﺑـﻴﻦ‬
‫ﻋﺮوﺳﻲ را ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺮداري ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻤـﺎم ﺟﻤﻌﻴـﺖ ﺗـﻮي ﻋﺮوﺳـﻲ ﭼﻬـﺎر‬
‫ﭼﺸﻤﻲ ﻣﺎ راﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ!!‬
‫ﺳﺎﻧﺎز و ﺧﻮاﻫﺮ وﺑﺮادرش ﻛﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻨـﺪ‪ ،‬ﭼﻨـﺪ ﻧﻔـﺮ از‬
‫رﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪان ﻓﺎﻣﻴﻞ از ﻗﺒﻴﻞ ﺧﺎﻟﻪ و ﻣـﺎدرم ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻣـﻦ رﺳـﺎﻧﺪﻧﺪ‬
‫وﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻴﺎل ازدواج ﺑﺎ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ را ﻛﻪ ﻧـﺪاري!!؟ ﻋﺰﻳـﺰم اﮔـﺮ زن ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ دﺧﺘﺮه اﺻـﻼ" ﺑـﻪ درد ﺗـﻮ ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺧﻮرد‪ .‬او دﺧﺘﺮ ﺳﺎﻟﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺮاب اﺳﺖ!! ﻣﻦ ﺧﻨـﺪه ام ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ؟! اﻳﻦ ﻃﻔﻠﻚ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛـﺮده؟! او ﻓﻘـﻂ ﻋﺸـﻖ‬
‫ﺧﻮدش را ﺑﻮﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻮﻫﺮ آﻳﻨـﺪه اش را ﻣـﺎچ‬
‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﻧﺎراﺣﺖ وﺗﻌﺠـﺐ زده ﻫﺴـﺘﻨﺪ؟! اﻣـﺎ ﻣـﻦ آن ﻗـﺪر‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﻛﻪ اﺻﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮدم‪ .‬دو روز ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺮا ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ اي در ﻣﺤﻠﻪ اي ﻓﻘﻴﺮ ﻧﺸﻴﻦ و ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑـﻮد‪ .‬ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬
‫ﺷﺪم ﻛﻪ آﻧﻬﺎ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﻲ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣـﻦ در‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ ﻣﺎدرش دﻋﻮاﻳﻲ ﺗﻨﺪ را ﺷـﺮوع ﻛـﺮد!! ﻣـﻦ ﺣﻴـﺮت‬
‫زده ﺷﺪه ﺑﻮدم!! ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ اﺻﻼ" ﻓﻬﻢ و ﺷﻌﻮر ﻧـﺪارد‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ روم و ﻫﻨﻮز ﻧـﻴﻢ ﺳـﺎﻋﺖ‬
‫ﻧﺸﺪه ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺷﺪه ام ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي رﻛﻴﻜﻲ ﺑـﻪ ﻣـﺎدر‬
‫ﺧﻮد ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬رﻧﮕﻢ ﭘﺮﻳﺪ وﺳﺎﻛﺖ در ﮔﻮﺷﻪ اي ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮدم و ﺑـﻪ او ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫آرام ﻛﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺮﺳـﺎن‪،‬‬
 ‫‪45‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰن ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑـﺎر ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺗﻨﺪ و زﻧﻨﺪه ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺖ اﺳـﺖ؟‬
‫ﺗﻮﺑﺮاي ﭼﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪي؟! ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را دارﻳـﻢ‪ .‬ﺗـﻮ دﺧﺎﻟـﺖ‬
‫ﻧﻜﻦ و ﮔﺮﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرم وﻟﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬وﻟﻢ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ!! ﻓﻘـﻂ ﺑـﻪ‬
‫ﺗﺎﻛﺴﻲ زﻧﮓ ﺑﺰن‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدش ﺑﺮد‪ .‬در را از داﺧﻞ ﻗﻔﻞ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﻮﻟﻪ‬
‫اي روي ﻛﻠﻴﺪ در اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﺎداﻣﺎدرش ازﺳﻮراخ ﻛﻠﻴﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ داﺧﻞ را‬
‫ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮا روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪه ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺎرﻫﺎ ﭼﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒـﺎش‪ .‬ﺳـﭙﺲ‬
‫ﺑﻐﻠﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﺣﺴﺎﺑﻲ از دﻟﻢ درآورد!!‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻠﻴﺪ وﻳﻼي ﻳﻜﻲ از دوﺳـﺘﺎن ﺧـﻮد آﻗـﺎ ﺑﻬـﺮام و‬
‫ﻓﺮﻳﺪه ﺧﺎﻧﻢ را ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻦ و ﺗﻮﻣﻲ ﻓﺮزﻧﺪم و ﺧﻮاﻫﺮ ﺳـﺎﻧﺎز راﻫـﻲ ﺷـﻤﺎل‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ روزي آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻫﻮا ﮔﺮم ﻧﺒﻮد وﻟﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺷﻨﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﺧﻴﺎل داﺷﺘﻢ ﺷﻨﺎ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑـﻮدﻳﻢ ﻫـﻢ ﻫـﻮا ﺑـﺎراﻧﻲ‬
‫وﻫﻢ درﻳﺎ ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ آدم ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮود وﺳـﺮي ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎل ﻧﺰﻧـﺪ‪،‬‬
‫اﺻﻼ" آن ﺳﻔﺮ ﻟﻄﻔﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬درﻃﻮل راه و ﻣـﺪﺗﻲ ﻛـﻪ در آﻧﺠـﺎ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز از ﻫﺮﻓﺮﺻﺘﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﺮد و درﻣﻮرد ﺧـﻮاﻫﺮش ﺣـﺮف‬
‫ﻣﻲ زد‪ .‬ﺳﻌﻲ ﺑﺮ اﻳﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ را راﺿﻲ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ ﺧـﻮاﻫﺮش راﻋﻘـﺪ‬
‫ﻛﻨﻢ و ﺑﺮاي او اﻗﺎﻣﺖ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ او ﻫﻤﺎن ﻃﻮر دوﺳﺖ دﺧﺘـﺮ ﻣـﻦ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮش اﻗﺎﻣﺖ و ﻃﻼق ﺑﮕﻴـﺮد‪ .‬آن ﮔـﺎه‪ ،‬ﻣـﻦ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز راﻋﻘﺪ ﻛﻨﻢ!! وﻗﺘﻲ ﻛﻪ در ﺗﻬـﺮان ﺟـﻮاب ﻧـﻪ ﺑـﻪ او دادم‪ ،‬ﺗﺼـﻤﻴﻢ‬
 ‫‪ 46‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺟﺪﻳﺪي ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ درﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮاي ﺧـﻮاﻫﺮش ﻛﺴـﻲ را‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ!! ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻤﺎم ﺳﻌﻲ ﺧﻮدم را ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬در را ه ﺑﺮﮔﺸـﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺟﻬـﻮد ﻫﺴـﺘﻢ‬
‫ﺗﻮﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟! ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﻮي؟! ﺗﺮﻛﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟!‬
‫ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻮك ﻣﻘﺪاري ﻓﻜـﺮ ﻛـﺮدم‪ ،‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺟـﺪي‬
‫ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟!! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔـﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﻧﻤـﻲ ﺷـﺪم ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﻴﺴﺖ!!! ﺻﺤﺒﺖ ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ زودي ﺑﻪ‬
‫ﻣﺸﻬﺪ وزﻳﺎرت اﻣﺎم رﺿﺎ)ع( ﺑﺮود ﭼﻮن ﻛﻪ اورا ﻃﻠﺒﻴﺪه‪ ،‬ﭼﻮن ﺑـﻪ ﺗـﺎزﮔﻲ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎش ﺧﻮب ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او ﻣﻨﺘﻈﺮﺟﻮاب ﺑـﻮد ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﺻـﻼ"‬
‫ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻮ ﭼﻪ دﻳﻨﻲ داري‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﺎورﻧﻤﻲ ﻛـﻨﻢ!!! ﺗـﻮ‬
‫داري ﻣﺮا اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟! ﻳﺎ ﺷﻮﺧﻴﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ!! دوﺑﺎره ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺟﺪي ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ!!‬
‫ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﭘـﺲ از ﭼﻨـﺪ روزﺧـﻮاﻫﺮم وﻓﺮزﻧـﺪش ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﺧﻴـﺎل ﺗـﺮك ﺳـﺎﻧﺎز را ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪ .‬ﺑـﺮاي او در ﺗﻬـﺮان‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎي وﻳﺰا ﻛﺮدم و ﺑﻌﺪ از ده روز وﻳﺰاي اوآﻣـﺪ ‪ .‬ﻫـﺮ دو ﺑـﺮاي ﺧﺮﻳـﺪ‬
‫ﻣﻘﺪاري ﻛﺎدو و ﺧﻮراﻛﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ ﺑﺎزار و ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻫﺎي دﻳﮕﺮ رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻋﺎزم ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑـﺎر ﺷـﻨﻴﺪم ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﺗﻠﻔﻨـﻲ در ﻣـﻮرد‬
‫ﻣﻘﺪاري ﻃﻼ و ﭘﻮل ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎورد ﺣﺮف ﻣﻲ‬
‫زﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﻜﺎن ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴـﻪ را‪،‬‬
‫ﺑﺮاي ﺗﺤﻮﻳﻞ ﭘﻮل وﻃﻼ‪ ،‬ﻧﺪارد‪ .‬از اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻲ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛـﻪ در‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻮﺋﺪ و ﺷـﻬﺮ اﺳـﺘﻜﻠﻬﻠﻢ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺪ از او اﻳـﻦ وﺳـﺎﺋﻞ را ﺑﮕﻴـﺮد‬
 ‫‪47‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز روز آﺧـﺮ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣﻘـﺪاري ﭘـﻮل و ﭼﻨـﺪ‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮ وﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ داد‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدت آوﻳﺰان ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﻛﻤﻲ ﺑﻮ ﺑﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﻮل ﻫﺎ وﻃﻼﻫﺎ ﻣﺎل ﭼﻪ ﻛﺴـﺎﻧﻲ اﺳـﺖ و ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ وﺟﻪ راﺿﻲ ﻧﺒﻮدم ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز دﺳـﺘﮕﻴﺮت ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ!! ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺪاﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺑﺮده ام؟ ﻧﮕﺮان ﻧﺒـﺎش!‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺮا ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪو اﺣﺘﺮام ﻣﻲ ﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﻫﻤﺮاه ﺳﺎﻧﺎز وارد ﺳﺎﻟﻦ و ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺷﺪم‪.‬‬
‫درﺳﻮﺋﺪ دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺷﺪم‪ .‬ﻫﺮروز ﺑﻌﺪ از ﻛﺎر ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺮاي ﺷﻨﺎ‬
‫ﻳﺎ ﭘﻴﺎده روي ﺑﻴﺮون ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ و دﻳﺪار دوﺳﺘﺎن ﻣﻲ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز از ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺑـﺎ وﺟـﻮد‬
‫اﻳﻨﻜﻪ اﻗﺎﻣﺖ ﻧﺪارد ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ درﻛﻼﺳﻬﺎي ‪ A.B.F‬ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨـﺪ و زﺑـﺎن‬
‫ﺳﻮﺋﺪي ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ روز ﻧﻴﺰ ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻤـﺎس ﺗﻠﻔﻨـﻲ ﮔﺮﻓـﺖ وﻃـﻼ و ‪150‬‬
‫ﻫﺰاردﻻر ﭘﻮل را ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﻛﻠﻴﻤﻴﺎن در ﺷﻬﺮ ﺗﺤﻮﻳﻞ داد!ِ!‬
‫ﭘﺲ از آن ﺳﺎﻧﺎز در ﻛﻼس ﻫـﺎي‪ A.B.F‬ﺛﺒـﺖ ﻧـﺎم ﻛـﺮد‪ .‬در ﻛـﻼس‬
‫ﺗﻌﺪادي ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎﻳﺎن ﻣﺴﻦ اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و ازاﻳﻨﻜﻪ‬
‫ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ اي از ﻛﺸﻮرﻣﺎن درﻛﻼس آﻧﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن زﺑﺎن ﺳـﻮﺋﺪ ي‬
‫اﺳﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻫﺎ و ﭘـﺪرﺑﺰرگ ﻫـﺎ‬
‫ﻧﻪ زﺑﺎن ﺑﻠﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻳﺎد ﻣـﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ!!! وﻃـﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸـﻴﺪ ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺷﺎﮔﺮد اول ﻛﻼس ﺷﺪ!! زﺑﺎن را ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺖ ‪ .‬ﺷﺒﻬﺎ ﻣﺮا در ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻛﻼﻓﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪،‬از ﺑﺲ ﻛﻪ ﺳﻮال ﻣﻲ ﻛﺮداﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬آن ﺑﻪ ﭼـﻪ ﻣﻌﻨـﻲ‬
‫اﺳﺖ؟!‬
 ‫‪ 48‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﻲ و اذﻳﺖ ﻣـﻦ ﺷـﺪه ﺑـﻮد آن ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻫﺮ روز اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﺮا ﻣﻌﻠـﻮم‬
‫ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ول ﮔﺮدي ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬و اﮔﺮ دوﺳﺖ اش دارم ﺑﺎﻳﺪ ﻫـﺮ ﭼـﻪ‬
‫زودﺗﺮ ﺑﺎ او ازدواج ﻛﻨﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﻋﻼﻗـﻪ وﻋﺸـﻖ زﻳـﺎدي ﺑـﻪ او‬
‫داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻋﺠﻠﻪ در اﻳﻦ ﻛﺎر را اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﻲ دﻳﺪم‪.‬ﺑـﻪ او ﭘﺸـﻨﻬﺎد ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮب ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻣﺪت ﻣﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎي وﻳﺰا ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮ او ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬او ﺑـﺪون ﻣﺸـﻜﻞ‬
‫وﻳﺰا ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻳﻢ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﻔﺮي ﺗﻘﺎﺿﺎي وﻳـﺰا‬
‫ﻛﺮدم‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬وﭼﻮن ﻣﻦ او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻴﺖ او راﻫـﻢ‬
‫ﻛﻪ از آن روز ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ دادم ﭼﻮن آﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻮﻟﻲ ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز از اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑـﻮد‪ .‬ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن او درﻣﻮرد اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ او را ﻛﻤـﻚ ﻛـﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﻣﺪت زﻳﺎدي اﺳﺖ ﻛﻪ اوﺑﺎﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم )ﺳﻴﺪ( آﺷﻨﺎ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺳﺎﻧﺎز‬
‫اﺻﻼ" از اﻳﻦ آﻗﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﻲ آﻣﺪ و ﻣﺮﺗﺐ او راﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﺑﻲ ﻧﺎﻣﻮس ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺮﺟﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺳﺎل اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻔﺖ ﻣﺠﺎﻧﻲ ﺑﺎ او ﺣﺎل ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻄـﻮر ﺑـﺎ او آﺷـﻨﺎ ﺷـﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺧـﺎﻧﻮاده آﻧﻬـﺎ را ﻣـﺪت ﻃـﻮﻻﻧﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﺷﻨﺎﺳـﻴﻢ‪.‬‬
‫درآﻣﺮﻳﻜﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎدر او در اﻳﺮان زﻧﺪﮔﻲ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬ﭘﻴـﺮو‬
‫ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻛﻤﻚ داﺷﺖ ﺳﻴﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴـﻞ ﺑـﻪ‬
‫اﻳﺮان آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ او ﻣﻘﺪاري روان ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺧﻮاﻧﺪه از‬
‫او ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮﻣﻦ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﻛﻨﺪ ﭼﻮن ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ از‬
 ‫‪49‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺷﻮﻫﺮ اوﻟﺶ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد روﺣﻴﻪ ﺧـﻮﺑﻲ ﻧﺪاﺷـﺖ و اﻓﺴـﺮده ﮔـﻲ ﭘﻴـﺪا‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬او ﻗﺒﻮل ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮم را ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪروزﺑﻌـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﻣﺎن رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬دﻳﺪم ﺟﻠﻮي ﭘﺎي ﻣﻦ واﻧﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ درآﻣـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم درآن ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ وﺑﺮادرم را دﻳﺪم‪ ،‬ازاو ﭘﺮﺳـﻴﺪم‬
‫ﻛﺠﺎ رﻓﺖ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺛﺎث ﺑﺮد وﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻴﺪ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ!!! اول اﺣﺴﺎس ﻛـﺮدم ﺷـﺎﻳﺪ ﻋﻼﻗـﻪ واﻳـﻦ‬
‫اﺛﺎث ﻛﺸﻲ ﺟﺪي اﺳﺖ‪.‬او ﺧﻴﺎل دارد ﺧﻮاﻫﺮم راﻋﻘـﺪ ﻳـﺎ ﺣـﺪاﻗﻞ ﺻـﻴﻐﻪ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻛﻪ او ﻛﻠﻔﺘﻲ ﻣﺎدرآﻗﺎ و ﺧﻮدآﻗﺎ را ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺗﺎزﮔﻲ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ!! اﻣﺎ ﺳﻴﺪ دﺳﺖ ﺑﺮدارﻧﻴﺴﺖ وﻫﻔﺘـﻪ‬
‫اي ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز اﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮﻣﺮﺑﻮط‬
‫ﻧﻴﺴﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! او ﮔﺎو اﺳﺖ!! ﻣـﻦ ﺑﺎﻳـﺪ ﻛﻤﻜـﺶ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ او ﺳﺎﻣﺎن ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺎري از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑـﺮاي او اﻧﺠـﺎم ﻣـﻲ‬
‫دﻫﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ او ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ‪ .‬در اواﻳﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب ﺑﻮد ﻫﺮ دو ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﺮ‬
‫روز ﺑﻪ ﺑﻴﺮون و ﺑﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻫﺎي ﻣﺤ‪‬ﻠـﻪ ﺧﻮدﻣـﺎن ﻣـﻲ رﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز از‬
‫اﻳﻨﻜﻪ راه وﭼﺎه را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻣﻘﺪاري ﺳـﻮﺋﺪي ﻫـﻢ ﺑﻠﻐـﻮرﻣﻲ ﻛـﺮد‬
‫اﺣﺴﺎس ﻏﺮور داﺷﺖ!! درآن ﻣﺪﺗﻲ ﻛـﻪ او وﺳـﺎﻧﺎز درﺳـﻮﺋﺪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑـﺮف‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪﻳﺪي آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ از ﺳﺮﻛﺎر ﻣﻲ آﻣﺪم‪،‬‬
‫ﻫﻮس ﺑﺮف ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻴﺶ ﺗﺮ وﻗﺖ ﻫﺎﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﻏﺬا درﺳﺖ ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻮن ﺳﺎﻧﺎز اﺻﻼ" آﺷﭙﺰي ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد!! وﻳﺰاي ﺳﺎﻧﺎز داﺷﺖ ﺗﻤﻮم ﻣـﻲ‬
 ‫‪ 50‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺷﺪ‪ .‬دو ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ از ﭘﺮواز ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﻳﺮان‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪ ﺑـﻴﻦ دو ﺧﻮاﻫﺮﮔﻔـﺖ‬
‫وﮔﻮي ﺗﻨﺪي ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ دﻋﻮا ﺑﺮﺳﺮ))ﺳﻴﺪ(( ﺑـﻮد‪ .‬ﭼـﻮن ﺧـﻮاﻫﺮ‬
‫زﻧﻢ ﻫﺮ روز از ﻣﻦ ﻛﺎرت ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﻓـﺖ‪ ،‬وﺑـﺎ ﺳﻴﺪﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺪ ﮔﻮﻳﻲ از ﺳﻴﺪ ﻛـﺮد و ﺧـﻮاﻫﺮش ﺑﺴـﻴﺎرازاﻳﻦ ﻣﻮﺿـﻮع‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬داد و ﻓﺮﻳﺎد وﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدو ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﻣﺮﺑـﻮط‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ اول ﻣﺮا ﺗﻮ از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﺎﻧﺪي‪ .‬ﻛﺎري ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎش ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﺰرﮔﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ‪ ،‬و ﺑﺎ آن ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬و ﺑﺎ ﭼﻪ‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ را ﺑﻄﻪ دارم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺮﺑـﻮط اﺳـﺖ‪ .‬ﺗـﻮ ﻧـﻪ ﻣـﺎدر وﻧـﻪ ﭘـﺪرﻣﻦ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻴﻞ زﻧـﻲ در‪ ....‬ﺧـﻮدت راﺑﻴـﻞ ﺑـﺰن!!! و ﺑـﺎ دﻳﮕـﺮان ﻛـﺎري‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺳﺎﻧﺎز ﺳﻮﺋﺪ را ﭘﺲ ازاﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﭼﻬﺎرﻣﺎه ﺗﻤﺎم ﺑﺎ ﻳـﻚ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺮك ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ او ﻣﺪت ده روز ﭘﻴﺶ ﻣـﻦ ﺑـﻮد‪ .‬روز دو‪‬م‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺷﺮوع ﺑﻪ دردودل ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻴﻠـﻲ اذﻳـﺖ وآزارش‬
‫ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ در زﻧﺪﮔﻲ او دﺧﺎﻟﺖ دارد‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ او آﻧﻘﺪر ﺧـﻮدش‬
‫ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻛﺎري وﻻﺷﻲ ﺑﺎزي ﻛﺮده ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻛﺪام از آﻧﻬﺎ را ﺗﻌﺮﻳـﻒ‬
‫ﻛﻨﻢ ﺣﺘﻲ ﺳﮓ ﻧﻴﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ دوﺳﺘﻲ ﺑﺎ او ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ .‬واي ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﻛـﻪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ او ازدواج ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺣـﺮف ﻣـﺮا ﻣﻘـﺪاري ﺗﻜـﺎن‬
‫داد‪ .‬وﻟﻲ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻪ او ﺣﺴﻮدي ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫وﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮﻫﺰار وﻳﻚ ﺟﻮر درﺑﺎره او ﺣﺮف ﺧﻮاﻫﺪ زد‪ ،‬وﻣـﻦ ﻧﺒﺎﻳـﺪ‬
‫ﺑﻪ آن ﺣﺮﻓﻬﺎ ﮔﻮش ﻛﻨﻢ واﻫﻤﻴﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﻣﺮا زود آرام ﻛـﺮد‪ .‬ﺑـﻪ اوﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش! ﺑﺎﻻﺧﺮه او ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺗﻮﺳـﺖ وﺧـﻮﺑﻲ ﺗـﻮ را ﻣـﻲ‬
 ‫‪51‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬دو روزﺑﻌﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎ او ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﻓﻨﻼﻧـﺪ و ﻫﻠﺴـﻴﻨﮕﻲ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺳﻔﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﻫﻢ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻮن ﻣـﻦ و او‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ داﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫اوﺑﺎ ﭼﻤﺪاﻧﻲ ﭘﺮ ﺳﻮﺋﺪ راﺗﺮك ﻛﺮد وﺑﻪ اﻳـﺮان ﺑﺎزﮔﺸـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ ﻣﺎﻧـﺪم و‬
‫ﺧﻮدم ﻛﺎرﻫﺎي ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده ﻓﺮاواﻧﻢ‪ .‬ﻫﺮ روز ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم‪ ،‬وﻗﺮار ﺷﺪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ در اﻳﺮان ﻛﺎري ﺑﺮاي اش ﭘﻴﺪا‬
‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﭼﻮن ﺳﺎل ﺟﺪﻳـﺪ ﻣـﻴﻼدي آﻣـﺪه ﺑـﻮد و ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫دوﺑﺎره اﺟﺎزه ﺳﻪ ﻣﺎه اﻗﺎﻣﺖ دراﻳﻦ ﻛﺸﻮر را داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎرﻧﻴﺰﺑﺎ ﺗﻘﺎﺿـﺎي‬
‫وﻳﺰا ﺑﺮاي او ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻮد روز درﺳﺎل ﻣﻲ رﻓﺖ و ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬در ﻋـﺮض‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎل‪ ،‬ﻫﺸﺖ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ ‪ .‬ﻫﺮ دو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣـﻦ از اﻳـﻦ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻋﺰﻳﺰم ﭘﻴﺶ ﻣﻦ اﺳﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪ .‬اوﻧﻴـﺰ از اﻳﻨﻜـﻪ ﻫـﺮ ﺑـﺎر‬
‫ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي ﭘﻮل وﻃﻼ ﺑﺮاي دوﺳـﺘﺎن ﻛﻠﻴﻤـﻲ ﺧـﻮد ﻣـﻲ آورد ﻛـﻪ در‬
‫ﺳﻮﺋﺪ ﺗﺤﻮﻳـﻞ ﻣـﻲ داد‪ .‬دﻳﮕـﺮ ﺧـﻮدش ﻳـﺎد ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ﺗﻠﻔـﻦ ﺑﺰﻧـﺪ و‬
‫ﻗﺮارﻫﺎﻳﺶ را ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﻫﺮﺑﺎرﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻛﻴﻠﻮ ﺑﺎر اﺿـﺎﻓﻪ‬
‫ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﺧـﻮد ﺟﻬـﺎز ﻣـﺎدر‪ ،‬ﺑـﺮادر‪ ،‬ﺧـﻮاﻫﺮو ﺑـﻪ ﻗـﻮل‬
‫ﺧﻮدش داﻳﻲ را ﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر راﺿﻲ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ‬
‫ﻣﻲ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز در ﻫﻤﺎن اواﻳﻞ ﻛﺎري ﻛﺮد ﻛﻪ راﺑﻄـﻪ ﻣـﻦ وﺟﻤـﺎل ﺑـﻪ‬
‫ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺴﻴﺎر ﻧﮕﺮان ﺑﻮد‪ .‬وﺣﺸﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﺪا ﺟﻤﺎل‬
‫ﻛﺎري ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻨﺮ ﭘﻴﺸـﻪ دﻳﮕـﺮي رﻫـﺎ ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﭼـﻮن‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدر اﻳﺮان ﺑﻮدﻳﻢ اﻟﺒﺘﻪ دو روزﻗﺒﻞ از ﻋﺮوﺳﻲ ﺑﭽـﻪ ﺧـﻮاﻫﺮم ‪،‬‬
‫ﺟﻤﺎل ‪،‬ﻣﻦ و ﺧﻮاﻫﺮم و ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎﻳﺶ ﻛـﻪ از ﺳـﻮﺋﺪ آﻣـﺪه ﺑـﻮدﻳﻢ را ﺑـﻪ‬
 ‫‪ 52‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫رﺳﺘﻮران ﺷﺎه ﻋﺒﺎس دﻋﻮت ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻢ ﻫﻤـﺮاه ﻣـﻦ‬
‫ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬ﺟﻤﺎل اﺑﺘﺪا ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻢ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ آﻣﺪن ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻤﺎل درﺗﻤﺎﺳﻲ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد‪ ،‬ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮم ﺑـﺎ ﻳﻜـﻲ از‬
‫ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎرﺧﻮب وزﻳﺒﺎ ﻣﻲ آﻳﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴـﻌﻮد ﺧﺮﻧﺸـﻮ!!! ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﻪ‬
‫درد ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد ﺑﻴﺎ ‪....‬ﺑﺮ ﮔﺮد ﺳﻮﺋﺪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﺧﻮﺷﮕﻞ وﺧﺎﻧﻮاده دارو‬
‫ﺧﺎﻧﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﻣـﺪﺗﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫دوﺳﺖ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ ﺷـﻮﻫﺮاو‪ ،‬ﻛـﻪ او ﻫـﻢ ﻳﻜـﻲ از ﻫﻨﺮﭘﻴﺸـﻪ‬
‫ﻫﺎي ﻧﺎم دار اﻳﺮان اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ت درﺳﻮﺋﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﻨﻼﻧﺪ وداﻧﻤﺎرك ﺳﻔﺮ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ در اﻳﺮان ﺑﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻴـﺮون رﻓـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻢ! اﺻﻼ" ﻛﺎر درﺳﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴـﺖ‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟! ﺟﻤﺎل ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ازﺷﻮﻫﺮش ﺟﺪاﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬او را رو ﻫﻮا ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮد ﭼﻮن واﻗﻌﺎ" ﻣﺎﻧﻨﺪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ!!‬
‫ﺳﺎﻧﺎز زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ ‪ ....‬در آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜـﻲ رﺳـﺘﻮران‬
‫رﺳﺎﻧﺪ وﻗﺮارﺑﻮد ﺧﻮدش ﻧﻴﺎ ﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﻧﮕﻪ داﺷـﺖ‪ .‬ﻳـﻚ ﺧـﺮده ﻓﻜـﺮ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ دواﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮد را در ﺑﻴـﺎورد و ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ رﺳﺘﻮران ﻣﻲ روﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘـﻲ وارد رﺳـﺘﻮران‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺟﻤﺎل ﻫﻤﺴﺮ وﻓﺮزﻧﺪ او ﻛﻪ‪ ........‬ﻗـﺒﻼ" ﺑـﺎ آﻣـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈـﺮ‬
‫ﻣﺎﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز اﻧﮕﺸﺖ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬وﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﺟﻤﺎل ﻣﺎ ﻋﻘﺪ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻢ اﻧﮕﺸـﺘﺮ ﻣـﻦ اﺳـﺖ‬
‫ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ؟! ﺟﻤﺎل رﻧﮕﺶ ﻗﺰﻣﺰ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻛـﺮد‪ ،‬دﻳـﺪﻣﻦ‬
 ‫‪53‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ‪...........‬ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪو ﺳﺎﻧﺎز اداﻣﻪ داد‪:‬‬
‫ﺟﻤﺎل ﺗﻮي ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎﻳﻲ آﺷﻨﺎ ﻧﺪاري؟! ﺧﻴﺎل دارم ﺟﻬﻴﺰﻳـﻪ ﺑﺒـﺮم‪ .‬ﺟﻤـﺎل‬
‫ﺣﻴﺮت زده ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﻛﺠﺎﺳﺖ؟! ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺮاي اﻧﮕﺸﺖ او ﺗﻨﮓ ﺑﻮد دادﻳﻢ ﮔﺸﺎدش ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ از اﻳـﻦ ﺗﺌـﺎﺗﺮي‬
‫ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮدم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم اوﭼﻘﺪر ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﺮا‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑـﺮاي ﺣﻔـﻆ ﻛـﺮدن ﻣـﻦ ﻣﺒـﺎرزه ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ؟! ﺟﻤﺎل ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪ و راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﻞ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﻣـﻦ دورا‬
‫دور ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ او ﺑﺎ ﮔﺮوه ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻳﺎ ﮔﺮوه ﺗﺌﺎﺗﺮي از اﻳـﺮان‬
‫ﻳﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاي دﻳﺪار دوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺗﻤـﺎس او ﺑـﺎ ﺷـﻮﻫﺮ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم و ﺧﺎﻧﻮاده آﻧﻬﺎ ﻗﻄﻊ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و در اﻳﻦ ﻣﺪت او دوﺳﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎر‬
‫زﻳﺎدي درﺳﻮﺋﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎل وﻧﻴﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز داﺋﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ دﻳﮕﺮ ﺧﺴـﺘﻪ ﺷـﺪه و‬
‫ﻫﻴﭻ ﻋﻼﻗﻪ اي در او ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ در اﻳﺮان ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻛـﺎر ﻫﻨـﺮي ﺧـﻮد را‬
‫اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪو ﺟﻮد ﻧﺪارد ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺎﻣﺰد ﻛﻨـﻴﻢ‪ .‬ﺑـﻪ او ﭘـﻮل‬
‫دادم ﻛﻪ در اﻳﺮان اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺨﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل اﻳﻦ ﻣﺪت ﻛﻪ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ رﻓﺖ وﻣﻲ آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣـﺎن در ﻣـﺎه ﺑـﻪ او‬
‫ﺧﺮﺟﻲ ﻣﻲ دادم‪ .‬اوﻫﻢ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﭘﻮل را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﺮادرش ﭘـﺲ اﻧـﺪاز‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺨﺮد‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ اﺻﻼ" ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ او‬
‫ﺑﺎ ﺧﺮﺟﻲ ﺧﻮد ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ!!ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﺎﻧﻪ اش را ﻛﻪ‬
‫در دﺳﺖ ﻣﺴﺘﺎﺟﺮ ﺑﻮد آزاد ﻛﻨﺪ‪.‬ﻣﺒﻠﻎ ﭼﻬﺎرﻣﻴﻠﻴﻮن از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫را آزاد ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻨﺞ ﻣﻴﻠﻴﻮن دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ وﺳﺎﺋﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑـﻪ او ﻛﻤـﻚ‬
 ‫‪ 54‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز از درﺑﺪري در اﻳﺮان ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻮن او ﻫﺮﺷﺐ درﻣﻨﺰل دﻛﺘﺮ‪ ،‬ﻛﻪ اوﻟﻘﺐ داﻳﻲ روش ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد و‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ او را داﻳﻲ ﺧﻮد ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻓﻘـﻂ‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻠﻴﻤﻲ ﺑﻮد!! وﺳﺎﻧﺎز ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﺧﻮد را ﻛﻠﻴﻤﻲ ﻣﻌﺮﻓـﻲ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد!!دﻛﺘﺮ ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﻫﻔﺘﺎدوﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﻗﺒﻼ" دﻧﺪاﻧﭙﺮﺷﻚ ﺑﻮد‬
‫وﻟﻲ ﺑﻌﺪ ازاﻧﻘﻼب ﺑﻴﻜﺎرﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺠﻴﺐ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺗﻤﺎم راﺑﻄﻪ ﺧﻮد وﻣﻦ را از او ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬و درﺳﻮﺋﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻜﺒـﺎرﻫﻢ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺧﻮد ﺗﻤﺎس ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ داﻳﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮروز ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻲ ﻛـﺮد!!‬
‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﻲ زد ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدوﺑﻪ او اﺑﺮاز دﻟﺘﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﻛـﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز از اﻳﻨﻜـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺧـﻮد را ﭘـﺲ ﮔﺮﻓﺘـﻪ و اﺛـﺎث ﻣﻨـﺰل ﻣـﻲ ﺧﺮﻳـﺪ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑـﻮد‪.‬وﺑـﺎ ﺷـﻮق وذوق ﻣﻨﺘﻈـﺮﻣﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ اﻳـﺮان ﺑـﺮوم‪.‬‬
‫درﻓﺮودﮔﺎه ﻣﻬﺮآﺑﺎد ﺗﻬﺮان ﺳﺎﻧﺎز ﺑـﻪ اﺗﻔـﺎق ﺧـﻮاﻫﺮ‪،‬ﺑﺮادر وﻫﻤـﺎن داﻳـﻲ‪،‬‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ ازﺳﻔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻛـﻪ او‬
‫ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﺮاي داﻳﻲ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬داﻳﻲ ﻧﻴﺰ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ از او ﺧﻮﺷﻢ‬
‫ﻧﻴﺎﻳﺪ!! اﻣﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ او ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﻌﻮد ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬واﺻﻼ"‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻧﺎز رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﭼـﻮن‬
‫دﻳﺮ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮد رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺮاي ﺳـﺎﻧﺎز ﻫـﺮ ﭼﻴـﺰي‬
‫ﻛﻪ ﻛﻢ داﺷﺖ ﺑﺮده ﺑﻮدم!! ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ال‪.‬ﺳﻲ دي ﺳﻴﻨﻤﺎي ﺧﺎﻧﮕﻲ و ﻳـﻚ‬
‫ﻟﺐ ﺗﺎپ‪ .‬ﻗﺮارﺷﺪ ﺳﺎﻧﺎز ﻟﺐ ﺗﺎب را ﻓﺮدا ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺒﺮد‪ .‬درآن‬
‫زﻣﺎن ﺳﺎﻧﺎز آﺧﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎي ﺳﺮﻳﺎل ﺷـﺒﻜﻪ ‪ 3/5‬را ﺑـﺎزي ﻣـﻲ ﻛـﺮد‬
‫وﻗﺮار ﺷﺪ ﻓﺮدا ﺷﺐ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮاه او ﺑﺮوم‪ .‬اﻣﺎ او ازﻣﻦ ﻗـﻮل ﮔﺮﻓـﺖ ﻛـﻪ‬
 ‫‪55‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﭼﻴﺰي درﺑﺎره راﺑﻄﻪ ﻣﺎن ﻧﮕﻮﻳﻢ وﻣﺎﻓﻘﻂ دو دوﺳﺖ ﺻﻤﻴﻤﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم و ﺑﻪ او ﻗﻮل دادم‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ آن ﺳﻪ ﺷﺒﻲ را ﻛﻪ از ﺳﺮ ﺷﺐ ﺗـﺎ ﻧﺰدﻳﻜـﻲ ﻫـﺎي ﺻـﺒﺢ ﻓـﻴﻠﻢ‬
‫ﺑﺮداري ﺑﻮد ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﺑﺎ اﻛﺜﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪ .‬ﭼـﻪ‬
‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﮔﻠﻲ!!! ﻫﻤﺎن روز اول ﺳﺎﻧﺎزﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ از ﻛﺘﺎب ﻣﺮا )ﻗﺴﻤﺖ اول‬
‫آن ﻛﻪ آﺳﻤﺎن آﺑﻲ ﻧﺎم دارد( ﺑﺮاي ﻛﻴﻮﻣﺮث ﻣﻠﻚ ﻣﻄﻴﻌﻲ‪ .‬ﺣﻤﻴﺪ ﺷﺮﻳﻔﻲ‬
‫ﻧﻴﺎ وﻣﻬﺪي ﻟﺒﺎف آورده ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺮا ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪:‬ﻣﺴـﻌﻮد‬
‫ﺑﺮادر ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ درﺳﻮﺋﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ وﻣﻦ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻣﺪت ﻛﻪ در ﺳﻮﺋﺪ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺴﻌﻮد زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﺴﻌﻮد‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ي ﺧﻮﺑﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ وﻫﻢ ﺳﻮﺋﺪي ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﻬﺪي ﻟﺒﺎف ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ دﺳﺘﻴﺎر‬
‫ﻛﺎرﮔﺮدان ﺑﻮد‪ .‬او ﻣﺮا ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﺳﺖ ﻳﺎر ﺧـﻮد ﻛـﺮد‪ ،‬ﺗﻤـﺎم ﻣـﺪت ﻓـﻴﻠﻢ‬
‫ﺑﺮداري ﻣﻦ در ﻛﻨﺎر اوﭘﺸﺖ ﻣﺎﻧﻴﺘﻮر ﻗﺮار داﺷﺘﻢ‪ .‬و ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻲ ازﻣـﻦ ﻣـﻲ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻧﻈﺮت ﭼﻴﺴﺖ؟! ﺧﻮب ﺑﻮد؟! ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آره!! و از ﺑﺎزي ﻋﺸﻖ‬
‫و ﻫﻤﺴﺮ آﻳﻨﺪه ﺧﻮد ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻮاﻧﺎ ﺑﻮد ﻟـﺬت ﻣـﻲ ﺑـﺮدم‪ .‬ﻓـﻴﻠﻢ ﺑـﺮداري‬
‫درﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮدﻛﻪ دﻛﻮر ﺑﻨﺪي ﺷﺪه ﺑﻮدو ﺗـﺎق ﻧﺪاﺷـﺖ وﺑﺴـﻴﺎر‬
‫ﺳﺮد ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ در ﻳﻚ ﺳﺮﻳﺎل ﺳﺎده ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﻫﻨـﺮ ﭘﻴﺸـﻪ‬
‫اﺻﻠﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪارد‪ ،‬آن ﻫﻤﻪ آدم وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ!! ﺷﺐ اول در ﻣﺴـﻴﺮ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎرﮔﺮدان و ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ اول ﻓﻴﻠﻢ را دﻳـﺪي؟!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آره‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮف زد ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻓﻘـﻂ ﺳـﻼم وﻋﻠﻴـﻚ ﻛـﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻧﻈـﺮ داﺷـﺖ و ﭼـﻮن ﺑـﻪ او ﻣﺤـﻞ‬
 ‫‪ 56‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻘﺪاري ﻧﻘﺶ ﻣﺮا در ﭼﻨﺪ ﻗﺴﻤﺖ از ﺳـﺮﻳﺎل ﻛـﻢ ﻛـﺮد‪ ،‬وﻣـﻦ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ازاﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺎراﺣﺖ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻴﺎل داﺷﺘﻢ ﺑـﻪ ﺣﺮاﺳـﺖ ﺷـﻜﺎﻳﺖ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر راﻧﻜﻦ! ﻣﺎ درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﻚ دﺧﺘـﺮه‬
‫آﻛﻠﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻃﺮاف ﺑﻮد را ﺑﺎ او آﺷﻨﺎ ﻛﺮدم‪ .‬او ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳـﻪ روز ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ داد‪ .‬دﺳﺖ آﻛﻠﻪ ﺧﺎﻧﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﻤﺎل رﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬اﻣﺸـﺐ‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮدا ﺣﺘﻤﺎ" ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ وﺗﻮﺣﺘﻤﺎ" او را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ‪ .‬روزﻫـﺎ‬
‫راﺧﻮاب وﺷﺐ ﺳﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺮداري ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺳﺮﻳﺎل ﺗﻤﺎم ﺷﺪ وﻫﻤﻪ ازﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻧﺪودر اﻧﺘﻈﺎرﻛﺎرﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﻫـﺎي ﺧﻮدﺷـﺎن رﻓﺘﻨـﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ آﻛﻠﻪ ﺧﺎﻧﻢ راﻫﻢ دﻳﺪم‪ ،‬واﻗﻌﺎﻛﻪ" آﻛﻠﻪ ﺑﻮد!!‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ي ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻗﺮارﺷﺪ ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻢ دوﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪.‬‬
‫ازﻣﻦ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﺎﻣﺰدي از اﻳﺮان اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺨﺮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺻﺒﺮ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪ .‬درﻫﻤـﺎن‬
‫ﻓﺮودﮔﺎه اﻧﮕﺸﺘﺮم را ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪ ،‬و اﺻﺮار داﺷﺖ اﻣﺘﺤـﺎن ﻛـﻨﻢ ﺗـﺎ ﺑﺒﻴـﻨﻢ‬
‫اﻧﺪازه اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﻘﺪار ﺗﻨﮓ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎاﺻﻼ" ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷـﺐ ﺟﻤﻌـﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز از ﻣﻦ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﺮاي ﺧﺮﻳـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺑﺮود‪.‬ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ زود ﺑﻪ ﻣﻨـﺰل ﺑـﺮوم‪ .‬وﻗﺘـﻲ وارد‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﺷﺪم ﺑﻮي ﺧـﻮش ﻏـﺬاي ﻟﺬﻳـﺬ‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻮد!! واي‪ !!...‬ﻗﺮﻣﻪ ﺳﺒﺰي ﺑﻮد!! ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺨﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﺧـﺎﻧﻢ!! وﻗﺘـﻲ‬
‫وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم‪ ،‬ﺷﻤﻊ روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﻣـﻦ وﻧـﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز اﺳﺖ‪ .‬ازاو ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬اﻳـﻦ ﻫﻤـﻪ ﺗﺸـﺮﻳﻔﺎت ﺑـﺮاي ﭼﻴﺴـﺖ؟! ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻋﺰﻳﺰم ﻗﻬﻮه ﻣﻲ ﺧﻮري‪ ،‬ﻳﺎﭼﺎي ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اول ﺑﮕﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳـﺖ؟!‬
 ‫‪57‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ روي ﻣﺒﻞ ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪ .‬ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻦ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻫﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎﻣﻦ ﺑـﻪ زور ﺧـﻮد را ازاوﺟـﺪاﻛﺮدم‬
‫وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﮕﻮﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬اﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﺷﺒﻲ اﺳﺖ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم اﻣﺸﺐ ﻣـﻦ وﺗـﻮ‬
‫ﻧﺎﻣﺰد ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ را از زﻳﺮ ﻣﻴـﺰ ﺑﻴـﺮون آورد‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻣﻦ وﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﻃﻮري ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارم‪ ،‬ﺗـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﻋﺪه اي را ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر دﻋﻮت ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﺧﻪ رﺳﻢ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﺻﻼ" دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز در ﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ‬
‫اﺷﻚ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه اﻧﮕﺸﺘﺮﻫﺎ را از ﺟﻌﺒﻪ در ﻣﻲ آورد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻋﺰﻳﺰم ﻣﻦ ﻛﺎري ﺑﺎ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﺎزي ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﻦ وﺗﻮﺑﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻛـﺮدن اﻳـﻦ دو‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ازﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ زن وﺷﻮﻫﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ وﺗﻮ ﺑﺎ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ ﻋﻬـﺪ ﻣـﻲ‬
‫ﺑﻨﺪﻳﻢ وﻓﺎدار و ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻛﻨﺎر ﻫـﻢ ﺑﺎﺷـﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤـﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ اﺷـﻚ او‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬اﺷﻚ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮازﻳﺮ ﻣـﻲ ﺷـﺪ واﻧﮕﺸـﺘﺮﻫﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎي ﺧﻮدﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻟﺐ ﮔﺮﻓﺘﻦ اداﻣـﻪ ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮد‪ .‬اﻳـﻦ ﺑـﺎر‬
‫اﺣﺴﺎس دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻓﻘﻂ وﻓﻘـﻂ درﻣﺤﻀـﺮ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻗﻮل وﻓﺎداري وﻋﺸﻖ داده ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر دوﺳﺖ‬
‫دﺧﺘﺮ ﻳﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ اي ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ او را ﺑﻮﺳـﻴﺪم‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﻋﺸـﻖ‪ ،‬ﻋﺰﻳـﺰم و‬
‫ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑـﺎن ﺧـﻮد را درآﻏـﻮش داﺷـﺘﻢ‪ .‬ﻛﺴـﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم وﺟـﻮد‬
‫دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﺨﺎﻃﺮش ﺟﺎن ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬درﻛﻨﺎرش ﻟﺬت ﻣﻲ‬
‫ﺑﺮدم و از دوري اش در رﻧﺞ ﺑﻮدم‪ .‬آن ﺷﺐ ﻳﻜﻲ از زﻳﺒﺎ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺐ ﻫـﺎي‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪار ﺑـﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑـﻪ ﻫـﻢ ﻋﺸـﻖ ﻣـﻲ‬
‫ورزﻳﺪﻳﻢ و ﺑﺮاي آﻳﻨﺪه ﻫﺰاروﻳﻚ و ﺟﻮر ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
 ‫‪ 58‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻴﻢ ﺳﺎﻧﺎز از ﻫﻤﻴﺸﻪ زﻳﺒﺎ ﺗﺮو ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﺮ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﻣﻮرد آﻳﻨﺪه ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ازاﻳﻨﻜﻪ دﻳﮕﺮ دوري ﻣﺮا ﻧﻤـﻲ ﺗﻮاﻧـﺪ‬
‫ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺗﺮﺗﻴﺒـﻲ ﺑـﺪﻫﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻋﻘﺪ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ اوﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻗﺎﻣﺖ ﺳﻮﺋﺪ را ﺑﮕﻴـﺮد‪ .‬او ﺧﻴـﺎل داﺷـﺖ ﺑـﺮاي‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ وداﺋﻢ درﺳﻮﺋﺪ و درﻛﻨﺎر ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬از زﻧﺪﮔﻲ در اﻳﺮان رﻧﺞ‬
‫ﻣﻲ ﺑﺮد‪ ،‬و از ﺑﺎزي درﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﺑﺴـﻴﺎر ﺧﺴـﺘﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ودﻳﮕـﺮ ﭼﻴـﺰي‬
‫ﻧﺒﻮدﻛﻪ او را ارﺿﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬دراﻳﺮان ﺑـﺮاي ﺑـﺎزي در ﺳـﺮﻳﺎل ﭘـﻮل ﭼﻨـﺪان و‬
‫دﻧﺪان ﮔﻴﺮي ﻧﺼﻴﺐ ﻳﻚ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﺎم وﺷﻬﺮت دارد‪ ،‬ﻛﻪ او‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل از آن ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﺑﻮده اﺳﺖ و دﻳﮕﺮ ﺑـﺮاﻳﺶ ﻟﻄﻔـﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم و از اﻳﻦ ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮدم ﻛـﻪ اﻳـﻦ رﻓـﺖ و‬
‫آﻣﺪﻫﺎ ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪو ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻴﺰ ﺑـﺮاي ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑﺮﺳـﺮﺧﺎﻧﻪ و زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ و ﻃﻼق ﻧﺎﻣـﻪ ﺧـﻮد را ﻫﻤـﺮاه آورده ﺑـﻮد و ﺗﺼـﻤﻴﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪارك را ﺑﻪ اداره ﻣﺎﻟﻴﺎت ﻛﻪ درﺳﻮﺋﺪ ﻣﺴـﺌﻮل‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ اﺳﺖ اراﺋﻪ دﻫﻢ‪ ،‬و ﺑﺮاي دﻓﻌﻪ آﻳﻨﺪه ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺮدد اﺟﺎزه ﻋﻘﺪ ﻣﺎ دوﻧﻔﺮو وﻗﺖ از ﻳﻜﻲ از دادﮔﺎه ﻫﺎي ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮاي ﻋﻘـﺪ‬
‫ﺻﺎدر ﺷﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮاﻓﻖ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ روزي ﻣﺎﻧﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮود‪.‬ﺣﺎﻻ ﻣـﺪت ﺑﻴﺴـﺖ ﻣـﺎه ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮراﺑﻄـﻪ‬
‫داﺷﺘﻴﻢ وﺳﺎﻧﺎز دراﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﻴﺸﺘﺮازﻳﺎزده ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪآﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬او از اﻳﻦ‬
‫ﺳﻔﺮﻫﺎ راﺿﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺧﺮﺟﻲ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻤﺎم ﺧـﺮج‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮت وﭼﻤﺪان ﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻃﺮف ﭘﺮﺷـﺎن ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬از‬
 ‫‪59‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫آن ﻃﺮف ﻓﻘﻂ وﻓﻘﻂ دو ﻛﻴﻠﻮ ﮔﺮم ﻧـﺎن ﺑﺮﺑـﺮي وﺳـﻨﮕﻚ ﻣـﻲ آورد ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮدش دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻘﺪاري وﺳﺎﺋﻞ ﺷﺨﺼﻲ‪ ،‬وﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻣﻘﺪاري زﻳﺎدي دﻻروﻃﻼ ﻧﻴﺰ ﺑـﺮاي آﺷـﻨﺎﻳﺎﻧﺶ‪ .‬ﻣـﻦ ﺣﻠﻘـﻪ ام را ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدم از اﻧﮕﺸـﺖ ﺧـﻮد درش ﺑﻴـﺎ ورم‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺮس داﺷﺘﻢ ﻣﺒﺎدا ﮔﻢ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻮن درﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻨـﻴﻦ اﻧﮕﺸـﺘﺮاي‬
‫داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﺲ از ده ﺳـﺎل ﮔـﻢ اش ﻛـﺮدم‪ .‬ﭼـﻮن آن را از اﻧﮕﺸـﺘﻢ در‬
‫آورده ﺑﻮدم وﭘﺲ از آن ﻧﻴﺰ دﻳﮕﺮ اﻧﮕﺸﺘﺮي ﻧﺨﺮﻳﺪم‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻦ وﻫﻤﺴـﺮ‬
‫ﺳﻮﺋﺪﻳﻢ ﭘﺲ از دوازده ﺳﺎل ﺷﺮوع ﺷﺪ وﺧﻴﻠﻲ زود ﺗﺼـﻤﻴﻢ ﺑـﻪ ﺟـﺪاﻳﻲ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺸﺘﺮك داﺷﺘﻴﻢ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺗﻤﺎس ﻣـﺎ ﺑـﺎ ﻳﮕـﺪﻳﮕﺮ‬
‫ﻗﻄﻊ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮزم ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺘﺎن ﺻﻤﻴﻤﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﺎﻣﺰدﻳﻤـﺎن ﺑـﺮاي ﺳـﺎﻧﺎز ﻫﺪﻳـﻪ اي ﺑﺨـﺮم‪.‬‬
‫درآن زﻣﺎن ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺮﺗﺐ دراﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺳﺎﻣﺴـﻮﻧﮕﻲ ﻛـﻪ ﺗـﺎزه ﺑـﻪ‬
‫ﺑﺎزار آﻣﺪه ﺑـﻮد وداري دورﺑـﻴﻦ ﻋﻜﺎﺳـﻲ وﻓـﻴﻠﻢ ﺑـﺮداري ﺑﺴـﻴﺎر ﺧـﻮﺑﻲ‬
‫ﺑﻮدﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﮓ ‪ D500‬ﻛﻪ درﻧﻮع ﺧﻮد ﺑﻲ ﻧﻈﻴﺮ ﺑـﻮد‪ .‬از او‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ دوﺳﺖ داري آن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺎدوي ﻧﺎﻣﺰدي ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﺨـﺮم؟!‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ وﻟﺐ ﺧﻨﺪ ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ ﻛﺎدوي ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ آرزو ﻧﺪارد‪ .‬اﻣـﺎ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮان اﺳﺖ ﺻـﺒﺮ ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ در آﻳﻨـﺪه ارزاﻧﺘـﺮ‬
‫ﺷﻮد‪.‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ‪،‬ﻋﺰﻳﺰم! ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﮕﻴـﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑـﻪ ﻣﻐـﺎزه رﻓﺘـﻴﻢ وآن‬
‫ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ را ﺑﺮاي اش ﺧﺮﻳﺪم‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﻗﺪري ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد و ﻣﺮا درﻣﺴﻴﺮ‬
‫راه ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫درﻃﻮل ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺸـﻮﻳﻖ ﺳـﺎﻧﺎز ﻗﺴـﻤﺖ دو‪‬م‬
 ‫‪ 60‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻛﺘﺎب "آﺳﻤﺎن آﺑﻲ" ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻗﺴﻤﺖ اول ﺑﻮد و "ﺑﺎزﮔﺸﺖ" ﻧﺎم داﺷﺖ‬
‫را ﺗﻤﺎم ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻘﺪاري ازﻛﺎرﻛﺘﺎب را ﻧﺎﺷﺮﻳﻦ در اﻳﺮان اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫اﺻﻼ" ﺧﻴﺎل ﻧﺪاﺷﺘﻢ اداﻣﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﻛﻪ ازاول ﻗﺮارﺑﻮد درﺳﻪ ﻗﺴـﻤﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ او دراﻳﺮان دوﺳﺘﻲ دارد ﻛﻪ‬
‫ﻧﺎﺷﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ او در اﻳﻦ ﻣـﻮر‪‬د ﺻـﺤﺒﺖ ﻛـﺮده و او‬
‫ﻗﻮل داده ﻛﻪ ﺑﺪون ﻣﺸﻜﻞ و ﺑﺎ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢ‪ ،‬ﻗﺴـﻤﺖ دو‪‬م ﻛﺘـﺎب را‬
‫ﭼﺎپ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﺎري ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب در ﺑﺎزارﺑﻪ راﺣﺘـﻲ‬
‫ﭘﺨﺶ ﺷﻮد و ﺧﻴﻠﻲ زود ﻫﻤﻪ اش ﺑﻪ ﻓﺮوش ﺑﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﻓﺮاوان ﻗﺴﻤﺖ دو‪‬م را ﺗﻤﺎم ﻛﺮدم‪ ،‬ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ازﻗﺴﻤﺖ اول ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬اﻳـﻦ ﻗﺴـﻤﺖ "آﺳـﻤﺎن آﺑـﻲ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ" ﻧﺎم دارد‪ .‬ﻛﺎر ﺣﺮوف ﭼﻴﻨﻲ ﻛﺘﺎب دراﻳﺮان آﻏﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎزاﺻﺮار ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎم ﭘﻮل را ﺑﻪ ﻧﺎﺷﺮ ﺑﺪﻫﺪ وﻳﻚ ﻣﻘﺪار‬
‫ازآن را ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮕﻪ دارد ﺗﺎ ﻛﺘﺎب از ﭼﺎپ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴـﺮون ﺑﻴﺎﻳـﺪ و ﻣـﺎ آﻧﻬـﺎ را‬
‫ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ دوﺑـﺎره‬
‫ﻣﻘﺪاري ﭘﻮل ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ روزﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻋﺎزم اﻳﺮان ﺷﺪه ﺑﻮد و دﻓﻌﻪ آﻳﻨﺪه ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻣﺎ ﺧﻴﺎل ﻋﻘﺪ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺧﻮد را اﻣﺘﺤـﺎن ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدو ﻋﻜﺲ وﻓﻴﻠﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ وﺑﺎ ‪ USB‬اي ﻛﻪ ﻣﺎ در ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ داﺷـﺘﻴﻢ‬
‫و ﺑﺮاي ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﻧﻮﻛﻴﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﻣﺸـﻜﻠﻲ ﻋﻜﺴـﻬﺎي‬
‫ﺧﻮد را ﺗﻮﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻣﻲ رﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓﺖ و ﻣﺎ ﻫﺮ روز وﺷﺐ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎس داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣـﻦ‬
 ‫‪61‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻫﺮروز ﺳﺨﺖ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدم و ازاﻳﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﻛﻪ دﻓﻌﻪ آﻳﻨﺪه ﺳﺎﻧﺎز‬
‫ﻋﺰﻳﺰم ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻣﻦ در ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬اﺟﺎزه ﻋﻘﺪ وازدواج ﻧﻴـﺰ از ﻃـﺮف دادﮔـﺎه‬
‫ﺳــﻮﺋﺪ ﺻــﺎدر ﺷــﺪه و ﺑــﺎ دﺳــﺘﻪ ﮔــﻞ درﻓﺮودﮔــﺎه آرﻻﻧــﺪا )‪(Arlanda‬‬
‫اﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﺰﻳﺰم ﺑﻮدم‪ ،‬ﻛﻪ وارد ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ او را ﺑﺎ اﻳـﻦ ﻫﻤـﻪ‬
‫ﻋﻼﻗﻪ درﺑﻐﻞ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ و ﻧﺒﻮﺳﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬آن ﻫﻢ در ﻣﻴﺎن ﻋﺪه ﺑﺴـﻴﺎر زﻳـﺎد‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭘﻴﺸﻮاز ﻋﺰﻳﺰان ﺧﻮد ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﻃﻮل راه آن ﻗﺪرﻫﻢ دﻳﮕﺮ را ﺑﻮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ راﻧﻨﺪﮔﻲ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫واز ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻧﺪﻛﻲ ﻣﻘﺪاري ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﺮﺳـﻴﻢ‪.‬‬
‫وارد ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﻓﻘﻂ ﭼﻤﺪان او را ﺟﻠﻮي در ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ وﻫﻤﺎن ﻃـﻮر‬
‫ﻛﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ﻣﺎ ﺷﺮوع وﺗﻤﺎم ﺷﺪ!! ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑـﻪ‬
‫اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻧﺮﺳﻴﺪﻳﻢ‪!!....‬‬
‫ﻫﺮ دو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻳﻢ و ﻣﻦ ورﻗﻪ ﻫـﺎي ﻣﺮﺑﻮﻃـﻪ راﻧﺸـﺎن ﺳـﺎﻧﺎز ﻣـﻲ‬
‫دادم ﻋﻘــﺪ ﻣــﺎ ﻗﺮارﺑــﻮد در دادﮔــﺎه ﻫﺎﻧﻴﻨﮕــﻪ )‪ (Haninge‬درﺟﻨــﻮب‬
‫اﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ ﻛﻪ ﺷـﻬﺮك ﻛـﻮﭼﻜﻲ اﺳـﺖ اﻧﺠـﺎم ﺷـﻮد‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﮔﻔـﺖ ﭼـﺮا‬
‫آﻧﻘﺪردور؟! ﮔﻔﺘﻢ اﻃﺮاف اﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ دادﮔﺎﻫﻲ ﻧﺒﻮدﻛﻪ وﻗﺖ ﺧـﺎﻟﻲ داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﻫﻔﺖ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺴـﺎﻳﻪ ﭼﻴﻨـﻲ ﻣـﺎ ﻛـﻪ دوﺳـﺖ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي دﻳﺪن ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﺎ آﻣـﺪ‪ .‬آﻧﻬـﺎ ﺑـﺎ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ ﻣﺘﺮﺟﻤﻲ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ‬
‫از ﻳﻜﻲ ازداﻧﺸﮕﺎه ﻫﺎي اﻳﺮان دارد‪ ،‬وﻗﺘﻲ اﻧﮕﻠﻴﺴـﻲ ﺣـﺮف ﻣـﻲ زد ﻣـﻦ‬
‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪم! ﭼﻮن او ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺳـﺎل دوم دﺑﺴـﺘﺎن‬
 ‫‪ 62‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺳﻮﺋﺪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻠﺪﻧﺒﻮد!! وﻣﻦ ﻛﻪ زﺑﺎن ﺳﻮﺋﺪي را ﺑﻬﺘﺮ ازﻓﺎرﺳﻲ ﺑﻠﺪﺑﻮدم‪،‬‬
‫وزﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻢ ﭼﻨﺪان ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﻘﺪار ﻛـﻪ ﺑﻠـﺪ ﺑـﻮدم ﺑـﻪ‬
‫راﺣﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣـﻲ ﺷـﺪم ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﻫـﻴﭻ ﭼﻴـﺰ ﻧﻤـﻲ داﻧﺴـﺖ‪ .‬ﺣـﺎل‬
‫ﭼﻄﻮرﻟﻴﺴﺎﻧﺲ اﻳﻦ زﺑﺎن را دارد ﺗﻌﺠﺒﻲ ﺑﺰرگ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻮد‪!...‬‬
‫از ﻧﺸﺴﺘﻦ درﻛﻨﺎرآﻧﻬﺎ ﺣﻮﺻـﻠﻪ ام ﺳـﺮرﻓﺖ وآﻧﻬـﺎ را رﻫـﺎ ﻛـﺮدم و ﺑـﻪ‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم‪ ،‬روي ﻣﻴﺰ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺳﺎﻧﺎز را دﻳﺪم ‪.‬ﺑـﻲ اﺧﺘﻴـﺎر‬
‫آن را ﺑﺮداﺷﺘﻢ وﺷﺮوع ﺑﻪ ور رﻓﺘﻦ ﺑﺎ آن ﻛﺮدم! ﺑـﻪ ﻛـﺎرﺑﺮي ﻋﻜـﺲ ﻫـﺎ‬
‫رﻓﺘﻢ ﻋﻜﺲ ﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎري ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎره ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻜﺴﻲ اﻓﺘﺎد‬
‫ﻛﻪ از رﺧﺘﺨﻮاب ﺳﺎﻧﺎزﺑﺎ ﻣﺮدي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم! ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‬
‫ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪ‪ .‬ﻋﻴﻨﻚ ﺧﻮد را از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﭘﺎك ﻛﺮدم‪ ،‬ﻛـﻪ ﺑﻬﺘـﺮ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﻤﻲ ﻛـﺮدم‪ .‬ﺟﻠـﻮﺗﺮ رﻓـﺘﻢ ﻛـﻪ ﺑﺒﻴـﻨﻢ‬
‫ﻋﻜﺲ ﺑﻴﺸﺘﺮي وﺟﻮد داردﻳﺎ ﻧﻪ؟ وﻟﻲ ﻧﺒﻮد ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎن ﻳﻚ ﻋﻜﺲ ﺑﻮد‪.‬ﺑﻪ‬
‫ﻓﻜﺮاﻓﺘﺎدم ﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﺼـﻮﻳﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮﺷـﻮدو ﺑـﻪ‬
‫اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮد ﭘﻲ ﺑﺒﺮم ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دراﻳـﻦ رﺧﺘﺨـﻮاب در‬
‫آﻏﻮش ﻣﺮدي ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي اﻣﻜـﺎن دارد؟! ﻣﮕـﺮ‬
‫ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ او آن ﻗﺪر ﻛﺜﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﻲ را اﻧﺠﺎم دﻫـﺪ و ﺑـﺎ‬
‫ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺧﻮد ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮدوﻋﻜﺲ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎورد؟؟!!!‬
‫ﻋﻜﺲ را وارد ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻛﺮدم ﺳﺎﻧﺎز را ﺑﺴﻴﺎر راﺿﻲ و ﺧﻨﺪان درﻋﻜـﺲ‬
‫دﻳﺪم‪ .‬ﻧﻤﻲ داﺳﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ!! آﺳﻤﺎن را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ...‬ﺧﺪاﻳﺎ!!! ﭼـﺮا‪...‬؟‬
‫ﻣﮕﺮ ﺳﺎﻧﺎز ﭼﻪ ﻛﻢ داﺷﺖ؟! ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي او ﻛﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑـﻮدم!!؟‬
‫ﻣﮕﺮ اﻣﻜﺎن دارد در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﻧﺎﻣﺰدي و ازدواج ﻛﺴﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻴﺎﻧﺘﻲ را‬
 ‫‪63‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫اﻧﺠﺎم دﻫﺪ!!؟ ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ از ﻳﻚ ﺟﻮان ﺑﻴﺴـﺖ ﺳـﺎﻟﻪ‬
‫ﻫﻢ ﻗﻮي ﺗﺮو ﺑﻬﺘﺮ ﻫﺴﺘﻲ!! ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﺮا؟ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟ ﺳـﺎﻧﺎز درﺑـﺎره ﮔﺬﺷـﺘﻪ‬
‫ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ در اﻳﺮان ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ را ﺑﺎ ﭘﺴﺮي دوﺳـﺖ ﺑـﻮده واﻻن‬
‫دوﺳﺎﻟﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ او را ﺗﺮك ﻛـﺮده‪ .‬آﺧـﺮ آن ﭘﺴـﺮه ﻫﻤﺴـﺮ و دو ﻓﺮزﻧـﺪ‬
‫داﺷﺘﻪ و ﺗﻤﺎم ﻣﺪت از ﺳﺎﻧﺎز ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛـﺮده‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز از او ﻣﺘﻨﻔـﺮ‬
‫اﺳﺖ ﭼﻮن ﭘﺴﺮه ﺑﺎآن ﻛﻪ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺧـﻮﺑﻲ داﺷـﺘﻪ‪ ،‬ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ‬
‫ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺗﻮﻣﺎن ﻫﻢ ﺧﺮج ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻤﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ دﻳﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ آﻣﺪم‪ .‬او ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل وﺧﻨﺪان ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ وﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﻴﻨﮓ ﺑﻮد‪ .‬اورا ﻧﮕﺎه ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺮا؟ﭼﺮا؟ از ﺧﻮد ﻣﻲ ﭘﺮﺳـﻴﺪم ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ اﻻن ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻢ؟! ﺣﺎﺻﻞ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺑﻲ اﻳﻦ ﺑﻮد؟! ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤـﺎم اﻳـﻦ‬
‫ﻣﺪت او ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮد؟!ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ﺑـﺎزي ﺑـﻮد؟! ﻣﮕـﺮ‬
‫اﻣﻜﺎن دارد ﻳﻚ اﻧﺴﺎن آن ﻗﺪر ﭘﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛـﺎري را ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﺻﻮرت واﺿﺢ وآﺷﻜﺎر اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ؟! ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻛﺎري ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛـﻪ او ﺑـﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎرﺧﻴﺎل اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ ازﻣﻦ را داﺷﺖ؟! ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻴﻨﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد ورﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻧﺎز در ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺴﺖ وﺑـﻪ ﻃـﺮف اﺗـﺎق‬
‫ﻧﺸﻴﻤﻦ آﻣﺪ‪ .‬ﻣﺮا ﺳﺮراه ﺧﻮد دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ ﺗـﻮ ﭼـﺖ‬
‫ﺷﺪه؟! ﭼﺮا رﻧﮕﺖ ﭘﺮﻳﺪه؟! ﭼﺮا آﻧﻘﺪر ﺗـﻮي ﺧﻮﻧـﻪ راه ﻣـﻲ روي؟! ﭼﻘـﺪر‬
‫رﻓﺘﻲ ﺑﺎﻻ آﻣﺪي ﭘﺎﺋﻴﻦ!! ﺧﺴﺘﻪ ام ﻛﺮدي ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺷـﺪه؟! ﮔﻔـﺘﻢ ﻫﻤـﺮاه‬
‫ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ﺑﺎﻻ ﮔﻔﺖ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺷﺪه؟! ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻴﺎ ﺑﺎﻻ‪.‬وﻗﺘـﻲ دﻳـﺪ‬
‫ﺧﻮن ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺗﺮﺳـﻴﺪ و آرام ﺗـﺮ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣﺴـﻌﻮد‬
 ‫‪ 64‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺟﺎن! ﭼﻪ ﺷﺪه ؟! دارم ﻧﮕﺮان ﻣﻲ ﺷﻮم‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑـﺎﻻ راه اﻓﺘـﺎدم ﺳـﺎﻧﺎز ﻫـﻢ ﭘﺸـﺖ ﺳـﺮ ﻣـﻦ وارد اﺗـﺎق‬
‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻛﻪ ﺷﺪ وﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻴﺘﻮر اﻓﺘﺎد رﻧﮓ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻛﺮد‪ ،‬دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻋﻜﺲ اﻧﺪاﺧﺖ وآرام ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﻋﻜﺲ را ﭼﻪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ؟! ﭼﻮن ﺧﻮدش ﻣـﻲ داﻧﺴـﺖ ﭼـﻪ ﻛﺴـﺎﻧﻲ‬
‫اﻃﻼع دارﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر او ﺷﺪم ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ را ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ!!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺴﻲ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ ﻋﻜﺲ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ اش دادم‪ .‬ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬وﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق دﻳﮕﺮي رﻓـﺖ ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ در آن اﺳﺖ‪.‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﭘـﺎﺋﻴﻦ روي ﻣﺒـﻞ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ وﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﻓﻜﺮدر ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎﻳـﺪ روز ﺷـﻨﺒﻪ ﻳﻌﻨـﻲ دو‬
‫روز ﺑﻌﺪ ﻋﺎزم ﺗﻬﺮان ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺪت ﻛﻮﺗـﺎﻫﻲ ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﻪ ﭘـﺎﺋﻴﻦ آﻣـﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬از اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪي؟! ﻓﻘـﻂ ﻧﮕـﺎﻫﺶ ﻛـﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻴﺶ ازﺻﺪ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ از ﭘﻨﺠـﺎه ﺗـﺎ دﺧﺘـﺮ در اﻳـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ ﭘﻴـﺪا‬
‫ﻛﺮدم‪.‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺗﻮﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮراوراﻧﮕﺎه ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻮدش ﺧﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻫﻤﻪ ﻣﺜـﻞ اوﻫﺴـﺘﻨﺪ!! ﮔﻔـﺖ‪ :‬اﻳـﻦ‬
‫ﻋﻜﺲ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ دﻳﺮوز ﺑﻪ ﻳﻚ ﻋﻜﺎﺳﻲ درﺗﻬـﺮان رﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮدم و ﺑﻪ اوﭘﻮل دادم ﺗﺎ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ را ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ او‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ از اﻳﻦ اﺗـﺎق ﺑـﺮو ﺑﻴـﺮون اﮔﺮﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻲ زﻧـﺪه ﺑﻤـﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ رﻓﺖ و ﭘﺲ از ﻧﻴﻢ ﺳـﺎﻋﺖ آﻣـﺎده ﺑـﺎ ﭼﻤـﺪان ﺧـﻮد در راﻫـﺮو‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻧﮓ ﺑﺰن ﺗﺎﻛﺴﻲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮوي؟! ﮔﻔﺖ‪:‬ﻓﺮودﮔﺎه‬
 ‫‪65‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺮواز دو روز دﻳﮕﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب ﺷﻨﺒﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮد‪ .‬ﺳﺮﻳﺎل واﻗﻌﻲ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺷﺮوع ﺷـﺪ!!! ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﻳـﻚ‬
‫ﻫﺘﻞ ﺑﺒﺮ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﻮل داري؟!ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ ‪.‬ﻃﻼﻳﻢ را ﻣﻲ ﻓﺮوﺷﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﺎل‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﺪان اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻪ ﺑﺮي ﻫﺘﻞ ﻃﻼ ﮔـﺮو ﺑﮕـﺬاري ﺗـﺎ ﻓـﺮدا‬
‫ﺑﻔﺮوﺷﻲ ﭘﻮل ﻫﺘﻞ را ﺑﺪﻫﻲ ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬آن دﻳﮕﻪ ﺑﺨﻮدم ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺑﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز اﻳﻦ ﭼﻨـﻴﻦ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﻣﺸـﻜﻞ ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻪ او ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﻲ رﻓﺘﻢ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺎه و ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﻗﺪري ﺑﺎ او ﺑﻮدن ﻟﺬت ﺑﺨﺶ و ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺷﻮك‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬واﻗﻌﺎ" ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد!! ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻴﺰ ﮔـﻴﺞ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ از درﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﻤﺪان ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮود ﭼﻤـﺪان را از‬
‫ا وﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز‪ ،‬ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺰرﮔﻲ ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮده اﻳـﻢ ﺑﻴـﺎ ﺗﻮﺻـﺤﺒﺖ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ رﻓﺖ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ﭘﺲ از ده دﻗﻴﻘـﻪ اي ﻧﮕـﺮان ﺷـﺪم‪.‬‬
‫ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم او ﻧﺒﻮد وارد اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ ﺷـﺪم‪ .‬از ﭘﻨﺠـﺮه ﺳـﺎﻧﺎز را‬
‫دﻳﺪم ﻛﻪ روﺑﺮوي ﺧﺎﻧﻪ داﺷﺖ ﻗﺪم ﻣﻲ زﻧﺪ‪ .‬در ﺣﻴﺎط را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬رﻓـﺘﻢ‬
‫ﺑﻴﺮون و از درﭘﺸﺘﻲ ﺻﺪاﻳﺶ ﻛﺮدم‪ .‬اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻴـﺎ ﺗـﻮ‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧﻤـﻲ‬
‫آﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻮ دﻳﮕﺮ ﻣﻦ را دوﺳﺖ ﻧﺪاري‪ .‬ﻣﻦ را دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺧـﻮاﻫﻲ‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮدا ﻳﺎ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑـﺮوم‪ ،‬ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ ﻫﻤـﻴﻦ اﻻن‬
‫ﺑﺮوم‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻴﺞ وﺣﻴﺮان ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼـﻪ ﺑﮕـﻮﻳﻢ!! ﺧـﺪاﻳﺎ!!‬
‫اﻳﻦ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ درزﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد؟! ﻣﮕـﺮ ﻣـﻦ ﭼـﻪ ﻛـﺎر ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدم؟! اﻳﻦ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﭘـﺎك ﺗـﺮﻳﻦ ﻋﺸـﻘﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺑـﻪ آن اﻳﻤـﺎن‬
 ‫‪ 66‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ آوردم‪ .‬از او ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮدم ﺑـﺮو ﺑﺨـﻮاب‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑـﻪ دوازده ﺷـﺐ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻣـﻦ ﻣـﻲ روم‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠـﺐ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻳﻌﻨـﻲ ﭼـﻲ ﺑـﺮو ﺑﺨـﻮاب؟!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب؟!ﻛﺠﺎ ﺑﺮوم ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳـﻪ ﺗـﺎ اﺗـﺎق ﺧـﻮاب‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺗﺨﺖ ﻫﺴﺖ ‪ ،‬ﺑﺮو ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮاب‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺑـﻪ ﻳﻜـﻲ‬
‫ازاﺗﺎق ﻫﺎ رﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺷﺒﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ اﺗﺎق ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز ﺟـﺪا ﺷـﺪ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫رﻓﺖ و در اﺗﺎق را ﺑﺴﺖ‪.‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻣﺸﺘﺮك ﺧﻮدﻣـﺎن رﻓـﺘﻢ‪.‬‬
‫دراز ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﭼﻨـﻴﻦ ﻋﻜـﺲ و‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﻲ ازﻃﺮف ﺳﺎﻧﺎز ﺳﺮزده اﺳﺖ‪ .‬و آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺳـﺎﻋﺖ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن آن ﻗـﺪر ﻓﻜﺮﻛـﺮده ﺑـﻮدم وﻳـﺎدم ﻧﻴﺴـﺖ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺗﻮاﻟﺖ رﻓﺘﻢ ﺳﻴﮕﺎرﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻴﺴـﺖ ﺑـﺎر‪ !!...‬دﻟـﻢ‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬آن ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﻴﺞ ﺑـﻮدم ﻛـﻪ اﺣﺴـﺎس ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم از ﺳﺮ درد زﻳﺎد ﻣﻐﺰم ﻣﻲ ﻫﺪ ﺑﺘﺮﻛﺪ‪ .‬ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎره از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳـﺪم‬
‫ودﻳﺪم ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻴﺪه و دارد ﻣﺮا ﻣﻲ ﻣﺎﻟﺪ!! ﺧـﻮدم را از ﺑﻐـﻞ او‬
‫ﺑﻴﺮون آوردم‪ ،‬وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺨﻮاب‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻧﺰن‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬ﺧﻮد را ﻛﻨﺎر ﻛﺸـﻴﺪ و ﺑـﺎ‬
‫اﺧﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا ازﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻛﺮد‪ .‬اﻧﮕـﺎر ﻧـﻪ‬
‫اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴـﻌﻮد ﺟـﺎن ﺧﻴـﺎل ﻧـﺪاري‬
‫ﺳﺮﻛﺎرﺑﺮوي؟! ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم ‪ .‬ﻛﺎﻣﻼ" ﻋﺎدي وﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮد!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮوﺑﻴﺮون‪.‬‬
 ‫‪67‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ درﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺟﻬﻨﻤﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮد‪.‬ﻣﮕﺮ آدم در ﺟﻬﻨﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮ ﻛﺎر ﻣﻲ رودﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮوم ؟! ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز‬
‫وﺿﻊ روﺣﻲ ﺳﺎﻟﻤﻲ ﻧﺪارد‪.‬ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻨﻜـﻪ ﺳـﺎﻛﺖ و‬
‫ﻣﻈﻠﻮم درﮔﻮﺷﻪ اي آرام ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻳﻚ ﻣﻮزﻳﻚ اﻳﺮاﻧﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫و ﺻﺪاي آن را ﺑﻪ ﻗﺪري زﻳﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﺮزش در آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺜﻞ رواﻧﻲ ﻫﺎ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و‬
‫ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻃـﺮف اﺳـﺘﺮﻳﻮ رﻓـﺘﻢ ‪ CD‬را درآوردم‪ ،‬ﺑـﻪ ﻃﺮﻓـﻲ‬
‫ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮدم وﺑﻪ او ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻛﺘﺎب ﺧﺎﻧـﻪ ﻳـﺎ‬
‫ﺳﺎده ﺗﺮ وﻳﺘﺮﻳﻦ رﻓﺖ‪ .‬درآﻧﺠﺎ ﻗﺮآن ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟! ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﺸـﻤﺎﻧﺶ‬
‫ﭘﺮاز اﺷﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺟﻠﻮي ﭘﺎي ﻣﻦ زاﻧﻮزد ﮔﺮﻳﻪ اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﺗﻮرا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺮآن ﻣﻦ را ﺑﺒﺨﺶ‪ .‬ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮدم دﻳﮕـﻪ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﻛﺎري از ﻣﻦ ﺳﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ زد‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ از ﺑـﻲ ﺧـﻮاﺑﻲ وﺗﻨﻔـﺮ‪ ،‬از او وﻫﻤـﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ او زدم‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎره ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺧـﻮد را‬
‫زدن و دو دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮد ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زد ﻣﺴـﻌﻮد ﻣـﺮا‬
‫ﺑﺒﺨﺶ‪ .‬اي اﻣﺎم رﺿﺎ ﻣﻦ وﺑﺒﺨﺶ‪ .‬آن ﻗﺪر ﻣﺴﻌﻮد ﻣﺴـﻌﻮد و اﻣـﺎم رﺿـﺎ‬
‫اﻣﺎم رﺿﺎ ﻛﺮد و ﺧﻮد را ﻛﺘﻚ زد ﻛﻪ روي ﻗﺮآن اﻓﺘﺎد و از ﺣﺎل رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ دﻳﻦ و اﻳﻤﺎن ﻗﻮي ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻫﻤﻴﺸـﻪ در ﻫﻨﮕـﺎم اﺣﺘﻴـﺎج‬
‫وﺳﺨﺘﻲ ﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﺎﻫـﺎﻳﻢ ﺷـﺪم‪ ،‬ﻛـﻪ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ‬
‫ﻟﺮزش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛـﺮدم ﺑـﺪﻧﻢ روي ﭘﺎﻫـﺎﻳﻢ ﺳـﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ‪.‬ﺗﺮس ﺑﺮم داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺎﻧﺎز ازﻣﻦ ﺳـﻮال و ﺧـﻮاﻫﺶ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬ﻣـﺮا‬
 ‫‪ 68‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﺒﺨﺶ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ و ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺧﻮاﻫﺶ وﺳﻮال را از اﻣﺎم رﺿﺎ )ع(ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ اﻳﻦ ﺳﻮال ﭘﻴﺶ آﻣﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ اﻣـﺎم‬
‫رﺿﺎ )ع( او را ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ؟! اﮔﺮاو ﺑﺒﺨﺸﺪ وﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر راﻧﻜﻨﻢ ﭼﻪ ﻛﺴـﻲ‬
‫ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ؟!‬
‫ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻨﺎر او زاﻧﻮ زدم ﺳﺮ اورا ﺑﻠﻨـﺪﻛﺮدم و روي ﭘـﺎﻳﻢ ﮔﺬاﺷـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮازش ﺻﻮرت اوﻛﺮدم‪ .‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ آب ﻣﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ ﻳﺎﻧـﻪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎزﻛﺮدو آرام ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﺮا ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻲ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﮔﺮﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻲ اﻣﺎم رﺿﺎ )ع( ﺗﻮ را ﺑﺨﺸﻴﺪه ﻣﻨﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑـﺎ ﺻـﺪاي ﺑﻠﻨـﺪ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫آره‪ .‬اﻣﺎم رﺿﺎ ﻣﻦ را ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ وﻣﻦ ﺑﻪ زودي ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻮﺳﻲ او ﺧـﻮاﻫﻢ‬
‫رﻓﺖ‪ .‬او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮا ﻛﻤﻚ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﮔـﺮ اﻣـﺎم رﺿـﺎ )ع( ﺗـﻮ را‬
‫ﺑﺨﺸﻴﺪه ﻣﻨﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪم‪ .‬ﺣﺎﻻ آب ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﻴﺎرم؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬آره! او راﺑﻠﻨـﺪﻛﺮدم‬
‫وروي ﻣﺒﻞ ﺧﻮاﺑﺎﻧـﺪم‪ .‬ﺑـﺮاﻳﺶ آب آوردم‪ ،‬وﺑـﺮاﻳﺶ ن ﺻـﺒﺤﺎﻧﻪ درﺳـﺖ‬
‫ﻛﺮدم ﺳﺎﻧﺎز ﻗﻬﻮه ﺧﻮرﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮاي اوﺳﻤﺎور روﺷﻦ ﻛﺮدم ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻫـﻢ‬
‫ﻗﻬﻮه ﻓﻮري درﺳﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﻧﻴﻤﺮوﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي او ﻧﻴﻤﺮو آﻣﺎده ﻛﺮدم‪ ،‬ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﺳﺎﻛﺖ ﺧـﻮردﻳﻢ‪ .‬وﺳـﺎﻧﺎز ازﻣـﻦ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺳﺮ ﻛﺎر ﻧﻤﻲ روي؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫـﻢ ﺧﺴـﺘﻪ ﻫﺴـﺘﻢ وﻫـﻢ ﺣـﺎﻟﺶ را‬
‫ﻧﺪارم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮوي ﺑﺨﻮاﺑﻲ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آره!ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫـﻢ ﺑﻴـﺎم‬
‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟ ﺳﺮي ﺗﻜـﺎن دادم ﻛـﻪ اﺟـﺎزه داري‪ .‬رﻓﺘـﻴﻢ ﺧﻮاﺑﻴـﺪﻳﻢ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎراﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛـﻪ او را ﺑـﻪ ﺷـﺪت دوﺳـﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ وﻋﺎﺷﻖ او ﺑﻮدم ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﺸﻖ ﺑـﺎزي‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻳﻢ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻧﺼﻒ وﺟﻮدم‪ ،‬ﻳـﺎ‬
 ‫‪69‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻴﻤﻲ از ﺳﺎﻧﺎز در ﻣﻦ ﻣﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻫﻤـﻮاره ﺧـﻴﺲ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬و ﻏﻢ اﻧﺪوه ﻓﺮاواﻧﻲ درآن ﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻣﺪت دو ﺳﺎل وﻧﻴﻤﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از آن ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺧـﻮد او ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻓﻜﺮﻣﻲ ﻛﻨﻢ آب ﻣﺮوارﻳـﺪ ﮔﺮﻓﺘـﻪ اي ﺑﻴـﺎ ﺑـﺮوﻳﻢ‬
‫اﻳﺮان ﻋﻤﻞ ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺎه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺴﻌﻮد ﻗﺒﻞ ﺷﻮم‪.‬‬
‫روزﺷﻨﺒﻪ رﻓﺘﻢ ﺳﺮﻛﺎروﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﺎدي ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻤﻲ ﺗﭙﻴﺪ‪ .‬روزﺷﻨﺒﻪ وﻗﺘﻲ از درﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ رﻓـﺘﻢ‪،‬‬
‫رو ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻛﺮدم و از ﺧﺪا و اﻣﺎم رﺿـﺎ )ع( ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﻛـﻪ اﮔـﺮ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫دوﺑﺎره ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﺮد‪ ،‬ﺧﻮد آﻧﻬﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ زﻣـﻴﻦ اش ﺑﺰﻧﻨﺪﻛـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻛﻤﺮ راﺳﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺪرت دﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ او ﭼﻨـﺎن‬
‫ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اوﺳﺖ و ﻣﺮا ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از دﺳﺖ اش او ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳــﻚ ﻫﻔﺘــﻪ ﮔﺬﺷــﺖ‪ .‬روز ﭘﻨﺠﺸــﻨﺒﻪ رﺳــﻴﺪ روزي ﻛــﻪ در دادﮔــﺎه‬
‫ﻫﺎﻧﻴﻨﮕﻪ)‪ (Haninge‬وﻗﺖ ﻋﻘﺪ ﻣﺎدوﺗﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﻣـﻦ از ﭼﻨـﺪ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺰي درﻳﻜﻲ از ﻣﺠﻠـﻞ وزﻳﺒـﺎﺗﺮﻳﻦ رﺳـﺘﻮراﻧﻬﺎي اﺳـﺘﻜﻠﻬﻠﻢ‬
‫رزور ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑﻌـﺪ ازآن ﻣـﻦ وﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﻪ دﻳﺴـﻜﻮﻳﻲ در‬
‫اﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ ﺑﺮوﻳﻢ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﺮ دو رﻗﺺ وﭘﺎﻛﻮﺑﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ‬
‫ﻋﻘﺪ در دادﮔﺎه ﺗﻤﺎم ﺷﺪ وﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎن رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻧﺪوه ﻓﺮاوان‬
‫او را درﻣﻘﺎﺑـــﻞ ﺷـــﺎﻫﺪان وﻗﺎﺿـــﻲ ﺑﻮﺳـــﻴﺪم‪ .‬ﺑـــﻪ ﺑﻴـــﺮون ﺑﺎزارﭼـــﻪ‬
‫ي)‪(Centrum‬ﻫﺎﻧﻴﻨﮕﻪ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺠﺎي ﺷـﺎم دررﺳـﺘﻮراﻧﻲ زﻳﺒـﺎ درﺷـﻬﺮ‬
‫اﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز وﺳﻪ ﻧﻔﺮي ﻛـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﻣـﺎن ﺑﻮدﻧﺪﺑـﻪ ﻣـﻚ‬
‫دوﻧﺎﻟﺪرﻓﺘﻴﻢ وﻫﻤﺒﺮﮔﺮ ﺧﻮردﻳﻢ وﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻫﺎﻳﺸﺎن‬
 ‫‪ 70‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫رﺳﺎﻧﺪم و ﺧﻮدﻣﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻗﺴﻤﺘﻲ از وﺟﻮدم ﻧﺎراﺣﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺮان و رﻧﺠﻴﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﻣﺮﺗـﺐ ﺑـﻪ‬
‫ﻗﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز و ﺑﺨﺸﺸﻲ ﻛﻪ از اﻣﺎم رﺿﺎ )ع( ﻃﻠـﺐ ﻛـﺮده ﺑـﻮدﻓﻜﺮﻣﻲ‬
‫ﻛﺮدم وﺳﻌﻲ داﺷﺘﻢ ﺧﻮد را راﺿﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﻤـﻞ ﺗﻜﺮارﻧﺨﻮاﻫﺪﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ درزﻧﺪﮔﻲ دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎﻧﺲ دﻳﮕـﺮي ﺑـﻪ آﻧـﺎن داد‬
‫وﮔﺮﻧﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﻴﺪ اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﻫـﺮﻛﺲ ﺑـﺮاي اﺷـﺘﺒﺎﻫﻲ‬
‫ﻣﺤﻜﻮم وﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮد!!‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻌﻲ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻣـﻦ در‬
‫ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت دوﺳﺎل ﻛﻪ ﺑﺎﺳﺎﻧﺎز ﺑﻮدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاي اش ﺗﻨﻢ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ اش ﺑﻮدم و ازﺑﻮدن ﺑﺎ او ﻟﺬّت ﻣﻲ ﺑـﺮدم و از دوري اش دﻟﺘﻨـﮓ و‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم‪ ،‬در اﻳﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻢ ﻋﻘـﺪﻫﺎي دﻳﮕـﺮي ﻧﻴـﺰ ﺑـﻮد‪ .‬وﻟـﻲ ﻋﻘـﺪ‬
‫اﺻﻠﻲ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻋﻘﺪ دادﮔﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ دوﻟﺖ اﺟﺎزه داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮي ﺣﻜﻢ ﺻﻴﻐﻪ وﻳﻜﻲ ﻫـﻢ ﻓﺮﻣﺎﻟﻴﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﺎ ﻣﺜـﻞ زن‬
‫وﺷﻮﻫﺮ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﻲ رﻓﺖ ﻗﺮارﻧﺒﻮد ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ اﻗﺎﻣﺖ ﺑﮕﻴﺮد ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺧـﻮاﻫﺶ واﻟﺘﻤـﺎس ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ را درﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮش ﭘﻴﺪا ﻛـﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺧـﻮدش‬
‫ﻋﻘﺪﻛﺮداﺻﺮار در اﻳﻦ ﻣﻮر‪‬د ﺑﻴﺸﺘﺮوﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ‪ .‬وﻣﻦ ﻓﻜﺮﻣـﻲ ﻛـﺮدم اﮔـﺮ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ او ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬دﻟﺘﻨﮕﻲ او ﻛﻤﺘﺮ و زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺮاي اش راﺣﺖ ﺗﺮ و‬
‫ﻣﺤﺒﺖ او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" درﻓﻜﺮﺑﻮدم ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎزﻛﻪ ﭘـﺲ از ﺳـﻪ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ازﻋﻘﺪ ﺳﻮﺋﺪ راﺗﺮك ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ زود ﺗﺮ دراﻳﺮان ﺗﻘﺎﺿﺎي اﻗﺎﻣﺖ‬
 ‫‪71‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻛﻨﺪ وﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻧﻘﻞ ﻣﻜﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ درﺣﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓـﺖ‬
‫ﻛﻪ از ﻣﺪت وﻳﺰاﻳﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ در ﺳﺎل ﺟﺪﻳﺪ ﻳﻚ ﻣﺎه و ﻧﻴﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻫﺮروز وﺷﺐ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺮﺗـﺐ ﺳـﻮال ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ اﺟﺎزه دارد ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ﺑﺮود و ﺗﻘﺎﺿـﺎي اﻗﺎﻣـﺖ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻣـﻦ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﻪ ﻓﻌﻼ" ﺻﺒﺮﻛﻨﺪ‪ .‬از ﻃﺮﻓﻲ دﻟﺘﻨﮓ او ﺑـﻮدم واز ﻃﺮﻓـﻲ ﻧﮕـﺮان‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﺳﺎﻧﺎز دوﺑﺎره ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺧﻄﺎ ﺷﻮد‪ .‬آﺧـﺮ ﺻـﺤﺒﺖ ﺑﺮﺳـﺮ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺪت ﺷﺶ ﻣﺎه ﺗـﺎ ﻳـﻚ ﺳـﺎل ﻃـﻮل ﺧﻮاﻫﺪﻛﺸـﻴﺪﻛﻪ ﺑـﻪ او‬
‫اﻗﺎﻣﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺗﻘﺎﺿﺎي اﻗﺎﻣﺖ ﺑﺪﻫﺪ دﻳﮕﺮ اﺟﺎزه ورود ﺑﻪ ﺳـﻮﺋﺪ را‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺳﻮال ﺑﺮاﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ او ﺑﻪ ﻗـﻮﻟﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ و اﻣﺎ م ﺧﻮد داده ﺑﻮد‪ ،‬وﻓﺎداراﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﻲ ﻛﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬درﻣﺪت ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ دورازﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨـﻴﻦ ﻋﻤﻠـﻲ‬
‫را اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﻳـﻚ ﺳـﺎل در اﻳـﺮان ﺑﺎﺷـﺪ ﭼـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻮد؟! ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ او ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و از وﻳﺰاﻳﻲ ﻛـﻪ در‬
‫ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﺧﻮد دارد اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ وﺗﻘﺎﺿـﺎي اﻗﺎﻣـﺖ را ﺑـﺮاي ﺑـﺎر دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﺳﺎﻧﺎز اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺪت دو ﺳﺎل ﺑﻪ او ﺧﺮﺟﻲ ﻣﻲ دادم‪ ،‬ﻗﻄـﻊ ﺷـﻮد‪ .‬ﭼـﻮن او ﻣﻘـﺪاري‬
‫ﺑﺪﻫﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻚ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ داﺷﺖ وﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﭘﻮل را درﺣﺴـﺎب‬
‫ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻣﻲ رﻳﺨﺖ ﺗﺎ او ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺨﺮد‪ .‬ﻣـﻦ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﻧﮕـﺮان اﻳـﻦ‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ دﻳﮕﺮ در ﺳﻴﻨﻤﺎي اﻳﺮان ﻳﻚ ﻣﻬﺮه ﺳـﻮﺧﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫روز ي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻛﺎر ﻫﻨﺮي را ﻛﻨـﺎر ﮔﺬاﺷـﺘﻢ!! ﭼـﻮن‬
 ‫‪ 72‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫دراﻳﻦ اواﺧﺮ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ از ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻛﺎرﮔﺮدان ﺑﺮاي ﺑﺎزي ﺑﻪ ﻣـﻦ‬
‫زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ دروغ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﻧﺎز‬
‫را ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﭘﻮل ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺣﺘـﻲ ﺳـﺎﻧﺎز در ﺳـﺮﻳﺎﻟﻲ‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻲ از ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان و اﺳﻢ ﺳـﺮﻳﺎل ﻧﺨـﻮاﻫﻢ ﺑـﺮد‪ ،‬ﻳـﻚ ﻗﺴـﻤﺖ و‬
‫درﺳﺮﻳﺎل دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﻣﺪت ده ﻣﺎه ﻣﺠـﺎﻧﻲ ﺑـﺎزي ﻛـﺮد‪ .‬ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻛـﻪ‬
‫ﻛﺎرﮔﺮدان و ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪه از دوﺳﺘﺎن او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬واﻛﺜـﺮ ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ ﻣﺠـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﺎزي ﻛﺮدﻧﺪ‪،‬ﭼﻮن ﺑﻮدﺟﻪ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ آدم ﺑﺎﻳﻚ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ازدواج ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻧﻴﻤـﻲ از ﺻـﺤﺒﺖ‪ ،‬وﺣـﺮف‬
‫ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ آن ﻫﺎ رد وﺑﺪل ﻣﻲ ﺷـﻮد‪ ،‬ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ ﺳـﺮﻳﺎل‪ ،‬ﻓـﻴﻠﻢ‬
‫وﻫﻨﺮﻣﻨﺪان اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﭘﺘـﻪ ﺑﺴـﻴﺎري را ﺑـﺮاي ﻣـﻦ روي آب رﻳﺨـﺖ!!!‬
‫اﻃﻼﻋﺎت زﻳﺎدي درﻣﻮر‪‬د ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ از او ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﺑـﻪ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان از ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺧﻮد داري ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫دوﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز دراﻳﻦ ﻣﺪت دوﺳﺎل ﺑﻴﺶ از ﭘﺎﻧﺰده ﺑـﺎر ﺑـﻪ‬
‫اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ ﺳﻔﺮﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑـﺮود‪ .‬اﻣـﺎ ﺑﻴﺸـﺘﺮ از‬
‫آن ﻋﺎﺷﻖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻤﺪان ﭘﺮ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺮدد‪ ،‬وﺑﺮاي ﻣـﻦ اﺻـﻼ"‬
‫ﻣﻬ‪‬ﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ او اﻳﻦ ﻫﻤﻪ وﺳﺎﻳﻞ ﺧﺎﻧﻪ وﻟﺒﺎس وﻛﻴﻒ وﻛﻔﺶ را ﺑﺮاي ﻛﻲ‬
‫و ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﺮد؟!‬
‫ازاﻳﺮان ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪﻣﻲ آﻣﺪ ﺟﺰ ﻣﻘـﺪاري از ﻟﺒـﺎس ﻛﻬﻨـﻪ ﻫـﺎي ﺧـﻮد‬
‫وﻣﻘﺪار ﺑﻴﺴﺖ ﻛﻴﻠﻮ ﻧﺎن ﺳﻨﮕﻚ وﺑﺮﺑﺮي ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺪاﺷـﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻓﻜﺮ وذﻛﺮش اﻳﻦ ﭘﻮل وﻃﻼﻳﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ از اﻳـﺮان ﺑﻴـﺮون ﻣـﻲ آورد‬
‫وﻣﺮﺗﺐ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﻣﻲ داد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز دراﻳـﻦ ﻣـﺪت را ﺑﻄـﻪ ﺑﺴـﻴﺎر‬
 ‫‪73‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎ ﻣﺎدر وﺧﻮاﻫﺮم و ﺷـﻮﻫﺮ ﺧـﻮاﻫﺮم داﺷـﺖ‪ .‬ﺑـﺮاي آﻧﻬـﺎ ﻣﻘـﺪاري‬
‫زوﻟﺒﻴﺎ وﺑﺎﻣﻴﻪ ﻣﻲ آورد‪ .‬ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫـﺎي ﻛﻮﭼـﻚ ﺧـﻮاﻫﺮﻣﻦ راﺑﻄـﻪ ﺧـﻮﺑﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬وازﻃﺮز ﺗﺮﺑﻴﺖ آﻧﻬﺎ ﻧﺎراﺿﻲ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﺣـﺎل ﻣﺸـﻜﻞ ﺧﺎﺻـﻲ‬
‫وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ دراﻳﺮان ﺑﻮد زﻳﺎد ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛـﺮدم وﺳـﺎﻋﺖ ﻫـﺎي ﻛـﺎرم درروز‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻔﺘﻪ اي دو ﺑﺎ رﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮﻫـﺎ ﺑـﻪ اﺳـﺘﺨﺮ ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺟﺰ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ اش ﻛﺎرﻣﻲ ﻛﺮدم‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻣـﻲ آﻣـﺪ‪ .‬آن‬
‫وﻗﺖ ﻛﺎر ﺑﺴﻴﺎرﻛﻤﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ زن اول ﻣﻦ ﺷـﻨﺎ ﮔـﺮ‬
‫ﻗﺎﺑﻠﻲ ﺑﻮد و ﻣﺮﺗﺐ ﻫﻔﺘﻪ اي ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ دوﺑﺎر ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﭘﻴـﺎده روي‬
‫ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬وﻣﻦ ﭼﻮن ﺧﻮد از ﺷﻨﺎﮔﺮان ﻗـﺪﻳﻤﻲ اﻳـﺮان ﻫﺴـﺘﻢ‪،‬‬
‫ﻫﻨﻮزم ﻛﻪ ﻫﻨﻮزه اﺳﺖ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺣﺪود ‪2‬ﺗﺎ ‪ 4‬ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻫـﺮ ﺑـﺎر ﺷـﻨﺎ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬وﺳﺎﻧﺎز ﺑﺮﺧﻼف دﺧﺘﺮان دﻳﮕـﺮ اﻳﺮاﻧـﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ اﺻـﻼ" ﺷـﻨﺎ ﺑﻠـﺪ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﻋﺎﺗﻲ را در اﺳﺘﺨﺮ ﺑﮕﺬارﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪي ﺑﻴﺶ ﻳﻜـﻲ از ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎي اﻳﺮاﻧـﻲ ﻛـﻪ او ﻧﻴـﺰ در ﺗﺎﻛﺴـﻴﺮاﻧﻲ‬
‫اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ ﺑﻮد را در اﻳﺴـﺘﮕﺎه ﻣﺤ‪‬ﻠـﻪ ﺧﻮدﻣـﺎن وﻟﻴﻨﮕﺒـﻲ)‪(by Valling‬‬
‫دﻳﺪم‪ .‬وﺑﻌﺪ از ﭘﺮﺳﻴﺪن ﺳﺌﻮاﻻت اوﻟﻴﻪ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ" اﻳﺮاﻧﻴﺎن درﻫﻨﮕﺎم ﺑـﺮ‬
‫ﺧﻮرد ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻛـﻪ ﭼﻨـﺪ ﺳـﺎل اﺳـﺖ اﻳﻨﺠـﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺧﺎﻧـﻪ ات‬
‫ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﺪت اﺳﺖ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻣﻲ راﻧﻲ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺷـﺮﻛﺖ ﭼﻨـﺪ وﻗـﺖ‬
‫اﺳﺖ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺎل ﺧﻮدت ﺗﻮﺳﺖ ﻳﺎﺷﻮﻓﺮي‪ ،‬آﻳﺎ زن و ﺑﭽـﻪ‬
‫داري‪ ،‬ﺳﺎم ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ وﻳـﻚ ﺑﭽـﻪ از ﻳـﻚ‬
‫ﺳﻮﺋﺪي دارد ﻛﻪ ﻣﺪت ﻫﺎﭘﻴﺶ ﺑﺪون ازدواج و زﻧـﺪﮔﻲ ﻣﺸـﺘﺮك ﺑﻮﺟـﻮد‬
 ‫‪ 74‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻳـﻚ ﺧـﺎﻧﻢ اﻳﺮاﻧـﻲ ﻛـﻪ ﭘـﺎﻧﺰده ﺳـﺎل از او‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮده وﺻﺎﺣﺐ ﺳﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺰرگ اﺳﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ او اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ او را ﺑﺴﻴﺎر اذﻳﺖ وآزار ﻛﺮده و در دﻋﻮاﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻪ‬
‫اﻧﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎراو را ﺑﻪ زﻧﺪان ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺪت اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺳـﺎم ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻦ‬
‫ﺟﻮان ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ دادﻳﻢ‪ ،‬و از آن روز ﺑﻪ ﺑﻌـﺪ‬
‫ﻫﺮ روز ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را دراﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﻲ دﻳﺪﻳﻢ‪.‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛـﻪ او ﻣـﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﺰﻳﻨﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻨﺎﺳـﺒﻲ ﺑـﺮاي ﺧـﻮاﻫﺮ ﺳـﺎﻧﺎز ﻛـﻪ درآن زﻣـﺎن او را‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺐ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺻﺤﺒﺖ ﻛـﺮدم‪ ،‬و ﺟﺮﻳـﺎن را ﺑـﺮاي او‬
‫ازاول ﺗﺎ آﺧﺮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺷﺎم ﻣﺮدي ﺳﻲ وﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ ﺑـﺎ ﻳـﻚ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﻪ اي ﻳﻚ روزوﻳـﻚ ﺷـﺐ ﭘـﻴﺶ اوﺳـﺖ‪ .‬ﻫﻨـﻮز ﺑـﺎ ﭘﺴـﺮه‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﮔﺮﻓـﺖ و ﭼﺴـﺒﻴﺪ‪ .‬ﻫـﺮ ﺷـﺐ ﻛـﻪ ﺑـﺎﻫﻢ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺳﻮال ﻣﻲ ﻛﺮد او را اﻣﺮوز دﻳـﺪي؟!ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ! ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ او زﻧﮓ ﺑﺰن ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺠﻴﺐ‬
‫ﺑﻮد ﭘﻨﺞ روزي ﺑﻮد ﺳﺎم را ﻧﺪﻳﺪه ﺑـﻮدم ‪ .‬ﭼـﻮن اوﺻـﺒﺢ زود ﺷـﺮوع ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬وﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﻪ ﺷﻮﻓﺮ دﻳﮕﺮي ﻣﻲ داد وﺧﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﻳـﻚ روز ﺳـﺮﭘﻴﭻ ﻓﺮودﮔـﺎه ﺑﺮوﻣـﺎ)‪ (Bromma‬او را‬
‫دﻳﺪم‪ ،‬ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و درﺣﺎل رﻓﺘﻦ وﺳﻮار ﻛﺮدن ﻣﺸﺘﺮ ي ﺧﻮد ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﺠﺎﻳﻲ؟! اﻟﺒﺘﻪ از ﭘﻨﺠﺮه اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ‪.‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﭼﻨـﺪ روزي اﺳـﺖ ﻛـﺎر‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻪ و وﻟﻴﻨﮕﺒﻲ )‪ (Valling by‬ﻧﻴﺎ ﻣﺪه ام‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ ﻛـﺎرت دارم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻛﺎري ؟! ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮات ﻫﻤﺴﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪي زدو‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﮔﻔﺖ دﻣﺖ ﮔﺮم‪ !!...‬ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳـﻚ ﺳـﺎﻋﺖ ﺑﻌـﺪ‪،‬‬
 ‫‪75‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺳﺎم زﻧﮓ زد و ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻴﺴﺖ و ﻣـﻦ ﭼـﻪ‬
‫ﻛﺴﻲ را ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ام‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣـﻦ ﺑـﻪ او ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮدم ﻛـﻪ ﺧـﻮاﻫﺮ‬
‫ﻫﻤﺴﺮﻣﻦ ﺳﺎﻧﺎز ﺳﻤﺎواﺗﻲ اﺳﺖ‪ .‬او ﺳﺎﻧﺎز را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن او را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ آن زﻣـﺎن ﻛـﻪ در ﺧﺎﻧـﻪ آن ﺧـﺎﻧﻢ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﺎﻫﻮاره داﺷﺘﻨﺪ‪،‬وﻣﻦ ﻋﻜـﺲ ﺳـﺎﻧﺎز را ﻛـﻪ در ﻣﺠـﻼت‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم وﻋﻠﻴﻚ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪،‬آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﭼﻪ ﻛﺴﻲ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده‬
‫اي؟! اﻳﻦ ﺟﺎ ﺳﺖ ﻳﺎ اﻳﺮان؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ‪،‬ﻛـﻪ در اﻳـﺮان اﺳـﺖ‪ .‬ﻫـﻢ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ و ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻞ وﻣﻦ ﻋﻜﺲ ازش زﻳﺎد دارم‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎﻳﻠﻲ ﻓﺮدا ﺑﺎ ﺧﻮدم‬
‫ﻋﻜﺲ ﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻲ آورم ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ .‬ﺳﺎم ﺳﻮال ﻛـﺮد ﻛـﻪ او ﭼﻨـﺪ ﺳـﺎﻟﻪ‬
‫اﺳﺖ؟! آﻳﺎ ﺑﭽﻪ دارد؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻳﻚ ﺑﺎر ازدواج ﻛﺮده‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺣـﺎل‬
‫ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬در داﻧﺸﮕﺎه ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺧﻮاﻧﺪه‪ ،‬و ﻛـﺎرش ﻧﻘﺎﺷـﻲ و‬
‫ﻃﺮاﺣﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎم ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪،‬ﻓﺮدا ﭘﺮﺳـﻴﺪ ﻣـﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ ﻫﻤـﻴﻦ‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎﻳﻢ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﺳﺮﻛﺎر ﻫﺴﺘﻢ وﻟﻲ ﺑﻪ زودي ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ روم‪.‬‬
‫ﺳﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ آﻣﺪ‪ .‬اول ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ در ﺧﺎﻧـﻪ اي‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﺑﺰرﮔﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ‪ ،‬ﭼـﻮن ﺧـﻮدش او در آﭘﺎرﺗﻤـﺎﻧﻲ ﺑﻴﺴـﺖ‬
‫وﭘﻨﺞ ﻣﺘﺮي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺸﺖ ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ او ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫـﻢ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲ ﻛﺮد! ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﻲ ﻋﻜﺲ ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن دادم و ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬ﻣـﻲ ﺑﻴﻨـﻲ‪،‬‬
‫اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻫﺎ ﺗﻘﻠﺒﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻄﻮر ﺑﺮاﻳﺶ وﻳـﺰا ﮔﺮﻓﺘـﻲ‪ .‬واو اﻳﻨﺠـﺎ‬
‫ﺑﻮد؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬او ﻃﺮاح اﺳﺖ وﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻃﺮاح ﺟﻠﺪ دوم ﻛﺘﺎب ﻣﻦ ﺑﻪ اووﻳﺰا‬
‫دادﻧﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﻫﻢ اﮔﺮﻻزم ﺷﻮد ﺑﺮاي اش وﻳﺰا ﻣﻲ ﮔﻴﺮم‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ دوﺗﺎ ﺷﺪ‬
 ‫‪ 76‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﭼﻮن ﻫﻨﻮز ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺳﺎﻧﺎز ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻪ آﻗﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺷـﺪ‪ ،‬و از ﻫﻤـﻪ‬
‫ﺑﺪﺗﺮ ﻋﺠﻠﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز دراﻳﻦ ﻣﻮرد داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮش‬
‫ﺻﺒﺤﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دادم وﻗﺮار ﺷﺪ ﺑـﺮاي او دﻋـﻮت ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪ .‬او ﺑﺴﻴﺎرﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮدﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري از ﺳﻮﺋﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻋﻜﺲ ﺳﺎم را ﺑﺮاي اش ﻓﺎﻳﻞ ﻛﺮدم و او ﺳﺎم را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ روزﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺳـﺎم را ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ دﻋﻮت ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎﮔﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﺎ آﻣﺪ‪ .‬از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ دﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮد‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎزاو را دﻳـﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﮔﻔـﺖ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻣﻈﻠﻮﻣﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد او ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻳـﻚ روز ﻫـﻢ ﺑـﺎ ﭼﻨـﻴﻦ ﻛﺴـﻲ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ ﭼﻮن او را ﺷﻮت ﺧﻄﺎب ﻛـﺮد‪ ،‬و ﮔﻔـﺖ ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ آدم ﺑـﺮاي‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ش اﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎي ﺳﺎﻧﺎز درﻣﻮرد ﺳﺎم وﺧﻮاﻫﺮش اﺻـﻼ" ﺧﺸـﻨﻮد ﻧﺒـﻮدم‪.‬‬
‫وﻟﻲ او ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮد را ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧـﻮاﻫﺮش‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺎﻛﻴﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز زﻧﺪﮔﻲ او را ﭼﻨﺪ ﺑﺎرﺧﺮاب ﻛـﺮده‪ ،‬ﺗﻮﻗـﻊ‬
‫دﻳﮕﺮي ﻧﻤﻲ ﺷﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﺗﻘﺎﺿﺎي وﻳﺰا داده ﺷـﺪ‪.‬ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﺗﺸـﻮﻳﻖ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﻗﺴﻤﺖ دو‪‬م ﻛﺘﺎﺑﻢ را ﺗﻤﺎم و در اﻳﺮان ﺑـﻪ ﻧﺎﺷـﺮي ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﮔﻔﺘـﻪ‪ :‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫دوﺳﺖ او ﺑﻮد داده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫درﻗﺮار دادي ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺰار‬
‫ﻋﺪد ﻛﺘﺎب ﭼﺎپ و ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ داده ﺷﺪه ﺗﻤﺎم ﭘـﻮل ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ ﭘﺮداﺧـﺖ‬
‫ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺑﻬﺮ ﺣﺎل ﻗﺮارﺑﻮد ﻃﺮﺣﻲ را ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺮاي ﺟﻠﺪ ﻛﺘﺎب ﻣﻦ زده‬
‫ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎورد‪.‬‬
 ‫‪77‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺳﺎم از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ اﻣﻜﺎن دارد ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻨﺰل ﺧﻮاﻫﺮﺳـﺎﻧﺎز را‬
‫ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ اﺟﺎزه آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دادم‪ .‬ﺗﻤﺎس و ارﺗﺒـﺎط‬
‫آﻧﻬﺎ زﻳﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎم ﺧﻮدش ﭘﻮل ﺑﻠﻴﻂ او را ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺑﻠﻴﻄﻲ ﻛﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻗﺮارﺑﻮد ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﺗﻔـﺎق ﺳـﺎم ﻛـﻪ دﺳـﺘﻪ ﮔـﻞ زﻳﺒـﺎﻳﻲ‬
‫ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه آرﻻﻧﺪاي اﺳـﺘﻜﻠﻬﻠﻢ ﺑـﺮاي آوردن ﻋـﺮوس ﺧـﺎﻧﻢ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻲ ازﻫﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳـﺎم ﺷـﺎد ﺑـﻮد‪ .‬ﭘـﺲ از‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ درﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻳﻢ آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻴـﺮون ﺑﺮوﻧـﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻴﻦ‬
‫ﻃﻮر روز ﺑﻌﺪ ﻳﻚ روز دﻳﮕﺮوﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ از اﻧﺘﺨﺎب ﻛـﻪ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮ زن ﻋﺰﻳﺰم ﻛـﻪ ﺑﺴـﻴﺎر او را دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻢ ﭘﺸـﻴﻤﺎن‬
‫ﺷﺪم! دﻟﻴﻞ آن ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ آﻗﺎ ﺑﺴﻴﺎر زن ذﻟﻴـﻞ‬
‫و ازآن دﺳﺘﻪ اﻓﺮادي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺪت ﻫﺎﺳﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﺒـﺎن اﺳـﺖ! اﻳـﻦ‬
‫اﻓﺮاد ﺗﺐ دارﻧﺪ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺐ ﺷﺎن ﻓﺮو ﻧﺸﻴﻨﺪ ﻛﺎﻣﻼ" ﻋـﺎدي ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬
‫ﺷﺪ! اوﻃﻮري درﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ دوﻻ و راﺳﺖ ﻣـﻲ ﺷـﺪ‪،‬ﻛﻪ ﺧـﺪﻣﺘﻜﺎر‬
‫ﻫﻴﭻ ﻣﻠﻜﻪ اي ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎري ﻧﺪارد!!‬
‫ﻫﻤﺎن ﻫﻔﺘﻪ ي اول ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﻣﺎﻛﻪ درﺟﺰﻳـﺮه اي ﺑـﻮد رﻓﺘـﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﻣﻦ دو ﺗﺎ آﺑﺠﻮ آوردم ﻳﻜﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم وﻳﻜﻲ ﺑﺮاي ﺳﺎم‬
‫‪ .‬ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎزو ﺧﻮاﻫﺮش آﺑﺠﻮ ﺧﻮر ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬او آﺑﺠﻮ را ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﺑﺎﺧﺠﺎﻟﺖ وﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ رﻧﮕﺶ ﻫﻢ ﻛﻤـﻲ ﭘﺮﻳـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ‪ ،‬اﺟﺎزه ﻣﻲ دﻫﻴﺪ ﻣﻦ ﻳﻚ آﺑﺠﻮ ﺑﺨﻮرم؟! ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد ﻛـﻪ‬
‫اﺷﻜﺎل ﻧﺪارد‪ .‬ﭘـﻴﺶ ﺧـﻮد ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﮔﺎوﻣـﺎن زاﺋﻴـﺪ!! روزﭘـﻴﺶ اش ازﻣـﻦ‬
 ‫‪ 78‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ او ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﻫﻢ ﺳـﺎﻧﺎز ﺧـﺎﻧﻢ درزﻧـﺪﮔﻲ‬
‫آﻧﻬﺎ دﺧﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ درﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ دارد ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ!!! درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻪ‬
‫ﻧﺎﻣﺰدو ﻧﻪ ﻋﻘﺪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع از اﻳـﻦ ﻗـﺮار ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﻦ از ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮﺧﻮد ﺑﮕﻮﻳﺪ روزﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎم ﺑـﻪ ﺑﻴـﺮون ﻣـﻲ رود‬
‫ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدد‪ ،‬و ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻘﺪ‬
‫ﻧﻜﺮده ﺣﻖ ﻧﺪارد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎم ﺑﺮود ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺧﻮاﻫﺮش ﺑـﻪ ﺳـﺎم‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻄﺎي ﺳﻮم ﺳﺎم در اﻳﻦ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ روزي ﺳﻪ ﻫﺰار ﻛـﺮون‬
‫ﺑﻪ ﻋﺮوس ﭘﻮل ﻣﻲ دﻫﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑﺨـﺮد‪ .‬در‬
‫ﺿﻤﻦ ﻛﺎرت ﺧﺮﻳﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺷﻤﺎره رﻣﺰش ﺑﻪ او ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬و او ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻲ رود‪ .‬آﻧﻬﺎﺗﻤﺎم ﭘﻮل را ﻟﺒﺎس ﻣﻲ ﺧﺮﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﻧﮕﺮان زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﺪ وﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛـﻪ ﺧـﻮاﻫﺮش ﺧﻴـﺎل دارد‬
‫ﺑﺮود و ازﺣﺴﺎب ﺳﺎم ﭘﻮل ﺑﺮدارد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺟﺮﻳـﺎن ﭼﻴﺴـﺖ؟! ﮔﻔـﺖ ﺳـﺎم‬
‫ﻛﺎرت ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﺎم زﻧﮓ زدم وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺟﺮﻳﺎن ﭼﻴﺴـﺖ؟!‪ :‬اﻳـﻦ ﭼـﻪ ﻛـﺎري‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﺮدي ؟! ﻫﺮﭼﻘﺪر ﭘﻮل دوﺳﺖ داري ﺑـﻪ او ﺑـﺪه‪ .‬وﻟـﻲ ﭼـﺮا‬
‫ﻛﺎرت را ﺑﻪ او دادي‪....‬؟! ﻓﺮدا اﮔـﺮ اﺷـﺘﺒﺎﻫﻲ ﺑﺸـﻮد او ﻣﺠـﺮم ﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﻦ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ اﻣﺘﺤـﺎﻧﺶ ﺑﻜـﻨﻢ!!!‬
‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﻪ ﮔﺎوي ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺎ ﺷﺪ!! ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻳﮕـﺮ از‬
‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺣﻖ ﻧﺪاري اﻧﺠﺎم دﻫﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﺷﺐ درﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ دﻋﻮاﻳﻲ ﺑﺰرگ اﺗﻔﺎق اﻓﺘـﺎد‪ .‬ﺻـﺪاي ﺟﻴـﻎ وداد‬
 ‫‪79‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ آن ﻃﺮف ﺗﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زدم‪ :‬ﻛﻪ ﻣـﻦ اﺷـﺘﺒﺎه‬
‫ﻛﺮده ام‪ ،‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮه اﺻﻼ" ﺑﻪ درد اﻳﻦ دﺧﺘﺮه ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﺗـﺐ‬
‫دارد وﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺒﺶ ﺑﺨﻮاﺑﻪ ﻋﻮض ﺧﻮاﻫﺪﺷﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﻴﻤﺖ زﻳﺮ ﺑﺎر ﻧﻤﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻃﻮرﻛﻪ ﺑﻮد ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧـﻮاﻫﺮش‬
‫را ﺷﻮﻫﺮ دﻫﺪ‪ ،‬ﺗﺎ او ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ اﻗﺎﻣـﺖ ﺑﮕﻴـﺮد و ازاﻳـﺮان ﺧـﺎرج‬
‫ﺷﻮد‪ .‬درﻃﻮل ﺷﺐ‪ ،‬و ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺎرﺑﺮوم ﺑﺎ ﺧـﻮاﻫﺮ زﻧـﻢ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم و او راﺿﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﺠﻠـﻪ ﻧﻜﻨـﺪ‪ .‬وﻟـﻲ درﻃـﻮل روزﺳـﺎﻧﺎز‬
‫دوﺑﺎره ﻧﻈﺮش را ﻋﻮض ﻛﺮد‪ .‬ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔـﻦ ﻛـﺮد‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺎم ﺷﺪه وﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻴﺎل دارد ﺑﻪ ﻋﻘـﺪ اودرﺑﻴﺎﻳـﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ دﻳﮕﺮ دﺧﺎﻟﺘﻲ دراﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬او ﻧﺎراﺣﺖ ﺷـﺪ وﮔﻔـﺖ‬
‫آرزو دارد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﺎﻫﺪ ﻋﻘﺪ آﻧﺎن ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ او ﻫﻤﻴﺸـﻪ ازﻣـﻦ دﻟﮕﻴـﺮ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪﺑﻮد‪ .‬اﺟﺎزه ﻋﻘﺪ از ﻃﺮف ﻣﻘﺎﻣـﺎت اداري ﺻﺎدرﺷـﺪ ودرﺑﺎزارﭼـﻪ ي‬
‫ﻳﺎﻛﻮﺑﺴﺒﺮي اﻧﺠﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﺪ ﻋﻘﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز و ﻣﻦ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺳﺎم ﻗﻮل داد ﻛـﻪ‬
‫ﻋﻘﺪ اﺳﻼﻣﻲ وﻋﺮوﺳﻲ ﻣﻔﺼﻞ دراﻳﺮان اﻧﺠـﺎم ﺷـﻮد‪ .‬ﻧﺎﻫـﺎر ﻋﺮوﺳـﻲ ﻫـﻢ‬
‫ﺑﻬﺘﺮازﻣﺎل ﻣﺎﻧﺒﻮد!!! ﻣﺎل ﻣﺎ ﻣﻜﺪوﻧﺎﻟﺪ وﻣﺎل آﻧﻬﺎ ﭘﺘﻴﺮاﻫﺎت ﺑـﻮد‪ .‬راﺑﻄـﻪ ي‬
‫ﻣﻦ وﺳﺎم روز ﺑﻪ روزﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻘﺪاري ﺑﺎﺳﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﻛـﺮدم واو‬
‫دوﺳﺖ وﺑﺎﺟﻨﺎق ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﻋﻘﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎم‬
‫رﻓﺘﻨﺪ وﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻴﻠـﻲ ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫راﺿﻲ ﺗﺮو ﺷﺎدﺗﺮ از روزي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮد او ﻋﻘﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ‬
‫ﻋﻤﻪ ﺧﻮد وﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮد داﻳﻲ زﻧﮓ زد وﺑﺎﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺧﺒﺮ داد‪ .‬ﻛﻠﻤـﻪ‬
‫اي ﻛﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﺮداﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ " آﺧﺮ دﺧﺘﺮه را ﭼﭙﺎﻧﺪم ﺑﻪ ﭘﺴﺮه!! "‬
 ‫‪ 80‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻓﻜﺮﻣﻲ ﻛﺮدم ﺗﻤﺎم اﻳﻦ وﺻـﻠﺖ را او اﻧﺠـﺎم داده اﺳـﺖ‪ .‬آﺧﺮﺷـﺐ ﻗﺒـﻞ‬
‫ازﺧﻮاب ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻤﻪ ات زدي!! دﺧﺘﺮه را ﭼﭙﺎﻧﺪم؟! اﺗﻔﺎﻗﺎ" دﺧﺘـﺮه ﺧﻴﻠـﻲ ﻫـﻢ از ﭘﺴـﺮه‬
‫ﺳﺮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻲ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬ﺧـﻮاﻫﺮ ﻣـﻦ را‬
‫اﻻغ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﺧﻴﻠﻲ ﮔﻴﺞ ﺑﻮد ﭼﻮن ﺧﻮاﻫﺮ ﻣـﻦ از ﺧـﻮد‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺪارد زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﻛـﺎري ﻣـﻦ اﻧﺠـﺎم دﻫـﻢ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ آن را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل راﺑﻄﻪ ي ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﺑﻮد‪ ،‬ﺳـﺎﻧﺎز از ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﻲ‬
‫ﻫﺮ روز ﻏﺬا درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺧـﻮاﻫﺮ وﺷـﻮﻫﺮ ﺧـﻮاﻫﺮش ﻫـﺮروزه ﺗﻠـﭗ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ وآﺧﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ زور ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮد ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ!! اﻟﺒﺘـﻪ ﺑﻌﻀـﻲ‬
‫ﺷﺒﻬﺎ ﻫﻢ درﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ازﻇﻬـﺮ ﻫـﺎ ﻣﺮﺗـﺐ ﺑﻴـﺮون ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ و ﻫﻔﺘﻪ اي ﺳﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ اﺳﺘﺨﺮ‪ .‬ﺗﺎ روزي ﻛﻪ ﺳﺎم ﻟـﺐ ﺗـﺎپ ﺧﺮﻳـﺪ‬
‫وﺧﻮاﻫﺮزن ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ آن را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ روز ﻛﻪ درﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﺟﺎن! ﻋﻜـﺲ ﻫـﺎﻳﻲ راﻛـﻪ در‬
‫اﻳﺮان ﺑﻪ ﻣﻦ دادي داﺧﻞ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ رﻳﺨﺘﻪ ام ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺳـﻲ دي )‪ (CD‬آن‬
‫را ﺗﻮﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺧﻮدم ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ام‪ ،‬ﺑﻴـﺎ ﺑﺒـﻴﻦ‪ .‬ﻣـﻦ ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ ﻛـﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ‬
‫وﻋﻜﺲ ﻫﺎ ﻛﺮدم‪ .‬دﻳﺪم واي ﻫﻤـﺎن ﻋﻜـﺲ ﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز درﻣﻮﺑﺎﻳـﻞ‬
‫داﺷﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻳﻚ ﻋﻜﺲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ازده ﺗـﺎ ﺑـﻮد‪ .‬ﻋﻜـﺲ‬
‫ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب‪ ،‬ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ و درﺑﻴﺮون وﭼﻬﺎرﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﮔﺮوﻫـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻋﺪه اي دﺧﺘﺮ وﭘﺴﺮ ﺑـﻪ اﺗﻔـﺎق ﺧـﻮاﻫﺮزﻧﻢ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬دوﺑـﺎره رﻧﮕـﻢ ﭘﺮﻳـﺪ‪.‬‬
 ‫‪81‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺳﺎﻧﺎز را ﺻﺪا زدم ﭼﻮن وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﺑـﻪ اوﮔﻔـﺖ‬
‫ﺑﻴﺎ ﻋﻜﺲ ﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪ ،‬ﻣﺤﻞ ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪ ،‬ورﻓﺖ ﺗﻮ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺗـﺎ ﭼـﺎي‬
‫درﺳﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻫﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺣﺘﻤﺎ" ﺳﺎم ﻫﻢ دﻳـﺪه ؟!‬
‫ﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻧﺪﻳﺪه‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮ ﺟﺎن ﻫﻤـﻪ را ﭘـﺎك‬
‫ﻛﻦ‪ .‬آﻗﺎ ﺳﺎم درآن ﻣﻮﻗﻊ درﺗﻮاﻟﺖ ﺗﺸـﺮﻳﻒ داﺷـﺘﻨﺪ!!! دوﺑـﺎره ﻏـﻢ ﺗﻤـﺎم‬
‫وﺟﻮدم را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻛﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎزﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎ ﺟﺮﻳﺎن اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻫـﺎ را ﺗﻮﺿـﻴﺢ ﻣـﻲ‬
‫دﻫﻲ ﻳﺎ اﻣﺸﺐ از اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴـﺮون ﻣـﻲ روي‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﮔﺮﻳـﻪ‬
‫ﻛﺮدوﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم ﻣﻦ ﻳﻚ اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻫـﻢ از اﻣـﺎم رﺿـﺎ )ع( وﻫـﻢ‬
‫ازﺗﻮ ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺑﺨﺸﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﻫـﺮ دو ﻣـﺮا ﺑﺨﺸـﻴﺪﻳﻦ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﺮا دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻜﺲ درﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺮت ﭼﻪ‬
‫ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟! ﮔﻔﺖ وﻗﺘﻲ از اﻳﺮان ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻣﺪم ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ام را ﺑـﻪ او‬
‫وﺑﺮادرم دادم ﺗﺎ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻫﺎ را ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ ﺗﻮﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ رﻳﺨﺘﻪ واز ﻣﻮﺑﺎﻳـﻞ ام‬
‫ﭘﺎك ﺷﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺪر ﺳﮓ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ"‬
‫ﻳﻚ ﻋﻜﺲ را ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﻪ دﻳـﺪي‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺷـﻨﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﻘﺪ ﻛﺮدم‪،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ )‪ (CD‬را ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آورد‪.‬‬
‫او ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ" اﻳﻦ ﻛﺎر راﻛﺮده ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ .‬ﭼﻮن او ﻓﻜﺮ ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ ﻣـﻦ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﻴﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ زده ام و ﺧﻴﺎل اﻧﺘﻘﺎم دارد‪ .‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮرا‬
‫ﺑﻪ اﻣﺎم رﺿﺎ)ع( دﻧﺒﺎﻟﻪ اش را ﻧﮕﻴﺮ‪.‬ﺗﻮﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺑﻮدي؟! ﻣﻦ ﺑﻪ اﻣﺎم‬
‫رﺿﺎ)ع( ﻗﻮل دادم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎﻫﻲ از ﻣﻦ ﺳﺮﻧﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ اﺳﻢ اﻣﺎم رﺿﺎ)ع( را ﻣﻲ آورد و اﻳﻦ ﻃﻮرﻣﺤﻜﻢ وﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺣـﺮف‬
 ‫‪ 82‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﻲ زد‪ ،‬آرام ﻣﻲ ﺷﺪم و ﻓﻜﺮﺗﻜﺮار ﺷﺪن ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﻲ ازﺳﺮم ﺑﻴﺮون ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻠﺖ وﻳﺰاي ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻤﺎم ﺷﺪه و او ﺳﻮﺋﺪ را ﺗﺮك ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑـﺮود‬
‫و اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑـﺎ اﻗﺎﻣـﺖ وارد ﺳـﻮﺋﺪ ﺷـﻮد‪ .‬ﭼﻨـﺪ روزي ﺑـﻮد ﻛـﻪ از ﺧـﻮاﻫﺮ‬
‫وﺑﺮادرش ﻧﻔﺮت ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﻪ‬
‫ﻫﺮ دوي آﻧﻬﺎ ﺧﻮﺑﻲ ﻛﺮدم! ﭼﻘﺪر ﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ! ﭼﻘـﺪر ﺑـﻪ‬
‫او ﻛﻤﻚ ﻛﺮدم! ﺑﺮادرش ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺧﺎﻧﻪ اي ﺑﺎ ﭘـﻮل ﻣـﻦ ﺑـﺮاﻳﺶ ﺧﺮﻳـﺪه‬
‫اﺳﺖ! ﭼﻄﻮر اﻣﻜﺎن دارد ﻛﻪ اﻳﻦ دو ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟! دو ﮔﺮﺑـﻪ اي ﻛـﻪ‬
‫ﻛﻪ ﻧﺮه ﺑﻲ ﺧﻴﺮو ﻣﺎده ﺑﻲ ﺷﺮف ﻫﺴـﺘﻨﺪ!! وﻟـﻲ ﻣـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ ﻛـﻪ ﺗﻤـﺎم‬
‫زﻧﺪﮔﻲ وﻗﺪرت وﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻫﺮ دوي آن ﻫـﺎ از ﺳـﺎﻧﺎز اﺳـﺖ وآﻧﻬـﺎ از ﺧـﻮد‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ درﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺎﻧﺎز اﻳﺴﺘﺎدﮔﻲ ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﭼـﻮن ﻫـﺮ دو‬
‫زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ او زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﻣﺎم رﺿﺎ )ع( ﻗﺴﻢ ﺧﻮرده وﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺰودي ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑـﻮس اﻣـﺎم ﺧـﻮد ﺧﻮاﻫـﺪ رﻓـﺖ‪ .‬از او ﻛـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم دﺳﺖ ﺑﻮﺳﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﻲ از اﻣـﺎﻣﻢ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ اي‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ او ﺑﺮاﻳﻢ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﺑﺎﻳﺪ دراوﻟﻴﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻮﺳـﻲ او‬
‫ﺑﺮوم‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻮال ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ‪ ،‬ﻛـﻪ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ اي ﻛـﻪ ﻣـﻦ از اﻣـﺎم‬
‫رﺿﺎ)ع( داﺷﺘﻢ اﮔﺮ روزي ﺳﺎﻧﺎز دوﺑﺎره ﺧﻄﺎﻳﻲ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪،‬ﻣﺮا ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ از دﺳﺖ او رﻫﺎ ﺷﻮم آﻳﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻮﺳﻲ ﺑﺮوم؟! ﻫﻴﭻ وﻗﺖ‬
‫آرزو ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑـﻪ زﻳـﺎرت ﺑـﺮوم‪ .‬ﭼـﻮن ﺳـﺎﻧﺎز را‬
‫ﺷﺪﻳﺪا" دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﻧﻤـﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ ﺟـﺪاﻳﻲ ﺑـﻴﻦ ﻣـﺎ‬
‫ﺑﻮﺟﻮدآﻳﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺨﺎﻃﺮ دل ﺧﻮدم اﻳﻦ آرزو را داﺷﺘﻢ روزي ﺑﻪ اﻳﺮان وﺑـﻪ‬
 ‫‪83‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪس ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﭼﻨﺪي دوﺑﺎره راﺑﻄﻪ ﻣﻦ وﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﺧﻮب ﺷـﺪ‪ .‬ﻫـﺮ روز ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲ زدﻳﻢ واﺣﻮال ﻫﻢ دﻳﮕـﺮ را ﺟﻮﻳـﺎ ﻣـﻲ ﺷـﺪﻳﻢ‪ .‬ده‬
‫روزي از رﻓﺘﻦ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدو ﭼﻨﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﺎم ﺧﺒﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪،‬‬
‫ﻛــﻪ ﺧــﻮاﻫﺮزﻧﻢ ﺗﻠﻔــﻦ زد‪ .‬ﺳــﺎﻋﺖ ده ﺷــﺐ ﺑــﻮد وﻣــﻦ ﻫﻨــﻮز ﻛــﺎرﻣﻲ‬
‫ﻛﺮدم‪.‬ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺳﺎم اﺧﺘﻼف ﭘﻴﺪا ﻛﺮده و او را درﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ رﻫﺎ ﻛـﺮده و‬
‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﺷﺪه؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑـﻪ ﻓﺮوﺷـﮕﺎه ‪IKEA‬‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ وﻣﻦ ﻛﻴﻔﻲ ﻧﻮد وﭘﻨﺞ ﻛﺮوﻧﻲ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ را ﺑـﺮاﻳﻢ‬
‫ﺑﺨﺮ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﭘﻮل ﻧﺪارم‪ .‬ﻓﻜﺮﻣﻲ ﻛﻨﻲ وﺿﻊ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﺴﻌﻮد ﺧـﻮب اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲ ﺧﺮد؟! ﻣﻦ از اﻳﻦ ﭘﻮل ﻫﺎ ﻧـﺪارم‬
‫ووﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪ ازﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ ﻛﻠﻴﺪ ﻣﺎﺷـﻴﻦ را ﺑـﻪ روي ﻣـﻦ‬
‫ﭘﺮت ﻛﺮد‪ .‬وﮔﻔﺖ اﮔﺮ دوﺳﺖ داري ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﻗﻔﻞ ﻛﻦ وﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎ اﮔـﺮ‬
‫ﻫﻢ ﻧﻪ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻲ!!‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻳﺎد ﺣﺮف ﺧﻮدم ﻛﻪ درﺳﺖ دوﻫﻔﺘﻪ ﻳﺎ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫وﻟﻲ ﻛﺴﻲ ﮔﻮش ﻧﻜﺮد اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺧﺪا ذﻟﻴﻞ ﻛﻨﺪ ﺗﻮ را ﺳﺎﻧﺎز ﻛـﻪ دﺧﺘـﺮه را‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻛﺮدي!!! ﭘﺴﺮه ﺗﺒﺶ ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪ ،‬وﭘﺎك ﻋﻮض ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎم ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔـﺖ زده ام ﺟـﻮاب ﻧﻤـﻲ دﻫـﺪ‪ ،‬ﻣﺜـﻞ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ رﻓﺘﻪ و ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﻮاب ﻧـﺪاد ﻧﻤـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز زﻧﮓ زدم وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻳﺪي ﭼﻴﻜﺎرﻛﺮدي؟!ﺧـﺪا از ﺗـﻮ‬
‫ﻧﮕﺬرد‪.‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮو او را ﺑﻴﺎورﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮدا زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﺎ ﺳﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﻛـﻦ‪.‬‬
 ‫‪ 84‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫درﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﻮا ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﺷﻜﺎل ﻧـﺪارد ﺗـﻮ را ارواح‬
‫ﺧﺎك ﭘﺪرت آﻧﻬﺎ را آﺷﺘﻲ ﺑﺪه ﺑﮕﺬار ﺧﻮاﻫﺮم اﻗﺎﻣـﺖ ﺳـﻮﺋﺪ را ﺑﮕﻴـﺮد‪ ،‬و‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ او ﻫﻴﭻ آﻳﻨﺪه اي در اﻳﺮان ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺑﻪ او زﻧﮓ زدم و آوردﻣﺶ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﺧﻮاﺑﻴـﺪﻳﻢ‪ .‬ﻓـﺮداش آن روز ﺑـﻪ ﺳـﺎم‬
‫زﻧﮓ زدم زﻳﺎد ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬ﮔﻔﺖ دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮدم اﮔﺮ ﺑﺮود دﻳﮕﻪ ﺣﻖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻳﺪي ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﭼﻴﻜﺎر ﻛﺮدي؟!! دﻳﺪي ﺗﺒﺶ ﺧﻮاﺑﻴﺪ ﻋﻮض ﺷـﺪ؟! دﻳـﺪي ﭼﻄـﻮر ﺗـﻮي‬
‫ﭘﺎﭼﻪ ﻣﺎ رﻓﺖ!!!‬
‫وﻟﻲ ﻣﻘﺪاري ﻛﻪ ﺑﺎ اوﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻗﺮارﺷﺪ ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‬
‫ﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻣﻦ ﻫـﻢ ﻣﻘـﺪاري ﺑـﺎ ﺧـﻮاﻫﺮ زﻧـﻢ‬
‫ﺣﺮف زدم وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎدﺗﻪ روز اول ﭼﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ؟ وﻟﻲ ﮔﻮش ﻧﺪادﻳـﺪ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨـﻲ‪ .‬ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ درﺳـﺖ ﻣـﻲ ﺷـﻮد‪ .‬ﮔﻔـﺖ ﺗﻤـﺎﻣﺶ‬
‫ﺗﻘﺼﻴﺮﺳﺎﻧﺎز اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ .‬او ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﻛﺮد‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب ﺷﺪ‪ .‬راﺑﻄﻪ ﻣﻦ وﺳﺎم ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ وﺑﻬﺘﺮ ﺷـﺪوآﻧﻬﺎ‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎي دو ﻣﺎه اﻗﺎﻣﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣـﻮرد ﺗﻮاﻓـﻖ‬
‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻠﻴﺪ ﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ روزﻫﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺎدار واﺗﺎق ﻧﺸﻤﻴﻦ ﺑﺰرگ ﺑﻮدو ﺑﺮاي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﺮدن ﻣﻨﺎﺳـﺐ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬درﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن دﻟﺶ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ!! درﺿﻤﻦ ﻏـﺬا ﻫـﻢ درﺳـﺖ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬آﻗﺎ ﺳﺎم ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻦ آﺧﺮ ﺷـﺐ ﻣـﻲ‬
‫آﻣﺪم آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻛﺜﺮا" ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﻫﺎ ﺳـﻪ ﻧﻔـﺮي‬
‫ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
 ‫‪85‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮش وﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﺷﻨﺎ ﻣﻲ ﻛـﺮد‪ .‬وﻟـﻲ ﺳـﺎم‬
‫زﻳﺎد ﺑﻠﺪﻧﺒﻮد‪ .‬و ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﻣﺮﺑﻲ او ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺐ ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ او ﺑﻪ ﺳﺎم ﻳﺎد ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻄﻮر دﺳﺖ وﭘﺎ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎم ﻫﻢ ﮔـﻮش‬
‫ﻣﻲ داد و اﺟﺮاﻣﻲ ﻛﺮد وﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺪت ﻫـﻢ ﮔﺬﺷـﺖ و ﺧـﻮاﻫﺮزﻧﻢ ﺑـﻪ اﻳـﺮان ﺑﺎزﮔﺸـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ وﺳـﺎم‬
‫ﻫﺮروزﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻲ دﻳﺪﻳﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ دو روز درﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬دوﺳﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاي ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻗﺼﺪ ﺳـﻔﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻬﺮان را داﺷﺘﻢ‪ .‬درﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺻﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎم داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ او‬
‫ﻗﺮارﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ اي را ﺑﺮاي ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺒﺮم‪ .‬ﻛﻪ ﻗﺒﻞ‬
‫ازﺗﻘﺎﺿﺎي اﻗﺎﻣﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺪت ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او ﻗﻮل دادم ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎ" اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻢ و ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ‬
‫ﻣﻦ را درﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ دﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه زﻣـﺎن ﺣﺮﻛـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻬﺮان ﻓﺮارﺳﻴﺪ و ﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﺑﻨﺪه ﻣﺮا ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴـﺪ ﻛـﻪ‬
‫روز ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﺳﺎﻧﺎز وﺧﺎﻧـﻪ اش ﻛﻠـﻲ ﺧﺮﻳـﺪ ﻛـﺮده ﺑـﻮدم‪ .‬در ﻓﺮودﮔـﺎه ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺑﺮادروﺧﻮاﻫﺮ ودوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺑﺮادروﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤـﻮل داﻳـﻲ اﻳﺸـﺎن‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ! ﻫـﺮ‬
‫ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ داﻳﻲ را ﻣﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ ﭼﻄـﻮر ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑـﺎ ﺳـﺎﻧﺎز اﺳـﺖ و‬
‫اوﻫﻔﺪه ﺳﺎل اﺳﺖ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻨﻜﻪ درﺧﺎﻧـﻪ ﺧـﻮد ﺑﺨﻮاﺑـﺪ درﻣﻨـﺰل‬
‫داﻳﻲ اﺳﺖ از او ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛـﻪ راﺑﻄـﻪ ﺑـﻴﻦ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز اﻓﺮادي ﻛﻪ درﺧﺎرج ﭘﻮل ﻫﺎ وﻃﻼﻫﺎ را از ﺳﺎﻧﺎز ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧـﺪ‬
 ‫‪ 86‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻫﻤﻴﻦ داﻳﻲ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﺮدم درﻣﺪت زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ در‬
‫ﺗﻬﺮان ﻫﺴﺘﻢ آن ﻗﺪر اﺻﺮار ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل او ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫او ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺧﻮاب ﻛﻪ ﺑﻴﺪار ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ!!! ﻳﺎ ﻣﺎ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻗـﺮار‬
‫ﻣﻲ ﮔﺬارﻳﻢ ﺑﺮوﻳﻢ او ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻗﻮل ﻣـﻲ داد وﻟـﻲ ﻋﻤـﻞ‬
‫ﻧﻤﻲ ﻛﺮد!! او ﻫﻤﻴﺸﻪ وﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻔﺮت ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ او ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫وﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ دﻳﺪم ﻫﻤﻴﺸﻪ درﺑﺎره ﭘﻮل واﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ‬
‫ﺻﻮرت ﭘﻮل وﻃﻼ را ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﻛﺮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد!!!‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل روزﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺳﺎم را ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‬
‫او اﻳﺮان ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮم ﺣﺮف ﺑﺰن و او را ﺑﺎ ﺧـﻮد از اﻳـﺮان‬
‫ﺑﺒﺮ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪم ﻣﻨﻈﻮراو ﭼﻴﺴﺖ ؟!‬
‫وﻟﻲ روز ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛـﺮدم و ﺟﺮﻳـﺎن را ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! ﻣـﻦ دوﺳـﺖ ﻧـﺪارم‪ ،‬ﺑـﺪﻳﻦ زودي ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ ﺑﻴـﺎﻳﻢ‪.‬‬
‫درﺿﻤﻦ زﻳﺎد ﻋﻼﻗﻪ اي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺎم ﻧﺪارم‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﺑـﺮاي اﻗﺎﻣـﺖ او را ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ از او ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻠﻤـﺎﺗﻲ را ﺑﺸـﻨﻮم ‪.‬ﭼـﻮن ﻗﺒـﻞ‬
‫ازﺗﺮك ﺳﻮﺋﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺎﺷﻖ ﺳﺎم ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ اﻗﺎﻣﺖ ﻫـﻢ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ وﭘﻴﺶ ﻫﻤﺴﺮت ﺑﻴﺎﻳﻲ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ ﺣـﺎﻻ!!‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻌﺪا" ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎم ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ رﻳـﺰي ﻛـﺮده ﻛـﻪ ﻗﺒـﻞ از‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎي اﻗﺎﻣﺖ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎﻳﻲ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ !ﻫـﺮ ﻣﻮﻗـﻊ اﻗﺎﻣـﺖ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺎه ﻃﻮل ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪ زﻳﺎدي ﺑـﻪ‬
‫او ﻧﺪارم‪ .‬اﺻﻼ" ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﺑﻜﺸﺪ!!‬
 ‫‪87‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﻦ دﻳﮕﻪ اﺻﺮار ﻧﻜﺮدم‪ ،‬و ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫـﺮﻛﺲ ﺻـﻼح ﻛـﺎرﺧﻮد‬
‫داﻧﺪ!! ﺳﺎﻧﺎز در اﻳﻦ را ﺑﻄﻪ ﻋﺠﻠﻪ زﻳﺎدي داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ درﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ وﺗﻠﻔﻨـﻲ‬
‫ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ وﺑﺮاي او ﺷﺮح دادم ﻛﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎره ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ‪ ،‬وﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺎﺷﻮﺑﺮﻳﻢ‪.‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻛﺠﺎ؟ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮاي ﭼﻪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻲ ﻫﻤـﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻛـﻪ درﻣﻨـﺰل آﻧﻬـﺎ ﺑـﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺳـﺎﻧﺎز از‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش ﺳﻮال ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﮕﺮ ﺷﻮﻫﺮت ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮوي؟! ﭼـﺮا‬
‫ﻫﻤﺮاه ﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت و ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻧﻤـﻲ روي؟! اوﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑـﻪ ﺗﻮﻣﺮﺑـﻮط‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪ وﻓﺮﻳﺎد زﻧﺎن اورا ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮت‬
‫ﮔﺮم ﺳﻴﺪ وﺑﻬﺮام اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ روز ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺗﻮ را ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ آن ﻫﺎ ﮔﻼوﻳﺰ ﺷﻮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻓﺤﺶ وﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﻴﺪ‬
‫ﻣﻲ داد و ﺧﻮاﻫﺮش ﺷﺪﻳﺪا" ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺎ ﭘﺲ ازﻣﺪﺗﻲ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮك‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ درﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز روﺑﻪ ﻣﻦ ﻛـﺮد وﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣﺴـﻌﻮد‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ رﻓﺘﻲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺟﺮﻳﺎن را ﺑـﺮاي ﺳـﺎم ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﻦ و از او‬
‫ﺑﺨﻮاه ﻛﻪ اﻳﻦ‪ .......‬را ﻃـﻼق دﻫـﺪ‪ .‬اوﻟﻴﺎﻗـﺖ زﻧـﺪﮔﻲ در اروﭘـﺎ را ﻧـﺪارد‪.‬‬
‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ او اﻳﻦ دوﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺮا اﺻﺮار داري‪ ،‬زﻧـﺪﮔﻲ ﺧـﻮدش‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﻫﻤﻴﺸﻪ درزﻧﺪﮔﻲ او دﺧﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬اوراﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻮ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ او را داري دوﺑﺎره ازﻫـﻢ ﻣـﻲ ﭘﺎﺷـﺎﻧﻲ‪ .‬ﻳـﺎدت ﻫﺴـﺖ‬
‫درﺳﻮﺋﺪ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ‪ .‬وﻟـﻲ ﺗـﻮ ول ﻛـﻦ ﻧﺒـﻮدي‪ .‬ﻓﻘـﻂ‬
‫وﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻫﺮﻃﻮر ﺷﺪه او از ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻤﺎ ﻛـﻢ ﺷـﻮد‪ .‬وﻟـﻲ‬
‫ازدواج ﻛﻪ زوري ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او اﮔـﺮ ﺳـﻴﺪ را دوﺳـﺖ دارد‪ ،‬ﺑﮕـﺬار ﺑـﺎ ﺳـﻴﺪ‬
 ‫‪ 88‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ازدواج ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮﭼﻘﺪر اﺣﻤﻘـﻲ‪ .‬ﺳـﻴﺪ او را ﺳـﺮ ﻛـﺎر ﮔﺬاﺷـﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮه ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد!! ﻧﻤـﻲ ﮔﺬاﺷـﺖ ﺑـﺮود‬
‫ﺳﻮﺋﺪ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻮد او و دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ دﻳﮕﺮ ش ﺑﻬـﺮام ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از او ﺧﻼص ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و او راﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑـﻪ اﻳـﻦ ازدواج ﻛﺮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮده ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻮﻫﺮداري ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدش‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ‬
‫رﺳﻴﺪﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن‪ .‬ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺻـﺤﺒﺖ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﻛﻪ ﺗﻮ را ارواح ﺧﺎك ﭘﺪرت وﻗﺘـﻲ ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ رﺳـﻴﺪي‪،‬‬
‫ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﺎم ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﻮاﻫﺮم را ﻃﻼق ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ!!! ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮردم؟! دوﺑﺎره‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ آرام ﺑﺎش‪ .‬ﺑﮕﺬار زﻣﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را درﺳـﺖ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬ﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮري ﺗﻮ روﺟﻮن ﺑﭽﻪ ات وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫رﻓﺘﻲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑـﻪ ﺳـﺎم ﺑﮕـﻮ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎﺷـﻪ ﺣـﺎﻻ دﻳﮕـﻪ‬
‫درﻣﻮرد اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻜﻦ‪ .‬درﻃﻮل ﺷﺐ ﺗﻤﺎم ﻓﻜﺮ ﻣـﻦ اﻳـﻦ ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز و اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ!!! او ﻛﻪ ﺧـﻮد ﺑـﺪﺗﺮ ازﻫﻤـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬اوﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻟﮕﻮ وﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮدﺑﻮده! ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮاﻫﺮش او آن ﻗﺪر ﻛﺜﺎﻓﺖ‬
‫ﻛﺎري ﻛﺮده ﻛﻪ اﮔﺮ ﻳﻜﻲ ﺷﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد ﺣﺘﻲ ﺳﮓ وﻟﮕﺮد ﻧﻴﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ‬
‫راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ اوﻧﻴﺴﺖ!!! ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر‪!...‬؟!‬
‫ﻛﻤﻲ اﻣﻴﺪوارﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم ﺳـﺎﻧﺎزﺣﺘﻤﺎ" درﺳـﺖ ﺷـﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ" اﻣﺎﻣﻲ ﻛﻪ او ﺑﻪ آن ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد او را ﺑﺨﺸﻴﺪه و او را ﺑﻪ‬
 ‫‪89‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫راه راﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮده‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﻣـﻦ روزي ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدم‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺎم ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻛﻪ راﺑﻄـﻪ ﻣـﻦ ﺑـﺎ او ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫ﺧﻮب ﺷﺪه و دو دوﺳﺖ ﺧﻮب ﺑﺮاي ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺷﺪه اﻳﻢ!؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر از‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﺑـﺮاي او ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﺮده ﺑـﻮدم وﻫﻤﻴﺸـﻪ از ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻲ وﭘـﺎﻛﻲ‬
‫اوﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺣﺎل ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺻﺪوﻫﻔﺘﺎد درﺟﻪ ﺣﺮف ﻫـﺎي‬
‫ﺧﻮد را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ وﺑﮕﻮﻳﻢ او ﺑﻪ درد ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮردو در اﻳـﺮان ﺑـﺎ دوﻧﻔـﺮ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺳﺮش ﮔﺮم اﺳﺖ؟! ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﻦ ﺧـﻮاﻫﺮ زﻧـﻢ را دوﺳـﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا ؟! ﺷﺎﻳﺪ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل او ﻣﻲ ﺳـﻮﺧﺖ‪ .‬او ﻧﻴـﺰ ﻣﺜـﻞ‬
‫ﻣﺎدر‪ ،‬ﺑﺮادروﺣﺘﻲ ﻣﻦ‪ ،‬اﺳﻴﺮ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ ﻫـﺎي ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﻮد‪ .‬ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺧﻮد ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻫﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮ ﺑﺎ ﺳـﺎﻧﺎزﺑﻪ‬
‫او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪم‪ .‬اﺧﺘﻴﺎرم دﺳﺖ ﺧﻮدم اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫ﻣﺪت اﻗﺎﻣﺖ ﻣﻦ در ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﺳﺮ آﻣﺪ وﺳﺎﻧﺎز دﻳﮕﺮ ﺳـﻤﺎﺟﺘﻲ ﻧﻜﺮدﻛـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﭘﻮل وﻃﻼ ﺑﺮاي آﺷﻨﺎﻳﺎن او از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﻛـﻨﻢ‪ .‬زﻳـﺮا ﺗﻬﺪﻳـﺪ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﭘﻮل وﻃﻼﻳﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ اﻓﺮاد از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﻛﻨﻢ ﻫﺮﮔـﺰ‬
‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داد‪ .‬در راه ﻓﺮودﮔﺎه ﺳﺎﻧﺎز ﮔﺮﻳﻪ واﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ‪ ،‬اوﻻ" دﻧﺒﺎل ﻛﺎر اﻗﺎﻣﺖ او ﻛـﻪ ﻣـﺪت دو ﻣـﺎه‬
‫ﺑﻮد ﺗﻘﺎﺿﺎ داده ﺑﻮد ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﭼﻮن او دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارد و ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑـﺮاي‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﺮان را ﺗﺮك و درﻛﻨﺎر ﻣﻦ درﺳﻮﺋﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬دوﻣـﺶ اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﻪ ﺳﺎم ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺧـﻮاﻫﺮش را درﺳـﻮﺋﺪ ﻣﻌﻠـﻮم‬
‫ﻛﻨﺪ!در ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﻬﺮآﺑﺎد ﺗﻬﺮان او را درآﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬وﭘﺲ ازﺑﻮﺳﻴﺪن او‬
 ‫‪ 90‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺗﻬﺮان را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ ﺗﺮك ﻧﻤﻮدم‪ .‬ﻃﺒﻖ ﻗﺮار درﻓﺮودﮔـﺎه آرﻻﻧـﺪا‪.‬‬
‫اﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ ﺳﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻣﺎچ وﺑﻮﺳﻪ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم‪،‬‬
‫ﺟﮕﺮم ﺑﺮاي اوﻛﺒﺎ ب ﺷﺪه ﺑـﻮد!! او ﻣﺮﺗـﺐ درﺑـﺎره زﻧـﺪﮔﻲ آﻳﻨـﺪه ﺧـﻮد‬
‫وﻫﻤﺴﺮش ﺻﺤﺒﺖ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬واي ﺧـﺪاﻳﺎ!! ﻛـﻲ وﭼﻄـﻮر ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺮاي او‬
‫داﺳﺘﺎن را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ؟!‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ روز ﮔﺬﺷﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم‪،‬‬
‫او‪‬ﻟﻴﻦ ﺳﻮاﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ او ﺟﻮاب ﻣﻲ دادم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺎم ﮔﻔﺘﻲ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬او ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم‬
‫ﻧﺪﻫﻢ‪ ،‬او ﺧﻮدش ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﺎ ﺳﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ او ﻣﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺠﻠﻪ‪ ،‬ﺳـﻌﻲ ﻛـﻦ ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ و ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﺳﻴﺪ وﺑﻬﺮام ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻠﻜﻪ آﻧﻬﺎ دﺳـﺖ از‬
‫ﺳﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ دارﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ دﻳﮕﻪ دوﺳﺖ ﻧـﺪارد درﻛﺸـﻮري‬
‫ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮش ﻧﻴﺰ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫درﺗﻬﺮان ﻣﻮﺿﻮع دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﻫﻢ ﻣﺮا ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺻﻴﻐﻪ ﺳﻴﺪ اﺳـﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻲ ﺧـﻮاﻫﺮش در ﺣﻘﻴﻘـﺖ دو‬
‫ﺷﻮﻫﺮ داﺷﺖ!! ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﺎم ﺑﮕﻮﻳﻢ!؟ ﭼﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑﮕـﻮﻳﻢ؟!‬
‫او ﺣﺘﻤﺎ" ازﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷـﻮد‪ .‬اﻳـﻦ ﻣـﻦ ﺑـﻮدم ﻛـﻪ ﺳـﺮ او را ﻛـﻼه‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪!!......‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﺧـﺪا اﻳـﻦ ﻃـﻮر ﻧﺒـﻮد!! ﻣـﻦ ﺑﺎرﻫـﺎ وﺑﺎرﻫـﺎ از ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ آﻳﺎ ﺧﻮاﻫﺮش ﻫﻨﻮز ﺑﺎ آن دو راﺑﻄﻪ دارد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻪ‬
‫دروغ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻫﺮ دو ﻧﻔﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻴﺪو ﺑﻬﺮام را در اﻳﺮان دﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﻴﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل‬
 ‫‪91‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺷﺎﮔﺮد ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺑﻬﺮام ﻧﻴﺰ ﺳﻴﻨﻤﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻘﺪاري ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﺮدوﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺪام از آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ را ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺪرد ﺷﺎف ﻛﺮدن ﻫـﻢ ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺧﻮرد‪...‬و ﺑﻬﺮام ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻪ را ﺳﺮﻛﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣـﻦ او را ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬وﻟﻲ اول ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎر وﺧﺎﻧﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻬﺎرو ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎﻟﻪ ﻛـﻪ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪!!...‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه روزي را ﻛﻪ اﻧﺘﻈﺎرآن را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ .‬در ﻣﺴﻴﺮ رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﻦ ﻫﺸﺖ ﺗﺎ ﻧـﻪ ﺷـﺐ ﺑـﻮد‪ .‬ﺳـﺎم ﺗﻠﻔـﻦ زد وﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻛﺠﺎﻳﻲ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻚ ﺳﺮ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻚ ﭼـﺎﻳﻲ‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ! ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ام‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم ﺧﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﺗﻠﻔـﻦ‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬اﻣﺮوز ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﻢ زﻧﮓ زده‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴـﺎ‪ .‬ﺑـﺎ ﺗـﻮ ﻛـﺎردارم‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﺑﺪي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻛﺎر دارم‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻃﻲ اﻳﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﺳـﻌﻲ ﺑـﺮاﻳﻦ دارم ﻛـﻪ از او دوري ﻛـﻨﻢ و او را‬
‫ﻧﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ وﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎردارد!! ﭼـﻪ ﻛـﺎري‬
‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟!‬
‫در ﺣﺎل ﻧﻮﺷﻴﺪن اوﻟﻴﻦ ﭼﺎي ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺳﺎم ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد اﮔﺮ ﻳﻚ‬
‫ﺳﻮال ازت ﺑﻜﻨﻢ راﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟! وﻗﺘﻲ ﺑـﺮاي ﻓﻜـﺮ ﻛـﺮدن‬
‫درﻣﻮرد اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻮال او در ﭼﻪ ﻣﻮردي اﺳـﺖ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬آره! ﭼـﺮا‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮﻳﻢ؟!! ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ آﻗﺎ ﺳﻴﺪ واﻳﻦ ﺑﻬﺮام ﭼـﻪ راﺑﻄـﻪ اي‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮﻣﻦ دارﻧﺪ؟! اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺎم ﺳﻴﺪ را از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻤﺎس ﻫـﺎي ﺗﻠﻔـﻦ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻤﺴﺮ او ﻫﺮروز از ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺎ ﺳـﻴﺪ ﺗﻤـﺎس ﺗﻠﻔﻨـﻲ داﺷـﺖ‪.‬‬
 ‫‪ 92‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫وﺑﺎرﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﺳﺎم ﺑﻪ او زﻧﮓ زده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﺪ ﻧﻴﺰ ﺑـﻪ ﺳـﺎم ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد؛‬
‫ﭘﺴﺮم اﻧﺸﺎاﷲ ﺑﻴﺎﻳﻦ اﻳﺮان درﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫رﻧﮕﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﭻ ﺳﻔﻴﺪ ﺷـﺪ‪ .‬ﭘـﻴﺶ ﺧـﻮدم ﮔﻔـﺘﻢ‪ .‬ﺧـﺪاﻳﺎ ﻛﻤـﻚ ﻛـﻦ!!‬
‫ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ او ﻣﻄﺮح ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻮد اوﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ!! ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﭼﻄﻮر؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﻮل دادي راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮﻳﻲ‪ .‬ﺣﺎل ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼـﻮن‬
‫ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرﻳﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺳـﺎم را ﺧـﻮاﻫﻢ دﻳـﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ اﺣﺴﺎس درﻣﻦ ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬راﺑﻄـﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ او را واﻗﻌﺎ" دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻢ‪،‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد و دوﺳﺖ ورﻓﻴﻖ ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮاﻣﻲ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑـﻮد‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺑﮕﻮ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﺮ روز ﻛﻪ ازﺳﺮﻛﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﻲ آﻳـﻢ وﺑـﻪ ﻣﻨـﺰل آﻧﻬـﺎ‬
‫درﺗﻬﺮان زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﻢ ‪،‬ﻣﺎدرش ﺟﻮاب ﻣﻲ دﻫﺪ وﻳﻚ روز ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﻴﺪ‬
‫آﻣﺪ واورا ﺑﺮد‪ .‬روز ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻬﺮام اﺳﺖ‪ .‬اوﭼﻪ راﺑﻄﻪ اي ﺑﺎ آﻧﻬﺎ دارد؟! او‬
‫را ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﻛﻪ آﺧﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد؟!‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻟﻴﻮان ﭼﺎي ﺧﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﻧﺼﻒ آن ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑـﻪ ﻳـﺎد‬
‫ﺳﺎﻧﺎز اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻣﺮا ﻗﺴﻢ ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼـﻪ زودﺗـﺮ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﺳﺎم ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﺟﮕﺮم داﺷﺖ ﻛﺒﺎب ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺳـﺎم روزﺑـﻪ‬
‫روز ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬وﺑﺮاي آﻳﻨﺪه ﺧﻮد وﻫﻤﺴﺮش ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳـﺰي ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪.‬‬
‫ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟! ﺟﻮاﻧﻲ واﺣﺴﺎﺳﺶ ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺑـﺮاي او ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫داﺷﺖ؟ ﻣﻦ ازﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ درﻏﻤﻲ ﻛﻪ ﺳﺎم ﺑﻪ زودي در ﺧﻮد ﭘﻴﺪا‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدﺷﺮﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮده‪ ،‬و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ از اﻳﻨﻜـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ او ﺑﺎ ﻫﺮ دوي آﻧﻬﺎ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ‪ .‬اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﻫﺎ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑـﻮده‬
 ‫‪93‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫وﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ آن ﻫﺎ را ﺑﻄﻪ اي ﻧﺪارد‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻦ‬
‫ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ!! ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" از ﺗﻮ ﻣﻌﺬرت ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬اﻳﻦ اﺻﺮار ﺷﺪﻳﺪ ﺳﺎﻧﺎز‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺟﺮأت وﺷﻬﺎﻣﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم و ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﺑﮕـﻮﻳﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﺴﺮت در اﻳﺮان ﺳﺮش ﻛﺎﻣﻼ" ﮔـﺮم اﺳـﺖ‪ ،‬وﻋﻼﻗـﻪ ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﻧﺪاردوﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ!!‬
‫ﺳﺎم ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ روﺑﻪ ﻣـﻦ ﻛـﺮد وﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺧـﻮدم‬
‫ﺣﺪس ﻣﻲ زدم‪ .‬اﻣﺎ دم ﺷﻤﺎ ﮔﺮم!! ﻣﺮداﻧﮕﻲ ﻛﺮدي ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫را ﮔﻔﺘﻲ‪ .‬ازﺗﻮ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻛﻪ او ﺟﺎ ﺧﻮرده اﺳﺖ!! آرزو داﺷﺘﻢ ﻫﻴﭻ وﻗـﺖ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺣﺘﻲ ﺑﺮاي ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ دﺷﻤﻨﻢ رخ ﻧﺪﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺳﺎم وﻣﻦ ﻫﺮ دو ﺳﺎﻛﺖ زﻣﻴﻦ و ﻫﻮا راﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻲ او ﻳﻚ ﺑﺎره‬
‫از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪه و از ﺷﻮك درآﻣﺪه‪ .‬رگ ﻗﺰوﻳﻨﻲ او ﺑﻪ ﻣﻦ اﻣـﺮ ﻛـﺮد‬
‫ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮدارﺑﻪ اﻳﺮان زﻧﮓ ﺑﺰن!!! ﮔﻮﺷـﻲ را در دﺳـﺖ او دﻳـﺪم ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷـﻤﺎره ﮔﻴـﺮي اﺳـﺖ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﺻـﺤﺒﺖ ﺑـﺎ ﺑـﺮادرش‬
‫ﻛﺮد‪،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ اﻳﻦ دﺧﺘﺮه ﻓﺎﺳﺪ اﺳﺖ و دﻳﮕﺮ اﺟﺎزه ﻧـﺪارد ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ و او ﺑﺰودي ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻃﻼق ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻏﻢ زده او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻤﺎس او ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬از ﻣﻦ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮري؟! ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ!ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺮوم‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑـﺮاي‬
‫ﻃﻼق ﺑﻪ ﭼﻪ ﻃﺮﻳﻖ و از ﻛﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺪام ﻛﻨﻢ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﻋﺠﻠـﻪ ﻧﻜـﻦ!! دﻟـﻢ‬
‫ﺑﺮاي ﻫﺮ دو ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﻫﻤﻴﺸـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮد ﻧﮕـﺎه ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ و راه او را دﻧﺒـﺎل ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ و ﺷـﺎﻳﺪ از‬
 ‫‪ 94‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻧﻈﺮﺧﻮدش اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷـﺪ!! اﻳـﻦ ﻛـﺎري ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﺠﺎم داده و او اﻟﮕﻮﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣـﺎل ﻧﮕـﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎم ﻛﺮدم وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺻﻼ" ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ! اﻣﺸـﺐ را ﺑﺨـﻮاب‪ .‬اﻳـﻦ ﺗﻤـﺎس‬
‫ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻓﻮري ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﺮان داﺷـﺘﻲ ﺑﺴـﻴﺎر ﻋﺠﻮﻻﻧـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧـﻪ! آﻗـﺎ‬
‫ﻣﺴﻌﻮد! ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ زودي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺳﺎم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻗﺮارﺷﺪ ﻓﺮدا ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﺪ و ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﻴﻨـﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ او را ﺗﺮك ﻛﺮدم وﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒـﺮد‪ .‬ﻫﻤـﺶ‬
‫ﺑﻪ ﻓﻜﺮ او ﺑﻮدم‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﻮﺧﺖ ! از ﺧﺪا ﺳﻮال ﻣـﻲ ﻛـﺮدم ﻛـﻪ ﭼـﺮا‬
‫اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺪ؟! ﻣﮕﺮ ﺳﺎم ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او ﺑﺎﻳﺪ اﻳـﻦ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟! ﻓﺮداي آن روز ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ دوازده ﻇﻬﺮ از ﺳﺎم ﺧﺒﺮي ﻧﺸـﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز زﻧﮓ زد وﮔﻔﺖ ﺳﺎم ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮده وﮔﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺑﺎ ﻣﻦ و ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ و دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎ را ﺑﺒﻴﻨـﺪ‪ .‬از اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫ﺑﻪ او ﻛﻠﻚ زده ﺑﻮدﻳﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ازﻣﻦ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼـﻪ ﺑـﻪ او‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ او اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺎراﺣﺖ اﺳﺖ!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي را ﻛـﻪ ﺗـﻮ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪارد دﻳﮕﺮ ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﻧﮕﻴﺮ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﻓﻜﺮ وذﻛﺮ ﺳﺎﻧﺎز زﻣﻴﻨﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ دﻓﻌـﻪ آﺧـﺮ ﻗﺒـﻞ ازﺳـﻔﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ درﺷﻤﺎل اﻳﺮان ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم ‪ .‬او اﺻﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ درﻣﻘﺎﺑـﻞ ﻓﺎﻣﻴـﻞ‬
‫ﻧﺼﻒ آن را ﻣﻮﻗﺖ ﺑﻪ اﺳﻢ او ﻛﻨﻢ وﺑﻌﺪا" ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن‬
‫زﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﻮل ﻗﺮﺿﻲ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ‪ 20‬ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﺎن ﺧﺮﻳﺪه ﺑـﻮدم‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ آن زﻣﺎن ﻋﺎﺷﻖ ﺑـﻮدم وﺑـﻪ ﻋﺸـﻖ ﺧـﻮد ﻧﻴـﺰ ﻛـﺎﻣﻼ" اﻃﻤﻴﻨـﺎن‬
 ‫‪95‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫داﺷﺘﻢ‪ ،‬وﻛﺎﻟﺖ ﻧﺎﻣﻪ اي ﺑﻪ او دادم ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻛﺎري ﻫﺎي زﻣﻴﻦ را در اﻳﺮان‬
‫اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺻﺤﺒﺖ او در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﻮد ﻛﻪ زﻳﺎد ﻛـﺎر ﻛـﻦ ﺗﺎﻫﺮﭼـﻪ‬
‫زودﺗﺮ ﭘﻮﻟﻲ را ﻛﻪ ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻪ اي ﺑﺪﻫﻲ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺳﺎﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻮل ﺟﻤﻊ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ زﻳﺎد ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدم وﭼﻬﺎر ﻣﺎﻫـﻪ ﭘـﻮل زﻣـﻴﻦ را ﭘﺮداﺧـﺖ‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﺳﺎﻧﺎزﻣﻲ ﮔﻔﺖ در ﮔﺬﺷﺘﻪ او وﻳﻼﻳﻲ درﺷـﻤﺎل داﺷـﺘﻪ و درﻣﻮﻗـﻊ‬
‫ﻃﻼق از ﻫﻤﺴﺮ اول ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻬﺮان‪ ،‬آن را ﻓﺮوﺧﺘﻪ وﭘـﻮﻟﺶ را ﺑـﻪ او داده !‬
‫اﻣﺎ اﻳﻦ دروﻏﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮد!!‬
‫از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻧﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺳﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم وﻧﻪ او را دﻳﺪم‪ .‬ﻓﻘﻂ او‬
‫ﻳﻚ اس ام اس ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدو ﭘﻮﻟﻲ راﻛﻪ ﻣـﻦ ﺑـﻪ او ﺑـﺪﻫﻜﺎر ﺑـﻮدم‬
‫وﻛﻠﻴﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦ اش را ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﻣـﻦ ﻧﻴـﺰ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ‬
‫آن ﻫﺎ را درﭘﺎﻛﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و درﺻﻨﺪوق ﭘﺴـﺘﻲ او اﻧـﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ازآن روز ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ از او ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﺎﻧﺎز ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﺳـﺎم ﺑﻌـﺪ از‬
‫ﭼﻨﺪ روز ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪه و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﺮان رﻓﺘﻪ و ﻳﻚ ﻣـﺎه‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻮده!!! وﺳﺎﻧﺎز ﻧﻴـﺰ ﺧـﻮد را ازﻣﻌﺮﻛـﻪ ﺑﻴـﺮون ﻛﺸـﻴﺪ وﺗﻤـﺎم‬
‫ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎ را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ!!! ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎم ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣـﺪ و از‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﻃﻼع دﻗﻴﻖ ﺗﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬زﻧﺶ را ﻃﻼق داد وآﻣﺪ‪ .‬ﺧـﻮاﻫﺮزﻧﻢ‬
‫ﺣﺎﻟﺶ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺧﻮب ﺑﻮدو ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﺴﻌﻮد ﭼـﺮا اﻳـﻦ ﻛـﺎر را‬
‫ﻛﺮده؟! ﻣﻦ ﺳﺎم را ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ وﺧﻴﺎل داﺷﺘﻢ ﺑﺎ اودوﺳﺘﻲ ﻛﻨﻢ!!‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮا ﺑﻬﻢ زدي ﺣﺎﻻ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻣﺴﻌﻮد!! ﺑﻪ ﻫـﺮ ﺣـﺎل‬
‫اﻣﻴﺪوارم ﺳﺎم ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻫﺴـﺖ وﻫﺮﻛـﺎري ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ ﭼـﻮن از ﺷـﺮﻛﺖ‬
‫ﺗﺎﻛﺴﻴﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ درآﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﺷﻬﺮي رﻓﺘﻪ ﺑـﺮاﻳﺶ آرزوي‬
 ‫‪ 96‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ دارم‪.‬‬
‫درﻫﻤﻴﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻃﺮف اداره ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺗﻠﻔـﻦ ﺷـﺪﻛﻪ‬
‫اﻗﺎﻣﺖ ﺳﺎﻧﺎز آﻣﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﻌﺪادي ﻋﻜﺲ و ﻋﻘﺪ ﻧﺎﻣـﻪ ﻫـﺎي‬
‫دﻳﮕﺮ راﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﺮداي آن روز ﻛﭙﻲ ﻋﻘﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ وﺗﻌـﺪادي‬
‫ﻋﻜﺲ ﺑﻪ اداره ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﺮدم‪ .‬دو روز ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻔـﻦ زﻧـﮓ زد وﮔﻔﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ‬
‫اﻗﺎﻣﺖ او ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه و اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ﺳﻮﺋﺪ در اﻳﺮان ﻓﺎﻳﻞ ﺷﺪ اﺳﺖ و‬
‫او ﻓﺮدا ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ﺑﺮود و اﺟﺎزه اﻗﺎﻣﺖ دوﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد را درﻳﺎﻓـﺖ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز اﻃﻼع دادم‪ .‬ﻫﺮ دو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ اوﺑﻴﺸﺘﺮ!!‬
‫ﭘﺲ از ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ و ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻛﻪ او ﻣﺪﺗﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧـﺪ ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮدم‪ .‬او ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ از ﻛـﺎر‬
‫ﺑﺎزﻳﮕﺮي ﺧﺴﺘﻪ واز اﻳﻦ ﻛﺎر اﺷـﺒﺎع ﺷـﺪه ودﻳﮕـﺮ ﻋﻼﻗـﻪ اي ﻧـﺪارد ﻛـﻪ‬
‫دراﻳﺮان ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺣﻀﻮر داﺋﻢ او درﺳﻮﺋﺪ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ‬
‫را ﻣﺮﺗﺐ ﺧﻮاﻫﺪﻛﺮد و دﻳﮕﺮ ﺧﻄﺎﻳﻲ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻧﻤﻲ ﺷـﻮد‪ .‬اﻣـﺎ ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﻲ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮود وﺑﻴـﺎ ﻳـﺪ وﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮد ﺑﻴﺴﺖ ﻛﻴﻠﻮ ﻧﺎن ﺑﺮﺑﺮي وﭘﻮل وﻃﻼ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎورد و از اﻳـﻦ ﻃـﺮف‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﭼﻤﺪان ﭘﺮ ﺑﺎزﮔﺮدد!!‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﺗﻤﺎم ﺑﺎري را ﻛﻪ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ ﺑﺮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﻓـﺮوش ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ وﻫـﻢ ﺧـﻮدش ﻣﻘـﺪار زﻳـﺎدي‬
‫ﺑﺪﻫﻜﺎري دارد‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ زﻳﺎد ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﭘﻮل زﻳـﺎد و‬
‫ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ او از اﻳﺮان ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ رﺋﻴﺲ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﺎرج ﻣﻲ ﻛـﺮد‪ ،‬ﻣـﺮا آزار‬
‫ﻣﻲ داد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز اﻳﻦ ﺑﺎ رﻣﺪت زﻳﺎدي درﺳﻮﺋﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ وﺑﻪ دروغ ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
 ‫‪97‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻛﺎري ﻧﻴﻤﻪ ﻛﺎره دراﻳﺮان دارد وﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮود‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴـﺰ ﭘـﺲ ازﻣـﺪﺗﻲ ﺑـﺮاي‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﻛﺘﺎب ﻗﺮارﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮوم وﻛﺘﺎب دو‪‬م ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻗﺮارﺑﻮد ﺗـﺎ آن‬
‫زﻣﺎن آﻣﺎده ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻛﺘﺎب اﺻﻼ" آﻣﺎده ﻧﺒﻮد!! ﻧﺎﺷﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﺎﻏﺬ دوﻟﺘﻲ اﺳﺖ وﻛﺎﻏﺬ آزاد ﮔـﺮان ﺗـﺮ اﺳـﺖ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﭘﻮﻟﻲ را ﻛﻪ ازﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻘﺪاري ازآن را ﺑﻪ ﻧﺎﺷﺮ ﻧـﺪاده ﺑـﻮد وﺑـﺮاي‬
‫ﺧﻮدش ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد!! ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز و ﻫﻢ ﺑـﺎ ﻧﺎﺷـﺮ اﺧـﺘﻼف داﺷـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ ﻧﺎﺷﺮ ﺟﺪﻳﺪي ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ او ﻧﻴـﺰ از دوﺳـﺘﺎن ﺑـﻮد وﻫﻤـﺎن‬
‫ﺷﺐ دو‪‬م در اﻳﺮان ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬اوﻗﻮل داد ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺣﻞ ﻛﻨﺪ‬
‫وﺗﺎ روز اﻓﺘﺘﺎح ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه‪ ،‬ﻛﺘﺎب را آﻣﺎده ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫روزﺑﻌﺪ ﻧﺎﺷﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﺪﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﻛﺘـﺎب‬
‫ﭼﺎپ ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ و ﻛﺘﺎب دوم ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪.‬‬
‫روز ﺳﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮود اﺳﺘﺨﺮ‪ .‬او رﻓﺖ وﻣﻦ ﻟـﺐ‬
‫ﺗﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻼ" ﺑﺮاي او ﺧﺮﻳﺪه ﺑـﻮدم را روﺷـﻦ ﻛـﺮدم‪ .‬در ﻛـﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮاغ ﻋﻜﺲ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ‪ .‬واي ﺧﺪاﻳﺎ!!! ﺣﺪود ﭘﻨﺠﺎه ﻋﻜﺲ از ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﺎ ﻣـﺮد‬
‫دﻳﮕﺮي وﺟﻮد داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺎن درﭘﻴﺴﺖ اﺳـﻜﻲ و در داﺧـﻞ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ودررﺧﺘﺨﻮاب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد! ﻣﺪﺗﻲ ﺣﻴـﺮت زده ﺑـﻪ ﻋﻜـﺲ ﻫـﺎ ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎر را ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﻲ ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑـﻮدم ازﺗـﻮي ﻳﺨﭽـﺎل و از‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺳﻴﮕﺎري ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز در آﻧﺠﺎ داﺷﺖ ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮدم وﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ .‬دوﺑـﺎره ﺳـﻴﮕﺎر دﻳﮕـﺮي‬
‫روﺷﻦ ﻛﺮدم وﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻘﺪاري روي ﺗﺨﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﺮدم‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ! اوﻟﻴﻦ روزي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳـﻮﺋﺪ ﺑـﺮوم او را‬
 ‫‪ 98‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻃﻼق داده‪ ،‬اﻗﺎﻣﺖ اش را ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد ودﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔـﺰ او را ﻧﺨـﻮاﻫﻢ‬
‫دﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺎر ﺳﺎﻧﺎز ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎن داﻳﻲ وﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺳـﺎﻧﺎز آﻣـﺪ‪.‬‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻴﺎ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻫﺎ را ﺑﺒﻴﻦ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد وﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺑـﺎ‬
‫اﻟﺘﻤﺎس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﭽﻪ ات ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻧﮕﻮ!! ﺑﺎ اﻳﻦ آﻗﺎ ﻳﻚ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ اﺳﻜﻲ رﻓﺘﻪ وﭘﻴﺶ او ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﺑـﺎ او‬
‫ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻲ ﭘﻮل ﺑﻮد و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اﺳﻜﻲ ﺑﺮود و اﻳﻦ آﻗـﺎ‬
‫ﻧﻴﺰآﻧﺠﺎ ﻛﺎره اي ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ او راﺑﻄﻪ داﺷﺖ !ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﭘﻮل ﻧﺪارد؟! ﻣﻦ ﻣﺎﻫﻲ ‪2‬ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺧﺮج ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮت‬
‫ﻫﺎ ﺗﻤﺎم وﺳﺎﺋﻠﻲ ﻛﻪ درﺳﻮﺋﺪ ﺑﺎ ﭘﻮل ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﺮه و در اﻳﺮان ﻣﻲ ﻓﺮوﺷﺪ!!‬
‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﭘﻮل ﻧﺪاره ﭼﻮن ﻫﺮﭼﻲ ﺗﻮ ﺑـﻪ او ﭘـﻮل ﻣـﻲ دﻫـﻲ‬
‫وﺗﻤﺎم ﭘﻮل ﻫﺎي ﻛﻪ از راه اﻳﻦ وﺳﺎﺋﻞ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻲ آورد ﻫﻤﻪ را درﺣﺴـﺎب‬
‫ﺑﺮادر ﺧﻮدﻣﻲ رﻳﺰد! ﺑﺮاي او ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﻳﺪه‪ .‬ﺧﻮدت ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﻲ! ﻗﺮاراﺳـﺖ‬
‫ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺨﺮد!! ﺑﺎ ﭘﻮل ﻫﺎي ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎرﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﻋﻮض‬
‫و ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮان ﺗﺮي ﺧﺮﻳﺪه اﺳﺖ!! ﺣـﺎﻻ ﻫـﻢ ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ اﻳـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ را‬
‫ﺑﻔﺮوﺷﺪ ﭼﻮن ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻃﺒﻘﻪ ﭼﻬﺎرم اﺳـﺖ و آﺳﺎﻧﺴـﻮر ﻧـﺪارد ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮي ﺑﺨﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﻛﺮده ام ﻛﻪ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﺣﺮﻓﻲ زده ﺑﺎﺷﻢ!دوﺑﺎره و دوﺑﺎره او ﺧﻮاﻫﺶ واﻟﺘﻤﺎس ﻣـﻲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻧﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﻫﺎ را دﻳﺪه ام ‪ .‬اوﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﺎﻧﻪ راﺗﺮك و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ رﻓﺖ ﭼﻮن ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤـﺎس ﺗﻠﻔـﻦ از آﻣﺮﻳﻜـﺎ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ اﺻﻼ" ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺮﺗـﺐ روﺑـﻪ آﺳـﻤﺎن ﻣـﻲ ﻛـﺮدم و از‬
 ‫‪99‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺧﺪاي ﺧﻮدم ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ!! ﭼﺮا!! ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدم ﻛـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ازﻣﻦ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﻴﺮي؟!ﻣﺮا ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﺮدي؟!!‬
‫ﺧﻮد را ازدرون ﻣﻲ ﺧﻮردم واﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﻢ ﺑـﺎﻻ رﻓﺘـﻪ‪.‬‬
‫ازﺗﺮس اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺒﺪاﺳﺎﻧﺎزﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﻣـﻦ ﺷـﻮد‪ ،‬ﭼﻴـﺰي ﺑـﻪ او‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ اﻳﺮان را ﺑﺰودي ﺗﺮك ﻛﻨﻢ و درﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫از اوﺟﺪا وﺧﻼص ﺷﻮم!!!ﻓﺮداي آن روز از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸـﻪ در‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﻣـﻦ در اﻳـﺮان ﺑـﻮدم ﻣﺮﺗـﺐ ﻧﺎﻫـﺎر وﺷـﺎم را در ﮔـﺮان ﺗـﺮﻳﻦ‬
‫وﺑﻬﺘﺮﻳﻦ رﺳﺘﻮران ﻫﺎي ﺗﻬﺮان ﻣﻲ ﺧﻮردﻳﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﻣﻦ ﺑـﻮدم‬
‫ﻛﻪ ﺻﻮرت ﺣﺴﺎب ﻫﺎرا ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬او ﻫﺮﺑﺎر اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﻤﺎن داﻳﻲ او ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻨﺎه دارد و ﻫﻴﭻ ﻛﺲ را ﺑﻪ‬
‫ﺟﺰ ﺳﺎﻧﺎز ﻧﺪارد و‪ !!....‬آﺧﺮ ﺷﺐ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﻲ رﻓﺘـﻴﻢ در ﻃـﻮل راه‬
‫ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺷﺪ وﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ‬
‫او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎﻟﺘﺎن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻦ درﺳﺘﺶ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤـﺎ"‬
‫اﻧﺠﺎﻣﺶ ﻣﻲ دﻫﻢ‪ .‬راﺿﻲ اش ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷـﻴﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜـﻲ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺑﺮوﻳﻢ ﺑـﺎﻻ ﺑـﺎ ﺗـﻮ ﻛـﺎر‬
‫دارم وارد ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺷﺪﻳﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻮزم را آوﻳﺰان ﻣـﻲ ﻛـﺮدم ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن ﻳﻚ ﺧﻮاﻫﺶ از ﺗﻮ دارم ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻛـﻪ ﻧﻤـﻲ ﺧـﻮام ﻧـﻪ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻲ‪ .‬روﺑﻪ او ﻛﺮدم وﺑﺎ ﺗﻌﺠـﺐ ﭘﺮﺳـﻴﺪم‪ :‬ﭼـﻪ ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻲ ﺑﮕـﻮﻳﻲ؟!‬
‫ﺑﮕﻮدﻳﮕﻪ! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻘﺪاري ﭘﻮل وﻃﻼ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳـﻮﺋﺪ ﺑﺒـﺮي!!‬
‫رﻧﮕﻢ ﭘﺮﻳﺪ!! ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪم وﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﺻﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺗﻮﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ؟! ﻣﻦ وﻃﻦ ﻓﺮوش ﻧﻴﺴـﺘﻢ‪ .‬ﺑـﺎ ﺧﺸـﻢ‬
 ‫‪ 100‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺮي!! ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ از او ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﺑﺮﺳﺮ او دادم زدم ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﭘﻮل وﻃﻼ ﺑﺮاي ﻛﻠﻴﻤﻴﺎن از ﻛﺸـﻮر ﺧـﺎرج ﻧﺨـﻮاﻫﻢ ﻛـﺮد!! وﻗﺘـﻲ ﻛﻠﻤـﻪ‬
‫ﻛﻠﻴﻤﻴﺎن را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﺣﻴﻮان ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ وﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎدو ﻓﺤﺶ‬
‫دادن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮدوﺑﺎﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ام ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎره اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم‬
‫اﻧﮕﺸﺖ ﻛﻮﭼﻚ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن وﺳﺮد ﺷﺪن ﻛﺮده اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ‪ .‬وﻟﻲ او ول ﻛﻦ ﻧﺒﻮد!! ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﭗ ﺳﻌﻲ داﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮي او را‬
‫ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد او ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ وﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻣﻲ ﺷﺪ ﺳﺮدي ﺗﻤﺎم دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓـﺖ وﺑـﻪ‬
‫ﻃﺮف ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ!! دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻓﺮﻳﺎد زدم ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻦ ﻳـﻚ ﭼﻴـﺰﻳﻢ‬
‫ﺷﺪه! اﻣﺎ او ول ﻛﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﻨﻴﺪن ﻛﻠﻤﻪ ﻛﻠﻴﻤﻴﺎن ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺴـﻴﺎر ﺳـﻨﮕﻴﻦ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ رﻧﮓ ﻣﺮا دﻳﺪوﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ واﻗﻌﺎ" ﻣﻦ ﻃﻮرﻳﻢ ﺷﺪه‬
‫و ﺟﺪﻳﺴﺖ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺳـﻜﺘﻪ ﻛـﺮده ام! ﻧﺸﺴـﺘﻢ‬
‫روي ﻣﺒﻞ ﻋﺮق زﻳﺎدي ﻛﺮده ﺑﻮدم رﻧﮕﻢ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ‬
‫ﻣﻦ ﺳﺘﻜﻪ!!! اون ﻫﻢ ﺗﻮي اﻳﺮان!!‬
‫ازﺗﺮس داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺧﻴﺲ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛـﻨﻢ!!!‬
‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺧـﻮاﻫﺮم ﺑﻴﺎﻳـﺪ و‬
‫ﻣﺮا ﺑﺒﺮد‪ .‬دوﺑﺎره ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ و روي ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻛﻮﺑﻴـﺪ‬
‫وﺑﺎ ﻓﺤﺶ وداد و ﺑﻴﺪاد ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻓﻼن ﻓـﻼن ﺷـﺪه‬
‫ات زﻧﮓ ﺑﺰن ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮرا ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫واي!!ﺧﺪا ﻫﻴﭻ ﻛﺲ را ﻧﺼﻴﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺮگ ﻫـﺮزه اي ﻧﻜﻨـﺪ!! ﻫـﺮزه اي‬
‫ﻛﻪ ﻧﻪ ﺷﺮف‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ وﻧﻪ ﺣﻴﺜﻴﺖ دارد!! وﻗﺘـﻲ ﻋﻜـﺲ اﻟﻌﻤـﻞ ﻧﺸـﺎن‬
‫ﻧﺪادم‪ ،‬ﻋﻘﺐ رﻓﺖ وﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در اﺑﺘﺪا ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮم‬
 ‫‪101‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﺑﻪ داﻳﻲ ﺧﻮد زﻧﮓ زده وﻣﻦ ﻓﻬﻤﻴـﺪم ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮ راه ﺑﻴﻔﺖ ﻣﺎ ﻫﻢ آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﻘﺪاري ﺑﺎ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ‬
‫داﻳﻲ ﺧﻮد آرام ﺷﺪ‪ .‬وﮔﻔﺖ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن‪ .‬ﺑـﻪ ﺳـﺨﺘﻲ ﻛﻔـﺶ‬
‫وﺑﻠﻮز ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮدم‪ .‬و از ﭘﻠـﻪ ﻫـﺎ ﭘـﺎﺋﻴﻦ آﻣـﺪﻳﻢ وداﺧـﻞ ﻣﺎﺷـﻴﻦ‬
‫ﺳﺎﻧﺎزﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪.‬‬
‫درﻃﻮل راه درﻣﺎﺷﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ او اﻟﺘﻤﺎس ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻳﻮاش ﺗـﺮ ﺑـﺮود‪.‬‬
‫وﻟﻲ او ﻧﻘﺶ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻫﺎي ﻗﺼﻪ ﻫﺎ را ﺑﺎزي ﻣـﻲ ﻛـﺮد!! ﻣـﻲ رﻓـﺖ وﻻي‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎ وﻳﺮاژﻣﻲ داد وﻣﺮﺗﺐ ﺳﺮش را ازﺷﻴﺸﻪ ﺑﻴﺮون ﻣـﻲ ﺑﺮدوﭼﻨـﺎن‬
‫ﻓﺤﺶ ﻫﺎي رﻛﻴﻜﻲ ﺑﻪ راﻧﻨﺪه ﻫﺎ ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻻت ﭼﺎﻟﻪ ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﻫـﻢ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎت زﻧﻨﺪه اي را از دﻫـﺎﻧﺶ در ﻣـﻲ آﻣـﺪ!! در ﻃـﻮل راه آرزو‬
‫داﺷﺘﻢ او ﭼﻨﺎن ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ راﻫﻲ آن دﻧﻴﺎ ﺑﺸﻮﻳﻢ!!‬
‫ﺟﻠﻮي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد‪ ،‬داﻳﻲ اوﻗﺒﻼ" رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣـﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺨﺘﻲ ﭘﻴﺎده ﺷﺪم‪ .‬ﭼﻮن ﭘﺎي ﺳﻤﺖ راﺳﺘﻢ ﻧﻴﺰ ﺳـﺮ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﻣـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻃﺮف ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن وﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺎرﻛﻴﻨﮓ رﻓﺖ‪ .‬داﻳﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼـﻪ ﺷـﺪه‬
‫آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس؟! از اﻳﻨﻜﻪ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﻨﺪس ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻨـﺪ‬
‫ﺑﺎر ﺑﺮاي او ﺗﻮﺿﻴﺢ داده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﻨﺪس ﻧﮕﻮ‪ .‬ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺷـﻤﺎ‬
‫درس ﺧﻮاﻧﺪي‪ ،‬ﻣﻬﻨﺪس ﺷﺪي‪ .‬ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ ﺑـﺎ‬
‫ﻣﺪرك ﺧﻮد و در رﺷـﺘﻪ ﺧـﻮد درﺳـﻮﺋﺪ ﻛـﺎرﻧﻜﺮدم‪ .‬ﭼـﻮن درآن زﻣـﺎن‬
‫ﻣﺎﺷﺎﻧﺴﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬درس ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ وﻃﻦ ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﻢ وﻟﻲ اﻳـﻦ‬
‫ﻃﻮر ﺷﺪ! اﻟﺒﺘﻪ در اﻳﺮان ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻨﺪس ودﻛﺘـﺮ ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫـﺮﻛﺲ را ﻫـﻢ‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﻳﺎ دﻛﺘﺮ ﺻﺪا ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺣﺎج آﻗﺎ !!! واي ﺑﻪ ﺣـﺎل ﻛﺴـﻲ‬
 ‫‪ 102‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻛﻪ واﻗﻌﺎ" ﻣﻬﻨﺪس ﺑﺎﺷﺪ ودوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ او ﻣﻬﻨﺪس ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ!!‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮدت ﻣﻲ داﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺷﺪه وﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻋـﺚ‬
‫اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﺷﺪه!! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺑـﺎر ﮔﻔـﺘﻢ ﺳـﺮ ﺑـﻪ ﺳـﺮ اﻳـﻦ‬
‫ﻧﮕﺬار!! ﻻﺑﺪ ﺟﺮﻳﺎن ﻋﻜﺲ واﺳﻜﻲ را ﮔﻔﺘﻲ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮاﺷﺎره ﻛﺮدم‪ ،‬ﻧﻪ !ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫اﻳﻦ آدم ﺑﺸﻮ ﻧﻴﺴﺖ! ﺗﻮ ﺧﻮدت او را ﭘﺮﻛﺮدي‪ .‬آﻧﻘـﺪر ﺑﻬـﺶ ﭘـﻮل دادي‪،‬‬
‫آن ﻗﺪر ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮدي‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ دوﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاي ﺑﺮادرش ﺑﺨﺮد!!‬
‫دراﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺎﻧﺎزرﺳﻴﺪ‪ .‬داﻳﻲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷـﺪ وﻫﺮﺳـﻪ ﺑـﻪ داﺧـﻞ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز داد وﺑﻴﺪاد ﻣﻲ ﻛﺮد وآدرس ﺑﺨﺶ ﻗﻠـﺐ و ﻣﻐـﺰ‬
‫را ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﭼﻮن او ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﺪه اي او را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ﻣﺎﻳﻪ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎﺑﻠﻜﻪ ﻛﺎرﻣﺎ زود ﺗـﺮ اﻧﺠـﺎم ﺷـﻮد‪ .‬وﻟـﻲ در اﻳـﺮان اول‬
‫درﻣﻮرد ﭘﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ آﻳﺎ ﭘﻮل دارﻳﺪ!؟ ﭼـﻪ ﻛﺴـﻲ ﭘﺮداﺧـﺖ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻣـﻲ ﮔﻴـﺮد؟! وﮔﺮﻧـﻪ ول ﻣﻌﻄـﻞ ﻫﺴـﺘﻴﺪ‪ .‬داﻳـﻲ‬
‫وﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ آن ﻫﺎ اﻃﻼع دادن ﻛﻪ ﻃﺮف از ﺳﻮﺋﺪ ﻣـﻲ آﻳـﺪ و وﺿـﻊ ﻣـﺎﻟﻲ‬
‫ﺧﻮﺑﻲ ﻫﻢ دارد وﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺷﻮد ﭘﺮداﺧﺖ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻛـﺮد‪ .‬ﻣـﺪت زﻳـﺎدي‬
‫ﻃﻮل ﻧﻜﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﺮوﻧﺪه را ﭘﺮ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫـﻴﭻ ﭼﻴـﺰ ﻧﻤـﻲ ﺷـﺪم‪.‬‬
‫اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎ اﺳﺖ؟ ﻛﻲ ﻣـﻦ و‬
‫آوردي؟! از اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻬﺘﺮ درﺗﻬﺮان ﻧﻴﺴﺖ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼـﻪ ﺣﺮﻓﻬـﺎﻳﻲ‬
‫ﻣﻲ زﻧﻲ!! اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮان اﺳﺖ! ﺣـﺎﻟﻢ داﺷـﺖ ﺑـﺪﺗﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ده ﺳﺎل درﺳﻮﺋﺪ درﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻛﺎرﻛﺮده وﺑﺎ ﻣﺮﻳﺾ ﻫـﺎي‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑـﻪ ﺗﻤـﺎم ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﻫـﺎي ﺷـﻬﺮ اﺳـﺘﻜﻬﻠﻢ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدم‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ اﺳﺎرﺗﮕﺎه و درﻣﺎﻧﮕﺎه اﺳﻴﺮان ﺟﻨﮕﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
 ‫‪103‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن!!‬
‫دﻛﺘﺮ آﻣﺪ وﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ اي اﻧﺠﺎم داد وﻗـﺮار ﺷـﺪ ﻋﻜـﺲ‬
‫ﻣﻐﺰ وﻧﻮارﻗﻠﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ اﺻﺮار ﺷـﺪﻳﺪ ﺳـﺎﻧﺎز وﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﻛﺎرﻫـﺎ‬
‫ﺳﺮﻳﻊ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺮا روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﺮخ دارﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬وﺑﺮاي ﻋﻜﺲ ﺑﺮداري‬
‫وﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﻮار ﮔﺮﻓﺘﻦ راﻫﻲ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه داﻳـﻲ درﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮدو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻏﺮﻣﻲ زدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮار ﮔﺮﻓﺘﻪ وﻋﻜـﺲ ﺑـﺮداري اﻧﺠـﺎم ﺷـﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ‬
‫ازﻣﺪﺗﻲ دﻛﺘﺮ آﻣﺪ وﺗﺸﺨﻴﺺ داد ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﻳـﻚ ﺷـﻮك‬
‫ﻋﺼﺒﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺑﻪ زودي ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬اوﻻزم داﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺷـﺐ را‬
‫درﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن وﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑـﺮوم واﺻـﻼ" دوﺳـﺖ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ در‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻛﺸﺘﺎرﮔﺎه ﺑﻮد ﺑﺨﻮاﺑﻢ!! وﻟﻲ اﻳﻦ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻮد ﻛﻪ دﺳﺘﻮر ﻣﻲ‬
‫داد! ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ اﺗﺎق ﺗﻜﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻳﺎ ﺳﺎﻟﻦ؟! ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ اﺗﺎق ﺗﻜـﻲ‬
‫و اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ درآن ﺗﺨﺖ ﺟﺪا ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼـﻮن ﻣـﻦ ﻟﺤﻈـﻪ اي ازﻫﻤﺴـﺮم‬
‫ﺟﺪا ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد!! درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﮔﺮگ ﻫـﺮزه‬
‫ﻛﻪ وﻗﺘﻲ از ﭘﺎﺋﻴﻦ وﺑﺎﻻ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣﻲ ﺷﻮد ودﻳﮕﺮ آزاري ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ رﺳﺎﻧﺪ! ﭘﺮﺳﺘﺎران آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺨﺖ ﺳﺎﻧﺎز را درﺳﺖ وﺑﻪ ﻣـﻦ ﺳـﺮم‬
‫وﺻﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻢ ﺧﻴﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب اﺗﺎق ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد ﭼـﻮن ﻣـﻦ درﺑـﺎره ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن‬
‫ﺗﻬﺮان ﻓﻜﺮ دﻳﮕﺮي ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬دﻟﻴﻞ آن ﻫﻢ اﻳﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در ﻓـﻴﻠﻢ ﻫـﺎ و‬
‫ﺳﺮﻳﺎل ﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮدﻧﺪ! ﺷﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺷـﺎن ﻣﻌﻤـﻮﻟﻲ‬
‫ﻳﺎ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺑﻮده!! ﺧﺪا ﻣﻲ داﻧﺪ!!‬
 ‫‪ 104‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم دﻳﺪي ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺳﻌﻲ ﻛـﻦ‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﻲ ﻓﺮدا ﻣﻲ روﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪ وﺗﺎ ﺳﻪ روز دﻳﮕﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﻮد‬
‫وﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻣﻲ ﺷﻮد وآن ﻗﺪر ﻛﺘﺎب ﺑﺮاي ﻣﺮدم اﻣﻀﺎء ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺴﺘﻪ‬
‫ﺷﻮي؟! وﻟﻲ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه واﻳﻨﻜﻪ ﻛﺘـﺎب ﺑـﺮاي ﻛﺴـﻲ اﻣﻀـﺎء‬
‫ﻛﻨﻢ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ وﻟﻲ ﺑﺴـﻴﺎر ﻧﮕـﺮان ﺑـﻮدم‪.‬‬
‫ﻧﮕﺮان آﻳﻨﺪه ﻛﻪ آﻳﺎ ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣـﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ دوﺑـﺎره ﻛـﺎرم را‬
‫اداﻣﻪ دﻫﻢ؟! ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ دوﺑﺎره ﺷﻨﺎ وﭘﻴـﺎده روي ﻛـﻨﻢ‪ .‬دوﺑـﺎره ﻣﺴـﺎﻓﺮت‬
‫ﻛﻨﻢ و ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺳﻮارﺷﻮم!!؟ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻓﺮدا ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﺧﺒـﺮ دار‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ؟!ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺧﻮاﻫﺮ دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻛـﻪ در ﺳـﻮﺋﺪ زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﻮﻫﺮ ودو ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻋﺮوﺳﻲ ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣـﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻌﺪ ازﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ‪ .‬در ﻃـﻮل ﺷـﺐ ﭼﻨـﺪ‬
‫ﺑﺎر ﭘﺮﺳﺘﺎر آﻣﺪ ﺳﺮم را ﻋﻮض ﻛﺮد وﻣﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﺪار ﻣﻲ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ ﺷﺪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم وﭘﺮﺳﺘﺎر را ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺧﻮد دﻳﺪم‪ .‬اﺣـﻮاﻟﻢ‬
‫را ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﻴﺎورم؟! ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻠـﻪ! وﻟـﻲ اﻳـﻦ ﺳـﺮم را‬
‫ﺑﺎزﻛﻨﻴﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺑﺮوم‪ .‬ازﺗﺨﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻣﺪم ﻳـﻚ ﻃـﺮف‬
‫ﺑﺪﻧﻢ ﺳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ راه ﺑـﺮوم‪ .‬ﻓﻘـﻂ اﻧﮕﺸـﺘﺎن دﺳـﺖ‬
‫راﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻘﺪاري ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺸﻜﻞ اﻳﺠﺎد ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ از دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮم را دوﺑﺎره وﺻﻞ ﻛـﻨﻢ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬ﻧـﻪ! ﺳـﺎﻧﺎز از‬
‫ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارﺷﺪ وﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻢ اﮔﺮ ﻣﻤﻜﻨﻪ از روي ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺑﺸﻮﻳﺪ ﭼﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺨﺖ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ‪.‬ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎره ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﻪ ﺧﺸـﻢ آﻣـﺪ‬
‫وﻓﺮﻳﺎدي ﺑﺮﺳﺮ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻴﭽﺎره ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺧﻮد ﻣﻲ ﻛﻨـﻲ ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
 ‫‪105‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ از ﺟﺎﻳﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم!! ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺑﻴﺪار ﺑﻮدم وﺣـﺎﻻ ﺗـﺎزه‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ!! اوﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻢ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﺳﺖ ﺷـﻤﺎ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺗﺨﺖ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ رﻳﺪم ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺷﻤﺎ!! از اﺗﺎق‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﺮو‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮم ﺗﻮ را از اﺗﺎق ﻣﻲ اﻧﺪازﻣﺖ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎر‬
‫ﺑﻴﭽﺎره رﻧﮕﺶ ﻣﺜﻞ ﮔﭻ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣـﻦ ﻓﺮﻳـﺎدي ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﺳـﺎﻧﺎز زدم ﻛـﻪ‬
‫ﭼﻴﻜﺎر داري ﻣﻲ ﻛﻨﻲ!! ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ روز اﻓﺘﺎده ام وﺗـﻮ داري ﻋﻘـﺪه ﻫـﺎي‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮﺳﺮ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻣﻈﻠﻮم ﻛﻪ ازﺗﺮس اﻳﻦ ﻛﻪ اﺧﺮاﺟﺶ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟! ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬اون ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻴﺰي‬
‫ﺑﮕﻮﻳﺪ!؟ ﻟﻨﮕﺶ را ﺟﺮﻣﻲ دﻫﻢ!!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ آﻗﺎﻳﻲ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧـﺎﻧﻢ ﻣﺸـﻜﻞ ﺷـﻤﺎ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑـﻲ ﺷـﻌﻮر ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ازﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﭼﻮن ﻣﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺗﺨـﺖ را ﺟﻤـﻊ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﻣﺮدﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻄﻔﺎ" ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻋﻔـﺖ ﻛـﻼم داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻴﺪ‪ .‬آن ﭘﺮﺳـﺘﺎر ﻓﻘـﻂ‬
‫وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎل دارﻳﺪ ﻳﻚ ﺷﺐ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ‬
‫درﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ؟! ﻣﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﻧﻪ!ﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺧﻴﺎل دارﻳـﻢ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﺗﺮك ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬آن ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑـﻪ ﻫـﺮ ﺣـﺎل اﮔـﺮ ﻫﻤـﻴﻦ‬
‫اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﺮﻳﺪ ﻣﺎ ﻛﺮاﻳﻪ ﺗﺨﺖ ﻫﻤﺮاه را ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺷـﻤﺎ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ‬
‫ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ! وﻟﻲ ﻣﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪.‬ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺰودي دﻛﺘﺮ ﺑﺮاي ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و اﺗﺎق را ﺗﺮك ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز اﻧﺪاﺧﺘﻢ او ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﮔـﻞ ﭘﻴـﺮوزي ﺗـﻴﻢ ﺧـﻮد را در‬
‫دﻗﺎﻳﻖ آﺧﺮ ﺑﺎزي ﺑﻪ ﮔﻞ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻴﺎﻓـﻪ اي ﮔﺮﻓـﺖ وﮔﻔـﺖ‪ :‬دﻳـﺪي‬
 ‫‪ 106‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﭼﻄﻮر ﻫﺮدو را ازاﺗﺎق ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻢ؟! اﻳﻨﺠﺎ اﻳﺮان اﺳـﺖ وﻟﻴﺎﻗـﺖ اﻳﻨﻬـﺎ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮاز اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ!! ﺑﺎ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد!!!‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﺤﺶ ﻣﻲ دادم ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺎ!!ﻣﻦ ازﻃﺮﻓـﻲ ﻣـﺮﻳﺾ ﻫﺴـﺘﻢ و از‬
‫ﻃﺮﻓﻲ از ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ اﻳﻦ اﻻغ زﺟﺮ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل دﻛﺘﺮ آﻣﺪ وﺑﻌـﺪ‬
‫از ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﺧﺎﺻﻲ ﻧﻴﺴﺖ و اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴـﺪ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﻴـﺪ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﺗﺮك ﻛﻨﻴﺪ واﮔﺮ ﻳﻚ ﺷﺐ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﺪﻧﻴﺴﺖ!!‬
‫او رﻓﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻪ ﻛﺎرﻛﻨﻴﻢ؟! ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻳﻚ ﺷـﺐ دﻳﮕـﺮ اﻳﻨﺠـﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﻲ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ! ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ !! در اﻳﻦ ﻣﻮﻗـﻊ ﭘﻴﺮﻣـﺮدي ﻛـﻪ ﻛـﻒ‬
‫اﺗﺎﻗﻬﺎ را ﺟﺎرو ﻣﻲ ﻛﺮد وﮔﻮش ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔـﻮﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧـﻪ‬
‫آﻗﺎ! ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوﻳﺪ ﭼﻮن اﻳﻦ ﭘﺪرﺳﻮﺧﺘﻪ )ﻣﻨﻈﻮرﻫﻤﺎن آﻗﺎي دﻛﺘﺮ اﺳﺖ(‬
‫در اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺳﻬﺎم دارد وﺑﻲ ﺧﻮدي ﻣﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﻤﺎ ﻳـﻚ ﺷـﺐ‬
‫دﻳﮕﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدش ﭘﻮل ﮔﻴﺮش ﺑﻴﺎﻳﺪ!‬
‫ﺣﺴﺎب ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن را داﻳـﻲ ﺳـﺎﻧﺎز ﻣـﻲ ﭘﺮداﺧـﺖ وﺗﻤـﺎم رﺳـﻴﺪﻫﺎ را‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ داد‪.‬‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﺗﺮك ﻛﺮده وﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺮوﻳﻢ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ و دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺑﺎﻧﻜﻲ ﺗﻮ را ﺑﺮدارﻳﻢ‪ .‬ﭘﻮل دﻛﺘﺮ )ﻫﻤﺎن داﻳﻲ( را ﺑـﺪﻫﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮي ﺑﺎﻧﻚ ﺑﻮدﻳﻢ ﮔﻔﺖ ﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺑﻨﻮﻳﺲ! ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺑﺮاي ﭼﻲ‬
‫؟! ﺧﺮج ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺻـﺪ وﭘﻨﺠـﺎه ﻫـﺰار ﺗﻮﻣـﺎن ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪:‬ﻧـﻪ!‬
‫ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﺗﺎ ﺷﺪه ﻣﺎ ﻣﻘﺪاري ﭘﻮل دادﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﻧﺪﻳﺪي! ﺑﻼ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬
‫ﺷﺪم اﻳﻦ ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮت دارد از آب ﮔﻞ آﻟﻮد ﻣﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد! ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ داري ﺗﻮ ﭘﺎﭼﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟! ﻣﮕﺮﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺮ ﭼﻘـﺪر ﭘـﻮل‬
 ‫‪107‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧـﺪادم ﭼـﺮا ﻛﻠـﻚ ﻣـﻲ زﻧـﻲ؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧـﻪ!ﻧـﻪ! ﺣـﺎﻻ ﺗـﻮ‬
‫ﺑﮕﻴﺮﺑﻨﻮﺳﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ دو ﺗﺎ ﻗﺴﻂ ﺧﻮدم وﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﻗﺴﻂ ﺑﺮادرم ﻛﻪ ﻋﻘـﺐ‬
‫اﻓﺘﺎده را ﺑﺪﻫﻢ! ﺑﻌﺪا" ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺧﻮاﻫﻢ داد‪ .‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮﻧﻪ او ﻧـﻪ ﭘـﻮل‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻬ‪‬ﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺰودي اﻳﺮان و او راﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺗـﺮك‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﺮان دﻳﮕﺮﻟﻄﻒ ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﺳﺎﻧﺎز ﻫـﺮ ﻣﻮﻗـﻊ‬
‫ﻛﻪ در اﻳﺮان ﺑﻮدم‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ وﻗﺖ ﻛﻢ ﻣـﻲ آوردم‪ .‬ﭼـﻮن دوﺳـﺘﺎن ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫زﻳﺎدي از ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان‪ ،‬ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﮔﺎن و ورزﺷﻜﺎران دارم ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣـﺪت ﺑـﺎ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ اﻣﺮوزه ﺗﻤﺎم راﺑﻄﻪ ام ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭼـﻮن ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ اﺳﻢ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ را ﻣﻲ آورم ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﺟﻴـﻎ زدن‬
‫وﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ آﻧﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻲ؟!ﭼﻮن اﮔـﺮ‬
‫ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان را ﻣﻲ دﻳﺪم‪ ،‬دوﺑﺎره راﺑﻄﻪ ام ﺑﺎ ﺟﻤﺎل ﺑﺮﻗﺮار ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬او از اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ وﺣﺸﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ درﺳﻮﺋﺪ ﺑﻪ دوﺳـﺘﺎن ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﺴﻌﻮد ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻫﺎي زﻳﺎدي را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ و دوﺳـﺘﻲ ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ دارد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮم ﻳﻜﻲ از آﻧﻬـﺎ ﻣﺴـﻌﻮد را از ﭼﻨـﮓ‬
‫ﻣﻦ درﺧﻮاﻫﺪ آورد‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻤﺎل ﻛﻪ ﭼﺸﻢ دﻳﺪن ﻣﺮا ﻧﺪارد‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ" ﻛـﺎري‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻣﺴﻌﻮد راﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮارﻛﻨـﺪ‪.‬ﻣﺴـﻌﻮد ﻧﻴـﺰ زود‬
‫ﮔﻮل ﻣﻲ ﺧﻮرد!! ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺪاري ﺑﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪي راﺑﻄﻪ‬
‫و دوﺳﺘﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻳﻜـﻲ از آﻧﻬـﺎ ازدواج ﻛـﺮدي وﺑـﺮاي ﻫﻔـﺖ‬
‫ﭘﺸﺘﺖ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ!‬
‫واﻗﻌﺎ" راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻛﺎش ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺷﻜﺴﺖ وﺑـﻪ اوﺑﻠـﻪ ﻧﻤـﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬وﻗﺘﻲ از ﺑﺎﻧﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮت ﺧﺒﺮ ﺑـﺪﻫﻲ‪.‬‬
 ‫‪ 108‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫او ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﻴﺎﻣﻚ ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺧـﻮدش زﻧـﮓ زدوﮔﻔـﺖ ﻣـﺎ دﻳﺸـﺐ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮدﻳﻢ ﭼﻮن ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن ﻳـﻚ ﻣﻘﺪارﻓﺸـﺎرﺧﻮﻧﺶ ﺑـﺎﻻ رﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮم ﺳﻮاﻻﺗﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد وﻣـﻦ ﻓﻘـﻂ ﺑـﺎ آره‬
‫ﻳﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲ دادم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد از او ﺧﻮاﻫﺶ ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫اﮔﺮ اﻣﻜﺎن دارد او ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻧﻴـﺰ ﻗﺒـﻮل‬
‫ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻣﺎده ﺷﻮ ﺧﻮدم ﺗﻮ را ﻣﻲ ﺑﺮم‪ .‬در ﺣﺎل آﻣـﺎده ﺷـﺪن ﺑـﻮدم‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﭘﺎﺳﭙﻮرت وﺑﻠﻴﺖ ﭘﺮوازم را ﻣﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ ﭼـﻮن دﻧﺒـﺎل‬
‫آﻧﻬﺎ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم وﻟﻲ ﺳﺎﻧﺎز آﻧﻬﺎرا در ﺟﺎﻳﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻛﻪ در دﺳﺘﺮس ﻣـﻦ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ! دوﺑﺎره ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪن ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اي ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻓﻼن ﻓﻼن ﺷﺪه ات رﻳﺨﺘﻲ!! ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ اﻳـﺮان را ﺑـﺪون اﻃـﻼع‬
‫ﻣﻦ ﺗﺮك ﻛﻨﻲ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﻧﻪ! وﻟﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺧﻮدم را ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮدم ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻢ و ﻫﺮ‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺮو‪ .‬وﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﺮو ﻓﺮدا ﺑـﻪ دﻧﺒﺎﻟـﺖ‬
‫ﻣﻲ آﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﺑﻮد ﻧﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﻴﻮان را داﺷـﺘﻢ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮ ﺑﺮوم ‪.‬در زﻳﺮ ﺑﺮﺟﻲ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛـﻲ‬
‫از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ و ﻣﺠﻠﻞ وزﻳﺒﺎ ﺗـﺮﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋـﻪ ﻫـﺎي ورزﺷـﻲ وﺟـﻮد دارد‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم ﻛﻪ دﻗﻴﻖ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﺸﻴﺪم و دﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧـﻮﺑﻲ‬
‫ﻛﺎر ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ داﻣﺎدﻣﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧـﻪ! او‬
‫دﻳﺮوﻗﺖ ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﻪ او زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧـﻢ ﻛـﻪ زود ﺑـﻪ‬
 ‫‪109‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ راه ﺑﻴﺎﻓﺘـﺪ دوﺳـﺎﻋﺖ ﻃـﻮل‬
‫ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﻣﺰاﺣﻢ اوﻧﺸﻮ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﻛﺎر اداري ﺧﻮد را اﻧﺠـﺎم‬
‫دﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮاﻫﺮم زﻳﺎد ﻫﻢ راﺿﻲ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ وﺳﺎﺋﻞ ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و‬
‫ﺑﺎ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ درﻻﺑﻲ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ داﺧﻞ اﺳﺘﺨﺮ آﻣﺪ و دﻳﺪم ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲ آﻳﺪ ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ ﺷﻨﺎ ﻛﺮدم‪ .‬او ﺳـﻼم ﻛـﺮد وﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣﺴـﻌﻮد‬
‫ﺧﺎن ﺣﺎﻟﺘﺎن ﺧﻮب اﺳﺖ؟! ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدم! ﻣﻨﻈﻮراو ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از آﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﻲ اﻧﺠﺎم ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ! ﻣﻦ ﺗﻤﺎ م ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎي‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣـﻲ ﺷـﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬آﻧﻬـﺎ ﻫﻤﮕـﻲ ﻣـﺮا ﺑﺴـﻴﺎر دوﺳـﺖ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﭼﻮن ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻣﺮا ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ داﺷﺘﻨﺪ وﺧﻮدم آﻧﻬﺎ را اﻣﻀﺎء ﻛـﺮده‬
‫وﺑﻪ ﻫﻤﮕﻲ داده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﻛﻪ رد ﻣﻲ ﺷـﺪم ﻳﻜـﻲ از آﻧﻬـﺎ ﻣـﺮا‬
‫ﺻﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد وﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺮوز ﻋﻜﺲ ﺷـﻤﺎ در روزﻧﺎﻣـﻪ اﻋﺘﻤـﺎد اﺳـﺖ‪،‬‬
‫ﺷﻤﺎ دﻳﺪه اﻳﺪ؟ ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪم وﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻠـﻪ! دﻳـﺪم ﻗﺒـﻞ از‬
‫ﺳﺎﻧﺎز آﻧﻬﺎ ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻨﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻬﻮراﻳﺮان ﻣﻲ‬
‫آﻳﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﻣﻲ زﻧﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ و ﻣﺮا ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد‬
‫ﻣﻲ ﺑﺮﻧﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻣـﻦ واﻗﻌـﺎ" ﺷﺨﺼـﻴﺖ ﻣﻬﻤـﻲ ﻫﺴـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اي ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻳﺪ واﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﻣﺸﻬﻮر اﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﺑـﺎ او‬
‫دوﺳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ!! و در اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻧﺎز ﺳـﻤﺎواﺗﻲ!! ﻫـﻴﭻ ﻛـﺪام‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ او ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﻛـﻪ ازﻣـﻦ ﺳـﻮال‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬او دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺳﺎﻧﺎز را ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻲ ﺣﻴـﺎ‬
‫ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺳﺎﻧﺎز ﻫﺮﮔﺎه ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﻲ آﻣـﺪ ﺑﺎﻳـﺪ ﺣﺘﻤـﺎ"‬
 ‫‪ 110‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻳﻚ ﻟﺐ آب دار ازﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ! ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌﻲ داﺷﺘﻢ ﻓﺮارﻛﻨﻢ وﻟﻲ‬
‫اوﮔﺎﻫﻲ ازﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده ﺷﺪه ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زد ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠـﺎ ﺑﺒﻴـﻨﻢ ﻟـﺐ را ﺑـﺪه‬
‫ﺑﻴﺎد!!‬
‫دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰوﻛﺎرﻣﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻌﺪ ازاﻳﻨﻜﻪ اﺣﻮال ﻣـﺮا ﭘﺮﺳـﻴﺪ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫اﮔﺮ ﻛﺎري داﺷﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻻﺑﻲ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪ .‬ﭼﻮن درآن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴـﻲ‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ در اﺳﺘﺨﺮﺑﻮد‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﺳﺎﻛﻨﻴﻦ دﻳﺮوﻗﺖ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و دوﺑﺎره ﺷﺮوع‬
‫ﺑﻪ ﺷﻨﺎ ﻛﺮدن ﻛﺮدم وﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﺨﻮاﻫﻢ داد ﻛﻪ‬
‫ﻧﺎﻗﺺ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ .‬درﺳﺖ ﻫﺮ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر دوﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲ آﻣﺪ و اﺣﻮال‬
‫ﻣﺮا ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از دوﺳﺎﻋﺖ وﻧﻴﻢ ﺷﻨﺎ ﻛﻪ ﻋﺪه زﻳﺎدي ﺑـﻪ اﺳـﺘﺨﺮ‬
‫آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ داﻣﺎد ﻋﺰﻳﺰ وﻣﻬﺮﺑﺎن ‪ .‬اول ﺑـﺎ ﺗﻌﺠـﺐ و اﺣﺘﻴـﺎط ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﺗﻮﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ زﻧﻴﻜﻪ ﺑﻪ درد ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪي!‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻘﺼﻴﺮي ﻧﺪارد!! او ﺑـﺎﻣﻦ ﻛـﺎري ﻧﻜـﺮده ﻣـﻦ‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎره ﺧﻮدم ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪ! اوﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ را ﺑﺮو ﺑﺮاي داﺋﻴﺖ ﺑﮕﻮ ﺷﺎﻳﺪ او‬
‫ﺑﺎور ﻛﻨﺪ!! اﻣﺎ ﻫﺮ ﻃﻮر ﺷﺪه ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ اﻳﺮان را ﺗﺮك ﻛﻦ ﭼﻮن ﻣﻤﻜﻦ‬
‫اﺳﺖ اﻳﻦ راه دﻧﺒﺎﻟﻪ دار ﺑﺎﺷـﺪ!! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺣﺘﻤـﺎ" ! آن ﺷـﺐ ﺑﻌـﺪ از ﺳـﻪ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ ﺷﻨﺎ وﺧﺴﺘﮕﻲ زﻳﺎد ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ .‬و ازاﻳﻨﻜﻪ ﻣـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ" ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮﺷﻨﻮد ﺑﻮدم ﻓـﺮداي آن‬
‫روز ﺑﻪ ﻫﻤـﺮاه ﺧـﻮاﻫﺮم ﺑـﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن دﻳﮕـﺮي ﻛـﻪ ﻳﻜـﻲ از دوﺳـﺘﺎن‬
‫ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ آﻧﻬﺎ وﻳﻜﻲ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دﻛﺘـﺮان اﻳـﺮان درآﻧﺠـﺎ ﺑـﻮد رﻓﺘـﻴﻢ‪ .‬او‬
‫ﺗﺮﺗﻴﺒﻲ داد ﻛﻪ دوﺑﺎره آزﻣﺎﻳﺶ ازﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﺷـﻮد‪ ،‬وﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻫـﻴﭻ ﭼﻴـﺰي‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﺧﺪا رﺣﻢ ﻛﺮده وﺑﺰودي دﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻣـﺎ ﺑـﻪ‬
 ‫‪111‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻋﻠﺖ آﻟﻮدﮔﻲ ﻫﻮاي ﺗﻬﺮان ﺑﻬﺘﺮ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ زﻳﺎد در اﻳﺮان ﻧﺒﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻗﺮارﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ رﺳـﺘﻮراﻧﻲ ﻛـﻪ ﻣﻮﺳـﻴﻘﻲ زﻧـﺪه داﺷـﺖ‬
‫ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ دﻋﻮت از ﻃﺮف داﻣﺎد ﺑﺰرگ ﻣﺎن‪ ،‬ﻛـﻪ از زﻣـﺎن ورودﻣـﺎن ﺑـﻪ‬
‫اﻳﺮان ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰي ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺧـﻮاﻫﺮم آﻣـﺪ‬
‫وزﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺮوﻳﻢ داﻣﺎدﻣﺎن دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﻌﻲ دارم ﻛﻪ ﺑﻨﺪ‬
‫ﻛﻔﺶ ﺧﻮد را ﺑﺒﻨﺪم وﻟﻲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻲ ﻛﻪ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ ﺑـﻪ ﻧﺘﻴﺠـﻪ ﻧﻤـﻲ‬
‫رﺳﻢ و ﺳﺎﻧﺎز ﻳﻚ ﺑﺎره ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎ ﻋﺰﻳﺰم ﺧﻮدم ﻛﻤﻜﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﺷـﻚ در‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ وﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧـﻮاﻫﺮم ﻛـﺮد وزﻳـﺮ ﻟـﺐ ﮔﻔـﺖ ﺑﺒـﻴﻦ‬
‫ﺑﺮادرت ﻃﻔﻠـﻚ ﺑـﻪ ﭼـﻪ روزي اﻓﺘـﺎده!در اﻳـﻦ ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ ﺷـﺎم ﺧـﻮاﻫﺮم‪،‬‬
‫ﻓﺮزﻧﺪش وﺷـﻮﻫﺮش ﻫـﻢ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤﮕـﻲ از ﺟﺮﻳـﺎن ﺑـﺎ ﺧﺒـﺮ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧــﺪوﻓﺮداي آن روز ﻳــﻚ ﻛــﻼغ ﭼﻬــﻞ ﻛــﻼغ ﺷــﺪ و ﺳــﻮﺋﺪ و آﻣﺮﻳﻜــﺎ‬
‫واﺳﺘﺮاﻟﻴﺎو ﻛﺎﻧﺎدا ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻌﻮد ﺳﻜﺘﻪ ﻛﺮده!! ﺑﻌـﺪ از ﺷـﺎم‬
‫ﻣﻦ راﺿﻲ ﻧﺒﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺮﮔﺮدم ‪ .‬وﻟﻲ ﭼﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺧﻮدم‬
‫ﺣﺎﻟﻢ ﺧﺮاب ﺷﺪه وﺳﺎﻧﺎز دﺧﺎﻟﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﻧﺎز اﺻﺮار داﺷﺖ ﻛـﻪ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ و ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن! ﺑﺮاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﺑﺮود‪ .‬ﻣﻦ راﺿﻲ ﺷﺪم از اﻳﻦ ﺳﻴﺎه ﺑﺎزي ﻫﺎ زﻳﺎد ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ! ﺳﺎﻧﺎز‬
‫ﺑﺎزﻫﻢ اداﻣﻪ داد ﻛﻪ ﻓﺮدا ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﺷﺮوع ﻣﻲ ﺷﻮد وﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوﻳﻢ ﭼﻮن ﺻﺒﺢ زود ﺑﺎﻳﺪ از ﺧﻮاب ﺑﻴـﺪار ﺷـﻮﻳﻢ و ﺑـﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸـﮕﺎه‬
‫ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻋﻼﻗﻪ اي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ در اﻳـﺮان ﺑﻤـﺎﻧﻢ ‪ ،‬اﻣـﺎ ﭼـﻮن‬
‫ﻧﺎﺷﺮ ﺳﻮم ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻓﺮدا در ﻏﺮﻓﻪ آن ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻛـﻪ ﻛﺘـﺎب دو‪‬م‬
 ‫‪ 112‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﻦ ))ﺑﺎزﮔﺸﺖ(( ﻧﻴﺰ آﻣﺎده اﺳﺖ‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه‬
‫در اﻳﺮان ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬در ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﻛﺘﺎب ﻋﺪه ﻛﺜﻴﺮي از ﻣﺮدم ﺗﻬﺮان وﺗﻘﺮﻳﺒـﺎ"‬
‫ﺗﻤﺎم اﻳﺮان ﺑﻪ دﻳﺪن ﻧﻤﺎﻳﺸـﮕﺎه آﻣـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﻧﺎﺷـﺮﻳﻦ از ﻧﻮﻳﺴـﻨﺪﮔﺎن و‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرگ در ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕـﻲ اﻳـﺮان ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﻧﺎﺷـﺮﻣﺎ‬
‫وﻫﻤﺴﺮﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ و ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز در ﻏﺮﻓﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻏﺮﻓﻪ ﻣﺎ از ﻫﻤﻪ ﺷـﻠﻮغ ﺗـﺮ‬
‫ﺑﻮد و آن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺪه اي ﺳﺎﻧﺎز را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻣـﻲ‬
‫اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ او در اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ دﻳﮕﺮان ﻛﻪ ﻣﻘﺪاري ﻧﻴـﺰدو‬
‫دل ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺧﻠﻮت و اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻠﻮغ اﺳـﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ‬
‫ﻣﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ!‬
‫ﺳﺎﻧﺎز درﺑﺎره ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻣﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲ داد‪ ،‬دروغ ﻫﺎي زﻳﺎدي ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫از ﺟﻤﻠﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﭼﺎپ آﺧﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ و زﻳﺒﺎ ﺗﺮﻳﻦ‬
‫رﻣﺎﻧﻬﺎي اروﭘﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" ﻓﺮوش ﻣـﻲ رﻓـﺖ وﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ را اﻣﻀﺎء ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬وﻣـﻦ ﭼـﻮن ﻗـﺪرت ﺧﻮدﻛـﺎر ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬اﻛﺜﺮا" در ﻛﻨﺎر اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎﺷـﺎي‬
‫ﺳﺎﻳﺮ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون از ﻏﺮﻓﻪ ﺧﻮدﻣـﺎن ﻣـﻲ رﻓـﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﺎﻳﺸـﮕﺎه ﺧﻴﻠـﻲ‬
‫ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد وﻟﻲ اﻛﺜﺮﻳﺖ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻳﺎ دﻳﺪار ﻳﺎ دﺧﺘﺮ‬
‫ﺑﺎزي وﺑﺮﻋﻜﺲ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ!! ﻏﺮﻓﻪ اي ﻛـﻪ ﻣـﺎ در آن ﺑـﻮدﻳﻢ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد وﻓﺮوش ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺖ و اﻛﺜﺮ ﻛﺘﺎب ﻫـﺎي ﻧﺎﺷـﺮ‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﻓﺮوش ﻣـﻲ رﻓـﺖ‪ .‬روزﻫـﺎ ﻣـﻲ ﮔﺬﺷـﺖ و ﺑﻌـﺪ از‬
‫ﻇﻬﺮﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻳﺎ رﺳﺘﻮران ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ دﺧﺘﺮ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮي ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻮد و آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺑﻴﻦ‬
 ‫‪113‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﻦ و ﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ راﺑﻄﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺪام از‬
‫دﻳﮕﺮي دﻟﺨﻮر ﻧﺒﻮدﻳﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮاﻣـﻮش ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑﻌـﺪ ازاﻳﻨﻜـﻪ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﻲ در اﻳﺮان ﺑﻮدم از ﺗﺮس ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ‬
‫ﺳﻮار ﺷﺪن ﻣﺪت ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﺳﻔﺮ ﺧﻮد را ﻋﻘـﺐ اﻧـﺪاﺧﺘﻢ و دو روز‬
‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎﺷﺮوﻫﻤﺴﺮش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻧﺎز آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﺎب ﻛﺘﺎب ﻫﺎي ﻣﻦ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮوش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﺣﺪود دو وﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﺎن از‬
‫ﻛﺘﺎب ﻫﺎي ﻣﻦ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜـﻲ از ﭘﺮﻓـﺮوش ﺗـﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎي‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﺑﻮد دﻟﻴﻞ آن ﻫﻢ ﺣﻀﻮر ﻳﻚ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ و ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻣﺮدم ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﺷﺮ ﭼﻨﺎن ﺻﻮرت ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﺤﻮﻳﻞ داد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺎراﺣـﺖ و ﻫـﻢ‬
‫ﻣﻘﺪاري ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪم و ﭼﻨﺪ ﺑﺎرﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﻛـﺮدم وﻟـﻲ او ﻧﮕـﺮان‬
‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑـﻮد ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻧﺎﺷﺮ دوﻳﺴﺖ و ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﻛﺮاﻳﻪ اي ﻏﺮﻓﻪ را داده ﺑﻮد ﻛـﻪ از‬
‫ﻣﺎ ﭼﻬﺎرﺻﺪ وﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﻛﺮاﻳﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در اﺑﺘـﺪا ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد ﻫـﻴﭻ‬
‫ﭘﻮﻟﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﺟﺰ ﻛﺮاﻳﻪ ﺣﻤﻞ وﻧﻘﻞ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل دﺳﺘﻪ ﭼﻚ ﺧـﻮد‬
‫را در آورد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻲ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻧـﺎم ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﭼﻮن ﻣﻦ ﭼﻜﻲ ﻛﻪ او زﻳﺮ آن را اﻣﻀﺎء ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻤﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ و ﭘـﻮﻟﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺮاﻳﻢ ﻫﻴﭻ ارزﺷﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ ﺳﺎﻧﺎز ﭼﻚ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔـﺖ‪ :‬اﻳـﻦ ﻣـﺎل ﺗﻮﺳـﺖ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ او ﻛﺮدم دﻟﻢ ﺳـﻮﺧﺖ او ﻣـﺪت ده روز ﻫـﺮ روز ده ﺳـﺎﻋﺖ در‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﺮ ﻣﺮدم را ﺑﺎ ﭼﺮت وﭘﺮﺗـﻲ ﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ درﺑـﺎره‬
‫ﻛﺘﺎب وﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻛﺘﺎب ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﮔﺮم ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺣﺎﻻ اﻳـﻦ ﺣـﻖ اوﺳـﺖ‬
 ‫‪ 114‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﻮل را ﺑﺮدارد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻮل ﺣﺮام وﻛﺜﻴﻒ ﺑـﻮد ﮔﻔـﺘﻢ ﺗـﻮ ده‬
‫روز ﻛﺎر ﻛﺮدي و اﻳﻦ ﺣﻘﻮق ﺗﻮﺳﺖ ﻓﺮدا ﺑﺮو ﺑﺎﻧﻚ وﻳﻜﻲ از ﻗﺴـﻂ ﻫـﺎي‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺪه ﻛﻪ دﻳﮕﻪ آن ﻗﺪر ﻧﮕﻮﻳﻲ ﻗﺴﻂ وﻗﺴﻂ ‪ .‬اﺷﻚ در ﭼﺸـﻤﺎن او‬
‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪ و ﻣﺮا ﺑﻮﺳﻴﺪ وﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ و آن ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺳـﻬﻢ ﻣـﺎ‬
‫ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺷﺪ و اون ﺑﻲ ﻧﺎﻣﻮس ﻳﻚ وﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻣﺎ را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ وﻟﻲ‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺴﻌﻮد دوره ﺷـﺎه ﺑـﺰرگ ﺷـﺪه درآن‬
‫زﻣﺎن ﻫﻤﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ داﺷﺘﻨﺪ وﻟﻲ اﻓﺮادي ﻛﻪ در اﻳﻦ دوره ﺑﺰرگ ﺷﺪه اﻧـﺪ‬
‫ﻣﺎدر وﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮد را ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻫﺰارﺗﻮﻣﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ آن ﻗـﺮض ﻣـﻲ دﻫﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺮف ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ را ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﺣﺮف او‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻢ وﻟﻲ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺑﺴﻴﺎري ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﺣﺮﻓﻲ را ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﻲ آورد ﻣﻲ ﺷﻮد‬
‫روﻳﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و ﺷﺎﻳﺪ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ در ﺣﺮف او ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮداي آن روز‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﭼﻚ را در ﺑﺎﻧﻚ ﮔﺮﻓﺖ وﻳﻜﻲ از ﻗﺮض ﻫﺎي ﺧﻮد را داد ﻣـﻦ ﻗـﺮار‬
‫ﺑﻮد ﭘﻨﺞ روز دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ در اﻳـﻦ ﻣـﺪت ﻧﻤﺎﻳﺸـﮕﺎه‬
‫ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺴﻴﺎر آرام و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد وﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﻲ‬
‫داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺑـﺎ او ﻫﺴـﺘﻢ‪ .‬و در اوﻟـﻴﻦ‬
‫ﻓﺮﺻﺖ در ﺳﻮﺋﺪ ﻃﻼق را رد و اﻗﺎﻣﺖ او را ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫـﻢ‬
‫اﻛﺜﺮ ﺷﺒﻬﺎ در اﻳﻦ ﻣﺪت ﻣﺮا ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﻳﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﮕﺎه و آن ﺑﻨﮕﺎه ﺑﺮاي‬
‫دﻳﺪن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻨﻜـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺧـﻮد را ﺑﻔﺮوﺷـﺪ و ﺧﺎﻧـﻪ اي‬
‫ﮔﺮان ﺗﺮ و ﺑﻬﺘﺮ ﺧﺮﻳﺪاري ﻛﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺴـﻌﻮد ﺟـﺎن اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻴﺎل دارد ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻮض ﻛﻨﺪ و ﺧﺎﻧﻪ اي ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ در ﻃﺒﻘﻪ اول ﺑﺎﺷﺪ ﻳـﺎ‬
 ‫‪115‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫اﻳﻨﻜﻪ آﺳﺎﻧﺴﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﻴﺶ از ﺻﺪ ﺑـﺎر‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺧﻮاﻫﻢ آﻣﺪ و دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﭘﺎﻳﻢ را ﺑﻪ اﻳﺮان ﻧﺨـﻮاﻫﻢ ﮔﺬاﺷـﺖ وﻣﻨـﺖ ﺧﺎﻧـﻪ را ﺑﺮﺳـﺮﻣﻦ‬
‫ﻧﮕﺬارد وﻟﻲ او ﮔﻮش ﻧﻤﻲ داد‪.‬‬
‫اوﺣﺴﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ده ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن اﺧﺘﻼف ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺪﻳﺪ را ﻣﻦ‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد وﻗﺮارﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺗـﺎ زﻣـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺗﻜﻠﻴـﻒ ﺧﺎﻧـﻪ را‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻜﺮده در اﻳﺮان ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد راﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﻓﺮوﺧﺘﻪ و ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛـﻪ ﻣـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ ﻫﺮﮔـﺰ او وﺧﺎﻧـﻪ اش را‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ دﻳﺪ ﺣﺮف زﻳﺎدي در اﻳﻦ ﻣﻮردﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫دو روز ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷـﻪ! ﺑﺎﺷـﻪ‬
‫!ﺑﻪ ﺗﻮ زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﻢ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺷـﻜﺎل ﻧـﺪارد‬
‫ﻣﻦ ﺑﺮوم اﺳﺘﺨﺮ وﺑﺮاي ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده وﻧﻴﻢ ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺸﺖ‪ .‬او ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻨﺎ‬
‫ﻛﺮدن ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ اﺷﻜﺎﻟﻲ دارد ﺑـﺮو‪ .‬او ﻟﺒـﺎس ﺷـﻨﺎ وﺳـﺎك ﺧـﻮد را‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ دوﺑﺎره ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬ﺳـﺎﻋﺖ دوازده ﺷـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز دﻳﺮ ﻛﺮده‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺷـﺎﻳﺪ ﺑـﺮاي ﺧﺮﻳـﺪ‬
‫ﻏﺬاﻳﻲ رﻓﺘﻪ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدم ﻛﺴﻲ ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪ ،‬ﺳـﺎﻋﺖ‬
‫ﺳﻪ ﺑﻌﺪ ﻇﻬﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎر ﺑـﻪ او زﻧـﮓ زدم وﻟـﻲ ﺟـﻮاب‬
‫ﻧﻤﻲ داد اول ﻧﮕﺮان ﺷﺪم و ﺧﻴـﺎل داﺷـﺘﻢ ﺑـﻪ ﭼﻨـﺪ ﺗـﻦ از دوﺳـﺘﺎن و‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ وﻟﻲ اﺣﺴﺎﺳﻲ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ او دﻧﺒـﺎل ﻛﺜﺎﻓـﺖ ﻛـﺎري‬
‫ﻫﺎي ﺧﻮدش رﻓﺘﻪ‪ .‬ﭘﺎ ﺷﺪم ﺑﻪ دﻧﺒـﺎل ﺑﻠﻴـﺖ وﭘـﺎ ﺳـﭙﻮرت ﻫـﺎي اﻳﺮاﻧـﻲ‬
‫وﺳﻮﺋﺪي ام ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﮔﺸﺘﻢ وﻟﻲ ﭘﻴﺪا ﺷﺎن ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺧﺎﻧـﻪ‬
 ‫‪ 116‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫او را ﺗﺮك ﻛﻨﻢ وﻟﻲ ﻧﺸﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ در ﻛﺸﻮﻫﺎ ﮔﺸﺘﻢ ﺳـﻪ ﺗـﺎ از ﭘﺎﺳـﭙﻮرت‬
‫ﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺳﺎﻧﺎز را دﻳﺪم ﺗﻌﺪاد ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدي ﻣﻬﺮ و وﻳﺰا در ﭘﺎﺳـﭙﻮرت‬
‫او ﺑﻮد ﻛﻪ وﻳﺰا و ﻣﻬﺮ از ﺳﻮرﻳﻪ‪ ،‬دﺑـﻲ‪ ،‬ﻓﺮاﻧﺴـﻪ ‪ ،‬ﺗﺮﻛﻴـﻪ‪ ،‬آﻟﻤـﺎن و ﻫﻠﻨـﺪ‬
‫وﺟﻮد داﺷﺖ ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻌﺠﺐ آور ﺑﻮد او ﭼﻄﻮر ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑـﻴﺶ از‬
‫ﭘﻨﺠﺎه ﻳﺎ ﻫﺸﺘﺎد ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﺎرج رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﺧﺮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ آن ﻗﺪر در آﻣـﺪ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻫﺰﻳﻨﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻔﺮ را ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﻓﻜﺮ ﻣﺮا ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺑﻌـﺪ ازﻇﻬـﺮ ﻫـﻢ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد وﻫﻨﻮز ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي از او ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آرزو ﻛﺮدم ﻛـﻪ اي‬
‫ﻛﺎش ﺗﺼﺎدف ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ او را ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕـﺮ‬
‫دو روز دﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺑﻮﻃﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫اﻳﻦ ﺗﺨﻢ ﺣﺮام ﺑﻲ ﭘﺪرﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻛﺎري ﻫﺎﻳﻲ در اﻳـﺮان ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺪون ﭘﺎﺳﭙﻮرت وﺑﻠﻴﻂ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ ﺑـﺮوم در اﻳـﻦ ﺣـﺎل‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻳﺎد اﻣﺎم رﺿﺎ )ع( اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد اﮔﺮ ﺳﺎﻧﺎز دوﺑـﺎره ﻣﺮﺗﻜـﺐ‬
‫ﺧﻼﻓﻲ ﺷﻮد اورا ﻣﺠﺎزات ﻛﻨﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﺧـﻮردم‬
‫ﭼﺮا ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدم ؟!ﭼﺮا ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﺧﺘـﺮي ﺷـﺪم ﻛـﻪ‬
‫واﻗﻌﺎ" او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ؟! اﻳﻦ ﭼﻪ ﻋﺸـﻘﻲ اﺳـﺖ ﻳـﻚ ﻋﺸـﻖ ﻧﻔـﺮﻳﻦ‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺮا ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮده؟ ﻣـﻦ ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ ﺑـﻪ ﻛﺴـﻲ ﻳـﺎ‬
‫دﺧﺘﺮي ﺑﺪ ﻧﻜﺮدم ﺣﺘﻲ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻫﻢ ﻧﻜﺮدم ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮش ﻋﺬاب وﺟﺪان داﺷﺘﻢ ﻧﺎزي ﺑﻮد! ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜـﻪ او را ﺑـﻲ دﻟﻴـﻞ‬
‫ول ﻛﺮدم وﺑﺮاي ﻓﺮارﺑﻪ آﻣﺮﻳﻜـﺎ ﺳـﻔﺮﻛﺮدم و وﻗﺘـﻲ ﭘﺸـﻴﻤﺎن از آﻣﺮﻳﻜـﺎ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺮأت اﻳﻦ را ﻧﻜﺮدم ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻃـﺮف او ﺑﺮﮔـﺮدم‪.‬ﻧﻤـﻲ‬
 ‫‪117‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺎزي از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاﻳﻢ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ ﺑﻮد و آرزو داﺷﺘﻢ ﺳﺎﻧﺎز راﻛﻪ‬
‫ول ﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺎزي ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺷﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي درآﻣﺪ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز در را ﺑـﺎز ﻛـﺮد و وارد‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮش را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧـﺪاﺧﺖ وﺳـﻼم ﻛـﺮد‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻛﺠـﺎ ﺑـﻮدي؟!‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻠﻔﻦ او زﻧﮓ زد ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ در دﺳـﺖ داﺷـﺖ و آﻣـﺎده اﻳـﻦ‬
‫ﺗﻤﺎس ﺑﻮد ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻼم وﻋﻠﻴـﻚ ﻳـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﺑﺪاﻧـﺪ او ﭼـﻪ ﻛﻴﺴـﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤﻪ ﻋﻤﻪ ﭘﺎي ﻋﻤﻮ ﭼﺮا ﺑﺮﻳﺪ!! ﺣﺎﻻ ﺻﺪاي ﺧﻮد را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣـﻲ ﺑـﺮد‬
‫وﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻘﺪرﺑﺮﻳﺪه!؟ ﺑﺮاي ﭼﻪ!؟ ﻣﻦ اﻻن آﻣﺪه ام ﺧﺎﻧﻪ و ﻫﻤﻴﻦ اﻻن‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ از ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻧﻪ زﻧﮓ ﺧﻮاﻫﻢ زد‪ .‬ﻣﻲ آﻳﻢ ﻛـﻪ او را ﺑـﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن‬
‫ﺑﺒﺮﻳﻢ!! ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﺣﺮام ﺳﮓ ﭘﺪر دارد ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑـﺮاي ﻣـﻦ‬
‫ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﺪ!! وﻗﺘﻲ دوﺑﺎره ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي ‪ ،‬ﺑـﺎ ﭼﻬﺮﻫـﺎي‬
‫ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻤﺎم روز ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اورا آش وﻻش ﻛﺮده اﻧﺪ و او روي ﭘﺎي‬
‫ﺧﻮد ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻧﮕﺬار ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﭘـﺎي‬
‫ﻋﻤﻮي ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺪه!؟ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ وﻗﺖ ﮔﻴﺮ آوردي!؟ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﻤﺎره‬
‫اي را ﮔﺮﻓﺖ وﺑﻪ ﺑﺎزي ﺧﻮد اداﻣﻪ داد ﻛﻪ ﭼﻘﺪر ازش ﺧﻮن رﻓﺘﻪ اﺳـﺖ!؟‬
‫ﭘﺲ اﮔﺮ دوﺑﺎره ﺧﻮن رﻳﺰي ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴـﺪ‪ .‬ﺳـﭙﺲ ﻟﺒـﺎس اش‬
‫رادر آورد و ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ رﺑـﻊ ﺑـﻪ اﺗـﺎق ﺧـﻮاب رﻓـﺘﻢ‪.‬‬
‫آﻣﺎده وﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪه او را ﺻﺪا زدم ﺑﻪ ﺳـﺨﺘﻲ ﭼﺸـﻢ ﺑـﺎزﻛﺮد وﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﭼﻴﻜﺎر داري ﻣـﻲ ﻛﻨـﻲ ﻣﺴـﻌﻮد ﺟـﺎن؟! ﺧﺴـﺘﻪ ﻫﺴـﺘﻢ! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﭘﺎﺷـﻮ‬
‫ﭘﺎﺳﭙﻮرت وﺑﻠﻴﺖ ﻣﺮا ﺑﺪه ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎره وﻗﺘـﻲ ﻣـﺮا دﻳـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻟﺒﺎس ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮده ام و اﻳﺴﺘﺎده ام ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﺦ داغ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻓـﺮو‬
 ‫‪ 118‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪ و ﻫﺠﻮم ﺑﺮد ﺑـﻪ ﻃـﺮف در و درﻫـﺎ را ﻗﻔـﻞ‬
‫ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﭼﺎﻗﻮي ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬روﺑـﺮوي ﻣـﻦ‬
‫اﻳﺴﺘﺎد و روي رگ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻧﺮوي ﻟﺒﺎﺳﺖ‬
‫را درﺑﻴﺎوري‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﺑﻲ‪ ،‬رگ ﺧﻮدم را ﻣﻲ زﻧﻢ وﻗﺎﺗﻞ ﻣﻦ ﺗـﻮ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻮي!!‬
‫اﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺑﺎزي ﺑﻮد از ﺗﺌﺎﺗﺮﺗﻠﻔﻨﻲ ﻛﻪ ﺑـﺎزي ﻛـﺮد ﻓﻬﻤﻴـﺪم‪ ،‬وﻟـﻲ او‬
‫ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺑﺪي ﻧﺒﻮد وﭼﻨﺎن ﻗﻴﺎﻓﻪ اي داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﻳـﻚ ﻟﺤﻈـﻪ واﻗﻌـﺎ"‬
‫ﺗﺮﺳﻴﺪم ﭼﻮن از ﻳﻚ ﺗﺨﻢ ﺣﺮام ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺑﺮ ﻣﻲ آﻳﺪ! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎﺷـﺪ‬
‫ﭼﺎﻗﻮ را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬار ﮔﻔﺖ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻳﺖ را در ﺑﻴﺎ ور وﺑﺮو ﺑﺨﻮاب‪ .‬ﻣﻦ اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم دادم و در اﺗﺎق ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ و ﺗﻤﺎم ﻛﻠﻴـﺪ ﻫـﺎ را درﺟـﺎﻳﻲ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮد وﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب آﻣﺪ‪ .‬از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑـﻮدم ﺑـﺎزﻫﻢ در ﻛﻨـﺎر او‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪي داﺷﺘﻢ‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﻓﻜـﺮ ﻛـﻪ ﺑـﺰودي ﺳـﺮﻳﺎل‬
‫ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲ رﺳﺪ و دﻳﮕﺮ رﻓﺘﺎر او ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺮﺑﻮط اﺳـﺖ و‬
‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‪.‬‬
‫از او ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟! اﻟﺒﺘﻪ ﺑـﺮاي ﻣـﻦ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن! ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴـﺘﻪ ﻫﺴـﺘﻢ ﺑﺨـﻮاب ﻓـﺮدا‬
‫ﺑﺮاﻳﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ او ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ از روي ﺗﺨﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻣـﺪم و‬
‫در اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ روي ﻣﺒﻞ دراز ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌـﺪ ﺻـﺪاي ﺑﻴـﺪار‬
‫ﺷﺪن او را ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑـﺎﻻي ﺳـﺮﻣﻦ‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﻦ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ در ﺧﻮاب ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﺳﺎﻧﺎز روي ﻣﺒﻞ ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ور رﻓـﺘﻦ ﺑـﺎ‬
 ‫‪119‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷـﺐ را ﻧﺨﻮاﺑﻴـﺪم دﺳـﺖ‬
‫ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ وﺑﻪ زور ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﺧﻮاب و روي ﺗﺨﺖ ﺑﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻧـﻪ اﻧﮕـﺎر‬
‫اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ﺑﺎ ﻣـﻦ ﻛـﺮد ﺑـﻪ ﺧـﻮدم ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﭼـﺮا‬
‫ﻧﺎراﺣﺘﻲ؟! ﻫﻤﺴﺮ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﮔﺮﻓﺘﻲ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻬﻤﻲ داري‪.‬و دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﺳﻬﻤﻲ !!‬
‫ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮﺳﺖ!!‬
‫ﻛﺎرﻣﺎن ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم! ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑـﺮاﻳﻢ درﺳـﺖ ﻣـﻲ ﻛﻨـﻲ؟!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز دﻳﺮوز ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎز ﺷـﺮوع ﻛـﺮدي؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺟﻮاب ﻣﺮا ﺑﺪﻫﻲ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن! اﻳﻦ ﺟﻤﺸـﻴﺪ ﺑـﻲ ﺷـﺮف دﻳـﺮوز‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد وﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎر ﻣﻬﻤﻲ دارد‪.‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻮل ﺧـﻮردم و ﺑـﺎ او‬
‫زﻳﺮ ﭘﻞ ﺳﻴﺪ ﺧﻨﺪان ﻗﺮار ﮔﺬاﺷـﺘﻢ‪ .‬از ﺳـﺎﻋﺖ ده ﺻـﺒﺢ ﺗـﺎ ﻫﻔـﺖ ﺷـﺐ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ او ﺑﻮدم ﻛﻪ اﺻﻼ" ﻧﻴﺎﻣﺪ!!!‬
‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﻫﺎ را ﺑـﺮو ﺑـﻪ ﻋﻤـﻪ ﻓﻴـﺮوزه ﺧـﻮدت‬
‫ﺑﮕﻮﺷﺎﻳﺪ او ﺗﻮ را ﻫﻨﻮز ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ و اﻳﻦ ﺣﺮف ﺗﻮ را ﺑﺎورﻛﻨﺪ!! دو روز دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻧﻴﺰ ﮔﺬﺷﺖ وﻣﻦ ﻛﺎﻣﻼ" ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز واﻗﻌـﺎ" ﻛـﻒ ﻛـﺮده و روز‬
‫ﺷﻤﺎري ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ زود ﺗـﺮ اﻳـﺮان را ﺗـﺮك ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﭼـﻮن او‬
‫ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي ﺗﻌﻬﺪ دارد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﻪ آﻧﺎن ﻫﺎ ﺳﺮوﻳﺲ ﺑﺪﻫﺪ!‬
‫ازﻫﻤﻪ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛـﺮدم وﺻـﺒﺢ زود ﻋـﺎزم ﻓﺮودﮔـﺎه ﻣﻬﺮآﺑـﺎد‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬درآن روز ﺑﺎران زﻳﺎدي ﻣﻲ آﻣﺪ و ﺗﻤﺎم ﻣﺴﻴﺮ راه آب ﺟﺎري ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻘﺪاري دﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد وﺳﺎﻧﺎز از ﺗﺮس اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﻣﻦ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ را از‬
‫دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﻮري وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧـﻮد ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ رﺳﻴﺪ‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﻃﻮرﻧﺒﻮد وﺑﻌـﺪ از‬
 ‫‪ 120‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺮا ﺑﻮﺳﻴﺪواﺷﻚ ﺗﻤﺴﺎﺣﻲ رﻳﺨﺖ‪ ،‬ﺗﻬﺮان را ﺗﺮك ﻛـﺮدم‪ .‬در‬
‫ﻓﺮودﮔﺎه ﺳﻮﺋﺪ ﺧﻮاﻫﺮم وﺷﻮﻫﺮش ﻛﻪ زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدرم ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدرم ﮔﺮﻳـﻪ ﻣـﻲ ﻛـﺮد وﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‬
‫دﺳﺘﺖ را ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻳﻢ ﻧﺸﺪه اﺳـﺖ‪ .‬ﺑﺒـﻴﻦ‪ ،‬دﺳـﺘﻢ‬
‫ﻗﺸﻨﮓ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻪ وﺳﺎﻟﻢ ﺳﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎدرم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺸـﺘﺎن‬
‫دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬ﻧﻔﺮﻳﻨﺶ ﻛﺮدم ﺧـﺪا از او‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ را ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮدي؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧـﻮدت ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻲ داﻧﻲ اون ﻫﺮزه ﺑﻲ ﺷﺮف را ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻘﺼـﻴﺮي ﻧـﺪارد‬
‫اون ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻜﺮده ﻣﻦ ﺧﻮدم اﻳﻦ ﺟﻮري ﺷﺪم‪ .‬ﺧﻨﺪه ﻣﺴـﺨﺮه‬
‫اي ﻛﺮد وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎور ﻛﺮدم! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻳﮕﻪ ﺣﺮف ﺳـﺎﻧﺎز را‬
‫ﻧﺰﻧﻴﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺎ ﺟﺪا ﺷﺪﻳﻢ و ﻣﻦ دو روز دﻳﮕﺮ اورا ﻃﻼق ﺧﻮاﻫﻢ داد و او‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣـﺪ‪ .‬ﻣـﺎدرم ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺗـﻮرا ارواح ﺧـﺎك‬
‫ﭘﺪرت ﻗﺴﻢ ﻣﻲ دﻫﻢ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ دﻳﮕﺮ ﮔـﻮل او را ﻧﺨـﻮري وﺳـﺮ ﺣﺮﻓـﺖ‬
‫اﻳﺴﺘﺎدﮔﻲ ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ در ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم آﻧﻬﺎ ﺧﻴﺎل دارﻧـﺪ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻫـﻢ ﺑﺴـﻴﺎر ﺧﺴـﺘﻪ‬
‫ﻫﺴﺘﻢ وﻫﻢ ﻋﻼﻗﻪ دارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ‪ .‬ﭼﻮن دﻳﮕـﺮ ﻋﻼﻗـﻪ اي ﺑـﻪ ﺷـﻨﻴﺪن‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎي آﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز اﮔـﺮ ﭼـﻪ آدم ﺑﺴـﻴﺎر ﺑـﺪي ﺑﻮد‪،‬اﻣـﺎ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﺮدن او ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻄﺎ ﻛﺎر ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﻄـﺎي ﻣـﻦ اﻳـﻦ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ او را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده و ﺣﺮف ﻫﺎي دﻳﮕﺮان را ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﺘﻢ و زﻳـﺎد‬
‫ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه و روي او ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬاري ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﭘـﺲ ﻣـﻦ‬
 ‫‪121‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻫﻢ ﮔﻨﺎه ﻛﺎرم!‬
‫ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ در ﺳﻮﺋﺪ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻣﻘﺪارزﻳﺎدي ﻧﺎﻣﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻧﮕـﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫـﺮ ﭼـﻪ زود ﺗـﺮ ﺷـﺐ‬
‫ﺑﺸﻮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮم ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﻲ ﻫﻢ ﺑﺴـﻴﺎر ﻋﻘـﺐ اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮدم‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﺗﺎﻛﺴﻲ اﮔﺮﻣﺪت ﻳﻚ ﻣﺎه ﻛﺎر ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺮج زﻳﺎدي ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺻـﺎﺣﺐ‬
‫ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﺬارد‪ .‬ﺧﻮد را آﻣﺎده اﻳﻦ ﻛﺮده ﺑـﻮدم ﻛـﻪ ﻓـﺮداي آن روز ﻳـﻚ‬
‫ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺎر ﺑﺮوم‪ .‬اﻣﺎ ﻧﮕﺮان دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧـﻮﺑﻲ ﻋﻤـﻞ‬
‫ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ اﺗﻮﻣﺎﺗﻴﻚ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻛـﺎر ﻛـﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﺑﺎ ﺗﺮس وﻫﻴﺠﺎن ﻋﺠﻴﺒﻲ ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ وﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫ﻛﺎر ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻛﺎر ﻛﺮدم‪ ،‬درﻣﺤﻠّـﻲ اﻳﺴـﺘﺎدم و از‬
‫ﺧﻮد ﺑﻲ ﺧﻮدﺷﺪم وﺑﻨﺎ ﻛﺮدم ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴـﺘﻢ‪ ،‬ﭼـﺮا ﮔﺮﻳـﻪ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟! ﻳﺎ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮاي ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺧﻮدم ﺑﻮد؟!‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل آن روز را زﻳﺎد ﻛﺎر ﻧﻜﺮدم وﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﻓـﺮداي آن‬
‫روز ﻗﺒﻞ از ﻛﺎر ﺑﻪ درﻣﺎﻧﮕﺎه وﭘﻴﺶ دﻛﺘﺮ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدم رﻓـﺘﻢ‪ .‬دﻛﺘـﺮم‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻓﻨﻼﻧﺪي اﻻﺻﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ زﻳﺎد ﻣﻬﺮﺑﺎن وﻧـﻪ وراج اﺳـﺖ! وﻟـﻲ‬
‫آن روز ﺑﺮﻋﻜﺲ روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي او ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ‬
‫در اﻳﺮان ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻓﺘﺎده‪ ،‬او ﻗﻠﺒﻢ را ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﻛـﺮد‪ ،‬ﻓﺸـﺎرﺧﻮﻧﻢ را ﮔﺮﻓـﺖ‪،‬‬
‫ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﻪ اوﺷﺪ وﻣﺮﻳﺾ ﺑﻌﺪي ﺧﻮد را ﻛﻨﺴﻞ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ اﻣﺮوز ﻋﺠﻠﻪ اي‬
‫ﻧﺪارد وﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ از زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔـﺖ او ﻫـﻢ‬
‫در ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﭘﻴﺶ ﻫﻤﺴﺮي داﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺴـﻴﺎر او را اذﻳـﺖ اش ﻣـﻲ‬
 ‫‪ 122‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻛﺮده‪ .‬و او ﻫﻢ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺳﻜﺘﻪ ﻋﺼﺒﻲ داﺷﺘﻪ و ﺗﻨﻬﺎ راﻫﺶ اﻳﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ از ﺷﺮ اﻳﻦ ﻫﻤﺴـﺮ ﺧـﻼص ﺷـﻮم! ﮔﻔـﺖ‪ :‬اﻳـﻦ ﺑـﺎر ﺳـﻜﺘﻪ‬
‫ﺧﻔﻴﻒ ﻛﺮدي! دﻓﻌﻪ آﻳﻨﺪه ﺳﻜﺘﻪ و دﻓﻌﻪ ﺳﻮم ﻣﺮگ اﺳﺖ! اﮔﺮ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻫﻤﺴﺮ را ﺗﺮك ﻧﻜﻨﻲ ﺗﻮﻟﺪ ﺳﺎل آﻳﻨﺪه ﺧﻮد را ﻧﺨﻮاﻫﻲ دﻳﺪ!!‬
‫ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ دﻛﺘﺮ را ﺗﺮك ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺑـﺮاي ﺗﺼـﻤﻴﻤﻲ‬
‫ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺼﻤﻢ ﺗﺮ ﺷـﺪه ﺑـﻮدم‪ .‬در ﺧﺎﻧـﻪ ورﻗـﻪ اي را ﻛـﻪ‬
‫ﻗﺒﻼ" ﺳﺎﻧﺎز داده و او اﻣﻀﺎء ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬
‫را ﺑﻪ دادﮔﺎه اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ ﺑﺮده وﺗﻘﺎﺿﺎي ﻃﻼق ﻛﺮدم‪ .‬ﭼـﻮن ﻫـﺮ دو اﻣﻀـﺎء‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﭘﺲ از دو ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺮاﺣﻞ ﻃﻼق ﺑﻪ اﺗﻤﺎم ﻣﻲ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻢ‬
‫ﻫﺮ روز اﮔﺮ ﻣﻦ زﻧﮓ ﻧﻤﻲ زدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﻣﻦ زﻧﮓ ﻣـﻲ زدو ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‬
‫ﻛﺠﺎﻳﻲ ﭼﺮا زﻧﮓ ﻧﻤﻲ زﻧﻲ؟! ﻣﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜـﻪ او ﺑـﻮﻳﻲ از ﻗﻀـﻴﻪ ﻧﺒـﺮد‬
‫ﺗﻤﺎس ﺧﻮد را ﺑﺎ او ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم وﻟﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ‬
‫اوﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬روزﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻛﻢ ﺑﻮد ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺟﺒﺮان‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻴـﺰ در اﻳـﺮان ﺧﺎﻧـﻪ ﺧـﻮد را ﻓﺮوﺧﺘـﻪ و ﺧﺎﻧـﻪ ﮔـﺮان ﺗـﺮي‬
‫ﺧﺮﻳﺪاري ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮاﻧﺘﺮ را ﺑﺎ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ از رﻫﻦ واﺟـﺎره ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﻗﺴﻄﺶ را ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد وﻣﻨﺘﻈﺮﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎل آﻳﻨـﺪه ﻣـﻦ ده‬
‫ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﺎن ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد را آزاد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺻـﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻫﺎ وزﺣﻤﺎت را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣـﻦ اﻧﺠـﺎم‬
‫ﻣﻲ دﻫﺪ!!! ﭼﻮن ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺎر اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﺧﺎﻧـﻪ ﺗـﻮ‪ ،‬ﻃﺒﻘـﻪ‬
‫ﭼﻬﺎرم اﺳـﺖ وآﺳﺎﻧﺴـﻮر ﻧـﺪارد!! ﺑﻌـﺪ ازآن اﻳـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ را در ﻃﺒﻘـﻪ اول‬
‫ﺧﺮﻳﺪاري ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ!!! ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ‬
 ‫‪123‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻦ در اﻳﺮان اﻓﺘﺎد ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﭘـﺎﻳﻢ را ﺑـﻪ اﻳـﺮان ﻧﺨـﻮاﻫﻢ ﮔﺬاﺷـﺖ‪،‬‬
‫ﮔﻮش اش ﺑﺪﻫﻜﺎر ﻧﺒﻮد! او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻓﻪ و ﺑﻪ ﻧﻔـﻊ ﺧـﻮد ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ او ﺣﺮف ﺧﻮد را ﺗﻜﺮار ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻃــﻼق ﺗﻤــﺎم ﺷــﺪ‪ .‬ورﻗــﻪ ﻃــﻼق را ﺑــﻪ اداره ﻣﻬــﺎﺟﺮت دادم و اداره‬
‫ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎي اﺑﻄـﺎل اﻗﺎﻣـﺖ ﺳـﺎﻧﺎز را دادم‪ ،‬و او ﻣـﺪت دو‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪن اﻗﺎﻣﺘﺶ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬روزﻫﺎ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ وﻣﻦ از اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﻮد اﺻﻼ" ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪ اش ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ آﺧﺮ ﭼﺮا؟! ﻣﮕـﺮ او ﭼـﻪ‬
‫ﭼﻴﺰي ﻛﻢ داﺷﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي او ﻛﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑـﻮدم!؟ ﭼـﺮا ﺑـﺎ‬
‫ﺗﻤﺎم اﻧﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﺮا ﻋﺬاب ﻣﻲ داد؟ ﺑﺎ ﺧـﻮد ﻣـﻲ ﮔﻔـﺘﻢ‬
‫ﻛﻪ اي ﻛﺎش ﺗﻤﺎم اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ درﻣﺪت دو ﻣـﺎه اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد ﺧـﻮاﺑﻲ‬
‫ﺑﻴﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻲ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻣﻲ ﺷﺪم وﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮد و ﺳﻔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻓﻘﻂ ﻳـﻚ ﺧـﻮاب ﺗﻠـﺦ ﺑـﻮد ؟! وﻟـﻲ‬
‫ﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﻓﻜﺮﻣﻲ ﻛﺮدم ﻣﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ ﻧﻪ!ﺧﻮاب ﻧﺒﻮده‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻓﻜﺎر ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﺠﻠﻪ ﻛﺮدم و در ﻧﺎﻣﻪ اي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ ،‬از او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛـﺮدم و دﻟﻴـﻞ‬
‫ﻃﻼق را ﻧﻴﺰ اﻋﻤﺎل ﻛﺜﻴﻒ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻴﺎن ﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺧـﻮاﻫﺮ‬
‫زﻧﻢ از اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ اﻓﺘﺎده و ﺳﺎﻧﺎز رﺳﻮا ﺷﺪه ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺧﻮاﻫﺪﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮا‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻮد ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ او راﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑـﺎر زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮد! اﻣـﺎ ﺧـﻮاﻫﺮ زﻧـﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﻧﺎﻣـﻪ را ﺑـﺮاي ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده و او ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد وﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣﺴـﻌﻮد ﭼـﺮا؟!ِ ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
 ‫‪ 124‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺧﻮدت ﻣﻲ داﻧﻲ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﻳـﻲ ﺧـﻮد ﻳﻌﻨـﻲ ﻫﻤـﺎن‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺎل ﻳﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺎرش ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ رﻓﺖ‪.‬ﮔﻔﺖ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ‬
‫ﻫﺮ دو در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ و ﺳﺎﻧﺎز ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬و داﻳـﻲ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس ﺧـﻮدش ﮔﻔﺘـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﺧﺎﻧـﻪ را ﻋـﻮض ﻛﻨـﺪو او‬
‫اﺧﺘﻼف آن را ﺧﻮاﻫﺪ داد ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺷﺐ داﻣﺎد ﻣﺎ ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﻤـﺎن‬
‫روز ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ در ﻫﻤﺎن روز ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳـﺮان‬
‫داﺷﺘﻢ داﻣﺎدﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ اﻳﻦ ﭼﻪ ﻗﻮﻟﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺗﻮدادي؟! ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺳﮓ ﭘﺪر دروغ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬او ﮔﻔﺖ ﻣﻲ داﻧﻢ وﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ او را ﻃﻼق ﻣـﻲ‬
‫دﻫﻢ و ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ او را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺮﺑﻮط‬
‫ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻤﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫دو روز ﮔﺬﺷﺖ و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي از ﺳﺎﻧﺎز ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺗﻌﺠـﺐ ﻛـﺮده ﺑـﻮدم‬
‫ﻛﻪ ﭼﺮا دﻳﮕﺮ ﺗﻠﻔﻦ و ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ!؟ ﭼﻪ ﺧﻮب ﺳﺎﻧﺎزﻫﻢ ﺑﻲ ﺧﻴﺎل ﻣـﻦ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد! ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده ﺑﻮد ﻛﻪ درﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﺷـﻮﻫﺮ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﻣﻦ زﻧﮓ زد وﺷﻤﺎره ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺳﺎﻧﺎز‬
‫را دﻳﺪم‪ .‬ﺑﺮاﻳﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد!! ﺗﻠﻔﻦ را ﺟﻮاب دادم‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﻮد ﺑـﺎ ﺻـﺪاﻳﻲ‬
‫ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ و ﮔﺮﻳﺎن ﺳﻼم ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﺳﻮﺋﺪ ﻫﺴـﺘﻲ؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬آره ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﻲ آﻣﺪي؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﺮوزﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮاي ﭼـﻪ آﻣـﺪي؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬آﻣـﺪم‬
‫وﺳﺎﺋﻞ ﺧﻮدم را از ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺒﺮم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬وﺳﺎﺋﻠﻲ ﻧﺪاري ﻳﻚ ﻣﻘﺪار ﻟﺒـﺎس‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاﻳﺖ ﭘﺴﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬او ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد وﻣـﻦ ﻫـﻢ‬
‫دﻟﻢ واﻗﻌﺎ" ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻛﺠـﺎ ﻫﺴـﺘﻲ؟! ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺳﻮﻟﻦ ﺗﻮﻧﺎ )‪) (sollentuna‬ﻣﺤ‪‬ﻠﻪ اي ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرگ در ﺷﻤﺎل اﺳـﺘﻜﻬﻠﻢ(‬
 ‫‪125‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻲ ؟!ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﺰل آﻗﺎ ﻣﻨﺼﻮر‪ .‬ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از دوﺳـﺘﺎن‬
‫ﻓﺮﻳﺪه دوﺳﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ درﻣﻮ‪‬رد ﻓﺮﻳـﺪه دروغ ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ ،‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﭼﺮا دﻳﺮوز ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل زﻧﮓ ﻧﺰدي؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳـﺪ از ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﻴـﺮون ﻣـﻲ‬
‫آﻣﺪم ﭼﻮن ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮي آﻧﻬﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ اﻻن ﻛﺠـﺎﻳﻲ ؟!‬
‫ﮔﻔـﺖ‪ :‬در ﻣﻨﺴـﺘﺮوم ﻫـﮓ وﻳـﻚ)‪ (Manstrum Hag wek‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫وﺳﺎﻳﻞ داري؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻚ ﺳﺎك ﻛﻮﭼﻚ ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬از ﻛﺪام ﻃﺮﻳﻖ آﻣـﺪي؟!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺎرﻳﺲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮو ﺳﺎ ك ﺧﻮد را ﺑﻴﺎورﺗﺎ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ‬
‫ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺣـﺮف ﻫـﺎي ﻣـﺮا ﺷـﻨﻴﺪه ﺑـﻮد‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺧﺮﻧﺸﻮ!! وﺳﺎﺋﻞ او را ﺟﻤﻊ ﻛـﻦ ﺑـﺪه ﻣـﻦ ﺑـﺮاﻳﺶ ﺑﺒـﺮم‪.‬‬
‫ﺧﻮدت دﻳﮕﻪ ﻧﺮو آﻧﺠﺎ ﻛﻪ او را دوﺑﺎره ﺑﺒﻴﻨﻲ ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﻳـﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ﻫـﺎي او‬
‫ﻛﻠﻚ اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻘﺪاري از ﺧﻮد ﺑﻲ ﺧﻮد ﺷﺪه ﺑﻮدم ودﻟـﻢ ﺑـﺮاي ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ او اﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻣﺮاﺣﻞ ﻃﻼق ﻫﻨﻮز ﺗﻤﺎم ﻧﺸـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻃﺒﻖ دوﻋﻘﺪ دﻳﮕﺮ ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪون اﻳﻨﻜـﻪ ﻓﻜـﺮي‬
‫ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان دور او ﺑﻜﻨﻢ‪ ،‬ﮔﺮاﻳﺶ ﺷﺪﻳﺪي ﺑﻪ ﺳـﻮي او داﺷـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ داﻣﺎد ﻋﺰﻳﺰﻣﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬او دﺷﻤﻨﻲ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﻧﺪاﺷـﺖ ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺎزﮔﻲ ﻫﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﭼﻪ ﺑﻼﻳـﻲ ﺑـﻪ ﺳـﺮﻣﻦ‬
‫آورده و ﺑﺰودي اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺗﻜﺮار ﻣﻲ ﺷﻮد! ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬او ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ‬
‫اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او وﻇﻴﻔﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ و اﺧﻼﻗﻲ دارم و ﺑﺎﻳﺪ او را ﺑﺒﻴـﻨﻢ‬
‫و ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬وﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎز ﮔﺮدد‪.‬‬
‫او ﻛﻪ درﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي روﺷﻦ ﺷﺪن ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﻬﻤﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﭘﻴﺎده ﺷﻮد و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻧﻴﺰ ﻛـﺮد‪ .‬ﻣـﻦ ﺑﺎﺳـﺮﻋﺖ‬
 ‫‪ 126‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻳﻚ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ درﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺎﻧﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣـﻦ را ﻛـﻪ دﻳـﺪ‪،‬‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد وﻣﻦ اﺷـﻜﻢ‬
‫ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻲ ﻓﺸﺮدﻳﻢ وﺳﺎﻧﺎز ﺳﻌﻲ داﺷﺖ ﻛـﻪ ﻟـﺐ‬
‫ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬آﺧﺮ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد!! ﻣﻦ ﺳﺎﻧﺎز را از ﺧﻮد ﺟﺪا ﻛـﺮدم وﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ از دوﺳﺘﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ وﺗﺸﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﺧﺎﻧـﻪ آﻗـﺎ‬
‫ﻣﻨﺼﻮررﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺰودي اﻓﺘﺨﺎر آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺤﺘﺮم و ﺗﺤﺼﻴﻞ‬
‫ﻛﺮده و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ اي ﺑﺴﻴﺎرﺷﻴﻚ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب و ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮده‬
‫را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ .‬از ﺧﺎﻧﻢ آﻗﺎ ﻣﻨﺼﻮر ﺗﺸﻜﺮ و از او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز‬
‫در ﻃﻮل راه ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ اﻳﻨﺠﺎ؟! ﭼﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ؟! دوﺑﺎره ﮔﺮﻳﻪ ﺳﺮ داد ﻛﻪ ﭼﺮا او را ﻃﻼق دادم؟ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺲ‬
‫اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻪ داﺷﺘﻲ؟! ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺪال ﻣﻲ دادم؟! آن ﻗﺪر ﺧﺮ وﻧﻔﻬـﻢ ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻮﺑﺎﻳﺪ ﻃﻼﻗﻢ ﺑﺪﻫﻲ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻋﻜﺲ ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻣـﺎل ﭼﻬـﺎر ﺳـﺎل ﭘﻴﺸـﻪ ‪ ،‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺻﺒﺢ رﻓﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ات ﺷﺐ آﻣﺪي ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ او را ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‬
‫ﭘﺲ ﻋﻜﺴﻲ ﻛﻪ در ﭘﻴﺴـﺖ اﺳـﻜﻲ اﻧـﺪاﺧﺘﻲ ﭼﻴﺴـﺖ؟ ﺟـﻮاب داد ‪ :‬آن‬
‫ﻋﻜﺲ ﻗﺪﻳﻤﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺟﺮوﺑﺤﺚ ﺑﺎ او را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺳﺎﻛﺖ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴـﺖ و دوﺑـﺎره ﮔﺮﻳـﻪ ﺳـﺮ داد ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺎﻧﺎز ﺟﺎن ﺑﺤﺚ ﺑﺮﺳﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ ﻛﺴـﻲ‬
‫ﻛﺴﻲ را ﻣﺤﻜﻮم ﻛﻨﺪ وﻛﺴﻲ ﻗﺮاراﺳﺖ دﻳﮕـﺮي را ﺑﺒﺨﺸـﺪ‪ .‬ﻣﺴـﺌﻠﻪ اﻳـﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه وﻣﻦ دوﺳـﺖ دارم ﻛـﻪ ﻣﺜـﻞ ﻗـﺪﻳﻢ ﺗﻨﻬـﺎ‬
 ‫‪127‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ و آزاد ﺑﺎﺷﻢ اﻳﻦ ﻃﻮري ﻛﺎرﻣﻦ ﻛﻤﺘﺮ و ﺗﻔـﺮﻳﺢ ﻣـﻦ ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬او اﺻﻼ "ﺗﻮﺑﺎغ ﻧﺒﻮد وﻣﺮﺗﺐ اﺻﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑـﺎﻻ وﺑـﻪ اﺗـﺎق‬
‫ﺧﻮاب ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎر دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬در اﺑﺘﺪا ﺗﺮﺳـﻴﺪه‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم او ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣـﻦ ﻋﺸـﻖ ﺑـﺎزي ﻛﻨـﺪ‬
‫وﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺮم ﺗﺠﺎوز ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن درﺳﻮﺋﺪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﻋﻤﻠـﻲ‬
‫ﺑﻮد وﺑﺴﻴﺎري اﻳﻦ ﺷﻜﺎﻳﺖ را اﻧﺠﺎم داده وﻗﺎﻧﻮن ﻃﺮف زن را ﻣـﻲ ﮔﻴـﺮد‪.‬‬
‫وﻟﻲ اﺣﺘﻴﺎج و وﺳﻮﺳﻪ وﻋﺎدت ﺳﺒﺐ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑـﺮوم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ از زﻳﺮ دوش ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﭼﺎﻳﻲ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑﻮﻧـﺪ و اﻧﮕـﺎر ﻧـﻪ‬
‫اﻧﮕﺎر ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده دوﺑﺎره ﻣﻦ ﺷﺮوع ﻛﺮدم و ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺳـﺎﻧﺎزﻣﻦ ﺗـﻮ را‬
‫ﻃﻼق دادم‪ .‬اﻗﺎﻣﺖ ﺗﻮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﺗﻮ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻲ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﮔﺮﻳﻪ را ﺳﺮ داد‪ .‬ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن اش ﺗﻤـﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷـﺖ‪.‬ﺑـﻪ اﻟﺘﻤـﺎس‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن‪ ،‬ﻣـﺮا ﺑـﺒﺨﺶ اﮔﺮﻣﺮاﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﻖ ﻣﻲ دﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗـﻮ ﺧﻴﻠـﻲ ﺑـﺪ ﻛـﺮدم‪ .‬وﻟـﻲ ﺗـﻮ‬
‫روارواح ﺧﺎك ﭘﺪرت ﺑﻪ ﻣﻦ رﺣﻢ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻛـﻦ اﻗﺎﻣـﺖ ﺑﮕﻴـﺮم‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻌﺠـﺐ روي ﻣﺒـﻞ ﻧﺸﺴـﺘﻢ و او را ﻧﮕـﺎه ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم وﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﻳﺶ ﮔﻮش ﻣﻲ دادم‪ .‬او اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﺎ اﻳﻦ دوﻟﺘﻲ ﻛﻪ در‬
‫اﻳﺮان ﺑﻪ ﻛﺎر آﻣﺪه‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ زﻣﺎن اول اﻧﻘﻼب ﺷﺪه اﺳـﺖ ﻛـﺎر ﻣـﺎ‬
‫زﻧﺎن در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻛﻢ ﺷﺪه وﭼﻮن ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻲ دورﺑﻮدم دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﻛـﺎري‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﺗﻮ اﮔﺮ ﻣﺮا ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻲ‪ ،‬ﻛﻤﻜـﻢ ﻛـﻦ‪ ،‬ﺧـﻮاﻫﺶ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﻛﻤﻜﻢ ﻧﻜﻨﻲ و ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷـﻮم ﺑـﻪ اﻳـﺮان ﺑـﺎزﮔﺮدم‪ ،‬ﻫـﻴﭻ‬
‫ﻛﺎري ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ‪ .‬اﻻن ﻣﺪت دوﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﻦ را از‬
 ‫‪ 128‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﻲ ﻛﻤﻚ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدي ﻛﺮده اي ﺛﻮاب آن ﺑـﻪ روح ﭘـﺪرت ﺑﺮﺳـﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻣﺮا رواﻧﻪ اﻳﺮان ﻧﻜﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣـﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ اﻧﺠـﺎم ﺑـﺪﻫﻢ‬
‫ﻣﺜﻞ زن و دﺧﺘﺮﻫﺎي اﻳﺮان ﻓﻘﻂ ﺧﻮد ﻓﺮوﺷﻲ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ او اﻳـﻦ ﻛﻠﻤـﻪ‬
‫را از دﻫﺎن ﺧﻮد ﺧﺎرج ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻳﮕﺮ ﺑﺲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳـﺎﻛﺖ‬
‫ﺷﻮ‪ .‬ﻣﻦ اﺷﻚ از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ را ﻛﻤﻚ ﺧـﻮاﻫﻢ ﻛـﺮد‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻤﺖ‪ .‬ﺗﻮ درﺳﺖ ﺷﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﺳﻮم اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ازﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن‪ ،‬ﺗﻮ ﻣـﺮا ﻛﻤـﻚ ﻛـﻦ‪،‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﺮﻛﺎري ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻲ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﻫﻢ داد‪.‬ﻛﻠﻔﺘﻲ ﺗﻮ را ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻌﺸـﻮﻗﻪ‬
‫ات ﻣﻲ ﺷﻮم‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻴﺎ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﺮو اﻳﺮان‬
‫ﻣﻲ روم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻚ ﻛﻦ ﻣـﻦ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ اﻗﺎﻣـﺖ ﺧـﻮد را ﺑـﺎز ﭘـﺲ ﺑﮕﻴـﺮم‪.‬‬
‫وﺑﺘﻮاﻧﻢ در اﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﻛـﺎري ﭘﻴـﺪا ﻛـﻨﻢ و درآﻣـﺪي داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ ‪ .‬ﺗـﻮ‬
‫ﺧﻮدت ﻣﻲ داﻧﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣـﺎدرم ﻛﻤـﻚ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫ﻛﻤﻚ را از آﻧﻬﺎ ﻧﮕﻴﺮ‪ .‬ﻛﺎري ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷـﺪﻳﺪا" دﻟـﻢ ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬از ﻫﻤـﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم‪ .‬از ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺷﺪه ﺧﻮدم‪ ،‬دﺧﺘﺮان ﺑﺪﺑﺨﺖ اﻳـﺮان و‬
‫آﺧﺮ ﺧﻮد ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ واﻗﻌﺎ" رو دﺳﺘﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد!! ﻧﻤـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ ﭼـﻪ ﻛـﺎر‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ!! ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم وﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪم‪ ،‬ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺎﺷﻮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻜﺶ‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺧﻼﻓﻲ ﻧﻜـﺮدي‪ ،‬دﻟـﺖ ﺑـﺮاي‬
‫ﻛﻲ ﻣﻲ ﺳﻮزد؟! ﺑﺮاي ﺳﺎﻧﺎز؟! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮوم‪ .‬در اﺑﺘﺪا‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﻣﻦ در را ﺑﺎزﻛﺮدم وﺑﻪ ﺑﻴﺮون رﻓـﺘﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻛﻔﺶ و ﻛﺎﭘﺸﻦ را ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﻓﺮﻳﺎد زﻧﺎن در ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣـﻦ‬
‫آﻣﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز در ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﺎز ﻧﻜـﺮده ﺑـﻮدم ﻛـﻪ ﻣـﺮا در آﻏـﻮش ﮔﺮﻓـﺖ و‬
 ‫‪129‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬ﻋﺰﻳﺰم ﻛﺠﺎ داري ﻣـﻲ روي؟! ﻣـﻲ روي ﺧﺎﻧـﻪ ﻣﻴﺘـﺮا؟ ﺑـﺎ ﺗﻌﺠـﺐ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻠﻪ؟! ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﺘﺮا ﺑﺮاي ﭼﻲ؟! ﻣﻦ دوﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ او ﺣـﺮف زدم‪،‬و‬
‫ﻧﻪ او را دﻳﺪم‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﺣﺮف را ﻣﻲ زﻧﻲ؟!‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﭘـﺲ ﻛﺠـﺎ داري ﻣـﻲ روي؟! ﮔﻔـﺘﻢ ﻣـﻲ روم‬
‫اﺳﺘﺨﺮ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺳﺎك ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻛﻢ ﻋﻘـﺐ ﻣﺎﺷـﻴﻦ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن‪ ،‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣـﻲ آﻳـﻢ‪ .‬ﮔـﻴﺞ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮو وﺳﺎﺋﻞ ﺧﻮدت را ﺑﺮدار و ﺑﻴﺎور‪ .‬دﺳﺖ ﻣﺮا رﻫﺎ ﻧﻤـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗـﻮ ﻫﺴـﺘﻢ‪ .‬ول‬
‫ﻛﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺮا ﺗﺮك ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻲ روي و دﻳﮕﺮ ﺗﺎﻣﻦ اﻳﻨﺠـﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮدي‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﺧﺴﺘﻪ ام ﻛﺮدي‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻪ ﺟـﺎﻳﻲ ﻣـﻲ‬
‫روم و ﻧﻪ اﺻﻼ" ﺟﺎﻳﻲ دارم ﻛﻪ ﺑﺮوم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴـﺎ ﺑـﺮوﻳﻢ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺗﺎ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﻢ را ﺑﻴﺎ ورم‪ .‬ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗـﻮي ﻣﺎﺷـﻴﻦ‬
‫در راه اﺳﺘﺨﺮ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻴﺘـﺮا وﺳـﺘﺎره را‬
‫ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟! ﭼﻮن وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻧﺎز ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ و ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﺎن‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮر اﻳﻦ دو ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﻲ‬
‫داﻧﺴﺘﻢ ﺳﺎﻧﺎز در راه اﺳﺖ‪ ،‬از ﻫﺮ دو ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬وﻟـﻲ ﻫـﺮ دوﺑﺴـﻴﺎر‬
‫زﻳﺎد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﻢ زﻧﮓ ﻣﻲ زدﻧﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ و ﺳﺎﻧﺎز‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ آن دو ﻧﻔﺮ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ آن‬
‫ﻫﺎ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺻﺒﺤﺖ ﻣﺎل ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" دوﺳـﺎل وﻧـﻴﻢ ﭘـﻴﺶ اﺳـﺖ و‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻛﺮدم دﻳﮕﺮ ﺑﺎورم ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻋـﻼوه ﺑـﺮ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻋﻴﺐ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دارد‪ ،‬واﻗﻌﺎ" ﻣﺮﻳﺾ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ زن ﻣﻦ ﻫﺴـﺘﻲ‪ .‬ﻣـﻦ‬
 ‫‪ 130‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫دو ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗـﻮ ﻫﺴـﺘﻢ و ﺗﻨﻬـﺎ ﻛﺴـﻲ را ﻛـﻪ ﺟﻠـﻮي‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﺗﻮﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﺑﺮاي ﭼـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﻣـﻦ آن دوﻧﻔـﺮ را ﺑﺒﻴـﻨﻢ؟!‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ‪ .‬از رﻓﺘﺎر ﻛﺜﻴﻒ ﺧﻮد ﺷـﺮم‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻨﺎ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬آرام ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫در ﺟﻜﻮزي در ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از زﻳـﺮ آب از دﺳـﺖ‬
‫ﻣﻦ در ﻣﻲ رﻓﺖ‪ .‬دوﺑﺎره ﻳﺎد ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ اﻓﺘﺎدم‪ ،‬روزﻫﺎي ﺧﻮب وﺷـﻴﺮﻳﻨﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﻴﻢ و دﻟﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻤﺎﻣﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﺳـﺘﺨﺮ‬
‫را ﺗــﺮك ﻛــﺮدﻳﻢ در ﻣﺎﺷــﻴﻦ ﺳــﺎﻧﺎز ﮔﻔــﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳــﺰم ﺑــﺮوﻳﻢ ﺑﻴــﺮون ﺷــﺎم‬
‫ﺑﺨﻮرﻳﻢ؟! دﻟﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪارﻳﻢ‬
‫وﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪ درﺳﺖ ﻛﺮدن ﻏـﺬا آن ﻫـﻢ در اﻳـﻦ ﻣﻮﻗـﻊ ﺷـﺐ را ﻧـﺪارم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ ﺑﺮوﻳﻢ؟! ﺑﺮاي رﺳﺘﻮران ﺧﻴﻠـﻲ دﻳـﺮ وﻗـﺖ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺒﺮﮔﺮﻓﺮوﺷﻲ ﻣﺎﻛﺲ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎﻛﺲ ﺟـﺎي ﻫﻤﻴﺸـﮕﻲ‬
‫ﻣﻦ وﺳﺎﻧﺎز ﺑﻮد ﭼﻮن ﻣﻦ درﻣﻮرد ﻣـﺎﻛﺲ ﻛـﻪ زﻧﺠﻴـﺮه اي اﺳـﺖ وﻳـﻚ‬
‫ﺷﻌﺒﻪ ﺗﻘﻠﺒﻲ آن در ﺗﻬﺮان ﻧﻴﺰ ﺑﺎز ﺷﺪه اﺳﺖ در ﻛﺘﺎب ﺧﻮد ﻳﻚ ﺻـﻔﺤﻪ‬
‫ﺗﻮ ﺿﻴﺢ داده ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﺮ دو ﺧﻴﻠﻲ آرام ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻣﻬﺮﺑـﺎن ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد وﻟﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم وﺳﺎﻧﺎز ﻳﻜﺒﻨﺪ ﺳﻮال ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﭼـﻪ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟! ﻛﺠﺎﻳﻲ؟! داري ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﻲ ﻛـﻪ ﭼﻄـﻮري از دﺳـﺖ‬
‫ﻣﻦ رﻫﺎ ﺷﻮي؟! اﮔﺮ واﻗﻌﺎ" ﻣﺮا ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺧﻮدم ﮔﻮرم را‬
‫ﮔﻢ ﻛﻨﻢ‪ .‬از ﻳﻚ ﻃﺮف اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮدم او را ﻫﻨﻮز دوﺳﺖ دارم وﻧﻤـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ از دﺳﺘﺶ ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬از ﻃﺮﻓﻲ دﻳﮕﺮ ﺑـﺎ ﻛﺎرﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ او ﻛـﺮده ﺑـﻮد‬
‫ﭼﻄﻮرﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ او ﻛﻨﺎر ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻗﻮل داده وﻗﺴﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻛـﻪ‬
 ‫‪131‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﮔﻮل او را ﻧﺨﻮرم و اﺳﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ او ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻧﺸﻮم‪.‬‬
‫ﻓﺮداي آن روز وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم وﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻣـﺪم ﻛـﻪ ﺧـﻮد را آﻣـﺎده‬
‫ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻢ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ‪ .‬ﻣـﺮا‬
‫درآﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻮاب آﻟﻮد ﺑﻮد ازﻣﻦ ﻗﻮل ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز‬
‫ﺑﺮوﻳﻢ وﻃﻼق را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا؟ وﻟﻲ ﺑﻪ او ﻗﻮل دادم ﻛﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻢ ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ او اﻗﺎﻣﺖ ﺑﮕﻴﺮد او را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮوم ﺳﺮﻛﺎر وﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑـﺎز ﺧـﻮاﻫﻢ ﮔﺸـﺖ و ﺗﻠﻔﻨـﻲ‬
‫ﺳﻌﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺮﺗﺐ زﻧـﮓ ﻣـﻲ زد‪،‬‬
‫وﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬دوﺳﺎﻋﺖ وﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺪ ‪.‬ﻛﻲ ﻣﻲ آﻳﻲ؟!‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ وﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﻪ دادﮔﺎه زدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺮوﻧﺪه را ﻧﮕـﺎه ﻛﺮدﻧـﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬زﻣﺎن ﺗﻌﻴﻦ ﺷـﺪه ﮔﺬﺷـﺘﻪ و اﮔـﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴـﺪ دوﺑـﺎره زن وﺷـﻮﻫﺮ‬
‫ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دوﺑﺎره ﻋﻘﺪ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز وﻗﺘﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻃـﻮري ﻛـﻪ ﺧـﻮدش را‬
‫ﺑﺎﻣﺰه ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧـﻮب دوﺑـﺎره ازدواج ﻣـﻲ ﻛﻨـﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻛﻪ ﺳﻪ دﻓﻌﻪ ﻋﻘﺪ ﻛﺮدﻳﻢ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ روﻳﺶ!! وﻟﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﺻـﻼ"‬
‫ﺧﻨﺪه دار و ﺟﺎﻟﺐ ﻧﺒﻮد روز از ﻧﻮ روزي ازﻧﻮ!! دوﺑـﺎره درﻣﻘﺎﺑـﻞ ﻋـﺪه اي‬
‫اﻳﺴﺘﺎده وﺟﻮاب ﺑﻠﻪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ؟! ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز دﻳﺪ ﻣﻦ ﻋﻼﻗـﻪ‬
‫اي ﺑﻪ ﻋﻘﺪ دوﺑﺎره ﻧﺪارم‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﺳﺮ داد ﻛﻪ ﺗﻮﻗﻮل دادي ﺑﺎﻳـﺪ ﺳـﺮ ﻗﻮﻟـﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻗﻮل دادي وﺳﺮﻗﻮﻟﺖ اﻳﺴﺘﺎدي ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﻗﻮﻟﻢ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻢ؟! ﮔﺮﻳﻪ اش ﺑﻴﺸﺘﺮ وﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔـﺖ اﻳـﻦ ﻣـﻦ‬
‫ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻛﻤﻚ دارم‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮزﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺷﺎﻧﺲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺳﺮي ﺧﻮردم‪ .‬ﺣﺎﻻ در اﻳـﻦ‬
 ‫‪ 132‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫دﻧﻴﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ دارم ﺗﻮﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﺗﻮرا ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺗـﻮرا ﺑـﻪ ﻫـﺮﻛﺲ ﻛـﻪ‬
‫دوﺳﺖ داري و ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﻣﺮا ﻛﻤﻚ ﻛﻦ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ را ﻫـﻢ دروغ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻮ اﺻﻼ" ﻳﻚ ﺣﺮف راﺳﺖ در زﻧﺪﮔﻴﺖ زدي؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا دروغ‬
‫ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﻲ ﺧﻮاﻫﺮ وﺑـﺮادر ﻫـﻢ ﻧـﺪارم‪ ،‬آﻧﻬـﺎ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
‫اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻪ اﻧﺪ وﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﺷﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا؟ ﻫﻤﻴﺸﻪ دﻟـﻢ ﺑـﺮاي اوﻣـﻲ ﺳـﻮﺧﺖ!‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ او را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﮔﺮﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺗﻮ را ﻛﻤﻚ ﻛـﻨﻢ‪،‬‬
‫ﺷﺮط دارد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ درﺳﻮﺋﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨـﻲ ﺗﺎزﻣـﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ اﻗﺎﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﭘﻮل ﻧﺪارم ﻛﻪ ﺧﺮج ﺗـﻮ وﺧـﺎﻧﻮاده ات را در‬
‫اﻳﺮان ﺑﺪﻫﻢ و ﻧﻪ دوﺳﺖ دارم ﭘﻮل ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﺮ ﻣﺎه ﺑـﻪ اﻳـﺮان ﺑـﺮوي‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻘﺪاري ﻃﻼ دارم ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را در اﻳﺮان ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺮوﺧﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ‬
‫ﻣﺪت ﻫﻢ ﺑﮕﺬرد ﺗﺎ اﻗﺎﻣﺖ ﺑﮕﻴﺮم وﻛﺎري ﭘﻴﺪاﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اﻗﺎﻣـﺖ و ﻛﺎرﻛـﻪ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ را ﻧﻴﺰ ﺗﺮك ﻛﻨﻲ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺰﻳـﺰم‪ ،‬ﻫﺮﭼـﻲ ﺗـﻮ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻣﻲ دﻫﻢ واﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﺗﺎﻳﻚ ﻫﻔﺘـﻪ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ دراﻳﺮان ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻛﺎرﻧﻴﻤﻪ ﻛﺎره اي دارم‪ ،‬ﭼﻮن ﻗﺮارداد دارم‪ ،‬اﮔـﺮ‬
‫ﺳﺮﻛﺎرﻧﺮوم‪ ،‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺮاﻳﻢ ﮔﺮان ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬در آﺧـﺮ ﻫـﻢ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ اﺟﺎزه ﻧﺪاري ﺗﺎزﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧـﻪ زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻲ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮوي ﺑﺎ ﺧﻮد ﭘﻮل وﻃﻼ ﺑﺮاي دوﺳﺘﺎن وآﺷﻨﺎﻳﺎن ﺧـﻮد ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎرج ﺑﻴﺎوري‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﻛﺮد وﮔﻔﺖ‪:‬ﺗﻮﭼﺮا آن ﻗـﺪر روي اﻳـﻦ ﻣﺴـﺌﻠﻪ ﺗﺎﻛﻴـﺪ‬
‫داري؟! ﻣﮕﺮ از ﺗﻮ ﭼﻴﺰي ﻛﻢ ﻣﻲ ﺷﻮد؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ ازﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﻢ ﻧﻤﻲ‬
 ‫‪133‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻲ آن ﻣﻤﻠﻜﺖ در ﺣﺎل ﻧﺎﺑﻮدي اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﺰاران ﻫﺰار ﻧﻔﺮﻣﺜـﻞ‬
‫ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاري ﭘـﻮﻟﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻦ ودﻳﮕﺮان از اﻳﺮان ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آورﻳﻢ درﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻮل وﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ آﻗﺎ زاده‬
‫ﻫﺎ و آﺧﻮﻧﺪ ﻫﺎ از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و در ﺑﺎﻧﻚ ﻫﺎ ﺧـﺎرج ﭘـﺲ اﻧـﺪاز‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮه آﺑﻲ درﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻚ درﻳﺎ ﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدت ﻛﻪ ﻣـﻲ داﻧـﻲ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم دﺧﺘﺮ آﻗﺎ زاده در ﻟﻨﺪن ﮔﺮان ﺗـﺮﻳﻦ ﻫﺘـﻞ آن ﺷـﻬﺮ را‬
‫ﺧﺮﻳﺪه ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ اﻳﻦ ﭘﻮل ﻫﺎ از ﻛﺠـﺎ آﻣـﺪه؟! ﻣـﺎل ﻫﻤـﻴﻦ ﺑـﺪﺑﺨﺖ‬
‫ﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺳﻌﻲ دارﻧﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﻳﻲ از زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد را ﻛـﻪ ﺗﻤـﺎم آن‬
‫ﺗﻮﺳﻂ ﻫﻤﻴﻦ آﻗﺎﻳﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻦ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣـﺎدري ﻣﺎﺳـﺖ‪ .‬ﻣﻤﻠﻜـﺖ‬
‫ﻫﻤﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎﺳﺖ‪ .‬روزي ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﻮاﻳﻦ ﻛـﺎر را ﻧﻜـﻦ ﺑﮕـﺬار‬
‫ﺧﻄﺎ وﮔﻨﺎه آن ﮔﺮدن دﻳﮕﺮان ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬اﮔﺮ اﻳـﻦ ﻣﺴـﺌﻠﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻗﺪر ﺗﻮ را ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻧﻪ ﭘﻮل ﻧﻪ ﻃﻼ ﺑـﺮاي ﻛﺴـﻲ از‬
‫اﻳﺮان ﺧﺎرج ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﭘﻮل ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاﻳﻢ داﺷـﺖ‪ .‬ﺑـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﻲ‬
‫داﻧﺴﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﮓ دارد دروغ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻗﻮﻟﺶ را ﻗﺒﻮل‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬دوﺑﺎره روزاز ﻧﻮ روزي ازﻧﻮ!! وﻗﺖ دادﮔﺎه ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ وﻫﻴﭻ ﻛﺲ از اﻳـﻦ‬
‫ﺟﺮﻳﺎن اﻃﻼع ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺣﺘﻲ دادﮔﺎه در ﻣﻮرد دو ﺷﺎﻫﺪ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻣﺎﺷﺎﻫﺪ ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮدﺗﺎن دوﻧﻔﺮ را ﺗﻌﻴـﻴﻦ ﻛﻨﻴـﺪ‪ .‬روزي ﻛـﻪ ﺑـﻪ دادﮔـﺎه‬
‫ﺳﻮﻟﻦ ﺗﻮﻧﺎ)‪ (Sollentna‬رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬در آﺳﺎﻧﺴﻮر ﻣﻦ دﻛﻤﻪ ﺗﻮﻗـﻒ را زدم و‬
‫آﺳﺎﻧﺴﻮر اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟! ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎررا ﻛـﺮدي؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻣــﻦ ﻗﻠﺒـﺎ" راﺿــﻲ ﺑــﻪ اﻳــﻦ ﻛــﺎر ﻧﻴﺴــﺘﻢ‪ .‬اﺣﺴــﺎس ﻣــﻲ ﻛــﻨﻢ ﺗــﻮ ﻣــﺮا‬
 ‫‪ 134‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﺠﺒﻮرﻛﺮدي‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺗـﻮ را ﺧـﺪا‪ ،‬ﺗـﻮرا ﺑـﻪ ﻫـﺮﻛﺲ دوﺳـﺖ داري‬
‫اززﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﻴﺮون ﺑﺮو‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻛـﺮد و ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد‪ .‬او در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺎﻫﺮ ﺑﻮد و ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﻛـﻪ اراده ﻣـﻲ ﻛـﺮد‬
‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن ﻛـﺮده ﺑـﻮد ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن ‪ ،‬ﺗﻮ ﻗﻮل دادي ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ را ﺧﻮدت اﻧﺠﺎم دادي ﻳﻚ ﺑﺎره‬
‫ﭼﻪ ﺷﺪ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻨـﻮز زن وﺷـﻮﻫﺮ ﻫﺴـﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗـﺎ دو ﻣـﺎه‬
‫دﻳﮕﺮﻋﻘﺪ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬ﻋﺰﻳﺰم ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﻋﻘﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ اداره ﻣﻬـﺎﺟﺮت‬
‫ﻗﺒﻮل دارد‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﻳﻤﺎن را ﺑﺎﻫﻢ زدﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﺮاي ﻛﻤـﻚ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻲ و روزي ﻛﻪ ﻣﻦ اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ از زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮ ﺑﻴﺮون‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮرو ﺧﺪا دﻛﻤﻪ را ﻓﺸﺎر ﺑﺪه‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ درﻛﻨﺎرﻫﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺨﺼـﻲ ﻛـﻪ ﻗـﺮار ﺑـﻮد ﻋﻘـﺪ راﺑﺨﻮاﻧـﺪ‪ ،‬ﻣﺜـﻞ‬
‫دوﻧﻔﺮي ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻋﺰاداري درﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮده اي اﻳﺴﺘﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ وﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ دوﺑﺎره ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﺣﻠﻘﻪ‬
‫ﻫﺎ ﻛﻪ در دﺳﺖ داﺷﺘﻴﻢ ‪،‬ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﻢ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮي ﻛﻪ ﻛﺜﻴﻒ ﺗﺮﻳﻦ ﻃﻼﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮم دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﺲ از‬
‫اﻣﻀﺎء ﻣﺪارك دادﮔﺎه را ﺗﺮك وﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ‬
‫وﻏﻢ زده ﺑﻮدم وﻟﻲ ﺳـﺎﻧﺎز ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮد و ﺑـﻪ آرزوﻳـﺶ رﺳـﻴﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬
‫درﻣﺎﺷﻴﻦ و در ﻃﻮل راه ﻫﺮ دوﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻣﻦ‬
‫رﻓﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻳﻢ راﻋﻮض ﻛﻨﻢ ﺗﺎﺑﻪ ﺳﺮﻛﺎر ﺑﺮوم‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑـﺎ ﺗﻌﺠـﺐ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮوي ﺳﺮﻛﺎر؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ! ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧـﻪ و ﺗـﻮرا ﺗﻤﺎﺷـﺎ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم وﺑﻪ ﺳﺮﻛﺎر رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭘﺲ ازﻣـﺪت ﻛﻮﺗـﺎﻫﻲ ﺳـﺎﻧﺎز‬
 ‫‪135‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫زﻧﮓ زد ﻛﻪ ﻋﺰﻳﺰم زود ﺑﻴﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ دارم ﺷﺎم ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ات را درﺳـﺖ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻞ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺪت ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ اي را ﻛﻪ درﺳﻮﺋﺪ ﺑـﻮد‬
‫ﺧﺎﻧﻪ دار وﻣﻬﺮﺑﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد!! ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣـﻦ ﻋـﻮض ﺷـﺪم‪ .‬ﻛـﺎري‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﻮﻣﺜﻞ آن اواﻳﻞ دوﺑﺎره ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺷﻮي‪ ،‬ﻣﻦ ازﺗـﻮ ﺑﭽـﻪ‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ و ﻫﻴﭻ وﻗﺖ وﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﻴﻤﻴﺘﻲ ﺗﻮ را ﺗﺮك ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤـﻲ‬
‫ﮔﺬارم ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺮا ﺗﺮك ﻛﻨﻲ‪.‬ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮا دوﺳـﺖ داري‪ ،‬وﻟـﻲ‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺟﺪاﻳﻲ ﻣﺎ‬
‫دوﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮدو ﺗﻤﺎم ﺟﺮﻳﺎن را ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ دﻳﮕﺮ دوﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻴـﺪا‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﺮدوﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻛﻪ ﺑـﺎ اﻟﺘﻤـﺎس و ﺧـﻮاﻫﺶ‬
‫ازﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻛﺎر اﻗـﺎﻣﺘﺶ وﻛﻴﻠـﻲ ﺑﮕﻴـﺮم ﺗـﺎ او ﻫﺮﭼـﻪ زودﺗـﺮ‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪن اﻗﺎﻣﺘﺶ را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻛـﺎر را ﺑـﺮاﻳﺶ ﻛـﺮدم‬
‫وﻛﻴﻞ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪.‬ﭘﻮل ﺧﻮﺑﻲ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎن اوﻟﻴﻦ ﭘـﻮل را ﻣـﻦ‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﺮدم ﺑﻘﻴﻪ را دوﻟﺖ ﺳﻮﺋﺪ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳـﺎﻧﺎز ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﺷﺪه دﻳﺪ‪ ،‬ﻋﺎزم اﻳﺮان ﺷﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛـﻪ دادﮔـﺎه‬
‫اداره ﻣﻬﺎﺟﺮت‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻪ ي اداره ﻣﻬﺎﺟﺮت راﻗﺒﻮل ﻧﻤﻲ ﻛـﺮد‪ .‬ﺧﻄـﺮي او‬
‫را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ رﻓﺖ ودرﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻗﺒﻞ از رﻓﺘـﻨﺶ‬
‫ﺻﺒﺤﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ آﻳﻨﺪه‪،‬ﺑﭽﻪ و زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺸـﺘﺮك ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬ﺑـﻪ ﻛـﻞ ﺗﻤـﺎم‬
‫اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد واﻳﻨﻜﻪ ﭼﻪ ﻗﺮاري ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑـﻮد‬
‫وﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰ زﻳﺎدي ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬و او را اذﻳﺖ و آزار ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻮن از‬
‫اﺑﺘﺪا ﻋﺸﻖ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺧـﻮد را ﮔـﻮل ﻣـﻲ زدم‬
 ‫‪ 136‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫وﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب ﺷﺪه وﻫﻢ ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﻪ‬
‫اﻳﺮان رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎرﻛﺮدن ﺷﺪم‪ .‬دوﺑﺎره ﻣﺜﻞ اواﻳﻞ ﺗﻤﺎس‬
‫ﺗﻠﻔﻨﻲ زﻳﺎدي داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎ" روزي دوﺑـﺎرﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻋﺰﻳﺰم زﻳﺎد ﻛـﺎرﻛﻦ ﺗـﺎ ﺑـﻪ زودي ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺷﻤﺎل را ﺑﺴﺎزﻳﻢ! وﻟﻲ ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻣـﻦ دﻳﮕﺮﺑـﻪ اﻳـﺮان ﻧﺨـﻮاﻫﻢ‬
‫آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺣﺮف را ﻧﺰن وﻗﺘﻲ ﺧﺎﻧـﻪ اي ﻛـﻪ درﺷـﻤﺎل ﺳـﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﺪ؛ ﺳﺎﻟﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ اﻳﺮان ﺧﻮاﻫﻲ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ وﻗﺮارﺑﺮ اﻳﻦ ﺷـﺪ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﺑـﺎر‬
‫ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﻲ درﺳﻮﺋﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ و زﺑﺎن ﺳﻮﺋﺪي را اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺻـﻮرت ﺟـﺪي‬
‫دﻧﺒﺎل ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻗﺒﻼ" ﻛﻪ او ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻣﺪ؛ ﻫﺮ ﺑﺎر درﻳﻚ ﻛﻼس ﻧﺎم‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد وﻣﻘﺪاري زﺑﺎن ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪو ﺳﭙﺲ رﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ اﻳـﺮان‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲ رﻓﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻳـﺎدش رﻓﺘـﻪ‪ .‬او درﻛـﻼس رﻳـﻦ ﻛـﻲ‬
‫)‪ ( Rinkeby‬ﺷﺮوع ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر‬
‫ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﻲ دادم‪ .‬دوﺳﺘﺎن ﻣﺸﺘﺮك زﻳﺎدي ﭘﻴﺪا ﻛـﺮده ﺑـﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫وﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ دوﺳﺘﺎن ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ وﻫﻢ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ درﺧﺎﻧـﻪ ﺧﻮدﻣـﺎن‬
‫داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﭼﻮن درﻃﺒﻘـﻪ‬
‫زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ دﻳﺴﻜﻮي ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺳﺎﻳﻞ درﺳـﺖ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒـﺎ و دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻨﻲ ﺑـﻮد و ﻫﻤﺰﻣـﺎن ﭘـﺎﻧﺰده ﻧﻔـﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﻗﺼﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ آﻗﺎ ﻣﻨﺼﻮر ﻣﺮﺗﺐ ﺗﻤﺎس داﺷـﺖ‪ .‬ﻫﻤـﺎن‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎزﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪ ازﻃﻼق‪،‬‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬آن ﺧﺎﻧﻮاده آﺷﻨﺎﻳﻲ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻠـﻲ ﻛـﻪ‬
 ‫‪137‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﺮﻳﻠﻲ ﺳﺎﻟﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ اروﭘﺎ وﺳﻮﺋﺪ ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد وازاﻳﺮان ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫ﺧﻮراﻛﻲ و ازﺳﻮﺋﺪ وﺳﺎﺋﻞ ﻛﺸﺎورزي وﻏﻴﺮه ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ ﺑـﺮد‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻛـﻪ‬
‫ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﻋﻠﻲ آﻗﺎ ﺑﺰودي ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ رﺳﺪ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ ﻋﻠﻲ آﻗﺎ را ﺑﻪ داﻳـﻲ‬
‫ﺧﻮد داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻘﺪاري وﺳﺎﺋﻞ ﻛﻬﻨﻪ ﭼـﻮﺑﻲ وﻟﺒـﺎس اﺳـﻜﻲ او را ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻠﻲ آﻗﺎ داده ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎورد ﺳﺎﻧﺎز ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ درﺳـﻮﺋﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺎﻧﻢ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﻛـﻼس زﺑـﺎن ﻣـﻲ رﻓـﺖ‬
‫وﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛﺎر درﺧﺎﻧﻪ و ﻏـﺬا ﭘﺨـﺘﻦ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻏﺬا ﻛﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﻛﻨﻢ!! ﺧﺪا ﻧﺼﻴﺐ دﺷﻤﻦ آدم ﻫﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻏﺬاﻫﺎي او ﺷﻮد!! ﻫﺮ ﭼﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﻲ رﺳـﻴﺪ ﻳـﺎ ﺑـﺎﻫﻢ‬
‫ﺳﺮخ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻳﺎ ﻫﻤﻪ را ﻣـﻲ ﭘﺨـﺖ وﺑـﺮاي ﺧـﻮد اﺳـﻤﻲ روي آن ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲ ﻛﺮدو ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم زود ﺑﻴﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻏﺬا آﻣﺎده اﺳﺖ‬
‫و ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﻣـﻦ ﺑﻴـﺎﻳﻢ‪ .‬ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻧﻪ! و واﻗﻌﺎ" ﺻﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻠﻲ آﻗﺎ وارد ﺳﻮﺋﺪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد وﭘـﺲ از‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﺎ او ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻗﺮارﺷﺪ او ﺑﺎ دوﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ درﺳﻮﺋﺪ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و او ﻧﻴﺰ راﻧﻨﺪه ﺗﺎﻛﺴﻲ و ﺷﻮﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻋﻠـﻲ اﺳـﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﺧﻮد ﻧﮕـﺎﻫﻲ اﻧـﺪاﺧﺘﻢ ﻛـﻪ روي ﻣﺒـﻞ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد و ﺑـﻪ‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ ﮔﻮش ﻣﻲ داد‪ .‬ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد وﺳﺮش اﻛﺜﺮا" ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻮد وﺣﺮﻓﻲ‬
‫ﻫﻢ ﻧﻤﻲ زد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪي؟!ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! ﺷﻤﺎ اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ ،‬دارم ﮔـﻮش‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﻳﺎ درﺳﺖ اﺳﺖ دﻧﺒﺎﻟـﻪ ﺳـﺮ ﮔﺬﺷـﺘﻢ را‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ ﻳﺎﻧﻪ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻲ روم ﺑﺮاﻳﺖ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﻗﻬﻮه ﺑﻴـﺎورم‪.‬‬
 ‫‪ 138‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺳﻲ دﺳﺘﺖ دردﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم دوره آﺷـﻨﺎﻳﻲ ﺑـﺎ او ﺑـﻪ ﻳـﺎدم آﻣـﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﻳﻊ درﻣﻐﺰم ﻣﺮورﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ وﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﺑﻌﺪ از ﮔﺮﻓﺘﻦ آدرس ازﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ آﻣﺪﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺑﻴﺮون وﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ آﻧﻬﺎ را ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮدم‪ .‬ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم‬
‫ﺷﻮﻓﺮ ﺗﺮﻳﻠﻲ ﺣﺘﻤﺎ" آدم ﻣﺴﻦ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺷﻜﻤﻲ ﺑﺰرگ ﺧﻮاﻫـﺪﺑﻮد وﻟـﻲ ﻋﻠـﻲ‬
‫آﻗﺎ‪ ،‬ﺟﻮان و ﻣﺎﺷﺎاﷲ ﺧﻮش ﺗﻴـﭗ ﺑـﻮد ﻛـﻪ دﺧﺘـﺮﻛﺶ ﺷـﻬﺮ ﺧﻮدﺷـﺎن‬
‫ﮔﺮﮔﺎن در اﺳﺘﺎن ﮔﻠﺴﺘﺎن اﻳﺮان ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻘﺪار زﻳﺎدي ﺑـﺎ ﺧـﻮدش ﺑـﺮاي ﻣـﺎ‬
‫ﻛﺎدو آورده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﻛﻤﻚ ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ وﺳﺎﺋﻞ را ﻛﻪ اﺟﻨﺎس ﺷﺨﺼـﻲ ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﻮد ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ آوردﻳﻢ‪ .‬اوﻟـﻴﻦ ﺣﺮﻓـﻲ ﻛـﻪ زدم ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠـﻲ آﻗـﺎ ﺧﻴﻠـﻲ زﺣﻤـﺖ‬
‫ﻛﺸﻴﺪﻳﺪ‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻧﺞ!! ﻛﺴﻲ ﻛﻪ از اﻳﺮان ﺑﺮﻧﺞ ﻧﻤـﻲ آورد‪ .‬اﻳﻨﺠـﺎ‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﺮﻧﺞ ﻫﺎي دﻧﻴﺎ را ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﺎن دارﻳﻢ‪ .‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﺮج ﻛﺮدﻳﺪ و‬
‫زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪﻳﺪ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﻫﻴﭻ ﺑﺮﻧﺠﻲ ﺑﺮﻧﺞ اﻳﺮان ﻧﻤـﻲ ﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﻋﻄﺮ وﺑﻮي ﺑﺮﻧﺞ اﻳﺮان را ﻫﻴﭻ ﺑﺮﻧﺠﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز آن ﻣﻮﻗﻊ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‬
‫ﻫﺮﺳﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻋﻠﻲ آﻗﺎ وﻗﺘﻲ ﭼﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮرد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣـﻦ ﺷـﻤﺎ را ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮﻛﺲ ﭘﺎﻳﺶ را در اﻳﻦ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﻲ ﮔـﺬارد اﮔـﺮﻫﻢ‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد!! اﻳﻦ ﭼﻪ دارد ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ؟! ﻳـﻚ‬
‫راﻧﻨﺪه اﻳﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺮاز ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻳﺪ‪ ،‬ﻣـﻦ را از ﻛﺠـﺎ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻨﺎﺳﺪ؟!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻧﺪارﻳﺪ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼـﺮا!! ﺑـﺎزﭘﻴﺶ ﺧـﻮدم ﮔﻔـﺘﻢ او از‬
 ‫‪139‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻳﺎ آﻗﺎ ﻣﻨﺼﻮرﻳﺎ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﺷﻨﻴﺪه! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻫﺴـﺘﻴﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻛﺘﺎب دادي ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ ﻳﻚ ﺳـﺎل ﭘـﻴﺶ ﻣـﻦ و دﺧﺘـﺮ ﺧﺎﻟـﻪ ام و‬
‫دﺧﺘﺮ او درﺷﻬﺮ ﺳﻮار ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺷﻤﺎ ﺷـﺪﻳﻢ ﺷـﻤﺎ ﻳـﻚ ﻛﺘـﺎب ﺑـﺮاي ﻣـﻦ‬
‫اﻣﻀﺎء ﻛﺮدي و ﺑﻪ ﻣﻦ دادي؟! واي ﺧﺪا راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳـﺪ‪ .‬ﻗﺸـﻨﮓ ﻳـﺎدم‬
‫آﻣﺪ‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد ﻣﻦ در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺗﺎﻛﺴﻲ راه آﻫﻦ ﺑﻮدم ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ ﺳـﻮار‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ و دﺧﺘﺮش ﻋﻘﺐ وﻋﻠـﻲ آﻗـﺎ درﻛﻨـﺎر ﻣـﻦ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺑﺎزي! اﻟﺒﺘﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻋﻠﻲ آﻗﺎ ﺑـﻪ زﺑـﺎن ﺳـﻮﺋﺪي‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬درﺣﺎل ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻬﺮﺑﺎزي ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻮزﻳﻚ ﻣﻼﻳﻤـﻲ‬
‫درﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬اﺻﻼ" ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎره ﻋﻠﻲ آﻗﺎ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻤﺎ اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟! ﻣـﻦ ﻛـﻪ ﺷـﺎﻫﺪ ﺣـﺮف‬
‫زدن آن ﻫﺎ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﻲ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺗﻌﺠﺒـﻲ ﻧﻜـﺮدم وﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺑﻠـﻪ! ﭼﻄـﻮر‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪي اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﺻﺪاي ﻣﻮزﻳﻚ اﻳﺮاﻧﻲ!‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺿﺒﻂ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻢ اﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ!‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮزﻳﻚ ﻗﺸﻨﮕﻲ اﺳﺖ زﻳﺎدش ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬ﻣﻦ اﺳﻤﻢ ﻋﻠـﻲ‬
‫اﺳﺖ وﺷﻮﻓﺮ ﺗﺮﻳﻠﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬از اﻳﺮان ﻣﻲ آﻳﻢ و ﺑﺎر ﻣﻲ آورم و ﺑﺎر ﻣﻲ ﺑﺮم‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ اﮔﺮ ﺑﺎري داري ﻣﻦ ﻣﺨﻠﺺ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣـﻲ ﺑـﺮم ﻫـﺮ‬
‫ﭼﻲ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻳﻲ از اﻳﺮان ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﻲ آورم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ اﻳﻦ ﻳﺎرو ﻛﺎﻣﻼ"‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺮا دﻳـﺪه آن وﻗـﺖ ﻓﺎﻣﻴـﻞ‬
‫ﺷﺪه!! ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ اﻳﺮان آﻣﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰن ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻴﺎ ﮔﺮﮔﺎن ﻣﻦ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ دروﻳﺸﻲ دارم ﺑﻬﺖ ﺑﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد از اﻳﻦ دﺳـﺘﻪ‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺎي ﺑﺎ ﻣﻌﺮﻓﺖ و ﺳﺎده ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ از او ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ‬
 ‫‪ 140‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫اي ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮاي اوﺑﻜﻨﻢ؟! ﭘﻴﺶ ﺧـﻮد ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﭘـﻮل‬
‫ﺗﺎﻛﺴﻲ را ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮم‪.‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﺳﺘﮕﺎه را ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺻـﺪﻛﺮون ﺷـﺪه ﺑـﻮد‬
‫ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎﻏﺬ و ﺧﻮدﻛـﺎر ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑﺪﻫﻴـﺪ‬
‫ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺗﻠﻔﻦ اﻳﺮان را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ دل او را ﻧﺸﻜﺴﺘﻢ ﻛﺎرت وﻳﺰﻳﺖ ﺗﺎﻛﺴﻲ را‬
‫دادم‪ .‬او روي ﻛﺎرت ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺧـﻮد را ﻧﻮﺷـﺖ و ﺑـﻪ ﻣـﻦ داد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ اﻳﺴﺘﺎدم دﻳﺪم ﺻﺪ ﻛﺮون در آورد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣـﻦ ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ؛ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺻﻼ" ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﺰن ‪ .‬ﻛﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﻮم‪ .‬ﻣـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺷﻮﻓﺮ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﺎي اﻳﺮان دﻳﮕﺮ ﺳـﻴﺎه ﺑـﺎزي ﺑﻠـﺪ ﻧﻴﺴـﺘﻢ! ﻳـﻚ ﺑـﺎر‬
‫واﻗﻌﺎ" ﺗﻌﺎرف ﻛﺮدم ﻳﻚ ﺗﻌﺎرف واﻗﻌﻲ وﻟﻲ دﻳﮕﺮ اداﻣﻪ اي ﻧﺪادم!!‬
‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻳﺎد ﻛﺘﺎب ﻫﺎي ﺧﻮدم اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠﻲ آﻗـﺎ ﻛﺘـﺎب ﺧـﻮان‬
‫ﻫﺴﺘﻲ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻄﻮر ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﻛﺘﺎب دارم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺪﻳﻪ ﻣـﻲ‬
‫دﻫﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻚ دﻧﻴﺎ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ازﺻﻨﺪوق ﻋﻘـﺐ ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﻛﺘـﺎب" آﺳـﻤﺎن‬
‫آﺑﻲ" ﻗﺴﻤﺖ اول آن را ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻣﻀﺎء ﻛـﺮدم و ﺑـﻪ ﻋﻠـﻲ آﻗـﺎ‬
‫دادم‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻛﺘﺎب ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ‬
‫ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﺎﻳﺪ اﻳﺮان ﻛﻪ آﻣﺪﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ دل اورا ﻧﺸـﻜﻨﻢ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﺘﻤﺎ"‪ ،‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﺑـﻪ راه ﺧـﻮد اداﻣـﻪ دادم‬
‫وﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ ﻛﺎرت وﻳﺰﻳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎره ﻋﻠـﻲ روي آن ﺑـﻮد ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮدم‬
‫ﻛﺎرت را ﭘﺎره و از ﭘﻨﺠﺮه ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﭘﺮت ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ آﻗﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺪت اﻳﺮان آﻣﺪي؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻠﻪ! ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎ زﻧﮓ ﻧﺰدي؟! ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪي؟! ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﮕﻢ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠـﻲ آﻗـﺎ‬
‫ﺷﻤﺎره ات را ﮔﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣـﺎ را ﺳـﻴﺎه ﻧﻜـﻦ‪ ،‬ﻣـﻦ ﺧـﻮدم ﺑﭽـﻪ‬
 ‫‪141‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫زرﻧﮓ ﮔﺮﮔﺎﻧﻢ!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺻﻼ" از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺰن اﻧﺸﺎاﷲ ﺑﺰودي ﺑـﻪ اﻳـﺮان‬
‫وﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ آﻣﺪ!‬
‫دﻳﮕﺮ ﻳﻚ دوﺳﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻴﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻛﺜﺮا" ﻫﺮﺷﺐ ﺷﺎم ﻣﻨﺰل آﻗﺎ‬
‫ﻣﻨﺼﻮر ﺑﻮدﻳﻢ و ﺧﺎﻧﻢ اﻳﺸﺎن ﻏﺬاﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ" ﻏﺬاﻫﺎي ﺷـﻤﺎﻟﻲ‬
‫از ﻣﺎ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪم و اﺻـﺮار داﺷـﺘﻢ‬
‫آﻧﻬﺎ را دﻋﻮت ﻛﻨﻢ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻦ و ﺳـﺎﻧﺎز ﻛـﻪ ﻣـﺪﺗﻲ ﺑـﻮد‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬ﺳﺎﻧﺎزﻫﻢ از آن دﺳﺘﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻓﻘـﻂ‬
‫ﻣﻔﺖ ﺧﻮري را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺧﻴﺎل دﻋﻮت ﻛـﺮدن ﻛﺴـﻲ را‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﺷﺮوع ﺑﻪ اﻳﺮاد ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮد ﻛـﻪ اﻳـﻦ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫اش ﻗﺪﻳﻤﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﻛـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ را ﺗﻌﻤﻴـﺮ ﻛـﺮدي‪ ،‬آن ﻣﻮﻗـﻊ آﻗـﺎ‬
‫ﻣﻨﺼﻮر و ﺧﺎﻧﻮاده اش را دﻋﻮت ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ در‬
‫اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮده!! ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻧﻬﺎ ﻓﺮق ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬دﻳﺪي ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺑﻲ دارﻧﺪ؟!‬
‫ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﺷﻮﻫﺮش ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺮج ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ؟!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ آن ﺑﺎروﺑﺎرﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎ ﻣﻨﺼﻮر ﭼﺘﺮﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪم!! ﻋﻠﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ‪ .‬اﺧـﻼق ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ اﺳﺘﺨﺮ ﻧﻤـﻲ آﻣـﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧـﻪ ﺗﺎﺑﺴـﺘﺎﻧﻲ ﻛـﻪ‬
‫داﺷﺘﻴﻢ دﻳﮕﺮ ﮔﺮوﻫﻲ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﻤﻲ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﺳﺎﻧﺎز راﺑﻄﻪ را ﺑﻪ ﻛﻞ ﺑـﺎ‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﻗﻄﻊ ﻛﺮده ﺑـﻮد‪ .‬راﺑﻄـﻪ اي ﻛـﻪ او آن را ﺑﺴـﻴﺎر ﺧـﻮب ﻣـﻲ‬
‫داﻧﺴﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ درﻳﻚ ﺟﺰﻳﺮه ﺑﻮد‪ .‬زﻣﻴﻦ ﺗﻨﻴﺲ در آن داﺷﺘﻴﻢ و‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎ ﻗﺎﻳﻖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺗﻨﺪ رو ﺑﻮد و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻫﺎ ﺑـﺎ آن اﺳـﻜﻲ روي‬
‫آب ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ‪ ،‬ﻳﻚ اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪ‬
 ‫‪ 142‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آﻣﺪه و در ﻛﻨﺎر ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ اي در ﺟﺰﻳﺮه ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺷـﺪﻳﺪا"‬
‫ﺑﺎ او اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻴﻢ و او ﻣﺸﻜﻼت زﻳﺎدي ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ .‬از‬
‫اﻳﻦ رو ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑـﻪ‬
‫داﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪارم و ﻳﺎ آﻧﻬﺎ ﺳﻬﻢ ﻣﺮا ﺧﺮﻳﺪاري ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻓﺮوش ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬آﻧﻬﺎ راﺿﻲ ﺑﻪ ﻓﺮوش ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ‬
‫ﭼﺎره اي ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﻴﺰده ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﺎﺑﺴـﺘﺎن را ﻣـﺎ‬
‫در آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ ﻛﺎر زﻳﺎد داﺷﺖ وﻟـﻲ ﻣﺤـﻞ ﺗﻔـﺮﻳﺢ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﺎن ﻳﻌﻨﻲ ﻣـﻦ و ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﺎ دوﺳـﺘﺎن‬
‫ﻣﺸﺘﺮك ﺧﻮد ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﻓﺘﻴﻢ وﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑـﻪ آﻧﺠـﺎ‬
‫ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒـﻴﻦ ﭼﻘـﺪر‬
‫ﻛﺜﻴﻒ اﺳﺖ! ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺗﻤﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ وﻟﻲ آﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري را اﻧﺠـﺎم‬
‫ﻧﻤﻲ دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﻦ و ﺳﺎﻧﺎز درﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺳﺎﻧﺎز از ﺳﺮ ﻛﻮل ﻣﻦ ﺑـﺎﻻ ﻣـﻲ رﻓـﺖ‬
‫وﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻲ را ﻣﻲ دﻳﺪ ﮔﺮﻳـﻪ وﺷـﻜﺎﻳﺖ ﻣـﻲ ﻛـﺮد!! ﺳـﻪ‬
‫ﻣﺎﻫﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺳـﺎﻧﺎز دﻳﮕـﻪ ﻟﺒـﺎس ﺧـﻮاب ﺧـﻮد را‬
‫درﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻦ در ﻧﻤﻲ آورد و ﺷﺐ ﻧﻴﺰ در رﺧﺘﺨـﻮاب ﺑـﺎ ﮔـﺮم ﻛـﻦ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺑﺪ ﺳﺮوﺻﻮرت او ﺳﻴﺎه و ﺟﻮش ﻫﺎﻳﻲ روي ﺻﻮرت و ﺑـﺎﻻي ﻟـﺒﺶ در‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻳﻚ روز دﻳـﺪم ﻛـﻪ ﭼﻨـﺪ ﻣـﻮي دﻣـﺎغ او ﺑﻴـﺮون آﻣـﺪه‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﺳﺎﻧﺎز‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮدت را در آﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ؟! اﻳﻦ ﭼﻪ وﺿﻌﻲ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮ داري؟! ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻪ او ﭘﻴﺶ از دوﻣﺎه ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ‬
‫در ﺧﺎرج ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد او ﻫـﺮ ﻣـﺎه در اﻳـﺮان ﻣﻮﻣـﻚ ﻣـﻲ‬
 ‫‪143‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻﺗﻤﺎم ﺑﺪن ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻮ درآورده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎ‪ ،‬دﺳـﺖ‪ ،‬روي ﺳـﻴﻨﻪ‪ ،‬ﻛﻤـﺮ‬
‫وﺻﻮرت!!!واي ﺧﺪاﻳﺎ!! ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺳﺎﻧﺎز را ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ!! او ﭼﻄﻮر ﺑـﺎ اﻳـﻦ‬
‫ﺻﻮرت ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻲ رود!!؟‬
‫او روز ﺑﻪ روز اﻓﺴﺮده ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑـﻪ اﻳـﺮان دﻟﺘﻨﮕـﻲ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻘﻂ اﻳﺮان ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﻣﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻣـﻲ ﺗـﻮاﻧﻲ‬
‫ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎوري‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ از دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﻳﺎن آدرس ﻛﻠﻴﻨﻴﻜﻲ را ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻟﻴﺰر)‪ (Lacar‬ﻣﻮﻫﺎي زاﺋﺪ ﺑﺪن را از ﺑـﻴﻦ ﻣـﻲ ﺑﺮدﻧـﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ دو‬
‫ﺟﻠﺴﻪ دو ﻫﺰار ﻛﺮون ﺧﺮج داﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﺻـﻮرت ﺧـﻮد را‬
‫ﭘﻴﺶ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﺑﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ دﺳﺘﮕﺎه ﻣـﻮﭼﻴﻦ ﺑـﺮاي‬
‫دﻣﺎﻏﺶ ﺧﺮﻳﺪم‪ .‬او دوﺑﺎره ﻳـﻮاش ﻳـﻮاش از ﺣﺎﻟـﺖ ﺣﻴـﻮاﻧﻲ ﺑـﻪ اﻧﺴـﺎﻧﻲ‬
‫ﮔﺮاﻳﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮد‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻣـﺪﺗﻲ‬
‫ﻗﺒﻞ ﺑﺮاي ﻣﺎدرش دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﻛـﻪ اﻟﺒﺘـﻪ ﻣـﻦ اﻳـﻦ ﻛـﺎر را‬
‫ﻛﺮدم‪.‬‬
‫اواﺳﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﺳـﺮﻣﺎدر ﺑﻴﭽـﺎره‬
‫ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ ﻛﻼه ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ!!! اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻫﻤﺎن داﻳﻲ ﺧـﻮد وﻫﺮﻣـﺎه‬
‫ﭘﻮل ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ او داﺷﺖ از او ﺑﺎ ﻫﺰار ﻛﻠﻚ ﮔﺮﻓﺘـﻪ و ﺑـﻪ ﺣﺴـﺎب ﺧـﻮد و‬
‫ﺑﺮادرﺧﻮد وارﻳﺰ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬زن ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب و ﺳﺎده اي ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﺑـﻪ دﻟﻴـﻞ‬
‫ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﻫﻨﻮز ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﻣـﺮده و ﮔـﺎه ﮔـﺪاري‬
‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ دﻓﻌﻪ آﻳﻨﺪه ﺑﺎ ﭘﺪرﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺧﻮاﻫﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺣﺘﻲ او را ﻛﺘﻚ ﻧﻴـﺰ ﺑﺰﻧـﺪ‪ .‬ﻫـﺮروز ﺑـﺎ ﻣـﺎدرش دﻋـﻮا داﺷـﺖ‪ .‬زن‬
‫ﻓﺮﺗﻮﺗﻲ ﻛﻪ آزار او ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻮرﭼﻪ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ! ﻣﻦ ﻫﺮ روز ﻛﻪ از‬
 ‫‪ 144‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺳﺮﻛﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ آﻣﺪم‪ ،‬او را ﺑﺮاي ﮔﺮدش ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﺑﺮدﻳﻢ‪ .‬و ﺣﺘﻲ‬
‫دوﺳﻔﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﻓﻨﻼﻧﺪ رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﻛﺮدم و ﻳﺎدم آﻣﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺑـﺎري ﻛـﻪ او را‬
‫دﻳﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺳـﺎﻧﺎز در اﺑﺘـﺪا از او‬
‫ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد!!ﭼﻮن ﻳﻚ ﺑﺎري ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد دﻋﻮت‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻣﮕﻪ ﺧﻮدش ﺧﺎﻧﻪ و زن وﺑﭽﻪ ﻧـﺪارد؟‬
‫ﭼﺮا ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻛﺴﻲ ﺧﺎﻧﻢ وﺑﭽﻪ او را ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﺪ؟! ﻳـﻚ روز ﻛـﻪ درﺷـﻬﺮ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻪ اﺻﺮار ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ رﺳﺘﻮران ﺑﺮاي ﺻـﺮف ﺷـﺎم رﻓﺘـﻴﻢ و‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﭘﺮداﺧﺖ ﭘﻮل ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﺟﻠـﻮي ﺻـﻨﺪق ﻧﺪﻳـﺪﻳﻢ ﻫﻤـﺎن ﺑـﺎ‬
‫ﺟﻨﺎﻗﻢ ﺑﻮد!! و ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺣﺴﺎب راﭘﺮداﺧﺖ ﻛﺮدم‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻤﺎم راه ﺗﺎ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫را ﻓﺮﻳﺎد و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﺰار ﻛﺮون ﺗﻮ دادي!! ﭼﺮا؟! ﻣﻲ داﻧﻲ ﺻﺪ و‬
‫ﭼﻬﻞ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﻣﻲ ﺷﻮد!! دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﻣﻔﺖ ﺧﻮر ﺑﻲ ﺷـﺮف ﺣـﻖ ﻧـﺪارد‬
‫ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﺬارد‪.‬‬
‫آن روز ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬روزي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺰرﮔﻲ در ﺧﺎﻧﻪ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬
‫ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن دﻳﮕﺮ از آن ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﺴﻜﻮﺗﻚ زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﻢ ﺑـﻪ راه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻠﻲ ﺗﻠﻔﻦ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ در ﺳﻮﺋﺪ ﻫﺴﺘﻢ و ﻗﺮارﺷـﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﻫﻤـﻪ‬
‫ﻣﻬﻤﺎن ﻫﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺰرﮔﻲ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎزﻣﺮﺗﺐ‬
‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ او را ﺗﺎ ﺳﺮﻛﻮﭼﻪ ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺧﻮدت‬
‫ﺑﺮو ﻋﻠﻲ را ﺑﻴﺎور‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻔﺖ ﺧﻮر ﺣﻖ ﻧﺪارد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ او را ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻣﻲ آورم‪ .‬ﺟﻠﻮي‬
 ‫‪145‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﻬﻤﺎن ﻫﺎ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدم ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑـﻪ او‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ ﺧﻮدت ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺳﺎﻧﺎز ﻧﺎراﺣـﺖ‬
‫اﺳﺖ؟! ﮔﻔﺖ آره‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻢ‪ ،‬وﻟﻲ او ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﻣﻲ آﻳﺪ وﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ در‬
‫آﻧﺠﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ رود‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮﺣـﺎل آن دو آﻣﺪﻧـﺪ‬
‫وﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻦ آرام ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺰودي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﭽﻪ ﻣﺜﻼ" ﻣـﻮﻣﻦ وﻧﻤـﺎز ﺧـﻮاﻧﻲ ﺑـﻮد‪ .‬واﻗﻌـﺎ" ﻟـﺐ ﺑـﻪ ﺳـﻴﮕﺎر و‬
‫ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﻲ زد‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﻣﻦ دم در ﺑﺎﻳـﻚ ﻟﻴـﻮان وﻳﺴـﻜﻲ دﺳـﺖ‬
‫راﺳﺖ و ﻳﻚ ﻟﻴﻮان آﺑﺠﻮ دﺳﺖ ﭼـﭗ وارد ﺧﺎﻧـﻪ ﺷـﺪ!! ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫ﺧﻮب و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﻧﺪي ﺑـﻮد‪ .‬از ﻫﻤـﻪ ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺑـﺎ ﺟﻨـﺎﻗﻢ ﻳﻌﻨـﻲ ﻫﻤـﺎن‬
‫ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸـﻴﺪ ﻛـﻪ او و ﻋﻠـﻲ در‬
‫زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ دﻳﺴﻜﻮ ﻧﻴﺰﻫﺴـﺖ ﺑـﺎ ﻣﻮزﻳـﻚ وﻻﻣـﭗ ﻫـﺎي رﻧـﮓ و‬
‫وارﻧﮓ ﺷﺮوع ﺑﻪ رﻗﺺ ﮔﻴﻠﻜﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻋﻠﻲ ﺑﻮدﻛﻪ ﮔﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﺷـﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛـﻪ او ﺷـﻮﻓﺮ ﺗﺮﻳﻠـﻲ اﺳـﺖ و‬
‫ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز وارد ﺳﻮﺋﺪ ﺷﺪه ﻋﺪه اي دور اورا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻋﻠـﻲ ﻧﻴـﺰ‬
‫ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮﭼﻴﺰي ﻛﻪ دارﻳﺪ وﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ‬
‫از اﻳﺮان ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺧﻮاﻫﻢ آورد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺑﻴﻦ ﻣﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻋﺪه اي ﻫﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ از ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ وﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﻔﺖ ﺑﺎﺷﺪ!! ﻫـﻴﭻ‬
‫اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ازﺳﺮب ﺑﺎﺷﺪ !! ﻳﻜﻲ اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﺮش‬
‫در اﻳﺮان دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻴﺎ ورد‪ .‬و دﻳﮕـﺮي ﭼﻴـﺰ دﻳﮕـﺮي‬
‫وﻫﻤﻪ ﺧﻮاﺳﺘﺎر اﻳﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﻋﻠـﻲ را ﺷـﺎم ﺧﺎﻧـﻪ ﺧﻮدﺷـﺎن‬
‫دﻋﻮت ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﻧﻴﺰ ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮد از اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اوﺳﺖ‪ .‬واﻗﻌﺎ"‬
 ‫‪ 146‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﻦ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﻧﮕﺎه وﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم درﺳﺖ ﻳﺎد ﺻـﻤﺪ ﺧﻮدﻣـﺎن ﻣـﻲ‬
‫اﻓﺘﺎدم!! اﻟﺒﺘﻪ ﺻﻤﺪآﻗﺎ ﻳﺎدﺗﺎن ﻫﺴﺖ؟! ﺻﻤﺪ آﻗﺎي ﺧﻮدﺗـﺎن ﻛـﻪ ﻫﻤﻴﺸـﻪ‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻗﻬﺮﻣﺎن اول ﻗﺼﻪ ﺑﺎﺷﺪ!! ﻧﺨـﻮد ﻫـﺮ آﺷـﻲ ﺑﺎﺷﺪوﻫﻤﻴﺸـﻪ‬
‫ﻫﻤﻪ را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﺳﺎده دﻫﺎت ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﻴﻼ و ﻧﻨﻪ آﻗﺎش ﺑﻮدو ﺑـﺎ‬
‫ﺟﻠﻴﻘﻪ وﮔﻴﻮه و ﺗﻨﺒﺎن ﺳﺎده ودﻫﺎﺗﻲ ﺧﻮد ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺎره ﻣـﻲ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻲ رﻓـﺖ ﺣﺘـﻲ اﻻﻏـﻲ ﻧﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺳـﻮار ﺷـﻮد او از‬
‫ﻗﻮﭼﻌﻠﻲ ﻛﻮﻟﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮود‪ .‬دﻓﺘﺮﭼـﻪ وﻣـﺪادي داﺷـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﮔﺬري درﭘﺸﺖ واﻧﺘﻲ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺳـﻔﺮ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬ﻓـﻴﻠﻢ‬
‫ﻫﺎي ﺑﺮوﺳﻠﻲ زﻳﺎد دﻳﺪه ﺑﻮد و از ﻫﺮﻛﺲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑـﻮد ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ وﭼﺎﻟﺶ اوﺑﺰﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻋﻠﻲ آﻗﺎ ﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﺳﺎده دﻫـﺎت ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﻣﺎﺷـﺎءاﷲ‬
‫ﺑﭽﻪ زرﻧﮓ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﮔﺮﮔﺎن)ﮔﻠﺴﺘﺎن اﻳﺮان( ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺘﺎﻧﻲ آدﻳﺪاس‪ ،‬ﺷﻠﻮار‬
‫ﻟﻴﻮاﻳﺰو ﺗﻲ ﺷﺮت ﭘﻮﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮش ﺗﻴﭗ ﻣﺤﻠﻪ ﺧﻮدﺷـﺎن ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎي اﻻغ‪ ،‬ﺗﺮﻳﻠﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺮﻳﻠﻲ ﺧﻮد ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ اروﭘﺎ و ﺳﻮﺋﺪ ﻣـﻲ‬
‫آﻣﺪ‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﺴﺮو ﺑﭽﻪ و ﭘﺪروﻣﺎدرش ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛـﺮد ﺗـﺎ ﻫﻤـﻪ آﻧﻬـﺎ‬
‫راﺣﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎي دﻓﺘﺮﭼﻪ ﻟﺐ ﺗﺎب زﻳﺮ ﺑﻐـﻞ داﺷـﺖ و دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺻﻤﺪ ﻛﻪ از ﺗﻬﺮان ﺑﺮاي ﻧﻨﻪ آﻗﺎ وﻟﻴﻼ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻲ ﻧﻮﺷـﺖ‪ ،‬ﻧﺒـﻮد و اوﺑـﺎ‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده و دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ازﻃﺮﻳﻖ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﭼﺖ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬او ﻓـﻴﻠﻢ ﻫـﺎي‬
‫راﻣﺒﻮ زﻳﺎد دﻳﺪه ﺑﻮد وﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮازﻛﺴﻲ دﻟﺨﻮر ﻫﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﻣـﺎ‬
‫ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﻣﻲ زﻧﻢ او را ﻣﻲ ﻛﺸﻢ‪ .‬وزﻳﺮ اﻣﻮرﺧﺎرﺟﻪ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺣـﺎﺟﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﺬارد ﻣﻦ زﻧﺪان ﺑﺮوم!! آن ﺷﺐ آن ﻗﺪر ﻫﻤﻪ رﻗﺼﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎ ﻣﻨﺼﻮر ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣـﻦ ﭘـﺎ درد‬
 ‫‪147‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﻧﻴﺰ آﻧﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻟﺐ ﺗـﺎپ ﺧـﻮد را‬
‫روي ﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺎر داردو ﮔﺮﻓﺘﺎر اﺳـﺖ ﺻـﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد!! از داﺷﺘﻦ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺣﺮف ﻣﻲ زد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻘﻮق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬
‫را ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻘﺪار ﭘﻮل درﺣﺴﺎﺑﻢ آﻣﺪه ﺧﻼﺻﻪ از آن ﭘﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎري از اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎرو ﻣﺮﻳﺾ آن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺸـﺎن دﻫﻨـﺪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ!! ﺟﻴﺐ ﺧﺎﻟﻲ و ﭘﺰﻋﺎﻟﻲ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﻫﺎرا ﺣﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد!!‬
‫وﻋﻠﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﻲ دوﺳﺘﺎن زﻳﺎدي ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد وﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺴـﻴﺎر او‬
‫را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ وﻣﻲ ﺷﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻫﻤﻴﺸـﻪ وﻗﺘـﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎرﻛﻢ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدم و اﻛﺜﺮا" ﺑﺎ او اﻳﻦ ﻃـﺮف و آن‬
‫ﻃﺮف ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ‪.‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﺧﻴـﺎل‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺮدد واﺻﺮار ﻣﻦ وآﻗﺎ ﻣﻨﺼﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﺑـﺎ ﺑـﺎر ﻣـﺮدم‬
‫درﺗﺮﻳﻠﻲ ﺗﻮﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺎزم ﺷﻮي! ﺑﺮو‪ ،‬دوﺑﺎره زود ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﻲ ﮔﺸﺖ‪ .‬وﻟـﻲ‬
‫در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ درﺳﻮﺋﺪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻪ دﻳﺪاري ﺑﺎ ﺧـﺎﻧﻮاده آﻗـﺎ ﻣﻨﺼـﻮر‬
‫داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ را ﻣﻲ دﻳﺪم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻌﻀﻲ اوﻗﺎت ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎدر ﺳـﺎﻧﺎز ﻛـﻪ ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫زن ﺳﺎده وﺑﻲ ﺷﻴﻠﻪ ﭘﻴﻠﻪ اي ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﺳﺎﻧﺎز در اﺗﺎق ﺧﻮاب‬
‫ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺑﺪ؟! ﻓﻘﻂ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ در اﺗﺎق ﺷﻤﺎ ﻫﺴـﺖ!!‬
‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺧﺪاﻳﺎ ﭼـﻪ ﺟـﻮاب دارم ﻛـﻪ ﺑـﻪ او ﺑـﺪﻫﻢ؟! ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ دﺧﺘﺮ ﺷـﻤﺎ ﻣﺜـﻞ ﻳـﻚ ﻣـﺮد ﭘﺸـﻤﺎﻟﻮ اﺳـﺖ وﻣـﻦ‬
‫ﭼﻨﺪﺷﻢ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻐﻞ او ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬ﺷﺒﻬﺎ در ﻛﻨﺎر او آراﻣﺶ ﻧﺪارم و ﺧﻮاب‬
 ‫‪ 148‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻫﺎي ﺗﺮس ﻧﺎك ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ!! ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺷﺒﻬﺎ ﺧُﺮﺧُﺮ ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ وﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺨﻮاﺑﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ او ﻣﺪت ﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﻳـﻚ ﺳـﺎﻋﺖ در اﺗـﺎق‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ وﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲ ﺑﺮد از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻴﺮون ﻣـﻲ رود‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دروغ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ!! ﻫﻤﻪ ﻣﺮدﻫﺎ ﺧﺮﺧﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﻫﻤـﻪ زﻧﻬـﺎ ﻫـﻢ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﭘﻴﺶ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﻢ ﭼﻮن ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز اﺧـﻼق‬
‫ﻧﺪاردوﻣﺜﻞ ﺳﮓ ﭘﺎﭼﻪ آدم را ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻛﻨﺎر او ﻧﻤـﻲ ﺧﻮاﺑﻴـﺪ! وﺑـﻪ‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎره ﮔﻔﺖ ﻣﻦ اﺻﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮم ﻛﻪ ﺷﻤﺎ از ﭼﻴﻪ اﻳـﻦ دﺧﺘـﺮ‬
‫ﺧﻮﺷﺘﺎن آﻣﺪه اﺳﺖ؟! او اﺧﻼق ﻛﻪ ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑـﺎ‬
‫او ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر ﺑـﺎ او ازدواج ﻛﺮدﻳـﺪ؟! ﻣـﻦ ﺑﺴـﻴﺎرﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷـﺪم!!‬
‫اﺻﻼ" اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻨﻴﺪن ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ را از دﻫﺎن او ﻧﺪاﺷﺘﻢ!!! ﻣﻌﻠـﻮم ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﺑﺴﻴﺎرزﻳﺎدي از او دارد و واﻗﻌﺎ" ﻧﻴﺰ ﺣﻖ داﺷﺖ!!‬
‫او ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﻳﺶ اداﻣﻪ داد و ﻣﻦ دراﻓﻜﺎر ﻳـﺎد اﻳـﻦ اﻓﺘـﺎدم ﻛـﻪ ﻛـﻪ‬
‫ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﺳﺎﻧﺎز ازاﺗﺎق ﻣﻦ رﻓﺖ!! ﻣﻦ او را ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس و ﺧـﻮاﻫﺶ ﺑـﺎ زور‬
‫وﺟﻨﮓ ﺑﺎ دادن رﺷﻮه و ﻣﺤﺒﺖ از اﺗﺎق ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﻛﺮدم!! وﻗﺘﻲ دراﺗـﺎق‬
‫ﻣﺸﺘﺮك ﻣﺎ ﺑﻮد ﺧﻮاب ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ ور ﻣﻲ رﻓـﺖ ودر ﺑﻐـﻞ ﻣـﻦ‬
‫ﻣﻲ ﻟﻮﻟﻴﺪ وﻣﻦ وﻗﺘﻲ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺪن ﭘﺸﻢ آﻟﻮد او ﻣﻲ ﺧـﻮرد ﻓﺮﻳـﺎد ﻣـﻲ‬
‫زدم!! ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ﺑﺎ او‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺴـﺘﻪ وﺳـﻌﻲ‬
‫ﺑﺮاﻳﻦ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ از دﺳﺘﺎن ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻜﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ از ﺑﺪن او راﻟﻤﺲ‬
‫ﻧﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫روز ﺑﻪ روز اﺣﺴﺎس ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﻛﻤﺘﺮ وﻛﻤﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ودﻳﮕﺮ ﻋﻼﻗﻪ‬
‫اي ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ او ﺣﺘﻲ ده دﻗﻴﻘﻪ در اﺗﺎق ﻣﻦ ﺑﺎﺷـﺪ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤـﻴﻦ اﻣـﺮ‬
 ‫‪149‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ او را دوﺳﺖ ﻧﺪارم وﻋﺎﺷﻖ او‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي راﺑﻄﻪ دارم‪ .‬درﻃﻮل ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺎدر‬
‫ﺳﺎﻧﺎز درﺳﻮﺋﺪ ﺑﻮد راﺑﻄﻪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮي ﻣﻦ و ﺧـﻮاﻫﺮزﻧﻢ زﻳﺎدﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬او‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ازاﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪه‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﺮروز ﻋﻜﺲ ﻫﺎي زﻳـﺎدي‬
‫ازﺳﺎﻧﺎز وﻣﺎدرش ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﺑﺮاي او اﻳﻤﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﻛﺎر ﺑﻮدم ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﻣﻦ زﻧـﮓ زد‬
‫و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻄﻠﺒﻲ را ﺑـﺮاي ﺗـﻮ ﺑﮕـﻮﻳﻢ وﺑﺎﻳـﺪ ﻗـﻮل ﺑـﺪﻫﻲ‬
‫وﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮري ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺣﺮﻓـﻲ ﻧﺰﻧـﻲ‪ .‬ﻗـﻮل ﻣـﻲ دﻫـﻲ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬آره‬
‫ﻋﺰﻳﺰم!! در آن زﻣﺎن ﻣﻦ وﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ راﺑﻄﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن‬
‫ﺳﺎم ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ درﺳـﻮﺋﺪ ﻣـﺮدي را ﻣـﻲ ﺷﻨﺎﺳـﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻴﺎل دارﻳﻢ ازدواج ﻛﻨﻴﻢ دوﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و در‬
‫اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم ﻋﺠﺐ ﺧﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻦ در آﺳـﻤﺎ‬
‫ن ﻫﺎ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮب ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﻮدم و ﺗﻮ ﺧـﻮدت ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮدي؟!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬او دوﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻠـﻪ!! دوﺳـﺖ ﻣـﻦ؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻓﻼﻧـﻲ‪،‬‬
‫دوﺳﺖ ﻋﻠﻲ!! وﻗﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪم ﻛـﻪ ﻣﻨﻈـﻮراو ﭼﻴﺴـﺖ ﺗـﻮي اﺗﻮﺑـﺎن‬
‫ﻛﻮﺑﻴﺪم روي ﺗﺮﻣﺰ و زدم ﻛﻨﺎر و اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛـﻲ را ﮔﻔﺘـﻲ‪ :‬دوﺑـﺎره‬
‫ﺗﻜﺮار ﻛﻦ! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮرا ﺧﺪا ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮدت ﻛﻤﻜﻢ ﻛـﻦ ﺗـﺎ‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬وﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗـﻮاﻧﻲ ﻟﻄـﻒ‬
‫ﻛﻦ او را دﻋﻮت ﻛﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ات او ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ را ﻛﻪ در اﻳﺮان ﻫﻢ‬
‫دﻳﺪه اﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ و ﻣﺎﻣﺎن ﻛﺎر را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﮔـﺮ ﺳـﺎﻧﺎز ﻓﻬﻤﻴـﺪ‬
‫ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن او ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮا ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺧـﻮدت ﻛـﻪ‬
 ‫‪ 150‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﻲ داﻧﻲ؟ ﺑﻪ اوﻗﻮل دادم و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم‪ .‬اﺻـﻼ" ﺑـﺎورم ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺷﺪ! در ﻃﻮل راه ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم دارد ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ دوﺳﺎل اﺳـﺖ!! او ﻛـﻪ در‬
‫اﻳﻦ ﻣﺪت دوﺳﺎل ﺑﺎ ﺳﻴﺪ ﺑﻮد!! ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ ﺑﺎ ﺳﺎم ازدواج ﻛـﺮد و ازﻫـﻢ‬
‫ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ!! ﭼﻄﻮر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ دوﺳﺎل ﻧﻴﺰ ﺑﺎ اﻳـﻦ ﺑﺎﺷـﺪ؟! ﭘـﻴﺶ ﺧـﻮد‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﻳﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪﻳﺎ ﻧﻪ؟! ازﻃﺮﻓﻲ ﻣـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻃﻮل اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺴﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮد ﺑـﻮد‪ .‬اﻳـﻦ ﺣﺮﻓـﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ ﻣﻲ زﻧﺪ زﻳﺎد درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ازﻃﺮﻓﻲ درﺳـﺖ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮﺳﺎﻧﺎز ﺧﻮدش ﻃﺮف را ﻣﻲ دﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﻣﺪﺗﻬﺎ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺳﺎم ﻛﻪ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻛﺲ دﻳﮕـﺮي را ﺑـﺮاي‬
‫او ﭘﻴﺪا ﻛﻦ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗـﻮ ﺧـﻮدت ﻧﺨﻮاﺳـﺘﻲ ﻛـﻪ او ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎرج ﻛﺸﻮر ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺗﻮﺧﻮدت ﺑﻮدي ﻛﻪ دﺳﺘﻮر دادي راﺑﻄﻪ او وﺳﺎم ﺑﻬـﻢ‬
‫ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﮔﻔﺖ آن ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮق ﻣﻲ ﻛﺮد وﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﺧﻮاﻫﺮم ﺳـﺮش‬
‫ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرده وﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷـﺪه ﻛـﻪ ﻫـﻢ ﺑﻬـﺮام وﻫـﻢ ﺳـﻴﺪاو را ﺳـﺮﻛﺎر‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬درﺿﻤﻦ او رودﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤـﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ ﺗـﺎ آﺧـﺮ‬
‫ﻋﻤﺮ از ﺧﻮاﻫﺮو ﺑﺮادر وﻣﺎدرم ﻧﮕﻬﺪاري ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺳﺮوﺳﺎﻣﺎن‬
‫ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﻣﻦ آراﻣﺶ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻮل اﻳﻦ را ﻣﻲ ﺧﻮردم ﻛﻪ اﮔﺮ او آراﻣﺶ ﺑﮕﻴﺮد ﺷـﺎﻳﺪ راﺑﻄـﻪ‬
‫ﻣﺎﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻘﺪارزﻳﺎدي از ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺪن او از ﺑـﻴﻦ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬وﻟـﻲ‬
‫ﻣﻘﺪاري ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻛﭽﻠﻲ از ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر در ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ او ﺑﺎ ﺗﻴـﻎ ﻣـﻲ‬
‫زد‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﻣﺎدر ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺮاي ﺧﻮاب ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدش رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺑﻴـﺎ‬
 ‫‪151‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﭼﻴﺰي را ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز وﻗﺘﻲ ﺗﻤـﺎم ﺣـﺮف ﻫـﺎي‬
‫ﻣﺮا ﺷﻨﻴﺪ از ﻃﺮﻓـﻲ ﺗﻌﺤـﺐ از ﻃـﺮف دﻳﮕـﺮ ﺧﻮﺷـﺤﺎل و ﻫﻤـﻴﻦ ﻃـﻮر‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻖ وﭘﺴﺖ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻧﻤـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش ﻣﻬ‪‬ﻢ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ او ﺧـﻮدش‬
‫ﻛﺴﻲ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻳﺎرو ﻛﻪ زن وﺳـﻪ ﺗـﺎ ﺑﭽـﻪ‬
‫ﺑﺰرگ دارد؟! ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮت ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺟﺪا ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ او را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ دﻳﮕﻪ ﻣـﻲ روﻳـﻢ ﺧﺎﻧـﻪ و‬
‫زن او دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻋﻠﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻋﻠﻲ ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﻣـﻲ ﺷـﻮد‬
‫ﻛﻪ او دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ اش را ﻃﻼق داده و ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺮا ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ‪،‬‬
‫ﻣﻦ از ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﺑﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﺟﺪﻳﺪم زﻧﮓ زدم‪ .‬ﻣﻦ وﺿﻊ ﺑﺴـﻴﺎر ﺧـﻮﺑﻲ‬
‫داﺷﺘﻢ!! ﻳﻚ ﺧﻮاﻫﺮزن ‪ ،‬وﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﻫﻢ ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از دﻳﮕـﺮي!!‬
‫ﭘﺲ از ﺳﻼم ﻋﻠﻴﻚ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻄﻮري؟! ﻣﺎ دارﻳﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻣـﻲ ﺷـﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ وﮔﻔﺖ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﭼﻨﺪ وﻗـﺖ اﺳـﺖ ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﻫﺴﺘﻲ و ﭼﻄﻮر آﺷـﻨﺎ ﺷـﺪﻳﺪ؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻳـﻚ ﺳـﺎل ﭘـﻴﺶ در‬
‫ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ در راه اﻳﺮان و ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ در اﻳﺮان ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫ﻛﻪ را ﮔﻔﺖ ﮔﻮﺷﻲ را ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮدم!! آﻳﺎ واﻗﻌﺎ" ﻣﻦ دارم ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮاب ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ؟! ﻧـﻪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘـﺖ داﺷـﺖ! ﺧـﻮاب ﻧﻤـﻲ‬
‫دﻳﺪم!! ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﺮ ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷـﺖ زﻳـﺮ‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺳﺎﻧﺎز زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ!! وﻟﻲ ﺑﺎﺑـﺎ اي واي!! ﺗـﻮ دﻳﮕـﻪ ﻛـﻲ ﻫﺴـﺘﻲ!! در‬
‫اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ ‪ ،‬ﺷﻮﻫﺮش اﻳﻨﺠﺎ او را ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻣـﻲ ﺑـﺮد ودر ﺗﻬـﺮان ﺷـﻮﻫﺮ‬
 ‫‪ 152‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫دﻳﮕﺮي ﻣﻨﺘﻈﺮ اوﺑﻮد!! او درﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﺎ ﺟﻨﺎق روي ﻫﻢ ﻣﻲ رﻳﺰد و ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ!! واﻗﻌﺎ" ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻗـﻮل ﺳـﻮﺋﺪي ﻫـﺎ ﻣﺎﻣـﺎ ﻣﻴـﺎ‪.‬‬
‫)‪ (Mamma mia‬وﻟﻲ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻓﻘـﻂ‬
‫ﮔﻮش ﻛﺮدم وﻗﺮارﺷﺪ ﻛﻪ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺑﺴـﺘﺎﻧﻲ ﻣـﻲ روﻳـﻢ او‬
‫ﻫﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﻣﻴﻞ ﻗﺒﻮل ﻛﺮد و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز زﻧﮓ زدم و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻲ دوﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺮت ﻛﻲ وﻛﺠـﺎ ﺑـﺎ‬
‫او آﺷﻨﺎ ﺷﺪه؟! در راه اﻳﺮان ﺗﻮ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ!! ﮔﻔﺖ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﻋﻴﺒﻲ دارد؟! اﻳـﻦ‬
‫ﺷﻮﻫﺮش در ﺳﻮﺋﺪ ﺗﺨﻢ ﺣﺮام ﺑﻮد و ﺑﺪﺗﺮ از اون ﺳﻴﺪ در اﻳﺮان!! ﺣﺎﻻ ﻫﻢ‬
‫ﻛﻪ او ﺑﺎ ﻫﺮ دو ﺗﻤﺎم ﻛـﺮده اﺳـﺖ‪ .‬ﻣﺸـﻜﻞ ﺗـﻮ ﭼﻴﺴـﺖ؟! ﻣﻘـﺪاري ﻛـﻪ‬
‫ﻓﻜﺮﻛﺮدم دﻳﺪم ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤـﺎم وﺟـﻮد ﺧـﻮاﻫﺮ زﻧـﻢ را دوﺳـﺖ دارم و دﻟـﻢ‬
‫واﻗﻌﺎ" ﺑﺮاي او ﻣﻲ ﺳﻮزد‪ .‬او واﻗﻌﺎ" ﺑﺪﺑﺨﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺳﺎﻧﺎز ﺷﺪه !!‬
‫او ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﻃﻮر ﻳﺎ ﻫﺮﻛﺲ را ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﺪ و ﮔﺮﻧﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺧﺮاب ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫روز ﺟﻤﻌﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﻇﻬﺮ راه اﻓﺘﺎدم ﺑﺮوم ﺟﺰﻳﺮه‪ ،‬ﭼـﻮن ﻗﺮارﺑـﻮد دو ﺗـﻦ‬
‫ﺧﺎك رس ﻛﻪ درﻛﻴﺴﻪ ﻫﺎي ﭼﻬـﻞ ﻛﻴﻠـﻮﻳﻲ ﺑـﻮد ﺑـﺮاي ﺗﺤﻮﻳـﻞ ﺑـﻪ دم‬
‫اﺳﻜﻠﻪ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ آﻧﻬﺎ را در‬
‫ﻗﺎﻳﻖ ﮔﺬﺷﺘﻢ و ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﺰﻳﺮه اي ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﻣﺎ در آﻧﺠﺎ ﺑـﻮد‬
‫رﻓﺘﻢ و آﻧﻬﺎ را از ﻗﺎﻳﻖ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺷﺐ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑـﻮدم وﻗـﺮار‬
‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﻛﻪ ﻓﺮداي آن روز ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺳﺎﻧﺎز و ﻣﺎدرش وﻫﻤـﻴﻦ‬
‫ﻃﻮر ﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﺟﺪﻳﺪ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﺟﺰﻳـﺮه ﺑﺮﮔـﺮدﻳﻢ‪ .‬وﻟـﻲ ﻣـﻦ ﺑﺮﻧﮕﺸـﺘﻢ‬
‫وﻗﺮارﺷﺪ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺎدرزﻧﻢ وﺳﺎﻧﺎز ﺑﺮود و آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺎ ورد‪.‬‬
 ‫‪153‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ آﻧﻬﺎ ﺑـﻪ ﺟﺰﻳـﺮه ﺑﺮﺳـﻨﺪ ﻣـﻦ ﺗﻌـﺪادي از‬
‫ﻛﺴﻴﻪ ﻫﺎي ﺧﺎك رس را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ و زﻣﻴﻦ ﺗﻨﻴﺲ آورده ﺑﻮدم‪ .‬آﻧﻬـﺎ‬
‫آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻌﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻤﻴﺪ ﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷـﻮﻫﺮ ﺧـﻮاﻫﺮم‬
‫ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺗﻤﺎم روز ﻛﺎر ﻛﻨـﻴﻢ و ﺣﻤﻴـﺪ ﺷـﺐ ﺑﺮﻣـﻲ ﮔﺸـﺖ‪ .‬او ﺑﻘﻴـﻪ‬
‫ﻛﻴﺴﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ آورد ﻓﺎﺻﻠﻪ‪ ،‬دوﻳﺴـﺖ و ﭘﻨﺠـﺎه ﻣﺘـﺮ ازاﺳـﻜﻠﻪ ﺗـﺎ‬
‫زﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ آن روز ﻛﺎر زﻣﻴﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺷﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﻏﺮوب ﻛﺒﺎب ﺧﻮردﻳﻢ و ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﻦ وﺑﻘﻴﻪ ﺟﻠﻮي آﺗﺶ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ‪،‬‬
‫ﻋﻜــﺲ ﻫــﺎي ﺑﺴــﻴﺎري ﺑــﻪ ﺧــﻮاﻫﺶ ﺧــﻮاﻫﺮ زﻧــﻢ از داﻣــﺎد ﺟﺪﻳــﺪ ﻳــﺎ‬
‫ﻫﻤﺴﺮﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﻋﺸﻖ ﻣﻲ ﻛﺮد!! دﻳﮕﺮ ول ﺷـﺪه ﺑـﻮد‬
‫ﺗﻮ ﺑﻐﻞ ﻣﺎدر زﻧﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺻﺪاش درآﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ داﻣﺎش ﻫﺴﺘﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻳﻦ ﻃﻮري ﺗﻮ را ﺑﻐﻞ‬
‫ﻧﻜﺮده اﺳﺖ!! اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﻳﻚ ﭼﻴﺰش ﻣﻲ ﺷﻮد!! ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺎل ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد!! در ﺟﺰﻳﺮه اي ﻧﺸﺴﺘﻪ و زﻣﻴﻦ ﺗﻨﻴﺲ ﺷﺨﺼﻲ آﻣـﺎده ﺷـﺪ‪ .‬ﻛـﻪ ﻣـﺎ‬
‫ﻓﺮدا ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑـﺎزي ﻛﻨـﻴﻢ!! ﻛﺒـﺎﺑﻲ ﻛـﻪ ﺧـﺎﻧﻢ ﺳـﺎﻧﺎز ﺳـﻤﺎواﺗﻲ‬
‫ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ درﺳﺖ ﻛﺮده و ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻧﻴﺰ ﻳﻚ ﻟﻴـﻮان وﻳﺴـﻜﻲ ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺟﻠﻮي آﺗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ﻣﺎدر زﻧﺶ ﺣﺎل ﻣﻲ ﻛﺮد!! ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛـﺮد‬
‫ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز و ﻣﺎدرش از ﺧﺎﻧﻮاده ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و رﻳﺸﻪ داري ﻫﺴﺘﻨﺪ!!‬
‫ﻳﻚ ﻛﺎره از ﺳﺎﻧﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻮ ﺳﻮﺋﺪ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺻـﻮرت ﻓـﺮوش‬
‫ﻣﻲ رود؟! ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي ﭼﻪ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ وﻳﻼ ﺑﺴـﺎزم!! ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻳﻚ وﻳﻼ آﻣﺎده ﻧﻤﻲ ﺧﺮﻳﺪ؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑـﻪ ﺳـﻠﻴﻘﻪ‬
‫ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺴﺎزم!! ﻫﻢ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻣﻨﻈﻮر او ﭼﻴﺴﺖ و ﻫـﻢ ﻣـﻦ!! او‬
 ‫‪ 154‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﻣﺎدر زﻧﻢ ﭘﺰ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬آن ﺷـﺐ ﻣـﻦ و ﺑـﺎ ﺟﻨـﺎﻗﻢ ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ وﻣﻦ ﺷﺮوع ﺑﻪ درد و دل ﻛﺮدم و ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻘـﺪاري از ﺣـﺮف‬
‫ﻫﺎ را از دور ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻋﻮاي ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪﻳﺪي ﺑﻴﻦ ﻣﺎدرﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬ﻓـﺮداي‬
‫آن روز را ﺑﻪ ﺗﻨﻴﺲ ﺑﺎزي و ﺷـﻨﺎ ﮔﺬراﻧـﺪﻳﻢ و ﻋﺼـﺮ ﻳﻜﺸـﻨﺒﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻴﻢ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ دوﺑﺎره ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺧﻮدرا ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ وﺳﺎﻧﺎز ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﭼﺴﺒﻴﺪ و ﺷﺐ ﻫﺎ ﮔﺮﻳﻪ و اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲ ﻛﺮدﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧـﺪارم‬
‫روزي او را رﻫﺎ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﺑﺰودي ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺟﻨـﺎﻗﻢ‬
‫ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ از ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد ﻃﻼق ﺑﮕﻴﺮد‪.‬ﻋﻠﻲ ﭼﻨﺪ ﺑـﺎري ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫آﻣﺪ ورﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ازﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪ ﻛـﻪ ﺧﻴـﺎل دارﻳـﻢ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ را ﺑﻔﺮوﺷﻴﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﻮدم آن را از ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺧﺮم! اول ﻓﻜـﺮ‬
‫ﻛﺮدم ﺟﺪي ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﺷﺎاﷲ وﺿـﻊ او ﺧـﻮب اﺳـﺖ!!‬
‫وﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺘﻢ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎور ﻧﻜﻦ!! اﻗﺪام ﺑﻪ ﻓﺮوش ﻛﻦ‪ .‬اﻳـﻦ‬
‫از اون ﻋﻔﻪ رﺷﺘﻲ ﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻋﺪه اي دﻫﺎﺗﻲ ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده از اﻳﻦ ﭘﺰﻫـﺎ‬
‫ﻣﻲ دﻫﻨﺪ!!!‬
‫ﻣﺎدر ﺳﺎﻧﺎز ﭘﺲ از ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮﮔﺸﺖ و در اﻳﻦ ﻳـﻚ ﺳـﺎﻟﻪ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز درﺳﻮﺋﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺮﻳـﻪ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑـﺮاي ﺳـﮕﻢ ﺑـﺮاي داﻳـﻴﻢ ﻳـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﻓـﻼن‬
‫ﻛﺎرﮔﺮدان ﻳﺎ ﻓﻼن ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻨـﺪه ﺗﻤـﺎس ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﺮاي ﻓـﻴﻠﻢ ﻳـﺎ ﺳـﺮﻳﺎل‬
‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎ را داﻳـﻴﻢ زﻧـﮓ زده ﮔﻔﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﭼـﻮن‬
‫ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ او دﺳﺖ داﻳﻴﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ رﻓﺖ ﭘﺲ از ﭼﻨـﺪ‬
 ‫‪155‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫روز ﺧﻮاﺳﺘﺎر اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮﮔﺮدد و ﺗﻤﺎم دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻫـﺎ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ از اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻘﺪار زﻳﺎدي ﺟﻨﺲ ﺑﻪ اﻳﺮان و ازاﻳﺮان ﭘﻮل وﻃﻼ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎ ورد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮم‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫ﻣﻲ آﻣﺪم‪ .‬ﻣﻘﺪاري ﻧﺎن ﺑﺮﺑﺮي و ﺳﻨﮕﻚ ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ ﻣـﻲ آورد وﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎﻳﻲ را ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد و درﮔﻮﺷﻪ اي ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲ ﻛﺮدو ﻣﻲ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﺑﺴﺘﻪ و اﻳﻦ ﮔﺰﻣﺎل ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻼن ﻳﺎ آﻗﺎي ﻓﻼن اﺳـﺖ و ﻓـﺮداي آن روز‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺎر ﻣﻲ رﻓﺘﻢ او ﺗﻤـﺎس ﮔﺮﻓﺘـﻪ و آﻧﻬـﺎ را درﺷـﻬﺮ ﺗﺤﻮﻳـﻞ‬
‫آﻗﺎﻳﻲ ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ او ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﻮل ﻫﺎ و ﻃﻼﻫﺎ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان رﻓﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴـﻞ ﺑـﻮد ﻛـﻪ از ﻃـﺮف ﺗﻬﻴـﻪ‬
‫ﻛﻨﻨﺪه ﺳﺮﻳﺎل ﺑﺮره ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘـﺲ از دو ﻫﻔﺘـﻪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﭼـﻪ ﺷـﺪ؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬اﻳـﻦ ﻛـﺎرﮔﺮدان ﻫـﺎ ﻳـﺎ ﺗﻬﻴـﻪ‬
‫ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﻫﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﻣـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ‪ ،‬اﻳـﻦ دوﺳـﺘﺎن‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻨﺪ!! واﻻن دوره ﻛﻮﺗﻮﻟـﻪ ﻫـﺎي دﻣـﺎغ‬
‫ﻋﻤﻠﻲ اﺳﺖ!!ﮔﻔﺘﻢ اﺻـﻼ" ﻫـﻢ اﻳـﻦ ﻃـﻮر ﻧﻴﺴـﺖ!! ﺳـﻪ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸـﻴﻪ زن‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ در اﻳﻦ ﺳﺮﻳﺎل ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮔﻔـﺖ‪ :‬اون ﺳـﻪ ﻧﻔـﺮ ﻫـﻢ‬
‫ﺷﻮﻫﺮ دارﻧﺪ و ﻫـﻢ ﻫﺮﺳـﻪ درﭘﺴـﺘﻲ ﻫﺴـﺘﻨﺪ!! آﻧﻬـﺎ ﻣﺜـﻞ ﻛﺒﺮﻳـﺖ ﺑـﻲ‬
‫ﺧﻄﺮﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻨﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﻫﺎي ﺟﺬاب و زﻳﺒﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ!!‬
‫وﻟﻲ ﻣﻦ ﺧﻮب ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻬﺮه ﺳﻮ ﺧﺘـﻪ اي ﭘـﻴﺶ ﻧﻴﺴـﺖ‪،‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ او ﺑﺮاي ﻓﻴﻠﻢ ﻳﺎﺳﺮﻳﺎل زﻧﮓ ﻧﻤﻲ زﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳـﻦ ﺑﻬﺎﻧـﻪ اي‬
‫ﺑﺮاي اﻧﺘﻘﺎل ﭘﻮل و ﻃﻼ از اﻳﺮان ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﺮا ﺑﺴـﻴﺎر رﻧـﺞ‬
 ‫‪ 156‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﻲ داد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﻮل وﻃﻼ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻛﻴﺴـﺖ؟!‬
‫ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ رود؟! ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ درﺳﻮﺋﺪ درآﻟﻤﺎن ﻳﺎ درﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ‬
‫داده ﺷﻮد‪ .‬آﻳﺎ واﻗﻌﺎ" ﺑﻪ ﻛﻤﻚ اﻳـﻦ ﭘـﻮل ﻫـﺎ وﻃﻼﻫﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ ازﺳـﻴﻨﻪ‬
‫ﻣﻈﻠﻮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ آﺑﺶ درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ! ﻣﻦ ﻧﻤﻲ داﻧـﻢ ﺧـﺪا‬
‫ﻣﻲ داﻧﺪ!!‬
‫ﺳﺎﻧﺎز روزﺑﻪ روز ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬و ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺷﻴﺸـﻪ وﻳﺴـﻜﻲ را از‬
‫ﺗﻮي ﻳﺨﭽﺎل ﺑﺮﻣﻲ داﺷﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻣﻲ ﻛـﺮد‪ .‬اوﻟـﻴﻦ ﺑـﺎر ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺴﺖ ﻣﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑـﻮدم ﭼـﻮن ﺳـﻴﮕﺎر ﭘﺸـﺖ ﺳـﻴﮕﺎر ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬دوﻣﻴﻦ ﺑﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺑﺎره از ﻧﺎراﺣﺘﻲ وﻳﺴﻜﻲ ﺧﻮرده ﺑﻮد وﻣـﻦ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻫﺎي ﺳﺎﻧﺎز و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ او ﺑـﻪ‬
‫دوﺑﻲ و ﺳﻮرﻳﻪ‪ ،‬ﺗﺮﻛﻴﻪ ‪ ،‬ﻓﺮاﻧﺴﻪ وﻫﻠﻨﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ‬
‫داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ او ﻫﻴﭻ وﻗﺖ درزﻧﺪﮔﻲ ﺣﺘﻲ ﭘﻮل ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻫـﺎ را‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﭼﻄﻮر اﻣﻜﺎن ﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد؟! او ﺑﻪ ﻛﺠﺎ وﺑـﺮاي ﭼـﻪ اﻳـﻦ ﻫﻤـﻪ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻛﺮده ﺑﻮد؟!‬
‫روي ﻣﺒﻞ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺎﻧﺎز اﻳﻦ ﻫﻤﻪ دﺑﻲ ﻣﻲ رﻓﺘﻲ ﺑﺮاي ﭼﻪ و‬
‫ﺑﺎ ﺧﺮج ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد؟! ﺳﺎﻧﺎز درﺣﺎل ﻣﺴـﺘﻲ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﺻـﺤﺒﺖ ﻛـﺮد‬
‫واﻛﺜﺮ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ راﻛﻪ در دﺑﻲ اﻧﺠـﺎم داده ﺑـﻮد ﺑـﺮاي ﻣـﻦ ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﺮد‪.‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﺷﺎخ در ﻣﻲ آوردم‪ .‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻲ ﺷـﺪ ﺳـﺎﻧﺎز ﺳـﺎواﺗﻲ وﻫﻤﺴـﺮﺑﻨﺪه‬
‫‪ !!.....‬ﭼﻨﺪ روزي ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻪ دﺑﻲ ﻣﻲ‬
‫رﻓﺘﻲ وﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ درآﻧﺠﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دادي‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي او ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‬
 ‫‪157‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎرﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻫﺎ را ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑـﺮاي ﺗـﻮ ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﺮده؟!‬
‫ﻋﺪه زﻳﺎدي ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻧﺪ!! آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم درﺣﺎل ﻣﺴـﺘﻲ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ زده درﺳﺖ اﺳﺖ!!‬
‫اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﻳﻚ ﺑﺎر اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد وﺳﺎﻧﺎزﺟﺮﻳﺎن ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﻓﺮت‬
‫ﻫﺎﻳﻲ راﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ وﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﻫﻤـﻪ را از‬
‫زﺑﺎن ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪ ‪ ،‬ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ‪:‬داﻳﻲ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻫـﺎ را ﺑـﺮاي‬
‫ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ! ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ داﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴـﺰ آﻧﻬـﺎ را‬
‫ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻳﺎ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ارﺗﺒﺎط داري؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ!! ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﭘـﺲ‬
‫ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ درﺑﺎره ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﺪ وﺑﺮاي ﺗﻮ ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﺮده اﺳـﺖ؟!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ!! ﺧﺪاﻳﺎ!! واي ﻛﻪ ﭼﻪ ﺣﺮف ﻫـﺎي ﻣـﻲ زد!! ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ‬
‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﻛﻨﻢ!! از ﻃﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﺮا ﻣﻦ ؟! ﻣﮕـﺮ ﻣـﻦ‬
‫ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻛﻪ او را ﺳﺮ راه ﻣـﻦ ﻗـﺮاردادي؟! ازﻃﺮﻓـﻲ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬او ﻧﻴﺰ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻛﻤﻚ دارد وﮔﺬﺷﺘﻪ او ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺮﺑﻮط اﺳـﺖ‪.‬‬
‫آن زﻣﺎن ﻛﻪ ﻣﻦ در زﻧﺪﮔﻲ او ﻧﺒﻮدم‪ .‬وﻟﻲ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻛﻨﺎره ﮔﻴﺮي ﻣﻦ از ﺳﺎﻧﺎز روز ﺑﻪ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬و وﺣﺸـﺖ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮ وﺑﻴﺸﺘﺮ!! ازﻃﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮم در راه اﺳـﺖ ﺗـﻮ‬
‫ازﻣﻦ ﻛﻨﺎره ﮔﻴﺮي ﻣﻲ ﻛﻨﻲ و ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑـﺎ ﻛـﺲ دﻳﮕـﺮي ﻫﺴـﺘﻲ‬
‫وﺣﺴﻮدي او ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! ﺷﺒﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﻲ آﻣـﺪم‪ ،‬ﻣﻮﺑﺎﻳـﻞ ﻣـﺮا‬
‫ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻲ ﻛﺮد ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﺷـﻤﺎره ﺗﻠﻔـﻦ ﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺸﺘﺮي ﺗﺎﻛﺴﻲ زﻧﮓ زده ﺑﻮدم‪ ،‬زﻧـﮓ ﻣـﻲ زد‪ ،‬و ﻧﺰدﻳـﻚ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﺮا‬
‫ازﺗﺎﻛﺴﻲ اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﻳﺠﺎد ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ اﺧـﺮاج ﻛﻨﻨـﺪ!!‬
 ‫‪ 158‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫وﻟﻲ ﻣﻦ ﭼﻬﺮه ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اي درﻣﻴﺎن ﭘـﻨﺞ ﻫـﺰار ﻧﻔـﺮي ﻛـﻪ در اﻳـﻦ‬
‫ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬و در ﻣﺠﻠﻪ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺻﻔﺤﻪ اي ﺑـﺮاي ﺧـﻮد‬
‫دارم ﻛﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻣﺠﻠﻪ ﺗﺎﻛﺴﻲ اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‬
‫ﺑﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﺰرﮔﻲ از ﻣﻦ ﭼﺎپ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬اﺳﻢ اﻳـﻦ ﺻـﻔﺤﻪ ﺳـﻼم ﻫﻤﻜـﺎر‬
‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﺑﺎر ﻣﻦ ﻣﺸﻜﻠﻲ را ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪه و درﺑﺎره آن را ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴـﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺮف ﻣﺮا ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻴﻤﺎراﺳﺖ و اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ اﻳـﻦ ﺗﻠﻔـﻦ ﻫـﺎ را‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ وﺣﺮﻓﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ زﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ آن ﻃـﺮف ﺧـﻂ‬
‫ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎورﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻛﺎرﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ وﻟﻲ اوواﻗﻌﺎ" ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد و روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺣـﺎﻻ‬
‫ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺎ او ﻣﺸﻮرﺗﻲ ﻧﻜﺮده و ﺧﻮاﻫﺮ او‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﺎر اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﭼﻴﺰي ﻧﻔﻬﻤﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز ﻋﺼﺒﻲ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻠﻲ‬
‫ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ و ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﺑـﻪ اﻳـﺮان ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺴﻴﺎري وﺳﺎﺋﻞ و ﺟﻨﺲ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ او ﻣـﻲ‬
‫داد‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪﺷﺎن و ﭘﻮﻟﺶ را ﺑﻪ داﻳﻲ ﺑﺪﻫﺪ و داﻳﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب او‬
‫ﻣﻲ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﻴﺒـﻲ ﻛـﻪ ازﻣـﻦ ﻣـﻲ ﮔﺮﻓـﺖ‪ ،‬ﻟﺒـﺎس‬
‫وﻛﻔﺶ ﻣﻲ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ!! وﻟﻲ ﻛﺜﻴﻒ ﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎري را ﻛـﻪ او‬
‫اﻧﺠﺎم ﻣﻲ داد اﻳﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﻗﻴﻤﺖ اﺟﻨﺎس وﻟﺒﺎس ﻫﺎ را در ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻋـﻮض‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺜﻼ" ﻳﻚ ﻗﻴﻤﺖ ﺻﺪ ﻛﺮون را روي ﻟﺒﺎس ﻳﺎ ﻛﻔـﺶ ﭼﻬﺎرﺻـﺪ‬
‫ﻛﺮوﻧﻲ ﻣﻲ زد‪ .‬آن ﻫﻢ درﻓﺮوﺷﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ اﺟﻨﺎس دﺳﺖ دو‪‬م ﻣﻲ ﻓﺮوﺧﺖ‬
‫وﺑﺮاي ﺧﻴﺮﻳﻪ ﺑﻮد وﺗﻤﺎم وﺳﺎﺋﻞ اﻳﻦ ﻓﺮوﺷﮕﺎه اﺟﻨﺎﺳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣـﺮدم‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن اﻫﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ واﻛﺜﺮ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﻫﺎي آن ﭘﻴـﺮزن وﭘﻴﺮﻣـﺮد‬
 ‫‪159‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻧﻲ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﺮروز ﺳﺮي ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻣﻲ‬
‫زد وﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﺗﻌﺪادي ﻛﺮﻳﺴـﺘﺎﻟﻬﺎي ﻛﻮﭼـﻚ ﻛـﻪ درﺟﻴـﺐ ﻫـﺎي ﺧـﻮد‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻦ وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻢ و ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑـﺎ داد‬
‫وﻓﺮﻳﺎد ﺑﻪ ا وﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬روزي ﻛﺎر دﺳـﺖ ﺧـﻮدت وﻣـﻦ ﺧـﻮاﻫﻲ داد‪ .‬آن‬
‫ﻗﺪر ﺟﻨﺲ دزدي ﺗﻮي اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺎور! درﺟﻮاب ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺎﺷـﻪ!!‬
‫دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﻮل ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﻬﻢ ﺑﺪه ﺗﺎ از اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻧﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺰودي ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻳﺪ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﻣﻲ دﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﺎ واﻛﺜـﺮا" ﺧﺎﻧـﻪ آﻗـﺎ‬
‫ﻣﻨﺼﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﻏﺬاﻫﺎي ﺧﻮﺷـﻤﺰه ﺧـﺎﻧﻮﻣﺶ از ﻫﻤـﻪ ﭘـﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻣـﻲ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫دوﺳﺘﻲ ﻣﻦ و ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ روز ﺑﻪ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻳﻚ روز ﻛﻪ ﻋﻠـﻲ را‬
‫ﺑﻪ اداره ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ راﻫﻲ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺑﺮاي او اﻗﺎﻣﺖ‬
‫ﺑﮕﻴﺮم ﻳﺎ ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ را در آﻧﺠﺎ دﻳﺪم ﻳﻚ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﻧﺎم‬
‫دار ﻛﻪ اﻛﺜﺮ اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺎ او را ﻣـﻲ ﺷﻨﺎﺳـﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﻣـﺮا ﺑـﺎ ﺑﺎﺟﻨـﺎﻗﻢ دﻳـﺪ‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم ﻋﻠﻴﻚ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﻴـﺮون!! وﻗﺘـﻲ در‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟! ﮔﻔﺖ‪:‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮه را از ﻛﺠـﺎ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻨﺎﺳﻲ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻄﻮرﻣﮕﺮ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ او دوﺳﺖ ﺷﺪي؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آره ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‬
‫ﭼﻪ ﺷﺪه ؟ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﺎ از ﭼﻪ ﻗﺮاراﺳﺖ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑـﺎ او ﻣـﺪﺗﻬﺎ‬
‫ﺑﺎ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﺮ دو درﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺎﻛﺴﻴﺮاﻧﻲ ﻛﺎر ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﺨﻢ ﺣﺮام ﻛﺎﻣﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ ﭘﺪر ﺧـﻮدش را‬
‫ﻫﻢ ﻛﻼه ﻣﻲ ﮔﺬارد‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش! ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﺟﺮﻳﺎن اﻳﻦ اﺳـﺖ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﻃﻮر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻬﻢ ﺑﺰن! ﻧﮕﺬار اﻳﻦ وارد زﻧﺪﮔﻲ ﺷـﻤﺎ ﺷـﻮد‪ .‬او‬
 ‫‪ 160‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫را ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدت راه ﻧﺪه!!‬
‫ﻳﻚ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ او ﻛﺮدم از او ﺑﻌﻴﺪ ﺑـﻮد ﭼﻨـﻴﻦ ﺣـﺮف ﻫـﺎﻳﻲ ﺑﺰﻧـﺪ!! او‬
‫ﺧﻮدش ﻣﺎﺷﺎاﷲ آدم زرﻧﮓ و ﻗﺎﻟﺘﺎﻗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺟـﺎﻳﻲ ﻧﻤـﻲ ﻧﺸﺴـﺖ‬
‫ﻛﻪ زﻳﺮش ﺧﻴﺲ ﺷﻮد!! ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻧﺎم داري ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﻛﺒﻮﺗﺮ را ﮔﻞ ﻳـﺎ ﭘـﻮچ‬
‫ﻛﺮده وﻏﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ!! و از آﺳﺘﻴﻨﺶ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻛﺒﻮﺗﺮ درﻣـﻲ آورد!! اﻟﺒﺘـﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺟﺮا ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﻲ او ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨـﺪ ﺗـﺎ ﺗﺎﻛﺴـﻲ‬
‫دارد ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ را ﻧﻴﺰ ازﻣﻦ ﺑﺨﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻧـﻪ ﺑﺎﺑـﺎ!! ﺳـﻴﺎه‬
‫ﺑﺎزي اﺳﺖ!! ﻧﺎن ﻧﺪارد ﺑﺨﻮرد‪.‬‬
‫از او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدم و ﺑﻪ داﺧﻞ ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ و ﻋﻠـﻲ رﻓـﺘﻢ‪ .‬ﺗﻤـﺎم‬
‫روز درﻓﻜﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎي دوﺳﺘﻢ ﺑﻮدم وﻗﺘﻲ او ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺮف ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺰﻧﺪ آدم‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻠﻲ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮود ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎ ﻣﻨﺼﻮر رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﻛـﻪ دوﺑـﺎره اﻳـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻬﻨﺪﺳﻲ ﻫﻤﺴﺮ اﻳﺸﺎن ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﺎﻧﺎز را ﺑﻴﺸﺘﺮو ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺷـﻮد!! در اواﺧﺮﺗـﺎ ﺑﺴـﺘﺎن ﻧﻴـﺰ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺑﺴـﺘﺎﻧﻲ ﺑـﻪ ﻓـﺮوش رﻓـﺖ و ﺳـﺎﻧﺎزﻛﻪ دﻳـﺪ ﻣـﻦ ﺣـﺪود ﺳﻴﺼـﺪ‬
‫ﻫﺰارﻛﺮون ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻫﺮ روز ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ آﻣﺪم ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺴﺘﺎﺟﺮ او در اﻳﺮان ﺧﻴﺎل ﺗﺨﻠﻴﻪ دارد و ده ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻲ را ﻛﻪ ﺳـﺎل ﭘـﻴﺶ‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﺮده ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬روزي ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎر ﺑـﻪ داﻳـﻲ زﻧـﮓ ﻣـﻲ زد‪ .‬از‬
‫ﻃﺮﻓﻲ ﻫﺮ روز ﺑﻬﺎﻧﻪ درﻣﻲ آورد ﻛـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده اي ﻛـﻪ ﻧـﻲ ﻧـﻲ ﺳـﮓ او‬
‫ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺧﻮاﺳﺘﺎر اﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑـﺮود و ﺳـﮓ‬
 ‫‪161‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺧﻮد راﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﭼﻮن ﻫﺮﻫﻔﺘﻪ ﭘﻠﻴﺲ در ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲ زﻧﺪ و ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺘﻮر رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺟﺪﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺣﻖ ﺳﮓ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﻧـﺪارد!!! وﻗﺘـﻲ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﮔﺮﻳﻪ و اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد دﻟﻢ ﺷﺪﻳﺪا" ﺑـﺮاي او ﺳـﻮﺧﺖ واﺣﺴـﺎس‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻋﺎﺷـﻖ او ﺷـﺪه ﺑـﻮدم ﺑـﺎ او ﺗﻤـﺎس‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و او را ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آوردم و او روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺣﺎل ﺗﺮ و ﻣﺮﻳﺾ ﺗﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻮد ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧـﺎﻃﺮ ﺑـﻮد ﻛـﻪ دوﺳـﺖ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ او را‬
‫ﮔﺮﻳﺎن ﺑﺒﻴﻨﻢ و او ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛـﺎﻓﻲ اﺳـﺖ ﭼﻨـﺪ روزي آرام و‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻮر او را ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ده ﻣﻴﻠﻴﻮن را ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺴﺎب داﻳﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎدم و ﻣﺴﺘﺎﺟﺮي از ﺧﺎﻧﻪ او ﻧﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﺶ دورغ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ اوﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮو وﻧﻲ ﻧﻲ را ﺑﻪ ﺳـﻮﺋﺪ ﺑﻴـﺎور‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺣـﺪود ﭘـﻨﺞ‬
‫ﻣﻴﻠﻴﻮن ﭘﻮل ﻗﺮﻧﻄﻴﻨﻪ و ﻣﻘﺪاري ﭘﻮل ﻛﺮاﻳﻪ ﺣﻤﻞ وﻧﻘﻞ ﻣﻲ ﺷـﻮد و ﻣـﻦ‬
‫ﺧﻮدم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮوم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪارد! ﻣﻦ ﺗﻤﺎم آﻧﻬـﺎ را ﭘﺮداﺧـﺖ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬از دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد دوﻣﺎه ﻣﻬﻠﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي او را‬
‫رو ﺑﻪ راه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﺗﻤﺎﺳﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫روزي ﻛﻪ ازﻳﻚ رﺳﺘﻮران ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ ﺑﻴـﺮون آﻣـﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎ اﻣﺎم رﺿﺎ!! ﺳـﺎﻛﺖ ﺷـﺪم‪ ،‬او ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪ‬
‫وﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ او از ﺣﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻋـﻮض ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﭼﻴـﺰي ﺑﺪاﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﮕﺮ ﺳﻴﺪ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳـﻲ؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬آره!! ﺧـﻮاﻫﺮ زﻧـﺖ ﺗﻌﺮﻳـﻒ‬
‫ﻛﺮده او اﺳﺘﺎد اوﺳﺖ و ﺣﻜﻢ ﭘﺪر او را ﻧﻴﺰ دارد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﭘـﺖ ﭘـﺖ‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﻋﺠﻠﻪ دارم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴـﺘﻢ ﻛـﺎر را‬
 ‫‪ 162‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺴﻴﺎرﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد دوﺑـﺎره ﻣـﺎﺟﺮاي ﺳـﺎم داﺷـﺖ‬
‫ﺗﻜﺮار ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﺪي ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ اﺟـﺎزه ﻧﻤـﻲ داد‬
‫ﻛﻪ دﺷﻤﻦ را ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻮﻳـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ آﻣـﺪم وﻗﺘـﻲ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز آﻣﺪ ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز در اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﺳﺎ ﻛﺖ و آرام ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن اﻳﻦ دﺧﺘﺮه ﻧﻔﻬﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗـﻮ را ﺑﺴـﻴﺎر دوﺳـﺖ دارد و‬
‫ﺣﺮف ﺗﻮ را ﮔﻮش ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺧﻮدت ﺑﻪ او زﻧﮓ ﺑﺰن ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ!ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر‬
‫را ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮﻟﻲ ﺑﺪﻫﺪ وﻓﺮدا ﻃﻮر دﻳﮕﺮي ﻋﻤﻞ ﻛﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻦ ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻮ روي ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ؟!‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻮدش ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن در اﻳـﺮان زﻧـﮓ زد‪.‬‬
‫اﺗﻔﺎﻗﺎ" ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﺗﻠﻔـﻦ را ﺑـﻪ ﺧـﻮاﻫﺶ ﻣـﻦ‬
‫روي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻘـﺪاري ﺑـﺎ او ﺣﺎﺷـﻴﻪ رﻓـﺖ و‬
‫ﮔﻔﺖ اﻣﻴﺪوارم ﺗﻮ ﻧﻴﺰ روزي ﻛﺴﻲ را در ﺧﺎرج و ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ درﺳﻮﺋﺪ ﭘﻴﺪا‬
‫ﻛﻨﻲ وﻟﻲ ﻋﺰﻳﺰم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳﻴﺪ وﺑﻬﺮام را ﺑـﺮاي ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺗﻤـﺎم ﺷـﺪه‬
‫ﺑﺪاﻧﻲ وﮔﺮﻧﻪ دوﺑﺎره ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ داﺳﺘﺎن ﺗﻮ و ﺳﺎم ﺗﻜﺮار ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻛـﻪ‬
‫رﺳﻴﺪ ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ازﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﭘﺎﭼﻪ ﺳﺎﻧﺎز را ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﺗﻮ‬
‫ﭼﻪ دﺷﻤﻨﻲ ﺑﺎ ﺳﻴﺪ داري او ﺟﻮن و ﻋﻤﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﻫـﻢ‬
‫ﻛﻪ آﺷﻨﺎ ﺷﻮم ﺳﻴﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ در زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺟﺎي دارد‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ اﻳـﻦ را‬
‫ﻗﺒﻮل ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ ﻋﺼﺒﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲ دﻳﺪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺣﺮﻓﻬﺎي آﻧﻬـﺎ را‬
‫ﻣﻲ ﺷﻨﻮم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮدت ﻣـﻲ داﻧـﻲ! ﮔﻔـﺖ‪ :‬آره!! ﺑـﻪ ﺧـﻮدم‬
‫ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ ﺗﻮ در زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻜﻦ و ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫـﺮ دو‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﮔﻨﺎه دارد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣﺴـﻌﻮد‬
 ‫‪163‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺟﺎن ﻋﺰﻳﺰم ﺗﻮ ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‪ .‬ﻳـﻚ ﻫﻔﺘـﻪ‬
‫اي ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم و در اﻳﻦ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﺟﻮاب اﻳﻤﻴﻞ ﺧﻮاﻫﺮ زﻧـﻢ را‬
‫ﻧﻤﻲ دادم‪ .‬دﻳﮕﺮ واﻗﻌﺎ" ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر از او ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﺒﻲ ﻫـﻢ‬
‫ﻛﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ زد و ﺧﻮاﺳﺘﺎر اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨـﺪ و‬
‫اﺻﺮارﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑـﺰن او را ﻧﺼـﻴﺤﺖ ﻛـﻦ‪،‬‬
‫ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﻳﺮان رﻓﺖ و ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ اﻳـﻦ ﺧـﺎﻧﻮاده‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫روزي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ را ﻣﻼﻗﺎت ﻛـﺮدم‪ ،‬اﺻـﻼ" دوﺳـﺖ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ درﺑـﺎره‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﻳﺎ ﻫﻤﺴﺮ و ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻮاده آﻧﻬﺎ ﺻﺤﺒﺘﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﺑـﺎ ﺟﻨـﺎﻗﻢ ول‬
‫ﻛﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﺸﺐ روز ﭘﺪر ﺑﻮد؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬آره! ﻣـﻲ داﻧـﻢ‪ ،‬اﻟﺒﺘـﻪ روز‬
‫ﭘﺪر دراﻳﺮان!! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﺖ ﺑﺮاي ﺳﻴﺪ ﻛﺎدوﻳﻲ ﺧﺮﻳﺪه و دﻳﺸـﺐ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻨﺰل او رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ‪ .‬اﻳﻦ را ﻛﻪ ﺷـﻨﻴﺪم دﻳﮕـﻪ ﺣـﺎﻟﻢ داﺷـﺖ ﺑﻬـﻢ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮرد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ ﺗﻮ ﻣﺜـﻞ ﺑـﺮادر ﻛـﻮﭼﻜﺘﺮ ﻣـﻦ ﻫﺴـﺘﻲ‪،‬‬
‫درﻣﻮر‪‬د اﻳﻦ را ﺑﻄﻪ و ازدواج ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺪت وﺿﻊ ﻣﺮا ﺑـﺎ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫دﻳﺪي؟! ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ از ﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ دﻓﺎع ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬او ﻣﺜﻞ ﺳـﺎﻧﺎز ﻧﻴﺴـﺖ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮﻳﺴﺖ آرام ﺣﺮف ﮔﻮش ﻛـﻦ و ﻣـﻦ ﻧﻴـﺰ ﺧـﻮدم ﺷـﺨﺺ ﻣﻘﺘـﺪري‬
‫ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﻲ داﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮ آﻳﻨﺪه ام رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻢ ﻛﻪ او ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﭘﺎﻳﺶ را ازﮔﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﻓﺮا ﮔﺬارد‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ! اﺣﺴـﺎس‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدم در ﮔﻮداﻟﻲ اﻓﺘﺎده ام و دور وﺑـﺮم را آﺗـﺶ ﮔﺮﻓﺘـﻪ و ﺑـﻪ ﻫـﻴﭻ‬
‫ﺻﻮرت ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮد را ﻧﺠﺎت دﻫﻢ‪ .‬اﻳﻦ دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰﻣﻦ از راه دور ﺑـﻪ‬
‫ﻃﺮف ﮔﻮدال و آ ﺗﺶ ﻣﻲ آﻳﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻄﻮر دادو ﻓﺮﻳﺎد ﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ راه‬
 ‫‪ 164‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺧﻮد را ﻋﻮض ﻛﻨﺪ وﻗﺪﻣﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻧﮕﺬارد؟! اﮔﺮ او ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ آﺗﺶ ﺑﻴﻔﺘﺪ‬
‫ﻧﺠﺎت ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺧﻮدم اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ دﻳﮕـﺮان ﻧﻴـﺰ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻲ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻧﻜﺮدم!!ﻣﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳـﻚ ﻣـﻲ‬
‫داﻧﺴﺘﻢ وﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم اﮔﺮ ﺑﻪ او ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬او ﺧﻮاﻫـﺪ‪ .‬ﮔﻔـﺖ ﭼﻨـﺪ‬
‫ﻣﺎﻫﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ از ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده ﺑﻮدي وﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ دﺧﺘـﺮاز‬
‫او ﺑﻬﺘﺮ در دﻧﻴﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺷﺪه ﻳﻚ ﺑﺎره ﻧﻈﺮت ﻋﻮض ﺷـﺪه؟!‬
‫دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺑﺮادر ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺗﻮ را ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﺑـﻪ‬
‫او ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ و ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم اﮔـﺮ ﺑـﻪ او ﭼﻴـﺰي ﺑﮕـﻮﻳﻢ‪ ،‬او‬
‫ﺧﻮاﻫﺪﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺪت ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ از ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﺖ ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﺮده‬
‫اي و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ دﺧﺘﺮي از او ﺑﻬﺘﺮ ﺗﻮي دﻧﻴﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﭼـﻪ ﺷـﺪ ﻳـﻚ‬
‫ﺑﺎره ﻧﻈﺮت ﻋﻮض ﺷﺪه! دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﺑﺒﻴﻦ ﺑﺮادر ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺗـﻮ را ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ وﻟﻲ اﮔﺮﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻨﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺎ دوﺳﺘﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ آﻧﻬﺎ را ﺑﺸﻨﻮي‪ .‬اﮔﺮ دوﺳﺖ داري‬
‫ورﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺐ او را ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ ،‬ﻣﻦ دوﺑـﺎره‬
‫ﺑﺮاي او وﻳﺰا ﮔﺮﻓﺘﻪ ام و ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎ او ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ و‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ وﺑﻴﺸﺘﺮ وﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ او آﺷﻨﺎ ﺷﻮي و روزي ﻛﻪ ازدواج ﻛﺮدي‬
‫ﺑﺎ آﮔﺎﻫﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ در زﻧـﺪﮔﻲ ام دوﺳـﺖ دﺧﺘـﺮ‬
‫ﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎري داﺷﺘﻢ و ﻣﻦ ﺧﻮد ﻳﻚ زن ﺷﻨﺎس ﻫﺴـﺘﻢ وﺧـﻮاﻫﺮزن ﺗـﻮ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻴﺎل دوﺳﺘﻲ ﺑـﺎ ﻛﺴـﻲ را ﻧـﺪارم و ﻣـﺎ ﺑـﻪ زودي‬
‫ازدواج ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮاي آوردن ﺳﮓ ﺧﻮد رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬از ﻣـﺪﺗﻬﺎ ﭘـﻴﺶ‬
 ‫‪165‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫اﺻﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﺎﻟﻪي زﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﭘﻨﺠﺎه ﻣﺘـﺮ اﺷـﺘﺒﺎه ﺷـﺪه و ﺑﺎﻳـﺪ در‬
‫اﻳﺮان آن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺑﺒـﺮد و درﺳـﺖ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺳـﻨﺪ زﻣـﻴﻦ ﭘـﻴﺶ ﺷـﻮﻫﺮ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮﻣﻦ در ﻳﺮان ﺑﻮد و ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻴﺎل ﮔﺮﻓﺘﻦ آن را داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﻫـﻢ‬
‫ﻣﻦ و ﻫﻢ آﻧﻬﺎ در اﻳﺮان ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﺎﻟﻪ درﺳـﺖ اﺳـﺖ و او ﺧﻴـﺎل‬
‫دارد در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ زﻣﻴﻦ را ﺑﺎ وﻛﺎﻟﺖ ﻧﺎﻣـﻪ اي ﻛـﻪ از ﻣـﻦ دارد ﺑـﻪ اﺳـﻢ‬
‫ﺧﻮدﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ از ﺗﻬﺮان ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛـﻪ او ﻗﺒﺎﻟـﻪ را ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ! ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اون دروغ ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ ﻗﺒﺎﻟـﻪ‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬زﻣﻴﻦ ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ وﻗﺒﺎﻟﻪ را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ آﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ او ﺧﻴﺎل دارد ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ و ﻣﻦ ﻣﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ او اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ از او ﺑﻴﺸـﺘﺮ وﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ﺗﻨﻔﺮ درﺧﻮد اﻳﺠﺎد ﻛﻨﻢ‪ .‬و روزي ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ او را رﻫﺎ ﻛﻨﻢ‪ .‬دﻳﮕـﺮ دﻟـﻢ‬
‫ﺑﺮاي او ﻧﺴﻮزد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﺮ روز ﺗﻤﺎس ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻋﺰﻳـﺰم ﺷـﻤﺎل رﻓـﺘﻢ‬
‫ﻛﺎر زﻣﻴﻦ را درﺳﺖ ﻛﺮدم وﻣﻦ در دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ او‬
‫ﺗﺨﻢ ﭘﺪر ﺧﻮدﻧﻴﺴﺖ و ﺗﺨﻢ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ!!! در اﻳﻦ زﻣﺎن دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺟﻨﺎﻗﻢ را دﻳﺪم و او ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻـﺤﺒﺖ درﺑـﺎره ﺧـﻮاﻫﺮ زﻧـﻢ ﻛـﺮد دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻤـﻲ‬
‫داﻧﻲ و ﺣﺮف ﻣﺮا ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ ﮔﻮش ﻧﻤﻲ دﻫـﻲ‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﭼﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻲ داﻧـﻲ ﻛـﻪ‬
‫او ﻳﻚ ﺑﺎر درﺳﻮﺋﺪ ازدواج ﻛﺮده؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ؟! وﻟﻲ او اﺻﻼ" ﺑـﺎ ﺷـﻮﻫﺮش‬
‫درﺳﻮﺋﺪ ﻫﻴﭻ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻗﺎﻣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﻢ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد او ﺳﻪ ﻣﺎه ﺗﻤﺎم در ﺧﺎﻧـﻪ اش‬
 ‫‪ 166‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎم ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻳـﺮان ﻣﺴـﺎﻓﺮت ﻛـﺮد و ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻣﺪت ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ واﻳﻨﺠﺎ ﻃﻮري ﻋﺎﺷﻖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﺣـﺎل‬
‫ﻫﻤﻪ را ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻـﻮرﺗﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم دﻳﮕﺮ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ و ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣـﻲ ﺷـﻮد او در راه و‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﻜـﺮ ﻛﻨـﺪ و ﺧـﻮد را زود در آﺗـﺶ اﻳـﻦ دو‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻗﺮار ﻧﺪﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد و اﮔﺮ‬
‫اﻳﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ راﺗﻤﺎم ﻛـﺮده و از او ﺟـﺪا ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﺑﻪ ﻳﺎد ﻋﻠﻲ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻠﻲ ﺳﺎﻟﻬﺎي زﻳﺎدي اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ او دوﺳﺖ اﺳﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺪت ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل اﺳـﺖ ﻛـﻪ او ﻫﻤﺴـﺮ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻋﻠﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﻪ ﻋﻠﻲ زدم ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠـﻲ ﺟﺮﻳـﺎن از اﻳـﻦ‬
‫ﻗﺮار اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻓﺮد ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺒﻚ وزﻧﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﻃـﺮف ﻛـﻪ ﺑـﺎد‬
‫ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬او ﻫﻢ درﻣﺴﻴﺮ ﺑﺎد ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ از‬
‫ﺗﻮﻣﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ او ﭼﻪ ﻓﺎﺣﺸﻪ اي اﺳﺖ‪ ،‬او زﻳﺮ ﭘـﺎي ﺷـﻮﻫﺮ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻛﺎري ﻛﺮده ﻛﻪ او از دﺧﺘـﺮ ﺧﺎﻟـﻪ ﻣـﻦ ﻃـﻼق‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺧﻴﺎل دارد ﺑﺎ او ازدواج ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻓﺮزﻧﺪ دارﻧـﺪ دﺧﺘـﺮ ﺧﺎﻟـﻪ‬
‫ﻣﻦ در ﻛﺸﻮر ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺎ ﺳﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﭼـﻪ ﻛـﺎر ﻛﻨـﺪ؟! ﻣﻘـﺪاري ﺑـﺮاي ﻋﻠـﻲ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻮﺑﺎ اوﺻﺤﺒﺖ ﻛﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم و ﺗـﻮ‬
‫ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻜﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﻌﺼﻮم ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ‬
‫داﻧﻲ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻲ ﻛـﺎري اﻧﺠـﺎم دﻫـﻲ و او را ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﺧﺎﻧـﻪ و‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﻲ ‪ .‬اﻳﻦ را ﻛـﻪ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧﻴـﺮوي ﺑﻴﺸـﺘﺮي در ﺧـﻮد‬
 ‫‪167‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ در اوﻟﻴﻦ ﻓﺮﺻـﺘﻲ ﻛـﻪ او ﺧﻴـﺎل‬
‫داﺷﺖ ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﻳﻢ ﺗﻤﺎم ﻗﻀﺎﻳﺎ را ﺑﺮاي او ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫روز ﻣﻮﻋﻮد ﻓﺮارﺳﻴﺪ او ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸـﻪ رﻧـﮓ وروﻳـﺶ ﺑـﺎز ﺑـﻮد و درﺑـﺎره‬
‫ﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﺣﺮف ﻣﻲ زد و ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﺖ ﻋﺎﺷـﻖ‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗـﻮ ﻣـﻲ ﮔـﻮﻳﻲ اﺳـﺘﺎد و ﻳـﺎ ﺣﻜـﻢ‬
‫ﭘﺪرش را دارد ﺧﺒﺮ داري ﻣﺪت ﻫﻔﺖ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺎ او زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ و ﻳﻚ ﺑﺎر ﻧﻴﺰ از او ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪه و ﺑﭽﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺗﻮ ﻣﻲ داﻧـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻛﺲ دﻳﮕﺮي در اﻳﺮان ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻬﺮام وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎل اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر اوﺳﺖ و ﻫﻔﺘﻪ اي ﻳﻚ ﺑﺎر زﻳﺮ آﺑﻲ ﻣﻲ رود؟! اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ‪ .‬اﮔـﺮ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز از اﻳﺮان ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣـﺪه ﺑـﻮد و در اﻳـﺮان ﺧـﻮاﻫﺮش راﻣﻼﻗـﺎت و‬
‫دﺳﺘﻮر ﻛﺎر را ﺑﻪ او داده ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ وﺻﻠﺖ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﭼـﻪ‬
‫ﻛﺎري اﻧﺠﺎم دﻫﺪ!!! ﺳﺎﻧﺎز ﺑـﺪون اﻃـﻼع ﻣـﻦ ﺗﻤـﺎس ﺗﻠﻔﻨـﻲ ﺧـﻮد را ﺑـﺎ‬
‫ﺑﺎﺟﻨﺎق ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳـﻚ ﺑـﻮد اﻳـﻦ راﺑﻄـﻪ ﺑـﻪ ﻫـﻢ‬
‫ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﻫﺮش رﺳﻴﺪ و او را ﻧﺠﺎت داد!!! ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﻣﻌﻠـﻮم ﺷـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬او ﺣﺴﻮدي ﻣﻲ ﻛﻨﺪوﻣﺴﻌﻮد ﺗﻤـﺎم اﻳـﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﺼﻮر و ﺧﻴﺎﻟﺖ اﺳﺖ!! دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ را دﻳﺪم‪،‬‬
‫اﺻﻼ" ﺑﻪ ﻛﻞ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎن درﺑﺎره ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ و ﻣﺎدرو ﺧﻮاﻫﺮش‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻴﺎ و ﺑﺒﻴﻦ!! ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎ ﻣـﻦ ﻳـﻚ ﭼﻴـﺰﻳﻢ‬
‫ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻦ ﺑﺎﺟﻨﺎق ﭼﻮن ﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ ﺣﻜـﻢ ﻗﺎﻟﻴﭽـﻪ ﻛﺮﻣـﺎن را ﭘﻴـﺪا‬
 ‫‪ 168‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻌـﺪاد ﺑﻴﺸـﺘﺮي ﺧﻮاﺑﻴـﺪه‬
‫ارزش وﺧﺎﻧﻤﻲ او ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﻋﺰﻳﺰو دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ ﺗـﺮ ﻣـﻲ ﺷـﺪ‬
‫ﺧﻮب اﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻣﺪل اﺳﺖ ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ اﮔﺮ او ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻛﺮﻣﺎن اﺳﺖ اﻳﻦ ﻫﻢ ﺗﻴﻜﻪ ﻧﺎب ﻫﻤﺪان اﺳﺖ!! از اﻳﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﻴﺰي ﻧﮕـﻮﻳﻢ و ﺑﺮاﻳﺸـﺎن آرزوي ﺧﻮﺷـﺒﺨﺘﻲ ﻛـﻨﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺑﺪي از ﻫﻴﭻ ﻛـﺪام از آﻧﻬـﺎ ﻧﺪﻳـﺪه ﺑـﻮدم‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﺷـﺪﻳﺪا"‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﺑﻮدم و ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﻧﺠﺎت ﺑﺎ ﺟﻨﺎق از دﺳﺖ اﻳﻦ‬
‫ﮔﺮگ ﻫﺎي ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮدم‪.‬دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻢ و زﻳﺎد درﺧﺎﻧﻪ ﺻـﺤﺒﺖ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪي ﭘﻴﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ در ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮﻳﺎل ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻛﻪ از ﺷـﺒﻜﻪ ﺟـﺎم‬
‫ﺟﻢ ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑـﺪون اﻳﻨﻜـﻪ ﻓﻜـﺮ ﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ ﺣﺴـﻮدي ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﻳـﻦ‬
‫ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﭼﻬﺮه ﻗﺸﻨﮕﻲ دارد‪ .‬ﺑـﻪ ﻳـﻚ ﺑـﺎره ﺳـﺎﻧﺎز ﺣﻤﻠـﻪ ور ﺷـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را واژﮔﻮن ﻛﻨﺪ ﻛﻪ رﺳﻴﺪم و ﺟﻠـﻮي اورا ﮔـﺮﻓﺘﻢ‪.‬وﻟـﻲ رﻣـﻮت‬
‫ﻛﻨﺘﺮل آن را ﮔﺮﻓﺖ وﭘﺮت ﻛﺮد وﺷﻴﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮه را ﺧﺮد ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻨﺘـﺮل ﻧﻴـﺰ‬
‫ﺧﺮاب ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد زﻧﺎن ﻣﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣـﻲ دوﻧـﻢ ﭼـﺮا دﻳﮕـﺮ ﺑـﺎﻣﻦ ﻛـﺎري‬
‫ﻧﺪاري؟! ﺑﮕﻮ ﭼﺸﻤﺖ اﻳﻦ ﻛﻮﺗﻮﻟﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻤـﺎ" ﺗـﻮ ﺑـﺎ ﺟﻤـﺎل‬
‫ﺗﻤﺎس داري و او اﻳﻦ ﻛﻮﺗﻮﻟﻪ را ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮده‪.‬‬
‫ﺑﻪ او ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻮن ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ او واﻗﻌﺎ" ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪه و از ﺑﭽـﻪ‬
‫ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺗﺎ ﭘﻴﺮزن ﻧﻮد ﺳﺎﻟﻪ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﭼﺴـﺒﺎﻧﺪ‪ .‬وﻟـﻲ ازآن روزآﻧـﻲ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮده ﺑـﻮد و ﻣـﻦ‬
 ‫‪169‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ او را ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻛﻨﻢ اﺳﻢ آﻧﻲ را ﻣـﻲ آوردم و او ﻧﻤـﻲ‬
‫داﻧﺴﺖ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ اوﻗﺎت ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬آﻧـﻲ‬
‫ﻛﻴﺴﺖ؟! زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ او در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد ﻳﺎ اﻳﺮان ﺑﻮد ﻣﻦ ﺳﺮﻳﺎل راﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﻘﺪﻣﺎت ﻋﺮوﺳﻲ در اﻳﺮان ﺑﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ و ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ آﻣﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮدﻛﻴﻨﻪ اي از آﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑـﺎش‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ روم ﻛﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺟﺸـﻦ ﻋﺮوﺳـﻲ راﻓـﺮاﻫﻢ ﻛـﻨﻢ‪ .‬روزي ﺑـﺎ‬
‫ﺟﻨﺎﻗﺖ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ آﻳﺪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻴﺎ‪ .‬ﻫﺮ ﭼـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ ﺗـﻮ‬
‫داﻣﺎد ﺑﺰرگ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺴﺘﻲ و ﺑﺎﻳـﺪ در اﻳـﻦ ﺟﺸـﻦ ﺣﻀـﻮر داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮرت ﺷﺪ‪ ،‬اﺻﻼ"‬
‫دﻳﮕﺮ ﻋﻼﻗﻪ اي ﻧﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ و ﻧﻪ ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ آﻧﻬـﺎ را داﺷـﺘﻢ‪ .‬زﻣـﺎن رﻓـﺘﻦ‬
‫ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ ﺳﺎﻧﺎز از اﻳﺮان ﻣﺮﺗﺐ زﻧـﮓ ﻣـﻲ زد ﻛـﻪ ﺗـﻮ ﻫـﻢ ﺑﻴـﺎ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﻧﻪ! ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣـﻲ رﻓﺘـﻲ‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬اﻳـﻦ ﭼﻬـﺎرﻣﻴﻦ ﺑﺎرﻳﺴـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم ازدواج ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎرﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﺸﻦ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد و ﻣـﻦ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬ﺑﺎ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻢ دﻳﮕﺮ را ﻗﺒﻞ از رﻓـﺘﻦ‬
‫ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ ﭼﻤﺪاﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز از اﻳـﻦ ﻓﺮوﺷـﮕﺎه وآن ﻓﺮوﺷـﮕﺎه‬
‫ﻟﺒﺎس و وﺳﺎﺋﻞ دﻳﮕﺮ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺮاي ازدواج ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ روم‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠـﻲ ﭼﻴﺰﻫـﺎ درﻣـﻮر‪‬د ﻫﻤﺴـﺮ‬
‫آﻳﻨﺪه ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪ :‬ﺳﺎم درﺳﻮﺋﺪ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺳﻴﺪ در اﻳﺮان‬
‫ﺷﻮﻫﺮ او ﺑﻮد‪ ،‬آن ﻫﻢ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻬﺮام ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر او ﺑﻮد درﺳﺖ اﻣـﺎ‬
‫ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺷﻤﺎ ﺑـﻪ ﻛـﺲ دﻳﮕـﺮي‬
 ‫‪ 170‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ! ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﺮ دوﺷﻤﺎ آرزوي‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و او را ﺑﻮﺳﻴﺪه ازش ﺟﺪا ﺷﺪم‪.‬‬
‫در اﻳﺮان ﻋﺮوﺳﻲ ﺑﺮﮔﺰارﺷﺪ وﺳﺎﻧﺎز ﻓﺮداي آن روز اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰن وﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺑﮕﻮ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﺮدم‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ او را ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﻲ دﻋﻮت ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﻧﺎراﺣـﺖ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻲ در اﻳﺮان ﺳﻔﺮي ﭘﻴﺶ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺒـﻮب ﻫـﻢ ﻧﺮﻓـﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺳـﻌﻲ داﺷـﺖ ﻫـﻮاي ﻫﻤـﻪ را‬
‫داﺷﺘﻪ وﻧﺨﻮد ﻫﺮ آﺷﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ او در اﻳﺮان درﺑﺎره ﻋﺮوﺳﻲ ﭼﻴـﺰي‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ و ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﻛﻪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺷـﺶ ﻣـﺎه ﭘـﻴﺶ در‬
‫اﻳﺮان ﻋﻘﺪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻗﺒﻼ" ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ در اﻳﺮان ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧـﻮاﻫﺮ زﻧـﻢ‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﻫﻢ زﻣﺎن ﻫﻢ ﺳﺎم درﺳﻮﺋﺪ ﺷﻮﻫﺮ او ﺑﻮد وﻫﻢ ﺳﻴﺪ ﺷـﻮﻫﺮ ﺻـﻴﻐﻪ اي‬
‫او ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮﮔﺎن و ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﻲ ﻋﻠﻲ ﻣﻲ رود‪ .‬ﻋﻠﻲ زن وﺑﭽﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرش ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ و ﺧﺎﻧﻪ را در اﺧﺘﻴﺎر آﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﻧﻴﺰ‬
‫ﺷﺎﻫﺪ ﻋﻘﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ازﻃﺮﻓﻲ او ﻓﺤﺶ ﻣﻲ داد ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻦ‬
‫را ﺧﻮاﻫﺮ زن ﺗﻮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﺖ زﻳﺮ ﭘﺎي ﺑﺎﺟﻨـﺎق ﺗﻮﻧﺸﺴـﺘﻪ و‬
‫او را از راه ﺑﺪرﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﺻﻼ" ﻋﻠﻲ را ﻧﻤـﻲ ﻓﻬﻤﻴـﺪم‪ .‬اﺻـﻼ" ﻣﻌﻠـﻮم‬
‫ﻧﺒﻮد ﻛﺪام ﻃﺮﻓﻴﺴﺖ روزي ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﻲ ﻧﻲ را ﭼﻬﺎرﻣﺎه ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻟﻴﻨـﮓ‬
‫ﺷﻨﻮﭘﻴﻨﮓ ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ در اﻳﻦ ﻣﺪت در ﻗﺮﻧﻄﻴﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺳـﻌﻲ داﺷـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ در اﻳﻦ ﻣﺎه ﺑﻪ‬
 ‫‪171‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻳـﺪ و اﮔـﺮ ﻣـﻦ او را رﻫـﺎ ﻛـﻨﻢ ﺟﻠـﻮي‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش ﺳﺮ اﻓﻜﻨﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا روز ﺑﻪ روز ﺗﻨﻔﺮم از‬
‫او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ؟! روزي ﺑﺤﺚ آن دو درﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮاﻫﺮش را دوﺳﺖ دارد وﺗﻮاﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮدي ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﺳﻴﺪ و ﺳﺎم‬
‫را ﺑﺮاي او ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدي‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗـﻮ ﻛـﻪ ﺧـﻮدت ﻫـﻢ از ﺑﺎﺟﻨـﺎﻗﻢ‬
‫ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدي و ﻫﻢ ازﺧﻮاﻫﺮت!! ﺗﻮ ﭼﺮا دﺧﺎﻟﺖ ﻛﺮدي وﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ را روﺑﻪ‬
‫راه ﻛﺮدي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ از او ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ اﻳـﻦ‬
‫دﺧﺎﻟﺖ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ و ﺑﺎ آﺑﺠﻲ ﻣﻦ ﺣـﺎل ﻣـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ و ﻣـﻲ‬
‫روﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ رﺷﺘﻲ ﻛﻠﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﺧﻮر دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺣﺎل ﻛﻨﺪ و ﺑـﺮود؟! ﻧـﻪ‬
‫داداش!! اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎوان ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻳﻜـﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ازدواج ﻣـﻲ ﻛـﺮد؟!‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻔﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺧـﻮد ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺗـﻮ ﺗﺨـﻢ‬
‫ﺣﺮام ﻫﺴﺘﻲ ‪ .‬ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﭙﺎﻧﺪي و ﺣﺎﻻ درﺑﺎره او ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ!!‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪﻧﺪ وﺳﺎﻧﺎز ﻫﺮ روز ﮔﺮﻳﻪ و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣـﻲ ﮔﺮﻓـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮي دارم ﻛﻪ درﺳﻮﺋﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ او را ﺑﺒﻴـﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﻋﺰﻳﺰم ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧـﻮاﻫﻲ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺧـﻮاﻫﺮت‬
‫ﺑﺮو‪ ،‬آﻧﻬﺎ را درﺷﻬﺮ ﺑﻴﺒﻴﻦ وآﻧﻬﺎ ﺣﻖ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ را ﻧﺪارﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺎﻧﺎز روزﺑﻪ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ وﻟﻲ ﻣﻦ از اﻳﻨﻜﻪ او در اﻳﻦ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ رﻧﺞ ﻣﻲ ﺑﺮدم‪ .‬ﻫﺮﺷﺐ ﻣﺪت ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ را درﻛﻨـﺎر ﻣـﻦ‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺻﺮار ﻓﺮاوان ﺑـﻪ اﺗـﺎق ﺧـﻮد ﻣـﻲ رﻓـﺖ‪ .‬درﻳﻜـﻲ از‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣـﻦ ﻣـﺪﺗﻬﺎ اﺳـﺖ ﺧـﻮب ﻛـﺎر‬
 ‫‪ 172‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻧﻜﺮده ام‪ .‬ﺑﺮوﺑﻪ اﺗﺎﻗﺖ و اﺟﺎزه ﺑﺪه ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬اﻣﺎ او ﺧﻴﺎل رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫وﭘﺲ ازﺟﻨﺠﺎل ﺑﺎ ﭘﺎي ﺧﻮد ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم او را از ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﻔﺮﺳـﺘﻢ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز از روي ﺗﺨﺖ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او اﻳﻦ ﻛـﺎر را ﻣﺨﺼﻮﺻـﺎ" ﻛـﺮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑﺎﻟﮕﺪ از روي ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻲ!! ﺳﺎﻧﺎز ﺑـﺎ ﻓﺤـﺶ‬
‫از اﺗﺎق ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮد رﻓﺖ‪ .‬داﺷﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﻓـﺖ ﻛـﻪ ﮔﺮﻳـﻪ‬
‫ﻛﻨﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ وﮔﻔﺖ‪ :‬دﻟﻢ درد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم درغ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻮن ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻧﻮد درﺻﺪ ﺣﺮف ﻫـﺎﻳﻲ را ﻛـﻪ ﻣـﻲ زد دروغ‬
‫ﺑﻮد!! اﮔﺮ ﻫﻢ راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬دروغ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻲ آﻣـﺪ‪ .‬ﺗﻤـﺎم ﺷـﺐ را‬
‫ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺗﺎﺻﺒﺢ از او ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻣﻲ ﻛـﺮدم‪ .‬و ﺑـﻪ او ﺳـﺮوﻳﺲ‬
‫ﻣﻲ دادم‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ده ﺻﺒﺢ او را ﺑﻪ درﻣﺎﻧﮕﺎه ﺑﺮدم و ﻗﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون‬
‫آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﭽﻪ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪ ﺧﻮد را اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮ ﺑﻐـﻞ‬
‫او را ﮔﺮﻓﺘﻢ و از درﻣﺎﻧﮕﺎه ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻛﺮدم و ﭘـﻴﺶ‬
‫ﺧﺪاي ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻣﺮا ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺧﻄﺎﻳﻲ ﺑﺪﻳﻦ ﺻـﻮرت ﺗﻨﺒﻴـﻪ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻲ وﻟﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻟﻄﻔﻲ ﻛﻪ در ﺣﻖ ﻣﻦ ﻛﺮدي واﻗﻌﺎ" ﺳﭙﺎﺳﮕﺬارم‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺑﭽﻪ اي از ﻣﻦ و ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺎ ﻣﺪه‪ .‬ﭼﻮن ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﺣﻜﻢ ﻧﺎﺑﻮدي‬
‫ﻣﺮا ﺻﺎدر ﻣﻲ ﻛﺮدي‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز از آن روز ﺑﻪ ﺑﻌـﺪ اﺧﻼﻗـﺶ ﺑـﺪﺗﺮ و ﺑـﺪﺗﺮ و‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮ ﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬و ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﭽﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ ! ﭼﻮن اﮔﺮ‬
‫ﻣﻦ ﺑﭽﻪ دار ﻣﻲ ﺷﺪم دﻳﮕﺮ ﺗﻮ ﻣﺮا رﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدي و ﺗﻤﺎم داراﻳﻲ ﺗﻮ ﻣﺎل‬
‫ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﻛـﻪ ﻫﻴﭽـﻲ اﮔـﺮ‬
‫ﻣﻬﺪ ﻛﻮدك ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎﻫﻢ داﺷـﺘﻴﻢ ﺑـﺎز ﻫـﻢ ﺗـﻮ را رﻫـﺎ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم‪ .‬ﻓﻘـﻂ‬
 ‫‪173‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮاﻳﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ او اﻗﺎﻣﺖ ﺑﮕﻴـﺮد ﭼـﻮن ﺑـﻪ ﻗـﻮﻟﻲ ﻛـﻪ داده ام ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ وﻓﺎ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ آﻗﺎ ﻣﻨﺼـﻮر ﺗﻤـﺎس‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ وﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﻳـﻚ ﻋـﺪه ازﻛـﺎرﮔﺮ ﻫـﺎي ﻟﻬﺴـﺘﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﻛﺎرﻫـﺎي‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ وﺧﻮد ﺑﺎ رﺋﻴﺲ آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻗﺮارﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ وﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ آﻧﻬـﺎ ﺑـﺮاي دﻳـﺪن ﺧﺎﻧـﻪ و‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻗﺮاراﺳﺖ دراﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ اﻧﺠـﺎم ﺷـﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻨـﺪ و ﺗـﻮ ﺑﻴـﺎ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ آﻣﺪم وﺳﺎﻧﺎز ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ وزﻳﺮ زﻣﻴﻦ را ﻧﺸـﺎن ﻣـﻲ داد وﺧـﻮد‬
‫ﻧﻘﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻦ ﭘﻮل زﻳﺎدي ﻧـﺪارم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺻﻼ" ﻣﻬ‪‬ﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻘﺪر داري؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﻛﺮون! ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد!! ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺳﻲ ﻫﺰارﻛﺮون ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدﻧﺪ و در آﺧـﺮ ﺑﻴﺸـﺘﺮ از ﺳﻴﺼـﺪ ﻫﺰارﻛـﺮون‬
‫ﺷﺪ!!! آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻮﺑﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳـﺰم!‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻬﻴﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮان ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ اﻧﺪازه ﮔﻴﺮي ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻧﻘﺸـﻪ را‬
‫ﺑﺮاي داﻳﻲ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ واوﻣﻲ روداز ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن در اﻳﺮان ﻣـﻲ ﺧـﺮد‬
‫وﺧﻴﻠﻲ ارزان ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﭼﻄﻮر از اﻳﺮان ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﻨﻴﻢ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻠﻲ‬
‫ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻣﻲ آورد! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز!! ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﻲ دﻫﻴﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪﺳـﺎل‬
‫ﻫﻢ ﻧﻴﺰ ﮔﺎراﻧﺘﻲ دارد اﮔﺮ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫درﺿﻤﻦ ﻋﻠﻲ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﻛﺮاﻳـﻪ ﺑـﻪ او ﺑـﺪﻫﻴﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﺠﺎﻧﻲ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ دو ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ در راه ﺳﻮﺋﺪ اﺳﺖ وﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﺮ وارد‬
 ‫‪ 174‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻋﻠﻲ آﻣﺪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺮاي او ﺟﺮﻳﺎن را ﮔﻔـﺖ او ﻧﻴـﺰ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل از اﻳﻨﻜﻪ دوﺑﺎره ﻗﻬﺮﻣﺎن اﺻﻠﻲ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﺟﺪﻳﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻤـﻞ‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ از ﺗﻬﺮان ﺑﻪ اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎﻣﺴﻌﻮد ﺷـﻤﺎ ﻛـﺎر را ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ!! ﺳﻔﺎرش ﺑﺪﻫﻴﺪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻣﻦ ﻣﺨﻠﺺ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ و آن را ﻣﻲ آورم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠﻲ ﺟﺎن ﺗﻮ را ﺧﺪا ول‬
‫ﻛﻦ!! ﻗﻮل ﻧﺪه ﺳﺎده ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳـﻦ ﺣﺮﻓﻬـﺎ ﭼﻴﺴـﺖ !! ﺗﺮﻳﻠـﻲ ﻣـﺎل‬
‫ﺧﻮدم اﺳﺖ و روي ﻛﻮﻟﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﺬارم!! ﺑﺎ ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﻣـﻲ آورم‪ .‬زﺣﻤـﺖ‬
‫ﻧﺪارد ﻣﻦ ﻛﻪ از ﺷﻤﺎ ﭘﻮل ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬او ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﻴﺎورم ﻣﺮد اﺳﺖ و ﺣﺮﻓﺶ!! ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻫﻤـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻟﻄﻒ ﻛﺮدﻳﺪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻳﻢ ﺷـﻤﺎ ﺗﻤـﺎم ﻛـﺎرو زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ و دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﺑﺮدي‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ‬
‫ﻛﺎري ﻛﻪ ﻗﺒﻼ" ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬وﻟﻲ دﻳﮕﺮ ﺧﻮاﻫﺮ زﻧـﺖ اﺟـﺎزه ﻧﻤـﻲ‬
‫دﻫﺪ او زﻳﺎد ﺑﺎ ﻣﻦ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺳﺎﻧﺎز ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮد و دراﺑﺘﺪا ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻔـﺖ وﻧـﻴﻢ‬
‫ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻫﻤـﻴﻦ ﺟـﺎ ارزان ﺗـﺮ ﻣـﻲ ﺷـﻮد‬
‫ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮ ﺑﮕﻮ درﺳﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﺳﻔﺎرش داده ﺷﺪه و ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮداﺧـﺖ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﻣﻦ ﺟﺪي ﻫﺴﺘﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣـﺎﻻ او ﮔﻔﺘـﻪ ﻫﻔـﺖ ﻧـﻴﻢ‬
‫ﻣﻴﻠﻴﻮن‪ ،‬اﻣﺎ داﻳﻲ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ‪ .‬وﺑﺎ او ﭼﺎﻧﻪ ﻣﻲ زﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ ﻗﻴﻤـﺖ را ﺑـﻪ ﭼﻬـﺎر ﻣﻴﻠﻴـﻮن رﺳـﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ!! وﻗﺘﻲ ﻋﻠﻲ ﺑﺎر دو‪‬م ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻗﻴﻤـﺖ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﭼﻘﺪر ﺷﺪه اﺳﺖ؟! ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻬﺎر ﻣﻴﻠﻴﻮن!! ﻋﻠـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬آﻗـﺎ ﻣﺴـﻌﻮد دروغ‬
 ‫‪175‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟! آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻮع ﺧﻴﻠﻲ ﺷـﻴﻚ ﻳـﻚ وﻧـﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴـﻮن‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد؟! ﻋﻠﻲ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﮔﻮش ﺳﺎﻧﺎز رﺳﻴﺪ‬
‫وﺳﺎﻧﺎز از آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﺷﻤﻦ ﻋﻠﻲ ﺷﺪو ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺑـﺎ او‬
‫ﻣﺪارا ﻛﻦ ﺗﺎ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕـﺮ او ﺣـﻖ اﻳﻨﻜـﻪ ﺑـﺎ ﻣـﺎ‬
‫ﺗﻤﺎس داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ را ﻧﺪارد‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﺧﻮاﻫﺮم از ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫او راﺑﻄﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و او ﻧﻴﺰ زﻳﺎد ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﻛﺎري ﻧﺪارد‪.‬‬
‫اﻣﺎﻣﻦ اﺧﻼق ﺳﺎﻧﺎز را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ وﻋﻠﻲ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﺑﺎر دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد اﻳﻦ ﺳﺎﻧﺎز ﺧﺎﻧﻢ دارد ﺳﺮ ﺗﻮ را ﻛﻼه ﻣﻲ ﮔﺬارد‪.‬‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠﻲ ﺟﺎن ﻣـﻦ دوﻣﻴﻠﻴـﻮن ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﻧـﺪادم‪ .‬اﮔـﺮ ﻫـﻢ ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‪ ،‬آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اي ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز اﮔﺮ ﻫﻢ دروغ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺎر ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ اوﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﭘﻮل ﺟﺎي دوري ﻧﻤﻲ رود او ﻗﺴﻂ ﻫـﺎي‬
‫ﺧﻮد و ﺑﺮادرش را از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬وﻟﻲ آن ﻗﺪر ﭘﺴﺖ و ﺑﺪ ﺑﺨـﺖ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ازﺷﻮﻫﺮ و ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد دزدي ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺎﺷـﺪ ﻋﻠـﻲ‬
‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﺳﺎﻧﺎز را ﺑﺰودي ﺗﺮك ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮدوﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮم اﻗﺎﻣﺖ اوﺑﻴﺎﻳـﺪ‬
‫ﺗﺎ ﻃﻼﻗﺶ ﺑﺪﻫﻢ و از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد اﻳﻦ ﺣﺮف‬
‫راﻧﺰن ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ او ﻫﺴﺘﻲ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ او را ﻃﻼق ﻧﺨﻮاﻫﻲ داد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﺣﺮف ﺗﻮ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﻲ ﺻﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ آﻳﻨﺪه ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" دوﻣﺎﻫﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻛﺎرﮔﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬زﻣـﺎن‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ و ﻃﺒﻘﻪ وﺳﻂ ﻛﺎﻣﻼ" ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ در زﻳﺮ‬
‫زﻣﻴﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﺻﻼ" آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻛﻪ دو‬
‫ﺣﻤﺎم درزﻳﺮزﻣﻴﻦ وﺟﻮد دارد ﭼﻮن دو ﺣﻤﺎم ﺑـﺎﻻ در ﺣـﺎل ﺗﻌﻤﻴـﺮ ﺑـﻮد‬
 ‫‪ 176‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ وﻓﻘﻂ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻲ دوﺑـﺎر ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن ﺗـﻮ‬
‫دوﻣﻴﻠﻴﻮن ﺑﺮاي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ دادي و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮدم دوﻣﻴﻠﻴﻮن دﻳﮕـﺮ آن را‬
‫دادم‪ .‬او ﻧﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺨﻮرد‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ او ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﻫـﺎ ﻣﻌﻠـﻮم‬
‫ﺷﺪ ﻗﻴﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ وﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺑﻮد وﺳﺎﻧﺎز ﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴـﻮن ﻫـﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﻴﺐ زده ﺑﻮده‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻋﺎدي اداﻣﻪ ﻣﻲ دادﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻲ اوراﻣﻲ دﻳﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﺪش ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻳـﻚ‬
‫روز ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد وﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا آﻧﻬﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ ﺑـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨـﺪ؟! دﻟـﻢ‬
‫ﺳﻮﺧﺖ ﭼﻮن ﮔﺎه ﮔﺪاري ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑـﺎ او اداﻣـﻪ‬
‫داد!! ﭼﻮن ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﻪ او واﻗﻌﻲ ﺑﻮد زﻣﺎن زﻳﺎدي ﻃﻮل ﻣـﻲ ﻛﺸـﻴﺪ ﺗـﺎ‬
‫ﻛﺎﻣﻼ" از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ و ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ وﭼﻬﺎر دوﺳـﺖ دﻳﮕـﺮ را‬
‫دﻋﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ وﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ و اﻧﮕﺎر ﻧـﻪ اﻧﮕـﺎر ﻛـﻪ‬
‫ﭼﻴﺰي ﺷـﺪه روﺑﻮﺳـﻲ ﻛـﺮده‪ ،‬ﺟﺸـﻦ را آﻏـﺎز ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺑﻲ ﻛﺎراﺗﻪ ﺣﻤﻴـﺪ ﺑـﺎ ﻟﻬﺠـﻪ ﺗﺮﻛـﻲ اردﺑﻴﻠـﻲ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺸﻨﮓ اش ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﭼﺮا ﺷﻤﺎ ﻋﻜﺲ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﻳـﺪ وﻓﻘـﻂ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟! ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻋﻼﻗـﻪ اي ﺑـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﻧـﺪارم‪.‬‬
‫ودوﺳﺖ ﻧﺪارم دوﺳﺘﺎن ﻋﻜﺲ ﻫﺎي ﻣﺸﺘﺮك از ﻣﺎ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬ﺑـﻪ او‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ از ﻋﻜﺲ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺪه دﻳﮕﺮي از دوﺳﺘﺎن ﺑﺮاي ﺗﻮﻟﺪ ﺳﺎﻧﺎز ﻳﻚ رﺳﺘﻮران ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺘﻢ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻤﻲ رﻓﺘﻢ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ دوﺳـﺘﺎن‬
 ‫‪177‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﺴﻌﻮد ﺳﺮ ﻛﺎر اﺳـﺖ‪ .‬در اﻳـﻦ ﻣـﺪت ﺑﺎزﺳـﺎزي ﺧﺎﻧـﻪ‪ ،‬ﻫـﺮدو‬
‫ﻣﻘﺪاري اذﻳﺖ و آزار ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬در ﻣﻮر‪‬د ﺧﺮﻳﺪ وﺳﺎﺋﻞ ﻣﺸـﻜﻞ داﺷـﺘﻴﻢ و از‬
‫اﻳﻦ رو ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺸﺎر ﺧﻮن ام ﻛﻤﻲ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدوﻛﻪ دﻳﮕﺮ اﻣﻜـﺎن ﻛـﺎر و‬
‫راﻧﻨﺪﮔﻲ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬روزي ﻛﻪ وﻗﺖ دﻛﺘﺮ داﺷﺘﻢ ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ آﻣـﺪ و‬
‫راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﻲ ﭘﻴﺶ دﻛﺘـﺮ رﻓـﺘﻢ‪ .‬او‬
‫ﻗﺮص ﻣﺮا اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد وﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸﻜﻼت ﺧﻮد را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮي‪ .‬ﺑـﺎر اول‬
‫ﺷﺎﻧﺲ آوردي‪ ،‬ﺑﺎردوم ﻧﻴﻤﻲ از ﺑﺪﻧﺖ ﻓﻠﺞ وﺑﺎرﺳﻮم ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ .‬از درﻛـﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون آﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون در ﻣﺎﻧﮕﺎه رﺳـﻴﺪم‪ ،‬ﺑـﻲ اﺧﺘﻴﺎرﮔﺮﻳـﻪ ام ﮔﺮﻓـﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪:‬ﻋﺰﻳﺰم!! ﭼﻪ ﺷﺪه؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻴﺰي ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮرا ارواح ﺧﺎك‬
‫ﭘﺪرت اززﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﺮوﺑﻴﺮون و از اﻳﻦ ﻛﺸـﻮر ﺑـﺮو‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻧﺎراﺣـﺖ ﺷـﺪ‬
‫وﻛﻠﻴﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﭘﺮت ﻛﺮد وﺧﻮدش از درﻣﺎﻧﮕﺎه ﺗﺎﺧﺎﻧﻪ را ﻛﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ راه ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﺎده آﻣﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ آﻣﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﭼﺮا ﺑﻪ او اﻳﻦ ﺣﺮف را زدم‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ دﻛﺘﺮ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب ﻋﺰﻳﺰم ﺑﻪ ﻓـﺮض ﻫـﻢ ﻛـﻪ ﺳـﻜﺘﻪ‬
‫ﻛﻨﻲ و ﻧﻴﻤﻲ از ﺑﺪﻧﺖ ﻓﻠﺞ ﺷﻮد‪ ،‬از ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻲ؟! ﻣـﻦ ﻛـﻪ ﺗـﻮ رارﻫـﺎ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬از ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﺑـﻮد ه ﻓﻬﻤﻴـﺪم او ﻓﻘـﻂ‬
‫ﺗﺨﻢ ﺣﺮام ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬دﻳﻮاﻧﻪ وﭘﺴـﺖ ﻫـﻢ ﻫﺴـﺖ!! ﻣـﻦ ﻧﻤـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ ﭼـﻪ‬
‫ﭼﻴﺰي ﻣﺮا ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮرت رﻧﺞ ﻣﻲ داد!! ﮔﺬﺷﺘﻪ ي ﺳﺎﻧﺎز؟! ﺑﺎز ﭘﻴﺶ ﺧـﻮد‬
‫ﻓﻜﺮﻣﻲ ﻛﺮدم ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﮕﻪ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻫـﻢ ‪،‬ﻫﻤـﻪ ﻛـﺎري‬
‫ﻛﺮدم وﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﻮر ﻋﺸﻖ درﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﺣﺎل ﻛﺮدم‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺒـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻧﺮﻓﺘﻪ وﺷﻴﻄﺎﻧﻲ ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺮﺑـﻮط اﺳـﺖ‪.‬‬
 ‫‪ 178‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫اﻳﻦ ﺣﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻤﻴﻦ ﺣـﺎﻻ‬
‫ﻫﻢ ﻛﺜﻴﻒ و ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺎر اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﺗﻤﺎم ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻛﻪ او در ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺴـﺘﻲ‬
‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬درﺳﺖ اﺳﺖ؟! ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ!! ﭼﻮن ﻫﺮ ﺑـﺎر ﻛـﻪ دوﺑـﺎره و دوﺑـﺎره‬
‫ازاوﺳﻮال ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺳﺎﻧﺎز روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺷـﺪ‪ .‬ﻣـﻦ ﻣﺎﺷـﻴﻨﻢ را ﻋـﻮض ﻛـﺮدم و‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻮ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻧﻴﺰ در اﺧﺘﻴﺎر ﺳـﺎﻧﺎز ﻗﺮارﮔﺮﻓـﺖ‪.‬‬
‫او ﻟﻴﺎﻗﺖ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي راﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ روز ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﺎك ﻣﺎﺷـﻴﻦ را ﭘﺮﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬او ﮔﺎﻫﻲ روزي دوﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﻲ رﻓﺖ وﺷﺪه ﺑﻮد راﻧﻨﺪه‬
‫ي ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮاﻫﺮش ﻛﻪ او راﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮف و آن ﻃـﺮف ﻣـﻲ‬
‫ﺑﺮد‪ .‬ﻳﻚ ﺷﺐ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز وﻗﺘـﻲ ﻣـﻦ روي ﻣﺒـﻞ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﻳﻚ ﺷﻴﺸﻪ وﻳﺴﻜﻲ وﺟـﻮري ﻛـﻪ اﻧﮕـﺎر ﻧـﻴﻢ ﻟﻴﺘـﺮ آن را‬
‫ﺧﻮرده ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺴـﺘﻲ آﻣـﺪ روي ﻣﺒـﻞ ﻧﺸﺴـﺖ‪ .‬از ﻣـﻦ ﺳـﻴﮕﺎر ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﻴﮕﺎر را ﺗـﺮك ﻛـﺮده ﺑـﻮدم‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﻳـﺎدم آﻣـﺪ ﺷﻴﺸـﻪ‬
‫وﻳﺴﻜﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز در دﺳﺖ دارد ﺷﻴﺸﻪ اي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣـﺪﺗﻬﺎ در ﻳﺨﭽـﺎل‬
‫ﺑﻮده‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻳﻚ اﺳﺘﻜﺎن ﻛﻮﭼـﻚ ﭼـﺎي ﺧـﻮري در آن ﺑﻄـﺮي‬
‫وﻳﺴﻜﻲ ﻧﺒﻮد!! ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺴﺖ ﻧﺒﻮد وﻓﻘﻂ داﺷﺖ اداي ﻣﺴﺖ ﻫـﺎ را در ﻣـﻲ‬
‫آورد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺒﻴـﻨﻢ ﻣﻨﻈـﻮر او از اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﭼﻴﺴـﺖ!!‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪:‬ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑﺮاﻳـﺖ درد دل‬
‫ﻛﻨﻢ‪.‬ﺗﻤﺎم آن ﺣﺮف ﻫﺎﻳﻲ راﻛﻪ از اﻳﻦ و آن ﺷﻨﻴﺪي‪ ،‬ﺧـﻮدم ﺑـﺎز ﺑﺮاﻳـﺖ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ اﺗﺎق اﻧـﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔـﺘﻢ اي‬
‫ﺧﺪا ﺧﻮدت ﻛﻤﻚ ﻛﻦ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺎﻧﺎز ﺟﺎن ﺗـﻮ اﺣﺘﻴـﺎج ﻧـﺪاري ﭼﻴـﺰي را‬
 ‫‪179‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷـﺪه ﺗـﻮ ﻫـﺮ ﻛـﺎري ﻛـﺮدي‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدت ﺑﻮده وﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺣﺎل و آﻳﻨـﺪه اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻬ‪‬ﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﻦ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮب و وﻓﺎداري ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﻧﻤـﻲ‬
‫داﻧﻢ ﭼﺮا اﺻﺮارزﻳﺎدي داﺷﺖ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛـﺮد اﮔـﺮ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ را‬
‫ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺣﺎل او ﻣﻲ ﺳـﻮزد و او‬
‫را ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ و دوﺑﺎره او را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻢ ﺧﻮاﻫﻢ آورد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲ داﻧﻢ! ﮔﻔﺖ ﻓﻼن ﻓﻼن ﺷﺪه ﺑﺸﻴﻦ!! ﭼﺮا دﻳﮕﺮان ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﻌﺮﻳـﻒ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف آﻧﻬﺎ ﮔﻮش ﻣﻲ دﻫﻲ وﻟـﻲ دوﺳـﺖ ﻧـﺪاري ﻫﻤﺴـﺮت‬
‫ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ؟! از اﻳﻦ رو ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺳﺮش را روي ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﻢ ﻧﻤﻚ اﺷـﻚ‬
‫ﻣﻲ رﻳﺨﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ در ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮي ﺑﻮدم ﻛـﻪ ﺣـﺪودا"‬
‫ﭼﻬﺎرﺳﺎل ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ وﻫﻤﻪ ﺟﻮرﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺎل ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬او اﻻن آﻣﺮﻳﻜﺎﺳـﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﺳﺮﻳﺎل ﺧﻮد‪،‬ﮔﺮازﻫﺎ‪ ،‬را ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﺑﻌـﺪ از ﺳـﺮﻳﺎل‬
‫ﭘﻴﻜﺮ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺮارﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﭼـﻮن‬
‫ﭘﺪرم ﺑﺎ دوﺳﺘﻢ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺟﻮاب ﺑﻠﻪ دادم‪ .‬در ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ﻋﻘﺪ و ﻋﺮوﺳﻲ ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﺟﺎن اﮔـﺮ راﺿـﻲ ﻧﻴﺴـﺘﻲ ﻫﻤـﻴﻦ اﻻن‬
‫ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻢ زد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ و زن آن ﻣﻬﺮان ﺑﻲ‬
‫ﻧﺎﻣﻮس ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ درﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ ﺳﺮﻳﺎل ﺑﺎزي ﻛﺮدم ﻛﻪ‬
‫ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ دوﺳﺖ داري ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮوﻳﻢ دﺑﻲ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼـﺮا ﻛـﻪ‬
‫ﻧﻪ؟! او ﻗﺒﻼ" رﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﺻﺤﺒﺖ از ﻋﺸﻖ وﺣﺎل و دﻳﺴﻜﻮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺷﻮﻫﺮت ﭼﻲ؟! ﮔﻔﺘﻢ اﺻﻼ" ﻣﻬ‪‬ﻢ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺑﻲ ﻧﺎﻣﻮس از ﺧﺪاش‬
 ‫‪ 180‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﺮج او را ﻣﻲ دﻫﻢ و او ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ داﻧﺸﮕﺎﻫﻢ را ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ دﺑﻲ رﻓﺘﻢ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑـﺎر و ﻫﻤـﺎن‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺴﻜﻮ رﻓﺘﻴﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﻚ اﻳﺮاﻧﻲ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ‬
‫ﻫﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻪ دﺑﻲ ﻣﻲ رﻓﺘﻢ اﻛﺜﺮا" ﭘﻴﺶ او ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﺴﺎﻓﺮت رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﺑﻲ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ وﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دﻳﺴﻜﻮﻛﺎر ﻫﺮﺷﺐ ﻣـﻦ ﺑـﻮد و ﭼـﻪ‬
‫ﺗﻴﻜﻪ ﻫﺎي ﭘﻮل داري ﺗﻮر ﻣﻲ ﻛﺮدم!! ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﺮج ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻫﻢ ﭘﻮل‬
‫ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰرا درﺳـﺖ ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ‪ .‬ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ را ده ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد وﻣـﻦ ﻣـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ اوﻣﺴـﺖ ﻧﻴﺴـﺖ‬
‫واﻗﻌﺎ" ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ ﮔﻮش دادن آﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ درﺣـﺎل ﻣﺴـﺘﻲ ﭼـﺮت وﭘـﺮت ﮔﻔﺘـﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ!! ﻓﺮدا روﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﻮد؟! ﭼـﺮا‬
‫او دارد اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﺪ؟! ﭼﺮا دارد ﺗﻤﺎم اﻳـﻦ ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﻛﺜﻴـﻒ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻴﻢ دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬ﮔﻔـﺖ ﻧـﻪ ﻋﺰﻳـﺰم‬
‫!!ﺑﺸﻴﻦ ﺑﺎﻗﻴﺶ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪا" از ﻃﺮف داﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ ﻛـﻪ‬
‫اﮔﺮ دوﺳﺖ دارم‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻘﺪاري ﭘﻮل وﻃﻼ ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﺒﺮم وﭘﻮل ﺧﻮﺑﻲ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ دﺑﻲ رﻓﺘﻢ‬
‫و در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﭘﻮل وﻃـﻼ را ﺗﺤﻮﻳـﻞ ﻣـﻲ دادم آﻧﻬـﺎ ﭘـﻮل ﺑﻠﻴـﺖ‬
‫وﻫﺘﻞ وﻣﻘﺪاري ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭘﻮل ﻣﻲ دادﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺸـﻨﻬﺎد‬
‫ﺷﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ دوﺳﺖ دارم ﺳﻔﺮي ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻜﻨﻢ واﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻣﻘﺪار زﻳﺎدي‬
 ‫‪181‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﭘﻮل وﻃﻼ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم ﭘﻮل ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ‬
‫ﭘﻮل ﺑﻠﻴﺖ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ وﻫﺘﻞ! اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ دوﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﻣﺮﺗـﺐ ﺑـﻪ‬
‫دﺑﻲ ﻣﻲ رﻓﺘﻢ و در داﻧﺸﮕﺎه درس ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬ﺷـﻮﻫﺮ ﻣـﻦ ﻧﻴـﺰ اﺻـﻼ"‬
‫ﻛﺎرﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺴﻴﺎر راﺣﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻮل داﺷـﺘﻢ و‬
‫او ﻛﻤﺒﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ رﻓﺘﻢ ﻃﺒﻖ ﻗﺮار ﺑﻪ ﻫﺘﻠﻲ‬
‫ﻛﻪ از ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ رﻓﺘﻢ و ﻗﺮار ﺑﻮدﺑﻪ ﻣﺪت ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ در آﻧﺠﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﻣﻮر‪‬دﻧﻈﺮ آﻣﺪ و ﭘﻮل و ﻃﻼﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ او را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻧﻤـﻲ ﺗﺮﺳـﻴﺪي‬
‫ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎﻓﺘﻲ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺠﺎ ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬در اﻳﺮان‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬اﺻـﻼ" ﻛﺴـﻲ ﺑـﺎﻣﻦ‬
‫ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﭼﻮن اﻛﺜﺮا" ﻣﺮا ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﭼﻬﺮه ﻣﻦ ﺗـﺎﺑﻠﻮ داﺷـﺖ‪ .‬در‬
‫آن زﻣﺎن در ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺑﻴﺴﺖ ﺳـﺮﻳﺎل ﺑـﺎزي ﻛـﺮده ﺑـﻮدم و در ﻓﺮودﮔـﺎه‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﺮام ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و از ﻣﻦ اﻣﻀﺎء ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ درﺳﺖ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻌﺪي ﭼﻪ ﻫﺴﺖ و او ﭼﻪ ﭼﻴﺰي را‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺳﺮ او ﻫﻢ روي ﺳﻴﻨﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫اواداﻣﻪ داد ﻛﻪ ﭘـﺲ از دو روز از ﻫﺘـﻞ آدرس دﻳﺴـﻜﻮﻳﻲ راﮔـﺮﻓﺘﻢ و‬
‫ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺑﻪ دﻳﺴﻜﻮ رﻓﺘﻢ‪ .‬درﻫﻤـﺎن ﺷـﺐ اول ﺑـﺎ دو ﻋـﺮب اﻟﺠﺰاﻳـﺮي‬
‫آﺷﻨﺎ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﻣﺠﺮد و دﻳﮕﺮي زن و ﺑﭽـﻪ داﺷـﺖ‪ .‬آن ﺷـﺐ را ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻫﺮ دو ﺣﺎل ﻛﺮدم و ﻓﺮداي آن روز وﺳﺎﺋﻞ ﺧـﻮد را از‬
‫ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ او آوردم ﻣﺪت ﻳﻚ ﻣﺎه ﺳﻴﺮ درﭘـﺎرﻳﺲ ﻣﺎﻧـﺪم‪ .‬ﻫﻔﺘـﻪ اي‬
‫ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ﺑﻪ دﻳﺴﻜﻮ ﻣﻲ رﻓﺘﻢ و آﻧﻬﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌـﺪ ﻣـﺎ‬
 ‫‪ 182‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮاﻳﺖ دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ داد‪ .‬از اﻳﻦ ﺟﺎ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﻫﻔـﺖ‬
‫ﻫﺸﺖ ﺑﺎري ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺳﻔﺮ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﭘﻮل وﻃﻼ زﻳﺎدي ﻣـﻲ ﺑـﺮدم و‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺠﺎﻧﻲ زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم‪ .‬ﺧـﺮج ﺧـﻮرد و ﺧـﻮراك ﻫـﻢ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎرﺳﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ رﻓﺘﻪ ﺑـﻮدم ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫دﻧﺒﺎل ﻛﺎر ﻫﺴﺘﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺎري؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺟـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ ﺑﺮﻗﺼـﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ دوﺳﺘﻲ دارم ﻛﻪ درﻳﻚ ﻛﻠﻮپ ﺳﻜﺴـﻲ ﻛـﺎر ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ از او ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ در آﻧﺠﺎ ﺑﺮﻗﺼﻲ؟! وﻟﻲ ﺑﺎﻳـﺪ رﻗـﺺ‬
‫اﺳﺘﺮﭘﺘﻴﺰ ﻛﻨﻲ!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﻮل ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ دﻫﻨﺪ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺷﺒﻲ ﭼﻨﺪ ﺑـﺎر‬
‫روي ﺳﻦ ﺑﺮوي‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ آره! او زﻧﮓ زد وﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑـﻪ‬
‫آﻧﺠﺎ رﻓﺘﻴﻢ رﺋﻴﺲ ﻛﻠﻮپ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ اﺗـﺎق ﻛـﺎرش ﺑـﺮوم‪ .‬ﻣﻮزﻳـﻚ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﺑﺮﻗﺺ و اﺳﺘﺮﭘﺘﻴﺰ ﻛـﻦ‪ .‬ﻣـﻦ اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺎر راﻛﺮدم ﺑﻪ ﻗﺪري او ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻣﻦ ودوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ ﻣﻨـﺰﻟﺶ ﺑـﺮوﻳﻢ‪ .‬ازﻓـﺮداي آن روز ﻫﻔﺘـﻪ اي‬
‫ﭼﻬﺎر ﺷﺐ ﻣﻦ در آن ﻛﻠﻮپ ﻣﻲ رﻗﺼﻴﺪم‪ .‬و آن ﻗﺪر ﻃﺮﻓﺪار داﺷـﺘﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺮو دﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻜﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﺷﺐ ﻧﻴﺰ ﺑـﺎﻳﻜﻲ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ اش ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﭘﻮﻟﻲ در ﻣﻲ آوردم!! ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ اي ﻛﻪ ﻣـﺎدرم در آن زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ را از اﻳﻦ ﭘﻮل ﻫﺎ ﺧﺮﻳﺪاري ﻛﺮدم‪.‬‬
‫دوﺑﺎره اﻳﻦ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ از او ﭘﺮﺳﻴﺪم آﻳـﺎ ﻧﻤـﻲ ﺗﺮﺳـﻴﺪي ﻛـﻪ ﻳﻜـﻲ‬
‫ازﻣﺸﺘﺮي ﻫﺎي آن ﻛﻠﻮپ از اﻳﺮان آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻮ راﺑﺸﻨﺎﺳﺪ؟ اﻳﻦ ﺳﻮاﻟﻲ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻧﺎز اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻳﺎد ﻧﻪ!! ﭼﻮن اﻳﺮاﻧﻲ زﻳﺎدي آﻧﺠﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ ‪.‬‬
 ‫‪183‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫درﺿﻤﻦ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮدرا ﭘﺸﺖ ﻣﻲ ﺑﺴﺘﻢ و ﺗﻤﺎم ﻣﺪت رﻗﺺ‪،‬‬
‫ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﺰرگ و ﺳﻴﺎه رﻧﮓ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﻪ دوراﻧـﻲ ﺑـﻮد!!‬
‫دوﺳﺘﺎن ﻋﺮب ﻣﻦ ﻧﻴﺰ از ﻣﻦ راﺿﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻮن ﻫﻮاي ﻫﺮ دو آﻧﻬﺎ را ﻧﻴـﺰ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ازرﻗﺺ در اﺗﺎق ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﻣﻲ ﻛـﺮدم‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬ‪‬ﻢ ﻛﻪ از ﺗﺮﻛﻴﻪ آﻣﺪه دوﺳﺖ دارد ﻣﻦ را‬
‫ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ آﻣﺪم وﭘﻴﺶ اورﻓﺘﻢ‪ .‬او اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﺣـﺮف‬
‫ﻣﻲ زد و ﮔﻔﺖ از رﻗﺺ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑـﺮد‪ .‬و اﮔـﺮ دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ او ﺑﺮاي ﻣﻦ درﺗﺮﻛﻴﻪ ﻛﺎر دارد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ ﻫﺘﻞ اش‬
‫رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ول ﺧـﺮج وﭘـﻮل دار ﺑـﻮد‪ .‬ﻣـﺪت ﻳـﻚ ﻫﻔﺘـﻪ اي ﻛـﻪ او در‬
‫ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﺮﻳﺪ ﻛـﺮد!‬
‫روزي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸـﺖ‪ ،‬آدرس و ﺗﻠﻔـﻦ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻣـﻦ داد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﺘﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺠﻠﻠﻲ درﺗﺮﻛﻴﻪ دارد ﻛﻪ اﻟﺒﺘـﻪ ﺑـﺎ ﻛﺴـﻲ ﺷـﺮﻳﻚ‬
‫اﺳﺖ اﻳﻦ ﻫﺘﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرگ اﺳﺘﺨﺮ‪ ،‬ﺳﻮﻧﺎ و دﻳﺴﻜﻮي ﺑﺰرگ و ﺟﻮد دارد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﺑﺎري ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ آﻣـﺪه ﺑـﻮدم و در آن ﻛﻠـﻮپ ﻣـﻲ رﻗﺼـﻴﺪم‬
‫ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ دوﺑﺎره ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺎزﮔﺮددم وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪم‪،‬‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺳﻔﺮي ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ ﺑﺮوم‪ .‬ﺑﺎ اﻓﺮادي ﻛﻪ ﭘﻮل وﻃﻼ ﺑـﻪ ﺧـﺎرج‬
‫ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم دﻳﺪم ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺪارد آﻧﻬﺎ ﻛﺴـﺎﻧﻲ را در‬
‫ﺗﺮﻛﻴﻪ ﻧﻴﺰ دارﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﻜﻨﻨﺪ و ﭼﻮن ﺗﺮﻛﻴـﻪ وﻳـﺰا ﻻزم داﺷـﺖ ﻛﺎرﻫـﺎ‬
‫ﺳﺎده ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ در اﺑﺘﺪا ﻓﻜﺮﻣﻲ ﻛـﺮدم ﻛـﻪ او را دوﺳـﺖ دارم‪ .‬ﭘـﺲ از‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ درﻳﻚ ﺳﺮﻳﺎل ﺑﺎزي ﻛﺮدم ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدم او ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﺧـﻮﺑﻲ‬
‫ﻳﺎدش ﺑﻮد وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻴﺎ!! اﮔﺮ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮي ﻧﻴـﺰ داري ﺣﺘﻤـﺎ" او را‬
 ‫‪ 184‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻴﺎور‪.‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﻮل ﺑﻠﻴـﺖ‬
‫ﺗﻮرا ﻣﻦ ﻣﻲ دﻫﻢ و در آﻧﺠﺎ ﻫﺘﻞ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺠﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﺶ دوﺳﺖ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲ روﻳﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪاري ﭘﻮل وﻃﻼ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ ﺑﻴﺎوري‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﺖ ﺗﻮ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷـﺤﺎل‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم اﻫﻞ ﺣﺎل ﺑﻮد!!وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر وارد ﺗﺮﻛﻴـﻪ ﺷـﺪﻳﻢ‬
‫در ﻓﺮودﮔﺎه ﻛﺴﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺒﺮد‪ .‬ﻫﻤـﺎن‬
‫ﺷﺐ اول درﻳﻜﻲ از اﺗﺎق ﻫﺎي ﻫﺘﻞ ﭼﻬﺎر ﺗﺎﻳﻲ ﺣﺎل ﻛﺮدﻳﻢ ﭼﻪ ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﺮاي ﺧﻮدﻣﺎن ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد!! ﻣﻦ ودوﺳﺘﻢ ﺧﻴﻠـﻲ ﺣـﺎل ﻛـﺮدﻳﻢ!!‬
‫ﭼﻨﺪ روزﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﻤﺎن دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از دوﺳـﺘﺎن‬
‫ﭘﻮل دار او ﺳﺎﻧﺎز را دﻳـﺪه و از او ﺧﻮﺷـﺶ آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬آﻧﺠـﺎ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻣﻨﻈﻮر از ﺑﺮدن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ و ﻫﺘﻞ او ﭼﻴﺴـﺖ!! او ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫اﻓﺮاد ﻛﻠﻪ ﮔﻨﺪه وﭘﻮل دار ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺧﻮد ﺑﻜﺸﺪ ازﻃﺮﻳﻖ دﺧﺘﺮﻫﺎي‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ و روﺳﻲ وﺳﺎﻳﺮ ﻛﺸﻮرﻫﺎ ﻛﻪ در ﻫﺘﻞ دﻳﺴﻜﻮ ﻫﺘﻞ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛﺎﺳـﺒﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ!! اوﻟﺶ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ او ﻣـﺮا دوﺳـﺖ دارد‬
‫وﻟﻲ ﺑﺰودي در ﻫﻤﺎن ﺳﻔﺮ اول ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ روزﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺎ آﻏﺎز‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬روزﻫﺎ ﺧﻮاب و ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ﺣﻤﺎم ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻣﺎﺳﺎژو ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻗﺺ در دﻳﺴﻜﻮو ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﻫﻢ دﻳـﺪار ﺑـﺎ ﭼﻨـﺪ‬
‫ﭘﻮل دار ﺗﺮﻛﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ!! ﺑﻌﺪ از دوﻫﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺗﻬـﺮان‬
‫ﺑﺎزﻣﻲ ﮔﺸﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ دوﺳﺘﺎن دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺰ دارم ﻣﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ ﺳـﻪ‬
‫ﭼﻬﺎرﺗﺎﻳﻲ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ ﺑﺒﺮم‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺖ دارم؟ ﭼﻴﺰي ﻛـﻪ‬
‫زﻳﺎد ﺑﻮد دﺧﺘﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻫـﻢ ﭘـﻮل درﺑﻴﺎورﻧـﺪ و ﻫـﻢ ﺣـﺎل‬
 ‫‪185‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ ﻛﺮدﻳﻢ اﻳﻦ ﺑﺎر ﭼﻬﺎرﻧﻔﺮي ﺑﻮدم وﺑﻌﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪﻳﻢ دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﺷﻮﻫﺮم را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﻴﻠﻲ اذﻳـﺖ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪.‬‬
‫ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻢ و او ﻫﻤﻪ اﻣـﻮال ﻣـﺮا ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬ﺧـﺪا ازاوﻧﮕـﺬرد!! ازﻛﺎرﻫـﺎي‬
‫ﻫﻨﺮي ﻧﻴﺰ ﻋﻘﺐ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻫﺮﭼﻲ ﻛﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺸﻨﻬﺎد ﻣـﻲ ﺷـﺪ ﻗﺒـﻮل ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم!! اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻮل درﺳﺖ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻧﻤﻲ دادﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮي زﻳـﺮ آﺳـﻤﺎن ﺷـﺐ و‬
‫ﻧﻮدﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدم اﻣﻜﺎن ﻣﺴـﺎﻓﺮت ﻛﻤﺘـﺮ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀـﻲ‬
‫اوﻗﺎت ﺑﺮاي ﺣﺎل ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ اي ﻛﻪ ﻣﻦ آف داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ ﻳﺎ‬
‫دﺑﻲ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ و درﺗﺮﻛﻴﻪ از ﻣـﻦ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ رﻓﺘﻴﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﭘﻮﻟﻲ در ﻣﻲ آوردﻳﻢ!! ﻫﺮﺷﺐ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﺎﺻـﺒﺢ ﺑـﻮد‪ .‬ﻫـﻮا ﮔـﺮم ﺑـﻮد و‬
‫ﻣﺎﻫﺮروز ﻛﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ ﻫﺘﻞ‪ ،‬آﻓﺘﺎب ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ وﺷﻨﺎ ﻣﻲ ﻛـﺮدﻳﻢ‪ .‬دو روز‬
‫ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ از اﺗﺎق ﺑﻪ ﻻﺑﻲ ﻫﺘﻞ آﻣـﺪﻳﻢ‪ ،‬روزﻧﺎﻣـﻪ‬
‫اي را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن دادﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻳﻜـﻲ از ﭘـﺮ ﻓـﺮوش ﺗـﺮﻳﻦ روزﻧﺎﻣـﻪ ﻫـﺎي‬
‫روزﺗﺮﻛﻴﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺒﺮﻧﮕﺎري در ﻳﻚ ﺻﻔﺤﻪ دﺧﺘﺮان ﺧﻮد ﻓﺮوش ﺧﺎرﺟﻲ را‬
‫در روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮرﺳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ او ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ دﺧﺘﺮان ﺧﻮد ﻓﺮوش‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ وروﺳﻲ و ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺎر ﻛﺮدن آﻧﻬﺎ وﻗﻴﻤـﺖ وﻏﻴـﺮه ﺑـﻮد! ﻣﻄﻠﺒـﻲ را‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻳﻜﻲ از ﻋﻜﺲ ﻫﺎ ازﻣﻦ وﭼﻬﺎر دوﺳﺖ دﻳﮕﺮم ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻛﻨـﺎر‬
‫اﺳﺘﺨﺮ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ!! اﻟﺒﺘﻪ ﻋﻜﺲ از ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و ﻣـﺎ‬
‫اﺻﻼ" ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻜﺴﻲ ازﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ وﻗﺘـﻲ‬
‫ﻋﻜﺲ را دﻳﺪم ﺷﺪﻳﺪا" ﺗﺮﺳﻴﺪم و ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺣﻮاﺳـﺘﺎن اﻳـﻦ دو‬
‫روز ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻮن اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻔﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﻣـﻲ‬
 ‫‪ 186‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫آﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺎ را ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻛﻨﺪ ﭘﺪر ﺗﻤﺎم ﻣﺎ را درﺧﻮاﻫﻨـﺪ آورد!! ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻬﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺘﻴﻢ‪.‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز آن روزﻧﺎﻣﻪ را در ﺧﺎﻧﻪ دارم‪ .‬راﺳﺘﻲ ﻧﺸﺎن ﺗـﻮ‬
‫ﻧﺪادم؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ!!ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪي ﻳـﺎدم ﺑﻨـﺪاز ﺑـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﻧﺸﺎن دﻫﻢ!!‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ول ﻛﻦ ﻧﺒﻮد و ﻣﻦ وﻗﺘـﻲ ﺻـﺪاي ﻏـﻢ آﻟـﻮد او را ﺑـﺎ ﮔﺮﻳـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻨﻴﺪم وﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻣﺴﺖ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻲ داﻧﺪ ﻛﻪ ﭼـﻪ ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ‪ ،‬ﻧﻤـﻲ‬
‫داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ!! دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز دﻳﮕﻪ ﺑﺲ اﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‬
‫!! دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻲ ﻋﺎدي ﺷﺮوع ﻛـﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺳﻌﻲ داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺸﺘﺮﻛﻢ را ﺑﺎ او ﺷﺮوع‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻧﺎﻣﺮد را دﻳﺪم ﻛـﻪ اول ﺑـﻪ ﻣـﻦ دروغ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪا" ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ زن و دوﺑﭽﻪ دارد‪ ،‬ﻗﻮل داد ﻛﻪ ﺟﺪا ﻣﻲ ﺷـﻮد‬
‫وﻟﻲ او ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﺮا ﻛﻼه ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ وﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺎر ﻫﻨﺮي ﻣـﻲ ﻛـﺮدم و‬
‫در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﻤﺮاه اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫـﻢ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻪ وﺟـﻮد ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪ .‬اﺷـﺘﺒﺎه‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدم؟‬
‫دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻴﻢ‪.‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺮط!! اﮔـﺮ ﻗـﻮل‬
‫ﺑﺪﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﭘﻴﺶ ﺗﻮ و درﺑﻐـﻞ ﺗـﻮ ﺑﺨـﻮاﺑﻢ‪،‬ﻣﻲ‬
‫آﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم ﮔﻔﺖ دﻳﮕﺮ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ اﻳـﻦ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻲ ام را ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم؟! ﺑـﻲ اﺧﺘﻴـﺎر اﺷـﻜﻢ ﺳـﺮازﻳﺮ‬
‫ﺷﺪ!! دﻟﻢ واﻗﻌﺎ" ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ!! از ﺧﺪاي ﺧﻮدم اﻳﻦ ﺳـﻮال را ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻢ؟! ازﻃﺮﻓﻲ ﻫﻨﻮز ﻋﺎﺷﻖ اوﺑﻮدم‪ ،‬ازﻃﺮف دﻳﮕـﺮ‬
 ‫‪187‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺗﻨﻔﺮي ازاو دروﺟﻮدم داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ او ﺷﺎﻧﺴـﻲ ﺑـﺪﻫﻢ‬
‫وﻟﻲ ﭼﺮا؟! ازﻃﺮﻓﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮﺑﻪ ﮔﺮگ‪ ،‬ﻣﺮگ اﺳﺖ! آن ﺷـﺐ ﻫـﺮ دو‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻦ رﻓﺘﻴﻢ وﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑـﻮد و ﻣـﺎ دوﻧﻔـﺮ‬
‫ﻣﺜﻞ روزﻫﺎي اول ﺗﻮ ﺑﻐﻞ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ وﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺪت زﻳﺎدي ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬ﻫﻨـﻮز آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اي ﻧﺪاﺷـﺘﻴﻢ‪ .‬ﻏـﺬا روي‬
‫ﮔﺎزي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮق وﺻﻞ ﺑﻮد درﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬ﻇﺮف ﻫﺎي ﻏﺬا در زﻳـﺮزﻣﻴﻦ‬
‫و در رﺧﺖ ﺷﻮر ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﺧﻼق ﺳﺎﻧﺎز روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﻲ داﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﺸﻜﻠﻲ داﺷﺖ!! ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻪ او‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺳـﻲ ﻋﺰﻳـﺰم! دو ﻟﻴـﻮان ﭼـﺎي آوردم‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺑﻌﺪ ازﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﺎي ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺑﻴـﺎ ورم از او‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺳﺎﻧﺎز ﭼﺎي ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺮﺳﻲ!! وﻗﺘﻲ ﻟﻴﻮاﻧﺶ او را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻴﺰي ﻛﻪ ﺳﻤﺎور روي آن ﺑﻮد ﺑﺮوم‪ ،‬ﺳـﺎﻧﺎز ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﻢ ﺗﻮﭼﺮا ﺑﭽﻪ ﺧﻮاﻫﺮت را آن ﻗﺪر دوﺳﺖ داري؟! ﻳﻚ ﺑﺎره ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ اﻟﻬﺎم ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻳﻚ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺎﺷﻢ!! او درﺑﺎره ﺑﭽﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻛـﻪ‬
‫ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻴﺦ ﻛﻮب درﺟﺎي ﺧﻮد اﻳﺴﺘﺎدم وﺑﻪ او‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم!! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺗـﻮ ﻣﻨﺘﻈـﺮي او ﺑـﺰرگ ﺷـﻮد‬
‫وﺗﺮﺗﻴﺐ او را ﺑﺪﻫﻲ!!! اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳـﻚ ﺑـﺎره ﻳـﺎد اﻣـﺎ رﺿـﺎ)ع( اﻓﺘـﺎدم‬
‫وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎ اﻣﺎم رﺿﺎ ﻧﻪ‪ !!.....‬ﻫـﺮ دواﺳـﺘﻜﺎن در دﺳـﺖ ﻫـﺎﻳﻢ ﻣـﻲ ﻟﺮزﻳـﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪ اي در ﺟﺎ اﻳﺴﺘﺎده وﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم وﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺳـﺎﻧﺎز ﭼـﻪ ﮔﻔﺘـﻲ؟!‬
‫دوﺑﺎره ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ .‬ﭘـﺲ از ﻟﺤﻈـﻪ اي ﺑـﻪ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓـﺘﻢ و روي ﻣﻴـﺰ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮن ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣـﻲ ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
 ‫‪ 188‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﺴﻌﻮد آرام!! ﻣﺴﻌﻮد ﺧﻮدت راﻛﻨﺘﺮل ﻛﻦ!! ﭼﻮن ﺳـﺎﻧﺎز از ﻣـﺪﺗﻬﺎ ﭘـﻴﺶ‬
‫ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻳﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي او اﻗﺎﻣﺖ ﺑﮕﻴـﺮم واز‬
‫اوﺟﺪا ﺷﻮم‪ .‬ﻧﮕﺮان اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗـﺎ آن زﻣـﺎن دوام ﻧﻴـﺎورم و اورا رﻫـﺎ‬
‫ﻛﻨﻢ از اﻳﻦ رو ﺣﺮف ﻫﺎ را ﻣﻲ زدﺗـﺎ ﻛﺘـﻚ اش ﺑـﺰﻧﻢ!! آن ﻣﻮﻗـﻊ دوﻟـﺖ‬
‫ازاوﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد و اوﺻﺎﺣﺐ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻣـﻲ ﺷـﺪ‪ .‬ﻧﺼـﻒ اﻣـﻮال ﻣـﻦ‪،‬‬
‫اﻗﺎﻣﺖ و ﺧﺎﻧﻪ و ﺣﻘﻮق ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ‪ .‬اوﺑﻪ ﺣﺪي ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺣﻮﺻﻠﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺸﻴﺪن را ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺟﻨﮕﻴﺪم ﻛﻪ آراﻣـﺶ ﺧـﻮد‬
‫راﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﻧﺰده دﻗﻴﻘﻪ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ اﺗـﺎق ﻧﺸـﻴﻤﻦ آﻣـﺪم و از‬
‫اوﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﭼـﻪ ﮔﻔﺘـﻲ و اﻧﺘﻈـﺎرو آرزو داﺷـﺘﻢ ﻛـﻪ او ﺑﮕﻮﻳـﺪ‬
‫ﻣﻌﺬرت ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ واﮔﺮ ﻫﻢ ﭼﻴـﺰي ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﺷـﺘﺒﺎه ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻢ!! وﻟﻲ او دوﺑﺎره ﺗﻜﺮارﻛـﺮد!! رﻓـﺘﻢ ﺑـﺎﻻ و دراﺗـﺎق ﺧـﻮد روي ﺗﺨـﺖ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﺴﻌﻮد او ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ‬
‫اورا ﺑﺰﻧﻲ و اﻳﻦ ﻛﺎر ﻓﻘﻂ وﻓﻘﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎﺑﻮدي ﺧﻮدت ﻣﻲ ﺷﻮد ﺳﻌﻲ ﻛﻦ‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﻲ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد وﺳﺎﻧﺎز ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧـﻮد رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ وﻗﺘﻲ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﺳﺮﻛﺎر ﻧﺮﻓﺘﻢ وﺳﺎﻋﺘﻲ درﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﺸﺴـﺘﻪ‬
‫وﻣﻨﺘﻈﺮ اوﺷﺪم‪ .‬وﻗﺘﻲ آﻣﺪ ﺳﻼم ﻛﺮد ﺳﺮ ﻣﻴـﺰ ﺻـﺒﺤﺎﻧﻪ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪه وآﻣﺎده رﻓﺘﻦ ﺑﻮدم‪ ،‬دوﺑﺎره از او ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺳﺎﻧﺎز دﻳﺸﺐ ﭼﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻲ؟! او دوﺑﺎره ﺑﺎ ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد!!‬
‫از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ وﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺴﻴﺮ دادﮔـﺎه ﺳـﻮﻟﻨﺎ را‬
‫)‪ (Solna‬را درﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻃﻼق ﺳﺎﻧﺎز را ﻳﻚ‬
‫ﻧﻔﺮه ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز اﮔﺮﺗـﻮ در اﻳـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ‬
 ‫‪189‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﺎﺷﻲ اﺗﻔﺎق ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ رخ ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ ﻫﺮﭼـﻪ زودﺗـﺮ ﺑـﺮاي‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺳﻔﺮ ﻛﻨﻲ‪ .‬او واﻗﻌﺎ" ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺎﻟﻲ ﺧـﻮد‬
‫را داﺷﺖ وﻫﻢ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺎﻟﻲ ﺑﺮادر وﻣﺎدرش را ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﺧﺒـﺮ ﻣـﻲ آﻣـﺪ‬
‫ﻛﻪ اذﻳﺖ و آزار ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﻫﺮ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ وﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﺑﻮدﻛﻪ او ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ ﻗﺒﻮل ﻛﺮد ﺑﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ آرام ﺷـﻮد ﺑـﻪ‬
‫اﻳﺮان ﺑﺮود‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻠﻴﺖ ﺑﮕﻴﺮي وﻛﻠﻲ ﺧﺮﻳـﺪ ﻛﻨـﻲ‪ .‬ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم ﺑﺎرآﺧﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ او درﺳﻮﺋﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺒـﻮل ﻛـﺮدم ﭘـﺲ از ﭼﻨـﺪ روز‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮد ﺳﻔﺎرش ﻣﺮا ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬او را ﻛﻤـﻚ ﻛﻨﻴـﺪ و ﻣﺎﺷـﻴﻦ اش را ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ زﻳﺮ ﭘﺎي ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻮد را ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ!!‬
‫وﻗﺘﻲ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﻳﺮان رﻓﺖ درﺧﻮاﺳﺖ ﻃﻼق را ﺑـﻪ اداره ﻣﻬـﺎﺟﺮت دادم‬
‫ﻛﻪ اﻗﺎﻣﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻜﻠﻴﻔﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد و او اﺧﺮاﺟﻲ ﺑﮕﻴﺮد واﻳﻦ ﻛﺎر اﻧﺠﺎم‬
‫ﺷﺪ ودادﮔﺎه ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻧﺎﻣﻪ اي ﺑﻪ وﻛﻴﻞ ﺳﺎﻧﺎز ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬راﺳﺖ راﺳﺘﻲ ﺧﺪا‬
‫ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮرا اﺧﺘﺮاع ﻛﺮد!! وﻛﻴﻞ ﺳﺎﻧﺎز ﻛـﻪ اﺻـﻼ"‬
‫ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﻛﺠﺎﺳﺖ اﻳﻤﻴﻞ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﺗﻤـﺎس ﺑﮕﻴـﺮ‬
‫ﭼﻮن ﻣﺴﻌﻮد دوﺑﺎره ﺗﻮ را ﻃـﻼق داده و دادﮔـﺎه ﺟـﻮاب اوﺳـﺖ!! ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫اﻳﻤﻴﻞ را در اﻳﺮان ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ وﻟﻲ ﺑﺎزﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ ﺑـﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺮدد وﻟﻲ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم ﻛﻪ ﺧﺒـﺮ داﺷـﺘﻢ! اﻳـﻦ ﺑـﺎر ﺧـﻮاﻫﺮش وﺑـﺎ‬
‫ﺟﻨﺎﻗﻢ او را از ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲ ﺑﺮﻧـﺪ‪ .‬دوروز ﺑﻌـﺪ ﺑﺎﺟﻨـﺎﻗﻢ‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪه اﺳـﺖ‪.‬آﻳـﺎ ﺷـﻤﺎ او را ﻃـﻼق داده‬
‫اﻳﺪ؟! ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻠﻪ ! ﻣﻦ او را ﻃـﻼق داده ام و ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ دﻳﮕـﺮ‬
 ‫‪ 190‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻛﺜﻴﻒ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ زﻧﮓ زد وﮔﻔﺖ‪ :‬اوﺧﻴﺎل دارد ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺳﺎﻧﺎز اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻣﻘﺪاري ﻟﺒﺎس دارد‪ .‬ﺑﻪ او ﺑـﺎ ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اﺻﻼ" ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ آﻣﺪن ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻴﺴـﺖ‪ .‬ﺗﻮﺧـﻮدت ﺑﻴـﺎ و ﻫﺮﭼـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮاي اوﺑﺒﺮ‪ .‬اوﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻤـﻲ ﺗﻮاﻧـﺪ ﺑﻴﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ او‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮي ﻣﻦ ﺧﻴـﺎل دﻳـﺪن او را ﻧـﺪارم‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎزﻛﻠﻴﺪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ را داﺷﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻛﻠﻴﺪ اﺻﻠﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻠﻴﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ را ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ازآن اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﻛﻠﻴـﺪ ﺑـﻮد‪ .‬ﻳـﻚ‬
‫روز ﺳﺎﻋﺖ ده ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺳـﺎﻧﺎز زﻧـﮓ زد وﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫دارد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ آﻳﺪو ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﻘﺪاري ﻟﺒﺎس ﺑﺒـﺮد‪ .‬در را روي اوﺑـﺎز‬
‫ﻧﻜﺮدم ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﭘﺸﺖ درﺑﻮد‪ .‬آن ﻗﺪر ﻣﺸﺖ وﻟﮕﺪ ﺑـﻪ درﻛﻮﺑﻴـﺪه ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ زﻧﮓ زده ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ از ﺑـﺎﻻ ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﭘﻠـﻴﺲ را‬
‫درﻣﻘﺎﺑﻞ در وردي دﻳﺪم‪ ،‬در را ﺑﺎزﻛﺮدم‪ .‬ﭘﻠﻴﺲ ﻫﺎ ﺑﻪ داﺧﻞ آﻣﺪﻧﺪ ﻳﻜـﻲ‬
‫ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز و دﻳﮕﺮي ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬او ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣـﺎ ﺗﻤـﺎس‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز زن وﺷﻮﻫﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬آدرس ﺳﺎﻧﺎز در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ اﺳـﺖ‪،‬‬
‫ﺗﻮﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ او را ﺑﻪ داﺧﻞ راه ﻧﺪﻫﻲ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺷﻬﺮوﻧﺪ ﺳـﻮﺋﺪي‬
‫ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ را ﺑﺪاﻧﻲ ‪.‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ وﺟـﻮد دارد و ﻣـﻦ ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﻢ زﻳﺮ ﻳﻚ ﺳﻘﻒ ﺑﺎ او ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﭘﻠﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ را داري‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮوي‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻴﺎل دارد درﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬ﻣـﻦ ﺗﻤـﺎس‬
‫ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﺎ ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ واز او ﺧﻮاﻫﺶ ﻛـﺮدم ﻫﻤـﺮاه ﻫﻤﺴـﺮ ﺧـﻮد ﺑـﻪ‬
 ‫‪191‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺳﺎﻧﺎز را از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ آﻣﺪﻧﺪ وﭘﻠﻴﺲ ﻫﺎ رﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﻫﻨﻮز اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﻲ ﺑﺮاي ﺑﺎﺟﻨﺎق ﺧﻮد ﻗﺎﺋﻞ ﺑـﻮدم‪ .‬ﺷـﺎم درﺳـﺖ ﻛـﺮدم‬
‫آﻧﻬﺎ ﺷﺎم ﺧﻮردﻧﺪ وﭘﺲ ازﻣـﺪﺗﻲ ﮔﻔـﺖ وﮔـﻮﻳﻲ ﺗﻨـﺪ ﺑـﻴﻦ ﻣـﻦ وﺳـﺎﻧﺎز‬
‫وﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ درﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬ﺳـﭙﺲ ﻛﻤـﻲ آرام ﺗﺮﺷـﺪﻳﻢ‪ .‬اﺣﺴـﺎس ﻋﺠﻴﺒـﻲ‬
‫داﺷﺘﻢ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ؟ وﻟﻲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺳﺎﻧﺎزﺗﻨﮓ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد!! ﺟﺎي او در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ وﺳـﺎﻧﺎز ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺳﺎﻧﺎز آرام ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدوﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻣﺴـﻌﻮد؟!‬
‫ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺸﻨﮕﻲ دارﻳﻢ!! ﭼﻘﺪرزﻳﺒﺎ درﺳﺖ ﺷﺪه!! ﻧﻘﺸﻪ اش راﻣـﻦ‬
‫ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻗﺮاراﺳﺖ ﺣﺎل ﻛﻨـﻴﻢ ﺗـﻮﻣﺮا ﻃـﻼق داده اي!!دو ﻫﻔﺘـﻪ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮوﻳﻢ وﻧﻲ ﻧﻲ را ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ واﻗﻌـﺎ" ﭼـﻪ ﻣﺸـﻜﻠﻲ‬
‫داﺷﺘﻢ؟! وﻗﺘﻲ اوﺑﻮد ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اش‪ .‬وﻟﻲ ﻧﺒﻮدن او ﻧﻴﺰ ﻣـﺮا رﻧـﺞ ﻣـﻲ‬
‫داد‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ او واﻗﻌﺎ" ﻣﺸﻜﻞ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد! ﭼـﺮا‬
‫آن ﺣﺮف را زد؟! ﭼﺮا ﺻﺒﺮ ﻧﻜﺮد ﺗﺎ اﻗﺎﻣﺖ داﺋﻢ ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮد؟! ﭼﺮا ﺗﻤﺎم‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻨﮓ آﻟﻮد ﺧﻮد را ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد؟! ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺷﺎﻳﺪ دﻟﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﺣﺎل او ﻣﻲ ﺳﻮزد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺗﻼش ﻣﻲ ﻛـﺮدم‬
‫او را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻄﻮر؟ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﻜﺮ وذﻛﺮ او اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻤﺪان ﺧـﻮد‬
‫را ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان ﭘﺮﻛﻨﺪ و ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮود و از آﻧﺠﺎ ﭘﻮل وﻃﻼ ﺑﻪ ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫ﺑﻴﺎورد! ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﺒﻊ درآﻣﺪ او ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد!! ﭼـﺮا ﺧﻴﺎﻧـﺖ؟! ﭼـﺮا اﻳـﻦ ﻫﻤـﻪ‬
‫ﻇﻠﻢ؟!‬
‫ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﺎ راﻫﻲ ﻟﻴﻨﮓ ﺷﻮﭘﻨﻴﻚ ﺷﺪﻳﻢ)ﺷـﻬﺮي ﻛـﻪ‬
‫ﻧﻲ ﻧﻲ در آﻧﺠﺎ در ﻗﺮﻧﻄﻴﻨﻪ ﺑﻮد( او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آوردﻳﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻣـﺎﻫﻲ ﺳـﺎﻧﺎز‬
 ‫‪ 192‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن‪ ،‬آرام ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬روزﻫﺎ ﺑﺎ ﻧﻲ ﻧﻲ ﺑﻴﺮون ﻣـﻲ رﻓـﺖ و ﻣﺸـﻜﻞ ﻛـﻢ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ دوﺑﺎره داد و ﺑﻴﺪاد ﺷﺮوع ﺷﺪ!! ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻮاﺳﺘﺎر اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻃﻼق ﺧﻮد را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮم ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﻃﻼﻗﺖ ﺧـﻮاﻫﻢ‬
‫داد و ﺗﻮ را ﺑﻪ اﻳﺮان ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﻣـﻦ‬
‫اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮده ام‪ ،‬از ﻛﺎرﻫﺎ و ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮد واﻗﻌﺎ" ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻫﺴـﺘﻢ‪ ،‬و ﻣـﻦ را‬
‫ﺑﺒﺨﺶ و ﻛﻤﻚ ﻛﻦ‪ ،‬آن زﻣﺎن ﻃﻼق را ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ وﻛﻴﻞ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زد وﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ آﻳـﺎ‬
‫ﻃﻼق ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد را ﭘﺲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮي وﺳﺎﻧﺎز را ﻛﻤـﻚ ﻣـﻲ ﻛﻨـﻲ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫اﻻن ﻧﻪ! وﻟﻲ ﺷﺎﻳﺪ در آﻳﻨﺪه اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ‪ .‬وﻛﻴﻞ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻤﺎس‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎت در دﻓﺘﺮ اوﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ را ﺑـﺮاي ﺗﺮﺟﻤـﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﻣﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻟﻴﺴﺎﻧﺴﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣـﺎ اﺻـﻼ" اﻧﮕﻠﻴﺴـﻲ‬
‫ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻳﻚ ﺻﺤﺒﺖ ﺳﺎده را ﺑﺎ وﻛﻴﻞ ﺧﻮد ﭘﻴﺶ ﺑﺒﺮد!!‬
‫وﻛﻴﻞ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻌﻮد ﻃﻼق ﺧﻮد را ﭘﺲ ﻧﻤـﻲ ﮔﻴـﺮد‬
‫وﺗﻮﻫﻴﭻ ﺷﺎﻧﺴﻲ ﻧﺪاري وﻟﻲ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮي را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ او‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻲ ﺷﺎﻧﺲ ﺗﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺴﻌﻮد را ﺑﻜﺸﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ از اﻳـﻦ ﻣﻼﻗـﺎت را ﻧﻤـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤـﺎن روز ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش و ﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﻛـﺎري ﻛـﺮد ﺑـﺎ ﻳـﺪ‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ اﻗﺎﻣـﺖ ﺳـﺎﻧﺎز درﺳـﺖ ﺷـﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن‬
‫ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪووارد ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺷـﺪ‪ ،‬دﻳـﺪم ﭘـﺲ از ﺳـﻼم‬
‫وﻋﻠﻴﻚ رﻓﺖ ﺑﺎﻻ وﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺴـﺘﻦ ﭼﻤـﺪان ﻛـﺮد!! ﻣـﻦ اﺻـﻼ" ﭼﻴـﺰي‬
‫راﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪم!! ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻣﺪ و ﭼﻤﺪان را روي زﻣـﻴﻦ ﮔﺬاﺷـﺖ‪ .‬روي‬
 ‫‪193‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﺒﻞ ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم ﻣﻦ وﺗﻮ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺧﻴﻠـﻲ اذﻳـﺖ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺮوم وﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷـﻲ‪.‬‬
‫ﻫﺮ دو اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن دارﻳﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ زﻣﺎﻧﻲ ﻛـﻪ از ﻫـﻢ دورﻫﺴـﺘﻴﻢ‬
‫ﻗﺪر ﻳﻜﺪﻳﮕﺮرا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪاﻧﻴﻢ و دوﺑﺎره از اول زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد را ﺑﺴﺎزﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم! ﻫﻢ از اﻳﻨﻜﻪ او دارد ﻣﻲ رود و ﻣﺪﺗﻲ ﻣـﻦ‬
‫را راﺣﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ وﻫﻢ از اﻳﻨﻜﻪ واﻗﻌﺎ" ﻓﻜﺮﻛﺮدم ﻋﺎﻗﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‬
‫وﺑﻌﺪ ازﭼﻬﺎرﺳﺎل دارد ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﻛـﺎري ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﻻن‬
‫دﻳﺮ وﻗﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺑﺮو‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ ﺗﺎﺑﺴـﺘﺎن ﺷـﺪه ﺑـﻮد وﺳـﺎﻧﺎز‬
‫دﻳﮕﻪ ﻛﻼس ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ!! دﻳﮕﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮوم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧـﻮدم‬
‫ﺗﻮ را ﻣﻲ رﺳﺎﻧﻢ‪.‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ!! ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮم دراﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ اﺳـﺖ‪ .‬او‬
‫ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﻴﺰ راﻧﻨﺪﮔﻲ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ وآﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﻣﺎﺷـﻴﻦ‬
‫را ﻻزم ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز رﻓـﺖ ﭼﻨـﺪ روز ﺗﻤـﺎس ﻧﮕﺮﻓـﺖ‪ .‬ﮔﺮﻓـﺖ از ﻃﺮﻳـﻖ‬
‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑﺮاي ﻫﻢ اﻳﻤﻴـﻞ ﺑﻔﺮﺳـﺘﻴﻢ درﺿـﻤﻦ اﮔـﺮ ﻣـﻦ ﺗﻠﻔـﻦ ﺧـﻮد را‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺮاي اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ وﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧـﺪارم‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم وﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮم اﺻﻼ" دوﺳﺖ ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﺗـﻮ ﺑـﻪ ﺗﻠﻔـﻦ آﻧﻬـﺎ ﻳـﺎ‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻲ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﭼﻄـﻮر ﻣﮕـﺮ ﭼﻴـﺰي ﺷـﺪه؟! ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺗﻮﭘﺸــﺖ ﺳــﺮ ﺧــﻮاﻫﺮم زﻳــﺎد ﺣــﺮف زدي وﻫــﻢ ﺧﻮاﻫﺮوﺷــﻮﻫﺮ ﺧــﻮاﻫﺮم‬
‫ازﺗﻮﻧﺎراﺣﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ وﻣﺪﺗﻲ دوﺳﺖ ﻧﺪارﻧـﺪ ﺑـﺎ ﺗﻮﺗﻤـﺎس داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎ ﻣﺎل ﻣﺪت ﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﻮده اﺳﺖ وﭼﻄﻮر ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻳﻚ‬
‫ﺑﺎره ﻳﺎدﺷﺎن اﻓﺘﺎده اﺳﺖ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻚ روز ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﻲ ﮔﻴﺮد!!‬
 ‫‪ 194‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫اوﻳﺶ اﺻﻼ" ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد وﺣﺘﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻫﻢ ﺷﺪم‪ .‬ﻣﻦ ﺧـﻮدم از‬
‫اﺑﺘﺪا ﻫﻴﭻ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﺮاي ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ داﺋـﻢ‬
‫اﺻﺮار ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ!!وﺑﺴﻴﺎر ﺗﻼش ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺷﺮاﻳﻂ‬
‫ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد!! ﺳﺎﻧﺎز ﻋﺠﻴﺐ وﻏﺮﻳﺐ ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﭼﻨـﺪ روزي‬
‫از او ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬ﻣﻲ آﻣﺪو ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ درﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻠﻔﻦ ﻫـﺎي‬
‫زﻳﺎدي ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ زد‪ .‬ﻫﺮاز ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ در ﺧﺎﻧـﻪ ﻧﺒـﻮدم‪ ،‬ﻣـﻲ‬
‫آﻣﺪو ﻫﺮﭼﻪ دم دﺳﺘﺶ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ﻣﻲ ﺑﺮد!! وﻗﺘﻲ ﻣﻲ دﻳـﺪم ﺗﻠﻔـﻦ ﻣـﺮا‬
‫ﺟﻮاب ﻧﻤﻲ دﻫﺪ‪ ،‬ﻗﺮارداد ﺗﻠﻔﻦ را ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻗﻄﻊ ﻛـﺮدم‪ .‬ﮔﺮﻳـﻪ‬
‫ﻛﻨﺎن آﻣﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮاﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮدي؟! ﻣﺸﻜﻞ دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ زﻧﮓ ﻣﻲ زد ﺗﻠﻔﻨﻢ را وﺻﻞ ﻛﻦ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﻚ ﺷﻤﺎره دﻳﮕـﺮي داري‬
‫ﭘﻮل ﺑﺪه ﺷﺎرژﻛﻦ‪ .‬او زﻳﺎد ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻳـﻚ ﺑﺎرﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺗـﻮ‬
‫ﻣﻦ را ﺑﺪﺑﺨﺖ وآواره ﻛﺮدي!! از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻛـﺮدي!ﻫـﺮ ﺷـﺐ ﻣﺠﺒـﻮرم‬
‫درﺧﺎﻧﻪ ﻛﺴﻲ ودرﺗﺨﺖ ﺧﻮاب ﻧﺎ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺨـﻮاﺑﻢ!! آن زﻣـﺎن ﻣـﻦ ﻧﻤـﻲ‬
‫داﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮر او ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﻪ اوﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﺧـﻮاﻫﺮت ﻧﻴﺴـﺘﻲ؟!‬
‫ﻣﮕﺮ ﺷﺐ آﻧﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺑﻲ؟! ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮ از اﻳﻨﻜـﻪ ﻫﺮﺷـﺐ درﻳـﻚ ﺧﺎﻧـﻪ و‬
‫رﺧﺘﺨﻮاﺑﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟! دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻚ ﺷﺐ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدم!! ﺧﺎﻧﻪ‬
‫و اﺳﻢ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﭘﻴﺮ اﻧﺠﻤﻦ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻛﻪ او در آﻧﺠﺎ ﺷﺮﻛﺖ داﺷـﺖ را ﻧـﺎم‬
‫ﺑﺮد‪ .‬ﺑﺎز ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم‪ ،‬وﻟﻲ ﻛﺎﻣﻼ" ﻣـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ ﻛـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ آﻧﻬـﺎ ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫ﻛﻮﭼﻚ اﺳﺖ وﺳﺎﻧﺎز ﻫﻴﭻ ﻣﻮﻗﻊ در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻜﻲ از آن ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮاب ﻧﻤﻲ‬
‫ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮم دﻳﺮوﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺷـﻴﻚ‬
 ‫‪195‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬آراﻳﺶ ﻏﻠﻴﻈﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد وﺳﺮوﺻﻮرﺗﺶ را درﺳﺖ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪.‬‬
‫داﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻴﻚ ﻛﺮدﻳﺪ!! ﺑﺮاي‬
‫ﭼﻪ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي ﺗﻮ آﻣﺪه ام!! اﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﻫـﺎ را ﺑـﺮاي ﺗﻮﭘﻮﺷـﻴﺪم و اﻳـﻦ‬
‫ﻃﻮر آراﻳﺶ ﻛﺮده ام!! ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر ﭘﻴﺶ ﺗﻮﺑﻴﺎﻳﻢ وﻫﻮاي ﺗـﻮ را‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﻫﻮاي ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﺳﺮت ﻧﺰﻧـﺪ!! ﺗـﻮ ﺷـﻮﻫﺮم ﻫﺴـﺘﻲ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﺎل ﺑﺪﻫﻢ!! روي ﻣﺒﻞ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻧﺸﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد؟ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت‬
‫ﻛﺜﻴﻔﻲ‪ ،‬ﺑﺎﻣﻦ ﺣﺎل ﻛﺮد!!! ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻛﺎت ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮه ﻛﻪ اﻧﺠﺎم‬
‫ﻣﻲ داد ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﺟﻮر ﻛﺮد وﺧﻴﺎل داﺷﺖ ﺑﺮود‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز دﻳﺮوﻗﺖ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺠﺎ ﻣﻲ روي؟! ﺑﻤﺎن! ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! ﻋﺰﻳﺰم ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﺮوم آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﻮد را ﻻزم دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﺮوﻓﺮز ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﭘﻮﺷﻴﺪم وﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪم ﺑﻪ اﻣﻴـﺪ اﻳﻨﻜـﻪ او را‬
‫در ﺟﺎده ﺧﻮاﻫﻢ دﻳﺪ‪ .‬درﻃﻮل ﺑﻴﺴﺖ وﭘﻨﺞ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮي ﻛـﻪ ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻮد وﺗﻤﺎم ﻣﺴﻴﺮ از ﻳﻚ ﺟﺎده ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﻲ رﻓﺖ‪ ،‬او را ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻨﺪ ﻣﻲ رﻓﺘﻢ و ﺟﺎده ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﻣﺎﺷـﻴﻦ‬
‫ﺧﻮد را روﺑﺮوي ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎرك ﻣﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ازﻣﺎﺷـﻴﻦ ﺧﺒـﺮي ﻧﺒـﻮد!! ﺗﻠﻔـﻦ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺟﻮاب ﻧﻤﻲ داد‪ .‬ﻣﺪت ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ وﻧﻴﻢ آﻧﺠـﺎ ﺑـﻮدم و از او ﺧﺒـﺮي‬
‫ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻓﺮداي آن روز ﻛـﻪ ﺗﻠﻔﻨـﻲ ﺻـﺤﺒﺖ ﻛـﺮدﻳﻢ ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬دﻳﺸـﺐ ﻛﺠـﺎ‬
‫ﺑﻮدي؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻪ !! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮت آﻣﺪم‪ .‬ﺗﻮاﺻﻼ" آن ﺷـﺐ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﺮﻓﺘﻲ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﻮدي؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ آن ﺑﺰرﮔﻲ را ﻧﺪﻳﺪي؟!‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺳﺎﻧﺎز ﻛﺴﻲ درﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻫﺎي ﺧﻮدﻣـﺎن ﭘﻴـﺪا‬
 ‫‪ 196‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ اي ﮔﺬﺷـﺖ و دوﺑـﺎره ﺳـﺎﻧﺎز ﺧﻮﺷـﺤﺎل وﺧﻨـﺪان‬
‫وﺷﻴﻚ آﺧﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻘﻂ آﻣﺪم ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﺣـﺎل ﺑـﺪﻫﻢ و‬
‫ﺑﺮوم ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﺎﻳﺪ زود ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺻﻼ" اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧـﺪارم‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻲ‪ .‬ﺑﺮو ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮﺣﺎل ﺑﻜـﻦ‪.‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬دوﺑـﺎره ﭼـﻪ‬
‫ﺷﺪه؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن ﺣـﺎﻻ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺪاﻧﻲ ﺑﮕﺬارﺑﮕﻮﻳﻢ‪:‬ﻗﻀﻴﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺳـﻪ ﺧﻮاﺳـﺘﮕﺎر‬
‫دارم وﻫﺮﺳﻪ ﻣﻦ را ﺑﺮاي ازدواج ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﺟـﻮاﺑﻲ ﺑـﻪ ﻫـﻴﭻ‬
‫ﻛﺪام آﻧﻬﺎ ﻧﺪاده ام‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ و اﮔﺮ ﺑﺎ ﻫﺮﻛﺪام آﻧﻬـﺎ ﻧﻴـﺰ‬
‫ازدواج ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻫﻔﺘﻪ اي ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻣـﻦ ﻓﻘـﻂ ﺑـﺎ‬
‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ﺑﺎ ﺗﻮ ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮم‪ .‬ﻧﻪ! ﺑﺎدﻳﮕﺮان! ﻣﻦ ﺑﻪ زودي ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮدم‬
‫را ﻣﻲ ﮔﻴﺮم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آرزوي ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻪ وزﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدم اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﻴﺪوارم ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ از ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺳﺎﻧﺎز ﺧﺎﻧﻪ راﺗﺮك ﻛـﺮد ورﻓـﺖ‪ ،‬ﺑـﺮاي‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻴﺰ ﻛﺎﻣﻼ" روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ ﺑـﺎور‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﻓﻜﺮوﺧﻴﺎل ﻫﺎي ﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﻣﻲ ﻛﻨـﻲ !!ﻫـﻴﭻ‬
‫ﻛﺪام ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪارد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ آن ﻗﺪر اﺣﻤﻖ ﺑﺎﺷـﺪ!! دو روز ﺑﻌـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﻲ ﻛـﺎرﻣﻲ‬
‫ﻛﻨﻲ! وﻟﻲ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش‪ .‬ﻫﺮﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻧﮕﺬارﺷـﻮﻫﺮ ﺧـﻮاﻫﺮت از‬
‫ﻛﺎرﻫﺎي ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺎر ﺧﻼﻓـﻲ ﻧﻤـﻲ ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫دوﺳﺘﺎن زﻳﺎدي ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ام‪.‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﮔﻨﺎه اﺳﺖ؟!‬
‫دو روزي ﺑﻮد ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻓﻜﺮﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑـﻮدم‬
 ‫‪197‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﭘﺎي ﺳﺎﻧﺎزرا ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﺑﺎز ﻛﺮدم! ﺳـﺎﻧﺎز ﭼﻬـﺮه اي ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎ" ﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه در ﻣﻴﺎن دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﻳﺎن ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬آﺑﺮو رﻳﺰي ﻧﻪ ﺑـﺮاي ﺳـﺎﻧﺎز ﻧـﻪ‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﻮب ﺑﻮد!! ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺳـﺎﻧﺎز ﻣـﺪارا ﻛـﻨﻢ ﺗـﺎ ﺳـﻮﺋﺪ را ﺑـﺮاي‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺮك ﻛﻨﺪ و اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮﺑﻲ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ روز ﻛﻪ او ﺗﻠﻔﻦ راﺟﻮاب ﻧﻤﻲ داد‪ ،‬ﺻـﺒﺢ وﻗﺘـﻲ ﺑـﻪ ﺳـﺮﻛﺎر ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺘﻢ‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪ ي آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ ﺟﻮاب ﻧﻤـﻲ دادﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﻧﻴﺰ رﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﺴﻲ ﻧﺒـﻮد!! ﻓـﺮداي آن روز ﻧﻴـﺰ ﻛﺴـﻲ‬
‫ﻧﺒﻮد!! ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﭘﺲ ﻓﺮداي آن روز ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دوﺷﺐ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدي!! ﺑﺴﻴﺎر ﻏﺎﻓﻞ ﮔﻴﺮ ﺷﺪوﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑـﻮدم و‬
‫ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮوﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻮده ام‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻳﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ درﻣﺎﺷﻴﻦ و درﺣﺎل ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه آﻧﻬﺎ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت رﻓﺘـﻪ ﺑﻮدﻳـﺪ ﻳـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﻟـﺐ آب رﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮدﻳﺪ؟! ﻳﻚ ﺑﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﺳﺎﻧﺎز ﻗﻄﻊ ﺷـﺪ و دوﺑـﺎره ﺟـﻮاب ﻧـﺪاد!! در اﻳـﻦ‬
‫ﻣﺪت ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ در اﻳﺮان ﺗﻤﺎس داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻋﻠﻲ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﺒـﺮ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎر درﺳﺖ را ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺎﻣﻴﻞ اﺣﻤـﻖ ﻣـﺮا ﺑﮕـﻮ‬
‫ﻛﻪ دﻧﺒﺎل اﻳﻦ دوﻧﻔﺮ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ!! او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑـﺎ ﺑﺎﺟﻨﺎﻗـﺖ ﺗﻠﻔﻨـﻲ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎره ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻄﻊ ﻛـﻨﻢ!! ﭼـﻮن ﻫﻤﺴـﺮم و‬
‫ﺳﺎﻧﺎز دارﻧﺪ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ!! اوﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ؟!‬
‫ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ اي ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﺎﻧﺎز ﭘﺲ از ﻳﻚ ﻣﺎه ﻳﻚ ﺷـﺐ آﻣـﺪ وﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم اﻣﺸﺐ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻗﺮاراﺳﺖ ﻓﺮدا ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎي‬
‫اﻧﺠﻤﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻛﺎﻟﻤﺎر ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ را ﻛﺮاﻳﻪ ﻛـﺮده اﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
 ‫‪ 198‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﺪت ﺳﻪ روز وﺳﻪ ﺷﺐ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺧﻮاﻫﻴﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺴﻌﻮدﺟﺎن ﻫﺰارﻛﺮون ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻗﺮض ﻣﻲ دﻫﻲ؟! ﻓﺮداي ﭘﻮل را ﺑﻪ او دادم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺗﻮﺑﻮس ﻗﺮاراﺳـﺖ‬
‫ﻣﺎ راﺑﺒﺮدوﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮدم ﺗﻮ را ﺗـﺎ اﺗﻮﺑـﻮس ﻣـﻲ رﺳـﺎﻧﻢ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧـﻪ ﺷـﻮﻫﺮ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم ﻗﻮل داده ﻣﺮا ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺑﺪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﻪ! ﭼـﻮن‬
‫او ﻛﺎرش را رﻫﺎ ﻛﺮده ودﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﻲ آﻳﺪ‪.‬‬
‫او رﻓﺖ وﻣﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ دروغ او ﺷـﺪم‪ .‬وﻟـﻲ ﺑـﺎور ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮدم‪.‬‬
‫ﭼﻮن او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ روزي ﺗﻮ ﺑﺎ ﻧﻲ ﻧﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬آﺧﺮ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻣﻦ ﺑﺰودي ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺮدم‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ‬
‫ﻛﺎر ﻣﺮا درﺳﺖ ﻛﻨﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ ﻧـﻲ ﻧـﻲ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻲ و ﺑﻪ او ﻋﺎدت ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﻛﻪ از ﺑﭽﻪ ﻫـﺎي اﻧﺠﻤـﻦ اﺳـﺖ زﻧـﮓ‬
‫زدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺮا ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻧﺮﻓﺘﻲ؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻛـﺪام ﻣﺴـﺎﻓﺮت!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﻛﺎﻟﻤﺎر؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﺴـﺎﻓﺮﺗﻲ وﺟـﻮد داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ!‬
‫ﭼﻄﻮرﻣﮕﺮ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﺘﻤﺎ" اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﻛﻨـﻲ!! ﭼـﻮن ﺳـﺎﻧﺎز رﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ اﻧﺠﻤﻦ دو ﺑﺨﺶ اﺳﺖ دوﺑﺨﺶ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﺑﺨﺶ دﻳﮕﺮ راﺗﺎ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﻫﻢ داد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻧـﻴﻢ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳـﻔﺮي وﺟـﻮد ﻧـﺪارد!! ﺣﺘﻤـﺎ"‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت رﻓﺘﻪ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻧﺎراﺧﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﻧﺠﻤـﻦ ﻣـﻲ رود‪ ،‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻳﻜـﻲ دوﺑـﺎر‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎره ﻫﺎي ﻣﺨﻔﻲ!! ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺮا ﻗﻄـﻊ‬
‫ﻛﺮدي و اﻳﻦ ﺗﻠﻔﻦ را از ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎي اﻧﺠﻤﻦ ﻗـﺮض ﮔﺮﻓﺘـﻪ ام‪ ،‬زﻳـﺎد ﻧﻤـﻲ‬
 ‫‪199‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺗﻮاﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎل ﻧﻲ ﻧﻲ ﭼﻄﻮراﺳـﺖ؟! دﻳﮕـﻪ ﻫـﻴﭻ ﭼﻴـﺰ ﺑـﺮاﻳﻢ‬
‫ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﺎردرﺳﺖ اﺳﺖ وﻳﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ!!‬
‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر روز ﺳﺎﻧﺎز از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮد ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓـﺖ و ﺣـﺎل ﻧـﻲ‬
‫ﻧﻲ را ﭘﺮﺳﻴﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ را ﻛﺮده ام‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﺮ ﻓﻜـﺮي درﺑـﺎره ﻣـﻦ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺎر ﺧﻼﻓﻲ اﻧﺠـﺎم ﻧـﺪاده ام‪.‬‬
‫ﻣﻦ از درﺑﺪري و آوارﮔﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ام ‪ .‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ‬
‫ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻴﻢ ﺑﺎز ﮔﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮﮔﺮدد!! زﻣﺎن و وﻗـﺖ اش ﺑـﻮد ﺗـﺎ‬
‫ﺣﻜﻢ اﺧﺮاج ﺳﺎﻧﺎز را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬او را ازﻛﺸﻮر اﺧﺮاج ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺗﻮ‬
‫ﻣﺮا دوﺳﺖ داري‪ ،‬ﻧﺼﻒ ﺧﺎﻧﻪ ات را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﺰن ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﻴﺎﻟﻢ را ﺣـﺖ‬
‫ﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﻣﺮا از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﻨﻲ!!! زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻗﺎﻣﺖ ﺑﮕﻴـﺮم‬
‫آن را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ﭘـﻴﺶ ﺧـﻮد ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻃﺮف را ﺑﻪ ده راه ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑـﺎ دﺧﺘـﺮ ﻛﺪﺧـﺪا ﻗـﺮاردارم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻴﺎ!! ﭼﻨﺪ روز ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻤﺎم وﺳﺎﺋﻞ را‬
‫ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮدي‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻲ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻛـﻢ ﻛـﻢ ﺗﻌـﺪاد‬
‫ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎدي ﻓﻴﻠﻢ و ﻛﺘﺎب و ﺑﺴﻴﺎري ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ را آورد‪ .‬ﻫﺮ روز ﻣﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ وﻗﺖ ﻣﻲ دﻫﻢ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ‬
‫ﺻﻮرت اﺳﺖ!! ﺑﻌﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﮔﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﻳﻚ ﻫﻔﺘـﻪ در اﻳـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﻣﺜﻞ اﻧﺴﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻲ ودﻋﻮاﻳﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﻣﻲ‬
‫دﻫﻢ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ وﺟﺪان ﭼﻪ ﻫﺴﺖ وﻟﻲ ﻋﺬاب وﺟﺪان‬
 ‫‪ 200‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫داﺷﺖ!! ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﺷﺮوع ﺑـﻪ داد وﺑﻴـﺪاد و ﻓﺤـﺶ دادن ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺮﺳﻴﺪي؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آره! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫اﮔﺮ ﻧﺼﻒ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻲ آن را ﺑﻪ ﺗـﻮ ﻓﺮوﺧﺘـﻪ ام!! ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺳﻮد آن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺎﻟﻴﺎت ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻮﻟﻲ ﻧﺪارم!! زﻣـﻴﻦ اﻳـﺮان‬
‫را ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ ﺧﻮد ﻛﺮدي ﺑﻔﺮوش وﭘﻮﻟﺶ را ﺑﻴﺎور‪ .‬ﻫﺮ ﺑـﺎر ﻛـﻪ او ﺗﻠﻔﻨـﻲ‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ وﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮدﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻌﻼ" ﻧﻪ!!ﻓﻌﻼ"‬
‫ﻧﻪ!!وﺑﻌﺪ ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺧـﺮج آن زﻳـﺎد ﻣـﻲ ﺷـﻮد وﻣﺴـﻌﻮد اﻳـﻦ ﭘـﻮل را‬
‫ﻧﺪارد!ﺳﺎﻧﺎز دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد وﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﻜﻢ اﺧﺮاج او ﺑـﻮدم‪ .‬ﭼـﻮن‬
‫دادﮔﺎه اداره ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻧﻴﺰ ﺟﻮاب ﻧﻪ داده ﺑﻮد وﭘﺮوﻧﺪه او ﺑﻪ دادﮔﺎه ﺑـﺎﻻﺗﺮ‬
‫و آﺧﺮي رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ازﻃﺮﻳﻖ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻛﻪ داﺷـﺘﻢ ﺧﺒـﺮ دار ﺷـﺪم ﻛـﻪ‬
‫ﭘﺮوﻧﺪه زﻳﺮ دﺳﺖ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ و ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ او را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣـﻦ دادﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ آن ﺷﺨﺺ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ وﺑﻌﺪ از ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﻤﺴـﺮ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﮕﺮان ﺳﺎﻧﺎز ﻫﺴﺘﻢ ﭼﻮن ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪ اﺳـﺖ و ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺗﻜﻠﻴـﻒ او ﻣﻌﻠـﻮم ﺷـﻮد‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧﺎﻣـﻪ اي ﺑـﺮاي وﻛﻴـﻞ او‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه ﻛﻪ ﺗﺎ دوﻫﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮاﺑﻲ از ﻃﺮف ﺳـﺎﻧﺎز و وﻛـﻴﻠﺶ‬
‫درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﻮاب ﻧﻴﺎﻳـﺪ ﻣـﺎ ﻧﻴـﺰ ﻫﻤـﺎن ﺣﻜﻤـﻲ را ﻛـﻪ دادﮔـﺎه‬
‫ﻣﻬﺎﺟﺮت داده اﺳﺖ‪ ،‬ﺻﺎدر ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪.‬ﻳﻌﻨـﻲ ﺳـﺎﻧﺎز ﺳـﻤﺎواﺗﻲ اﺧـﺮاج‬
‫ﺧﻮاﻫﺪﺷﺪ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎ وﻛﻴﻞ ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬اﻣـﺎ ﻣﻄﻠـﻊ‬
‫ﺷﺪم ﻛﻪ آﻗﺎ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﻣﺪت ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﻲ رﻓﺘﻪ اﺳـﺖ و‬
‫ﻫﻴﭻ ﺗﻤﺎﺳﻲ ﺑﺎ او ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ!! دﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاﻳﻢ روﺷﻦ ﺷـﺪ!!‬
‫ﻣﺴﻌﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﺪت ﻳﻚ ﻣﺎه دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎور ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از دﺳﺖ‬
 ‫‪201‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫او ﺧﻼص ﺧﻮاﻫﻲ ﺷﺪ‪!....‬‬
‫در ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ داﺷـﺘﻢ ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﺰودي ﺑـﺮاي‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬اﺻﻼ" آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻲ ﺧﻴﺎل!! ﭼﻮن ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد ﻛﻪ او دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣـﺪ‪ ،‬آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﻣـﻲ‬
‫ﻓﺮوﺧﺘﺪ و ﻧﻤﻲ ﮔﺬارد ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ!! ﻋﻠـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧـﻪ!! اﮔـﺮ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﮕﻮ ﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﺑﻨﺪرﮔﺰ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﮔﻔـﺘﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺗﻔﺎﻗﺎ" آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺣﺎﺿﺮ اﺳـﺖ و داﻳـﻲ ﮔﻔﺘـﻪ از ﻃـﺮف ﻛﺎرﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﺮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺎ ﺟﺎ ﻧـﺪارﻳﻢ!!‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑـﺎ واﻧـﺖ ﺑـﻪ ﺑﻨـﺪرﮔﺰوﻣﻨﺰل ﭘـﺪروﻣﺎدرﻋﻠﻲ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺰودي ﺑـﺎري ﺑـﺮاي ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ وآﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ ﻓﻬﻤﻴـﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ اي ﺑﻪ ﻧﺎم او ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و ﻧﻪ ﻃﻼق را ﭘﺲ ﻣـﻲ ﮔﻴـﺮم‪،‬‬
‫روز ﺑﻪ روز ﻣﻬﺮﺑﺎ ن ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ ﻃﻼق را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮم و‬
‫او اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﮕﻴﺮد وﻟﻲ اﮔﺮ ﻣﺎ دوﺑﺎره ازدواج ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣـﻲ‬
‫دادم‪ ،‬او ﻣﺠﺪدا" دوﻣﺎﻫﻪ اﻗﺎﻣﺖ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او اﻳﻦ را از ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻦ در اداره ﻣﻬـﺎﺟﺮت دارم اﻳـﻦ را ﮔﻔﺘـﻪ‬
‫وﻗﻮل داده ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﻳﺮان رﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻦ در ﺧﻮاﺳﺖ دوﺑﺎره‬
‫ﺑﺪﻫﻢ وﻣﺎ ازدواج ﻛﻨﻴﻢ و درﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪ او در اﻳـﺮان اﺳـﺖ اﻗﺎﻣـﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ وﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﺪﮔﺸﺖ‪ .‬دﻳﮕـﺮ ﻫﺮﺷـﺐ دوﺳـﺖ داﺷـﺖ‬
‫ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﺑﺪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻫﻴﭻ ﭼﺎره اي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﺎن‬
‫دﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ واﻗﻌﻲ اﺳﺖ وﻣﻦ او را دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﺣﺴـﺎس‬
 ‫‪ 202‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪي داﺷﺘﻢ از اﻳﻨﻜﻪ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ از روي اﺟﺒـﺎر‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻛﺜﻴﻒ او را ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣـﺪت دوﺑـﺎر دررﺧﺘﺨـﻮاب و‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ﻣﻦ ﺑﺎﻻ آوردم! ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن‬
‫ﻣﻦ از ﻋﻘﺐ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ! ﻣﻦ ﻳﺎد ﺑﺎﺳﻦ ﭘﺸﻢ آﻟﻮد ﻳﻚ ﻣﺮد اﻓﺘـﺎدم و ﺑـﺎﻻ‬
‫آوردم!! دﻓﻌﻪ دوم را واﻗﻌﺎ" روم ﻧﻤﻲ ﺷﻮد ﺑﮕﻮﻳﻢ!! ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎ ﻣﻘﺪار‬
‫زﻳﺎدي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺎور رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺎرش را درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺎز ﻫﻢ‬
‫ﺷﻚ وﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺳﺮ دﻫﺪ‪ .‬ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ روزي ﭼﻨـﺪ ﺑـﺎر‬
‫ازﻣﻦ ﺳﻮال ﻛﻨﺪ ﻛﻪ راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟! ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟! ﻳﻚ‬
‫ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن ﺗـﻮ را ﺑـﻪ ﺟـﺎن‬
‫ﺑﭽﻪ ات‪ ،‬ﺗﻮ را ارواح ﺧﺎك ﭘﺪرت ﻛﺎر ﻣﺮا زودﺗﺮ درﺳﺖ ﻛﻦ‪ .‬ﻧﮕـﺬار ﻣـﻦ‬
‫زﻳﺎد در اﻳﺮان ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﺰودي وﺿﻊ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺮاب ﻣـﻲ ﺷـﻮد‪.‬ﻣﻤﻜـﻦ‬
‫اﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﺮزﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮدﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻄﻮر؟! ﮔﻔﺖ ﺑﺰودي ﺑﻪ اﻳﺮان ﺣﻤﻠـﻪ‬
‫ﻣﻲ ﺷﻮد!! اﻳﺮاان را ﻓﻠﺞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد!! ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ دﺧﺘﺮه ﻗﺎﺗﻲ‬
‫دارد و ﭼﺮت وﭘﺮت زﻳﺎد ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ!! اﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ از آن ﻫﺎﺳـﺖ!! ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮدت ﻣﻲ داﻧﻲ ﻣﻨﻈـﻮر ﻣـﻦ ﻛﻴﺴـﺖ؟! ﺑـﺎز‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ داﻧﻲ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎ از داﺧﻞ ﻣﻲ رﺳﺪ!! ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺑﺎ داﺋﻴﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدي؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑـﻪ اﻳـﺮان ﺣﻤﻠـﻪ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد!!!ﻏﻠﻂ ﻛﺮده ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺗﻮﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺘﻪ!! ﮔﻔﺖ‪ :‬آره !‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺗﻮ راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ! اﻳﺮان دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺪاره ﻛـﻪ ﻛﺴـﻲ ﺑﺰﻧـﺪ‪.‬‬
‫اﻳﺮان را ﺧﺪا ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ زده اﺳﺖ‪ .‬اﻳﺮان ﺳﺎل ﻫﺎﺳﺖ ﻛـﻪ اﺳـﻴﺮ ﻳـﻚ‬
‫ﻣﺸﺖ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪.‬ﻳﻚ ﻋﺪه ﻛﻪ اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺣﺮاج ﺑـﺮده اﻧـﺪ!!‬
 ‫‪203‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﺮف اوﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗـﻮ ﺧـﻮدت ﻫـﻢ ﻳﻜـﻲ از آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﻲ! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺗﻮ ﭼﺮا ﺳﻨﮓ اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣـﻲ زﻧـﻲ؟! اﻳـﺮان‬
‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﺗﻮﻧﻴﺴﺖ!! اﻳﺮان ﻣﺎل ﻋـﺮب ﻫـﺎي ﻣﺴـﻠﻤﺎن اﺳـﺖ!! ﺗـﻮ ﺧـﻮدت‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻲ از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﻛﻨﻲ ﺣﺎﻻ ﻧﺎراﺣـﺖ ﻫﺴـﺘﻲ!! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻧـﻪ!!‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬اﻳﺮان ﻣﺎل ﻋﺮب ﻫﺎي ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﺮان ﻣﺎل ﻣﺎﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎل ﻧﮋاد آرﻳﺎﻳﻲ ﻫﺎاﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻗـﻲ ﻧﻤـﻲ ﻛﻨـﺪ ﻣﺴـﻠﻤﺎن ﺷـﻴﻌﻪ وﺳـﻨﻲ ﻳـﺎ‬
‫ﻣﺴﻴﺤﻲ‪ ،‬ﻛﻠﻴﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻬﺎﻳﻲ و زرﺗﺸﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﺳﻨﻲ ﺣﺘﻲ دروﻳﺶ‬
‫ﮔﻨﺎﺑﺎدي ﻫﻢ ازﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻋﺮب ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﺮك‬
‫ﻳﺎ ﻓﺎرﺳﻲ ﻳﺎ ﻛﺮد ﻳﺎ ﺑﻠﻮچ ﻳﺎ ﺧﺮاﺳﺎﻧﻲ ﻳﺎ ﺗﺮﻛﻤﻨﻲ ﻳﺎ اﺻﻔﻬﺎﻧﻲ!! اﻳﺮان ﻣـﺎل‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ از آن ﻧﮕﻬﺪاري ﻛﻨـﻴﻢ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﺑﮕـﺬارﻳﻢ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺣﺮاج ﺑﺮود‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭘﻮل و ﻃﻼ از اﻳﺮان ﺧـﺎرج ﻛـﺮدي‪،‬‬
‫ﭘﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از داد ﮔﺎه ﻫﺎي ﺗﻬﺮان ﻣﻲ ﻛﺸﻢ‪ .‬و آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﻳﺪ ﺟـﻮاب‬
‫ﮔﻮ ﺑﺎﺷﻲ!!‬
‫ﺧﻨﺪه اي ﻛﺮد وﮔﻔﺖ‪ :‬دادﮔﺎه ؟! ﻣﻨﻈﻮرت ﻛﺪام دادﮔﺎه اﺳـﺖ؟! دادﮔـﺎه‬
‫اﻧﻘﻼب اﺳﺖ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﭼﻄـﻮر؟! ﻧـﻪ!! ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺧﺒـﺮي ﻧـﺪاري؟! ﺷـﻤﺎرش‬
‫ﻣﻌﻜﻮس ﺑﺮاي ﺳﺮ ﻧﮕﻮﻧﻲ اﻳﻦ رژﻳﻢ ﺷﺮوع ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ آرزوﻳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻲ‬
‫رﺳﻴﺪ!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻲ!! اﮔﺮ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻫﺎ اﻳﺮاﻧـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺳﺮﻧﮕﻮﻧﻲ اﻳﻦ رژﻳﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮ و اﻣﺴﺎل ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺧـﺪا و ﻫﺮﭼـﻪ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ ﻫﺮ روز ﺻﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑـﺎﻗﻲ ﺑﻤﺎﻧـﺪ‪ .‬ﭼـﻮن در‬
‫دوره ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮو اﻣﺴﺎل ﺗﻮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﺮﻛﺎري ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‬
‫اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻨﺪ!!ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻌﻲ ﺑﺮﺳﺮ راه آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻨـﮓ ﺧـﻮد را ﺑـﺎز‬
 ‫‪ 204‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻛﺮده وﻋﺒﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ!! ﻣﮕﺮ ﺧﻮدت ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ رژﻳـﻢ‪،‬‬
‫آﺧﻮﻧﺪﻫﺎ و آﻗﺎ زاده ﻫﺎ ﺑﺮﺳﺮ ﻛﺎرﻧﺪ!! ﻣﮕﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮدت ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻲ‪ :‬ﻛـﻪ‬
‫ﭘﻮل وﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ آﺧﻮﻧﺪﻫﺎ و آﻗﺎ زاده از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪدر ﻣﻘﺎﻳﺴـﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻣﺜﻞ درﻳﺎﻳﻲ اﺳﺖ درﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﻄﺮه آب!! ﭘﺲ اﮔﺮ ﺣﺮف ﺧﻮدت‬
‫را ﻗﺒﻮل داري اﻳﻦ را ﺑﺪان ﻛﻪ ﺗﺎ وﻗﺖ اﻳﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺎري ﻧﺪارﻧـﺪ!!‬
‫ﭼﻮن ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺷﺮﻳﻚ ﺟﺮم ﺧﻮد را ﻣﺠﺮم ﻧﻤـﻲ داﻧـﺪ!! وﻟـﻲ در رژﻳـﻢ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮاب ﮔﻮﺑﺎﺷﻲ ‪ .‬ﺗﻮ و اﻣﺜﺎل ﺗﻮ را ﺑـﻪ ﺳـﻴﺦ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﻛﺸـﻴﺪ!!‬
‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ آرزوﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش!‬
‫ﺳﺎﻧﺎز رﻧﮕﺶ واﻗﻌﺎ" ﭘﺮﻳﺪ وﺑﺴﻴﺎر ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﺑـﺎور ﻧﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺮف ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد ﻣـﺮا درﺑﻐـﻞ ﮔﺮﻓـﺖ‬
‫ﺳﺮش را روي ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻴﻠﻲ آرام ﮔﻔﺖ‪:‬ﺗﻮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﻛﺎري ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﻛﺮد ﺗﻮ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد و ﺑﺎﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ اﻓﺘـﺎده ﻋﺎﺷـﻖ‬
‫ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﻲ ﺗﻮ اﻧﻲ ﻣﺮا اﺳﻴﺮو درﺑﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﻧﮕـﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻮاب ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫دوﺑﺎره ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻳﮕﺮ ﭘﻮل ﺧﺎرج ﻧﻜﻦ!! ﺳـﻌﻲ ﻛـﻦ در آﺑـﺎدي ﻛﺸـﻮر‬
‫ﻋﺰﻳﺰم اﻳﺮان ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻲ وﻧﻪ ﻧﺎﺑﻮدي آن!‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻟﺒﺶ را روي ﻟﺐ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺲ ازﻣﺪﺗﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺰﻳﺰم!!‬
‫ﺗﻮ درﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ در دل ﺧﻮد ﺧﻨﺪﻳﺪم وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﺮف ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﻴﺮت‬
‫اﺳﺖ!!‬
‫روزﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ دﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎه ﻳﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺒـﻮد‪ .‬روز ﺷـﻤﺎري ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺟﻮاب اﺧﺮاﺟﻲ او ﺑﻴﺎﻳﺪ!! وﻟﻲ ﻫﻨﻮز ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ‬
 ‫‪205‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﺎ وﻛﻴﻞ اوﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ روز دوﺷﻨﺒﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﺗﻤـﺎس‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻛﺎﻣﻼ"ﮔﺬاﺷﺘﻢ در دﻫﻦ آﻗﺎي وﻛﻴﻞ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﻚ ﻣﺎه اﺳﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﻲ رﻓﺘﻲ!! ﺧﺒﺮ داري ﻣـﺪت ﺟـﻮاب دادن ﻧﺎﻣـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﮔﺬﺷـﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬آره!! ﻧﺎﻣﻪ اش را دﻳﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺒﺮ داري ﻛـﻪ ﭼـﻪ ﺷـﺪه؟!‬
‫ﺳﺎﻧﺎز اﺧﺮاﺟﻲ ﮔﺮﻓﺖ؟! ﮔﻔﺖ‪:‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ درﺳﺖ و واﻗﻌﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻤﻚ ﻧﻜﺮدي!! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲ داﻧﻢ!! دﻟﻴﻞ آن ﻫﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ‬
‫وﻗﺖ ﺳﺎﻧﺎز را ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻴﭻ ﺣﺮف راﺳﺘﻲ از او ﻧﺸﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫از او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدم‪ .‬دوﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز زﻧـﮓ زدم و ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ اﻃﻼع داده اﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ اﺧﺮاج ﺗﻮ آﻣﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ وﻛﻴﻞ ﺧـﻮد ﺗﻤـﺎس‬
‫ﺑﮕﻴﺮو از او ﺳﻮال ﻛﻦ ﺑﺒﻴﻦ اﻃﻼﻋﻲ دارد ﻳﺎ ﻧﻪ! ﻧـﻴﻢ ﺳـﺎﻋﺖ ﺑﻌـﺪ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ زد ﻛﻪ ﺑﺎ وﻛﻴـﻞ ﺗﻤـﺎس ﮔـﺮﻓﺘﻢ و او ﻧﻴـﺰ ﮔﻔﺘـﻪ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺗﻤﺎم اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺸﻮر را ﺗﺮك ﻛﻨﻢ‪ .‬و اﮔﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﻣﺠﺪد ﻣﻲ ﻛﻨﻢ وﺗﻮ در زﻣـﺎن ﺑﺴـﻴﺎر ﻛﻮﺗـﺎﻫﻲ‬
‫دوﺑﺎره اﻗﺎﻣﺖ ﺧﻮاﻫﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ آﻣـﺪم ﺳـﺎﻧﺎز ﻧﺎراﺣـﺖ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﺰﻳﺰم ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش! ﺗﻮ ﻛﻪ دﻟﺖ ﺑﺮاي اﻳﺮان و داﺋﻴﺖ ﺗﻨﮓ ﺷـﺪه‪،‬‬
‫ﻳﻚ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎه ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮو ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫ﺑﺮﺧﻮاﻫﻲ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺮف ﺗﻮ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪارم‪.‬ﻣﮕﺮ اﻣﻜﺎن ﭘـﺬﻳﺮ اﺳـﺖ؟!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻓﺮدا ﺑﺎﻫﻢ ﻣﻲ روﻳﻢ اداره ﻣﻬﺎﺟﺮت و آﻧﺠﺎ ﺳﻮال ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ! آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺣﺮف ﺗﻮ را زدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ روم‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮدو ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﻓﺮدا ﻛﺎري ﻛـﻦ ﻛﺴـﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﮔﻴﺞ ﺑﺎﺷﺪ!! ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻫﻢ ﺷـﺪ!! وﻗﺘـﻲ آﻧﺠـﺎ‬
 ‫‪ 206‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ آن ﺧـﺎﻧﻢ وﻗﺘـﻲ ﺗـﺎرﻳﺦ ﺗﻮﻟـﺪ وﺷـﻤﺎره ﭘﺮوﻧـﺪه ﺳـﺎﻧﺎز را‬
‫درﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ زد‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻣـﺎ ﻫـﻴﭻ ﺣﻜـﻢ اﺧﺮاﺟـﻲ ﻧﻤـﻲ ﺑﻴﻨـﻴﻢ دادﮔـﺎﻫﻲ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ!! راي دادﮔﺎه ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃـﻼع و ﻣﻬـﺮ ﭘﺮوﻧـﺪه ﺷـﻤﺎ‬
‫ﺛﺒﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺘﻢ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ دﻳﺮوز ﺑﻪ وﻛﻴﻞ ﺗﻮ اﻃﻼع داده اﻧـﺪ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ اﮔﺮﺑﻪ وﻛﻴﻞ ﺷﻤﺎ اﻃﻼع داده اﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺣﺘﻤـﺎ" درﺳـﺖ‬
‫اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺰودي درﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ اداره ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻧﻴﺰ ﺛﺒـﺖ ﻣـﻲ ﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮود وﻣﻦ ﻃـﻼق ﺧـﻮد را ﭘـﺲ ﺑﮕﻴـﺮم وﺳـﺎﻧﺎز‬
‫دوﺑﺎره از اﻳﺮان ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﻨﺪ‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد؟! دﺧﺘـﺮه وارد ﻧﺒـﻮد‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﺸﻜﻠﻲ اﺳﺖ؟! دوﺑﺎره ﻣﺜﻞ روز اول ﻣﻲ ﺷﻮد!! ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫راﺿﻲ ﺷﺪي؟!‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد!! اداره ﻣﻬﺎﺟﺮت را ﺗﺮك ﻛـﺮدﻳﻢ و درﻃـﻮل راه ﺻـﺤﺒﺖ‬
‫ﺑﺮﺳﺮ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻠﻴﺖ ﺑﻮد‪.‬ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺑﺮو ﻛﻪ دﻳﮕﺮ زﻣـﺎﻧﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪه‪ ،‬ﺧﺪاﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ! ﻣﻘﺪاري ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻠﻴﺖ رزو ﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ دﻳﮕﺮ روز ﺷﻤﺎري و ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺷﻤﺎري ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﻲ ﻧﻲ ﺳﮓ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ!! او را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮدﻳﻢ وﮔﻔﺘﻨـﺪ ﺑﺎﻳـﺪ ﻋﻤـﻞ ﺷـﻮد‬
‫وﮔﺮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪﻣﺮد!! ﺳﺎﻧﺎز ﮔﺮﻳﻪ و اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ او را ﻧﺠـﺎت‬
‫دﻫﻢ‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﻧﺒﻮد‪.‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻧـﻲ ﻧـﻲ ﻋﻼﻗـﻪ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬دﻟﻢ واﻗﻌﺎ" ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ!! ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺳﮓ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﭘﻮل ﭘﺮداﺧـﺖ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ او از اﻳﺮان ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬اﻻن ﻫﻢ دوﻫﺰاردﻻر ﺧﺮج داﺷـﺖ!!‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﻲ ﻧﻲ ﻋﻤﻞ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻮل ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺧﻴﺎﻟﺶ راﺣﺖ‬
‫ﺷﻮد وﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺮدد ‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻠﻴﺖ ﺧﻮد راﻋﻘﺐ اﻧـﺪاﺧﺖ‬
 ‫‪207‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﺨﻴﻪ ﻫﺎي ﻧﻲ ﻧﻲ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳـﺎزده دﺳـﺎﻣﺒﺮ ﻋـﺎزم ﻓﺮودﮔـﺎه‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻦ رو ﺑﺮوي ﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ام‪ .‬او ﻛﻪ دﻳﺪ ﺣﺮف‬
‫ﻫﺎي ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه و دﻳﮕﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧـﺪارم‪ ،‬اﻧﮕـﺎر ﻛـﻪ ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم!! ﻣﻦ ﻛـﻪ دﻳﺮوزﺑـﻪ‬
‫دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪه ام!! ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﻨﺪﺗﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﭘﺎره ﻛﺮده ام!! ﺳﺎﻧﺎز در اﻳﻦ ﻣﺪت‬
‫ﻳﻚ ﻣﺎه وﻧﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﺷﻚ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑـﺎ‬
‫ﻛﺴﻲ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻫﺎ ﻛﺮد و ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﺑﻠﻴﺖ ﻗﻄﺎررا از اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺧﺮﻳﺪم و او را ﺑﻪ راه آﻫﻦ ﺑﺮدم‪.‬‬
‫ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻘﺪاري دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زدﻳﻢ‪ ،‬او رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻛﺎﻟﻤـﺎر رﻓﺘـﻲ؟! ﺑـﺎ‬
‫ﺟﻨﺎﻗﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻠﻔـﻦ را‬
‫ﻗﻄﻊ ﻛﺮد و ﭘﺲ از ﻳﻚ رﺑﻊ زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮده و‬
‫او ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰده اﺳﺖ ﺗـﻮ از ﺧـﻮدت ﻣـﻲ ﮔـﻮﻳﻲ!! اﻳﻨﺠـﺎ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ دو دوزه ﺑﺎزي درﻣﻲ آورد و ﻛﺎﻣﻼ" زن ذﻟﻴـﻞ و ﺑـﺮاي‬
‫ﺳﺎﻧﺎز اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﺻﻼ" ﻣﻬ‪‬ﻢ ﻧﺒﻮد!! ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﻤـﺎل‬
‫و دوﺳﺘﺎن ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ در اﻳﺮان ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼـﻮن زﻣـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز در‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد‪ ،‬روزي ﻫﻤﻴﻦ آﻗﺎ اﺣﺪ ﺧﻮدﻣـﺎن )آﻗـﺎي اﺣـﺪ اﻳﺮاﻧـﻲ‬
‫دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻨﺪه ( ﻛﻪ از ﺗﻬﺮان آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ارزاﻧﺘﺮ ﺑـﺎ ﺗﺎﻛﺴـﻲ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﺮود‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎ" راﻧﻨﺪه اش‬
‫ﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﻣﻦ ﺑﻮد!! درﻣﺴـﻴﺮ راه ﺑـﺎ ﺟﻨـﺎﻗﻢ ﻛـﻪ ﻣـﻲ داﻧﺴـﺖ اﺣـﺪ ﻛـﻲ‬
 ‫‪ 208‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫اﺳﺖ‪،‬ﻳﻚ ﺑﺎره ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻫﻤﺴـﺮ ﻣـﻦ ﮔﺮﻳﻤـﻮر ﺳـﺮﻳﺎل ﻫـﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮﻧﻲ‬
‫اﺳﺖ!! اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻪ ﮔﺮﻳﻤﻮري!! ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺳﺎﻧﺎز او ﻳـﻚ دوره در اﻳـﺮان ﻣـﻲ‬
‫ﺑﻴﻨﺪ و ﮔﺮﻳﻤﻮر ﻣﻲ ﺷﻮد!! اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ راﻫﻤﻪ ﻣﻲ داﻧﺪ ﻛـﻪ در اﻳـﺮان ﻛـﺎﻓﻲ‬
‫اﺳﺖ در ﺟﺎﻳﻲ ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﻛﻨﻴﺪ وﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻫﺮﻣﺪرﻛﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴـﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داده ﻣﻲ ﺷﻮد!! او درﻳﻚ ﺳﺮﻳﺎل ﻧﻔﺮ ﺳﻮم ﮔﺮوه ﮔﺮﻳﻤﻮري ﺑـﻮد و‬
‫ﻳﻚ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺰ ﺳﺮ ﺿﺒﻂ ﻧﻤﻲ رود‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻤﻪ ﺟﺎ اﻋﻼم ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﺮﻳﻤﻮر اﺳﺖ!!‬
‫اﺣﺪ و دوﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ وﺷـﺮوع ﺑـﻪ اداﻣـﻪ ﺣـﺮف زدن‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ!! ﺑﺎ ﺟﻨﺎق ﻛﻪ ﻛﻨﻒ ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ‪ :‬درﺿـﻤﻦ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ زﻧﻢ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺳﺮﻳﺎل ﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ اﺳﺖ! ﺳﺎﻧﺎز ﺳﻤﺎواﺗﻲ!! اﺣـﺪ‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬زن ﻣﺴﻌﻮد را ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟! ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﺳﻴﻨﻪ ﺳـﭙﺮﻛﺮده‬
‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ زن ﻣﺴﻌﻮد ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻃﻼﻗﺶ را ﮔﺮﻓﺘـﻪ درﻣﻨـﺰل ﻣـﻦ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﻲ رﺳﺪ و ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺎي‬
‫ﺑﺴﻴﺎري ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ ﺷـﻮد و ﺟﻤـﺎل ﺑـﺎ ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﻲ ﺑـﻪ ﺣﻤﻴـﺪ ﺷـﻮﻫﺮ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﺪ و اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻛﻨﻨﺪه را ﺑـﻪ او ﻣـﻲ دﻫـﺪ و‬
‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺴﻌﻮد او را ﻃﻼق داده و از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻛـﺮده اﺳـﺖ‪ .‬ﺟﻤـﺎل‬
‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺧﻼﺻﻪ اﮔـﺮ ﻣﺴـﻌﻮد را اذﻳـﺖ ﻛﻨـﺪ ﻓﻘـﻂ ﺑـﻪ ﺗﻬـﺮان اﻃـﻼع‬
‫ﺑﺪﻫﻴﺪ!! ﺣﺎﻻ آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺮف ﻫـﺎﻳﻲ را ﻛـﻪ ﻣـﺎ روز اول‬
‫زدﻳﻢ‪ ،‬درﺳﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻤﻴﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ او ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎن و از اﻳﻨﻜـﻪ ﺑـﻪ ﻳـﺎد ﻣـﻦ اﺳـﺖ‬
‫ﺗﺸﻜﺮ ﻛﻦ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺟﻤﺎل درﻃﻮل اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدي ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑـﻪ‬
 ‫‪209‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺳﻮﺋﺪ ﻛﺮده و ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ دور را دورﺟﻮﻳﺎ ﺣـﺎل او ﺑـﻮدم‪ .‬ﻳـﻚ ﺑـﺎر ﻧﻴـﺰ‬
‫ﺟﻤﺎل ﻛﻪ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﻋﺮوﺳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ زﻧـﮓ‬
‫زد ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺣﺮﻓﻲ ﻧـﺰد!! ﺳـﺎﻧﺎزﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫـﺮ ﻛـﺲ ﺑﺎﺷـﻪ‬
‫دوﺑﺎره ﺗﻤﺎس ﻣﻲ ﮔﻴﺮد!! وﻗﺘـﻲ ﺳـﺎﻧﺎز از ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﻴـﺮون رﻓـﺖ ﺷـﻤﺎره را‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﻲ ﺻﺪاي او راﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ!! ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ وﻟﻲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧـﻮد‬
‫اوﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد وﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬درﻃﻮل روز زﻧﮓ ﺑـﺰن ﺗـﺎ ﺳـﺎﻧﺎز ﺳـﻮﺋﺪ را‬
‫ﺗﺮك ﻛﻨﺪ وﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺰن ﭼـﻮن اﮔـﺮ او ﺑﻔﻬﻤـﺪ ﺳـﻮﺋﺪ را‬
‫ﺗﺮك ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻣﻦ و ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﺮروز زﻧـﮓ ﻣـﻲ زد و‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﺎر اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰ ل ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨـﺪ‪ .‬او ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻛـﻪ‬
‫اﺻﻼ" ﺗﻤﺎﺳﻲ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﻧﺪارد وﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺘﻪ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ ﺗﻤﺎﺳـﻲ ﺑـﺎ ﻣـﻦ‬
‫ﻧﮕﻴﺮد‪ .‬از ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﻫﺴـﺖ ﺑـﻪ او ﺑﮕـﻮﻳﻢ و او‬
‫ﻣﻴﺎﻧﺠﻲ اﺳﺖ!! داﺋﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﻮ درﺑـﺎره ﺳـﺎﻧﺎز اﺷـﺘﺒﺎه ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻲ!! ﺳﺎﻧﺎز درﻣﺪت اﻗﺎﻣﺖ ﺧﻮدش در ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺎر ﺧﻼﻓﻲ اﻧﺠـﺎم‬
‫ﻧﺪاد‪ .‬اوﺧﻮدش ﻣﻮاﻇﺐ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻮده اﺳﺖ!! ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻧـﺎﻣﻮس ﺗـﻮ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮا روزي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ آﻣـﺪ ﺑـﺎ او ﺻـﺤﺒﺖ ﻧﻜـﺮدي وﺑـﻪ او‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺮﮔﺮدد؟! ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻮدي ﻣـﻦ‬
‫اﺟﺎزه ﻧﺪارم ﺑﻪ ﺗﻮوﻫﻤﺴﺮت و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ؟! ﻳﻚ ﺑﺎره از دﻫـﻨﺶ‬
‫درآﻣﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ دﻳﺪم!! ﭼﻮن درﻣﺪت ﻳﻚ‬
‫ﻣﺎه وﻧﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز درﻣﻨﺰل ﻣﺎﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻔﺘﻪ اي ﭘﻨﺞ ﺷﺐ ﻣﻲ آﻣﺪ و ﭘـﻴﺶ‬
‫ﺧﻮد ﺗﻮ ﺑﻮد!! ﻣﻦ وﻗﺘﻲ ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺎر ﻣﻲ رﻓـﺘﻢ‪ ،‬ﺳـﺎﻧﺎز ﺧﺎﻧـﻪ‬
 ‫‪ 210‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ آﻣﺪم‪ ،‬ﺳﺎﻧﺎز در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد!! از ﻫﻤﺴﺮم‬
‫ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز اﻣﺸﺐ ﻧﻴﺰ رﻓﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻮﻫﺮش ﻣﺴﻌﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ رﻧﮕﻢ ﭘﺮﻳﺪ دوﺑﺎره ﻳﺎد اﻣﺎم رﺿـﺎ اﻓﺘـﺎدم وﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻳـﺎ اﻣـﺎم‬
‫رﺿﺎ!! ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺷﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼـﻪ ﺷـﺪه اﺳـﺖ؟!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز درﻣﺪت ﻳﻚ وﻧﻴﻢ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺑـﺎرﻫﻢ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد!! آن زﻣﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺎت را ﻓﻘﻂ‬
‫ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و دارد از ﻣﻦ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﻲ ﮔﻴﺮد!! ﺧـﻮدم ﻫـﻢ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺷﺪم‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﭘـﻴﺶ ﺗـﻮ ﺑـﻮده اﺳـﺖ ﺣـﺎﻻ ﻣـﻦ ﺑـﺎ او‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺳﺎﻧﺎز در ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺤ‪‬ﻠﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺎ ﻳـﻚ‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ ودرﻳﺎ درﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ!! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻤﺴﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ و از اوﺑﭙﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﭼﻴﺴـﺖ؟! ﻣـﻦ از ﭼﻴـﺰي‬
‫ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم!!‬
‫دو روز ﺑﻌﺪ آﻣﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻛﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ‪ ،‬ﺷـﻨﻴﺪم‬
‫ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻢ اﻳﺮاﻧﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ آﻣـﺪ و او ﻳﻜـﻲ‬
‫از دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺳﺎﻧﺎز اﺳﺖ‪.‬ﻣﺴﻌﻮدﺟﺎن ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮاﺛﺮ ﺧﻴﺎﻻت‬
‫اﺳﺖ!! ﺗﻮ را ﺧﺪا ﺑﻴﺎ و ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑـﺮو ﺑـﺎ ﺳـﺎﻧﺎز دوﺑـﺎره ازدواج ﻛـﻦ!! ﻳـﻚ‬
‫ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﻲ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ! ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﺗﻮ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ آﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺟﻮاﺑﻢ ﻧﻪ! ﺑﻮد‪ .‬و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺑـﺮو دﻧﺒـﺎل زﻧـﺪﮔﻴﺖ ‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮ را ﻫﻢ ﺧﺮاب ﻣﻲ ﻛﻨﺪ!! ﺑﻌﺪ ﻛﻪ دﻳﺪم ول ﻛـﻦ ﻧﻴﺴـﺖ ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز زﻣﻴﻦ ﻣﺮا ﺑـﺎ ﻛﻠـﻚ از ﭼﻨـﮓ ﻣـﻦ در آورده اﺳـﺖ!! اﻟﺒﺘـﻪ روز ي‬
‫درﻳﻚ دادﮔﺎه در اﻳﺮان زﻣﻴﻦ ﺧﻮد را از او ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻟﻲ اﮔﺮ او‬
 ‫‪211‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫اﻗﺎﻣﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم او را ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﺮط اﻳﻨﻜﻪ زﻣﻴﻦ ﻣـﺮا‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ!! ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ول ﻛﻦ ﻧﺒﻮد وﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺳـﺎﻧﺎزﺑﻪ ﺣـﺮف او‬
‫ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲ دﻫﺪ و ﻫﺮﭼﻪ اوﺑﮕﻮﻳﺪ اﻧﺠﺎم ﻣـﻲ دﻫـﺪ‪.‬ﺗـﻮ ﺑـﻪ اﻳـﺮان‬
‫ﺑﺮوواو را ﻛﻤﻚ ﻛﻦ‪ ،‬زﻣﻴﻦ را ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ او را ﻛﻤﻚ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ او اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ ﭼﻪ ﺿـﻤﺎﻧﺘﻲ وﺟـﻮد دارد ﻛـﻪ ﺗـﻮ ﻛﻤﻜـﺶ‬
‫ﻛﻨﻲ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻼف دﻳﮕﺮان ﻣﺮد ﻫﺴﺘﻢ وﻗﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺮد ﺑﺪﻫـﺪ‬
‫ﺑﻪ آن ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗـﻮ ﻛﻤـﻚ ﻛـﻦ‪ .‬زﻣـﻴﻦ ﺧـﻮد را‬
‫ازﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ!! ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪا اﻳﻦ ﺑﺸﺮه ﻳﺎ واﻗﻌـﺎ" ﺧﺮاﺳـﺖ‪ ،‬ﻳـﺎ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺖ زده اﺳﺖ!! ﺳﺎﻧﺎز دوﺗﺎﻣﺜﻞ ﺗﻮ را ﻟﺐ ﭼﺸﻤﻪ ﻣـﻲ ﺑـﺮد و‬
‫ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ او زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ دﻫﺪ!!؟ وﻟﻲ او ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣـﻦ‬
‫ﻗﺒﻮل دارم ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز اﺷﺘﺒﺎه زﻳﺎدي ﻛﺮده اﺳـﺖ‪ .‬ﺗـﻮ ﻛﻤـﻚ ﻛـﻦ‪ ،‬وﻗﺘـﻲ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪ ﻣﻦ ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ او را ﻧﺰد روان ﭘﺰﺷﻚ ﻣﻲ ﺑﺮم و او‬
‫را ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻛﻨﺪ!! ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪،‬ﻧﻪ‪ ،‬او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ!! دوﺳـﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺰﻧﻢ! ﻛﻪ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ!! ﺗﻮ اﮔﺮ ﺑﺮاﻳـﺖ ﻫـﻴﭻ ﻣﺴـﺌﻠﻪ‬
‫اي ﻧﻴﺴﺖ واﻳﻦ ﻓﺎﺣﺸﻪ را ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻗﺒﻮل داري‪،‬ﻣـﻦ ﻧـﺪارم!!ﺣﺘـﻲ اﮔـﺮ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻫﻢ وﻃﻦ ﻫﺎي ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﻗﺒـﻮل ﻛﻨﻨـﺪ وﺳـﺎﻧﺎز را‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ! آﺧﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ي ﺣﺸﻤﺘﻴﻪ ‪ ،‬ﺧﻮاﺟـﻪ‬
‫ﻧﻈﺎم اﻟﻤﻠﻚ وﺳﻪ راه زﻧﺪان ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻓﺮدا ﭼﻄﻮرﺟـﻮاب ﺑﭽـﻪ ﻣﺤـﻞ ﻫـﺎي‬
‫ﺧﻮدم را ﺑﺪﻫﻢ؟! ﺑﭽﻪ ﻣﺤﻞ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﺗـﻴﻢ ﻓﻮﺗﺒـﺎل آن‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻪ را داﺷﺘﻴﻢ!! ﻣﺤﻤﻮد دراز‪ ،‬اﺻﻐﺮ ﻛﻠﻪ ﭘـﺦ‪ ،‬اﺣﻤـﺪ ﺳـﻴﺎه‪ ،‬ﻣﺤﻤـﻮد‬
‫ﺗﺮﻛﻪ‪ ،‬ﻋﻠﻲ ﻛﺎراﺗﻪ‪ ،‬ﻛﻤﺎل دﻣﺎغ وﻣﺠﻴﺪ ﭼﭙﻮل ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮزد اﻣﻴﺮﭘﺮوﻳﺰي را‬
 ‫‪ 212‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫روﺣﺶ ﺷﺎد! ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺟﻮان ﮔﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دوﺳﺖ دوران ﻧﻮﺟـﻮاﻧﻲ‬
‫وﺟﻮاﻧﻲ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻤﻴﺪ ﻣﺴﻌﻮدﻳﺎن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ زود رﻓﺖ!! ﻛﺴﻲ ﻛﻪ‬
‫دوﺳﺎل ﭘﻴﺎﭘﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﻬﺮﻣﺎن اول ﻗﺎﻳﻖ راﻧﻲ ﻛﺸـﻮر ﺷـﺪﻳﻢ!! ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ‬
‫ﻳﺎدم ﻧﻤﻲ رود ﻫﻔﺘﻪ اي ﻛﻪ درﺑﻨﺪر ﭘﻬﻠﻮي ﺑﺮاي اردو ﺗﻴﻢ ﻣﻠﻲ ﻗـﺎﻳﻘﺮاﻧﻲ‬
‫و اﺳﻜﻲ روي آب اﻳﺮان وﻳﻚ ﺳﺮي ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت درآﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻢ!! ﻫﺮ روز ﺑﻌﺪ‬
‫از ﺷﺎم‪ ،‬ﻫﻤﻪ درﺳﺎﻟﻦ دورﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ وﺑﺮﻧﺎﻣﻪ روز ﺑﻌـﺪ را ﻣـﺮور‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ وﺣﻤﻴﺪ آﻫﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ دوﺳﺘﺖ دارم دارﻳﻮش را ﻳـﻚ‬
‫ﺻﺪا ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﺪري ﻣﻮر‪‬د اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺮارﮔﺮﻓﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ دوﺑﺎره آن را اﺟﺮا ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ دو ﻋﺰﻳﺰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻧﺪ‬
‫ﺑﭽﻪ ﻣﺤ‪‬ﻞ ﻣﺤﺒﻮب ﺷﺎن ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﻛـﺮد‪ ،‬دﻧﻴـﺎ را ﮔﺸـﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ ﭼـﺮا ﺑـﻪ‬
‫ﭼﻨﮕﺎل ﮔﺮگ ﻫﺮزه اي اﻓﺘﺎده اﺳﺖ؟! اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻴﻠﻲ آﺳـﻴﺐ دﻳـﺪه و‬
‫زﺧﻤﻲ ﺷﺪه وﻟﻲ ﺑﺎز ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﮔﺮگ ﻫﺮزه ﻧﺠﺎت دﻫـﺪ و‬
‫دوﺑﺎره روي ﭘﺎي ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻦ او را ﻫﻢ ﻧﻤﻲ دادم‪ .‬و او‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ دﻳﮕﺮ ﻛﺎري از دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺧﺪا ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ روزي ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮوم و ﺳﻔﺮي ﺑـﻪ ﻣﺸـﻬﺪ‬
‫ﻛﻨﻢ و از اﻣﺎم رﺿﺎ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﻨﻢ!! ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدي ﻫﺎ ﺑﻪ دﺳـﺖ ﺑـﻮس اﻣـﺎم‬
‫ﻫﺸﺘﻢ ﺷﻴﻌﻴﺎن ﺑﺮوم‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد اﻳﻦ آرزو را ﻧﻴﺰ ﺗـﻮ‬
‫ﺑﻪ ﮔﻮر ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮد!! ﺳﺎﻧﺎز ﺗﺎزه ﺑﻪ اﻳﺮان رﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻋﻬﺪ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻧﺮوم‪ .‬ﭼﻮن ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬در آﻳﻨﺪه ﻛﻪ ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد او ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣـﺪ او ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ ﻣـﻦ دﺷـﻤﻦ‬
 ‫‪213‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎز ﺧﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ وﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ ﻣـﻦ در‬
‫اﻳﺮان ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﻮم‪ .‬ﻣﺮﺗﺐ دوﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ از اﻳﺮان زﻧﮓ ﻣﻲ زدﻧﺪ ﺧﻮاﺳـﺘﺎر‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮوم وﻟﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑـﻪ اﻳـﺮان‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ آﻣﺪ وﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ را درﺳﻮﺋﺪ ﺧﻮاﻫﻢ دﻳﺪ‪ .‬ﺟﻤﺎل ﻗﺮارﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﻣـﺎه‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻳﻚ ﮔﺮوه ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬ﻳـﻚ روز او اﺳـﻢ ﻳـﻚ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸـﻪ‬
‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ را ﺑﺮد ﻳﻚ ﺑﺎره ﺟﺎ ﺧﻮردم!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﻧﻲ را ﻣﻲ ﮔـﻮﻳﻲ؟! ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫آره!! ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ!! او ﻣﺪت دوﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﺷﻴﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮآﻧﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﻲ را ﻛﻪ اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد ﺑـﺮاي او ﺷـﺮح دادم‪ .‬ﺧﻨﺪﻳـﺪ وﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫اوﻓﻘﻂ ﻓﺎﺳﺪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬رواﻧﻲ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮاي ﭼﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪي؟ُ! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﺪ‬
‫وﻗﺖ اﺳﺖ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻌﺪي ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ‬
‫ﻣﻲ رود‪ ،‬ﺑﺮاي آﻧﻲ ﻫﻢ وﻳﺰا ﺑﮕﻴﺮم! ﻣﻦ از ﺗﻮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻳﻚ دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﺑﺮاي او ﺑﺪﻫﻲ!! ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‪ !!....‬ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﭘﺲ ﺗﻠﻔﻦ او را ﺑﻨﻮﻳﺲ و اﮔﺮ اﻃﻼﻋـﺎﺗﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻲ ﺧـﻮدت از او ﺑﭙـﺮس‪.‬‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﻣﻦ ﺑﻪ آﻧـﻲ زﻧـﮓ زدم اﻣـﺎ ﺟـﻮاب ﻧـﺪاد وﺑـﺮاﻳﺶ ﭘﻴﻐـﺎم‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷـﺪه ﺑـﻮدم ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬
‫اوﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬اوﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد و دو روز ﺑﻌﺪ دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ را آﻣﺎده ﻛﺮدم‬
‫و ﺑﺮاي ﺟﻤﺎل ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛـﺮدم‪ .‬ﻣـﻦ از‬
‫ﺟﻤﺎل ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ آﻧﻲ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ درﺳﻮﺋﺪ اﺳﺖ‪ ،‬آﻳﺎ ﻛﺴﻲ را دارد ﻳﺎ ﻧﻪ؟!‬
‫ﺟﻤﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! او ﻫﻢ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﮔﺮوه ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﻧﺪاﺷﺘﻦ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷـﺪم!! ﺑـﺎ ﻋﻠـﻲ دراﻳـﺮان ﺗﻤـﺎس‬
 ‫‪ 214‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻋﻠﻲ ﻫﻢ ﺧﻮد ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﺎر ﺑﻪ او ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻴﺎورد!! ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠﻲ ﺟﺎن ﻣﻦ آن آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪ اﺳـﺖ و اﺻـﻼ" ارزش ﻧـﺪارد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﭘﻴﺶ از ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﭘﻮل آن را ﻧﺪاده اﺳﺖ‪ .‬آن را ﺑﻔﺮوش ﻳـﺎ ﺑـﺪه‬
‫ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اﺣﺘﻴﺎج دارد‪ .‬وﻟﻲ ﻋﻠﻲ ول ﻛﻦ ﻧﺒﻮد!!ﻫﻤﻴﺸﻪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﻪ او ﺧﻮﺑﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺧﺸﻨﻮد ﺑﻮد و ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺟﺒـﺮان ﻛﻨـﺪ‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش!! ﻣﻦ ﻣﻲ آورم!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﺳـﻪ ﻣـﺎه‬
‫دﻳﮕﺮ ﻣﻬﻤﺎن دارم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ‪ .‬ﭼﻨـﺪ روز ﺑﻌـﺪ ﺗﻤـﺎس‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺑﺎرﻫﺎﻣﺒﻮرك آﻟﻤﺎن ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺑـﺎ ﻳـﻚ ﻛـﺎﻣﻴﻮن‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺒﻮرك ﺑﻴﺎﻳﻲ وآﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ ﺑﺒـﺮي! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬آره!‬
‫ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﻴﺴﺖ دوﺑﺎره زﻧﮓ زد وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎر ﺧﺮﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎﻟﻤﻮ ﺳﻮﺋﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻤﻮﺑﺮوم و از آﻧﺠﺎ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ ﺑﻴـﺎورم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺸـﻜﻠﻲ ﻧﻴﺴـﺖ! ﺑـﺎز ﺗﻤـﺎس ﮔﺮﻓـﺖ وﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑـﺎر ﻣـﺎﻟﻤﻮ ﻧﺸـﺪه‬
‫اﺳﺖ!!ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠﻲ ﺟﺎن ﻣﻦ ان آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﻧﻤـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ! ﺧـﻮدت ﻫـﺮ‬
‫ﻛﺎري دوﺳﺖ داري ﺑﺎ آن ﺑﻜﻦ دارم در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ دﻧﺒـﺎل ﻳـﻚ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﻲ روم‪ .‬ﻋﻠﻲ ﻧﻴﺰ ﺧﻮد واﻗﻌﺎ" ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ ﭼﻮن ﻛﻞ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ در اﺗـﺎق‬
‫ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻣﺎدر وﭘﺪر او ﺑﻮد وواﻗﻌﺎ" ﺟﺎي آﻧﻬﺎ را ﺗﻨﮓ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻣـﺎ او ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ وﺟﻪ رﺿﺎﻳﺖ ﻧﻤﻲ داد وﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﻗـﻮل دادم اﮔـﺮ ﺷـﺪه‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎر ﺗﺮﻳﻠﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد و ﺑﺎر دﻳﮕﺮآن را ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آورم!‬
‫دوﻫﻔﺘﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ اﻳﺮان رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻼش او وﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮش‬
‫درﺳﻮﺋﺪ ﺑﺠﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ‪.‬ﻳﻚ روز ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣـﻲ ﻛـﺮدم‪ ،‬ﻣﺴـﺎﻓﺮي‬
 ‫‪215‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫درﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮدوﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺮوﻣـﺎ) ‪ (Bromma‬ﻣـﻲ رﻓـﺘﻢ‪ .‬در‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﺳﺮﻋﺖ ‪ 30‬ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮ ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﻧﺒـﻮد‪ .‬وﻣـﻦ ﺑﺎﺳـﺮﻋﺖ‬
‫ﭘﻨﺠﺎه وﭘﻨﺞ ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮ ﭘﻴﭽﻴـﺪم‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن دﻳـﺪم ده دوازده ﺗـﺎ ﭘﻠـﻴﺲ ﺑـﺎ‬
‫دورﺑﻴﻦ وﻏﻴﺮه اﻳﺴﺘﺎده اﻧﺪ! ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎ اﻣﺎم رﺿـﺎ!! ﮔﻔـﺖ‬
‫ﺑﺰن ﺑﻐﻞ‪ .‬ﻣﺮا وارد ﻛﻮﭼﻪ اي ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻛﻪ ﻣﺎﻣﻮر ﺟﺮﻳﻤﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻮاﻫﻲ ﻧﺎﻣﻪ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﻫﻤﻪ را ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﻧﻮﻳﺴـﻲ ﻓﻘـﻂ ﺑـﺮاي‬
‫ﭘﺎﻧﺰده ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺳﺮﻋﺖ اﺿﺎﻓﻪ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﻣـﻲ ﺷـﻮم وﻣـﻲ روم؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻧـﻪ!‬
‫ﻫﻤﻪ را ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﮔﻮاﻫﻲ ﻧﺎﻣﻪ ات ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧـﻪ! اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺎر را ﻧﻜﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ" ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﺎ را ﻣﻘﺪاري ﻛﻤﺘـﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ وﻓﻘﻂ ﺟﺮﻳﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺒﻠـﻎ ﺳـﻪ ﻫـﺰار ﭘﺎﻧﺼـﺪ ﻛـﺮون )ﻧـﻴﻢ‬
‫ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﺎن(‪ .‬ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮو دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺧـﻮدش‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻦ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ اﻟﺘﻤﺎس او ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻓﺮدا ﺑﻴﻜـﺎر ﻣـﻲ ﺷـﻮم و‬
‫آن ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﻮق ﻣﺮا ﺑﺎﻳﺪ دوﻟﺖ از ﭘﻮل ﻣﺎﻟﻴـﺎت ﺗـﻮ و دﻳﮕـﺮ ان‬
‫ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪارد!! ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻼش ﻛﺮدم ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ! ﮔـﻮاﻫﻲ‬
‫ﻧﺎﻣﻪ و ﻛﺎرت ﺗﺎﻛﺴﻲ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻳﻚ ورﻗﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺴـﺖ ﭼﻬـﺎر‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺣﻖ راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻧﺪاري‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﻣﺴـﺎﻓﺮ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻣﻘﺼـﺪ‬
‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ! اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم‪ .‬ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛـﻪ درﺳـﺖ ﻳـﻚ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﻮد وﻣﻌﻤﻮﻻ" ﻣﺪت‬
‫ﻛﻤﻲ ﮔﻮاﻫﻲ ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ!! ﭼﻮن اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ! وﻟـﻲ ﭼﻴـﺰي‬
‫ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻚ ﻣﺎه و ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﺳﻪ ﻣـﺎه ﺑﻴﻜـﺎر‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪ 216‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﻳﻦ اﻓﻜﺎر ﺑﻪ ﺳﺮم زد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻤﺪان ﺑﺴﺘﻪ و ﻋﺎزم ﻛﺸـﻮري‬
‫دﻳﮕﺮ ﺷﻮم اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ اﻳﺮان!!ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻳﻚ ﻣـﺎه ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﻧﺸﻴﻦ ﺷﻮم! از اﻳﺮان‪ ،‬اﻣﺮﻳﻜﺎ‪ ،‬اﺳﺘﺮاﻟﻴﺎ و ازﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﻠﻔـﻦ داﺷـﺘﻢ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎ!! وﻟﻲ ﺧﻮاﻫﺮم ﺳﺨﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ رﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﻣـﻲ‬
‫داﻧﺴﺖ ﻛﻪ رﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﺴﺎوي ﺑﺎ دﻳﺪار ﺳﺎﻧﺎز اﺳﺖ وﺑﺎز روز از ﻧـﻮ‬
‫روزي از ﻧﻮ!! ﻣﻦ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮي دوﺑﺎره ﮔﻮل آن ﺷﻴﻄﺎن ﭘﻠﻴﺪ را ﺧﻮاﻫﻢ‬
‫ﺧﻮرد و ﻛﺎر او را درﺳﺖ ﻛﺮده و دوﺑﺎره ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ ﺑـﺎز‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺸﺖ! از اﻳﻦ رو ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن! ﺗـﻮ در‬
‫اﻳﺮان ﻛﺎري ﻧﺪاري‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ در اﻳﺮان ﺑﻮدي ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪي‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ‬
‫آب وﻫﻮاي اﻳﺮان ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺳﺎزد! ﺑﺮو آﻣﺮﻳﻜﺎ اﻻن ﻫﺸﺖ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﺮﻓﺘﻲ! ﺑﺮادر دﻳﮕﺮت ﻧﻴﺰ آﻧﺠﺎ زﻳﺎد ﻛﺴﻲ را ﻧﺪارد‪ .‬ﺳﺮي ﺑـﻪ او‬
‫ﺑﺰن‪ ،‬ﮔﻨﺎه دارد! وﻟﻲ ﺗﻮ در اﻳﺮان ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﺪاري! ﺑﺰودي درﻗﺒﺮس ﻫﻢ‬
‫دﻳﮕﺮ را ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ! ﺣﺮف او را ﮔـﻮش ﻛـﺮدم و در اﻳـﻦ ﻓﻜﺮﺑـﻮدم ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻠﻴﺖ ﻟﺲ آﻧﺠﻠﺲ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻧﺸﺪ!! ﭼﻨـﺪ روزي ﻛـﻪ ﮔﺬﺷـﺖ ﺧﺒـﺮ‬
‫آﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﺪت ﻳﻚ ﻣﺎه ﮔﻮاﻫﻲ ﻧﺎﻣﻪ ام را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧـﺪ‪ .‬ﭼﻤـﺪان را ﺑﺴـﺘﻢ و‬
‫ﺑﻠﻴﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ از ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮم درﺳﻮﺋﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮده وﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ﺣﻤﻴﺪ در ﻃﻮل راه ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﺮا آﮔﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺴﻌﻮد داري ﻣﻲ‬
‫روي اﻣﺎ ﺳﻌﻲ ﻛﻦ او را ﻧﺒﻴﻨﻲ و ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺰن‪ .‬ﺑﻪ او ﻗـﻮل دادم‪ .‬ﭼﻨـﺪ‬
‫روزي درﺗﻬﺮان ﺑﻮدم و از آن ﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﮕﻮﻳﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻪ دوﺳﺖ وﻧﻪ ﻓﺎﻣﻴﻞ!! در ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ از ﺧـﻮاﻫﺮم ﺑﺨـﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ ﻳـﺎ‬
 ‫‪217‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻫﻤﺮاه او و ﻳﺎ ﺑﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﺮ ﺳﻔﺮي ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻛﻨﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﭼـﻮ ن آﻧﻬـﺎ ﻛـﺎر‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ وﻛﺎر زﻳﺎدي داﺷﺘﻨﺪ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛـﻨﻢ! ﺗﺼـﻤﻴﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻫﻔﺘﻪ اول ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ آﻣﺪي ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ‬
‫ﺑﺮﮔﺮدي؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ام دارد ﺳﺮ ﻣﻲ رود ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﻤﺎل زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻲ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم دوﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﻮﻧﺪ!! ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﻣـﻲ‬
‫روﻳﻲ و دﻳﮕﺮدر ﺗﻤﺎم ﻣﺪت اﻗﺎﻣﺖ درﺗﻬﺮان‪ ،‬ﻣﺎ ﺗﻮ را ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ!!‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎره ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﻪ ﻋﻠـﻲ ﺑـﺰﻧﻢ‪ .‬او ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﻛﻲ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻣﻲ آﻳﻲ؟! ﻫﺮ وﻗﺖ آﻣﺪي ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻲ‪ .‬از ﮔﺮﮔﺎن ﻣﻲ آﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﻓﺮودﮔﺎه دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻲ و درﮔﺮﮔﺎن و ﺑﻨـﺪرﮔﺰ ﺑﺎﺷـﻲ‪ .‬ﮔﻮﺷـﻲ را ﺑﺮداﺷـﺘﻢ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺳﻮﺋﺪي ﺑﻪ او زﻧﮓ زدم‪ .‬ﺗﺎ ﺻﺪاي ﻣﺮا ﺷـﻨﻴﺪ ﮔﻔـﺖ‪ :‬آﻗـﺎ‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﻛﺠﺎﻳﻲ ﻣﺎ را ﺳﺮ ﻛﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ اي؟! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳـﻚ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ روزي ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ات زﻧﮓ ﻣـﻲ زﻧـﻢ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠـﺖ‬
‫زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﻢ‪ ،‬ﺟﻮاب ﻧﻤﻲ دﻫﻲ؟! ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﻴﺎﻳﻲ ﭼـﻮن‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻓﺮدا ﺗﺮﻳﻠﻲ درﺗﻬﺮان ده ﺗﻦ ﺑﺎر ﻣﻲ زﻧﺪ و ﺑﻪ ﺑﻨـﺪرﮔﺰ ﻣـﻲ‬
‫آﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ را از راﻧﻨﺪه ﻣﻲ ﮔﻴﺮم‪ ،‬آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑـﺎر ﻣـﻲ زﻧـﻢ و ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻲ روم ﺗﺎ ده ﺗﻦ دﻳﮕﺮ را ﻧﻴﺰآﻧﺠﺎ ﺑـﺎر ﺑـﺰﻧﻢ‪ .‬ﺑـﺎر ﻣـﺎل اﺳـﺘﻜﻬﻠﻢ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ دو روز دﻳﮕﺮ درﻣﺸﻬﺪ ﺑﺎﺷﻲ و ﭘﺎﺳﭙﻮرت و ﻛﺎرت ﻣﻠّـﻲ و‬
‫ﺑﻠﻴﺖ در دﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻮد ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﮔﻤﺮﻛـﻲ رد‬
‫ﻛﻨﻲ‪.‬ﮔﻮﺷﻲ در دﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ! ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم دارم ﺧﻮاب ﻣﻲ ﺑﻴـﻨﻢ!‬
‫ﻫﻴﭻ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ اﻳﺮان ﻧﻪ آن ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﺸﻬﺪ! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠﻲ ﺟـﺎن ﺷـﻮﺧﻲ‬
 ‫‪ 218‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟! ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟! ﻓﺮدا ﺑـﻪ ﺗﻬـﺮان ﺑﻴـﺎ و‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﭘﺮواز ﻛﻦ! ﭘﺲ ﻓﺮدا در ﻣﺸﻬﺪ ﻫﻢ دﻳﮕـﺮ را ﺧـﻮاﻫﻴﻢ‬
‫دﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ راه دﻳﮕﺮ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻏـﺮق اﺷـﻚ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬درﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺳﺮ ﻛﺎرﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﭘﺎك ﻛـﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ اﻳﺮاﻧﻲ ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺷﻤﺎره ﻋﻠﻲ را ﮔـﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺻﺪا ﻣﺮا ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد اﻳﺮاﻧﻲ!! ﮔﻔﺘﻢ آره!ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﺪ روز‬
‫اﺳﺖ آﻣﺪي؟! ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ!! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎﻣﺮدي!! ﻳﻚ ﺧﺒﺮ ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻧﺪادي!! ﻣﻦ درﺑﻪ در دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﺮدم‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻗﻮل ﻧـﺪاده ﺑـﻮدي آﻣـﺪي‬
‫ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﻲ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻓﺮودﮔﺎه دﻧﺒﺎﻟﺖ؟! ﮔﻔـﺘﻢ ﻋﻠـﻲ ﺟـﺎن‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن راﺿﻲ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﺗـﻮ ﺧﻴﻠـﻲ ﻟﻄـﻒ داري ﮔﻔـﺖ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﺮو ﻓﺮودﮔﺎه وﺑﻴﺎ ﮔﺮﮔﺎن‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻋﻠﻲ ﺟﺎن اﻻن ﻣﻦ ﭼﻄﻮرﺑﻴﺎﻳﻢ؟! ﮔﻔﺖ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺑﮕﻴـﺮو ﺑـﻪ ﻓﺮودﮔـﺎه‬
‫ﺑﺮو‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﻣﻲ دﻫﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻲ! ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮم زﻧﮓ زدم‪ .‬او ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ آﻣـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻴﺖ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻛﻪ ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻴﺎد‪ .‬او ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه اﺗﻮﺑﻮس ﺑـﺮدو ﺑـﺮاي ﻣـﻦ‬
‫ﺑﻠﻴﻂ ﺧﺮﻳﺪه ﻣﻦ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺷﺪم وﺑـﻪ ﻃـﺮف ﮔﺮﮔـﺎن راه اﻓﺘـﺎدم‪ .‬ﺑـﺎ‬
‫ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﻫﻤﺎﻫﻨـﮓ ﻛـﺮدم ﻛـﻪ در اﻳﺴـﺘﮕﺎه ﭘﺎﺳـﮕﺎه ﭘﻠـﻴﺲ‬
‫ﺑﻨﺪرﮔﺰ ﭘﻴﺎده ﻣﻲ ﺷﻮم‪ .‬ﺳﻲ ودوﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ در اﻳﺮان ﺑـﺎ اﺗﻮﺑـﻮس ﺳـﻔﺮ‬
‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم!! ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد!! ﻣـﺮدم‪ ،‬ﺗﻮﻗـﻒ ﻫـﺎي درﺟـﺎده اﻳﺴـﺘﺎدن‬
 ‫‪219‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫درﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ!! ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫اﺗﻮﺑﻮس روﺑﻪ روي ﭘﺎﺳﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﻗـﻒ ﻛـﺮد‪ .‬ﭘﻴـﺎده ﺷـﺪم ﻋﻠـﻲ‬
‫ﺑﻴﺮون اﺗﻮﺑﻮس ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﻮاري ﺧﻮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬روﺑﻮﺳﻲ ﻛـﺮدﻳﻢ و‬
‫در ﻃﻮل راه ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﺮﻳﺎن آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺻﻮرت اﺳﺖ!‬
‫ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﭘﺪر وﻣﺎدر ﻋﻠﻲ درﺑﻨﺪر ﮔﺰ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬آﻧﻬـﺎ ﺳـﺎﻋﺖ ﻫـﺎ ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﻣـﺎ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ وﺷﺎم ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋـﺪه زﻳـﺎدي ﺑﻮدﻧـﺪ ﻣﺎﺷـﺎاﷲ ﻋﻠـﻲ ﭼﻨـﺪﻳﻦ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ وﺑﺮادر دارد وﻫﻤﻪ ازدواج ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ وﺧﺎﻟﻪ ي ﻋﻠﻲ ﻧﻴﺰ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد!!‬
‫ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻟﻪ اي ﻛﻪ دﺧﺘﺮش ))ﻣﺤﺒﻮب(( ﻫﻤﺴﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎﺟﻨﺎق ﺑﻨﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻋﻠﻲ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد دﻳﺪم ﻛﻪ ﺗﻤﺎم اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ آن ﻫـﺎ را‬
‫در اﻳﻦ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﻲ اﺷﻐﺎل ﻛـﺮده اﺳـﺖ!! ﻃـﺮز ﺑﺴـﺘﻪ ﺑﻨـﺪي و ﻗﻴﺎﻓـﻪ‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را دﻳﺪم! ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻠﻲ ﺟﺎن اﻳﻦ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ !!‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ آن را ﺑﻪ ﻛﺲ دﻳﮕﺮ ﺑﺪه‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻗﺮاراﺳﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮوﻳﻢ!!‬
‫ﻣﮕﺮ دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮي و زﻳﺎرت ﻛﻨـﻲ؟! ﮔﻔـﺘﻢ ﭼـﺮا دوﺳـﺖ‬
‫ﻧﺪارم؟! ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاري! واﻗﻌـﺎ" ﭼـﻪ ﺷـﺪه اﺳـﺖ!! ﻣـﻦ ﺑـﺮاي‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻧﻤﻲ روم! ﺑﺮاي ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮﺳﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺑﻪ او ﻧﮕﻔـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗـﻮﻣﻲ زﻧـﻲ؟! ﻣـﻦ ﻣﻘـﺪاري ﻛﺮاﻳـﻪ از‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺎر ﻛﻤﺘﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ام و از دوﺟﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺑـﺎرﻣﻲ زﻧـﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻗﻮل دادم! ﺗﻮ درﺑﺎره ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣـﻲ ﻛﻨـﻲ؟ ﻣـﺮد اﺳـﺖ وﻗـﻮﻟﺶ!!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠﻲ ﺟﺎن ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛـﻪ ﺗـﻮ زﺣﻤـﺖ زﻳـﺎدي ﻛﺸـﻴﺪي وﻟـﻲ اﻳـﻦ‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﻓﺮدا ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺪه ﻛﻪ ﺑﻪ آن اﺣﺘﻴﺎج دارد! ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺗـﻮ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺸﻬﺪ ﺧﻮاﻫﻢ آﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ را‬
 ‫‪ 220‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻧﺰن!! ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﺸﻨﻪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎم را ﺧﻮردﻳﻢ!! ﭼﻘﺪر ﭼﺴﺒﻴﺪ!! دﺳﺖ ﻣﺎدر ﻋﻠـﻲ واﻗﻌـﺎ" درد ﻧﻜﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺷﻮﻓﺮ ﻋﻠﻲ ﺑﺎ ﺗﺮﻳﻠﻲ از ﺗﻬﺮان ﺑـﻪ درب ﻣﻨـﺰل آﻧﻬـﺎ‬
‫آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺷﺎخ در آورده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭼﻄﻮ راو ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺮﻳﻠـﻲ ﺑـﺰرگ‬
‫دﻧﺪه ﻋﻘﺐ وارد اﻳﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ اﮔـﺮ ﺑﻴﺴـﺖ ﺗـﺎ راﻧﻨـﺪه ي‬
‫ﺳﻮﺋﺪي ﻫﻢ ﻋﻘﻠﺸﺎن را روي ﻫﻢ ﻣﻲ رﻳﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮ اﻧﺴﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را‬
‫اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﮕﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﺎ ﺑﺠﺎ ﻛﺮدن آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ داﺧـﻞ ﻣﺎﺷـﻴﻦ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮادر ﻛﻮﭼﻚ ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدر او ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ وﺗﻤﻴﺰ ﻛـﺮن‬
‫داﺧﻞ اﺗﺎق راﻧﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﺑﭽﻪ ﻧﻤﺎز ﺧـﻮاﻧﻲ ﺑـﻮد‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﻳﻨﺠـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﺗﻤﻴﺰ اﺳﺖ!! ﮔﻔﺖ آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد اﻳﻦ راﻧﻨﺪه داﺧﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﻪ ﻧﺠﺴﻲ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﺎز ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺠﺴﻲ اوﭘﺎك ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬راﺳـﺖ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻮﻳﻲ!! ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ رﺳﻴﺪ‪ .‬از ﺑﻨـﺪرﮔﺰ ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﻣﺸـﻬﺪ ﻣﻘـﺪس‬
‫ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﻠﻲ آﻗﺎ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ در اﻳﺮان ﻛـﺎر‬
‫ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ و ﻣﺎﺷﻴﻦ او دﺳﺖ ﺷﻮﻓﺮ اﺳﺖ و ﺧﻮد او ﻓﻘﻂ ﺳﻔﺮﻫﺎي اروﭘﺎﻳﻲ‬
‫را ﻣﻲ رود‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ! ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر درﺗﺮﻳﻠـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺎ دارﺑﻮد و دو ﺗﺎ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب داﺷﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬ﻓﺮداي آن روز ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺸﻬﺪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎرك ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﺑﺎر‬
‫ﺑﻮد ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او ﻗﺒﻼ" در ﻣﻮرد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻨـﺎر آﻣـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬دوﺑـﺎره‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را از ﺗﺮﻳﻠﻲ ﺑﻴﺮون آوردﻳﻢ و ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺎر در داﺧﻞ و آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را‬
‫ﻗﺴﻤﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺮده و روي ﺑﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬دراﻳـﻦ ﻣﻴـﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻋﻠـﻲ‬
‫ﻣﻘﺪار زﻳﺎدي وﺳﺎﺋﻞ دﻳﮕﺮ آن را ﺑﺮاي دوﺳﺘﺎن دﻳﮕـﺮ ش ﺑـﻮد از ﺟﻤﻠـﻪ‬
 ‫‪221‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﭼﻤﺪان را داﺧﻞ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﺑﺎر ﻧﺎراﺿﻲ ﺑﻮد و‬
‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ راﺟﻊ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻳﺪ!‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﻳﻌﻨﻲ روز ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻫﻤﮕﻲ در ﮔﻤﺮك ﺣﺎﺿـﺮ ﺷـﺪﻳﻢ و‬
‫ﻛﺎﻏﺬ ﺑﺎزي ﺷﺮوع ﺷﺪ!! ﻣﺮا ﻧﻴﺰ از اﻳﻦ اﺗـﺎق ﺑـﻪ آن اﺗـﺎق ﺑـﺎ ﭘﺎﺳـﭙﻮرت و‬
‫ﺑﻠﻴﺖ ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ!! اﻳﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺒﻮد و درآﺧـﺮ ﮔﻔﺘﻨـﺪ‬
‫اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ورﻗﻪ ﺑﺎزي ﺑﺎﺷﺪ! ﺗﻤﺎم ﺑﺎر ﻫﻢ ﮔﻤﺮك ﻣﻲ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﺎم ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ اﺳﺖ و ﺳـﺎﻋﺖ ﻳـﻚ ﺑﻌـﺪ‬
‫ازﻇﻬﺮ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻲ ﺷﻮد!! ﺑﺮوﻳﺪ و ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ!! ﻫﺮ دو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑـﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻦ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد!! اﺻﻼ" ﺑﺮاﻳﻢ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ!! ﻣﻦ و ﻋﻠﻲ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻴﻢ و ازآﻧﺠﺎ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣـﺮم ﻣﻄﻬـﺮ‬
‫اﻣﺎم ﻫﺸﺘﻢ‪ ،‬اﻣـﺎم رﺿـﺎ )ع( ﺣﺮﻛـﺖ ﻛـﺮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺑـﻪ ﻧﺰدﻳﻜـﻲ ﺣـﺮم‬
‫رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻣﻦ ﺑﺎور ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم اﺷﺘﺒﺎه آﻣﺪﻳﻢ! ﺣﺮﻣﻲ ﻛﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺳﻲ و دوﺳﺎل ﭘﻴﺶ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ده ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﻧﻮراﻧﻲ ﺗﺮ ﺷـﺪه ﺑـﻮد!!‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ داﺧﻞ رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻋﻠﻲ ﻫﻮل ﺑﻮد!! ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻗﺴـﻤﺖ‬
‫زﻧﺎﻧﻪ ﺑﺮود!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠﻲ ﺟﺎن اﻳﻦ ﻃﺮﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ﻋﺠﻠﻪ ﻛﻪ ﻧـﺪارﻳﻢ! اﻳﻨﺠـﺎ‬
‫ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻦ‪ .‬اﻣﺎ او ﻣﻲ دوﻳﺪ وﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﻧﺒـﺎل او اﻟﺘﻤـﺎس ﻛـﺮدم‬
‫ﻛﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻲ ﺧﻴـﺎل ﻋﻠـﻲ ﺷـﺪم!! او ﻛـﻪ‬
‫ﺟﻠﻮ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ رﻓﺖ ﻣﺮا ﭘﺸﺖ ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ! ﭼﻪ ﺷـﺐ‬
‫ﺑﺎﺷﻜﻮﻫﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺠﺐ ﻧﻮري ﺑﻮد! دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ و‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ!ﺗﻠﻔﻦ را از ﺟﻴـﺐ ﺧـﻮد در آوردم وﺷـﻤﺎره ﺳـﺎﻧﺎز را ﮔـﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻲ داﻧﻲ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻛﺠـﺎﻳﻲ؟! اﻳـﺮان ﻫﺴـﺘﻲ؟! ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
 ‫‪ 222‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻣﺸﻬﺪ ﻫﺴﺘﻢ!! روﺑﻪ روي ﺣﺮم اﻣﺎم رﺿﺎ و دارم ﺗﻮ را ﻧﻔـﺮﻳﻦ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ!!‬
‫ﮔﻮﺷﻲ راﻗﻄﻊ ﻛﺮدم و ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﺑﻪ زﻳﺎرت رﻓﺘـﻴﻢ ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ ﻳـﻚ ﻋـﺪه ﻓﻜـﺮ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ اﻣﺎم رﺿﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻗﻠﺐ ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ آن دارﻧﺪ‪،‬‬
‫و درﻗﻠﺐ دﻳﮕﺮان ﻳﺎ ﻛﺎﻓﺮان ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺪارد!! اﻣﺎ درﻗﻠﺐ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ دارد ﻛﺎﻣﻼ"‬
‫ﻧﻴﺰ واﻗﻌﻲ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﺣﺮم ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻳﻢ و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻴﻢ ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ‬
‫ﮔﻤﺮك ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ ﻣﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺘﻢ وﺳـﺒﻚ ﺷـﺪه ﺑـﻮدم‪.‬‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﭘﺮواز ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻛﺎرﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪ اي ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮد! ﻋﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺑﺮﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺸـﺖ!!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠﻲ ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﻢ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﺷﻮي‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠـﻲ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل‬
‫زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪي‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑـﻪ ﺗﻬـﺮان ﺑـﺮوم و ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري در اﻳﺮان ﻧﺪارم وﻫـﻴﭻ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اي‬
‫ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ! در ﻃﻮل راه ﺑﻪ ﺟﻤﺎل زﻧﮓ زدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ اﻣﺸﺐ ﺑﺮﮔﺮدم! ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻧﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨـﻲ؟! ﭼـﺮا ﻳـﻚ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ در ﺗﻬﺮان ﺑﻮدي ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪادي؟! ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘـﻲ ﺑـﺎﻫﻢ ﺑـﻪ ﻣﺸـﻬﺪ‬
‫ﺑﺮوﻳﻢ؟! ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺗﻮ را ﻣﻲ ﺑﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣﻲ ﻛﻨـﻲ ﻓﻘـﻂ ﻳـﻚ‬
‫ﺑﻠﻴﺖ ﺑﺮاي ﻣﻦ درﺳﺖ ﻛﻦ ﭼﻮن ﻋﻠﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﻤﺎم ﭘﺮوازﻫﺎ‬
‫ﭘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻤﺎل ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑـﻪ ﻓﺮودﮔـﺎه ﺑـﺮو و در‬
‫آﻧﺠﺎ ﭘﻴﺶ آﻗﺎ ﻓﻼﻧﻲ ﺑﺮو‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤـﺎم‬
‫زﺣﻤﺎﺗﺶ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﺸـﻬﺪ رﻓـﺘﻢ‪ .‬وﻟـﻲ آن ﭘـﺎرﺗﻲ‬
‫زﻳﺎد ﻫﻢ ﻗﻮي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم و ﺳﻪ ﭘﺮواز ﺑـﻪ‬
 ‫‪223‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻃﺮف ﺗﻬﺮان ﺣﺮﻛﺖ ﻛـﺮد‪ ،‬آن ﺷـﺨﺺ ﻧﺘﻮاﻧﺴـﺖ ﺟـﺎﻳﻲ ﺑـﺮاي ﻣـﻦ در‬
‫ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺮواز ﺑﻌﺪي ﺷﺪم وﭘﻴﺶ ﺧـﻮدم ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﺧـﺮه!!‬
‫ﺧﺪا ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﺪ!! ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻣﺸـﻬﺪ ﻣـﻲ آﻳـﻲ!!‬
‫ﻫﻨﻮز ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺧﻴﺎل رﻓﺘﻦ داري؟! ﺗﺎﻛﺴﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻴﺶ ﻋﻠﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬او‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻴﻢ و ﺷﺎم ﺧـﻮردﻳﻢ‪ .‬ﻗﺮارﺷـﺪ ﻓـﺮدا دوﺑـﺎره ﺑـﻪ‬
‫زﻳﺎرت و ﺧﺮﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ و ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ورزﺷﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرگ و ﻣﺠﻠﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺎزﮔﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺤﻞّ ﺷﻨﺎ وﺗﻔﺮﻳﺢ ﺑﻮد ﺳﺮي ﺑﺰﻧﻴﻢ!! اﻳﻦ ﻛﺎرﻫـﺎ‬
‫را ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬روز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب و زﻳﺒﺎﻳﻲ در ﻣﺸﻬﺪ ﺳﭙﺮي ﺷﺪ و آﺧـﺮ‬
‫ﺷﺐ ﺧﺴﺘﻪ ازﻣﺤﻞ ﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮداي آن روز درﮔﻤﺮك ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﺑﺎر ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎد دﺑﻪ ﻛـﺮد وﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺳﺎﺋﻞ اﺿﺎﻓﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻔﺖ ﺻﺪ ﻫـﺰار ﺗﻮﻣـﺎن ﺑﺪﻫﻴـﺪ!! ﻋﻠـﻲ ﻫـﻢ‬
‫ﭘﺎﻳﺶ را درﻳﻚ ﻛﻔﺶ ﻛﺮد وﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺑﺎرت را ﺧﺎﻟﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد ﻳﺎ ﺗﻤـﺎم‬
‫وﺳﺎﺋﻞ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ درﺑﺎرﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﭘﻮل اﺿـﺎﻓﻪ اي ﻧﻤـﻲ دﻫـﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨـﻲ‬
‫ﻛﺮاﻳﻪ را ﻛﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎر اﺿﺎﻓﻪ را ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﻲ و ﻋﻠـﻲ‬
‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ!! اﻟﺘﻤﺎس ﻋﻠﻲ ﻛﺮدم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠﻲ ﺟﺎن ﺑﻴﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗـﻮي‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن و درﺟﺎﻳﻲ ﺧﻠﻮت آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را از ﺑﺎر ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ وﻟـﻲ آن را‬
‫ﺧﻮدم آﺗﺶ ﻣﻲ زﻧﻢ‪ .‬ﭼـﻪ ﻓﺎﻳـﺪه اي دارد ﻣـﻦ اﻳـﻦ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اي ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺳﻔﺎرش داد را ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺟﺎن‬
‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ دوﺳﺖ داري ﺑﻴﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﺑـﺪه ﻳـﺎ اﻳﻨﻜـﻪ ﺟﻠـﻮي ﻳـﻚ‬
‫واﻧﺘﻲ را ﺑﮕﻴﺮ وﺑﮕﻮ اﻳﻦ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎل ﺗﻮ ﺑﺒﺮ ﺑﻔﺮوش!! ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! ﻣﻦ‬
‫ﻗﻮل دادم ﻣﻦ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺗـﻮ را ﻣـﻲ آورم! اﮔـﺮ او ﺧـﺮه ﻣـﻦ از او ﺧﺮﺗـﺮ‬
 ‫‪ 224‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﻫﺴﺘﻢ!! ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺣﺮف ﭼﻪ ﻛﺴﻲ درﺳـﺖ اﺳـﺖ!! ﮔﻔـﺘﻢ ﻋﻠـﻲ‬
‫ﺟﺎن ول ﻛﻦ!!ﮔﻔﺖ آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ زﻧـﻲ!!ﻣـﻦ ﻗـﻮل‬
‫دادم‪ .‬ﻣﺮد اﺳﺖ و ﺣﺮﻓﺶ!! ﺧﻼﺻﻪ ﻋﻠـﻲ ﺑـﺎ ﺻـﺎﺣﺐ ﺑـﺎر‪ ،‬ﮔﻤـﺮك و ﺑـﺎ‬
‫ﺷﺮﻛﺖ ﺧﻮدش ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر را ﺑﺮاي او ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻨﮓ داﺷﺖ!! ﻣﻦ ﻛﻨﺎر‬
‫ﺑﻮدم و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮﺳـﻢ‪ .‬ﺟﻤـﺎل ﻫـﻢ‬
‫ﻣﺮا ﻛﻼﻓﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ازﺑﺲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻲ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﻲ آﻳﻲ؟ ﻋﻠﻲ ﺑﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ از ﮔﻤﺮك ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻴﺮون ﺑـﺮود و ﺑـﺎر آﻧﻬـﺎ را ﺧـﺎﻟﻲ ﻛﻨـﺪ‪.‬‬
‫اﺟﺎزه دادﻧﺪ‪ .‬ﻛﻤﺮگ را ﺗﺮك ﻛﻨـﻴﻢ وﻟـﻲ ﻋﻠـﻲ ﮔـﺎز ﻣﺎﺷـﻴﻦ را ﮔﺮﻓـﺖ!!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠﻲ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟! ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻣﺮا ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻲ!! ﻣﻦ ﺧﺮم! ﮔﺮﮔـﺎن‬
‫ﻣﻲ روﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻳﺎ رو ﺑﻴﺎﻳﺪ دﻧﺒﺎل ﺑﺎرش! ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠـﻲ ﺟـﺎن اﻳـﻦ ﻛـﺎر را‬
‫ﻧﻜﻦ!! ﻋﻠﻲ ﮔﺎز ﻣﻲ داد و ﻃﺮف ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮده ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد درﻣﺴﻴﺮ ﻣﺎ را‬
‫ﭘﻠﻴﺲ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ!! وﻟﻲ ﻋﻠﻲ از راﻫﻲ آﻣﺪ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ ﻓﻜـﺮش را‬
‫ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ او درﻣﺸﻬﺪ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺐ ﺑﻪ ﮔﺮﮔـﺎن ﻣـﻲ روﻳـﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﻋﻠﻲ ﺟﺎن ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ ﻋﺎزم ﺗﻬﺮان ﻣﻲ ﺷﻮم! ﻋﻠﻲ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ‬
‫وﻫﻢ ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻮﻟﻲ ﻛﻪ داده ﺑﻮد داﺷـﺖ ﻣﺸـﻜﻞ ﺑﺰرﮔـﻲ‬
‫ﺑﺮاي ﺧﻮدش درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﮔﺮﮔـﺎن رﺳـﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻋﻠـﻲ ﺑـﺎ‬
‫آﺷﻨﺎﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻠﻴﺖ اﺗﻮﺑﻮس ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل‬
‫او رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻧﺎز او را وﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻫﻤﺴـﺮ ﻋﺰﻳـﺰ او راﻣﻼﻗـﺎت‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﺷﺎم ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﻤﺰه اي درﺳـﺖ ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺻـﺒﺢ ﺑـﻪ ﺗﻬـﺮان‬
‫رﺳﻴﺪم وﺧﻮاﻫﺮم ﺟﻠﻮي ﺗﺮﻣﻴﻨﺎل ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺳـﺎﻧﺎزوﭼﻨﺪ‬
 ‫‪225‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﺎري ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او زﻧﮓ زدم‪ .‬وﻟﻲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺮان آﻣﺪم وﺑﻪ او ﺧﺒﺮ‬
‫ﻧﺪادم ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺤﺶ ﻣﻲ داد! ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺘﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺗﻬﺮان را ﺗﺮك ﻛﻨﻢ‪.‬ﺳﺎﻧﺎز ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﺰودي ﻣـﺮا‬
‫ﺧﻮاﻫــﺪ دﻳــﺪ!! ﺑﭽــﻪ ﻫــﺎي ﮔــﺮوه ﺗﺌــﺎﺗﺮ ﺟﻤــﺎل وﻳﻜــﻲ از دوﺳــﺘﺎن‬
‫دﻳﮕﺮم))رﺳﻮل ﻟﺒﺎف(( )ﭘﺪرآرش ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻣﺤﺒﻮب اﻳﺮاﻧﻴـﺎن( را درﺗﻬـﺮان‬
‫دﻳﺪم‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ زود از ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺎز زﻧﮓ زدم وﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ درﺣـﺎل‬
‫ﺣﺮﻛﺖ اﺳﺖ وﻟﺤﻈﻪ اي دﻳﮕـﺮ ﻣـﻦ روي آﺳـﻤﺎن ﻫﺴـﺘﻢ‪ .‬از اﻳﻨﻜـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻬﺮان آﻣﺪم و ﺗﻮ راﻧﺪﻳﺪم ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﻫﻢ در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﻛﺎر ﺧـﻮد‬
‫را درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد وﻗﺮارﺷﺪ ﺗﺎ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮ دراﺳـﺘﻜﻬﻠﻢ ﻫﻤـﺪﻳﮕﺮ را‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬اﺣﻤﺪ آﻣﺪ! ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑـﻪ داﺧـﻞ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ آوردﻳﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﻋﻠﻲ ﻫﻢ از اﻳﺮان آﻣﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘـﻪ ﮔﺮﻓﺘـﺎر‬
‫ﻛﺎر آن ﻫﺎ ﺑﻮدم‪ .‬دوﺳﺖ ﻋﻠﻲ ﺑﺎ او اﺧﺘﻼف ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻨـﺰل ﻳﻜـﻲ از‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﻋﻠﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑـﻮدﻳﻢ ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬ﻋﻠـﻲ اﻳـﻦ درﺳـﺖ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ ﻣﻲ آﻳﻲ و ﺗﻤﺎﺳﻲ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﻮب دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮدﻧﻤﻲ‬
‫ﮔﻴﺮي!! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ از او ﻧﺎراﺣﺖ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬او ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻦ ﺣـﺮف زده و ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﻠﻲ را وارد زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﻜﻨﻴﺪ!! او زﻧﺪﮔﻲ ﻫﻤـﻪ‬
‫را ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻲ داﻧﻢ! وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل او دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪه! ﺷﺎﻳﺪ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻛﻤﻚ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧـﻮاﻫﺶ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻢ ﺑﺎ اوﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﻮب زﻧﮓ زدوﻣﺤﺒﻮب ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛـﺮد و‬
‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا اون ﻓﺎﺣﺸﻪ ﭘﺪرﺳﻮﺧﺘﻪ دروغ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪.‬ﻣـﻦ ﻫـﻴﭻ‬
 ‫‪ 226‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫وﻗﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻧﺰدم‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻓﺮدا‬
‫ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﻫﺎﻳﻲ ازآن ﺳﺎﻧﺎز ﻛﺜﻴﻒ ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﻧﺸـﺎن دﻫـﻢ ﺗـﺎ‬
‫ﺑﻔﻬﻤﻲ او ﻳﻚ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ! ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻄﻮر ﺗـﻮ‬
‫ﺑﻐﻞ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺳﻮﺋﺪي ﺧﻮدش اﺳﺖ!! اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻫﺎ را آن دوﺳﺖ ﺑـﻲ‬
‫ﻏﻴﺮت وﻫﻤﺎن ﺷﻮﻫﺮ ﺳـﺎﺑﻖ دﺧﺘـﺮ ﺧﺎﻟـﻪ ات ﮔﺮﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ!! ﻋﻠـﻲ از او‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ اﻳﻦ ﻋﻜـﺲ ﻫـﺎ را ﺗـﻮ ازﻛﺠـﺎ داري؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺷـﻮﻫﺮ ﺳـﺎﺑﻖ ﻣـﻦ‬
‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻦ وﺑﭽﻪ ﻫـﺎي ﺧـﻮدش ﻓﺮوﺧﺘـﻪ و ﻋﻜـﺲ‬
‫ﻫﺎي آن را ﺑﻪ ﺳﻄﻞ آﺷﻐﺎل رﻳﺨﺘﻪ!! وﻟﻲ ﻳﺎدﺷﺎن رﻓﺘﻪ از ﺳـﻄﻞ آﺷـﻐﺎل‬
‫ﭘﺎك ﻛﻨﻨﺪو ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را دارم‪ .‬ﻋﻠﻲ زﻳﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑـﺎ‬
‫ﻣﺤﺒﻮب ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎن و زﺧﻢ دﻳﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺷـﻨﻴﺪم‬
‫آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد دارﻳﺪ ﻛﺘﺎﺑﻲ درﺑﺎره ﻫﻤﺴﺮ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻴﺪ‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﻛﺘﺎب ﻗﺒﻠﻲ ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاﻧﺪم وﺑﺴﻴﺎر ﻟـﺬت ﺑـﺮدم‪ .‬اوﻟـﻴﻦ ﻛﺴـﻲ ﻛـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺘﺎب ﺗﺎزه ﺷﻤﺎ را ﺑﺨﺮد ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻪ ﻣـﻦ وﻋﻠـﻲ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻫﺎ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ‪)) .‬اﻣـﺎ ﻣـﻦ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ زﻳﺮ ﻗﻮﻟﻢ ﻣﻲ زﻧﻢ و واﻗﻌﺎ" از ﻣﺤﺒﻮب ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻌـﺬرت ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻮن اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺻﺪ درﺻﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ واﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻧﻴـﺰ ﺑﺎﻳـﺪ ﻧﻮﺷـﺘﻪ‬
‫ﻣﻲ ﺷﺪ‪((.‬‬
‫ﻓﺮداي آن روز ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮد رﻓﺖ‪ ،‬ﻋﻜﺲ ﻫﺎ را ﺑﺮاي‬
‫ﻣﻦ اﻳﻤﻴﻞ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ آﻧﻬﺎ را وارد ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻣـﻦ ﻛـﺮد وﻧـﺎم‬
‫ﺧﻮد را ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﻢ روزي ﺑﻪ ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﻛﻤـﻚ‬
‫ﻋﻠﻲ آﻗﺎ ﺑﻮد! وﻗﺘﻲ ﻋﻜﺲ ﻫـﺎ را دﻳـﺪم‪ ،‬ازﺗﻨﻬـﺎ ﻛﺴـﻲ ﻛـﻪ دﻟـﻢ ﮔﺮﻓـﺖ‬
 ‫‪227‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﺑﻮد‪ .‬او ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﭘﻮل‪ ،‬وﻗﺖ وﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﻮد را دراﺧﺘﻴـﺎر ﺧـﻮاﻫﺮ‬
‫زﻧﻢ ﻗﺮار ﻣﻲ داد‪ .‬وﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺧﻮد او ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﺑـﺎ ﺳـﻪ ﻧﻔـﺮ ارﺗﺒـﺎط‬
‫داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮد او ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻛﺎﻟﻤﺎر ﺑـﺮد‪ .‬ﺑﻐـﻞ دوﺳـﺖ‬
‫ﺳﻮﺋﺪي او ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ!! ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺳﻮال درذﻫﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛـﻪ ﭼـﺮا؟ اﻳـﻦ‬
‫ﭼﻪ اﻧﺘﻘﺎﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ازﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮد؟ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮ او ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﻮده‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﺴـﺮ ﻣـﻦ ﻧﻴـﺰ‬
‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﭼﻬﺎرﻧﻔﺮاﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﺑﺪي ﺑﻪ او ﻧﮕﻔﺘﻢ! ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ او ﻣﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده راﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳـﻲ‪ .‬ﺧـﻮدت را‬
‫ﻣﺜﻞ ﻣﻦ در آﺗﺶ ﻧﻴﺎﻧﺪاز! وﻟﻲ او ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑـﺎن ﺑـﻮد‪ .‬ﻫﻤـﻪ ﺟـﻮره ﭘـﺎي‬
‫ﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدوﻫﺮﻛﻤﻜﻲ از دﺳـﺘﺶ ﺑﺮﻣـﻲ آﻣـﺪ درارﺗﺒـﺎط ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮزﻧﻢ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد! واﻗﻌﺎ" ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﻤﺎواﺗﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ داﻣﺎدي اﻓﺘﺨﺎر ﻛﻨﻨﺪ! ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻳﺎدم ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ از ﻣﻬﺮان ﺗﻮﻛﻠﻲ ﻳﻜﻲ‬
‫از دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﻴﺶ در رادﻳﻮ ﺗﭙﺶ ﺑـﻮد‪ .‬واز ﺳـﻮﺋﺪ رﻓـﺖ‬
‫آﻣﺮﻳﻜﺎ ‪ ،‬و درﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺗﭙﺶ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮاﻫﺸﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ درﺑﻴﻦ‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻳﺶ ﻋﻜﺴﻲ از ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ و ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ :‬اﻳـﻦ روزﻫـﺎ ﻫﻤـﻪ‬
‫آرزوي داﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ داﻣﺎد ﮔﻠﻲ را دارﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر؟‬
‫ﻳﻚ روز ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﻋﻜﺲ ﻫﺎﻳﻲ را ﻛـﻪ ﺳـﺎﻧﺎز ﺗـﻮ ﺑﻐـﻞ‬
‫ﻣﺮد ﺳﻮﺋﺪي ﺑﻮد درﺟﻴﺐ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺤﺒﻮب ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴـﻲ‬
‫رﻳﺨﺘﻪ روي ﻫﻢ!! ﭘﺴﺮه ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻴﻤﻮن ﺑﻮد!! واﻗﻌﺎ" راﺳـﺖ ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫آن روز ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ را دﻳﺪم‪ .‬ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﻣﺎﺷـﻴﻦ او رﻓـﺘﻢ‪ .‬ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ از‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده ﺷﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ !! ﺑﺸﻴﻦ ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ ﻳﻚ روز ﺑﻪ ﺗـﻮ ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
 ‫‪ 228‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻧﺎﻣﻮس ﺗﻮﺳﺖ وﺗـﻮ ﺑﺎﻳـﺪ ازاو ﻣﺤﺎﻓﻈـﺖ ﻛﻨـﻲ؟! ﮔﻔـﺖ‪ :‬آره!! ﻣـﻦ‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﺮدم!! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻧﺎز ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ وﺳﻪ ﻋﻘـﺪ ﻣﺨﺘﻠـﻒ‬
‫دارد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا؟ ﻋﻜﺲ او را ﻧﺸﺎن دادم‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ داﺷـﺖ از‬
‫ﻛﺎﺳﻪ درﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﺳﺮش را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬دوﺑـﺎره ﺑـﻪ او‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا؟‬
‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﺮاي ﺳﺎﻧﺎز اﻳﻤﻴﻞ ﻛﺮدم‪ .‬ﻓـﺮداي آن روز‬
‫ﺳﺎﻧﺎز زﻧﮓ زد‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺧﻴﺎل داﺷـﺖ از راه دﻳﮕـﺮي وارد ﺷـﻮد!!‬
‫ﺧﻮن ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد وﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻌﻮد ﻣـﺮا ﺑـﺒﺨﺶ!! ﻣـﺮا ﮔـﻮل زدﻧـﺪ!!‬
‫ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد و اﻳﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑـﺮاي‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﺗﻮ ﻣﺮا ﮔﻮل زد ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﻣﺮا ﻛﻤﻚ ﻛـﻦ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﭘـﺎﻳﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ ﺑﺮﺳﺪ دوﻧﻔﺮي ﭼﻨﺎن اﻧﺘﻘﺎﻣﻲ از او ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻛﻤﺮ راﺳﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﺑﺎ ﺗﻮ وﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﺗﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﻃﻼق را ﻋﻠﻨﻲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم وﻟـﻲ ﺑـﺰودي ﺳـﻪ ﻃﻼﻗـﻪ ﻛـﺮده و‬
‫ﻃﻼق ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮاﻳﺖ اﻳﻤﻴﻞ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛـﺮد ﻳـﻚ ﺑـﺎره‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﻗﻮل ﺑﺪﻫﻢ دﻳﮕﺮ ﺧﻄﺎﻳﻲ ازﻣﻦ ﺳﺮ ﻧﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﻛﻤﻚ ﻣـﻲ ﻛﻨـﻲ!‬
‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ وﻗﻮل!! اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻲ! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴـﺎ‬
‫اﻳﺮان ﻣﺮا ﺑﺒﺮ ﻣﺸﻬﺪ آب ﭘﺎﻛﻲ روي ﺳﺮم ﺑﺮﻳﺰ وﻣـﻨﻢ درﺣـﺮم اﻣـﺎم رﺿـﺎ‬
‫ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ دﻳﮕﺮ ﺧﻄﺎﻳﻲ ﻧﻜﻨﻢ و ﻫﻤﺴـﺮ ﺧـﻮﺑﻲ ﺑﺎﺷـﻢ‪ .‬ﻣـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﻛﺜﻴﻒ‪ ،‬زرﻧﮓ و ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺎر وﻓﺎﺳﺪ اﺳﺖ وﻫﺮﮔﺰ درﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺳﻢ ﺣﺮم اﻣﺎم رﺿﺎ را ﻧﻴﺎور! ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻛـﺎﻓﻲ اﺳـﺖ ﺗـﻮ را ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺟﻠﻮي دﻳﻮار ﺑﮕﺬارﻧﺪ ﺗﺎﻫﺮﻛﺲ از آﻧﺠﺎ رد ﻣﻲ ﺷﻮد ﺗـﻒ ﺑـﻪ ﺗـﻮ ﺑﻴﺎﻧـﺪازد‬
 ‫‪229‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺗﺎﺷﺎﻳﺪ ﭘﺎك ﺷﻮي‪ .‬ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻨﮓ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﺗﻮ دﻧﻴﺎ ﻧﺪاري‪ .‬اﺳﻢ‬
‫ﺧﺪا دﻳﻦ وﭘﻴﻐﻤﺒﺮ راﻫﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ زﺑﺎﻧـﺖ ﻧﻴـﺎور‪ .‬ﮔﻔـﺖ ﭘـﺲ ﻧﻤـﻲ آﻳـﻲ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﻧﻪ!! زﻣﻴﻦ ﺧﻮد را ﻧﻴﺰروزي از ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻫﻴﭻ ﻏﻠﻄـﻲ‬
‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻜﻨﻲ! ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻲ آﻳﻢ ﺗﻬﺮان و ﺗﻮ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﭘﻠـﻴﺲ ﻣـﻲ دﻫـﻢ‬
‫ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻴﺶ از ﭘﻨﺠـﺎه ﻛﻴﻠـﻮ ﻃـﻼ و دوﻣﻴﻠﻴـﻮن دﻻر از‬
‫اﻳﺮان ﺧﺎرج ﻛﺮدي! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑـﺪﺑﺨﺖ ﺗـﻮ ﻣـﺪرﻛﻲ ﻧـﺪاري‪ .‬ﺷـﺎﻫﺪ ﻧـﺪاري‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺪرك! ﺗﻮ درﻃﻮل ده ﺳﺎل ﺑـﻴﺶ ازﻫﺸـﺘﺎد ﺑـﺎر از ﻛﺸـﻮر ﺧـﺎرج‬
‫ﺷﺪي!! ﺗﻮ ﻫﻴﭻ درآﻣﺪي ﻧﺪاﺷﺘﻲ ﻛـﻪ ﺣﺘـﻲ ﺑﺘـﻮاﻧﻲ ﭘـﻮل ﻳﻜـﻲ از اﻳـﻦ‬
‫ﺳﻔﺮﻫﺎ را ﺧﻮدت ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬ﭘﺎﺳـﭙﻮرت‬
‫ﻫﺎﻳﺖ! ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ ازﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎر رﻓﺘﻴﻢ و ﺗﻮ ﭘﻮل وﻃـﻼ ﺗﺤﻮﻳـﻞ‬
‫دادي‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻣﻴﻦ ﺗﻮ را ﻣـﻲ دﻫـﻢ‪ .‬ﺑـﻪ ﺷـﺮﻃﻲ ﻛـﻪ ﻛﺘـﺎﺑﻲ ﻧﻨﻮﻳﺴـﻲ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬ﺳﺮﻳﻊ اﻗﺪام ﻛﻦ! ﺑﺎﻳﺪ ﺿﻤﺎﻧﺖ ﺑﺪﻫﻲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻄﻮر؟ دﻳﺪم دارد ﻣﺮا‬
‫ﺳﺮ ﻣﻲ دوﻧﻪ ‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺬﺷﺖ دوﻧﻔﺮ ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ آوردم و ﻣـﺪت ﻳـﻚ ﻫﻔﺘـﻪ‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را وﺻﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﻧﺪازﻫﺎ ﻫـﺎ اﺷـﺘﺒﺎه ﺑـﻮد!! ﻳﺨﭽـﺎل وﮔـﺎز‬
‫وﻓﺮﻳﺰر ﺟﺎ ﻧﺸﺪن!! از ﻫﺮﻃﺮف ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ ﻛﻢ ﺑﻮد!!ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺗﻤـﺎم‬
‫وﺳﺎﺋﻞ را دوﺑﺎره ازﻧﻮ ﺧﺮﻳﺪاري ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه آن آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛـﺬاﻳﻲ ﻛـﻪ‬
‫ازﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﺑﻨﺪرﮔﺰ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﮔﺮﮔﺎن وﺗﻬـﺮان و از آﻧﺠـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﺋﺪ واﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ آﻣﺪ‪ ،‬وﺻﻞ ﺷـﺪ!! اﻻن ﻛـﻪ ﻣـﺪت ﻫﺸـﺖ ﻣـﺎه ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ازﻃﻮل ﻋﻤﺮ آن ﻧﻤﻲ ﮔﺬرد‪ ،‬ﺗﻤﺎم دروﭘﻴﻜﺮ آن ﺷﻞ ﺷﺪه اﺳـﺖ و ازﻫﻤـﻪ‬
‫ﺟﺎ ﺻﺪا ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬ﺑﺰودي ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻳﻚ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎزه ﺑﺎﺷﻢ! ﺑﻪ ﻫﺮﺣـﺎل‬
‫ﺳﺎل ﺟﺪﻳﺪ ﺷﺮوع ﺷﺪ وﻣﺎه ﻓﻮرﻳﻪ ﮔﺮوه ﺗﺌﺎﺗﺮ و ﭼﻨـﺪ ﺗـﻦ از ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎي‬
 ‫‪ 230‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﺪ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻲ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه آﻧﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻦ وآﻧﻲ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺎﻣﻴﻠﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دراﺳﺘﻜﻠﻬﻠﻢ اﺟﺮا ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ آﻧـﻲ را‬
‫درﻓﺮودﮔﺎه دﻳﺪم‪ ،‬ﻳﺎد ﺣﺮف ﺳﺎﻧﺎزوﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺟﻤﺎل اﻓﺘـﺎدم‪ .‬ﺳـﺎﻧﺎز ﻣـﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﺮا ﻃﻼق دادي و از ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻴﺮون ﻛﺮدي ﺑﺨـﺎﻃﺮ او آﻧﻘـﺪر‬
‫ﻛﻮﺗﻮﻟﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ!! وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﺑﺎر او را ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدم زﻧﮓ ﻣـﻲ زﻧـﻲ و‬
‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺳﺎﻧﺎز ﺟﺎن ﺑﺮﮔﺮد!‬
‫ﺟﻤﺎل ﻫﻢ ﻛﻪ او را درﺗﻬﺮان دﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣﺴـﻌﻮد ﺑـﻲ‬
‫ﺧﻴﺎل! ﻃﺮف ﻗﺒﻼ" ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ او را ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ ،‬ﺣﺎﻟـﺖ ﺑـﻪ ﻫـﻢ‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮرد‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ اﺻﻼ"ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎي آن ﻫﺎ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪاده ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻮن‬
‫ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻳﻨﻜﻪ راﺑﻄﻪ اي ﺑﺎ او داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻓﻘﻂ دوﺳـﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﺎ او ﻳﻚ دوﺳﺖ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬وﻟﻲ آﻧﻬﺎ راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﻃﺮف‬
‫واﻗﻌﺎ" ﻫﻢ داﻏﺎن وﻫﻢ ﺑﺴـﻴﺎر ﺷـﻮت ﺑـﻮد‪ .‬ﻫـﺮ ﺑـﺎر ﻛـﻪ ا را ﻣـﻲ دﻳـﺪم‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬در اﻳﺮان ﻛﺎرﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻛﻴﺶ دادن آﻗﺎﻳـﺎن اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ دراﻳﺮان زﻳﺎد ﭘﺸﻨﻬﺎد ﻛﺎر ﻣﻲ ﺷﻮد وﻟﻲ ﻣﻦ ﻫﺮ ﻛﺎري را ﻗﺒـﻮل ﻧﻤـﻲ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬واﻗﻌﺎ" ﺳﺎﻧﺎز راﺳﺖ ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻳﻜـﻲ ﻧﺒـﻮد ﺑـﻪ او ﺑﮕﻮﻳـﺪ ﺗـﻮ ﭼـﻪ‬
‫ﻛﺎرﻛﺮدي؟ ﻫﻤﻴﺸﻪ دو ﺳﺮﻳﺎﻟﻲ ﻧﻤﻮدي ﺑﻮدي! ﻛﻞ ﮔﺮوه ﻫﻤﮕﻲ در ﺣﺪود‬
‫ﭘﺎﻧﺰده ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ وﻣﺎ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ دﻋﻮت ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺎﻟﻴﻦ ﭘﺎﻳﺘﺨـﺖ اﺳـﺘﻮﻧﻲ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ! ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ و ﺑﺮﺧـﻮرد ﻫـﺎي‬
‫ﺟﺎﻟﺒﻲ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ! روزي ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﺎ ﺳﻪ ﻣﺎﺷﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ‪ .‬آﻧﻲ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻓـﺎﻣﻴﻠﺶ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻢ‪ .‬وﻟـﻲ‬
‫ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﮔﺮوه ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﺑﻠـﻴﻂ وﭘﺎﺳـﭙﻮرت آﻧـﻲ را ﺑـﺮاﻳﺶ‬
 ‫‪231‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﻴﺎورﻳﺪ وﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﺧﺎﻧﻢ!! ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﮕﻲ ﻗﺮارﺑـﻮد ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮ ﮔـﻮﺗﻨﺒﺮگ وﺑﻌـﺪ ازآن ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮ ﻣﻠﻤـﻮ وﺑﻌـﺪ‬
‫ﻛﻮﭘﻨﻬﺎگ ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻤﺎل ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻴﺎل ﻧﺪارم ﻛـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﺷـﻤﺎ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻢ!! دﻟﻢ ﺑﺮاي آﻧﻲ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ!! ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﺮا؟! ﭼـﻮن او را دك‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ! ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﺎر ﻧﻜﺮدم و واﻗﻌـﺎ" ﺧﺴـﺘﻪ ﻫﺴـﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰو ﮔﺮاﻣﻲ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎن وزﻧﻪ ﺑـﺮداري ﺟﻬـﺎن‬
‫ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻟﻄﻒ ﻛﺮدﻧﺪ وﺟﺎي ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ و راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﻪ ﻋﻬـﺪه‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻲ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮔﻮ ﺗﻨﺒﺮگ ﺑـﺮده وﺑﻘﻴـﻪ ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ‬
‫ﻗﻄﺎر ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻤﻮ وﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻗﺎي رﺳﻮل ﻟﺒﺎف دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰم رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬درآﺧـﺮ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از داﻧﻤﺎرك ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓﺘﻨﺪ و ﺟﻤﺎل ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻴﮋن رﺿﺎﻳﻲ‬
‫ﺑﻪ اﺳﺘﻜﻬﻠﻢ ﺑﺮﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫـﺮ ﺑـﺎر ﻛـﻪ‬
‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻣﺎﻟﻤﻮ ﻣﻲ روﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﺐ ﺷﺎم ﻣﻨﺰل ﻫﻨﺮﻣﻨـﺪ و ﺧﻮاﻧﻨـﺪه‬
‫ﻣﺤﺒﻮب آرش ﻟﺒﺎف آﻧﻬﺎ را دﻋﻮت ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻣﻦ ﻧﮕـﺮان اﻳـﻦ ﺑـﻮدم ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺒﺎدا ﻣﺰاﺣﻤﺘﻲ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ اﻳﺠﺎ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ روز ﮔﺬﺷـﺖ و آﻧـﻲ زﻧـﮓ زد!‬
‫اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر!! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻂ ﮔﺮﻓﺘﻪ وﻣﺪت ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ آﻟﻤﺎن ﻣﻲ رود‪.‬‬
‫اﮔﺮ اﻣﻜﺎن دارد ﻣﻦ او را ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺒﺮم‪.‬ﺻﺒﺢ زود ﺑـﻮد در راه ﻓﺮودﮔـﺎه‬
‫ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎره ﮔﻔﺖ‪:‬ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﻢ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻫـﺎي ﻛﺸـﺘﻲ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﻣـﻲ‬
‫روﻧﺪ ﺑﺮاي ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻣﻄﻠﺒﻲ راﺑﻴﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ درﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه ﺳـﺎﻛﺖ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدم!! آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻮاب ﺳﻮال ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﻛﻪ ﺑـﻪ آن ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم رﺳﻴﺪم! ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم اﮔـﺮ آدم ﺑﺨﻮاﻫـﺪ از ﺳـﺎﻧﺎز‬
‫ﺳﻤﺎواﺗﻲ ﺑﺪﺗﺮ وﭘﺴﺖ ﺗﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ"‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮي ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﺰﻧـﺪ! وﻟـﻲ‬
 ‫‪ 232‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﺻﻼ" اﺣﺘﻴﺎج ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻛﺮد‬
‫و آﺗﺶ ﮔﺮم آن را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮد!! ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴـﺎﻧﻲ را ﻣـﻲ ﺗـﻮاﻧﻲ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ!! درﻓﺮودﮔﺎه ﻗﺮارﺷﺪ ﺗﺎزﻣﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ او ﺗﻤﺎس داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬وﻟﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻧﻪ ﻣـﻦ ﺑـﻪ او وﻧـﻪ او ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻧـﺰدﻳﻢ‪ .‬روز‬
‫آﺧﺮي ﻛﻪ او ﺧﻴﺎل داﺷﺖ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺎزﮔﺮدد ﺗﻠﻔﻦ زد وﮔﻔﺖ" ﻣـﻦ ﻓـﺮدا‬
‫زﺣﻤﺖ را ﻛﻢ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ اﻣﻜﺎن دارد ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻤﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗـﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺗﻠﻔﻨﻲ را ﻛﻪ ﺷﻤﺎ درﻓﺮودﮔﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮض دادﻳﺪ ﺑﺪﻫﻢ وﻫـﻢ ازﺷـﻤﺎ‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﻪ دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ ﺧﻮدﺗـﺎن ﺑﺪﻫﻴـﺪ‪.‬ﻣـﻦ ازاو‬
‫ﻣﻲ ﮔﻴﺮم وﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎﻧﺎز را ﻃـﻼق دادم‪ .‬او ﺗﻘﺎﺿـﺎي ﭘـﺲ ﮔـﺮﻓﺘﻦ‬
‫ﻃﻼق را ﻛﺮده ﺑﻮد وﻟﻲ ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﺑﺎﺟﻨﺎﻗﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣـﻦ ﺑﻴﺎﻳﻨـﺪ‪ .‬ﭼـﻮن ﺳـﺎﻧﺎز ﻣﻘـﺪار‬
‫وﺳﺎﺋﻞ دراﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ دارد‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺻﻼ" ﻧﻪ ﺗـﻮ وﻧـﻪ ﻫﻤﺴـﺮت اﺟـﺎزه‬
‫ﻧﺪارﻳﺪ وارد اﻳﻦ ﺧﺎﻧـﻪ ﺷـﻮﻳﺪ! ﺗﻤـﺎم وﺳـﺎﺋﻞ ﺳـﺎﻧﺎز را درﻛﺴـﻴﻪ ﺑـﺰرگ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ام و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺣﻤﻴﺪ داده ام‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ ﺑـﺮو وﻫﻤـﻪ را ﺑﮕﻴـﺮ‪.‬‬
‫اول ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد وﮔﻔﺖ اﺻﻼ" ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻌﺪ آن ﻫﺎ‬
‫را ﮔﺮﻓﺖ!! ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ازﺷﺮ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ راﺣﺖ ﺷـﺪه ام‪ .‬ﺑـﻪ او‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم اﮔﺮ زﻣﻴﻦ را ﻧﺪﻫﻲ ﻛﺘﺎب ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬او زﻣﻴﻦ ﻣﺮا ﻧﺪاد!!‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ را روﺷﻦ ﻛﺮدم‪ ،‬دﻳﺪم ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﻢ ﺑﺮاي ﻣـﻦ اﻳﻤﻴـﻞ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد وﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ روز دوﺷﻨﺒﻪ اﮔﺮ اﻣﻜﺎن دارد ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ وﺳـﺎﺋﻞ دﻳﮕـﺮ ﺳـﺎﻧﺎز را ﻛـﻪ در اﻳـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ اﺳـﺖ ﺑﺒﺮﻧـﺪ‪.‬‬
 ‫‪233‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ وﺷﻤﺎره ﺳﺎﻧﺎز را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺟﻮاب داد‪ .‬ﺑﺎز اﻳﻨﺠـﺎ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮش ﻛﻮﺷﻲ را از او ﮔﺮﻓﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺑـﺎ ﺳـﺎﻧﺎز ﺣـﺮف‬
‫ﻧﺰﻧﻢ! ﮔﻔﺖ‪ :‬او ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ اﺳﺖ و ﺑﻌﺪا" ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ!! ﻫﻤـﺎن‬
‫ﺷﺐ ﺗﺎﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮدو ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺑـﺮاي ﻣـﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ رﻳـﺰي‬
‫ﻛﺮده اﻧﺪ!! ﭼﻮن ﻣﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮدو واﻗﻌـﺎ" ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم وﺟـﻮد ﺟـﺎي‬
‫ﺧﺎﻟﻲ او را ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻧﻤﻲ دام ﭼﺮا؟ وﻟﻲ ﭘﺲ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل درﻛﻨـﺎ‬
‫رﻫﻢ ﺑﻮدن وﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺑﻲ وﺑﺪي ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ او اوﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم واو ﻣـﻲ‬
‫داﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ دوﺑﺎره درﭘﺸـﺖ ﺗﻠﻔـﻦ دﻋـﻮا‬
‫ﻛﻨﻴﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻮن آﻣﺪن آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟـﺎ آﺧـﺮﻳﻦ‬
‫ﺑﺮگ ﺳﺎﻧﺎز اﺳﺖ ﻛﻪ در دﺳﺖ دارد ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ دﻓﻌﻪ ﭘﻴﺶ ﻫﻢ دﻳﮕﺮ را‬
‫ﺑﻐﻞ ﻛﺮده و ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻴﻢ وﺳﺎﻧﺎز دوﺑﺎره ﺑﺎ ﭼﻤـﺪان وارد اﻳـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ ﺷـﻮد‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻧﻪ! ﺑﺮگ آﺧﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاي ﻣﻦ رو ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ اﺣﺴﺎﺳﻲ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬آن روز ﮔﺬﺷﺖ و دوﺷﻨﺒﻪ ﻫﻢ آﻣﺪ و ﺧﺒﺮي ازﺳﺎﻧﺎز‬
‫ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺎز از اﻳﺮان ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰي ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬آﻏﺎز ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد! ﭼﻨﺪ روز ﮔﺬﺷـﺖ و ﻧﺎﻣـﻪ اي ﺑـﺎ ﭘﺴـﺖ ﺳـﻔﺎرش از دﺑـﻲ از ﻃـﺮف‬
‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺟﺎم ﺟﻢ ﻳﺎ ﺻﺪا وﺳﻴﻤﺎ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻘﺪري اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛـﻪ ﺗﻤـﺎم آن ﻓﺘﻮﺷـﺎ پ اﺳـﺖ‬
‫وﺗﻤﺎم اﻣﻀﺎء ﻫﺎ ﺟﻌﻠﻲ اﺳﺖ‪.‬ﻣﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﻮد‪:‬‬
‫آﻗﺎي ﻣﺴﻌﻮد ﻧﻮدوﺷﻨﻲ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺷـﺒﻜﻪ ﺻـﺪاو‬
‫ﺳﻴﻤﺎ زﻧﮓ ﻣﻲ زﻧﻴﺪ و در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي زﻧﺪه ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﺠﺮﻳﺎن ﻣـﻲ ﺷـﻮﻳﺪ!‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان از ﺷﻤﺎ ﺷـﻜﺎﻳﺖ ﻛـﺮده اﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ ﺑـﻪ آن ﻫـﺎ‬
 ‫‪ 234‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﭘﺸﻨﻬﺎد ﻛﺎر ودوﺳﺘﻲ داده اﻳﺪ!! اﮔﺮ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ دوﺑﺎره ﺗﻜﺮار ﺷـﻮد‪ ،‬ازﺷـﻤﺎ‬
‫ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﻣﻪ از ﻃﺮف رﺋﻴﺲ ﺣﺮاﺳﺖ ﺷﺒﻜﻪ و رﺋﻴﺲ ﺷﺒﻜﻪ اﻣﻀﺎء ﺷـﺪه ﺑـﻮد!!‬
‫وﻗﺘﻲ ﻧﺎﻣﻪ را دﻳﺪم ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﻛﺠـﺎ ﻛﺸـﻴﺪه ﺑـﻮد!!‬
‫ﻣﻦ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻓﻘﻂ دوﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮد ﺳﺎﻧﺎز ﻓﻜـﺲ زدم و در زﻧـﺪﮔﻴﻢ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ زﻧﮓ ﻧﺰده ام‪ .‬ﭼﻪ ﺑـﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳـﻮن اﻳـﺮان ﭼـﻪ‬
‫ﻫﺮﺟﺎي دﻳﮕﺮ‪ .‬ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺻﺪاو ﺳﻴﻤﺎ رﺳﻴﺪ وآن‬
‫ﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﺎر دﻳﺪن اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان اﻳﻤﻴﻞ ﺷﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ‬
‫ﺧﺒﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺟﻌﻠﻲ اﺳﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪارد‪ .‬رﺋﻴﺲ ﺷﺒﻜﻪ اﻳﺮان ﻛﻪ اﻣﻀـﺎء‬
‫او ﺟﻌﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﺎر اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑﺪاﻧـﺪ ﭼـﻪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﭘﺸﺖ اﻳﻦ ﻗﺼﻪ اﺳﺖ‪ .‬دو روز ﺑﻌﺪ از ﺗﻬﺮان ﺑـﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳـﻞ ﻣـﻦ زﻧـﮓ‬
‫زده ﺷﺪ‪ .‬آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد راﻣﻌﺎون رﺋﻴﺲ ﺷﺒﻜﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﮔﻔﺖ ﻛﻲ‬
‫ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪ؟ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺮاب ﻛﺮدﻳﺪ! ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرﺗـﺎن‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺳﻤﺎواﺗﻲ را ﺑﻴﭽﺎره ﻛﺮدﻳﺪ! اوﻟﺶ دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدو ﮔﻔـﺖ‪ :‬ﻣـﺎ‬
‫ﺳﺎﻧﺎز ﺳﻤﺎواﺗﻲ را ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬ﻛﺴﺎن دﻳﮕﺮ از ﺷﻤﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛـﺮده اﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻃﻔﻠﻚ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻤﺎواﺗﻲ از ﺷﻤﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ!! ﻣـﻦ ﻫـﻢ‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﻓﺤﺶ از دﻫﻨﻢ در آﻣﺪ ﺑﻪ او دادم و او ﻫﻢ ﻓﺤﺶ و داد وﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬
‫ﭘﺮوﻧﺪه ﺷﻤﺎ زﻳﺮ دﺳﺖ ﺳﺘﻮان ﻓﻼﻧﻲ اﺳﺖ! ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اول و آﺧﺮ ﺗﻮ وﺳﺘﻮان!!‬
‫دوروز ﺑﻌﺪ ازﺳﻔﺎرت ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪه و اﻧﻬﺎ ﭘـﺲ از اﻳﻨﻜـﻪ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺷـﺪن‬
‫ﺟﻌﻠﻲ اﺳﺖ ﻧﺎﻣﻪ را درﺳﻄﻞ زﺑﺎﻟﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ روز ﮔﺬﺷـﺖ از ﻃـﺮف‬
‫ﺳﻔﺎرت اﻳﺮان درﺳﻮﺋﺪ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻲ‪ ،‬آﻗﺎي ﻛﻮﻧﺴﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣـﻦ زﻧـﮓ زد‪ .‬اوﻟـﺶ‬
 ‫‪235‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ او ﻫﻢ ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬وﻟﻲ دﻳﺪم ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮدب ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ا وﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ اي آﻣـﺪه اﺳـﺖ‪.‬ﮔﻔـﺘﻢ ﻋﺰﻳﺰﺟـﺎن!! اﻳـﻦ ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﺟﻌﻠــﻲ اﺳــﺖ‪.‬ﮔﻔــﺖ‪ :‬اﻣﻜــﺎن ﻧــﺪارد!اﻳــﻦ ﻧﺎﻣــﻪ ازﻃــﺮف ﺳــﺎزﻣﺎن آﻣــﺪه‬
‫اﺳﺖ‪.‬ﻣﻨﻈﻮرم وزارت اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ اﺳـﺖ ﺟﻌـﻞ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻫﻢ از ﻃﺮف ﭼﻨـﺪ ﻫﻨﺮﻣﻨـﺪ و ورزش‬
‫ﻛﺎر ازﺷﻤﺎ اﺳﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ آﻧﻘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺴﺨﺮه ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ او‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﺮض ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﻫﺴـﺘﻲ‪ .‬اﻳـﻦ ﻗﻀـﻴﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﭘﻠﻴﺲ اﻳﺮان ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﻴﻜﺎره ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ازﻣﺎ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺳـﻔﺎرت‬
‫ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورﻳﺪ و ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺗﻲ در اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﭘﺮوﻧﺪه را ﺗﻜﻤﻴـﻞ‬
‫ﻛﺮده و ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ‪.‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻲ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺣﻘﻴﻘـﺖ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ!!‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻤﺎﺳﻲ از ﺗﻬﺮان ﺑﺎ ﻣـﻦ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺷـﺪ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻔﺎرت ﺑﺮو وﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺣﺪود ﭘﺎﻧﺰده دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﻛﻨﺴـﻮل‬
‫زﻧﮓ ﺧﻮرد!! ﭼﺸﻤﺎش ﭼﻬﺎرﺗﺎﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳـﻦ ﺷـﻤﺎره ﻣﻮﺑﺎﻳـﻞ او را در‬
‫اﻳﻦ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎه ﭼﻄﻮر ﭘﻴﺪ اﻛﺮدﻧﺪ!! ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻳـﻦ ﻧﺎﻣـﻪ ﻛـﻪ‬
‫روي ﻣﻴﺰﺷﻤﺎﺳــﺖ ﺗﻘﻠﺒــﻲ اﺳــﺖ وﻣﻬﺮرﺳــﻤﻲ ﻧــﺪارد وآن ﺷــﻜﺎﻳﺖ ﻫــﺎ‬
‫ازﻣﺴﻌﻮد ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧـﺪارد‪ .‬آﻧﻬـﺎ دوﺳـﺘﺎن ﺑﺴـﻴﺎر ﻧﺰدﻳـﻚ او ﻫﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬آن‬
‫ورزﺷﻜﺎرﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاي ﻋﻤـﻞ ﺑـﻪ ﺳـﻮﺋﺪ آﻣـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﻣﺴـﻌﻮد ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻛﺎرﻫﺎي او را اﻧﺠﺎم داده و او درﻣﺪت اﻗﺎﻣﺖ ﭘـﻴﺶ ﻣﺴـﻌﻮد ﺑـﻮد‪ .‬ﺑـﺪون‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ رﻳﺎل ﭘﻮﻟﻲ ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﭼﻄـﻮر ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ از‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ؟ وﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮو وﻛﻨﺴـﻮل را ﺑﺒـﻴﻦ‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
 ‫‪ 236‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫دوروز ﺑﻌﺪ ﻛﻪ اﻳـﻦ ﺟﺮﻳـﺎن ﺑـﻪ ﮔـﻮش ﺳـﺨﻦ ﮔـﻮي اول وزارت اﻣـﻮر‬
‫ﺧﺎرﺟﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﺴﻦ آﻗﺎ ﻣﻲ رﺳﺪ‪ ،‬او ﭘـﺲ از اﻧﺠـﺎم ﺗﺤﻘﻴﻘـﺎت‬
‫ﻻزم ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻗﺎي ﻧﻮدوﺷـﻨﻲ ﺑﮕﻮﻳـﺪ اﺣﺘﻴـﺎﺟﻲ ﺑـﻪ رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻔﺎرت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻨﺪﻛـﻪ ﻛﻨﺴـﻮل ﮔﻔﺘـﻪ اﺳـﺖ!! او ﻫـﻢ ﮔﻔﺘـﻪ ‪:‬‬
‫ﻛﻨﺴﻮل ﻏﻠﻂ ﻛﺮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ‪ :‬ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ" ﺟـﺎي ﺣﺴـﻦ آﻗـﺎ درﺳـﻮﺋﺪ‬
‫وﺳﻔﺎرت ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﻃﻼع دارﻧـﺪ‪ ،‬او ﻳـﻚ‬
‫دوره ﺳﻔﻴﺮﺳﻔﺎرت ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ درﺳـﻮﺋﺪ ﺑـﻮد‪ .‬ﻣـﻦ ﻫـﻴﭻ ﮔـﺎه ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻔﺎرت ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬وﻟﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ اﻳﺮاﻧﻲ ﻛﻪ درﺑﺎره او ﺳـﺨﻦ‬
‫ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ او ﻳﻜﻲ ازﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﻔﻴﺮ ﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻤﻬـﻮري‬
‫اﺳﻼﻣﻲ اﻳﺮان ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ ﺧﺎرج ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺴﻦ آﻗـﺎ ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم ﺑﻮد وﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﺮدم ﺧﻴﻠـﻲ زود‬
‫و راﺣﺖ اﻧﺠﺎم داده ﺷﻮد‪ .‬در اﻳـﺮان ﭼﻨـﺪ ﺑـﺎر ﺳـﺎﻧﺎز را از ﻃـﺮف ﺻـﺪا‬
‫وﺳﻴﻤﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻲ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﺸﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺬﺷﺖ از ﻃﺮف ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔـﻦ ﺷـﺪ‪.‬ﭘﻠـﻴﺲ ﺑـﻪ ﮔﻮﻧـﻪ اي‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺎﻳﻚ ﻗﺘﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ! ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ‬
‫ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن ازﻃﺮف ﺳﺎﻧﺎز ﺳﻤﺎواﺗﻲ ﻳﻚ ﺳﺮي ﺷـﻜﺎﻳﺖ ازﻣـﻦ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد! در اداره ﭘﻠﻴﺲ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ آن ﭘﻠﻴﺲ درﮔﻴـﺮ ﺷـﻮم‪ .‬ﭼـﻮن‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺼﺒﻲ ﺑﻮد‪ .‬وﺑﺎﻣﻦ ﺑﺪﺻﺤﺒﺖ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬ﻫﺸـﺖ ﺷـﻜﺎﻳﺖ ﻧﺎﻣـﻪ از‬
‫ﻃﺮف ﺳﺎﻧﺎز دردﺳﺖ داﺷﺖ! ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﺎﻧﺎز ﻫﺴﺘﻲ ﺗـﺎ او را‬
‫ﺑﻜﺸﻲ! ﻣﻦ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪم و او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣـﻲ ﺷـﺪ وﺻـﺪاﻳﺶ‬
 ‫‪237‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ! ﻳﻜﻲ از آن ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻫﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺳـﺎل وﻧـﻴﻢ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﭼﺎﻗﻮﻳﻲ زﻳﺮ ﮔﺮدن ﺳﺎﻧﺎز ﮔﺬاﺷـﺘﻪ وﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ او را‬
‫ﺑﻜﺸﻢ! ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دروغ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﺮا ﺑﻌﺪ ازﻳـﻚ‬
‫ﺳﺎل وﻧﻴﻢ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ؟! ﻳﻚ ﺷﻜﺎﻳﺖ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑﺎﺟﻨـﺎﻗﻢ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ام ﺑﻴﺎ وﺳﺎﻧﺎز را از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒـﺮ و اﮔـﺮ ﻧـﻪ او را‬
‫ﻣﻲ ﻛﺸﻢ!ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دروغ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻗﺖ ﻫـﻢ دروغ ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ؟‬
‫ﭼﺮا؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮواز ﺧﻮدش ﺑﭙﺮس‪ .‬ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﻢ ﻣـﻦ ﺧﺴـﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدم وﻫﻢ آن ﭘﻠﻴﺲ! ﻳﻚ ﺑـﺎره ورﻗـﻪ اﺧﺮاﺟـﻲ ﺳـﺎﻧﺎز را ﮔﺬاﺷـﺘﻢ‬
‫ﺟﻠﻮي او ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ورﻗﻪ را ﻧﮕﺎه ﻛﻦ!! او ﻳﺎزده ﺳـﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ازﺳـﻮﺋﺪ اﺧـﺮاج‬
‫ﺷﺪه وﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن او اﺟﺎزه ﻧﺪارد ﺗﺎ دوﺳﺎل وارد اﻳﻦ ﻛﺸـﻮر ﺷـﻮد! ﺣـﺎﻻ‬
‫آﻣﺪه و از ﻳﻚ ﺷﻬﺮوﻧﺪ ﺳﻮﺋﺪي ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭼﻬﺎرﺗﺎﺷﺪه‬
‫و ﺑﻪ ورﻗﻪ زول زده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد! ﺑﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ‪ :‬اﺻـﻞ اﺳـﺖ! ﺗﻘﻠﺒـﻲ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ! ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲ داﻧﻢ ‪،‬ﻣﻲ داﻧﻢ! ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ از روي اﻳﻦ ورﻗﻪ ﮔﭙﻲ ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ رﻓﺖ و از آن ﻛﭙﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ اﺟﺎزه ﻫﺴـﺖ دﺳﺘﺸـﻮﻳﻲ‬
‫ﺑﺮوم؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻪ! ﻣﺴﻌﻮد ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣﻐﺪرت ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺗﻨـﺪ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم‪ .‬آﺧﻪ ﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ ﻗﺪري اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد وﻧﻘـﺶ ﺑـﺎزي ﻛـﺮد؛‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎ درﺑﺎره ات اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪﻳﻚ اﻳﻤﻴﻞ ازﺳﺎﻧﺎز ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن‬
‫دادم ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻨﻢ ! ﻣﻦ ﺗـﻮ را از ﭼﺸـﻤﺎﻧﻢ ﺑﻴﺸـﺘﺮ دوﺳـﺖ‬
‫دارم ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارم ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﺑﮕﺬار دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷـﻴﻢ‪ .‬ﺑـﻪ ﭘﻠـﻴﺲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ اﻳﻤﻴﻞ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ دوﻣﺎه ﭘﻴﺶ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻫﻢ ﺗﺮﺟﻤﻪ آن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻠﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺗﻮ اﺻﻼ" ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺎﻧﺎز ﺳﺒﺰ ﻧﺸﻮي‪ ،‬ﺗﺎ او ﺳـﻮﺋﺪ را‬
 ‫‪ 238‬ﻫﻠﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪه‬
‫ﺗﺮك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﺷﺶ ﻣﺎه ازﻃﺮف ﭘﻠﻴﺲ ﻧﺎﻣﻪ اي آﻣﺪ ﻛﻪ آﻧﻬـﺎ ﭘﺮوﻧـﺪه‬
‫ﺳﺎﻧﺎز را ﺑﻪ ﺳﻄﻞ زﺑﺎﻟﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺳﻮءﻇﻨﻲ درﻣﻮرد ﺗﻮ وﺟـﻮد‬
‫ﻧﺪارد‪.‬‬
‫وﻟﻲ اﻳﻦ ﺗﻤﺎ م ﻣﺎﺟﺮا ﻧﺒﻮد! ﺳﺎﻧﺎز در ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎه وﻛﻴـﻞ ﮔﺮﻓﺘـﻪ و‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻲ از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮا ﺑـﺎ ﺷـﺮﻛﺖ ﺗﺎﻛﺴـﻲ راﻧـﻲ و ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد وﺳﺎﻧﺎز ﻣﺒﻠﻎ ﺻﺪو ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﻛـﺮون آن‬
‫را ﻗﺮﺿﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ!! وﻛﻴﻞ او و وﻛﻴﻞ ﻣﻦ ﻓﻌﻼ" ﺟﻨﮕـﻲ ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻢ در اﻳﻨﺠﺎ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﺧﺪا ﻣﻲ داﻧـﺪ!! ﻳـﻚ ﻋـﺪه‬
‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻧﺮو! ﺷﺎﻳﺪ او ﺑﺮاي ﺗﻮ دردﺳﺮ درﺳﺖ ﻛﻨﺪ وﻣﻤﻜﻦ‬
‫اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎز ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" اﻳﻦ ﺳـﻮال ﺑـﺮاﻳﻢ‬
‫ﻣﻄﺮح ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﻣﻘﺎﻣـﺎت ﺑﻠﻨـﺪ ﭘﺎﻳـﻪ در اﻳـﺮان ﺑﺎﻳـﺪ ﺟـﻮاب‬
‫ﮔﻮﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻪ آﻳﺎ وﺿﻊ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﻓﺎﺣﺸﻪ اي ﺑﻪ‬
‫راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻣﻮر دوﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻜﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل زﻧـﺪان ﺷﺨﺼـﻲ را‬
‫ﺑﮕﻴﺮد!!‬
‫ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻋﺰﻳﺰ ﻛﺘﺎب ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻤﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺴـﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷـﻴﺪ‪ .‬ﮔـﻮﻳﻲ اﺣﺴـﺎس‬
‫ﺗﻨﻔﺮ از ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ در وﺟﻮدﺗﻮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪه اﺳـﺖ‪ .‬درﺳـﺖ اﺳـﺖ! وﻟـﻲ ﻧـﻪ!‬
‫اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻜﻦ اﻳﻦ اﻓﺮادي ﻛﻪ ﺗﻮ از آﻧﻬﺎ ﺗﻨﻔﺮ ﭘﻴﺪا ﻛـﺮدي‪ ،‬اﻓـﺮادي ﻣـﺮﻳﺾ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ وﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ روزي ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﺎﻟﻢ و ﻫﻢ‬
‫ﭘﺎ ك ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺧـﻮب ‪ ،‬ﺣـﺎﻻ ﺣﺘﻤـﺎ" دارﻳـﺪ ﻓﻜﺮﻣـﻲ ﻛﻨﻴـﺪ ﻛـﻪ ﻃﻔﻠـﻚ‬
‫ﻣﺴﻌﻮد!! دﻟﺖ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ اﺳـﺖ؟ ﺷـﺎﻳﺪ ﭼﻨـﺪ ﺑـﺎر ﻫـﻢ درﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ اﺷﻚ درﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣـﺎ‬
 ‫‪239‬ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺪوﺷﻨﻲ ‪ ‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ!! ﺑﮕﺬار آﺧﺮﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﻮﻳﻢ‪.‬ﻣﻦ‬
‫در زﻧﺪﮔﻴﻢ در ﻣﻴﻮه ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻫﻠﻮ را دوﺳﺖ دارم! ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﻫﻠﻮ ﺧﻮرده‬
‫ام! ﭼﻪ ﻫﻠﻮﻫﺎﻳﻲ ﻳﻜﻲ ازﻳﻜﻲ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺗﺮ وﺗﺎزه ﺗﺮ!!‬
‫آدم وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﻠﻮ ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ آورد ﻛﻪ ﺑﺨﻮرد ﻟﺬت‬
‫ﻣﻲ ﺑﺮد‪ ،‬اﺻﻼ" ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺎراﺣﺖ و دل ﮔﻴـﺮ ﺷـﻮد‪ ،‬اﮔـﺮ در آن ﺟﻌﺒـﻪ ﻳـﻚ‬
‫ﻫﻠﻮي ﺧﺮاب وﮔﻨﺪﻳﺪه ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ!! ﺑﺪون ﻫـﻴﭻ ﻧـﺎراﺣﺘﻲ ﺑﺎﻳـﺪ آن ﻫﻠـﻮي‬
‫ﮔﻨﺪﻳﺪه را ﺟﺪا ﻛﺮد و ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ ﺑﻪ ﺳﻄﻞ زﺑﺎﻟـﻪ اﻧـﺪاﺧﺖ وﺑﻌـﺪ ﻳـﻚ‬
‫ﻫﻠﻮي ﺗﺎزه و رﺳﻴﺪه را ﺟﺪا ﻛﺮده وﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﺮدن آن ﻛﺮد!!‬
‫اوﻟﻴﻦ ﮔﺎزﻳﻜﻪ ﺑﻪ آن ﻫﻠﻮ ﻣﻲ زﻧﺪ و آب آن را ﻛﻪ از ﻛﻨﺎر ﻟﺒﺶ ﺑﻪ ﺑﻴـﺮون‬
‫ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﺎزﺑﺎن ﺧﻮد ﺟﺬب ﻛﺮده و ﺑﻪ دﻫﺎن ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ و ﻣﺰﻣـﺰه‬
‫ﻛﺮده و آن را ﻗﻮرت ﻣﻲ دﻫﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﻤﺰه اﺳـﺖ وﭼـﻪ ﺣـﺎﻟﻲ‬
‫دارد!! اﻳﻦ ﻛﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺮدم!!‬
‫ﺑﺎ آرزوي ﺳﻼﻣﺘﻲ وﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻣﻘﻴﻢ ﺧﺎرج‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﻧﻮدوﺷﻨﻲ‬
‫ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ‪2009‬‬