‫از ﻨﺪ ﻮر ﯿﺪ‬

‫رﻣﺎن‬

‫ﻧﺴﻴﻢ ﺧﺎﻛﺴﺎر‬

‫ﭼﺎپ اول ‪ 1385‬ﮐﺘﺎب ﭼﺸﻢاﻧﺪاز‬

‫ﻧﺸﺮ اﻟﮑﱰوﻧﻴﮑﯽ‪ ،‬ﮐﻠﻤﺎت‪http://sardouzami.com ،‬‬

‫‪3‬‬
 ‫ﻧﺴﻴﻢ ﺧﺎﻛﺴﺎر‬
‫ﻓﺮاز ﻣﺴﻨﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ )رﻣﺎن(‬
‫روي ﺟﻠﺪ رﺿﺎ اﻣﺎن‬
‫ﺻﻔﺤﻪآراﻳﻲ ﺷﻴﺪا ﻧﺒﻮي‬
‫ﻛﺘﺎب ﭼﺸﻢاﻧﺪاز‪ ،‬ﭘﺎرﻳﺲ‪1385 ،‬‬
‫ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ‬
‫‪Cesmandaz‬‬
‫‪B.P. 100‬‬
‫‪94300 Vincennes‬‬ ‫)‪Cedex (France‬‬
‫‪Cesmandaz@noos.fr‬‬

‫‪4‬‬
‫از آن زﻣﺎن ﻛﻪ ﺑﺮﻳﻦ آﺳﺘﺎن ﻧﻬﺎدم روي‬
‫ﻓﺮاز ﻣﺴﻨﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎه ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﺳﻪ ﺑﺎر از ﻣﻴﺎن دﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﻟﻐﺰﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺒﺤﻲ و رؤﻳﺎﺋﻲ‬

‫‪.‬ﻫﻮﻣﺮ ‪ ،‬اودﻳﺴﻪ‪ ،‬ﺳﺮود ﻳﺎزدﻫﻢ‬

‫‪5‬‬
6
 ‫‪1‬‬

‫ﺑﺎزي را اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻣﻴﺰ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻳﺎدم داد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ زﻳﺮﭘﻮﺷﻬﺎي ﻛﺘﺎﻧﻲام ﻳﺎ‬
‫دﺳﺘﮕﻴﺮة در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬راﺳﺘﺶ درﺳﺖ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﺪاﻣﺸﺎن ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻤﻲ ﺑﻲﺗﻮﺟﻬﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﺎﺋﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎزﻳﺶ را‬
‫ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ و ﻛﺎري ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﺔ ﺗﻌﺠﺐ و ﺣﻴﺮﺗﻢ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً اﻳﻨﻄﻮر ﺷﺮوع‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاي آب دادن ﺑﻪ ﮔﻠﺪان ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﺳﺮﺧﻮش و ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﺷﺘﺎﺑﺎن‪ ،‬از‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﭘﻬﻦ و ﻛﻮﺗﺎه ﺟﻠﻮي ﻣﺒﻞ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ رد ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬ﻟﺒﺔ آن ﻧﺎﮔﻬﺎن‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد درﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺳﺘﺮﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺳﺎق ﭘﺎﻳﻢ و آخام را درﻣﻲآورد‪ .‬داﺷﺘﻢ‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﺘﺮي را روي اﺟﺎق ﺑﮕﺬارم‪ ،‬دﺳﺘﮕﻴﺮة در ﺑﺎز آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻋﻴﻦ‬
‫ﭘﺎﺳﺒﺎن‪ ،‬ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ وﺳﻂ راه ﻣﭽﻢ را ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪ‪ .‬آﺳﺘﻴﻨﻢ ﺑﻪ آن ﮔﻴﺮ ﻛﺮده و‬
‫دﺳﺘﮕﻴﺮة در ﺳ‪‬ﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺗﻮش‪ .‬از ﺣﻤﺎم درآﻣﺪه ﺑﻮدم و ﺳﻮت زﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻌﺪ از‬
‫ﺧﺸﻚ ﻛﺮدن ﺳﺮ و ﺗﻦ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از زﻳﺮﭘﻮﺷﻬﺎي ﺗﻤﻴﺰم را از ﻛﻤﺪ درآورده ﺑﻮدم و‬
‫ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﻲدﻳﺪم ﻳﺎ ﭘﺸﺖ و رو ﺗﻨﻢ رﻓﺘﻪ ﻳﺎ ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﺷﺪه‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﻧﺸﺪه‬
‫ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﺣﻮاﺳﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ از اﻳﻦ ﻧﻮع اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ ﻧﻴﻔﺘﺪ‪ .‬آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ و از روي‬
‫ﺣﻮﺻﻠﻪ‪ ،‬ﻳﻚ روز ده ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎر ﺑﺎ آﺳﺘﻴﻦ ﺷﻞ و ﺑﺎﻻزده از ﺟﻠﻮي دﺳﺘﮕﻴﺮة در‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رد ﺷﺪم ﺑﺒﻴﻨﻢ آﺳﺘﻴﻨﻢ ﮔﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ آن ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻜﺮد‪ .‬اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻳﻜﻲ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد؛ دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي وﺳﻄﻲ ﻛﻤﺪ ﻛﻮﭼﻚ زﻳﺮ ﺿﺒﻂ‬
‫ﺻﻮت‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎري وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﺑﻴﻬﻮا از ﺟﻠﻮش رد ﻣﻲﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﺮوم‬
‫ﺟﻴﺐ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺷﻠﻮار اﺳﭙﻮرﺗﻢ را ﺟﺮ داده ﺑﻮد‪ .‬درﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم در ﻛﺎرﺷﺎن ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه‬

‫‪7‬‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪم دارﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻦ درﺳﺖ وﻗﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫داﺷﺘﻢ ﻳﻜﻲ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮم ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﺧﻮدم ﻫﻢ دارم‬
‫ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﮔُﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲارزد‪ .‬ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﻓﻜﺮﻛﺮدن درﺑﺎرة آن‪.‬‬
‫ﻫﻴﭽﺶ ﺑﻪ روال ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و اﺻﻼً ارزش ﻧﺪارد ﻳﻚ ذره وﻗﺖ و ﻧﻴﺮو ﺑﺮاي ﺗﻮﺿﻴﺢ آن‬
‫ﺑﮕﺬاري‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﺘﺮهاي ﻗﺒﻮﻟﺶ ﻛﻦ و ﺑﺮاي ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﺗﺨﻤﺖ را ﺣﻮاﻟﻪاش ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﭘﻮﭼﮕﺮاﻳﺎن و اﻟﻜﻲﺧﻮﺷﻬﺎ ﺑﺮاﻳﻢ ﻛﻒ ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﭘﺎﻳﺎن ﻳﻚ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ دروغ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻒ زدن دروﻏﻴﻦ ﺣﻀﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫آﻧﻬﻢ ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ آدم ﻛﻪ از ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن دارﻧﺪ ﺟﻠﺴﺔ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻲ را دﻧﺒﺎل‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﺴﺐ ﻛﺮدن ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻳﺎ آن دﺳﺘﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﺋﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﺎ ﻏﺮق در ﺣﻴﺮﺗﻴﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﺣﻴﺮت ﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ‪ .‬و ﮔﻴﺞ‪ .‬ﺑﺎزي را ﻫﻢ ﺑﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ‪.‬‬
‫از اول‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ از اﺻﻞ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻲ؟ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا؟ ﺑﻪ ﻣﺬﻫﺐ؟ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ؟ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن؟ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ؟ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ آدﻣﻬﺎي دور و ﺑﺮﻣﺎن؟‬

‫ﻣﺎﺟﺮا ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺮﺑﻮط ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺸﺖ ﻧُﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪ .‬ﻫﻤﺎن وﻗﺘﻬﺎ‬
‫ﻛﻪ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ‪ ،‬داﺧﻞ و ﺧﺎرج‪ ،‬ﺑﻜُﺶ ﺑﻜُﺶِ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺧﻮد را راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬و ﻫﺮﻛﻪ را از روﺷﻨﻔﻜﺮ و ﻣﺒﺎرز ﺳﻴﺎﺳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﺮاي‬
‫ﺛﺒﺎﺗﺶ و آﻳﺎت ﺑﺰرﮔﻮارش ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﺎرش را ﻳﻚ ﺟﻮري ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻣﺰدورﻫﺎﻳﺶ‬
‫ﻫﻢ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻗﺎﺗﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻳﺪة ﺧﻮدش ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺸﺘﻲ آدم دﻳﮕﺮ ﻛﻪ از ﺟﺎﻫﺎي‬
‫دﻳﮕﺮ اﺟﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ دﺳﺘﺶ ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻠﻲ رو ﻧﺸﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻛﺴﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻜﺸﺪ در ﺟﺎﻫﺎي ﺧﻠﻮت ﮔﻴﺮ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ و ﻛﺎرد و‬
‫ﭼﺎﻗﻮ و ﻗﻤﻪ‪ ،‬ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮﭼﻴﺰ ﺗﻴﺰ دم دﺳﺘﺶ را ﻓﺮو ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي ﺗﻦ ﻃﺮف‪.‬‬
‫دوﻟﺘﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﺘﺮ دﻳﺪي ﻧﺪﻳﺪي‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ و ﻫﻲ ﺑﮕﺮد ﻣﺪرك ﺑﺮاي‬
‫ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﺪ از اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺘﻬﺎي‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻧﺼﻴﺒﺶ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﻃﻌﻤﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد و‬
‫ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد از دﺳﺘﺶ در ﺑﺮود‪ ،‬ﻣﻲزد ﺑﻪ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ و آﺷﻜﺎرا ﻃﺮف را ﻣﻲﻛﺸﺖ و‬
‫رﺳﻮا ﺷﺪن در اﻓﻜﺎر ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﺗﺨﻤﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺮاي اﻓﻜﺎر‬
‫ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺿﺮباﻟﻤﺜﻞ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ دورهﺑﻨﺪي و اﺳﻢﮔﺬارﻳﻬﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ درد‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮﻳﺴﺎن ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ درد ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎي ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻲاﻋﺘﻤﺎد ﺷﺪه‬

‫‪8‬‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬دﻟﻴﻞ؟ ﻳﻚ دورهاش را ﻣﺸﺨﺺ ﻛﻦ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻛﺸﺖ و ﻛﺸﺘﺎرﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﻳﺶ رﻳﺪﻣﺎن اﺳﺖ و دروغ‪.‬‬
‫ﺑﺎزي را ﻣﻴﺰ ﻳﺎدم داد‪ .‬ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ‪،‬‬
‫ﺑﺎز ﺗﺎ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻖ ﻫﺪﻓﺶ را ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ راﺳﺖ ﺑﺮدم و ﺑﻪ‬
‫ﻓﺎﺻﻠﺔ ﻳﻚ وﺟﺐ‪ ،‬ﺟﻠﻮي ﻣﺒﻞ ﻛﺎﺷﺘﻤﺶ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪﺧﻮدم ﻋﺎدت ﺑﺪﻫﻢ وﻗﺘﻲ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﺮوم ﻓﻘﻂ از ﻫﻤﺎن ﻳﻚ وﺟﺐ راه ﺑﺮوم‪ .‬و ﺑﻪ اﺟﺒﺎر‬
‫ﻳﻚوري‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ درد وﻗﺘﻬﺎﺋﻲ ﻣﻲﺧﻮرد ﻛﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و آن ﻣﻮﻗﻌﻬﺎ‪ ،‬وﻗﺖ ﺑﺎزي آﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬آﻧﺮوز ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻟﺒﺔ‬
‫ﻣﻴﺰ‪ ،‬داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ روح ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮم ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻃﻔﻠﻜﻲ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد روي ﻧﺮده و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد در ﺑﺎﻟﻜﻦ را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﭙﺮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و‬
‫ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق‪ .‬ﭘﻴﺶ از ﺑﺎز ﻛﺮدن در‪ ،‬رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﻮاس ﭘﺮت و ﭘﺮﻳﺸﺎن‪ ،‬از‬
‫ﺗﻮي ﻗﻮﻃﻲ ﺣﻠﺒﻲ ﻣﺸﺘﻲ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و آوردم ﺑﭙﺎﺷﻢ دم در ﻛﻪ‪ ،‬ﺗﻖ‪ ،‬درﺳﺖ‬
‫ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﺧﻮرد‪" .‬آخ"‬
‫ﻟﻨﮕﺎن ﻟﻨﮕﺎن رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ‪ ،‬داﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮﻧﺞ را ﭘﺎﺷﻴﺪم روي ﮔﻠﻴﻢِ ﻧﻘﺶﺷﺎﻧﻪاي‬
‫ﭘﺎي در و در را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻣﺒﻞ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻢ را ﺑﻤﺎﻟﻢ‪ .‬روح ﻣﺎدر‬
‫ﻣﻬﺪي از ﭘﻴﺶ اﻧﮕﺎر ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﻗﺒﻼً ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و آﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﺸﺖ در‪ .‬داﺷﺖ‬
‫ﻧﻮك ﻣﻲزد ﺑﻪ داﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮﻧﺞ و ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم دﻟﺴﻮزاﻧﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻢ زﻧﮓ زد‪ .‬ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻴﻐﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎن از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪم ﻛﻪ روح ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮﺋﻲ ﻣﻬﺪي؟‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻛﻲ ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ـ آﺧﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﻲ ﻛﻲ را دﻳﺮوز دﻳﺪم!‬
‫ـ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺣﺪس ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﮕﻮ ﻛﻲ رو؟‬
‫ـ ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ!‬
‫ـ اﺳﺪي‪.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺟﺎن ﺗﻮ ﻋﻴﻨﻬﻮ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻤﻴﺘﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻬﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻦ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﺎور ﻧﻜﺮده ﺑﻮدي؟‬
‫ـ آﺧﻪ اﻳﻦ دﻳﻮث اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻪ؟‬

‫‪9‬‬
 ‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﻲﺧﻮاد دوﺑﺎره ﻣﻦ و ﺗﻮ رو ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲ ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫از راه دور ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻃﺮح ﺧﻄﻮط ﺻﻮرﺗﺶ را ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻨﺪه ﺑﺒﻴﻨﻢ؛ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻤﺎن ﭼﺸﻤﻬﺎي درﺷﺖ و ﭼﻴﻨﻬﺎي ﻛﻨﺎر آن و دﻧﺪاﻧﻬﺎي ﭘﻴﺶ آﻣﺪهاش ﺑﺮ ﺻﻔﺤﺔ‬
‫آﺳﻤﺎﻧﻲِ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻗﺎبِ درِ اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻨﻢ ﻛﻪ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎش ﺧﻨﺪه داره؟‬
‫ـ ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮام ﻫﺮﻃﻮر ﺷﺪه ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻬﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ‪ .‬اﻣﺎ‪...‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﭼﻲ؟‬
‫ـ ﻫﻴﭽﻲ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫از ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻨﺶ ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻔﺮم درﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺣﺮف را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ‬
‫آﻣﺪم ﺑﭙﺮﺳﻢ دﻳﺮوز ﻛﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮدش درآﻣﺪ‪:‬‬
‫ـ دﻳﺮوز ﻫﻤﻮن ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎ ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻴﺎم ﭘﻴﺸﺖ‪ ،‬ﻳﻪ ﻛﻤﻲ دﻳﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻫﻤﻮن ﻣﻌﺎﻣﻠﺔ ﻛﺬاﺋﻲ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﭘﻴﺶ ﻧﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاي ﭼﻪ ﻛﻨﻲ؟‬
‫ـ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻲﺳﺎزم‪ .‬ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻧﻜﻦ‪ .‬درﻣﻴﺎد ﻳﻪ ﭼﻴﺰي‪ .‬ﺑﺴﻪﻣﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫دو ﺳﺎل ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﻛﺎرﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲﮔﺸﺖ ﻛﻪ اﺟﺎرهاش ارزان‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻛﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲآﻣﺪي اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮب ﺑﻮدا؟‬
‫"ﺧﺐ‪ .‬ﻧﺸﺪ دﻳﮕﻪ‪ ".‬و ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ ﻳﺎد وﻗﺘﻬﺎﺋﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﺗﻮي راﻫﺮوي ﺑﻨﺪ دو و ﺳﻪ‬
‫زﻧﺪان ﻗﺼﺮ ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﻛﺎرﻫﺎي ﻓﻨﻲ ﻛﻤﻮن زﻧﺪان ﻣﺜﻞ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮدن ﺑﺨﺎرﻳﻬﺎي‬
‫ﻛﻬﻨﻪ و ﺗﻌﻤﻴﺮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮنِ ﺑﻨﺪ و رﻳﺶﺗﺮاﺷﻬﺎي ﺑﺮﻗﻲ ﺑﻪ ﻋﻬﺪة او ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﻧﺸﻴﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ روز ﺗﻌﻄﻴﻞ و ﻗﻨﺒﺮك ﺑﺰن‪ .‬ﺑﻴﺎ دﻟﻔﺖ )‪ .(Delft‬ﻣﻲﺑﺮﻣﺖ‬
‫ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ دﺧﺘﺮت ﭼﻲ ﻣﻲﺷﻪ؟‬
‫ـ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﻴﺎد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاد ﭘﻬﻠﻮ ﻣﺎدرش ﺑﻤﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫"راﺑﻄﻪت ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮت ﭼﻄﻮره؟"‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮب‪ .‬ﻣﺤﺸﺮ‪ .‬اﻓﺘﻀﺎح‪.‬‬

‫‪10‬‬
 ‫و ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻴﺎ ﻛﺎرت ﻧﺒﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﺑﻴﺎ!‬
‫ـ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮام داري؟‬
‫ـ ﺟﺎن ﺗﻮ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻣﺮدﻛﻪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ اﺳﺪي رو ﻣﻲﮔﻲ؟ آﺧﻪ ﭼﻄﻮري؟ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺻﺐ ﺗﺎ ﺷﺐ دﻧﺒﺎل اون‬
‫ﺑﮕﺮدي‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﮔﻴﺮم ﻛﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻲ‪ .‬ﻳﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﺘﻮﻧﻪ ﻳﻪ روزه اوﻧﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫وﻟﺶ ﻛﻦ ﺑﺎﺑﺎ! ﺑﺸﻴﻦ روز ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲﺗﻮ ﮔﻮش ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﻣﻲﻣﻮﻧﻢ‪ .‬دو‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎ دوﭼﺮﺧﺔ اﺳﻘﺎﻃﻲ دارم ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻌﻤﻴﺮﺷﻮن ﻧﻜﺮدم‪ .‬روح ﻣﺎدرم ﭼﻄﻮره؟‬
‫ﺑﺎ ﺑﻴﺤﻮﺻﻠﮕﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬داره ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻼﺳﻴﻚ ﮔﻮش ﻣﻲده‪.‬‬
‫ـ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي! ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ روح ﻣﺎدر ﻧﺎزﻧﻴﻨﻢ ﻣﺚ ﻣﻦ ﺑﻴﺎد ﻣﻌﻴﻦ ﮔﻮش‬
‫ﺑﺪه!‬
‫اﻳﻦ اﺳﻢ را ﺧﻮدش روي ﭘﺎﭘﺮي ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﻴﻨﺎري دﻋﻮت داﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺪادي رواﻧﭙﺰﺷﻚ ﻛﻪ ﻛﺎرﺷﺎن ﭘﮋوﻫﺶ درﺑﺎرة اﺛﺮات رواﻧﻲ ﺷﻜﻨﺠﻪ روي زﻧﺪاﻧﻴﻬﺎ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﺳﻤﻴﻨﺎر را رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز وﻗﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻬﺪي ﻫﻢ‬
‫ﺳﺮ راه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪاي آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﺪي ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ او‬
‫را دﻳﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻨﺖ!‬
‫ﺳﻔﻴﺪ و ﺗﻤﻴﺰ و ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﻲ ﻛﺸﻴﺪه داﺷﺖ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮة ﺑﺰرگ اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻤﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬در را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم ﺗﻖ دﻳﻨﮓ‪ ،‬ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ﺧﻮدش را ﻛﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪام ﻣﺎرك‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮش زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪم‬
‫ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻨﺸﺎن‪ ،‬ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ آب و ﻣﻘﺪاري داﻧﺔ ﮔﻨﺪم و ﺟﻮ روي زﻣﻴﻦ دﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻬﺪي‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎل ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻣﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻗﺪم دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪة ﻣﻬﺪي ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﭼﻲ ﻣﺎل‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﺗﻮﻧﻪ! ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬و ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ رﻓﺖ دم در ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺻﺪاي ﻣﻮچ ﻣﻮچ‬
‫درآورد‪ .‬ﺻﺪاي اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ ﺑﺎل زدن ﻛﺒﻮﺗﺮ را ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬
‫ـ ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻦ داره ﻣﻴﺎد رو دﺳﺘﻢ ﺑﺸﻴﻨﻪ!‬

‫‪11‬‬
‫ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﺎﻫﺎش ﭘ‪‬ﺮ ﭘ‪‬ﺮ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻦ‬
‫را دﻳﺪ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ‪ ،‬دوﺑﺎره ﭘﺮﻳﺪ روي ﻧﺮده‪ .‬و ﺑﺎز ﺗﻖ دﻳﻨﮓ‪ ،‬ﺗﻖ دﻳﻨﮓ‬
‫رﻓﺖ ﺑﻪ ﻧﺮدة ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ و از آﻧﺠﺎ ﭘﺮ زد روي ﭘﺸﺖ ﺑﺎم‪ .‬اﻳﻨﺒﺎر ﻛﻪ ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪم‪،‬‬
‫ﭘﺴﺮِ ﻣﺎرك را در ﺑﺎﻟﻜﻦ دﻳﺪم‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻗﺸﻨﮕﻲ دارﻳﻦ!‬
‫"ﻣﺎ!" ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻣﮕﻪ ﻣﺎل ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬از ﺑﻴﺠﺎﺋﻲ ﺳﻪ روزه ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻨﺎه آورده‪ .‬ﭘﺪرﻣﻮ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ‪ .‬دﻟﺶ‬
‫ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﺑﺮاش آب و دوﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺎل ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎل ﻣﻦ!‬
‫ـ ﻣﺎل ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ! دﻳﺪي ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫دوﺗﺎﺋﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﭘﺎﭘﺮي ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ از روي ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﮔﺮدن‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬آﺳﻤﺎن ﭘﺸﺘﺶ‪ ،‬روﺷﻦ و آﺑﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮب ﻛﻪ ﭼﻲ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ! ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺒﻮﺗﺮو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ ﺑﺎﻟﻜﻦ‬
‫ﺧﻮﻧﺔ ﻣﺎ‪ .‬درﺳﺖ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﻣﺎدرم‪ .‬ﺗﺎزه دﻋﻮاي ﻣﻦ و ﻣﻴﺘﺮا ﺷﺮوع‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻴﺘﺮا ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻛﺒﻮﺗﺮ روح ﻣﺎدرﻣﻪ‪ .‬داﺳﺘﺎﻧﺸﻮ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم؟‬
‫ـ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدي‪ ،‬ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ‪ .‬اﻣﺎ آﺧﻪ ﭼﻄﻮري ﻣﻲﺷﻪ؟‬
‫ـ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﻮﻧﺪ؟‬
‫ـ اوﺿﺎع ﻣﺎ رو ﻛﻪ دﻳﺪ‪ ،‬رﻓﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﻪاي ﻫﻤﺎن دور و ﺑﺮﻣﻮن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫رﻓﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ اوﻣﺪه ﺳﺮاغ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﻳﺎد ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي اﻓﺘﺎدم‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت او ﭘﺸﺖ ﻣﻴﻠﻪ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دﻧﺪاﻧﻬﺎي ﻧﻴﺶ ﺑﻴﺮون زدهاش‪ ،‬ﻋﻴﻦ ﻣﻬﺪي ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻬﺪي ﺑﺮاي‬
‫آﻧﻜﻪ ﺧﻮدش را ﺟﻠﻮي او ﺷﺎد ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﮔﺎز ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎدرش‬
‫ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﭘﺮﻳﺪ و ﺑﺎزوﻳﻢ را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺧﻮدﺷﻪ‪ .‬ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﻧﮕﻬﺶ دار!‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺒﺔ ﺑﺎم‪ ،‬ﻛﻪ ﭘﺎﭘﺮي‪ ،‬ﮔﺮدن ﻛﺸﻴﺪه رو ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪12‬‬
 ‫ـ اﮔﻪ روح ﻣﺎدرﺗﻪ ﭘﺲ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺒﺮش‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﻬﺮه‪ .‬دﻳﺪه ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ‪ ،‬اوﻣﺪه ﺳﺮاغ ﺗﻮ‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻦ!‬
‫دوان‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻴﻜﻞ ﻛﻤﻲ ﭼﺎﻗﺎﻟﻮش ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ‪ .‬از ﺗﻮي‬
‫ﻗﻔﺴﻪﻫﺎي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻗﻮﻃﻲ ﺣﻠﺒﻲ ﺑﺮﻧﺞ را ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻴﺮون‪ ،‬درش را ﺑﺮداﺷﺖ و‬
‫ﻣﺸﺘﻲ ﺑﺮﻧﺞ از ﺗﻮش درآورد و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺗﺎقِ ﻧﺸﻴﻤﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ آب و دوﻧﻪش ﻣﻲرﺳﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﭼﺎق و ﭼﻠﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ ﻧﮕﻮ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ دﻳﮕﻪ وﻗﺖ ﻋﺮوﺳﻴﺸﻪ!‬
‫ـ آره‪ .‬اﻣﺎ ﻛﻲ ﻣﻴﺎد ﻧﻨﺔ ﺗﻮ رو ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﺑﮕﻴﺮه‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻧﺎﻛﺲ ﺑﻪ ﻧﻨﻪام ﺑﺪ ﻧﮕﻮ!‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻴﺎي ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ!‬
‫ـ ﭘﺲ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬رادﻳﻮ را ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً روي رادﻳﻮ ﭼﻬﺎر ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬روﺷﻦ‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻮﻟﺮوي راول را ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬زﻳﺎد ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدﻣﺶ‪ .‬ﺑﺮدم ﺟﺎﺋﻲ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ‬
‫ﺟﺎز ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺎ ﺷﺪم ﺗﻮي اﺗﺎق ﻗﺪم زدم‪ .‬ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﺘﻤﺶ‪ .‬روح ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي داﻧﻪﻫﺎ را ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺑﻴﺨﻮدي داﺷﺖ ﭘﺎي‬
‫ﻣﺒﻞ و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻛﻤﺪ ﭼﻮﺑﻲ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬از ﺗﺮس آﻧﻜﻪ زﻳﺎدي ﺧﻮرده‪ ،‬روي ﻓﺮش‬
‫ﻓﻀﻠﻪ ﻧﻴﻨﺪازد ﻛﻴﺸﺶ ﻛﺮدم ﺳﻤﺖ در‪ .‬ﭘﺮﻳﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اﻻن اﺳﺖ‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪاي را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم روي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﻴﻨﺪازد ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از رﻓﺖ و‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ از ﺳﺮ ﺗﺎ ﺗﻪ اﺗﺎق‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن آرام ﺑﻐﻞ ﻣﺠﺴﻤﺔ ﺑﺮﻧﺰي رﻗﺺ دوﻧﻔﺮه ﻧﺸﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺣﺘﺎ ﻋﻜﺴﻬﺎي ﻛﻨﺎر آن‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﻣﻬﺪي ﺗﻮي‬
‫ﮔﻮﺷﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪:‬ﺳﻠﻴﻢ اﻳﻦ روح ﻣﺎدر ﻣﺎرو دﺳﺖ ﻛﻢ ﻧﮕﻴﺮ‪.‬‬

‫ﻏﺮوب ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ در ﻏﺮﺑﺖ ﻛﺴﻞﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﻨﻬﻮ ﻏﺮوﺑﻬﺎي ﺟﻤﻌﻪ در وﻃﻦ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎري ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﺮﻛﺰ ﺷﻬﺮ و‬
‫ﻫﻤﺎن ﺣﻮاﻟﻲ اودهﺧﺮاﺧﺖ )‪ ،(Oudegracht‬ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ را دور زده ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﻫﺮ‬
‫ﭘﺎﻟﺘﻮﭘﻮش و ﺷﺎﭘﻮ ﺑﻪ ﺳﺮي آﻧﻘﺪر ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد از ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ ﺑﺮوم ﺗﻮي ﺷﻜﻢ دو زن ﭘﻠﻴﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي را آن دور و ﺑﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ اﻟﻜﻲ‬

‫‪13‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺠﺬوب ﺑﺮگ درﺧﺘﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮوم و ﺳﺮي ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻬﺮ اوﺗﺮﺧﺖ )‪ (Utrecht‬ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از دوﺳﺘﺎن‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻛﺮدم ﺑﺎ اﻳﻦ اﻓﻜﺎرم‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮ ﺣﺎل آﻧﻬﺎ را ﺧﺮاب ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺗﻌﻄﻴﻼت و اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻨﻄﻮر وﻗﺘﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻳﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﺑﻐﻠﺶ آرام ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬او ﻫﻢ آرام ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻋﺸﻘﺒﺎزي آراﻣﺶ ﻣﻲداد ﺑﻪ‬
‫ﺟﻔﺘﻤﺎن‪ .‬آراﻣﺶ ﻣﻲداد ﺑﻪ ﺗﭙﺸﻬﺎي ﭘﻨﻬﺎن زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ روزي ﺑﻴﻘﺮار و ﻧﻘﻄﺔ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺬرا‪ ،‬ﺑﻪ دﻟﺘﻨﮕﻴﻬﺎي ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﺎه ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺤﻤﻞ آن‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ از ﺳﻔﺮش ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ دارد راﺑﻄﻪﻣﺎن ﺧﺮاب ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﺮ راﺑﻄﻪاي ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ آﻧﺮا زﻳﺮ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺷﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ـ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از‬
‫رﻓﺘﻦ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻣﻬﺮي از ﺧﺎﻧﻪام و ﭘﺸﺖﺑﻨﺪش ﺟﺪاﺋﻲ و ﻳﻜﺴﺎل ﺑﻌﺪ‪ ،‬ازدواﺟﺶ ﺑﺎ‬
‫ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲام در ﺳﻮﺋﺪ و رﻓﺘﻨﺶ از ﻫﻠﻨﺪ‪ ،‬از ﺷﻨﻴﺪن ﻛﻠﻤﻪاش ﺟﻮش‬
‫ﻣﻲآوردم ـ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ! و ﻫﻤﺎن ﺟﻤﻠﺔ ﺧﻮدم را ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺟﺪاﺋﻲ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮي ورد‬
‫زﺑﺎﻧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺸﺎش ﺑﻪ ﻋﺸﻖ!‬
‫او ﻫﻢ ﻗﻬﺮ ﻛﺮد و رﻓﺖ‪ .‬ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻫﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ درد ﻧﻤﻲﺧﻮرد‪ .‬ﮔﻠﻪ و ﺷﻜﺎﻳﺖ‬
‫و دﺳﺖ آﺧﺮ ﺗﻜﺮار ﻫﻤﺎن ﺣﺮﻓﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ آﺗﺸﻲاش ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﻛﺎرم ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬دوازده ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺳﺎل اول‬
‫ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻚ دوﺳﺖ ﻫﻠﻨﺪي داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺮوﻧﺪهﻣﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮي ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻓﺎرغاﻟﺘﺤﺼﻴﻞ رﺷﺘﺔ ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻪ دورة‬
‫آﻣﻮزﺷﻲاش را در ادارة ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎن ﻣﻲﮔﺬراﻧﻴﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد‪ .‬دوﺳﺖ‬
‫ﭘﺴﺮش ﻣﻬﻨﺪس ﻣﻌﻤﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻤﺸﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻢ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮي ﻣﻬﻤﺎﻧﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬آﻧﻮﻗﺘﻬﺎ در "ﻛﺎﻧﺎل‬
‫اﺳﺘﺮات" )‪ (kanaalstraat‬ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺤﻠﻪاي ﭘﺮ از ﻣﻬﺎﺟﺮ و ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﻣﺜﻞ‬
‫ﺧﻮدﻣﺎن‪ ،‬ﻛﻪ دﻋﻮا و ﺳﺮ و ﺻﺪاي وﻗﺖ و ﺑﻴﻮﻗﺘﺸﺎن ﺗﻮ و ﺑﻴﺮون از ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻔﺮ‬
‫ﻣﻬﺮي را درﻣﻲآورد و ﻋﺼﺒﻲاش ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺎﻧﺔ اﻳﻦ دوﺳﺖ ﻫﻠﻨﺪي ﻣﺎ ﺑﺎ‬
‫دوﺳﺖ ﭘﺴﺮش ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻛﻪ از‬
‫ﺧﻮدش ﺷﻨﻴﺪم ﻋﺸﻘﺒﺎزيﺷﺎن را ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻫﻢ دارﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﺟﻮش ﻣﻲﺧﻮرد از ﻧﻮ راﺑﻄﻪﺷﺎن‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زﺑﺎن اﻟﻜﻦ‬

‫‪14‬‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻲام ﻛﻪ آﻧﻮﻗﺘﻬﺎ ﺑﺎ آن اﻣﻮر روزاﻧﻪ را ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪم‪ ،‬ﻳﻜﺮوز ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﻪ او‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬درآﻣﺪ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻴﻦ ﺷﻤﺎﻫﺎ! اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و او ﻓﻘﻂ رﻓﻊ ﻳﻪ "ﻓﻴﺰﻳﻜﺎل‬
‫ﻧﻴﺪ" )‪ (Physical need‬اﺳﺖ‪ ...‬ﻳﻚ ﻧﻴﺎز ﺟﺴﻤﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ رﻓﻊ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ اﺻﻼُ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻧﺪاره؟‬
‫ـ ﻧﻪ! اﺻﻼً ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و او اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺐ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز‬
‫ﻛﺴﻲرو ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدهم‪ .‬اوﻧﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪" :‬ﮔﺎﻫﻲ ﺷﺪه اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ وﺳﻂ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎﺋﻲ دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪهم‪".‬‬
‫و راﺣﺖ اﺳﻢ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ را ﺑﺮد‪ .‬دوﺗﺎﺷﺎن را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎش ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫"ﺧﻮب ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻧﻴﺎز ﺟﺴﻤﻲﺳﺖ"‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﻋﺸﻖ؟‬
‫ـ ﻋﺸﻖ ﺟﺎي ﺧﻮدش‪.‬‬
‫ـ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﺟﺎي ﺧﻮدش؟‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم روي ﻣﻨﺒﺮ‪ .‬و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زﺑﺎن اﻟﻜﻦ‪ ،‬از ﺗﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﻘﺪس آن‪ .‬و‬
‫ﺣﺮﻣﺖ ﻧﮕﻬﺪاري آن ﺑﺮاي ﻟﻤﺲ دﺳﺘﻬﺎي ﻋﺎﺷﻖ‪ .‬و ﭼﻪ و ﭼﻪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮش از ﻫﻤﺎن‬
‫ﺧﻮاﻧﺪهﻫﺎ و ﻓﻜﺮﻫﺎي اﻟﻜﻲ و ﺑﺎد ﻫﻮا‪ .‬او روي ﻫﻤﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻫﻲ آن‬
‫اﺻﻄﻼح اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و ﻣﻦ رﻳﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻓﻴﺰﻳﻜﺎل ﻧﻴﺪ او‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﻟﻴﻠﻲ را داﺷﺘﻢ ﺗﻮي ذﻫﻦ و ﻣﺠﻨﻮن را‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻦ را و ﻓﺮﻫﺎد را و روﻣﺌﻮ و‬
‫ژوﻟﻴﺖ‪ ،‬اﺗﻠﻠﻮ و دزدﻣﻮﻧﺎ‪ .‬و او ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪" :‬ﻓﻴﺰﻳﻜﺎل ﻧﻴﺪ‪".‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻌﺪ از ﺟﺪاﺋﻲ ﻣﻴﺘﺮا و ﻣﻬﺪي از ﻫﻢ و اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از آﻧﻬﺎ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و‬
‫ﻣﻬﺮي رخ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﻓﻜﺮﻫﺎي آن وﻗﺘﻬﺎﻳﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم‪ ،‬ﻗﻴﺎﻓﻪاي ﻣﺴﺨﺮه‬
‫از ﺧﻮدم ﺗﻮي آﻳﻨﻪ ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺗﻮي ﭼﺎﻧﻪ ﻻزم داﺷﺖ‪" :‬ﮔُﻪ!"‪ .‬ﺷﺎﻧﺲ‬
‫آورده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮي ﺑﭽﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺘﺮا و ﻣﻬﺪي اﻟﺒﺘﻪ وﺿﻌﺸﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺮق داﺷﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻫﻨﻮز دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﺶ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﺑﻮد از ﺑﭽﮕﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬روﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ زﻳﺎدي ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ آﻧﻲ ﺟﻮش ﻣﻲآوردﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻛﺘﻚﻛﺎري ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﻜﺎرﻳﻬﺎي اواﺋﻞ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﺸﺎن را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻻ‬
‫ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺎم دﻣﺎغ ﺑﻪ دﻣﺎغ ﺑﻴﻜﺎر ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪه ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎن ﻫﻢ ﻣﻲاﻓﺘﻴﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪاش ﻫﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﺮاﻳﻂ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﻫﻢ‬
‫ﮔُﻪﻛﺎرﻳﻬﺎي ﺧﻮدﻣﺎن را داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺧﺮﻛﺎرﻳﻬﺎي ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲﻣﺎن ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب‬

‫‪15‬‬
‫ﺑﻪ ﻛﻨﺎر‪ ،‬ﻋﺎﻟﻢ زن و ﺷﻮﻫﺮي را ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺨﻤﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺑﺎ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫رﻓﺎﻗﺖ ﻳﻜﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﮔﺮ زودﺗﺮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻤﻴﺶ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ‬
‫ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺮ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎدﮔﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ‬
‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﺮوز‪ ،‬ﺑﻲﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻼﺳﻴﻚ‪ ،‬ﺑﻲﻋﺸﻘﺒﺎزي ﺑﺎ ﻳﻚ زن‪ ،‬ﺑﻲ ﻳﻚ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺟﺎز‬
‫دﻟﭽﺴﺐ و ﺑﻲ ﻳﻚ ﻳﺎد ﺧﻮب و ﺧﻮش از ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﻛﻪ ﺷﺪ ﭘﺮدهﻫﺎ را ﻛﺸﻴﺪم و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب‪ .‬ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد‪ .‬ﺻﻮرت‬
‫ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮد اﺳﺪي ﻣﻲآﻣﺪ ﺑﺮاﺑﺮم ﺑﻌﺪ آن ﺻﺪاي ﻧﺤﺲ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ "ﺳﺎري"‬
‫)‪ (Sorry‬ﮔﻔﺘﻨﺶ ﭼﻮن وزوز ﺑﺎل ﻣﮕﺲ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ و آزارم ﻣﻲداد‪ .‬ﭘﺎ‬
‫ﺷﺪم‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ‪ .‬ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻓﻜﺮ زﻧﺪان و ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را‬
‫ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را روﺷﻦ ﻛﺮدم‪ .‬ﺷﺎﻧﺴﻲ رﻓﺖ روي ﻛﺎﻧﺎل ورزش‪ .‬ﺑﺎزي ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﻴﻦ‬
‫ﻫﻠﻨﺪ و آرژاﻧﺘﻴﻦ را ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎل ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ روي ﻣﺒﻞ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﻧﺎﻫﺎر‪ ،‬از ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺷﻬﺮ ﻣﻲزدم ﺑﻴﺮون ﻛﻪ‬
‫ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎﻳﻢ ﺻﺪاﻳﻢ زد ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ‪ .‬ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮ و ﭼﺸﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪" :‬ﻛﻴﻪ؟"‬
‫ﺳﺮش را ﻃﻮري ﺗﻜﺎن داد ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬و ﮔﻮﺷﻲ را داد دﺳﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪" :‬ﻳﺎ‪ ،‬ﻣﺖ ﺳﻠﻴﻢ )‪"(Ja, met Salim‬‬
‫آﻗﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﺟﻮاﺑﻢ داد‪" :‬ﺳﻼم آﻗﺎي ﺳﻠﻴﻢ ﺑﻴﺪاري"‪ .‬ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ‪ .‬ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺟﻮاد‪.‬‬
‫ـ آﻫﺎ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ـ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪاره‪ .‬ﻫﻨﻮز وﻗﺖ ﻧﻜﺮدﻳﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻳﻪ ﻗﺮار ﺑﺬارﻳﻦ؟ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاد ﭼﻨﺪ‬
‫ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺒﻴﻨﻤﺘﻮن‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري زﻧﮓ زده ﺑﻮد‪ .‬و در ﻫﻤﺎن ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر از‬
‫ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﺎ او ﺑﺮاي دﻳﺪﻧﺶ ﻃﻔﺮه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬راﺳﺘﺶ ﺣﻮﺻﻠﺔ وراﺟﻴﻬﺎش را‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﻳﻜﺒﺎر ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ و ﺳﻴﺎﺳﻲ‬
‫ﺧﻮدﻣﺎن‪ ،‬ﺗﻮي روﺗﺮدام دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ‪ .‬ﻛﻴﻔﻲ ﺑﻪ دوش و ﻛﺘﺎﺑﻲ زﻳﺮ ﺑﻐﻞ‪ .‬ﺗﺎزه ﺑﻪ‬
‫ﻫﻠﻨﺪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻳﻚ دﻳﺪار ﺑﺴﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﺮاﺗﻮن ﭘﻴﺶ اوﻣﺪه؟‬

‫‪16‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺒﻴﻨﻤﺘﻮن‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭘﻴﺶ از ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻦ‪.‬‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪﺗﻮن زﻳﺎده از اﻳﻨﺠﺎ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﺪ از ﭘﺲ ﻣﻜﺚ ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ ﺑﺎز ﺷِِﺮ و وِِر ﺑﺒﺎﻓﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪" :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫راﺳﺘﺸﻮ ﺑﺨﻮاﻳﻦ اﻳﻦ روزا ﺳﺮم ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻠﻮﻏﻪ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﻨﻢ ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﺔ‬
‫دﻳﮕﻪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴﻦ؟" و ﺗﺎ ﮔﻔﺖ ﭼ‪‬ﺸﻢ‪ ،‬ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬و زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ‪" :‬اَ ﻛِﻪ‬
‫ﻫِﻪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺒﻴﻨﻤﺘﻮن‪ .‬ﻛﻪ ﭼﻲ آﻗﺎ؟ ﺣﻮﺻﻠﺔ ﺧﻮدﻣﻮن رو ﻫﻢ ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎﻳﻢ‬
‫ﻳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﻪ ﻫﻢ روش ﺑﺬارﻳﻢ‪ .‬اَ ﻛِﻪ ﻫِﻪ"‪ .‬و رﻓﺘﻢ ﭘﺎﻟﺘﻮﻳﻢ را ﭘﻮﺷﻴﺪم و از ﭘﻠﻪﻫﺎي‬
‫ﻃﺒﻘﺔ اول ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪم ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي وﺿﻌﻴﺖ روﺣﻲام درآن ﺳﺎﻟﻬﺎ‪ ،‬ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺟﺎي ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻬﺎر روز در‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬و ﺳﻪ روز دﻳﮕﺮ را اﮔﺮ ﻫﻮا ﺧﻮب ﺑﻮد ﻣﻲزدم ﺑﻪ ﮔﻠﮕﺸﺖ و‬
‫ﺳﻔﺮﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ اﻳﻨﻮر آﻧﻮر‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺷﺒﻬﺎ ﻋﺮﻗﺨﻮري ﺗﺎ ﺑﻮق‬
‫ﺳﮓ ﺑﺎ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺘﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ‬
‫ﻛﻼﺳﻴﻚ و ﺟﺎز ﮔﻮش ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫از در ﻛﻪ ﺑﻴﺮون زدم دو دل ﺑﻮدم ﻛﺠﺎ ﺑﺮوم‪ .‬ﺑﺮوم ﻛﺎﻧﺘﻴﻦ داﻧﺸﻜﺪه در دو‬
‫ﻗﺪﻣﻲام‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪاي ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻛﻪ دو ﺳﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ و‬
‫زاﻟﻢ ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﻣﺎﻫﻲ زاﻟﻢ دودي ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﺎﻫﻲ آزاد ﭘﺨﺘﺔ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﻛﺎﻓﺔ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺪ‬
‫ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﻃﻮل ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻤﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬آن روز ﻣﻴﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﻮردن زاﻟﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻮﺻﻠﻪام ﭼﺮﺑﻴﺪ‪ .‬ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﻣﺜﻞ "ﻛﻠﻴﻨﺖ اﻳﺴﺘﻮد" در ﻳﻜﻲ از ﻓﻴﻠﻤﻬﺎي وﺳﺘﺮن‬
‫ﺳﻜﻪاي را ﺑﺮاي ﺷﻴﺮ ﻳﺎ ﺧﻂ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﻨﺪازم از ﺟﻠﻮ ﻛﺎﻓﺔ اِرﻧِﺴﺖ راﻫﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫ﻛﺎﻓﺔ ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻛﺞ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﭘﺎﺋﻴﺰ ﻫﻠﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺎد و ﺑﺎراﻧﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻤﺎﺷﺎﺋﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺑﺎ رﻧﮕﻬﺎي‬
‫آﺗﺸﻲﺷﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﺖ را روي ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﮕﻪدارﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﺧﻴﺎﺑﺎن‬
‫"اوده ﺧﺮاﺧﺖ" ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دو درﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎﺷﺎن‬
‫از ﻗﺮﻣﺰي آﺗﺶ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﺳﺮم ازﺷﺎن ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻜﺸﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﻧﻴﻤﭽﻪ ذوﻗﻲ در اﻳﻦ ﻛﺎر داﺷﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻚ ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻘﺎﺷﻲ دﻳﻮث‬
‫داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮي ذوﻗﻢ زد‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎي اﺟﺮاي دﺳﺘﻮر او ﻛﻪ از روي ﻛﺘﺎب ﻧﻘﺎﺷﻲ‬
‫ﺑﺮدارم ﺑﻜﺸﻢ‪ ،‬اﺳﺘﻜﺎن ﭼﺎي ﺗﻮي دﺳﺖ ﻣﺎدرم را ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮدم ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ‬
‫دﺳﺖ ﻣﺎدرم اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم اﮔﺮ ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻤﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬اﺷﻜﺶ ﺟﺎري‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬دﻳﻮث ﻧﮕﺎه ﻧﻜﺮده ﻛﺎﻏﺬم را ﺟﺮ داد‪:‬‬

‫‪17‬‬
 ‫ـ ﺑﺮو ﻫﻤﺎن را ﻛﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻜﺶ!‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻘﺎﺷﻲ را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر‪.‬‬
‫ﺷﻨﺒﺔ ﭘﻴﺶ در ﻳﻜﻲ ازﻛﻮﭼﻪﻫﺎي ﺗﻨﮓ ﺑﻐﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺑﻴﻦ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ‪ ،‬ﺑﺎ دﻳﻮارﻫﺎي ﻛﻤﻲ ﺷﻜﻢ داده‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺘﺎب داﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‬
‫ﻳﻜﻬﻮ ﺑﺎ او‪ ،‬ﺷﺎﭘﻮ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻠﻨﺪ و ﻗﻬﻮهاي ﺑﻪ ﺗﻦ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﺮاي‬
‫ﻳﻚ آن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاﺋﻲ ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻲ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺳﺎري" و‬
‫ﻳﻚوري از ﺑﻐﻠﻢ ﮔﺬﺷﺖ و رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬ﺻﻮرت‬
‫ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮدش را دﻳﺪم‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از زﺑﺎﻧﻢ ﭘﺮﻳﺪ و ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪" :‬اﺳﺪي!"‬
‫ﻣﺮد ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و دوﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﻜﺜﻲ در ﭘﻲاش دوﻳﺪم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎي ﻛﻮﭼﻪ رﺳﻴﺪم ﻣﺮد ﻛﻪ زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬در اﻧﺒﻮه ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﻮي "اودهﺧﺮاﺧﺖ" ﮔﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ‪ ،‬ﺟﻠﻮي ﺳﻔﺎرت اﻳﺮان ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ او را دﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻛﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﺎت ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻫﻢ ﻛﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻳﻜﻲ دوﺗﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺌﻮاﻻت اﻟﻜﻲ ﺟﻠﺴﻪ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر‬
‫ﻛﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم وﻗﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ را دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻬﺪي ﻫﻤﻪ را ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻫﻤﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﺎ را زﻳﺎد ﮔُﻨﺪه ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻲاﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﭼﺎﻫﻚ ﻳﺄس‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ در ﻛﻨﺎره ﺑﻮد‪ .‬و ﻗﺎﻃﻲ دﺳﺘﻪاي ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ‪ .‬داد زدم "ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬اﺳﺪي!‬
‫ﺑﺎزﺟﻮي اوﻳﻦ!" ﻛﻪ زد ﺑﻪ ﭼﺎك‪.‬‬
‫ـ ﮔُﻪ زدي‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ ﻣﻲﻛﺮدي‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ داري‪.‬‬
‫اﺳﺪي ﺑﺎزﺟﻮ در ﻫﻠﻨﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد؟ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﺪه؟ از ﻛﻲ‬
‫ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﺪه‪ .‬ﭼﺮا ﺑﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻳﺎ ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ‪ .‬زاﻟﻤﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻮردم‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﻤﻲ ﺧﺎم ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻧﭽﺴﺒﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه اﺗﻮﺑﻮس روﺑﺮوﻳﻢ ﻣﺮدي‬
‫ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ اﺳﺪي ﺑﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮ و ﺷﺎﭘﻮ ﻧﻈﺮم را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ او اﺗﻮﺑﻮس رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻮدم‪ .‬از ﺟﻠﻮ ﺑﺮاي راﻧﻨﺪه دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻮار‬
‫ﻛﻪ ﺷﺪم ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺧﻮدش ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪18‬‬
‫دو اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﻌﺪ از اﺗﻮﺑﻮس ﭘﻴﺎده ﺷﺪم‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ‪ .‬داﺷﺖ دﻳﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ .‬زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻴﻐﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﻃﺒﻘﺔ ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﺗﺤﻮﻳﻞ داده‬
‫ﺷﺪه را ﺳﺮﺟﺎﺷﺎن ﺑﮕﺬارم‪.‬‬

‫ﺷﺎﻣﻢ را ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﻬﺪي اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺣﻮال ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺷﻴﺪه رﻓﺘﻪ ﺗﻮ اﻓﺴﺮدﮔﻲ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ اﺻﺮار ﻛﺮدم ﺻﺪاﻳﺶ ﻛﻨﺪ‬
‫ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارد‪ .‬اﺻﺮار ﻛﺮد ﺳﺮي ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻛﺎر ﺧﺎﺻﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫از ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم‪ .‬ﻇﺮﻓﻬﺎي ﻏﺬاﻳﻢ را ﺷﺴﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ‬
‫ﭘﺨﺶ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را روﺷﻦ ﻛﺮدم‪ .‬ﮔﻮﻳﻨﺪه داﺷﺖ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺴﺘﻦ‬
‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن را در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﻛﻨﮕﻮ‪ ،‬ﻛﻴﻨﺸﺎﺳﺎ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺗﺎزه ﺑﻪ‬
‫ﺗﻔﺼﻴﻞ ﮔﺰارش ﻣﻲداد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺳﻪ ﻣﺎه از ﺳﻘﻮط ﻣﻮﺑﻮﺗﻮ و ﺷﺎدي ﻣﺮدم از ﺳﻘﻮط‬
‫دﻳﻜﺘﺎﺗﻮري ﻛﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺎﺗﺮﻳﺲ ﻟﻮﻣﻮﻣﺒﺎ ﺑﻮد ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ ﺗﻨﮓﻣﻴﺪاﻧﻲ و ﻣﺪار‬
‫ﺑﺴﺘﺔ ﻧﻜﺒﺖ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدم و از ﺧﺎﻧﻪ زدم‬
‫ﺑﻴﺮون‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺷﻴﺪه ﻛﻪ ﻗﺮص ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺑﻴﺪارش ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ و ﺷﺎﻫﺮخ دوﺗﺎﺋﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪﺷﺎن‪ .‬ﺟﺎي‬
‫دﺑﺸﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﻨﺠﺎه و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﭼﻮن ﻣﻮﻫﺎي ﺟﻠﻮ ﺳﺮش‬
‫رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻴﺮﺗﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ .‬از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش و ﺷﻴﺪه از ﻛﻮه و ﻛﻤﺮ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﺎ ﻫﺰار ﻣﺸﻘﺖ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻴﻪ و ﺑﻌﺪ از ﻃﺮﻳﻖ ‪ UN‬آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻠﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺎري روي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬ده ﺳﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺖ و‬
‫آﻣﺪ ﻧﺰدﻳﻚ داﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺟﻔﺘﺸﺎن ﺗﻮي ﻛﺎرﻫﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮي و ﺳﻴﻨﻤﺎﺋﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﻴﺪه را‪ ،‬ﭼﻮن در ﻳﻜﻲ دو ﻓﻴﻠﻢ‬
‫ﻓﺎرﺳﻲ ﻧﻘﺶ رﻗﺎﺻﻪ را ﺑﺎزي ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺬاب داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ وﻟﺶ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدي ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ آﻧﺮوزﻫﺎ‪ .‬ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﺟﺰ ﻳﻜﻲ دو ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻛﻮﺗﺎه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺎر درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﻫﻢ ﺑﺎ ﻛﺎﻧﺎﻟﻬﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻫﻠﻨﺪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﻴﺪه ﭼﻮن زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲاش ﺑﺪ ﻧﺒﻮد در آن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎم‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و رﻳﺰ ﺑﻪ رﻳﺰ از ﺑﻼﻫﺎﺋﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺟﻤﺎﻋﺖ در اﻳﺮان ﺑﻌﺪ از‬
‫اﻧﻘﻼب آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻲ دو ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاي ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺎن‬
‫ﭘﻨﺎﻫﻨﺪهﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ و ﺧﻴﻠﻲ از ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ‪ ،‬اﺳﻤﺸﺎن ﺳﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪19‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ از ﺗﻮي ﻳﺨﭽﺎل دو ﺑﻄﺮ آﺑﺠﻮي"ﻫﺎﻳﻨﻪﻛﻦ" درآورد و ﺑﺎ دو ﻟﻴﻮان روي‬
‫ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪" :‬اﮔﻪ آﺑﺠﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮري ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺮات ودﻛﺎ ﺑﻴﺎرم؟"‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺑﻄﺮﻳﻬﺎ را ﻛﺸﻴﺪم ﺟﻠﻮ‪" :‬ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺮاي ﺷﺮوع آﺑﺠﻮ ﺑﻬﺘﺮه‪ ".‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﺣﺎﻓﻆ را ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺸﻮﻳﻘﺶ ﻛﻨﻢ ﺑﺮود‬
‫دﻳﻮان ﺣﺎﻓﻆ را ﺑﻴﺎورد‪ .‬از ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺑﻪ اﺳﺪي ﺑﺎزﺟﻮ درم ﻣﻲآورد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺮﺣﺎل‬
‫ﺑﻮد ﻏﺰﻟﻬﺎي ﻧﺎﺑﻲ را ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬و ﺑﺎ ﺣﺎل ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﺑﺎر ﻛﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺲ زد‪" :‬ﻳﺎر ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﻛﻪ زﻳﺎدت ﻃﻠﺒﻴﻢ"‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز دو ﺟﺮﻋﻪ از ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎﻣﺎن ﻧﻨﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﻫﻢ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﻣﻮﻫﺎي ﭘﺮﻳﺸﺎن روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺮ ﺣﺎل و ﺗﺎزه‪ ،‬ﺗﻜﻴﻪ داد ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب در‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ! ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺳﻼم‪ .‬اﻳﻦ ﻃﺮﻓﺎ!‬
‫از زﻳﺮ ﻣﻴﺰ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮاش ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ اﻧﮕﺎر ﻗﺮﺻﻬﺎ ﺳﺮ ﺣﺎﻟﺖ آورده ﻫﺎ! ﺻﻮرﺗﺖ ﻛﻪ ﺑﺮق ﻣﻲزﻧﻪ از‬
‫ﺳﻼﻣﺘﻲ‪ .‬ﺑﻴﺎ واﺳﻪﻣﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ ﺗﻮ ﺧﻮاب ﺗﺎ ﻛﺠﺎﻫﺎ رﻓﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻨﻘﺪ ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻲ؟‬
‫دﺳﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش‪ :‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري؟ﺑﺬار اﻗﻠﻦ ﻳﻪ آﺑﻲ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ رﻓﺖ آﺑﻲ زد ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ و ﻳﻚ ﺷﺎل ﭘﻬﻦ ﭘﺸﻤﻲ اﻧﺪاﺧﺖ روي ﺷﺎﻧﻪاش‬
‫و آﻣﺪ ﭘﻬﻠﻮﻳﻤﺎن ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دو دل ﺑﻮدم از دﻳﺪن اﺳﺪي ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫راﺳﺘﺶ آن ﺷﺐ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ داﺳﺘﺎن زﻧﺪان و ﺣﺮﻓﻬﺎﺋﻲ از اﻳﻦ دﺳﺖ را‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﻬﺪي ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﻲﮔﺸﺖ زﻧﮓ زد و ﻓﻬﻤﻴﺪ آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ‬
‫و ﺷﻮﺧﻲ و ﺟﺪي ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﻜﻨﺪ اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ دارم ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ‬
‫دﻧﺒﺎل اﺳﺪي ﻣﻲﮔﺮدم‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪ از اﺳﺪي ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪاﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮد اﻳﻦ آﻗﺎ ﻛﻪ دﻳﺪي‪ ،‬ﺗﻮ را ﻫﻢ ﺷﻜﻨﺠﻪ داده؟‬
‫ـ ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎش ﻛﻪ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻲدوﻧﻲ ﻛﻪ‪ ،‬اون وﻗﺘﻬﺎ آﭘﻮﻟﻮ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮرو‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺑﻮﻧﺪن روي اون ﺷﻼق ﺑﺰﻧﻦ‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮت ﻫﻢ ﻣﻲاوﻣﺪ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد ﺑﺎﻻ ﺳﺮت‪.‬‬
‫ﺻﺪاش ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ "ﺑﺰﻧﻴﻦ اﻳﻦ ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪرو" ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺘﺔ اﻳﻦ آدم ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻴﻬﺎي آﻧﻤﻮﻗﻊ‪ ،‬او را از‬
‫ﻗﺒﻞ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر او را ﺗﻮي ﻣﺤﺎﻓﻞ ادﺑﻲ در اﻫﻮاز دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﺳﺪي در‬
‫ﺧﺎﻧﻮادة ﻓﻘﻴﺮي ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﺑﺎش ﮔﻮﻳﺎ ﻓﺮاش ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﻌﺪﻫﺎ‬
‫ﻣﻌﻠﻢ دﺑﺴﺘﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﻛﺖ ﮔﺸﺎد و ﻣﻨﺪرس ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪20‬‬
‫ﻫﻤﺎن وﻗﺘﻬﺎ ﻫﻢ ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎري او و ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻦ‬
‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﺼﺮﻫﺎ ﭘﺎﺗﻮﻗﺶ ﺟﻠﻮ ﻳﻚ ﻛﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ ﻛﺘﺎب ﺷﻌﺮ و داﺳﺘﺎن زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻟﻮ دادن ﻳﻚ ﮔﺮوه از ﻣﻌﻠﻤﻬﺎي‬
‫آﺑﺎدان و اﻫﻮاز و ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ‪ ،‬ﺷﻐﻞ او را ﻫﻢ ﻋﻮض ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎزﺟﻮي رﺳﻤﻲ‬
‫ﺳﺎواك‪.‬‬
‫ـ اﻳﻦ ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲ ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺖ ﻛﺎر اﺳﺪي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه‪ .‬ﻳﻪ‬
‫روز وﻗﺘﻲ دوﺗﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﻮي ﺳﻠﻮل‪ ،‬ﻳﻬﻮ در ﺳﻠﻮل ﺑﺎز ﺷﺪ و اﺳﺪي‬
‫اوﻣﺪ ﺗﻮ‪ .‬اوﻧﺎ ﺑﻌﺪ از دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺷﺪن‪ .‬ﮔﻔﺘﮕﻮﺷﻮن ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ‪ ،‬ﺧﻮدش ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻋﺠﻴﺒﻪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ آﻣﺪم ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎزه ﻛﻨﻢ ﺷﻴﺪه دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد و ﺟﻠﻮ دﻫﻨﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫"ﺗﻮرو ﺧﺪا اداﻣﻪ ﻧﺪه ﻣﻲﺧﻮاﻳﻢ ﺿﺒﻄﺶ ﻛﻨﻴﻢ"‪ .‬و ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺗﻮرو ﺧﺪا‬
‫ﺑﺠﻨﺐ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻠﻴﻢ آﻗﺎي ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ اﻳﻨﻘﺪرﻫﺎ ﺳﺮ ﺣﺎل ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﻄﻮر ﺟﺰء‬
‫ﺑﻪ ﺟﺰء ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎي زﻧﺪوﻧﺶ را ﺑﺮاﻣﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻪ"‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮش اﻗﺒﺎل ﺑﻮدﻳﻦ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ ﻧﻤﻲزد اﻳﻨﺎرو ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ ‪:‬ﭼﺮا؟ اﻳﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﺤﺸﺮه‪.‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎش ﻣﺤﺸﺮه‪ .‬زﻧﺪان و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻣﺤﺸﺮ ﻧﺒﻮده‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪":‬ﺣﺮﻓﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲت ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮا ﺑﻌﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎﺟﺮاي‬
‫دﻳﺪار اوﻧﺎ را ﺗﻮي ﺳﻠﻮل ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ"‪ .‬و ﺻﺪاش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪:‬‬
‫ـ ﺷﺎﻫﺮخ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﻴﺎرش دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺎ ﺿﺒﻂ ﺻﻮت ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﺶ روي ﻣﻴﺰ و‬
‫زد روي دﻛﻤﻪﻫﺎي ﺿﺒﻂ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻔﺮﻣﺎ اﻳﻦ ﻫﻢ ﺿﺒﻂ!‬
‫ﺷﻴﺪه دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد زﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪاش و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮوﻗﺖ‬
‫اﻳﻨﻄﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻳﺎد ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﻲاﻓﺘﺎدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺎ ﺷﻮم ﺑﻐﻠﺶ‬
‫ﻛﻨﻢ و ﻟﭙﺎش را ﺑﺒﻮﺳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺎرم را ﺳﺨﺖ ﻛﺮدﻳﻦ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﻣﻲاوﻣﺪي ﺟﻠﻮ‪ .‬ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﻛﻪ داﺷﺘﻲ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﺑﮕﻲ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺤﺸﺮه‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﺔ رادﻳﻮﻳﻲ ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﺎزي ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﻲ و ﺟﺪي ﺷﺮوع ﻛﺮدم‪ :‬ﻳﻜﻲ ﺑﻮد ﻳﻜﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻪ روز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﻤﻌﻪﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻛﺴﻲ رو ﺑﺮاي ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺻﺪا ﻧﻤﻲزدن‪ .‬ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫‪21‬‬
‫ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ ﻣﻲدادن‪ .‬ﻣﻦ و اﻳﻦ ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام ﻛﻪ ﺑﭽﺔ اﻫﻮاز ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﻮ‬
‫ﺳﻠﻮل‪ .‬ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﺮ ﻧﺎن ﺑﺮا ﺧﻮدم ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام ﻫﻢ‬
‫ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد ﺑﻪ دﻳﻮار و داﺷﺖ ﺑﺎ ﻋﻴﻨﻜﺶ ور ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدش ﺳﺮ‬
‫ﺑﻴﻨﻲاش و ﻫﻲ ﻣﻲﺑﺮدش دور و ﻧﺰدﻳﻚ و ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ را از ﺗﻮي ﺷﻴﺸﻪﻫﺎش ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺗﻮي آن ﻳﻚ وﺟﺐ ﺟﺎ ﻗﺪم ﻣﻲزد‪.‬‬
‫اﺿﻄﺮاب ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲاش را داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺎﻫﻲ ﭘﺎ ﻣﻲﺷﺪم و ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻳﻪ ﭘﺸﻜﻞ‬
‫ﺟﺎ ﺑﺎش ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬دو ﮔﻮﺷﺔ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻫﻢ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﻫﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪﻣﻬﺎﻣﻮن را ﻣﻲﺷﻤﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﻢ ﺑﺮاﻣﻮن ورزش‬
‫ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻳﻪ ﺟﻮراﺋﻲ ﺑﺎش وﻗﺖ رو ﻣﻲﻛﺸﺘﻴﻢ‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﭼﻮن ﺳﺮﻣﻮن ﮔﺮم ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺮدن‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻤﻲﺷﺪﻳﻢ از ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ ﺳﺌﻮاﻻت اﻟﻜﻲ ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام رو‬
‫ﻫﻨﻮز ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲ ﻧﺒﺮده ﺑﻮدن‪ .‬ﺳﻪ روز ﺑﻮد از اﻫﻮاز آورده ﺑﻮدﻧﺶ‪ .‬ﻳﻬﻮ در ﺑﺎز ﺷﺪ و‬
‫اﺳﺪي اوﻣﺪ ﺗﻮ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺰده ﺗﺎ ﭼﺸﺎﺷﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ اﻓﺘﺎد‬
‫ﻫﻤﺪﻳﮕﻪرو ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ‪ .‬اﺳﺪي دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﻛﺮد ﺗﻮ ﺟﻴﺒﺶ و ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎر‬
‫وﻳﻨﺴﺘﻮﻧﺶ را درآورد و ﺑﻪ او ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد‪ .‬او ﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮدت ﻛﻪ ﻣﻲدوﻧﻲ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﺳﻴﮕﺎري ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫اﺳﺪي ﺳﺮﺷﻮ اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻓﻼﻧﻲ ﻣﻦ ﺑﺎزﺟﻮت ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮرو اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻨﺪ آوردن‪ .‬ﺑﺎزﺟﻮت‬
‫ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪﺳﺖ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮ ﺑﺰﻧﻲ‪ .‬ﺳﺎل ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪﻳﻪ‪.‬‬
‫ـ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﺳﺎل ﭘﻨﺠﺎه و دو از ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺳﺎﻻي زﻧﺪون‪ ،‬ﺗﻮ اون وﻗﺘﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻳﻮﺛﺎ ﺑﺪﺟﻮر زﻧﺪوﻧﻲ رو ﻣﻲزدن‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲدوﻧﻴﻦ ﺗﻮ زﻧﺪون اﻳﻦ‬
‫دﻳﻮﺛﺎي ﺑﻌﺪي‪ ،‬وﺿﻊ از اون ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪه‪ .‬اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻣﺎ راﺳﺖ و ﭘﻮﺳﺖ‬
‫ﻛﻨﺪه‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮش ﻳﻪ ﺑﺎزﺟﻮ واﻳﺴﺎده‪ ،‬از اﺳﺪي ﭘﺮﺳﻴﺪ از رﻓﻴﻘﺎي او‬
‫در ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﻛﻴﺎرو ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬اﺳﺪي ﻫﻢ اﻧﮕﺎر ﺟﺎدو ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬راﺳﺖ راﺳﺖ‬
‫دراوﻣﺪ و اﺳﻢ ﭼﻨﺪﺗﺎﺋﻲ را ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻬﻮ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻳﻪﺟﻮر ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﺑﻪ اﺳﺪي ﮔﻔﺖ‪" :‬ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ‬
‫ﺳﺎواﻛﻲ ﺷﺪي"‪ .‬آﻫﻨﮓ ﺻﺪاش ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻤﻪ‪.‬‬
‫اﺳﺪي ﻛﻪ ﻳﻬﻮ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫"ﻣﻦ ﻛﺎرﻣﻨﺪ ﺳﺎزﻣﺎن اﻃﻼﻋﺎت و اﻣﻨﻴﺖ ﻛﺸﻮر ﺑﻮدم و ﻫﺴﺘﻢ‪ ".‬و ﺑﻌﺪ ﭘﺸﺖ ﻛﺮد‬
‫ﺑﻪ او و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ در ﺳﻠﻮل را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ و رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﻣﺎت‬
‫وﻣﺒﻬﻮت‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻓﺔ ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام و ﻫﻲ ﺻﺪاش ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬

‫‪22‬‬
‫ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻫﻨﻮز از ﺑﻬﺖ ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎور ﻛﻨﻪ ﻳﻜﻲ رو‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ اون ﻗﻴﺎﻓﻪ در ﺑﻴﺮون دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻮ ﻟﺒﺎس ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﺒﻴﻨﻪ‪ .‬ﻏﺮوب ﻛﻪ ﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺪي‬
‫رﻓﺖ ﻳﻜﻲ از زﻧﺪوﻧﻴﻬﺎي ﺳﻠﻮل ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺎرو از ﺳﻠﻮل درآورد و ﺑﺎ ﺷﻼق اﻓﺘﺎد ﺑﻪ‬
‫ﺟﻮﻧﺶ‪ .‬ﻣﻲزدش و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮش داد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﻪ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻪ ﻧﺎﺻﺮ‬
‫اﺣﻤﺪﻳﺎن را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻪ‪ ،‬زﻳﺮ ﺷﻼق ﻟﻬﺶ ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﻧﺎﺻﺮ اﺣﻤﺪﻳﺎن‬
‫اﺳﻢ واﻗﻌﻲ اﺳﺪﻳﻪ‪ .‬ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام‪ ،‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻮي زﻧﺪون ﻗﺼﺮ ﺑﺎز دﻳﺪﻣﺶ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ‬
‫اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ اوﻧﻲ را ﻛﻪ در اوﺗﺮﺧﺖ دﻳﺪي ﻫﻤﻮن ﻧﺎﺻﺮ اﺣﻤﺪﻳﺎن ﻳﺎ اﺳﺪﻳﻪ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﻗﻴﺎﻓﺔ ﺧﻮدﺷﻮ داﺷﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭘﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻌﺪ ﭼﻲ ﺷﺪ؟‬
‫ـ روز ﺑﻌﺪش ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲ ﻣﻦ رو ﺑﺮدن ﺑﻪ ﻳﻪ ﺑﻨﺪ دﻳﮕﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻧﺪﻳﺪﻣﺶ ﺗﺎ ﺗﻮي‬
‫زﻧﺪون ﻗﺼﺮ‪ .‬ﻫﺮوﻗﺖ ﻳﺎد اون روز ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻳﻢ ﻛﻠﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ درﺑﺎرهش ﺣﺮف ﻣﻲزدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻃﻔﻠﻜﻲ ﻟﺤﻦ ﺧﻮدش را اوﻧﻤﻮﻗﻊ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﻪ اﺳﺪي ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺗﻮ ﺳﺎواﻛﻲ ﺷﺪي ﻫﻨﻮز ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺪاش آﻫﻨﮕﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻳﻪ ﺟﻮر ﺳﺎدﮔﻲ و ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ و ﻳﻪ ﺟﻮر‬
‫ﺣﻤﺎﻗﺖ و ﻣﺸﻨﮕﻲ ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬وﻗﺖ ﺣﺮف زدن از اون روز‪ ،‬ﻳﻬﻮ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد و‬
‫اﻧﮕﺎر ﻗﻴﺎﻓﺔ ﺧﻮدش رو داره ﺗﻮ آﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ و ﻣﻲﺗﺮﻛﻴﺪ‪:‬‬
‫"ﮔُﻪ!" ﺑﻌﺪ ﻗﺎه ﻗﺎه ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮدش ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻳﻪ روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ اﺳﺪي ﺳﻌﻲ‬
‫زﻳﺎدي ﻣﻲﻛﺮد زﻧﺪوﻧﻴﻬﺎﺋﻲرو ﻛﻪ زﻳﺮ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ ﺧﻮدش ﺑﻮدن و وﺿﻊ ﻣﺎﻟﻲ ﺧﻮﺑﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺑﺎ دادن ﭘﻮل ﻳﺎ وﻋﺪة ﻳﻚ ﺷﻐﻞ ﺧﻮب در ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﻣﺄﻣﻮر ﺳﺎواك ﻛﻨﻪ ﻳﺎ‬
‫ازﺷﻮن ﺧﺒﺮﭼﻴﻨﻬﺎي ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺑﺴﺎزه‪ .‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﻜﻨﺎﺳﺎي ﺻﺪي‪ ،‬ﻫﺰاري‬
‫ﻣﻲﭼﻴﺪ ﺟﻠﻮﺷﻮن ﻛﻪ ﻳﻪ ﺟﻮري وﺳﻮﺳﻪﺷﻮن ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﻮد ﻓﻘﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮاي وﻳﺮون ﻛﺮدن ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﻳﻪ ﺟﻮراﺋﻲ ﺗﻮ ﻓﻘﺮ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ اوﻧﺎ‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺣﺮف ﺷﺎﻫﺮخ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫‪23‬‬
‫ـ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲدوﻧﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺮاغ اوﻧﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﻲ وﺿﻌﻲ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش داﺷﺘﻦ‪ .‬ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻮدن‪ ،‬ﻳﺎ درد ﺑﻲ ﭘﻮﻟﻲ را ﻳﻪ زﻣﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدن‪ .‬ﺑﺮاش ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺲ ﻛﻨﻪ زﻧﺪوﻧﻲش از اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮدش رو در‬
‫ﻣﻘﺎﻣﻲ ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ از دور و ﺑﺮﻳﻬﺎش ﻣﻲﺑﻴﻨﻪ‪ ،‬ﻳﻚ رﻧﺞ روﺣﻲِ ﭘﻨﻬﻮن ﻣﻲﻛﺸﻪ‪،‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬اﮔﻪ رازي ﻫﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن رﻧﺞ روﺣﻲش ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻫﻤﻮن رﻓﻴﻖ ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻴﻢ ﻳﻪ روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺧﻮاري و ذﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪرش‬
‫ﺟﻠﻮي دﻳﮕﺮون از ﺧﻮدش ﻧﺸﻮن ﻣﻲداد اوﻧﻮ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺧﻴﻠﻲ رﻧﺞ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫اﻳﻨﻮ ﺑﺎرﻫﺎ ﭘﻴﺶ از ﺳﺎواﻛﻲ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎي ﻧﺰدﻳﻜﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎزم ﭼﻴﺰي ازش ﻣﻲدوﻧﻲ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻳﻪ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﻣﺴﺖ ﻣﻲﻛﻨﻪ و ﻣﻴﺎد ﭘﺸﺖ ﺳﻠﻮل ﻣﺎ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮﻧﻪ‪":‬اي ﺟﻼد ﻧﻨﮕﺖ ﺑﺎد‪ .‬اي ﺟﻼد ﻧﻨﮕﺖ ﺑﺎد‪".‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﺑﻲﻃﺎﻗﺖ از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد و رﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﺋﻲ‬
‫ﻗﺪم زد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﺿﺒﻂ ﺻﻮت را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪:‬‬
‫ـ ﻋﺠﻴﺒﻪ ﻫﺎ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﺑﺮا ﺧﻮدﻣﻢ ﻋﺠﻴﺒﻪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺎز ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﺳﻴﮕﺎر در دﺳﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪:‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﻣﺤﺸﺮ ﻣﻲﺷﻪ ﺗﻮ و اون را ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻨﺸﻮﻧﻦ و ﺑﺎﺗﻮن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻦ‪ .‬ﻳﺎ‬
‫ﺑﺬارن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ دوﺑﺎره زد روي دﻛﻤﻪﻫﺎي ﺿﺒﻂ‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮدت ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﺑﺒﻴﻨﻲش ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻲ؟‬
‫ـ اﻻن ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻴﻔﺘﻪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪم ﻣﻲﺧﻮام از ﻧﺰدﻳﻚ‬
‫ﺧﻮب ﻧﮕﺎش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻲ دﻏﺪﻏﻪ از ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲ‪ .‬از ﺷﻼق‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﻳﻜﺎش رﻓﻴﻘﺖ ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺤﺸﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬

‫‪24‬‬
‫ـ ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازة ﻛﺎﻓﻲ ازش ﺧﺎﻃﺮه دارم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‪ ،‬ﺑﺎزﺟﻮم ﺑﻮد‪ .‬از اون‬
‫ﺑﺎزﺟﻮﻫﺎي ﺟﻼدﻣﺴﻠﻚ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﻮ ﺧﻴﻠﻴﻬﺎ ﻣﻲدوﻧﻦ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻣﻴﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ‬
‫ﺗﻮ ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮ ﻗﺎﻟﺐ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﭘﻴﺶ از ﺳﺎواﻛﻲ ﺷﺪﻧﺶ‪ .‬ﻣﻲﺷﺪ ﻫﻤﻮن آدﻣﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲام ازش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻣﻲاوﻣﺪ ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﺎ ﻛﺖ ﻣﻨﺪرس‪،‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ روﺑﺮوت و زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﻫﻢ ﻛﻠﻲ ﻛﺘﺎب ﺷﻌﺮ و داﺳﺘﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻴﺶ ﻣﻲاوﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺷﻌﺮ و داﺳﺘﺎن ﺑﺰﻧﻴﻦ‪.‬‬
‫ـ زﻳﺎد‪ .‬ﻛﻠﻲ ﺷﻌﺮ از ﺷﺎﻣﻠﻮ و ﻓﺮوغ از ﺣﻔﻆ داﺷﺖ‪ .‬ﻧﻘﺪ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﺷﻌﺮ و‬
‫داﺳﺘﺎن ﺑﻌﻀﻴﺎرو‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺐ‪ .‬دﻳﮕﻪ؟‬
‫ـ ﺧﻮدشرو ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﻘﻮﻟﻪﻫﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﻣﻲدوﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺧُﺐ؟‬
‫ـ ﻫﻴﭻ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻬﻮ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪" :‬اﻳﻨﺠﻮري ﻧﻤﻲﺷﻪ ﺗﻮﺿﻴﺤﺶ داد" و ﺿﺒﻂ‬
‫را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدم‪" :‬ﺑﺮا اﻣﺸﺐ دﻳﮕﻪ ﺑﺴﻪ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪش ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮا ﺑﻌﺪ"‪ .‬و ﺳﺮ ﺑﻄﺮي‬
‫آﺑﺠﻮم را ﻛﺞ ﻛﺮدم ﺗﻮي ﻟﻴﻮان‪ .‬ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﺎ ﺷﺪ آﺑﺠﻮ ﺑﻴﺎورد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺮا ﻣﻦ ﻳﻪ اﺳﺘﻜﺎن ودﻛﺎ ﺑﻴﺎر!‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا؟‬
‫و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ‪ :‬واﺳﺔ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻴﺎر!‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﺗﺎزه ﻗﺮص ﺧﻮردي ﻧﺨﻮر!‬
‫ﺷﻴﺪه ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﻗﺮص ﺧﻮردي‪ .‬ﻣﺎل دو ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺸﻪ‪ .‬ﺗﻤﻮم ﺷﺪه‬
‫اﺛﺮش‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻲ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﻗﺮﺻﺎ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺎراﺳﻪﺗﺎﻣﻮل‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ رو ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ‪ .‬ﻧﻤﻲذاره ﻣﻦ زﻳﺎد ﻣﺴﻜﻦ ﻗﻮي‬
‫ﺑﺨﻮرم‪.‬‬
‫و دوﺑﺎره رﻓﺖ ﭘﻲ ﺳﺌﻮاﻟﺶ‪:‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﻧﻤﻲﺧﻮاي اداﻣﻪ ﺑﺪي؟ ﻣﺎﺟﺮاي ﺟﺎﻟﺒﻴﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲدوﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺬارﻳﻢ ﺑﺮا ﺷﺐ دﻳﮕﻪ‪ .‬اﺻﻠﺶ ﻫﻤﻴﻨﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺤﺚ را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪:‬‬

‫‪25‬‬
‫ـ راﺳﺘﻲ اون ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻴﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻈﻴﻤﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻦ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻛﺸﻴﺪ؟‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻄﺮي ودﻛﺎي اﺳﻤﻴﺮﻧﻮف را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺸﻐﻮﻟﺸﻴﻢ‪.‬‬
‫از ﺗﻮي ﻓﺮﻳﺰر درآورده ﺑﻮد‪ .‬ﻏﺒﺎر ﺳﻔﻴﺪي از ﻳﺦ روي ﺟﺪار ﺑﻴﺮوﻧﻲ ﺷﻴﺸﻪ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم روش‪ .‬ﺳﺮﻣﺎﻳﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻫﻤﻪرو ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاي اﻣﺸﺐ ﺑﺨﻮرﻳﻢ؟‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻫﺮﭼﻘﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻲ ﺑﺨﻮر‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺗﺎ دوﺗﺎ ﺗﻮان دارم‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻨﻲ‪ ،‬ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻳﻜﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮرم‪ .‬ﻗﻮل ﻣﻲدم‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﻮل ﻣﻲدي‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫و ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻣﺎن را ﭘﺮ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ!‬
‫ـ ﻧﻮش!‬

‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺮق ﺧﻮرﻳﻤﺎن آن ﺷﺐ ﺑﻪ درازا ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲزدم ﺑﻴﺮون ﺑﻔﻬﻤﻲ‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻲ ﺳﺮم ﮔﻴﺞ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﭘﺎ زدن در ﻫﻮاي آزاد و ﺳﺮد ﺷﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻟﻢ ﻛﻤﻲ ﺟﺎ‬
‫آﻣﺪ‪ .‬ﻛﺮﻣﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮي ﺑﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻃﺮف‬
‫را اﻟﻠـﻪﺑﺨﺘﻜﻲ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺎ ﻛﻪ ﻣﻲزدم ﺳﻨﺎرﻳﻮﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ از‬
‫دﻳﺪار او و ﺧﻮدم ﺗﻮي ﻛﻠﻪام ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬راﻫﻢ را ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻬﺮ ﻛﺞ ﻛﺮدم‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم‪ .‬و راﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬اوﻟﺶ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد‪ .‬ﻫﻲ از اﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ‬
‫آن ﭘﻬﻠﻮ ﻣﻲﺷﺪم و زﻳﺮ ﻟﺐ ﻓﺤﺶ ﻣﻲدادم‪ .‬ﺗﻮي اﻳﻦ ﻣﻮاﻗﻊ‪ ،‬ﭘﺎي ﭼﭙﻢ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻳﻚ درد ﻣﻮذي و ﺑﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪﻣﺶ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ آرام‬
‫ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ دو ﺧﻮاب ﻋﺠﻴﺐ دﻳﺪم‪ .‬ﺗﻮي ﺧﻮاب اوﻟﻢ ﺗﻮي ﻗﻄﺎري‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ از ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬از‬
‫ﻣﺄﻣﻮر ﻗﻄﺎري ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻠﻴﻄﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻫﻠﻨﺪي‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻣﻘﺼﺪ ﻗﻄﺎر ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬او ﻫﻢ ﭼﻨﺪﺑﺎر ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﻪ آﻟﻤﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪" :‬ﻧﻴﺨﺖ‬
‫ﻧﻴﺨﺖ"‪.‬‬
‫ﻧﺼﻒ راه را ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه و از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬اوﻟﺶ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﺮ و ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮد‪ .‬و ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺗﭙﻪاي ازدور دﻳﺪم ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﭙﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻲ ﻣﻲرﻳﺨﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺷﻴﺒﻲ ﻣﻼﻳﻢ و ﺑﻌﺪ ﺗﭙﻪاي دﻳﮕﺮ ﻛﻪ واﻗﻌﺎً ﺗﭙﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻨﺪ درﺧﺖ ﺳﺮو روي‬

‫‪26‬‬
‫آن‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻮره راﻫﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ درﺧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻮﺗﺎه و ﻫﻤﻘﺪ ﻣﺴﻴﺮش را در ﺳﺮ ﻫﺮ ﭘﻴﭻ‬
‫و ﺧﻤﻲ ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﺔ دوري ﮔُﻠﻪ ﺑﻪ ﮔُﻠﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﮔﺬاري ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻌﺪي ﺧﻮاﺑﻢ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ آن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ در اول ﺳﻔﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪،‬‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﭘﻴﺎده ﺷﺪم از ﻗﻄﺎر‪ ،‬ﻳﻜﻬﻮ ﭘﺮت ﺷﺪم ﺗﻮي ﻛﻮﭼﺔ ﺑﭽﮕﻲام‪ .‬ﻳﻚ روز‬
‫ﻇﻬﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻛﻬﻨﻪاي ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺑﻨﻲ ﺑﺸﺮي ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن‪ .‬ﭼﺮا؟ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﺮاه ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ آﻧﺠﺎ‪ .‬ﭼﻮن ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﺤﻞ ﺑﺎزي ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺟﺮأت‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﭘﺎم رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ردﻳﻒ اول ﻗﺒﺮﻫﺎ‪ ،‬ﺻﺪاي ﻛﻒ زدن ﻣﺮدهﻫﺎ را‬
‫ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬ﺻﺪا ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎ رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﻣﺮدهﻫﺎ ﺑﺎز ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻒ‬
‫زدن‪ .‬از ﺗﺮﺳﻢ ﻓﺮار ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن‬
‫ﺣﻠﺒﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﻛﻮﺑﻴﺪم ﺑﻪ در و داد زدم‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬از ﺻﺪاي داد و ﻓﺮﻳﺎد ﺧﻮدم از‬
‫ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻛﺎر دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﺟﻔﺘﺸﺎن از آدﻣﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻴﺪار ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و روز ﺑﻌﺪش ﺗﺎ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ دو‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﺳﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ‪ .‬از ﻧﺎﻫﺎر ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ زﻧﮓ زدم‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ‬
‫ﺧﻮاﺑﺎﻟﻮد ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺷﻴﺪه ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮد‪ :‬ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺑﻢ را ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎي اول ﺧﻮاب اوﻟﺖ ﻋﻴﻦ ﺷﺎﺗﻬﺎﺋﻲ از ﻳﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم‬
‫اون ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ‪ ،‬درﺧﺘﺎي ﻛﻮﺗﺎه‪ ،‬ﺗﭙﻪاي ﻛﻪ داﺷﺖ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪش اون ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن‬
‫و‪ ...‬ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ ﻋﺠﺐ ﺧﻮاﺑﻲ دﻳﺪي!‬
‫ـ آره‪ .‬ﺑﺮا ﺧﻮدﻣﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬درﺑﺎرة ﻣﺎﺟﺮاي اﻳﻦ آﻗﺎي اﺳﺪي و ﺧﻮدت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎزم ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف‬
‫ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬اﻳﻨﺒﺎر ﻧﻤﻲذارﻳﻢ درﺑﺮي‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪاي ﺑﺮام دارﻳﻦ؟‬
‫ـ ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﺟﺎن ﺗﻮ اﻳﻨﺎ ﺗﺎرﻳﺨﻪ‪ .‬ﺣﻴﻔﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ـ از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﻲ ﻣﻲﮔﻢ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ رﻓﺘﻪام ﺗﻮ ﻧﺦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻳﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ‬
‫دﻳﻮثرو ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﺑﻴﺮون از زﻧﺪون و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ‪،‬‬

‫‪27‬‬
‫دور از ﻫﺮﭼﻪ دﻳﻮار و ﺷﻼﻗﻪ‪ ،‬از ﻧﺰدﻳﻚ ﻳﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪﮔﺮو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺸﻴﻨﻢ‬
‫ﺟﻠﻮش و ﺧﻮب ﻧﮕﺎش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ دﺳﺘﺶ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺤﻴﻂ ﺗﺎزه ﭼﻄﻮرﻳﻪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎش ﭼﻄﻮرﻳﻪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ ﻣﻲﮔﻢ دﻳﻮث وﻗﺘﻲ ﻣﺎرو ﻣﻲزدي‬
‫ﺑﻪ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدي‪ ،‬ﭼﻪ واﻛﻨﺸﻲ ازﺧﻮدش ﻧﺸﻮن ﻣﻲده‪ .‬ﭘﻮﺳﺘﺶ ﭼﻪ رﻧﮕﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﻪ‪.‬ﻣﻦ زﻳﺎد ﻛﺎري ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺎرﻳﺦ و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﺸﺎش ﺗﻮش‪.‬‬
‫ـ رو ﺣﺮﻓﺎم ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪ .‬راﺳﺘﻲ وﻗﺖ ﻛﺮدي ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻲ دو روزه ﺑﺎزم ﺑﻴﺎ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬و اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺸﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻪ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪاي ﺟﻮر ﻛﺮدم ﻫﻤﻪ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻢ ﺑﻴﺎد‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻢ اﻳﻦ ﺳﻴﮕﺎر ﻟﻌﻨﺘﻲ رو دود ﻛﻦ!‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻦ‪ .‬داره ﻫﻮا ﺳﺮد ﻣﻲﺷﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﺮﻛﺎي ﻣﺤﻞ ﻣﺎ‪ ،‬ﻗﺎري ﻧﻨﻪ ﻛﻮوﻧﻪ‬
‫ﻣﻲﻧﻴﺐ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻨﻪ ﭘﻴﺮة ﺳﺮﻣﺎ ﺳﻮار ﺗﺎﺑﺶ ﺷﺪه‪ .‬ﻣﺎ دﻳﮕﻪ ﺟﺮات ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﻮ ﻫﻮاي‬
‫ﺳﺮد زﻳﺎد ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ رﻳﻪام ﺧﺮاﺑﻪ‪ .‬ﺷﻴﺪه ﻫﻢ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲاش ﺑﻪ ﭼﺴﻲ‬
‫ﺑﻨﺪه‪ .‬ﺳﺮ ﺳﻴﮕﺎر ﻫﻢ ﭼﺸﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻲ ﻛﻪ ﻛﺎرا رو ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺑﻜﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ زودﺗﺮ ﺟﻮرش ﻛﻦ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ رو اون ﻫﻨﻮز وﻗﺖ دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺻﺤﺒﺘﻤﺎن ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻮﻣﺔ ﻛﺘﺎﺑﻲ را ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰم اﻧﺒﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮدم‬
‫ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮﺟﺎﺷﺎن‪ .‬ﻳﻚ ﻗﺮار ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ "ﻫﺮﻣﺎن"‪ ،‬رﺋﻴﺴﻤﺎن داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮدﺟﻪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي ﭼﻨﺪ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ وادارش ﻛﻨﻢ ﻳﻚ دورة ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﺔ ﺗﺌﺎﺗﺮ آﻣﻮزﺷﻲ ﺑﺮاي ﻛﻮدﻛﺎن اﻳﺮاﻧﻲ‬
‫و اﻓﻐﺎﻧﻲ ﺑﮕﺬارد‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻜﺠﻮري دﺳﺖ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ را ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ‬
‫ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺟﺎﺋﻲ ﺑﻨﺪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺟﻔﺘﺸﺎن ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺘﺸﺎن‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎ ﺣﺴﺎﺳﻴﺘﻲ ﻛﻪ دارﻧﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﺗﻮي اﻓﺴﺮدﮔﻲ و ﺣﺲ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ‪.‬‬
‫رﻓﺖ و آﻣﺪﺷﺎن ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻬﺪي‪ .‬آن وﻗﺘﻬﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻴﺘﺮا و ﻣﻬﺪي ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻬﺪي‪ .‬ﻣﻬﺪي ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻟﻜﻨﺘﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش‬
‫ﺗﻌﻤﻴﺮش ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺻﺒﺢ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ را ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ از دﻟﻔﺖ ﻣﻲآﻣﺪ‬
‫اوﺗﺮﺧﺖ ﻣﺎ را ﺳﻮار ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﺑﺮد ﺧﺎﻧﻪاش‪ .‬ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﺷﻴﺪه ﺻﺪاي‬
‫ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻮد ﺗﺼﻨﻴﻔﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ‬
‫ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﺼﺪاﺋﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺖ ﻣﺴﺘﻲ ﺟﻔﺘﺸﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﺣﺎل ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﺑﺪﻳﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﻫﻤﻴﺸﻪ آﺧﺮﻫﺎي ﺧﻮاﻧﺪن ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮاب ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﻖﻫﻖ‬
‫ﻣﻲزد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ و دل ﻣﺎ را آﺗﺶ ﻣﻲزد‪.‬‬

‫‪28‬‬
‫ﻫﺮﻣﺎن ﻓﻜﺮم را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ در ﺟﻠﺴﻪاي ﻛﻪ ﻣﺎه آﻳﻨﺪه ﺑﺎ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮة‬
‫ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ دارد‪ ،‬ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد را ﻣﻄﺮح ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎرﻧﺎﻣﻪ و ﺳﺎﺑﻘﺔ ﻛﺎرﻳﺸﺎن را ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ دو ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺗﻮي ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺳﺮِ ﻛﺎرم ﺧﻮدم ﺑﺮاي ﺟﻔﺘﺸﺎن درﺳﺖ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ وﻗﺘﻲ ﻫﻨﻮز روﺷﻦ ﻧﺒﻮد ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺒﺮش را ﺑﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻫﺮﻣﺎن از ﻫﻤﺎن اول ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺸﻮد ﺑﺮاي ﻳﻜﻲﺷﺎن ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬از‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﻲزدﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ اﻣﺮوز ﺗﻮ روزﻧﻮﻣﻪ ﺧﻮﻧﺪم ﻓﻘﻂ در ﺧﻮد ﺷﻬﺮ ﭘﻜﻦ ﻧﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن دوﭼﺮﺧﻪ‬
‫وﺟﻮد داره‪.‬‬
‫ﻣﺒﺎدﻟﺔ ﺧﺒﺮﻫﺎي ﺗﺎزه و ﻋﺠﻴﺐ ﻳﻚ ﻗﺮار ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻴﻦ او و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي از ﻣﺎ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻋﺸﻮة اول را او آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻫﻢ ﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﺑﺎش دم ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎزي ﻛﻪ ﺑﺮد و ﺑﺎﺧﺖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫آﻣﺪم ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮي روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي اﻳﺮان ﺧﻮاﻧﺪم زﻧﻲ در اﻳﺮان ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ زاﺋﻴﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ‪ .‬ﺑﺪم ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺧﺒﺮ ﺗﺎزة رﻗﻢدار ﺑﻪ او‬
‫ﺑﺪﻫﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺔ ﻣﺮﻛﺰ آﻣﺎر‪ ،‬در اﻳﺮان ﻫﺸﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻧﻔﺮ زﻳﺮ ﺧﻂ ﻓﻘﺮ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫ـ اوه ﺑﺎ اﻳﻦ درآﻣﺪ ﻧﻔﺖ!‬
‫ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺑﺮات ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد!‬
‫ـ آره‪ .‬وﻟﻲ ﺟﺪي ﭘﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺧﺒﺮ را ﻣﺒﺎدﻟﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪" :‬اوﻛﻲ"‪ .‬و ﻗﻮز ﻗﻮزي ﺑﺎ ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد ﺑﻴﻦ ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ ﮔﻢ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫آن روز ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ‬
‫ﻫﺮﻣﺎن‪ ،‬ﺣﺪودﻫﺎي ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر و ﻧﻴﻢ از ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ زدم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺗﻮي راه ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد‬
‫ﺑﻪ ﺣﺮف ﺧﻮدم و رﻗﻢ ﻫﺸﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻧﻔﺮ زﻳﺮ ﺧﻂ ﻓﻘﺮ‪ .‬ﺧﻮدﻣﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻋﺠﻴﺐ ﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﺎﻋﻞ و ﻓﻌﻞ ﻳﺎ ﻧﻬﺎد و ﮔﺰارة ﻣﺴﺨﺮهﺷﺎن در ﺑﻴﺎنِ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻔﻠﻮك‬
‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﺟﻤﻠﻪاي ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻫﺸﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻓﻘﻂ دو ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ‬
‫ﻳﻚ ﻋﺪد ﻫﻔﺖ رﻗﻤﻲ‪ .‬اﻣﺎ در واﻗﻌﻴﺖ‪ ،‬ﺗﺼﻮر اﻳﻦ ﻫﻤﻪ آدم ﻛﻪ ﭼﻄﻮر زﻳﺮ ﺧﻂ ﻓﻘﺮ‬
‫ﺗﻮي ﻫﻢ ﻣﻲﻟﻮﻟﻴﺪﻧﺪ و در ﭼﻪ ﻣﻨﺠﻼﺑﻲ‪ ،‬اﺻﻼً ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﺮا در ﺧﻮدش‬

‫‪29‬‬
‫ﺟﺎ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﭘﺸﺖ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲآﻣﺪ و ﻫﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻫﻞ ﻣﻲدادﻧﺪ و‬
‫ﭘﺎره ﭘﻮره ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻫﻮا ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬دﻫﺎﻧﻲ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻛﻠﻪ ﻗِﻞ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺗﻮي ﻟﺠﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﺪم از ﮔﻮﺷﻪاي از ذﻫﻨﻢ ﻛﻠﺔ اﺳﺪي ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﻓﻜﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن او ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ .‬ﺑﻴﻬﻮا ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ اودهﺧﺮاﺧﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر از ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎ ﻧﺼﻔﻪﻫﺎي آن ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬از‬
‫ﻛﻮﭼﺔ ﺑﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ او را در آن دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن اﻃﺮاف ﺑﻪ ﻳﻜﻲ‬
‫دو ﻣﻐﺎزة ﻗﺎﻟﻲﻓﺮوﺷﻲ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﺔ ﺗﻤﺎﺷﺎ و اﺣﻴﺎﻧﺎً ﺧﺮﻳﺪ ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﺳﺮ زدم‪ .‬ﺧﺒﺮي ازش‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬آﺧﺮ ﺳﺮ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ "دام" )‪ (Dom‬ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﻴﻠﻲ از ﻏﺮﻳﺒﻪﻫﺎ‬
‫ﻣﻴﺪاﻧﻬﺎي دور و ﺑﺮ آن و ﺧﻮد ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﺶ دﻳﺪﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ از ﭘﺎي ﺑﺮج ﺑﻠﻨﺪش‬
‫رد ﻣﻲﺷﺪم ﻳﺎد روزﻫﺎي اول آﻣﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم‪ .‬ﻣﻲآﻣﺪم و زﻳﺮ ﺑﺮج ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺗﺎ روزي‪ ،‬ﻛﻲ و ﭼﻪ وﻗﺖ‪ ،‬از آن ﻛﻨﮕﺮة دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﻲ‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ در روزﻫﺎي آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻣﺠﺬوﺑﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﻣﺮا ﺻﻔﻴﺮ زﻧﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ده‬
‫دوازده ﺳﺎﻟﻲ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﮔﻴﺮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﻬﺮي ﺑﺰرگ و ﻗﺪﻳﻤﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي آﺟﺮﻓﺮش و ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﺳﻨﮕﻔﺮش اﻃﺮاف ﺑﺮج ﺑﻠﻨﺪش ﻧﮕﺎه ﻫﺮ ﺗﺎزه‬
‫واردي را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮج ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﻛﻨﺪهﻛﺎرﻳﻬﺎ و ﻧﻘﺸﻬﺎي اﻋﺠﺎب‪-‬‬
‫آورش ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﺎ ارﺗﻔﺎع ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﻣﺘﺮي از زﻣﻴﻦ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﺗﺎ ﻛﻠﻪاش رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﺪ اﮔﺮ اﺳﺪي را ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﻳﻜﻬﻮ ﻛﻨﺎرم‬
‫ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي اﻳﻦ ﺑﺮج ﻗﺪﻳﻤﻲ و ﻓﺮو رﻓﺘﻪ در اﻋﺠﺎب ﻣﻌﻤﺎري آن‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ و دوﭼﺮﺧﻪام را از ﺟﻠﻮي آن ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﭘﺎ‬
‫زدم ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ در ﻃﺒﻘﺔ ﺳﻮم ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺑﻴﺮون ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺰرگ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬دو روز ﺑﻌﺪ از اﺳﺒﺎبﻛﺸﻲام ﺑﻪ آﻧﺠﺎ وﻗﺘﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻲام را دﻳﺪم ﻛﻪ‬
‫در ﻫﻮاي ﮔﺮم و آﻓﺘﺎﺑﻲ آن روز ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﺎ ﻳﻚ ﺷﻮرت ﻛﻮﺗﺎه ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﻪاش‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و آﺑﺠﻮ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪" :‬ﭼﻄﻮري ﻧﺎﺧﺪاي ﺑﺮج‬
‫آب؟"‬
‫"ﺑﺮج آب" اﺳﻢ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪام ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺧﻨﺪهاي ﺑﻴﺼﺪا‪ .‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭼﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ دوﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻮدي ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ‬
‫ﺟﻠﻮة ﺑﻴﺸﺘﺮي داد‪ .‬از آن ﺧﻨﺪهﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮدﻛﻪ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو ﺑﺮد‪ .‬ﭼﻴﺰي از ﺗﻠﺨﻲ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن روح در آن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺧﻨﺪهﻫﺎي ﺧﻮدم ﺑﻌﺪ از ﻣﺎﺟﺮاي ﺟﺪاﺋﻲام از ﻣﻬﺮي‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻠﻮان اوﻧﻲ؟‬

‫‪30‬‬
 ‫ـ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ از ﻛﺎر ﻣﻠﻮاﻧﻲ اﻓﺘﺎدهام‪.‬‬
‫و دﺳﺘﻢ را از روي ﻧﺮده ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ دراز ﻛﺮدم‪ :‬ﺳﻠﻴﻢ‪.‬‬
‫دﺳﺘﻢ را ﻓﺸﺮد‪ :‬ﻣﺎرك‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺎد اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪﻫﺎ را از روي ﻃﺮح ﻛﺸﺘﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪن‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﺳﻴﻞ ﺑﻴﺎد‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺜﻞ زﻣﺎن ﻧﻮح ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را آب ﺑﮕﻴﺮه‪ ،‬ﻣﺎ دﻳﮕﻪ‬
‫ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻏﺮق ﺷﺪن ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻲ را رﻫﺒﺮي ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد‪" :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ"‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺳﺖ‬
‫دﺧﺘﺮش را ﺻﺪا زد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ آﺑﺠﻮ ﺧﻨﻚ ﺑﻴﺎورد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺎﭘﺮي از ﺳﺮﻣﺎ و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد روي ﻧﺮده‪ ،‬ﺑﻐﻞ‬
‫ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎي ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ ﻛﻪ در ﻳﻚ ردﻳﻒ ﺑﻪ ﻧﺮده آوﻳﺰاﻧﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﻤﻌﺪاﻧﻴﻬﺎ‬
‫دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﺧﺸﻚ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﭼﻨﺪ روزي اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ آب دادهام‪،‬‬
‫و ﻧﻪ ﺑﺮاي ﭘﺎﭘﺮي داﻧﻪ ﻳﺎ ﺧﺮده ﻧﺎن ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ رﻳﺨﺘﻪام‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪﺷﺎن‬
‫ﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬

‫‪31‬‬
 ‫‪2‬‬

‫زﻣﺴﺘﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﺗﺎﻗﻜﻲ‪ ،‬ﺳﺮﭘﻨﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﭘﺎﭘﺮي ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﺔ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻫﺮوﻗﺖ زﻳﺮ ﺑﺎران ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ ﻛﺰﻛﺮده روي‬
‫ﻧﺮده ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ دﭼﺎر ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬وﺳﻮﺳﺔ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدنِ اﺳﺪي‬
‫ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻴﺮون از ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎد ﭘﺎﭘﺮي ﺑﻴﺎﻓﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻳﺎدش ﻣﻲاﻓﺘﺎدم از ﻓﺮوﺷﮕﺎﻫﻬﺎي‬
‫ﻣﺨﺼﻮص ﺟﺎي ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻗﻔﺴﻲ ﻳﺎ اﺗﺎﻗﻜﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎ‬
‫وﻗﺘﻲ از ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺣﺮف ﻣﻲزدم‪ ،‬ﺣﺮف ﭘﺎﭘﺮي ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ‬
‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻲﺟﺎﺋﻴﺶ را ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪم‪.‬ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻓﻜﺮي ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺮار آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ را ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺻﺒﺢ زود ﺑﺎ ﻳﻚ ﻻﻧﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﭼﻮﺑﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ‬
‫دوش ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮدش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺼﻴﺮﻛﻲ ﻫﻢ ﻛﻒ آن اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮدﻳﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻤﺶ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ؛ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻪ دﻳﻮارِ ﺑﻴﻦ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ و ﻣﺎرك‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮري روح ﻣﺎدرترو ﻋﺎدت ﺑﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮه ﺷﺒﺎ ﺗﻮش ﺑﺨﻮاﺑﻪ؟‬
‫ـ ﻣﻦ ﻳﺎ ﺗﻮ ﻛﻤﻲ ﻛﻠﻪﻣﻮنرو ﺗﻮش ﻣﻲﭼﺮﺧﻮﻧﻴﻢ‪ ،‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﺑﻮي ﻣﺎ‬
‫ﻣﻲﻓﻬﻤﻪ ﺧﻮﻧﻪش اوﻧﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻬﺪي ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻠﻲﻫﺎ! راﺳﺘﻲ راﺳﺘﻲ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻲ روح ﻣﺎدرﺗﻪ!‬
‫ـ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻢ؟ ﻋﺠﺐ ﺣﺮﻓﺎﺋﻲ ﻣﻲزﻧﻲ ﺗﻮ! ﺧﻮدﺷﻪ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻪ زﺑﻮﻧﻲ‬
‫ﺣﺎﻟﻴﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺧﻮدت ﺑﺮو ﻛﻠﻪات را اون ﺗﻮ ﺑﭽﺮﺧﻮن‪.‬‬

‫‪32‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺧﻴﺎل ﻛﺮدي اﻟﻜﻲ ﻣﻲﮔﻢ"‪ .‬و رﻓﺖ زاﻧﻮ زد ﺟﻠﻮ ﻻﻧﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ و از در‬
‫ﺑﺰرگ داﻳﺮهاي ﺷﻜﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻠﻪاش را ﻛﻤﻲ ﺑﺮد ﺗﻮ و ﺗﻜﺎﻧﻲ داد و‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﻛﻴﻔﻲ داﺷﺖ ﺳﻠﻴﻢ! ﻳﺎد ﺑﭽﮕﻲﻫﺎم اﻓﺘﺎدم‪ .‬اﻧﮕﺎر داﺷﺘﻢ ﺗﻮ دوﻣﻨﺶ ﺳﺮم‬
‫را ﺗﻜﻮن ﻣﻲدادم‪.‬‬
‫و دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻴﺎ! ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻴﺎ ﻛﻠﻪات را ﻳﻪ ﻏﻠﺘﻲ ﺑﺪه ﺗﻮ دوﻣﻨﺶ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺧﺮ ﻧﺸﻮ!‬
‫ـ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻠﻪام را ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲﺷﻪ دﺳﺘﻢ را ﺑﺒﺮم اون ﺗﻮ؟‬
‫ـ ﺑﻴﺎ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﺑﻴﺎ اون ﺗﻮ ﺑﮕﻮز‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﻜﻦ‪ .‬ﺑﻴﺎ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﻛﻨﺎر او زاﻧﻮ زدم ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻛﻠﻪام را ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ در ﻻﻧﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺗﻜﺎن‬
‫ﺗﻜﺎﻧﻲ دادم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬ﭘﺎﭘﺮي ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺳﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم و از ﻟﺒﺔ آن ﻳﻜﺮﻳﺰ ﮔﺮدن‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺣﺼﻴﺮِ زﻳﺮﺷﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻣﺎه ﻋﻮض ﻛﻨﻲ ﻫﺎ‪.‬‬
‫ـ ﺣﺼﻴﺮ از ﻛﺠﺎ ﺑﻴﺎرم؟‬
‫ـ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ! ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زد‪:‬‬
‫ـ راﺣﺘﺖ ﻛﺮدم! اﺻﻼً از ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﻳﻪ ﺑﺮگ روزﻧﺎﻣﺔ ﻛﻬﻨﻪ رو‬
‫ﺣﺼﻴﺮش ﺑﺬارﻳﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﻓﻘﻂ اوﻧﻮ ﻋﻮض ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫و ﺑﻲ آﻧﻜﻪ از ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮدش دوﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻫﺮو و از روي ﻗﻔﺴﺔ ﭘﺎي‬
‫در‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﭼﺘﺮ و دﺳﺘﻜﺶ و روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻬﻨﻪﻫﺎ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دو‬
‫ﺻﻔﺤﻪ از وﺳﻂ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ را درآورد‪ ،‬ﺗﺎ ﻛﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ‪.‬‬
‫ﻋﻜﺲ ﭘﻴﻨﻮﺷﻪ رو اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﺪي ﺑﺎ دﻳﺪن آن ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪن‪:‬‬
‫ـ ﺑﻴﭽﺎره ﻋﻦ روح ﻣﺎدرم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺠﺎ ﺑﻴﻔﺘﻪ‪.‬‬
‫ـ دﻟﺨﻮري؟‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻳﻮث ﻋﻜﺴﺶ زﻳﺮ ﻛﻮن ﻣﺎدرم اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺮدم ﻋﻜﺲ ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ‬
‫از "روﺑﺮت ردﻓﻮرد" ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار اﺗﺎﻗﺶ ﻛﻪ ﺷﺒﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻪ‪ .‬دوﺑﺎره از‬
‫ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ‪ ،‬از در ﮔﺬﺷﺖ و ﺗﺎپ ﺗﺎپ دوﻳﺪ ﺗﻮي راﻫﺮو‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ دﻳﺪم در روزﻧﺎﻣﺔ‬
‫ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻋﻜﺴﻲ از "ﺗﺎم ﻛﺮوز" ﭼﺎپ ﺷﺪه اﺳﺖ‪" .‬اوﻧﻮ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم" و ﻳﻚوري‬
‫ﺧﻮاﺑﻴﺪ روي زﻣﻴﻦ و ﺑﺎ دﻟﺨﻮري آﻧﺮا از ﺗﻮ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ دﻳﻮارة ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻻﻧﺔ ﻛﺒﻮﺗﺮ‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻛﺎرﻣﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻛﻨﺎر ﺗﺎ روح ﻣﺎدرت ﺑﻴﺎد ﭘﺎﺋﻴﻦ‪.‬‬

‫‪33‬‬
 ‫ـ ﻧﺘﺮس! ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﻴﺎد ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻧﺮو!‬
‫و ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﭘﺮي ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮدن ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺻﺪاي ﻣﻮچ ﻣﻮچ درآورد‪ .‬ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدش و ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي‬
‫اﺗﺎق‪ .‬ﺷﻠﻮار اﺳﭙﻮرﺗﻢ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻗﺪم ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺟﻴﺐ ﭘﺎﺋﻴﻨﻢ ﮔﻴﺮ ﻛﺮد ﺑﻪ‬
‫دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي ﭘﺎي در و ﺻﺪاي ﺟﺮ ﺧﻮردن آﻣﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﺟﺎﺋﻲ ﺟﺮ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﺗﺎ‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ دﺳﺖ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺶ‪ :‬اي ﻣﺎدرﺗﻮ‪...‬‬
‫ﻣﻬﺪي از ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻗﺎه ﻗﺎه زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪ :‬ﺑﺎزم ﮔﺎزت ﮔﺮﻓﺖ؟‬
‫ـ آره ﻻﻣﺼﺐ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺟﺮ داد‪.‬‬
‫ـ ﺣﻘﺘﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲ زﻳﺎد ﻧﺮي ﺗﻮ ﻓﻜﺮاي اﻟﻜﻲ!‬
‫راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﻳﻚ آن رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎز ﺗﻮ ﻓﻜﺮ دﻳﺪن اﻳﻦ دﻳﻮث اﺳﺪي‪ .‬روح‬
‫ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ دﻋﻮت او ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي‬
‫دﺳﺘﺶ‪ .‬و او آرام آرام ﻣﻲﺑﺮدش ﻃﺮف اﺗﺎﻗﻜﺶ‪ .‬دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻪ ﺷﻠﻮارم‪ .‬آن‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻧﺸﺴﺘﻦ و دوﺧﺘﻦ ﺟﻴﺒﻢ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻏﺮوب آن روز ﺑﺎ ﻣﻬﺪي رﻓﺘﻴﻢ ﺧﺎﻧﺔ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻴﭽﺔ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و‬
‫ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﻋﺮق ﻫﻠﻨﺪي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻧﺎن ﺗﺮﻛﻲ و ﺳﺒﺰي و‬
‫ﭘﻴﺎزﭼﻪ و ﻳﻚ ﺷﻴﺸﻪ زﻳﺘﻮن آورده ﺑﻮد‪ .‬از ﭘﻴﺶ ﻗﺮارﻣﺎن را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ آﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ و ﻣﺎ آﺷﭙﺰي ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺳﺎﻗﻴﮕﺮي را ﺑﻪ ﻋﻬﺪة آﻧﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻨﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻬﺪي ﻛﻪ ﻣﺎﺟﺮاي اﺳﺪي را از زﺑﺎن او ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﻣﻬﺪي‬
‫ﻛﺎر اﺻﻠﻲاش ﺑﻴﺮون از زﻧﺪان ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬اﺻﻼً ﺗﻮي ﺧﻂ ﺳﻴﺎﺳﺖ و‬
‫اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻛﻼس ﻧﻬﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ درس ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻳﻜﻲ از‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎي ﭼﺮﻳﻚ را ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و از آن روز ﭘﺎش ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ‪ .‬ﻫﻨﻮز در اول راﺑﻄﻪاش ﺑﺎ ﭼﺮﻳﻜﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺄﻣﻮران ﺳﺎواك در ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﮔﺎراژ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرش دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫اﺳﺪي ﻧﺎﻣﺮد ﺑﻪ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد آﻧﻘﺪر ﻛﻒ ﭘﺎش ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﻣ‪‬ﻘﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻲﻫﺎ را‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﻣﻬﺪي ﻛﻪ آن ﺷﺐ ﻛﻤﻲ ﻛﻠﻪاش ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺎﺟﺮاي ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲاش‬
‫را ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻜﻲ را ﺟﺰ ﻫﻤﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﻮ ﻣﻬﻨﺪس ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬اﺻﻼً ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪش ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟ ﻣﻬﻨﺪس‬
‫راﺳﺘﻜﻴﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﻛﺴﻲرو ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎش دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻳﻜﺒﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬

‫‪34‬‬
‫ﻣﻬﻨﺪس ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﮔﺎﻫﻲ ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﺷﺪ ﮔﺎراژ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪاي را ﻣﻲداد دﺳﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ اﻋﻼﻣﻴﻪس‪ .‬اوﻧﺎ رو ﺳﺮ راﻫﻢ ﺷﺒﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ‪ ،‬ﭘﺎي در ﻛﻴﻮﺳﻜﺎي‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﺎ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺗﻮي اﺗﻮﺑﻮﺳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺮﺷﻮن ﺑﻪ ﻛﺎرم و ﺧﻮﻧﻪم‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮرد ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻨﺪ اﻳﺴﺘﮕﺎﻫﻲ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﻣﻲﺷﺪم و اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎ رو‬
‫زﻳﺮ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲذاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻳﻨﺎ رو ﻫﻢ ﻣﻬﻨﺪس ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺎد داده ﺑﻮد‪ .‬اﮔﻪ اﻳﻨﺎ‬
‫رو ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ رو ﻫﻤﻮن دم ﮔﺎراژ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎري‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ ﻛﺎرا رو ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ‪...‬‬
‫دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ دﺳﺘﻨﺒﺪ زدن روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ‪:‬‬
‫ـ اوﻧﻮﺧﺖ اﻳﻦ اﺳﺪي دﻳﻮث ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪاي‪ .‬ﺟﺎن ﻫﻤﻪﺗﻮن ﻣﻦ‬
‫ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﭼﻴﻪ؟ وﻟﻲ ﺧﺐ‪ .‬وﻟﺶ‪.‬‬
‫اﺳﺘﻜﺎن ﻋﺮﻗﺶ را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ و ﻗﺎه ﻗﺎه زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪:‬‬
‫ـ اﻳﻦ دﻳﻮث اﺳﺪي ﺧﻴﻠﻲ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﻳﻜﻲرو ﻟﻮ ﺑﺪم‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﻣﻲاوﻣﺪ ﺗﻮ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ "ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﭘﺮوﻟﺘﺎرﻳﺎﺋﻲ؟" ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ "ﻫﻴﭻ ﮔُﻬﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟" ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﺒﻮده ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ "اﮔﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﮔُﻬﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﭘﺲ آواز ﺑﺨﻮن"‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺟﺮﻋﻪاي ﺧﻮرد و اداﻣﻪ داد ‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮد دﻳﻮﺛﺶ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﺻﺪا داره‪ .‬ﺑﺎ اون ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻲ ﺣﺮف زدﻧﺶ‪ .‬ﻳﻪ‬
‫ﺷﺐ ﻣﻨﻮ ﺑﺮد ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ‪ .‬ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻣﺴﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن آوازاي ﻫﻨﺪي‪.‬‬
‫ﻫﻲ رﻣﻮﻳﺎ و ﺳﺎﻗﻴﺎ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ ﺻﺪاﺋﻲ؟ ﭘﺪر ﺳﮓ ﺗﻮ اون ﺣﺎل از ﻣﻨﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاش ﻛﻒ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﻲش ﺳﺮ ﻛﻼس آوازﻫﺎي ﻫﻨﺪي‬
‫ﻣﻲﺧﻮﻧﺪه و ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻼس ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻣﻲاوﻣﺪه‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻴﺎ رو ﻣﻲﺧﻮﻧﺪ‪ .‬ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟‬
‫ـ ﻫﻤﻴﻨﺎ رو دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻣﺎل ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻨﮕﺎم و ﻣﻨﮕﺎم و آواره‪ .‬از اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻤﺎ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﺎدرم ﻣﺎﺟﺮاي ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ اﺳﺪي ﻳﻚ ﺳﻨﺎرﻳﻮي ﻣﺤﺸﺮه‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ دارﻳﻦ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻴﻦ ﻋﻴﻦ ﻳﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻳﺎ ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ اوﻧﻮ ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮدم ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ ﺷﺎﻫﺮخ؟‬
‫ـ ﻣﻦ ﻛﻪ از اول ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﺟﺪي ﻧﻤﻲﮔﻴﺮه‪.‬‬
‫ـ ﭼﻲ ﺟﺪي ﻧﻤﻲﮔﻴﺮم‪ .‬اﻻن ﭼﻦ وﻗﺘﻪ ﻛﻪ از دﺳﺖ اﻳﻦ دﻳﻮث ﺧﻮاب راﺣﺖ‬
‫ﻧﺪارم‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻪ ﭘﻴﺪاش ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪35‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮا ﻗﺎﻃﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي دﻳﮕﻪ ﻣﻲﮔﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻳﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ ﻣﻲﮔﻲ! ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن اوﻧﻮ وﻟﺶ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻲﭼﻲ رو وﻟﺶ‪ .‬ﻃﺮف راﺳﺖ راﺳﺖ داره ﺑﻐﻠﻤﻮن راه ﻣﻲره‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮاي‬
‫واﻗﻌﺎً ﻳﻪ ﺟﺎي دﻧﺠﻲ ﺑﺮا ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺸﻴﻨﻲ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ؟‬
‫ـ ﻛﻪ ﭼﻲ ﺑﺸﻪ؟‬
‫ـ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺑﺎ اون وﻗﺘﺎ ﭼﻘﺪر ﻓﺮق ﻛﺮده‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ!‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬اوﻧﻢ ﺗﻮ! ﭼﻄﻮري؟ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ داري و ﺗﻮ اﻳﻦ‬
‫ﻫﻮاي ﺳﺮد‪ ،‬ﺻﺐ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﺑﮕﺮدي؟‬
‫ﺷﻴﺪه از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﺬار ﻛﺘﺎﺑﭽﺔ ﺗﻠﻔﻨﻬﺎي ﻋﻤﻮﻣﻲ را ﺑﻴﺎرم ﺗﺎ ﺣﺮﻓﻢ رو‬
‫ﺑﮕﻴﺮي‪.‬‬
‫رﻓﺖ از ﺑﻐﻞ ﻛﻤﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻮي اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﺋﻲ آﻧﺮا ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ ﻃﺮف ﺑﺎ اﺳﻢ واﻗﻌﻴﺶ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﻧﺸﺪه‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻲرﻳﻢ ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ‬
‫و ﻫﺮﭼﻲ اﺳﻢ ﺷﺮﻗﻲ ﺗﻮ ﺑﺨﺶ ﺗﻠﻔﻦ و ﻧﺸﻮﻧﻴﻬﺎي اوﺗﺮﺧﺖ ﻫﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و‬
‫ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ اوﻧﺎ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻴﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﺻﺪاﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺪاي اﺳﺪي ﻳﻪ ﻛﻢ ﺷﺒﻴﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺸﻮﻧﻲ ﺧﻮﻧﻪش رو ﻳﺎدداﺷﺖ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﻲرﻳﻢ ﻳﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻓﻘﻂ‬
‫ﻫﻤﻮن دور و ﺑﺮا ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬اوﻟﻨﺪش ﻛﻪ ﺑﺎزم ﻛﺎر ﻣﺸﻜﻠﻴﻪ‪ .‬دوﻣﻨﺪش ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻃﺮف‬
‫ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻦ از ﻫﻤﻮن اول ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻢ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻛﺎرو ول ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺤﺾ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺑﺬار ﻳﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ ﺑﻜﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎﺑﭽﻪ را از ﻗﺴﻤﺖ اوﺗﺮﺧﺖ ﺑﺎز ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اﺳﻤﻬﺎ‪.‬‬
‫ﺗﻠﻔﻆ اﺳﻤﻬﺎي اﻳﺮاﻧﻲ و ﻋﺮﺑﻲ ﺑﺎ ﺣﺮوف ﻻﺗﻴﻦ اوﻟﺶ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﺧﻨﺪهدار‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و ﺑﻌﺪ اﻻﺑﺨﺘﻜﻲ از اﺳﻤﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‬
‫روي ﺳﻪ ﺗﺎ ﺗﻮاﻓﻖ ﻛﺮدﻳﻢ‪ :‬ح‪ .‬اﻧﺼﺎرﺧﺎﻧﻲ‪ .‬ن‪ .‬ﺣﺴﻴﻨﻲ‪ ،‬و ص‪ .‬ﺷﺎﻫﺒﺎزي‪ .‬ﺷﻴﺪه‬
‫ﺷﻤﺎرة اﻧﺼﺎرﺧﺎﻧﻲ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ زد روي ﺑﻠﻨﺪﮔﻮي ﺗﻠﻔﻦ‪ .‬ﺧﺎﻧﻤﻲ ﮔﻮﺷﻲ را‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﻫﺎ!‬
‫ﺷﻴﺪه ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﺣﺮف زد‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎخ اﻳﻚ ﻣﺖ اﻧﺼﺎرﺧﺎﻧﻲ ﭘﺮاﺗﻦ؟ ) ‪Mag ik met Ansarkhani‬‬
‫?‪(praten‬‬
‫"ﻧﻴﺖ)‪ ."(niet‬ﺻﺪاي زن ﺟﻴﻎﻣﺎﻧﻨﺪ و ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪36‬‬
 ‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬وات ﻧﻴﺖ؟ )‪(Wat niet‬‬
‫زن دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪" :‬ﻧﻴﺖ‪ .‬ﻧﻴﺖ!"‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺣﺮف ﺷﻴﺪه را ﻓﻬﻤﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﻴﺮ اﻧﺼﺎرﺧﺎﻧﻲ؟ وار ﻫﻲ اﻳﺰ؟ ) ?‪Meneer Ansarkhani‬‬
‫?‪(Waar hij is‬‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪" :‬ﻧﻴﺖ‪ .‬ﻧﻴﺖ‪ ".‬و ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﺮ ﺳﻪ ﭘﻜﻲ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه زدﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ واﻗﻌﺎً ﺳﺌﻮاﻻﺗﺖ ﺷﺮﻟﻮك ﻫﻮﻟﻤﺰي ﺑﻮد ﺷﻴﺪه!‬
‫ﺷﻴﺪهﮔﻔﺖ "از ﻧﻴﺖ ﻧﻴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اون زﻧﺎي دﻫﺎﺗﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺗﻮ‬
‫ﻫﻠﻨﺪ ﭘﺎش را از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﺬاﺷﺘﻪ"‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﺷﻤﺎرة ﺑﻌﺪي را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻣﺮداﻧﻪاي ﺷﻨﻴﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻫﺎ‪ .‬اﻟﻮ‬
‫ﺷﻴﺪه ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﻴﺮ ﺷﻬﺒﺎزي؟ ﻳﻲ ﺑﻨﺖ ﻣﻨﻴﺮ ﺷﻬﺒﺎزي؟‬
‫ﻣﺮد ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺟﺎن ﺳﻦ ﺳﻦ؟‬
‫ﺷﻴﺪه از ﺗﺮس ﺧﻨﺪﻳﺪن زود ﺟﻠﻮ دﻫﺎﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻮﺷﻲ را رد ﻛﺮد ﻃﺮف‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻲ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه ﻧﺰﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺒﺎزي ﻧﺠﻪ ﺳﺲ؟‬
‫ﺻﺪا ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺳﻴﺰ ﻛﻴﻢ ﺳﻴﺰ؟ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺟﺎن ﻫﺎرا ﮔﺪي؟‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬او ﻓﺎﻃﻤﻪ دﻳﺮدي‪ .‬ﻣﻦ اﻳﺮاﻧﻨﺎن ﺗﻠﻔﻦ اﻳﻠﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ اﻳﺮاﻧﻨﺎن‪ ،‬ﻫﺎ؟ ﻣﻦ ﻧﻦ ﺷﻮخ ﻟﻮخ اﻟﻲ ﺳﻦ اﺣﻤﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺴﻮﺋﻲ ﺗﺎﻧﻴﺎم‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪" :‬اﻏﺸﻠﻴﻮن ﻣﻦ اﻳﺸﺘﺒﺎه ﻧﻤﺮه ﺗﻮت ﻣﺸﺎم‪ ".‬و ﮔﻮﺷﻲ را‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪".‬ول ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺎﺑﺎ! ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرا ﻧﻤﻲﺷﻪ ﻛﺴﻲ رو ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪".‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻش ﻛﻪ ﺑﺪ ﭘﻴﺶ ﻧﺮﻓﺖ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اداﻣﻪ ﻣﻲدادي‪ ،‬زﺑﻮن‬
‫ﺗﺮﻛﻲﻫﻤﻪﻣﻮن ﺧﻮب ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺧﻮدش ﺷﺪ ﻳﻪ ﺳﻨﺎرﻳﻮ دﻳﮕﻪ‪ ".‬و دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ زﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ‪:‬‬
‫"ﺟﺪي ﺣﺎﻻ ﻣﻲﮔﻴﻦ ﭼﻴﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟"‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻳﻪ ﻓﻜﺮي ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاش ﺑﻜﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻪ ﻛﻤﻲ از ﻗﻴﺎﻓﻪش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﮕﻴﻦ ﻛﻪ اﮔﻪ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﻣﺎ ﻫﻢ‬
‫دﻳﺪﻳﻤﺶ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻤﺶ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻪ دﻣﺎغ ﮔﻨﺪه‪ .‬ﻗﺪ ﻛﻮﺗﺎه‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ‪ .‬و ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻫﺮاﺳﻮن‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺷﺪ ﻋﻴﻦ ﺑﺎﺑﺎي ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮزم‪.‬‬

‫‪37‬‬
 ‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺷﺄن ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮزو ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﻴﺎر!‬
‫و ﺑﺎﻗﻲ آﺧﺮﻳﻦ ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺰن ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺮم دﻟﻔﺖ ﺗﻮ اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ"‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﮔﻪ ﺑﺬارم ﺑﺮي‪ .‬ﺷﺐ رو ﺑﻤﻮن‪ .‬ﺻﺒﺢ زود ﺑﺮو‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲﺷﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم‪ .‬ﺻﺒﺢ ﻛﺎر دارم‪ .‬ﺗﻮرو ﻣﻲرﺳﻮﻧﻢ و از ﻫﻤﻮن ﭘﺸﺖ ﺧﻮﻧﻪت‬
‫ﻣﻲزﻧﻢ ﺑﻪ راه‪.‬‬
‫دم در داﺷﺘﻴﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ آﺧﺮ را ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻣﻬﺪي‬
‫ﭼﺎﻧﻪ ﻣﻲزدم ﻛﻪ ﺷﺐ ﻧﮕﻬﺶ دارم ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ در دﻟﺨﻮري از زود رﻓﺘﻨﻤﺎن‬
‫ﻣﺼﺮﻋﻲ از ﺣﺎﻓﻆ ﺧﻮاﻧﺪ‪" :‬ﺑﻪ ﻋﻤﺮي ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ"‪ .‬ﺗﺎ‬
‫ﻣﻬﺪي ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺠﺒﻨﺪ و دﺳﺖ ﻣﻦ را ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي ﺷﻴﺪه از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن ﺗﺼﻨﻴﻔﻲ از آوازﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ دﻟﻜﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪" :‬ﻳﺎاااااادم آآآآآﻳﺪ‪ .‬ﺷﻮق‬
‫رووووزﮔﺎر ﻛﻮدﻛﻲ‪ "...‬دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﻣﺎن‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ دوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺖ از روﺗﺮدام ﺑﺮاﻳﻢ‬

‫رﺳﻴﺪ‪ .‬اﺳﻢ و ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ روي ﭘﺎﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎزش ﻛﺮدم ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﻴﻂ‬
‫ﻛﻨﺴﺮت آواز ﺳﻴﻤﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻳﺎدداﺷﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺧﻮش ﺿﻤﻴﻤﻪاش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﻣﻌﻤﻮل‪ .‬و اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻌﺪادي ﺑﻠﻴﻂ از ﺟﺎﺋﻲ ﻣﺠﺎﻧﻲ ﺑﻪ او رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و او‬
‫ﻛﺴﻲ را ﺳﺮاغ ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎرهاش را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ‬
‫ﻛﻨﻢ از او ﺗﺸﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي و ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻦ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺣﺎﻻ ﻛﻴﻪ‪ ،‬ﭼﻜﺎرهﺳﺖ؟‬
‫ـ ﺧﻮدم ﻫﻢ زﻳﺎد ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻠﺴﺎت ﺳﻴﺎﺳﻲ و ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻳﻪ‬
‫ﺑﺎر دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﻠﻪ ﻛﺮده‪ .‬از ﻳﻜﻲ ﺷﻨﻴﺪه اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬آدرس و ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده و ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دو ﺳﻪ ﺑﺎري ﺑﻬﻢ زﻧﮓ‬
‫زده‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﺪه‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو وﻟﺶ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻢ‪،‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﻠﻴﻄﻬﺎ را ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺪ ﻓﻜﺮي ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ! ﺗﻮ و دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮت‬
‫و دﺧﺘﺮت دﺳﺖ ﻫﻢدﻳﮕﻪرو ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻦ و ﻣﻲرﻳﻦ!‬
‫ـ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ دﻟﺖ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎ! ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﻣﻴﺘﺮا ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ رو‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﻮا ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻢ ﺟﻔﺘﻤﻮن از ﻫﻢ ﻛﻠﻲ رﺿﺎﻳﺖ دارﻳﻢ‪ .‬ﻻﻟﻪ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ زﻳﺎد ﺧﻮﺷﺶ ﺑﻴﺎد‪.‬‬

‫‪38‬‬
‫و ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮدت ﺑﺮو‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ‪.‬ﻛﺴﻲ رو ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺪاري‪،‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه را ﺑﺮدار ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺒﺮ! ﺑﺪ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اوﻧﺎ ﻫﻢ ﻫﻮاﻳﻲ ﺗﺎزه ﻣﻲﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﺪ ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻘﺪر ﻫﺴﺖ ﻗﻴﻤﺘﺸﻮن؟‬
‫ـ ﺳﻲ ﮔﻠﺪن‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﻧﻮدﺗﺎﻳﻲ ﻣﻔﺖ زدﻳﻦ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ‪ .‬ﺑﺮﻳﻦ ﺟﺎن ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ ﺗﻠﻔﻦ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه‪ ،‬ﻛﺴﻲ‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻳﺎ ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ زده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺻﺒﺮ ﻛﺮدم و‬
‫آﺧﺮﻫﺎي وﻗﺖ ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﺎز زﻧﮓ زدم‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن را‬
‫ﺑﺮاﺷﺎن ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﻛﻨﺴﺮت ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺐ در ﻫﻔﺘﺔ آﻳﻨﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ در ﺳﺎﻟﻦ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺮﻛﺰي ﻗﻄﺎر ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را دم ﺑﺎﺟﺔ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻠﻴﻂ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫آﻧﺮوز ﻫﻢ ﭘﻴﺶ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬دوري ﺗﻮي اودهﺧﺮاﺧﺖ زدم‪ .‬ﺑﻌﻴﺪ ﺑﻮد‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﻢ اﻳﻨﺠﺎﻫﺎ ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ آن ﺷﻢ ﭘﻠﻴﺴﻲ ﻛﻪ او داﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﻋﻘﻠﺶ ﻣﻲ‪-‬‬
‫رﺳﻴﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎر دﻳﺪه ﺷﺪه دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺶ اﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮي‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬زد ﺑﻪ ﻛﻠﻪام ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮوم اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺮﻛﺰي راه آﻫﻦ و دوري آﻧﺠﺎﻫﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬اﮔﺮ اﺳﺪي در اوﺗﺮﺧﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎﻻﺧﺮه روزي راﻫﺶ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﺪﻳﺶ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ زﻳﺎد ﮔﻮﺷﻪاي ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ و ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا‬
‫ﻛﺮدﻧﺶ ﺑﻴﻦ ﻋﺎﺑﺮﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻢ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫از ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺟﻤﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ ﻛﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ درﺳﺖ ﺟﺎﺋﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺸﺮف ﺑﻪ وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ‪ ،‬ﺳﺮ ﭘﺎ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد و ﻫﻤﻪ را‬
‫دﻳﺪ ﻣﻲزد‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﺑﺎ ﻣﻦ از ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺑﻮدﻧﺶ ﺣﺮف زده ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر‬
‫وﻗﺘﻬﺎ رﻧﺠﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ از اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرﻳﺶ ﻛﻪ ﺣﺪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻳﻜﺮوز ﮔﻔﺖ در ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ‬
‫ﻫﻤﺒﺮﮔﺮش ﺳﻴﻢ ﺑﺮق ﻛﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻜﻨﺠﻪاش ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬آدم دﻳﮕﺮي ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮش و ﺑﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﺮﺳﻬﺎش ﻣﻲرﻳﺨﺖ و‬
‫آﻧﻘﺪر دﻗﻴﻖ و روﺷﻦ ﺣﺮف ﻣﻲزد ﻛﻪ ﺷﻚ ﻣﻲﻛﺮدي ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ‬
‫دو ﻣﺎه ﭘﻴﺶ دﻳﺪه ﺑﻮدي‪ .‬ﺳﺮ وﻗﺖ ﻫﺮ روز ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪاش‬
‫اﻳﻠﻴﺎد و اودﻳﺴﺔ ﻫ‪‬ﻤﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﺎ ﺣﺎﻻ آن را ﺗﺎ ﺗﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﺎ‬
‫ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ از ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻓﺎرﺳﻲاش دو دوره داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻜﺪوره را ﺑﺮاي او ﻛﻨﺎر‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺳﺮاﻏﺶ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻮ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﭘﻴﺪاش ﻧﻤﻲﻛﺮد ﺑﻪ او‬

‫‪39‬‬
‫ﻣﻲدادم‪ .‬ﺳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎرم ﺑﺎ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪاي ﺑﻮد در‬
‫ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ از ﺧﻴﺮ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺮﻛﺰي ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ .‬ﻳﻜﺮاﺳﺖ رﻓﺘﻢ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ‪ ،‬ﭘﺎﭘﺮي ﻛﻪ روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد از‬
‫ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﻦ را دﻳﺪ و ﭘﺮﻳﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭘﺸﺖ در ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم اﺳﺖ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ در را ﺑﺎز ﻛﺮدم ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻃﻔﻠﻜﻲ از ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺧﺴﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﻧﻤﻲرود‪ .‬از ﻋﺎﻟﻤﺶ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬از‬
‫ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﺗﻌﺒﻴﺮﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻜﺶ ﻋﺎدت ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺎر‪ ،‬ﻛﺎﺳﺔ آﺑﻲ ﺟﻠﻮ ﻻﻧﻪاش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻛﻤﻲ ﻫﻢ‬
‫ﺧﺮده ﻧﺎن رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺎي در و ﺗﻮي آن ﻛﻪ ﻫﻤﺎن دور و ﺑﺮﻫﺎ ﺑﭙﻠﻜﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آن ﺧﻮ‬
‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫از آﺳﺘﺎﻧﺔ در ﭘﺮﻳﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ روي ﮔﻠﻴﻢ ﻧﻘﺶ ﺷﺎﻧﻪاي و آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪ .‬در را‬
‫ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫﻮاي ﺳﺮد زﻳﺎد ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬رادﻳﻮ را روﺷﻦ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻟﻮﺋﻲ آرﻣﺴﺘﺮاﻧﮓ داﺷﺖ آواز "ﺗﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ را ﻧﺸﻜﻨﻲ راﺿﻲ ﻧﻤﻲﺷﻲ" را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮔﻮش ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺎﭘﺮي اول ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﮔﺎم‬
‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ و ﻣﻦ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ در اﺗﺎق ﻣﻦ اﻳﻦ روح ﻣﺎدر‬
‫ﻣﻬﺪي؟ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد اﻳﻦ ﮔﻢ ﻛﺮده راه ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ دﻟﺨﻮش ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد؟ آواز ﺑﻌﺪي ﻫﻢ ﺑﺎز ﻟﻮﺋﻲ آرﻣﺴﺘﺮاﻧﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاي ﺳﺎﻛﺴﻴﻮﻓﻮن و ﮔﺎﻣﻬﺎي‬
‫ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم و ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺮﮔﻬﺎي آﺧﺮ‬
‫ﭘﺎﺋﻴﺰ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي دو درﺧﺖ روﺑﺮوي ﭘﻨﺠﺮهام‪ ،‬از ﻧﺮﻣﻪ ﺑﺎدي ﻛﻪ ﻣﻲوزﻳﺪ ﺗﻜﺎﻧﻜﻲ‬
‫ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﺮوﻣﭙﺖ ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺑﺎد را‬
‫ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﭘﺎ ﺷﺪم در ﺑﺎﻟﻜﻦ را ﺑﺒﻨﺪم ﭘﺎﭘﺮي ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺗﻮي اﺗﺎق ﭘﺮﻳﺪ و ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬در را‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎوي و ﺑﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻫﺎ آزاد ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻣﺶ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻬﺎ ﺑﮕﺮدد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻫﻨﻮز ﻛﻨﺠﻜﺎوياش ارﺿﺎ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﻌﻲ‬
‫داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ درش ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺳﺮك ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬رﻓﺘﻢ و در ﺣﻤﺎم و اﻧﺒﺎرك‬
‫ﺑﻐﻞ آﻧﺮا ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬در اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﮕﺬار از‬
‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎن ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮﺟﺎﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻟﻮﺋﻲ‬
‫آرﻣﺴﺘﺮاﻧﮓ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺧﺶ ﺻﺪاش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻦ را ﻳﺎد ﺧﺶ‬
‫ﺻﺪاي ﭘﻴﺮﻣﺮدﻫﺎي ﻗﻠﻴﺎﻧﻲ ﺑﻮﺷﻬﺮي و دﺷﺴﺘﺎﻧﻲ ﺗﻮي آﺑﺎدان اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﻢ‬

‫‪40‬‬
‫داﻧﮕﻲ ﻫﻢ ﺻﺪا داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻮي ﺟﻤﻌﻬﺎي ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ ﻫﻲﻫﻲ و ﻫﻲﻫﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬و‬
‫ﺑﻌﺪ ذﻫﻨﻢ ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﻛﻮدﻛﻲام‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ در آن ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﺨﻠﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ آب ﺷﻂ و ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﻬﺎي رﻳﺰي ﻛﻪ در ﺳﻄﺢ آب در ﺟﻮﻳﺒﺎرﻫﺎي‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺷﻂ ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﻣﻦ و ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻪﻣﺎن ﻟﺐ ﻧﻬﺮي‬
‫دﺳﺖ دراز ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﻳﻜﻲ از آن ﺧﻮﺷﮕﻠﻬﺎش را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬آﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻜﻤﺎن و‬
‫دم و ﺑﺎﻟﻪاش را ﻣﻲﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﺑﺎ دﻫﺎن ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺣﺒﺎﺑﻬﺎي رﻳﺰي روي آب‬
‫ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﺒﺎزيام ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺎش ﺳﺮﻳﺪ‪ ،‬اﻓﺘﺎد ﺗﻮي آب‪ .‬از ﻋﻤﻖ آب ﻫﻴﭽﻜﺪام‬
‫ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻏﺮق ﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﺮش ﻣﻲرﻓﺖ زﻳﺮ آب و ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪ‬
‫و زور ﻣﻲزد ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ دﺳﺖ دراز ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻳﻚ دﺳﺘﺶ ﻣﻮﻫﺎي وﺳﻂ ﻛﻠﻪاش را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮي از ﺗﺴﻠﻴﻢ و‬
‫ﺗﻘﻼﺋﻲ ﺑﻴﻬﻮده‪ .‬و ﭼﻘﺪر ﻏﻤﮕﻴﻦ‪ .‬و آﻧﻘﺪر آرام و ﺑﻴﺸﺘﺎب اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ از آب ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎر‬
‫را ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬ﺣﺎدﺛﺔ آن روز ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻜﻞ‬
‫ﺟﺎﺋﻲ ﺛﺒﺖ ﺷﺪ ﺗﻮي وﺟﻮدم و ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ آﻧﺮا در ﺧﻮاﺑﻬﺎﻳﻢ ﻣﻲدﻳﺪم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪم‪ ،‬دﻳﺪم ﭘﺎﭘﺮي روﺑﺮوي ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد روي‬
‫ﻣﻴﺰ روﺑﺮوﻳﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﻳﻜﻤﺮﺗﺒﻪ دﺳﺖ دراز ﻛﺮدم ﻛﻪ‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻣﺶ‪ .‬ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬وﻳﮋ وﻳﮋ وﻳﮋ و دوري آرام زد ﺗﻮي اﺗﺎق در ﺑﺴﺘﻪ و ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻮي‬
‫ﺗﺎﻗﭽﺔ ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم در را ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﺮﻳﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫در و از ﻫﻤﺎن آﺳﺘﺎﻧﺔ در ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪ در آﺳﻤﺎن اﺑﺮي و ﺗﺎرﻳﻚ‪.‬‬

‫ﺻﺒﺢ دﻳﺮﺗﺮ از ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﺷﺪم‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻛﻮﻓﺘﻪ‪ .‬روز ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺮده را ﭘﺲ زدم‪ .‬ﻫﻮا اﻓﺘﻀﺎح ﺑﻮد‪ .‬آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻳﻜﺪﺳﺖ اﺑﺮي و ﻏﻠﻴﻆ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬رﻓﺘﻢ زﻳﺮ دوش و آب ﻧﻴﻤﻪ ﮔﺮم را ﺑﺎز ﻛﺮدم روي ﺳﺮم‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام و‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﻧﻮازش آب و ﮔﺮﻣﺎي ﻣﻄﺒﻮﻋﺶ‪ ،‬ﻛﻠﻪام ﺳﺒﻚ ﺷﻮد‪ .‬زﻳﺮ‬
‫دوش ﻛﻪ ﺑﻮدم ﻫﻮاي دو ﺟﺎي ﺑﺪﻧﻢ را ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮم داﺷﺘﻢ‪ .‬اول‪ ،‬ﺳﺮم‪.‬‬
‫از وﻗﺘﻲ ﺟﻤﺸﻴﺪ و ﻳﻜﻲ دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را ﺑﺎ آن اﻋﺼﺎب ﺧﻂ ﺧﻄﻲ در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻗﻄﺎر‬
‫و ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﻳﻜﻬﻮ ﺗﻮي ﻏﺮﺑﺖ ﺑﻴﺨﻮدي ﺳﻴﻤﻬﺎم ﻗﺎﻃﻲ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬دوم‪ ،‬ﺑﻴﻀﻪﻫﺎم‪ .‬ﻫﺮوﻗﺖ از دﺳﺖ روزﮔﺎر و آدﻣﻬﺎي دﻳﻮث ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﺪم‪،‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰي ﻣﻲداﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﮕﻴﺮم ﺗﻮي ﻣﺸﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﺣﻮاﻟﻪ دﻫﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺎدت‬
‫دوﻣﻲ را از ﭘﺪرم ﺑﻪ ارث ﺑﺮده ﺑﻮدم‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﺟﺎﻫﺎ را ﻳﻚ ﻟﻴﻒ ﺳﺮﺳﺮي ﻣﻲزدم‬

‫‪41‬‬
‫اﻳﻦ دو ﺟﺎ را ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺻﺎﺑﻮن و ﺷﺎﻣﭙﻮ ﻟﻴﻒ ﻣﺎﻟﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ولﻛﻦ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ آﺋﻴﻦ ﺧﺎﺻﻲ ﺷﺴﺘﻨﺸﺎن را ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﻛﻠﻪام را ﭼﻨﺪ‬
‫دﻗﻴﻘﻪاي زﻳﺮ آب ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام را‪ ،‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ را ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ ﺗﺎ آب‬
‫ﺷﺮﺷﺮ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺮﻳﺰد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي وﻗﺖ‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺷﺎﻣﭙﻮي ﺿﺪ ﺷﻮره ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ را ﻣﻲﺷﺴﺘﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﺷﺎﻧﺔ ﻣﺨﺼﻮص‬
‫ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر آن را ﺗﺎ ﺗﻪ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮم ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪم راﺿﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺷﺴﺘﻦ اﻳﻦ دو ﺟﺎ‬
‫در ﺣﻤﺎم‪ ،‬آﻧﻬﻢ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﻣﻮاﻇﺒﺖ وﻳﮋه‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﻜﻢ آﺋﻴﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫از اﻳﻨﻜﺎر ﭼﻨﺎن آراﻣﺶ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدي ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻣﻮراﺋﻲ ﻳﺎ‬
‫ﭼﺮﻳﻚ ﺑﻌﺪ از اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮدن ﺳﻼﺣﺶ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺻﺒﺢ روزﻫﺎي ﺗﻌﻄﻴﻞ ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ دوش ﺑﮕﻴﺮم در راه ﺑﺎرﻳﻜﺔ‬
‫ﺟﻨﮕﻞ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺘﻲ راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ‪ ،‬از ﺑﺲ‬
‫ﺧﻮاﺑﻬﺎي ﺑﺪ و آﺷﻔﺘﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧُﻠﻘﻢ ﺗﺎ ﺗﻪ اﺳﺘﺨﻮان ﮔُﻪ ﻣﺮﻏﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﭘﺮي ﺑﺎ ﺳﺮ‬
‫زدﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﻮراخ و ﺳﻨﺒﻪﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪام و آﻧﻄﻮري ﻧﺸﺴﺘﻨﺶ روﺑﺮوي ﻣﻦ و ﺑﻌﺪ آن‬
‫وﻳﮋ وﻳﮋ‪ ،‬ﭘﺮﭘﺮِ ﻧﺮمِ ﭘﺮﻳﺪﻧﺶ ﺗﻮي اﺗﺎق و ﭘﺮ زدﻧﺶ در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻛﻠﻲ ﺧﺎﻃﺮة ﺧﻮب و‬
‫ﺑﺪ از ﻛﻮدﻛﻲام را ﭘﻴﺶ از ﺧﻮاب در ﻛﻠﻪام ﺑﻴﺪار ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮي ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻨﺖ را داداش ﺑﺰرﮔﻢ‬
‫ﺗﻮي ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ ﭘﺎﻳﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﺟﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺟﺎﺷﺎن ﻛﻪ ﻛُﻠﻪ‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻮل‪ .‬اول ﭘﺮﺷﺎن را ﻗﻴﭽﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺮ درﻣﻲآوردﻧﺪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﺎزه ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﺸﺐ ﺗﻮ ﺳﺮﻣﺎي‬
‫زﻣﺴﺘﺎن ﺗﻤﺎم ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎﻳﻤﺎن را دزدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﺎر ﻳﻜﻲ از ﻛﺒﻮﺗﺮﺑﺎزﻫﺎي‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻋﺠﻴﺐ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ دور و ﺑﺮﻣﺎن‬
‫ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﺴﻲ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﻫﻴﭻ دزد و دﻳﻮﺛﻲ اﻋﺘﺮاف ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬آن روز ﺻﺒﺢ ﺑﺮاي‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ و ﻛﺒﻮﺗﺮي ﺗﻮي ﺣﻴﺎط و ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن‬
‫ﻧﻤﻲدﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻐﺒﻐﻮﻛﻨﺎن دﻧﺒﺎل ﻣﺎدهاش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺲ ﻣﻲﺟﻨﮕﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻜﻨﻴﻢ و ﻛُﻠﺔ ﭼﻮﺑﻲ را‬
‫ﻛﻪ ﺑﻲﻣﺼﺮف ﺷﺪه ﺑﻮد دور ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻴﻨﺪازﻳﻢ و ﻛﻢﻛﻢ داﺷﺖ اﻳﻦ ﺳﻨﺖ‬
‫ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻤﺎن ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ از ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲﻣﺎن ﻛﻪ آن ﺷﺐ دزدﻳﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﻜﻲﺷﺎن ﻛﻪ ﭘﺮﻫﺎش زرد و ﻃﻼﺋﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻬﻮ ﺳﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻐﻞ دودﻛﺶ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﻧﺎز ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ اﺷﻚ‬

‫‪42‬‬
‫ﻫﻤﻪﻣﺎن را درآورد‪ .‬ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ از ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط و ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﺮادر و‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﻛﻪ ﺑﺎ روﺳﺮي ﺳﻴﺎﻫﺶ‬
‫ﻛﻨﺎر ﻣﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاﻳﺶ داﻧﻪ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط رﻳﺨﺘﻴﻢ‪ .‬وﻳﮋ وﻳﮋ ﺑﺎ‬
‫ﺻﺪاﺋﻲ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ اﺑﺮﻳﺸﻢ ﭘﺮﻳﺪ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﭘﺎﭘﺮي دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻬﺎ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﺪ و ﻫﻤﻪ‬
‫ﺟﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﺔ زرد و ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ را ﺑﺎ ﺷﻚ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎي ﻫﺮ ﺷﻴﺌﻲ ﺗﻮي‬
‫اﺗﺎق ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﻣﻜﺜﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﺎز ﭘﺎ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ و ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺮاغ ﭼﻴﺰي‬
‫دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻛﺒﻮﺗﺮ زرد ﻣﺎ را دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪ ﻛﺒﻮﺗﺮ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺟﻤﻊ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺷﻬﺎي ﮔﻨﺪة راه آﺑﻬﺎي ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﻛﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺒﺎﻧﻪ رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﻮي ﺟﺎﺷﺎن‬
‫و ﻛﻠﻪﻫﺎﺷﺎن را ﺟﻮﻳﺪﻧﺪ‪ .‬از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻋﺸﻖ و ﻣﻴﻞ ﻛﺒﻮﺗﺮﺑﺎزي را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم ﮔﻔﺖ اﻳﻨﻬﻢ از‬
‫ﻣﻮﻫﺒﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﻳﺎدش ﻛﻪ اﻓﺘﺎدم از ﺗﻠﺨﻲ ﻣﺎﺟﺮا زﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﮔﻪ‪! ‬‬
‫در ﺧﻮاﺑﻬﺎي دﻳﺸﺒﻢ‪ ،‬دودﻛﺶ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪﻣﺎن‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺛﺎﺑﺖ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺳﺮم ﺟﻮﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻬﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺎﭘﺮي را‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮﻳﺪه ﺗﻮي دﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﺪم ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲﻣﺎن‬
‫اﻳﺴﺘﺎدهام و ﺟﻠﻮﻳﻢ از ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﺟﻮﻳﺪة ﻛﺒﻮﺗﺮ رﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻛﻠﺔ‬
‫ﻛﺒﻮﺗﺮي‪ ،‬ﺳﺮ ﻳﻚ زن ﻣﻲﺷﺪ و ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﻛﻪ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ‬
‫اﻃﺮاف ﺳﺮش‪ .‬ﺧﻮاﺑﻲ را ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم و ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮدم دوﺑﺎره دﻳﺪم‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻃﻮر ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻗﺒﺮﻫﺎ را ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺗﻮي ﻣﻴﺪاﻧﭽﺔ ﺟﻠﻮ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن زﻳﺮ آﻓﺘﺎب‪.‬‬
‫در آﻫﻨﻲ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻛﻪ ﺟﻴﺮي ﺻﺪا ﻛﺮد و ﺳﻴﺪ از ﻻي آن زد ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ‪.‬‬
‫و ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ دوﺑﺎره ﻣﺮدهﻫﺎ ﻛﻒ زدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺒﺎر اﻧﮕﺎر ﺗﺠﺮﺑﺔ‬
‫ﺧﻮاب ﭘﻴﺶ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺑﺎ دو زدم ﺑﻴﺮون ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺸﺖ‬
‫ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻛﻲﻫﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﻛﻒ ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ .‬رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻮﻟﻴﻬﺎ ﺑﺎ اﻻغ و ﺑﺎر و ﺑﻨﻪ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و در زﻣﻴﻨﻬﺎي ﺧﺎﻟﻲ‬
‫ﭘﺸﺖ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻛﭙﺮ ﻣﻲزدﻧﺪ‪ .‬ﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ زﻧﻬﺎﺷﺎن ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻬﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ‬
‫ﻣﺎ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺸﻜﺸﺎن را از آب ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺗﺸﺖ ﻣﻲآوردﻧﺪ و‬
‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﺷﺎن را ﻣﻲﺷﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪43‬‬
‫ﻏﺮوب ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭘﺴﺮﻫﺎﺷﺎن ﺑﺎﻫﻢ "ﮔﻞ ﺷﺪه" ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﮔﺮوﻫﻲ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻲﺑﺎﺧﺖ و ﻳﺎ ﻛﺴﻲ در ﻳﻚ ﺷﺮاﻳﻂ دﻟﻬﺮهآور ﺗﻮﭘﻲ را از‬
‫ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﺑﺮدش ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮد ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺻﺪاي ﻛﻒ زدﻧﺸﺎن ﺗﺎ دورﺗﺮﻳﻦ‬
‫ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺤﻠﺔ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و درِ زﻧﮕﺰدة ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن را ﻛﻪ ﺟﻴﺮي ﺻﺪا ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻨﺪ‬
‫ﻗﺪم رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ‪ .‬ﺑﺎز ﺻﺪاي ﻛﻒ زدن را ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬دوﻳﺪم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ را ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺟﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻴﺪاﻧﭽﻪﻫﺎي ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫زﻳﺮ دوش ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎز ﻳﺎدم آﻣﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮف زدن‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﻛﺎرم ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬اﺻﻼً ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻔﻪاي‬
‫ﻛﻪ از ﻣﻌﻨﺎي زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺟﻮر درﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻨﻄﻮر اداﻣﻪ‬
‫ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻤﺎم روز و ﻫﻔﺘﻪ و ﻣﺎﻫﻢ ﺧﺮاب ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ زﻳﺮ دوش‪ ،‬ﺟﺎي‬
‫ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ را ﺣﻮاﻟﺔ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺎﺑﻮس ﻛﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪم‪" :‬دﻳﻮﺛﺎ اﮔﺮ ﻣﺮدﻳﻦ ﺗﻮ‬
‫ﺑﻴﺪاري ﺳﺮاﻏﻢ ﺑﻴﺎﻳﻴﻦ‪ .‬و اﻻ ﺗﻮ ﺧﻮاب ﮔﺮﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﻴﺮ اﺳﺖ‪ ".‬آﻧﻮﻗﺖ از ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ زده ﺑﻮدم و ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺼﺮع ﺷﻌﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ‪ .‬آﻧﻘﺪر‬
‫ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ ﻛﻪ دو ﺳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻜﺮارش ﻛﺮدم و از ﺣﻤﺎم ﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون آﻣﺪم ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺼﺮع ﻣﺴﺨﺮه را ﺑﺎز دم ﮔﺮﻓﺘﻢ و آﻧﻘﺪر اداﻣﻪ دادم ﺗﺎ ﻛﺎﺑﻮﺳﻬﺎ‬
‫ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ از ﻳﺎدم رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪام را ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﭘﺎي ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻮردم‪ .‬ﭘﺎﭘﺮي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻧﺮده‪ ،‬ﺑﻐﻞ‬
‫ﮔﻠﻬﺎي رﻧﮕﭙﺮﻳﺪة ﻗﺮﻣﺰ و ﺻﻮرﺗﻲ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ ﺑﻪ زور ﺗﺎ‬
‫آﺧﺮﻫﺎي ﻣﺎه اول زﻣﺴﺘﺎن دوام ﻣﻲآوردﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ راﻳﺤﺔ ﺑﻮدﻧﺸﺎن را ﺗﺎ ﻳﻜﻲ‬
‫دو روز دﻳﮕﺮ در ﻫﻮاي ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻨﻢ اﺳﺘﺸﻤﺎم ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺣﻆ ﻋﺎﻟﻢ را ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﻗﻴﭽﻲ آوردم و اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺟﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺧﺸﻜﺸﺎن‪ .‬داﺷﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮ رﺷﺪ و‬
‫ﺧﺮﻣﻲ ﺑﻘﻴﺔ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎرك اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﻮ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن و‬
‫ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮ ﺷﺪ اﻣﺮوز ﺳﺮ ﻛﺎر ﻧﺮﻓﺘﻲ؟‬
‫ﻣﺎرك ﻛﺎرﮔﺮ ﻓﻨﻲ ﻳﻚ ﺷﺮﻛﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﻤﻜﺶ ﻳﺎ ﻟﻮﻟﻪﻛﺶ‪ ،‬درﺳﺖ‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫"ﻗﻠﺒﻢ‪ ".‬و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﺸﺎﻧﺔ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ زد ﺑﻪ وﺳﻂ ﺳﻴﻨﻪاش "اﻳﻨﺠﺎ"‪.‬‬

‫‪44‬‬
‫"دوﺑﺎره!" ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻚ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻗﻠﺒﻲ‬
‫ﭘﻴﺶآﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ ﺑﻪ آن ﺷﺪت‪ .‬وﻟﻲ اذﻳﺘﻢ ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ دو ﻫﻔﺘﻪاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬
‫داده‪.‬‬
‫ـ ﻧﮕﻔﺖ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺮات ﺿﺮر داره؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻫﻢ‪ ،‬ﮔﻮش ﻧﻤﻲدادم‪.‬‬
‫و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺗﻠﺨﻲ ﻛﻪ در اوﻟﻴﻦ دﻳﺪارﻣﺎن‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻨﺪﻳﺪن ﺗﻮي‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ ﺑﺸﻴﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮا ﺧﻮدت اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻦ!‬
‫ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﺣﻮﺻﻠﻪام دﻳﮕﻪ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪﺳﺖ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪم‪.‬‬
‫ـ اﺻﻼً ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ!‬
‫ـ اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻛﺴﻲ از ﺣﺎل ﻛﺴﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺣﺎل ﺗﻮ ﺧﺒﺮ‬
‫ﻧﺪارم‪ .‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ﻣﺎرك ﮔﺎﻫﻲ در ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﺎﻓﻲ روي دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺳﻴﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻲ‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﭘﻬﻠﻮ ﻣﻦ ﻗﻬﻮه ﻫﻢ ﺑﺨﻮر ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻠﺶ ﻛﻨﻲ!‬
‫اول ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻴﺎي ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﻢ‬
‫ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ!‬
‫ـ ﻛﺠﺎ؟‬
‫ﺷﺎﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻲ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺷﻬﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ .‬از ﺷﻬﺮ ﺧﺴﺘﻪ‬
‫ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻗﺒﻮل ‪.‬‬
‫آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﺘﺎﺑﭽﺔ ﻧﻘﺸﻪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺟﺎ را ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻚ ﺟﺎ را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫ﻗﻠﻌﻪاي ﺑﻮد در ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎ‪ .‬وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻮم‪ .‬ﻳﻚ‬
‫ﺳﮓ ﭘﺸﻤﺎﻟﻮ ﻫﻢ دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻴﺤﺎل روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻋﻘﺐ ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪.‬‬
‫ـ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﻮدي‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻲرﻓﺘﻲ!‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬دﻳﻜﻲ را ﻣﻲﮔﻲ؟ ﺳﮓ ژاﻧﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ژاﻧﺖ؟‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ زﻧﺶ ﻣﺮده‪ ،‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ اﺳﻤﺶ ژاﻧﺖ ﺑﻮد‪ .‬از ﭘﺴﺮش ﺷﻨﻴﺪه‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭘﺪرش ﺗﻮي اﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﻣﺎدرش‪ ،‬دوﺗﺎ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻋﻮض‬
‫ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم ﺑﺎز دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺗﺎزه ﭘﻴﺪا ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪45‬‬
‫ـ آره‪ .‬ژاﻧﺖ اﺳﻢ زن ﻣﺮﺣﻮﻣﻢ ﺑﻮد‪ .‬دﻳﻜﻲ ﻳﺎدﮔﺎر اوﻧﻪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻬﻠﻮي ﻣﺎدر‬
‫ژاﻧﺘﻪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ دﻟﻢ ﺑﺮا اون روزا ﻛﻪ ﺑﺎ ژاﻧﺖ ﺑﻮدم ﺗﻨﮓ ﻣﻲﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻲرم ﺑﺮا ﭼﻨﺪ‬
‫روزي دﻳﻜﻲ رو ﻣﻴﺎرم ﭘﻬﻠﻮي ﺧﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮات وﻟﺖ ﻣﻲﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺷﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ـ ﮔﺎز ﻛﻪ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮه؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺳﮓ آروﻣﻴﻪ‪ .‬دﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﺗﻮي راه ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺷﻴﺸﺔ ﭘﻨﺠﺮه را ﻛﻤﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم ﻫﻮا ﺑﻴﺎﻳﺪ‬
‫ﺗﻮ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ﺑﻮي ﺧﺎك و درﺧﺖ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ دﻣﺎﻏﻢ‪ .‬ﻳﺎد وﻃﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم و راﻫﻬﺎي ﻣﻴﺎن ﺟﻨﮕﻞ ﻛﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﺎرك از ﻣﺎدرش و دو ﺗﺎ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮش ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرش ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ ﺟﻬﺎن در ﻧﻬﺎﻳﺖ در‬
‫آﺗﺶ ﻣﻲﺳﻮزد و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎرك اﺷﺎره ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ دو ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ و ﺑﻌﺪ‬
‫ﺟﻨﮕﻬﺎي ﻣﻨﻄﻘﻪاي و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﭘﺪرش درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬از زﻧﺶ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﮔﻮش ﻣﻲدادم‪ .‬ﮔﺎه ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﺑﻴﺮون و ﮔﺎه ﺑﻪ ﻧﻴﻤﺮﺧﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻳﻪﻫﺎي‬
‫ﻣﺤﻮ و ﺟﺎﻣﺎﻧﺪه از ﺧﻄﻮط ﺧﻨﺪهﻫﺎي ﺗﻠﺦ‪ .‬ﺳﮓ ﭼﻨﺎن ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻲ ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﺑﻴﺪار ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻗﻠﻌﻪ را ﺑﺎ آﺟﺮﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰش ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﭘﻴﺸﺘﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺟﺎﻳﻲ دﻳﺪﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬دور ﺗﺎ دورش آب‪ .‬و ﺗﭙﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪي ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮﻫﺎ در اﻃﺮاﻓﺶ ﺗﻮپ‬
‫ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻲ ﺳﺮ ﺗﭙﻪ ﺧﻮدت را در ﻣﺮﻛﺰ دواﻳﺮي ﻣﻲدﻳﺪي در دور‬
‫و ﺑﺮت‪ .‬ﺳﮓ را ﻫﻢ ﺑﻪ زور ﺑﻴﺪار ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻲﻣﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻃﻔﻠﻜﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﺋﻲ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺖ از ﺑﻴﺤﺎﻟﻲ دراز ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‬
‫روي ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺧﻴﺲ و ﺧﺸﻚ ﻳﺎ زﻳﺮ ﻧﻴﻤﻜﺘﻲ و ﭼﺸﻤﻬﺎش را ﻣﻲﺑﺴﺖ‪ .‬ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ‬
‫ﻫﻢ رﻓﺖ ﭘﺎي ﻻﺷﺔ درﺧﺖ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ دراز ﺑﻪ دراز روي ﺧﺎك اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﻢ داد‪.‬‬
‫رﻳﺸﻪﻫﺎي درﻫﻢ و ﻛﻠﻔﺖ و ﺑﺎرﻳﻚ درﺧﺖ‪ ،‬ﻋﻴﻦ زﺧﻤﻲ از ﻫﻢ واﺷﺪه‪ ،‬اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫ﺑﻴﺮون از ﺧﺎك‪ ،‬و از ﻣﻴﺎن ﮔﻞ و ﻻي دورﺷﺎن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻗﺔ ﻻﻏﺮ ﮔﻴﺎه و ﻋﻠﻒ وﺣﺸﻲ‬
‫ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎرك ﻧﺸﺎن دادم‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺎ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺮ راه‪ ،‬ﺑﻐﻞ ﻳﻚ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎرﻛﺖ‪ ،‬از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده‬
‫ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺎرك ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺎ دﻳﻜﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﺳﺒﺪ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﻮي دﺳﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﺎرك را دﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ داﺷﺖ ﭘﺸﻤﻬﺎي دﻳﻜﻲ را ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲزد‪ .‬دﺳﺘﻲ زدم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ‪ ،‬وارد‬

‫‪46‬‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺪم و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭘﻴﻐﺎﻣﮕﻴﺮ ﺗﻠﻔﻨﻢ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫زﻧﮓ زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎرة ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺎم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ را ﮔﻮش دادم‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺪام ﭘﻴﺎﻣﻲ‬
‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻛﺴﻲ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎرك دﻟﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺗﺎ ﻏﺮوب آن روز را ﺟﺰ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﻮر ﻳﺎ ﭘﺮﻧﺪه‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻢ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻻي در ﺑﺎﻟﻜﻨﻢ را ﻛﻤﻲ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﭘﺎﭘﺮي ﻣﻴﻞ ﻛﺮد ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﺮﻳﺰ ﺗﻠﻔﻦ را ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﺧﻮدم را راﺣﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬راﺳﺘﺶ ﺗﻪ دﻟﻢ‬
‫ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدم ﻧﻜﻨﺪ ﺗﻠﻔﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺎل ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺷﻤﺎرة ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻧﻪام را‬
‫ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﺳﻤﻢ ﺗﻮي دﻓﺘﺮ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﻮدم از ﻫﻤﺎن اول‬
‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ آن ﻫﻴﭻ ﻛﺎري از اﻳﻦ آدم ﺑﻌﻴﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬از ژاﻣﺒﻮﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم درﺳﺖ ﻛﺮدم و ﻧﻮاري از ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﻮزارت‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﺒﻞ‪ .‬ﻣﻮزارت ﻣﺤﺸﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻛﻮدك ﺷﻴﻄﺎن ﺗﻮي‬
‫ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﻫﻤﻴﺸﻪ دارد ﺟﻔﺘﻚ ﻣﻲاﻧﺪازد‪ .‬داﺷﺘﻢ ﮔﺎز ﻣﻲزدم ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻢ و‬
‫ﺑﻪ ﺷﻴﻄﻨﺘﻬﺎي ﻣﻮزارت ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻛﺴﻲ از ﭘﺎﺋﻴﻦ زﻧﮓ در ﺧﺎﻧﻪام را زد‪ .‬اول‬
‫ﻣﺤﻞ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺎر ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺷﻴﻄﺎن ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻛﺮم ﻣﺮدم‬
‫آزارﻳﺸﺎن را ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎز زدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ‪ .‬ﺿﺒﻂ را‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﺎ ﺷﺪم وﮔﻮﺷﻲ ﻫﺎﻳﻔﻮن را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫ـ در رو ﺑﺎز ﻛﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﻣﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ارﺗﻌﺎش ﺻﺪاش ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ دوﺗﺎﺷﺎن را ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﭘﺸﺖ در دﻳﺪم ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﺎد ﻣﻦ ﻛﺮدﻧﺪ!‬
‫ﺷﻴﺪه ﺧﻮدش را ﺗﻮي ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻛﻠﻔﺘﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ از ﺳﺮﻣﺎ‪ .‬دﺳﺖ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ دور ﺷﺎﻧﻪاش و ﺑﺮدﻣﺶ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻣﺒﻞ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ داﺷﺖ ﭘﺎي در‬
‫ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺶ را درﻣﻲآورد‪ .‬در ﺑﺎﻟﻜﻦ را ﺑﺴﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﺷﺎﻫﺮخ‪.‬‬
‫ـ ﺧﺒﺮي ﺷﺪه؟‬
‫ـ ﺑﺸﻴﻦ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎروت در ﺣﺎل اﻧﻔﺠﺎري زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن دم در‪ ،‬ﺗﻮي‬
‫راﻫﺮو آﻧﺮا ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺸﺎن دﻳﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻪ روي ﺧﻮدم ﻧﻴﺎورده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪47‬‬
 ‫ـ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي اﻣﺮوز؟ ﺗﻠﻔﻨﺖ را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدي؟‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﻦ زﻧﮓ زده ﺑﻮدﻳﻦ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﻴﺎم ﻧﺬاﺷﺘﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ آﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭘﻴﺎﻣﮕﻴﺮ ﻛﻪ زﻳﺎد ﻧﻤﻲﺷﻪ ﺣﺮف زد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪" :‬اول ﺑﮕﻴﻦ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮرﻳﻦ؟"‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ آراﻣﺶ‬
‫ﻣﻮﻗﺘﺸﺎن را ﻛﺶ ﺑﺪﻫﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻲ ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺲ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻦ ﻛﺘﺮي را روي اﺟﺎق ﺑﮕﺬارم و ﺑﻴﺎم‪.‬‬
‫از ﺟﻠﻮ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ رد ﻣﻲﺷﺪم آﺳﺘﻴﻦ ژاﻛﺘﻢ رﻓﺖ ﺗﻮي دﺳﺘﮕﻴﺮه‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد‪ .‬آﻣﺪم ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﺟﻠﻮ ﺧﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮي‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدم ﺷﻴﺪه ﺻﺪاش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﺗﻮ اﻓﺸﻴﻦ ﺧﺮﻣﻲ را ﻛﻪ ﻳﺎدت‬
‫ﻣﻲآد؟‬
‫ـ آره‪ .‬اون دوﺳﺖ ﺷﻮﻣﻦﺗﻮن را ﻣﻴﮕﻲ دﻳﮕﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻮن ﻛﻪ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻛﺎرش‬
‫ﻛﻤﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﺮوز ﺟﺴﺪﺷﻮ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن‪.‬‬
‫ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه اﻧﮕﺎر ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻐﻀﺶ را ﻓﺮو ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ و ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه‬
‫ﻣﻴﺎن ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲ‪ ...‬دوﻧﻲ‪ ...‬ﭼﻄﻮر‪ ...‬ﻛﺸﺘﻨﺶ‪ ...‬ﺑﻲﺷﺮﻓﺎ‪...‬‬
‫زور زدم ﺗﺎ از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش را در ﺑﻐﻞ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺑﺬار ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻪ‪ ".‬و رﻓﺖ از ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ زﻳﺮ ﺳﻴﮕﺎري را‬
‫آورد و ﺳﻴﮕﺎري ﺑﺮاي ﺧﻮدش روﺷﻦﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ آﺧﻪ ﻛﺎر ﻛﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ﺷﻴﺪه ﻣﻴﺎن ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬دود ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ و ﺑﺎﻻي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و‬
‫ﻣﻮﻫﺎش‪ .‬و ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎش را ﻧﻤﻲدﻳﺪم‪.‬‬
‫ـ دﺷﻤﻦ داﺷﺘﻪ؟‬

‫‪48‬‬
 ‫ـ ﭼﻪ دﺷﻤﻨﻲ؟ اون ﻫﻢ ﺗﻮ آﻟﻤﺎن‪.‬‬
‫ـ ﻛﻲ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده؟‬
‫ـ ﭼﻬﺎر روز ﭘﻴﺶ‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺧﺒﺮ ﻣﻲدن‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﭘﺎ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﺋﻲ‪ .‬آب زد ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻨﺎرم‬
‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ زﻳﺮ ﮔﻮﻧﻪاش و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﻫﻨﻮز ﺧﻴﺲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ داد؟ ﻛِﻲ؟‬
‫ـ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎش‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز‪ .‬ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ اﻓﺸﻴﻦ را ﺗﻮي اﻳﺮان‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻗﻮل دادﻳﻢ ﺑﺮاش ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﭽﺎره اﻓﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺮاش ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻦ؟‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻨﻮز‪ ،‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺎﺷﻴﻦ از ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﺰﻧﻴﻦ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻦ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﺣﺮف ﺑﺰن‪.‬‬
‫ﭘﺎ ﺷﺪم ﭘﺮﻳﺰ ﺗﻠﻔﻦ را دوﺑﺎره وﺻﻞ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و آوردم دادم‬
‫دﺳﺖ ﺷﺎﻫﺮخ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ دﺳﺖ ﻛﺮد ﺗﻮي ﺟﻴﺐ ﻛﺘﺶ و دﻓﺘﺮﭼﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻠﻔﻨﺶ را‬
‫درآورد‪ .‬ﺑﺮگ زد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر‪ .‬ﺑﻌﺪ آﻧﺮا روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺷﻤﺎره را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎرة‬
‫ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﺸﺎن در اﻳﺮان ﺑﻮد‪ .‬دوﺳﺘﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺎدر دوﺳﺘﺶ ﮔﻮﺷﻲ را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺧﺒﺮ را ﺷﻨﻴﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﻻن دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮادر اﻓﺸﻴﻦ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺮي روي اﺟﺎق ﺳﻮت ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﺎ ﺷﺪم‪ .‬اﻳﻨﺒﺎر ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ آﺳﺘﻴﻨﻢ ﺑﻮد‪ .‬از‬
‫ﺑﻐﻞ در ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻮازش دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم روي دﺳﺘﮕﻴﺮة در‪.‬‬
‫ﭼﺎي ﻛﻪ دم آﻣﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ اول ﺑﻪ ﭼﺎي ﺧﻮردن‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ‬
‫ﻋﺮق ﺧﻮردن و ﺣﺮف زدن‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﻫﻢ زﻧﮓ زدﻳﻢ ﺑﻪ آﻟﻤﺎن‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن‬
‫دوﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ زده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ اﻳﻦ اواﺧﺮ اﻓﺸﻴﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫اوﻗﺎت ﺑﺎ ﻳﻜﻲ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﻠﻴﺲ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﮔﺸﺖ ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻃﺮف‬
‫ﺧﻮدش را ﻓﻴﻠﻤﺴﺎز ﺑﻪ او ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬و ﻗﺮار ﺑﻮد ﻛﻪ از زﻧﺪﮔﻲ و ﻛﺎرﻫﺎي‬
‫اﻓﺸﻴﻦ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺴﺎزد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﻮد‪ .‬راﺳﺖ ﻳﺎ دروﻏﺶ را ﻛﺴﻲ‬
‫درﺳﺖ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ‪ .‬اﻓﺸﻴﻦ را ﺑﺎ ﻛﺎرد ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﺑﺨﺘﻴﺎر و ﻳﻚ ﺷﻮﻣﻦ‬
‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻓﺮﺧﺰاد‪ .‬زﺑﺎﻧﺶ را ﻫﻢ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪49‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺮوﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻧﮕﻬﺸﺎن داﺷﺘﻢ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ‬
‫ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺳﺮﻛﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﻛﺎر زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي و ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﻓﺸﻴﻦ را زﻳﺎد ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻫﻴﭻ ﻃﺮﻓﺎي ﻣﺎ ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد؟‬
‫ـ ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﺧﺐ ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ﺗﻮ وﻳﺪﺋﻮ ﻛﺎرﻫﺎش‬
‫را دﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻛﻲ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻛﺎرﻫﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﻓﻌﺎل ﻧﺒﻮده؟‬
‫ـ اوﻧﻄﻮر ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮب ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎش ﮔﺎﻫﻲ ﺣﻜﻮﻣﺖ و آﺧﻮﻧﺪارو دﺳﺖ‬
‫ﻣﻴﻨﺪاﺧﺘﻪ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻨﺎ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﻪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم ﺗﺸﻜﻴﻼت و اﻳﻦﺣﺮﻓﺎ؟‬
‫ـ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻛﺎر اﻳﻦ دﻳﻮﺛﺎﺳﺖ؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺷﻴﺪه ﭼﻄﻮره؟‬
‫ـ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ـ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬زﻳﺎد ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺘﻪ‪ .‬آﺧﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ اون ﺑﻮده ﺗﺎ ﺷﺎﻫﺮخ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻴﺎرﺷﻮن اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاي ﻏﺮوﺑﻲ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴﺎم دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن‪.‬‬
‫ـ اﻻن ﻛﻪ ﺧﻮاﺑﻦ‪ .‬ﺑﺬار ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮي ﻛﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪن‪ .‬ﺑﻬﺸﺎن زﻧﮓ ﺑﺰن‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺮاي راﺿﻲ ﻛﺮدن ﺧﻮدش و ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺑﺎر اول و‬
‫آﺧﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻳﺮان را ﻳﻜﻲ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮ وﻗﺘﻲ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ ﻣﻲراﻧﺪم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺮدي در ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن‬
‫ﺗﻮي ﭘﻴﺎدهرو ﺑﺎ ﻛﻼه و ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻧﻈﺮم را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﺷﻜﻞ اﺳﺪي ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺖ‬
‫ﭘﻴﺎده ﺷﺪن و دﻧﺒﺎل ﻛﺮدﻧﺶ را ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻘﺪار ﻛﻪ ﭘﺎ زدم‬
‫ﻓﺮﻣﺎن دوﭼﺮﺧﻪ را ﻛﺞ ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎزار ﺗﺮﻛﻬﺎ و ﻣﺮاﻛﺸﻴﻬﺎ‪ .‬از ﻳﻚ ﻣﻐﺎزه ﺻﺪاي‬
‫آﻫﻨﮕﻬﺎي ﻋﺮﺑﻲ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬از ﻣﻐﺎزهاي دﻳﮕﺮ آواز ﺗﺮﻛﻲ‪ .‬ﭘﻴﺎدهروﻫﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و‬
‫ﭘﺮ از دوﭼﺮﺧﻪﻫﺎيِ ﺑﻐﻞِ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪه‪ .‬دو ﻧﻔﺮ ﻣﺮاﻛﺸﻲ رﻳﺸﻮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻠﺒﻪﻫﺎي‬
‫ﺑﻠﻨﺪﺷﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ دم ﻳﻚ ﺑﻘﺎﻟﻲ و ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ از ﺟﻠﻮﺷﺎن رد ﻣﻲﺷﺪ‬

‫‪50‬‬
‫اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎي ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزان ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻲ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎده‬
‫ﺷﺪم ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺗﺎﻓﺘﻮن ﮔﺮم و ﻣﻘﺪاري ﭘﻨﻴﺮ ﺳﻔﻴﺪ و ﺣﻠﻮا ارده ﻛﻪ ﺷﻴﺪه دوﺳﺖ داﺷﺖ‬
‫ﺧﺮﻳﺪم‪ .‬اﺿﺎﻓﻪ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ اﮔﺮ رﻓﺘﻴﻢ ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻬﺪي ﺑﺮاي او ﻫﻢ ﺑﺒﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ در ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬از ﺗﻮي راﻫﺮو ﺑﻮي ﭘﻠﻮ ﺧﻮرد ﺑﻪ دﻣﺎﻏﻢ و ﺑﻌﺪ‬
‫ﺻﺪاي ﺧﻨﺪهﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﺨﺼﻮص ﻣﻬﺪي را ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد داﺷﺖ دﺳﺖ‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﮔﺎز ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﻧﺮﻓﺘﻴﻢ دﻟﻔﺖ‪ .‬او را ﻫﻢ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺑﺮود‪ .‬روز ﺑﻌﺪ‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻇﻬﺮ ﻛﻪ آﻣﺎده ﻣﻲﺷﺪم ﺑﺮوم ﺳﺮ ﻛﺎر‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ‬
‫ﻣﻬﺪي ﺳﺮ راﻫﺶ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن‪ .‬ﺣﺎﻟﺸﺎن ﺑﺎ ﺷﻠﻮغ ﺑﺎزﻳﻬﺎي‬
‫ﻣﻬﺪي و ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻨﻬﺎش ﻛﻤﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻮش ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻨﺴﺮت ﺳﻴﻤﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺮف رﻓﺘﻨﺸﺎن ﺑﻪ آﻟﻤﺎن ﺑﻮد و ﺷﺮﻛﺖ‬
‫در ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺎﻛﺴﭙﺎري اﻓﺸﻴﻦ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ زﻳﺎد رﻏﺒﺘﻲ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻳﺎد‬
‫ﻣﺮگ ﻣﺎدرش ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن در ﻫﻴﭻ ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺎﻛﺴﭙﺎري ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲرﻓﺘﻨﺪ ﻫﻢ‪ ،‬در آن ﺣﻴﺺ و ﺑﻴﺺ ﺣﺎل رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻛﻨﺴﺮت را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫وﺟﻮد ﺗﺎ ﺟﻤﻌﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﺮدم و ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺗﺎ آن روز ﺷﺎﻳﺪ ورق ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻇﻬﺮ ﺟﻤﻌﻪ زﻧﮓ زدم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺣﺎﻟﺶ را دارﻧﺪ ﺑﺮوﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﮔﻮﺷﻲ‬
‫را ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻫﻨﻮز ﺧﻮاﺑﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ زﻧﮓ زدم ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻮﺷﻲ را‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎﺋﻲ؟‬
‫ـ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺳﺮ ﻛﺎري ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺑﺸﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬
‫ـ دﻳﺸﺐ ﺣﺎل ﺷﻴﺪه ﺑﺪ ﺷﺪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺑﺮدﻣﺶ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ .‬ﻫﻤﺎن درد‬
‫ﻗﺪﻳﻤﻲ‪ .‬رودهش ﺑﺎز ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻛﺮده‪ .‬اﻻن از اوﻧﺠﺎ اوﻣﺪم‪ .‬ﻧﻴﮕﺮش داﺷﺘﻦ‪ .‬دارم‬
‫ﻟﺒﺎﺳﺎش رو ﺑﺮاش ﻣﻲﺑﺮم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻪ دم ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬دم ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺮه ﺗﻮ ﻓﻜﺮ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻠﻔﻨﻬﺎي آﻟﻤﺎن ﻫﻢ ﺗﻮ‬
‫ﺧﺮاب ﻛﺮدن ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻲ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺒﻮده‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎزم ﺧﺒﺮ ﺗﺎزهاي از اون ﺷﺪه؟‬
‫ـ ﺧﺒﺮ ﺗﺎزه ﻛﻪ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺧﺒﺮاي وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻣﻲرﺳﻪ‪ .‬اول ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻦ زﺑﻮﻧﺶ‬
‫رو ﺑﺮﻳﺪن‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻴﮕﻦ ﭼﺸﻤﺶ رو ﻫﻢ درآوردن‪ ،‬ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ ،‬آﻟﺘﺶ رو ﺑﺮﻳﺪن‪.‬‬

‫‪51‬‬
 ‫ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻣﺪم ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻧﮕﺮان وﺿﻊ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫آﺷﻔﺘﻪﺷﺎن ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﺎدم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دو ﻧﺎﻣﺔ ﺗﻬﺪﻳﺪآﻣﻴﺰ ﻛﻪ ده ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪،‬‬
‫ﺑﻌﺪ از آن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲِﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ آﻧﻮﻗﺘﻬﺎ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﭘﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﭘﻠﻴﺲ ﺟﺎﻳﺸﺎن را ﻫﻤﺎن ﺳﺎل ﺧﻴﻠﻲ زود ﻋﻮض‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻴﺎ دوﺗﺎﺋﻲ از ﺷﻴﺪه ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﻪ ﭼﻨﺪ روزي اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻓﺮاﻣﻮش‬
‫ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﭽﺔ ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻮدن‪ .‬ﻫﻲ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ ﻳﺎدش ﻣﻴﺎد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻲ ﺳﻴﮕﺎر‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﻴﮕﺎر‪ .‬ﺳﻴﮕﺎر ﭘﺸﺖ ﺳﻴﮕﺎر‪ .‬آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻜﻢ ﺧﺎﻟﻲ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺮو‪ ،‬ﻣﻨﻢ اﻻن ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﻲ رﺳﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺎﭘﺮي ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ و داﺷﺖ از روي ﭘﻴﺸﺎﻣﺪﮔﻲ ﺑﺎرﻳﻚ ﭘﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ دﺷﻮاري ﺧﻮدش را روي آن ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن را از ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﺮاي ﭘﺎﭘﺮي آب و‬
‫داﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و زدم از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ داﺷﺘﻢ روي دوﭼﺮﺧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻲراﻧﺪم‪.‬‬
‫ﻫﻮا ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺷﺎﻟﻢ را ﺑﺒﻨﺪم‪ .‬ﺑﺎد ﺳﺮد از ﺗﻮي ﻳﻘﺔ‬
‫ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮ‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮي آن ﺷﺮاﻳﻂ ﻛﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻴﺨﻮدي ﺑﻴﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻀﻲ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺳﺮ راه از اوﻟﻴﻦ ﻣﻐﺎزة ﻟﺒﺎسﻓﺮوﺷﻲ‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﺎل‬
‫ﺧﺮﻳﺪم و دور ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪم و دوﺑﺎره ﭘﺮﻳﺪم روي دوﭼﺮﺧﻪ‪ .‬ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪن ﺷﻴﺪه‬
‫ﻛﻔﺮم را درآورده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎد ﺳﺮدردﻫﺎي ﻣﻴﮕﺮﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺮم اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎل‬
‫ﺑﺪش ﻫﻮاي ﻫﻤﻪ را داﺷﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ رﺳﻴﺪم ﺑﻪ‬
‫آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺳﺮ ﺷﻴﺪه داد ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﺬارد ﻣﺮﻳﻀﺶ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮازﻳﺮي ﻟﺠﻦ ﺗﻮي اﻳﻦ‬
‫دﻧﻴﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪارد‪ .‬از اول ﺑﻮده‪ .‬اﻳﻨﻄﻮري رﻗﻢ ﺧﻮرده ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﻦ ﻟﺠﻨﺰار‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮش داد ﺑﻜﺸﻢ دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﺤﺪود‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻨﻬﺎي ﻣﻬﺪي و ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ روح ﻣﺎدرش ﻛﻪ ﺳﭙﺮدهاش‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺎﻫﺮﺧﻲ ﻛﻪ ﺻﺒﻮراﻧﻪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺣﺎﻟﺶ ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻘﻴﻪ؟‬
‫دﻳﺪم ﻧﻤﻲﺷﻮد اﻓﺸﻴﻦ را از ﻧﻮ ﺣﺬف ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ او را زﻳﺎد ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮاي‬
‫ﺷﻴﺪه‪ ،‬او ﻫﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻮي ﻫﻤﺎن دﻧﻴﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻼﺻﻪاش ﻛﻨﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدﻣﺎن‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﮔﻮش و دﻣﺎﻏﺶ را ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬

‫‪52‬‬
‫ﺣﺬﻓﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدم از ﺧﻮدم ﺑﺪم آﻣﺪ‪ .‬دﻧﺒﺎل ﻓﻜﺮ دﻳﮕﺮي ﺑﺮاي ﺗﺴﻜﻴﻦ دادن ﺑﻪ او‬
‫رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻫﺮ دري را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻧﻜﺒﺖ و ﭼﺮك وارد ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮﻫﺎ و ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎز ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ در‬
‫ذﻫﻦ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ رﻳﺪﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ واﻗﻌﻴﺖ و ﻏﻴﺮواﻗﻌﻴﺖ ﺑﻮد و ﻣﺜﻠﻪ‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺟﺴﺪ ﺑﻴﭽﺎرة اﻓﺸﻴﻦ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺳﺮد و ﺑﻴﺮوح ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮاﻳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن را ﺗﻮي دﻫﺎﻧﺖ ﻏﺮﻏﺮه ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﺮاي ﺧﻮدت‪ .‬ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان‪.‬‬
‫از ﺑﺲ ﺗﻮي ذﻫﻦ از اﻳﻦ ﻓﻜﺮﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻣﻲﺑﺎﻓﺘﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﻛﻲ رﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫زﻧﺠﻴﺮ ﻗﻔﻞ دوﭼﺮﺧﻪام را ﺑﻪ ﻣﻴﻠﻪﻫﺎي دور ﺣﻴﺎط ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﻴﺪه روي‬
‫ﺗﺨﺖ زﻳﺮ ﻣﻼﻓﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎزوﻳﺶ ﺳﺮم وﺻﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮش ﮔﻴﺞ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم روي ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻲ دﺧﺘﺮ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻴﺰي ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﺨﻮري ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ آره‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻴﻠﻲ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ـ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮده ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻳﺖ؟‬
‫ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ دﻟﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ از اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرياش زﻳﺎد‬
‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻜﻨﻢ ﺑﺮات ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺸﻲ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺤﺎل ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬دﺳﺘﺘﻮ ﺑﮕﺬار رو ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﻢ ﺑﺮام دﻋﺎي اﻣ‪‬ﻦ ﻳﺠﻴﺐ ﺑﺨﻮن‪.‬‬
‫ـ ﺟﺪي ﻣﻲﮔﻲ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻲﺷﺪم ﺑﺎﺑﺎم دﺳﺘﺸﻮ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ رو‬
‫ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﻢ و ﺑﺮام ﻣﻲﺧﻮﻧﺪ‪ .‬از اون وﻗﺘﺎ ﻳﺎدﻣﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ وﻗﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺷﺪي‪ ،‬زدي ﺑﻪ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ و رﻓﺘﻲ رﻗﺎص ﺷﺪي؟‬
‫ﻟﺒﻬﺎش را ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻛﻤﻲ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻣﻮﻫﺎي اﻓﺘﺎده روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را‬
‫ﻛﻨﺎر زد‪ .‬زﻳﺮ ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺘﺎن دﺳﺘﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻴﻒ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد‬
‫آرام آرام درآورد ﺗﻮي ﻛﻤﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻐﻞ ﺗﺨﺖ ﺷﻴﺪه ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎري آﻣﺪ ﺳﺮاغ‬
‫ﺷﻴﺪه‪ .‬ﻣﻦ و ﺷﺎﻫﺮخ رﻓﺘﻴﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮي رﺳﺘﻮران ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﺳﻴﮕﺎري دود ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از آن رﻓﺘﻴﻢ ﻃﺮف ﺗﻠﻔﻦ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺗﻮي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ .‬ﻣﻦ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻴﻐﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻜﻮﺑﺪ و ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ او ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻬﺪي راﺣﺖ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺷﻴﺪه‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬دوﺑﺎره زدﻳﻢ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺗﻮي ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪﻳﻢ‪ .‬ﻫﻮا‬

‫‪53‬‬
‫ﺳﺮد ﺑﻮد‪ .‬ﻟﻄﻔﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن و ﻳﺎ ﭘﺎرك وﻗﺖ را ﺑﺎ ﻗﺪم زدن ﺗﻠﻒ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﺗﻮي راه ﺑﺎرﻳﻜﻪاي‪ ،‬ﭘﺎي ﻳﻚ ردﻳﻒ درﺧﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ ﺗﻬﺶ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲرود‪ ،‬ﭼﭙﻴﺪﻳﻢ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ‪ .‬دوﺗﺎ ﻋﻼف ﻣﺜﻞ‬
‫ﻣﺎ آن وﻗﺖ روز داﺷﺘﻨﺪ در ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ از ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻴﻠﻴﺎرد ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬دود‬
‫ﺳﻴﮕﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺷﺎن ﺗﻮده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻳﻮارﻫﺎ و‬
‫ﺳﻘﻔﺶ ﻛﻪ روﻛﺶ ﭼﻮﺑﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﻗﻬﻮهاي و ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ اﻣﺮوز ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮوﻳﻢ ﻛﻨﺴﺮت‪.‬‬
‫ﭘﺎك از ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﻛﺎش ﻳﻜﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻓﻜﺮ ﺷﻮ ﻧﻜﻦ‪.‬‬
‫ﺳﻔﺎرش آﺑﺠﻮ دادﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺻﺤﺒﺘﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮاي اﻓﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮ در ﺑﻴﺎورد ﻛﺎر ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻮن ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻧﻤﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻣﻮرد ﻣﺸﻜﻮك ﺗﻮي ﭘﺮوﻧﺪهاش‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ از آﻟﻤﺎن ﺧﻴﻠﻲ روي آن ﺗﺎﻛﻴﺪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آن ﻫﻢ ﻏﻴﺐ ﺷﺪن‬
‫ﻫﻤﺎن ﻓﻴﻠﻤﺴﺎزي ﻛﻪ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺑﺎ او دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ‪،‬‬
‫ﺑﺮاي ﺑﻴﺮون آﻣﺪن از ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ را ﻛﺸﺎﻧﺪم ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از‬
‫اﻳﻦ اﺗﻔﺎق داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻈﻴﻤﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬روي ﻣﺎﺟﺮاي ﻓﺮار ﺧﻮدﺷﺎن از اﻳﺮان‬
‫دور ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﺘﻨﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ دو ﺑﺎزﻳﮕﺮ‪ .‬ﻫﺮ دو ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ در ﻏﺮﺑﺖ اﺟﺮاي ﻛﺎري ﺑﺎ‬
‫ﺑﻴﺶ از دو ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﻲ دﺷﻮار اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﻛﺎر اﺻﻠﻲﺷﺎن در ﺗﺌﺎﺗﺮ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫داﺷﺘﻦ ﺗﺠﺮﺑﺔ ﺑﺎزي در ﻧﻤﺎﻳﺶ و آﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻦ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺗﻮي ﺧﻂ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻦ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻤﻲ اﻫﻞ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﺟﻮاﻧﻴﻬﺎش ﻳﻜﻲ دو داﺳﺘﺎن ﻛﻮﺗﺎه‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬از ﺳﺌﻮال ﻛﺮدﻧﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻧﮕﺮان ﺑﻴﻜﺎري و دﻣﺎغ ﺑﻪ دﻣﺎغ ﻫﻢ ﺷﺪن و‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻨﺸﺎن ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻴﺎﻟﻢ را راﺣﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻨﻮ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻛﺎر ﻣﻦ و ﺷﻴﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫دﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﺑﺎزﻳﮕﺮاي ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ ﭘﺮاﻛﻨﺪﮔﻲ ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ‬
‫ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺎري اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻋﺚ‬
‫ﻣﻲﺷﻪ ﻛﻪ ﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﭙﻴﭽﻲ‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻓﻘﻂ داري‬
‫ﮔﺮﻓﺘﺎرﻳﺎترو ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻲ‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺗﺎ ﻧﻤﺎﻳﺶ رو زورﻛﻲ ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺧﻮب ﺑﻌﺪ ﭼﻲ‪ .‬ﺗﻮ‬

‫‪54‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﻮر ﻛﺎرا ﻳﻪ ﺣﺮف درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ درﻧﻤﻴﺎد‪ .‬ﺧﻮب ﻳﻪ ﺟﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻓﺮﻧﮕﻴﺎ‬
‫"اﺳﺘﺎپ" ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرا ﭼﻴﻪ؟‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻦ و ﺷﻴﺪه ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻤﻲ‬
‫اﺳﺘﺎپ ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻪ‪ .‬از اون ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﺣﺪ ﺧﻮدم رو ﻣﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﻗﻤﭙﺰ‬
‫ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺮا ﺧﻮدﻣﻮن در ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺳﺨﺘﻪ ﺑﺮا ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎش ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ :‬ﺣﻖ داري اﻧﮕﺎر‪ .‬اﺳﺘﺎپ ﻛﺮدن ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺧﻮدﻣﻢ ﻣﺪﺗﻴﻪ ﺗﻮ ﻛﺎراي دﻳﮕﻪ اﺳﺘﺎپ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫آﻧﻮﻗﺖ ﻛﻤﻲ ﺣﺮف زدﻳﻢ ﺳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮزﺧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮش اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ اﺳﻢ آﻧﺮا ﭼﻪ ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺮ ﺧﺎﻛﻲ ﻏﺮﻳﺐ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺗﻨﺔ ﻫﻤﺎن‬
‫درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎرك ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻗﻠﻌﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬و اﻣﻴﺪي اﻧﺪك در ﺗﺎرﻳﻜﻴﻬﺎي‬
‫ﭘﻨﻬﺎن وﺟﻮدﻣﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ روزي ﺳﺒﺰ ﺷﺪن ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﺔ ﺟﻮان را از ﻣﻴﺎن ﮔﻞ‬
‫و ﻻي رﻳﺸﻪﻫﺎي ﻣﺮدهﻣﺎن ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺎي ﻣﻬﺪي ﺧﺎﻟﻲ ﺗﺎ اوﻧﻢ از اﺳﺘﺎپ ﻛﺮدﻧﺎش ﺑﮕﻪ و ﻣﺎ رو‬
‫ﺑﺨﻨﺪوﻧﻪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ ،‬وﻗﺖ ﺷﺎم ﺑﻴﻤﺎرﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎر دم در ﺟﻠﻮﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻟﻤﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺑﺎ او ﺑﺪ ﺧﻠﻘﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻗﻮل دادﻳﻢ ﻓﺮدا‬
‫ﻣﺮاﻋﺎت ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬او ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﻏﺮ زد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻛﻮﺗﺎه آﻣﺪ‪ .‬دو ﺳﺎﻋﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺪه ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ و‬
‫ﺑﺎز از اﺳﺘﺎپ ﻛﺮدن ﮔﻔﺘﻴﻢ و ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺗﺎﺋﻲ آﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ را ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮدم‪ .‬اﺻﺮار ﻛﺮد ﺑﺮوﻳﻢ ﺧﺎﻧﺔ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺒﻮل‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﻴﺎﻣﻬﺎي ﺗﻠﻔﻨﻲاش را ﮔﻮش داد‪ .‬ﻣﻬﺪي ﺳﻪ ﭘﻴﺎم‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺎم ﻣﺎ را دﻳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ زده ﺑﻮد ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﺗﻮي ﮔﺎراژ‬
‫ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﻬﺎي ﺗﺮﻛﺶ ﻳﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ را ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ از‬
‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ و آن ﮔﺎراژ ﺟﻮش ﻣﻲآورد‪ .‬وﻟﻲ ﭼﺎرهاي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ زد ﺑﻪ‬
‫او ﺟﺮﻳﺎن را ﻣﻔﺼﻞ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ دوﺗﺎﺋﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻃﺎﻗﺖ‬
‫ﻧﻴﺎورد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺎ ﺳﺮ ﺿﺮب ﭘﺮﻳﺪ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻓﻴﺎﺗﺶ و ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‬
‫ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه وﻳﺪﺋﻮﺋﻲ اﻓﺸﻴﻦ دوﺗﺎ را داﺷﺖ‪ .‬ﺧﻮد او‬
‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﮔﺬاﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺳﺮان‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ و ﺣﺰب اﻟﻠﻬﻲﻫﺎش را ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻣﺎﻻﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺗﺎ از ﺟﻮﻛﻬﺎش ﺑﺪك‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻮﺷﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻛﻤﻲ ﻟﻮس ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﻟﻤﺎن ﺑﺮاﻳﺶ‬

‫‪55‬‬
‫ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﺷﺎدي و ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزﻳﻬﺎي ﺑﭽﻪﮔﺎﻧﻪاش‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎﻻ و‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ و ﻣﺮدم را ﻣﻲﺧﻨﺪاﻧﺪ‪ .‬آن ﺷﺐ ﻧﻪ ﻋﺮق ﺧﻮردﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﺳﻴﺎﺳﻲ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪﻣﺎن ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻓﺮدا ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮي‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ .‬ﺷﻴﺪه ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻛﻤﻲ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي دو ﺳﻪ ﮔﺎز ﻧﺮم از ﺑﺎزوﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دﻓﺘﺮﭼﺔ ﻳﺎدداﺷﺘﺶ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺑﺨﻮن ﺗﺎزه ﭼﻲ ﺗﻮش ﻧﻮﺷﺘﻲ ﺧﺎﻧﻮم؟‬
‫ـ ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﺷﺐ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﭼﺮاﻏﺎي ﭘﺎﺋﻴﻦ اون ﺧﻮﻧﻪﻫﺎي دور رو ﻧﮕﺎ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﺎد و ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎﺋﻲ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام اوﻣﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻮﻧﺎ رو ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ‬
‫ﻧﻜﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻮﻧﺎ رو واﺳﺔ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺑﺮات ﺗﻮ ﻛﻠﻪﻣﻮن ﺿﺒﻄﺶ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ رﻓﺘﻲ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﺤﻮﻳﻠﺖ ﻣﻲدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﺿﺒﻂ ﻛﻦ‪ .‬آدم ﺧﺎﻃﺮه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش ﺧﺎﻃﺮه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺿﺒﻂ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دوﻣﻲ را ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ـ ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎ درﻫﻢ ﻣﻲﭘﻴﭽﻦ‪ ،‬ﺷﻜﻠﻬﺎي ﺗﺎزهاي ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ‬
‫ﺷﻜﻠﻬﺎي ﺗﺎزهﺷﻮن‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻬﻨﻪ و ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﻲﻣﻮﻧﻦ و ﻣﺜﻞ ﻳﻚ زﺧﻢ ﻗﺪﻳﻤﻲ‬
‫دردآورن‪.‬‬
‫ـ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎزم ﺿﺒﻂ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪي؟‬
‫ﺷﻴﺪه ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻏﻤﮕﻴﻨﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻮ روح ﻣﺎدرت ﺑﻴﺎد ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮه‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﺧﻢ ﺷﺪ روي او‪ :‬ﻏﻠﻂ ﻛﺮدي‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻣﻲذارﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺑﻴﺨﻮد ﺑﻮد‬
‫ﺿﺒﻂ ﻧﻤﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫روز ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮد‪ .‬اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ از روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ‬
‫ﭘﻬﻠﻮي ﺷﻴﺪه ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫دوﺷﻨﺒﻪ وﻗﺘﻲ ﺳﺮِ ﻛﺎر ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻜﻲ ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎر داﺷﺖ‪ .‬ﺣﺪس‬
‫ﻣﻲزدم ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮدش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﭘﻴﺪاﺗﻮن ﻧﺸﺪ آﻗﺎ! ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﺑﻮدم‪.‬‬
‫از ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻳﺎ ﺑﻴﺤﻮﺻﻠﮕﻲ راﺳﺘﺶ را ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آن ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ دوﺗﻦ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪن ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ‬

‫‪56‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﻴﺎﺋﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪" :‬آه‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اوﻧﺎ رو‬
‫ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﺪم‪".‬‬
‫ـ ﻣﮕﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲﺷﻮن؟‬
‫ـ آره‪ ،‬آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﻛﻲ اوﻧﺎ رو ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻪ؟‬
‫ﻛﻮﺗﺎه آﻣﺪم‪ :‬آره‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻴﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺣﻴﻒ ﺷﺪ ﻧﺪﻳﺪﻣﺸﻮن‪ .‬واﻗﻌﺎً ﺣﻴﻒ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ زﻳﺎد ﻏﺼﻪﺷﻮ ﻧﺨﻮرﻳﻦ‪ .‬ﺑﺮاي دﻳﺪن وﻗﺖ ﺑﺴﻴﺎره‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻪ‪ .‬دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻦ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻳﻪ روز ﻣﻲﺑﻴﻨﻲﺷﻮن‪.‬‬
‫و ﺑﺎز ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮدم از ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺑﻠﻴﻄﻬﺎ و ﮔﻔﺘﮕﻮ را ﺗﻤﺎم ﻛﺮدم‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ اﺳﻢ‬
‫ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻠﻲ از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬اﺳﻢ‬
‫ﻧﻤﻲﺑﺮدم ﺣﺮف ﺑﻪ اﻳﻦ درازا ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ ﺳﺮ دﻳﺪن او و دﻋﺎ‬
‫ﻛﻦ ﺧﻮب ﺷﻮد‪...‬‬
‫ﻏﺮوب‪ ،‬ﺳﺮ راﻫﻢ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ رز ﺧﺮﻳﺪم و رﻓﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺷﺐ‪،‬‬
‫ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻼﻗﺎت‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻪ زدم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺑﺎران رﻳﺰي ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻏﺮوب ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪم ﺧﺒﺮي از آن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﺔ ﭘﻮﺷﻴﺪن ﺑﺎراﻧﻲ و ﭘﺎ زدن ﺳﺮ‬
‫دوﭼﺮﺧﻪ زﻳﺮ ﺑﺎران را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس رﻓﺘﻢ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‪ .‬ﭘﺎ ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي‬
‫اﺗﺎق ﺷﻴﺪه‪ ،‬ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺰرگ ﻣﻴﻨﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪ داودي زرد در‬
‫ﮔﻠﺪاﻧﻲ ﺷﻴﺸﻪاي روي ﻛﻤﺪ ﺑﻐﻞ ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﺶ دﻳﺪم‪ .‬ﺷﻴﺪه ﻳﻚوري ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‬
‫روي ﺗﺨﺖ و ﻛﺘﺎﺑﻲ را ورق ﻣﻲزد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺳﻴﮕﺎر‬
‫ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻛﻪ ﺷﺪم ﮔﻞ رزﻫﺎ را ﺟﻠﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ! ﺑﺎ ﻛﻠﻲ ادوﻳﺔ ﻫﻨﺪي!‬
‫ﻛﺘﺎﺑﺶ را ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎﺋﻲ ﺑﺎﺑﺎ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﺮات‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺑﻮﺳﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ اﻳﻦ ﮔﻼي ﺑﻴﻤﻘﺪارم را ﻛﺠﺎ ﺑﺬارم‬
‫ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ؟ ﺷﻤﺎرو ﻛﻪ از ﭼﻬﺎر ﻃﺮف اﻣﺮوز ﮔﻠﺒﺎران ﻛﺮدن! اوﻧﻢ ﭼﻪ ﮔﻠﻬﺎﺋﻲ!‬
‫ﺳﺮش را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻃﺮف ﮔﻠﻬﺎي ﻣﻴﻨﺎ و داودي‪ :‬اﻳﻨﺎرو ﻣﻲﮔﻲ‪ .‬ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎي‬
‫ﺗﻮ آورد‪.‬‬
‫ـ دوﺳﺘﺎي ﻣﻦ!‬
‫ـ آره‪ .‬ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ‪ .‬ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺶ؟‬
‫ﺟﻠﻮي ﺗﻌﺠﺐ ﺧﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫‪57‬‬
 ‫ـ آﻫﺎ‪ .‬آره‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﻮن آﻗﺎﻳﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻄﻬﺎي ﻛﻨﺴﺮت ﺟﻤﻌﻪ را ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ آره دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫و اﺷﺎره ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺘﺎب‪ :‬اﻳﻦ رو ﻫﻢ اون واﺳﻢ آورد‪.‬‬
‫روي ﺟﻠﺪش را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﺳﺮﺳﺮي ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ زدم‪ .‬ﻳﻚ ﻛﺘﺎب ﻛﻮﭼﻚ ﻧﻘﺎﺷﻲ از‬
‫ﻛﺎرﻫﺎي ﭘ‪‬ﻞ ﻛﻠﻪ )‪ (Paul Klee‬ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ از ﻛﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻲ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ـ ﮔﻔﺖ زﻧﮓ زده ﭘﺮﺳﻴﺪه‪ .‬ﻣﮕﻪ ﭼﻦ ﺗﺎ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﻮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮه؟ ﺷﺎﻧﺴﺶ‬
‫زده ﺑﻮد‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﺑﻮد؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﭼﺎر اوﻣﺪ اﻳﻦ آﻗﺎ‪ .‬ده دﻳﻘﻪاي ﻧﺸﺴﺖ و رﻓﺖ‪ .‬ﭼﻄﻮ ﻣﮕﻪ؟‬
‫ـ ﻫﻴﭽﻲ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ از ﻳﻜﻲ از ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﻳﻚ ﺑﻄﺮي ﺧﺎﻟﻲ ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻠﻬﺎي رز را ﺗﻮش‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﺳﻴﮕﺎري دود ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻴﺪه از ﺻﻮرت ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﻧﮕﺮاﻧﻲام را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻨﺠﻜﺎو‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺪاﻧﺪ از ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ اﺻﻼً ﻧﮕﺮاﻧﻲام ﭘﺎﻳﻪ و‬
‫اﺳﺎﺳﻲ دارد ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬و ﻫﻲ در ﻣﻲرﻓﺘﻢ از ﺣﺮف زدن‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ در آﻧﻮﻗﺖ ﻛﻪ او‬
‫ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد ﺑﻴﺨﻮد ﺧﻴﺎﻻت ﺑﺪ ﺑﺮاﻳﺶ درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﭽﺔ ﺑﺪي ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ ﭼﻜﺎرهس‪ .‬ﺷﻤﺎﻫﺎرو ﭼﻄﻮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎزﮔﻴﻬﺎ‬
‫ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﻣﻲﺷﻦ‪ ،‬آدﻣﺎي ﻋﻼف ﺗﻮﺷﻮن زﻳﺎده‪ .‬ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ‬
‫رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻓﻜﺮ ﺑﺪ ﻧﻜﻦ‪ .‬اﻳﺮان ﻛﻪ ﺑﻮده اﻧﮕﺎر دور و ﺑﺮِ ﺑﺮ و ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ و ﻛﺎرﮔﺎه‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪه‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ از دوﺳﺘﺎي ﻣﺎ رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬دﻗﻴﻖ ازﺷﻮن ﺧﺒﺮ‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺟﺪي؟‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬آره ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﺑﻴﺨﻮد ﻧﮕﺮان ﻧﺸﻮ‪ .‬از ﺣﺮﻓﺎ و ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮده ﻛﻪ دور و‬
‫ﺑﺮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪا ﻣﻲﭘﻠﻜﻴﺪه‪ .‬وﻟﻲ ﺧﺐ ﻣﻦ واﻗﻌﺎً ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺗﻮ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺶ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﻣﺆدب ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪ :‬آره ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﺑﭽﺔ ﺑﺪي ﻧﺒﻮد‪.‬ﻃﻔﻠﻜﻲ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﺷﺶ ﻫﻔﺖ‬
‫ﻣﺎﻫﻴﻪ ﻛﻪ اوﻣﺪه ﻫﻠﻨﺪ‪.‬ﻛﺴﻲ رو ﻧﺪاره‪ .‬اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻣﺎرو ﺑﺒﻴﻨﻪ دﻟﺶ واز ﺑﺸﻪ‪.‬‬

‫‪58‬‬
 ‫و ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺑﺎ ﺑﻴﺤﺎﻟﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻓﻮت ﻛﺮد‪ :‬ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ دور‪ .‬دور‪ .‬دور!‬
‫و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ :‬ﺧﻮب ﺷﺪ؟ ﺣﺎﻻ ﺗﻮرو ﺧﺪا ﻛﻤﻲ ﺑﺨﻨﺪ!‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ :‬ﺗﻠﻔﻨﻢ رد و ﺑﺪل ﻛﺮدﻳﻦ؟‬
‫ـ آره ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬زﻳﺎد ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ‪ .‬ﻧﺨﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮﻧﻤﻲدارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻼص‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﺘﺎب ﻧﻘﺎﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ ﻃﺮف ﭘ‪‬ﻞ ﻛﻠﻪ رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺗﻮ ﺧﻂ ﻫﻨﺮ و اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﺑﻴﺤﺎل ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬آره ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻳﻪ ﭘﻠﻪ ﻋﻘﺒﻴﻢ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬زﻳﺎد ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎي ﭘ‪‬ﺮ ﭘﺮ و زرد داودي ﻣﻴﺎن ﮔﻠﻬﺎي ﻣﻴﻨﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ آره ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻴﻦ‪ .‬ﻣﻨﻢ زﻳﺎدي ﮔﺎﻫﻲ ﺳﺨﺖ ﻣﻲﮔﻴﺮم‪.‬‬

‫‪59‬‬
 ‫‪3‬‬

‫زﻣﺴﺘﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺎد و ﺳﺮﻣﺎي ﺧﺸﻜﺶ‪ .‬ﺷﻴﺪه از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧﺺ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري دﻋﻮﺗﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام‪ .‬ﺷﻴﺪه از ﻧﻈﺮ روﺣﻲ آراﻣﺘﺮ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻤﻴﺸﻪ آرام ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﻴﻨﻤﺎن ﻛﻤﺘﺮ ﺻﺤﺒﺖ از اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻓﺸﻴﻦ ﺧﺮﻣﻲ رخ داده ﺑﻮد‪ .‬از ﻓﻴﻠﻤﺴﺎزي ﻛﻪ روزﻫﺎي آﺧﺮ زﻳﺎد ﺑﺎ او‬
‫دﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﻛﺴﻲ اﺛﺮي ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬داﺳﺘﺎﻧﻬﺎﺋﻲ ﻫﻢ درﺑﺎرة ﺧﻮد‬
‫اﻓﺸﻴﻦ ﺟﺴﺘﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻤﺎن ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ اواﺧﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﻮي‬
‫ﺧﻂ ﻗﻤﺎر و ﻛﻠﻲ ﻗﺮض ﺑﺎﻻ آورده ﺑﻮد‪ .‬از دوﺳﺘﺎن ﻧﺰدﻳﻜﺶ ﻫﻢ ﭘﻮل ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و ﭘﺲ ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻴﻬﺎ ﻣﺎﺟﺮاي ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺶ را رﺑﻂ ﻣﻲدادﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻛﺎرﻫﺎش‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ زن ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻏﻴﺒﺶ زده ﺑﻮد ﻳﻚ راﺑﻄﺔ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﻋﺸﻘﻲ داﺷﺘﻪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ دﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ را در اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺨﺶ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﻫﻢ ﺷﺎﻳﻌﻪﭘﺮاﻛﻨﻴﻬﺎي ﻧﻔﻮذﻳﻬﺎي ﺳﻔﺎرت ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ‬
‫ﻣﻴﺎن ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎن ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﺧﻂ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن اﺳﺪي ﺑﻮدم‪ .‬در‬
‫ﺿﻤﻦ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم از ﻛﺎر ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺮ درﺑﻴﺎورم‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز اﺻﺮار داﺷﺖ ﻣﻦ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﻫﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ‪ .‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻪ او زﻳﺎد رو ﻧﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﻛﺎرآﮔﺎﻫﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ‬
‫ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻜﺮوز ﻛﻪ زﻧﮓ زد ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم ﺟﻤﻌﺔ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ روز ﺗﻌﻄﻴﻠﻲام‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي دﻳﺪﻧﺶ ﺑﺮوﻳﻢ روﺗﺮدام‪ .‬ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺮﻛﺰي ﻗﻄﺎر ﺑﺎ او ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﺧﻮدش را از دﻟﻔﺖ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻃﺮف ﺷﻴﻚ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮ و ﻛﻴﻒِ آوﻳﺰان ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺎﺋﻴﻦ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺗﻮي راﻫﺮو ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎن‬
‫‪60‬‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻔﺎرش ﻣﻬﺪي ﻛﻪ روﺗﺮدام را ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺖ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮﻛﺰ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ و ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎن‪ .‬ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻢ ﺟﺎي ﺷﻠﻮﻏﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮ و‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎي زﻳﺎدي ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬رﺳﺘﻮراﻧﻲ ﻓﻘﻴﺮاﻧﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ‬
‫ﻏﺬاﻫﺎي ﮔﺮم و ﺣﺎﺿﺮي و ﻫﻤﻪ ارزان و ﺳﺎﻟﻦ ﻛﻮﭼﻚ ورزﺷﻲ ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻣﻴﺰ ﭘﻴﻨﮓ‬
‫ﭘﻮﻧﮓ و ﻣﻴﺰ ﺑﻴﻠﻴﺎرد‪ .‬ﻳﻚ ﻗﺮاﺋﺘﺨﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﻪاﻳﺶ درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻘﺪاري‬
‫ﻛﺘﺎب و روزﻧﺎﻣﻪ و ﻣﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎ‪ .‬ﺑﺎ او ﻛﻪ ﺣﺮف زدﻳﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ در اﻳﺮان‬
‫ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ارﺗﺒﺎﻃﻜﻲ داﺷﺖ‪ .‬و ﭘﻴﺶ از ﻓﺮارش‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﺎل و‬
‫ﻧﻴﻤﻲ ﻫﻢ در زﻧﺪان ﺑﻮد‪ .‬در زﻧﺪان ﻛﻪ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﮔﺬراﻧﺪن ﻳﻜﺴﺎل ﺣﺒﺲ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ‬
‫او ﻳﻜﻲ دو روزي ﻣﺮﺧﺼﻲ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬او ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد و در‬
‫ﻳﻜﻲ از آن روزﻫﺎ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻳﻚ ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از آﺷﻨﺎﻫﺎﺷﺎن ﺑﺮاﻳﺶ ﺟﻮر ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﺎك و از زاﻫﺪان ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ‬
‫آﻧﺠﺎ ﻟﻮﻟﻴﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻳﻚ ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ دﻳﮕﺮ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫آﻟﻤﺎن‪ .‬و از آﻧﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪ‪ .‬ﺣﺮﻓﻬﺎش ﻳﻜﻲ دو ﺟﺎ وﻗﺘﻲ از ﺷﺮاﻳﻂ زﻧﺪان‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد اﺷﻚ ﻣﺎ را درﺑﻴﺎورد‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻳﻚ‬
‫ﺟﺎﻫﺎﺋﻲ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻠﻴﺸﻪاي ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪة‬
‫دادﮔﺴﺘﺮي ﻫﻠﻨﺪ ﻧﺒﻮدﻳﻢ ازش ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮوﻛﻲ زﻧﺪان اوﻳﻦ را ﺑﻜﺸﺪ ﺗﺎ راﺳﺖ ﻳﺎ‬
‫دروغ ﺑﻮدن ﺣﺮﻓﻬﺎش دﺳﺘﻤﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬درﻛﻞ ﺑﭽﺔ زرﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﺎن آﻣﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو‬
‫ﺟﺎ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ اﺣﻮال ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ را ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬از زﺑﺎﻧﺶ در رﻓﺖ و ﻗﭙﻲ آﻣﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ ﺑﺮاي راه اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻛﺎرﻫﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮي‪ .‬ﻣﻬﺪي ﻫﻢ‬
‫ﺳﻴﺨﻜﻲ زد ﺗﻮي ذوﻗﺶ ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ وﻗﺘﻲ ﻫﻨﻮز ﺧﻮدت ﺑﺮاي ﺟﺎ اﻓﺘﺎدن‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﻳﻨﺠﺎ از ﺳﻠﻴﻢ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ‪ .‬اﻓﺘﺎد ﺑﻪ زرزر و ﺧﻨﺪهﻫﺎي اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻫﻢ ﻛﻮﺗﺎه آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺟﻮاﻧﻲاش ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و ﺑﻠﻮﻓﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﻮ اﻳﻦ‬
‫ﺳﻨﻬﺎ ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ .‬اﺻﺮار داﺷﺖ ﻣﺎ را ﺑﺒﺮد ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدﻳﻢ‪ .‬و‬
‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺳﺮ و ﺗﻪ دﻳﺪار را ﺑﻌﺪ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ آوردﻳﻢ‪ .‬ﺑﻲ ﻗﻮل و ﻗﺮار ﺑﺮاي‬
‫دﻳﺪار ﺑﻌﺪي‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮب ﺟﻨﺎب ﺷﺮﻟﻮك ﻫﻮﻟﻤﺰ ﭼﻄﻮر دﻳﺪي ﻃﺮف را؟‬
‫ـ ﻛﺲ ﺧﻞ!‬
‫ـ ﻫﻤﻴﻦ؟‬

‫‪61‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و از روي ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﺎزوﻳﻢ را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺸﻨﮕﻪ دﻳﮕﻪ‪ .‬از اﻳﻦ‬
‫ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاي ﻣﺸﻨﮕﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﭗ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮره!‬
‫ـ ﺑﺎز ﺗﻮ اﻟﻜﻲ ﺑﻨﺪ ﻛﺮدي ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاي ﺑﻴﭽﺎره‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ دﻳﺴﻴﭙﻠﻴﻨﺖ! ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻢ ﺟﺎن ﺗﻮ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎز ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﺣﺮف زدي؟‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻏﻴﺮ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﺣﺮف ﺑﺰن ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻲ؟‬
‫ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر اوﻟﺶ ﭘﻴﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ؟‬
‫ـ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪن اوﻧﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه‪ .‬ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻴﺎد ﺑﺎ اوﻧﺎ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل اﺳﻢ و‬
‫رﺳﻤﻲ دارن‪.‬‬
‫ـ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﺧﻄﺮ ﻣﻄﺮي ﺑﺮا ﺑﭽﻪﻫﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ـ ﭼﺮا اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ را ﻣﻲزﻧﻲ؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد اﻳﻨﺪﻓﻌﻪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﺣﺮف زدﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺑﻴﺤﺴﺎب!‬
‫ـ ﻗﺒﻮل‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ‪ ،‬ﻃﺮف ﺑﻴﻜﺎره‪ ،‬ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﭙﺮوت داره ﺑﺮا ﺧﻮدش رؤﻳﺎ ﻣﻲﺑﺎﻓﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪي ﭼﻪ زرزري راﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد درﺑﺎرة ﺗﺌﺎﺗﺮ و ﺳﻴﻨﻤﺎ‪ .‬ﮔﻮش ﮔﻴﺮ آورده ﺑﻮد‬
‫ﻫﻲ داﺷﺖ ﻣﻲﺑﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻪ راﺳﺖ رﻓﺘﻲ ﺗﻮي دﻟﺶ‪.‬‬
‫ـ ﺷﮕﺮد ﻛﺎرآﮔﺎﻫﻲ زدم‪ .‬دﻳﺪي ﻛﻪ ﭼﻄﻮ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ زر زر‪.‬‬
‫ـ اﻳﻦ ﻛﺠﺎش ﻛﺎرآﮔﺎﻫﻲ ﺑﻮد؟‬
‫ـ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻧﺴﺨﺔ اول را از ﻣﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺣﺮف ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﻧﺰدﻳﻢ‪ .‬رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺟﺎي دﺑﺶ ﭘﻴﺪا‬
‫ﻛﻨﻴﻢ و ﭘﻴﺶ از ﺟﺪا ﺷﺪن ﻳﻜﻲ دو ﻟﻴﻮان ودﻛﺎ ﺑﻨﺪازﻳﻢ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺗﻮي ﻫﻮاي ﺳﺮد‬
‫ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن دور و ﺑﺮﻫﺎي ﻣﺮﻛﺰ راه آﻫﻦ ﮔﺸﺘﻲ ﺗﻮي ﺷﻬﺮ زدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ از ﻓﻜﺮ‬
‫ﺳﻬﺮاب ﺟﻮادي ﻛﻪ درآﻣﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ذﻫﻨﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺳﺮاغ اﺳﺪي ﺑﺎزﺟﻮ‪ .‬ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻬﺪي را ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﺠﺎﻫﺎ ﭼﺮخ ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ‬

‫‪62‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﭘﺎ از روي ﺳﺠﺎف ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻢ ﺑﺮوم ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﻣﻬﺪي ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺗﻮي ﻓﻜﺮم‪.‬‬
‫آﺳﺘﻴﻦ ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰه‪.‬‬
‫و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻮدي؟‬
‫ـ آره‪ .‬اﺳﺪي‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻢ وﻗﺖ ﮔﻴﺮ آوردي ﻫﺎ‪ .‬ﻣﻦ را ﺑﺎش ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي!‬
‫ـ ﻋﺎﺷﻖ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻨﻄﻮرﻳﻪ ﭘﺲ ﺑﺪان اي اﻣﻴﺮزادة آواره ﻛﻪ ﻣﻦ اﻣﻴﺮ ارﺳﻼن‬
‫ﻧﺎﻣﺪار‪ ،‬اﻓﺘﺎده در ﺑﻼد ﻏﺮﺑﺖ ﻓﺮﻧﮕﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ روح ﻣﺎدرت ﺷﺪهام‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﻗﻠﻌﺔ ﺳﻨﮕﺒﺎران آﺧﺮ و ﻋﺎﻗﺒﺘﺖ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﻣﻲﻛﺸﻪ ﻛﻪ‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻨﻪام ﺑﺸﻲ‪ .‬وﻟﻲ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺑﻪ اﻳﻦ زودي‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه درآﻣﺪ‪ :‬ﺣﺎﻻ از ﺷﻮﺧﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎزم دﻳﺪﻳﺶ ﻣﮕﻪ؟‬
‫ـ ﻛﻲ رو؟‬
‫ـ ﺧﻮدﺗﻮ ﻧﺰن ﺑﻪ ﻛﻮﭼﺔ ﻋﻠﻲ ﭼﭗ‪ .‬ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ را ﻣﻲﮔﻢ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﺒﻴﻨﻤﺶ ﻛﻪ وﻟﺶ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ از ﺳﺌﻮاﻻت دﺑﺶ ﻓﻠﺴﻔﻲام را ﻣﻄﺮح ﻛﺮدم‪:‬‬
‫ـ ﻣﻬﺪي ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي وﻗﺘﻲ ﻏﺮق در ﻓﻜﺮي‪ ،‬ﭼﻄﻮري دﻧﻴﺎي‬
‫دور و ﺑﺮت رو ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟‬
‫ـ وﻗﺘﻲ در ﺑﺤﺮ ﺗﻔﻜﺮ ﻏﺮﻗﻲ دﻳﮕﻪ دﻧﻴﺎ را ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻲ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬درﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﭘﺮﺗﻪ‪ .‬وﻟﻲ ﺧﻮب ﺑﺎز ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ رو ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻳﺎ‬
‫ﺣﺴﺸﻮن ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﻤﻮﻧﺎس‪.‬‬
‫دوﺑﺎره اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف و ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﭼﺮاغ ﺳﺒﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﻛﻤﻲ‬
‫دﻳﺮ ﺟﻨﺒﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬دوان دوان از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻗﺪم زﻧﺎن رﻓﺘﻴﻢ ﻳﻚ‬
‫رﺳﺘﻮران ﺷﻴﻚ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﮕﺎه ﺑﺎ ﺻﻔﺎﺋﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺳﻔﺎرش ودﻛﺎ دادﻳﻢ‪ .‬ﺗﺎ‬
‫ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﺑﺎز ﻛﻠﻲ ﭼﺮﻧﺪﻳﺎت ﻓﻠﺴﻔﻲ ﺳﺮ ﻫﻤﺎن ﻣﻮﺿﻮع ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ودﻛﺎ ﻛﻪ آوردﻧﺪ از ﺣﺮف ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ ﺑﺎز ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪﻳﻢ ﺑﻪ اﺳﺪي و زﻧﺪان‪ .‬ﺳﺮ‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻳﺎ ﻧﻜﺮدن اﺳﺪي ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺷﺎخ ﺗﻮ ﺷﺎخ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻲزدﻳﻢ‬
‫ﺑﻴﺮون ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪63‬‬
‫ـ وﻗﺘﻲ ﺣﻮاﺳﺖ ﭘﺮت ﻣﻲﺷﻪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر راﺳﺖ ﻣﻲري دوﺑﺎره ﺗﻮ ﺷﻜﻢ ﻣﺎدرت‬
‫ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﻳﻪ ﺟﻮري ﮔﺮم ﺷﺪه و اﻣﻦ‪ .‬و رﻓﺘﻪ ﺗﻮ رﮔﺎت اﻧﮕﺎر‪.‬‬
‫اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﺮا ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻲ‪.‬‬
‫و دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام‪ :‬ﮔﺮﻓﺘﻲ ﺣﺮﻓﻤﻮ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫اﻧﮕﺎر از دل ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬آﻧﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺗﺮﻛﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬از آن ﻛﺎﻓﻪ ﻛﻪ درآﻣﺪﻳﻢ دوﺑﺎره ﭼﭙﻴﺪﻳﻢ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﺎﻓﺔ‬
‫دﻳﮕﺮ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻨﻤﺎن ﺑﻪ روﺗﺮدام‪ ،‬داﺷﺘﻢ ﻳﻚ ﺷﺐ ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ‬

‫ﮔﺰارش دﻳﺪارﻣﺎن را ﺑﺎ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﻪ ﺷﻴﺪه ﻣﻲدادم اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ‪ .‬اﻧﮕﺎر از‬
‫ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﺷﺘﺎﺑﺰدﮔﻴﻬﺎ ﻛﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ‬
‫ﺣﺎﻟﻴﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد دادن ﻳﻚ ﮔﺰارش درﺳﺖ از ﻳﻚ ﻣﺎﺟﺮا ﭼﻨﺪان ﺳﺎده ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻲ‬
‫ﺟﻠﻮ ﺧﻮدم را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ ﭘﻴﺸﺪاوري ﻧﻜﻨﻢ‪ .‬ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺐ‪ .‬ﻧﮕﺮوﻧﻲت رﻓﻊ ﺷﺪ؟‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاي او ﻧﭙﻴﭽﺎﻧﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺮ‬
‫راﺳﺖ درآﻣﺪم‪ :‬ﻫﻨﻮز ﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ! ﻣﻦ و ﺷﺎﻫﺮخ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺳﭙﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻣﻬﺪي‪ .‬ﺗﺎ "اوﻛﻲ"‬
‫ﻧﺪادﻳﻦ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻓﺎﺻﻠﻪ را ﺑﺎ او ﻧﮕﻪ ﻣﻲدارﻳﻢ‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺷﺪ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺮط‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﺷﺮﻃﻲ؟‬
‫ـ ﻛﻪ ﺗﻮ و ﻣﻬﺪي ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺧﻮﻧﺔ ﻣﺎ!‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺮط ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ!‬
‫روز ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮد و داﺷﺘﻢ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ زﻧﮓ ﻣﻲزدم‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻮا ﺳﺮد ﻧﺒﻮد‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻣﺸﺎن ﺑﻴﺮون از ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻣﺤﻠﺔ ﻣﺎ ﻳﻚ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎل ﻗﺮن‬
‫ﺷﺎﻧﺰده‪ ،‬ﻫﻔﺪه‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮش ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺪم ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﺳﺮي ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم آن روز ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺟﻮد ﭘﻴﺶ از ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﮔﻮﺷﻲ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدم‬
‫را دادم‪ .‬ﺷﻴﺪه ﺑﺪش ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﺎﻫﺮخ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻓﺲ ﻓﺲ ﻛﻪ ﻳﻚ روز دﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪون ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻗﻮل و ﻗﺮاري از ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬

‫‪64‬‬
‫ﭘﺎﭘﺮي داﺷﺖ از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎش دﻳﮕﺮ ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻫﻮا ﺑﺎراﻧﻲ ﺑﻮد ﻣﻲﭼﭙﻴﺪ ﺗﻮش و از آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮون را دﻳﺪ ﻣﻲزد‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺎ در ﺑﺎﻟﻜﻦ‬
‫را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻬﺶ ﻣﺤﻞ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ روي ﻧﺮده و‬
‫از آﻧﺠﺎ ﻣﻦ را ﻣﻲﭘﺎﺋﻴﺪ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﺮﻧﺞ رﻳﺨﺘﻢ ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ در ﺑﺎﻟﻜﻦ را‬
‫ﺑﺎز ﻛﺮدم و دﺳﺘﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺋﻲ روي ﻧﺮده ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫و ﭘﺮﻳﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬و از ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ داﻧﻪ ﭼﻴﺪن‪ .‬ﻧﻮﻛﺶ ﻛﻒ دﺳﺘﻢ را‬
‫ﻗﻠﻘﻠﻚ ﻣﻲداد‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﭘﺮﻫﺎش ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﻴﺪ‬
‫ﺷﺎﻫﭙﺮِ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ در ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﻛﻤﻲ ﺗُﻨﻚ ﺷﺪه‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺠﻨﺒﺪ دﺳﺖ دﻳﮕﺮم را ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪم‬
‫روش و ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻎ ﺑﻎ ﻛﺮد و ﺳﺮ و ﺑﺎل ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﺗﻮي‬
‫دﺳﺘﻢ ﺑﻌﺪ آرام ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻟﺶ را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم دﻳﺪم اﻧﮕﺎر ﺷﭙﺶ زده اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺎﻧﻮرﻫﺎي‬
‫رﻳﺰي زﻳﺮ ﭘﺮﻫﺎي ﺑﺎﻟﺶ ﺑﻮد‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ از روزﻧﺎﻣﺔ‬
‫زﻳﺮش ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﻮض ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺮوازش دادم ﺗﻮي ﻫﻮا‪ .‬ﺑﻌﺪ روزﻧﺎﻣﺔ‬
‫ﻛﻒ ﻻﻧﻪ را ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺻﻮرت ﭘﻴﻨﻮﺷﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻓﻀﻠﻪﻫﺎي ﺧﺸﻚ و ﺗﺮ‪.‬‬
‫روزﻧﺎﻣﺔ ﺗﻤﻴﺰي ﺟﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﮔﻞ و ﭼﻨﺪﺗﺎ ﭘﺮﻧﺪة ﺧﻮﺷﮕﻞ‪ ،‬رﻧﮕﻲ‬
‫روﻳﺶ ﭼﺎپ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ زﻳﺮش ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻤﺘﺮ ﺗﻮي ﻻﻧﻪ‬
‫ﻣﻲرﻳﻨﺪ‪ .‬راﺳﺘﺶ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻋﻜﺲ ﺗﺎم ﻛﺮوز ﻳﺎد ﺗﻼش ﻣﻬﺪي اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻋﻜﺴﻲ از راﺑﺮت رد ﻓﻮرد از ﺗﻮ ﺑﻪ دﻳﻮارة اﺗﺎﻗﻚ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎﭘﺮي‬
‫ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺑﺎﻻي ﺧﺎﻧﻪام در آﺳﻤﺎن ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي دور ﻣﻲزد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮ‪ .‬زﻧﮓ زدم‬
‫ﺑﻪ ﻣﻬﺪي‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﻴﺶ او ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻮد ﻳﻜﺒﺎر‬
‫زده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﺮوم از داروﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻣﻐﺎزهﻫﺎي ﻣﺨﺼﻮص ﻏﺬاي ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺮاﻳﺶ‬
‫ﮔﺮد ﺿﺪ ﺷﭙﺶ ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬ﺑﺮﻳﺰم ﺗﻮي ﻳﻚ ﻇﺮف ﺑﺰرگ ﭘﺮ از آب‪ ،‬ﺑﮕﺬارم ﺗﻮي‬
‫ﺑﺎﻟﻜﻦ‪ ،‬ﺧﻮدش ﻣﻲداﻧﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﺗﺨﻤﻲاش ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭘﺎﭘﺮي ﻫﻤﺎن ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻗﺒﻠﻲاش اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻤﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﺮﻓﻤﺎن ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎ ﺷﺪم ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﺔ او ﺑﺮوم از ﻳﻜﻲ‬
‫از ﻣﻐﺎزهﻫﺎي ﭘﺮﻧﺪه ﻓﺮوﺷﻲ‪ ،‬ﮔﺮد ﻳﺎ داروي ﺿﺪ ﺷﭙﺶ ﺑﺨﺮم‪ .‬ﻳﻜﻲﺷﺎن زﻳﺎد از‬
‫ﺧﺎﻧﻪام دور ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﻴﺶ از ﺑﻴﺮون زدن از ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬دم آﺧﺮ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط از ﺟﻠﻮ ﻛﻤﺪ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻢ و ﻳﻚ ﻧﻮك ﭘﺎ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺎﭘﺮي ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻳﺎ‬
‫ﻧﻪ‪ .‬دﻳﺪم ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪام‪ ،‬ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬درﺳﺖ زﻳﺮ ﺑﺎﻟﻜﻦ‪ ،‬دو ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ ﻳﻜﻲ ﺳﻔﻴﺪ‬
‫ﻳﻜﻲ ﻧﺎرﻧﺠﻲ اﻳﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدم‪ .‬دو ﻛﺎرﮔﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻛﺎر ﻧﺎرﻧﺠﻲ‪ ،‬داﺷﺘﻨﺪ ﺳﺮ‬
‫ﻧﻮار ﺳﻔﻴﺪ و ﺳﺮﺧﻲ را ﻛﻪ اﻧﺘﻬﺎش در ﭘﺎﺋﻴﻦ دور ﺳﺎق اﺻﻠﻲ ﻗﻄﻮر و ﺳﺘﻮن ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫‪65‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺳﻪ درﺧﺖ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮهام ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻃﻨﺎب رﺧﺘﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف درﺧﺖ ﺑﻌﺪي ﺗﺎ ﺗﻨﺔ آن را ﻫﻢ از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪوار دور ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﻛﺎرﮔﺮ دﻳﮕﺮ‬
‫ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ ﺟﺎروﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي را از ﭘﺸﺖ ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ ﻧﺎرﻧﺠﻲ در ﻣﻲآوردﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ وﻗﺖ‬
‫ﭘﻴﺪاﺷﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم؟‬
‫ﻧﻮار ﺳﻔﻴﺪ و ﺳﺮخ ﻣﺜﻞ ﺑﻨﺪ رﺧﺘﻲ از درﺧﺘﻲ ﺑﻪ درﺧﺖ دﻳﮕﺮ رﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﺎﻻ‬
‫ﻛﺮدم‪ ،‬از ﭘﺎﭘﺮي ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً وﻗﺘﻲ ﺧﻮدم ﭘﺮش ﻣﻲدادم ﻃﻮﻻﻧﻴﺘﺮ‬
‫ﺗﻮي ﻫﻮا ﭘﺮواز ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ ﺳﻔﻴﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درﺧﺖ ﻣﻴﺎﻧﻲ‪ .‬ﻳﻜﻲ‬
‫از ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎي ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﭘﻮش‪ ،‬ﺑﺎ ارهاي ﺑﺮﻗﻲ در دﺳﺖ‪ ،‬رﻓﺖ در اﺗﺎﻗﻚ ﺑﻲﺳﻘﻒ‬
‫ﺑﺎﻻي ﺑﺎزوي ﭼﺮﺛﻘﻴﻞ ﻛﻪ ﻋﻴﻦ دﺳﺘﻲ ﺗﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬دﺳﺖ ﺗﺎﺷﺪه از آرﻧﺞ ﺑﺎز‬
‫ﺷﺪ و ﺳﺎﻋﺪش ﺗﺎ ﻣﭻ‪ ،‬ارﺗﻔﺎع درﺧﺖ را ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ اوﻟﻴﻦ ﺷﺎﺧﺔ درازي ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ آن ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺻﺪاي ﮔﻮﺷﺨﺮاش ارة‬
‫ﺑﺮﻗﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ .‬ﺑﺎ دﻳﺪﻧﺸﺎن ﺗﺮﺳﻲ ﺑﻪ دﻟﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﺳﻪ درﺧﺖ ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮهام را از رﻳﺸﻪ ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻓﺘﺎدن اوﻟﻴﻦ ﺷﺎﺧﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدم دﻟﺪاري دادم ﻛﻪ ﻣﺄﻣﻮران ﻫﻤﻴﺸﮕﻲِ ﺷﻬﺮدارياﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻫﺮس‬
‫درﺧﺘﺎن آﻣﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﺳﺎل ﭘﻴﺪاﺷﺎن ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬در ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺸﺎن‪.‬‬
‫از وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺒﺎبﻛﺸﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻪ درﺧﺖ رﻓﻴﻘﺎن ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ‬
‫ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺑﺮگ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺒﺰ‪ ،‬ﺗﻤﺎﺷﺎﺋﻲ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎد‬
‫ﻫﺠﻮم ﻣﻲﺑﺮد ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺧﻢ و راﺳﺘﺸﺎن ﻣﻲﻛﺮد و ﭼﻨﺎن ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﺷﺎخ و‬
‫ﺑﺮﮔﻬﺎﺷﺎن ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﭼﺸﻢ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮداري‪ .‬ﮔﻮﺋﻲ ﺑﺎد و درﺧﺖ در ﺟﻨﮕﻲ‬
‫ﻏﺮﻳﺐ‪ ،‬دﻳﻮاﻧﻪوار ﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻪ درﺧﺘﻬﺎ و‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎي ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﭘﺮ ﺑﺮﮔﺸﺎن در ﺑﺎد‪ ،‬از ﻋﺎدﺗﻬﺎﻳﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻴﺪه ﻫﻢ‬
‫از آﻧﻬﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺧﻮدش و ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪام‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ روي ﻣﺒﻞ دراز ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و در ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‪ ،‬دﻧﺒﺎﻟﺔ‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﻣﻦ در ذﻫﻨﻢ از ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻢ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و در‬
‫ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ آﺑﻲِ آﺳﻤﺎن و ﺳﻔﻴﺪيِ اﺑﺮﻫﺎ و ﺳﺎﻳﻪ روﺷﻨﻬﺎيِ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎﻳﻲ ﺗﺎزه‬
‫ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دل دورﺷﺪن از ﺑﺎﻟﻜﻦ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬و ﺑﺎ زل زدن ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺎت ﻛﺎرﮔﺮي ﻛﻪ ﺑﺎ ارة‬
‫ﺑﺮﻗﻲ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺪف ﻧﻬﺎﺋﻲ ارهاش را ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ دﻧﺒﺎل‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺷﺎﺧﻪاي ﺑﺎ ﺻﺪا ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﻬﺎي او ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن و ﺑﻪ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮارﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ رﻛﺎب زﻧﺎن و ﺗﻨﺪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻨﺎﺋﻲ‬

‫‪66‬‬
‫ﻣﻲدادم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲدﻳﺪم از ﻛﻨﺎر ﺷﺎﺧﺔ ﻛﻠﻔﺘﻲ ﻣﻲﮔﺬرد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﻗﻄﻊ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻣﻴﺪ ﻣﻲدادم ﭘﺲ ﺑﺮاي اﻧﺪاﺧﺘﻦ درﺧﺘﻬﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪهاﻧﺪ‪ ،‬آﻣﺪهاﻧﺪ‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﺷﺎن را ﻫﺮس ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻨﺔ اﺻﻠﻲ رﺷﺪ ﻛﻨﺪ و راﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮود‪ .‬دو ﻛﺎرﮔﺮي‬
‫ﻛﻪ ﻛﻼه و ﻛﺎﭘﺸﻦ ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺟﺎروﻫﺎﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ و وﺳﻴﻠﺔ‬
‫دﻳﮕﺮي ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺎرو ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي اﻓﺘﺎده را روي ﻫﻢ ﺗﻮده ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺎرﮔﺮ‬
‫ﺑﺎﻻﺋﻲ ﻛﻪ روي ﺑﺎزوي ﻣﺘﺤﺮك ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎي ﺑﺎزوي زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮي درﺧﺖ دﻳﮕﺮي ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ درﺧﺘﻬﺎي ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ! ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ اﻓﺘﺎدن ﺑﺴﻴﺎري از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن آن ﺷﻜﻮه ﺳﺎﺑﻖ را‬
‫ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪ .‬و در ﺧﻴﺎل‬
‫ﻣﻲدﻳﺪﻣﺸﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻠﻪﻫﺎي ﭘﺮ ﺑﺮگ ﺳﺒﺰﺷﺎن ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آﻳﻨﺪه در ﺑﺎد ﺗﻜﺎن‬
‫ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬زد ﺑﻪ ﺳﺮم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬و ﻣﺎﺟﺮا را از اول ﺑﺮاﻳﺸﺎن‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺑﺎزي ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﺧﻨﺪاﻧﺪ‪ .‬دوﻳﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در‪.‬‬
‫ﺑﺎﺷﺘﺎب از ﺟﻠﻮ ﻛﻤﺪ دم در ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ﻛﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي وﺳﻂ‪ ،‬ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ‬
‫ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺖ‪" .‬ﮔﺎﺋﻴﺪﻣﺖ!" درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﺋﻲ را ﺟﺮ داد ﻛﻪ دﻳﺮوز ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺶ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﺑﻪ زاﻧﻮ روي ﻣﺒﻞ‪ .‬از ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﭘﺎرهام ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و‬
‫روي آن دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺻﺪاي ﮔﻮﺷﺨﺮاش اره از ﺑﻴﺮون ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺗﻮي‬
‫ذوﻗﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ را اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻋﻘﺐ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺪت ﻛﻪ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺎ ﺷﺪم دوﺑﺎره رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ‪ .‬ﻛﺎرﮔﺮ اره ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎﻻﺋﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ و داﺷﺖ ﺳﺎق ﺣﺠﻴﻢ و اﺻﻠﻲ درﺧﺖ ﺳﻤﺖ راﺳﺘﻲ را از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎره اﻣﻴﺪم ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺑﺎز ﺑﺎزي را ﺑﺎﺧﺘﻢ‪ .‬اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﺎ ﻧﻮازش ﺟﻴﭗ‬
‫ﭘﺎرهام ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﺎدوﮔﺮي آﻳﻨﺪه را رﻗﻢ زده ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪ ﻗﺼﺎﺑﻲ ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﺔ‬
‫درﺧﺘﻬﺎﻳﻢ ﺷﺪم‪ .‬درﺧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم‪ .‬و ﺑﺎ ﺷﻜﻠﻬﺎﺋﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﻬﺎﺷﺎن در ﻫﻮاي ﻣﻪآﻟﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻏﺮق ﺧﻴﺎل ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫درﺧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن زوزة ﻋﺎﺟﺰ ﺑﺎد ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده ﻣﻴﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﻳﺸﺎن‬
‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻛﻒ زده ﺑﻮدم‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﻲ از زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲﻣﺮدﻧﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ‪ .‬اﻳﻦ اﺗﻔﺎق از ﻧﻮﻋﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﺨﻤﻢ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻖ ﻫﻖ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻋﻴﻦ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﺪه در ﻣﺮگ‬
‫دوﺳﺘﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ ﻧﺎرﻧﺠﻲ رﻧﮓ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درﺧﺖ و‬
‫ﺑﺎزوﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﻜﻲ ﺧﺘﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آن ﻛﺸﺎﻧﺪ و ﭘﻨﺠﻪﻫﺎي آﻫﻨﻲاش‬

‫‪67‬‬
‫را ﮔﺸﻮد و دور درﺧﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﺎرش ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدن‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ از روي زﻣﻴﻦ و ﺗﻮده ﻛﺮدﻧﺸﺎن در ﻳﻚ ﺟﺎﺳﺖ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻨﮕﻚ‬
‫ﺑﻴﺮﺣﻤﺶ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد وﻗﺖ اﻓﺘﺎدن درﺧﺖ ﺑﺮﺳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻞ دادن و ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ‬
‫در ﭘﻨﺠﻪﻫﺎي آﻫﻨﻲ ﺧﻮد‪ ،‬آﻧﺮا در ﺟﻬﺘﻲ ﻣﻌﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬ﻛﺎري از ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫در ﻛﻮدﻛﻲ اﻓﺘﺎدن ﻧﺨﻠﻬﺎ را ﻟﺐ ﻧﻬﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ آب‪ ،‬ﺧﺎك ﭘﺎي رﻳﺸﻪﻫﺎﺷﺎن‬
‫را ﻣﻲﺷﺴﺖ‪ ،‬ﻛﺞ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻬﺮ و روزي ﻳﺎ ﺷﺒﻲ ﺑﺎ ﺻﺪا ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺗﻮي‬
‫آب‪ .‬ﺑﻪ وﻗﺖ اﻓﺘﺎدن و ﺟﺪا ﺷﺪن از ﺧﺎك‪ ،‬از ﭘﺎي رﻳﺸﻪﻫﺎﺷﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺻﺪاي‬
‫ﺟﻴﻐﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺟﻴﻐﻲ ﻛﻪ آﻣﻴﺨﺘﺔ ﺻﺪاي ﺧﺎك و رﻳﺸﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از‬
‫ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬درﺧﺖ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ در ﻫﻤﺎن ﺟﻬﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﮕﻚ ﻫﻠﺶ ﻣﻲداد‬
‫ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻄﻲ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﻛﻤﺮي ﺗﺎﺷﺪه‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫و ﺑﻌﺪ ﮔﺮوﻣﭗ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﺋﻲ ﻣﻬﻴﺐ ﻛﻨﺎر ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻓﺘﺎد‪ .‬از ﺻﺪاي اﻓﺘﺎدﻧﺶ ﻋﺎﺑﺮﻳﻨﻲ ﻛﻪ‬
‫از ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬و روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻄﻮر ﻣﻌﻤﻮل ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎي اﺟﺎق‬
‫ﮔﺎزي ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ از دور ﺑﻪ درﺧﺖ وﺳﻄﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﺔ‬
‫ﻣﺎﻧﺪة ﻟﺨﺖ و ﺑﻲ ﺑﺮگ‪ ،‬ﻧﻮﺑﺖ اﻓﺘﺎدﻧﺶ را اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺰدﻳﻚ‬
‫ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻨﻢ آن را درﺧﺖ ﺧﻮدم ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارﻣﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪاي دﻳﮕﺮ دﻧﺪاﻧﻪﻫﺎي ﺑﻴﺮﺣﻢ ﺗﻴﺰ اره در ﺳﺎق اﺻﻠﻲاش‪ ،‬ﺳﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺳﻲ‬
‫ﻳﺎ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل روي ﺧﺎك ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬و درﺧﺖ ﻣﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‬
‫ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺻﺪاي اره ﺑﮕﺬارد آﻫﺶ را ﻫﻨﮕﺎم ﺟﺪا ﺷﺪن از ﺧﺎك و رﻳﺸﻪ ﺑﺸﻨﻮم‪ .‬از‬
‫ﻣﻴﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻣﺎﻧﺪهاش‪ ،‬ﺷﺎﺧﻪاي رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮهام و رو ﺑﻪ ﻣﻦ دراز ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﺷﺎﻫﺪ اﻓﺘﺎدﻧﺶ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻮدم را‬
‫ﻫﻲ ﻛﺮدم ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻴﺮون و ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺮاي روح ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﭘﻴﺪاﻳﺶ‬
‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد دواي ﺿﺪ ﺷﭙﺶ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﻪ ﺑﻮدم دﻳﺪم از درﺧﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﺮ‬
‫ﺧﺎك ﻓﻘﻂ ﺗﻠﻨﺒﺎر ﻛﻮﻣﻪاي ﭼﻮب و ﺗﺮاﺷﺔ ﭼﻮب روي ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬
‫ﭼﻤﻨﻲ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﻬﺎش ﺑﺮ آن ﺳﺎﻳﻪاش را ﭘﻬﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﺮا ﻣﻴﺎن آن ﻫﻤﻪ درﺧﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ را ﺑﺮاي اﻧﺪاﺧﺘﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﺑﻴﺘﻔﺎوت ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﺸﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﻫﻤﻴﻦ؟‬
‫ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد‪ :‬آره‪.‬‬

‫‪68‬‬
 ‫ـ ﭘﺲ ﻣﻨﻮ ﻫﻢ ﺑﻨﺪازﻳﻦ! داره ﻛﻢ ﻛﻢ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﻢ ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬رﻓﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ از ﺧﺮﻳﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﺪم روي ﭼﻤﻨﻬﺎي ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام ﺑﻪ ﻛﻮﻣﺔ ﻗﺒﻠﻲ‪،‬‬
‫دو ﻛﻮﻣﺔ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﻫﻢ ﺧﻮب روﻓﺘﻪ و ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮوم ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ‪ .‬ﭘﺎﭘﺮي ﺗﻮي‬
‫اﺗﺎﻗﻜﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻨﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺮ ﻧﺮدهﻫﺎ ﻳﺎ روي‬
‫ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻫﻢ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻴﺸﺔ ﮔَﺮدي را‬
‫ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮔﺬاﺷﺘﻢ در ﮔﻮﺷﻪاي و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﭘﺎﭘﺮي ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﭘﺎﭘﺮي ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ ﻣﻬﺪي دادم‪ .‬دﻳﮕﺮ از ﭘﻴﺪا‬
‫ﺷﺪﻧﺶ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻬﺪي وﻗﺘﻲ ﻛﻞ ﻣﺎﺟﺮا را ﺷﻨﻴﺪ ﻣﻮﺿﻮع را ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎدي‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮده‪.‬‬
‫ـ ﻛِﻲ؟ ﺳﻪ روز ﮔﺬﺷﺘﻪ؟‬
‫ـ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ‪ .‬درﺧﺘﺎرو اﻧﺪاﺧﺘﻦ‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ را ﮔﻢ ﻛﺮده‪.‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺳﻪ روز ﺟﺎﺋﻲ ﮔﻴﺮ آورده ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ روز اول ﺑﻬﺶ‬
‫رﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺧﺐ ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺮده؟‬
‫ﻣﻬﺪي داﺷﺖ ﻣﻲرﻓﺖ ﮔﺎراژ دوﺳﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﻠﻘﺶ‬
‫ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎل ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ زدن ﺑﺎ ﻣﻦ را ﻧﺪاﺷﺖ‪:‬‬
‫ـ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮده‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺣﺮﻓﻢ رو ﮔﻮش ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﺶ راﺳﺖ درﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﮔﻢ ﺷﺪن ﭘﺎﭘﺮي ﺑﻌﺪ‬
‫از ﻗﻄﻊ درﺧﺘﻬﺎ ﺑﺪﺟﻮر ﻏﻤﮕﻴﻨﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻌﺪ از ﺟﺪاﺋﻲام از‬
‫ﻣﻬﺮي ﺑﻪ ﭼﻴﺰي اﺣﺴﺎس واﺑﺴﺘﮕﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ او ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﻣﻦ را ﻣﻲدﻳﺪ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ از روي ﻧﺮده‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﭘﺸﺖ در ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲآﻣﺪم‬
‫آب و داﻧﻪاي ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺣﺮﻓﺶ را ﻣﻲزدم‪ ،‬ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺧﻮدش‬
‫واﺑﺴﺘﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ دﻫﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدم‬
‫وﻟﻲ ﺗﻮ اﻳﻦ دو ﺳﻪ روزي ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ وﻗﺘﻲ ﻓﻜﺮ ﭘﺎﭘﺮي ﻣﻲآﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ‪ ،‬دﻟﻢ‬
‫ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﺑﺎ ﻓﺤﺶ از او ﻳﺎد ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪69‬‬
‫رﺋﻴﺴﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ ورق ﻛﺎﻏﺬ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ داﺷﺖ از روﺑﺮو ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻣﻦ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﺰدﻳﻜﻢ ﺷﺪ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺧﻢ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻪ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺗﺎزه‪ .‬اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﺔ ﺷﻬﺮي ﺧﻮﻧﺪم رﺋﻴﺲ ﻫﻴﺌﺖ ﻣﺪﻳﺮة ﻳﻪ ﻣﺠﻠﺔ آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ‬
‫ﻓﻘﻂ در ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻳﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮن و ﺻﺪ ﻫﺰار دﻻر ﺣﻘﻮق و ﻣﺰاﻳﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻪام ﺳﻮت ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬آﻣﺪم ﻓﺤﺸﻲ ﺑﺪﻫﻢ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﻮاﺑﺶ ﻣﻦ ﻫﻢ‬
‫ﺧﺒﺮي ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﭼﻴﺰي ﻳﺎدم ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺧﺒﺮي را ﻫﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ‬
‫ﭘﻴﺶ در ذﻫﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻲآوردم‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮم اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻌﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪" :‬ﻳﻚ اﻣﺘﻴﺎز ﻃﻠﺐ ﻣﻦ‪ ".‬و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻃﺒﻖ ﻗﺮاري ﻛﻪ ﺑﺎ او داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ‬
‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪم‪ .‬ﻛﻠﻜﺴﻴﻮن ﻣﺪل ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﺔ‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺗﺎ آن وﻗﺖ در اﻳﻦ ﺑﺎزي ﺑﺮده ﺑﻮد ﭼﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﺗﺎﻗﭽﺔ ﻛﻤﺪ‬
‫ﺷﻴﺸﻪاي‪ ،‬در اﺗﺎق ﻛﺎرش‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدم‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﻫﻲ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام ﺗﺎ‬
‫ﻫﻨﻮز ﺗﻨﻮر ﮔﺮم اﺳﺖ و ﻫﺮﻣﺎن ﺧﺒﺮي ﺗﺎزه ﮔﻴﺮ ﻧﻴﺎورده ﺳﺮ ﺿﺮب ﺧﺒﺮي ﺗﺎزه ﺑﻪ او‬
‫ﺑﺪﻫﻢ و اﻣﺘﻴﺎزم را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام ﻟﻮﻟﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻬﻮ ﺑﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪم ﻛﻪ آدم‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﻣﻮﺟﻮد ﻏﺮﻳﺐ و ﻣﺴﺨﺮهاي اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎي‬
‫ﻏﺮﻳﺐ و ﻣﺴﺨﺮه اﻟﺒﺘﻪ ﻳﻚ ﻓﺤﺶ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ زدﻣﺶ ﻛﻨﺎر‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮرد ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬از ﻳﻜﺴﻮ ﻏﺼﺔ ﻗﻄﻊ درﺧﺘﻬﺎﻳﻢ و ﮔﻢ ﺷﺪن‬
‫ﻧﺎزﻧﻴﻨﻲ را داﺷﺘﻢ و از ﺳﻮﺋﻲ دﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻣﺴﺨﺮهاي ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻳﻚ ﺧﺒﺮ‬
‫دﺳﺖ اول ﺑﺮاي ﻫﺮﻣﺎن‪ .‬واﻗﻌﺎً ﻛﻪ! دﻳﺪن ﺧﻮدم در ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺼﻮر‪ ،‬دوان دوان ﺑﻪ دﻧﺒﺎل‬
‫ﻫﺮﻣﺎن ﺗﺎ ﺧﺒﺮي ﻧﺎب ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ آن ﻫﻢ در آن ﺷﺮاﻳﻂ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻀﺤﻚ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﺴﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﻳﺎ ﺷﺎﻫﺮخ آﻧﺮا ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫و ﺑﻪ ﺣﺎل زار ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮﻫﺎ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻨﺸﻲ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‬
‫ﺻﺪاﻳﻢ زد‪ .‬ﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺎر داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻮﺷﻲ ﺗﻠﻔﻦ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﻴﺰ‪ .‬ﺗﻮي دﻟﻢ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎز اﻳﻦ ﭘﺴﺮة ﺑﻴﻜﺎر اﺳﺖ‪ .‬اﺻﻼً ﺣﻮﺻﻠﻪاش را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ‬
‫ﻣﻨﺸﻲ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻴﻪ؟‬
‫ـ ﭼﺮا! ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ‪.‬‬
‫ـ آه! ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ‪.‬‬

‫‪70‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﺑﻪ او‪ ،‬ﻳﻚ زن‪ ،‬در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﻧﻴﺎز داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪا‬
‫رﺳﺎﻧﺪش‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺶ از ﺗﻌﻄﻴﻼت دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮري ﺧﺎﻧﻢ! ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻴﺪات ﺷﺪ؟‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻨﺪهاش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻪ زﻣﻴﻨﻪاي ﺟﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻤﻲ ﻛﺎر‬
‫داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫دﻳﺪم ﺑﺎ آن اﺷﺘﻴﺎﻗﻲ ﻛﻪ در وﺟﻮدم ﺑﺮاي دﻳﺪن و ﺣﺮف زدن ﺑﺎ اوﺳﺖ‪،‬‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﻨﺸﻲ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎ او درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺟﺎي ﺛﺎﺑﺖ‬
‫ﺧﻮدم ﻫﻢ درﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ از ﻫﻤﻜﺎراﻧﻢ ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد وﺳﻂ‬
‫ﺣﺮف زدن ﻳﻜﻲﺷﺎن ﺳﺮ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت در راﻫﺮو ﺑﻴﻦ ﻗﻔﺴﻪﻫﺎي‬
‫ﻛﺘﺎب ﺳﻴﺎر ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ از ﻛﺠﺎ داري زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻲ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮﻧﺔ ﺧﻮدم‪ .‬ﭼﺮا؟‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ! ﻗﻄﻊ ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻲرم از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا؟‬
‫ـ ﻣﻨﺸﻲ ﻛﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ راﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫اداي ﺧﻮدم را درآورد و ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ ﺟﺎن ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻴﺎ دﻳﮕﻪ!‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺎش‪ .‬اﻻن زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم و ﺑﻪ دو از ﭘﻠﻪﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎرهاش را ﺣﻔﻆ ﺑﻮدم‪ .‬زدم‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﺧﺒﺮت ﺑﻮد آﻗﺎ! ﺣﺮف ﻣﻲزدي ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ دﻳﮕﻪ!‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻟﻌﻨﺘﻲ‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮات ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ـ ﺑﻴﺨﻮد!‬
‫ـ اذﻳﺖ ﻧﻜﻦ‪ .‬راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻢ‪ .‬ﺑﺮا اون ﭘﺴﺘﻮﻧﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺖ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ـ ﻏﻠﻂ ﻛﺮدي‪ .‬ﻣﺎ دﻳﮕﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻤﻮم ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺴﻲ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ دروغ ﻣﻲﮔﻲ! ﺑﻪ اﻳﻦ زودي؟‬
‫ـ دروغ ﻧﻤﻲﮔﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻜﻲ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪ .‬ﺗﻮ ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺑﺎش آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻛﻴﻪ‪ .‬ﭼﻜﺎرهﺳﺖ؟‬
‫ـ ﺗﻮ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن درس ﻣﻲده‪ .‬ﻣﻌﻠﻢ رﻳﺎﺿﻴﻪ‪.‬‬

‫‪71‬‬
 ‫ـ ﻛﺠﺎﺋﻴﻪ؟‬
‫ـ ﻫﻠﻨﺪي‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺪاش ﻛﺮدي؟‬
‫ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪Bon appetit :‬‬
‫ـ ‪Merci‬‬
‫دوﺗﺎﺋﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬او را ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮدم از ﺗﻪ دل ﺧﻨﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬و از ﺗﻪ‬
‫دل ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻮش ﺟﺎﻧﺖ‪ .‬ﭼﻮن اﮔﺮ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻮش‬
‫ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زدي؟ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ دﻟﻢ را ﺑﺴﻮزاﻧﻲ؟‬
‫ـ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫ـ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ را ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺖ دارم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاد اﻳﻨﻮ ﺑﺪوﻧﻲ!‬
‫ﺻﺪاش ﻳﻜﻤﺮﺗﺒﻪ ﻣﺜﻞ روزﻫﺎي ﭘﻴﺶ از دﻟﺨﻮرﻳﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫ـ ﺟﺪي ﻣﻲﮔﻢ‪.‬‬
‫"ﺑﻴﺨﻮد"‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻟﺠﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ـ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻜﻦ‪ .‬ﭼﻴﺰي ازت ﻧﻤﻲﺧﻮام‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺪوﻧﻲ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﺑﺎر ﺳﻮم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ داﺳﺘﺎن ﻗﻄﻊ ﺷﺪن درﺧﺘﻬﺎﻳﻢ را ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم و ﮔﻢ ﺷﺪن ﭘﺎﭘﺮي‬
‫را‪ .‬داﺷﺖ ﺑﺮاﻳﻢ دﻟﺴﻮزي ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ زﻧﮓ در ﺧﺎﻧﻪاش را زد‪ .‬از ﻧﻮع‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲاش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺳﺖ ﺗﺎزهاش اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺲ ﻛﺮدم اﮔﺮ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺻﺤﺒﺘﻤﺎن ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‬
‫ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺑﺎز ﺑﻨﺪﻫﺎي اﺣﺴﺎﺳﻢ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ او ﺷﻞ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻪ ﺟﺪاﺋﻲ ﭘﻲ در ﭘﻲ و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﭘﺎك ﺣﺎﻟﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻫﻴﭽﻜﺲ را‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ و ﻧﻪ ﻣﻬﺪي را‪ .‬از دﻳﺮوز ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﺎﻧﻪ‬
‫دو ﺷﺎﺧﺔ ﺗﻠﻔﻦ را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﺧﻮدم و ﻫﻤﻪ را راﺣﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬روز‬
‫ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮد‪ .‬از ﻇﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﺰرگ ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻗﺪم ﻣﻲزدم و‬
‫ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲ ﻣﻲﺑﺎﻓﺘﻢ‪ .‬از ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺎره وﺟﻮد ﺧﻮدم‪ ،‬ﺧﻮدﻣﺎن‪ ،‬و‬

‫‪72‬‬
‫ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎﻳﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻤﺎن رخ ﻣﻲداد‪ .‬داده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻄﻮر و ﭼﺮا؟ و اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ و ﻫﻲ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻦ در اﻳﻦ اﺗﺎق ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺶ ﻣﺘﺮي‪،‬‬
‫ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ارﺷﻤﻴﺪسوار ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‪ :‬ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻳﺎﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد آن روي ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻜﺎك‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬در وﺟﻮدم داﺷﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮدﻧﻤﺎﺋﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎم راه رﻓﺘﻦ‬
‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪم ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮة ﺑﺰرگ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﺮم ﺧﻮدآزاري ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺳﺮ ﭘﻨﺠﺔ ﭘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬ﮔﺮدن ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم و ﺳﺎق ﻗﻄﻊ ﺷﺪة درﺧﺘﻢ را از‬
‫ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺧﺮدهﻫﺎي ﭼﻮب در ﭘﻴﺮاﻣﻮﻧﺶ ﻛﻪ ﭼﻮن‬
‫ﻣﺮدﻣﻚ ﺑﺰرگ ﭼﺸﻤﻲ ﻣﺮده ﺑﺮ ﺧﺎك اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﭘﺨﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺧﺮده‬
‫ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻟﻜﻪﻫﺎي ﺧﻮن ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺑﺮ ﺧﺎك ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و داﻳﺮة ﺳﺎق‪ ،‬ﻧﻘﺶ‬
‫ﮔﺮدﻧﻲ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ از راه رﻓﺘﻦ و آه ﻛﺸﻴﺪن و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﺘﻴﺠﻪاي ﻧﺮﺳﻴﺪن‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻢ روي‬
‫ﻗﺎﻟﻲ‪ ،‬ﭘﺎ دراز ﻛﺮدم و ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﺎ ﺑﺎ ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﺎص آدم ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‬
‫و ﺷﺎﻣﻮرﺗﻲ ﺑﺎزﻳﻬﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲ‪ ،‬زﻧﮕﺎر ﻏﻤﻬﺎي روﺣﻢ را ﺑﺰداﻳﻢ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺸﺴﺘﻦ را‬
‫ﻣﻬﺪي از ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻴﻬﺎي ورزﺷﻜﺎرش ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﺎد داده‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻦ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﻛﻴﻔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ـ ﻋﻀﻼت ﭘﺸﺖ ﭘﺎت‪ ،‬ﺗﻮ اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻛﺶ ﻣﻴﺎد‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ده ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺸﻴﻨﻲ و ﻛﻤﺮ درد ﻧﮕﻴﺮي‪.‬‬
‫در ﻳﻚ ﻧﻴﻢ دور رﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮاﻟﻲ ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد‬
‫ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻴﺰ و دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي ﺳﻮم ﻛﻤﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ زﻣﻴﻦﺷﻮر‬
‫دﺳﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﺸﻚ ﻛﺮدن آب ﻛﻒ ﺣﻤﺎم و ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮدن ﻛﻒ‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ دوﺳﺘﺎن ﺷﻴﻄﺎﻧﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎش‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ درﮔﻮﺷﻪاي از ﺣﻤﺎم ﺑﻮد و ﭘﻴﺶ از رﻓﺘﻦ زﻳﺮ دوش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺑﻴﺮون‪،‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻛﺎﺳﺔ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‪ .‬آﻧﺮوز ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﻲ و رﻓﺎﻗﺖ ﺑﻲ‬
‫دردﺳﺮ ﻳﻜﻬﻮ ﻛﺮم رﻳﺨﺖ و درﺳﺖ ﻟﺤﻈﻪاي ﻛﻪ اﺻﻼً آﻣﺎدﮔﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻣﺶ ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﺧﻮرد ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ و در ﻳﻚ ﺗﻜﺎن ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬دﺳﺘﻪاش ﺧﻮرد ﺑﻪ ﺧﺮت و‬
‫ﭘﺮﺗﻬﺎي ﻣﺨﺼﻮص ﺣﻤﺎم و ﺗﻮاﻟﺖ ﺗﻮي ﻗﻔﺴﻪﻫﺎي ﻛﻨﺎر ﺧﻮدش و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دو ﮔﻠﺪان‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﮔﻠﻬﺎي ﺧﺸﻚ ﺷﺪة ﺳﺮ ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ و ﺑﺎ ﭘﺨﺶ زﻣﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺸﺎن‪ ،‬رﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺠﺎﻟﺘﺎً آﻧﺮا ﺑﺎ زﻳﺮ ﭘﻮﺷﻬﺎم ﻛﻪ دور از دﺳﺘﺮﺳﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدم و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر‬

‫‪73‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﭘﺎ دراز ﻛﺮده ﺑﺮ ﮔُﻞ ﻗﺎﻟﻲ‪ ،‬ﺷﺮوع ﻛﺮدم در ذﻫﻦ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ دوﺳﺘﺎن ﻫﻤﺨﺎﻧﻪام ﺣﺮف زدن‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮدم را ﺣﺒﺲ ﻛﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﻌﻤﺎﻫﺎي وﺟﻮد‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺗﻮي ﺟﻮال ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﺎدم ﻧﺒﻮد‬
‫ﭼﻪ وﻗﺖ و ﻛﺠﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ اﺷﻴﺎء ﺟﺎن دارﻧﺪ‪ .‬و در دورهاي از ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺎرﻳﺨﻲ‬
‫ﺗﻔﻜﺮ ﺑﺸﺮ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﺪارﭘﻨﺪاري اﺷﻴﺎء ﺟﺎﺋﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻨﻬﺎ را ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻧﺪه‬
‫ﺑﻮدم‪ ،‬در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ اﻳﻦ دوﺳﺘﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲرﺳﻴﺪم‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻗﺒﻮل‬
‫داﺷﺖ ﻳﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ روﻳﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة درِ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﺳﻌﻲﻛﺮدم ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ روﺷﻦ ﺑﺮاي‬
‫آن ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ و ﭼﺴﺒﻴﺪن ﺑﻪ آﺳﺘﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ او‬
‫ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ ﭘﺎﺳﺒﺎن در دروﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ از ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻮﻧﺔ ﺧﻮﺑﻲ ازﺷﺎن در ذﻫﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬آﻧﻘﺪر ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ‬
‫ﺳﻨﺒﻪ ﻓﺮو ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﭼﻬﺮة ژاﻧﺪارﻣﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ را ﻛﻪ اﻫﻞ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺑﻮد‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ .‬در روﺳﺘﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺎﻫﺎش آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﻮﺑﺖ ﮔﺸﺖ‬
‫زﻧﻲاش در ﺷﺐ ﻣﻲﺷﺪ‪،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﭘﻴﺸﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﺒﻬﺎي زﻣﺴﺘﺎن‪ .‬ﺑﺠﺎي‬
‫زﻳﺮ ﺑﺎران ﻣﺎﻧﺪن و در ﺳﺮﻣﺎ ﻛﺰ ﻛﺮدن ﭘﺎي درﺧﺘﻲ ﻛﻪ زاغ ﺳﻴﺎه ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮ‬
‫ﮔﺮﺳﻨﻪ را ﭼﻮب ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪن ﭼﻨﺪﺗﺎ زﻳﺮ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻳﺎ ﻳﻚ رادﻳﻮي‬
‫ﺗﺮاﻧﺰﻳﺴﺘﻮري ﺑﻄﻮر ﻗﺎﭼﺎق‪ ،‬ﺑﻠﻤﺸﺎن را ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﻋﺮاق‪ ،‬در ﻳﻜﻲ از‬
‫اﺗﺎﻗﻬﺎي ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﮕﺎه‪.‬ﻫﺮوﻗﺖ‬
‫اﺣﻮاﻟﺶ را ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم و ﻳﺎ ﺳﺌﻮاﻟﻲ از او ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬از اوﺿﺎع زﻣﺎﻧﻪ و ﻳﺎ ﻫﺮﭼﻴﺰي‬
‫ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم در رﺑﻂ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ او ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﺎ ذﻫﻨﺶ را ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در‬
‫ﺟﻮاﺑﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﻣﻌﻠﻢ ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ‪.‬‬
‫راﺑﻄﻪاش ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺮوﻫﺒﺎن ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ ﺑﻮد‪ .‬از ﺗﺒﺮﻳﺰ دور ﺑﻮد‪ ،‬اوﺿﺎع‬
‫ﻓﻜﺮياش ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ ﺑﻮد‪ .‬وﺿﻊ اﻗﺘﺼﺎد ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻮاب و‬
‫ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻫﺮ ﻣﻌﻤﺎ و ﭘﺮﺳﺶ و ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻐﺮﻧﺞ ﺑﺮاي او ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ‪.‬‬
‫رو ﻛﺮدم ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ ﻗﺎراﺷﻤﻴﺶ‬
‫ﻧﺪارﻳﻢﻫﺎ! ﺳﺌﻮال ﻣﻲﻛﻨﻢ درﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه‪ .‬ﻗﺒﻮل؟‬
‫ـ ﻗﺒﻮل‪.‬‬
‫ـ اﻳﻦ ﭘﺎﭘﺮي ﻣﺎ ﭼﻲ ﺳﺮش اوﻣﺪه؟‬

‫‪74‬‬
 ‫ـ ﻣﻦ ﭼﻲ ﻣﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻛﺮدي از ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺐ ﺧﺒﺮ دارم‪ .‬واﻗﻌﺎً ﻛﻪ‪.‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﻧﺪاري ﭘﺲ واﺳﻪ ﭼﻲ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ آﺳﺘﻴﻨﻢرو ﻣﻲﭼﺴﺒﻲ؟‬
‫آﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻲﭼﺴﺒﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﭼﺴﺒﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻠﻲ ﻛﻪ اﻟﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻴﺮ دادهاي ﻛﻪ‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮي دﻟﺶ‪" :‬ﻧﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ را ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮب ﮔﻮش ﻛﻦ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺣﺮﻓﻢ‬
‫را روﺷﻨﺘﺮ ﺑﺰﻧﻢ‪ ".‬اﻣﺎ ﭘﻴﺶ از ﮔﻔﺘﻦ رو ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻣﻴﺰ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي‬
‫وﺳﻂ ﻛﻤﺪ ﭘﺎي در ﺑﺎﻟﻜﻦ و ﮔﻔﺘﻢ‪" :‬اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻢ‪ ".‬ﺑﻌﺪ ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎزه‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬و ﺷﺮوع ﻛﺮدم‪ :‬ﺷﻤﺎ دوﺳﺘﺎي ﻣﻨﻴﺪ‪ .‬درﺳﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﻫﺮﺳﻪ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن دادﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ‪" :‬ﺑﻠﻪ"‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻳﻚ ﻣﻌﻨﺎش ﻫﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﺰﺧﺮﻓﻲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪" :‬ﺷﻤﺎ‬
‫ﻛﻪ ﻛﺮم ﻧﺪارﻳﻦ ﻣﻦ را ﺑﻴﺨﻮدي اذﻳﺖ ﻛﻨﻴﻦ‪ .‬ﺧﻮﺑﻲِ ﻣﻦ را ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ‪ .‬درﺳﺘﻪ؟"‬
‫ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ روي ﻣﻨﺒﺮ ادﺑﻴﺎت و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﺎﻓﻲ‪ :‬ﻣﻲدوﻧﻴﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ زﻣﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﺪار اﻗﺘﺪار‬
‫ﻣﺸﺘﻲ ﺟﺎﻛﺶ ﻣﻲﮔﺮده‪ ،‬ﻣﻲﮔﺮدﻳﺪه‪ .‬ﺟﺎﻛﺸﻬﺎ ﻫﻢ از ﻓﺮﺻﺘﻬﺎي ﺑﻴﺨﺒﺮي ﻣﻦ و ﺗﻮ‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ ،‬ﻣﻲﻛﺮدن‪ .‬و ﺿﺮﺑﻪﺷﻮن را ﻣﻲزﻧﻦ‪ ،‬ﻣﻲزدن‪ .‬ﻣﻦ ﻛﺎر و ﺣﺮﻓﺘﻮن را‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﺎ ﺗﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪام‪ .‬واﺳﺔ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﻪ ﺗﺎ‬
‫دوﺳﺖ ﻧﺎب در دور و ﺑﺮم‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻠﻮت ﻛﺮدهم‪ .‬ﺧﺐ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ اﻳﻨﻘﺪر دﻗﻴﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﻤﺎي‬
‫اﻣﻮر واردﻳﻦ ﭼﻄﻮر ﻧﻤﻲدوﻧﻴﻦ ﻛﻼف ﮔﻢ ﺷﺪن ﭘﺎﭘﺮي و ﻗﻄﻊ درﺧﺘﺎ و ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﻳﻬﻮ‬
‫دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﺑﺮاي ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ اوﻧﻢ ﻫﻤﻪ در ﻳﻚ وﻗﺖ‪ ،‬ﺳﺮ ﻧﺨﺶ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻣﻴﺰ‪ .‬ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﻣﻲزد ﻫﻤﻴﺸﻪ در‬
‫ذﻫﻨﻢ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﭘﺪر و ﻳﺎ ﺑﺮادر ﺑﺰرگ را داﺷﺖ‪ .‬ﻟﮕﺪي ﻣﻲﭘﺮاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺣﻮاﺳﺖ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﻳﺎ ﭘﺪر ﺑﻮد‪ ،‬در ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮدن و ﻣﻮاﻇﺒﺖ از ﻣﻦ زﻣﺨﺖ‬
‫ﺑﻮد اﻣﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺑﻲ ادﺑﻲ ﻧﻤﻲزد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮدم وﻗﺘﻲ دﻳﺪم ﺳﻜﻮت را ﻋﺠﺎﻟﺘﺎً‬
‫ﺗﺮﺟﻴﺢ داده اﺳﺖ رو ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي‪ .‬دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻛﺸﻮي ﺳﻮم ﻛﻤﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺣﻮاﺳﻢ ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻻﻫﻮت‪ ،‬ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارم را از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻧﺖ‬
‫ﺟﺮ ﻣﻲداد‪ .‬داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬او زن ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ و‬
‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ‪ .‬ﻧﺮم و ﻧﺎزك ﻳﻜﻬﻮ دﺳﺖ دراز ﻣﻲﻛﺮد و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارم را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺳﻠﻴﻢ داري ﺗﻨﺪ ﻣﻲري ﻫﺎ!‬
‫ـ ﻛﻤﻲ آروﻣﺘﺮ ﻋﺰﻳﺰم‪.‬‬
‫ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫و ﺗﺎ ﺗﻮ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﺸﻨﻮي‪ ،‬ﺻﺪاﻳﺶ را‪ ،‬ﺻﺪاﺷﺎن را‪ ،‬ﺟﻴﺐ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺷﻠﻮار اﺳﭙﻮرﺗﺖ‪،‬‬
‫از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺟﺮ ﻧﺎزك ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻧﺎﺧﻦ ﺑﻠﻨﺪش را ﻻي ﻳﻜﻲ از درزﻫﺎ‬

‫‪75‬‬
‫ﮔﻴﺮ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻢ ﻣﻲﺷﺪي‪ .‬ﻓﺮود ﻣﻲآﻣﺪي از اﺳﺐ ﻋﺎﻟﻢ ﻻﻫﻮت‪ .‬ﻣﻲدﻳﺪي ﭼﻨﺪ‬
‫ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮي ﺷﻜﺎف ﺧﻮرده ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارت و ﻧﺨﻬﺎﻳﺶ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫از زن و دوﺳﺖ دﺧﺘﺮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻢ‪ ،‬داﺷﺘﻲ‪ ،‬ﻛﻲ و ﺗﺎ ﭼﻪ وﻗﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ‬
‫دﺳﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻨﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﻤﺎن‬
‫و ﻳﻚ ﻟﺤﻈﺔ ﻛﻮﺗﺎه ﺗﺄﻣﻞ‪ ،‬ﻛﻪ در دام ﺧﻄﺮ و ﻳﺎ ﺑﻼﻫﺖ ﻧﻴﻔﺘﻴﻢ‪ .‬و ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي‬
‫ﺟﺮرر‪ ....‬از ﻛﻲ اﻳﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﮔﻢ ﺷﺪﻧﺪ؟ ﻧﺒﻮدﻧﺪ؟ و ﺗﻮ از داﻳﺮة ﻣﻮاﻇﺒﺖ و ﻧﮕﻬﺪاري‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون اﻓﺘﺎده ﺑﻮدي؟ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻛﺮدهاي؟‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد آوردم در آن ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ ﻓﻘﻂ آن دو ﺳﺎل‬
‫اوﻟﺶ‪ ،‬ﻣﻬﺮي ﻫﻮاي ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻴﻬﺎﻳﻢ را داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن دﻳﮕﺮ وﻟﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮا‬
‫اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻧﻤﻲدﻳﺪم؟ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن وﻗﺘﻬﺎ ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﻲزدم‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ آدم ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬و او ﺣﻖ‬
‫داﺷﺖ ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺪي او ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺪي‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ دﻳﮕﺮ! اﻳﻦ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮد و ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻮاﻳﺖ را داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺪ از ﺗﻮ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺑﺮﻳﺪن ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ ،‬رﻓﺖ ﻛﻪ ﻫﻮاي‬
‫ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬راﺣﺖ ﺣﺮﻓﺶ را زد‪ .‬در آن ﺳﺎﻟﻬﺎي اواﻳﻞ ازدواج‪،‬‬
‫ﻣﻬﺮي ﺑﻌﺪ از ﻫﺮ ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از دو ﺳﺎل‬
‫دﻳﮕﺮ ﺳﻜﻮت ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲرﻓﺘﻲ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻣﻲآﻣﺪي‪ .‬ﻏﻴﺒﺖ ﻣﻲزد‪ .‬ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﺪي‪ .‬ﻓﺮﻗﻲ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬دﺳﺘﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﺮا اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﻤﻲدﻳﺪم‪ .‬ﭼﺮا ﻧﻤﻲدﻳﺪم ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ دو ﺟﺴﻢ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻪ رﺑﻄﻲ داﺷﺖ ﺑﻪ آن اﺻﻄﻼح ﻛﻪ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﮔُﻬﺖ ﺑﮕﻴﺮد آدم ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪي ﺑﺎ ﻟﺞ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻟﺠﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﺖ‬
‫ﻧﻤﻲارزد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﻮي ﺳﺮم‪ ،‬ﻫﻲ ﭼﺮخ ﺧﻮردم روي ﻣﻴﺰ‪ ،‬روي دﺳﺘﮕﻴﺮة در‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و دﺳﺘﮕﻴﺮة ﻧﺎز ﺧﻮدم ﺑﺮ ﻛﺸﻮي وﺳﻂ ﻛﻤﺪ ﻛﻪ وادارم ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻛﺮدن‪ .‬و ﺑﺎز ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻢ و ﻫﻲ از اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻻت ﺑﺎﻓﺘﻢ در ذﻫﻦ ﺑﺮاي ﺧﻮدم‪ .‬و ﻫﻲ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻫﻴﭻ درﺧﺘﻲ آﻧﺮا رج‬
‫ﻧﻤﻲزد و ﭘﺸﺘﻪ ﭘﺸﺘﻪ ﻫﻤﻪ اﺑﺮ ﺑﻮد و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺮدهاي ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﭘﺎﭘﺮي‬
‫ﺗﻖ دﻳﻨﮓ‪ ،‬ﺗﻖ دﻳﻨﮓ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﻛﻢﻛﻢ ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺧﻮاب آﻣﺪ‪ .‬ﭘﻠﻜﻬﺎﻳﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺸﺪ‪ .‬و ﻧﺨﻬﺎي ﺗﺎرﻳﻚ و ﺑﺮﻳﺪهاي ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ رﻗﺺ درآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎﺋﻴﻦ‬
‫رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻻ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬و ﻣﻦ ﭘﺮواز ﻛﺮدم ﺗﻮي ﺧﻮاب‪ .‬ﭘﺮواز ﻛﺮده ﺑﻮدم و ﺧﻴﺎل‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﻢ‪ .‬و ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم ﻫﻨﻮز ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار اﺳﺖ و ﻫﻨﻮز ﭘﺎ دراز‬

‫‪76‬‬
‫ﻛﺮدهام روي ﮔﻠﻬﺎي ﻗﺎﻟﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻬﺪي ﻛﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻮد‪ .‬و ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻫﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ زاﻧﻮﻳﺖ را ﺧﻢ ﻧﻜﻦ‪ .‬و ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻲزد روي زاﻧﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻧﺸﻜﻦ ﭘﺎترو ﭘﺴﺮ‪ .‬ﺻﺎف!‬
‫و زاﻧﻮﻳﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز‪ .‬و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﻳﻢ را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺗﺎ آن ﺣﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺻﺎف روي زﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ‬
‫ﺧﻂ اﻓﻘﻲ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﺷﺪ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﻳﻪ ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﺑﮕﺬره‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﭼﻲ ﻳﺎدت دادم‪.‬‬
‫ـ ﭘﺎم داره ﺳﻮزن ﺳﻮزن ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ اوﻟﺸﻪ‪ .‬ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎر‪.‬‬
‫ـ ﻣﻬﺪي ﺗﻮ آﻧﺮوز ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزدي ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدي ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟‬
‫ـ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫ـ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺎرت ﺣﺮﻓﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ از ﺻﺪات ﻓﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻧﮕﻮ ﭘﺴﺮ!‬
‫ـ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدي ﻣﻬﺪي‪ .‬و ﻣﺚ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﮕﻔﺘﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ ﻣﻬﺪي‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﻤﺎت را ﭘﺸﺖ ﺧﻨﺪهﻫﺎت ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ـ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻧﮕﻮ!‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻧﻤﻲﮔﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره زاﻧﻮﻳﻢ آﻣﺪ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﻣﻬﺪي ﻣﺸﺖ ﻛﻮﺑﻴﺪ روي زاﻧﻮﻳﻢ‪ .‬از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪.‬‬
‫ﭘﺎﻳﻢ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬زورﻛﻲ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬ﻟﻨﮕﺎن ﻟﻨﮕﺎن ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎي ﺳﻨﮕﻴﻦ‬
‫رﻓﺘﻢ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﺧﺎﻟﻲ زﻳﺮ ﺷﻴﺮ آب ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﭘﺮ ﺷﺪ‪ .‬آب ﺳﺮد‬
‫ﻣﻲرﻳﺨﺖ دور و ﺑﺮ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي دﺳﺘﻢ‪ .‬ﻛﻴﻒ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬آب ﺧﻮردم‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﺑﺎز‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻫﻮا داﺷﺖ ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬دو ﺷﺎﺧﺔ ﺗﻠﻔﻦ را وﺻﻞ ﻛﺮدم‬
‫ﺑﻪ ﭘﺮﻳﺰ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻣﺴﺘﺮاح‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺳﺮﭘﺎﺋﻲ ﻣﻲﺷﺎﺷﻴﺪم ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﻳﺎ ﻣﻬﺪي اﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻴﺨﻮدي ﻧﮕﺮاﻧﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز‬
‫ﺗﻤﺎم ﻧﻜﺮده‪ ،‬دوﻳﺪم ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫"ﻛﺠﺎﺋﻲ ﺗﻮ ﻣﺮد؟ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺎرو ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪﻧﺖ ﻧﺼﻔﻪ ﺟﻮن ﻛﺮدي"‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻣﻬﺪي ﺑﻮد‬
‫ـ ﻣﻬﺪي ﺟﺎن ﻗﻄﻊ ﻛﻦ‪ .‬ﺧﻮدت ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﺠﺎم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻻن ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﺧﻮﻧﺔ ﺑﭽﻪﻫﺎ زﻧﮓ ﺑﺰن‪ .‬اﻳﻨﺠﺎم ﻣﻦ‪.‬‬
‫ـ ﭘﻬﻠﻮ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه؟‬

‫‪77‬‬
 ‫ـ آره‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﺷﺎﺷﺘﻮ ﺑﻜﻦ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺣﺴﺎﺑﺘﻮ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ زﻧﮓ زدم‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻣﻬﺪي ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮي ﻛﺎرش را ول ﻛﺮده ﺑﻮد و‬
‫از دﻟﻔﺖ ﻛﻮﺑﻴﺪه ﺑﻮد و آﻣﺪه ﺑﻮد اوﺗﺮﺧﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ را از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﻫﻨﺪرد ﭘﺮوﺳﻨﺖ ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪاي و ﭘﺮﻳﺰ رو ﻛﺸﻴﺪي‪.‬‬
‫ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻮاﭘﺴﺖ ﻧﺒﻮدم‪ .‬اﮔﻪ ﻫﻢ اوﻣﺪم واﺳﻪ اﻳﻦ اوﻣﺪم ﻛﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﮔﺎز ﻣﺤﻜﻢ‬
‫ازت ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﭙﺮ رو دوﭼﺮﺧﻪت ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﻛﺒﺎﺑﻲ درﺳﺖ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺣﻆ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎل ﺧﻮدت ﭼﻄﻮره؟‬
‫ـ ﺧﻮﺑﻢ‪ .‬ﻳﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺬﺷﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﮕﻲ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺷﻴﺪه از دور ﻣﻲآﻣﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻪ اﻳﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ؟‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲﮔﻪ ﻛﺒﺎب ﻛﻤﻤﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮام‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺷﻴﺪه از دور ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺧﻮرد‪:‬‬
‫ـ ﺑﮕﻮ ﺑﺮاش ﻳﻪ ﻛﻨﺴﺮت دو ﻧﻔﺮه ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮﺑﻪ؟‬
‫ﻣﻬﺪي ﺟﺎي ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ رﻓﺘﻢ آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻣﻬﺪي ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺖ و ﻫﻲ از روح‬
‫ﻣﺎدرش ﺣﺮف زد‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ ﻋﻜﺴﻲ را ﻛﻪ از او ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد و‬
‫دم ﺑﻪ دم از ﺟﻴﺒﺶ درﻣﻲآورد و ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﭘﺮاﺷﻮ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻘﺪ ﻧﺎز ﺑﻮده‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻮدش ﺻﺒﺢ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ روي ﻧﺮده‪ .‬و ﺑﺎ‬
‫ﭼﺸﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻴﭽﺎره ﺷﺪي ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﺸﻴﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ‬
‫ﺑﻴﭽﺎره‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺖ‪!.‬‬
‫ﻣﺤﻠﺶ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﺮي ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻴﺎ ﺑﻴﭽﺎره ﺟﺎن! ﺑﻴﺎ ﺣﺎﻻ ﻳﻪ ﭘﻴﻚ ﺑﻨﺪاز ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ روح ﻣﺎدرم و آه ﺑﻜﺶ!‬
‫ﻛﺎرﻫﺎش در آن ﺷﺐ ﻣﻦ را ﻳﺎد ﻛﺎرﻫﺎي ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪام اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ در زﻧﺪان ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺎدرم ﺗﺎ ﻏﺬاي ﺧﻮﺷﻤﺰهاي ﻣﻲﭘﺨﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ ﻳﺎ ﺑﺮادرﻫﺎ و ﺧﻮاﻫﺮم را ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬اﺷﻜﺶ در ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺳﻠﻴﻢاش در زﻧﺪان ﻫﻴﭻ از اﻳﻦ ﺧﻮﺷﻴﻬﺎ ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪاي داﺷﺘﻢ ﻛﻪ از‬
‫ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮد و آن وﻗﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ زﻧﺪان‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﻲرﻓﺖ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺷﻚ ﻣﺎدرم را در ﺑﻴﺎورد‬

‫‪78‬‬
‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﭘﻬﻠﻮش و دم ﺑﻪ دﻣﺶ ﻣﻲداد‪ :‬ﺑﻴﭽﺎره ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬اﻻن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺎي دﻳﻮاري‪.‬‬
‫اوﻧﻢ ﺗﻮ ﻫﻮاي ﺳﺮد‪ .‬ﻧﻪ ﭘﺘﻮﻳﻲ ﻛﻪ روش ﺑﻨﺪازه‪ .‬ﻧﻪ ﻣﻴﻮهاي ﻛﻪ دﻧﺪون ﺑﺰﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻧﮕﻮ ﺟﺒﻮر‪ .‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﮕﻮ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﻧﮕﻢ زن داﺋﻲ! ﺧﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪوﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دارن رو ﻛﻮﻧﺶ ﺷﻼق ﻣﻲزﻧﻦ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﺪوﻧﻲ؟ واﻗﻌﺎً ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﺪوﻧﻲ ﭘﺴﺮت در ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻴﻪ؟‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺧﻮب اﺷﻚ ﻣﺎدرم را در ﻣﻲآورد‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺶ از ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺧﻮش زﻧﺪان‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ او را ﺑﺨﻨﺪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮي ﺳﻠﻴﻢ؟ راﺳﺸﻮ ﺑﮕﻮ؟‬
‫ـ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﺗﻮ‪.‬‬

‫‪79‬‬
 ‫‪4‬‬

‫از ﭘﺎﭘﺮي ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻻﻧﻪاش را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﻛﻪ‬
‫از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﻣﻲﺷﺪم اوﻟﻴﻦ ﻛﺎرم ﭘﺲ زدن ﭘﺮدة اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ و ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻧﺮدة‬
‫ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎي ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲام ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻣﺮده و ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻧﺮده‬
‫آوﻳﺰان ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻗﻬﻮهاي وﺧﺸﻚ ﺷﺪه‪ ،‬ﻳﺎدم‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز دورﺷﺎن ﻧﻴﺎﻧﺪاﺧﺘﻪام‪ .‬ﻫﺮﺳﺎل‪ ،‬زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻧﺸﺎن‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻳﻚ روز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ از‬
‫ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ آﻧﻬﺎ زﻧﮓ زده و اﺻﺮار داﺷﺘﻪ آﻧﻬﺎ را ﻳﻜﺸﺐ‬
‫ﺑﻪﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺮاي ﺷﺎم دﻋﻮت ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﻲ ﮔﻔﺘﻴﻦ؟‬
‫ـ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻴﭻ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻴﺪه داره ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻪ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﺮﻳﻢ و ﻗﺎﻟﻮ ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻲﮔﻪ‬
‫ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﺨﻮدي دﻟﺸﻮ ﺑﺴﻮزوﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫آﻣﺪم ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز آن روي ﺷﻜﺎﻛﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻳﺎد ﺟﺪي ﻧﮕﻴﺮﻳﻦ‪.‬‬
‫ـ آﺧﻪ ﻣﻲﮔﻪ ﻳﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﻫﻢ ﺑﺮا ﻣﺎ داره‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﺋﻲ؟‬

‫‪80‬‬
 ‫ـ ﻣﻲﺧﻮاد ﻳﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﺔ ﻣﻔﺼﻞ ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺷﻴﺪه ﺑﻜﻨﻪ و ﺑﻌﺪ در دو ﻛﺘﺎب ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻋﻜﺲ و ﺟﻠﺪ ﺧﻮب اوﻧﺎ رو ﭼﺎپ ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎ؟ ﺗﻮ اﻳﺮان؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ!‬
‫ﺟﻮش آوردم‪ :‬آﺧﻪ ﭼﺮا اون؟ ﻛﻲ ﺑﺮاش ﭼﺎپ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟‬
‫ـ ﻣﻲﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج ﺧﻮدش در ﻣﻴﺎره‪.‬‬
‫ـ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲدوﻧﻴﻦ ﺑﻠﻮف ﻧﻤﻲآد؟‬
‫ـ اﮔﻪ ﻫﻢ ﺑﻴﺎد ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﺎر ﭘﻴﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺎش درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺣﺮف ﻧﺰدﻳﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻤﻲﺷﻪ؟‬
‫ـ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺋﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎزم ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺻﺒﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ زﻳﺎدي ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﺑﺪﮔﻤﻮن ﻧﺒﺎش‪.‬‬
‫ـ ﺗﺎزه ﻫﻤﻴﻦرو ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻴﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ اﺷﻜﺎل داره‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻪ ﺷﺐ و دو ﺷﺐ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺗﻤﻮم ﻧﻤﻲﺷﻪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﻴﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬از ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدش ﭘﻴﺪاﺳﺖ‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﺮاﺗﻮن داره‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﻧﻤﻲﮔﻢ درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻲ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺪوﻧﻲ‪ .‬ﺷﻴﺪه اﻻن ﺑﻴﺮوﻧﻪ‪.‬‬
‫وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻲدادم ﺧﻮدت ﺑﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ؟‬
‫ـ ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ؟‬
‫ـ ﺗﻮ دﺧﺘﺮي رو ﻛﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﭘﺮوﻧﺪة ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻲاش ﺑﻮد ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻪ؟‬
‫ـ ﻣﺎرﻳﺎ رو ﻣﻲﮔﻲ؟‬
‫ـ آره‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻳﻪ ﻛﺎر ﻣﻮﻗﺖ ﺑﺮاش ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﻦ ﻃﺮف رو ﺑﺒﻴﻨﻦ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﻛﺎري؟‬
‫ـ ﻫﻤﻮن ﻛﺎري ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺖ اﮔﻪ ﻛﺎر ﺗﺌﺎﺗﺮﻳﺶ اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻧﺮﻓﺖ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎ اون ﺧﻮدﺷﻮ روزا ﻣﺸﻐﻮل ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺎرﻫﺎي ﺳﺮاﻣﻴﻜﻲ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﻣﺤﺸﺮه‪ .‬ﻣﻮﻗﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎزم ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﻘﺪﻣﻪاي ﻣﻲﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺟﻮر آدﻣﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲدﻳﺪﻳﺶ‪ .‬از ﺷﺎدي آﻧﻘﺪر ﻫﻮل ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻴﻒ و ﻛﻠﻴﺪشرو‬
‫روي ﺟﺎ ﻛﻔﺸﻲ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻛﺎرت اﺗﻮﺑﻮس ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ‬

‫‪81‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎرﻳﺎ زﺣﻤﺘﺶ رو ﺑﻜﺸﻪ و ﺑﺮش ﮔﺮدوﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮم‬
‫ﺑﻴﺎرﻣﺶ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﻛﺠﺎن!‬
‫ـ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺬار ﭘﻴﺎده ﺑﻴﺎد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﺬارﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﮔﻢ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ "ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺎ!" ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻳﻚ "راﺳﺘﻲ و واﻗﻌﺎً ﻫﺎ " ﻫﻢ او ﮔﻔﺖ و ﮔﻔﺘﮕﻮ‬
‫را ﺧﺘﻢ ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫آﻧﺮوز ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺎرم زﻳﺎد ﺑﻮد‪ .‬دوﺗﺎ از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎﻳﻢ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎي‬
‫آﻧﻬﺎ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬درﺿﻤﻦ ﺑﺮاي ﺑﺨﺶ ﻋﺮﺑﻲ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺑﺴﺘﻪ ﻛﺘﺎب ﺗﺎزه آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻦ اﺳﻢ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهﻫﺎﺷﺎن ﺑﻪ ﻻﺗﻴﻦ روي ﺑﺮﭼﺴﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻬﺪة ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺠﻠﻪاي در ﻛﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﺎر را ﻋﻘﺐ ﻧﻴﻨﺪازم‪.‬‬
‫ﻏﺮوب ﻛﻪ زدم ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﭼﻨﺪﻗﺪﻣﻲِ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺷﻴﺪه را دﻳﺪم‪ .‬ﺷﻴﻚ و ﭘﻴﻚ ﺑﺎ‬
‫ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺳﻴﺎه‪ .‬ﻳﻚ ﻛﻼه ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻫﻢ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ او ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻼه‪،‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻳﻚ ﺟﻮري ﺧﻨﺪان و ﺑﺎ ﺣﺎل ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻲ ﻫﻢ ﺳﻨﺶ را ﭘﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﻣﻲآورد‪ .‬ﻣﻦ را ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﻴﺮزن ﻫﻠﻨﺪي ﺣﺮف ﻣﻲ زد‪ .‬ﭘﻴﺮزن از او ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺟﺎﺋﻲ‬
‫را اﻧﮕﺎر ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ و او ﻫﻢ ﺳﺮش ﮔﺮم ﺑﻮد ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﺋﻲ ﻛﺮدﻧﺶ‪ .‬از ﭘﺸﺖ رﻓﺘﻢ و‬
‫ﻛﻼهِ ﭘﺎﻟﺘﻮﻳﺶ را ﻫﻢ روي ﺳﺮش ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ دو ﻛﻼه‬
‫ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ آه ﺗﻮﻳﻲ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﻣﻲاوﻣﺪم ﺳﺮاﻏﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺎرت را راه ﺑﻴﻨﺪاز‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮزن ﻛﻪ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد روي دﺳﺘﺔ ﮔﺎري ﭼﺮﺧﺪار‪ ،‬ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﺧﻨﺪهاي‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و از ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻲ ﺷﺪ؟‬
‫ـ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﺒﺮ داري؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ زد‪ .‬ﺟﺮﻳﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ـ اول ﺑﺮﻳﻢ ﻳﻪ ﺟﺎ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴﻢ و ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﮕﻴﻢ ﻛﺠﺎم ﻛﻪ دﻟﻮاﭘﺲ ﻧﺸﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ .‬از ﭘﺎﺋﻴﻦ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻴﺪه اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ و‬
‫ﺧﻮدم او را ﻣﻲرﺳﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬او ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﺷﺎم ﺳﻪ ﻧﻔﺮي ﺟﻮر ﻣﻲﻛﻨﺪ و‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎن ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬دوﺑﺎره از ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ زدﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﻚ‬

‫‪82‬‬
‫ﺷﻮد‪ .‬زﻣﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻲ زود ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻗﺪم زﻧﺎن رﻓﺘﻴﻢ ﻃﺮف ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ‬
‫ﺑﺎزار‪ .‬ﭘﺎي دري ﻛﻪ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ "ﻫﻮخ ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﻪ" )‪ (Hoog Catharijne‬ﺑﺎز‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﻛﻪ ﻛﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد دﻳﺪم‪ .‬از اﻳﺴﺘﺎدن روزاﻧﻪاش در اﻳﺴﺘﮕﺎه‬
‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬ﻣﻌﻘﻮل و ﻣﻮﻗﺮ‪ .‬ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮ ﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻣﺮدم‪ .‬از ﺑﻐﻠﻤﺎن ﻛﻪ رد ﻣﻲﺷﺪ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺳﺮاغ ﻛﺘﺎﺑﺶ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺮي ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻜﺎن دادم‪ .‬او ﻫﻢ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ‪ .‬ﺷﻴﺪه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫داﺷﺖ ﺑﺮاﻳﻢ از ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﺑﻪ اﺳﻢ ﺳﻮﻧﻴﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎرﻳﺎ ﻧﺰدش‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﺗﻠﻴﺔ ﺳﻮﻧﻴﺎ در ﻣﺮﻛﺰ آﺗﻠﻴﺔ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان در ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻛﻠﻴﺴﺎي ﻣﺮﻛﺰي‬
‫ﺷﻬﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻄﻮر ﻣﻮﻗﺖ ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﻮﻧﻴﺎ‬
‫ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻃﺮﻓﺪاران ﻧﻘﺸﻬﺎي ﻣﺠﺮد ﻛﺎﺷﻴﻜﺎرﻳﻬﺎي ﺷﺮﻗﻲ در ﺑﺎزار ﻛﺎرﻫﺎي‬
‫ﺳﺮاﻣﻴﻜﻲ زﻳﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ و دﻧﺒﺎل ﻛﺴﻲ از آن ﻃﺮﻓﻬﺎ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه از ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﺑﺎ او ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ از ﻫﻔﺘﺔ دﻳﮕﻪ ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺘﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻨﻮ ﻫﻢ وردﺳﺘﺖ اﺳﺘﺨﺪام ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺮط آﻧﻜﻪ اﺧﻼﻗﺖ را ﺧﻮب ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫آﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺣﺮف را ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﻛﻪ ﻣﺪام ﺑﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ زﻧﮓ ﻣﻲزد‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ را ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺎن‬
‫ﺗﻮي ﺑﺎزار ﻛﻤﻲ ﺑﮕﺮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﻛﻨﺎر ﻏﺮﻓﻪﻫﺎي ﻟﺒﺎس ﻓﺮوﺷﻲ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻴﻢ‪،‬‬
‫ﭼﺸﻤﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻳﻚ ژاﻛﺖ ﭘﺸﻤﻲ‪ .‬ﻗﻴﻤﺘﺶ ارزان ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ‬
‫ﺑﺨﺮد‪ .‬ﻳﺎدش اﻓﺘﺎد ﻛﻴﻔﺶ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺨﺮد ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻦ‪ .‬اﻓﺘﺎد ﺑﻪ‬
‫ﺗﻌﺎرف‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﺮش داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺑﮕﺬار اول ﺑﻪ ﺗﻦ ﺗﻮ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪم‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻴﺎد‪.‬‬
‫ﻋﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دوﺗﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻫﺪﻳﺔ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﺮدوي ﻣﺎ‪.‬‬
‫اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ايواي‪ ،‬ايواي ﻛﻪ ﭼﺮا ﻛﻴﻒ ﭘﻮﻟﺶ را ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬دﻟﺶ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺮدو را ﺧﻮدش ﺑﺨﺮد‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ اوﻟﻴﻦ‬
‫ﺣﻘﻮﻗﺶ را ﮔﺮﻓﺖ ﭘﻮل ﺟﻔﺘﺸﺎن را از او ﻣﻲﮔﻴﺮم‪ .‬داﺷﺘﻴﻢ از ﺑﺎزار ﻣﻲزدﻳﻢ ﺑﻴﺮون‬

‫‪83‬‬
‫ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﻳﻚ ﮔﺮوه ﻫﻠﻨﺪي از ﻣﺪاﻓﻌﻴﻦ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ دارﻧﺪ ﻳﻚ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ اﺟﺮا‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﺴﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬رﺋﻴﺴﺸﺎن را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﻴﺰ‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮي ﺟﻤﻌﺸﺎن ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﭘﻠﻴﺲ ﻫﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺸﺸﺎن ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎي ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻧﮋادي در ﻛﺸﻮرﻫﺎي اروﭘﺎﺋﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﻛﺎرﺷﺎن را از ﺣﺎدﺛﻪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در آﻟﻤﺎن ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮادة ﻛﺎرﮔﺮ ﻣﻬﺎﺟﺮ‬
‫ﺗﺮك رخ داده ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎري ﻛﻮﺗﺎه و ﺷﻌﺎري ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﭘﻼﻛﺎردﻫﺎي ﺗﻮي‬
‫دﺳﺖ دوﺳﺘﺎﻧﺸﺎن و ﺷﻜﻞ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬روي ﭘﺸﺖ و‬
‫ﺳﻴﻨﻪﺷﺎن ﭘﺮ از ﺷﻌﺎر ﻋﻠﻴﻪ ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻧﮋادي ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﺎﻳﺸﺸﺎن ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺸﺎن‬
‫ﻛﻒ زدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎزيِ ﺟﺎﻟﺐِ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ اﺟﺮا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮه ﻛﻪ‬
‫ﺷﻐﻞ اﺻﻠﻲاش ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻼه ﭘﻠﻴﺴﻲاش را ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺖ دوﻳﺪ ﺗﻮي ﺑﺎزار و‬
‫رﻓﺖ ﺑﺴﺎط ﻟﺒﺎس ﻓﺮوﺷﻲ ﻳﻚ ﻓﺮوﺷﻨﺪة ﻫﻨﺪي را ﺑﻪ ﻫﻢ زد‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺴﺎط ﺷﺮوع‬
‫ﻛﺮد ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺳﺮش داد ﻛﺸﻴﺪن‪ .‬ﻫﻤﻪ اول ﺟﺎ ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﻢ ﺟﺰو ﻧﻤﺎﻳﺸﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻗﺎه ﻗﺎه زدﻧﺪ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪ .‬ﻣﻦ و ﺷﻴﺪه و‬
‫ﭼﻨﺪﺗﺎ از ﺑﺮو ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻣﻬﺎﺟﺮ آﻓﺮﻳﻘﺎﺋﻲ ﻛﻪ دورهﺷﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺎز ﺑﺮاﺷﺎن ﻛﻒ‬
‫زدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻳﻜﻲ دو دور ﮔﺸﺘﻦ در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي دور و ﺑﺮ ﺑﺎزار‪ ،‬داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‬
‫ﻃﺮف ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ دوﭼﺮﺧﻪام را ﺑﺮدارم و ﺷﻴﺪه را ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ ﭘﺸﺖ ﺗﺮك ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ ﺟﻮاد‬
‫ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﺮ و وﺿﻌﻲ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي روﺗﺮدام دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ‪ ،‬ﺟﻠﻮﻣﺎن‬
‫ﺳﺒﺰ ﺷﺪ‪.‬‬
‫"ﺳﻼم!"‪ .‬و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﻴﺪه‪.‬‬
‫ـ ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺘﺎن ﺧﻮب ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدم‪ :‬ﺳﻼم ﭘﺴﺮ ﺧﻮب‪ .‬ﺗﻮﻛﺠﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎ آﻗﺎ!‬
‫دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪ از ﺳﺌﻮاﻟﻢ‪ :‬آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺳﺮي ﺑﻪ "ﻳﻮآآف" ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫"ﻳﻮ آآف"‪ ،‬ادارهاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺧﻮاي درس ﺑﺨﻮﻧﻲ؟‬
‫ـ "ايي ي ي ي‪ "...‬و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﻴﺪه‪:‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﺗﺼﺎدف ﺧﻮﺑﻲ‪ .‬واﻗﻌﺎً ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ از دﻳﺪﻧﺘﺎن‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮن از ﻣﺤﺒﺘﺘﺎن‪.‬‬
‫ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺳﺮش را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﻄﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺟﺎﺋﻲ‪.‬‬

‫‪84‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﻲﺷﻢ‪ .‬وﻟﻲ اﮔﺮ وﻗﺖ داﺷﺘﻴﻦ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﻳﻚ ﻗﻬﻮه ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮدم ﺑﺪش ﻧﻤﻲآﻳﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ ﺑﺎ او‪.‬‬
‫ـ ﻗﺒﻮل‪ .‬اﮔﻪ ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺑﻴﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ زﻳﺎد ﻃﻮﻟﺶ ﻧﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﺑﻐﻞ ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﭙﻴﺪﻳﻢ ﺗﻮش‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺨﻮﻧﻲ؟‬
‫ـ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ دور ﻣﻴﺰ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬دﻳﺪم ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﭼﻴﺰي آزارش ﻣﻲداد‪ .‬ﻫﻲ دﺳﺘﺶ را ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي ﺟﻴﺐ ﻛﺖ و ﻳﺎ‬
‫ﺷﻠﻮارش و ﻫﻲ درﻣﻲآورد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻧﻮك ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎرة دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﮔﻴﺮ ﻣﻲداد ﺑﻪ ﻣﻴﺰ‪ .‬آن ﺑﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺎ‬
‫دﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﺮاﻳﺶ رخ داده اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻤﺪي دﺳﺖ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي دﺳﺘﺶ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺴﺮ داري ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺎ ﻣﻴﺰ!‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺎدت را ﺗﺎزه ﭘﻴﺪا ﻛﺮدهام‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا؟ ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻳﻚ ﻋﺎدت ﻣﺴﺨﺮه‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدم را ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬ﻧﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻳﺎد ﻛﺎرآﮔﺎهﺑﺎزﻳﻬﺎي ﻣﻬﺪي ﺗﻮي آن روز اﻓﺘﺎدم و ﻣﻴﺎنﺑ‪‬ﺮ دﻳﮕﺮي زدم‪ :‬ﺷﻨﻴﺪم‬
‫ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻲ و ﺑﻌﺪ ﻛﺘﺎﺑﺶ ﻛﻨﻲ؟‬
‫دﺳﺘﺶ را ﻛﻪ آورده ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺑﻜﻨﺪ ﺗﻮي ﺟﻴﺒﺶ‪ ،‬وﺳﻂ راه ﮔﺬاﺷﺖ روي‬
‫ﻣﻴﺰ‪:‬‬
‫ـ ﻳﻪ ﻓﻜﺮه ﻛﻪ اوﻣﺪه ﺗﻮ ﻛﻠﻪام‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺣﻴﻔﻪ ﻛﻪ آﻗﺎ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻴﺪه‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻦ و ازﺷﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻧﺸﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻛﻴﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮان ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻦ؟‬
‫ـ ﻫﻴﭽﻜﺲ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﻣﻴﺎنﺑ‪‬ﺮ زدم ‪ :‬ﭼﺮا دوﺑﺎر‪ .‬ﻳﻪ ﺑﺎرش را ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ از ﺧﻮدﻣﻪ‪.‬‬

‫‪85‬‬
‫ـ ﻫﻴﭻ ﻣﻲدوﻧﻲ ﭼﺎپ ﻛﺘﺎب ﺑﺎ ﻋﻜﺴﻬﺎي رﻧﮕﻲ و اون ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮاش‬
‫داري‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﺎرج ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮوﻧﻪ‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻄﻮري ﭘﺨﺸﺶ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ـ اﻳﻦ ﻳﻪ ﻓﻜﺮه‪ .‬ﺗﺎ ﻣﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ را ﺗﻤﻮم ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻌﺪ از روي ﻧﻮار ﭘﻴﺎده ﻛﻨﻴﻢ‬
‫ﺧﻮدش ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﻣﻲﻛﺸﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻗﺪﻳﻤﻴﻬﺎ ﺧﺪا ﻛﺮﻳﻤﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي از ﻣﺎ ﺑﭙﺮﺳﻲ؟‬
‫ﻗﻬﻮهاي را ﻛﻪ ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬آوردﻧﺪ‪ .‬ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺗﻨﺪ دﺳﺖ دراز ﻛﺮد و‬
‫ﺻﻮرت ﺣﺴﺎﺑﻲ را ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ‪:‬‬
‫ـ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ اﺟﺎزة ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫﺎ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه دوﺑﺎره ﺳﺌﻮاﻟﺶ را ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ .‬و او ﻫﻢ در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ در‬
‫ﻧﻈﺮ دارد‪ ،‬در واﻗﻊ ﻳﻚ ﺟﻮر زﻧﺪﮔﻴﻨﺎﻣﺔ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬و از ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ وﻗﺘﻲ ﺗﻮ‬
‫اﻳﺮان ﺑﻮده اﻳﻦ ﻓﻜﺮ را داﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاي از زﻧﺪﮔﻲ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﺳﻴﻨﻤﺎ و ﺗﺌﺎﺗﺮ‬
‫ﺟﻤﻊآوري ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺮف ﺳﺮ ﻛﺘﺎب و ﭼﺎپ و ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آن ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺗﻨﮕﻲ‬
‫وﻗﺖ ﺑﻪ درازا ﻧﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﻗﻬﻮهﻣﺎن را ﻛﻪ ﺧﻮردﻳﻢ از ﻛﺎﻓﻪ آﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون و ﻫﻤﺎن دم در‬
‫ازش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از او ﻛﻪ ﺟﺪا ﺷﺪﻳﻢ ﺗﻮي راه ﻣﻦ و‬
‫ﺷﻴﺪه ﻛﻠﻲ از ﺟﻴﻤﺰ ﺑﺎﻧﺪﺑﺎزﻳﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ درآورده ﺑﻮدم ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬دﻳﺪﻧﺶ ﺣﺪاﻗﻞ‬
‫اﻳﻦ ﺣ‪‬ﺴﻦ را داﺷﺖ ﻛﻪ ﻃﺮف ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﺻﺤﺒﺖ دﻋﻮت ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش را ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻛﺎر زﻳﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ‬
‫ﺷﻴﺪه ﺗﻮي آﺗﻠﻴﺔ ﺳﻮﻧﻴﺎ‪ .‬ﺳﻪ روزي ﺑﻮد ﺷﺐ و روز ﺑﺎران ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‬
‫ﺗﻮي آﺗﻠﻴﻪﺷﺎن‪ ،‬اول ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮدم ﺑﺎراﻧﻲام را ﻛﻪ ازش ﺷُﺮﺷُﺮ آب ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ‬
‫درآوردم و دم در ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﻛﻴﻚ ﺗﺎزه ﺳﺮ راﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫دوﺗﺎﺋﻲ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺎر‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ و ﻛﻮﻓﺘﻪ و ﭼﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد از‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﻛﻴﻚ ﺑﻪ دﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮ رﻓﺘﻢ دﻳﺪم ﻫﺮ دو دور ﻛﺎﻟﺴﻜﺔ دﺧﺘﺮ ﻳﻜﺴﺎﻟﺔ ﺳﻮﻧﻴﺎ‬
‫ﺣﻠﻘﻪ زدهاﻧﺪ و ﻛﺮﻛﺮ ﺧﻨﺪهﺷﺎن از ﻛﺎرﻫﺎي ﺑﭽﻪ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻮﻧﻴﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ و ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺴﺘﺔ ﻛﻴﻚ را دادم دﺳﺖ ﺷﻴﺪه و ﺑﻪ‬
‫ﻫﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮاي ﺗﻮ و رﺋﻴﺴﺖ آوردم‪.‬‬
‫دوﺗﺎﺋﻲ زدﻧﺪ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺳﻮﻧﻴﺎ از ﺗﻮي ﻛﺎﻟﺴﻜﻪاش ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺷﻔﺎف‬
‫داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد اﮔﺮ ﻳﻚ ﻗﺪم ﻧﺰدﻳﻜﺶ ﺑﺮوم‬
‫و‪‬ﻗِﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻢ اﻳﺴﺘﺎدم و رو ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺳﻮﻧﻴﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺰاﺣﻢ ﻛﻪ ﻧﺸﺪم؟‬

‫‪86‬‬
‫ﺳﻮﻧﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺧﻮﺑﻲ اﻳﻦ ﺟﻮر ﺟﺎﻫﺎ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻪ ﺳﺮ زده وارد ﺷﺪ‪ ".‬و‬
‫ﻳﻚ ﭼﺎرﭘﺎﻳﺔ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺎ ﭘﺎ ﻛﺸﻴﺪ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﻛﻪ روﻳﺶ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎر اوﻟﻢ ﺑﻮد ﺗﻮي‬
‫آﺗﻠﻴﺔ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪي ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫دو ردﻳﻒ ﻗﻔﺴﺔ ﻛﻬﻨﺔ ﭼﻮﺑﻲ در دو ﺳﻤﺖ دﻳﻮار ﺑﻮد‪ .‬روﺷﺎن ﻳﻚ ﻣﺸﺖ‬
‫ﻣﺠﺴﻤﺔ ﮔﭽﻲ و ﺳﻨﮕﻲ‪ ،‬ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺑﺎ رﻧﮕﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭼﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻒ‬
‫آﺗﻠﻴﻪ ﭼﻮﺑﻲ ﺑﻮد و ﺗﺎ آﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲدﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎش ﺧﺮده ﺳﻨﮓ و ﺷﻴﺸﻪ‬
‫و ﭼﻴﻨﻲ ﺑﻪ اﺑﻌﺎد ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﺨﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻛﻴﺴﺔ ﭘﺮ و ﭘﻴﻤﺎن از ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻟﺒﻪﻫﺎي ﺗﻴﺰﺷﺎن از ﺑﻴﺮون ﻛﻴﺴﻪﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻐﻞ ﻫﻢ ﭘﺎي دﻳﻮار ردﻳﻒ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻢ از ﻗﺪﻳﻢ‬
‫آﺷﻨﺎ ﺑﻮده‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪام‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﻛﺴﻲ رو ﻧﻤﻲﺧﻮاﻳﻦ اﻳﻨﺠﺎ رو ﺑﺮاﺗﻮن روﻓﺖ و روب ﻛﻨﻪ؟‬
‫ﺳﻮﻧﻴﺎ ﺣﺮﻓﻢ را ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻛﺮد ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻲزﻧﻢ‪" :‬آه اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﻨﺠﻮره‪".‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪ .‬ﺳﻮﻧﻴﺎ زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪:‬‬
‫اﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم‪ .‬واﻗﻌﺎً از اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﺷﺘﺎن اوﻣﺪه؟‬
‫ـ آره‪ .‬واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﺿﺮم ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎرا ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه‪ ،‬اﺟﺎزه ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻣﻨﻢ ﺑﺎﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ‪.Welcome! :‬‬
‫ﻣﻦ داﺳﺘﺎن ﺗﻮي ذوق ﺧﻮردﻧﻢ را ﺗﻮي ﻣﺪرﺳﻪ از ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻘﺎﺷﻲام ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﻴﺪه در آﻣﺪ و داﺳﺘﺎن را ﺗﻤﺎم و ﻛﻤﺎل ﺑﺮاي ﺳﻮﻧﻴﺎ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﭼﻘﺪر ﺑﺪ! ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ آﻗﺎ را ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ دﻳﮕﻪ دﻳﺮ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮا ﭼﻲ دﻳﺮ ﺷﺪه‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﺮدن ﺗﻮ ﻳﺎ ﻣﺤﺎﻛﻤﺔ ﻣﻌﻠﻤﺘﻮن؟‬
‫ـ ﻫﺮ دو‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮاي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ دﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻨﻮي ﺷﺮوع ﻛﻦ ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺪن‪.‬‬
‫از ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز‪.‬‬
‫و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﻴﺪه‪ :‬درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ؟‬
‫ﺷﻴﺪه ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺮف ﻣﻦ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪاره‪.‬‬
‫ـ ﻗﺒﻮل دارم‪ .‬ﺣﺮف دوﺗﺎﺗﻮن را ﻗﺒﻮل دارم‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫‪87‬‬
 ‫ﺳﻮﻧﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺘﺮس‪ .‬ﺑﻜﺶ‪ .‬ﺣﺮف ﻣﻨﻮ ﮔﻮش ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻜﺶ‪.‬‬
‫ـ ﻳﻪ ﺑﺎر وﻗﺘﻲ زﻧﺪون ﺑﻮدم ﺑﺮام ﭘﻴﺶ اوﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﻜﺸﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدي!‬
‫ـ ﻫﻤﻮن اواﺋﻞ زﻧﺪوﻧﻢ ﺑﻮد‪ .‬اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺑﻨﺪي ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ آﺑﺮﻧﮓ و‬
‫ﻣﺪاد رﻧﮕﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬دﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﻃﺮاﺣﻲ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺘﻢ‬
‫ﻛﻢ ﻛﻢ وﺳﻮﺳﻪ ﻣﻲﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﺸﻴﻨﻢ وردﺳﺘﺶ ﺑﺎش ﻛﺎر ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ رو از ﻫﻢ ﺟﺪا‬
‫ﻛﺮدن‪.‬‬
‫ﺣﺮف ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ زﻧﺪان و ﺷﺮح ﻫﻤﺎن وﺳﻮﺳﻪﻫﺎي ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻴﻢ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫ﻧﻘﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻬﺎﻳﻢ و ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺎﻃﺮه و روﻳﺎ ﻛﻪ از اﻳﻦ آرزوي ﻳﻨﻬﺎن ﻳﺎ آﺷﻜﺎر ﺑﺮاي‬
‫ﺧﻮدم‪ ،‬در وﺟﻮدم داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﭘﻬﻠﻮﻳﺸﺎن ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ زدم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺑﺎران ﻫﻨﻮز‬
‫ﺷُﺮﺷُﺮ ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪ .‬ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ راﻧﺪم ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬دم در ﺧﺎﻧﻪام ﻣﺎرك را‬
‫دﻳﺪم‪ .‬ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻳﻚ ﺳﺒﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﺳﺒﺰ ﺗﻮري ﭘﺮ از ﭼﻴﻨﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻴﻨﻪﻫﺎ ﺑﻪ‬
‫رﻧﮕﻬﺎي ﻗﻬﻮهاي روﺷﻦ و ﺗﻴﺮه و ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﭘﺸﺖ ﺗﻮر ﭘﻴﺪا ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﺳﺘﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻜﺎن‬
‫دادم و رﻓﺘﻢ دوﭼﺮﺧﻪام را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي اﻧﺒﺎر‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﺪم در ورودي‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﻛﻪ زودﺗﺮ ﺑﭽﭙﻢ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮا ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ دوﻧﻪ ﺧﺮﻳﺪي ﻧﺎﺧﺪا!‬
‫ـ آره‪ .‬زﻣﺴﺘﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﻮرن‪.‬‬
‫و دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﺳﺒﺪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺧﻮردن ﺑﺮد ﻧﺰدﻳﻚ دﻫﻨﺶ و ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻗﻠﺒﺖ ﭼﻄﻮره؟‬
‫از آن ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﻠﺒﻢ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺧﻮب‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻮب ﺷﺪه‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه‪.‬‬
‫از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺟﺎﺋﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﺮي؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺎرون!‬
‫ـ ﺑﺎراﻧﻲات رو ﻛﻪ درآوردي ﺑﻴﺎ ﻳﻪ آﺑﺠﻮ ﭘﻴﺶ از ﺷﺎم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮر‪ .‬اﮔﻪ ﻫﻢ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻲ‪ ،‬ﻛﻨﻴﺎك ﺑﺎ ﻗﻬﻮه ﻣﻲﭼﺴﺒﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻫﻮا‪.‬‬
‫ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﻗﻬﻮه را ﺗﺎزه ﺟﻮش داده ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮي ﺗﺰﺋﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ‪ ،‬ﻏﻴﺮ از ﺟﻮاﻧﻬﺎﺷﺎن ﻛﻪ اﻳﻠﺨﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫ذوق و ﺳﻠﻴﻘﻪﺷﺎن ﺑﻄﻮر ﻣﻌﻤﻮل ﻣﺜﻞ ﻫﻢ اﺳﺖ‪ .‬دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻗﺎب ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﺮ دﻳﻮار از‬

‫‪88‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ‪ ،‬ﻣﻴﻮه‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻨﻈﺮهاي از ﺟﻨﮕﻞ در ﻓﻀﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎر‬
‫ﻧﻘﺎﺷﺎن ﻗﺮن ﻫﻴﺠﺪه ﻳﺎ ﻧﻮزده‪ .‬ﺗﻌﺪادي ﻛﺘﺎب ﺟﻠﺪ ﻛﻠﻔﺖ در ﻳﻚ ﻛﻤﺪ ﺷﻴﺸﻪاي‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﮔﻠﺪان ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﺰرگ و ﻳﻚ ﮔﺮﺑﺔ ﺳﻨﮕﻲ ﻳﺎ ﻣﺠﺴﻤﺔ ﮔﭽﻲ ﻣﺮﻳﻢ ﭘﺸﺖ‬
‫ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎرك ﺑﺎ آﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎﺋﻲ داﺷﺖ‪ .‬دو ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻛﻮﭼﻚ‬
‫ﻧﻘﺎﺷﻲ از ﻛﺎرﻫﺎي ادوارد ﻣﻮﻧﻚ )‪ (Edward Munch‬روﺑﺮوي ﻫﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار اﺗﺎق‬
‫ﻧﺸﻴﻤﻨﺶ زده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش و ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‪ ،‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از رﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ و دو دﻫﺎن ﺑﺎز ﺷﺪه از ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﻪ روﺑﺮوي ﻫﻢ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﺮدارم‪ .‬ﻣﻴﺰ و ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﭼﻮﺑﻲاش ﺳﻴﺎه ﺑﻮد‪ .‬و دو ﮔﻠﺪان ﺑﺰرگ‬
‫ﻛﺎﻛﺘﻮس ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه داﺷﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮي داﺷﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ او ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻋﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﺗﻮش ﺑﺪوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ رﻳﺨﺖ و‬
‫ﭘﺎش ﺑﻮد‪ .‬روي ﻣﻴﺰ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻗﻠﻢ و دﻓﺘﺮ‪ ،‬ﭘﺎﻳﻴﻦ و روي ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎ ﭘﺮ از ﻟﺒﺎس‪.‬‬
‫ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ داﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ اﻧﺪازة ده ﺑﭽﻪ رﻳﺨﺖ و ﭘﺎش ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺮوز ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ زﻧﺶ ﻳﻜﺒﺎر دﭼﺎر ﺳﻜﺘﺔ ﻗﻠﺒﻲ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد و اﮔﺮ ﭘﺴﺮش ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﻤﺎم ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﺳﺒﺪ را ﭼﻜﺎر ﻛﺮدي؟‬
‫از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬اﺷﺎره ﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻨﺶ‪ .‬رﻓﺘﻢ دم ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬دﻳﺪﻣﺶ‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ دﻳﻮار ﻧﺎزك ﺑﻴﻦ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻦ و ﺧﻮدش‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﻮار آوﻳﺰاﻧﺶ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﺟﺎﺋﻲ! ﺣﺎﻻ از اﻳﻦ ﺑﺒﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟﻴﻚ ﺟﻴﻜﺸﺎن ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻛﻴﻒ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻲ!‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻢ! و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎرهاش را رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻲ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ روي ﻣﺒﻞ‪.‬‬
‫ﻣﻦ در اﻳﻦ ده ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل زﻧﺪﮔﻲ در ﻫﻠﻨﺪ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ‬
‫ﺑﻮدهام‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ آدﻣﻬﺎﺋﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪام ﺑﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻲدرد ﺳﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ‬
‫ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﻫﻢ از ﻣﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ و ﺗﺒﻌﻴﺪﻳﻬﺎ ﺧﻮﺷﺸﺎن ﻣﻲآﻣﺪ و ذاﺗﺎً آدﻣﻬﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎن‬
‫و ﻣﻌﺎﺷﺮﺗﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه از ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﺔ ﺧﺪا ﺑﺎ‬
‫ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎﻳﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺧُﻠﻘﺸﺎن‬

‫‪89‬‬
‫را ﺗﻨﮓ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬از آن دﺳﺘﻪ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺔ ﺧﺎرﺟﻲ ﻛﻪ ﻛﻔﺮ ﻣﺎ را در‬
‫ﻣﻲآورد‪ ،‬آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻧﺎاﮔﺎﻫﺎﻧﻪ از زﺑﺎﻧﺸﺎن ﻧﻤﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬ﺣﺘﺎ وﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬
‫اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎدﺷﺎن ﻧﻤﻲرﻓﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ"ﺑﻮﺗﻦﻻﻧﺪر" )‪(Buitenlander‬‬
‫ﻟﻌﻨﺘﻲ را ﻳﻚ ﺟﺎﺋﻲ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﺸﺎن ﺑﮕﻨﺠﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪاي ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻆ و ﻣﻌﻨﺎش ﺑﻪ‬
‫ﻫﻠﻨﺪي ﻋﻴﻦ ﺻﺪاي ﺑﺎ ﺗﻴﭙﺎ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻦ‪ ،‬ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻤﺎن ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎرك‪ ،‬ﺑﻌﺪ ازﺧﻮردن ﻗﻬﻮه ﻛﻪ اﻧﺪﻛﻲ ﻛﻨﻴﺎك ﺗﻮش رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺖ ﻳﻚ‬
‫ﺻﻨﺪوﻗﭽﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﻗﺪﻳﻤﻲ آورد و ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ‪:‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮره؟‬
‫ﺗﺎ آﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﺑﻪ آن ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ‪،‬‬
‫ﺧﻴﻠﻴﻬﺎﺷﺎن‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ دارﻧﺪ اﺷﻴﺎء ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﺎرك ﻳﻚ‬
‫ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده اﺳﺖ و ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺰش را ﺑﺪﻫﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫راﺳﺘﺶ آن "ﭼﻄﻮره" ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻦ را ﻳﺎد وﻗﺘﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ‬
‫ﺧﻮب ﭼﺮﺧﺎن از ﻣﺤﻞ ﻛﺎرش ﺑﺮاﻳﻢ آورده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ آﻧﺮا داده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﺎزه ﭘﻴﺪاش ﻛﺮدي؟‬
‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﺎل زﻧﻤﻪ‪.‬‬
‫ـ زﻧﺖ اﺷﻴﺎء ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد؟‬
‫ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻢ آره‪ .‬ﻫﻢ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻧﺸﺎن دادن ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ آﻧﺮا روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎرك ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺰ دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ روي زﻣﻴﻦ و ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ وررﻓﺘﻦ ﺑﻪ‬
‫ﭼﻔﺖ ﻓﻠﺰي و ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮓ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪﻫﺎش ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻲزد‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ در ﭼﻬﺮهاش ﺑﻮد‪ ،‬در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ در ذﻫﻦ ﻣﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺴﻲ‬
‫را زﻧﺪه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﻨﺪﻳﺲ ﻣﺮﻳﻢ ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ زاﻧﻮ زده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻠﻮان‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاي دور ﺑﻌﺪ ﺑﺮات ﻛﻨﻴﺎك ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺎرم؟‬
‫ـ اول ﻏﺮوب!‬
‫ـ زﻣﺎن را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ‪ .‬ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ داره‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاي ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻧﺎﺧﺪا‪ .‬اﻣﺮوز ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪاي ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﭘﺎ ﺷﺪ و ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺣﺮﻓﺎم را ﻣﻲﮔﺬارم ﺑﺮا ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﭼﻴﺰاي ﺗﻮي اﻳﻦ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ رو ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﭘﺎ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺟﻠﻮش را ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪90‬‬
 ‫ـ راﺣﺖ ﺑﺎش‪ .‬ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ‪ .‬وﻗﺖ زﻳﺎد دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎرك رﻓﺖ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺪون ﻛﻨﻴﺎك ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻧﺸﻮﻧﻢ ﺑﺪي؟‬
‫ﺧﻨﺪة ﺑﻲﺻﺪاﺋﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻲذارﻳﻢ ﺑﺮا ﻳﻪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ـ اوﻧﺎي ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻧﺸﻮﻧﻢ ﺑﺪي ﻫﻢ ﻣﺎل زﻧﺖ ﺑﻮد؟‬
‫ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد‪ .‬و دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺬارﻳﻢ ﺑﺮا ﻳﻪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﻣﻠﻮان‪.‬‬
‫ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ و روﻳﺶ‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺤﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮي روﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬و ﺑﺎز آن ﺣﻔﺮة ﺳﻴﺎه ﺗﻪ ﮔﻠﻮي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲزد ﻣﺮا ﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻴﻬﺎي ﺧﻮدش‪ .‬ﻣﺎرك ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﺔ‬
‫دﻗﺘﻢ روي ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﺘﺨﺎب ژاﻧﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺎرك ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﻛﻪ زﻧﺖ ﭼﻜﺎره ﺑﻮد؟‬
‫ـ ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻮد‬
‫ـ ﺟﺎﻟﺒﻪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ژاﻧﺖ زن ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻲ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ از ﻛﺘﺎﺑﺎش را ﺑﺮدم ﮔﺬاﺷﺘﻢ‬
‫ﺧﻮﻧﺔ ﻣﺎدرش‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮري ﺑﺎش آﺷﻨﺎ ﺷﺪي؟‬
‫ـ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻛﺎﻓﻪ‪ .‬ﺗﺎزه از ﻛﺎر اوﻣﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺟﻮون ﻫﻤﺴﻦ و ﺳﺎل‬
‫ﺧﻮدم‪ .‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻳﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﺔ ﺑﻮﻛﺲرو ﻧﺸﻮن ﻣﻲداد‪ .‬ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻮﻛﺲ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺟﺪا ﺷﺪم‪ .‬دﻳﺪم ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮﻓﺮي ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﻣﻴﺰ و ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺸﻪ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻧﺰدﻳﻜﺶ و‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺖ داري ﺑﺎ ﺟﻮوﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﺔ ﺑﻮﻛﺲرو دوﺳﺖ ﻧﺪاره‪ ،‬آﺑﺠﻮ‬
‫ﺑﺨﻮري‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺑﺎش ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻲرم ﺑﺮا ﺧﻮدم ﻛﻨﻴﺎك ﺑﻴﺎرم‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪاي‬
‫ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﮕﻮ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻲ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﺮا ﻣﻨﻢ ﻛﻨﻴﺎك ﺑﻴﺎر‪.‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻫﻤﻮن ﻳﻜﻲ رو ﺑﺮات ﻣﻲآرم‪ .‬ﺑﻌﺪ از اون اﮔﻪ ﺑﺎز ﺑﺨﻮاي‬
‫ﺑﻴﺮوﻧﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪91‬‬
 ‫ـ اوﻛِﻲ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻣﺎرك ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ در‬
‫ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺧﻮدش ﺳﺮ ﺣﺮف را ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‪ .‬ﻣﺎرك‬
‫ﻛﻨﻴﺎك را ﻛﻪ آورد ﻛﻤﻲ از دﻳﺪار ﺧﻮدش و ژاﻧﺖ در روز ﺑﻌﺪ از اوﻟﻴﻦ دﻳﺪارﺷﺎن‬
‫در ﻛﺎﻓﻪ ﺣﺮف زد و ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺟﺮا را ﻛﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮش و ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ‬
‫اﺳﺖ روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻨﺶ دﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ را‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاي روز دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﻫﺎ! ﭘﺲ ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ رﻓﺘﻲ اﻳﻦ ﺳﺒﺪرو ﺧﺮﻳﺪي!‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﺑﺮس‪ .‬ﻳﻪ ﺳﺒﺪ دوﻧﻪ ﺑﺮا ﺗﻮ ﻫﻴﭻ‬
‫ﭘﻮﻟﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ رﺿﺎﻳﺘﺶ ﺧﻴﻠﻴﻪ‪ .‬ﺑﺎور ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﺗﻮﻫﻢ ﻣﺜِﻞ ﻣﻨﻲ‪ .‬اﻳﻨﻮ ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻲ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜِﻞ ﻣﻨﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ رو دوﺳﺖ داري‪ .‬راﺳﺘﻲ ﻛﺒﻮﺗﺮت‬
‫ﭼﻄﻮره؟‬
‫دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺮف ﻏﻴﺐ ﺷﺪن ﭘﺎﭘﺮي ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﻲﻣﻴﻠﻲ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻴﻪ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ و دﻳﮕﻪ ﭘﻴﺪاش ﻧﺸﺪه‪.‬‬
‫ـ ﻳﻜﻤﺎه!‬
‫ـ ﺷﺎﻳﺪم ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ .‬آره ﻳﻜﻤﺎه و ده روزه‪.‬‬
‫ـ ﺑﺶ ﺧﻮب ﻣﻲرﺳﻴﺪي؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮده‪.‬‬
‫ـ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲدوﻧﻲ؟‬
‫ـ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻴﭽﻲ رو ﻧﻤﻲدوﻧﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻚ اﺣﺴﺎﺳﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮام اﻣﺸﺐ ﺑﺮا ﺧﻮدم ﭘﻴﺘﺰا درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺴﺮم اﻣﺸﺐ ﺷﺎم ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﻧﻤﻴﺎد‪ .‬ﺑﺎ دوﺳﺘﺎي ﻓﻮﺗﺒﺎﻟﻴﺴﺘﺶ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ داره‪ .‬ﻣﻲﻣﻮﻧﻲ ﺑﺮا ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺬارم‪.‬‬

‫‪92‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي از دﻳﺸﺐ ﻣﻮﻧﺪه ﺗﻮ ﻳﺨﭽﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻮﻧﻮ ﻣﻲﺧﻮرم‪ .‬ﻣﻲذارﻳﻢ‬
‫ﺑﺮا ﻳﻪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﻣﻨﻢ دﻟﻢ ﻫﻮاي ﺣﺮف زدن ﺑﺎ دﻳﻜﻲ رو ﻛﺮده‪ .‬ﭘﻴﺘﺰامرو ﻛﻪ ﺧﻮردم ﻣﻴﺮم‬
‫ﺧﻮﻧﺔ ﻣﺎدر زﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ واﻗﻌﺎً ﺑﺎش ﺣﺮﻓﻲ ﻣﻲزﻧﻲ؟‬
‫ـ آره‪ .‬دﻳﻜﻲ ﭘﺴﺮِ ﺧﻮﺑﻴﻪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻲ ﺑﻬﺶ ﻣﻲﮔﻲ؟‬
‫ـ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ‪ .‬ﻣﻲﺷﻴﻨﻢ ﺟﻠﻮش‪ .‬ﻣﻲﮔﻢ ﻳﺎدت ﻣﻴﺎد ﻣﻦ و ژاﻧﺖ اوﻻ ﻣﻲﺑﺮدﻳﻤﺖ‬
‫ﭘﺎرك‪ .‬ﻳﺎدت ﻣﻴﺎد روز اوﻟﻲ ﻛﻪ آوردﻳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺮﻳﺪي ﺳﺮ ﺗﺨﺖ و روي ﻫﻤﺔ‬
‫ﭘﺘﻮﻫﺎ و ﻣﻼﻓﻪﻫﺎ ﺷﺎﺷﻴﺪي‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰاي دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﻲﮔﻢ‪ .‬ﻣﻦ و دﻳﻜﻲ ﻛﻠﻲ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺣﺮف دارﻳﻢ‪ .‬از ﻛﺎرﻫﺎي ﺣﺎﻻم ﻫﻢ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬از ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻗﻠﺒﻢ‪.‬‬
‫دﻳﻜﻲ ﻫﻤﻪ رو ﮔﻮش ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﻴﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺮ ﺷﺪه‪ .‬دﻳﮕﻪ ﺟﻮنِ‬
‫ﺳﺎﺑﻘﺸﻮ ﻧﺪاره‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ از ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎرك ﻣﻲآﻣﺪم ﺑﻴﺮون‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻏﺮﻳﺒﻲ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﻫﺮ‬
‫ﭼﻴﺰي در ﺧﺎﻧﺔ او‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﺪ ﻏﻢ ﻋﻤﻴﻘﻲ را‬
‫ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰﻫﺎ و ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﻫﻤﺔ ﺣﺮﻛﺎت‬
‫ﺧﻮدش‪ ،‬ﭘﺸﺖ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺶ و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدن ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﻣﻠﻮان ﮔﻔﺘﻨﻬﺎش و ﻛﻨﻴﺎﻛﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲآورد‪.‬‬
‫ﭘﺸﻨﮕﻪﻫﺎي ﺑﺎران روي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻲﺧﻮرد ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وارد ﺧﺎﻧﻪام‬
‫ﺷﺪم‪.‬‬

‫ﺻﺒﺢ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم اوﻟﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺤﻮﺻﻠﻪ ﺑﻮدم‪ .‬دﻳﺸﺐ ﺧﻮاﺑﻬﺎي‬
‫ﺑﺪي دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻮاﺑﻬﺎي ﺑﺪ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد در روز‬
‫ﺗﻠﻨﮕﺮي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﺑﺨﻮرد از ﺣﺎدﺛﻪاي‪ ،‬ﺣﺮﻓﻲ‪ ،‬دﻳﺪاري‪ ،‬ﻣﻨﻈﺮهاي‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺎ‬
‫ﺷﻜﻠﻬﺎي ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﺒﺎر ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﺎرك را ﻣﺜﻞ‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻋﺮب ﭘﺎﭘﺘﻲ در ﻳﻜﻲ از ﻣﺤﻠﻪﻫﺎي ﻛﻮدﻛﻴﻢ‪ ،‬ﻟﺐ ﺷﻂ‪ ،‬دﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺮاي ﺷﻨﺎ و ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﭻ دﺳﺘﺶ‬
‫را ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﻛﻪ از او ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎرك‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻲ ﻣﻠﺘﻤﺲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ ﻋﻴﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻋﺮب‬
‫ﺳﻴﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از دور ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﻪ او دﻟﺪاري ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ‬

‫‪93‬‬
 ‫ﺗﻨﻬﺎش ﻧﻤﻲﮔﺬارم و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺎرك ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻲ‬
‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي‪ .‬ﻫﻲ ﻛﻠﻤﺎت ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒﻲ از دﻫﺎﻧﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﻌﻨﺎﻳﺸﺎن را ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎره از ﺟﻴﻎ و ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎي ﺧﻮدم‬
‫از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪ .‬آﻧﻘﺪر از ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﻢ و داﻧﺴﺘﻦ اﻳﻦﻛﻪ ﻫﻤﺔ آن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ‬
‫دﻳﺪه ﺑﻮدم در ﺧﻮاب ﺑﻮده‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﻛﻪ از ﺷﻮق ﭘﺎ ﺷﺪم و ﺑﺎ دو رﻓﺘﻢ ﺗﻮاﻟﺖ‬
‫و ﻣﻔﺼﻞ ﺷﺎﺷﻴﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان آب ﺧﻨﻚ ﺧﻮردم‪ .‬ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑ‪‬ﺮد ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺧﻮاب‬
‫ﻗﺒﻠﻲ را دﻳﺪم‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﺒﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮدِ ﺻﺪاش ﺗﻮي ﺧﻮاب ﻋﻴﻦ‬
‫ﺻﺪاي اﺳﺪي ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ و آﻫﻨﮓ ﺗﻬﺪﻳﺪم ﻣﻲﻛﺮد‪:‬‬
‫ـ ﺟﻠﻮ ﻧﻴﺎ ﺧﻮارﻛﺴﺘﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻓﺤﺶ ﻧﺪه آﻗﺎ‪ .‬رﻓﻴﻘﻢرو ول ﻛﻦ!‬
‫ـ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﻧﻴﺎ ﺧﻮارﻛﺴﺘﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﻴﺎي ﭼﻮب ﺗﻮي ﻛﻮن ﺗﻮ و رﻓﻴﻘﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ آﻗﺎ ﻓﺤﺶ ﻧﺪه‪ .‬ﭼﻄﻮري ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻢ‪ .‬رﻓﻴﻘﻢرو ول ﻛﻦ!‬
‫ﻫﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ‪ .‬و ﻫﻲ ﻓﺤﺶ ﻣﻲﺧﻮردم‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮﻃﻮر ﺷﺪه ﻣﺎرك را‬
‫از دﺳﺖ ﭘﻴﺮﻣﺮده ﻧﺠﺎت ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪش دﻳﮕﺮ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻳﺎدم‬
‫ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ وﻟﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮي و راﻫﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮش اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺮاﻳﻢ ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﺑﻮد‪ .‬درﺧﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻮﺗﺎه‪ .‬و ﺑﺮﺧﻲ ﺑﻲ‬
‫ﻛﻠﻪ‪ .‬ﺳﺮﺷﺎن را ﻗﻄﻊ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎز ﻓﺤﺶ ﻣﻲﺧﻮردم‬
‫و ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ وﻗﺘﻲ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ داﺷﺘﻢ ﻛﺘﺮي را روي اﺟﺎق ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد‬
‫دﻳﺸﺐ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻴﻬﺎي ﺧﺸﻚ ﺷﺪه را اﻣﺮوز ﺣﺘﻤﺎً‬
‫ﺑﻴﻨﺪازم ﺗﻮي زﺑﺎﻟﻪداﻧﻲ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر اول ﺻﺒﺤﻲ‪ ،‬از ﻓﻜﺮ‬
‫ﺧﻮاب دﻳﺸﺐ ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﻣﻲآورد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﭘﺮدة ﭘﻨﺠﺮه را ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻨﺎر‪ .‬ﺑﺎران ﺑﻨﺪ آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬آﺑﻲ دﻟﺨﻮﺷﻜﻨﻜﻲ ﺗﻮ آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎ و ﺑﻪ‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺧﻴﺲ و ﻗﻬﻮهاي ﻛﻪ ﺗﻮي ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و‬
‫دو ﻛﻴﺴﺔ ﺑﺰرگ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ از ﻣﻴﺎن ﻛﻴﺴﻪﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﮔﻠﻬﺎ‬
‫را ﺗﻮي آﻧﻬﺎ ﺑﭽﭙﺎﻧﻢ‪ .‬ﻳﻚ آﺷﻐﺎﻟﺪاﻧﻲ ﺑﺰرگ دو ﻛﻮﭼﻪ آﻧﻄﺮﻓﺘﺮ از ﺧﺎﻧﻪام ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻛﻴﺴﻪﻫﺎي ﮔﻨﺪة آﺷﻐﺎل را ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﻮي آﻧﻬﺎ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﭼﻴﺪم روي ﻣﻴﺰ ﺑﻐﻞ ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬رادﻳﻮ را ﻫﻢ روﺷﻦ ﻛﺮدم‪ .‬از اﻗﺒﺎل‬
‫ﺧﻮﺑﻢ "دﻳﻮرﺗﻲﻣﻨﺘﻮ ‪"Divertimento‬ي ﻣﻮزارت را ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‬
‫ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دن دن د‪ .‬دن دن د‪ .‬دﻳﻨﺪرا دﻳﻨﺪرا‪ .‬ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻮدم و‬

‫‪94‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ از ﺳﺮ ﺗﻔﻨﻦ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎره دو ﻗﻨﺎري وﺣﺸﻲ‬
‫ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ دﻳﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﺳﻴﻨﺔ زرد و ﺧﻮﺷﮕﻠﺸﺎن و ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﻣﻲزد‪،‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ روي دو ﺷﺎﺧﺔ ﺧﺸﻚ و ﭘﮋﻣﺮدة دو ﮔﻠﺪان ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻢ و ﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﻧﻮﻛﻬﺎي ﻛﻮﭼﻜﺸﺎن را ﻣﻲزدﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي زﻳﺮ ﭘﺎﺷﺎن و روي ﻫﻤﺎن دو ﮔﻠﺪان از‬
‫اﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻪ آن ﺷﺎﺧﻪ ﻣﻲﺟﻬﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲﺷﺎن ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻧﺎزش‬
‫ﻣﻦ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﭘﺮ زد روي دﻳﻮار ﻧﺎزك ﺑﻴﻦ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻦ و ﻣﺎرك و ﭘﺸﺖ آن‬
‫ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬دو دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ ﺳﺮ دﻳﻮار‪ ،‬دوﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ و ﺑﻐﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬آن ﻛﻪ اول ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺳﺮ دﻳﻮار‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻫﻤﺎن ﺟﺎي اوﻟﺶ‪ ،‬ﺳﺮ ﻫﻤﺎن‬
‫ﺷﺎﺧﺔ ﺧﺸﻚ ﻛﻪ از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ دوﻣﻲ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻏﻴﺒﺶ‬
‫زد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻐﻞ اوﻟﻲ روي ﺷﺎﺧﻪاي دﻳﮕﺮ ﻧﺸﺴﺖ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻴﻬﺎي ﺧﺸﻚ‬
‫ﺷﺪه ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺑﻲﺑﺮﮔﺸﺎن ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻌﻨﺎ و ﺷﻜﻞ ﺗﺎزهاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ دور‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻦ آﻧﻬﺎ را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭘﺎ ﺷﺪم از ﺷﻮق ﺑﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زدم‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫اول ﺻﺒﺤﻲ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻫﻨﻮز از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﺮﻓﺘﻪ ﮔﻴﺮش ﺑﻴﺎورم‪ .‬ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫از اﻟﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﺸﺪارش ﻓﻬﻤﻴﺪم از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪارش ﻛﺮدهام‪:‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎﺋﻲ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺗﺎ اﻳﻦ وﻗﺖ روز ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺧﻤﻴﺎزهاش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه اول ﺻﺒﺤﻲ؟‬
‫ـ ﺧﺒﺮ ﺧﻮب ﺑﺮات دارم‪.‬‬
‫ـ ﭼﻲ ﺷﺪه‪ .‬روح ﻣﺎدرم ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺟﻮﺟﻪﻫﺎﺷﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺳﺮاﻏﻤﻮن‪.‬‬
‫ـ آﺧﻪ ﺧﺮه‪ .‬ﻧﻨﺔ ﻣﻦ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﺟﻮﺟﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻴﺎره‪ .‬دوﺗﺎ ﻧﺮ ﺧﺮ داره ﻛﻪ ﻣﻦ و‬
‫ﺗﻮﺋﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﻧﮕﻮ اول ﺻﺒﺤﻲ‪ .‬اﻳﻨﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻠﻦ ﺟﺎن‬
‫ﺗﻮ! ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎل و ﺳﻴﻨﻪﺷﻮن را ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ .‬اﻳﻨﻘﺪر ﻧﺎزن ﻛﻪ ﺣﺮف ﻧﺪارن‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮب ﺑﮕﻮ ﺣﺎﻻ ﭼﻴﻪ؟‬
‫ـ دوﺗﺎ ﻗﻨﺎري وﺣﺸﻲ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻨﺪي؟‬
‫ـ ﺧﻨﮕﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻨﻪم ﺟﻮﺟﻪ ﻧﺪاره! اﻳﻦ دو ﻗﻨﺎري ﺧﺒﺮ از ﺧﻮﺷﮕﻼﺋﻲ‬
‫ﻣﻲدن ﻛﻪ ﻧﻨﻪم ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﺮا ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻪ‪.‬‬

‫‪95‬‬
‫ـ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﻳﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻮﺟﻪﻫﺎي ﻧﻨﻪت‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﭼﻲ رو‬
‫وﺻﻞ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻪ روح او؟‬
‫ـ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﮕﻢ ﺳﻠﻴﻢ! اﻳﻦ روح ﻧﻨﻪم رو دﺳﺖﻛﻢ ﻧﮕﻴﺮ!‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪ ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻲ؟‬
‫ـ ﻫﻨﻮز ﻫﻴﭽﻲ ﻧﺸﺪه‪ .‬ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻪ ﺟﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي واﺳﺔ ﺧﻮدت؟ ﻧﻤﻲﮔﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ـ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎز ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻴﻬﺎ‪ .‬ﻗﻨﺎرﻳﻬﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻲ‬
‫ﻫﺮﻛﺪام ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪﻧﺪ روي دﻳﻮار و ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ از ﻛﻴﺴﺔ ﻛﻮﭼﻚ داﻧﻪاي ﻛﻪ‬
‫ﻣﺎرك ﺑﺮ دﻳﻮار آوﻳﺰان ﻛﺮده ﺑﻮد داﻧﻪاي ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺑﻴﺮون و ﺑﺎز ﻣﻲﭘﺮﻳﺪﻧﺪ روي‬
‫ﺷﺎﺧﻪاي ﺧﺸﻚ‪ .‬اﻧﮕﺎر آن ﭼﻨﺪ ﮔﻠﺪان ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺧﺎك و ﭼﻨﺪ‬
‫ﺷﺎﺧﺔ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎي اﻣﻦ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦﺷﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪96‬‬
 ‫‪5‬‬

‫ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد از ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻣﺎي دﺳﺎﻣﺒﺮ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺗﻪ ﺧﺎﻧﻪام راﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزدم روز ﺗﻤﺎم‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪم ﺑﻪ ﺑﺨﺎري و ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﺎ روزﻧﺎﻣﻪاي‬
‫ورق ﻣﻲزدم ﺗﺎ ﺧﻮاب ﻛﻢﻛﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﭘﻠﻜﻬﺎﻳﻢ را ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺎن‬
‫روزﻫﺎي ﺑﻴﺨﺒﺮي از آﻧﻬﺎ‪ ،‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ در ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﺑﺎزار‪ ،‬ﭘﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺷﺎم‬
‫ﺷﺒﻢ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻓﺮوﺷﻲ ﺗﻮي ﻫﻮخ ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﻪ‪ .‬ﻣﺎﻫﻲ ﭘﺨﺘﻪﻫﺎش از‬
‫ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬زدم ﻃﺮف در ورود ﺑﻪ ﻫﻮخ ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﻪ و از ﭘﻠﻪﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﻐﺎزهﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ از ﻻي ﺟﻤﻌﻴﺖ‬
‫ﺷﺘﺎﺑﺎن ﻛﻪ از اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ ﭘﺸﺘﺎﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ رد ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬ﻳﻜﻬﻮ‬
‫ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺑﺮاﺑﺮم دﻳﺪم‪ .‬ﻛﻴﻒ ﺑﻪ دﺳﺖ و ﺷﻴﻚ و ﭘﻴﻚ داﺷﺖ از ﻣﻮﺿﻊ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲاش در ﺳﺎﻟﻦ اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﺶ را‬
‫آرام ﻛﺮد و اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺎر داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎ ﻣﻦ!‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫از آره ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻠﻪ را از ﻣﻦ ﻧﮕﻴﺮد رد ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺗﻮي اﻳﻦ دو‬
‫ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﻃﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﺖ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻲ در ﻟﺮﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﻓﺤﺶ دادن ﺑﻪ ﻣﻦ اﺳﺖ و از ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎرش ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﻪ دوﺳﺘﻲ در ﻟﺮﺳﺘﺎن‬

‫‪97‬‬
‫داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﻛﺴﻲ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻛﻪ از راﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ دوري ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻛﺮم‬
‫ﺑﺮﻳﺰد‪ .‬راﺳﺘﺶ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎز ﻛﺎرش از ﻫﻤﺎن ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻧﺸﺎاﻟﻠـﻪ ﺧﻴﺮ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﺧﻴﺮه‪.‬‬
‫از ﺻﺪاﻳﺶ ﻓﻬﻤﻴﺪم اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺖ داري ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﻪ ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ .‬دوﺳﺖ دارم ﺑﻪ ﻳﻪ ﻗﻬﻮه دﻋﻮﺗﺖ‬
‫ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ دو ﺷﺮط‪ .‬اول ﺑﺬاري ﺗﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﻓﺮوﺷﻴﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﺮم ﻳﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺮا‬
‫ﺧﻮدم ﺑﺨﺮم‪ .‬دوم‪ ،‬ﻣﻦ ﭘﻮل ﻗﻬﻮه را ﺣﺴﺎب ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ اوﻟﻲ را ﻗﺒﻮل دارم‪ .‬اﻣﺎ دوﻣﻲ را ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ دﻋﻮﺗﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ـ ﻗﺒﻮل‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻫﻲ ﻓﺮوﺷﻲ ﻛﻤﻲ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﻣﻐﺎزه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻮﺑﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم‬
‫ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭘﺸﺘﺶ را ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه و آﻣﺪ و رﻓﺖ ﻣﺮدم را ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﭘﺎﺋﻴﺪﻣﺶ‪ .‬ﻣﺎﻫﻲ را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﭙﺎﻧﺪﻣﺶ ﺗﻮي دو‬
‫ﻛﻴﺴﺔ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ و ﺳﺮش را ﮔﺮه زدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺟﺎﺋﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺑﻮش ﻛﺴﻲ را اذﻳﺖ‬
‫ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻫﻮخ ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﻪ زدﻳﻢ ﺑﻴﺮون و رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﺎﻓﻪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﺷﻴﺪه و ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺗﻮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬از ﻛﺎﻓﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻳﻚ ﻣﻴﺰ دو ﻧﻔﺮه آن ﺗﻪ ﺗﻪﻫﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﺎي؟‬
‫ـ ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺘﺎ‪ .‬ﭼﺮا ﻣﻲﭘﺮﺳﻲ؟‬
‫ـ آن روز ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎزار ﺑﺎ اون ﺧﺎﻧﻤﻪ دﻳﺪﻣﺘﻮن ﺑﻌﺪش ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻪ‬
‫اوﻣﺪﻳﻦ‪ .‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻳﺎدم اوﻣﺪ‪ .‬راﺳﺘﺶ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻛﺎﻓﻪﻫﺎي ﺳﺮ راه‬
‫ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻴﺎد‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺮﻳﻢ ﺟﺎي دﻳﮕﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻳﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﻗﻬﻮهس دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ و زود ﭘﺎ ﻣﻲﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﻴﺨﻜﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ زودﺗﺮ ﻗﺎل را ﺑﻜﻨﺪ و ﻣﺸﻜﻠﺶ را ﺑﮕﻮﻳﺪ‪،‬‬
‫ﻋﻘﺐ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم اﻳﻦ اﺣﺴﺎس را ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻮدن ﺑﺎ او ﻛﻼﻓﻪام ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪98‬‬
‫روز دﻳﮕﺮي ﺑﻮد اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬او ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﻗﻬﻮه را ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد و ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲزد‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﻗﻬﻮهاي را ﻛﻪ ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮدﻳﻢ آوردﻧﺪ ﻳﻜﺒﺎره ﺳﺮش را آورد ﺟﻠﻮ و رو ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻪ اون ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺎش ﺑﻮدي ﺑﮕﻮ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫ﺟﺎ ﺧﻮردم‪ .‬دﺳﺖ از ﻫﻢ زدن ﻗﻬﻮهام ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺳﻴﺦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪ :‬ﭼﺮا؟‬
‫ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟‬
‫راﺳﺘﺶ اﮔﺮ ﻣﻮﺿﻮع درﺑﺎرة ﺧﻮدم و ﻳﺎ ﻣﻬﺪي و ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻮد اﻳﻨﻘﺪر‬
‫ﺗﻜﺎن ﻧﻤﻲﺧﻮردم‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ اون آﻗﺎﻫﻪرو ﻛﻪ اون روز ﺑﺎﺗﻮن ﺑﻮد ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ؟‬
‫ـ ﻛﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد؟‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻪ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻮدﻳﻦ دﻳﮕﻪ؟ درﺳﺘﻪ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮد و ﺟﺰء ﺑﻪ ﺟﺰء ﻇﺎﻫﺮ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮد‪ .‬از ﺟﻌﺪ‬
‫ﻣﻮﻫﺎ و ﺻﻮرت اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻻﻏﺮش ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻧﻮع اﻳﺴﺘﺎدن و راه رﻓﺘﻨﺶ‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺟﻮاب ﻣﻨﻮ ﺑﺪه دﻳﮕﻪ‪ .‬اﻳﻦ آﻗﺎﻫﻪ را ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ؟‬
‫ـ ﻧﻪ زﻳﺎد‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻦ زاﺋﺮان را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬اﻳﻦ آﻗﺎ زاﺋﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ از ﺟﺎﺋﻲ آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﺎ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬زاﺋﺮ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ!‬
‫ـ ﺧﻮب ﮔﻮش ﻛﻨﻲ ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻴﻪ ﺗﻮ ﻧﺦ اﻳﻦ آﻗﺎﻫﻪ رﻓﺘﻪام‪ .‬در‬
‫اﻳﻦ ﻳﻜﻲ دوﻣﺎه‪ ،‬ده ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺎر ﻣﻲﺷﻪ ﻛﻪ ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‬
‫ﺑﻴﺨﻮدي داره ﻻي ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﻲﭼﺮﺧﻪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ده ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪاي ﻏﻴﺒﺶ‬
‫ﻣﻲزﻧﻪ و ﺑﺎز ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﺷﻪ‪ .‬ﺧﻮب ﺑﺮا ﻣﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد دﻳﮕﻪ‪ .‬دﻳﺪم ﻗﻴﺎﻓﻪش ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻣﻌﺘﺎداي ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮره‪ .‬ﻳﻪ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﺗﺮ و ﻓﺮزه‪ .‬اون روز ﻛﻪ ﺗﻮ رو در‬
‫ﺑﺎزار دﻳﺪم‪ ،‬داﺷﺘﻢ او را دﻳﺪ ﻣﻲزدم ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺗﻮ‪ .‬اوﻟﺶ ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺻﺪات ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﮕﻢ اﻳﻦ آﻗﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ‪ .‬ﭼﻮن واﻳﺴﺎده ﺑﻮد ﻳﻪ‬
‫ﺟﺎﺋﻲ دورﺗﺮ از ﺷﻤﺎ و داﺷﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ دﻳﺪم ﺑﺎ اون ﺧﺎﻧﻤﻲ‪،‬‬

‫‪99‬‬
‫ﺻﺪات ﻧﺰدم‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﺪﻣﺘﻮن ﻛﻪ ﺳﻪ ﺗﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﻴﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻪ‪ .‬د‪‬ر‪‬ﺳﺖ‬
‫ﻣﻲﮔﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ اوﻟﺶ ﺗﻮ را و اون ﺧﺎﻧﻢرو ﺗﻮ ﺑﺎزار دﻳﺪم‪ ،‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ! ﻣﻦ زاﺋﺮان رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬اﻳﻦ آﻗﺎ زاﺋﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮا ﻳﻪ ﻛﺎر‬
‫ﺧﺎﺻﻲ اﻳﻦ دور و ﺑﺮا ﻣﻲﮔﺮده‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺎري ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺣﺮوم زادهﺳﺖ‪ .‬زاﺋﺮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻲ اون ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ـ آﺧﻪ ﺳﻪ روز ﭘﻴﺶ اوﻧﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ آﻗﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻪ دﻳﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻫﻤﻮن ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮده؟‬
‫ـ آره دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺻﻮرت ﻛﺴﻲ رو ﻛﻪ ﻳﻪﺑﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺑﻴﻪ‪ .‬ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﻧﮕﺮاﻧﺶ‬
‫ﺷﺪم‪.‬‬
‫از ﺑﺲ ﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ و ﺗﻮي ﺟﻮال ﻫﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ از ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫ﺳﺮ درﺑﻴﺎورﻳﻢ ﻗﻬﻮة دوﺗﺎﺋﻲﻣﺎن ﺳﺮد ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻔﺎرش دوﺗﺎي دﻳﮕﺮ دادﻳﻢ‪ .‬و ﺑﻌﺪ از ﻫﻢ‬
‫ﺟﺪا ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬از ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺟﺰ ﺗﻜﺮار ﻫﻤﺎن ﺣﺮﻓﻬﺎي اوﻟﺶ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢ دﻳﮕﺮي ﺑﻴﺮون‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم راه ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎي او ﭼﻄﻮر ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺷﺐ ﻛﻪ رﻓﺘﻢ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ‪ .‬اوﻟﺶ ﺑﺎ ﺷﺎﻫﺮخ ﺣﺮف زدم‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﻤﻲ از ﻛﺎرﻫﺎش در آﺗﻠﻴﻪ ﮔﻔﺖ و ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻗﺮ‬
‫زد ﻛﻪ ﭼﺮا ﻫﻔﺘﺔ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ او ﺳﺮ ﻧﺰدم ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﺳﻪ روز ﭘﻴﺶ ﺑﺎ‬
‫ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﺎﻓﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ دﻳﺪﻳﺶ؟‬
‫ـ از آﺗﻠﻴﻪ درآﻣﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ درﺳﺖ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬داﺷﺖ از ﻃﺮف‬
‫راﺳﺖ آﺗﻠﻴﻪ ﻣﻲاوﻣﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ ﻛﻪ از "ﻳﻮآ اف" ﻣﻴﻮﻣﺪه؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﭘﻴﺶ اوﻣﺪه؟‬
‫ﻣﺤﻜﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ!‬
‫ﻧﻤﻲارزﻳﺪ وﻗﺘﻲ ﻫﻨﻮز ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﻛﺎﻣﻼً روﺷﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺨﻮد ﺑﻪ او ﭘﻴﻠﻪ ﻛﻨﻢ‬
‫ﻛﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﻴﺨﻮد ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﮕﺮاﻧﻲ‬
‫درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ! ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺧﻮاﻫﺶ دارم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ آﻗﺎ ﻗﺮار و ﻣﺪار ﺑﺮا‬

‫‪100‬‬
‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪش ﻧﺬارﻳﻦ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﻳﻪﺟﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﻣﻲﺧﻮرﻳﻦ و‬
‫ﻣﻲرﻳﻦ ﭼﻨﺪ دﻳﻘﻪاي ﺗﻮ ﻳﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﻣﻲﺷﻴﻨﻴﻦ‪ ،‬اﺷﻜﺎل ﻧﺪاره‪.‬‬
‫ـ ﭼﺸﻢ ﺟﺎﻧﻲ داﻟﺮ‪ .‬ﻣﺮاﻋﺎت ﻣﻲﻛﻨﻢ!‬
‫ـ ﺷﺮﻟﻮك ﻫﻮﻟﻤﺰ!‬
‫ـ آره‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ زد ﺑﻪ ﺳﺮم زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻬﺪي و ﺟﺮﻳﺎن را ﺑﺮاﻳﺶ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ‪ .‬دﻳﺪم ﻣﺎﺟﺮا ﻳﻚ اﺷﻜﺎل ﻛﻮﭼﻚ دارد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﺮا ﻫﻢ رﻓﻊ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ‬
‫از دوﺳﺘﺎن ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﺗﻮي "ﻳﻮآ اف" ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و ﻣﺴﺌﻮل ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻮع ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﺑﺎ‬
‫ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎن ﺑﻮد‪ .‬زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺳﻢ و ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ را‬
‫دادم ﺑﻪ او‪ .‬ﺣﺮﻓﻢ روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ اﻳﻦ آﻗﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ دو روزي ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫و ﺷﻴﺪه در دو ﺟﺎي ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺗﺼﺎدﻓﺎً ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﺴﻲ در‬
‫"ﻳﻮآ اف" ﻗﺮار دﻳﺪار داﺷﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎ روﺷﻦ ﺷﺪن اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع راﺳﺖ ﻳﺎ دروغ ﺑﻮدن‬
‫ﻋﻼﻓﻴﻬﺎش ﻫﻢ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ اوﺗﺮﺧﺖ‪ ،‬آﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‬
‫درﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن را ﻣﻔﺼﻞ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﭘﻴﺎز داغ ﻗﻀﻴﻪ را ﻫﻢ داغ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﻬﻢ‬
‫اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﻢ‪ .‬ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﻛﻪ از ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﮔﺎﻫﻲ ﺗﻮي اﻳﺮاﻧﻴﻬﺎي‬
‫ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه آدﻣﻬﺎي ﻧﺎﺗﻮ و واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﮔُﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻗﻀﻴﻪ را ﺟﺪي‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﻓﺎرغ ﺷﺪم ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي و‬
‫ﺟﺮﻳﺎن را ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻨﻢ دارم ﻣﺸﻜﻮك ﻣﻲﺷﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه از ﭘﻠﻜﻴﺪن دور و ﺑﺮ ﺷﻴﺪه‬
‫ﻳﻪ ﻣﻨﻈﻮرﻫﺎﻳﻲ داره‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻦ از اون ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاي ﻛﺲ ﻣﺸﻨﮕﻪ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﺷﺪ؟‬
‫ـ ﺑﺎﺑﺎ اوﻧﺎ را ﻫﻤﻴﻦ‪" ...‬ﻃﻮري"اش را دﻳﮕﺮ ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻫﺎ‪ .‬ﭼﻲ ﺷﺪ؟‬
‫ﺣﺮف را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ ﻫﺎ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ زﻧﺎي ﻫﻠﻨﺪي ﻳﻪ ﺧﻮﺑﻲ دارن‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻫﻢ از ﺗﻮ ﺟﺪا ﻣﻲﺷﻦ ﺑﺎز رﻓﺎﻗﺘﺸﻮن رو ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﻔﻆ ﻣﻲﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎرو ﻣﻲﮔﻲ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻲ ﺷﺪه؟ ﻧﻜﻨﻪ ﺑﺎز ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺪا ﺷﺪه ﺑﻴﻦ ﺗﻮ و‬
‫دﺧﺘﺮﻋﻤﻮت؟‬

‫‪101‬‬
‫ـ واﻟﻠـﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻪ وﻟﺶ ﻛﻦ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﺑﻴﺨﻮد ﺟﻠﻮ اوﻣﺪم‪ .‬ﺧﻮب ﺑﮕﻮ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟‬
‫اﺻﻄﻼح ﺧﻮدش را ﺗﻜﺮار ﻛﺮدم‪ :‬ﺧﻮب‪ .‬ﻣﺤﺸﺮ‪ .‬اﻓﺘﻀﺎح‪ .‬اﻣﺎ از ﺷﻮﺧﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﻲره دﻧﺒﺎل ﻛﺎر رو ﻣﻲﮔﻴﺮه‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻬﻢ ﺧﺒﺮ ﻣﻲده‪.‬‬
‫ـ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻲ؟‬
‫ـ اﮔﻪ ﻃﺮف رو ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ ﻫﺎ‪ ،‬اﮔﻪ ﺑﺰﻧﻪ و ﻃﺮف ﻣﺸﻜﻮك از آب در ﺑﻴﺎد ﺑﺎﻳﺪ رﻓﺖ دﺳﺘﺎي‬
‫اﻳﻦ آﻗﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬از ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺟﺎﻧﻲ داﻟﺮﺗﺮه!‬
‫ـ ﻣﻦ ﻛﻪ دﻟﻢ از ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﮔﻮاﻫﻲ ﻣﻲده ﺣﺮﻓﺎي ﺟﻤﺸﻴﺪ راﺳﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻬﻠﻮ‬
‫ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدي و ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﻲدﻳﺪي ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻲ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻢ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎﻃﻔﻲ ﺗﻮ را ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻃﻮري ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﻠﻪ ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻪ‬
‫ﻣﻨﻢ دارم اذﻳﺘﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲدوﻧﻢ‪ .‬از ﻋﺎﺷﻘﻴﻪ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﺧﻮب دﻳﮕﻪ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ؟‬
‫ـ ﺟﺎن ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﺷﻜﻞ و ﺷﻤﺎﻳﻞ اﻳﻦ ﺟﻮاده رو ﺑﺮام ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﺻﺪﺗﺎ‬
‫ﻋﻜﺲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻛﺴﻲ ﺑﻪ دﻳﻮارا ﻣﻲزﻧﻦ‪ ،‬دﻗﻴﻘﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺪش‪ .‬ﺻﻮرت‬
‫اﺳﺘﺨﻮﻧﻴﺶ‪ .‬رﻧﮓ ﻟﺒﺎﺳﺶ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪش‪ .‬رﻧﮓ ﻛﻔﺸﺶ‪ .‬ﻫﻤﻪ رو ﭼﻨﻮن دﻗﻴﻖ‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ از دﻗﺘﺶ ﺣﻆ ﻣﻲﻛﺮدي‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ از دوﺑﺎر ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدش‪،‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮﻧﺴﺖ از دور ﻣﻴﻮن ﺻﺪﺗﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻛﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ داﺷﺘﻦ در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﻲرﻓﺘﻦ و‬
‫ﻣﻲاوﻣﺪن و ﻳﺎ ﺟﻠﻮ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﺣﺮﻛﺖ ﻗﻄﺎرﻫﺎ واﻳﺴﺎده ﺑﻮدن‪ ،‬ﺗﺸﺨﻴﺼﺶ ﺑﺪه‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻳﻦ دﻳﻮوﻧﻪﻫﺎ ﻳﻪ ﺷﺎﺧﻚ اﺿﺎﻓﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻓﻬﻢ دﻧﻴﺎ‬
‫ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺑﭙﺎ زﻳﺎد ﺑﺎﻓﻬﻢ ﻧﺸﻲ ﻣﻬﺪي‪.‬‬
‫ـ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮم ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺮﻣﻪ‪ .‬واﺳﺔ ﺗﻮ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻮ ﺑﺤﺮ دﻧﻴﺎ ﻣﻲري‪.‬‬
‫ـ راﺳﻲ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم ازت‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه اون ﻣﻌﺎﻣﻠﻪاي ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺧﺒﺮش را ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺪي ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ اداﻣﻪ ﻧﺪادم‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺑﺎز ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش‬
‫ﺧﻮرده ﺑﻪ در ﻣﺴﺘﺮاح‪.‬‬

‫‪102‬‬
‫در ﺗﻠﻔﻨﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺮﻳﺸﻴﺎ‪ ،‬زده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎل‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪش زﻧﮓ زد ﺑﻪ ﺳﺮ‬
‫ﻛﺎرم‪ .‬ﺑﺎ دوﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬او ﻫﻢ ﻣﺎﺟﺮا را ﭘﻲﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ او زﻧﮓ زده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻳﻚ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ آﻧﻬﻢ ﻳﻜﺒﺎر‪ ،‬و ﻧﻪ در آن روزي ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫و ﺷﻴﺪه او را در ﺑﺎزار دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺑﺨﺸﻬﺎي "ﻳﻮآ اف" ﻗﺮار‬
‫دﻳﺪاري داﺷﺖ‪ .‬از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺪارك ﺗﺤﺼﻴﻠﻲاش را ﺑﺒﺮد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺒﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﺒﺎر ﻛﺎرﻣﻨﺪﻫﺎي "ﻳﻮآ اف" ﻫﻴﭻ ﻗﺮار و ﻣﺪار دﻳﮕﺮي ﺑﺎ او‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از آن زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي و ﺟﺮﻳﺎن را ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪهم ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه دﻣﺒﺶ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﺎﺟﻮري ﺑﻨﺪه‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻓﺤﺶ را ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻪ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ‪ .‬و ﻫﻨﻮز اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﺎده‪ ،‬آﻧﭽﻪ‬
‫را ﺳﺮ اﻓﺸﻴﻦ ﺧﺮﻣﻲ در آﻟﻤﺎن و دﻛﺘﺮ ﺑﺨﺘﻴﺎر در ﭘﺎرﻳﺲ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮي ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬ﻋﻴﻦ ﺗﻮي ﺧﻮاب‪،‬‬
‫ﺳﺮ و ﺗﻨﺸﺎن ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺗﻦ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﻳﻜﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬و ﻗﺎﺗﻠﻬﺎ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻃﺮح دوﺳﺘﻲ و آﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ و راه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎرد‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎدهاﻧﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺷﺎن و دارﻧﺪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﺗﻦ و ﺑﺪﻧﺸﺎن را‬
‫ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎي ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎﺋﻲ ﺗﻮي ذﻫﻦ و زﺑﺎﻧﻢ‪ ،‬آﻧﻘﺪر‬
‫ﺟﻮش آورده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﺟﺎﺋﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ و ﻛﻠﻪاش‬
‫را ﺑﻪ دﻳﻮار ﺑﻜﻮﺑﻢ‪ .‬ﻣﻬﺪي ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد آراﻣﻢ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ اﻳﻨﻄﻮر ﺗﻨﺪ ﺑﺮي ﻫﻢ وﺿﻊ‬
‫روﺣﻲ ﺧﻮدت را ﺧﺮاب ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻫﻢ ﻣﻨﻮ‪ .‬ﻫﻢ ﻛﺎر را ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎش ﺧﻮب ﭘﻴﺶ‬
‫اوﻣﺪﻳﻢ ﺿﺎﻳﻊ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬درس ﻧﻤﻲﮔﻢ؟‬
‫از رﻋﺸﻪﻫﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﺑﺒﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﻮاس ﺟﻤﻊ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ‬
‫ﺣﺎﻻش ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب اوﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﺎﺷﻮن را ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﺔ اﻳﻦ دﻳﻮث ﺑﺬارن ﺧﻮدش ﻳﻪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي آن ﻛﻪ ﻣﻦ را ﺑﺨﻨﺪاﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ ﻫﺎ! ﻫﻨﻮز ﺑﻠﺪﻳﻢ ﻳﻪ اﺳﺘﺮاﺗﮋي و ﺗﺎﻛﺘﻴﻚ ﻣﻌﻘﻮل ﭘﻴﺎده ﻛﻨﻴﻢ ﻫﺎ!‬
‫ـ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪ از اون ﻫﻤﻪ ﮔُﻪ زدﻧﻬﺎ‪.‬‬
‫ـ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻴﺎ ﺳﻠﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﮕﻲ د‪‬رﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ؟‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪاي آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ د‪‬رﺳﺖ ﻣﻲﮔﻲ دوﺳﺖ ﺟﻮﺷﻲ ﻣﻦ‪.‬‬

‫‪103‬‬
 ‫و ﺣﺮف را ﻋﻮض ﻛﺮد‪ :‬راﺳﺘﻲ از روح ﻧﻨﻪم ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ از ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻮﺷﮕﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻨﻪم ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭼﻲ؟‬
‫ـ ﻛﺪوم ﺧﻮﺷﮕﻼ؟‬
‫ـ ﺧﻨﮕﻪ! اون ﺳﻴﻨﻪ زردﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ رو ﻣﻲﮔﻢ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺑﻴﺤﺎﻟﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﻨﻮز ﻫﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻫﺮﻣﺎن را دﻳﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺮوﻧﺪه زﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﭘﺎي ﻗﻔﺴﻪاي‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﺪس زدم دﻧﺒﺎل ﺧﺒﺮي اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺗﻮ ﻣﻐﺰم‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﺰدﻳﻜﺶ ﺷﺪم از ﻟﺞ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮ داري ﻣﻲﺧﻮان ﺗﻮ آﻣﺴﺘﺮدام‬
‫ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه ﻋﻜﺲ از ﻛﻮن ﻫﺮﭼﻲ آدم ﺟﺎﻛﺶ ﺗﻮ رأس ﺣﻜﻮﻣﺘﻬﺎس ﻧﺸﻮن ﺑﺪن؟‬
‫ﺟﺎ ﺧﻮرد‪ :‬ﺟﺪي ﻣﻲﮔﻲ؟ ﻛﻮن ﻛﻴﻬﺎ ﻣﺜﻼً؟‬
‫ـ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻢ‪ .‬دارن زﺑﺪهﻫﺎﺷﻮﻧﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﻛﻨﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﻢ و رﺳﻢ‬
‫ﺗﻮي ﭘﻮﺳﺘﺮ ﺑﺬارن!‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪ :‬ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪه‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﻢ ﺑﺬار!‬
‫ـ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﺧﻮدت ﺳﺎﺧﺘﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻗﺒﻮل‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺖ ﻣﻲذارم‪ .‬ﺑﺪﻫﻲت ﺻﺎف‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﻃﺮﺣﺶ ﺗﻮ ﻛﻠﻪ ﻣﻪ‪ .‬دﻳﺪي ﻳﻪ روز اﺟﺮاش ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و دور ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪم ﺑﻪ ﻛﺎرم‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر‬
‫و ﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن وﻗﺘﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺷﻴﺪه از آﺗﻠﻴﻪﺷﺎن ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﻴﺮون‪ ،‬راه اﻓﺘﺎدم‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف آﻧﺠﺎ‪ .‬ﺷﺎل ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻴﺎه ﺷﻄﺮﻧﺠﻲام را ﺧﻮب دورﮔﺮدﻧﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎد ﺳﺮد ﺗﻮ ﻳﻘﻪام ﻧﺮود‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻴﺶ از ﺑﻴﺮون زدﻧﺶ ﻛﻤﻲ آن دور و ﺑﺮﻫﺎ‬
‫ﺗﺎب ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﺳﻬﺮاﺑﻲ و اﺳﺪي ﺟﺎﻛﺶ ﻣﻦ را اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ راه ﺗﻌﻘﻴﺐ و‬
‫ﻣﺮاﻗﺒﺖ؛ ﻋﻴﻦ دورهاي ﻛﻪ زﻣﺎن ﺷﺎه ﻛﺎرﻫﺎي ﭼﺮﻳﻜﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﺒﺎر ﺧﻴﺎﻟﻢ از‬
‫دﺳﺘﮕﻴﺮي و ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺒﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم راﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎل آﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم اﮔﺮ ﻳﻜﺒﺎره ﻳﻜﻲﺷﺎن ﺟﻠﻮم ﺳﺒﺰ ﺷﻮد ﭼﻪ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻲ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ از ﺧﻮدم ﻧﺸﺎن دﻫﻢ‪ .‬آن ﻟﺤﻈﻪ آﻣﺎدﮔﻲِ روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ اﺳﺪي را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻬﺮاﺑﻲِ ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺘﺮ از او ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ از ﺗﻪ ﺗﻮي‬
‫ﻛﺎرﻫﺎش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺮ درﻣﻲآوردم‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﻜﺮ را ﻛﻨﺎر‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ اﮔﺮ دﻳﺪﻣﺶ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺷﻴﺪه ﺳﺮ‬
‫ﻗﺮارﻫﺎش ﺑﺎ "ﻳﻮآ اف" دروغ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﻗﻀﻴﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاﻳﻢ داغ ﺑﻮد‬

‫‪104‬‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم اﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدم را ﺑﮕﻴﺮم و ﺧﻮدم را ﻟﻮ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ از‬
‫راه ﺑﺎرﻳﻜﻪاي ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ؛ درﺑﺎرة اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪهاي ﻛﻪ اﺳﻤﺶ آدم اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ آدم ﺑﺎ ﻛﻠﻪ ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﺗﻮي ﭼﺎه‬
‫ﻣﺴﺘﺮاح‪ .‬ﭼﺮا؟ ﻫﻤﻪاش زﻳﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ اﻗﺘﺼﺎد اﺳﺖ؟ ﻛﺎر ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺧﺮاب اﺳﺖ؟‬
‫اﻳﻦ روح اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ او را ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ؟ روح ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻨﺸﺄ اﻳﻦ ﻓﺴﺎد‬
‫از ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻛﻮدﻛﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ‪ ،‬دﺳﺖ ﻣﺎدرش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻨﺪ‬
‫ﺗﻨﺪ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ ﻫﻤﭙﺎي او راه ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﭘﺎﻟﺘﻮي ﭘﺸﻤﻲ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و از زﻳﺮ‬
‫ﻛﻼه‪ ،‬ﻛﻠﻪاش ﻋﻴﻦ ﻛﻠﺔ ﺧﺮﮔﻮش ﺑﻪ اﻳﻨﻄﺮف و آﻧﻄﺮف ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ از‬
‫ﺑﻐﻠﺸﺎن رد ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬ﭼﺮﺧﻴﺪ ﻃﺮﻓﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﻔﺎف و زﻻل ﺑﻮد ﭼﺸﻤﻬﺎش‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد اﻳﻦ ﻛﻮدك ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺷﻔﺎف‪ ،‬در ﺑﺰرﮔﻲ ﺟﻼد ﻣﻲﺷﻮد؟‬
‫ﻳﻜﻬﻮ زﻳﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺎرﻛﺲ‪ ،‬ﻣﺎرﻛﺲ ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺷﺮﻳﻔﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻘﺪر‬
‫در ﺻﺪد زﻳﺒﺎﺗﺮ ﻛﺮدن ﺟﻬﺎن ﺑﻮدي‪ .‬و اﻣﺎ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﮔُﻪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﮔﻮز ﺑﺮ‬
‫ﺗﻮ اي ﺟﻨﺎب اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮژﻧﻒ‪ ،‬ﭼﺎﺋﻮﺷﺴﻜﻮ ﻛﻪ رﻳﺪﻳﺪ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﺋﻴﻬﺎي اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد‬
‫ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ‪ .‬آه اي روزﻫﺎي ﺧﻮب ﺑﻴﺨﺒﺮﻳﻬﺎﻳﻢ از ﻋﻤﻖ اﻳﻦ ﻣﻨﺠﻼب‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻨﺪاب‪ .‬آه‬
‫اي روزﻫﺎي ﺧﻮب و ﺧﻮش ﻋﺸﻘﻬﺎ و ﻋﺎﺷﻘﻴﻬﺎي ﺳﺎده و ﺳﺮﺷﺎر از ﺑﻼﻫﺖ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﻛﻪ از آن ﺳﺮ در ﻧﻤﻲآوردﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ آﻧﻘﺪر ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ و‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺮف زدم ﻛﻪ ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﺮاي ﺗﻌﻘﻴﺐ و ﻣﺮاﻗﺒﺖ آﻣﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ‬
‫ﺳﺎﻋﺘﻢ دﻳﺪم ده دﻗﻴﻘﻪاي ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻠﻮ در آﺗﻠﻴﻪ ﺑﻮدم‪ .‬زﻧﮓ زدم‪ .‬ﻛﺴﻲ‬
‫ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺎنﺑ‪‬ﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮي زدم ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺷﻴﺪه‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻً از آن راه ﻣﻲرود ﺗﺎ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم‪ ،‬از ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﻲ و‬
‫ﻳﺎ از ﻛﻨﺠﻜﺎوﻳﻬﺎي ﺷﻴﺪه ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً وﻗﺘﻲ از ﺑﻐﻞ ﻫﺮ ﮔﺎﻟﺮي و ﻳﺎ ﻣﻐﺎزة ﻓﺮوش‬
‫ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﻲ و ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎي ﺳﻨﮕﻲ و ﻓﻠﺰي رد ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ‪،‬‬
‫او را از ﭘﺸﺖ‪ ،‬روﺑﺮوي ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﻣﻐﺎزهﻫﺎ‪ ،‬دﻳﺪم‪ .‬دور از او ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ‬
‫ﺟﻤﺸﻴﺪ را دﻳﺪم ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺼﺎدﻓﻲ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻴﺪه آﻣﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﺮا او ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻴﺪه آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮد؟ﺧﻮدم را از دﻳﺪرس آﻧﻬﺎ ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪم و از ﺑﻐﻞ ﻛﻴﻮﺳﻜﻲ ﺟﻔﺘﺸﺎن را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آن ﻛﻪ ﺷﻴﺪه راه ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻫﻢ ﻛﻴﻒ ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش ﻣﻮﻗﻊ راه رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻛﻤﻲ ﺧﻢ ﺷﺪه رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫‪105‬‬
‫دﻧﺒﺎﻟﺶ راه ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬آﺷﻜﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺖ ﺷﻴﺪه را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺷﻴﺪه را در آن ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط‪ ،‬ﻃﻮري ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﺼﺎدف ﺳﺮ‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ دﻳﺪه ﻧﺸﻮم ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺸﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪم‪ .‬ﺷﻴﺪه ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ‬
‫ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻮﺗﺎه‪ ،‬ﻣﺴﻴﺮ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه اﺗﻮﺑﻮﺳﻲ ﻛﻪ او را‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ .‬و داﺷﺖ ﺗﻮي ﻛﻴﻔﺶ‬
‫ﻣﻲﮔﺸﺖ ﺗﺎ از ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﺑﻠﻴﻂ اﺗﻮﺑﻮﺳﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻫﻢ در ده ﻗﺪﻣﻲ‬
‫او زﻳﺮ ﺳﺎﻳﺒﺎن ﻣﻐﺎزهاي اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎﺷﺎي وﺿﻌﻴﺖ ﻫﺮ ﺳﻪﻣﺎن‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎده در آن‬
‫ﻫﻮاي ﺳﺮد و از ﺣﺎل ﻫﻢ ﺑﻴﺨﺒﺮ‪ ،‬ﻏﻤﮕﻴﻨﻢ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ اﺗﻮﺑﻮس رﺳﻴﺪ و ﺷﻴﺪه ﺳﻮار‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪاش راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﻗﺖ اﺳﺖ‬
‫ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺳﺮ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺷﻴﺪه ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ‪ .‬ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﻢ را ﺗﻨﺪ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ او‬
‫رﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎ ﻣﻲري ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺠﻠﻪ؟‬
‫اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻋﺠﻠﻪ ﻛﺎر ﺷﻴﻄﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ راه ﻣﻲرم‪.‬‬
‫و ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ـ داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ رك و ﻣﺤﻜﻢ‪ ،‬ﺟﻮاﺑﺶ را ﻣﻲدادم‪ .‬ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ او ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺨﻴﻞ ﻗﻮي و ﭘﻴﭽﻴﺪهاي ﻛﻪ داﺷﺖ ﺧﻴﻠﻲ زود ﻣﺘﻮﺟﺔ ﻛﻠﻜﻬﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻨﻮ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ از ﻛﺠﺎ؟‬
‫ـ از ﺟﻠﻮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آﺗﻠﻴﺔ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻳﻜﻲ را رو دﺳﺖ زده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻜﺎن داد و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ـ دوﺳﺖ داري ﺑﺸﻴﻨﻴﻢ ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻳﻪ ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب‬
‫ﻣﻦ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﺑﻐﻠﻤﺎن ﻳﻚ ﻛﺎﻓﺔ ﺑﻴﻠﻴﺎرد ﺑﻮد ﻛﻪ در آن وﻗﺖ روز ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﭙﻴﺪﻳﻢ ﺗﻮش‪.‬‬

‫‪106‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ رك و راﺳﺖ ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻢ‪ .‬ﻣﻦ اﻣﺮوز رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺷﻴﺪه را‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬دﻳﺮ رﺳﻴﺪم‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ اول ﺷﻴﺪه را دﻳﺪم ﺑﻌﺪ ﺗﻮ را ﻛﻪ‬
‫دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﻛﺮدي‪ .‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺮﻓﺎم را زدم‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﻲزﻧﻢ‪ .‬ﺧﻮدت دﻳﮕﻪ ﺑﻘﻴﻪش رو‬
‫ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ﻣﺮد ﻛﻠﻪ ﺗﺮاﺷﻴﺪهاي ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺳﻔﺎرش ﻗﻬﻮه داده ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻗﻬﻮهﻣﺎن را روي ﻣﻴﺰ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻗﻬﻮهاش را ﺟﻠﻮ ﺧﻮدش ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ دو ﺑﺴﺘﺔ ﻛﺎﻏﺬي ﻛﻮﭼﻚ ﺷﻴﺮ‬
‫و ﺷﻜﺮي ﻛﻪ ﭘﺎي ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ ﺑﻮد ﻛﻤﻲ ﺑﺎزي ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺟﺎزه ﻣﻲدي ﻗﻬﻮهم را‬
‫ﺑﺨﻮرم؟‬
‫ـ ﺣﺘﻤﺎً‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺜﻞ آﻧﺮوز ﻧﻤﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﻬﻮهام‬
‫را ﺑﺎ ﺷﻴﺮ و ﺷﻜﺮ ﻗﺎﻃﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺮدي ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻗﻬﻮه آورده ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺖ ﺳﺮ‬
‫ﻣﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ دورﺷﺎن ﻳﻜﻲ دو ﻧﻔﺮي ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰﺷﺎن‬
‫ﭼﻴﺰي ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ؛ ﺑﻌﺪ آﻣﺪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺻﻮرت ﺣﺴﺎب ﻗﻬﻮهﻣﺎن را‬
‫آورده‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺰ ﺑﻴﻠﻴﺎرد اﻣﺮوز ﻣﺸﺘﺮي ﻧﺪاره‪ .‬اﮔﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻴﻦ ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻦ ﺑﺮﻳﻦ‬
‫ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻨﻴﺪن ﺟﻮاﺑﻢ ﻧﺸﺪ‪ .‬رﻓﺖ‪ .‬ﮔﻮﺷﺔ ﻟﺒﻬﺎي ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻨﺪهاي ﺑﺎز‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ اﮔﻪ ﻗﻮل ﻣﻲدي ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﻲ ﻧﮕﻲ‪ ،‬ﺑﺎت ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻢ‪ .‬ﻗﻮل‬
‫ﻣﻲدي؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻪ‪ .‬دﺳﺘﺘﻮ ﺑﺪه‪.‬‬
‫و دﺳﺖ ﺧﻮدش را دراز ﻛﺮد روي ﻣﻴﺰ‪ .‬دﺳﺘﻢ را ﺟﻠﻮ ﺑﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي‬
‫دﺳﺘﺶ‪.‬‬
‫ـ ﻗﻮل دادي ﻫﺎ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬

‫‪107‬‬
‫ـ اﻳﻦ دﺳﺖ ﻗﻮل دادن ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺎ آﻗﺎﺳﻠﻴﻢ؟ دﺳﺖ اﻟﻜﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﺎ؟ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻲﻫﺎ؟ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ ﺑﮕﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻲ‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺧﺒﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻗﻮل ﻣﻲدم‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﮕﺎه ﻛﻦ و ﻗﻮل ﺑﺪه‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻗﻮل ﻣﻲدم‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ واﺳﺔ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ اﺳﻤﺶ ﺷﻴﺪهس ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺧﺎﻧﻤﻪ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎزه آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ واﺳﻪش ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫و ﻫﻖ ﻫﻖ زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ .‬ﭘﺎ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﻐﻠﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬دﺳﺘﺶ را از دﺳﺘﻢ درآورد و‬
‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ زور وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ ﺟﻤﺸﻴﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻧﺸﺪه!‬
‫ﻫﻤﺎن آن ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪاش را ﻓﺮو ﻣﻲﺧﻮرد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ واﺳﻪش‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪ .‬واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ اون ﺣﺮوﻣﺰاده ﻳﻪ ﻛﺎرﻳﺶ ﺑﻜﻨﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﮕﻪ ﺑﺎز اوﻧﺎ رو ﺑﺎ ﻫﻢ دﻳﺪي؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻓﻜﺮا رو ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺟﻤﺸﻴﺪ؟ ﭼﺮا ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺷﻴﺪه ﺗﻮ ﺧﻄﺮه؟‬
‫ﻣﻴﺎن ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻻن ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻢ‪.‬‬
‫اﺻﺮار ﻛﺮدم ﻗﻬﻮهاش را ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﻀﺎ را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ‬
‫ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮردن‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ از ﺗﻮي ﺟﻴﺒﺶ درآورد اﺷﻜﻬﺎﻳﺶ را ﭘﺎك ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﻧﺒﺎش آﻗﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻗﻬﻮهاش را ﻫﻢ زد‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺎي ﻛﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ؟‬
‫ـ ﻣﻴﺎم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻤﻲ ﻛﺎر دارم‪.‬‬

‫‪108‬‬
‫ﺟﺮﻋﻪاي از ﻗﻬﻮهاش ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬اﻣﺎ ﻳﺎدت ﻧﺮه ﻛﻪ ﻗﻮل دادي ﻫﺎ؟ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ دارم از او ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪوﻧﻪ و ﻧﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ‬
‫دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪي؟‬
‫ـ ﻣﻦ رو ﻗﻮﻟﻢ ﻣﻲاﻳﺴﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﺷﺪه؟‬
‫ـ ﺑﻬﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻢ را از ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﺑﺎ‬
‫ﺗﻮ دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﻫﻤﻮن ﻳﻜﺒﺎر و ﺑﺎر دوم ﻛﻪ دﻳﺪﻣﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اوﻣﺪ ﻳﻪ ﮔﻞ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻋﻴﻦ ﻳﻪ ﮔﻞ ﺑﻮد ﺑﺮام‪ .‬اون ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﻠﻨﺪ ﺑﺎش‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻲﻛﺮدن و داﺷﺖ از زﻧﺪون ﺷﺪﻧﺶ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﺜﻞ ﮔُﻞ دﻳﺪه‬
‫ﺑﻮدﻣﺶ‪ .‬ﺧﻮب ﺗﻮ ﺧﻮدﺗﻮ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﺬار‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﻣﻲﺧﻮاد اون‬
‫ﮔُﻞرو ﭘﺮ ﭘﺮ ﻛﻨﻪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﻫﺎ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدم ﻗﻮل دادم ﻛﻪ ﻧﺬارم اﻳﻦ ﮔﻞ رو ﭘﺮﭘﺮ ﻛﻨﻦ‪ .‬واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از اوﻧﻮ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬از وﻗﺘﻲ اون ﭘﺴﺮه رو ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه دﻳﺪم‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ او ﺗﻨﻬﺎ دﻳﺪﻣﺶ‪،‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﺧﻮاب راﺣﺖ ﻧﺪارم‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺑﻔﻬﻤﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻔﻬﻤﻪ دﻳﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮره‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﻜﻨﻲ؟‬
‫ـ ﺗﻮ ﻛﺎري ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬ﺧﻮدم ﻣﻲدوﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﻣﻦ ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺖ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮدم ﺳﺮاﻏﺖ ﻣﻴﺎم‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲدوﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺪوم ﻃﺒﻘﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ؟‬
‫ـ آره ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻲدوﻧﻢ‪ .‬اﺗﺎﻗﺖ ﻛﺎرت رو ﻫﻢ ﻣﻲدوﻧﻢ ﻛﺪوﻣﻪ‪ .‬ﺧﻮﺑﻪ؟ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻫﻢ‬
‫ﻗﻮل ﺑﺪه ﻣﻨﻮ دﻳﮕﻪ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻧﻜﻨﻲ؟‬
‫ـ ﭼﺮا؟‬
‫ـ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺑﺪوﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻧﻤﻲﺧﻮام ﺑﻪ ﺗﻮ دروغ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﻣﻨﻬﻢ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ‬
‫اوﻧﻮ ول ﻛﻨﻢ ﺑﻪ اﻣﻮن ﺧﺪا‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬اﮔﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ‬
‫دادم ﻛﻪ ﻻزﻣﻪ‪ .‬ﻫﻢ ﺗﻮ و اون رو ﮔﺎﻫﻲ دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﻛﺎر را ﺧﺮاب ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ـ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬اوﻧﻮ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ‪ .‬آره‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﻪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ‪.‬‬

‫‪109‬‬
‫و ﻛﻤﻲ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ‪ :‬آره‪ .‬ﭼﺮا ﻧﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﺮف ﺑﻴﻦ‬
‫ﺧﻮدﻣﻮنرو ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺰﻧﻲ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻳﺎدت ﻧﺮه ﻛﻪ ﻗﻮل دادي ﮔﺎﻫﻲ اﮔﻪ ﻻزم دﻳﺪي ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮي‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺑﺮاي ﺑﺎر ﭼﻨﺪم ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻗﻮل دادي ﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻲﻫﺎ؟‬
‫ـ ﻗﺒﻮل‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻗﻬﻮهاش را ﺧﻮرد و از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﻠﻴﺎرد ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻴﺎ!‬
‫ـ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻪ ﺑﺎزي ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ ﭘﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮات ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺲ‪ .‬ﺑﻴﺎ‪.‬‬
‫دﺳﺘﻢ را ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻠﻨﺪم ﻛﺮد‪ .‬دوﺗﺎﺋﻲ رﻓﺘﻴﻢ و از ﻣﺮد ﻛﻠﻪ ﺗﺮاﺷﻴﺪه ﺗﻮﭘﻬﺎي‬
‫ﺳﻔﻴﺪ و ﻗﺮﻣﺰ و ﭼﻮﺑﻬﺎي ﺑﻴﻠﻴﺎرد را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻢ ﺷﺪن ﺟﻤﺸﻴﺪ روي ﻣﻴﺰ‬
‫و اوﻟﻴﻦ ﺿﺮﺑﻪاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮپ روﺑﺮوﻳﺶ زد‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻗﺒﻼً ﺑﺎزﻳﻜﻦ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻧﺘﺨﺎب ﺟﺎي ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي ﺿﺮﺑﻪ زدن ﺑﻪ ﺗﻮپ از ﺑﻐﻠﻢ رد‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪" :‬ﻳﺎدت ﻧﺮهﻫﺎ‪ ،‬ﻗﻮل دادي ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻲﻫﺎ؟" و ﺗﻖ‬
‫ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﻮپ‪ .‬داﺷﺘﻴﻢ دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ ﺟﻮان ﺳﻴﺎﻫﭙﻮﺳﺘﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ "ﭘﻼروﻳﺪ"ي ﮔَﻞِ ﺷﺎﻧﻪاش از ﻣﺮدم ﻋﻜﺲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ آﻣﺪ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻣﻴﺰ رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ردش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ اﻧﮕﺎر‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﻴﺪ ﺣﺎﻟﺖ‬
‫ﻧﻮﻣﻴﺪي داﺷﺖ‪ .‬ﻳﻜﻬﻮ ﺟﻤﺸﻴﺪ رﻓﺖ ﺟﻠﻮ و ازش ﺧﻮاﺳﺖ از ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮي‪ ،‬ﭼﻮب‬
‫ﺑﻴﻠﻴﺎرد ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻫﻢ دوﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻓﻲاﻟﻔﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺗﻖ ﺗﻖ او ﻫﻢ دوﺗﺎ ﻋﻜﺲ از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اوﻟﻲ را ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺧﻮدش ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫دوﻣﻲ را داد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪" :‬ﻳﺎدﮔﺎر‬
‫اﻣﺮوزﻣﻮﻧﻪ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﭘﻬﻠﻮت ﺑﺎﺷﻪ دﻳﮕﻪ‪".‬‬

‫وﻗﺘﻲ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم و ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﺮاي اوﺗﺮﺧﺖ‬
‫ﻫﻢ دﻟﻢ ﺳﻮﺧﺖ؛ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﭽﺎرهاي ﻛﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﻛﺎﻓﻪﻫﺎش دﺳﺘﺨﻮش ﺗﻌﻘﻴﺐ و‬
‫ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻢﻛﻢ ﺗﺮس وﺟﻮدم را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪ .‬از ﺧﻮدم ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم‬

‫‪110‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ و او‪ ،‬ﺷﻴﺪه را دﻧﺒﺎل ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا‬
‫ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ و دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ؟ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ داﺷﺘﻴﻢ‬
‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﻋﺎﺑﺮي ﺳﺮش را ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد ﺑﻴﺦ ﮔﻮش ﻧﻔﺮ ﺑﻐﻞ‬
‫دﺳﺘﻲاش‪ ،‬ﻇﻨﻢ ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺮاغ ﺳﻬﺮاﺑﻲ و ﻳﻜﻲ از دﻳﻮﺛﻬﺎي ﻫﻤﻜﺎرش‪ .‬اﮔﺮ ﺟﻠﻮ‬
‫ﺧﻮدم را ﻧﻤﻲﮔﺮﻓﺘﻢ ﻋﻜﺲ ﺧﻮدم و ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺪرك ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ‬
‫اﻧﻜﺎر در اﺛﺒﺎت ارﺗﺒﺎط ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و او ﺗﻮي ﺟﻴﺒﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﭘﻴﺶ‪ ،‬وﻗﺖ ﻣﺒﺎرزة ﻣﺨﻔﻲ در وﻃﻦ‪ ،‬از ﺗﺮس ﭘﺎره ﭘﺎره ﻣﻲﻛﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ را‬
‫ﻣﻲﺑﻠﻌﻴﺪم‪ .‬ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي رد ﮔﻢ ﻛﺮدن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﺎزي‬
‫ﺑﻴﻠﻴﺎرد دﻋﻮﺗﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬در ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﺮاي ﺿﺪ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ‬
‫را دور ﻣﻲزدم ﺗﺎ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻛﺮده اﺳﺖ ردم را ﮔﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زد ﺑﻪ ﺳﺮم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ و ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬دﺳﺘﻢ ﻧﻤﻲرﻓﺖ ﺳﺮاغ‬
‫ﺗﻠﻔﻦ‪ .‬ﺧﻴﺰ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻢ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﺎ آﻧﻄﻮر ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺶ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻲآﻣﺪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ و ﺳِﺤﺮم ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاﻳﺶ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ‬
‫ﻣﻲﭘﻴﭽﭙﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻳﺎدت ﻧﺮه ﻗﻮل دادي ﻫﺎ!‬
‫ﺗﻮي دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺣﺮﻓﻲ را از‬
‫ﻣﻬﺪي ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻢ‪ .‬دو روزي ﺻﺒﺮﻛﺮدم و ﻫﻲ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻛﻠﻨﺠﺎر رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه‬
‫ﺧﻮدم را راﺿﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﻣﺜﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻳﻜﻲ‬
‫دو ﺑﺎري اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺗﻚ و ﭘﻮ ﺗﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮي‬
‫اﻳﻦ دو روز‪ ،‬ﻗﻮز ﺑﺎﻻﻗﻮز‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮاب ﺑﺪ ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬روزﻫﺎ ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺧﻮدم را ﻧﮕﻪ ﻣﻲداﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﺷﺒﻬﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺮﺳﻬﺎﻳﻢ ول ﻣﻲدادم‪ .‬ﺗﻮي ﺧﻮاب ﻳﻚ‬
‫ﭘﺎﻳﻢ ﺗﻮي ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﻳﻚ ﭘﺎﻳﻢ ﺗﻮي اﻳﺮان‪ .‬و ﻫﻤﻪاش ﺗﺮس از دﺳﺘﮕﻴﺮي و ﺷﻜﻨﺠﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮاب ﻣﻲدﻳﺪم در اﻳﺮاﻧﻢ و ﻳﻚ ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻓﺰرﺗﻲ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻲ ﺗﻮ ﺟﻴﺒﻢ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ از ﺗﺮس ﻟﻮ رﻓﺘﻦ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﺠﺎ ﻗﺎﻳﻤﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬در ﻳﻜﻲ از ﺧﻮاﺑﻬﺎﻳﻢ از ﻛﻮه و‬
‫ﻛﻤﺮ ﺧﻮدم را رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ اﻳﺮان‪ ،‬ﻫﻨﻮز وارد ﻧﺸﺪه ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ دﺳﺘﮕﻴﺮم ﻛﺮدﻧﺪ و‬
‫ﻗﻤﻪ و ﺳﺎﻃﻮر ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﺮدﻧﺪم ﺑﻪ اوﻳﻦ‪ .‬در اﻳﻦ ﺧﻮاﺑﻬﺎي ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ‬
‫وﻃﻦ‪ ،‬دﻟﺨﻮﺷﻴﻬﺎي ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﻢ از دﻳﺪن دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲ و ﻣﻜﺎﻧﻬﺎي آﺷﻨﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮد و ﭘﺮ از دﻟﻬﺮه‪ .‬ﮔﺎه ﻣﻲدﻳﺪم در ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ درة ﻋﻤﻴﻘﻲ روي ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮕﻲ‬
‫اﻳﺴﺘﺎدهام ﻛﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﻢ ﻟﻐﺰﻳﺪﻧﺶ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻢ ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺷﻴﺪه و‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ زﻳﺎد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ روي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬درﺳﺖ‬

‫‪111‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻗﺒﻞ از آن ﻛﻪ ﭘﺮده ﺑﺮود ﻛﻨﺎر‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﻳﻚ ﻛﺎرد ﺑﻠﻨﺪي را‬
‫ﻓﺮو ﻛﺮد ﺗﻮي ﺗﻦ ﺷﻴﺪه‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺗﻮي ﺗﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﭘﺮده رﻓﺖ ﻛﻨﺎر‪ ،‬ﻣﺎ‬
‫روي ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻌﺶ آﻧﻬﺎ را دﻳﺪﻳﻢ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﻛﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻫﻤﺎن‬
‫ﻣﺎﺟﺮاي دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﺳﻬﺮاﺑﻲ را از رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ "ﻳﻮآ اف" ﻛﻪ رﺑﻄﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي‬
‫ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﻄﻮر ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮي ﺣﺮف‬
‫زدن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺧﻮدم را ﻟﻮ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬و ﻳﻚ ﺟﻮري ﺗﺮﺳﻬﺎي ﭘﻨﻬﺎن دروﻧﻢ را ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻳﺰم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺣﺮف ﻣﻲزدم‪ ،‬ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ زﻳﺎدي داري ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﻗﻀﻴﻪ رو ﺳﺎده ﺑﮕﻴﺮ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺧﻮﻧﺴﺮد و دوﺳﺘﺎﻧﻪاش ﻳﻜﺒﺎره آراﻣﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮر؟‬
‫ـ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ رو اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺣﺴﺎس ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺪه؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﻧﻤﻲدوﻧﻲ‪ .‬ﻫﻢ ﻫﻮاي ﺷﻴﺪه را داره‪ .‬ﻫﻢ ﻃﺮف رو ﻣﻔﺖ و ﻣﺠﺎﻧﻲ داره ﺑﺮا‬
‫ﻣﺎ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي؟‬
‫در ﺟﻮاﺑﺶ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ؟ ﺗﻮ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﻛﺎرﺗﻮ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﻨﻲ و اﻳﻦ ﻛﻮﭼﻪ اون ﻛﻮﭼﻪ‬
‫ﺑﮕﺮدي و ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻲ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ ﺷﻴﺪه ﻣﻲرﺳﻮﻧﻪ؟ ﺑﺮا اﻳﻦ‬
‫ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﺗﻤﻮم وﻗﺖ اﺳﺘﺨﺪام ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ؟‬
‫ﺑﺎز ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﻲزﻧﻲ؟‬
‫ـ راﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ـ اﻧﮕﺎر زﻳﺎدي ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي‪.‬‬
‫ـ ﺷﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ! ﻓﺮدا ﻛﻪ ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ؟ ﭘﺎ ﺷﻮ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﻣﺪﺗﻴﻪ ﻛﻪ دوﺗﺎﺋﻲ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻋﺮق ﻧﺨﻮردﻳﻢ‪ ،‬ﻛﻼﻓﻪ ﺷﺪي!‬
‫ـ ﺷﺎﻳﺪم راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻲ‪ .‬ﻓﺮدا اول وﻗﺖ ﻣﻲزﻧﻢ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﻣﻴﺎم ﺳﺮاﻏﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮاي دروغ ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﭼﻲ؟ ﺑﺎور ﻣﻲﻛﻨﻲ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺷﻴﺪه‬
‫و ﺷﺎﻫﺮخ ﻧﮕﻔﺘﻢ؟‬

‫‪112‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻛﻦ! ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺟﻮر ﻧﮕﻮ ﻛﻪ اوﻧﺎ رو زﻳﺎد‬
‫ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﻲ!‬
‫ـ ﺣﺘﻤﺎً‪ .‬ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻲ ﻋﻘﺐ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺖ‬
‫ﻧﺎﻫﺎر ﻛﻔﺶ و ﻛﻼه ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺟﺎي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دو ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺑﺮاي‬
‫ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬زدم رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﺷﻴﺪه‪ .‬ﻛﺸﻴﺪﻣﺶ ﺑﻴﺮون از ﻣﺤﻞ ﻛﺎرش‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن راه ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬دور و ﺑﺮم را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻳﺎ ﺟﻮاد‬
‫ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدﻳﺪﻳﻤﺸﺎن‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﺷﻴﺪه رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ رﺳﺘﻮران داﻧﺸﮕﺎه‪ .‬ﻫﻢ ارزان ﺑﻮد ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ‪ .‬ﺧﻮدت ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ‬
‫ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ از ﺗﻮي ﺑﻮﻓﺔ ﻏﺬا ﺑﺮداري و زود ﻗﺎل ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﻜﻨﻲ‪ .‬ﺷﻴﺪه ﻫﻤﺔ‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ را ﮔﻮش داد‪ .‬اوﻟﺶ ﻛﻤﻲ ﺟﺎ ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻗﻮل داد ﺧﻮدش و ﺷﺎﻫﺮخ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ اﺣﺘﻴﺎط ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﻮد ﻃﻮري ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﻮاب ﺷﺒﻬﺎي آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻮس ﺷﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻏﺬاﻣﺎن را ﺧﻮردﻳﻢ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﻛﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻮﻧﻴﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﺸﻮ داري ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫دو دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮده‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﻴﺰ‪ .‬ﺳﺮش ﻣﺮﻳﻢوار ﺑﻪ ﻳﻜﻄﺮف‬
‫ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎد ﺧﻮاﺑﻲ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم و ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺟﻤﺸﻴﺪ و آﻧﻄﻮر ﻧﺎز‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺶ از او‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ـ ﭼﻄﻮر ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﺟﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر دارن ﺳﺮم را ﻣﻲﺑﺮن‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ :‬ﭘﺎ ﺷﻮ‪ .‬ﻣﺰﺧﺮف ﻧﮕﻮ!‬
‫ـ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﺮات از ﻛﺎراﻣﻮن ﺑﮕﻢ؟‬
‫ـ ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻲﺣﺮف‪ ،‬رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ دم آﺗﻠﻴﻪﺷﺎن‪ .‬از او ﻛﻪ ﺟﺪا ﺷﺪم ﺧﻮدم را‬
‫رﺳﺎﻧﺪم ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ‪ .‬ﭼﭙﻴﺪم ﺗﻮي دﺳﺘﺸﻮﺋﻲ ﻣﺮداﻧﻪاش و در ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻫﻖ ﻫﻖ زدم‬
‫زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از دﺳﺘﺸﻮﺋﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪم و ﺑﻲ آنﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻨﻮﺷﻢ‪ ،‬از ﻛﺎﻓﻪ زدم‬
‫ﺑﻴﺮون و ﻳﻜﺮاﺳﺖ رﻓﺘﻢ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي اﻧﺒﺎر ﺷﺪة روي ﻣﻴﺰم ور رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻛﺎر ﻛﺮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻖ ﻫﻖ زدﻧﻬﺎي ﺗﻮي دﺳﺘﺸﻮﺋﻲ ﻛﺎﻓﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻪ‬

‫‪113‬‬
‫اﺳﺘﺨﻮان‪ ،‬رﻣﻘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻨﺸﻲ ﺑﺨﺸﻤﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺮم ﻛﻤﻲ درد ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬و‬
‫زدم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻫﻮا ﺳﺮدﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دوﭼﺮﺧﻪام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﺟﻨﮕﻠﻲ در‬
‫ﻣﺴﻴﺮ ﺧﺎﻧﻪام‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮي راﻫﻬﺎي ﺟﻨﮕﻠﻲ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري ﻛﺮدم‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﻗﻮﻫﺎ و ﻏﺎزﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮي آب ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬آب ﻣﻮج ﻧﺮﻣﻲ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﮔﻮش ﻣﻲدادم ﺑﻪ ﺻﺪاي‬
‫ﻧﺮمﺑﺎد ﻣﻴﺎن درﺧﺘﺎن و ﺻﺪاي ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ و ﻣﺘﻪوار دارﻛﻮﺑﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ‬
‫ﺳﻜﻮت ﺟﻨﮕﻞ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزد‪ .‬ﺣﺎﻟﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻮا‬
‫ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪114‬‬
 ‫‪6‬‬

‫ﺗﻌﻄﻴﻼت آﺧﺮ دﺳﺎﻣﺒﺮ و اواﻳﻞ ژاﻧﻮﻳﻪ را ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﻫﺸﺖ روزه‬

‫رﻓﺘﻴﻢ ﭘﺎرﻳﺲ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ اﻧﺪﻛﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ آب و ﻫﻮا اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻢ‪ .‬اﻋﺼﺎﺑﻢ از اﻳﻦ‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دور و ﺑﺮم رخ داده ﺑﻮد زﻳﺎدي ﺧﻂ ﺧﻄﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ روز ﺳﺮ‬
‫ِﺣﺎل ﺑﻮدم روز دﻳﮕﺮ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم ﺗﻮي ﭼﺎﻟﻪ و ﭼﻮﻟﻪﻫﺎي دﻟﻬﺮه‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻋﻦ و ﮔُﻬﻢ ﻗﺎﻃﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻳﻜﺮوز ﺻﺒﺢ ﺳﺮ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻣﺎن ﻃﻮري داد ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻪ از ﺗﺮس ﭼﻨﺎن‬
‫ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻛﻠﻪاش ﺑﺨﻮرد ﺑﻪ دﻳﻮار‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ او در ذات ﭘﻴﺮﻣﺮد‬
‫ﻣﺸﻨﮕﻲ ﺑﻮد‪ .‬دو ﻃﺒﻘﻪ زﻳﺮ ﻣﻦ در ﻃﺒﻘﺔ ﻫﻤﻜﻒ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ﻋﻴﻦ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻬﺎي زﻧﺪان ﺗﻮي ﺣﻴﺎﻃﺶ ﮔﺸﺖ ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮد از ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻜﻨﻬﺎي ﺑﺎﻻﺋﻲ‬
‫ﭼﻴﺰي ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺧﺸﻜﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎد از ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﮔﻠﺪان ﻣﻦ و‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻣﺎن ﻳﺎ از درﺧﺘﻬﺎي روﺑﺮو ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي ﺣﻴﺎﻃﺶ دﻋﻮا داﺷﺖ‪ .‬ﻃﻮري‬
‫ﺑﻪ آن ﭼﻬﺎر ﻣﺘﺮ ﺟﺎ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﺎ ﺻﺪ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ زﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺴﻲ‬
‫را ﺳﺮ راﻫﺶ ﻣﻲدﻳﺪ اوﻟﻴﻦ ﺣﺮﻓﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد‪ :‬ـ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮدﻳﻦ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﭽﺎﻟﻪ‬
‫رو اﻧﺪاﺧﺘﻴﻦ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط ﻣﻦ؟‬
‫ـ ﻧﻪ!‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮدﻳﻦ ﭘﻨﻴﺮ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮدﻳﻦ ﺑﺮاي ﻛﻼﻏﺎ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮدﻳﻦ ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﭘﺮت ﻛﺮدﻳﻦ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط ﻣﻦ؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﻣﻦ اﺻﻼ ﺳﻴﮕﺎري ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫‪115‬‬
‫آﻧﺮوز ﺗﺎ دﻳﺪﻣﺶ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﻚ و ﻟُﻨﺞ درﻫﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آدﻣﻬﺎي ﻃﻠﺒﻜﺎر دارد ﻧﺰدﻳﻜﻢ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﺗﻮي دﻟﻢ ﺧﺪا ﺧﺪا ﻛﺮدم ﺳﺌﻮاﻻت اﺣﻤﻘﺎﻧﻪاش را از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮش داد ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ رﻋﺎﻳﺖ ﺣﺎﻟﺶ را ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻋﺮﻗﺨﻮري ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺗﻮي دﻟﻔﺖ ﻛﻤﻜﻲ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﻧﻜﺮد و وﻗﺘﻲ ﻳﻜﻲ دو‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﻬﺪي ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺳﻔﺮ را داد ﺗﻮي ﻫﻮا آﻧﺮا ﻗﺎﭘﻴﺪم‪ .‬دو رﻓﻴﻖ ﻗﺪﻳﻤﻲ‬
‫داﺷﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﭘﺎرﻳﺲ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﺎﻫﺮخ دوﺳﺘﺎﻧﻲ ﺧﺎﻟﻲ از ﺧﻠﻞ‪ .‬از ﺑﺮ و ﺑﭽﻪﻫﺎي‬
‫ﻗﺪﻳﻢ زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮد و راﻧﻨﺪة ﺗﺎﻛﺴﻲ‪ ،‬دﻳﮕﺮي ﻗﺒﻼً ﻗﻬﺮﻣﺎن‬
‫واﻟﻴﺒﺎل ﻛﺸﻮر در ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺻﺪاش ﻣﻲزدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻋﺰﻣﻤﺎن ﺑﺮاي ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ ﺟﺰم ﺷﺪ‪.‬‬
‫در آن ﻫﺸﺖ روز از ﺑﺲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و ﻋﺎﻟﻢ و آدم را ﺑﻪ ﺑﺎزي‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺣﺎﻟﻢ ﺟﺎ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎر اوﻟﻤﺎن ﻧﺒﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﭘﺎرﻳﺲ‪ .‬ﺟﺎﻫﺎي دﻳﺪﻧﻲاش‬
‫را ﻗﺒﻼً دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻴﻢ ﻫﻠﻨﺪ‪ ،‬در اﻳﺴﺘﮕﺎه روﺗﺮدام‪ ،‬ﻣﻬﺪي از ﻣﻦ‬
‫ﺟﺪا ﺷﺪ رﻓﺖ دﻟﻔﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر داﺧﻠﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ اوﺗﺮﺧﺖ‪ .‬ﻫﻮا اﺑﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎد ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﻣﻲﺷﺪم ﻛﻤﻲ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه دم ﺧﺎﻧﻪام رﺳﻴﺪم‪ .‬ﺗﻮي اﺗﻮﺑﻮس ﻛﻪ ﺑﻮدم دو دﻟﺨﻮﺷﻲ را ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدم ﻧﻮﻳﺪ ﻣﻲدادم‪ .‬اول‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺸﻨﻮم ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ‬
‫ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ دﺳﺖ از ﺳﺮﺷﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﻢ از اﻳﻦ ﺳﻮءﻇﻦ ﻋﺬاب آور‬
‫راﺣﺖ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬دوم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺎﭘﺮي روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ دﻟﻢ را‬
‫ﺧﻮش ﻣﻲﻛﺮدم و در دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻫﻮاي دﻟﮕﻴﺮ و اﺑﺮي ﻫﻠﻨﺪ ﺷﻴﺸﻜﻲ ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺷﻜﺎﻳﺖ از ﻫﻮاي ﻫﻠﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻠﻴﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻛﻪ در ورود ﺑﻪ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﺔ در ورودي‪ ،‬ﻫﻴﻜﻞ ﻣﺎرك را ﻣﺜﻞ ﻏﻮﻟﻲ‬
‫ﺧﺴﺘﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﭘﺎي اوﻟﻴﻦ ﭘﻠﻪ دﻳﺪم‪ .‬ﭼﻨﺎن در ﻓﻜﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ وارد ﺷﺪم‬
‫ﻣﺘﻮﺟﺔ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﻧﺸﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺷﺎﻧﻪاش‪:‬‬
‫ـ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ﻣﺎرك؟‬
‫اﺷﺎره ﻛﺮد ﺑﻪ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﺸﺎﻧﻪ زد ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪاش‪ :‬ﻣﻦ ﻛﺸﺘﻤﺶ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ‪.‬‬
‫ﮔﻴﺞ ﺷﺪم‪ :‬ﺗﻮ! ﭼﻲ را؟‬
‫ـ "دﻳﻜﻲ را"‪ .‬و ﺑﺎز زد ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪاش‪ :‬ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻳﺎدم ﺑﻴﻔﺘﺪ دﻳﻜﻲ اﺳﻢ ﺳﮓ ژاﻧﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﻴﺎﻫﻲ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮر؟‬

‫‪116‬‬
 ‫ـ ﭘﺎم رﻓﺖ روش‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎور ﻛﺮدﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﺧﺮ ﺳﮕﻲ ﺑﻪ اون ﮔﻨﺪﮔﻲ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﻳﻪ ﭘﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻣﻴﺮه؟‬
‫ـ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻣ‪‬ﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻣﺶ‪.‬‬
‫و رﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ روي اوﻟﻴﻦ ﭘﻠﻪ‪ .‬و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﭘﺮ از درد و ﭘﺮﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻛﻲ؟ ﭼﻪ وﻗﺖ؟‬
‫ـ ﺳﻪ روز ﭘﻴﺶ‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ‪.‬‬
‫ـ ﭘﻴﺮ ﺑﻮده ﻣﺎرك‪ .‬ﻣﺮﮔﺶ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺗﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺑﺎ اﻓﺴﻮس ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻲ؟‬
‫ـ ﻣﺎدر ژاﻧﺖ ﻣﻲﮔﻪ ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻴﺶ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا؟‬
‫ﺷﺎﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮد‪ :‬ﻣﻲﮔﻪ اﮔﻪ ﻧﻤﻲﺑﺮدﻳﺶ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻮدت اﻳﻦ ﺑﻼ‬
‫ﺳﺮش ﻧﻤﻲاوﻣﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎور ﻛﺮدي؟‬
‫ـ ﺷﺎﻳﺪم راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﮕﻲ ﻋﻤﺪي اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدي؟ﻋﻤﺪي رﻓﺘﻲ اوﻧﻮ آوردي؟‬
‫ـ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲدوﻧﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻲدوﻧﻲ؟‬
‫و ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ! ﻣﺎ در ﻣﺤﻴﻂ ﻧﺎ اﻣﻨﻲ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﺘﺎ ﭘﺎي ﻣﻦ ﻫﻢ از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوي ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻢ‪ .‬ﺑﻠﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﻢ ﻣﻌﻠﻮم‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎل ﻛﻴﻪ‪ .‬ﺳﻠﻴﻢ ﻣﺎ از ﺧﻮدﻣﻮن اﺧﺘﻴﺎري ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻳﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺸﺮ ﺑﺮاي ﺧﻮدش‬
‫ﻛﺴﻲ ﺑﻮده‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻛﻲ ﻣﻲدوﻧﻪ ﭼﻴﻪ‪ ،‬ﻛﻴﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺣﺮﻳﻖ اوﻣﺪه‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ از ﻛﺠﺎ و‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﻛﻲ اﻳﻦ ﺣﺮﻳﻖ روﺷﻦ ﺷﺪه‪ .‬ﺣﺮﻳﻘﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺎ را ﺳﻮزاﻧﺪه‪.‬‬
‫ﻣﺎرك رﻓﺖ ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از آن ﺣﺎﻟﺘﻬﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲاش‪ .‬و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺣﺮف زدن‪.‬‬
‫از ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻬﺮ و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ در ﺟﻬﺎن ﮔﻔﺖ‪ .‬از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲداﻧﺪ روزي ﺟﻬﺎن در آﺗﺶ‬
‫ﻛﻴﻨﺔ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺣﺎﻻت ﻋﺎدت داﺷﺖ ﮔﺎه ﺟﻤﻼﺗﺶ را ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻛﻠﻤﺎت ﻗﺒﻠﻲ اﻣﺎ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻲ اﻧﺪك ﺗﻜﺮار ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ در اﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﻄﺎﺑﺔ ﭘﺎره ﭘﺎره و ﺑﻲ‬
‫ﻣﻌﻨﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻤﻠﻮ از ﺗﺮﺳﻬﺎي او و ﻋﺒﺎرات ﻓﻠﺴﻔﻲ و ﭘﻨﺪآﻣﻴﺰ و ﺑﻴﻤﻨﺎك و‬
‫ﮔﺎه ﺳﻄﺤﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﺑﺎ او ﺣﺘﺎ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮاﻧﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻛﺮد‪ .‬آﺗﺶ ﻛﻴﻨﻪ ﻳﻜﻬﻮ‬

‫‪117‬‬
‫رﺑﻂ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ آﺗﺶ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ‪ .‬و اﺷﺎرات ﻋﻤﻴﻖ او ﺑﻪ روح ﺑﺸﺮي ﺧﺘﻢ ﻣﻲﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺮﻳﻘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺔ اﺧﻴﺮ در ﻫﻠﻨﺪ رخ داد ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﺳﻴﺒﻲ ﻛﻪ‬
‫ﮔﺎزﻫﺎي ﮔﻠﺨﺎﻧﻪاي ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ زﻳﺴﺖ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ وﻗﻮع ﻃﻮﻓﺎن و ﺳﻴﻞ در‬
‫ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﮔﺮﻣﺴﻴﺮي‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ دﻳﺪم ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻴﺠﺎﻧﺶ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن از ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از‬
‫ﻣﺮدن ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ دﻳﻜﻲ ﻣﺪام ﺗﻮي ﻛﻠﻪاش ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺷﺪت ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ ،‬دﺳﺘﺶ را‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﻣﺎرك ﺧﻮدت را زﻳﺎد آزار ﻧﺪه‪.‬‬
‫ـ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮاش ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻏﺮوب ﺑﻮد ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﻣﻲﺑﺮدﻣﺶ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪاي و ﻋﺮﻗﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮردﻳﻢ‪ .‬زد ﺑﻪ ﺳﺮم ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن‬
‫اوﺗﺮﺧﺖ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﻠﺔ ﻣﺎ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﺎرك! ﻣﻦ اﻳﻨﻄﻮر وﻗﺘﺎ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺑﻪ آراﻣﺶ ﺑﺮﺳﻢ ﻣﻲرم ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن‪.‬‬
‫ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻤﻲ ﻣﻴﻮن ﻗﺒﺮا ﺑﮕﺮدﻳﻢ‪.‬ﻛﻤﻜﺖ ﻣﻲﻛﻨﻪ از ﻓﻜﺮ دﻳﻜﻲ درﺑﻴﺎﺋﻲ‪.‬‬
‫اول ﺳﻜﻮت ﻛﺮد ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ در ﭼﻬﺮهاش ﺑﻮد و ﻋﻤﻖ رﻧﺠﺶ را‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ ،‬ﭼﺎﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد وﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻫﻮاي ﺳﺮد؟‬
‫ـ ﭼﻪ ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻫﻮاي ﺳﺮد ﻧﺸﺴﺘﻪاي؟‬
‫ـ ﺑﺎد ﻣﻴﺎد‪.‬ﮔﻔﺘﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﻣﻲﺷﻪ!‬
‫ـ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﺪه‪ .‬از اﺗﻮﺑﻮس ﻛﻪ ﭘﻴﺎده ﺷﺪم ﻛﻤﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮدت ﻫﻢ دوﺳﺖ داري؟‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮه‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﮔﺸﺖ زدن‪ ،‬ﺗﻮ روح‬
‫دﻳﻜﻲ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي و ﻣﻦ روح ﻣﺎدر رﻓﻴﻘﻢ را‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺟﺮاي اﺳﻢﮔﺬاري ﭘﺎﭘﺮي را‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﻪ روح اﻋﺘﻘﺎد داري؟‬
‫ـ ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ رﻓﻴﻘﻢ ﻣﻬﺪي اﻧﮕﺎر داره‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺑﻪ روح اﻋﺘﻘﺎد دارم‪.‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﺑﻪ روح اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻲ ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﺎﭘﺮي را ﻧﮕﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻲ؟ از ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم‬
‫ﭘﺎﭘﺮي روح ژاﻧﺖ ﻧﺒﻮد؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬رﻓﻴﻘﺖ د‪‬رﺳﺖ دﻳﺪه‪ .‬ﭘﺎﭘﺮي ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﺴﺖ روح ژاﻧﺖ ﺑﺎﺷﻪ واﻻ ﺳﺮاغ ﺗﻮ‬
‫ﻧﻤﻲاوﻣﺪ‪.‬‬

‫‪118‬‬
 ‫ـ وﻟﻲ اول ﺳﺮاغ ﺗﻮ اوﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮ ردش ﻛﺮدي ﻣﻦ ﻧﮕﻬﺪارﻳﺶ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬از ﻫﻤﻮن اول ﻫﻢ روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ ﺧﻮدم دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﺒﻮدي ﻣﻦ واﺳﻪش آب و دوﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ‪ .‬اﻧﮕﺎر واﻗﻌﺎً ﻣﻬﺪي درﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻨﻄﻮرﻳﻪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﻗﺒﺮﺳﻮن ﻛﻪ ﺑﺨﺖ دوﺗﺎﺋﻲ ﻣﻮن وا‬
‫ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ـ اول ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺪت؟‬
‫ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲام را ﻛﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﭘﺎﻳﻢ ﺑﻮد ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم‬
‫ـ ﺗﺎزه از ﭘﺎرﻳﺲ اوﻣﺪم‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲام ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ ﺗﻮ‬
‫ﻫﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻧﻤﻲدوﻧﻴﻢ! ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ د‪‬رﺳﺖ ﺑﻪ وﻗﺖ‬
‫رﺳﻴﺪي! ﻣﻦ اﻻن ﺑﻪ ﻳﻪ دوﺳﺖ ﺧﻴﻠﻲ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮﺷﻮ ﺑﻜﻦ! اﮔﻪ اﻳﻨﺠﺎ‬
‫ﻧﺒﻮدم ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻴﻮﻣﺪي و ﻣﻲرﻓﺘﻲ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪم ﺑﻌﺪش ﻣﻲزدي ﺑﻴﺮون و ﻣﻦ اﮔﻪ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﺴﺘﻢ اﻣﺮوز ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ‪ .‬ﺗﻮ د‪‬رﺳﺖ ﻣﻲﮔﻲ! ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن‪ .‬ﻳﻪ‬
‫وﻗﺖ دﻳﺪي روح دﻳﻜﻲرو ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ از رﻣﺰ و راز دﻧﻴﺎ ﺳﺮم ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬و ﻫﻤﺎن ﺧﻄﻬﺎي ﺗﻠﺦ آﺷﻨﺎ روي ﮔﻮﻧﻪاش اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ و ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲام را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻫﻤﺎن ﭘﺎي در و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻣﺎرك‬
‫ﺑﻴﺮون در ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ و ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ دود ﺑﺎﻻروﻧﺪه ﻓﺮاز ﺳﺮش ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ اﻳﺮان ﻣﺮدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲرن ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲرن‪ .‬ﺑﻌﻀﻴﺎ ﻣﻲرن اوﻧﺠﺎ ﻛﻪ دﻟﺸﻮن وا ﺑﺸﻪ‪ .‬اوﻧﺎ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ‬
‫رو از دﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﻦ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻲرن‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻠﻨﺪ اﻳﻦ رﺳﻤﺎرو ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﻳﻢ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﻲ را از‬
‫دﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اون ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﺪت‪ .‬ﺗﻮ ﺳﺎل اول ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪاي ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮدهﻫﺎﻣﻮن ﺳﺮ ﻣﻲزﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اون‪ ،‬ﺳﺎﻟﻲ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﻲرﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم دوﺑﺎر‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﭘﺪرم ﻧﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ژاﻧﺖ ﻛﻪ اﺻﻼً ﻗﺒﺮ ﻧﺪاره‪ .‬وﺻﻴﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺴﻮزوﻧﻨﺶ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺧﺐ‪ ،‬درﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﻗﺒﺮ ﻧﺪاره‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺷﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﻣﻲﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮم‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎز ﺗﻮ ﺑﺎ وﻓﺎﺗﺮ از ﻣﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻢ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﻣﺎدرم ﻧﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎل ﺗﻮ ﻓﺮق داره‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدي ﻛﻪ ﻣﺎدرت ﻣﺮد‪.‬‬

‫‪119‬‬
 ‫ـ اوﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدم ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﺘﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻛﻼﻏﻲ در ﻫﻮاي ﺳﺮد و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي از ﺑﺎﻻي ﺳﺮﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﺔ‬
‫ﺧﺸﻚ درﺧﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن روﺑﺮوﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺮﺧﻴﺪ رو ﺑﻪ ﻣﺎ و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر‬
‫ﻗﺎرﻗﺎر ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺎرك ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻳﻢ از ﮔﻠﻔﺮوﺷﻲ ﺗﻮي "ﻛﻮﻧﻤﺎر" ﻳﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺨﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ‬
‫ﻳﺎد ﻣﺎدرت رو ﻗﺒﺮي ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺬاري‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎدي؟ﻧﻜﻨﻪ ﻛﻼﻏﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ؟‬
‫ﺑﺎ دﻫﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﻬﺎش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺧﻨﺪه ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎز ﺗﻮي ﺧﻮدش رﻓﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ اﻳﻦ ﻓﻜﺮي ﭼﻄﻮر ﺷﺪ دﻳﻜﻲ زﻳﺮ ﭘﺎت ﻣﺮد؟‬
‫ـ آره‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺎدرت ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﻓﻜﺮش را ﻧﻜﻦ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺒﺮ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻴﻢ ﭘﺎش و ﻓﺎﺗﺤﻪاي‬
‫ﺑﺮاي آﻣﺮزش روﺣﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﭼﻴﻪ؟‬
‫ـ ﺳﻮرهاي از ﻗﺮآنِ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ اون رو ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺴﺘﻢ و ﻧﻪ ﺗﻮ ﻳﻚ ﻣﺴﻠﻤﺎن درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ‪ .‬ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر داﺷﺖ‬
‫در ذﻫﻨﺶ ﺑﻪ درﻳﺎﻓﺘﻲ از وﺟﻮد ﻣﻦ و ﺧﻮدش ﻛﻪ ﺑﻪ آن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻘﻴﺔ راه را ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎرك ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮش را ﻓﺮو ﺑﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي ﻳﻘﺔ ﭘﺎﻟﺘﻮي‬
‫ﻛﻠﻔﺖ و ﻗﻬﻮهاي رﻧﮕﺶ و ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻴﺎن‬
‫ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ و ردﻳﻒ درﺧﺘﺎن‪ ،‬ﺟﺎﻧﻮري و ﻳﺎ ﭘﺮﻧﺪهاي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ و ﺳﺮ ﺣﺮف را ﺑﺎ ﻣﺎرك دوﺑﺎره‬
‫ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ ﺑﻪ روح ﻣﺎدر ﻣﻬﺪي ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺟﺎﻟﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ از در ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن وارد‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺷﻜﻞ اﻧﺘﺰاﻋﻲ ﻣﺠﺴﻤﺔ وﺳﻂ ﻣﻴﺪاﻧﭽﺔ روﺑﺮوي در ﻳﻜﻤﺮﺗﺒﻪ ﻧﻈﺮم را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ دوﺑﺎري ﻛﻪ ﮔﺬارم ﺑﻪ آﻧﺠﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ از ﻛﻨﺎرش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و از آن‬
‫ﻓﻘﻂ ﭼﻮن ﻧﺸﺎﻧﻪاي ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ در ورود و ﺧﺮوج ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪ‪ ،‬ﻳﻚ داﻳﺮة ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﻨﮓ ﺳﻔﻴﺪي ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﺧﻴﻠﻲ ﺻﺎف ﺑﻮد‪ .‬و‬
‫اﮔﺮ ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدي ﻣﻲدﻳﺪي در ﻳﻜﻄﺮف ﻛﻤﻲ ﮔﻮﺷﻪدار ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﻛﻨﺎرش و ﺑﻪ آن دﺳﺖ زدﻳﻢ ﻣﺎرك ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﺟﻨﺲ ﻣﺮﻣﺮه‪.‬‬
‫از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ ﺑﺮگ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﮔﻲ ﻛﻪ درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻪ وﺻﻞ ﻣﻲﺷﺪ و ﮔﻮﺷﻪدار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻳﻚ ﺷﻜﺎف ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮرده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎرك ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎرك ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آن ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪120‬‬
 ‫ـ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮة اﺷﻚ ﺷﺪه‪.‬‬
‫و دﺳﺘﺶ را ﺗﺎ آﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﮔﺮداﻧﺪ ﺗﻮي آن ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﻘﻄﺔ ﮔﻮﺷﻪدار‬
‫رﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ آﻣﺎده ﺑﺮاي ﭼﻜﻴﺪن‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﮔﺮ ﻫﻢ اﺷﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ آن ﺣﺪ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﻛﻪ ﺑﭽﻜﺪ‪ .‬ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ذﻫﻨﻢ ﭼﺮخ ﻣﻲﺧﻮرد دور ﻫﻤﺎن داﻳﺮة ﻛﺎﻣﻞ از ﺑﻴﺮون ﻛﻪ از دور دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺮاﻳﻢ‬
‫ﻧﻤﺎدي ﻣﺠﺴﻢ از ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﻣﺤﺘﻮم ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻔﺮي ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎ رﺳﻴﺪه‪ ،‬ﻣﺮگ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻛﺪام ﻧﻘﻄﻪ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد و ﻛﺪام ﻧﻘﻄﻪ اﻧﺘﻬﺎي آن‪ .‬از ﻳﻚ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﻪ ﻳﻚ ﻫﻴﭻ دﻳﮕﺮ وﺻﻞ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺷﻜﺎف ﻛﻮﭼﻚ اﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺟﺎﺋﻲ‬
‫ﻛﻪ روان ﻣﺤﺒﻮس در داﻳﺮه‪ ،‬از ﻣﻴﺎن آن ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺖ و اﺳﻜﻠﺖ را ﻋﺮﻳﺎن و ﺳﺮد ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎي ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ؟ دور ﻛﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﺎز ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬از دور ﺑﺎ‬
‫ﺷﻜﻮﻫﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻪ ﺑﻮد آن؟ آﻳﺎ آﻧﭽﻪ از دور ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬ﺗﺠﺴﻢ ﺣﺼﺎري ﻧﺒﻮد ﮔﺮداﮔﺮد‬
‫ﻏﻮﻏﺎﻫﺎي ﺑﻪ آراﻣﺶ رﺳﻴﺪة ﺟﺎن ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﺧﻮد از ﮔﺮدﺷﻬﺎي ﻣﻜﺮر و‬
‫ﺑﻴﻬﻮده‪ ،‬راه ﺑﺎرﻳﻜﻪاي ﺑﻪ ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ﻣﺎرك ﻛﻪ دﻳﺪ دارم ﺑﺎز ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻲﭼﻜﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪.‬‬
‫و ﻫﻤﺎن ﺧﻨﺪة ﺗﻠﺦ ﻗﺪﻳﻤﻲ و آﺷﻨﺎ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ اوﻧﻮﻗﺖ ﺳﺒﻜﺘﺮ ﻣﻲﺷﻪ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻴﻪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﺮدهم‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ‪ .‬ﺑﻪ آن داﻳﺮة ﺑﺎز‪.‬‬
‫ـ ﺣﺘﺎ وﻗﺘﻲ دﻳﻜﻲ ﻣﺮد؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻣﺮﮔﺶ ﻣﻦ را ﺗﻮي ﺑﻬﺖ ﻓﺮو ﺑﺮد‪ .‬ﮔﻴﺠﻢ ﻛﺮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﺑﻬﻢ داد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﮔﺮﻳﻪام ﻧﻴﻨﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ دﻳﺪ دارم ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﻲ اﻣﺎ اﺷﻜﻢ دم ﻣﺸﻜﻢ ﺑﻮد‪ .‬زود ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻫﻤﻴﻨﻪ دﻳﮕﻪ‪ .‬اون وﻗﺘﺎ زﻳﺎدي ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدي‪ ،‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ‬
‫اﺷﻜﻲ ﺑﺮات ﻧﻤﻮﻧﺪه‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻣﺪت دﻳﮕﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺔ اﺷﻜﺖ ﭘﺮ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻪ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺷﺪه‪.‬‬

‫‪121‬‬
‫دوري ﺗﻮي ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن زدﻳﻢ‪ .‬از ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ و ﺻﻠﻴﺒﻬﺎي زﻳﺎدي روي ﺳﻨﮓ‬
‫ﻗﺒﺮﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎرك ﺳﺘﻮﻧﻲ را ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﺮدهﻫﺎ را ﭘﺎش ﺧﺎك ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪ .‬ﻳﻚ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﻢ داد ﻛﻪ ﺗﻮي ﮔﻠﺪان و ﻛﻮزهﻫﺎي ﺳﻔﺎﻟﻲ‪،‬‬
‫ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﺮدهﻫﺎ را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ از ﺟﻠﻮﺷﺎن زود رد ﺷﺪم‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﻳﺎد ژاﻧﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬از دور ﻳﻚ ﺗﻮدة اﺑﺮ ﺳﻴﺎه ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮده داﺷﺖ ﻫﺮوﻟﻪﻛﻨﺎن ﺟﻠﻮ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم از ﻣﺤﻞ ﻛﻮزهﻫﺎ و ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎ دوره ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎرك‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻮاﻓﻘﻲ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ؟ داره ﻃﻮﻓﺎن ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ؟‬
‫ـ آره‪ .‬اﺑﺮﻫﺎ را ﺑﺒﻴﻦ!‬
‫ـ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻄﻮره؟ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪي؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ از ﺗﻮ‪ .‬ﺷﺐ ﺟﺎﺋﻲ ﻣﻲري؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ـ آﻣﺎدﮔﻲ ﺧﻮردن ﻛﻨﻴﺎك رو داري؟‬
‫ـ اي ي ي ي‪...‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﺧﻮﻧﺔ ﻣﺎ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪم ﻛﻨﻴﺎك دارم ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻴﺎ ﺧﻮﻧﺔ ﻣﻦ!‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ دﻋﻮﺗﺖ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻ ﻛﻪ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎه از او ﺟﺪا ﺷﺪم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻗﺒﻞ از‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺎ او‪ ،‬ﺳﺮي ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮدم ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲام را از ﭘﺎي در ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬ﭘﺎﭘﺮي ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم دﻟﻢ ﺑﺮايﺧﺎﻧﻪ و اﺷﻴﺎء ﺧﺎﻧﻪام ﺗﻨﮓ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاي دﺳﺘﮕﻴﺮة‬
‫ﻧﺎزﻧﻴﻦ درِ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪام‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻴﺰي ﻛﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﭘﺎم‪ .‬و ﻛﺸﻮي ﻛﻤﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارم را از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺟﺮ ﻣﻲداد‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم دوﺑﺎره ﺑﺎ آﻧﻬﺎ‬
‫آﺷﺘﻲ ﻛﺮدهام‪ .‬در اﻳﻦ ﻳﻚ ﻣﺎه آﺧﺮ اﺻﻼً ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻋﺘﻨﺎﺋﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﭘﺎﭘﺮي‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲام ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮﻳﻊ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ‬
‫ﻣﺎرك‪.‬‬

‫‪122‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎرك ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر روﺑﺮوي ﻫﻢ و ﺑﺎ‬
‫ﻫﻤﺎن رﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﻲ‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﭼﻮﺑﻲ ﺳﻴﺎه‪ .‬اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺗﺐﺗﺮ از ﭘﻴﺶ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬روي ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎ‪ ،‬ﺗﻮپ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ و ﻳﻜﻲ دو ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ از‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﻗﻼدة ﭼﺮﻣﻲ ﻛﻪ وﻗﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ ﮔﺮدن دﻳﻜﻲ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﭼﻴﺪه‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ وﺳﺎﺋﻞ دﻳﻜﻴﻪ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻛﻨﻴﺎك ﺑﻴﺎرم؟‬
‫ـ اﻻن ﻧﻪ‪ .‬اﻻن ﭼﺎي ﻣﻲﺧﻮرم اﮔﻪ داري؟‬
‫ـ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻫﺮﭼﻲ ﺑﺨﻮاي دارم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ رﻓﺖ از روي ﻋﺴﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻳﻚ آﻟﺒﻮم ﻋﻜﺲ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻠﻮم‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺧﻮدت را ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺮﮔﺮم ﻛﻦ‪ ،‬اﻻن ﭼﺎي را آﻣﺎده ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻋﻜﺴﻬﺎي ژاﻧﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻋﻜﺴﻲ از او ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻢ از دﻳﻜﻲ ﺧﺎﻃﺮه داري‪ .‬ﻳﺎدت ﻣﻴﺎد ﺑﺎﻫﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﻗﻠﻌﺔ ﻧﺎردن‬
‫"‪"Naarden‬؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺑﻴﭽﺎره دﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش ﺧﻮاب ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺮا آﺧﺮﻳﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻧﺒﻮدي ﺑﺒﻴﻨﻴﺶ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻋﻜﺴﺎش رو ﻧﮕﺎه‬
‫ﻛﻦ‪.‬‬
‫اﻳﻦ آراﻣﺶ و ﻧﻈﻢ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺔ آﺷﻮب زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺸﺎن ﮔﺎه ﻣﻦ را دﭼﺎر‬
‫ﺣﻴﺮت ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻲرﺳﻴﺪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺸﺎن ﻗﻔﺴﻪﺑﻨﺪي ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻴﺰي‬
‫در وﺟﻮد ﻣﺎرك ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻧﺶ ﺑﻪ ژاﻧﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﻜﻲ و ﻧﻴﺎزش ﺑﻪ‬
‫دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﻫﺮﻛﺪام در ﻗﻔﺴﺔ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﻮد‪ .‬در ﻓﺎﺻﻠﻪاي ﻛﻪ‬
‫ﻋﻜﺴﻬﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم و ﻣﺎرك ﻣﻲرﻓﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺎﺟﺮاي ﺑﺮﺧﻮردم‬
‫را ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭘﺎﺋﻴﻨﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻋﺎدت ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺶ را زد ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش‪:‬‬
‫ـ اﻳﻨﺠﺎش درﺳﺖ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ‪ .‬ﻣﺸﻨﮕﻪ ﻃﺮف‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺸﻨﮕﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻃﺮف ﺗﻮ ﻫﻢ اوﻣﺪه؟‬
‫ـ ﺧﻴﻠﻲ‪ .‬ﻣﻨﻢ آﺧﺮش ﻳﻪ روز ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺣﻮﺻﻠﻪم از دﺳﺘﺶ ﺳﺮ ﻣﻲره‪.‬‬

‫‪123‬‬
‫ﻣﻦ ﭼﻮن از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ دﻟﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﺎد ﺧﻮرده ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ او ﻓﻜﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم اﮔﺮ دﻳﺪﻣﺶ دﻟﺨﻮري آن روز را ﻳﻚ ﺟﻮري از دﻟﺶ در‬
‫ﺑﻴﺎورم‪.‬‬
‫ـ زﻳﺎد ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ ﻣﺎرك‪ .‬ﻣﻨﻢ از ﻛﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻛﺮدم ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺷﺪم‪.‬‬
‫زود ﻧﻈﺮش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺗﻮ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻲ!‬
‫آﻟﺒﻮم ﭘﺮ از ﻋﻜﺴﻬﺎي ﺟﻮاﻧﻲ ﺗﺎ ﭘﻴﺮي دﻳﻜﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪﺗﺎي اوﻟﺶ ﺗﻮي ﺑﻐﻞ‬
‫زﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺣﺪس زدم ژاﻧﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زن ﭼﻬﺮة آراﻣﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎش‬
‫ﻓﺮﻓﺮي و ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ژاﻧﺘﻪ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻋﻜﺴﺎي اوﻟﺸﻪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻣﺮﻳﺾ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺻﻔﺤﺎت ﺑﻌﺪ‪ ،‬در ﭼﻨﺪ ﻋﻜﺲ ﺳﻪ ﺗﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ روي‬
‫ﻧﻴﻤﻜﺖ و دﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﻐﻠﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬در ﻳﻜﻲﺷﺎن‪ ،‬دﻳﻜﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد وﺳﻂ‪ ،‬و داﺷﺖ‬
‫ﺑﻪ دورﺑﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد و زﺑﺎﻧﺶ از ﻟﻪﻟﻪ زدن ﺗﻮي ﮔﺮﻣﺎ ﺑﻴﺮون‬
‫زده ﺑﻮد‬
‫ـ اﻳﻦ ﻋﻜﺲ رو ﻳﻪ ﭘﺴﺮِ آﻓﺮﻳﻘﺎﺋﻲ از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬داﺷﺖ از ﺟﻠﻮﻣﺎن رد ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬
‫ژاﻧﺖ دورﺑﻴﻦ رو داد دﺳﺘﺶ و ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮد از ﻣﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮه‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎل ﭼﻪ ﺳﺎﻟﻴﻪ؟‬
‫ـ ‪.1985‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪ روي ﻋﻜﺲ ژاﻧﺖ‪ :‬ژاﻧﺖ ﺗﺎزه از ﺳﻠﻤﺎﻧﻲ اوﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟ ﮔﻮﺷﺶ ﻛﺎﻣﻞ ﺗﻮ ﻋﻜﺲ ﭘﻴﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻋﻜﺲ ﻧﻴﻤﺮخ ژاﻧﺖ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮﺧﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻳﻜﻲ و ﭼﻴﺰي را از‬
‫ﻻي ﭘﺸﻤﻬﺎي روي ﺳﺮش ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎرك ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺧﻴﻠﻲ ژاﻧﺖ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻲ؟‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺻﺪاي ﺳﻮت ﻛﺘﺮي از ﺗﻮي‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪ .‬از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﻴﻮان ﭼﺎي ﺗﺎزه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ‬
‫ﺑﺮا ﺧﻮدم ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﻲ؟ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻮﻧﻮ ﻣﻲﺧﻮردم‪.‬‬
‫ـ وﻟﻲ ﺗﻮ ﭼﺎي ﺧﻮاﺳﺘﻲ‪ .‬درﺳﺘﻪ؟‬

‫‪124‬‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم از آن ﺗﻌﺎرﻓﺎت اﻟﻜﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﻗﺒﻮل ﺳﺮي ﺗﻜﺎن دادم ﻛﻪ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﻴﺠﺶ ﻧﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎرك دوﺑﺎره رﻓﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻗﻬﻮهاي ﺑﺮاي ﺧﻮدش رﻳﺨﺖ و آﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﻣﻦ ژاﻧﺖ رو ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ اون ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺎ ﺧﻮردم‪ .‬اﺻﻼً آﻣﺎدﮔﻲ اﻳﻦ ﺣﺮف را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﻜﻮت‪ ،‬ﭼﺎي و ﻗﻬﻮهﻣﺎن را ﺧﻮردﻳﻢ‪ .‬در آن ﻣﺪت از ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‬
‫ﺑﻪ او ﻛﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺮا ﻣﻲﭘﺎﺋﻴﺪ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻴﺰي در ﺻﻮرﺗﺶ‬
‫ﻣﺮا ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎد ﺣﺮﻓﺶ در دو ﻣﺎه ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺎده‬
‫ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻲ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻨﻮ ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻲ؟‬
‫وﻗﺘﻲ آﺧﺮﻳﻦ ﺟﺮﻋﺔ ﭼﺎﻳﻢ را ﻧﻮﺷﻴﺪم‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ آﻣﺎدهام ﺑﺮاي ﻛﻨﻴﺎك ﺧﻮردن‪.‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺎك و ﻳﺎ ﻫﺮ ﻧﻮﺷﺎﺑﺔ اﻟﻜﻠﻲ دﻳﮕﺮي ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺎف‬
‫ﺗﺮدﻳﺪﻫﺎ و ﭘﺮﺳﺸﻬﺎﺋﻲ ﺑﺮوم ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ و ﻣﻜﺜﻬﺎي ﻣﺎرك ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن در‬
‫رﮔﻬﺎﻳﻢ ﺟﺎري ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻛﺮدم ﺗﺎ رﻓﺖ ﺗﻮي‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬از ﺻﺪاي ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ و ﺑﻌﺪ ﺧﺶ ﺧﺶ ﻛﺎﻏﺬ ﻳﺎ‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ آن‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم دارد ﻣﺨﻠﻔﺎت ﻧﻮﺷﻴﺪن را ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮ‬
‫ﺧﻮدم را ﮔﺮم ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ آﻟﺒﻮم ﻋﻜﺲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﺎ ﺗﻬﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻋﻜﺴﻬﺎي آﺧﺮ دﻳﻜﻲ ﺑﺮاﻳﻢ دﻳﮕﺮ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد روي ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺒﻠﻲ ﻛﻪ‬
‫روﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺧﻮابآﻟﻮد و ﮔﺎه ﭘﻨﻬﺎن زﻳﺮ ﭘﺸﻤﻬﺎي ﺳﺮش‪،‬‬
‫دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﭘﺎي ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﺳﻴﺎه رﻧﮓ‪.‬‬
‫ﻣﺎرك داﺷﺖ ﺷﻴﺸﺔ ﻛﻨﻴﺎك و ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎ را ﻣﻲآورد ﻛﻪ در ﺑﺎﻟﻜﻦ و ﭘﻨﺠﺮة ﺑﺰرگ‬
‫ﻛﺸﻮﺋﻲ و ﺷﻴﺸﻪاي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ‪ ،‬از ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ و ﺗﻨﺪ ﺑﺎد ﮔﺮوﻣﺒﻲ ﺑﻪ ﺻﺪا‬
‫درآﻣﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﺤﻜﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺑﻪ در‪ .‬ﻣﺎرك‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺗﻮي دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ‪ .‬دوﻳﺪﻳﻢ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬ﺑﺎد ﭼﺎرﭘﺎﻳﺔ‬
‫ﻛﻮﭼﻚ و ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ دﻳﮕﺮي را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﺮد و از روي ﻧﺮدة‬
‫ﺑﺎﻟﻜﻦ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮد ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﺎد ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭘﺎﺋﻴﻨﻲ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﻣﺎرك رﻓﺖ ﺑﻪ زور در‬

‫‪125‬‬
‫ﺑﺎﻟﻜﻦ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎد ﻫﻮره ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮ‪ .‬ﻣﺎرك ﭘﺎﻳﺔ ﺻﻨﺪﻟﻲ واژﮔﻮن را‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮب ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﺪﻳﻪ وﮔﺮﻧﻪ اﻳﻨﺎرو ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺔ ﻣﻴﺰ‬
‫ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫زﻧﻲ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﮓ ﻛﻮﭼﻜﻲ در ﺑﻐﻞ‪ ،‬ﺑﺮاي ﮔﺮﻳﺰ از ﺑﺎد دور ﺧﻮدش‬
‫ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬درﺧﺘﻬﺎي ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ او ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻟﺨﺘﺸﺎن‪ ،‬ﺧﻢ و راﺳﺖ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﻣﺎن‪ .‬ﻣﺎرك ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎﻣﺎن را ﭘﺮ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻳﻜﻲ دو ﻟﻴﻮان ﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ‪،‬‬
‫ﻣﺎرك رﻓﺖ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪاش را آورد‪ .‬از ﭘﻴﺶ ﺣﺪﺳﺶ را ﻣﻲزدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او‬
‫از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪم‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﻠﻮاﻧﻲ را داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﺪاي ﻛﺸﺘﻲ‬
‫دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ در ﺧﻦ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﺶ دﻫﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪوم از ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎم ﻧﺸﻮن ﻧﺪادم‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺮام ﻓﺮق داري‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ در ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ را ﮔﺸﻮد و ﺳﻪ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﺟﻠﺪﻫﺎي ﻗﻬﻮهاي ﺑﻴﺮون آورد و‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﺸﺎن روي ﻣﻴﺰ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻨﺎ دﻓﺘﺮﻫﺎي ﻳﺎدداﺷﺖ ژاﻧﺘﻪ‪ .‬اوﻧﺎرو ﺑﻌﺪ از ﻣﺮﮔﺶ ﺧﻮﻧﺪم‪.‬‬
‫ﻣﺎرك ﻛﺎﻣﻼً آرام ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎد ﻫﻨﻮز در ﺑﻴﺮون ﻫﻮره ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ ﺑﻪ در و‬
‫ﭘﻨﺠﺮه‪.‬‬
‫ـ از ﺗﻮ ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎش اون ﻣﻮﺿﻮع رو ﻓﻬﻤﻴﺪي؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ﺑﺎد ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ در و ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از دﻓﺘﺮﭼﻪﻫﺎ را از ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻻي آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎز ﻛﺮد‪:‬‬
‫ـ اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﻳﺎدداﺷﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ آﻧﺮا ﺧﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻣﺜﻞ آدﻣﺎي‬
‫دﻳﻮوﻧﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺮف ﻣﻲزدم‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬اﮔﻪ‬
‫ﺧﻄﺸﻮ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺑﺎورم ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻣﺎل اون ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا؟‬
‫ـ ژاﻧﺖ اﻳﻨﻘﺪ ﺗﻮدار ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬اﻣﺎ‪...‬‬
‫آﺳﻤﺎن ﻏﺮﻧﺒﻪاي ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺗﻜﺎﻧﻤﺎن داد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﺑﺮق زد ﺑﻌﺪ ﺑﺎران ﺗﻨﺪي‬
‫ﺷﺮوع ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﻄﺮهﻫﺎي درﺷﺘﺶ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﺷﻴﺸﺔ ﭘﻨﺠﺮه‪.‬‬
‫ﻣﺎرك ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ روي دﻓﺘﺮﭼﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺮف "ﻣﻴﻢ"‪ ،‬ﺣﺮف اول اﺳﻢ ﻣﻨﻪ و‬
‫ﺣﺮف "دال" اﺷﺎره ﺑﻪ اﺳﻢ ﻛﺴﻴﻪ ﻛﻪ ژاﻧﺖ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪126‬‬
 ‫ـ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺗﻢ دﻓﺘﺮا رو ﻧﺸﻮن دادي؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲدوﻧﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮدش ﻧﺨﻮاﺳﺖ اوﻧﺎ رو ﺑﺨﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺎرك اوﻟﻴﻦ ﻳﺎدداﺷﺖ را ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد آرام ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫ﻣﻦ ﻛﻠﻤﻪاي را از دﺳﺖ ﻧﺪﻫﻢ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺮﺧﻲ ﻛﻠﻤﺎت را ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﺎد ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ و ﺣﻮاﺳﻢ را ﭘﺮت ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ‬
‫ﻳﺎدداﺷﺘﻲﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ ﺟﻮﻻي ‪ 1985‬ﺑﻮد‪ .‬ژاﻧﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻬﻠﻮ‬
‫"ﻣﻴﻢ" دراز ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ اﻣﺎ ﻣﺪام ﺑﻪ "دال" ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬روز ﻗﺒﻞ از آن ﺑﺎ "دال" ﺑﻪ‬
‫رﺳﺘﻮراﻧﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪" .‬دا"ل ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﺮﻣﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ درﺑﺎرة ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ ﺣﺮف‬
‫زده ﺑﻮدﻧﺪ‪" .‬دال" ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺎرﻫﺎي ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ ﺑﻮد‪" .‬ﻣﻴﻢ" در ﻳﺎدداﺷﺖ او ﻣﺮد‬
‫ﺳﺎﻛﺖ و آراﻣﻲ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ـ در ﻛﻨﺎر او ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ آن ﺷﻮر و ﮔﺮﻣﺎ را ﻛﻪ‬
‫در ﻛﻨﺎر "دال" اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎ او ﻧﺪارم‪" .‬ﻣﻴﻢ" آرام اﺳﺖ‪ .‬آراﻣﺶ او و‬
‫اﺗﻜﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دارد ﻣﺮا ﻣﻲﺗﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬اﻣﺮوز ﻋﺼﺮ وﻗﺘﻲ از ﻛﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ در‬
‫ﭘﺎرك ﻗﺪم زدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ دﻳﻜﻲ را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺑﺒﺮم ﺑﻴﺮون‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ‬
‫ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﻢ را ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪم "ﻣﻴﻢ" ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪" .‬وﻳﻠﻲ" ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺪم زدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﺑﺮاي "ﻣﻴﻢ" ﻣﻲﺳﻮزد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم و ﺑﺎ او ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪" .‬دال" ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‬
‫از او ﺟﺪا ﺷﻮم‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻄﻮر؟‬
‫در ﺻﻔﺤﺔ ﻣﻘﺎﺑﻞ آن ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﻤﺎﻧﺮوز ﺑﺎز ﻳﻚ ﻳﺎدداﺷﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ :‬ﻧﺼﻒ ﺷﺐ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ "دال" زﻧﮓ زده ﺑﻮد‪ ".‬ﻣﻴﻢ" در اﺗﺎق‬
‫ﺧﻮاب ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪" .‬ﻫﻖ ﻫﻖ ﺗﻮي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم"‪" .‬دال" ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻌﻲ‬
‫ﻛﺮد آراﻣﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬ﻗﺮار ﺷﺪ ﻓﺮدا ﻧﺎﻫﺎر را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺗﻠﻔﻦ زدن‬
‫ﺑﻪ او ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﻣﺎرك ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ دو ﻳﺎدداﺷﺖ دﻓﺘﺮﭼﻪ را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﺮش‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻮد ﻟﻴﻮان ﻛﻨﻴﺎﻛﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎل ﻫﺮ دوﻣﺎن ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺗﻮي دﺳﺖ ﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﺬاﺷﺖ زﻣﻴﻦ‪ .‬و ﻧﻔﺴﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻳﻪ روز ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎرام ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻣﺎرك ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ آدم ﺑﺪي ﻫﺴﺘﻢ؟‬
‫ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ زﻧﻢ ﻣﻲﺧﻮاد از ﻣﻦ ﺟﺪا ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻣﻌﺘﻘﺪه ﻣﻦ ﺑﻪ درد او‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮرم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﺗﻮ ﺑﻬﺶ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻲ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﻌﻄﻴﻼت ﻛﻲ‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎ را ﺑﺮاي ﭼﺎدر زدن اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﻛﻨﻪ؟ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺟﺎدهﻫﺎي‬

‫‪127‬‬
‫ﺷﻠﻮغ ﻛﻲ ﺧﻮب راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮب ﭼﺮا ﻣﻲﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ درد‬
‫ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺧﻮرم‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺗﻤﻮم ﻋﺸﻖ ﺗﻮ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﺑﺮﺳﻪ و ﺑﺮا ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺟﺎﺋﻲ‬
‫ﺑﺮي؟‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ :‬زﻧﺶ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻲ داد؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲرم ﺑﻪ ﻳﻪ راﻧﻨﺪة اﺗﻮﺑﻮس ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻢ از ﺗﻮ ﺟﻠﻮ ﺑﺰﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻪ از ﺗﻮ آﻳﻨﻪ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫و ﺗﻠﺦ و ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮﻧﺪن ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎي ژاﻧﺖ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻳﺎد اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﻲاﻓﺘﻢ ﺧﻴﺎل‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﻲﺧﻮره‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻫﻔﺖ ﻳﺎ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ ﺑﻮد ﺑﻲاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎرك‬
‫ﺑﺸﺎش ﺑﻪ ﻋﺸﻖ‪ .‬ﺑﺸﺎش ﺑﻪ اﻳﻦ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎز ﻛﻨﻴﺎك ﺑﻴﺎورد‪ .‬و ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫زﺑﺎن اﻟﻜﻦ ﻫﻠﻨﺪيام از ﺧﻴﺎم ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم و از زودﮔﺬري ﻋﻤﺮ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ و از‬
‫ﻓﺎﺻﻠﺔ ﻛﻮﺗﺎه زﻣﺎن ﺑﻴﻦ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ و ﺻﻠﻴﺒﻬﺎ ﻛﻪ آن ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﮔﻮرﻫﺎ‬
‫دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﭘﻴﺶ‪ .‬و ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺒﺎﺷﻲ‪ .‬و ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻫﻤﻪ را ﺑﺴﭙﺎرد ﺑﻪ ﺑﺎد‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﺑﻴﺮون و درﺧﺘﻬﺎﻳﻢ را‬
‫ﻧﻤﻲدﻳﺪم ﻛﻪ آﻧﻬﻤﻪ دوﺳﺘﺸﺎن داﺷﺘﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺻﺪاي ﺑﺎل زدن اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ ﭘﺎﭘﺮي را‬
‫از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم و ﻏﻤﮕﻴﻨﺶ ﺑﻮدم ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ .‬از دل ﻧﻤﻲآﻣﺪ و ﻳﻜﺠﻮر‬
‫ﭼ‪‬ﺴﻲ آﻣﺪن اﻟﻜﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎرك از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻛﺎري رﻓﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬آﻟﺒﻮم روي ﻣﻴﺰ را‬
‫دوﺑﺎره ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﻫﻤﺎن ﻋﻜﺲ ﺳﻪ ﺗﺎﺋﻲﺷﺎن روي ﻧﻴﻤﻜﺖ ﭘﺎرك‪.‬‬
‫ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺧﻮدرو و ﮔﻴﺎﻫﺎن وﺣﺸﻲ دور و ﺑﺮ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬ﺳﺒﺰي ﻣﻲزدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن روزي ﺑﻮدﻛﻪ ژاﻧﺖ در ﻳﺎدداﺷﺘﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺎرك رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ روزي دﻳﮕﺮ‪ .‬ﺗﻮي ﻋﻜﺲ ﺟﻔﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ روي ﻧﻴﻤﻜﺘﻲ ﻗﻬﻮهاي‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪ از ﻫﻢ و ﺳﮓ وﺳﻄﺸﺎن‪ ،‬رو ﺑﻪ دورﺑﻴﻦ‪ ،‬ﻛﻪ دﺳﺘﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺳﺮش را ﻧﻮازش‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺳﺮﻫﺎي ژاﻧﺖ و ﻣﺎرك ﻛﻪ دور ﺑﻮد از ﻧﻮازش اﻧﮕﺸﺘﺎن‬
‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬و ﻫﺮدو در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮد‪ .‬و ﺑﻴﺨﺒﺮ از ﻫﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺸﺘﺮ ژاﻧﺖ ﺑﻪ او‬
‫اﻋﺘﺮاف ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﮕﺮ آدﻣﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻓﻘﻴﺮ را ﺑﺮاي ﺑﻴﺎن ﺣﺮﻓﺶ دارد؟‬
‫داﺷﺘﻢ در ﻋﻜﺲ روﺑﺮوﻳﻢ ﻣﻬﺮي را ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم را و ﺷﻜﺎﻓﻬﺎ و‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻤﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ روز ﺑﻪ روز زﻳﺎدﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬و ﻣﻦ‬

‫‪128‬‬
‫ﻧﻤﻲدﻳﺪم‪ .‬ﻧﻤﻲدﻳﺪﻣﺸﺎن‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﺑﺪوم‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬آﻧﺠﺎ‪ ،‬در ﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﻢ‬
‫ﻣﻲزدﻧﺪ ﺑﺮاي دوﻳﺪن و ﺑﻌﺪ دور ﺷﺪن از او‪ ،‬از ﺧﻮدم‪.‬‬
‫در ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻨﻢ را وﻗﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎره ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و دﻳﺪم‬
‫ﺻﻨﺪوﻗﭽﺔ ﺑﺎز ﻫﻨﻮز روي ﻣﻴﺰ اﺳﺖ و ﺑﺎد ﻫﻨﻮز ﻣﻲﺗﻮﻓﺪ و ﻣﺎرك ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ روﺑﺮوﻳﻢ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ و دارد ﺑﻴﺼﺪا ﺑﺎ ﻟﻴﻮان ﭘ‪‬ﺮش ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬از ذﻫﻨﻢ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ او ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻣﺸﻨﮓ ﺑﺎزﻳﻬﺎي ﻓﻠﺴﻔﻲاش‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﻗﺪم از ﻣﻦ ﺟﻠﻮﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻟﻴﻮاﻧﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و آرام ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ راﻧﻨﺪة اﺗﻮﺑﻮس!‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ راﻧﻨﺪة اﺗﻮﺑﻮس‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﻓﺘﺮﭼﻪﻫﺎ را از روي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻜﻞ‬
‫ﺳﺎﺑﻖ ﺗﻮي ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ﭼﻴﺪ و ﺑﺮد ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ از ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎرك ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻴﺮون دﻳﺮ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎد ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻛﻠﻴﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و در ﺧﺎﻧﻪام را ﮔﺸﻮدم‪ .‬ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻠﻮﺗﻠﻮﺧﻮران رﻓﺘﻢ ﺗﺎ‬
‫دم ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬ﺑﺎد دو ﮔﻠﺪان ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه را ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﻳﻜﻲ‬
‫از ﺟﺎ ﮔﻠﺪاﻧﻴﻬﺎي ﺑﺰرگ‪ ،‬ﻛﺞ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻧﺮده آوﻳﺰان ﺑﻮد و ﻟﻖ ﻣﻲزد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﻦ و‬
‫ﻣﺎرك و ﺑﺎد و ﭼﺎرﭘﺎﻳﺔ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ و دو ﮔﻠﺪان ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭘﺎﺋﻴﻨﻲ‬
‫ﻳﻚ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪﻫﻜﺎرﻳﻢ‪ .‬ﻧﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻛﻨﻢ و ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎد ﺑﺎز ﭼﻪ ﺑﻼﺋﻲ ﺳﺮ ﺣﻴﺎط ﭘﻴﺮﻣﺮد آورده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮاغ ﺳﺮ درﺧﺎﻧﻪﻫﺎ‬
‫روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﺴﻲ دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺧﺎﻟﻲ اﺗﻮﺑﻮس را ﻫﺎﻟﺔ ﻧﻮري‬
‫از اﻧﺘﻈﺎر روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﺎده روي روﺑﺮو و ﺣﺎﺷﻴﻪﻫﺎي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﺮ از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي‬
‫ﺷﻜﺴﺘﺔ ﻧﺎزك درﺧﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎز ﺑﻪ اﺷﻴﺎء ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻢ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﺔ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ و ﻫﻨﻮز ﺑﻴﺪار ﺧﻮدم ﺗﺎزه داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬در‬
‫ﭘﻴﺎﻣﮕﻴﺮم ﺳﻪ ﭘﻴﺎم ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮش دادم‪ .‬ﻳﻜﻴﺶ ﺻﺪاي ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻮد‪ .‬از ﻣﻬﺪي ﺷﻨﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﻣﻄﻠﻌﻲ از ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪" :‬ﻣﻲﺳﻮزم‬
‫از ﻓﺮاﻗﺖ روي از ﺟﻔﺎ ﺑﮕﺮدان‪ ".‬ﺟﻴﻎ ﺷﻴﺪه ﭘﺸﺖ ﺑﻨﺪش ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪" :‬ﻣﻲﺳﻮزﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲﺳﻮزﻳﻢ از ﻓﺮاﻏﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲﺳﻮزم ﺷﺎﻫﺮخﺧﺎن!" ﭘﻴﻐﺎﻣﻬﺎي‬
‫ﺑﻌﺪي ﻫﺮدو ﻣﺎل ﻣﻬﺪي ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﺮﻛﺪام ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺷﻲ ﺑﺮاﻳﻢ‬
‫دارد و ﺑﺎ اﺻﺮار از ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دﻳﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ او زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺳﺮم ﮔﻴﺞ ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬

‫‪129‬‬
 ‫‪7‬‬

‫ﺻﺒﺢ اول وﻗﺖ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد‪.‬‬

‫ـ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي دﻳﺮوز‪ .‬اﺻﻼً ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪت ﺳﺮزدي ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ آره ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﭘﺲ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدم؟ ﺧﺒﺮترو ﺑﮕﻮ؟‬
‫ـ ﻣﻲدوﻧﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪ .‬رد اﺳﺪي رو ﻳﻪ ﺟﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮري؟‬
‫ـ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺑﭽﻪﻫﺎي دور و ﺑﺮم ﻛﻪ اﮔﻪ ﺑﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻧﺸﻮﻧﻴﻬﺎ ﻛﺴﻲرو ﻳﻪ ﺟﺎ دﻳﺪﻳﻦ ﺧﺒﺮم ﻛﻨﻴﻦ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻢ ذوق زدهت ﻛﻨﻢ‪،‬‬
‫ﻫﻢ از ﻓﻜﺮ و ذﻛﺮ اﻳﻦ ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺠﺎﺗﺖ ﺑﺪم‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ ﭼﻲ ﺷﺪ؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲذاري ﻛﻪ‪...‬‬
‫ـ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﭼﻲ ﺷﺪ؟‬
‫ـ دﻳﺮوز ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ رﺳﻴﺪم ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﮕﻴﺮم رو ﭼﻚ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﭘﻴﻐﺎم‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اوﻧﻮ ﺟﺎﺋﻲ دﻳﺪه‪ .‬ﺑﻬﺶ زﻧﮓ زدم‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻳﻜﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ اﺳﺪي ﺑﺎ‬
‫ﻫﻤﻮن ﻧﺸﻮﻧﻴﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ ازش دارﻳﻢ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﺮوﻧﻲ دﻳﮕﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻪ ﺑﺎر ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ‬
‫دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﻦ و ﻳﺎﺣﻖ و ﻳﺎﻫﻮ ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ .‬از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻘﺎه ﺑﺎزﻳﻬﺎ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﻪ؟‬
‫ـ ﻧﺸﻮﻧﻴﻬﺎي ﻗﻴﺎﻓﻪ و ﺻﺪاﺷﻮ ﻛﻪ ﻣﻲداد ﺧﻮدش ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪130‬‬
 ‫ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺪي را ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس و ﻫﻴﻜﻞ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر دﻳﺪه ﺑﻮدم‪،‬‬
‫ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮدم ﻛﻪ روﺑﺮوﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬و ﻣﻦ دارم در ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﻄﻮط ﺻﻮرت او و‬
‫از ﺣﺮﻛﺎت دﺳﺘﻬﺎش ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪاي ﻣﻲرﺳﻢ ﻛﻪ در ﺳﻠﻮل را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻲ ﻣﻦ روﺑﺮو ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﻮد در ﺻﻮرت او‪ ،‬ﻛﻪ آن وﻗﺖ‪ ،‬در روﺷﻨﺎﺋﻲ ﻛﻢ‬
‫رﻧﮓ ﭼﺮاغ ﻫﻤﻴﺸﻪ روﺷﻦ ﺳﻠﻮل‪ ،‬ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم؟‬
‫ـ ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮﺧﻢ ﺑﮕﻮ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬راﻫﻲ ﺟﻮر ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻴﻢ دﺳﺘﻪ‬
‫ﺟﻤﻌﻲ ﺑﺮﻳﻢ ﻗﺎﻃﻲﺷﻮن ﺑﺸﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ آﺧﻪ ﭼﻄﻮري؟ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﻛﻪ راﻣﻮن ﻧﻤﻲدن‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﺔ اﻟﻤﻮت و ﺗﻮ ﻓﺮﻗﺔ اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻳﻢ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬اوﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻮب ﺗﻮ از دﻳﺸﺐ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟‬
‫ـ اييي‪...‬‬
‫ـ ﭼﻲ ايييي‪ ...‬ﻋﺸﻖ و ﭘِﺸﻘﻲ ﺗﻮ ﻛﺎر ﺑﻮد؟‬
‫ـ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ دﻟﺖ ﺧﻮﺷﻪ!‬
‫ـ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﭼﻲ ﺑﻮد؟‬
‫ـ ﺑﻌﺪاً ﺑﺮات ﻣﻲﮔﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﭘﺲ ﻳﺎدت ﻧﺮه ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ زود زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻲ‪ .‬ﻧﮕﺮون ﻧﺸﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ از ﺳﺮ ﻛﺎر زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ آﻧﻬﺎ‪ .‬ﺷﻴﺪه ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻧﺮﻓﺘﻲ آﺗﻠﻴﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺮا ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﻪاي ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﺮدن‪ .‬آﺗﻠﻴﻪﻫﺎ رو ﻣﻲﺧﻮان ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮب دﻳﮕﻪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻮم و آﻗﺎ ﺑﺸﻴﻨﻴﻦ ﭘﻬﻠﻮ ﻫﻢ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﺨﻮﻧﻴﻦ‪ .‬راﺳﺘﻲ از اون‬
‫ﭘﺴﺮه دﻳﮕﻪ ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬زﻧﮓ ﻫﻢ دﻳﮕﻪ ﻧﺰد‪.‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ؟‬
‫ـ آره ﺑﺎﺑﺎ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻧﻜﻦ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ـ رﻓﺘﻪ ﺧﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺿﻮع ﭘﻴﺪا ﺷﺪن رد ﭘﺎﺋﻲ از اﺳﺪي را ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺟﻴﻐﺶ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ‬
‫درآﻣﺪ‪.‬‬

‫‪131‬‬
‫ـ ﭼﻘﺪر ﺟﺎﻟﺐ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻴﺎم‪ .‬اﺻﻼً دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﺮﺧﻮرد اوﻟﺶ رو ﺑﺎ‬
‫ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻬﺪي ﺧﺒﺮﻣﻮن ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮﻳﻢ ﻫﺎ‪ .‬ﻳﻪ دﻓﻪ اﻟﻜﻲ ﻟﻔﺘﺶ ﻧﺪﻳﻦ ﻫﺎ؟‬
‫ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬آﻧﻘﺪر از ﺧﻴﺎل ﭘﺮدازﻳﻬﺎش ﺑﺮاي آن روز و آن ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﺣﺮف زد و از ﺗﺮس آﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﻋﻘﺐ ﺑﻜﺸﻢ و ﻧﺮوم ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ و‬
‫ﻫﻲ ﺗﺸﻮﻳﻘﻢ ﻛﺮد ﭘﻲﻛﺎر را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاي او ﻫﻢ‬
‫ﻳﻚ دور دﻳﮕﺮ ﻣﺎﺟﺮا را ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﻫﻤﻪ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ‬
‫ﺑﺸﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺟﻤﺸﻴﺪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﭘﻴﺪا‬
‫ﻛﻨﻢ و ﺑﺮوم ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻣﻮﻗﺘﺎً دﺳﺖ از ﺳﺮ‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻴﺪه‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪ .‬اوﺗﺮﺧﺖ دوﺑﺎره زﻳﺒﺎ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﻟﻜﻲ ﺗﻮش ﮔﺸﺖ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻛﺎر ﻛﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي دﻳﺪن‬
‫ﺟﻤﺸﻴﺪ رﻓﺘﻢ دوري ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ زدم‪ .‬ﭘﻴﺪاش ﻧﻜﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ‬
‫ﻣﺄﻳﻮس ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻳﻜﻬﻮ ﻣﻴﺎن ﺳﻴﻞ ﺟﻤﻌﻴﺖ دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬از ﻧﻮع راه رﻓﺘﻨﺶ‪،‬‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ‪ .‬ﻣﻦ اﺻﻼً آدﻣﻲ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ ﻧﺒﻮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮاي دﻳﺪن او از ﻧﺰدﻳﻚ‪ ،‬دل‬
‫ﺗﻮي دﻟﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺧﻮدم را ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ آﻧﻘﺪر ﺗﻨﻪ ﺧﻮردم و ﺗﻨﻪ زدم و از دﻳﮕﺮان‬
‫ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﮔﻤﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﻴﺨﻮدي ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دوﭼﺮﺧﻪام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬دوﺑﺎره ﮔﺸﺘﻲ ﻫﻤﺎن‬
‫دور و ﺑﺮﻫﺎ ﺗﻮي ﺷﻬﺮ زدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻲ‬
‫اﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﻲﺷﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌﻲام را ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﻲام ﺑﻪ ﺳﻬﺮاﺑﻲ و ﻧﮕﺮاﻧﻲام ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﺳﺎﻳﻪوار در ﭘﻲام‬
‫ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﻫﻢ ﻛﻨﺎر ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ دروﻏﻬﺎي ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ‬
‫را ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ وﺳﻂ ذﻫﻨﻢ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و‬
‫ﻛﺎر را ﺧﺮاب ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ آن اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ ﻛﻪ آﻧﺮوز از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن‬
‫داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺎي دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺮاﻧﻴﻬﺎﻳﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﺑﻴﻬﺎي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ را در ﺑﺮزخ روح‬
‫ﻫﻢ ﻛﻪ اﺳﻴﺮ ﺑﺎﺷﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻲ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ زﻳﻦ دوﭼﺮﺧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎ ﻣﻲزدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻳﻚ ذره آراﻣﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از دﻳﺪن او از دور ﭘﻴﺪا ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮدم ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬و ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ اﺿﻄﺮاب رﻓﺖ و ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ‬

‫‪132‬‬
‫ﻣﻴﻞ ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺑﺎ ﻳﻚ زن ﺗﻮي وﺟﻮدم دوﻳﺪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺣﺲ ﻛﺠﺎي آدم‬
‫ﺧﻮدش را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ را دور و ﺑﺮم‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﻫﻞ ﺟﻨﺪهﺑﺎزي ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻫﻤﺎن‬
‫اواﺋﻞ ﺟﻮاﻧﻲ وﻗﺘﻲ ﺗﺎزه ﺷﺎﺷﻢ ﻛﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﭘﺴﺮداﺋﻴﻬﺎم ﻛﻪ ﺟﻨﺪهﺑﺎز‬
‫ﻗﻬﺎري ﺑﻮد ﻳﻜﺒﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺷﻬﺮ ﻧﻮ‪ .‬ﻋ‪‬ﻘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ از ﻓﻀﺎش‪ ،‬از ﺧﻮدم‪ ،‬از ﺟﻨﺪة‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺎ آن ﻣﻮﻫﺎي وزوزﻳﺶ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ دﺳﺖ زده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﻳﺦ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ از اﺗﺎﻗﺶ زده ﺑﻮدم ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﻗﻴﺎﻓﻪام ﻋﻴﻦ داﻣﺎدﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي ﺣﺠﻠﻪ‬
‫ﻣﺮدﻳﺸﺎن ﺟﻢ ﻧﺨﻮرده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن دﻳﮕﺮ ﻧﺮﻓﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﺬرم ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ اﻳﻦﺟﻮر‬
‫ﺟﺎﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺳﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در ﻫﻠﻨﺪ‪ .‬از ﻫﺮ ﺟﺎ‪ ،‬زن و ﻣﺮد‪،‬‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﻳﻚ دور ﻣﻲﺑﺮدﻳﻤﺸﺎن ﺑﻪ‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺷﻬﺮﻧﻮﻫﺎي اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ اﺳﻤﺸﺎن "ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ" ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﺷﻠﻮغ و‬
‫ﭘﺮ رﻓﺖ و آﻣﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻫﻢ اﻫﻞ دود و دم ﺑﻮد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪﻫﺎي‬
‫ﭘﻴﺮاﻣﻮﻧﺶ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﺣﺸﻴﺸﻲ دود ﻛﻨﺪ و ﻋﻠﻒ ﺷﺎدﻳﺒﺨﺶ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮم رﺳﻴﺪ ﺑﺮوم ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮب وﻳﺪﺋﻮ ﺑﮕﻴﺮم‬
‫و ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺧﻮدم را ﺑﺎ آن ﮔﺮم ﻛﻨﻢ‪ .‬از ﻓﻴﻠﻤﻬﺎي اﻟﻜﻲ‪ ،‬زﻳﺎد ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﺔ زن ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺑﺎزﻳﺸﺎن را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﻫﻢ ﺗﻦ و‬
‫ﺑﺪﻧﺸﺎن را‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻐﺎزة ﻛﺮاﻳﺔ ﻓﻴﻠﻢ وﻳﺪﺋﻮ ﺑﻮد ﺑﻐﻞ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﻴﻠﻤﻬﺎي‬
‫ﺧﻮب روز و ﻗﺪﻳﻤﻲ را داﺷﺖ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮ زﻳﺮ زﻣﻴﻨﺶ ﻛﻪ ﺟﺎي ﻓﻴﻠﻤﻬﺎي ﻛﻼﺳﻴﻚ‬
‫ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن دم دﺳﺖ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻤﻲ از ﻳﻚ ﻛﺎرﮔﺮدان اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﺋﻲ‪.‬‬
‫وﻗﺎﻳﻊ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﻮرش ﮔﺎرﻳﺒﺎﻟﺪي در اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ‪ .‬ﻛﻠﻮدﻳﺎ ﻛﺎردﻳﻨﺎﻟﻪ ﺗﻮش‬
‫ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻋﻜﺲ ﻧﺎزي از او ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ‪ ،‬روي ﺟﻠﺪ ﺑﻮد ﻫﻤﺮاه دو‬
‫ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﺔ ﻣﺮد‪ .‬از ﺑﺎزي ﻫﻤﻪﺷﺎن ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺮت ﻻﻧﻜﺴﺘﺮ ﻛﻪ از‬
‫ﺑﺲ ﻗﺪﻳﻢ ﻗﺪﻳﻤﻬﺎ ازش ﻓﻴﻠﻢ دﻳﺪه ﺑﻮدم ﻛﻠﻲ ازش ﺧﺎﻃﺮه داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ رﻛﺎب زﻧﺎن ﺑﺎ ﺗﻮﺷﻪاي ﭘ‪‬ﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ زﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﺮاي ﺧﻮدم‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم‪:‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ‪ ،‬اي ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﮔُﻪ‬
‫ﺗﻨﻬﺎي اي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻋﻦ‬
‫ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ اي ﺗﻨﻬﺎي ﺑﻲ زن‪.‬‬

‫‪133‬‬
‫ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺤﺸﺮي ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﺗﻮي‬
‫اﻳﺮان آﻧﺮا دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻚ ﺟﺎش آﻟﻦ دﻟﻮن‪ ،‬آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﻳﺎ ﻛﻠﻮدﻳﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﻛﻤﺮ‬
‫ﺑﺎرﻳﻚ را ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻗﻠﻌﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ و ﻓﺌﻮداﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎش ﺑﻮي ﻧﺎ و‬
‫ﭘﻮﺳﻴﺪﮔﻲ ﻣﻲداد و ﺗﻮي ﻫﺮ راﻫﺮوﺋﻲ او را ﻣﻲﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬آﻧﺠﻠﻴﻜﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪهﻫﺎي‬
‫ﺑﻠﻨﺪش ﺳﺮ ﺳﻔﺮة رﺳﻤﻲ ﺷﺎم رﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ و اﺧﻼق ﺳﻨﺘﻲ و ﻋﺒﻮس‬
‫دوران ﻓﺌﻮداﻟﻲ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﻮﺳﺔ او دﻟﻢ ﻏﻨﺞ ﻣﻲزد اﻳﻜﺎش ﺟﺎي آﻟﻦ دﻟﻮن ﺑﻮدم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺗﻮ ﻛﻠﻪام ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺸﺐ‬
‫ﻧﺎﻧﻢ ﺗﻮي روﻏﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﺮخ ﺧﻮردﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺗﺮﺗﻴﺐ آﻧﺠﻠﻴﻜﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ را اﻣﺸﺐ‬
‫ﺗﻮي ﺧﻮاب دادهام‪ .‬اﻣﻴﺪ ﭘﻮﭼﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻮض ﻛﻠﻮدﻳﺎي ﻧﺎز و ﻛﻤﺮ ﺑﺎرﻳﻚ‪ ،‬اﺳﺪي آﻣﺪ‬
‫ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﻢ‪ .‬ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي و ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﻲ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻳﻢ اﺳﺪي ﭘﻴﺪاش ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي‬
‫ﺧﻮاب دﻳﺪه ﺑﻮدم ﻳﻜﻲ از ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ در ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻮد و ﺑﺎﻏﻲ ﻫﻢ داﺷﺖ در‬
‫ﭘﺸﺘﺶ‪ .‬وﻗﺘﻲ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﭘﺮدهﻫﺎي ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ را ﻛﻴﭗ‬
‫ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ دﻳﻮار ﭘﺎي در ورودي ﺑﻐﻞ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و روﺑﺮوﻳﻤﺎن‬
‫ﭘﺎي دﻳﻮار‪ ،‬ﻗﺎﻟﻴﭽﻪاي ﭘﻬﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻠﻮ ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ روي رﺣﻠﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﻪﻫﺎي ﻛﻨﺪهﻛﺎري ﺷﺪه‬
‫و ﻗﺪﻳﻤﻲ‪ ،‬ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻗﻄﻮر و ﺟﻠﺪ ﻗﻬﻮهاي دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺟﺰ ﻣﺎ و ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ و زﻧﺶ‬
‫ﻛﻪ در را روﻳﻤﺎن ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻧﺎآﺷﻨﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻬﻮ‬
‫اﺳﺪي ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺑﻠﻨﺪي ﻣﺜﻞ ﺟﻠﺒﺔ ﻣﺮاﻛﺸﻴﻬﺎ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ .‬دو ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻛﻠﺔ‬
‫ﻣﻴﻤﻮن و ﻛﻠﺔ ﻛﻔﺘﺎر ﻫﻤﺮاﻫﻲاش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﺎﺳﻚ زدهاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ از ﺟﺎ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﺳﺪي ﺧﻤﻴﺪه ﺧﻤﻴﺪه رﻓﺖ ﺑﺎﻻي اﺗﺎق و روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﺑﮕﺬارم و ﻳﻘﻪاش را ﺑﮕﻴﺮم دﻳﺪم ﭘﺎﻳﻢ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻴﺨﻜﻮب ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻬﺪي و ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫زﻣﻴﻦ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻗﺪم از ﻗﺪم ﺑﺮدارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﺨﻮرده‪ ،‬زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي‪ .‬ﺻﺪاﻳﻢ را‬
‫ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﺷﻮق ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ روح ﻣﺎدرم ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬روح ﻣﺎدرت از ﻣﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﻗﻬﺮ ﻛﺮده‪.‬‬
‫ـ ﺧﻴﺎل ﻛﺮدي!‬
‫و ﺑﺎ ﺑﻴﺤﺎﻟﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺧﺒﺮت ﺑﻮد اول ﺻﺒﺤﻲ؟‬
‫ـ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﺗﺎزهاي ﻧﮕﺮﻓﺘﻲ از اﺳﺪي؟‬

‫‪134‬‬
 ‫ـ ﻫﻨﻮز ﻧﻪ‪ .‬وﻟﻲ ﺧﺒﺮم ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش‪.‬‬
‫ﻣﺎﺟﺮاي ﻓﻴﻠﻢ و ﺧﻮاب دﻳﺸﺒﻢ را ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ اﮔﻪ آرزوي دﻳﺪن اﺳﺪي را ﺗﻮ ﺧﻮاب ﻣﻲﻛﺮدي اون وﻗﺖ‬
‫ﻛﻠﻮدﻳﺎ ﻣﻲاوﻣﺪ ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﺖ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻦ رو دﻳﮕﻪ از ﻛﻲ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ؟‬
‫ـ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاد‪ .‬داﺳﺘﺎن اﺧﻼق دﻳﻮارو ﺗﻮ ﻛﺘﺎﺑﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻧﺨﻮﻧﺪي؟‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻳﺎ دﻳﻮي دور و ﺑﺮت ﺑﻮده ﺣﺮف دﻟﺖ را ﺷﻨﻴﺪه ﻳﺎ رگ و رﻳﺸﺔ‬
‫اﺟﺪادﻳﺖ‪ ،‬در اﺻﻠﻴﺖ ﻣﻲرﺳﻪ ﺑﻪ دﻳﻮ‪.‬‬
‫ـ ﻏﻴﺐ ﻣﻲﮔﻲ ﻣﻬﺪي؟‬
‫ـ ﺑﺮو روش ﻓﻜﺮ ﻛﻦ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﺧﻪ ﻓﻘﻂ اﻳﻨﺎن ﻛﻪ ﻛﺎراﺷﻮن‬
‫ﺑﺮﻋﻜﺴﻪ‪ .‬دﻳﻮا ﻫﻤﻪ ﭼﻲ را ﺑﺮﻋﻜﺲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲدن دﻳﮕﻪ‪ .‬اون ﭼﻴﺰي رو ﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫درﺑﺎرة رگ و رﻳﺸﻪت ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻦ را ﻳﺎد دﻳﮕﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪن آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ را ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ در ﺧﺎﻧﻪام ﻳﺎدش آوردم و ﺣﺮف را ﺗﻤﺎم ﻛﺮدم‪.‬‬

‫در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺳﺮم ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ را ﻛﻪ دﻳﮕﺮ‬
‫ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺑﺮداري ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﻳﻦ ﻛﺎر را‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ را ﺑﺮاي ﻓﺮوش‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺧﻴﻠﻲ ارزان‪ ،‬روي ﭼﻨﺪ ﻣﻴﺰ‪ ،‬ﭘﺎﺋﻴﻦ‪،‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ در ﺑﺰرگ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺘﻬﺎ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﺗﻮﺷﺎن‬
‫ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻪ دﺳﺘﻤﺎن ﺑﻮد راه ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻳﻢ در راﻫﺮو ﺑﻴﻦ‬
‫ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ و ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﺗﻮش ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﺔ ﺧﺪا ﭘﺸﺖ‬
‫ﻣﻴﺰﻫﺎي ﻣﻄﺎﻟﻌﻪاش ﻏﻴﺮ از ﻣﺮدم ﻋﺎدي‪ ،‬ﺗﻌﺪادي ﺟﻮان داﻧﺸﺠﻮ از ﻫﻤﺔ ﻣﻠﻴﺘﻬﺎ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻮاﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﭘﺎش ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﻫﻢ رد و ﺑﺪل ﻣﻲﻛﺮدم‪،‬‬
‫درﺑﺎرة اوﺿﺎع ﺳﻴﺎﺳﻲ دﻧﻴﺎ و وﻃﻨﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻴﺦ ﺧﺮﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎ آﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ از ﻛﺸﻮرﻫﺎﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﻛﺸﻮر ﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺮف ﺧﻮﺷﺤﺎل‬
‫ﻛﻨﻨﺪهاي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﺣﺮف زﻧﺪان و ﺗﺒﻌﻴﺪ و اﻋﺪام ﺑﻮد ﻳﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ‪ ،‬ﻗﺤﻄﻲ و‬
‫ﻧﺴﻞﻛﺸﻲ‪ .‬ﻏﻴﺮ از دور و ﺑﺮ ﻣﻴﺰﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺤﻮﻃﺔ ﺑﻴﻦ ﻗﻔﺴﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ از رﻓﺖ و آﻣﺪ‬
‫ﻛﺘﺎﺑﺨﻮاﻧﻬﺎ ﺧﻠﻮت ﻧﺒﻮد‪ .‬در ﺧﻠﻮتﺗﺮﻳﻦ وﻗﺘﻬﺎ‪ ،‬در راﻫﺮوﻫﺎي ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻜﻲ دو‬
‫ﻧﻔﺮي ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪﺷﺎن را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪135‬‬
‫آﻧﺮوز وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻓﺮوﺷﻲ را از ﻻي ﺑﻘﻴﺔ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪،‬‬
‫ﺑﺎ در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻌﻀﻲﺷﺎن ﺧﺎﻃﺮاﺗﻲ در ذﻫﻨﻢ زﻧﺪه ﺷﺪ‪" .‬ﻫﻜﻠﺒﺮي ﻓﻴﻦ" ﻣﺮا‬
‫ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﺮد‪ .‬ﭘﺮﺗﺎﺑﻢ ﻛﺮد ﺑﻪ راﻫﺮوي ﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎر و ﺗﺨﺘﻲ ﻛﻪ در ﻃﺒﻘﺔ دوﻣﺶ‬
‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻛﺘﺎب ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬ﺗﺮﺟﻤﺔ ﻓﺎرﺳﻲاش را ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر آﻧﺠﺎ ﺧﻮاﻧﺪه‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ "ﮔﻮژ ﭘﺸﺖ ﻧﻮﺗﺮدام" و "ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎنِ" ﻫﻮﮔﻮ ﺑﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲام ﺳﻔﺮ ﻛﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﻓﺮوش ﻛﺘﺎب در ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﻛﻴﻠﻮﺋﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﻬﺎ را از ﻳﻚ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻛﻪ‬
‫در ﻧﻮﺷﺖاﻓﺰار ﻓﺮوﺷﻲاش ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي دﺳﺖ دوم ﻣﻲﻓﺮوﺧﺖ‪ ،‬ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫"ﻃﺎﻋﻮن" آﻟﺒﺮﻛﺎﻣﻮ ﻣﻦ را ﺑ‪‬ﺮد ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﻲ اﺑﻦﺳﻴﻨﺎ ﻛﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎي ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ و‬
‫ﺟﻤﻌﻪ ﺟﻠﻮش ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدﻳﻢ و ﭘﺰ روﺷﻨﻔﻜﺮي ﻣﻲدادﻳﻢ‪ .‬و ﺑﻌﺪ "ﻛﻠﻤﺎتِ" ژان ﭘﻞ‬
‫ﺳﺎرﺗﺮ و "ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ زردﺷﺖِ" ﻧﻴﭽﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ را روي ﻣﻴﺰ روي ﻫﻢ ﭼﻴﺪه‬
‫ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم راﻳﺤﻪاي آﺷﻨﺎ و ﻣﺴﺖﻛﻨﻨﺪه از آﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﺮﻣﻲﺧﻴﺰد‪ .‬ﺟﺪا ﺷﺪن از آﻧﻬﺎ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻠﻚ ﺑﺮﻫﻢ ﻧﻬﺎده‪،‬‬
‫ﺳﺮم را ﻳﻚوري روي ﺟﻠﺪ آﺧﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﮔﻮژﭘﺸﺖ ﻧﻮﺗﺮدام‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ‬
‫"اﺳﻤﺮاﻟﺪاي" ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺑﺰش ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ اول ﺻﺪاي ﭘﺎ ﺑﻌﺪ ﻧﻔﺲ ﺳﺮد‬
‫ﻛﺴﻲ را ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺗﺮس از ﺣﻀﻮر ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ "ﻛﻠﻮدو ﻓﺮوﻟﻮ"‪،‬‬
‫اﺳﻘﻒ ﻛﻠﻴﺴﺎي ﻧﻮﺗﺮدام را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻤﺮاه ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﺮاي‬
‫دﺳﺘﮕﻴﺮي "اﺳﻤﺮاﻟﺪا" آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ‪.‬‬
‫ﺟﻮاﻧﻲ روﺑﺮوﻳﻢ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎﭘﺸﻦ ﺳﺒﺰي ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و ﻛﻼه ﭘﺸﻤﻲ ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ و‬
‫ﺷﺘﺮي رﻧﮕﻲ ﺳﺮش را ﺗﺎ روي ﮔﻮﺷﻬﺎ و ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬دﺳﺖ دراز‬
‫ﻛﺮدهاش را ﺑﺮاي زدن ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮد آﻧﺮا دراز ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﺪ ﻋﻘﺐ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﻴﺦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬آﻣﺪم ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﺎري دارد ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺑﻪ‬
‫ﻓﺎرﺳﻲ درآﻣﺪ‪ :‬ﺳﻼم ﻋﺮض ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﺶ را دادم‪.‬‬
‫ـ آﻗﺎي ﺳﻠﻴﻢ ﺑﻴﺪاري؟‬
‫ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻴﺞ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ‪.‬‬
‫ـ اﺟﺎزه ﻣﻲدﻳﻦ ﻳﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﻴﺪاري ﻫﺴﺘﻢ؟‬
‫ﻛﻤﻲ دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ روﻳﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎﻳﻢ را از دور‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪ .‬آرام ﺷﺪم‪.‬‬

‫‪136‬‬
 ‫ـ ﺧﻮب ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ؟‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ دور و ﺑﺮش‪ .‬دﻧﺒﺎل ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ آﺧﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ‪ ،‬آره ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪم‪ .‬ﻛﻤﻲ وﻗﺖ ﻣﻲﮔﻴﺮه‪ .‬ﻧﻤﻲﺷﻪ ﺑﺎ‬
‫ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪ‪.‬‬
‫ـ دﻧﺒﺎل ﻛﺘﺎب ﻳﺎ ﻣﺠﻠﺔ ﺧﺎﺻﻲ ﻣﻲﮔﺮدﻳﻦ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻛﺎر دارم‪ .‬ﻳﻪ ﻛﺎر ﺧﺼﻮﺻﻲس‪.‬‬
‫آن ﺳﺮ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪهاش ﻣﺮا ﻛﻤﻲ ﮔﻴﺞ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ‬
‫و ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻤﻲ ﺧﻠﻮتﺗﺮ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر اﻳﺴﺘﺎده ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﺧﺐ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ؟‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﻳﻜﻲ از آن ﻣﻴﺰﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮﻣﺒﺪ‪.‬‬
‫از ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎﺋﻲ ﻛﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻳﺪ در اﻳﺴﺘﺎدن ﻋﺰﻣﻢ‬
‫ﺟﺰم اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻛﻤﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ دور و ﺑﺮ‪ ،‬ﺳﺮش را رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺗﻮ اﻳﺮان روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻮ ﻳﻪ روزﻧﺎﻣﺔ ﻏﻴﺮدوﻟﺘﻲ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﺮاﻳﻢ ﭘﻴﺶآﻣﺪ‪ ،‬در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪم ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت روﺳﻴﻪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم‬
‫از اﻳﺮان ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺧﺒﺮاﺋﻲ دارم از وزارت اﻃﻼﻋﺎت ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﻪ آدم اﻣﻴﻨﻲ ﺑﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺘﻮﻧﻴﻦ ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻨﻴﻦ‪...‬‬
‫ـ ﻛﻲ راﻫﻨﻤﺎﺋﻲﺗﻮن ﻛﺮده ﺑﻴﺎﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮ ﻣﻦ؟‬
‫ـ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎم‪ .‬ﺷﻤﺎ اوﻧﻮ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﻣﻲدوﻧﺴﺖ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻴﻦ‪ .‬ﻧﺸﻮﻧﻲﺗﻮن را داد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ اوﻣﺪم‪.‬‬
‫ـ دوﺳﺘﺖ از ﻛﺠﺎ ﻣﻦ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ دﻓﻪ دﻳﮕﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺎم دﻳﺪﻧﺘﻮن‪ ،‬ازش ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ اﺻﻼً ﻋﻼﻗﻪاي ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ و ﻛﺎرا ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﺮﻳﻦ دﻧﺒﺎل آدﻣﺎي دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫آﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺑﻲ ﻣﻴﻠﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم راﻫﺶ را ﻣﻲﻛﺸﺪ ﻣﻲرود‪.‬‬
‫ـ آﺧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﻴﻬﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻨﻴﻦ ﺣﺮﻓﺎﻳﻲ دارم ﻛﻪ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻤﻪ ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻪ از اﻳﺮان زدﻳﻦ ﺑﻴﺮون؟‬
‫ـ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻦ ﺣﺎﻻ؟‬
‫ـ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻛﺪوم ﻛﻤﭙﻴﻦ؟‬

‫‪137‬‬
‫ﺑﺎ ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻲ از ﭘﺮﺳﺸﻬﺎﻳﻢ ﻣﻦ و ﻣﻨﻲ ﻛﺮد زﻳﺮ ﻟﺐ‪ ،‬ﻛﻠﺔ ﭘﻮﺷﻴﺪهاش را ﺗﻜﺎﻧﻲ‬
‫داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻨﻮز ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﭘﻬﻠﻮ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻣﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﺑﺮم ﻛﺎﻧﺎدا‪.‬‬
‫ـ دوﺳﺘﺖ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺷﻴﻨﻪ؟‬
‫اﻳﻨﺒﺎر اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮي ﻳﻪ ده زﻧﺪﮔﻲﻣﻲﻛﻨﻪ‪ .‬اﺳﻤﺶ ﻋﺠﻴﺐ‬
‫ﻏﺮﻳﺒﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﺎﻃﺮم ﻧﻤﻲﻣﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫و ﺗﻮي ﺟﻴﺒﻬﺎي ﻛﺎﭘﺸﻨﺶ را ﮔﺸﺖ و ﻛﺎﻏﺬي درآورد‪ .‬از روش اﺳﻢ ده را‬
‫ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮب ﺧﺒﺮاي ﻣﻬﻤﺖ ﭼﻴﻪ؟‬
‫ـ اﻻن ﺑﮕﻢ؟‬
‫ـ ﭼﺮا ﻧﻪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺗﺎﺷﻮ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﮕﻲ‪.‬‬
‫ـ از ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻔﺎرت اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻼً‪ ،‬ﻛﻠﻲ ﺧﺒﺮ ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻮن‬
‫ﻗﺎﻃﻴﺸﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدم از ﺑﻌﻀﻲ ﻛﺎراﺷﻮن ﺧﺒﺮدار ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺜﻼً از ﻛﺎراي ﻫﻤﻴﻦ‬
‫دوﺳﺘﺎي ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻴﺪه ﭘﺮﺗﻮ و آﻗﺎي ﺷﺎﻫﺮخ ﻣﻬﺎﺑﺎدي‪ ،‬ﺳﻔﺎرت اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻠﻲ ﺑﻪ‬
‫داﺧﻞ ﺧﺒﺮ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ دوﺳﺘﺎﺗﻮن ﺑﺨﻮان اﻳﻨﺎ رو ﺑﺪوﻧﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ آﻣﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ آدم ﻫﺮ ﻛﻲ ﻫﺴﺖ ﺑﺎ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ارﺗﺒﺎط دارد‪ .‬از‬
‫ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﺔ دﻳﺪﻧﺶ ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺎ روزﻧﻮﻣﻪﻫﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻮن دوﺳﺘﺖ ﺑﮕﻮ ﻣﻲﺗﻮﻧﻪ ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ـ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﻦ واﻻ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﻤﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬دوﺳﺘﺎي ﻣﻨﻢ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ‬
‫ﻗﺎﻃﻲ ﺷﺪن ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺎرا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ‪.‬‬
‫و راﻫﻢ را ﻛﺸﻴﺪم رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭼﺮا ﻫﻤﺎن دو ﺳﻪ دﻗﻴﻘﻪ وﻗﺖ ﺧﻮﺷﻲ را ﻛﻪ‬
‫داﺷﺘﻢ ﺻﺮﻓﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺟﺎﻛﺶ! ﺑﺎ آن ﻗﻴﺎﻓﻪ و ﺣﺮﻓﻬﺎش رﻳﺪ ﺗﻮي ﺣﺎﻟﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم‬
‫ﻧﻴﺮوﻳﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﺤﻔﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎ‪ .‬ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر دو ﺟﺎﻧﺒﻪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻗﺎﻃﻲ‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺄﻣﻮر ﺧﻔﻴﻪ‪ ،‬ﭘﺎاﻧﺪاز‪ ،‬ﻛﻼش‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻓﻦ ﺣﺮﻳﻒ‪ .‬ﻛﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺖ؟‬
‫آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻤﻪﺷﺎن ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ .‬واﻗﻌﺎً ﻛﻪ‪ .‬ﻣﺎدر ﻫﻤﻪﺗﺎن را‬
‫ﮔﺎﺋﻴﺪم‪ .‬آن‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮاب دﻳﺸﺒﻢ‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻴﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎدر ﻫﻤﻪﺗﺎن را ﮔﺎﺋﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺤﺸﻬﺎي ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻳﺎ آﻫﺴﺘﻪ از دﻫﻨﻢ ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ و از دﺳﺘﮕﺎه ﺧﻮدﻛﺎر ﻣﺨﺼﻮص ﻗﻬﻮه و ﭼﺎي‪ ،‬ﺑﺮاي ﺧﻮدم‬

‫‪138‬‬
‫ﻗﻬﻮهاي رﻳﺨﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻢ‪ .‬ﻛﺴﻲ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬روي ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي‬
‫ﺧﺎﻟﻲ‪ ،‬وﻟﻮ ﺷﺪم‪ .‬ﻫﻲ ﻣﻲزد ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ و ﺳﺮ ﻓﺤﺶ را ﺑﻪ‬
‫او ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﺑﮕﻮﻳﻢ دﺳﺖ ﻫﻤﻪﺷﺎن را ﺧﻮاﻧﺪهام‪ .‬ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﺶ را از ﺷﻴﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﺑﻪ درد ﻧﻤﻲﺧﻮرد‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻴﺎدﻫﺎ ﻛﻪ ﺳﺮ راﺳﺖ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ‬
‫ﺣﺮف ﻧﻤﻲزدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ واﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﻛﺎرهاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺎره ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ‬
‫و ﺑﺎﻻ ﻛﺮدن ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ ﺷﻤﺎرهاش را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻴﭽﻜﺪاﻣﻤﺎن زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺷﻤﺎرة درﺳﺖ داده ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬رﻓﺖ‬
‫روي ﭘﻴﺎﻣﮕﻴﺮ‪ .‬ﺻﺪاي ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪاي ﺑﺪ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﻣﻲﮔﻔﺖ‪" :‬ﭘﻴﺎﻣﺘﺎن‬
‫را ﻟﻄﻔﺎً ﺑﮕﺬارﻳﺪ"‪ .‬ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﺴﻠﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ‬
‫ﺟﺎﻛﺶ ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ دارد‪ .‬اﺻﺮار ﺑﺮاي ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺟﺒﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬زﻛﻲ! ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ از‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﻳﻖ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻣﺤﻞ ﻛﺎرش‬
‫را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎﺋﻲ ﺑﻲﺟﻮاز ﻋﺒﻮر‪ .‬وﻗﺘﻲ درش ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ ﻫﺮوﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺷﻠﻨﮓاﻧﺪاز وارد آن ﺑﺸﻮﻧﺪ و دﺳﺖ ﺑﮕﺬارﻧﺪ روي ﺷﺎﻧﻪاش‪" :‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻛﺎر ﺧﺼﻮﺻﻲ داﺷﺘﻴﻢ آﻗﺎي ﺑﻴﺪاري‪".‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﮔﻮز ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺳﮓ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﻮ ﺟﺎﻛﺸﻲ ﻟﻨﮕﻪ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﭘﺸﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻳﻪ ﻣﺎل ﻗﺪرﺗﻬﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﮔﻬﻴﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻳﻚ ﮔﻪ‪ ‬ﻣﻌﻠﻖ‬
‫در ﻫﻮا‪ .‬ﻣﺎدر ﻗﺤﺒﻪﻫﺎ!‬
‫ﭘﻴﺶ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬رﻓﺘﻢ دوري زدم ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻛﻠﻤﻪاي ﺑﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬او را ﺳﺮﺟﺎي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫ﺑﻐﻞ ﻳﻚ رﺳﺘﻮران ﻓﺮاﻧﺴﻮي‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ از دور اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻪﺣﻮﺻﻠﺔ‬
‫ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ را داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﻧﻴﺮوي آﻧﺮا‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﺴﻲ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﺎ دوﺷﺎﺧﺔ ﺗﻠﻔﻨﺸﺎن را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫آﺧﺮﻫﺎي ﺷﺐ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻬﺪي را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﻛﻤﻲ آراﻣﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻣﺎﺟﺮاﺋﻲ را ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺳﺮﻛﺎر ﺑﺮاﻳﻢ رخ داده ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻛﺮدي‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺪي ﺟﺪي از ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﭼﻄﻮره ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻳﻢ؟‬

‫‪139‬‬
‫ـ ﻫﻨﻮز زوده‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﺪرﻛﻲ ازﺷﻮن ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ ﺑﺮا اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻫﻢ‬
‫ﭘﻠﻴﺲ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺮه ﺧﻮرد ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﭽﻪﻫﺎ دﻳﮕﻪ دﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﭘﻠﻴﺲ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻮن ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﻣﺎﺟﺮاي اون ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي‬
‫ﺗﻬﺪﻳﺪآاﻣﻴﺰ ﭘﻴﺶ اوﻣﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ رو ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻲﮔﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪ :‬وﻟﻲ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺎد اﻳﻦ دﻳﻮﺛﺎ واﻗﻌﺎً ﺑﺮا‬
‫اﻳﻨﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﻛﻠﻪﻫﺎﺷﻮن دارن‪ .‬ﺑﺎ اون ﺑﻼﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﺮِ دوﺳﺘﺸﻮن ﺗﻮ آﻟﻤﺎن‬
‫آوردهن‪ ،‬از ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺨﻮان اﻳﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ رو ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﻗﻴﻤﻪ ﻗﻴﻤﻪ ﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ از ﻫﻤﻮن اول ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻬﺮاﺑﻲ رو دﻳﺪم ﻳﻪ ﺟﻮراﺋﻲ ﻧﮕﺮاﻧﺸﻮن ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﮓ ﻧﺰده‪ ،‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﮔﻔﺘﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﻳﺪ روش ﺧﻮب ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ دارن روي راﻫﻬﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﺑﺮاي ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ اوﻧﺎ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻧﺸﺪ‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻨﺎب ﺧﺒﺮﻧﮕﺎري ﻛﻪ اﻣﺮوز اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ .‬اﻳﻨﻢ‬
‫ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲدوﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻳﻬﻮ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻫﻤﺔ اﻳﻨﺎ ﻛﺸﻚ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻠﻴﻢ ﻫﺎ! اﻳﻨﻢ ﺑﺬار ﺗﻮ ﻓﻜﺮﻫﺎت!‬
‫ـ ﻣﻲدوﻧﻢ ﻣﻲﺧﻮاي آروﻣﻢ ﻛﻨﻲ‪ .‬اﻣﺎ اﻣﻴﺪوارم ﺣﺮﻓﺖ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﺷُﻞ ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮب اﻳﻨﺎرو ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﮔُﻪ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺪش ﻧﻤﻴﺎد‬
‫ﻓﻀﺎي اﻳﻨﺠﺎرو ﺑﺮا ﻣﺎ ﭘﻠﻴﺴﻲ ﻛﻨﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺪ ﻣﺜﻼً‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم را ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟‬
‫ﺑﺎ ﺑﻴﺤﺎﻟﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪.‬‬
‫و ﺑﺮاي ﻋﻮض ﻛﺮدن ﺣﺮف‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﺷﺐ‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﺧﻮدش درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺘﺮا و دﺧﺘﺮش ﺟﻔﺘﻲ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﭘﻬﻠﻮي آﻧﻬﺎ و ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺳﻮپ درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي اوﻧﺠﺎ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺳﺮ راه ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻓﻴﻠﻢ وﻳﺪﺋﻮﻳﻲام ﺑﺮاﺷﻮن ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﺮدم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺮدم ﻛﻪ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻦ و ﺳﺮﺷﻮن ﮔﺮم ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ وﻗﺖ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻴﺘﺮا ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟‬
‫ﻫﻤﺎن ﺷﻌﺎر ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش را داد‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮب‪ .‬ﻣﺤﺸﺮ‪ .‬اﻓﺘﻀﺎح‪.‬‬

‫‪140‬‬
 ‫ـ ﭼﺎﺧﺎن ﻧﻜﻦ!‬
‫ـ ﻧﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻴﻠﻤﺎ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎﺷﻮن‬
‫ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮب ﻛﺎري ﻛﺮدي‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺧﺒﺮﻣﻲﻛﺮدي ﻣﻲاوﻣﺪم‪.‬‬
‫"دﻓﻌﺔ دﻳﮕﻪ‪ ".‬و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﻛﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬دوﺗﺎﺋﻲﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺧﻨﺪة ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ اﺣﺘﻴﺎج‬
‫داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﺔ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ دﻳﻮار دﻟﮕﺮﻓﺘﮕﻲِ روح ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺮك ﺑﺮدارد‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﻫﻤﻪاش ﻛﺸﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﺿﻄﺮاب ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺗﻤﺎم‬
‫ﺧﻨﺪهﻫﺎ و ﺑﺎزﻳﻬﺎﻳﻢ ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻘﺪر زﭘﺮﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ زود ﺑﺎد ﻫﻮا ﺷﺪ‪ .‬رادﻳﻮ را‬
‫روﺷﻦ ﻛﺮدم‪" .‬ﺳﻠﻴﻦ دوﻳﻮن " داﺷﺖ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻧﺎزش ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﺘﻤﺶ‪ .‬و‬
‫ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﺧﺴﺘﻪ روي ﻣﺒﻞ وﻟﻮ ﺷﺪم‪.‬‬

‫ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﺿﻄﺮاب‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫ﺧﻮاب ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم و ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎي ﺗﺎرﻳﻚ ﭘﺮدة ﭘﻨﺠﺮهام و ﻫﻲ‬
‫ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام رژه ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﺟﺎﻳﻢ را ﻋﻮض ﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﻴﻔﺎﻳﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮي ﻛﺸﻮﻫﺎي ﻛﻤﺪم ﻗﺮص ﻣﺴﻜﻨﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم‪.‬‬
‫دﻛﻤﺔ روﺷﻦ ﻛﺮدن ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را ﻓﺸﺎر دادم‪ .‬ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد روي ﻛﺎﻧﺎل دﻧﻴﺎي‬
‫ﺣﻴﻮاﻧﺎت روﺷﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﮔﻠﻪ ﮔﻮرﺧﺮ داﺷﺘﻨﺪ از رودﺧﺎﻧﻪاي ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آب ﺗﻨﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺟﺎﺋﻲ ﺗﻤﺴﺎﺣﻲ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪ .‬و ﻳﻜﻲ از ﮔﻮرﺧﺮﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ از ﮔﻠﻪ ﺟﺪا‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮد زﻳﺮ آب‪ .‬ﺑﺎرﻫﺎ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﺎ آﻣﺪم ﺑﺒﻨﺪم‪ ،‬دﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﻗﺮﻣﺰي‬
‫ﺧﻮن را روي آب دﻳﺪم و دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن ﮔﻮرﺧﺮ را‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب‪ .‬ﺑﺎز‬
‫ﺧﻮاب ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺑﻴﺪاري ﺑﻮد و ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮔﻮرﺧﺮ و دﻫﺎن زﺷﺖ و ﺑﺎز ﺗﻤﺴﺎح ﺗﻮي ﻛﻠﻪام‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﭼﻬﺎر ﺻﺒﺢ از ﻫﻤﺎن ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ را ﺑﺎر آﺧﺮ‬
‫ﭘﻬﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬دﺳﺖ دراز ﻛﺮدم زﻳﺮ ﻛﻤﺪ ﺷﻴﺸﻪاي و از اﻧﺒﺎرﻛﻲ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮاي‬
‫ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﻜﻠﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺷﻴﺸﺔ وﻳﺴﻜﻲ را از ﻛﻨﺎر ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮون‬
‫ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬از ﺗﻮي ﻛﻤﺪ ﻟﻴﻮاﻧﻲ درآوردم‪ .‬ﭘ‪‬ﺮش ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻨﺪ ﭼﻜﻪ رﻳﺨﺖ روي ﻣﻼﻓﻪ‪.‬‬
‫ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪم‪ .‬ﺗﻠﺦ ﺑﻮد و ﮔﺮم‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﺔ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن و درآوردن ﻳﺦ از ﻳﺨﭽﺎل را‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻧﺼﻒ ﻟﻴﻮان را ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﻳﻤﻦ‬
‫ﮔﻴﺠﻲ از اﻟﻜﻞ ﺧﻮاب ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﭘﻠﻜﻬﺎي ﺧﺴﺘﻪام را روي ﻫﻢ‬
‫ﺑﮕﺬارد و ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﺑﺮود‪ .‬ﭘﺮدة ﭘﻨﺠﺮة اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ را ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ‬

‫‪141‬‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪم‪ .‬آﺳﻤﺎن ﺗﺎرﻳﻚ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد و ردﻳﻒ در و ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي آﺧﺮﻳﻦ ﻃﺒﻘﺔ‬
‫ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي روﺑﺮو و ﺳﻪ ﭼﺮاغ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﺑﺎﻻي ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﭼﺮاﻏﻬﺎ ﭼﺸﻤﻚ‬
‫ﻣﻲزد‪ .‬ﻧﺼﻔﺔ دﻳﮕﺮ ﻟﻴﻮاﻧﻢ را آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺧﻮاب ﻫﻤﭽﻨﺎن از ﻣﻦ‬
‫دور ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﻤﻲ رﻳﺨﺘﻢ ﺗﻮي ﻟﻴﻮان و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﺮﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﭼﺮاغ‬
‫ﭼﺸﻤﻚزن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻓﻜﺮﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺳﺮم رژه ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺸﺘﺎﭘﺸﺖ‪ ،‬و ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎﺋﻲ ﺗﺮسآور ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺗﻤﺴﺎح‪ ،‬ﮔﻮرﺧﺮي ﻛﻪ‬
‫دردﻧﺎك و ﻋﺎﺟﺰ ﺗﻮي آب دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻲزد‪ ،‬ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاي ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻛﻠﻪاش را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻮد و ﺧﻮاب ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮاب ﺳﺮﮔﻴﺠﻪاي ﺑﺪ آﻣﺪ‪ .‬و دل ﺑﻪ ﻫﻢ‬
‫ﺧﻮردﮔﻲ ﺷﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﻳﻜﺪﻓﻌﻪ زﻳﺮ دﻟﻢ زد‪ .‬از ﺑﺲ ﺑﺎ ﺷﻜﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ‬ ‫ِ‬
‫وﻳﺴﻜﻲ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻣﻌﺪهام ﺑﻪ آﺷﻮب اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬از ﺗﺮس آﻧﻜﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﺎﻻ‬
‫ﻧﻴﺎورم ﭘﺎﺷﺪم ﺑﺎ دو رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﺎم‪ .‬ﺗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺎي ﻛﺎﺳﺔ ﻣﺴﺘﺮاح‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻜﻮﻓﻪ زدم‪ .‬آﻧﭽﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﺻﺪاي ﻋﻖ زدﻧﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق‪ .‬ﻣﻌﺪهام‬
‫ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪ‪ ،‬دﻫﻨﻢ را ﺷﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ‪ .‬ﺑﺎز ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺘﻔﺮاغ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻋﻖ ﺧﺸﻚ ﻣﻲزدم‪ .‬ﭘﺘﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي دوﺷﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻫﻮا ﺑﺨﻮرم‪.‬‬
‫ﻣﺎرك را دﻳﺪم‪ .‬ﻛﺎﭘﺸﻦ روي دوش اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد رويِ ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻨﺶ‬
‫ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻓﻘﻂ زﻳﺎدي ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم‪ .‬ﺑﺎﻻ آوردم‪ .‬ﺧﻮاﺑﻤﻢ ﻧﻤﻲﺑﺮه‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮو ﺗﻮ ﺑﺮات ﻗﺮص ﺑﻴﺎرم‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ زد ﺑﻪ در‪ .‬رﻓﺘﻢ در را ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎز ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ آروﻣﺖ ﻣﻲﻛﻨﻪ‪.‬ﻣﺨﺼﻮص ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻟﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدي؟‬
‫ـ اول ﺷﺐ ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم‪ .‬دﻳﮕﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻋﻖ زدﻧﺖرو ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪم ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻴﺪاري‪ .‬راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا اﻓﺘﺎدي‬
‫ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن‪ .‬اوﻧﻢ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﻲ؟‬
‫ﺑﻲ اﻧﺼﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻟﺐ ﺑﺒﻨﺪم وﻗﺘﻲ او دﻓﺘﺮﭼﻪﻫﺎي ﻳﺎدداﺷﺖ زﻧﺶ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺗﺎ آن ﺣﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ در آن ﺣﺎﻟﺖ و در آن ﮔﻴﺠﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮان دوﺳﺘﺎي ﺗﻮ را ﺑﻜﺸﻦ؟‬

‫‪142‬‬
‫ـ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺗﻮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﻠﻨﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ اﻳﺮان ﮔﻔﺘﻦ‪ .‬از دﺳﺘﺸﻮن‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲان‪ .‬ﺧﻴﻠﻴﻬﺎم اوﻧﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻄﺮي ﻫﺴﺖ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻨﻮ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ اوﻧﺎ را ﺑﻜﺸﻦ؟‬
‫ـ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺣﺴﺎب ﺧﻮدﺷﻮﻧﻮ ﺑﻜﻨﻦ و ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻦ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﮔُﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﮕﻴﻢ؟‬
‫ـ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﺪرك ازﺷﻮن ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﭼﻲ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﮕﻴﻢ؟‬
‫ـ ﭼﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﺠﻴﺐ ﻏﺮﻳﺒﻲ دارﻳﻦ‪ ،‬ﺳﻠﻴﻢ!‬
‫ـ اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﺎدر ﺟﻨﺪه ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮاب ﻣﺎرك‪ .‬ﻣﻨﻢ‬
‫ﻗﺮﺻﻲرو ﻛﻪ آوردي ﻣﻲﺧﻮرم ﻣﻲﺧﻮاﺑﻢ‪ .‬ﺑﻪ زور ﻫﻢ ﺷﺪه ﻣﻲﺧﻮاﺑﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺧﻮاي ﭘﻬﻠﻮت ﺑﺸﻴﻨﻢ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻪ‪ .‬ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻴﺪارم‪ .‬اﮔﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ ﺷﺪ ﺧﺒﺮم ﻛﻦ!‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺎرك ﻛﻪ رﻓﺖ ﻗﺮص را ﺧﻮردم و دوﺑﺎره دراز ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻇﻬﺮ از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﺷﺪم‪ .‬زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از‬
‫ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎﻳﻢ وﺿﻌﻢ را ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻗﻮل دادم ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺧﻮدم را ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺮده‬
‫را ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻨﺎر‪ .‬ﭼﺮاغ ﭼﺸﻤﻚزن ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﻳﺪم‬
‫ﻫﻤﺎن ﻓﻜﺮﻫﺎي دﻳﺸﺐ ﺑﺎز دارد ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﻲ آن ﻛﻪ از ﺟﻤﺸﻴﺪ اﺳﻢ ﺑﺒﺮم ﺗﻤﺎم آﻧﭽﻪ‬
‫را رخ داده ﺑﻮد و در روﺣﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺗﺮس اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد از ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﻣﺮﻳﻀﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮ‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺧﺎﻣﻮش ﻧﻤﻲﺷﺪ از ﻛﻨﺎر آﻧﭽﻪ اﻳﻦ روزﻫﺎ در روﺣﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ رد ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ راه دﻳﮕﺮي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺔ ﺗﺮﺳﻬﺎ و ﻧﮕﺮاﻧﻴﻬﺎﻳﻢ را ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪ .‬واﻻ ﺷﺎديِ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫دﻳﺪارﻫﺎي ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲﻣﺎن ﻫﻢ زﻫﺮﻣﺎرﻣﺎن ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زدم‪ .‬ﻧﻈﺮ او ﻫﻢ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻛﺎر‪ .‬از آﻧﺠﺎ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻦ دﻳﺸﺐ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ زﻧﮓ زدﻳﻢ ﻧﺒﻮدﻳﻦ‪.‬‬

‫‪143‬‬
 ‫ﻗﺎه ﻗﺎه ﺧﻨﺪﻳﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺳﻴﻢ ﺗﻠﻔﻨﻤﺎن را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻳﺎدﻣﻮن رﻓﺖ وﺻﻞ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺣﺎل و ﻗﺒﺮاق ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪاي را ﺑﻪ‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ داﺷﺘﻨﺪ ﺧﻮدش و ﺷﺎﻫﺮخ درﺑﺎرة آن ﺗﻮي ﺳﺮ و‬
‫ﻛﻠﺔ ﻫﻢ ﻣﻲزدﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺮ از ﻃﻨﺰ و ﺗﺮاژﻳﻚ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻜﺎش ﻣﻲدﻳﺪﻳﺶ‪.‬‬
‫ـ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻲ ﺑﻮد؟‬
‫ـ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲدﻳﺪي‪ .‬داﺳﺘﺎن ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮش زن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺚ ﺧﻮﻧﺔ ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﻳﻪ ﻋﺎﻟﻢِ دﻳﮕﻪﺳﺖ اﻳﻦ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﻣﺮد ﺗﻮ ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻫﻢ ﻋﺰب‬
‫اوﻏﻠﻲ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮدا ﺷﺎﻫﻜﺎرن‪ .‬از ﺣﺮف زدن‪ ،‬از ﺑﻠﻮف زدن‪ .‬ﻛﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺎﺟﺮا دارن‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻳﻬﻮ ﻳﻪ زن ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﻪ‪ .‬و ﻳﻪ اﺗﻔﺎق ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻴﻔﺘﻪ‪ .‬ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺎ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻴﺎم ﻃﺮﻓﺘﻮن‪.‬‬
‫ـ واﻗﻌﺎً؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ زﻧﮓ زدم‪ .‬ﺟﺎﺋﻲ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻳﻦ ﺑﺮﻳﻦ؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻛﺠﺎ دارﻳﻢ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻛﺎر ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ راﻧﺪم ﻃﺮﻓﺸﺎن‪ .‬از روﺑﺮو ﺑﺎد ﺳﺮد ﻣﻲوزﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ ﻳﺦ ﺑﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺷﻴﺪه ﭼﻨﺎن ﺷﺎد ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺑﺎره اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﻪ دودﻟﻲ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺗﺮس ﺗﻮي‬
‫دﻟﻢ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻧﮕﻮﻳﻢ دﻳﺮ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬و آن دﻳﻮﺛﻬﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﻜﺸﺎﻧﻨﺪ ﺟﺎي‬
‫ﺧﻠﻮﺗﻲ و ﻗﻴﻤﻪ ﻗﻴﻤﻪﺷﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ آن ﭘﻔﻴﻮز ﻛﻼه ﭘﺸﻤﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ‬
‫اﺳﻤﺸﺎن را ﺑﺮ زﺑﺎن آورده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺮس ﺗﻮي وﺟﻮدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اوﻟﺶ زدم ﺑﻪ ﺑﺎزي‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻳﺰم‪ .‬ﺳﻮﻏﺎﺗﻲ ﻛﻮﭼﻜﻲ از ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﺮايﺷﺎن آورده‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺸﻤﺸﺎن را ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺸﺎن‪ .‬ﺳﺮ آن ﻛﻤﻲ‬
‫ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬زﻳﺎد دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از ﺗﻪ دل ﻧﻤﻲﺧﻨﺪﻳﺪم‪ .‬روي ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪاي ﻛﻪ‬
‫دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﺎن ﻛﻤﻲ ﺣﺮف زدﻧﺪ‪ .‬داﺳﺘﺎن ﻳﻚ ﺟﻤﻊ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر و‬
‫دو ﭘﺴﺮ و ﻳﻚ ﻋﻤﻮ ﻛﻪ راﻧﻨﺪة ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪري‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد از آن ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﻣﺎدر‬
‫ﻫﻴﭻ زﻧﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎ زن‬

‫‪144‬‬
‫آﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲاش ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ آﻣﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻋﺎﺷﻖ زن ﺑﺮادرﺷﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫زن ﺑﺮاي ﻳﻜﻲ ﻣﺎدر ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي دﻳﮕﺮي ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ‪ .‬ﺷﻴﺪه داﺷﺖ ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ را ﺗﻌﺮﻳﻒ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد و از دﻧﻴﺎي ﻣﻌﺼﻮم و ﮔﺎه ﻣﻀﺤﻚ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻬﺎش‬
‫اﻳﺴﺘﺎد‪:‬‬
‫ـ ﺳﻠﻴﻢ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺣﺎل ﻧﻴﺴﺘﻲ اﻣﺸﺐ‪ .‬ﺧﺒﺮي ﺷﺪه؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬دﻳﺸﺐ ﻛﻤﻲ زﻳﺎدهروي ﻛﺮدم ﺗﻮ ﺧﻮردن ﻣﺸﺮوب‪ ،‬ﺣﺎﻟﻢ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ‬
‫ﺧﻮرد‪ .‬از اوﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻗﻴﺎﻓﻪت دادﻣﻲ زد ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺮﻳﺸﻮﻧﻲ‪ .‬ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻮن اول ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫اداي ﺣﺮف زدن ﺧﻮدﺷﺎن را درآوردم‪ :‬از دوري دوﺳﺘﺎس!‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺗﻠﻔﻦ زدي رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺗﻮ دﻳﻮان ﺣﺎﻓﻆ رو ﺑﺎز ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻏﺰﻟﻲ اوﻣﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ اوﻧﻮ ﺑﺮات ﻣﻲﺧﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻓﺮار ﻣﻮﻗﺘﻲ از ﭘﺮﺳﺸﻬﺎي ﺷﻴﺪه ﻫﻤﺎن را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﺮدم‪ :‬ﺑﺨﻮن دﻳﮕﻪ ﭼﺮا‬
‫ﻣﻌﻄﻠﻲ؟‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ دو ﺳﻪ ﺑﻴﺘﻲ از ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺮم ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬از‬
‫ﺟﺎ ﭘﺎﺷﺪ ﺑﺮود ﻛﺘﺎب را ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﺷﻴﺪه ﺟﻠﻮش را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺳﻠﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻲﮔﻲ؟‬
‫ﺑﺎزي را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد اﮔﺮ اﻳﻨﻄﻮر اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺠﺎ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻫﻤﺔ آﻧﭽﻪ را ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﻴﺮ ﺗﺎ ﭘﻴﺎز‬
‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻣﺸﻜﻮﻛﻢ‪ .‬و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﺴﻲ را‬
‫ﻛﻪ دﻳﺮوز ﺳﺮاغ ﻣﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد او ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ ﻳﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ او‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ آﺧﻮرﺷﺎن ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻗﺮار ﻗﻴﻤﻪ ﻗﻴﻤﻪ ﺷﺪن آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧﺒﺮ ﻳﻚ‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻪاش را ﺧﻮدﺷﺎن آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﺜﺎل‬
‫آوردم‪ .‬ﻳﻜﻲ در وﻳﻦ ﺳﻮراخ ﺳﻮراخ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﮔﻠﻮﻟﺔ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﻫﻮادار‬
‫ﺣﺰﺑﺸﺎن ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮي را در ﻗﺒﺮس ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ‬
‫از اﻳﻨﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ و از آﺧﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬و ﺧﻮدم را‬
‫ﺧﻼص ﻛﺮدم از آﻧﻬﻤﻪ ﺣﺮف ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻠﻪام ﺑﻮد‪ .‬اوﻟﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪاي ﮔﻴﺞ و ﮔﻮل ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺣﺎل ﻫﻤﻪﻣﺎن ﺧﻮب ﺷﺪ و ﺑﻪ‬
‫اوﺿﺎﻋﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻛﻠﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺷﻴﺪه ﺑﺎز رﻓﺖ ﺳﺮاغ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪاي ﻛﻪ دﻳﺸﺐ دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ذﻫﻨﺶ از ﺑﺎزﻳﻬﺎي آﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺑﻮد‪ .‬اداي‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮدﻫﺎي ﺗﻮي ﻧﻤﺎﻳﺶ را درﻣﻲآورد و ﻣﻦ را ﻣﻲﺧﻨﺪاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪم از ﻛﺎرﻫﺎي‬

‫‪145‬‬
‫ﺷﻴﺪه و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺳﺒﻜﻲ روﺣﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﭼﻘﺪر دوام ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﻛﻪ ﺑﻮد و ﻣﺎ را در آن ﻟﺤﻈﺎت ﻣﻲﺧﻨﺪاﻧﺪ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺑﻨﺪ ﺷﻮﺧﻴﻬﺎﻣﺎن ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻛﺮدن ﻣﻦ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد دوﺑﺎره ﻫﻤﺎن ﻏﺰﻟﻲ را ﻛﻪ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻪ ﺑﺮود از ﺑﺮ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ را ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﺮدﻳﻢ و‬
‫ﺑﺎز ﺑﻴﺨﻮدي ﺑﻪ او و ﺧﻮدﻣﺎن ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻴﺪه ﺗﻨﻬﺎﻣﺎن‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎزي ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎ از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﻛﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﺎدت ﺑﻴﺎد‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺸﻮﻳﻘﺶ ﻛﻨﻢ ﺑﺮود دﻳﻮان ﺣﺎﻓﻈﺶ را ﺑﺮدارد ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ‬
‫ﺑﺮاي ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪاش از ﺟﺎن دوﺳﺖ ﻣﺪد ﺧﻮاﺳﺖ و از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻏﺰل ﻛﻪ ﺻﺪاي ﻧﺮم آوازﺧﻮاﻧﻲ ﺷﻴﺪه را از ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺟﺎي آآآن دااارد ﻛﻪ چ‪ ........‬ﻧﺪي ﻫﻢ ره ﺻﺢ‪....‬را ﺑﮕﻲ‪......‬رم‪...‬‬
‫دوﺗﺎﺋﻲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﮔﻮش دادن‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻻﻧﻪ ﻛﻪ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪.‬‬
‫ـ اول ﺷﺒﻲ!‬
‫ـ آره‪ .‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﺶ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي ﻫﻖ ﻫﻖ ﺷﻴﺪه را ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ از‬
‫ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺬاﺷﺘﻤﺸﺎن ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ اوﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از‬
‫ﻣﺪﺗﻲ رﻓﺘﻢ ﺳﺮاﻏﺸﺎن‪ .‬ﺷﻴﺪه ﺳﺮش را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺳﻴﻨﺔ ﺷﺎﻫﺮخ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ‬
‫داﺷﺖ ﻣﻮﻫﺎي او را ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬در ﻧﻮر ﭼﺮاغ‪ ،‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺑﻠﻨﺪِ ﻗﻬﻮهايِ رﻧﮓ‬
‫روﺷﻦِ ﺷﻴﺪه را ﻣﻲدﻳﺪم و ﺳﺮ ﺧﻢ ﺷﺪة ﺷﺎﻫﺮخ را ﭘﺸﺖ ﮔﺮدن او‪ .‬ﻋﻴﻦ زن و ﻣﺮد‬
‫ﻳﻚ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺷﺎن‪ ،‬از ﮔﻠﺪاﻧﻲ ﻛﻪ روي ﻳﺨﭽﺎل‬
‫ﺑﻮد دو ﺳﺎﻗﻪ و ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ ﺳﺒﺰ ﮔﻴﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬آن دو ﺳﺎﻗﺔ‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﺳﺒﺰ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آﻧﻬﺎ ﺳﺮ روي ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد دﻟﻢ ﺑﺮاي دﻳﺪن‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮي در واﻗﻌﻴﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲدﻳﺪي ﻛﻪ آدﻣﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻗﺔ ﮔﻴﺎه ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﭙﻴﭽﻨﺪ‪ .‬و ﻫﻤﻪاش ﻣﻼل و ﮔﻪ‪ ‬ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ـ اﮔﻪ دورﺑﻴﻦ داﺷﺘﻢ ازﺗﺎن ﻳﻪ ﻋﻜﺲ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ اﺷﻜﻬﺎش را ﭘﺎك ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎ رو ﺑﺒﺨﺶ ﺳﻠﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا؟‬

‫‪146‬‬
‫ـ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺎرﻳﺲ ﺑﻮدﻳﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ آﻗﺎ دوﺑﺎر زﻧﮓ زد و ﺷﺎم‬
‫دﻋﻮﺗﻤﻮن ﻛﺮد ﺧﻮﻧﻪش‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ‪ .‬از ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم!‬
‫ـ ﺗﻠﻔﻦ اوﻟﺶ رو ﺑﻬﺎﻧﻪ آوردﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﻦ‪ .‬دﻓﻌﻪ دوم ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه‬
‫ﻧﻘﺎﺷﻲ رو ﺗﻮ روﺗﺮدام‪ ،‬ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎش ﻣﻴﺎد ﻣﺎ رو از‬
‫ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﻣﻲﺑﺮه و ﺑﻌﺪ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدوﻧﻪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻮﻟﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ داده ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮده‪.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﺨﺶ ﺳﻠﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻴﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻳﻬﻮ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪ وﻗﺘﻲ ﻳﺎدش اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫ـ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺎد‪ .‬وﻟﻲ دﻳﮕﻪ ﻧﺘﺮﺳﻴﻬﺎ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬اﻻن ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻢ‪ .‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻴﻢ از اوﻧﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزدﻳﻢ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﺑﺪي‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪﻣﻮن ﺗﻮ ﻳﻪ ﭼﺎﻟﺔ ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ دور و ﺑﺮم را‬
‫درﺳﺖ ﻧﻤﻲدﻳﺪم‪ .‬ﻓﻘﻂ از ﻫﺮ ﻃﺮف ﺻﺪا ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎل ﻛﻴﻪ! ﺣﺘﺎ‬
‫ﺻﺪايﺧﻮدﻣﻮ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲدوﻧﻢ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻲ‪ .‬ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اوﻣﺪم ﺑﺎﺗﻮن ﺣﺮف زدم‪ .‬ﺧﻮدﻣﻢ ﺗﻮ‬
‫داﻣﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻮن در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺷﺎد ﺑﻮدم‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎر اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎرو‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻘﺪ ﺧﻮﺑﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪرو دارﻳﻢ!‬
‫ـ آره‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺗﺮس ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪه ﺳﻠﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﺗﺮس ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪه‪.‬‬
‫ـ وﻗﺘﻲ زﻧﺪون اﻓﺘﺎدم‪ ،‬اون روزاي اوﻟﺶ ﻳﻪ ﺑﺎر اﻳﻨﻄﻮر ﺷﺪم‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺟﺎرو‬
‫درﺳﺖ ﻧﻤﻲدﻳﺪم‪ .‬از ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ ﻧﺰدﻳﻜﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺠﺎوز ﻛﻨﻪ‪ .‬از ﺑﺲ ﻓﺤﺸﻢ دادن و ﻛﺘﻜﻢ زدن و ﺗﺤﻘﻴﺮم ﻛﺮدن‪،‬‬
‫ﺗﻨﻢ را ﺟﺮ واﺟﺮ ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬دﺳﺖ و ﭘﺎﻫﺎم را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﻠﻨﺪ اﻓﺘﺎدم‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ را ﻣﻲﮔﻔﺖ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﭘﺮ از اﺷﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺖ از زﻳﺮ ﺷﻴﺮ ﻟﻴﻮان آﺑﻲ‬
‫ﺑﺮاي ﺧﻮدش رﻳﺨﺖ و ﺧﻮرد‪.‬‬

‫‪147‬‬
 ‫ـ وﻟﻲ دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮﻳﻪام را ﻛﻪ ﻛﺮدم ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻗﻮل ﻣﻲدي؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮل ﺑﺪي دﻳﮕﻪ ﺧﻮدترو اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺮا ﻣﺎ اذﻳﺖ ﻧﻜﻨﻲ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺮا ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻨﺎرو ﺑﻬﺘﻮن ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫راﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪ .‬اﺻﻼً ﺷﻚ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ .‬ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺮ‬
‫ﺷﺐ ﻫﻲ ﻛﺎﺑﻮس ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﺗﻮرو ﺑﺎ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﻟﺮزه‪.‬‬
‫ﻣﻲدوﻧﻢ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺮدﻳﺪ و ﺑﻨﺪﺑﺎزيِ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﻣﻨﻮ رﻧﺞ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻴﭙﺎ اﻳﻦ ﻣﺮدﻛﻪ رو از ﺷﻤﺎ دور ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻲ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺣﻖ ﺑﺎ‬
‫ﺗﻮ و ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻦ دارم زﻳﺎدي ﺧﻄﺮ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه رو ﮔﻨﺪه ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﻛﻢ‬
‫ﻣﺸﻨﮕﻪ‪ ،‬ﻣﺸﻨﮓ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﭼﻴﺰاﺋﻲ ﺗﺎزهاي درﻣﻲاوﻣﺪ و ﻣﻨﻮ‬
‫ﻛﻼﻓﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﺒﻌﺪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺬارﻳﻢ ﺗﻪ دﻟﻤﻮن اﻟﻜﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ‬
‫دﺳﺘﺸﻮن رو ﺧﻮﻧﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻮن ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ راﻫﻪ‪ .‬اﻳﻦ را دارم ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﮕﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻤﻮن ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻦ ﺑﺸﻦ‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫دﻳﮕﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﺰدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ و ﺷﺎﻫﺮخ در درﺳﺖ ﻛﺮدن ﻏﺬا ﺑﻪ ﺷﻴﺪه ﻛﻤﻚ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻬﺪي دوﺑﺎر ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد‪ .‬در ﺗﻠﻔﻦ اوﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﺎﺟﺮاي ﺣﺮف‬
‫زدﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭼﻪ ﺟﻮر ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻠﻔﻦ را دادم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه ﺗﺎ ﺑﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻓﻌﻪ دوم ﺧﺒﺮ ﺑﺮ و ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺧﺎﻧﻘﺎه را داد‪ .‬دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ از اﺳﺪي ﺑﻮدن او ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮدش را ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺳﺎﺑﻖ‬
‫ارﺗﺶ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد؛ ﺑﺎ ﻳﻚ اﺳﻢ ﻋﻮﺿﻲ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا؟‬
‫ـ درﺳﺖ ﺧﻮرده ﺑﻪ ﻫﻤﻮن روزي ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪﻣﻮن اوﻧﺠﺎ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺖ ﺣﺎﻻ؟‬
‫ـ "ﻓﻮﻟﻦ دام" )‪.(Volendam‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺟﺎي ﺧﻮﺑﻴﻪ‪ .‬زودﺗﺮ ﻣﻲرﻳﻢ ﺑﺮا ﺧﻮدﻣﺎن ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫دﻳﺮ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﺔ آﻧﻬﺎ آﻣﺪم ﺑﻴﺮون‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻮدم ﻛﻪ دﻟﻢ‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ آن وﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﺮوم ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﺳﺮ و ﻛﻠﻪام را ﺧﻮب ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺳﺮﻣﺎ‬

‫‪148‬‬
‫زﻳﺎد اذﻳﺘﻢ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺐ ﻧﺒﻮد و ﻫﻮا ﻫﻢ اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎي ﺑﻲ ﭘﻴﺮ را ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪام ﺷﻬﺮ را دور ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫اوﺗﺮﺧﺖ ﺑﺎ ﺑﺮج ﺑﻠﻨﺪ "دام"اش وﺳﻂ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﭼﺮخ ﻓﻠﻚ ﮔﻨﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎش ﻣﻲﭼﺮﺧﻲ‪ ،‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺳﻮار ﭼﺮخ ﻓﻠﻚ ﺷﺪهاي‪.‬‬
‫ﻛﻮﭼﻪﻫﺎش ﺗﻮ را ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬و ﺗﻮ اﮔﺮ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻲ و اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻲ آن ﻟﺤﻈﺎت‪ ،‬ﺻﺪاي‬
‫ﻧﺮم ﺑﺎد را ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﺑﺮﮔﻬﺎ ﻣﻲﭘﻴﭽﺪ ﺑﺸﻨﻮي‪ ،‬و ﻣﺎه را ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ آب ﻛﺎﻧﺎل اﻓﺘﺎده‬
‫اﺳﺖ و ﭼﺮاﻏﻬﺎي زﻳﺮ ﭘﻞ را‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ اﻧﻌﻜﺎس ﻧﻴﻢ داﻳﺮة روﺷﻨﺸﺎن در آب داﻳﺮهاي‬
‫ﻛﺎﻣﻞ و روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﻗﺎﺑﺖ ﺑﺎ آن ﻣﺎه ﺑﺰرگ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﻳﺖ ﻳﻜﺒﺎره از زﻣﻴﻦ ﻛﻨﺪه‬
‫ﻣﻲﺷﻮد و ﻣﻲﭼﺮﺧﻲ‪ ،‬ﺳﺒﻚ‪ ،‬ﺳﻮار ﺑﺮ آن ﭼﺮخ ﻓﻠﻚ‪.‬‬
‫در آﻧﻮﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﻜﺮي ﻛﻪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺧﺎر ﺧﺎر ﻛﻮﭼﻜﻲ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد دﻳﺪن‬
‫ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﻮد‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎﺋﻲ ﺧﻠﻮت ﺑﺎ او ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ از ﺟﻮاد‬
‫ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ و او ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺣﻮاﺳﻤﺎن ﺟﻤﻊ اﺳﺖ و‬
‫ﺧﻴﺎﻟﺶ را از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻼﺋﻲ ﺳﺮ ﺷﻴﺪه ﺑﻴﺎﻳﺪ راﺣﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع زﻳﺎد ﻋﺬاب ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻲداد‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻃﺮﻓﺶ‬
‫ﺟﻴﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺟﻠﻮ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﻪام رد ﻣﻲﺷﺪم دﻳﺪم ﭼﺮاغ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎرك روﺷﻦ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬دوﭼﺮﺧﻪام را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي اﻧﺒﺎر رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪاي دو‬
‫ﺳﺎﻟﻪ آرام ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪.‬‬

‫ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻣﻬﺪي ﺑﺎ ﻓﻴﺎت ﻣﻌﺮوﻓﺶ ﻛﻮﺑﻴﺪ آﻣﺪ اوﺗﺮﺧﺖ‪ .‬ﺳﺮ راﻫﺶ اول رﻓﺖ‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ آﻣﺪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺧﻴﺎﺑﺎن آﻧﻄﺮﻓﺘﺮ از ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ راﺳﺖ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﺟﺎدهﻫﺎي اﺻﻠﻲ ﺑﻴﺮون از ﺷﻬﺮ‪ .‬ﻗﺮارش ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎي اﻫﻞ‬
‫ﺧﺎﻧﻘﺎه‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ دو ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد؛ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ دو‬
‫ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻲ زودﺗﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺧﻮش ﺧﻮش ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮي راه ﺑﺮاي‬
‫ﺧﻮدﻣﺎن ﺻﻔﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﮔُﻠﻪ ﮔُﻠﻪ اﺑﺮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن آﺳﻤﺎن آﺑﻲ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫آﻓﺘﺎب ﻣﻲرﻓﺖ ﭘﺸﺖ اﺑﺮﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره از زﻳﺮ‬
‫ﺣﺎﺷﻴﻪﻫﺎﺷﺎن روﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎ و درﺧﺸﺎﻧﻲ ﺑﺎﻟﻬﺎي ﮔﺸﻮدة ﻗﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲزد‬
‫ﺑﻴﺮون و آﺳﻤﺎن ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻢ ﻧﻮزادي ﺷﻔﺎف ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﺮف ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮوﻗﺖ‬
‫ﺑﺮف ﻧﻤﻲآﻣﺪ زﻣﺴﺘﺎن ﻃﻮﻻﻧﻴﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ "ﻓﻮﻟﻦ دام" ﻣﻬﺪي ﻳﻚ راه‬
‫ﻓﺮﻋﻲ ﻣﻴﺎن دﻫﻜﺪهﻫﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﭘﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و‬

‫‪149‬‬
‫ﺳﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺑﺤﺜﺸﺎن داغ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬اول رﻓﺘﻴﻢ ﻛﻨﺎر درﻳﺎ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺎﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻐﺎزهﻫﺎي دم ﺳﺎﺣﻞ ﻫﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮﻏﻬﺎي درﻳﺎﺋﻲ ﺑﺎﻻي ﺳﺮِ‬
‫ﻣﺎ ﭼﺮخ ﻣﻲزدﻧﺪ و ﺟﻴﻎ ﺟﻴﻎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬روي ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺎد ﻣﻲوزﻳﺪ‪ .‬رﻓﺘﻴﻢ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‬
‫ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از ﻛﺎﻓﻪﻫﺎ‪ .‬اوﻟﺶ آﺑﺠﻮ ﺧﻮردﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻬﺪي ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﺳﺮخ ﺷﺪه‬
‫دﻋﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ دو‪ ،‬از ﻛﺎﻓﻪ زدﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي در ﻧﻘﺸﻪﺧﻮاﻧﻲ ﺷﻬﺮ ﻛﺎرش ﻣﺤﺸﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪون از اﻳﻦ ﺑﭙﺮس از آن ﺑﭙﺮس و‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪن ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﻋﻮﺿﻲ‪ ،‬ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ رﺳﺎﻧﺪﻣﺎن‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ دﻳﺪن ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬دﻧﺒﺎل‬
‫ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮي ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺧﺎﻧﺔ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻏﭽﻪاي ﻫﻢ در ﺟﻠﻮ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ زﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﻲﺧﻮرد ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮدش در را ﺑﺎز‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮش زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي دوﺳﺖ ﺑﻮد ﻣﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﻴﺪه را زود ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻮﺳﻴﺪش‪ .‬و‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺤﻮﻳﻠﻤﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ده دوازده ﻧﻔﺮي ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﻲ‬
‫ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻓﺮش ﭘﻬﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬آﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻴﺮون و ﺑﻌﺪ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ اﻳﺎق ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﺳﺪي ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬از ﻫﻤﺎن اول ورودﻣﺎن ﺑﻪ اﺗﺎق ﻫﻤﻪﻣﺎن‬
‫ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻢ ﻛﺮدﻳﻢ ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺒﺎس‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪة روي ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ او ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺳﺎﺑﻖ‬
‫ارﺗﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻛﺮدﻳﻢ ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﻪ ﺟﺎي اﺳﺪي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ از‬
‫دوﺳﺖ ﻣﻬﺪي‪ .‬ﮔﻔﺖ اﺳﺪي ﻫﻨﻮز ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﺎ آﻗﺎ آﻗﺎ ﮔﻔﺘﻦ دو ﻧﻔﺮ ﻛﻪ دم در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺎش‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﭘﻴﺮ ﻳﺎ ﻣﺮﺷﺪ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬دوﺗﺎ از زﻧﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮ دﺳﺘﺶ را‬
‫ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎ رﻓﺖ ﺑﺎﻻي ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻗﻴﺎﻓﻪ و ﺳﺮ وﺿﻌﺶ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭘ‪‬ﺨﻲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺧﻨﺪهﻣﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺗﻮي ﻏﺮﺑﺖ ﻣﻘﺎﻣﻲ ﻋﻠﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻴﺰ دراز‬
‫ﮔﻮﺷﺔ اﺗﺎق ﺑﻮد‪ .‬روش دو ﻇﺮف ﺑﻠﻮر ﭘﺮ از ﺗﻮت ﺧﺸﻚ ﺑﻮد و ﻗﻴﺴﻲ‪ .‬و ﻫﻔﺖ ﺷﻤﻊ‬
‫ﺑﺰرگ ﺧﺎﻣﻮش اﻳﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮﻓﺶ‪ .‬وﻗﺘﻲ آﻗﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از زﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ‬
‫دﺳﺖ آﻗﺎ را ﺑﻮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺖ ﺷﻤﻌﻬﺎ را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻮرﺷﺎن ﺗﻮي روز زﻳﺎد ﭘﻴﺪا‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬از اﺳﺪي ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪ‪ .‬وﺳﻄﻬﺎي ﺗﻨﻔﺲ ﺑﺤﺚ و ﻓﺤﺺ‬
‫دو ﻗﺴﻤﺘﻲ آﻗﺎ درﺑﺎرة ﺟﻬﺎد اﻛﺒﺮ و ﺟﻬﺎد اﺻﻐﺮ‪ ،‬ﻣﺎ از اﺗﺎق زدﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻣﻬﺪي دم‬
‫در ﻳﻘﺔ دوﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫ـ ﭼﻲ ﺷﺪ ﭘﺲ اﻳﻦ آﻗﺎ؟‬

‫‪150‬‬
 ‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدي ﻣﻴﺎد؟‬
‫ـ راﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﺮد ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ‬
‫ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻴﻮﻣﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﮕﻪ ﭼﻴﺰي ازش ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻦ؟‬
‫ـ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم ازش ﺑﭙﺮﺳﻪ ﻗﺒﻼً ﭼﻪ ﺷﻐﻠﻲ داﺷﺘﻪ‪ ،‬اﻫﻞ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪،‬‬
‫از اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺸﻬﺎي ﺳﺎده‪.‬‬
‫ـ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ از اوﻣﺪن ﻣﺎ ﺧﺒﺮ داﺷﺖ؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻨﻮ ﻣﻲدوﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻲﮔﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﺷﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻴﻦ ﻛﺪوم ﺷﻬﺮ ﻣﻲﺷﻴﻨﻪ؟ ﻫﻴﭻ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﻲ ازش ﻧﺪارﻳﻦ؟‬
‫ـ اﻳﻨﺎ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺴﻲ رو از ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮن‪ .‬اﻻ ﺧﻮدش ﺑﺨﻮاد ﺑﺪه‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ‬
‫ﻳﻪ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺴﺖ ﻣﺨﺼﻮص اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اون زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻦ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺸﻬﺎ ﭼﻴﺰي ﻋﺎﻳﺪﻣﺎن ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ و راﻧﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫اوﺗﺮﺧﺖ‪ .‬ﺗﻮي راه اﺳﺪي دوﺑﺎره ﺷﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﻫﻤﻪﻣﺎن‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻏﺮﻳﺒﻲ داره اﻳﻦ آدم‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻄﻮر؟‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﺮﺳﻪ از ﺟﻤﻌﻬﺎي اﻳﺮوﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاد ازﺷﻮن دور ﺑﺸﻪ‪ .‬اون‬
‫اوﻣﺪﻧﺶ ﺗﻮ ﻣﺘﻴﻨﮓ "دِنﻫﺎخ" و ﻣﻴﻮن اون ﻫﻤﻪ آدم ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲدوﻧﺴﺖ‬
‫اﻣﻜﺎن ﻟﻮ رﻓﺘﻨﺶ ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻳﻨﻢ اوﻣﺪﻧﺶ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﻮر ﺟﺎﻫﺎ‪ .‬اﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎل ﺟﺎﺋﻲ ﻣﻲﮔﺮده‬
‫ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪاي ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﺳﺎواﻛﻲ ﺷﺪﻧﺶ داﺷﺘﻪ وﺻﻞ ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻫﺮخ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬در اﻳﻨﻜﻪ آدم ﻋﺠﻴﺒﻴﻪ‪ ،‬ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﺎرﻫﺎش ﻫﻤﻮن وﻗﺘﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﻴﻒ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻟﺐ ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻲدﻳﺪﻳﻤﺶ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬روزﻫﺎي اﻧﻘﻼب ﻳﻪ ﻣﺪت ﺗﻮ‬
‫ﺧﻮﻧﺔ ﻳﻜﻲ از ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺣﺒﺲ اﺑﺪي ﭼﭗ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺎل ﻗﺒﻠﺶ ﻋﻔﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد!‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺪي ﻣﻲﮔﻲ؟‬

‫‪151‬‬
‫ـ آره ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻤﻮن زﻧﺪان ﻣﺮﻳﺪ ﺑﻌﻀﻲ از زﻧﺪوﻧﻴﻬﺎي ﺧﻮدش ﺷﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﺑﻬﺸﻮن ﻳﻪ ﺟﻮرﻫﺎﺋﻲ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺣﻴﻒ ﺷﺪ‪ .‬واﻗﻌﺎً ﺣﻴﻒ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻳﻤﺶ!‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺎزي ﺧﻄﺮﻧﺎك ﭼﻴﺰي ﻫﻢ ﻧﺼﻴﺒﺸﻮن ﻧﻤﻲﺷﻪ! اﻳﻨﺠﻮر ﻓﺮوﺧﺘﻦ روح‬
‫ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻳﻜﺠﻮر ﻓﻼﻛﺘﻪ‪ .‬ازاﻳﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮔُﻪﺗﺮ دﻳﮕﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﺷﻪ‪ .‬ﺑﺮا‬
‫ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻫﻲ ﻣﻲﺧﻮان ﺑﺮﮔﺮدن ﺑﻪ روزﻫﺎي ﭘﻴﺶ از آن‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻦ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﻮدت اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدي ﻛﻪ ﭘﺎﺗﻮ ﺑﺬاري ﺗﻮ ﮔُﻪ‪،‬‬
‫دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺗﻪ رﻓﺘﻲ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻴﭽﻴﺪهس روح آدم‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺣﺮف ﺗﻮ درﺳﺘﻪ‪ .‬اﻧﺘﺨﺎب‬
‫ﻛﺮده ﺑﺮا ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﻮر ﻣﻌﺎﻣﻠﻪﻫﺎ ﻫﺮﻃﻮرش ﻓﻼﻛﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻌﺔ ﻣﺎ آدﻣﺎ ﻳﻪ ﺟﺎ ﻳﻬﻮ واﻣﻲدن‪ .‬ﭼﻮن ﻓﺸﺎر ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ از‬
‫ﺧﻮدت ﻣﺎﻳﻪ ﺑﺬاري‪ .‬ﺑﻌﻀﻴﺎ زﻳﺮ اﻳﻦ ﻓﺸﺎر ﻣﻲاﻓﺘﻦ ﺗﻮ دام ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻦ‬
‫ﻣﻲﺗﻮﻧﻦ از ﺗﻮش درﺑﻴﺎن‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻦ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﻚ ﺑﺨﺶ از ﺳﺮﮔﺮدوﻧﻲ‬
‫اﺳﺪيرو ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﮔﻮش ﻣﻲدادم ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي آﻧﻬﺎ و ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺧﻮدم ﺑﻮدم‪ .‬اﺑﺮﻫﺎ‪ ،‬روﺑﺮوي‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬آن ﺑﺎﻻ ﻫﻨﻮز درﺣﺎﺷﻴﻪ ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻣﺜﻞ ﺑﺎل ﻗﻮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﺗﺎزهاي‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن اﺳﺪي ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ داﺷﺖ از ﻣﻦ دور ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺗﻮي آن ﺧﺎﻧﻪ در "ﻓﻮﻟﻦ دام" ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار و ﺳﺎﻛﺖ‪،‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻣﻲﺑﻴﻨﻤﺶ روﺑﺮوﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎ دﺳﺖ روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده از ﺟﻬﺎد اﻛﺒﺮ و دﻟﺨﻮش ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ در ﺟﻬﺎد اﺻﻐﺮش ﺗﺎ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ‬
‫ﺻﺒﺎح ﻋﻤﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻪ اوﺗﺮﺧﺖ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﻳﻨﻢ از ﻛﺎرآﮔﺎه ﺑﺎزيِ اﻣﺮوزﻣﺎن‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪152‬‬
‫ـ ﻧﮕﺮوﻧﺶ ﻧﺒﺎش‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻠﻨﺪ اوﻧﻘﺪه ﮔﻨﺪه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎز از‬
‫ﻳﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﺳﺮ و ﻛﻠﻪاش در ﻣﻲآد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ راﺳﺘﻲ ﺻﺪاش ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﻮد؟ ﺑﻲ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﮔﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻓﺘﻀﺎح‪ .‬اﻣﺎ اداﻫﺎش ﻛﻤﻲ ﺧﻨﺪهدار ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮﻧﺪن آوازاي‬
‫ﻫﻨﺪي‪ ،‬ﺳﺮش را ﻃﻮري ﺑﻪ اﻳﻨﻮر و اوﻧﻮر ﻣﻲﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻳﻪ وﻳﺠﻨﺘﻲ ﻣﺎﻻي‬
‫ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺮاﺑﺮش اﻳﺴﺘﺎده‪ .‬راﺳﺘﺶ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬ﻗﻴﺎﻓﺔ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪاي ﺑﻪ ﺧﻮدش‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﻴﭽﺎره ﻳﻪ دﻟﺨﻮﺷﻴﻬﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدش داﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬آره ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﺑﻪ ﺻﺪام ﻣﻲرﺳﻴﺪم ﻳﻪ ﭼﻴﺰي‬
‫ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻲﮔﻔﺖ ﭼﺮا ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ؟‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎﻫﺎ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ ﻳﻬﻮ ﻗﻔﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲﺷﺪ‬
‫ﺑﺎزﺟﻮ‪ .‬و ﭼﺎرﺗﺎ ﻓﺤﺶ ﻣﻲداد و ﺷﻼﻗﺸﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﻛﺮد و ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻲ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪:‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺔ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮ ﻧﺰدي!‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻮن روزاﺋﻲ ﻛﻪ ﺣﺮف اﻳﻦ آﻗﺎ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﭘﻴﺶ اوﻣﺪ‪،‬‬
‫ﺳﻠﻴﻢ ﻳﻜﺒﺎر از ﻗﻮل ﻫﻤﺴﻠﻮﻟﻴﺶ ﮔﻔﺖ ذﻟﺖ و ﻓﻼﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪر اﺳﺪي ازﺧﻮدش‬
‫ﻧﺸﻮن ﻣﻲداد روح اوﻧﻮ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺑﭽﮕﻲ وﻳﺮان ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ اون‬
‫ﺣﺮف ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻠﻴﻢ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺘﻲ؟‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬زده ﺑﻪ ﻓﻜﺮاي ﻓﻠﺴﻔﻲ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﻳﻜﻲ را ﺧﻴﻂ ﻛﺎﺷﺘﻲ ﻣﻬﺪي‪ .‬ﺗﻮ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺑﻮدم ﭼﻄﻮري ﻣﻲﺷﻪ‬
‫اﻳﻦ اﺑﺮﻫﺎ را ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫‪153‬‬
 ‫‪8‬‬

‫اﮔﺮ روي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدي‪ ،‬ﺳﻤﺖ ﭼﭗ‪ ،‬ﭘﺎي اوﻟﻴﻦ درﺧﺖ از ﺳﻪ‬
‫درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺎزه ﺑﺎ آﻧﻬﺎ اﺧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻪ ردﻳﻒ آﻧﺴﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﺑﺘﺪاي ﺑﺎرﻳﻜﻪ راﻫﻲ را ﻣﻲدﻳﺪي‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎرﻳﻜﻪ راه در اداﻣﺔ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺎرﻳﻜﻪ‬
‫راه دﻳﮕﺮي ﻣﻲﺧﻮرد و در اﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎدهاي ﺟﻨﮕﻠﻲ وﺻﻞ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻪام‬
‫زﻳﺎد دور ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﻤﺖ اﻳﻦ دو ﺑﺎرﻳﻜﻪ راه‪ ،‬ﻛﺎﻧﺎل آﺑﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﻛﺎﻧﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮي‬
‫ﻛﻪ دﺳﺘﻪاي ﻏﺎز و ﻗﻮي ﺳﻔﻴﺪ و ﻣﺮﻏﺎﺑﻲ وﺣﺸﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ در آن ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ و ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎدة ﺑﺰرگ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬درﺧﺘﺎﻧﻲ ﺑﻠﻨﺪ در ﻳﻚ‬
‫ردﻳﻒ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﺸﺎن آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻي ﺳﺮ و ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز‬
‫روﺑﺮو را ﺧﻂﻣﺨﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در آن ﺳﻤﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﻧﺎل آب ﺑﻮد و در ﺳﺮاﺷﻴﺐ آن‪،‬‬
‫ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻔﻬﺎ و ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ از ﮔﻠﻬﺎي وﺣﺸﻲ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ درﺧﺘﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﺷﺎن‬
‫ﺗﻮي آب ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﮔﺸﺖ زدن در آن راﻫﻬﺎي ﺑﺎرﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص روزﻫﺎي ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻬﺎر و‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ ﻋﺎدت ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺔ درﺧﺘﻬﺎ در آب ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم و ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ وزش‬
‫ﻣﻼﻳﻢ ﺑﺎد از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﺧﺘﻬﺎ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺗﻮي ﻫﻮا ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎي رﻫﺎ‬
‫در ﺑﺎد‪ ،‬ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﻴﻀﻲ ﺷﻜﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬رﻗﺺﻛﻨﺎن در ﻫﻮا ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺑﺮ‬
‫ﺳﻄﺢ آب ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ آﺳﻔﺎﻟﺘﻲ ﭘﻴﺎدهرو‪ ،‬و زﻣﻴﻦ را ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر‬

‫‪154‬‬
‫ﻣﻲزدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﻢ ﺑﺎران ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ ،‬از دور ﭼﻮن ﻓﺮﺷﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ از اﺑﺮﻳﺸﻢ ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﺔ درﺧﺘﻬﺎ ﭘﻬﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺮف ﺗﺎزه‬
‫ﺑﺎرﻳﺪه ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬دﻳﺪن آﻧﻬﺎ ﺟﻔﺖ ﺟﻔﺖ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ در آب آرام ﻛﺎﻧﺎل ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر درﺧﺘﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﻟﺐ آب ﺑﺎ ﺳﺎﻗﻪﻫﺎي ﻛﺞ و در ﺣﺎل ﺳﻘﻮط‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﺧﺼﻮص آن دو درﺧﺘﻲ ﻛﻪ در ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﺔ ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ دﻳﻮارة ﮔﻠﻲِ ﻛﺎﻧﺎل ﺧﻢ‬
‫ﺷﺪه ﺑﺮ آب‪ ،‬ﺑﺮگ و ﺑﺎر داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺔ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﺷﺎن در‬
‫آب ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻮﺗﻪ ﮔﻠﻬﺎي وﺣﺸﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﺧﺎﻧﻮادة ﮔﻠﻬﺎي‬
‫ﮔﺸﻨﻴﺰي‪ .‬ﭼﺘﺮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ اﻳﻦ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ در ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻧﺎزﻛﺸﺎن‪ ،‬ﺧﻤﺎن ﺑﻪ اﻳﻨﺴﻮ‬
‫و آﻧﺴﻮ‪ ،‬در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل اﻳﻦ دو ﺑﺎرﻳﻜﻪ راه‪ ،‬ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺎرﮔﺮان‬
‫ﺷﻬﺮداري ﺑﺎ ارهﻫﺎي ﺑﺮﻗﻲ ﻋﻠﻔﻬﺎي وﺣﺸﻲ را از ﺗﻪ ﻣﻲﺑﺮﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ ﻛﻨﺎر‬
‫ﺑﺎرﻳﻜﻪ راﻫﻬﺎ ﺑﻪ زﻣﻴﻨﻬﺎي زراﻋﺘﻲِ درو ﺷﺪه ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﺪ و ﻫﻮا را ﺑﻮي ﺳﺎﻗﺔ‬
‫ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺑﺮﻳﺪه ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎد ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬در آن ﻫﻮاﺋﻲ ﻛﻪ از ﻋﻄﺮ ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺑﺮﻳﺪه ﭘ‪‬ﺮ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻴﺎن آﻧﻬﻤﻪ ﺑﻮ و رﻧﮓ راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي درﺧﺘﺎن‬
‫ﮔﻮش ﻣﻲدادم؛ ﺑﻪ ﺻﺪاي ﺑﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪاي ﻛﻼغ زاﻏﻴﻬﺎ و ﺳﺎرﻫﺎ و ﺗﻮﻛﺎﻫﺎ ﻛﻪ درﻫﻢ‬
‫ﻣﻲآﻣﻴﺨﺘﻨﺪ و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ دﻟﻨﺸﻴﻨﻲ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ آﻧﺮا ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ‬
‫ﺟﻨﮕﻞ ﻧﺎم ﻧﻬﺎده ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺻﺪاﻫﺎ ﻳﻚ روز وﺳﻮﺳﻪام ﻛﺮد ﺑﺮوم ﻳﻚ دورﺑﻴﻦ‬
‫وﻳﺪﺋﻮي ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺨﺮم‪ .‬ﻫﻨﮕﺎم راه رﻓﺘﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‬
‫ﺿﺒﻂ ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫ﺗﻮﻛﺎﻫﺎ را اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در اﻳﻨﺠﺎ دﻳﺪم‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ ﭘﺮ ﻋﻠﻒ دو ﺑﺎرﻳﻜﻪ‬
‫راه‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﺷﺎخ و ﺑﺮگ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎي وﺣﺸﻲ و ﻳﺎ روي ﻋﻠﻔﻬﺎي ﻛﻮﺗﺎه‪ ،‬ﺟﺴﺖ و‬
‫ﺧﻴﺰﻛﻨﺎن در ﭘﻲ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻛﺮم ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و رﻫﺎ و آزاد ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ؛ ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ و ﻓﺮار ﻛﻨﻨﺪ و ﻳﺎ ﺣﺴﻲ از ﺗﺮﺳﻴﺪن در وﺟﻮدﺷﺎن‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدي ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺠﺬوب ﺗﻤﺎﺷﺎي آﻧﻬﺎﺋﻲ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺠﺬوب‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺗﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاﻳﺸﺎن ﺻﺪاي ﺑﻠﺒﻠﻬﺎي ﺟﻨﻮب را ﺑﻪ ﻳﺎدم ﻣﻲآورد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻳﻚ‬
‫ﻧﺖ را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻜﺮار آن ﻧﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﻠﻮدﻳﻬﺎي ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﮔﺎه اﺟﺮا‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻳﻜﺠﻮر ﺗﻜﻨﻮازي در دﺳﺘﮕﺎه ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻨﺠﺸﻜﻬﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬راه ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺔ آﻧﭽﻪ دور و ﺑﺮم ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﻦ‪ .‬ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﻬﺎ‪ .‬زن و ﻣﺮدي ﻛﻪ روي ﻳﻚ دوﭼﺮﺧﺔ‬
‫دوﻧﻔﺮه ﺑﺎ ﻫﻢ رﻛﺎب ﻣﻲزدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎ ﺻﺪاي ﻧﺎﻗﻮس ﻛﻠﻴﺴﺎي دﻫﻜﺪه ﺑﻪ‬

‫‪155‬‬
‫ﺻﺪاﻫﺎي دﻳﮕﺮ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬دﻳﻨﮓ داﻧﮓ‪ ...‬ﺻﺪاي ﻧﺎﻗﻮس ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪا از ﺑﺮج ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮﻳﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎي دﻫﻜﺪه ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎرﻳﻜﻪ راه دوم را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ وارد ﺟﺎدة اﺻﻠﻲ ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬در ﻳﻚ ﺳﻤﺖ ﺟﺎدة اﺻﻠﻲ ﻫﻤﺎن ﻛﺎﻧﺎل آب‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮش ﭼﺮاﮔﺎﻫﻲ ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ در آن‬
‫ﺗﻌﺪادي ﮔﺎو ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎي ﺳﻨﮕﻴﻦ از ﺷﻴﺮ‪ ،‬وﻟﻮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﻛﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻗﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﻬﺎي وﺣﺸﻲ ﮔﺎه در آن ﺷﻨﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺧﺴﺘﻪ از ﺗﻤﺎﺷﺎ و راﻫﭙﻴﻤﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﮔﺎه ﻣﻲدﻳﺪم‬
‫ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎد از ﺳﺮ ﺷﺎﺧﺔ درﺧﺘﻬﺎ ﻛﻨﺪه و ﺗﻮي ﻫﻮا ﭘﺨﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪،‬‬
‫اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ ﺗﻮي ﻛﺎﻧﺎل‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ آب ﻛﻪ ﺑﺎ وزش آرام ﺑﺎد ﻣﻮج ﻧﺮﻣﻲ ﺑﺮداﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭘﺮواﻧﻪﻫﺎﺋﻲ ﻣﺮده‪ ،‬آرام آرام ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﭘﺮواﻧﻪﻫﺎي‬
‫ﻣﺮده و ﻛﻮﻣﻪ ﻛﻮﻣﻪ و ﭘﺨﺶ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ ﻣﻲآﻣﺪم‪ ،‬ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ و‬
‫وﻗﺘﻲ ﮔﻠﺒﺮگ ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎ در ﺑﺎد ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎ دورﺑﻴﻨﻢ از آﻧﻬﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫آﻧﺮوز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺑﻮد‪ .‬اواﺳﻂ ﺑﻬﺎر‪ .‬ﭼﻨﺪ ﮔﻠﺪان ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ ﺗﺎزه ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم و در‬
‫ﺟﺎ ﮔﻠﺪاﻧﻲ ﺑﺰرگ آوﻳﺰان ﺑﻪ ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﺎﭘﺮي‪ ،‬ﺣﺎﻻ دو‬
‫ﻗﻨﺎري وﺣﺸﻲ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﮔﺎه روي ﮔﻠﻬﺎ و روي ﻧﺮدهﻫﺎي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺗﺎ ﻣﻦ را ﻣﻲدﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﭘﺎﭘﺮي ﻣﻲﭘﺮﻳﺪ روي ﺳﺠﺎف ﺑﺎرﻳﻚ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه و‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻴﻬﺎ آب ﻣﻲدادم‬
‫ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻪﻫﺎي ﺳﺒﺰ ﺑﺮﮔﻬﺎي دوﺳﺘﺎن ﺗﺎزهام‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺳﻪ درﺧﺘﻲ ﻛﻪ‬
‫آﻧﺴﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬رﻧﮓ و ﺑﻮي ﺑﻬﺎر را ﺣﺲ ﻛﺮدم‪ .‬آب و ﻫﻮاي ﻫﻠﻨﺪ ﺑﺎ‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪاي ﻛﻪ ﻣﻦ در اﻳﻦ ده دوازده ﺳﺎل از آن داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺣﺴﺎب و ﻛﺘﺎب‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻳﻚ وﻗﺖ ﻣﻲدﻳﺪي وﺳﻂ ﺑﻬﺎر ﻫﻮا ﺳﺮد و ﻳﺨﺒﻨﺪان ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬آﻧﺮوز از‬
‫ﺧﻮش اﻗﺒﺎﻟﻲ ﻣﻦ ﻫﻮا ﺧﻮب ﺑﻮد و ﻧﺸﺎط ﺑﻬﺎر داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ‪ ،‬وﻗﺘﻲ آﻓﺘﺎب‬
‫ﻫﻨﻮز در آﺳﻤﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم و دورﺑﻴﻦ وﻳﺪﺋﻮﺋﻲام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺮاي ﻗﺪم‬
‫زدن در ﺟﺎدهﻫﺎي ﺟﻨﮕﻠﻲ از ﺧﺎﻧﻪ زدم ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫در دو ﺳﻪ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ روزﻫﺎي ﺑﻲدردﺳﺮي داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ دﻳﻮﺛﻲ اﻋﺼﺎﺑﻢ را‬
‫ﺧﻂ ﺧﻄﻲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزﮔﺸﺘﻤﺎن از "ﻓﻮﻟﻦ دام" و ﻧﺪﻳﺪن اﺳﺪي‪ ،‬ﻓﻜﺮ‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن او را ﭘﺎك ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻮي اﻳﻦ ﻣﺪت ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ‬
‫ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ زده ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺳﺮدي ﺟﻮاﺑﺶ را داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ‬
‫زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻟﻮاﭘﺲ ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ وﻗﺘﻲ‬

‫‪156‬‬
‫ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ اﻳﻠﻴﺎد و اودﻳﺴﻪاي ﻛﻪ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬دﻟﻢ‬
‫ﺑﺮاي دﻳﺪن و ﺣﺮف زدن ﺑﺎ او ﺗﻨﮓ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻼش ﻛﺮدم ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻢ ﺑﺎ او‬
‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪم‪ .‬ﻳﻜﺮﻳﺰ ﺟﺎش را ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ ﻋﻮض ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ آﻧﻘﺪر از ﻣﻦ دور ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﻢ‪ .‬ﺗﺎ‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﺎ راه درروﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﺧﻮدش را ﺑﻪ آﻧﻲ از ﻣﻦ‬
‫ﻣﺨﻔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ول ﻛﺮدم‪ .‬ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺧﻮدش ﺳﺮاﻏﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺷﻴﺪه ﻫﻨﻮز ﺗﻮي آﺗﻠﻴﻪ‬
‫ﻣﻲﭘﻠﻜﻴﺪ و ﺳﺮش ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮدش ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻜﺎري‬
‫ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻛﺎري ﭘﻴﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻔﺘﻪاي ﻳﻜﺒﺎر ﺑﺮاي ﺑﭽﻪﻫﺎي ده دوازده ﺳﺎﻟﺔ‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ و اﻓﻐﺎﻧﻲ و ﺗﺎﺟﻴﻚ در اوﺗﺮﺧﺖ و ﺣﻮﻣﻪ ﻳﻚ ﻛﻼس آﻣﻮزش ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻪ زﺑﺎن‬
‫ﻣﺎدري ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻞ ﻛﺎرش ﺗﻮي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻳﻚ ﻣﺮﻛﺰ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮي ﻛﺎرﻫﺎي ﻫﻨﺮي ﺑﺎ ﻣﺪارس ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺮاي ﺷﺮوع ﻛﺎرش‪،‬‬
‫داﺳﺘﺎن »ﺧﺮوس زري‪،‬ﭘﻴﺮﻫﻦ ﭘﺮي« اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ‬
‫ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ راﻫﭙﻴﻤﺎﺋﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ و ﮔﺎه اﻳﺴﺘﺎدن ﺑﻴﻦ راه و ﻏﺮق ﺗﻤﺎﺷﺎي‬
‫ﺑﻨﻔﺸﻪﻫﺎي روﺋﻴﺪه ﺑﻴﻦ ﻋﻠﻔﻬﺎ و ﮔﻠﻬﺎي زرد‪ ،‬ﺑﻪ آن ﻗﻠﻌﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻗﺮن‬
‫ﺷﺎﻧﺰده در ﺣﻮاﻟﻲ اوﺗﺮﺧﺖ رﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود دو ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﻗﻠﻌﻪ را ﻓﻘﻂ از ﺑﻴﺮون دﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ از روزﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ درش ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬در رﺳﺘﻮران ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺎﻧﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ‬
‫ﭘﻴﺸﺨﻮان ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ دو و ﻧﻴﻢ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺮاي دﻳﺪار ﺗﻮرﻳﺴﺘﻬﺎ ﺑﺎز‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺘﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ در آﻓﺘﺎب و‬
‫ﻧﻮﺷﻴﺪن آﺑﺠﻮ ﻳﺎ ﻗﻬﻮه‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﻳﺎ ﺑﺮوم ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺘﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮي آن ﻣﻴﺰ و ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﺑﺠﻮﺋﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺘﻲ و‬
‫ﺗﻮي آﻓﺘﺎب و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻛﺎﻧﺎل آب ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻳﻜﻲ دو ﺟﺮﻋﻪ از آﺑﺠﻮﻳﻢ را‬
‫ﻧﻨﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ زﻧﻲ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻮﺗﺎه‪ ،‬ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ و ﻛﺖ ﺟﻴﺮ ﻛﻪ ﭘﺎﺋﻴﻨﺶ در‬
‫ﻛﻤﺮ ﺗﻨﮓ ﻣﻲﺷﺪ و ﭼﻴﻦ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه در دﺳﺖ ﺳﺮ ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺳﻨﮕﻲ‬
‫ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎل ﺳﻴﺎﻫﻲ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ آرام از آن ﺳﻪ ﭘﻠﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ‬
‫آﻣﺪ و رﻓﺖ ﭼﻨﺪ ﻣﻴﺰ آن ﻃﺮﻓﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻐﻞ دﻳﻮاري ﻛﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪه از ﭘﻴﭽﻜﻬﺎي ﺳﺒﺰ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻮي ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﻧﻤﻲدﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺻﻮرت زﻳﺒﺎﺋﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ زن و ﻣﺮد ﭘﻴﺮي ﭘﻴﺪاﺷﺎن ﺷﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و آرام آرام از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬زﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﻮان ﺑﻮد ﭘﺸﺖ‬

‫‪157‬‬
‫ﺳﺮﺷﺎن ﺳﻴﻨﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻣﺪ و وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻗﻬﻮهﺷﺎن را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﻫﻮاي ﺧﻮﺑﻲ!‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﭘﻴﺮزن ﻫﺮدو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻨﺪهﻛﻨﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮي ﻣﺎ ﻛﺎﻧﺎل آب ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻠﻌﻪ را دور ﻣﻲزد‪ .‬ﺗﻮي آب ﺳﻪ ﭘﺮﻧﺪة ﺳﻴﺎه رﻧﮓ‬
‫ﺷﻨﺎﻛﻨﺎن ﺑﻪ اﻃﺮاف ﮔﺮدن ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﮔﺎه زﻳﺮ آب ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﭼﻮن از ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻪ آب ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺑﻮدم ﻣﻲدﻳﺪﻣﺸﺎن‪ .‬در ﭼﻤﻦ آﻧﻄﺮف ﻛﺎﻧﺎل‪،‬‬
‫ﻛﺎرﮔﺮي داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻴﺦ ﭼﻨﺪ ﭼﻮب دراز و ﭘﻬﻦ را ﺑﻪ ﻫﻢ وﺻﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻛﻼه‬
‫ﺣﺼﻴﺮي آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺳﺮش ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎرش ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﭼﻮﺑﻬﺎي ﺑﻪ ﻫﻢ وﺻﻞ ﺷﺪه را ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻛﺮد و ﺑﻪ درازا رو ﺑﻪ ﻛﺎﻧﺎل روي ﭼﻤﻨﻬﺎ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آن ﻛﺮد و راﺿﻲ از‬
‫ﻛﺎرش دﺳﺘﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﺑﻌﺪ زﻳﺮ آﻓﺘﺎب روي آن دراز ﻛﺸﻴﺪ و ﻛﻼﻫﺶ‬
‫را درآورد روي ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻟﺒﺎس ﻛﺎر و ﻃﺮز دراز ﻛﺸﻴﺪﻧﺶ زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ﻣﻦ‬
‫را ﻳﺎد ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﺮدي در ﻳﻜﻲ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي وﻧﺴﺎن وانﮔﻮگ ) ‪Vincent van‬‬
‫‪ (Gogh‬اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دورﺑﻴﻨﻢ را در آوردم و از او ﻛﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﻣﺮﻏﻬﺎي‬
‫ﺳﻴﺎه ﺗﻮي آب ﻓﻴﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ دورﺑﻴﻨﻢ را ﮔﺮداﻧﺪم ﺳﻤﺖ درﺧﺘﻲ ﻛﻪ در ﻃﺮف‬
‫دﻳﮕﺮ ﻛﺎﻧﺎل‪ ،‬ﭘﺸﺖ زن ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﻫﻤﺶ ﺷﻜﻠﻬﺎي‬
‫ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎرم ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮدي ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﺋﻲ‬
‫ﺳﻔﻴﺪ ﺳﺮ ﭘﻠﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮان ﻗﻠﻌﻪ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ داﺷﺖ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد و‬
‫ﭘﻴﺮزن ﺳﺮﺟﺎﺷﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮ رﻓﺘﻴﻢ ﭘﺎي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻳﻚ ﺑ‪‬ﺮ زن و ﻣﺮد دﻳﮕﺮ‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﭘﺎي در وروديِ ﻗﻠﻌﻪ‪ ،‬اول ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ‬
‫ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﺑﻴﻦ ﺑﺎزدﻳﺪﻛﻨﻨﺪﻛﺎن ﻛﺴﺎﻧﻲ از ﻛﺸﻮرﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺸﻜﻞ دارد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ در دور ﺑﻌﺪي‬
‫ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻗﺒﻼً ﻧﺎﺧﺪاي ﻛﺸﺘﻴﻬﺎي ﺗﺠﺎرﺗﻲ ﺑﻮد و ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺷﻐﻞ‬
‫راﻫﻨﻤﺎي ﻗﻠﻌﻪ را داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻗﺒﻮل ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮ رﻓﺘﻴﻢ زن ﻋﻴﻨﻚ آﻓﺘﺎﺑﻲاش‬
‫را درآورد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﻛﻴﻔﺶ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ و زﻳﺒﺎﺋﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﻗﻴﺎﻓﻪاش ﺑﻪ‬
‫اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﺋﻴﻬﺎ ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﭘﻴﺮزن ﻫﻢ در آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ وﻗﺘﻲ از ﭘﻠﻪﻫﺎي‬
‫ﺳﻨﮕﻲ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪158‬‬
‫ﻃﺒﻘﺔ اول آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد و اﺗﺎﻗﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ اﺧﺘﺼﺎص ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﺎن داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻃﺒﻘﺔ ﺑﻌﺪي ﻣﺨﺼﻮص اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮد و ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪاي ﺑﺰرگ در آن ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭼﺎپ آﺛﺎر روﺳﻮ و وﻟﺘﺮ و راﺳﻴﻦ را ﻣﻴﺎن ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ .‬و ﻧﻴﺰ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ داﻧﺸﻨﺎﻣﺔ ﻓﺮاﻧﺴﻮي‪ .‬ﻧﺎﺧﺪاي ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﺷﺮاف آن زﻣﺎن دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻮي در ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﺷﻴﺎﺋﻲ ﻛﻪ از ﻣﺎﻟﻜﺎن اﻳﻦ ﻗﻠﻌﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت‬
‫دﻗﻴﻘﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﺪاي ﺳﺎﺑﻖ از آﻧﻬﺎ ﻣﻲداد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻴﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ در ﻃﻮل ﭼﻨﺪ‬
‫ﻗﺮن در آن ﺟﺮﻳﺎن داﺷﺖ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ ﺟﺎن ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ؛ ﻇﺮوف ﭼﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه و ﺑﻨﺪ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻤﺪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻼﻓﻪﻫﺎي ﺗﺎ ﺷﺪه در آن ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻴﺰي ﻛﻪ ﭼﺮﺑﻴﻬﺎي ﻣﺎﻧﺪه در درزﻫﺎي ﺑﻴﻦ ﭼﻮﺑﻬﺎش ﻫﻨﻮز ﺑﻮي ﻟﺒﺎس و ﺗﻦ‬
‫ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺘﻬﺎ و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎﻧﻲ را ﻣﻲداد ﻛﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ دور آن ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و‬
‫ﻗﻬﻮه ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬اﺗﺎق ﻛﺎر ﺑﺎﻧﻮﺋﻲ ﻛﻪ در آن ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺰادهاي ﻛﻪ از راه دور ﺑﺮاي‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرياش آﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،...‬ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﺮد ﭼﻴﺰي از ﻳﺎد‬
‫ﻧﺮود‪ .‬ﻣﺎﻟﻚ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪ ﻳﻚ ﻟﺮد ﺑﻮد‪ .‬در ﺗﺎﺑﻠﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﻘﺎش از او و‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪاﺋﻲ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﻻﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮ ﺳﺘﻴﻎ ﺻﺨﺮهاي‪ ،‬و‬
‫داﺷﺖ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺑﻪ زن اوﻟﺶ ﻛﻪ ﻧﻘﺎش در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ او را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬زن ﭼﻮن ﻗﺪﻳﺴﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﭘﻨﺞ ﺑﭽﺔ ﻛﻮﭼﻚ او ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻬﺎﺋﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ از ﺳﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﺷﺎن روﺋﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در‬
‫آﺑﻴﻬﺎي آﺳﻤﺎن ﻓﺮاز ﺳﺮ او و ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮواز ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬زن دوم ﻟﺮد ﺑﺎ ﭼﻬﺮهاي آرام و‬
‫ﻣﻄﻴﻊ روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻬﺎرده ﺑﭽﻪ در دور و ﺑﺮش ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎي‬
‫او و ﺑﺮﺧﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎي زن اول ﻟﺮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺤﻨﻪﻫﺎي اﻃﺮاف ﺗﺰﺋﻴﻨﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﺧﺪاي‬
‫ﺳﺎﺑﻖ ﻛﺸﺘﻲ ﺗﺠﺎرﺗﻲ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﮔﻔﺖ آن زﻣﺎن ﻫﻨﻮز اﺳﺘﻔﺎده از‬
‫ﻧﻮر ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ روي ﭘﺮده ﻛﺸﻒ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﺻﺤﻨﻪﻫﺎي اﻃﺮاف و ﭼﺸﻢاﻧﺪازﻫﺎي ﺗﺎﺑﻠﻮ‬
‫ﺑﺨﺸﻲ از واﻗﻌﻴﺖ زﻧﺪﮔﻲ آدﻣﻬﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺗﺰﺋﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ‬
‫دﻟﺨﻮاه آن ﻛﺲ ﻛﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ را ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﻳﻜﻲ از راﻫﺮوﻫﺎي ﻗﻠﻌﻪ وﻗﺘﻲ از ﺟﻠﻮ ﭘﺮﺗﺮة ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻲ در ﻗﺎﺑﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ‬
‫ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺎﺧﺪاي ﺳﺎﺑﻖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻴﺎد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻓﺮدي از‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده و ﻳﺎ ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﻟﺮد ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫‪159‬‬
‫و دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي دﻣﺎغ ﻣﺮد‪ :‬دﻣﺎﻏﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻠﻨﺪي و ﮔﻨﺪﮔﻲ ﻣﺎل‬
‫اروﭘﺎﺋﻴﻬﺎي دﻣﺎغ ﻛﻮﭼﻚ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻃﺮف ﺷﺮﻗﻲ ﺑﻮده‪ .‬ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻳﺎ‬
‫ﺗﺎﺟﺮي ﺑﻮده ﻛﻪ از ﻣﺼﺮ ﻳﺎ ﻋﺮاق آﻣﺪه ﺑﺮاي دﻳﺪن ﻟﺮد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﺋﻲ اﺳﺖ دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪ روي دﻣﺎﻏﺶ و ﺑﺎ‬
‫ﺧﻨﺪه ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﺧﺪاي ﺳﺎﺑﻖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻛﺠﺎﺋﻲ ﻫﺴﺘﻴﻦ؟‬
‫ـ اﻳﺮاﻧﻲ‪.‬‬
‫ﻧﺎﺧﺪاي ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ دﻣﺎغ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آن‬
‫ﺑﺰرﮔﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫زن ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻃﻨﺰآﻣﻴﺰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺘﺸﻜﺮم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻴﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲآﻣﺪﻳﻢ راﻫﻨﻤﺎي ﻣﺎ ﻛﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﺔ زن ﺑﻮد رو ﺑﻪ او‬
‫ﮔﻔﺖ در ﺳﺎل ‪ 1965‬ﺑﺮاي ﺣﻤﻞ ﺑﺎر ﺑﻪ اﻳﺮان ﺳﻔﺮ ﻛﺮده و دو روزي در ﺑﻨﺪر‬
‫ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ از ﻫﻤﺎن ﭘﺎي در دﻳﺪم ﺑﺎران ﺑﺎ ﻗﻄﺮهﻫﺎي درﺷﺘﻲ ﻣﻲﺑﺎرد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ از آن وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺘﻲ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺟﺰ دو ﺳﻪ ﺟﺎ آﻧﻬﻢ در اﻓﻖ دور‪ ،‬اﺑﺮي‬
‫ﺗﻮي آﺳﻤﺎن ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﺧﺪا رو ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﻣﻮﻗﺘﻪ‪ .‬اﻣﺮوز ﻫﻮاﺷﻨﺎﺳﻲ ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬ﻫﻮا‬
‫ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﭘﻴﺮزن ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﭘﺴﺮ و دﺧﺘﺮ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﻻي‬
‫ﻣﻴﺰﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ دﻧﺒﺎل ﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬زﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ ﺗﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻟﺶ را ﺑﻴﻬﻮا درآورد اﻧﺪاﺧﺖ روي ﭘﺸﺘﻲ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲِ و راه اﻓﺘﺎد‬
‫ﻃﺮف وﻳﺘﺮﻳﻨﻬﺎ ﺗﺎ ﻛﺎرت ﭘﺴﺘﺎﻟﻬﺎ و ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺗﻮي آﻧﻬﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺗﻮي‬
‫ﻗﻠﻌﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬از ﺷﻮﺧﻲ ﻇﺮﻳﻔﺶ ﺑﺎ راﻫﺘﻤﺎ ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد اﻫﻞ ﺑﺎزي اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﺜﻞ آﻫﻨﺮﺑﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻳﻜﻲ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﻨﺪ‪ .‬روي ﻣﻴﺰﻫﺎ ﺷﻤﻌﻬﺎي ﻛﻮﺗﺎه و ﺑﻠﻨﺪ روﺷﻨﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دورﺑﻴﻨﻢ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺟﻠﻮم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﭘﺸﺖ ﺑﺎر ﺧﻠﻮت ﺷﻮد ﭼﻴﺰي‬
‫ﺳﻔﺎرش ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﻌﻠﺔ ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﻌﺪ دودي ﻏﻴﺮﻣﻌﻤﻮل روي ﻣﻴﺰي ﻛﻪ‬
‫زن ﺷﺎﻟﺶ را ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﻲ آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد دﻳﺪم‪ .‬ﺗﻨﺪ از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫ﻣﻴﺰ دوﻳﺪم‪ .‬زن ﻛﻤﻲ دﻳﺮﺗﺮ از ﻣﻦ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺷﺎل را ﻛﻪ ﺗﺎزه ﻟﺒﻪاش ﺑﻪ ﺷﻌﻠﺔ ﺷﻤﻌﻲ‬

‫‪160‬‬
‫رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ آﺗﺶ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻨﺎر و ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺎ ﻛﻒ دﺳﺖ‬
‫روي آن آﺗﺶ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﺎ زن ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﭼﻴﺰي‬
‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺎل را ﺗﺎ ﻛﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﻲاش‪.‬‬
‫ـ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺧﺎﻧﻮم‪.‬‬
‫ـ اِه‪ .‬ﺷﻤﺎ اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﻦ!‬
‫ـ آره‪ .‬ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدﻳﻦ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻮب ﻳﻪ ﻛﻤﻲآره‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻪ‪ .‬ﻳﺎ آره؟‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻧﻪ!‬
‫و ﺷﺎﻟﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آن ﻛﺮد‪:‬‬
‫ـ ﺗﺎ آﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻳﺎدﻣﻪ دور از ﺷﻌﻠﺔ ﺷﻤﻊ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺶ‪.‬‬
‫ـ ﻓﻜﺮﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﺎر ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻮده‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﺗﻮ ﺑﺎزﻳﺸﻮن اﻓﺘﺎده ﺑﻮده روي زﻣﻴﻦ‪،‬‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺶ ﺳﺮ ﺟﺎش ﻛﻤﻲ ﺑﻲ اﺣﺘﻴﺎﻃﻲ ﻛﺮدن‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ از ﺷﻤﺎ‪.‬‬
‫ـ اﺟﺎزه ﻣﻲدﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻮن ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﻮﻧﺪن ﺷﺎﻟﺘﻮن‪.‬‬
‫ـ زﻳﺎد ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﺑﺸﻴﻨﻢ‪ .‬دوﺳﺘﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻮن اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬رﻓﺘﻦ ﻫﻤﻴﻦ دور و‬
‫ﺑﺮا ﺑﮕﺮدن‪ .‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺳﺮ و ﻛﻠﻪﺷﻮن ﭘﻴﺪا ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻫﻨﻮز ﻛﻪ ﭘﻴﺪاﺷﻮن ﻧﺸﺪه‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ اﺟﺎزه ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻮن ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ دﻓﻌﺔ ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺎ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻴﻦ ﺑﻤﻮﻧﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﻃﻮري ﺗﻜﺎن داد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺒﻮل‪ .‬و ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ ﺷﺎﻟﺶ را ﺗﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي‬
‫ﻛﻴﻔﺶ ﺑﮕﺬارد دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﺎزم ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫و اداﻣﻪ داد‪ :‬راﺳﺘﺶ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎد ﺑﻴﺎد ﻛﻪ ورش داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎد ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺣﺴﺎﺳﻢ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﻫﻠﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاي ﺑﺎد ﻣﻲآد‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ دورﺑﻴﻨﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ او‪.‬‬
‫ـ ﻓﻜﺮاﺗﻮﻧﻮ ﻛﺮدﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﻛﻪ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮرﻳﻦ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﺷﻴﺮ‪.‬‬

‫‪161‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺑﺎر و ﺑﺮاي او ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﺷﻴﺮ و ﺑﺮاي ﺧﻮدم آﺑﺠﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‬
‫ﺳﺮ ﻣﻴﺰ‪ .‬وﻗﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ دﺳﺘﻢ را ﺑﺮدم ﺟﻠﻮ و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﻠﻴﻢ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ژان ﻣﻮرو‪.‬‬
‫ـ ﭼﻲ؟ ژان ﻣﻮرو؟ واﻗﻌﺎً؟‬
‫ﻣﺤﻜﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪.‬‬
‫دﺳﺘﻬﺎﻳﻢ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺮدم ﺑﺎﻻ‪ :‬ﻗﺒﻮل‪.‬‬
‫ـ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﺳﻤﻢ ﺳﺎرك اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻴﻦ ژان ﻣﻮرو؟ ژان ﻣﻮرو ﻛﻴﻪ؟‬
‫ـ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﺔ ﻣﻌﺮوف ﻓﺮاﻧﺴﻮي در ﺳﺎﻟﻬﺎي ‪.1960‬‬
‫ﺑﺎ ﮔﻴﺠﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ واﻗﻌﺎً ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻨﺶ! راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻴﻦ؟‬
‫واﻗﻌﺎً ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫وﻳﺮم ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﺎ او ﺑﺎزي ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آﻧﻬﻤﻪ روزﻫﺎي ﺑﺪي ﻛﻪ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺳﺮﺣﺎﻟﻢ ﻣﻲآورد‪ .‬از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم و از ﻣﺮد و زن ﺟﻮاﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻐﻠﻤﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪم آﻧﻬﺎ ژان ﻣﻮرو‪ ،‬ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﺔ ﻓﺮاﻧﺴﻮي را‪ ،‬ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ اول از‬
‫ﭘﺮﺳﺸﻢ ﺟﺎ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و دوﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﺷﺮطﺑﻨﺪي ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﻴﻠﻤﻲ از او‬
‫ﻧﺪﻳﺪهاﻧﺪ‪ .‬از دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮي ﻫﻢ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮ ﻣﻴﺰﻣﺎن و ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻳﺪﻳﻦ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪.‬‬
‫ﺳﺎرك ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ از ﻛﺎر ﻣﻦ ﺧﻨﺪهاش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻧﺸﺴﺘﻨﻢ‪،‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻗﻬﻮهاش را ﻣﻲﺧﻮرد و ﻣﻦ ﻧﻢ ﻧﻢ آﺑﺠﻮ ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪم‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد ﭼﻨﺪ‬
‫ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻓﻴﻠﻢ "ﺟﻮل و ﺟﻴﻢ" را ﻛﻪ ژان ﻣﻮرو در آن ﺑﺎزي‬
‫ﻣﻲﻛﺮد دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﺻﺤﻨﻪاي ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺑﺮاي او رخ داد ﺷﺒﻴﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اول‬
‫ﻓﻴﻠﻢ و آﻏﺎز آﺷﻨﺎﺋﻲ ﺟﻴﻢ و ژان ﻣﻮرو رخ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﻛﻪ در ﻓﻴﻠﻢ داﻣﻦ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ و ﺳﻔﻴﺪ ژان ﻣﻮرو آﺗﺶ ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺟﻴﻢ آﻧﺮا ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺎل او‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻓﻴﻠﻢ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ـ آﻫﺎ ﭘﺲ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺧﺎﻧﻮم روﺷﻨﻔﻜﺮ روﺑﺮو ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻮاﺳﻢ رو ﺧﻮب ﺟﻤﻊ‬
‫ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫‪162‬‬
‫ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮهاش را ﺗﻮي دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺪﺗﻲ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺑﻌﺪ ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪ‬
‫و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎرﮔﺮداﻧﺶ از ﻓﻴﻠﻤﺴﺎزاي ﻣﻮج ﻧﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻮﻳﻪ‪ .‬اﮔﻪ اﺳﻤﺸﻮ ﺑﮕﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﻨﺶ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم‪ .‬ﺳﺨﺘﺘﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاي ﻛﺘﺎﺑﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺧﻮﻧﺪم‪ .‬ﻛﺘﺎﺑﺎي ﻟﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻛﺴﻴﻢ ﮔﻮرﮔﻲ‪ .‬ﺑﺮﺷﺖ‪ .‬ﻓﻴﻠﻤﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر‪ .‬اوﻧﺎﻳﻲرو ﻫﻢ ﻛﻪ دﻳﺪم‬
‫اﺳﻢ ﺧﻴﻠﻲ از ﻛﺎرﮔﺮداﻧﺎﺷﻮﻧﻮ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮم ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ از اﻳﻦ ﻣﻮج ﻧﻮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻲ ﻓﻴﻠﻤﻲ دﻳﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺷﺮط ﻣﻲﺑﻨﺪﻳﻦ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺳﺮ ﻳﻪ آﺑﺠﻮ‪.‬‬
‫ـ ﻗﺒﻮل‪ .‬ﺗﺮوﻓﻮ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬اﺻﻼً ازش ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﻴﻠﻤﻲ ﻧﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻲﮔﻴﺮم‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﻓﺎرﻧﻬﺎﻳﺖ ‪ 451‬را ﻧﺪﻳﺪﻳﻦ؟‬
‫ـ ﭼﺮا دﻳﺪم‪ .‬ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺘﺎﺑﺴﻮزان و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ‪ ...‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺑﻠﺒﻞ زﺑﺎﻧﻲ وﻛﻠﻲ از ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﺣﺮف زدم‪ .‬راﺳﺘﺶ ﺧﻨﺪهام ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد از ﺧﻮدم‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﺎ او ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﺎرك از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ آﺑﺠﻮ ﺑﻴﺎرم ﻳﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ـ زﺣﻤﺖ ﻧﻜﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫رﻓﺖ و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻫﻢ آﺑﺠﻮ ﮔﺮﻓﺖ و آﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻴﺮون داﺷﺘﻴﻦ ﺑﺎ دورﺑﻴﻨﺘﻮن ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻦ‪ .‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎرم ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺘﻮن اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺮا ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺑﺎ ﺧﻮدم‬
‫ﻣﻴﺎرﻣﺶ‪.‬‬
‫ـ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ ﺑﮕﻴﻦ از ﻫﻨﺮ و اﻳﻦ ﭼﻴﺰا‪ ،‬ﻫﻴﭽﻲ ﺳﺮﺗﻮن ﻧﻤﻲﺷﻪ ﻳﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻧﻤﻴﺎد؟‬
‫ـ ﺧﻮش اوﻣﺪن ﻛﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد‪ .‬ﻳﻪ وﻗﺘﻲام ﺗﻮ ﺑﭽﮕﻴﻢ‪ ،‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻘﺎش‬
‫ﺑﺸﻢ ﻳﻜﻲ زد ﺗﻮ ذوﻗﻢ ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫و داﺳﺘﺎن ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﻢ را در ﻛﻮدﻛﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﭼﻲ؟ ﺣﺎﻻ دوﺳﺖ دارﻳﻦ ﺑﻜﺸﻴﻦ؟‬

‫‪163‬‬
 ‫ـ آره‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮوﻗﺖ ﻓﻜﺮش ﻣﻴﺎد ﺗﻮي ﻛﻠﻪم‪ ،‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را روي ﻣﻴﺰ دراز ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ اﺟﺎزه ﻣﻲدﻳﻦ ﻛﻒ دﺳﺘﺘﻮنرو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﮕﻪ از اﻳﻦ ﻛﺎرا ﺑﻠﺪﻳﻦ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ درﺳﺸﻮ ﺧﻮﻧﺪﻳﻦ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬رﺷﺘﻪاي ﻛﻪ ﺧﻮﻧﺪم ﻫﻨﺮ و ﻓﻠﺴﻔﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻒﺑﻴﻨﻲرو ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ ﻳﺎدم‬
‫داده‪.‬‬
‫ـ ﺷﻮﺧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻦ؟‬
‫ـ ﻓﺮض ﻛﻨﻴﻦ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺿﺮر ﻛﻪ ﻧﺪاره‪ .‬داره؟‬
‫دﺳﺘﻢ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﻴﺰ‪.‬‬
‫ـ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻄﻬﺎي ﻋﻮﺿﻲام داره ﻫﺎ! ﻳﻪ وﻗﺖ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺘﻮن ﻧﻨﺪازه‪.‬‬
‫دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ‪ .‬دﺳﺘﺶ داغ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﺘﻔﻜﺮاﻧﻪ ﻛﺮد ﺑﻪ‬
‫ﺧﻄﻬﺎي ﻛﻒ دﺳﺘﻢ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻧﻘﺎﺷﻴﻦ‪ .‬اﺻﻼً ﻛﺎر اﺻﻠﻲﺗﻮن ﻧﻘﺎﺷﻴﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﻜﺸﻴﻦ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﺧﻂ دﺳﺘﺘﻮن ﻣﻲﮔﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺮوع ﻛﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﻮرت ﺟﺪياش ﻧﺒﻮد ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم دﺳﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ واﻗﻌﺎً ﻣﻲﮔﻴﻦ؟‬
‫ـ آره‪ .‬دﺳﺘﺘﻮن اﻳﻨﻮ ﻧﺸﻮن ﻣﻲده‪.‬‬
‫ـ ﻧﺸﻮن ﻣﻲده ﻣﻦ ﻧﻘﺎش ﻣﻲﺷﻢ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻪ ﺷﻤﺎ اﺻﻼً ﻧﻘﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﺸﻴﻦ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ!‬
‫ـ آﺧﻪ ﭼﻄﻮر؟‬
‫ـ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻴﻦ‪ .‬ﺿﺮر ﻛﻪ ﻧﺪاره‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺎ ﺷﻮم و ﻟﭙﻬﺎش را ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ دﺳﺘﺘﻮن رو ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻦ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد‪.‬‬
‫"ﺑﺎ ﺗﺸﻜﺮ ﻓﺮاوان از ﺑﺎﻧﻮي ﻓﺎلﺑﻴﻦ" و ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻤﻲ ﭼﺘﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ‪ .‬ﺳﺎرك ﺑﺎ دﻳﺪن او از ﺟﺎ ﭘﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﺎ او دﺳﺖ ﻣﻲدادم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻮﺟﻲ ﮔﺮم ﺗﻮﻳﺸﺎن‬
‫ﻣﻲدوﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮهاي دور ﺑﺮد‪ .‬ﮔﻴﺞ ﺷﺪم‪ .‬ﺗﻨﺪ‬

‫‪164‬‬
‫رﻓﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرت ﭘﺴﺘﺎﻟﻬﺎي ﻣﺠﺎﻧﻲ ﻛﻪ روي ﭘﻴﺸﺨﻮان ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻤﺎرة ﺗﻠﻔﻦ‬
‫ﻣﺤﻞ ﻛﺎر و ﺧﺎﻧﻪام را ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ از در ﺑﻴﺮون ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻒ‬
‫دﺳﺘﺶ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ آن و ﭘﻴﺶ از ﮔﺬاﺷﺘﻦ در ﻛﻴﻔﺶ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و دوﺑﺎره‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻲ ﮔﺮم ﺗﻮﻳﺸﺎن ﻣﻲدوﻳﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد و ﻫﻤﺮاه دوﺳﺘﺶ‬
‫راه اﻓﺘﺎد‪ .‬اﻳﺴﺘﺎدم ﭘﺎي در و ﺑﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎﻳﺸﺎن ﻛﻪ روي ﺷﻦ رﻳﺰهﻫﺎ و ﺻﺪﻓﻬﺎي‬
‫ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻴﺪان ﺟﻠﻮ ﻗﻠﻌﻪ‪ ،‬ﻗﺮچ ﻗﺮچ ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد ﮔﻮش دادم ﺗﺎ دور ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ از‬
‫روي ﭘﻞ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺳﺎرك ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﭘﺎي در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم‬
‫دﺳﺘﻲ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪاش ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم دور ﺷﺪن روي رزﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺣﺎﺷﻴﺔ راه‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮ و ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ زودي آﻧﺠﺎ را ﺗﺮك ﻛﻨﻢ‪ .‬روﺑﺮوﻳﻢ ﻫﻨﻮز ﻃﺮح‬
‫اﻧﺪاﻣﺶ را ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ و آن دﺳﺘﺶ را ﻛﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه ﺗﻮي‬
‫آن ﺑﻮد و ﮔﺎه ﻣﻲﺑﺮد ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و ﻳﺎ ﮔﻮﻧﻪاش‪ .‬آﻧﻘﺪر آن دﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻠﻮ‬
‫ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ و دور و ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ ﺣﺲ ﻛﺮدم دوﺳﺖ دارم‬
‫آﻧﺮا ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻗﻠﻤﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻳﻜﻲ از زﻳﺮ ﻟﻴﻮاﻧﻴﻬﺎي ﻣﻘﻮاﺋﻲ‪،‬‬
‫ﻛُﻨﺪ و ﻣﺤﺘﺎط ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ زدن ﻃﺮﺣﻲ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ از آن‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه را‬
‫ﻣﻴﺎن اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺮده ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و ﻳﺎ ﮔﻮﻧﻪاش‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ رﺳﻴﺪم آرام و ﻗﺮار ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدم و اﻃﺮاف‬
‫ﻫﻤﺎن ﻗﻠﻌﻪ آﻧﻘﺪر ﮔﺸﺖ ﺑﺰﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺎن دور و‬
‫ﺑﺮﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم‪ .‬دورﺑﻴﻨﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و وﺻﻞ ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻢ ﺗﺎ‬
‫ﻓﻴﻠﻤﻬﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺎرك ﺟﺎﺋﻲ دور ﻳﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﻮي‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺖ ﻗﻠﻌﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﻳﻜﺠﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ دﻳﻮار ﻛﺎﻓﺔ ﭘﺸﺖ ﻗﻠﻌﻪ‪ ،‬اﻧﺤﻨﺎي ﭼﻴﺰي ﺗﻮي‬
‫ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺟﺰﺋﻲ از ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻄﻲ از ﺷﺎﻧﻪاش‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﻫﻤﺎن ﻃﺮح ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪاي را ﻛﻪ از دﺳﺖ او زده ﺑﻮدم از ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارم درآوردم‬
‫و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدم‪ .‬اﻳﻦ دﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺧﻄﻮط ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻓﻨﺠﺎﻧﻲ را ﻣﻴﺎن اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﺶ روﺷﻨﻲ از وﺟﻮد او ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ روزي از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻳﻚ روز ﺗﻌﻄﻴﻞ وﻗﺘﻲ در ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎز رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﻃﺮﺣﻲ ﻛﻪ از دﺳﺖ ﺳﺎرك ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ‬
‫آن‪ ،‬ﻧﺮم ﻧﺮم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻛﻮدﻛﻲام ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻛﻮﭼﻜﻤﺎن و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ‬

‫‪165‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎدرم‪ ،‬ﺻﺒﺤﻬﺎ و ﻋﺼﺮﻫﺎ روي ﭘﺘﻮي ﭼﺎرﺧﺎﻧﺔ ﺳﺒﺰ و ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و‬
‫ﺑﺮاي ﻣﺎ ﭼﺎي ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬ﻧﻌﻠﺒﻜﻴِﻬﺎﻣﺎن ﻧﻘﺶ رﻧﮕﻲِ ﺻﻮرت زﻧﻲ را داﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﺮدن‬
‫و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش ﻟﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ در آن‪ ،‬از ﻟﺒﻪاي ﭼﺎي ﻣﻲﺧﻮردم ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺷﺎﻧﻪ و ﮔﺮدن زن را ﭼﺎي داغ ﺑﺴﻮزاﻧﺪ‪ .‬و در ﻫﻤﺎن‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻣﺎدرم ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم و ﺑﻪ آن دو‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺎل ﻛﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﭼﺎي ﻣﻲﺧﻮردم‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫داﻳﺮة ﺳﺒﺰي ﻛﻪ ﺳﻮار ﺑﺮ ﻫﻢ وﺳﻂ اﺑﺮوﻫﺎﻳﺶ ﺧﺎﻟﻜﻮﺑﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دو داﻳﺮهاي ﻛﻪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را روي آﻧﻬﺎ ﺗﻨﮓ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﺜﻞ دو ﻣﺎه ﺳﺒﺰ در آﺳﻤﺎن ﺻﻮرﺗﺶ‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺶ را ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و دو ﺑﺮادر و‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم دراز ﺷﺪه ﺗﺎ اﺳﺘﻜﺎﻧﻬﺎﻳﻤﺎن را ﭘﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎرش ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻲ‬
‫رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه و ﻫﻤﺎن دو ﻣﺎه ﺳﺒﺰ روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش‪ ،‬اﺳﺘﻜﺎن ﭼﺎي ﺧﻮدش را در‬
‫دﺳﺖ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و در ﻓﻜﺮ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮ او در آن ﺣﺎﻟﺖ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮي‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ در آن وﻗﺘﻬﺎ ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﻳﺎدآوري آن ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﺘﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات‬
‫ﻛﻮدﻛﻴﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﻳﮕﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪ .‬ازﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم و‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﻠﻌﻪ راه اﻓﺘﺎدم‪ .‬و ﻣﺪﺗﻲ را در راﻫﻬﺎي ﺟﻨﮕﻠﻲ اﻃﺮاف آن ﻗﺪم زدم‪ .‬اﻧﮕﺎر‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﺑﻮي ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺔ ﭘﻴﺶ از آﻧﺠﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﺎزياش ﻣﻦ را ﺑﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲﺗﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮة ﻛﻮدﻛﻲام وﺻﻞ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫دم ﻏﺮوب ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زد‪:‬‬
‫ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺋﻲ‪ .‬ﻫﺮﭼﻲ زﻧﮓ زدم ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮدي‪.‬‬
‫ـ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺟﻨﮕﻞ‪.‬‬
‫ـ زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺮت ﻳﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي دﻧﺒﺎل ﻣﺸﻨﮓ ﺑﺎزﻳﺎي ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﻪ‪ .‬راﺳﺘﺸﻮ‬
‫ﺑﮕﻮ از ﭼﻴﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻲ؟‬
‫ـ از ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮا ﺧﻮدم ﺑﮕﺮدم‪ .‬ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻢ در ﻫﻮاي ﭘﺎك‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻧﮕﺎر ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ‪ .‬ﻧﻜﻨﻪ روح ﻣﺎدرم ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ .‬داري ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻠﻚ‬
‫ﻣﻲزﻧﻲ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ ﻣﻬﺪي‪ .‬ﺧﻮدش ﻧﻴﻮﻣﺪه‪ .‬ﻳﻜﻲ از اون ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ رو ﻛﻪ ﺧﻮدت‬
‫ﮔﻔﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺮام ﻓﺮﺳﺘﺎده‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬از رﻓﺘﻨﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ در ﻫﻔﺘﺔ ﭘﻴﺶ و دﻳﺪن‬
‫ﺳﺎرك ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺣﺮف زدم‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاي دﻳﮕﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﻨﻲ؟‬

‫‪166‬‬
 ‫ـ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﻣﻬﺪي‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺷﺮوع ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﺳﻠﻴﻢ ﺟﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﺗﻮ رو ﺑﺎور ﻧﻜﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻧﻘﺎش ﺷﺪي ﭘﺲ ﭼﺮا دﻳﮕﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻲ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﺮﻣﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺳﻴﺼﺪ ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﭘﺎﺗﻮق ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﺎش ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻮده‪.‬‬
‫ـ آﺧﻪ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻫﻤﺶ ﺳﺮت ﺗﻮ ﭘﻴﭻ و آﭼﺎر ﺑﻮده‪ ،‬اوﻧﺠﺎ رو ﭼﻄﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي؟‬
‫ـ ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﻣﺚ ﺗﻮ اﻟﻬﺎم ﺷﺪه‪ .‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﺑﻴﺎ از ﻳﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﺚ ﺧﻮدت‬
‫ﺑﭙﺮس‪.‬‬
‫ﺣﺪس زدم ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬از ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫"ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺷﻤﺎ دوﺗﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ از ﭼﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻴﻦ!" و زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻛﻠﻔﺖ ﺷﺎﻫﺮخ را ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺳﻼﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺗﻮي‬
‫ﮔﻮﺷﻲ و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎ رو ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺬار‪ .‬ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺷﻤﺎ اوﻧﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻦ؟‬
‫ـ ﻣﻦ و ﺷﺎﻫﺮخ ﻳﻬﻮ زد ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻮن دوﺗﺎﺋﻲ ﺑﻴﺎﻳﻢ دﻟﻔﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﻛﺎﺷﻴﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ دﻟﻔﺖرو ﺗﻮ ﻣﻐﺎزﻫﺎي ﺑﻐﻞ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﻣﺪل ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻣﺤﻠﻲ و ﻗﺪﻳﻤﻲ اﻳﻨﺠﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻲ داره ﺑﺮاي ﻟﺒﺎس‬
‫ﻗﺼﻪﮔﻮي ﺗﻮي ﻧﻤﺎﻳﺸﺶ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻴﻪ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻛﺎراﻣﻮن ﻛﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‬
‫داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻳﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﻛﻪ ﺳﻮﻧﻴﺎ از ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﺎي ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻴﻪ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ‬
‫ﻗﺪﻳﻢ ﻗﺪﻳﻤﺎ ﭘﺎﺗﻮق "ورﻣﻴﺮ" )‪ (Vermeer‬ﺑﻮده‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زدﻳﻢ ﮔﻔﺘﻴﻢ اﮔﻪ‬
‫ﻣﻲﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ ﺷﺐ دور ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ دارﻳﻢ ول‬
‫ﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ و ﻫﻲ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻴﻢ از آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﻣﺎ ﺧﺒﺮي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي‬
‫ﺗﻮ؟‬
‫ـ ﻣﻴﺎم ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه دﻟﻔﺖ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﻏﺮوب ﻳﻚ روز‬
‫ﺑﻬﺎري‪ .‬ﺑﻲ ﺑﺎد‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم دﻳﺪم ﺳﻪ ﻧﻔﺮي ﭘﺎي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﻳﻚ ﺳﺎراﻓﻮن ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻗﻬﻮهاي و ﺑﻠﻮز ﻛﺘﺎﻧﻲ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد و ﻣﺤﺾ‬
‫اﺣﺘﻴﺎط ﺑﺎراﻧﻲاش را ﻫﻢ آورده ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﺎ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار ﺷﻴﻚ و ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﻳﻚورش اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻬﺪي ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳ‪‬ﺨﻼ ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ و ﺷﻠﻮار‬
‫ﺟﻴﻦِ ﺟﻠﻮ زاﻧﻮ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه و ﻛﻤﻲ ﭼﺮوك‪ ،‬ﻳﻚور دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه دوﻳﺪ ﺟﻠﻮ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻛﻴﻪ ﻃﺮف؟ ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ؟‬

‫‪167‬‬
 ‫ـ ﺑﺬار ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲﺷﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻲ؟‬
‫ـ ﻧﻪ!‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺤﻠﺶ ﻧﺬارﻳﻦ‪ .‬ﺧﻮدش ﻫﻤﻲ ﭼﻲ رو ﻣﻲﮔﻪ‪.‬‬
‫از ﭼﻨﺪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻴﺪان‬
‫ﺑﺰرگ‪ .‬آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ازش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻃﺮﻓﺶ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‬
‫ﺷﻬﺮداري ﺑﻮد و ﻃﺮف دﻳﮕﺮش ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ؛ ﻣﻘﺒﺮة ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﻣﻠﻜﻪﻫﺎي‬
‫ﻫﻠﻨﺪ‪ .‬دور ﺑﺮش ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻮد و ﻓﺮوﺷﮕﺎﻫﻬﺎي ﻛﺎﺳﻪ و ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎي ﭼﻴﻨﻲ‬
‫و ﻛﺎﺷﻴﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﻠﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﻛﻪ رﻓﺘﻴﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺷﻴﺪه ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪاي اﺷﺎره ﻛﺮد‪:‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ از ﺑﻴﺮون ﺑﺎ ﻛﺎﻓﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻓﺮق ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﻤﻲ ﮔﺖ و‬
‫ﮔﻨﺪه ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻮا ﺧﻮب ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﻳﻜﻲ دو ردﻳﻒ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺳﻘﻔﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد و ﭼﻮﺑﻲ‪ .‬وﻗﺘﻲ وارد ﻣﻲﺷﺪي روﺑﺮو ﻳﻚ ﭘﻠﺔ ﭼﻮﺑﻲ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﻳﻚ اﻳﻮان ﭼﻮﺑﻲ‪ .‬ﺑﻐﻠﺖ ﻫﻢ دو ﭘﻠﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ ﺻﻔﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪي ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﻮارش ﻳﻚ ﻗﭙﺎن آﻫﻨﻲِ ﮔﻨﺪه و ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻧﺼﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺸﺨﻮان‬
‫ﻫﻤﻜﻒ ﺑﻮد و ﺟﻠﻮش ﻳﻚ ﺑﺎرﻳﻜﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺻﻨﺪﻟﻲ و ﻣﻴﺰ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻢ ﻛﺮدﻳﻢ‬
‫ﺟﺎﺋﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻗﭙﺎن ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ دو ﻣﻴﺰ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻴﻢ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺶ ﺳﻠﻴﻢ ﺟﺎن‪ .‬در ﻫﻮاي ﻧﻘﺎﺷﺎن ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺶ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎي ﮔﻨﺪه ﮔﻨﺪه ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ‪ .‬از روﻣﺎن روﻻن ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺧﻮدم ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪاش را ﻋﻮض ﻛﺮدم‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺮم ﺗﻮ‬
‫ﺧﻂ رﻗﺎﺑﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﮔﻪ ﭘﺎﺗﻮق ﻧﻘﺎﺷﺎ ﺑﻮده‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﻗﭙﻮن ﮔﻨﺪه اون ﺑﺎﻻ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﻮ دﻳﮕﻪ از ﻣﻦ ﻧﭙﺮس‪.‬‬
‫از دﺧﺘﺮ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺳﺮ ﻣﻴﺰﻣﺎن ﺑﭙﺮﺳﺪ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ‪،‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬از ﻣﺎ ﺑﻴﻖﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺖ از ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻬﺎي آﻧﺠﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑﻌﺪ ﻳﻚ‬
‫ﺑﺮوﺷﻮرﻛﻮﭼﻚ داد دﺳﺘﻤﺎن‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ در ﻗﺪﻳﻢ اﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺤﻞ ﻓﺮوش ﻛﺎﻻ‬
‫ﺑﻮده‪ .‬ﻗﭙﺎن ﻫﻢ ﻣﺎل ﻫﻤﺎن وﻗﺘﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﻪاي ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﻛﻪ "ورﻣﻴﺮ"‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬
‫ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش اﻳﻦ ﻫﻤﻪ راه ﻛﻮﺑﻴﺪه ﺑﻮدم آﻣﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬وﻗﺘﻲ از ﻛﺎر ﺧﺴﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﺷﺪه ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲآﻣﺪه آﻧﺠﺎ و ﻗﻬﻮهاي ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪه‪ .‬و ﻣﻴﺎن ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮدم ﻛﻮﭼﻪ و‬

‫‪168‬‬
‫ﺑﺎزار ﺳﻮژهاي ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻛﺎر اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲﻛﺮده‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫"ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻗﻬﻮه ﺷﺮوع ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺪ ﺑﺰرﮔﺖ وﺻﻞ ﺑﺸﻲ"‪ .‬ﮔﺎرﺳﻮن ﻛﻪ آﻣﺪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺷﺮاب ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ روي ﻫﻤﺎن ﻗﻬﻮهاي ﻛﻪ ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺐ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻴﻪ؟‬
‫ﻣﻨﻢ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم از ﻧﻮ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻳﻌﻨﻲ راﺳﺖ راﺳﺘﻲ ﻧﻤﻲدوﻧﻲ ﻃﺮف از ﻛﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ‪ .‬ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻠﻲﻫﺎ ﺗﻮ! اﻗﻼً ﻳﻪ ﻧﺸﻮﻧﻲ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻨﻲ‪ ،‬ازش ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻲ؟‬
‫ـ ﻧﺸﺪ‪ .‬زود رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻨﻢ اوﻧﻘﺪر ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎرة ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻬﺶ دادم‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻛﺮدي؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا ﻛﻨﻪ دورش ﻧﻨﺪازه‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻴﻨﺪازه‪ .‬اﮔﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﺎش دﻳﺪم‬
‫ﻣﻲدﻳﺪي‪ ،‬اﻳﻨﻮ ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻲ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺳﻤﺶرو ﻫﻢ ﻧﮕﻔﺖ ﭼﻴﻪ؟‬
‫ـ اوﻟﺶ ﮔﻔﺖ ژان ﻣﻮرو‪ .‬ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺖ ﺳﺎرك‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻨﻢ راﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ژان ﻣﻮرو! ﻣﺎ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﭼﻴﻪ ﻣﻲزﻧﻲ! ﺳﻠﻴﻢ اﻫﻞ اﻳﻦ ﺑﺎزﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﻢ‪ .‬آﻧﻮر ﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﻳﻪ ﺑﻮس ﮔﻨﺪه ﻃﻠﺒﺖ ﺷﻴﺪه‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺐ ﭘﺲ اﻳﻦ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ دﻳﺪﻧﺸﻪ دﻳﮕﻪ؟‬
‫ـ ﺻﺪ در ﺻﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ آﻳﻨﺪه ﭼﻴﻪ ﺣﺎﻻ؟‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﭽﺎره‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﮕﻪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاد ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻜﺸﻪ‪.‬‬
‫و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ :‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬اون ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﺎﻓﻪ ﻛﺸﻴﺪي ﻗﺒﻮل ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫‪169‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬اون ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻃﺮح ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﺎﻳﺪ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬روي ﺑﻮم‪ .‬و‬
‫ﺑﺰرگ‪ .‬درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻢ ﺷﻴﺪه؟‬
‫ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﻗﻮل ﺑﺪه اﺧﻼﻗﺸﻮ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﻧﮕﻪ داره‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﺎ ﻣﻲزﻧﻲ‪ .‬ﻋﻮﺿﻢ ﺑﺸﻢ ﻣﻲﺷﻢ ﻣﺚ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه‪ .‬ﺧﻮﺑﻪ اﺧﻼق‬
‫اﻳﻨﺎ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﻣﻬﺪي ﺳﺮش را ﺑﺮد ﺟﻠﻮ و ﺑﺎزوي ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬اﻳﻨﺎ رو‬
‫ﻧﻤﻲﮔﻢ‪ .‬اﻳﻨﺎ از ﺧﻮدﻣﻮﻧﻦ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﺗﻮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺸﻲ‪ ،‬از اون ﻣﺸﻨﮕﺎش ﺑﺸﻲ!‬
‫ﺷﻴﺪه اﻋﺘﺮاض ﻛﺮد‪:‬‬
‫ـ ﻧﮕﻮ ﻣﻬﺪي!‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﻜﺸﻲ؟‬
‫ـ ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻳﺎدت ﻧﺮه ﻫﺎ!‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻗﻮل ﻣﻲدم‪.‬‬
‫ﻣﻬﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاد ﺑﺎز دﺳﺖ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ ژان ﻣﻮرو رو ﺑﻜﺸﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻨﻴﻦ‪ .‬ﺑﻬﺘﻮن ﻣﻲﮔﻢ‪.‬‬
‫و رو ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻟﺒﺎﺳﻲ رو ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻗﺼﻪﮔﻮي ﻧﻤﺎﻳﺸﺖ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي؟‬
‫ـ ﻳﻚ اﻳﺪهﻫﺎﺋﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاي اون ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺤﺚ ﺗﻤﺎم‪ .‬اﻳﻦ دور ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻦ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮام ﻫﻤﻪ رو ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﻪ ودﻛﺎ دﻋﻮت ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ آوردﻧﺪ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻛﻲ و ﭼﻲ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢرو‪ ،‬ﺑﺬارﻳﻢ ﺑﻪ ﻋﻬﺪة‬
‫ﺳﻠﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎﻳﻤﺎن را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬زدم ﺑﻪ ﻟﻴﻮان آﻧﻬﺎ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﺎﻫﺮخ و اﺟﺮاي ﻧﻤﺎﻳﺸﺶ !‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﮔﻔﺖ‪ :‬و ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ژان ﻣﻮرو!‬

‫‪170‬‬
 ‫‪9‬‬

‫ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻳﻚ ﭘﺎﻳﻢ در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺎﻳﻢ ﺗﻮي ﮔﺎﻟﺮﻳﻬﺎي ﻧﻘﺎﺷﻲ‪ .‬ﺗﻮ‬
‫ﻫﻠﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻲ دور و ﺑﺮت ﮔﺎﻟﺮي ﻧﻘﺎﺷﻲ رﻳﺨﺘﻪ‪ .‬ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻬﺮ ِﻣﺎ‪ ،‬اوﺗﺮﺧﺖ‪،‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺘﺎ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻨﻬﺎﺷﺎن ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﻔﺖ و ﻣﺠﺎﻧﻲ ﻫﺮوﻗﺖ‬
‫دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاد ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺗﻮﺷﺎن ﮔﺸﺖ ﺑﺰﻧﻲ و ﻛﺎرﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻫﻢ ﻛﺴﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ از ﻧﻘﺎﺷﻴﻬﺎ ﺑﺮاﻳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﺨﺘﺖ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻘﺎﺷﻬﺎ را ﻫﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم ﻣﺸﻬﻮرﻫﺎش اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﺑﺮاﻳﻢ ﻳﻚ ﺟﻌﺒﻪ رﻧﮓ آﻛﺮﻳﻠﻴﻚ ﻫﺪﻳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﺪي‬
‫ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻣﺘﻠﻜﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ وﻗﺖ و ﺑﻴﻮﻗﺖ ﺑﺎرم ﻣﻲﻛﺮد ﻳﻚ روز ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫و دوﺗﺎ ﺑﻮم ﮔﻨﺪه ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺮﺑﺎﺳﺶ را از ﺟﻨﺴﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ‬
‫اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺒﻮد روي آن ﭼﺴﺐ ﺑﻤﺎﻟﻲ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺷﻴﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ از اﻋﻼﻫﺎش ﺑﺮات ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﺑﺸﻴﻦ و روﺷﺎن رﻧﮓ ﺑﻤﺎل! ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻫﻮا ﻣﺤﺸﺮ ﺑﻮد‪ .‬آﻓﺘﺎﺑﻲِ دﺑﺶ‪ .‬ﺳﺮ زﺑﺎن ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد آن ﺳﺎل ﻛﻪ آب و‬
‫ﻫﻮاي ﻫﻠﻨﺪ ﺑﺎ آب و ﻫﻮاي اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﺗﻮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﺪا‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬روزﻫﺎي ﺗﻌﻄﻴﻞ ول ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮي ﺟﻨﮕﻞ و ﻫﺮ ﻣﻨﻈﺮهاي‪ ،‬درﺧﺘﻲ‪ ،‬ﭘﻠﻲ‬
‫ﻧﻈﺮم را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮاﺑﺮش ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و ﻫﻲ از زواﻳﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺮاﻳﻢ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻧﻘﺎﺷﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎل ﻓﻜﺮﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﺎل ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ آن دو ﻃﺮﺣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﺔ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل‬
‫از ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺸﺎﻧﺸﺎن ﻣﻲدادي ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ دﺳﺘﻬﺎ ﻣﺎل ﻛﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪171‬‬
‫ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻨﻮز ﻛﺎري را ﺷﺮوع ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺪت ﺗﻮ ﻧﺨﻢ ﻣﻲرﻓﺖ‬
‫ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﻳﺎ ﭘﺎك ﺧﻞ ﺷﺪهام ﻳﺎ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺮدم‪.‬‬
‫ﺳﺮ راﻫﻢ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻛﺎﻧﺎل آب‪ ،‬ﺑﻴﺪ ﻣﺠﻨﻮﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻳﻚ‬
‫ﻣﺎﻫﻪ ﻫﺮوﻗﺖ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ از ﻛﻨﺎرش ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ﻧﻈﺮم را ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ درﻫﻢ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ و ﺧﻢ اﻧﺪر ﺧﻢ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺠﺬوﺑﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﻫﻢ و‬
‫ﭘﻴﭻ در ﭘﻴﭽﺶ ﻳﻜﺠﻮرﻫﺎﺋﻲ ﻣﻦ را ﻳﺎد درﺧﺘﻲ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ آﻧﺮوز ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ژان‬
‫ﻣﻮرو ﺗﻮي ﻗﻠﻌﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ ﺑﻴﺪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻔﺎوت داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﻫﻨﻮز آﻧﻄﻮرﻛﻪ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎش ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﺗﺎ‬
‫ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و از ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﭘﻴﭻ در ﭘﻴﭽﻴﻬﺎش ﻣﻲرﻓﺖ ﮔﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬
‫و ﺑﻪ ﺟﺎي آﻧﻬﺎ ﺳﺎﻗﻪﻫﺎي از ﺗﻪ ﺑﺮﻳﺪة درﺧﺘﻬﺎي ﻛﻨﺎرش و ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺳﻮﮔﻮار و‬
‫آوﻳﺰان ﺑﺮ آﺑﺶ ﻣﻲآﻣﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد‪ .‬و ﺑﻌﺪ‪ ،‬از ﻳﺎدﻫﺎ و ﺣﺴﻬﺎﻳﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ‬
‫ﭘﺮ ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﻳﺎدﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ رﻫﺎﻳﻢ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺷﺐ ﻫﻤﻴﻦ درﺧﺖ را ﺗﻮي‬
‫ﺧﻮاب دﻳﺪم‪ .‬ﺗﻮي ﺧﻮاب ﺑﺮده ﺑﻮدم و ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺶ ﺗﻮي ﻫﻤﺎن ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻛﻬﻨﺔ‬
‫روﺑﺮوي ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن‪ .‬و ﻣﻦ ﻛﻪ ده دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ‬
‫ﺻﺪاي ﻛﻒ زدن ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮار ﻛﺮدم‪ .‬ﺻﺪا از ﻣﻴﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﺧﺖ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬و درﺧﺖ ﺳﻮﮔﻮار ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻮاري ﻣﻲﮔﺮﻳﺴﺖ‪ .‬و از ﻫﺮ ﺑﺮﮔﺶ ﺻﺪاي‬
‫ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ روزي ﺗﻨﺪ از ﺑﻐﻠﺶ رد ﻣﻲﺷﺪم ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﺨﻮرد‪ .‬ﻳﻚ روز‬
‫ﻇﻬﺮ‪ ،‬وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ از دور ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬دﻳﺪم ﻋﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎخ و‬
‫ﺑﺮﮔﻬﺎش ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻜﻞ دوﺗﺎ ﻃﻮﻃﻲ ﺳﺒﺰ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻧﻮك ﺗﻮ ﻧﻮك ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻘﺪ درﺧﺖ‪ ،‬و از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺎﻻش ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻴﺎل‬
‫ﻛﺮدم ﻳﻚ درﺧﺖ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎز از ﺟﺎﺋﻲ ﺻﺪاي ﻛﻒ زدن ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰد‪ .‬ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ‪ .‬آﻫﻲ از‬
‫ﺷﺎدي ﺳﺮ دادم‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﺪ ﻛﺸﻴﺪش ﻛﻪ ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ ﺗﻮش در ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﻃﻮﻃﻴﻬﺎي ﺳﺒﺰ و ﻧﻮك ﺑﺮ ﻧﻮك ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و رﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺗﺎ ﻓﺮاز‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﺷﺐ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮدا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻮم‬
‫و وﺳﺎﻳﻞ ﻧﻘﺎﺷﻲ‪ .‬ﺑﻴﻜﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎ ﻣﻲري؟‬
‫ـ ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺧﻮﻧﻪم‪ .‬ﻣﻴﺎي؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻣﻴﺎم ﭘﻬﻠﻮت ﻣﻲﺷﻴﻨﻢ‪.‬‬

‫‪172‬‬
 ‫ـ ﻧﻤﻲري آﺗﻠﻴﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺳﻮﻧﻴﺎ ﺑﭽﻪش ﻣﺮﻳﻀﻪ‪ .‬ﻛﺎري ﻫﻢ اﻳﻦ روزا ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺟﺎش را ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺶ ﺑﺮاﻳﺶ راﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ اﺗﻮﺑﻮس ﻛﻪ راﺳﺖ از‬
‫ﻃﺮف آﻧﻬﺎ ﻣﻲآﻣﺪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﻐﻠﻬﺎ اﻳﺴﺘﮕﺎه داﺷﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ دم ﻇﻬﺮي ﻣﻲرم‪ .‬ﺗﻮ ﻫﺮوﻗﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﻴﺎ!‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫روز ﺑﻌﺪ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻇﻬﺮ ﺑﺎ دوﺗﺎ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺔ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺎﺷﻮ ﻛﻪ ﺗﻪﺷﺎن ﭘﺎرﭼﻪاي‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻳﻜﻲ ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و وﺳﺎﺋﻞ ﻧﻘﺎﺷﻲ و ﻳﻚ ﺑﻮم ﮔﻨﺪه ﻛﻪ‬
‫ﻣﻬﺪي ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬زدم از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻓﻼﺳﻚ ﭼﺎي را ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻮم ﺳﻔﻴﺪ زﻳﺮ ﺑﻐﻞ و ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪﻫﺎ و وﺳﺎﻳﻞ دﻳﮕﺮ ﮔﻞِ ﻓﺮﻣﺎن دوﭼﺮﺧﻪ‬
‫آوﻳﺰان‪ ،‬آرام آرام ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻘﺼﺪي ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺧﻮدم را ﻳﻚ ﭘﺎ‬
‫ﻧﻘﺎش ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﺗﺮﺳﻢ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻢ درﺧﺖ را آﻧﻄﻮر ﻛﻪ دﻳﺮوز دﻳﺪه‬
‫ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ در ﻛﻨﺎر‬
‫ِ‬ ‫ﺑﻮدم ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺎرﻫﺎ رخ داده ﺑﻮد در ﺗﺮﻛﻴﺐ و‬
‫ﻫﻢ‪ ،‬ﺷﻜﻠﻲ دﻳﺪه ﺑﺎﺷﻢ وﻟﻲ آﻧﻘﺪر زودﮔﺬر ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫دوﺑﺎره ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺷﻴﺪه ﻫﻢ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ اﺻﻼً ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺒﻮدم ﺑﻪ اﻳﻦ زودي ﺑﻴﺎي!‬
‫ﻳﻚ ﻛﻴﻒ ﭘﺮ از ﺧﻮردﻧﻲ و ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﭘﻴﺪاش ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮر؟ ﻣﮕﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻧﺪاره؟‬
‫ـ ﭼﺮا‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﻛﺎرش اﮔﻪ زود ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻣﻴﺎد‪ .‬ﺣﺴﺎﺑﻲ دورت رو اﻣﺮوز ﺷﻠﻮغ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫دوﭼﺮﺧﻪام را ﺑﻪ ﺗﻨﺔ درﺧﺘﻲ ﺗﻜﻴﻪ دادم و دوﺗﺎﺋﻲ دﻧﺒﺎل ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ‬
‫ﮔﺸﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻐﻞ ﻛﺎﻧﺎل آب‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺧﺸﻚ‪ ،‬در ﻓﺎﺻﻠﻪاي ده ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺘﺮي از‬
‫درﺧﺖ‪ ،‬ﺗﻮي ﺳﺎﻳﻪ‪ ،‬ﺟﺎي ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪﻫﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻐﻠﻤﺎن ﻳﻚ‬
‫راه دوﭼﺮﺧﻪرو ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺎه ﻋﺎﺑﺮي و ﻳﺎ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري از ﺗﻮش ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﺑﺮا ﻧﺸﺴﺘﻦ اوﻧﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﻲآوردم‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﺗﺎ ﺑﻴﺎد‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪﻫﺎرو ﻣﻴﺎري‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﭘﺘﻮ آوردم‪.‬‬
‫ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﻧﺒﺎش‪.‬ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫از ﻓﻼﺳﻚ دوﺗﺎي ﭼﺎي ﺗﺎزه دم رﻳﺨﺘﻢ ﺑﺮاي دوﺗﺎﺋﻲﻣﺎن و ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ روي‬
‫ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪﻫﺎ‪ .‬ﺷﻴﺪه ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺑﻲآﺳﺘﻴﻦ ﻛﺘﺎﻧﻲِ ﻧﺎزك ﺑﻠﻨﺪي ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل‬

‫‪173‬‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪ روﺣﻴﻪاش ﻋﻮض ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬از ﻫﻮاي دﻟﮕﻴﺮ و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي‬
‫ﻫﻠﻨﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﻠﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺧﻮاي اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺸﻴﻨﻲ و ﻣﻨﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻲ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﺎش‪ .‬ﺑﺮا ﻣﻨﻢ آﻗﺎ ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﺎر درﺳﺖ ﻛﺮده‪ .‬دارم ﺑﺮا ﺗﺸﻮﻳﻖ‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ ﻣﻲدوزم ﻛﻪ ﺗﻮي ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﻮنرو ﻣﺜﻞ ﺑﺎزﻳﮕﺮاي‬
‫واﻗﻌﻲ ﺑﺒﻴﻨﻦ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎري ﻣﻨﻢ ﺳﺮم رو ﺑﻪ دوﺧﺘﻦ و درﺳﺖ ﻛﺮدن اوﻧﺎ‬
‫ﮔﺮم ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫و دﺳﺖ ﻛﺮد ﺗﻮي ﻛﻴﺴﻪاش و ﻛﻼه ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ را ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﻠﺔ ﺧﺮوس ﺑﺎﻻش‬
‫ﻛﺎﻛﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮﻣﺰي دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد درآورد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﺮش‪ :‬اﻳﻨﻢ ﻣﻮﻗﺘﺎً ﻟﺒﺎس‬
‫ﺧﺮوس زري‪ ،‬ﭘﻴﺮﻫﻦ ﭘﺮي‪ .‬دﻳﺸﺐ ﺧﻮدم دوﺧﺘﻤﺶ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻘﺸﺶ رو ﺗﻮ ﺑﺎزي ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺎد‪.‬‬
‫ﺻﺪاش را ﻣﺜﻞ ﺧﺮوس زري ﻧﺎزك ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ‪ :‬اﻳﻨﻮ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ ﺧﺎن ﺑﮕﻮ‪،‬‬
‫ﺟﻮنِ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﭘﺮي ﺟﻮن!‬
‫ـ واﺳﺔ روﺑﺎﻫﻪ ﭼﻲ دوﺧﺘﻲ؟‬
‫ـ ﻳﻪ دم دراز ﭘﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺳﺎده ﺑﻪ ﻛﻤﺮش آوﻳﺰون ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫آﻧﺮا ﻫﻢ درآورد و ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪.‬‬
‫ـ ﺑﭙﺎ ﻧﺨﻮرت ﻫﺎ!‬
‫"ﻧﻪ ﺟﻮن ﺧﺮوس زري ﺟﻮن! دﻳﮕﻪ ﮔﻮﻟﺸﻮن رو ﻧﻤﻲﺧﻮرم‪ «.‬و دم را ﺗﻮي ﻫﻮا‬
‫ﺗﻜﺎن داد‬
‫ـ دوﺗﺎي دﻳﮕﻪ ﻣﻮﻧﺪه‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﺋﻲ آوردم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ اﻣﺮوز‬
‫ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻗﻮل ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻧﺸﻮ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ دادم‪.‬‬
‫ـ ﺷﺎﻫﺮخ ﭼﻄﻮره‪ ،‬از ﻛﺎرش راﺿﻴﻪ؟ ﺗﻪ دﻟﺸﻮ ﻣﻲﮔﻢ؟‬
‫ـ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ‪ .‬آدم ﺻﺒﻮرﻳﻪ‪ .‬رﺳﻴﺪه ﺑﻪ ﻳﻚ ﻗﻨﺎﻋﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ او داره ﻧﻤﻲﺷﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺎر ﻛﺮد‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺴﺎﺑﻲ زﺑﻮن ﺧﻮﻧﺪ و رﻓﺖ‬
‫ﻗﺎﻃﻲ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﺷﺪ و ﺑﺎﺷﻮن ﻛﺎر ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻨﺎ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ‬
‫ﺣﺎل راﺿﻴﻪ‪ .‬ﺗﺌﺎﺗﺮو دوﺳﺖ داره‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‪ .‬اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻤﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﻜﺸﻲ؟ ﺳﻮژهات ﭼﻴﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﻘﺎش ﻋﺰﻳﺰ؟‬
‫اداش را درآوردم‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺳﻮژهم ﺑﻜﻨﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻄﻮره‪،‬‬
‫اوﻧﻮﻗﺖ ﺟﻮاﺑﺘﻮ ﻣﻲدم‪.‬‬

‫‪174‬‬
‫از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ درﺧﺖ را ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﺔ ده ﭘﺎﻧﺰده ﻣﺘﺮيﻣﺎن‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﻓﺮاز ﺗﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ‪،‬‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺧﻢ اﻧﺪر ﺧﻢ‪ .‬و ﻃﻮﻃﻴﻬﺎي ﺑﺰرگ و ﮔﺮدن ِ‬
‫ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻨﻮ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﭼﻄﻮره؟‬
‫ﺷﻴﺪه ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﻴﺪ‪ .‬ﻛﻼه ﺧﺮوس زري ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﻗﺸﻨﮕﻪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻴﺰيام ﺗﻮش ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﺗﻮ؟‬
‫ـ د‪‬رﺳﺖ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﻪ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺬار ﻳﻪ ﻛﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﺑﻬﺖ‬
‫ﻣﻲﮔﻢ‪.‬‬
‫از ﻧﻮ ﺑﻪ ﺑﻴﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﺋﻴﻨﺶ را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻢ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻗﺸﻨﮕﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺑﻜﺶ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲﮔﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﺎدت ﻧﺮه‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺖ را ﻫﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻜﻦ از روي ﺑﻮم‪ .‬ﺧﻂ را ﺗﺎ آﺧﺮ ﺑﺮو‪ .‬ﻧﺘﺮس‪.‬‬
‫ـ اﻳﻨﺎرو از ﻛﺠﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ ﺗﻮ؟‬
‫ـ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دﻳﭙﻠﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻼس ﻃﺮاﺣﻲ و ﻧﻘﺎﺷﻲ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻲ ﺧﻴﺎل‬
‫ﻛﺮدي؟‬
‫ﺑﺎ ﺗﻜﺎن ﺧﻮردن ﻛﻠﻪاش ﻛﺎﻛﻞ ﺧﺮوس زري ﻫﻢ ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮره اول ﺑﺎ ﻣﺪاد ﻳﻪ ﻃﺮح ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ ازش رو ﺑﻮم ﺑﻜﺸﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ و‬
‫آﻛﺮﻳﻠﻴﻚ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟‬
‫ـ ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ ﻛﺎر ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻳﺎدت ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ‬
‫زدم ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ!‬
‫وﻗﺘﻲ ﭼﺎي ﻣﻲﺧﻮردﻳﻢ‪ ،‬ﻋﺎﺑﺮﻳﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﮔﺎﻫﻲ ﺳﺮي ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻤﺎن ﻛﺞ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎر ﻣﺎ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدي ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ـ از ژان ﻣﻮرو ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه؟‬
‫ـ ﻫﻨﻮز ﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﺗﻠﻔﻨﺖ رو ﺑﻬﺶ دادي؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً‪ .‬ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻒ دﺳﺘﺶ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬آﺧﺮش ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ .‬ﻃﺮف ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪ .‬واﻻ آﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻧﮕﺎت ﻧﻤﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟‬

‫‪175‬‬
‫ـ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اﮔﻪ ﻳﻪ وﻗﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮد ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﺎش ﻧﺮم ﺑﺎش‪ .‬آروم‬
‫ﺑﺎش ﺣﺮف ﺑﺰن‪.‬‬
‫ـ ﭼﺸﻢ ﺧﺮوس زري‪.‬‬
‫ـ ازﺷﻢ ﺑﭙﺮس ﻛﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ .‬ﻳﺎدت ﻧﺮه ﻫﺎ!‬
‫ـ ﭼﺸﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻫﻢ زﻳﺎد ﻧﻜﻦ!‬
‫ـ اﻳﻨﻢ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﺷﻴﺪه ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎرش ﺑﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮ ﺑﺤﺮ درﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎخ و‬

‫ﺑﺮﮔﻬﺎي درﻫﻢ و ﺧﻢ ﺷﺪهاش رو ﺑﻪ آب و زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺎل و ﭘﺮ ﻃﻮﻃﻴﻬﺎﻳﻢ را‬
‫ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺟﺎي ﺗﻨﺸﺎن از ﭘﺮﺗﻮ آﻓﺘﺎب ﺑﻪ زردي ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻴﺞ زﻳﺒﺎﺋﻲ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺎز ﻧﻮك ﺑﺮ ﻧﻮك ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﺳﺮﻫﺎﺷﺎن در ﺑﺎﻻ ﭼﻨﺎن‬
‫اﻧﺤﻨﺎي ﻧﺮﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم ﺣﺲ وﺟﻮدﺷﺎن در آن ﻗﺴﻤﺘﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ‪ .‬اول ﻳﻚ ﺑﺮگ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮم‬
‫و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻃﺮﺣﻲ از درﺧﺖ و ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﻬﺎش زدم‪ .‬از دور ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﻧﻮ ﭼﻨﺪﺗﺎي دﻳﮕﺮ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﭼﺎي ﺑﺮاي‬
‫ﺧﻮدم رﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﺷﻴﺪه دورﺗﺮ از ﻣﻦ در ﺳﺎﻳﻪ ﺟﺎﺋﻲ روي ﻋﻠﻔﻬﺎ ﭘﺘﻮش را ﭘﻬﻦ ﻛﺮده‪،‬‬
‫دور و ﺑﺮش را ﺑﺎ ﻣﻘﻮا و ﭘﺎرﭼﻪ و روﺑﺎﻧﻬﺎي ﺑﺮﻳﺪه و ﭘﺎرﭼﻪ ﺷﻠﻮغ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎرش ﺑﻮد‪ .‬دو ﻛﻼغ زاﻏﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ او داﺷﺘﻨﺪ روي ﻋﻠﻔﻬﺎ ﺑﻪ‬
‫دﺳﺘﻤﺎل ﻛﺎﻏﺬي ﻧﺎزﻛﻲ ﻛﻪ ﭘﺮ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﻮك ﻣﻲزدﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺮﭘﺮش‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮدي ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺳﺒﻴﻠﻲ ﻓﻠﻔﻞ ﻧﻤﻜﻲ از ﭘﻴﺎده رو ﻛﻨﺎرﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎ را‬
‫ﻛﻪ دﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ راه رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺧﻨﺪه‪ ،‬ﻗﺪ و ﻫﻴﻜﻠﺶ ﻣﻦ را ﻳﺎد‬
‫ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪام ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﺎدرم ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻃﺮح ﺗﺎزه از‬
‫درﺧﺖ زدم‪ .‬دﺳﺘﻢ رواﻧﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺑﻮم را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎر اوﻟﻢ ﺑﻮد ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﺑﺎ رﻧﮓ آﻛﺮﻳﻠﻴﻚ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ ﺑﻪ اﻧﺪازهﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ درآوردم‪ .‬از ﺑﻄﺮي‬
‫ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲام آب رﻳﺨﺘﻢ ﺗﻮي ﻳﻚ ﺷﻴﺸﻪ‪ .‬ﻗﻠﻢ ﻣﻮﻫﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي آن‪ .‬ﺑﻮم را‬
‫ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ ﺗﻨﺔ درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺎش ﺑﺴﺎﻃﻢ را ﭼﻴﺪه ﺑﻮدم و ﺑﺎز رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻧﺦ درﺧﺖ‪.‬‬
‫دﺳﺘﻢ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ رﻧﮓ ﻗﻬﻮهاي ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮدم ﺗﻮي ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب ﭘﻬﻦ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم آورده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻗﻠﻢ ﻣﻮﺋﻲ را ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﭘﻬﻨﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪،‬‬
‫زدم ﺗﻮي رﻧﮓ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ درﺧﺖ‪ ،‬دل ﺑﻪ درﻳﺎ زدم و از ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ ،‬از ﺳﺎﻗﺔ اﺻﻠﻲ‬

‫‪176‬‬
‫درﺧﺖ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺪن‪ .‬ﭼﻪ رﻣﺰ ﻏﺮﻳﺒﻲ داﺷﺖ ﻛﺸﻴﺪن‪ .‬ﺳﺎﻗﻪ را ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ را از روي ﺑﻮم ﺑﺮدارم رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره زدﻣﺶ ﺗﻮي رﻧﮓ و اداﻣﻪ دادم‪ .‬ﺷﺎدي ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮر آن را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺗﻮي وﺟﻮدم ﺑﺎ ﻫﺰار زﺧﻤﻪ ﭼﻨﮓ‬
‫ﻣﻲزدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻗﻪ ﻓﺮﻋﻲ ﻛﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺮون از ﺳﺎﻗﻪ اﺻﻠﻲ و ﺧﻤﺎن‬
‫ﺧﻤﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ و ﺑﻌﺪ ﻧﺎزك و ﻣﺤﻮ و ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺗﻮي ﺑﺮﮔﻬﺎ‪،‬‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎ را ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬از ﺷﻮق ﭘﺎ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻮﻣﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ دو از روي ﻋﻠﻔﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻢ‬
‫و ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺟﻠﻮ ﺷﻴﺪه‪،‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮره؟‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ آن و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮا اﻣﺮوز ﺑﺴﻤﻪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻲ! ﻫﻨﻮز ﻛﺎري ﻧﻜﺮدي ﻛﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻲ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎش ﭼﻪ ﻧﻴﺮوﺋﻲ ازم ﮔﺮﻓﺘﻪ!‬
‫ـ ﺑﺮو ﺑﻘﻴﻪﺷﻮ ﺑﻜﺶ!‬
‫ـ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻠﻢ داد ﻃﺮف ﺑﺴﺎﻃﻢ‪ :‬ﺑﺮو ﺑﻜﺶ ﭘﺴﺮﺟﺎن! ﺧﻞ ﺑﺎزي درﻧﻴﺎر!‬
‫رﻓﺘﻢ دوﺗﺎ ﭼﺎي رﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ را ﺑﺮدم ﺑﺮاي ﺷﻴﺪه و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺑﻮﻣﻢ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮ ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻘﻴﺔ ﺳﺎﻗﻪﻫﺎ را ﺑﻜﺸﻢ و ﻛﺎر را ﺧﺮاب‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻢ ﺗﺮس ﺑﺮم ﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم روي رﻧﮕﻲ ﻛﻪ‬
‫رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم ﭼﻨﺪ ﺑﺎر آب ﺑﺮﻳﺰم ﺧﺸﻚ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺟﺮات ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﻗﻠﻢ ﻣﻮﻳﻢ را ﺗﻮش‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم راﺿﻲ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ ﺗﺮدﻳﺪ و ﺗﺮس را‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر و دو ﺷﺎﺧﺔ دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﺗﺎ ﺗﻬﺸﺎن رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻢ ﻓﻘﻂ‬
‫ﺑﺎ رﻧﮓ ﻗﻬﻮهاي ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم و ﻳﻚ ﺑﺮگ ﺳﺒﺰ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ اﻧﺘﻬﺎﺷﺎن از‬
‫ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﻜﻬﻮ ﺑﻮﻣﻢ ﺣﺎﻟﺖ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﺑﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدن ﻫﻤﺎن دو ﺷﺎﺧﻪ‪ ،‬درﺧﺖ راﺳﺖ راﺳﺖ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺗﻮي ﺑﻮﻣﻢ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺸﻴﺪن ﺳﺒﺰي ﺑﺮﮔﻬﺎ و زردي آﻓﺘﺎب و آﺑﻲ آﺳﻤﺎن و ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺑﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي وﻗﺘﻲ ﻛﻪ از ﻛﺎر دو ﺷﺎﺧﺔ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻓﺎرغ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺑﻮﻣﻢ و ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪ و ﺳﺎق اﺻﻠﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه‬
‫ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ از درﺧﺖ ﺑﺮاﻳﻢ دﻳﺪﻧﻲﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻚ و ﻳﻘﻴﻦ‬
‫دوﺑﺎره ﺗﻮي وﺟﻮدم دوﻳﺪ‪ .‬ﻫﻲ دﺳﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺮاغ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ و رﻧﮕﻬﺎي دﻳﮕﺮ و ﻫﻲ‬

‫‪177‬‬
‫ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش‪ .‬ﻏﺮق در ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺑﻮﻣﻢ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺻﺪاي ﭼﻨﺪ ﺑﭽﻪ را ﺷﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬اول ﺷﺎﻫﺮخ را دﻳﺪم‪ .‬ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ درﺧﺘﻲ داده ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ از او‬
‫ﺷﻴﺪه‪ ،‬ﻛﻼه ﺧﺮوس زري ﺑﻪ ﺳﺮ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺑﺴﺎﻃﺶ روي ﭘﺘﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دو ﭘﺴﺮ و‬
‫دو دﺧﺘﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ دورش ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ روﺑﺎﻫﻪ دﻣﺶ درازه‬
‫ﺣﻴﻠﻪﭼﻲ و ﺣﻘﻪﺑﺎزه‬
‫ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺬاري‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻧﺪاري‬
‫ﻛﻠﻪ ﭘﺎ ﺷﺪي ﺗﻮ زﻧﺪون‬
‫ﻧﻪ دل داري ﻧﻪ ﺳﻨﮕﺪون‪.‬‬
‫از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ‪ .‬ﺗﻮي ﺻﺪا در ﺻﺪاي ﺑﭽﻪﻫﺎ و ﺷﻴﺪه ﻛﻪ از دﻳﺪن‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻮق آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﻫﺮخ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﻣﻌﺮﻓﻲﺷﺎن ﻛﺮد‪:‬‬
‫"ﺧﺎﻟﻪ روﺑﺎه‪ .‬ﻃُﺮﻗﻪ ﺟﻮن‪ .‬ﮔﺮﺑﺔ ﺧﻄﻤﺨﺎﻟﻲ‪ ".‬و آرام زد روي ﺷﺎﻧﺔ دﺧﺘﺮي ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ دو ﮔﻴﺲ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪" :‬اﻳﻨﻢ ﺧﺮوس زري ﻣﺎ‪ ،‬ﻛﻪ ﻛﻼﻫﺸﻮ‬
‫ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﻮﺷﻴﺪه"‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪" :‬اﻳﻦ ﻫﻢ رﻓﻴﻖ ﻧﻘﺎش ﻣﺎ ﻛﻪ ﻗﻮل داده‬
‫ﺑﻮدم ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ او ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫ﻋﺼﺮ وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻮﻣﻢ را ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ دﻳﻮار و رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮش‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬از درﺧﺖ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ و ﺗﻨﺔ اﺻﻠﻲ روي ﭘﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲ آﻓﺘﺎب و‬
‫آﺳﻤﺎن و ﺑﺮگ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ آﻧﻘﺪر زﻳﺒﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺧﻮب ﻧﻘﺎﺷﻲ‬
‫ﺑﺮاﺑﺮي ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻬﺪي ﻳﺎ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ اﻳﻨﺮا ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻳﻚ دل ﺳﻴﺮ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮش ﺑﻮدم از آﻧﻜﻪ آن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي دراز و ﺧﻢ اﻧﺪر ﺧﻢ و در‬
‫اﻧﺘﻬﺎ ﻓﺎق ﺧﻮردة روﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ آن داﻳﺮهﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ در ﻫﻮا ﻣﻲزدﻧﺪ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﻬﺪي اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺮﻳﺪم‬
‫و ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ!‬
‫ـ ﺳﻼم آﻗﺎي ﺳﻠﻴﻢ!‬
‫ﺻﺪاي زن ﺑﻮد‪ .‬اول ﮔﻴﺞ ﺷﺪم‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ و دﻟﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺗﭙﻴﺪن‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﻻﺧﺮه زﻧﮓ زدﻳﻦ‪ .‬ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻴﻦ!‬
‫ـ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻲ؟‬

‫‪178‬‬
 ‫ـ ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻠﺪﻳﻦ ﻛﻒ دﺳﺖ ﺑﻘﻴﻪرو ﺑﺨﻮﻧﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎ ﺷﺎﻟﺘﻮن ﭼﻪ ﻛﺮدﻳﻦ؟ دارﻳﻨﺶ ﻳﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻴﻨﺶ دور؟‬
‫ـ دارﻣﺶ‪ .‬ﺑﺮا ﻳﺎدﮔﺎري اون روز ﻧﮕﻬﺶ ﻣﻲدارم‪.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ راﺳﺘﻲ درﺧﺘﺖ روﻛﺸﻴﺪي ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﺟﺎ ﺧﻮردم‪ .‬او از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲدوﻧﻲ؟ اﻳﻦرو ﻫﻢ ﺗﻮ ﻛﻒ دﺳﺘﻢ ﺧﻮﻧﺪي؟‬
‫ﻧﻮع ﺣﺮف زدﻧﺶ وادارم ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ او ﺧﻮدﻣﺎﻧﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﺟﺪي ﻣﻲﮔﻲ؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬دارم ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮت ﻣﻴﺬارم‪ .‬ﻫﻤﻮن روز ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺖ ﻗﻠﻌﻪ ﺧﻮدت‬
‫رو ﻟﻮ دادي‪ .‬ﻳﺎدت رﻓﺘﻪ ﭼﻘﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﺗﻮ ﻧﺦ اون درﺧﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ؟‬
‫ـ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮي ﻛﻠﺔ ﻣﻨﻮ ﺧﻮﻧﺪي؟‬
‫ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻮﻣﺎ واﻗﻌﺎً ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﻫﻮﺷﻴﻦ!‬
‫ـ ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ اﻳﻨﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﻛﺸﻴﺪﻳﺶ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ اوﻧﻮ ﻧﻜﺸﻴﺪم‪ .‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ رو ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻣﻨﻢ اوﻧﻮ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه درﺧﺘﻲ رو ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ‬
‫ﺑﻜﺸﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ ﻣﻨﻢ اول ﻳﻪ ﺳﺌﻮال دارم‬
‫ـ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﻦ؟‬
‫ـ ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ از ﻛﺠﺎ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻴﻦ؟‬
‫ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻗﺎﻃﻊ درآﻣﺪ‪No :‬‬
‫از ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ و ﻟﺤﻨﻲ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﺎه ﻗﺎه ﺧﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻨﺪي؟‬
‫ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮب ﺳﺌﻮال دوﻣﻮ ﺑﮕﻢ و ﺧﻮدﻣﻮ راﺣﺖ ﻛﻨﻢ؟‬
‫ـ ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﺷﺪي؟ ﻣﻲﺧﻮام اﻳﻨﻮ ﻫﻢ ﺑﺪوﻧﻢ‪.‬‬

‫‪179‬‬
 ‫دوﺑﺎره و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ و ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﻗﺒﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪No :‬‬
‫ﺑﺎز ﺧﻨﺪهام ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ـ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻨﺪي ﺗﻮ از ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻦ؟ ﺧﻨﺪهدار ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻢ؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد از ﻗﺎﻃﻌﻴﺘﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﭼﺮا ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﻣﻲﮔﻲ؟‬
‫و ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪم‬
‫ـ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآد‪ .‬از اﻳﻦ ‪ No‬اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻧﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺧﻮﺷﻢ‬
‫ﻣﻴﺎد‪.‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻧﺸﺪي ﭘﺲ ﭼﺮا آﻧﻄﻮر ﻧﮕﺎم ﻛﺮدي؟‬
‫ـ ﭼﻄﻮر ﻧﮕﺎت ﻛﺮدم؟‬
‫ـ ﻗﺮار ﻧﺸﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻠﻚ ﺑﺰﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻗﺒﻮل‪ .‬ﺑﺮاي ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ ازت‪ .‬اﺷﻜﺎﻟﻲ داره؟‬
‫درﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪي؟‬
‫ـ ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم‪ .‬ﺣﺮﻓﺘﻮن درﺳﺘﻪ‪.‬‬
‫ـ دﻳﮕﻪ ﺳﺌﻮاﻟﻲ ﻧﺪارﻳﻦ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ زودي ﺣﺮﻓﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟‬
‫ﺗﺎ ﺑﺠﻨﺒﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺧﻮدش ﺑﺎز درآﻣﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺧﻮب از درﺧﺘﺖ ﺑﮕﻮ؟‬
‫ـ ﻓﻘﻂ ﺗﻨﺔ اﺻﻠﻲ رو ﻛﺸﻴﺪم و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎش رو‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﺑﻘﻴﻪشرو‬
‫ﺑﻜﺸﻢ ﺧﺮاب ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻧﺘﺮس‪ .‬ﺑﺮو ﺑﻘﻴﻪ ﺷﻮ ﺑﻜﺶ‪.‬‬
‫ـ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻮش ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﻜﺸﻤﺶ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟‬
‫ـ دوﺗﺎ ﻃﻮﻃﻲ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﻣﻦ اﺻﻼً اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﺗﻮ واﻗﻌﺎً ﻧﻘﺎﺷﻲ‪ .‬ﻳﻪ ﻧﻘﺎش درﺳﺖ و‬
‫ﺣﺴﺎﺑﻲ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻮع دﻳﺪﻧﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﻲده‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺗﻔﺎوت ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﺷﻴﺎء ﺑﺮاﻳﻢ ﺣﺮف زد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺎه ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻪ اﺷﻴﺎء ﺑﺎ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻳﻚ آدم ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺗﻔﺎوت دارد و ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ در ﻧﮕﺎه ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ از‬
‫ﻧﻮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻲﺷﻮد و ﺷﻜﻠﻬﺎي ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬

‫‪180‬‬
 ‫ذوق زده ﺷﺪم‪:‬‬
‫ـ ﺣﻴﻒ ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻨﺎ ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻬﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدﺗﻢ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺗﻮ ﺗﻤﻮم ﻛﺘﺎﺑﺎي ﻫﻨﺮي ﭘﻴﺪاﺷﻮن‬
‫ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪ .‬او ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪:‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﻮ ﺷﻮﻫﺮ داري؟‬
‫ـ ‪No‬‬
‫ﺑﺎز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدم را ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬زدم زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪.‬‬
‫ـ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻣﺤﺸﺮي ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻮ ﮔﻔﺘﻨﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﺤﺸﺮي ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺌﻮاﻻﺗﺖ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﮕﻲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ازدواج ﻧﻜﺮدي؟‬
‫ـ ﻣﮕﻪ ﻣﻲﺷﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺳﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ازدواج ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺳﻲ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻤﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ازدواج ﻛﺮدم‪ ،‬اﺧﻼﻗﻤﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻧﻤﻲﺳﺎﺧﺖ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺪت ﻫﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻓﺮاﻧﺴﻮي‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎم‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ـ آﻫﺎ‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻦ ‪ No‬ﮔﻔﺘﻨﺖ رو از ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ زدن ﺑﺎ اوﻧﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ!‬
‫ـ اﻳﻦ دﻳﮕﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮﺋﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺳﻮال ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اول ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم اﻳﻦ ژان ﻣﻮروي ﺗﻮ رو‬
‫ﺗﻮ ﻓﻴﻠﻢ ﺟﻮل و ﺟﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻘﺪر ﺗﻨﺒﻞ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻌﺪ از آﻧﺮوز ﺣﺘﻤﺎً رﻓﺘﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اوﻧﻮ دﻳﺪي‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﻓﻜﺮش ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺖ ﻧﻜﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﺎ اوﻧﻮﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﻤﻴﺸﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ؟‬
‫ـ ﺑﺎزم ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺑﺮو درﺧﺘﺖ رو ﺗﻤﻮم ﻛﻦ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻮن‬
‫ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ‪ .‬ﻧﺘﺮس‪ .‬اﮔﻪ ﻫﻴﭽﻜﺴﻢ اوﻧﻮ ﻧﺒﻴﻨﻪ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدت ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﺎﻓﻴﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻢ ﻫﻤﭙﺎي ﺗﻮ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻗﺒﻮل؟‬
‫ـ ﻗﻮل دادي ﻫﺎ!‬
‫ـ ﺻﺪ در ﺻﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬دو ﺳﻪ روز دﻳﮕﻪ ﻣﻲرم ﺑﺎز ﺳﺮاﻏﺶ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد و ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫‪181‬‬
‫ﻣﺎﻧﺪم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺑﻮم روﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﭘﺎ ﺷﺪم‪ .‬رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ‬
‫ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺑﺎﻻﻳﻲ ﺳﻪ درﺧﺖ روﺑﺮوي ﭘﻨﺠﺮهام‪ ،‬آﻧﺴﻮي‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن در ﻧﺮمﺑﺎد ﺑﻪ ﺗﻨﺒﻠﻲ ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬و از دور ﻛﻠﺔ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪة‬
‫ﭼﻨﺪ درﺧﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺔ ﻛﺸﻴﺪه و ﺳﺒﺰ ﻳﻚ ﻛﻮه‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺟﺎ از ﭘﺸﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن روﺑﺮو‬
‫زده ﺑﻮد ﺑﻴﺮون‪ .‬دﻟﻢ ﻫﻮاي دﻳﺪن ﺳﺎرك را ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺪن ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻛﻪ از‬
‫آﻧﻄﺮف ﻣﻴﺰ ﺑﺎ ﻧﺎز ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﮔﺮﻣﺎي دﺳﺘﺶ وﻗﺘﻲ دﺳﺘﻢ را در‬
‫دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در آن ﺧﻄﻮﻃﻲ را ﻣﻲدﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻧﺸﺎﻧﻲ ازش داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺑﻪ او ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪم‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ و ﺗﻮي‬
‫ﻓﻜﺮ‪ ،‬راه اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﻃﺮف آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ از ﻳﺨﭽﺎل آﺑﺠﻮي ﺧﻨﻜﻲ درﺑﻴﺎورم‪ .‬وﻗﺘﻲ از‬
‫ﺟﻠﻮ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رد ﻣﻲﺷﺪم دﺳﺘﮕﻴﺮة در ﻧﺮم رﻓﺖ ﺗﻮي آﺳﺘﻴﻦ ﭘﻴﺮاﻫﻨﻢ و ﻧﮕﻬﻢ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬اﻳﺴﺘﺎدم‪ :‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه؟‪ .‬ﻛﺎري ﻛﺮدم ﻣﻦ؟ آﺳﺘﻴﻨﻢ را ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون‪ :‬اﺻﻼً‬
‫ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻫﻮا ﭘﻴﺮﻫﻦ آﺳﺘﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪم‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﻳﻚ ﺗﻲﺷﺮت ﺗﻨﻢ ﻛﺮدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دوﺑﺎره ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و از ﻳﺨﭽﺎل ﻳﻚ‬
‫ﺑﻄﺮي آﺑﺠﻮ درآوردم‪ .‬ﺧﻮش ﺧﻮش رﻓﺘﻢ ﺑﺎز ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻪ آن‪ ،‬وﻗﺘﻲ از‬
‫ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺰ رد ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬ﻟﺒﻪاش ﺧﻮرد ﺑﻪ ﭘﺎم‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺎي ﻣﻴﺰ و ﺑﻄﺮي آﺑﺠﻮ را‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي آن‪ :‬اﻣﺮوز ﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﻳﺘﻮن ﻣﻴﺸﻪ ﻳﺎ ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺸﺔ آﺑﺠﻮ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رو ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪" :‬ﺑﺴﻼﻣﺘﻲ ﻫﻤﻪﺗﺎن!" و ﺟﺮﻋﻪاي‬
‫از آن ﻧﻮﺷﻴﺪم‪ .‬از ﻛﻨﺎر ﮔﺮدن ﻗﻬﻮهاي رﻧﮓ ﺷﻴﺸﻪ‪ ،‬ﮔﻠﻬﺎي ﺗﺎزة ﺷﻤﻌﺪاﻧﻲ را‬
‫ﻣﻲدﻳﺪم‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روزي ﻫﻮا واﻗﻌﺎً ﺑﻪ ﻫﻤﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎد ﺗﻨﺪ‪،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﮔﺮدﺑﺎد و ﺑﺎران‬
‫رﻳﺰي ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ داده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻮدي‪ ،‬ﺗﺎ از‬
‫ﻳﻚ ﺳﻮراﺧﻲ درﻣﻲآﻣﺪي ﻫﻠﺖ ﻣﻲدادﻧﺪ ﺗﻮي ﺳﻮراﺧﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻴﭻ وﺳﻴﻠﻪاي‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﺸﺎن ﺑﺮوي؛ ﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﺘﺮ ﻛﻪ دو ﻗﺪم ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ دورش‬
‫ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻲ و ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎراﻧﻲ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻛﺎر ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﻣﻲآﻣﺪم ﺧﺎﻧﻪ و ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻧﻴﻤﻪ‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻳﻜﺮوز ﻫﻢ رﻓﺘﻢ وﻳﺪﺋﻮي ﻓﻴﻠﻢ "ﺟﻮل و ﺟﻴﻢ" را ﻛﺮاﻳﻪ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﻛﺮدم‪ .‬از اداﻫﺎي ژان ﻣﻮرو ﺗﻮي ﻓﻴﻠﻢ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﻗﻴﺎﻓﻪاش اﻣﺎ زﻳﺎد ﺑﻪ ﺳﺎرك ﻧﻤﻲﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺎرك ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻠﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫داﺳﺘﺎن ﻓﻴﻠﻢ‪ ،‬داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﻲ روﺷﻨﻔﻜﺮﻫﺎي دوره ﺟﻨﮓ و ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﺗﻮي اروﭘﺎ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬داﺳﺘﺎن دوﺳﺘﻴﻬﺎ‪ ،‬دﻟﺴﭙﺎرﻳﻬﺎﺷﺎن ﺑﻪ زن‪ ،‬ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﻬﺎﺷﺎن ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن‬

‫‪182‬‬
‫ﻣﻌﻨﺎﺋﻲ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻋﺸﻖ‪ .‬ﺷﺮح ﺑﻲﺗﻔﺎوﺗﻴﻬﺎ و ﺗﻌﻬﺪات آﻧﻬﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ‪ .‬و‬
‫آرﻣﺎﻧﺨﻮاﻫﻲﺷﺎن و ﺑﻌﺪ ﺷﻜﺴﺖ و ﻋﺰﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﻬﺎﺷﺎن در ﺟﺎﺋﻲ دور از ﺷﻬﺮ و ﻣﺮور‬
‫ﺧﺎﻃﺮه و ﺧﻴﺎل ﺑﺮاي آرزوﻫﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺷﺪه‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ آﻧﻬﺎ ﺟﺎﻫﺎﺋﻴﺶ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻧﺴﻞ ﻣﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻓﻴﻠﻢ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدم و ﻳﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺳﺎرك ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺎدم‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از او ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺧﻠﺒﺎزﻳﻬﺎي ﺟﻮل و ﺟﻴﻢ ﺗﻮي‬
‫ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻦ را ﻳﺎد ﺧﻠﺒﺎزﻳﻬﺎي ﺧﻮدم و ﻣﻬﺪي ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ و ﻗﺎه ﻗﺎه ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪم‪ .‬از‬
‫زﻧﮓ زدن ﺳﺎرك ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاده ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎورم‬
‫ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﻬﺪي ﻛﻪ آﻧﻮﻗﺖ از ﺑﻴﺦ داﺳﺘﺎن را ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪" :‬ﺑﺎﺑﺎ‬
‫ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻢ رو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻮد ﻫﻤﻮن روز اول ﺑﺮده ﺑﻮدش ﺧﻮﻧﻪ"‪ .‬ﺷﻴﺪه و‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﻤﻲ رﻋﺎﻳﺘﻢ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫درﺳﺖ از ﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ‪ ،‬روز ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻮا ﻳﻜﻬﻮ ﺧﻮب ﺷﺪ‪ .‬از ﺷﺐ ﭘﻴﺸﺶ‬
‫ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻮا ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻣﮋدهاش را داده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ اﻳﻨﺒﺎر ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﺎرم را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ درﺧﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪادم‪ .‬آﻧﺮوز ﺑﻌﺪ از آن ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ و‬
‫ﺑﺎزﻳﮕﺮﻫﺎي ﺟﻮاﻧﺶ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻛﺎر ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺷﻮق ﺟﻤﻼﺗﻲ را ﻛﻪ از ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺣﻔﻆ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻼه ﺑﻪ ﺳﺮ و دم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و‬
‫ﻣﺎﺳﻚ روي ﺻﻮرت‪ ،‬ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬از ﻫﻤﻪ ﻧﺎزﺗﺮ ﮔﺮﺑﻪﻫﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﻮﻣﻴﻮ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد و ﻫﻢ ﺷﻠﻮغﺑﺎزي راه ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ روﺑﺎﻫﻪ را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ درﺧﺖ‪ .‬ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ ﻫﻨﻮز‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻠﺔ ﻫﻢ را ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻨﺪﺧﻨﺪان‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺮﻫﺎي ﺳﺒﺰ‪ ،‬و‬
‫رﺧﺸﺎﻧﻲ زرد آﻓﺘﺎب ﺑﺮ ﻛﺎﻛﻠﺸﺎن‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎداﺑﺎد‪ .‬ﺳﺎرك ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ِ‬
‫ﺑﻮد ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ دﻳﮕﺮان ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮدت ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﻮﻟﻪ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ را ﻛﻪ ﻛﻤﺮﻧﮕﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﺮاي زﻣﻴﻨﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم و ﻛﻤﻲ ﻏﻠﻴﻈﺘﺮ را ﺑﺮاي‬
‫ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺗﻨﺪ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺧﻢ اﻧﺪر ﺧﻢ ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎري روي‬
‫ﻛﺎﻏﺬ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﺮدم‪ .‬و ﻫﻲ دور و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ رﻧﮕﻬﺎي درﺧﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻫﻤﻴﻦ رﻧﮕﻬﺎ و درﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺸﺎن ﺑﺮ ﺑﻮم‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ ﭘﻴﺪاﻳﺸﺎن ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬دﻗﺖ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ آﺑﻴﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫از ﻣﻴﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ و زردﻫﺎ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ ﺳﺮ ﺑﺮﮔﻬﺎ و ﻛﺶ و ﻗﻮس رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫روي ﺳﺒﺰﻫﺎ و ﻫﺮ ﺟﺎﻳﺸﺎن را ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ دﺳﺘﻲ ﻣﺎﻟﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﻪ آﻧﻘﺪر‬
‫ﺳﺒﺰِ ﺳﺒﺰ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﻪ زردِ زرد‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻴﺸﺘﺮ در آﻧﻬﺎ ﻏﺮق‬
‫ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﮔﻴﺠﻴﻬﺎ و ﻏﺮق ﺷﺪﻧﻬﺎ‪ ،‬رﻧﮕﻬﺎﻳﻢ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮدم و‬

‫‪183‬‬
‫ﻧﮕﺎهﻛﻨﺎن ﺑﻪ درﺧﺖ‪ ،‬ﻧﺮم ﻧﺮم درﺧﺘﻢ را ﭘﺮ ﺑﺮگ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬آﺳﻤﺎﻧﺶ را ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻴﺎن آن داﻳﺮهﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ و رﺧﺸﺎﻧﻲ آﻓﺘﺎب را ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪم ﺑﺮ ﻛﺎﻛﻠﺶ‪،‬‬
‫در ﭼﻨﺪ ﺟﺎ‪ ،‬و ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﻠﻬﻠﻪﻫﺎي زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﻢ و زﻣﺎن را از ﻳﺎد ﺑﺮده ﺑﻮدم‬
‫ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻃﻮﻃﻴﻬﺎﻳﻢ را دارم ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﮔﺮﻣﺎي ﭘﻮﺳﺖ زﻳﺮ ﭘﺮﺷﺎن و ﺑﻴﺘﺎﺑﻲ ﺣﺴﻬﺎﻳﺸﺎن از ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻫﻢ و ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬
‫زﻳﺮ آﻧﻬﻤﻪ ﺳﺒﺰ در ﺳﺒﺰي ﻛﻪ ﻣﻲرﻳﺨﺖ از ﻫﺮ ﺳﻮ روي آﻧﻬﺎ‪ .‬دﺳﺖ از ﻛﺎر ﻛﺸﻴﺪم‬
‫و رﻓﺘﻢ ﺟﺎﺋﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ درﺧﺖ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ ﺗﺎ از‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﻮﻣﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺷﺎﻫﺮخ را دﻳﺪم ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻪ درﺧﺘﻲ‬
‫در ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎ‪ .‬ﺧﺎﻣﻮش داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ اِِ‪ ،‬ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎﺋﻲ؟‬
‫ـ آره ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻪ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎت ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮر ﭘﻴﺪام ﻛﺮدي؟‬
‫ـ وﻗﺘﻲ زﻧﮓ زدم ﺧﻮﻧﻪت و ﻧﺒﻮدي ﺣﺪس زدم اﻳﻨﺠﺎﺋﻲ‪ .‬ﺗﻮي ﻫﻮاي ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺧﻮﺑﻲ و اﻳﻦ آﻓﺘﺎب‪ ،‬ﺑﺎ آن روﺣﻴﻪ ﻛﻪ آن روز در ﺗﻮ دﻳﺪه ﺑﻮدم ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدي ﻛﺠﺎ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺪات ﻣﻲﻛﺮدم؟‬
‫اﺷﺎره ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ‪ :‬ﭼﻄﻮره؟‬
‫ـ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﺷﻮر و ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺋﻪ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬اوﻣﺪم ﻫﻤﻴﻦ رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ‪ .‬اون‬
‫روز ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎم ﺑﻮدن ﻧﺸﺪ ﺧﻮب ﻧﮕﺎت ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ ازم ﭼﻴﺰي درﻣﻴﺎد؟‬
‫ـ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪ .‬و روي ﺣﺼﻴﺮي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد ﭘﺎ دراز ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎور ﻧﻜﻨﻲ ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺗﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم ﻛﺎرم ﻧﮕﺎه‬
‫ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﺳﺎﻗﻪ و ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ ازش ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺷﺎخ و‬
‫ﺑﺮﮔﻲ ﻫﻢ داره و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺧﻮب ﻳﺎ ﺑﺪ درﺧﺘﻴﻪ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ!‬
‫ـ ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻲ‪ .‬و از ﺗﻮي ﻛﻴﻒ ﭘﺎرﭼﻪايِ ﺑﻐﻠﺶ‪ ،‬ﻓﻼﺳﻜﻲ درآورد‪.‬‬
‫ـ ﻣﺠﻬﺰ اوﻣﺪي!‬
‫ـ ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ! ودﻛﺎي ﻣﺤﺸﺮ ﺑﺎ ﻳﺦ ﺧﻨﻚ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻫﻢ آﺑﻠﻤﻴﻮ ﺗﻮش‬
‫رﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﻣﺰه ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاد‪ .‬وﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﺸﻴﻦ ﻛﺎرت رو ﺑﻜﻦ‪ .‬ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻤﻮم‪ .‬ﻛﺎر ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه‪ .‬ﻳﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ازش ﻣﻮﻧﺪه ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺮور‬
‫درﺳﺘﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺗﻮش ﭼﻴﺰي ﻫﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟‬
‫ـ ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ!‬

‫‪184‬‬
 ‫ـ ﺑﻬﺶ ﺧﻮب ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻢ‪.‬‬
‫از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‪ .‬ﻣﻦ از ﭘﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺟﻠﻮ‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮ‪ ،‬داﺷﺖ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد؛ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﺒﻮري آﺷﻨﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ‪ ،‬در‬
‫وﺟﻮدش‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ رﻓﺘﻢ ﻧﺰدﻳﻜﺶ‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ زﻳﺎد در ﮔﻴﺠﻲ و ﭘﺮﺳﺶ‬
‫ﺑﮕﺬارﻣﺶ‪.‬‬
‫ـ اون دوﺗﺎ ﻃﻮﻃﻲ را ﻣﻴﻮﻧﺶ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫و رﻓﺘﻢ دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺳﺮ دو ﻃﻮﻃﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲدﻳﺪم و ﻧﻮﻛﺸﺎن را‬
‫ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ و از زردي روي ﺑﺎﻟﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ و اﺷﺘﻴﺎﻗﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮاي ﭘﺮواز در ﭘﺮﻫﺎﺷﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ آرام آﻣﺪ ﺟﻠﻮ و دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام‪.‬‬
‫ـ ﺑﻴﺎ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺮات ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻮم را زدم زﻳﺮ ﺑﻐﻠﻢ ﺑﺮدم ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺣﺼﻴﺮي ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ روي ﻋﻠﻔﻬﺎ ﭘﻬﻦ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﻐﻞ ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ درﺧﺘﻲ ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دوﺑﺎره ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻫﺮخ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮﻳﺰم؟‬
‫ـ ﺑﺮﻳﺰ!‬
‫واﻗﻌﺎً ﻣﺠﻬﺰ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬دو ﮔﻴﻼس ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد و ﻇﺮف‬
‫ﻛﻮﭼﻜﻲ از ﺑﺎدام و ﭘﺴﺘﻪ‪ .‬ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎﻳﻤﺎن را ﭘﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎت ﻣﻦ را ﺑﺮدي ﺑﻪ ﻛﻮدﻛﻴﻢ‪.‬‬
‫زدم ﺑﻪ ﺟﺎﻣﺶ‪:‬‬
‫ـ ﻧﻮش!‬
‫ـ ﻧﻮش!‬
‫ودﻛﺎﻳﺶ را ﺧﻮرد ﺗﺎ ﺗﻪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ از دﻫﺎت ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻤﺪان ﺑﺰرگ ﺷﺪم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﺳﻤﺸﻮ ﺟﺎﺋﻲ‬
‫ﺧﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻧﻪ‪ .‬اﺳﻤﺶ ﻫﺴﺖ ﻛﻤﻴﺠﺎن‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻋﺮق رﻳﺨﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮدش‪.‬‬
‫ـ اﺳﻤﺶ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻪ!‬
‫ـ آره‪ .‬ﻋﻴﻨﻬﻮ ﺑﮕﻲ ﻧﻨﻪ ﺟﺎن‪ .‬ﻣﻲﮔﻦ زادﮔﺎه ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻌﺮوف ﻓﺨﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻋﺮاﻗﻲ ﻫﻢ‬
‫ﺑﻮده‪ .‬ﻳﻪ ﺗﭙﻪاي ﺑﻮد اوﻧﺠﺎ ﺑﻪ اﺳﻢ ﭼﻬﻞ ﮔﺰي ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻦ ﺧﺪا ﺳﺎل ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮ‬
‫ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺎ ﺧﻮﻧﻪش اوﻧﺠﺎ ﺑﻮده‪.‬‬

‫‪185‬‬
‫و دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻧﻮش!" و ﻟﺐ زد ﺑﻪ ﻟﻴﻮاﻧﺶ "ز دو دﻳﺪه ﺧﻮن ﻓﺸﺎﻧﻢ ز‬
‫ﻏﻤﺖ ﺷﺐ ﺟﺪاﺋﻲ‪ /‬ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ اﻳﻨﻬﺎ ﮔﻞ ﺑﺎغ آﺷﻨﺎﺋﻲ‪ ".‬ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻨﻢ‬
‫ﺑﻴﺘﻲ از ﻳﻜﻲ ﻏﺰﻟﻬﺎي او‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺧﻮدم ﺑﮕﻢ‪ .‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﺷﻮﻗﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ‬
‫ﻧﮕﺎه ﺗﻮ دﻳﺪم ﻣﻨﻮ ﺑﺮد ﺑﻪ دورهاي از زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ وﺳﻮﺳﺔ ﻫﻨﺮ و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻮﻧﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫از روي ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺑﻐﻠﺶ روي ﺣﺼﻴﺮ ﭘﺎ دراز ﻛﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺣﺮف ﻣﻲزد از ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻤﻢ درﺧﺘﻢ را ﻫﻢ ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﺧﻮش ﺧﻮش ﺑﺎ‬
‫ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﻬﺎي ﭘﺨﺶ و ﭘﻼﻳﺶ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ از دور ﺑﺮاﻳﻢ دﺳﺖ ﺗﻜﺎن ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم زﻳﺎد ﻣﺬﻫﺒﻲ ﻧﺒﻮدن‪ .‬داﺋﻲ و ﻋﻤﻮﻫﺎم ﺑﻮدن‪ .‬ﻳﻜﻲ از داﺋﻲﻫﺎم‬
‫ﻣﻼي ده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرم ﻳﻪ ﻛﻮزهﮔﺮي ﻛﻮﭼﻚ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺗﻮش ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫روﺷﻦ ﻧﮕﻪداﺷﺘﻦ ﻛﻮره ﻛﺎر ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻪ روز در ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎ دو ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮم ﭘﺨﺶ‬
‫ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ﺗﻮي در و دﺷﺖ و ﺧﺎر و ﺑﺘﻪ ﺑﺮاي ﻛﻮره ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻮﺗﻪ و‬
‫ﺧﺎري ﻛﻪ ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻔﺎف ﻛﻮره را ﻧﻤﻲداد‪ .‬اوﻧﻮﻗﺘﺎ از اﻳﻨﻄﺮف و آﻧﻄﺮف‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﺧﺮ و ﻗﺎﻃﺮ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲاوﻣﺪن و ﺗﻮي دﻫﺎت ﺟﻨﺲ ﻣﻲآوردن‪ .‬ﭘﺎرﭼﻪ‪ ،‬ﻗﻨﺪ‬
‫و ﭼﺎي‪ .‬ﺗﻮ اوﻧﺎ ﻳﻪ ﻋﺪهاي ﻫﻢ ﺑﻮدن ﻛﻪ ﻛﺎرﺷﻮن ﻓﺮوش ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎر و ﺑﺘﻪ و ﻫﻴﺰم‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ اوﻧﻮﻗﺘﺎ ده دوازده ﺳﺎﻟﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﻢ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻫﻢ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻮ‬
‫اﻳﻦ ﺧﺎر و ﺑﺘﻪ ﻓﺮوﺷﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﺸﺘﺮي ﻫﻤﻴﺸﺔ ﺟﻨﺴﺎﺷﻮن ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻲ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي دل ﺧﻮدش ﻛﻤﻮﻧﭽﻪ ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﻦ ﭘﻨﻬﻮﻧﻲ ﭘﻬﻠﻮش ﻛﻤﻮﻧﭽﻪزﻧﻲ ﻳﺎد‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬او ﻫﻢ اوﻧﻘﺪ از ﺷﻮق و ﻋﻼﻗﺔ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ از ﺳﻔﺮﻫﺎش ﺑﻪ‬
‫ده ﻣﺎ ﻳﻜﻲ از ﻛﻤﻮﻧﭽﻪﻫﺎي ﻛﻬﻨﻪاش را ﺑﺮاي ﻣﻦ آورد‪.‬‬
‫ﺑﺎز ودﻛﺎﺋﻲ رﻳﺨﺖ ﺑﺮاي دوﺗﺎﺋﻲﻣﺎن‪ :‬ﺗﺎ ده ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻫﻢ داﺷﺘﻤﺶ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ دادﻣﺶ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻣﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻮش!‬
‫ـ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻨﺪهت ﺑﮕﻴﺮه‪ .‬ﻛﻤﻮﻧﭽﻪرو داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﺟﺮأت ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺟﻠﻮ ﻛﺴﻲ‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻗﻨﺎﺗﻬﺎي ﺧﺸﻚ ﻣﻲزدم ﻳﺎ ﺗﻮي ﻣﺴﺘﺮاح ﺧﻮﻧﻪﻣﻮن‪ .‬ﺷﺪه ﺑﻮدم‬
‫ﺳﺎززن ﻣﺴﺘﺮاح‪ .‬ﻣﻲدوﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺮاﺣﻬﺎي ده را ﺧﻴﻠﻲ دور از ﺧﻮﻧﻪﻫﺎ ﻣﻲﺳﺎزن‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﻧﺰدﻳﻜﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺻﺪا رو ﺑﺸﻨﻮه‪ .‬ﻣﻨﻢ وﻗﺘﺎﺋﻲ رو اﻧﺘﺨﺎب‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮدن ﻳﺎ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻮدن‪.‬‬
‫ﻣﻲدوﻧﺴﺘﻢ اﮔﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻋﻤﻮﻫﺎ و داﺋﻴﻢ ﺑﺮﺳﻪ‪ ،‬ﻣﻜﺎﻓﺎت ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﺑﻪﺧﺼﻮص از‬
‫داﺋﻲام ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﻣﺎدرم ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﻳﻪ روز دﺳﺘﻤﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮد ﭘﻬﻠﻮ داﺋﻴﻢ‬

‫‪186‬‬
‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﭘﺴﺮم ﻫﻨﺮ دوﺳﺖ داره‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻴﮕﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻛﻪ ﻣﺎدرم ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﻴﻨﻮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻗﺸﻨﮓ ﺟﻤﻠﻪش ﻳﺎدﻣﻪ‪ .‬ﻧﮕﻔﺖ دﻳﮕﻪ ﭼﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬داﺋﻲام ﻫﻢ راﺳﺖ دﺳﺘﻢ‬
‫را ﮔﺮﻓﺖ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ دﺳﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﮔﺮوه ﺗﻌﺰﻳﻪ ﺧﻮﻧﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ روزاي ﻋﺰاداري‪،‬‬
‫ﻧﻘﺸﻲ ﺗﻮ ﺗﻌﺰﻳﻪﻫﺎﺷﻮن ﺑﺮا ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫و ﺑﺎز ودﻛﺎ رﻳﺨﺖ‪ :‬اﻳﻨﻄﻮري ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﮕﻢ ﻧﻘﺶ اوﻟﻢ ﭼﻪ‬
‫ﺑﻮد؟‬
‫ﮔﻴﻼس ودﻛﺎ در دﺳﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ ﻳﻪ ﻣﺮده‪ .‬دراز ﺑﻪ دراز ﻛﻔﻦ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻣﺜﻞ ﻧﻌﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم رو زﻣﻴﻦ‬
‫ﻛﺮﺑﻼ‪ .‬و ﺣﺮ رﻳﺎﺣﻲ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣﻦ داﺷﺖ از اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ ﻃﻠﺐ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺻﺪاي‬
‫ﺣ‪‬ﺮ رﻳﺎﺣﻲ ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻐﻞ ﮔﻮﺷﺶ و ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺣﻴﻒ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺻﺪا رو ﻣﺜﻞ او ﻛﺶ‬
‫داد" و ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﺣ‪‬ﺮم ﻛﻪ ره را ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺎﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪام‬
‫در رﻫﺖ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪام‬
‫ﻗﻠﺐ اﻃﻔﺎل و ﻋﻴﺎﻻت ﺗﻮ را ﺑﺸﻜﺴﺘﻪام‬
‫ﺧﺎﻃﺮت را ﺧﺴﺘﻪام‬
‫ﺑﻮدم اﻧﺪر ﻏﻔﻠﺖ و در ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ ﺑﺴﺘﻪام‬
‫دﺳﺖ از ﺟﺎن ﺷﺴﺘﻪام‬
‫ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬اﻟﺘﻮﺑﻪ‪ ،‬ﭘﺸﻴﻤﺎن زﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﺳﻴﺪي‬
‫ﺑﻲ ﭘﻨﺎﻫﻢ ﺳﻴﺪي‪.‬‬
‫و از ﻟﻴﻮاﻧﺶ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬اﮔﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ از ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻘﺸﻢ ﭼﻘﺪر ﻛﻴﻒ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺎور‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي ﺗﻮ‪ ،‬وﻗﺘﻲ‬
‫روﺑﺮوي درﺧﺘﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدي‪ ،‬ﺧﻮدم رو ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ دراز ﺑﻪ دراز اﻓﺘﺎدهام روي‬
‫ﺧﺎك و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺳﻴﺪي ﺳﻴﺪي ﺣﺮ ﺑﻦ رﻳﺎﺣﻲ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ﻋﺎﻟﻤﻲرو ﺳﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻢ از آﺗﺸﻲ ﻛﻪ در روح ﻣﻦ ﺷﻌﻠﻪور ﺑﻮد ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫و دوﺑﺎره ﮔﻴﻼﺳﻬﺎﻳﻤﺎن را ﭘﺮ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ و ﻓﻼﻛﺖ ﺷﺮوع ﻛﺎرﻣﻮ ﮔﻔﺘﻢ‪،‬‬
‫رﻧﺠﻬﺎي ﺑﻌﺪﻳﺶ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮا ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ‪ .‬ﺣﻴﻔﻪ ﻛﻪ اﻣﺮوزﻣﻮن رو ﺑﺎ اوﻧﺎ ﺧﺮاب‬
‫ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ دﻳﮕﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻛﻤﻮﻧﭽﻪ ﻧﺰدي؟‬

‫‪187‬‬
 ‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮدم زورم ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﻧﻨﻪم ﺑﻘﭽﻪ ﭘﻴﭻ ﻗﺎﻳﻤﺶ ﻛﺮد ﻳﻪ ﺟﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ‬
‫وﻗﺘﻲ دﻳﮕﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻣﺮدي ﺷﺪه ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﻣﻲزدم از ده ﺑﻴﺮون‪ ،‬ازش‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ‪ .‬اﻣﺎ اوﻧﻮﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﻧﻪ ﺣﻮﺻﻠﺔ زدنﺷﻮ داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﻬﺎرﺗﺎ و‬
‫ﻧﺼﻔﻲ ﺗﻤﺮﻳﻦِ ﭘﻨﻬﻮﻧﻲ و ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﻛﻤﻮﻧﭽﻪ زن ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺸﻲ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ اوﻣﺪم‬
‫ﺗﻬﺮون ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻂ ﻧﻤﺎﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﻬﺶ دﻟﺒﺴﺘﮕﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬دوﺑﺎره ﭘﻴﺶ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺑﺎز ﻣﻌﻨﺎي ﺑﺎزي و ﻧﻤﺎﻳﺶ و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ اون رو‬
‫ﻫﻢ ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم ﺑﺮا ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻲ ﺑﮕﺬارم ﻛﻨﺎر ﺗﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ دو ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮم ﻛﻪ از‬
‫آﺗﺶﺳﻮزي ﺗﻮي ﻛﻮره ﺟﻮن ﺑﻪ در ﺑﺮده ﺑﻮدن و اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﺗﻬﺮون ﺑﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫و دوﺑﺎره ﻓﻼﺳﻜﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮاي دوﺗﺎﺋﻲﻣﺎن رﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺴﻮزون ﮔﻠﻮرو ﺳﻠﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻟﻴﻮاﻧﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎهﻛﻨﺎن ﺑﻪ درﺧﺘﻢ و ﺷﺎﻫﺮخ ﻛﻪ ﺑﺮاﺑﺮم ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و‬
‫ﺳﺮ ﻣﻲﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﺳﻴﮕﺎري ﺑﺮاي ﺧﻮدش روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮد ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪم‪ .‬واﻗﻌﺎً‬
‫اﻳﻨﺒﺎر ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ؟‬
‫ـ اﺗﻔﺎق‪.‬‬
‫و دود ﺳﻴﮕﺎرش را ﺗﻮي ﻫﻮا ﻓﻮت ﻛﺮد‪:‬‬
‫ـ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎور ﻧﻜﻨﻲ ﺗﻮ اون ﻫﻔﺖ ﺳﺎل از دم در ﻫﻴﭻ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮي رد‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪم‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم از ﻋﺬاﺑﺶ ﺑﻴﻔﺘﻢ ﺑﻪ اﻋﺘﻴﺎد‪ .‬آﻣﺎدﮔﻴﺸﻮ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﭽﻪﻫﺎي‬
‫ﺗﺌﺎﺗﺮي رو اﻣﺎ ﮔﺎﻫﮕﺎه ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﻛﻤﻲ وﺿﻊ ﺑﺮادرام و‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم ﺧﻮب ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻦ رو ﭘﺎﻫﺎي ﺧﻮدﺷﻮن واﻳﺴﻦ‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ در اوﻟﻴﻦ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬ﺷﻴﺪهرو روي ﺻﺤﻨﻪ دﻳﺪم‪ .‬ﻧﺎز ﻣﻲﺧﻮﻧﺪ و‬
‫ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺻﺪاش ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻤﻪ‪" .‬ﺟﻮﺟﻪ‪ ،‬ﺟﻮﺟﻪ‪ .‬ﺗﻮووويي ﻛﻮوووﭼﻪ‪،‬‬
‫ﺗﻮووويي ﻛﻮوووﭼﻪ"‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻜﻪرو ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ آواز زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﺟﺮاﺷﻮن ﻛﻪ‬
‫ﺗﻤﻮم ﺷﺪ رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﻴﺮ ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ و زدم زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﭘﻚ ﻋﻤﻴﻖ زد ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرش و زﻳﺮ ﭘﺎ ﻟﻬﺶ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎﻋﺚ و ﺑﺎﻧﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺑﻴﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻂ ﺑﺎزي و‬
‫از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﻧﻘﻼب ﺷﺪ و ﭼﻨﻮن ﺑﻼﺋﻲ ﺳﺮِ ﻣﺎ آﻣﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺧﻮدت‬
‫داﺳﺘﺎﻧﺸﻮ ﻣﻲدوﻧﻲ‪.‬‬
‫ﺟﺮﻋﻪاي ودﻛﺎ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺳﻠﻴﻢ زﻧﺪﮔﻲِ ﻣﺎ ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪﺳﺖ‪ .‬ﻫﻲ ﺧﻮرده ﺗﻮ‬
‫ﺳﺮﻣﻮن‪ ،‬ﻫﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮا ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻫﻢ اﮔﻪ ﺗﻮ وﺟﻮدﻣﻮن ﺑﺎﻻ ﻳﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ‬

‫‪188‬‬
‫رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻛﺞ وﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﺮا‬
‫ﺧﻮدش‪.‬‬
‫و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮف ﺑﻮﻣﻢ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬و ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪاي ﻋﻤﻴﻖ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬
‫ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬آره ﺳﻠﻴﻢ ﻋﺰﻳﺰ ﻃﻮﻃﻴﻬﺎترو ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻴﺞ از ودﻛﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻳﻢ ﭘﺎ ﺷﺪم و روي ﭼﺎرﭘﺎﻳﻪام ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫از ﺳﻨﮕﻴﻨﻲِ اﻓﺘﺎدﻧﻢ روي آن‪ ،‬زﻳﺮم ﻟﻘﻲ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ـ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻟﻴﻮان در دﺳﺖ‪ ،‬دو ﻗﺪم راه ﻧﺮﻓﺘﻪ ﭘﺎش ﮔﻴﺮ ﻛﺮد ﺑﻪ ﭼﻴﺰي‬
‫ﺳﻜﻨﺪري ﺧﻮرد و ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﻟُﻜﻪ رﻓﺖ روي ﻋﻠﻔﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آب‪ ،‬و ﻛﮋ و ﻣﮋ‬
‫ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻮم‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ آن و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬و دﺳﺖ ﻟﺮزاﻧﺶ را‬
‫درﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺳﺮ ﻳﻜﻲاز ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻴﺎ! اﻳﻦ ﺳﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ اوﻟﻲ ﻛﻪ آﻓﺘﺎب ﻫﻢ اﻓﺘﺎده روي ﻛﺎﻛﻠﺶ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻢ‬
‫ﮔﺮدﻧﺶ ﻛﻪ ﺑﺎد اﻓﺘﺎده ﺗﻮش و ﭘﺮﻫﺎش را راﺳﺖ ﻛﺮده‪ .‬اﻳﻨﻬﻢ ﻃﻮﻃﻲ دوﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺎز ﺳﺮ ﺧﻢ ﻛﺮده ﺑﺮاﺑﺮ اون ﻳﻜﻲ‪ .‬و اﻳﻦ ﻫﻢ دو ﺗﺎ ﺑﺎﻟﺶ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺗﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬و‬
‫ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﻫﻢ زﻣﻴﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﺧﺎك‪ .‬ﺧﺎكِ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﻛُﺶ ﻛﻤﻴﺠﺎن‪ .‬ﺧﺎك ﻛﻤﻴﺠﺎن‪.‬‬
‫ﺧﺎك ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻛﻤﻴﺠﺎن ﻛﻪ ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ دﻧﻴﺎ دﺳﺖ ﻛﻴﻪ و ﻫﻨﺮ و زﻳﺒﺎﺋﻲ ﭼﻪ‬
‫ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻴﺪه‪ ،‬درازم ﻛﺮد روي ﺧﻮدش ﻣﺜﻞ ﻣﺮده ﺗﺎ ﺣﺮ رﻳﺎﺣﻲ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﻳﺎ ﺳﻴﺪي‬
‫ﺑﺨﻮﻧﻪ و ﺗﻮﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻪ‪.‬‬
‫و زاﻧﻮ زد ﺑﺮ ﺧﺎك و ﻋﻠﻔﻬﺎ را ﻛﻨﺎر زد و ﻣﺸﺘﻲ ﮔﻞ و ﺧﺎك درآورد‪ ،‬ﺑﻮ ﻛﺮد و‬
‫ﻫﻲ ﮔﻔﺖ ﺧﺎك و ﻫﻲ ﮔﻔﺖ زﻣﻴﻦ و ﻫﻲ ﮔﻔﺖ ﺧﺎك ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻛﻤﻴﺠﺎن و ﻫﻲ‬
‫ﻧﻌﺶ ﺷﺪ روي ﺧﺎك و ﻫﻲ ﻳﺎ ﺳﻴﺪي ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ را ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﺑﻪ زاري‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﭘﻬﻠﻮش ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻓﻼﺳﻚ را ﻫﻢ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي ودﻛﺎﻳﻤﺎن را ﺗﺎ‬
‫ﻗﻄﺮة آﺧﺮ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺧﺎك ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ و ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﻢ‪.‬‬

‫‪189‬‬
 ‫‪10‬‬

‫ﺑﺎ ﻳﻚ دﻧﻴﺎ رﻧﮕﻬﺎي ﺳﺒﺰ در ﺳﺒﺰ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ‪ ،‬ﺻﺒﺤﻬﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺳﺮِ ﻛﺎر و‬
‫ﻋﺼﺮﻫﺎ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﺑﻴﻜﺎر ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪم ﺑﻮﻣﻢ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮم و ﺗﻤﺎﺷﺎش‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻤﺎﺷﺎي آن ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻤﺎم دل ﻣﺸﻐﻮﻟﻲ ﻣﻦ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ آن و‬
‫ﻋﺸﻖ دﻧﻴﺎ را ﻣﻲﻛﺮدم و رﻧﮕﻬﺎي ﺳﻴﺎه و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮياش را ﭘﺎك از ﻳﺎد ﻣﻲﺑﺮدم‪.‬‬
‫روز ﺑﻪ روز و ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻃﻮﻃﻴﻬﺎﻳﻢ را زﻧﺪهﺗﺮ و ﺳﺒﺰﺗﺮ ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ‬
‫ﻫﻢ‪ ،‬در اﻳﻦ ﮔﺸﺖ و ﺗﻤﺎﺷﺎﻫﺎ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺪ ﻣﺠﻨﻮن‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﺷﺎخ و‬
‫ﺑﺮﮔﻬﺎش ﻣﻲآﻣﺪ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ در ﻣﺮﻛﺰ ﻧﮕﺎﻫﻢ و ﻃﻮﻃﻴﻬﺎ ﻏﻴﺒﺸﺎن ﻣﻲزد‪ .‬اﻧﮕﺎر رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺮ درﺧﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل و اﺣﻮال و ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ درﺧﺘﻢ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻛﻮدﻛﻲ در وﺟﻮدم ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ ﺑﺮﻣﻲﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ اﺻﻞ‬
‫اوﻟﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎدي اﺑﺘﺪاي وﺟﻮدم‪ ،‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ آن ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻘﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﻼﻛﺖ‬
‫روﺣﺶ‪ ،‬ﻓﻼﻛﺖ دﻧﻴﺎ را ﻧﺸﺎﻧﻢ دﻫﺪ‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪم زﻧﮓ ﻣﻲزدم ﺑﻪ ﻣﻬﺪي و‬
‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺗﺸﻮﻳﻘﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻴﺎﻳﺪ وردﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺷﻴﺪه و‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ ﺑﻪ ﻛﺎرﺷﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻳﻜﺮوز در‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ دارد و ﻛﺎرش ﺧﻮب ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود و ﻗﺮار اﺳﺖ در ﭼﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﻣﺨﺘﻠﻒ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﺎر ﺗﻤﺮﻳﻨﺸﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬اﺟﺮا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺷﻴﺪه را ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﺎر‬
‫ﻛﻪ ﻧﻘﺶ ﻗﺼﻪﮔﻮ را ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ رﻧﮕﻲ رﻧﮕﻲ‪.‬‬
‫ژان ﻣﻮرو ﺑﺎز ﻫﻢ زﻧﮓ زد‪ .‬اﻳﻨﺒﺎر ﭼﻮن ﻓﻴﻠﻢ ﺟﻮل و ﺟﻴﻢ را دﻳﺪه ﺑﻮدم ﺳﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا اﺳﻤﺶ را ﻋﻮﺿﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در داﺳﺘﺎن ﺗﻮي ﻓﻴﻠﻢ‬
‫‪190‬‬
‫دﺧﺘﺮي ﻛﻪ داﻣﻨﺶ آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﺳﻤﺶ ﻛﺎﺗﺮﻳﻦ ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻢ درآﻣﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺗﺮﻳﻦ‬
‫آﺧﺮﻫﺎي ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬او اﻫﻞ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﺟﻨﮕﺪ‪.‬‬
‫از ﺣﺎﺿﺮﺟﻮاﺑﻲاش ﺧﻮﺷﻢآﻣﺪ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻨﺎرو از ﻛﻲ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ؟‬
‫ـ از ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ‪.‬‬
‫و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ در ﺟﻮاﻧﻲ ﻣﻲﻣﻴﺮد و‬
‫ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺶ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﻲ و دﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﭽﻪاش را ﺑﺰرگ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎدرت ﭼﻲ؟ اوﻧﻢ اﻫﻞ ﺟﻨﮕﻴﺪن ﺑﻮد؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳﻨﻮ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ و ﺑﺮم‪ .‬ﺑﺮا ﻣﻮﻧﺪن و ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪن‪ ،‬ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫درﺧﺘﻲ ﺗﻮي ﺟﺎﻧﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﻣﻦ رﻳﺸﺔ اوﻧﻮ ﺗﻮي ﺟﺎﻧﻢ دارم‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ داري ﻛﻪ‬
‫رﻓﺘﻲ ﺳﺮاغ درﺧﺘﺖ‪ .‬واﻻ ﻧﻤﻲرﻓﺘﻲ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ او ﻛﺎر داﺷﺖ و ﺑﺎز ﻣﺜﻞ دﻓﻌﺔ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺗﺸﻮﻳﻘﻢ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺎر و ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲاش را ﺑﺪﻫﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد و ﮔﻮﺷﻲ‬
‫را ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻳﻜﺮوز وﻗﺘﻲ در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻮدم ﺟﻤﺸﻴﺪ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ‬
‫ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧﺔ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎر اول ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ آﺳﺘﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ‪ .‬آن‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم و ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎرﻫﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺮش ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮدش ﮔﺮم‬
‫ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻘﺪر از دﻳﺪﻧﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﻛﻪ ﭘﺎ ﺷﺪم او را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺋﻲ آﺧﺮ؟ ﻣﻨﻮ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرات؟‬
‫دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و او را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮدم از اﺗﺎق ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﻳﻪ‬
‫ﺟﺎي دﺑﺶ ﺑﺸﻴﻨﻴﻢ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﺎي ﺧﻮب ﺧﻮب ﺑﺰﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﺮﻣﺶ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﺔ ﻫﻤﻜﻒ و از آﻧﺠﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از‬
‫ﻧﻮﺷﮕﺎﻫﻬﺎي ﺑﻐﻞ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن آراﻣﺶ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲاش درآﻣﺪ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ‪ ،‬دور و ﺑﺮت ﻳﻪ ﺟﺎي‬
‫ﺧﻠﻮت و اﻣﻦ ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻴﺎد؟ ﻣﻲﺧﻮام ﺑﺎﻫﺎت ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ دﻳﻘﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺮم‪.‬‬
‫ـ ﭼﺮا ﭼﻨﺪ دﻳﻘﻪ‪ .‬اﻣﺮوز ﻧﻤﻲذارم از ﭘﻬﻠﻮم ﺑﺮي‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺣﺮف ﻣﻨﻮ ﮔﻮش ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎ در آﻧﻮﻗﺖ اﺗﺎق ﻫﺮﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي دو ﻫﻔﺘﻪاي‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺮﺧﺼﻲ‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺮدﻣﺶ ﻃﺒﻘﺔ ﺑﺎﻻ‪.‬‬

‫‪191‬‬
 ‫ـ ﺧﻮب ﺑﮕﻮ در ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﻣﺮد‪ .‬ﭼﺮا از ﻣﻦ ﻓﺮار ﻣﻲﻛﺮدي؟‬
‫ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﻛﺮد‬
‫ـ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﻴﺎ‪.‬‬
‫ـ آﺧﻪ ﻣﺮد ﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدوﻧﻲ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺒﺮاي ﺧﻮش ﺑﻬﺖ ﺑﺪم‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻣﻦ را ﻧﻤﻲدﻳﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ از روي ﻣﻦ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﻪ دﻳﻮار‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟ ﺑﺎ اوﻣﺪﻧﺖ دﺳﺘﭙﺎﭼﻪم ﻛﺮدي‪ .‬واﻗﻌﺎً دﺳﺘﭙﺎﭼﻪم ﻛﺮدي‪ .‬ﻧﻤﻲدوﻧﻲ‬
‫ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻤﺖ‪ .‬ﺑﺎ دﻳﺪﻧﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﻳﺎدم رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺬار ﺑﺮم از ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮات‬
‫ﻗﻬﻮه ﺑﻴﺎرم!‬
‫دوﺑﺎره دﺳﺘﻤﺎﻟﺶ را ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش‪ .‬ﻗﻴﺎﻓﻪاش ﻋﻴﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد از زﻳﺮ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﻣﻦ ﺑﮕﺮﻳﺰد‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲﺧﻮاد‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺧﻮاي؟ اﻳﻨﻄﻮري ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺸﻴﻦ‪ .‬وﻗﺖ داري ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ دﻳﻘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮم دارم‪ .‬ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﻫﺮوﻗﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬اﻣﺮوز ﻛﺎرم‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻠﻮغ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫و رﻓﺘﻢ ﭘﻬﻠﻮش ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ دور و ﺑﺮش‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﻣﺎن ﺗﻮي ﻛﻤﺪ ﺷﻴﺸﻪاي‬
‫ﭼﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ اﺗﺎق ﺑﺎ ﺣﺎﻟﻴﻪ!‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ اﺗﺎق ﻫﻤﻜﺎرﺗﻪ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻓﻘﻂ دو دﻳﻘﻪ ﺑﺸﻴﻦ و ﺳﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮﻓﺎم ﮔﻮش ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﺧﻮدم دوﺑﺎره ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ ﻣﻴﺎم ﺳﺮاﻏﺖ و ﻣﻔﺼﻞ ﺑﺮات‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﮔﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ اﻳﻦ دﻓﻪ ﻗﻮل ﻣﻲدم‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎزم ﻣﻮﺿﻮع اﻳﻦ ﭘﺴﺮهاس ﻛﻪ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﺶ؟‬
‫ـ آره دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻦ دﻳﮕﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﺷﺪه ﺑﺬارش ﻛﻨﺎر‪.‬‬

‫‪192‬‬
 ‫ـ ﭼﻄﻮر؟‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﻬﻠﻮش و ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺔ آﻧﭽﻪ را ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و او‬
‫ﺑﻴﺨﺒﺮ ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﺶ رﻳﺰ ﺑﻪ رﻳﺰ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪ .‬و در آﺧﺮ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬دﻳﮕﻪ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺟﻤﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﻮاﺳﻤﻮن دﻳﮕﻪ ﺑﻪ اوﻧﺎ ﻫﺴﺖ‪.‬ﺣﺮﻓﺎي ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻤﻚﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﺑﺎزي را ول ﻛﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺟﺮﻳﺎن ﻣﻔﺼﻠﺘﺮه‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻔﺼﻠﺘﺮه‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎز دﺳﺘﻤﺎل از ﺟﻴﺒﺶ درآورد و ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش را ﭘﺎك ﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﺷﻴﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﺟﻔﺘﺸﻮن ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬دارن ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﻳﻪﺑﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲرﻳﻢ ﭘﻬﻠﻮﺷﻮن‪.‬‬
‫ـ ﭼﻴﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻦ؟‬
‫ـ دارن ﻳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ رو ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﻨﻦ‪ .‬دوﺳﺖ داري ﺑﻴﺎي ﺑﺒﻴﻨﻲ؟ از ﺣﺎﻻ‬
‫دﻋﻮﺗﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎ‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻪ ﻧﺪﻳﺪﻣﺶ‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮا دﻳﺪﻧﺶ ﻛﻪ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻌﻄﻠﻲ‪ .‬ﺑﻴﺎ دﻳﮕﻪ!‬
‫ـ راﺳﺘﺶ دوﺳﺖ دارم ﺑﺒﻴﻨﻤﺸﻮن‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﺎر دارم‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻜﻮت ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﻴﻦ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﻣﻦ از اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﺟﻮاد‬
‫ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﺣﺮﻓﺎي ﺗﺎزهاي ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲدوﻧﻲ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮر؟‬
‫ـ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺣﺮﻓﺎش درآوردم ﻣﺄﻣﻮراي اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ اﻳﺮان اوﻧﻮ از‬
‫زﻧﺪون درآوردن و ﺑﻌﺪ ﻛﻤﻜﺶ ﻛﺮدن ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﻓﻘﻂ ازش ﻳﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻪ ﻫﺮﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲدوﻧﻪ درﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ دوﺳﺘﺎي ﺗﻮ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺸﻪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺷﻮن دوﺳﺖ ﺑﺸﻪ و دﻋﻮﺗﺸﻮن ﻛﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺔ ﺧﻮدش‪ .‬ﭘﻮل و‬
‫ﻣﻮل و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻫﻢ در اﺧﺘﻴﺎرش ﮔﺬاﺷﺘﻪن‪ .‬ﻗﺮارﺷﻮن اﻳﻦ ﺑﻮده ﻛﻪ وﻗﺘﻲ‬
‫دوﺳﺘﺎي ﺗﻮ رو دﻋﻮت ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪش‪ ،‬اوﻧﺎ رو ﻫﻢ از ﭘﻴﺶ ﺧﺒﺮ ﻛﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎن‪ .‬ﺑﻪ‬
‫او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﺗﻮ ﻣﺎرو ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دوﺳﺘﺎي ﺧﻮدت ﺑﻪ اوﻧﺎ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻦ‪ ،‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻳﻢ ﺑﺎ اوﻧﺎ ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻮم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ و ﺗﻤﻮم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد‪:‬‬
‫ـ ﻣﻮﺿﻮع رو ﮔﺮﻓﺘﻲ؟‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪.‬‬

‫‪193‬‬
 ‫ـ ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﻠﻜﺸﻮن رو ﺗﻮ ﺧﻠﻮت ﺑﻜﻨﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻫﻤﺔ اﻳﻨﺎرو ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﺮاﺣﺖ ﻫﻤﺔ اﻳﻨﺎرو ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪرو ﺑﺎ ﻣﺪرك‬
‫ﻣﻴﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻛﻒ دﺳﺘﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻛﻤﻲ از ﻣﺎﺟﺮا ﻣﻮﻧﺪه‪ .‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﺎرو ازش ﻛﺸﻴﺪي ﺑﻴﺮون؟‬
‫ـ داﺳﺘﺎﻧﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻔﺼﻠﻪ‪ .‬از اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ؟‬
‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎه‪ .‬درﺳﺘﻪ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﻪ اﻳﻦ آﻗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺸﻢ دﻳﮕﻪ‪ .‬او ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻲ اﻳﺴﺘﺎدن‬
‫ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه‪ ،‬ﺧﻮدش ﻫﻢ اﻧﮕﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻧﺦ ﻣﻦ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪم دوﻟﺖ اﻳﺮان ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬از ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻴﺮي ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدن‪ .‬اﻳﻨﻮ ﻣﻲﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻨﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎش ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ رو ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫دﻧﺒﺎل ﭼﻲ ﻣﻲﮔﺮدي؟ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻃﻔﺮه ﺑﺮه‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺒﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻴﺨﻮدي ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻏﺮوب اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮ ﭘﺎ واﻳﺴﺎدم؟ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﻤﻜﺖ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻳﻜﻲ دو روز اوﻣﺪ ﺑﺎم ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻛﺎﻓﻪ‪ .‬ﻣﻨﻢ اﻟﻜﻲ از اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻪرو ﺗﻮ اﻳﻦ‬
‫ﺷﻬﺮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ و ﺑﺎ ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺨﻮاي ﺑﺮاش داد ﺳﺨﻦ دادم‪ .‬ﺗﺎ ﻳﻪ روز‬
‫ﺧﻮدش دراوﻣﺪ ﻛﻪ "ﺗﻮ آﻗﺎﺳﻠﻴﻢرو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻲ"‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ آره‪ .‬و از ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﻣﺎﺟﺮاﻣﻮن‬
‫ﭘﻴﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﻳﻪ روز ﮔﻔﺖ "ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ اوﻧﻮ و دوﺳﺘﺎﺷﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪت ﻣﻬﻤﻮن ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از دوﺳﺘﺎم ﻣﻲﺧﻮاﻳﻢ اوﻧﺎرو ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ"‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ دوﺳﺘﺎي آﻗﺎﺳﻠﻴﻢ ﻛﻴﺎن؟ اﺳﻢ‬
‫دوﺳﺘﺎي ﺗﻮ رو آورد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اون ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪﻫﺎ رو ﻣﻲﮔﻲ؟ ﮔﻔﺖ "آره"‪ .‬ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻬﺶ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮرو ﺑﺎ آﻗﺎﺳﻠﻴﻢ و اون ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ ﻳﻪ ﻛﺎﻓﻪ دﻳﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﺑﺎﺷﻮن ﺗﻤﺎس‬
‫ﻧﻤﻲﮔﻴﺮﻳﻦ؟ ﮔﻔﺖ "ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻲاﻋﺘﻤﺎد ﺷﺪن" و از اﻳﻦ‬
‫ﺣﺮﻓﺎ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺮج داره‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﺧﺮﺟﺶرو ﻣﻲدم"‪ .‬ﺷﻮﺧﻲ‬
‫ﺷﻮﺧﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺰار ﮔﻠﺪن‪ .‬ﮔﻔﺖ "ﺑﺎﺷﻪ"‪ .‬ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺘﻢ دو ﻫﺰار ﮔﻠﺪن‪ .‬ﺑﺎز‬
‫ﮔﻔﺖ "ﻣﻲدم"‪ .‬ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﮔﻠﺪن‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﻛﺸﻮﻧﺪﻣﺶ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺎزي ﺧﻮدم ﺗﺎ ﺧﻴﺎل ﻛﻨﻪ دارم ﺑﺎﻫﺎش ﭼﻮﻧﻪ ﻣﻲزﻧﻢ‪ .‬اوﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺔ ﺧﻮدم ﺑﺎ ﻫﻤﻮن آدﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎش ﻗﺮار ﻣﺪار داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻨﻲ‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﻠﻲ ﻣﻲزدم ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻴﺰي ﺣﺎﻟﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻮار ﺻﺤﺒﺘﺸﻮن رو ﺑﺎ ﻫﻢ دارم‪ .‬و ﺻﺪاي دﻋﻮاﺷﻮنرو ﻫﻢ دارم‪ ،‬ﺳﺮ ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎدن‬

‫‪194‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎر و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن اوﻧﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ و ﺣﺮﻓﺎي اﻳﻦ آﻗﺎ‪،‬‬
‫ﻣﻦ اﻳﻨﺎﺋﻲرو ﻛﻪ ﺑﺮات ﮔﻔﺘﻢ درآوردم‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪي؟‬
‫ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬آﻧﻘﺪر ﭼﻔﺖ و ﺑﺴﺖ داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﺑﺎورش ﻧﻜﺮد‪ .‬از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ .‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم‪ .‬ﺧﻮدم زودي ﺑﺎز ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻨﺪﻓﻪ ﺑﺎ ﻧﻮارا‬
‫ﻣﻴﺎم‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺗﻮ ﺷﺒﺎ ﺑﻴﺎ ﺧﻮﻧﺔ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاب‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﻧﮕﺮون ﻧﺒﺎش‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺧﻮاي ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي دوﺳﺘﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﭘﻬﻠﻮت؟‬
‫ـ ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ آﻗﺎﺳﻠﻴﻢ اﻳﻨﻮ ﻣﻲﮔﻢ‪ .‬اﻣﺎ دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻮ ﻧﺰن! واﻻ از دﺳﺘﺖ ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﻢ!‬
‫ـ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﺗﻌﻘﻴﺒﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻦ؟‬
‫ـ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻢ دارم ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﻣﻼﻗﺎﺗﻲرو ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮان‪ ،‬ﺟﻮر ﻣﻲﻛﻨﻢ دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ! ﺗﻮ از اﻳﻦ اﺗﺎق ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ اﻣﻨﻪ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺻﺪاﻣﻮن را‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪه؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ اﻳﻨﺎرو ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻲ ﻫﺎ! ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ‪ .‬ﺑﺬار ﻣﺪرك آﺧﺮي را ﺑﮕﻴﺮم دﻳﮕﻪ‬
‫ﻛﻪ ﻧﺘﻮﻧﻦ ﺣﺎﺷﺎ ﻛﻨﻦ‪.‬‬
‫و ﺳﺮش را آورد ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ اﻃﻤﻴﻨﻮن ﻧﺪارم‪ .‬ﺧﻮدت‬
‫ﻣﻲدوﻧﻲ ﻛﻪ!‬
‫ـ ﭼﻴﻪ اون ﻣﺪرك؟‬
‫ـ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻪ‪ .‬اﻳﻨﻮ ازش ﺧﻮب درآوردم‪ .‬ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻲ ازش‬
‫دارن‪ .‬ﺧﻮدش ﻛﻪ ﻫﻲ ﻣﻲﮔﻪ زﻳﺮ ﺑﺎر ﻣﻨﺖﺷﻮﻧﻪ‪ .‬ﻛﺴﻲ رو ﺗﻮ زﻧﺪون داره؟ ﭘﺎش ﺗﻮ‬
‫ﻣﺎﺟﺮاﺋﻲ ﮔﻴﺮه؟ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﻣﻲﮔﻪ درﺧﻮاﺳﺘﺸﻮن ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮاش‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﻲدوﻧﻢ ﻣﻲﺗﺮﺳﻪ ازﺷﻮن‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﺮﺳﻪ‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺎﻟﻜﻞ ﻣﺄﻣﻮره ﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ‬
‫ﭼﻨﮕﺸﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﻨﻢ رو ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺳﺶ دارم ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ وادارش ﻛﻨﻢ‬
‫ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺎد اﻳﻦ ﺑﻴﭽﺎره ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺷﺐ ﺗﻮ‬
‫ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ و ﺑﻴﻜﺲ زﻳﺮ ﺑﺎرون اﻓﺘﺎده و دﺳﺘﺸﻮ دراز ﻛﺮده ﻛﻪ‬
‫ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﻢ ﺑﺮه زﻳﺮ ﺳﺎﻳﺒﻮﻧﻲ‪ .‬ﺳﺎﻳﺒﻮن ازش زﻳﺎد دور ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﺎ اون ﺟﻮنِ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫‪195‬‬
‫ﺷﺪن از زﻣﻴﻨﻮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﻪ ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داري‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪه‪.‬‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪي ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻢ؟ ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪه‪ .‬واﺳﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺘﺮس‪.‬‬
‫ـ آﺧﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺟﻤﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻲ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺒﻴﻦ! ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺨﻮام ﺑﺎ اوﻧﺎ ﻗﺮار ﺑﺬارم ﺗﻮ ﺟﺎﻫﺎي ﺷﻠﻮغ ﻣﻲذارم‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪم‬
‫ﻧﻤﻲذارم‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪم ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﺟﻮادهرو راه دادم‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﻧﺔ ﻣﻨﻮ ﻧﺪﻳﺪي‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻨﻮ ﺑﻴﺎرم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪم‪ ،‬اوﻟﺶ ﻣﺜﻞ اوﻟﻴﺲ ﺣﻴﻠﻪﮔﺮ ﻫﺰار راه ﻓﺮار ﺑﺮا‬
‫ﺧﻮدم درﺳﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ اوﻧﺎ رو ﻧﻤﻲﮔﻢ! راﺿﻲ ﺷﺪي؟‬
‫و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬در ﻗﺎب ﭼﻮﺑﻲ در ﻟﺤﻈﻪاي اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ‪ ،‬دﻟﻢ ﭼﻨﺎن ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از‬
‫او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﭘﺎ ﺷﺪم او را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻴﺒﻴﻦ ﺟﻤﺸﻴﺪ داري زﻳﺎدي ﺧﻮدت رو ﺗﻮ دردﺳﺮ ﻣﻲﻧﺪازي‪ .‬وﻟﺸﻮن ﻛﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻧﮕﺮون ﻧﺒﺎش دﻳﮕﻪ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪم و ﺑﻪ زور ﺑﺎز ﻧﺸﺎﻧﺪﻣﺶ روي ﻣﺒﻞ‪.‬‬
‫ـ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاي ﺑﻴﺎي‪ ،‬ﻧﻴﺎ‪ .‬اﻗﻼً ﺑﻴﺎ ﺑﻪ اﻳﻠﻴﺎد و اودﻳﺴﻪات ﺳﺮ ﺑﺰن‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﻴﻪ ﻛﻪ ﻧﺮﻓﺘﻲ ﺳﺮاﻏﺸﻮن ﻫﺎ؟‬
‫ﺳﺮش را آورد ﻧﺰدﻳﻚ و اﻧﮕﺎر ﻛﺘﺎب ﺑﺮاﺑﺮش ﻫﺴﺖ در ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ اي ﻻﺋﻮداﻣﺎس‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﺮا ﺑﻪ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻓﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻧﻴﺪ؟ ﻣﻦ در دل اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎي‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺎزي دارم‪.‬‬
‫و ﺳﺮش را ﺑﺮد ﻋﻘﺐ‪:‬‬
‫ـ اﻳﻨﻬﻢ ﺟﻮاﺑﺖ‪ .‬ﺳﻠﻴﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﮕﻢ‪ ،‬ﺧﻮدﺗﻮ زﻳﺎد ﻧﮕﺮون ﻧﻜﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮ زدي‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺮم ﺑﺮات ﻗﻬﻮه ﻳﺎ ﭼﺎي ﺑﻴﺎرم‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم‪.‬‬
‫و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻲ آن ﻛﻪ اﻳﻨﺒﺎر ﺑﺮﮔﺮدد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي‬
‫ﺧﻤﻴﺪه‪ ،‬در ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧﻪاش از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬
‫او ﻛﻪ رﻓﺖ دوﺑﺎره ﺷﺪم آدم ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﭘﻴﺶ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻫﻲ‬
‫ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪاي ﺑﺮﺳﻢ‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮ ﮔُﻪ ﮔﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫رﻓﺘﻢ ﻃﺒﻘﺔ ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻧﻘﺪر ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫﻤﻜﺎرم ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺧﺒﺮ ﺑﺪي از اﻳﺮان‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ آوردهاﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬دﭼﺎر ﻳﻚ‬
‫ﺟﻮر ﺑﻴﺤﺴﻲ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻜﻨﻮع ﻓﻠﺠﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ دﺳﺖ و ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ را‬

‫‪196‬‬
‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﻃﻮر ﺑﻮد ﺧﻮدم را ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن وﻗﺖ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﮕﻪداﺷﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫رﺳﻴﺪم ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺮدهﻫﺎ اﻓﺘﺎدم روي ﻣﺒﻞ‪.‬‬

‫ﺗﻮي ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ را ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﭘﺎ ﺷﺪم ﮔﻮﺷﻲ را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬ﺳﺎرك ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪ .‬ﺻﺪاش ﻋﻴﻦ ﺻﺪاي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬زود ﻓﻬﻤﻴﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺘﻢ‪:‬‬
‫ـ ﺻﺪات ﻏﻤﮕﻴﻨﻪ‪ .‬ﺧﺒﺮي ﺷﺪه؟‬
‫ـ ﻧﻪ!‬
‫ـ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ! ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﺒﺮي ﺷﺪه‪ .‬ﺻﺪات ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﻏﻤﮕﻴﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﻮدﮔﻲ‪ .‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﻓﻜﺮم‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻼﻓﻪم‪ .‬ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻳﻜﻲ‬
‫از دوﺳﺘﺎم ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺶ اوﻣﺪه‪.‬‬
‫ـ ﻣﺸﻜﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ؟‬
‫ـ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً‪ .‬اﻳﻦ دﻳﻮﺛﺎ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ آدﻣﻮ راﺣﺖ ﻧﻤﻲذارن‪.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺲ ﻛﺮدم ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪي ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺘﻢ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي آراﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻛﺎش اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدي ﺳﺎرك!‬
‫ـ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺎرا ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻪ دردت ﻣﻲﺧﻮرم ﻛﻪ ﺑﻴﺎم‪.‬‬
‫اﻳﻨﺒﺎر ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪ .‬اﮔﺮ وﻗﺖ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ از ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬و از درﺧﺘﻲ ﻛﻪ در ﺟﺎن ﺧﻮدش دارد‪ .‬و ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﻦ از ﺳﺎﻳﺔ او ﻛﻪ‬
‫روي ﮔﻠﻬﺎي ر‪‬ز اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ و از دﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ از دور ﺗﻜﺎن داده ﺑﻮد‬
‫و از آن رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻛﻪ دﻳﺪن او‪ ،‬آﻧﺠﺎ‪ ،‬در روﺣﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ اﻧﮕﺎر ﺑﺪ ﻣﻮﻗﻌﻲ زﻧﮓ زدم!‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮب ﻣﻮﻗﻌﻲ زدي‪ .‬ﺑﻪ ﺻﺪاﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﺻﺪاي ﺗﻮ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ واﻗﻌﺎً ﻣﻲﮔﻲ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﺮدي‪ .‬ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺗﻮﻧﻲ ﺑﮕﻲ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟‬

‫‪197‬‬
‫ـ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﭼﻴﺰيرو ﺣﻞ ﻧﻤﻲﻛﻨﻪ‪ .‬ﭘﻴﭽﻴﺪهس‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ اﻳﻦ دوﺳﺘﻤﻪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻨﻮ ﻋﺬاب ﻣﻲده‪.‬‬
‫ـ ﺧﺐ از ﻫﻤﻴﻨﺎش ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ـ اﻣﺮوز وﻗﺘﻲ داﺷﺖ از ﭘﻬﻠﻮم ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺗﻮي ﻗﺎب در‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻳﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻬﻢ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺗﻜﻮن داد‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻪ ﻛﻪ ﺷﻜﻠﻬﺎي ﺟﻨﻮن‪،‬‬
‫ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻲ و ﻛﻮدﻛﻲ ﻣﻲﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺎده و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲِ ﻳﻪ آدم‬
‫ﺧﻮدﺷﻮ اﻳﻨﺠﻮر ﻧﺸﻮن ﺑﺪه‪.‬‬
‫و ﻳﻜﻬﻮ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ اﮔﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﻲ‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮرت ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ راﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺑﺬار ﺑﺮاي ﻳﻪ روز دﻳﮕﻪ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻫﻢ‬
‫زﻳﺎد روﺷﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫از ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎز ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻪ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎز‬
‫ﺳﺎرك ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪:‬‬
‫ـ ﺻﺪات ﻏﻤﮕﻴﻨﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ـ ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﺟﺪي ﭼﻴﺰﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺧﺴﺘﻪام‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻄﻮري؟ ﻛﺎرﺗﻮن ﭘﻴﺶ ﻣﻲره؟‬
‫ـ آره ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻔﺘﺎ اﺟﺮا ﺗﻮ ﻫﻔﺖ ﺷﻬﺮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﻋﻮﺗﻤﻮن ﻛﺮدن‪ .‬روز‬
‫اﻓﺘﺘﺎﺣﺶ ﻛﻪ ﺗﻮي اوﺗﺮﺧﺘﻪ‪ .‬ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻲ دو ﻫﻔﺘﺔ آﻳﻨﺪه ﺟﺎش ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﺷﻪ‪،‬‬
‫ﺑﻬﺖ ﺧﺒﺮﺷﻮ ﻣﻲدﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺑﺮا ﻣﻦ و ﻣﻬﺪي از ﺣﺎﻻ ﺗﻮي ردﻳﻒ اول دو ﺟﺎ رزرو ﻛﻨﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎ دوﺗﺎ‬
‫دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺰرگ روﺑﺮوﺗﻮن ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﺻﺪات ﺷﺎد ﻧﻴﺴﺖ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﺧﺒﺮي ﺷﺪه؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ!‬
‫ـ از دوﺳﺘﺖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬
‫ـ ﻛﻲ؟‬
‫ـ ﻛﻲ؟ ﻫﻤﻮن دﻳﮕﻪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪ .‬ژان ﻣﻮرو؟‬
‫ـ زﻧﮓ زد‪ .‬دو ﺳﻪ ﺑﺎر!‬

‫‪198‬‬
‫زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪ :‬آﻫﺎااااا‪ ...‬ﭘﺲ ﻫﻤﻮﻧﻪ‪ .‬ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ .‬واﻗﻌﺎً رازداري ﺗﻮﻫﺎ‪.‬‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ ﭘﺪرت رو درﻣﻴﺎرم‪ .‬ﺧﻮب ﻫﻤﻮن اول اﻳﻦ رو ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﻧﻔﺴﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﻧﺸﻮﻧﻲﺷﻮ ﮔﺮﻓﺘﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ!‬
‫ـ وا! ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ! ﻧﺪاد ﻳﺎ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻲ؟‬
‫ـ ﮔﻔﺖ ﺑﺮاي ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاي‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻧﺎز ﺷﺴﺘﺶ‪ .‬داره ﺧﻮب ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮت ﻣﻴﺬاره‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ‬
‫ﭘﺸﺘﺸﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺣﺮﻳﻔﻪ‪.‬‬
‫"ﺧﻮب دﻳﮕﻪ ﭼﻲ ﮔﻔﺖ؟‬
‫ـ از درﺧﺘﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬و از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻨﺎ رو ﺑﺬار ﻛﻨﺎر‪ .‬از اون روز ﻛﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ رو دﻳﺪﻳﻦ ﺣﺮف ﻧﺰدﻳﻦ؟‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻧﭙﺮﺳﻴﺪي ﭼﺮا اون روز ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت اون ﺟﻮرﮔﺮم ﻧﮕﺎت ﻛﺮد؟‬
‫ﻣﻦ اﮔﻪ ﺟﺎت ﺑﻮدم ازش رك و راﺳﺖ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪه ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﻫﻤﻪرو ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﮔﻔﺖ اﺗﻔﺎق ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺮاش ﻧﺒﻮده‪ .‬ﺑﺮاي ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ از‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺷﻴﺪه ﻗﺎه ﻗﺎه زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪:‬‬
‫ـ ﻧﺎز ﺷﺴﺘﺶ‪ .‬ﻳﻪ ﻣﺮﺣﺒﺎ ﻻزم داره‪ .‬ﺧﻮب دﻳﮕﻪ ﭼﻲ ﮔﻔﺖ؟‬
‫ـ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻪ داري ﻫﻤﺶ از اون ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ـ ﭘﺲ ﭼﻲ؟ ﻣﻲﺧﻮاي از ﺗﻮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ؟‬
‫و دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬دﻟﺨﻮر ﻧﺸﻮ‪ .‬از ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺬار اﻳﻦ ژان ﻣﻮروي‬
‫ﺗﻮ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﻲ را داد دﺳﺖ ﺷﺎﻫﺮخ‪ .‬ﺑﺎ او ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺣﺮف زدم‪ .‬از ﺑﺎزي ﺑﭽﻪﻫﺎ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ راﺿﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﺑﻨﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ ﻧﺎراﺣﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻴﺎﻟﺶ را ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻴﻤﺰه آﺳﻮده ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﮕﻮ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫آﻧﻮﻗﺖ ﻏﺮوب ﺣﻮﺻﻠﺔ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﻗﺪم زدن در ﭘﺎرك ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام را ﻫﻢ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮدم‪ .‬و رﻓﺘﻢ روي ﻛﺎﻧﺎﭘﺔ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﭘﺘﻮﺋﻲ ﭘﻬﻦ ﻛﺮدم و‬
‫دراز ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬دﻳﺪن آﺳﻤﺎن ﺑﺎز ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﻣﻦ را ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﺒﻬﺎي ﺧﻮاﺑﻴﺪن‬
‫روي ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن در آﺑﺎدان ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬

‫‪199‬‬
‫در آﺳﻤﺎن رو ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﺳﺮو ﺻﺪا ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺷﺐ ﻧﺸﺪه ﺟﺎﺋﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬از ﭘﺎﺋﻴﻦ وﻳﮋ وﻳﮋ ﺻﺪاي ﻋﺒﻮر ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺳﺮﻧﺒﺶ ﻛﻮﭼﻪﻣﺎن راﻧﻨﺪة ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻛﺎﻣﻴﻮن‬
‫ﮔﻨﺪهاش را ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻲآورد‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ ﻫﻤﺔ ﻣﺎ آﺷﻨﺎ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮش دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ دوﺳﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ‬
‫ﺻﺪاش ﻣﻲزدﻳﻢ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ دﻳﻮاﻧﺔ ﺑﻲآزاري ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎش ﻳﻚ اﻧﺒﺎري ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻮي‬
‫ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺮادرش ﺑﻮد‪ .‬زور زﻳﺎدي داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻪ ﻫﻮاﻳﺶ را داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻣﺤﻠﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺗﺎ او را ﺟﺎﺋﻲ ﻣﻲدﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺳﻨﮓ ﭘﺮﺗﺎب‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ ﺟﻮش ﻣﻲآورد و ﺑﺎ ﺳﻨﮓ و ﭼﻮب و ﻫﺮﭼﻪ دم دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‬
‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﺤﻠﻪ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزد‪ .‬ﻇﻬﺮﻫﺎي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن وﻗﺘﻲ ﺳﺮ ﺣﺎل‬
‫ﺑﻮد ﻛﻨﺎر ﻣﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ‪ ،‬ﺳﺎﻳﺔ دﻳﻮار ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ .‬از ﺑﻮدن ﻛﻨﺎر ﻣﺎ ذوق‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻨﺪد‪ .‬ﺑﺎ رﻳﺶ ﺳﻴﺎه‬
‫و ﺳﻔﻴﺪ و ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮﻓﺮي و ژوﻟﻴﺪه و اﻧﺪام درﺷﺖ و ﻋﻀﻼﻧﻲاش ﻋﻴﻦ ﻳﻚ ﮔﻮرﻳﻞ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻴﻦ ﮔﻮرﻳﻞ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻤﻮل ﻛﻢ ﺣﺮف‬
‫ﺑﻮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﺎ ﮔﻮش ﻣﻲداد و ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﭼﺮت و ﭘﺮﺗﻬﺎﻳﻤﺎن را‬
‫دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﺰء ﺑﻪ ﺟﺰﺋﺶ در ﺧﺎﻃﺮش ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ و ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ ﺑﺮاي‬
‫ﻣﺎ ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪة ﺧﻮدش و ﻣﺎ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲدادﻳﻢ ﻋﻴﻦ‬
‫ﺑﭽﻪاي ﻛﻮﭼﻚ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮتﭼﻴﻨﻲ!‬
‫ـ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ و او ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي ﻗﻮﻳﺶ درﺧﺖ را ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد و ﻣﺎ ﺗﻮﺗﻬﺎ را از روي‬
‫زﻣﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻨﺔ ﻧﺨﻠﻬﺎ را ﻫﻞ ﺑﺪﻳﻢ ﺑﻴﺎرﻳﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺎ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺎ ﺗﺒﺮي ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ‬
‫آورده ﺑﻮد ﺳﻌﻒ ﻧﺨﻠﻬﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺘﻬﺎي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲزدﻳﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻌﺪ زﻳﺮ ﺗﻴﻎ آﻓﺘﺎب روي زﻣﻴﻦ ﻗﻠﺸﺎن ﻣﻲدادﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻲآوردﻳﻤﺸﺎن‬
‫ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪﻣﺎن ﺗﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺣﻴﺎﻃﺸﺎن ﺗﻨﻮر داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺒﺮ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﺷﺎن ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﻧﻴﺮوي اﺻﻠﻲ در ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ﺗﺸﻮﻳﻘﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺗﻨﺔ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺨﻠﻲ را از ﻳﻜﻄﺮف ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ و‬

‫‪200‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻋﺮق از ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ ﺟﺎري ﻣﻲﺷﺪ و ﭼﻨﺎن‬
‫ﻧﻔﺴﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﻣﻲزد ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻪاش ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ دﺳﺖ ﻣﻲزدﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻴﺮش‬
‫ﻣﻲآوردﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﻨﮓ و ﭼﻮب ﻛﺘﻜﺶ ﻣﻲزدﻧﺪ‪ ،‬ﻏﻤﮕﻴﻦﺗﺮﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ دﻳﺪن‬
‫ﺻﻮرت و ﺑﺪن ﺧﻮﻧﻴﻦ از زﺧﻢ و ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺮﻳﺎﻧﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎن زار ﻣﻲزد ﻛﻪ دل‬
‫ﻫﻤﺔ ﻣﺎ را آب ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎور ﻛﻨﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ دوﺳﺘﺸﺎن‬
‫دارد ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﻪ او را ﺑﻪ اﻳﻦ روز ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎ در ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪام ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻋﺒﻮرﺷﺎن در ﺧﺎﻃﺮاﺗﻲ‬
‫ﻛﻪ از ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﺎﻻ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻲﺧﻮردم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺷﺐ آﻣﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺳﺮدم ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺎ ﺷﺪم‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﺎ ﻟﺒﺎس روي ﻗﺎﻟﻲ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ دراز ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬از آن‬
‫ﺷﺒﻬﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ ﺑﺮوم ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﺗﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زد‪ .‬ﺑﺮاي ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ‬
‫روزي ﻫﻤﺮاه دﺧﺘﺮش ﻻﻟﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺳﺎﺣﻠﻲ در ﺷﻤﺎل ﻫﻠﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ او ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻜﺸﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي دﻟﻬﺮهآور‪.‬‬
‫ﺑﻲاﻧﺼﺎﻓﻲ ﺑﻮد وﻗﺘﻲ آﻧﻘﺪر ﺷﺎد و ﺧﻮش ﺑﻮد آﺷﻔﺘﻪاش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ او‬
‫ﺳﺮم را ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮدم‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ﻫﻢ رﻓﺘﻢ ﻛﺘﺎب اﻳﻠﻴﺎد و اودﻳﺴﻪ را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ ورق زدم‪ .‬دﻳﺪم ﺟﻤﺸﻴﺪ زﻳﺮ ﺳﻄﺮﻫﺎﺋﻲ‪ ،‬ﺧﻂ ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻫﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اوﻟﻴﺲ ﺑﺎ ﺣﻴﻠﻪ و ﭼﺎرهﮔﺮي‪ ،‬ﺧﻮدش را از دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ‬
‫رﻫﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎر ﻛﻪ ﺷﺪ زدم ﺑﻴﺮون‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻃﺮف اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ‬
‫رﻓﺘﻨﻢ ﺑﻴﻔﺎﻳﺪه اﺳﺖ و ﺗﺎ ﻣﻦ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺟﻴﻢ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ دﻳﺪﻧﺶ ﺣﺘﺎ از دور‬
‫و ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬از ﻧﮕﺮاﻧﻴﻢ ﻛﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺣﺲ ﺑﺪي داﺷﺘﻢ‪ .‬از ﭘﻠﻪﻫﺎي‬
‫ﺑﺮﻗﻲ ﻫﻮخ ﻛﺎﺗﺮﻳﻨﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﺸﻢﭼﺸﻢﻛﻨﺎن ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻧﺒﻮه و ﺷﺘﺎﺑﺎن‪،‬‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه را از ﺳﺮ ﺗﺎ ﺗﻪ ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر رﻓﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﭘﻴﺪاش ﻧﻜﺮدم‪.‬‬
‫ﻣﺎﻳﻮس ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﺎن رﺳﺘﻮراﻧﻲ ﻛﻪ ﻇﻬﺮﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﻣﺎﻫﻲ ﺳﻔﻴﺪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮردم‪ .‬ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺪهاي ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﺮ ﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از‬
‫ﺧﻴﺮش ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن اوده ﺧﺮاﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﺶ آن ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻓﺮوﺷﻲ‬
‫"ﻣﺎرﻳﻮ" ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ ﻧﺮدة آﻫﻨﻲ ﺑﻐﻞ آن و ﺷﺮوع‬
‫ﻛﺮدم ﺳﺮﭘﺎﺋﻲ ﮔﺎز زدن‪ .‬ﻣﺎرك را در ﺧﻴﺎﺑﺎن آﻧﻄﺮف ﻛﺎﻧﺎل دﻳﺪم‪ .‬ﻳﻚ ﻟﻮﻟﺔ‬

‫‪201‬‬
‫اﺳﺘﻮاﻧﻪاي دراز ﻣﻘﻮاﺋﻲ‪ ،‬زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ داﺷﺖ راه ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮاﻳﺶ‬
‫دﺳﺖ ﺗﻜﺎن دادم‪ .‬ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻢ را ﺧﻮردم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ .‬ﺗﻮي راه‬
‫دﺧﺘﺮي ده ﻳﺎزده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺎﻓﺘﻪ دوﻳﺪ ﺟﻠﻮم‪.‬‬
‫ـ ﺳﻼم آﻗﺎ ﺳﻠﻴﻢ!‬
‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪" :‬ﻣﻦ ﻃﺮﻗﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ ".‬و دﺳﺘﻬﺎش را ﺷﻜﻞ ﺑﺎل دو ﻃﺮﻓﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎل‬
‫ﺑﺎل زد‪" :‬ﻳﺎدﺗﻮن اوﻣﺪ!"‬
‫ـ آره‪ .‬آره‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ـ ﺑﺎ ﻫﻤﻜﻼﺳﻴﻬﺎﻣﻮن اوﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺴﺘﻨﻲ ﺑﺨﺮم‪ .‬ﻣﺪرﺳﻪﻣﻮن ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ دوﺳﺘﺖ آﻗﺎ ﮔﺮﺑﻪﻫﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ـ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻣﺪرﺳﺔ دﻳﮕﻪس‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و ﺧﺮوس زري ﻳﻪ ﺟﺎﺋﻴﻢ‪ .‬ﻣﻴﺎي ﺳﺮ‬
‫ﺗﻤﺮﻳﻨﻤﻮن؟‬
‫ـ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻴﺎم‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺣﺎﻻ ﮔﺎﻫﻲ وﻗﺘﺎ ﻣﺎﺳﻚ ﻫﻢ ﻣﻲزﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﺑﺎل واﻗﻌﻲ دارم‪.‬‬
‫ﺧﺮوس زريام داره‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎل ﺧﺮوس زري ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻠﺘﺮه‪.‬‬
‫ـ ﮔﺮﺑﻪﻫﻪ ﭼﻲ؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲﮔﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺑﺒﻴﻨﻲ‪.‬‬
‫ﺧﻢ ﺷﺪم و ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﻮي ﺑﺮگ ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﻮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪاي‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ دوﺑﺎره ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺎل ﺑﺎل زد و رﻓﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻛﺮدم ﺗﺎ دور ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ ﭘﺸﺖ درﺧﺘﻬﺎي ﻛﻨﺎر ﻛﺎﻧﺎل‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻛﺎر وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪم ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ روي ﺑﻮﻣﻢ ﻛﻤﻲ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ وﺳﺎﺋﻠﻢ را دورم ﭼﻴﺪم‪ ،‬ول ﻛﺮدم‪ .‬ﻓﻜﺮﻫﺎﻳﻢ ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﻨﺪ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﮔﻴﺞ و وﻳﺞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم وﺳﻂ ﺧﺮت و ﭘﺮﺗﻬﺎي دور و ﺑﺮم ﻛﻪ زﻧﮓ در را‪،‬‬
‫از ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﻛﺴﻲ زد‪ .‬ﺣﺪس زدم ﻣﺎرك ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬رﻓﺘﻢ در را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻮدش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ وﻗﺖ داري؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﻳﻪ دﻳﻘﻪ ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮام ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ اﮔﻪ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺸﻴﻨﻲ ﺑﺮﮔﺮد‪.‬‬
‫ﻛﻠﻴﺪ ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺑﻴﺤﻮﺻﻠﮕﻲ دﻣﭙﺎﺋﻲام را ﭘﺎم ﻛﺮدم و دﻧﺒﺎﻟﺶ راه‬
‫اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺗﺎ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ دﻳﻮار‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﻴﻬﺎي ﺗﻮي ﻗﺎﺑﻬﺎ‬

‫‪202‬‬
‫را ﻋﻮض ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬دو ﻛﺎر از ﮔﻮﺳﺘﺎو ﻛﻠﻴﻤﺖ )‪Gustav-‬‬
‫‪ (Klimt‬ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ دو ﻣﺎه آﻧﻘﺪر ﺗﻮي ﻛﺘﺎﺑﻬﺎي ﻧﻘﺎﺷﻲ دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺸﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺧﻮدت اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدي؟‬
‫ـ آره‪ .‬دو ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎش ﻛﺎرﻫﺎي ﻛﻠﻴﻤﺖرو‬
‫ﻧﺸﻮن ﻣﻲداد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ‪ .‬اﻣﺮوز رﻓﺘﻢ اﻳﻨﺎرو ﺧﺮﻳﺪم‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ‪ .‬رﻧﮕﻬﺎي ﻋﺼﺒﻲ و ﭘﺮ ﺗﻨﺶ ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﻧﻘﺎﺷﻴﻬﺎي ﻗﺒﻠﻲ و‬
‫ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎ‪ ،‬ﺟﺎﻳﺸﺎن را در ﻳﻜﻲ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ داده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ رﻧﮕﻬﺎي آرام آﺑﻲ ﻛﻼه زﻧﻲ‬
‫ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲدﻳﺪي و در ﻗﺎﺑﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ رﻧﮕﻬﺎي آﺑﻲ و‬
‫ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ در ﺟﻠﻮ ﺑﻮدﻧﺪ و رﻧﮕﻬﺎي ﻧﺎرﻧﺠﻲ را ﭼﻮن ﻳﻚ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻌﻤﻮل و ﻧﻪ‬
‫ﺗﺮﺳﻨﺎك ﭘﺲ زده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ‪.‬‬
‫ـ وﻗﺘﻲ زﻳﺎد ﻧﮕﺎﺷﻮن ﻛﺮدم‪ ،‬دﻳﺪم ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد ازﺷﻮن‪ .‬آدم را ﺑﻪ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫وﺟﻮدش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﻛﻨﻪ‪ .‬ﺑﻪﺧﺼﻮص آن ﻳﻜﻲ ﻛﻪ اﺳﻤﺶ ﻫﺴﺖ ﺳﻪ ﭼﻬﺮه‬
‫در ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ از زﻧﺪﮔﻲ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎرك اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﻫﻢ داري ﻧﻘﺎش ﻣﻲﺷﻲ؟‬
‫ـ ﭼﻄﻮر؟‬
‫ـ ﻣﻨﻢ از اﻳﻨﺠﺎﻫﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ دارم ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻲﻛﺸﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻳﻪ ﻛﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﻢ‪.‬‬
‫و ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻲ ﻛﺸﻴﺪي؟‬
‫ـ درﺧﺖ‪ .‬ﻳﻪ روز ﻧﺸﻮﻧﺖ ﻣﻲدم‪.‬‬
‫ـ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮام ﻧﻘﺎش ﺑﺸﻢ‪ .‬اون ﺷﺐ ﻛﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫ﺣﺮﻓﺎﻳﻲرو ﻛﻪ درﺑﺎرة اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﻲزدن ﺧﻮب ﮔﻮش ﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ‪ .‬از اون‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﻢ دﻳﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ روزي ﻋﻮﺿﺸﻮن ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺬار از ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰارو ﻋﻮض ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﻲ و ﻣﻴﺰم را‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰاي دﻳﮕﻪرو‪.‬‬
‫ـ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ ﺑﺮﻳﻦ؟‬
‫ـ ﺟﻨﻮب ﻓﺮاﻧﺴﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪت ﭼﻪ ﻛﺮدي؟‬
‫ـ ﺑﺎ وﺳﺎﺋﻞ ﺗﻮش دادم ﺑﻪ ﻣﺎدر ژاﻧﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ دﻳﻜﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮش را ﺑﺎ‬
‫ﻳﺎدﮔﺎري از دﺧﺘﺮش ﮔﺮم ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬

‫‪203‬‬
‫و دﺳﺘﻬﺎش را از دو ﻃﺮف زد ﺑﻪ ﻛﻤﺮش‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻨﺎرو ﻧﺸﻮﻧﺖ‬
‫ﺑﺪم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاي ﺑﺸﻴﻨﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﺨﻮري ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ـ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﻨﻴﺎك؟‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪" :‬اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي‪ ".‬آن ﺧﻄﻮط ﺗﻠﺦ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﻤﺮﻧﮕﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻛﺎر دارم‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﻛﺎري‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﻜﻨﻲ؟‬
‫ـ ﻓﻜﺮﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎل اونرو ﻫﻢ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ـ ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ دوﺳﺘﺎت ﭼﻄﻮرن؟ ﺧﻮﺑﻦ؟ ﺧﻄﺮي دﻳﮕﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﻧﻴﺴﺖ!‬
‫دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺷﺎﻧﻪاش‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫ـ دروغ ﻧﻤﻲﮔﻲ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪.‬‬
‫دم در ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻗﺒﻮل‪ .‬اﮔﻪ ﻳﻪ وﻗﺖ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي‬
‫ﺧﺒﺮم ﻛﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫زدم از ﺧﺎﻧﻪ اش ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ دوﺑﺎره ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮدم ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد دوﺷﺎﺧﺔ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻨﻮز‬
‫ﺑﻴﺮون اﺳﺖ‪ .‬وﺻﻠﺶ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺮدم اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي ژان‬
‫ﻣﻮرو ﺗﻨﮓ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻇﻬﺮ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻬﺪي و دﺧﺘﺮش ﻫﻨﻮز ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ را دﻳﺪه ﺑﻮدم ﭘﻨﺞ روزي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺬﺷﺖ‬
‫زﻣﺎن ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻛﻤﻲ ﺑﺮاﻳﻢ آراﻣﺶ آورده ﺑﻮد‪ .‬در ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮاي ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺘﻲ‬
‫ﻗﺪم زدن در ﺟﻨﮕﻞ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ زﻧﮓ زد‪ .‬ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺑﻴﻜﺎرم‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮي ﺑﺮوم ﺳﺮ ﺗﻤﺮﻳﻤﻨﺸﺎن‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻛﺮدم‪ .‬ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺟﺎﺷﺎن را داد‪.‬‬
‫دﻳﺪن ﺷﺎﻫﺮخ وﻗﺘﻲ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲداد ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ و ﻛﺪام‬
‫ﺣﺮﻛﺎﺗﺸﺎن زﻳﺎدي اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﺎزﮔﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﺎﻫﺮﺧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻤﻮل در‬

‫‪204‬‬
‫وﻗﺘﻬﺎي دﻳﮕﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم ﺧﻴﻠﻲ ﻓﺮق داﺷﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺳﻠﻮﻟﻬﺎي ﺻﻮرﺗﺶ از ﺷﺎدي‬
‫ﻣﻮج ﻣﻲزد‪ .‬ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﻳﻦ در ﻳﻜﻲ از ﻫﻨﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎي اوﺗﺮﺧﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ در ﻳﻜﻄﺮف ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ روي ﻳﻜﻲ از‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﺎﻫﺮخ ﻫﻢ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲآﻣﺪ و ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و از دور‬
‫ﺑﺎزي ﺑﭽﻪﻫﺎ را دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻛﻼه و دم و ﺑﺎل و ﻣﺎﺳﻜﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﺪه‬
‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﻴﺪه ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﭘﻴﺪاش‬
‫ﻣﻲﺷﺪ و ﻧﺎز وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ و رﺷﺘﻪﻫﺎي داﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲداد‪ .‬و‬
‫ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮ آﻧﺮوز وﻗﺘﻲ از ﺳﺮ ﺗﻤﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻢ را دوﺑﺎره ﺗﻜﻴﻪ‬
‫دادم ﺑﻪ دﻳﻮار و روﺑﺮوﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ زﻧﮓ در ﺧﺎﻧﻪام را‪،‬‬
‫از ﺑﺎﻻ‪ ،‬زدﻧﺪ‪ .‬رﻓﺘﻢ در را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺎرك ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدي؟‬
‫ـ ﻛﺎر ﺧﺎﺻﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻢ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ـ دوﺳﺘﺎت ﺧﻮﺑﻦ؟‬
‫ـ آره؟ ﭼﺮا ﻣﻲﭘﺮﺳﻲ؟‬
‫ـ ﻫﻴﭻ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﺑﺪوﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻲ دﻳﺪﻳﺸﻮن؟‬
‫ـ ﻫﻤﻴﻦ دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﭘﻬﻠﻮﺷﻮن ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد‪ :‬راﺣﺖ ﺑﺎش‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ داﺷﺖ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة در ﺧﺎﻧﻪاش ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮش‬
‫را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ـ از ﭼﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺻﻮرت ﺟﺴﺪ دو ﻧﻔﺮ را ﻛﻪ در ﻣﺮز‬
‫آﻟﻤﺎن‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺮﻳﺪه‪ ،‬ﺗﻮي ﺑﺴﺘﻪﻫﺎي ﺟﺪا‪ ،‬ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺸﻮن‬
‫دادن‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻫﻮﻳﺘﺸﻮن رو ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻦ‪ .‬ﺧﺎرﺟﻲ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل‪ .‬و ﻣﻮ ﺳﻴﺎه‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻫﺮي رﻳﺨﺖ‪:‬‬
‫ـ ﻋﻜﺴﺸﻮن رو ﻫﻢ دﻳﺪي؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻮدن؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ ﭼﻄﻮري ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ‪ ،‬ﻣﺮدهﻫﺎرو اﮔﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﻲﺷﻮن‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺘﻪ ﺑﺘﻮﻧﻲ از روي ﻋﻜﺲ ﻣﺸﺨﺼﺎﺗﺸﻮن رو ﺑﻪ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ ﺑﺪي‪.‬‬

‫‪205‬‬
 ‫و ﭘﺎﻳﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪاش‪:‬‬
‫ـ ﻧﮕﺮون ﻧﺸﻮ‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻲ دوﺳﺘﺎت ﺳﺎﻟﻤﻦ‪.‬‬
‫ـ آره‪ .‬اﻣﺎ‪...‬‬
‫و دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺎزم اوﻧﺎرو ﻧﺸﻮن ﺑﺪن‪.‬‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﭘﻠﻴﺲ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً اوﻧﺎ ﻋﻜﺴﺎﺷﻮن رو‬
‫دارن‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام‪ :‬ﺑﻴﺨﻮدي ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﻛﺮدم ﻫﺎ! ﺑﺮو ﺑﺮو ﻛﺎرت رو ﺑﻜﻦ!‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن ﺗﻮي راﻫﺮو ﻣﺎرك ﺻﺪاﻳﻢ زد‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﻴﺎ دارن ﺑﺎز‬
‫ﻋﻜﺲ ﻳﻜﻴﺸﻮن رو ﻧﺸﻮن ﻣﻲدن‪.‬‬
‫دوﻳﺪم ﺗﻮ‪ .‬ﭼﻨﺪك زدم ﺟﻠﻮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‪ .‬ﺻﻮرت ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻛﻨﺎر ﻋﻜﺲ‪ ،‬ﻣﺸﺨﺼﺎت ﺻﻮرت او‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﺶ‪ ،‬و ﺳﻦ اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ او‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺳﺮم را ﻣﻴﺎن دﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎرك ﻧﮕﺮان رﻓﺖ و از‬
‫ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﻟﻴﻮاﻧﻲ آب آورد‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺶ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫و از ﺟﺎ ﭘﺎ ﺷﺪم‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ زود ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻳﻪ ادارة ﭘﻠﻴﺲ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻨﻢ ﺑﺎت ﻣﻴﺎم‪ .‬ﻧﻤﻲذارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮي‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻦ ﻣﻲرﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﻋﻜﺲ دوﻧﻔﺮي ﺧﻮدم و ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﺸﻮي ﻛﻤﺪم‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭘﺎﺳﭙﻮرﺗﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﻢ را ﭘﻮﺷﻴﺪم و ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ از‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻣﺎرك دم در ﺧﺎﻧﻪاش‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد‪ .‬از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‬
‫ﻣﺎرك دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام‪.‬‬
‫ـ اﻳﻦ ﻫﻢ از دوﺳﺘﺎت ﺑﻮد؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺨﻔﻲ اﻳﺮان ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪ .‬ﻧﮕﺮون زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ از دوﺳﺘﺎم ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺟﻮن اون ﺗﻮ‬
‫ﺧﻄﺮه‪.‬‬
‫ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ ادارة ﭘﻠﻴﺲ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﻣﺎرك در وﻫﻠﺔ اول ﺗﻮﺿﻴﺢ‬
‫ﻣﺨﺘﺼﺮي ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داد ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬

‫‪206‬‬
‫ﻋﻜﺲ ﺟﺴﺪ دوﻣﻲ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻣﻌﻄﻠﻤﺎن ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ را ﺻﺪا زدﻧﺪ‪ .‬رﻓﺘﻢ‬
‫ﺗﻮ و ﺟﻠﻮ ﻳﻚ ﺻﻔﺤﺔ ﻣﻮﻧﻴﺘﻮر ﻛﻨﺎر ﻳﻚ ﭘﻠﻴﺲ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬اول ﻋﻜﺲ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ‬
‫آﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ آن ﻳﻜﻲ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫دوﻣﻲ را ﻧﺸﺎﻧﻢ دادﻧﺪ و ﺻﻮرت ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﻳﻚوري ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ و ﻳﻘﺔ‬
‫ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﭼﺎرﺧﺎﻧﻪاش دﻳﺪم‪ ،‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و ﺳﺮم را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭘﻠﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻧﻴﺘﻮر را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪ .‬زﻳﺮ ﺑﻐﻠﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﺮد ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺶ‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﻣﺎرك را آورد ﭘﻬﻠﻮﻳﻢ‪ .‬و ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﺎرك ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻮاﻇﺐ دوﺳﺘﺖ ﺑﺎش‪.‬‬
‫ﻣﺎرك ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮدش ﺑﻮد؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام‪ :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﺳﻠﻴﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ‪.‬‬
‫ﻋﻜﺲ ﺧﻮدم و ﺟﻤﺸﻴﺪ را از ﺗﻮي ﺟﻴﺒﻢ درآوردم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎل ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﻦ را ﺻﺪا زدﻧﺪ و ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ دﻳﮕﺮ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻲ ﻫﺮدوﺷﺎن ﺗﻮي ﻛﺎر ﻗﺎﭼﺎق ﻣﻮاد ﻣﺨﺪره ﺑﻮدن!‬
‫ـ دروﻏﻪ‪.‬‬
‫ـ ﺗﻮ ﺟﻴﺐ ﺟﻔﺘﺸﻮن ﻣﻘﺪاري ﻫﺮوﺋﻴﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن و ﻛﺎﻏﺬاﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﻮن ﻣﻲده‬
‫ﺗﻮ ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش ﻣﻮاد دﺳﺖ داﺷﺘﻦ‪.‬‬
‫ـ دروﻏﻪ‪ .‬ﻛﺎر اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﮔﻬ‪‬ﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎر اوﻟﺸﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدﺷﻮن اوﻧﺎرو‬
‫ﻛﺸﺘﻪن‪ .‬اون ﺟﺴﺪ اوﻟﻲ ﻣﺄﻣﻮرﺷﻮن ﺑﻮده‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدن اﻓﺸﺎ ﺑﺸﻦ‪ .‬ﺑﺎر اوﻟﺸﻮن ﻧﻴﺲ!‬
‫ﭼﻨﺪ ﺟﺎي دﻳﮕﻪ ﻫﻢ اﻳﻨﻜﺎرو ﻛﺮدن‪ .‬راﺑﻂ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﻫﻢ ﻣﻲﻛﺸﻦ! اﻳﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ‬
‫ازﺷﻮن ﻣﺪرك داﺷﺘﻪ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪش را ﺑﮕﺮدﻳﻦ‪ .‬ﻧﻮاراي ﮔﻔﺘﮕﻮﺷﺎن را اﮔﻪ ﻧﺒﺮده ﺑﺎﺷﻦ‬
‫ﻣﻲﺗﻮﻧﻴﻦ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪش ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻦ‪ .‬از ﺗﻮ ﻧﻮارا ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰا ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺎد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮﻧﻢ‬
‫ﻛﻤﻜﺘﻮن ﻛﻨﻢ‪ .‬اوﻧﻮ ﻫﻢ ﻛﺸﺘﻦ‪ .‬ﻛﺎر ﺧﻮدﺷﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ‪ ،‬و ﭼﺸﻤﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ روﻳﻢ زل زده ﺑﻮدﻧﺪ از ﺑﻐﺾ و ﺧﺸﻢ‬
‫ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲزدم‪ .‬ﭘﻠﻴﺴﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ آراﻣﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و رﻳﺰ ﺑﻪ رﻳﺰ آﻧﭽﻪ را ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آﺧﺮﻳﻦ‬
‫دﻳﺪارم ﺑﺎ ﺟﻤﺸﻴﺪ رﺳﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲِ آﺳﺘﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭘﻴﺮاﻫﻨﻲ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪاش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻮي ﮔﻮﻧﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻨﻮز ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪاش ﺑﺎ آن ﺳﺮ ﺧﻢ ﻛﺮده در‬

‫‪207‬‬
‫ﻗﺎب در‪ ،‬ﺑﺮاﺑﺮم آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻠﻴﺲ زن ﻣﺎﺷﻴﻦﻧﻮﻳﺲ ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ را ﺗﺎﻳﭗ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ زﻳﺮ ﺗﻤﺎم اوراق را اﻣﻀﺎ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ـ اﻳﻨﺎ رو ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺎري ﺑﺎ ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻦ ﺧﺒﺮﺗﻮن ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ وﻟﻲ ﺑﺪوﻧﻴﻦ اوﻧﺎ ﺗﻮ ﻛﺎر ﻗﺎﭼﺎق ﻧﺒﻮدن‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻦ ﻳﻜﻴﺸﻮن را ﺧﻮب‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻴﻬﺎي دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﻮ اوﺗﺮﺧﺖ ﺟﻤﺸﻴﺪرو ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻦ‪ .‬از ﻣﻐﺎزهدارﻫﺎي‬
‫ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﭙﺮﺳﻴﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻣﻲﮔﻦ‪ .‬آدم ﺑﻲآزاري ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ دﻳﻮﺛﺎ‬
‫دﻳﻮوﻧﻪش ﻛﺮده ﺑﻮدن‪.‬‬
‫دو ﭘﻠﻴﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻫﻤﺪردي ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﺮﺷﺎن را ﺗﻜﺎن‬
‫دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ ﻛﺴﻲ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺟﺴﺎد ﻫﻨﻮز ﭘﻴﺪا ﻧﺸﺪه؟‬
‫ـ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻳﻦ ﻳﻪ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻣﻲدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اوﻧﺠﺎ‬
‫ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ و ﺣﺮف زدﻧﻢ دﻳﮕﺮ ﺳﻮدي ﻧﺪارد‪ .‬اﻧﮕﺎر آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺧﺒﺮ‬
‫ﻗﺘﻞ ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮم و ﺑﺮوم‪ .‬ﺷﻤﺎرة ﺗﻠﻔﻦ و ﻳﻚ ﻧﻤﻮﻧﻪ از ﮔﺰارش‬
‫ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﺮاه ﻣﺎرك ﻛﻪ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد از در ﺑﺰرگ‬
‫ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻳﺎزده ﺷﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ آن ﺗﻮ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﺎرك ﻋﻜﺲ را ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺲ‬
‫داد‪ .‬ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻛﺎﭘﺸﻨﺶ ﺗﻨﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻜﺪﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺷﺎﻧﺔ ﻣﻦ و ﺑﺎ‬
‫دﺳﺖ دﻳﮕﺮش ﭼﻮب ﺑﻴﻠﻴﺎرد را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬و رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺧﻨﺪهاي ﻛﻪ‬
‫روح ﺗﻨﻬﺎﻳﺶ را از ﻣﻦ و ﺧﻴﻠﻴﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ در ﻋﻜﺲ ﺗﻮي ﺧﻮدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻜﺲ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲﺷﻪ دﻳﮕﻪ‪ .‬ﻳﻪ‬
‫ﻛﻤﻲ ﺑﺨﻨﺪ دﻳﮕﻪ! ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ دﻳﮕﻪ!‬
‫دﻳﺮوز ﻛﻪ ﺳﺎرك زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدم‪ .‬داﺳﺘﺎن ﻋﻠﻲ ﺑﺎﻗﻼ را ﺑﺮاﻳﺶ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آﺧﺮش ﭼﻲ ﺷﺪ؟‬
‫ـ ﺟﺴﺪﺷﻮ ﻳﻪ روز ﭘﺎي دﻳﻮار ﻳﻪ ﻛﺎرﺧﻮﻧﺔ ﻳﺨﺴﺎزي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺔ‬
‫ﭼﻤﺎق ﻛﻠﻪﺷﻮ ﻟﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﻗﺎﺗﻠﺶ ﻛﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﺮوﻗﺖ ﻳﺎدش‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﻢ ﺑﻮي آﻣﻮﻧﻴﺎك ﻣﻲﭘﻴﭽﻪ ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻘﺪر ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ!‬

‫‪208‬‬
 ‫ﻣﺎرك ﮔﻔﺖ‪ :‬دوﺳﺘﺖ ﭼﻜﺎره ﺑﻮد؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺴﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﻳﻮوﻧﻪش ﻛﺮدن اﻳﻦ ﻣﺎدر ﺟﻨﺪهﻫﺎ و آﺧﺮش ﻛﺸﺘﻨﺶ‪.‬‬
‫ـ ﺳﻠﻴﻢ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﻮدﺗﻮ زﻳﺎد زﺟﺮ ﻧﺪه‪ .‬ﻣﻲدوﻧﻢ ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬ﭘﻠﻴﺲ‬
‫آﺧﺮش ﭼﻲ ﮔﻔﺖ؟‬
‫ـ ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻨﻮ ﺗﺎﻳﭗ ﻛﺮدن‪ .‬ﻳﻪ ﻧﺴﺨﻪاش را دادن ﺑﻪ ﺧﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻦ اﮔﻪ‬
‫اﺣﺘﻴﺎج ﺷﺪ ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻫﻤﻴﻦ؟‬
‫ـ آره‪ .‬ﻣﻲﺧﻮان ﮔﺰارش ﺑﺪن ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻣﻦ داﺷﺖ از ﻛﺎرﺷﻮن‬
‫ﺳﺮ درﻣﻲآورد‪ .‬ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن را رو ﻧﻮار ﺿﺒﻂ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬روز آﺧﺮي ﻛﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد‬
‫ﻛﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺔ اﻳﻨﺎرو ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ اﻳﻨﻮ ﭼﻄﻮري ﺣﺎﻟﻲ ﭘﻠﻴﺲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻫﺮوﺋﻴﻦ و ﻣﻮاد ﻣﺨﺪره ﻛﻪ ﺗﻮي ﺟﻴﺒﺎﺷﻮن ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻫﻤﺶ ﻛﺸﻜﻪ‪ .‬ﺑﺮاي رد ﮔﻢ ﻛﺮدﻧﻪ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﺧﻮاي اﻳﻨﺎ رو ﺑﻪ روزﻧﻮﻣﻪﻫﺎ ﺑﮕﻲ؟‬
‫ـ آره‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻪ درد ﻣﻲﺧﻮره‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ دﻳﺮ وﻗﺘﻪ‪ .‬ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ روزﻧﺎﻣﻪ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﻣﻴﻞ ﻋﺮق‬
‫ﺧﻮردن داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﺔ‬
‫ﻣﺎرك ﻛﻪ ﻧﻢﻧﻢ ﻛﻨﻴﺎك ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪ و ﻫﻲ ﺳﻴﮕﺎر دود ﻣﻲﻛﺮد و آه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬در‬
‫ﻫﻮاﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎي ﻧﻤﻮرش ﺑﻮي آﻣﻮﻧﻴﺎك ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺗﺎرﻳﻚ و ﻧﻘﻄﻪﻫﺎي‬
‫ﺗﻮي آن ﻛﻪ روﺷﻨﺎﺋﻲ ﺿﻌﻴﻔﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﭙﻴﺪه ﺑﺪﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺎي ﺗﺎﺑﻮت ﻣﺮدهاي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺟﺴﺪش ﻛﺠﺎﺳﺖ و‬
‫ﺑﺮاي ﺑﺪرﻗﻪاش ﺑﻪ آن ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﺑﺪي‪ ،‬ﺷﺒﻲ را ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺑﻴﺪاري ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫روز ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﻛﺎر ﻧﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎي ﻇﻬﺮ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﺔ ﻣﺤﻠﻲ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪي ﻧﺸﺎن‬
‫داد ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع‪ .‬ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر و ﻋﻜﺎس ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻋﻜﺲ ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﻋﻜﺴﻲ را ﻛﻪ از ﺟﻤﺸﻴﺪ دارم ﭼﺎپ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﺮﭼﻪ را از او و ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬از ﭘﻴﺶ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ از آﻧﻬﻤﻪ ﺣﺮف زدن ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ‬
‫ﺳﺘﻮن ﺑﺎرﻳﻚ‪ ،‬ﺟﺎﺋﻲ از روزﻧﺎﻣﻪﺷﺎن ﭼﺎپ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻴﺪه و ﺷﺎﻫﺮخ ﺧﺒﺮ ﻧﺪادم‪.‬‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ اﺟﺮاﻫﺎﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻬﺪي ﻛﻪ روز ﺑﻌﺪ‪،‬‬
‫اواﺧﺮ ﺷﺐ ﭘﻴﺪاش ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺎﺟﺮا را ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻖ او‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ زدم‪.‬‬

‫‪209‬‬
 ‫‪11‬‬

‫ﺑﻴﻦ ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﺧﺒﺮﻫﺎﺋﻲ ﻣﺜﻞ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺟﻤﺸﻴﺪ و ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ‬
‫ﻧﺼﻔﻪ روز دوام دارد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲﻣﻴﺮد‪ .‬دوام اﻳﻦ ﻧﻮع ﺧﺒﺮﻫﺎ در ﻫﻤﺎن ﻧﺼﻔﻪ روز ﻫﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﺮا از ﻳﻜﻲ از ﻧﺰدﻳﻜﺎﻧﺸﺎن ﺷﻨﻴﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺧﺒﺮ دارﻳﻦ دو اﻳﺮاﻧﻲ را ﻛﺸﺘﻦ؟‬
‫ـ آره‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﮔﻦ ﺗﻮ ﻛﺎر ﻗﺎﭼﺎق ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻮدن‪.‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﻄﺮﻧﺎك‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﮔﻦ ﻧﺒﻮدن ﺑﻴﭽﺎرهﻫﺎ‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻮدن‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻣﻲﺷﻪ اﻳﻨﻄﻮر ﻣﺎﻓﻴﺎﺋﻲ آدم ﻛﺸﺖ!‬
‫ـ ﻳﻜﻲﺷﻮن ﻣﻲﮔﻦ ﺧﻞ وﺿﻊ ﺑﻮده‪ .‬ﺻﺐ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻣﻲﮔﺸﺘﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﺎ و ﺑﺎزار‬
‫و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﻲزده‪.‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻦ آدم ﺑﻲآزاري ﺑﻮده‪.‬‬
‫ﺑﻴﻦ اﻳﺮاﻧﻴﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺘﻮل ﻳﺎ ﻣﻘﺘﻮﻟﻴﻦ اﮔﺮ ﻛﺲ و ﻛﺎري‪ ،‬اﺳﻢ و رﺳﻤﻲ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻀﻮ ﻳﺎ ﻫﻮادار ﺳﺎزﻣﺎن و ﮔﺮوﻫﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺧﺒﺮ ﺗﺎ ﻳﻜﻲ دو ﻣﺎه ورد‬
‫زﺑﺎﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲﺷﻮد ﻳﺎ ﻧﮕﻬﺪاري ﻣﻲﺷﻮد در ﺑﺎﻳﮕﺎﻧﻴﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻧﻮع‬
‫ﺧﺒﺮﻫﺎ دارﻧﺪ ﺗﺎ روزي در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺳﻴﺎﺳﻲ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد‪ .‬ﻏﻴﺮ از اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺑﻌﻀﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ را ﺷﻨﻴﺪهاﻧﺪ ﭼﻨﺪ روزي ﺣﺮﻓﻲ از آن ﻣﻲزﻧﻨﺪ و ﺗﻤﺎم‪.‬‬

‫‪210‬‬
‫ﻣﺎﺟﺮاي ﻗﺘﻞ ﺟﻤﺸﻴﺪ و ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ و ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﺟﺴﺪ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ‬
‫ﺷﺪهﺷﺎن در دو ﮔﻮﻧﻲ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﺮز آﻟﻤﺎن و ﻫﻠﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ دو ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪاي ورد زﺑﺎن‬
‫ﺑﻌﻀﻲ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ اﻳﺮاﻧﻲ و آﻧﻬﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺸﺎن رﺳﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ دو ﻧﻔﺮ را ﻛﺸﺘﻦ ﺧﺒﺮ دارﻳﻦ؟‬
‫ـ ﻧﻪ واﻟﻠـﻪ‪ .‬ﻛﺠﺎ ﺧﺒﺮ دارم‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻛﺎر ﻣﻲذاره‪ .‬ﺻﺒﺢ ﻛﻠﺔ ﺳﺤﺮ ﻣﻲرم ﻛﺎرﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻏﺮوب ﺧﺴﺘﻪ و ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺎ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺗﻮ ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻲ‬
‫ﺑﻮدن؟‬
‫ـ ﺗﻮ ﻛﺎر ﻗﺎﭼﺎق‪.‬‬
‫ـ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻴﻦ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﺎر ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﻮده‪.‬‬
‫ـ از اﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﺑﺮﻣﻴﺎد‪.‬‬
‫ـ ﻳﻜﻲﺷﻮن اﻧﮕﺎر ﺟﺎﺳﻮس رژﻳﻢ ﺑﻮده‪ .‬ﻳﻜﻲ ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﻧﺪه‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﺑﺎ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ زﻳﺎد ﻣﻲزﻧﻦ‪ .‬وﻟﺶ ﻛﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﮔﻦ ﻃﺮف ﺧﻮدش زﻧﺪاﻧﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻮده!‬
‫ـ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻴﻮن اﻳﻨﻬﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ‪ ،‬اوﻧﻢ ﻣﺸﻬﻮر‪ ،‬ﻣﻴﺮن اوﻧﻮ ﻣﻲﻛﺸﻦ؟‬
‫ـ ﻳﻌﻨﻲ از ﺧﻮدش اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎرو درآورده؟‬
‫ـ ﭼﻪ ﻣﻲدوﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻲﮔﻦ ﺑﻮده ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﻦ!‬
‫ـ ﺷﺎﻳﺪم ﺑﻮده‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺎدر ﺟﻨﺪهﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ راﺑﻂ ﺧﻮدﺷﻮنرو ﻫﻢ ﻣﻲزﻧﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺣﺎﻻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺷﻮن ﭼﻲ ﺑﻮده؟‬
‫ـ ﻳﻜﻴﺸﻮن ﻛﻪ اﺻﻼً ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻧﺒﻮده‪ .‬ﺑﺮ و ﺑﭽﻪﻫﺎي اوﺗﺮﺧﺖ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺶ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻴﭽﺎره‪ .‬ﻫﻤﺎن دﻳﻮوﻧﻪﻫﻪ‪.‬‬
‫ـ آره‪.‬‬

‫ﺟﺴﺪ ﺟﻮاد ﺳﻬﺮاﺑﻲ را ﺧﺎﻧﻮادهاش از اﻳﺮان آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﺳﻔﺎرت ﺑﺮدﻧﺪ‬

‫وﻃﻦ ﺧﺎك ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺟﺴﺪ ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮش ﻛﻪ از ﺳﻮﻳﺲ‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮادرش وﺻﻴﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﻣﺮد او را ﺑﺴﻮزاﻧﻨﺪ‪ .‬ﭘﻠﻴﺲ در‬
‫ﺧﺎﻧﺔ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺳﻪ ﻃﻨﺎب ﺑﻠﻨﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮ ﻫﺮﻛﺪاﻣﺸﺎن را ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮه‬
‫زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎﺋﻲ‪ .‬اوﻟﻲ را ﺑﻪ ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻨﻲ ﻛﻪ درش ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ و‬
‫دوﻣﻲ را ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮة ﺣﻤﺎم‪ .‬ﺳﻮﻣﻲ را ﺑﻪ ﻧﺮدة ﭘﻨﺠﺮة آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ وارد‬

‫‪211‬‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﻲﻣﻌﻄﻠﻲ ﺳﺮ ﻳﻜﻲﺷﺎن را ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﭙﺮد ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﺋﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد از ﻫﻴﭽﻜﺪاﻣﺸﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ را ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ‬
‫ﻋﻨﻮان ﻣﺪرﻛﻲ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﺗﺮﺳﻬﺎي او و روانﭘﺮﻳﺸﻲاش ﺑﻪ ﺷﻤﺎر آورده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ و‬
‫ﻣﻬﺪي دورادور ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎ را ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ‬
‫ﻛﺎرﺷﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺣﺪودﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ‬
‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن و ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻮش آﻧﻬﺎ ﻫﻢ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ آراﻣﺸﻢ را از‬
‫دﺳﺖ داده ﺑﻮدم‪ .‬دو ﻫﻔﺘﺔ اول را ﺗﺎ وﻗﺖ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮدم در ﭘﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﮔﻢ‬
‫ﻛﺮدهام‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه راه آﻫﻦ و ﮔﻮﺷﻪاي ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم و ﻣﺮدم را‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ از ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده‬
‫ﺑﻮدم و ﺗﻤﺎﺷﺎﺷﺎن ﻣﻲﻛﺮدم ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺮوز ﻇﻬﺮ وﻗﺘﻲ از ﻛﻨﺎر ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام رد ﻣﻲﺷﺪم ﺻﺪاي ﻛﻒ‬
‫زدن ﻋﺪهاي را ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬روﺑﺮوﻳﻢ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻣﺠﺴﻤﺔ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻮد‪ .‬داﻳﺮهاي ﻛﻪ در آن ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪي‪ .‬دورﺗﺮ از آن‪ ،‬ﻛﻤﻲ‬
‫ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﺘﻮن ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ روي آﻧﻬﺎ ﻧﺎم ﻣﺮدهﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺳﻮزاﻧﺪه ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺎي ﺳﺘﻮﻧﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﮔﻠﺪان ﺗﺎزه ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ‪ .‬ﻧﺎﻣﻬﺎ را‬
‫ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺑﻐﻞ ﭼﻨﺪ ردﻳﻒ ﮔﻞ و ﺑﻮﺗﻪ و ﭼﻨﺪ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﻟﺮزان ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ .‬ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺳﻪ درﺧﺖ ﺑﻴﺪ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﺷﺎن ﺑﺮ ﻋﻠﻔﻬﺎي ﺧﺸﻚ و‬
‫ﺣﻮﺿﭽﺔ ﺑﺰرگ زﻳﺮﺷﺎن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و آب را ﺗﺎرﻳﻚ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ‪ .‬ﺑﻪ آب‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﺟﻤﺸﻴﺪ داﺷﺖ از زﻳﺮ ﻛﺮﻛﺮة ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻮﺟﻬﺎي رﻳﺰي ﻛﻪ روي ﺻﻮرﺗﺶ‬
‫ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد ﺗﻮي آب ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻳﻚ دﺳﺘﺶ ﻧﺮمﻧﺮم‬
‫ﻣﻮﻫﺎي وﺳﻂ ﻛﻠﻪاش را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ‪ ،‬ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺐ آب و‬
‫ﺳﻪ ﺑﺎر دﺳﺘﻢ را دراز ﻛﺮدم او را ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎر از ﻣﻴﺎن دﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﻟﻐﺰﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ او‬
‫ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪم‪ .‬آب ﺑﺎ ﻣﻮﺟﻬﺎي ﻧﺮم ﻛﻢﻛﻢ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ و او ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﭘﺎﺋﻴﻦ رﻓﺖ‬
‫ﺗﺎ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﮔﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﻢ را ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺻﺪاي ﻛﻒ زدن ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن‬
‫ﺻﺪاي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻬﺪي زﻧﮓ زدم‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن را ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻧﮕﺮان‬
‫ﺣﺎﻟﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﭘﺎرﻳﺲ داد‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدم‪.‬‬

‫آﻧﺮوز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮش ﺑﻪ ﻫﻮاي دﻳﺪن ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه در آﺧﺮﻳﻦ‬
‫ﺗﻤﺮﻳﻨﻬﺎﺷﺎن رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻟﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ روز‬
‫اﺟﺮاﻳﺸﺎن ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺪﻳﺪﻣﺸﺎن‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎي آﻧﻬﺎ ﻳﻚ ﮔﺮوه دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﻣﺘﻦ‬

‫‪212‬‬
‫ﺑﺪون دﻳﺎﻟﻮگ را ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ را اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وﺳﻂ و داﺷﺘﻨﺪ ﺷﻮﺧﻲ‬
‫ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻫﻢ ﻫﻠﺶ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎزﻳﺸﺎن ﻳﻜﻬﻮ ﺟﺪي ﺷﺪ‪ .‬از آﻧﻬﺎ و از‬
‫ﺧﻮدم وﺣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬زدم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﮔﺸﺘﻲ ﺗﻮي ﺷﻬﺮ زدم‪ .‬ﺻﺪاي ﻓﻠﻮت ﻣﺮدي ﻛﻪ‬
‫ﻫﺮ ﺑﻬﺎر و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺗﻮي اودهﺧﺮاﺧﺖ ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﻴﺪ‪ .‬داﺷﺖ ﻳﻜﻲ‬
‫از ﻛﻨﺴﺮت ﻓﻠﻮﺗﻬﺎي ﺷﺎد ﻣﻮزارت را ﻣﻲزد‪ .‬ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪم ﺳﻤﺖ آن‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎ دراز ﻛﺮدم روي زﻣﻴﻦ و ﺑﻪ ﺻﺪاي ﻓﻠﻮﺗﺶ ﻛﻪ ﺷﺎد ﺑﻮد و ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪ‬
‫در ﻓﻀﺎ ﮔﻮش دادم‪ .‬ﻓﻠﻮت زن ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ و ﻏﺮق در دﻧﻴﺎي‬
‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﻫﻢ ﻧﻬﺎده ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻤﺎم ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺗﺎ رﺳﻴﺪم ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺎرك زﻧﮓ زد‪ .‬ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻫﻢ دوﺑﺎر زده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ آﻧﻘﺪر‬
‫ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ او درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬او ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﭼﻄﻮر‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ روﺣﻲ ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮي اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺻﺪاﻳﺶ را ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم آرام ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﭼﻄﻮري ﺗﻮ؟‬
‫ـ ﺳﺮﮔﺮدون‪.‬‬
‫ـ دارم ﻣﻴﺎم ﻃﺮﻓﺎي ﺗﻮ‪ .‬دوﺳﺖ داري ﺟﺎﺋﻲ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮو ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ؟‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪.‬‬
‫ـ ﻛﻲ؟‬
‫ـ ﺧﺒﺮت ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺮاﻳﻢ از ﺧﺎﻃﺮة ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻪ از آن روز دﻳﺪارﻣﺎن ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺮف‬
‫زد‪ .‬از اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻄﻮر دﺳﺘﻢ را آرام ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬از ﻗﻠﻌﻪ ﮔﻔﺖ و‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد و ﭘﻴﺮزﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﺎ از ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻫﻮا ﺧﻮب‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬از ﻧﺎﺧﺪاﺋﻲ ﻛﻪ راﻫﻨﻤﺎﻣﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫روز ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺑﺎ ﻣﻬﺪي ﺣﺮف ﻣﻲزدم‪ ،‬ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ را ﻛﻪ ﺳﺎرك ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎد؟‬
‫ـ ﻧﻤﻲدوﻧﻢ‪ .‬ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺎد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻏﻤﮕﻴﻨﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺒﺮﻳﻚ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ در روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ و ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ زد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آره‪ .‬ﺗﺒﺮﻳﻚ‪.‬‬
‫ﻋﻘﺐ ﻧﻨﺪازي ﻫﺎ ﺳﻠﻴﻢ!‬

‫‪213‬‬
 ‫ﻟﺤﻦ ﺻﺪاﻳﻢ اﻧﮕﺎر او را ﺗﺮﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪:‬‬
‫ـ ﻧﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﻲﻧﺪازم‪ .‬وﻟﻲ دﻟﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻬﺪي‪ .‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻢ؟‬
‫ـ آره‪ .‬وﻟﻲ ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ ﭼﻘﺪ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ دﻳﻮث ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪ .‬ﻧﺬار زﻣﻴﻨﺖ‬
‫ﺑﺰﻧﻦ‪ .‬ﺧﻮدت ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ‪ .‬ﺣﺮﻓﺎي ﺧﻮدت ﻳﺎدت ﻧﺮه‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻧﺬار‬
‫ﻣﺮدهﻫﺎ ﺳﺮاﻏﺖ ﺑﻴﺎن و ﺑﺎز ﺑﺮات ﻛﻒ ﺑﺰﻧﻦ‪.‬‬
‫ـ ﻣﺎﺟﺮاي ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻫﻨﻮز ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﻲده ﻣﻬﺪي‪.‬‬
‫ـ ﺗﺎ اوﻧﺠﺎﺋﻲ ﻛﻪ زورﻣﻮن ﺑﺮﺳﻪ ﭘﺮوﻧﺪة اوﻧﻮ دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز وﻗﺖ دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ازﺷﻮن ﻣﻲﺧﻮاﻳﻢ ﻣﺎﺟﺮاي ﻧﻮاراﻳﻲ رو ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺔ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن‪ ،‬روﺷﻦ‬
‫ﻛﻨﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮدت ﻣﻲدوﻧﻲ‪ .‬ﻧﻤﻲﺷﻪ روي ﻫﻴﭽﻲ ﺣﺴﺎب ﻛﺮد‪ .‬دوﻟﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﻨﺎر‬
‫ﻣﻴﺎن دﺳﺖ آﺧﺮ‪ .‬ﻏﻴﺮ از اﻳﻨﻪ؟ ﺧﻮدت ﻛﻪ اﻳﻨﻮ ﻣﻲدوﻧﻲ‪.‬‬
‫ـ وﺿﻊ ﺧﻮدت و ﻣﻴﺘﺮا ﭼﻄﻮره؟‬
‫ـ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ و دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮم ﻧﺒﺎش‪ .‬اوﺿﺎع ﻣﻦ و اون ﺣﺎﻻ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﻫﺮدوﻣﻮن دﻳﮕﻪ از ﻣﺸﺖ ﺑﺎزي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﺳﻴﻢ‬
‫ﻣﺜﻞ آدﻣﺎي از ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻴﻨﻴﻢ وﺧﺎﻃﺮات ﺑﭽﮕﻲﻣﻮن را‬
‫ﻣﺮور ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺬار ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ‪ .‬ﻛﻠﻲ ﺑﺮات ﺣﺮف دارم‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺑﺎزي را در ﻳﻜﺠﺎ ﺑﺎﺧﺘﻴﻢ‪ .‬ﻫﻢ ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﻬﺪي ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي اﻳﻦ‬
‫ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺎ ﺷﮕﺮدﻫﺎش‪ ،‬ﺟﺎﻧﻲ داﻟﺮ را ﺗﻮي ﺟﻴﺐ ﭼﭙﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﭼﻪ‬
‫ﻛﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﻳﺎد وﻗﺘﻬﺎﺋﻲ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ از‬
‫ﺑﺎزﺟﻮﺋﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﻠﻮل‪ .‬ﻟﻪ و ﺷﻼق ﺧﻮرده‪ .‬ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻋﻤﻴﻖ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ‪.‬‬
‫آﻧﻤﻮﻗﻊ ﮔﺎﻣﺐ ﮔﺎﻣﺐ ﺻﺪاﺋﻲ ﺧﻔﻪ ﺑﺮ دﻳﻮار ﺟﺎﻧﻲ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬از ﺳﻠﻮل‬
‫ﺑﻐﻞ ﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﻛﻮﺑﻴﺪن ﻣﺸﺖ ﺑﺮ دﻳﻮار‪ ،‬ﻃﻮري ﻛﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺮس‬
‫ﻣﻲزد‪ :‬ﻣﻮ‪ ..‬ا‪ ..‬ﻇﺐ ‪..‬ﺧﻮ‪ ..‬د‪..‬ت ‪ ..‬ﺑﺎش‪...‬زﻣﻴﻦ‪ ..‬ﻧﺨﻮري‪ ..‬آﻓﺘﺎ‪..‬ب ‪ ..‬ﻫﺴﺖ‪ ..‬و‬
‫روﺷﻨﺎﺋﻲ‪.‬‬
‫آﻧﻮﻗﺖ ﺻﺪاي ﻣﻬﺪي ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻧﺬار ﻣﺮدهﻫﺎ ﺑﺮات ﻛﻒ ﺑﺰﻧﻦ‪.‬‬

‫‪214‬‬
 ‫‪12‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻮزة ﻣﺤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺶ رﺳﻴﺪم ﻣﻬﺪي و ﻣﻴﺘﺮا و ﻻﻟﻪ را دم در دﻳﺪم‪ .‬ﺗﺎزه‬
‫رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻣﻴﺘﺮا را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲدﻳﺪﻣﺸﺎن‪ .‬اﮔﺮ ﻏﻢ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻧﺒﻮد ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺳﺎﻟﻦ‬
‫ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ و اﻓﻐﺎﻧﻲ و ﺗﺎﺟﻴﻜﻲ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﺷﺎن و ﺗﻌﺪادي ﻫﻠﻨﺪي‪،‬‬
‫ﺑ‪‬ﺮﺑ‪‬ﺮ ﮔﻮﺷﻪاي اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ اﺧﺘﻼط ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﺑﺮوﺷﻮري ﻛﻪ‬
‫از روي ﻳﻜﻲ از ﻣﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺨﺸﻬﺎﺋﻲ از داﺳﺘﺎن ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻫﻤﺰﻣﺎن‬
‫ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﻫﻢ اﺟﺮا ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﻓﻜﺮﺷﺎن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻠﻨﺪﻳﻬﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻛﺎرﺷﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻬﺪي ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻘﺔ ﻣﻴﺘﺮا‬
‫دو دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺰرگ ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﺮخ و ﺷﻴﺪه و ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﺔ ﮔﻞ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﺮﻳﺪه‬
‫ﺑﻮدﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻻﻟﻪ از ﻃﺮف ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز ﻛﻪ ﻳﻜﺮﻳﺰ ﺑﺎران‬
‫ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ آن روز ﻫﻮا آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺻﺪاي ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺗﻮي‬
‫ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪:‬‬
‫ـ دوﺳﺖ دارم ﺑﺒﻴﻨﻤﺸﻮن‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻤﻲ ﻛﺎر دارم‪.‬‬
‫در ﺳﺎﻟﻦ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺳﺎﻟﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺟﺎي ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻬﺎر‬
‫ﻣﺠﺴﻤﺔ ﺳﻨﮕﻲ از اﻟﻬﻪﻫﺎي ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻪ دﻳﻮار در دو ﻃﺮﻓﺶ ﺑﻮد‪ .‬از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ‬
‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺷﺎدي ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﺎ و رﻓﺘﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺨﺶ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي‬
‫ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺷﻬﺮداري ﺑﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺨﺶ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﻲ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي ده دﻗﻴﻘﻪاي ﺣﺮف زد و از‬
‫زﺣﻤﺎت ﺷﺎﻫﺮخ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻣﺪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﺮده ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﻤﺖ ﺻﺤﻨﻪ‪ ،‬دﺳﺖ راﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻤﺎي ﺟﻠﻮي ﻳﻚ ﻛﻠﺒﻪ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻮﺷﻴﺪه از‬

‫‪215‬‬
‫ﺑﺮﮔﻬﺎي درﺧﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻚ درﻳﭽﻪ وﺳﻂ آن‪ .‬و ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ‪،‬ﻛﻤﻲ ﻋﻘﺒﺘﺮ از ﻛﻠﺒﻪ‪ ،‬ﺗﻮي‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻳﻚ ﻛﻮت ﺟﻌﺒﺔ ﺳﻴﺎه و ﺳﻔﻴﺪ ﺳﻨﮓﻧﻤﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻛﻠﻪ ﻗﻨﺪ ﺑﺰرگ‪ ،‬رﻳﺨﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد روي ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﻔﺮهاي در وﺳﻂ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً روﺑﺎﻫﻪ آﻧﺠﺎ ﺧﻮدش را ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻮﻗﻊ از ﺗﻮي آن ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﮔﺮدن ﺧﺮوس زري را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﺑﺎ دو ﺑﺎل ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ و ﻟﺒﺎﺳﻲ رﻧﮓ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻃﺮﺣﺶ را‬
‫رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻲﻟﺒﻜﻲ ﻛﻨﺎر ﻟﺒﺶ‪ ،‬ﭘﺮﻳﺪ وﺳﻂ ﺻﺤﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎﻟﻬﺎ و ﭘﺮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻪ در‬
‫ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮو ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ او ﺳﻴﻤﺎي ﻳﻚ ﭘﺮي اﻓﺴﺎﻧﻪاي ﻣﻲداد‪ .‬ﻫﻤﻪ را ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ و‬
‫ﺻﺪاﺋﻲ ﻛﻪ از ﻧﻲﻟﺒﻜﺶ درآورد ﺧﻨﺪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﮔﻮﺷﻪاي ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫"ﻳﻜﻲ ﺑﻮد ﻳﻜﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻮد و ﻳﻪ ﻃﺮﻗﻪ و ﻳﻪ‬
‫ﺧﺮوس ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﭼﺎق و ﭼﻠﻪ ﻛﻪ ﺗﻪ ﺟﻨﮕﻞ‪ ،‬ﺗﻮي ﻛﻠﺒﻪاي ﭼﻮﺑﻲ ﺳﻪ ﺗﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ".‬وﻗﺘﻲ او ﺣﺮف ﻣﻲزد ﮔﺮﺑﻪ و ﻃﺮﻗﻪ و ﺧﺮوس ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ آرام‬
‫آرام ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﻢ از ﮔﻮﺷﻪﻫﺎﻳﻲ روي ﺻﺤﻨﻪ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﻴﺪه وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﺷﺪ و آرام ﻧﻲﻟﺒﻚ ﻣﻲ زد و ﻫﻤﺎن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﺴﻲ از ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻬﺎﺋﻲ را ﻛﻪ ﺷﻴﺪه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪي ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﻣﺮدم‬
‫ﻛﻒ زدﻧﺪ و ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﮔﻞ ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ و ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ دوﺗﺎﺋﻲﺷﺎن را در ﺑﻐﻞ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬اﺷﻜﻢ درآﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي ﺷﻮﻗﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺮاي ﻗﻨﺎﻋﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ اﻧﺪك ﻛﻪ در‬
‫اﺧﺘﻴﺎرﺷﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و روﺑﺎﻫﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺮون از ﺻﺤﻨﻪ روﺑﺎﻫﺎن ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻲ را رﺑﻮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﻴﺪه ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس روي ﺻﺤﻨﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ او را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدم ﺳﺮ و ﮔﺮدﻧﺶ ﺧﻴﺲ از ﻋﺮق ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ از ﻣﻬﺪي ﺷﻨﻴﺪم اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﻗﺮار داري ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮي‪ .‬راﺳﺘﻪ؟‬
‫ـ آره‪ .‬اﮔﻪ اﺟﺎزه ﻣﻲدي؟‬
‫ـ ﺑﺎ ژان ﻣﻮرو؟‬
‫ـ آره‪ ،‬ﺑﺎ ژان ﻣﻮرو‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ژان ﻣﻮرو‪.‬‬
‫ـ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲدوﻧﻲ ﻛﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎران ﻫﻠﻨﺪيﺷﺎن ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ داﺷﺖ ﺑﺮاي ﺟﻤﻊ ﻛﺮدن دﻛﻮر‬
‫ﻛﻤﻜﺸﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﺳﻢ ژان ﻣﻮرو‪ ،‬وﻗﺘﻲ از ﻛﻨﺎرﻣﺎن ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻮﺧﻲ از ﺷﻴﺪه ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪) "Who is Jeane Moreau?" :‬ژان‬
‫ﻣﻮرو دﻳﮕﻪ ﻛﻴﻪ؟(‬

‫‪216‬‬
‫ﺷﻴﺪه در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺖ‪Nobody knows Jeane Moreau. :‬‬
‫)ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻨﻮز ژان ﻣﻮرو را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻪ(‪.‬‬
‫و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﻦ را ﻫﻞ داد ﺑﻪ ﺑﻴﺮون‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺮو! ﺑﺮو زودﺗﺮ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاد ﻣﻌﻄﻠﺶ‬
‫ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺸﺎن و رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻬﺪي و ﻣﻴﺘﺮا ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻻﻟﻪ را ﻛﻪ‬
‫ﻳﻚ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ رز ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﻮﺳﻴﺪم و از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ ﺷﻠﻮغ و ﭘﺮ و ﺳﺮ‬
‫و ﺻﺪا ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻨﻲ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰﻫﺎش ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ و ﺧﻮراﻛﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻢ و از در ﺑﺰرگ زدم ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫آﻓﺘﺎب ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ روﺷﻦ و ﮔﺮﻣﺎﺑﺨﺶ از روﺑﺮو ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ‪ .‬رﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن‬
‫اوده ﺧﺮاﺧﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻗﺎﻳﻖ ﻣﻮﺗﻮري ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮓ‪ ،‬ﭘﺮ از ده ﺑﻴﺴﺖ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﺟﻮان‬
‫ﻛﻪ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ آواز ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﻮي آب ﻛﺎﻧﺎل ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﻬﺎي‬
‫ﺗﻮي آب ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آواز دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ دﺧﺘﺮان و ﭘﺴﺮان در ﮔﻮﺷﻢ ﻃﻨﻴﻦ‬
‫ﺧﻮﺷﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲ ﺷﻔﺎف دﻟﻬﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻗﺪر آن ﻟﺤﻈﻪ را‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﺴﺘﺎدم‪ ،‬ﮔﻮش ﺳﭙﺮده ﺑﻪ ﺻﺪا‪ ،‬رو ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﻛﻪ از ﻓﺎﺻﻠﺔ ﺑﻴﻦ‬
‫دﻳﻮارﻫﺎ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ روي ﺻﻮرﺗﻢ و ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ ﻧﺮدة آﻫﻨﻲ ﻛﺎﻧﺎل آب‪ .‬ﺧﻴﺎﺑﺎن‬
‫ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺷﻬﺮ ﺧﻠﻮت ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻴﻬﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮت‪ .‬آواز دﺳﺘﻪ‬
‫ﺟﻤﻌﻲ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻣﺒﻬﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻫﻮم ﻫﻮم از راه دورﺷﺎن‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲﺧﻮرد ﻃﻨﻴﻦ ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲ ﺷﻔﺎف دﻟﻬﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬
‫ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﺻﺪا ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎره از ﻓﺎﺻﻠﻪاي‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺳﺪي را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻲ ﭘﺎﻟﺘﻮ و ﺑﻲ ﺷﺎﭘﻮ ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻨﻲ آﺳﺘﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎه‪،‬‬
‫ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ از دور ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد او را زود ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻤﻲ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﺪ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻣﻦ ﻳﻜﺒﺎره اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫و زاﻧﻮﻫﺎﻳﺶ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﻧﺨﻮردم‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎي‬
‫ﻟﺮزاﻧﺶ‪ ،‬ﺻﻮرت ﭘﻒ ﻛﺮدهاش‪ ،‬و ﻛﻴﺴﻪﻫﺎي زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ‪ ،‬راه را ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎز‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﮕﺬرد‪ .‬اﺳﺪي اول ﺳﺮش را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ‬
‫ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﺎﻧﻪاش را ﺧﺎراﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زاﻧﻮﻫﺎي ﻟﺮزان ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ از ﺟﻠﻮم‬
‫ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ده ﻣﺘﺮي دور ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺳﺮ‬
‫ﺟﺎﻳﻢ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺪي ﺧﻤﻴﺪه و ﺗﺮﺳﻲ ﻛﻪ روي او‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪،‬ﻛﺞ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻤﺖ‪ ،‬از دور ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻲ و ﻛﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺞ و ﺗﺮﺳﺨﻮرده را دﻳﺪه ﺑﻮدم؟ آﻟﺒﻮﻣﻲ از ﻋﻜﺴﻬﺎﻳﻲ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻛﻪ‬

‫‪217‬‬
‫ﺷﺒﺎﻫﺘﻬﺎﺋﻲ ﺑﺎ او داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ ورق ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﺮگ ﺑﻪ ﺑﺮگ‪ .‬و ﺑﺎز روي‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮ او اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎرش ﻧﺪارم‪ .‬از در‬
‫ﺑﺎز ﻛﺎﻓﻪاي‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﻐﻠﺶ‪ ،‬ﻟﻐﺰﻳﺪ ﺗﻮ‪ .‬اﻧﮕﺎر دﻋﻮﺗﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺮوم ﺗﻮ و روﺑﺮوﻳﺶ‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮردم‪ .‬ﭘﺎﻳﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ ﺑﺮوم‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬در ﻣﻦ ﻫﻴﭻ اﻧﮕﻴﺰهاي ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ و ﻧﺸﺴﺘﻦ روﺑﺮوي او ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد اﺳﺪي‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻴﺮم ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ و ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ روﺑﺮوﻳﺶ و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲدﻳﺪم؟‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ؟ داﻳﺮة ﺑﺴﺘﺔ ﻓﻼﻛﺖ‪ .‬ﻋﻤﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ آن‪ ،‬ﺑﻪ او و‬
‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻋﻤﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ او و ﻣﻔﻠﻮﻛﺎﻧﻲ ﭼﻮن او روﺑﺮوﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺗﻌﻘﻴﺒﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻤﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا در ﻣﺤﺎﺻﺮه داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻦ روﺑﺮوي او ﺑﻴﻔﺎﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﻫﻤﺎن اول ﻫﻢ ﺑﻴﻔﺎﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺪن او دﻳﺪن‬
‫ﻓﻼﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻼﻛﺖ ﺟﺎري در ﺧﺎﻛﻲ ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن آﻏﺎز ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺗﻮ را‬
‫ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮاﺑﺮ آن ﺗﺎ ﺧﻮب ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﺠﺎﺋﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﻳﺪن ﺳﺎرك‪.‬‬
‫ﭘﺮﻳﺪم روي دوﭼﺮﺧﻪام ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎ ﺑﺎ زﻧﺠﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﺮدة ﻛﺎﻧﺎل وﺻﻠﺶ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدم و ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪام راﻧﺪم‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﺑﺎ دو از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫آﻓﺘﺎب ﻫﻨﻮز ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ ﺑﺮ دﻳﻮار اﺗﺎﻗﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﺗﺎزه‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎﺑﻠﻮي درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم روﺑﺮوﻳﻢ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از آن‬
‫روزﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻗﺘﻞ ﺟﻤﺸﻴﺪ را ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﻧﻪ ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮدم و ﻧﻪ از ﺟﺎش‬
‫ﺗﻜﺎﻧﺶ داده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫اﻛﻨﻮن درﺧﺖ ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬روﺑﺮوي ﻣﻦ‪ .‬آﻓﺘﺎب ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ ﺑﺮ ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﻬﺎش‪ ،‬ﺑﺮ‬
‫ﺳﺎق ﺗﻨﻮﻣﻨﺪش‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎش ﻛﻪ ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ روﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﭘﻨﺠﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲدﻳﺪم ﺑﻪ روﺷﻨﻲ ﻛﻪ درﺧﺖ ﻣﻦ ﻛﺞ و ﻛﻮل اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻲ ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺮخ وﻗﺘﻲ از ﻛﺎرش ﺣﺮف ﻣﻲزد ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﺞ و ﻛﻮل اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ آﻧﺮا‬
‫ﻛﻨﺎر ﺿﻌﻴﻔﺘﺮﻳﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻫﻢ ﺑﮕﺬارم ﻫﻴﭻ ﺟﻠﻮهاي ﻧﺪارد‪ .‬و ﺑﺎز ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﺞ و‬
‫ﻛﻮل ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ آﻧﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﺳﺘﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ در دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺎدرم‬
‫ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬و ﺑﺮاي ﻣﻦ زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺎﺷﻴﻬﺎي ﺟﻬﺎن ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ درﺧﺖ واﻗﻌﻴﺖ‬
‫وﺟﻮد ﻛﺞ و ﻛﻮل ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬واﻗﻌﻴﺖ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﺔ ﻛﻮﺗﺎه ﺷﺎدي ﻣﻦ در دﻧﻴﺎﺋﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪﻳﺎد داﺷﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﺪاري از اﻧﺪوه ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬واﻗﻌﻴﺖ وﺟﻮد ﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ در‬
‫ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري ﻛﺎﺑﻮس ﻣﻲدﻳﺪ‪ .‬و ﺷﺎدﻳﻬﺎش ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮد و ﻣﻮﻗﺘﻲ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﮕﺬار ﻛﻪ‬

‫‪218‬‬
‫ﺑﺪرﺧﺸﺪ در آﻓﺘﺎب‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ آﻧﺮا ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬارﻣﺶ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺑﺮ دﻳﻮار‪.‬‬
‫ﺑﻨﺸﺎﻧﻤﺶ ﺑﺮ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ آﻓﺘﺎب ﺗﺎﺑﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺑﻨﺸﺎﻧﻤﺶ ﺑﺎﻻ و در ﻓﺮاز‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺗﺠﺴﻢ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ از ﺷﺎدﻳﻬﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻬﺪي‪ ،‬ﺷﻴﺪه‪،‬‬
‫ﺷﺎﻫﺮخ و ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ آﻧﺮوز در ﻛﺎﻓﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﻜﺲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ اﻧﺪوه در‬
‫وﺟﻮدش ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﺷﺎد او ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﺔ ﻛﻮﺗﺎه از ﺧﻨﺪﻳﺪن‬
‫ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫و رﻓﺘﻢ ﻗﺎﺑﻲ را ﻛﻪ روي دﻳﻮار داﺷﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺧﻮدم را‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻛﺒﻮﺗﺮي را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎﭘﺮﻫﺎﺋﻲ‬
‫ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻪ درﺧﺸﺎﻧﻲ ﭘﺮﻫﺎي ﭘﺎﭘﺮي‪ ،‬روي ﻧﺮدة ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﻫﻲ‬
‫ﮔﺮدن ﻣﻲﻛﺸﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮهام‪ ،‬اﺗﺎﻗﻢ و ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻴﺮت اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬دوﻳﺪم ﻃﺮف ﺑﺎﻟﻜﻦ‪ .‬ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺗﻖ دﻳﻨﮓ‪ ،‬ﺗﻖ دﻳﻨﮓ‪ ،‬ﺗﻖ دﻳﻨﮓ‬
‫از روي ﻧﺮده ﺧﻮدش را ﻛﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﺎرك‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﭘﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن‬
‫ﭘﺮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭼﺸﻤﻬﺎ و ﻫﻤﺎن ﻫﺮاس اوﻟﻴﻦ در دﻳﺪار ﺑﺎ ﻏﺮﻳﺒﻪاي ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ و ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﺎرك‪ .‬روي زﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪاري داﻧﻪ‬
‫دﻳﺪم و ﻳﻚ ﻇﺮف آب‪ .‬ﻛﺴﻲ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق‪ .‬در ﺑﺎﻟﻜﻦ را از ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬و ﺑﺮاي آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎز‬
‫ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻢ و ﻛﺎﻛﻞ ﻃﻮﻃﻴﻬﺎم ﻛﻪ در آﻓﺘﺎب ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون زدم‪.‬‬
‫ﺳﺎرك در آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد دوﺳﺖ دارد ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را در ﻛﺎﻓﺔ‬
‫ﭘﺸﺖ ﻫﻤﺎن ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ زودﺗﺮ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ راه ﺑﺎرﻳﻜﺔ ﺑﻐﻞ ﻛﺎﻧﺎل آب را‬
‫ﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬از ﻛﻨﺎر ﻫﻤﺎن دو درﺧﺘﻲ ﻛﻪ در ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﺔ ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ ﻗﺪ‬
‫ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ‪ ،‬در ﭘﻨﺎه ﺻﺪاي ﻓﺎﺧﺘﻪﻫﺎ و ﺗﻮﻛﺎﻫﺎ‪ ،‬ﺗﺎ‬
‫ﻣﻲرﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ‪ .‬ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ ﺟﺎﺋﻲ در آﻓﺘﺎب ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮ ﭘﻠﻪ ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬و ﺧﺮاﻣﺎن ﺧﺮاﻣﺎن ﻣﻲرود ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺟﺎﺋﻲ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ‬
‫درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺠﺬوﺑﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ روﺑﺮوﻳﺶ و در ﮔﺮﻣﺎي آﻓﺘﺎب‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ درﺧﺖ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﺑﻪ او و ﺑﻪ درﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺎ‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﭘﻴﭽﺎن در ﺧﻮد ﺑﺎﻻ ﻣﻲرود و ﻧﺘﺮﺳﻢ‪ .‬ﻧﻪ از ﻛﺎﺑﻮﺳﻬﺎي ﺷﺒﺎﻧﻪ و ﻧﻪ از آن‬
‫داﻳﺮة ﺳﻨﮕﻲ و ﺑﺴﺘﻪاي ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ راه ﮔﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪.‬‬
‫اوﺗﺮﺧﺖ‪ ،‬ﺟﻮﻻي ‪2006‬‬

‫‪219‬‬
 ‫از اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪:‬‬

‫ادﺑﻴﺎت ﻛﻮدﻛﺎن‬
‫‪ -‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺘﺎب ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ )‪.(1349‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻣﻲداﻧﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎ دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﺑﻬﺎر ﺑﻴﺎﻳﺪ )‪.(1352‬‬
‫‪ -‬ﭼﮕﻮﻧﻪ آﮔﺎﻫﻲ ﺧﻮد را زﻳﺎد ﻛﻨﻴﻢ )‪.(1358‬‬
‫‪ -‬اﮔﺮ آدﻣﻬﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻧﺪ )‪.(1358‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺻﻠﺢ را دوﺳﺖ دارم )‪.(1361‬‬
‫‪ -‬ﻛﻮﭼﺔ ﺑﻴﻘﻮاره و ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺮزن )‪.(1368‬‬

‫ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ داﺳﺘﺎن‬
‫‪ -‬ﮔﻴﺎﻫﻚ )‪.( 1358‬‬
‫‪ -‬ﻧﺎن و ﮔﻞ )‪.(1358‬‬
‫‪ -‬روﺷﻨﻔﻜﺮ ﻛﻮﭼﻚ )‪.(1360‬‬
‫‪ -‬دﻳﺮوزﻳﻬﺎ )‪.(1366‬‬
‫‪ -‬ﺑﻘﺎل ﺧﺮزوﻳﻞ )‪.(1367‬‬
‫‪ -‬ﻣﺮاﺋﻲ ﻛﺎﻓﺮ اﺳﺖ )‪.(1367‬‬
‫‪ -‬آﻫﻮان در ﺑﺮف )‪.(1368‬‬
‫‪ -‬راﺳﺘﺔ آرﻳﺰوﻧﺎ )‪.(2001 /1381‬‬

‫رﻣﺎن‬
‫‪ -‬ﮔﺎﻣﻬﺎي ﭘﻴﻤﻮدن )‪.(1360‬‬
‫‪ -‬ﻗﻔﺲ ﻃﻮﻃﻲ ﺟﻬﺎن ﺧﺎﻧﻢ )‪.(1991/1371‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎدﻧﻤﺎﻫﺎ و ﺷﻼﻗﻬﺎ )‪.(1376‬‬

‫ﺷﻌﺮ‬
‫‪ -‬درﺧﺖ‪ .‬ﺟﺎده‪ .‬ﻛﻮدك )‪.(1359‬‬

‫‪220‬‬
 ‫‪ -‬داﺳﺘﺎن ﻫﻤﺎﻳﻮن و ﻋﺸﻖ )‪.(1368‬‬

‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ‬
‫‪ -‬ﺳﻪ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ )‪.(1366‬‬
‫‪ -‬آﺧﺮﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ )‪.(1369‬‬
‫‪ -‬ﻣﺎﻫﻴﻬﺎي ﺳﺎردﻳﻦ‪ ،‬و ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪﻫﺎي دﻳﮕﺮ )‪.(2000/1380‬‬

‫ﻧﻘﺪ و ﺳﻔﺮ ﻧﺎﻣﻪ‬

‫‪ -‬آواي دﮔﺮﮔﻮن‪ .‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ )‪.(1371‬‬
‫‪ -‬ﺳﻔﺮ ﺗﺎﺟﻴﻜﺴﺘﺎن‪ .‬ﺳﻔﺮ ﻧﺎﻣﻪ )‪.(1371‬‬
‫‪ -‬ﻣﺎ و ﺟﻬﺎن ﺗﺒﻌﻴﺪ‪ .‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ )‪.(1999 /1379‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ‬
‫‪ -‬ﻗﻠﺐ ﻣﻦ در ﻛﻮﻫﺴﺎران) ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ( اﺛﺮ وﻳﻠﻴﺎم ﺳﺎروﻳﺎن )‪.(1359‬‬
‫‪ -‬ﮔﺎو و ﭘﻴﺮزن) رﻣﺎن( اﺛﺮ ﻣﻠﻚ راج آﻧﺎﻧﻨﺪ )‪.(1366‬‬
‫‪ -‬ﺑﮕﺬار آﻧﺮا ﺟﺎز ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ‪) .‬ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﭼﻨﺪ داﺳﺘﺎن از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻛﺸﻮرﻫﺎي‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‬
‫ﺟﻬﺎن( )‪.(1369‬‬
‫‪ -‬داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻫﻠﻨﺪي ) ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎﺋﻲ از ﻳﺎزده ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻫﻠﻨﺪي(‬
‫)‪.(1374‬‬
‫‪ -‬ﺧﺎﻧﻪاي ﺧﺎﻟﻲ‪ .‬اﺛﺮ ﻣﺎرﺧﺎ ﻣﻴﻨﻜﻮ )‪.(1383‬‬

‫آﺛﺎر ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ زﺑﺎن ﻫﻠﻨﺪي‬

‫‪ -‬ﺑﻘﺎل ﺧﺮزوﻳﻞ )ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎن( )‪.(1991‬‬
‫‪ -‬ﺳﻔﺮ ﺗﺎﺟﻴﻜﺴﺘﺎن )‪.( 1994‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎدﻧﻤﺎﻫﺎ و ﺷﻼﻗﻬﺎ )رﻣﺎن( )‪.(1997‬‬
‫‪ -‬زﻳﺮ ﺳﻘﻔﻲ ارزان و دو ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ دﻳﮕﺮ )‪.(1997‬‬
‫‪ -‬ﺑﻴﻦ دو در ) ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ داﺳﺘﺎن( )‪.(2000‬‬

‫‪221‬‬
222