‫ﻳﻚ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ آرام‪...

‬‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ :‬ﻧﺎدر اﺑﺮاﻫﻴﻤﻲ‬
‫‪3‬ﻓﺼﻞ‬
‫‪ 239‬ﺻﻔﺤﻪ‬
‫ﭼﺎپ ﻧﻬﻢ‪1385 :‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﺟﻮان ﻧﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﻣﻴﺎﻧﺴﺎل ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻢ؛اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ اﺛﺮي اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ او ﭘﻴـﺸﻜﺶ ﻣﻴﻜـﻨﻢ؛ و ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮم‬
‫ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ »ﺑﺮاي آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر‪ ،‬ﺑﻪ او « اﻣﺎ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻘﺼﻲ ﻫﺴﺖ‪ ،‬و اﺿﻄﺮاﺑﻲ‬
‫ﻳﺎدم ﻣﻲ آﻳﺪ اوﻟﻴﻦ ﻛﺘﺎﺑﻢ را در ﻧﻴﻤﻪ راه ِ ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دوﺳﺖ ِ روزﮔﺎر ِ ﻛﻮدﻛﻲ ﺗﺎ ﺟﻮاﻧﻲ ام ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﺮدم‪»:‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﺮادرم رﺣﻴﻢ ﻗﺎﺿﻲ ﻣﻘﺪم‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﻲ ام ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ ﻛﺲ او را ﻋﺬاب داده ام‪«.‬‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﭘﻴﺮي‪ ،‬ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ ﺟﻤﻠﻪ ﻳﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ آن ﺑﮕﻮﻳﻢ‪:‬‬
‫» ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﻓﺮزاﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣِﻬﺮ ِ ﺑﻲ ﺣﺪ‪‬م ﺑﻪ او‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻮده ام ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻋﺬاﺑﺶ داده ام «‪...‬‬
‫و اﻓﺴﻮس ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ و از ﻧﻮ ﺳﺎﺧﺖ؛ اﻣﺎ دﺳﺖ ﻛﻢ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻛـﻪ در آﻏـﺎز ِ راﻫﻨـﺪ ﻣﻴﺘـﻮان ﻳﺎدﮔـﺎري ِ‬
‫ﻛﻮﭼﻜﻲ داد؛ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺎرﺷﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫»ﻳﻚ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ آرام« و اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ و زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ » ،‬ﻳﻚ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺴﻴﺎر آرام «‪ ،‬ﻳﺎدﮔﺎري ﺳﺖ از ﻣﻦ و او ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤﻪ ي آﻧﻬﺎ ﻛﻪ در آﻏﺎز راﻫﻨﺪ‪...‬‬

‫ن‪.‬ا‪.‬‬
‫آذرﻣﺎه ‪73‬‬

‫‪1‬‬
 ‫ﻋﺸﻖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮي ﺿﺮورت ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺎدﺛﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺸﻖ ﺑﻪ وﻃﻦ ﺿﺮورت اﺳﺖ ﻧﻪ ﺣﺎدﺛﻪ‪.‬‬
‫ﻋﺸﻖ ِ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ اﺳﺖ از ﺿﺮورت و ﺣﺎدﺛﻪ‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ اول‪:‬‬
‫ﭘﻴﺶ از آن واﻗﻌﻪ ي ﺑﺰرگ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﻧﻤﻴﻜﺸﺪ‪.‬‬
‫*‬
‫ﺑﺎﻧﻮي ﮔـُﻞ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ي ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳـﺪ ﺗـَﺨــَﻴ‪‬ﻞ ﻛﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ در ﻣِـﻪ راه ﻣﻴـﺮوﻳﻢ؛ در ﻣِﻬـﻲ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺸﺮده و ﺳﭙﻴﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ِ ﻋ‪‬ﻤﺮ در ﻣِﻪ‪ .‬در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺗﻮ‪،‬ﻣِﻪ را ﻣﻴﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻢ‪ -‬آرام‪ ،‬و ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳـﺨﻦ‬
‫ﻣﻴﮕﻮﻳﻴﻢ‪.‬‬
‫در ﻳﻚ ﻣِﻪ ﻧَﻮ‪‬ردي ِ ﻃﻮﻻﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ وﺿﻮح ِ ﻛﺎﻣـﻞ ﻧﺨﻮاﻫـﺪ رﺳـﻴﺪ؛ و ﺑـﻪ ﻣﺤـﺾ آﻧﻜـﻪ ﭼﻴـﺰي را آﺷـﻜﺎرا‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ -‬ﻣﺜﻼً ﭼﺮاﻏﻬﺎي ﻳﻚ اﺗﻮﺑﻮس ِ زﻧﺪان را‪ -‬آن ﭼﻴﺰ از ﻛﻨﺎر ﻣﺎ ر‪‬د ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳـﺎ ﻣـﺎ از ﭘﻬﻠـﻮﻳﺶ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﻢ ﻫﻢ‪ -‬ﺑﺎ ﺑ‪‬ﻐﺾ و ﻧﻔﺮت‪ -‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي آﻧﻲ ﻣﻴﻠـﻪ ﻫـﺎي ﭘﻨﺠـﺮه ي اﺗﻮﺑـﻮس را ﺧـﻮاﻫﻴﻢ‬
‫دﻳﺪ و ﻳﻚ ﺟ‪‬ﻔﺖ ﭼﺸﻢ را‪ .‬و ﺑﺎز ﻣِﻪِ ﺳﭙﻴﺪ ِ ﻓﺸﺮده ﻣﺴﻠﻂ ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺧﺸﺨﺎش‪ ،‬ﺷﻘﺎﻳﻖ ِ ﺗﻴﻎ ﻧﺨﻮرده ﺑﻤﺎﻧـَﺪ‪ ،‬و ﺷـﻚ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ در اﻳﻨﻜﻪ اﺻﻼً اﺗﻮﺑﻮﺳﻲ در ﻛﺎراﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﻴﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ‪ ،‬و ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻲ آﻧﮕﻮﻧﻪ ﺳﺮﺷﺎر از ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ‪،‬وﭘ‪‬ﺮﻧﺪه و‪‬ش‪.‬‬
‫ﻣِﻪ اﮔﺮ آﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺨﻴﻞ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ از ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﭼﺮﻛﻴﻦ‪ ،‬ﻗﻠﺐ ﻫﺎي ﻛِـﺪِر‪ ،‬و رﻓﺘﺎرﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ را‬
‫»رذﻳﻼﻧﻪ« ﻣﻴﻨﺎﻣﻴﻢ‪ ،‬ﮔِﻠﻪ ﻣﻨﺪ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎﺋﻨﺎن ِ ﺑﻪ ﺧﺎك‪-‬ﻫﻤﺎن ﻫﺎ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ ِ ﺧﺪا را آﻟـﻮده ﻣﻴﻜﻨﻨـﺪ‪ -‬در ﻣِـﻪ‪،‬‬
‫ﮔﺮﭼﻪ و‪‬ﻫﻤﻲ اﻣﺎ ﻗﺪري زﻳﺒﺎ و ﺗﺤﻮل ﭘﺬﻳﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺷِﺒﻪ ِ روﺷﻨﻔﻜﺮان‪ ،‬در ﻣِﻪ‪،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﭘ‪‬ﺮﮔﻮﻳﻲ ﻫﺎي ﻣ‪‬ﻬﻤﻞ ِ ﻣﺒﺘﺬل ِ اﺑﺪي ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ‪،‬و ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ را در ﻣِﻪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻛﻔﺎﻳـﺖ ﻓـﺸﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎﻧﻲ اﺳﻄﻮره ﻳﻲ ﻣﺠﺴﻢ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آزادي ﻣﻴﺠﻨﮕﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﻧﺎن زﺣﻤﺘﻜـﺸﺎن ِ‬
‫ﺟﻬﺎن‪ .‬ﺑﺮاي ﻧَﻔَﺴﻲ آﺳﻮده زﻳﺴﺘﻦ‪ ،‬ﭼﺎره ﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰﻣِﻬﻲ ﻓﺸﺮده را ﮔﺮداﮔﺮد ﺧﻮﻳﺶ اﻧﮕﺎر ﻛﺮدن؛ ﻣِﻬﻲ ﻛـﻪ‬
‫در درون آن ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬ﻣﺤﻮ و ﻛﻤﺮﻧﮓ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻮ از ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻲ ﻛﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ و ﭘ‪‬ﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﻛـﻨﻢ‪ .‬ﻧـﻪ؟‬
‫ﺑﺮاي ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ و ﭘ‪‬ﺮ زﻳﺴﺘﻦ‪ ،‬در ﻋﺼﺮ ِ ﺑﻲ اﻋﺘﻘﺎدي ِ روح‪،‬در ﻣِﻪ زﻳﺴﺘﻦ ﺿﺮورت اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻧﮕﺎه از رودﺧﺎﻧﻪ و ﻗﻼب وﻣﻮج ﺑﺮﮔﻴﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺮف ﺗﻮ اﻳـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮاي دﻟﻨـﺸﻴﻦ ﺳـﺎﺧﺘﻦ ِ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎ ﻗﻄﻊ ِ ارﺗﺒﺎط ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻪ‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺪﻳﺪه ِ ﻛﺎﻣﻼً واﻗﻌﻲ اﺳﺖ‪ ،‬دوﺳﺖ ِ ﻣﻦ!‬
‫‪ -‬ﺗﻮ اﻣﺎ از ﻣﻪ واﻗﻌﻲ ﺣﺮف ﻧﻤﻴﺰﻧﻲ‪ ،‬دﺧﺘﺮ! ﺗﻮ ﻧﻤﻴﮕﻮﻳﻲ‪»:‬ﺑﻴﺎ درﻣﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬آﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﭼﻮﭘﺎن ﻫﺎي ﻛﻨـﺪوان‬
‫در ﻣِﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ «.‬ﺗﻮ از ﺗﺼﻮر ﻣﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻴﮕﻮﻳﻲ‪،‬و اﻳﻦ ﻣﻪ ﺧﻴﺎﻟﻲ ِ ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺑﻮس اﺳﺖ‪،‬واز ﻛﺎﺑﻮس ِ ﻣﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺑﺎران ِ روﻳﺎ ﻧﻤﻴﺸﻮد رﺳﻴﺪ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ ﺑﻠﻮر ﺷﻔﺎف ِ واﻗﻌﻴﺖ‪ .‬و‪‬ﻫﻢِ ﻣِﻪ ‪ ،‬ﺳﺮاﺳﺮ روزﻣﺎن را ﺷـﺐ ﺧﻮاﻫـﺪ ﻛـﺮد‪ ،‬و‬
‫در ﺷﺐ ِ ﻣﻪ آﻟﻮد‪،‬ﺳﺘﺎره ﻫﺎﻳﻤﺎن را ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ‪ .‬ﻣﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﮔﺎه ﺧﻮب ﺑﻮده و ﺧﻮب ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑـﻮد‪ :‬ﺷـﻌﺮ‪ ،‬ﻟﻄﻴـﻒ‪،‬‬
‫ﻋﻄﺮ آﮔﻴﻦ‪،‬ﺧﻴﺎل اﻧﮕﻴﺰ‪ »:‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﭘ‪‬ﻞ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎدﻫﺒﻮدم‪ ،‬در ﻗﻠﺐ ِ ﻣﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪ ﻧﺮﮔﺲ ِ ﻣﺮﻃﻮب‪ ،‬ﺑـﻪ‬

‫‪2‬‬
‫اﻧﺘﻈﺎر ِ ﺗﻮ‪ ،‬و ﺗﻮ در دورن ِ ﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﺷﺪي ‪ ،‬ﻣﻪ را ﺷﻜﻔﺘﻲ و ﭘﻴﺶ آﻣﺪي‪ ،‬و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺳﻴﺎه ِﺳﻴﺎﻫ‪‬ﺖ د‪‬ﻣﺎدم واﻗﻌﻲ‬
‫ﺗﺮ ﺷﺪي‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﻴﺖ ِ ﮔﻠﮕﻮن ِ ﮔﻮﻧﻪ ﻫـﺎي ﮔـﻞ اﻧﺪاﺧﺘـﻪ ات را ﺑﻮﻳﻴـﺪم ‪ ،‬آﻧﮕﻮﻧـﻪ ﻛـﻪ ﺗـﻮ‪ ،‬ﮔﻠﻬـﺎي‬
‫ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺮا ﻣﻲ ﺑﻮﻳﻴﺪي‪ ،‬و از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎرت اﻳﺴﺘﺎده ام‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﮔﻠﮕﻮن ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮدي‪ ،‬و ﺑـﺎ ﻫـﻢ‪ ،‬دوان‪،‬‬
‫در درون ِ ﻣﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻴﻢ‪ «.‬آﻧﮕﻮﻧﻪ ﮔﺎه‪ ،‬ﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﺎه‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺰرگ ﻧﺸﺪه اﻧﺪ از اﻳﻨﻄﻮر ﺷﻮﺧﻲ ﻫﺎي ﻣﻌﻄﺮ ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ﻧﺮﮔﺲ ِ ﻛﺎزرون ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ِ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺳﺮزﻧﺶ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ و ﻣـﻦ‪ ،‬از ﺑﺰرﮔﻬـﺎ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ آﻧﻜـﻪ ﻋﺎﺷـﻘﺎﻧﻪ ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮدن را‬
‫ﻣﻴﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﺧﺠﻞ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ دارد آﻧﻬﺎ ﻛﺎرﺷﺎن را ﻧﻤﻴﺪاﻧﻨﺪ؟ در ﻛﻤﺎل ِ ﻛﻬﻨﺴﺎﻟﻲ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻳـﻚ روز‬
‫ﻗﺒﻞ از ﭘﺎﻳﺎن داﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﻣﻴﺸﻮد ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﺷﺎداب‪ ،‬ﻳﻚ ﺷـﺎﺧﻪ ﻧـﺮﮔﺲ‪ ،‬در ﻗﻠـﺐ ِ ﻣﻬـﻲ ﻛـﻪ و‪‬ﻫﻤـﻲ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ زﻳﺮ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺗﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻨﺎر درﻳﺎﻳﻲ ﺧﻠﻮت‪ ،‬وﺳﻂ ﺟﻨﮕﻞ‪ ،‬روي ﭘ‪‬ﻞ‪ ،‬ﻟﺐ ﺟﺎده‪،‬ﺟﻠﻮي ِ در ِ ﺑﺰرگ ﺑـﺎغ ﻣﻠـﻲ ﻳـﺎ‬
‫در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﭘﺮ ﻋﺎﺑﺮ‪ ،‬در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺤﺒﻮب اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻋﻄﺮ ِ ﻧﺮﮔﺲ را از ﻣﻴﺪان ِ ﺑﻮﻳﺶ ِ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺑﻴﺮون ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻴـﺪان‬
‫از ﻋﺸﻖ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺪون درك ِ ﻣﻌﻨﺎي ِ ﻧﺎب ِ ﻋﺸﻖ ﺑﺰرگ ﺷﺪه اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻴﺨﻨﺪﻧﺪ؟ ﺧـﺐ‬
‫ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﻋﻴﺐ دارد؟ ﺑﻴﺎ! اﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻋﺠﺐ ﻗﺰل آﻻﻳﻲ! ﻣﺎﻫﻲ ﺳﻔﻴﺪ را ﻣـﻲ ﻣﺎﻧَـﺪ‪.‬ﺳِـﻦ‪ ،‬ﻣـﺸﻜﻞ‬
‫ﻋﺸﻖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻣﺎن ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻠﻮر ِ اﺻﻞ را ﻛِﺪِر ﻛﻨﺪ‪ -‬ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﺗـﻮ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ ﺑـﺮق اﻧـﺪاﺧﺘﻦ ِ ان را از ﻳـﺎد ﺑ‪‬ـﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺒﺨﺶ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻴﭙﺮﺳﻢ‪ :‬ﻫﺮ روز ﺷﻜﻨﺠﻪ ات ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺒﺨﺶ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺟﻮاب ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ را ﻣﻴﺪﻫﻢ‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ روز اول‪ .‬دﻳﮕﺮﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎرم ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آﺳﻮده روﻳﺎ ﻣﻴﺒﺎﻓﺘﻢ‪ -‬ﺑﺎ ﺣﻀﻮر زﻧﺪه ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﻪ در ﺗﺨﻴﻞ ِ ﻣﻪ‪ ،‬درواﻗﻌﻴﺖ ﺧﻴﺎل‪.‬‬
‫‪ -‬و ﺗﻮ‪ ،‬در آن ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ روز ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﺗﺎب ﺑﻴﺎوري و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﮕﻮﻳﻲ؟‬
‫‪ -‬و ﻣﻦ درآن ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ روز‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﺎب ﻧﻴﺎورده ﺑﻮدم‪ ،‬آﻳﺎ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ‪ ،‬ﺑﺮادر ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻮ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ ،‬آن ﺑـﺎﻻ‪،‬‬
‫ﻗﺰل آﻻي ﺧﺎﻟﺪار ﺻﻴﺪ ﻛﻨﺪ؟‬
‫‪ -‬ﭼﻄﻮر ﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ‪ ،‬ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد ﻛﻮﭼﻚ؟ ﭼﻄﻮر ﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ؟‬
‫‪ -‬ﻓﻘﻂ ﺳﻪ روز اول ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ را ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫‪ -‬و ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻲ از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ روز اول‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد؟‬
‫‪ -‬در ﻣﻪ واﻗﻌﻲ‪،‬ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻮ اﻳﺴﺘﺎدن را دوﺳﺖ دارم‪ ،‬اﻣﺎ در ﻣِﻬﻲ و‪‬ﻫﻤﻲ ﻏﺮق ﺷﺪن را – ﺑﺮاي آﻧﻜـﻪ ﺳـﺘﻤﮕﺮان‬
‫و ﺳﺘﻤﺒﺮان را ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ِ وﺿﻮح ِ دﻳﺪ ِﺧﻮد راه ﻧﺪﻫﻴﻢ – ﻫﻴﭻ وﺳﺖ ﻧﻤﻴﺪارم‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣِﻪ ﺑﺴﺎزﻳﻢ؛ ﻣِﻪ ِ واﻗﻌﻲ‪ ،‬و در درون ِ ﻣﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﺎزﻳﻢ‪ ،‬و درون ﺧﺎﻧﻪ اُﺟﺎﻗﻲ ﺑﺴﺎزﻳﻢ‪ ،‬و ﭘﻠﻲ‪ ،‬و‬
‫ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ ﻳﻲ ﭘﺮ از ﮔﻠﻬﺎي ﻧﺮﮔﺲ ِ ﻣﺮﻃﻮب‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻏﺮق در ﻣﻪ‪ .‬آﻗﺎي ﻣـﻦ! ﻧﻤﻴـﺸﻮد آن ﻧﮕـﺎه ِ ﺧﺎﻛـﺴﺘﺮي ِ ﭘﺮﻧـﺪه‬
‫و‪‬ش را درﻗﻔﺲ دﻳﺪ و ﺑﺎز ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺸﻮد ﻛﻪ رﺷﻮه ﮔﻴﺮان را در ﻧﻘﻄﻪ ي وﺿﻮخ دﻳـﺪ و ﺑـﺎز ﻋﺎﺷـﻖ ﻣﺎﻧـﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻫﻤﻪ در و دﻧﺎﺋﺖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ را ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد – ﻣﺜﻞ زﻧﮓ ِ آﻫﻦ ﻛﻪ آﻫﻦ را ﻣﻴﺨﻮرد‪.‬‬
‫‪ -‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺸﻮد ﻛﻪ ﻣﻪ ﺑﺴﺎزﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮي ِ ﺧﻮب ِ آذري ِ ﻣﻦ! ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﻛﻪ ﻣﻪ را ﺳـﺎﺧﺘﻴﻢ‪ ،‬واﻗﻌﻴـﺖ را از ﺻـﺎﻓﻲ ِ‬
‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ ﻳﻲ ﺑﮕﺬراﻧﺪه ﻳﻴﻢ‪ .‬آﻧﭽﻪ آن ﺳﻮي ِ ﺻﺎﻓﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ اش اﻧﺪوه اﺳﺖ و ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ‪ ،‬و آﻧﭽﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻪ اش ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﺎك‪ .‬اﺻﻞ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻮي ِ واﻗﻌﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ دادن واﻗﻌﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻴﺐ‪ ،‬در ﭼﺮﺧﺸﻲ ﻛﺎﻣـﻞ‪،‬‬

‫‪3‬‬
‫ﺳﻴﺐ ِ ﺳﺎﻟﻢ اﻟﺴﺖ ﻳﺎ ﺑﻴﻤﺎر‪ .‬ﻣﻪ ﺳـﺎﺧﺘﮕﻲ‪ ،‬ﻣﺜـﻞ ﻃﻬـﺎرت ﺳـﺎﺧﺘﮕﻲ ﺳـﺖ‪ .‬ﻋﻤـﻖ و دوام ﻧـﺪارد‪ .‬ﺑـﻪ ﺑـﺎر آوردن ِ‬
‫درﺧﺘﺎن ِ ﺳﺎﻟﻢ ِ ﺳﻴﺐ – ﺑﻪ دور از ﺟﻤﻴﻊ ِ آﻓﺎت‪ .‬اﻳﻦ ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻟﻪ ي ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻫﻤﻪ ي ﺑﺪﻛﺎران را ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬و ﺣﻖ دارﻳـﻢ ﻛـﻪ در ﻟﺤﻈـﻪ ﻫـﺎﻳﻲ ‪ ،‬روزﻫـﺎﻳﻲ از‬
‫ﺳﺎل‪ ،‬ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ آﻧﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب! ﮔﻒ و ﮔﻮ را ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪.‬ﻫﺮ دو ﮔﻮﺷﻢ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫» در ﻫﺮدو ﮔﻮش ِ ﺳﺎﻟﻤﻢ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﻦ« ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ راﻫﻲ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺑﺪون ِ ﻣﻪ دروﻏﻴﻦ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ و ﭘ‪‬ـﺮ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ – راﻫﻲ ﺧﺎﻛﻲ و ﺑﺎرﻳﻚ و ﻗﺪﻳﻤﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﻮره راﻫﻲ ﻧﻜﻮﺑﻴﺪه وﻧﺎﻫﻤﻮار و ﻧﻮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ راﻫﻲ ﻣﺮﻛﺐ از اﻳﻦ و آن‪ .‬آﻳﺎ واﻗﻌﺎً ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻲ ﺑﺪاﻧﻲ ﻛﻪ‪...‬‬
‫*‬
‫ﻳﻚ روز ‪ ،‬ﺧُﻠﻮاره‪ ،‬ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ِ ﻛﻮﭼﻚ ِ ﻛﻮﺗﺎه ﻗﺪر ﺑﺮاﻳﺖ آوردم‪ .‬ﭘﺪرت‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن و ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﺳـﺮ رﺳـﻴﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺘﻪ ي ﮔﻞ را دﻳﺪ‪ .‬آذري ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺎه ! اﻳﻦ را ﺑﺎش! در ﺳﺎواﻻن ِ ﻣﻦ‪ ،‬ﮔﻞ‪،‬ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻗﺎﻣﺖ ِ ﺗﻮﺳﺖ‪،‬ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد ِ ﻛﻮﭼﻚ! ﺗـﻮ در درﻳـﺎي ﮔـﻞ‪ ،‬ﺑـﺮاي‬
‫دﺧﺘﺮم‪ ،‬ﻳﻚ ﻗﻄﺮه ﮔُﻠﻚ آورده ﻳﻲ ﻣﺮدك؟‬
‫‪ -‬اﻳﻦ ﻗﻄﺮه‪،‬ﭘﺮ از اردات اﺳﺖ آﻗﺎ؛ اﻣﺎ در آن درﻳﺎي ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﮔﻞ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫آﻧﻮﻗﺖ ﺗﻮ از دور ﭘﻴﺪا ﺷﺪي و ﭘﺪرت در آﻧﻲ ﮔﻢ ﺷﺪ؛ و ﻣﻦ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ او‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ اﺳﺖ و ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻏﺬا ﻣﻴﺨﻮرد‪ ،‬ﻋﺸﻖ را اﻣﺎ ﻣﻴﺪاﻧَﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬آن روز‪ ،‬روز ﺳﻮم ِ ﺳﺒﻼن ﺑﻮد؛و ﺗﻮ ﺳﻪ روز ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ِ ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدي‪.‬‬
‫*‬
‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬دل ِ ﻣﻀﻄﺮب ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬ﻗﺮار و آرام ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮب ِ ﺧﻮب ِ آذري ِ ﻣﻦ! آرام ﺑﮕﻴﺮ!‬
‫*‬
‫از ﻛﻮدﻛﻲ‪ ،‬ﻋﺴﻞ را ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪ .‬اﻳﻦ‪،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﻗﻄﻌﻪ ﺧﻴﺎل ِ ﺧﺎﻟﺺ ِ ﭼﺴﺒﻨﺪه ي ﺷﻴﺮﻳﻦ ِ ﻃﻼﻳﻲ رﻧـﮓ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻮدﻛﺎن ِ ﻛﻢ ﺳﺎل‪،‬ﻗﺪرت ِ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻛﻮدك‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ِ ﻣﺎدر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺘﺎج ِ ﻣﺎدر اﺳﺖ‪.‬ﻋﺸﻖ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻲ‬
‫و ﻛﻼﻣﻲ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻗﻄﻌﻪ ﺧﻴﺎل ِ ﺧﺎﻟﺺ ِ ﻃﻼﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺴﻞ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﻌﺪﻫﺎ‪ ،‬اﻳـﻦ دوﺳـﺖ‬
‫داﺷﺘﻦ ِ ﺧﻴﺎﻟﻲ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎرم ﻛﺮد‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻋﺴﻞ ﺧﺮﻳﺪم ﻛﻪ ﻋﺴﻞ ﻧﺒﻮد‪ .‬دﻟﻢ ﺷﻜﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪم‪ .‬در ﺑﻪ در دﻧﺒﺎل ِ ﻋﺴﻞ ِ اﺻﻞ ﮔـﺸﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻴـﺎﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺴﻞ ﻓﺮوﺷﺎن‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻓﺮﻳﺒﻢ ﻣﻴﺪادﻧﺪ‪ .‬ﻋﺴﻞ ﻓﺮوﺷﺎن‪ ،‬ﭼﻴﺰي را ﻣﻴﻔﺮوﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ »ﻣﺜﻞِ« ﻋﺴﻞ ﺑﻮد‪ .‬دﻟـﻢ‪ ،‬ﺑﻴـﺸﺘﺮ‬
‫ﺷﻜﺴﺖ‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻛﻮدﻛﻲ ﻫﺎﻳﻢ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺧﻠﻮﺻﻢ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ از ﻛـﻮدﻛﻲ ﺗـﺎ ﻧﻮﺟـﻮاﻧﻲ ‪ ،‬ﺗـﺎ‬
‫ﺟﻮاﻧﻲ ِﺗﻤﺎم‪ ،‬ﭼﻴﺰي را ﺑﺎ ﻟﺬت‪ ،‬ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ‪ ،‬در دﻫﺎن ﻧﻬﺎده ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ دروغ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ رﻓـﺘﻢ ‪،‬‬
‫ﺣﺘﻲ ﻛﻨﺎر ﺑﺴﻴﺎري از ﻛﻨﺪوﻫﺎ‪ ،‬ﻋﺴﻞ ِ راﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ‪ ،‬و زﻧﺒﻮران ﺑﻴﺸﻤﺎري را اﻓﺴﺮده و ﻣﺘﺎﺳﻒ ﻳﺎﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﺳﺎﺧﺘﻦ ِ ﻳﻚ ﺟﻬﺎن ِ ﺟﻌﻠﻲ‪ ،‬ﻛﻪ در آن ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰ‪ ،‬ﻫﻤـﺎن ﭼﻴـﺰي ﻛـﻪ ﻧﺒﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ‪ ،‬ﮔﺮوﻫـﺎﻧﻲ از آدم‪،‬‬
‫ﺳﺮﺳﺨﺘﺎﻧﻪ ﺗﻼش ﻛﺮده اﻧﺪ؛ و اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺑﻪ اﺣﺘﺮامِ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻼشِ ﺟﺎن ﻓﺮﺳﺎي ﻏـﻮل آﺳـﺎي ﻛﻤـﺮ ﺷـﻜﻦ‪ ،‬د‪‬ﻣـﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﺎز ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ؛د‪‬ﻣﻲ‪.‬‬

‫‪4‬‬
‫روزي زﻧﺒﻮري ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﺎ آﻣﻮﺧﺘﻪ اﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺴﻠﻲ ﺑﺴﺎزﻳﻢ ﻛﻪ از ﺟﻨﺲ ِ ﺷـﻴﺮه ي ﮔﻠﻬـﺎ ﻧﺒﺎﺷـﺪ و ﻓـﺸﺮده‬
‫ﻋﻄﺮ ِ ﮔﻠﻬﺎ را در ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﺮ ﻋﺴﻞ واﻗﻌﻲ ﺑﺴﺎزﻳﺪ‪ ،‬اﻋﺪاﻣﺘﺎن ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ؟‬
‫‪ -‬اﻋﺪام؟ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎ! در ﻣﻴﺎن ِ ﻫﻤﻪ ي ﺟﺎﻧﻮاران ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻓﻘﻂ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﻋﺪام ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ – ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ي اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪ .‬دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻧﻮري اﻋﺪام ﻧﻤﻴﺸﻮد‪،‬و ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﭘﺪرم‪ ،‬آﻧﻮﻗﺘﻬﺎ زﻧﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬از ﻛﻨﺪوﻫﺎي ﺟﻨﮕﻠﻲ‪ ،‬ﮔﻬﮕﺎه‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺎن ﻋﺴﻞ ِ ﻧـﺎب ِ ﻣﻌﻄـﺮ ﻧﻴـﺎورده ﺑـﻮد‪،‬ﻣﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ آﻧﻜﻪ ﻋﺴﻞ ﻓﺮوﺷﺎن ﻋﻤﺮي ﻓﺮﻳﺒﻢ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﻋﺴﻞ ﻓﺮوﺷـﺎن را ﻗﺘـﻞ ﻋـﺎم‬
‫ﻛﻨﻢ‪ ،‬واﮔﺮ ﻧﻜﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي آن‪،‬در ﺧﻠﻮت‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ‪ ،‬و‪ ،‬ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫روزي از ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻋﺴﻞ اﺻﻞ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪:‬ﻋﺴﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺗﺮدﻳﺪ ﻛﺎر ﻣﺎﻳﻪ ي زﻧﺒﻮران دﺳﺘﻜﺎرِ ﺑـﻲ‬
‫رﻳﺎي ﻋﺎﺷﻖ ِ ﮔﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻴﺎﺑﻢ؟‬
‫ﻋﺴﻞ ﺷﻨﺎس ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﻛﻮﻫﭙﺎﻳﻪ ﻫﺎي ﮔﻞ ﺑﺎران ِ ﺳﺒﻼن؛ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ – اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻲ اش را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻴـﺪﻫﻢ –‬
‫ﮔﻞ‪ ،‬ﻣﺜﻞ درﻳﺎ‪ ،‬ﺗﻮ را در ﺧﻮد ﻏﺮث ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ در ﺳﺎواﻻن دوﺳﺘﻲ دارم ﺷﻚ ِ در ﺧﻠﻮص ِ ﻋﺴﻠﺶ ﮔﻨﺎه ﻛﺒﻴـﺮه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻢ ﺧﺴﺘﻪ ي ادﺑﻴﺎت‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮي ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻳﻚ ﺷﻌﺮ ﻧﺎب ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬در اﺑﺘﺪاي ﺗﺎﺑـﺴﺘﺎن‪،‬ﻛﺎرم را‬
‫ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻛﺮدم‪،‬ﺑﺎرم را ﺑﺮ دوش اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑـﻪ راه اﻓﺘـﺎدم‪ .‬از اﻧﺰﻟـﻲ ﺑـﻪ ﺳـﻮي ﮔﺮدﻧـﻪ ي ﺣﻴـﺮان و از آﻧﺠـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻣﺮزﻫﺎي دروﻏﻴﻦ زاده ي زور‪...‬‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻨﺎﮔﺮ ِ از ﻛﻮدﻛﻲ در آب ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮرده ي ﺷﻤﺎﻟﻲ‪ ،‬اﮔﺮ در درﻳﺎ ﺑـﻪ آﺳـﺎﻧﻲ ﻏـﺮق ﻧﻤﻴـﺸﻮدم‪ ،‬در داﻣﻨـﻪ ي‬
‫ﺳﺒﻼن‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮔﻞ ﺑﺎران ﺷﺪم ﻛﻪ ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ ﺧﻴﺲ از ﻋﻄﺮ زﻧﺪه ي ﮔﻠﻬﺎ‪ ،‬ﭼﺘﺮي از روﻳﺎي رﻧـﮓ ﺑـﺎﻻي‬
‫ﺳﺮم ﮔﺸﻮده ﺷﺪ‪ ،‬و زﻳﺮ ﭼﺘﺮ‪ ،‬ﻛﻮﻟﻪ ام را زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ -‬روي ﺳﺒﺰ‪ -‬ﺳﻔﺮه ام را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺧﺴﺘﻪ ي ﺧـﺴﺘﻪ‪،‬‬
‫ﭘﻨﻴﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ را ﺑﺎ ﺧﻴﺎري ﻛﻪ ﻃﺮاوت و ﺗﺮدي ِ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﭼﺎﻗﻮي زﻧﺠﺎﻧﻲ ام را ﺧﺠﻞ ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﻻي ِ ﻧﺎن ِ ﺗﺎزه ي دﻫﻲ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪...‬ﭼﻪ ﻋﻄﺮ‪ ،‬ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﺻﺪاي زﻧﺒﻮر ﻣﻲ آﻣﺪ و ﺗﻮ را دﻳﺪم ﻛﻪ از دور ﻣﻲ آﻣﺪي‪...‬‬
‫*‬
‫ﻇﻬﺮ ِ ﮔﻞ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺎﻣﺖ ِ ﺗﻮ ﻛﻪ از دور‪ ،‬ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻲ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﭘﺮ از ﻣﻴﻨﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪ‪-‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ آﺳـﻤﺎن را ﻧﺎﮔﻬـﺎن‪ ،‬ﻗﻄﻌـﻪ ي‬
‫ﺳﭙﻴﺪ ِ اﺑﺮﻫﺎي ﭘﻨﺒﻪ ﻳﻲ ‪ ،‬اﻟﻤﺎس ﻧﺸﺎن ﻛﻨﺪ)اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را‪ ،‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻢ(‬
‫*‬
‫ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻮﻳﺶ ِ ﻧﺎب ِ داﺋﻤﻲ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ ِ ﺧﺴﺘﮕﺎن ِ روح ﻧﻤﻲ آﻳﺪ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ دل ﻧﺒـﺎش‪ ،‬ﻣﺤﺒـﻮب ِ ﺧـﻮب ِ آذري ِ‬
‫ﻣﻦ!‬

‫ﺷﺶ ﻗﺰل آﻻي داﻧﻪ ﻗﺮﻣﺰِ ِ ﭘﺮوار‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ دام ﻣﻲ اﻧﺪازم‪ ،‬ﻫﺸﺖ ﻗﺰل آﻻي ﺧﻮب‪ ،‬ﺑﺮادر ﺗﻮ‪ ،‬ﻛﻪ در ﺳﺎﻳﻪ ي ﻳـﻚ‬
‫درﺧﺖ ِﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻲ ﺟﻬﺖ ﻣﻲ ﺧﻨﺪد؛ وﺗﻮ ﻫﻤﭽﻨﺎن در اﻧﺪﻳﺸﻪ ي ﻋ‪‬ﺰﻟﺖ ﮔﺰﻳﻨﻲ ﻫـﺎي ﺑـﻲ دﻏﺪﻏـﻪ‬
‫ﻳﻲ‪ .‬ﭼﺎدرﻫﺎﻳﻲ در اﻋﻤﺎق ﺟﻨﮕﻞ – ﭼﺎدرﻧﺸﻴﻨﺎن ﻫﻤﻪ ﺗﺎ ﺑ‪‬ﻦ ِ دﻧﺪان ﻣﺴﻠﺢ‪ .‬ﻣﻬﻲ ﺑﻪ ﻓـﺸﺮدﮔﻲ رﻧـﮓ روﻏﻨـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺗﺎزه ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺷﺴﺘﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪه ﻳﻴﻢ‪ .‬ﻣﻪ راﺳﺘﻴﻦ ‪ ،‬اﻣﺎ ‪ ،‬از ژرﻓـﺎي دره ي »و‪‬ن دارﺑ‪‬ـﻦ«‪،‬ﺳ‪‬ـﺮﺧﻮران ﻣـﻲ آﻳـﺪ و ﻛﻨـﺎر‬
‫دﻳﻮار »ﺷﻴﻼت« زﻳﺮ درﺧﺘﺎن ِ ﭘﻴﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ِ رودﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ را در ﻣﻴﺎن ﻣﻴﮕﻴﺮد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺗﻮﻛﺎي ﺳـﻴﺎه ﻧﻴـﺰ ﺑـﺮ آن ﺷـﺎﺧﻪ ي‬

‫‪5‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ دﻳﺪه ﻧﻤﻴﺸﻮد؛ اﻣﺎ ﺻﺪاي آواز اﻟﻴﻜﺎﻳﻲ از دور ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬ﻗﻄﺮه ﻫـﺎي ﻧﺎﭘﻴـﺪاي ﻣـﻪ ﭘﻮﺳـﺖ ﺻـﻮرت ﺗـﻮ را‬
‫ﺑﺮاق ﻧﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮادرت‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﻲ ﻫﻴﭻ دﻟﻴﻠﻲ‪ ،‬ﻓﺮﻳـﺎدي ﺷـﺎدﻣﺎﻧﻪ و ﻏـﻮل آﺳـﺎ ﺑـﺮ ﻣﻴﻜـﺸﺪ‪ ،‬ﻧﻌـﺮه ﻳـﻲ‬
‫ﻏﺮﻳﺐ‪ ،‬ﻛﻪ ﻳﻚ ﮔﻠﻪ ﮔﺎو را ﻣﻲ ر‪‬ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎوﻫـﺎ‪ ،‬ﺑـﺮادرت را ﺑ‪‬ـﺪ ﻧﮕـﺎه ﻣﻴﻜﻨـﺪ‪ .‬ﻋـﺴﻞ‪ ،‬روي ﻟﺒـﺎس ِ ﺳ‪‬ـﺮخ ﮔﻠـﺪار‬
‫دﺧﺘﺮك ﺧﻔﺘﻪ در زﻧﺒﻴﻞ‪ ،‬روﺳﺮي ﺳﺮخ ﮔﻠﺪار ﻣﻲ اﻧﺪاز ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﮔﺎوﻫﺎي ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮك ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﻴﺨﻨﺪم‪ .‬ﺑﺮادرت ﻣﻲ آﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ زﻧﺒﻴﻞ ﻣﺎﻫﻲ ﻫﺎﻳﺶ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﭼﺮا آﻧﻄﻮر ﻧﻌﺮه ﻛﺸﻴﺪي؟‬
‫‪ -‬ﻣﺎر ِ ﺷﺎدي ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬ﻣﺮا ﮔﺰﻳﺪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺟﺎن!‬
‫‪ -‬ﺷﺎدي از اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﻳﻲ؟‬
‫‪ -‬زﻧﺪه ام‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎﻳﻢ‪ ،‬در ﺟﻨﮕﻠﻲ از درﺧﺘﺎن ِ و‪‬ن‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﺳﺮداب رود‪ ،‬ﻧﺰد ِ ﺷﻤﺎ‪ ،‬و ﻧﺰد ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ دوﺳﺘﻢ دارﻧـﺪ و‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ دژﺧﻴﻤﺎن ﻧﺴﭙﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ آرام و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮادرت ﺑﻠﻨـﺪ ﻣﻴﺨﻨـﺪد‪ .‬ﺑﮕـﺬار اﻳـﻦ ﻟﺤﻈـﻪ ي ﻋﻈـﻴﻢ ِ آﺳـﻮدﮔﻲ را‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ او را ﻟﻮ ﻧﺪاده ام‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺑﺮادري را ﺑﻪ ﺳﻼﺧﺎن ﻧﺴﭙﺮده ام‪.‬ﮔﺎوﻫﺎ ﮔﺎوﻧﺪ ﻛﻪ ﺑـﺪ ﻧﮕـﺎه ﻣﻴﻜﻨﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز در اﻧﺪﻳﺸﻪ آن ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ روز ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺎب آوردم‪ ،‬و آن دو ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ درﺑﺎره اش ﭼﻴﺰي‬
‫از ﺗﻮ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم و ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﻜﺎﻳﺖ ِ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎﻧﻮي ﺧﻮب ِ آذري ِ ﻣﻦ! دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آن ﺗﺎرﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮك ﻧﻜﺸﻴﻢ‪.‬‬
‫‪» -‬ﻣﺴﺘﺎﺟﺮان ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ آن ﺗﺎرﻳﻜﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ «.‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﻳﻲ‪ ،‬ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد ِ ﻛﻮﭼﻚ؟‬
‫ﺑﺮادرت ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﺧﻮد‪ ،‬ﺣﻖ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﺧﺎن ﺳﭙﺮده ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺴﻞ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ‪ :‬در »رودﺑﺎر‪‬ك« ﻣﻌﻠﻤﻲ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬و آﻫﺴﺘﻪ آﻫـﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻘـﺪﻣﺎت ﻳـﻚ ﺟﻨـﮓ ِ ﻛﻮﻫـﺴﺘﺎﻧﻲ را ﻓـﺮاﻫﻢ‬
‫ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ .‬ارﺗﺶ ِ ﺷﺎه‪ ،‬ﺗﻴﻤﺴﺎرﻫﺎي ﺧﺴﺘﻪ ي ﻋﻴﺎش ﻗﻤﺎرﺑﺎز‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﻳﻦ ارﺗﻔﺎﻋﺎت ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد! ﺑﻴﺎ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﻲ‪ ،‬ﺑﻮي ﺗﻌﻔﻦِ ﻧﮕﺎه ِ ﻳﻚ ﻣﺎﻣﻮر را دارد‪ ،‬ﻧﻤﻴﺸﻮد؟‬
‫‪ -‬ﻧﻤﻴﺸﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧﻘﻄﻪ ﻳﻲ ازﺟﻬﺎن اَﻣﻦ ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬آن ﻣـﺮد‪ ،‬ﺑـﺎ دل ﺑـﺴﺘﻨﻲ اﺳـﺘﻮار ﺑـﻪ اﻳﻨﻜـﻪ در‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ﻣﺼﻴﺐ ﺗﻨﻬﺎﻳﺸﺎن ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬آﻧﮕﻮﻧﻪ ﺑـﺎ اﻃﻤﻴﻨـﺎن ﻣﻴﮕﻔـﺖ‪ »:‬ﻋﺎﺷـﻘﺎن‪ ،‬ﻫﺮﮔـﺰ ﺗﻨﻬـﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻨـﺪ‬
‫ﻣﺎﻧﺪ‪ «.‬ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﺶ ﻧﮕﺬارﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﻳﻚ اﺻﻞ ِ ﻃﺒﻴﻌﻲ ِ ﻣﺎدي اﺑـﺪي را ﮔﻔﺘـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺑـﺎز‪،‬‬
‫راه ﻣ‪‬ﺪ ِه ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ِ ﻣﻪ ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ وﻗﺘﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬و ﺑﺎز‪ ،‬ﺣﺼﺎري ﻧﺮم از ﺗﺨﻴﻞ آﺳﻮدﮔﻲ‪.‬ﻧﻪ‪...‬ﻣﺎ آﻣﺪه ﻳـﻴﻢ ﭼﻨـﺪ‬
‫روزي اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ﺗﺎ رﻳﻪ ﻫﺎﻳﻤﺎن ﺑﻲ ﻓﺸﺎر ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪن را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورد‪ .‬از اﻳﻨﺠﺎ ﺑـﻪ داﻣﻨـﻪ ي ﺳـﺎواﻻن ﺗـﻮ‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ رﻓﺖ و ﭼﻨﺪ روزي ﭘﺪرت را ﺷﺎد ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻚ ﻛﻨﺪو ﻋﺴﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗـﺪر ِ ﻳـﻚ ﻗﻄـﺮه ﻣﺤﺒـﺖ ﺷـﻴﺮﻳﻦ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﺒﻬﺎ دور ِ آﺗﺶ‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪ ﺧﻮاﻫﻴﻢ زد و ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ ﻫﺎي را در ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ِ داغ ِ داغ‪ ،‬ﺑﺮﺷﺘﻪ ﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻛـﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻠﭙﺮ ِ اﺻﻞ‪ .‬ﻧﻤﻚ ِ ﻧﺮم‪ .‬ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻛﻪ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ِ ﻛﻮﭼﻚ ِ ﻛﻮﺗﺎه ﻗﺪ ِ ﺻﺤﺮاﻳﻲ ﺑﺮاي ﭘﺪرت ﺑﺒﺮم‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﺑﺎر‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺧﻮدش‪) .‬ﺧﺎﻃﺮه‪ :‬دﺧﺘﺮك! ﻗﻠﺒﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎر! ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‪،‬ﭘﻴﺮم ﻛﺮده اﺳﺖ‪(.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺎه! ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﮔّﻠﻚ ﻣﺮا ﺷﺎد ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬آﻗﺎ! ﻫﻤﻪ اش اﻳﻦ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ِ ﻛﻮﺗﺎه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از آﻫﻦ ِ آﺑﺪﻳﺪه‪ .‬ﻣﻦ‪-‬ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد‬
‫ﻛﻮﭼﻚ‪ -‬ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ روز در اﺗﺎق ِ زﻳﺮ ﭘﻠﻪ ﺑﻮدم و ﭘﺴﺮﺗﺎن را ﻟﻮ ﻧﺪادم‪.‬ﻛﻢ اﺳﺖ؟‬

‫‪6‬‬
‫ﭘﺪرت ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ اﺳﺖ و ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻏـﺬا ﻣﻴﺨـﻮرد‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﭼﻨـﺎن ﻟﻄﻴـﻒ ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻧﺮﻣﺘﺮﻳﻦ ﭘ‪‬ﺮ ِ دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ِ ﻗﻠﺒﻦ ﻛﺸﺪه اﺳﺖ؛ و ﻧﺎﮔﻬﺎن در وﺳﻂ ِ ﮔﻠﻬﺎ ﻣﻴﻨـﺸﻴﻨﺪ‪-‬ﻧـﺸﺎﻧﺪه‬
‫ﻣﻴﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻪ زاﻧﻮ در ﻣﻲ آﻳﺪ‪ -‬و ﮔﺮﻳﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺪﻫﺪ‪ ،‬و ﺗﻮ اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺰي‪ ،‬و ﺑﺮادرت‪ ،‬و ﻣﻦ‪...‬‬
‫اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﻳﻨﻘﺪر ﺧﺸﻦ‪ ،‬اﻳﻨﻘﺪر ﻟﻄﻴﻒ؟‬
‫اﻳﻨﻘﺪر رﺣﻴﻢ‪،‬اﻳﻨﻘﺪ ﺑﻲ ﺗﺮﺣﻢ؟‬
‫اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻳﻲ و ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﻳﻲ ﺧﺪاي ِ ﻣﻦ؟‬
‫آﻳﺎ آن ﭘﻴﺮ ﻗﺒﺎدﻳﺎن راﺳﺖ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ‪ »:‬ﻫﻤﻪ ي ﻓﺘﻨﻪ ﻫﺎ از ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺮات ﺳﺮزﻧﺶ ﻛﺮدﻧﺖ در ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ«؟‬
‫*‬
‫‪ ...‬و ﺷﺐ ‪ ،‬ﮔﺮادﮔﺮد‪ ،‬آﺗﺶ را ﻣﻤﻠﻮ از ﺧﺎﻃﺮه ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺎﻃﺮات ِ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‪ ،‬از» ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ روز‪ ،‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳـﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻧﺨـﺴﺘﻴﻦ ﻟﺤﻈـﻪ‪ ،‬ﻧﺨـﺴﺘﻴﻦ ﻧﮕـﺎه و ﻧﺨـﺴﺘﻴﻦ‬
‫ﻛﻠﻤﺎت آﻏﺎز ﻣﻴﺸﻮد‪ «.‬ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬از ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ زﻧﺪان‪ ،‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﻼق‪ ،‬و ﻧﺨـﺴﺘﻴﻦ دﺷـﻨﺎم ﻫـﺎي ﻳـﻚ‬
‫ﺑﺎزﭘﺮس‪.‬‬
‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻧَﻔﺲ ِ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و درد‪ :‬دردِ ﺟﺎري‪ ،‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ِ ﻫﻤﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫و ﺑﻪ ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ ﻫﺎ ي ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ ي از زﻳﺮ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ در آﻣﺪه ي داغ داغ‪-‬ﻛﻪ از اﻳﻦ دﺳـﺖ ﺑـﻪ آن دﺳـﺖ‬
‫ﻣﻲ اﻧﺪازﻳﻤﺸﺎن‪ -‬ﮔُﻠﭙﺮ ِ اﺻﻞ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ و ﻧﻤﻚ ِ ﻧﺮم‪...‬‬
‫*‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ِ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﻴﺶ ازآﻧﻜﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺸﻖ را آﻓﺮﻳﺪ؛ ﭼﺮا ﻛـﻪ ﻣﻴﺪاﻧـﺴﺖ اﻧـﺴﺎن‪ ،‬ﺑـﺪون ﻋـﺸﻖ‪ ،‬درد ِ‬
‫روح را ادراك ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛـﺮد‪ ،‬و ﺑـﺪون درد ِ روح‪ ،‬ﺑﺨـﺸﻲ از ﺧﺪاوﻧـﺪ ِ ﺧـﺪا را در ﺧﻮﻳـﺸﺘﻦ ِ ﺧـﻮﻳﺶ ﻧﺨﻮاﻫـﺪ‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫*‬
‫و ﺷﺐ ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ ﻫﺎي داغ را ﺑﺎ ﮔﻠﭙﺮ و ﻧﻤﻚ‪ ،‬داغ داغ در دﻫﺎن ﻣﻴﮕﺬارﻳﻢ‬
‫و ﺷﺐ ‪ ،‬ﮔﺮوه ﺑﺰرگ ِ ﻧﻮازﻧﺪﮔﺎن ﻋﻄﺮ ِ ﮔﻠﻬﺎ را وادار ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﻛﻪ آﻫﻨﮕﻲ ﺗﺎزه ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺑﻨﻮازﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺷﺐ‪ ،‬ﺟﺎده ﻫﺎ ي ﺧﻠﻮت ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ را ﭘ‪‬ﺮ از آواز ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫و ﺷﺐ‪ ،‬ﺟﻨﮕﻞ ﻋﺒﺎس آﺑﺎد را ﭘﺮ از زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫و ﺷﺐ‪ ،‬ﺳﺮاﺳﺮ ِ آﺳﻤﺎن را ﭘﺮ از ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫و ﺷﺐ ِ ﺑﻠﻨﺪ ِ ﻫﺮاس را ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﻓﺮﻳﺎد ﭘ‪‬ﺮ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪ :‬ﻣﻐﻮﻟﻬﺎ‪...‬ﻣﻐﻮﻟﻬﺎ‪...‬‬
‫*‬
‫_ آﻫﺎي ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد ﻛﻮﭼﻚ اﻧﺪام ِ ﭼﻜﺶ ﭘﺬﻳﺮ ِ ﻧﺎﺷﻜﺴﺘﻨﻲ! ﺑـﺎز‪ ،‬ﻣﺪﺗﻬﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ از آن ﺗﺮاﻧـﻪ ﻫـﺎي ﻋﺎﺷـﻘﺎﻧﻪ ي‬
‫ﮔﻴﻠﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﻮي ﻣﺎﻫﻲ و درﻳﺎ و ﻧﻴﻠﻮﻓﺮآﺑﻲ و ﺧﺰه و ﻛﻠﺒﻪ و ﺑـﺮﻧﺞ و ﭼـﺎي و ﺑـﻮي ﺟﻤﻴـﻊ ﺳـﺒﺰﻫﺎي ﻋـﺎﻟﻢ را دارد‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮاﻧﻲ‪...‬ﺗﻤﺎم ﺷﺪ آن ﺣﻜﺎﻳﺖ ِ» ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬آرام و ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‪ «.‬؟‬
‫_ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪ ﺑﺎﻧﻮي ِ ﺧﻮب ِ آذري ِ ﻣﻦ! ﻛﻤﻲ اﻣﺎن ﺑﺪه ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم روزﻫﺎ ‪ ،‬ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺎه ﻫﺎ‪ ،‬ﺳـﺎﻟﻬﺎ و ﻗﺮﻧـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﻧﺎﮔﺬﻳﺮ در آن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬و ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم ﻋﺎﺷﻘﺎن ِ ﺻﺎدق‪ -‬ﺣﺘـﻲ اﮔـﺮ ﻫـﻴﭻ ﻣﻌـﺸﻮﻗﻲ درﻛـﺎر ﻧﺒﺎﺷـﺪ‪ -‬ﻳـﻚ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ آرام ﻣﻲ ﺳﺎزم؛ ﻳﻚ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻛﺎﻣﻼً آرام‪.‬‬

‫‪7‬‬
 ‫*‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺪرت‪ -‬ﻛﻪ ﺑﻪ آن دﺳﺖ ﮔﻞ ِ ﻛﻮﺗﺎه ﻗﺪ ِ ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ‪ -‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﻗﻄﺮه ‪ ،‬ﭘﺮ از ارادت اﺳﺖ آﻗﺎ؛ اﻣـﺎ آن‬
‫درﻳﺎي ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﮔﻞ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫آﻧﻮﻗﺖ ﺗﻮ از دور ﭘﻴﺪا ﺷﺪي ﻛﻪ ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻦ ﻣﻲ آﻣﺪي‪ ،‬و ﭘﺪرت ﻛﻪ ﻋﺸﻖ را ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ‪ ،‬در آﻧﻲ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﺷﺪ؛و اﻳﻦ ﺳﻮﻣﻴﻦ روز ِ زﻣﻴﻦ ﮔﻴﺮ ﺷﺪن ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﺎي ﺳﺎواﻻن ِ ﺗﻮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫_ دوﻣﻴﻦ روز‪ .‬ﺳﻮﻣﻴﻦ روز‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي از ﺗﻮ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد!‬
‫*‬
‫_ ﭼﻪ ﻋﻄﺮي‪ ،‬ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﺻﺪاي زﻧﺒﻮد ﻣﻲ آﻣﺪ و ﺗﻮ را ددﻳﻢ ﻛﻪ از دور ﻣﻲ آﻣﺪي‪..‬‬
‫*‬
‫ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد ﻛﻮﭼﻚ اﻧﺪام دﻳﺪ ﻛﻪ دﺧﺘﺮك از دور ﻣﻲ آﻳﺪ)آن روز دﻳﺪه ﺑﻮد( ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد‪ ،‬از اﻧﺘﻬﺎي ﻳـﻚ روﺳـﺘﺎي‬
‫ﻛﻬﻨﻪ ي ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه از اﻋﺼﺎر ِ ﺑﺮ ﺑﺎد رﻓﺘﻪ‬

‫ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ در راه ﻋﺸﻘﺶ ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬از آن روﺳـﺘﺎ ﻛـﻪ زﻣـﺎﻧﻲ ﺻـﻮﻓﻴﺎن ﺑـﺰرگ‬
‫ﺻﻮﻓﻴﺎﻧﻪ ﺑﺮ درﻳﺎﻫﺎي ﻋﺸﻘﺶ ﻗﺪم زوده ﺑﻮدﻧﺪ و ازﻛﻨﺎر ﻗﻠﻌﻪ ﻳﻲ ﻛﻪ زرﺗـﺸﺖ ِ ﭘﻴـﺎﻣﺒﺮ‪ ،‬ﺧـﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑـﻪ دﻳـﻮاره اش‬
‫ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻛﻨﺎر ﻣﺨﺮوﺑﻪ ﻫﺎ ي ﻗﺼﺮ ﺣﺴﻦ ﻟﻮ و دﻳﻮاري ﻛﻪ ﺟﺎم زرﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﻟﻮ ﻫﻤﭽـﻮن‬
‫روﻳﺎي ﻳﺦ در ﻛﻮﻳﺮ ﻣﺮگ‪ ،‬ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ اش را ﺑﺮ دﻳﻮار ﻧﻬﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ درﻳﺎﻳﻲ از ﮔﻞ ﺑﺮﺳـﺪ ﻛـﻪ در‬
‫آن ﻫﻴﭻ ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺗﺎب ﻧﻴﺎو‪‬ر‪‬د‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮك ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻴﺸﻮد و ﻣﻦ او را دﻳﮕﺮ دﺧﺘﺮك ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮك‪ ،‬ﭼﻨﺪان روﺳﺘﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﭼﺘﺮ ِ روﻳﺎﻫﺎﻳﻢ را ﺑﺒﻨﺪم‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮك ﻣﻴﺪود ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻦ‪ -‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ِ آﺷﻨﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮك‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺧﻮاب دﻳﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮك‪ ،‬ﻣﻴﺪود و اﺑﺮ ِﻋﻄﺮ‪ ،‬از او ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮﻳﺸﺎن را ﻛﻨﺎر ﻣﻴﻜﺸﺪ و داﻻن ﻣﻴﮕﺸﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮك‪ -‬ﻛﻪ دﻳﮕﺮ دﺧﺘﺮك ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ -‬آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻲ ﭘﺮوا‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎﻻي ِ ﺳﺮ ِ ﻣﻦ‪ .‬دﻳﺪم ﻛﻪ دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪي ﺳﺖ ﺳِـﺮو ِ‬
‫ﺷﺎﻋﺮان ِ ﻗﺪﻳﻢ را ﺷﺮﻣﺴﺎري آﻣﻮﺧﺘﻪ‪.‬‬
‫و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ِ ﺳﻴﺎه ِ ﺳﻴﺎه‪ :‬ﻣﺨﻤﻞ ِﺳﻴﺎه‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ي ﮔﻴﻠﻜﻲ ام ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﻼم!‬
‫دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ي ﺷﻴﺮﻳﻦ آذري اش ﺟﻮاب داد‪»:‬ﺳﻼم!« و ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬و ﺑﺎز دﻳﺪم ﻛﻪ دﺧﺘﺮ‪ ،‬آﻧﻘﺪر ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧـﺪ ﭼﻬـﺮه ﺑـﻪ ﺟـﺎي ﺧﻮرﺷـﻴﺪ ِ‬
‫ﺻﻼت ِ ﻇﻬﺮ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ‪ ،‬زﻳﺮ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﺷﺮم ِ ﺷﻤﺎﻟﻲ ام ﻟﺨﻨﺪ زد و ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ِ ﻣﻪ واﻗﻌﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻴﺪ؟‬
‫_ ﺑﺮاي ﻋﺴﻞ آﻣﺪه ام‪ :‬ﻋﺴﻞِ اﺻﻞ‪.‬‬
‫_ﻣﻨﻢ‪.‬ﻣﻨﻢ ﻋﺴﻞ ِ اﺻﻞ‬

‫‪8‬‬
 ‫_ﻋﺴﻞ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ ﻧﻪ ﻛﺪوي ﻋﺴﻞ‪-‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻫﺰار زﻧﺒﻮر ِ ﮔﺰﻧﺪه ي ﺑﻲ ﭘﺮوا‬
‫ﻋﺴﻞ ﺧﻨﺪﻳﺪ‬
‫_ﻣﻨﻢ‪ ،‬اﺳﻤﻢ»ﻋﺴﻞ« اﺳﺖ ‪ ،‬و اﺻﻞ ِ اﺻﻠﻢ‪.‬‬
‫_اﺳﻢ و رﺳﻤﺖ ﻳﻜﻲ ﺳﺖ‪.‬ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫_اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎن و ﺟﻨﺪ روزي ﻣﻬﻤﺎن ﭘﺪرم ﺑﺎش و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰن! ﻳﺎزده ﻣﺎه اﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﺟ‪‬ﺰ ﭘﺪرم ﺳﺨﻦ‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻪ ام؛ و ﻣﻦ و ﭘﺪرم ﻓﻘﻂ آذري ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫آﻫﺴﺘﻪ و ﺧﺠﻞ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ‪ :‬اﮔﺮ ﻧﺎﻫﺎر ﻧﺨﻮرده ﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻨﺸﻴﻦ! ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻟﻘﻤﻪ ﻳﻲ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﭘ‪‬ﺨﺘﻪ و ﻣـﺎﻫﻲ ِ‬
‫ﺗﻦ دارم‪ .‬ﻧﺎن ﺑﻪ ﻗﺪر ﻛﺎﻓﻲ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻨﺪوي ﻋﺴﻞ از دﻳﻮاره ي ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺟﺪا ﺷﺪ؛ اﻣﺎ آن آﻓﺘﺎب ﻛﻪ آﻣﺪ‪ ،‬روﻧﻘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺴﻞ‪ ،‬ﺑﻲ اَدا‪ ،‬ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ام ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻲ ﻫﻮا‪ ،‬دﻟﺒﺴﺘﻪ اش ﺷﺪم‪.‬‬
‫*‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮد‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﻧِﻖ ﻧﻤﻴﺰﻧﺪ‬
‫ﻋﻠﺸﻖ در ﺑﺎب ِ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﺗﺎزه ﭘﺤﺘﻪ ‪ ،‬ﻋﻄﺮ ِ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎري دارد‪.‬‬
‫ﻋﺎﺷﻖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺎن ﺧﺎﻟﻲ و ﻇﺮف ﭘ‪‬ﺮ از ﻣﺤﺒﺖ راﺿﻲ ﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺎرﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن آﺳﻮدﮔﻲ و ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ‪ ،‬در ﻗﻠﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﺟﻨﮕـﻞ ﻫـﺎ‪ ،‬دﺷـﺘﻬﺎ و در اﺗﺎﻗـﻚ‬
‫ﻣﺎن ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮردﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ آن‬

‫ﺣﺎل‪ ،‬ﻛﻪ آن روز‪ ،‬زﻳﺮ زﻣﺰﻣﻪ ي داﺋﻢ زﻧﺒﻮرﻫﺎي ﻋﺴﻞ‪ ،‬و ﭼﺘﺮ ﻋﻄﺮ ‪ ،‬ﭘﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻛﻨﺎر ﺟـﻮي را ﻫﻤـﺴﺎﻳﻪ ي ﭘﻨﻴـﺮ‬
‫ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻛﺮدﻳﻢ‪ -‬ﺑﺎ ﻧﺎن ِ ﺗﺎزه ي دﻫﻲ‪.‬‬
‫*‬
‫ﻣﺮد ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ آذري ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ از ﻣﻴﺎن ﮔﻠﻬﺎ ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺸﺴﺖ‪ -‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز ﻛـﻪ از رﻓﺘـﻨﺶ‬
‫ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ؛ ﻛﻪ از ﭘﻲ ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد در ﺑﺎب ﮔﻞ‪ ،‬در آﻧﻲ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﻛﻪ ﻋﺴﻞ را دﻳﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫دوان ﺑﻪ وﻋﺪه ﮔﺎه ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬دو روز‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬در ﺳﻜﻮت ﺑﻮد و ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ؛ آذري ﺻﺒﻮر اﻣﺎ در درون ﺟﻮﺷﺎن‪ .‬ﻋﺴﻞ ﺷـﺎﻳﺪ آن دورﺗﺮﻫـﺎ‪،‬‬
‫ﻻي ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎي ﮔﻞ‪ ،‬ﺳﻜﻮت را ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ ﻧﻪ زﻣﻤﺰه ي زﻧﺒﻮران ِ رﻫﮕﺬر را‬
‫ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ‪ ،‬ﻓﺎﺻﻠﻪ را در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ! ﻣﻦ دﺧﺘﺮﺗﺎن را ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ‪.‬‬
‫آذري ﺻﺪاﻳﺶ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺟ‪‬ﺜﻪ اش ﺑﻮد‪.‬‬
‫_ ﻫﺎه! اﻳﻦ را ﺑﺎش! ﻋﺴﻞ ِ ﻣﺮا ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬ﻛﻮه ِاﻟﻤﺎس را‪ .‬ﻫﻤﻪ ي ﻛﻨـﺪوﻫﺎي ﻋـﺴﻞ دﻧﻴـﺎ را‪ ،‬ﻳﻜﺠـﺎ ﻣﻴﺨﻮاﻫـﺪ! ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺑﭽﮕﻲ‪ ،‬دو ﺳﺎل در زﻧﺪانِ ﻧﺎﻣﺮادانِ ﺳﺎواك ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ؟‬

‫‪9‬‬
 ‫_ﺑﻠﻪ آﻗﺎ‪ .‬دو ﺳﺎل ِ ﺳﺨﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻜﻨﺠﻪ‪.‬ﻣﻴﺪاﻧﻢ‬
‫_از ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺳ‪‬ﺮ اﺳﺖ‪ ،‬از ﻫﺮ ﻟﺤﺎظ‪.‬‬
‫_ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻨﻲ ﻫﻢ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻤﺶ‪.‬‬
‫_ﻗﺪش دوﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫_اﻣﺎ ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻗﺪش را!‬
‫_ﻗﺪش را ﭼﻄﻮر از ﺧﻮدش ﺟﺪا ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬
‫_ﻗﺼﺪ ﺟﺪا ﻛﺮدن ﻧﺪارم آﻗﺎ! ﻫﻠﻮ را ﺑﺎ ﻫﺴﺘﻪ ﻣﻴﺨﺮﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻫﺴﺘﻪ را ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺨﺮﻧـﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻠـﻲ زﺷـﺖ‬
‫ﻣﻴﺸﻮد؛ اﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻫﻠﻮ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺴﺘﻪ اش ﻧﻤﻴﺨﺮد‪.‬‬
‫_ﻋﺠﺐ ﻧﺎﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﻮ!‬
‫_»دﺳﺖ ِ ﻛﻢ ﺣﺮف زدن را ﻣﻴﺪﻧﻢ‪.‬دﺑﻴﺮ ادﺑﻴﺎﺗﻢ« ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﻣﺮد را ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮرده ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫آذري‪ ،‬از روي ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ‪ .‬ﮔﻠﺸﺎﺧﻪ ﻫﺎ را ﻛﻨﺎر زد وﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪ .‬از ﭼـﺸﻢ ﮔﻴﻠـﻪ ﻣـﺮدِ ﻛﻮﭼـﻚ آذري‪،‬‬
‫اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﻧﻴﻢ ﺗﻨﻪ ﻳﻲ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺑﻮد‪ -‬ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي ﺧﺸﻦ ِ زﺧﻢ آﺷﻨﺎ؛ آﻧﮕﺎه ﻓﻘﻂ ﺻﻮرت ﺑﻮد‪ -‬ﺳﻮﺧﺘﻪ زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ِ ﺳﺮد ِ‬
‫ﺳﺎواﻻن؛ و ﺳﺮ اﻧﺠﺎم‪ ،‬ﻧﮕﺎه؛ ﻧﮕﺎه ِ آﻧﻜﺲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻟِﻪ ﻛﺮدن ِ ﻟِﻪ ﺷﺪﻧﻲ ﻫﺎ ﻣﻲ آﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧُﺮد ﻛﺮدن ﺧﺮدﺷﺪﻧﻲ ﻫﺎ‪.‬‬
‫ﺗﺎب آوردم و ﺳﺮ ﻓﺮو ﻧﻴﻨﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﺗﺎب آوردم‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺟ‪‬ﺮﻣﻢ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺮم‪ ،‬ﺑ‪‬ﺪ ﻣﻴﻜـﺸﻨﺪ‪ .‬اﻣـﺎ‬
‫آﻧﻜﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮد ﺳﺮ اﻓﻜﻨﺪه ﻛﺸﺘﻪ ﻧﻤﻴﺸﻮد‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ‪ ،‬ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮدِﻛﻮﭼﻚ اﻧﺪام ِ ﻧﺎزك دل‪،‬ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳـﺮي ﺧـﺼﻠﺖ ﻧﺠﻴﺒﺎﻧـﻪ ﺗﻮﺳـﺖ‪ ،‬ﭼﻄـﻮر ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻲ آن ﻧﮕـﺎه ِ‬
‫ﺳﻮزﻧﺪه ي ﭘﺪرم را ﺗﺎب ﺑﻴﺎوري؟ ﺗﻤﺎم ِ ﺻﺤﺮاي ِ ﮔﻞ‪ ،‬ﺷﺪه ﺑﻮد ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻣﻴﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫‪-‬ﻫﺎه!ﭼﻄﻮر ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎب ﻧﻴﺎورم و ﺑﺎز ﺗﻮ را در ﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎرم ﺳﻮﻏﺎت ﺑﻴﺎورم؟‪ ...‬و ﻣﻦ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗـﻮ ﻣﻴﺒﻴﻨـﻲ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻋﻄﺮ ﺗﻮ از ﺻﺪاي ﺗﻤﺎم ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻲ ﻣﻴﺨﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آدري‪ ،‬ﺑﺎ آن ﺻﺪاي ﺑﻲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﻳﻲ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻲ ﺗﺠﺮﺑﻪ ام‪.‬ﺗﺎزه ﻛﺎرم‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ اﻳﻨﻄﻮر ﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ ،‬اﺳـﻤﺶ ﻋـﺸﻖ اﺳـﺖ ﻳـﺎ ﭼﻴـﺰ‬
‫دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻓﻘﻂ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻤﺶ‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﺨﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ ،‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪»:‬ﺑﻪ ﺷﺮط آﻧﻜﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﻧَﺮم«‪.‬‬
‫‪-‬ﻋﺠﺐ ﻛَﻠَﻜﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﻮ ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد ِ ﻛﻮﭼﻚ!‬
‫‪-‬ﺑﻪ زﺑﺎن ِ ﺧﺎﺻﻲ ﻣﻴﺴﺘﺎﻳﻴﺪم‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﻤﻴﺴﺘﺎﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻲ آزﻣﺎﻳﻢ‪.‬‬
‫‪-‬آزﻣﻮﻧﻬﺎﻳﺘﺎن ﺑﻪ ﻛﺎري ﻧﻤﻲ آﻳﺪ آﻗﺎ! ﺑﻴﺶ از آن ﻣﻴﺨﻮاﻫﻤﺶ ﻛﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ‪ ،‬ﻛﺎرا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪-‬اﻣﺎ اﮔﺮ او ﺗﻮ را ﻧﺨﻮاﻫﺪ؟‬
‫‪-‬ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن ﻣﻴﺮوم ﭘﻲ ﻛﺎرم‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ‪ ،‬ﻳﻚ ﻃَﺮَﻓﻪ ﻣﻴﺸﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ ﺿﺮب ِ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﻤﻴﺸﻮد‪ ،‬واﻳﻦ آن ﭼﻴـﺰي‬
‫ﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻨﺪ‪ :‬ﻣﺮدم‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﺑﭙﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ از ﻣﺮدم ﺑﻴﺰار ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻪ ﺳﻠﻄﺎن ِ ادﺑﻢ ﻧﻪ ﺳـﻠﻄﺎن ِ‬
‫ﻋﺴﻞ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ و ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن ﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎرم را ﺑﺮﻣﻴﺪارم و ﻣﻴﺮوم‪.‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬
‫‪-‬اﮔﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن ﺑﺮوي‪ ،‬ﺗﺎ ﻛﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫‪10‬‬
 ‫‪-‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ آﻗﺎ! ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ‪ ،‬ﭼﻄﻮرﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺑﺮاي ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰي ﻛﻪ ﻧﻜﺮده ام‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻪ اﺷﺎره‪ ،‬ﺳﺨﻦ از ﺧﺼﻠﺖ ِ اﺻﻠﻲ ِ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﮔﻔﺘﻲ‪ .‬ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟‬
‫‪-‬ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﭼﻴﺴﺖ آﻗﺎ؟ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ اش ﺳﻮآل ﻫﺎي ﺳﺨﺖ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ‪.‬ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﻢ را اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻤﻲ آزارم‪.‬‬
‫‪-‬ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺎه؟ﻋﻠﻴﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ؟‬
‫‪-‬ﻣﻦ دﺑﻴﺮ ادﺑﻴﺎﺗﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﻪ رﺑﻄﻲ دارد؟‬
‫‪-‬ﻧﻤﻴﺸﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ادﺑﻴﺎت ِ اﻳﻦ آب و ﺧﺎك را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪»:‬ﻛﻪ ﺑ‪‬ﺮَد ﻟﻪ ﻧﺰد ِﺷﺎﻫﺎن‪ ،‬ز ﻣﻦ‬
‫ِ ﮔﺪا ﭘﻴﺎﻣﻲ؟ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻮي ﻣِﻲ ﻓﺮوﺷﺎن‪ ،‬دوﻫﺰار ﺟ‪‬ﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻲ« ﻣﻦ از ﻋﺎﺷﻘﺎن ِ ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو ﻗﺒﺎدﻳﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﻛﻪ از ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺘﻲ‪.‬‬
‫‪-‬از ﻋﺸﻖ ﺑﻪ زن‪ ،‬ﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺮدم ِ ﺳﻴﻪ روزﮔﺎر ِ وﻃﻦ‪.‬‬
‫‪-‬اﻳﻦ ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو ﺗﻮ ﭼﻜﺎره اﺳﺖ؟‬
‫‪-‬ﺷﺎﻋﺮ اﺳﺖ آﻗﺎ!‬
‫‪-‬ﻛﺠﺎﻳﻲ ﺳﺖ؟‬
‫‪ -‬از اﻫﺎﻟﻲ ِ ﻗﺒﺎدﻳﺎن ﺑﻠﺦ اﺳﺖ آﻗﺎ!‬
‫‪-‬از آذري ﻫﺎ ﻛﺪام ﺷﺎن را ﻣﻴﺨﻮاﻫﻲ؟‬
‫‪-‬ﻋﺴﻞ را‪.‬‬
‫‪-‬ﻋﺠﺐ ﻧﺎ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﻮ! ﻣﻨﻈﻮرم از ﺷﺎﻋﺮان ِ ﺑﺰرگِ آذرﺑﺎﻳﺠﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺎز ﻫﻢ ‪ ،‬آﻗﺎ! ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻗﻄﻌﺎً ﺷﻌﺮي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻌﺮ آﻓﺮﻳﺪن‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢ از آن اﺳﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺷﻌﺮ را زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﭘﺮده ي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ‪ ،‬ﺳﻮاي آن اﺳﺖ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﭘﺮده ﻧﻘﺎﺷـﻲ ِ زﻳﺒـﺎ‬
‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫‪-‬از ﺣﺮف زدﻧﺖ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻴﺪاﻧﻲ؛ اﻣﺎ دﺳﺖ ﻛﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻛـﺪام ﮔـﺮوه و ﻣﻜﺘﺒـﻲ؟ ﻛـﺪام‬
‫ﺑﺎور؟ ﻛﺪام راه و رﺳﻢ؟‬
‫‪-‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ‪ .‬داﺋﻤﺎً ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻢ‪ ،‬ﺷﺐ و روز‪ ،‬در ﺗﻤﺎﻣﻲ ِ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ‪-‬در ﺑﺎب ِ راﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻜﺘﺒﻢ‪،‬ﻣﺮدﻣﻢ‪ ،‬وﻃﻨﻢ‪.‬ﻣـﻦ ﻣﺘﻌﻠـﻖ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻔﺮت ِ از اﺳﺎرﺗﻢ و ﻧﻔﺮت از اﺳﺘﺒﺪاد؛ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺎور داﺷﺘﻦ‪ ،‬ﻋﺎدت ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ‪ :‬ﺗﻮﻫﺮﮔﺰ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ وﻃﻨـﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺎدت ِ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺶ ﻣ‪‬ﺒﺘﻼ ﺷﺪه ﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎن ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺮورزي ِ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻋﺎدت ﻛﺮده ﻳﻲ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد‪.‬‬
‫ﻧﻤﺎزي ﻛﻪ از روي ﻋﺎدت ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻤﺎز ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻜﺮار ﻳﻚ ﻋﺎدت اﺳـﺖ‪ .‬ﻧـﻮﻋﻲ اﻋﺘﻴـﺎد‪ ،‬ﺣﺮﻓـﻪ ﻳـﻲ ﺷـﺪن‪،‬‬
‫ﭘﺎﻳﺎن ِ ﻗﺼﻪ ي ﺧﻮاﺳﺘﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺪت‪ ،‬ر‪‬دِ ﺗﻔﻜﺮ اﺳﺖ‪ ،‬آﻏﺎز ِ ﺑﻼﻫﺖ اﺳﺖ و اﺑﺘﺪاي د‪‬دي زﻳﺴﺘﻦ‪ .‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ دارد‪ ،‬ﻣﺤﺼﻮل ِ ﺗﻤﺎﻣﻲ ِﻫـﺴﺘﻲ ِ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺳﭙﺮدن اﺳﺖ؛ و ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻴﺎﻧﺪﻳﺸﻢ ﻛﻪ ﻛﺪام راه‪ ،‬ﻛﺪام ﻣﻜﺘـﺐ‪ ،‬ﻛـﺪام اﻗـﺪام‪ ،‬در ﻓـﺮو‬
‫رﻳﺨﺘﻦ اﻳﻦ ﺑِﻨﺎ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻐﺰت را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﻟِﻪ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ ،‬ﻣﺮد! آوارﮔﻲ ِ اﻧﺪﻳﺸﻪ‪ ،‬دﻳﻮاﻧﻪ ات ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰي اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎور‪ ،‬و‪ ،‬ﻣﻮﻣﻦ ﺑﻤﺎن!‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺪﻧﻴﺶ ﺗﺎ ﺷﻚ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻨﺪه ي آن اﻳﻤﺎن ﺑﺎش‪ ،‬ﺑﻨﺪه ي آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻠﺒﺖ ﻗﺒﻮل ﻛﺮده ﻳﻲ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬

‫‪11‬‬
 ‫‪-‬ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﺳﺖ آﻗﺎ! در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻧﻴﺰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻓﻜﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫‪-‬ﻋﺠﺐ‪...‬‬
‫‪-‬ﻧﺎ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻦ‪ .‬ﻧﻪ؟ اﻳﻦ اﺻﻄﻼح را‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺎدت ﺑﻜﺎر ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻫﻢ ﺷﺘﺎﺑﺎن رﻧـﮓ ﻣﻴﺒـﺎزد‪.‬ﺑـﺎر‬
‫اول‪،‬ﺑﺮاﻳﻢ ﻟﺬت و اﻋﺘﺒﺎري ﻋﻈﻴﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎر دوم‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻦ اﻣﺎ ﺑﻲ اﻋﺘﺒﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎر ﺳﻮم داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﻳﻚ‬
‫ﺗﻜﻪ ﻋﺎدت ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪-‬در اﻳﻦ ﺑﺎره‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد ﻛﻮﭼﻚ! اﻣﺎ از اﻳﻨﻄﻮر ﺣﺮف زدﻧﺖ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛـﻪ ﻋـﺴﻞ ِ ﻣـﺮا‬
‫داغ ﺑﻪ دل ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد‪-‬ﺧﻴﻠﻲ زود‪.‬‬
‫‪-‬او‪ ،‬داغ ﺑﻪ دل دارد آﻗﺎ! ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﺮاﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻲ ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻲ؛ﻣﻴﺨﻮاﻫﻲ دﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻴﺮي ﺑﺒﺮي ﺑـﻪ آن ﺟﻨﮕـﻞ ﻫـﺎ ﭘ‪‬ـﺮ‪ ،‬و ﺗﻔﻨـﮓ دﺳـﺘﺶ‬
‫ﺑﺪﻫﻲ‪.‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎ ﻋﺴﻞ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ و ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﺳﺮﺷﺎر‪ ،‬ﺑـﺪون ﺗﻔﻨـﮓ ‪ ،‬ﺑـﺪون ِ ﺣﺘـﻲ ﻳـﻚ ﭘﻮﻛـﻪ‪-‬اﮔـﺮ‬
‫ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧُﺐ روﺷﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﮕﺬارﻧﺪ ‪ .‬ﻣﺮض را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﻳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺮض ﺑﺪي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﮔﺎوِ ﮔَﺮ‪،‬ﮔﻠﻪ را ﮔَـﺮ‬
‫ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻤﻴﻨﺸﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﻤﺎراﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎري ِ ﻣﺴﺮي ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ِ ﮔﻠﻪ ي ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ را ﺑﻴﻤﺎر ﻛﻨﺪي‪.‬‬
‫‪...‬‬
‫‪ -‬آﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻠﻪ ﻣﻴﻨﺎﻣﻴﺪ آﻗﺎ‪ ،‬ﮔﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﮔﺮوه ِ ﺑﺰرگ ِ ﻋﺎﺷﻖ ِ ﺻﺎدق اﺳـﺖ‪ -‬و ﺑـﻪ ﻇـﺎﻫﺮ ﺧـﺎﻣﻮش‪ .‬ﭘـﻨﺞ‬
‫ﻫﺰار ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﺎﻣﻮش اﺳﺖ‪ ،‬و ﺻﺪﻫﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ را ﺑﺎﺳﺮ زﻣﻴﻦ زده اﺳـﺖ و ﻏﻼﻣـﺎن و ﺧﻮاﺟﮕـﺎن ِ‬
‫ﺧﺎﻣﻮش و وﻓﺎدار ِ درﺑﺎرﻫﺎ‪ ،‬ﺻﺪﻫﺎ ﺳﻠﻄﺎن را ﺑﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ و ﺳـﻮراخ ﺳـﻮراخ ﻛـﺮده اﻧـﺪ و ﺑـﻪ دار‬
‫آوﻳﺨﺘﻪ اﻧﺪ و ﻗﻠﺐ ﻫﺎي ﺳﺮﺑﻲ ﺷﺎن را ﺧﻨﺠﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﻏﻼﻣﺎن و ﺧﻮاﺟﮕﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴـﺰي ﺑـﻴﺶ از ﺳـﻼﻃﻴﻦ‬
‫وﻓﺎدار ﺑﻮده اﻧﺪ؛ و ﻣﺮدم ﻣﺎ ﻣﻴﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ در ﺗَﻦ ِ ﺳﻜﻮت‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻫﺮي ﺟﺎري ﺳﺖ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ‪...‬ﺗﻮ‪..‬ﺗﻮ ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ‪ ،‬ﮔﻴﻠﻪ ﻣﺮد ِ ﻛﻮﭼﻚ!‬
‫‪-‬اﻋﺘﻘﺎد‪ ،‬ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ آﻗﺎ!‬
‫‪-‬و ﻋﺸﻖ‪ ،‬از آن ﻫﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻴﺪاﻧﻢ‪.‬‬
‫*‬

‫‪12‬‬